«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», φυλ. 221, Νοέμβριος του 1959
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτουυ

ΕΙΣ ΝΗΣΟΝ ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ

«Οὐκ ἔσται πόρνη ἀπὸ θυγατέρων Ἰσραὴλ»(Δευτερ. 23, 18)
«Πόρνους καὶ μοιχοὺς κρινεῖ ὁ Θεός»(Ἑβρ. 13, 4)

Κοινωνικὰ προβλήματα
Δόξα Θεῶ! Ἰδοὺ καὶ πάλιν, ἀγαπητοί μας, ὁ ἱεροκῆρυξ εἰς τὸν ἄμβωνα τοῦτον. Διότι μήπως ἄμβων, καὶ μάλιστα ἄμβων πανελλήνιος, δὲν εἶνε αἱ στήλαι τῆς μικρᾶς ταύτης θρησκευτικῆς ἐφημερίδος, τὴν ὁποίαν μὲ τὴν μικρὰν ὑλικὴν βοήθειαν καὶ πρὸ παντὸς μὲ τὴν μεγάλην ἠθικὴν ὑποστήριξην καὶ συμπαράστασιν φίλων ἀναγνωστῶν ἐπὶ μίαν δεκαπενταετίαν συνεχῶς ἐκδίδομεν; Καὶ ὅμως καὶ ἐκ τοῦ ἄμβωνος τούτου σκοτειναὶ δυνάμεις ζητοῦν νὰ μᾶς καταβιβάσουν. Ἀλλʼ ἡμεῖς μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου θὰ ἀνερχώμεθα εἰς τὸν ἄμβωνα τοῦτον διὰ νὰ κηρύττωμεν κατὰ δύναμιν τὴν ἀλήθειαν, νὰ διδάσκωμεν καὶ παρηγορῶμεν τὸν λαόν, νὰ ἐλέγχομεν τὰ δημόσια σκάνδαλα καὶ καυτηριάζωμεν τὰς κοινωνικὰς πληγάς.
Ποῖον σήμερον τὸ θέμα μας; Ὑπάρχουν θέματα, τὰ ὁποῖα ὁ σύγχρονος ἱεροκῆρυξ διστάζει νὰ θίξη ἐκ φόβου μήπως προσκρούση εἰς τὸ καλαισθητικὸν συναίσθημα τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι ἀρέσκονται νʼ ἀκούουν πάντοτε ὡραίας λέξεις καὶ φράσεις. Νὰ ὀνομάση ὁ ἱεροκῆρυξ κάτι, ποὺ συμβαίνει καὶ σκανδαλίζει ὁλόκληρον τὴν κοινωνίαν, μὲ τὴν λέξιν ἡ ὁποία ἁρμόζει; Νὰ εἴπη συγκεκριμένην περίπτωσιν παραβάσεως τῆς 6ης ἐντολῆς τοῦ Δεκαλόγου, μοιχείαν ἤ πορνείαν; Μύρια στόματα θὰ φωνάξουν˙ εἶνε ἀκαλαίσθητος, ἀνάγωγος, ἀγροῖκος, αἰσχρὸς ἱεροκῆρυξ! Ποῦ ἐφθάσαμεν! Ἀλλὰ πῶς θέλετε, κύριοι καὶ κυρίαι τῆς ἀριστοκρατίας, νὰ ὀνομάζωμεν τὰς αἰσχρὰς σχέσεις καὶ πράξεις σας; Νὰ καλέσωμεν τὴν παλλακίδα σας φίλην, τὸν μοιχὸν καὶ πόρνον φίλον καὶ τὴν μοιχείαν φιλίαν; Ἔτσι θέλετε; Ἀλλʼ εἶνε ὡς νὰ ὀνομάζωμεν τὸ δηλητήριον γλυκὺ σιρόπι, τὸ σκότος φῶς καὶ τὸν διάβολον ἄγγελον μὲ λευκὰ πτερά. Ἀλλʼ ὄχι! Ὁ ἄμβων οὗτος, ἡ μικρὰ αὕτη, λέγω, θρησκευτικὴ ἐφημερίς, δὲν πρόκειται νὰ ὑποχωρήση εἰς ἀπαιτήσεις τῶν κ. κ. εὐφημιστῶν. Δὲν θὰ γίνωμεν ἡμεῖς εὐγενέστεροι τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ὅστις ἀποκαλύπτων καὶ ἐλέγχων τὴν αἰσχρότητα τῆς ἐποχῆς του ἔλεγεν, ὅτι δὲν ἐπιθυμεῖ οἱ ἀκροαταί του νὰ στολίζωνται μὲ ὡραίας λέξεις καὶ τετορνευμένας φράσεις, ἀλλὰ μὲ σεμνὰ καὶ ἀπαστράπτοντα ἤθη. Εἶμαι, ἔλεγεν, ἰατρός, πνευματικὸς ἰατρός, καὶ ὡς ὁ ἰατρὸς λερώνει πολλάκις τὰ καθαρά του χέρια διὰ νὰ καθαρίση τὰς πληγὰς τοῦ ἀσθενοῦς ἀπὸ το πῦον καὶ τὰ αἵματα, οὕτω πως καὶ ἐγὼ ἀναγκάζομαι νὰ λερώσω τὴν γλώσσάν μου, ἵνα διʼ αὐτῆς, διὰ τοῦ ἐλεγκτικοῦ λόγου, καθαρίσω τὰς ἠθικὰς πληγὰς τῆς κοινωνίας. Δὲν θὰ γίνωμεν ἡμεῖς εὐγενέστεροι ἀπὸ τοὺς θεοπνεύστους συγγραφεῖς τῶν βιβλίων τῆς Ἁγ. Γραφῆς, οἱ ὁποῖοι ὡς βλέπομεν καὶ μόνον εἰς τὰ δύο ρητά, ποὺ προτάσσομεν εἰς τὸ παρὸν ἄρθρον, δίδουν εἰς τὰς φοβερὰς παρεκτροπὰς τῆς ἠθικῆς τὰ ἁρμόζοντα ὀνόματα.
