ΕΥΛΟΓΙΑ ή ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ; (Πλιατσικο πριν απο την ταφη)
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on 
Δεκ 1st, 2015 | 
Filed under: IOYΣΤΙΝΟΣ ΜΠΑΡΔΑΚΑΣ, Român (ROYMANIKA), ΤΑ ΥΠΕΡ & ΤΑ ΚΑΤΑ
ΕΥΛΟΓΙΑ ή ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ;
Γραμμένο από την Ανδρονίκη Καπλάνογλου
Εδημοσιεύθη στις 13.10.2010
Θα διηγηθώ ένα προσωπικό περιστατικό που έχει σχέση με τον Γέροντα π. Αυγουστίνο, για να παρουσιάσω την απλότητά του και στη συνέχεια θα θέσω ένα ερώτημα στους πιστούς.
Ὁ π. Αὐγουστῖνος πέρασε τὰ 33 χρόνια της ποιμαντορίας του μὲ δύο παλιές ἀρχιερατικὲς στολές, που πάντα ήταν καθαρές και σιδερωμένες, χάρη στο πνευματικό του παιδί Αλέξανδρο Φωκά, που τον διακονούσε με πολύ αγάπη. Τὸν πρῶτο καιρὸ τῆς ἐπισκοπικῆς του ζωῆς είχε κατσιάσει το επιγονάτιο της μιας του στολής ἀπὸ τὸ νερὸ τῆς βροχῆς ποὺ ἔμπαινε ἀπὸ τὰ σπασμένα κεραμίδια τῆς Μητροπόλεως.
Βλέποντάς το, σκέφθηκα νὰ ράψω μία νέα ἀρχιερατικὴ στολή. Αγόρασα τὸ ὕφασμα καὶ έμενε να πάρω τὴν εὐλογία.
Πίστευα ότι θα δεχόταν, αφού μόνη μου θα την έραβα και δεν θα έκανα πολλά ἔξοδα. Πήγα στο γραφεῖο του γιά νά πάρω την ευλογία του. Μοῦ τὸ ἀρνήθηκε κατηγορηματικά.
Δὲν ἀπογοητεύτηκα. Στὶς 6-9-1985 τοῦ ἔστειλα ένα μικρὸ σημείωμα, που έγραφε:
«Σεβαστέ μου πνευματικέ πατέρα, συγχωρέστε με γι᾿ αὐτό μου τὸ σημείωμα. Ὅμως, θα ἤθελα νὰ σᾶς πῶ, ὅτι πολὺ λυπήθηκα ποὺ δὲν θέλετε νὰ ράψω τὰ ἄμφια. Να μη στεναχωρεθῆτε ποὺ σᾶς τὸ ξαναλέω, δὲν τὸ κάνω ἀπὸ ἀνυπακοή. Νὰ μου βάλτε καὶ ὅρο: σὲ κάθε βελονιά, σὲ κάθε κέντημα, νὰ λέω καὶ ἕνα “Κύριε ἐλέησον”, νὰ κάνω και μιὰ προσευχὴ…
Μὲ πολὺ σεβασμὸ
Ανδρονίκη».
Δυό μέρες αργότερα τηλεφώνησα στὸν Γέροντα, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ μοῦ ἔδινε ἄδεια. Όμως ο π. Αυγουστίνος δεν παραβίαζε τις αρχές του, όσο μεγάλα κι αν ήταν τα δολώματα. Καί μοῦ είπε αὐστηρά:
«Ἂν θέλῃς νὰ λέγεσαι δικό μου πνευματικὸ τέκνο, θὰ κάνῃς ὑπακοή και δεν θα ράψης τίποτε» καὶ ἔκλεισε τὸ τηλέφωνο.
Πήρα το μάθημα. Δεν μου άφησε κανένα περιθώριο για να τον ξαναενοχλήσω.
Τα 33 χρόνια της αρχιερωσύνης του και τα 10 μετά την παραίτηση του, τα έβγαλε μόνο με τις δύο αυτές απλές και φτωχικές ἀρχιερατικές στολές.
