Ἡ Γέννησις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ
Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1628
Συντάκτης (†) ἐπίσκοπος

Ο Χριστος, αυτος ο αγνωστος

«Οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. 2,7)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἡ χριστιανοσύνη ἑορτάζει τὴ Γέννησιτοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γεγονὸς μοναδικὸ στὴν ἱστορία. Ὑπάρχουν πράγματα ἀξιόλογα, ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὰ ἀγνοήσῃ, ὅπως λ.χ. ἡ εἴδησι ὅτι στὸν 20ὸ αἰῶνα ὁ ἄνθρωπος πάτησε στὴ σελήνη. Ἀλλ᾽ ὅ σο θαυμαστὸ καὶ ἂν φαντάζῃ αὐτό, εἶνε πολὺ μικρὸ ἀπέναντι στὸ γεγονὸς ὅτι ὄχι πλέον ἄνθρωπος ἀλλ᾽ αὐτὸς ὁ Θεός, ποὺ ἐξουσιάζει τὰ ἄστρα καὶ τοὺς γαλαξίες, ἐπισκέφθηκε τὴ γῆ ἀπὸ τὰ ὕψη τῶν οὐρανῶν. Κατέβηκε ἐδῶ, φόρεσε ἀνθρώπινη σάρκα, περπάτησε ἀνάμεσά μας, δίδαξε, θαυματούργησε, σταυρώθηκε καὶ ἀνελήφθη πάλι στοὺς οὐρανούς. Γεγονὸς ἄνευ προηγουμένου, μοναδικό!
Ὁ ἥλιος ἄγγιξε τὴ γῆ, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, καὶ ἡ γῆ δὲν κάηκε! «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου…» (ἁγιασμ. Θεοφαν.). Τὸ πιστεύεις; ἔλα στὴν ἐκκλησία· δὲν τὸ πιστεύεις; κάνε τὸ ρεβεγιόν σου. Εἶνε ζήτημαπίστε ως. Ἂν πιστεύῃς ὅτι πραγματικὰ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ, τότε ὁ Χριστὸς θὰ γεννηθῇ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ὄχι πλέον στὴ φάτνη ἀλλὰ στὴν καρδιά σου, οἱ οὐρανοὶ θ᾿ ἀ νοίξουν, ἡ φύσις θ᾽ ἀγάλλεται καὶ θὰ χαίρῃ, οἱ ἄγγελοι θὰ ψάλλουν τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ…»(Λουκ. 2,14).
Στὴ δημιουργία μιᾶς τέτοιας ἱερᾶς ἀτμοσφαίρας συντελεῖ πολὺ ἡ ἀνυπέρβλητη ὑμνῳδία τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Κανένα δόγμα, καμμία θρησκεία δὲν ἔχει ὕμνους σὰν αὐτούς. Ἕνας δὲ ἀπὸ αὐτοὺς μᾶς προτρέπει· «Δεῦτε ἴδωμεν, πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός»(κάθ. Χριστουγ.). Ἂς γυρίσουμε λοιπὸν πίσω, στὶς ἡμέρες τῆς Γεννήσεως· ἂς μεταφερθοῦμε ἐκεῖ.

