Απο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης Αὺγουστίνου

† ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

(1877 – 1964)

Εἰς μνημόσυνον

(Εἰς τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 273/1964 φύλλον τῆς «Σπίθας» ἀναγγέλοντες τὴν πρὸς Κύριον ἐκδημίαν τοῦ ἀειμνήστου π. Γερβασίου ἐγράφομεν, ὅτι τὸ ἐπόμενον φύλλον θὰ ἀφιεροῦτο εἰς τὴν μνήμην αὐτοῦ. Ἀλλὰ λόγω βαρείας ἀσθενείας τοῦ Συντάκτου τῆς Σπίθας(*) ἡ ὑπόσχεσις ἐκείνη δὲν ἐπραγματοποιήθη. Ἐπὶ τῆ συμπληρώσει ἔτους ἀπὸ τῆς ἐκδημίας αὐτοῦ θὰ προσπαθήσωμεν νὰ ἐκπληρώσωμεν τὸ χρέος δίδοντες μίαν σκιαγραφίαν τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἔργου τοῦ ἀειμνήστου τοῦτου ἱεραποστολικοῦ ἀνδρός).

«Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν
ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ διωχθήσονται»
(Β΄ Τιμ. 3, 12)

Αἰπόλος

Ὁ π. Γερβάσιος δὲν εἶλκε τὴν καταγωγὴν ἀπὸ τοὺς κατὰ κόσμον εὐγενεῖς. Δὲν ἐγεννήθη εἰς περιβάλλον «ἀριστοκρατικῆς» τινος οἰκογενείας, ἡ ὁποία καυχᾶται διὰ τὰ πλούτη καὶ τὴν δύναμίν της. Ἡ καταγωγή του ἦτο ταπεινή. Εἶδε τὸ φῶς τοῦ ἡλίου ἕν μικρὸν καὶ ἄσημον χωρίον, Γρανίτσαν τῆς Γορτυνίας. Ὤ! Αὐτὰ τὰ μικρὰ καὶ ἄσημα χωρία, τὰ ὁποῖα οὐδὲ κἄν σημειώνονται εἰς τὸν γεωργαφικὸν χάρτην, πόσας φορὰς ἀναδεικνύονται ὑπέρτερα τῶν πόλεων, τῶν μεγάλων ἀστικῶν κέντρων. Μέσα ἀπὸ τὴν ὕπαιθρον, μέσα ἀπὸ τὰ χαμόσπιτα καὶ τὰς καλύβας ἐξέρχονται ὑπέροχοι ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι προσφέρουν ὑψίστας εὐεργεσίας εἰς τὰς κοινωνίας καὶ τὰ ἔθνη. Ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ πού τόσον περιφρονεῖται, ὥς ποτε ἡ Ναζαρέτ, ἀνατέλλουν ἥλιοι, ὡς ἔλεγε χαρακτηριστικῶς ὁ ἀείμνηστος ἐθνικός μας ἱστορικὸς Παπαρρηγόπουλος πλέκων τὸ ἐγκώμιον ἐξόχου ἀνδρός, τοῦ Ἀσωπίου, ὅστις εἶλκε τὴν καταγωγήν του ἐκ τῶν ταπεινῶν του λαοῦ τάξεων. Καὶ ἐκ τοῦ μικροῦ καὶ ἀσήμου χωρίου τῆς Γορτυνίας ἐξῆλθε φῶς, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ φωτίση τὴν πρωτεύουσαν τῆς Πελοποννήσου καὶ νʼ ἀκτινοβολήση ἀκόμη πέραν τῶν ὀρίων αὐτῆς.
Ἐξ οἰκογενείας βοσκῶν κατήγετο ὁ π. Γερβάσιος. Μικρὸς ἐβοήθει τὸν πατέραν του εἰς τὴν βοσκὴν προβάτων καὶ αἰγῶν. Ἡ μάνδρα, εἰς τὴν ὁποίαν συναθρίζονται τὰ πρόβατα, ἡ «στροῦγγα», τῶ ἦτο μία προσφιλὴς λέξις… Ἀλλὰ πῶς ἀπὸ τῆς μιᾶς ποίμνης εἰς τὴν ἄλλην ποίμνην εὑρέθη;…

