Η Χριστουγεννιατικη γιορτη των κατηχητικων

της ενοριας Αγιου Παντελεημονα Φλωρινης

Μία ὄμορφη ἐκδήλωση-γιορτή, ὑπὸ τὴν ἐπιμέλεια τοῦ π. Ἐπιφανίου Χατζηγιάγκου, Προϊστ. Ἱ.Ν. Ἁγίου Παντελεήμωνος Φλωρίνης, καὶ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὶς ἄθεες »Φωτιἐς» ποὺ διοργανώνουν οἱ Τοπικὲς Ἀρχές, σὲ συνεργασία μὲ Τοπικοὺς Φορεῖς καὶ εὐκολόπιστους (πρὸς τὸ κακὸ) -καλοπερασάκηδες καὶ πλανεμένους κατοίκους τῆς περιοχῆς τῆς Φλώρινας, ποὺ δὲν λένε νὰ ἀποτινάξουν ἀπὸ τὸν τόπο τους αὐτὴ τὴν εἰδωλολατρικη ἐκδήλωση-κατάρα τοῦ τόπου τους. Ἐλπίζω καὶ εὔχομαι στὸν π. Ἐπιφάνιο καλὴ ἐπιτυχία, καὶ στοὺς διοργανωτὲς τῶν »Φωτιῶν» καλή μετάνοια.

Ερμηνεια της ευαγγελικης περικοπης

της Κυριακης προ της Χριστου Γεννησεως

Τοῦ αγιου Ιωαννου του Χρυσοστομου

1) ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗ : Υπομνηματισμος στο Ματθ.1,1

2) Υπομνηματισμος στα Ματθ.1, 1-16

3) Υπομνηματισμος στο Ματθ. 1,17

4) Ερμηνεια  Ματθ.1,16

5) Υπομνηματισμος στα Ματθ.1, 17-21

6) Υπομνηματισμος στα Ματθ.1,22-25

7. ENANTION EKEINΩN ΠΟΥ ΠΑΡΑΒΛΕΠOYN TOYΣ ΠΤΩXOYS (Iωαννου Χρυσοστομου)

Η ελπις του κοσμου ο Χριστος

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Oλες oi προφητεῖες τῆς Π. Διαθήκης βρῆκαν τήν έκπλήρωσίν τους στο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ή δε μέχρι λεπτομερειῶν έκπλήρωσις τῶν προφητειῶν άποτελεῖ ένα θαῦμα, άπό τά μεγαλύτερα θαύματα, τό οποῖον μίαν έχει τήν ἐξήγησιν, ὅτι δηλαδή ὁ Θεός ό αἰώνιος διά τῶν ἐκλεκτῶν του δούλων προανήγγειλε τό μέγιστον γεγονός τῆς ἀνθρώπινης ιστορίας, τήν γέννησιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Αλλ’ οί Εβραίοι, θά εἴπη κάποιος, δεν πιστεύουν ότι ό Χριστός εἶνε ό έπηγγελμένος Μεσαίας. Καί ημείς έρωτώμεν. Έάν είς τον Χριστόν δεν έχουν εφαρμογήν αί προφητεῖαι τής Π. Διαθήκης, είς ποιό άλλο πρόσωπον έξ ὸλων ὁσα μέχρι σήμερον ένεφανίσθησαν είς τήν σκηνήν τοϋ κόσμου έχουν τήν έφαρμογήν; Όσονδήποτε καί έάν προσπαθήσουν οί άπιστοῦντες ’Ιουδαῖοι νά εὺρουν τοιοῦτον πρόσω­πον, δεν θά εὺρουν. Ή ουράνιος στολή, τήν όποιαν κλωστήν προς κλωστήν έπλεξαν οί προφήται, μόνον είς τον Χριστόν έφαρμόζει. Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 79-89

Ο ΗΛΙΟΣ

ΠΟΛΛΑ, αναρίθμητα είνε τα αξιοθαύμαστα, πού παρουσιάζει ό φυσικός κόσμος. Άλλα ποῖος δύναται νά άρνηθη ὅτι το λαμπρότερον εξ ὅλων εἶνε ό ἤλιος; Άν καί εν συγκρίσει προς άλλους απλανείς αστέρας – ήλιους, οί οποίοι φωτί­ζουν αλλα πλανητικά συστήματα, ό ίδικός μας ήλιος θεωρείται ώς νάνος, εν τούτοις δι’ ήμας τούς κατοίκους τῆς γῆς εἶνε ό κορυφαῖος τοῦ χοροῦ των αστέρων. Είνε ό «φωστήρ ό μέγας», ὅπως τον ονομάζει ή Γένεσις (1,16).

Μέγας ευεργέτης

Ο ΗΛΙΟΣ ! ’Απέραντος ωκεανός πυρός, άνεξάντλητος πηγή ένεργείας. ’Ανυπολόγιστος ή έπίδρασίς του επί τοῦ πλανήτου μας. Έξ αυτοῦ πάσα ζωή καί κίνησις. Τά ρυάκια, πού μινυρίζουν, οί καταρράκται πού μετά πατάγου ρίπτουν τά ὑδατά των, οί μεγάλοι ποταμοί πού άρδεύουν πεδιάδας, αί ώραῖαι λίμναι καί οί απέραντοι ωκεανοί, ή χλωρίς πού μέ την ποικιλίαν των χρωμάτων της ως πολυτελέστα­τος τάπης στολίζει την επιφάνειαν της γης, ή ευωδία των άνθέων πού αρωματίζει την ατμόσφαιραν, οί εύχυμοι καί γλυκείς καρποί, τά ξύλα τού δρυμού, τά πελώρια δένδρα, τά μεγάλα και παρθένα δάση τά διαρκῶς άνανεούμενα, ή αλλαγή των καιρῶν, ή κίνησις τῶν ανέμων, ή πτώσις καί ή άνύψωσις της θερμοκρασίας, ό χειμών, ή άνοιξις, τό θέρος καί τό φθινόπωρον, ὅλα αυτά δεν έχουν την ἐξάρτησίν των εκ τοῦ ήλίου; Χωρίς την έξάτμισιν τῶν θαλασσῶν, πού προκαλεῖ τό πῦρ τοῦ ήλίου, θά έσχηματίζοντο τά νέφη καί θά ἐπιπτον βροχαί;
Χωρίς την θερμοκρασίαν τοῦ ήλίου θά έβλάστανον τά σπέρματα, θά άνεπτύσσοντο καί θά ἐμέστωνον οί στάχυες; Χωρίς τάς ακτίνας τοῦ ήλίου θά άπέκτων τά ώραῖα χρώματά των τά άνθη καί οί καρποί; Χωρίς τό ἀφθονον φῶς πῶς θά έκινοῦντο καί θά ειργάζοντο οί άνθρωποι;

Μέγας ευεργέτης ό ἤλιος. Ποῖος δεν άπολαύει τῆς ευεργετικῆς του έπιδράσεως; «Οὐκ έστιν ὅς άποκρυβήσεται τῆς θέρμης αύτοῦ» (Ψαλμ. 18,7), λέγει ό ψαλμωδός. Έπί πονηρούς καί αγαθούς άδιακρίτως έξαποστέλλει τάς άκτῖνάς του (Ματθ. 5,45). Δωρεάν τό φῶς του. Τρισεκατομμύρια κιλοβάτ φωτός καταναλίσκει καθημερινώς τό ήλεκτρικόν τούτο έργοστάσιον. ’Ώ καί άν έπλήρωναν οί άνθρω­ποι τό φῶς τῆς ήμέρας, όπως πληρώνουν τό τεχνητόν φῶς τῆς νυκτός!
Ό ἤλιος σκορπίζει δωρεάν τά αγαθά του. Μιμεῖται τον δημιουργόν του. Ό ήλιος κατά δευτερόλεπτον ακτινοβολεῖ ενέργειαν (φως και θερμότητα) τῆς οποίας τό βάρος άνέρχεται είς 4.000.000 τόννους. Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 72-78

