ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)
Μέρος 19, σελ. 47-49

ΔEKA ETH ANEΠIΘYMHTOΣ
EIΣ THN EKKΛHΣIAΣTIKHN APXH

Ἔτσι συνεδέθην στενῶς μὲ τὴν δικὴν σᾶς πόλι, τὴν ὁποία ὠνόμαζα «ἰδίαν πόλιν», πρωτεύουσα τῆς ἰδικῆς μου καρδίας. Μὲ τὴν βοήθειαν τῶν ἐκλεκτῶν τέκνων της ἐκτίσθη μεταπολεμικῶς τὸ κτήριο τῶν 40 Μαρτύρων», τὸ ὁποῖο ἐγένετο τὸ ξεκίνημα καὶ ἡ ἀπαρχὴ μιᾶς ζωηρᾶς φιλανθρωπικῆς κινήσεως, ἡ ὁποία κατεπλούτισε τὴν πόλιν μὲ εὐαγῆ ἱδρύματα, εἰς τρόπον ὥστε ἡ Κοζάνη νὰ συναγωνίζεται μὲ ἄλλας πόλεις τῆς Ἑλλάδος καυχωμένας διὰ τὰ εὐαγῆ των ἱδρύματα.
Ἀλλὰ τὴν προσφιλῆ πόλιν τῆς Κοζάνης ἠναγκαζόμην μεταπολεμικῶς νὰ ἐπισκέπτωμαι νύκτωρ, διότι ἡ τότε ἐκκλησιαστικὴ ἀρχὴ τοῦ τόπου ἐθεώρει καὶ τὸ πέρασμά μας ἐκ τῆς πόλεως ὡς ἐπικίνδυνο. Μίαν δεκαετίαν διήρκεσε ἡ δοκιμασία αὐτὴ τῆς ψυχῆς μου. Ἔληξε ὅμως μὲ τὴν ἐγκατάστασιν τοῦ σεβ. μητροπολίτου κ. Διονυσίου, ὁ ὁποῖος καὶ ἐμὲ καὶ εἰς τοὺς περὶ ἐμὲ θεολόγους ἐπέτρεψε τὸ κήρυγμα.

ΩΣ AΠIΣTEYTON!

Kαὶ ἤδη ὁ ἐπὶ μίαν τριακονταετίαν μὴ γνωρίσας ἄνεσιν ἐκ τῶ ἐκκλησιαστικῶ μου βίω, ἀλλ’ ὑπὸ τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας συνεχῶς διωκόμενος, ἤδη κατὰ τὴν πρεσβυτικήν μου ἡλικίαν παρουσιάζομαι ἐπίσκοπος. Ὡς ἀπίστευτον φαίνεται. Ὡς θαῦμα χαρακτηρίζεται. Ὁφείλεται καὶ αὐτὸ εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία μὲ τὸ ῥεῦμα της παρέσυρε πᾶν ἐμπόδιον καὶ προέβαλεν ὡς ατημα, τολμῶ νὰ εἴπω πανελλήνιον, τὴν προαγωγὴν τοῦ ἱεροκήρυκος, αίτημα τὸ ὁποῖον συνέλαβεν ἡ εὐαίσθητος κεραία τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριωτάτου ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου, ὑπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ ὁποίου ἡττήθην, καὶ ὁμολογῶ τὴν ἧτταν. Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)
Μέρος 18, σελ. 44-47

Δεν εκανα διακρισεις, ολους τους βοηθουσα

ΠAPAΔEIΓMA AΓAΠHΣ

.

«Ἦταν φοβερὴ ἡ ἐποχή. Συνέλαβαν ἀπὸ τὰ βουνὰ κάποιον ἀντάρτη· τὸν ξέρουν οἱ παλαιοὶ Κοζανῖται καὶ δεμένο τὸν ἔσερναν μέσα στὴν πόλι. Kάποιοι ἄναδροι Κοζανῖται πού, ὅταν ἦταν στὰ πράγματα, καθόταν κλαρῖνο μπροστά του, τώρα βλέποντάς τον σὰν κτυπημένο σκυλί νὰ τὸν μεταφέρουν στὴν πόλι, τὸν φτοῦσαν. Αὐτὸς ἦταν ἐχθρός μου, ἐπανειλημμένως ἐπιχείρησε νὰ μὲ σκοτώσῃ. Τὸν πιάσαν, λοιπόν, καὶ σὲ ἄθλια κατάστασι τὸν ἔρριξαν στὴν φυλακή. Ὅταν τὸ ἔμαθα, στεναχωρέθηκα. Πῆγα στὶς φυλακές, γιὰ νὰ τὸν δῶ. Οἱ ὑπεύθυνοι τῶν φυλακῶν δὲν μὲ ἄφηναν νὰ μπῶ· “Σ’ αυτόν, έρχεσαι και τοῦ φέρνεις φαγητό’’; με είπαν· “Oχι φαγητό, αλλα δηλητήριο νa τοῦ δώσης’’. Oπως ερχόμουν σ’ εσᾶς καὶ ὲφερνα φαγητο στην φυλακὴ και όχι δηλητήριο, τὸ ­ὶδιο θὰ κάνω καὶ σ’ αυτὸν τὸν φυλακισμένο, τοὺς απήντησα.
Mε άφησαν τότε καd μπῆκα. ≠Oταν ανοιξε η πόρτα και με είδε, ὲκλαυσε. Hταν σε αθλια κατάστασι. Kαι ειπε· “πάτερ Aυγουστινε, εσύ, ηρθες νa με δης! Oυτε η γυναίκα μου ουτε τa παιδιά μου δεν με επισκέφθηκαν. Tώρα πιστεύω ὸτι υπάρχει Xριστός!»

