«ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΑΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ»
Βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου,
σελ. 152, έκδοση 1950

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΔΙΚΗ

« Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη».(Ματθ. κε΄ 32)

Ἡ ἀνομία, ἀγαπητοί μου ἀκροαταί, ἡ ἀνομία πάντοτε μέν, ἀλλ’ ἰδίως ἐν τοῖς ἐσχάτοις τούτοις χρόνοις ὕψωσε θρασεῖαν τὴν κεφαλήν. Ποῖος δὲν τὸ βλέπει; Θρασεῖς καὶ ἀσύστολοι παραβάσεις τῶν Νόμων, τῶν Θείων καὶ αἰωνίων, ἀναρίθμητοι λαμβάνουν χώραν καθημερινῶς. Ὁ σεισμογράφος τῆς ἀδιαφθόρου συνειδήσεως δονεῖται ἀκαταπαύστως. Ἀραὶ καὶ ψεύδη, διαβολαὶ καὶ συκοφαντίαι, ψευδομαρτυρίαι καὶ φρικταὶ βλασφημίαι, κλοπαὶ καὶ πορνεῖαι καὶ μοιχεῖαι καὶ φόνοι καὶ ἐγκλήματα στυγερὰ καὶ ἀποτρόπαια διαπράττονται καὶ μυριάδες θυμάτων ἀναστενάζουν καὶ ζητοῦν τὴν τιμωρίαν τῶν σαδιστῶν κακούργων, τὸν θρίαμβον τῆς δικαιοσύνης. Ἀλλὰ ποῦ ἡ ἰδεώδης δικαιοσύνη;

***

Καὶ εἶνε μὲν ἀληθὲς ὅτι πρὸς τιμωρίαν τῆς ἀδικίας καὶ τοῦ ἐγκλήματος ἡ πεπολιτισμένη ἀνθρωπότης ἐψήφισε Νόμους, συνέταξε ποινικοὺς κώδικας, ἵδρυσε δικαστήρια ἔκτισε φυλακὰς καὶ σωφρονιστήρια, καὶ διὰ μέσου πολλῶν εὐγενῶν τέκνων της, θυσιασθέντων εἰς τὸν βωμὸν τῆς Δικαιοσύνης κατέβαλλε καὶ καταβάλλει πολλὰς προσπαθείας πρὸς τελειοτέραν ἀπονομὴν τοῦ δικαίου εἰς ὅλας τὰς σχέσεις τῆς ζωῆς. Ἀλλὰ ἆράγε τὰ δίκτυα τῆς δικαιοσύνης ποὺ ἁπλώνονται ἐπάνω εἰς τὸν πλανήτην μας ὑπὸ τὴν μορφὴν ποικίλων δικαστηρίων τῶν ἐλευθέρων λαῶν, συλλαμβάνουν ὅλους τοὺς πραγματικῶς ἐγκληματίας καὶ τιμωροῦν ὅλα τὰ ἐγκλήματα πάσης μορφῆς; Ἀσφαλῶς ὄχι. Πολλοὶ εἶνε ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι διὰ διαφόρους αἰτίας κατορθώνουν νὰ διαφύγον τὴν ἁρπάγην τῆς ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης, οὐχὶ δὲ σπανίως μεγάλοι καὶ διεθνεῖς ἀπατεῶνες καὶ ἐπιστήμονες τοῦ ἐγκλήμαατος μὲ σατανικὴν τέχνην σκεπάζουν τὰ κακουργήματά των, νίπτουν τὰς χεῖρας ὡς ἄλλοι Πιλᾶται καὶ ἐνῷ εἶνε Κάϊν καὶ Νέρωνες καὶ τὰ αἵματα τῶν θυμάτων των ἀκόμη ἀχνίζουν, αὐτοὶ φοροῦν τὸ προσωπεῖον τῆς ἀθωότητος καὶ παρουσιάζονται ὡς ἥρωες καὶ εὐεργέται τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἀξιοῦν ἀπὸ τοὺς τρέμοντας λαούς των νὰ τοὺς ἀνακηρύξουν ὡς Σωτῆρας! Ποῖος θὰ τους ἀφαιρέσῃ τὰ προσωπεῖα; Ποῖος θὰ κάμῃ τὰ ἀποκαλυπτήρια τῆς ψυχικῆς των καταστάσεως καὶ θὰ τοὺς παραστήσῃ ἐνώπιον ὅλων ὁποῖοι πραγματικῶς εἶνε καὶ θὰ τοῖς είπῃ: «Κύριοι! Μὴ ἀπατᾶτε πλέον. Εἶσθε ὑποκριταὶ καὶ ἀπατεῶνες, ἐκμεταλλευταὶ καὶ πλαστογράφοι τῆς ἀρετῆς».
Καὶ ὄχι μόνον πλεῖστοι ἔνοχοι διαφεύγουν ἀπὸ τὰς χεῖρας τῆς ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης καὶ περιφέρονται ἐλεύθεροι, εὐτυχοῦντες καὶ κομπάζοντες καὶ προκαλοῦντες τοὺς πάντας καὶ τὰ πάντα, ἀλλὰ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, τὸν πλήρη ἀντινομιῶν, συμβαίνει καὶ κάτι ἄλλο ἀπείρως τραγικώτερον, νὰ καταδικάζωνται οὐχὶ σπανίως ὑπὸ τῶν ἀτελῶν ἀνθρωπίνων δικαστηρίων ἑκάστης ἐποχῆς ἀθῷοι, ἄνδρες ὑπέροχοι, τοὺς ὁποίους ὡδήγησεν εἰς τὸ ἑδώλιον τοῦ κατηγορουμένου ἡ ὠργανωμένη κακία τῶν ἀνθρώπων. Ὤ! Ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων τοῦ 20οῦ αἰῶνος. Ἡ κακία αὐτὴ εἶνε μεγάλη. Δύναται νὰ ἐπιστρατεύσῃ ψευδομάρτυρας καὶ νὰ δημιουργήσῃ πλέγμα κατηγορίας καὶ διὰ τὸν ἀθωότερον ἄνθρωπον καὶ νὰ παρασύρῃ καὶ τοὺς δικαστὰς καὶ τοὺς πλέον ἐξ αὐτῶν ὀξυδερκεῖς καὶ εὐσυνειδήτους εἰς δικαστικὰς πλάνας καὶ τὸ «ἔνοχος θανάτου ἐστὶ» ν’ ἀκουσθῇ καὶ δι’ ἐκεῖνον ἀκόμη, τὸν ὁποῖον ἡ κοινωνία θὰ ἔπρεπε νὰ στεφανώσῃ μὲ τὸν ἀμάραντον στέφανον τῆς ἀρετῆς. Κλασσικὸν παράδειγμα ἡμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχομεν τὴν δίκην τοῦ Σωκράτους. Ὁ δικαιότερος οὗτος καὶ σοφώτερος τῶν Ἑλλήνων τῆς ἐποχῆς του, ὁ μηδὲν ἔγκλημα διαπράξας κατὰ τῆς Πατρίδος, τὴν ὁποίαν πάντοτε ὑπηρέτησε πιστῶν καὶ εὐόρκως, ἐσύρθη εἰς τὸ δικστήριον μὲ φρικτὰς κατηγορίας. Εἱς μάτην ἠγωνίσθη ν’ ἀποδείξῃ τὴν ἀθωότητά του, τὴν πρὸς τοὺς Θεοὺς εὐσέβειάν του, τὴν πρὸς τὴν Πατρίδα ἀγάπην του, τὴν πιστὴν ἐκπλήρωσιν τῶν καθηκόντων του ὡς πολίτου καὶ ὡς ἀνθρώπου. Ὑπερίσχυσεν ἡ κακία τῶν ἐχθρῶν του καὶ ὁ Σωκράτης κατεδικάσθη εἰς τὸν διὰ κωνείου θάνατον, καταδικαζόμενος δ’ ἀδίκως ὕψωσε τοὺς ὀφθαλμούς του πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπεν ὅτι, ἐὰν ἐδῶ δὲν εὖρε δικαιοσύνην, ἐκεῖ εἰς τὸν ἄλλον κόσμον πρὸς τὸν ὁποῖον πορεύεται, θὰ συναντήσῃ λαμπρὰν τὴν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ· ἐκεῖ δικασταὶ ἄνευ ἐλαττωμάτων καὶ ἀτελειῶν, σοφοὶ καὶ ἀμερόληπτοι, ὁ Νίνως, ὁ Αἰακὸς καὶ ὁ Ραδάμαντυς, θὰ κρίνουν τὴν ὑπόθεσίν του καὶ θὰ τῷ ἀποδώσουν τὸ δίκαιον, τὸ ὁποῖον ἐσφαγιάσθη ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ μὲ τὴν πίστιν περὶ τῆς πέραν τοῦ τάφου Θείας Δικαιοσύνης ἔκλεισε τοὺς ὀφθαλμούς του ὁ μέγας τῶν Ἀθηνῶν φιλόσοφος. Καὶ δὲν εἶνε μόνον ὁ Σωκράτης τὸ μοναδικὸν θύμα, ἀλλὰ καὶ ἀναρίθμητα ἄλλα θύματα τῆς ἀδικίας ἑκάστης ἐποχῆς καὶ ἐκ πάσης γωνίας τῆς γῆς, τὰ ὁποῖα ὑψώνουν τοὺς ὀφθαλμούς των πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐπικαλοῦνται τὴν Θείαν Δικαιοσύνην, λέγοντα: «Κύριε δίκασον τοὺς ἀδικοῦντάς με». Καὶ «Ἀνάστα ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν». Ἡ ἀνθρωπότης αἰτεῖ δικαιοσύνην π λ ή ρ η  κ α ὶ  τ ε λ ε ί α ν. Ἀλλὰ ἐδῶ εἰς τὴν γῆν μόνον ψυχία δικαιοσύνης εὑρίσκονται. Διὸ καὶ πάντοτε θὰ ἀκούεται ἡ Θεία προτροπή: «Δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς».