Εικονα της ανθρωποτητας

ΟΧΙ ΔΕ ΜΟΝΟΝ μεμονωμένοι υπάρξεις ή ἐθνότη­τες άλλά καί ή άνθρωπότης έν τῷ συνόλῳ της ομοιάζει μέ τήν εικόνα τοῦ Προμηθέως.
Ή άνθρωπότης, ώς ό Προμηθεύς, έπανεστάτησε κατά τοῦ Θεοῦ. Τό «ἐγώ» έκάστου ὑπό διαφόρους αύτοῦ ἐκφάνσεις έθεοποιήθη. Ό Δεκάλογος έθραύσθη. Αιώνιοι νόμοι κατεπατήθησαν. Νέοι χρυσοί μόσχοι κατεσκευάσθησαν καί έλατρεύθησαν. Ό μεταλλικός ήχος τοῦ χρυσοῦ νομίσματος συνεκλόνισε τάς καρδίας ὅλων. Τό ψεῦδος, ή άπάτη, ή κλοπή, ή μοιχεία, ή πορνεία, ή άδικία, τά εγκλήματα κατά τῆς ζωῆς, τῆς τιμῆς καί τῆς περιουσίας τῶν ἄλλων έπολλαπλασιάσθησαν ὡς ή άμμος της θαλάσσης. Οἱ ἁμαρτίες έγινα βουνά, Καύκασοι έπάνω εἰς τούς ὁποίους μέ σιδηρένες ἀλυσίδες ἔδεσε τήν ανθρωπότητα ό εωσφόρος. Και ή σύγχρονος άνθρωπότης άναστενάζει, ὅπως άνεστέναζε ἡ προχρισπανική. Ζητεῖ ἐπιμόνως σωτῆρα, ἐλευθερωτή. Και κατά τον 20όν αιώνα έπαρουσιάσθησαν πολλοί διεκδικοῦντες τον τίτλον τοῦ ἐλευθερωτοῦ τοῦ κόσμου. Ήμεῖς, εἶπαν εἰς τήν Ευρώπη καί τήν ανθρωπότητα, θά σέ έλευθερώσουμε άπό τήν δουλείαν σου. Οἱ ψεῦτες! ’Αντί νά τήν ἀπελευθερώσουν, συνετέλεσαν ώστε τά δεσμά της νά γίνουν ακόμη σκληρότερα καί ή σφύρα τοῦ εωσφόρου νά θρυμματίζη ὅ,τι ώς λείψανο ελευθερίας ἀπέμεινε στον κόσμο. Οἱ ψεῦστες! Υπόσχονται έλευθερία είς τούς άλλους, ένῶ οἱ ἴδιοι εἶνε Προμηθείς δεσμῶται, ἔχοντες πρῶτοι αὐτοί ἀνάγκη έλευθερωτοῦ. Διά νά λύσης άλλους, πρέπει σύ νά έχης χέρια καί πόδια έλεύθερα. Οί ψεῦσται! Τά όνόματά των -άς μή τά άναφέρωμε- εἶνε γνωστά είς τον κόσμο καί πολλὲς γενεές θά τά άναφέρουν μέ φρίκη. Όχι σωτῆρες αλλά καταστροφείς καί δήμιοι άπεδείχθησαν. Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 71-72

Εικονα της Ελλαδος

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕ τώρα, άγαπητέ, καί πάλιν τήν εικόνα [τοῦ Προμηθέα δεσμώτη]. Τήν φοράν αυτή θέσε άπέναντι αυτῆς τήν Ἑλλάδα μας, καί θά δῆς ὅτι οἱ δύο εικόνες μοιάζουν καταπληκτικῶς. Όπως, δηλαδή, ό Προμη­θεύς, έτσι καί ή Ελλάς, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, κατά τήν μακράν ιστορικήν πορείαν της πολλάκις έδέθη έπάνω εἰς τούς βράχους τοῦ πόνου καί τῆς θλίψεως. Αἷμα ἑλληνικό διψοῦσαν οἱ εχθροί της. Τά θηρία ἔφαγαν τὶς σάρκες τῶν υἱῶν καὶ θυγατέρων της. ’Αμέτρητοι οι νεκροί της. Ή Ελλάς Προμηθεύς δεσμώτης. ’Αλλά δόξα τῷ Θεῷ! Τό θαῦμα συνετελέσθη κατ’ έπανάληψιν. Τυφλοί όσοι δεν τό βλέπουν.
Ή Ελλάς, τά τέκνα τῆς χριστιανικῆς Ελλάδος, εις κάθε έθνική δοκιμασία προσηύχοντο μετά δακρύων προς τον Σωτῆρα Χριστό. «Χριστέ! Σύ, πού τόσες φοράς έσωσες τήν πατρίδα μας, σώσέ την καί αυτήν τήν φορά. Δεῖξε τήν δύναμίν σου καί εἰς τήν γενεάν μας. Έκδίωξε μακρά τούς έχθρούς της. Χάρισε τήν ειρήνην είς τήν πολυβασανισμένη χώρα μας. ’Άς ἀκουσθῆ καί πάλιν έν μέσω αυτῆς ό ὕμνος τῶν ἀγγέλων “…καί έπὶ γῆς ειρήνη”. Τέτοιες θερμὲς προσευχὲς ἀκούοντο από πολιούς γέροντας, ἀπό τά θηλάζοντα νήπια, άπό τέκνα, άδελφάς, μητέρας καί συζύγους τῶν μαχομένων υπέρ τῆς πατρίδος. Καί οἱ προσευχὲς αύτὲς άπετέλεσαν πάντοτε τον πρῶτον συντελεστή τῆς νίκης τοῦ ἐθνους μας.
Αύτὲς έδιδαν δύναμι είς τον άγωνιζόμενον λαόν διά νά μή άποκάμνη καί κατά τάς σκοτεινοτέρας φάσεις τῶν ἀγώνων, αλλά μέ υπομονήν, μέ θάρρος, μέ άνδρείαν άπαράμιλλον νά υπερπηδᾶ όλα τά εμπόδια, νά προχωρῆ εκεί όπου οί έχθροί έχάλκευαν άλυσίδες τῆς φρικτοτέρης τυραννίας, καί εκεῖ μέ τήν δύναμίν τοῦ Θεοῦ νά συντρίβη τό τέρας, νά έκδιώκη τά όρνεα καί νά ύψώνη τήν γαλανόλευκον σημαίαν, της οποίας ή κορυφή στεφανώνεται μέ τον τίμιον σταυρόν. Read more »

ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΠΤΩΧΟΥ

Χριστιανικὴ ταινία μικροῦ μήκους. Παραγωγή ὁρισμένων εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων χριστανῶν

