• Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»
  του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
  sel. 65-70

Φρικταί βλασφημίαι

 

Ο Χριστός, αγαπητοί μου αναγνώσται, ο Χριστός είνε ο μεγαλύτερος ευεργέτης του κόσμου. Ο Χριστός είνει ο Ευεργέτης. Ο κορυφαίος μαθητής του, αυτόπτης και αυτήκοος της ζωής και της διδασκαλίας του, ο απόστολος Πέτρος, είπε χαρακτηριστικώς περί του Χριστού˙ «Διήλθεν ευεργετών» (Πράξ. 10, 38). Η δε ευεργετικότης του Χριστού δεν περιωρίσθη εις ωρισμένον τόπον και χρόνον. Αλλά μετά θαυμαστόν τρόπον, μυστηριώδη τρόπον, μετεδόθη, μεταδίδεται και θα μεταδίδεται μέσρι συντελείας των αιώνων εις όλην την ανθρωπότητα. Και οι άπιστοι κατά έναν τρόπον απολαύουν της ευεργεσίας του Χριστού. Οι λόγοι του ως ακτίνες ηλίου διασκορπίζονται εις όλον τον κόσμον. «Ουκ έστιν ως αποκρυβήσεται της θέρμης αυτού» (Ψαλμ. 18, 7). Από την θείαν διδασκαλίαν και ζωήν του Χριστού λαμβάνουν ιδέας πολλοί εκ των λεγομένων μεγάλων, αλλʼ αποφεύγουν νʼ αναφέρουν το όνομα του. Δεν λέγουν ένα «ευχαριστώ». Δεν υψώνουν τους οφθαλμούς των προς τα άνω. Δεν ευλογούν τον Χριστόν.

Ομοιάζουν ούτοι με τα ακάθαρτα εκείνα τετράποδα, τα οποία κατʼ αγέλας εισέρχονται εις δάσος βελανιδιών, τρώγουν και απολαμβάνουν λαιμάργως τους κατά γης ερριμμένους καρπούς, γρυλλίζουν, θορυβούν, και ουδέποτε υψώνουν την κεφαλήν των προς τα άνω, δια να ίδουν πόθεν πίπτουν οι καρποί. Η μόνη εκδήλωσις ευγνωμοσύνης προς το δένδρον είνε, ότι λερώνουν τον κορμόν, βρωμίζουν τον τόπον, και έπειτα απέρχονται! Αλλά το δένδρον και πάλι θα δώση τους καρπούς του εις τα αχάριστα τετράποδα. Δένδρον ζωής αθάνατον, ευσκιόφυλλον και αγλαόκαρπον, είνε ο Χριστός. Οι καρποί του και τα φύλλα του εις θεραπείαν των εθνών. Αχάριστα όντα οι άνθρωποι, απολαμβάνουν τα μύρια αγαθά, τα οποία σκορπίζει η μεγαλόδωρος αξία του, και ένα «ευχαριστώ» δεν λέγουν. Και όχι μόνον τούτο, αλλά και με την ακάθαρτον γλώσσαν των προσπαθούν να ρυπάνουν το αμόλυντον και ακηλίδωτον όνομα του Χριστού. Είπα προσπαθούν, διότι ουδέποτε θα το κατορθώσουν. Όπως όλα τα πτύσματα των ανθρώπων δεν δύνανται να σβήσουν τον ήλιον, ούτω και όλαι αι βρωμεραί και κακόηχοι λέξεις δεν δύνανται ουδέ κατʼ ελάχιστον να βλάψουν τον Κύριον. Το μόνον, το οποίον κατορθώνουν, είνε ότι εκδηλώνουν την κακίαν της διεφθαρμένης ψυχής των. Εκείνον, τον οποίον έπρεπε νʼ αγαπούν υπέρ πάντα, να ευχαριστούν και να δοξολογούν ημέραν και νύκτα δια τας φανεράς και αφανεις ευεργεσίας. Εκείνον αυτοί μισούν, υβρίζουν και βλασφημούν με τας χυδαιοτέρας των λέξεων.

