Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2375

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ
29 Ἀπριλίου 2021
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Κοιμαστε;

«Καθεύδετε τὸ λοιπὸν καὶ ἀναπαύεσθε! Ἰδοὺ ἤγγικεν ἡ ὥρα καὶ ὁ υἰὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἁμαρτωλῶν» (Ματθ. 26,45)

Ὁ Ἰησοῦς, ἀδελφοί μου, μπαίνει στὴ Γεθση­μανῆ, ποὺ εἶνε βορειοανατο­λικὰ τῆς Ἰερουσαλήμ, «πέραν τοῦ χειμάρρου τῶν Κέδρων» (Ἰω. 18,1), στοὺς πρόποδες τοῦ ὄ­ρους τῶν Ἐ­λαιῶν. Ὅπως λέει τὸ ὄνομα, τὸ μέρος εἶ­­χε ἐ­λιές· καὶ Γεθσημανῆ σημαίνει ἐλαιοτριβεῖο.
Ἡ Γεθσημανῆ ἦταν τόπος γνωστὸς στὸν Ἰ­ησοῦ. Πήγαινε ἐκεῖ συχνὰ γιὰ προσ­ευχή. Ἐκεῖ λοιπὸν κι ἀπόψε μα­ζὶ μὲ τοὺς ἕντεκα μαθητάς.
Στὴν ἀρχὴ τοῦ κήπου τῆς Γεθσημανῆ ἀφή­νει τοὺς ὀκτώ. «Καθίσατε αὐτοῦ», λέ­ει, «ἕ­ως οὗ ἀ­πελθὼν προσεύξωμαι ἐκεῖ» (Ματθ. 26,36). Μὲ τοὺς ἄλ­λους τρεῖς (Πέτρο, Ἰάκωβο καὶ Ἰωάν­νη) προχωρεῖ πιὸ μέσα. Κοντεύουν μεσάνυ­χτα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2374

Μεγάλη Πέμπτη πρωὶ
29 Ἀπριλίου 2021
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Τι εποιησας;» (Ἰω. 18,35)

Ὅλη τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ἀ­γαπητοί μου, τὸ ἰουδαϊκὸ συνέδριο συν­εδρίαζε. Τὰ μέλη του (γραμματεῖς, φαρισαῖοι, ἀρ­­χιερεῖς) ἦταν περίπου 70. Πρόεδρος ἦταν ἄλ­λοτε ὁ Ἄννας, ἄλλοτε ὁ Καϊάφας. Οὐδέπο­τε ὅ­μως στὰ χρονικὰ τῶν ἀνθρωπίνων δικαστη­ρίων παρουσιάστηκε περίπτωσι τέτοιας κα­ταφώρου παραβάσεως τοῦ δικαίου ὄχι μόνο στὸ οὐσιαστικὸ ἀλλὰ καὶ στὸ τυπικὸ μέρος. Ὁ ὑ­πόδικος δικάστηκε χωρὶς νὰ παραστῇ ὑ­περασπιστὴς συνήγορος καὶ χωρὶς κανένα μάρτυρα ὑ­περασπί­σεως· μόνο ψευδομάρτυρες κατηγορί­ας.
Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς παρανόμου δίκης; Ἔβγαλαν ἀπόφασι καταδικαστική· θάνατος στὸν Ἰησοῦ! Ἀλλ᾽ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀν­θρώπινο δικαστήριο καταδίκασε σὲ θάνατο τὸν Ἀθῷο, στὸ μέτωπο τῆς ἀνθρωπίνης δικαιοσύ­νης χαράχτηκε στίγμα ἀνεξίτηλο. Read more »

«Και ανασταντα τη δευτερα ημερα
κατα τας κυβερνητικας εντολας»!

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ὁ ἀντίδικος διάβολος ἐπινοεῖ τὶς πιὸ ἀπίθανες διαβολὲς γιὰ νὰ συκοφαντήσει Χριστοῦ τὴν Ἀνάσταση καὶ νὰ ταράξει τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν ὥστε νὰ μὴν χαροῦν τὸ πνευματικό, κατανυκτικὸ καὶ συνάμα πανηγυρικὸ κλῖμα τῶν ἡμερῶν τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου…

Πέρσι δὲν χρειάστηκε νὰ ἐπινοήσει τὰ συνήθη ψεύδη του, διότι τὸ ἔργο του τὸ ἀνέλαβε ἡ Κυβέρνηση τῆς πατρίδας μας κλείνοντας τοὺς Ναοὺς γιὰ τοὺς πιστούς… Οὔτε φέτος μπῆκε στὸν κόπο νὰ σερβίρει κάποιο ἄλλο ψέμα διότι ἡ Συνοδικὴ Ἀπόφαση τῆς Διαρκοῦς Ἱερὰς Συνόδου τῆς 20.4.21 τάραξε τὶς συνειδήσεις ἀρχιερέων, ἱερέων, μοναχῶν καὶ πιστῶν.

Διαβαστε εδω: https://trelogiannis.blogspot.com/2021/04/blog-post_105.html?m=1

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2373

Μεγάλη Τετάρτη βράδυ
28 Ἀπριλίου 2021
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η προδοσια

«Τότε πορευθεὶς εἷς τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Ἰούδας Ἰσκαριώτης, πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς εἶπε· Τί θέλετέ μοι δοῦναι, καὶ ἐγὼ ὑμῖν παρα­δώσω αὐτόν; Οἱ δὲ ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια» (Ματθ. 26,14-15)

Πινακοθήκη, ἀγαπητοί μου, μὲ εἰκόνες πολ­λῶν προσώπων, ὠνόμασαν κάποιοι τὴν ἁ­γία Γραφή. Δύο ὅμως μορφὲς ἀπὸ αὐτὲς παρουσι­άζουν μεταξύ τους τὴν πιὸ ζωηρὴ ἀντίθεσι· ἡ μορφὴ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ δίπλα της ἡ μορφὴ τοῦ Ἰούδα· δηλα­δὴ τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι, ἡ ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, ἡ ἀ­πόλυτη ἀρετὴ δίπλα στὴ μεγαλύτερη κακία.

* * *

Ὁ Ἰούδας εἶνε ἡ πιὸ σκοτεινὴ μορφή, τὸ ὄ­νομά του προκαλεῖ φρίκη σὲ κάθε πιστό.
Ἀπὸ τοὺς μαθητὰς τοῦ Κυρίου αὐτὸς εἶνε ὁ μόνος ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἰ­­ουδαία, ἀπὸ τὴν Καριώθ, ἐξ οὗ καὶ Ἰσκαριώτης. Οἱ ἄλλοι μαθηταὶ ἦταν ἁπλοϊκοὶ Γαλιλαῖοι ψαρᾶδες, αὐτὸς πολὺ δι­αφορε­τικὸς χαρακτήρας.
Ὁ Κύρι­ος κάλεσε καὶ αὐτὸν στὸ ἀποστολι­κὸ ἔρ­γο. Στὴν ἀρχὴ ἦταν πιστός. Τ᾽ ἄφησε ὅλα κ᾽ ἔγινε μέλος τοῦ ἱεροῦ ὁμίλου. Τὸν ἐμπιστεύ­ονταν ὅλοι· τοῦ εἶχαν πα­ραδώ­σει τὸ «γλωσσό­κομον» (Ἰω. 12,6· 13,29), τὸ κοι­νὸ ταμεῖο. Φαινόταν τίμιος, δὲν εἶχε δείξει τίποτα ὕποπτο.
Μὰ στὴν καρδιά του ἔ­βοσκε σκουλήκι, κρυβό­ταν κακία, ποὺ τελικὰ γιγαντώθηκε καὶ τὸν ἔ­πνιξε· ἦταν ἡ ἰδιοτέλεια, ποὺ ἐκδηλώθηκε ὡς φι­λαργυρία. Καθὼς διαχειριζόταν χρήματα, ἑλ­κύ­στη­κε, ἔγινε ἐραστὴς τοῦ χρήματος. Τοῦ ἦρ­θε πο­νη­ρὸς λογισμὸς – ἔτσι δὲν ἀρ­χίζουν ὅλα τὰ ἐγ­κλή­ματα; Ὁ λογισμὸς τοῦ ἔλεγε· Ὑπηρετεῖς ὅ­λους, κακὸ εἶνε νὰ κρα­τήσῃς κάτι γιὰ τὸν ἑαυτό σου;… Ὑπέκυψε στὸν πειρα­σμό, ἄρχισε νὰ κλέ­βῃ. Τὸ λέει τὸ Εὐ­αγγέλιο· «κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσό­κομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν» (ἔ.ἀ.).
Ἔκλεβε ὁ Ἰούδας κάθε μέρα. Καὶ ἡ συνήθεια ἔγινε πάθος, τὸν κυρίευσε. Καὶ ἡ φιλαργυρία μέρα μὲ τὴ μέρα σκλήρυνε τὴν καρδιά του.
Ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ τὸ πάθῃ αὐτό; Ποῦ βρισκόταν, παρακαλῶ; ἀνάμεσα σὲ ἐμπόρους καὶ χρη­ματιστάς; ἢ ἀνάμεσα σὲ ἀρχιερεῖς ποὺ ἐμ­πορεύονται τὴ θρησκεία; ἢ ἀνάμεσα σὲ φιλοσόφους ποὺ πουλᾶνε σοφία ἀντὶ ἀμοιβῆς; Ὄχι. Βρισκόταν μέσα σὲ περιβάλλον ποὺ ὅλα τὸν ἀ­πέ­τρεπαν ἀπ᾽ τὸ καταραμένο πάθος. Ἀπὸ τὸν Δι­δάσκαλό του ἄκουγε· «Μὴ κτήσησθε χρυ­σὸν μηδὲ ἄργυρον μηδὲ χαλκόν…» (Ματθ. 10,9). Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2372

Μεγάλη Τρίτη βράδυ
27 Ἀπριλίου 2021

Υμνος στη μετανοια

«Κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας» (δοξ. αἴν. Μ. Τετ.)

Ὁ χρόνος, ἀγαπητοί μου, ἔχει 52 ἑβδομάδες· ἀπ᾽ ὅλες ὅμως ξεχωρίζει μία, ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, μὲ τὰ σεπτὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πένθιμα χτυποῦν οἱ καμ­­πάνες τῆς Ὀρθοδοξίας, στὰ μαῦρα ντυμέ­­νοι οἱ ἱερεῖς, σβηστὰ τὰ φῶτα, καὶ στὸ σκοτά­δι ἀ­κού­γεται «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρ­χεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…». Ὅποιος δὲν συγ­κι­νεῖ­ται δὲν θά ᾽νε ἄν­θρωπος, θά ᾽νε πιὸ σκλη­ρὸς κι ἀπὸ τὶς πέτρες τοῦ Γολγοθᾶ. Τί νὰ πῇς καὶ γι᾽ αὐ­τοὺς ποὺ καὶ τὶς ἅ­γιες αὐτὲς ἡμέρες τρέχουν σὲ δι­ασκεδάσεις, δὲν νηστεύουν οὔτε Μεγάλη Παρασκευή; τί νὰ πῇς γιὰ ᾽κείνους ποὺ καὶ τώρα ἀκόμα ἀνοίγουν τὸ βρωμερό τους στόμα καὶ βλαστη­μοῦν τὰ θεῖα;!
Ἀπόψε ὅμως, Μεγάλη Τρίτη, παρατηρεῖται μιὰ κίνησι στὶς ἐκκλησίες· τρέχουν πολλοὶ ν᾽ ἀκούσουν τὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς, ποὺ ψάλλεται στοὺς ναοὺς τῶν ὀρθοδόξων.

* * *

Ποιά εἶνε ἡ Κασσιανή; Ἔζησε στὸ Βυζάντιο τὸν ἔνατο (9ο) μετὰ Χριστὸν αἰῶνα. Ἦταν κορίτσι ἀπὸ ἐκλεκτὴ οἰκογένεια καὶ ἔ­λαμπε ἀπὸ ὀμορφιά. Δὲν φτάνει, βέβαια, μόνο αὐτό.
Μία καλλονή, ἂν δὲν ἔχῃ καὶ ψυχικ­ὸ κάλλος, εἶνε ἄσχημη. Αὐτὰ δὲν εἶνε δικά μου λόγια, εἶ­νε ῥητὸ τῆς ἁγίας Γραφῆς, ἡ ὁ­ποία δὲν ξέρει ψευτο­ευ­γένειες, «λέει τὰ σῦκα – σῦκα καὶ τὴ σκά­­φη – σκάφη». Ξέρετε λοιπὸν πῶς παρομοι­ά­ζει ἡ Γραφὴ μιὰ ὄμορφη ἀλλὰ κακόψυχη γυναῖ­­κα; Μοιάζει, λέει, μὲ γουρούνα ποὺ τῆς κρέ­μασαν στὴ μύτη σκουλαρίκι (βλ. Παρ. 11,22). Ὑ­πάρχει πιὸ ἀλ­λόκοτο πρᾶγμα; Τέτοια εἶνε ὅ­ποια ἔχει ὀμορφιὰ μὰ δὲν ἔχει ἠθική. Αὐτὰ λέει ἡ Γραφή, κ᾽ ἐγὼ δὲν θὰ γίνω εὐγενέστερος ἀπὸ τὴ Γραφή, ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2371

Μεγάλη Δευτέρα βράδυ (Ματθ. 22,15 – 23,39)
26 Ἀριλίου 2021

Αυτοκριτικη με τον Δεκαλογο

«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί…» (Ματθ. 23,13 κ.ἑ.)

