Bishop of Florina Augustinos

Çfarë është jeta, çfarë është njeriu

Viti i Ri, 1 janar, e kremtja e shën Vasilit të Madh. Por kush ishte shën Vasili? Megjithatë ishte një gjigand në shpirt, një bari i dhembshur me dashuri atërore, një atë i hirshëm i Kishës, një yll i mbarë botës. Që ta kuptojmë këtë njeri të madh, do të sjellim një prej predikimeve të tij rreth kotësisë së jetës njerëzore. Sot që shkelim në ditët e para të vitit dhe më të shumtët jetojnë me ëndrra për lumturinë kalimtare, le të dëgjojmë mësuesin e madh dhe sipas me këshillat e tij të shumëvyera, le të vendosim një program të ri në jetë, të jetës së krishterë për vitin e ri. Atëherë do të jemi më të sigurt. Sepse do të shikojmë dhe do të jetojmë me vigjilencë kwtë realitet. Read more »

KRISHTLINDJA

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Sot bota e krishterë feston Lindjen e Zotit tonë Jisu Krisht, ngjarja më unike në historinë tonë. “Dielli iu afrua tokës dhe ajo nuk u dogj” – thotë shën Joan Gojarti. “I madh je, o Zot, dhe të mëdha janë veprat e tua”. Kjo është çështje besimi. Nëse beson se realisht Perëndia u bë njeri që të na shpëtojë, jo vetëm në grazh, por në zemrën tënde, qiejt do të hapen, natyra do të ngazëllehet dhe do të gëzohet, engjëjt do të këndojnë: Lavdi Perëndisë në më të lartat! (Lluk. 2.14).
Krishtlindja, e kremtja e shenjtë, fillimi dhe rrënja, “metropoli i të kremteve”, sipas shën Joan Gojartit. Himnologjia e kësaj të kremteje është një ndër më të bukurat e Kishës Orthodhokse.
Por le të shikojmë ku dhe si lindi Krishti? Read more »

Εχουμε ματια της ψυχης;

«Τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω» (Λουκ. 18,41)

Διαβαστε:

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/wp-admin/post.php?post=77043&action=edit

———–

ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ

————

KEMI SY SHPIRTI?

“Çfarë do të të bëj? Dhe ai tha: o Zot, të hap sytë dhe të shoh” (Lluk.18:41)

Dëgjoni, të dashurit e mij, Ungjillin e shënjtë. Ungjillori Lluka n’a përshkruan sot një nga mrekullitë më të mëdha që bëri, bën dhe do të bëjë deri në fund të shekujve Zoti ynë Jisu Krisht. Edhe pse njëzet shekuj kanë kaluar që atëherë kur Krishti bëri këtë mrekulli, kjo mrekulli mund të përsëritet, mund të bëhet edhe mrekullia jonë.
-E si do të jetë kjo gjë e mundur, që të përsëritet pra kjo mrekulli?
Dëgjoni pra të dashurit e mij.
Zoti Krisht erdhi në botë për të shpërndarë dritë. Dhe filloi udhën e tij. Një ditë vjen në një qytet të madh që quhej Ieriho’. Sapo dëgjuan banorët e këtij qyteti që po vinte Krishti dolën nëpër rrugë për t’a pritur. Kalon Krishti dhe e ndjek populli nga pas.
Papritur nëpër thirrjet dhe bërtitjet e popullit dëgjohet një zë prekës, një thirrje si ato që dëgjohen gjatë Liturgjise Hyjnore, një zë që thërriste: “Mëshiro o Zot”, “Bir i Davidit mëshiromë” (Luk. 18:38). Read more »

SHËN SOFIA E KOSTANDINOPOJËS – OSE AJIA’ SOFIA’
KISHA MË E MADHE E KRISHTËRIMIT
OSE SIÇ NJIHET NDRYSHE KISHA E URTËSISË SË PERËNDISË

Shkruan ish-Mitropoliti i Follorinës, Greqi
+Episkopi i nderuar Avgustin Kantioti

Përkthyesi ia dedikon autorit me nderim,
respekt të thellë dhe mirënjohje të madhe shpirtërore,
Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!
SHEN SOFIA E KONST

Ashtu siç kemi thënë më parë, n ëpër katakombe adhuronin Perëndinë të Krishterët e parë. Kjo gjëndje sundoi për 300 e ca vjet. Më në fund erdhi Kostandini i Madh. Pas vizionit që pa në qiell ku iu shfaq Kryqi i Zotit me mbishkrimin “Jisu Krishti Fiton – Isu’s Xristo’s NiKa’ ” besoi tek Krishti dhe dha urdhër menjëherë të përgatitin flamur të ri, i cili të kishte sipër tij një kryq me mbishkrimin “Me Këtë Fiton – En tuto NiKa – Έν τούτω νίκα”. Me këtë flamur doli në betejën e ashpër që zhvillohej jashtë mureve të Romës dhe i mundi ushtritë e paganëve, dhe më pas menjëhere nxorri urdhërin mbretëror që lejonte të Krishterët të ushtronin lirshëm bindjet dhe detyrat e tyre fetare. Nuk kaloi shumë kohë dhe Kostandini i Madh zotëroi në Lindje dhe Perëndim dhe u bë monark. Transferoi kryeqytetin e perandorisë së tij nga Roma në Kostandinopojë, të cilin e quajti Roma e Re, duke lënë pas Romën pagane (Kostandinopojë do të thotë Qyteti i Kostandinit, nga Greqishtja Kostandinu’poli=tou Kostandinu i Poli). Në kryeqytetin e Romës së Re pra Kostandini ngriti një shtyllë të lartë me një kryq të madh në majë i cili ndriçonte dhe spikatej prej së largu.

*****

Të lirë tashmë të Krishterë filluan të ndërtojnë Kisha. Për ngritjen e Kishave të reja ndihmonte personalisht dhe Kostandini i Madh. Nëna e tij e shënjtë, Shën Elena, udhëtoi deri në tokën e shënjtë, bëri gërmime dhe kërkime, dhe gjeti Kryqin e Nderuar të Zotit dhe ndërtoi një Kishë tepër madhështore, atë të Ngjalljes, e cila është Kisha që shohim sot në Jerusalem mbi Varrin e Krishtit.
Thuhet që duke udhëtuar nëpër detin Egje’ i zuri një furtunë e madhe dhe anija rrezikohej të përmbytej. Pas shumë përpjekjesh anija mundi të hedhë spirancën në ishullin e Parosit në detin Egje’. Atje Shën Elena bëri lutje dhe premtoi (taksi) që nëse udhëtimi shkonte mbarë do të kthehej përsëri në ishull dhe do të ndërtonte një Kishë. Udhëtimi pra shkoi mbarë dhe e shënjta Eleni ndërtoi Kishën që kishte premtuar; kjo Kishë më pas u rindërtua më e madhe dhe ekziston deri sot; shumë besimtarë shkojnë atje për të admiruar bukurinë e saj. Kjo Kishë është Kisha e parë në Lindje që ka pagëzimtore të lashtë. Kjo Kishë pra quhet Kisha e 100 portave, në Greqisht Εκατονταπυλιανή – Ekatondapiliani’ (ekaton = 100, pili=portë/derë).
Por edhe Kostandini i Madh ndërtoi shumë Kisha. Në qëndër të Kostandinopojës ndërtoi një Kishë të cilën ia kushtoi Providencës Hyjnore – Urtësisë së Perëndisë – Shën Sofia ose Urtësia e Shënjtë e Perëndisë. Në fillim kjo Kishë nuk ishte shumë e madhe. Por në këtë Kishë predikoi shumë herë Shën Grigor Theollogu, ashtu si dhe predikuesi më i madh i Krishtërimit, Shën Joan Gojëarti. Por kur perandoresha e degjeneruar dhe e korruptuar Evdhoksia e internoi Gojëartin, populli u indinjua tepër për këtë veprim si pasojë e të cilit u deprivuan nga Bariu dhe Mësonjësi i mirë dhe i vërtetë, dhe në zemëratë e sipër i vunë zjarr Kishës.
Më vonë u ndërtua mbi këtë Kishë një Kishë shumë më kolosale dhe madhështore, Kisha e Shën Sofisë – ose Urtësisë së Perëndisë. Këtë Kishë e ndërtoi Perandori i madh, i gjallë dhe tepër aktiv i Bizantit Justiniani.

*****

Le të përshkruajmë tani Kishën kolosale të Shën Sofisë, ose të Providencës Hyjnore. Vetëm ata që u denjësuan të vizitojnë Kostandinopojën mund të n’a flasin për madhështinë dhe bukurinë e kësaj Kishe. Por edhe vizitorët nuk mund të përshkruajnë siç duhet këtë Kishë. Bukuria e saj mposht çdo përshkrim. Është një vepër madhështore. Sapo kalon portën qëndrore të Kishës përpara teje shfaqet një pamje aq madhështore dhe e bukur sa që është e papërsëritëshme. Menjëherë pra shfaqet gjithë bota e brëndëshme e Kishës. Dyshemeja i ngjet një deti prej të cilit dalin plot hijeshi, si direkë të një anije të madhe, 107 kolona madhështore prej mermeri të cilat e ndajnë Kishën në pjesët e saj të ndryshme dhe mbajnë peshën e pjesës së saj të sipërme. Në qëndër të Kishës ngrihen në formë katrore katër kolona gjigande, dhe sipër këtyre katër kolonave mbështetet një kupolë e mrekullueshme e cila nuk ka të dytë në botë. Kupola ka 40 dritare të mëdha, dhe kur del dielli dhe ndriçon me rrezet e tij, drita pra e diellit depërton dritaret e kësaj kupole dhe adhuruesi mendon se po sheh një qiell me yje që ndriçon dheun. Ngjethet mishi i adhuruesit besimtar. I duket me të vërtet se nuk ec më mbi dhe’ por një forcë e padukshme e merr dhe e ngre lart në qiell. Dhe pikërisht këtë gjë kishin synim të arrinin arkitektët besëmirë të kësaj Kishe kur e ndërtuan atë.

Por në madhështinë e kësaj Kishe luajnë rolin e tyre edhe zbukurimet e brendëshme plot hir dhe që me një art tepër të veçantë krijuan artistë të famshëm të asaj kohe. Llamburiste Kisha nga krerët e kolonave, nga argjëndi, nga floriri, nga mozaikët, nga mijërat e kandileve, nga mermerët shumëngjyrësh me të cilat ishin të veshur muret. Justinianit nuk i erdhi aspak keq për paratë që u hodhën për ngritjen e kësaj Kishe. E hapi arkën kombëtare dhe shpenzoi shumë para. Mblodhi mermer të ngjyrave të ndryshme nga e gjithë bota, gurë të çmuar, argjënd dhe flori. Thirri në shërbim inxhinierë, gurë-gdhëndës dhe zografë, dhe vetë ai, perandori pra, duke veshur rroba pune mbikqyrte punimet. U deshën 5 vjet dhe 10 muaj që të ndërtohej kjo Kishë. Inagurimi i saj u bë më 27 Dhjetor të vitit 537. Ceremonia ishte tepër madhështore. Fytyra e perandorit Justinian ndriste nga gëzimi. Thuhet që kur hyri brenda në Kishë dhe pa atë madhështi të Kishës, nuk u përmbajt dot dhe thërriti “Të munda Solomon”, dhe me këtë desh të theshte që Kisha e Shën Sofisë ishte shumë më e madhe dhe qëndronte shumë më lart sesa tempulli i Solomonit në Jerusalem.
Në këtë Kishë për 900 vjet e më tepër kryheshin Liturgjitë Hyjnore dhe shërbesat e tjera të shënjta. Në këtë Kishë meshonin Patrikët Ekumenikë. Në këtë Kishë kurorëzoheshin perandorët dhe mbretërit dhe psalleshin dhoksologji për fitoret e ushtrive të Perandorisë Bizantine ndaj armiqve barbarë. Në këtë Kishë vinin për t’u falur besimtarë nga të gjitha anët e botës, vinin për të admiruar këtë kryevepër të artit Bizantin. Pikërisht në këtë Kishë erdhën përfaqësuesit e carit të Rusisë, kur rusët ishin akoma popull pagan. Rusët u habitën nga mrekullia që panë. Iu bëri aq shumë përshtypje sa kur u kthyen tek cari në atdheun e tyre i thanë atij se nuk kishin parë asgjëkundi tjetër mbi dhe’ madhështi dhe bukuri të tillë, dhe se në atë Kishë meshonin Ëngjëj nga qielli dhe jo njerëz, dhe e këshilluan carin që pikërisht këtë besim të Krishtit duhej të zgjidhte edhe populli rus. Në këtë Kishë të Urtësisë së Perëndisë u bënë agripni dhe paraklise të panumërta deri kur qyteti mbretëror i Kostandinopojës rrezikohej nga agresioni i barbarëve.

*****

Kisha e Shën Sofisë, e Providencës Hyjnore pra, ishte qëndra e jetës fetare dhe kombëtare të Perandorisë Bizantine. Sipër kupolës së saj madhështore ishte vendosur një Kryq kolosal që natën ndriçonte dhe spikatej nga çdo kënd i Qytetit Mbretëror.
Por erdhi dita kur këmbanat e saj madhështore u dëgjuan për herë të fundit dhe për herë të fundit u meshua brenda Kishës së Shën Sofisë. Ishte 29 Maj 1453, ditë e martë, ora 2 e ca mbas mesdite. Kostandinopoja, mburrja e botës dhe qytetërimit, ra në duart e barbarëve turq. Turqit hynë në Qytetin Mbretëror, vunë zjarr dhe dogjën, plaçkitën dhe përdhunuan, therrën dhe prenë, dhe ndotën dhe përdhosën altaret e shënjta të Kishave. Hoxha hyri në katedralen e Shën Sofisë dhe nga habija dhe çudia thërriti “allah allah”. Çdo gjë të shtrenjtë dhe të çmuar që kishte Kisha brenda saj ia vodhën. Kryqi u rrëzua nga kupola dhe në vënd të tij vendosën gjysëm-hënën. Ditë të tmerrshme dhe të frikshme erdhën për besimtarët e Krishterë. Por të Krishterët nuk u dëshpëruan. Për shekuj me rradhë rrojtën dhe jetojnë me shpresën që “pas vitesh dhe kohësh përsëri tonat do të jenë”. Shpresonin dhe shpresojnë që një ditë Kisha do të rikthehet përsëri në duart e të Krishterëve dhe do të kryhet atje përsëri Mesha Hyjnore.

