Ἀπόσπασμα «Χριστιανικης Σπίθας» φυλ. 267, Δεκέμβιος 1963
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Γ΄. ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Φῶς καὶ σκότος, ἀρετὴ καὶ κακία

Ἐὰν ἐλέγομεν ὅτι ἐν τῶ Ἁγίω Ὄρει δὲν ὑπάρχουν πλέον σήμερον μοναχοί, οἱ ὁποῖοι νὰ ζοῦν τὸ μοναχικὸν ἰδεῶδες, θὰ διεπράττομεν ἀδικίαν μεγάλην. Ὄχι. Τοιαύτην ἀδικίαν δὲν θὰ διαπράξωμεν ἡμεῖς. Καὶ ἐν τῶ σιδηρῶ τούτω αἰῶνι ὑπάρχουν, ὅπως καὶ ἄλλοτε εἴπομεν, ὑπάρχουν μοναχοί, οἱ ὁποῖοι ζοῦν τὸ μοναχικὸν ἰδεώδες, ὠς τοῦτο ὑποτυποῦται εἰς τὰ περὶ τοῦ Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ βιβλία τῶν Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὑπάρχουν ἀκτήμονες μοναχοί, ἀετοὶ ὑψιπέτιδες. Ὑπάρχουν ἀσκηταί, οἱ ὁποῖοι διὰ τῆς ἱερᾶς θεωρίας καὶ συνεχοῦς μελέτης εἰς ἄλλο θαβώρειον ὄρος μεταβάλλουν τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ δύναται νὰ ἐπαναλάβουν τὸ τοῦ Πέτρου: «Κύριε καλὸν ἡμᾶς ὧδε εἶναι». Ὑπάρχουν πνεύματα ἐξαϋλωμένα, ἱπτάμενα διὰ τῶν πτερύγων τῆς νοερᾶς, τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς εἰς οὐρανίους κόσμους, εἰς τοὺς ὁποίους τὸ βέβηλον δὲν δύναται νὰ εἰσχωρήση (Ἴδε βιβλίον ἀρχιμ. Γαβριὴλ Διονυσιάτου ἡγουμένου Ἱ.Μ. Ἁγίου Διονυσίου, Λαϋσαϊκὸν Ἁγίου Ὄρους, Βόλος 1953). Ὑπάρχουν ἐν τῶ Ἁγίω Ὄρει ἅγιαι ὑπάρξεις, «ὦν οὐκ ἄξιος ὁ κόσμος» ἐν ταῖς ὀπαῖς καὶ σπηλαίοις τὸν μοναχικὸν δίαυλον ἐν ἄκρα αὐταπαρνήσει διανύοντες. Πρὸ τοιούτων ὑπάρξεων τίς δύναται νὰ μὴ ἀποκαλυφθῆ; Διότι ὅ,τι εἶνε ἀληθινόν, καὶ ἐχθρὸς ἀκόμη τὸ σέβεται.
Ἀλλʼ ἐὰν εἶνε ἀληθές, ὅπως εἶνε ἀληθὲς ὅτι ἐν τῶ Ἁγίω Ὄρει ὑπάρχει ἁγιότης, ἐπίσης εἶνε ἀληθὲς ὅτι ἐν τῶ Ἁγίω Ὄρει ὑπάρχει καὶ τὸ κακὸν καί, δυστυχῶς, τὸ κακὸν εἰς πολλὰ σημεῖα τῆς μοναχικῆς ζωῆς καὶ πολιτείας φαίνεται τώρα τελευταίως νὰ ὑψώνη θρασεῖαν τὴν κεφαλήν, νὰ νικᾶ καὶ νὰ θριαμβεύη. Δὲν πρέπει νὰ τὸ ἀποκρύψωμεν. Δὲν ὠφελεῖ νὰ τὸ ἀποκρύψωμεν. Διότι, ὡς λέγουν οἱ Πατέρες, νόσος κρυπτομένη νόσος ἀνίατος. Θʼ ἀναφέρωμεν ἑδῶ μερικὰ συμπτώματα, τὰ ὁποῖα μαρτυροῦν ὅτι ὑπάρχουν ἔλκη, ἔλκη ποὺ κρύπτονται κάτω ἀπὸ τὴν μέλαιναν ἐνδυμασίαν καὶ βόσκουν καὶ ὑποσκάπτουν τὰ βάθρα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ πολιτείας. Ὅπως ὀρθῶς παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος Πηλουσιώτης, ὁ δριμὺς οὗτος ἐλεγκτὴς τῶν ἠθικῶν παρεκτροπῶν τῶν ἐν κόσμω ἀλλὰ καὶ τῶν ἐν τῶ ἐρήμω βιούντων, δὲν εἶνε τὸ ράσον καὶ ἡ γενειάς, δὲν εἶνε «τρίβωνος καὶ ὑπήνης ἐπείδειξις» ἀσφαλὴς ἀπόδειξις ἀσκήσεως. Δύναται κᾶτω ἀπὸ τὸ κοσμικὸν ἔνδυμα νὰ κρύπτεται ἄγγελος, ὅπως δύναται καὶ κάτω ἀπὸ τὸν καλογηρικὸν ράσον νὰ κρύπτεται σατανᾶς. Καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν κινδυνεύει τόσον ἐκ τῶν ἔξωθεν, ἀλλὰ ἐκ τῶν ἔσωθεν, ἐκ τῶν μοναχῶν ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι διὰ τῆς καθόλου ἀγωγῆς των, ἀναξίως τῶν ἱερῶν παραδόσεων τοῦ μοναχισμοῦ, δίδουν ἄφθονον ὕλην καυχήματος τῶ Διαβόλω.