* * *

Νοερῶς, ἀγαπητοί μου, περνοῦμε στεριὲς καὶ θάλασσες καὶ φτάνουμε στὴ Βηθλεέμ. Τί εἶνε ἡ Βηλθεέμ; Μία μικρὴ πόλις τῆς Ἰουδαίας, ποὺ ἐκεῖνες τὶς μέρες παρουσίαζε ἔκτακτη κίνησι. Ὁ Αὔγουστος Καῖ σαρ εἶχε δια τάξει ἀπογραφὴ σὲ ὅλη τὴ ῾Ρωμα ϊκὴ αὐτοκρα τορία.
Ἔτσι καὶ οἱ Ἑβραῖοι στὴν Παλαιστίνη, ἀ να λόγως τῆς φυλῆς, πήγαι ναν καθένας στὸν τόπο ὄχι τῆςγεννήσεως ἀλ λὰ τῆς καταγωγῆς του, στὶς περιοχὲς τῶν δώδεκα φυλῶν. Καὶ ἡ Παρθένος Μαρία λοιπὸν μὲ τὸν Ἰωσὴφ ἀνεχώρησαν ἀπὸ τὴ Ναζαρὲτ ὅ που ἔμεναν, βάδισαν χιλιόμετρα, μέρες καὶ νύχτες, μῆνα ὁλόκληρο, καὶ ἔφτασαν ἐπὶ τέλους στὸν τόπο τῆς καταγωγῆς τῶν προγόνων τους, στὴ Βηθλεέμ. Ἦταν χειμώνας, φυσοῦσε ἀέρας, ἔκανε κρύο. Ζήτησαν νὰ μείνουν κάπου. Χτύπησαν πόρτες, ἀλλὰ κανένα σπίτι δὲν ἄνοιξε. Ἔτσι ἀναγκάστηκαν, ἡ ἔγκυος κόρη μὲ τὸν προστάτη της, να πᾶνε ἔξω ἀπὸ τὸν κατοικημένο χῶρο, ὅ που ὑπῆρχαν φυσικὲς σπηλιὲς ποὺ χρησίμευαν εἴ τε ὡς στάβλοι καὶ μαντριὰ εἴτε ὡς πρόχειρα παν-
δοχεῖα – χάνια. Ἐκεῖ λοιπὸν γέννησε ἡ ἐπίτοκος. Γέννησε, ἀλλὰ δὲν εἶχε κούνια· ἐνῷ σήμερα καὶ ὁ πιὸ φτωχός διαθέτει μιὰ κούνια, ὁ νεογέννητος Χριστὸς εἶνε ὁ μόνος ποὺ δὲν εἶχε. Κούνια του ἔγινε ἡ φάτνητῶν ἀλόγων, τὸ παχνὶ ὅπου οἱ βοσκοὶ βάζουν τὰ ἄχυρα γιὰ τὰ ζῷα.Ἐκεῖ λοιπὸν γεννήθηκε ὁ Χριστός, στὴ φάτνη, κάτω ἀπὸ τέτοιες ταπεινὲς συνθῆκες.

* * *

Πέρασαν ἀπὸ τότε δυὸ χιλιάδες χρό  νια. Τί μεταβολή! θὰ πῆτε· ὄχι πλέον σὲ σπήλαιο, στάβλο καὶ φάτνη, ἀλλὰ σὲ ναοὺς μεγαλοπρεπεῖς, ποὺ ἔχτισαν διάσημοι ἀρχιτέκτονες, ἐκεῖ λατρεύεται τώρα ὁ Χριστός. Τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶνε· ἐκεῖνος μένει ἆραγε εὐ  χαριστημένος ἀπὸ τοὺς ναούς, τὰ ἄμφια, τὰ κεριὰ καὶ τὰ λιβανίσματά μας; Ὁ Χριστὸς ζητεῖ κάτι παραπάνω ἀπ᾿ ὅλη τὴ μεγαλοπρέπεια τῶν ἡμερῶν αὐτῶν, ἡ ὁποία ναὶ μὲν δὲν εἶ νε τελείως ἀπόβλητη ―μέχρι ἑ νὸς ὁρίου―, δὲν ἀρκεῖ ὅμως. Παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ ζητεῖ κάτι ἄλλο. Τί ζητεῖ; Τὶς καρδιές μας! Θέλει, νὰ ἔχῃ Αὐτὸς τὴν πρώτη θέσι στὴν καρδιά μας· θέλει, νὰ ῥυθμίζῃ ὁ νόμος Του τὴν ἀτομική, τὴν οἰκογενειακή, τὴν ἐθνικὴ καὶ τὴν πανανθρώπινη ζωή μας. Καὶ ἐρωτῶ· ἔχει ὁ Χριστὸς τὴν πρώτη θέσι; Νομίζω ὄχι. Διαπράττουμε καὶ ἐμεῖς δυστυχῶς τὸ ἁμάρτημα τῶν Βηθλεεμιτῶν. Ὅπως ἐκεῖνοι δὲν ἄνοιξαν τὴν πόρτα τους στὴν Παναγία, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς, νέοι Βηθλεεμῖτες στὸν αἰῶνα μας, δὲν θέλουμε ὁ Χριστὸς ν᾽ ἀποτελῇ τὸ κέντρο καὶ τὸν ἄξονα τῆς ζωῆς μας, νὰ κατέχῃ τὴν πρώτη θέσι.