* * *

Ουδείς άλλος ηγαπήθη τόσον, όσον ο Χριστός. Τούτο είνε αληθές. Μαρτυρούν οι ποταμοί αιμάτων δια μέσου των αιώνων. Αλλά και ουδείς άλλος εμισήθη τόσον, όσον ο Χριστός. Τούτο μαρτυρούν οι ακάθαρτοι χείμαρροι των ύβρεων και βλασφημιών, οι οποίοι εξέρχονται από τα απύλωτα στόματα των ασεβών. Όντως ο Χριστός είνε «σημείον αντιλεγόμενον», κείμενος «εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών» (Λουκ. 2, 34).

Θέλετε να ίδητε τας ύβρεις και βλασφημίας κατά του Κυρίου; Θέλετε να ίδητε οποίον δηλητήριον εξήλθεν εκ του στόματος των ανθρωπίνων εχιδνών; Αναγνώσατε εν πρώτοις την σελίδα των ιερών Ευαγγελίων. Μόλις ήρχισεν ο Χριστός, ο Ήλιος της δικαιοσύνης, να εξαποστέλλη τας ζωογόνους του ακτίνας, αμέσως αι εχιδναί εξήλθον εκ των φωλέων των και ήρχισαν να χύνουν το δηλητήριον των. Δεν υπάρχει ενέργεια του Χριστού, την οποίαν να μη κατέκριναν οι εχθροί του. Εδείκνυεν αγάπην προς τους μετανοούντας αμαρτωλούς; Ιδού, έλεγον. Είνε φίλος τελωνών και αμαρτωλών! Συνέτρωγε μετʼ αυτών; Ιδού, έλεγον. Εις οίκους αμαρτωλών ανθρώπων εισήλθε δια να καταλύση! Έτρωγε και ο Χριστός ως άνθρωπος; Ιδού, έλεγον. Άνθρωπος φάγος και οινοπότης! Εθεράπευε εν Σαββάτω; Ιδού, έλεγον. Καταλύει τον νόμον, διότι δεν σέβεται το Σάββατον! Εκήρυττε γεγωνυία τη φωνή τα ύψιστα διδάγματα του Ουρανού;Ιδού, έλεγον. Εξέστη! Ετρελλάθη! Εξέβαλλε δαιμόνια; Ιδού, έλεγον. Δαιμόνιον έχει, και εν Βεελζεβούλ, τω άρχοντι των δαιμονίων, εκβάλλει τα δαιμόνια! Αλλά τι να είπη τις δια τας ύβρεις και τας βλασφημίας τας οποίας εδέχθη κατά τας ημέρας των σεπτών παθών του; Χυδαίοι στρατιώται περιέπαιζον, ενέπτυον, έτυπτον και ερράπιζον τον Κύριον της δόξης. Όχλος δυσσεβής και παράνομος επλησίαζε μετά των γραμματέων και των φαρισαίων τα τρία ικριώματα του θανάτου, και δια μεν τους δύο ληστάς ουδέν έλεγον. Αλλά δια τον Χριστόν οι λάρυγγες αυτών έγιναν τάφοι ανεωγμένοι. «Ουά – έλεγον – ο καταλύων τον ναόν και εν τρισίν ημέραις οικοδομών!» (Μάρκ. 15, 29). Αλλά και οι δύο λησταί, οι συσταυρωθέντες με τον Χριστόν, εβλασφήμουν Αυτόν. Έπρεπε νʼ αποκορυφωθή τομαρτύριον του Ιησού δια να μετανοήση ο ένας εκ των ληστών. Τον εκέρδησεν η άκρα ανεξικακία του Χριστού.

Αλλά και εν τω τάφω ακόμη εσυκοφαντείτο ο Χριστός ως πλάνος. «Εμνήσθημεν – είπον – ότι εκείνος ο πλάνος…» (Ματθ. 27, 63).