Ἐὰν ὕστερον ἀπὸ τὰς ἐξηγήσεις ταύτας τινὲς ἐξακολουθοῦν νὰ σκανδαλίζωνται διὰ ζωηράς τινας ἐκφράσεις τῆς ἀρθρογραφίας, ἡμεῖς δὲν θὰ εἴμεθα οἱ ὑπαίτιοι, ἀλλʼ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι, οἱ ὁποῖοι νοσηρῶς καὶ περιδεῶς σκεπτόμενοι δὲν ἀγανακτοῦν καὶ δὲν φρίττουν διʼ ὅσα φοβερὰ ἀκούονται καὶ λέγονται καθημερινῶς ἐν τῆ κοινωνία, ἀλλʼ ἀγανακτοῦν καὶ φρίττουν μόνον ὅταν ὁ ἱεροκῆρυξ μεταχειρισθῆ ζωηράς τινας λέξεις καὶ ἐκφράσεις, διὰ νὰ πλήξη καὶ μαστιγώση τὸ κακὸν μὲ τὸ γλωσσικόν του φραγγέλιον. Εἴθε τὸ κακόν, περὶ τοῦ ὁποίου θὰ ὁμιλήσωμεν, εἴθε νὰ ἐκλείψη τελείως ἀπὸ τὸ πρόσωπον τῆς προσφιλοῦς πατρίδος μας, καὶ τότε οὐδεμία θὰ παρίσταται ἀνάγκη νὰ ὁμιλῶμεν περὶ αὐτοῦ, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οὐδεὶς ἰατρὸς ὁμιλεῖ περὶ ἀσθενείας, ἡ ὁποία πρὸ πολλῶν ἐτῶν ἔχει ἐκλείψει. Ἀλλʼ ὅταν ἀσθένειά τις ἐνδημῆ, ὅταν παρουσιάζη ἀλεπάλληλα κρούσματα, ὅταν ἑκατοντάδας νεκρῶν ἐξαποστέλλη εἰς τὸν Ἄδην, πῶς θέλετε νοσοκόμοι καὶ ἰατροὶ νὰ μὴ ἀναφέρουν τὸ φοβερὸν τῆς ἀσθενείας ὄνομα;
Τὸ θέμα τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶνε συγχωρήσατέ μας, ὦ καλαισθητικοὶ κύριοι καὶ κυρίαι, ἡ πορνεία ἐν Ἑλλάδι.

* * *

Ὑπῆρχεν ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ἐν τῆ ἀρχαία, τῆ προχριστιανικῆ Ἑλλάδι ὁ γάμος, ἡ νόμιμος σύζευξις ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς καὶ ἡ διʼ αὐτῆς δημιουργία οἰκογενειακῆς ἐστίας πρὸς διατήρησιν καὶ μεταλαμπάδευσιν τῆς φλογὸς τῆς ζωῆς, ἐπιστεύετο ὡς ἱερὸς θεσμός. Πᾶς ὁ προσβάλλων τὴν οἰκογενειακὴν ἐστίαν ἐκηρύσσετο ἐχθρὸς τῆς πόλεως, ἐπικίνδυνος ὡς καὶ ὁ εξωτερικὸς ἐχθρὸς τῆς Πατρίδος. Ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἐστιῶν διεξήγοντο οἱ πόλενοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Πανελλήνιος ἐκστρατεία ἀνελήφθη κατὰ τῆς Τροίας ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἀτίμου πράξεως ἑνὸς ξένου πρίγκηπος, ὅστις δὲν ἐσεβάσθη τὴν οἰκογενειακὴν τιμὴν τοῦ βασιλέως τῆς Σπάρτης. Καὶ τὰ στενᾶ τῆς Σαλαμῖνος ἀντήχησαν ἀπὸ τὸν ἀθάνατον ἐκεῖνο θούριον, εἰς τὸ ὁποῖον ἡ οἰκογενειακὴ ἐστία, οἱ γονεῖς, αἱ γυναῖκες καὶ τὰ τέκνα, συγκαταλέγοντο μεταξὺ τῶν ἄλλων πολυτίμων ἀγαθῶν, ὑπέρ τῶν ὁποίων ἀξίζει νὰ θυσιάζεται ὁ Ἕλλην. Ἐν Κίω τῆς Μ. Ἀσίας ἐπὶ 700 ἔτη δὲν ἠκούσθη κροῦσμα μοιχείας καὶ πορνείας. Ἐν δὲ τῆ περιφερεία τῆς Λοκρίδος ὁ αὐστηρὸς τὰ ἤθη βασιλεὺς αὐτῆς Ζάλευκος λέγεται ὅτι εἰς πάντα, ὅστις θὰ διέπραττε μοιχείαν, ὡς τιμωρίαν ἐπέβαλλε τὴν ἐξόρυξιν τοῦ ἑνὸς ὀφθαλμοῦ, ἀλλοὺ δὲ ὁ μοιχὸς διὰ κοινῆς ἀποφάσεως τοῦ δήμου ὡς ἐπικίνδυνος διὰ τὴν εἰρηνικὴν ζωὴν τῆς κοινωνίας ἐξωρίζετο μακρὰν αὐτῆς. Ἡ σωφροσύνη, ἡ ἐγκράτεια, ἡ χαλιναγώγησις τῶν ἐνστίκτων ἐτιμῶντο τότε ὡς ὑπέροχοι ἁρεταί.