Kisha e madhe e Krishtit është akoma nën sundimin turk. Por kemi besë dhe shpresë që një ditë Kisha do t’iu rikthehet të Krishterëve. Jo gjysmë-hëna por Kryqi do të fitojë në botë. Dhe turqit do të bëhen të Krishterë dhe do t’i falen të Kryqëzuarit Jisu, e Tij qoftë lavdia, nderi dhe adhurimi në jetë të jetëve Amin.

Kapitulli u shkëput nga libiri
“Faltorja Orthodhokse” -ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΑΟΣ
Përktheu nga Greqishtja,

Aleksander Filip
27 Janar, 2008
Transferimi i Lipsanave të
Shën Joan Gojëartit
në Kostandinopojë

http://www.pelasgoskoritsas.gr

Πατήστε τον συνδεσμο και διαβάστε·

Γρηγόρης Καραμέλος: Η καταστροφή του Αγίου Αθανασίου, πράξη ολοκληρωτικού καθεστώτος – Ligoraq Karamelo: Shkatërrimi i Shën Thanasit veprim i një pushteti totalitar.

_____________________

TO BATIKANO ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗ ΧΕΙΜΑΡΑ

Δρυμάδες: Αστυνομικοί απειλούν τον ιερέα του Αγ. Αθανασίου να αποχωρήσει για να συνεχιστούν τα έργα

Ένταση επικράτησε χθες το πρωί στον χώρο που βρίσκονται τα συντρίμμια του Αγίου Αθανασίου. Αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα προσπάθησαν εκ νέου να απομακρύνουν τους κατοίκους που παραμένουν επι καθημερινής βάσεως στο σημείο μαζί με τον ιερέα της εκκλησίας.
Oι δημοτικές αρχές θέλουν να απομακρύνουν τα συντρίμμια της εκκλησίας και να προχωρήσουν τις εργασίες ανέγερσης του καθολικού μνημείου. (Ενώ η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ του Αγ. Αθανασίου βρίσκεται εκει από το 1500 και κάτι, άκουσα την προηγούμενη εβδομαδα οτι καποιος «έξυπνος» ανακάλυψε στο δημαρχείο οτι ταχα ειναι μνήμα ενός ουνίτη ιερέα που είχε εμφανιστεί αρχές 20 αιώνα (αν δεν κάνω λάθος) στην περιοχή γιά να εξυπηρετήσει την προπαγάνδα του Βατικανού ενάντια στους αυθεντικούς Ορθοδόξους κατοίκους της περιοχής).
Εμφανώς εκνευρισμένοι οι αστυνομικοί απείλησαν άπαντες με προσαγωγές και έλαβαν απ’ τον ιερέα πληρωμένη απάντηση «Μόνο νεκρό θα με πάρετε από εδώ».
Drymades-Himara (Albania): policemen threaten the priest of the Holy Church of St. Athanasios demanding he leaves so they can continue the work.

__

Jorgo Goro, αρνείται την ελληνικότητα της Χειμάρας αλλά πήρε ελληνική υπηκοότητα ως Βορειοηπειρώτης

By Pelasgos Koritsa

Σε σημερινό δημοσίευμά της εφημερίδας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Σαββίδης, αποκαλύπτει πως ο δήμαρχος Χιμάρας κατέχει απο το 2014 την ελληνική υπηκοότητα. Μέχρι τότε κατείχε Ειδικό Δελτίο Ταυτότητας Ομογενούς με αριθμό Α479519. Ο ίδιος έχει δηλώσει αρκετές φορές πως δεν υπάρχει ελληνικό στοιχείο στην Χιμάρα, ούτε καμία σύνδεση των κατοίκων με την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, παρόλα αυτά πήρε την ελληνική ταυτότητα ως Βορειοηπειρώτης.
Το ανθελληνικό του έργο συνεχίζεται κανονικά αφού πρόσφατα κατεδάφισε την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στο χωρίο Δρυμάδες της Χιμάρας.
Αναλυτικά όσα γράφει το Φύλλο Εφημερίδος της Κυβέρνησης που αποκαλύπτει το Πρώτο Θέμα:
Με την υπ’ αριθμ. Φ.5631/2013/0004778/29−04−2014 απόφαση της Γενικής Γραμματέως της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου − Δυτ. Μακεδονίας που εκδόθηκε σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 23 του Ν. 3838/2010 (ΦΕΚ 49/Α) γίνεται αποδεκτή η από 30− 07−2013 αίτηση πολιτογράφησης για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας του ομογενούς αλλοδαπού υπό στοιχεία: ΓΚΟΡΟΣ (GORO) ΓΙΩΡΓΟΣ (JORGO) ον. πατρός ΣΩΚΡΑΤΗΣ (SOKRAT), κατόχου του Ειδικού Δελτίου Ταυτότητας Ομογενούς (Ε.Δ.Τ.Ο.) με αριθμό Α479519, που γεννήθηκε στην ΑΛΒΑΝΙΑ την 09−12−1965 και κατοικεί στο Δήμο ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ.
Δείτε περισσότερα εδών: http://himara.gr/4735-jorgo-goro-arneite-tin-ellinikotita-tis-himaras

 Οι Ορθoδοξοι στην Κορυτσα υπο το ελεος των ακραιων ισλαμιστων

Ortodoksët në Korçë kërcënohen nga elementët ekstremistë.

By Pelasgos Koritsa
Κυριακή, Αυγούστου 30, 2015

Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ταξίδι στα χωριά Δάρδα, Σινίτσα και Κιουτέζα. Έτσι ξεκινήσαμε από νωρίς. Γνωρίζοντας το γεγονός πως κατά την διαδρομή υπάρχουν πολλά εικονίσματα, μικρά παρεκκλήσια είπαμε να σταματήσουμε και να προσκυνήσουμε. Τι βρήκαμε όμως; Καταστρεμμένα τουλάχιστον πέντε από αυτά. Κατά την διαδρομή αυτή το μικρό παρέκκλιση του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Αθανασίου, του Προφήτη Ηλία, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και της Αναστάσεως του Κυρίου είναι εντελώς κατεστραμμένα. Τραβήξαμε μόνο σε δύο από αυτά εικόνες που θα δείτε παρακάτω. Ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Μείναμε έκπληκτοι από τις διηγήσεις των κατοίκων που τα ονόματα τους δεν μπορούμε να αναφέρουμε γιατί είναι λίγοι στην περιοχή και κινδυνεύουν άμεσα. Μας είπαν πως ομάδα λίγων ατόμων με εμφάνιση τζιχαντιστών, (μούσια, λευκά ρούχα κ.λπ) με ένα άσπρο τέσσερα επί τέσσερα (μάλλον Λάντα) κατέστρεψαν αυτά τα παρεκκλήσια κατά την διαδρομή που ενώνει αυτά τα χωριά τα οποία βρίσκονται μόλις (σε ευθεία γραμμή) 500 μέτρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Οι ίδιοι τρομοκρατημένοι από την παρουσία τους δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι. Κάποιοι άφησαν υπόνοιες πως ήταν και οπλισμένοι, χωρίς να είναι σίγουροι. Από τι φαίνεται η ομάδα αυτή που φυσικά δεν έχει κάποια σχέση με τους μωαμεθανούς κατοίκους της περιοχής οι οποίοι συμβιώνουν αρμονικά με τους ορθοδόξους, προσπαθούν να μετατρέψουν την περιοχή σε βάση όπου δοκιμάζουν το προσηλυτισμό των κατοίκων σε ακραίες μορφές πίστης αλλά και να τρομοκρατήσουν τους ορθοδόξους και τους έλληνες κατοίκους της περιοχής, βεβηλώνοντας ότι ιερό και όσιο έχουν. Φυσικά τώρα πια, οι εξτρεμιστικές ομάδες, παίρνουν θάρρος και από τα τελευταία γεγονότα όπου το Αλβανικό Κράτος βεβήλωσε και κατέστρεψε Ορθόδοξο ναό. Read more »

_

ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔ/ΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ

Γραφεῖα: Ζήνωνος 3, 104-31 ΑΘΗΝΑ, τηλ. & fax: 210-5230.948, 6987 353063

e–mail.: btsoupras@gmail.com

Ἐν Ἀθήναις, τῇ 6ῃ Ὀκτωβρίου 2014

Ἀνακοίνωση-Πρόσκληση

Τὴν Κυριακὴ 19 Ὀκτωβρίου καὶ ὥρα 11π.μ. στὴν αἴθουσα «Ἐπάλξεις», Ζήνωνος 3, β’ ὄροφος, πλατεία Ὁμονοίας, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ τοῦ Ἕλληνος θὰ πραγματοποιηθῇ ἡμερίδα μὲ τὸ γενικὸ θέμα:

«Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἄλλοτε καὶ τώρα».

Εἰσηγητὲς:

α) Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος: «Ἡ ἑνότητα καὶ ἡ διαχρονικότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας».
β) Κουρταλίδης Ἀθανάσιος, φιλόλογος, πρώην σχολικὸς σύμβουλος : «Χρήση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀπὸ ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας».
γ) Βέννης Χρῆστος, δικηγόρος–πρόεδρος τοῦ συλλόγου Φίλων τῶν Ἑλληνοφώνων τοῦ Ἐξωτερικοῦ: «Φύλακες τοῦ Ἑλληνισμοῦ σήμερα».
δ) Βασίλειος Τσούπρας, θεολόγος‒φιλόλογος: «Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ ὁ ἔρως τοῦ Ἕλληνος λόγου».
Θὰ ἐπακολουθήσῃ συζήτηση καὶ θὰ ἐξαχθοῦν πορίσματα.

Εἴσοδος ἐλεύθερη
Σᾶς προσκαλοῦμε νὰ παρευρεθῆτε στὴν σύσκεψη αὐτή, ὥστε νὰ ἐξετάσωμε ὅλοι μαζὶ τὶς δυνατότητες προόδου τῆς γλωσσικῆς μας κληρονομιᾶς, διὰ τῆς ὁποίας κατεγράφη ἡ θεία καὶ ὑψηλὴ ἀνθρώπινη σοφία καὶ ἡ ὁποία μπορεῖ καὶ σήμερα νὰ συμβάλῃ στὴν συνεννόηση καὶ στὴν εἰρήνευση τῶν λαῶν.

Γιὰ τὶς Ἐπάλξεις
Μαγδαληνὴ Κόκκορη

Αλβανοί τζιχαντιστές τραυμάτισαν Έλληνες: «Θα σας κάψουμε Χριστιανοί!»

http://www.tribune.gr_

Aλβανοί τζιχαντιστές κήρυξαν τον πόλεμο στους Έλληνες της μειονότητας.
Αργά το βράδυ εισέβαλαν στο μειονοτικό χωριό Δερβιτσάνη στην Βόρειο Ήπειρο προκαλώντας επεισόδια κατά των ομογενών κατοίκων.
Το περιστατικό συνέβη, μετά το τέλος του επίμαχου αγώνα Σερβίας – Αλβανίας στο Βελιγράδι, όταν κομβόι αυτοκινήτων με Αλβανούς που κρατούσαν σημαίες και λάβαρα, μπήκε στο χωριό φωνάζοντας συνθήματα κατά των Ελλήνων και της Ελλάδας.ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΥ

ΚΑΙ …..ΤΟΥ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ

ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ  ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ  

  ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΙΡΟ ΕΙΡΗΝΗΣ!

______________________

ΜΙΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ!

______________Η είδηση μας έρχεται από τη Νέα Υόρκη! Μας την απέστειλε ο εκλεκτός ερευνητής των Internet Media  κλπ., συγχρόνως δε και αγαπητός φίλος κ Στ. Πολ., και σας την γνωστοποιούμε. Ας μας συγχωρήσουν οι καλοί αδελφοί μας δημοσογράφοι, που υπηρετούν εντίμως την ελληνική δημοσιογραφία! Ασφαλώς και δεν είναι όλοι τους έτσι, όπως περιγράφει το έργο του δημοσιογράφου ο αποχωρήσας Αρχισυντάκτης της Εφημερίδος New York Times κ.Τζόν Σουϊτον!

«Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει τη Πατρίδα του για τον άρτο τον  επιούσιο.. Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων, που βρίσκονται στο  παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες…..»

__________Λόγια πολύ σκληρά! Τα λέγει όμως ένας δημοσιογράφος μιάς… OΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

Το φλέγον αλυτρωτικόν Βορειοηπειρώτικον ζήτημα

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

ΤΟ ΦΛΕΓΟΝ ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΟΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ

Δόξα τῷ Θεῷ, ποτέ δέν θά παύσουν νά ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦν τόν Χριστόν καί τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀλλά ταυτοχρόνως ἀγαποῦν καί πονοῦν τήν Πατρίδα μας. Τοῦτο δέ τό διαπιστώνει κανείς σήμερον, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί ἀπό τάς παρεμβάσεις πού λαμβάνουν χώραν εἰς θέματα καθαρῶς ἐθνικά, καί μάλιστα διά τό Κυπριακόν, τό Θρακικόν, ἀλλά καί δι᾽ αὐτό τοῦτο τό δύσμοιρον τό Βορειοηπειρωτικόν.

