Η ημερα της δικης στο εφετειο

Στὸ δικαστικὸ μέγαρο στὶς 15-11-1961 ὑπῆρχε γενικὴ νευρικότητα σὲ ὅλους τοὺς χειρισμοὺς τῆς δίκης γιατὶ ἦταν ἀμέτρητος λαός. Σχεδὸν ὅλος ὁ λαὸς τῆς Κατερίνης καὶ τῶν περιχώρων ἦταν ἐπικίνδυνα μαζεμένος.
Οἱ ἀρχὲς ἀνησύχησαν σοβαρά. Ἀκόμη καὶ ἡ ἀνωτέρα Διοίκηση Χωροφυλακῆς Θεσσαλονίκης βρισκόταν σὲ ἑτοιμότητα. Ἀλλὰ κι αὐτὴ σὲ περίπτωση ταραχῶν θὰ ἔχανε τὸν ἔλεγχο.
Σʼ αὐτὴν τὴν περίπτωση ὁ πιὸ ἔξυπνος καὶ ψύχραιμος χειρισμὸς τῶν ἀρχῶν θὰ ἦταν ὁ ἐξῆς.
Νὰ συνεχιζόταν κανονικὰ ἡ δίκη μὲ τὴν ἀκροαματικὴ διαδικασία. Νὰ ἀκουγόταν μὲ ὑπομονὴ ὅλοι οἱ μάρτυρες. Νὰ ἀκουγόταν καὶ ὁ Καντιώτης καὶ τὸ κλίμα τῆς δίκης νὰ ἦταν ἐναντίον τῶν πορνείων καὶ ὑπὲρ τῆς ἠθικῆς, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ πρωτόδικο κλίμα ποὺ ἦταν ἐναντίον τῶν τιμίων γυναικῶν ποὺ εἶχαν καταδικασθεῖ. Νὰ κατέθετε καὶ νὰ ἀνέπτυσε ὁ Καντιώτης τὶς θέσεις του. Τότε θὰ ἐκτονωνόταν ἡ κατάσταση. Καὶ τέλος μὲ τὴν πανηγυρικὴ ἀθώωση τῶν ἡρωϊκῶν ἐκείνων κατηγορουμένων γυναικῶν ὁ λαὸς θὰ πανηγύριζε γιὰ τὴν ἠθικὴ νίκη καὶ θὰ χειροκροτοῦσε τὰ μέλη τοῦ δικαστηρίου. Ὁ Καντιώτης σὲ λίγο θὰ ἔφευγε καὶ θὰ ἐρχόταν ἡρεμία.
Ὅμως τὸ δικαστήριο δὲν ἐφήρμοσε αὐτὴν τὴν τακτική. Δὲν μπορῶ νὰ γνωρίζω τὰ ἐσωτερικὰ βάθη τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν. Ὅμως εἶχε διαδοθεῖ παντοῦ διὰ τοῦ ψιθύρου ὅτι ὁ Καντιώτης θὰ βγάλει στὴ φόρα ὅλες τὶς παρανομίες. Μποροῦσαν νὰ δικαιώσουν τὶς κατηγορούμενες. Γιατί δὲν τὸ ἔκαναν;
Θυμᾶμαι ἕναν πολιτευτὴ ὑλιστικῶν ἀντιλήψεων ποὺ ἔκανε ραδιοφωνικὴ ἐκπομπὴ μὲ ἀνοιχτὸ τηλέφωνο λίγες μέρες μετὰ τὸ Πάσχα. Ἕνας ἀκροατὴς τοῦ εἶπε ἀντὶ γιὰ χαιρετισμό: Read more »

«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ», (5ο απόσπασμα), σελ. 29-31
Βιβλίου γραμμένο ἀπὸ τὸν θεολόγο Λάζαρο Τσακιρίδη

