ΑΣΒΕΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΚΟΙΜΗΤΟΣ ΛΥΧΝΟΣ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

«Συγχωρέστε με· αὐτὸ τὸ σπάνιο πρᾶγμα, μοῦ φαίνεται, πὼς ἔχει ἐκλείψει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία…»

ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΣΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ, ΦΛΩΡΙΝΑ 15-6-2007

τοῦ πανοσ. ἀρχιμανδρίτου Γρηγορίου
καθηγουμένου τῆς ἱ. Μονῆς Δοχειαρίου

ΟΙ κοσμικοὶ ἄνθρωποι καὶ τὰ πιὸ σοβαρὰ πράγματα, ποὺ ἔχουνε νὰ κάνουν, τὰ μεταβάλλουνε σὲ χωρατὸ μὲ τὸν δεισιδαίμονα ἐπενδύτη ποὺ τὰ περιβάλλουν. Ἔτσι, στὰ γενέθλια, σὲ μιὰ τούρτα τὰ ἀναμμένα κεράκια συμβολίζουν τὰ χρόνια τοῦ τιμωμένου προσώπου. Ἀλλά, ἂν ἤτανε σβηστά, γιὰ τοὺς περισσότερους ἀπὸ μᾶς θὰ ἦταν ἐκφραστικώτερα, γιατὶ ἡ ζωή μας δὲν ἔφεξε ποτέ. Καί, ἂν σβήσουν ὅλα μαζί, συντομεύει ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἂν ἕνα ἕνα, μακραίνει.
Ἐγὼ ὅμως σήμερα, αὐτὴν τὴν ὥρα, ὁ ἱερομόναχος Γρηγόριος ὁ Πάριος, ἅπτω αὐτὸν τὸν λύχνο πρὸς τιμὴν καὶ μνήμην τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Αὐγουστίνου, Ἐπισκόπου Φλωρίνης, τοῦ Ὁμολογητοῦ. Read more »

ΣΤΟΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥ

᾿Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Ἀγγέλ. Πολύζος

«… Όσες φορές πήγαινα στὴ Φλώρινα, γιὰ ὑπηρεσιακοὺς ἢ ἰδιωτικοὺς λόγους, συνήθιζα νὰ περνῶ ἀπὸ τὸ Γραφεῖο τοῦ Ἐπισκόπου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου καὶ νὰ παίρνω τὴν εὐχή του. Αὐτὸ τὸ ἐκτίμησε πολὺ καὶ σὲ κάθε μου ἐπίσκεψη μὲ κρατοῦσε ἀρκετὴ ὥρα καὶ μοῦ ἄνοιγε συζήτηση γιὰ διάφορα ἐκκλησιαστικὰ θέματα. Σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις μου, συζήτησε γιὰ διάφορες διαφωνίες που είχε μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ τὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας «περὶ δικαίου καὶ ἀδίκου», ὅπου οἱ περισσότεροι ἐπίσκοποι συμφωνοῦσαν «ἀβασάνιστα», μολονότι ἐπρόκειτο γιὰ ἀδικία, μοῦ εἶπε, ὅτι ἦτο ὁ μόνος ποὺ ἀντιδροῦσε εὐθαρσῶς. Ἐγὼ μ᾿ ὅλο μου τὸν σεβασμὸ τοῦ εἶπα: «Γέροντά μου, ἕνας κοῦκος δὲν φέρνει τὴν ἄνοιξη» καὶ «στοῦ κωφοῦ τὴν πόρτα ὅσο θέλεις βρόντα».
Μοῦ ἀπήντησε μ᾿ ἕνα γνωμικό, ποὺ μᾶλλον θὰ ἦτο τῆς δικῆς του σοφίας, καὶ ποὺ δὲν τὸ εἶχα ξανακούσει ποτέ: «Στόμα ποὺ κλείνει ἐμπρὸς στὴν ἀδικία, εἶναι ἀνάξιον ν᾿ ἀνοίγῃ ἐμπρὸς στὴ Θεία Κοινωνία· γι᾽ αὐτὸ κι ἐγὼ θὰ βροντοφωνάζω καὶ θὰ ταρακουνάω τὴν πόρτα τῆς συνειδήσεως αὐτῶν τῶν Ἀρχιερέων ποὺ κωφεύουν…».

Αν βλέπουμε να στεφανώνεται η διαφθορά και  η αδικία στην πατρίδα μας, είμεθα άναξοι να λεγόμαστε χριστιανοί και Ελληνες

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ

1. http://opaidagogos.blogspot.gr/2015/06/4-thessaloniki-gay-pride.html,
Δέστε την αυθόρμητη ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ πολιτών ενάντια στο 4ο Thessaloniki (Gay) Pri

• 2. http://www.osotir.org/el/keimena/koinonika/item/34524-agonioume-diamartyromaste-antidroume
  ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ – ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΕ – ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ…. ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΙΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

3.orthodoxia-ellhnismos.gr και Pentapostagma.gr.
Ἀντιστάσου! Δήλωσε μὲ παρρησία τὴν ἀντίθεσή σου στά gay pride σέ Αθήνα καὶ Θεσ/νίκη καὶ ὑπερασπίσου τὸ θεσμὸ τῆς οἰκoγένειας!

ΑΝ ΤΟ 1950 Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΝΑ ΕΝΩΣΗ ΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓIΤΩΝ ΕΠΕΤΥΧΑΙΝΕ

ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΒΛΑΧΟΥ

ΘΑ ΤΟΥΣ EΤΡΕΜΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΣHMΕΡA

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ π. Ιωάννου

«…Β΄. Τὴν ἄνοιξιν τοῦ 1950, μετὰ τὸ πέρας τοῦ ἐμφυλίου πολέμου, ὁ ἀποστρατευθεὶς τό­τε π. Αὐγουστῖνος, ὡς ἱεροκῆρυξ πλέον Ἀθηνῶν, μία ἡμέρα πέρασε ἀπὸ τὸ νεοσύστατον οἰκοτροφεῖον τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας (στεγαζόμενον τότε εἰς τὰ ὑπόγεια δι­αμερίσματα τῆς ἱ. Μονῆς Πετράκη), ὅπου διέμενα μαζὶ μὲ ἄλλους φοιτητὰς καὶ ἐγώ, καὶ μὲ ἐπῆρε μαζί του γιὰ κάποια ἰδιαιτέρα ἀποστολή, τὴν ὁποίαν δὲν ἐγνώριζα μέχρι αὐ­τὴν τὴν στιγμήν. Μαζί του εἶχε τὸν Μητροπολίτην Χρυσόστομον πρώην Φλωρίνης (πα­λαιοημερολογίτην), τὸν τότε φοιτητὴν Ἐτεοκλῆν Θεοδωρόπουλον (τὸν μετέπειτα πασίγνωστον ἀρχιμανδρίτην π. Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλο), ὡς καὶ ἕνα ζηλωτὴν παλαιοημερολογίτην φοιτητήν, Read more »

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΓΑΠΗΣ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

«…Ήταν φοβερή η εποχή. Συνέλαβαν από τα βουνά κάποιον αντάρτη -τον ξέρουν οι παλαιοί Kοζανίται― και δεμένο τον έσερναν μέσα στην πόλη. Kάποιοι άνανδροι Kοζανίται, που όταν εκείνος ήταν στα πράγματα καθότανε κλαρίνο μπροστά του, τώρα βλέποντάς τον σαν κτυπημένο σκυλί να τον μεταφέρουν στην πόλη, τον φτούσαν. Aυτός ήταν εχθρός μου, επανειλημμένως επιχείρησε να με σκοτώσει.

Tον πιάσανε, λοιπόν, και σε άθλία κατάσταση τον έρριξαν στη φυλακή. Όταν το έμαθα, στεναχωρέθηκα. Πήγα στις φυλακές, για να τον δω. Oι υπεύθυνοι των φυλακών δεν με άφηναν να μπω· «Σ’ αυτόν έρχεσαι να φέρεις φαγητό;», μου είπαν· «όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να του δώσεις». Και τους απήντησα·

―«Όπως ερχόμουν σ’ εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή και όχι δηλητήριο, το ­ίδιο θα κάνω και σ’ αυτόν τον φυλακισμένο».
Mε άφησαν τότε να μπω. Όταν άνοιξε η πόρτα και με είδε, έκλαυσε. Ήταν σε άθλία κατάσταση. Kαι είπε· «Πάτερ Aυγουστίνε, εσύ ήρθες να με δεις! Oύτε η γυναίκα μου ούτε τα παιδιά μου δεν ενδιαφέρονται για μένα. Tώρα πιστεύω ότι υπάρχει Xριστός!».

ΖΟΥΜΕ Σ᾽ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΥΜΑ ΠΛΑΝΗΣ

Από την ἐρμηνεία στὴν Β´ Θεσ\νικῆς ἐπιστολή, σε κύκλο ἀνδρῶν, τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Μπορεῖ λ.χ. στὴ Ῥωσία ἢ κάπου ἀλλοῦ νὰ παρουσιαστῇ ἕνας ἰός, ἕνα μικρόβιο. Αὐτὸ πολλαπλασιάζεται καταπληκτικῶς καὶ μεταφέρεται διὰ διαφόρων μέσων. Ἔτσι ἡ γρίππη γίνεται παγκόσμια. Ὅπως λοιπὸν τὸ μικρόβιο ξεκινᾷ ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ ἔχει ξαφνικὰ καταπληκτικὴ διάδοσι καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ φράξῃ κανείς, ἔτσι καὶ τὸ κακό, ἀπὸ μικροσκοπικὸ μικρόβιο ξεκινᾷ καὶ γνωρίζει τεραστία ἐξάπλωσι μέσα στὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἀπειλεῖ ὅλους νὰ τοὺς κλείσῃ στὰ δίχτυα του. Τὰ μικρὰ ἁμαρτήματα νὰ φοβᾶστε, ἐκεῖνα νὰ προσέχετε· ἀπὸ ᾿κεῖ ἀρχίζει τὸ κακό.

Καὶ ζοῦμε σ᾿ ἕνα τεράστιο παγκόσμιο ῥεῦμα πλάνης, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὰ μικρότερα καὶ φθάνει ἕως τὰ μεγαλύτερα. Θὰ πέσουν, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Β´ Θεσσαλονικῆς ἐπιστολή, στὰ δίχτυα τοῦ ἀντιχρίστου ὄχι ὅλοι, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν καλὴ διάθεσι. Αὐτοὶ ποὺ τεντώνουν τ᾿ αὐτιά τους πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ.

Θυμᾶμαι, ἦταν στὴν Ἀθήνα κάποιος σοβαρὸς ἀλλὰ ὄχι πνευματικὸς ἄνθρωπος, ποὺ εἶχε μιὰ ὑπόθεσι. Πῆγε σὲ δέκα πνευματικούς. Ὁ πρῶτος τοῦ ἄνοιξε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοῦ εἶπε· Παιδάκι μου, ἔτσι νὰ κάνῃς. Δὲν τοῦ ἄρεσε. Πῆγε σὲ ἄλλον, κ᾿ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε τὰ ἴδια. Πῆγε καὶ σὲ τρίτο, καὶ σὲ τέταρτο, καὶ σὲ πέμπτο, καὶ σὲ ἕκτο, καὶ σὲ ἕβδομο, καὶ σὲ ὄγδοο, καὶ σὲ ἔνατο, καὶ τοῦ εἶπαν τὰ ἴδια. Πῆγε καὶ στὸν δέκατο. Κ᾿ ἐκεῖνος τοῦ λέει· Δὲν εἶνε τίποτε αὐτό… Τότε εὐχαριστήθηκε αὐτὸς καὶ εἶπε· Ἆ, ἐσύ εἶσαι καλὸς πνευματικός, ἐσύ μοῦ εἶπες τὴν ἀλήθεια! Εἴδατε; μὲ τὸν τελευταῖο, τὸ «μασκαρᾶ», συμφώνησε, ποὺ εἶχε τὸ πνεῦμα του, καὶ αὐτόν ἄκουσε. Τοὺς ἄλλους ἐννιά, ποὺ ἐξέφραζαν τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν τοὺς ἄκουσε. Καὶ τώρα κάτω στὴν Ἀθήνα αὐτοί οἱ πνευματικοὶ ἔχουν πέρασι. Ἔ, σοῦ λέει, δὲν εἶνε τίποτε αὐτά, ὅλος ὁ κόσμος τὰ κάνει.

Δὲν εἴδατε τί ἔγινε στὴν Ἀθήνα; Καθηγηταί, ἀνώτεροι ἄνθρωποι, μαζεύτηκαν γιὰ νὰ ἐπισημάνουν τὰ κακὰ τοῦ σέξ. Καὶ μαζεύτηκαν στὴ διάλεξι χιλιάδες νέοι, καὶ φώναζαν καὶ ὠρύοντο· Κάτω ἡ παρθενία, ζήτω ὁ αὐνανισμὸς καὶ ἡ μαλακία… Φρικτὴ εἶνε ἡ κατάστασι. Πνεῦμα πλάνης ἐξαπλώνεται μὲ καταπληκτικὸ ῥυθμό. Δὲν εἶνε τίποτε, σοῦ λέει, ἡ μοιχεία· δὲν εἶνε τίποτε ἡ πορνεία· δὲν εἶνε κακὰ πράγματα αὐτά. Τί κάθεσαι καὶ μοῦ λὲς ἐσύ;…

Τὸ προφήτευσε αὐτὸ ἡ ἁγία Γραφή. Ἔλεγε, ὅτι θὰ ἔρθῃ ἡμέρα, ποὺ οἱ ἄνθρωποι, ἐνῷ θὰ πορνεύωνται καὶ θὰ κάνουν τὰ αἴσχη, θὰ τὸ θεωροῦν κάτι ἀθῷο, σὰ᾿ νὰ πίνουν ἕνα ποτήρι νερό, ἕνα γλυκὸ πιοτό («ἐβδελυγμένος καὶ ἀκάθαρτος ἀνήρ, πίνων ἀδικίας σα ποτῷ» Ἰὼβ 15,16). Αὐτὸ εἶνε τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης ποὺ θὰ ἔχῃ τεραστία διάδοσι.

Θὰ συλληφθοῦν στὰ δίχτυα τῆς ἀπάτης αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν διάθεσι, ποὺ δὲν ἀγαποῦν τὴν ἀλήθεια, ποὺ τοὺς ἀρέσει νὰ ζοῦνε στὸ ψέμα.

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν τὴν ἀλήθεια εἶνε πολὺ λίγοι. Δὲ᾿ βλέπετε κάθε βράδι τί γίνεται μὲ τὰ ῥαδιόφωνα καὶ τὰ ἄλλα μέσα ἐνημερώσεως; Αὐτὸς ὁ κόσμος εἶνε ἀνόητος, εἶνε τρελλοκομεῖο. Ὁ ἱστορικὸς τοῦ μέλλοντος ―ἐὰν σωθῇ τίποτε μὲ τὴν ἀπάτη ποὺ κυκλοφορεῖ― θὰ τὸ γράψῃ. Οἱ περισσότεροι ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς, γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅλοι, εἶνε μεγάλοι ἀπατεῶνες. Ἁπλώνουν κάθε βράδι τὰ δίχτυα τους. Τ᾿ ἁπλώνουν ὅπως ὁ ψαρᾶς. Ἔχουν μέσα μασκαρᾶδες, λωποδύτες, ἀπατεῶνες, ψεῦτες… Καὶ λένε, Τὸ βράδι θὰ τὰ ποῦμε! Καὶ ἀπατοῦν τὸν κόσμο κι ἁρπάζουν ὅ,τι μποροῦν.

Βλέπεις τὸν ἄλλο, τὸ χάνο, νὰ κάθεται ὧρες ὁλόκληρες καὶ ν᾿ ἀκούῃ τὸ ῥαδιόφωνο. Ὁ ἕνας ἀκούει τὸ Βελιγράδι, ὁ ἄλλος τὴ Σόφια, ὁ ἄλλος τὰ Τίρανα, ὁ ἄλλος τὴ Μόσχα, ὁ ἄλλος τὴν Ἀγγλία, ἄλλος ἀκούει ἀπὸ ᾿δῶ κι ἄλλος ἀπὸ ᾿κεῖ. Καὶ κάθεται καὶ τοὺς θαυμάζει καὶ τοὺς πιστεύει. Ἆ, σοῦ λέει, τὸ εἶπε τὸ ῥαδιόφωνο, τὸ ἔγραψε ἡ ἐφημερίδα!

Δὲν πρέπει ὁ ἄνθρωπος, ὅπως κατήντησαν αὐτά, οὔτε νὰ τ᾿ ἀνοίγῃ. Θὰ εἶνε πολὺ καλύτερος ὁ ἄνθρωπος, ὅταν δὲν ἀσχολῆται μ᾿ αὐτά. Τώρα ὅλοι πέφτουν στὰ δίχτυα αὐτὰ καὶ δημιουργεῖται ἕνα πνεῦμα πλάνης. Τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης εἶνε σὰν μιὰ ἀσθένεια. Ἂν δὲν προλάβουμε νὰ καταπολεμήσουμε τὴν ἀσθένεια ἐγκαίρως, ἐπεκτείνεται καὶ δημιουργεῖται ῥεῦμα πλάνης. Καὶ αὐτὰ μὲν θὰ συμβαίνουν στὸν κόσμο, ποὺ θὰ πέφτῃ στὰ δίχτυα ποὺ ἁπλώνει ἡ ἁμαρτία.

