AΠΟ ΒΙΒΛΙΟ· ΑΓΙΟΙ «ΑΠ” ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ»
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΓΕΩΡΓΟΙ ΑΓΙΟΙ

 (Ἐννέα μάρτυρες – 1 Αὐγούστου)

Ἡ ἁγιότητα, ὅπως εἴπαμε, εἶνε ἕνα λουλούδι τοῦ οὐρανοῦ πού μπορεῖ νά φυτρώση σέ κάθε τόπο καί χρόνο. Μπορεῖ βέβαια σέ ὡρισμένες ἐποχές τό λουλούδι τῆς ἁγιότητος νἄνε τόσο σπάνιο, ὥστε νά νομίζη κανείς ὅτι ἡ ἁγιότητα δέν ὑπάρχει πιά· τό πᾶν τό κατέκλυσε καί τό διέφθειρε ἡ ἁμαρτία. Τέ-τοια ἦταν καί ἡ ἐποχή τοῦ Λώτ. Ἦταν τόσο διεφθαρμένη, ὥστε ἡ ὁργή τοῦ Θεοῦ ξέσπασε καί οἱ πόλεις Σόδομα καί Γόμορρα καταστράφηκαν μέ φωτιά καί θειάφι. Καί ὅμως ὁ Λώτ δέν ἐπηρεάσθηκε ἀπό τό διεφθαρμένο περιβάλλον, ἀλλά διατήρησε τήν ἁγνότητά του, καί γι’ αὐτό ὁ Θεός τόν ἔσωσε.

‘Αλλά καί στήν ἐποχή τοῦ προφήτου Ἠλία ἐπικρατοῦσε τόση διαφθορά, ὥστε ὁ Ἠλίας ἔλεγε, ὅτι παρέμεινε μόνος καί ζητοῦσε ἀπό τό Θεό νά τόν πάρη, γιά νά μή βλέπη τή μεγάλη διαφθορά. Μόνος! Ἀλλ’ ὁ Θεός τοῦ φανέρωσε ὅτι δέν ἦταν μόνος. Ὑπῆρχαν κι ἄλλοι στήν ἐποχή του, ἑπτά χιλιάδες, πού μέσα στά ἑκατομμύρια ἐκεῖνα τοῦ λαοῦ δέν ἔπεσαν νά προσκυνήσουν τά εἴδωλα, ἀλλ’ ἔμειναν πιστοί στόν ἀληθινό Θεό.

Τά παραδείγματα αὐτά δείχνουν ὅτι ὑπάρχουν ἅγιες ὑπάρξεις πού ἀγαποῦν τό Θεό καί στίς πιό δύσκολες μέρες. Δέν θά ἐκλείψουν ποτέ οἱ ἅγιοι ἀπ’ τό πρόσωπο τῆς γῆς· Καί ἄν ὑποτεθῆ πώς μόνο ἕνας ἅγιος ὑπάρχει στή γῆ, φτάνει αὐτός ὁ ἕνας ν’ ἀπόδειξη ὅτι ὑπάρχει Θεός. Γι’ αὐτό καί οἱ ἄπιστοι καί ἄθεοι ἀποστρέφονται καί μισοῦν τούς ἁγίους, γιατί οἱ ἅγιοι εἶνε ζωντανές ἀποδείξεις τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ».

