Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,41-56)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

• Ἔρχεται ὥρα, ἐγγὺς εἶνε, ποὺ θὰ πέσῃ  κόσκινο πάνω στὴ γῆ. Ὅσα λέει ἡ  Ἀποκάλυψις, θὰ γίνουν. Θὰ μᾶς  κοσκινίσῃ ὁ διάβολος ὅπως τοὺς  μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ τὴ νύχτα τῆς  Μεγάλης Πέμπτης(Λουκ. 22,31). Μὲ μικρὰ κόσκινα μᾶς  ἔχει κοσκινίσει μέχρι σήμερα· ἀλλὰ θά  ᾿ρθῃ τὸ πιὸ μεγάλο κόσκινο. Καὶ τότε ἀπὸ  τοὺς χίλιους Χριστιανούς, ἀδελφοί μου,  ἀκοῦτε; ―τὰ λένε τὰ βιβλία τοῦ Θεοῦ (βλ.  Ματθ. 7,14· 22,14. Λουκ. 12,32· 13,23· 18,8. Ἀπ. 3,11·  16,9-11,21)―, ἀπὸ τοὺς χίλιους Χριστιανοὺς  ἕνας ἂν θὰ μείνῃ πιστὸς στὸ Χριστό! οἱ  ἐνιακόσοι ἐνενήντα ἐννιὰ δὲν θὰ  πιστεύουν πλέον τίποτε. Θὰ βλαστημᾶνε,  θὰ κάνουν σὰν τὰ λυσσασμένα σκυλιὰ ποὺ δὲ ᾿ γνωρίζουν τὸ ἀφεντικό τους.

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΙΣ;

«Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε… Μόνον  πίστευε, καὶ σωθήσεται»(Λουκ. 8,48,50)

ΤΟ ἀκούσατε τὸ εὐαγγέλιο. Μᾶς διηγεῖται  δύο θαύματα. Τὸ ἕνα, ἡ θεραπεία τῆς  αἱμορροούσης, εἶνε μικρότερο· τὸ ἄλλο,  ἡ ἀνάστασι τῆς νεκρᾶς κόρης, εἶνε  μέγιστο. Αὐτὰ λέει τὸ εὐαγγέλιο. Καὶ θέλω  νὰ προσέξουμε ἕνα πρᾶγμα. Ἂν ἡ  ἄρρωστη γυναίκα θεραπεύθηκε καὶ ἂν τὸ  κορίτσι ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, τὰ δυὸ  θαύματα ἔγιναν γιατὶ ἦταν στὸ μέσον ἡ  πίστις. Στὴ γυναῖκα ποὺ θεραπεύθηκε ὁ  Χριστὸς εἶπε· «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε».  Καὶ στὸν πατέρα τοῦ κοριτσιοῦ εἶπε· «Μὴ  φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ  σωθήσεται» (ἔ.ἀ. στ. 48 καὶ 50). Ὁ Χριστὸς ὡς  ὅρο τῶν θαυμάτων θέτει τὴν πίστι. Αὐτὸ  δείχνει, πόσο μεγάλο πρᾶγμα εἶνε ἡ  πίστις. Κι ἅμα ἀνοίξετε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ  ὅλη τὴν ἁγία Γραφή, θὰ δῆτε ὅτι ἡ λέξι  «πίστις» εἶνε πολὺ συχνή.

Ἀλλὰ θὰ ρωτήσετε· τί εἶνε αὐτὴ ἡ πίστις;

* * *

Τί εἶνε πίστις! Μερικὰ πράγματα, ἀδελφοί  μου, τὰ νιώθουμε, μὰ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ  ἐκφράσουμε. Νιώθεις π.χ. ὅτι ὑπάρχει  ἀέρας, βλέπεις ὅτι κουνάει τὰ φύλλα·  ἀλλὰ ποιός εἶδε τὸν ἀέρα; Αἰσθάνεσαι τὸν  ἠλεκτρισμό, ἀγγίζεις τὸ σύρμα καὶ σὲ  τινάζει· ἀλλὰ καλὰ – καλὰ οὔτε καὶ ἡ  ἐπιστήμη μπορεῖ νὰ πῇ τί εἶνε  ἠλεκτρισμός. Κάθεσαι πάνω στὸ φλούδι  τῆς γῆς καὶ νιώθεις τὸ σεισμό, μὰ τὰ  βαθύτερα α τια τοῦ σεισμοῦ δὲν μπόρεσε  κανεὶς ἀκόμη νὰ ἐξιχνιάσῃ. Ἔχει αὐτὸς  ὁ κόσμος μυστήρια. Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα  μυστήρια εἶνε καὶ ἡ πίστις. Τί εἶνε  πίστις; εἶνε ῥεῦμα, ἀέρας, ἠλεκτρισμός,  σεισμός; Εἶνε κάτι ἀνώτερο.