«Στήκετε»

 Προσέξτε, γιατὶ κ᾿ ἐσεῖς κινδυνεύετε. Εἶστε, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στρατιῶτες, εἶστε Χριστιανοί; «Στήκετε». Εἶνε παράγγελμα τῶν ἀρχαίων ῥωμαϊκῶν λεγεώνων. Οἱ ῥωμαϊκὲς λεγεῶνες ἦταν φοβερὲς φάλαγγες. Ἦταν σκληραγωγημένες καὶ ἐξασκημένες. Εἶχαν σιδηρᾶ πειθαρχία… Καὶ γιατί νὰ πάρουμε παραδείγματα ξένα; Ἐγὼ ὁ ἴδιος εἶδα, στοὺς φοβεροὺς πολέμους ποὺ ὑπέστη ἡ πατρίδα μας, τὴ λεβεντιὰ τῶν ἀξιωματικῶν καὶ στρατιωτῶν μας. Ἂν ἤξεραν ἐκεῖνα τὰ ἡρωϊκὰ παιδιὰ ποὺ σκοτώθηκαν, ὅτι θὰ ἐρχόταν μιὰ τέτοια νέα γενεά, μιὰ γενεὰ ποὺ δὲν σκέπτεται τὴ λευτεριά, ἀλλὰ μόνο τὸ σὲξ καὶ τὸ διάβολό τους, δὲν θά ᾿χυναν τὸ αἷμα τους. Ἐκεῖνα ἦταν παιδιὰ ἡρωϊκά, παιδιὰ λεβέντικα. Ἐμεῖς τὰ κοινωνήσαμε πρὶν πέσουν στὴ μάχη. Μερόνυχτα εἶχαν νὰ κοιμηθοῦν. Ἔμεναν μὲ τὰ ἄρβυλά τους. Καὶ μάλιστα μερικὰ φυλάγανε σκοποί, διπλοσκοποί, ἀπὸ δεξιὰ καὶ ἀπὸ ἀριστερά. Γιατὶ δὲν ὑπῆρχε μέτωπο. Ἀπ᾿ ὅπου νά ᾿νε μπορεῖ νὰ τοὺς ἔρχονταν οἱ σφαῖρες. Φυλάγανε μέρα – νύχτα. Καὶ γιὰ νὰ μὴν τοὺς πάρῃ ὁ ὕπνος εἶχαν καρφίτσες καὶ κεντοῦσαν τὰ κορμιά τους!
Τώρα ἡ σημερινὴ γενεὰ δὲ᾿ σκέπτεται τὴ λευτεριά, ἀλλὰ τὸ σὲξ καὶ τὰ γλέντια. Φταῖνε ὅμως οἱ γονεῖς, ποὺ τοὺς κάνουν ὅλα τὰ χατίρια καὶ δὲν τοὺς λένε ποτὲ ὄχι. Ἀλλὰ ἔννοια σας, θὰ ἔρθῃ ὥρα, ὅπως σᾶς εἶπα. Ἀφοῦ δὲν θέλουν ν᾿ ἀκούσουν γιὰ λευτεριὰ καὶ γιὰ μεγάλα ἰδανικά, θὰ γίνουν δοῦλοι κάτω ἀπὸ τὸ μεγάλο «ῥινόκερω» τῶν ἀθέων· καὶ τότε θὰ ποῦν ἀμάν! Ἀλλὰ θὰ εἶνε ἀργά. Αὐτὸς ὁ ἐκφυλισμὸς ἐκεῖ ὁδηγεῖ.
Λοιπόν, «στήκετε». Ὅταν ὁ στρατιώτης στέκεται στὴ θέσι του καὶ Read more »

Προς: Περιοδικόν «Χριστιανική Σπίθα»         
e-mail xrspitha@otenet.gr

κοινοποίηση: ιστολόγιο:augoustinos-kantiotis.gr.
e-mail: akaplanoglou@augoustinos-kantiotis.gr

From: ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΡΥΦΩΝ <orion3@windowslive.com>

«Εν τη προαιρέσει η μοχθηρία και το αδικείν» (Αριστοτέλης)

   Με αφορμή τελευταία δημοσιεύματα σε γνωστό ιστολόγιο στο internet που θέλει σκοπίμως να υποστηρίζει με ιδιαίτερη εμμονή ότι: «Ο μακαριστός π. Αυγουστίνος επίσκοπος Φλωρίνης μετά το 1998 διατελούσε σε κατάσταση παροπλισμού, δεν βάδιζε, δεν γνώριζε, δεν θυμόταν κτλ», θα ήθελα να αναφέρω μια προσωπική μου μαρτυρία. Είχα λοιπόν, για μεγάλο χρονικό διάστημα, να επισκεφτώ τον γέροντα και όταν τελικά το έπραξα, τον Οκτώβριο του 2002, προκειμένου να πάρω την ευχή του επ’ ευκαιρία της τελέσεως του μυστηρίου των γάμων μου, απεκόμισα πολλά και δυνατά συναισθήματα., τα οποία και θα μοιραστώ μαζί σας.

Σας διαβεβαιώνω ότι κατά την συνάντηση αυτή, μετά τις απαραίτητες συστάσεις του π. Λαυρεντίου, ο οποίος ήταν παρόν, με θυμήθηκε και με ρώτησε πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων -θυμάμαι- το πόσο αγαπώ την μελλοντική σύζυγό μου, ποιά είναι η δουλειά μου, η ηλικία η δική μου και η δική της και διάφορες άλλες πληροφορίες για τις υπηρεσίες μου στον ραδιοφωνικό σταθμό της Ι. Μητροπόλεως, κατά τα φοιτητικά μου χρόνια. Συγχρόνως δε, μου έδινε πατρικές συμβουλές και ευλογίες. Κάναμε διάλογο. Ο γέροντας ρωτούσε κι εγώ απαντούσα. Στο τέλος αφού μου έδωσε την ευχή του, φωτογραφηθήκαμε και η συνάντηση αυτή, στην αφετηρία της νέας μου ζωής θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μου. Βεβαίως ήταν υπέργηρος, «Τίμα το γήρας, ου γαρ έρχεται μόνον» (Mένανδρος 4ος αιών π.Χ.), αλλά σε καμία στιγμή του διαλόγου μας, δεν μου έδωσε την εντύπωση πως δεν είχε επαφή με τα όσα διαδραματίζονταν στον χώρο. Έβλεπε, άκουγε, μιλούσε και φυσικά με συμβούλευε πατρικά για το μεγάλο γεγονός της δημιουργίας οικογένειας. Μαρτυρώ για την ακρίβεια των παραπάνω γεγονότων «Αδύνατον τ’ αληθές λαθείν» (Μένανδρος). Δεν καταλαβαίνω τον λόγο όμως, γιατί πρέπει οπωσδήποτε να δεχθούμε κατά κανόνα, ότι η βιολογική ηλικία ενός ανθρώπου έχει να κάνει απαραίτητα και με την πνευματική του διαύγεια. Ή για να το θέσω αλλιώς, γιατί η νοημοσύνη ενός ανθρώπου και ο βαθμός αυτής, να εξαρτάται πάντοτε και να επηρεάζεται αρνητικά από το μήκος της βιολογικής του πορείας; Μάλλον το αντίθετο θεωρείται, πως είναι γνώρισμα σοφίας. Τότε ακριβώς γίνεται σύμμαχος ο χρόνος και η ωριμότητα, όταν αυτός μάλιστα ξεπερνά και αυτήν την εκατονταετηρίδα. Ένας λόγος παραπάνω για όλους εμάς τους Χριστιανούς (όσοι θέλουμε να λεγόμαστε αλλά κυρίως να είμαστε), αφού πιστεύουμε στην αγιότητα της ζωής και των λόγων μεγάλων πνευματικών αναστημάτων, όπως του μακαριστού γέροντός μας, π Αυγουστίνου. Δεν καταλαβαίνω όμως τον λόγο που θα έπρεπε να αμφισβητήσουμε την αξία των ρήσεών του από κάποια χρονική στιγμή κι έπειτα. Αναρωτιέμαι αν τελικά έχει για κάποιους, ημερομηνία λήξεως η νοημοσύνη, η σοφία, η αρετή και η αγιότητα…

Ο Μέγας Βασίλειος στην ομιλία του «εις την εξαήμερον», συμβουλεύει τους νέους να σέβονται τους γεροντότερους χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα από την φύση πολύ διδακτικό και συγκεκριμένα από την ζωή των πελαργών. Λέει λοιπόν: «Όταν ο γέρος πελαργός χάσει τα φτερά του, τον περιτριγυρίζουν οι νεώτεροι πελαργοί και τον θάλπουν με τα δικά τους φτερά και όχι μόνο τον τρέφουν άφθονα και πλούσια, αλλά κι όταν ακόμη θελήσει να πετάξει, τον βοηθούν όσο είναι δυνατόν, πετώντας δίπλα του με μια καταπληκτική στοργή και αγάπη».

Αυτό – συνεχίζει ο Μ. Βασίλειος – προξενεί σε όλους μεγάλη εντύπωση και γι’ αυτό την ανταπόδοση των ευεργεσιών, όπως συμβαίνει στους πελαργούς την ονομάζουν μερικοί «αντιπελάργωση», και καταλήγει ο άγιος: «Ἡ δὲ περὶ τοὺς γηράσαντας τῶν πελαργῶν πρόνοια ἐξήρκει τοὺς παῖδας ἡμῶν, εἰ προσέχειν ἐβούλοντο, φιλοπάτορας καταστῆσαι». Δηλαδή, η φροντίδα για τους πελαργούς που γέρασαν, θα ήταν αρκετή ως παράδειγμα για τους νεότερους, για να τους καταστήσει ικανούς να σέβονται τους γονείς τους, μα και τους γεροντότερους γενικότερα.

   Βασίλειος Γ. Τρύφων

     Φλώρινα 06-12-2013

___________________

www.augoustinos-kantiotis.gr

• Το ιστολόγιο αυτό που έχει όνομα γνωστού θεολόγου και φιλοξενεί κηρύγματα δικά του, έγινε εν αγνοία του θεολόγου. Από εμάς ενημερώθηκε για πρώτη φορά ο θεολόγος την ύπαρξη του ιστολογίου και τα γραφόμενά του, εις βάρος των τιμίων γηρατειών του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου.
• Απαντήσαμε επανειλημμένως στις προκλήσεις του διαχειριστή, που βρίσκεται στην Αθήνα και εμφανίζεται να ξέρει πως ήταν ο αείμνηστος Μητροπολίτης πριν και μετά την παραίτησήν του, χωρίς να τον δεί! Ξεπέρασε τους σκοπιανούς στην κακία!!!
• Δώσαμε προς χάριν του στην δημοσιότητα τόσο οπτικοακουστικό υλικό, που και ένας τυφλός θα έβλεπε και ένας κουφός θα άκουγε, αλλά ο «χριστιανός» του ιστολογίου δεν βλέπει και δεν ακούει τίποτα. 

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ, δημοσιεύθη στον τοπικό τύπο της Κοζάνης, στις 18-4-1965

επαναδημoσιεύθη στην·

HMEPHΣIA EΦHMEPΙΔΑ ΔYTIKHΣ MAKEΔONIAΣ   «ΘAPPOΣ»

KYPIAKH 19 AΠPIΛIOY 1981
ETOΣ KA  – Φύλλο 6092

H δικη του Aδεκαστου

«IΔOY O NYMΦIOΣ EPXETAI»

Kόσμος πολύς μαζεμένος γύρω. Kαι στη μέση ένα παιδάκι, όχι πάνω από δέκα χρονών, μελανιασμένο τουμπανισμένο, και να βγάζει αφρούς από το στόμα ψυχορραγούσε. Tο συνηθισμένο καθημερινό θέαμα, στα μαύρα χρόνια της απαίσιας κατοχής, που όσοι την έζησαν και την αναθυμούνται ακόμα ριγούν σύγκορμα. Kαι οι άλλοι που ακούν να τα διηγούνται, τα δέχονται με συγκατάβαση όπως ένα καλό παραμύθι με μακάβρια υπόθεση. Πως να πιστέψουν, ότι οι άνθρωποι πέθαιναν απ’ την πείνα; Kαι μήπως ποιος πιστεύει και σήμερα πως υπάρχουν άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο που πεθαίνουν απ’ την πείνα;
Tο παιδάκι έκανε ακόμα δύο – τρεις επιθανάτιους σπασμούς και στήλωσε τα γυάλινα μάτια του στο άπειρο τ’ ουρανού, σαν να παρακολουθούσε την ψυχούλα του, που πετούσε ανάμεσα στ’ αγγελούδια.
Mια γυναίκα, αποσκελετωμένη κι αυτή απ’ την πείνα, έσκυψε πάνω απ’ άψυχο κορμάκι και τούκλεισε τα μάτια με άπειρη τρυφερότητα. Λίγο αργότερα, το κάρρο της καθαριότητας, το φόρτωσε ανάμεσα στα σκουπίδια και το πήγε στο νεκροταφείο να το θάψουν. Ποιο ήταν κι’ από που ερχόταν κανένας ποτέ δεν έμαθε.
Oι περίεργοι σκόπρισαν. Kαι μόνο της γυναίκας τ’ αχνά χείλη ψέλλισαν.
«Ως πότε, Θεέ μου, θα κρατήσει το πανηγύρι. O θάνατος με το χάρο να στήνουν χορό γύρω μας;» Mιά φωνή σαν απόκοσμη της απάντησε:
«Έχε πίστη εις εμέ και προσεύχου. Aντιπρόσωπός μου επί της γης, έρχεται προς βοήθειάν σας. Bοηθήσατε αυτόν, ίνα και ούτος βοηθήσει υμάς».
Σαν άνοιξε τα μάτια, κόσμος πάλι ήταν γύρω της τούτη τη φορά, και κάποιος στάλαζε λίγες σταγόνες νερό στα πανιασμένα χείλη της. «Eυχαριστώ» ψιθύρισε. «Έρχεται. Μου το βεβαίωσε ο Kύριος!» «Ποιος γυναίκα;» τόλμησε να ρωτήσει κάποιος. «Aυτός που θα μας σώσει» απάντησε η γυναίκα και πήρε το δρόμο που έβγαζε στην εκκλησία, μουρμουρίζοντας ανάμεσα στα δόντια της «Έρχεται έρχεται!..» «Eυλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Kυρίου:».
Kαι ήρθε. Ήταν ένας κοντούλης κάτισχνος ιερομόναχος με γυαλάκια στα μυωπικά του μάτια και παρά το νεαρό της ηλικίας του φαινόταν πρόωρα γερασμένος. Tο ράσο του παλιό δεύτερο δεν είχε και φορούσε κάτι τεράστια άρβυλα, που με κάπο έσερνε τα πόδια του, από βάρος τους και του άγχους που πίεζε τα στήθη του, αντικρύζοντας τόση δυστυχία γύρω του, ψυχές τε και σωμάτων. Tο γλίσχρο μισθό που έπαιρνε σαν ιεροκήρυκας τον μοίραζε στους πεινομένους αδελφούς του. O ίδιος ικανοποιούνταν με τις νερόβραστες μελιτζάνες της Λέσχης των δημοσίων υπαλλήλων αν κι’ όταν υπήρχαν.
«Πόση δυστυχία Kύριε!» Ξέφυγε από τα χείλη του μια μέρα. « Iδού το έργο σου, τέκνον μου. Aνακούφησον αυτήν» «Aδύνατος είμί, Kύριε! Που πορεύσομαι; «Πορεύου την οδό της αληθείας και της ευσπλαχνίας. Μη φοβού. O Κύριος μετά σου!» Συγχώρεσον με ο Θεός μου και Kύριος μου ότι ο ελάχιστος εγώ, ηγνόησα την δύναμην του Παμμεγίστου! Γένοιτο, Kύριε!»
Kαι άρχισε να κηρύττει από του άμβωνος της εκκλησίας τον λόγο της αγάπης προς τον πλησίον. «Aδελφοί μου! Συνάνθρωποί μας Xριστιανοί αδελφοί πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα. Mικρά αγνά παιδάκια ευλογημένα από τόν Kύριο, υποσιτίζονται, κατατρώγει τα σωθικά τους η φυματίωσης η αποβιταμίνωσης ο βρυκόλακας της πείνας. Nα τα σώσωμεν. Προσφέροντας ο καθείς μας, ό,τι προαιρείται. O πλούσιος από το περίσσευμά του, ο πτωχός από το υστέρημά του. Φέρετε μας ολίγα τρόφιμα εκεί στο γκαράζ στο δρόμο του Γυμνασίου όπου έχομε στήσει το στρατηγείο των επιχειρήσεων κατά της πείνας. Όσα δένδρα είναι άκαρπα κόψτέ τα από την ρίζα να πιάσουν και αυτά τόπο. Nα ανάψωμε το καζάνι να μαγειρεύσουν οι γυναίκες που προσεφέρθησαν για αυτόν τον σκοπό εθελοντικώς, το φαγητό των πεινώντων. Όσοι πιστεύετε εις τον Ένα και Aληθινόν Θεόν, εις τον Σταυρωθέντα υîόν του, εις την Eλληνικήν φυλήν, εις την αγάπην του πλησίον προεσελθητε».
Kαι προσήλθαν και προσέρχονταν πολλοί. Kαι προσέφεραν ότι είχαν ότι τους περίσσευε, ό,τι ίσως το στερούνταν.
Πολλοί εχόρτασα, πολλά παιδάκια σώθηκαν, αλλά και πολλοί εμίσησαν τον εμπνευστή και το έργον του. Kαι άρχισαν οι συκοφαντίες εναντίον του, κυρίως από εκείνους που θα έπρεπε να ευλογούν το έργο του. Eίχαν την ταπεινή εντύπωση πως καταπατούσε τα δικά τους οικόπεδα το μονοπώλιον της καλωσύνης και της φιλαλληλίας. Kαι άρχισε ο διωγμός. Που εξακολουθεί μέχρι σήμερα. Kαι το όνομα αυτού Aυγουστίνος N. Kαντιώτης.

N. Aλευράς

πρωτοπρ. Παναγιώτης Δασκαλοθανάσης
τ. ἐφημέριος ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος Ἑρμιονίδος
210 51 ΕΡΜΙΟΝΗ
―――――――  ««« 2 »»» ―――――――

Αναμνήσεις  του π. Παναγιώτη Δασκαλοθανάση,

για τον Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη από το

1937-1938-1939 στο Αἰτωλικὸ – Μεσολογγίου

᾿Αναμιμνήσκομαι ἡμερῶν παλαιῶν εἰς Αἰτωλικὸν – Μεσολογγίου, ὅταν ἤμουν ἐτῶν 10 καὶ 12, μαθητὴς τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου μὲ κατηχητὰς τὰ δύο μεγάλα ἀναστήματα, τὸν Μητροπο­λίτην ἅγ. Φλωρίνης κ. Αὐγουστῖνον πρωτοσύγκελλον καὶ ῾Ιεροκήρυκα ῾Ι. Μητροπόλεως Αἰτωλ/νίας τὸ ἔτος 1937, καὶ τὸν μετέπειτα π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον λαϊκὸν τότε. ῾Ο π. Αὐγουστῖνος ἦταν δεινὸς ἱεροκῆρυξ καὶ φλογερός. Ἐνθυμοῦμαι λόγια, τὰ ὁποῖα ἔλεγε στὰ κηρύγματά του, μέχρι σήμερον. Τὰ ἔχω πεῖ καὶ στὸν ἴδιον παλαιότερα, ὅταν συναντηθήκαμε στὴν Ἀθήνα μαζὶ μὲ ἄλλους ἁγίους ἀδελφοὺς καὶ συμπρεσβυτέρους εἰς τὸν ἀείμνηστον π. ᾿Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, τὸν ἐκλεκτὸν σεμνὸν αὐτὸν κληρικόν, στὸ γραφεῖο του ὁδ. Μακεδονίας 24. Εἶχα τότε νὰ τὸν συναντήσω ἀπὸ τὸ 1937. Μόλις μὲ εἶδε ὁ π. Αὐγουστῖνος μὲ ἐρώτησε·
—᾿Εσεῖς, πάτερ, ποιός εἶσθε;
Τοῦ ἀπαντῶ·
—Δασκαλοθανάσης ἐξ Αἰτωλικοῦ καὶ ἐφημέριος – ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος ῾Ι. Μητροπόλεως ῞Υδρας-Σπετσῶν-Αἰγίνης.
Μόλις ἄκουσε Δασκαλοθανάσης, ἐξεπλάγη κυριολεκτικῶς. Σηκώνεται ἐπάνω καὶ λέει εἰς τοὺς ἄλλους τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς·
—Εἶχε ἕνα πατέρα αὐτὸς ἐδῶ ὁ παπᾶς, τί νὰ σᾶς πῶ! πολὺ καλὸς καὶ φλογερός.
Ὁ γέροντας π. Αὐγουστῖνος εἶχε πάρα πολὺ σύνδεσμο μὲ τὸν πατέρα μου, ποὺ ἦταν παλαιὸς δάσκαλος στὸ Αἰτωλικό, καθὼς καὶ μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά μας, καὶ ἀγαποῦσε πολὺ καὶ τὰ πιὸ μεγάλα ἀδέλφια μου. Θυμοῦμαι, μετὰ τὸ κήρυγμα, ἤρχετο μὲ τὸν πατέρα μου στὸ σπίτι μας καὶ ἔπινε ἕνα ζεστὸ ἢ καφέ, τὰ ὁποῖα ἑτοίμαζε ἡ μητέρα μας.
Ὅταν λοιπὸν συναντηθήκαμε τότε στὴν Ἀθήνα μοῦ εἶπε·
—᾿Εσὺ εἶσαι ὁ πέμπτος κατὰ σειρὰν ἀδελφός;
—Ναί, τοῦ εἶπα.
—Θυμοῦμαι ποὺ ὁ ἀδελφός σου ἐφονεύθη τὸ 1948 στὴ Μακρακώμη Λαμίας, ἔπεσε γιὰ τὴν πατρίδα ὡς ᾿Αξιωματικὸς Πεζικοῦ. Ἦταν καλὸ παιδί, καλὸς μαθητής, τὸν θυμοῦμαι πολὺ καλά.
Τοῦ εἶπα τότε τὸ ἑξῆς.
—Γέροντα, θυμᾶμαι κ’ ἐγώ, ποὺ ἔβγαινε ὁ ντελάλης καὶ φώναζε· «᾿Ακούσατε ὅλοι, κ᾿ ἐσεῖς οἱ νοικοκυρές, ὅτι τὴν Κυριακὴ τὸ ἀπόγευμα θὰ μᾶς ἔρθη στὸ Αἰτωλικὸ ὁ ῾Ιεροκήρυξ, ὁ πρωτοσύγκελλος, ὁ πατέρας Αὐγουστῖνος ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι, νὰ κηρύξη στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας, καὶ νὰ ᾿ρθῆτε ὅλοι οἱ Αἰτωλικιῶτες…».
Ὁ λόγος τοῦ π. Αὐγουστίνου ἦταν προφητικός.
—Παιδιά μου, ἔλεγε, Read more »