Ἀλλὰ δυστυχῶς τὰ ἤθη δὲν ἔμειναν εἰς αὐτὸ τὸ ὕψος. Καὶ αἰτία τῆς πτώσεως ἧτο ἡ διαφθορὰ τῆς θρησκευτικῆς ἰδέας, ἡ κατάπτωσις εἰς τὰ αἰσχρότερα εἴδη τῆς εἰδωλολατρίας, ἡ θεοποίησις τῆς ἡδονῆς, ἡ λατρεία γυμνῶν εἰδώλων, ἡ ἐξ Ἀνατολῆς εἰσβολὴ αἰσχρῶν θεοτήτων ὡς τῆς Ἀστάρτης, τῆς Ἀφροδίτης, ἧτις τὸ πρῶτον ἐστάθμευσε καὶ ἐλατρεύθη ἐμμανῶς ἐν Κύπρω καὶ ἐκεῖθεν, κατὰ τὸν μῦθον, ἐκ τῶν ἀφριζόντων κυμάτων τοῦ Αἰγαίου ἀναπηδήσασα γυμνὴ κατέκτησε τὸ Πανελλήνιον. Αὐτὴ μαζὶ μὲ τὸν Διόνυσον ἤ Βάκχον ἐγένοντο οἱ προσφιλέστεροι θεοὶ τῆς Ἑλλάδος τῆς παρακμῆς. Οἱ οἶκοι τῆς αἰσχρᾶς εἰδωλολατρίας ἐστεγάσθησαν κάτω ἀπὸ τὰς στέγας τῶν καλλιμαρμάρων ναῶν τῆς θεάς. Ἡ ἐκπαρθένωσις, ἡ παράδοσις τοῦ σώματος τῶν νεανίδων εἰς αἰσχροὺς ἐραστάς, ἡ ἀκολασία ἧτο εἶδος λατρείας, ἡ ὁποία κατʼ ἐξοχὴν ἧτο εὐάρεστος εἰς τοὺς θεούς. Πόρναι διαβόητοι ἐδέσποζον διανοιῶν καὶ καρδιῶν Ἑλλήνων. Λέγεται ὅτι μία ἐξ αὐτῶν εἰς τοιοῦτον βαθμὸν ἀναιδείας καὶ θρασύτητος ἔφθασεν, ὥστε ἐκ τῶν εἰσπράξεων τοῦ αἰσχροῦ ἐπαγγέλματος κατεσκεύασε χρυσοῦν ἄγαλμα, ὅπερ ἀφιέρωσεν εἰς τὸν ἐν Δελφοῖς Ναὸν μὲ τὴν ἐπιγραφήν, ἡ ὁποία ἐδήλου ὅτι τὸ ἀφιέρωμα τοῦτο προήρχετο ἐκ τῆς ἀκολασίας τῶν Ἑλλήνων.

* * *

Ἀλλὰ δόξα τῶ Θεῶ. Χριστὸς ἐπὶ γῆς! Ἕλληνες, ὑψώθητε! Τὰ εἴδωλα τῶν θεῶν, οἱ διδάσκαλοι καὶ συνήγοιροι οὗτοι τῆς πορνείας καὶ τῆς μοιχείας καὶ πάσης ἄλλης ἀκολασίας, κατεκρημνίσθησαν εἰς τὰ τάρταρα τοῦ Ἅδου. Τὰ κατεκρήμνισεν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τὰ ρήματα Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, τὰ ὁποῖα περίφερον πανταχοῦ οἱ ἀλιεῖς τῆς Γαλιλαίας.
Καὶ ποῖα τὰ ρήματα ταῦτα; Ἰδού! Ὁ γάμος θεῖον μυστήριον, δεσμὸς ἀδιάλυτος. «Ὁ Θεὸς συνέζευξεν ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» (Ματθ. 19, 6). Ἡ παρθενία κτῆμα ἀνεκτίμητον, ὑψηλοτέρα βαθμὶς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἀλλʼ «οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλʼ οἷς δέδοται» (Ματθ. 19, 11). Ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία θανάσιμα ἁμαρτήματα. Ἀπόφασις, κανὼν τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου˙ «Ἀπέχεσθαι ἀπὸ τῶν ἀλισγημάτων τῶν εἰδώλων καὶ τῆς πορνείας» (Πράξ. 15, 20). Διότι «Πόρνους καὶ μοιχοὺς κρινεὶ ὁ Θεός» (Ἑβρ. 13, 4). Ἡ κάθαρσις ὄχι μόνον ἐκ τῶν πράξεων, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν αἰσχρῶν λογισμῶν καὶ ἐπιθυμιῶν ὑψίστη ἀρετή. «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῆ καρδία, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. 5, 8).
Αὐτὰ ἧσαν τὰ ρήματα τῶν ἁλιέων τῆς Γαλιλαίας, τῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Τὸ διηγοῦνται οἱ αἰῶνες. Ὅ,τι δὲν κατώρθωσεν ἡ σοφία καὶ ἡ διαλεκτικὴ ἱκανότης τῶν φιλοσόφων καὶ ρητόρων τοῦ ἀρχαίου κόσμου, τὸ ἐπέτυχεν ἡ ἀπλότης, ἡ δύναμις τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Ἡ κόπρος τοῦ Αὐγείου, ἡ κόπρος τῆς πορνείας, ἥτις ἐπεσωρεύθη ἐπὶ αἰῶνας εἰς ὅλα τὰ μεγάλα κέντρα τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, ἐξεκαθαρίσθη. Νέος κόσμος ἀνέτειλεν. Ἀντὶ τῆς δυσωδίας εὐωδία. Ἀντὶ τοῦ συναγελασμοῦ διπόδων κτηνῶν, ἀντὶ τῆς ἀκολάστου μίξεως μοιχῶν καὶ μοιχαλίδων, ἱεραὶ συζυγίαι, οἶκοι χριστιανικοί, ὀάσεις μέσα εἰς τὰς ὁποίας ἀνέπνεέ τις τὴν αὔραν τῆς νέας ζωῆς, ἡ ὁποία καθηγίαζε τὴν ἕνωσιν ἀνδρὸς καὶ γυναικός. Ἀντὶ τῶν ἀκανθῶν ἄνθη μυρίπνοα τῆς παρθενικῆς ζωῆς, τὰ ὁποῖα ἐποτίσθησαν ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου Λυτρωτοῦ. Ἀντὶ τῶν ἁμαρτωλῶν οἴκων, μοναχικαὶ ἀδελφότητες καὶ παρθενῶνες συνεπήχθησαν, οἱ ὁποῖοι ἔδρων εὐεργετικῶς ἐν μέσω τοῦ κόσμου, ὡς λιμένες, ὡς πνευματικὰ ἀγκυροβόλια πονεμένων ψυχῶν.