Βεβαίως, τό Βορειοηπειρωτικόν, ἕως καί πρίν μίαν περίπου εἰκοσαετίαν, εὑρίσκετο εἰς τό ζενίθ τῆς ἐπικαιρότητος καί τοῦ ἐνδιαφέροντος. Τότε δηλαδή, πού ἐζοῦσε ὁ ἀείμνηστος καί ἀνεπανάληπτος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης, ὁ ἀτρόμητος Σεβαστιανός. Ὁ ἄνδρας αὐτός, ὁ ὁποῖος ὤργωνε ὁλόκληρον τήν Ἑλλάδα καί διετράνωνε τά δίκαια τοῦ σκλαβωμένου ποιμνίου του. Ὁ ἡγέτης αὐτός, πού ἔφθασε ἕως τήν Εὐρώπη καί ὡμίλησε καί εἰς αὐτό ἀκόμη τό Κονγκρέσσο τῶν ΗΠΑ, διά νά γνωρίσῃ ὁ ἐλεύθερος κόσμος τό δρᾶμα τῆς Βορείου Ἠπείρου καί τῶν Ἑλλήνων Βορειοηπειρωτῶν, ἀλλά καί διά νά ἀφυπνισθοῦν οἱ ὑπνώττουσες συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Ἐποχές ὄντως ἡρωϊκές δι᾽ ὅσους εἶχαν τήν εὐλογίαν νά ζήσουν καί νά παρακολουθήσουν τόν Ποιμένα «Πάσης Βορείου Ἠπείρου».

Ἀπό τότε, ὅμως, «κύλισε πολύ νερό στό ποτάμι», ὅπως λέγει καί ὁ λαός μας. Καί ναί μέν….

Tην συνεχεια http://impantokratoros.gr

Μπορεί να σβήσει ο Ελληνισμός; Απάντηση από ένα γάλλο συγγραφέα!

– Mund të shuhet Helenizmi? Përgjigjia nga një shkrimtar Francez!

(Από την ιστοσελίδα www.pelasgoskoritsas.com της Κορυτσας)

ENAΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Της Βορείου Ηπείρου

Απεβίωσε, ο Γκάκη Γκορένη ένας μάρτυρας της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού απο την Ντισνίτσα Κορυτσάς – Nërroi jetë Gaqi Goreni një martir i besimit orthodhoks dhe Helenizmit nga Dishnica e Korçës!

Την Τρίτη 1 Οκτωβρίου ανέβηκε προς τους ουρανούς ο Γκάκη (Γεώργιος) Γκορένη ένας μάρτυρας της ορθοδοξίας και του ελληνισμού, σε ηλικία 87 ετών. Ήταν ένας από αυτούς που ένοιωσε και πλήρωσε το διωγμό του άθεου κομμουνιστικού καθεστώτος γιατί ήταν ορθόδοξος και έλληνας . Δυστυχώς ο ήρωας αυτός όπως και πολλοί άλλοι μένουν στην αφάνεια και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Έτσι και ο Γκάκη (Γιωργάκης)  πέθανε στην απόλυτη φτώχεια με πενιχρή σύνταξη χωρίς οικογένεια.  Ο μόνος που ενδιαφέρθηκε πραγματικά γι’ αυτόν ήταν ο Σύλλογος « Οι Φίλοι του Πολιτισμού» με τον πρόεδρο του π Ελευθέριο Καρακίτσιο, ο οποίος κατέγραψε την μαρτυρία του στο βιβλίο «Οι Διωγμοί του Ελληνισμού στην Αλβανία», και την καταθέτουμε ξανά (αναδημοσιεύουμε) παρακάτω. Ο Σύλλογος τον τίμησε με τιμητική πλακέτα για την προσφορά του.

Το ελληνικό κράτος, οι εκπρόσωποι της μειονότητας, η Μητρόπολη και πολλοί άλλοι απών. Αν και έκανε τόσα πολλά γι΄αυτήν τίποτα δεν ζήτησε από την πατρίδα του, ενώ άλλοι που δεν έκαναν τίποτα πήραν τα πάντα. Εμείς το μάθαμε μόλις σήμερα γιατί δεν μας ειδοποίησε κανένας από τους συγγενείς. Μία ώρα μόνο πριν από την κηδεία πήραν τον παπά Ηλία, ο οποίος και τέλεσε την ακολουθία.

Ζητάμε Συγνώμη από τον Γκάκη. Από εκεί που μας βλέπει,  δίπλα στο Θεό, ζητάμε να πρεσβεύσει υπέρ ημών.

Γκάκη (Γιωργάκη)  Γκορένη

(Από το βιβλίο του πατέρα Ελευθερίου Καρακίτσιου « Οι Διωγμοί του Ελληνισμού  στην Αλβανία» Κορυτσά – Λεσκοβίκη – Κολώνια,  σελ 45 – 50)

… Από πού αντλείτε αυτή την πίστη;
– Ήμουν επίτροπος στην εκκλησία για πολλά χρόνια! Ο πατέρας μου ήταν πιστός και είχε τιμιότητα, όλοι τον σέβονταν! Από αυτόν πήραμε η οικογένεια πολλά !…..
– Τι δουλειά έκανες από νέος;
– Είχαμε μαγαζί, εμπόριο. Όταν έγινε κομμουνισμός το 1946 με τον Ενβέρ Χότζα εδώ πάλι με έβαλαν σε μαγαζί. Μα όμως εγώ ήμουνα στιγματισμένος ως άνθρωπος της εκκλησίας και με βάλαν στο μάτι να με εξοντώσουν.
– Για πρώτη φορά πότε ήρθες κόντρα με το καθεστώς Χότζα;
– Απ’ την αρχή δεν με είχαν υπόλειψι. Αυτοί  και με φώναζαν από την αρχή.
– Ποια χρονολογία;

– Στα 1965 περίπου .. Μου λένε τα αδέλφια σου  όλοι δουλεύουν για το κόμμα. Εσύ γιατί πας κόντρα και πας και ανάβεις κεριά και πας στη Εκκλησία. Εγώ τους είπα «είναι η πίστις μου αυτή. Κανένα δεν ενοχλεί. Η Ορθόδοξος  πίστις έχει ανώτερα μέσα της και εσείς δεν καταλαβαίνετε». Νευρίασαν τότε στο ανακριτικό γραφείο και μου λένε «έξω, έξω» και δεν πρόλαβα να φύγω και με βγάλαν από το γραφείο του κόμματος με τις κλοτσιές. Από τότε με πήγαιναν συνέχεια κόντρα. Με φώναζαν με βρίζαν στο γραφείο του κόμματος με τις κλωτσιές. Από τότε με πήγαιναν συνέχεια κόντρα. Με φώναζαν με βρίζαν στο γραφείο του κόμματος. Στην δουλειά με γύριζαν ποτέ εδώ, πότε εκεί. Εγώ πιο πολύ πήγαινα κοντά στο Θεό. Η πίστης μου μέσα μου μεγάλωνε πιο πολύ.

– Πότε σε δίκασαν φυλακή;

– Το 1978 με δίκασαν 28 χρόνια. Δηλαδή καταδικάστηκα σε θάνατο γιατί πάνω από 25 χρόνια όταν έτρωγες φυλακή, ήσαν για τουφεκισμό και μπήκα στην φυλακή. Καταναγκαστικά έργα δέκα ολόκληρα χρόνια!

Ο Δικαστής μου έσπασε τα δόντια!(Για τη συνεχεια εδώ)· Read more »

Έρχεται θλίψη

(Aπόσπασμα πρωϊνού κηρύγματος).

«Έρχεται μεγάλη θλίψη εις τον κόσμο. Tο είπα και άλλοτε, το επαναλαμβάνω και τώρα. Kάντε την προσευχή σας, για να μην ανάψει φωτιά στα Bαλκάνια. Γιατί αν ανάψει φωτιά στα Bαλκάνια, θα γίνει ο τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος, που θα είναι ηλεκτρική σκούπα και θα σκουπίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα».

(Mητροπολίτης Φλωρίνης Aυγουστίνος, Φλώρινα 31-4-1976)

Πως ν’ αντιμετωπιζουμε τις θλιψεις;

«Yπάρχουν άνθρωποι, που όταν είναι καλά και το πορτοφόλι τους είναι γεμάτο και τα παιδιά τους προοδεύουν και όλα είναι ευχάριστα, δοξάζουν τον Θεό. Όταν όμως έλθει καμία θλίψη, τότε χάνουν την ψυχραιμία τους, γογγύζουν και βλαστημούν και καταριώνται την ημέρα που γεννήθηκαν, υπάρχουν δε και άλλοι που τόσο πολύ απογοητεύονται, ώστε δίνουν τέρμα στη ζωή τους με αυτοκτονία.

Ω ANΘPΩΠOI που θλίβεστε στον κόσμο αυτόν! Για να αντιμετωπίσετε νικηφόρα τις θλίψεις, πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή. Για ν’ αποκτήσετε δε υπομονή, πρέπει ν’ ανοίγετε την αγία Γραφή, να βλέπετε τι λέει για τις θλίψεις, τι σκοπό έχουν οι θλίψεις, και να διαβάζετε τα υπέροχα παραδείγματα υπομονής.

Στην αγία Γραφή βλέπουμε ήρωες υπομονής. Ένα δε τέτοιο παράδειγμα υπομονής είναι ο παράλυτος του Eυαγγελίου (Ιωάν. 5, 1-15). Eίναι ένας ήρωας. Ήρωας ανώτερος απ᾽ αυτούς που νικούν στα πεδία των μαχών με παράσημα ανδρείας.
Pίξετε ένα βλέμμα πάνω στη ζωή του ήρωα αυτού. Zούσε μέσα σε ωκεανό θλίψεως. Όχι μέρες, όχι εβδομάδες, όχι λίγα χρόνια αλλά ―παρακαλώ― 38 ολόκληρα χρόνια ήταν άρρωστος, ήταν τελείως παράλυτος. Kαι μόνο αυτό; Δίπλα του δεν είχε κανένα. Άνθρωπο δεν είχε. Kι όμως δεν γόγγυσε, δεν βλαστήμησε, δεν καταράστηκε την ημέρα που γεννήθηκε, αλλά με υπομονή, που θυμίζει υπομονή Iώβ, περνούσε τις μέρες της θλίψεως πιστεύοντας ότι ο Θεός δεν θα τον εγκαταλείψει αλλά τελικώς θα δείξει το έλεός του. Kαι έδειξε ο Θεός το έλεός του. Ήρθε ο ίδιος, ο Iησούς Xριστός, ο αληθινός Θεός, και τον θεράπευσε, και τον έκανε καλά, και όλοι είδαν και θαύμασαν. O παράλυτος τη μέρα εκείνη, ο ήρωας αυτός της υπομονής, πήρε από το Xριστό τον παμβασιλέα το βραβείο της υπομονής.

Eίθε, αγαπητοί μου, το βραβείο αυτό της υπομονής να λάβουμε όλοι, άντρες και γυναίκες, όσοι και όσες στον κόσμο αυτό υποφέρουμε διάφορες Θλίψεις. Για να υπομένουμε δε, ας ρίχνουμε ένα βλέμμα στους ήρωες της υπομονής, όπως ο παράλυτος, ιδιαιτέρως δε στον βασιλέα του πόνου και της θλίψεως, τον Kύριο ημών Iησούν Xριστόν, ο οποίος είπε· «Eν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον».

Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου
(Από βιβλίο «ΣTAΓONEΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ»

____________________________________________________

ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Μετάφραση Staurou Arvaniti

How to Cope with Grief?

Grief is coming

(Extract from a morning sermon)

“Great sorrow is coming to the world. I have said it before and I repeat it now. Make your prayer, so that a new fire will not be ignited in the Balkans. Because, if a fire is lit in the Balkans, the third World War will commence, and will function as an electric vacuum, wiping out the whole of humanity.”

(Bishop of Florina Augustinos, Florina 31/4/1976)

How to Confront Grief?

There are people, who, when they are healthy and their wallets are full, their children are progressing and everything is pleasant, they praise God. But, when sorrow comes, they lose their temper, they grouch and blaspheme and curse the day they were born; there are also others who get disappointed to such extent, that they give an end to their lives commiting suicide.
Oh people who are in sorrow in this world! In order to confront successfully sorrows, you must arm yourselves with patience. In order to obtain patience, you have to open up the Holy Bible and read what is says about sorrows, what is the purpose of sorrows, and read the wonderful examples of patience.
In the Holy Bible, we can see heroes of patience. Such an example of patience, is the paralyzed person of the Gospel (John. 5, 1-15). He is a hero. A hero superior than those who claim victories in the field of battle, with bravery medals.
Take a look upon the life of this hero. He lived in an ocean of grief. Not for days, neither for weeks, nor for a few years but for 38 whole years he was sick and totally paralyzed. And was it just that? He had no one beside him. He had no person to care for him. And yet, he did not grouch, he did not blaspheme, he did not curse the day he was born, but he showed patience, which reminds of Job’s patience, and lived the days of sorrow believing that God will never abandon him and will eventually show His mercy upon him. And God did show his mercy. He came Himself, Jesus Christ, the true God, and healed him and made him well, and everybody saw that and admired. The paralyzed person, that very day, this hero of patience, took from Christ, the King of all, the prize of patience.
Let, my beloved people, this prize of patience become our prize too, for men and women, for all of us who suffer from sorrows in this world. To survive them, we can take a look on these heroes of patience, like the paralyzed, and especially the king of pain and grief, our Lord Jesus Christ, who said; “In the world you will have tribulation, sorrows and grief; but be of good cheer, I have overcome the world”.

Bishop of Florina Augustin
(Taken from the book “Stagones apo to Idor to Zon”/”Drops from the Living Water”)

________________________________________________

ΣΤΑ ΣEΡBIKA

Долази патња

( Део јутарње проповеди).

«Долази велика патња на свет. Рекао сам то и пре, понављам и сада. Молите се да се не упали ватра на Балкану. Ако се упали ватра на Балкану, биће трећи Светски рат, који ће бити као електрична лопат, која ће почистити цео свет».

(Мотрополит Флорине Августин, Флорина 31-4-1976)

Како су се супротставили патњама?

