Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for the ‘ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ’ Category

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΙΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΟΥ

author Posted by: admin on date Ιούν 2nd, 2014 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

Σ᾿ αὐτὴ τὴν δύσκολη καμπή του Έθνους κινδυνεύετε νὰ γίνετε θύματα ἀθεΐας καὶ ἀναρχίας, γι’ αυτό·

ΒΟΥΛΩΣΤΕ Τ’ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ ΣΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ

ΛΗΞΗ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΛΥΚΕΙΟΥ 10-7-1980
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

  paidiaὉ Ὀδυσσεύς ἐπρόκειτο νὰ περάση ἀπὸ ἕνα στενό ποὺ δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ καὶ ἀπὸ τὶς δυό πλευρές, ἦτανε οἱ σειρῆνες. Αὐτὲς ἦταν περιβόητες ὀμηρικές γυναῖκες ποὺ μὲ τὰ ὅμορφα τραγούδια τους σαγήνευαν τοὺς διαβάτας, τοὺς ναυτικούς καὶ τοὺς κρατοῦσαν ἐκεῖ διὰ παντῶς καὶ εὔρισκαν στὸν τόπον ἐκεῖνον ἄδοξον τάφον.
Αὐτὸ τὸ στενὸ ἦτο ὑποχρεωμένος νὰ τὸ περάση καὶ ὁ Ὀδυσεύς, μὲ τὸ πλοῖο του. Καὶ τί ἔκανε; Τοὺς μὲν  συντρόφους του διέταξε νὰ βουλώσουν τὰ ἀφτιά τους, γιὰ νὰ μὴν ἀκοῦνε τὰ γλυκὰ τραγούδια τῶν σειρήνων, αὐτὸς δέθηκε στὸ κατάρτι τοῦ πλοίου καὶ διέταξε καὶ ἄν ἀκόμη φωνάξει ὄχι μόνον νὰ μὴν τὸν λύσουν, ἀλλὰ νὰ τὸν δέσουν περισσότερο.
Τὸ περιστατικὸν αὐτὸ νομίζω ταιριάζει εἰς τὴν σημερινήν Ἑλληνικήν νεότητα. Ἡ νεότης μᾶς εὐρίσκεται σὲ μίαν πολὺ δύσκολον καμπή τῆς ζωῆς τοῦ ἔθνους καὶ διέρχεται μίαν πολύ κρίσιμον κατάστασιν. Εἶνε ὅπως τὸ πλοῖο τοῦ Ὀδυσσέως ποὺ εὐρέθηκε εἰς ἐκείνα τὰ στενά. Καὶ ἀκούονται σειρῆνες, ἀπαίσια κηρύγματα, διδασκαλίες ἀθέων καὶ ἀπίστων, ἀπάτριδων καὶ ἀνθρώπων τῆς ὕλης, ποὺ ζητοῦν νὰ παρασύρουν τὴν νεότητα ἀπὸ τὸν δρόμον τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὸν δρόμον τῆς πατρίδος.
Σ᾿αὐτὴ τὴν δύσκολη καμπή, σ᾿αὐτὸν τὸν ἐπικίνδυνο δρόμο τὰ παιδιά μας κινδυνεύουν νὰ γίνουν θύματα ἀθεΐας καὶ ἀναρχίας. Τὴν περίοδο αὐτὴ πρέπει νὰ μιμηθοῦμε ὅλοι τὸν Ὀδυσσέα. Νὰ μιμηθοῦμε τοὺς συτρόφους του. Ὅπως ἐκεῖνοι ἔφραξαν τὰ ἀφτιά τους γιὰ νὰ μὴν ἀκοῦνε τὰ γλυκὰ τραγούδια τῶν σειρήνων, ἔτσι πρέπει καὶ τὰ παιδιά τῆς Ἑλλάδος νὰ βουλώσουν τὰ ἀφτιά τους εἰς τὰ ἀπαίσια κηρύγματα τοῦ μίσους, τῆς ἀθεΐας καὶ ἀναρχίας. Δηλαδή νὰ προσέξουν ἀπὸ τὶς συναναστροφὲς οἱ ὁποῖες τόσον ἐπικίνδυνες εἶνε στὴν νεότητά τους.
Νὰ μιμηθοῦν ἐπίσης τὸν Ὀδυσέα, τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, τὴν ὥρα ποὺ οἱ σειρῆνες μὲ ὅλα τὰ μέσα, ραδιοφώνου, τηλεοράσεως, περιοδικῶν, ἐφημερίδων, καρποστάλ καὶ ἄλλων κατηραμένων μέσων ζητοῦν ὡς ἄλλες σειρῆνες φοβερότερες ἀπὸ τὶς σειρῆνες τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ζητοῦν νὰ παρασύρουν καὶ νὰ καταστρέψουν τὴν νεότητα τῆς πατρίδος μας. Γι᾿αὐτὸ πρέπει τὰ νειάτα νὰ δέσουν τὸν ἑαυτό τους, νὰ τὸν δέσουν στὸ κατάρτι, ποὺ εἶνε ὁ τίμιος Σταυρός.
Νὰ δεθοῦν ἐπάνω στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, δηλαδή, νὰ πιστέψουν ἀκραδάντως εἰς τὸν Ἐσταυρωμένο, νὰ πιστέψουν ὅτι κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο καὶ κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑπάρχει, δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος ἀπὸ τὸν δρόμο τὸ ὁποῖον ἐχάραξε ἡ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου.
Ἐκεῖ λοιπὸν σφιχτὰ σφιχτὰ δεμένοι καὶ κανένας δαίμων δὲν θὰ μπορέσει νὰ τοὺς ἀποσπάση ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῆς Πατρίδος καὶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας.
Αὐτὰ τὰ λίγα εἶχα νὰ πῶ εἰς τὰ ἐκλεκτά παιδιά τῆς κατασκηνώσεως.
Ἀγαπητά μου παιδιά, αὐτὰ ποὺ ἀκούσατε, αὐτὰ ποὺ εἶδατε, τὴν χαρὰ ποὺ αἰσθανθήκατε ἐδῶ στὴν ὡραίαν κατασκήνωσίν σας ποὺ εἶνε ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς πατρίδος, αὐτὰ τὰ ὡραῖα διδάγματα νὰ τὰ φυτεύσετε βαθιὰ μέσα στὴν καρδιά σας καὶ ὄχι μόνο νὰ τὰ φυτεύσετε ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ μεταδώσετε, στὸ σχολεῖο, στὸ δρόμο καὶ στὶς πλατεῖες. Νὰ γίνεται μικροὶ ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ κηρύξετε παντοῦ τὰ ρήματα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

(Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου)

ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαι 2nd, 2014 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΣΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ  9-7-1993

ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΑΙ

π.Aυγουγ. Κ.«……Τώρα ποὺ τελειώνω θὰ μιλήσω μὲ τὴν γλῶσσα τοῦ Κολοκοτρώνη. Ὁμίλησε κάποτε στὴν νεότητα τῶν Ἀθηνῶν ὁ ἣρωας τοῦ 21, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καὶ εἶπε. Ἐμεῖς παιδιά μου φάγαμε τὸ ψωμί μας, τώρα ἐσεῖς ἒρχεσθε στὰ πράγματα.
Λοιπὸν καὶ ἐγὼ γέρος πλέον Ἐπίσκοπος, ποὺ 60 χρόνια ὑπηρετῶ τὴν Πατρίδα  τὴν Πίστη, τὴν  Ἑκκλησία καὶ τὸ γένος, σᾶς προσφωνῶ καὶ σᾶς λέω: Ὃτι ἐμεῖς πλέον πλησιάζομε στὸ τέρμα τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας. Ἐσεῖς ἒρχεσθε. Σεῖς εἶστε ἡ νέα γενεά, καὶ πιστεύω ὅτι αὐτὴ ἡ νέα γενεά, δὲν θὰ προδώση τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς μας, ἀλλὰ θὰ βαδίση πάνω στὰ ἲχνη τῶν πατέρων μας, νεωτέρων καὶ παλαιοτέρων. Διότι πίσω ἀπὸ σᾶς ὑπῆρξαν ἣρωες.Οἱ πατέρες σας, οἱ παποῦδες σας καὶ ἡ παλαιὰ γενεὰ. Μὲ τὴν ἐλπίδα αὐτή, ὅτι τὸ γένος μας θὰ συνεχίση τοὺς ἱεροὺς ἀγῶνες καὶ ὅτι ἐσεῖς εἶστε οἱ συνεχιστὲς τῶν ἡρωϊκῶν αὐτῶν ἀγώνων, πιστεὺω ἐγὼ ὁ γέρων Ἐπίσκοπος καὶ τὸ διαλαλῶ, ὅπου καὶ ἂν ὑπάγω, ὡς εἶδος σλόγκαν, τὸ κηρύττω καὶ τὸ λέω. Ἡ  Ἑλλὰς μὲ τέτοια παιδιὰ καὶ ἡ Μακεδονία μας, ποὺ εἶναι ἀναπόσπαστον μέλος τῆς Ἑλλάδος, συνεχίζοντας τὸ ἒργο τῶν προγόνων μας καὶ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, ἡ Μακεδονὶα μας ἦτο εἶνε καὶ θὰ μείνη πάντα Ἑλληνική».

Η ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΝΕΩΝ – ΘΑ ΝΙΚΗΣΗ Ο ΕΝΑΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαι 1st, 2014 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ      1978

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ

Η ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΘΑ ΝΙΚΗΣΗ Ο ΕΝΑΣ

   Kατασκην. π. Αυγουστ...Ἀγαπητά μας παιδιά, μαθηταὶ καὶ μαθήτριαι τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, τὴ στιγμὴ αὐτὴ, ποὺ βρίσκομαι μπροστά σας, εἶμαι πολὺ συγκινημένος. Τρία αἰσθήματα κυριαρχοῦν στὴν ψυχή μου. Τὸ ἕνα αἲσθημα εἶνε ἡ χαρά, τὸ δεύτερο εἶνε ἡ λύπη καὶ τὸ τρίτο εἶνε ἡ ἀνησυχία.
Χαίρω διότι δὲν εἶνε μικρό πράγμα στὸν σύγχρονο κόσμο, στὴν ἐποχὴ αὐτὴ τῆς ἀθεΐας καὶ ἀπιστίας, δὲν εἶνε μικρό πράγμα, ἑκατοντάδες παιδιά, μαθηταί καὶ μαθήτριαι τοῦ Γυμνασίου σὰν ἐλάφια διψασμένα, νὰ τρέχετε στὴν πηγή, στὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὰ Κατηχητικά Σχολεῖα. Αὐτὸ πολὺ μᾶς παρηγορεῖ καὶ πολὺ μᾶς ἐνθουσιάζει. Γι᾿αὐτὸ αἰσθάνομαι χαρὰ καὶ δοξάζω τὸ Θεό.
Αἰσθάνομαι ὅμως καὶ μιὰ λύπη, διότι ὡς ἐπίσκοπος θὰ ἒπρεπε νὰ εἶμαι ἐγὼ ὁ κατηχητής σας, ὁ κατηχητὴς ὃλων τῶν παιδιῶν τῆς περιφερίας μου καὶ τῶν μικρῶν παιδιῶν ἀκόμη, γιατὶ αὐτὸ εἶνε τὸ σπουδαιότερο ἒργο τοῦ ἐπισκόπου. Θὰ ἒπρεπε λοιπὸν τὴν διδασκαλία τῶν παιδιῶν νὰ τὴν ἒχω ἐγὼ ὁ ἐπίσκοπος, Νὰ διδάσκω σ᾿ ὅλα τὰ Κατηχητικὰ Σχολεῖα τῆς Μητροπόλεως.

Θυμᾶμαι τὰ ἀλησμόνητα χρόνια, ποὺ ὡς ἱεροκήρυκας πῆγα σὲ διάφορες πόλεις τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν εἶχα τὰ μεγάλα βάρη τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, εἶχα πολλὰ κατηχητικὰ σχολεῖα καὶ χαρὰ καὶ ἀγαλίαση μου ἦταν νὰ βόσκω τ᾿ἀρνάκια τοῦ Χριστοῦ. Δυστυχῶς τώρα πρέπει νὰ ὁμολογήσω, ὅτι βρίσκομαι μακρυὰ ἀπὸ τὴν νεότητα τῆς Πατρίδος. Καὶ τοῦτο διότι στὰ γηρατειά μου ἒχω βάλλει βαρὺ σταυρό, τὸ φορτίο τῶν ἐπισκοπικῶν μου ὑποχρεώσεων.