Τί εἶνε πίστις! Ἂν θέλῃς νὰ αἰσθανθῇς  τὴν πίστι, ἄκουσε τί λέει ἡ Ἐκκλησία  μας στὸ χερουβικό· «Πᾶσαν …ἀποθώμεθα  μέριμναν…». Θέλεις νὰ αἰσθανθῇς τί  εἶνε ἡ πίστις, νὰ δῇς τὸ οὐράνιο φῶς;  Διῶξε ἀπὸ τὸ μυαλό σου κάθε σκέψι γήινη.  Μὲ τὴ σκέψι σου κάνε φτερὰ καὶ πέταξε.  Πέταξε πέρα ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι, πέρα ἀπὸ τὸν  ἥλιο, πέρα ἀπὸ τὰ ἄστρα, πέρα ἀπὸ τοὺς  γαλαξίες. Ἀλλ᾿ ὅσο νὰ πετάξῃς, κάπου θὰ  σταματήσῃς. Ἐκεῖ λοιπὸν ποὺ σταματοῦν  οἱ πύραυλοι, ἡ ἀστρονομία, ἡ  ἐπιστήμη, τὸ λογικό, ἐκεῖ τότε  χρειάζεσαι κάτι ἄλλα φτερά, τὰ φτερὰ  τῆς πίστεως. Ἡ πίστι ἔρχεται καὶ σὲ  παίρνει καὶ σὲ ἀνεβάζει ψηλά, πολὺ ψηλά,  κ᾿ ἐκεῖ ἀκοῦς «Ὡσαννὰ ἐν τοῖς  ὑψίστοις…», ἀκοῦς τραγούδια ἀγγέλων  καὶ ἀρχαγγέλων ὅπως ὁ ἅγιος Σπυρίδων,  βλέπεις θρόνο πάνω στὸν ὁποῖο κάθεται  αὐτὸς ὁ Θεός. Αὐτὴ εἶνε ἡ πίστις. Σοῦ  δείχνει πράγματα, ποὺ οὔτε μὲ τὸ μάτι  οὔτε μὲ τὸ μικροσκόπιο οὔτε μὲ τὰ ἄλλα  ἐπιστημονικὰ μέσα μπορεῖς νὰ δῇς.

