Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2200

Τῶν ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου
Σάββατο 29 Ἰουνίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου

Πως σωζεται ο αμαρτωλος;

«Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15)

Τί εἶνε ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου; Γιὰ ἐ­κεῖ­νον ποὺ δὲν πιστεύει, ποὺ δὲν τὸν ἀπασχολεῖ τὸ ζήτημα τῆς σωτηρίας καὶ ζῇ χωρὶς σκο­πὸ στὸν κόσμο, ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε τίποτα· μπορεῖ ὁ κάθε ἀσήμαντος νὰ τὸν ὑβρίζῃ καὶ νὰ τὸν βλα­­σφημῇ. Γιὰ ὅποιον ὅμως πιστεύει πρα­γμα­τικά, ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ πᾶν. Εἶνε παραπάνω ἀπ᾽ ὅλους καὶ ἀπ᾽ ὅλα (πρβλ. Φιλ. 2,9). Εἶνε ὁ πλάστης καὶ δημιουργὸς τοῦ παντός, τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠ­μέγα (Ἀπ. 1,8· 21,6· 22,13), «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. 8,12), ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, «ὁ ἀρ­χη­γὸς» τῆς ζω­ῆς, τῆς πίστεως, καὶ τῆς σωτηρί­ας μας (Πράξ. 3,15. Ἑβρ. 12,2· 2,10), αὐτὸς ποὺ κρατάει στὰ χέρια του τὰ κλειδιὰ τῆς ζωῆς, «τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου» (Ἀπ. 1,18), εἶνε ὁ βασιλεὺς τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρ­χαγ­γέλων. Ὁ Χριστός, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμ­βο­λο τῆς πίστεως, εἶνε ὄχι ἁπλῶς ἕνας ἄν­θρωπος ὅπως ἐμεῖς, ἀλλὰ ὁ Θεός, ὁ ἀληθινὸς Θεός· «φῶς ἐκ φωτός, Θεὸς ἀληθινός» (ἄρθρ. 2).
Τὸ φωνάζει ὅλη ἡ δημιουργία. Ἀπὸ τὰ μικρό­τερα ἕως τὰ μεγαλύτερα, ἀπὸ ἕνα φύλλο δέν­τρου, ἕναν κόκκο ἄμμου καὶ μιὰ σταγόνα τοῦ ὠκεανοῦ μέχρι τὰ οὐράνια σώματα καὶ τὰ σμή­νη τῶν ἄστρων, ὅλα ὁμολογοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός. Τὸ βεβαιώνουν ἀκόμη τὰ ἀμέτρητα θαύματά του, ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κά­νῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων εἰς πεῖσμα τῶν ἀ­θέων καὶ ἀπίστων ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Εἶνε Θεὸς καὶ κατέβηκε στὴ γῆ ὅπως ὁ ἀετός, ποὺ ἀπ᾽ τὰ ὕψη τῶν αἰθέρων χαμηλώνει κι ἀγγίζει τὸ ἔδαφος. Ἦρθε ἀπὸ πολὺ ψηλά, πιὸ ψη­λὰ κι ἀπὸ τὰ ἄ­στρα. Γεννήθηκε ὑπερφυσι­κὰ ἀπὸ τὴν ὑπεραγία Θε­οτόκο μέσα σὲ μιὰ σπηλιά. Ἔζησε ζωὴ σκληρὴ σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο· δούλεψε, κοπί­ασε, μόχθησε. Δίδαξε, ἔκανε θαύματα, θεράπευσε ἀρρώστους, ἀνέστησε νεκρούς. Τέλος σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε, ἀ­νελήφθη στοὺς οὐρανούς. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ μιὰ μέρα θὰ ἔρθῃ πάλι, γιὰ νὰ κρίνῃ τὴ γῆ.
Ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγα­λύτερο γεγονὸς τῆς παγκοσμίου ἱστορίας. Τὰ ἄλλα μπροστὰ σ᾽ αὐτὸ εἶνε μικρὰ καὶ ἀσ­ήμαν­τα. Τὸ ἐὰν πάτησε ἄνθρωπος στὸ φεγ­γάρι δὲν συγκρίνεται μὲ ὅτι «ἐπεσκέψατο ἡ­μᾶς ἐξ ὕ­ψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν» (ἐξαποστ. Χριστουγ.).
Ἦρθε στὴ γῆ· δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἀλήθεια. Γιατί ἦρθε; Γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα. Ἦρθε γιὰ ἕ­να μεγάλο σκοπό, ποὺ κανείς ἄλλος δὲν μποροῦσε νὰ ἐκπληρώσῃ, οὔτε ἄνθρωπος (δίκαιος, προφήτης, πατριάρχης) οὔτε ἄγγελος καὶ ἀρχάγγελος. Γιὰ ποιό σκοπό; Ἀπαντᾷ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ποὺ ἑορτάζει σήμερα· «Ὁ μεσ­σίας Ἰησοῦς ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σώσῃ τοὺς ἁμαρτωλούς» (Α΄ Τιμ. 1,15). Ἡ σωτηρία τοῦ ἀν­θρώπου, ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, νά τὸ ἔρ­γο γιὰ τὸ ὁποῖο ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο.
Καὶ πῶς σῴζεται ὁ ἁμαρτωλός; Ἂν κάποιος ἀπὸ σᾶς δὲν εἶνε ἁμαρτωλός, ἂς μὴν ἀκούσῃ ὅ,τι θὰ πῶ. Ἂν ὅμως δὲν ὑπάρχῃ θνητὸς ἀν­α­μάρτητος, ἂς προσέξουμε ὅλοι τὸ σύντομο αὐ­τὸ κήρυγμα, ἐφ᾽ ὅσον ζητοῦμε ὁδὸν σωτηρίας.

* * *

Ἁμαρτωλός, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὅποιος κάνει ἁ­μαρτία. Καὶ τί εἶνε ἡ ἁμαρτία; Γελάει ὁ ἄλ­λος, ἀντὶ νὰ κλαίῃ· παίζει μὲ τὴν ἁμαρτία ὅπως ἕνα παιδὶ ποὺ βρῆκε μιὰ χειροβομβίδα καὶ τὴ νόμισε παιχνιδάκι, ὥσπου αὐτὴ ἔ­σκασε καὶ τό ᾽κανε κομμάτια. Ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς· θεωροῦμε τὴν ἁ­μαρτία ὡς κάτι ἀκίνδυνο, εὐ­χάριστο, διασκε­δαστικό· τὴ δεχόμαστε σὰν ἕ­να ποτήρι νερό, σὰν ἕνα ἡδύποτο (βλ. Ἰὼβ 15,16). Ἡ ἁγία Γρα­φὴ ὅμως λέει· «ἡ ἁμαρτία εἶνε ἡ ἀνομία» (Α΄ Ἰω. 3,4), εἶνε δη­λαδὴ ἡ παράβασις ἐντολῆς ὄχι ἀνθρώπου (δη­μάρχου, νομάρχου, ἀστυνομίας), ἀλλὰ τῆς ἐν­το­λῆς ἐκείνου ποὺ δημιούργησε τὰ σύμ­παν­­τα. Παράβασι θείας ἐντολῆς εἶνε ἡ ἁμαρτία.
