Απὸ τὸ βιβλίο «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 73

Μας διδετε προθεσμια

Μιὰ προφητεία τοῦ Κυρίου γιὰ τοὺς ἐσχάτους
καιροὺς ποὺ πραγματοποιεῖται στὶς μέρες μας·
«῞Ωσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε….» (Mατθ. 24, 37)

ΘΥΜΑΣΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὴν σχετικὴ διήγηση τῆς ῾Αγίας Γραφῆς; ῾Η γενεὰ ποὺ ζοῦσε τὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε, παρεσύρθηκε ἀπὸ τὴν δύναμι τοῦ κακοῦ, κατεπάτησε τὸν ἠθικὸ Νόμο, ἔπνιξε τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως καὶ ζοῦσε ὡς ἄθεα εἰς τὸν κόσμο. ᾿Αποτέλεσμα τῆς ὑλιστικῆς αὐτῆς ἀντιλήψεως ἦτο ἡ παγκόσμια διαφθορά. ῾Η ἀνθρωπότης ἐπεδόθη εἰς τὴν λαγνεία, τὴν ἰκανοποίησι τῶν ἁμαρτωλῶν ὀρέξεων καὶ ἐπιθυμιῶν. Ἡ πίστις, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλπίδα, ἡ δικαιοσύνη ἐξέλιπαν. ῾Η εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἐξαφανίσθηκε. ῾Η ὕλη ἐκυριάρχησε. Κτῆνος δίποδο κατάντησε ὁ ἄνθρωπος, σάρκα χωρὶς πνευματικὴ ἰκμάδα. ῞Οπως γράφει χαρακτηριστικὰ ἡ Γραφή «ἡ γῆ ἐπλήσθη ἀδικίας».
῾Η γῆ, ἡ κατοικία τοῦ ἀνθρώπου, ἔγινε ἀκάθαρτη. Οἱ δρόμοι, οἱ πλατεῖες, τὰ σπίτια, τὰ βουνά, οἱ κάμποι, τὰ πάντα ἐμολύνθηκαν, ὁ κόσμος ἐβρώμισε καὶ εἶχε ἀνάγκη ἑνὸς γενικοῦ καθαρμοῦ. ῾Ο κόσμος «προσώζεσε καὶ ἐσάπησε» κατὰ τὸν ψαλμῳδό, ἦτο μία πληγή, ἡ ὁποία ἐγέμισεν ἀπὸ πῦον, ἀπὸ ἀκαθαρσία, καὶ ὁ ἱατρὸς ἔπρεπε νὰ πάρῃ τὸ νυστέρι, ν’ ἀνοίξῃ τὸ ἀπόστημα, νὰ καυτηριάσῃ, νὰ καθαρίσῃ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ὁ Πάνσοφος καὶ ὁ Δίκαιος Θεὸς ἔκαμε τὴν ἔγχείρησι, τὸν καθαρμό. Τὸν ἔκανε διὰ τοῦ κατακλυσμοῦ.