https://youtu.be/DN-Gn7dbGIg

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 68-71

Εικονα του αμαρτωλου

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑΤΕ, αγαπητοί, τήν εικόνα τοῦ Προμηθέως. Όπως είδομεν, μέ τον μύθον τοῦτον ό μεγαλοφυής ποιητής τής άρχαιότητος περιέγραψε τό δράμα τού άνθρώπου, παντός άνθρώπου. Καί σήμερον, ὅπως καί τότε ὅτε έγραφεν ό Αισχύλος, ό άνθρωπος πού ύπερηφανεύεται και άποστατεῖ άπό τον Θεόν περιπίπτει εις δυστυχίαν άπερίγραπτον. Κατασκευάζει μόνος του τάς άλύσεις, μέ τάς οποίας προσδένεται έπάνω είς τούς γυμνούς βράχους. Τον δέρνουν όλοι οί άνεμοι. Ό ρ ν ε α σαρκοβόρα όρμοῦν καί κατατρώγουν τάς σάρκας του. «Ω τον δυστυχή! Δίδει τό αίμά του, τήν ζωήν του, διά νά τρέφη τά θανατηφόρα πάθη. Αυτά εἶνε τά άδηφάγα όρνεα πού ποτέ δέν χορταίνουν. Μέσα είς τά στήθη του δέν έχει άνάπαυσιν. Ύπό τήν τυραννίδα τοῦ πάθους χάνει τήν άξιοπρέπειάν του, ράκος, σκέλεθρον καταντᾶ. Καί εάν ποτε έλθη εις συναίσθησιν τής τρομερός του καταστάσεως, άντιλαμβάνεται ότι εἶνε άνίκανος μέ μόνας τάς ἰδικάς του δυνάμεις νά άπελευθερωθῆ. Φωνάζει, κλαίει, διαμαρτύρεται, σείει τάς άλύσεις του, άλλά δέν μπορεῖ νά τὶς σπάση. Θά εἶνε μέχρι θανάτου Προμηθεύς δεσμώτης.
Λάβε, άγαπητέ μου, ώς παράδειγμα οίονδήποτε άμαρτωλό, καί θά δῆς ότι δέν υπάρχει ημέρα εις τήν ζωήν του πού τό πάθος, τό άπαίσιον τοῦτο όρνεον, νά μή βυθίζη τό ράμφος, νά μή άποσπα τὶς σάρκες του, νά μή τον τυραννή καί βασανίζη. Ό μέθυσος δέν δύναται νά θραύση τά ποτήρια καί νά εἴπη «Δέν θά πίω πλέον τό άλκοόλ, πού καίει τήν σάρκα καί κολάζει τήν ψυχήν μου». Ό σαρκολάτρης δέν δύναται νά κόψη τά δεσμά, μέ τά όποία τον έχει δέσει τό πάθος. Άλλου ίσως κάποτε έδειξεν άνδρείαν, έπροχώρησεν είς τάς γραμμάς, έκοψε συρματοπλέγματα τού εχθρού- άλλά τώρα δέν ήμπορεῖ νά κόψη τά συρματοπλέγματα τοῦ πάθους του, δέν δύναται νά εἴπη «Δέν θά πατήσω πλέον εις τον οίκον τής αμαρτίας». Πόσοι Προμηθείς δεσμῶται υπάρχουν! Άθλιοι ημείς! Δέν δυνάμεθα μόνοι νά άπελευθερωθοῦμε άπό τά δεσμά. Όμοιάζομεν, για ένθυμηθοῦμε ζωηρά εἰκόνα τοῦ Άριστοτέλους, όμοιάζομε μέ τούς δυστυχεῖς εκείνους ανθρώπους, τούς οποίους συνελάμβανον αρχαῖοι λησταί και κατεδίκαζον εις οικτρόν θάνατον προσδένοντες αυτούς εις τά πτώματα νεκρῶν, άπό τά όποια ήτο αδύνατον νά λυθοῦν. Νεκρός καί ζωντανός μαζί· οποῖον δράμα! Καί ὅμως, άδελφέ· αυτό τό δράμα, πού ακούεις καί φρίττεις, υπάρχει μέσα μας. Δέν ακούεις τον απόστο­λο Παῦλο πού λέγει «Τίς με ρύσεται έκ τοῦ σώματος τοϋ θανάτου τούτου;» (‘Ρωμ. 7,24); Ποῖος θά μέ λύση άπό τήν άμαρτία, πού ωσάν πτώμα μυρίζει, καί ὅμως είμαι αναγκασμένος νά συζῶ μετ’ αυτῆς καί νά αναπνέω τήν θανατηφόρον δυσωδίαν;…
Εις αυτήν τήν κατάστασιν ευρισκόμενοι, άνάγκη επείγουσα είνε νά προσκαλέσωμε Ἐκεῖνον πού αξίζει νά λέγεται καί γράφεται Ο ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ.
Είνε ό ’Ιησοῦς Χριστός. ’Άκουσε, άγαπητέ άναγνώστα, τό χαρμόσυνον μήνυμα πού μετέδωκε τό πρῶτον εις τούς βοσκούς τῆς Βηθλεέμ ό άγγελος· «Ίδου ευαγγελίζομαι υμῖν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαω, ὅτι έτέχθη ύμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς έστι Χριστός Κύριος, έν πόλει Δαυίδ» ( Δουκ. 2,10-11). Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ.σελ 65-68

Ο «Προμηθευς» του Αισχυλου

ΑΣ ΑΝΑΦΕΡΩΜΕΝ ΕΔΩ ένα άπό τά έξοχα έκεῖνα πνεύματα, διά τῶν οποίων ή Ελλάς έπροφήτευσε τήν έλευσιν τοῦ Λυτρωτοῦ. Εἶνε ὁ Αισχύλος (525 – 458 π.Χ.). Ό μέγας αυτός τραγικός ποιητῆς τῆς Ελλάδος συνέγραψεν έργον θαυμάσιον, δράμα, μέ τίτλον ό «Προμηθεύς». Είς αυτό ὁ ήρωας εμφανίζε­ται ύπό τρεῖς καταστάσεις. Προμηθεύς πυρφόρος, Προμηθεύς δεσμώτης, καί Προμηθεύς λυόμενος. Δυστυχῶς τό έργον δεν διεσώθη ολόκληρον. Έκ τῆς τριλογίας τοῦ δράματος μόνον τό δεύτερο μέρος διεσώθη καί ἕνας στίχος τοῦ τρίτου. Έπί τῇ βάσει τῶν διασωθέντων στίχων συλλαμβάνομεν σε γενικές γραμμές τήν ύπόθεσι τοῦ έργου.
Ό Προμηθεύς ἀμάρτησε. Θέλησε νά γίνη ίσος μέ τούς θεούς, καὶ γι’ αυτό κατεδικάσθη εἰς τρομερὴ τιμωρία. Έδέθη υπό τοῦ Ηφαίστου εις τήν κορυφήν τοῦ όρους Καύκασος. Γύπας ποὺ γεννήθηκε από έχιδνα, ή όποία κατά τό ένα ήμισυ ήτο γυναίκα κατά δε τό έτερον όφις, έτυράννει τον δυστυχή κατά ένα τρόπο πού προεκάλει τά δάκρυα παντός θεατοϋ. Ό γύψ έπετοῦσε τήν ήμέραν, ἐπλησίαζε τον δεσμώτην, έβύθιζε τό ράμφος του εντός τοῦ στήθους τοῦ δέσμιου καί κατέτρωγε τό ήπαρ ( = συκώτι).
Καί τό μεν ήπαρ άνεπληρώνετο τήν νύκτα, αλλά τό άπαίσιον ὀρνεον ήρχετο καί πάλιν τήν έπομένην καί τό κατέτρωγε, καί αυτό έπανελαμβάνετο καθημε­ρινώς, έν μέσω τῶν φρικτῶν πόνων πού έδοκίμαζεν ό δυστυχής δεσμώτης.
Ό Προμηθεύς υποφέρει πολύ. Ποῖος θά άναβῆ εἰς τό όρος, θά φονεύση τό αίμοβόρον όρνεο, θά σπάση τὶς ἀλυσίδες και θά τοῦ πῇ «Προμηθεῦ, είσαι ἐλεύθερος»; Εις τήν συνέχεια μία παρθένος, ή Ίώ, πλησιάζει τον δεσμώτη, καί μεταξύ αυτού και τῆς παρθένου συνάπτεται διάλογος. Εις μία στιγμή ό Προμηθεύς ακούεται νά λέγη· «Ή τυραννίς θά πέση». «Πῶς;», ἐρωτα περίεργος ἡ Ίώ. «Ἕνας ἀπόγονός σου, πού θά περικλείη δύναμι τεραστία, θά συντρίψη τάς σκοτεινάς δυνάμεις και θά μέ έλευθερώση». Τά λόγια αυτά, ένῶ χαροποιοῦν τήν Ίώ, κάνουν ὅμως νά ταραχθοῦν οί θεοί καί ό ἀγγελιοφόρος τῶν θεῶν, ό Έρμης, εμφανίζεται διά νά ζητήση διασάφησι. ’Αλλά καί ὁ Ἐρμης, ενῶ εἰς τάς ἀρχάς έπιμένει λέγων ὅτι τά δεινά τοῦ Προμηθέως θά  ἐξακολουθήσουν έπί μακρούς αιῶνας, έν τέλει ρίπτει καί αυτός ἀκτίνας φωτός, λέγων τούς έξης στίχους. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1468

H ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
25 Δεκεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ο ΜΕΓΑΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

«Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς | ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν | ἀνατολὴ ἀνατολῶν | καὶ οἱ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ | εὕρομεν τὴν ἀλήθειαν· | καὶ γὰρ ἐκ τῆς Παρθένου | ἐτέχθη ὁ Κύριος» (ἐξαπ.)