Συμπτώματα βαρείας νόσου

Ἀλλὰ ποια τὰ συμπτώματα τῆς βαρείας νόσου, ἥτις κατατρώγει τὴν καρδίαν τῆς μοναχικῆς ζωῆς; Πρῶτον σύμπτωμα ἀναφέρομεν τὴν ἐμφάνισιν τῆς πολυτελείας, τῶν περιττῶν πραγμάτων, τῆς χλιδῆς καὶ ματαιότητος, ποὺ εἰς τὸν ἱερὸν τόπον ἔρχεται εἰς ζωηρὰν ἀντίθεσιν μὲ τὴν ἄκραν λιτότητα τῶν ἁγίων ἀσκητῶν, ἀντίθεσιν τοιαύτην, ἥτις κάμνει τὸν εὐσεβῆ ἐπισκέπτην νὰ ἐνθυμῆται τὸ ρητὸν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ὅς μὲν πεινᾶ, ὅς δὲ μεθύει» (Α΄ Κορινθ. 11, 21).
Φλογερὸς ὑμνητὴς τοῦ μοναχικοῦ βίου, εὐσεβὴς καθηγητὴς τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου ὄχι θεολόγος, ἀλλὰ φιλόλογος, μετὰ λύπης παρατηρῶν τὴν ἐν τῶ ἁγίω Ὄρει ἀντίθεσιν μεταξὺ πολυτελείας καὶ λιτότητος, ἔγραφε πρὸ ἐτῶν τὰ ἐξῆς: Ἄλλοι (ἐκ τῶν καλογήρων) πατῶντες ἐπὶ ταπήτων καὶ ἐνδιαιτώμενοι ὡς μεγιστᾶνες, χέρια λευκά, ἀμάθητα ἀπὸ τὸν κόπον, νυσταλέα μάτια τῆς ἁμαρτίας (τῆς νοσταλγίας τοῦ κόσμου) καὶ ἄλλοι ἀμπελικοί, καὶ βοσκοὶ καὶ θαλασσινοὶ καὶ ἐργοχειράδες ποὺ πελεκοῦν καὶ γλύφουν σταυρούς, εἰκόνες, κουτάλια καὶ πλέκουν κάλτσες καὶ σκάβουν κιʼ ἀπὸ τὰ εὐλογημένα των χέρια, ἀπὸ τὸν ἱδρῶτα τοῦ ἀσάρκου σώματός των θʼ ἀγορασθῆ τὸ κριθαρένιο ψωμὶ καὶ τὸ λίγο κρασὶ ποὺ θὰ τοὺς συντροφεύση κατὰ τὰς ἡμέρας ὅπου δὲν ξηφροφαγοῦν. Κόσμος ἀνόμοιος… Ἄλλος δὲ λογοτέχνης καὶ ἀκαδημαϊκὸς ἐπισκεφθὴς τῆν πολυτελεστέραν τῶν ἰδιορρύθμων Ἱ. Μονῶν ἔμεινε κατάπληκτος ἐνώπιον κοσμικῆς (λάθος καλογερικῆς) τραπέζης, εἰς τὴν ὁποίαν παρετέθη σειρὰ ἀλλεπαλλήλων πινακίων ποὺ ἐσχημάτιζον πυραμίδα καὶ ἔκ τινος ἰδιαιτέρου φαγητοῦ, ποὺ ἐγεύθη, καλογερικῆς κατασκευῆς νικώσης καὶ τὸν καλύτερον κοσμικὸν μάγειρον, ἔλαβε δυστυχῶς ἀφορμὴν