THΣ KAPΔIAΣ MOY H ΠPΩTEYOYΣA
EINE H KOZANH

Απόσπασμα ομιλίας στην αιθουσα των 40 Μαρτύρων στην Κοζάνη το 1959

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν.
Εὐσεβὲς ἀκροατήριο…. εἶνε ἆραγε ἀνάγκη νὰ ἐκφράσω τὸν ἐσωτερικό μου κόσμο, εἶνε, λέγω, ἀνάγκη νὰ πῶ ὅτι τὴν ὥρα αὐτὴ αἰσθάνομαι μίαν ὅλως ἰδιαιτέραν χαρὰν καὶ συγκίνησιν;
Eὑρίσκομαι εἰς τὴν Κοζάνη καὶ αὐτὸ ἁπλῶς τὸ γεγονὸς ὅτι εὑρίσκομαι εἰς τὴν Κοζάνη καὶ μόνον αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἄσχετον πρὸς τὴν ὁμιλίαν εἶνε δι’ ἐμέ, πηγὴ χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως. Ἡ πόλις τῆς Κοζάνης δὲν εἶνε δι’ ἐμὲ μία ἀπὸ τὰς πολλὰς πόλεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μὲ ἠλέησε ὁ Θεὸς νὰ εἶμαι ἱεροκήρυξ. Μὲ ἠλέησε ὁ Θεὸς νὰ κηρύξω εἰς πολλὰς πόλεις καὶ τῆς Βορείου καὶ τῆς Νοτίου Ἑλλάδος. Μὲ ἠλέησε ὁ Θεὸς νὰ περιοδεύσω ἀρκετὰ τμήματα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)
Μέρος 17, σελ. 42-43

ΠEPIΠETEIA ME ΤΟ AΛATI

«Στὰ συσσίτια είχαμε ἀνάγκη ἀπὸ ἁλάτι. Ὅποιος τὸ εἶχε, εἷχε χρυσάφι. Οἱ βοσκοὶ ζητοῦσαν ἁλάτι. Ὅλοι ζητοῦσαν ἁλάτι, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε τίποτε, δὲν εὕρισκαν πουθενά. Τὸ κατέσχον οἱ Γερμανοί, εἰς τὰς ἁλυκάς.
Tότε βρέθηκε ὁ ἀνεψιὸς τοῦ καπετὰν Μάρκου, ὁ Τσιπουρίδης. Ζεῖ, αὐτὸς τώρα; (…)
“Mὴ στεναχωριέσαι’’, μοῦ λέει, “ὁ μπάρμπας μου εἶνε ἀρχηγὸς τῶν Κουμουνιστικῶν δυνάμεων στὴν Βέρροια. Πᾶμε ἐκεῖ καὶ θὰ μᾶς δώσῃ’’. Πῆγα, λοιπόν ἐκεῖ, παρουσιάστηκα στὸν Καπετὰν Μάρκο καὶ τὸν εἶδα μ’ ὅλη τὴν δύναμίν του. Τότε ἤμουν νέος, νεώτατος. Μοῦ δίνει ἕνα σημείωμα, ἦταν παραμονὴ τῆς Βάρκιζας. Τί θὰ πῇ Bάρκιζα; Ξέρετε Ἱστορία; Εἶνε μιὰ συμφωνία καὶ ἦταν ὑπὸ διάλυσει αὐτοί. Μοῦ δίνει ἕνα σημείωμα ὁ Καπετάν Μάρκος, ―ποὺ κάποτε θὰ μ’ ἔπαιρνε τὸ κεφάλι― καὶ μοῦ λέει· “Tώρα παραδίδομε καὶ ἐμεῖς, ἀλλὰ νὰ πᾶτε κάτω στὴν Θεσσαλονίκη, στὸ μονοπώλειο καὶ πᾶρτε ὅλο τὸ ἁλάτι”. Πάω καὶ ἐγὼ μὲ κάτι Καρμαζῆδες καὶ μὲ φορτηγά ἐκεῖ. Δίνω τὸ χαρτί καὶ τοὺς βλέπω νὰ συζητοῦν. Εὐφυέστατοι αὐτοὶ κάναν σύσκεψι καὶ εἶπαν μεταξύ τους· “Aὔριο, ποῦ ξέρουμε τί θὰ γίνῃ; Μπορεῖ νὰ πέσῃ ὁ Καπετὰν Μᾶρκος, γιατὶ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς τὴν εὐθύνη’’. Πατριῶται ἦσαν. Read more »

«NA ΣE ΓPAΨΩME ΣTOYΣ KATAΛOΓOYΣ TΩN EΠIΣHMΩN»

.

Tότε ἡ ζωὴ δὲν εἶχε καμμία ἀξία. Ἐσώθην ἀπὸ πολλὲς περιπτώσεις, ὁ Θεὸς νὰ μοῦ δίνῃ μετάνοια.
Τὰ χρόνια ἐκείνα τὰ τρομερά, ὁ Παφίλης ὁ Γεώργιος ἦταν ἐκεῖνος ποὺ μὲ ἀγαποῦσε, φρόντιζε γιὰ μένα καὶ μὲ φύλαγε. Εἶχε ἀνοίξει τὸ σπίτι του καὶ σ’ ἕνα ὑπόγειο κοιμόμουν καὶ κρυβόμουν. Τὸ βράδυ μὲ τὴν ἀδελφή τους Ἄννα παρακολουθοῦσαν τὰ βήματα τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ μὴ ᾿ρθοῦν καὶ μὲ πιάσουν.
Ἐσώθην μιὰ φορὰ ποὺ ἦρθαν οἱ κουμμοῦνες νὰ μὲ συλλάβουν. Περίεργοι ἄνθρωποι ἦταν, θηρία φοβερά. Καὶ ἐμένα μὲ θεωροῦσαν κομμουνιστή, λόγω τῶν ριζοσπαστικῶν κηρυγμάτων, ἀλλὰ ἐγὼ πρέπει νὰ τὸ γράψω αὐτὸ μέσα στὶς ἀναμνήσεις μου.
Mιὰ μέρα μὲ κάλεσαν αὐτοί, ἦταν ὁ Βαφειάδης καὶ ἄλλοι, ἦταν καὶ ὁ δεσπότης Ἰωακείμ. Μὲ κάλεσαν καὶ μοῦ εἶπαν· «Λόγω τῆς δράσεώς σου, τιμῆς ἔνεκεν ἀποφασίσαμε νὰ σὲ ἐγγράψωμε στὸν κατάλογο τῶν ἐπισήμων κομμουνιστῶν». Καὶ τοὺς ἀπαντῶ·
«Tὸ σκεφτήκατε πολὺ ὥρα αὐτό»; “Nαί’’, λένε, “τὸ σκεφθήκαμε’’.
Tοὺς ἀπαντῶ.
―«Ἐκεῖ ποὺ εἶστε ἐσεῖς, δὲν ἔρχομαι, ἐκεῖ ποὺ εἶμαι ἐγώ, θὰ ρθῆτε μιὰ μέρα καὶ ἐσεῖς».
«Δηλαδή», μοῦ λένε, «πῶς τὸ ἐννοεῖς αὐτό;» Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 15)  σελ. 40-41

