Ἀπόσπασμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», φυλ. 240, Αύγούστου 1961
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΚΑΙΡΟΣ Ο ΕΥΣΕΒΗΣ ΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΝΑ ΚΙΝΗΘΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΩΣ

ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΗ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΑΦΗΡΠΑΣΕ Η ΔΕΣΠΟΤΟΚΡΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ

ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΡΟΠΟ

«…Ὡς Ἕλληνες καὶ Χριστιανοὶ ἐπιθυμοῦμεν, ἵνα εἰς τὰς κενὰς μητροπολιτικὰς ἕδρας ἀνυψώνωνται ἄνδρες κληρικοί, κοπιάσαντες ἐπὶ πολλὰ ἔτη ἐν τῶ ἀμπελῶνι τοῦ Κυρίου καὶ διαπρέποντες διʼ ἀρετὴν καὶ σοφίαν καὶ ἀπολαμβάνοντες διὰ τὴν δρᾶσιν καὶ τὴν ζωήν των ἐκτιμήσεως μεγάλων μαζῶν τοῦ ἑλλην. λαοῦ. Ἀδιαφοροῦμεν, ἐὰν εἶνε ἐχθροί μας ἤ φίλοι μας. Ὑπεράνω ἀντιπαθειῶν ἤ συμπαθειῶν πρέπει νὰ πρυτανεύση τὸ ἀληθινὸν συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς οἱ τελευταῖαι ἐκλογαὶ ἀρχιερέων ἀπέδειξαν, ὅτι τὸ Δεσποτικὸν κόμμα ὀργιάζει ἐν τῆ Ἐκκλησία καὶ οἱ εὐνοούμενοι αὐτοῦ εἶνε οἱ ἐκλεκτοί του. Πρὸς τοὺς Ἱεράρχας, οἱ ὁποῖοι δίδουν τὴν ψῆφόν των ὄχι ὑπὲρ τῶν ἀξιῶν, ἀλλʼ ὑπὲρ τῶν «γνωρίμων» τῆς αὐλῆς των, ὄχι ἡμεῖς, ἀλλʼ ἕνας ἅγιος, ὁ Συμεὼν ὁ Νὲος Θεολόγος στρεφόμενος θὰ ἔλεγε˙
«Ποῖος (ἐκ τῶν ἐπισκόπων) οὐ προέκρινε ἀξίου φίλον,
τὸν ἀνάξιον μᾶλλον ἐγκαταστήσας;
Ποῖος διʼ αἴτησιν τῶν κατὰ κόσμον
δυναστῶν, φίλων, πλουσίων, ἀρχόντων,
οὐκ ἐχειροτόνησε καὶ παρʼ ἀξίαν;
Ὄντως οὐδεὶς σήμερον τούτων ὑπάρχει».
Ἡ εὐνοιοκρατία, ἰδοὺ τὸ βαρὺ νόσημα τῆς Ἱεραρχίας μας.