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ο ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

῾Ο ἀληθινὸς ᾿Αρχιεπίσκοπος τῆς χώρας
πλησιάζει τὰ ἑκατὸν χρόνια τῆς ζωῆς του

ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΜΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, ΠΟΥ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ

Τοῦ συνεργάτου μας Π.Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΥ

Δημοσιεύθηκε στην «Χριστιανική Σπίθα» το 2007

… ῞Ενας αἰώνας ζωῆς γεμάτος ἀγῶνες καὶ ταλαιπωρεῖες καὶ μόχθους, μέρα καὶ νύχτα, γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ῾Ελλάδα. ῾Ο ἀκούραστος μαχητὴς Καντιώτης, ὅπως τὸν ἤξερε ὅλη ἡ ῾Ελλάδα καὶ τὸν θεωροῦσε ὡς τὸν ἄτυπον ᾿Αρχηγὸν τῆς ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας γιατὶ ἐκεῖνος πάλευε νύχτα καὶ μέρα μὲ τὰ θηρία, καὶ δίκαια τὸν θεωροῦσε ὡς τὸν πραγματικόν, τὸν ἀληθινὸν ᾿Αρχιεπίσκοπον, μὲ τὶς θυελλώδεις συγκεντρώσεις καὶ ὁμιλίες του στην ᾿Αθήνα καὶ στὴν ἐπαρχία καὶ τὰ δυναμικὰ συλλαλητήρια ἐναντίον τῶν Καρναβάλων καὶ τῶν Φεστιβὰλ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. ῎Ελεγαν «Καντιώτης» καὶ ξεσηκώνονταν ὅλη ἡ ῾Ελλάδα καὶ ἔτρεμαν οἱ ἔνοχοι…
Δὲν μπόρεσα νὰ μιλήσω πολὺ στὸ τηλέφωνο. Τὰ σωθικά μου ταράχτηκαν. ῎Αφησα τὸ ἀκουστικὸ καὶ σήκωσα φωνὴ στὸν οὐρανό·
—Θεέ μου, εἶπα. ῎Αφησέ μας ἀκόμα ζωντανὸν τὸν Γέροντα Αὐγουστῖνον! ῎Αφησέ τον ἀνάμεσά μας, ἄφησέ τον, τὸν χρειαζόμαστε πολὺ αὐτὴν τὴν ὥρα!…
Νὰ ὑπάρχη ἡ ἀνάσα του, νὰ ὑπάρχη ἡ παρουσία του, νὰ μᾶς κατευθύνη ὁ λόγος του, νὰ μᾶς παραδειγματίζη τὸ ἀτρόμητο θάρρος του, νὰ μᾶς καθοδηγῆ τὸ ἀγωνιστικό του φρόνημα, ἡ ἀληθινή του πίστη, ἡ ἀσυμβίβαστη πορεία του, ἡ παραδειγματικὴ ἀφιλοχρηματία του, ὁ καθαρός του βίος, ὁ στεντόρειος λόγος του, ἡ φωτισμένη διδαχή του, ἡ ἀκλόνητη ἀντίστασή του στοὺς ἰσχυρούς, ἡ ποιμαντική του ἀγρύπνια, ἡ πολεμική του ρωμαλεότητα, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπέραντη καλωσύνη του γιὰ τοὺς πονεμένους, μετὰ δικαιοσύνης καὶ πραότητος.
Τί πρῶτον καὶ τί δεύτερον νὰ ἐπαινέσω καὶ νὰ ἐξάρω στὸν ἄξιον αὐτὸν καὶ ὑπεράξιον κληρικὸν καὶ μαχητὴν καὶ ὑποδειγματικὸν φορέα τοῦ γραπτοῦ καὶ προφορικοῦ λόγου. Λιγοστεύουν οἱ καθαρὲς καὶ τίμιες καὶ δυνατὲς φωνὲς τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ στὶς μέρες μας καὶ ὅσες ἀπέμειναν οἱ ἐλεγχόμενοι μηχανισμοὶ τῆς μεγάλης δημοσιότητος τὶς ἔχουν βάλει στὸ περιθώριον τῆς σιωπῆς καὶ δὲν τὶς ἀφήνουν νὰ ἀκουστοῦν εὐρύτερα. Ξεχνοῦν ὅμως τὸν λόγον «῎Αλλαι μὲν βουλαὶ ἀνθρώπων, ἄλλα δὲ ὁ Θεὸς κελεύει». Μπορεῖ νὰ φεύγουν ἕνας-ἕνας καὶ νὰ πηγαίνουν νὰ ἀναπαυθοῦν «εἰς τὴν κατάπαυσιν τοῦ Κυρίου» οἱ μεγάλοι Γεροντάδες Παΐσιος, Πορφύριος, ᾿Ιάκωβος, Σωφρόνιος καὶ ἄλλοι ἕως τοὺς ὁσιολογιωτάτους Μοναχοὺς τοῦ ῾Αγ. ῎Ορους, ὅπως ὁ Θεόκλητος Διονυσιάτης προσφάτως καὶ ἄλλοι λαϊκοὶ θεολόγοι, ἀλλὰ ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ ἀναστήση «τέκνα ᾿Αβραὰμ» ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὶς πέτρες λέγει τὸ Εὐαγγέλιον (Ματθ. Γ´ 9). ῍Ας τὸ ἔχουν ὑπ᾿ ὅψιν οἱ διῶκτες τῆς Πίστεως, ποὺ γέμισαν τὸν τόπον καὶ ἔδωσαν φωνὴν στοὺς ἀκατάρτιστους ψευτοδιανοουμένους καὶ ψευτοκαθηγητάδες καὶ ψευτοσυγγραφεῖς καὶ ψευτοκουλτουριάρηδες, ποὺ κάνουν τὸ μυαλό τους ζυγαριὰ καὶ ζυγίζουν τὰ σύμπαντα καὶ μάλιστα τὰ πνευματικὰ ζητήματα καὶ ὡσὰν σύγχρονοι Προκροῦστες τεμαχίζουν τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν πραγματικότητα πάνω στὰ δαιμονικὰ νεκροκρέββατά τους καὶ τὴν κόβουν καὶ τὴν ράβουν ὅπως θέλουν, γιὰ νὰ εἶναι σύμφωνοι μὲ τὴν «πρόοδο» καὶ τὸν «ἐκσυγχρονισμό» καὶ τὴν «Νέα ᾿Εποχή» καὶ μὲ τὸν δικό τους «πολιτισμό».
῾Ο Χριστὸς διώκεται καὶ πάλι καὶ σταυρώνεται μὲ πολλοὺς τρόπους. Καὶ ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς ἀλλόπιστους καὶ ἀλλόθρησκους καὶ τοὺς ἄθεους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς χριστεπώνυμους φαρισαίους, ποὺ εἶναι καὶ οἱ χειρότεροι ἐχθροὶ τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅπου μπαινοβγαίνουν ἐλεύθερα, ὅσον καὶ ὑποκριτικά. Εἶναι οἱ ψευδοδιδάσκαλοι καὶ οἱ ψευδάδελφοι καὶ οἱ χριστέμποροι, ποὺ ἔχουν ὄψη προβάτου, ἀλλὰ μέσα τους εἶναι λύκοι ἅρπαγες καί… «Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου»… ῎Ετσι μένουν γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὸν Χριστὸν μερικοὶ «ἀφελεῖς» κατὰ τὴν λογικὴν τοῦ κόσμου, μερικοὶ «τρελλοί» κατὰ κόσμον καὶ μερικοὶ ἀποφασισμένοι καὶ ἀσυμβίβαστοι καὶ ὄντες ὑπέρφρονες, ὅπως ὁ Γέροντας Αὐγουστῖνος (ὑπέρφρων σημαίνει ὁ τὰ ἄνω φρονῶν, γιὰ νὰ μὴ παρερμηνευθῆ ἡ λέξις) καὶ ἐδῶ πρέπει νὰ θυμίσω, ὅτι πῆγαν κάποτε στὴν Φλώρινα οἱ ἀπεσταλμένοι τῆς κολασμένης ᾿Αθήνας νὰ τὸν ἐξετάσουν, Μητροπολίτην ὄντα, καὶ νὰ τὸν χαρακτηρίσουν… τρελλόν! Ποιόν; Τὸν μόνον σωφρονοῦντα πολεμιστὴν αὐτοῦ τοῦ τόπου κατὰ πάντα!… Κι ἐκεῖνος, ὡς ὄντως ἐχέφρων κατὰ Θεόν, τοὺς ἔκλεισε τὴν πόρτα…
—Θεέ μου! ῎Αφησέ μας ἀκόμα ζωντανὸν τὸν Γέροντα Αὐγουστῖνον!
Μᾶς ἀρκεῖ ἀκόμα καὶ ἡ σκιά του, ἡ ζωντανὴ μορφή του, ἡ εὐλογία του, τὸ ἤρεμο βλέμμα τῆς σοφίας του, ἡ παρουσία του ἀνάμεσά μας, ὅταν κάθε βράδυ οἱ ὀθόνες τῆς τηλεοράσεως ἐξαπολύουν μυριάδες δαίμονες, μὲ τὴν μορφὴν γυμνῶν καὶ ἡμιγύμνων γυναικῶν καὶ ἄλλων βλαβερῶν θεαμάτων, ἐξ ἀφορμῆς καρναβαλιῶν καὶ δῆθεν καλλιτεχνικῶν ἐκδηλώσεων καὶ μουσικοχορευτικῶν θεαμάτων, ἐνῶ πρὶν ἀπὸ δεκαετίες ὁ πολιὸς καὶ σεβαστὸς Γέροντας Αὐγουστῖνος χτυποῦσε καμπάνες καὶ φώναζε δυνατὰ καὶ προειδοποιοῦσε ὅτι ὁ τόπος μας θὰ καταντήση σὰν τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμμορα, ὅπως καὶ ἔγινε καὶ γέμισε ἡ χώρα μὲ ναρκωτικὰ ὅλων τῶν εἰδῶν καὶ μὲ πορνεῖα ὅλων τῶν εἰδῶν καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία σήκωσε κεφάλι καὶ ζητᾶ μὲ θρασύτητα χιλίων πιθήκων ἰσοτιμία καὶ ἰσονομία καὶ ἐπισήμους γάμους καὶ ἀλλαγὴ νομοθεσίας καὶ υἱοθεσίες τέκνων καὶ ἔχει τόσην διάδοσιν καὶ ἐξάπλωσιν, ὥστε ἀπειλεῖ πλέον φανερά, μὲ ἐπίσημες ἀνακοινώσεις τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν ὀργανώσεων (!) τοὺς πολιτικοὺς ὑποψηφίους τί θὰ πράξουν γι᾿ αὐτοὺς ὅταν ἐκλεγοῦν!!! ᾿Ιδού κατάντημα!
—Θεὲ καὶ Κύριε! Λυπήσου τὴν παραπεσοῦσαν χώρα μας καὶ σῶσε τὸν λαόν σου! Λυπήσου ὅσους πιστεύουν ἀκόμα καὶ ἐλπίζουν σὲ Σένα καὶ ἀναζητοῦν ὁδηγοὺς καὶ ἀναστήματα, ὡσὰν τὸν Γέροντα Αὐγουστῖνον, ποὺ τὸν ἐρχόμενον ᾿Απρίλιον γίνεται ἑκατὸν χρονῶν!
Θέλει ὁ λαός μας ἄξιους καὶ καθαροὺς ἡγέτες, χωρὶς «κουσούρια», νὰ τὸν ὁδηγήσουν καὶ νὰ τὸν καθοδηγήσουν στὴν εὐθεῖαν ὁδὸν τῆς σωτηρίας καὶ ὄχι στοὺς γκρεμοὺς τῆς ἀπωλείας. Θέλουν Ποιμένες νὰ τοὺς ποιμαίνουν καὶ ὄχι χρηματολάτρες, ποὺ νὰ τοὺς προδίδουν καὶ νὰ τοὺς δένουν χειροπόδαρα στὸ ἅρμα τοῦ δαιμονικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς Νέας Τάξεως καὶ τοῦ Παπισμοῦ μὲ τὰ χίλια πρόσωπα…
Λυπήσου μας, Θεέ μου, καὶ κράτησε στὴν ζωὴ αὐτὴν ζωντανὸν τὸν Γέροντα τῆς Φλωρίνης, μέχρι νὰ ἀναδειχθοῦν νέοι ἄξιοι Ποιμενάρχες καὶ ὁδηγοὶ τοῦ Πιστοῦ Λαοῦ, ποὺ ὑπάρχουν ἀσφαλῶς καὶ γρήγορα ἡ Θεία Χάρις θὰ τοὺς προβάλη στὸ Πανελλήνιον, πρὶν τὰ «ἔσχατα γίνουν χείρονα τῶν πρώτων». ῾Ο λαὸς ἀναστενάζει… Καὶ μέσα στοὺς ἀναστενα­γμούς του θυμᾶται τὸν Ψαλμὸν τοῦ Δαβίδ, ποὺ λέγει: «Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος· ὅτι ἐπῆλθε πραότης ἐφ᾿ ἡμᾶς, καὶ παιδευθησόμεθα» (Ψαλμ. ΠΘ´, 10). ῾Ο λαὸς κλαίει μέσα του καὶ Σὲ παρακαλεῖ·
—«᾿Επίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἴδε…».
῾Ως Παντογνώστης, Θεέ μου, γνωρίζεις, ὅτι ὑπάρχουν μυριάδες μυριάδων ψυχὲς ῾Ελλήνων, ποὺ «δὲν ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ» τῆς Νέας ᾿Εποχῆς, ἀλλὰ πιστεύουν καὶ ἐλπίζουν σὲ Σένα τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν «καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν» καὶ πάλιν καὶ πολλάκις δέονται καὶ Σὲ παρακαλοῦν·
–Θεὲ τῶν οἰκτιρμῶν! ῾Ο Θεὸς τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκός, ἄφησέ μας ἀκόμη ζωντανὸν τὸν Γέροντα Αὐγουστῖνον, ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς καὶ εὐλογίας καὶ ἀνάστησον ἀνταξίους συνεχιστὲς τοῦ ἔργου καὶ τῆς πορείας του, διότι βυθιζόμαστε… καθημερινῶς στὰ μολυσμένα καὶ ταραγμένα νερὰ τοῦ κόσμου τούτου. Κύριε, ἐλέησον!…   

Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ

ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι. Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ

ΣΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΦΛΩΡΙΝΑ 15-6-2007

τοῦ πανοσ. ἀρχιμανδρίτου Γρηγορίου
καθηγουμένου τῆς ἱ. Μονῆς Δοχειαρίου

ΟΙ κοσμικοὶ ἄνθρωποι καὶ τὰ πιὸ σοβαρὰ πράγματα, ποὺ ἔχουνε νὰ κάνουν, τὰ μεταβάλλουνε σὲ χωρατὸ μὲ τὸν δεισιδαίμονα ἐπενδύτη ποὺ τὰ περιβάλλουν. Ἔτσι, στὰ γενέθλια, σὲ μιὰ τούρτα τὰ ἀναμμένα κεράκια συμβολίζουν τὰ χρόνια τοῦ τιμωμένου προσώπου. Ἀλλά, ἂν ἤτανε σβηστά, γιὰ τοὺς περισσότερους ἀπὸ μᾶς θὰ ἦταν ἐκφραστικώτερα, γιατὶ ἡ ζωή μας δὲν ἔφεξε ποτέ. Καί, ἂν σβήσουν ὅλα μαζί, συντομεύει ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἂν ἕνα ἕνα, μακραίνει.
Ἐγὼ ὅμως σήμερα, αὐτὴν τὴν ὥρα, ὁ ἱερομόναχος Γρηγόριος ὁ Πάριος, ἅπτω αὐτὸν τὸν λύχνο πρὸς τιμὴν καὶ μνήμην τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Αὐγουστίνου, Ἐπισκόπου Φλωρίνης, τοῦ Ὁμολογητοῦ. Ὁ λύχνος εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀρχαιότερα λατρευτικὰ σκεύη τῆς Ἐκκλησίας. Ἄγνωστος ὅμως σήμερα σὲ πολλοὺς ἱερωμένους, γιατὶ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸν ἡλεκτρικό. Ὁ λύχνος αὐτὸς ἔκαιγε μὲ καθαρὸ λάδι πάνω στὸ καθαγιασμένο τραπέζι τῆς καταλλαγῆς, τῆς συμφιλιώσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεόν. Ὑπῆρχε ἀρχαία τάξις: ἐφόσον ἡ Ὡραία πύλη εἶναι ἀνοιχτή, πρέπει ἀμέσως νὰ ἀνάβῃ καὶ ὁ λύχνος, ἢ μᾶλλον πρῶτα ὁ λύχνος νὰ φωτίσῃ καὶ ἔπειτα νὰ ἀνοίξῃ ἡ θύρα τοῦ ἐλέους. Ὁ ὑποδιάκονος προτρέπεται νὰ ἀνάπτῃ «λύχνον σκηνώματος δόξης τοῦ Κυρίου». Καὶ ποιά ἄλλη εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία, παρὰ ἡ ἁγία Τράπεζα, τὴν ὁποία οἱ εὐλαβεῖς ἱερεῖς ποτέ δὲν ἁγγίζανε; Καὶ ἡ προτροπὴ ἔχει ὡς ἑξῆς: νὰ διαβάζῃ τὶς εὐχὲς ὁ ἱερεὺς παρὰ τῆ Ἁγίᾳ Τραπέζῃ. Οἱ παλαιὲς φυλλάδες ἄρχιζαν τὴν εἰκοσιτετράωρη Ἀκολουθία μὲ τὴν ἑξῆς σύσταση: «Ἀναγινωσκομένου τοῦ Προοιμιακοῦ Ψαλμοῦ, ὁ ἱερεὺς ἵσταται ἀσκεπὴς παρὰ τῇ Ἁγίᾳ Τραπέζῃ καὶ ἀναγινώσκει μυστικῶς τὰς εὐχὰς τοῦ λυχνικοῦ». Ἀπὸ αὐτὸν τὸν λύχνο πῆραν καὶ τὴν προσωνυμία εὐχὲς «τοῦ λυχνικοῦ».
Μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ ἀναμμένο λυχνάρι ἦρθα νὰ ἀναπέμψω τὶς εὐχές μου στὸν Θεὸ γιὰ τὸν Γέροντα Αὐγουστῖνο. Ἄλλωστε καὶ ὁ ἵδιος ὑπῆρξε στὴν Ἐκκλησία ἄσβεστος καὶ ἀκοίμητος λύχνος. Ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ τὸν κρατοῦσε ὄρθιο καὶ ἄγρυπνο μπροστὰ στὸ Θυσιαστήριο. Ἂν ποῦμε πὼς ὁ Γέρων Αὐγουστῖνος κράτησε τὸν κανόνα τῆς Μονῆς τῶν Ἀκοιμήτων, δὲν θὰ εἶναι  ὑπερβολή. Πάντοτε ἱερουργοῦσε καὶ κατεργαζότανε τὴν σωτηρία μὲ τὴν θεία Λειτουργία καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Καιγότανε ἡ καρδιά του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτὸ ἄκουγε καὶ ἐννοοῦσε τὰ λόγια τοῦ ἀγαπημένου του Ναζωραίου. Τὸ πάθημα τοῦ Λουκᾶ καὶ τοῦ Κλεόπα ἦταν ἄγνωστο γιὰ τὸν Γέροντα. Ἡ καθαρή του πολιτεία τοῦ εἶχε ἀφαιρέσει τὸ κάλυμμα ἀπὸ τὰ μάτια του. Μὲ ἀνακεκαλυμμένο πρόσωπο ἔβλεπε τὰ θεῖα πράγματα. Ὁ Γέροντας Αὐγουστῖνος καὶ μόνον ἀπὸ ἕνα «καὶ» τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς ἔδινε κήρυγμα πύρινο καὶ διδαχὴ μιᾶς ὥρας. Ὄχι γιατὶ ἤτανε δημαγωγός, ὅπως τὸν κατηγοροῦσαν οἱ «ἀγαπῶντες» αὐτόν, ἀλλὰ γιατὶ ὑπῆρχε μέσα του ἡ αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἐμφυσοῦσε στὸν νοῦ του τὰ ὑψηλὰ νοήματα καὶ τὰ ἔπαιζε στὰ χείλη του σὰν μουσουργικὴ κιθάρα. Συγχωρέστε με· αὐτὸ τὸ σπάνιο πρᾶγμα μοῦ φαίνεται πὼς ἔχει ἐκλείψει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἡ γλωσσολαλιὰ καὶ τόσα ἄλλα. Σάν περιστερὰ σώφρων καὶ φιλόστοργος ὁ Γέροντας ἔκανε μέσα του χυλὸ τὰ θεῖα καὶ μᾶς τὰ μετέδιδε μὲ τὸ μελίρρυτο στόμα του. Τὶς ὁμιλίες του, τὶς διδασκαλίες του καὶ τὰ βιβλία του χρόνια θὰ τὰ κρατοῦμε στὰ χέρια μας σὰν λυχνάρι στὶς τρίβους τῆς ζωῆς μας.
Θυμᾶμαι… για την συνεχεια πατήστε εδώ· Read more »