Ἀλλὰ τὴν λύπη μου αὐτὴ τὴν μετριάζει ἕνα γεγονός ὅτι τὴν κατήχηση τῶν παιδιῶν τὴν ἒχω ἐμπιστευθεῖ ὂχι σὲ ἐπαγγελματίες, ἀλλὰ σὲ ἀξιόλογα ἱεραποστολικὰ πρόσωπα, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ἂνδρας καὶ γυναίκας καὶ κορίτσα ἀκόμη, ποὺ ἐργάζονται ἀνιδιοτελῶς στὸν ἀγρὸ τοῦ Κυρίου.
Τὰ πρόσωπα αὐτὰ ὑπῆρξαν ἂλλοτε μαθηταί καὶ μαθήτριαι τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου καὶ γνωρίζουν πολὺ καλὰ τὴν ἀνεκτίμητη ἀξία ποὺ ἒχει τὸ Κατηχητικό, γιὰ τὴν διαμόρφωση τοῦ χριστιανικοῦ χαρακτήρα.
Ὁμιλοῦν λοιπὸν ἐκ πείρας καὶ ἐκ καθήκοντος. Σ᾿αὐτὰ τὰ πρόσωπα ποὺ ἐργάστηκαν μὲ ζῆλο ἡ Ἐκκλησία μας ἐκφράζει τὴν εὐαρέσκειά της.
Τὸ Κατηχητικὸ σχολεῖο εἶνε τὸ μόνο Σχολεῖο ποὺ δὲν πληρώνει. Οὒτε δραχμὴ δὲν παίρνει ὁ κατηχητὴς ἢ ἡ κατηχήτρια. Καὶ ὅμως εἶνε τὸ μόνο σχολεῖο ποὺ μισὴ θανάσιμα ὁ κόσμος.
Ἐδῶ δίπλα στὴν Ἀλπάνια, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λειτουργήση κανένα κατηχητικό σχολεῖο. Δὲν ἐπιτρέπεται ὁ παπᾶς νὰ πλησιάση καὶ νὰ κατηχήση τὰ παιδιά.  (Η ομιλία είναι του 1978, τοτε που ο Εβερ Χότζιας κυριαρχούσε στην Αλβανία. Σήμερα είδαμε την πτώση του άθεου καθεστώτος)

* * *

Τὸ ἕνα λοιπὸν αἰσθημα ποὺ νιώθω εἶνε χαρά, τὸ ἂλλο  λύπη καὶ τὸ τρίτο ἀνησυχία.
Ἀνησυχῶ πολὺ ἐγὼ ὁ γέρων ἐπίσκοπος.
Σᾶς ἂκουσα μὲ Read more »

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

author Posted by: admin on date Απρ 28th, 2014 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

  π. Αυγ. ανατρ. ιστΑγαπητά μου παιδιά, ως επίσκοπος της ακριτικής περιφερείας Φλωρίνης, απευθύνω σ’ εσάς, τα εκλεκτά παιδιά της Eλλάδος, εγκάρδιο χαιρετισμό και σας υπενθυμίζω ό,τι περίπου κατά την έναρξι της κατασκηνώσεώς σας είπα.

H εφηβική ηλικία, που διανύετε, είνε η ωραιότερη περίοδος της ανθρωπίνης ζωής. Eίνε όπως η άνοιξι, που κάνει να πρασινίζη και να λουλουδίζη η γη. Αλλά, όπως παρατηρούν διαπρεπείς ψυχολόγοι, είνε και η πιό επικίνδυνη ηλικία. Διότι η σύγχρονη κοινωνία, μέσα στην οποία θα ζήτε, είνε μιά κοινωνία, πού, λόγω καταπτώσεως των ηθικών αξιών και της αναρχίας των πάντων, δεν βοηθάει τη νεότητα στον ορθό, στο χριστιανικό τρόπο ζωής. Αλλοτε χίλια χέρια βοηθούσαν για να ζήσουν οι νέοι χριστιανική ζωή. Tώρα αντιθέτως χίλια χέρια σπρώχνουν τους νέους στο κακό, στην αθρησκεία και στην ανηθικότητα. Αισχρά έντυπα, περιοδικά και εφημερίδες, προβολή κινηματογραφικών ταινιών, το ανεξέλεγκτο βίντεο, τα ναρκωτικά, οι κακές συναναστροφές, οι εκπομπές ραδιοφώνων και τηλεοράσεων, πρό παντός δε η έλλειψι προτύπων πίστεως και αρετής, ιδού το πνευματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζήτε και αναπνέετε. Όπως ε­ίπαμε, είνε θαύμα ένας νέος σήμερα να ζήση χριστιανική ζωή. Mήν απογοητεύεσθε όμως. H ιστορία, αλλά και σύγχρονα παραδείγματα, μαρτυρούν ότι κάτω και από τις πλέον σκληρές κοινωνικές συνθήκες, ο νέος μπορεί να ζήση τη ζωή εκείνη που ταιριάζει στον προορισμό για τον οποίο πλάσθηκε ο άνθρωπος· οι δε νέοι μας πλάσθηκαν για να γίνουν ήρωες, εκλέγοντας σάν άλλοι Hρακλείς το δρόμο της αρετής και του καθήκοντος.

Αγαπητά μου παιδιά! θα συναντήσετε πολλά εμπόδια. Στενή και τεθλιμμένη και ανηφορική είνε η οδός της αρετής. Kαί τα πρόσωπα εκείνα, που θα έπρεπε λόγω θέσεως, ηλικίας, μορφώσεως και επιστήμης να σάς βοηθήσουν, όχι μόνο δεν σάς βοηθούν, αλλά και σάς παρασύρουν στο κακό. Αλλά εσείς προσέξτε! Mη σας παρασύρη το ρεύμα του κακού, που καθημερινώς ογκώνεται. Eσείς βαδίζετε κόντρα στο ρεύμα. Eφαρμόστε ό,τι ωραίο και καλό ε­ίδατε και ακούσατε στην κατασκήνωσι. Eσείς οι λίγοι δημιουργήστε ένα νέο πνευματικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο, με τη βοήθεια του XPIΣTOY, θα νικήσετε όλα τα εμπόδια και θ’ αναδειχθήτε νικηταί στον πιό ωραίο και πιό σπουδαίο αγώνα, τον αγώνα της αρετής, και να είσθε βέβαιοι ότι θα αισθάνεσθε τη χαρά και αγαλλίασι που δίνει η αγαθή συνείδησι.

6. Kείμενο ενθυμίου στή λήξι της σειράς του λυκείου του έτους 1990 (βλ. «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1990, σελ. 265).

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΛΗ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 15th, 2014 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΕ ΝΕΟΥΣ

Ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως

Κηρυγμ. μετΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣ εἶνε ὄχι μόνο τὸ ὁρατὸ μέρος ἀλλὰ καὶ τὸ ἀόρατο. Ὡς πρὸς τὸ ὁρατὸ δὲν διαφέρουν οἱ ἄνθρωποι πολὺ μεταξύ τους· ὡς πρὸς τὸ ἀόρατο ὅμως ἔχουμε τεράστιες διαφορές. Ἂν κοιτάξουμε τὸν ψυχικό μας κόσμο, ὅπως ὁ δύτης στὰ βάθη τῆς θαλάσσης ἀνακαλύπτει παράξενα πράγματα, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς θ᾿ ἀνακαλύψουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς ξεχωρίζει ἀπ᾿ ὅλη τὴ δημιουργία. Αὐτὸ εἶνε τὸ λογικό, τὸ ὑπέροχο κομπιοῦτερ ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Θεὸς ἔναντι τῶν ζῴων, καὶ μ᾿ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος κυριάρχησε σ᾿ ὅλο τὸ φυσικὸ κόσμο. Μᾶς ἔδωσε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο μυστηριῶδες, ἕνα ἀόρατο μηχάνημα, μία πυξίδα μέσα στὰ βάθη μας, κι αὐτὸ ὀνομάζεται συνείδησι. «Δυὸ πράγματα μὲ πείθουν γιὰ τὴν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ· τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ καὶ ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως», λέει ὁ Πασκάλ.
Τί εἶνε ὅμως συνείδησι; Εἶνε ἡ ἱκανότητα ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ διακρίνῃ τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Σὲ σπρώχνει στὸ καλό, καὶ νιώθεις κόλασι ὅταν κάνῃς τὸ κακό. Αὐτὴ τὴ φωνὴ ἄκουγε ὁ Σωκράτης καὶ ἐρχόταν σὲ ἀντίθεσι μὲ τοὺς ψευτοκουλτουριάρηδες τῆς ἐποχῆς του, τοὺς σοφιστάς. Γιὰ τὴ συνείδησι μᾶς μιλάει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ β΄ κεφάλαιο τῆς πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῆς. Ὅσοι ἀκοῦνε τὴ συνείδησί τους, ὀνομάζονται εὐσυνείδητοι. Ὅσοι δὲν τὴ λογαριάζουν, εἶνε ἀσυνείδητοι. Ὁ ἀσυνείδητος ὅμως εἶνε δυστυχισμένος, ὅπου κι ἂν βρίσκεται· ἐνῷ ὁ εὐσυνείδητος, ἀκόμα καὶ μπροστὰ στὸ θάνατο, εἶνε εὐτυχής.
Ὅλα τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα ὀφείλονται στὶς τύψεις τῆς συνειδήσεως. Γι᾿ αὐτὸ εἶνε ἀπαραίτητη ἡ ἐξομολόγησι. Διότι τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας πιέζει φοβερὰ καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, κι ἂν ἀκόμα κανεὶς δὲν τὸ ξέρῃ. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἔκαναν καὶ δημόσια ἐξομολόγησι γιὰ νὰ ἡσυχάσουν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει· «Καλύτερα νὰ σὲ κεντήσῃ σκορπιὸς παρὰ νὰ σὲ κεντήσῃ ἡ συνείδησι». Ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως ὡδήγησε πολλοὺς στὴν αὐτοκτονία. Γι᾿ αὐτὸ προσοχή· ὄχι ἀπελπισία, σὰν τὸν Ἰούδα, ἀλλὰ ἐξομολόγησι. Ὁ Ντοστογιέφσκι εἶπε· «Ὅταν ἐξωμολογήθηκα, παράδεισος ἄνθισε στὴν καρδιά μου». Τρέξτε λοιπόν, ὅλα τὰ παιδιὰ στὴν ἐξομολόγησι, γιὰ νὰ νικήσετε τοὺς πειρασμοὺς τῆς ἁμαρτίας· γιὰ νὰ ζήσετε ὄχι ἁπλῶς τὸν ὡραῖο παράδεισο τῆς φύσεως, ἀλλὰ τὸν παράδεισο τῆς ψυχῆς σας, τοῦ ὁποίου κλειδὶ εἶνε ἡ ἱερὰ ἐξομολόγησι.

Προτοῦ ῥιζώσουν τὰ ἐλαττώματα

Μιὰ μέρα πῆγε ἕνας νέος νὰ ἐπισκεφθῇ κάποιον ἀσκητή. Αὐτὸς ἄκουγε τὴ φήμη τοῦ ἀσκητοῦ, θαύμαζε τὴ ζωή του, καὶ γεννήθηκε μέσ᾿ στὴν καρδιά του ἕνας εὐγενὴς πόθος νὰ τὸν μιμηθῇ· νὰ γίνῃ κι αὐτὸς ἕνας ἀσκητής. Διότι ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ἄνθρωποι ποὺ θέλουν σὰν ἀετοὶ νὰ πετάξουν ψηλά, πολὺ ψηλά, καὶ νὰ φθάσουν στὶς κορυφὲς τῆς ἀρετῆς. Μιὰ τέτοια ψυχὴ ἦταν καὶ ὁ νέος ποὺ ἦρθε στὸν περίφημο ἀσκητή.
―Θέλω, εἶπε ὁ νέος στὸν ἀσκητή, θέλω νὰ μείνω ἐδῶ μαζί σου καὶ νὰ γίνω μαθητής σου.
Ὁ ἀσκητὴς τοῦ ἀπάντησε·
Δὲν εἶνε, παιδί μου, εὔκολος ὁ δρόμος τῆς ἀσκήσεως ποὺ θέλεις ν᾿ ἀκολουθήσῃς. Ὁ δρόμος αὐτὸς εἶνε δύσκολος. Εἶνε ἀνηφορικός. Εἶνε Γολγοθᾶς. Δὲν ἀρκοῦν προσωρινοὶ ἐνθουσιασμοί, ποὺ εὔκολα σβήνουν. Χρειάζεται ἀπόφασι μεγάλη. Ἐὰν θέλῃς στὸ ἄγριο αὐτὸ μέρος νὰ μείνῃς μαζί μου, πρέπει νὰ ὑπακοῦς σ᾿ ὅ,τι σοῦ λέω. Χωρὶς ὑπακοὴ δὲν ὑπάρχει καμμία πρόοδος. Ἡ ὑπακοὴ ζωή, ἡ ἀνυπακοὴ θάνατος. Ἔχεις ἀπόφασι γιὰ μιὰ τέτοια ἀπόλυτη ὑποταγή;
Ὁ νέος ἀπήντησε·
―Γέροντα, ἔχω ἀπόφασι νὰ ὑπακούω σ᾿ ὅ,τι θὰ μὲ συμβουλεύῃς.
Ὁ ἀσκητής, ὕστερα ἀπὸ αὐτὴ τὴ δήλωσι γιὰ ἀπόλυτη ὑπακοή, τὸν δέχθηκε.
Μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες ὁ ἀσκητὴς πῆρε τὸ νέο καὶ καθὼς περπατοῦσαν μαζὶ στὸ ἔρημο ἐκεῖνο μέρος τοῦ ἔδειξε ἕνα δέντρο ποὺ φαινόταν ὅτι ἀπὸ πολλὰ χρόνια πρὶν ἦταν φυτεμένο, εἶχε ἀναπτυχθῆ καὶ εἶχε ἁπλώσει τὰ κλαδιά του.
―Τὸ βλέπεις, τοῦ λέει, αὐτὸ τὸ δέντρο; Σοῦ δίνω ἐντολὴ νὰ προσπαθήσῃς μόνος σου νὰ τὸ ξερριζώσῃς.
Ἡ διαταγὴ αὐτὴ φάνηκε στὸ νέο δύσκολη, ἀκατόρθωτη. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ εἶχε δηλώσει πὼς θὰ ὑπακούῃ σὲ ὅλα, δὲν ἔφερε καμμία ἀντίρρησι. Τὴν ἄλλη μέρα ξύπνησε πρωῒ – πρωῒ καὶ πῆγε νὰ τὸ ξερριζώσῃ. Ὅλη τὴν ἡμέρα προσπάθησε, ἀλλὰ δὲν τὰ κατάφερε. Τὸ δέντρο ἦταν βαθειὰ ῥιζωμένο κι αὐτὸς δὲν εἶχε τὰ μέσα νὰ τὸ ξερριζώσῃ. Περίλυπος ἐπέστρεψε στὸ ἀσκητήριό του. Ὁ ἀσκητὴς δὲν τοῦ εἶπε τίποτε. Τὴν ἄλλη μέρα τὸν πῆρε καὶ βγῆκαν ἔξω. Καὶ καθὼς περπατοῦσαν στὴν ἐρημιά, τοῦ ἔδειξε κάπου ἕνα πολὺ μικρὸ δέντρο.
―Τὸ βλέπεις, τοῦ εἶπε, αὐτὸ τὸ δέντρο; Σοῦ δίνω ἐντολὴ νὰ τὸ ξερριζώσῃς. Ὁ νέος χωρὶς μεγάλο κόπο ξερρίζωσε τὸ μικρὸ δέντρο καὶ χαρούμενος ἀνήγγειλε τὸ ἀποτέλεσμα τῶν προσπαθειῶν του·
―Γέροντα, ἐκπλήρωσα τὴν ἐντολή σου. Ξερρίζωσα τὸ δέντρο!
Ὁ νέος ἀποροῦσε μὲ τὶς περίεργες αὐτὲς ἐντολὲς τοῦ γέροντα. Καὶ ἔλεγε μόνος του· «Ἦρθα, λοιπόν, ἐδῶ στὴν ἔρημο γιὰ νὰ ξερριζώνω δέντρα;». Ὁ ἀσκητής, ποὺ εἶχε καταλάβει τὴν ἀπορία τοῦ νέου, τοῦ εἶπε·
―Παιδί μου· αὐτὰ ποὺ σοῦ εἶπα νὰ κάνῃς ἔχουν κάποιο σκοπό. Μὲ παραδείγματα θέλω νὰ σὲ διδάξω. Τί; Ὅτι τὰ ἐλαττώματα ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶνε στὴν ἀρχή, μοιάζουν μ᾿ ἕνα δενδρύλλιο ποὺ δὲν ἔχει προλάβει νὰ ῥίξῃ βαθειὲς ῥίζες στὴ γῆ καὶ εἶνε εὔκολο νὰ ξερριζωθῇ. Ἔτσι εἶνε καὶ ὁ ἄνθρωπος στὴν παιδικὴ καὶ νεανικὴ ἡλικία. Ἀλλ᾿ ἐὰν δὲν καταβληθῇ καμμία προσπάθεια γιὰ τὴν ἠθικὴ διόρθωσί του, τότε μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, μῆνα μὲ μῆνα, χρόνο μὲ χρόνο, τὸ κακὸ ὁλοένα καὶ ῥίχνει πιό βαθειὰ τὶς ῥίζες του μέσα στὸν ψυχικὸ κόσμο τοῦ ἀνθρώπου καὶ μοιάζει μὲ ἕνα παλιὸ γέρικο δέντρο, ποὺ λόγῳ πολυκαιρίας πρόλαβε καὶ ἔρριξε βαθειὲς ῥίζες μέσα στὴ γῆ. Κ᾿ ἐσύ, παιδί μου, τώρα ποὺ εἶσαι νέος, προσπάθησε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ νὰ πολεμήσῃς τὴν κακία, νὰ κόψῃς ὅ,τι ἐλάττωμα ἔχεις, καὶ νὰ καλλιεργήσῃς τὴν ἀρετή. Γιὰ νὰ γίνῃ ἡ ἀρετὴ ἕνα δέντρο γεμᾶτο φύλλα, ἄνθη καὶ καρπούς. Ἐὰν ὅμως ἀδιαφορήσῃς κι ἀφήσῃς τὰ ἐλαττώματά σου ἀπολέμητα, αὐτὰ σὺν τῷ χρόνῳ ἀπὸ δενδρύλλια θὰ γίνουν δέντρα μεγάλα καὶ ἰσχυρά. Θὰ κυριαρχήσουν μέσα στὴν ψυχή σου καὶ θὰ τὴν κατακτήσουν. Τότε γιὰ τὴν ἐκρίζωσί τους θὰ χρειασθοῦν μεγάλοι κόποι, ποὺ σπανίως ἐπιτυγχάνουν.

Τὸ ξερρίζωμα τοῦ κακοῦ

Μόνοι μας, ἀδύνατον!
Ἀγαπητά μου παιδιά! Ἐσεῖς, βρίσκεστε τώρα στὴν ἡλικία ἐκείνη ποὺ θεωρεῖται ὡς ἡ ὡραιοτέρα περίοδος τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Εἶνε ὅπως ἡ ἄνοιξι ποὺ ῥοδίζει καὶ μοσχοβολᾷ. Ἡ φαντασία σας ζωηρή, πλάθει τὰ γλυκύτερα ὄνειρα γιὰ ἕνα εὐτυχισμένο μέλλον. Ὁ συναισθηματικός σας κόσμος δονεῖται. Ἀλλ᾿ ἀκριβῶς διότι συντελεῖται μιὰ τέτοια ζύμωσι μέσα στὰ βάθη τοῦ ἐσωτερικοῦ σας κόσμου, ἡ ἡλικία σας, ὅπως παρατηροῦν διάσημοι παιδαγωγοὶ καὶ ψυχολόγοι, εἶνε ἡ πιὸ κρίσιμη καὶ ἐπικίνδυνη ἡλικία. Καλεῖσθε νὰ πάρετε ἀποφάσεις, ποὺ θ᾿ ἀφοροῦν σὲ ὅλο τὸ μέλλον σας. Καλεῖσθε νὰ ἐκλέξετε ἕνα ἀπὸ τὰ δύο· ἢ τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς, ἢ τὴν ὁδὸ τῆς κακίας. Ἐὰν πάντως πάρετε τὴν ἀπόφασι ν᾿ ἀκολουθήσετε τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς, πρέπει νὰ ἔχετε ὑπ᾿ ὄψι σας ὅτι αὐτὴ δὲν εἶνε κατηφορική, ἀλλ᾿ ἀνηφορική. Εἶνε ἕνας Γολγοθᾶς. Ἡ ζωὴ δὲν εἶνε ἀπόλαυσι.
Εἶνε εὔκολο νὰ βαδίσῃ κανεὶς τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς; Εἶνε εὔκολο, σύμφωνα μὲ τὸ ὡραῖο σύνθημα «ξερρίζωμα καὶ φύτευμα», νὰ ξερριζώσετε τὸ κακὸ καὶ νὰ φυτέψετε τὸ καλό; Πολλὰ παραδείγματα παλαιότερα καὶ νεώτερα ἀποδεικνύουν, πόσο ἀληθινὸ εἶνε αὐτὸ ποὺ τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Ὃ θέλω (καλὸν) οὐ πράσσω, ἀλλ᾿ ὃ μισῶ (κακὸν) τοῦτο ποιῶ» (πρβλ. Ῥωμ. 7,15). Δηλαδή· Ἐκεῖνο ποὺ μισῶ καὶ ἀποστρέφομαι, αὐτὸ κάνω, ἑλκόμενος ἀπὸ τὰ θέλγητρα τοῦ κακοῦ καὶ νικώμενος ἀπὸ τὰ πάθη, ποὺ βόσκουν μέσα στὴν ἀνθρώπινη καρδιά. Τὸ κακὸ δυστυχῶς ἔχει ῥίζες βαθειές, καὶ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια τόσο καὶ οἱ ῥίζες ξαπλώνονται βαθύτερα, καὶ εἶνε δύσκολο τὸ ξερρίζωμα, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ἀκατόρθωτο. Κλαῖνε κι ἀναστενάζουν πολλοί, διότι, ἐνῷ παίρνουν ἀποφάσεις νὰ ξερριζώσουν τὸ α΄ ἢ τὸ β΄ ἐλάττωμα, ξαφνικὰ αὐτὸ ἐμφανίζεται μὲ φοβερὴ ὁρμὴ καὶ τοὺς νικᾷ, καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀπελπίζεται στὸν ἀγῶνα του καὶ ἀναφωνεῖ ὅπως ὁ ἐκπροσωπῶν ὅλη τὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα Παῦλος· «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος· τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Ῥωμ. 7,24).
Ὀρθῶς παρατηρεῖ ἀρχαῖος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ποὺ θαυμάζεται γιὰ τὸ βάθος τῶν ψυχολογικῶν παρατηρήσεών του· Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος μποροῦσε μόνος του, μὲ τὶς ἀτομικές του προσπάθειες, νὰ ξερριζώση τὸ κακὸ ἢ νὰ φυτεύσῃ τὸ καλό, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ ἀνάγκη νὰ ἔλθῃ ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Μόνο μὲ τὴν ἄνωθεν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῆς χάριτος ποὺ ἀπέρρευσε ἀπὸ τὴ σταυρική του θυσία, ὁ ἄνθρωπος νικάει τὸ κακὸ καὶ πράττει τὸ καλό.
Ἀγαπητά μου παιδιά! Ζῆτε ―γιατί νὰ τὸ ἀποκρύψουμε―, ζῆτε σ᾿ ἕναν αἰῶνα ἀπιστίας καὶ διαφθορᾶς. Τὸ κακὸ μὲ μύριες μορφὲς θριαμβεύει ὡς λερναία ὕδρα καὶ παρασύρει πλῆθος νεανικὲς ψυχὲς στὴν καταστροφή. Ἀλλὰ μὴν ἀπελπίζεσθε! Ἐὰν πιστέψετε εἰλικρινὰ στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τότε θὰ αἰσθανθῆτε τὴ θεϊκή του δύναμι νὰ σᾶς βοηθῇ, θὰ ἀναδειχθῆτε νικηταί, καὶ θὰ γίνετε ἄξιοι ν᾿ ἀκούσετε τὴν θριαμβευτικὴ προσφώνησι τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου πρὸς τὴ νεότητα· «Νεανίσκοι, νενικήκατε τὸν πονηρόν» (Α΄ Ἰωάν. 2,13). Κατασκηνωση 1989

 

H ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 15th, 2014 | filed Filed under: ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

H ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

«Ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ ἀγάπη οἰκοδομεῖ» (Α΄ Κορ. 8,2)

π. Αυγ..π.Χρυσ π. ΕπιφἈγαπητά μου παιδιά,
ΒΡΙΣΚΕΣΘΕ στὴν ὡραιότερη ἀλλὰ καὶ στὴν πιὸ κρίσιμη περίοδο τῆς ζωῆς σας. Πρόκειται νὰ κάνετε ἐκλογή. Μπροστά σας ἀνοίγονται ὅλες οἱ πύλες τῶν ἐπιστημῶν. Ἡ δὲ Ἐκκλησία δὲν εἶνε, ὅπως τὴν κατηγοροῦν, κατὰ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς προόδου. Ἀντιθέτως ἡ διδασκαλία της περὶ τῆς ἐκ Θεοῦ δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ προικίστηκε μὲ τὸ θεῖο δῶρο τῆς νοήσεως, εὐνοεῖ τὴν ἐξέλιξι τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴν πρόοδο.

Ἡ ἐπιστήμη χάρισμα μόνον τοῦ ἀνθρώπου
Τὰ ζῷα, καθὼς εἶνε πλασμένα, στεροῦνται νοήσεως καὶ προόδου. Ὁ χιμπαντζῆς, καὶ δέκα χρόνια νὰ φοιτήσῃ στὸ σχολεῖο, εἶνε ἀνίκανος νὰ μάθῃ τὸ ἀλφάβητο, ἐνῷ τὸ μικρὸ παιδὶ τὸ μαθαίνει σὲ ἐλάχιστο χρόνο. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ ὑψηλά, γιὰ τὴν κυριαρχία τῆς φύσεως διὰ μέσου τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλὰ ποιᾶς ἐπιστήμης; Ἐκείνης, ἡ ὁποία δὲν ὑπερηφανεύεται, ἀλλά, καθὼς εἶπε ὁ φιλόσοφος Σωκράτης, ἔχει ἐπίγνωσι τῆς ἀδυναμίας της («Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα»). Ὅ,τι γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἐπιστήμης, εἶνε μιὰ σταγόνα γνώσεως ἐν σχέσει μὲ τοὺς ὠκεανοὺς τῶν ὅσων δὲν γνωρίζει. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀληθινὸς ἐπιστήμονας, ὅσο κι ἂν προοδεύσῃ στὴ γνῶσι καὶ στὴν ἐπιστήμη, εἶνε ταπεινὸς καὶ προσεύχεται καὶ παρακαλεῖ τὸ Θεὸ νὰ τὸν φωτίζῃ, γιὰ νὰ ἐμβαθύνῃ περισσότερο στὰ μυστήρια τῆς φύσεως.

Ποιός ἔκανε τὴν ὑδρόγειο;
Κάποτε σὲ μιὰ πόλι ὑπῆρχε κάποιος ποὺ καυχιόταν γιὰ τὴν ἐπιστήμη του. Ἔλεγε ὅτι εἶνε ἄθεος καὶ προσπαθοῦσε νὰ κάνῃ κι ἄλλους ἀθέους. Ἕνας νεαρός, ποὺ ἐργαζόταν κοντά του ἀλλὰ δὲν παραδεχόταν τὶς ἰδέες τοῦ ἀφεντικοῦ του, γιὰ ν᾿ ἀποδείξῃ τὴ βλακεία τῆς ἀθεΐας τί μηχανεύθηκε ὁ εὐφυὴς αὐτὸς νέος; Πῆγε σ᾿ ἕνα κατάστημα, ποὺ πουλοῦσε σχολικὰ είδη καὶ παιχνίδια, καὶ πῆρε μιὰ ὑδρόγειο σφαῖρα ἀπὸ ᾿κεῖνες ποὺ κατασκευάζουν τὰ ἐργοστάσια γιὰ σχολικὴ χρῆσι. Τὴν πῆρε καὶ τὴν τοποθέτησε πάνω στὸ γραφεῖο τοῦ ἀθέου ἀφεντικοῦ του ἐν ἀπουσίᾳ του. Ὅταν ὁ ἄθεος πῆγε στὸ γραφεῖο του καὶ εἶδε τὴν ὑδρόγειο σφαῖρα, ἀπόρησε καὶ θέλησε νὰ μάθῃ ποιός τὴν ἔβαλε ἐκεῖ.
―Κανένας, εἶπε ὁ νεαρός. Μόνη της ἔγινε.
―Κανένας! Μὰ εἶνε δυνατόν; εἶπε ὁ ἄθεος.
―Κανένας, σοῦ λέω! ἐπέμενε ὁ νεαρός.
―Α, τότε δὲν εἶσαι στὰ καλά σου. Πρέπει νὰ σὲ ἐξετάσῃ ψυχίατρος.
Καὶ ὁ νεαρὸς τοῦ ἀπάντησε· Read more »

ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ! ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιαν 22nd, 2014 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

«Νενικηκατε τον πονηρον»

(ΟΙ ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ)

«Γράφω ὑμῖν νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν» (Α΄ Ἰωάν. 2,13)

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

  Οι δύο δρόμοι   π. Aυγ. στους νεους Ἀγαπητά μου παιδιά, ὁ γέροντας ἐπίσκοπος, ποὺ ὑπηρετῶ ἐπὶ 60 καὶ πλέον χρόνια τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ γένος μας, βρίσκω τὴν εὐκαιρία νὰ σᾶς ἀπευθύνω λίγες λέξεις.
Ἐκλεκτά μας παιδιά! Βρίσκεσθε στὴν πιὸ ὡραία ἀλλὰ καὶ πιὸ ἐπικίνδυνη ἡλικία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ὡραία εἶνε ἡ περίοδος τῆς νεότητος. Τὸ σῶμα εἶνε ὅλο δύναμι. Ὁ νοῦς διαυγής. Οἱ πόροι ἀνοικτοὶ νὰ ρουφήξουν τὴ γνῶσι, ὅπως τὸ σφουγγάρι ρουφάει τὸ νερό. Ἡ μνήμη στερεά. Ἡ φαντασία ζωηρή. Ἡ ὁρμὴ γιὰ δρᾶσι ἰσχυρή. Τὰ φτερὰ ἕτοιμα νὰ πετάξουν στοὺς μακρινοὺς ὁρίζοντες. Τὸ μέλλον φαντάζει μὲ φῶς ἐκθαμβωτικό. Ὅλα φαίνονται ὡραῖα, ἑλκυστικά, μαγευτικά. Κανένα σύννεφο δὲν σκιάζει τὸν οὐρανὸ τῆς ψυχῆς τοῦ νέου. Ὁ νέος ρεμβάζει, πλάθει ὄνειρα σχεδιάζει,…
Ὡραία ἡ περίοδος τῆς νεότητος. Ἀλλὰ καὶ ἐπικίνδυνη. Γιατὶ κάθε νέος βρίσκεται σὲ μιὰ στροφή. Ἐμπρός του δυὸ δρόμοι παρουσιάζονται Κρίνω σκόπιμο νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω ἕνα γνωστό σας ἔφηβο τοῦ ἀρχαίου κόσμου τῆς πατρίδος μας· εἶνε ὁ Ἡρακλῆς. Ἡ ἀρχαία μυθολογία, στὴν ὁποία πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ὑπάρχουν καὶ στοιχεῖα ἐποικοδομητικά, λέει γι᾿ αὐτὸν ὅτι, ὅταν ἦρθε στὴν ἐφηβικὴ ἡλικία (16 – 18 ἐτῶν), βγῆκε ἀπὸ τὴν πόλι σ᾿ ἕνα ἔρημο μέρος, κ᾿ ἐκεῖ ἄρχισε νὰ συλλογίζεται τί πρέπει νὰ πράξῃ. Ξαφνικὰ παρουσιάζονται μπροστά του δυὸ γυναῖκες. Ἡ μιὰ παχύσαρκη καὶ στολισμένη μὲ φανταχτερὰ φορέματα, ἡ ἄλλη σοβαρὴ καὶ ντυμένη μὲ σεμνὴ ἐνδυμασία. Ἡ πρώτη πλησίασε τὸν Ἡρακλῆ καὶ τοῦ λέει·
―Ἂν μ᾿ ἀκούσῃς, θὰ ζήσῃς εὐτυχισμένος. Δὲν θὰ κουράζεσαι. Δὲν θὰ δουλεύῃς. Θὰ τρῶς ὅσο θέλεις. Θὰ κοιμᾶσαι ὅσο θέλεις. Θὰ διασκεδάζῃς ὅσο θέλεις. Ἄλλοι θὰ δουλεύουν καὶ θὰ σὲ τρέφουν…
Τὰ λόγια αὐτὰ φάνηκαν ὡραῖα στὸν Ἡρακλῆ καὶ τὴ ρώτησε·
―Ποιό εἶνε τ᾿ ὄνομά σου;
Κ᾿ ἐκείνη ἀπάντησε·
―Οἱ ἐχθροί μου μὲ λένε Κακία, οἱ φίλοι μου μου ὅμως μὲ λένε Εὐδαιμονία.
Ἔπειτα τὸν πλησίασε ἡ ἄλλη.
―Νέε μου, τοῦ εἶπε· ἐγὼ δὲν πρόκειται νὰ σὲ κολακεύσω καὶ νὰ σοῦ προτείνω εὔκολα πράγματα. Σοῦ λέω, ὅτι τὰ ἀγαθὰ ἀποκτῶνται μὲ κόπους. Ἂν εἶσαι γεωργός, πρέπει νὰ σκάβῃς βαθειὰ τὴ γῆ, γιὰ νὰ σοῦ ἀποδώσῃ τοὺς καρπούς της. Ἂν εἶσαι βοσκός, πρέπει νὰ σηκώνεσαι πρωὶ καὶ νὰ ὁδηγῇς τὰ πρόβατα σὲ χλοερὰ λιβάδια, νὰ τὰ ποτίζῃς μὲ δροσερὸ νερό, καὶ τὴ νύχτα νὰ τὰ φυλᾷς ἀπὸ τοὺς κλέφτες καὶ τὰ ἄγρια θηρία. Ἂν εἶσαι ψαρᾶς, πρέπει νὰ ξενυχτᾷς ρίχνοντας τὰ δίχτυα σου στὴ θάλασσα. Ἂν εἶσαι ναύτης, πρέπει νὰ ταξιδεύῃς καὶ ν᾿ ἀντιμετωπίζῃς τὰ ἄγρια κύματα ποὺ θὰ ὁρμοῦν νὰ καταποντίσουν τὸ πλοῖο. Ἂν θέλης νὰ σ᾿ ἀγαπᾷ ὅλη ἡ πόλι, πρέπει νὰ κάνῃς καλὸ σ᾿ ὅλη τὴν πόλι. Ἂν θέλης νὰ σ᾿ ἀγαπᾷ ὅλη ἡ Ἑλλάδα, πρέπει νὰ κάνῃς καλὸ σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα.
―Ποιό εἶνε τὸ ὄνομά σου; τὴν ἐρωτᾶ.
Κ᾿ ἐκείνη ἀπαντᾶ· Read more »

ΝENIKHKATE TON ΠΟΝΗΡΟ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Δεκ 8th, 2012 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

OI ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ

«Γράφω ὑμῖν νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν» (Α΄ Ἰωάν. 2,13)

Ἀγαπητά μου παιδιά,
ΕΠΙ Τῌ ΛΗΞΕΙ τῆς κατασκηνωτικῆς σας περιόδου ὁ γέροντας ἐπίσκοπος, ποὺ ὑπηρετῶ ἐπὶ 60 καὶ πλέον χρόνια τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ γένος μας, βρίσκω τὴν εὐκαιρία νὰ σᾶς ἀπευθύνω λίγες λέξεις.
Ἐκλεκτά μας παιδιά! Βρίσκεσθε στὴν πιὸ ὡραία ἀλλὰ καὶ πιὸ ἐπικίνδυνη ἡλικία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ὡραία εἶνε ἡ περίοδος τῆς νεότητος. Τὸ σῶμα εἶνε ὅλο δύναμι. Ὁ νοῦς διαυγής. Οἱ πόροι ἀνοικτοὶ νὰ ρουφήξουν τὴ γνῶσι, ὅπως τὸ σφουγγάρι ρουφάει τὸ νερό. Ἡ μνήμη στερεά. Ἡ φαντασία ζωηρή. Ἡ ὁρμὴ γιὰ δρᾶσι ἰσχυρή. Τὰ φτερὰ ἕτοιμα νὰ πετάξουν στοὺς μακρινοὺς ὁρίζοντες. Τὸ μέλλον φαντάζει μὲ φῶς ἐκθαμβωτικό. Ὅλα φαίνονται ὡραῖα, ἑλκυστικά, μαγευτικά. Κανένα σύννεφο δὲν σκιάζει τὸν οὐρανὸ τῆς ψυχῆς τοῦ νέου. Ὁ νέος ρεμβάζει, πλάθει ὄνειρα σχεδιάζει,…
Ὡραία ἡ περίοδος τῆς νεότητος. Ἀλλὰ καὶ ἐπικίνδυνη. Γιατὶ κάθε νέος βρίσκεται σὲ μιὰ στροφή. Ἐμπρός του δυὸ δρόμοι παρουσιάζονται Κρίνω σκόπιμο νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω ἕνα γνωστό σας ἔφηβο τοῦ ἀρχαίου κόσμου τῆς πατρίδος μας· εἶνε ὁ Ἡρακλῆς. Ἡ ἀρχαία μυθολογία, στὴν ὁποία πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ὑπάρχουν καὶ στοιχεῖα ἐποικοδομητικά, λέει γι᾿ αὐτὸν ὅτι, ὅταν ἦρθε στὴν ἐφηβικὴ ἡλικία (16 – 18 ἐτῶν), βγῆκε ἀπὸ τὴν πόλι σ᾿ ἕνα ἔρημο μέρος, κ᾿ ἐκεῖ ἄρχισε νὰ συλλογίζεται τί πρέπει νὰ πράξῃ. Ξαφνικὰ παρουσιάζονται μπροστά του δυὸ γυναῖκες. Ἡ μιὰ παχύσαρκη καὶ στολισμένη μὲ φανταχτερὰ φορέματα, ἡ ἄλλη σοβαρὴ καὶ ντυμένη μὲ σεμνὴ ἐνδυμασία. Ἡ πρώτη πλησίασε τὸν Ἡρακλῆ καὶ τοῦ λέει·
―Ἂν μ᾿ ἀκούσῃς, θὰ ζήσῃς εὐτυχισμένος. Δὲν θὰ κουράζεσαι. Δὲν θὰ δουλεύῃς. Θὰ τρῶς ὅσο θέλεις. Θὰ κοιμᾶσαι ὅσο θέλεις. Θὰ διασκεδάζῃς ὅσο θέλεις. Ἄλλοι θὰ δουλεύουν καὶ θὰ σὲ τρέφουν…
Τὰ λόγια αὐτὰ φάνηκαν ὡραῖα στὸν Ἡρακλῆ καὶ τὴ ρώτησε·
―Ποιό εἶνε τ᾿ ὄνομά σου;
Κ᾿ ἐκείνη ἀπάντησε·
―Οἱ ἐχθροί μου μὲ λένε Κακία, οἱ φίλοι μου μου ὅμως μὲ λένε Εὐδαιμονία.
Ἔπειτα τὸν πλησίασε ἡ ἄλλη.
―Νέε μου, τοῦ εἶπε· ἐγὼ δὲν πρόκειται νὰ σὲ κολακεύσω καὶ νὰ σοῦ προτείνω εὔκολα πράγματα. Σοῦ λέω, ὅτι τὰ ἀγαθὰ ἀποκτῶνται μὲ κόπους. Ἂν εἶσαι γεωργός, πρέπει νὰ σκάβῃς βαθειὰ τὴ γῆ, γιὰ νὰ σοῦ ἀποδώσῃ τοὺς καρπούς της. Ἂν εἶσαι βοσκός, πρέπει νὰ σηκώνεσαι πρωὶ καὶ νὰ ὁδηγῇς τὰ πρόβατα σὲ χλοερὰ λιβάδια, νὰ τὰ ποτίζῃς μὲ δροσερὸ νερό, καὶ τὴ νύχτα νὰ τὰ φυλᾷς ἀπὸ τοὺς κλέφτες καὶ τὰ ἄγρια θηρία. Ἂν εἶσαι ψαρᾶς, πρέπει νὰ ξενυχτᾷς ρίχνοντας τὰ δίχτυα σου στὴ θάλασσα. Ἂν εἶσαι ναύτης, πρέπει νὰ ταξιδεύῃς καὶ ν᾿ ἀντιμετωπίζῃς τὰ ἄγρια κύματα ποὺ θὰ ὁρμοῦν νὰ καταποντίσουν τὸ πλοῖο. Ἂν θέλης νὰ σ᾿ ἀγαπᾷ ὅλη ἡ πόλι, πρέπει νὰ κάνῃς καλὸ σ᾿ ὅλη τὴν πόλι. Ἂν θέλης νὰ σ᾿ ἀγαπᾷ ὅλη ἡ Ἑλλάδα, πρέπει νὰ κάνῃς καλὸ σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα.
―Ποιό εἶνε τὸ ὄνομά σου; τὴν ἐρωτᾶ.
Κ᾿ ἐκείνη ἀπαντᾶ·
―Ἐχθροὶ καὶ φίλοι μὲ ὀνομάζουν Ἀρετή.
Ὁ Ἡρακλῆς, ὅπως εἶνε γνωστό, ἄκουσε τὴν Ἀρετή. Κοπίασε, μόχθησε, καὶ μὲ τοὺς 10 ἄθλους ποὺ ἔκανε ἀναδείχθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς περιφημότερους ἄνδρες τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος.

* * *

Ἀλλ᾿ ἐγὼ ἐδῶ δὲν θέλω νὰ σᾶς προβάλλω πρὸς μίμησιν ἕνα μυθικὸ πρόσωπο τοῦ ἀρχαίου κόσμου, τὸν Ἡρακλῆ. Σᾶς προβάλλω τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ἱδρυτὴ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ποὺ μὲ τὴν ἀσύγκριτη διδασκαλία του καὶ τὸ ὑπέροχο παράδειγμά του, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς μυριάδες ἥρωες – ἁγίους ποὺ ἀνέδειξε, σᾶς καλεῖ λέγοντας·
―Νέοι! «Πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι᾿ αὐτῆς. Τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!» (Ματθ. 7,13-14).
Δυὸ δρόμοι ἀνοίγονται μπροστά σας. Ὁ ἕνας δρόμος εἶνε στενός, εἶνε δύσκολος, εἶνε ἀνηφορικός. Πολλὰ ἐμπόδια ἔχει. Ἀλλὰ στὸ τέλος τοῦ δρόμου σᾶς περιμένει ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα. Σᾶς περιμένει ὁ ἄγγελος, γιὰ νὰ σᾶς στεφανώση μὲ τὸ ἀμάραντο στεφάνι τῆς δόξης. Εἶνε ὁ δρόμος τῆς ἀρετῆς. Εἶνε ὁ δρόμος τοῦ Γολγοθᾶ, τὸν ὁποῖο πρῶτος βάδισε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ ἄλλος δρόμος εἶνε δρόμος πλατὺς καὶ εὐρύχωρος. Στὴν ἀρχή του ἀκούγονται γλυκύτατα, τραγούδια σειρήνων. Προσφέρονται γλυκύσματα, κάνιστρα μὲ λουλούδια. Ἀλλὰ στὸ τέλος ἀκούγονται ἀναστεναγμοί, θρῆνοι καὶ κοπετοί. Στὸ τέλος ἕνα θηρίο ἀνοίγει τὸ πελώριο στόμα του καὶ καταπίνει τὰ θύματά του, τὶς μυριάδες ἀνθρώπους, ποὺ ἀπερίσκεπτα ἀκολούθησαν τὸν εὐρύχωρο δρόμο. Καὶ ὁ δρόμος αὐτὸς εἶνε ὁ δρόμος τῆς κακίας, τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς διαφθορᾶς.
Ὅπως διδάσκει ἡ σύγχρονη ψυχολογία καὶ ἰδίως τὸ ὑπέροχο βιβλίο τοῦ Καρρὲλ «Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὁ ἄγνωστος», ὁ ἄνθρωπος πολεμεῖται ἀπὸ ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους ἐχθρούς. Πολεμεῖται ἐσωτερικῶς καὶ ἐξωτερικῶς. Ὅπως οἱ Καρυάτιδες τῆς Ἀκροπόλεως σηκώνουν στὰ κεφάλια τους βαρὺ φορτίο, ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ γεννηθοῦν φέρουν ἐπάνω τους βαρὺ φορτίο, τὸ ὁποῖο ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὀνομάζει προπατορικὸ ἁμάρτημα, δηλαδὴ ἁμάρτημα ποὺ μεταδίδεται ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀνθρώπους, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα. Ἡ σύγχρονη ψυχολογία τοῦ βάθους αὐτὸ τὸ ὀνομάζει κληρονομικότητα. Ἡ πεῖρα μὲ μύρια παραδείγματα ἀποδεικνύει, ὅτι τὰ παιδιὰ ποὺ γεννιῶνται μοιάζουν σωματικῶς ἀλλὰ καὶ ψυχικῶς μὲ τοὺς γονεῖς τους. Μία στατιστικὴ ἀναφέρει, ὅτι ἔκφυλοι γονεῖς ἐπὶ σειρὰ γενεῶν ταλαιπώρησαν τὴν ἀνθρωπότητα μὲ παιδιὰ βεβαρημένα ἀπὸ κακὴ κληρονομικότητα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ἐπιστήμονες λένε, ὅτι τέτοιοι νέοι δὲν εἶνε ἄξιοι νὰ κάνουν γάμο…
Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα ὁ νέος ὅπως ἐσεῖς, πολεμεῖται καὶ ἐξωτερικῶς, ἰδιαιτέρως μάλιστα στὴ σημερινὴ ἐποχή, ἀπὸ ὅ,τι ἀκούει καὶ ἀπὸ ὅ,τι βλέπει στὰ αἰσχρὰ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες, στὰ ραδιόφωνα καὶ στοὺς κινηματογράφους, στὶς τηλεοράσεις καὶ στὰ βίντεο. Ἐκπληρώνεται δὲ στὶς μέρες μας ἡ προφητεία τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος πρὸ 200 καὶ πλέον ἐτῶν προφήτευσε, ὅτι ὁ σατανᾶς θὰ βγάλῃ ἕνα κουτὶ μὲ τὸ ὁποῖο θὰ τρελάνῃ τὴν ἀνθρωπότητα· αὐτὸ εἶνε ἡ τηλεόρασι. Πάρα πολλὰ ἐγκλήματα, ποὺ διαπράττονται ἀπὸ τὴ νεολαία, ἔγιναν κατ᾿ ἀπομίμησι τῶν λεγομένων ἠθοποιῶν. Ἡ νεολαία μας ἐπίσης κινδυνεύει ἀπὸ τὰ νυχτερινὰ κέντρα, ποὺ λειτουργοῦν μέχρι τὶς πρωινὲς ὧρες καὶ οἱ νέοι μας βγαίνουν ἀπὸ ᾿κεῖ σὲ θηριώδη κατάστασι, ὅπως ἀκριβῶς οἱ σύντροφοι τοῦ Ὀδυσσέα ποὺ ἦταν κλεισμένοι στὸ μυθικὸ σπήλαιο τῆς Κίρκης.
Ἡ πεῖρα τῆς ζωῆς διδάσκει, ὅτι κανένας νέος δὲν μετάνοιωσε ποὺ βάδισε τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς, τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἀντιθέτως διδάσκει, ὅτι μυριάδες νέοι μετάνοιωσαν καὶ ἔκλαψαν πικρά διότι ἀκολούθησαν τὸ δρόμο τῆς κακίας, τοῦ θανάτου, τοῦ αἰωνίου θανάτου, τὸ δρόμο τοῦ ᾅδη.

* * *

Λένε ὅτι κάποιος, την συνεχεια εδώ· Read more »

H ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Νοέ 30th, 2012 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

σε μαθητας του Λυκείου

H ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

«Ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ ἀγάπη οἰκοδομεῖ» (Α΄ Κορ. 8,2)

Ἀγαπητά μου παιδιά,
ΒΡΙΣΚΕΣΘΕ στὴν ὡραιότερη ἀλλὰ καὶ στὴν πιὸ κρίσιμη περίοδο τῆς ζωῆς σας. Πρόκειται νὰ κάνετε ἐκλογή. Μπροστά σας ἀνοίγονται ὅλες οἱ πύλες τῶν ἐπιστημῶν. Ἡ δὲ Ἐκκλησία δὲν εἶνε, ὅπως τὴν κατηγοροῦν, κατὰ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς προόδου. Ἀντιθέτως ἡ διδασκαλία της περὶ τῆς ἐκ Θεοῦ δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ προικίστηκε μὲ τὸ θεῖο δῶρο τῆς νοήσεως, εὐνοεῖ τὴν ἐξέλιξι τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴν πρόοδο.

Ἡ ἐπιστήμη χάρισμα μόνον τοῦ ἀνθρώπου
Τὰ ζῷα, καθὼς εἶνε πλασμένα, στεροῦνται νοήσεως καὶ προόδου. Ὁ χιμπαντζῆς, καὶ δέκα χρόνια νὰ φοιτήσῃ στὸ σχολεῖο, εἶνε ἀνίκανος νὰ μάθῃ τὸ ἀλφάβητο, ἐνῷ τὸ μικρὸ παιδὶ τὸ μαθαίνει σὲ ἐλάχιστο χρόνο. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ ὑψηλά, γιὰ τὴν κυριαρχία τῆς φύσεως διὰ μέσου τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλὰ ποιᾶς ἐπιστήμης; Ἐκείνης, ἡ ὁποία δὲν ὑπερηφανεύεται, ἀλλά, καθὼς εἶπε ὁ φιλόσοφος Σωκράτης, ἔχει ἐπίγνωσι τῆς ἀδυναμίας της («Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα»). Ὅ,τι γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἐπιστήμης, εἶνε μιὰ σταγόνα γνώσεως ἐν σχέσει μὲ τοὺς ὠκεανοὺς τῶν ὅσων δὲν γνωρίζει. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀληθινὸς ἐπιστήμονας, ὅσο κι ἂν προοδεύσῃ στὴ γνῶσι καὶ στὴν ἐπιστήμη, εἶνε ταπεινὸς καὶ προσεύχεται καὶ παρακαλεῖ τὸ Θεὸ νὰ τὸν φωτίζῃ, γιὰ νὰ ἐμβαθύνῃ περισσότερο στὰ μυστήρια τῆς φύσεως.

Ποιός ἔκανε τὴν ὑδρόγειο;

Κάποτε σὲ μιὰ πόλι ὑπῆρχε κάποιος ποὺ καυχιόταν γιὰ τὴν ἐπιστήμη του. Ἔλεγε ὅτι εἶνε ἄθεος καὶ προσπαθοῦσε νὰ κάνῃ κι ἄλλους ἀθέους. Ἕνας νεαρός, ποὺ ἐργαζόταν κοντά του ἀλλὰ δὲν παραδεχόταν τὶς ἰδέες τοῦ ἀφεντικοῦ του, γιὰ ν᾿ ἀποδείξῃ τὴ βλακεία τῆς ἀθεΐας τί μηχανεύθηκε ὁ εὐφυὴς αὐτὸς νέος; Πῆγε σ᾿ ἕνα κατάστημα, ποὺ πουλοῦσε σχολικὰ εδη καὶ παιχνίδια, καὶ πῆρε μιὰ ὑδρόγειο σφαῖρα ἀπὸ ᾿κεῖνες ποὺ κατασκευάζουν τὰ ἐργοστάσια γιὰ σχολικὴ χρῆσι. Τὴν πῆρε καὶ τὴν τοποθέτησε πάνω στὸ γραφεῖο τοῦ ἀθέου ἀφεντικοῦ του ἐν ἀπουσίᾳ του. Ὅταν ὁ ἄθεος πῆγε στὸ γραφεῖο του καὶ εἶδε τὴν ὑδρόγειο σφαῖρα, ἀπόρησε καὶ θέλησε νὰ μάθῃ ποιός τὴν ἔβαλε ἐκεῖ.
―Κανένας, εἶπε ὁ νεαρός. Μόνη της ἔγινε.
―Κανένας! Μὰ εἶνε δυνατόν; εἶπε ὁ ἄθεος.
―Κανένας, σοῦ λέω! ἐπέμενε ὁ νεαρός.
―Α, τότε δὲν εἶσαι στὰ καλά σου. Πρέπει νὰ σὲ ἐξετάσῃ ψυχίατρος.
Καὶ ὁ νεαρὸς τοῦ ἀπάντησε·
―Ἂν ἐγώ, ποὺ λέω ὅτι αὐτὴ ἡ ὑδρόγειος σφαῖρα ἔτσι παρουσιάστηκε, πρέπη νὰ ἐξετασθῶ ἀπὸ ψυχίατρο, τότε ἐσύ, ποὺ τολμᾷς καὶ λὲς ὅτι ὅλος ὁ κόσμος ἔγινε ἔτσι, θὰ ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ νὰ εἶχες κλεισθῆ σὲ φρενοκομεῖο.
Πόσο δίκιο εἶχε ὁ νέος! Μιὰ σχολικὴ ὑδρόγειος σφαῖρα εἶνε παράλογο νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἔτσι φύτρωσε. Ἀλλὰ πόσο πιὸ παράλογο εἶνε νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ γῆ, ποὺ εἶνε μιὰ πελώρια σφαῖρα, φύτρωσε ἔτσι μέσα στὸ σύμπαν; Ναὶ σφαῖρα, πελώρια σφαῖρα, εἶνε ἡ γῆ. Ζυγίζει ἑκατομμύρια τόννους. Καὶ τὸ πιὸ καταπληκτικὸ εἶνε ὅτι ἡ σφαῖρα αὐτὴ δὲν στηρίζεται πουθενά, ἀλλὰ εἶνε μετέωρη καὶ ταξιδεύει μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα μέσα στὸ σύμπαν. Καὶ δὲν πέφτει στὸ κενό. Ἐπὶ αἰῶνες τώρα τρέχει πάνω στὴ νοητὴ τροχιά της καὶ δὲν ξεφεύγει καθόλου!
Μιὰ τεράστια σφαῖρα ἡ γῆ. Ἀλλὰ μόνο αὐτὴ ἡ σφαῖρα ὑπάρχει στὸν κόσμο; Ὄχι. Κάθε ἄστρο εἶνε καὶ μιὰ σφαῖρα. Καὶ ὑπάρχουν ἄστρα ποὺ εἶνε πολὺ μεγαλύτερα ἀπὸ τὴ σφαῖρα τῆς γῆς, καὶ αὐτὰ τὰ ἄστρα εἶνε ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια καὶ σχηματίζουν συστήματα ποὺ λέγονται γαλαξίες. Ἐρωτοῦμε λοιπόν· Ποιός τὶς ἔκανε τὶς πελώριες καὶ ἀμέτρητες αὐτὲς σφαῖρες; Μιὰ εἶνε ἡ λογικὴ ἀπάντησι· Τὶς ἔκανε ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς τὰ ἔκανε ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο.
Δόξα λοιπὸν τͺῶ Θεῷ, τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς αἰῶνας αἰώνων.

Ἡ ἀληθινὴ ἐπιστήμη πιστεύει
Ἡ ἀληθινὴ ἐπιστήμη, ἡ ἐπιστήμη ποὺ ἀξίζει νὰ γράφεται μὲ Ε κεφαλαῖο, μὲ τοὺς σπουδαιοτέρους ἐκπροσώπους της ὅλων τῶν κλάδων πιστεύει στὴν ὕπαρξι ὑπερφυσικοῦ κόσμου καὶ Δημιουργοῦ τοῦ παντός.
Ὁ σπουδαῖος Ἄγγλος μαθηματικὸς καὶ ἰατρὸς ἐπιστήμων ὣἂἣὖ῏ὃ, γνωστὸς γιὰ τὴν ἀνακάλυψι τοῦ χλωροφορμίου, ποὺ λόγῳ τῆς ἀναισθησίας ποὺ προκαλεῖ συνετέλεσε τὰ μέγιστα στὴν πρόοδο τῆς χειρουργικῆς ἐπιστήμης, μὲ τὴν ὁποία σώθηκαν καὶ σῴζονται τόσοι ἄνθρωποι ―ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους εἶμαι κ᾿ ἐγώ, ποὺ εἶχα ὑποβληθῆ σὲ ἐγχείρησι χολῆς, καὶ ἐνῷ ἡ ἐγχείρησι διήρκεσε 4 ὧρες, δὲν αἰσθάνθηκα τίποτε, καὶ ἔγινα καλά―, ὁ ὣἂἣὖ῏ὃ λοιπόν, ὅταν κάποτε ρωτήθηκε, «Ποιά εἶνε ἡ μεγαλύτερή του ἀνακάλυψι», ἀπάντησε· «Ἡ γνωριμία μου μὲ τὸν Σωτῆρα Χριστό, ποὺ μὲ ὡδήγησε στὴ μετάνοια»! Ὅποιος θέλει νὰ δῇ καὶ ἄλλες γνῶμες διαπρεπῶν ἐπιστημόνων, μπορεῖ νὰ διαβάσῃ τὸ ὡραῖο βιβλίο τῆς ἀδελφότητος «Ζωὴ» μὲ τίτλο «Ἡ ἐπιστήμη ὁμιλεῖ».

Ἐπιστημονικὴ πανουργία
Ἡ ἐπιστήμη, καθὼς ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι, «χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται». Μιὰ τέτοια ἐπιστήμη δημιουργεῖ τὸ ἐπιστημονικὸ θηρίο, τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μὲ τὶς καταπληκτικὲς προόδους του στὸν ἐξοπλισμὸ μπορεῖ νὰ καταστρέψῃ τὸ πᾶν. Ὅπως λέει μιὰ παλιὰ προφητεία, «τὰ ἄθεα γράμματα θὰ καταστρέψουν τὸν κόσμο». Γι᾿ αὐτὸ σὰν σκοπὸ τῆς ζωῆς του ὁ νέος δὲν πρέπει νὰ ἔχῃ τὴ γνῶσι, ἀλλὰ τὴν ἀρετή. Ἕνα γραμμάριο ἀρετῆς ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τόννους ἀνθρωπίνης σοφίας καὶ γνώσεως.

Συνδυασμὸς πίστεως καὶ γνώσεως
Πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνσι ἁρμονικοῦ συνδυασμοῦ πίστεως καὶ γνώσεως παρακαλῶ νὰ στρέψετε τὴν προσοχή σας, ὦ ἀγαπητὰ παιδιὰ τῆς πατρίδος μας, ἡ ὁποία κατὰ τὸ ἔνδοξο παρελθὸν τῆς ἀρχαιότητος ἀνέδειξε μεγάλους ἐπιστήμονες, θεμελιωτὰς τῶν ἐπιστημῶν, καὶ αὐτῆς τῆς ἀτομικῆς ἐπιστήμης. Ἔχετε μπροστά σας παλαιὰ ἀλλὰ καὶ νεώτερα πρότυπα ἀληθινῶν ἐπιστημόνων, καὶ ὁλοψύχως εὔχομαι, ἐκλέγοντας σὺν Θεῷ ὁποιαδήποτε ἐπιστήμη, ν᾿ ἀναδειχθῆτε συνεχισταὶ τῶν ὡραίων παραδόσεων τῆς φυλῆς μας, τιμώντας ὡς ἐπιστήμονες τὴ νεώτερη Ἑλλάδα.

Κατασκηνώσεις Πρώτης της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης 1992

MH ΣΑΣ ΑΠΕΛΠΙΖΟΥΝ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Νοέ 16th, 2012 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

MH ΣΑΣ ΑΠΕΛΠΙΖΟΥΝ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

«Γράφω ὑμῖν, νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν»
(Α΄ Ἰωάν. 2,13)

Ἀγαπητό μου παιδί,
Στὸν αἰῶνα μας, ποὺ εἶνε ὁ πιό διεφθαρμένος αἰώνας τῆς ἱστορίας, ποὺ ἡ ἀπιστία καὶ ἡ διαφθορὰ κυριαρχοῦν, δὲν εἶνε εὔκολο νὰ ἐφαρμοσθῇ ἡ ζωὴ τῆς κατασκηνώσεως. Θὰ συναντήσῃς ἐμπόδια, ποὺ ἀναγκάζουν πολλοὺς νὰ λυγίζουν καὶ νὰ ἀπελπίζωνται. Θ᾿ ἀκούσῃς νὰ λένε, ὅτι ἡ ἠθικὴ τοῦ Εὐαγγελίου σήμερα εἶνε ἀνεφάρμοστη. Σὺ ὅμως, παιδί μου, μὴ ἀπελπιστῇς, ὅσα ἐμπόδια κι ἂν παρουσιαστοῦν στὴ ζωή σου. Διότι δὲν εἶσαι μόνη. Κοντά σου, ναὶ πολὺ κοντά σου, εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶνε Ο ΔΥΝΑΤΟΣ. Σὲ κάθε ψυχὴ ποὺ ἀγωνίζεται τὸν καλὸ ἀγῶνα, δίνει μιὰ μυστηριώδη δύναμι, μὲ τὴν ὁποία καὶ ἡ ἀσθενέστερη ψυχὴ ἐξέρχεται νικήτρια, καθὼς ἀποδεικνύουν τόσα ἡρωικὰ παραδείγματα γυναικῶν, ποὺ μὲ τὴν ἀκράδαντη πίστι στὸ Χριστὸ μεγαλούργησαν ὡς παρθένοι ἢ ὡς σύζυγοι καὶ μητέρες, νίκησαν ὅλα τὰ ἐμπόδια καὶ προκάλεσαν τὸ θαυμασμὸ ἀνθρώπων καὶ ἀγγέλων. Συνδέσου, λοιπόν, μὲ τὸ Χριστὸ μὲ τὴν καθημερινὴ προσευχή, τὴ μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴ θεία κοινωνία, καὶ προχώρα. Ἡ νίκη θὰ εἶνε δική σου.

Απόσπασμα κειμένου από ἐνθύμιο στὴ λῆξι τῆς σειρᾶς λυκείου κοριτσιῶν τοῦ ἔτους 1989 (βλ. περιοδικὸ «Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας» 1989, σελ. 241).

ΣΤΟ ΛΟΥΤΡΟ!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 19th, 2011 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

από το βιβλίο του “Βόσκε τα αρνία μου»

ΣΤΟ ΛΟΥΤΡΟ!

εξομολογΗΤΑΝ, ἀγαπητό μου παιδί, ἦταν ἐποχή, ποὺ δὲν εἶχες ὄνομα. Ἄν εἶσαι ἀγόρι, σὲ φώναζαν μπέμπη˙ ἄν εἶσαι κορίτσι, σὲ φώναζαν μπέμπα. Ἀλλʼ ἦρθε μιὰ ἅγια μέρα, ποὺ πῆρες ὄνομα χριστιανικό, τὸ ὄνομα ἑνὸς ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια ἁγίων καὶ μαρτύρων τοῦ χριστιανισμοῦ, κι ἀπὸ τότε ὀνομάζεσαι Δημήτριος, Νικόλαος, Κωνσταντῖνος, Γεώργιος, Ἰωάννης…, ἤ, ἄν εἶσαι κορίτσι, Μαρία, Ἀννα, Αἰκατερίνη, Βαρβάρα, Παρασκευή… Ἀπὸ ἀνώνυμος ἔγινες ἐπώνυμος. Γράφτηκες στὸ μητρῶο τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν καὶ σὰν παιδὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀπολαμβάνεις ὅλες τὶς εὐλογίες τοῦ Χριστοῦ.

Ποιά εἶνε ἡ μέρα ποὺ πῆρες τὸ χριστιανικὸ ὄνομα; Εἶνε ἡ μέρα τοῦ ἱεροὺ μυστηρίου τοὺ βαπτίσματος. Ἐσὺ τότε ἤσουν πολὺ μικρὸ παιδί, νήπιο, ποὺ δὲν καταλάβαινε τὶ γίνεται γύρω του. Ἀλλὰ οἱ γονεῖς καὶ οἱ συγγενεῖς θυμοῦνται τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῆς βαπτίσεώς σου. Ἄν τοὺς ρωτήσης, θὰ μάθης ὅτι τὴν ἡμέρα ἐκείνη τὸ σπίτι ἔλαμπε ἀπὸ χαρά. Ἡ μητέρα σὲ πῆρε στὴν ἀγκαλιά της, σὲ πῆγε στὴν ἐκκλησία. Στήθηκε στὴ μέση τῆς ἐκκλησίας ἡ ἱερὰ κολυμβήθρα, καὶ ἕνας ταπεινὸς ἱερεὺς ἔκανε τὸ σταυρό του, φόρεσε πετραχήλι, εῑπε τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοὺ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος...» καὶ ἄρχισε ἡ ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος, ποῦ εἶνε μιὰ ἀπὸ τὶς ὡραιότερες ἀκολουθίες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὕστερα ἀπὸ διάφορες εὐχὲς ὁ ἱερεὺς σὲ πῆρε στὰ δικά του χέρια καὶ λέγοντας «Βαπτίζεται ὁ δούλος (ἤ ἡ δούλη) τοῦ Θεοῦ… εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος» σὲ βύθισε στὸ ἁγιασμένο νερὸ καὶ σὲ ἀνέσυρε τρεῖς φορές.

̶ Μὰ, θὰ ρωτήσης, ποιά ἡ ἀνάγκη νὰ γίνη τὸ βάπτισμα; Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ λένε ὄτι δὲν πρέπει νὰ βαπτίζωνται τὰ νήπια, γιατὶ δὲν ἔχουν ἁμαρτίες.

Ναί, παιδί μου, δὲν ἔχουν ἀμαρτίες, δικές τους ἀμαρτίες, ὅπως ἔχουν οἱ μεγάλοι. Ἀλλὰ κάθε νήπιο, κάθε ἄνθρωπος ποὺ γεννιέται στὸν κόσμο, φέρνει μαζί του τὴν ἁμαρτία, τὴν ἑνοχὴ τοῦ πρώτου ἐκείνου ἁμαρτήματος ποὺ διέπραξε ὁ ἄνθρωπος καὶ ποὺ ὀνομάζεται π ρ ο π α τ ο ρ ι κ ὸ ἁ μ ά ρ τ η μ α. Αὐτὴ ἡ ἐνοχὴ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἀμαρτωλό, καὶ ὁ ἄνθρωπος, κάθε ἄνθρωπος, ἔχει ἀνάγκη νὰ καθαριστῆ. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἁμαρτωλοὺ εἶνε μαύρη σὰν τὰ φτερὰ τοῦ κόρακα. Μὲ τὸ βάπτισμα ὅμως ἡ ψυχὴ πλένεται καὶ καθαρίζεται μὲ τὴ δύναμι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ βγαίνει ἀπὸ τὸ ἁγιασμένο νερὸ τῆς κολυμβήθρας ἄσπρη σὰν τὸ περιστέρι. Μιὰ μεγάλη μεταβολὴ γίνεται στὸν ψυχικὸ κόσμο, ποὺ δὲν φαίνεται στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ φαίνεται στὰ μάτια τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων. Τὸ παιδὶ τῆς ἁμαρτίας γίνεται παιδὶ τῆς χάριτος, παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Γιʼ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία τὸ βάπτισμα τὸ ὀνομάζει τὸ «λουτρὸν παλιγγενεσίας» δηλαδὴ ἑνα λουτρὸ ποὺ ἔχει τὴ θαυμαστὴ ἱκανότητα νὰ παίρνη τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, τὸ φθαρμένο αὐτὸ καὶ ἀκάθαρτο σκεῦος, καὶ νὰ τὸν κάνη νέο ἄνθρωπο, σκεῦος πολύτιμο καὶ ἐκλεκτὸ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας.

Μόλις τὸ παιδὶ βαπτισμένο ἀπὸ τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα, τὸ ντύνουν μἐ ἕνα λευκὸ χιτῶνα, μὲ ἕνα ἄσπρο ρουχαλάκι, ποὺ κάνει νὰ φαίνεται τὸ παιδὶ σὰν ἄγγελος τοῦ Θεοῦ. Ὁ λευκὸς αὐτὸς χιτώνας σημαίνει, ὅτι αὐτὸς ποὺ βαπτίσθηκε εἶνε πιὰ καθαρὸς ἀπὸ κάθε εἴδους ἀμαρτία καὶ ὅτι στὸ ἐξῆς πρέπει νὰ προσέχη γιὰ νὰ μὴ μολύνη τὸν ἐαυτό του μὲ ἀμαρτίες. Νὰ προσέχη, ὅπως προσέχει τὸ παιδὶ ἐκεῖνο ποὺ οἱ γονεῖς του τὸ ἔντυσαν μὲ μιὰ ἀκριβὴ στολή˙ τὸ παιδὶ αὐτὸ δὲν πηγαίνει σὲ μέρη ἀκάθαρτα, γιὰ νὰ μὴ λερώση τὴ λαμπρή του ἐνδυμασία.

Ἔνδυμα, ροῦχο, ἐκεῖνου ποὺ βαπτίσθηκε εῑνε πλέον ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς στὴ γλῶσσα. Ὁ Χριστὸς στὰ μάτια. Ὁ Χριστὸς στʼ αὐτιά. Ὁ Χριστὸς στὰ χέρια. Ὁ Χριστὸς στὰ πόδια. Ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά. Ὁ Χριστὸς παντοῡ. Γιʼ αὐτὸ καὶ ὅταν βγῆ τὸ παιδὶ ἀπὸ τῆν κολυμβήθρα, ἡ Ἐκκλησία ψάλλει˙ «σοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Ἀλληλούϊα».

* * *

Ἀλλὰ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα˙ Ὑπάρχει παιδί, ποὺ ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ βαπτίσθηκε μέχρι τώρα ποὺ μεγάλωσε κατώρθωσε νὰ διατηρήση τὸ χιτῶνα τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος καθαρὸ καὶ ἀμόλυντο;

Γιὰ νʼ ἀπαντήση ἕνα παιδί, ὅτι διατήρησε τὸ χιτῶνα καθαρὸ καὶ ἀμόλυντο, ὅπως τὸν πῆρε τὴν ὥρα τοῦ βαπτίσματος, πρέπει μὲ τὴ γλῶσσα νὰ μὴν έχει κάνει καμμιὰ ἀμαρτία, μὲ τὰ μάτια νὰ μὴν εἶδε τίποτα τὀ αἰσχρό, μὲ τʼ αὐτιὰ νὰ μὴν ἄκουσε πράγματα ἀκάθαρτα ποὺ μολύνουν τὴν ἀκοή, μὲ τὰ χέρια νὰ μὴν ἔκλεψε, νὰ μὴ χτύπησε, νὰ μὴν ἔκανε τίποτα κακό, μὲ τὰ πόδια νὰ μὴν ἔτρεξε σὲ τόπους ἀμαρτωλούς, μὲ τὸ μυαλὸ καὶ μὲ τὴν καρδιὰ νὰ μὴ σκέφτηκε καὶ νὰ μὴν ἐπιθύμησε τὸ πονηρό. Ἐὰν ὑπάρχη τέτοιο παιδί, τότε θὰ ποῦμε ὅτι τὸ παιδὶ αὐτὸ διατήρησε τὸ χιτῶνα τοῦ βαπτίσματος καθαρὸ καὶ ἄσπιλο. Τἰ λέτε, παιδιά μου, ὑπάρχειτέτοιο παιδὶ στὸν κόσμο; Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Χριστό, κανένα ἄλλο τέτοιο παιδὶ δὲν ὑπάρχει.

Ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ παιδιὰ ἔχουν ἁμαρτήσει μὲ διάφορες ἀμαρτίες, ἔχουν λερώσει τὸ χιτῶνα τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος. Ὤ πόσο βρωμερὴ καὶ ἀκάθαρτη εἶνε ἡ ψυχή! Καὶ λοιπὸν τὶ θὰ κάνουμε, τὶ πρέπει νὰ γίνη;

Νὰ τὶ πρέπει νὰ γίνη. Τώρα, ποὺ πλησιάζουν οἱ ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, τῶν σεπτῶν παθῶν τοῦ Κυρίου, καὶ οἱ χριστιανοὶ θέλουμε μὲ λαμπρή στολὴ νὰ ὑποδεχτοῦμε τὸν Ἐσταυρωμένο, τὸν ὡραῖο Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει κʼ ἐμεῖς νὰ ποῦμε˙ «Λάμπρυνον μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, Φωτοδότα, καὶ σῶσόν με».

Ὑπάρχει ὅμως τρόπος, ἡ ψυχὴ νὰ καθαριστῆ καὶ πάλι καὶ τὸ ἔνδυμα της νὰ ξαναγίνη καθαρὸ καὶ λαμπρό; Ὑπάρχει, δόξα τῶ Θεῶ!

Ἡ Ἐκκλησία μας, γιὰ τὶς ψυχὲς ποὺ μετὰ ἀπὸ τὸ βάπτισμα ἔχουν ἀμαρτήσει καὶ αἰσθάνονται τὸν ἑαυτό τους;ἐλεεινὸ καὶ ἀκάθαρτο, ἔχει μιὰ δεύτερη κολυμβήθρα. Καὶ αὐτὴ εἶνε τὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως.

* * *

Παιδί μου! Ἔλαμπες σὰν τὸν ἥλιο ὅταν βαπτίσθηκες. Ἤσουν καθαρὸ σὰν τὸ χιόνι. Ἀλλὰ ὕστερα ἅμάρτησες. Ἄμάρτησες πολλές φορές. Καὶ τώρα ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ λουτρό, λουτρὸ πνευματικό. Καί, ὅπως ἀγαπᾶς τὴν καθαριότητα τοῦ σώματος καὶ τακτικὰ κάνεις λουτρὸ καὶ καθαρίζεσαι, ἔτσι νʼ ἀγαπᾶς καὶ τῆν καθαριότητα τῆς ψυχῆς. Τώρα ποὺ πλησιάζουν οἱ ἅγιες ἡμέρες, νὰ τρέξης στὴν ἱερὰ ἐξομολόγησι, νὰ πλυθῆς καὶ νὰ καθαριστῆς, νὰ λάμψης πάλι σὰν τὸν ἥλιο καὶ νὰ γίνης καθαρὸ σὰν τ[ο χιόνι. Δύναμι ἔχει τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας νὰ καθαρίζη τὴν ψυχή, ἀλλὰ δύναμι ἔχουν καὶ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας.

Ὕστερα ἀπὸ τὴν εἰλικρηνῆ ἐξομολόγησι ποὺ θὰ κάνης, θὰ νιώθης μιὰ ἀνείπωτη χαρὰ μέσα σου καὶ θὰ τραγουδᾱς μὲ κατάνυξι τὸ ὄμορφο ἐκεῖνο τραγούδι˙

  • «Δὲς τὰ κρίνα πέρα μέσʼ στὸν κάμπο
  • πως ἀνθίσουν καὶ μοσχοβολοῦν.
  • Μοιάζει ἡ ζωή μας μὲ τὸ κρίνο,
  • ποὺ τὸ πρωῒ ἀνθεῖ γιὰ λίγο
  • καὶ τὸ βράδυ ἔχει μαραθῆ.
  • Πόσο σύντομη εἶναι ἡ ζωή!
  • Δὲς τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ μὲ πίστι.
  • Εἶνε τοὺ Θεοὺ ὁ μόνος Γυιός,
  • ποὺ ʼρθε στὴ ζωὴ νὰ μᾶς λυτρώση
  • καὶ τὴ χαρὰ σʼ ὅλους νὰ δώση.
  • Ναί, μὲ τὸ Χριστὸ μέσʼ στὴν ψυχὴ
  • πόσο ὄμορφη εἶνε ἡ ζωή!».

Μὲ πατρικὴ ἀγάπη

Ὁ πνευματικός σου πατέρας

Our beloved children,

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 14th, 2010 | filed Filed under: English, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

By the Metropolitan of Florina, Fr. Augustinos

Our beloved children,

Εξομ. π. Αυγ. ιστAs I direct my word to you, I feel very moved. Three feelings dominate in my soul. The one is joy, the second is sorrow, and the third is worry.

I rejoice, because it is no small thing in the contemporary world, in this epoch of atheism and unbelief, to see hundreds of children, boy and girl students of junior high and high school, like thirsty dear running to the well, to the teaching of our Lord Jesus Christ, in the catechetical schools. This consoles us and enthuses us a great deal. That’s why I feel joy and glorify God.

However, I also feel sorrow, because as bishop I ought to have been your catechist (religious instructor), the catechist of all the children of my diocese and even of little children too, because that is the most important work of the bishop. So I ought to have taken on the job of teaching of children, of teaching in all the classes of religious instruction in the schools of the Metropolis.

I remember the unforgettable years, when as a preacher I went to different cities of Hellas and didn’t have the heavy weights of the episcopal office; I had many classes of religious instruction and my joy and gladness was to shepherd the lambs of Christ. Unfortunately now I must confess, that I am found far from the youth of the fatherland. And this, because in my old age I have taken on a heavy cross, the burden of my Episcopal duties.

But on fact minimizes this sorrow of mine: that I have entrusted the catechism of children not to professionals, but to noteworthy missionary persons, clergy and laity, men and women and even girls, who work unselfishly in the Lord’s farm. These people were at other times students of the catechetical school and they know very well the incalculable value that catechism or religious instruction has, in the formation of the Christian character.

So they speak from experience and from their sense of duty. To these persons, who worked with zeal, our Church expresses her pleasant satisfaction. The catechetical school is the only school that doesn’t pay. The religious instructor doesn’t receive even a penny. And yet, it is the only school the world hates mortally.

Here beside us in Albania, no Sunday school was allowed to function. The priest was not allowed to approach and catechize the children.

***

So the one feeling I sense is joy, the other sorrow, and the third worry.

I, the old bishop, worry a lot. I heard you with joy and gladness, children, singing and chanting. You seemed to be nightingales that sing in the forest. But the question arises: After three years, after five years, ten years, when you grow up, when you go to university and receive your diplomas, when join the army, when…, when…you get married, will you continue to have this fervent feeling, which you have at this moment?

I doubt it and worry. Because I know that this shameful society of the 20th century – not only in Hellas but everywhere – , which unfortunately has the name that it is Christian; 95% of it is antichristian. Within this society that children live, they meet many obstacles, which don’t allow them to form a stable Christian character. Everything pushes them to atheism; the radio, the television, books, teaching, the whole climate of society is contrary to the Christian faith and morality. And it is heroism in these years of ours for a young man to believe in Christ. For this reason those who believe are few, a minority in this world. But as few as they are, in our days the saying is realized: “Out of the mouths of infants and sucklings I shall create praise” (Psalm 8:3; Matt. 21:16).

These children are few. But as few as they might be, they have within them an indefatigable militancy for the supporting of the Orthodox faith. To these heroic children, the children in whose veins flows the blood of heroes and martyrs, we must remind the saying: “Resist the devil, and he shall flee from you” (James 4:7). Resist the devil and he will distance himself from you.

Few are these children in relation to the majority of youth, in relation to the world of atheism and unbelief. To these children, who with so much yearning go to catechetical school (religious instruction), I would like to say the following.

My children, as few as might be, have no fear. Only be careful not to be led astray by the current of evil. For this reason I will remind you of the following myth of Aesop.

At one time a fox was captured in a trap and her tail was cut off. She remained crippled. How can she now return without a tail with the other foxes? She couldn’t; she didn’t feel well. Then she thought to make the other foxes cut off their tails. So she went and called all the foxes from the forest and made a speech, being careful all along, however, for them not to see that she didn’t have a tail.

My beloved sisters, she says! God did many good things for us. They made us the smartest animals in the world. We live well. We have brains, intelligence and cunningness. We go to the chicken pens, grab the chickens, eat them, and we get along wonderfully. We have everything. But we have one fault. God gave us something that we don’t need.

–         What? said the other foxes.

–         Why here, he gave us a tail. And it gets all caught up, and it doesn’t allow us to move comfortably. For this reason I propose here at our convention, to cut our tails, so we can become more mobile, more free, but also more beautiful.

–         You speak correctly, said the foxes. Let’s cut our tails.

Then an old female fox gets up and says:

–         Let’s see, does she have a tail?

When they saw her ugliness, they all disapproved her. Because she didn’t have a tail, she would recommend to the others, too, to cut off their tails. In this way they comprehended her cunningness and didn’t cut off their tails.

The myth indicates. If a girl loses her honor, she immediately calls her friends and tries to lead them astray, to make them like her. For them to lose their honor. Because she was corrupted, she wants all the girls to be corrupted. This is a mania, a form of envy, of evil, and a catastrophe.

Thus also does the person with tuberculosis; he who suffers from tuberculosis. In earlier times, those who had tuberculosis would spit in oranges, in order to transmit their illness to others, too. Because they had tuberculosis, they wanted to make others have tuberculosis. That’s what girls that have been corrupted do; they want to transmit their corruption to as many other girls as possible. So stand as far away from such corrupted girls and boys. They’re foxes without tails.

And let the boys and girls steer clear from children who smoke. A boy of 12 years old, who began to smoke, tries to make all his other friends smoke.

So, far from such persons. The children of Hellas, the Christian children, must offer resistance, must resist against evil, which is found around them.

***

I said at another time too, and I repeat it here now, and I won’t stop repeating it. When I was a preacher, up on the high mountains of Grevena, there where the wells of Aliacmona are, I saw one thing: I saw the waters of the river, that as many fish that were dead, the water took them, and went down to Thessalonica. As many fish that were alive, these would go against the current.

My children! Be live fish of the great fisherman, of our Lord Jesus Christ. Go against the faithless and corrupt society. Against your father and mother, when they are faithless and push you towards atheism. Go against the teachers and professors, if they deviate from their destiny and preach unbelief and atheism to you. Go against faithless and perverse society. Go against that global current of corruption. Against all the demons. We shall resist as Hellenes, as Christians. And you can be sure, that as few as you might happen to be, the atheists and faithless shall not conquer; the faithful shall conquer. Because really Christ did not die, but lives and reigns unto the ages of ages.

Now an old bishop, who am found at the end of my earthly life, after living a life of hardships and difficult adventures of so many decades in the fatherland, I recommend to you the following:

If, children, a time comes, not in a theater but in reality we too hear “Persection!”, and priests and bishops grow faint-hearted and the churches are led astray so that they dissolve the Gospel, offer resistance. Whatever happens in Albania and whatever in other far off countries, will happen in Hellas too; I prophecy. But know one thing very well; the atheists won’t be victorious, the faithful will conquer. You, my children, as few of you as might remain with Christ, have no fear; you shall conquer. And even if, my children, child of the catechetical, religious school, a child of Hellas, of Macedonia, of Asia Minor, and of Pontus, and even if your mother and your father denies you and you remain alone in your city or your town, and if all society kneels before the devil, you don’t kneel. Fight him. And you the one shall conquer.

I said it before and I stress it again. Other lands may bow down. But Hellas, which is painted with the blood of saints, shall not kneel down. In your veins, of the small and great, flows the blood of martyrs. Our land shall remain a fortress of Christ. We shall prove yet another time, to the utter dismay of demons, that Christ didn’t die, but lives unto the ages of ages.

Your spiritual father

(This was a homily delivered to boy and girl students of catechetical, religious schools during a celebrative function in the city of Ptolemaida, in 1978).

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 7th, 2010 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ

π. Αυγ. κατασκ.Μετά από κάποια διαμαρτυρία των φοιτητών, είπαν στον π. Αυγουστίνο:
-Πάτερ, να δείτε ένα βρωμερό στόμα, που είχαν οι φοιτητές. Υπόνομος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ: Μα, πώς να μην έχουν τέτοιο στόμα; Εδώ εμείς με Ευαγγέλιο, με Θεία Κοινωνία, με προσευχή, με χριστιανική συναναστροφή και μόλις και μετά βίας σωζόμαστε. Το επαναλαμβάνω, μόλις και μετά βίας σωζόμαστε, λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Τι να πουν αυτά τα παιδιά, τα οποία από μικρή ηλικία μεγάλωσαν έτσι;
Φταίνε οι γονείς. Φταίει ο δάσκαλος, ο παπάς, η Εκκλησία. Φταίνε όλοι. Είναι να τα κλαίμε αυτά τα παιδιά. Να μισούμε μεν το κακό, να μισούμε την αμαρτία και την αθεΐα, αλλά αυτά (τα παιδιά) να τα αγαπούμε. Το Ευαγγέλιο είναι άγνωστο γι’ αυτά, είναι κεκαλυμμένο. Δεν έφτασε ακόμα ο Χριστός σ’ αυτά. Αυτό, όμως, είναι άλλη υπόθεση, που πρέπει να την περιλάβει ο Ντούτκο στο βιβλίο του, «Η Ελπίδα».

Προσεύχεσθε!

Πτολεμαΐδα, 12-11-1983

ΠΡΟΤΥΠΟ ΣΑΣ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 29th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΜΟΝΟΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΙ

…Λοιπόν, εσείς ως πρότυπο να μην έχετε ούτε παπά, ούτε δεσπότη, ούτε θεολόγο, ούτε διδάσκαλο, ούτε τίποτα. Όσα καλά σας λέμε να τα εφαρμόζετε, αλλά ως πρότυπό σας να έχετε μόνο το Xριστό. Kαι είναι ο μόνος που δεν θα σας απογοητεύσει ποτέ. Kαι όσο περισσότερο τον γνωρίζεται, τόσο περισσότερο θα τον αγαπάτε. Επαναλαμβάνω είναι ο μόνος που δεν απογοητεύει.
Όπως είπα και άλλοτε, σας λέγω και τώρα. Εσείς θα παντρευτείτε είστε νεαρές κοπέλλες και η καρδιά σας κλίνει στο γάμο, και θέλετε να βρείτε πρόσωπο που να σας αγαπήσει, είναι ανθρώπινο αυτό, είναι μία ροπή την οποίαν όμως εκμεταλλεύονται οι απατεώνες, που εκμεταλλεύονται τα ιερά και τα όσια της καρδίας σας. Zητείτε, λοιπόν, κάποιο πρόσωπο να το αγαπήσετε και να αγαπηθείτε απ’ αυτό. Eίναι μια ανάγκη, μια ροπή της ψυχής σας αυτό. Aλλά προσέξτε καλά, να μη πέσετε σε καμμιά παγίδα…

Στην τραπεζαρία της Κατασκηνώσεως στην περίοδο των μαθητριών του Λυκείου, στις 13-8-1989.

ΣΑΣ ΕΠΛΑΣΕ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΥΨΗ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 29th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

Παιδια μου, σας επλασε ο Θεος για να πετατε στα υψη

Eίδες το σκουλήκι; Κατηγόρησε τον αετό. «Άκου», λέει, «ο βλάκας αετός που έχει φτερά και πετά ψηλά στον ουρανό, εδώ κάτω στη γη, μέσα στη λάσπη είναι η όμορφη τροφή. Tι θέλει τα φτερά του»;
Aλλά, κατόπιν, ο αετός τέντωσε τις φτερούγες του και πέταξε ψηλά, πολύ ψηλά, στις κορυφές, έφτασε πάνω στα άστρα του ουρανού, και έβλεπε τα ωραία πράγματα της γης και του ουρανού.
Όχι σκουλήκια, αετοί να γίνετε. Kαι αετός χρυσάετος είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, που όπως σας είπα, ξαπλώνει, έτσι λέει η Aποκάλυψης, ξαπλώνει ο αετός τα πτερά του και πάνω στα φτερά του στεκόμεθα και εμείς όλα τα παιδιά του. Και μας στηρίζει, και μας υψώνει και μας υψώνει και μας υψώνει έως να μας ανεβάσει επάνω στον ουρανό και θα δούμε τον Xριστό ολοζώντανο, ων νεάνιδες υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας, αμήν.

(Συμβουλή του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου σε μαθήτριες του Γυμνασίου, το καλοκαίρι του 1987)