←←←

Ὅλοι oἱ τόποι ἔχουν τούς ἁγίους τους. Ἀλλ’ ἄν ὑπάρχη ἕνας τόπος πού γέννησε τούς πιό πολλούς ἁγίους, εἶνε ἡ Μικρά ‘Ασία. Δέν τό λέμε ἐμεῖς· τό φωνάζει ἡ ἱστορία· τό φωνάζουν τά συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας. Πολύ αἷμα χύθηκε ἐκεῖ, γιά νά ποτισθῆ τό δένδρο τῆς χριστιανοσύνης.
Στήν ὁμιλία μας αὐτή θά παρουσιάσουμε ἐννέα ἁγίους, ἐκλεκτά λουλούδια, πού φύτρωσαν καί ἄνθισαν στόν εὐώδη χριστιανικό κῆπο τῆς Μικρᾶς ‘Ασίας. Ἔζησαν τόν τρίτο αἰῶνα. Γεννήθηκαν σέ μιά ὡραία πόλι, πού εἶχε ἐπισκεφθῆ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στήν Πέργη τῆς Παμφυλίας. Στήν πόλι αὐτή ὑπῆρχαν χριστιανοί μέχρι τή Μικρασιατική καταστροφή.
Ἐννέα ἅγιοι! Τί ἦταν; Καλόγεροι; Ἱερεῖς; Ἐπίσκοποι; Ἀρχιεπίσκοποι καί Πατριάρχες; Ὄχι. Ἦταν λαϊκοί. Ἦταν ἐργατικοί ἄνθρωποι. Ὁ ἕνας ἦταν μαραγκός καί οἱ ἄλλοι ὀχτώ ἦταν γεωργοί. Τά ὀνόματα τους; Λεόντιος, Ἆττος, Ἀλέξανδρος, Κίνδαιος, Μνησίθεος, Κυριάκος, Μηναῖος, Κατούνος καί Εὐκλεής. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἐργάζονταν καί ζοῦσαν μιά εἰρηνική ζωή. Ἦταν ἄγνωστοι στούς πολλούς, ἀλλά μέσα στή χριστιανική κοινότητα ἦταν γνωστοί σάν ὑποδείγματα ἀρετῆς. Ἕνα μεγάλο ἰδανικό τούς ἕνωνε, μιά ἁγία φωτιά τοῦ οὐρανοῦ ἔκαιγε στίς καρδιές τους, ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ ἀγάπη αὐτή στό Χριστό ἦταν ἐκείνη πού τούς παρακίνησε νά τολμήσουν μιά ἡρωική πράξι.

Στήν Πέργη ὑπῆρχε κτισμένος ἕνας ναός τῶν εἰδωλολατρῶν, ἀφιερωμένος στή θεά Ἄρτεμη. Οἱ εἰδωλολάτρες τιμοῦσαν πολύ τήν ψευτοθεά αὐτή καί εἶχαν μέσα στό ναό στημένα ἀγάλματα καί γιόρταζαν μέ μεγαλοπρέπεια τίς γιορτές τῆς Ἄρτεμης. Ἀλλά μιά μέρα τά εἴδωλα πού στόλιζαν τό ναό, ὅλα βρέθηκαν γκρεμισμένα. Ἄγνωστοι ἦταν αὐτοί πού τά γκρέμισαν. Ἀλλά δέν ἄργησε νά φανερωθῆ, ὅτι αὐτοί πού τά γκρέμισαν ἦταν οἱ ἐννέα χριστιανοί πού ἀναφέραμε παραπάνω τά ὀνόματα τους. Αὐτοί κατά τή διάρκεια τῆς νύχτας μπῆκαν καί κατέστρεψαν τά εἴδωλα, γιατί δέν ὑπέφεραν νά βλέπουν στόν τόπο τους τά εἴδωλα τῶν ψευτοθεῶν. Ἡ ὁργή τῶν εἰδωλολατρῶν ξέσπασε τότε πάνω τους. Τούς ἔπιασαν, τούς ἔδεσαν, τούς ἔρριξαν στή φυλακή καί ἄρχισαν νά τούς βασανίζουν μέ σκληρά βασανιστήρια. Μέ σιδερένια νύχια ξεσχίσανε τίς σάρκες τους μέχρι τά κόκκαλα. Μέ λαμπάδες ἔκαψαν τίς μασχάλες τους. Μέ πιρούνια ἔβγαλαν τά μάτια τους, καί ἔτσι σέ μιά φρικτή κατάστασι τούς ἔρριξαν πάλι στή φυλακή χωρίς ψωμί καί νερό.
Ἀλλ’ οἱ ἐννέα αὐτοί μάρτυρες δέν λύγισαν ἀπό τά βασανιστήρια. Ὁ Κύριος τούς ἐνίσχυσε στό φρικτό τους μαρτύριο. Ἔγιναν καλά καί κανένα σημάδι τοῦ μαρτυρίου τους δέν ἔμεινε πάνω τους. Ἔγιναν ὑγιεῖς ὅπως καί πρῶτα. Τό εἶδαν αὐτό πολλοί εἰδωλολάτρες καί πίστεψαν καί φώναξαν: – Μεγάλος εἶνε ὁ Θεός τῶν χριστιανῶν… Ἀμέσως ἔγιναν βροντές καί ἀστραπές καί βροχή μεγάλη καί ραγδαία μέ χαλάζι, καί μιά φωνή οὐράνια ἀκούστηκε πού καλοῦσε τούς μάρτυρες στά οὐράνια. Ὁ τύραννος, πού εἶχε πάρει αὐστηρές διαταγές ἀπ’ τόν αὐτοκράτορα Διοκλητιανό, παρ’ ὅλα αὐτά τά θαυμάσια πού εἶδε, σκλήρυνε περισσότερο τήν καρδιά του καί διέταξε νά τούς ἀποκεφαλίσουν. Στρατιῶτες τοῦ αἱμοβόρου τυράννου μέ τά σπαθιά τους ἔκοψαν τά κεφάλια τῶν ἐννέα μαρτύρων καί ἐνῶ τά σώματά τους ἔμειναν ἐδῶ στή γῆ σάν ἱερά λείψανα, οἱ ψυχές τους, λευκές σάν περιστέρια, πέταξαν στούς οὐρανούς. Ἡ μνήμη τους γιορτάζεται τήν 1η Αὐγούστου.