Η οργανωση της δικης

Ὁ Καντιώτης ἐγκαταστάθηκε σὲ ἕνα ἁπλὸ ξενοδοχεῖο ἀπὸ ὅπου πέρασε ἀμέτρητος κόσμος. Πολλοὶ ἀνθρωποι τὸν πληροφόρησαν γιὰ τὰ παρασκήνια τῆς σωματεμπορίας. Διὰ τοῦ ψιθυρου σχολιάζονταν ἠθικά, ὑψηλὰ πρόσωπα, ἀλλὰ ποιά ἀλήθευαν ὁ Θεὸς γνωρίζει.
Διάφοροι παράγοντες ἔλεγαν ὅτι ἡ ἰδιοκτήτρια τοῦ ἁμαρτωλοῦ σπιτιοῦ τροφοδοτεῖ μὲ σάρκες νεαρῶν κοριτσιῶν ἰσχυροὺς ἀνθρώπους. Ἄν αὐτὰ ἦταν φανταστικὰ ἤ πραγματικὰ ὁ Θεὸς τὸ γνωρίζει. Βέβαια ἡ λαϊκὴ φαντασία ἄναψε στὸν ὑπέρτατο βαθμὸ καὶ ὁ λαὸς ποὺ αἰσθάνθηκε ἠθικὴ ἔκρηξη βρισκόταν σὲ ἐπαναστατικὸ ἀναβρασμὸ καὶ κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τὸν σταματήσει. Ἀρκοῦσε μία λέξη τοῦ Καντιώτη γιὰ νὰ γίνει ἔκρηξη.
Οἱ ἀρχὲς τότε συνηδειτοποίησαν τὴ σοβαρότητα τῆς καταστάσεως. Οἱ ἡρωϊκὲς ἐκεῖνες γυναῖκες τοῦ λαοῦ ποὺ ἄπειρες δικονομικὰ εἶχαν καταδικασθεῖ στὴν πρώτη δίκη γρήγορα καὶ εὔκολα, τώρα γίνονται παμπιερικὰ σύμβολα καὶ λάβαρα γιὰ τὴν κάθαρση τῆς πόλεως. Read more »

«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ», (4ο απόσπασμα), σελ.26
Βιβλίου γραμμένο ἀπὸ τὸν θεολόγο Λάζαρο Τσακιρίδη

Στὸ ἐφετεῖο

Οἱ κατηγορούμενες εἶχαν καταδικασθεῖ πρωτοδίκως χωρὶς τὴ σθεναρὴ ὑπεράσπιση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν.
Τέτοιες στιγμὲς εἶναι ἐπικίνδυνες γιὰ τὴν ψυχὴ τῶν ἡρώων. Ἀλλοίμονο ἄν αὐτοὶ ποὺ πέφτουν ἡρωϊκὰ στὴ φωτιὰ καὶ στὸν κίνδυνο αἰσθανθοῦν ἐγκαταλελειμμένοι. Σκανδαλίζονται καὶ ἀπογοητεύονται. Καὶ αὐτὸ ἐπεκτεινόμενο σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς ἀπὸ τὰ σύνορα μέχρι τὰ ἱερὰ εἶναι ἀρχὴ τῆς παρακμῆς τῶν λαῶν.
Ἀντίθετα οἱ ἥρωες, ποὺ ξεκινοῦν μιὰ παράτολμη πράξη καὶ ἐνεργοῦν αὐθότμητα, ἐκφράζουν τὸ ἄτολμο κοινὸ αἴσθημα. Καὶ ἄν μεθοδευθεῖ ἡ συμπαράσταση σʼ αὐτοὺς τότε οἱ κοινωνίες ξεσηκώνονται. Ἀναταράζονται τὰ λιμνάζοντα νερὰ τῆς ἡττοπάθειας καὶ ρουτίνας.
Ἀμέσως μετὰ τὴν πρωτόδικη καταδίκη τῶν ἡρωικῶν ἐκείνων γυναικῶν ποὺ ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὴν ἠθικὴ προστασία τῆς κοινωνίας μας συνεργασθήκαμε ἄτυπα μὲ μερικοὺς ἐπαναστατικοὺς ζηλωτὲς καὶ τολμηροὺς ποὺ εἶχαν ἀπόφαση νὰ ὑψώσουν ἀνάστημα.
Συμφωνήσαμε νὰ φέρουμε μάρτυρα ὑπερασπίσεως τὸν ἀρχιμανδρίτη Αὐγουστῖνον Καντιώτη, ἱεροκήρυκα Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος στὴ συνείδησή μας ἦταν ὁ ἀρχάγγελος τῆς κρίσεως ποὺ μποροῦσε νὰ σαρώσει καθεστῶτα καὶ ἐξουσίες ποὺ ἐμεῖς τὰ βλέπαμε μὲ ἔντονη ἐπαναστατικότητα. Στὸν Καντιώτη βλέπαμε ὑπεράνθρωπες δυνάμεις ποὺ μποροῦσαν νὰ σαρώσουν τὰ πάντα.
Τὸν εἴχαμε ψυχολογικὸ ἀποκούμπι καὶ ἀπὸ τὴ νεότητά μας καταφεύγαμε σʼ αὐτὸν καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ μᾶς ἐπηρεάσουν ἐξωλοθρευτικὲς ὑλιστικὲς ἐπαναστατικὲς ἰδέες. Read more »