Αλλά μήπως μετά την ένδοξον Ανάστασιν του εσίγησαν τα στόματα των ασεβών; Δια μέσου των αιώνων βλέπεις τις να ρέουν οι ακάθαρτοι ποταμοί των ύβρεων και των βλασφημιών κατά του Χριστού. Νʼ αναφέρωμεν τα ονόματα των; Ταύτα, οσονδήποτε και αν εδημιούργουν θόρυβον εις την εποχή των εν λόγω της αντιθέσεως των προς τον Χριστόν, περιήλθον εις την αφάνειαν. «Το μνημόσυνον αυτών μετʼ ήχου» (Ψαλμ. 9, 7). Που οι Κέλσοι, που οι Ιάμβλιχοι, που οι Άρειοι, που οι Ιουλιανοί, που οι Βολταίροι, που οι Ρενάν;…

Κάθε αιών έχει τους υβριστάς του Θεανθρώπου. Αλλά δεν θα υπερβάλωμεν τα πράγματα εάν είπωμεν, ότι ο εικοστός αιών διεκδικεί, μεταξύ άλλων, και το ρεκόρ της βλασφημίας. Ω! Ποιος δύναται νʼ απάριθμηση τας φρικτάς βλασφημίας του αιώνος μας; Οι άθεοι κομμουνισταί εν τη λυσσώδει προσπάθεια των να εκμηδενίσουν την επιρροήν Του επί του λαού, τι δεν είπον και δεν έγραψαν! Τα βιβλία των στάζουν δηλητήριον κατά του Θεανθρώπου. Εις θέατρα και κινηματογράφους ανεβιβάζοντο έργα των αθέων τούτων, τα οποία διεκωμώδουν το ιερόν πρόσωπον και την Θρησκείαν του. Νέοι, ανατραφέντες με το δηλητήριον της αθεΐας, διωργώνωναν κατά τας μεγάλας ημέρας της Χριστιανοσύνης αντιθρησκευτικάς διαδηλώσεις πέριξ των ιερών ναών, και αι άγριαι φωναί των εκάλυπτον τας φωνάς των θείων υμνωδιών. Εφαίνετο ότι υπερίσχυεν η βλασφημία, και ο αίνος του Χριστού ηττάτο. Αλλʼ εις τας καρδίας των ανθρώπων, όπου διεξάγεται η μεγάλη μάχη μεταξύ πίστεως και απιστίας, διετηρείτο ο σπινθήρ της πίστεως υπό την τέφραν. Και ιδού ο σπινθήρ αυτός ανάπτει πυρ, και θρησκευτική αναγέννησις συντελείται. Το «μνήσθητι μου, Κύριε» τελικώς θα υπερισχύση.

Μέγας βλάσφημος των νεωτέρων χρόνων ανεδείχθη (!) ο περιβόητος Καζαντζάκης. Αυτός έρριψε το τίμιον όνομα του Χριστού εις τον βόρβορον των βιβλίων του. Φρίττει πας πιστός αναγινώσκων τας χυδαίας ύβρεις του εναντίον του Χριστού και της αγίας του Θρησκείας. Έπρεπε ζων ν ʼαφορισθή. Και όμως εκηδεύθη με εκκλησιαστικάς τιμάς! Περί αυτού εγράψαμεν εις παλαιότερα φύλλα της «Σπίθας», και εδέχθημεν τα πυρά των θαυμαστών του, των φίλων της λογοτεχνίας! Υβρισταί του Θεανθρώπου τιμώνται. Και ο τολμών να ελέγξη τον υβριστήν ατιμάζεται και απειλείται. Δεν είνε και τούτο σημείον των καιρών;