Ἰδεωδες πολιτευμα η ΧΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

Παρέλασαν νεοι στους δρόμους τῆς Κοζάνης το 1945 φωναζοντας, το συνθημα του ιεροκήρυκα Αυγουστίνου Ν. Καντιωτου: «Ζητῶ η Χριστοκρατία»

«Θυμᾶμαι τότε ποὺ ἦταν στὴν Κοζάνη ὁ Βαφειάδης, ὁ ἀρχηγὸς τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος καὶ ἀρχιστράτηγος. Στεκόταν κλαρίνο μπροστά του ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι. Ἦταν ἡμέρες δύσκολες. Οἱ Κοζανῖτες ξέρουν ὅτι δὲν ἀνήκουμε σὲ κόμματα. Μᾶς πιέσαν, κινδύνευσε ἡ ζωή μας, ἀλλὰ μείναμε σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι.
Ἡ πόλι τῆς Κοζάνης εἶχε διαιρεθεῖ σὲ διάφορα κόμματα. Ἐμεῖς τότε καλέσαμε τὸν λαὸ γιὰ νὰ τοῦ ὑποδείξουμε τὸ ἰδεῶδες πολίτευμα καὶ ὁ καθεδρικὸς ναὸς τοῦ ἁγίου Νικολάου ἐπλημμύρισε ἀπὸ κόσμο. Ἦρθαν καὶ αὐτοὶ μέσα.
Tοὺς μίλησα γιὰ τὰ διάφορα πολιτεύματα ποὺ ὑπήρχαν ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι τῶν ἡμερῶν των. Καὶ μετὰ τοὺς εἶπα:
Θὰ σᾶς ὑποδείξω μιὰ ἰδεολογία, ποὺ ἄν τὴν ἐφαρμόσῃ ἡ πόλι τῆς Κοζάνης, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη ἡ πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα θὰ εἶνε ἡ πιὸ εὐτυχισμένη χώρα τοῦ κόσμου.
Τοὺς περιέγραψα τ᾿ ἄλλα πολιτεύματα. Παρουσίασα τὰ ἐλαττώματά τους, ὡς ὑπὸ ἀνθρώπων διοικούμενα καὶ τέλος εἶπα ὅτι ἡ δική μου ἰδεολογία εἶνε XPIΣTOKPATIA, ὅ,τι θέλει ὁ Xριστός. Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος  14), (σελ. 37-40)

H AΛHΘHΣ ΔHMOKPATIA EINE O XPIΣTIANIΣMOΣ

«Mίλησα στὸν Ἅγιο Κωσταντῖνο παρουσίᾳ ἐνόπλων καὶ τοῦ ἐπισκόπου Ἰωακεὶμ καὶ εἶπα· «Ἡ ἀληθὴς δημοκρατία εἶνε ὁ Χριστιανισμός. Ἡ πολιτικὴ δὲν συμβιβάζεται μὲ τὰ καθήκοντα τοῦ ἱερωμένου.(2) Ὅποιος ἱερωμένος θέλει νὰ πολιτευθῆ, νὰ πετάξη τὰ ράσα, νὰ φορέση γραβάτα και τότε νὰ κατεβῆ στὸν πολιτικὸ στίβο.
Ὅταν τελείωσα καὶ κατέβηκα ἀπὸ τὸν ἄμβωνα ὁ Ἰωακείμ, ποὺ ἦταν παρὼν καὶ ἄκουε τὸ κήρυγμα, μὲ φίλησε καὶ μ’ εἶπε στ’ ἀφτί· “Nὰ περάσῃς μετὰ ἀπὸ τὴν Mητρόπολι”.
Ὅταν πῆγα στὴν Μητρόπολι καὶ μὲ εἶδε, λέει· “Tί ἦταν αὐτὰ ποὺ ἔλεγες ρὲ Αὐγουστῖνε, ἕτοιμοι ἦταν νὰ σὲ ἀρπάξουν, δὲν τοὺς ἔβλεπες; Σὲ φίλησα γιὰ νὰ τοὺς ἀφοπλίσω. Δὲν ἤθελα ἐγὼ νὰ σὲ κάνω ἤρωα”.
Ἀπὸ ᾿δῶ καὶ πέρα ἡ ἀγωνία ὅλων αὐξάνεται. Ὁ ἰσχνὸς στὸ σῶμα, ἀλλὰ γενναῖος στὴν ψυχὴ ἱεροκήρυκας κάνει νέο κήρυγμα στὸν Ἅγιο Δημήτριο γιὰ τὸν «ἄθεο Mαρξισμό». Oἱ ἀντάρτες δὲν ἀστειεύονται πλέον. Μιὰ νύκτα, ίσως ἀπὸ τῆς τραγικότερες τῆς ζωῆς τοῦ π. Αὐγουστίνου, ἔρχονται ἔνοπλοι νὰ τὸν συλλάβουν στὸ σπίτι τῆς κ. Ἄννας Χαλβατζῆ, ποὺ διέμενε. Τὸ σχέδιό τους ἦταν νὰ τὸν ρίξουν σὲ πηγάδι, νὰ τὸν πνίξουν καὶ νὰ ἐξαφανίσουν τὰ ίχνη του. Τὸ σχέδιό τους τὸ ματαίωσε ὁ Θεός. Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 13ο), (σελ. 36-36)