Ἀπόψε, ἀγαπητοί μου, ἐνῷ εἶνε βράδυ, τελεῖται ὁ ὄρθρος τῆς Μεγάλης Τρίτης. Ἂς τ᾽ ἀκούσουν αὐ­τὸ οἱ παλαιοημερολογῖται –ποὺ τοὺς συμπα­θῶ–, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὸ δικαίω­μα ν᾽ ἀλ­λά­ζ­ῃ τὸ χρό­νο, ὥστε νὰ παρακολουθή­σῃ τὴν ἀκολουθία αὐτὴ κι ὁ ἐρ­γατικὸς κόσμος.
Στὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε (βλ. Ματθ. 22,15 – 23,39) ἡ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ μας δι­αφέ­ρει ἀπὸ τὴν ἤρεμη διδακτική, ποὺ ἑλκύει κάθε ἀκροατή. Ἐδῶ ἀλλάζει ὕ­φος. Νομίζεις πὼς ἀ­στράφτει καὶ βροντᾷ ὁ οὐρανός, πέφτουν ἀ­στροπελέκια. Ἐναντίον τίνων; Τῶν φαρισαίων.
Οἱ φαρισαῖοι γνώριζαν κ᾽ ἑρ­μήνευαν τὸ μωσαϊκὸ νόμο, τηροῦσαν τοὺς τύπους, νήστευαν, προσεύχονταν, εἶχαν τὰ κρά­­σπεδα τῶν ἐνδυμά­των τους μέχρι κάτω, παρουσιάζονταν ὡς ἅγιοι. Ἦταν ὅμως; Κάθε ἄλλο· ἦταν ὑποκριταί, κίβδηλ­α νομίσματα, κ᾽ ἔτσι ἀπατοῦσαν τὸ λαό.
Ἐναντίον τους στρέφεται ἐδῶ ὁ Χριστός μας μὲ γλῶσσα – φραγγέλλιο, καὶ λέει· «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί…» (ἔ.ἀ. 23,13-29). Τὰ ἀστροπελέκια εἶνε ὀχτώ.
Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε; Ἄλλοτε τὰ ἑρμήνευα καὶ τὰ ἐ­­φάρ­μοζα σὲ ὡρισμένες κατη­γορί­ες. Ἕ­να «οὐ­αί» εἶπα θυμᾶμαι στὸ Μεσολόγγι ἐναν­τίον τῶν ἱε­ρέων – τί θύελλα προκά­λεσε! Ἄλλα εἶπα ἐναντίον τῶν θεολόγων, τῶν ἀρχιερέων, τῶν βασιλέων, τῶν δασκάλων – καθηγητῶν, τῶν βουλευτῶν, πολιτευτῶν κ.λπ.. Τώρα ἀλλάζω. Θὰ κάνω τὸν ἔλεγχο ὄχι ἐναντίον τῆς ἄλφα ἢ βῆ­τα τάξεως – παρατάξεως, ἀλλὰ γενικό. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1571

Μεγάλη Δευτέρα
Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιωτου

Ωρες της Μεγαλης Εβδομαδος

ΔΟΞΑ τῷ Θεῷ φθάσαμε στὴν ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Τὸ αἰσθανόμεθα;
Γιατί ἆραγε ἡ ἑβδομάδα αὐτὴ ὀνομάζεται Μεγάλη; 168 ὧρες ἔχει κάθε ἑβδομάδα τοῦ ἔ­τους, 168 ὧρες ἔχει καὶ ἡ ἑβδομάδα αὐτή. Γιατί τότε τὴν ὀνομάζουμε Μεγάλη; Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε, ἂς σκεφτοῦμε τὰ ἑξῆς.

* * *

Ὁ χρόνος, ἀδελφοί μου, αὐτὸς καθεαυτὸν δὲν ἔχει ἀ­ξία. Ἂν π.χ. κάποιος βρεθῇ μέσα στὴ Σαχάρα, καὶ χίλια χρόνια ἂν ζοῦσε ἐκεῖ, δὲν θὰ εἶχε τίποτα ἀξιόλογο νὰ θυμηθῇ. Ὁ χρόνος μοιά­­ζει μ᾽ ἕνα λευκὸ ἄγραφο χαρτί, ποὺ ἀποκτᾷ ἀ­ξία ὅταν γράψῃς κάτι σ᾽ αὐτό, ὅταν γεμίσῃ μὲ κείμενο. Ἔτσι καὶ ὁ χρόνος· ἀποκτᾷ ἀξία ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ θὰ γίνουν στὸ δι­άστημά του.
Πάρτε γιὰ παράδειγμα ἕναν ἄνθρωπο ἄνω τῶν 60 ἐτῶν, ποὺ ἔχει δεῖ πολλὰ στὴ ζωή του. Ἂν τὸν ρωτήσετε, ποιές εἶνε οἱ σπουδαιότερες ὧρες τῆς ζωῆς του, τί θὰ πῇ; Κάθε θνητός, καὶ ὁ πιὸ ἄσημος, ἔχει ὡρισμένες στιγμὲς ποὺ γι᾽ αὐτὸν ἀποτελοῦν σταθμούς. Τέτοιοι στα­θμοὶ εἶ­νε ἡ ὥρα τῆς γεννήσεώς του, τὰ γενέθλια· ἡ ὥρα τοῦ γάμου του· ὅταν γεννήθηκε τὸ πρῶ­το του παιδί, ἡ «χαρὰ ὅτι ἐγεννήθη ἄν­θρωπος εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. 16,21)· ἡ ὥρα ποὺ πῆ­ρε τὸ δίπλωμά του, κ.λ.. Ἂν κάποιος ἀκολου­­θήσῃ τὸ πρόγραμμα τῶν ἐπικουρείων, τὸ «Φά­γω­μεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13. Α΄ Κορ. 15,32), καὶ ἑκατὸ χρόνια νὰ ζήσῃ, τίποτα δὲν θὰ εἶνε ἀξιόλογο. Στὰ μέρη τῆς Δωρίδος καὶ ἀλλοῦ εἶχα ἀκούσει ὅτι στὶς γιορ­­τές τους εὔχονται ὁ ἕνας στὸν ἄλλο «κορακοζώητος», νὰ ἔχῃ δηλαδὴ τὰ χρόνια τοῦ κόρακα ποὺ ζῇ διακόσα χρόνια. Τί τὸ ὄφελος ὅ­μως; Ὁ κόρακας τὸ μόνο ποὺ κάνει εἶνε νὰ φω­­­νά­ζῃ κρά, κρά. Ἐνῷ τὸ ἀηδόνι, μπορεῖ νὰ ζῇ δυὸ – τρία χρόνια μόνο, ἀλλὰ γεμίζει τὸ δάσος μὲ τὴ με­λῳδία του. Προτιμότερο νὰ εἶ­σαι ἀηδονάκι καὶ νὰ γεμίζῃς τὴ ζωὴ μὲ ὡραῖα ᾄ­σματα, παρὰ κοράκι καὶ νὰ βγάζῃς μόνο ἄγρι­ες κραυγές. Καὶ σήμερα δυστυχῶς οἱ πολλοὶ ἔγιναν κόρακες τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ Νῶε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2370

Κυριακὴ Βαΐων
25 Ἀπριλίου 2021 βράδυ
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιωτου

Εισαγωγη στη Μεγαλη Εβδομαδα

Φτάσαμε, ἀγαπητοί μου, στὸ τέλος τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Στὸ διάστημα αὐ­τὸ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς κάλεσε νὰ προε­τοιμαστοῦμε γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὸ Πάσχα. Ὁ Θεὸς ξέρει πόσες ψυχὲς ἑτοιμάστηκαν, ἄφησαν τὸ βασίλειο τοῦ σκότους καὶ μπῆ­καν στὸ βασίλειο τοῦ φωτός, μὲ δάκρυα καθαρ­τικὰ ὅ­πως τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας.
Τώρα μπαίνουμε στὴν ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑ­βδομάδα. Τὴ λέμε Μεγάλη ὄχι γιατὶ δι­αρκεῖ χρονικῶς περισσότερο ἀπὸ τὶς ἄλλες ἑβδομά­­δες τοῦ ἔτους, ἀλλὰ ἐπειδὴ τὰ γεγονότα τῆς ζω­ῆς τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἑορτάζουμε κατ᾽ αὐ­τὴν εἶνε τρισμέγιστα. Τώρα ἔρ­χεται στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἡ συγκλονιστικὴ ἐ­­κείνη ὥρα γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος εἶπε· «Πάτερ, σῶ­σόν με ἐκ τῆς ὥρας ταύτης. ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἦλ­θον εἰς τὴν ὥραν ταύτην» (Ἰω. 12,27)· εἶνε ἡ ὥρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ σταυρὸ θ᾽ ἁπλώσῃ ματωμένα τὰ πανάχραντα χέρια του καὶ θὰ προσφέ­ρῃ θυσία τὸν ἑαυτό του γιὰ τὴ σωτηρία μας.
Ἂν κάποιος σωθῇ ἀ­πὸ ἔνα σωματικὸ κίνδυ­νο, μικρὴ εἶνε ἡ σωτηρία. Ἡ μεγάλη καὶ αἰώνια σωτηρία εἶ­νε αὐτὴ ποὺ μᾶς χάρισε τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ ὁ Κύριος· ὅτι «τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ …καθα­ρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰω. 1,7). Ἔτσι ἔκτοτε, διὰ τῆς θείας κοινωνίας, μετέχουμε στὴν αἰώνια σωτηρία, γινόμαστε μέτοχοι τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ σταυροῦ.
Ἀρχίζει λοιπὸν ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἢ –ἐ­πι­τρέψτε μου τὴν ἔκφρασι– ἀνοίγει κινηματογράφος. Δὲν πρόκει­ται γιὰ κινηματογράφο τοῦ διαβόλου· εἶνε πνευματικὸς κινηματογράφος, προβάλλει κάθε μέρα καὶ μία ἐξαίσια ταινία. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1064

Μέγα Σάββατο πρωῒ
18 Aπριλίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Θα επικρατηση η δικαιοσυνη

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν» (Ψαλμ. 81,8)

ΑΥΤΟΣ ὁ στίχος, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἀκούσατε πρὸ ὀλίγου νὰ ψάλλῃ ὁ ἱερεύς, ἐνῷ κρατοῦσε κάνιστρο καὶ σκορποῦσε σ᾿ ὅλο τὸ ναὸ φύλλα δάφνης, ὡς σύμβολα νίκης καί θριάμβου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶνε παρμένος ἀπὸ τὸ Ψαλτήρι. Ψάλλεται εἰδικῶς κατὰ τὴ λειτουργία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Δὲν ψάλλεται ἄλλοτε, μόνο σήμερα, μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, καὶ ἔχει κάποιο σκοπό. Ποιός λοιπὸν ὁ σκοπός; Ἔχει μεγάλη σημασία.
Ὁ στίχος αὐτὸς εἶνε τὸ προανάκρουσμα τῆς μεγάλης ἑορτῆς, ποὺ θά ἑορτάσουμε σὲ λίγο, τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θὰ μιλήσω ἁπλᾶ πάνω σ᾿ αὐτόν.

* * *

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…». Ποιητὴς τοῦ ψαλμοῦ αὐτοῦ εἶνε ὁ Δαυΐδ· αὐτὸς ἔφτειαξε τὸ στίχο αὐτό. Λυπᾶται ὁ Δαυΐδ. Γιατί; Διότι βασιλεύει ἡ ἀδικία.
Λυπᾶται ὁ Δαυΐδ, γιατὶ διαβάζοντας τὴν ἱστορία βλέπει, ὅτι στὸν κόσμο αὐτὸν βασιλεύει ὄχι ἡ δικαιοσύνη ἀλλὰ ἡ ἀδικία, ὄχι ἡ ἀλήθεια ἀλλὰ τὸ ψεῦδος, ὄχι ἡ ἀγάπη ἀλλὰ τὸ μῖσος, ὄχι τὸ φῶς ἀλλὰ τὸ σκότος· δὲ᾿ βασιλεύει ὁ Χριστός, ἀλλὰ βασιλεύει ὁ σατανᾶς. Τὸν Ἄβελ, ποὺ ἦταν σὰν τὸ ἀρνί, τὸν σκότωσε ὁ ἀδελφός του ὁ Καΐν. Ὁ Ἰωσήφ, ποὺ ἦταν τὸ πιὸ διαλεχτὸ παιδὶ τῆς οἰκογενείας, πουλήθηκε καὶ κλείστηκε μέσ᾿ στὴ φυλακή, ἐνῷ οἱ μὲν ἀδελφοί του ζοῦσαν ἀμέριμνοι, ἐκείνη δὲ ἡ αἰσχρὰ γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ, ποὺ μὲ τὰ ψέματά της ἔγινε ἡ αἰτία νὰ φυλακισθῇ, γλεντοκοποῦσε μὲ τοὺς ἐρωμένους της.
Λυπᾶται ἀκόμα ὁ Δαυΐδ, γιατὶ καὶ στὴ ζωή, στὸ σύγχρονο κόσμο, βλέπει τὴν ἀδικία. Βλέπει νὰ τυραννιοῦνται οἱ φτωχοὶ ἀπὸ τοὺς πλουσίους, οἱ ἀδύνατοι ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς, οἱ ἀμόρφωτοι ἀπὸ τοὺς μορφωμένους, οἱ χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ ἀπὸ τοὺς πλεονέκτας καὶ ἅρπαγας, ποὺ παίρνουν τὸ ψωμὶ ἀπ᾿ τὸ στόμα.
Λυπᾶται, στενοχωριέται, καὶ ἐκφράζει τὸ παράπονο· Θεέ μου, κοιμᾶσαι; δὲν τὰ βλέπεις αὐτὰ ποὺ γίνονται ἐδῶ κάτω στὴ γῆ; Ξύπνα, Θεέ μου, «κρῖνον τὴν γῆν» (Ψαλμ. 81,8). Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1578

Μεγάλη Παρασκευὴ πρωὶ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη

Η προδοσια τωρα

«Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἰούδα, φιλήματι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως;» (Λουκ. 22,48)

ΑΠΟ ὅλα τὰ πρόσωπα τοῦ θείου δράματος, ἀ­γαπητοί μου, ἐκεῖνο ποὺ ἀφήνει τὴν πιὸ ἀλγεινὴ ἐντύπωσι εἶνε ὁ Ἰούδας. Δυστυχῶς ὅμως, ἐνῷ ἐ­κεῖνος τελείωσε τότε κατὰ τρόπο οἰκτρό, οἱ Ἰοῦδες δὲν λείπουν μέχρι σήμερα. Ὁ Ἰούδας τρόπον τινὰ ἵδρυσε «σχολὴ» καὶ πολλοὶ μαθαίνουν νὰ παίζουν τὸ ῥόλο του σὲ ὅλα τὰ ἐπί­πεδα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Σᾶς παρουσιάζω μερικὲς εἰκόνες.

