Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

«Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17)

ΔΥΟ ΟΥΡΑΝΟΙ ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου. Ἕνας εἶνε ὁ φυσικός, αὐτὸς ποὺ βλέπουμε· καὶ ὁ ἄλλος, ἀπείρως ὡραιότερος, εἶνε ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἔτσι ὀνομάζεται στὴν ὑμνολογία· «Οὐρανὸς πολύφωτος ἡ Ἐκκλησία…» (κοντ. 13ης Σεπτ.). Καὶ ὅπως στὸν φυσικὸ οὐρανὸ ὑπάρχει ἥλιος, σελήνη καὶ ἄστρα, ἔτσι καὶ στὴν Ἐκκλησία· ὑπάρχει ἕνας πνευματικὸς ἥλιος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· ὑπάρχει σελήνη, ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος· ὑπάρχουν δὲ καὶ ἀστέρες, οἱ ἅγιοι.
Σήμερα στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀνέτειλε ἕνα ἀστέρι πρώτου μεγέθους, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Λάμπει μὲ τὴν ἀσκητική του ζωή, μὲ τὴ διδασκαλία του, μὲ τὰ θαύματά του, μὲ τὶς προφητεῖες του. Δὲν θὰ μιλήσω τώρα γι᾿ αὐτά. Κάτι ἄλλο παρακαλῶ νὰ προσέξετε. Εἶνε τὸ ἑξῆς. Πῶς ἕνας ἄνθρωπος κατώρθωσε τόσο πολλὰ καὶ τόσο μεγάλα πράγματα; Εμαστε δέκα χιλιάδες παπᾶδες καὶ δεσποτάδες. Ἂν μᾶς μαζέψῃς ὅλους καὶ μᾶς στύψῃς, τὸ νυχάκι τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ δὲν φτειάνουμε. Γιατί; Τί εἶχε ἆραγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς; Ποῦ ὀφείλεται τὸ μεγαλεῖο καὶ τὸ ὕψος του; Εἶχε ἕνα ὅπλο ἰσχυρὸ καὶ ἀκαταμάχητο, τὸ ὁποῖο συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως μεταχειριζόταν στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Σ᾿ ἐμᾶς τὸ ὅπλο αὐτὸ ἔχει σκουριάσει· δὲν τὸ μεταχειριζόμεθα. Εἶνε ἡ προσευχή. Ἦταν ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς. Αὐτὸ τὸ σημεῖο θὰ ἐξετάσουμε.