«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ», (3ο απόσπασμα)
Βιβλίου γραμμένο ἀπὸ τὸν θεολόγο Λάζαρο Τσακιρίδη

Εισβολη ξενων ηθων

Τὸ 1917, ἐνῶ συνεχιζόταν ὁ πρῶτος παγκόσμιος πόλεμος, πέρασαν καὶ ἀπὸ τὴν πόλη μας ἀγγλογαλλικὰ στρατεύματα τὰ ὁποία ἦταν συνηθισμένα στὴν ἀκολασία καὶ στὶς ἡδονές. Ἡ διοίκηση ὑποχωρώντας στὶς πιέσεις τῶν ξένων ἐπέτρεψε νὰ ἱδρυθεῖ στὴν πόλη τὸ πρῶτο διεθνὲς πορνεῖο (διαφθορεῖο) γιὰ νὰ ἐξυπηρετοῦνται οἱ ξένοι στρατιῶτες. Ὅμως αὐτό, ἀντὶ γιὰ προσωρινὸ ἔγινε μόνιμο καὶ ἄρχισε νὰ ἐνισχύεται, νὰ ἐπεκτείνεται καὶ νὰ ἁπλώνει τὰ δίχτυα του παρασύροντας τοὺς ἀδυνάτους καὶ προκαλώντας τὸ ἠθικὸ αἴσθημα τοῦ λαοῦ. Ἡ κοινὴ γνώμη ἀγανάκτησε καὶ ξεσηκώθηκε.
Διάφορες ὁμάδες τοῦ λαοῦ ἐνεργοποιήθηκαν καὶ ζήτησαν ἀπὸ τὶς ἀρχὲς νὰ κλείσουν τὸ πορνεῖο. Ὅμως οἱ ἀρχὲς κώφευαν ὅπως συνήθως. Τὸ πορνεῖο λειτουργοῦσε καὶ οἱ δυστυχισμένες γυναῖκες ἐξακολουθοῦσαν νὰ πουλᾶνε τὴ σάρκα τους.
Τότε ἑκατοντάδες ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ξέσπασαν σὲ διαδήλωση καὶ ὅρμησαν νὰ καταργήσουν οἱ ἴδιοι τὸ διαφθορεῖο. Μπροστὰ στὴν ὁρμητικότητα τοῦ λαοῦ αἰφνιδιάστηκαν οἱ ἀρχὲς καὶ οἱ ἐξουσίες.
Ὅ λαὸς τότε κυρίαρχος τὴς καταστάσεως εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ καταστρέψει τὰ πάντα. Ὅμως ἡ εὐγένεια τοῦ λαοῦ φάνηκε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι καμμία ἀπὸ τὶς ἁμαρτωλὲς γυναῖκες δὲν κακοποιήθηκε καὶ δὲν πειράχθηκε. Σκοπὸς ἦταν νὰ κλείσει τὸ διαφθορεῖο καὶ ὄχι ἡ ἐξόντωση τῶν ἐνόχων.
Οἱ ἁμαρτωλὲς γυναῖκες ἐγκατέλειψαν τὸ διαφθορεῖο καὶ ἔφυγαν. Ἔφυγαν καὶ οἱ πελάτες του.
Τὸ οἴκημα τῆς ἁμαρτίας σὲ λίγη ὥρα κατεδαφίστηκε μεθοδικὰ ἀπὸ τὸ δυναμικὸ ἐκεῖνο πλῆθος. Ὅμως τὴν ἡγετικὴ καὶ νομικὴ εὐθύνη τὴν ἀνέλαβε παλικαρίσια ὁ Μητροπολίτης Παρθένιος Βαρδάκας. Γιʼ αὐτὸν τὸ λόγο καὶ οἱ ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες βρέθηκαν σὲ ἀμηχανία καὶ δὲν μπόρεσαν νὰ ἀντιδράσουν καὶ νὰ τιμωρήσουν κανέναν.
Ἀλλὰ καὶ οἱ ἀρχὲς ποὺ κώφευαν στὴν ἀρχὴ δὲν μποροῦσαν νὰ τὰ βάλουν μὲ τὸ κοινὸ αἴσθημα. Καὶ τὸ πορνεῖο ἐκεῖνο καταργήθηκε.

