Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for the ‘ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ’ Category

ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 8th, 2011 | filed Filed under: «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ», ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΙΝ ΤΟΥ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΗ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΕΞΕΦΡΑΖΕ  Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ

ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Το ανακοίνωσε σε στελέχη της κατασκηνώσεως της Μητροπόλεως του, στις 29-7-1993
Διαβάστε απομαγνητοφωνημένα τα λόγια του:

prodosia ιστ«Τώρα βρίσκομαι σε δύσκολη θέση· Είχα επικοινωνία με το πατριαρχείο, αλλά αυτοί κοιμούνται βαθιά. Το μείζον θέμα είναι η Πίστις. Έχουμε τα πιστευτέα, τα πρακτέα και τα λατρευτέα. Έχουμε τα δόγματα, γι’ αυτά τα δόγματα έκαναν αγώνα οι Πατέρες μας. Σήμερα όμως δεν τα προσέχουν αυτά.
Στην Αυστραλία ο αρχιεπίσκοπος δημοσίευσε άρθρα υπέρ του Καζαντζάκη. Αμφιβάλλω αν υπάρχει άλλος χειρότερος υβριστής του Χριστού από τον Καζαντζάκη… Τον μηνύσαμε εμείς στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και εκείνοι πέρασαν τώρα 5 χρόνια και δεν έκαναν τίποτε απολύτως. Η μήνυση που τον καταγγείλαμε είναι γραμμένη στο βιβλίο μας “ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ”.
Υπάρχουν πολλά επισκοπίδια εκεί πέρα. Δεν έχουν ποιμένας. Επισκοπίδια τα ονομάζει ένας σοφός ιεράρχης ο Σάμου Ειρηναίος.
Το μείζον θέμα δεν είναι που πάει στην Αυστραλία ο Ιερουσαλύμων(*), αλλά αυτά που λέει ο Αυστραλίας Στυλιανός.
Αυτά, μου είπαν, είναι ξεπερασμένα πράγματα. Τι; τους λέω. Σύμφωνα με τους Κανόνας της Εκκλησίας μας τα πιστευτέα είναι τα ανώτερα απ’ όλα. Αν παρουσιαστούν στην Εκκλησία μας τοιαύτα πρόσωπα που κηρύττουν εναντίον της Πίστεως μας επιτρέπει –είναι η μόνη φορά που επιτρέπεται- ο επίσκοπος να μηνύεται και σ’ άλλας επισκοπάς.

Τους έστειλα τηλεγράφημα και τους εδήλωσα· εάν δεν τακτοποιηθεί το θέμα αυτό, εγώ θα παύσω το μνημόσυνο του Πατριάρχου [Βαρθολομαίου] και τότε δεν θα μπορώ να σταθώ στην Μητρόπολή μου».

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ

«Παλαιότερα [το 1971] που κόψαμε το μνημόσυνο του πατριάρχου [Αθηναγόρα] είμεθα τρείς [επίσκοποι], ο μακαρίτης Αμβρόσιος [ο Ελευθερουπόλεως], ο Παύλος της Παραμυθίας που απέθανε [και ο ίδιος] και πράγματι έφερε αποτέλεσμα, γιατί  είχαν σκοπό να φέρουν την πλήρη επικοινωνία με τους καθολικούς και να κοινωνήσουν εκ του αυτού ποτηρίου, αλλά δεν επέτρεψε ο Θεός…»

______

(*) Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος μια που εύκολα βάζει το επιτίμιο της ακοινωνησίας στους άλλους και όχι στον ευατό του, που συμπροσεύχεται με όλους τους διαβόλους, έβαλε το επιτίμιο της ακοινωνησίας και στον τότε πατριάρχη Ιεροσαλύμων! Αν θυμόμαστε καλά, το έβαλε κάποιο διάστημα και στον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.

___________________________

ΣΗΜΕΡΑ H ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΝΕΥ ΕΜΠΟΔΙΩΝ ΕΠΙΤΕΛΕΙΤΑΙ.

  • Έφτασαν «ορθόδοξοι επίσκοποι» να υποδέχονται τον Πάπα με το «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»!!!! Και εκείνος ο δαίμονας είπε·
  • «Eλπίζω ότι δε θα είναι μακριά η ημέρα που θα γιορτάσουμε την ένωση του κοινού ποτηρίου καθολικοί και ορθόδοξοι μαζί».
  • Ο Θεός να βάλει το χέρι του και να μας σώσει από τα επισκοπίδια, που κάνουν τούμπες μπροστά στον πάπα.

________

ΣTA ΡOYMANIKA

_______

DUMNEZEU SĂ NE IZBĂVEASCĂ DE EPISCOPAŞII CARE FAC TUMBE ÎNAINTEA PAPEI

BĂTRÂNUL ŞI LUPTĂTORUL IERARH AL FLORINEI, PĂRINTELE AUGUSTIN KANDIOTIS,

ŞI-A EXPRIMAT INTENŢIA DE A ÎNTRERUPE POMENIREA PATRIARHULUI BARTOLOMEU

A comunicat aceasta la cadru unei tabere a Mitropoliei lui, pe 27-07-1993.

Citiţi cuvintele sale transcrise după o înregistrare:

„Acum mă aflu într-o poziţie dificilă. Am luat legătura cu Patriarhia, dar aceştia dorm profund. Cea mai importantă temă este Credinţa. Avem credinţa, morala şi cultul. Avem dogmele; pentru aceste dogme Părinţii noştri au dat lupte. Astăzi însă, nu mai sunt atenţi la acestea.

În Australia, Arhiepiscopul [Stelian] a publicat articole în favoarea lui Kazantzakis. Mă îndoiesc că ar exista un hulitor al lui Hristos mai rău decât Kazantzakis… L-am reclamat noi pe [Stelian al Australiei] Patriarhiei Ecumenice, dar aceia – deşi au trecut de atunci cinci ani, n-au făcut absolut nimic. Memoriul prin care l-am denunţat este cuprins în cartea noastră „Ortodoxia împotriva ecumenismului”.

Există mulţi episcopaşi [επισκοπίδια] pe acolo. Nu au păstor. Episcopaşi îi numeşte un înţelept ierarh – Irineu de Samos.

Tema cea mai importantă nu este unde se duce în Australia Patriarhul Ierusalimului ([1]), ci cele pe care le zice Stelian al Australiei. Mi-au spus: Astea sunt lucruri învechite. Ce? – le zic. Conform Canoanelor Bisericii noastre temele credinţei sunt superioare tuturor celorlalte. Dacă se ivesc în Biserica noastră astfel de persoane, care propovăduiesc împotriva credinţei noastre, este permis – este unicul caz când este permis  – ca episcopul să fie reclamat şi în alte episcopii.

Eu le-am trimis o telegramă şi le-am declarat: Dacă această problemă nu se va rezolva, eu voi înceta pomenirea Patriarhului [Bartolomeu] şi atunci nu voi mai putea rămâne în Mitropolia mea”.

O MAI VECHE ÎNTRERUPERE A POMENIRII

„Mai demult [în anul 1971], când am întrerupt pomenirea Patriarhului (Athenagora) am fost trei [episcopi], fericitul întru adormire Ambrozie [de Elefteropol], Pavlos al Paramithiei, care a murit [şi mitropolitul Augustin – n.n.] şi, într-adevăr, a avut un rezultat, pentru că aveau ca scop să treacă la deplina comuniune cu catolicii şi să se împărtăşească din acelaşi potir, dar n-a îngăduit Dumnezeu…”

ASTĂZI, TRĂDAREA CREDINŢEI ORTODOXE SE FACE FĂRĂ PIEDICI

Au ajuns „episcopi ortodocşi” să-l primească pe papa cu cuvintele „Binecuvântat este cel ce vine întru numele Domnului”!!!! Şi acel demon a spus:

„Sper că nu va fi departe ziua când vom sărbători unirea potirului comun împreună – catolici şi ortodocşi”.

Dumnezeu să-şi pună mâna Sa şi să ne mântuiască de episcopaşi, care fac tumbe înaintea papei.


[1] Patriarhul Bartolomeu impune cu mare uşurinţă epitimia neîmpărtăşirii altora, şi nu lui însuşi, care se roagă împreună cu toţi diavolii; dar a pus epitimia neîmpărtăşirii şi asupra Patriarhului de atunci al Ierusalimului! Dacă ne gândim bine, a pus această epitimie o perioadă de timp şi Arhiepiscopului Hristodul.

_____

«ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 5th, 2011 | filed Filed under: «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ», ΑΓΩΝΕΣ, ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 30th, 2011 | filed Filed under: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ

ΘΕΟΤΟΚΟ«Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού,
δέξαι παρακλήσεις αναξίων σων ικετών,
ίνα μεσιτεύσης προς τον εκ σου τεχθέντα.
Ω Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια»

Παράκλησις!  Ακούει την λέξιν ο άπιστος, ειρωνεύεται, κινεί περιφρονητικώς τους ώμους του και ερωτά:  Υπάρχουν λοιπόν εις τον 20όν αιώνα, αιώνα διασπάσεως του ατόμου, υπάρχουν τόσο καθυστερημένα πνεύματα, ώστε να προσεύχονται, να κάμνουν δεήσεις και παρακλήσεις και να πιστεύουν εις τον κόσμον υπερφυσικών δυνάμεων;  Προσευχή!  Παράκλησις!  Του φαίνεται, παράξενον ακατάληπτον το φαινόμενον της προσευχής.  Δεν το πιστεύει ο άπιστος!  Όπως ακριβώς ένας άγριος της κεντρώας Αφρικής δεν πιστεύει τον Ευρωπαίον, ο οποίος του λέγει, ότι υπάρχει μηχάνημα –ο ασύρματος- με το οποίον ημπορεί να μεταδώσει την φωνήν του εις απόστασιν εκατοντάδων χιλιομέτρων και ν’ ακούσει από το άλλο άκρον της γης την φωνήν ανθρώπων, τους οποίους ουδέποτε είδεν.  Αλλ’ ο άπιστος δεν παραδέχεται ύπαρξιν πνευματικού κόσμου.  Είναι υλιστής και γνωρίζει μόνον να ζυγίζει και να μετρά την ύλην.  Δι’ αυτόν μόνον ύλη υπάρχει.  Όλα είναι ύλη.  Ύλη είναι ο θεός του.  Πέραν απ’ αυτήν δεν υπάρχει τίποτε.  Ο δυστυχής!  Πιστεύει εις την ύλην, εις την δύναμιν της ύλης, πιστεύει ότι ένα ελάχιστον μόριον της ύλης που λέγεται άτομον εγκλείει μέσα του μυστηριώδεις δυνάμεις, αι οποίαι δια της επιστήμης αποδεσμευόμεναι δύνανται να συνταράξουν ωκεανούς, να αλλάξουν την κοίτην των ποταμών και να βυθίσουν στόλον ολόκληρον θωρηκτών.  Πιστεύει εις την ύλην και τα θαύματά της!  Αλλ’ εάν τον ερωτήσης:  Ποίος έκανε, ποίος έπλασε την ύλην, το πρώτον μόριον της ύλης;  Ποίος εφωδίασε την ύλην με μυστηριώδεις δυνάμεις;  Ο άπιστος, ο υλιστής δεν απαντά, δεν δύναται ν’ απαντήση.  Τι ν’ απαντήση;

Διότι πέραν από τας δυνάμεις του υλικού κόσμου υπάρχουν αι απείρως μεγαλύτεραι δυνάμεις του πνευματικού κόσμου.  Τας αισθάνονται, τας ζουν οι πιστοί του Κυρίου μαθηταί, οι αληθινοί χριστιανοί!  Εάν ο άπιστος έκαμνε τον κόπον και ηρώτα χιλιάδας συγχρόνων ανθρώπων του τι φρονούν περί προσευχής, θα ήκουε από τα στόματα μυριάδων ανθρώπων και των πέντε ηπείρων, μικρών και μεγάλων, αναλφαβήτων και σοφών επιστημόνων, ότι η προσευχή κάμνει θαύματα, ενώνει ουρανόν και γην, εξυψώνει την ζωήν των ανθρώπων εις άφθαστα ύψη.  Βιβλιοθήκη ολόκληρος θα εσχηματίζετο εάν ήθελε κανείς να καταγράφει εις βιβλία τα άπειρα της προσευχής θαύματα.  Αι μητέρες θα εδιηγούντο τα θαύματα που είδαν.  «Είχα το παιδί μου – θα έλεγε εις τον άπιστον η μητέρα- το είχα βαρειά άρρωστον  Τα φάρμακα που ηγόρασα από τα φαρμακεία πανάκριβα, μηδέν αποτέλεσμα.  Οι ιατροί που εκάλεσα έκαμναν ιατροσυμβούλιον, διεφώνησαν, διεκπληκτίσθησαν και επί τέλους μου είπαν:  Δεν υπάρχει σωτηρία.  Έτσι μόνη μου ελπίδα έμεινε η βοήθεια του Παντοδυνάμου.  Ήτο νύκτα, μεσάνυκτα.  Το παιδί εκαίετο εις τον πυρετόν.  Παραληρούσε.  Μα εγώ δεν απηλπίσθηκα.  Γονάτισα.  Έκαμα την προσευχήν μου.  Τα μάτια μου εγέμισαν δάκρυα.  Θεέ μου, βοήθησέ με.  Σώσε το παιδί μου.  Παναγία κάμε το θαύμα σου!  Και το θαύμα έγινε.  Το πρωί το παιδί ήτο απύρετο.  Άπιστε!  Συ που δεν πιστεύεις εις την δύναμιν της προσευχής σε ερωτώ εγώ η μητέρα που είδα το θαύμα μέσα εις το σπίτι μου, ποίος έκανε καλά το παιδί μου;»  -Πόσα  τέτοια θαύματα έχουν να διηγηθούν εις τον άπιστον αι πισταί, αι χριστιαναί μητέρες.  Και πόσα άλλα θαύματα έχουν να εξιστορήσουν με όλην την δραματικότητά των οι ηρωικοί στρατιώται του τελευταίου μας πολέμου, που μέσα από χαλάζι σφαίρες εσώθησαν με την προσευχήν που έβγαινε από την καρδίαν των.  Κύριε!  Σώσον μας!  Θαύματα λοιπόν αι μητέρες.  Θαύματα οι στρατιώται.  Θαύματα έχει να διηγηθεί κάθε πιστόν τέκνον του Θεού που εις διαφόρους περιστάσεις της ζωής του έμαθεν από της μικράς του ηλικίας να χρησιμοποιή τον μυστικόν ασύρματον της προσευχής.  Ο Θεός ακούει και σπεύδει εις την βοήθειαν του πλάσματός του.
Η προσευχή!  Η παράκλησις!  Δύναμις αόρατος τεραστία του ανθρώπου που γνωρίζει να την χρησιμοποιεί κατά την διδασκαλίαν του Θεανθρώπου.  Και την δύναμιν της διαλαλούν όχι μόνον μικροί και ασήμαντοι οι οποίοι όμως δια την αθωότητα της καρδίας των ευρίσκονται πλησιέστερον προς την Θεότητα, αλλά και σοφοί επιστήμονες διεθνούς φήμης, οι οποίοι εβραβεύθησαν με το βραβείο Νόμπελ.  Και αυτοί πιστοποιούν τα θαυμαστά αποτελέσματα της προσευχής!  Αναφέρομεν εκ των πολλών τον Γάλλον επιστήμονα  Αλέξιον Καρρέλ βιολόγον και φυσιολόγον παγκοσμίου φήμης, του οποίου το σύγγραμμα «ο άνθρωπος, σ’ αυτό το άγνωστον» έχει μεταφρασθεί εις πλείστας γλώσσας.  Γράφει ο Καρρέλ: «Η σημερινή αντίληψις, ότι η προσευχή, ημπορεί να επηρεάσει και να θεραπεύσει παθολογικάς καταστάσεις, εξάγεται από παρατηρήσεις που εκάμαμεν εις αρρώστους, οι οποίοι εις έναν λεπτόν έγιναν καλά από κάθε λογής αρρώστειαν, όπως φυματίωσιν των οστών και του περιτοναίου, ψυχρά αποστήματα, πληγάς, καρκίνον κλπ.  Η προσευχή!  Και εις πολλάς περιστάσεις δεν είναι ανάγκη ο ίδιος ο άνθρωπος να προσεύχεται ή να έχει μέσα του θρησκευτικήν πίστιν· αρκεί κάποιος που ευρίσκεται κοντά του να προσεύχεται…  Και τα γεγονότα αυτά (θεραπεία ασθενών δια της προσευχής) δεν ηθέλησαν ποτέ να τα κοιτάξουν οι υγιεινολόγοι, οι ιατροί, οι παιδαγωγοί και οι κοινωνιολόγοι.»  Πιστεύουν λοιπόν και οι επιστήμονες της ολκής ενός Καρρέλ, κλίνουν το γόνυ ενώπιον της Ανωτάτης θελήσεως του Δημιουργού και επικαλούνται την προστασίαν Του.
Η προσευχή!  Η παράκλησις!  Ακριβώς διότι η προσευχή έχει τοιαύτην δύναμιν, δι’ αυτό και οι πιστοί χριστιανοί τώρα εις τους εσπερινούς του Δεκαπενταυγούστου τρέχουν χαρούμενοι εις τους Ι. Ναούς και στα εξωκλήσια της θεομήτορος Κόρης δια να προσευχηθούν θερμότερον προς τον Λυτρωτήν του κόσμου, τον οποίον ηξιώθη να γεννήσει η αγνή και η Ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ.  Ακούοντες δε οι πιστοί τον γλυκύτατον παρακλητικόν κανόνα προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον τα μάτια των δακρύζουν· κάτι το αόρατον, το μυστηριώδες αισθάνονται εις τα βάθη της ψυχής των.  Λες δεν πατούν την στιγμήν εκείνην την γην.  Η ψυχή απογειούται, μεταφέρεται εις κόσμους υπερκοσμίους, παίρνει νέας δυνάμεις δια να συνεχίσει τον σκληρόν αγώνα της ζωής, τον αγώνα της πίστεως και της αρετής.
Χριστιανοί Έλληνες!  Η εφετεινή περίοδος της Νηστείας της Θεοτόκου συμπίπτει με το ιστορικόν γεγονός, ότι 21 έθνη τας ημέρας αυτάς συσκέπτονται επάνω εις τα μεγάλα προβλήματα της παγκοσμίου ειρήνης.  Κρίσιμοι ημέραι δια την Πατρίδα μας, η οποία προσδοκά Δικαιοσύνην, και δια την Ανθρωπότητα ολόκληρον, η οποία κουρασμένη διψά ειρήνην.  Κρίσιμοι αι ημέραι.  Ο Σατανάς το παν θα πράξει να τορπιλίσει την ειρήνην και να σπείρει νέους σπόρους μίσους.  Δι’ αυτό τας ημέρας αυτάς, κατά τας οποίας συνεδριάζουν τα έθνη, ημείς οι χριστιανοί έλληνες που πιστεύομεν εις την δύναμιν της προσευχής ας πέσωμεν εις τα γόνατα.  Ας παρακαλέσωμεν θερμώς τον ουράνιον Πατέρα.  Ας ζητήσουμεν και την μεσιτείαν της Υπεραγίας Θεοτόκου.  Πόσες φορές η Υπεραγία Θεοτόκος δεν έκαμε τα θαύματά της και δεν επροστάτευσε την μικράν μας, την μαρτυρικήν μας Πατρίδα;  Ας προσευχηθώμεν λοιπόν και τώρα με πίστιν ακράδαντον.  Και να είσθε βέβαιοι ότι αι προσευχαί μας θα επηρεάσουν τας αποφάσεις του Συνεδρίου κατά τρόπον μυστηριώδη, δια ν’ αξιωθώμεν ν’ ακούσωμεν:  ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.  ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.

+Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

ΠΑΝΕ ΠΡΟΣ ΕΝΩΣΗ ΠΟΤΗΡΙΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Δεκ 17th, 2010 | filed Filed under: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΑΝΑΞΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΤΗΝ ΣΕΡΒΙΑ

Θεο1.δ.-3

Την Κυριακή, 26 Δεκεμβρίου 2010, έγινε η ενθρόνιση του μοιχεπιβάτου Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Θεοδοσίου.

Ο φιλόδοξος κληρικός Θεοδόσιος, βοηθός του επισκόπου Αρτεμίου χρησιμοποιήθηκε από τους οικουμενιστάς  της Σερβίας και από τις Κατοχικές δυνάμεις των Ευρωπαίων, που βομβάρδισαν την Σερβία ως  το καταλληλότερο πρόσωπο για να αντικαταστήσει τον κανονικού επισκόπου της Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου!!!