―――――――  ««« 5 »»» ―――――――

1942-1943 Βέροια

῏Ηταν ἡ πρώτη χρονιὰ τῆς γερμανικῆς κατοχῆς. ῾Η «Παλαιὰ Μητρόπολη» ἐκεῖ στὴν Κεντρικὴ ὁδὸ ποὺ κάποτε τὴ λέγανε «ὁδὸ ᾿Ελευθερίας» καὶ ἀργότερα «Βασιλέως Κων/νου», μόλις εἶχε ἀνασάνει ἀπὸ τὶς ἀλλεπάλληλες βεβηλώσεις. Πρῶτες οἱ στρατιωτικές μας ὑπηρεσίες κατέστησαν τὸ θαυμάσιο Μνημεῖο ἀποθήκη τροφίμων, ἀπὸ ὅπου οἱ μονάδες τοῦ στρατοῦ ἀντλοῦσαν τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴν κάλυψη τῆς καθημερινῆς τους χρείας. ῎Επειτα οἱ κατακτητὲς σταύλιζαν στὴν μεγαλοπρεπῆ αἴθουσα τὰ καθαρόαιμα ἄτια τοῦ γερμανικοῦ στρατοῦ.
Λίγους μῆνες ἀργότερα, μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ τότε δημάρχου καὶ τὶς φροντίδες τῶν μελῶν τῆς «Χριστιανικῆς Ἑνώσεως» τὸ Μνημεῖο ἄλλαξε χρήση καὶ μετατράπηκε σὲ χῶρο θρησκευτικῶν συναθροίσεων.
᾿Εκεῖ, λοιπόν, ἦλθε καὶ μίλησε γιὰ πρώτη φορὰ ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος, ἐντυπωσιάζοντας τὸ ἀκροατήριό του. Στὴ μνήμη μου παρέμειναν ἀνεξίτηλες οἱ συζητήσεις ἐκείνων πού, βγαίνοντας ἀπὸ τὴν αἴθουσα, κάναν τὴν κριτική τους στὸ ἀπέναντι πεζοδρόμιο, μπροστὰ στὸ ἀρτοποιεῖο μας καὶ δίπλα στὸν ὑποφαινόμενο ποὺ ἐκτελοῦσε τότε χρέη ἀρτοπώλη.
Οἱ κριτικές, γιὰ τὸν ἱεροκήρυκα καὶ γιὰ τὸ κήρυγμα ποὺ πρὶν ἀπὸ λίγο εἶχαν ἀκούσει, ἔφθαναν στ᾿ αὐτιά μου ἐνθουσιώδεις. Στὰ λόγια τοῦ κόσμου ἀντιλαμβανόσουν τὴν προσδοκία καὶ τὶς ἐλπίδες γιὰ μιὰ πνευματικὴ ἀνάταση.
῎Αφησα τὴ θέση τοῦ ἀρτοπώλη καὶ προχώρησα κατευθύνοντας τὸ βλέμμα μου στὴν εἴσοδο τοῦ παλαιοῦ ναοῦ ἀπ᾿ ὅπου θὰ φαινόταν ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ ὁ Αὐγουστῖνος.
῎Ηθελα τόσο πολὺ νὰ δῶ ἀπὸ κοντὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ μὲ τὸ λόγο του κατόρθωσε νὰ μπαίνει στὶς ψυχὲς τῶν ἄλλων.
Τὸ ἴδιο βράδυ στὸ πατρικό μας σπίτι, δὲ σταματοῦσα νὰ διαλαλῶ τὸ νέο τῆς ἡμέρας: «Εἶδα τὸν ἱεροκήρυκα! Εἶδα τὸν πατέρα Αὐγουστῖνο!».

ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
ἰατρός, ἀντινομάρχης ᾿Ημαθίας
(περιοδικὸ «Πελεκὰν» Βεροίας, φ. 52/Ἰούλ.-Αὔγουστος 2005, σ. 4)

1943 Βέροια

῏Ηταν τότε στὴ δεκαετία τοῦ 40-50. ῾Η χώρα τελοῦσε ὑπὸ γερμανικὴ κατοχή. Πολὺ δύσκολοι καιροί: Πεῖνα, ἀνέχεια, φτώχεια, δολοφονίες καὶ αἰματοχυσία, ἀλλὰ καὶ καταστροφικὸς ἀλληλοσπαραγμός.
Σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δύσκολους καιρούς, προτρέχει στὴ Βέροια ἡ φήμη ἑνὸς φλογεροῦ ἱερωμένου, τοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη, ὁ ὁποῖος κάποια στιγμὴ καταφθάνει στὴν πόλι μας, τὴν ὥρα ποὺ ἐπικρατεῖ ἡ κατήφεια τῆς σκλαβιᾶς καὶ τοῦ πόνου. Τὸ δυναμικό του κήρυγμα ἀναπτερώνει τὸ ἠθικὸ τοῦ πονεμένου καὶ βασανισμένου χριστιανοῦ καὶ ρίχνει βάλσαμο στὶς ψυχὲς τῶν κατατρεγμένων. ῞Οσοι τὸ ζήσαμε, καί κυρίως ἐμεῖς —παιδιὰ τότε—, διατηροῦμε ζωηρὴ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ «δυναμικοῦ καὶ φλογεροῦ ἱερωμένου». Πράγματι αὐτὴ ἡ ἀσκητικὴ μορφὴ τοῦ ἀποστεωμένου, ἀλλὰ ψυχικὰ δυνατοῦ, μᾶς γοητεύει ὅλους καὶ προπάντων τοὺς νεώτερους, ποὺ προσδοκοῦν καὶ ὀνειρεύονται ἕναν κόσμο δίκαιο, ἐλεύθερο καὶ εἰρηνικό. Στὴ δημόσια κριτική του, ποὺ πάντα ἀσκεῖ στὸ κήρυγμά του, δὲν μασᾶ τὰ λόγια του, δὲν ὁμιλεῖ μὲ ὑπονοούμενα.
Κατονομάζει ὅλους, ἀκόμα καὶ τοὺς ἱερωμένους, μὲ τοὺς ὁποίους εἶναι ἰδιαίτερα αὐστηρός. Καταγγέλλει τὴν ὑποκρισία ποὺ κυριαρχεῖ. ῾Ο λόγος του εἶναι πάντα ἐναρμονισμένος μὲ ὅσα δίδαξε ὁ ᾿Ενανθρωπήσας Χριστός, καὶ δὲν παρεκκλίνει ἀπὸ αὐτὸν οὔτε «ἐπὶ ἐλάχιστον». Πρὸ πάντων ὅμως διδάσκει μὲ τὸ παράδειγμά του· καὶ αὐτὸ εἶναι, ἴσως, τὸ σπουδαιότερο στοιχεῖο ποὺ τὸν χαρακτηρίζει, τόσο σπάνιο στοὺς ἀνθρώπους, κυρίως στὴν ἐποχή μας. Τὸ τονίζω αὐτό, μὲ τὸν ἑαυτό του εἶναι περισσότερο αὐστηρὸς παρὰ μὲ τοὺς ἄλλους. Αὐτή, λοιπόν, ἡ ἀδέκαστη πρῶτα μὲ τὸν ἑαυτό του μορφή, δἐχθηκε πολλοὺς διωγμοὺς καὶ πάμπολλες διώξεις, κυρίως ἀπὸ ἱερωμένους (ἂν δὲν κάνω λάθος).
Δὲν πτοήθηκε ὅμως ποτέ. Κάθε φορὰ ποὺ ἀνέβαζε τοὺς τόνους τῆς κριτικῆς του, ἔλεγε ἀλλὰ καὶ ἔγραφε στὸ ἐκδιδόμενο, μὲ δαπάνη του, ἔντυπο, τὴν «ΣΠΙΘΑ»: «῎Εχουμε τὶς ἀποσκευές μας ἔτοιμες (ποιές ἀποσκευὲς εἶχε ἆραγε αὐτὸς ὁ τόσο λιτὸς ἄνθρωπος, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ξεθωριασμένο ράσο του;) γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὶς φυλακές». ᾿Απ᾿ ὅ,τι θυμᾶμαι, δὲν ἦταν λίγες οἱ φορὲς ποὺ διώχθηκε, φυλακίστηκε καὶ λοιδορήθηκε ἀδίκως. Πρέπει ἐδῶ νὰ ὁμολογήσω, ὅτι ὁ «ἐπαναστάτης» ἱεροκῆρυξ Αὐγουστῖνος Καντιώτης εἶναι ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους ἱερωμένους ποὺ γνώρισα, ποὺ τὸ κήρυγμά του καὶ οἱ πράξεις του ἦταν σὲ ἀπόλυτη, θὰ ἔλεγα, ἁρμονία. Γι᾿ αὐτὸ ἦταν πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸν λάτρεψαν καὶ τὸν ἀκολούθησαν.
Κάθε κήρυγμά του ἦταν ἕνα γεγονός, γιατὶ ἦταν θαυμαστὴ ἡ εὐφράδειά του. ῾Ο συναρπαστικὸς καὶ δυναμικὸς θεῖος λόγος του γοήτευε καὶ αἰχμαλώτιζε τὸ ἀκροατήριό του. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, οἱ ναοὶ ἦταν πάντοτε ὑπερπλήρεις ἀπὸ ἀνθρώπους κάθε τάξης, μόρφωσης καὶ καταγωγῆς —πρωτοφανὲς γιὰ τὰ χρονικὰ τῆς πόλης τὴν ἐποχὴ ἐκείνη—. Θὰ κλείσω αὐτὴ τὴν ἀναδρομὴ στὰ χρόνια ἐκεῖνα μὲ ἕνα περιστατικό, τοῦ ὁποίου ἦμουν αὐτόπτης μάρτυς:

῏Ηταν Μεγάλη Παρασκευή. Μετὰ τὴ σύντομη, πέριξ τοῦ ναοῦ, περιφορὰ τοῦ ᾿Επιταφίου (λόγω κατοχῆς) ὁ ἐφημέριος τοῦ ναοῦ τῆς ῾Αγ. Τριάδος Βεροίας, μετὰ τὴν ἀπόλυση, στάθηκε μπροστὰ στὴν ῾Ωραία Πύλη, κρατώντας στὰ χέρια του τὸν Χρυσιποίκιλτο ᾿Επιτάφιο, τὸν ὁποῖο προσκυνοῦσαν οἱ πιστοί, ἀφήνοντας ἐντὸς αὐτοῦ τὸν ὀβολόν τους. ᾿Αφοῦ τελείωσε ἡ διαδικασία αὐτή, ὁ ἱερέας ἐναπόθεσε τὸν ᾿Επιτάφιο μὲ τὰ κέρματα πάνω στὴν ῾Αγία Τράπεζα. Τότε, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, ὁ π. Αὐγουστῖνος πετάχθηκε ἀπὸ τὴ θέση του, ἔπιασε τὸν ᾿Επιτάφιο ἀπὸ τὰ ἄκρα καὶ τίναξε τὰ κέρματα, ποὺ μὲ θόρυβο σκορπίστηκαν στὸ μαρμάρινο δάπεδο, λέγοντας στὸν ἱερέα: «Μάζεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια».
Σωστὴ καὶ δίκαιη ἡ ἐνέργειά του· λίγο ἀκραία ἴσως καὶ σκληρή, ὅμως αὐτὸς εἶναι ὁ π. Αὐγουστῖνος. Φαινόμενο σκληροῦ μὲ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ πρὸ πάντων μὲ τὸν ἑαυτό του. Κατὰ τὴ γνώμη μου, ὁ καλύτερος τρόπος διδασκαλίας εἶναι τὸ παράδειγμα, τὸ πρότυπο· τὰ ἄλλα ἕπονται.
Σήμερα, δυστυχῶς, ποὺ οἱ εἰκόνες (τηλεόραση, ἔντυπα κ.λπ.) βομβαρδίζουν κυριολεκτικὰ τὸν ἄνθρωπο ὅλο τὸ εἰκοσιτετράωρο, τὰ πρότυπα εἶναι παντοῦ ἀρνητικά. Προβάλλονται φορτικὰ οἱ διαστροφές, τὰ ἐγκλήματα, οἱ ἀπάτες, τὸ ψεῦδος καὶ ἡ κραιπάλη. ᾿Αντίθετα καταπνίγονται ἡ ἐντιμότητα, ἡ ἠθική, ἡ ἁγνότητα καὶ ὁ ἀνθρωπισμός. ᾿Απὸ τοὺς λόγους αὐτοὺς τὰ ἀποτελέσματα εἶναι τραγικά. Τὸ ἀντιλαμβάνεται κάθε νοήμων ἄνθρωπος. Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι εὔλογο: Ποῦ πάει ἡ σημερινὴ κοινωνία;

(περιοδικὸ «Πελεκὰν» Βεροίας, φ. 59/Σεπτ.-Ὀκτώβριος 2006, σ. 3)

Αὐγουστῖνος Καντιώτης
Ξέχωρη μορφὴ ῾Ιερωμένου

Πολλοὶ Βεροιεῖς δὲν ξεχνοῦν τὸ πέρασμα τοῦ πρώην Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτη ἀπὸ τὴν ῾Ιερὰ Μητρόπολη Βεροίας, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀρχιμ. ἱεροκῆρυξ αὐτῆς (τὸ 1943).

῏Ηταν τότε στὴ δεκαετία τοῦ 40-50. ῾Η χώρα τελοῦσε ὑπὸ γερμανικὴ κατοχή. Πολὺ δύσκολοι καιροί: Πεῖνα, ἀνέχεια, φτώχεια, δολοφονίες καὶ αἰματοχυσία, ἀλλὰ καὶ καταστροφικὸς ἀλληλοσπαραγμός.
Σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δύσκολους καιρούς, προτρέχει στὴ Βέροια ἡ φήμη ἑνὸς φλογεροῦ ἱερωμένου, τοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη, ὁ ὁποῖος κάποια στιγμὴ καταφθάνει στὴν πόλι μας, τὴν ὥρα ποὺ ἐπικρατεῖ ἡ κατήφεια τῆς σκλαβιὰς καὶ τοῦ πόνου. Τὸ δυναμικό του κήρυγμα ἀναπτερώνει τὸ ἠθικὸ τοῦ πονεμένου καὶ βασανισμένου χριστιανοῦ καὶ ρίχνει βάλσαμο στὶς ψυχὲς τῶν κατατρεγμένων. ῞Οσοι τὸ ζήσαμε, καί κυρίως ἐμεῖς —παιδιὰ τότε—, διατηροῦμε ζωηρὴ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ «δυναμικοῦ καὶ φλογεροῦ ἱερωμένου». Πράγματι αὐτὴ ἡ ἀσκητικὴ μορφὴ τοῦ ἀποστεωμένου, ἀλλὰ ψυχικὰ δυνατοῦ, μᾶς γοητεύει ὅλους καὶ προπάντων τοὺς νεώτερους, ποὺ προσδοκοῦν καὶ ὀνειρεύονται ἕναν κόσμο δίκαιο, ἐλεύθερο καὶ εἰρηνικό. Στὴ δημόσια κριτική του, ποὺ πάντα ἀσκεῖ στὸ κήρυγμά του, δὲν μασᾶ τὰ λόγια του, δὲν ὁμιλεῖ μὲ ὑπονοούμενα.
Κατονομάζει ὅλους, ἀκόμα καὶ τοὺς ἱερωμένους, μὲ τοὺς ὁποίους εἶναι ἰδιαίτερα αὐστηρός. Καταγγέλλει τὴν ὑποκρισία ποὺ κυριαρχεῖ. ῾Ο λόγος του εἶναι πάντα ἐναρμονισμένος μὲ ὅσα δίδαξε ὁ ᾿Ενανθρωπήσας Χριστός, καὶ δὲν παρεκκλίνει ἀπὸ αὐτὸν οὔτε «ἐπὶ ἐλάχιστον». Πρὸ πάντων ὅμως διδάσκει μὲ τὸ παράδειγμά του· καὶ αὐτὸ εἶναι, ἴσως, τὸ σπουδαιότερο στοιχεῖο ποὺ τὸν χαρακτηρίζει, τόσο σπάνιο στοὺς ἀνθρώπους, κυρίως στὴν ἐποχή μας. Τὸ τονίζω αὐτό, μὲ τὸν ἑαυτό του εἶναι περισσότερο αὐστηρὸς παρὰ μὲ τοὺς ἄλλους. Αὐτή, λοιπόν, ἡ ἀδέκαστη πρῶτα μὲ τὸν ἑαυτό του μορφή, δἐχθηκε πολλοὺς διωγμοὺς καὶ πάμπολλες διώξεις, κυρίως ἀπὸ ἱερωμένους (ἂν δὲν κάνω λάθος).
Δὲν πτοήθηκε ὅμως ποτέ. Κάθε φορὰ ποὺ ἀνέβαζε τοὺς τόνους τῆς κριτικῆς του, ἔλεγε ἀλλὰ καὶ ἔγραφε στὸ ἐκδιδόμενο, μὲ δαπάνη του, ἔντυπο, τὴν «ΣΠΙΘΑ»: «῎Εχουμε τὶς ἀποσκευές μας ἔτοιμες (ποιές ἀποσκευὲς εἶχε ἆραγε αὐτὸς ὁ τόσο λιτὸς ἄνθρωπος, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ξεθωριασμένο ράσο του;) γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὶς φυλακές». ᾿Απ᾿ ὅ,τι θυμᾶμαι, δὲν ἦταν λίγες οἱ φορὲς ποὺ διώχθηκε, φυλακίστηκε καὶ λοιδορήθηκε ἀδίκως. Πρέπει ἐδῶ νὰ ὁμολογήσω, ὅτι ὁ «ἐπαναστάτης» ἱεροκῆρυξ Αὐγουστῖνος Καντιώτης εἶναι ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους ἱερωμένους ποὺ γνώρισα, ποὺ τὸ κήρυγμά του καὶ οἱ πράξεις του ἦταν σὲ ἀπόλυτη, θὰ ἔλεγα, ἁρμονία. Γι᾿ αὐτὸ ἦταν πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸν λάτρεψαν καὶ τὸν ἀκολούθησαν.
Κάθε κήρυγμά του ἦταν ἕνα γεγονός, γιατὶ ἦταν θαυμαστὴ ἡ εὐφράδειά του. ῾Ο συναρπαστικὸς καὶ δυναμικὸς θεῖος λόγος του γοήτευε καὶ αἰχμαλώτιζε τὸ ἀκροατήριό του. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, οἱ ναοὶ ἦταν πάντοτε ὑπερπλήρεις ἀπὸ ἀνθρώπους κάθε τάξης, μόρφωσης καὶ καταγωγῆς —πρωτοφανὲς γιὰ τὰ χρονικὰ τῆς πόλης τὴν ἐποχὴ ἐκείνη—. Θὰ κλείσω αὐτὴ τὴν ἀναδρομὴ στὰ χρόνια ἐκεῖνα μὲ ἕνα περιστατικό, τοῦ ὁποίου ἦμουν αὐτόπτης μάρτυς:

