ΟΙ ΑΓΙΟΙ 40 ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου

ΓΙΑ τοὺς 40 Μαρτύρες, ποὺ ἑορτάζουν, θὰ μιλήσουμε σήμερα. Θὰ προσπαθήσω νὰ προσφέρω λίγα ἄνθη στὴ μνήμη τους.

* * *

Ποιοί ἦταν αὐτοὶ οἱ ἅγιοι; Ἦταν στρατιωτικοί. Ἦταν στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας τους. Ἦταν ἐπίλεκτο σῶμα τοῦ ῥωμαϊκοῦ στρατεύματος. Εἶχαν ἀνάστημα, εἶχαν ἐμφάνισι, ἦταν ἐμπειροπόλεμοι. Εχανε καὶ ἀνδρεία Εἶχαν ἀκόμη πειθαρχία, ἀπόλυτη ὑπακοὴ στοὺς ἀνωτέρους. Ἦταν ὑποδείγματα στρατιωτικά.
Μία φορὰ ὅμως οἱ 40 Μάρτυρες ἐπαναστάτησαν. Γιατί ἐπαναστάτησαν; Ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τοῦ αὐτοκράτορος Λικινίου, ὁ ὁποῖος ἐδίωκε ἀπεινῶς τοὺς Χριστιανούς. Ἡ διαταγὴ ἔλεγε· Ὅποιος πιαστῇ νὰ μιλάῃ γιὰ τὸ Χριστό, θὰ συλλαμβάνεται καὶ θὰ ὑφίσταται τιμωρίες μεγάλες, μέχρι καὶ θάνατο.
Οἱ 40 Μάρτυρες δὲν φοβήθηκαν, δὲν κλείσανε τὸ στόμα· ὅταν ἀγαπᾷς τὸ Χριστό, δὲν μπορεῖς νὰ κλείσῃς τὸ στόμα σου. Τοὺς συνέλαβαν ἀμέσως καὶ τοὺς ὡδήγησαν μπροστὰ στὸ διοικητὴ τῆς πόλεως, στὸν Ἀγρικόλαο. Κι αὐτὸς τοὺς λέει·
―Δὲν ἀκούσατε τὴ διαταγὴ ποὺ ἀπαγορεύει νὰ μιλᾶνε γιὰ τὸ Χριστό;
―Ἀκούσαμε τὴ διαταγὴ τοῦ αὐτοκράτορος. Ἀλλὰ κάποια ἄλλη διαταγή, ἀνώτερη, διαταγὴ τοῦ Χριστοῦ, μᾶς λέει, νὰ ὁμολογοῦμε τὸ ὄνομά του τὸ ἅγιο παντοῦ.
Ὁ Ἀγρικόλαος διατάζει νὰ τοὺς ῥίξουν στὴ φυλακή, στρατιωτικὴ φυλακή, μέχρι τὸ πρωΐ.