Ἡ ἐποχή μας ὅμοια μὲ τὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε

Ὁ κατακλυσμός ἦτο τὸ τραγικὸν τέλος τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποστατήσει ἀπὸ τὸν Θεό. ᾿Αλλὰ καὶ ἡ σημερινή μας ἐποχὴ ἔχει πολλὲς ὀμοιότητας μὲ τὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε. ῾Ο Κύριος προφήτευσε ὅτι οἱ ἔσχατοι καιροί θὰ εἶναι· «῞Ωσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε»! ῾Η διαφθορὰ ἀτόμων, οἰκογενειῶν, κοινωνιῶν καὶ λαῶν ἔχει αὐξηθεῖ εἰς τὸ κατακόρυφο. Εἶνε ἀδύνατον εἰς τὸν μικρὸ τοῦτο χῶρο νὰ ἀναφέρωμε στατιστικές, παραδείγματα, νὰ περιγράψωμε λεπτομερῶς τὴν ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ διαφθορά τῆς κοινωνίας. Τόσον μόνο γράφομε, ὅτι οὐδέποτε ἄλλοτε ὁ κόσμος καταπάτησε τὶς ἐντολὲς τῆς Θεοῦ ὅσο σήμερα. ῾Ως πρὸς τὴν ἀδικίαν καὶ τὴν ἐγκληματικότητα ἡ ἐποχή μας ὑπερέβη τὴν ἐποχὴν τοῦ Νῶε. Μὲ φρίκη οἱ μέλλουσες γενεὲς θὰ διαβάζουν τὰ ἐγκλήματα καὶ τὶς ἁδικίες τοῦ αἰῶνος μας. ῾Η γῆ, παρὰ τ’ ἀναρίθμητα σχολεῖα, Πανεπιστήμια καὶ ᾿Ακαδημίες, «ἐπλήσθη ἀδικίας».

Ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ ἐξαντλεῖται!

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»