* * *

Ἕνας σύγχρονος Ἰούδας εἶνε αὐτὸς ποὺ ἐμ­φανίζεται πρῶτα – πρῶτα στὸν κύκλο τῆς φι­λίας. Γνώρισες κάποιον καὶ λές· Σπουδαῖος ἄνθρωπος! πόσο γλυκὰ μιλάει, τί ἀγάπη δείχνει, τί δῶρα δίνει! Τὸν ἀγαπᾷς παραπάνω κι ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὸν ἀδερφό σου. Τὸν ἐμ­πι­στεύεσαι, τοῦ ἀνοίγεις τὴν καρδιά σου, τοῦ λὲς τὰ μυστικά σου. Καὶ ξαφνικὰ αὐτὸς ὁ φίλος γί­νε­ται ἐχθρός. Γνωρίζω κάποιον ποὺ ἔπαθε συγ­­κοπὴ καρδίας, ὅταν στὸ δικαστήριο εἶδε ὡς μάρτυρα κατηγορίας ἐναντίον του – ποιόν; τὸν φίλο του. Ἰούδας λυμαίνεται τὸν ἱερὸ δεσμὸ τῆς φιλίας κι ὁ ἄνθρωπος ἀπογοητεύεται.
⃝ Ὁ ἄλλος ἱερὸς κύκλος, τὸν ὁποῖο ἁγίασε ὁ Χριστὸς κάνοντας τὸ πρῶτο θαῦμα στὴν Κα­νὰ τῆς Γαλιλαίας, εἶνε ἡ οἰκογένεια. Βλέπεις, ἐσὺ ὁ νέος μιὰ νέα, σὲ μαγεύει μὲ τὴν ὅλη ἐμ­φάνισί της, καὶ τὴ βάζεις στὴν καρδιά σου. Τῆς παραδίδεσαι. Τὴν ἀγαπᾷς παραπάνω ἀπὸ τὴ μάνα σου. Καὶ τέλος τὴ στεφανώνεσαι, καὶ νιώθεις ὅτι πλέεις σὲ πελάγη εὐτυχίας. Ἀλλὰ κάποια στιγμὴ ἀνακαλύπτεις ὅτι ἡ γυναίκα αὐ­τή, ποὺ νόμισες ὅτι θὰ μείνῃ κοντά σου ἄγ­γελος συμπαραστάτης, ἐνῷ σὲ ἀγκαλιάζει καὶ σὲ γεμίζει φιλιά, τὴν ἴδια ὥρα σὲ προδίδει. Νά κ᾽ ἐδῶ ὁ Ἰούδας στὸν κύκλο τῆς οἰκογενείας. Κι ὅ,τι εἶπα γιὰ τὴ γυναῖκα τὸ λέω καὶ γιὰ τὸν ἄντρα, ποὺ κι αὐτὸς ὑποκρίνεται πὼς ἀγαπᾷ τὴ γυναῖκα του ἀλλὰ κατ᾿ οὐσίαν τὴν ἀπατᾷ, χειρότερα μάλιστα ἀπὸ ὅ,τι ἐκείνη τὸν ἄντρα. Read more »

Περίοδος Γ΄- Ἔτος ΙΣΤ΄
Ἀριθμ. φύλλου 677

Μεγάλη Παρασκευὴ
17 Ἀπριλίου 2020 (1999)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Το αντιδοτο του πονου

«Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. 16,33)

Τὰ λόγια αὐτά, ἀδελφοί μου, εἶνε οἱ ἀποχαι­ρετιστήριες λέξεις τοῦ Χριστοῦ στὸ τέλος τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Ὁ τόνος τῆς φωνῆς του μελαγχολικός· Ὕστερα ἀπὸ ᾽μένα θὰ δοκιμά­σε­τε θλίψεις σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο, ἀλλὰ θάρρος!
Πράγματι, ἂν κάποιος πόνεσε πολὺ καὶ μπο­ρῇ νὰ ὀνομασθῇ ἄνθρωπος τοῦ πόνου, εἶνε ὁ ἐσταυρωμένος Υἱὸς τῆς Παρθέ­νου. Δὲν νική­θηκε ὅμως ἀπ᾽ τὸν πόνο καὶ τὴ θλῖψι. «Θαρσεῖ­τε», λέει, «ἐγὼ νίκησα τὸν κόσμο» (Ἰω. 16,33).

* * *

Ἡ ζωὴ τοῦ Θεανθρώπου, ἀπ᾽ τὴ στιγμὴ ποὺ γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος σ᾿ ἕνα σταῦλο μέχρι ποὺ εἶπε τὸ «Τετέλεσται» στὸ σταυρό (Ἰω. 19,30), ἦ­ταν ζυμωμένη μὲ τὸ δάκρυ, τὸν πόνο, τὴ θλῖψι.
Ἕνα βλέμμα στὴ ζωή του. Ἐκεῖ στὸ βρώμικο σπήλαιο ἡ ἁγία του Μητέ­ρα τὸν τοποθέ­τησε στὴ φάτνη τῶν ἀλόγων. Νήπιο καταδιώχθη­κε ἀπ᾽ τὸν Ἡρώδη κ᾽ ἔφυγε πρόσ­φυγας στὴν Αἴ­­γυπτο. Ἔζησε σὰν ὁ φτωχότερος ἄνθρωπος. Οἱ ἀνώτερες τάξεις τὸν περιφρο­νοῦσαν. Τὸν θεωροῦσαν ὡς τὸν «υἱὸν τοῦ τέκτονος», τοῦ μαραγκοῦ (Ματθ. 13,55). Ὑβρίστηκε καὶ διαβλήθηκε ὅσο κανείς ἄλλος. Αὐτός, ποὺ ἦταν ἀμόλυν­τος καὶ εἶπε «Τίς ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰω. 8,46), ὠ­νομάστηκε «φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτω­λῶν» (Ματθ. 11,19). Αὐτός, ποὺ ἀγάπησε τὸ λαὸ ὅσο κανένας ἄλλος καὶ ἀγκάλιασε τοὺς πονεμένους καὶ περιφρονημένους, ὠνομάστηκε λαοπλάνος, δημαγωγός, ἀπατεώνας, ἀγύρτης. Αὐτός, ὁ Βασιλεὺς τῶν ἀγγέλων, ἀπὸ τοὺς φα­ρισαίους ὠνομάστηκε –Θεέ μου, συγχώρεσέ με– δαιμονισμένος (βλ. Ματθ. 11,18. Λουκ. 7,33). Αὐτόν, ποὺ ἡ διάνοιά του ἦταν ἥλιος φωτίζων τὸν κόσμο, οἱ ἐχθροί του τὸν εἶπαν τρελλό (βλ. Ἰω. 10,20). Κανέ­νας δὲν συκοφαντήθηκε ὅσο ὁ αὐτός. Μπορεῖτε νὰ φανταστῆτε λοιπόν, τί θλῖψι δοκίμαζε ὅταν ἄκουγε τὰ ψέματα, τὶς διαβολές, τὶς συ­κοφαντίες, τὶς διαστρεβλώσεις!…
Δὲν ἦταν ὅμως μόνο αὐτὲς οἱ θλίψεις του· ὑπῆρχαν καὶ χειρότερες. Καὶ αὐτὲς προέρχον­­ταν ἀπὸ τὸν κύκλο τῶν μαθητῶν του. Ὤ αὐτοί! Δὲν τὸν καταλάβαιναν καθόλου· ἄλ­λα ἔλεγε ἐκεῖνος, ἄλλα ἐννοοῦσαν αὐτοί. Ὁ νοῦς τους χαμηλά, ἡ σκέψι τους πεζή, τὰ αἰτήματά τους γήινα. Γι᾿ αὐτὸ τοὺς εἶπε· «Οὐκ οἴδατε τί αἰ­τεῖσθε» (ἔ.ἀ. 20,22). Ὁ ἕνας τὸν πούλησε γιὰ 30 ἀρ­γύρια, ὁ ἄλλος (ὁ Πέτρος) τὸν ἀρνήθηκε μπρο­στὰ σὲ μιὰ ὑπηρέτρια καὶ μὲ ὅρκο, «Οὐκ οἶδα τὸν ἄν­θρω­πον» (ἔ.ἀ. 26,74). Τέλος τὴν ὥρα τοῦ πάθους ἔφυγαν ὅλοι κ᾽ ἔμεινε μόνος, μονώτατος, ἐκεῖ στὸ Γολγοθᾶ, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου.