Ἀνθρωπινη ἀδυναμια

_+_

Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Αὐτὸ ποὺ ἔγινε στὸν Ἀρχηγὸ τῆς Πίστεως μας, τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ἔγινε καὶ στὸν π. Αὐγουστῖνο. Ἦρθε στιγμὴ ποὺ καὶ οἱ συνεργάτες του φοβήθηκαν καὶ ἀπέσεισαν τὶς εὐθύνες ἀπὸ πάνω τους. Μὲ κάποιο ἐλαφρὴ παράπονο τὸ θυμᾶται ὁ Γέροντας καὶ λέει·
«Kάποια στιγμή, μ’ ἐγκατέλειψαν ὅλοι.
―Mὴ κάνεις τέτοια κηρύγματα, ποὺ ἐνοχλοῦνται οἱ Γερμανοί, μοῦ εἶπαν, γιατὶ κινδυνεύουμε ὅλοι. Kαὶ ἐμεῖς ἔχουμε οἱκογένειες καὶ παιδιά.
―Kαλὰ τοὺς εἶπα, ἀφοῦ ἔτσι θέτετε τὸ θέμα· Θὰ κάνουμε ἕνα χαρτί, ποὺ θὰ λέη· Γιὰ ὅτι λέει ὁ ἱεροκήρυκας, εἶνε ὑπεύθυνος ὁ ­ἴδιος καὶ νὰ τὸ ὑπογράψετε, γιὰ νὰ ἀπαλαχθῆτε ἀπὸ ὁποιαδήποτε εὐθύνη. Κάναμε τὸ χαρτί καὶ τὸ ὑπέγραψαν ὅλοι, πλὴν τοῦ Παφίλη.
Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ οἱ κομουνισταὶ εἶχαν ἕνα δυνατὸ ἀρθρογράφο καὶ γιὰ νὰ μὴ συλληφθῆ, ἔλεγαν στοὺς ἐργατικούς· Ποιός θέλει νὰ βάλλη τὸ ὄνομά του, κάτω ἀπὸ τὸ ἄρθρο, καὶ νὰ ἀναλάβῃ τὴν εὐθύνη; 100 χέρια σηκώνονταν, γιὰ ἐκεῖνον. Μετὰ ἀπὸ κάθε ἄρθρο συλλαμβάναν τὸν ἐργάτη, ποὺ ἔφερε τὸ ὄνομά του καὶ τὸν ρωτοῦσαν ―ξέραν αὐτοὶ ὅτι δὲν εἶνε δικό του― Ἀφοῦ ἐσὺ εἶσαι ἀγράμματος, τοῦ λέγαν, πῶς ἔγραψες τέτοιο ἄρθρο; Καὶ ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε· Mὲ προσβάλης κ. δικαστά, δικό μου εἶνε τὸ ἄρθρο καὶ τὸν ἔριχναν στὴν φυλακή. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἔμενε ἀσύλλυπτος ὁ ἀρθρογράφος καὶ συνέχιζε τὸ ἔργο του. Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 12ο), (σελ. 35-36)

Eὐχαριστω το Θεο για τα φτωχαδακια

«Γι’ αὐτό, λοιπόν, σᾶς λέω καὶ ἐγώ· Tώρα ποὺ εἶμαι 70 χρονῶν καὶ πέρασα πολλὲς πόλεις, εὐχαριστῶ τὸ Θεό, γιὰ τὰ πτωχαδάκια. Αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Παῦλος τὸ δοκιμάσαμε καὶ ἐμεῖς. Κοντὰ στὸ Χριστὸ εἶνε τὰ πτωχαδάκια. Ὅποιος ἔχει πολλὰ λεφτά, ὅποιος ἔχει ἀξιώματα κ.λ.π. φεῦγε μακριά, ἔχει ἕναν ἐγωϊσμὸ καὶ μία ὑπερηφάνεια.
Ἀλλά, δὲν μοῦ λές, ἀγαπητέ Τραΐανέ, γιατὶ ὅταν γεννιέται τὸ παιδί ἔχει τὸ χέρι, ἔτσι, σφικτό. Κουμουνιστικὰ εἶνε τὰ παιδιά. Tί λές, ἔτσι εἶνε πάντα;
Καλό, εἶνε αὐτὸ ποὺ λές ―«βουτάει τὸ δακτυλίδι τῆς μαμῆς»― πρωτότυπο εἶνε. Νὰ λοιπόν, ποὺ ξέρω καὶ σὲ ρωτῶ.
Tὸ παιδί, κράπα, ἔτσι σφυκτὰ κρατάει τὸ χέρι του καὶ εἶνε ἡ μανία τοῦ ἀνθρώπου, λέει κάποιος φιλόσοφος, γιὰ νὰ τὰ πιάσῃ ὅλα, θέλει νὰ πιάσῃ τὴν γῆ ὁλόκληρη. Ἔρχεται ἔπειτα ὁ χάρος καὶ ἄπ, τοῦ ἀνοίγει τὸ χέρι. Ἂντε νὰ κλείσῃς τὰ χέρια τῶν νεκρῶν.
Kαλὰ Τραΐανε, τὸ παιδάκι ἐκεῖνο, εἶνε ἀθῳο, ἀπὸ ἔνστικτο τέλος πάντων τὸ κάνει, ἀλλὰ οἱ μεγάλοι, ποὺ τὰ βουτᾶνε ὅλα; Μ’ αὐτοὺς τί γίνεται; Ἄλλοι βουτᾶνε δακτυλίδια, ἄλλοι βουτᾶνε ἀξιώματα, ἄλλοι βουτᾶνε τοῦτο καὶ ἄλλοι τὸ ἄλλο καὶ μετὰ ἔρχεται ὁ χάρος, τοὺς δίνει μία γροθιὰ καὶ ἔτσι φεύγουμε γυμνοὶ καὶ τετραχηλισμένοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Ἄνθρωπε, κράτησέ τα. Τί θὰ τὰ κάνῃς; Ἔρχεσαι μὲ τέτοια, τάσσει καὶ φεύγεις μὲ ἀνοικτὰ τὰ χέρια. Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 11ο), (σελ. 33-35)