Ἀμφιβάλλετε; Παρακολουθῆστε λοιπὸν γύρω σας τὰ πρόσωπα καὶ τὶς ἐκδηλώσεις τους σήμερα, τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα, καὶ θὰ βγάλετε συμπέρασμα ἀπὸ τὶς συ ζητήσεις, τὶς διασκεδάσεις, τὰ τραγούδια κ.τ.λ.. Ὅ,τι ἀγαπᾷ ὁ ἄνθρωπος, γι᾽ αὐτὸ μιλάει. Ἐὰν λοιπὸν στήσετε αὐτί, θ᾽ ἀκούσετε νὰ συζητοῦν ἄλλοι γιὰ γάμους συνοικέσια καὶ διαζύγια, ἄλλοι γιὰ ἐμπόρια ἐπιχειρήσεις καὶ κέρδη, ἄλλοι γιὰ ἀθλητισμὸ ὁμάδες καὶ ἀγῶνες, ἄλλοι γιὰ διασκεδάσεις ταξίδια καὶ ἀγορές, ἄλλοι γιὰ πολιτικὴ καὶ κόμματα. Γιὰ ὅλα συζητοῦν, γιὰ ἕνα δὲ συζητοῦν· γιὰ τὸ Χριστό. Οὔτε λέξι. Σὰ νὰ μὴ γεννήθηκε, σὰ νὰ εἶνε ἄγνωστος, ὁ μέγας ἄγνωστος.Τὴ λέξι Χριστὸς προφέρουν ―ἀλλοίμονο― μόνο ὅταν τὸν βλασφημοῦν!
Ὁ Χριστὸς μένει ἔξω καὶ ἀπὸ τὰ θεσμικὰ ὄργανακαὶ τὰ ὁμαδικὰ ἐν διαφέροντα. Ἔξω ἀπὸ τὰ σπίτια, ὅπου οὔτε προσευχὴ γίνεται οὔτε λατρεία προσφέρεται οὔτε Εὐαγγέλιο διαβάζεται οὔτε ἀγάπη καὶ ἑνότης τῆς οἰκογενείας ὑπάρχει.

Ἔξω ἀπὸ τὰ σχολεῖα, ὅπου τώρα τὰ παιδιὰ δὲ μαθαίνουν ὅπως ἄλλοτε «γράμμα τα σπουδάγματα, τοῦ Θεοῦ τὰ πράγματα», ἀλλὰ διδάσκονται θεωρίες ἐξελίξεως, ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπὸ τὸ χιμπαντζῆ, ἀπὸ τὰ κτήνη. Ἔξω ἀπὸ τὰ δικαστήρια, ὅπου παρὰ τὴ δική του ἐντολὴ νὰ μὴν ὁρκιζώμαστε καθόλου («μὴ ὀμόσαι ὅως»–Ματθ. 5,34), πλῆθος χέρια καθημερινῶς παλαμίζουν τὸ Εὐαγγέλιο. Ἔξω ἀκόμα ἀπὸ τὶς στρατιωτικὲς μονάδες, ὅπου ἀξιωματικοὶ καὶ ὁπλῖτες μέρα καὶ νύχτα βρίζουν τὰ θεῖα. Ἔξω τέλος ἀπὸ τὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, ὅπου ἡ πρότασι ν᾽ ἀναρτηθῇ στὴν αἴθουσά της ἡ εἰκόνα Του ἀπορρίφθηκε μὲ εἰρωνικὰ σχόλια καὶ ὅπου ψηφίζονται νόμοι φανερὰ ἀντιχριστιανικοί. Καὶ γενικὰ στὸν κόσμοὁ Χριστὸς εἶνε ὁ διωγμένος ἀπὸ τοὺς κρατοῦντας· δὲν εἶνε ἀρεστὸς στὰ διοικητήρια, τὶς κυβερνήσεις, τὰ κοινοβούλια, τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμούς. Ἄλλοι ἐπικρατοῦν ἐκεῖ, ἄνθρωποι ἀλαζόνες, κοῦφοι, ἢ καὶ ἐγκληματίες. Γιὰ τὸ Χριστό, ὅπως τότε στὴ Βηθλεέμ, δὲν ὑπάρχει θέσι! Μία τέως βασίλισσα τῆς Ὁλλανδίας, ἡ ὁ ποία πρὶν τὸ τέλος τῆς ζωῆς της πίστεψε στὸ Χριστό, ἡ Βιλελμίνη, παραιτήθηκε ἀπὸ τὸ θρόνο, ἀπομονώθηκε κάπου καὶ ἔγραψε ἕνα βιβλίο μὲ θέμα «Ὁ Χρι-