Τὸ 1961

Τὰ χρόνια περνοῦν. Γενεὰ περνάει καὶ γενεὰ ἔρχεται. Οἱ παραδόσεις λησμονοῦνται. Τὰ ἤθη χαλαρώνουν. Αὐτὸ ὀφείλεται στὴν ἀδύναμη ἀνθρώπινη φύση ἀλλὰ καὶ στὴν ἀδιαφορία τῶν ἐξουσιαστῶν πού, ἐκτὸς ἀπὸ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις λαμπρῶν ἡγετῶν, συνήθως ἀντὶ νὰ εἶναι θεματοφύλακες τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, νοιάζονται μόνο γιὰ τὴν ἐξουσία καὶ τὴ διπλωματία καὶ ἀδιαφοροῦν ὅταν ἀνοίγουν οἱ πύλες γιὰ νὰ μποῦν τὰ βάρβαρα ἤθη.

Read more »

«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ», σελ. 9-12

Βιβλίου γραμμένο ἀπὸ τὸν θεολόγο Λάζαρο Τσακιρίδη

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ὅσες φορὲς ὡς διάκονος, ἀρχιμανδρίτης ἤ ἐπίσκοπος ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης συγκρούστηκε μὲ ἐξουσίες καὶ καταστάσεις, δικαιώθηκε πάντοτε ἱστορικά.

Τὸν κατηγόρησαν γιὰ ἀκρότητα καὶ φανατισμό. Ὅμως ἀκόμη καὶ οἱ ἐχθροί του ὁμολογοῦν καὶ παραδέχονται τὴ σταθερὴ ὀρθόδοξη πίστη του, τὴν ἀταλάντευτη ἠθική του, τὴ δυναμικὴ παλικαριά του καὶ τὴ βαθιὰ ἀνθρωπιά του.
Ὅλοι παραδέχονται ὅτι πιστεύει πολὺ καὶ δὲν πουλάει αὐτὸ ποὺ πιστεύει. Στοὺς ἀγῶνες του πιάνει τὰ ἄκρα γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὰ μέσα.
Πολλοὶ ἀντιεκκλησιαστικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ τῆς ἐλὶτ μπορεῖ νὰ τὸν βλέπουν μὲ ἄλλο πρῖσμα. Ὅμως ὁ ὑποφαινόμενος εἶδα τὸν Καντιώτη μὲ τὸ δικό μου βλέμμα. Ἀλλὰ καὶ τὸ χρῶμα τοῦ ἡλίου τὸ βλέπουμε ἀνάλογα μὲ τὸ χρῶμα τῶν γυαλιῶν ποὺ φορᾶμε.
Ἐγὼ τὸν εἶδα μὲ τὰ γυαλιὰ τοῦ ἐπαρχιώτη καὶ ὄχι μὲ τὰ ὑπεροπτικὰ γυαλιὰ τῆς ἐλὶτ καὶ διδάχθηκα πολλὰ ἀπὸ αὐτὸν ὅπως καὶ ἀπὸ τοὺς ἁγιορεῖτες πατέρες ἀργότερα. Θαυμάζω τὴν αὐθόρμητη ὁρμητικότητά του ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ λουστράρει κανένα παρασκήνιο καὶ καμιὰ σκοπιμότητα. Δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Καντιώτη χωρὶς τοὺς ἐκρηκτικοὺς κεραυνούς του καὶ τὶς ἐγερτήριες σάλπιγγες, ὅπως δὲ θὰ μποροῦσα νὰ φαντασθῶ τὸν Καραϊσκάκη χωρὶς τὴν ἀνυπότακτη δεικτικότητα κατὰ τῶν μετασχηματισμένων κοτζαμπάσηδων.
Μὲ συγκινεῖ βαθύτατα ἡ θέα ἑνὸς ἀσπρομάλλη ἀγωνιστὴ γέροντα. Αἰσθάνομαι δέος μπροστὰ σὲ παπὰ ἤ καλόγηρο ποὺ μὲ παλιὸ καὶ τριμμένο τὸ ράσο, θυσία προσφέρθηκε στὸ ἱερὸ καὶ στὴν ἔρημο κρατώντας στὸ πάθος σταυρὸ ματωμένο κι ὄχι χρυσό, στὰ κουρασμένα του χέρια, σὲ κάθε λιθόστρωτο Γολγοθᾶ καὶ σὲ κάθε ἀκριτικὸ κάστρο τῆς Ὀρθόδοξης Ρωμιοσύνης.
Καὶ συγχύζομαι σύγκορμα ὅταν αὐτὸν τὸν παπὰ τὸν κτυπᾶνε οἱ πρίγκηπες μετασχηματιζόμενοι ἀπὸ σουλτάνοι σὲ βασιλιάδες καὶ ἀπὸ χοτζάδες σὲ Χριστεπώνυμους δυνάστες τῆς Ἐκκλησίας ποὺ καθηλώνουν, γιὰ νὰ πνίξουν φωνὲς καθαρές.
Καὶ δακρύζω σὰν βλέπω καλόγηρο, στῆς ἐρημιᾶς του τὰ βράχια, μὲ προσευχῆς κομποσχοίνια τὰ οὐράνια νὰ ψάχνει καὶ οἱ δαίμονες ἄγριοι τὸν κτυποῦν ἀνελέητα, τὰ φτερὰ τοῦ ἀγγέλου νὰ σπάσουν γιὰ νὰ πνίξουν στὴν ὕλη τὸ οὐράνιο πνεῦμά του.
Κι ὅταν ἄκαπνοι ὄψιμοι στρέφονται τιμηταί τους καὶ κριταὶ ἀπερίσκεπτοι ποὺ ποτέ τους δὲ γεύτηκαν τὴ δικής τους ὀδύνη, ὅλους αὐτοὺς τοὺς ρωτῶ μὲ περίσκεψη.
– Τί γνωρίζετε σεῖς ἀπὸ σταύρωμα; Γιατί δὲ μᾶς δείχνετε τώρα τὸ δικό σας μαρτύριο; Κελαηδᾶτε σὰν τζίτζικες στὴ σκιὰ βολεμένοι.