ΔΕΝ πρέπει, νομίζω, ἡ ἡμέρα αὐτὴ νὰ μείνῃ χωρὶς κήρυγμα. Ἀλλὰ ποιός εἶνε ἱ­κανὸς νὰ ψάλῃ τὸ μεγαλεῖο της; Τὸ γεγονὸς ποὺ ἑ­ορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἀπ᾽ ἄκρου εἰς ἄ­κρο τῆς γῆς εἶνε τὸ μεγαλύτερο τῆς παγ­κοσμί­ου ἱστορίας. Ἡ γέννησις τοῦ Χριστοῦ, ἡ σάρκωσις τοῦ Θείου Λόγου, εἶνε ἀκατάληπτο μυστήριο, πρὸ τοῦ ὁποίου ἰλιγγιᾷ ἡ δι­άνοιά μας, ποὺ ἀποδεικνύεται μικρή, ἔστω κι ἂν εἶνε δι­ά­νοια φιλοσόφου ἢ μεγάλου ἐπιστήμονος. Καὶ ἄλλοτε τὸ εἶπα· ἂν σ᾽ ἕνα ποτήρι μπορέσουν νὰ χωρέσουν ἡ θάλασσα καὶ οἱ ὠκεανοί, τότε καὶ στὴ μικρὴ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὸ τὸ κύπελλο, εἶνε δυνατὸν νὰ χωρέσῃ τὸ ἀκατάληπτο μυστήριο τῆς θείας Γεννήσεως. Μᾶλ­λον σιωπὴ καὶ δέος πρέπει νὰ κατέχῃ τὶς ψυχές μας. Ἀλλὰ ὁ πόθος νὰ μὴ μείνῃ ἡ ἁγία αὐ­τὴ ἡμέρα χωρὶς κήρυγμα μᾶς ἀναγκάζει νὰ ποῦ­με λίγες λέξεις. Συγχωρῆστε με γιὰ τὴν ἀδυναμία καὶ παρακαλῶ προσέξτε λίγες σκέψεις.

* * *

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἡ γῆ μας εἶνε ἕνας πλανήτης ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα δισεκατομμύρια τῶν ἀστέρων. Ἐν συγκρίσει πρὸς τὸ σύμ­παν εἶνε ἕνας κόκκος ἄμμου. Καὶ ὅ­μως ἐπάνω στὸν κόκκο αὐτὸν κατοικεῖ τὸ ἔξοχο δημιούργημα, ἡ κο­ρωνίδα τῆς θείας δημιουργίας, ὁ ἄν­θρωπος. Καὶ γεννᾶ­ται τὸ ἐρώτημα· ἆραγε μόνο στὴ γῆ ὑπάρχει ζωὴ καὶ ὄντα λογικά; στοὺς ἄλλους πλανῆτες δὲν ὑπάρχουν;
Ἂν καὶ φρονῶ ὅτι ἡ γῆ εἶνε ὁ μόνος πλανή­της ποὺ ὑπάρχει ζωή ―καὶ γι᾽ αὐτὸ ἕνας ἀ­στρονόμος τὴν ὠνόμασε τὸ διαμάντι τῆς δημιουργίας―, ἐν τούτοις πρὸς στιγμήν, ῥητορικῇ ἀδείᾳ ἂς ποῦ­με, ἂς συμφωνήσω κ᾽ ἐγὼ καὶ ἂς δεχθῶ τὴν ὑ­πόθεσι, ὅτι καὶ σὲ ἄλλους πλανῆτες ὑπάρχουν ὄντα λογικά. Read more »

«ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ»

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου
—-

—-

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2143

Ἡ Γέννησις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ
Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018

Ο Χριστος εινε η δοξα του Θεου

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ» (Λουκ. 2,14)

Λύπη, ἀγαπητοί μου, λύπη μεγάλη καὶ ἀπερίγραπτη δοκίμασαν οἱ ἄγγελοι, ὅταν εἶδαν τὸν πρωτόπλαστο μέσα στὸν κῆπο τῆς Ἐδὲμ νὰ πέφτῃ. Λυπήθηκαν, γιατὶ ἔβλεπαν τὸν ἄνθρωπο νὰ χάνῃ τὸν παράδεισο, ν᾽ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ Θεό, τὴν πηγὴ τῆς χαρᾶς καὶ εὐτυχίας, καὶ νὰ παίρνῃ τὸ δρόμο τῆς ἁμαρτίας πού ᾽νε γεμᾶτος ἀπὸ ἀγκάθια καὶ τριβόλια. Λυπήθηκαν οἱ ἄγγελοι τὶς στιγμὲς ἐκεῖνες τῆς πτώσεως. Καὶ ἡ λύπη ἐκείνη τῶν ἀγγέλων κράτησε αἰῶνες ὁλόκληρους· γιατὶ ἔβλεπαν τὸν ἄνθρωπο συνεχῶς νὰ παλεύῃ σ᾽ ἕνα ἀγῶνα ἀπεγνωσμένο κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης, ἔβλεπαν τὶς πτώσεις καὶ τὰ ἁμαρτήματά του, ἔβλεπαν τὰ δάκρυα καὶ τὸ θρῆνο του. Ἄκουγαν τὴν κραυγὴ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ ἔκλαιγε λέγοντας· «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος» τῆς ἁμαρτίας ταύτης; ποιός θὰ μὲ γλυτώσῃ ἀπὸ τὸ σῶμα αὐτῆς τῆς ἁμαρτίας; (῾Ρωμ. 7,24). Γι᾽ αὐτὸ λυποῦνταν οἱ ἄγγελοι.
Ἀλλὰ νά, ἦρθε ἡ ποθητὴ ἡμέρα, ἡ ἡμέρα τῆς μεγάλης χαρᾶς. Ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου ἔρχεται, «Χριστὸς γεννᾶται» ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας! Ἄγγελοι χαίρουν καὶ πανηγυρίζουν στὸν οὐρανό. Ὅση λύπη αἰσθάνθηκαν τότε μὲ τὴν πτῶσι τοῦ ἀνθρώπου, τόση χαρὰ δοκιμάζουν τώρα βλέποντας τὸ Θεὸ νὰ ἔχῃ γίνει ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ἀναπλάσῃ τὸν ἄνθρωπο, νὰ θεώσῃ τὸν ἄνθρωπο.
Χαρᾶς εὐαγγέλια λοιπόν. Οἱ ἄγγελοι σχηματίζουν στρατεύματα οὐράνια καὶ κατεβαίνουν κατὰ σμήνη στὴ γῆ. Χαιρετίζουν τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ψάλλουν τὸ τραγούδι ἐκεῖνο ποὺ συγκίνησε τοὺς ποιμένες καὶ συγκινεῖ τὴν καρδιὰ κάθε πιστοῦ· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14). Ἡ ἔννοια τοῦ ὕμνου αὐτοῦ εἶνε· τὸ Θεῖο Βρέφος θὰ δοξάσῃ τὸ Θεό θὰ φέρῃ τὸ δῶρο τῆς εἰρήνης ὥστε νὰ μὴν αἱματοκυλίεται πιὰ ὁ κόσμος, καὶ θ᾽ ἀποδείξῃ ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε εὐαρεστημένος καὶ εὐχαριστημένος μὲ τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν του.
Ἀφήνοντες γιὰ κάποια ἄλλη φορὰ νὰ ἐξηγήσουμε γιατί ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου καὶ ἡ εὐδοκία τῶν ἀνθρώπων, θὰ προσπαθήσουμε τώρα νὰ ἐξηγήσουμε σύντομα τὴν ἀρχὴ τοῦ ὕμνου· «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ». Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ.62-65