***

Εἰς τὸ πανανθρώπινον αὐτὸ αίτημα τῆς δικαιοσύνης ποὺ εἶνε μὲν φυτευμένον εἰς τὴν καρδίαν παντὸς ἀνθρώπου, ἀλλὰ τόσον ὀλίγον ἱκανοποιεῖται ἐδῶ εἰς τὴν γῆν, ἀνταποκρίνεται τὸ Χριστιανικὸν δόγμα, τὸ ὁποῖον περιέχεται εἰς τὸ 7ον ἄρθρον τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεώς μας, καὶ κατὰ τὸ ὁποῖον ἡμεῖς οἱ Χριστιανοὶ διακηρύσσομεν ὅτι πιστεύομεν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν «καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἐσται τέλος».
Τὴν εἰκόνα δὲ τῆς παγκοσμίου Δίκης ἐζωγραφισμένην μὲ ζωηρὰ χρώματα μᾶς παρουσίασεν ἡ Ἐκκλησία σήμερον, Κυριακὴν τῶν Ἀπόκρεων, κατὰ Read more »

Διαβάστε το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου·

«ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»

«ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»

(πατηστε στον τίτλο του βιβλίου για να το διαβάσετε σε pdf)

ИЗДАЈА ПРАВОСЛАВНЕ ВЕРЕ

ЕПИСКОП АВГУСТИН КАНТИОТИС

( ΣΤΑ SERBIKA)

(Превод са грчког м. Пелагија, 2. ИЗДАЊЕ, БЕОГРАД 2011)

Превод са грчког језика 2. издања књиге ”ИЗДАЈА ПРАВОСЛАВНЕ ВЕРЕ» ревнитеља Православног Грчког Митрополита Флоринског Августина Кантиотиса.
 Избор фотографија и прелом: духовно чадо приснопамајтног Митрополита (Андроники Капланоглу), која је и издавач књиге на грчком језику.
Наша Вера је Једна и непријатељ је заједнички.
Сви Православни заједно треба да се боримо а Бог ће дати победу.

УМЕСТО ПРЕДГОВОРА
Будимо спремни. Живимо у данима у којима се, као што сам изложио у својим вечерњим беседама и на нашим бројним међусобним састанцима, дешава издаја наше Православне вере, унутра у недрима Цркве, од стране проповедника, од стране теолога и од стране оних који су требали да буду први чувари нашег свештеног предања.
Будимо спремни. А ако се укаже потреба за оштријим  борбама, извршимо их, јер сада су, једноставно, симптоми једног таквог сукоба; ако се појави потреба – не знамо шта нам Господ припрема – ако евентуално до тога дође, нека Господ подигне нове борце наше Православне вере.
Свако од нас, а нарочито ви млађи, потрудите се да постанете мали Атанасији, мали Фотији, мали Марки Ефески, спремни да подигнете високо заставу и барјак наше Православне вере.

(беседа младима. 6. фебруара, пре 1967)  
   

ПРОРОЧАНСТВО КОЈЕ СЕ ИСПУЊАВА У НАШЕ ВРЕМЕ

”Долазе страшни дани и сви они који верују у Господа неће више ићи у велике храмове са златом украшеним архијерејима, него ће побећи далеко у пустиње и у пећине како би славили свога Господа”.

(Одломак из омилије Митрополита флоринског о. Августина Кантиотиса на тему: ”СВЕТА ТРИ ЈЕРАРХА КАО БОРЦИ»)

НЕКО ми је дао нешто. Отварам то. Немам право иком да га дам. Изгледа ништавно, али има велику вредност. Шта ли је, питам се?
Једна драхма!
Једна драхма!

