Θα περασουμε μεγαλη θυελλα

Απο βιβλιο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιωτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ», σελ. 54

«…Παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ ἰσχυροποιηθῆτε. Γιατὶ θὰ περάσωμε μεγάλη θύελλα. Θὰ περάσῃ μεγάλη θύελλα ἡ πατρίδα μας. Τὰ λέμε αὐτὰ καὶ δὲν τὰ αἰσθανόμεθα, καὶ δὲν ἐνθυμούμεθα τοὺς μάρτυρες τῆς Ἀλβανίας καὶ τῶν ἄλλων ἀθέων καθεστώτων τί τραβοῦνε, τί ὑποφέρουνε. Δὲν ἔχομε κ᾿ ἐμεῖς αὐτὴν τὴν πίεσιν ποὺ αἰσθάνονται ἄλλοι· ἀπολαμβάνομε τὰ ἀγαθὰ μιᾶς δημοκρατικῆς ζωῆς. Θὰ τὰ ἔχωμε πάντοτε αὐτά;

Mακάρι ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώσῃ καὶ μαρτυρίου. Εἴδατε τί ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός; «Χριστέ μου», ἔλεγε, «ὅπως ἐσὺ ἔχυσες τὸ αἷμα σου γιὰ μένα, ἀξίωσε με κ᾿ ἐμένα νὰ χύσω τὸ αἷμα μου γιὰ σένα». Αὐτὸ τὸ πνεῦμα νὰ ἔχωμε.

Ποθος μαρτυριου

Ἐμεῖς, ποὺ λέμε ὅτι ἀγαποῦμε τὸν Χριστὸν καὶ ψάλλουμε ὕμνους εἰς αὐτόν, πρέπει νὰ ἔχουμε τὴν διάθεσιν αὐτὴ τοῦ μαρτυρίου ποὺ εἶχε καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός· νὰ ἐπιθυμοῦμε κ᾿ ἐμεῖς νὰ χύσουμε τὸ αἷμα μας γιὰ τὸ Xριστό, ὅπως ὁ Χριστὸς ἔχυσε τὸ αἷμα του γιὰ μᾶς, καὶ κάθε περιπέτεια νὰ τὴν ὑποστοῦμε.
Ἐγὼ τοὐλάχιστον ἔχω χαρὰ αὐτὲς τὶς ἡμέρες. Πολλοὶ μοῦ γράφουν γράμματα καὶ ἐκφράζουν τὴ λύπη τους ποὺ θὰ μὲ δικάσουν γιατὶ δὲν ὑπογράφω τὸ αὐτόματο διαζύγιο. Ἐγὼ ὅμως χαίρομαι. Δὲν ξέρω πῶς σκέπτονται αὐτοὶ οἱ μεγάλοι, γιατί ἔχουν τρομερὴ λύσσα ἐναντίον μου καὶ θέλουν ὁπωσδήποτε νὰ μὲ δικάσουν καὶ νὰ μὲ καταδικάσουν. Δὲν ξέρω τί θὰ κάνουν. Μακάρι νὰ πάω στὸ δικαστήριο καὶ νὰ καταδικαστῶ ὄχι γιὰ πορνεῖες, γιὰ μοιχεῖες, γιὰ κλοπὲς καὶ ἁρπαγές, γιὰ πλεονεξίες, ἀλλὰ νὰ δικαστῶ καὶ νὰ καταδικαστῶ γιατὶ ὑποστηρίζω τὴν χριστιανικὴ οἰκογένεια, ποὺ εἶνε τὸ θεμέλιο τῆς πατρίδος, γιατὶ ὑποστηρίζω τὰ ἤθη τὰ χρηστά, τοὺς ἱεροὺς κανόνες, τὴν πίστι τῶν πατέρων μας. Mακάρι νὰ δικαστῶ γι᾿ αὐτά· θὰ αἰσθανθῶ μεγάλη χαρά. Ἀλλὰ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ δὲν εἶμαι ἄξιος ἑνὸς τέτοιου προνομίου. Nὰ ἔχω τέλος στὴ φυλακή, ὅπως εἶχε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος καὶ ἄλλοι μεγάλοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ὑπάρχει ἄλλο ἀνώτερο πρᾶγμα.
Tέτοια τέλη νὰ ἔχουμε, αὐτὴ τὴ διάθεσι τοῦ μαρτυρίου νὰ καλλιεργοῦμε.

Θυμᾶμαι παλαιότερα, ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας, εἶχα κάποιον κοντά μου. Κάποιον, ποὺ ἔγινε σὲ νεαρὰ ἡλικία ἐπίσκοπος – δὲν σᾶς λέω τὸ ὄνομα. Τοῦ χάρισα ἕνα βιβλίο μου, ποὺ μόλις εἶχε κυκλοφορήσει, καὶ μοῦ ζήτησε νὰ τοῦ γράψω ἀφιέρωσι. Τοῦ ἔγραψα τότε τὴν ἑξῆς ἀφιέρωσι.
«Τῷ ἀγαπητῷ τάδε, ἵνα διὰ τοῦ αἵματός του μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος».
Μόλις εἶδε τὴν εὐχή, κράπ, τὸ πέταξε.
—Βρὲ πάτερ μου, λέει, τέτοια εὐχὴ μοῦ δίνεις;
―Ὑπάρχει, τοῦ ἀπαντῶ, παιδάκι μου – πατέρα μου – ἀδελφέ μου, ἄλλη εὐχὴ μεγαλύτερη ἀπ᾿ αὐτήν, ἀπὸ τὸ νὰ χύσῃ κανεὶς τὸ αἷμα του γιὰ τὸ Χριστό;
Βλέπετε τώρα πῶς ἔχουν ἀλλάξει τὰ πράγματα. Θέλουμε τὰ εὔκολα. Θέλουμε νὰ ἔχουμε τὴ θέσι μας, τὸ μισθό μας, τὴ σύνταξί μας, τὰ μέγαρά μας, τὶς μητροπόλεις μας, τὶς ἀπολαύσεις μας καὶ ὅλες τὶς ἀνέσεις μας, καὶ ὅταν μᾶς συμβοῦν μερικὰ δυσάρεστα πράγματα ἀναστατωνόμεθα. Ἂν συγκρίνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ τοὺς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, εἴμεθα μηδέν.