Ο λαός δεν τον αποδέχεται, γι’ αυτό στην ενθρόνηση χρησιμοποιήθηκαν καθ΄ όλη την διάρκεια της λειτουργίας αστυνομικές δυνάμεις και χωροφυλακή της Ιταλίας και της Γερμανίας για να φυλάγουν τον χώρο γύρω από την εκκλησία!

Στην περιοχή είχαν αναρτηθεί αφίσες που έλεγαν ότι είναι μοιχεπιβάτης και ότι αναλαμβάνει με τη βοήθεια βίας και τρομοκρατίας εκ μέρους της Αλβανικής αστυνομίας και του μισθοφορικού στρατού καθόσον είναι ζων ο κανονικός Μητροπολίτης Αρτέμιος.

sxed. 1

ΑΞΙΟΙ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ Ι. ΚΑΝΟΝΕΣ, Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΣΥΝΑΓΩΓΕΣ.

Stin sunag. Baru.Stin synag Eir.

_______________________

Iεροι Κανονες

-1 «Ὅποιος ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ γενικὰ κληρικὸς, νηστεύει μέ τοὺς  Ἰουδαίους ἢ ἐορτάζει μαζί τους ἢ δέχεται ἀπ’ αὐτούς τὰ δώρα τῆς ἑορτῆς τους, ὅπως ἄζυμα ἢ κάτι τέτοιο, νά καθαιρεῖται»

«Ὅποιος χριστιανὸς προσφέρει λὰδι σὲ ναὸ εἰδωλολατρῶν ἢ σὲ Συναγωγὴ Ἰουδαίων κατά τίς ἑορτές τους ἢ ἀνάβει λυχνίες, νά ἀφορίζεται»

(Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, 70ος καὶ 71ος ἀντίστοιχα, σὲ μετάφραση).

Αγιος Ιωαννης ο Χρυσοστομος:

(«Λόγοι Κατά Ἰουδαίων» – μετάφραση)

IER. XRYS «Ἐκεῖνοι πότε νήστεψαν τὸ [χριστιανικό] Πάσχα; Πότε ἑώρτασαν μαζί μ’ ἐμᾶς τοὺς μάρτυρές μας; Πότε ἑώρτασαν μαζί μας τὴ μέρα τῶν Θεοφανείων; Ἐκεῖνοι δὲν ἔρχονται πρὸς τὴν ἀλήθεια, καὶ σεῖς τρέχετε πρὸς τὴν παρανομία;» [Λόγος Δ΄:3]

«Κυρίως, μισῶ τὴν Συναγωγή ἐπειδὴ ἔχει τὸ Νόμο καὶ τοὺς προφῆτες, παρὰ ἂν δὲν εἶχε τίποτε ἀπ’ αὐτά. Γιατί τὴ μισῶ; Γιατί ἐδῶ βρίσκεται ὁ μεγάλος δελεασμὸς καὶ ὁ κίνδυνος νὰ ἐξαπατηθοῦν οἱ πιὸ ἀφελεῖς» [Λόγος ΣΤ΄:6]

«Ἂν κάποιος δεῖ ἐσένα, ποὺ ξέρεις τί σημαίνει Συναγωγὴ, νὰ μπαίνεις σ’ αὐτὴν καὶ νὰ παρακολουθεῖς τὶς ἐορτὲς, δὲν θὰ ξεθαρρέψει ἡ συνείδησή του, ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατος στὴν πίστη, στὸ νὰ θαυμάζει τὰ ἰουδαϊκὰ πράγματα; Ὅποιος ἁμαρτάνει δὲν τιμωρεῖται μόνο γιὰ τὴν πτώση του, ἄλλα καὶ γιὰ τὸ ὅτι κάνει καὶ ἄλλους νὰ πέσουν» [Λόγος Α΄:5]

«Σκότωσαν τὸν Υἱὸ τοῦ Κυρίου σου, καὶ σὺ τολμᾶς νὰ πηγαίνεις μαζί τους στὸ ἴδιο μέρος; Καὶ βέβαια, Ἐκεῖνος ποὺ φονεύθηκε σὲ τίμησε τόσο πολύ, ὥστε σὲ ἔκανε ἀδελφό καὶ συγκληρονόμο Του, ἐνῶ ἐσὺ τὸν ἀτιμάζεις, ἀφοῦ τιμᾶς τοὺς “σταυρωτές” Του συμμετέχοντας στὶς ἴδιες ἑορτές καὶ πηγαίνοντας στοὺς βέβηλους ναούς τους»  [Λόγος Α΄:7]

«[Μετὰ τὴν καταφυγή σου στὴ Συναγωγὴ] πῶς θὰ ἀπολογηθεῖς στὸ Χριστό; Πῶς θὰ Τὸν ἐπικαλεσθεῖς στὶς προσευχές σου; Μὲ τί συνείδηση πλέον θὰ μπεῖς στὴν ἐκκλησία; Μὲ τί χέρια θὰ ἀγγίξεις τὴν ἁγία τράπεζα;» [Λόγος Η΄:6]

sxed.6

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

ΠΑΝΕ ΠΡΟΣ ΕΝΩΣΗ ΠΟΤΗΡΙΟΥ

++ΠΑΠΑΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑ copy istΔεν ξέρουμε τί μπορεί να συμβεί, διότι εγώ γέρος άνθρωπος είμαι, όσο μπόρεσα κράτησα.
Ένας θεολόγος που ξέρει πολλές γλώσσες πήγε στο εξωτερικό, είδε τον Πάπα, αυτόν που πέθανε και ο Πάπας τον ρωτούσε· «Εκεί πέρα στην Ελλάδα είναι ένας δεσπότης, ο δεσπότης Φλωρίνης· Αυγουστίνο τον λένε. Αυτός μας κάνει μεγάλη ζημιά… Τι είναι αυτός; Ποιος είναι»;
Ζητούσε πληροφορίες ο Πάπας…

Αλλά η κίνησις μας, παρ’ όλη την αμαρτωλότητα των μελών της είναι ορθόδοξος.
Ορθοδόξως σκεπτόμεθα, ορθοδόξως προσπαθούμε να ζήσουμε, και κρατούμε  αυτή την Ορθοδοξία και προτιμούμε να αποθάνομε, παρά να προδώσομε την Πίστι μας. Ορθοδοξία ή θάνατος.
Δεν ξέρουμε τώρα τι θα γίνει. Δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθούνε τα πράγματα. Διότι αυτοί πάνε προς ένωσιν. Ένωση ποτηρίου. Όχι απλώς να πούμε καλημέρα και καλησπέρα με τον καθολικό και με τον φράγκο… Αλλά να ενωθούμε πλέον μυστηριακώς και να πίνουμε εκ του αυτού ποτηρίου και να τρώγωμεν εκ του ιδίου άρτου. Αυτό είναι μεγάλη προδοσία της Ορθοδόξου πίστεως και τότε πλέον υπάρχει 100% λόγος «να μισῶ μια τέτοια εκκλησία πονηρευομένων». Τώρα όμως πρέπει να προσέξουμε, να ανήκουμε εις την Ορθόδοξο Εκκλησία και να έχουμε  σεβασμό εις τους ορθόδοξους λειτουργούς της.

(Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης
Σε ιεραποστολική συγκέντρωση γυναικών, στην «Αγάπη» Φλωρίνης 1978)

____________________


ab84bb122

ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ;

ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΥΣ

ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΟΥ;

ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ (ΠΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΙΝΕΣ)

ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ

pope-benedict-xvi

ή

ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΑΓΩΓΕΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ;

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΡHMENOIΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΠΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ

ΕΞΑΓΟΡΑΖΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ!

Αντιφωνον ε΄.

«Ο μαθητής του Διδασκάλου συνεφώνει την τιμήν και τριάκοντα αργυρίους πέπρακε τον Κύριον, φιλήματι δολίω παραδούς αυτόν τοις ανόμοις εις θάνατον».




«ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΕΠΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Νοέ 1st, 2010 | filed Filed under: ΑΓΩΝΕΣ, ΒΙΝΤΕΟ (αποσπασμ.), ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ

ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΕΠΙΦΥΛΑΚΗ – БУДИМО СПРЕМНИ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 14th, 2010 | filed Filed under: Cрпски језик, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΕΚ ΜΕΡΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ, ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΘΕΟΛΟΓΩΝ

_____________________

___________________

«…Eμείς τα παιδιά της Ορθοδοξίας πρέπει στην εποχή αυτή να φανούμε αντάξια παιδιά της Ορθοδόξου ημών Πίστεως. Και προπαντός χρειάζεται προσοχή· Να μην δίνουμε μεγάλη σημασία εις όσα λέγονται περί Ενώσεως. Εάν ποτέ γίνει Ένωσης ουχί δια της υποταγής της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τα κελεύσματα του Πάπα και εις τας ιδιοτροπίας των Προτεσταντών· αλλά εάν ποτέ έρθει η ώρα και είθε να έρθει το συντομότερο η ώρα της Ένωσης, αύτη θα επέλθει δια της επιστροφής όλων εις το αρχέγoνο κάλλος της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας.
Ας είμεθα, λοιπόν εν επιφυλακή. Ζούμε εις τας ημέρας τας οποίας συντελείται, όπως ανέπτυξα εις τα εσπερινα κηρύγματά και εις τας ποικίλας συναντήσεις που κάναμε μεταξύ μας, συντελείται μία προδοσία της Ορθοδόξου ημών πίστεως μέσα εις τους κόλπους της αγίας ημών Πίστεως εκ μέρους επισκόπων, εκ μέρους ιεροκηρύκων, εκ μέρους θεολόγων και εκ μέρους εκείνων που θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι φύλακες της ιεράς ημών παρακαταθήκης. Και εάν παραστεί ανάγκη σκληροτέρων αγώνων, διότι τώρα απλώς είναι τα πρooίμια μιας τοιαύτης συγκρούσεως, εάν παρουσιαστεί ανάγκη, δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσει ο Κύριος, εάν παρουσιαστεί τοιαύτη περίπτωση. Είθε ο Κύριος να αναδείξει νέους αγωνιστάς της Ορθοδόξου ημών Πίστεως. Είθε ο καθένας από ημάς και ιδίως οι νεαροί, ας προσπαθήσουν να γίνουν μικροί Αθανάσιοι, μικροί Φώτιοι, μικροί Μάρκοι Ευγενικοί έτοιμοι να σηκώσουν ψηλά το λάβαρο και την σημαία της Ορθοδόξου ημών Πίστεως.
Το καλύτερο μνημόσυνο του σημερινού εορταζομένου αγίου ο οποίος θα ευφραίνεται και θα αγάλλεται εις τους ουρανούς όταν βλέπει ότι η παράταξη των ορθοδόξων δεν στερείται μαχητών, δεν στερείται ανδρών, δεν στερείται ηρώων,  δεν στερείται ανθρώπων οι οποίοι να είναι έτοιμοι και τον χρόνον και την νεότητα και τα πάντα θα θυσιάσουν υπέρ της Ορθοδοξίας, υπέρ της οποίας έζησε και εξεδήμησε προς Κύριον ο ιερός Φώτιος του οποίου πρεσβείες ως και του αγίου Βουκόλου και πάντων των αγίων· είθε ο Κύριος να ελεήσει και σώσει πάντας ημάς».

ΟΣΟ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΔΩ,

ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΑΣ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ

Ερώτηση Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στο εκκλησίασμα του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, στις 7-3-1971:

«Θέλετε εδώ στο ναό του Αγίου Παντελεήμονος να λειτουργήσει Φραγκόπαπας; Θέλετε;».

Απάντηση εκκλησιάσμ.: -«Όχι».

Λοιπόν, εκεί πάει η υπόθεσις, εκεί πηγαίνουμε πάνε το συντομότερο να λειτουργήσουν Φράγκοι και Ορθόδοξοι μαζί, εκεί πάει η υπόθεσις, αλλά δεν θα μπορέσουν να κατορθώσουν τίποτα. Ο λαός της Ελλάδος ο οποίος εκ των προγόνων αυτού είναι Ορθόδοξος, ο λαός της Ελλάδος μνήμων των μεγάλων θυσιών που επέφερε η Δύση, οι παπικοί, η Ελλάς μνήμων των θυσιών των ορθοδόξων αρχιερέων δεν θα υποκύψει. Θα γίνει μεγάλη αναστάτωση πνευμάτων, αλλά ημείς θα προτιμήσουμε να χάσουμε τον θρόνο να πάμε στα σπήλαια και τας οπάς της γης να εγείρομεν ηρωική επανάσταση εναντίον όλων των παπιστών για να κρατήσουμε την Πατρίδα μας Ορθόδοξη, διότι κατ’ εμέ, όπως το αποδείξαμε εις άλλην ομιλία· ΕΛΛΑΣ και ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ είναι δυο όροι αλληλένδετοι, ενωμένοι. Όπου Ελλάς εκεί και Ορθοδοξία και όπου Ορθοδοξία είναι η Ελλάς. Και εάν η Ελλάς ήτο φράγκικη, το είπε ένας μεγάλος ιστορικός· Εάν η Ελλάς ήτο φράγκικη ουδέποτε η Ελλάς θα έλεγε το ΟΧΙ στο Αλβανικό έπος. Διότι οι φράγκοι που ήταν στην Ελλάδα υποδέχθηκαν με αγαλίασει τα Ιταλικά αεροπλάνα, διότι οι Ιταλιάνοι είναι φράγκοι, εάν ήτο φραγκιά η Ελλάς, δεν θα είχαμε τον ηρωικόν αυτόν αγώνα. Πίσω από τα ηρωικά αυτά παιδιά της Ελλάδος ηγωνίζετο ολόκληρη η Ορθοδοξία.

Εν πάση περιπτώση, χαίρω και αγάλλομαι, διότι τουλάχιστον όσο καιρό είμαι εγώ επίσκοπος εδώ, δεν θα πατήσει πόδι φράγκου. Δεν ξέρω τί θα γίνει σ’ άλλες μητροπόλεις, αλλά εδώ τουλάχιστον θα σχηματίσουμε σύνταγμα ηρωϊκό, έτοιμο προς θάνατον. Όσοι πιστοί – όσοι πιστοί· Έχει μεγάλη σημασία αυτό το οποίο σας λέγω, διότι σήμερον, αύριο, μεθαύριο, θα ρθουν αγκαλιασμένοι ο Πάπας με τον Πατριάρχη, θα κοινωνήσουν μαζί, ό εστί μεθερμηνευόμενον· θα δύναται ο φράγκος να μπαίνει μέσα στην Ορθόδοξο Εκκλησία να λειτουργάει. Πράγμα το οποίο δεν θα επιτρέψουμε· διότι χάσμα μέγα χωρίζει την Δυτική από την Ανατολική Εκκλησία.

Μια διαφορά· Αν πάτε μέσα στην Παπική εκκλησία δεν θα δείτε εικόνες, αλλά τι θα δείτε; αγάλματα. Επίσης, αν πάτε μέσα στους Προτεστάντες· οι προτεστάντες είναι γυμνοί.

Η Εκκλησία μας ούτε αγάλματα έχει ούτε γυμνοί είναι, αλλά έχει τας εικόνας του ΚΥΡΙΟΥ ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ και των αγίων. Διοτι πιστεύει ότι η εικόνα δεν είναι ο αυτός ο άγιος, όχι. Άλλο είναι η εικών και άλλο το εικονιζόμενο πρόσωπο. Και όπως μέσα στο σπίτι έχουμε τις φωτογραφίες των γονέων μας, κατά παρόμοιο τρόπον έχομε τας εικόνας των αγίων, τας οποίας τιμώμεν και δεν προσκυνούμεν.

Mια Zωντ. 3230 για ταινια ιστ30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΡΙΝ ΠΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ στις 1-5-2001

(ενάμισι χρόνο μετά την παραίτησή του, στην ηλικία των 94 ετών ο αγωνιστής επίσκοπος έλεγε)

(Απόσπασμα)

«Ο Πάπας είναι πολέμιος της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και οι Ορθόδοξοι καταδιώκονται. Έρχεται στην Αθήνα για να κάνει προπαγάνδα, αλλά εμείς προπαγάνδα δεν θέλομε, έχομε την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ στην οποία και μένομε, δεν θέλουν τέτοια πράγματα».

  • (Κάποια απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα τ’ ανεβάσαμε και ηχητικά· α) Για να δώσουμε απάντηση σ’ εκείνους που αμφισβήτησαν ότι τα παραπάνω λόγια είναι του Γέροντος, και β) Για να μάθουν οι πιστοί ότι· ήταν παραμύθια αυτά που διέδιδαν εκτός Φλωρίνης, κάποιοι επιπόλαιοι και φιλόδοξοι τον καιρό της παραιτήσεως. Ο π. Αυγουστίνος μέχρι τα βαθιά του γεράματα τα είχε 400. Απλώς, έλεγε λίγα λόγια γεμάτα σοφία, όταν χρειάζονταν. Έχουμε πολλές τέτοιες συνομιλίες μαγνητοφωνημένες. Μία μέρα πριν από το εγκεφαλικό, το βράδυ της Δευτέρας στις 2-8-2010 η υπεύθυνη της ιστοσελίδας μίλησε μαζί του στο τηλέφωνο, και εκείνος καθαρότατα της είπε «την ευχή». Την επόμενη μέρα το μεσημέρι έπαθε το εγκεφαλικό και ύστερα από 25 ημέρες έφυγε για την αιωνιότητα).

    ΣΧΟΛΙΟ ΦΙΛΟΥ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΟΣ

    Σχετική με την από μέρους ανευθύνων ποιμένων προδοσία της Ορθοδόξου πίστεως στην οποία αναφέρεσθε τυγχάνει και η πρόσφατη απόφαση της ΔΙΣ που απέδωσε λευκό το μητροπολίτη Μεσσηνίας και που κατεπίκρανε κι εξόργισε τον πιστό λαό του Θεού. Το επαίσχυντο «Φιλάδελφο» υποσκέλισε το «φιλόθεο» και η επάρατη σκοπιμότητα κατίσχυσε της ποιμαντικής ευθύνης. Οι συνοδικοί της παρούσης ΔΙΣ αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.Μας λύπησαν σφόδρα και μας σκανδάλισαν. Κι ο λαός του Θεού νοσταλγεί οσημέραι την αγωνιστικότητα του Αυγουστίνου Καντιώτη κι εμπνέεται απ αυτή.

    ____________________________

    ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

    __________________________


    ИЗВРШАВА СЕ ИЗДАЈА ПРАВОСЛАВНЕ ВЕРЕ

    ОД ПАТРИЈАРХА, ЕПИСКОПА И ТЕОЛОГА

    «…Ми као деца Православља у овом времену треба да се покажемо као достојна деца наше Православне вере. Пре свега је неопходна молитва. Немојмо придавати велики значај ономе што се говори о Уједињењу. Ако некада дође до Уједињења, оно неће доћи потчињавањем Православне Цркве на позиве Папе и размажених Протестаната него ако дође икада тај час, и нека дође тај час Уједињења што пре, а до Уједињења ће доћи повратком свију нашој предањској Православној Цркви. Будимо на опрезу. Живимо у данима када се извршава као што сам већ говорио на вечерњим проповедима и на многим нашим сусретима, извршава се издаја наше Православне вере у колевци наше Вере од стране епископа, од свештенопроповедника, од теолога и од оних људи који би требало да буду први чувари нашег светог предања.Уколико се укаже потреба за окрутнијим борбама, јер се сада налазимо тек на почетку овога сукоба, уколико буде било потребно, не знамо шта нам је Господ припремио, нек Господ прокаже нове борце наше Православне Вере. Нека свако од нас посебно млади, нек покушају да буду мали Атанасији, мали Фотији, мали Марко Ефески, нека буду спремни да подигну барјак наше Православне вере. Најбољи помен светитељу кога данас прослављамо и који ће се радовати и веселити на небесима када види да Православљу не недостаје бораца, не оскудева у мушкарцима, у херојима, не недостаје му људи који ће бити спремни ако затреба у догледно време и своју младост и свој живот да жртвују за Православље, за које је живео и уснуо у Господу свети Фотије чијим молитвама као и светог Вукола и свих светих нек нас Господ помилује ».

    ДОК САМ ЈА ЕПИСКОП ОВДЕ, НЕЋЕ КРОЧИТИ У ФЛОРИНУ КАТОЛИЧКИ СВЕШТЕНИК

    Питање Митрополита Флорине о. Августина Кандиота присутним у цркви Светог Пантелејмона 7-3-1971:

    «Желите ли овде у храму Светог Пантелејмона да води литургију Католички свештеник? Да ли желите?».