Ποθος λυτρωσεως

Η ΙΔΕΑ ὅτι ἡ ἐκ τοῦ χάους καὶ τῶν ἐρειπίων ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων θὰ προήρχετο ἄνωθεν, διὰ μιᾶς θείας, ὑπερφυσικῆς δυνάμεως, ἡ ἰδέα αὕτη τῆς λυτρώσεως εὑρίσκεται κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον διαδεδομένη εἰς ὅλους τοὺς λαοὺς τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Ἐπέσαμεν εἰς χάος, ἀλλὰ καὶ πάλιν θὰ ἀνορθωθῶμεν, εἶνε ὁ πυρήν, ἡ κεντρικὴ ἰδέα, ποὺ ἀνακαλύπτει τις ἐρευνῶν τοὺς μύθους καὶ τὰς παραδόσεις τῶν ἀρχαίων λαῶν.
Ὅταν ἀνεκαλύφθη ὑπὸ τοῦ Κολόμβου ὁ νέος κόσμος, μὲ ἔκπληξίν των οἱ περιηγηταὶ τῆς Ἀμερικῆς εἶδον, ὅτι εἰς τὴν πλέον πρωτόγονον φυλὴν τῶν ἀγρίων, ποὺ κατῴκουν εἰς τὰ πυκνὰ δάση καὶ παρὰ τοὺς μεγάλους ποταμούς, διεσῴζετο ὑπὸ μορφὴν μύθου ἡ πρώτη, ἡ παρήγορος ἐκείνη ὑπόσχεσις, ποὺ ἔδωκε μετὰ τὴν πτῶσιν εἰς τὸ ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων ὁ Θεός· «Καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γεν. 3, 15).
Ἔρχεται, ἔρχεται ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου! Αὐτὴ ἡ φωνὴ ἠκούετο ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ὑφηλίου. Καὶ ὅσον οἱ αἰῶνες περνοῦσαν καὶ ἡ κακία καὶ ἡ διαφθορὰ τοῦ κόσμου αυξάνετο, τόσο περισσότερο ἡ φωνὴ αὐτὴ ακούετο ἐντονωτέρα καὶ οἱ καρδιές ὅλων τῶν πονεμένων, ὡς τὸ φυτὸ ἡλιοτρόπιο, ἐστρέφοντο πρὸς ἀνατολάς, ὅπου κατὰ κοινὴν προσδοκίαν θ᾽ ἀνέτελλε ὁ λαμπρὸς Ἥλιος τῶν ψυχῶν, ποὺ θὰ διέλυε τὰ σκότη καὶ θὰ ἔκανε νὰ θερμανθοῦν καὶ αὐτές οἱ κατεψυγμένες χῶρες τοῦ Βορρᾶ. Ὦ Ἥλιε, ἐλθὲ διὰ νὰ φωτίσῃς τὰ σκότη μας!

Προσδοκια Ισραηλιτων και Ελληνων

ΕΡΧΕΤΑΙ ὁ Μεσσίας! Ἡ φωνὴ αὕτη καθαρά, διαυγὴς ὡς ἦχος μεταλλικῆς σάλπιγγος, ἠκούετο θεσπεσίως ἀνὰ τὰ ὄρη καὶ τὰς πεδιάδας τῆς ἱερᾶς γῆς τῆς Παλαιστίνης. Ἔξοχοι ἄνδρες, τοὺς ὁποίους ἐφώτιζε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, προέλεγον τὴν ἀνατολὴν τῆς λαμπρᾶς ἡμέρας, περιέγραφον μέχρι καὶ τῶν ἐλαχίστων λεπτομερειῶν τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ Λυτρωτοῦ, ἐσκίρτων ἀπὸ χαρὰν καὶ ἔψαλλον ὕμνους εἰς Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος θὰ ἵδρυε τὸ βασίλειόν του εἰς τις καρδίες καὶ θὰ ἐντυνε μὲ στολὴν εὐπρεπείας καὶ ἀφθαρσίας τὸν ἄνθρωπον κατὰ τὸ ψαλμικό· «Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν, εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο» (Ψαλμ. 92,1). Read more »

Χριστουγεννιατικη ευχη

του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου, του 1990, πολυ επικαιρη

• http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=63558#more-63558
• Tώρα ποὺ ὁ διεθνισμὸς μᾶς ἀπειλεῖ, νὰ μείνουμε ὅλοι προσήλωμενοι στὴν Ὀρθόδοξη πίστη στοὺς ἀπλανεῖς ἀστέρας, τὸν ὑπέρλαμπρο Ἀστέρα τῆς Βηθλεέμ καὶ τὸν φωτεινὸ ἀστέρα τῆς Ἑλλάδος, καὶ νὰ μὴν ἀπατηθοῦμε ἀπὸ τὰ ἀπατηλὰ φῶτα τῶν ζοφερῶν πλανητῶν τῆς Ε.Ο.Κ.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ.59-61

ΛΥΤΡΩΜΕΝΟΙ ἢ ΔΕΣΜΩΤΑΙ;

«Καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν. 49, 10)

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, αγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ὁ ἀνθρωπος δεν ἔμεινε εἰς τήν άμόλυντη ἀτμόσφαιρα τοῦ Θεοῦ, εις τήν κατάστασι τῆς ἀθωότητος καί τῆς εὐδαιμονίας ἐκείνης, εἰς τήν ὁποία τὸν εἶχε θέσει ό Δημιουργός. Ό άνθρωπος ἀμάρτησε, ὅπως περιγράφει τό πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ Γένεσις. Κάτι τό μυστηριῶδες συνέβη εις τά βάθη τῆς ύπάρξεώς του. Τρομερός σεισμός συνετάραξε τό ὅλο οικοδόμημα τῆς ανθρώ­πινης ύποστάσεως καί ή κορωνίς τῆς δημιουργίας κατέπεσεν εἰς ερείπια. ’Από τα ἄστρα εἰς τήν κοπριά.

Ή άθλιότης τῆς πτώσεως

Ω, ΠΟΙΟΣ δεν θά θρηνήση τήν πτῶσι αὐτή τοῦ ἀνθρώπου; ‘Όλος ήχρειώθη. Ή καρδία του έμολύνθη. Ή θέλησίς του συνετρίβη. Ή διάνοια του συντρίμματα λογικῆς άναρίθμητα, σωροί σκέψεων, φιλοσοφικῶν συστημάτων, πού άλληλοσυγκρούονται καί δημιουρ­γοῦν πύργον Βαβέλ. Ό άνθρωπος, ὅπως λέγει ό Πασκάλ, ὁμοιάζει μέ ἐρείπια ἀνακτόρων, πού καί μετά τήν καταστροφήν ὅμως διατηροῦν γραμμάς τοῦ παρελθόντος μεγαλείου, τό ὁποῖο ειχαν πριν
έρειπωθοῦν. Φαντασθῆτε προς στιγμήν τήν Άκρόπολι τῶν ’Αθηνῶν καταστρεφομένη ἀπό σεισμὸ καί μεταβαλλομένην εις ερείπια, διά νά συλλάβετε μία ἀμυδρά ιδέα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Επάνω είς τά ερείπια τοῦ ψυχικοῦ του κόσμου έκάθησε ό άνθρωπος καί έκλαιε. ’Έκλαιε επί αἰῶνας καί χιλιετηρίδας, καί οι γόοι οί άναστεναγμοί τοῦ πεσόντος ἀνθρώπου ἀκούονται δι’ ὅλων τῶν σελίδων τοῦ βιβλίου τῆς παγκοσμίου ιστορίας. Διότι μέσα είς τήν συνείδησίν του διετηρείτο ή ιδέα τοῦ άρχαίου του μεγαλείου καί προς τήν ίδέαν αυτήν συνέκρινε τήν άθλίαν του κατάστασιν. ” Εβλεπε τό χάος, είς τό οποίον κατέπεσε, καί ένεθυμεῖτο τά ὕψη.