  Даровао ми је Господ наш Исус Христос да се родим у Православној Цркви.
Даровао ми је Господ Исус Христос да се родим од родитеља православних.
Даровао ми је Господ Исус Христос нешто још  веће: и поред све моје недостојности, да сам проповедник Православне Цркве.
Даровао ми је још Бог да проповедам ево пуних 30 година.
Славим и благосиљам Господа за велика према мени доброчинства. Наиђу, међутим, тренуци када ум стаје, језик замуцкује, срце куца снажно. Наиђу тренуци агоније. Наиђу тренуци током којих проповедник Еванђеља, који има нешто савести и верује у оно што проповеда, проповедник који живи у једном демонизованом покољењу, наиђу, кажем, тренуци када се двоуми. Верујте ми – искрено вам говорим- не бих хтео овог часа да сам на овој говорници. Желео бих да одем далеко, изван светског Вавилона. Желео бих да имам крила ангела и архангела, да имам крила велика и да полетим, да одем у неки угао Свете Горе и унутра тамо да се затворим једном за свагда. Да се не чује моје смерно име ни у једном кутку Грчке, да оплакујем и ја своје грехе и, ако ми преостане времена, да оплакујем и грехе мог народа. Хтео бих, драги моји, да применим и ја ону мудру изреку светог Григорија Богослова, који је говорио: “… да се окренем себи и Богу„.                                              
Хтео бих да поновим и ја речи псалма: “Ко би ми дао крила голубиња? и ја бих одлетео и починуо„ (Пс. 54, 6).
 Али, не чиним то. Залепљен сам овде за земљу, за материју. Залепљен сам овде унутра у Атини, у престоници. Зашто? Кадгод размишљам да прекинем проповед писану и усмену, да се повучем након тридесет година у неки угао да оплакујем и ја своје грехе и грехе народа мога, унутра у мом срцу осећам један угљен ужарени, који ме пече и не да ми да ућутим. И тај угљен ужарени јесте ви. Угљен ужарени је моја савест. Угљен ужарени су вољени моји читаоци. Угљен ужарени су моји омиљени слушаоци. Ако неки пут заћутим, видим, један писмима, други телеграфима, трећи усмено, један благо, други строго, позивају ме натраг на моје место. И шта ми кажу:
  -Зашто ћутиш?
Ма, нисам ћутао. Тридесет година трубим у мојој грчкој отаџбини. По брдима и долинама, маленим насељима и селима, високим превисоким планинама, гдегод је, на крају крајева, куцало грчко срце, нисам престајао да проповедам реч Божију. Не ћутим, говорио сам.
  -Али опет да говориш.
Писао сам.
  -Али опет да пишеш.     Read more »

ΠΩΣ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΜΑΣ;

ΚΑΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΟΥΣ ΠΟΛΙΙΤΙΚΟΥΣ;

Aπο τὸ τέλος τοῦ βιβλίου Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία,
του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Χωρισμόν, σεβασμιώτατοι!

Ὤ, πῶς κοιμῶνται οἱ ἱεράρχες μας μὲ τέτοια ἀντικανονικὴ ἀντιχριστιανικὴ νομοθεσία, αὐτοὶ ποὺ κάποτε, ἐμπρὸς σὲ χιλιάδες λαοῦ ποὺ ἐπευφημοῦσε, πατώντας ἐπάνω στὸν δικέφαλο ἀετὸ ὡρκίστηκαν, πὼς θὰ εἶνε ἄγρυπνοι φύλακες τῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας μας;
Ἀλλὰ δὲν λείπουν καὶ ἱεράρχες ποὺ ἀναστενάζουν γιὰ τὴ δουλεία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀείμνηστος ἐπίσκοπος Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, ὅταν γύρω στὸ 1930 ὡς ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου γιὰ πρώτη φορὰ ἐλάμβανε μέρος σὲ συνεδρίασι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, εἶχε τὸ θάρρος νὰ διακηρύξῃ, ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, κυβερνώμενο ἀπὸ τῆς συστάσεώς του ἀπὸ σκοτεινὲς δυνάμεις ἐκ τῶν ὁποίων πρώτη ὁ μασονισμός, ἐξέδωσε διαφόρους νόμους ποὺ ἀποτελοῦν ἄρνησι τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ γεμᾶτος ἱερὰ ἀγανάκτησι ὁ ἱεράρχης ἐκεῖνος ἐπρότεινε, σύσσωμη ἡ Ἱεραρχία ἐπειγόντως, τελεσιγραφικά, νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὴν Κυβέρνησι μέσα σὲ ὡρισμένη προθεσμία «τὴν ἀπάλειψι ἀπὸ τὴ Νομοθεσία κάθε Νόμου ποὺ ἀντιστρατεύεται στὰ δόγματα, τὰ μυστήρια, τὸ Κανονικὸ Δίκαιο, τὶς παραδόσεις καὶ τὸν ἠθικὸ βίο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Καὶ ἂν ἡ προθεσμία περάσῃ ἄπρακτη, ἡ Ἐκκλησία νὰ χωριστῇ ἀπὸ τὸ Κράτος νὰ διακηρυχθῇ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξή μας πίστι καὶ ὁμολογία βρίσκεται ἐν διωγμῷ, καὶ ν᾿ ἀνατεθῇ ἡ ὑπεράσπισί της στὸν εὐσεβῆ Ἑλληνικὸ λαό, τὸ μόνο φύλακα καὶ φρουρὸ τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν μας παραδόσεων, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία. Αὐτὰ ἔλεγε ἡ ἀείμνηστη ἐκείνη φωνή. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων, στὸ Συνέδριο τῶν Θεολόγων ποὺ ἔγινε στὴν Ἀθήνα τὸ ἔτος 1949, εἶχε τὴν εἰλικρίνεια νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι ζῇ καὶ αὐτὸς ὡς πρωθιεράρχης μέσα στὴν ἀθλιότητα τῆς δουλείας, ὅτι βλέπει τὴν Ἐκκλησία δεμένη ἀπὸ τὸ Κράτος χέρια καὶ πόδια, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκανε θερμὴ ἔκκλησι στοὺς συνέδρους, νὰ ἐργασθοῦν καὶ αὐτοὶ στὸν κύκλο τῆς ἁρμοδιότητός τους γιὰ νὰ σπάσουν ὅσο τὸ δυνατὸν συντομώτερα τὰ δεσμὰ τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅπως ἐξελίσσονται γοργὰ τὰ πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα τῆς πατρίδος, ἐνισχύεται καθημερινὰ ἡ πίστις, ὅτι ἡ ῥιζικὴ λύσι ποὺ θ᾽ ἀποδώσῃ τὴν ἐλευθερία στὴν Ἐκκλησία εἶνε ὁ χωρισμὸς ἐκκλησίας καὶ κράτους. Γιατὶ δὲν μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία ἐπ᾿ ἄπειρον νὰ παίζῃ διελκυστίνδα μὲ τὸ Κράτος. Κάποτε τὸ σχοινὶ θὰ κοπῇ. Ὁ χωρισμὸς εἶνε ἀναπόφευκτος. Μετὰ τὸ χωρισμὸ ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας δὲν θὰ ἔχῃ βέβαια τὴν ἐξωτερικὴ αὐτὴ αἴγλη ποὺ ἔχει σήμερα, ποὺ φέρεται καὶ ὑψώνεται πάνω στὴ ῥάχη τοῦ θηρίου, τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Δὲν θὰ ἔχῃ βέβαια τὸ προβάδισμα στὶς δημόσιες τελετές. Δὲν θ᾿ ἀποδίδωνται βέβαια στοὺς ἀρχιερεῖς τιμὲς ἀντιστρατήγων, οὔτε θὰ τοὺς ἀπονέμωνται μεγαλόσταυροι, οὔτε θὰ κροτοῦν ὁμοβροντίες ὅπλων κατὰ τὸν ἐνταφιασμό τους. Δὲν θὰ ἔχουν βέβαια καμμία ὑλικὴ βοήθεια ἀπὸ τὸ κράτος, θέτοντας πλέον σὲ ἐφαρμογὴ τὸ πατερικὸ ῥητὸ «Βιώσομαι ἐσθίων ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον μᾶλλον, ἢ ψωμὸν ἐκ μισθωμάτων πόρνης», θὰ ζήσω δηλαδὴ τρώγοντας ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριο, παρὰ ψωμὶ ἀπὸ χρήματα πόρνης. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; «Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή», ἔψαλλε ὁ νεώτερος Τυρταῖος τῆς ἑλληνικῆς ἐλευθερίας. Μία ὥρα –προσθέτουμε ἐμεῖς–, μία ὥρα ἐλευθέρας Ἐκκλησίας εἶνε μύριες φορὲς προτιμότερη ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια ποὺ θὰ διαρρέουν μονότονα μέσα σὲ μία δούλη καὶ ἀθλία Ἐκκλησία, ταπεινὴ ὑπηρέτρια, «γκαρσόνι» τῶν θελημάτων τοῦ κόσμου. Γιατὶ ὅ,τι μπορεῖ νὰ γίνῃ μέσα σὲ μία ὥρα στὴν ἐλευθέρα Ἐκκλησία, δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ μέσα σὲ ἕναν αἰῶνα στὴ δούλη Ἐκκλησία, ποὺ οἱ κληρικοί της λογίζονται ὡς ἑτεροκίνητα, ὡς «ἀριθμημένα κομμάτια τῆς κρατικῆς μηχανῆς» κατὰ μία ἐπιτυχημένη παρομοίωσι, καθὼς κινοῦνται κατὰ τὶς διαταγὲς τῶν κρατούντων. Ὁ ἀέρας τῆς ἐλευθερίας ποὺ θὰ πνεύσῃ ζωογόνος σὲ ὅλο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας θὰ εἶνε τέτοιος, ὥστε τὸ σημερινὸ πρασινωπὸ τέλμα τῶν βατράχων ποὺ κοάζουν θὰ διαλυθῇ. Νέος κόσμος θὰ ξεπηδήσῃ, ὁ κόσμος τῆς «ἐλευθερίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. ῾Ρωμ. 8,21). Ζηλευτὴ ὄντως θὰ εἶνε ἡ Ἐκκλησία ποὺ οἱ ἐπίσκοποί της θὰ ἄρχουν σὲ ὄντα ἐλεύθερα. «Βουλομένων γάρ», ὅπως λέει ὁ Γρηγόριος ὁ θεολόγος, «οὐ τυραννουμένων τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον», τὸ μυστήριο δηλαδὴ τῆς πίστεώς μας τὸ ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ τὸ θέλουν καὶ ὄχι ἄνθρωποι ποὺ ἀναγκάζονται νὰ τὸ ζήσουν. Οἱ ἐπίσκοποί μας, ἐλευθερωμένοι ἀπὸ τὸν θανάσιμο ἐναγκαλισμὸ τοῦ κράτους, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὴ φοβερὴ γραφειοκρατία, ἀπὸ τὶς διαρκεῖς ἐνοχλήσεις καὶ ἀνιαρὲς ἐπισκέψεις τῶν ἐπισήμων ἀρχόντων, θὰ ξαναβροῦν τὸ χαμένο ἑαυτό τους, θὰ γίνουν πιὸ πνευματικοί, πιὸ ἀποστολικοί, θὰ θυμηθοῦν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, τὸ «ἄτερ βαλλαντίου καὶ πήρας», δίχως πουγγὶ καὶ τρουβᾶ, χωρὶς πορτοφόλι καὶ σακκίδιο (Λουκ. 22,35)· καὶ ἂν τυχὸν τὸ κράτος γίνῃ λῃστὴς –κατὰ ἐπιτυχημένη ἔκφρασι συνοδικοῦ ἐγγράφου–, ἁρπάξῃ καὶ τὸ τελευταῖο τετραγωνικὸ μέτρο κι ἀφήσῃ τὴν Ἐκκλησία χωρὶς οἰκόπεδα καὶ χωράφια, ἡ Ἱεραρχία ἂς μὴν τρομάξῃ. Γυμνὴ ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἐγκόσμια ἀγαθά, πλούσια ὅμως καὶ ἀκμάζουσα στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ κινουμένη δραστηρίως γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυσι τῆς βασιλείας του στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, «περιάγουσα περὶ ἑαυτὴν τὸν ἥλιον τῆς πνευματικότητός της», καθὼς δηλαδὴ θὰ ἀκτινοβολῇ τριγύρω μὲ τὸν ἥλιο τῆς πνευματικότητός της, θὰ συγκεντρώσῃ καὶ πάλι ὅ,τι ὑλικὸ χρειάζεται γιὰ τὸ μεγαλειῶδες ἔργο της. Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ ὑποσχέθηκε «Ζητεῖται πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν», νὰ ζητᾶτε δηλαδὴ πρῶτα τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ λύτρωσι, κι ὅλα αὐτὰ θὰ σᾶς προστεθοῦν (Ματθ. 6,33), δὲν λέει ψέματα.