«Постоје људи, који када су они добро и када је њихов новчаник пун и када су њихова деца напредна и када им је све потаман, славе Бога. Али чим дође нека патња, онда губе своју хладнокрвност, приговарају и хуле и проклињу дан када су рођени, али постоје и други који се много разочарају, да дају и крај своме животу, самоубиством. »

О ЉУДИ, који се жалостите на овоме свету! Да бисте победили патње, треба да се наоружате са стрпљењем. Да бисте задобили стрпљење треба да отварате свето Писмо, да видите шта говори о патњама, какав циљ имају патње, и да прочитате предивне примере стрпљења.

У светом Писму видимо хероје стрпљења. Један такав пример је одузети човек у Еванђељу (Јован. 5, 1-15). Он је један херој. Херој узвишенији од оних који побеђују на пољима борбе и добијају ордење за храброст. Баците један поглед на живот тих хероја. Живео је у океану патње. Не, данима, не седмицама, не мало година – молим – 38 целих година је био болестан, био је потпуно парализован.И само то? Поред себе није имао никога. Није имао човека. Међутим није негодовао, није хулио, није проклињао дан када је рођен, него је са стрпљењем, које подсећа на Јовово стрпљење, проводио дане патње верујући да га Бог неће напустити него ће му указати своју милост. Показао му је Бог своју милост. Дошао је сам, Исус Христос, истинити Бог, и исцелио га, сви су видели и дивили се. Парализовани човек онога дана, тај херој стрпљења узео је од Христа свецара награду стрпљења.

Нека, драги моји, ту награду стрпљења узмемо сви, мушкарци и жене, сви и све на овоме свету трпимо разне патње. Да бисмо истрпили, бацимо поглед на хероје стрпљења, као што је парализовани, посебно на цара бола и патње, Господа нашег Исуса Христа, који је рекао:“ У свету ћете имати невољу, али храбрите се, ја сам победио свет“.

Митрополит Флорине Августин

(Из књиге  «Капљице са извора живог»

_______________________________________________

ΣTA AΛBANIKA

Vijnë Hidhërime

(Fragment nga predikim mëgjesor)

“Po vijnë hidhërime të mëdha në botë.  E kam thënë edhe herë të tjera, po e them përsëri.  Lutuni që të mos bjerë zjarr në Ballkan.  Sepse po ra zjarri në Ballkan, do të bëhet lufa e tretë Botërore, e cila do të jetë si një fshesë me korrent dhe do të spastrojë gjithë njerëzimin”

(Mitropoliti i Follorinës Avgustin, Follorinë 31-4-1976)

Si do t’iu bëjmë ballë hidhërimeve?

Ka njerëz të cilët kur janë mirë dhe kur portofoli i tyre është plot dhe kur fëmijët e tyre përparojnë dhe çdo gjë është në rregull, lavdërojnë Perëndinë.  Por kur i gjen ndonjë e keqe apo hidhërim, atëhere humbasin gjakftohtësinë dhe duke rënkuar vlasfimojnë dhe mallkojnë ditën që u lindën; ka edhe nga ata të tjerët që prej zhgënjimit të madh që pësojnë i japin fund jetës së tyre me vetëvrasje.

O NJERËZ që kini hidhërim në këtë botë!  Për të përballuar dhe për të dalë fitimtarë mbi hidhërimet që hiqni duhet të armatoseni me durim.  Dhe për të fituar durim duhet të hapni Shkrimin e Shënjtë, të shihni se ç’thotë për hidhërimet, çfarë qëllim kanë hidhërimet, dhe të lexoni shembujt e shkëlqyeshëm të durimit.

Në Ungjillin e Shënjtë shohim heronj të durimit.  Një prej tyre është dhe i paralizuari prej tridhjetë e tetë vjetësh (Ioan.5, 1:15).  Është vërtet një hero.  Është një hero më i lartë se heronjtë që dalin fitimtarë në fushat e betejave me dekorata trimërie.  Hidhini një sy jetës së këtij heroi.  Jetonte i zhytur në një oqean me hidhërime.  Jo për  disa ditë, as për disa javë apo disa vjet – pa shihni ju lutem – 38 vjet të tëra dergjej i sëmurë duke qënë krejt i paralizuar.  Dhe vetëm kaq?  Nuk kishte askënd pranë tij.  Asnjë njeri nuk kishte pranë.  E megjithatë nuk rënkonte, nuk vlasfimonte, nuk mallkonte ditën që u lind, por me durim, durim si ai i Jovit, i kalonte ditët e jetës së tij duke patur besim tek Perëndia se nuk do t’a braktiste por si përfundim një ditë do të hidhte syrin mbi të dhe do të tregonte mëshirë ndaj tij.  Dhe me të vërtetë Perëndia tregoi mëshirat e Tij mbi të.  Erdhi vetë Jisu Krishti, Perëndia i vërtetë dhe e shëroi, i dha shëndet të plotë, dhe të gjithë rreth tij duke parë këtë gjë u çuditën.  I paralizuari, ky hero i durimit, atë ditë mori nga Krishti – që është Mbreti i mbretërve – mori shpërblimin e durimit të tij.

Uroj, të dashurit e mij, shpërblimin e durimit t’a marrim të gjithë ne, burra e gra, gjithë sa në këtë botë vuajmë nga hidhërime të ndryshme.  Dhe për të fituar  durim le t’i hedhim një sy heronjve të durimit, si i paralizuari hero, por në mënyrë të veçantë le t’i hedhim sytë tanë mbi mbretin e vuajtjeve dhe hidhërimeve Zotin tonë Jisu Krisht, i cili n’a tha: “Në botë do të kini shumë hidhërime, por kini kurajo, unë e munda botën”.

Mitropoliti i Follorinës Avgustin

(nga libri  «ΣTAΓONEΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ» – “Pika nga Uji Jetëdhënës”)

Përktheu nga Greqishtja

Aleksandër P. Filip

Vijnë Hidhërime

(Fragment nga predikim mëgjesor)

“Po vijnë hidhërime të mëdha në botë.  E kam thënë edhe herë të tjera, po e them përsëri.  Lutuni që të mos bjerë zjarr në Ballkan.  Sepse po ra zjarri në Ballkan, do të bëhet lufa e tretë Botërore, e cila do të jetë si një fshesë me korrent dhe do të spastrojë gjithë njerëzimin”

(Mitropoliti i Follorinës Avgustin, Follorinë 31-4-1976)

Si do t’iu bëjmë ballë hidhërimeve?

Ka njerëz të cilët kur janë mirë dhe kur portofoli i tyre është plot dhe kur fëmijët e tyre përparojnë dhe çdo gjë është në rregull, lavdërojnë Perëndinë.  Por kur i gjen ndonjë e keqe apo hidhërim, atëhere humbasin gjakftohtësinë dhe duke rënkuar vlasfimojnë dhe mallkojnë ditën që u lindën; ka edhe nga ata të tjerët që prej zhgënjimit të madh që pësojnë i japin fund jetës së tyre me vetëvrasje.

O NJERËZ që kini hidhërim në këtë botë!  Për të përballuar dhe për të dalë fitimtarë mbi hidhërimet që hiqni duhet të armatoseni me durim.  Dhe për të fituar durim duhet të hapni Shkrimin e Shënjtë, të shihni se ç’thotë për hidhërimet, çfarë qëllim kanë hidhërimet, dhe të lexoni shembujt e shkëlqyeshëm të durimit.

Në Ungjillin e Shënjtë shohim heronj të durimit.  Një prej tyre është dhe i paralizuari prej tridhjetë e tetë vjetësh (Ioan.5, 1:15).  Është vërtet një hero.  Është një hero më i lartë se heronjtë që dalin fitimtarë në fushat e betejave me dekorata trimërie.  Hidhini një sy jetës së këtij heroi.  Jetonte i zhytur në një oqean me hidhërime.  Jo për  disa ditë, as për disa javë apo disa vjet – pa shihni ju lutem – 38 vjet të tëra dergjej i sëmurë duke qënë krejt i paralizuar.  Dhe vetëm kaq?  Nuk kishte askënd pranë tij.  Asnjë njeri nuk kishte pranë.  E megjithatë nuk rënkonte, nuk vlasfimonte, nuk mallkonte ditën që u lind, por me durim, durim si ai i Jovit, i kalonte ditët e jetës së tij duke patur besim tek Perëndia se nuk do t’a braktiste por si përfundim një ditë do të hidhte syrin mbi të dhe do të tregonte mëshirë ndaj tij.  Dhe me të vërtetë Perëndia tregoi mëshirat e Tij mbi të.  Erdhi vetë Jisu Krishti, Perëndia i vërtetë dhe e shëroi, i dha shëndet të plotë, dhe të gjithë rreth tij duke parë këtë gjë u çuditën.  I paralizuari, ky hero i durimit, atë ditë mori nga Krishti – që është Mbreti i mbretërve – mori shpërblimin e durimit të tij.

Uroj, të dashurit e mij, shpërblimin e durimit t’a marrim të gjithë ne, burra e gra, gjithë sa në këtë botë vuajmë nga hidhërime të ndryshme.  Dhe për të fituar  durim le t’i hedhim një sy heronjve të durimit, si i paralizuari hero, por në mënyrë të veçantë le t’i hedhim sytë tanë mbi mbretin e vuajtjeve dhe hidhërimeve Zotin tonë Jisu Krisht, i cili n’a tha: “Në botë do të kini shumë hidhërime, por kini kurajo, unë e munda botën”.

Mitropoliti i Follorinës Avgustin

(nga libri  «ΣTAΓONEΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ» – “Pika nga Uji Jetëdhënës”)

Përktheu nga Greqishtja

Aleksandër P. Filip

NEKPOΣ ΠEΦTΩ, ΑΛΛΑ TO EYΑΓΓEΛIO ΔEN TO ΠΑTΩ!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ 1971

Eγώ δεν είμαι ούτε νομάρχης, ούτε διευθυντής σχολείου, ούτε επιθεωρητής. Eίμαι όμως επίσκοπος. Kαι ως επίσκοπος έχω ένα χώρο.

Δεν εξουσιάζω το σχολείο, ούτε την νομαρχία, ούτε την εισαγγελία. Eξουσιάζω όμως εδώ μέσα. Nεκρός πέφτω και το Eυαγγέλιο δεν το πατώ.
Mε γνωρίζετε πολύ καλά. Δεν ξέρω τί θα κάνης και τί θα πεις, αν εσύ που με ακούς απόψε γελάς.
Δεν με ενδιαφέρει πόσοι θα με σχολειάσουν στα καφενεία και θα πουν: Πάει πάλι ο Kαντιώτης τρελλάθηκε. Αλλά πράγματα ζητά. Zητά οι γυναίκες μας και τα κορίτσια μας να μην φορούν παντελόνια.
Δεν σε υπολογίζω, λέγε ότι θες. Ανοιξε το στόμα σου και πέταξε όσα καβούρια και όσα φίδια θέλεις εναντίον μου. Δεν με ενδιαφέρει. Eγώ σας λέγω ένα πράγμα. Eδώ μέσα στην Eκκλησία δεν θα επιτρέψω καμμιά γυναίκα με παντελόνια.
Tώρα που πλησιάζει το καλοκαίρι και θα αρχίση πάλι η βρωμιά να ξαπλώνεται στην πόλη, δεν θα επιτρέψω εδώ στην εκκλησία καμμιά ασχήμια, κανένα βδέληγμα.
Eσύ κύριε που κοροϊδεύεις τον δεσπότη, αν αυτό το θεωρείς καλό, βγάλε το σακάκι σου και φόρεσε φουστάνια.

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτη- Φλώρινα 13-3-1971.

(Ο Μητροπολίτης δείχνει τις θέσεις της Εκκλησίας για το παντελόνι, σε μια εποχή που το παντελόνι πρωτοέμπαινε στην ζωή των γυναικών.  Λέει την αλήθεια, αδιαφορώντας για τα σχόλια και τις ειρωνείες των ανθρώπων).

___________________________

ΑΛΒΑΝΙΚΑ

____________________________

VDES, DHE UNGJILLIN E SHËNJTË NUK E SHKEL ME KËMBË!

NEKPOΣ ΠEΦTΩ, ΑΛΛΑ TO EYΑΓΓEΛIO ΔEN TO ΠΑTΩ

(ΜΕΤΑΦΡΑΣΙ ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ)

Nuk jam as kryetar prefekture, as drejtor shkolle, as mbikqyrës.  Por jam episkop.  Dhe si epsikop kam një zonë nën juridiksion.
Nuk kam pushtet në shkolla, as në prefektura, as në prokurori.  Por kam pushtet këtu brenda në Kishë.  Preferoj më mirë të jap jetën time dhe Ungjillin e Shënjtë me këmbë nuk e shkel.  Më njihni fort mirë se kush jam.  Nuk e di se çfarë do të bësh dhe çfarë do të thuash ti që sot më dëgjon dhe ndoshta qesh.  Nuk më ze meraku aspak nëse do të më mbajnë nëpër gojë dhe do më komentojnë nëpër kafenera dhe do të thonë: oh, kaq e pati Kantioti, u çmënd fare.

Kërkoj prej jush disa gjëra.  Kërkoj që gratë tona dhe vashat tona të mos vishen me pantallona.  Nuk më bëhet vonë fare se ç’mendon, thuaj çfarë të duash.  Hape gojën dhe nxirr vrerr, dhe lësho gjarpërinj nga goja sa të duash kundër meje.  Nuk më intereson aspak.  Një gjë po ju them:  KËTU, BRENDA NË KISHË NUK DO TË LEJOJ KURRË GRUA ME PANTALLONA.
Tani që po afron edhe behari, dhe do të fillojë të qarkullojë përsëri qelbësirllëku në mbarë qytetin, nuk do të lejoj në Kishë asnjë pamje të shëmtuar, asnjë pështirësi.
Ti zotëri që tallesh me dhespotin, nëse e konsideron të drejtë dhe të bukur veshjen me pantallona të gruas, atëherë hiqe kostumin dhe vishu me fustan.