Την μία, που διατηρούνταν σε κάπως καλύτερη κατάσταση, του την φόρεσαν κατά την κοίμησή του.
«ΔΙΕΜΕΡΙΣΑΝΤΟ ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΙΣ…»
Τι συνέβη, όμως, κατά την ταφή του πτωχοτέρου Μητροπολίτου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, π. Αυγουστίνου, όταν χιλιάδες πιστοί βρίσκονταν έξω από το Μοναστήρι του Αγίου Αυγουστίνου -με εντολή της Μητροπόλεως- για να μην γίνει συνωστισμός;
Τα έγραψα, εκείνες τις μέρες, στον Μητροπολίτη κ. Θεόκλητο -που πιθανόν να μην αντελήφθη το γεγονός- και περίμενα απάντηση. Πέρασαν 40, 50, 60 μέρες, αλλά απάντηση δεν πήρα, γι’ αυτό το ανακοινώνω τώρα στους πιστούς και ας δώσουν εκείνοι την απάντηση.
Θέλω να δηλώσω ότι ο Μητροπολίτης Θεόκλητος ήταν πάντοτε ευγενέστατος μαζί μου. Μπορεί να πικραίνεται μαζί μου και να με κατηγορεί στα ιερατικά συνέδρια, αλλά δεν τον κακίζω και τον δικαιολογώ. Η παρουσία του στην Μητρόπολη Φλωρίνης είναι χρήσιμη, γιατί αν φύγει αυτός ποιος ξέρει ποιός αίλουρος θα αναρριχηθεί.
Οι καλοί άγαμοι κληρικοί, που έχουν τα προσόντα για να γίνουν μητροπολίτες, δεν επιδιώκουν δεσποτικές έδρες, τρέμουν την ευθύνη και ιδιαίτερα στις μέρες μας. Έχουν σοβαρότητα και εργάζονται όχι για τη δόξα την δική τους, αλλά για τη δόξα του Θεού. Δεν τρέχουν σε γιορτές και πανηγύρια Μητροπολιτών για να αποκτήσουν την εύνοιά τους και να αρπάξουν κάποια δεσποτική έδρα. Σπάνιo πράγμα στις μέρες μας να εκλεγεί επίσκοπος ευλαβής και θεοπρόβλητος.
Γράφω αυτά τα λόγια μόνο για την αλήθεια και όχι για να λυπήσω τον μητροπολίτη Θεόκλητο. Ο Γέροντας έφυγε για την αιωνιότητα σηκώνοντας το σταυρό της αχαριστίας από πολλά πρόσωπα και εμείς οφείλουμε να καταγράψουμε την ιστορία του όπως έχει, για να φανεί το ύψος της αγιότητάς του και ο σταυρός του μαρτυρίου του.
Στην επιστολή που έστειλα στον Μητροπολίτη, έγραφα:
[Τα βέλη στη φωτογραφία δείχνουν αυτά που πήραν από την αρχιερατική ενδυμασία του Γέροντα λίγο πριν από την ταφή: (1),(2),(3) τους τρεις σταυρούς του ωμοφορίου, (4) το επιγονάτιο, (5) η ράβδος και (6) το εγκόλπιο].
«Σεβασμιώτατε π. Θεόκλητε… Αυτό που έγινε κάτω από τον σταυρό του Χριστού, το έκαναν [2-3] ιερείς σας και στον π. Αυγουστίνο… Άρπαξαν ό,τι μπορούσαν από την [πτωχή] αρχιερατική ενδυμασία του π. Αυγουστίνου. Μέχρι και ο Μ… (ιερεύς εκτός Μητροπόλεως) συμμετείχε στη μοιρασιά. Αυτός, επειδή δεν βρήκε κάτι που έβγαινε, άρπαξε μια φούντα!