* * *

«Μασονικὸ κράτος ἡ Ἑλλάδα», διακήρυττε μὲ θάρρος τὸ 1950 ἀπὸ τὶς στῆλες θρησκευτικοῦ περιοδικοῦ ἕνας ἡρωικὸς ἱεράρχης καὶ τὸ ἀποδείκνυε μὲ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα (βλ. περ. «Ἁγιορειτικὴ Βιβλιοθήκη», τ. 161/Φεβρουάριος 1950). «Οἱ μασόνοι, ἅγιοι ἀδελφοί», ἔλεγε στὴν ἱστορικὴ προσφώνησί του πρὸς τὴν Ἱεραρχία ὁ Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, «οἱ μασόνοι καυχῶνται, ὅτι κατὰ 90% αὐτοὶ κυβερνοῦν καὶ αὐτὴ τὴν Ἑλλάδα». Λοιπόν; Ἀντιστρέφοντας τὸ ῥητὸ ἂς ποῦμε· «Διαρρήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀπορρίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν», ἂς σπάσουμε δηλαδὴ τὰ δεσμά τους κι ἂς πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὸ ζυγό τους (Ψαλμ. 2,3). Χωρισμὸ τῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ κράτος! φωνάζει ἡ ἀδιάφθορη συνείδησι τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Ἐντονωτέρα ἀκούγεται ἑκάστοτε ἐπὶ τῇ συγκλήσει τῆς Ἱεραρχίας· δὲν τὴν ἀκοῦνε ἆραγε οἱ ἅγιοι συν­οδικοὶ πατέρες;
Χωρισμός! Νά τὸ φάρμακο· πικρὸ μὲν στοὺς οὐρανίσκους μερικῶν, ἀλλὰ σωτήριο, ποὺ θὰ ἐξυγιάνῃ ὅλο τὸν ἐκκλησιαστικὸ ὀργανισμό, ὁ ὁποῖος κινδυνεύει νὰ ὑποστῇ ὁλοκληρωτικὸ σάπισμα. Χωρισμός! αὐτὸ πρέπει νὰ γίνῃ τὸ σύνθημά μας. Χωρισμός! Ὄχι μοσχάρι καὶ γάιδαρος κάτω ἀπὸ τὸν ἴδιο ζυγό, πίθηκος καὶ ἄγγελος ὄχι μαζί. Χωρισμός. Ἐμπρός. Τὸν ζυγὸν λύσατε! Ἀλλὰ ποιοί εἶνε ἁρμόδιοι γιὰ νὰ κηρύξουν τὸν χωρισμό; Ἄλλοι ἂς λένε ἄλλους· ἐμεῖς ἐπὶ τοῦ παρόν­­τος δὲν βλέπουμε ἄλλους ἁρμοδιωτέρους ἀπὸ τοὺς ἱεράρχας, οἱ ὁποῖοι συναθροίζονται ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς Ἑλλάδος γιὰ νὰ συγκροτήσουν τὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Ἡ Ἱεραρχία, αὐτὴ εἶνε ἡ κατ᾿ ἐξοχὴν ἁρμοδία γιὰ νὰ λύσῃ τὸ ἐπίμαχο ζήτημα.
Ἆραγε ἡ Ἱεραρχία θὰ προχωρήσῃ στὸν χωρισμὸ καὶ θ᾿ ἀποδώσῃ τὴν Ἐκκλησία ὡς Νύμφη στὸ Νυμφίο Χριστό; Αὐτό, ὅπως τόνιζε ἐπανειλημμένως στὸν στενὸ κύκλο τῶν φίλων του ὁ καθηγητὴς Ἀνδροῦτσος, αὐτὸ εἶνε κυρίως ΖΗΤΗΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ. Ἐὰν οἱ ἱεράρχαι μας ἔχουν βαθειὰ τὴν πίστι, τότε θ᾿ ἀποκτήσουν τὶς «δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου» (Ἀπ. 12,14), θὰ ὑψωθοῦν πάνω ἀπὸ τὰ μικρὰ καὶ τὰ ταπεινά, πάνω ἀπὸ τὰ χωράφια καὶ τὰ οἰκόπεδα, θὰ ἐπισκοπήσουν τὸν ὁρίζοντα, θὰ δοῦν τὴν Ἐκκλησία ὅλη σὲ ἀθλία κατάστασι, θὰ κλάψουν καὶ θὰ πενθήσουν γιὰ τὴ σημερινὴ ἐμφάνισι, καὶ κάνοντας ΑΓΡΥΠΝΙΑ, ΟΛΟΝΥΚΤΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΙ, «ἀνατείλαντος τοῦ Ἡλίου» (πρβλ. Μᾶρκ. 16,2) θ᾿ ἀνοίξουν τὶς θύρες τοῦ Συνοδικοῦ Μεγάρου καὶ θὰ δώσουν γιὰ δημοσίευσι ἕνα λακωνικὸ ἀνακοινωθὲν ποὺ θ᾿ ἀξίζῃ περισσότερο ἀπὸ μακροσκελεῖς δηλώσεις. Τὸ ἀνακοινωθέν·
«Δόξα τῇ ἁγίᾳ Τριάδι. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ σήμερα τὸ πρωὶ κηρύσσεται ἐλευθέρα. Τὸ “δούλειον ἦμαρ”, ἡ περίοδος τῆς δουλείας, ἔδυσε. “Υἱοὶ φωτὸς οἱ πρὶν ἐσκοτισμένοι” , αὐτοὶ ποὺ προηγουμένως ἦταν σκοτισμένοι ἔγιναν παιδιὰ τοῦ φωτός (καταβ. Φώτ. ᾠδ. η΄)».
Θὰ τὸ πράξουν;
Ἂν ἔχουν τὴν πίστι ὅλοι οἱ ἱεράρχαι μας, ἀσφαλῶς ὁ χωρισμὸς θὰ συντελεσθῇ καὶ ἡμέρες δόξης θ᾿ ἀνατείλουν γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ πολύπαθο Γένος μας, τὸ ὁποῖο μόνο μία ἐλευθέρα Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ σώσῃ καὶ νὰ κάνῃ νὰ προοδεύσῃ. Ἂν ὅμως δὲν ἔχουν τὴν πίστι ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ ἡρωικὰ ἔργα, καὶ δειλιάσουν, καὶ ὁ χωρισμὸς δὲν συντελεσθῇ ἀλλὰ προταθοῦν κάποια ἡμίμετρα καὶ συμβιβασμοὶ σὰν ἔμπλαστρα ποὺ διαιωνίζουν τὴν ἀρρώστια, τότε ἂς ἐξακολουθήσουν –ἐνῷ εἶνε διάδοχοι αὐτοὶ Βασιλείων, Γρηγορίων καὶ Χρυσοστόμων– νὰ συνωστίζωνται στοὺς διαδρόμους τοῦ Ὑπουργείου τῶν Θρησκευμάτων καὶ τῆς Παιδείας, γιὰ νὰ περιμένουν πότε θ᾿ ἀνοίξῃ ἡ θύρα τοῦ Γραφείου καὶ νὰ τοὺς δεχθῇ ὁ γενικὸς δερβέναγας τοῦ ὑπουργείου κ. .˙.(*), γιὰ τὸν ὁποῖο πολὺς λόγος ἔγινε σὲ θρησκευτικὰ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες. Ἀπὸ τὸν κ. .˙. λοιπόν, ποὺ συγκέντρωσε στὸν ἑαυτό του Θρησκεία καὶ Παιδεία, σὰν ἀπὸ ἄλλο πάπα τῆς νέας Βαβυλῶνος, θὰ παίρνετε εὐχὲς καὶ εὐλογίες καὶ κατευθύνσεις καὶ ἀπ᾽ αὐτὸν θὰ κυβερνᾶται στὸ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος; Θὰ εἶνε αὐτὸ τὸ τελευταῖο δωδέκατο αἶσχος. Ἡ Ἐκκλησία ὑπὸ .˙.! Τοὐλάχιστον τὰ τελευταῖα γεγονότα ποὺ συνέβησαν στὸ Ὑπουργεῖο αὐτὸ ἐξ ἀφορμῆς τῆς καταργήσεως τῆς Γενικῆς Διευθύνσεως Θρησκευμάτων, δὲν πείθουν τὴν Ἱεραρχία ὅτι ἔφτασε πλέον ἡ ὥρα νὰ σηκωθῇ γιὰ δρᾶσι, καὶ νὰ ὑψώσῃ στὸ κατάρτι τοῦ πλοίου τὸ σῆμα τὸ ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ἄλλο σῆμα, τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία τῆς Ἐκκλησίας;
Μακαριώτατε, σεβασμιώτατοι, ὅσοι ἀποτελεῖτε τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὰ ἔσχατα τοῦτα χρόνια, ἀφουγκρασθῆτε τοὺς παλμοὺς τοῦ λαοῦ μας. Δὲν εἶνε ἀνάγκη νὰ ὑπευνθυμίσουμε ἐμεῖς ὅτι· “οἱ καιροὶ οὐ μενετοί”, ὅτι οἱ εὐκαιρίες δὲν περιμένουν, ὅτι καὶ τὰ δευτερόλεπτα ἀκόμη ἔχουν τὴν ἀξία τους. Πρὶν λοιπόν, πρὶν φθάσῃ ἡ δωδεκάτη ὥρα, πρὶν εἰσέλθουμε σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο σκοτάδι, προσευχηθῆτε κατανυκτικά, σκεφθῆτε σοβαρά, ἀποφασίστε ἀνεπηρέαστα, ἐνεργῆστε γρήγορα, τολμῆστε γενναῖα, σπάστε τὰ δεσμὰ χωρὶς δισταγμό, ἐλευθερῶστε τὴν Ἐκκλησία, καὶ τότε θὰ σᾶς μνημονεύουν αἰωνίως ἐπάνω στὴν ἑλληνικὴ γῆ.

―――――――――――――
(*) Οἱ τρεῖς τελεῖες ὑπαινίσσονται τὴ μασονικὴ ἰδιότητα τοῦ ἀνωτέρου ἐκείνου ὑπαλλήλου.

(τὸ τέλος τοῦ βιβλίου Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία, ἐπίλογος ἀπὸ τὸ Ὑπόμνημα πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1954-55, σσ. 209-212, μτγλ.)