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η «ΣΠΙΘΑ» ΓΙΑ ΤΟΝ π. ΓΕΒΑΣΙΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Bαρεια ασθενεια του Συντακτου της Σπιθας & το θαυμα στον Ευαγγελισμο(*)

_________

____________

(*) ΤΙ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΩΜΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ ΠΕΡΙ ΠΑΝΤΩΝ ΩΝ ΑΝΤΑΠΕΔΩΚΕΝ ΗΜΙΝ;

Θαύμα στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός! Λίγες ώρες μετά το θαύμα, στις 7-10-1964, μίλησε στο ναό του Νοσοκομείο. Ιερεύς του νοσοκομείου ήτο ο π Ηλίας. Θέμα της ομιλίας ήτο· ΤΙ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΩΜΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ ΠΕΡΙ ΠΑΝΤΩΝ ΩΝ ΑΝΤΑΠΕΔΩΚΕΝ ΗΜΙΝ; Η ομιλία διασώθη, ακούστέ την· Το θαύμα θα το θυμούνται ακόμα, όχι μόνο ευλαβείς χριστιανοί, που είναι άνω των 60 ετών, αλλά και κάποιοι σημερινοί επίσκοποι που παρακολουθούσαν τότε τα κηρύγματά του και συμμετείχαν στους αγώνες του.

Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης το 1964 ήτο ιεροκήρυκας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των κακών επισκόπων και των κακών αρχόντων με τους αγώνες του.
Στις αρχές Αυγούστου το 1964 μπήκε επειγόντως στο Νοσοκομείο του Ευαγγελισμού για μια απλή επέμβαση. Έπαθε μόλυνση κατά την εγχείρηση και έμεινε 65 ημέρες στον Ευαγγελισμό με υψηλό πυρετό, που έφτανε στους 40 βαθμούς κελσίου. Έπαθε σηψαιμία. Στα σημεία που του έκαναν ενέσεις, για να πέσει ο πυρετός, μάζευαν πύον και άνοιγαν μεγάλες ουλές. Τα σημάδια των ουλών, όπως έλεγε, τα έφερε στο σώμα του ως το βαθύ του γήρας. Κάποια μέρα διηγούμενος το θαύμα αυτό του Θεού, που έγινε χάρη στις προσευχές των πιστών, μας έλεγε:
«Οι γιατροί του Ευαγγελισμού έκαναν ότι μπορούσαν, αλλά ο πυρετός δεν έπεφτε. Σήκωσαν τα χέρια τους ψηλά και όρισαν την ημέρα και την ώρα ακόμη του θανάτου μου· μάλιστα κάποιος, -να σας πει ο π. Ιερόθεος ποιός-, (ο θεολόγος Κ. Κούρκουλας), ετοίμασε και τον επικήδειο μου. Ο Διευθυντής της κλινικής κ. Απόστολος Δεληβελιώτης έστειλε στο θάλαμο έναν νεαρό γιατρό, για να βρίσκεται δίπλα μου, τις τελευταίες στιγμές της ζωής μου και να μου κλείσει τα μάτια.
Εγώ, τον έβλεπα και παραξενευόμουν που δεν έφευγε. Άρχισα να του μιλώ για την άλλη ζωή και την αιωνιότητα. Εκείνος με κοίταζε περίεργα, δεν καταλάβαινα το γιατί. Της 12 η ώρα τα μεσάνυχτα, που οι γιατροί όρισαν ως ώρα του θανάτου μου, μ’ έπιασε δυνατό ρίγος. Ο νεαρός γιατρός σηκώθηκε και με κρατούσε. Όταν συνήλθα έβαλε θερμόμετρο και είδε ότι ο πυρετός έπεσε απότομα. Τηλεφώνησε τον διευθυντή του κ. Δεληβελιώτη και εκείνος δεν το πίστευε. Του είπε να ξαναβάλει το θερμόμετρο. Υπήκουσε. Ο πυρετός έπεσε και ο οργανισμός ήταν στην φυσιολογηκή του θερμοκρασία.
Ο διευθυντής δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ήρθε στο νοσοκομείο εκείνη την ώρα τα μεσάνυκτα, για να βάλλει ο ίδιος θερμόμετρο. Τότε φώναξε: Εδώ έχουμε 100% θαύμα!
Βγάλτε του τους ορούς, δεν χρειάζεται καμιά βοήθεια από εμάς.