Ἰδοὺ ὁ ὑπʼ ἀριθμ. 1 ἐσωτερικὸς ἐχθρὸς τῆς Ἐκκλησίας μας. Θὰ δυνηθοῦν ἆρά γε θερμοί τινες ἐπίσκοποι, τοὺς ὁποίους ἐγκλείει τὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας, νὰ ἀγωνισθοῦν καὶ νὰ θραύσουν τὴν αἰσχρὰν εὐνοιοκρατίαν; Θὰ δυνηθοῦν νὰ εἴπουν εἰς τοὺς ἐν Χριστῶ ἀδελφούς των; «Ἀδελφοὶ «ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας». Ἐκλέξωμεν τοὺς ἀξίους, οἱ ὁποῖοι ἔχοντες βαθεῖαν τὴν συναίσθησιν, οὔτε αἰτήσεις ὑπέβαλον, οὔτε μᾶς παρεκάλεσαν διὰ νὰ γίνουν ἐπίσκοποι, ἀλλὰ μένουν εἰς γωνίαν τινα παρηγκωνισμένοι». Ἀλλὰ ἔχει τοιαύτας ρίζας ρίψει εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ἡ εὐνοιοκρατία, ὥστε ἀμφιβάλλομεν, ἐὰν τὸ διάβημα τῶν ἐκλεκτῶν ἐπισκόπων ἐπιτύχη. Ἐκ τῶν προτέρων λέγεται, ὅτι αἱ ἕδραι εἶνε διανεμημέναι μεταξὺ τῶν εὐνοουμένων τῶν «ἰσχυρῶν». Διὰ τοῦτο μία καθʼ ἡμᾶς σωτήριος λύσις ὑπάρχει: Ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῶν ἐπαρχιῶν μετὰ τοῦ κλήρου νὰ κινηθοῦν δραστηρίως καὶ νʼ ἀναλάβουν τὰ δικαιώματά των, τὰ ὁποῖα ἡ δεσποτοκρατία ἀφήρπασεν ἐκ τῶν χειρῶν του. Καιρὸς νὰ γνωσθῆ, ἀνὰ τὸ Πανελλήνιον, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶνε μόνον τῶν Ἀρχιερέων. Καιρὸς ὁ λαὸς νὰ ἐκλέγη. Νὰ ἐκλέγη καθʼ ὅν ὑπεδείξαμεν τρόπον (Ἴδε ἡμέτερον βιβλίον «Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία», Ἀθῆναι 1955 σελ. 94-101). Νὰ εἶσθε δὲ βέβαιοι, ὅτι ὁ εὐσεβὴς λαός, καλούμενος εἰς κανονικὴν ἐκλογήν, ὡς συμβαίνει ἐν τῆ μεγαλονήσω Κύπρω, θὰ ἐξέλεγε τοὺς ἀρίστους. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῶν Σερρῶν θὰ ἐξέλεγεν ὡς Μητροπολίτην του τὸν ἐθνικὸν καὶ θρησκευτικὸν ἥρωα τῆς Μακεδονίας, τὸν ἀπολαμβάνοντα τῆς γενικῆς ἐκτιμήσεως παρʼ ὅλου τοῦ Μακεδονικοῦ λαοῦ, τὸν ἀρχιμανδρίτην π. Λεωνίδαν Παρασκευόπουλον. Ποῖος πρὸς τὴν ἀξίαν του καὶ τοὺς ἀτρύτους κόπους ὑπὲρ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἐκ τῶν ὑποψηφίων δύναται νὰ συγκριθῆ; Μήπως ὁ Ἅγιος Ταλαντίου Στέφανος; Σᾶς ἐρωτῶμεν, Ἅγιε Θεσσαλονίκης! Ἀπαντήσατε εὐθέως θέσαντες τὴν χεῖρά σας ἐπὶ τῆς ἀρχιερατικῆς καρδίας! Ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῆς Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας θὰ ἐξέλεγε μὲ μεγάλην πλειονοψηφίαν τὸν φλογερὸν κήρυκα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν π. Βενέδικτον Πετράκην. Τὶς τούτου περισσότερον ἐκοπίασε καὶ ἐκινδύνευσεν ἐν Ἀκαρνανία; Ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῶν Καλαμῶν θὰ ἐξέλεγε τὸν ἐπὶ σοφία καὶ ἀρετῆ διακρινόμενον π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλον…
Ἀλλὰ ποῦ μᾶς παρέσυρε τὸ κῦμα τοῦ ἐνθουσιασμοῦ! Ἡ αἰσχρὰ εὐνοιοκρατία, ἡ δεσπόζουσα σήμερον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μας μᾶς καλεῖ νʼ ἀφήσωμεν τῆν στρατόσφαιραν τῶν ὀνείρων μας καὶ νὰ προσγειωθῶμεν εἰς τὰ ταπεινὰ καὶ ἄθλια γήπεδά της, διὰ νʼ ἀκούσωμεν τὴν θρασυτάτην φωνήν της: «Ἐγὼ διοικῶ τὴν Ἐκκλησίαν. Ἐγὼ λοιπὸν θʼ ἀναβιβάσω εἰς τοὺς κενοὺς θρόνους τοὺς ἰδικούς μου, τοὺς ἀχρήστους, διὰ νὰ διακωμωδῆται ὁ Χριστὸς ἐν τοιαύτοις κρισίμοις ἡμέραις. Ἐγὼ θὰ ἐκλέξω, ἔχω ἤδη ἐκλέξει διὰ μὲν τὴν Μητρόπολιν Σερρῶν τὸν…, διὰ δὲ τὴν Μητρόπολιν Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας, ὡς διάδοχον τοῦ Ἱεροθέου τὸν…, διὰ τὴν Μητρόπολιν τῶν Καλαμῶν τὸν…, καὶ διὰ τὴν Μητρόπολιν Σύρου τὸν… Τὸ μυστικὸν τῆς ἐκλογῆς των δὲν θὰ σᾶς τὸ εἴπω ποτέ. Κάποιος μόνον τὸ γνωρίζει, ἐκεῖνος ποὺ ἔχει συμφέρον διὰ τοιούτων ἀναξίων, ποὺ οὔτε ὡς ἐφημέριοι νεκροταφείων θὰ ἔκαμνον, νὰ ἐξευτελίζεται ἡ Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».
Ἀλλὰ ἐκεῖνα τὰ «ἀνάξιος», ποὺ ἠκούσθησαν κατὰ τῆς αἰσχρᾶς εὐνοιοκρατίας, δὲν ἐδίδαξον τίποτε τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν; Μήπως οἱ συνήγοροι φαυλοκρατικῶν μεθόδων ἐκλογῆς θέλουν ὁ εὐσεβὴς λαὸς νὰ φθάση εἰς τὴν γενικὴν ἐξέγερσιν καὶ νʼ ἁρπάση τὰς σανίδας; Ἅγιοι Ἱεράρχοι, οἱ πονοῦντες τὴν Ἐκκλησίαν! Στῆτε καλῶς, φωνάζει τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Διότι ἤγγικεν «ὁ καιρὸς τοῦ ἄρξασθαι τὸ κρῖμα ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Πέτρου 4, 17).