Τὸ πρωῒ τοὺς βγάζουν. Τοὺς ῥωτοῦν, ἂν ἄλλαξαν γνώμη. Ἡ ἀπάντησι ἦταν ἀρνητική.
―Κρῖμα σ᾿ ἐσᾶς, τοὺς λέει ὁ διοικητής.
―Δὲν ἀλλάζουμε γνώμη. Εἶνε ἡ μόνη φορὰ ποὺ δὲν ὑπακούουμε σὲ διαταγή.
―Δὲν ὑπακούετε;
Νευρίασε ὁ διοικητής. Σκεπτόταν, πῶς νὰ τοὺς βασανίσῃ περισσότερο. Κάποια στιγμὴ βλέπει ἔξω. Ὅλα ἦταν παγωμένα. Τὸ βρῆκα, λέει· ἀπόψε, ποὺ τὸ κρύο εἶνε δυνατό, ῥίξτε τους γυμνοὺς στὴν παγωμένη λίμνη, καὶ θὰ δοῦμε μετὰ ἂν θὰ ὁμολογοῦν τὸ Χριστό.
Τοὺς ξεγύμνωσαν, ὅπως τοὺς γέννησε ἡ μάνα τους. Παιδιὰ 20 ἕως 27 ἐτῶν. Τοὺς ῥίξανε πάνω στὴν παγωμένη λίμνη. Τὸ μαρτύριο λόγῳ ψύχους εἶνε φοβερό. Δὲν εἶμαι γιατρός, γιὰ νὰ σᾶς περιγράψω πῶς ἐπέρχεται ὁ θάνατος ἀπὸ τὸ ψῦχος. Ὅπως τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος ἐπάνω στὰ ψηλὰ βουνὰ ὑπέστησαν κρυοπαγήματα, ἔτσι καὶ οἱ 40 Μάρτυρες.
Δὲν φοβήθηκαν, δὲν δείλιασαν· χαρὰ εἶχαν. Ναί ―ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι―, γλέντι εἶχαν. Καὶ λέγανε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο· Κουράγιο, ἀδέρφια! Μιὰ φορὰ περνᾶμε ἀπὸ τὴ ζωή. Μετὰ ἀπὸ λίγο ὅλα τελειώνουν καὶ θὰ βρισκώμεθα κοντὰ στὸ Θεό. Ἡ νύχτα αὐτὴ εἶνε ἱστορικὴ γιὰ ᾿μᾶς. Κουράγιο, ἀδέρφια! «Δριμὺς ὁ χειμών (=σκληρὸ τὸ κρύο), ἀλλὰ γλυκὺς ὁ παράδεισος». Ἔτσι ἔλεγαν καὶ ἔκαναν τὴν προσευχή τους· Χριστέ, δός μας δύναμι. Σαράντα μπήκαμε στὴ λίμνη, σαράντα νὰ βγοῦμε· νὰ μὴ γίνῃ οὔτε ἕνας προδότης!
Τότε ἐκεῖ στὴν παγωμένη λίμνη συνέβησαν τρία θαύματα, τὸ ἕνα μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ ἄλλο. Τὸ πρῶτο. Ἕνας φύλακας, ποὺ τοὺς φρουροῦσε, ἀκούει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ὁλόγλυκα τραγούδια. Ἔμεινε ἐκστατικὸς βλέποντας τὶς οὐράνιες δυνάμεις, ποὺ κρατοῦσαν στέφανα καὶ πλησίαζαν τοὺς μάρτυρες. Ἀλλὰ σ᾿ ἕνα μάρτυρα ὁ ἄγγελος δὲν ἔβαλε στεφάνι. Τί συνέβη; Αὐτὸς δείλιασε, κάμφθηκε. Ἀποφάσισε νὰ βγῇ ἀπὸ τὴν παγωμένη λίμνη καὶ νὰ πάῃ κοντὰ στὴ φωτιά, γιὰ νὰ ζεσταθῇ. Ὅταν ὁ δήμιος εἶδε τὸ στεφάνι νὰ αἰωρῆται καὶ ὁ μάρτυρας νὰ λιποτακτῇ, ἄφησε τοὺς ἄλλους συστρατιῶτες του στὸ φυλάκιο, ξεντύθηκε, καὶ ἔπεσε μέσα στὴ λίμνη τὴν παγωμένη λέγοντας· Κ᾿ ἐγώ εἶμαι Χριστιανός!
Τὸ δεύτερο θαῦμα. Τὸ πρωῒ πλέον εχανε ξεψυχήσει ὅλοι. Κρυστάλλιασαν τὰ κορμάκια τους. Ἕνας μόνο δὲν ξεψυχοῦσε. Κ᾿ ἐκείνη τὴν ὥρα μιὰ γυναίκα τρέχει κοντά του. Ἦταν ἡ μάνα του. Τὰ κάρρα εἶχαν ἔρθει καὶ τοὺς βάζανε ἐπάνω σὰν σφαχτά, γιὰ νὰ τοὺς πᾶνε νὰ τοὺς κάψουν. Ἡ μάνα τὸν πῆρε στὴν ἀγκαλιά της καὶ εἶπε· Παιδί μου, μὴ χωρίσῃς ἀπὸ τοὺς συστρατιῶτες σου· μὴ λείψῃς κ᾿ ἐσὺ ἀπὸ τοὺς συντρόφους σου. Καὶ τὸν σήκωσε στὰ χέρια καὶ τὸν πῆγε – ποῦ; ἐπάνω στὸ κάρρο! Ὦ μάνα ποὺ εἶχες τέτοιον ἡρωϊσμό!
Τοὺς κάψανε ὅλους. Καὶ γιὰ νὰ μὴ μείνουν ὑπολείμματα καὶ τὰ πάρουν οἱ Χριστιανοί, ῥίξανε τὰ λείψανά τους στὸ ποτάμι. Τότε ἔγινε καὶ τρίτο θαῦμα. Οἱ Χριστιανοὶ εἶδαν φῶς. Ἄστραψε τὸ ποτάμι, σὰν νὰ πέσανε διαμάντια καὶ σάπφειροι ἐπάνω στὰ νερά. Ἐπέπλεαν τὰ ἀποκαΐδια τῶν μαρτύρων! Οἱ Χριστιανοὶ μαζέψανε τὰ ἅγια λείψανα, ποὺ εἶνε τιμιώτερα χρυσίου καὶ ἀργυρίου.
Ἔτσι καὶ οἱ 40 Μάρτυρες μποροῦσαν νὰ ποῦν μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό· «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμ. 65,12).