Ἡ πρώτη παράβασις ἔγινε στὸν κῆπο τῆς Ἐ­δέμ, μέσα στὸν παράδεισο. Ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἔ­δωσε στοὺς πρωτοπλάστους μιὰ ἐντολή. Δὲν τοὺς εἶπε, Δὲν θὰ φᾶτε ἀπὸ κανένα δέντρο. Ἀν­τιθέτως εἶπε· Μπορεῖτε νὰ τρῶτε ἀπ᾽ ὅλα τὰ δέντρα ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα μόνο (βλ. Γέν. 2,16-17). Ἦ­ταν δύσκολο αὐτό; Ὄχι. Καὶ ὅμως δὲν τὸ τήρησαν. Πρῶ­τα ἡ γυναίκα, ἡ Εὔα, ἅπλωσε τὸ χέρι, ἔ­κοψε τὸν καρπό, ἔφαγε κ᾽ ἔδωσε καὶ στὸν Ἀδάμ. Ἔτσι συν­τελέσθηκε τὸ πρῶτο ἁμάρτημα, ἡ πρώτη παράβασι ἐπάνω στὴ γῆ. Ἀπὸ τότε κάθε ἄνθρωπος εἶνε ἁμαρτωλός· γιατὶ ὅλοι καταγόμαστε ἀ­πὸ ἕ­να ἀντρόγυνο, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, καὶ εἴ­μαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί.
Ἁμαρτωλός! Ξέρετε τί εἶνε; Ἂς ἔχῃ λεφτά, κτήματα, καράβια, οὐρανοξύστες, δολλάρια, μάρκα, λίρες χρυσές· εἶνε ὁ πιὸ δυστυχισμένος. Γιατί; Θυμηθῆτε τὸν Κάιν· σκότωσε τὸν ἀ­­δερφό του, μάτι ἀνθρώπου δὲν τὸν εἶδε, μὰ ἀ­πὸ τὴν ὥρα ἐκείνη δὲν ἡσύχασε. Γιατὶ προτι­μότερο νὰ σᾶς κεντήσῃ σκορπιὸς παρὰ ἡ συνείδησι· μὴ φοβᾶστε τὸν εἰσαγγελέα, φοβη­θῆτε αὐτὸ τὸν «εἰσαγγελέα» ποὺ ἔβαλε μέ­σα μας ὁ Θεός. Αὐτὴ λοιπὸν τοῦ ἀπηύθυνε τὸ αὐ­στηρότερο κατηγορῶ· «Κάιν Κάιν, ποῦ εἶνε ὁ ἀδελφός σου;» (Γέν. 4,9). Ὅπως τρέμουν τὰ φύλ­λα στὸν ἄνεμο, ἔτσι ἔτρεμε κι ὁ Κάιν· προτιμοῦσε νὰ πεθάνῃ παρὰ νὰ ζῇ μὲ τὶς τύψεις. Ἔτσι καὶ κάθε ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θ᾽ ἁμαρτήσῃ θανασίμως. Ἔκανες τὸ κακό; κόλα­σι θὰ ἔχῃς μέσα σου· δὲν ἡσυχάζεις.
Δυστυχισμένος κάθε ἁμαρτωλός· ὁ φονιᾶς ποὺ σκοτώνει, ὁ κλέφτης ποὺ ἁρπάζει καὶ ἀ­δικεῖ ἄλλον, ὁ ψευδομάρτυρας ποὺ παλαμίζει τὸ Εὐαγγέλιο στὸ δικαστήριο γιὰ λίγα χρήματα, ὁ πόρνος ποὺ νικᾶται ἀπὸ τὴ σάρκα, ὁ μοι­χὸς ποὺ σὰν τὸ φίδι γλιστράει νύχτα μέσ᾽ στὸ ξένο σπίτι καὶ ἀτιμάζει τὴ γυναῖκα ἢ τὴν κόρη, τὸ παιδὶ ποὺ πικραίνει τὸν πατέρα ἢ σηκώνει χέρι στὴ μάνα ποὺ τὸ γέννησε, ὁ ἄντρας ποὺ διώχνει τὴ γυναῖκα του καὶ συνάπτει παράνομη σχέσι μὲ ἄλλη, ἡ γυναίκα ποὺ ἀπατᾷ τὸν ἄντρα της καὶ συμφύρεται μὲ ξένον, ἡ μάνα κι ὁ πατέρας ποὺ πᾶνε γιὰ ἔκ­τρωσι σὲ ἰατρεῖο – σφαγεῖο καὶ σκοτώνουν τὸ παιδί τους, ἐκεῖ­νος ποὺ ψεύδεται καὶ συκοφαντεῖ καὶ διαβάλ­λει… Δυστυχισμένοι ὅλοι αὐτοὶ ἐδῶ στὴ γῆ, μὰ πρὸ παντὸς ἐκεῖ, στὸν ἄλλο κόσμο· ποὺ ὑ­πάρχει καὶ μᾶς περιμένει! Ὅσο εἶνε βέβαιο ὅ­τι ὑπάρχει νύχτα, τόσο βέβαιο εἶνε ὅτι ὑπάρχει κι ἄλλη ζωὴ καὶ κόλασις αἰωνία.