Ο κ. Απόστολος Δεληβελιώτης ανήγγειλε στον π. Αυγουστίνο την θαυμαστή θεραπεία και του είπε· ότι μετά από 65 μέρες θα έβγαινε το πρωϊ από το Νοσοκομείο υγειής. Ο π. Αυγουστίνος κατά την έξοδό του πήγε στον ναό, για να λειτουργηθεί και να ευχαριστήσει το Θεό. Στο τέλος της θείας λειτουργίας έκανε κήρυγμα στο προσωπικό του νοσοκομείου και στους πιστούς, που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο ναό.

Μετά από εκείνο το θαύμα, ο γιατρός κ. Απόστολος Δελβελιώτης με την συνοδεία του, πήγε στο Άγιον Όρος. Κάποιος φωτισμένος μοναχός από τα Καρούλια τους είδε και με αγωνία ρωτούσε να μάθει για την υγεία του φλογερού ιεροκήρυκα π. Αυγουστίνου. Τους διηγήθηκε ένα όραμα που είδε, και είχε σχέση με τον π. Αυγουστίνο. Ακούστέ το, όπως μας το διηγήθηκαν κάποιοι αδελφοί. Read more »

Θαυματα της προσευχης

απο τη ζωη του Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστινου Καντιωτου

α. http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=50918#more-50918 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΝΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ

β. http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=38151

Aπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. 103-104

ΚANTE ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΘΑ ΔΗΤΕ ΘΑΥΜΑΤΑ

Tὸ πρωὶ ποὺ σηκώνεστε κάνετε προσευχή; Διαβάζετε Γραφή; Ψάλλετε τῷ Θεῷ;