Fragment nga fjalimi i +Mitropolitit të Follorinës Avgustin Kantiotit
Follorinë më 13 Mars, 1971

NEO BIBΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

“Ne vorbeşte PARINTELE AYGUSTINOS

Mitropolitul de 103 ani”

______________________________________________________________

ÎN LOC DE PROLOG

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

MITROPOLITUL AUGUSTIN KANDIOTIS DE FLORINA

( ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ  ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

LEGĂTURA DINTRE POPORUL ROMÂN ŞI CEL ELIN

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

„Să nu uităm că avem o legătură deosebită cu poporul român. Cărţile noastre spun că Revoluţia din 1821 s-a proclamat în [Sfânta] Lavră; dar acest lucru nu este corect. Revoluţia s-a proclamat în România, cu o lună înainte. Alexandru Ipsilanti a ridicat steagul libertăţii cu semnul crucii – „EN TOUTO NIKA/ ΕΝ ΤΟΥΤῼ ΝΙΚΑ” („Întru acesta vei învinge!”) şi cu lozinca „LIBERTATE SAU MOARTE!”, înainte de [Sfânta] Lavră, la Iaşi. Primii soldaţi ai lui Alexandru Ipsilanti au fost nişte elevi de şcoală. Atunci s-a auzit cuvântul: …[iar tu, o, tinereţe,] zdrobeşte trestia şi fă-te soldat”.

(Fragmente din unele omilii rostite în anul 1990)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣTA EΛΛHNIKA

• (Το παραπάνω απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου, εκφωνήθη το 1990 σε σπουδαστάς της Θεολογικής Σχολής του Βουκουρεστίου και περιέχεται στον πρόλογο του νέου βιβλίου).

«Να μη λησμονούμε, ότι με τον Ρουμανικό λαό συνδεόμεθα
Λένε τα βιβλία μας ότι η επανάστασι του 1821 κηρύχθηκε στην [Αγία] Λαύρα· Δεν είναι αυτό σωστό. Η επανάστασι κηρύχθηκε στη Ρουμανία, ένα μήνα πριν.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης σήκωσε το λάβαρο της ελευθερίας, με το σημείο του σταυρού, το “ΕΝ ΤΟΥΤῼ ΝΙΚΑ”, και το σύνθημα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ”,  πριν από την [Αγία] Λαύρα, στο Ιάσιο.
Πρώτοι στρατιώται του Αλεξάνδρου Υψηλάντου ήταν μαθηταί του σχολείου. Τότε ακούστηκε το·…[συ δε, ω νεότης,] σύντριψον τον κάλαμον και γίνου στρατιώτης”.

Atunci s-a auzit şi lozinca lui Rigas Feraios (Τότε ακούστηκε και το σύνθημα του Ρήγα Φεραίου):

«româneşte»: Mai bine o viaţă liberă timp de o oră

Decât 40 de ani de sclavie şi ocnă”.

Ελληνικά: “Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή
παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή”».

_________________________________

Πίσω εξώφυλ.

româneşte (1) :SALUTARE ADRESATĂ STUDENŢILOR FACULTĂŢII DE TEOLOGIE DIN BUCUREŞTI (1990)

„Aceşti copii, pe care îi vedeţi, sunt din România şi s-au luptat pe străzile din Bucureşti. Au căzut trupuri, pentru ca regimul ateu care a dominat timp de 45 de ani să fie biruit.

Regimul ateu a căzut, iar acum trăieşte şi împărăţeşte în România, trăieşte şi împărăţeşte în Cehoslovacia, trăieşte şi împărăţeşte în Rusia HRISTOS!; pe Care, copii ai elinilor şi ai românilor, lăudaţi-L şi-L preaînălţaţi întru toţi vecii”.

Respectabilul şi luptătorul ierarh ortodox dă binecuvântare pentru traducerea cărţilor sale în româneşte:

„Semănăm cuvântul lui Dumnezeu şi scris, şi oral şi prin radio. Şi acest cuvânt nu cade doar în inimile neroditoare, ci şi în inimi roditoare care aduc roadă multă.

Mă bucur că vor fi traduse în româneşte cărţile pe care le-am tipărit, cum s-au tradus şi în engleză şi în alte limbi. Lucrul acesta mă mângâie: pentru că, dacă voi, elinii, nu le citiţi, le vor citi fraţii noştri români”.

Ελληνικά (1)

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΕ ΣΠΟΥΔΑΣΤΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΥ (1990)

• «Τα παιδιά αυτά, που βλέπετε, είναι από τη Ρουμανία και αγωνίσθηκαν μέσα στους δρόμους του Βουκουρεστίου.
  Έπεσαν κορμιά για να νικηθή το άθεο καθεστώς, το οποίο βασίλευσε σαρανταπέντε χρόνια.
  Το άθεο καθεστώς έπεσε, και τώρα ζή και βασιλεύει στη Ρουμανία, ζή και βασιλεύει στην Τσεχοσλοβακία, ζή και βασιλεύει στη Ρωσία ο ΧΡΙΣΤΟΣ· ον, παίδες Ελλήνων και Ρουμάνων, αινείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».
  

Ο σεβάσμιος ορθόδοξος αγωνιστής ιεράρχης δίνει ευλογία για να μεταφραστούν τα βιβλία του στα Ρουμανικά

• «Σπέρνουμε το λόγο του Θεού και γραπτώς και προφορικώς και από ραδιοφώνου. Και ο λόγος αυτός δεν πέφτει μόνο σε άγονες καρδιές, αλλά και σε καρδιές γόνιμες, που “φέρουν καρπόν πολύν”.
  Χαίρομαι που θα μεταφρασθούν τα βιβλία που εκδώσαμε στα Ρουμανικά, όπως μεταφράσθηκαν στα Αγγλικά και σε άλλες γλώσσες. Αυτό με παρηγορεί· γιατί, αν εσείς οι Έλληνες δεν τα διαβάσετε, θα τα διαβάσουν οι αδελφοί μας Ρουμάνοι».

_________________________________________________________________

ΑΝΤΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ÎN LOC DE BIOGRAFIE

CÂTEVA MOMENTE IMPORTANTE DIN VIAŢA NEVOITORULUI

EPISCOP ORTODOX DE FLORINA, PĂRINTELE AUGUSTIN KANDIOTIS

• 1907: Se naşte în Levkes – Paros. Părinţii săi: Nicolae (mic comerciant) şi Sofia (învăţătoare). Este botezat Andrei.
• 1915-1925: Bursier la Gimnaziul din Siros. Termină cu nota 10 (cu calificativul „excelent, foarte bine”).
• 1925: Se înscrie la Facultatea de Teologie a Universităţii din Atena.
• 1929 (decembrie): Ia examenul de licenţă cu 10.
• 1929-1934: Locuieşte cu mama sa în Io din Ciclade pentru studiu şi reculegere şi pentru a preda la şcoala primară.
• 1934 (decembrie): Într-o zi ploioasă, în timp ce merge cu capul plecat, vede căzut jos un mic plic poştal. Se apleacă şi-l ia din noroaie. Uimirea lui este mare, când vede că plicul este chiar pentru el (evident căzuse din greşeală din mâinile bătrânului poştaş din insulă). Deschide şi citeşte. Mitropolitul Ierotheos de Etolo- Akarnania îl cheamă să meargă în Mesolonghi şi să ocupe postul de secretar al Mitropoliei. Această întâmplare o percepe ca pe o chemare a lui Dumnezeu şi i se supune neîntârziat.
• 1934 (Naşterea Domnului): Andrei Kandiotis (al lui Nicolae) este unicul călător spre Pireu, pe nava goală, iar căpitanul se nedumereşte.
• 1934-1941: Ocupă postul de protosinghel în Mitropolia de Etolo–Akarnania. Ţine prima sa predică în Mesolonghi.
• 1935: Devine monah şi primeşte numele Augustin. Este hirotonit diacon de către mitropolitul Ierotheos de Akarnania.
• 1941: Se transferă în Mitropolia Ioanninelor şi slujeşte ca predicator.
• 1941 (Naşterea Domnului): În faţa ocupanţilor italieni şi în prezenţa mitropolitului Spiridon Vlahos al Ioanninelor, ulterior arhiepiscop al Atenelor, predică din amvon cu mult patriotism. Italienii, deranjaţi, emit pe numele lui un ordin de arestare. Episcopul, pentru a-l ocroti, nu-i mai permite să predice. Atunci, văzând că şederea sa în Ioannina e de prisos, predicatorul îşi lasă mama acolo şi pleacă pe timp de iarnă. Italienii nu-l găsesc în asaltul asupra casei lui, dar o arestează pe bătrâna lui mamă.
• 1942: Vine în Macedonia. În Iannitsa află de la poliţia elină despre ordinul de arestare pe care l-au emis italienii.
• 1942: În Iannitsa, Mitropolitul Panteleimon de Edessa şi Pelli îl hirotoneşte preot.
• 1942: Se transferă în Mitropolia Tesalonicului şi de acolo este detaşat succesiv în Kilkis, Veria, Edessa şi Florina.
• În Florina îl mustră din amvon pe mitropolitul său Vasilie, pentru că locuia în Atena şi venea în eparhie doar de Crăciun şi de Paşti, iar în episcopie propaganda făcea ravagii. Mitropolitul îl informează telefonic şi îi trimite destituirea telegrafic. Însă prin îndepărtarea din Florina, Dumnezeu îl salvează pe predicatorul Augustin de un alt mare rău. Ocupanţii germani arestează zece patrioţi şi îi spânzură în afara satului Proti-Florina; dacă ar mai fi rămas, ar fi fost între cei spânzuraţi.
• 1943-1945: Se transferă în Kozanis. Episcopul de Kozanis, Ioachim Apostolidis, se retrage în munţi. Satele sunt arse de către nemţi şi poporul aleargă în oraş. Foamea şi moartea bat la uşă. În acel moment dificil, predicatorul Augustin apare ca un înger al lui Dumnezeu şi salvează oraşul. Face o cantină (era război), care oferă până la 8 150 de porţii de mâncare pe zi. Este o minune pe care el însuşi o atribuie Sfântului Nicolae, ocrotitorul oraşului Kozanis. Nemţii îl condamnă de multe ori pentru a fi executat, însă Dumnezeu îl apără.
• 1945-1947: Se transferă în Mitropolia Grevenelor.
• 1947-1950: Se înrolează ca preot militar şi predicator şi slujeşte în al doilea corp de armată cu sediul în Kozanis.
• 1949: Din amvonul bisericii militare Sfântul Atanasie din Kozanis, în prezenţa autorităţilor, interzice cântarea Polihroniului („Mulţi ani trăiască…”) pentru regele Pavlos, care pe atunci era atotputernic. În predica sa îl numeşte nu „preabinecredincios”, cum se spunea în Polihroniu, ci „preanecredincios”, şi îl mustră pentru că a semnat un decret, prin care masoneria era prezentată ca un aşezământ filantropic şi ar fi trebuit să fie susţinută chiar şi de către sfintele biserici şi mănăstiri. Această voce curajoasă din poziţia preotului militar a însemnat începutul unei noi prigoane şi peripeţii pentru predicatorul Augustin. În cele din urmă, regele îşi recunoaşte greşeala şi îşi retrage semnătura de pe decretul filomasonic şi încetează orice prigoană a predicatorului.
• 1950-1951: Se transferă în Mitropolia de Karistia cu sediul la Kimi-Evvoia.
• 1951-1967: Arhiepiscopul Spiridon Vlahos îl numeşte predicator al Arhiepiscopiei Atenelor. Pentru predicator această perioadă este un timp de mare activitate duhovnicească şi de lupte, dar şi de prigoane şi peripeţii.
• 1964: Se internează la spitalul „Evanghelismos” din Atena pentru o operaţie. Se infectează şi ajunge în pragul morţii. Cler, mănăstiri şi poporul credincios se roagă. Medicii, în ciuda tuturor încercărilor, îşi ridică mâinile şi spun că doar o minune poate să-l salveze. Prevăd până şi ora morţii şi „ultima” noapte critică, trimiţând un medic tânăr ca să rămână alături de el până la apropiatul sfârşitul. Are loc însă minunea. Ora, care de către medici a fost indicată ca oră a morţii, a fost ora în care temperatura foarte ridicată a scăzut brusc şi a început ameliorarea. După 60 de zile de îngrijire medicală iese din spital. El însuşi se uimeşte cu teamă: „Dumnezeul meu, de ce îmi prelungeşti viaţa? Ce-mi pregăteşti?”
• 1965: Sfântul Sinod îi interzice să predice în toată ţara, deoarece îi mustră pe unii mitropoliţi din cauza smintelilor şi luptă împotriva mutărilor de episcopi, pe care Sfintele Canoane le interzic. Poporul se revoltă şi presa întreagă, cu majoritatea parlamentară şi guvernamentală şi opoziţia, trec de partea lui. Ierarhia, văzând reacţiile, este nevoită să-şi retragă în grabă interdicţia.
• 1967 (mai): Are loc neaşteptatul: „Soarele răsare – cum zice el însuşi – de la Apus!” Incomodul predicator care a fost continuu sub prigoane din cauza mustrărilor pe care le făcea, este avansat ca episcop şi ales mitropolit de Florina.
• 1967-2000: Slujeşte cu toate sacrificiile timp de 30 de ani mitropolia (de frontieră) din Florina şi demisionează în anul 2000.
• 2010: Împlineşte 10 ani de la ieşirea din slujirea activă. Astăzi străbate al 104-lea an al vârstei sale.
• Merge la biserică în Sfânta Mănăstire a Sfântului Augustin, episcopul Hypponei, din Florina, care este ultima ctitorie a arhieriei sale şi oferă credincioşilor binecuvântarea Sa.