Καὶ βεβαίως δὲν διισχυριζόμεθα ὅτι ἐξέλιπε παντελῶς ἀπὸ τὸ πρόσωπον τῆς ἑλληνικῆς γῆς ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία καὶ πᾶσα ἀκόλαστος πρᾶξις. Συνέβαινον καὶ μετὰ τὸ εὐαγγελικὸν κήρυγμα κρούσματα τῶν φοβερῶν αὐτῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλʼ ὁποία διαφορὰ μεταξὺ τοῦ παλαιοῦ καὶ νέου κόσμου. Εἰς ἐκεῖνον μὲν διὰ τὰς παραβάσεις οὐδεμία ἠκούετο φωνὴ διαμαρτυρίας, εἰς τοῦτον δέ, τὸν νέον χριστιανικὸν κόσμον, ἀμέσως ἠκούετο φωνὴ ἔντονος, ἡ ὁποία ἀνεκάλει τὸν ἄτακτον εἰς τὴν τάξιν. Οἱ πίπτοντες εἰς σαρκικὸν ἁμάρτημα ὑπεβάλλοντο εἰς αὐστηρὸν μετανοίας ἐπιτίμιον. Διὰ τὴν πτῶσιν ἑνὸς καὶ μόνον πιστοῦ εἰς τὰ βδελυρὰ ταῦτα ἁμαρτήματα θὰ ἔπρεπε νὰ πενθήση καὶ νὰ χύση ποταμοὺς δακρύων ὅλη ἡ χριστιανικὴ κοινότης (Ἴδε περὶ τοῦ πορνεύσαντος τῆς Κορίνθου τὸ Ε΄ Κεφάλαιον τῆς Α΄ πρὸς Κορινθ. ἐπιστολὴς).
Ἄγρυπνος ἐπὶ τῆς ἠθικῆς καθαρότητος τῶν πιστῶν ἧτο ἡ ἐπίβλεψις τῶν ποιμένων. Καὶ ὅτε ἔπαυσαν οἱ διωγμοὶ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐκ τῶν κατακομβῶν τῆς Ρώμης ἀνῆλθεν εἰς τὴν ἐπιφάνειαν καὶ ἡ χριστιανικὴ θρησκεία κατέστη ἡ ἐπίσημος θρησκεία τοῦ Κράτους, τότε εὐσεβεῖς βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτορες δὲν περιώριζον τὴν εὐσέβειάν των μόνον εἰς παρακολούθησιν ἱερῶν ἀκολουθιῶν καὶ λιτανειῶν, ἀλλὰ σπουδαίως ἐνδιεφέροντο, ἵνα ἡ ἀληθὴς πίστις, Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΓΙΝΗ ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΖΩΗΣ. Διὰ τοῦτο τὰ ἁμαρτήματα ἐκεῖνα, τὰ ὁποία λυμαίνονται τὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας καὶ ἀνατρέπουν τὰ βάθρα τῆς χριστιανικῆς κοινωνίας, κατεδικάζοντο καὶ ἐτιμωροῦντο ὡς ἐγκλήματα.
Καὶ ὅτε ἀργότερον τὰ ἤθη κατέπιπτον καὶ λαϊκοὶ ἠκολάσταινον καὶ κληρικοὶ ἐθεῶντο ἀδιάφοροι τὴν προϊοῦσαν ἔκλυσιν τῶν ἠθῶν, ὡς βεβαιοῖ σύγχρονος συγγραφεύς, ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος, τότε ἐπῆλθεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἡ δικαία τιμωρία, ἡ πτῶσις τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων, ἡ διάλυσις τῆς κραταιᾶς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας.

* * *

Ἀλλʼ ἄς ἀφήσωμεν τὴν προϊστορικήν, τὴν ἀρχαίαν, τὴν Βυζαντινὴν Ἑλλάδα καὶ ἄς ἔλθωμεν εἰς τὴν σὐγχρονον ἐποχήν. Ὁποία ἡ κατάστασις τῆς σημερινῆς Ἑλλάδος ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου;
Ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, τὰ ἀπαίσια καὶ βδελυρὰ ἁμαρτήματα τῆς σαρκός, τὰ ὁποία κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας προεκάλουν τὴν αὐστηρὰν καταδίκην ὅλων, μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς μικρᾶς αὐτῆς γωνίας ἤρχισαν νὰ ἐγκλιματίζωνται καὶ εἰς τὸ τόπον μας. Τὸ νέον βασίλειον ἤνοιξε τὰς θύρας εἰς τοὺς ἀγαπητοὺς ἀδελφοὺς τῆς Δύσεως. Γάλλοι, Ἄγγλοι, Βαυαροὶ καὶ εἴτινες ἄλλοι ἦλθον εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ τὰ τέκνα πάλιν τῆς Ἑλλάδος διὰ λόγους ἐμπορίου καὶ σπουδῶν μετέβαινον εἰς τὰς χώρας ἐκείνων καὶ ἐκ τῆς ἐπικοινωνίας ταύτης ἁγνότης τῶν ἠθῶν, ἡ λάμπουσα ὡς ὀρθρινὸς ἀστὴρ ἐπεσκιάσθη. Ἡ πορνεία ἔκαμε τὴν ἐμφάνισίν της. Κατʼ ἀπομίμησιν τῶν μεγαλουπόλεων τῆς Δύσεως ἤνοιξαν καὶ ἐν Ἀθήναις οἱ πρῶτοι οἶκοι ἀνοχῆς. Καὶ κατʼ ἀρχὰς μὲν μετὰ φρίκης ἤκουεν ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς τὸ ἄνοιγμα τοιούτων οἴκων, ἐν τῆ παρόδω ὅμως τοῦ χρόνου ὑπὸ σοφῶν (;) κοινωνιολόγων ἐθεωρήθησαν οἱ κακόφημοι οὗτοι ὡς ἀναγκαῖα κακά, ὡς δικλεῖδες τῆς ἀκολασίας τῶν ἀνδρῶν, τὸ δὲ Κράτος τὰ κέντρα ταῦτα τῆς ἀκολασίας ἐχαρακτήρισεν ὡς δημοσίας ἐπιχειρήσεις, καὶ οὕτω ἐκ μισθωμάτων, ἐκ κερδῶν πορνείας τὰ ὁποῖα εἰσέρρεον εἰς τὸ Δημόσιον Ταμεῖον, ἐλάμβανε τοὺς μισθούς του καὶ ὁ δικαστὴς καὶ ὁ διδάσκαλος καὶ ὁ ἀξιωματικός, ἐσχάτως δέ… καὶ ὁ ἱερεύς, ἵνα μὴ μείνη τίποτε ἀμόλυντον ἐπῖ τῆς γῆς αὐτῆς (Ἴδε καὶ ψαλμ. 49, 18).