Προσευχή, παιδιά, «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄Θεσ. 5,17). Θὰ δοῦμε θαύματα – θὰ δῆτε θαύματα, παιδιά, στὴ ζωή σας.
Tώρα στὰ γηρατειά μου, κάθομαι καμμιὰ φορὰ καὶ θυμοῦμαι τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ Θεὸς στὴ ζωή μου καὶ δακρύζω. Θαύματα· μικρὸ παιδὶ πῶς ἐσώθηκα!
Εἴχαμε ἕνα κῆπο μικρὸ ἐκεῖ στὸ σπιτάκι, καὶ ἦταν τότε τὰ πηγάδια ἀνοιχτά. Κ᾿ ἐγὼ μικρὸς ἤμουν πολὺ ζωηρός. Ξαφνικά, ἐκεῖ ποὺ ἔτρεχα, γλιστρῶ καὶ πέφτω κάτω στὸ στόμιο τοῦ πηγαδιοῦ. Τὸ σῶμα μου τὸ μισὸ σχεδὸν κοιτοῦσε μέσα στὸ πηγάδι, εὐτυχῶς ἡ ἰσορροπία τοῦ σώματός μου ἦταν πρὸς τὰ ἔξω. Λίγο τι καὶ θὰ ἔπεφτα μέσα. Ἀφοῦ ἔβλεπα σὰν καθρέπτη τὸ νερό. Μόλις κατώρθωσα καὶ γλύτωσα. Ἂν ἔπεφτα μέσα, θὰ εἶχα πνιγῆ.
Kάποια προσευχὴ μὲ ἔσωσε. Ἔχω κι ἄλλες πολλὲς περιπτώσεις, μεγάλες. Βλέπει ὁ ἄνθρωπος θαύματα στὴν προσευχή.
Λοιπὸν ἔτσι νὰ κάνετε κ᾿ ἐσεῖς, καὶ ὁ Κύριος θὰ σᾶς σώ­ση καὶ ἀπὸ σωματικοὺς κινδύνους καὶ ἀπὸ πνευματικοὺς κινδύνους· μεγάλα καὶ θαυμαστὰ θὰ ποιήσῃ ὁ Κύριος. Μεγάλα ἐν Χριστῷ. Ὄχι ἐμεῖς οἱ μικροὶ καὶ ἀνάξιοι, ἀλλὰ ἡ δύναμις τοῦ Κυρίος, «ἡ θεία χάρις ἡ πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» (ἀκολ. χειροτ.).
Ὁ Θεὸς θὰ δώσῃ τὴ χάρι, ὅταν ὑπάρχῃ ταπείνωσι, ἀγάπη, συναίσθησι ὅτι εἴμεθα ἕνα μηδενικό. Καὶ τὰ μηδενικὰ ἀξιοποιοῦνται. Διαβάστε τὸ βιβλίο «Ἀκολούθει μοι». Ἐκεῖ, στὸ τέλος, γράφει· Τὰ μηδενικὰ ἀξιοποιοῦνται, ὅταν ὑπάρχῃ μπροστὰ ἡ μονάδα (σ. 461). Ἂν ἔχῃς ἕνα μηδενικό, γίνεται δέκα· ἂν ἔχῃς δύο μηδενικά, γίνεται ἑκατό· ἂν ἔχῃς τρία μηδενικά γίνεται χίλια. Ἡ συναίσθησι τῆς μηδαμινότητός μας ὅ­ταν ἔχουμε μπροστὰ τὸν Ἕνα. «Ἐν τῷ Θεῷ ποιήσομεν δύναμιν» (Ψαλμ. 59,14).
Θὰ τὰ δοῦμε αὐτά. Δὲν εἶνε μῦθος ὁ χριστιανισμός, ἀλλὰ εἶνε μία πραγματικότης τὴν ὁποία τὴν αἰσθανόμεθα· καὶ καθένας Χριστιανὸς εἶνε ἕνας μικρὸς Χριστός.
Λοιπὸν εἴμεθα σύμφωνοι; Πνευματικοὶ ἄνθρωποι νὰ εἶστε, νὰ προσεύχεσθε καὶ γιὰ μᾶς καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὁλόκληρη.
Ἄντε στὸ καλό, στὴν εὐχὴ τοῦ Χριστοῦ· καὶ δὲν πειράζει, παιδάκι μου, θὰ τραβήξωμε ἐμεῖς τὸ δρόμο μας. Ὁ Χριστὸς «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει» (Α΄ Πέτρ. 2,23), καὶ οἱ ἀπόστολοι ἔλεγαν· «λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν» (Α΄ Κορ. 4,12). Read more »

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ

ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΑΡΠΑΚΤΙΚΑ

————–

__________

TA ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

(Ἀπὸ τὸ κήρυγμα του: «Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΩΣ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ» Ἀπόσπασμα β´)

Aν θέλετε τώρα ένα άλλο παράδειγμα πολύ ζωηρόν, είναι στην Kοζάνη, την αλησμόνητον Kοζάνη. Hμουν το ‘42, ‘43, ‘44. Ήταν η περίοδος της πείνας. Φοβερά πείνα. H νέα γενεά δεν έχει ιδέαν περί της πείνης, που ενέσκηψε τότε. Tρομερά πείνα. Βγήκε η προφητεία του ἁγίου Kοσμά του Aιτωλού, μιά χούφτα χρυσάφι, μιά χούφτα αλεύρι.  Tίς βέρες τους πουλούσανε για ένα κομμάτι ψωμί. Φοβερές εἰκόνες ἔβλεπες τότε.  Tρομερά πείνα. Πόσοι πέθαναν από την πείνα; Mισό εκατομμύριο Ἕλληνες, πεντακόσιες χιλιάδες πέθαναν μόνο ἀπὸ τὴν πεῖνα. Aς είναι αιωνία των η μνήμη, μάρτυρες της φυλής. Σ’ αυτή την εποχή βρέθηκα και ‘γώ στην Kοζάνη.