Δὲν σᾶς εἶπα, ποιά ἦταν ἡ πατρίδα τῶν 40 Μαρτύρων. Εἶνε ἡ Μικρὰ Ἀσία. Ἡ πατρίδα τους ὑπάρχει μέχρι σήμερα, ἀλλὰ δὲν ἔχει ἐπάνω στὶς ἐκκλησίες της σταυρό… Ὑπάρχει ἀκόμα ἡ λίμνη τῆς Σεβαστείας. Κάτοικοι τῆς Σεβαστείας ἦταν οἱ 40 Μάρτυρες.

* * *

Συγκρίνετε τώρα, ἀγαπητοί μου, τὴ ζωὴ τῶν 40 Μαρτύρων μὲ τὴ δική μας ζωή, ἰδίως στὴν ὁμολογία τῆς πίστεως. Τί θὰ πῇ ὁμολογία πίστεως; Δὲν στοιχίζει τίποτα ὁ χριστιανισμὸς σήμερα. Δὲν σημειώνουν τὸ ὄνομά σου οὔτε σὲ ἀπολύουν ἀπὸ τὴ θέσι σου γιατὶ ἐκκλησιάζεσαι. Εἶστε ἐλεύθεροι νὰ πᾶτε στὴν ἐκκλησία. Γιά φανταστῆτε νὰ βγῇ μία διαταγὴ ποὺ νὰ λέῃ· Ὅποιος πάῃ στὴν ἐκκλησία θὰ συλλαμβάνεται… Ἀλλ᾿ ἔρχονται οἱ ἡμέρες αὐτές. Θὰ παύσῃ ὁ εὔκολος χριστιανισμός, καὶ θά ᾿ρθῇ ὁ χριστιανισμὸς τοῦ αἵματος. Διάλειμμα εἶνε αὐτό. Μὴ γλεντοκοπᾶτε, μὴ διασκεδάζετε. Νὰ προετοιμάζεσθε.
Τοὺς 40 Μάρτυρες τοὺς βάλανε στὴ γραμμὴ καὶ τοὺς ρωτοῦσαν· Τί εἶστε; Ἀπαντοῦσαν μὲ δύο λέξεις· «Εἶμαι Χριστιανός». Αὐτὸ ἀκούστηκε σαράντα φορές· σαράντα κανονιὲς ἐναντίον τοῦ διαβόλου. Καὶ τὶς δυὸ αὐτὲς λέξεις τὶς πληρώσανε μὲ τὸ κεφάλι τους.
Τώρα ποῦ εἶνε ἡ ὁμολογία τῆς πίστεώς μας; Μᾶς ἔχει βάλει ὁ διάβολος λουκέττο στὸ στόμα καὶ δὲν ὁμολογοῦμε τὸ Χριστό. Γι᾿ αὐτὸ λέει ὁ Μέγας Βασίλειος· «Ὦ μακάριαι γλῶσσαι! Μόνο γι᾿ αὐτὲς τὶς δύο λέξεις, “Εἶμαι Χριστιανός”, πήγατε στὸν παράδεισο».
Τὴν ὥρα ποὺ οἱ μάρτυρες εἶπαν «Εἶμαι Χριστιανός», γίνανε τέσσερα πράγματα. Τὸ πρῶτο· πάνω στὰ οὐράνια, κάθε φορὰ ποὺ ἀκουγόταν τὸ «Εἶμαι Χριστιανός», ἡ μουσικὴ τῶν ἀγγέλων ἔπαιζε τὸ ἐμβατήριο· Δόξα σοι, Χριστέ, ποὺ γεννᾷς τέτοια παιδιὰ ἡρωϊκά! Τὸ δεύτερο· ἔσκουζε, γιὰ νὰ μιλήσω πιὸ ἁπλᾶ, ἔσκουζε ὁ διάβολος. Ἤθελε νὰ τοὺς πιάσῃ στὸ δίχτυ τοῦ φόβου, ἀλλὰ δὲν μπόρεσε. Τὸ τρίτο· ἕνας ἄγγελος ἔγραφε τὰ ὀνόματά τους στὸ βιβλίο τῶν ὁμολογητῶν τῆς πίστεως, ποὺ ἀπ᾿ ἔξω γράφει· «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10,32). Καὶ τὸ τελευταῖο· μόλις επανε «Εἶμαι Χριστιανός», καθάρισε ὁ ἀέρας. Τί θὰ πῇ αὐτό; Ὅτι μὲ τὰ πόδια μας βρωμίζουμε τὴ γῆ, μὲ τὰ χέρια μας κάνουμε τὰ ασχη, κ.