Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. 17,14-23)

TΡΙΑ ΔAIMONIA

.

«Καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾽ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης» (Ματθ. 17,18)

Η ΕΙΚΟΝΑ, ἀγαπητοί μου, ποὺ παρουσιάζει σήμερα τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο, δὲν εἶνε εὐ­χάριστη. Εἶνε ἡ φωτογραφία ἑνὸς νέου ὁ ὁποῖ­ος προσε­βλήθη ἀπὸ ἀσθένεια. Τί ἀσθένεια; Ἡ ἀσθένειά του δὲν ἦ­ταν φυσική· εἶχε αἰτία ποὺ δὲν μποροῦσε καν­εὶς νὰ συλλάβῃ. Ἡ αἰτία τῆς ἀσθενείας του ἦταν ὁ σατανᾶς.
―Μπᾶ, θὰ πῇ κάποιος. Στὸν αἰῶνα μας ὑ­πάρχουν ἀκόμα ἱεροκήρυκες ποὺ μιλᾶνε γιὰ σατανᾶ καὶ γιὰ δαιμόνια;
Κ᾽ ἐγώ, ἀγαπητοί μου, ἂν μὲ ρωτήσετε, θὰ ἐπιθυμοῦσα νὰ μὴν ὑ­πάρχῃ σατανᾶς καὶ δαίμονες. Καὶ ὅμως ὑπάρχουν. Τὸ βεβαιώνουν τό­σα καὶ τόσα τεκμήρια. Τὸ βεβαιώνουν οἱ δαι­μονιζόμενοι. Κάθε χρόνο στὶς 16 Αὐγούστου στὴν Κεφαλονιὰ ἑορτάζει ὁ ἅγιος Γεράσιμος, ποὺ ἐκδιώκει τὰ δαιμόνια καὶ ἐλευθερώνει τοὺς δαιμονιζομένους. Αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ ἔ­κανε ὁ Χριστὸς αὐτοπροσώπως ὅταν ἦταν στὴ γῆ, τὸ κάνει καὶ σήμερα ἡ χάρις τοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ ἁγίου Γερασίμου. Τὴν ὕ­παρξι τοῦ σα­τανᾶ βεβαιώνουν τὰ θαύματα. Τὴν βεβαιώνει πρὸ παντὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ Εὐ­αγγέλιο. Τὸ σημερινὸ εὐαγγέ­λιο λέει, ὅ­τι ἕ­νας νέος ἔπασχε ἀπὸ ἐπήρεια σατανικὴ καὶ ὅτι τὸ δαιμόνιο ἐξῆλθε διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Δυστυχισμένος ἦταν ὁ νέος αὐτός. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ μπῆκε μέσα του τὸ δαιμόνιο δὲν τὸν ἄ­φη­σε ἥσυχο. Ὅπως τὸ ψάρι ἅμα τὸ βγά­λῃς ἀ­πὸ τὴ θάλασσα σπαρταρᾷ, ἔτσι κι ὁ ἄν­θρωπος ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ φύγῃ ἀπ᾽ τὸ Θεὸ καὶ θὰ μπῇ κάτω ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῶν σατα­­νι­κῶν δυνάμεων, δὲν ἔχει ἡσυχία. Καὶ ὁ νέος αὐ­τὸς δὲν ἡσύχαζε. Τὸ δαιμόνιο τὸν ἔ­σπρω­χνε ἄλλοτε στὸ γκρεμό, ἄλλοτε στὴ φωτιὰ κι ἄλλοτε στὸ νερό. Βασανιζόταν ὁ ἴδιος, βασάνιζε καὶ τοὺς ἄλλους. Γι᾽ αὐτὸ βλέπουμε τὸν πατέρα νὰ ἔρχεται καὶ νὰ πέφτῃ στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὸν παρακαλῇ λέγοντας «Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν…» (Ματθ. 17,15).