στὸς ὁ μεγάλος ἄγνωστος τῆς Εὐρώπης». Καὶ ἕνας Γάλλος ἀνθρωπιστὴς καὶ φίλος τῶν λεπρῶν, ὁ Ραοὺλ Φολλερώ, ἔγραψε ἄλλο βιβλίο μὲ θέμα «Ἂν αὔριο ὁ Χριστὸς χτυπήσῃ τὴν πόρτα σας, θὰ τοῦ ἀνοίξετε;». Καὶ ὅταν πρὸ ἐτῶν κάποιος πρότεινε νὰ τεθῇ στὸν καταστατικὸ χάρτη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν ἡ ῥήτρα ὅτι τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα στηρίζονται στὴν θεμελιώδη ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε βελ τιωμένη ἔκδοσι τοῦ κτήνους ἀλλὰ εἶνε θεῖο δημιούργημα πλασμένο «κατ᾽ εἰκόνα καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ(Γέν. 1,26), ἡ πρότασις ἀπερρίφθη. Τί δείχνουν αὐτά; ὅτι γιὰ τὸ Χριστὸ ἰσχύει καὶ σήμερα τὸ «οὐκ ἦν τόπος ἐν τῷ καταλύματι», δὲν ἔχει θέσι ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο αὐτόν. Φαινομενικὰ ἑορτάζουμε μιὰ χριστιανικὴ ἑορτή· στὴν πραγματικότητα ἑορτάζουμε σὰν εἰδωλολάτρες. Ὅσοι πίνουν καὶ παραδίδονται στὴ μέθη, λατρεύουν τὸ Βάκχο· ὅσοι βουλιάζουν στὰ σαρκικὰ πάθη καὶ τὸν πανσεξουαλισμό, λατρεύουν τὴν Ἀφροδίτη· ὅσοι ἀπορροφῶνται ἀπὸ τὸ ἐμπόριο καὶ τὰ λεφτά, λατρεύουν τὸν κερδῷο Ἑρμῆ. Φτάσαμε στὸ σημεῖο, ἐνῷ ἄλλοτε ἡ Ἑλλὰς περίμενε τὴν ἁγία αὐτὴ νύκτα, νὰ χτυπήσουν οἱ καμπάνες καὶ νὰ τρέξουν ὅλοι στοὺς ναούς, τώρα οἱ ἄνθρωποι δὲν ἑορτάζουν τὴν ἑορτὴ αὐτὴ στοὺς ναούς· τρέχουν σὲ καφφετέριες, σὲ λέσχες, σὲ νυκτερινὰ κέντρα γιὰ ρεβεγιόν (σατανικὸ ἔθιμο), κ᾽ ἐκεῖ ἑορτάζουν μὲ χοροὺς ἔξαλλους, μὲ μουσικὴ θορυβώδη. Καὶ ἔπειτα λεγόμαστε Χριστιανοί. Δὲν εἴμαστε Χριστιανοί, εἴμαστε εἰδωλολάτρες μετὰΧριστόν καὶ χειρότερα.