    Одговор присутних.: –«Не».

    Тако ће се завршити овај случај, идемо у томе правцу да заједно врше литургију Католици и Православци, тако су наумили, али неће им ништа од тога успети. Народ Грчке који је још од својих предака Православан, народ Грчке се сећа великих жртава које нам је нанео Запад и католици, Грчка се сећа жртава православних архијереја и неће попустити. Настаће велико подизање духова, али ми ћемо пре пожелети да изгубимо свој трон и да одемо у спиље и пећине, да подигнемо херојску револуцију против свих католика да бисмо очували нашу Домовину Православном, јер ми као што смо то и доказали у другом говору· ГРЧКА и ПРАВОСЛАВЉЕ су повезани и уједињени. Где је Грчка тамо је и Православље и где је Православље тамо је и Грчка. Да је Грчка била католичка земља, то је рекао један велики историчар· Да је Грчка била католичка земља никада Грчка не би рекла НЕ Албанском епу. Зато што су католици који су били у Грчкој са весељем дочекали Италијанске авионе, зато што су Италијани католици, да је била католичка Грчка онда, не бисмо имали ту херојску борбу. Иза те храбре и херојске деце Грчке борило се цело Православље. У сваком случају, радујем се и веселим се, јер бар док сам ја овде епископ, овде неће крочити нога католика. Не знам шта ће бити у другим митрополијама, али бар ћемо овде формирати херојски вод, спреман за смрт. Сви верни – сви верни· Веома је важно све ово шта вам говорим, јер данас, сутра, прекосутра ће доћи загрљени Папа са Патријархом, заједно ће се причестити, преведено, биће могуће да католик улази у Православну Цркву и да врши литургију. Тако нешто нећемо дозволити зато што велика је провалија која раздваја Западну и Источну Цркву.

    Једна од разлика·Ако одете у Католичку цркву нећете видети иконе, него ћете видети кипове. Такође, ако одете код Протестаната· протестанти су наги.

    Наша Православна црква нема ни кипова ни голотиње, него има иконе ГОСПОДА нашег ИСУСА ХРИСТА и светитеља. Зато што верује да икона није сам светитељ, не. Друга ствар је икона а нешто друго је оцртано лице. Као што у кући имамо фотографије наших родитеља, на исти начин имамо и иконе светитеља, које поштујемо и којима се поклањамо.

    30 ГОДИНА КАСНИЈЕ

    ПРОТЕСТ ЕПИСКОПА о. АВГУСТИНА ПРЕ НЕГО ШТО ЈЕ КРОЧИЛА ПАПИНА НОГА У ГРЧКУ 1-5-2001
    (годину и по дана после његовог повлачења са трона, у доби од 94 године, борбени епископ је рекао)
    (Део говора)

    «Папа се бори против ПРАВОСЛАВЉА а Православци се протерују. Долази у Атину да врши пропаганду, али ми не желимо пропаганду, имамо ПРАВОСЛАВЉЕ у којем ћемо остати, не желимо такве ствари».

Open Letter to Patriarch

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 27th, 2010 | filed Filed under: English, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Year 61 – ATHENS – March-April – 1985 – Page No. 438

WE SEEK A FREE AND VIBRANT CHURCH

Editor-Publisher

Augustine N. Kantiotis


CHRISTIAN SPARK

  • “If someone comes toward you and bears not this teaching, accept him not into your home, and greet him not.” (2 John verse 10)
  • “For heretics things sacred are untreadable” (From the interpretation on the 6th canon in the Laodikeia canon)“The advocate of the religion is that very body of the Church, that is that (faithful) people’ (Response – Encyclical of patriarchates of 1848)

ΟΡΘΟΔ. ιστ

OPEN EPISTLE TO THE ECUMENICAL PATRIARCH

MR. DEMETRIOS [*]

  • [*] This was published in issue no. 438 of March-April 1985 page of the periodical “Christian Spark”. From the year 1972, after the death of Athenagoras, upon the ecumenical throne of the patriarchate of Constantinople is found, as we said, another patriarch. Despite the change, however, of the person at the peak of Orthodoxy and despite the confessedly peace-loving and humble successor of Athenagoras, his all-holiness mr. Demetrius, the line followed has in no way changed. Indeed the ecumenical activities and violations of the sacred canons have intensified to the point, that all who pain on account of Orthodoxy are becoming very anxious and are orienting themselves towards avoidable activities, as was that of the three in action bishops going under the jurisdiction of the new lands (of the ever-memorable metropolitan Eleftheroupolis mr. Ambrose, of the metropolitan of Paramythias mr. Paul and of the present writer), cutting off the commemoration of the name of the patriarch Athenagoras from the year 1970 and afterwards. This present letter constitutes an expression of this agony, which 23 years after the preceding letter to Athenagoras (1962), will come to also ring the bell of danger to mr. Demetrios.

Your all-holiness,

By the grace of God, by the mercies, and pities of the all-good God, the present writer happens to be a bishop of the Orthodox Church of Christ. For eighteen consecutive years I serve in this end region of Florina and try to properly respond, as much as I am capable of doing, to my most weighty episcopal duties in these hard times, during which huge waves of materialism and atheism rise up and strike against the sacred ship of the autocephalos church of Greece.

Concern for the whole Church

Now these duties would be capable of sucking my entire interest as shepherd having the responsibility for the perdition even of one only soul, on account of which the blood of the God-man was shed. But as member of the Hierarchy of the Orthodox Church I am not capable of remaining indifferent, also, regarding everything and anything that occurs in the entire region of the Orthodox Church, which spreads her branches even unto the five continents. For according to the teaching of the chief of the apostles, Paul, those belonging to the Church constitute a singular body, the body of Christ, and “when one member suffers” (1 Cor. 12:26), the rest of the members must co-suffer, and indeed particularly those members, which have a protruding, prominent position, as the head. And, as the ecumenical teacher of the Church, John the Golden-mouthed, (Chrysostomos), says that, if a thorn  plunges into the sole of a foot, the whole body slouches, and the head leaves its upright position, it is humbled and bent over towards the suffering member and makes every effort for the removal of the thorn. In like manner, observes the sacred father, it must occur in the Church of Christ. If, that is, one member of the Church runs the risk of undergoing some serious danger, all the members – for yet a greater reason the bishops – are in duty bound to display vitally their interest towards the therapy of the evil, so that this does not evolve into gangrene, threatening the whole body.  But even the prayers, which every regional church sends forth in behalf of all the rest of the member-parts, the orthodox churches, as well as the remembrances, which are done in the services, constitute a proof, that all the Christians, and indeed bishops, must not limit their interest to the borders of their small areas, but to extend that interest unto the ends of the earth, in which orthodox people dwell. Indeed the same sacred father, John Chrysostom, in weaving an encomium to saint Efstathion, bishop of Antioch, says concerning him that his interest used to extend beyond the bounds of his bishopric.

For “he had received good paideia (education; culture; learning; right nurturing) by the grace of the Spirit, for being in charge of the Church not only there [in his own bishopric,] was he in duty bound to rule, which he was ordained by the Spirit to do, but also [to rule] every (church) subsisting in the inhabited world; and he learned these things from the sacred prayers. For if he must make prayers, he says, in behalf of the catholic Church, which is from one end of the inhabited world to the other, how much more does he also have to show providence in behalf of all of her (the Church), and in like fashion to lead and care for all” (See Greek Fathers Mign 50, 602).

It is, then, a sacred duty, of the most sacred duties, for every bishop of the Orthodox Church to actively observe with interest, attention and anxiety everything and whatever happens in the orthodox sphere, and to contribute to its spiritual progress. Woe if the bishop becomes enclosed within the narrow bounds of his bishopric and remains completely indifferent towards the general state of the Church, contenting himself with the idea that the voracious fire of errors, of heresies and of atheism, which happen to set aflame all the bishoprics, will not reach in a short time his region, too.

The one studying the sacred canons of the Church with amazement observes that, though these (canons) prohibit the intervention of a bishop in the administrative duties of other bishoprics, yet, nevertheless, there does exist the case, according to which, altogether exceptionally, not only is it allowed, but it is demanded, that bishops, besides the prayers, petitions and admonitions, display their more vital interest in behalf of other bishoprics. And this very case is when a bishop of one eparchy, though he sees the wave of heresy threatening his eparchy, does not only take no measure whatsoever, but remains completely neglectful and indifferent; or, what is still worse, he co-agrees, [consents, and collaborates] with these heretics and utters words insulting the orthodox faith (See canons 121 of the Synod of Carthage and the 15th of the First-second [Synod]). The struggle in behalf of orthodoxy, as we see, demands still more, manifestations of extraordinary activity, which, though they are found to be outside the usual scheme, not only are not condemned, but are praised. And even as ecclesiastical history testifies, because of such manifestations and operations in behalf of the patristic piety, whole regions were saved, which were in danger from the expansion of heresies.

The Church in the Face of Heresies and Schisms

If, your all-holiness, the above [considerations] are taken seriously into view, then my present epistle will not be considered a [kind of] superseding of duty or as an intervention into the duties of others, but as an expression of the unrest of an elder High-priest, who, on account of his position, has spiritual dependence, too, from the Ecumenical Patriarchate. He for already half a century by means of the grace of God is working in the vineyard of the Lord, and on account of his oral and written preaching, comes often into communication with the more broad strata of the people.

With all due respect, then, which we have for the Ecumenical Patriarchate, let it be permitted us to say, that the contemporary state in general in the orthodox sphere, and particularly in the region of the jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate, judged by orthodox criteria, as are the sacred canons, is not at all pleasant, but engenders great dangers. And behold why.

According to our faith, which for centuries we declare in the Creed of the Faith, the Church is ONE (“I believe…in one holy, catholic, and apostolic Church”, 9th article of the Symbol of faith). And this very same ONEChurch is our holy Orthodoxy, which preserves as a priceless treasure the sacred deposit, which the Lord gave to her through his holy apostles and through the ecumenical and regional synods. Concerning this deposit, the apostle Paul writing to his disciple and bishop of Ephesus Timothy, says:

“O Timothy, [keep vigilant] guard over the deposit, derailing the sacriligious vain-voices and contrieties of pseudo-knowledge, by which certain ones in declaring them concerning the faith, have missed the mark.”

Now in the response of the great Church of Constantinople to the encyclical of the pope of Rome Leontios 13th, during the year 1885, we read the following characteristic remarks.

“Christ-loving peoples of the glorious lands of the West! … The redeeming faith in Christ for all time ought to be correct in every respect and according to the holy Scripture and the apostolic traditions, upon which is based the teaching of the divine Fathers and the seven holy and god-selected Ecumenical Synods. It is obvious to the aforementioned that the entire Church of God, which contained within her bosoms the singular and unadulterated and wholesome salvific faith as a divine deposit, … this same Church is one and singular unto eternity, and not some multiple and variegated with time product; insomuch that evangelical truths do not accept variation or progress in time, as do the various philosophical systems, because “Jesus Christ is the same yesterday and today and for ever more” (Hebrews 13:8)” (See “The Dogmatic and Symbolic Monuments of the Orthodox Catholic Church” by John N. Karmiris, vol. 2 Athens 1953, p. 944).

And as an ever-memorable High-priest, a fervent lover of Orthodoxy, used to say,

“this same deposit contains everything and whatever our Orthodoxy has that is sacred: dogmatic exactitude, god-taught ecclesiastical commonwealth, sacred and holy traditions, a long and glorious history.”

The Church is ONE, the Orthodox Church. Besides her all the other religious forms are heresies or schisms. And they are improperly called churches. Now what should the relation of the Orthodox Church be towards the other confessions-heresies – this constituted the initial issue of discussion in regional and ecumenical synods. These same [synods,] in interpreting the teaching of the New Testament, and particularly a certain few of its characteristic passages, (as, for example, Math. 7:15; 16:6; Titus 3:10; 2 John verse 10,), articulated in the form of sacred canons and ordained, on penalty of defrockment (unrobing) or excommunication, the mind-set and stance of orthodox before heretics. Behold the text of the above passages:

  • a) “Beware of the pseudo-prophets, who come to you in sheep’s clothing, but within are ravenous wolves” (Math. 7:15).
  • b) “And Jesus said to them: Look (out for yourselves) and be careful, (keep guard) from the leaven of the Pharisees and Sadducees” (Math. 16:6).
  • c) “Quit (communicating with) a heretical man after the first and second admonition” (Titus 3:10).
  • d) “If somebody comes to you and bears not this teaching, do not accept him into your home, and do not greet him” (2 John verse 10).

Shall we, here, also call to remembrance the sacred canons? They are known to every bishop. We call to remembrance, however, certain ones of them, the following. 45th, 65th of the holy Apostles, of the 1st and 3rd Ecumenical Synod, and the 6th, 9th, 33rd, and 37th of the Synod of Laodikeia (See “Pedalion” published by “Asteros”, Athens 1957, pp. 50-51, 84-85, 170-171, 422, 433, 435). By the sacred canons, then, as many annotated and interpreted  them, distinguished canon law specialists and interpreters, among which, also, is saint Nicodemos the Hagiorite, it is prohibited literally for heretics to enter into the sacred churches of the orthodox (“what is sacred is not to be treaded upon by heretics”); prohibited are: common concelebrations, joint prayer, addresses and counter addresses in the sacred churches: prohibited is the exchange of gifts between orthodox and heretics; prohibited is the entrance of orthodox into synagogues (congregations) of Jews or heretics, as also into conventions of apostasy [*].

[*] Of these sacred canons called to remembrance we cite herein the text of one only (the 6th Canon of the Laodiceia Synod), as well as the interpretation, which was composed by saint Nicodemos the Hagiorite, as also the related, relevant commentary from the sacred-canonical book “Constitution of Divine and Sacred Canons” of the authors G. Ralli-M.Potli (vol. III. Athens 1853, p. 176).

CANON 6 (Text): “Concerning the non allowance of heretics to enter into the house of God, who persist in heresy.” Interpretation (Nicodemos the Hagiorite); The ordinance of the present Canon is for heretics not to have license, permission to go inside the sacred temple of God, which is held by Orthodox, that is, if they persist in the heresy and do not want to return” (See “Pedalion”, publication of “Asteros”, Athens 1957, p. 422). Commentary (from the above mentioned book of Ralli-Potli); “Those who have fallen into heresies, and remaining in them, are ostracized from the Church, as being aliens” (Zonaras). “Heretics are not to step on what is sacred. It is not allowed for heretics to enter into the house of God…” (Aristenos).

Are the Sacred Canons [Kept and Actively] Observed?

And we ask: These sacred canons, which were put together in holy Spirit by god-bearing fathers, whose shoe laces we modern fathers are unworthy of untying, are in force or not in force in the Orthodox Church? Yes or no? If not, then honorably and with straight talk it must be said and it must be indicated, which organ superior to ecumenical and regional synods took such a more modern decision. For it will constitute an example of the ultimate hypocrisy, for the bishops, on the one hand, during the dreadful hour of their ordination to promise that they shall [vigilantly keep or actively] observe them without deviating, but in practice though, to trample them underfoot flagrantly and to provoke in this way the astonishment of the remaining faithful, who in this century of faithlessness preserve the kindlings of Orthodoxy, as the canon (rule) of faith and life. If however, the sacred canons continue to be in force, then these canons should be enforced in practice and every person that dares to stray away from their line should undergo the demanded annulments. To this question there must, at all events, be given an answer. For, it is not concerning an issue which, according to the teaching of the canons, there is room for economy and condescension. This is about the issue related to the faith, concerning the protection of that which is of the orthodox faith from apostates and heretics, who, so long as they do not repent, but persist in their errors, must be found at the canonical, [proper] distance. Now the keeping of such a distance must not be characterized as “misallodoxia” (hatred for people of other views) and harshness, but as an expression of a robust orthodox “phronema” (mentality; mind-set; mental orientation) and genuine Christian love, which through strictness looks to the enlightenment and coming to an awareness of the those in error and their return to the sacred fold. For this kind of strictness, which encloses depth of love, sacred Augustine clamours: “O merciful strictness!”.

Unfortunately, it must be confessed that the hurried and untortured (lax and unexamined) lifting of the anathemas between Rome and Constantinople that took place at the time of your predecessor patriarch Athenagoras, against which very visible hierarchs of the ecumenical Patriarchate protested, without however being heard, opened, as was consequent, the doors also to papism, and to the other heresies and schismatic bodies. The capstones (ceilings; roofs) of the Orthodox Church were abolished. The sacred canons, which ordain, define and regulate the relations of orthodox towards heretics, were trampled upon and are being trampled upon without reserve [shamelessly], and the scandalization coming from this is big. And so that we are not considered to be speaking undefinably [abstractly] and generally, from the many such violations we mention here certain ones, that is, the most known ones.

Samples of Violations

  • 1) The yearly concelebrations by orthodox and papists of the enthronement feast-day of the apostle Andrew (November 30) in the patriarchal church of the Phanar. Also the concelebration of the corresponding enthronement feast-day of the apostle Peter (29 June) in Rome by the papists and orthodox, and during these concelebrations the relative addresses and counter-addresses, and the exchange of gifts.
  • 2) The addresses that are delivered, counter-addresses, and joint prayers in orthodox churches during the visits of the pope in Sydney, Australia (in December of 1970), in Constantinople (the year 1979), in the patriarchal temple of Sambesy in Geneva, Switzerland (in June of the year 1984), and in Canada (in September of the year 1984).
  • 3) The joint prayers and observances of common liturgies by orthodox and papists during the conventions of members of the so-called Theological Dialogue in Patmos-Rhodes (the year 1980), in Monacho of Germany (in July of 1982) and in Chania-Crete (end of May – beginning of June of the year 1984).
  • 4) The observed joint prayers at the conventions of the “World Council of Churches” (W.C.C.), as also at its last general convention performed in VancouverCanada in the fall of the year 1983.
  • 5) The exchanging of gifts from time to time between papists and orthodox high-priests in Rome and elsewhere, on the occasion of various occurances (visits to the Vatican, the returning of sacred relics on its [Vatican’s] part to sacred metropolises of the Church of Greece, and so on).
  • 6) The public and spectacular reception of cardinal Vilemrants by the orthodox church of Crete, who followed the orthodox divine liturgy in the sacred church of Saint Mena in Heraclion, dressed in priestly adornment and finally blessed the orthodox people from the beautiful gate of the above [mentioned] sacred temple.
  • 7) The ecumenical co-prayer or joint prayer of orthodox and papists in the orthodox church of Brussels of Belgium, in which, on the part of the orthodox participated the previous metropolitan of Belgium mr. Aemilianos.
  • 8) The performance of a trisagion by orthodox high-priests of the ecumenical throne before the corpse of pope Paul the 6th who had passed away in the year 1978.
  • 9) The event during the enthronement of the metropolitan of Sweden (of the ecumenical throne) mr. Damascene, of a joint prayer session of orthodox, papists, and protestants in the sacred temple of Saint Paul of Geneva.
  • 10) The referral made during the year 1983 for the transmission of the divine eucharist to the papists by orthodox clerics of the sacred archdiocese of Thyateron and Great Britain, as also the participation more previously (in the year 1979) or orthodox clerics of greater London in an ecumenistical vesper service within the papal temple of Westminster.
  • 11) During the past year (May-June 1984) the reception and entrance into orthodox churches of cardinal of Vienna, Kainich, as also his entrance and his co-prayer or joint prayer held with orthodox in a sacred monastery of Mount Athos.
  • 12) The participation of the metropolitan of Germany, mr. Augustine (Lambardaki) in an ecumenistical worshipful function (blessing of the sweet bread) in July of the passed year 1984, as the newspapers of Stuttgard wrote up.

Towards the Wolves Politeness, Towards the Sheep Austerity?

The above cases, few of the many, constitute flagrant violations and trampling upon the sacred canons, which, if they occurred in other times, when the orthodox faith was robust, they would not be dared, and whichever chance violators would be punished in an exemplary manner. But today they take place publicly and indeed provocatively, and the most scandalous thing of all is this: wherever, that is, orthodox appear, faithful children of the Church, protesting against the violations, these are placed into persecution by their head parish priests of the regional orthodox churches, are excommunicated and punished, and by Hagiorite (Mount Athos) fathers that go about abroad in the diaspora, are placed under austere, strict penances (as the deprivation of the divine communion, and so on.) There are not lacking also even threats against the protesters, as additionally their beatings by those holding opposite views, which remind one of the frightful periods of the Church, during which the heretics were supported and taken care of [in every way], and the faithful were persecuted cruelly or mercilessly, as occurred during the period of arianism. What a frightful thing! Where have we ended up! Heretics of every sort, masons and [so-called] Jehova’s Witnesses, atheists and unbelievers, are not being excommunicated, but faithful children of the Church are being excommunicated, children which, as we said, preserve still the kindlings of the orthodox faith and the patristic piety/godliness. The most rev. of Australia, mr. Stylianos, the most rev. of Switzerland mr. Damascene, the god-beloved bishop of Toronto (Canada) mr. Soterios, and whoever else, forget that, according to the encyclical of the patriarchates of 1848, the faithful “laos,” people is the guardian of Orthodoxy and for no reason whatsoever is it permitted for him to be spurned, reviled or abused. Behold an excerpt from this most important response-encyclical:

“Among us neither Patriarchs nor Synods were capable ever of introducing new [things/lawless innovations], because the advocate or supporter of the Religion is that very body of the Church, that is the people itself, who wants its religion eternally unchanged and of the same form as that of its fathers” (See the cited work “The dogmatic and symbolic monuments of the Orthodox Catholic Church” by John N. Karmires, vol. 2, Athens 1953, p. 920.)

Now, as Basil the Great observes in his famous homily on the Six-day Creation, just as the sheep that grazes in the meadow discerns the poisonous plant and does not touch it quantitatively, thus also the rational sheep of the flock of Christ, however humble the position that they might posses, are taught godwards (from God, theothen) and discern the kind of spiritual food that is offered to them. The remaining faithful people, this remnant of Orthodoxy, today unfortunately is mocked, disdained and excommunicated, while the masons, the papists and the rest of the heretics chance to enjoy affectionate embraces and various forms of [delicate] attending towards the full, as it appears, application of the prohibitive ordinances of the canons of the Orthodox Church which are against this.

Under such circumstances the dividing line between orthodox and heretics is continually weakening and is tending towards disappearance or extinction, and the pan-heresy of ecumenism, according to the ever-memorable Justin Popovitch, is tending to flood Orthodoxy. In the souls of godly/pious priests and bishops of the Orthodox Church there are observed already crises of conscious, about whether, after such deviations – why not also betrayals? – they should continue to commemorate the names of bishops, archbishops and patriarchs, as correctly dividing  the word of TRUTH. A few of them, to be sure, overstress love, saying that, because of love, it is demanded that many retreats and sacrifices be made. But genuine, authentic love is closely conjoined to the truth. It is not enough simply to say that we love, but also to “be true in love” (Ephesians 4:15); that is, to have real love and sincere love, accompanied by the true faith, and for us to look for the spiritual and psychical interest of the beloved [one]. For love without truth, without the faith, is falsehood and deception. Love as a heavenly plant, as a plant rejoicing in truth, takes pleasure, blossoms, and bears fruit only within the truth. And the whole truth, not only a part of it, is found in Orthodoxy.

The orthodox people, found before such kinds of unacceptable manifestations begins already to be in serious unrest. And the black flag, which was raised in some sacred monastery of Mount Athos, as a robust protest on account of the anti-orthodox deviations and manifestations, has touched and moved many.

We do not Threaten, But We Pain and Are in a State of Unrest

Your all-holiness, in finishing already my present epistle, with tears I ask you, as well, also, as the Sacred Synod about you, that you give the necessary attention to whatever an elder presbyter bishop of the Orthodox Church of Greece directs to you, melting his life away in the service of the vineyard of the Lord, and receiving for a long time now a very great many letters of faithful Christians asking for guidance and support. Therefore I also straightway ask you, that you re-evaluate your in the main prohibited stance before the heretics and especially before papism, which, as it speaks and acts, continues to win ground at the expense of Orthodoxy, of which 9/10ths remain unfortunately for a long time under the influence of atheists and totalitarian regimes. It is not the time for unifying endeavors with the heretics. Shut out then whatever entrance to the papists and the rest of the heretics from the orthodox sacred churches, since no proof exists that these people recognize their cacodoxies (false views) nor display sincere repentance. Moreover, prohibit the entrance of orthodox clerics to worship areas of heretics, as well as to Jewish synagogues. The orthodox people throughout the earth, the front-line of battling Christianity – let it come together and close ranks; let it examine and let it solve the problems occupying it; and, to begin with, let it exert itself in its sacred endeavor for the unity of the orthodox world. And if this happens, then the time will come for the outreaches outside the garden of Orthodoxy. Otherwise, if the same situation continues and the violators of the sacred canons, on the one hand, in relation to the heretics remain unpunished, and, on the other, the children of Orthodoxy are threatened with penances and excommunications, how is it possible for the present writer, who for reasons of conscience together with other high-priests had stopped previously the commemoration of your predecessor, how is it possible – I say – now, when the openings towards those outside became broader and already very dangerous, for me to continue to remember your name as rightly dividing the word of truth?

In ringing, then, the bell of danger from this very end of the Hellenic fatherland, I express the agony not only of my flock, but also of thousands of other Christians of Hellas and abroad. Hear these voices as a voice of many waters and do not bring us to the difficult position to cease anew the remembrance of the ecumenical patriarch. Let this not be considered a threat, but as a cry of pain and agony and as the very last petition towards your all-holiness for the immediate return of the great church of Constantinople to that orbit, which in holy Spirit was circumscribed in the ecumenical and regional synods and from which ever-memorable fathers and teachers of the Church, prototypes of true shepherds, did not stray away from the least bit, but sacrificed even their very life in behalf of Orthodoxy.

I undersign reverently

The least brother in Christ

+ Metropolitan of Florina, Prepon, and Eordaias

AUGUSTINE (Kantiotis)

Open Letter to Patriarch:Politeness to Heretics and Harshness to Pious O…


ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΟΞΑΖΕΙ ΤΩ ΘΕΩ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 27th, 2010 | filed Filed under: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Θεία Λειτουργία στο μοναστήρι Šišatovac

sisatovac3Την Κυριακή, 27 Ιουνίου 2010  ο συνταξιούχος επίσκοπος Raska και Πρίζρεν του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων Artemije τέλεσε αρχιερατική Θεία Λειτουργία στη νέα κατοικία του (στον τόπος της εξορίας του) – στο μοναστήρι Šišatovac με τον νέο ηγούμενο της Μονής και δύο διακόνους.

«ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΩ ΓΙΑ ΟΛΑ»

Στην Θεία Λειτουργία συμμετείχαν 40 μοναχοί και μοναχές που βρίσκονται έξω από τα μοναστήρια τους και περίπου 300 πιστοί από όλη τη Σερβία.

Στην ομιλία του ο επίσκοπος Artemije ευχαρίστησε τον Θεό για όλες τις δοκιμασίες της ζωής του.

Οι πιστοί απ’ όλα τα σημεία της Σερβίας, που παραβρέθηκαν στην Μονή πήραν μια ένδειξη του μεγαλείο του ανδρός.

εκκλ.Ο επίσκοπος Αρτέμιος είπε στο εκκλησίασμα· «Τώρα είναι η ώρα να πούμε:» Δόξα στο Θεό για όλα αυτά που μας έδωσε ο Θεός και για τους μοναχούς μου και τους ανθρώπους μου στο Κόσοβο και  τα Μετόχια. Για τους διωγμούς μου από το Κοσσυφοπέδιο και από οποιοδήποτε σημείο της γης. Ένας Θεός ξέρει γιατί το επέτρεψε αυτό. Χωρίς αμφιβολία θα είναι κι αυτό για το αιώνιο καλό μας. Ας έχει δόξα ο Θεός, για το δώρο αυτό και τη χάρη Του.

Ο επίσκοπος τελείωσε το κήρυγμα, με τις λέξεις· «δόξα το Θεό για όλους και για όλα»

(Ο λόγος του επισκόπου Αρτέμιο στον τόπο της εξορίας του, μοιάζει με τον τελευταίο λόγο του άγιου Ιωάννου του Χρυσόστομου, όταν εξόριστος και εκείνος οδηγούνταν με τα πόδια στα βάθη της Αρμενίας.

Η ιστορία της Εκκλησίας επαναλαμβάνεται. Οι αληθινοί επίσκοποι διώκονται. Οι φαύλοι επίσκοποι των ημερών μας, «τα εγκολπιοφόρα καθάρματα», δεν διαφέρουν από τους κακούς επιsκόπους της εποχής του Χρυσοστόμου.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε·

  • «Oυδέν δέδοικα ος επισκόπους πλην ενίων», τίποτα δεν φοβήθηκα όπως τους επισκόπους εκτός από ελαχίστους.

  • «…Ο αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος με τα πόδια έφθασε στην Kουκουσό της Aρμενίας. Από εκεί δώσανε  διαταγή να βαδίσει προς τα Kόμανα. Eίχε καταπονηθεί. Hταν παραμονή του Σταυρού. Δεν μπορούσε πλέον να βαδίσει. Σαν τό ώριμο μήλο έπεσε. Tον πήγαν σε ένα μικρό εκκλησάκι του Aγίου Bασιλίσκου. Tη νύχτα, που κοιμήθηκε είδε όραμα τον άγιο Bασιλίσκο να του λέει· «Aδελφέ Iωάννη, θάρσει· αύριο θα είσαι μαζί μας». Tο πρωί ξημέρωνε 14 Σεπτεμβρίου. Σηκώθηκε. Eκανε το σημείο του σταυρού. Kαι μετά, ο άγιος επίσκοπος, το αηδόνι αυτό της Eκκλησίας, ο αθάνατος ιεράρχης Ιωάννης ο Χρυσόστομος, έκλεισε τα μάτια του, με τα λόγια· «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν», δόξα τω Θεό για όλα!» (Απόσπασμα ομιλίας Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στην Κοζάνη 1960)

Μετά τη Θεία Λειτουργία και την ομιλία, όλοι οι πιστοι  με τον επίσκοπο Αρτέμιο,  και τους 40 μοναχούς και μοναχές που παραβρέθηκαν  στην Θεία Λειτουργία συγκεντρώθηκαν στην τραπεζαρία της Μονής. Τραγούδισαν πατριωτικά τραγούδια του Κοσόβου. Δημιουργήθηκε κατανυκτική ατμόσφαιρα και δοξολόγησαν τον Θεό. Έτσι μιά νέα εποχή άνοιξε για τον επίσκοπο Αρτέμιο και για τους ορθοδόξους πιστούς της Σερβίας.

Οι διώκτες του Αρτεμίου νόμισαν ότι απομακρύνοντας τον Ορθόδοξο και αντιοικουμενιστή ιεράρχη Αρτέμιο θα είχαν·

1) Ελεύθερο το πεδίο δράσης, για συμπροσευχές με τους παπικούς και με όλους τους αιρετικούς και θα έτρεχε άφθονο χρήμα στις επισκοπές τους.

2) Ο Πάπας το 2013 θα πήγαινε χωρίς εμπόδια και διαμαρτυρίες στην Σερβία.

3) Το ΝΑΤΟ θα ησύχαζε από έναν επίσκοπο του Κοσόβου που αντιδρούσε στα σχέδιά τους.

15(28)Jun-manastir Vrdnik 075Πίστευαν ότι διώχνοντας τον ηγέτη των Σέρβων του Κοσόβου, θα αλώνιζε ο Πάπας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας, αλλά πόσο γελάστηκαν!!! Έκαναν λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο. Ο Θεός που ξέρει πάντα από το πικρό να βγάζει γλυκύ και από τους διωγμούς των ορθοδόξων να βγάζει ευεργετήματα, ανέδειξε τον επίσκοπο Αρτέμιο όχι μόνο ηγέτη του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων, αλλά και ολοκλήρου του Ορθόδοξου Σέρβικου λαού.

Άνοξαν λάκκο, με συκοφαντίες και ψεύδη, για να ρίξουν τον επίσκοπο Αρτέμιο, αλλά στο λάκο έπεσαν οι ίδιοι. Τώρα θα πάρουν, όπως λέει ο λαός· «φωτιά τα μπατσιάκια τους». Έχασαν την έξωθεν καλή μαρτυρία και δεν θα τους πιστεύει ο ορθόδοξος λαός, της Σερβίας που σύμφωνα με το Κανονικό δίκαιο είναι φρουρός της Ορθοδοξίας. Αυτοί έπεσαν αλλά ο επίσκοπος Αρτέμιος  έγινε λάβαρο της Ορθοδοξίας και ανεδείχθη αληθινός ποιμένας των ορθοδόξων, όχι μόνο του Κοσσυφοπεδίου  και των μοναχών του, που είναι έτοιμοι να πέσουν και στην φωτία υπερασπιζόμενοι την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, αλλά και όλων των Ορθοδόξων χριστιανών, των απανταχού της γης ευρισκομένων. Η φωτιά που άναψαν οι προδόται αρχιερείς απλώθηκε σ’ ολόκληρη την Σερβία και άρχισαν να συσπειρώνονται οι χριστιανοί, που ως φάλαγγα ιερά θα βάλει φρένο στα προδοτικά σχέδιά τους.

Στις φωτογραφίες βλέπετε κατάμεστους τους ναούς όπου λειτουργεί ο εξόριστος επίσκοπος Αρτέμιος.

Αν τολμήσουν να υποτάξουν φανερά πλέον την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ στον Πάπα θα βρουν μπροστά τους την ιερά αυτή φάλαγκα του Σερβικού λαού, με τους απανταχού γης ορθοδόξους επισκόπους, κληρικούς, μοναχούς και πιστό λαό. Ότι είναι γραμμένα στην ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του Αγίου Ιωάννου και θα γίνει. Ας ετοιμάζουμε τον εαυτό μας για αγώνες και θυσίες για να μη πέσουμε θύματα της παγκοσμιοποίησης και του Αντιχρίστου και βρεθούμε εκτός της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΣΙΜΕΩΝ ΒΙΛΟΦΣΚΙ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΑΞ. ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΓΙΤΦΤΙΤΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 27th, 2010 | filed Filed under: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ



Ο π. Συμέων Βιλόφσκι απαντά

στον πρ. Ερζεγοβινης Αθανασιο (Γιεφτιτς)

ΜΕΡΟΣ Α΄

Επιστολή στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», απέστειλε ο Συμέων Βιλόβσκι, με αφορμή την συνέντευξη του Επισκόπου πρ. Ερζεγοβίνης κ. Αθανασίου (Γιέφτιτς) στην Romfea.gr.

Η επιστολή απάντηση του π. Συμέων Βιλόφσκι έχει ως εξής:

Α’. Περι του Επισκοπου

και Γεροντος μου Αρτεμιου


Διωγμοι στην Εκκλ. Κοσ. (ιστ)Συντάχθηκε απο τον π. Συμεών Βιλόβσκι

Σεβασμιώτατε,

Μέσα από το κρατητήριο όπου κρατούμαι αναμένοντας την έκβαση της υποθέσεως της έκδοσής μου στη Σερβία και ύστερα από προσεκτική ανάγνωση της συνέντευξής σας στον Διευθυντή κ. Αιμίλιο Πολυγένη του Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Ρομφαία» στις 15-6-2010, επιτρέψτε μου να απαντήσω κι εγώ δημόσια, όπως αρμόζει, με πόνο, αλλά και με φόβο Θεού, έτοιμος αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι με λόγον, μετά πραΰτητος και φόβου, συνείδησιν έχων αγαθήν (πρβλ. Α΄Πέτρ. γ´15-16).

Σ᾽ αυτό το πρώτο μέρος των απαντήσεών μου θα επικεντρωθώ στην πολεμική σας κατά του Επισκόπου και Γέροντός μου κ. Αρτεμίου (Ραντοσάβλιεβιτς).

Θα μου επιτρέψετε, Σεβασμιώτατε, να κάνω επισημάνσεις και διευκρινήσεις, αλλά και να καταδείξω τις αναλήθειες που διατυπώσατε. Έχω τη βέβαιη πίστη ότι η Αλήθεια για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς είναι Ενυπόστατη, αυτός ο ίδιος ο Χριστός μας, και γι’ αυτό πιστεύω ότι στις μεταξύ των Ορθοδόξων σχέσεις δεν χωρούν αγαπολογίες η ψευδοσυναισθηματισμοί.

Επίσης πιστεύω ότι την αλήθεια, όσες φορές και να την πει κανείς, την λέει πάντα με τα ίδια λόγια, ενώ το ψέμμα, όσες φορές το λέει κανείς, κάθε φορά χρησιμοποιεί άλλα λόγια και περιπίπτει σε αντιφάσεις και οδηγείται σε αδιέξοδα.

α)  Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς – Ορθοδοξία

Πραγματικά ήταν πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι σύσσωμη η Ιεραρχία της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας προχώρησε στην αγιοκατάταξη του αγίου πατρός μας Ιουστίνου, επικυρώνοντας έτσι την ώριμη και σταθερή πίστη του πληρώματος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην αγιότητα του ανδρός.

Αυτό όμως που πραγματικά με λυπεί, Σεβασμιώτατε είναι ότι τόσο εσείς προσωπικά όσο και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Αμφιλόχιος Ράντοβιτς, Ειρηναίος Μπούλοβιτς κ.α. τα τελευταία χρόνια αναπτύξατε δεσμούς και σχέσεις (συμπροσευχές, διαθρησκειακές συναντήσεις κλπ) με τον παπισμό και τους εκπροσώπους του, υιοθετώντας κατ’ ουσίαν την συμφωνία του Βalamand, ότι δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι παπικοί είμαστε «αδελφές εκκλησίες», όπως επίσης αποδεχόμενοι πλήρως την καινοφανή εκκλησιολογία του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη (Ζηζιούλα) ότι «η Εκκλησία είναι ευρυτέρα της Ορθοδοξίας έννοια» κλπ.

Επίσης να σας θυμίσω ότι εσείς είσασταν που μεταφράσατε την ομιλία του Μητροπολίτου Περγάμου επί τη συμπληρώσει 1000 ετών εκχριστιανισμού της Ρωσίας, όπου μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος Περγάμου αναφέρει: «παρήλθε πλέον η εποχή της ναρκισσευομένης Ορθοδοξίας», την οποία ομιλία και διαδίδατε με πολύ ζήλο.

Συνέπεια των παραπάνω ήταν ότι, αν και αποφάσισε η Ιεραρχία της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ΣΟΕ) να αποχωρήσει απο το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (ΠΣΕ), με την σύμφωνη εισήγηση πολλών Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών, μεταξύ των οποίων και του κ. Αρτεμίου, εσείς, Σεβασμιώτατε, μαζί με ορισμένους Ιεράρχες, ενεργήσατε ώστε να μην υλοποιηθεί αυτή η απόφαση. Γι’ αυτό και παραμένει η ΣΟΕ έως σήμερα μέλος του ΠΣΕ.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ανακοινώνεται τώρα με τον πιο επίσημο τρόπο και η έλευση του Πάπα Βενέδικτου (Ράτσιγγερ) ως αρχηγού της «Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας» στο Νις το 2013.

Αυτά όμως έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τη διδασκαλία του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, όπως αυτή είναι εκδεδομένη στη Δογματική, τα υπομνήματα και τα άλλα βιβλία του και όπως εγώ τη διδάχθηκα από τον Γέροντά μου Σεβασμιώτατο Επίσκοπο Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτέμιο.

Θα μπορούσα να πω περισσότερα λεπτομερώς, αλλά δεν θα ήθελα να πλατιάσω. Επιφυλάσσσομαι όμως να δημοσιοποιήσω σχετικά κείμενα εν ευθέτω χρόνω.

Πάντως την αναλήθεια της διαβεβαίωσής σας ότι στην Σερβία «Έχουμε πάρα πολλά προβλήματα, και δεν ασχολούμαστε με τα ζηλωτικά» μπορούν όλοι να την αντιληφθούν αν παρακολουθήσουν την δημοσιευμένη με αγγλικούς υπότιτλους συνέντευξή σας «περί Θείας Λειτουργίας» στο εκκλησιαστικό κανάλι «Λόγος» της Επισκοπής Ζίτσας τον Οκτώβριο του 2008 (http://www.youtube.com/watch?v=u6f6wK8_mFM). Εκεί σε έναν σχεδόν αδιάκοπο, δίωρο μονόλογο καταφέρεσθε εναντίον των «αμαθών» πιστών που τολμούν να δημιουργούν φασαρίες, διαμαρτυρόμενοι για τις λειτουργικές καινοτομίες που εισάγουν κάποιοι ιεράρχες.

β)  Περί του Πατριάρχου Ειρηναίου

Σε σχέση με τις δηλώσεις σας για την εκλογή του νέου Πατριάρχη έχω να παρατηρήσω τα εξής: Αναφέρετε ότι κάποιοι δεν τον ψήφισαν. Και ότι ενώ περιμένατε την ενδεχόμενη εκδήλωση της ανθρώπινης αδυναμίας —να πέσουν δηλαδή αυτοί στη δυσμένειά του— αυτό δεν έγινε. Ωστόσο, όπως έδειξαν κατόπιν τα γεγονότα, φαίνεται ότι αυτό που δεν συνέβη σε άλλους, συνέβη (και συμβαίνει) στην περίπτωση του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου.

Προσωπικά προσεύχομαι και ελπίζω, ο Θεός που εμπιστεύθηκε τη Σερβική Εκκλησία στην πηδαλιουχία του Πατριάρχου Ειρηναίου να τον φωτίσει ώστε στο εγγύς μέλλον να άρει την αντικανονική απόφαση συνταξιοδότησης χωρίς κανονική αιτία και δίκη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτεμίου, να εγκύψει με πατρική στοργή στον Ορθόδοξο λαό και μοναχισμό του Κοσσόβου και να επανεξετάσει την δική μου υπόθεση με γνώμονα τους Ιερούς Κανόνες.

γ)  Οι αναστηλώσεις των κατεστραμμένων εκκλησιών

Λέτε στη συνέντευξή σας: «Κυρίως όμως η σύγκρουση του Αρτεμίου είναι με την Ιεραρχία και τη Σύνοδο». Προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο Επίσκοπος Αρτέμιος συγκρούσθηκε με ολόκληρη την Ιεραρχία. Όπως και να έχει το πράγμα όμως, η πέτρα του σκανδάλου ήταν οι αναστηλώσεις των κατεστραμμένων εκκλησιών της Επισκοπής Ράσκας και Πριζρένης και ότι στο θέμα αυτό, από το 2004 και μετά, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος άλλαξε την κανονική και πάγια στάση της, και παραθεωρώντας τον τοπικό Επίσκοπο, ανέλαβε η ίδια την ευθύνη, έναντι κυρίως των σχεδιασμών των Δυτικών Δυνάμεων που κατείχαν de facto το Κοσσυφοπέδιο.

Αναφέρεστε για το πώς έπρεπε να εκτελούνται τα έργα στην περιοχή του Κοσσόβου.

Είναι ένα τεράστιο θέμα και θα χρειαζόταν πολύς χρόνος και χώρος για μια περιγραφή, έστω και στοιχειώδη. Γράφτηκαν και δημοσιεύθηκαν πολλά κείμενα εκ μέρους του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου (αναλύσεις, επιστολές, ανακοινώσεις, εμπεριστατωμένες μελέτες από ειδικούς κλπ.). Ήταν ζήτημα που είχε πολλές πτυχές: πολιτικές, εκκλησιαστικές, επιστημονικές (αρχιτεκτονικές-κατασκευαστικές), οικονομικές. Πιστεύω ότι ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος δικαιώθηκε και δικαιώνεται για όλες τις επιλογές του.

Η κύρια σύγκρουση έγινε με την Δύση (ΕΕ, ΝΑΤΟ, HΠΑ), η οποία ενεργούσε ύπουλα εις βάρος των εθνικών σερβικών, πολιτικών, και εκκλησιαστικών συμφερόντων. Οι Δυτικοί δεν κατόρθωσαν να καταβάλουν το απτόητο αγωνιστικό σθένος του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου και γι’ αυτό προσέφυγαν στην ΔΙΣ της Εκκλησίας της Σερβίας και μέσω αυτής προσπάθησαν να επιβάλουν στον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο τα σχέδιά τους. Επίσης κατάφεραν σε συνεργασία με τον βοηθό Επίσκοπο Θεοδόσιο και τον  π. Σάββα Γιάνιτς από τη Μονή Ντέτσανι να θέσουν σε εφαρμογή μέρος των σχεδίων τους.

Από την πλευρά του ο Σεβασμιώτατος είχε στενή και έξοχη συνεργασία με ειδικούς Σέρβους πανεπιστημιακούς καθηγητές, αρχιτέκτονες και νομικούς, οι οποίοι περίτρανα υποστηρίζουν ότι τα προτεινόμενα από τη Δύση σχέδια σχετικά με τις αναστηλώσεις είναι απαράδεκτα και επιζήμια.

δ)  Το  Επισκοπείο στην Πριζρένη

Λέτε:  «όταν έγιναν οι ανανεώσεις όλων των βασικών κτιρίων και άλλων, ο Αρτέμιος δεν τα δεχόταν, όπως το Επισκοπικό Μέγαρο στη Πριζρένη…»

Σεβασμιώτατε, αφού είναι έτσι, γιατί δεν μετακομίσατε ούτε εσείς ούτε ο επόμενος Τοποτηρητής έως τώρα στην Πριζρένη, εδώ και 5 μήνες; Από τον Αρτέμιο απαιτούσατε να μετακομίσει από την Γκρατσάνιτσα στην Πριζρένη, όπου είναι η έδρα του Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης. Όμως από εκεί εκδιώχθηκε μαζί με όλους τους Σέρβους το 1999. Ο λαός, δηλαδή το ποίμνιό του, δεν γύρισε και δεν γυρίζει πίσω, διότι δεν υπάρχουν συνθήκες επιβίωσης για τους Σέρβους εκεί.

Από κανέναν άλλον εκτοπισμένο από εμπόλεμη ζώνη επίσκοπο όμως δεν ζητήσατε να γυρίσει πίσω στην έδρα του (όπως π.χ. από τους επισκόπους που έφυγαν από τις έδρες τους τον καιρό του πολέμου στη Βοσνία). Κι αυτό γιατί στην ουσία αναγνωρίζετε το αυτονόητο ότι η εκάστοτε έδρα του Επισκόπου είναι θέμα ποιμαντικό, και ο έχων την ποιμαντική ευθύνη κρίνει με τον καλύτερο τρόπο γιάτο πού θα εδρεύει και από πού θα δρα μέσα σε τέτοιες συνθήκες.

Για την ποιότητα των έργων που έλαβαν χώρα κατά την αναστήλωση του επισκοπικού μεγάρου εδώ δεν θα μιλήσουμε, πάντως είναι απαράδεκτα. Με τον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο είχαμε επισκεφθεί το Επισκοπείο μερικές φορές κατά την διάρκεια της ανακαίνισης, μαζί με ειδικούς, και συντάχθηκε μάλιστα από αυτούς μια έκθεση η οποία παρουσιάζει τα βασικώτερα ελαττώματα. Μέσα σ΄ όλο αυτό το διάστημα συντάχθηκαν μάλιστα μερικές ακόμη εκθέσεις εκ μέρους των ειδικών.

Λέτε: «Ο Επίσκοπος Θεοδόσιος τα παρέδωσε όμως στη Σύνοδο».

Πώς δηλαδή τα παρέδωσε; Από ποιόν τα παρέλαβε, από ποιόν έλαβε την εντολή να τα αναστηλώσει ή να τα παραδώσει; Ποιός ενέκρινε την ποιότητα των έργων; Βάσει ποιών νόμων (της Πρίστινας ή του Βελιγραδίου); Το θέατρο με παράδοση/παραλαβή των «αναστηλωμένων» ναών δεν μπορώ να το περιγράψω εδώ. Και πάλι εδώ υπήρξε αντικανονική ανάμιξη Επισκόπων που δεν είχαν δικαιοδοσία να το κάνουν. Εκτός από φοβερές κανονικές παραβάσεις (38ος και 41ος Αποστολικοί Κανόνες), ήταν και ένας εθνικός εξευτελισμός. Για την τεχνική πλευρά και την ποιότητα των έργων ήδη έχουν μιλήσει οι ειδικοί.

ε)  Το  πογκρόμ του 2004

Όμως εδώ παρατηρείται το εξής περίεργο, Σεβασμιώτατε: Δεν αναφέρεστε καθόλου στο γεγονός ότι υπήρξε ένα πογκρόμ (=εθνοκάθαρση) εκ μέρους των Αλβανών εξτρεμιστών εναντίον των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου και των μνημείων του σερβισμού στο πολύ πρόσφατο παρελθόν (2004), το οποίο και δικαιολογεί την άρνηση του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου να συμμετάσχουν στην αναστήλωση των ναών οι ίδιοι οι καταστροφείς των ναών.

Επίσης λησμονείτε να αναφέρετε, Σεβασμιώτατε, ότι εσείς προσωπικά και αργότερα η Ιερά Σύνοδος συμβουλέψατε τον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο να μηνύσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου τις 4 ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βρεττανία), των οποίων δυνάμεις μετείχαν στην KFOR, διότι οι στρατιώτες τους, ενώ έπρεπε να προστατέψουν τα σερβικά ορθόδοξα μνημεία (ναούς και μοναστήρια) του Κοσσυφοπεδίου και τους εναπομείναντες Σέρβους από την μανία των UCKαδων, τα άφησαν προκλητικά να καταστρέφονται μπροστά στα μάτια τους.

Και τότε δικαίως και ευλόγως και εσείς, μαζί με τον Σεβασμιώτατο αρνιόσασταν να δοθούν χρήματα σε Αλβανούς και έτσι να μετάσχουν —τί ειρωνεία και τί ταπείνωση!— οι ίδιοι οι καταστροφείς των μνημείων στην αναστήλωσή τους, διότι κατόπιν τα μνημεία θα θεωρούνταν και δική τους «κοσοβαρική» κληρονομιά, πολιτιστική κληρονομιά ενός αρτισύστατου κράτους-προτεκτοράτου του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, που εκτός από εμπόριο λευκής σαρκός και ναρκωτικών θα είχε τώρα να επιδείξει και τα δικά του «κοσοβαρικά» μεσαιωνικά μνημεία. Ενός κράτους που αναζητεί νομιμοφανή λόγο ύπαρξης, πέρα από το δίκαιο των όπλων και του ΝΑΤΟ.

Έως τότε, σε αυτό το θέμα είσασταν σύμφωνος με τον Επίσκοπο Αρτέμιο. Ο κ. Αρτέμιος έμεινε πιστός στην απόφαση της Συνόδου και στον λαό του έως τέλους. Εσείς, όμως, αλλάξατε. Τι μεσολάβησε άραγε;

Άρα κατά βάσιν, από όσα αναφέρθηκαν δεν υπήρχε διαφωνία του Αρτεμίου με τη Σύνοδο. Η Σύνοδος ήταν αυτή που στη συνέχεια διαφοροποιήθηκε από την αρχική της θέση, επιλέγοντας πιο «συμβιβαστικές» με την μεταβαλλόμενη πολιτική κατάσταση λύσεις.

Λέτε βέβαια ότι:  «Η Ευρωπαϊκή Ένωση στα προγράμματα ήθελε δύο Σέρβους και δύο Αλβανούς, όπου στην επιτροπή αυτή η Σερβική Εκκλησία είχε το δικαίωμα του «βέτο», δηλαδή αν δεν συμφωνούμε σταματάμε και τότε δεν έρχονται και χρήματα.» Όμως πόσες φορές χρησιμοποιήθηκε αυτό το «βέτο» και σε ποιές περιπτώσεις; Δυστυχώς, δεν υπήρξε ούτε μία περίπτωση. Διότι ένα τέτοιο «βέτο» είναι ψευδεπίγραφο. Βέτο διαθέτει κάποιος, όταν συναποφασίζει κάτι με κάποιους άλλους επί ίσοις όροις. Αυτό δεν υπήρχε εδώ, όπου τα χρήματα τα έβαζε η ΕΕ με τους δικούς της όρους και προϋποθέσεις.

στ)  Ο Επίσκοπος Θεοδόσιος

Όσο για τον επίσκοπο Λίπλιαν κ. Θεοδόσιο, έχω να πω τα εξής: Ο Επίσκοπος Θεοδόσιος είναι πνευματικός αδελφός μου, έχουμε τον ίδιο πνευματικό πατέρα, τον Επίσκοπο Αρτέμιο. Και μέχρι την ανάδειξή του σε βοηθό επίσκοπο, συνέπλεε και συμφωνούσε απολύτως με τη γραμμή και την τάξη του Γέροντός του, Επισκόπου Αρτεμίου.

Στη συνέχεια, παρασυρόμενος από ανθρώπινες αδυναμίες, διαφοροποιήθηκε και ενεργώντας αντικανονικά προς τα κυριαρχικά δικαιώματα (18ος της Δ’  Οικουμενικής, 31ος Αποστολικός Κανών) του Επισκόπου Αρτεμίου προέβη σε πρόχειρες αναστηλώσεις κάποιων μνημείων και κτιρίων υπό τους όρους των Δυτικών Δυνάμεων και χωρίς την άδεια του κυριάρχου επισκόπου, όπως προβλέπεται από τους Ιερούς Κανόνες.

ζ)  Περί οικονομικών ατασθαλιών

Επανερχόμενος, Σεβασμιώτατε, στο σκεπτικό σας περί οικονομικών ατασθαλιών, αναφερόσαστε σε μια Επιτροπή του 2006, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι της Ιεραρχίας και εσείς προσωπικά. Εδώ έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις. Πρώτον, μιλάτε γενικά και αόριστα περί πολλών ατασθαλιών, χωρίς να κατονομάζετε ούτε μία, ενώ από την άλλη αποσιωπάτε το γεγονός ότι κάθε χρόνο η Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης έστελνε εμπεριστατωμένο απολογισμό και προϋπολογισμό στο Πατριαρχείο, τα οποία και τύχαιναν της εγκρίσεως των αρμοδίων υπηρεσιών του.

Επίσης, Σεβασμιώτατε, είπατε, χωρίς πάλι να το τεκμηριώνετε, ότι: «υπάρχουν πάρα πολλά χρήματα που φεύγουν από τον λαό του Κοσσόβου. Διότι ο,τι δίνει ο καθένας, το δίνει για το λαό του Κοσσόβου και όχι για ιδιωτικές επιχειρήσεις».

Όμως χάριν της αληθείας σας λέγω: Eπειδή ο σερβικός νόμος δεν επέτρεπε στην Επαρχία Ράσκας να συστήσει δική της τεχνική υπηρεσία (όπως αντίθετα συμβαίνει στην Ελλάδα), ο Σεβασμιώτατος προέτρεψε τη σύσταση ιδιωτικής τεχνικής εταιρείας, της «Rade Neimar», και στη στελέχωσή της με πρόσωπα ευϋπόληπτα και έντιμα, σερβικής εθνικότητας και Ορθόδοξου θρησκεύματος, ώστε αυτή να αναλαμβάνει την εκτέλεση των έργων αναστήλωσης της Επαρχίας, ακριβώς για να μη φεύγουν τα χρήματα μέσα από το Κόσοβο, αλλά να παραμένουν στους Σέρβους του Κοσσυφοπεδίου που θα απασχολούνταν από αυτήν.

Και βέβαια ο Suboticki, ο πρόεδρος της εταιρείας, δεν είναι κουμπάρος μου. Η μόνη μας σχέση είναι ότι ο αδελφός μου Βλαδίμηρος βάφτισε τον Suboticki και την οικογένειά του. Είναι πρόσωπο γνωστό στον Σεβασμιώτατο, αξιόπιστο και καθ’ όλα έντιμο.

Τέλος, για να καταλάβει και κάθε καλόπιστος αναγνώστης ότι καμμία κατηγορία για οικονομικές ατασθαλίες δεν ευσταθεί εναντίον του Σεβασμιωτάτου  Αρτεμίου και των συνεργατών του, θα καταδείξω στο δεύτερο μέρος αυτής της απάντησης με αδιάσειστα στοιχεία και επιχειρήματα τις διάφορες πτυχές αυτού του θέματος.

η)  Τα διαδραματισθέντα στην ΔΙΣ της 5-2-2010

Παρακάτω λέτε: «Σκεφτείτε τον κάλεσε η Ιερά Σύνοδος να έρθει στο Πατριαρχείο, και ήρθε ψεύτικα στους διαδρόμους για να βρει μόνο τον Πατριάρχη. Όμως ο Πατριάρχης του είπε: «Δέσποτα μου, έλα στη Σύνοδο στις 11:00 που θα συνεδριάζουμε». Αυτός τελικά δεν ήρθε! Μετά διέδιδε δεξιά και αριστερά, ότι δεν με θέλανε.

Εν πάση περιπτώσει στις 11 Φεβρουαρίου, βγήκε τελεσίδικη απόφαση να τεθεί σε διαθεσιμότητα διότι δεν δεχόταν τρεις αλλεπάλληλες επιτροπές. Και σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες, όταν ένας επίσκοπος αρνείται να υπακούσει στην ιεραρχία και να δεχθεί επιτροπές οι οποίες είναι σταλμένες από την Ιεραρχία, υπόκειται σε καθαίρεση.»

Αυτά δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα και αν δεν είναι διαστρέβλωσή τους είναι τουλάχιστον αφελή. Δεν κάλεσε τον Αρτέμιο η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ), αλλά ο Πατριάρχης Ειρηναίος τηλεφωνικώς την 4-2-2010 το απόγευμα και του είπε: «Εάν μπορείτε, Σεβασμιώτατε, να έρθετε αύριο [5-2-2010] στο Βελιγράδι, να ιδωθούμε».

Δεν του είπε «πρέπει να έρθετε», η «σας περιμένουμε» η «αύριο συνεδριάζει η ΔΙΣ» ή κάτι τέτοιο, αλλά «εάν μπορείτε». Αυτό είχε σαφώς την έννοια του «Εάν πάλι δεν μπορείτε, εντάξει».

Ο Πατριάρχης δεν μνήμονευσε την συνεδρίαση της ΔΙΣ καθόλου. Όσον αφορά την ορθή οδό πρόσκλησης του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου στην ΔΙΣ, η οποία ήταν η γραπτή πρόσκληση, ούτε λόγος να γίνεται. Ο Σεβασμιώτατος ήρθε στο Βελιγράδι στις 5-2-2010 και επισκέφτηκε τον Πατριάρχη κατά τις 10 π.μ. και μιλήσανε σχεδόν μισή ώρα.

Και πάλι εκείνος δεν του γνωστοποίησε την συνεδρίαση της ΔΙΣ ούτε του ανέφερε ότι πρέπει να έρθει. Κατόπιν όμως, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, τον καλέσανε τηλεφωνικώς οργισμένοι, κατηγορώντας και απειλώντας τον να εμφανισθεί άμεσα ενώπιόν τους…

Ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος έγραψε την ίδια μέρα μια δήλωση, όπου περιέγραψε όλα τα σχετικά συμβάντα και την έστειλε στον Πατριάρχη με φαξ. Ο Πατριάρχης, όμως, δεν του απάντησε ούτε γραπτώς ούτε προφορικώς, για να αναιρέσει τα γραφόμενα στη δήλωση.

Τα λόγια που εσείς, Σεβασμιώτατε, βάζετε στο στόμα του Πατριάρχη δεν ειπώθηκαν ποτέ…

θ)  Μία επιτροπή και όχι τρεις – Aπομάκρυνση Αρτεμίου

Καταρχήν δεν υπήρξαν τρεις επιτροπές. Μόνον μία συστάθηκε από τον Μητροπολίτη Αμφιλόχιο, τον Επίσκοπο Ερζεγοβίνης Γρηγόριο, τους ιερείς Ράντιβογιε Πάνιτς, Βλάνταν Σίμιτς και Μίροσλαβ Τσολάκοβιτς και ήρθε την Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010 στο Κόσοβο. Το ίδιο απόγευμα (!) αναχώρησε για το Βελιγράδι και την επομένη μέρα το πρωί (!) τα ίδια πρόσωπα κατέληξαν σε πόρισμα (!).

Με βάση το πόρισμα αυτό η πενταμελής ΔΙΣ (στην οποία πάλι συμμετείχαν οι Επίσκοποι Αμφιλόχιος και Γρηγόριος) το ίδιο πρωί (11-2-2010) έβγαλε ήδη την απόφαση της προσωρινής απομάκρυνσης του Αρτεμίου, χωρίς να τον καλέσει να συμμετάσχει σε αυτήν, για να δώσει εξηγήσεις.

Αυτή η απόφαση γνωστοποιήθηκε στον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο δύο μέρες αργότερα, κατά τη συνεδρίαση της ΔΙΣ στις 13-2-2010 στο Βελιγράδι, στην οποία και αυτός εκλήθη.

Και πριν ολοκληρωθεί η συνεδρίαση της ΔΙΣ, εσείς, Σεβασμιώτατε Αθανάσιε, ήδη βρισκόσασταν στην Γκρατσάνιτσα με ελικόπτερο, και φθάσατε προτού επιστρέψει σ’ αυτήν ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος. Γιατί άραγε, τί φοβόσασταν; Τί θέλατε να προλάβετε;

ι)  «15 φάκελοι, από ένα κιλό ο καθένας»

Δυστυχώς και στη φράση: «βρήκαμε 15 φακέλους από ένα κιλό ο καθένας» υπάρχει ένα λογικό κενό που δημιουργεί στον καθένα ένα εύλογο ερώτημα: Καταρχήν μιλάτε προφανώς για φακέλους με στοιχεία για αξιόποινες πράξεις. Ποιός συνέλεγε τα στοιχεία αυτά, ώστε να τα βρείτε εσείς έτοιμα την ημέρα που ήρθατε για έλεγχο; Εκτός αν υπονοείτε  ότι ο ίδιος ο Επίσκοπος Αρτέμιος φρόντιζε να φακελώνει τον εαυτό του με όλα εκείνα τα στοιχεία που επιβάρυναν τον ίδιο και τους συνεργάτες του.

ια)  Περί μοναστηριών και σπιτιών του Αρτεμίου

Λέτε:  «Ο Αρτέμιος έκανε και άλλες παραβάσεις, ίδρυσε δύο μοναστήρια εκτός της Μητροπόλεως του. Απέκτησε και δύο σπίτια στο Βελιγράδι και ένα τρίτο σε άλλη Μητρόπολη! Και ερωτώ με τι χρήματα τα απέκτησε;»

Όσο για την ίδρυση των δύο μοναστηριών, αυτά έγιναν με την επιθυμία, την κανονική άδεια και συγκατάθεση του οικείου Μητροπολίτου Νις και νυν Πατριάρχου Ειρηναίου, που επιβεβαιώνεται από την σχετική αλληλογραφία μεταξύ των δύο Επισκόπων.

Το ένα σπίτι στο Βελιγράδι ήταν δωρέα τρίτου προσώπου στη Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΤΟΝ ΑΡΤΕΜΙΟ.

Το άλλο σπίτι στο Βελιγράδι αγοράστηκε για τον Σεβασμιώτατο, εκείνος όμως το παραχώρησε σε πολύτεκνη (12μελή) οικογένεια Σέρβων προσφύγων από το Κοσσυφοπέδιο, οι οποίοι και συνεχίζουν να διαμένουν σε αυτό.

Το τρίτο σπίτι στην άλλη Μητρόπολη ήταν δωρεά από τρίτο πρόσωπο προς την Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΤΟΝ ΑΡΤΕΜΙΟ.

Για όλα τα παραπάνω υπάρχουν σχετικά αποδεικτικά έγγραφα στη Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης.

ιβ)  Η αρμοδιότητα για την οικονομική διαχείριση

Στη συνέχεια λέτε ότι τα οικονομικά μιας Μητροπόλεως δεν είναι στην κανονική δικαιοδοσία του Μητροπολίτου, αλλά και εδώ σφάλλετε.

Λέτε: «Κάθε τόσο έδινε συνεντεύξεις και έλεγε: «Μην ανακατεύεστε στη Μητρόπολη μου, καταπατάτε τα κανονικά μου δικαιώματα». Ναι αδελφέ Αρτέμιε, αλλά όταν πρόκειται για οικονομικά θέματα, τότε η αρμοδιότητα σου δεν είναι κανονική.»

Οι Ιεροί Κανόνες ορίζουν ότι κάθε Επίσκοπος είναι ο αποκλειστικός αρμόδιος για την διαχείριση των οικονομικών της Επισκοπής του.  Άλλωστε, αυτός (ο Επίσκοπος) στον οποίο ο Θεός εμπιστεύθηκε ατίμητες ψυχές, που κάθε μια είναι πολυτιμότερη από όλον τον κόσμο, δεν μπορεί να διαχειρίζεται και τα κατώτερης πνευματικής αξίας χρήματα και άλλα περιουσιακά στοιχεία της Επαρχίας του προς το πνευματικό συμφέρον του ποιμνίου του; (38ος και 41ος Αποστολικοί Κανόνες)

ιγ) Οι σερβικές εκκλησιαστικές Επαρχίες είναι και αυτές νομικά πρόσωπα

Λέτε:  «Διότι τα κτίρια, τα κτήματα, οι ναοί ανήκουν στο Πατριαρχείο, δεν είναι ιδιοκτησία του Επισκόπου, ούτε καν της Επισκοπής. Διότι το νομικό πρόσωπο είναι το Πατριαρχείο.»

Αυτό είναι αναληθές, διότι όπως είπαμε, από ιεροκανονική άποψη ισχύουν οι προαναφερθέντες Ιεροί Κανόνες (38ος και 41ος), ενώ από την πλευρά της σερβικής πολιτικής νομοθεσίας, εκτός του Πατριαρχείου, και κάθε εκκλησιαστική Επαρχία είναι νομικό πρόσωπο, όπως ορίζεται στο 5ο άρθρο του Καταστατικού Χάρτη της ΣΟΕ. Τα κτίρια, τα κτήματα, οι ναοί ανήκουν στην Επισκοπή· άλλωστε και στα βιβλία της Εφορίας έτσι αναφέρονται.

ιδ) Οι δωρεές για το Κοσσυφοπέδιο

Επειδή ένεκα του ήθους και του πνευματικού του αναστήματος ο Σεβ. Αρτέμιος έχαιρε και χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης των απανταχού Σέρβων και άλλων ομοδόξων ευεργετών, οι περισσότεροι εξ αυτών εμπιστεύονταν τις δωρεές τους στον ίδιο τον Σεβασμιώτατο. Ο Σεβασμιώτατος όμως με πλήρη διαφάνεια τοποθετούσε τα χρήματα στο ταμείο της Επισκοπής, στέλνοντας ευχαριστήριες επιστολές στους δωρητές.

Στη συνέχεια με πλήρη διαφάνεια  ο Σεβασμιώτατος (και μόνον αυτός, σύμφωνα με την κατάθεση του ταμία της Επαρχίας Ράσκας) έδιδε εντολές πληρωμών είτε για την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων μνημείων είτε για την ενίσχυση των Σέρβων του Κοσόβου είτε για τα συσσίτια κλπ.

Και βέβαια, προκειμένου να μη αιωρείται συνεχώς η υποψία «ενώπιον του Σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου», ότι υπήρξε παράνομος πλουτισμός είτε από τον Σεβασμιώτατο είτε από εμένα, γιατί δεν δημοσιεύετε τα οποιαδήποτε στοιχεία έχετε που τoν αποδεικνύουν;

Όμως για τις δημόσιες κατηγορίες σας σε βάρος μου, Σεβασμιώτατε, θα απαντήσω στο δεύτερο μέρος αυτής της επιστολής.

ιε) Αναλήθειες περί Αρτεμίου — Γιατί τον φοβάστε;

Λέτε, Σεβασμιώτατε, ότι: «Ο Αρτέμιος τώρα βρίσκεται στο Κόσοβο, διότι η Ιεραρχία δεν θέλει να φύγει από την περιοχή του, γιατί αν δεν είναι εκεί θα κάνει πολλά πίσω από την πλάτη μας.»

Πρέπει όμως να γνωρίζατε ότι την ημέρα που εσείς δίνατε την συνέντευξη στον κ. Πολυγένη ο κ. Αρτέμιος είχε ήδη συσκευάσει τα προσωπικά του αντικείμενα και τα βιβλία του από την Γκρατσάνιτσα, είχε αποχαιρετήσει με σύντομο πνευματικό λόγο τους πιστούς που μαζεύτηκαν γι’ αυτόν και είχε αναχωρήσει οριστικά από το Κόσοβο και τα Μετόχια σύμφωνα με την απόφαση της Ιεραρχίας.

Όπως αναμφίβολα γνωρίζετε, η Ιεραρχία, στην οποία συμμετείχατε, δια του υπ’ αρ. 72/179/5-5-2010 εγγράφου της ουσιαστικά εξορίζει μια για πάντα τον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο από την Επαρχία Ράσκας και Πριζρένης. Και τούτο εντελώς αντικανονικά (βλ. 87ος της εν Καρθαγένη και 16ος της Πρωτοδευτέρας).

Άλλωστε παρακάτω οριοθετείτε και τον τόπο της εξορίας του: «θα μένει σε ένα μοναστήρι, μεταξύ Καρλοβικίου και Μιτροβίτσα, είναι βόρεια από το Βελιγράδι.»

Επίσης οι παραπάνω δηλώσεις σας αποκαλύπτουν, Σεβασμιώτατε, ότι το πρόβλημα για σας και για όσους συμμερίζονται τις απόψεις σας ήταν ο ίδιος ο Αρτέμιος και το πλούσιο ποιμαντικό του έργο και όχι οι δήθεν οικονομικές ατασθαλίες που του καταλογίζετε.

Γιατί ποιά θα μπορούσαν να είναι τα «πολλά πίσω από την πλάτη μας» που θα μπορούσε να κάνει ένας επίσκοπος στερημένος των διοικητικών καθηκόντων και της οικονομικής διαχείρισης της Επισκοπής του, παρά μόνο το πνευματικό έργο της διαποίμανσης των χιλιάδων ψυχών που προσέτρεχαν και προστρέχουν σ᾿ αυτόν;

Και βέβαια, Σεβασμιώτατε, όλα αυτά δεν τα επιθυμείτε, επειδή ο Αρτέμιος είναι ένας μιμητής του μεγάλου Αρχιερέως Χριστού, ο οποίος θυσιάζει και θα συνεχίσει να θυσιάζει «την ψυχήν του υπέρ των προβάτων» του, ως πνευματικός πατέρας πολλών λαϊκών, κληρικών και μοναχών.

Η αποστολική του αυτή δράση έχει επιφέρει μία νέα φιλοκαλική αναγέννηση στην Πατρίδα μας αναδεικνύοντας τη σημασία του Γέροντα και του Πνευματικού στη ζωή του Ορθοδόξου Χριστιανού, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση των μεγάλων Πατέρων της Ορθοδοξίας, του Μεγάλου Βασιλείου, του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, των συγχρόνων αγίων Γερόντων της εποχής μας και φυσικά του Αγίου Γέροντός του Ιουστίνου Πόποβιτς.

Μόνο θλίψη, αλλά και ερωτηματικά για τις δικές σας ποιμαντικές θέσεις, προκαλούν τα λόγια σας περί ανευθυνότητας και απερισκεψίας του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου, όταν ουσιαστικά τον εγκαλείτε ότι, ακολουθώντας πιστά την πνευματική παράδοση των Αγίων, στάθηκε αληθινός πατέρας, ποιμένας και άριστος πνευματικός του ποιμνίου που του ενεπιστεύθη ο Κύριος.

ιστ) Τα (δήθεν) προνόμια του Αρτεμίου

Επιπλέον λέτε : «Ο Αρτέμιος πήρε τέσσερεις οι οποίοι θα πληρώνονται, θα έχει το αυτοκίνητο του …»

Όμως και αυτά δεν αληθεύουν. Δεν υπάρχει σχετική απόφαση της Ιεράς Συνόδου που να δίνει τέτοια προνόμια στον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο. Ακόμη και για το θέμα της δικής του σύνταξης τον παρέπεμψαν στο κράτος. Πόσο μάλλον για τη μισθοδοσία των τεσσάρων ακολούθων («διάκος, ιερέας, οδηγός και μάγειρας»)…

ιζ) Το θέμα της ψηφοφορίας και η απόφαση της Ιεραρχίας

Λέτε: «Δυστυχώς ο Αρτέμιος, βγαίνει πάλι με δηλώσεις και λέει, ότι τον κρίναμε χωρίς δικαστήριο και με καταδικάσανε χωρίς αποδείξεις. Στην Ιεραρχία δεν σας το κρύβω τέθηκε και θέμα καθαιρέσεως, όμως οι Αρχιερείς είπανε ότι δεν κάνει να ντροπιαστούμε ενώπιον του Σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου, ένας φτωχός λαός ο οποίος περίμεναν βοήθεια και τα έτρωγαν οι άλλοι γύρω από τον Αρτέμιο.»

Μια πρώτη παρατήρηση στα παραπάνω αφορά την αντικανονικότητα της αποφάσεως της Συνόδου, που παραβιάζοντας τους Ιερούς Κανόνες (87ος της εν Καρθαγένη και 16ος της Πρωτοδευτέρας) —οι οποίοι σίγουρα είναι σοφώτεροι ημών—, απομάκρυνε τον Επίσκοπο Αρτέμιο χωρίς δικαστήριο, τόσο προσωρινώς στις 13-2-2010 όσο και οριστικώς στις 2-5-2010.

Οι Ιεροί Κανόνες σαφώς ορίζουν ότι ο Επίσκοπος που κατηγορείται πρέπει να δικάζεται από 12μελες —τουλάχιστον— επισκοπικό δικαστήριο, σε πρώτο και δεύτερο βαθμό (με διαφορετική σύνθεση κάθε φορά), και στη συνέχεια, εάν αποδειχθεί ένοχος, να καθαιρείται και έτσι να απομακρύνεται φυσικώ τω τρόπω από την Επισκοπή του (12ος της εν Καρθαγένη).

Διότι πουθενά στους Ιερούς Κανόνες δεν υπάρχουν τέτοιου είδους λύσεις, όπως συνταξιοδότηση, απομάκρυνση με διατήρηση του τίτλου του Επισκόπου («πρώην»). Οι Ιεροί Κανόνες λένε ρητώς: αν ο Επίσκοπος είναι άξιος να φέρει το όνομα του Επισκόπου, τότε να επισκοπεύει στην Επισκοπή του. Εάν είναι ανάξιος, τότε πρέπει να καθαιρείται (βλέπε Κυρίλλου Αλεξανδρείας Α’, Β’ & Γ’ Κανόνες).

Αλλά και η αιτιολογία που επικαλείσθε της άρνησης να προβεί η Ιερά Σύνοδος σε δικαστήριο για την διαλεύκανση της υπόθεσης της Επαρχίας Ράσκας & Πριζρένης μόνο θλίψη και πόνο δημιουργεί, για την έντεχνη αποσιώπηση της αλήθειας.

Όχι, Σεβασμιώτατε, δεν «κλείσατε το θέμα χωρίς δίκη, για να μην ντροπιαστείτε». Διότι εσείς ο ίδιος προκαλέσατε τη δημοσίευση του κατηγορητηρίου που απαγγέλθηκε στην τελευταία Ιεραρχία της ΣΟΕ εναντίον του Αρτεμίου στη σερβική εφημερίδα «Press», όπως η ίδια ισχυρίζεται.

Αυτό έγινε αφορμή διάφορα ιστολόγια να το αναρτήσουν στο διαδίκτυο (όπως τα ελληνικά www.amethystosbooks.blogspot.com & www.nikopoulos.blogspot.com)!

Κατά τα άλλα δεν θέλατε να ντροπιαστούν οι Αρχιερείς «ενώπιον του Σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου»! Είναι προφανές ότι μάλλον δεν θελήσατε να ακουστεί σε μία κανονική εκκλησιαστική δίκη η φωνή του κατηγορουμένου συνεπισκόπου σας Αρτεμίου, διότι τότε «θα έβγαιναν στην επιφάνεια πάρα πολλά»…

Επίσης κάτι ακόμη πολύ σημαντικό για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας:

ΔΕΝ ΤΕΘΗΚΕ ΘΕΜΑ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ για τον Αρτέμιο.

Η ψηφοφορία διεξήχθη με τις εξής δύο εναλλακτικές προτάσεις:

α) Να μείνει στον θρόνο του ο Αρτέμιος — β) Να συνταξιοδοτηθεί

Και όχι: α) Να καθαιρεθεί — β) Να συνταξιοδοτηθεί.

Στην πρώτη περίπτωση φαίνεται ότι η πλειοψηφία τιμώρησε τον Σεβασμιώτατο —πράγμα δυσάρεστο στον λαό. Στη δεύτερη φαίνεται ότι τον λυπήθηκαν —πράγμα πιο εύπεπτο από «τον όχλον τούτον τον μη γινώσκοντα τον νόμον».

Ωστόσο στη συνέχεια με τη φράση: «Κοιτάξτε αν τον δικάσουμε θα βγούνε στην επιφάνεια πάρα πολλά! Του ζητήσαμε να παραιτηθεί και δεν ήθελε, και αναγκαστήκαμε να το κάνουμε εμείς.» δεν μας αποκαλύπτετε εις βάρος ποίου θα ήταν αυτά τα πολλά που θα έβγαιναν στην επιφάνεια και από ποιούς αναγκαστήκατε να προβείτε στην συνταξιοδότηση του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου. Μας δημιουργήσατε πολλά ερωτηματικά, που σίγουρα θέλουν τις απαντήσεις τους.

ιη) Ο Μοναχισμός στο Κοσσυφοπέδιο

Τώρα θα μου επιτρέψετε να κάνω και μία γενική τοποθετήση για την υπόθεση του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου.

Ο Σεβασμιώτατος ήταν και παραμένει λαοφιλής και λαοπρόβλητος. Το μαρτυρεί πλήθος γεγονότων. Ο λαός του Κοσόβου, εδώ και χρόνια, από τη στιγμή που ξεκίνησε ο διωγμός κατά του Σεβασμιωτάτου, στέκεται δίπλα του αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του τον πραγματικό πατέρα και ποιμένα που ο Θεός τους χάρισε σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια.

Για όσους δεν ζουν από κοντά το δράμα του Κοσόβου, είναι πολύ διαφωτιστικά τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και δείχνουν απλούς ανθρώπους με δάκρυα στα μάτια να συμπαραστέκονται και να στηρίζουν παντοιοτρόπως τον Σεβασμιώτατο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Όμως αυτό που κυρίως δείχνει ότι ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος καθιερώθηκε στη συνείδηση της Εκκλησίας ως πρότυπο αληθινού ποιμένα είναι ο αντίκτυπος που έχουν όλα τα παραπάνω στη ζωή των μοναχών του Κοσόβου. Οι μοναχοί, Σεβασμιώτατε, μαρτυρούν με την ζωή και την αυταπάρνησή τους για την Αλήθεια του Ευαγγελίου.

Γι᾽ αυτό και ανέκαθεν σε εποχές αιρέσεων (όπως π.χ. κατά την περίοδο της εικονομαχίας) ο πιστός λαός τους εμπιστευόταν περισσότερο. Η συνείδησή τους αποτελούσε και την βαθύτερη συνείδηση της Εκκλησίας.

Αυτήν τη στιγμή όμως πάνω από τους μισούς μοναχούς και μοναχές του Κοσόβου έχουν εγκαταλείψει τα Μοναστήρια τους υπό καθεστώς διωγμού, επειδή ακριβώς δεν αποδέχονται την άδικη και αντικανονική απόφαση της Συνόδου για την απομάκρυνση του Αρτεμίου, την επιβολή των δύο Τοποτηρητών και την επιβολή όσων άλλων δεινών διαισθάνονται ότι θα επακολουθήσουν…

Τόσο κατορθώσατε να πλήξετε την συνείδηση όλων αυτών των ευαίσθητων ψυχών, ώστε να φθάσουν να θεωρήσουν καλύτερο να εγκαταλείψουν το Μοναστήρι τους —υπό την απειλή μάλιστα σοβαρωτάτων ποινών—, παρά να απαρνηθούν τον αληθινό Ποιμένα τους, συμμορφούμενοι με τις άδικες αποφάσεις εναντίον του.

Έτσι με τη θυσιαστική τους αυτή πράξη, περισώζουν το σπουδαιότερο: την τήρηση της αλήθειας και της κανονικής παράδοσης μέσα στην Εκκλησία.

Όσο για τους υπολοίπους μοναχούς που δεν έχουν ακόμη αναχωρήσει, αυτό δεν σημαίνει ότι συνευδοκούν και αποδέχονται τις αντικανονικές αποφάσεις της Ιεραρχίας, αλλά ότι προς το παρόν παραμένουν καταπιεζόμενοι υπό το καθεστώς των απειλών και διώξεων.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είπε στους Μαθητές του. «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν» (Ιωάν. ιε’ 20). Αυτό πιστεύω ταπεινά ότι βιώνουν σήμερα ο Αρτέμιος και οι μοναχοί του, όπως το εβίωσε και ο Άγιος Ιουστίνος του Τσέλιε «συν πάσι τοις Αγίοις».

Με σεβασμό στην αρχιερωσύνη σας

π. Συμεών Βιλόβσκι

25-6-2010

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Ορθοδοξια – Παπισμος

author Posted by: admin on date Μαι 2nd, 2010 | filed Filed under: ΒΙΝΤΕΟ (αποσπασμ.), ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Φεβ 27th, 2010 | filed Filed under: ΒΙΝΤΕΟ (αποσπασμ.), ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΥΜΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΟΜΙΛΙΑΣ

ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΕΡΑΡΧΟΥ Π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ,



ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


ΦΛΩΡΙΝΑ 12-3-1995, ΟΤΑΝ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 90 ΕΤΩΝ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΝ

************************************************************************************

Να μη χάσετε τον θησαυρό σας

Να μη χάσετε τον πολυτιμότερον θησαυρόν σας, την Ορθοδοξία. Είναι γνωστόν ότι κατά τα τελευταία έτη πολλαί αιρέσεις, με όλα τα μέσα που διαθέτουν προσπαθούν να σας αποσπάσουν από την Ορθόδοξη πίστη. Φοβερός είναι ιδίως ο κίνδυνος εκ μέρους μιας κινήσεως, που ονομάζεται οικουμενισμός. Οι οπαδοί της αντορθοδόξου αυτής κινήσεως μισούν την Ορθοδοξία και αγωνίζονται να δημιουργήσουν μία νέα θρησκεία. Ο οικουμενισμός, όπως λέγει ο αείμνηστος Σέρβος κληρικός Ιουστίνος Πόποβιτς, είναι παναίρεσης, ως περιθάλπουσα όλας τας αιρέσεις.
Αλλ’ εσείς, αγαπητοί μου, Ορθόδοξοι χριστιανοί, άνδρες γυναίκες και παιδιά, μείνετε προσηλωμένοι εις την Ορθοδοξία…

(Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης
Φλώρινα 22-6-1993, προς τους ομογενείς της Αυστραλίας)

«ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ» ΕΠΙΣΚ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 17th, 2010 | filed Filed under: ΒΙΝΤΕΟ (αποσπασμ.), ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

«ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΑΛΑΙΑΣ ΟΜΙΛΙΑΣ)

Η OPΘOΔOΞIA ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Δεκ 27th, 2009 | filed Filed under: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
+ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Η OPΘOΔOΞIA ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΑΙ

PRODOSIA-PATR.ist.μH Oρθοδοξία είναι ένας κόσμος ολόκληρος, μ’ ένα μεγαλείο απέραντο. Δεν έχουμε καλά εκτιμήσει το μεγάλο αυτό αγαθό, που μας έδωσε ο Θεός. Όπως λόγου χάρη καυχώμεθα ότι είμεθα Έλληνες και αν κανείς αμφισβητήσει την ελληνικότητά μας εξοργιζόμεθα. Aλλά παραπάνω από την Eλλάδα είναι η Oρθοδοξία, αν και αυτή δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η Oρθοδοξία. Aυτό το μαρτυρεί η ιστορία.
Eν τούτοις όμως έχομε ένα αίσθημα, αν και αυτό δεν είναι εντόνως ζωηρό μέσα εις τις καρδιές των Eλλήνων χριστιανών.
H Oρθοδοξία είναι η βασιλική οδός, η οδός του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, η οδός του μαρτυρίου, η οδός της ομολογίας της πίστεως. Oύτε προς τα δεξιά ούτε προς τ’ αριστερά.
H Oρθοδοξία είναι ένα πολύ λεπτό πράγμα, είναι η δραχμή, όπως έχομε γράψει και εμείς άλλοτε.
H Oρθοδοξία είναι το γνήσιο νόμισμα. Kαι όπως υπάρχουν στον κόσμο γνήσια, αλλά και κίβδηλα νομίσματα, που λάμπουν, έτσι υπάρχουν και άλλα θρησκεύματα και πιστεύω· η Oρθοδοξία είναι το διαμάντι.
Δεν είναι πολύς καιρός που οι φίλοι μας οι γύφτοι, αλλά και κάποιοι άλλοι γέμισαν την αγορά της Θεσσαλονίκης με κίβδηλα νομίσματα, κίβδηλες λίρες. Φαίνονταν για λίρες, αλλά δεν ήταν, είχαν επίχρισμα χρυσού και από κάτω είχαν άλλα μέταλλα ευτελή.
H Aγγλία που έχει την λίρα, το νόμισμα αυτό που κυριαρχεί στον κόσμο, το ελέγχει με ιδικά μηχανήματα, γιατί γίνονται πολλές παραχαράξεις του νομίσματος αυτού. Yπάρχουν μερικοί, που με μικρές λίμες ξύνουν τις λίρες και παίρνουν κάτι πολύ μικρό, ρινίσματα ή ψήγματα χρυσού, όπως ονομάζονται και όταν ξύσουν π. χ. 1000 λίρες, σχηματίζουν ένα αρκετά σημαντικό ποσόν  χρυσού. Eνώνουν κατόπιν τα ψήγματα και κερδίζουν μ’ αυτό τον τρόπο. Nωθευταί και παραχαράκται λέγονται αυτοί· δεν είναι εύκολο να αποκαλυφθούν, γιατί είναι ανεπαίσθητη η αφαίρεσης του χρυσού από το νόμισμα. Oι Άγγλοι στο Λονδίνο έχουν ένα μηχάνημα, που ζυγίζει και ελέγχει τις λίρες με τόση ακρίβεια ώστε πετάει έξω όσες είναι παραχαραγμένες ή νόθες.
Aυτό κάνει και η Oρθοδοξία.
Yπάρχουν πολλοί παραχαράκται και νωθευταί, που προσπαθούν να αλλοιώσουν την Oρθόδοξη διδασκαλία του Xριστού, που μας παρέδωσε η Eκκλησία, αυτούς όλους τους πετάει έξω από την Eκκλησία, τους ονομάζει αιρετικούς και καταδικάζει την διδασκαλία τους.
Mε την Aγία Γραφή και την Iερά Παράδοση ελέγχεται κάθε διδασκαλία.

+Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης

Ο ΠΑΠΑΣ ΠΗΓΗ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΣΕΒΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 24th, 2009 | filed Filed under: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ,

-ΑΝ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ-

ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ ΚΑΙ ΕΙΠΕ·

O ΠAΠAΣ ΕΙΝΑΙ ΠHΓH AIPEΣEΩN

EIMAI κατά της αφίξεως του πάπα, διότι ο πάπας είναι πηγή αιρέσεων. Eμείς θα μείνωμεν ορθόδοξοι. Δεν θα προδώσωμεν την πίστιν μας.
Πρέπει κ’ εμείς να μετανοήσωμεν, μικροί και μεγάλοι, και να σταθώμεν εδραίοι εις την πίστιν μας. Kαι ο Θεός θα επιβλέψει επί την άμπελον αυτού.
O πάπας ζητά να υποδουλώσει την Eλλάδα. Mα δεν θα μπορέσει να την υποδουλώσει. Kαι ουτε θα επιτρέψει η Eλλάς ν’ αγγίξει την πίστιν της.

† O επίσκοπος Aυγουστίνος
Το είπε στην I. Mονή Aγ. Aυγουστίνου

Φλωρίνης, 11-3-2001

******************************************************************

O ΠAΠAΣ AΠAPAΔEKTOΣ AΠO TON EYΣEBH EΛΛHNIKO ΛAO

KAKΩΣ H ΣYNOΔOΣ ΣYΓKATETEΘH


H Eκκλησία κατ’ επανάληψιν ασχολήθει με το θέμα του παπισμού. Tα αιρετικά φρονήματά του πάπα είναι γνωστά. Συνεπώς από τον ευσεβή Eλληνικό λαό είναι απαράδεκτος, και κακώς η Iερά Σύνοδος συγκατετέθη να γίνει δεκτός.

Γράψαμε κ’ εμείς εις την «Σπίθα», (βλέπε φύλ. 572-580). Δεν είναι κατάλληλος ο καιρός. Yπάρχουν άλλα θέματα που ενδιαφέρουν τον Eλληνικό λαό.
Tο θέμα ειναι σοβαρόν. Έχομεν γράψει και ειδικον βιβλίον, τα «Aντιπαπικά».
Ως προς την απόφαση να επισκεφθεί ο πάπας την Eλλάδα, έχει λόγον η Eκκλησία. Aρμοδία δε ν’ αποφασίσει δεν ειναι η Σύνοδος η μικρά, αλλά η Iεραρχία. O α΄ η ο β΄ δεν είναι αρμόδιος για ν’ αποφασίσει· γιατί αυτός μπορεί να σκέπτεται ως πολιτικός. Συνεπώς, η μόνη αρμοδία αρχή για ν’ απαντήσει εις την πρότασιν του πάπα είναι η Iεραρχία.
Aλλά ο λαός μας, που πολλά εδεινοπάθησε από τους παπικούς, δεν ακούει ευχαρίστως την πρότασιν του πάπα.
Πρέπει να ερωτηθεί ο ευσεβής λαός. Kαι ο λαός, διαφωτιζόμενος από την Eκκλησίαν, θ’ απαντήσει αρνητικώς.

Για να τον δεχθούμε, θα έπρεπε να προηγηθεί μια ειλικρινής μετάνοια του Πάπα.

Aλλ’ αυτό δεν έγινε.

O πάπας έχει αιρετικά φρονήματα.

H παπική «εκκλησία» έδειξε πονηράν στάσιν.

Eτσι έπρεπε ν’ απαντήσουν.

Φλώρινα 8-3-2001
† επίσκοπος Aυγουστίνος

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 5th, 2009 | filed Filed under: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Α΄. ΑΠΑΝΤΗΣH ΣΤΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ,

ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΠΟΥ ΜΕ ΔΥΟ ΑΛΛΟΥΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ, ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΠΑΥΛΟ ΤΟ 1971 ΕΠΑΥΣΑΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ, ΕΞ’ ΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΑΝΟΙΓΜΑΤΩΝ

(Το απόσπασμα αυτό της ομιλίας, με την φωνή του Γέροντος, θα το βρείτε και ηχητικά στο You Tube, με την ονομασία· «ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ»)

«Και σήμερον αγαπητοί μου η Ορθοδοξία πολεμείται, πολεμείται σφοδρός.
Εχθροί της Εκκλησίας είναι εν πρώτοις οι υλισταί, παντός χρώματος και πάσης αποχρώσεως, οι οποίοι έχουν σβήσει από το λεξικόν της ζωής των την λέξη Θεός.
Εχθροί της Ορθοδοξίας μας είναι οι μασώνοι, οι οποίοι δεν πιστεύουν εις τον εν Τριάδι Θεό, αλλά εις τον διάβολο· διότι κάτω από τον αρχιτέκτονα και το τρίγωνο υπάρχουν οι σκοτεινές δυνάμεις του Άδου.
Εχθροί της Ορθοδοξίας είναι οι χιλιασταί, οι γιαχωβάδες, οι οποίοι μισούν θανασίμως τας ιεράς εικόνας και βεβηλώνουν τας εικόνας.
Εχθροί της Εκκλησίας είναι ακόμα οι μοντέρνοι θεολόγοι και οι ιεροκήρυκες και οι επίσκοποι και οι οιονδήποτε άλλου αξιώματος, οι οποίοι δεν πιστεύουν εις την Ορθοδοξίαν και προσπαθούν κατά ποικίλους τρόπους να επιφέρουν αλλοιώσεις και να καινοτομήσουν. Εχθροί είναι άπαντες αύτοι.
Αλλά αγαπητοί μου, είναι ανάγκη να καταλάβουμε, είναι ανάγκη να είπωμεν το δίδαγμα της Εκκλησίας μας το οποίο παρέχει σήμερον;
Ότι η Ορθοδοξία είναι αήττητος. Διότι, η Ορθοδοξία είναι δένδρο, είναι δένδρον το οποίον δεν το εφύτευσε άνθρωπος, είναι δένδρο που το φύτευσεν ο Θεός. Και το δένδρο που εφύτευσε ο Θεός όλοι οι δαίμονες να βγούν από την κόλαση, δεν μπορούν να το ξερριζώσουν. Θα υπάρχει πάντοτε το ευσκιόφυλλον και πολύκαρπον και ευώδες τούτο δένδρο της Ορθοδοξίας. Τέλος, ας μη λησμονώμεν ότι κάτω από την σκιάν του δένδρου αυτού, εκτός του ότι οφείλομεν θρησκευτικήν ευγνωμοσύνην οφείλομεν και εθνικήν ευγνωμοσύνην, διότι κάτω από την σκιάν του δένδρου αυτού της Ορθοδοξίας χρόνια ολόκληρα, σκοτεινά και απαίσια η φυλή μας ανέπνεε. Κάτω από το δένδρον αυτόν και ημείς θα ζήσωμεν αγαπητοί. Σ’ αυτήν εγεννήθημεν, την Ορθοδοξίαν, σ’ αυτήν αναπνέωμεν, σ’ αυτήν ζώμεν και αν παρουσιαστεί ανάγκη.., διότι δεν αποκλείεται, οι χρόνοι κυλούν, οι αιώνες κυλούν μεγάλα γεγονότα θα εξελιχθούν εις τον κόσμο και η Ορθοδοξία θα διωχθεί. Υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, και Μεθόδιοι και Ταράσιοι και Ειρήνε και Θεοδώρε· Υπάρχουν και κορίτσα μικρά, υπάρχουν παιδία και γέροντες ασπομάλλιδες, υπάρχει λαός ολόκληρος, οι οποίοι εάν παρουσιασθεί ανάγκη θα γίνει κίνημα υπέρ της αγίας μας Ορθοδοξίας. Με τους ολίγους αρχιερείς, με τους ολίγους ιερείς, με τους μοναχούς του Αγίου Όρους, με τας γυναίκας και τα παιδία, θα υψώσωμεν λάβαρον· λάβαρον μέγα στην μεγαλωστή και θα διδάξωμεν ότι δεν θα γίνει ποτέ η Ελλάς επαρχία του Πάπα. Δεν θα γίνει ποτέ η Ελλάς παράρτημα του ενός και του άλλου. Η Ελλάς θα παραμείνει χώρα Ορθόδοξος, προς τιμήν της Αγίας Τριάδος, ην παίδες υμνείτε εις πάντας τους αιώνας»
(Κυριακή της Ορθοδοξίας 7-3-1971)

Β΄. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ

Ομότιμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολή ΑΠΘ

Παναγιωτατε, εδω και τωρα Δημοσιος

διαλογος… (Θα τολμησετε;)

1. Εμολύνθη ο πατριάρχης από τον εναγκαλισμό του πάπα.

Όσοι τιμούν και σέβονται τον Φώτη Κόντογλου γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνον ο εξαίρετος αγιογράφος που εζωογόνησε την βυζαντινή αγιογραφία, μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού της από την δυτική αναγεννησιακή τέχνη· δεν είναι μόνο ο εξαίρετος λογοτέχνης, αναγνωρισμένος και προ της στροφής του στην ορθόδοξη πατερική γραμμή. Υπάρχει και μία τρίτη πτυχή που ολοκληρώνει την εικόνα του, μία τρίτη διάσταση, που την παρουσιάζει ωραιότατα ο μακαριστός Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του Ο Φώτης Κόντογλου στην τρίτη διάστασή του(*). Ο Φώτης Κόντογλου εκτός από αγιογράφος και λογοτέχνης είναι επίσης και ομολογητής της Ορθοδόξου Πίστεως, την οποία εστήριξε με πληθώρα άρθρων αλλά και με συγγραφή ειδικού βιβλίου Τι είναι η Ορθοδοξία και τι είναι ο Παπισμός(**), όταν ο Παπισμός στις αρχές της δεκαετίας του 1960 με συμμάχους τον φιλοπαπικό πατριάρχη Αθηναγόρα, πολλούς καθηγητάς Θεολογικών Σχολών και ευαρίθμους επισκόπους, προσπάθησε να αλώσει την Ορθοδοξία, να επιτύχει αυτό που επεδίωκε επί αιώνες και εξακολουθεί αταλάντευτα να επιδιώκει και σήμερα.
Ο Φώτης Κόντογλου έσπευσε να συμπαρασταθεί στον γηραιό αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο B’ Χατζησταύρου (1962-1967), ο οποίος αντέδρασε σθεναρά στα σχέδια και στα ανοίγματα του Αθηναγόρα. Ήθελε με τα άρθρα του να διαφωτίσει το ορθόδοξο πλήρωμα, το οποίο προσπαθούσαν μισθωτοί ποιμένες να το παραδώσουν στον λύκο του Παπισμού. Εκτός του μνημονευθέντος βιβλίου του κυκλοφορεί και το βιβλίο του Αντιπαπικά, μία συλλογή ανοικτών επιστολών και άρθρων που δημοσιεύθηκαν στον Ορθόδοξο Τύπο μεταξύ 1963 και 1970 και εκδόθηκαν από τις ομώνυμες εκδόσεις το 1993, με επιμέλεια του επίσης ομολογητού της Ορθοδοξίας βυζαντινολόγου καθηγητού Κωνσταντίνου Καβαρνού.
Ο Φώτης Κόντογλου δεν δίστασε με θαραλλέα και σκληρή γλώσσα να ελέγξει τον ίδιο τον πατριάρχη Αθηναγόρα και πολλούς αρχιερείς του Οικουμενικού Θρόνου, οι οποίοι, ενώ εγνώριζαν καλώς οποίαι έχιδναι κρύπτονται εις τας σκοτεινάς στοάς του Βατικανού και πόσα δεινά έχει υποστή η Ορθοδοξία μας από τους σκληρούς ευδαδέλφους της Ρώμης(***) σπεύδουν να υποτάξουν την Ορθόδοξη Εκκλησία εις τον Πάπαν, διχάζοντες το ορθόδοξον ποίμνιον, το οποίο νιώθει αποτροπιασμόν και εις μόνην την σκέψιν ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης ενηγκαλίσθη τον πάπαν και εμολύνθη από το βδέλυγμα τούτο της ασεβείας(****).

2. Η Οικουμενιστική μόλυνση έχει προχωρήσει

Από τον μολυσμένο εναγκαλισμό του πατριάρχου Αθηναγόρα με τον πάπα Παύλο Στ’ τον Ιανουάριο του 1965 στα Ιεροσόλυμα πέρασαν ήδη σαράντα τέσσερα χρόνια. Η μόλυνση έχει προχωρήσει τώρα πολύ περισσότερο. Η απεσχισμένη και αιρετική Εκκλησία της Ρώ¬μης αναγνωρίζεται τώρα ως αδελφή Εκκλησία με έγκυρα μυστήρια και σώζουσα Χάρη· οι μεγάλες και πάμπολλες αιρετικές πλάνες της που ελέγχθηκαν από μεγάλους Αγίους Πατέρας, τον Μ. Φώτιο, τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, τον Άγιο Μάρκο Ευγενικό, τον Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, τον Άγιο Αθανάσιο Πάριο, τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως και πολλούς άλλους, αντιμετωπίζονται τώρα ως νόμιμες διαφοροποιήσεις που δεν χρήζουν διορθώσεως. Οι ιεροί κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές με αιρετικούς διαστρεβλώνονται ερμηνευτικά ή ακυρώνονται ως μη ισχύοντες για την σύγχρονη εποχή, και ο πάπας, αντί να αναθεματίζεται σύμφωνα με την Παράδοση και την σύσταση του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού τον Πάπα να καταράσθε, γίνεται δεκτός στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου θυμιαζόμενος και ευλογούμενος με τροπάρια και ύμνους, ως άγιος, συμπροΐσταται της Ορθοδόξου Θείας Λειτουργίας και φέρων ωμοφόριο ανταλλάσσει λειτουργικό ασπασμό με τον πατριάρχη και απαγγέλλει το Πάτερ ημών. Η ιεροκανονική και πατερική Παράδοση καταπατήθηκε και εξουθενώθηκε με έργα και πράξεις, αφού προηγουμένως δια πατριαρχικού κειμένου αποκηρύχθηκαν οι ομολογηταί Άγιοι Πατέρες που έσωσαν την Ορθοδοξία από τον Παπισμό ως όργανα του αρχεκάκου όφεως, δηλαδή του Διαβόλου, χρήζοντες των προσευχών μας και του ελέους του Θεου(*****).

3. Αντί να προβληματισθούν ενοχλήθηκαν και απειλούν

Για την εξέλιξη αυτή ανησυχούντες και αγωνιώντες, όπως ο Φώτης Κόντογλου, ο οποίος σήμερα, εάν ζούσε, θα έγραφε πιο σκληρά αγωνιστικά κείμενα, συντάξαμε, τα μέλη μιας άτυπης Σύναξης κληρικών και μοναχών ένα νηφάλιο και σοβαρό θεολογικό κείμενο την γνωστή πλέον πανορθοδόξως Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού, που έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από το ορθόδοξο ανά την Οικουμένη πλήρωμα και ελπίζουμε να καταστεί πλέον οικουμενικό συμβολικό κείμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Χαρήκαμε, γιατί είχε οικουμενική αποδοχή. Δεν περιμέναμε όμως να ενοχλήσει τόσο πολύ και να εξοργίσει τους υποστηρικτάς του παναιρετικού Οικουμενισμού. Περιμέναμε να τους προβληματίσει, να θεωρήσουν τα γραφόμενα ως έκφραση αδελφικής ανησυχίας, να τους προσανατολίσει στην σκέψη ότι μπορεί να έχουμε δίκαιο εμείς που ανησυχούμε και να βρίσκονται αυτοί σε λάθος δρόμο. Να επιχειρήσουν ακόμη με ανάλογο νηφάλιο και σοβαρό θεολογικό λόγο να ανατρέψουν τις θέσεις της Ομολογίας και να υποδείξουν τα δικά μας λάθη. Η διαφορά άλλωστε μεταξύ ενός ορθοδόξου και ενός αιρετικού είναι ότι ο μεν ορθόδοξος δέχεται τα υποδεικνούμενα λάθη και ευθυδρομεί, ενώ ο αιρετικός εγωιστικά νομίζει ότι είναι αλάθητος, όπως ο πάπας, και συνεχίζει να κακοδρομεί μέσα στην πλάνη. Η δική μας σιγουριά και βεβαιότητα για την ορθότητα των θέσεών μας στηρίζεται στο ότι δεν καινοτομούμε, δεν διατυπώνουμε νέες διδασκαλίες, νέα δόγματα, δεν προσθέτουμε ούτε αφαιρούμε, αλλά ακλινώς ακολουθούμε όσα μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες.
Αντί, λοιπόν, να προβληματιστούν και να ανακρίνουν εαυτούς, άρχισαν να εκφράζονται προσβλητικά εναντίον των συνταξάντων και υπογραψάντων την Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού με κορυφαίο τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος σε ομιλία του την Κυριακή 29 Αυγούστου, στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στην Κωνσταντινούπολη, αναφέρθηκε στην Ομολογία Πίστεως, το νόημα της οποίας παρερμήνευσε και διαστρέβλωσε· μεταξύ δε των όσων είπε διεπίστωσε και εξήγγειλε και τα εξής: Προσεχώς θα πάρουν την δέουσαν απάντησιν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, διότι αυτά τα πράγματα είναι απαράδεκτα

4. Τα απαράδεκτα πράγματα στο χώρο των Οικουμενιστών

Με αμείωτο και αυξημένο τον σεβασμό προς το αξίωμα του πατριάρχου του Γένους, λόγω των δυσχερών ιστορικών περιστάσεων, από τις οποίες βέβαια θα εξέλθει όχι συμμαχώντας με τους κοσμοκράτορες του αιώνος τούτου και απεμπολώντας την κληρονομία της Ορθοδοξίας, αλλά με την κραταιά χείρα του Υψίστου, ο οποίος υψώνει κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων κατά την λειτουργική ευχή της ακολουθίας του όρθρου, και με την εν ουρανοίς συμμαχία και πρεσβεία όλων των Αγίων Πατέρων, ιδιαιτέρως δε των Μαρτύρων και Ομολογητών της Πίστεως, επισημαίνουμε ότι τα απαράδεκτα πράγματα πρέπει να αναζητηθούν αλλού και όχι στην κατά πάντα πατερική και ορθόδοξη Ομο¬λογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού. Θα μπορούσαμε αντλώντας από την πρόσφατη ιστορία του Οικουμενισμού να παραθέσουμε αναρίθμητο κατάλογο απαραδέκτων πράξεων και ρήσεων των Οικουμενιστών, τον οποίο ήδη ετοιμάζουν μέλη της Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών. Σημειώνουμε απλώς ενδεικτικά ελάχιστα από αυτά· είναι απαράδεκτο πράγμα η αποδοχή της αιρετικής Ρώμης ως αδελφής Εκκλησίας. Είναι απαράδεκτο πράγμα η αναγνώριση του Βαπτίσματος των Παπικών. Είναι απαράδεκτες οι αποφάσεις της Μικτής Επιτρο¬πής του Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στο Balamand του Λιβάνου το 1993, που αθωώνουν την Ουνία και εκκλησιοποιούν τον Παπισμό. Είναι απαράδεκτα τα κείμενα του Porto Alegre, της Ελούντας και της Ραβέννας. Είναι απαράδεκτες οι συμπροσευχές με τους αιρετικούς. Είναι απαράδεκτοι οι μεικτοί γάμοι και η παρουσία αναδόχων αιρετικών στο μυστήριο του Βαπτίσματος. Είναι απαράδεκτη η ανοχή της συμμετοχής αιρετικών ακόμη και στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, χωρίς να τιμωρούνται οι διαπράττοντες, ενώ αφορίζονται και τιμωρούνται οι ορθοδόξως αγωνιζόμενοι. Είναι απαράδεκτο πράγμα η περιφρόνηση και η σχετικοποίηση των ιερών κανόνων, και όχι μόνο απαράδεκτο αλλά και βλάσφημο το να θεωρούνται οι Άγιοι Πατέρες, οι δήθεν προκαλέσαντες το σχίσμα, ως θύματα του αρχεκάκου όφεως. Είναι απαράδεκτο πράγμα η κακοποίηση της συνοδικής παραδόσεως της Εκκλησίας με προσυνοδικές και προπαρασκευαστικές επιτροπές, που εργάζονται επί δεκαετίες απομονωμένες και εν κρυπτώ, και η παρουσίαση των προειλημμένων αποφάσεων ως δήθεν πανορθοδόξων αποφάσεων. Θα τελειώσω όμως εδώ, γιατί είναι ατέλειωτη η σειρά των απαραδέκτων πραγμάτων των Οικουμενιστών.

5. Ευπρόσδεκτη η θεολογική απάντηση· απτόητοι στις απειλές.

Ως προς την πατριαρχική εξαγγελία ότι προσεχώς θα πάρουμε την δέουσαν απάντησιν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν την εκλαμβάνουμε ως απειλή λήψεως πειθαρχικών και δικαστικών μέτρων, αλλά ως απάντηση με θεολογικές θέσεις και επιχειρήματα, ως άνοιγμα θεολογικού διαλόγου, τον οποίο προσδοκούμε με χαρά. Συζητούμε με τους αιρετικούς επί δεκαετίες και διστάζουμε να συζητήσουμε με τους αδελφούς μας Ορθοδόξους; Θα είναι καλή ευκαιρία, ακόμη και σε δημόσιο τηλεοπτικό διάλογο ή σε οποιοδήποτε χώρο, να διαλεχθούμε Ορθόδοξοι και Οικουμενισταί επί ίσοις όροις, με ίσο αριθμό ομιλητών και με ελεύθερο ακροατήριο, να μας δοθεί ελεύθερη πρόσβαση στα ραδιόφωνα και τους τηλεοπτικούς σταθμούς της Εκκλησίας, από τους οποίους έχει αποκλεισθεί ο ορθόδοξος πατερικός λόγος με άνωθεν επεμβάσεις. Γιατί φοβούνται την αλήθεια;
Αν πάντως η απάντηση του Οικουμενικού Πατριαρχείο εκτραπή σε δικαστικές διώξεις και απειλές, δεν πρόκειται να κάμψει το φρόνημα των πεπεισμένων αγωνιστών, όπως αποδεικνύει περίτρανα η εκκλησιαστική ιστορία, εκτός ίσως από ελαχίστους δειλούς και καιροσκοπούντας, που κλίνουν δεξιά και αριστερά ως κάλαμοι υπό ανέμου σαλευόμενοι, υποκύπτοντες στην πρώτη πίεση και απειλή. Φαντασθείτε τι θα γινόταν, αν τους επεσείετο η απειλή του θανάτου, όπως στην περίπτωση των Αγίων Μαρτύρων, ή των βασάνων, της φυλακής, του εξευτελισμού, της συκοφαντήσεως, όπως στην περίπτωση των Αγίων Ομολογητών, Μαξίμου και των μαθητών του, Μαρτίνου πάπα Ρώμης, Ιωάννου Δαμασκηνού, Γρηγορίου Παλαμά, Μάρκου Ευγενικού. Ελπίζουμε να μην υπάρξουν άλλοι σαν τον πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο, ο οποίος δεν άντεξε τη φυλακή, στην οποία τον έκλεισαν οι λατινόφρονες, και μετεβλήθη από υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, σε διώκτη των Ορθοδόξων, ιδιαίτερα των μοναχών του Αγίου Όρους.

6. Στενοχωρηθήκαμε για την δειλία του μητροπολίτου Γόρτυνος.

Τον αναπλήρωσαν άλλοι.

Στενοχωρηθήκαμε γι’ αυτό και λυπηθήκαμε με την απόσυρση της υπογραφής εκ μέρους του μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίου, αμέσως μόλις ο πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος βρέθηκε στην Πελοπόννησο, προσκεκλημένος του μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλεξάνδρου. Λυπηθήκαμε για δύο λόγους· εν πρώτοις γιατί εκλώτσησε, ελάκτισε μία καλή ευκαιρία να ομολογήσει την ορθόδοξη αλήθεια, έχασε τον στέφανο της Ομολογίας, όπως ο ένας από τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες στην παγωμένη λίμνη της Σεβαστείας. Αμέσως και εδώ ήλθε η αναπλήρωσή του από δεκάδες νέων υπογραφών κληρικών και μοναχών και από χιλιάδες λαϊκών. Από τον σεβασμιώτατο μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως και Πωγωνιανής κ. Ανδρέα, ο οποίος τυπικά δεν προσυπέγραψε την Ομολογία Πίστεως, ουσιαστικά όμως την υπέγραψε φαρδιά-πλατιά με το ομολογητικό έγγραφο που έστειλε προς τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο ζητώντας να ασχοληθεί επί τέλους σοβαρά η Ιεραρχία στην τακτική της συνεδρία του Οκτωβρίου με το θέμα του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα, που πρόκειται να συζητηθεί στην ολομέλεια της Μικτής Επιτροπής του Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Κύπρο. Επιβεβαιώνει ο μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως και αποδέχεται τις ανησυχίες που εκφράσαμε στην Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού. Ο δεύτερος λόγος της λύπης και της πικρίας μας απέναντι στον μητροπολίτη Γόρτυνος κ. Ιερεμία έγκειται στο ότι δεν αρκέσθηκε στην απόσυρση της υπογραφής του είτε από δειλία είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Αυτό είναι συγγνωστό· στον πόλεμο δεν περιμένεις από τους δειλούς να ανδραγαθήσουν, ούτε τους συμβουλεύεσαι σε πολεμικά θέματα, όπως λέγει η Παλαιά Διαθήκη: Μετά γυναικός περί της αντιζήλου αυτής και μετά δειλού περί πολέμου…μη έπεχε επί τούτοις περί πάσης συμβουλίας(******) Προχώρησε δυστυχώς και στην διατύπωση υβριστικών και σκληρών χαρακτηρισμών εναντίον όσων συνέταξαν την Ομολογία Πίστεως, ονομάζοντάς τους λαθροκαπήλους της αμωμήτου ημών πίστεως και πλανεμένους!!! Τι να είπη κανείς; Αγαπούμε τον μητροπολίτη Γόρτυνος και δεν προσχωρούμε εδώ σε άλλες κρίσεις. Δεν πιστεύουμε αυτά που είπε. Μήπως ο δημοσιογράφος τα απέδωσε κακώς; Θα επανέλθουμε.

7. Η απάντηση του Φώτη Κόντογλου από την θριαμβεύουσα Εκκλησία.

Τελικώς, επειδή με τον τίτλο υποσχεθήκαμε την απάντηση στον πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο να την δώσει από την θριαμβεύουσα Εκκλησία, εκπροσωπώντας τους Αγίους Μάρτυρας και Ομολογητάς, ο αείμνηστος Ομολογητής της Ορθοδοξίας, Φώτης Κόντογλου, θα παραθέσουμε μία από τις ανοικτές επιστολές που έστειλε προς τον πατριάρχη Αθηναγόρα, όπου φαίνεται ποιοί διαπράττουν απαράδεκτα πράγματα και ποιοί επί δεκαετίες τώρα απειλούν και εκφοβίζουν, ευτυχώς με ελαχίστους πεπτωκότας, θυσιάσαντας, θυμιάσαντας, λιβελλοφόρους (lapsi, sacrificati, thurificati, libellatici).

Το κείμενο του μακαριστού Κόντογλου έχει ως εξής(*******):

«Η επιθυμία της υμ. Παναγιότητος και των συν υμίν να υποταχθή η Ορθόδοξος Εκκλησία εις τον Πάπαν και η εκ μέρους σας ανεξήγητος σπουδή, επλήρωσε την καρδίαν μας αφάτου θλίψεως και αθυμίας. Τα ώτα μας ακόμη συρίζουν από το φρικτόν τούτο άκουσμα.
Η Ορθόδοξος ποίμνη εδιχάσθη. Οι μεν σας ηκολούθησαν, εις τον ολισθηρόν δρόμον τον απάγοντα εις την απώλειαν, οι δε παρέμειναν εδραίοι και ασάλευτοι εις την Ορθόδοξον πίστιν των πατέρων των, αποτροπιαζόμενοι και εις μόνην την σκέψιν ότι ο Οικουμ. Πατριάρχης ενηγκαλίσθη τον Πάπαν και εμολύνθη από το βδέλυγμα τούτο της ασεβείας.
Εκείνοι οίτινες σας ηκολούθησαν ήσαν εκ των προτέρων προδικασμένοι να σάς ακολουθήσουν, όντες υλόφρονες, ματαιόδοξοι, άπιστοι, και ξενόδουλοι κόλακες και κολακευόμενοι. Έσπευσαν λοιπόν να συνταχθώσι με τον κόσμον, με τον αμαρτωλόν κόσμον της επιγείου ανέσεως, της άνευ ταλαιπωριών και αγώνος ζωής, εις την ώδε μένουσαν πόλιν, μη επιζητούντες την μέλλουσαν, ως ανύπαρκτον και μη πιστευτήν εις αυτούς.
Οι άλλοι όμως, οι πιστοί, παρέμειναν ασάλευτοι εις την Ορθόδοξον πίστιν, εις την χώραν της πενίας, των στερήσεων, των πειρασμών, των διωγμών, βέβαιοι όντες ότι εν μέσω αυτών παρίσταται ο Κύριος, ο ειπών ότι η Εκκλησία Αυτού θα είναι συνδεδεμένη με το μαρτύριον, την περιφρόνησιν, την πτωχείαν, τον εμπαιγμόν, τα οποία θα είναι η αντιμισθία της σθεναράς ομολογίας των εις τούτον τον κόσμον. Εις τα ώτα των ηχούν ημέρας και νυκτός οι παρήγοροι λόγοι του Χριστού. Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν. Ο διωγμός, η κακοπάθησις και ο θάνατος είναι ο ευλογημένος κλήρος των γνησίων μαθητών του Χριστού. Το πανάγιον στόμα του είπεν ακόμη: Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν. Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν βιασταί εις την παράταξιν των αμάχων, οι οποίοι έσπευσαν να συνθηκολογήσουν με το ψεύδος, δια να ζήσουν εν ησυχία και απολαύσει των εγκοσμίων αγαθών;
Και σεις οι ποιμένες του λαού τι είδους ποιμένες είσθε; Τα πρόβατα τα οποία σάς ενεπιστεύθη ο Χριστός τα παραδίδετε εις τους λύκους. Συναυλίζεσθε με τους άρχοντας του κόσμου τούτου του παρερχομένου, διότι εζηλώσατε την δόξαν αυτών και ουχί την δόξαν του Θεού.
Υπετάξατε την πίστιν εις τους αμαρτωλούς ανθρώπους των κοσμικών επιθυμιών, οίτινες οδηγούνται από τον σατανάν. Παρεδόθητε και παρεδώσατε τα πρόβατα εις τον άρχοντα του κόσμου τούτου, εις τον κατέχοντα την ύλην, τον χρυσόν, τας εφευρέσεις και τας μηχανάς, αι οποίαι καταπλήττουν τα πλήθη, ως θαύματα του αντιχρίστου. Παρεδόθητε και παρεδώσατε τα πρόβατα εις την ψευδώνυμον γνώσιν, την κενήν απάτην, την διδασκομένην εις τας χώρας της αθεΐας και της απογνώσεως, όπου ουκ εστίν ουδέ οσμή της αιωνίου ζωής και της αληθούς γνώσεως, της γνώσεως του Θεού.
Και ταύτα, διότι δεν είσθε οι ποιμένες οι καλοί, οι θυσιάζοντες την ζωήν αυτών υπέρ των προβάτων και οδηγούντες αυτά εις τους ευώδεις λειμώνας της αθανάτου ζωής. Σεις είσθε οι μισθωτοί ποιμένες, και κατά το πανάγιον στόμα του Κυρίου ο μισθωτός ποιμήν ουκ εστί ποιμήν (Ιω. ι, 13). Είσθε μισθωτοί των αρχόντων του κόσμου τούτου, δια την δόξαν και τον πλούτον των οποίων εργάζεσθε.
Και άπαξ είσθε οι δούλοι τοιούτων κυρίων, είσθε οπλισμένοι με τα όπλα της βίας, με τα οποία απειλείτε τα πιστά πρόβατα του Χριστού, δια να τα αναγκάσητε να σάς ακολουθήσουν.
Αλλά αυτά τα μακάρια πρόβατα απεκδέχονται το μαρτύριον ως λύτρωσιν και ως αψευδές σημείον ότι θα λάβουν τον αμάραντον στέφανον από τον αγωνοθέτην Κύριον Ιησούν Χριστόν.
Ναί! Είμεθα έτοιμοι να μαρτυρήσωμεν μετά χαράς και αγαλλιάσεως υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, την οποίαν κρατούμεν ως τον μέγιστον θησαυρόν. Μακαρίζομεν τους εαυτούς μας, διότι θα διωχθώμεν και θα αποθάνωμεν υπέρ πίστεως και αληθείας.
Ακονίσατε την μάχαιραν της αισχύνης. Αποστείλατε τα όργανα της βίας, τα οποία σάς δορυφορούν και με τα οποία είναι πάντοτε πάνοπλος η αποστασία. Αποστείλατέ τα εναντίο μας. Ήδη εις το Άγιον Όρος ενεφανίσθη το αιματωμένον και αποτρόπαιον φάσγανον της βίας, δια να ενσπείρη τον τρόμον εις τας αγίας καρδίας των γερόντων, των ασκητών και των ερημιτών, οι οποίοι έζησαν εν δοκιμασίαις, εν στερήσει, εν τελεία απαρνήσει του σαρκίου των, δια να ευαρεστήσουν τον Κύριον. Το φρικτόν πρόσωπον της βίας εμφανίζεται ως το της μυθικής κεφαλής της Μεδούσης εις τον αγιασμένον κήπον της Παναγίας. Και όπισθεν αυτού του βδελύγματος της βίας ευρίσκεσθε σεις, οι ποιμένες οι μισθωτοί, οι τρίδουλοι των αρχόντων του σκοτεινού κόσμου του χρήματος, της αθεΐας, του εκφυλισμού και πάσης ακολασίας.
Σπαράξατε τους αθώους, τους αγίους ομολογητάς, αφού εγίνατε λύκοι σεις οι ίδιοι οι ποιμένες.
Σπαράξατε την Ορθοδοξίαν μέσα εις το Κολοσσαίον εις το οποίον παρίστανται οι Καίσαρες, της σημερινής κακούργου αθεΐας. Είναι καιρός όμως ν’ αποβάλετε την δοράν του προβάτου, καθ’ όσον αυτή δεν απατά πλέον κανένα. Ο ποιείτε ποιήσατε τάχιον(********)!

_____________________

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ο Φώτης Κόντογλου στην τρίτη διάσταση του, εκδ. Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα 2003.
2. Φώτης Κόντογλου, Τι είναι η Ορθοδοξία και τι είναι ο Παπισμός εκδ. οίκος Αστήρ, Α και E. Παπαδημητρίου, Αθήναι 1964.
3. Φωτιου Κοντογλου, Αντιπαπικά, εκδ. Ορθοδόξου Τύπου, Αθήναι 1993, σελ. 10¬12.
4. Αυτόθι, σελ. 15.
5. Βλ. τη βλάσφημη πατριαρχική δήλωση εις περιοδ. Επίσκεψις 30-11-1998.
6. Σοφ. Σειρ. 37, 11.
7. Ο.Τ., Απρίλιος 1965.
8. Φωτίου Κόντογλου, Αντιπαπικά, σελ. 15-17.