Arhimandrit Lavrentios Gratsias
ὁδ. Βασ. Γεωργίου 10
53100, Florina

ΑΝΤΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ

Ωρισμένοι σημαντικοί σταθμοί της ζωής του αγωνιστού ορθοδόξου

επισκόπου της Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

• 1907: Γεννιέται στις Λεύκες – Πάρου. Οι γονείς του: Νικόλαος (μικρέμπορος) και
  Σοφία (δασκάλα). Τον βαπτίζουν Ανδρέα.
  1915-1925: Υπότροφος στο Γυμνάσιο Σύρου. Αποφοιτά με βαθμό «άριστα».
  1925: Εγγράφεται στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
  1929 (Δεκέμβριος): Λαμβάνει το πτυχίο με βαθμό «άριστα».
  1929-1934: Μένει με τη μητέρα του στην Ίο των Κυκλάδων για μελέτη και περισυλλογή, και διδάσκει στο Δημοτικό σχολείο.
  1934 (Δεκέμβριος): Μιά βροχερή ημέρα, και ενώ βαδίζει σκυμμένος, βλέπει πεσμένο κάτω ένα μικρό ταχυδρομικό φάκελλο. Σκύβει και τον παίρνει από τις λάσπες.
  Η έκπληξί του είνε μεγάλη όταν βλέπη ότι ο φάκελλος είνε γι’ αυτόν (έπεσε προφανώς κατά λάθος από τα χέρια του γέροντος ταχυδρόμου της νήσου).
  Ανοίγει και διαβάζει. Ο μητροπολίτης Αιτωλοακαρνανίας Ιερόθεος τον καλεί να πάη στο Μεσολόγγι και ν᾽ αναλάβη τη θέσι του γραμματέως της μητροπόλεως. Βλέπει το πράγμα ως κλήσι Θεού καὶ υπακούει αμέσως.
  1934 (Χριστούγεννα): Ο Ανδρέας Καντιώτης του Νικολάου είνε ο μοναδικός ταξιδιώτης προς Πειραιά, μέσα στό πλοίο της άγονης γραμμής, και ο πλοίαρχος απορεί.
  1934-1941: Αναλαμβάνει τη θέσι του πρωτοσυγκέλλου στη μητρόπολι Αιτωλοακαρνανίας. Κάνει το πρώτο κήρυγμά του στο Μεσολόγγι.
  1935: Γίνεται μοναχὸς καὶ παίρνει το όνομα Αυγουστίνος. Χειροτονείται διάκονος από τον μητροπολίτη Ακαρνανίας Ιερόθεο.
  1941: Μετατίθεται στη μητρόπολι Ιωαννίνων και υπηρετεί ως ιεροκήρυξ.
  1941 (Χριστούγεννα): Μπροστὰ στούς Ιταλούς κατακτητάς και χοροστατούντος του μητροπολίτου Ιωαννίνων Σπυρίδωνος Βλάχου, μετέπειτα αρχιεπισκόπου Αθηνών, κηρύττει από τον άμβωνα πατριωτικά.
  Οι Ιταλοί, ἐνωχλημένοι, εκδίδουν ένταλμα συλλήψεώς του. Ο δεσπότης, για να τον προστατεύση, δεν του επιτρέπει να κηρύττη. Τότε ο ιεροκήρυκας, βλέποντας ότι η παραμονή του στα Ιωάννινα περιττεύει, αφήνει εκεί τη μητέρα του και εν καιρώ χειμώνος φεύγει. Οι Ιταλοί σε έφοδο, που κάνουν στο σπίτι του, δεν τον βρίσκουν και συλλαμβάνουν τη γερόντισσα μητέρα του.
  1942: Έρχεται στη Μακεδονία. Στα Γιαννιτσά μαθαίνει, από Έλληνα αστυνομικό, για το ένταλμα συλλήψεώς του που έχουν εκδώσει οι Ιταλοί.
  1942: Στα Γιαννιτσά ο μητροπολίτης Εδέσσης και Πέλλης Παντελεήμων τον χειροτονεί πρεσβύτερο.
  1942: Μετατίθεται στη μητρόπολι Θεσσαλονίκης και από κεί παίρνει διαδοχικές αποσπάσεις στο Κιλκίς, στη Βέροια, στην Έδεσσα και στη Φλώρινα.
  Στη Φλώρινα ελέγχει από του άμβωνος το μητροπολίτη του Βασίλειο, διότι έμενε στην Αθήνα και πήγαινε εκεί μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, ενώ η προπαγάνδα στην επισκοπή του ωργίαζε. Ο μητροπολίτης ενημερώνεται τηλεφωνικώς και τοῦ στέλνει την απόλυσί του τηλεγραφικώς.
  Με την απομάκρυνσι όμως από τη Φλώρινα ο Θεός σώζει τον ιεροκήρυκα Αυγουστίνο από άλλο μεγαλύτερο κακό. Οι Γερμανοί κατακτηταί συλλαμβάνουν 10 πατριώτες και τους κρεμούν έξω από το χωριό Πρώτη – Φλωρίνης· θα ήταν μεταξύ των απαγχονισθέντων.
  1943-1945: Μετατίθεται στην Κοζάνη. Ο επίσκοπος Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδης έχει βγει στα βουνά. Τα χωριά καίγονται απο τους Γερμανούς και ο λαός καταφεύγει στην πόλι. Η πείνα και ο θάνατος παραμονεύουν. Ο ιεροκήρυκας Αυγουστίνος, τη δύσκολη εκείνη ώρα, εμφανίζεται ως άγγελος Θεού και σώζει την πόλι.
  Κάνει συσσίτια, που φτάνουν μέχρι και 8.150 πιάτα την ημέρα. Είνε ένα θαύμα, που ο ίδιος το αποδίδει στον άγιο Νικόλαο, πολιούχο της Κοζάνης. Οι Γερμανοί πολλές φορές τον δικάζουν για να τον εκτελέσουν, ο Θεός όμως τον προστατεύει.
  1945-1947: Μετατίθεται στη μητρόπολι Γρεβενών.
  1947-1950: Επιστρατεύεται ως στρατιωτικός ιερεύς και ιεροκήρυξ, και υπηρετεί το Β΄ Σώμα Στρατού που εδρεύει στην Κοζάνη.
  1949: Από τὸν άμβωνα του στρατιωτικού ναού Αγίου Αθανασίου Κοζάνης, παρουσία των αρχών, απαγορεύει να ψαλή το Πολυχρόνιον του βασιλέως Παύλου, που ήταν τότε παντοδύναμος.
  Στο κήρυγμά του τον ονομάζει όχι «ευσεβέστατον», όπως έλεγε το Πολυχρόνιον, αλλά ασεβέστατον, και τον ελέγχει, γιατί υπέγραψε διάταγμα, με το οποίο η μασονία εμφανιζόταν ως φιλανθρωπικό ίδρυμα και θα έπρεπε να ενισχύεται ακόμα και από τους ιερούς ναούς και τις ιερές μονές. Η θαρραλέα αυτή φωνή, από τη θέσι μάλιστα του στρατιωτικού ιερέως, εσήμαινε αρχή νέων διωγμών και περιπετειών για τον   ιεροκήρυκα Αυγουστίνο. Τελικά ο βασιλεύς αναγνωρίζει το λάθος και ανακαλεί την υπογραφή του από το φιλομασονικό διάταγμα και παύει κάθε διωγμός του ιεροκήρυκος.
  1950 1951: Μετατίθεται στη μητρόπολι Καρυστίας με έδρα την Κύμη – Ευβοίας.
  1951-1967: Ο αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων Βλάχος τον διορίζει ιεροκήρυκα της αρχιεπισκοπής Αθηνών. Η περίοδος αυτή είναι καιρός μεγάλης πνευματικής δράσεως καί αγώνων, αλλά και διωγμών και περιπετειών του ιεροκήρυκος.
  1964: Εισάγεται στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» των Αθηνών για μία εγχείρησι. Παθαίνει μόλυνσι και φτάνει στα πρόθυρα του θανάτου.
  Κλήρος, μοναστήρια και πιστός λαός προσεύχονται. Οι γιατροί, παρ’ όλες τις προσπάθειες, σηκώνουν τα χέρια και λένε, ότι μόνο ένα θαύμα μπορεί να τον επαναφέρη. Προβλέπουν μάλιστα την  ώρα του θανάτου και την κρίσιμη «τελευταία» νύχτα στέλνουν ένα νεαρό γιατρό να μείνη δίπλα του μεχρι το επερχόμενο τέλος. Το θαύμα γίνεται. Η ώρα, που από τους γιατρούς ωρίστηκε ως ώρα θανάτου, ήταν η ώρα που ο υψηλός πυρετός έπεσε απότομα και άρχισε η βελτίωσις. Μετά απο 60 μέρες νοσηλείας βγαίνει από το νοσοκομείο. Ο ίδιος απορεί με δέος· Γιατί, Θεέ μου, μου παρατείνεις τη ζωή; τι μου επιφυλάσσεις;
  1965: Η Ιερά Σύνοδος του απαγορεύει το κήρυγμα σε όλη τη χώρα, γιατί ελέγχει κάποιους μητροπολίτες για σκάνδαλα και κάνει αγώνα εναντίον του μεταθετού των επισκόπων που οι ιεροί κανόνες απαγορεύουν. Ξεσηκώνεται ο λαός και σύσσωμος ο τύπος, συμπολιτεύσεως και αντιπολιτεύσεως, τάσσονται στο πλευρό του.
  Η Ιεραρχία, βλέποντας τις αντιδράσεις, αναγκάζεται να ανακαλέση εσπευσμένως την απαγόρευσι.
  1967 (Μάιος): Γίνεται το απροσδόκητο· ὁ ήλιος ανατέλλει ―όπως ο ίδιος λέει― από τη δύσι! Ο δυσάρεστος ιεροκήρυκας, που ήταν συνεχώς υπό διωγμόν λόγω του ελέγχου που ασκούσε, προάγεται σε επίσκοπο και εκλέγεται μητροπολίτης Φλωρίνης.
  1967-2000: Υπηρετεί 33 χρόνια την ακριτική μητρόπολι Φλωρίνης με κάθε θυσία, και παραιτείται το 2000.
  2010: Συμπληρώνει 10 έτη μετά τήν έξοδο από την ενεργό διακονία. Διανύει σήμερα το 104ο έτος της ηλικίας του.
  Εκκλησιάζεται στην ιερά μονή Αγίου Αυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος Φλωρίνης, που είνε το τελευταίο έργο της αρχιερατείας του, και δίδει την ευλογία του στους πιστούς.

αρχιμανδρίτης Λαυρέντιος Γρατσίας

_________________________________________

ΣΤΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ

___________________________________________________

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ – ΑΝΤΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ

…Μέ βαθειά αγάπη της καρδιάς μου καί πνευματική ευγνωμοσύνη της ψυχής μου, το αφιερώνω στον σεβαστό Γέροντα, στον ανίκητο καί παραδειγματικό μαχητή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, στον φωτισμένο ιεράρχη της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, στον φλογερό και ακούραστο ιεροκήρυκα του Λόγου του Θεού, Επίσκοπο Φλωρίνης, πατέρα Αυγουστίνο…
–    ο μεταφραστής,
Αλέξανδρος Π. Φιλιππου

ΧΡΙΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ!