῏Ηταν Μεγάλη Παρασκευή. Μετὰ τὴ σύντομη, πέριξ τοῦ ναοῦ, περιφορὰ τοῦ ᾿Επιταφίου (λόγω κατοχῆς) ὁ ἐφημέριος τοῦ ναοῦ τῆς ῾Αγ. Τριάδος Βεροίας, μετὰ τὴν ἀπόλυση, στάθηκε μπροστὰ στὴν ῾Ωραία Πύλη, κρατώντας στὰ χέρια του τὸν Χρυσιποίκιλτο ᾿Επιτάφιο, τὸν ὁποῖο προσκυνοῦσαν οἱ πιστοί, ἀφήνοντας ἐντὸς αὐτοῦ τὸν ὀβολόν τους. ᾿Αφοῦ τελείωσε ἡ διαδικασία αὐτή, ὁ ἱερέας ἐναπόθεσε τὸν ᾿Επιτάφιο μὲ τὰ κέρματα πάνω στὴν ῾Αγία Τράπεζα. Τότε, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, ὁ π. Αὐγουστῖνος πετάχθηκε ἀπὸ τὴ θέση του, ἔπιασε τὸν ᾿Επιτάφιο ἀπὸ τὰ ἄκρα καὶ τίναξε τὰ κέρματα, ποὺ μὲ θόρυβο σκορπίστηκαν στὸ μαρμάρινο δάπεδο, λέγοντας στὸν ἱερέα: «Μάζεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια».
Σωστὴ καὶ δίκαιη ἡ ἐνέργειά του· λίγο ἀκραία ἴσως καὶ σκληρή, ὅμως αὐτὸς εἶναι ὁ π. Αὐγουστῖνος. Φαινόμενο σκληροῦ μὲ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ πρὸ πάντων μὲ τὸν ἑαυτό του. Κατὰ τὴ γνώμη μου, ὁ καλύτερος τρόπος διδασκαλίας εἶναι τὸ παράδειγμα, τὸ πρότυπο· τὰ ἄλλα ἕπονται.
Σήμερα, δυστυχῶς, ποὺ οἱ εἰκόνες (τηλεόραση, ἔντυπα κ.λπ.) βομβαρδίζουν κυριολεκτικὰ τὸν ἄνθρωπο ὅλο τὸ εἰκοσιτετράωρο, τὰ πρότυπα εἶναι παντοῦ ἀρνητικά. Προβάλλονται φορτικὰ οἱ διαστροφές, τὰ ἐγκλήματα, οἱ ἀπάτες, τὸ ψεῦδος καὶ ἡ κραιπάλη. ᾿Αντίθετα καταπνίγονται ἡ ἐντιμότητα, ἡ ἠθική, ἡ ἁγνότητα καὶ ὁ ἀνθρωπισμός. ᾿Απὸ τοὺς λόγους αὐτοὺς τὰ ἀποτελέσματα εἶναι τραγικά. Τὸ ἀντιλαμβάνεται κάθε νοήμων ἄνθρωπος. Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι εὔλογο: Ποῦ πάει ἡ σημερινὴ κοινωνία;

(περιοδικὸ «Πελεκὰν» Βεροίας, φ. 59/Σεπτ.-Ὀκτώβριος 2006, σ. 3)

πρωτοπρ. Παναγιώττης Δασκαλοθανάσης
τ. ἐφημέριος ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος Ἑρμιονίδος
210 51 ΕΡΜΙΟΝΗ
―――――――  ««« 1 »»» ―――――――

ANAMNHΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΤΩΛΙΚΟ – ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ 1937-1938-1939

Εδημοσιεύθη στο περιοδικό «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», στα εκατοντάχρονα του Γέροντος

᾿Αναμιμνήσκομαι ἡμερῶν παλαιῶν εἰς Αἰτωλικὸν – Μεσολογγίου, ὅταν ἤμουν ἐτῶν 10 καὶ 12, μαθητὴς τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου μὲ κατηχητὰς τὰ δύο μεγάλα ἀναστήματα, τὸν Μητροπο­λίτην ἅγ. Φλωρίνης κ. Αὐγουστῖνον πρωτοσύγκελλον καὶ ῾Ιεροκήρυκα ῾Ι. Μητροπόλεως Αἰτωλ/νίας τὸ ἔτος 1937, καὶ τὸν μετέπειτα π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον λαϊκὸν τότε. ῾Ο π. Αὐγουστῖνος ἦταν δεινὸς ἱεροκῆρυξ καὶ φλογερός. Ἐνθυμοῦμαι λόγια, τὰ ὁποῖα ἔλεγε στὰ κηρύγματά του, μέχρι σήμερον. Τὰ ἔχω πεῖ καὶ στὸν ἴδιον παλαιότερα, ὅταν συναντηθήκαμε στὴν Ἀθήνα μαζὶ μὲ ἄλλους ἁγίους ἀδελφοὺς καὶ συμπρεσβυτέρους εἰς τὸν ἀείμνηστον π. ᾿Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, τὸν ἐκλεκτὸν σεμνὸν αὐτὸν κληρικόν, στὸ γραφεῖο του ὁδ. Μακεδονίας 24. Εἶχα τότε νὰ τὸν συναντήσω ἀπὸ τὸ 1937. Μόλις μὲ εἶδε ὁ π. Αὐγουστῖνος μὲ ἐρώτησε·
—᾿Εσεῖς, πάτερ, ποιός εἶσθε;
Τοῦ ἀπαντῶ·
—Δασκαλοθανάσης ἐξ Αἰτωλικοῦ καὶ ἐφημέριος – ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος ῾Ι. Μητροπόλεως ῞Υδρας-Σπετσῶν-Αἰγίνης.
Μόλις ἄκουσε Δασκαλοθανάσης, ἐξεπλάγη κυριολεκτικῶς. Σηκώνεται ἐπάνω καὶ λέει εἰς τοὺς ἄλλους τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς·
—Εἶχε ἕνα πατέρα αὐτὸς ἐδῶ ὁ παπᾶς, τί νὰ σᾶς πῶ! πολὺ καλὸς καὶ φλογερός.
Ὁ γέροντας π. Αὐγουστῖνος εἶχε πάρα πολὺ σύνδεσμο μὲ τὸν πατέρα μου, ποὺ ἦταν παλαιὸς δάσκαλος στὸ Αἰτωλικό, καθὼς καὶ μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά μας, καὶ ἀγαποῦσε πολὺ καὶ τὰ πιὸ μεγάλα ἀδέλφια μου. Θυμοῦμαι, μετὰ τὸ κήρυγμα, ἤρχετο μὲ τὸν πατέρα μου στὸ σπίτι μας καὶ ἔπινε ἕνα ζεστὸ ἢ καφέ, τὰ ὁποῖα ἑτοίμαζε ἡ μητέρα μας.
Ὅταν λοιπὸν συναντηθήκαμε τότε στὴν Ἀθήνα μοῦ εἶπε·
—᾿Εσὺ εἶσαι ὁ πέμπτος κατὰ σειρὰν ἀδελφός;
—Ναί, τοῦ εἶπα.
—Θυμοῦμαι ποὺ ὁ ἀδελφός σου ἐφονεύθη τὸ 1948 στὴ Μακρακώμη Λαμίας, ἔπεσε γιὰ τὴν πατρίδα ὡς ᾿Αξιωματικὸς Πεζικοῦ. Ἦταν καλὸ παιδί, καλὸς μαθητής, τὸν θυμοῦμαι πολὺ καλά.
Τοῦ εἶπα τότε τὸ ἑξῆς.
—Γέροντα, θυμᾶμαι κ’ ἐγώ, ποὺ ἔβγαινε ὁ ντελάλης καὶ φώναζε· «᾿Ακούσατε ὅλοι, κ᾿ ἐσεῖς οἱ νοικοκυρές, ὅτι τὴν Κυριακὴ τὸ ἀπόγευμα θὰ μᾶς ἔρθη στὸ Αἰτωλικὸ ὁ ῾Ιεροκήρυξ, ὁ πρωτοσύγκελλος, ὁ πατέρας Αὐγουστῖνος ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι, νὰ κηρύξη στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας, καὶ νὰ ᾿ρθῆτε ὅλοι οἱ Αἰτωλικιῶτες…».
Ὁ λόγος τοῦ π. Αὐγουστίνου ἦταν προφητικός.
—Παιδιά μου, ἔλεγε, προσέξτε καὶ ἑτοιμασθῆτε, γιατὶ θὰ ἔρθουν 4 ἄλογα· ἕνα κόκκινο, ἕνα μαῦρο, ἕνα κίτρινο, καὶ ἕνα λευκό. Τὸ κόκκινο θὰ εἶναι ὁ πόλεμος, τὸν ὁποῖον περιμένουμε. Τὸ μαῦρο – τὸ κατάμαυρο θὰ εἶναι ἡ μεγάλη πεῖνα, ποὺ θὰ ἐπακολουθήση καὶ θὰ πεθαίνη ὁ κόσμος ἀπ᾿ αὐτήν. Τὸ κίτρινο θὰ εἶναι οἱ ἀσθένειες ποὺ θὰ θερίζουν τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸ ἄσπρο θὰ εἶναι ἡ λευτεριά, ποὺ θὰ ἐπακολουθήση.
Αὐτὰ ἔλεγε στὸ κήρυγμά του στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας Αἰτωλικοῦ.
Μιὰ ἡμέρα ὁ πατέρας μου, ποὺ ἦταν πολὺ τῆς ἐκκλησίας (ἦταν καὶ ἐκκλησιαστικὸς ἐπίτροπος στὸν ῾Ι. Ν. ῾Αγ. Νικολάου Αἰτωλικοῦ, ἔκανε καὶ κύκλο ῾Αγ. Γραφῆς στοὺς μεγάλους), μὲ πῆρε μὲ τὸ τραινάκι τότε, πήγαμε στὸ Μεσολόγγι (εἶχε δουλειὲς σὰν δάσκαλος στὸ Γραφεῖο Δημοτικῆς ᾿Εκπαιδεύσεως Μεσολογγίου, στὸν ᾿Επιθεωρητή), καὶ μετὰ ἐπισκεφθήκαμε στὴ Μητρόπολι τὸν π. Αὐγουστῖνο. Καὶ θυμᾶμαι, σὰν μικρὸς ποὺ ἤμουνα, μοῦ ἔδωσε μία εἰκονίτσα χάρτινη τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ καὶ δύο βιβλιαράκια μικρά, τὸ ἕνα «Ὅ Ἅγιος ᾿Αντώνιος ὁ ἥρως τῆς ἐρήμου» καὶ τὸ ἄλλο «Γκὶ Ντεφοκαλάν»· ὅπου ὅταν συναντηθήκαμε τὸ θυμόταν καὶ αὐτὸ καὶ γύρισε καὶ εἶπε στοὺς ἄλλους συμπρεσβυτέρους καὶ παρισταμένους μέσα στὸ γραφεῖο τοῦ π. ᾿Επιφανίου·
—Βλέπετε πῶς θυμοῦνται τὰ μικρὰ παιδάκια;
Μὲ ἐρώτησε, ἐὰν ζῆ ἡ μητέρα μου κ.λπ.· τὰ θυμόταν ὅλα ὁ ἅγιος Γέροντας.
Στὸ Αἰτωλικό, μετὰ τὸ θ. κήρυγμα, μᾶς μάζευε ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κατηχητικοῦ καὶ μᾶς ἔκανε μάθημα.
Στὰ κηρύγματά του μαζευόταν πάρα πολὺς κόσμος καὶ πολλὰ παιδιά. ῏Ηταν κληρικὸς μὲ πολλὴ ἀγάπη· γνώριζε καὶ θυμόταν ὅλα τὰ ὀνόματά τους. Ἀλλὰ καὶ οἱ Αἰτωλικιῶτες ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν. Θυμᾶμαι ποὺ ἔλεγαν οἱ γονεῖς· «Αὔριο στὴν Παναγία θὰ ᾿ρθῆ ὁ π. Αὐγουστῖνος· νὰ πᾶμε ὅλοι!…».
Αὐτὰ κατὰ τὰ ἔτη 1937, 1938, 1939. Μετὰ δὲν ξέρω ἂν μοῦ ἐπιτρέπη ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παναγία ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Γέροντας πρ. Φλωρίνης Αὐγουστῖνος νὰ προσθέσω τὰ ἑξῆς. ῎Ελεγαν, θυμᾶμαι, πὼς ὁ Μητροπολίτης τότε, ὁ ῾Ιερόθεος, δυσαρεστήθη γιὰ τὴν μεγάλη δρᾶσι τοῦ πρωτοσυγκέλλου του εἰς Αἰτωλικὸ καὶ Μεσολόγγι, διότι μὲ τὰ φλογερά του καὶ οἰκοδομητικά του κηρύγματα συγκέν­τρωνε πάρα πολὺ κόσμο. Καὶ μετά, τὸ 1940 μὲ 1941, μάθαμε ὅλοι τὴν εἴδησι «ἀπὸ στόμα σὲ στόμα» (τὶς δύο αὐτὲς λέξεις χρησιμοποιοῦσε στὰ κηρύγματά του· ἔλεγε π.χ.· «Ὅταν δὲν ὑπῆρχον οἱ ἐφημερίδες, πῶς μάθαινε τὰ νέα ὁ κόσμος παρακαλῶ; ἀπὸ στόμα σὲ στόμα· ναί, ἀπὸ στόμα σὲ στόμα»). Ἔμαθε λοιπὸν ὅλος ὁ κόσμος τοῦ Αἰτωλικοῦ, ὅτι ὁ π. Αὐγουστῖνος, λόγῳ δυσαρεσκείας τοῦ Μητροπολίτου, ἔφυγε γιὰ ἄλλη Μητρόπολι. Ἀργότερα πολλοὶ πήγαιναν, σὰν πνευματικά του τέκνα, νὰ ἀκούσουν τὰ κηρύγματά του στὴν Φλώρινα, ὅπου ἐκεῖ εἶχε μετατεθῆ ὡς ἱεροκῆρυξ. ῎Ηθελαν καὶ οἱ γονεῖς μου νὰ πᾶνε στὴ Φλώρινα, ἐκεῖ ποὺ ἐκήρυττε, ἀλλὰ λόγῳ τῶν καταστάσεων τοῦ ἐμφυλίου πολέμου δὲν ἠδυνήθησαν.
Μὲ τοὺς γονεῖς μου εἶχε μεγάλον πνευματικὸν σύνδεσμον καὶ συνεργασία ὅταν ἤρχετο στὸ Αἰτωλικό. Τοὺς ἀγαποῦσε καὶ πάντα ρωτοῦσε γι᾿ αὐτούς.
Εὐχόμεθα ὅλη μας ἡ οἰκογένεια ὁ ἅγιος Γέροντας νὰ ἔχη πλουσίαν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ. Κλείνουμε γόνυ εὐλαβείας μὲ τὰ καλύτερα αἰσθήματα και ἀσπαζόμεθα τὴν Δεξιάν του μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη. Τοῦ ὀφείλουμε πολλά· ἦταν ἡ αἰτία νὰ γνωρίσουμε τὸν Χριστόν.