Ἀδυναμία ἀνορθώσεως

Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ.53-58

Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Μὲ ἐξόχους ποιητὰς καὶ φιλοσόφους οἱ ὁποῖοι -κατὰ τὴν γνώμην τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας- ἐφωτίζοντο μὲ μερικές ἀκτῖνες ἀληθείας ἀπὸ τὸ ἀνέσπερον Φῶς ποὺ «φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰωάν. 1,9), ἡ Ἑλλὰς προητοιμάζετο διὰ νὰ χαιρετήσῃ τὸν Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου.
Καὶ Τὸν ἐχαιρέτησε! Πρώτη αὐτὴ ἐξ ὅλων τῶν ἐθνῶν. Ἀνοίξατε, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶσται τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον καὶ μελετήσατε προσεκτικα τὸ κεφάλαιον 12, στίχους 20―27. Μέσα εἰς τοὺς στίχους τοῦ κεφαλαίου αυτοῦ περιγράφεται ἡ πρώτη συνάντησις τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἑλλάδος. Τὸ Ἱερὸν κείμενον λέγει ὅτι Ἕλληνες οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐπισκεφθῇ τὰ Ἱεροσόλυμα ἐπεθύμησαν νὰ ἴδουν τὸν Ἰησοῦν. Δύο μαθηταί, ὀ Φίλιππος καὶ ὀ Ἀνδρέας (οἱ ὁποῖοι ἀργότερον ἐκήρυξε καὶ ἐμαρτύρησεν ἐπὶ Ἑλληνικοῦ ἐδάφους, πολιοῦχος ἀναδειχθεὶς τῆς πρωτευούσης τῆς Πελοποννήσου) ἀναλαμβάνουν νὰ φέρουν εἰς ἐπαφὴν μὲ τὸν Διδάσκαλόν των τοὺς Ἕλληνας. Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς ἐπληροφορήθη, ὅτι Ἕλληνες τὸν ζητοῦν ἡ θεία Του καρδία ἐσκίρτησεν ἀπὸ χαρά, τὸ πνεῦμα Του προεῖδε τὰς μεγάλας ὑπηρεσίας τὰς ὁποίας θὰ προσέφερε εἰς τὴν διάδοσιν τῶν ἰδεῶν Του ἡ Ἑλλὰς καὶ τὰ πανάχραντα χείλη Του προέφερον λόγους, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν όχι μόνο ἀναφαίρετον τίτλον δόξης διὰ τὴν μικράν μας πατρίδα, ἀλλὰ καὶ θείαν ἐντολὴν ἡ ὁποία καθώρισε τὴν ἀποστολὴν τοῦ Ἔθνους μας διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Ἰδοὺ οἱ ἀθάνατοι λόγοι τοῦ Κυρίου:« Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου».
Δηλαδή: Ἔφθασεν ἡ ὥρα τῆς δόξης μου. Ὁ Σταυρός μου ποὺ θὰ ὑψωθῆ εἰς τὸν Γολγοθᾶν ὡς θεϊκος μαγνήτης θὰ ἑλκύση ὀποδοὺς πολλοὺς ἐξ όλων τῶν ἐθνῶν τῆς γῆς. Οἱ Ἕλληνες! Ἰδού! Οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ προσέλθουν καὶ θὰ μὲ ὑπηρετήσουν! Καὶ ὡς ὑπηρέται πιστοὶ τοῦ πνεύματός μου θὰ δοξασθοῦν ἀνά τὰ πέρατα τοῦ κόσμου.
Αὐτοὶ οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, ἀνεκτίμητος περγαμηνὴ τοῦ ἔθνους μας, θὰ ἔπρεπε νὰ τυπωθοῦν εἰς πινακίδας, ν’ ἀναρτηθοῦν εἰς τὰ Σχολεῖα καὶ τὰ Γραφεῖα, νὰ τοιχοκολληθοῦν, καὶ νὰ γίνουν θέμα βαθυτάτης μελέτης παρ’ ὅλων τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε πρέπει νὰ τοὺς λησμονήσουν.

Η ΕΛΛΑΣ ΠΙΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

 Ἐπὶ 20 αἰῶνες ὑπηρετεῖ τὸν Χριστόν! Ἐκλεκτοὶ υἱοὶ καὶ θυγατέρες της ὡς θυμίαμα εὔοσμον ἐκάησαν εἰς τὸν Βωμόν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Αὐτῆς τῆς Ἑλλάδος ὑπῆρξαν τέκνα οἱ μάρτυρες καὶ οἱ ὀμολογηταὶ οἱ ὁποῖοι ἐπότησαν μὲ τὰ αἵματά των τὴν Ἀνατολὴν καὶ τὴν Δύσιν. Αὐτῆς τῆς Ἑλλάδος οἱ Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι, οἱ ὁποῖοι ἐρρητόρευσαν τὸν θεῖον λόγον ἀπὸ τοὺς ἄμβωνας Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας, Καισαρείας καὶ Κωνσταντινουπόλεως. Αὐτῆς τῆς Ἑλλάδος οἱ ἐμπνευσμένοι ὑμνογράφοι, οἱ ὁποῖοι μὲ ὑπερόχους, μὲ μοναδικοὺς ὕμνους ὕμνησαν τὰ κοσμοϊστορικὰ γεγονότα τῆς Γεννήσεως, τῆς Βαπτίσεως, τῆς Σταυρώσεως καὶ Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος. Read more »

«ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», σελ. 48-53, ἐκδ. 1998
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Π λ α τ ω ν (427-347 π.Χ.)

Ο ΔΕ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ μαθητὴς τοῦ Σωκράτους, ὁ Πλάτων, μὲ τὸν ἀριστοτεχνικόν του κάλαμο ἐζωγράφισε τὴν εἰκόνα τοῦ Δικαίου, ὁ ὁποῖος θὰ σώσῃ τὸν κόσμο. Ὁ Δίκαιος, λέγει θὰ γυμνωθῇ, ἀλλ᾽ κανείς δεν θὰ μπορέση ν᾽ ἀφαιρέσῃ ἀπ᾽ αὐτὸν τὴν ἀρετήν. Καὶ ἐνῷ θὰ εἶνε ἀθῷος, χωρίς να έχη ἀδικήση κανέναν ποτέ, ἐν τούτοις θὰ δυσφημισθῇ σαν νὰ εἶχε διαπράξη «τὴν μεγίστην ἀδικίαν». Θὰ δικασθῇ, θὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ θὰ παραμείνῃ «ἀμετάστατος μέχρι θανάτου», δηλαδὴ δὲν θ᾽ ἀλλάξῃ γνώμην. Θὰ μείνῃ ὡς ἀκίνητος βράχος ἐν μέσῳ μαινομένης θαλάσσης. Θὰ βασανισθῇ πολύ. Θὰ μαστιγωθῇ καὶ θὰ τελειώσῃ τὴν ζωήν του μὲ θάνατο φρικτό. Ἐπὶ λέξει· «ἀνασχινδιλευθήσεται».

Ποῖος μελετῶν τὸ περίφημον αὐτὸ περὶ τοῦ Δικαίου χωρίον τῆς συγγραφῆς τοῦ Πλάτωνος δὲν ἐνθυμεῖται παρόμοιον χωρίον τοῦ προφήτου Ἠσαΐου; Ὁ Ἠσαΐας πρὸ 800 ἐτῶν προεφήτευσε τὴν ἔλευσιν τοῦ Λυτρωτοῦ λέγων·

• «Καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος· ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων… Οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει. Αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν· παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ᾽ αὐτόν, τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν. Πάντες ὡς πρόβατα ἐπλανήθημεν, ἄνθρωπος τῇ ὁδῷ αὐτοῦ ἐπλανήθη· καὶ Κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν» (Ἠσ. 53, 2-6).

Π λ ο υ τ α ρ χ ο ς (48 – 125 μ.Χ.)

ΑΝ ΚΑΙ ὁ φιλόσοφος αὐτὸς ἔζησε κατὰ τὸν Α ΄ μ. Χ. αἰῶνα, ἐν τούτοις τὸν ἀναφέρουμε ἐδῶ, διότι ἀπηχεῖ τίς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματα τοῦ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου, ποὺ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ὰρχισε νὰ καταρρέῃ. Ὁ Πλούταρχος βλέπει τὴν ἀθλιότητα τοῦ κόσμου, τῆς ὁποίας αἰτία εἶνε μία· πνεῦμα πονηρὸν εἰσῆλθεν, ἐτάραξε πάντα τὰ πράγματα, ἐνέπλησε κακῶν γῆν τε πᾶσαν καὶ θάλατταν. Ἀλλ᾽ ἡ δυναστεία αὐτοῦ, λέγει ἀλλαχοῦ ὁ Χαιρωνεὺς φιλόσοφος, θὰ διαλυθῇ. Μία νέα περίοδος ζωῆς θὰ ἀνατείλῃ. Ἔκ τινος μικρᾶς χώρας θὰ προέλθῃ ἀγαθὸν μέγα, τὸ ὁποῖον θὰ ἐπεκταθῇ εἰς ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα, ὥστε «τῆς γῆς ὁμαλῆς γε καὶ ἐπιπέδου γενομένης ἕνα βίον καὶ πολιτείαν ἀνθρώπων μακαρίων καὶ ὁμογλώσσων ἁπάντων γενέσθαι». Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 43-47

Οι προφηται της Ελλαδος και οι προφητειαι των

ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ; Ὤ! ἡ Ἑλλάς! Ἀπ’ ὅλα τὰ ἔθνη― πλὴν τοῦ Ἰουδαϊκοῦ― ἐκεῖνο τὸ ἔθνος ποὺ περισσότερον ἠσθάνετο τὴν ἀνάγκην μιᾶς ὑπερφυσικῆς ἐπεμβάσεως, διὰ νὰ σωθῇ ἡ ἀνθρωπότης, ἦτο ἡ Ἑλλάς. Ἡ Ἑλλάς, ἡ ὁποία εἶχε ἀναδείξει τοὺς μεγαλυτέρους φιλοσόφους καὶ ποητὰς καὶ ἀνῆλθεν εἰς τὸν κολοφῶνα τῆς πνευματικῆς ἀναπτύξεως, διῃσθάνθη ὅτι τὸ κακόν ποὺ κατέτρωγε τὰ σπλάγχνα τῆς ἀνθρωπότητος, ἦτο τοιαύτης ἐντάσεως καὶ ἐκτάσεως, ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ θεραπευθῇ μὲ μόνον ἀνθρώπινα μέσα, μὲ ἁπλᾶς φιλοσοφικὰς συμβουλάς. Αὐταὶ ὁσονδήποτε ὡραῖαι καὶ ἐὰν εἶνε, ὁμοιάζουν μὲ ἔμπλαστρα ποὺ προσωρινῶς ἀνακουφίζουν τὸν ἄρρωστον, ἀλλὰ ἡ ρἰζα τοῦ κακοήθους ἀποστήματος παραμένει καὶ ἐργάζεται καὶ ἀπειλεῖ νὰ μολύνῆ τὸ αἷμα καὶ νὰ ἐπιφέρῃ τὸν θάνατον. Μὲ ἔμπλαστρα δὲν σώζεται ὁ ἄρρωστος. Ὁ μέγας ἄρρωστος ποὺ ἐλέγετο ἀνθρωπότης ἐχρειάζετο κατὰ τὴν ὀρθὴν παρατήρησιν φιλοσόφου «φάρμακα ἡρωϊά». Ποῖος θὰ τὰ ἔδιδε;
Ἡ Ἑλλὰς διὰ τοῦ στόματος μεγάλων αὐτῆς τέκνων προεφήτευσε τὴν ἀνατολὴν τῆς χαρμοσύνου ἡμέρας, καθ’ ἥν τὸ κακὸν ― ὁ «Τυφὼν»― θὰ συνετρίβετο κάτω ἀπὸ τὴν δύναμιν τοῦ ΙΣΧΥΡΟΥ καὶ θὰ ἐσημειοῦτο νέα στροφὴ τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἄς ἀναφέρωμεν ἐδῶ μερικὰς ἐκλάμψεις τοῦ προφητικοῦ πνεύματος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μακρόθεν πρὸ αἰώνων ὁλοκλήρων ἐχαιρέτισε τὴν γέννησιν τοῦ Λυτρωτοῦ.

Σωκρατης (469-399 π.Χ.)

Ὁ Σωκράτης ἐ­θεωρεῖτο ὡς ὁ πάντων ἀνδρῶν σοφώτατος. Στὸ τέλος τῆς ζωῆς του δικαζόταν στὴν Ἀθήνα. Ὅ­ταν ἦρθε ἡ ὥρα ν᾿ ἀπολογηθῇ, δὲν κολά­κευ­­σε τοὺς δικαστάς του, δὲν ζήτησε τὸ ἔλεός τους· μίλησε μὲ τὴν ὠμὴ γλῶσσα τῆς ἀληθείας. Ἀ­πευθύνθηκε στοὺς Ἀθηναίους, ἀνασκόπησε τὴ ζωή του ἀνάμεσά τους, τὴν ἀποστολὴ ποὺ εἶ­χε νὰ διδάσκῃ κάθε συμπολίτη του τὸ γνωστὸ «Γνῶθι σαυτόν», καὶ προβλέπον­τας τὸ σκληρὸ τέλος του, εἶπε περίπου τὰ ἑξῆς.
«Ἀθηναῖοι! Ὑπῆρξα ὁ ἀφυπνιστὴς τῶν συνει­­δήσεών σας, ἡ βουκέντρα τῆς πόλεώς σας. Ὅ­πως ὁ γεωργὸς χρησιμοποιεῖ τὴ βουκέντρα γιὰ νὰ κινήσῃ τὰ νωθρὰ ζῷα στὴ δουλειά, ἔτσι κ᾽ ἐγὼ χρησιμοποίησα τὴ διδασκαλία γιὰ νὰ κι­νήσω τὴ νωθρὴ σκέψι σας σὲ ὑψηλὲς ἰδέες, ποὺ εἶνε τὰ κίνητρα γιὰ μεγάλες ἀποφάσεις τοῦ βίου. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀποστολή μου, ἡ ὁποία σὲ λίγο τελειώνει. Ἐσεῖς μὲν θ᾿ ἀπαλλαγῆτε ἀ­­πὸ μένα τὸν Σωκράτη, ποὺ μὲ τοὺς ἐλέγχους μου σᾶς εἶχα γίνει τόσο ἐνοχλητικός· ἀλλὰ με­τὰ τὸ θάνατό μου προβλέπω, ὅτι θὰ καλύψῃ τὴν πόλι σας βαθὺ πνευματικὸ σκοτάδι. Ἐσεῖς καὶ οἱ ἀπόγονοί σας θὰ κοιμᾶστε, ἕως ὅτου ὁ Θεὸς σᾶς λυπηθῇ καὶ στείλῃ κάποιον, ποὺ θὰ ἔ­χῃ τὴ δύναμι νὰ σᾶς ξυπνήσῃ καὶ νὰ σᾶς διδά­­ξῃ ποιός εἶνε ὁ ἀληθινὸς προορισμὸς τοῦ ἀν­θρώ­που». Ἐπὶ λέξει· «Καθεύδοντες διατελοῖ­τε ἄν, εἰ μή τινα ἄλλον ὁ θεὸς ὑμῖν ἐπιπέμψειε κηδόμενος ὑμῶν» (Πλάτωνος, Ἀπολογία Σωκράτους 18[31α]). Read more »

Από το βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», έκδοση 1988, σελ. 40-43
του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ

« Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ»(Φιλιπ. 4,13)

ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ἡ ἀνθρωπότης, ἄρα καὶ ἡ Ἑλλὰς ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τμῆμα ἀναπόσπαστον ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος― ὑπέφερε φοβερά.

Ὑπέφερε ἡ ἀνθρωπότης. Ἐὰν ἦτο δυνατὸν νὰ ἔφθαναν μέχρι τὰ αὐτιά μας οἱ φωναὶ ποὺ ἐξήρχοντο ἀπὸ τὰ βάθη τῶν καρδιῶν μυριάδων ἀνθρώπων τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου, εὐκόλως θὰ διεκρίνομεν, ὅτι αἱ περισσότεραι φωναὶ ποὺ θὰ ἠκούοντο θὰ ἦσαν ἀναστεναγμοί, κραυγαὶ πόνου, ὡς τοῦ φρικτοῦ ἐκείνου πόνου ποὺ ἐδοκίμαζεν ὁ Λαοκόων περισφιγγόμενος ἀπὸ τὸν τεράστιον δράκοντα, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ματαίως προσεπάθει ν’ ἀπαλλαγῇ.

ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΘΟΣ

Ἐπόνει ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπότης! Διότι ὁ δράκων, τὸ κακό, παρ’ ὅλη τὴν τρομακτικὴ ἕλξι τῆς γοητείας μὲ τὴν ὁποία ἐνεφανίσθη καὶ ἐξηπάτησε τὸ ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων, καὶ ἔκτοτε ὡς κραιπαλοῦντας παρασύρει τοὺς ἀνθρώπους εἰς τὰς ἀβύσσους τῆς καταστροφῆς, τὸ κακόν, λέγομεν, ἐγκρύπτει εἰς τὰ βάθη του δηλητήριον ἀφαντάστου δραστικότητος. Ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τοῦ δηλητηρίου δὲν ἔμεινε τίποτε ἀμόλυντο καὶ καθαρό. Ὁ ἄνθρωπος ἐδηλητηριάσθη ἐκ ρίζης. Ψυχὴ καὶ σῶμα διεφθάρησα. Τὸ δηλητήριο αὐτό, τὸ φοβερώτερο ἐξ ὅλων τῶν δηλητηρίων, τὸ ὁποῖο εἰς τὴν γλῶσσαν τῆς Ἁγ. Γραφῆς ὀνομάζεται ἁμαρτία εἰσέδυσε καὶ διεπότισε ὅλον τὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό. Ὁ νοῦς ἐσκοτίσθη. Ἡ καρδία ἐψυχράνθη. Ἡ θέλησις ἠτόνησε. Ἡ ἀνθρωπότης ἐψυχορράγει ὅπως ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, κατὰ τὴν ὡραίαν παραβολὴν τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, εἶχε περιπέσει εἰς τοὺς ληστάς, οἱ ὁποῖοι «καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ» (Λουκ. 10,30). Ὀλίγον ἀκόμη καὶ θ’ ἀπέθνησκε. Read more »

Θαυμα η εκπληρωσις των προφητειων

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 36-39

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ τοῦ ενδόξου πατριάρχου διέτρεχε την οικουμένη. Ό κόσμος όλος από Ανατολῆς ἕως Δύσεως και ἀπό Βορρά έως Νότου ἀνέμενεν ἐναγωνίως τον Ποθητόν, τον όποιον ή φαντασία τῶν λαῶν κατεκόσμει ποικιλοτρόπως. Και ὁ Ποθητός τῶν ποθητῶν, ό Σοφός τῶν σοφῶν, ὁ Δυνατός τῶν δυνατῶν, ό Βασιλεύς τῶν βασιλευόντων και Κύριος τῶν κυριευόντων, ό «Αγιος τῶν ἁγίων ἦλθεν! Εἰσῆλθε δε εις τον κόσμον ούχί διά θριαμβευτικής άψίδος, ἀλλ’ ώς ό ταπεινότερος ὅλων τῶν άνθρώπων. Έγεννήθη εν φάτνη άλογων. Ὤ μυστηρίου ἀνερμηνεύτου! Ἦλθε -και εἰς τοῦτο ἐφιστῶμε ιδιαιτέρως τήν προσοχή τῶν φίλων άναγνωστῶν-, ἦλθεν εἰς εποχήν κατά τήν οποίαν, συμφώνως προς τήν προφητείαν τοῦ Ιακώβ, επί τοῦ θρόνου τοῦ βασιλείου τοῦ Ιούδα δεν υπῆρχε πλέον βασιλεῦς. Τό βασίλειον εἶχε καταλυθῆ. Ό ιουδαϊκός λαός εύρίσκετο υπό κατοχήν. Ή ‘Ρώμη έκυριάρχει. Ήγεμών αυτῆς, ό πραίτωρ, διώκει τήν Παλαιστίνην. ‘Έδρα τοῦ ήγεμόνος ή ιερά πόλις. Ό Ηρώδης ό βασιλεύς, είς τάς φλέβας τοῦ οποίου έρρεεν αίμα Ίδουμαίου, ήτο μία θλιβερά εὶκών βασιλείας έκπεσούσης. Α λ η θ ή ς βασιλεύς ’Ιουδαῖος δεν ύπῆρχεν, άλλ’ οὔτε καί ἀληθής ἀρχιερεύς. ’Άνναι καί Καϊάφαι ήσαν άλλαι θλιβεραί εικόνες, γελοιογραφίαι άρχιερωσύνης καταπεσούσης είς βάθος διαφθοράς. Ή προφητεία τοῦ ’Ιακώβ έξεπληρώθη εν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου ημών Ίησοῦ Χριστοῦ. Καί όχι μόνον ή προφητεία αυτή, άλλά καί όλαι αί αλλαι προφητεῖαι τῆς Π. Διαθήκης εὖρον τήν έκπλήρωσίν των εν τῷ Χριστῷ. Ή δε μέχρι λεπτομερειῶν έκπλήρωσις τῶν προφητειῶν άποτελεῖ ένα θαῦμα, άπό τά μεγαλύτερα θαύματα, τό οποῖον μίαν έχει τήν ἐξήγησιν, ὅτι δηλαδή ὁ Θεός ό αἰώνιος διά τῶν ἐκλεκτῶν του δούλων προανήγγειλε τό μέγιστον γεγονός τῆς ἀνθρώπινης ιστορίας, τήν γέννησιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Η ελπις του κοσμου ο Χριστος

Αλλ’ οί Εβραίοι, θά εἴπη κάποιος, δεν πιστεύουν ότι ό Χριστός εἶνε ό έπηγγελμένος Μεσαίας. Καί ημείς έρωτώμεν. Έάν είς τον Χριστόν δεν έχουν εφαρμογήν αί προφητεῖαι τής Π. Διαθήκης, είς ποιό άλλο πρόσωπον έξ ὸλων ὁσα μέχρι σήμερον ένεφανίσθησαν είς τήν σκηνήν τοϋ κόσμου έχουν τήν έφαρμογήν; Όσονδήποτε καί έάν προσπαθήσουν οί άπιστοῦντες ’Ιουδαῖοι νά εὺρουν τοιοῦτον πρόσω­πον, δεν θά εὺρουν. Ή ουράνιος στολή, τήν όποιαν κλωστήν προς κλωστήν έπλεξαν οί προφήται, μόνον είς τον Χριστόν έφαρμόζει. Read more »