* * *

Ὁ Χριστὸς ἔπαθε ὄχι γιὰ δικά του ἁμαρτήμα­τα. Τὸ ὡμολόγησε κι ὁ Πιλᾶτος, ὅτι εἶνε ἀθῷ­ος καὶ «οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκει ἐν αὐτῷ» (Ἰω. 18,38). Ὁ Χριστὸς ἔπαθε γιὰ τὰ δικά μας ἁμαρτήματα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΘ΄,  Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 869

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ
16 Ἀπριλίου 2020
Το[υ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

«Ιδε ο ανθρωπος»

«Καὶ λέγει αὐτοῖς (ὁ Πιλᾶτος)· Ἴδε ὁ ἄνθρωπος» (Δ΄ εὐαγγέλιο – Ἰω. 19,6)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε πολὺ δύσκολο νὰ μιλήσῃ κανείς. Τὸ μεγαλεῖο τοῦ Ἐ­σταυ­ρωμένου οὔτε οἱ γλῶσσες τῶν ἀγγέλων εἶνε ἱκανὲς νὰ τὸ ὑμνήσουν. Ἀλλὰ θὰ προσπαθήσω μὲ τὴ φτωχή μου γλῶσσα νὰ παρουσιάσω μιὰ πτυχὴ ἀπὸ τὸ θεῖο δρᾶμα.

* * *

Εἴδαμε στὰ εὐαγγέλια, ὅτι ὁ ὄχλος μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Ἰούδα ἔφθασε στὴ Γεθσημανῆ. Παραβιάζοντας τρόπον τινὰ τὸ οἰκογενειακὸ ἄσυλο τοῦ Χριστοῦ, μπῆκαν μέσα στὸν κῆπο, τὸν συνέλαβαν ἐνῷ προσευχόταν, τὸν ἔδεσαν, καὶ σὰν κακοῦργο τὸν ὡδήγησαν στοὺς ἀρ­χιερεῖς Ἄννα καὶ Καϊάφα.
Ἦταν μεσάνυχτα. Στὸ παλάτι τοῦ Ἄννα οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ἔκαναν συμβούλιο καὶ κατηγοροῦσαν τὸ Χριστό. Ἔλεγαν, ὅτι καταλύει τὸ Σάββατο, ὅτι θέλει ν᾿ ἀνατρέψῃ τὸ καθεστὼς καὶ νὰ γκρεμίσῃ τὸ ναὸ τοῦ Σολο­μῶντος, ὅτι βλασφημεῖ τὸ Θεό. Καὶ ἔβγαλαν καταδικαστικὴ ἀπόφασι εἰς θάνατον. Ἡ ἀπόφασι ὅμως αὐτὴ θὰ ἦταν ἄκυρη, ἂν ὁ ἡγεμόνας τῆς Παλαιστίνης δὲν ἔβαζε ὑπογραφή. Γι᾿ αὐτό, πρὶν ἀκόμη ξημερώσῃ ἡ Παρασκευή, τὸν ἔφεραν στὸ πραιτώριο τοῦ Πιλάτου.

Read more »

ΜΗΝ ΑΝΟΙΓΕΤΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΤΡΟΠΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ & ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ.
ΑΝΟΙΞΤΕ & ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ & ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ.

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2283

Μεγάλη Τρίτη βράδυ
14 Ἀπριλίου 2020
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Στην κλιμακα του ερωτος!

«Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας» (δοξ. ἀποστ. αἴν. Μ. Τετ.)

Ἀπόψε πολλοὶ ἔρχονται στὸ ναὸ γιὰ τὸ τρο­πάριο τῆς Κασσιανῆς. Οἱ ὕμνοι τῆς Ἐκ­κλησίας ὅμως δὲν ἔγιναν, ἀγα­πητοί μου, μόνο γιὰ νὰ εὐχαριστοῦν τὰ αὐτιά μας· κάθε ὕμνος εἶνε ἕνα σύντομο κήρυγμα, ποὺ προσφέρεται ὄχι σὲ πεζὸ λόγο ἀλλὰ σὲ ποιητικὴ μορφή.
Τὸ τροπάριο ἀναφέρεται στὸ περιστατικὸ τῆς ἀλείψεως τοῦ Κυρίου μὲ μύρο ἀπὸ μία γυναῖκα τὶς παραμονὲς τῶν ἀ­χράντων παθῶν (βλ. Ματθ. 26,6-13. Μᾶρκ. 14,3-9). Εἶνε ἀριστούργημα, διαμάντι τῶν ποιημάτων τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Ὁ ποιητὴς δὲν εἶνε ἄντρας· εἶνε μία γυναίκα, ἡ Κασσιανή. Ἔζησε σὲ ἐποχὴ ποὺ τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα συγ­κι­νοῦσε τὶς εὐγενι­κὲς καρδιὲς καὶ ἔ­φερνε δάκρυα στὰ μάτια. Ἔ­ζησε τὸν καιρὸ τοῦ Βυζαντίου, καὶ εἶνε γνωστὴ ἡ ἀ­φορ­­μὴ γιὰ νὰ γράψῃ τὸ ποίημα αὐτό.
Ἡ Κασσιανὴ ἦταν μία ἀπὸ τὶς νεάνιδες ποὺ παρουσιάστηκαν τὸ 830 μ.Χ. στὰ ἀνά­κτορα, γιὰ νὰ διαλέξῃ ἀπ᾽ αὐτὲς τὴν σύζυ­­γό του καὶ μέλλου­σα βασίλισσα ὁ νεα­ρὸς αὐτοκράτωρ Θεόφιλος (829-842 μ.Χ.). Στὴν αἴ­θουσα τοῦ Τρικλίνου εἶ­χε συγκεν­τρω­θῆ ὅ,τι ἐκλεκτὸ εἶχε νὰ παρουσιάσῃ ὁ γυναικεῖος κόσμος τῆς αὐτοκρατορίας. Οἱ κό­ρες ἐκεῖνες δὲν ἦταν μόνο καλλονὲς ἀπὸ πλευ­ρᾶς σωματικῆς ἐμφανίσεως – αὐτὸ θὰ θύμιζε καλ­λιστεῖα Χόλλυγουντ ποὺ καταδικάζου­με γιατὶ εὐτελίζουν τὴ γυναῖκα· ἦταν διαλεγμέ­νες μία πρὸς μία γιὰ τὸ πνευματικὸ κυρίως κάλ­λος καὶ τὴν ἀρετή τους. «Καλλιστεῖα» ὑψη­λοῦ ἐπιπέδου γίνονταν τότε στὰ ἀνάκτορα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2282

Μεγάλη Δευτέρα βράδυ
13 Ἀπριλίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ενας προβολευς ῥιπτει φως…

«Τὰ πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα ὡς φῶτα σωστικὰ ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ» (Μ. Δευτ., ὄρθρ. κάθ.)