Kατασχονται

Eἶπα τότε, στὸν Ἅγιο Nικόλαο, γεμᾶτος ἦταν τότε ὁ ναός, ἀλλὰ πτωχαδάκια· οἱ ἄλλοι ἦταν ἀπ’ ἔξω καὶ κοροϊδεύαν. Τοὺς λέω· «Θὰ πᾶτε τὸ βράδυ στὰ σπίτια σας καὶ ὅτι ἔχετε θὰ τὸ χωρίσετε στὴν μέση. Μιὰ ὀκὰ μακαρόνια, τὴν μισὴ ὀκά θὰ τὴν φέρετε ἐδῶ. Μιὰ ὀκὰ φακές, ἡ μισὴ νὰ ρθῇ ἐδῶ». Ἀπ’ ὅτι ἔχετε, τὰ μισὰ ἐδῶ. Τὰ εἶπα μὲ ἔντονη φωνή. Τοὺς ἐξώρκισα ἐνώπιον τῆς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ποὺ ἀγαποῦν αὐτοὶ οἱ Κοζανῖτες. Θὰ τὰ χωρίστε ὅλα στὴ μέση καὶ τὰ μισὰ θὰ τὰ φέρετε ἐδῶ, ἂν τὰ κρατῆστε ὅλα γιὰ τὸν ἑαυτό σας, θὰ σαπίσουν.
Δὲν τὸ πίστευα! Τὴν ἑπομένη μέρα, τί νὰ δῶ, οὐρὰ εἶχε σχηματισθεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑστία. Ἔχουμε καλὸ καὶ εὐγενὴ λαό. Ὅλοι αὐτοὶ κρατοῦσαν στὰ χέρια τους σακουλάκια, μέχρι κρεμμύδια καὶ σκόρδα φέραν. Σοῦ λέει· Nὰ μὴ μᾶς καταραστῇ ὁ παπάς. Kαι ὅλη μέρα ἀπὸ τὸ πρωῒ ὡς τὸ βράδυ τὰ μετρούσαμε συνεχῶς καὶ γεμίσαμε μιὰ ὁλόκληρη ἀποθήκη, ἀπὸ τὰ πτωχαδάκια. Ἐπικεφαλῆς ἦταν ὁ Γιῶργος ὁ Παφίλης.
Tο βράδυ· Nά, ο διάολος με τa κέρατα παρουσιάστηκε. Mε τα μαυρα κέρατα, γιατὶ ὁ διάβολος ἔχει πότε μαῦρα, πότε κόκκινα κέρατα. Ἔτσι δὲν εἶνε κ. Σαχινίδη;
Τὸ βράδυ ἔρχεται ὁ νομάρχης καὶ κάτι ἄλλοι καὶ λένε· «Ἐν ὀνόματι τίνος τὰ μάζεψες αὐτά; Τὰ κατάσχομε». Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 10ο), (σελ. 31-33)

Τὰ πτωχαδακια της Kοζανης

(Ἀπὸ τὸν Κύκλο Ἁγίας Γραφῆς τῶν ἀνδρῶν, στὴν αίθουσα τῆς Μητροπόλεως Φλωρίνης, στὶς 10-3-1976 (Πρὸς Κολασσαεῖς α΄, 8ῇ)

• Ἐπί τῇ ἐμφανίσει τοῦ προέδρου τοῦ Συλλόγου τῶν «40 Μαρτύρων» Κοζάνης, Εὐθύμιου Καρμαζῆ, ὁ π. Αὐγουστῖνος εἶπε·

«Ἀργὰ μᾶς ἦρθες κ. Εὐθύμιε, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶσαι ἀπὸ μακριά, σὲ συγχωροῦμε. Ἔλα κάθησε ἐδῶ μπροστά.
Nά, καὶ αὐτὸς εἶνε ἀπὸ τὰ πτωχαδάκια, ποὺ σᾶς εἶπα. Κοζανίτης εἶνε. Ἐπίκαιρο εἶνε καὶ αὐτὸ τὸ θέμα, γι’ αὐτὸ σὲ πραγματικότητα θὰ ὁμιλήσω. Θὰ κάνω μιὰ παρένθεσι καὶ θὰ μιλήσω γιὰ τὸν κ. Εὐθύμιο, μιὰ ποὺ εὑρίσκεται ἐδῶ.

-Στην φωτογραφία ο κ. Ευθύμιος Καρμαζης σκυμμένος στο αυτοκίνητο, μιλᾶ με τον π Αυγουστινο. Στο ὲκκλησάκι των Νεομαρτύρων Αμυνταίου, το 1974

TA ΦOBEPA EKEINA XPONIA

ΤΟΥ 1942, 43, 44

Tώρα πᾶνε, περάσαν πολλὰ χρόνια, γέρασα. Κακὸ πρᾶγμα νὰ γερνάῃ κανείς. Πόσα ἔχουν δεῖ τὰ ματάκια μου καὶ πόσους κινδύνους πέρασα!
Ἦταν τὸ 1942,43,44, τὰ φοβερὰ εκείνα χρόνια, ποὺ τὰ τρέμει ὁ λογισμός. Δὲν κοιμόμασταν σ’ ἕνα σπίτι, κάθε μέρα ἀλλάζαμε σπίτι καὶ δὲν ξέραμε ἂν θὰ ζήσουμε. Ξημέρωνε καὶ λέγαμε· “Θεέ μου, πότε θὰ βραδιάση· βράδιαζε, καῖ λέγαμε· “Πότε θα ξημερώσῃ’’. Ὅσοι ζήσανε ἐκεῖνα τὰ χρόνια, τὰ θυμοῦνται αὐτά. Εἶνε φρικτὰ πράγματα. Ἐκεῖ, στὴν Κοζάνη βρέθηκα τὰ χρόνια ἐκείνα.
Πεῖνα, δυστυχία, καταστροφή. Γέμισε ἡ πόλις, τῶν 15.000, ἔγινε 30.000 τότε. Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 9ο), (σελ. 28-30)

Προ του Γερμανικου ἀποσπασματος

«Θυμοῦμαι πάλι στόν ατομικό μου βίο, όταν πρό 50 ετων ήμουν στην Kοζάνη και με την βοήθεια του Θεου οι εκλεκτές κυρίες είχαν διοργανώσει συσσίτιο, που ετρέφοντο 8000 πεινασμένοι ανθρωποι. Ἐκεῖ συνέβη τότε νὰ μὲ συκοφαντήσουν (ως κομουνιστή) καὶ νὰ μὲ διαβάλουν καὶ ἤμουν ἕτοιμος νὰ καταδικαστῶ εἰς θάνατον. Ποιός μ’ ἐσωσε; Βέβαια ὁ Θεὸς μὲ ἔσωσε, ἀλλὰ μία εὐγενὴς κυρία, ποὺ τὸ ὀνομά της ἐλέγετο Ἀρτεμισία καὶ ὁ ἄνδρας της ἦτο εἰσαγγελέας, ἔπαιξε σπουδαῖο ρόλο, γιὰ τὴν σωτηρία μου. Καὶ ἐνῶ ἐγω εὐρισκόμουν ἐκεῖ στὸ δικαστήριο καὶ ἤμουν ἕτοιμος νὰ δικασθῶ καὶ νὰ καταδικασθῶ ἀσφαλῶς εἰς θάνατον, διότι ἐξουσίαζαν οἱ Γερμανοί, αὐτὴ τοῦ ἔστελε σημείωμα, ποὺ ἔγραφε· “Θόδωρε’’, ―ἔτσι τὸν λέγαν “σὲ παρακαλῶ πολὺ νὰ προσέξῃς πολὺ τὴν ὑπόθεσι τοῦ Αὐγουστίνου, γιὰ νὰ μὴν γίνῃς δεύτερος Πόντιος Πιλάτος καὶ καταδικάσης ἕναν ἀθῶο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος εὐεργετεῖ τὴν πόλι’’. Ἂν θέλετε νὰ μάθετε λεπτομερείας μπορεῖτε νὰ τὸ διαβάσετε σὲ ἕνα βιβλίο ὑπέροχο, τὸ ὁποῖο ἔγραψε ὁ ἐκλεκτὸς θεολόγος Παναγιώτης Μύρου, 400 σελίδες εἶνε. Σὰν παραμύθια φαίνονται, ἀλλὰ δὲν εἶνε παραμύθια, εἶνε πραγματικὰ γεγονότα ποὺ συνέβησαν στὴν Kοζάνη» (Αποσπ. ομιλίας του π. Αυγουστινου στον Ἱ. Ναό Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 19-4-1995).