* * *

Θὰ ρωτήσετε τώρα· Καὶ πῶς μποροῦμε νὰ σω­θοῦμε; Κάποτε λῃστὲς ἔπιασαν ἕνα διαβάτη, τὸν λῄστεψαν καὶ τὸν ἄφησαν δεμένο· δὲν μπο­ροῦσε νὰ λυθῇ, θὰ πέθαι­νε δέσμιος· εὐτυχῶς κάποιος πέρασε, τὸν βρῆκε καὶ τὸν ἔλυσε. Ἔ­τσι εἶνε κι ὁ ἁμαρτωλός· ἁλυσοδεμένος μὲ τὰ πάθη φωνάζει Βοήθεια! Μὰ ποιός νὰ τὸν ἐλευ­θερώσῃ; ἡ φιλοσοφία, ἡ ποί­ησις, ἡ ἐπιστήμη, ἡ τέχνη, ἡ πρόοδος;… Ποιός θὰ τὸν λυτρώσῃ, θὰ τὸν κάνῃ ἐλεύθερο; Ἕ­νας –πίστεψέ το αὐ­τό–, μόνο ἕνας· ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀ­ληθινὸς Θεός. Αὐτός, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, «ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι» (Α΄ Τιμ. 1,15). Αὐτὸς λυτρώνει, εἶνε ὁ Σωτήρας μας.
–Πῶς σῴζεται ὁ ἁμαρτωλός; Μὴ ρωτᾶ­τε ἐμέ­να, ρωτῆστε τὸν ἀπόστολο Παῦλο νὰ σᾶς πῇ. Ἦταν καὶ αὐ­τὸς μεγάλος ἁμαρτωλός, πολέμι­ος τῆς Ἐκκλησίας, καὶ σώθηκε. Πῶς σώθηκε; Μὲ τὴν πί­στι στὸ Χριστό! Ἔτσι σῴζεται ὁ ἄν­θρωπος. Ὁ ὀρθολογισμὸς βέβαια προβάλλει ἀν­τιρρήσεις, ἐγεί­­ρει ἀμφιβολίες κατὰ τῆς πίστε­ως· –Μὰ ἰσχύουν αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία; εἶνε ἀληθινὰ αὐτά;… Εἴπαμε ἄλλοτε, ὅτι ὑ­πάρχουν ἀκαταμάχητες ἀποδείξεις. Δὲν πρέπει νὰ μένῃ οὔτε ἡ παραμικρὴ ἀμφιβολία.
Πίστευε. Νὰ πιστεύῃς ὅπως οἱ πρόγονοί μας! Ἀγράμ­ματοι ἐκεῖνοι, ἀνέσεις δὲν εἶχαν, σὲ καλύ­βες ζοῦ­σαν, ἀλλὰ μέσ᾽ στὶς καλύβες κατοικοῦσαν ἄγ­γελοι. Τώρα μέσα σὲ σπίτια πολυτε­λῆ κατοικοῦν δαίμονες. Πίστευε λοιπὸν ὅ­πως οἱ παπποῦδες καὶ οἱ γιαγιάδες μας, ὅτι ὑ­πάρχει Θεός, ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, ἔγινε ἄνθρωπος, σταυρώθηκε γιὰ σένα, ἀναστή­θηκε ἐκ νεκρῶν, κι ὅτι θὰ ἔρθῃ πάλι «νὰ κρίνῃ ζῶντας καὶ νεκρούς» (Β΄ Τιμ. 4,1. Σύμβ. πίστ. 7).
