Δύο ομιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου. Η πρώτη εἶναι σε pdf
ΜΕΓΑΛΗ  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ βράδυ_

1) ΠΟΙΟ ΘΑ ᾽ΝΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΕΛΟΣ;

«ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

Μεγάλη Παρασκευὴ πρωῒ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

2) «Ουτος τας αμαρτιας ημων φερει…»

«Οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, ἡμεῖς δὲ ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει» (Ὥρα ἕκτη – Ἠσ. 53,4)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε Μεγάλη Παρασκευή, ἡμέρα ἁγία καὶ ἱερά, ἡμέρα δακρύων καὶ πένθους. Σήμερα ἄνθρωποι, ἄγγελοι κι αὐτὴ ἡ ἄλογος φύσις συμμετέχουν στὸ δρᾶμα. Ὁ ἥλιος κρύβει τὶς ἀκτῖνες του, ἡ γῆ σείεται, τὰ μνήματα ἀνοίγουν, οἱ νεκροὶ ἐμφανίζονται, καὶ ὅλα καθένα μὲ τὴ δική του γλῶσσα βεβαιώνουν·«Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος» (Ματθ. 27,54).
Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ σταυρὸ ὑποφέρει. Ποιά γλῶσσα ἀνθρώπου μπορεῖ νὰ περιγράψͺῃ τὸ πάθος του; Νήπια ἐμεῖς καὶ σκουλήκια ποὺ σέρνονται, θὰ τολμήσουμε νὰ ψελλίσουμε κάτι ἐμπρὸς στὸν Ἐσταυρωμένο. Ἂς ἐμβαθύνουμε λίγο στὸ μυστήριο τοῦ σταυροῦ.