Ἡ πόλη τῆς Κατερίνης

Σύμφωνα μὲ μιὰ παλιὰ παράδοση ἡ Κατερίνη πῆρε τὸ ὄνομά της ἀπὸ παλιοὺς κατοίκους ποὺ ἦρθαν ἀπὸ τὸ Σινᾶ ἤ ποὺ εἶχαν ἐπικοινωνία μὲ τὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ.
Βέβαια τὰ πρῶτα ἱστορικὰ ἀρχεῖα δὲν βρίσκονται. Εἶναι ὅμως σίγουρο ὅτι ἡ πόλη ἔλαβε τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, ἡ ὁποία λεγόταν καὶ Αἰκατερίνα καὶ Κατερίνα.
Αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύει καὶ ἡ ἀρχαιότερη, ἡ πρώτη ἐκκλησία τῆς πόλεως ἡ ὁποία ἔχει τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης.
Ἀπὸ τὰ παλιὰ χρόνια ἡ πόλη ὀνομαζόταν Αἰκατερίνη. Ὀνομαζόταν καὶ Κατερίνα. Ἕνα τεκμήριο αὐτῆς τῆς ὀνομασίας εἶναι ὅτι στὸ σιδηροδρομικὸ σταθμὸ Κατερίνης ἀπὸ παλιὰ ἔγραφε Κατερίνα. Ἀγρότερα ἐπεκράτησε ἡ ὀνομασία Κατερίνη. Read more »

Βιβλίου γραμμένο ἀπὸ τὸν θεολόγο Λάζαρο Τσακιρίδη
«Τὸ Πέρασμα ἑνός ἀγγέλου»

ΛΑΖΑΡΟΥ ΤΣΑΚΙΡΙΔΗ
ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ – ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ

Πῶς εἶδα τὸν π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη ἀπὸ κοντά, ὅταν τὸ 1961 σὰν ἄγγελος
ἐμφανίστηκε στὴν Κατερίνη καὶ σὰν κεραυνὸς σάρωσε τοὺς οἴκους ἀνοχῆς
καὶ τὰ παρασκήνια ποὺ μὲ προκλητικότητα τοὺς προστάτευαν.