Ἂν πιστεύῃς, τότε θὰ ἐκκλησιάζεσαι τα­κτι­κὰ καὶ θὰ ζῇς σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ὄχι λόγια, ἀλλὰ ἔργα. Πιστεύεις; «Δεῖ­ξον τὴν πίστιν σου ἀπὸ τὰ ἔργα σου» (Ἰακ. 2,18) στὴν καθη­μερινή σου ζωή. Δεῖξε ἀγάπη στὸν πλησίον· στάσου κοντά του, βοήθησέ τον, παρηγόρησέ τον (βλ. Ματθ. 25,31-46). Γίνε ἕνας μικρὸς ἥλιος. Τὸ χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόν­των» (῾Ρωμ. 12,15) εἶνε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστιανοῦ. Τὸ δέντρο φαίνεται ἀπὸ τοὺς καρπούς (βλ. Ματθ. 12,33), κι ὁ Χριστιανὸς φαίνεται ἀπὸ τὰ ἔργα πίστεως, ἐλπίδος καὶ ἀγάπης. Διότι εἶπε ὁ Χριστός· «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (ἔ.ἀ. 7,19)· ὁ γεωργὸς κόβει τὸ ἄκαρπο δέντρο καὶ τὸ καίει.
Δὲν εἶνε, ἀγαπητοί μου, μῦθος ὁ Χριστός. Ἂν εἶνε μῦθος, τότε νὰ πᾶμε μὲ τοὺς ἀ­θέους, νὰ μὴ δι­­αδίδεται ἕνα ψέμα. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ ὁ κόσμος χωρὶς τὸ Θεό. Ὅλα μπορεῖ νά ᾽νε ψέμα, ἕνα δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἀλήθεια, ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­­­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἀπ. Πέτρου & Παύλου Πετρῶν – Ἀμυνταίου 29-6-1980 Κυριακὴ)
1980 (29-6-1980 Κυριακὴ ἱ. ν. Ἀπ. Πέτρου & Παύλου Πετρῶν – Ἀμυνταίου) «Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15)
― ἀρχεῖο Ἀνδρονίκης Π. Καπλάνογλου ……
«Κυριακὴ» 2200/2019 Πῶς σῴζεται ὁ ἁμαρτωλός; (Α΄ Τιμ. 1,15)
ἐπιλογή, ἀπομαγνητοφώνησις, στοιχειοθεσία, α´ διόρθωσις (μοναχὴ Αὐγουστίνη) τῆς ἱ. μονῆς ἁγίου Αὐγουστίνου Φλωρίνης
παρατήρησις: δὲν εἶνε στενὰ ἑορτολογι­κὸ τοῦτο τὸ κήρυγμα· ἡ ἀφορμὴ ποὺ τὸ συνδέει μὲ τὴν ἑορτὴ εἶνε ὅτι βασίζεται σὲ ἕνα λόγο τοῦ ἑνὸς ἐκ τῶν δύο ἑορταζόντων ἀποστόλων· ἔχει λοιπὸν γενικὸ ἐνδιαφέρον, διαχρονικὴ ἰσχὺ καὶ παντοτινὴ ἐπικαιρότητα. Μπορεῖ νὰ καταταγῇ στὰ ἀνεξάρτητα – αὐτοτελῆ
σελιδοποίησις: 14-16 Μαΐου 2019
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἀποστόλων Πέτρου & Παύλου Πετρῶν – Ἀμυνταίου τὴν Κυριακὴ 29-6-1980 μὲ ἄλλο τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 16-5-2019.