* * *

Αλλʼ ιδού και νέα βλασφημία, φρικτοτέρα πάσης άλλης προηγουμένης βλασφημίας, ηκούσθη επί των ημερών μας. Κατά το παρελθόν έτος (Το άρθρον, ως εσημειώθη, εδημοσιεύθη το 1968), κατά μήνα Ιούλιον ή Αύγουστον, στόμα βδελυρόν, απαίσιον, στόμα της κολάσεως ήνοιξεν εν Αγγλία. Άνθρωπος – αν επιτρέπεται να ονομάζεται άνθρωπος -, ευπατρίδης Άγγλος, θέλων να δικαιολογήση το φρικτόν αμάρτημα της ακατονομάστου, της παρά φύσιν αμαρτίας, εις την οποίαν επιδίδονται ως εις σπορ κυρίως ευπατρίδαι Άγγλοι, ως κύνες ασχημονούντες εις δημοσίους χώρους, και εις τα πάρκα επʼ αυτοφώρω συλλαμβανόμενοι, το βδελυρόν τούτο αμάρτημα θέλων να δικαολογήση, ετόλμησε τόλμην σατανικήν. Τι λέγομεν; Ούτε ο Σατανάς θα εξεστόμιζε ποτέ τοιούτον τι. Ο Άγγλος αυτός ευπατρίδης υπερέβη και τον Σατανάν. Διότι είπεν, ότι ο Χριστός… Ω Χριστέ! Τρέμομεν να σημειώσωμεν τας φράσεις, τας οποίας εξεστόμισεν ο έκφυλος Άγγλος. Ω Χριστέ! Πως ανέχεσαι τοιαύτα τέρατα της γης, που δια την απιστίαν και ακολασίαν των κατήντησαν χειρότεροι δαιμόνων; Πως δεν τους ταρταρώνεις, Χριστέ μου; Ανεξίκακε και ανεξιχνίαστε Κύριε, δόξα τη μακροθυμία σου!

Και ότι τοιαύτη φρικτή πρωτάκουστος βλασφημία ηκούσθη και εδημοσιεύθη εις Αγγλικάς εφημερίδας, δεν είνε τόσον παράδοξον. Διότι η Αγγλία, το ευσεβές άλλοτε και ισχυρόν τούτο έθνος, η Αγγλία του Κρόμβελ, κατέπεσεν εις τας ημέρας μας μέχρι τοιούτου σημείου, ώστε να θεωρήται χώρα ανωμάλων τύπων, και η τρομερά αυτή αμαρτία, δια την οποίαν με πυρ ο Θεός κατέστρεψε τα Σόδομα και Γόμορρα, να αμνηστεύεται εις την χώραν αυτήν, και τα τερατώδη ζεύγη των ανωμάλων τύπων να περιπατούν εν αυτή ελεύθερα. Ως δε εκεί τα πράγματα εξελίσσονται, τα καθάρματα αυτά δεν αποκλείεται να εκδώσουν και ιδίαν εφημερίδα προς υπεράσπισιν των… δικαίων των!!! Δεν θα είνε και αυτό παράδοξον εάν συμβή. Αλλʼ εκείνο, το οποίον είνε παράδοξον και απορίας άξιον, είνε τούτο˙ Πως μία τοιαύτη βλασφημία εκ του Εξωτερικού διέλαθε την προσοχήν των αρμοδίων και εμόλυνε τον χάρτην της Ελληνικής δημοσιογραφίας; Μία αισχρά φράσις, θίγουσα το έντιμον όνομα ενός εκ των επισήμων της Πατρίδος μας, δεν θα επετρέπετο να γραφή εις εφημερίδας. Και όμως, τοιαύτη φράσις εγράφη δια το όνομα του Ιησού, το υπέρ παν όνομα. Μήπως πρέπει λοιπόν να είπωμεν δια μίαν ακόμη φοράν, μεγάλοι οι άρχοντες και μικρός ο Χριστός;

Ελπίζομεν, ότι εις το μέλλον ουδεμία βλασφημία κατά του Θείου Ιδρυτού της Χριστιανικής Θρησκείας, βλασφημία η οποία προσβάλλει βαναύσως την πίστιν, θα ευρίσκη θέσιν εις τον Ελληνικόν Τύπον. Όχι μόνον ο αήρ της Ελλάδος πρέπει να είνε καθαρός από βλασφημίας, αλλά και ο Τύπος. Η Ελλάς είνε Ορθόδοξος χώρα, και ιερά υποχρέωσις των Ελλήνων είνε, να αγωνίζωνται δια τον εξαγνισμόν και την ευπρέπειαν αυτού του τόπου.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