* * *

Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· Γιατί νὰ ὑποφέρῃ ὁ Χριστός; Οἱ δύο λῃσταί, ποὺ σταυρώθηκαν μαζί του, δικαίως καταδικάσθηκαν. Ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς μετανοημένος ὡμολόγησε· «Ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδέν ἄτοπον ἔπραξε» (Λουκ. 23,41).
Ὁ Χριστὸς κανένα κακὸ δὲν ἔκανε. Εἶνε ἀναμάρτητος καὶ ἀθῷος. Εἶνε ἡ εὐγενεστέρα ὕπαρξις. Ὅλη ἡ ζωή του πέρασε μὲ εὐεργεσίες. Ἄνοιξε μάτια τυφλῶν, ἀνώρθωσε παραλύτους, πῆγε μπροστὰ στὰ μνήματα καὶ μ᾿ ἕνα του λόγο ἀνέστησε νεκρούς… Γι᾿ αὐτὲς τὶς φανερὲς καὶ γιὰ τὶς ἀφανεῖς εὐεργεσίες του θά ᾿πρεπε ὁ ἄνθρωπος νὰ τοῦ προσφέρῃ δόξα τιμὴ καὶ προσκύνησι, ὄχι ἀκάνθινο στέφανο.
Ποιό εἶνε τὸ κλειδὶ τοῦ μυστηρίου τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς; Γιατί ὑποφέρει ὁ Χριστός; Ἀπαντᾷ ὁ προφήτης Ἠσαΐας 800 χρόνια πρίν· Ὁ Χριστὸς ὑποφέρει ἐπάνω στὸ σταυρὸ γιὰ μᾶς, ὡς ἀντιπρόσωπός μας. Σηκώνει στοὺς ὤμους του ὡς Ἄτλας τὸ βάρος ὅλων τῶν ἁμαρτημάτων τῆς ἀνθρωπότητος. «Οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, ἡμεῖς δὲ ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει» (Ἠσ. 53,4). Πῶς νὰ τὸ ἐκφράσω αὐτό, ἀδελφοί μου; Ὁ ἀναμάρτητος Χριστὸς σηκώνει τὶς δικές μου ἁμαρτίες, τὶς δικές σας ἁμαρτίες, τὶς ἁμαρτίες ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος. Μέγα τὸ μυστήριο τοῦ σταυροῦ, ἀσύλληπτη ἡ ἀγάπη καὶ εὐεργεσία του στὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα. Θὰ τὸ πῶ ἀκόμη πιὸ ἁπλᾶ.
Ἐμεῖς εμαστε οἱ βρωμεροὶ καὶ τρισάθλιοι. Ἑπομένως τὰ δικά μας μυαρὰ χέρια, ποὺ διαπράττουν μύρια ἐγκλήματα, ἔπρεπε νὰ σταυρωθοῦν, ὄχι τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ ποὺ σκόρπισαν εὐλογίες. Τὰ δικά μας πόδια, ποὺ δὲν πατᾶνε στὴν ἐκκλησία ἀλλὰ τρέχουν ὅπου εἶνε τὸ θέλημα τοῦ διαβόλου, σὲ νυχτερινὰ κέντρα καὶ σὲ σπίτια τῆς ἁμαρτίας, ἔπρεπε νὰ καρφωθοῦν, καὶ ὄχι τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔτρεξαν παντοῦ γιὰ νὰ σώσουν τοὺς ἁμαρτωλούς. Ἡ δική μας γλῶσσα, ποὺ ἀπ᾿ τὸ πρωῒ ὣς τὸ βράδυ κατακρίνει, διαβάλλει, συκοφαντεῖ, ψευδορκεῖ καὶ βλασφημεῖ τὸ Θεό, ἔπρεπε νὰ πιῇ ὄξος καὶ χολή, καὶ ὄχι ἡ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶπε τὶς μεγαλύτερες ἀλήθειες. Ἡ δική μας πλευρά, ποὺ σκεπάζει μιὰ καρδιὰ βρώμικη, γεμάτη κακίες καὶ φθόνο, ἔπρεπε νὰ κεντηθῇ μὲ ξίφος, ὄχι ἡ πλευρὰ τοῦ Χριστοῦ ποὺ σκέπαζε τὴν ἁγιώτερη καρδιά. Ἡ δική μας κεφαλή, ποὺ εἶνε γεμάτη ὑπερηφάνεια καὶ ἐγωϊσμό, ἔπρεπε νὰ φορέσῃ ἀκάνθινο στέφανο, καὶ ὄχι τοῦ Χριστοῦ. Ὅ,τι ἦταν νὰ ὑποφέρουμε ἐμεῖς, τὸ ὑπέφερε ὁ Χριστός.
Γιὰ νὰ καταλάβουμε κάπως τί ἔκανε ὁ Χριστὸς γιὰ μᾶς, θ᾿ ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα. Κάποιος, πάνω στὸ θυμό του, ἔκανε ἔγκλημα κ᾿ ἔτρεχε νὰ κρυφτῇ. Γιὰ νὰ ξεφύγῃ ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴν ἀστυνομία ποὺ τὸν κατεδίωκε, μπῆκε στὸ σπίτι τοῦ μεγάλου του ἀδελφοῦ καὶ τοῦ λέει· Σκότωσα ἄνθρωπο, μὲ κυνηγοῦν, σῶσε με! Ὁ ἀδελφός του χωρὶς χρονοτριβὴ τοῦ λέει· Βγάλε τὰ ροῦχα σου καὶ φόρεσε τὰ δικά μου. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ χτυπᾷ ἡ πόρτα – κάποιος εἶχε δεῖ τὸν ἐγκληματία νὰ μπαίνῃ ἐκεῖ. Ἡ ἀστυνομία καὶ ὁ ἀγανακτισμένος κόσμος συνέλαβαν ἐκεῖνον ποὺ φοροῦσε τὰ ματωμένα ροῦχα. Τὸν ὁδηγοῦν στὸ δικαστήριο, καὶ καταδικάζεται εἰς θάνατον. Ἔτσι ὁ ἀθῷος ἐκτελεῖται, καὶ σῴζεται ὁ ἔνοχος.
Θαυμάζετε γιὰ τὴ θυσία; Αὐτό, ἀλλὰ σὲ παγκόσμιο κλίμακα, ἔκανε ὁ Χριστὸς γιὰ μᾶς. Ἐμεῖς ἤμασταν οἱ ἔνοχοι καὶ ἄξιοι κάθε τιμωρίας. Ἔπρεπε ν᾿ ἀνοίξῃ ἡ γῆ νὰ μᾶς καταπιῇ, νὰ φουσκώσῃ ἡ θάλασσα νὰ μᾶς πνίξῃ. Καὶ ὅμως τὶς δικές μας τιμωρίες τὶς ὑπέστη ὁ Χριστός. Ὅποιος δὲν αἰσθάνεται αὐτὴ τὴ μεγάλη εὐεργεσία καὶ δὲν λέει «Σ᾿ εὐχαριστῶ, Χριστέ μου, ποὺ σταυρώθηκες γιὰ μένα», δὲν εἶνε ἄνθρωπος, δὲν εἶνε Χριστιανός. Σήμερα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη μέρα πρέπει νὰ τὸ αἰσθανώμεθα αὐτό. Ὁ Χριστὸς ὑπῆρξε ὁ ἀντιπρόσωπός μας. Ἐσταυρώθη ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ἀντὶ ἡμῶν.