Eκεί που μιλοῦσα ἐπάνω στὸ Εὐαγγέλιο, μου ‘ρχεται μιά ιδέα. Περίεργον φαινόμενον η ζωή του ιεροκήρυκα. Ἀλλαξα ξαφνικά θέμα. Eίδα το δράμα της Kοζάνης, που ‘χαν συρρεύσει στὴν πόλη 15 χιλιάδες άνθρωποι, πένητες ελεηνοί, στά υπόστεγα, στά προαύλεια, σε τσαντήρια! Πείνα καὶ δυστυχία ὑπῆρχε. Λέω, τώρα, τί να κάνω; Θυμήθηκα και ‘γώ τα λόγια, τα λησμονημένα λόγια του Xριστού. Τα λησμονημένα λόγια τοῦ Χριστοῦ , τί δύναμη ἔχουν! Ἐνθυμήθηκα τον Iωάννη τον Πρόδρομο εκεί πέραν του Iορδάνου ποταμού, εις την έρημον, λαός πολύς, όχλος πολύς, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και τον ρωτούσαν,  Tί να κάνωμε»;

«Tί να κάνετε γιά να σωθείτε; χρειάζεται ένα τους, λέει. «Tί»; «Ὅποιος έχει δυό πουκάμισα, να δίνει το ένα. Kαι όποιος έχει δυό ψωμιά, το ένα. Kαι όποιος έχει ένα ψωμί, το μισό». Aυτά θυμήθηκα, τα λόγια του Iωάννη του Προδρόμου, τα Eυαγγελικά λόγια.

Eίπα, λοιπόν, στο τέλος μές στον Nαών του Aγίου Nικολάου, ενώπιον Kυρίου: «Αυτήν την ώρα μή θεωρήσετε ότι ομιλώ εγώ. Ὁμιλεί ο Άγιος Nικόλαος, ο κήρυξ της ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας. Σας παρακαλώ πολύ, τοὺς εἶπα ὅταν θὰ πᾶτε στά σπίτια σας, σας ορκίζω εν ονόματι Iησού του Nαζωραίου του Eσταυρωμένου Θεού, θα ψάξετε το σπίτι σας όλο. Kαι ότι βρήτε, ραβύθια, φακές, καὶ ὁτιδήποτε τρόφημα, θα τα χωρήσετε στὴ μέση. Tά μισά δικά σας, τα μισά του Xριστού. Xριστός είναι αυτοί που πεινούν και πεθαίνουν». Eγώ αυτό το λόγο είπα. Nά δώσουν τα μισά καὶ διέλυσα προώρος τὸ κήρυγμα.
Tην επομένη μέρα που καθόμουν στο άκρο της πόλεως, ένας συνεργάτης μου αλησμόνητος, ὁ Γεώργιος Παφίλης, ας είναι αιωνία του η μνήμη, έρχεται τρεχάτος. Eκεί που καθόμουν, στο άκρο της πόλεως καὶ μου λέει: «πάτερ, πάτερ, θαύμα». «Tί θαύμα»; του λέω. «Ἔκανε κανένα θαύμα ο Άγιος Nικόλαος»; «Mωρέ θαύμα» μου λέει, «μεγαλύτερο θαύμα. Έλα να δής». Tρέχω λοιπον, και παώ σ’ ένα μέρος, που είχαμε αποφασίσει να φέρουν τα τρόφιμα. Tί να δώ; Ουρά! ουρά ἀπὸ κόσμο! Όπως σχηματίζονται ουρὲς γιὰ να πάρουν τὰ καρβάλια και τὰ τσιγάρα τους, έτσι σχηματίστηκε μιά ουρά απέραντος. 500, 600, 700 ἄνθρωποι, κρατοῦσαν τὰ σακουλάκια τῆς ἀγάπης. Aπ’ το πρωΐ μέχρι το βράδυ παίρναμε, παίρναμε, παίρναμε, παίρναμε, παίρναμε, γεμίσαμε μιά αποθήκη. Kαι την άλλη μέρα αρχίσαμε συσσίτιο. Read more »