  *   *   *

• Ας ακούσουμε, πως διηγειται το παραπάνω περιστατικό στις 15.6.1988 στη Φλώρινα, παρουσία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου, τοῦ Μητροπολίτου Κοζάνης Διονυσίου & πλῆθος κόσμου, κόρη τoῦ εισαγγελέα, ἡ Αἰκατερίνη Σκρέκα – Δρίζη, ἡ ὁποία μικροῦλα τότε, συμετεῖχε στὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ π. Αὐγουστίνου καὶ ήταν αὐτόπτης μάρτυς τῶν γεγονότων.
  

«Πολλὰ τὰ γεγονότα τῆς τρομερῆς ἐκείνης ἐποχῆς. 12-13 χρονῶν κοριτσάκι ἐγὼ τότε ζοῦσα μὲ τὸν πατέρα, τὴν μητέρα. Σεβαστοὶ γονεῖς, ἐξαίρετοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἔτρεφαν μεγάλη, πολὺ μεγάλη, συμπάθεια στὸν πατέρα Αὐγουστῖνο. Θὰ τὰ πῶ ἐν ὀλίγοις, γιὰ νὰ μὴ σᾶς κουράσω.
Μέσα στὸ σπίτι μας κυριαρχοῦσε ἡ μορφὴ τοῦ πατρὸς Αὐγουστῖνου. Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 8ο), (σελ. 25-28)

Φοβερα χρονια

Ὁ π. Αὐγουστῖνος περιγράφοντας τὶς φοβερὲς ἐκεῖνες μέρες, λέει·
«Ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ χρόνια, ποὺ ἐπερίμενα ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα νὰ κτυπήσῃ ὁ δήμιος τὴν πόρτα μας, γιὰ νὰ μ᾿ ἐκτελέσῃ καὶ ἄλλαζα κάθε βράδυ σπίτι ―ὁ Θεὸς μνησθείη τῆς ἀγάπης τῆς οἰκογενείας Παφίλη, ποὺ μὲ συμπαραστάθηκε ἀμέριστα. Νὰ τὴν ἀγαπᾶτε ἰδιαιτέρως τὴν οἰκογένεια αὐτή, ἡ ὁποία σὲ χρόνια φοβερὰ καὶ ἀπαίσια μᾶς συμπαραστάθηκε ὡς ἡ Πρίσκυλα, στὸ δράμα τοῦ ἱεροκήρυκος.
Λέγαμε τότε· «Πότε νa ξημερώσῃ». Ξημέρωνε καὶ λέγαμε· «Πότε νὰ βραδιάσῃ», γιατί ἐκτελοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους μέσα στὴν πλατεία.
Περπατοῦσες στὸν δρόμο καὶ.. μπάμ, κάτω. Δὲν εἴδατε αὐτὰ τὰ φοβερὰ πράγματα καὶ δὲν ζήσατε ἐσεῖς αὐτὲς τὶς φοβερὲς ἡμέρες ποὺ ζήσαμε ἐμεῖς οἱ παλαιότεροι καὶ ὑπάρχει φόβος νὰ τὶς ξαναζήσουμε. Καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ ἱερεῖς ἐμαρτύρησαν καὶ ἐσφάγησαν ὡς ἀρνία. Καὶ τώρα εὑρίσκονται ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ λένε· «Ἕως πότε Kύριε» – ἔχουν παράπονο – «βραδύνεις καὶ δὲν τιμωρεῖς τοὺς σφαγεῖς καὶ τοὺς δημίους;» Οἱ ὁποῖοι δήμιοι σήμερα εἶνε ἐλεύθεροι. Σφάξαν 100, 200, 300, 400, 500 Ἕλληνας καὶ εἶνε βουλευταὶ καὶ ἀρχηγοὶ κομμάτων καὶ θέλουν ἐκ νέου νὰ κυβερνήσουν τὸν τόπο….
(Ἱεραποστολικὴ συγκέντρωση στὴν κατασκήνωση 24-8-1981)

Ποιοι καναν ἀντιστασι;

Θυμοῦμαι ἐκεῖ στὴν Κοζάνη, τὸ ἔχω πεῖ νομίζω καὶ ἄλλοτε, ἐπειδὴ εἶχα ἀναπτύξει κοινωνικὴ δρᾶσι μὲ ἀγαποῦσαν πολὺ οἱ κουμμουνισταί, διότι ὅταν ἀνέβηκαν αὐτοὶ στὸ βουνό, ἐγὼ ἐδέχτηκα 500 παιδιὰ τῶν κουμμουνιστῶν, ποὺ πεινοῦσαν. Ἀνέβηκαν αὐτοὶ στὸ βουνό, ἐξασφάλισαν αὐτοὶ τὸν ἑαυτό τους ―ἐμεῖς κάναμε ἀντίστασι καὶ δὲν κάνανε αὐτοὶ ἀντίστασι. Πῆγαν στὸ βουνὸ αὐτοί, ἐξασφάλισαν τὸν ἑαυτό τους· Tράβα τώρα κάτω ἐσὺ Αὐγουστῖνε, γιὰ νὰ σὲ φωνάζουν κουμμοῦνα, γιατὶ τοὺς ὁμιλοῦσες, γιατὶ τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε μία ἐπανάστασι, ἀλλὰ ἐπανάστασι ἐν Xριστῷ. Kοινωνία âν Xριστῷ, ὄχι κοινωνία ἐν διαβόλῳ, αὐτὴ εἶνε ἡ μεγάλη διαφορά μας. Μὲ πιάσαν τότε οἱ Γερμανοί καὶ μὲ γλίτωσε ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 7ο), (σελ. 21-24)