Tρία ὁλόκληρα χρόνια ἦταν κάτω στὴ γῆ ὁ Χριστός. Ἐπήγαινε ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, ἐκήρυττε τὰ θεῖα του λόγια, ἔκανε θαύματα, εὐεργετοῦσε τὸν κόσμο ὅλο. Καὶ ὕστερα ἀπὸ τόσες ἐκδηλώσεις φιλανθρωπίας καὶ ἀγάπης, θὰ ἔπρεπε νὰ μὴν ὑπάρχῃ κανείς ἄπιστος. Ὅμως μόνο ἕνας μικρὸς ἀριθμὸς ἀνθρώπων ἐπίστευσε στὸ Χριστό. Οἱ δὲ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ἦταν ἐναντίον του. Τὸν κατηγοροῦσαν καὶ ἀμφισβητοῦσαν τὸ θεϊκό του κῦρος. Ἔφτασαν μάλιστα μέχρι τὸ σημεῖο νὰ ποῦν· «Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια» (Ματθ. 9,34· Μᾶρκ. 3,22· Λουκ. 11,15).
Ὁ Χριστὸς δὲν βρῆκε καμμιὰ ἀνταπόκρισι στὸν κόσμο αὐτό. Γι᾿ αὐτὸ παραπονιέται, ἀναστενάζει καὶ λέγει· «Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».
Βέβαια γνωρίζουμε ὅλοι ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε μακρόθυμος. Ὅπως ὁ πατέρας ὑποφέρει τὸ ἄτακτο παιδί του καὶ ἡ μάνα ὑποφέρει τὴν κόρη της, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς ὑποφέρει, γιατὶ εἶνε γεμᾶτος ἀγάπη. Mακροθυμεῖ ὁ Χριστὸς καὶ δὲ᾿ μᾶς τιμωρεῖ τὴν ὥρα ποὺ ἁμαρτάνουμε. Γιατὶ ἂν μᾶς τιμωροῦσε κ᾿ ἔπεφτε κάθε φορὰ ποὺ ἁμαρτάναμε ἕνας κεραυνός, δὲ᾿ θὰ ἔμενε κανείς ἀπὸ ἐμᾶς στὸν κόσμο. Ζοῦμε ὅλοι μας χάρι τῆς μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ.
Ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ φαίνεται καὶ στὸν κατακλυσμό. Τοὺς περίμενε ὁ Θεὸς ἑκατὸν εἴκοσι χρόνια. Κατασκεύαζε ὁ Νῶε τὴν κιβωτὸ καὶ ἐκήρυττε στὸν κόσμο μετάνοια. Ἀλλὰ δὲν μετανοοῦσαν. Ξαφνικὰ μιὰ μέρα, ἐκεῖ ποὺ διασκέδαζαν καὶ ἔκαναν τὰ αἴσχη, ἄνοιξαν οἱ καταῤῥάκτες τοῦ οὐρανοῦ, φούσκωσαν τὰ ποτάμια, οἱ λίμνες καὶ οἱ θάλασσες, καὶ κάλυψαν τὰ πιὸ ψηλὰ βουνά· καὶ πνίγηκαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ ζῷα.
Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; Τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα. Ἦταν πολὺ ἁμαρτωλὲς πόλεις. Στὰ σύνορά τους ὅμως ζοῦσε ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος, ὁ Ἀβραάμ. Τοῦ εἶπε μιὰ μέρα ὁ Θεός, ὅτι θὰ καταστρέψῃ αὐτὲς τὶς δυὸ ἁμαρτωλὲς πόλεις. Καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἀπήντησε· —Ἂν μέσα σ᾿ αὐτὲς τὶς πόλεις ὑπάρχουν 50 ἄνθρωποι δίκαιοι, θὰ καταστρέψῃς τὴν πόλι; Καὶ ὁ Θεὸς εἶπε· ―Ὄχι, δὲ᾿ θὰ τὶς καταστρέψω. Ἀλλὰ ἀμφέβαλλε ὁ Ἀβραὰμ καὶ ξαναρώτησε τὸ Θεό· ―Ἂν ὑπάρχουν 45 ἄνθρωποι μέσα στὴν μεγάλη αὐτὴ πόλι, θὰ τὴν καταστρέψῃς; Καὶ ὁ Θεὸς εἶπε πάλι· ― Ὄχι. Καὶ ὁ Ἀβραάμ, ἐπειδὴ φοβόταν ὅτι δὲ᾿ θὰ ὑπῆρχαν οὔτε 45 δίκαιοι, συνεχῶς κατέβαινε. ―Ἂν ὑπάρχουν 30 δίκαιοι, ἂν ὑπάρχουν 20, ἂν 10, θὰ καταστρέψῃς τὶς πόλεις; Καὶ ὁ Θεὸς εἶπε πάλι· ―Ὄχι. Ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχαν οὔτε δέκα δίκαιοι. Γι᾿ αὐτὸ κατεστράφηκαν οἱ πόλεις. Ἄνοιξαν οἱ καταῤῥάκτες τοῦ οὐρανοῦ, καὶ δὲν ἔβρεξε νερό, ἀλλὰ φωτιὰ καὶ θειάφι· καὶ λαμπάδιασε ὁ τόπος ὅλος· κάηκαν τὰ δένδρα, τὰ ζῷα, τὰ σπίτια. Kαὶ τέλος ἄνοιξε ἡ γῆ καὶ κατάπιε ὅλες τὶς πολιτεῖες. Καὶ δὲν ἔμεινε τίποτε. Καὶ τώρα ἂν πᾶτε σ᾿ αὐτὸν τὸν τόπο, θὰ βρῆτε μιὰ φοβερὰ λίμνη. Τὰ νερά της εἶνε πικρά. Ψάρι δὲ᾿ μπορεῖ νὰ ζήσῃ σ᾿ αὐτήν. Ἀκόμη καὶ πουλὶ δὲ᾿ μπορεῖ νὰ πετάξῃ πάνω ἀπ᾿ τὰ νερά της. Δὲν εἶνε ψέματα αὐτά. Καὶ ἡ ἐπιστήμη τὸ μαρτυρεῖ. Ἐκεῖ στὴ νεκρὴ λίμνη ἐτάφηκαν δύο πόλεις.
Mακροθυμεῖ ὁ Θεός, ὅπως τότε στὸ Νῶε, ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀβραάμ. Λέγει ὁ Κύριος, ὅτι θὰ ἔρθουν ἡμέρες, ὅπως αἱ ἡμέραι Λὼτ (βλ. Λουκ. 17,28) καὶ ὅπως αἱ ἡμέραι Nῶε (βλ. Mατθ. 24,37· Λουκ. 17,26). Zοῦμε σὲ τέτοιες ἡμέρες, παραμονὲς μεγάλων γεγονότων εἰς παγκόσμια κλίμακα. Μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεὸς καὶ λέει· «Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».