Απὸ το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου «Τὰ τέσσαρα χρώματα»,  εκδοση 1955-56, σσ. 166-182

ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

• (Ὅσο καὶ ἂν κάποιοι δὲν θέλουν ἀκόμη νὰ τὸ δοῦν, ἡ ζωή μας δὲν εἶνε πλέον ὅπως πρὶν λίγα χρόνια. Τὰ πράγμα­τα ἔχουν στενέψει. Ἡ ἐπιβίωσι γίνεται δύσκολη. Τὸ φάσμα τῆς πείνας ἀπειλεῖ. Πῶς ἀπ᾽ τὴν εὐημερία φτάσαμε ἐδῶ;)

῾Ριζικὴ αἰτία, ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχεται καὶ αὐξάνεται καὶ γιγαντώνεται σὲ θηρίο ὁ λιμός, εἶνε μία, ἡ ἁμαρτία. Ὅσο καὶ ἂν ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος δὲν θέλῃ ν᾽ ἀκούσῃ κἄν, ἀλλὰ γελάῃ καὶ καγχάζῃ γιὰ τὴν ὑπόδειξι τῆς ἁμαρτίας ὡς ῥιζικῆς αἰτίας τοῦ κακοῦ, καὶ νομίζῃ ὅτι μὲ δικές του θεωρίες θὰ διορθώσῃ τὴν κατάστασι, ἐν τούτοις αὐτὴ εἶνε ἡ ἀλήθεια. Ἄνθρωποι, ἀφαιρέστε ἀπὸ τὸ στῆθος σας τὴν ἁμαρτία καὶ κανείς δὲν θὰ εἶνε πεινασμένος!
Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ φανῇ ὅτι μιλᾶμε γενικὰ καὶ ἀόριστα, κρατώντας τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ σὰν λυχνάρι ποὺ φωτίζει «ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ», σὲ τόπο σκοτεινό (Β΄ Πέτρ. 1,19), θὰ ὑποδείξουμε τὰ μέσα ἐκεῖνα, μὲ τὰ ὁποῖα αὐτὸς ποὺ ἱππεύει στὸ μαῦρο ἄλογο τῆς Ἀποκαλύψεως (6,5-6) ποὺ εἰκονίζει τὸν λιμό, τὴν πεῖνα, μπορεῖ νὰ σταματήσῃ νὰ καλπάζῃ καὶ ν᾽ ἀπομακρυνθῇ ἀπ᾽ τὴ ζωή μας.