* * *

Τώρα ποὺ θὰ πᾶτε στὰ σπίτια σας, νὰ μὴ χαχανίζετε ὅπως τὶς ἄλλες φορές. Ἂν πάθῃ τίποτε ἡ μάνα ἢ ὁ πατέρας σου, εἶσαι λυπημένος· ἂν πεθάνῃ, χύνεις δάκρυα πικρὰ καὶ εἶσαι ἀπαρηγόρητος. Τώρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει στὸ σταυρό, χύνει τὸ τίμιό του αἷμα καὶ πεθαίνει γιὰ μᾶς προσφέροντας τὴν ὑψίστη εὐεργεσία γιὰ τὴ σωτηρία μας; Οἱ καρδιές μας εἶνε κρύες, Βόρειος Πόλος. Δὲν δονεῖ τὶς καρδιές μας ὁ θεῖος ἔρως. Θὰ ἤθελα λοιπόν, ὅταν πᾶτε στὰ σπίτια σας, ν᾿ ἀνοίξετε ὄχι τὰ ῥαδιόφωνα καὶ τὶς τηλεοράσεις, ἀλλὰ τὴν ἁγία Γραφή. Στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, κεφάλαιο 6, στίχος 6, θὰ βρῆτε μία τρομακτικὴ ἀλήθεια. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει· Ὕστερα ἀπὸ τὴ σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔπρεπε κανείς νὰ ἁμαρτάνῃ. Μὲ τὴν ἁμαρτία μας ξανασταυρώνουμε τὸ Χριστό (βλ. Ἑβρ. 6,6). Περιφρονοῦμε τὸ αἷμα τῆς καινῆς διαθήκης, καὶ ζοῦμε ὄχι ὡς ἄνθρωποι ἀλλ᾿ ὡς κτήνη. Ὁ πόνος τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸ σταυρὸ εἶνε μεγάλος. Δὲν τὸ αἰσθανόμαστε· γι᾿ αὐτὸ δὲν εμαστε ἅγιοι, γι᾿ αὐτὸ δὲν ζοῦμε ἀγγελικὴ ζωή.
Τὸν βλέπεις ἐκεῖνον; Δὲν εἶνε πολλὲς μέρες ποὺ πῆγε στὸ δικαστήριο, ξάπλωσε τὸ βρωμερό του χέρι καὶ πῆρε ψεύτικο ὅρκο· ἔτσι ὁ ἀθῷος μπῆκε στὴ φυλακὴ κι ὁ Βαραββᾶς εἶνε ἐλεύθερος. Αὐτὸς δὲν κάνει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ βάζῃ ἐκ νέου καρφιὰ στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ. Τὸν βλέπεις τὸν ἄλλο; Ἄφησε τὴν τίμια γυναῖκα του, ἐγκατέλειψε τὰ παιδιά του, καὶ ζῇ μὲ τὴν ἐρωμένη του. Αὐτὸς ἐμπαίζει καὶ φραγγελλώνει τὸ Χριστό. Τὸν βλέπεις ἐκεῖνον; Μόλις νυχτώσῃ, τρέχει στὰ ἁμαρτωλὰ κέντρα, κάθεται ὁλόκληρες ὧρες ἐκεῖ κι ἀφήνει τὴν οἰκογένειά του νὰ ὑποφέρῃ. Αὐτὸς ξανακαρφώνει τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Κ᾿ ἐκεῖνος ποὺ μέσ᾿ στὴν καρδιά του ἔχει τὸ μῖσος, κι ὁ ἄλλος ποὺ μέσ᾿ στὸ κεφάλι του ἔχει τὸ νεφέλωμα τῆς ὑπερηφανείας καὶ τοῦ ἐγωϊσμοῦ, δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ βάζουν ἀκάνθινο στεφάνι καὶ νὰ ξανασταυρώνουν τὸ Χριστό.
Τὸ εἶπα, τὸ λέω, τὸ ἐπαναλαμβάνω· ζοῦμε σὲ μιὰ γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη, ποὺ δὲν συγκινεῖται ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ Θεανθρώπου. Οἱ Ἑβραῖοι μιά φορὰ σταύρωσαν τὸ Χριστό, ἐμεῖς τὸν σταυρώνουμε κάθε μέρα. Κ᾿ ἔπειτα περιμένουμε νὰ μᾶς ἔρθῃ εὐλογία καὶ προκοπή; Λέει τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι μετὰ τὴ σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ ἐσείσθη ὁ τόπος. Οἱ Ῥωμαῖοι στρατιῶτες ἔπεσαν κάτω, ἔτρεμαν ἀπ᾿ τὸ φόβο, κι ὁ ἑκατόνταρχος ὡμολόγησε «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος» (Ματθ. 27,54). Καὶ σήμερα Ἀνατολὴ καὶ Δύσι, Βορρᾶς καὶ Νότος, κόκκινοι, ἄσπροι, κίτρινοι, ὅλων τῶν χρωμάτων καὶ ἀποχρώσεων, σταυρώνουμε τὸ Χριστό. Καὶ τώρα γίνονται σεισμοί. Σεισμοὶ ἐδαφικοί, οἰκονομικοί, ἐμπορικοί, ἠθικοί. Κ᾿ ἐμεῖς θὰ σεισθοῦμε, καὶ ἡ Ἀκρόπολις τῶν Ἀθηνῶν ἀκόμη θὰ πέσῃ. Κανένα ἔθνος δὲν σταύρωσε τόσο τὸ Χριστὸ ὅσο ἐμεῖς, ποὺ καυχώμεθα γιὰ τὶς ἐκκλησίες μας καὶ γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους μας. Λαϊκοί, παπᾶδες, δεσποτάδες δὲν κάνουμε τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ποτίζουμε ὄξος καὶ χολὴ τὸ Χριστό. Εμεθα ὑποκριταὶ φαρισαῖοι. Ἐρχόμεθα τέτοια ἅγια ἡμέρα ν᾿ αὐξήσουμε τὸν πόνο τοῦ Χριστοῦ…
Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς εἶνε μακρόθυμος καὶ συγχωρεῖ. Ὅλοι μας, μικροὶ – μεγάλοι, ἂς πέσουμε στὰ πόδια του κι ἂς ποῦμε· Χριστέ, λυπήσου μας. Παιδιά σου εμαστε, ἄρρωστα καὶ ἀδύνατα τ᾿ ὁμολογοῦμε. Ἁμαρτάνουμε συνεχῶς. Ἀλλ᾿ ἐσένα μόνο πιστεύουμε καὶ λατρεύουμε. Κύριε, σὲ παρακαλοῦμε συχώρεσέ μας. Γενοῦ ἵλεως στὴν ψυχή μας, στὴν πατρίδα μας, σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Σῶσε μας, Χριστέ μας. Κι ἀξίωσέ μας, ὅταν πλησιάζῃ τὸ τέλος μας, νὰ ποῦμε τὸ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος τὴν Μ. Παρασκευὴ πρωῒ 20-4-1979.