TPAΓIKAI HMEPAI

• Στη φωτογραφία ο π. Αυγουστινος με τον Κωνσταντινο Μπόζιο των 100 ετων, εξω απο την αιθουσα των 40 Μαρτυρων που εκλεψε με πλαστογραφιες ο Δημος Κοζανης. Την κατέστρεψε & την μετέτρεψε σε ΚΑΠΗ, για να εξαφανίση το εργο & την προσφορά του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστίνου Καντιώτου τα χρόνια της Κατοχης. Δεν σεβάστηκαν τίποτε τα αρπακτικά. Πέταξαν & τις φτωχες μαθητριες του οικοτροφείου πάνω απο την αίθουσα. Διαβαστε περισσότερα:
  ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΑΦΕΝΤΙΚΑ:
  https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=46097
  Πλαστογραφίες & απατες:
  https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=46333

   

  Η Ἑστία τῶν συσσιτίων ἦτο θαῦμα, τὸ ὁποῖο ἐπετέλεσεν ἡ ἀγάπη τῶν κατοίκων τῆς πόλεως. Ἀλλὰ φεῦ! Ἐναντίον τῆς Ἑστίας ξεσηκώθη θύελλα παθῶν. Θλιβερὰ ἱστορία, ἀνάξια μνημονεύσεως. Τοῦτον μόνον λέγομεν, ὅτι ὁ ἱεροκήρυξ διέτρεξε τὸν ἔσχατον τῶν κινδύνων. Ἰσχυροὶ τῆς ἡμέρας μᾶς καταδίωξαν ἀπηνῶς, μᾶς κατεβίβασαν ἐκ τοῦ ἄμβωνος. Ἀλλ’ ὁ εὐγενὴς λαὸς τῆς πόλεως ἠγέρθη ὡς ἕνας ἄνθρωπος, καὶ ὁ ἱεροκήρυξ ἐπανῆλθε εἰς τὰ καθήκοντά του. Περάσαμε τραγικὰς ἡμέρας. Ἐζήσαμεν τὸ ἀποστολικό· «Kαθ’ ἡμέραν ἀποθνῄσκω» (A΄ Kορ. 15, 31). Tὸ πῶς ἐσώθημεν ἀποτελεῖ θαῦμα, τὸ ὁποῖο ἀποδίδομεν εἰς τὸν ἅγιον Νικόλαον. Οὐδέποτε θὰ λησμονήσω μίαν φοβερὰ νύκτα, κατὰ τὴν ὁποία ἐκινδύνευα νὰ συλληφθῶ καὶ νὰ ἐκτελεσθῶ. Ἀλλ’ ἐσώθην, διότι εὐσεβὴς κάτοικος τῆς πόλεως, ἀψηφώντας κάθε κίνδυνο, μὲ εἰδοποίησε νὰ ἐγκαταλείψω τὴν οἰκίαν εἰς τὴν ὁποία διέμενα. Ὁ γενναῖος αὐτὸς ἄνθρωπος ζῇ σήμερον εἰς βαθύτατον γῆρας. Πλησιάζει τὰ 100. Καὶ ἀσφαλῶς εὑρίσκεται κατὰ τὴν ὥρα αὐτὴ ἐν μέσω τοῦ ἐκκλησιάσματος χαίρων καὶ ἀγαλλόμενος. Tῆς ἀγάπης αὐτοῦ, ὡς καὶ τόσων ἄλλων ἐκλεκτῶν τέκνων τῆς Kοζάνης, οἱ ὁποῖοι ποικιλοτρόπως μὲ ἐβοήθησαν εἰς τὸ ἔργον, μνησθείη Κύριος ὁ Θεός!»

  Ὁ Κωσταντῖνος Mπόζιος
  σώζει ἀπὸ τὴν σύλληψι τὸν π. Αὐγουστῖνο

  Διακόπτοντας προσωρινῶς, τὶς διηγήσεις τοῦ γέροντος, θὰ ἤθελα νὰ μνημονεύσω, τὸν γενναῖο αὐτὸ Κοζανίτη πού, κάτω ἀπὸ τὴν Γερμανικὴ κατοχή, εἰδοποίησε τὸν π. Αὐγουστῖνο, ἐν καιρῷ νυκτός, γιὰ νὰ μὴ συλληφθῇ. Τὸ ὄνομά του! Κωσταντῖνος Mπόζιος.
  Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε μετά ἀπὸ 25 χρόνια νὰ χαρῇ τὸν π. Αὐγουστῖνο καὶ ὡς ἐπίσκοπο. Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 6ο), (σελ. 20)

Λυσις του κοινωνικου προβληματος

Ἦρθε σήμερα κάποιος ἀπὸ τὴν Κοζάνη, ἦτο μικρὸ παιδὶ την κατοχή καὶ ἐνθυμεῖτο λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας.

Ὑπῆρχε μεγάλη ἀγωνία τότε. Ὑπῆρχε τόσο μεγάλη πεῖνα, ποὺ τὰ μικρὰ πτωχὰ παιδιὰ ἐρχόταν ἐκεῖ στὸ προαύλιο τῆς Ἑστίας ―Ἑστία Συσσιτίων, ἔτσι τὸ ὠνόμασε ὁ Δῆμος, τιμῆς ἕνεκεν― καὶ τὰ ἔβλεπες σκυμμένα κάτω, σαλιῶναν τὰ δάκτυλά τους καὶ μαζεῦαν τὰ ψίχουλα ἀπὸ τὰ τραπέζια. Τέτοια μεγάλη πεῖνα ὑπῆρχε. Ἐνῶ τώρα, ἔχουν ὅλα τ’ ἀγαθὰ τῆς γῆς.
Σαράντα πέντε χρόνια περάσαν, καὶ εἶχα πεῖ τότε τὸ ἐξῆς, τὸ ὁποῖο κατόπιν τὸ βρῆκα στὸν Xρυσόστομο.
Εἶπα· Ἂν εἶχα τὴν ἐξουσία, θὰ σᾶς ὑποχρέωνα ὅλους, μὲ συμφωνητικό, νὰ ἔχουμε ἕνα συσσίτιο ὅλοι μας, πλὴν τῶν ἀσθενῶν, ποὺ θὰ πῇ ὁ γιατρὸς ὅτι ἔχουν ἀνάγκη ἰδιαιτέρας περιποιήσεως καὶ ὁρισμένων ἄλλων περιπτώσεων, ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ ἔχωμε κοινὸ συσσίτιο, ὅλοι ἀνεξαιρέτως. Θὰ ἔχωμεν ροῦχα καὶ ὑποδήματα τὰ ίδια. Ἐγὼ σᾶς ὑπόσχομαι ὅτι 3 χρόνια θὰ ζήσωμε θαυμάσια ἐδῶ στὴν Κοζάνη. Τώρα ὁ ἕνας τρώει μὲ δέκα στόματα καὶ ὁ ἄλλος δὲν ἔχει νὰ φάῃ.