τ.λ.· ὅταν λοιπὸν ἡ γλῶσσα πῇ «Εἶμαι Χριστιανός», μὲ τὴν ὁμολογία γίνεται κάθαρσις.
Ὅλοι πρέπει νὰ ὑποστοῦμε τὴν κάθαρσι. Ὅλοι πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη τῆς μετανοίας.
Στοὺς ἔσχατους καιροὺς λίγοι δυστυχῶς θὰ μετανοοῦν. Θὰ γίνῃ σπάνιο πρᾶγμα τότε ὁ πιστός. Πιὸ εὔκολο πρᾶγμα θὰ εἶνε νὰ βρῇς διαμάντια παρὰ νὰ βρῇς πιστὸ Χριστιανό. Ναί, τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ἂν ἔρθω», λέει, «ἄλλη μιὰ φορά, ἆραγε θὰ βρῶ τὴν πίστι ἐπὶ τῆς γῆς;» (βλ. Λουκ. 18,8).
Πότε θὰ ἔρθῃ ὁ Χριστός; Δὲν ξέρουμε πότε. Ξαφνικὰ σάλπιγγα οὐράνιος θὰ σείσῃ τὰ πάντα. Θὰ λάμψῃ ὁ τίμιος σταυρός. Θὰ παρουσιασθῇ ὁ Ἐσταυρωμένος γιὰ νὰ δικάσῃ τὴ γῆ. Νὰ δικάσῃ τοὺς βασιλεῖς, τοὺς δικαστάς, τοὺς γιατρούς, τοὺς ἱερεῖς, τοὺς ἐπισκόπους, τοὺς πάντας. Θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος ὄχι πλέον ὡς νήπιο, ὄχι ὡς ἐσταυρωμένος. Καὶ τότε ἐνώπιόν του «πᾶν γόνυ κάμψῃ» (Φιλιπ. 2,10). Κάθε γόνατο θὰ γονατίσῃ, καὶ κάθε καρδιὰ θὰ κλάψῃ, καὶ κάθε γλῶσσα θὰ ψάλῃ καὶ θὰ πῇ· «Εἷς ἅγιος, εἷς» «Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» (ἔ.ἀ. 2,11). Ἀμήν.

† Ἐπίσκοπος Aὐγουστῖνος

(Στην αίθουσα τοῦ Συλλόγου «40 Mάρτυρες» Kοζάνης, οδός τότε Πέλλης τώρα Πλακοπίττη 11, παραμονή της εορτής 8-3-1964)

ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΗΡΥΓΜΑ
******************************************************
Sfinţii 40 de Mucenici

Despre cei 40 de Mucenici pe care-i prăznuim vom vorbi astăzi. Voi încerca să ofer pomenirii lor câteva flori.