←←←

Ἕνας μαραγκός καί ὀκτώ γεωργοί. Μέ τό τίμιο αἷμα τους πότισαν τό δένδρο τῆς χριστιανοσύνης καί ἀπέδειξαν, ὅτι γιά νά γίνη κανείς ἅγιος καί μάρτυρας δέν εἶνε ἀνάγκη νά ἀνήκη στήν τάξι τῶν κληρικῶν καί τῶν μοναχῶν. Ἀλλά καί ἐργατικοί ἄνθρωποι, ὅπως εἶνε οἱ μαραγκοί καί οἱ γεωργοί, ἄν πιστεύουν στό Χριστό, μποροῦν νά κάνουν μεγάλα κατορθώματα, νά μαρτυρήσουν καί νά ἁγιάσουν.
Θαυμάζουμε αὐτούς τούς ἥρωες τῆς χριστιανοσύνης. Διότι δέν ἦταν μικρό πράγμα νά μποῦν μέσα σ’ ἕνα ἐπίσημο εἰδωλολατρικό ναό πού προστάτευε ὁ αὐτοκράτορας καί νά γκρεμίσουν τά εἴδωλα. Χρειαζόταν τόλμη γιά τήν πράξι αὐτή. Ἤξεραν, ὅτι κάνοντας ὅ,τι ἔκαναν θά προκαλοῦσαν τήν ὁργή τοῦ αυτοκράτορα. Ἔπαιζαν τή ζωή τους. Δέν ὑπολόγισαν κανένα κίνδυνο. Ἀτρόμητοι προχώρησαν καί γκρέμισαν τά εἴδωλα.

Ἀλλά καί σήμερα, ἀγαπητοί μου, καί σήμερα, ἄν καί λεγώμαστε χριστιανική χῶρα, ἐν τούτοις ὑπάρχουν εἴδωλα, φανερά καί κρυφά. Ἕνα εἴδωλο φανερό δέν εἶνε πολλά χρόνια πού εἶχε στηθῆ στήν εἴσοδο τοῦ Ὑπουργείου Ἐθνικής Παιδείας καί Θρησκευμάτων. Ἦταν τό ἄγαλμα τοῦ Ποσειδῶνος, ἑνός ψεύτικου Θεοῦ τῶν προγόνων μας. Τό εἶχαν στήσει ἐκεῖ ἄνθρωποι πού δέν πιστεύουν στό Χριστό. Τό ἔβλεπαν χιλιάδες ἄνθρωποι -χριστιανοί, πού ἀνέβαιναν καί κατέβαιναν κάθε μέρα τά σκαλιά τοῦ Ὑπουργείου. Πολλοί σχολίαζαν καί κατέκριναν τό γεγονός. Ἀλλά κανένας δέν τολμοῦσε νά τό πειράξη. Ἕνας μόνο, καί αὐτός καλόγερος, ἦρθε ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος, καί μ’ ἕνα σφυρί συνέτριψε τό εἴδωλο αὐτό. Ὁ καλόγερος αὐτός μιμήθηκε τό παράδειγμα τῶν ἐννέα ἁγίων. Ἀλλ’ ὄχι μόνο καλόγερος, ἀλλά καί ἀρκετοί χριστιανοί νέοι, ὅταν ἕνα θέατρο παρουσίαζε ἔργο αἰσχρό καί βλάσφημο, τόλμησαν καί μπῆκαν στό θέατρο αὐτό καί τό διέκοψαν. Πιάστηκαν καί δικάστηκαν. Καί αὐτοί οἱ λαμπροί νέοι, μέσα σ’ ἕνα αιῶνα δειλίας καί προδοσίας, δέν ἔκαναν τίποτε ἄλλο παρά νά μιμηθοῦν τό ἡρωικό παράδειγμα τῶν ἐννέα μαρτύρων τῆς ἀλησμόνητης Πέργης τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.
Ἡ πίστις καί ἡ ἀρετή χρειάζονται τόλμη.