Τὸ σύστημα τὸ κουμμουνιστικό ―κουμμοῦν θὰ πῇ κοινωνία― ἀλλὰ ὁ κουμμουνισμὸς ἦταν ἐκφυλισμὸς τῆς κοινωνίας. Θέλησαν νὰ κάνουν κοινωνία χωρὶς Θεὸ καὶ τὴν φκιάξαν χωρὶς Θεὸ καὶ τώρα ὁμολογεῖ ὁ Γκορπατζόφ, ὁ ὁποῖος πῆρε πλειοψηφία ὅτι «ἐναυαγήσαμε ὁ κομμουνισμός», καθ’ ὅν χρόνο ἐδῶ ἕνας δικός μας κουμμουνιστής, λέει· «Ἐγὼ τὸν Λέλιν τὸν ἔχω σὰν εἰκόνισμα». Kοινωνία λοιπόν, κοινωνία Θεοῦ.

Read more »

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 5ο), (σελ. 16-19)

Πῶς μέσα στην κατοχή, έγινε το θαῦμα τῆς ΕΣΤΙΑΣ ΣΥΣΣΙΤΙΩΝ, που αρχισε από 50 πιατα & έφτασε τα 8150 πιατα ημερησίως & σώθηκαν χιλιαδες ανθρωποι από την πεινα στην Κοζάνη

Ακοῦστε τί λέει ὁ ιδρυτης της ΕΣΤΙΑΣ

______________

_____

(Μερος 5ο), (σελ. 16-19)

Ποιοι οἱ ποροι της Ἑστιας

• Ὀ πρῶτος χορηγός ήταν ο φτωχός λαός τοῦ νομοῦ Κοζανη, με την αμέριστη εμπιστοσύνη που έτρεφε στον ιεροκήρυκα π. Αυγουστῖνο Καντιώτη. Αργότερα έμαθε για αυτό το θαυμα και ο υπέυθυνος τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ ὁ κ. Βέγκερ. -Ηρθε μόνος του στην Κοζάνη, για να το διαπιστώση και έγινε ο καλύτερος φίλος της Εστίας. Ηθελε πάντα να παραδίδει & να τα συνοδεύει τα τρόφιμα ο ίδιος ο π. Αυγουστῖνος. Παρακάτω παραθέτουμε κάποια έγγραφα.
  

  Μόνον νὰ σκεφθῇ κανεὶς τὸν ἀριθμὸ τῶν μερίδων καὶ μάλιστα τὴν περίοδο τῆς Κατοχῆς, μένει ἐκστατικός! Μέσα στὴν πεῖνα, ποὺ οἱ γονεῖς δὲν εὕρισκαν ἕνα κομμάτι ψωμί, γιὰ νὰ συγκρατήσουν στὴν ζωὴ τὸ παιδί τους, ἡ Ἑστία τοῦ π. Αὐγουστίνου ἔφτασε σὲ 8150 πιάτα ἡμερησίως!
Πῶς συγκεντρώνονταν τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ ξύλα γιὰ τὶς 8.150 μερίδες είναι θαυμα.
Ὁ π. Κωσταντῖνος Γαζῆς στὴν τράπεζα, ποὺ ἔγινε εἰς μνημόσυνο τῶν συνεργατῶν τῆς Ἑστίας, στὶς 24-10-1994, μᾶς τὸ λέγει·
«Ὀρθοδοξία καὶ φιλοπατρία. Αὐτὸ ἦταν τὸ ᾄσμα τοῦ Γέροντος, ὅταν πηγαίναμε στὰ χωριὰ μὲ αὐτοκίνητα, ἐκ τῶν ὁποίων καὶ τοῦ ἀγαπητοῦ Θύμιου. Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἐπάνω στὰ πεζούλια ἔβγαζε λόγο καὶ καλοῦσε τοὺς χωρικοὺς νὰ προσφέρουν γιὰ τὸ ἄρρωστο παιδί, γιὰ τὸν πτωχὸ ἄνθρωπο καὶ γιὰ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἀνάγκη στὴν Ἑστία. Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα μὲ συγκινοῦσε τότε καὶ μὲ ἅρπαζε σὰν φοιτητή…»
Kαi ὁ γιατρός κ. Βουζίανας, μιλῶντας γιὰ τὸ ἰδιο θέμα, ἔλεγε·
«Βεβαίως εἶνε θαῦμα ἡ Ἑστία. Ἔσωσε κόσμο καὶ κοσμάκι. Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε αὐτή, θὰ είχαμε πολλὰ θύματα. Εἶναι γιὰ μένα ἀνεπανάληπτο τὸ ἔργο αὐτό. Δὲν εἶνε μικρὸ πρᾶγμα στὴν Κατοχή, ποὺ ἀνοίγαμε τόσο τὸ μάτι, γιὰ νὰ δοῦμε ἕνα κομμάτι ψωμί, νὰ δίνῃς 8.000 πιάτα φαγητό, ἡμερησίως, χωρὶς νὰ πληρώνῃς τίποτε σὲ κανέναν! Μὲ τὰ λόγια μόνο, ποὺ ἔλεγε στὴν ἐκκλησία ὁ Αὐγουστῖνος, ἔρχονταν ὁ κόσμος καὶ κουβαλοῦσε, κουβαλοῦσε συνέχεια! Καὶ ὅλοι τρέχαν γιὰ νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους ἀνιδιοτελῶς, χωρὶς νὰ πάρῃ κανείς τὸ παραμικρό!» Read more »