* * *

Τὰ μέσα ποὺ προλαμβάνουν τὸν κίνδυνο καὶ ἐξαφανίζουν την δυστυχία εἶνε τὰ ἑξῆς.
1. Ἡ ἐργατικότης. «Ἐργάζεσθε»! εἶνε ἡ θεία ἐντολή, ὁ νόμος τῆς ζωῆς (βλ. Γέν. 2,15· 3,19). Τὴν πεῖνα διώχνει ἡ ἐργατικότης. Ἀλλὰ ἡ ἐργατικότης, γιὰ νὰ φέρῃ τὰ ἀγαθά της ἀποτελέσματα, πρέπει νὰ συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὴν οἰκονομία.
2. Ἡ οἰκονομία. Μεγάλες σπατάλες γίνονται παντοῦ. Πῶς τώρα οἱ σπάταλοι εἶνε δυνατὸν νὰ σταθοῦν οἰκονομικά; πῶς στὶς οἰκογένειές τους νὰ μὴν ἐμφανισθῇ ἡ δυστυχία; πῶς νὰ μὴν πεινάσουν; Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἁγία Γραφὴ μαζὶ μὲ τὴν ἐργατικότητα κηρύττει καὶ τὴν οἰκονομία. Εἶνε ἄξιο ἰδιαιτέρας παρατηρήσεως τὸ γεγονὸς ποὺ ἀναφέρεται στὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι δηλαδὴ ὁ Κύριος μετὰ τὴν εὐλογία καὶ τὸ χορτασμὸ τῶν πεντακισχιλίων διέταξε νὰ περισυλλεγοῦν ὅλα τὰ περισσεύματα τῶν ἄρτων. Νά ἡ διαταγή του· «Συναγάγετε τὰ περισσεύσαντα κλάσματα, ἵνα μή τι ἀπόλληται» (Ἰω. 6,12).
Καὶ ἡ διαταγὴ αὐτὴ τοῦ Κυρίου ἔχει βαθυτάτη σημασία γιὰ ὅλους. Μᾶς διδάσκει ἕνα πολυτιμότατο κοινωνικὸ δίδαγμα. Ἀκούγεται φωνή· Παιδιά μου! Ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ ποὺ τίθενται στὴ διάθεσί σας, θὰ χρησιμοποιήσετε ὅσα χρειάζονται γιὰ τὴ συντήρησι τῆς ζωῆς σας, καὶ τὸ ὑπόλοιπο δὲν θὰ τὸ πετάξετε στοὺς δρόμους, δὲν θὰ τὸ σπαταλήσετε ἀπερίσκεπτα, ἀλλὰ θὰ τὸ κρατήσετε, γιατὶ θὰ σᾶς χρειαστῇ γιὰ τὶς ἀνάγκες τὶς δικές σας ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων.
Ὑπογραμμίζουμε τὴ φράσι «καὶ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων». Γιατὶ ἂν φυλᾶμε τὰ περισσέματα τῶν ἀγαθῶν μόνο γιὰ τὶς δικές μας ἀνάγκες, τότε θὰ πέσουμε ἀπ᾽ τὸ ἕνα κακὸ στὸ ἄλλο, ἀπὸ τὴ Σκύλλα στὴ Χάρυβδι, ἀπ᾽ τὴν ἀσωτία δηλαδὴ στὴ φιλαργυρία, στὴν ἀποταμίευσι γιὰ τὴν ἐξυπηρέτησι ἐγωιστικῶν καὶ μόνο σκοπῶν τῆς ζωῆς.
Γι᾽ αὐτό, γιὰ νὰ φέρῃ τὰ ἀγαθὰ ἀποτελέσματά της ἡ οἰκονομία ποὺ συνιστᾷ ἡ ἁγία Γραφή, πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπαραιτήτως ἀπὸ μία ἄλλην ἀρετή, τὴν ἀγάπη.
3. Ἡ ἀγάπη. Ἄνθρωποι, εἰργασθήκατε, καλλιεργήσατε τὴ γῆ, ἐκμεταλλευθήκατε τὶς πηγές, συγκεντρώσατε τὰ περισσέματα σὲ ἀποθῆκες, σὲ τεράστιες ἀποθῆκες τροφῶν; Τώρα τί θὰ κάνετε; Θὰ μιμηθῆτε τὸν ἄφρονα ἐκεῖνο πλούσιο τῆς παραβολῆς καὶ θὰ κλείσετε τὶς ἀποθῆκες καὶ θὰ ὑπογράψετε συμβόλαιο μὲ …τὸ θάνατο καὶ θὰ πῆτε «Ψυχή (μου), ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου» (Λουκ. 12,19); Ἢ θὰ μιμηθῆτε τὸν Ἰώβ, ποὺ τὰ περισσέματα τῶν ἀγαθῶν τὰ διέθετε γιὰ νὰ θρέψῃ, νὰ ντύσῃ καὶ νὰ παρηγορήσῃ τοὺς φτωχούς, καὶ ἔλεγε «Ὀφθαλμὸς ἤμην τυφλῶν, ποῦς δὲ χωλῶν, ἐγὼ ἤμην πατὴρ ἀδυνάτων»; (Ἰὼβ 29,15-16). Ἐσεῖς τί θὰ διαλέξετε τώρα, τὴν πλεονεξία ἢ τὴν ἐλεημοσύνη;
Ἡ ἁγία Γραφὴ θεωρεῖ τὴ γῆ ὅτι ἀνήκει στὸ Θεό, καὶ τὸν ἄνθρωπο ὄχι ὡς ἰδιοκτήτη ἀλλὰ ὡς ἕνα οἰκονόμο, ὡς διαχειριστὴ τῶν ἀγαθῶν, στὸν ὁποῖο ὁ Κύριος σαφῶς δίνει ἐντολὲς πῶς νὰ διαχειρισθῇ τὰ ἀγαθὰ ἀλλὰ καὶ τὸν ἀπειλεῖ μὲ τὶς πιὸ φρικτὲς τιμωρίες σὲ περίπτωσι ποὺ θὰ τὶς ἀθετήσῃ. Ὅπως ὁ δημόσιος ταμίας, ποὺ μέσα στὸ χρηματοκιβώτιό του ἔχουν εἰσρεύσει χρήματα ἀπὸ διάφορες πηγές, δὲν μπορεῖ νὰ πῇ, Αὐτὰ εἶνε δικά μου καὶ θὰ τὰ κάνω ὅ,τι θέλω, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔρχονται στὰ χέρια του ὑλικὰ ἀγαθὰ ἀπὸ ποικίλες πηγές, δὲν μπορεῖ νὰ πῇ, Αὐτὰ εἶνε ἀπολύτως δικά μου καὶ θὰ τὰ χρησιμοποιήσω ὅπως θέλω. Δὲν μπορεῖ νὰ πῇ, Ἥλιε μόνο γιὰ μένα πρέπει ν᾿ ἀνατέλλῃς, ποτάμια μόνο γιὰ μένα πρέπει νὰ τρέχετε, ἄνεμοι μόνο γιὰ μένα θὰ πνέετε, δέν­τρα μόνο γιὰ μένα θὰ δίνετε τοὺς καρπούς σας… Ὄχι. Φῶς – νερὸ – ἀέρας, τὰ τρία αὐτὰ βασικὰ ἀγαθά, εἶνε κοινά, ἀνήκουν ἐξ ἴσου σὲ ὅλους, καὶ ὁ βασιλιᾶς ἀλλὰ καὶ ὁ ἰδιώτης παίρνουν τὴ μερίδα ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ χωρὶς καμμία διάκρισι. Ἀλλὰ καὶ τὰ ὑπόλοιπα ὑλικὰ ἀγαθά, ἐκεῖνα ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπολύτως ἀπὸ τὰ τρία αὐτὰ βασικά, πρέπει νὰ μὴν περιορίζωνται σὲ λίγα ἄτομα, ἀλλὰ μὲ τὸ νόμο τῆς ἀλληλεγγύης καὶ τῆς ἀγάπης νὰ διαμοιράζωνται κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχῃ κανένας ποὺ νὰ στερῆται τὴν καθημερινὴ τροφή.