* * *

Ὅταν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν στὸ Ἅγιο Ὄρος, σηκωνόταν τὴ νύχτα καὶ προσευχόταν μετὰ δακρύων. Ὁλόκληρες νύχτες περνοῦσε στὴν προσευχή, σὰν τὸ Χριστό. Ἀλλὰ καὶ τὴν ἡμέρα διαρκῶς προσευχόταν. Καὶ μιὰ φορά, τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, ἄκουσε μυστικὴ φωνὴ ἀπ᾿ τὸν οὐρανὸ ποὺ τοῦ ᾿λεγε· Κοσμᾶ, φῦγε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος· πήγαινε κάτω στὸν κόσμο, ποὺ ἐκεῖ σταυρώνονται οἱ Χριστιανοί, μαρτυροῦν ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς· πήγαινε νὰ τοὺς παρηγορήσῃς, νὰ σφουγγίσῃς τὰ δάκρυά τους, νὰ κηρύξῃς τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν μέσ᾿ στὸ σκοτάδι!… Καὶ ἔτσι ἔφυγε. Πῆρε τὴν εὐλογία τοῦ πατριάρχου, τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ πέταξε σὰν ἀετός. Ἦρθε μέσ᾿ στὸν κόσμο. Καὶ ἔζησε ἐκεῖ εκοσι (20) περίπου χρόνια. Καὶ μιμούμενος τὸν ἀπόστολο Παῦλο περιώδευσε. Τέσσερις (4) περιοδεῖες ἔκανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τέσσερις καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Καὶ ποῦ δὲν κήρυξε!
Καὶ παντοῦ καὶ πάντοτε τί ὅπλο εἶχε; Τὴν προσευχή. Προσευχόταν. Κι ὅπου πήγαινε ἔστηνε ἕνα σταυρό· καὶ κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ κήρυττε τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ κήρυγμά του εἶχε θαυμαστὰ ἀποτελέσματα, διότι τὸ συνώδευε μὲ προσευχὴ πρὸς τὸν Θεό. Τί ἔλεγε στὴν προσευχή του; Τὸ λέει ὁ διος·
Χριστέ μου, δὲν εἶμαι τίποτα. Δοῦλος σου εἶμαι, ἕνα μηδὲν εἶμαι· ἀλλὰ σὲ ἀγαπῶ, σὲ λατρεύω, σὲ πιστεύω. Σὲ παρακαλῶ, καθάρισέ μου τὴν καρδιά, καθάρισέ με ἀπὸ κάθε ἁμαρτία ψυχικῶς καὶ σωματικῶς. Καὶ σοῦ ζητῶ μιὰ χάρι ἀκόμα. (Τί ζητοῦσε ἆραγε; λεφτά, κτήματα, σπίτια; ἀκοῦστε·) Ὅπως, λέει, ἐσύ, Χριστέ μου, ἔχυσες τὸ αἷμα σου γιὰ μένα, ἀξίωσέ με κ᾿ ἐμένα νὰ χύσω τὸ αἷμα μου γιὰ ᾿σένα.
Πώ πω πω! Ἐμεῖς κοιτᾶμε νὰ σώσουμε τὴ ζωούλα μας· ἐκεῖνος ἦταν ἕτοιμος νὰ θυσιάσῃ τὴ ζωή του γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ.
Προσευχόταν ὁ διος. Ἀλλὰ καὶ συνιστοῦσε σὲ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τὴν προσευχὴ ὡς ὅπλο. Παρακαλοῦσε, νὰ προσεύχωνται διαρκῶς, ἡ προσευχὴ νὰ εἶνε ὁ ἀχώριστος σύντροφός τους. Μοίραζε δὲ καὶ σταυρουδάκια. Ἦταν θερμὸς κήρυξ τῆς προσευχῆς.
Καὶ τέλος ὁ Θεὸς ἄκουσε τὶς προσευχές του. Ὅ,τι ζήτησε, τοῦ τὸ ἔδωσε. Τὸν πιάσανε οἱ Ἀγαρηνοί, τὸν ὡδήγησαν στὸ δικαστήριο,  καὶ τὸν καταδίκασαν εἰς θάνατον. Τὸν πήγανε δίπλα στὸ ποτάμι, στὸν Ἀῷο ποταμό, κ᾿ ἐκεῖ,  κάτω ἀπὸ ἕνα δέντρο στήσανε ἀγχόνη καὶ τοῦ εἶπαν· Ἐδῶ θὰ σὲ κρεμάσουμε. Ἐκεῖνος εἶπε· Σᾶς ζητῶ μιὰ χάρι· ἀφῆστε με λίγο νὰ προσευχηθῶ. Καὶ γονάτισε καὶ προσευχήθηκε. (Ὑπάρχει εἰκόνα αὐτῆς τῆς σκηνῆς μέσα στὸ βιβλίο ποὺ ἐξέδωκα). Μετὰ σηκώθηκε ὄρθιος ―δὲν ἦταν πλέον ἄνθρωπος, ἄγγελος ἦταν― καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς ψαλμικὰ λόγια· «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμ. 65,12). Τότε τοῦ πέρασαν τὴ θηλειά, καὶ μὲ τὸ πρῶτο τράβηγμα τοῦ σχοινιοῦ ἡ ψυχή του πέταξε.
Προσευχὴ λοιπὸν ἔκανε, προσευχὴ κήρυττε, καὶ μὲ προσευχὴ τελείωσε τὴ ζωή του.