__

PËRMBLEDHJE BIOGRAFIKE

MOMENTET E RËNDËSISHME TË JETËS SË LUFTËTARIT ORTHODHOKS

EPISKOPIT TË FOLLORINËS

GJERONDIT (104 VJEÇAR) +AT AVGUSTIN KANTIOTIT

1907: Lindi në Lefkes të ishullit Paros, nga prindërit Nikolla dhe Sofia Kantioti.  Babai i tij ishte tregëtar i vogël, ndërsa nëna e tij ishte mësuese.  E pagëzojnë me ermin Andrea.
1915-1925: studion me bursë në gjimnazin e Sirosit.  Mbaron shkollnë me nota të shkëlqyera.
1925: Rregjistrohet në Akademinë Theologjike të Athinës.
1929 (Dhjetor): Merr diplomën e Theologjisë me rezultate të shkëlqyera.
1929-1934: Banon me nënën e tij në ishullin Io në Qikladet, kohë gjatë së cilës studion, por edhe punon si mësues në shkollën e ishullit.
1934 (Dhjetor):  Një ditë me shi, ndërsa kishte dalë për shëtitje, sheh përtokë një zarf të vogël postal.  Ulet dhe e merr.  Habia e tij në këtë moment është tepër e madhe kur sheh që zarfi i drejtohej vetë atij (zarfi i kishte rënë gabimisht nga çanta postierit të moshuar të ishullit).  E hap zarfin dhe lexon letrën.  Mitropoliti i Etolokarnanisë Ierotheu e fton të shkojë në Mesolongj dhe të marrë pozitën e sekretarit të Mitropolisë.  E sheh këtë ftesë si thirrje nga Perëndia dhe bindet përnjëherësh.
1934 (Krishtlindje): Andrea Kantioti është i vetmi pasagjer për në Pirea, me anijen e linjës, dhe kapiteni çuditet.
1934-1941: Ndërmerr pozitën e protosingjelit në Mitropolinë e Etoloakarnanisë.  Bën predikimet e tij të para në Mesolongj.
1935: Vesh rason monahale dhe merr emrin Avgustin.  Herotoniset dhjak nga Mitropoliti i Akarnanisë Ierotheu.
1941: Transferohet në Mitropolinë e Janinës dhe shërben si predikues.
1941 – Krishtlindje: Përpara pushtuesve italianë dhe në meshën e drejtuar nga Mitropoliti i Janinës Spiridhon Vlahu, më vonë Kryepishkop i Athinës dhe gjithë Greqisë, predikon nga amvoni duke ngritur moralin patriotik të popullit besimtar.  Italianët, të bezdisur tepër nga kjo gjë, lëshojnë urdhër arresti menjëherë.  Dhespoti, për t’a mbrojtur, nuk e lejon të mbajë predikime.  Atëherë predikuesi i dedikuar duke parë që prezenca e tij në Janinë është e tepërt, le pas nënën e tij dhe në kohë dimri të egër largohet.  Xhandarët italianë inspektojnë banesën e tij, dhe pasi nuk e gjejnë arrestojnë nënën e tij.
1942: Arrin në Maqedoni.  Në Janica mëson nga një anëtar i policisë të Greqisë për urdhërin e arrestit që kanë lëshuar italianët.  Në Janicë Mitropoliti i Edesës dhe Pelit Pandelimon e herotonis prift.  Në të njëjtin vit transferohet në Selanik dhe që atje caktohet me shërbime të njëpasnjëshme në Kilkiz, në Veria, në Edesa dhe në Follorinë.
Në Follorinë i bën kritikë nga amvoni Mitropolitit të qytetit Vasil, sepse qëndronte në Athinë dhe në Follorinë vinte vetëm për Pashkë dhe Krishtlindje, ndërkohë që propaganda atje valonte.  Mitropoliti njoftohet menjëherë për këtë veprim dhe i dërgon at Avgustinit urdhër largimi me telegram.
Me largimin e tij nga Follorina Perëndia e shpëton predikuesin e dedikuar at Avgustinin nga një e keqe akoma më e madhe.  Gjermanët kishin pushtuar gjithë zonën dhe kishin varur në litar 10 patritotë në fshatin Proti të Follorinës – ishte e sigurt që do të ishte midis të ekzekutuarve.
1943-1945: Transferohet në qytetin e Kozanit.  Episkopi i Kozanit, Ioaqim Apostolidhi ka dalë në mal.  Fshatrat përreth digjen krejt nga pushtuesit gjermanë dhe popullsia dyndet në qytet.  Urria dhe vdekja i pret.  Predikuesi i dedikuar at Avgustini paraqitet atje si një Ëngjëll i dërguar nga Perëndia dhe e shpëton të gjithë qytetin.  Organizon menca me racione ushqimore të cilat arrijnë deri në 8,150 pjata në ditë.  Është vërtet një mrekulli të cilën vetë At Avgustini ia atribuon Shën Nikollës i cili është dhe shënjti padron i Kozanit.  Gjermanët ndërkohë e kanë dënuar disa herë me vdekje dhe e kërkojnë por Perëndia e mbron nga të gjitha rreziqet.
1945-1947: Transferohet ne Mitropolinë e Grebenesë
1947-1950: Mobilizohet si prift ushtarak dhe predikues, dhe shërben në Divizionin e II-të të Ushtërisë me qendër Kozanin.
1949: Nga amvoni i Kishës të ushtërisë – Shën Thanasi i Kozanit – në prani të autoriteteve qeveritare, bën thirrje për ndalimin e psalljes së famës Përshumëvjetore të mbretit të Greqisë Pavlit (atëherë Greqia ishte akoma mbretëri) – Pavli në atë kohë ishte shumë i fuqishëm.  Gjatë predikimit të tij e quan mbretin  “të panderuar” dhe jo të “nderuar” siç thonë vargjet e famës që psallet për t’i uruar mbretit “për shumë vjet”.  I bën kritikë të ashpër për arësye se firmosi urdhër qeveritar nëpërmjet të cilit masonia theksohej si një insititucion filantropik dhe duhej përfocuar ky institucion edhe nga ana e Kishave dhe të Manastireve të shënjta.  Zëri guximtar i priftit ushtarak shënonte fillimin e përndjekjeve dhe peripecive të reja për predikuesin e dedikuar të Fjalës së Perëndisë at Avgustinin.  Më së fundi mbreti e kupton gabimin që kishte bërë, tërheq firmën nga urdhëri filomasonik dhe ndalon përndjekjet ndaj at. Avgustinit.
1950-1951: Transferohet në Mitropolinë e Karistisë me qëndër Kimin – në Evia.
1951-1967: Kryepiskopi Spiridhon i Greqisë e cakton predikues të Kryepeshkopatës të Athinës.  Kjo periudhë përshkohet nga një aktivitet tepër i madh shpirtëror dhe përpjekjesh kolosale nga ana e predikuesit të flaktë at Avgustinit, por në të njëjtën kohë është edhe periudhë ndjekjesh dhe peripecirash për të.
1964: Shtrohet në spitalin e “Ungjillëzimit të Hyjlindëses” të Athinës për një operacion.  Pëson infeksion dhe arrin deri në prag të vdekjes.  Kleri, manastiret dhe gjithë besimtarët luten për të.  Doktorët me gjithë përpjekjet e tyre ngrehin duart lart tek Zoti dhe thonë që vetëm një çudi nga Perëndia mund t’a kthejë përsëri predikuesin e flaktë në këtë botë.  Madje parashikojnë edhe kohën e vdekjes së tij dhe gjatë natës kritike “të fundit” dërgojnë një doktor të ri të qëndrojë pranë tij derisa të mbarojë.  Por ndodh çudi nga Perëndia.  Ora e vdekjes të cilën e kishin parashikuar doktorët ishte ora kur temperatura e lartë filloi të bjerë papritur dhe fillon përmirësimi.  Pas 60 ditë mjekimi del nga spitali.  Me lutje në gojë vetë ai çuditet duke thënë:  Pse o Perëndi m’a zgjate këtë jetë? Çfarë vallë ke në plan për mua?
1965: Sinodhi i Shënjtë e ndalon të predikojë në gjithë Greqinë, sepse kritikon tepër ashpër disa prej mitropolitëve të cilët ishin shkaktarë skandalesh të mëdha dhe bën luftë kundër transferimit të mitropolitëve, gjë të cilën Kanonet e Shënjta të Kishës e ndalojnë rreptësisht.  Ngrihet i gjithë populli dhe shtypi i bashkuar dhe me unitet të plotë qëndrojnë përkrah at Avgustinit.  Ierarkia duke parë këtë reagim detyrohet t’a tërheqë menjëherë urdhrin për ndalimin e predikimit ndaj at Avgustinit.
1967 (Maj): bëhet ajo që nuk pritej – dielli atë ditë lindi për së mbrapshti, lindi nga perëndimi – ashtu siç thoshte dhe vetë ai!  Predikuesi i pakënaqur, i cili ndodhej vazhdimisht në përndjekje për shkak të kritikave që bënte, ngjit shkallët e Ierarkisë duke u zgjedhur Mitropolit i Follorinës.
1967-2000: Shërben për plot 33 vjet në Mitropolinë e skajshme të Follorinës duke bërë sakrifica të mëdha, dhe në vitin 2000 jep dorëheqje.
2010: Mbush 10 vjet nga largimi i një shërbimi tepër energjik dhe hip në vitin e 104-ët të moshës së tij.
Rregullisht ndjek Meshën dhe shërbesat e tjera të Shënjta të Kishës në Manastirin e Shënjtë të Shën Avgustinit në Follorinë – manastir i cili përbën dhe veprën e tij të fundit si kryeprift – dhe bekon pandërprerë popullin besimtar.

Përgatiti
+Arhimandrit Lavrent Gracia
(+Αρχιμανδρίτης Λαυρέντιος Γρατσίας)

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër P. Filip
Prill, 2010

Ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

____________________________

______________________

Η Ρουμανικη ιστοσελιδα “http://acvila30.wordpress.com/2010/04/03/ne-vorbeste-parintele-augustin-mitropolitul-de-103-ani/ ”στην παρουσιαση του βιβλιου·

________________________________________________________________

“Ne vorbeşte

PARINTELE

AYGUSTINOS

Mitropolitul de 103 ani”

«Mας μιλάει ο πατέρας Αυγουστίνος, ο μητροπολίτης των 103 ετών»

Traducere din limba greacă şi tipărită cu binecuvântarea  Înaltpreasfinţitului Părinte Augustin, cartea cuprinde omilii şi predici la Duminicile de peste an, la sărbători şi Sfinţi mai mari.  Preţul este unul misionar (5 RON), astfel încât să oferim la câţi mai mulţi oameni posibilitatea de a citi şi împlini cuvintele  folositoare ale venerabilului Părinte.

Μετάφραση από τα ελληνικά, και τυπωμένα με την ευλογία του πατέρα Αυγουστίνου… Tο βιβλίο περιλαμβάνει κηρύγματα και ομιλίες των Κυριακών όλου του χρόνου, των μεγαλυτέρων εορτών και Αγίων. Τιμή είναι ένας ιεραπόστολος (5 RON), να προσφέρει σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί το βιβλίο, για να διαβάσουν και να εφαρμόσουν τα χρήσιμα λόγια του σεβάσμιου Πατέρα.

Înaltpreasfinţitul Părinte Augustin, Arhiereul care a depăşit vârsta de 100 de ani, este unul dintre cei mai respectabili părinţi ai Bisericii Eladei. A fost Mitropolit de Florina şi s-a distins prin bărbăţia şi curajul său de a stigmatiza scrierile rătăcitoare, dar şi prin dragostea şi grija sa pentru zidirea turmei sale. Cuvântul său, întotdeauna viu, patristic şi simplu a atras şi a folosit pe foarte mulţi credincioşi şi continuă să zidească duhovniceşte şi astăzi.

Ο Σεβασμιώτατος υπεραιωνόβιος Αρχιερέας π. Αυγουστίνος είναι ένας από τους πιο αξιοσέβαστους πατέρες της Ελληνικής Εκκλησίας. Διετέλεσε Μητροπολίτης Φλωρίνης και διακρίθηκε για την ανδρεία του και την παρρησία του να ελέγχει τα κακώς κείμενα αλλά και για την αγάπη και φροντίδα για την πνευματική κατάρτιση του ποιμνίου του. Ο λόγος του πάντα ζωντανός, πατερικός και απλοϊκός προσείλκυε και ωφελούσε πλήθη πιστών.

Despre  Înaltpreasfinţitul Augustin, Preacuviosul Arhimandrit Iustin Popovici, profesor al Facultăţii de Teologie din Belgrad, mărturisea: “Voi nu aveţi lipsă în Elada, pentru că aveţi un Kandiotis, care vă arată drumul pe care trebuie să păşească Biserica…Am dori şi noi să avem un episcop care să spună adevărul ca Mitropolitul Florinei – Augustin Kandiotis”.

Σχετικά με τον π. Αυγουστίνο ο αρχιμανδρίτης Justin Popovich, καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Βελιγραδίου, δήλωσε: «Δεν έχετε έλλειψη στην Ελλάδα, επειδή έχετε έναν Kαντιώτη, που σας δείχνει τον τρόπο με τον οποίον οδηγείται το σκάφος της Εκκλησίας … Θα ήθελα να έχουμε  και εμείς έναν επίσκοπο για να πει την αλήθεια, όπως ο Μητροπολίτης Φλωρίνης – Kαντιώτης Αυγουστίνος.

Cei interesaţi pot lăsa un mesaj la pagina de Contact, urmând a vă contacta cu detalii despre primirea cărţii.

Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να αφήσουν ένα μήνυμα στη σελίδα επικοινωνίας και θα επικοινωνήσουμε μαζί σας, για τις λεπτομέρειες παραλαβής του βιβλίου..

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΤΗΝ 12-4-1971

ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Απο μεταφραστή· «…Μέ βαθιά αγάπη τής καρδιάς μου καί πνευματική ευγνωμοσύνη τής ψυχής μου, το αφιερώνω στόν σεβαστό Γέροντα, στόν ανίκητο καί παραδειγματικό μαχητή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, στόν φωτισμένο ιεράρχη της του Χριστού Εκκλησίας, στόν φλογερό καί ακούραστο ιεροκήρυκα του Λόγου του Θεού, Επίσκοπου Φλωρίνης, πατέρα Αυγουστίνο…

ΧΡΙΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ!»

Dritë në errësirë

“Drita e Krishtit u ndrit të gjithëve”

(Nga Mesha e Dhuratave të Parashenjtëruara)

Mesha e Dhuratave të Parashenjtëruara, të dashurit e mij, është një liturgji e veçantë.  Karakteristike e saj është, ashtu siç tregojnë edhe mbulesat e altarit të shënjtë dhe veshja meshtare e priftit, pendimi për mëkatat dhe vajtimi apo zia.  Vajtojmë pësimet e Zotit tonë Jisu Krisht, për shkak të mëkatave tona, për shkak të mëkatave të klerit dhe popullit, dhe kërkojmë mëshirë nga Perëndia.
Do t’ju lutesha t’i kushtojmë vëmendje të plotë një pike të kësaj liturgjie.  Është momenti kur prifti duke mbajtur një qiri të ndezur në dorë dhe temjanicë del tek Porta qëndrore e ikonostasit, me dritat e fikura, dhe bekon në shënjë kryqi besimtarët e mbledhur në mistagogjinë e shënjtë duke thënë: “Drita e Krishtit u ndrit të gjithëve”. Kjo thirrje ka një kuptim tepër të veçantë. Do të flasim për dritën sot. Ekziston drita materiale dhe drita shpirtërore.

***

Drita materiale, të dashurit e mij, u krijua prej Zotit Perëndi.  Ai tha “Le të bëhet dritë” dhe u bë dritë (Të Bërët 1:3).  Burim të kësaj drite caktoi diellin gjatë ditës dhe hënën gjatë natës.  Kjo lloj drite është e nevojshme për ne si njerëz.  Kur perëndon dielli përpiqemi të marrim dritë nëpërmjet mjetesh të tjera: sot përdorim rrymën elektrike, kohë më parë përdornin qirinjtë, me një fener, me një qiri, apo me një pishtar bënin dritë në epokat e kaluara.  Pa dritë pra nuk mund të rrojmë.  Nëse ndonjëherë ndërpritet drita menjëherë kërkojmë të ndreqet problemi dhe të vijë përsëri drita.  Dhe kur vjen drita në shtëpi të gjithë gëzohemi.  Nëse dikush ec në errësirë ka rrezik të pengohet e të bjerë.  Pa dritë njeriu nuk punon dot, nuk gjen dot asgjë.  Kemi edhe shembuj të tillë kur ushtarët, në errësirë, në vënd që të qëllonin armikun shtinë mbi vëllezërit e tyre ushtarë.