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΝΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

______

______

ΤΙ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΩΜΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ ΠΕΡΙ ΠΑΝΤΩΝ ΩΝ ΑΝΤΑΠΕΔΩΚΕΝ ΗΜΙΝ;

Το θαύμα έγινε στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Λίγες ώρες μετά το θαύμα, στις 7-10-1964, μίλησε στο ναό του Νοσοκομείο. Ιερεύς του νοσοκομείου ήτο ο π Ηλίας. Θέμα της ομιλίας ήτο· ΤΙ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΩΜΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ ΠΕΡΙ ΠΑΝΤΩΝ ΩΝ ΑΝΤΑΠΕΔΩΚΕΝ ΗΜΙΝ; Η ομιλία διασώθη, ακούστέ την· Το θαύμα θα το θυμούνται ακόμα,  όχι μόνο ευλαβείς χριστιανοί, που είναι άνω των 60 ετών, αλλά και κάποιοι σημερινοί επίσκοποι που παρακολουθούσαν τότε τα κηρύγματά του και συμμετείχαν στους αγώνες του.

Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης το 1964 ήτο ιεροκήρυκας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Είχε γίνει  ο φόβος και ο τρόμος των κακών επισκόπων και των κακών αρχόντων με τους αγώνες του.
Στις αρχές Αυγούστου το 1964 μπήκε επειγόντως στο Νοσοκομείο του Ευαγγελισμού για μια απλή επέμβαση. Έπαθε μόλυνση κατά την εγχείρηση και έμεινε 65 ημέρες στον Ευαγγελισμό με υψηλό πυρετό, που έφτανε στους 40 βαθμούς κελσίου. Έπαθε σηψαιμία. Στα σημεία που του έκαναν ενέσεις, για να πέσει ο πυρετός, μάζευαν πύον και άνοιγαν μεγάλες ουλές. Τα σημάδια των ουλών, όπως έλεγε, τα έφερε στο σώμα του ως το βαθύ του γήρας. Κάποια μέρα διηγούμενος το θαύμα αυτό του Θεού, που έγινε χάρη στις προσευχές των πιστών, μας έλεγε:
«Οι γιατροί του Ευαγγελισμού έκαναν ότι μπορούσαν, αλλά ο πυρετός δεν έπεφτε. Σήκωσαν τα χέρια τους ψηλά και όρισαν την ημέρα και την ώρα ακόμη του θανάτου μου· μάλιστα κάποιος, -να σας πει ο π. Ιερόθεος ποιός-, (ο θεολόγος Κ. Κούρκουλας), ετοίμασε και τον επικήδειο μου. Ο Διευθυντής της κλινικής κ. Απόστολος Δεληβελιώτης έστειλε στο θάλαμο έναν νεαρό γιατρό, για να βρίσκεται δίπλα μου, τις τελευταίες στιγμές της ζωής μου και να μου κλείσει τα μάτια.
Εγώ, τον έβλεπα και παραξενευόμουν που δεν έφευγε. Άρχισα να του μιλώ για την άλλη ζωή και την αιωνιότητα. Εκείνος με κοίταζε περίεργα, δεν καταλάβαινα το γιατί. Της 12 η ώρα τα μεσάνυχτα, που οι γιατροί όρισαν ως ώρα του θανάτου μου, μ’ έπιασε δυνατό ρίγος. Ο νεαρός γιατρός σηκώθηκε και με κρατούσε. Όταν συνήλθα έβαλε θερμόμετρο και είδε ότι ο πυρετός έπεσε απότομα. Τηλεφώνησε τον διευθυντή του κ. Δεληβελιώτη και εκείνος δεν το πίστευε. Του είπε να ξαναβάλει το θερμόμετρο. Υπήκουσε. Ο πυρετός έπεσε και ο οργανισμός ήταν στην φυσιολογηκή του θερμοκρασία.
Ο διευθυντής δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ήρθε στο νοσοκομείο εκείνη την ώρα τα μεσάνυκτα, για να βάλλει ο ίδιος θερμόμετρο. Τότε φώναξε: Εδώ έχουμε 100% θαύμα!
Βγάλτε του τους ορούς, δεν χρειάζεται καμιά βοήθεια από εμάς.
 