Μετὰ τὴν Μικρασιατικὴν καταστροφὴν οἱ κακόφημοι οἶκοι ἐν Ἑλλάδι ἐπολλαπλασιάσθησαν. Νέον ὑλικὸν προσετέθη. Τὸ κῦμα τῆς ἀνηθικότητος ηὐξήθη. Νέαι ἑκατοντάδες δυστυχῶν ὑπάρξεων ἐδήλωσαν εἰς τὴν Ἀστυνομίαν, ὅτι ἔζων ἐκ τοῦ αἰσχροῦ τούτου ἐπαγγέλματος. Πῶς ἔζων ἐν τοῖς οἴκοις τούτοις ἀποτελεῖ ὑπόθεσιν τραγωδίας, τὴν ὁποίαν μόνον εύσεβεῖς ἀστυνομικοί, οἱ ὁποῖοι λόγω τοῦ ἐπαγγέλματος παρηκολούθουν καὶ ἠσθάνοντο τὸ δρᾶμα τῆς ζωῆς τῶν δυστυχῶν τούτων πλασμάτων θὰ ἠδύναντο νὰ περιγράψουν. Ζωὴ ἐν κατέργοις, ζωὴ ἐν τάφοις, ζωή – κόλασις πρὸ τῆς κολάσεως, ἡ ὁποία ὅμως ἐκαλύπτετο καὶ ἐδικαιολογεῖτο ὡς μία… κοινωνικὴ ἀνάγκη! Ὥστε διὰ νὰ ἱκανοποιοῦνται τʼ ἁμαρτωλὰ πάθη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ἄλλου ἀκολάστου ἔπρεπεν εἰς τὸν βωμὸν τοῦ Μολὼχ τῆς ἀνηθικότητος νὰ προσφέρονται ἀνθρωποθυσίαι, νὰ θυσιάζωνται ἑκατοντάδες, χιλιάδες Ἑλληνίδων, καὶ ἐν μέσω τοῦ Ὀρθοδόξου βασιλείου νὰ λειτουργοῦν χαρέμια διὰ τοὺς νέους ἀγάδες – τοὺς νέους ἄνδρας τοὺς βεβαπτισμένους εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἀγίας Τριάδος; Ἦσαν ταῦτα ἐν χριστιανικῆ πολιτεία ἀνεκτά; Καὶ ὅμως ὡς ἔγραφε καθηγητὴς τῆς ἐγκληματολογίας ἐν τῶ Ἐθνικῶ Πανεπιστημίω: «ἡ κάθειρξις ὑπὸ τοῦ κράτους γυναικῶν, ἵνα ἐμπορεύωνται τὸ σῶμα αὐτῶν, ἀποτελεῖ ἐσχάτην ταπείνωσιν τῆς ἀξιοπρεπείας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ ἐξευτελισμὸν τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος» (Κ. Γαρδίκα Ἐγχειρίδιον ἐγκληματολογίας, Ἀθῆναι 1951 σελ. 121).
Ἀλλʼ ἐπὶ τέλους οἱ οἶκοι οὗτοι, φυτώρια διαφθορᾶς, γυναικείας διαστροφῆς καὶ ἐκμεταλλεύσεως, σχολεῖα ποικίλων ἐγκλημάτων ἐκλείσθησαν. Ἐκλείσθησαν ὄχι ἐξ Ἑλληνικῆς πρωτοβουλίας, ἀλλὰ διότι εἰδικὴ ἐπιτροπὴ τοῦ Ὀργανισμοῦ τῶν Ἠνωμένων Ἐθνῶν ἀπεφάσισε τὴν κατάργησιν τῶν κακοφήμων τούτων οἴκων καὶ συνεπῶς ἡ Ἑλλὰς ὑπογράψασα τὴν κοινὴν ἀπόφασιν, χάριν τῆς ἐθνικῆς της τιμῆς καὶ ἀξιοπρεπείας ἧτο ὑποχρεωμένη νὰ κλείση τοὺς οἴκους τούτους. Καὶ τοὺς ἔκλεισεν εἰς τὰς Ἀθήνας. Τοὺς ἐκλεισεν ὅμως χωρὶς νὰ λάβη πρόνοιαν περὶ τῶν ἐνοίκων… τῶν ταλαιπώρων γυναικῶν. Ἀπλῶς τὸ Κράτος ἐνδιεφέρετο νὰ γνωριση ἡ διεύθυνσις τοῦ Ο. Η. Ε., ὅτι οἱ οἶκοι ἀνοχῆς ἐν Ἑλλάδι ἀνήκουν πλέον εἰς τὸ παρελθόν.
Εἰς τὸ παρελθόν; Αἱ γυναῖκες τῆς αἰσχρᾶς ἡδονῆς διὰ τῆς βίας ἐξεδιώχθησαν ἀπὸ τὰ ἄντρα αὐτὰ τῆς ἀκολασίας, ἀλλὰ τὸ κακὸν δὲν ἐξηφανίσθη. Ἐλάχισται ἐκ τῶν γυναικῶν τῆς ἁμαρτίας, ἵνα μὴ εἴπωμεν οὐδεμία, ἐπανῆλθεν εἰς τὴν ὁμαλὴν οἰκογενειακὴν ζωήν, οἱ δὲ ὑπόλοιποι, ἡ μεγίστη πλειοψηφία διεσκορπίσθη ὡς κονιορτὸς τοῦ Διαβόλου εἰς ὅλα τὰ σημεῖα τῆς Ἑλληνικῆς πρωτευούσης. Καὶ ἄλλαι μὲν προσελήφθησαν εἰς καφωδεῖα, εἰς κέντρα διασκεδάσεως, εἰς ξενοδοχεῖα ὡς ὑπηρέτριαι, ἄλλαι δέ, αἱ περισσότεραι, ἐπωφελούμεναι εὐεργετικῆς τινος (;) διατάξεως τοῦ νέου Νόμου, ἀνὰ δύο-δύο ἐνοικίασαν ὡς καλαὶ νοικοκυραὶ δωμάτια καὶ ἐν τοῖς δωματίοις ἀκωλύτως ἐξασκοῦν τὸ έπικερδὲς ἐπάγγελμά των. Καὶ ἔτσι ἀντὶ τῶν ὀλίγων οἴκων ἀνοχῆς, τοὺς ὁποίους ἐπὶ κατοχῆς πρὸς διάκρισιν ἐκ τῶν ἄλλων οἰκιῶν μὲ κόκκινα βέλη έσημείωνον τὰ ξένα στρατεύματα, ἤδη ἀναρίθμητοι οἴκοι ἀνοχῆς ἱδρύθησαν. Δὲν εἶνε ὑπερβολὴ νὰ εἴπωμεν ὅτι δὲν ὑπάρχει ὁδὸς Ἀθηνῶν καὶ Πειραιῶς καὶ Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία νὰ μὴ ἔχη ἕνα τοιοῦτον φανερὸν ἤ κρύφιον οἶκον τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας. Τίμιοι οίκογενειάρχαι μὲ πόνον ψυχῆς βλέπουν τὴν φωτιὰν τοὺ Ἅδου νὰ προσεγγίζη τὰ σπίτια των, βλέπουν παραπλεύρως τῆς οἰκίας των ἤ καὶ ἐντὸς τῆς οἰκίας, εἰς τὴν ὁποίαν διαμένουν, ἐγκατεστημένα τὰ νέα πορνεῖα, τὰ ἐργοστάσια τῆς ἀνομίας, βλέπουν καὶ ἀκούουν τὸν δαίμονα τῆς πορνείας νὰ διεγείρη καθημερινῶς τὰ τέκνα των, τοὺς υἱοὺς καὶ τὰς θυγατέρας των πρὸς τὴν ἀκόλαστον ζωήν. Εἰς κάποιαν ὁδὸν συνοικίας τῶν Ἀθηνῶν, καθὼς ἐπληροφορήθημεν, οἱ κάτοικοι ἐπὶ τῆ εἰδήσει, ὅτι εἰς δωμάτιον ἔμελλε νὰ ἐγκατασταθῆ μία τοιαύτη δυὰς ἀνηθίκων γυναικῶν, ἐσήμανον συναγερμὸν καὶ ἐφύλαττον ἀλληλοδιαδόχως ἡμέραν καὶ νύκτα, ἵνα προλάβουν καὶ μὴ ἐπιτρέψουν τὴν ἐγκατάστασιν! Ἐκ δὲ λανθασμένης διευθύνσεως, τὴν ὁποίαν δίδουν οἱ πελάται τῶν νέων τούτων πορνείων εἰς τοὺς νέους πελάτας, γειτονικὰ σπίτια ἐταράχθησαν ἐκ τῆς ἐπισκέψεως ἀκολάστων ἀνδρῶν, συμπλοκαί, τραυματισμοὶ καὶ φόνοι ἀκόμη συνέβησαν ἐν τῆ ἀμύνη τῶν οικογενειαρχῶν ὑπὲρ τοῦ οίκογενειακοῦ των ἀσύλου, ὅπερ αἱ φλόγες τῆς ἁμαρτίας περιζώνουν πανταχόθεν.
Ὑπό τὰς συνθήκας αὐτὰς ἡ σωματεμπορία ἐξήπλωσε βαθύτερον τὰ σατανικά δίκτυά της καὶ συλλαμβάνει διαρκῶς καὶ νέα θύματα. Ρίπτει νέα ἄγκιστρα, ἐφευρίσκει νέα δολώματα πρὸς ἄγραν ἀφελῶν νεανίδων, ἰδίως τῶν ἐπαρχιῶν, τὰς ὁποίας θαμπώνει μὲ τὴν βιτρίναν τῶν μεγαλουπόλεων, μὲ τὴν ὑπόσχεσιν μιᾶς ὀνειρώδους κινηματογραφικῆς ζωῆς ποὺ θὰ ζήσουν εἰς τὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα ἀρκεῖ νὰ κάμουν μίαν ὑποχώρησιν εἰς τὴν ἠθικήν, εἰς τὰς «ἀπηρχαιωμένας» διατάξεις αὐτῆς! Ἐλεύθερος ἔρως, ἐλεύθερη γυναῖκα, μοντέρνα ζωή! Κανεὶς χαλινός, καμμία δέσμευσις. Ἰδοὺ τὰ συνθήματα τοῦ αἰῶνός μας. Οὕτως ἐν ταῖς ἡμέραις ἡμῶν τὸ κῦμα τῆς πορνείας κορυφοῦται καὶ ἀφρίζει. Ἀγέλαι πορνῶν περιφέρονται εἰς ὁδοὺς καὶ πλατείας καὶ προκαλοῦν τοὺς πάντας. Τὸ τὶ γίνεται εἰς τὰς προκυμαίας τῶν λιμένων κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἐπισκέψεως τῶν ναυτῶν τῶν ξένων στόλων εἶνε κάτι τὸ ἀπερίγραπτον, διὰ τὸ ὁποῖον πρέπει νὰ αἰσχυνώμεθα ὅλοι οἱ Ἕλληνες καὶ ὅλαι αἱ Ἑλληνίδες.