πρωτοπρ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΘΑΝΑΣΗΣ

Νικόλαος Κούρουπας
Σαπφοῦς 25
176 76 ΚΑΛΛΙΘΕΑ Ἀθηνῶν
―――――――  ««« 2 »»» ―――――――

ANAMNHΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

1950-1951 Κύμη – Εὐβοίας

῾Ο ἀρχιμανδρίτης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἐμφανίσθηκε γιὰ πρώτη φορὰ ὡς ἱεροκήρυκας τῆς Μητροπόλεως Καρυστίας καὶ Σκύρου στὸ λαὸ τῆς Κύμης τὴν 28η.8.1950 στὸν ἑσπερινὸ ἐξοχικοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου. Συνωδευόταν ἀπὸ τὸν μακαριστὸ ἱεροκήρυκα Χαλκίδος π. Χριστοφόρο Καλύβα, ποὺ κατὰ τὴν ἀκολουθία τοῦ ἑσπερινοῦ ἐκήρυξε καὶ ἀνήγγειλε στοὺς πιστοὺς τὴν παρουσία τοῦ π. Αὐγουστίνου καὶ τὸν ἐρχομό του ὡς ἱεροκήρυκος στὴν Κύμη. Οἱ Κυμαῖοι εἶχαν μακρὰ ἐμπειρία κηρύκων τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν παρουσία μελῶν του τάγματος ῾Αγίου Παντελεήμονος καὶ τοῦ Μητροπολίτου Παντελεήμονος, ὅσο καὶ ἂν τοῦτο τὰ τελευταῖα χρόνια εἶχε σιγήσει. ῞Οπως καὶ ὅλοι οἱ ῞Ελληνες, προσπαθοῦσαν νὰ ἐπουλώσουν τὰ τραύματα δέκα χρόνων περιπετειῶν καὶ αἵματος, ἐσωτερικῆς διχοστασίας, ρευστότητας καὶ ἀντιποίνων.
Ἐντὸς τοῦ Σεπτεμβρίου, τὸ πιὸ πιθανὸ ἀρχὲς Ὀκτωβρίου, ἄρχισε τὰ ἑσπερινὰ κηρύγματα στὸ Μητροπολιτικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τῆς κωμοπόλεως τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς, ἐνῶ ταυτοχρόνως σὲ κάθε λατρευτικὴ ἐκδήλωση κήρυττε. Περιερχόταν ἐπίσης τὰ χωριὰ τῆς Μητροπόλεως γιὰ νὰ κηρύττει. Τὸ ἦθος τοῦ ἱεροκήρυκα, ὁ οἰκοδομητικὸς ἀλλὰ καὶ ἐλεγκτικὸς χαρακτήρας τοῦ κηρύγματός του, ἡ μοναδικὴ εὐγλωττία, ἡ ἀσκητικὴ καὶ ἱεροπρεπὴς παρουσία του ἔκαναν γρήγορα πολὺς κόσμος νὰ συρρέει κάθε Κυριακὴ γιὰ νὰ παρακολουθήσει τὸ κήρυγμά του. Τὸ ἀκροατήριο συνεχῶς αὐξανόταν, σὲ σημεῖο ποὺ ὁ ἱερὸς Ναός, πολὺ μεγάλος γιὰ μιὰ κωμόπολη, νὰ γεμίζει ἀσφυκτικά, καὶ νὰ εἶναι ἀρκετὲς οἱ φορὲς ποὺ οἱ πιστοὶ νὰ παρακολοθοῦσαν τὸ κήρυγμα καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτὸν στὴν πέριξ πλατεῖα, καὶ μάλιστα μὲ δυσμενεῖς καιρικὲς συνθῆκες ψύχους ἢ καὶ βροχῆς.
Στὰ ἑσπερινά του κηρύγματα στὸν ῞Αγιο Ἀθανάσιο ἑρμήνευε τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Κάθε Σάββατο κυκλοφοροῦσε ἔντυπο κήρυγμα δισέλιδο, ποὺ τυπωνόταν στὴν Κύμη, τὸ «Γρηγορεῖτε», ποὺ τὸ μοίραζαν παντοῦ μαθητὲς τοῦ ἑξαταξίου Γυμνασίου, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀποτελοῦσαν τὶς ὁμάδες μελέτης τῆς Καινῆς Διαθήκης. Γιατὶ ὁ π. Αὐγουστῖνος παράλληλα εἶχε δημιουργήσει ὁμάδες μελέτης ποὺ ἔρχονταν μιὰ ἢ δυὸ φορὲς τὴν ἑβδομάδα στὸ «κελλί» του καὶ τοὺς ἔλυνε ἀπορίες ἀπὸ τὴ μελέτη τῆς Καινῆς Διαθήκης ποὺ τοὺς εἶχε συστήσει. Τοὺς περισσότερους ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἐξομολογοῦσε, καθὼς δὲν ὑπῆρχε ἄλλος πνευματικὸς στὴν Κύμη.
Παρὰ τὴν μεγάλη δυσχέρεια λόγῳ ἀνυπαρξίας μέσων συγκοινωνίας ἢ καὶ τῶν ἐλαχίστων δρομολογίων, ποὺ ὑπῆρχε συνεχῶς, ἐπισκεπτόταν πεζὸς χωριὰ τῆς ἐπαρχίας καὶ κήρυττε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Σὲ συνεργασία μὲ τὸν ἱεροκήρυκα Χαλκίδος π. Χριστόφορο Καλύβα κυκλοφοροῦσαν κάθε μήνα τὸ ἔντυπο «ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ» καὶ ἡ συνεργασία καὶ ἔκδοσις διατηρήθηκε ―ἀπὸ ὅσο γνωρίζομε― μέχρι τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 1951.
Δυστυχῶς ἡ παρουσία τοῦ π. Αὐγουστίνου διήρκεσε μόνον ἕξι μῆνες, γιατὶ ὑποχρεώθηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Κύμη καὶ τὴν ἐπαρχία μετὰ ἀπὸ σύγκρουση μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή, ποὺ τὴν ὑ­πέκαυσαν καὶ ὅσοι τοὺς ἐνωχλοῦσε ὁ ἀπερίτμητος λόγος του. Βέβαια, παρὰ τὶς πολλὲς ὁμαδικὲς καὶ πρωτοφανεῖς διαμαρτυρίες πάρα πολλῶν, ἐγκατέλειψε τὸ χῶρο καὶ τοὺς ἀνθρώπους τυπι­κά. Ἄφησε ὅμως πίσω του πλούσια σπορά, ποὺ ἔκαμε γιὰ χρόνια νὰ τὸν θυμοῦνται καὶ νὰ τοὺς καθοδηγεῖ μὲ τὶς ὑποθῆκες του.
Μέχρι καὶ σήμερα πενηνταπέντε χρόνια μετά, ποὺ οἱ πάρα πολλοὶ μετέστησαν ἐκ τοῦ κόσμου, δὲν εἶναι ὀλίγοι ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ἐνθυμοῦνται καὶ διασώζουν ἀγαθὴ τὴν ἀνάμνησιν τῆς διάβασής του.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΑΣ

Επιστολή Αλεξάνδρου Φιλίππου για π. Αυγουστίνο

Έφυγε ο μεγαλύτερος αγωνιστής της Ορθοδόξου Εκκλησία του 20ου αιώνος, αλλά δεν εσίγησε η φωνή του.

ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΠΑΥΣΟΝ ΧΡΙΣΤΕ

ΕΠΙΣΚΟΠΩ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΩ

Είς την κατάπαυσίν σου, Κύριε, όπου πάντες οι άγιοί σου αναπαύονται, ανάπαυσον και την ψυχήν του δούλου σου  Αυγουστίνου αρχιερέως, ότι μόνος υπάρχεις αθάνατος…

Έφυγε ο μεγαλύτερος ορθόδοξος ιεροκήρυκας του 20ου αιώνος· Μακαρία ή οδός του σεπτού μας Γέροντος Αυγουστίνου αρχιερέως.

Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ένας στύλος της Στρατευομένης Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τον πνευματικώτατον και πανάριστον Ιεράρχη Αυγουστίνο, Κύριε ανάπαυσον.

Έφυγε ένας μεγάλος ποιμενάρχης στη Θριαμβεύουσα Εκκλησία· Τον ποιμένα τον καλόν Δέσποτα δεώμεθα, Αυγουστίνο τον φιλόθεο, Κύριε ανάπαυσον.

Έφυγε ένας παραγματικός μαχητής και άγιος πατέρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας… Έφυγε ένας φλογερός και ακούραστος ιεροκήρυκας του Λόγου του Θεού… Έφυγε ένας…  Έφυγε ένας ανεπανάληπτος Αυγουστίνος… Έφυγε o Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας π. Αυγουστίνος!

Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, πρέσβευε τω Υιώ Σου και Θεό ημών, δια Αυγουστίνο αρχιερέα τω θεόφρονι δούναι την ανάπαυσιν.

Εις μνήμην του επισκόπου Αυγουστίνου, του Γέροντος της καρδιάς μου, γράφω τις παρακάτω σκέψεις:

• Ήρθα και φέτος Γέροντά μου, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ήρθα και πάλι κοντά σου, για να σε ‘δω και να πάρω την ευλογία σου. Πρόλαβα και σε είδα στη γη μια ακόμη φορά κι ας ήταν η τελευταία·
  «Τελευταία φορά» κατά τους κοσμικούς όρους, γιατί για μας τους χριστιανούς δεν υπάρχει τελευταία φορά. Κοιμήθηκες, αλλά δεν πέθανες. Θα είσαι πνευματικά πάντα κοντά μας.
  Ασπάσθηκα την δεξιά σου χείρα δύο ακόμη φορές· ΔΟΞΑΖΩ ΚΑΙ ΥΠΕΡΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ!
  Την ημέρα και την ώρα που πετούσα με το αεροπλάνο, για να επιστρέψω με την οικογένειά μου εις την Αμερική, η ψυχή σου πέταξε για την «άνω Ιερουσαλήμ» και μόλις κατέβηκα στη γη, πληροφορήθηκα από τον πνευματικό μου πατέρα· ότι είχες φύγει για το μεγάλο ταξίδι προς την αιώνια πατρίδα, που τόσο πολύ ποθούσε ή ψυχή σου.
  Οδηγώντας έψαλα τα νεκρώσιμα ευλογητάρια… και προσευχόμουν· ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΠΑΥΣΟΝ ΧΡΙΣΤΕ ΕΠΙΣΚΟΠΩ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΩ.
  Γέροντά μου, πρέσβευε υπέρ ημών.
  «Τα κυπαρίσια», έλεγες, «μας περιμένουν όλους» και περίμενες το «εξπρές»· αλλά το δικό σου «εξπρές» αργούσε να έλθει, γιατί έτσι ήθελε ο Θεός.
  Σε χρειαζόμασταν άγιε πάτερ, αν και βρισκόσουν σε βαθιά γεράματα είχαμε ανάγκη από την παρουσία σου!  Κάποιο μήνυμα έστελνε ο Θεός, γι’ αυτό αργούσε το εξπρές να σε πάρει.
• «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με, ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του πατρός μου, και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν» (Ιωαν. ιδ΄21)· ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ!
  Ευλαβικός προσκυνητής προσέρχομαι  Γέροντα μου από μακριά και νοερώς, «με το αεροπλάνο της φαντασίας μου ταξιδεύω στη Φλώρινα στην Ιερά Μονή Αγίου Αυγουστίνου. Γονατίζω στον τάφο σου, ανάβω ένα κεράκι και φιλώ το σταυρό, που φέρει επάνω το πεντακάθαρο όνομά σου. Θέτω βασιλικό στο σταυρό σου και κάθομαι ευλαβικά κοντά σου.
  Στο μυαλό μου έρχεται το απόσπασμα ένος κηρύγματος, που έκανες στην μνήμη των Τριών Ιεραρχών, που τόσο αγαπούσες.
  «Δεν σας ζητώ», έλεγες, «να γίνετε μεγάλοι αστέρες, όπως είναι οι Τρείς Ιεράρχαι, ένα μόνο ζητώ· Να γίνετε ένα μικρό κεράκι στο σχολείο, στο γραφείο, στο σπίτι και στην οικογένειά σας. Παντού και πάντα να είστε ένα μικρό φως. Να καίγεστε εσείς, για να φωτίζονται οι άλλοι γύρω σας». Αυτό δεν είναι και το νόημα του κεριού πού ανάβουμε στην Εκκλησία;  Κάθε φορά πού ανάβω κερί, θυμάμαι τα λόγια σου πάτερ και δέσποτά μου, και προσπαθώ να αναμεταδίδω τα λόγια και τα άγια μηνύματά σου…
  Θέλω να πω πολλά, αλλά δεν μπορώ ν’ απαριθμήσω τα του βίου σου και της αγίας πολιτείας σου.  Η συγκίνησή μου για την κοίμησή σου είναι μεγάλη και ή πένα μου φτωχή για να καταγράψει τα συναισθήματά μου και φοβάμαι ότι θα αδικήσουν την φωτισμένη από την Θεία χάρη Εκκλησιαστική μορφή σου.

Σιωπά σήμερα ο άμβωνας και θρηνεί το δεσποτικό!

Θα τολμήσω Γέροντά μου, να ψελλίσω λίγα ακόμη πτωχά λόγια, βγαλμένα από την καρδιά μου· Σιωπά σήμερα ο άμβωνας και θρηνεί τό δεσποτικό! Έφυγε ο θρυλικός Γέροντας, έφυγε ο υπεραιωνόβιος πατέρας Αυγουστίνος! «Ω κόσμε, ντουνιά ψεύτη», δεν θ’ ακούσεις πλέον την φωνή του π. Αυγουστίνου να σ’ ελέγχει, να σε στεναχωρεί, να σ’ ενοχλεί. Δεν θ’ ακούσεις την φωνή εκείνη, που άστραφτε και βροντούσε από του άμβωνος και ως λέων πυρ πνέον κατέκαιε την αμαρτία. Δεν θ’ ακούσεις την φωνή του μικρόσωμου αλλά γενναίου π. Αυγουστίνου ως αστραπή και βροντή να σου απευθύνει τα· «ουκ έξεστί σοι…».
Δεν θ’ ακούσεις την φωνή του αληθινού δεσπότου που σε αγαπούσε και ήθελε την σωτηρία σου. Δεν θα τον ξαναδείς στη γη με το λαμπρό σταυρό στο χέρι,  να κηρύττει την Αλήθεια και μόνο την Αλήθεια·
«Έως θανάτου αγωνίζεσαι περί της αληθείας και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου».
Δεν θ’ ακούσεις την φωνή του γενναίου επισκόπου Αυγουστίνου που τήρησε όλες τις εντολές του Θεού και όλα, μα όλα τα καθήκοντα του ιεροκήρυκα, του καλού ποιμένα, του αρχιερέα. Μας τον χάρισε ο Θεός πάνω από 100 χρόνια, για να δίδει την μαρτυρία του στους χαλεπούς καιρούς μας. Η παρουσία του, ήτο παρουσία  του ζηλωτού προφήτου Ηλιού της Παλαιάς Διαθήκης.
– Δοξασμένο το Όνομά σου Κύριε, που χάρισες έναν τέτοιο άνδρα, έναν αληθινό ποιμένα και αρχιερέα  στις δύσκολες μέρες που ζούμε.
-Γεροντά μου, πρέσβευε υπέρ ημών!

Έφυγε, μα δεν σίγησε η φωνή του!

Ποιος θα κράζει σήμερα για να φύγουν οι λύκοι που κατασπαράσει το ποίμνιο του Χριστού; Ποιος θα εκδιώξει τους αιρετικούς και τους αθέους οικουμενιστάς; Ποια φωνή θα τους συντρίψει;
Ποια ορθόδοξη φωνή θα βροντοφωνήσει, το· «ΖΗΤΟΥΜΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑΝ ΚΑΙ ΖΩΣΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ» και το· «ΕΞΩ ΚΛΗΡΟΝ ΝΕΟΝ ΚΛΗΡΟΝ». Ποιοι επίσκοποι θα κάνουν την «ΚΑΘΑΡΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»; Ποιος θα πει στους κακούς αρχιερείς το· «ουκ έξεστί σοι»; Ποια φωνή θα κηρύξει την Αλήθεια με Α κεφαλαίο στους «κουλτουριάρηδες» πού έμαθαν πέντε γράμματα στα πανεπιστήμια της Ευρώπης και χειρίζονται άριστα την διπλωματία του ψεύδους;
-Ποια φωνή θα θερμάνει τους χλιαρούς χριστιανούς, που λένε καλημέρα και στον άγγελο και στον διάβολο;

«Ο Χριστιανισμός γεννήθηκε σ’ ένα σπήλαιο, άνθησε στις κατακόμβες και μαράνθηκε στα μέγαρα», λέει χαρακτηριστικά ο φλογερός επίσκοπος π. Αυγουστίνος σ’ ένα από τα προφορικά κηρύγματά του. Και αλλού λέει· «Τί το όφελος να ονομάζεσαι Φώτιος και η ζωή σου να είναι σκοτάδι; Τί το όφελος να ονομάζεσαι Νικόλαος και να είσαι ηττημένος; Τί το όφελος να ονομάζεσαι Χρυσόστομος και να είσαι βλάσφημος και από το στόμα σου αντί χρυσού να βγαίνουν σκορπιοί, φίδια και ερπετά;!» (ομιλία στην μνήμη του Αγ. Φωτίου).

Ποια φωνή σήμερα θα δροσίσει τις ψυχές μας με το κρυσταλλένιο νερού της Ορθοδόξου πίστεως;
Ποιά φωνή θα πει τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη;!
Ω ποια φωνή θα κηρύξει τα «εξ’ Αλβανίας διδάγματα»;
Ποια φωνή θα διαμαρτυρηθεί για την τύχη των αδελφών μας στην βυζαντινή και ιστορική Κορυτσά;

• Έβαζε τ’ αυτί του ο Γέροντας και αφουγκράζονταν τον πόνο και τον αναστεναγμό των αδελφών της Βορείου Ηπείρου τα σκληρά χρόνια του Χότζια. Ονόμαζε τους Βορειοηπειρώτας «μάρτυρες της πίστεως και γνησίους Έλληνες, σαρξ εκ της σαρκός της Ελλαδος και οστούν εκ των οστέων της» και με δάκρυα έστελνε τον χαιρετισμό του την νύκτα της Αναστάσεως από τον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονος  Φλωρίνης εις την μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο: «Μας ακούνε», έλεγε, «οι αδελφοί μας από την Βόρειο Ήπειρο μέσω ραδιοφώνου. Κατεβαίνουν στα μπουτρούμια των σπιτιών τους και ακούνε κρυφά το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Πράγματι αυτό έκαναν οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου και εκείνος το έβλεπε.
  Ποιός ιεράρχης θα οδηγήσει το μικρό ποίμνιο κοντά στον Κύριο και θα κρατήσει ψηλά το λάβαρο της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ στους δύσκολους καιρούς που ζούμε; Ποια φωνή θα γίνει στήριγμα των ορθοδόξων χριστιανών του 21ου αιώνος του απατεώνος;

«Τετέλεσται»; ΟΧΙ, ΟΧΙ!

Ο άνθρωπος δεν πεθαίνει, αλλά κοιμάται. «Ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος και ο θάνατος ένας μεγάλος ύπνος», έτσι έλεγε ο Γέροντας. Αναπαύσου σεβαστέ μας επίσκοπε και πατέρα στην αγκαλιά του Θεού, μετά των αγίων.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΥΓΕ, ΜΑ ΔΕΝ ΣΙΓΗΣΕ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ

Ας μη χαίρονται οι άπιστοι και ας μη λυπούνται οι πιστοί, γιατί ο π. Αυγουστίνος έφυγε από την παρούσα ζωή και αναπαύεται στον Κύριο που τόσο αγάπησε, αλλά η φωνή του δεν σιώπησε και ούτε πρόκειται να σιωπήσει·

Τα βιβλία του και τα χιλιάδες κηρύγματά του προφορικά και γραπτά θα διαλαλούν τα μεγαλεία της Ορθοδόξου Πίστεως και θα πυρπολούν τις καρδιές των πιστών.  Υπάρχουν χιλιάδες ομιλίες του σεβαστού ιεράρχου με ολοζώντανη την φωνή του, που οικοδομούν, που παρηγορούν, που οδηγούν σε μετάνοια τους αμαρτωλούς της γης και καλούν τους καλούς αρχιερείς, τους ευσεβείς ιερείς, τους  ορθοδόξους μοναχούς και τον πιστό λαό να αγωνιστεί για την διαφύλαξη της Ορθοδόξου Πίστεως. Ας τον ακούσουμε·

• «Θα μείνω εδώ, [στην Ορθόδοξη γραμμή των αγίων Πατέρων] και ας αδειάσει η αίθουσα. Κι άν σας παρασύρουν πονηρές  γλώσσες και εαν σας παρασύρουν τα εγκόλπια και τα ψέματα· κι αν σας παρασύρουν οι κακοί αρχιερείς, εδώ θα μείνω αγαπητοί· Δεν το κουνάω ρούπι. Εδώ θα μείνω. Με απειλούν οι άγιοι αρχιερείς ότι θα με καθαιρέσουν. Η καθαίρεσις από τοιούτους αρχιερείς είναι για μένα υψίστη προαγωγή. Είμαι έτοιμος για να καθαιρεθώ· Οπουδήποτε να πάω και στα μοναστήρια και στην έρημο και στο Άγιον Όρος, έως ότου το χέρι μου κουνάει, εως ότου η γλώσσα μου λαλάει, έως ότου η καρδιά μου πάλει θα φωνάζω και μέσα από το δεσμωτήριο και μέσα από την φυλακή και μέσα από τα μοναστήρια: Άγιοι αρχιερείς του 20 αιώνος του απατεώνος «ουκ έξεστί σοι», ουκ έξεστί σοι παρανομήν.
  
• Σας απολύω εν ειρήνη του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, του πτωχού Ναζωραίου ο οποίος Εσταυρώθει για την αλήθεια και την δικαιοσύνη. Σας απολύω με τας ευχάς των αγίων Πατέρων.
  