* * *

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς συνιστᾷ σὲ ὅλους μας· Δὲν ξέρεις γράμματα; κράτα ἕνα κομποσχοίνι καὶ σὲ κάθε κόμπο λέγε· «Κύριε, ἐλέησον»· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, διὰ τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ ἀνάξιον δοῦλόν σου». Νὰ τὸ λὲς πάντοτε αὐτό, λέει.
Πρόλαβε ὅμως καὶ μία παρεξήγησι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Διότι δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ λέμε ἁπλῶς τὸ «Κύριε, ἐλέησον»· πρέπει νὰ τὸ λέμε μὲ πίστι. Διηγεῖτο λοιπὸν τὸ ἑξῆς σχετικό.
Ἦταν ἕνας βοσκός, καὶ λέει μιὰ μέρα στὸν πατέρα του· ―Πατέρα, βαρέθηκα νὰ βόσκω πρόβατα. Θὰ πάω κάτω στὸν κόσμο. Θέλω νὰ γίνω βασιλιᾶς. ―Βασιλιᾶς εἶσαι ἐδῶ, παιδί μου. Τὰ βουνά, τὰ λαγκάδια, τὰ δέντρα, τὰ πουλιὰ δικά σου εἶνε. ―Ὄχι, θὰ πάω. Καὶ ἄφησε τὸ μαντρί του. Περνώντας ἀπὸ ἕνα δάσος εἶδε μιὰ σπηλιά, καὶ μέσ᾿ στὴ σπηλιὰ ἕνα μάγο. Μπῆκε μέσα καὶ λέει στὸ μάγο· ―Θέλω νὰ μὲ κάνῃς βασιλιᾶ. Ἐκεῖνος εἶπε· ―Θὰ σὲ κάνω βασιλιᾶ, ἀλλὰ θὰ κάνῃς ὅ,τι σοῦ πῶ. Θὰ πᾷς στὸ τάδε μέρος, θὰ βγῇς τὴ νύχτα ἔξω στὸ νεκροταφεῖο, κι ὅταν τὸ ρολόι χτυπήσῃ δώδεκα ―γι᾿ αὐτὸ τὰ παλιὰ τὰ χρόνια σηκώνονταν τὰ μεσάνυχτα νὰ κάνουν προσευχή· διότι ὅλες τὶς ὧρες πειράζει ὁ σατανᾶς, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως πειράζει τὰ μεσάνυχτα― θὰ ῥίξῃς αὐτὸ τὸ χαρτὶ στὰ μνήματα. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ἀλλὰ μόλις τό ᾿ρριξε μαζεύτηκαν οἱ δαίμονες καὶ οὔρλιαζαν σὰν λύκοι. Αὐτὸς φοβήθηκε. Θυμήθηκε τὴ γιαγιά του ποὺ τοῦ ᾿λεγε· Παιδί μου, ἂν καμμιὰ φορὰ βρεθῇς σὲ κίνδυνο, νὰ κάνῃς τὸ σταυρό σου. Πράγματι κάνει τὸ σταυρό του, καὶ οἱ δαίμονες ἐξαφανίστηκαν. Πάει τὸ πρωῒ στὸ μάγο καὶ τοῦ λέει τί συνέβη. Ἀπαντᾷ ἐκεῖνος· ―Δὲν ξέρεις, ὅτι ἔτσι δὲν πιάνουν τὰ μάγια; Τώρα τί θέ᾿ς;  ―Θέλω, λέει, νὰ γίνω βασιλιᾶς. ―Ἄκου νὰ σοῦ πῶ τί θὰ κάνῃς. Θὰ πᾷς σ᾿ ἕνα μέρος, ὅπου μιὰ μάνα δουλεύει κ᾿ ἔχει ἀφήσει τὸ παιδί της κάτω ἀπὸ ἕνα δέντρο. Θὰ πλησιάσῃς τὸ παιδί, ποὺ εἶνε δύο χρονῶν νήπιο, θὰ τὸ σφάξῃς, θὰ πάρῃς τὴν καρδιά του ―καὶ σήμερα οἱ μάγοι τέτοια δὲν κάνουν;― καὶ ζεστὴ – ζεστὴ θὰ τὴ φέρῃς σ᾿ ἐμένα. Μετὰ θὰ ῥίξῃς πάλι τὸ χαρτὶ στὰ μνήματα. Πῆγε λοιπὸν αὐτός, βρῆκε ἕνα παιδάκι ἀθῷο, τὸ ἔσφαξε, πῆρε τὴν καρδούλα του καὶ τὴν πῆγε στὸ μάγο. Μετὰ πάει στὰ μνήματα καὶ πετάει τὸ χαρτί. Μαζεύτηκαν δαίμονες διπλάσιοι καὶ τριπλάσιοι. Ἀπὸ τὸ φόβο του ὁ βοσκὸς ἔκανε τὸ σταυρό του μιὰ φορά, μὰ οἱ δαίμονες δὲν φύγανε· δυὸ φορές, πάλι δὲν φύγανε· τρεῖς φορές, τίποτα· ἑκατό, διακόσες φορὲς ἔκανε τὸ σταυρό του, ἀλλὰ τώρα οἱ δαίμονες δὲν φεύγανε.
Προηγουμένως φεύγανε, τώρα γιατί δὲν φεύγανε; Εἶστε ἔξυπνοι καὶ καταλαβαίνετε. Γιατὶ τότε ὁ βοσκὸς ἦταν ἀθῷος· ἔπειτα ἔκανε τὸ ἔγκλημα, ἔβαψε τὰ χέρια του στὸ αἷμα.
Λοιπὸν τὸ «Κύριε, ἐλέησον» ἔχει δύναμι, ἐὰν εμεθα σύμφωνοι μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 7,21).