Εἰς διεθνὲς λοιπὸν πορνεῖον, εἰς πόλιν Σοδόμων καὶ Γομόρας τείνει νὰ μεταβληθῆ ἡ πρωτεύουσα τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος;

* * *

Ἀθλία, ἀξία θρήνων πολλῶν, τῶν θρήνων ἑνὸς Ἱερεμίου, εἶνε ἡ ἠθικὴ κατάστασίς μας. Καὶ ὅμως τὸ κακὸν θὰ ἠδύναντο νὰ περισταλῆ μέχρι ἐξαφανισμοῦ, θὰ ἠδύνατο ἡ ὅψις τῆς Ἑλληνικῆς πρωτευούσης καὶ πάσης ἄλλης πόλεως νὰ ἀλλάξη ριζικῶς καὶ σεμνὴ καὶ ἱματισμένη ἐν λαμπρᾶ στολῆ ἁγνότητος νὰ παρουσιασθῆ καὶ πάλιν εἰς τὰ ὄμματα ἀνθρώπων καὶ ἀγγέλων ἡ Ἑλλάς. Πῶς; Ἐὰν ὑπῆρχε θέλησις, ἐὰν ὑπῆρχε πίστις εἰς τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὅστις τὴν πορνείαν καὶ τὴν μοιχείαν καταδικάζει ὡς θανάσιμα ἁμαρτήματα, ἀναμφιβόλως θʼ ἀνελαμβάνετο ἀγὼν καθάρσεως τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας ἀπὸ τὰ ἄγη ταῦτα ποὺ προκαλοῦν τὴν ὀργὴν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ «τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας». Δυστυχῶς ἐπαρκῆ χῶρον διὰ νὰ ἀναπτύξωμεν ἐδῶ τὸ πρόγραμμα ἑνὸς τοιούτου ἀγῶνος. Διὰ τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ ἀγῶνος πολλαὶ δυνάμεις θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιστρατευθοῦν, πολλὰ μέτρα θὰ ἔπρεπε νὰ ληφθοῦν. Μεταξὺ τῶν μέτρων, τὰ ὁποῖα ἐπειγόντως θὰ ἔπρεπε νὰ ληφθοῦν, ἡμεῖς τολμῶμεν νὰ ὑποδείξωμεν συντόμως τὰ έξῆς:
ΙΔΡΥΣΙΣ ΕΘΝΙΚΟΥ ΑΝΑΜΟΡΦΩΤΗΡΙΟΥ τῶν γυναικῶν, αἱ ὁποῖαι παρεστράτησαν καὶ ζοῦν ἐκ τοῦ αἰσχροῦ ἐμπορίου τῆς ἰδίας σαρκός. Δὲν ἀγνοοῦμεν, ὅτι ὑπάρχει τοιοῦτον ἀναμορφωτήριον εἰς κάποιαν συνοικίαν τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλὰ μία φωτογραφία, ἡ ὁποία κατʼ αὐτὰς ἐδημοσιεύθη εἰς Ἀθηναϊκὴν ἐφημερίδα καὶ παρουσιάζει τὰς τροφίμους ἐπὶ στέγης τοῦ οἰκήματος καὶ διὰ τῆς ὅλης στάσεώς των νὰ προκαλοῦν τοὺς διαβάτας, ἀποδεικνύει, ὅτι τοιοῦτον ἀναμορφωτήριον δὲν δύναται νὰ λειτουργήση καὶ εὐδοκιμήση ἐν μέσω τῆς πρωτευούσης. Κάπου ἀλλοῦ πρέπει νὰ εἶνε. Μακρὰν τῶν πειρασμῶν, εἰς μίαν ἀπὸ τὰς ἐρημικὰς νησίδας ποὺ ἔχει ἡ Ἑλλάς, ἐκεῖ νὰ κτισθῆ διὰ τὸν σκοπὸν τοῦτον συγκρότημα κτιρίων ὅπερ θὰ περιλαμβάνη κοιτῶνας, αἰθούσας διδασκαλίας, ἐργαστήρια, Ναὸν τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας. Συγκρότημα ἐφωδιασμένον μὲ ὅλα ἐν γένει τὰ μέσα εἰς τρόπον ὥστε αἱ δυστυχεῖς αὐταὶ ὑπάρξεις, οἱ καρποὶ καὶ τὰ θύματα τῆς σημερινῆς ἀθλιότητος τῆς κοινωνίας μας, νὰ εὕρουν στοργήν, νʼ ἀναβαπτισθοῦν εἰς τὴν κολυμβήθραν τῶν ὡραίων παραδόσεων τῆς Χριστιανικῆς, τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος. Ὑπὸ τὴν πνοὴν ἐκλεκτῶν χριστιανῶν Ἑλληνίδων θὰ ἠδύνατο νὰ συντελεσθοῦν θαύματα.