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἂς τὸ διακηρύξουμε· ἡ ἀρχικὴ μορφὴ τῆς ζωῆς, ἡ πρὶν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, δὲν ἦταν νὰ εἶνε ἡ γῆ χωρισμένη μὲ σύνορα καὶ γύρω ἀπ᾽ τὰ σύνορα νὰ φιλονικοῦν διαρκῶς οἱ γείτονες καὶ νὰ μαλώνουν, ἀλλὰ ὁ παράδεισος τῆς τρυφῆς ἦταν ἀνοιχτὸς γιὰ ὅλους, σὰν ἕνας βασιλικὸς κῆπος ποὺ οἱ πόρτες του εἶνε ἀνοιχτὲς γιὰ κάθε ἐπισκέπτη. Ἀλλὰ μετὰ τὴν τραγικὴ ἐκείνη πτῶσι εἰσώρμησε τὸ κακὸ στὴ ζωή. Τότε ἡ πλεονεκτικὴ τάσι καὶ ὁρμὴ ἐξώρμησε καὶ ὁ πλεονέκτης ἄνθρωπος εἶπε· Κι αὐτὸ εἶνε δικό μου, καὶ τ᾽ ἄλλο δικό μου, κ᾽ ἐκεῖνα ποὺ βρίσκονται μακριὰ εἶνε δικά μου, καὶ ὅλα εἶνε δικά μου. Ἀλλὰ ὁ λόγος αὐτός, Αὐτὸ εἶνε δικό μου κι αὐτὸ εἶνε δικό σου, αὐτὸ προκάλεσε καὶ προκαλεῖ τὰ μαλώματα, τὶς φιλονικίες, τοὺς πολέμους.
Τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα θὰ μποροῦσε νὰ λυθῇ ῥιζικὰ μόνο μὲ τὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία θὰ ἕνωνε σὲ ἕνα ὅλους καὶ θὰ ἐπανέφερε στὴ γῆ τὶς ὡραῖες ἐκεῖνες καὶ εἰδυλλιακὲς ἡμέρες τῆς ζωῆς τῶν πρωτοπλάστων στὸν παράδεισο, ἢ τοὐλάχιστον τὶς ἄλλες ἐκεῖνες ἡμέρες ποὺ ἔζησε ἡ πρώτη χριστιανικὴ κοινωνία, ὅπως τὴν ζωγραφίζει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων (βλ. Πράξ. 4,32-35).
Ἀλλὰ πόσο μακριὰ βρίσκεται ἡ σημερινὴ ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὸ ἰδεῶδες αὐτό! Ὁ αἰώνας μας εἶδε φρικτὲς εἰκόνες ἀσπλαχνίας. Εἶδε, κατὰ τὴν πρὸ τοῦ τελευταίου πολέμου εἰρηνικὴ περίοδο, πλούσιες χῶρες νὰ μὴ διανέμουν τὰ ἀγαθὰ ποὺ τοὺς περίσσευαν σὲ πειναλέους λαούς, ἀλλὰ νὰ παραδίδουν στὴ φωτιὰ τεράστιες ἀποθῆκες σιτάρι καὶ ἄλλα προϊόντα· εἶδε νὰ χύνουν στὴ θάλασσα ποτάμια ἀπὸ γάλα, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν πέσῃ ἡ τιμὴ τῶν προϊόντων στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ φτωχύνουν κατὰ μερικὰ ἑκατομμύρια οἱ μεγιστᾶνες τοῦ μαμωνᾶ. Εἶδε τοὺς πλουσίους νὰ ζοῦν μέσα σὲ ἀφάνταστη χλιδὴ καὶ πολυτέλεια… Καὶ ἔπειτα ἀπορροῦμε πῶς ξεσποῦν οἱ κοινωνικὲς ἐπαναστάσεις, πῶς γίνονται οἱ παγκόσμιοι πόλεμοι!
Τέλος ὡς ὅπλο ἰσχυρὸ κατὰ τοῦ «μαύρου ἀλόγου» (τῆς Ἀποκαλύψεως) ὑποδεικνύεται ἡ προσ­ευχή.
4. Ἡ προσευχή. Ἀλλὰ τί ἀνακατεύετε τὴν προσευχὴ σὲ ἕνα θέμα καθαρὰ ρεαλιστικό, ὅπως εἶνε τὸ θέμα τῆς διατροφῆς τοῦ λαοῦ; θὰ ποῦν ἴσως οἱ κοινωνιολόγοι καὶ οἰκονομολόγοι τῶν σημερινῶν καιρῶν. Στοὺς κυρίους αὐτούς, ποὺ παραξενεύονται γιατί στὸ θέμα τοῦτο ἐπιικαλούμεθα καὶ μεταφυσικὲς δυνάμεις, ἔχουμε ν᾿ ἀπαντήσουμε τὰ ἑξῆς.
Ὁρίστε, κύριοι. Τὰ χωράφια σκάφτηκαν βαθειὰ μὲ τὶς μηχανές, τὰ τρακτέρ· τὰ χώματά τους πλουτίστηκαν μὲ τὰ χημικά σας λιπάσματα· βρέθηκε ἐκλεκτὸς σπόρος, καὶ ὄχι μὲ τὸ χέρι κανενὸς ἀμαθοῦς γεωργοῦ ἀλλὰ μὲ τὸ χέρι ἐπιστήμονος γεωπόνου σπάρθηκε μὲ τάξι… Καί, βέβαιοι πλέον ὅτι τὰ χωράφια σας δέχτηκαν ἐξαιρετικὴ καλλιέργεια, χαίρεστε καὶ ἑτοιμάζεστε γιὰ τὴν πλούσια σοδειά. Ἀλλά, κύριοι, ἂν ὁ οὐρανὸς δὲν βρέξῃ, ἢ ἂν ὁ καιρὸς δὲν εἶνε κατάλληλος γιὰ τὴ βλάστησι καὶ ὡρίμασι, ἢ ἂν σύννεφα μαῦρα ἀκρίδων πέσουν ἐπάνω στὴν πράσινη πεδιάδα, ἢ χαλάζι μεγάλο σὰν καρύδι τσακίσῃ καὶ ῥίξῃ θανάσιμα τραυματισμένα τὰ σπαρτὰ κατὰ γῆς, σᾶς ἐρωτῶ, τί θὰ κάνετε ἐσεῖς; Μπορεῖτε ν᾿ ἀποτρέψετε τὴ συμφορά; Ἢ μήπως νομίζετε ὅτι τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως περιφέρονται ἀδέσποτα ἐδῶ κ᾽ ἐκεῖ καὶ δὲν ὑπάρχει ὁ Νοῦς ποὺ τὰ κυβερνᾷ;
Ἂς τὸ πιστέψουμε, ἂς τὸ καταλάβουμε· κάθε προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἀνάγ­κη τὴν εὐλογία Ἐκείνου.