Ο κ. Απόστολος Δεληβελιώτης ανήγγειλε στον π. Αυγουστίνο την θαυμαστή θεραπεία και του είπε· ότι μετά από 65 μέρες θα έβγαινε  το πρωϊ από το Νοσοκομείο υγειής. Ο π. Αυγουστίνος κατά την έξοδό του πήγε στον ναό, για να λειτουργηθεί και να ευχαριστήσει το Θεό. Στο τέλος της θείας λειτουργίας έκανε κήρυγμα στο προσωπικό του νοσοκομείου και στους πιστούς, που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο ναό.
Την ιστορική αυτή ομιλία ακούτε σ’ αυτό το ηχητικό βίντεο.
Μετά από εκείνο το θαύμα, ο γιατρός κ. Απόστολος Δελβελιώτης με την συνοδεία του, πήγε στο Άγιον Όρος. Κάποιος φωτισμένος μοναχός από τα Καρούλια τους είδε και με αγωνία ρωτούσε να μάθει για την υγεία του φλογερού ιεροκήρυκα π. Αυγουστίνου. Τους διηγήθηκε ένα όραμα που είδε, και είχε σχέση με τον π. Αυγουστίνο. Ακούστέ το, όπως μας το διηγήθηκαν κάποιοι αδελφοί.
Ο π. Αυγουστίνος ήτο νεκρός στο έδαφος και κάποιος άγγελος του έπιασε το χέρι λέγοντας· Σήκω, δεν αφήνουν οι προσευχές των πιστών για να σε πάρω. Ήταν το βράδυ που έπεσε ο πυρετός.
Η θαυμαστή αυτή θεραπεία είναι ένα από τα πολλά θαύματα που υπάρχουν στην ζωή του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου.
Τα γράφουμε αυτά για να δυναμώσουμε την πίστη των χριστιανών και για να μη ξεχαστεί το θαύμα. Δεν μας ενδιαφέρει η αναγνώριση και αγιοποίηση του π. Αυγουστίνου από έναν πατριάρχη αρχιοικουμενιστή και μασόνο ούτε από μια σύνοδο του οικουμενικού Πατριαρχείου μαριονέτα, που συμπορεύεται με τα αιρετικά ανοίγματα του πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Αυτοί οι οικουμενισταί, οι προδότες της Ορθοδόξου πίστεως ας το ακούσουν· Δεν ξεμπέρδεψαν ακόμα με τον Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη. Τό είπε ο ίδιος· «Εγώ θα φύγω. Πού θα πάω; “Οπου και αν πάω, αν δώ ότι η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ κινδυνεύει, θα κάνω επανάσταση θα χτυπήσω συναγερμό. Δεν θα αφήσω την Εκκλησία του Χριστού ούτε στους αθέους ούτε στους μασόνους ούτε στους οικουμενιστάς…».

Ο φλογερός εργάτης του Ευαγγελίου έχει αφήσει τέτοιο υλικό στα χέρια των αγωνιζομένων χριστιανών, που και από τα ουράνια θα τους βομβαρδίζει και θα συμπαραστέκεται στους πιστούς που αγωνίζονται.

Όσο για την αγιοποίησή του, χαμογελώντας έλεγε· Ευτυχώς, θυμώνω και φωνάζω και δεν διατρέχω τον κίνδυνο να αγιοποιηθώ.

Σύντομα θα επανέλθουμε για να δημοσιεύσουμε και άλλα θαύματα, που έκανε ο Θεός στον πιστό του δούλο, τον γενναίο μαχητή της Ορθοδόξου πίστεως, τον Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη.