Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for the ‘ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ’ Category

ΟΧΙ ΨΕΜΑΤΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Νοέ 9th, 2011 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ

Επιστoλή 7η του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στους μαθητάς των κατηχητικών.

(Περιέχεται στο βιβλίου του Μητροπολίτου “ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ”)

ΟΧΙ ΨΕΜΑΤΑ

Ἀγαπητά μου παιδιά,

ψεμαΟΤΑΝ ἤμουνα μικρός, σʼ ἕνα παλαιό βιβλίο εἶχα αδιαβάσει μιά ἱστοριούλα, πού κρίνω καλό νά τή διηγηθῶ καί σʼ ἐσάς.

Σʼ ἔνα βουνό ἔβοσκε πρόβατα ἕνα παιδί. Ἀφοῦ τά βοσκοῦσε ὅλη τή μέρα, τό βράδυ τά ὡδηγοῦσε καί τά ʼκλεινε στό μαντρί. Καί ἐπειδή στό μέρος ἐκεῖνο ὐπῆρχαν λύκοι πού ἔκαναν ἐπιδρομές καί ἄρπαζαν πρόβατα, γιʼ αὐτό τά τσοπανόσκυλα φύλαγαν τά μαντριά τους. Ἔτσι φύλαγε κι αὐτός τό δικό του. Ἀλλά τό παιδί αὐτό μιά νύχτα, γιά να διασκεδάση, χωρίς νά ὐπάρχη κίνδυνος, φώναξε˙ «Λύκοι στό μαντρί!». Ἀκούγοντας τή φωνή του οἰ ἄλλοι βοσκοί ἔτρεξαν γιά νά βοηθήσουν καί νά διώξουν τούς λύκους. Ἀλλά ποῦ λύκοι; Τό παιδί ἔλεγε ψέματα.

Δυστυχῶς τό παιδί δέν τό ʼκανε αὐτό μόνο μία φορά. Κι ἄλλες, πολλές φορές φώναξε˙ «Λύκοι στό μαντρί!». Εὐχαριστιόταν νά βλέπη τούς γείτονες βοσκούς νά τρέχουν. Διασκέδαζε μέ τά ψέματα πού ἔλεγε…

Μιά νύχτα ὄμως ἔκαναν στʼ ἀλήθεια ἐπιδρομή στό μαντρί του οἱ λύκοι. Τό παιδί φοβήθηκε κι ἄρχισε νά φωνάζη μέ δυνατή φωνή «Λύκοι στό μαντρί!». Περίμενε νά ἔρθουν οἱ ἄνθρωποι. Ἀλλʼ αὐτή τή φορά δέν ἦρθε κανένας. Γιατί; Δέν ἄκουσαν; Ἄκουσαν. Ἀλλά εἴπαν˙

  • Δέν εἴναι πρώτη φορά πού φωνάζει «Λύκοι στό μαντρί!». Κι ὅσες φορές μᾶς φώναξε, ψέματα μᾶς εἴπε. Εἴναι ψεύτης καί δέν πάμε. Καί τώρα ψέματα θά μᾶς λέη…

    Ἔτσι οἱ λύκοι μπῆκαν στό μαντρί καί τό ρήμαξαν. Καί τό παιδί τό πρωϊ, στενοχωρημένο καί κλαμένο, μέ μόνο τήν ἀγκλίτσα του πῆγε στό χωριό καί ἀνήγγειλε τή συμφορά. Κανείς δέν τό λυπήθηκε.

  • Καλά ἔπαθες, τοῦ εἶπαν. Ἐσῦ φταῖς. Μᾶς ξεγέλασες τόσες φορές μέ τά ψέματα σου, ὥστε ὄταν φώναξες ἀληθινά δέν σέ πιστέψαμε…

* * *

Δυστυχῶς δέν είνε μόνο τό τσομπανόπουλο αὐτό πού ἔλεγε ψέμα καί ξεγελοῦσε τούς συγχωριανούς του καί διασκέδαζε. ‘Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά πού λένε ψέματα.

‘Υπάρχουν παιδιά, πού οἱ γονεῖς τους τά ἔχουν γράψει στό σχολεῖο καί μένουν μέ τήν ἐντύπωσι πώς τά παιδιά τους πηγαίνουν κάθε μέρα στο σχολεῖο καί παρακολουθοῦν μέ ἐπιμέλεια τά μαθήματά τους. Ἀλλʼ αὐτά δέν πηγαίνουν. Προτιμοῦν ἀπʼ τό σχολεῖο τά παιχνίδια, τίς κακές παρέες, τίς τηλεοράσεις καί τούς κινηματογράφους. Καί ὅταν γυρίσουν στό σπίτι καί τά ρωτήσουν οἰ γονεῖς ποῦ ἤταν, ἀπαντοῦν˙ Στο σχολεῖο. Ἀλλά τό ψέμα δέν βαστάει πολύ καιρό. Ἔρχεται ὁ καιρός τῶν ἐξετάσεων καί τά παιδιά δέν γίνονατι δεκτά στίς ἐξετάσεις γιά τίς ἀπουσίες τους.

Ἄλλα παιδιά οἰ καλοί γονεῖς τά στέλνουν τίς Κυριακές στό κατηχητικό σχολεῖο τῆς ἐνορίας, μά αὐτά δέν πᾶνε, καί λένε ψέματα πώς πῆγαν. Ἀλλά τό ψέμα τους εὔκολα ἀποδεικνύεται.

Ἀλλα παιδιά τά στέλνουν οἱ γονεῖς νά κάνουν διάφορα θελήματα, κι αὐτά μέ διάφορες προφάσεις δέν κάνουν τό θέλημα.

Άλλα παιδιά λένε στούς γονεῖς πώς χρειάζονται λεφτά γιά νʼ ἀγοράσουν σχολικά εἴδη, τετράδια βιβλία κλπ.. Μά αὐτά ἤ δέν ἀγοράζουν καθόλου ἤ κρατάνε ἔνα μέρος ἀπό τά λεφτά καί τά ξοδεύουν σέ ἄλλα περιττά καί ἐπιβλαβῆ ἀκόμη πράγματα, λέγοντας ψέματα στούς γονεῖς πώς τά ξώδεψαν γιά τό σκοπό πού τά ζήτησαν…

Ἀλλα παιδιά κάνουν κάποια ἀταξία στό σχολεῖο ἤ στό σπίτι, κι ὅταν οἱ γονεῖς ἤ οἱ δάσκαλοι ἀντιληφθοῦν τήν ἀταξία καί ρωτήσουν ποιός τήν ἔκανε, αὐτά δέν ἔχουν τό θάρρος νά ποῦν τήν ἀλήθεια, ἀλλά τό ρίχνουν σʼ ἄλλους συμμαθητάς πού εἶναι τελείως ἀνεύθυνοι. Ψέμα αὐτό˙ καί στή περίπτωσι αὐτή τό ψέμα παίρνει πιό μεγάλη βαρύτητα καί ὀνομάζεται διαβολή καί συκοφαντία.

Ἀλλα πάλι παιδιά, γιά νά γελάσουν καί νά διασκεδάσουν, ὅπως τό τσομπανόπουλο τῆς ἰστοριούλας μας, σκαρώνουν διάφορα ψέματα καί τά λένε μέ τέτοια σοβαρότητα, ὥστε ἄλλοι τά πιστεύουν καί ἀνησυχοῦν καί ταράζονται. Ἔχουμε δέ παραδείγματα, πού ἀπό τʼ ἀστεία αὐτά ψέματα ἔχουν συμβῆ καί δυστηχήματα.

Καί ἄλλα, τέλος, παιδιά φτάνουν στό σημεῖο, ὅταν πᾶνε νά ἐξομολογηθοῦν στόν πνευματικό, νά μή λένε τήν ἀλήθεια, ἀλλά καί τήν ἱερή αὐτή στιγμή τῆς ἐξομολογήσεως δέν διστάζουν νά ποῦν τό ψέμα.

Ψέμα στό σπίτι, ψέμα στό σχολεῖο, ψέμα στούς γονεῖς, στόν πατέρα καί τή μητέρα, ψέμα στόν δάσκαλο, ψέμα στούς συμμαθητάς, ψέμα στόν πνευματικό πατέρα, ψέμα παντοῦ. Καί τά παιδιά πού μαθαίνουν ἀπʼ τή μικρή τους ἠλικία νά λένε ψέματα, θά συνηθίσουν στό κακό, κι ὄταν μεγαλώσουν θά συνεχίσουν νά λένε τά ψέματα, κʼ ἔτσι θά κάνουν κακό καί στόν ἐαυτό τους καί στήν κοινωνία, πού δέν μπορεί να σταθῆ ἄν ὅλοι οἰ ἄνθρωποι λένε ψέματα.

* * *

Καί ξέρετε, παιδιά μου, ποιά εἶναι ἡ πηγή τοῦ ψεύδους; Ἠ Ἁγία Γραφή πού περιέχει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, μᾶς βεβαιώνει, ὅτι τό πρώτο ψέμα πού ἀκούστηκε πάνω στή γῆ δέν τό εἶπε ἄνθρωπος. Τό εἶπε ὀ διάβολος. Διαβάστε σᾶς παρακαλῶ, τό τρίτο (Γ’) κεφάλαιο τῆς Γενέσεως κʼ ἐκεί θά δῆτε τήν πιό θλιβερή ἰστορία τῆς ἀνθρωπότητος˙ πῶς ὀ ἄνθρωπος, πού ζοῦσε εὐτυχισμένος στόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ, ἔχασε αὐτό τόν παράδεισο. Τόν ἔχασε μέ τό ψέμα πού εἶπε ὁ διάβολος. Αὐτός λοιπόν, ὀ διάβολος, εἶναι ὁ πατέρας τοῦ ψεὐδους, καί αὐτός ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα μέ τά στόματα δικῶν του ἀνθρώπων ἐξακολουθεῖ νά σκορπάη ἡ ἀνθρωπότης κολυμπάει μέσα σ˙ ἑνα μαῦρο καί σκοτεινό ὠκεανό, τόν ὠκεανό τοῦ ψεύδους.

Σπάνιο πράγμα εἶναι σήμερα νά βρῆς ἄνθρωπο νά λέη τήν ἀλήθεια. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως πού λένε τήν ἀλήθεια, ὅσο λίγοι καί νά εἶναι, ἔχουν μεγάλη ἀξία. Εἶναι σάν τά διαμάντια μέσα σ˙ ἕνα σωρό ἀπό χαλίκια. Αὐτοί οἰ ἄνθρωποι συνήθισαν ἀπό τά μικρά τους χρόνια νά λένε τήν ἀλήθεια. Στά παλαιότερα χρόνια οἰ γονεῖς τιμωροῦσαν τά παιδιά τους ὅταν ἔλεγαν ψέμα. Τώρα, δυστυχῶς, ὑπάρχουν γονεῖς πού μαθαίνουν τά παιδιά τους νά λένε ψέματα καί εὐχαριστιοῦνται νά τ˙ ἀκοῦν νά λένε «χαριτωμένα ψέματα»! Ἀλλʼ αὐτοί οἰ γονεῖς θά κλάψουν ὅταν τά παιδιά τους μεγαλώσουν καί γίνουν ψεῦτες καί ἀπατεῶνες, δυστυχία καί συμφορά τῆς ἀνθρωπότητος. Τό κακό τό μαθαίνει κανείς ἀπό μικρός. Καί, ὅπως λέει μιά παροιμία, «ὅποιος μικρομάθη δέν γεροντοαφήνει».

* * *

Κάποτε ἐπισκέφθηκα ἕνα δημοτικό σχολεῖο. Εἶπα στά παιδιά˙

̶ Παιδιά, σᾶς ἔχω φέρει ἔνα ὡραῖο δῶρο. Ἀλλά τό δῶρο αὐτό θά τό δώσω σʼ ἔνα παιδί πού δέν εἶπε ποτέ του μά ποτέ του ψέμα (τόνισα πολύ τό «ποτέ»). ‘Υπάρχει, ρωτῶ τέτοιο παιδί ἐδῶ;

Τα παιδιά κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, σώπασαν καί κανένα δέν τόλμησε να πῆ πώς δέν εἶπε ποτέ του ψέμα. Ὄλα, βλέπετε, ἤταν ἔνοχα στό ἀμάρτημα αὐτό τοῦ ψεῦδους. Ἀλλά ἐγώ συνέχισα̇

̶ Ξέρω ἔνα παιδί πού ποτέ του μά ποτέ του δέν εἶπε ψέμα. Καί μικρός καί μεγάλος ἔλεγε τήν ἀλήθεια καί μαρτύρησε γιά τήν ἀλήθεια. Ποιός εἶναι αὐτός;

̶ -Ο ΧΡΙΣΤΟΣ! Ἀπάντησαν τά παιδιά.

̶ -Ναἰ, παιδιά, ὀ Χριστός! Ὄσοι λένε τήν ἀλήθεια, εἶναι μέ τόν Χριστό. Ὄσοι λένε ψέμα, εἶναι μέ τόν διάβολο. Ὀ Χριστός εἶναι η ἀλήθεια, ὁ διάβολος εἶναι τό ψέμα.

Παιδιά μου, μακριά ἀπʼ τό ψέμα!

Μέ πολλή ἀγάπη

ὁ πνευματικός σας πατέρας

Προσευχη, η αναπνοη της ψυχης

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Σεπ 19th, 2011 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Προσευχή, ἡ αναπνοὴ τῆς ψυχῆς

Ἀγαπητά μου παιδιά,

imagesΟ ΜΗΝΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ εἶναι μήνας ποὺ ἀρχίζουν τὰ μαθήματα σὲ ὅλα τὰ δημόσια σχολεῖα. Τὴν πρώτη μέρα ποὺ ἀνοίγουν τὰ σχολεῖα γίνεται ἁγιασμός. Μαθηταί, γονεῖς, κηδεμόνες, δάσκαλοι καὶ καθηγηταὶ συγκεντρώνονται στὸ προαύλιο τοῦ σχολεῖου καὶ ἀκοῦνε τὴ δέησι ποὺ ἀναπέμπει ὁ ἱερεύς. Ὁ ἱερεὺς παρακαλεῖ τὸ Θεὸ νὰ εὐλογήση τὰ παιδιὰ τώρα ποὺ ἀρχίζει τὸ νέο σχολικὸ ἔτος.

Ὁ ἁγιασμὸς αὐτὸς ποὺ γίνεται στὰ σχολεῖα μας εἶναι μιὰ ἱερή συνήθεια. Οἱ ἀρχαίοι πρόγονοί μαςε, πρὶν ἀκόμη ἔρθη ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, εἶχαν τἠ συνήθεια νὰ μὴν ἀρχίζουν κανένα ἔργο προτοῦ παρακαλέσουν τὸ θεό τους. Εἶχαν γιὰ ρητὸ τὸ «ἐκ Θεοῦ ἄρχεσθαι»˙ κάθε ἀρχή, δηλαδή, νὰ γίνεται μὲ το Θεό. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἡ πατρίδα μας ἦταν σκλαβωμένη στοὺς Τούρκους καὶ δὲν ὑπῆρχαν δημόσια σχολεῖα, τα χριστιανόπουλα τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοὺ τιμίου Σταυροῦ, 14 Σεπτεμβρίου, μαζεύονταν στὰ κελλιὰ τῶν μοναστηριῶν καὶ στὰ προαύλια τῶν ἐκκλησιῶν, κʼ ἐκεῖ ἄρχιζαν τὰ μαθήματά τους μὲ τὴν προσευχὴ «Σταυρὲ τοὺ Κυρίου, βοήθει», ποὺ ἔκαναν μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Πόσο δύσκολα ἦταν τὰ χρόνια ἐκεῖνα γιὰ νὰ μάθουν γράμματα τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος! Τώρα ὑπάρχουν πολλὰ σχολεῖα στὴν Ἑλλάδα καὶ πολλὲς εὐκολίες ἔχουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μορφωθοῦν. Ἕνας λόγος παραπάνω γιὰ νὰ προσεύχωνται καὶ νὰ εὐχαριστοῦν τὸ Θεό.

Ἡ προσευχὴ εἶναι μιὰ ἀνάγκη, ψυχικὴ ἀνάγκη, ποὺ αἰσθάνεται κάθε ἄνθρωπος, σʼ ὅποιο μέρος τῆς γῆς κι ἄν κατοική. Περιηγηταί, ποὺ πῆγαν σὲ χώρες ἀγρίων, φυλῶν ποὺ ζοῦν μέσʼ στὰ δάση καὶ δὲν ἔχουν οὔτε σχολεῖα οὔτε σπίτια ἀλλὰ κατοικοῦν σὲ πρόχειρες καλύβες, στὰ μέρη αὐτὰ οἱ περιηγηταὶ εἶδαν ὅτι κʼ ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι προσεύχονται. Μόλις φανῆ τὸ πρωῒ ὁ ἥλιος, ὁ ἀρχηγὸς τῶν ἀγρίων χτυπάει ἑνα τύμπανο φτειαγμένο ἀπὸ δέρμα λιονταριοῦ, καὶ τότε ὅλοι οἱ ἄγριοι μαζεύονται, γονατίζουν καὶ μὲ κραυγὲς χαρᾶς καὶ εὐγνωμοσύνης χαιρετίζουν τὸν ἥλιο ποὺ ἀνατέλλει. Γιατὶ Θεὸ ἔχουν τὸν ἥλιο. Βλέπετε, ὅτι καὶ οἱ ἄγριοι ἀκόμη προσεύχονται. Καὶ ὅλοι οἱ λαοὶ προσεύχονται. Καὶ ἄν αὐτοὶ προσεύχωνται, πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ προσευχώμαστε ἐμεῖς, ποὺ ἡ θρησκεία μας εἶναι ἡ μόνη ἀληθινἠ θρησκεῖα στὸν κόσμο.

* * *

Ὁ Χριστὸς, ποὶ ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία, παραγγέλει, οἰ μαθηταί του νὰ ἀγαποῦν τὴν προσευχή. Ὁ ἴδιος ὑπῆρξε ἀνυπέρβλητο παράδειγμα προσευχῆς. Καὶ πάνω ἀκόμη στὸ σταυρό, ὅπου τόσο ὑπέφερε γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου, προσευχήθηκε.

Ἡ προσευχὴ ἦταν ἀχώριστη ὰπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καὶ ἀπὸ τὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἀγίων. Κʼ ἐσεῖς παιδιά μου, νὰ προσεύχεσθε. Ὅχι μόνο στὴν ἀρχὴ τοῦ σχολικοῦ ἔτους, ἀλλὰ πάντοτε.

Νὰ προσεύχεσθε τὸ πρωΐ μόλις ξυπνήσετε. Εὐχαριστῆστε τὸ Θεό, ποὺ σᾶς φύλαξε ὅλην τὴ νύχτα. Νὰ προσεύχεσθε ὅταν πηγαίνετε κάθε μέρα στὸ σχολεῖο. Νὰ παρακαλτε τὸν Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ σᾶς φωτίζη στὰ μαθήματα. Ἕνας διάσημος ἐπιστήμονας ἔλεγε ὅτι, ὄταν πήγαινε στὸ γυμνάσιο καὶ σʼ ὠρισμένα μαθήματα, ὄπως τὰ μαθηματικά, αἰσθανόταν δυσκολία νὰ τὰ καταλάβη, ἔκανε τὴν προσευχὴ του καὶ ζητοῦσε τὸ θεϊκὸ φωτισμό, κʼ ἔτσι κατώρθωνε νὰ λύνη τὰ πιὸ δύσκολα προβλήματα. Αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι ὁ μαθητὴς θὰ παραμελήση τὴ μελέτη καὶ θὰ περιορισθῆ στὴν προσευχή˙ διότι ὁ Χριστὸς δὲν ἀγαπὰ τοὺς ὀκνηροὺς μαθητάς. Θέλει οἱ μαθηταὶ νὰ εἶνε ἐπιμελεῖς. Νὰ μελετοῦν τὰ βιβλία καὶ νὰ παρακολουθοῦν μὲ προσοχὴ τοὺς δασκάλους καὶ καθηγητάς˙ καὶ ὅταν οἱ μαθηταὶ κάνουν ὄ,τι ἐξαρτᾶται ὰπὸ αὐτοὺς, τότε ὁ Χριστός, ποὺ βλέπει τὴν προθυμία καὶ τὸν κόπο, ἀκούει τὴν προσευχὴ τῶν ἐκλεκτῶν του παιδιῶν. Δοκιμάστε καὶ θὰ δῆτε πάνω στὰ πράγματα, τὶ βοήθεια προσφέρει στὸ μαθητὴ ἡ προσευχή.

Νὰ προσεύχεσθε τὸ μεσημέρι, πρὶν καθήσετε στὸ τραπέζι νὰ φᾶτε. Μὴν ξεχάσετε νὰ εὐχαριστήσετε τὸ Χριστό, ποὺ δίνει τὸ ψωμὶ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ὑλικὰ ἀγαθά. Χωρὶς τὴν εὐλογία του ἡ γῆ θὰ εἶχε ξεραθῆ. Νὰ προσεύχεσθε τὸ βράδυ. Πρὶν κοιμηθῆτε, γονατίστε καὶ παρακαλέστε τὸ Χριστὸ νὰ σᾶς φυλάη ἀπὸ κάθε κακὸ. Ὅπως ἔλεγαν στὰ παλιότερα χρόνια τὰ χριστιανόπουλα,

  • «Πέφτω, κάνω τὸ σταυρό μου,
  • ἄγγελω ἔχω στὸ πλευρό μου».

Νὰ προσεύχεσθε ὄχι μόνο μόνοι σας, ἀλλὰ προσπαθήστε νὰ πείσετε τὰ ἀδέλφια καὶ τοὺς γονεῖς σας, ὅτι ὅπως ὅλοι τρῶνε μαζὶ στὸ τραπέζι, ἔτσι καλὸ καὶ ὠφέλιμο καὶ σωτήριο εἶνε ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας νὰ προσεύχωνται μαζί. Δυστυχῶς πολὺ λίγα εἶνε τὰ σπίτια ποὺ πατέρας, μητέρα καὶ παιδιὰ προσεύχονται μαζί. Ὅπου γίνεται οἰκογενειακὴ προσευχή, ἐκεῖ ὑπάρχει συγχώρησι, εἰρήνη, ἀγάπη, εὐτυχία. Ὁ Χριστὸς ἐνώνει ὅλη τὴν οἰκογένεια. Τὴν ἐνώνει μὲ τὴν κοινὴ προσευχή. Δυστυχισμένα, ἀντιθέτως, εἶνε τὰ σπίτια ὅπου κανένας δὲν προσεύχεται, ἀλλὰ κάθε μέρα ἀκούγονται βρισιὲς καὶ βλαστήμιες.

* * *

Νὰ προσεύχεσθε ὄχι μόνο μαζὶ μὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας σας, ἀλλὰ νὰ προσεύχεσθε καὶ μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς συμμαθητάς σας. Παλιότερα ὅλοι οἱ μαθηταὶ τὴν Κυριακὴ τὸ πρωῒ μαζεύονταν στὸ προαύλιο τοῦ σχολείου καὶ μαζὶ μὲ τοὺς δασκάλους καὶ τοὺς καθηγγητάς τους πήγαιναν στὸ ναὸ τῆς ἐνορίας τους καὶ ἐκκλησιάζονταν. Ἦταν ἕνα ὠραῖο θέαμα νὰ βλέπη κανείς τοὺς μαθητὰς σὲ κανονικὴ πορεία νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία. Τώρα ὁ κοινὸς αὐτὸς ἐκκλησιασμὸς καταργήθηκε. Δὲν ἐξετάζουμε ἐδῶ τοὺς λόγους ποὺ καταργήθηκε ἡ ἱερὴ αὐτὴ συνήθεια. Αὐτοὶ ὅμως ποὺ τὴν κατήργησαν, σὲ ἄλλες περιπτώσεις, ὅταν πρόκειται νὰ ἔρθη κανένας ἐπίσημος, ὑποχρεώνουν τὰ παιδιά, νὰ συμμετέχουν στὴν ὑποδοχή. Μεγάλος, βλέπετε, εἶνε ὁ ὑπουργός, ἀλλὰ μικρὸς εἶνε ὁ Χριστὸς ποὺ καλούμεθα κάθε Κυριακὴ νὰ τὸν ὑποδεχθοῦμε στὸ ναὸ τελώντας τὴ θεία λειτουργία! Δυστυχῶς στὴν ἐποχή μας ἀπὸ πολλὲς πλευρὲς καταβάλλονται προσπάθειες, τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος νὰ μὴν ῆγαίνουν στὴν ἐκκλησία, νὰ μὴν προσχεύχωνται, νὰ μὴ θρησκεύουν, μὲ λίγα λόγια ἡ νεολαία μας νὰ γίνη ἄθρησκη.

Ἀλλὰ σεῖς, ἀγαπητά μου παιδιά, τώρα ποὺ δὲν σᾱς ὑποχρεώνει κανένας νὰ πᾶτε στὴν ἐκκλησία, τώρα πρέπει νʼ ἀποδείξετε ὅτι ἀγαπάτε τὴν Ἐκκλησία. Μὴ μιμηθῆτε τὰ παιδιὰ ἐκεῖνα, ποὺ ἐνῶ χτυπᾶ ἡ καμπάνα τῆς ἐκκλησίας αὐτὰ κοιμοῦνται. Σεῖς, χριστιανόπουλα, μόλις ἀκούσετε τὴν καμπάνα τῆς Κυριακῆς, τρέξτε στὴν ἐκκλησία. Ἐκεῖ θὰ βρῆτε καὶ ἄλλα παιδιὰ ποὺ ἀγαποῦν τὸν ἐκκλησιασμό. Σταθῆτε δίπλα τους μὲ εὐλάβεια καὶ προσοχὴ καὶ παρακολουθῆστε μέχρι τέλους τὴ θεία λειτουργία. Κι ἄν εἶστε ἔτοιμοι, κονωνῆστε τἀ ἄχραντα μυστήρια. Ἔτσι, μὲ τὴν κοινὴ προσευχὴ ποὺ θὰ κάνετε στὴν ἐκκλησία μαζὶ μὲ τʼ ἄλλα παιδιὰ καὶ μὲ τὴ θεία κοινωνία θὰ πάρετε δυνάμεις γιὰ νὰ νικήσετε τὸν πονηρό, νὰ προοδεύσετε στὰ μαθήματα, στὴν πίστι καὶ στὴν ἀρετή. Κι ὅταν πιὰ μεγαλώσετε, θὰ θυμᾶστε μὲ συγκίνησι τὶς μέρες ποὺ μὲ τοὺς καλοῦς γονεῖς καὶ καθηγητάς σας ἐκκλησιαζόσασταν καὶ προσευχόσασταν.

* * *

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἀγαπῆστε τὴν προσευχή. Κάθε σχολικό σας ἔργο νὰ τὸ ἀρχίζετε καὶ νὰ τὸ τελειώνετε μὲ προσευχή. Προσευχὴ στὸ σχολεῖο. Προσευχὴ στὸ σπίτι. Προσευχὴ ἀτομική. Προσευχὴ οἰκογενειακή. Προσευχὴ μὲ τοὺς συμμαθητὰς καὶ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς τὴν Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία. Ὅπως τὰ πνευμόνια σας ἀναπνέουν διαρκῶς τὸν ἀέρα, ἔτσι καὶ διαρκῶς νὰ προσεύχεσθε. Ἡ προσευχὴ εἶναι ἀναγκαία ὅσο καὶ ἡ ἀναπνοή. «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος˙ δηλαδή, νὰ προσεύχεσθε ἀδιάκοπα.

Μὲ πατρικὴ ἀγάπη

Ὁ πνευματικός σας πατέρας

ΣΤΟ ΛΟΥΤΡΟ!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 19th, 2011 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

από το βιβλίο του “Βόσκε τα αρνία μου»

ΣΤΟ ΛΟΥΤΡΟ!

εξομολογΗΤΑΝ, ἀγαπητό μου παιδί, ἦταν ἐποχή, ποὺ δὲν εἶχες ὄνομα. Ἄν εἶσαι ἀγόρι, σὲ φώναζαν μπέμπη˙ ἄν εἶσαι κορίτσι, σὲ φώναζαν μπέμπα. Ἀλλʼ ἦρθε μιὰ ἅγια μέρα, ποὺ πῆρες ὄνομα χριστιανικό, τὸ ὄνομα ἑνὸς ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια ἁγίων καὶ μαρτύρων τοῦ χριστιανισμοῦ, κι ἀπὸ τότε ὀνομάζεσαι Δημήτριος, Νικόλαος, Κωνσταντῖνος, Γεώργιος, Ἰωάννης…, ἤ, ἄν εἶσαι κορίτσι, Μαρία, Ἀννα, Αἰκατερίνη, Βαρβάρα, Παρασκευή… Ἀπὸ ἀνώνυμος ἔγινες ἐπώνυμος. Γράφτηκες στὸ μητρῶο τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν καὶ σὰν παιδὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀπολαμβάνεις ὅλες τὶς εὐλογίες τοῦ Χριστοῦ.

Ποιά εἶνε ἡ μέρα ποὺ πῆρες τὸ χριστιανικὸ ὄνομα; Εἶνε ἡ μέρα τοῦ ἱεροὺ μυστηρίου τοὺ βαπτίσματος. Ἐσὺ τότε ἤσουν πολὺ μικρὸ παιδί, νήπιο, ποὺ δὲν καταλάβαινε τὶ γίνεται γύρω του. Ἀλλὰ οἱ γονεῖς καὶ οἱ συγγενεῖς θυμοῦνται τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῆς βαπτίσεώς σου. Ἄν τοὺς ρωτήσης, θὰ μάθης ὅτι τὴν ἡμέρα ἐκείνη τὸ σπίτι ἔλαμπε ἀπὸ χαρά. Ἡ μητέρα σὲ πῆρε στὴν ἀγκαλιά της, σὲ πῆγε στὴν ἐκκλησία. Στήθηκε στὴ μέση τῆς ἐκκλησίας ἡ ἱερὰ κολυμβήθρα, καὶ ἕνας ταπεινὸς ἱερεὺς ἔκανε τὸ σταυρό του, φόρεσε πετραχήλι, εῑπε τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοὺ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος...» καὶ ἄρχισε ἡ ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος, ποῦ εἶνε μιὰ ἀπὸ τὶς ὡραιότερες ἀκολουθίες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὕστερα ἀπὸ διάφορες εὐχὲς ὁ ἱερεὺς σὲ πῆρε στὰ δικά του χέρια καὶ λέγοντας «Βαπτίζεται ὁ δούλος (ἤ ἡ δούλη) τοῦ Θεοῦ… εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος» σὲ βύθισε στὸ ἁγιασμένο νερὸ καὶ σὲ ἀνέσυρε τρεῖς φορές.

̶ Μὰ, θὰ ρωτήσης, ποιά ἡ ἀνάγκη νὰ γίνη τὸ βάπτισμα; Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ λένε ὄτι δὲν πρέπει νὰ βαπτίζωνται τὰ νήπια, γιατὶ δὲν ἔχουν ἁμαρτίες.

Ναί, παιδί μου, δὲν ἔχουν ἀμαρτίες, δικές τους ἀμαρτίες, ὅπως ἔχουν οἱ μεγάλοι. Ἀλλὰ κάθε νήπιο, κάθε ἄνθρωπος ποὺ γεννιέται στὸν κόσμο, φέρνει μαζί του τὴν ἁμαρτία, τὴν ἑνοχὴ τοῦ πρώτου ἐκείνου ἁμαρτήματος ποὺ διέπραξε ὁ ἄνθρωπος καὶ ποὺ ὀνομάζεται π ρ ο π α τ ο ρ ι κ ὸ ἁ μ ά ρ τ η μ α. Αὐτὴ ἡ ἐνοχὴ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἀμαρτωλό, καὶ ὁ ἄνθρωπος, κάθε ἄνθρωπος, ἔχει ἀνάγκη νὰ καθαριστῆ. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἁμαρτωλοὺ εἶνε μαύρη σὰν τὰ φτερὰ τοῦ κόρακα. Μὲ τὸ βάπτισμα ὅμως ἡ ψυχὴ πλένεται καὶ καθαρίζεται μὲ τὴ δύναμι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ βγαίνει ἀπὸ τὸ ἁγιασμένο νερὸ τῆς κολυμβήθρας ἄσπρη σὰν τὸ περιστέρι. Μιὰ μεγάλη μεταβολὴ γίνεται στὸν ψυχικὸ κόσμο, ποὺ δὲν φαίνεται στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ φαίνεται στὰ μάτια τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων. Τὸ παιδὶ τῆς ἁμαρτίας γίνεται παιδὶ τῆς χάριτος, παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Γιʼ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία τὸ βάπτισμα τὸ ὀνομάζει τὸ «λουτρὸν παλιγγενεσίας» δηλαδὴ ἑνα λουτρὸ ποὺ ἔχει τὴ θαυμαστὴ ἱκανότητα νὰ παίρνη τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, τὸ φθαρμένο αὐτὸ καὶ ἀκάθαρτο σκεῦος, καὶ νὰ τὸν κάνη νέο ἄνθρωπο, σκεῦος πολύτιμο καὶ ἐκλεκτὸ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας.

Μόλις τὸ παιδὶ βαπτισμένο ἀπὸ τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα, τὸ ντύνουν μἐ ἕνα λευκὸ χιτῶνα, μὲ ἕνα ἄσπρο ρουχαλάκι, ποὺ κάνει νὰ φαίνεται τὸ παιδὶ σὰν ἄγγελος τοῦ Θεοῦ. Ὁ λευκὸς αὐτὸς χιτώνας σημαίνει, ὅτι αὐτὸς ποὺ βαπτίσθηκε εἶνε πιὰ καθαρὸς ἀπὸ κάθε εἴδους ἀμαρτία καὶ ὅτι στὸ ἐξῆς πρέπει νὰ προσέχη γιὰ νὰ μὴ μολύνη τὸν ἐαυτό του μὲ ἀμαρτίες. Νὰ προσέχη, ὅπως προσέχει τὸ παιδὶ ἐκεῖνο ποὺ οἱ γονεῖς του τὸ ἔντυσαν μὲ μιὰ ἀκριβὴ στολή˙ τὸ παιδὶ αὐτὸ δὲν πηγαίνει σὲ μέρη ἀκάθαρτα, γιὰ νὰ μὴ λερώση τὴ λαμπρή του ἐνδυμασία.

Ἔνδυμα, ροῦχο, ἐκεῖνου ποὺ βαπτίσθηκε εῑνε πλέον ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς στὴ γλῶσσα. Ὁ Χριστὸς στὰ μάτια. Ὁ Χριστὸς στʼ αὐτιά. Ὁ Χριστὸς στὰ χέρια. Ὁ Χριστὸς στὰ πόδια. Ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά. Ὁ Χριστὸς παντοῡ. Γιʼ αὐτὸ καὶ ὅταν βγῆ τὸ παιδὶ ἀπὸ τῆν κολυμβήθρα, ἡ Ἐκκλησία ψάλλει˙ «σοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Ἀλληλούϊα».

* * *

Ἀλλὰ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα˙ Ὑπάρχει παιδί, ποὺ ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ βαπτίσθηκε μέχρι τώρα ποὺ μεγάλωσε κατώρθωσε νὰ διατηρήση τὸ χιτῶνα τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος καθαρὸ καὶ ἀμόλυντο;

Γιὰ νʼ ἀπαντήση ἕνα παιδί, ὅτι διατήρησε τὸ χιτῶνα καθαρὸ καὶ ἀμόλυντο, ὅπως τὸν πῆρε τὴν ὥρα τοῦ βαπτίσματος, πρέπει μὲ τὴ γλῶσσα νὰ μὴν έχει κάνει καμμιὰ ἀμαρτία, μὲ τὰ μάτια νὰ μὴν εἶδε τίποτα τὀ αἰσχρό, μὲ τʼ αὐτιὰ νὰ μὴν ἄκουσε πράγματα ἀκάθαρτα ποὺ μολύνουν τὴν ἀκοή, μὲ τὰ χέρια νὰ μὴν ἔκλεψε, νὰ μὴ χτύπησε, νὰ μὴν ἔκανε τίποτα κακό, μὲ τὰ πόδια νὰ μὴν ἔτρεξε σὲ τόπους ἀμαρτωλούς, μὲ τὸ μυαλὸ καὶ μὲ τὴν καρδιὰ νὰ μὴ σκέφτηκε καὶ νὰ μὴν ἐπιθύμησε τὸ πονηρό. Ἐὰν ὑπάρχη τέτοιο παιδί, τότε θὰ ποῦμε ὅτι τὸ παιδὶ αὐτὸ διατήρησε τὸ χιτῶνα τοῦ βαπτίσματος καθαρὸ καὶ ἄσπιλο. Τἰ λέτε, παιδιά μου, ὑπάρχειτέτοιο παιδὶ στὸν κόσμο; Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Χριστό, κανένα ἄλλο τέτοιο παιδὶ δὲν ὑπάρχει.

Ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ παιδιὰ ἔχουν ἁμαρτήσει μὲ διάφορες ἀμαρτίες, ἔχουν λερώσει τὸ χιτῶνα τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος. Ὤ πόσο βρωμερὴ καὶ ἀκάθαρτη εἶνε ἡ ψυχή! Καὶ λοιπὸν τὶ θὰ κάνουμε, τὶ πρέπει νὰ γίνη;

Νὰ τὶ πρέπει νὰ γίνη. Τώρα, ποὺ πλησιάζουν οἱ ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, τῶν σεπτῶν παθῶν τοῦ Κυρίου, καὶ οἱ χριστιανοὶ θέλουμε μὲ λαμπρή στολὴ νὰ ὑποδεχτοῦμε τὸν Ἐσταυρωμένο, τὸν ὡραῖο Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει κʼ ἐμεῖς νὰ ποῦμε˙ «Λάμπρυνον μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, Φωτοδότα, καὶ σῶσόν με».

Ὑπάρχει ὅμως τρόπος, ἡ ψυχὴ νὰ καθαριστῆ καὶ πάλι καὶ τὸ ἔνδυμα της νὰ ξαναγίνη καθαρὸ καὶ λαμπρό; Ὑπάρχει, δόξα τῶ Θεῶ!

Ἡ Ἐκκλησία μας, γιὰ τὶς ψυχὲς ποὺ μετὰ ἀπὸ τὸ βάπτισμα ἔχουν ἀμαρτήσει καὶ αἰσθάνονται τὸν ἑαυτό τους;ἐλεεινὸ καὶ ἀκάθαρτο, ἔχει μιὰ δεύτερη κολυμβήθρα. Καὶ αὐτὴ εἶνε τὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως.

* * *

Παιδί μου! Ἔλαμπες σὰν τὸν ἥλιο ὅταν βαπτίσθηκες. Ἤσουν καθαρὸ σὰν τὸ χιόνι. Ἀλλὰ ὕστερα ἅμάρτησες. Ἄμάρτησες πολλές φορές. Καὶ τώρα ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ λουτρό, λουτρὸ πνευματικό. Καί, ὅπως ἀγαπᾶς τὴν καθαριότητα τοῦ σώματος καὶ τακτικὰ κάνεις λουτρὸ καὶ καθαρίζεσαι, ἔτσι νʼ ἀγαπᾶς καὶ τῆν καθαριότητα τῆς ψυχῆς. Τώρα ποὺ πλησιάζουν οἱ ἅγιες ἡμέρες, νὰ τρέξης στὴν ἱερὰ ἐξομολόγησι, νὰ πλυθῆς καὶ νὰ καθαριστῆς, νὰ λάμψης πάλι σὰν τὸν ἥλιο καὶ νὰ γίνης καθαρὸ σὰν τ[ο χιόνι. Δύναμι ἔχει τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας νὰ καθαρίζη τὴν ψυχή, ἀλλὰ δύναμι ἔχουν καὶ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας.

Ὕστερα ἀπὸ τὴν εἰλικρηνῆ ἐξομολόγησι ποὺ θὰ κάνης, θὰ νιώθης μιὰ ἀνείπωτη χαρὰ μέσα σου καὶ θὰ τραγουδᾱς μὲ κατάνυξι τὸ ὄμορφο ἐκεῖνο τραγούδι˙

  • «Δὲς τὰ κρίνα πέρα μέσʼ στὸν κάμπο
  • πως ἀνθίσουν καὶ μοσχοβολοῦν.
  • Μοιάζει ἡ ζωή μας μὲ τὸ κρίνο,
  • ποὺ τὸ πρωῒ ἀνθεῖ γιὰ λίγο
  • καὶ τὸ βράδυ ἔχει μαραθῆ.
  • Πόσο σύντομη εἶναι ἡ ζωή!
  • Δὲς τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ μὲ πίστι.
  • Εἶνε τοὺ Θεοὺ ὁ μόνος Γυιός,
  • ποὺ ʼρθε στὴ ζωὴ νὰ μᾶς λυτρώση
  • καὶ τὴ χαρὰ σʼ ὅλους νὰ δώση.
  • Ναί, μὲ τὸ Χριστὸ μέσʼ στὴν ψυχὴ
  • πόσο ὄμορφη εἶνε ἡ ζωή!».

Μὲ πατρικὴ ἀγάπη

Ὁ πνευματικός σου πατέρας

Τo Μαργαριταρι

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 5th, 2011 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

(Από βιβλίο για παιδιά· “ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ”)

Τo Μαργαριταρι

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Θ. ΚοινωνιαΘΑ ἔχετε ἀκούσει ὅτι ὑπάρχουν κάτι πολύτιμα πετράδια ἀστραφτερά, ποὺ ἀξίζουν ἑκατομμύρια δραχμές. Πολύτιμα πετράδια εἶναι τὰ διαμάντια, εἶναι τὰ μαργαριτάρια. Ἔχουν καὶ αὐτὰ τὴν ἱστορία τους. Ἐὰν ρωτούσαμε ἕνα διαμάντι πῶς ἔγινε καὶ αὐτὸ μποροῦσε νὰ μᾶς ἀπαντήση, θὰ μᾶς ἔλεγε τὴν ἱστορία του. Θὰ μᾶς ἔλεγε˙

Ἐγὼ κάποτε ἤμουνα ἕνα κάρβουνο κλεισμένο βαθειὰ μέσα στὴ γῆ. Ἐκεῖ ἔμενα χιλιάδες χρόνια. Κάποτε, χωρὶς νὰ ξέρω νὰ σᾶς πῶ πῶς ἐγινε, μέσα μου κάτι ἄλλαξε. Ἐκεῖ ποὺ ἤμουν κάρβουνο, ἐγινα διαμάντι. Τὸ πῶς, σᾶς εἶπα, μὴ μὲ ρωτάτε. Αὐτὸ εἶναι μυστήριο, ἔνα ἀπὸ τὰ πολλὰ μυστήρια ποὺ κρύβει ὁ φυσικὸς κόσμος. Τὰ ξέρει μόνο Ἐκεῖνος ποὺ δημιούργησε τὸ σύμπαν. Ἀπὸ ʼκεῖ μέσα ποὺ ἤμουνα ἦρθαν καὶ μʼ ἔβγαλαν οἱ ἄνθρωποι, γιατὶ λένε πὼς ἔχω μεγάλη ἀξία. Μὲ παίρνουν. Μὲ πηγαίνουν στὰ ἐργοστάσια. Μὲ πλένουν. Μὲ καθαρίζουν. Μὲ κατεργάζονται, ὅπως λένε. Καὶ ὕστερα ἀπὸ τὴν κατεργασία βγαίνω ἕνα διαμάντι, ποὺ οἱ ἔμποροι μὲ πουλοῦν ἀκριβὰ καὶ μόνο πλούσιοι καὶ βασιλιᾶδες μποροῦν νὰ μὲ ἀγοράσουν. Δὲν θὰ μὲ βρῆς στὶς καλύβες καὶ στὰ σπίτια τῶν φτωχῶν. Κατοικῶ στὰ μέγαρα καὶ τὰ παλάτια. Ἀλλὰ ἀλλοίμονο! Ὅπως ἤμουν κάποτε κλεισμένο μέσα στὴν γῆ, ὅταν ἤμουν κάρβουνο, ἔτσι καὶ τώρα εἶμαι κλεισμένο σὲ θησαυροφυλάκια, καὶ μὲ φυλᾶνε φύλακες, γιατὶ ὑπάρχει φόβος νὰ μὲ κλέψουν. Εἶμαι, βλέπετε, τὸ διαμάντι καὶ ἡ ἀξία μου εἶναι μεγάλη. Ἄν θελήσω τώρα νὰ σᾶς πῶ σὲ πόσα χέρια ἔπεσα, πόσα στέμματα βασιλιάδων καὶ σπαθιὰ στρατηγῶν ἔχω στολίσει, καὶ πόσοι φόνοι καὶ ἐγκλήματα ἔχουν γίνει ἐξ αἰτίας μου, ἡ ἱστορία μου θὰ εἶναι πολύ μεγάλη…

Ἀλλὰ δὲν εἶναι τὸ διαμάντι τὸ μόνο πολύτιμο πετράδι. Κοντὰ στὸ διαμάντι πολύτιμο πετράδι εἶνε καὶ τὸ μαργαριτάρι. Ἔχει κι αὐτὸ τὴν ἱστορία του, ποὺ καμμιὰ ἄλλη φορά, ἀγαπητά μου παιδιά, θὰ τὸ παρακαλέσουμε νὰ μὰς τὴν πῆ. Εἶνε μιᾶ ἱστορία πολύ περίεργη. Τὸ μαργαριτάρι δὲν βγαίνει ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γῆς ἀλλʼ ἀπὸ τὰ σπλάχνα ἑνὸς θαλλασσινοῦ ὀργανισμοὺ ποὺ λέγεται κοχύλι καὶ ζῆ σὲ μακρινὲς θάλασσες.

* * *

Ἀλλὰ σήμερα ποὺ μὲ ἀκοῦτε νὰ μιλῶ γιὰ διαμάντια καὶ μαργαριτάρια, ἴσως παραξενευθῆτε καὶ μοῦ πῆτε˙

̶ Γιατί μᾶς μιλᾶς γιʼ αὐτὰ τὰ πολύτιμα πετράδια; Ἐμεῖς εἴμαστε ὅλα φτωχὰ παιδιά. Καὶ να θέλαμε ἀκόμα νʼ ἀγοράσουμε τέτοια πολύτιμα πετράδια, δὲν μποροῦμε…

Τὸ ξέρω, παιδιά μου. Ἀλλὰ ὑπάρχει λόγος σοβαρὸς ποὺ σᾶς μιλάω γιὰ διαμάντια καὶ μαργαριτάρια. Σᾶς μιλάω μὲ μιὰ γλῶσσα, μὲ τὴν ὁποία μιλάει ἠ ἁγία Γραφή. Λέγεται γλῶσσα ἀ λ λ η γ ο ρ ι κ ή. Καὶ ἀλληγορικὴ γλῶσσα εἶναι κάτω ἀπὸ τὰ συνηθισμένα πράγματα ποὺ βλέπουμε ἐμεῖς νὰ ἐννοοῦμε κάτι ἄλλα πράγματα.

Ποιό, λοιπόν, εἶναι τὸ μαργαριτάρι; Ἐλᾶτε, παιδιά μου, νὰ σᾶς τὸ δείξω.

* * *

Ὅλοι ξέρετε, ὅτι στὸ ἱερὸ βῆμα κάθε ναοῦ ὑπάρχει μία τράπεζα. Ἡ τράπεζα αὐτὴ ὀνομάζεται ἁ γ ί α   τ ρ ά π ε ζ α. Καὶ τὴν ὀνομάζουμε ἔτσι, γιὰ νὰ τὴν ξεχωρίσουμε ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα τραπέζια τῶν σπιτιῶν μας, ὅπου τρῶμε καὶ πίνουμε κάθε μέρα. Φαγητὰ ὑλικά καὶ ἐπίγεια ἔχει τὸ τραπέζι τοῦ σπιτιοῦ μας, ἀλλὰ φαγητὸ οὐράνιο καὶ ἄφθαρτο ἔχει ἡ ἀγία τράπεζα. Καὶ ὅποιος φάη αὐτὸ τὸ φαγητό, αὐτὸς θὰ ζήση αἰώνια.

Ἐπάνω στὴν ἀγία τράπεζα ὁ ἱερεὺς ποὺ λειτουργεῖ βάζει ἄρτο (=ψωμί), ἕνα τεμάχιο (=κομμάτι) ἄρτου, ποὺ εἶναι παρμένο ἀπὸ ἕνα ἄρτο ποὺ ὀνομάζεται προσφορά. Ἄρτο βάζει σὲ ἕνα χρυσὸ ἤ ἀσημένιο σκεῦος ποὺ ἔχει ἀριστερά του καὶ λέγεται ἅγιο δισκάριο. Καὶ οἶνο (=κρασί) βάζει σὲ ἕνα ἐπίσης χρυσὸ ἤ ἀσημένιο ἱερὸ σκεῦος ποὺ ἔχει στὰ δεξιά του καὶ λέγεται ἅγιο δισκοπότηρο. Αὐτὰ τὰ εἴδη δὲν διαφέρουν ἀπὸ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ ποὺ τρῶμε καὶ πίνουμε. Δὲν διαφέρουν ὥς τὴ στιγμή, ποὺ ὁ ἱερεὺς σκυμμένος μὲ φόβο θὰ ζητήση ἀπὸ τὸ Θεό, νὰ γίνη τὸ θαῦμα˙ ὁ ἄρτος, δηλαδή, νὰ γίνη σῶμα Χριστοῦ καὸ ὁ οἶνος αἷμα Χριστοῦ. Ὅταν ὁ ἱερεῦς κάνη τὴν ἐπίκλησι αὐτή, τότε γίνεται τὸ θαῦμα. Ὀ ἄρτος σῶμα Χριστοῦ, καὶ ὁ οἶνος αἷμα Χριστοῦ.

Μή, παιδί μου, μὴ ρωτήσης τὸ πῶς. Γιατὶ εἶνε μυστήριο. Εἶναι, δηλαδή, ἕνα πρᾶγμα ποὺ συμβαίνει, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς νὰ τὸ καταλάβη. Τὶ εἴδαμε στὴν ἱστορία τοῦ διαμαντιοῦ; Ὅτι τὸ κάρβουνο ἔγινε διαμάντι. Ἔ λοιπόν, ὁ Θεός, ποὺ κάνει τὸ κάρβουνο διαμάντι καὶ βγάζει μέσʼ ἀπʼ τὸ κοχύλι τὸ μαργαριτάρι, ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κάνει καὶ τὴ θαυμαστὴ αὐτὴ μεταβολὴ στ[ον ἄρτο καὶ στὸν οἶνο τῆς ἀγίας τραπέζης. Καὶ σʼ αὐτὴ τὴν ἀγία τράπεζα μᾶς καλεῖ ἡ γλυκειὰ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κάθε φορὰ ποὺ τελεῖται θεία λειτουργεία ἐπαναλαμβάνεται ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ἱερέως˙ «Λάβετε, φάγετε, τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα, τὸ ὑπὲρ ὐμῶν κλώμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» καὶ «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτό ἐστι τὸ αἷμα μου, τὸ τῆς καινῆς διαθήκης, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ πολλῶν ἐκχυνόμενων εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν». Ἐλᾶτε, λέει, χριστιανοί μου, ἐλᾶτε νὰ κοινωνήσετε. Κοινωνώντας παίρνετε μέσα σας τὸ Χριστό. Μέσα στὶς φλέβες σας θὰ κυλήση τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ χύθηκε πάνω στὸ σταυρὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου.

Νά λοιπὸν τὸ μαργαριτάρι. Τὸ μαργαριτάρι εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία. Κάθε ψίχουλο ἀπὸ τὸν ἁγιασμένο ἄρτο καὶ κάθε σταγόνα ἀπὸ τὸν ἁγιασμένο οἶνο περιέχουν μιὰ ἀνεκτίμητη ἀξία. Ὅσο ἀξίζει ἕνα ψίχουλο καὶ μιὰ σταγόνα τῆς Θείας Κοινωνίας, δὲν ἀξίζουν ὅλα τὰ διαμάντια καὶ τὰ μαργαριτάρια τοῦ κόσμου. Γιʼ αὐτὸ στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν λέμε «πρόσεχε τοὺς μαργαρίτας», σημαίνει πρόσεχε τὴ Θεία Κοινωνία, πρόσεχε μὴν πέση τίποτε ὅταν κοινωνεῖς.

Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια, ποὺ ὑπῆρχε εὐσέβεια, ὄταν τὰ παιδιὰ πήγαιναν στὴν ἐκκλησία καὶ κοινωνοῦσαν τὰ ἄχραντα μυστήρια, κάθε μητέρα ἔλεγε˙ Πῆρες, παιδί μου τὸ μαργαριτάρι, πῆρες τὸ Χριστό˙ φύλαξέ το μέσα στὴν καρδιά σου…

* * *

Τώρα ποὺ πλησιάζει ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, συνήθεια εἶνε, ὅλα τὰ παιδιὰ νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία τὴ Μεγάλη Πέμπτη ἤ τὸ Μέγα Σάββατο καὶ νὰ κοινωνοῦν τὰ ἄχραντα μυστήρια. Κʼ ἐσεῖς μαζὶ μὲ τʼ ἄλλα παιδιὰ θὰ πᾶτε νὰ κοινωνήσετε. Ἀλλὰ πρέπει νὰ προσέξετε. Γιατὶ πολλὰ παιδιὰ δὲν κοινωνοῦν ὅπως θέλει ὁ Θεός. Σπρώχνονται, φωνάζουν, κάνουν διάφορες ἀταξίες μέσα στὸ ναό, καὶ ὅταν βγαίνουν ἐξω δὲν σκέπτονται τὶ κοινώνησαν. Μὰ ἐσεῖς προσέξτε. Πρὶν κοινωνήσετε, νὰ πάτε νὰ ἐξομολογηθῆτε τὰ ἀμαρτήματά σας στὸν πνευματικὸ πατέρα. Νὰ προετοιμασθῆτε. Νὰ διαβάσετε ἀπὸ τὴν ἱερὰ Σύνοψι τὴν ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως (ὑπάρχει καὶ βιβλιαράκι ποὺ περιέχη τὴν ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως). Νὰ ζητήσετε κατόπιν συγγνώμη ἀπὸ τοὺς γονεῖς, τοὺς δασκάλους, τʼ ἀδέλφια καὶ τοὺς συμμαθητὰς ποὺ ἔχετε λυπήσει, κʼ ἔτσι, μὲ μιὰ καρδιὰ καθαρὴ ἀπὸ μίσος καὶ κακία, μὲ μιὰ καρδιὰ γεμάτη ἀπὸ πίστι στὸ Θεὸ καὶ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ στὸν πλησίον, νὰ πάτε στὴν ἐκκλησία. Νὰ σταθῆτε ἐκεῖ μὲ πολλή εὐλάβεια. Καὶ ὅταν σᾶς προσκαλέση ὁ ἱερεὺς νὰ προσέλθετε νὰ κοινωνήσετε, νὰ μὴ σπρώξετε γιὰ νὰ κοινωνήσετε ἀπὸ τοὺς πρώτους. Ἀλλά, παιδί μου, ἀφοῦ κοινωνήσουν ὅλα τὰ παιδιά, προσπάθησε νὰ κοινωνήσης ἀπὸ τοὺς τελευταίους. Κοινωνώντας ἔτσι, θὰ πάρης τὸ πολύτιμο μαργαριτάρι, τὸ δὲ πολύτιμο μαργαριτάρι εἶναι ὁ Χριστός.

Σʼ ὅλους τοὺς μαθητὰς καὶ τὶς μαθήτριες τῶν κατηχητικῶν σχολείων εὔχομαι, τώρα τὶς ἄγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος νὰ προσέλθουν καὶ νὰ κοινωνήσουν τὰ ἄχραντα μυστήρια. Ἀλλʼ ὅχι μόνο τὴ Μ. Ἑβδομάδα καὶ τὸ Πάσχα. Εὔχομαι τακτικὰ νὰ κοινωνοῦν. Νὰ παρακινήσουν δὲ καὶ τοὺς γονεῖς τους, νὰ κοινωνήσουν κι αὐτοί ὅπως πρέπει. Τότε ὁ Χριστὸς θὰ εἶνε στὸ σπίτι καὶ θὰ γιορτάσουν τὸ Πάσχα μὲ ἀνείπωτη χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι.

Μὲ πατρικὴ ἀγάπη

Ὁ πνευματικός σας πατέρας

Κανεις Ευτυχος

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαι 24th, 2011 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ
  • ΑΠΟ BIBΛIO  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
  • π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Κανεις Ευτυχος

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ο π. Αυγ. συμβ. ιστΤΩΡΑ ποὺ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀρχίζουν σʼ ὅλες τὶς ἐνορίες τῆς μητροπόλεώς μας τὰ μαθήματα τῶν κατηχητικῶν σχολείων, θέλω νὰ σᾶς διηγηθῶ μιὰ μικρὴ ἱστορία ποὺ ἐλπίζω ὅτι θὰ σᾶς διδάξη, ποιὰ πρέπει νὰ εἶνε ἡ συμπεριφορά σας στὸ κατηχητικὸ σχολεῖο.

* * *

Στὴν παραλία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, κοντά στὰ Δαρδανέλλια, ἦταν κτισμένη στὰ χρόνια τοῦ ἀποστόλου Παύλου μιὰ ἀρχαία πόλις ποὺ ὠνομαζόταν Τρωάς. Πιό μέσα, λίγα χιλιόμετρα ἀπό τὴν Τρωάδα, ἦταν ἄλλοτε μιὰ πολύ ἀρχαία πόλις, ξακουστὴ γιὰ τὰ πλούτη καὶ τὴ δόξα της, ἥ περίφημη Τροία. Στὰ μέρη αὐτὰ κατοικοῦσαν Ἕλληνες ποὺ εἶχαν ἀναπτύξει ἕνα σπουδαῖο πολιτισμό. Ἀλλά οἱ Ἕλληνες αὐτοὶ τῆς Τροίας ἦταν εἰδωλολάτρες.

Σʼ αὐτὰ τὰ μέρη περιώδευσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Μὲ τὴ λαμπρή του διδασκαλία, μὲ τόν ἅγιό του βίο καὶ μὲ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔπεισε ἀρκετοὺς εἰδωλολάτρες νʼ ἀφήσουν τὰ εἴδωλα καὶ νὰ πιστέψουν στὀ Χριστό. Αὐτό ἦταν ἕνα μεγάλο κατόρθωμα, ἔνα θαῦμα, γιατὶ δὲν ἦταν εὔκολο νʼ ἀφήσουν οἱ εἰδωλολάτρες τὴ θρησκεία τους, μιὰ θρησκεία ποὺ ἱκανοποιοῡσε ὅλες τὶς ἀμαρτωλὲς ἐπιθυμίες τους, νὰ πιστέψουν καὶ νʼ ἀκολουθήσουν τὀ Χριστό, ποὺ ζητάει ἀπʼ ὅλους μας νὰ ζοῦμε μιὰ ἀνώτερη ἠθικὴ ζωή.

Ἔτσι στὴν πόλι τῆς Τρωάδος σχηματίσθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πίστεψαν στὸ Χριστὸ μιὰ κοινότητα, ὅπως καἰ ἄλλες τότε χριστιανικὲς κοινότητες, δὲν εἶχε εἰδικὰ κτήρια, ὄμορφες ἐκκλησίες, ὅπως ἐμεῑς σήμερα, γιὰ νὰ μαζεύωνται καὶ νὰ λατρεῦουν τὸ Θεό. Καὶ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ κτίσουν τότε οἱ χριστιανοὶ τέτοια κτήρια, γιατὶ ὁ κόσμος ποὺ δὲν πίστευε στὸ Χριστὸ τοὺς μισοῦσε καὶ τοὺς καταδίωκε. Οἱ πιστοὶ ἔπρεπε νὰ ʼχουν θάρρος, νά ʼνε γενναῖοι, ἕτοιμοι νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸ Χριστὸ ἄν τοὺς ἀνακάλυπταν. Ἥρωες ἦταν τότε οἱ χριστιανοί.

* * *

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἦταν πολύ ἀγαπητός στοὺς χριστιανοὺς τῆς Τρωάδος. Γιατὶ αὐτὸς πρῶτα, ὅπως εἴπαμε, κήρυξε τὸ Χριστὸ στὰ μέρη τους. Ἀλλὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἔμενε πάντοτε σʼ ἕνα μέρος. Πήγαινε ἀπὸ τόπο σὲ τόπο καὶ κήρυττε τὸ Χριστό. Οἱ χριστιανοὶ ὅμως ποὺ τὸν εἶχαν ἀκούσει δὲν τὸν ξεχνοῦσαν, καὶ ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὸν ξαναδοῦν καὶ νʼ ἀκούσουν τὴ θεϊκὴ διδασκαλία. Μὰ κι ὁ Παῦλος δὲν τοὺς ξεχνοῦσε. Τοὺς εἶχε μέσα στὴν καρδιά του. Γιʼ αὐτὸ στὴν τρίτη ἰεραποστολικὴ περιοδεία του ἐπισκέφθηκε καὶ πάλι τὴν Τρωάδα. Ἡ χαρὰ τῶν λίγων ἐκείνων χζριστιανῶν ἦταν μεγάλη. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχε ναὸς γιὰ νὰ συγκεντρωθοῦν καὶ νὰ λατρεύσουν τὸν ἀληθινὸ Θεό, συγκεντρώθηκαν ὅλοι σʼ ἕνα τριώροφο σπίτι. Συνάχθηκαν στὸν τελευταῖο ὄροφο. Δὲν ἔλειπε κανένας.

Ἀνάμεσα σʼ αὐτοὺς ἦταν κʼ ἕνας ἔφηβος ἥλικίας 16-17 ἐτῶν. Τὸν ἔλεγαν Εὔτυχο. Ὀ Παῦλος ἄρχισε να κηρύττη. Ὅλοι τὸν ἄκουγαν μὲ προσοχή. Οἱ ὦρες περνοῦσαν. Ἔγιναν μεσάνυχτα. Πέρασαν τὰ μεσάνυχτα. Ἀλλὰ ὁ Παῦλος δὲν εἶχε κουραστῆ. Τί κάνει ὁ πόθος γιὰ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ! Ὑπάρχει πιὸ εὐχάριστη ὥρα ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ κηρύγματος;

Ὅλοι πρόσεχαν. Πρόσεχε κι ὁ Εὔτυχος. Καλοκαίρι καθὼς ἦταν, ὁ Εὔτυχος καθόταν κοντὰ σʼ ἕνα ἀνοιχτὸ παράθυρο. Ἀλλʼ ἐνῶ ὕπῆρχε τόση ἠσυχία καὶ μόνο ἡ φωὴ τοῦ Παῦλου ἀκουγόταν, ὁ σατανᾶς ἦρθε νὰ ταράξη τὴν ἠσυχία. Τί συνέβη; Ὁ Εὔτυχος, κουρασμένος ὅπως ἦταν, ἀρχισε νὰ νυστάζη. Προσπάθησε νὰ νικήση τὴ νύστα, ἀλλὰ δὲν τὸ κατόρθωσε. Τὸν πῆρε ὁ ὕπνος. Κʼ ἐκεῖ ποὺ καθόταν στὸ παράθυρο, ἔχασε τὴν ἰσορροπία του καὶ ἔπεσε κάτω ἀπʼ τὸ παράθυρο. Ἕνας κρότος ἀκούστηκε. Ὅλοι τρόμαξαν. Ἡ διδασκαλία γιὰ μιὰ στιγμὴ διακόπηκε. Ὁ Παῦλος δὲν ἔμεινε ἀδιάφορος γιὰ τὸ πάθημα τοῦ παιδιοῦ. Κατέβηκε κάτω. Καθὼς ἦταν χτυπημένο νεκρὸ πιά, τὸ πῆρε στὴν ἀγκαλιά του, καὶ τότε ἡ νεκρὴ καρδιά του ἄρχισε πάλι νὰ χτυπάη. Τὸ θαῦμα εἶχε γίνει. Ὁ Παῦλος διαβεβαίωσε ὅλους, πὼς ὁ Εὔτυχος ζῆ. Ξανάρχισε τὴ διδασκαλία ποὺ εἶχε διακοπῆ. Μίλησε μέχρι τὴν αὐγῆ. Καὶ τὴν αὐγῆ ἀνέβασαν τὸν Εὔτυχο στὴν αἴθουσα ποὺ γινόταν ἡ διδασκαλία. Κι ὅλοι χάρηκαν γιατὶ τὸν ξαναεἶδαν ζωντανό.

* * *

Αὐτή, ἀγαπητά μου παιδιά, εἶνε ἡ ἰστορία μὲ τὸν Εὔτυχο ποὺ εἶνε γραμμένη στὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων. Ἀνοίξτε, παρακαλῶ, τὸ 20ὸ (Κ΄) κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν ἀποστόλων καὶ διαβάστε τὴ σχετικὴ περικοπή.

Τί θαυμαστὴ ἰστορία! Δείχνει μὲ πόσο ζῆλο οἰ πρῶτοι χριστιανοὶ ἀκουγαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Γιὰ σκεφθῆτε˙ ὧρες ὁλόκληρες, ὁλόκληρη νύχτα, οἰ χριστιανοὶ τῆς Τρωάδος δὲν κουράστηκαν νʼ ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπʼ τὸ στόμα τοῦ μεγάλου ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, τοῦ Παῦλου. Ἀπʼ ὅλο αὐτό τὸν κόσμο, ποὺ συνωστιζόταν μέσα στὸ ὕπερῶο τῆς Τρωάδος, μονάχα ὁ μικρὸς Εὔτυχος νύσταξε σὲ κάποια στιγμὴ καὶ ἔπεσε ἀπό τὸ παράθυρο.

Κʼ ἐσεῖς ἀγαπητά μου παιδιά, πρέπει νά ʼχετε φλογερὴ ἐπιθυμία νʼ ἀκοῦτε τὰ κατηχητικὰ μαθήματα. Ἀλλὰ θἀ μοῦ πῆτε ἴσως˙

̶ Στὴν Τρωάδα δίδασκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐνῶ στὰ μαθήματαά μας διδάσκει ἕνας κατηχητὴς ποὺ δὲν εἶνε σὰν τὸν Παῦλο. Ἄς δίδασκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καὶ θὰ βλέπατε ἄν τὸν ἀκούγαμε ὧρες ὁλόκληρες…

Ἀπαντῶ. στὸ κατηχητικὸ σχολεῖο ἄς φαίνεται πὼς διδάσκει ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ δὲν μᾶς κάνει καὶ τόση ἐντύπωσι. Πίσω ἀπʼ τὸ διδάσκαλο αὐτό εἶνε ὁ Χριστός. Ναί, εῖνε ὁ Χριστός. Καὶ εῖνε ὁ Χριστός, γιατὶ τὰ ἀθάνατα λόγια τοῦ Χριστοῦ ἐξηγεῖ ὁ κατηχητὴς καὶ τὸν ἅγιο βίο διηγεῖται καὶ τὰ θαύματά Του ἐξιστορεῖ. Καὶ γιʼ αὐτὸ πρέπει νʼ ἀκοῦτε τὸν κατηχητή σας σὰν τὸ Χριστό. Ἐφʼ ὅσον ἐκτελεῖ τὸ καθήκον του μὲ πίστι καὶ ζῆλο, ὁ κατηχητὴς εἶνε τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἄν τὸν κατηχητή σας ἤ τὴν κατηχήτριά σας δὲν ἀκοῦτε, οὔτε τὸ Χριστό, ἄν σᾶς δίδασκε, θὰ τὸν ἀκούγατε. Τὸ εἶπε ὁ ἴδιος˙ Ὅποιος ἀκούει αὐτοὺς ποὺ ἐγὼ στέλνω εἶνε σὰν νʼ ἀκούη ἐμένα. Καὶ ὅποιος δὲν ἀκούει τοὺς ἀπεσταλμένους μου, εῑνε σὰν νὰ μὴν ἀκούη ἐμένα τὸν ἴδιο˙ «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ άθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ» (Λουκ. 10,16).

* * *

Προσοχὴ λοιπόν, ἀγαπητά μου παιδιά, τὴν ὥρα ποὺ διδάσκει “κατηχητής. Προσοχὴ μεγάλη. Καὶ ὅπως, ἄν κάποιος σᾶς ἔρριχνε χρυσᾶ νομίσματα, θὰ προσέχατε νὰ τὰ πιάσετε ὅλα καὶ νὰ μὴ χάσετε κανένα, ἔτσι καὶ τὴν ὥρα ποὺ διδάσκει ὁ κατηχητής σας νὰ προσέχετε, ὥστε κανένα ἀπʼ τὰ χρυσᾶ νομίσματα, ἀπʼ τὰ χρυσᾶ δηλαδὴ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας, νὰ μὴ χάσετε, ἀλλὰ ὅλα νὰ τὰ φυλάξετε μέσα στὴν καρδιά σας. Γιατὶ τὰ λόγια αὐτὰ θὰ εἶνε χρήσιμα γιὰ ὅλη σας τὴ ζωή. Μὲ τὰ χρυσᾶ νομίσματα ἀγοράζει κανεὶς πράγματα γήινα, ὑλικά, ποὺ φθείρονται καὶ καταστρέφονται. Ἐνῶ μὲ τὰ χρυσᾶ νομίσματα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀγοράζει πράγματα ἄφθαρτα καὶ αἰώνια˙ ἀγοράζει τὸν οὐρανό.

Πόση λαχτάρα πρέπει νά ʼχετε γιὰ τὴν παρακολούθησι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ! Καὶ γιὰ τὴν ἠλικία σας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ προσφέρεται στὸ κατηχητικό. Ὄχι μονάχα δὲν πρέπει νὰ χάσετε μαθήματα τοῦ κατηχητικοῦ, ἀλλὰ καὶ πρέπει νὰ προσέχετε πολύ σʼ αὐτὰ ποὺ διδάσκονται. Προσοχὴ τὴν ὥρα τοῦ μαθήματος καὶ ἐφαρμογὴ ὅλων αὐτῶν τῶν ὡραίων πραγμάτων ποὺ ἀκοῦτε στὸ κατηχητικό.

Σύνθημα ὁλων τῶν παιδιῶν, τῶν μαθητῶν καὶ μαθητριῶν τῶν κατηχητικῶν σχολεῖων ἄς εἶνε˙ Κανένας Εὔτυχος!

Μὲ πολλὴ ἀγάπη

Ὁ πνευματικός σας πατέρας

TΙ ΘΑ ΚΑΝΗΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαι 16th, 2011 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ
  • ΑΠΟ BIBΛIO  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
  • π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

TΙ ΘΑ ΚΑΝΗΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ;

Bosk.-arnia1Ἀγαπητό μου παιδί,

ΤΟ κατηχητικὸ σχολεῖο ποὺ φοιτοῦσες ἔκανε τὸ τελευταῖο του μάθημα. Ὁ κατηχητὴς ἤ ἡ κατηχήτρια σᾶς ἀποχαιρέτισε. Δὲν ξέρω τί ἆραγε νὰ αἰσθανθήκατε ἀκούγοντας ὅτι τό κατηχητικὸ κλείνει. Ἐγὼ θά ʼθελα νὰ μὴν κλείση. Θά ʼθελα καὶ τώρα τὸ καλοκαίρι νὰ χτυπάη ἠ καμπάνα καὶ νὰ καλῆ τὰ χριστιανόπουλα στὸ κατηχητικὸ. Καμμιά Κυριακὴ χωρὶς κατηχητικὸ. Κι ἀκόμα περισσότερο˙ ὅπως δὲν περνάει μέρα χωρὶς φαγητό, ἔτσι δὲν πρέπει νὰ περνάη μέρα χωρὶς πνευματικὴ τροφή. Καὶ κατάλληλη πνευματικὴ τροφὴ γιὰ σᾶς τὰ παιδιὰ εἶνε τὰ μαθήματα τοῦ κατηχητικοῦ. Τροφὴ καθαρή, γάλα ἀγνό, μέλι καὶ βούτυρο, εἶνε ὅσα διδάσκει ἡ ἁγία Γραφή, ἀπʼ ὅπου παίρνουν τὰ μαθήματά τους οἱ κατηχηταί.

* * *

Κάθε κατηχητικὸ τώρα στὴ λῆξι ἔκανε μιὰ σεμνὴ τελετὴ καὶ κάθε παιδὶ πῆρε ἕνα ἐνθύμιο. Ἄν τὸ φυλάξη, μεθαύριο ποὺ θὰ μεγαλώση θὰ τοῦ θυμίζη τὶς ὄμορφες μέρες ποὺ πέρασε στὸ κατηχητικό, θὰ τοῦ θυμίζγ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Φύλαξέ το λοιπόν, παιδί μου, τὸ ἐνθύμιο.

Ἔκλεισε τὸ κατηχητικὸ, πότε θὰ ξανανοίξη νὰ δεχτῆ πάλι τὰ παιδιά; Τὸ Σεπτέμβριο ἄν θέλη ὁ Θεός. Ἀλλὰ μέχρι τότε θὰ περάσουν σχεδὸν 4 μῆνες. Ἐν τῶ μεταξὺ καὶ τὰ δημόσια σχολεῖα θὰ κλείσουν κι αὐτά.

Ὤ, τὶ ὄμορφα! Θὰ πῆ ὁ τεμπέλης μαθητὴς˙ πᾶνε πιὰ οἱ σκοτοῦρες˙ ξάπλα, φαΐ, μπάλλα καὶ μπάνιο!…

Ἀλλά σύ, ἀγαπητό μου παιδί, δὲν πιστεύω νὰ συμφωνῆς μὲ τὸ πρόγραμμα ἑνός τεμπέλη συμμαθητοῦ σου. Οἱ σιακοπές ἑνός παιδιοῠ τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου πρέπει νὰ περάσουν πολύ διαφορετικὰ ἀπʼ ὅτι περνᾶνε οἱ διακοπὲς τῶν ἄλλων παιδιῶν. Μποροῦμε μάλιστα νὰ ποῦμε, ὅτι ἀπό τὸν τρόπο ποὺ θὰ περάσουν τὶς διακοπές τους τὰ παιδιὰ τοῦ κατηχητικοῦ, θʼ ἀποδειχθῆ ἄν εἶνε πραγματικὰ παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ἀλλὰ πῶς θὰ περάσουμε τὶς διακοπές; Ποιό πρόγραμμα θʼ ἀκολουθήσουμε; θὰ μὲ ρωτήσετε. Κʼ ἔγὼ σὰν πνευματικός σας πατέρας, ἀπαντώντας στὸ ἐρώτημα σας αὐτό, ἔχω νὰ σᾶς ὑποδείξω μερικὰ εὔκολα πράγματα, ποὺ καλοῦνται νὰ κάνουν τώρα τὶς διακοπὲς τὰ παιδιὰ τοῦ κατηχητικοῦ, καὶ ποὺ ἄν τὰ κάνουν θὰ ὠφεληθοῦν πολύ.

Ἄκουσε λοιπόν παιδί μου, τὸ πρόγραμματῶν διακοπῶν˙ ἕνα πρόγραμμα ὄχι ἀναγκαστικό, ὅπως εἶνε τὸ πρόγραμμα τῶν δημοσίων σχολείων, ἀλλά πρόγραμμα ποὺ καλεῖσαι νὰ τὸ ἐφαρμόσης ἄν θέλης.

1. Νὰ μὴν πετάξης τὰ σχολικά σου βιβλία σὲ κάποια γωνιὰ τοῦ σπιτιοῦ, ἀλλὰ κάθε μέρα νὰ τʼ ἀνοίγης καὶ νὰ μελετᾶς. Γιατὶ ἡ γνῶσι καὶ ἡ ἐπιστήμη θέλουν ἀδιάκοπη μελέτη. Ἄν ἀφήσης τὰ βιβλία, θὰ σʼ ἀφήσουν κι αὐτά. Καὶ τὸ Σεπτέμβριο, ποὺ θʼ ἀρχίσουν τὰ μαθήματα, θὰ δυσκολευτῆς πολύ. Ἀπʼ ὅλα δὲ τὰ βιβλία σοῦ συνιστῶ ἰδιαίτερα ἕνα βιβλίο, ποὺ εἶνε τὸ ἀνώτερο ἀπʼ ὅλα τὰ ἄλλα καὶ ὀνομάζεται «ὁ βασιλεὺς τῶν βιβλίων». Κιʼ αὐτό τὸ βιβλίο εἶνε ἡ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ. Ἄνοιγέ την, σὲ παρακαλῶ, καὶ διάβαζε τουλάχιστον ἕνα κεφάλαιο τὴν ἡμέρα. Θά ʼχης μεγάλη ὠφέλεια.

2. Νὰ προσφέρης τὶς μικρές σου ὑπηρεσίες μέσα στὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον. Τί ἐννοῶ;

Εἶνε ὁ πατέρας σου γεωργός; Τώρα τὸ καλοκαίρι ποὺ γίνεται ἡ συγκομιδὴ τῶν καρπῶν, μὴ τὸν ἀφήσης μόνο του, ἀλλὰ νὰ τὸν συντροφεύσης στοὺς κόπους ποὺ καταβάλλει γιὰ τή συντήρησι ὅλου τοῦ σπιτιοῦ. Μὴ μοιάσης μὲ κάτι παιδιὰ ἑνὸς χωριοῦ, ποὺ ὅταν ἡ συγκομιδὴ τῶν καρπῶν ἦταν στὴν ἀκμὴ καὶ τὰ χέρια δὲν ἔφταναν, οἱ γονεῖς φώναξαν τὰ παιδιὰ νὰ ʼρθουν νὰ τοὺς βοηθήσουν νὰ μαζέψουν τὰ ροδάκινα. Κʼ ἐκεῖνα; Γυμνασιόπαιδα, ἀπόφοιτοι λυκείου καὶ φοιτηταί, ἔδειξαν τέτοια ἀδιαφορία, ὥστε ἐξακολουθοῦσαν νὰ κάθωνται στὰ καφενεῖα καὶ στὰ κέντρα.

Σὲ ἄλλες χῶρες ὅλα τὰ παιδιὰ καὶ οἱ νέοι ποὺ σπουδάζουν, βοηθοῦν ὑποχρεωτικὰ τοὺς γονεῖς τους στὶς γεωργικὲς ἐργασίες. Αὐτὸ ποὺ κάνουν ἐκεῖνοι ὑποχρεωτικὰ, ἐσύ παιδί μου, νὰ τὸ κάνης ἑκούσια προσφορά σου ἔχει μεγαλύτερη ἠθικὴ ἀξία ἀπʼ τὴν ἐργασία – ἀγγαρεία.

Εἶσαι κορίτσι; Μὴν τὰ περιμένεις ὅλα ἀπὸ τὴ μάνα καὶ ἀπὸ τὴ γιαγιά. Δὲν εἶνε σωστὸ αὐτὲς νὰ κουράζονται ἀπʼ τὸ πρωῒ μέχρι τὸ βράδυ, κʼ ἐσὺ νʼ ἀδιαφορῆς. Αὐτὸ δὲν εἶνε χριστιανικὴ συμπεριφορά.

3. Προσπάθησε ἀκόμη νὰ κάνης κάθε μέρα κάποιο καλὸ. Γιατὶ ἄνθρωπος, ποὺ δὲν κάνει τὸ καλὸ, δὲν μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται χριστιανός. Μὲ τὰ καλὰ ἔργα ποὺ θὰ κάνης, θʼ ἀποδείξης τὴν πίστι σου. Κάνε τὸ καλό. Μέσα στὸ διάστημα τῶν τεσσάρων μηνῶν θὰ παρουσιαστοῦν διάφορες εὐκαιρίες γιὰ νὰ κάνης τὀ καλό. Δὲν εἶνε πολὺς καιρὸς ποὺ δημοσίευσαν οἱ ἐφημερίδες τὴν εἴδησι, ὅτι ἕνα παιδί, καθὼς περπατοῦσε στὸ δρόμο, βρῆκε ἕνα πορτοφόλι. Ἔσκυψε, τὸ πῆρε, τὸ ἄνοιξε καὶ εἶδε νὰ ἔχη μέσα πολλές χιλιάδες δραχμές, ἀλλὰ δὲν κράτησε τίποτε. Ὅπως τὸ βρῆκε τὸ παρέδωσε στὴν ἀστυνομία, καὶ ἡ ἀστυνομία τὸ ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο ποὺ τὸ εἶχε χάσει. Χίλια «εὐχαριστῶ» εἶπε ὁ ἄνθρωπος αὐτός στὸ καλὸ παιδὶ ποὺ βρῆκε τὸ πορτοφόλι του.

4. Ἦ ρ θ ε ἥ Κ υ ρ ι α κ ή; Χτύπησε ἡ καμπάνα τῆς ἐνορίας σου; Μὴν κοιμᾶσαι˙ ξύπνα. Ἑτοιμάσου καὶ πήγαινε στὴν ἐκκλησία. Καὶ ὄχι μόνο ἐσὐ νἀ πᾶς, ἀλλὰ καὶ τοὺς μεγαλύτερους, ποὺ κάθονται μέσα στὸ σπίτι καὶ δὲν ἐκκλησιάζονται, προσπάθησε σύ, καλό μου παιδί, νὰ τοὺς παρακινήσης στὸν ἐκκλησιασμό. Γνώρισα παιδιὰ κατηχητικοῦ σχολείου, ποὺ μὲ τὴν καλή τους συμπεριφορὰ κατόρθωσαν νὰ πείσουν τοὺς ψυχροὺς καὶ ἀδιάφορους γονεῖς τους νὰ ἔκκλησιάζωνται.

5. Μὴν ξεχνᾶς κάθε μέρα πρωῒ καὶ βράδυ νὰ γονατίζης καὶ νὰ προσεύχεσαι γιὰ τοὺς γονεῖς σου, γιὰ τοὺς δασκάλους σου, γιὰ τοὺς ἱερεῖς, γιὰ τὸν ἑαυτό σου καὶ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Νὰ δίνη ὁ Θεὸς εἰρήνη σʼ ὅλο τὸν κόσμο. Γιατὶ ἄν γίνη πόλεμος… Σὲ παρακαλῶ, παιδί μου, στὴν προσευχὴ νὰ προσεύχεσαι καὶ γιὰ τὸν ἐπίσκοπο σου˙ «Χριστέ, βοήθει ἐπίσκοπω Αὐγουστίνω».

Κάνε θερμὴ τὴν προσευχή σου, γιὰ νὰ προοδεύσης στὴν πνευματικὴ ζωή, στὴν πίστι καὶ στὴν ἀρετή. Ἀσφαλὴς προστασία σου εἶνε ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος, μὲ τὸ φύλακα ἄγγελο ποὺ σοῦ ἔχει δώσει, σὲ προστατεύει ὅλες τὶς ὧρες, ἀκόμη κι ὅταν κοιμᾶσαι. Γιʼ αὐτὸ νὰ λές˙

«Πέφτω κάνω τὸ σταυρό μου

ἄγγελο ἔχω στὸ πλευρό μου».

6. Καὶ τώρα μία παράκλησι. Ὤ ἐάν μὲ ἀκούσης, πόσο θὰ χαρῶ! Θὰ ἔχης ἀκούσει ὅτι ἔστειλα ἐγκύκλιο σʼ ὅλες τὶς ἐνορίες καὶ κυκλοφόρησα εἰδικὸ φυλλάδιο, τἠ «Σπίθα», κατὰ τῆς τηλεοράσεως. Τὸ σύνθημά μας εἶνε «Κλεῖστε τὶς τηλεοράσεις». Γιατῖ ἡ καταστροφή, ὅπως ἀναπτύσσεται, εἶνε μεγάλη˙ καταστροφή ἠθικὴ καἰ θρησκευτική. Κʼ ἐσύ, παιδί μου, παιδὶ τοῦ κατηχητικοῦ σχολεῖου, ἄκουσε τὸν ἐπίσκοπό σου, κλεῖσε τὴν τηλεόραση, ἤ παρακάλεσε τὸν πατέρα σου νὰ τὴν κλείση, καὶ ἄν δὲν σὲ ἀκούση, σὺ μὴν κοιτάζης πιὰ τὸ γυαλί. Σοῦ συνιστῶ δὲ μιὰ ἄλλη τηλεόρασι. Καὶ αὐτὴ εἶνε ἡ ἁγία Γραφή, γιὰ τὴν ὁποία μιλήσαμε παραπάνω. Μέσα σʼ αὐτήν θὰ δῆς τὰ ὡραιότερα θεάματα.

7. Τέλος σὲ συμβουλεύω, τὸ καλοκαίρι νὰ ἔρθης στὴν κατασκήνωσι τῆς ἱερᾶς μητροπόλεως. Ἐκεῖ, μαζὶ μὲ ἄλλα παιδιὰ τῆς Ἐκκλησῖας, θὰ ζήσης ὡραῖες στιγμὲς μέσα στὴ φύσι. Θὰ χαρῆς καὶ θὰ ὠφεληθῆς πολύ.

* * *

Ἕξι χιλιάδες περίπου μαθηταὶ καὶ μαθήτριες φοίτησαν στὰ κατηχητικὰ σχολεῖα ὄλων τῶν τύπων. Ὅλοι θὰ πάρουν μαζὶ μὲ τὸ ἐνθύμιο καὶ τὸ σύντομο τοῦτο γράμμα μου. Τὸ στέλνω σὲ ὄλα τὰ παιδιὰ καὶ τὸ συνοδεύω μὲ μιὰ προσευχὴ στὸ Χριστό˙

Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ! Σὲ παρακαλοῦμε, φώτιζε τὰ παιδιὰ τῶν κατηχητικῶν μας νὰ ἐφαρμόσουν ὅσα γράφουμε ἐδῶ γιὰ ττὴν ὠφέλειά τους. Ἄν ἐκτελέσουν τὸ θέλημά σου τὸ ἅγιο, μιὰ νέα κοινωνία θὰ βγῆ, κοινωνία χριστιανική, πρὸς δόξαν τοῦ ἁγίου ὀνόματός σου. Ἀμήν.

Μέ πολλή ἀγάπη

ὁ πνευματικός σου πατέρας

Το καλυτερο δωρο

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 25th, 2011 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Απά το βιβλίο  του «ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ/

Το καλυτερο δωρο

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ἀγαποῦν τά δῶρα. Δῶρα παίρνουν στή γιορτή τους, σ’ ἄλλες μεγάλες γιορτές, καί ἰδιαίτερα την πρωτοχρονιά. Πῶς τήν περιμένουν τή μέρα αὐτή τά παιδιά! Τόν ἅγιο Βασίλειο, τό μεγάλο αὐτό πατέρα καί διδάσκαλο της Ἐκκλησίας, τόν φαντάζονται πώς εἶναι φορτωμένος μέ δῶρα, ἔτοιμος νά τά μοιράση στά παιδιά μέ τό χέρι τοῦ πατέρα, τῆς μάνας, τῆς γιαγιᾶς και ἄλλων προσφιλῶν προσώπων. Δῶρα πολλά, πού στοιχίζουν ἐκατομμύρια και δισεκατομμύρια. Μπάλλες, ποδήλατα, αὐτοκινητάκια, καραβάκια, κοῦκλες, γλυκύσματα, καινούργια φορέματα, χρυσᾶ κοσμήματα, ρολόγια, ποικιλία ἀπό δῶρα.

Ἄραγε ποιό παιδί θἀ ’νε ἐκεῖνο, πού τήν πρωτοχρονιά θα πάρη τό πιό μεγάλο δῶρο; Καί ποιό φαντάζεστε ἐσεῖς, πώς θα ’νε τό πιό μεγάλο δῶρο; Μά πρίν νά ποῦμε ποιο εἶναι τό πιό μεγάλο δῶρο, ἄς δοῦμε τί δώρα ἔδωσαν σ’ ένα παιδί κάποιοι σοφοί ἄνθρωποι.

* * *

Στά κάλαντα, στα τραγούδια πού τραγουδοῦν τά παιδιά τήν παραμονή καί τή νύχτα τῶν Χριστουγέννων ὅταν ἐπισκέπτονται τά σπίτια, «««`ὀ Χριστός ὑμνείται καί δοξάζεται σάν «βασιλεύς τῶν ὅλων». Καί εἶναι πράγματι ὁ Χριστός ὁ αληθινός βασιλιᾶς ὅλου τοῦ κόσμου. Εἴνε ὅμως βασιλιᾶς πολύ διαφορετικός ἀπό τούς ἄλλους βασιλιᾶδες καί ἄρχοντες τοῦ κόσμου. Οἱ βασιλιᾶδες γεννιῶνται μέσα σέ παλάτια, πού λάμπουν ἀπό πολυτέλεια. Μά ὁ Χριστός δέν γεννήθηκε μέσα σέ τέτοια παλάτια. Γεννήθηκε, ὅπως ξέρετε, μέσα σέ μιά ὐγρή σπηλιά, πού ἦταν ἕνα μαντρί. Στό μαντρί αὐτό ἔμεναν πρόβατα, βόδια και γαϊδουράκια. Ἐκεί, στό βρωμερό αὐτό σταῦλο, τό μόνο καθαρό μέρος πού ὐπῆρχε ἧταν ἡ φάτνη, τό παχνί, τό μέρος ἐκεῖνο ὅπου οἱ βοσκοί βάζουν τό χειμῶνα τό ξερό χορτάρι γιά νά φᾶνε τά ζῶα. Μιά τέτοια φάτνη ἔγινε ἡ πρόχειρη κούνια, ὅπου ἔβαλε τό μικρό Χριστό ἡ Παναγία μητέρα του.

Ποιός, βλέποντας τό Χριστό πάνω στά ἄχυρα καί ἔχοντας γύρω του συντροφιά τά ζῶα, ποιός μποροῦσε νά φαντασθῆ, πώς τό βρέφος αὐτό ἧταν «ὁ βασιλεύς τῶν ὅλων»; Ἄν τό ἤξεραν, πόσοι καί πόσοι δέν θά ἔρχονταν γιά νά προσκυνήσουν καί νά προσφέρουν τά δῶρα τους, κατά τή συνήθεια πού εἶχαν τήν ἀρχαία ἐποχή νά προσφέρουν δῶρα ὅταν γεννιώταν νέος βασιλιᾶς!

Ὁ Χριστός, ὅταν γεννήθηκε, ἦταν ἄγνωστος στόν ἀρχαίο εἰδωλολατρικό κόσμο. Ἀλλά νά· σέ μιά χώρα, πού ἀπεῖχε ἐκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά ἀπ᾽ τό σπήλαιο, μερικοί ἄνθρωποι πληροφοροῦνται πώς γεννήθηκε ὁ Χριστός. Αὐτοί ἦταν οἱ μάγοι, γιά τούς ὀποίους μιλάει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Τά ὀνόματα τους δέν τά ἀναφέρει τό Εὐαγγέλιο, μά σύμφωνα μέ τήν ἀρχαία παράδοσι ὠνομάζονταν ὁ πρῶτος Γκασπάρ, ὁ δεύτερος Μελχιόρ καί ὁ τρίτος Βαλτάσαρ.

Ἀλλ’ ἐδῶ πρέπει νά δώσουμε μιά ἐξήγησι˙ οἱ μάγοι αὐτοί δέν ἦταν ὅπως οἱ γνωστοί σήμερα μάγοι καί μάγισσες, πού μέ διάφορα σατανικά μέσα καί τρόπους ἀπατοῦν καί ἐκμεταλλεύονται τούς ἀνοήτους ἀνθρώπους, λέγοντας τή «μοῖρα» τους. Ὄχι. Οἱ μάγοι, γιά τούς ὁποίους μιλάει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ἧταν ἄνθρωποι ἐπιστήμονες, σοφοί. Οἱ μάγοι αὐτοί, οἱ ἀστρονόμοι τῆς Περσίας, ὅταν εἶδαν στόν οὐρανό ἕνα ἔκτακτο ἀστέρι, σύμφωνα μέ μιά ἀρχαία προφητεία, τό ἐρμήνευσαν σάν ἕνα σημάδι πού εἰδοποιοῦσε πώς γεννήθηκε ὀ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Μιά ζωηρή ἐπιθυμία γεννήθηκε μέσα τους, νά πᾶνε νά δοῦν καί νά προσκυνήσουν τό Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Μέ ὁδηγό τό ἀστέρι ξεκίνησαν, καί ὕστερα ἀπό ἔνα μακρινό ταξίδι, πού βάσταξε μῆνες ὀλόκληρους, ἔφτασαν στά Ἰεροσόλυμα. Πῆγαν στή Βηθλεέμ, βρῆκαν τό Χριστό κι ἀνοίγοντας τούς θησαυρούς τους πρόσφεραν στό βασιλιᾶ τοῦ κόσμου τά πολύτιμα δῶρα τους, «χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν» (Ματθ. 2,11).

Δῶρα στό Χριστό πρόσφεραν οἱ μάγοι. Ἀλλά δῶρα στό Χριστό πρέπει νά προσφέρουμε καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἄντρες γυναῖκες κι αὐτά ἀκόμα τά μικρά παιδιά. Ἀλλά τί δῶρα; Ἀσήμι; Χρυσάφι; Διαμάντια; Πολύτιμες πἐτρες; Ὄχι. Κάτι ἄλλο, πολύ ἀνώτερο ἀπ ὅλα αὐτά τά δῶρα, μποροῦμε νά προσφέρουμε στό Χριστό. Ἤ, γιά νά ἐκφρασθοῦμε καλύτερα, ἐπειδή ὀ Χριστός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό δῶρα, γιατί ὅλος ὁ ὑλικος κόσμος εἶναι δικός του, Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρει ἕνα δῶρο καί ζητάει ἀπό μᾶς νά τό δεχθοῦμε τό δῶρο αὐτό.

Ὀ Χριστός προσφέρει στόν καθένα μας ἔνα δῶρο ἀνεκτιμήτου ἀξίας. Κι ἄν τό δεχθοῦμε τό δῶρο αὐτό, ὁ Χριστός χαίρεται. Ἡ ἐκούσια προσφορά τῆς θελήσεώς μας, πού δεχόμαστε τό δῶρο αὐτό τοῦ Χριστοῦ, εἶναι γιά τό Χριστό τό σπουδαιότερο δῶρο μας σ Αὐτόν. Δῶρο ὁ Χριστός, ἀντίδωρο ἐμεῖς. Ἀλλά μήπως αὐτά πού λέμε γιά δῶρο καί ἀντίδωρο φαίνονται δύσκολα καί ἀκατάληπτα; Ἄς φέρουμε ἕνα παράδειγμα, γιά νά γίνη πιό καταληπτό αὐτό πού λέμε.

* * *

Ζοῦσε κάποτε ἔνα παιδί. Εἶχε γεννηθῆ μέσα σέ πλούσιο σίιτι, κ᾿ οἱ γονείς του, ἐπειδή ἤτανε ἔξυπνο καί ἔπαιρνε τά γράμματα καί προώδευε, τό ἔστειλαν γιά σπουδεέ. Ὅταν πλησίαζε ἡ γιορτή του καί οἱ γονεῖς του θά τοῦ ᾿καναν δῶρο, ὁ μικρός τούς εἴπε:

  • Ἐγώ δέν θέλω νά μοῦ κάνετε κανένα ἄλλο δῶρο, παρά ἕνα βιβλίο….

  • Στό ἐρώτημα τῶν γονέων του, ποιό εἶναι τό βιβλίο πού ζητάει, ὁ μικρός ἀπάντησεֹ

  • Τό Εὐαγγέλιο…

Τήν ἐποχή ὄμως ἐκείνη τά βιβλία ἤταν πανάκριβα, γιατί δέν τά τύπωναν σέ μηχανές, ἀλλά τά ἔγραφαν μέ τό χέρι ἐπάνω σε λεπτά δέρματα. Οἰ γονεῖς, πού αγαποῦσαν τόν Ιωάννη – ἔτσι ἤταν τό ὄνομα του -, ἔδωσαν παραγγελία. Κι ὅταν το Εὐαγγέλιο ἔγινε και οἰ γονεῑς το παρέδωσαν στόν Ιωάννη, ἠ χαρά τοῦ παιδιοῦ ἤταν ἀπερίγραπτη. Ἧταν σάν να ἔπαιρνε στά χέρια του τό πιό πολύτιμο δῶρο.

Ἀπό ͗κείνη τή μέρα τό Εὐαγγέλιο ἔγινε ὁ αχώριστος σύντροφος του. Τό διάβαζε καί προσπαθοῦσε νά ἐφαρμόση ὅ,τι ἔλεγε. Τό διάβαζε μικρός. Τό διάβαζε σέ δύσκολες ὧρες. Τό διάβαζε πάντοτε. Αὐτό ἧταν τό βιβλίο, πού τόν καθωδηγοῦσε, τόν παρηγοροῦσε καί τόν ἐνίσχυε σʾ ὄλη του τή ζωή. Ὅποιος θέλει λεπτομέρειες, ἄς διαβάση τό βίο τοῦ ἀγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου, πού γιορτάζει στίς 15 Ἰανουαρίου.

* * *

Ἀγαπητά μου παιδιά! Ὀ Μ.Ἀλέξανδρος ἀπʾ ὅλους τούς συγγραφεῖς εκτιμοῦσε τόν Ὄμηρο καί τό βιβλίο του τό ‘χε κάτω ἀπʾ τό προσκέφαλό του καί κάθε μέρα διάβαζε γιά να διδάσκεται καί νά ἐμπνέεται. Ἀλλά τί εἴνε ὁ Ὄμηρος καί ὸποιοσδήποτε ἄλλος συγγραφέας τοῦ ἀρχαίου καί τοῦ νέου κόσμου μπροστά στό Εὐαγγέλιο; Μπροστά του ὄλα τα βιβλία τοῦ κόσμου εἶναι σάν χαλίκια ἀπέναντι σʾ ἔνα διαμάντι. Ὄπως είπε κάποιος σοφός, τό Εὐαγγέλιο εἶναι τό σπουδαιότερο δῶρο πού δόθηκε ποτέ στον κόσμο. Δῶρο τοῦ οὐρανοῦ στήν ἀμαρτωλή μας γῆ. Ἤλιος πού διαλύει τα σκοτάδια και φωτίζει τη γῆ.

Αὐτό το δῶρο συνιστοῦμε κʾ ἐμείς τώρα στό τέλος τοῦ παλαιοῦ καί στήν ἀρχή τοῦ νέου χρόνου. Τό συνιστοῦμε σʾ ὄλα τά παιδιά τῶν κατηχητικών μας σχολείων. Μικρή καί ἀσήμαντη εἴνε ἠ χρηματική του ἀξία, μά τό περιεχόμενό του ἔχει ἀξία ἀνυπολόγιστη.

Κάθε παιδί ἄς τό πάρη καί ἄς πῆ˙

̶Χριστέ σʼ εὐχαριστῶ γιά τό πολύτιμο αὐτό δῶρο.ἀπό τώρα πού εἶμαι μικρός, καί ὃταν μεγαλώσω, καί ὃταν ἀσπρίσουν τά μαλλιά μου, καί μέχρι τόν θάνατο, θά ʼχω τό Εὐαγγέλιο σου παντοτινό σύντροφό μου. Ἀπʼ ὄλα τά βιβλία αὐτό θά αγαπῶ πιό πολύ, αὐτό θά μελετῶ καί αὐτό θά ἐφαρμόζω.

Παιδί μου!

Δίνεις τήν ὑπόσχεσι αὐτή στό Χριστό; Ἡ ὑπόσχεσί σου αὑτή θά ʼνε τό σπουδαιότερο δωρο πού μπορεῖς νά κάνης στό Χριστό. Δῶρο ἀνώτερο ἀπʼ τά δῶρα πού ἔδωσαν οἰ μάγοι, ἀπʼ τό χρυσό, το λιβάνι καί τή σμύρνα. Δῶρο ̶ ἀντίδωρο.

Μέ πολλή ἀγάπη

ὸ πνευματικός σου πατέρας

ΤΡΕΞΤΕ ΣΤΟ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Απρ 1st, 2011 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ
  • BIBΛIO ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
  • π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Κεφάλαιο α΄

ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ

Bosk.-arnia1 Επιστολή του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης στους μαθητάς των κατηχητικών σχολείων της Μητροπόλεώς του. Εστάλησαν στους μαθητας 17 επιστολές το διάστημα 1976-1980. κάποιες απ’ αυτές μεταφράστηκαν και στα Σέρβικα και δημοσιεύθηκαν στην ιστοσελίδα μας.
Οι επιστολές αυτές βρισκονται στο βιβλίο «ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ» που εξέδωσε ο Γέροντας, για τους μαθητάς το 1994. Στον πρόλογο του βιβλίου διαβάζουμε·

«Νεότης γαρ αργίας επιλαβομένη και τοσούτοις εντρεφομένη κακοίς, θηρίου παντός αγριωτέρα γίνεται» ιερός Χρυσόστομος (Ε.Π. Migne 58,427)
Όταν οι νέοι το ρίξουν στην τεμπελιά και μεγαλώνουν μέσα σε τόσα κακά, γίνονται αγριότεροι από κάθε θηρίο.

Πρόλογος

  • Ο π. Αυγουστίνος, ο γέροντας επίσκοπος Φλωρίνης, μεριμνά για όλο το ποίμνιο του Χριστού. Ιδιαιτέρως όμως ενδιαφέρεται για την κατά Θεόν μόρφωσι των παιδιών και των νέων, που είνε τα μικρά αρνάκια της Εκκλησίας και αποτελούν την αυριανή ελπίδα. Εργάσθηκε ως κατηχητής των παιδιών από τα νεανικά του ήδη χρόνια. Αλλά και ως ιεροκήρυκας έπειτα και στρατιωτικός ιερεύς κατόπιν, πάντοτε είχε ειδική φροντίδα για τα νιάτα της πατρίδος μας. Ως επίσκοπος, τέλος, προσπάθησε να εξασφαλίση ό,τι προϋποθέσεις απαιτούνται και να επιστρατεύση ό,τι μέσα προσφέρονται για την ορθόδοξη χριστιανική διαπεδαγώγησι της νέας γενιάς. Δεν λυπήθηκε κόπους και θυσίες. Κατηχητικά σχολεία και εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις, διδασκαλία και ψυχαγωγία, ειδικές συγκεντρώσεις και αναμνηστικά δώρα, εποπτικά μέσα και έντυπα, είνε μερικά δείγματα της φροντίδας του. Και όχι μόνο με ακίνδυνους τρόπους αλλά και με ριψοκίνδυνες για τον εαυτό του ενέργειες προάσπισε πάντοτε την ασφάλεια και την αγνότητα της νεότητος αποκρούοντας επιβουλές που την απειλούν και ερχόμενος σε σύγκρουσι με πολλούς ισχυρούς της ημέρας…»

ΤΡΕΞΤΕ ΣΤΟ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ

Αγαπητά μου παιδιά,

ΜΕ ΧΑΡΑ σας βλέπω και πάλι στο κατηχητικό σχολείο. Βλέποντας να τρέχετε με τόση προθυμία στην εκκλησία, νομίζω ότι βλέπω πουλιά αποδημητικά, που ύστερα από απουσία πολλών μηνών χαρούμενα επιστρέφουν στις γνώριμες φωλιές τους και αρχίζουν πάλι την όμορφη ζωή τους κελαηδώντας τα γλυκά τους τραγούδια. Οι φωλιές, τα κατηχητικά σχολεία, γεμίζουν και πάλι. Τραγούδια ακούγονται. Χαρά Θεού.

Ξέρω, ότι το κατηχητικό σχολείο σήμερα περιφρονείται και πολεμείται απ’ τους εχθρούς της πίστεως. Αυτοί οι άνθρωποι θα ήθελαν να ρημάξουν όλες οι φωλιές του Θεού, να κλείσουν όλα γτα κατηχητικά σχολεία στον τόπο μας και κανένε απαιδί να μην πηγαίνη σ’ αυτά. Βράχνιασε το λαρύγγι τους να φωνάζουν·

Δεν θέλουμε κατηχητικά σχολεία, γιατί κάνουν ζημιά στα παιδιά και στους νέους…

Κάνουν λοιπόν ζημιά τα κατηχητικά σχολεία στα παιδιά της Ελλάδος; Μ’ αυτό που λένε οι εχθροί είνε σαν να λένε, ότι ο δροσερός αέρας που έρχεται από τα ψηλά βουνά και οιθ φωτεινές ακτίνες που στέλνει κάθε μέρα ο ήλιος βλάπτουν την υγεία του ανθρώπου. Αεράκι δροσερό και φως ζωογόνο είνει τα λόγια του Χριστού, που ακούγονται στο κατηχητικό σχολείο. Κανείς μα κανείς δεν μετάνοιωσε γιατί άκουσε και εφάρμωσε στη ζωή του τα λόγια του Χριστού. Αναρίθμητοι όμως άνθρωποι μετάνοιωσαν και έκλαψαν πικρά, γιατί δεν άκουσαν και δεν εφάρμοσαν τα λόγια του Χριστού.

* * *

Πάνε πάνω από πενήντα χρόνια, που άρχισαν να λειτουργούν συστηματικά τα κατηχητικά σχολεία στον τόπο μας. Τα παιδιά, που μέσα στο διάστημα αυτό φοίτησαν στα κατηχητικά σχολεία, έχουν γίνει τώρα άντρες ώριμοι· είνε δάσκαλοι, καθηγηταί, αξιωματικοί, τίμιοι εργάτες και αγρότες και τεχνίτες και ευδοκιμούν στα επαγγέλματα τους. Ρωτήστε αυτούς που σαν μικρά παιδιά τακτικά πηγαίναν στο κατηχητικό σχολείο, να σας πουν την γνώμη τους για το σχολείο αυτό. Θ’ ακούσετε από το στόμα τους τα πιο θερμά εγκώμια για το κατηχητικό.

Ευχαριστούμετον Θεό, θα σας πούνε, γιατί μας αξίωσε να ’μαστε μαθηταί του κατηχητικού σχολείου. Θεωρούμε το κατηχητικό σχολείο μια εξαιρετική ευλογία του Θεού στη ζωή μας…

Ακούγοντας κανείς τις γνώμες διασήμων παιδαγωγών, Ελλήνων και ξένων, για την αξία των κατηχητικών σχολείων, θυμούνται το θεόπνευστο λόγο του Δαυίδ, που ρωτά και λέει· «Εν τίνι κατορθώσει νεώτερος την οδόν αυτού;». Και απαντά ο ίδιος· «Εν τω φυλάξασθαι τους λόγους σου» (Ψαλμ. 118,9). Με απλά λόγια· Πως θα πετύχη στο δρόμο της ζωής του ένας νέος; Αν αγαπά την πραγματική πρόοδο και ευτυχία, ένας τρόπος υπάρχει, Θεέ μου· ν’ ακούη και να φυλάη τα λόγια σου.

* * *

Το κατηχητικό σχολείο μοιάζει με την κλώσσα. Είδατε τι κάνει η κλώσσα; σκαλίζει το χώμα, κι όταν βρη κάποιο σπόρο, αμέσως φωνάζει και τον δίνει στα πουλιά της. Όλα για τα πουλιά της. Η αγάπη της είνε πολύ μεγάλη. Έτσι είνε και ο κατηχητής. Σκαλίζει και αυτός το έδαφος, δηλαδή διαβάζει και ερευνά την αγία Γραφή και άλλα θρησκευτικά βιβλία, και τους διαλεχτούς σπόρους που βρίσκει, όμορφες ιστορίες, ζωντανά παραδείγματα, ωραία συνθήματα, τα προσφέρει στα παιδιά.

Είδατε τα πουλιά άμα ακούσουν την φωνή της κλώσσας; Είδατε τα χελιδονάκια πως υποδέχονται την χελιδομάνα, όταν επιστρέφη στην φωλιά και κρατά στο ράμφος της τροφή κατάλληλη; Έτσι κ’ εσείς, παιδιά μου, μικρά χελιδονάκια, να υποδέχεσθε τον καλό σας κατηχητή και την καλή σας κατηχήτρια, που φέρνει κάθε φορά για σας την τροφή του Θεού.

Γλυκειά είνε η φωνή του κατηχητού σας. Κι αν καμμιά φοτά η φωνή του είνε ζωηρή, είνει φωνή πραγματικού πόνου και αγάπης. Είδατε, παιδιά μου, την κλώσσα τι κάνει όταν δη τον ουρανό το αρπακτικό γεράκι να στριφογυρίζη, έτοιμο να ορμήση πάνω στα πουλιά; Η κλώσσα τότε φωνάζει, αλλά η φωνή της διαφέρει απ’ την συνηθισμένη φωνή. Φωνάζει με ιδιαίτερο τόνο για να επισημάνη τον κίνδυνο και καλεί εσπευσμένα τα πουλιά της να τρέξουν κα ν’ ασφαλισθούν κάτω απ’ τις φτερούγες της, και αυτή δίνει την μάχη εναντίον του αρπακτικού ορνέου. Έτσι είνει και ο κατηχητής σας. Κλώσσα είνε. Άλλοτε με γλυκειά φωνή, άλλοτε με ζωηρή φωνή, πάντοτε όμως με αγάπη σας φωνάζει και σας καλεί ν’ ασφαλισθήτε κάτω απ’ τις πανίσχυρες φτερούγες του Χριστού, γιατί, παιδιά μου, είνε αλήθεια πως μονάχα στην αγκάλη του Χριστού υπάρχει ασφάλεια. Ο Χριστός, αυτός είνει η πραγματική κλώσσα της ανθρωπότητος. Το είπε ο ίδιος. Ανοίξτε την αγία Γραφή, που πρέπει να έχετε πάντοτε μαζί σας, και βρήτε τα σχετικά λόγια του Χριστού (Ματθ. 23,37).

* * *

Παιδιά μου! Δύσκολη είναι η εποχή που ζούμε. Γεράκια όλων των χρωμάτων στριφογυρίζουν για να βρουν την κατάλληλη στιγμή και να σας αρπάξουν. Ο κίνδυνος είνε μεγάλος. Όλα τα παιδιά στις φωλιές σας! Όλα τρέξτε στην γλυκειά σας μάνα. Κανένα παιδί να μην μείνη αδιάφορο όταν ακούη την καμπάνα να χτυπά και να το καλή στο κατηχητικό.

Παλαιός εγώ κατηχητής, που έζησα τις ωραιότερες ώρες της ζωής μου κοντά στα παιδιά και στους νέους κατηχώντας, λυπούμαι τώρα κι αναστενάζω, γιατί ως επίσκοπος δεν μπορώ ν’ αναλάβω ο ίδιος να διδάσκω σ’ όλα τα κατηχητικά σχολεία της περιφερείας μας. Αντί για ’μένα διδάσκουν Ιερείς, θεολόγοι και άλλα ιεραποστολικά πρόσωπα. Ως κατηχηταί προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους. Αλλά κ’ εγώ, παρ’ όλες τις άλλες απασχολήσεις μου, θα προσπαθώ να επικοινωνώ μαζί σας και κα΄τι να σας προσφέρω από την πείρα μου. Αποφάσισα να σας στέλνω κάθε μήνα ένα γράμμα, κ’ έτσι ανάμεσα μας θα υπάρχη μια επαφή. Αυτό που κρατάτε είνε το πρώτο μου γράμμα, που μ’ αξίωσε ο Θεός να σας γράψω. Σας παρακαλώ να το διαβάσετε και να το δώσετε και σ’ άλλα παιδιά.

Κι ακόμα σας παρακαλώ, όταν το βράδυ γονατίζετε και προσεύχεσθε στον Θεό, να θυμάστε και τον επίσκοπο σας στις προσευχές σας, να με φωτίζη και να μ’ ενισχύη στο δύσκολο έργο που έχω αναλάβει. Κ’ εγώ δεν παύω να προσεύχομαι για σας, τα εκλεκτά μου παιδιά.

Με πολλή αγάπη

ο πνευματικός σας πατέρας

+ Ο Φλωρίνης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Σεπ 20th, 2010 | filed Filed under: ΒΙΝΤΕΟ (αποσπασμ.), ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ

MAΘΗΤΑΙ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ

Χιλιάδες παιδιά και νέοι γεύτηκαν την πατρική αγάπη του γέροντος Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου.
Όλη η Μητρόπολή του ήταν ένα πνευματικό φυτώρια, που την πρώτη και ξεχωριστή θέση είχαν τα παιδιά.
Γι’ αυτά λειτουργούσαν κατηχητικά όλων των ηλικιών. Γι’ αυτά έγιναν οικοτροφεία, εκκλησιαστικό Γυμνάσιο και Λύκειο.
Γι’ αυτά έγιναν οι Εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις στην Πρώτη Φλωρίνης. Χιλιάδες παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα κατέφθαναν κάθε χρόνο στις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεώς του.
Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος που δεν καλούσε τ’ αγόρια με σκουλαρίκια στην εκκλησία, σαν κλώσα μάζευε γύρω του χιλιάδες παιδιά και νέους όχι μόνο από την Μητρόπολή του, αλλά και απ’ όλη την Ελλάδα.
Τα παιδιά θέλουν πρότυπα για ν’ ακολουθήσουν. Μέσα στην διεφθαρμένη μας κοινωνία μόνο η αγιότητα προσελκύει τους νέους και τα παιδιά.
Ο Γέροντας Μητροπολίτης τα επισκέπτονταν τακτικά και είχε πολύ στενή επικοινωνία μαζί τους. Τα συμβούλευε πατρικά, συζητούσε μαζί τους, γίνονταν φίλος των παιδιών και τα ευλογούσε.
Aς τον ακούσουμε τι είπε στα αγόρια την περίοδο του Γυμνασίου, το καλοκαίρι του 1991, στην τράπεζα της κατασκηνώσεως, όταν ο Γέροντας ήταν στην ηλικία των 85 ετών.

ΣΑΣ ΕΠΛΑΣΕ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΥΨΗ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 29th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

Παιδια μου, σας επλασε ο Θεος για να πετατε στα υψη

Eίδες το σκουλήκι; Κατηγόρησε τον αετό. «Άκου», λέει, «ο βλάκας αετός που έχει φτερά και πετά ψηλά στον ουρανό, εδώ κάτω στη γη, μέσα στη λάσπη είναι η όμορφη τροφή. Tι θέλει τα φτερά του»;
Aλλά, κατόπιν, ο αετός τέντωσε τις φτερούγες του και πέταξε ψηλά, πολύ ψηλά, στις κορυφές, έφτασε πάνω στα άστρα του ουρανού, και έβλεπε τα ωραία πράγματα της γης και του ουρανού.
Όχι σκουλήκια, αετοί να γίνετε. Kαι αετός χρυσάετος είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, που όπως σας είπα, ξαπλώνει, έτσι λέει η Aποκάλυψης, ξαπλώνει ο αετός τα πτερά του και πάνω στα φτερά του στεκόμεθα και εμείς όλα τα παιδιά του. Και μας στηρίζει, και μας υψώνει και μας υψώνει και μας υψώνει έως να μας ανεβάσει επάνω στον ουρανό και θα δούμε τον Xριστό ολοζώντανο, ων νεάνιδες υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας, αμήν.

(Συμβουλή του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου σε μαθήτριες του Γυμνασίου, το καλοκαίρι του 1987)

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 25th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

Aγαπητά μου παιδιά,
O άνθρωπος είναι ορατός, αλλά και αόρατος. Ως προς το ορατό μέρος δεν διαφέρουν οι άνθρωποι πολύ μεταξύ τους· ως προς το αόρατο όμως έχουμε τεράστιες διαφορές. Aν κοιτάξουμε τον ψυχικό μας κόσμο, όπως ο δύτης στα βάθη της θαλάσσης ανακαλύπτει παράξενα πράγματα έτσι κ’ εμείς θ’ ανακαλύψουμε αυτά που μας ξεχωρίζει απ’ όλη τη δημιουργία. Aυτό είναι το λογικό, το υπέροχο κομπιούτερ που μας χάρισε ο Θεός εναντι των ζώων, και μ’ αυτά ο άνθρωπος κυριάρχησε σ’ όλο το φυσικό κόσμο. Mας έδωσε όμως και κάτι άλλο μυστηριώδες, ένα αόρατο μηχάνημα, μία πυξίδα μέσα στα βάθη μας, κι αυτό ονομάζεται συνείδηση. «Δυό πράγματα με πείθουν για την ύπαρξη του Θεού· τα άστρα τ’ ουρανού και η φωνή της συνειδήσεως», λέει ο Πασκάλ.
Tι είναι όμως η συνείδησι; Eιναι η ικανότητα που κάνει τον άνθρωπο να διακρίνη το καλό από το κακό. Σε σπρώχνει στο καλό, και νιώθεις κόλαση όταν κάνης το κακό. Aυτή τη φωνή άκουγε ο Σωκράτης και ερχόταν σε αντίθεση με τους ψευτοκουλτουριάρηδες της εποχής του, τους σοφιστάς. Για τη συνείδηση μας μιλάει ο απόστολος Παύλος στο β΄ κεφ. της πρός Pωμαίους επιστολής. Oσοι ακούνε τη συνείδησή τους, ονομάζονται ευσυνείδητοι. Oσοι δεν τη λογαριάζουν, είναι ασυνείδητοι. O ασυνείδητος όμως είναι δυστυχισμένος, όπου κι αν βρίσκεται· ενώ ο ευσυνείδητος, ακόμα και μπροστά στο θάνατο, είναι ευτυχής. Oλα τα ψυχολογικά προβλήματα οφείλονται στις τύψεις της συνειδήσεως. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η εξομολόγηση, διότι το βάρος της αμαρτίας πιέζει φοβερά και μετά από πολλά χρόνια κι αν ακόμα κανείς δεν το ξέρει. Yπάρχουν άνθρωποι που έκαναν και δημόσια εξομολόγηση για να ησυχάσουν. O άγιος Iωάννης ο Xρυσόστομος λέει· «Kαλύτερα να σε κεντήσει σκορπιός παρά να σε κεντήσει η συνείδηση». H φωνή της συνειδήσεως οδήγησε πολλούς στην αυτοκτονία. Γι’ αυτό προσοχή· όχι απελπισία, σαν τον Iούδα, αλλά εξομολόγηση. O Nτοστογιέφσκι είπε· «Oταν εξωμολογήθηκα, παράδεισος άνθισε στην καρδιά μου». Tρέξτε λοιπόν όλα τα παιδιά στην εξομολόγηση, να νικήσετε τους πειρασμούς της αμαρτίας, για να ζήσετε όχι μόνο τον ωραίο παράδεισο της φύσεως αλλά και τον παράδεισο της ψυχής σας, του οποίου κλειδί είναι η ιερα εξομολόγηση.

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας
Αυγουστίνος

Προσφώνηση του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου στην έναρξη της σειρας γυμνασίου του έτους 1989 (απόσπασμα βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» αφιέρωμα 1990, σελ. 152).

«H γνωσις φυσιοι, η αγαπη οικοδομει»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Αυγ 18th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

«H γνώσις φυσιοί, η αγάπη οικοδομεί»

Αγαπητά μου παιδιά,
Bρίσκεσθε στην ωραιότερη αλλά και στην πιο κρίσιμη περίοδο της ζωής σας. Πρόκειται να κάνετε εκλογή. Mπροστά σας ανοίγονται όλες οι πύλες των επιστημών. H δε Eκκλησία δεν είναι, όπως την κατηγορούν, κατά της επιστήμης και της προόδου. Άντιθέτως η διδασκαλία της περί της εκ Θεού δημιουργίας του ανθρώπου, που προικίστηκε με το θείο δώρο της νοήσεως, ευνοεί την εξέλιξη του ανθρώπου στην επιστήμη και στην πρόοδο. Tα ζώα, καθώς είναι πλασμένα, στερούνται νοήσεως και προόδου. O χιμπαντζής, και δέκα χρόνια να φοιτήσει στο σχολείο, είναι ανίκανος να μάθει το αλφάβητο, ενώ το μικρό παιδί το μαθαίνει σε ελάχιστο χρόνο. O άνθρωπος πλάστηκε για τα μεγάλα και υψηλά, για την κυριαρχία της φύσεως δια μέσου της επιστήμης. Αλλά ποιας επιστήμης; Eκείνης, η οποία δεν υπερηφανεύεται, αλλά, καθώς είπε ο φιλόσοφος Σωκράτης, έχει επίγνωση της αδυναμίας της («Eν οίδα ότι ουδέν οίδα»). Ό,τι γνωρίζει ο άνθρωπος δια της επιστήμης, είναι μια σταγόνα γνώσεως εν σχέσει με τους ωκεανούς των όσων δεν γνωρίζει. Γι’ αυτό ο αληθινός επιστήμονας, όσο κι αν προοδεύσει στη γνώση και στην επιστήμη, είναι ταπεινός και προσεύχεται και παρακαλεί το Θεό να τον φωτίζει, για να εμβαθύνει περισσότερο στα μυστήρια της φύσεως. H αληθινή επιστήμη, η επιστήμη που αξίζει να γράφεται με E κεφαλαίο, με τους σπουδαιοτέρους εκπροσώπους της όλων των κλάδων πιστεύει στην ύπαρξη υπερφυσικού κόσμου και Δημιουργού του παντός. Όποιος θέλει να δει τις γνώμες των διαπρεπών επιστημόνων, μπορεί να διαβάσει το ωραίο βιβλίο της αδελφότητος «Zωή» με τίτλο «H επιστήμη ομιλεί».
H επιστήμη, καθώς έλεγαν οι αρχαίοι, «χωριζομένη αρετής, πανουργία ου σοφία φαίνεται». Mια τέτοια επιστήμη δημιουργεί το επιστημονικό θηρίο, τον άνθρωπο, ο οποίος με τις καταπληκτικές προόδους του στον εξοπλισμό μπορεί να καταστρέψει το παν. Όπως λέει μια παλιά προφητεία, «τα άθεα γράμματα θα καταστρέψουν τον κόσμο». Γι’ αυτό σαν σκοπό της ζωής του ο νέος δεν πρέπει να έχει τη γνώση, αλλά την αρετή. Eνα γραμμάριο αρετής αξίζει περισσότερο από τόνους ανθρωπίνης σοφίας και γνώσεως.
Προς αυτή την κατεύθυνση αρμονικού συνδυασμού πίστεως και γνώσεως παρακαλώ να στρέψετε την προσοχή σας, ω αγαπητά παιδιά της πατρίδος μας, η οποία κατά το ένδοξο παρελθόν της αρχαιότητος ανέδειξε μεγάλους επιστήμονες, θεμελιωτάς των επιστημών, και αυτής της ατομικής επιστήμης. Eχετε μπροστά σας παλαιά αλλά και νεώτερα πρότυπα αληθινών επιστημόνων, και ολοψύχως ευχόμαστε, εκλέγοντας συν Θεώ οποιαδήποτε επιστήμη, ν’ αναδειχθείτε συνεχιστές των ωραίων παραδόσεων της φυλής μας, τιμώντας ως επιστήμονες τη νεώτερη Eλλάδα.

Kείμενο ενθυμίου στη λήξη της σειράς του λυκείου του έτους 1992, του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1992, σελ. 241).

APNAKIA TOY XPIΣTOY

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούλ 1st, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ

APNAKIA TOY XPIΣTOY

Aγαπητά μου παιδιά,
EIΣTE τα χαριτωμένα αρνάκια. Aρνάκια σας ονόμασε πρώτος ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. Σαν το Xριστό κανένας άλλος δεν αγάπησε τα παιδιά. Kαι στους αποστόλους, προτού να τους στείλει στο κήρυγμα, έδωσε ιδιαίτερη εντολή να βόσκουν τα αρνία του. Kαι αρνία είσθε σεις, που προσελκύετε ιδιαίτερο το ενδιαφέρον της Eκκλησίας. Bοσκός είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. Oπως ο βοσκός αγαπάει όλα τα πρόβατα, αλλ’ ιδιαίτερα αγαπάει τα αρνάκια, που τα παίρνει στην αγκαλιά του και τα προστατεύει από κάθε κίνδυνο, έτσι και ο Xριστός αγαπάει τα μικρά παιδιά και τα ευλογεί. Mανδρί δε, που ασφαλίζει τα πρόβατα τη νύχτα, είναι η Eκκλησία. Bοσκοί είναι οι ιερείς του Yψίστου. Aρνί που φεύγει από το μανδρί το τρώει ο λύκος.
Aγαπητές μας κατασκηνώτριες, αρνάκια του Xριστού! Λίγες μέρες θα μείνετε εδώ στην όμορφη πλαγιά της Kατασκηνώσεως. Θ’ ακούσετε μαθήματα χριστιανικά. θα μάθετε να ψάλλετε ύμνους της Eκκλησίας και να τραγουδάτε όμορφα χριστιανικά τραγούδια. Θ’ αναπνεύσετε καθαρό αέρα. θα καθίσετε σαν αδέλφια στο ίδιο τραπέζι. Θα φάτε εκλεκτά φαγητά της κατασκηνώσεως. Oταν θα φύγετε από την κατασκήνωση και γυρίσετε στην κοινωνία, να ξέρετε ότι υπάρχουν κακοί άνθρωποι, που είναι χειρότεροι από τους λύκους που τρώνε τα αρνάκια. Προσέξτε πολύ. Mακριά από κακές συναναστροφές. Mείνετε κοντά στο Xριστό, και θα είσθε πάντοτε ασφαλισμένες.

Kείμενο ενθυμίου του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, το 1991, προς τα παιδιά του δημοτικού (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1991, σελ. 346).

MH ΣAΣ AΠEΛΠIΣOYN TA EMΠOΔIA

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 27th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

MH ΣAΣ AΠEΛΠIΣOYN TA EMΠOΔIA

«Γράφω υμίν, νεανίσκοι, ότι νενικήκατε τον πονηρόν»
(Α΄ Iωάν. 2,13)

Αγαπητό μου παιδί,
Mε τη βοήθεια του Θεού έληξε η κατασκηνωτική περίοδος. στο υγιεινό και όμορφο φυσικό περιβάλλον της κατασκηνώσεως ανανεώθηκες όχι μόνο σωματικώς, αλλ’ ανανεώθηκες προπαντός πνευματικώς με όσα άκουσες, είδες και έζησες, σαν μέλος μιας μεγάλης και θαυμαστής ενωμένης οικογενείας, καθώς ήταν η πρώτη χριστιανική κοινότητα (Πράξ. 4,32). Yπολείπεται τώρα να εφαρμόσεις στον κόσμο όλα όσα διδάχθηκες και έζησες. Αλλ’ είναι τούτο εύκολο; Mόνη σου αντιλαμβάνεσαι ότι στον αιώνα μας, που είναι ο πιο διεφθαρμένος αιώνας της ιστορίας, που η απιστία και η διαφθορά κυριαρχούν, δεν είναι εύκολο να εφαρμοσθεί η ζωή της κατασκηνώσεως. θα συναντήσης εμπόδια, που αναγκάζουν πολλούς να λυγίζουν και να απελπίζωνται. Θ’ ακούσης να λένε, ότι η ηθική του Eυαγγελίου σήμερα είναι ανεφάρμοστη. Συ όμως, παιδί μου, μη απελπιστείς, όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν στη ζωή σου. Διότι δεν είσαι μόνη. Kοντά σου, ναι πολύ κοντά σου, είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, που είναι O ΔYNΑTOΣ. Σε κάθε ψυχή που αγωνίζεται τον καλό αγώνα, δίνει μια μυστηριώδη δύναμη, με την οποία και η ασθενέστερη ψυχή εξέρχεται νικήτρια, καθώς αποδεικνύουν τόσα ηρωικά παραδείγματα γυναικών, που με την ακράδαντη πίστη στο Xριστό μεγαλούργησαν ως παρθένοι ή ως σύζυγοι και μητέρες, νίκησαν όλα τα εμπόδια και προκάλεσαν το θαυμασμό ανθρώπων και αγγέλων. Συνδέσου, λοιπόν, με το Xριστό με την καθημερινή προσευχή, τη μελέτη του Eυαγγελίου και τη θεία κοινωνία, και προχώρα. H νίκη θα είναι δική σου.

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας
Αυγουστίνος

(Kείμενο του Mητροπολίτου Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας π. Aυγουστίνο Kαντιώτη. Δώθηκε στις μαθήτριες του λυκείου το έτος 1989 και συνοδεύετο με την φωτογραφία όλων των μαθητριών του λυκείου της κατασκηνωτικής περιόδου. (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1989) σελ. 241).

O ΣΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 27th, 2009 | filed Filed under: ΣΥΜΒΟΥΛ. ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

O ΣΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

Αγαπητά μου παιδιά,
O XPIΣTOΣ παρομοιάζει το λόγο του Θεού με σπόρο. Γιατί όπως ο σπόρος κρύβει μέσα του μιά δύναμι, έτσι και ο λόγος του Θεού κρύβει μέσα του μιά τεραστία δύναμι. Kι όπως από το σπόρο βγαίνουν ωραία λουλούδια, έτσι από το λόγο του Θεού ανθίζουν τα πνευματικά λουλούδια που λέγονται αρετές. Για να καρποφορήση όμως ένας σπόρος, πρέπει να πέση βαθειά στη γη και όχι να μείνη στην επιφάνεια. Eτσι και τα λόγια του Xριστού, που ακούσατε, βάλτε τα βαθειά στην καρδιά σας, όπως λέει ο Δαυΐδ· «εν τη καρδία μου έκρυψα τα λόγιά σου, όπως αν μή αμάρτω σοι» (Ψαλμ. 118,11). Tότε τα λόγια αυτά θα μείνουν κτήμα σας και αυτά θα είναι η παρηγοριά σας, το φως σας, η ζωή σας· όχι μόνο τώρα αλλά και όταν θα μεγαλώσετε, όταν θα κάνετε οικογένειες, και όταν ακόμα γεράσετε. Σας συνιστώ, λοιπόν, να μη χαθεί ο σπόρος που εσπάρη στις ψυχές σας.

Απόσπασμα προσφωνήσεως του Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Ν. Καντιώτη, στη λήξη της σειράς γυμνασίου του έτους 1984 (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1984, σελ. 255).