ὁ κύριος αὐτὸς νὰ διακωμωδήση τὴν ἀσκητικὴν ζωὴν καὶ νὰ ἑρμηνεύση σεξουαλικῶς τὴν τέχνην τοῦ καλογήρου μαγείρου προσπαθοῦντος νὰ ἱκανοποιήση πλουσίως τὸ αἰσθητήριον τῆς γεύσεως καὶ τοῦτο πρὸς ἀποζημίωσιν ἄλλων ἡδονῶν ποὺ ἀπωλέσθησαν ἐν τῶ καλογερισμῶ…
Ἄλλο σύμπτωμα τῆς βαρείας Ἁγιορειτικῆς νόσου εἶνε ὅτι ἡ ἐξουσία οὐχὶ σπανίως ἐκφεύγει ἐκ τῶν χειρῶν τῶν ἁγίων καὶ περιέρχεται εἰς χεῖρας ἀναξίων ὑποκειμένων, οἱ ὁποῖοι διοικοῦν σατραπικῶς καὶ λυμαίνονται τὸ ἱερὸν χρῆμα τῶν Ἱ. Μονῶν. Φρίττει τις ἀναγινώσκων ἀντίγραφα καταδικαστικῶν ἀποφάσεων, διʼ ὦν ἄτομα μηδεμίαν ἐσωτερικὴν σχέσιν ἔχοντα μὲ τὴν εὐσέβειαν, ἀλλὰ ὑποκριμόμενα ταύτην κατώρθωσαν νὰ κυριαρχήσουν ἐν τῆ διοικήσει καὶ διαχειρήσει, νὰ ὀνομασθοῦν προϊστάμενοι, καὶ ὡς προϊστάμενοι νὰ ἔχουν ἐλευθερία κινήσεως, νὰ ἐξέρχωνται ἐκ τοῦ Ἁγίου Ὄρους διὰ νὰ κατασπαταλοῦν τὸ ἱερὸν χρῆμα ζῶντες μετὰ πορνῶν καὶ παλλακίδων. Ἕνας ἐξ αὐτῶν περιεφέρετο ἐν τῶ κόσμω ὑπὸ διάφορα ψευδώνυμα, ἕως ὅτου ἐνέπεσεν εἰς τὰ δίκτυα τῆς Ἀστυνομίας. Ἄλλοι δὲ μοναχοὶ καταλλήλως διαπορθμεύουν τὸ ἱερὸν χρῆμα εἰς συγγενικά των πρόσωπα καὶ προικίζουν ἀδελφὰς καὶ ἀνεψιὰς καὶ ὑποστηρίζουν συγγενεῖς ἀπίστους καὶ ἀθέους καὶ μυκτηριστὰς παντὸς ἱεροῦ καὶ ὀσίου. Ἡ συμπρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὡραία Θεσσαλονίκη, ἔχει κατασκανδαλισθῆ ἐκ τῆς διαγωγῆς τῶν μεγιστάνων τούτων τῆς μοναχικῆς πολιτείας…
Τρίτον σύμπτωμα. Αἱ ἀδικίαι τῶν κυριάρχων Μονῶν εἰς βάρος κελλιωτῶν, αἱ προστριβαὶ καὶ αἱ ἔριδες περὶ τῶν ὀρίων καὶ δικαιωμάτων. (Ἴδε ὁ Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ αἱ ἐξ αὐτῶν ἀδικίαι κατὰ τῶν κελλιωτῶν, Ἀθῆναι 1931). Τέταρτον σύμπτωμα! Ἀλλὰ πῶς τοῦτο νʼ ἀναφέρωμεν; Πρέπει τις νὰ κλαίη καὶ νʼ ἀναστενάζη, διότι ἐν τῶ Ἁγίω Ὄρει φρικώδη ἁμαρτήματα, τὰ ὁποῖα ἀποφεύγωμεν νὰ κατονωμάσωμεν, κατώρθωσαν νὰ εὕρουν καὶ ἐκεῖ λιπαρὸν ἔδαφος καλλιεργείας… Ὑπὸ τὰς ἀνωτέρω συνθήκας εὐλαβεὶς μοναχοὶ ὑποφέρουν ψυχικῶς καὶ οἱ πλέον εὐαίσθητοι ἐξ αὐτῶν ἐγκαταλείπουν τὰς Μονὰς καὶ ἀναζητοῦν εἰς τὰς ὀπὰς καὶ τὰ σπήλαια τοῦ Ἁγίου Ὄρους καταφύγιον διὰ νὰ ζήσουν κατὰ μόνας ἤ καὶ ἐξέρχονται τοῦ Ἁγίου Ὄρους, διότι δὲν δύνανται κατὰ τὰς ὥρας τῶν ἱερῶν ἀγρυπνιῶν οἱ ἄλλοι νʼ ἀνοίγουν τὰ ραδιόφωνά των καὶ νʼ ἀκούουν πορνικὰ ἄσματα ἡμετέρων καὶ ξένων ραδιοφωνικῶν σταθμῶν… Θὰ ἔπρεπε νὰ ζῆ σήμερον ἕνας Εὐστάθιος Θεσσαλονίκης, ἵνα δεόντως περιγράψη καὶ καυτηριάση τὰς φοβερὰς παρεκτροπὰς ἐκ τῆς ἀληθοῦς μοναχικῆς ζωῆς τῶν ἀμονάχων ἐκείνων μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι κάτω ἀπὸ τὸ ράσον κρύπτουν ὁλόκληρον λεγεῶνα κακιῶν, μικρῶν καὶ μεγάλων δαιμονίων. Ὡς ἔγραψεν εἰς εἰδικὸν φυλλάδιον ἐκλεκτὸς μοναχός, ἐξ ἄλλων τινῶν ἀπόψεων κρίνων τὴν ἐν τῶ Ἁγίω Ὄρει κινδυνεύουσαν νὰ δημιουργηθῆ ἐκεῖ παγίαν κατάστασιν, ὄντως τὸ Ἅγιον Ὄρος εὑρίσκεται ΕΝ ΚΙΝΔΥΝΩ.
Ἀλλὰ τί πρέπει νὰ γίνη διὰ νὰ σωθῆ τὸ Ἅγιον Ὄρος ἐκ τῆς βεβαίας καταστροφῆς πρὸς τὴν ὁποίαν ὁλοταχῶς φέρεται, ἐὰν συνεχισθῆ ἡ ἐκεῖ ἐπικρατοῦσα ἀθλία κατάστασις;
Ἐπανάστασις ῥιζικὰ μέτρα
Ἁρμόδιοι διὰ τὴν ὑπόδειξιν τῶν δεόντων γενέσθαι εἶνε οἱ εὐλαβέστατοι, οἱ ζηλωταὶ μοναχοί. Αὐτοὶ δὲν πρέπει νὰ θεώνται ἀπαθῶς τὴν κατάστασιν, ἀλλʼ ὀφείλουν νὰ ἐπαναστατήσουν ἐπανάστασιν εἰρηνικὴν καὶ Ἁγίαν, ἥτις διὰ ῥιζικῶν μέτρων θὰ ἀνακόψη τὴν πρόοδον τοῦ κακοῦ καὶ θὰ συντελέση εἰς τὴν ἀνατολὴν ἐνδόξων καὶ πάλιν ἡμερῶν τῆς ἀληθοῦς μοναχικῆς ζωῆς καὶ πολιτείας.