* * *

Cine au fost aceşti sfinţi? Au fost soldaţi. Erau în floarea vârstei. Erau corpul cel mai ales al Armatei Romane. Aveau înălţime, prezenţă, aveau experienţă în război. Aveau şi bărbăţie, aveau şi supunere, desăvârşită ascultare faţă de superiorii lor. Erau exemple militare.
Odată, însă, cei 40 de mucenici s-au răsculat. De ce? S-au răsculat împotriva împăratului Liciniu, care îi prigonea pe creştini. Dispoziţia spunea: Cine va fi prins că vorbeşte despre Hristos va fi arestat şi va fi supus la pedepse mari şi va fi condamnat până şi la moarte.
Cei 40 de Mucenici nu s-au temut, nu şi-au închis gura. Când Îl iubeşti pe Hristos, nu poţi să taci. I-au arestat imediat şi i-au dus în faţa guvernatorului cetăţii, pe nume Agricolaos. Şi acesta le zice:
– Nu aţi auzit de porunca ce interzice să se vorbească despre Hristos?
– Am auzit de porunca împăratului. Dar o altă poruncă, net superioară, porunca lui Hristos ne spune să mărturisim numele Lui cel sfânt pretutindeni.
Agricolaos porunceşte să fie aruncaţi în temniţa militară până dimineaţă.
Dimineaţă îi scot. Îi întreabă dacă şi-au schimbat părerea. Răspunsul a fost negativ.
– Păcat de voi, le spune guvernatorul.
– Nu ne schimbăm părerea. Este singura dată când nu ne supunem poruncii.
– Nu daţi ascultare?
Guvernatorul s-a mâniat. Se gândea cum să-i chinuiască mai mult. La un moment dat, priveşte afară. Toate erau îngheţate.
– Am găsit! Aaaa… – spune – Diseară, când frigul va fi puternic, aruncaţi-i goi în lacul îngheţat şi o să vedem dacă după aceea Îl mai mărturisesc pe Hristos.
I-au dezbrăcat de tot. Cum i-a născut mama lor. Copii între 20 şi 27 de ani. Într-o clipă i-a aruncat în lacul îngheţat. Mucenicia din cauza frigului este groaznică. Nu sunt medic ca să vă descriu cum vine moartea din cauza frigului. Precum copiii Eladei au suferit îngheţuri în munţii înalţi, aşa şi aceşti 40 de mucenici.
Nu s-au temut. Nu s-au înfricoşat. Erau bucuroşi. Da! – n-au decât să nu creadă necredincioşii – Dădeau petrecere. Şi spuneau unul către altul: Curaj, fraţilor! O dată trecem din viaţă! După puţin, toate se sfârşesc şi ne vom afla în faţa lui Dumnezeu. Noaptea aceasta este istorică pentru noi. Curaj, fraţilor! „Aspră este iarna, dar dulce este raiul!» Aşa spuneau şi-şi făceau rugăciunea: Hristoase, dă-ne putere! Patruzeci am intrat în lac, patruzeci să ieşim! Să nu fie niciun trădător!
Atunci – acolo, în lacul îngheţat – s-au întâmplat trei minuni, una mai mare decât alta. Prima: un străjer care-i păzea aude din cer cântări foarte melodioase. A rămas extaziat văzând puterile cereşti care ţineau cununi şi se apropiau de mucenici. Dar unui mucenic îngerul nu i-a pus cunună. Ce s-a întâmplat? Acesta s-a temut, s-a îndoit. S-a hotărât să iasă din lacul îngheţat şi să meargă aproape de foc, ca să se încălzească. Când străjerul a vazut cununa rotindu-se prin aer, iar pe mucenic lepădându-se, i-a lăsat pe ceilalţi camarazi ai săi în postul de pază, s-a dezbrăcat şi s-a aruncat în lacul îngheţat, spunând: «Şi eu sunt creştin!»
A doua minune: Dimineaţă, aproape că muriseră toţi. Trupuşoarele lor erau cristalizate. Doar unul nu-şi dăduse sufletul. Şi, în aceeaşi clipă, o femeie alergă lângă el. Era mama lui. Veniseră cu carele şi-i puneau unul peste altul, ca pe nişte vite tăiate, pentru a-i duce să-i ardă. Mama l-a luat în braţe şi i-a spus: Copilul meu, nu te despărţi de camarazii tăi. Nu te lipsi de tovarăşii tăi. Şi l-a ridicat pe braţe şi l-a dus. Unde? În car! O, mamă care ai avut atâta eroism!
I-au ars pe toţi. Şi ca să nu rămână ceva şi să ia creştinii, au aruncat moaştele lor în râu. Atunci s-a întâmplat şi a treia minune. Creştinii au văzut o lumină. Strălucea râul, ca şi cum ar fi căzut diamante şi safire în ape. Pe deasupra pluteau rămăşiţele arse ale martirilor! Creştinii au adunat sfintele moaşte, care sunt mai preţioase decât aurul şi argintul.
În felul acesta şi aceşti 40 de Mucenici puteau să spună, împreună cu Sfântul Cosma Etolianul : „Trecut-am prin foc şi prin apă, dar ne-ai scos la odihnă!»(Ps. 65, 12).
Nu v-am spus care a fost patria celor 40 de mucenici? Este Asia-Mică. Patria lor există până astăzi, dar nu mai are pe bisericile ei cruce. Există încă lacul Sevastia. Locuitori ai Sevastiei erau cei 40 de Mucenici.