Τὸ ἔτος, ἀγαπητοί μου, ἔχει 52 ἑβδομάδες. Ἀλλ᾽ αὐτὴ ἡ ἑβδομάδα ξεχω­ρίζει. Ὀνομάζε­ται Μεγάλη Ἑβδομάς. Γιατί ὀνομάζεται Μεγάλη; Μήπως ἔχει περισσότερες ἡμέρες ἀπὸ τὶς ἄλ­λες; Ὄχι, 7 ἡ­μέρες ἔχει κι αὐτή. Μήπως οἱ ἡμέρες της ἔ­χουν περισσότερες ὧρες; Ὄ­χι, 168 ὧ­ρες ἔχει κι αὐ­τή. Γιατί λοι­πὸν ὀνομάζεται Μεγάλη;
Μεγάλη ὀνομάζεται ὄχι διότι διαρκεῖ περισ­σότερο χρονικῶς, ἀλλὰ διότι τὰ γεγονότα ποὺ ἑορτάζει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία κατ᾽ αὐτὴν εἶνε μεγάλης, κοσμοϊστορικῆς σημασίας. Εἶ­νε γεγο­νότα ἀνώτερα μπορῶ νὰ πῶ ἀπὸ τὰ κοσμο­­­γονικὰ ἐ­κεῖ­να ποὺ ἔγιναν ὅταν ὁ Θεὸς δη­­μιούργη­σε τὸ σύμπαν μέσα σὲ 6 ἡμέρες. Τότε, πρὸ τῆς δημιουργίας, τί ὑ­πῆρχε; Ἡ ἁγία Γραφὴ λέει· «Ἡ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου». Καὶ μέσα στὸ σκοτά­δι ἀκούστηκε ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ «Γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς… Καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀ­νὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους»· καὶ τὸ μὲν φῶς τὸ ὠνόμασε ἡ­μέραν, τὸ δὲ σκο­τάδι τὸ ὠνόμασε νύκτα (Γέν. 1,3-5). Ὅπως λοιπὸν πρὸ τῆς δημιουργίας μέσα στὸ φυσικὸ σκοτάδι ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸ φῶς, ἔτσι καὶ πρὸ Χριστοῦ ὑπῆρχε ἕνα πνευματικὸ σκοτάδι καὶ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἦρ­θε στὸν κόσμο «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν» (Ἰω. 1,9), «δι­ότι φῶς (εἶνε) τὰ προ­σ­­τάγματα» τοῦ Χριστοῦ «ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9).
Ὁλόκληρη ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ εἶνε φῶς· φῶς ἡ γέν­νησί του, φῶς ἡ βάπτισί του, φῶς ἡ ζωή του στὴν ἔρημο, φῶς ἡ διδασκαλία του, φῶς τὰ θαύματά του. Ἀλλ᾽ ὅπως τὸ φῶς τοῦ ἥλιου δὲν προβάλλει ξαφνικὰ τὸ πρωὶ ἀλλ᾽ αὐξάνει σιγὰ – σιγὰ κι ὅταν ὁ ἥλιος μεσουρανεῖ τὸ μεσημέρι τότε πλέον βρίσκεται σὲ ὅλη του τὴν ἔντασι, ἔτσι καὶ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ· ἀφοῦ ἐ­πρόβαλε ἀμυδρὰ στὴ Βηθλεέμ, ἀνέβαινε καὶ ὑψωνόταν συνεχῶς, καὶ πότε ἔφθασε στὸ μεσουράνημά του; Στὸ Γολγοθᾶ! Ὅταν ὁ Χριστὸς ἔπασχε ἐπάνω στὸ σταυρό, τότε ἔλαμψε ὅ­σο ποτέ ἄλλοτε, σὰν ἥλιος ὑπέρλαμπρος. Ἐκεῖ, ὅ­ταν σὲ ὅλη τὴ γῆ ἔγινε «σκότος ἀπὸ ὥρας ἕ­κτης ἕως ὥρας ἐνάτης» (Ματθ. 27,45. Μᾶρκ. 15,33. Λουκ. 23,44), τὸ φῶς του ἔλαμψε στὸν ὑπέρτατο βαθμό.
Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ὀνομάζει τὰ ἄ­χραντα πάθη τοῦ Χριστοῦ «φῶτα», καὶ ψάλλει· «Τὰ πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα ὡς φῶ­τα σωστικὰ ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ» (Μ. Δευτ., ὄρθρ. κάθ.). Ἐὰν τὸ νόημα αὐτὸ χρειάζεται ἐξήγησι, ἂς τὸ ἀναλύσουμε τώρα κάπως πρα­κτικώτερα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1064

Μέγα Σάββατο πρωῒ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὺγουστινου

Θα επικρατηση η δικαιοσυνη

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν»
(Ψαλμ. 81,8)

ΑΥΤΟΣ ὁ στίχος, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἀκούσατε πρὸ ὀλίγου νὰ ψάλλῃ ὁ ἱερεύς, ἐνῷ κρατοῦσε κάνιστρο καὶ σκορποῦσε σ᾿ ὅλο τὸ ναὸ φύλλα δάφνης, ὡς σύμβολα νίκης καί θριάμβου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶνε παρμένος ἀπὸ τὸ Ψαλτήρι. Ψάλλεται εἰδικῶς κατὰ τὴ λειτουργία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Δὲν ψάλλεται ἄλλοτε, μόνο σήμερα, μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, καὶ ἔχει κάποιο σκοπό. Ποιός λοιπὸν ὁ σκοπός; Ἔχει μεγάλη σημασία.
Ὁ στίχος αὐτὸς εἶνε τὸ προανάκρουσμα τῆς μεγάλης ἑορτῆς, ποὺ θά ἑορτάσουμε σὲ λίγο, τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θὰ μιλήσω ἁπλᾶ πάνω σ᾿ αὐτόν.