* * *

Ἀγαπητοί μου! Τὸ πρόβλημα τῆς συντηρήσεως τῶν ἀνθρώπων θὰ ἦταν εὔκολο νὰ λυθῇ. Ἀλλά, ὅπως εἴδαμε, ἡ κακία τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἔμπλεξε τόσο πολύ, ὥστε κατήντησε ἕνα ἀπὸ τὰ δυσκολώτερα προβλήματα, καὶ οἱ ἄνθρωποι διαιρέθηκαν γιὰ τὴ διανομὴ καὶ τὴν ἀπόλαυσι τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Καὶ ὁρίστε· ἡ γῆ, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ θρέψῃ τριπλάσιο πληθυσμὸ ἀπὸ τὸ σημερινό, κυλιέται στὸ αἷμα, καὶ λαοὶ πεινοῦν καὶ δυστυχοῦν καὶ ἀναζητοῦν τὴ λύσι τοῦ προβλήματος τῆς ζωῆς τους. Καὶ ἔρχονται τώρα οἱ διάφοροι αὐτοχειροτόνητοι σωτῆρες τῆς ἀνθρωπότητος· καθένας ἀπ᾽ αὐτοὺς κρατάει μιὰ πρόχειρη συν­ταγή, καὶ λένε σὲ πεινασμένους καὶ κουρασμένους λαούς· Ἐμεῖς ἔχουμε βρῆ τὴ λύσι· ἐλᾶτε σ᾽ ἐμᾶς· κοντά μας θά ᾽χετε πλούσιο τὸ ψωμί, τὸ ψωμὶ τῶν γυναικῶν σας καὶ τῶν παιδιῶν σας…
Καὶ οἱ λαοί; Ὤ οἱ λαοί! Παρασυρόμενοι ἀπὸ διάφορα ἀπατηλὰ συνθήματα τρέχουν πίσω ἀπὸ τέτοιους ἀρχηγούς. Ἀλλὰ δὲν ἀργοῦν ν᾿ ἀντιληφθοῦν, ὅτι ἀπατήθηκαν οἰκτρά. Ἡ ὄψι τοῦ «μέλανος ἵππου» παρουσιάζεται καὶ πάλι μπροστά τους ἀπαίσια, πιὸ ἀπαίσια καὶ πιὸ ἄγρια ἀπὸ πρίν. Ἄπιστοι καὶ ἄθεοι ἀρχηγοί, γιατί ἀπατᾶτε τοὺς λαούς; Γιατί δὲν δείχνετε τὴ μόνη ὁδὸ διὰ τῆς ὁποίας οἱ λαοὶ τῆς γῆς θὰ λύσουν τὰ προβλήματά τους καὶ θὰ ζήσουν εὐτυχισμένοι; Ἐσεῖς δὲν θὰ δώσετε ποτέ τὸ ψωμὶ ποὺ θὰ χορτάσῃ τοὺς λαούς! φώναζε σὲ προφητικὴ γλῶσσα ὁ ῾Ρῶσος Ντοστογιέφσκυ. Θὰ ἔρθῃ ἡ ὥρα ποὺ οἱ λαοί, πεινασμένοι μὲ τὴ διπλῆ πεῖνα, τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς, ἀηδιασμένοι καὶ ἀγανακτισμένοι ἀπὸ τὶς ψεύτικες ὑποσχέσεις τῶν ἀπατεώνων, θὰ ἔλθουν πρὸς ἐκεῖνον ποὺ εἶνε ὁ ἀληθινὸς «ἄρτος» τοῦ κόσμου (πρβλ. Ἰω. 6,35,41,48,51). Ναί, θὰ ἔλθουν πρὸς τὸν Ἰησοῦ· καὶ ἐφαρμόζοντας τὴν θεία διδασκαλία του, ποὺ συνοψίζεται σὲ λίγα ἁπλᾶ ἀλλὰ σοφὰ καὶ παντοδύναμα λόγια, οἱ λαοὶ θὰ βροῦν καὶ τὴν κοινω­νικὴ εἰρήνη καὶ εὐημερία τους, καὶ θὰ ἐκπληρωθῇ ἔτσι ἡ προφητεία τοῦ Ἰεζεκιὴλ ποὺ λέει· «Ἀναστήσω αὐτοῖς φυτὸν εἰρήνης, καὶ οὐκέτι ἔσονται ἀ­πολ­λύμενοι λιμῷ ἐπὶ τῆς γῆς», δηλαδή· Θὰ τοὺς χαρίσω εἰρηνικὴ περίοδο νὰ καρποφορῇ ἡ φυτεία τους, καὶ δὲν θὰ πεθαίνουν πιὰ πάνω στὴ γῆ ἀπὸ τὴν πεῖνα (Ἰεζ. 34,29).