Ἀσταύρωτοι ποιμένες δὲ συγκινοῦν τὸ λαό τους

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ (τοῦ συγγραφέα)
Γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη, καταγόμενος ἀπὸ Καλαμωτὸ Λαγκαδᾶ. Μὲ τοὺς γονεῖς του, ποὺ ἦταν ἀγρότες, μετακόμισαν στὴν Κατερίνη πρὶν ἀπὸ τὸ 1940 ὅπου ἀπὸ παιδὶ ἔζησε τὸν ἀγροτικὸ μόχθο καὶ τὴν ἀγωνία τῆς κατοχῆς μὲ τὰ ἐπακόλουθά της.
Τελείωσε τὸ ἑξατάξιο Γυμνάσιο Κατερίνης καὶ σπούδασε Θεολογία στὴ Θεσσαλονίκη. Μετὰ τὴν ἀπόλυσή του ἀπὸ τὸ στρατὸ ὑπηρέτησε ὡς βοηθὸς ἱεροκῆρυξ Ἀποστολικῆς Διακονίας στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Κίτρους (Κατερίνης) μέχρι τὸ διορισμό του στὴ Μέση Ἐκπαίδευση. Ὑπηρέτησε στὰ ὀρεινὰ καὶ ἀκριτικὰ σxολεῖα τῆς Ἠπείρου καὶ στὴν Κατερίνη. Μετὰ τὴν συνταξιοδότηση καὶ τὸ θάνατο τῆς συζύγου του ἀσχολεῖται μὲ κηρυκτικὸ καὶ συγγραφικὸ ἔργο.

Τὸ πέρασμα ἑνὸς Ἀγγέλου

Τὸ 1961 ὁ τότε ἀρχιμανδρίτης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἐμφανίσθηκε στὴν Κατερίνη σὰν ἄγγελος καὶ σάρωσε δυναμικὰ μὲ τοὺς πνευματικοὺς κεραυνοὺς τὰ παρασκήνια ποὺ προωθοῦσαν καὶ κάλυπταν τὴν προκλητικὰ ὀργανωμένη πορνεία καὶ σωματεμπορία.
Τόλμησε νὰ συγκρουσθεῖ καὶ νὰ ἐλέγξει τοὺς ἰσχυροὺς τοῦ κόσμου καὶ νὰ ἐνεργοποιήσει τὶς ἠθικὲς δυνάμεις τοῦ λαοῦ μας, τὸν ὁποῖον κάλεσε σὲ ἠθικὴ ἐπανάσταση.
Μέσα σὲ λίγες μέρες κατάφερε νὰ ἑνώσει ψυχικὰ κάτω απὸ τὸ καθαρὸ λάβαρό του τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν παρατάξεων.
Ἐπέτυχε νὰ κλείσει ἁμαρτωλὰ σπίτια ποὺ προκαλοῦσαν τὸ κοινὸ αἴσθημα καὶ μέσα σὲ κατοικημένες περιοχὲς ἀναστάτωναν τὴν ἠρεμία τῶν οἰκογενειῶν.
Ἡ αἰφνιδιαστική του ἐμφάνιση, οἱ κεραυνοὶ τοῦ λόγου του, ὁ πανικὸς τῶν ἐνόχων, τὸ σάρωμα τῆς σαπίλας, τὸ ἀσυγκράτητο ξεσήκωμα τοῦ λαοῦ, ἐξεταζόμενα μὲ μεταφυσικὸ πρῖσμα ἀποδεικνύουν ὅτι σʼ ὅλη τὴν πορεία κάποιος ἄγγελος παραστεκόταν δίπλα του.

Ἀφιέρωση

Αὐτὸ τὸ βιβλίο τὸ ἀφιερώνω στὸν ἀσπρομάλλη ἐπίσκοπο πατέρα Αὐγουστῖνο Καντιώτη, ποὺ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ἑλλάδα μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις.
Σʼ αὐτὸν ποὺ ἀγαπήθηκε καὶ ρίζωσε σὰν Κοσμᾶς Αἰτωλός, στὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ μας, ἀλλὰ συγχρόνως μισήθηκε καὶ πολεμήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀγάδες καὶ μπέηδες τῶν πολιτικῶν καὶ θρησκευτικῶν παρασκηνίων.
Ἡ ἀφιέρωσή μου αὐτὴ στὸ σεπτὸ ἱεράρχη εἶναι μιὰ ἀνθοδέσμη πνευματικὴ καὶ μιὰ ἀναγνώριση ὅτι στὸ μόχθο τῆς προσωπικὴς μου οἰκοδομῆς ἔβαλε πολλὰ λιθαράκια καὶ μὲ περιφρούρησε ἀπὸ παγίδες νεότητος καὶ ἀπὸ ψευτοκοινωνιολόγους ἀθεϊστάς. Read more »