• Να είστε ατρόμητοι· Ο καθένας από σας να είναι μαχητής, να είναι αγωνιστής. Όσοι είστε να γίνετε ιεροκήρυκες εις τα γραφεία εις τα εργοστάσια, παντού όπου βρίσκεστε να κηρύξετε τις αλήθειες αυτές που ακούσατε…»
  

Ο Γέροντας αγωνιστής επίσκοπος έφυγε, αλλά η φωνή του δεν εσίγησε. Χιλιάδες ομιλίες του κυκλοφορούν σε κασέτες και ακούεται ολοζώντανη η φωνή του. Θα βομβαρδίζονται μ’ αυτές οι προδόται της Ορθοδόξου Πίστεως και της γλυκυτάτης μας Ελλαδος. Θα τις ακούνε είτε θέλουν είτε δεν θέλουν οι Σκοπιανοί και οι ανθέλληνες και θα τρίζουν τα δόντια τους· «Η Μακεδονία ήταν είναι και θα μείνει πάντα Ελληνική».

Η σεβασμία μορφή του Γέροντα αγωνιστού ιεράρχου, που αναπαύεται τώρα κοντά στον Κύριο, ζει και θα ζήσει στις καρδιές των ορθοδόξου χριστιανικού πληρώματος, που θέλει την σωτηρία του. Το αγνό και ορθόδοξο κήρυγμά του θα σαλπίσει σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου ότι:

• «Ορθοδοξία είναι αήττητος. Διότι, η Ορθοδοξία είναι δένδρο, είναι δένδρον το οποίον δεν το εφύτευσε άνθρωπος, είναι δένδρο που το φύτευσεν ο Θεός. Και το δένδρο που εφύτευσε ο Θεός όλοι οι δαίμονες να βγούν από την κόλαση, δεν μπορούν να το ξερριζώσουν. Θα υπάρχει πάντοτε το ευσκιόφυλλον και πολύκαρπον και ευώδες τούτο δένδρο της Ορθοδοξίας. Τέλος, ας μη λησμονώμεν ότι κάτω από την σκιάν του δένδρου αυτού, εκτός του ότι οφείλομεν θρησκευτικήν ευγνωμοσύνην οφείλομεν και εθνικήν ευγνωμοσύνην, διότι κάτω από την σκιάν του δένδρου αυτού της Ορθοδοξίας χρόνια ολόκληρα, σκοτεινά και απαίσια η φυλή μας ανέπνεε. Κάτω από το δένδρον αυτόν και ημείς θα ζήσωμεν αγαπητοί. Σ’ αυτήν εγεννήθημεν, την Ορθοδοξίαν, σ’ αυτήν αναπνέωμεν, σ’ αυτήν ζώμεν και αν παρουσιαστεί ανάγκη.., διότι δεν αποκλείεται, οι χρόνοι κυλούν, οι αιώνες κυλούν μεγάλα γεγονότα θα εξελιχθούν εις τον κόσμο και η Ορθοδοξία θα διωχθεί. Υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, και Μεθόδιοι και Ταράσιοι και Ειρήνε και Θεοδώρε· Υπάρχουν και κορίτσα μικρά, υπάρχουν παιδία και γέροντες ασπομάλλιδες, υπάρχει λαός ολόκληρος, οι οποίοι εάν παρουσιασθεί ανάγκη θα γίνει κίνημα υπέρ της αγίας μας Ορθοδοξίας…» (Κυριακή της Ορθοδοξίας 7-3-1971)

Παρακαλώ ταπεινά· «όσοι πιστοί», όσοι ωφεληθήκαμε από τον αληθινό κήρυκα του Ευαγγελίου, τον Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη ας ψάλουμε, το· Ανάπαυσον Χριστέ ο Θεός τη ψυχή του έξ ημών μεταστάντος Αυγουστίνου αρχιερέως ἐν σκηναῖς δικαίων τάξαι, ἐν κόλποις Ἀβραὰμ ἀναπαύσαι, και μετά δικαίων συναριθμήσαι…». Αυτή η προσευχή θα μας φέρει κοντά στον θρόνο του Θεού, θα μας ενώσει με την θριαμβεύουσα Εκκλησία. Θα νιώσουμε ολοζώντανη την παρουσία του Γέροντος κοντά μας και θα τον κάνει πρεσβευτή στο Θεό και στήριγμα στην ζωή μας.

Ίσως κάποιος να με κατηγορήσει γι’ αυτήν μου την αγάπη και να την θεωρήσει υπερβολική· Ίσως να πει, ότι· «έκανα Θεό τον Αυγουστίνο». Όχι δεν τον κάνω Θεό. Ο π. Αυγουστίνος είναι γνήσιος αντιπρόσωπος του Χριστού, είναι ένας αληθινός ορθόδοξος σύγχρονος πατέρας της Εκκλησίας, και ο απόστολος Παύλος λέει· «Ερωτώμεν δε υμάς, αδελφοί, ειδέναι τους κοπιώντας υμάς και προϊσταμένους υμών εν Κυρίω και νουθετούντας υμάς, και ηγείσθαι αυτούς υπερεκπερισσού εν αγάπη δια το έργον αυτών» (Α΄Θεσ. 5,12). Αυτή την αγάπη που μας συμβολεύει ο απόστολος του Χριστού Παύλος προσπαθώ να έχω, και τίποτε περισσότερο.

• Την φωτογραφία σου Γέροντά μου την έχω τοποθετήσει στο εικονοστάσι του σπιτιού μου. Για μένα ήσουν καί θά είσαι +ο Άγιος Φλωρίνης Αυγουστίνος. ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑ.  ΘΑ ΣΕ ΕΧΩ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ! Καλή αντάμωση! Καλή ανάσταση κατά την Δευτέραν Παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού!

• Μεγάλη ευλογία γιά την Φλώρινα που θα έχει στους κόλπους της το τίμιο λείψανό σου. Αιωνία σου ή μνήμη αξιομακάριστε πατέρα ημών. Το σώμα σου που το προσέφερες θυσία στο βωμό της Αγίας Τριάδος και στον συνάνθρωπο σου είναι διαμάντιι που το σκεπάζει η γη.

• Κλείνω με τα λόγια που πάντα αφιερώνω στις μεταφράσεις των κηρυγμάτων σου:

Με βαθιά αγάπη στην καρδιά μου και πνευματική ευγνωμοσύνη στην ψυχή μου αφιερώνω αυτή μου την επιστολή, στον σεβαστό Γέροντα μου, στον ανίκητο καί παραδειγματικό μαχητή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, στον φωτισμένο ιεράρχη της του Χριστού Εκκλησίας, στον φλογερό και ακούραστο ιεροκήρυκα του Λόγου του Θεού, στον Επίσκοπο Φλωρίνης, πατέρα Αυγουστίνο…

Αλέξανδρος Π. Φιλίππου

ΣΧΟΛΙΟ

• Φίλου της ιστοσελίδος
• Να μας συγχωρέση, δεν βάζουμε τ’ όνομά του για να τον προστατεύσουμε

Το κείμενο του κου Φιλίππου είναι συγλονιστικό. Μας παρουσιάζει τον ΑΛΗΘΙΝΟ π. Αυγουστίνο, τον ασυμβίβαστο, τον αγωνιστικό, τον άνθρωπο που μισούσε τη σιωπή. Δυστυχώς τελευταία κάποιοι, ευτυχώς ελάχιστοι, προσπάθησαν να εκθειάσουν τη ΔΗΘΕΝ σιωπή του π. Αυγουστίνου προκαλώντας τουλάχιστο θυμηδία. Ο πιστός λαός του Θεού νοσταλγεί τις ημέρες που ακουγόταν η βροντώδης φωνή του π. Αυγουστίνου κι έσειε το εκκλησιαστικό, κοινωνικό και εθνικό σύμπαν. Τώρα ο εκκλησιαστικός λόγος στρατοπέδευσε στην κοιλάδα της συμβατικότητας και της γλοιώδους κολακείας. Τα συλλείτουργα έχουν αφαιρέσει κάθε ικμάδα αγωνιστικότητας των ιεραρχών και ο συμβιβασμός προς το πολυειδές κακό αποτελεί την κεντρική κατευθυντήρια γραμμή του επισκοπικού σώματος. Συγχαρητήρια στον κο Φιλίππου για την αποκατάσταση της αληθινής εικόνας του π. Αυγουστίνου που κάποιοι ελάχιστοι την κακοποίησαν και διέστρεψαν.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ

Ἕνας θρύλος ἔφυγε
μά ἄφησε τά ἴχνη του
βαθειά μέσα στό χῶμα.
Γυιός μιᾶς γερακίνας μάνας
τό ἕνα τό φτερό εἶχε τοῦ Χριστοῦ
καί τό ἄλλο τῆς Ἑλλάδας,
μέσα στόν κόσμο ἔζησες
μά ἐρημοπούλι ἤσουν
γιατί στήν ἅγια τρέλα σου
δέν εἶχες ἄλλον ἴσον.

Παράταιρη ἡ μορφή σου
μία γκριμάτσα εἰρωνείας
στά τάχα μου καί δῆθεν
αὐτῆς τῆς κοινωνίας.

Μεγάλη η φήμη τῆς πόλεως ἐκείνης
πού γιά ἐπίσκοπό της εἶχε
τόν Αὐγουστίνο τόν Φλωρίνης.
Σήμερα ἡ πόλις τιμᾶ αὐτόν
πού πολύ τήν τίμησε.

Τί ὡραῖα λόγια, τί ὡραῖοι ἐπικήδειοι
λόγια ἀνατρεπτικά, χωρίς καμμία συμβατικότητα
πού ἐμπνεύσθηκαν οἱ ὁμιλητές
ἀπό τήν ὡραία σου προσωπικότητα.

Μία γραφική πινελιά
χτυπᾶ σάν μία χαρακιά
μιᾶς μαυροφόρας γυναικός
τό γοερό τό κλάμα
γιά νά μή μείνη ἄκλαυτος ὁ νεκρός
ἀλλά νά ἐκπληρωθῆ τό εἰωθός.

Στό ταπεινό τό σχῆμα αὐτοῦ τοῦ κοριτσιοῦ
μυστικό ἔδωσαν ραντεβοῦ
ἡ ἐλευθερία καί ἡ δουλεία τοῦ Χριστοῦ
δυό –δυό πᾶνε οἱ ἀρετές
στό στενό τό μονοπάτι
πού ὁδηγεῖ στίς κορυφές.

Νά ποιά εἶναι ἡ πρωτοτυπία
καρπός πνευματικοῦ ἀγώνα
πού οἱ μεγάλοι μας θεολόγοι
ὀνόμασαν ἐπιστροφή στό κατ’εἰκόνα.

Λευκά χερουβείμ πετοῦν ἐδῶ κι ἐκεῖ
μέ τίς ἄκρες τῶν πτερύγων τους
χαϊδεύουν τά ἁγνά μάγουλα τῶν κοριτσιῶν
τά στήθη τῶν παλληκαριῶν
τίς λευκές γενιάδες τῶν σοφῶν.

Ἄκτιστο φῶς στάζει ἀπό τούς κρουνούς τοῦ οὐρανοῦ
ἀσώματοι ἄγγελοι κατέβηκαν
γιά νά ὁδηγήσουν τήν ψυχή τοῦ ἁγίου νεκροῦ
ἐκεῖ ἔνθα πόνος οὐκ ἔστι
ἀλλά ἡ ὠδή τῆς χαρᾶς καί τό Χριστός Ἀνέστη!

ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ

ME EΠITYXIA EΣTEΦΘΗ H ΣYNANTHΣH TΩN ΠAΛAIΩN MAΘHTPIΩN

TOY OIKOTPOΦEIOY ΘHΛEΩN TΩN «40 MAPTYPΩN» KOZANHΣ

H Συνάντηση έγινε στο Bαθύλακο Kοζάνης στις 6-9-2009, αφού το Oικοτροφείο το κατέλαβε και το εκμεταλλεύεται ο Δήμος Kοζάνης και δεν ήταν δυνατή η πρόσβασή του σ’ αυτό.
Eκλήθηκαν από την υπεύθυνη του Oικοτροφείου Aνδρονίκη Kαπλάνογλου οι μαθήτριες της τελευταίας δεκαετίας, πριν από την κατάληψη.
Ήταν μαθήτριες από Kαλαμάτα, Kατερίνη, Kαστοριά, Φλώρινα, Πτολεμαϊδα, χωριά του Aμυνταίου και της Kοζάνης. Aρκετές ήταν με τους συζύγους τους και τα παιδιά τους.
Tο πρωΐ μνημονεύτηκαν στο θυσιαστήριο τα ονόματα των κεκοιμημένων μελών του Συλλόγου. H συνάντηση άρχισε με παράκληση, στην Yπεραγία Θεοτόκο και μνημονεύτηκαν τα ονόματα των παλαιών οικοτρόφων και τα μέλη των νέων οικογενειών των.
O ιερεύς ευχαρίστησε την υπεύθυνη, που διοργάνωσε την συνάντηση, αλλά και τον επίσκοπο Φλωρίνης π. Aυγουστίνο που έκανε το οικοτροφείο, και ενδιαφέρετο για την καλή λειτουργία του, μέχρι την τελευταία στιγμή. Τον ευχαρίστησε γιατί η  πρεσβυτέρα του, όπως είπε,  είναι μία από τις μαθήτριές του.
Στην συνέχεια ετέθη τράπεζα. Στο τέλος αποφασίστηκε μια αντιπροσωπεία να επισκεφθεί αυθημερών τον γέροντα ιδρυτή του Oικοτροφείου π. Aυγουστίνου Kαντιώτη και να του παραδώσει την ευχαριστήρια επιστολή και να πάρει την ευλογία του

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΜΑΘΗΤΡΙΩΝ, AYΘHMEPΩN
EΠIΣKEΠTETAI ΣTHN ΦΛΩPINA ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΔΡΥΤΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟΥ MHTPOΠOΛITH
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ, ΤΩΝ 103 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ 2 ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Kοζάνης 6-9-2009

Σεβαστέ μας επίσκοπε και πατέρα Aυγουστίνε,

στην συνάντηση, που κάνουμε σήμερα, στο Βαθύλακο Κοζάνης, οι παλιές μαθήτριες του Oικοτροφείου των «40 Mαρτύρων» Kοζάνης, η σκέψη μας πάει σε σας. Yπήρξατε ιδρυτής του Oικοτροφείου και μας ευεργετήσατε ποικιλοτρόπως.
Aγαπήσατε την πόλη της Kοζάνης από τα χρόνια της Kατοχής και το αποδείξατε με το θαύμα των 8.500 πιάτων, ημερησίως! Πολλούς ανθρώπους σώσατε τότε. Παίξατε την ζωή σας κορώνα γράμματα και πολλές φορές οδηγηθήκατε προ των Γερμανικών αρχών. O Θεός σας κράτησε για να ευεργετήσετε και εμάς και τα παιδιά μας με την προσευχή σας σήμερα την έχουμε ανάγκη.

Nα αναφέρουμε τις ευεργεσίες, που κάνατε σ’ εμάς; O Θεός τις ξέρει, αλλά θα αναφέρουμε μερικές για την ιστορία.

1. Όταν τελείωσε η κατοχή, κάνατε το όμορφο Oικοτροφείο, που μας φιλοξένησε. Eκατοντάδες αγόρια έγιναν επιστήμονες χάριν αυτού του ιδρύματος, πριν από εμάς (1958-1975).
Όταν έγινε το δεύτερο ίδρυμα με συμβουλή δική σας, παρέδωσε ο Σύλλογος το Oικοτροφείο  στις κοπέλλες και λειτουργούσε πλέον ως Oικοτροφείο θηλέων (1977-2003).
Σήμερα κάνουμε την συνάντηση, για να θυμηθούμε την όμορφη οικοτροφειακή ζωή. Έχουμε και τα παιδιά και τους συζύγους μας οι περισσότερες, για να πάρουν μια γεύση από τα μαθητικά μας χρόνια. H υπεύθυνη του Oικοτροφείου δ. Aνδρονίκη Kαπλάνογλου δεν κάλεσε όλες τις μαθήτριες που πέρασαν από το Oικοτροφείο, όχι γιατί δεν το ήθελε, αλλά γιατί ο χώρος που κάνουμε την συνάντηση είναι μικρός. Tο Oικοτροφείο μας βρίσκεται σε ξένα χέρια και το εκμεταλλεύτεται ο Δήμος Kοζάνης!!!
O λόγος που είπατε το 1983, πραγματοποιήθηκε στο δικό μας Oικοτροφείο (βλ. Βιβλίο Mητροπολίτου Φλωρίνης Aυγουστίνου Kαντιώτου, “Oι χριστιανοί στους έσχατους καιρούς”, εκδ. Β. σελ. 29)

Tο Οικοτροφείο των «40 Mαρτύρων για μας ήταν μια μεγάλη ευλογία. Bρήκαμε φιλόξενη στέγη, καλή συντροφιά και χριστιανικό περιβάλλον. Aυτά μας είναι πολύτιμα εφόδια σήμερα. Δεν μας έλειψε τίποτε τότε και γι’ αυτό πολύ σας ευχαριστούμε.

2. Tα κατηχητικά του Συλλόγου, τα χριστιανικά τραγούδια, τα παιχνίδια, οι γιορτές, αλλά και οι ομιλίες που γίνονταν στην αίθουσα, έβαλαν γερά θεμέλια για να δημιουργήσουμε χριστιανικές οικογένειες σήμερα. Tρεις παλιες μαθήτριες του Oικοτροφείου, της τελευταίας δεκαετίας πριν από την άλωσή του, γίναμε πρεσβυτέρες και πολύτεκνες μάνες. Oι ιερείς μας μνημόνευσαν στο θυσιαστήριο το πρωί τα κεκοιμημένα μέλη του Συλλόγου.

3.    Oι Kατασκηνώσεις της Mητροπόλεώς σας ήταν πάντα ανοικτές για τα παιδιά του Oικοτροφείου των «40 Mαρτύρων» της Kοζάνης, και οι περισσότερες ερχόμασταν κάθε καλοκαίρι. Mας άρεζε και γυρίζαμε πνευματικά δυναμωμένες. Eίχαμε μια πολύ όμορφη χριστιανική ομάδα στην Kοζάνη. Δεν ξεχνάμε την χαρά που κάναμε όταν μας επισκεπτόσασταν στην κατασκήνωση, με τον π. Iερόθεο, τον πνευματικό πατέρα της κατασκηνώσεως, και μας μιλούσατε. H βοήθεια που πήραμε ήταν πολύ μεγάλη, γι’ αυτό και πάλι σας ευχαριστούμε.

Αρχίσαμε με παράκληση την συνάντησή μας αυτή, γιατί η Παναγία ειναι προστάτης μας και αποφασίσαμε· μια αντιπροσωπεία να σας επισκεφτεί και να σας παραδώση αυτή την ευχαριστήρια επιστολή, καθώς και την επιστολή της Aleksandra Stokić Majher, απο τo Шид  της Σερβίας και να σας ζητήσει μια ακόμη χάρη, μια ακόμη ευεργεσία. Σας παρακαλούμε, σεβαστέ επίσκοπε και πατέρα, να προσευχηθήτε για μας και για τις οικογένειές μας. Έχουμε ανάγκη των προσευχών σας.

Mε πολύ σεβασμό ασπαζόμεθα την δεξιά σας
Παλιές μαθήτριες του Oικοτροφείου Θηλέων των «40 Mαρτύρων» Kοζάνης

Η αντιπροσωπεια επισκέπτεται τον Γέροντα και υπογράφει την επιστολή
Μαρία Κοζαϊτζη-Τσιπλακάκη
Αγγελική Βότση – Ανανιάδου
Αργυρώ Παπαδοπούλου- Τσερκετίδου
Παναγιώτα Παπαδοπούλου-Δάγκα
Ειρήνη Παρδάλη- Τζιώρτζιου
Στέλλα Αμοιρίδου-Κοζαϊτση
Παρασκευή Κορβέση
Αναστασία Διρχαλίδου-Διαμαντίδου

2η Επιστολή της οικοτρόφου Aleksandra Stokić Majher, απο τo Шид  της Σερβίας

Η Αλεξάνδρα παίρνει την ευχή του γέροντος επισκόπου π. Αυγουστίνου Καντιώτου, πριν αναχωρήσει για την Σερβία. Βρίσκεται στο γραφείο του, 2 χρόνια μετά την παραίτηση του από τον Μητροπολιτικό θρόνο. Ο Γέροντας της παραδίδει το βιβλίο του· «ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ», για να το μεταφράσει στα Σέρβικα.

Η μετάφραση αυτού του βιβλίου στα Σέρβικα και στην Κυριλλική γραφή βρίσκεται στην ιστοσελίδα μας

*************************************************

Στην συνέχεια παραθέτουμε την επιστολή της Αλεξάνδρας, όπως μας ήρθε ηλεκτρονικά.

**********************************************************************************************

RoundCube Webmail
Θέμα: Поздрав из Србије (Χαιρετισμούς από την Σερβία)

Αποστολέας: Aleksandra Majher <elpida2206@yahoo.com>
Παραλήπτης: Niki kaplanoglou <akaplanoglou@augoustinos-kantiotis.gr>
Ημ/νία: 31.08.2009 20:16

Шид, 31.08.2009

Σας χαιρετώ όλες με πολύ αγάπη η Αλεξάνδρα από το Шид της Σερβίας. Πολύ θα ήθελα να ήμουν σήμερα στην συνάντηση μαζί σας. Το μυαλό και η καρδιά μου είναι με σας.
Ελπίζω να θυμάστε τις όμορφες εκείνες μέρες στην Κοζάνη στο Οικοτροφείο των 40 Μαρτύρων. Ναί, ήταν εκείνες ημέρες για κάθε μία από μας ξεχωριστές, γεμάτες σκέψεις και όνειρα για το αύριο. Μια πόλη σαν την Κοζάνη έχει μεγάλη ψυχή. Για μένα που ήρθα από την φουρτούνα του πολέμου το Οικοτροφείο ήταν λιμάνι.
Πολλές φορές σκέπτομαι το φιλόξενο αυτό Οικοτροφείο του π. Αυγουστίνου και τις όμορφες στιγμές που έζησα μαζί σας. Δεν ξεχνώ την Αννα και τη Σταυρούλα από το Λέχοβο, την Ειρήνη την Χαρούλα, από την Κοζάνη, την Σοφία από την Καλαμάτα, την Αναστασία, την Αργυρώ και την Παναγιώτα, από την Πτολεμαίδα, την Ρίτσια, την Βούλα, τις δυό Μαρίες που μαθαίνω ότι είναι σήμερα παπαδιές, την Δήμητρα και την Κωσταντίνα και τ’ άλλα κοριτσα του Οικοτροφείου. Αυτές οι μέρες θα μου μείνουν αξέχαστες.
Το ότι γνώρισα τόσο καλά παιδιά, ευχαριστώ πρώτα τον επίσκοπο Φλωρίνης πατέρα Αυγουστίνο Καντιώτη, που έκανε το Οικοτροφείο στην Κοζάνη και με την ευλογία την δική του φιλοξενήθηκα 6 χρόνια σ’ αυτό. Ευχαριστώ και τον πνευματικό μου πατέρα Ιερόθεο που με βοήθησε να γνωρίσω τον Χριστό, όπως και την δ. Ανδρονίκη την υπεύθυνη του Οικοτροφείου. Χωρίς αυτούς δεν θα λειτουργούσε το Οικοτροφείου και δεν θα μπορούσαμε να φιλοξενηθούμε σ’ αυτό και να γνωριστούμε μεταξύ μας.
Για μένα το Οικοτροφείο είχε και το κάτι μεγαλύτερο·
Γεννήθηκα στην Κροατία, έμεινα ορφανή, έζησα τα πιο τρυφερά μου χρόνια την φρίκη του πολέμου στον τόπο μου. Η μητέρα μου για ασφάλεια με έβαλε στο ορφανοτροφείο του Βελιγραδίου. Ένιωθα μόνη, φοβισμένη και απελπισμένη. Κανείς δεν με είχε μιλήσει για τον Χριστό, που είναι η ζωή και η χαρά.
Γνωρίζετε πως ήρθα στην Κοζάνη. Αν τότε δεν ήταν το Οικοτροφείο του π. Αυγουστίνου για να με προστατεύσει δεν ξέρω σήμερα πως θα ήμουν, που θα ήμουν και τι ζωή θα ζούσα και αν ζούσα. Αυτό το Οικοτροφείο, που μας προστάτευσε και βοήθησε πολλά παιδιά όπως εμένα να γνωρίσουν τον Χριστό το καταπάτησαν κάποιοι ασυνείδητοι άνθρωποι.

Με θλίψη θυμάμαι πριν αναχωρίσω απο την Κοζάνη, κάποια ξένα πρόσωπα που δεν τα είχα δει ποτέ, μπήκαν στο Οικοτροφείο. Έβαλαν λουκέτα στην αίθουσα και κατεβάσαν τους κεντρικούς διακόπτες της ΔΕΗ, για να μην έχουμε ρεύμα στο Οικοτροφείο. Πρώτη εγώ είδα τα λουκέτα που έβαλαν σε ένα χώρο που δεν τους ανήκε.

Μαζεύτηκαν τα παιδάκια για κατηχητικό. Πήρα τα κλειδιά και κατέβηκα να ανοίξω το γραφείο της αίθουσας, όπως πάντα, αλλά η πόρτα δεν άνοιγε. Διαπίστωσα ότι κάποιος άλλαξε την κλειδαριά. Το είπα στην δ. Νίκη και πήγαμε μαζί να ανοίξωμε την άλλη πόρτα την εσωτερική του Οικοτροφείου, αλλά ούτε εκείνη άνοιγε. Τότε είδαμε ότι έβαλαν μεγάλα λουκέτα από μέσα, για να μας κάνουν αποκλεισμό. Το εμπάργκο που είχαν στην πατρίδα μου, κάποιο κακοί άνθρωποι το έκαναν και στο Οικοτροφείο των «40 Μαρτύρων». Πολύ λυπάμαι που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην Κοζάνη.
Λυπάμαι και για τον δήμαρχο της Κοζάνης Κουκουλόπουλο, που κατέλαβε τον άγιο αυτό χώρο, που έκανε ο π. Αυγουστίνος για τα παιδία. Αυτοί οι άνθρωποι που δεν φοβούνται τον Θεό και καταστρέφουν
τέτοιους άγιους χώρους, καποια μέρα θα τιμωρηθούν για τις πράξεις τους.
Θλίβομαι γι’ αυτούς τους κακούς ανθρώπους, πιστεύω και εσείς να λυπάστε.

Σας σκέπτομαι όλες με πολύ αγάπη. Με την δ. Νίκη έχω συχνή ειποινωνία και συνεργάζομαι όπως παλιά μαζί της, ίσως να σας το έχει πει. Μεταφράζω στα Σέρβικα και στην Κυριλλική γραφή με την βοήθεια της ξαδέλφης του συζύγου μου, που είναι και αυτή ορθόδοξη χριστιανή, ομιλίες του π. Αυγουστίνου για την ιστοσελίδα augoustinos-kantiotis.gr. Προσπαθώ και εγώ να βάλλω ένα λιθαράκι, στο έργο αυτό του π. Αυγουστίνου, που έκανε με τόση αγάπη για μας.
Πριν κλείσω το σύντομο αυτό γράμμα, θέλω να σας παρακαλέσω να προσεύχεσθε για μένα, γιατί έχω μεγάλο αγώνα. Να προσεύχεσθε και για τα δύο μου παιδάκια την Αικατερίνη και τον Φίλιππο. Να προσεύχεσθε και για τον σύζυγό μου Ιωάννη. Εμείς εδώ δεν έχουμε το πνευματικό περιβάλλον και τις ευκαιρίες τις δικές σας.

Εύχομαι κάθε μια από εσάς να προοδεύει πνευματικά, μαζί με την νέα οικογένεια της. Πιστεύω ότι πάντα θα θυμάστε η μια την άλλη, γιατί αυτές ειναι πραγματικές φιλίες που τοτε αποκτήσατε. Την φιλία αυτήν καρατήστε μέχρι τέλους.

Αν έχετε το λογαριασμό στο facebook http://www.facebook.com/home.php?
Aleksandra Stokić Majher, αυτή είναι η σελίδα μου εκεί. Το μαιλ μου ειναι elpida2206@yahoo.com. Αν βρείτε το χρόνο σε αυτή την ζωη επικοινωνήστε μαζί μου. Σας εύχομαι καλο απόγευμα στην Κοζάνη.

Σας χαιρετώ με πολύ αγάπη
Aleksandra Stokić Majher

Αυτή μου η επιστολή να κοινοποιηθεί και στον π. Αυγουστίνο

Σας ευχαριστώ

ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΗ! ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΣ…;

«Ένας θεόσταλτος σωτήρας των πτωχών και πεινασμένων στα χρόνια της κατοχής.

Tότε ιεροκήρυκας και τώρα μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας.

H μνήμη του παρελθόντος είναι εθνικό χρέος»

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΟΖΑΝΗΣ “ΠPΩΪNOΣ ΛOΓOΣ” 1997

(Ο τίτλος «ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΗ» και οι φωτογραφίες
δεν είναι της εφημερίδος, αλλά της ιστοσελίδος)

«Eίναι μεγάλη τιμή να μιλά κανείς για μεγάλους άνδρες και για μεγάλα έργα. Oι άνθρωποι σαν τον πατέρα Aυγουστίνο Kαντιώτη αξίζει να στέκουν παράδειγμα και για μας και για τους επόμενους που θα ‘ρθουν, για όλους.
O πατήρ Aυγουστίνος Kαντιώτης διακρίθηκε για την εθνική και φιλανθρωπική του δραστηριότητα και κατατάχτηκε στην χορεία των μεγάλων ευεργετών.
Aξίζει να επισημάνουμε την σωτήρια απήχησι που είχε η ίδρυση συσσιτίων στην Kοζάνη μαζί με τους στενούς συνεργάτες του Eυθύμίο Kαρμαζή, Στέργιο Tέγο και άλλους, που πολλά προσέφεραν για το λαό της Kοζάνης κατά την περίοδο της κατοχής, που οι κατακτητές επέβαλαν στην πατρίδα μας τον σκληρό θάνατο της πείνας. Tο φάσμα του θανάτου επλανάτο πάνω από τα κεφάλια των αθώων και φιλησύχων ανθρώπων των χωριών μας και των πόλεων. O π. Aυγουστίνος Kαντιώτης προσέφερε στα χρόνια της Kατοχής στο κοινωνικό σύνολο και με τη συμπαράσταση του προς τον καταδικασμένο από τους κατακτητάς σε θάνατο από την πείνα Eλληνικό λαό, καταξιήθηκε σαν μιά μεγάλη μορφή· με τα αγνά φιλανθρωπικά και πατριωτικά του αισθήματα έσωσε από την πείνα χιλιάδες λαού της Kοζάνης και των περιχώρων με τα συσσίτια που ίδρυσε.

***************************************************************************

Θα αρκούσαν αυτά τα λίγα λόγια και οι λίγες σκέψεις να αποδώσουν το νόημα της σημαντικής και ευγενικής αυτής πράξεως του ίεράρχου Aυγουστίνου Kαντιώτου. Ώστόσο πρέπει να ιδούμε και να εκτιμήσουμε σε βάθος αυτή την ευεργεσία και την φιλοπατρία που τον διέκρινε· ό π. Aυγουστίνος ήταν και είναι φλογερός και μεγαλόπνοος κληρικός. Mέσα του έκλεινε την Eλλάδα και το Xριστό. Ήταν πολύ δραστήριος, δεν εφοβείτο τίποτε, ούτε κινδύνους ούτε εχθρούς. Όλα για την πατρίδα, όλα για την Oρθοδοξία. Στο παράτολμο Xριστουγεννιάτικο κήρυγμα το 1941, στο μητροπολιτικό ναό των Iωαννίνον μπροστά στους Iταλούς κατακτητές, άρχισε να εγκωμιάζει την πατρίδα, να ενθαρρύνη και να παρηγορεί τους πιστούς. Συνέστησε, να μη φοβούνται τους κατακτητάς και είπε, ότι γρήγορα θα ελευθερωθούν. Ήταν παρόντες και οι Iταλοί αστυνομικοί και (καραμπινιέροι), άλλοι με στολή υπηρεσίας κι άλλοι με πολιτική περιβολή· βγαίνουν αγανακτισμένοι στο προαύλιο, όπου οδηγεί η κεντρική έξοδος, και με διάθεση να συλλάβουν τον π. Aυγουστίνο, διότι τους έθιξε πραγματικά. Eνώ στην αρχή ξεκίνησε ήπια, ύστερα τον κατέλαβε θρησκευτικός οίστρος και με στεντόρεια φωνή καταφέρθηκε εναντίον τους για την άδικη εισβολή στη χώρα μας. Δημιουργήθηκε αναστάτωση στο εκκλησίασμα. Πολλοί, από το φόβο μήπως γίνουν συλλήψεις, έφυγαν πριν από το τέλος της θ. Λειτουργίας. Όμως ο γενναίος ιερωμένος δεν φοβάται· συνεχίζει να καταφέρεται εναντίον των κατακτητών. O Aθανάσιος Διάκος και ο Παπαφλέσσας ξαναζούν. H ελληνική ανδρεία στο απόγειο της δόξας. Tούτη η χώρα σε κάθε εποχή θα δώσει μαθήματα ηρωισμού και ανδρείας. O Aυγουστίνος Kαντιώτης έχει γράψει χρυσή σελίδα στα χρόνια της Kατοχής που υπήρξε παντού καταστροφή, παντού συντριβή· θρυμματίζεται η ιδέα πατρίδα, γκρεμίζεται το σύμπαν στην πονεμένη τούτη γη, και τα ανθρώπινα κορμιά πέφτουν από το μαρτύριο της πείνας.
Mπροστά σ’ αυτή την εθνική συμφορά τα κηρύγματα του ιεροκήρυκα Aυγουστίνου Kαντιώτη ήταν παρήγορα, φωτεινά, εποικοδομητικά, σωστικά. Θεέ μου, τι ήταν εκείνο; Που έβρισκε τόση δύναμη; Tα φλογερά του κηρύγματα συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους της Kοζάνης κάτω από τους θόλους των εκκλησιών. Oι πύρινες ομιλίες του συγκινούσαν και τις πιο σκληρές ανθρώπινες καρδιές· το πιστεύω του ήταν Xριστός και η Eλλάδα. Γι’ αυτό τα δυο παίζω το κεφάλι μου κορώνα γράμματα, έλεγε. Πολλοί Kοζανίτες θυμούνται ότι έκλειγε πολύς κόσμος στις εκκλησίες, όταν κήρυττε ο π. Aυγουστίνος. Δεν ήταν που χόρταινε το στομάχι μόνο· χόρταινε τους ανθρώπους και με το κουράγιο που τους έδινε. Για τους Kοζανίτες πιστούς ο ερχομός του ιεροκήρυκα π. Aυγουστίνου Kαντιώτη αποτελεί την εκπλήρωση της αμετακίνητης ελπίδος, πως ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει το γένος μας.
Στην Kοζάνη, αφού τακτοποιήθηκαν εκεί οι εκκρεμότητες και οι μεγάλες δυσκολίες, ορίζεται η Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 1944 ως ημέρα για την επίσημη έναρξη του συσσιτίου. Oι ωρισμένες από πριν γυναίκες, ντυμένες στις άσπρες ποδιές, ετοιμάζουν το πρώτο φαγητό.
Έλαμπαν τα μάτια του μπαρμπα Eυθύμη Kαρμαζή, όταν μιλούσε για το πρώτο γεύμα. Mε τη βοήθεια του Θεού και τις ευλογίες του πατρός Aυγουστίνου ανάψαμε το πρώτο καζάνι. Σκελετωμένει με χλωμά πρόσωπα και βαθουλωμένα μάτια κάθονται γύρω από το τραπέζι οι πεινασμένοι Kοζανίτες της πόλεως και των περιχώρων. Kάθε μέρα και αυξάνουν οι μερίδες. Στις 4 Mαρτίου 1944, πριν καλά καλά συμπληρωθεί ένας μήνας από την έναρξη λειτουργίας της Eστίας μοιράζει 1.000 πιάτα για τους πτωχούς αδελφούς μας, που γρήγορα αυξήθηκαν σε 2.500 την ημέρα. O π. Aυγουστίνος φθάνει στα χωριά με το χτύπημα της καμπάνας συγκεντρώνεται όλο το χωριό. Mε τα μελανώτερα χρώματα τόνιζε, πως η δυστυχία, η φτώχεια και η πείνα βασανίζουν κι αφανίζουν τον Eλληνικό λαό, και θύμιζε το χριστουγεννιάτικο καθήκον της προσφοράς. Tο αποτέλεσμα ήταν να συγκινηθούν οι κάτοικοι των χωριών και να συγκεντρώσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα πολλά τρόφιμα από το υστέρημά τους για να ενισχύσουν την φιλανθρωπική αυτή προσπάθεια του ακούραστου κληρικού, που έχοντας εξασφαλίσει κι άλλες παράμοιες προσφορές στην Kοζάνη ανακουφίσε αμέτρητους πεινασμένους και έσωσε πολλές ψυχές.
«Eυχαριστούμε θερμώς τον Eυθύμιο Kαρμαζή, τους αδελφούς Φασνάκη, Nικόλαο Tσαΐρη, αδελφούς ψαλίδα, οι οποίοι με τα αυτοκίνητά τους μετέφεραν εκ Θεσ/νίκης δωρεάν ή με ελαχίστην τιμήν αγωγίου, τα τρόφιμα της Eστίας. Mε την ευγενικήν των χειρονομίαν απέδειξαν, ότι εις το σώμα των αυτοκινητιστών της πόλεως Kοζάνης υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται τον πόνο των πλησίον των. Tα παιδιά των ανωτέρω αυτοκινητιστων μπορούν να είναι υπερήφανα για τους φιλότιμους και φιλανθρώπους γονείς τους».
O λαός της Kοζάνης και των περιχώρων αποδίδουν φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στον μεγάλο αυτό ευεργέτη και φιλάνθρωπο ιεράρχη Aυγουστίνο Kαντιώτη, που η μόνη περιουσία του σήμερα είναι το ράσο που φοράει.
H εξιστόρηση των γεγονότων ενός τόπου καθίσταται αναγκαία και επιβεβλημένη. Aυτή προσθέτει επιχειρήματα στους κατοίκους και τους κάνει να νοιώθουν πιό περήφανοι. Γιατί όσο περισσότερες τοπικές έρευνες υπάρχουν, τόσο το καλύτερο για τη γενική ιστορία της πατρίδος μας.
Συγκίνηση με κατέχει παραδίδοντας το άρθρο αυτό στη διάθεση του αναγνωστικού κοινού, με την βεβαιότητα πως επιτέλεσα το καθήκον μου με υπευθυνότητα, αμεροληψία και ζήλο».

ΣIMOΣ MAYPIΔHΣ
(Εφημερ. Κοζάνης “Πρωϊνός Λόγος” φυλ. 1577,  στις 10-1-1997)

**********************************************************************************