Μὲ τὴν πίστι ὁ ἄνθρωπος ἀντιλαμβάνεται,  ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ὑλικὸ αὐτὸ κόσμο,  ὑπάρχει κ᾿ ἕνας ἄλλος κόσμος, ὄχι  αἰσθητὸς ἀλλὰ ὑπερφυσικός, ἀόρατος,  πνευματικός, ἀνώτερος κόσμος, κόσμος  ἀύλων καὶ ἀθανάτων πνευμάτων.  Ἀντιλαμβάνεται, ὅτι ὑπάρχει Θεὸς  ποιητὴς «ὁρατῶν καὶ ἀοράτων».
Μὲ τὴν πίστι ὁ ἄνθρωπος νιώθει ἀκόμη,  ὅτι ὑπάρχει Πατέρας στοργικός. Ἕνα  «στρουθίον», λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ἕνα  μυρμήγκι, ἕνα φύλλο ἀπὸ τὸ δέντρο δὲν  πέφτει κάτω στὴ γῆ, χωρὶς τὸ θέλημά του.  «Ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς  πᾶσαι» εἶνε μετρημένες (Ματθ. 10,29-30). Τί  θὰ πῇ αὐτό; Ὅλες τὶς λεπτομέρειες τῆς  ζωῆς μας τίς γνωρίζει ὁ Κύριος.
Μὲ τὴν πίστι δεχόμεθα, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε  ἕνας ἥλιος, μία «τρισήλιος Θεότης»,  τρεῖς ἥλιοι ἀλλὰ ἕνας ἥλιος, Πατήρ,  Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα. «Δόξα τῇ ἁγίᾳ  καὶ ὁμοουσίῳ καὶ ζωοποιῷ καὶ  ἀδιαιρέτῳ Τριάδι». «Εὐλογημένη ἡ  βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ  ἁγίου Πνεύματος…». Τί μεγαλεῖα εἶνε  αὐτά!
Μὲ τὴν πίστι ἐπίσης ὁμολογοῦμε, ὅτι τὸ  δεύτερο πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδος, ὁ  Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀπὸ τὸν  οὐρανὸ κατέβηκε ἐδῶ στὴ γῆ. Ὄχι ἁπλῶς  ὡς ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ὡς Θεάνθρωπος.  Περπάτησε, βαπτίσθηκε στὸν Ἰορδάνη,  μάτωσε ἀπὸ ἀγκάθια, ἀπὸ καρφιά, ἀπὸ τὴν  κακία τοῦ κόσμου.
Μὲ τὴν πίστι πρὸ παντὸς ὁμολογοῦμε, ὅτι  στὸ Γολγοθᾶ θυσιάστηκε ὁ Υἱὸς τῆς  Παρθένου καὶ ἔχυσε τὸ ἄσπιλον αἷμα του,  καὶ τὸ αἷμα αὐτὸ ἔγινε λουτρό, μέσα στὸ  ὁποῖο καθαρίζεται καὶ ἡ πιὸ ἁμαρτωλὴ  ψυχή. «Τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ…  καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄  Ἰωάν. 1,7).
Μὲ τὴν πίστι τέλος ὁμολογοῦμε, ὅτι ὁ  Χριστὸς ἀνέστη ἔνδοξος, ἀνέβηκε στὰ  οὐράνια, καὶ ὅτι θὰ ἔρθῃ πάλι μιὰ μέρα  «κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς» (σύμβ.  πίστ.).
Αὐτὰ εἶνε τὰ θεμέλια, οἱ ῥίζες τῆς ἁγίας  μας πίστεως. Ἀρκεῖ ὅμως μόνο νὰ  πιστεύουμε; Αὐτά, σοῦ λέει ὁ ἄλλος, τὰ  παραδέχομαι· δὲν εἶμαι ἄθεος, μασόνος,  χιλιαστής· ἐγὼ πιστεύω…  Δὲν ἀρκεῖ  μόνο νὰ λέμε «πιστεύω». Τὸ «πιστεύω» νὰ  τὸ δείξουμε μὲ μία συνέπεια ζωῆς, νὰ τὸ  ἐφαρμόσουμε μὲ ἔργα ἀγάπης.
Πιστεύεις στὴν ἁγία Τριάδα; Μὲ τὸ στόμα  τὸ λές. Μὲ τὴ ζωή σου ὅμως δείχνεις, ὅτι  λατρεύεις ἄλλους θεοὺς «τοῦ αἰῶνος  τούτου», ποὺ εἶνε ὁ παρᾶς ἢ μαμωνᾶς, οἱ  ἡδονές, τὰ ε δωλα τοῦ κόσμου, αὐτὸς ὁ  σατανᾶς (Β΄ Κορ. 4,4).
Πιστεύεις στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ  ὅλα; Γιατί λοιπὸν στενοχωριέσαι; γιατί  ἀπελπίζεσαι; γιατί φοβᾶσαι; Ὁ Θεός, ποὺ  τρέφει τὰ κοράκια, θὰ θρέψῃ κ᾿ ἐσένα.  «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν,  οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ  ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ» (Ψαλμ.  33,11).
Πιστεύεις ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστη ἐκ  νεκρῶν καὶ νίκησε τὸ θάνατο; Τότε γιατί  λυπᾶσαι καὶ κλαῖς; Γιατί κάνεις ὅπως  οἱ εἰδωλολάτραι «οἱ μὴ ἔχοντες  ἐλπίδα» ἀναστάσεως; (Α΄ Θεσ. 4,13).
Πιστεύεις ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε ἀγάπη; Γιατί  τότε ἐσὺ κρατᾷς μῖσος; Πιστεύεις ὅτι  ὁ Θεὸς συγχωρεῖ τὸν ἁμαρτωλό; Γιατί  λοιπὸν κ᾿ ἐσὺ δὲν συγχωρεῖς τὸ γείτονα ἢ  τὸν ἀδελφό σου;
Πιστεύεις ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε πάνω ἀπ᾿  ὅλα; Γιατί τότε τὸν περιφρονεῖς, γιατί  τὸν βλαστημᾷς;
Δυστυχῶς δὲν ὑπάρχει πίστις ἔμπρακτος.

* * *

Ἀγαπητοί μου! Στὰ χρόνια αὐτὰ ποὺ ζοῦμε  τὰ κατηραμένα, ποὺ ὁ διάβολος ἔβαλε ὅλα  τὰ δυνατά του νὰ ξερριζώσῃ μέσα ἀπὸ τὶς  καρδιὲς τὴν πίστι, νὰ προσέξουμε πάρα  πολύ.