* * *

«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…». Ποιητὴς τοῦ ψαλμοῦ αὐτοῦ εἶνε ὁ Δαυΐδ· αὐτὸς ἔφτειαξε τὸ στίχο αὐτό. Λυπᾶται ὁ Δαυΐδ. Γιατί; Διότι βασιλεύει ἡ ἀδικία.
Λυπᾶται ὁ Δαυΐδ, γιατὶ διαβάζοντας τὴν ἱστορία βλέπει, ὅτι στὸν κόσμο αὐτὸν βασιλεύει ὄχι ἡ δικαιοσύνη ἀλλὰ ἡ ἀδικία, ὄχι ἡ ἀλήθεια ἀλλὰ τὸ ψεῦδος, ὄχι ἡ ἀγάπη ἀλλὰ τὸ μῖσος, ὄχι τὸ φῶς ἀλλὰ τὸ σκότος· δὲ᾿ βασιλεύει ὁ Χριστός, ἀλλὰ βασιλεύει ὁ σατανᾶς. Τὸν Ἄβελ, ποὺ ἦταν σὰν τὸ ἀρνί, τὸν σκότωσε ὁ ἀδελφός του ὁ Καΐν. Ὁ Ἰωσήφ, ποὺ ἦταν τὸ πιὸ διαλεχτὸ παιδὶ τῆς οἰκογενείας, πουλήθηκε καὶ κλείστηκε μέσ᾿ στὴ φυλακή, ἐνῷ οἱ μὲν ἀδελφοί του ζοῦσαν ἀμέριμνοι, ἐκείνη δὲ ἡ αἰσχρὰ γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ, ποὺ μὲ τὰ ψέματά της ἔγινε ἡ αἰτία νὰ φυλακισθῇ, γλεντοκοποῦσε μὲ τοὺς ἐρωμένους της.
Λυπᾶται ἀκόμα ὁ Δαυΐδ, γιατὶ καὶ στὴ ζωή, στὸ σύγχρονο κόσμο, βλέπει τὴν ἀδικία. Βλέπει νὰ τυραννιοῦνται οἱ φτωχοὶ ἀπὸ τοὺς πλουσίους, οἱ ἀδύνατοι ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς, οἱ ἀμόρφωτοι ἀπὸ τοὺς μορφωμένους, οἱ χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ ἀπὸ τοὺς πλεονέκτας καὶ ἅρπαγας, ποὺ παίρνουν τὸ ψωμὶ ἀπ᾿ τὸ στόμα.
Λυπᾶται, στενοχωριέται, καὶ ἐκφράζει τὸ παράπονο· Θεέ μου, κοιμᾶσαι; δὲν τὰ βλέπεις αὐτὰ ποὺ γίνονται ἐδῶ κάτω στὴ γῆ; Ξύπνα, Θεέ μου, «κρῖνον τὴν γῆν» (Ψαλμ. 81,8).
Ὁ Δαυῒδ ὅμως, ὡς προφήτης, ἔβλεπε ὄχι μόνο τὰ περασμένα τῆς ἱστορίας, ὄχι μόνο τὰ τωρινὰ τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ τί θὰ συμβῇ στὸ μέλλον. (Ἐμεῖς δὲν ξέρουμε τί θὰ ξημερώσῃ αὔριο, τί μπορεῖ νὰ συμβῇ ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος μᾶς φωνάζει· «Γρηγορεῖτε» – Ματθ. 24,42. Είμεθα σὰν τὰ ὀρνίθια ποὺ βόσκουν στὸ λιβάδι καὶ ξαφνικὰ πέφτει τὸ γεράκι καὶ τ᾿ ἁρπάζει. Ἀλλὰ ὁ Δαυῒδ ὡς προφήτης ἔβλεπε κι ἄλλα πράγματα.) Ἔβλεπε, ὅτι ὕστερα ἀπὸ χίλια χρόνια πάνω στὴ γῆ θὰ γίνῃ τὸ πιὸ μεγάλο δυστύχημα, θὰ γίνῃ τὸ πιὸ μεγάλο ἔγκλημα, τὸ πιὸ μεγάλο ἀνοσιούργημα. Διότι πολλὰ ἐγκλήματα γίνανε στὸν κόσμο· ἀλλὰ τὸ πιὸ μεγάλο εἶνε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος – τί ἔκανε; ὁ ἄνθρωπος σκότωσε τὸ Θεό! Ναὶ τὸ Θεό, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο μὲ μορφὴ ἀνθρώπου, τὸν σκότωσε. Τὰ ἄλλα ἐγκλήματα, οἱ φόνοι ποὺ δικάζονται στὰ δικαστήρια, λέγονται ἀνθρωποκτονίες. Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶνε μόνο ἀνθρωποκτονία. Αὐτὸ λέγεται θεοκτονία, καὶ οἱ δρᾶσται λέγονται θεοκτόνοι. «Τῶν θεοκτόνων ὁ ἑσμός…», ἔψαλλε στὰ ἐπιτάφια τροπάρια ἡ Ἐκκλησία μας (μακαρισμοί). Μὲ τέτοιο ἔγκλημα ποὺ ἔκανε ὁ ἄνθρωπος τὰ χέρια του τὰ ἔβαψε στὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου. Ἔ, αὐτὸ πιὰ ἤτανε τὸ κορυφαῖο ἔγκλημα, ἡ πιὸ μεγάλη ἀδικία στὸν κόσμο. Τὸ εἶδε κι αὐτὸ ὁ Δαυῒδ προφητικῶς (βλ. Ψαλμ. 21ο κ.ἀ.). Read more »

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ βραδυ

1) «ΓΕΝΕΑ ΖΗΤΟΥΝΤΩΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ»

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1744

Μεγάλη Παρασκευὴ βράδυ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

2) ΕIΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

«Εἰρήνην Ἐκκλησίᾳ, λαῷ σου σωτηρίαν δώρησαι σῇ ἐγέρσει» (Γ΄ στ. ἐγκ.)

Ἀπόψε, ἀγαπητοί μου, ψάλλεται ὁ ὄρθρος τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Ἀπ᾽ ὅλη τὴν ἀ­κολουθία ξεχωρίζει ἕνα τμῆμα, ποὺ τὸ θαυμά­ζουν ἀκόμα καὶ οἱ ξένοι. Εἶνε ἕνα ἀριστούργημα τοῦ ἀθανάτου βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ, τὸν ὁ­ποῖο ἔ­χουμε λησμονήσει. Εἶνε ἕνα ποίημα, μιὰ συλ­λογὴ μικρῶν ποιημάτων μὲ ἰδιαίτερο ὄνομα, μία ἐκλεκτὴ ποιητικὴ συλλογὴ ποὺ ὀνομάζεται Ἐγκώμια. Εἶνε ἕνα μπουκέτο, μιὰ ἀνθοδέ­σμη, ποὺ τὰ λουλούδια του εἶ­νε διαλεγμένα ἕ­να – ἕνα ἀπὸ τὸ ἀπέραντο περιβόλι ποὺ ὀνομάζεται ἁγία Γραφή. Ἔχουν συν­τεθῆ στὴν ἀρ­χαία ἑλληνικὴ γλῶσσα· μόνο σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀ­θάνατη γλῶσσα μποροῦσαν νὰ γραφοῦν τέτοια ποιήματα.
Τὰ Ἐγκώμια εἶνε ἑκατὸ καὶ διαιροῦνται σὲ τρεῖς στάσεις. Ἀπόψε θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἑρμηνεύσουμε ἕνα ἀπὸ τὰ τελευταῖα ἐγκώμια τῆς τρίτης στάσεως, ἐκεῖνο ποὺ λέει·
«Εἰρήνην Ἐκκλησίᾳ,
λαῷ σου σωτηρίαν
δώρησαι σῇ ἐγέρσει».

* * *

Τί λέει τὸ ἐγκώμιο αὐτό; Ἐδῶ διακρίνουμε δύο ζεύγη λέξεων· τὸ ἕνα εἶνε «εἰρήνη» – «Ἐκκλησία» καὶ τὸ ἄλλο «λαὸς» – «σωτηρία». Μὲ τὸ πρῶτο ζεῦγος ὁ ἱερὸς ποιητὴς ἀπευ­θύνεται στὸν σταυρωθέντα Χριστὸ καὶ τὸν παρακαλεῖ, διὰ τῆς ἀναστάσεώς του ποὺ ἀκολου­θεῖ νὰ δώσῃ στὴν Ἐκκλησία τὴν εἰρήνη, καὶ μὲ τὸ δεύτερο νὰ χαρίσῃ στὸ λαό του τὴ σωτηρία.
⃝ Ἡ εἰρήνη εἶνε μιὰ λέξι τόσο ἀγαπητή. Ἂν κανεὶς συνέλεγε τὰ εἰρηνιστικὰ κηρύγματα ποὺ ἀκούγονται, θὰ σχημάτιζε ὁλόκληρη βιβλιοθήκη. Γιὰ εἰρήνη μιλοῦν ὅλοι, ἀλλὰ στὴ γλῶσσα τῶν διπλωματῶν κρύβεται ἕνα μεγάλο ψέμα· λένε εἰρήνη, καὶ στὴν πρᾶξι κατεργάζονται πόλεμο. Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως τὴν ἔ­χει ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα αἰτήματά της· «Ὑ­πὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου…». Κυρίως ὅμως εὔχεται νὰ ὑπάρχῃ εἰρήνη στοὺς κόλπους της, εἰρήνη στὴν Ἐκκλησία.
⃝ Τί εἶνε ἡ Ἐκκλησία; Read more »