Ἄς ἐπιτραπῆ καὶ εἰς ἡμᾶς μὲ ὅλον τὸν σεβασμὸν ποὺ τρέφομεν πρὸς τὴν ἀληθῆ μοναχικὴν ζωὴν νὰ ὑποδείξωμεν συντόμως τὰ ἐξῆς:
1 – . ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΙΣ. Ἐπιτροπὴ τῶν πλέον ὑπερόχων μοναχῶν, τῶν διακρινομένων διὰ τὰ αὐστηρὰ ἤθη αὐτῶν, ἐξουσιοδοτουμένη δεόντως νὰ κάμνη τὸν σταυρόν της καὶ νὰ λάβη εἰς τὰς χεῖρας ἀτρομήτως τὸ κόσκινον, καὶ νὰ κοσκινίση ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρον ἕως εἰς τὸ ἄλλο ἄκρον τὴν χερσόνησον, μονάς, σκήτας, κελλία, καλύβας, καὶ ὅ,τι στοιχεῖον δυσήνιον εὕρη διὰ μίαν γνησίαν μοναχικὴν ζωήν, βοηθουμένη καὶ ὑπὸ τῆς Ἀστυνομικῆς Δυνάμεως νὰ περισυλλέξη καὶ ὅλον αὐτὸν τὸν κόσμον τῶν ἀτάκτως παρὰ τὴν Εὐαγγελικὴν διδαχὴν καὶ παράδοσιν περιπατούντων νὰ ἐγκλείση εἰς μίαν ἤ καὶ περισσοτέρας Ἱ. Μονάς, εἰδικῶς διαρρυθμιζομένας, ἔξωθεν τῶν ὁποίων νὰ γραφῆ τὸ περίφημον ἔμβλημα τοῦ Παχωμίου, τὸ πλέον δύσκολον γράμμα τοῦ Ἑλληνικοῦ άλφαβήτου, τὸ γράμμα Ξ. Εἰς τὰς μοναχικὰς ἀδελφότητας Ξ θὰ γίνη δεύτερον κοσκίνισμα καὶ ὅσοι ἐμφανῶς δείξουν σημεῖα μετανοίας, θὰ μείνουν καὶ θὰ μεταβληθοῦν εἰς εὔχρηστα σκεύη, οἱ δὲ ἄλλοι, ὡς σκωρία πλέον ἄχρηστος θὰ πρέπει νὰ ἐκτιναχθοῦν μακρὰν τῆς καμίνου.
2 – . ΟΛΟΣΧΕΡΗΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟΥ. – Μετὰ τὴν ἀναγκαίαν ἐκκαθάρισιν πόσοι θὰ ὑπολειφθοῦν; 600, 500, 300; Εὐλογητὸς ὁ Θεός! Φθάνει ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς διὰ νὰ φημιουργήση νέας μοναχικὰς ἀδελφότητας, αἱ ὁποῖαι ἀνάγκη νὰ ζοῦν κοινοβιακῶς, διότι τὸ κοινόβιον εἶνε ὁ ἄριστος τρόπος ζωῆς, τὸν ὁποῖον ἔζησεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μετὰ τῶν μαθητῶν του συμπήξας τὸ πρῶτον κοινόβιον τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐνῶ τὸ ἰδιόρρυθμον εἶνε πηγὴ πάσης ἀθλιότητος ἐν τῆ μοναχικῆ ζωῆ καὶ εἶνε ἀπορίας ἄξιον πῶς μέχρι σήμερον δὲν ἔχει καταργηθῆ. Ὅταν λέγωμεν κοινόβιον νοοῦμεν ἀληθὲς κοινόβιον, διότι πολλὰ τῶν σημερινῶν κοινοβίψν ἔχουν μόνον τὸ ὄνομα τοῦ κοινοβίου, ἀλλὰ τὸ ἰδιόρρυθμον καὶ ἐκεῖ βασιλεύει. Ἀνάγκη ἀπόλυτος σὺν τῶ κοινῶ συσσιτίω, νὰ προσφέρεται τοῖς πάσιν καὶ πλούσιον πνευματικὸν συσσίτιον. Χρειάζονται κοινὴ μελέτη καὶ ἑρμηνεῖα Γραφῆς, ἐξύψωσις τῆς τυπικῆς λατρείας εἰς πνευματικήν, συχνὴ συμμετοχὴ εἰς τὸν Μυστικὸν Δεῖπνον καὶ τρὶς τῆς ἑβδομάδος σύντομος πρακτικὴ ὁμιλία τοῦ ἡγουμένου κατὰ τὸ σύστημα τοῦ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.