Γιὰ νὰ σωθῇ ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ  πίστι. Πίστι στὸ Θεό, πίστι στὸ Χριστό,  πίστι σ᾿ αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία  μας. Ἀλλὰ δὲν είμεθα σὰν τοὺς  προτεστάντες, τοὺς διαμαρτυρομένους. ῎ Οχι. Αὐτοὶ μόνο «πίστι» φωνάζουνε.  Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι λέμε· πιστεύουμε,  ἀλλὰ κοντὰ στὴν πίστι ἔχουμε καὶ τὰ ἔργα  τῆς ἀγάπης. «Πίστις δι᾿ ἀγάπης  ἐνεργουμένη» (Γαλ. 5,6). Δὲν ε μεθα οὔτε  προτεστάντες οὔτε φράγκοι οὔτε  χιλιασταὶ οὔτε μασόνοι οὔτε ἄθεοι.  Ἐμεῖς λέμε, ὅτι ἡ πίστις σῴζει. Ποιά  πίστις ὅμως; Πίστις ποὺ βεβαιώνεται  ἀπὸ ἔργα (βλ. Ἰακ. 2,14-26). Τὸ δέντρο τὸ  καταλαβαίνεις ἀπὸ τὸν καρπό του· ἡ  λεμονιὰ φαίνεται ἀπὸ τὰ λεμόνια, ἡ  μηλιὰ ἀπὸ τὰ μῆλα, ἡ ἐλιὰ ἀπὸ τὶς ἐλιές·  καὶ ὁ Χριστιανὸς θὰ φανῇ ἀπὸ τὰ ἔργα του.  Καὶ τὸ πουλί, γιὰ νὰ πετάξῃ, πρέπει νά  ᾿χῃ γερὲς καὶ τὶς δύο φτεροῦγες του. Ἂν  ὁ κυνηγὸς χτυπήσῃ τὴ μία φτερούγα του,  τὸ καημένο τὸ πουλὶ πέφτει κάτω. Μὲ μιὰ  φτερούγα προσπαθεῖ, χτυπιέται κάτω  στὸ χῶμα, μὰ δὲν μπορεῖ νὰ πετάξῃ. Ἔτσι  κάνει καὶ ὁ διάβολος. Μᾶς χτυπάει μὲ τὰ  σκάγια του πότε στὴ μία καὶ πότε στὴν  ἄλλη φτερούγα, πότε στὴν πίστι καὶ πότε  στὰ ἔργα, πότε στὴν ὀρθοδοξία καὶ πότε  στὴν ὀρθοπραξία, καὶ δὲν μποροῦμε νὰ  πετάξουμε στὰ οὐράνια. Ἂς προσέξουμε  νὰ ἔχουμε πίστι ὀρθόδοξο καὶ ἔργα  ἀρετῆς.

Ἔρχεται ὥρα, ἐγγὺς εἶνε, ποὺ θὰ πέσῃ  κόσκινο πάνω στὴ γῆ. Ὅσα λέει ἡ  Ἀποκάλυψις, θὰ γίνουν. Θὰ μᾶς  κοσκινίσῃ ὁ διάβολος ὅπως τοὺς  μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ τὴ νύχτα τῆς  Μεγάλης Πέμπτης. «Ἐμεῖς», λέγανε, «θὰ  ἤμαστε κοντά σου». Καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε  στὸν Πέτρο· Ἀπόψε ὁ διάβολος θὰ σᾶς  κοσκινίσῃ. «Ἰδού ὁ σατανᾶς  ἐξῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ σινιάσαι ὡς τὸν  σῖτον…» (Λουκ. 22,31). Μὲ μικρὰ κόσκινα μᾶς  ἔχει κοσκινίσει μέχρι σήμερα· ἀλλὰ θά  ᾿ρθῃ τὸ πιὸ μεγάλο κόσκινο. Καὶ τότε ἀπὸ  τοὺς χίλιους Χριστιανούς, ἀδελφοί μου,  ἀκοῦτε; ―τὰ λένε τὰ βιβλία τοῦ Θεοῦ (βλ.  Ματθ. 7,14· 22,14. Λουκ. 12,32· 13,23· 18,8. Ἀπ. 3,11·  16,9-11,21)―, ἀπὸ τοὺς χίλιους Χριστιανοὺς  ἕνας ἂν θὰ μείνῃ πιστὸς στὸ Χριστό! οἱ  ἐνιακόσοι ἐνενήντα ἐννιὰ δὲν θὰ  πιστεύουν πλέον τίποτε. Θὰ βλαστημᾶνε,  θὰ κάνουν σὰν τὰ λυσσασμένα σκυλιὰ ποὺ δὲ ᾿ γνωρίζουν τὸ ἀφεντικό τους.

Ἀλλὰ ἐμεῖς, καὶ ἕνας ἂν μείνουμε, νὰ  μείνουμε. Καὶ ἕνας ἂν μείνῃς στὴν  κοινωνία, νὰ μείνῃς. Ὁ ἕνας θὰ νικήσῃ,  αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό. Καὶ νὰ μᾶς  ἀξιώσῃ ὁ Θεός, νὰ πεθάνουμε μὲ τὴν  πίστι τὴν ὀρθόδοξο καὶ ἔργα μετανοίας.  Κι ὅταν φθάσῃ ἡ τελευταία ὥρα τῆς  ζωῆς μας, νὰ ποῦμε· «Μνήσθητί μου,  Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ  σου» (Λουκ. 23,42). Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγίων Ἀναργύρων Ν. Σμύρνης –  Ἀθηνῶν 29-10-1961)