*  *  *

Comparaţi acum, iubiţii mei, viaţa celor 40 de Mucenici cu viaţa noastră, şi mai ales în ceea ce priveşte mărtirisirea credinţei. Ce înseamnă mărturisirea credinţei? Creştinismul nu te mai costă azi nimic. Nu-ţi consemnează numele, nici nu te dă afară din funcţie dacă mergi la biserică. Sunteţi liberi să mergeţi la biserică. Ia, imaginaţi-vă să iasă un decret care să spună: Cine merge la biserică, va fi arestat!… Dar vin zilele acestea! Va înceta creştinismul uşor şi comod şi va veni creştinismul sângelui. Aceasta este o pauză. Nu petreceţi, nu vă distraţi! Pregătiţi-vă mai dinainte!
Pe cei 40 de Mucenici i-au pus în linie şi i-au întrebat: Ce sunteţi?
Răspundeau în două cuvinte: „Sunt creştin!». Asta s-a auzit de 40 de ori. Patruzeci de canoane împotriva diavolului. Şi aceste două cuvinte le-au plătit cu capul lor.
Acum, unde este mărturisirea credinţei noastre? Ne-a pus diavolul lacăt la gură şi nu-L mărturisim pe Hristos. De aceea zice marele Vasilie: «O, fericite limbi, doar pentru aceste două cuvinte – «Sunt creştin!» – v-aţi dus în rai!»
În clipa în care mucenicii au spus «Sunt creştin!», s-au întâmplat patru lucruri: În ceruri, de fiecare dată când se auzeau cuvintele «Sunt creştin!», muzica îngerilor se auzea cântând în cor: Slavă Ţie, Hristoase, Care naşti astfel de copii-eroi. Al doilea: A urlat diavolul, ca să vorbesc pe scurt! Vroia să-i prindă în mreaja fricii, dar nu a putut! Al treilea: Un înger scria numele lor în cartea mărturisitorilor credinţei, pe ale cărei coperţi scrie: «Oricine va mărturisi pentru Mine înaintea oamenilor, şi Eu voi mărturisi pentru el înaintea Tatălui Meu care este în ceruri!» (Matei 10, 32). Şi ultimul: Doar ce au spus: «Sunt creştin!» şi s-a curăţit aerul! Ce înseamnă asta? Că noi, cu picioarele noastre, murdărim pământul. Cu mâinile noastre facem cele ruşinoase şi celelalte; aşadar, atunci când limba noastră va zice «Sunt creştin!», prin mărturisire se face curăţirea.
Toţi trebuie să ne supunem curăţirii! Toţi trebuie să trecem prin Iordanul pocăinţei.
Din păcate, în vremurile din urmă puţini se vor pocăi. Atunci, un om credincios va fi o raritate. Mai uşor va fi atunci să găseşti diamante decât să găseşti un creştin credincios. Da, a spus-o Hristos: «Când voi veni», zice „oare voi mai găsi credinţă pe pământ?» (Luca 18, 8).
Când va veni Hristos? Nu ştim când. Deodată, trâmbiţa cerească va suna şi va cutremura toate. Va străluci cinstita Cruce. Se va arăta Cel răstignit ca să judece pământul. Să-i judece pe împăraţi, pe judecători, pe medici, pe preoţi, pe episcopi, pe toţi. Va veni Domnul! Dar nu ca un Prunc, nici ca Răstignit. Şi atunci, înaintea Lui, „tot genunchiul se va pleca» (Filipeni 2, 10). Tot genunchiul va îngenunchea şi fiecare inimă va plânge şi fiecare limbă va cânta şi va zice: «Unul Sfânt, Unul Domn Iisus Hristos, întru slava lui Dumnezeu Tatăl» (Filipeni 2, 11). Amin.

† Episcopul Augustin
(Kozani, 8.03.1964)