3 – . ΣΥΝΤΑΞΙΣ ΝΕΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΧΑΡΤΟΥ. Μή, σεβαστοὶ Πατέρες καὶ ἀδελφοί, μὴ ἐξαναστῆτε ἀκούοντες νέον καταστατικὸν χάρτην τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Διότι ὁ καταστατικὸς χάρτης δὲν εἶνε ἱερὸν κείμενον ὡς αἱ Ἁγίαι Γραφαὶ καὶ οἱ ὄροι τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἑξάκις ἤ ἑπτάκις μέχρι σήμερον ἔχει μεταβληθῆ, ὁ δὲ πρῶτος καταστατικὸς χάρτης, ὁ καὶ τράγος, λεγόμενος, ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ἱδρυτοῦ τῆς ἁγιορειτικῆς ζωῆς συνταχθείς, ὑπῆρξε διὰ τὴν ἐποχήν του μία μεταρρύθμισις, μία ἐπανάστασις κατὰ τῆς τότε ἐν τῶ Ἁγίω Ὄρει ἐπικρατούσης μοναστικῆς καταστάσεως. Δύναται, λοιπόν, καὶ ὁ σήμερον καταστατικὸς χάρτης, βάσει τοῦ ὁποίου τὸ Ἅγιον Ὄρος κυβερνᾶται, νὰ μεταρρυθμισθῆ, καὶ νὰ γίνει τελειότερος πρὸς ἐξυπηρέτησιν τοῦ μοναχικοῦ ἰδεώδους.
4 – . Ἐπάνοδος εἰς τὴν μοναχικὴν ζωὴν τῆς παλαιᾶς διακονίας, ἥτις ἐδόξασέ ποτε τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἡ διακονία αὕτη εἶνε ἡ διακονία τοῦ καλλιγράφου ἤ ἀντιγραφέως βιβλίων, ἥτις ἐν τῆ συγχρόνω ἐποχῆ θὰ ὀνομασθῆ διακονία στοιχειοθέτου – τυπογράφου – βιβλιοδέτου. Ἐκ τοιούτων μοναχῶν δύναται νὰ δημιουργηθῆ ἕνα θαυμάσιον ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΝ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΝ, ἐκ τοῦ ὁποίου νὰ ἐξέρχωνται Ἅγιαι Γραφαί, Πατερικὰ βιβλία, Περιοδικὰ καὶ θρησκευτικὴ ἐφημερὶς διὰ τῶν ὁποίων ἡ ἐπὶ τοῦ κόσμου πνευματικὴ ἐπιρροὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους θὰ εἶνε τεραστία. Ἀκόμη δὲ θὰ ἠδύνατο ἐν τῶ Ἁγίω Ὄρει καὶ Ραδιοφωνικὸς σταθμὸς νὰ ἐγκαθιδρυθῆ, ὅστις ὑπὸ τὴν διοίκησιν μιᾶς ὁμάδος λογίων μοναχῶν εὑρισκόμενος θὰ μετέφερε τὴν φωνὴν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Ἀκόμη… Ἄχ! Πόσα θὰ ἠδύναντο νὰ γίνουν, ἐὰν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐν ταῖς καρδιαῖς τῶν μοναχῶν ἤναπτε τὰς φλόγας μιᾶς νέας Πεντηκοστῆς.
5 – . Διὰ τὴν εὐταξίαν, τὸν συντονισμὸν καὶ δραστηριοποίησιν πάσης ἐν τῶ Ἁγίω Ὄρει γενομένης πνευματικῆς κινήσεως πρέπει νὰ ἐπανέλθη ὁ θεσμὸς τοῦ ΠΡΩΤΟΥ, τοῦ ὁποίου τώρα σκιὰ εἶνε ὁ πρωτεπιστάτης τῆς Ἱ. Κοινότητος, τῆς ἑδρευούσης ἐν Καρυαῖς.
Ὁ στενὸς χώρος δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἐπεκταθῶμεν ἐπὶ τῶν ἀνωτέρω. Θὰ ἐπανέλθωμεν ἴσως ἄλλοτε ἐκτέθοντες ἐκτενέστερον τὰς ἀνωτέρω σκέψεις μας, ἀφοῦ προηγουμένως ἀκούσωμεν μετὰ πάσης προσοχῆς καὶ ἄλλας φωνάς, συμφωνούσας ἤ διαφωνούσας πρὸς τὰς ἡμετέρας κρίσεις καὶ ἀπόψεις.