* * *

Αὐτὴ ὅμως ἡ «φωτογραφία», ἀγαπητοί μου, νομίζω ὅτι δὲν εἶνε μόνο τοῦ νέου τοῦ εὐαγγελίου· εἶνε φωτογραφία ὅλης τῆς κοινωνίας μας. Μήπως δὲν ὑπάρχουν καὶ σήμερα νέοι ποὺ παρουσιάζουν τὰ συμπτώματα καὶ τὶς ἐκ­δηλώσεις ποὺ παρουσίαζε ὁ νέος αὐτός; Μήπως δὲν ὑπάρχουν καὶ σήμερα νέοι ποὺ εἶνε θύματα σφοδρῶν παθῶν, ἑωσφορικῶν πα­θῶν; Μήπως καὶ σήμερα γονεῖς δὲν θρηνοῦν γιὰ τὸ κατάντημα τῶν παιδιῶν τους; δὲν ζοῦν μαῦ­ρες ἡμέρες διότι τὰ παιδιά τους ἔφυγαν ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχουν γίνει μάστιγες;
Καὶ δὲν εἶνε μόνο νέοι ποὺ διατελοῦν ὑπὸ τὸ κράτος σκοτεινῶν δυνάμεων. Κάθε ἡλικία βα­σανίζεται ἀπὸ πονηρὰ πνεύματα· καὶ οἱ ὥ­ριμοι, καὶ αὐτοὶ οἱ γέροι ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶ­νε ὑποδείγματα γιὰ τοὺς νέους, τοὺς βλέπεις νὰ λένε καὶ νὰ κάνουν πράγματα ποὺ σὲ κάνουν καὶ σαστίζεις. Τὴν ὥρα ποὺ φέρονται ἔτσι ἀσφαλῶς δὲν τοὺς κυβερνᾷ ἡ λογική, ἡ συνείδησι, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· εἶνε ὑπὸ τὴν ἐπήρεια σκοτεινῶν πνευμάτων. Ὁλόκληρη λοιπὸν ἡ κοινωνία μποροῦμε νὰ ποῦμε, ἐκτὸς κάποιων ἐξαιρέσεων, εἶνε ὑπὸ τὴν ἐπήρεια σκοτει­νῶν δυνάμεων, εἶνε «γενεὰ ἄπιστος καὶ δι­εστραμμένη» (ἔ.ἀ. 17,17). Καὶ ὅπως ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ μπῇ μικρόβιο στὸν ὀργανισμὸ ὁ ἄν­θρωπος ἔχει πυρετό, ἔτσι καὶ ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ μπαίνει μέσα του τὸ σκοτεινὸ πνεῦμα, ἀ­πὸ τότε τὸ ἄτομο, ἡ οἰκογένεια, ἡ κοινωνία, βασανίζονται ἀπὸ «πυρετὸ» δαιμονίων.
Ποιά εἶνε τὰ πονηρὰ δαιμόνια, ποιές εἶνε αὐ­τὲς οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ποὺ ταλαιπωροῦν τὴν ἀνθρώπινη ζωή; Ὅταν κάποτε ὁ Χρι­στὸς ρώτησε ἕνα δαιμονιζόμενο «Ποιό εἶ­νε τὸ ὄ­νο­μά σου;», αὐτὸς ἀπήντησε· «Λεγεών», «ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐ­τόν» (Λουκ. 8,30). Καὶ σήμερα ἡ κοινωνία εἶνε «λε­γεών».
Ἀπὸ τὰ πολλὰ αὐτὰ δαιμόνια, ποὺ ἔχουν ξαπλώσει στὰ σπίτια, στὰ σχολειά, στὸν ἀτομικό, στὸν οἰκογενειακὸ καὶ στὸν κοινωνικὸ βίο, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ σᾶς παρουσιάσω τρία καὶ μόνο. Ἐγὼ φρονῶ, ὅτι ἀπὸ αὐτὰ τὰ τρία βασανίζεται ἡ κοινωνία μας. Ἂν φύγουν αὐτά, ἡ γῆ θὰ γίνῃ παράδεισος. Ποιά εἶνε τὰ τρία φοβερώτερα δαιμόνια, ποὺ δὲν ἀφήνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ φάῃ γλυκὸ ψωμί;
✓ Τὸ πρῶτο εἶνε τὸ δαιμόνιο τῆς φιλαργυρί­ας, τὸ χρῆμα, ὁ παρᾶς, ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου, ὁ μαμωνᾶς. Τὸ δαιμόνιο αὐτὸ σπρώχνει τὸν ἄνθρωπο νὰ κυνηγάῃ τὸ χρῆμα ὅπως ὁ κυνηγὸς τὰ θηράματα στὸ δάσος. Χρῆμα, καὶ πάλι χρῆμα, καὶ πάλι χρῆμα! Εἶνε ὁ κίτρινος πυρετός. Λέει κάποιος ὅτι ρώτησαν τὸ χρυσάφι· ―Γιατί ἀπ᾽ ὅλα τὰ μέταλλα ἐσὺ εἶσαι κίτρινο; Κι αὐτὸ ἀπήντησε· ―Κιτρίνισα ἀπὸ τὸ φόβο μου, διότι μὲ κυνηγοῦν ὅλοι.