Οι κληρικοί που έκαναν την βδελυρά αυτή πράξη, στο φέρετρο του Γέροντος, μάλλον δεν αντελήφθησαν πόσο φοβερή ήταν. Δεν ξέρω αν το έκαναν από επιπολαιότητα ή παρασύρθηκαν, όμως θέλω να τους καλέσετε και να τους πάρετε αυτά που άρπαξαν από τον μεγάλο κεκοιμημένο πνευματικό μας πατέρα και να τα δώσετε στο Μοναστήρι για να μπουν, μετά την ανακομιδή, κοντά στα λείψανα του π. Αυγουστίνου.
Θα σας αναφέρω τα ονόματα των ιερέων σας που συμμετείχαν στην μοιρασιά και εσύλησαν το φέρετρο του πατρός Αυγουστίνου πριν από την ταφή….
Τέτοια λεηλασία δεν την περίμενα. Φανταστείτε να τους έβλεπαν οι χιλιάδες πιστοί που βρίσκονταν έξω από την πόρτα του Μοναστηριού και να ήθελαν να τους μιμηθούν. Να πάρουν και αυτοί κάτι για ενθύμιο, από τον π. Αυγουστίνο, αφού και αυτοί τον αγαπούσαν! Και μάλιστα, κάποιοι έκαναν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρίσκονται εκείνη την ώρα στην ταφή.
Τί θα γινόταν; Read more »
Be the first! 
Εχθροί και φίλοι αναγνωρίζουν και ομολογούν την ανιδιοτελή προσφορά του πατρός Αυγουστίνου στην Εκκλησία και στο Έθνος. Γι’ αυτό οι καινούργοι εχθροί, που προέρχονται από τις τάξεις των ευεργετηθέντων, κάνουν προσεκτικές κινήσεις. Δεν θέλουν να εκτεθούν στον ευσεβή λαό. Τον πολεμούν εκ του ασφαλούς και δεν μπορεί να τους αντιληφθεί ο κόσμος. Ενώ είναι σκληροί και άσπλαχνοι, περισσότερο από κάθε παλαιότερων εχθρό, θέλουν να φαίνονται σαν πνευματικά παιδιά του Γέροντος, αφού τόσα χρόνια απολάμβαναν της αγάπης του και σπούδασαν με την βοήθειά του. Δεν αμφισβητούν τους αγώνας του και την προσωπικότητά του. Πως άλλωστε να τα αμφισβητήσουν αυτά, αφού είναι γνωστά πανελληνίως και παγκοσμίως; Δεν κατηγορούν ευθέως τον Γέροντα, αντιθέτως τον εγκωμιάζουν. Πως όμως; Λένε· «Ο πατήρ Αυγουστίνος ήταν αετός, τέτοιοι άνθρωποι σπάνια εμφανίζονται, ένας στα 200 χρόνια, αλλά γέρασε ο καημένος και δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται, γι αυτό άλλοι τον κουμαντάρουν». Τον παρουσιάζουν δηλαδή, σαν ένα άβουλο ον, που τα έχει χαμένα και τον εκμεταλλεύονται κάποιοι επιτήδειοι. Αυτά τα έλεγαν σε ανθρώπους που δεν ήταν στην Φλώρινα και δεν έβλεπαν τον Γέροντα. Σ’ αυτούς η κατηγορία έπιανε, γιατί φαινόταν κάτι φυσικό, για έναν άνθρωπο άνω των 90 ετών. Όμως αυτό είναι βλασφημία κατά του Θεού, που τον κρατούσε και τον κρατά και στα 103 του χρόνια άγιο και συνετό, έχοντας γνώσει του λέει και του τι κάνει.
Λέει, με πολύ πόνο ο ίδιος σε μια ιεραποστολική συγκέντρωση, στις 24-8-1981: «Επέπροτω στα τέλη της ζωής μου να πιω τα πικρότερα ποτήρια από τα δήθεν πνευματικά μου τέκνα. Πικρίες εγκαταλείψεις, εγωϊσμοί φατρίες καπετανάτα….» (απομαγνητοφ.). Και είναι από τις σπάνιες φορές που μιλά τόσο ανοιχτά, γι’ αυτόν τον πόνο. Και αυτή ήταν η αρχή του μεγάλου μαρτυρίου που θα επακολουθούσε.