* * *

Ν᾽ ἀπελπιστοῦμε λοιπόν; Ὄχι. Μολονότι γνωρίζουμε ὅτι θὰ ἔρθουν χρόνια χειρότερα, μολονότι ὡρισμένοι λένε ὅτι ἦρθε ὁ ἀντίχριστος ―κ᾽ ἐγὼ παραδέχομαι ὅτι ἀκούγονται τὰ βήματά του καὶ βρισκόμαστε στὴν τροχιὰ τοῦ ἀντιχρίστου―, μολονότι ἔρχεται ὁ Ἁρμαγεδὼν τῆς Ἀποκαλύψεως(16,16), ἕνα εἶνε βέβαιο· ὅτι παρ᾿ ὅλα αὐτὰ θὰ ἔρθῃ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία θὰ λάμψῃ πάλι στὸν κόσμο τὸ ἄστρο τῆς
Βηθλεὲμ μὲ μία λάμψι μοναδική· καὶ τότε λαοὶ καὶ ἔθνη, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, Βορρᾶς καὶ Νότος, θὰ βροῦν τὸ σωστὸ τὸ δρόμο, ποὺ χάραξε ὁ Χριστός, καὶ σὰν τοὺς μάγους θὰ ἔρθουν ὅλοι στὴ φάτνη, νὰ προσκυνήσουν Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖο· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του  Ἁγιου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 25-12-1986.

_________________

ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

___________________

Рођење Спаситеља Христа
Петак 07.01. 2011

ХРИСТОС, као странац

«Јер им не беше места у гостионици» (Лука. 2,7)

Данас, драги моји, хришћанство слави Рођење Господа нашег Исуса Христа, јединствен догађај у историји. Постоје драгоцени докази, које не може нико да порекне, као нпр. вест да је у 20-том веку човек стао на месец. Али колико то изгледа чудновато, пуно је важнији догађај  да је не више човек већ исти Бог, који влада звездама и галаксијама, посетио земљу са висина небеских. Сишао је доле, обукао човечанско тело, ходао међу нама, поучавао, чудотворио, разапет био и узнео се опет на небеса. Заиста је то догађај без претходнице, јединствен!

Сунце је додирнуло земљу, каже свети Хрисостом, а земља није сагорела! : « Велики си Господе и чудесна су дела твоја… » (освећ. Богојав.). Верујеш ли у то? Дођи у цркву. Не верујеш у то? Иди на своју прославу. То је питање вере. Ако верујеш да је заиста Бог постао човек да нас спаси, онда ће се Христос родити још једном, не више у слами али у твоме срцу, небо ће се отворити, природа ће се радовати и веселити, анђели ће појати «Слава Богу на висини…»(Лука. 2,14). У стварању једне тако свете атмосфере придоноси много и непревазиђена химнографија наше свете Цркве. Ни једна догма, ни једна религија нема такве химне. Једна од њих нам поручује: « Погледајмо, верни, где се родио Христос»(кат. Божић).Вратимо се дакле назад, у дане Христовог рођења, пренесимо се тамо.

* * *

Умно, драги моји, прелазимо копна и мора и стижемо у Витлејм. Шта је Витлејм? Један мали град у Јудеји, у којем је оних дана било ванредно стање. Август Цесар Кир је наредио попис становништва у целој Римској аутократорији. Тако и Јевреји у Палестини,су због племена, ишли свако на место свог порекла уместо на место свог рођења, у пределе дванаест племена. И Пресвета Богородица Марија је заједно са Јосифом кренула у Назарет где су остали, прешли су пешке километре, путовали су  данима, ноћима и месецима  и на крају су стигли у место порекла својих предака, у Витлејм. Била је зима, дувао је ветар, било је хладно. Затражили су неко место да одморе. Куцали су на многа врата, али ни једна врата се нису отворила. Тако су били принуђени, у благословеном стању девојка и њен заштитник, да оду ван насељеног села, где су биле природне спиље које су користили као штале или торове или као сваштаре. Тамо се породила Марија. Родила је, али није имала колевку, док данас и најсиромашније мајке имају једну колевку, новорођени Христос је био једини који није имао колевку. Колевка су му постале јасле, оно место где су чобани стављали сламу за животиње. Тамо је дакле рођен Христос, у слами у тако скромним условима.

* * *

Прошло је од тада две хиљаде година. Шта се променило! Рећи ће неко, не више у спиљама, шталама и јаслама али у величанственим храмовима, које су саградили чувене архитекте, тамо се сада обожава Христос. Питање је, да ли је Христос задовољан са нашим храмовима, одеждама, свећама и кађењима? Христос тражи нешто више од све те величанствености наших дана, која није потпуно непотребна – до једне тачке- али није довољна. Више од свега тога он тражи нешто друго. Шта тражи? Наша срца! Жели, да Он има прво место у нашим срцима, жели, да његов закон уређује наш лични, породични, народни и свечовечански живот. Питам вас, да ли Христос има то прво место? Мислим да нема. И ми на жалост чинимо грехеве Витлејемаца. Као што они нису отворили врата Богородици, тако и ми нови Витлејемци у нашем веку, не желимо да Христос представља центар и средиште  нашег живота, да има прво место.