* * *

Γι᾿ αὐτὸ κ᾿ ἐγὼ σᾶς συνιστῶ, ὅλοι νὰ κάνετε προσευχή. Αὐτὸ συμβουλεύει ὁ ἀπόστολος· «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17). Τί θὰ πῇ τὸ «ἀδιαλείπτως»; Πάντοτε. Ἡ προσευχή, λέει ἕνας διδάσκαλος τοῦ εὐαγγελίου, νὰ εἶνε ὅπως τὸ ἁλάτι· ὅπως ὅλες τὶς τροφὲς τὶς ἁλατίζουμε, ἔτσι καὶ ἡ προσευχὴ νὰ ἁλατίζῃ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς μας. Κ᾿ ἕνας ἄλλος ἅγιος λέει· «Μνημονευτέον Θεοῦ ἢ ἀναπνευστέον». Δηλαδή· ὅπου νὰ πᾶμε, κάθε στιγμὴ ἀναπνέουμε. Λίγο νὰ σταματήσῃ ὁ ἀέρας, πεθάναμε ὅλοι. Ὅπως λοιπὸν ἀδιαλείπτως ἀναπνέουμε τὸν ζωογόνο ἀέρα, ἔτσι καὶ ἀδιαλείπτως νὰ ζοῦμε μέσα στὴν προσευχὴ τοῦ Θεοῦ.
Προσευχὴ τὸ πρωΐ, προσευχὴ τὸ μεσημέρι, προσευχὴ τὸ βράδυ, προσευχὴ τὰ μεσάνυχτα. Προσευχὴ στὸ δρόμο, προσευχὴ στὴν ἐργασία, προσευχὴ παντοῦ. «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε». Ἡ προσευχή, ὅταν συνοδεύεται μὲ πιστὸν βίον, μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ ἐξομολόγησι, αὐτὴ ἡ προσευχὴ κάνει θαύματα.
Συνιστῶ λοιπὸν σὲ ὅλους, ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τὸ «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Σιταριᾶς – Φλωρίνης 24-8-1989)

«Ἂν μπορεῖς, εἰς τὸν αἰῶνα αὐτὸν ἄπιστο νὰ γεννήσῃς παιδὶ
καὶ νὰ γίνῃ ἅγιος, νὰ παντρευτῇς»

 

Θὰ σᾶς πῶ κάτι πολὺ σοβαρὸ καὶ νὰ ἔχετε τὸν νοῦ σας, θὰ δῶστε λόγο μιὰ μέρα στὸν Θεό. Δὲν ἀρκεῖ μονάχα νὰ γεννᾶτε παιδιά. Καὶ ἡ μάνα τοῦ Κοσμᾶ γέννησε παιδί, ἀλλὰ δὲν τὸ κράτησε κοντά της, γιὰ νὰ τὸ παντρέψῃ καὶ νὰ δῇ ἐγγόνια καὶ δυσέγγονα. Δὲν εἶνε βέβαια ἁμαρτία αὐτό, ἀλλὰ ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο.
Αὐτὴ ἡ μάνα τοῦ Κοσμᾶ εἶνε εὐλογημένη, ποὺ ὁ γιός της δὲν ἔκανε φυσικὰ παιδιά, ἀλλὰ ἔκανε χιλίαδες πνευματικὰ παιδιά. Λοιπόν, αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ εἶνε σοβαρό. Ὅτι ἡ σημερινὴ ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς παρακαλεῖ καὶ ἔχει ἀξίωσι ἀπὸ τὸν οὐρανό, νὰ βγοῦν καὶ ἄλλοι ἅγιοι Κοσμᾶδες. Ὄχι ἁπλῶς νὰ τὸν ἔχουμε ἐκεῖ στὴν εἰκόνα καὶ νὰ τὸν βλέπουμε, ἀλλὰ νὰ βγοῦν καὶ νέεοι Κοσμᾶδες, ποὺ θὰ ἐργαστοῦν ἱεραποστολικῶς, μέσα στὸν λαό μας. Νὰ γίνουν ἱερεῖς, σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ. Ἂν εχαμε 10.000 παπάδες σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ· Χαρὰ στὴν Ἑλλάδα. Παράδεισος καὶ πολύφωτος οὐρανός θὰ ἦταν ἡ Ἑλλάς. Νὰ βγοῦν ἱεραποστολικὰ πρόσωπα καὶ νὰ δουλέψουν μέσα στὶς ἐνορίες μας, μὲ τὴν πνοὴ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ καὶ ὄχι μόνο στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ἑλλάδος νὰ μείνουν, ἀλλὰ μέχρι τὸ ἐξωτερικὸ νὰ πᾶνε. Στὴν Αὐστραλία, στὴν Ἀφρικῆ, στὰς Ἰνδίας, στὴν Κορέα καὶ σ᾿ ἄλλα μέρη, ζητοῦν ἱεροκήρυκας, ἀλλὰ τίποτε δὲν ἔχουμε. Οἱ μανάδες τὰ παιδάκια τους νὰ γίνουν δάσκαλοι, καθηγηταί· Δὲν δίνουν ἕνα παιδί νὰ γίνῃ, ἕνας ἅγιος Κοσμᾶς. Δὲν θέλουν τὸ παιδί τους νὰ γίνῃ ἅγιος Κοσμᾶς. Εὐτυχῶς στὴν ἐποχή μας, μιμήθηκε ἕνας τὸν ἅγιο Κοσμᾶ καὶ πῆρε καὶ τ᾿ ὅνομά του, εἶνε παιδὶ φτωχιᾶς ἀλλὰ ἐντίμου οἰκογενείας, ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, Ἀσλανίδης στὸ ὅνομα, ποὺ πρὸ 20 χρόνια ἦταν ἐδῶ. Αὐτὸς ἔχτισε τὸν Σταυρό, βηθούμενος ἀπὸ τὸν πάτερ Ἀθανάσιο, τὸν εὐλαβέστατο ἱερέα τοῦ χωρίου ἐδῶ τῆς Σιταριᾶς καὶ δραχμὴ δὲν πῆρε. Καὶ ὄχι μόνο αὐτὸ τὸν Σταυρὸ ἔκτισε, ἀλλὰ καὶ κάποιον ἄλλο πολὺ μεγαλύτερο καὶ κατόπιν ἔφυγε καὶ πῆγε στὴν Ἀφρική. Ἐκεῖ ἐδίδαξε καὶ ἐβάπτησε 3000 ἀνθρώπους καὶ ἐμαρτύρησε, εἶχε μαρτυρικὸ θάνατο. Εὐτυχισμένη εἶνε ἡ μάνα. Ποιές ἀπὸ σᾶς τὶς μανᾶδες θὰ φιλοτιμηθοῦν νὰ δώσουν ἕνα παιδὶ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἔχουμε ἀπόλυτον ἀνάγκη, τόσο γιὰ τὴν ἐσωτερικὴν ὅσο καὶ τὴν ἐξωτερικὴν ἱεραποστολήν;
Δὲν μπορεῖτε νὰ καταλάβετε ἐσεῖς οἱ μανάδες, τί μεγάλο πρᾶγμα εἶνε νὰ δώσετε ἕνα παιδὶ στὸ Χριστό! Θὰ σᾶς μνημονεύουν γενεὲς γενεῶν.
Νά, τώρα, τὸν Κοσμᾶ (τὸν Γρηγοριάτη), ἀναφέρουν τὸ ὅνομά του στὴν Ἀφρικὴ καὶ κλαῖνε. Εὐλογημένη, λένε, εἶνε ἡ μάνα. Πῆγε κάτω ὁ πατέρας του καὶ τοῦ φιλοῦσαν οἱ ἄγριοι τὰ πόδια.