* * *

Καὶ ἤδη πρὸς τοὺς μοναχούς, τοὺς ἀληθινοὺς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ἀκτινοβολοῦν κἄτι ἀπὸ Θαβώρειο φῶς, μετὰ πολλοῦ σεβασμοῦ στρεφόμεθα καὶ λέγομεν:
Σεβαστοὶ Ἁγιορεῖται μοναχοί, εἰς οὕς τὰ τέλη τῶν αἰώνων κατήντησαν! Κατοικεῖτε εἰς μίαν εὐλογημένην χερσόνησον. Ἡ ἐδαφική της ἔκτασις εἶνε ὡς ἡ τῆς νήσου Νάξου, ἐπὶ τῆς ὁποίας ζοῦν περὶ τὰς 20 χιλιάδας κατοίκων. Σεῖς δὲ ὑπερβαίνετε τὰ 2.000 ἄτομα. Εἶσθε τὸ πλέον ἀραιοκατωκημένον μέρος τῆς Ἑλλάδος, ἱκανὸν νὰ θρέψη πενταπλάσιον πληθυσμόν. Πλοῦτος, ὑλικὸς πολύς. Πράσινος χρυσὸς ἐκ τῆς ἐκμεταλλεύσεως τῶν δασῶν ρέει, καὶ θὰ ἠδύνατο νὰ ρεύση περισσότερον… Διατελεῖτε ἀφορολόγητοί. Ἀπολαύετε αὐτονομίας, ἰδιαιτέρων προνομίων. Ἔχετε τὰς ὑλικὰς ἐκείνας προϋποθέσεις, διὰ νὰ δώσητε σάρκα εἰς ἰδέας, καὶ νὰ ἐπιτελέσητε θαύματα πρὸ τῶν ὁποίων θὰ μείνη ἔκθαμβος ἡ Ἑλλάς, καὶ ὅλος ὁ Ὀρθόδοξος κόσμος. Ἕν τι λείπει, τὸ σπουδαιότερον, ἡ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΙΣΙΣ, ἡ ὁποία τὸ νοσογόνον τέλμα εἰς ἀειρρόους πηγὰς ζώντων ὑδάτων θὰ μεταβάλη τὸ Ἅγιον Ὄρος. Πρὸς τοῦτο χρειάζεται, ὡς εἴπομεν, μία ἐπανάστασις Ὀρθοδόξων ψυχῶν. Καὶ φορεῖς τῆς ἁγίας ἐπαναστάσεως πρέπει νὰ γίνετε σεῖς, φορεὶς ἑνὸς νὲου κινήματος Ἁγίου Ἀθανασίου Ἁγιορείτου, κινήματος Κολλυβάδων. Ὑπάρχουν ἐν τῶ Ἁγίω Ὄρει τριακόσιοι μοναχοί, «ἄνδρες ἐπιθυμιῶν» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἐὰν ὑπάρχουν, σεῖς γνωρίζετε. Φθάνουν οἱ ὀλίγοι νὰ ἐπιτελέσουν τὸ νεώτερον Ἁγιορειτικὸν θαῦμα. Ὀρθῶς ὑπεμνήσθη εἶς Πλάτων, χίλιοι Πλάτωνες, εἶς μοναχός, ἀληθὴς μοναχός, χίλιοι μοναχοί, διότι εἶς μοναχὸς θὰ εἶνε μαγνήτης ἐλκύων καὶ ἄλλους, διότι εἶς ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου κρείσσων ἤ μύριοι παράνομοι.
Ὦ εὐλαβεὶς μοναχοί, δὲν σᾶς τρομάζει ἡ σημερινὴ κατάστασις τοῦ Ἁγίου Ὄρους; Ἐξεγερθῆτε. Οἱ πραεῖς γενῆτε μαχηταί (Ἰωὴλ δ΄ 11). Ὡς εἶς ἄνθρωπος ἀγωνισθῆτε μέχρις αἵματος, μέχρι διωγμῶν καὶ μαρτυρίου, νικήσατε τὸ κακόν, ἐντείνετε ὅλας τὰς πνευματικάς σας δυνάμεις, ἐκμεταλλευθῆτε μέχρι διλέπτου ὅλον τὸν ἀμύθητον ὑλικὸν καὶ πνευματικὸν πλοῦτον ποὺ περικλείει ἡ ἱερᾶ σας γῆ, καὶ τότε ἡ Ἔρημος καὶ πάλιν πνευματικῶς θὰ κυβερνήση τὸν κόσμον. Ναί! Τὸ πιστεύομεν ἀκραδάντως. Καὶ ἔστω τὸ παρὸν ὡς κραυγὴ πόνου διὰ τὴν ἐν Ἁγίω Ὄρει θλιβερὸν κατάστασιν καὶ τελευταία φωνὴ ἐπὶ τῆ λήξει τῶν ἑορτῶν τῆς χιλιετηρίδος (963-1963).