Сумњате у ове речи? Посматрајте лица око вас и њихове изразе данас, у овај свети дан, и закључићете из разговора, и песама итд. Оно што човек воли о томе и говори. Ако наћулите ухо, чућете да неко говори о венчањима, сватовима и разводима, неко о трговини и радњама и добити, други о спортским тимовима и борбама, трећи о проводу, путовању и куповини, четврти о политици и странкама. О свему разговарају, али о једном не говоре, о Христу. Ни једну реч. Као да се није родио, као да је странац, велики странац. Реч Христос, изговарају – тешко нама- само када га псују!  Христос остаје далеко од организованих институција и групних интересовања. Ван кућа, где нема ни молитве ни обожавања, ни Еванђеље се не чита, нема  љубави и јединства породице.

Изван школа, где сада деца не уче као раније «слова важна и Божије ствари», него уче теорије о постојању, да човек потиче од чимпанзи, од животиња. Изван судова, где унаточ његовој заповести да се никако не куне («не куните се»–Мат. 5,34), мноштво руку свакодневно се прислања на Еванђеље. Изван војних група, где официри и наредници дан и ноћ псују божанско. Изван Владе Грка, где је предлог да се поставии у дворани Његова икона одбачен са ироничним коментарима  где се изгласавају видљиви антихришћански закони. Уопштено Христос је у свету прогнан од владајућих људи, није допадљив у судовима, владама, скупштинама и међународним организацијама. Други тамо владају, људи превртљиви, глуви, чак и убице. За Христа, као тада у Витлејму, нема места! Једна бивша царица Холандије, која је пре краја свога живота поверовала у Христа, Вилхелмина, предала је трон, одаљила се негде и написала једну књигу са темом : «Христос велики странац Европе».

Један Француз, хуманиста и пријатељ губаваца, Раул Фолеро, написао је књигу са темом: «Ако сутра Христос покуца на ваша врата, да ли ћете му отворити?». Када је пре неколико година неко предложио да се стави у Повељу Уједињених  Нација клаузула,  да се људска права  ослањају на основну истину да човек није побољшано издање животиње него да је божанско створење, створено «према лику Божијем»(1. Мојс. 1,27), предлог је одбијен. Шта нам то показује? Да за Христа важи и данас: «Јер им не беше места у гостионици», нема Христос место на овом свету. Само привидно прослављамо неки хришћански празник, у стварности га славимо идолопоклонички. Сви они који пију и предају се алкохолу, обожавају Вакха, они који се утапају у телесним страстима и у пансексуализам, обожавају Афродиту, они који су окупирани трговином и новцима, обожавају добит Ерма. Дотле смо стигли, да је некада цела Грчка чекала у тој светој ноћи да зазвоне звона и да сви трче у храм, сада људи не славе овај празник у храмовима, трче у кафиће, у разне ноћне клубове на прославу (сатански обичај), и тамо прослављају са дивљим плесовима и гласном музиком. И после свега тога још себе зовемо Хришћанима. Нисмо Хришћани, ми смо идолопоклоници после Христа и још гори.

* * *

Шта ћемо чинити? Да очајавамо? Не. Иако знамо да ће доћи још горе године, иако поједини говоре да је дошао антихрист – и ја прихватам да се чују кораци и да се налазимо на антихристовој путањи- иако долази Армагедон из Откровења (16,16), једно је сигурно, унаточ свему томе доћи ће онај дан када ће поново засијати у свету звезда Витлејма са једним посебним сјајем, а онда, народи и племена, Исток и Запад, Север и Југ, ће пронаћи прави пут, који је зацртао Христос и као мудраци ће доћи сви у сламу да се поклоне Исусу Назарећанину, кога деца Грка, славе и хвале у све векове. Амин.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Снимљени говор, Митрополита Флорине о. Августина Кандиота у светом храму Светог Пантелејмона у Флорини 25-12-1986).