Ναί, ναί, ναί, ἀναθρέψτε τὰ παιδιά σας, γιὰ νὰ γίνουν ἱεραποστολικὰ πρόσωπα καὶ θὰ εἶνε εἰς μνημόσυνόν σας αἰώνιο.
Σᾶς τὸ εἶπα καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω, εἰς τὴν Ρωσία, πῆγε ἕνας νέος 25 χρονῶν σ᾿ ἕναν Ρῶσσο διδάσκαλο· Ἔχουν σπουδαίους πνευματικοὺς πατέρας – ἐξομολόγους οἱ Ρῶσσοι, καὶ τοῦ λέει·
«Δάσκαλε, πατέρα, νὰ παντρευτῶ; Μεγάλο εἶνε τὸ θέμα ποὺ μὲ ρωτᾶς. Ἄσε παιδί μου νὰ τὸ σκεφτῶ. Πέρασε μιὰ ἐβδομάδα καὶ λέει στὸ νέο. Περίμενε λίγο ἀκόμα, γιατὶ δὲν ἄκουσα καμμία φωνή. Πέρασε δεύτερη καὶ τρίτη ἐβδομάδα καὶ λέει στὸν νέο· Ἄκουσα κάτι ἀπὸ τὸν οὐρανό, καὶ ξέρεις, τί μοῦ εἶπε; Ἂν μπορεῖς, εἰς τὸν αἰῶνα αὐτὸν τὸν κατηραμένο καὶ ἄπιστο νὰ γεννήσῃς παιδὶ καὶ νὰ γίνῃ ἅγιος, νὰ παντρευτῇς. Ἐὰν ὅμως δὲν μπορέσῃς καὶ γίνῃ τὸ παιδί σου λοποδίτης, κλέφτης, βλάσφημος, ἄπιστος καὶ ἄθεος, μὴ παντρευτῇς.
Δὲν εἶνε ἁπλῶς νὰ γεννήσετε παιδιά. Ἀλλὰ νὰ δῶστε τὰ παιδιά σας στὸ Θεό, νὰ τὰ ἀφιερώσετε. Εὔχομαι λοιπόν, τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα, ποὺ τελέσαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, τοῦ νεομάρτυρος αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε ὑπὲρ πίστεως, ὑπὲρ τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας, εὔχομαι καὶ ἄλλα παιδιὰ νὰ ἐμνευστοῦν ἀπὸ τὸ παράδειγμά του καὶ νὰ γίνουν ἱεραπόστολοι καὶ νὰ πᾶνε στὴν Ἀφρική, νὰ πᾶνε στὰς Ἰνδίας, νὰ πᾶνε στὴν Κορέα καὶ έδῶ στὴν Ἑλλάδα, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ζοῦνε στὸ βαθυ σκοτάδι, ἔχωμε ἀνάγκη ἱεραποστολῆς καὶ ὁ Θεὸς νὰ ἀκούσῃ τοὺς ἀναστεναγμούς μας καὶ τὰς προσευχάς μας καὶ νὰ ἀλλάξῃ τὰ μυαλὰ τῶν γυναικῶν.
Στὰ Γρεβενά· πώ-πώ! κάποια μάνα κόντεψε νὰ μὲ σκοτώσῃ. Εὔγενε στὰ παράθυρα καὶ φώναζε· «Ἀνάθεμά τον, δὲν σποῦσε τὸ πόδι του καὶ ἦρθε ἐδῶ γιὰ νὰ πάρῃ τὸ παιδί μου». Ἐγώ, πῆρα τὸ παιδί της; Μοὔρχετε νὰ σηκωθῶ νὰ φύγω, νὰ πάω στὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ νὰ κρυφτῶ σὲ καμμιὰ σπηλιά. Σπάνιο πραράδειγμα μάνας, ποὺ νὰ χαρῇ, μέσα στὶς χίλιες μία.
Βέβαια, χαίρεται ὅταν παντρεύεται καὶ ὕστερα ἀπὸ ἕνα μήνα παίρνει διαζύγιο. Ἂ, αὐτὸ εἶνε ὥραῖο πρᾶγμα στὴν ἐποχή μας!
Λοιπόν, δὲν εἶμαι ἐναντίον τοῦ γάμου, ἀλλὰ εὐλογῶ τὸν γάμο, ποὺ εἶνε μυστήριο καὶ εὔχομαι κάτι ἀνώτερο νὰ ζητᾶτε ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς τὸ ζητοῦσε χατήρι. Νὰ θυσιαστῇ γιὰ τὸν Χριστό.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Στὴν δευτερολογία Στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ Σιταριᾶς Φλωρίνης 24-8-1989)
Ἐξεδόθη στὸ τεῦχος «Γονεῖς, φροντίστε γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν σας», Φλώρινα 2002