Μία ἄλλη νησίς, ἡ χειροτέρα ἐξ ὅλων, νὰ ὁρισθῆ ὡς τόπος ἐξορίας τῶν ἀνδρῶν, τῶν ἀθλίων ἐκείνων ὑποκειμένων, τὰ ὁποῖα συλλαμβάνονται νὰ ἐξασκοῦν τὸ ἐπάγγελμα τῶν πορνοβοσκῶν καὶ μὲ σατανικὴν μαεστρίαν νὰ ἐξωθοῦν Ἑλληνίδας, ἀγάμους καὶ ἐγγάμους, εἰς τὸν ἀκόλαστον βίον. Εἰς τὰ θυλάκις ἑνὸς τοιούτου πορνοβοσκοῦ εὑρέθησαν 17 χιλιάδες δραχμαὶ – εἰσπράξεις μιᾶς καὶ μόνης ἡμέρας τῶν γυναικῶν τὰς ὁποίας αὐτὸς ὡς προστάτης… ἐξεμεταλλεύετο. Ἐκεῖ εἰς νησίδας ποὺ κτυποῦν τὰ ἄγρια κύματα τῆς θαλάσσης πρέπει νʼ ἀπομονωθοῦν ὡς ἐπικίνδυνοι διὰ τὴν ἠθικὴν ὑγείαν τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας οἱ σωματέμποροι καὶ ἐκεῖ ὑπὸ αὐστηρὰν ἐπίβλεψιν νὰ ἐξαντλοῦν τὸν ἀνδρισμόν των θραύοντες χαλίκι διὰ τὴν ἐπίστρωσιν τῶν δημοσίων δρόμων.
Σφράγισις ὅλων τῶν προθαλάμων τῆς πορνείας, προθάλαμοι δὲ αἱ πολυτελέσταται αἴθουσαι τῶν κινηματοθεάτρων, εἰς τὰ ὁποῖα προβάλλονται ταινίαι καὶ παίζονται ἔργα τοιαύτης αἰσχρᾶς πλοκῆς, ὥστε ἡ θέα αὐτῶν ἀσφαλῶς θὰ ἔφερε τὸ ἐρύθημα καὶ εἰς τὰς παρειὰς τῶν Βάκχων καὶ τῶν σατύρων τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρείας. Πῶς τώρα νὰ σταθοῦν οἱ νέοι μας ἠθικὼς ὄρθιοι; Πίπτουν ἐλεεινὰ τῆς ἁμαρτίας πτώματα. Εἶνε γεγονός, ὅτι εὐθὺς ἀμέσως μετὰ τὴν παρακολούθησιν τοιούτων παραστάσεων οἱ νέοι μας ἐγκαταλείπουν τὰς αἰθούσας τῶν κινηματοθεάτρων καὶ σπεύδουν εἰς τὰ πορνεῖα καὶ ὡς πειναλέα ὄρνεα ἐπιπίπτουν ἐπὶ τῶν σαρκῶν. Διότι προηγήθη τῆς σωματικῆς πορνείας, ἡ πνευματικὴ πορνεία, ἡ διαφθορὰ τοῦ ἔσω ἀνθρώπου.
Ἡ κατάργησις τῆς προικός. Ἕνεκα τῆς προικὸς παραμένουν ἀναγκαστικῶς ἄγαμοι χιλιάδες πτωχῶν Ἑλληνίδων, αἱ ὁποῖαι καὶ ἀποτελοῦν τὴν εὔκολον λείαν τῶν ἀπατεώνων, οἱ ὁποῖοι παρουσιάζονται μὲ τὸ πρόσωπον τοῦ ἰδανικοῦ ἐραστοῦ διὰ νʼ ἀποκαλυφθοῦν μετʼ ὀλίγον ὡς οἱ αἰσχρότατοι ἐκμεταλλευταὶ τῆς δυστυχίας των. Ἀλλὰ περὶ τῆς καταργήσεως τῆς προικὸς κατʼ ἐπανάληψιν καὶ ἐγράψαμεν καὶ ὡμιλήσαμεν, καὶ διʼ αὐτὸ δὲν ἐπεκτεινόμεθα περισσότερον.
Ὑγιὴς διαφώτησις τῆς ἐργαζομένης, μαθητιώσης καὶ στρατευομένης νεολαίας ἐπὶ τοῦ φλέγοντος διʼ αὐτὴν θέματος τῶν σχέσεων τῶν δύο φύλων, τονισμὸς τῆς ἀληθείας ὅτι ἡ σωφροσύνη τῶν νέων εἶνε ὑψίστη ἀρετή, ἡ χαλιναγώγησις τῆς γενετησίου ὁρμῆς ἀποτελεῖ ἀληθῆ πρόοδον ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ ἀκολασία ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει ὁ νεκροθάπτης λαῶν καὶ ἐθνῶν.

* * *

Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται! Εἶνε τόσον ζωτικῆς σημασίας διὰ τὸ μέλλον τῆς φυλῆς μας τὸ θέμα, ὅπερ ἠνοίξαμεν, ὥστε καὶ ἄλλοτε πρέπει νὰ ἐπανέλθωμεν ἐπʼ αὐτοῦ. Τὸ παρὸν ἄρθρον ἐγράφη κυρίως διὰ νὰ δώση ἀφορμὴν εἰς ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι πονοῦν τὸν τόπον τοῦτον καὶ δὲν θέλουν νὰ τὸν ἴδουν βυθιζόμενον κάτω ἀπὸ τὸν βοῦρκον τῆς ἀκολασίας καὶ διαφθορᾶς, νὰ δώση, λέγω, ἀφορμῆν εἰς ὅλους τοὺς πατριώτας, ἵνα σκεφθοῦν καὶ κινηθοῦν δραστηρίως πρὸς περιστολὴν τοῦ κακοῦ, πρὸς ἀποσόβησιν τοῦ τρομεροῦ κινδύνου. Ἡμεῖς ἀνησυχοῦντες ὡς οἱ χῆνες τοῦ Καπιτωλίου, κραυγάζομεν. Εἴθε ἡ ταραχή μας, εἴθε ἡ φωνή μας νὰ ξυπνήση τοὺς φύλακας πρὶν ἤ ἔλθη ἡ ὥρα τοῦ τελικοῦ ὀλέθρου.