Αὐτὸ τὸ δαιμόνιο, ἡ δίψα τῆς φιλαργυρίας, σπρώχνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀθετοῦν ὑ­ποσχέσεις, νὰ διαλύουν φιλίες, νὰ πηγαίνουν γιὰ ἀσήμαντες ὑποθέσεις στὰ δικαστήρια, νὰ φτά­νουν μέχρι τὸν Ἄρειο Πάγο καὶ νὰ παλαμίζουν ἀσύστολα τὸ Εὐαγγέλιο. Αὐτὸ χωρίζει ἀδέρφια, διαλύει οἰκογένειες, προκαλεῖ φόνους. Αὐτὸ κάνει τοὺς τοπικοὺς καὶ τοὺς παγκοσμί­ους πο­λέμους. Αὐτὸ φθάνει τὸν ἄνθρωπο στὸ σημεῖο ἀκόμα καὶ νὰ προδώσῃ τὸ Χριστὸ γιὰ τριάκοντα ἀργύρια, τὸν κάνει Ἰούδα.
✓ Τὸ πρῶτο λοιπὸν δαιμόνιο ποὺ ταράζει τὴν κοινωνία εἶνε τὸ δαιμόνιο τῆς φιλαργυρίας. Τὸ δεύτερο εἶνε τὸ δαιμόνιο τῆς σαρκός, τῆς σαρκολατρίας. Αὐτὸς ὁ σατανᾶς δὲν ἀφήνει ἥ­συχο τὸν ἄνθρωπο. Μὲ τί τέχνη δουλεύει! Ἐνῷ οἱ νέοι ἔχουν σαρκικὲς ὁρμές, τοὺς κάνει νὰ μισοῦν τὸ γάμο. Ἡ γενεά μας πράγματι μισεῖ τὸ γάμο· τὸ γάμο ποὺ εἶνε ἱερὸ μυστήριο, τὸ γάμο ποὺ εὐλόγησε ὁ Χριστός, τὸ γάμο ποὺ εἶνε τὸ κύτταρο τῆς κοινω­νίας.
Γελοῦν καὶ μυκτηρίζουν τὸ γάμο οἱ νέοι μας. Θέλουν νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς ὁρμές τους ἔ­ξω ἀπὸ τὸ γάμο, καὶ τὸ δαιμόνιο αὐτὸ τῆς σαρκὸς τοὺς δίνει μιὰ σπρωξιὰ καὶ τοὺς γκρεμίζει. Τὸ βλέπω μὲ τὰ μαῦρα του χέρια νὰ σπρώ­χνῃ τοὺς νέους σὲ τρία βράχια – τρεῖς γκρεμούς· ἄλλους τοὺς σπρώχνει στὴν πορνεία, ἄλλους στὴ μοιχεία, καὶ ἄλλους στὶς λοιπὲς ἀ­σέλγειες καὶ ἀκάθαρτα πάθη. Αὐτὸ ἔχει διαλύσει τὴν οἰ­κογένεια, αὐτὸ κάνει τὸν ἄντρα νὰ μισήσῃ τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του καὶ νὰ τρέχῃ πίσω ἀπὸ πόρνες καὶ παλλακίδες, αὐτὸ γέμισε διαζύγια τὴν Ἑλλάδα, αὐτὸ ἔχει κάνει τὸν κόσμο Σόδομα καὶ Γόμορρα.
✓ Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος λοιπὸν τὸ δαιμόνιο τῆς φιλαργυρίας, ἀπὸ τὸ ἄλλο τὸ δαιμόνιο τῆς σαρ­κολατρίας, τὰ φοβερὰ αὐτὰ δαιμόνια. Ἀλλὰ ἐ­γὼ παραπάνω ἀπὸ αὐτὰ φο­βᾶμαι τὸ τρίτο δαιμόνιο, τὸ δαιμόνιο τῆς ὑπερηφανείας. Δείξατέ μου σήμερα ἕνα ἄνθρωπο ταπεινό! Δὲν ὑ­πάρχει. Ἄντρες καὶ γυναῖκες, λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ δὲν εἴμεθα ταπεινοί, ὅπως ἦταν οἱ ἅγιοι· ὅπως ἦταν ὁ Ἀβραὰμ ποὺ ἔλεγε «ἐγώ εἰμι γῆ καὶ σποδός», ἐγὼ εἶμαι χῶμα καὶ στάχτη (Γέν. 18,27), ὅπως ἦταν ὁ Μωυσῆς, ὅπως ἦταν ἡ ὑ­περαγία Θεοτόκος. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἔ­χουν ὑπερηφάνεια. Κανένας δὲν θεωρεῖ τὸν ἄλλο ἀνώτερό του.
Ἂν μάλιστα κάποιος μάθῃ καὶ μερικὰ γράμματα καὶ πάρῃ κανένα πτυχίο καὶ πάῃ στὸ ἐξω­τερικὸ καὶ μάθῃ καμμιὰ ξένη γλῶσσα, τότε γίνεται μπαλλόνι, ἀερόστατο. Φθάνει μέχρι τέτοιο σημεῖο ἡ ὑπερηφάνειά του, ὥστε νὰ θέλῃ ἀκόμη καὶ τὸ Θεὸ νὰ γκρεμίσῃ ἀπὸ τὸ θρόνο του.

* * *

Σᾶς ἔδειξα, ἀγαπητοί μου, τὴ φωτογραφία τῆς σημερινῆς κοινωνίας, σᾶς ἔδειξα τὰ τρία μεγάλα δαιμόνια ποὺ τὴ βασανίζουν. Γιά κλεῖ­στε τώρα τὰ μάτια σας καὶ φανταστῆτε τὴν κοι­νωνία μας χωρὶς αὐτὰ τὰ τρία δαιμόνια!… Θὰ ἔλθῃ κάποτε μιὰ τέτοια κοινωνία, ἁγία κοινωνία. Θὰ πέσῃ ἡ Βαβυλών, τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα, τὰ κάστρα τῆς βρωμιᾶς. Θὰ ἔρθῃ μιὰ κοινωνία στὴν ὁποία τὸ χρῆμα καὶ τὰ τριάκον­τα ἀργύρια δὲν θὰ εἶνε ὁ Θεός, ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία δὲν θὰ λατρεύωνται, ὁ γάμος θὰ τι­μᾶται καὶ δὲν θὰ ὑπάρχουν διαζύγια. Ἀλλὰ γιὰ νὰ φθάσουμε ἐκεῖ, πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ πολλὰ στάδια. Ὦ Χριστέ, δός μας δυνάμεις νὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ φύγουν τὰ δαιμόνια.
Τώρα τί εἶνε ἡ κοινωνία μας; Σατανοκρατία. Μὴ μοῦ μιλᾶτε γιὰ πολιτεύματα, γιὰ βασι­λεῖες, δημοκρατίες, λαοκρατίες…. Ἂν πάρῃς τὰ διάφορα πολιτεύματα καὶ τὰ πᾷς στὸ χημεῖο καὶ τὰ ἀναλύσῃς, ἂν τὰ ζυγίσῃς μὲ τὸ Εὐ­αγγέ­λιο, θὰ βρῇς ὅτι δὲν εἶνε κράτος Θεοῦ. Τί εἶ­νε; Σατανοκρατία. Σήμερα παντοῦ ἐπικρατεῖ σατανοκρατία.
Ὅσοι λοιπὸν πιστεύουμε στὸν Βασιλέα τῶν ὅλων, ἂς ἐργαστοῦμε νὰ πέσῃ ἡ σατανοκρατία καὶ νὰ ἐπικρατήσῃ ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τότε, σὲ μιὰ τέτοια κοινωνία, ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι θὰ ψάλλουν γιὰ τὸν Κύριο· «Ὑμνεῖ­τε καὶ ὑπερυψοῦτε αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας» (Δαν. 3, ὕμν. 34 κ.ἑ.)· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ της Ἁγίας Τριάδος Κεραμεικοῦ – Ἀθῆναι 14-8-1960)