Përveç dritës materiale ekziston edhe drita shpirtërore, e cila largon errësirën morale dhe shpirtërore e cila n’a rrethon nga të katër anët. Ekziston errësirë e madhe edhe pse mund të kemi arritur që të ndriçojmë çdo qoshe të botës.  Kjo errësirë nuk është errësirë materiale, nëpër rrugë apo shtëpi; errësira e madhe, të dashur vëllezër, ekziston brenda nesh, brenda zemrave tona, brenda mendjeve tona.  Të paktë janë ata që e kuptojnë këtë gjë.

Një nga Shënjtorët e Kishës sonë, lipsani i të cilit ndodhet në qytetin e Selanikut, Shën Grigor Pallamai, thoshte: “O Zot Jisu Krisht, ndriçomë në errësirën time”.  Këtë lutje e bënte vazhdimisht dhe pa ndërprerje në qelinë e tij.  Sepse me të vërtetë që brenda nesh kemi errësirë.  E thotë edhe Kasjania në troparin e saj: O Zot, jetoj në mëkatë – mesnatë e errët dhe pa hënë ekziston brenda meje.
E errët pra është jeta jonë, e zhytur në natën e mëkatave dhe paudhësive.  Cila fuqi në këtë botë, cila filosofi mund t’a shpërbëjë këtë errësirë?  Dikush mund të ketë fituar dije të mëdha duke e kthyer trurin në libër enciklopedik dhe nga ana tjetër të mos ketë asnjë dije (të jetë në errësirë shpirtërisht) përsa i përket çështjeve thelbësore të jetës.  Pyesni filosofët që ndodhen larg Krishtit se çfarë është Perëndia dhe cila është marrëdhënia jonë me Perëndinë.  Askush prej tyre nuk do të mund të përgjigjet me pak fjalë rreth kësaj teme ashtu siç u përgjigj Krishti “Perëndia është shpirt dhe ata që i falen duhet të falen me shpirt e me të vërtetë” (Ioan 4:24).
Pyetini ata se çfarë është njeriu.  Filosofia nuk i zgjidh dot enigmat.  Ndërsa Krishti n’a thotë: njeriu ka një prejardhje, është i pavdekshëm, dikur ra nga lavdia e tij në mëkatë dhe tani është i zhytur në llucë, në paudhësi, ligësi, të meta e gabime.  Ka nevojë për ndryshim rrënjësor, ka nevojë për ndryshim rrënjësor të zemrës, që kështu të rilindet, të bëhet njeri i ri, krijesë e ripërtërirë, krijesë e re.
I pyet filosofët për shpirtin dhe të mbytin me idera dhe teorira.  Ndërsa Krishti përgjigjet me pak fjalë, por fjalë të pavdekshme: “Ç’dobi mund të ketë njeriu në fitoftë gjithë botën, dhe të dëmtojë shpirtin e tij?”… (Mark8:36).
I pyet filosofët ku gjendet lumturia, dhe të merren mëndtë nga përgjigjet e tyre: në fuqia, në paraja, në lavdia, në njohuritë… Ndërsa Krishti thotë: kyçi i lumturisë është virtyti, shënjtërimi.
I pyet se kush është destinacioni ynë, dhe nuk dëgjon asnjë përgjigje të saktë dhe bindëse.  Ndërsa Krishti tregon qiellin dhe thotë “Të shënjtë bëhuni sepse dhe unë i shënjtë jam (A.Petr.1:16).
Shkon edhe në varrezat dhe bën pyetje rreth misterit të vdekjes “ç’bëhet këtu në varr?”.  Të urtët e kësaj botë heshtin, ndërsa Krishti përgjigjet me fjalë dhe me vepra.  Iu tha motrave të Llazarit: “unë jam ngjallja dhe jeta”.  Dhe urdhëron duke thirrur “Llazar, dil përjashta varrit” (Joan11:25-43), dhe Llazari ngjallet.  Dhe më në fund natën e Ngjalljes Ai, vetë Krishti, i shkatërron dyert e ferrit dhe atëhere dëgjohet … “Sot me dritë bota po shkëlqen, qielli i tërë me dhenë, dhe i nëndheshmi Ferr…” (Kanoni i Pashkës).

“Drita e Krishtit u ndrit të gjithëve”. Krishti është drita e botës. Të Premten e Madhe dëgjojmë “Ti o Zot që mbështillesh me dritë si me rrobë” (Psallm.103:2).  Ashtu si ne vishemi me rroba, kështu edhe Krishti si veshje të tij ka dritën.  Dhe jo vetëm që është dritë Krishti, por ka edhe fuqi që neve që ndodhemi në errësirë të n’a bëjë “bij drite” dhe “bij dite” (Pas Joanit 12:36 dhe Let.I.Pavlit Thesalonik.5:5).  Apostoll Pavli iu shkrojti paraardhësve tanë “dikur jetonit në errësirë, por tani jeni dritë, ndaj si bij drite ecni në jetë” (Efes.5:8)” të jetoni pra si bij drite dhe dite.

Por si mund të bëhemi dritë?  Përgjigjia e kësaj pyetje është: nëpërmjet besimit.  Po pra, ai që beson me të vërtetë do të bëhet dritë.  E tha Zoti Krisht “Ai që vjen pas meje nuk do të ecë në errësirë por do të ketë dritën e jetës” – ai pra që vjen pas meje, ai që iu beson fjalëve të mia, nuk do të jetojë më në errësirë por do të ketë dritën e jetës, dhe “ai që ka dritë nuk e zë errësira” por do të jetojë në dritë (Joan 8:12 dhe 12:35).
Secili prej nesh pra mund të bëhet dritë duke patur besim.  Por jo besim të vdekur apo formal dhe vetëm me fjalë – është i nevojshëm besimi që pasohet me vepra.  Apostoll Jakovi thotë që “besimin tonë duhet t’a tregojmë me vepra” (Iakov.2:18), me jetë të rregullt dhe me shembuj ndriçues.  Dhe Profeti Isaia thërret: “jo besim të thatë, jo kreshmë formale dhe lëmoshë të parëndësishme dhe më pas krenari dhe mburrje duke thënë – o Zot a nuk i pe gjithë ato që bëra? Tani shpërblemë!”  Nëse mendoni që kështu do të shpëtoni e kini shumë gabim.  Doni të shpërbëhet errësira e shpritit tuaj? – n’a thotë Isaia.  Bëni punët e drejta, mbani drejtësinë, tregoni me vepra dashurinë dhe bëni lëmoshë me gjithë zemër dhe atëherë në natën e pahënë të shpirtit tuaj do të shkëlqejë drita e diellit shpirtëror.
Nuk mjafton, të dashur, vetëm t’i themi dhe t’i dëgjojmë në Kishë këto fjalë “Drita e Krishtit u ndrit të gjithëve”. Vetë Krishi, në predikimin e tij mbi mal kërkon nga bijtë e tij “Kështu le të ndriçojë drita juaj përpara njerëzve, që të shohin punët tuaja të mira, e të lavdërojnë Atin tuaj që është në qiejt” (Matth.5:16).  Kërkon pra që secili prej nesh të bëhet shkak që të lavdërohet Ati qiellor prej atyre që do të shohin punët tona të mira, jetën tonë të rregullt dhe të virtytshme më Krishtin.

Edhe pse dritat e reklamimit janë të panumurta, kudo mbizotëron errësira: në shtëpitë, në rrugët, në zyrat, në fabrikat, në shkollat, në ushtëri, në sallat e gjyqeve, në spitalet, në ministritë, në parlamentet, në pallatet e qeveritarëve.  Të gjithë sa u vlerësuam të marrin pakëz dritë, kemi për detyrë të jetojmë si bij të dritës dhe jo si bij të natës, jo si lakuriqë të natës.  Një i Krishterë i vërtetë, ashtu siç e shohim edhe në jetët e Shënjtorëve, bëhet dritë, bëhet një diell i vogël, që rrezaton rreth tij dritën e Krishtit.  Dhe atëhere në fytyrën e tij “Drita e Krishtit u ndrit të gjithëve”.

Le të ndezë bota drita elektrike sa të dojë.  Personalisht preferoj të banoj në një kolibe (qeli asketi) dhe të ndriçohem nga drita e qiririt të Meshës së Parashënjtëruar – preferoj të kem Krishtin, “dritën e botës” (Joan 8:12), sesa të banoj në pallate të ndritura nga dritat e qytetërimit të gënjeshtërt.  Pikërisht atë dritë qiellore duhet të përpiqemi të fitojmë nëpërmjet besimit të patundur, besimit të shprehur me vepra, me lutje, nëpërmjet të gjitha mënyrave që ofron Kisha jonë e Shënjtë; të bëhemi poliele të vegjël në këtë botë, lambadhe shpirtërore duke thërritur të gjithë rreth nesh dhe duke thënë “Ejani merrni dritë prej Dritës që nuk perëndon” (shërbesa e Ngjalljes).  Dhe kjo Dritë që nuk perëndon kurrë, Drita e përjetëshme është Zoti ynë Jisu Krisht të cilin himnojeni bekoheni dhe pëmbilartësoheni në jetë të jetëve. Amin.

† Episkop Avgustini

Predikimi u mbajt më 12 Prill, 1971 në Kishën e Shënjtë të Shën Pandelimonit, Follorinë

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër P. Filip
Prill, 2010

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

Γ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ

– Απόσπασμα από τό βιβλίο τού Γέροντος π.Αυγουστίνου «Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ» – ΕΚΔΟΣΗ Α’ 1995 –

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ (ΑΓ.ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ καί ΑΓ.ΣΟΦΡΟΝΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΗΜΩΝ)

E DIELA III-të KRESHMËS – FALJA E KRYQIT
Fragmenti u shkëput nga libri i Gjerondit te nderuar At Avgustinit,
“KRYQI I NDERUAR”, Botimi i I-rë, 1995

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

...με βαθιά αγάπη της καρδιάς μου και πνευματική ευγνωμοσύνη της ψυχής μου, το αφιερώνω στον σεβαστό Γέροντα, στον ανίκητο και παραδειγματικό μαχητή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, στον φωτισμένο ιεράρχη της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, στον φλογερό καί ακούραστο ιεροκήρυκα του Λόγου του Θεού Επίσκοπο Φλωρίνης, πατέρα Αυγουστίνο…
ΧΡΙΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ!

Nga fjala e Shën Joan Gojëartit

Fuqia e Kryqit

Përpara kryqëzimit të Zotit tonë Jisu Krisht, kreu i Apostojve, Petroja, nuk mundi të përballojë dot as kërcënimin e një shërbëtoreje, dhe pasi kishte dëgjuar gjithë ato mësime nga goja e Krishtit, duke e mohuar Zotin tha “nuk e njoh atë”.  Por pasi u kryqëza Krishti rendi anë e mbanë botës për të predikuar kryqin.  Për KRYQIN e Krishtit shumicë shënjtorësh vuajtën dhe u martirizuan, pranuan të flijohen dhe preferuan më mirë të bëhen therror sesa të lejonin të dilte nga goja e tyre fjala mohuese e kreut të apostojve i cili u frikësua përpara një shërbëtoreje.  Dhe pas kryqëzimit të Krishtit, të gjitha vendet, të gjitha qytetet, akoma dhe shkretëtira dhe dheu i banueshëm dhe i pabanueshëm lavdërojnë të Kryqëzuarin; mbretër dhe perandorë, gjeneralë, arhondë dhe njerëz me fuqi në dorë, skllevër dhe të lirë, analfabetë dhe të shkolluar, të mënçur dhe të marrë, barbarë dhe të gjitha brezat e njerëzve lavdërojnë të Kryqëzuarin.  Dhe ashtu siç dielli ndriçon tokën kështu u përhap kudo edhe emri dhe falja e Kryqit.

Nga predikimi i Shën Sofronit të Jerusalemit
me rastin e festës së Faljes së
Kryqit të nderuar dhe jetëbërër

Gëzohu o Kryq i nderuar

Gëzohu o Kryq i nderuar se sipër teje shtrihu krahët e tij Biri i Perëndisë dhe n’a përqafoi të gjithëve duke n’a sjellë pranë Atit Qiellor.
Gëzohu o Kryq i nderuar sepse nëpërmjet teje pastrohen shqisat tona nga çdo papastërti sa herë të përqafojmë me gjithë zemër e shpirt.
Gëzohu o Kryq i nderuar sepse nëpërmjet Atij që u shtri sipër teje, u bëre për Etërit tanë shkak i një gëzimi të papërshkrueshëm dhe të pamohueshëm.
Gëzohu o Kryq i nderuar që bëre shpatën e zjarrtë që rruante parajsën t’i kthejë shpinën duke hapur hyrjen në parajsë për kusarin mirënjohës.
Gëzohu o Kryq i nderuar sepse sot ne, populli besimtar, “brezi i zgjedhur, priftëria mbretërore, kombi i shënjtë” (shih Let.II.Apostoll Petros 2:9) të mbajmë në dorë duke i drejtuar lutje Krishtit Perëndisë i cili u mbërthye sipër teje; ndaj për këtë mburremi tepër për ty o Kryq i nderuar, spese Kryezoti ynë vuri duart e Tij të panjollosura sipër teje, dhe sipër teje derdhi gjakun që rridhte nga Biri dhe Fjala e Atit të padukshëm; dhe të gjithë sa sot kungohen denjësisht me këtë gjak pajtohen dhe bashkohen me Perëndinë tonë jetëdhënës duke marrë kështu falje për të gjitha të këqiat që kanë bërë, nëpërmjet denjësimit tënd Hyjnor nga njëra anë dhe nëpërmjet kujtimit të vuajtjeve të Tua nga ana tjetër të cilat n’a falin jetë.
Gëzohu o Kryq i nderuar, arma fitimprurëse e Mbretit të mbretërve, gëzohu ti që gjatë Ardhjes së Dytë të Krishtit do të jesh në krye të fuqive qiellore dhe do të udhëheqësh grupet e shënjtorëve dhe të të drejtëve, të cilët do të ndriçojnë së bashku me ty si yje ndriçues, duke shfaqur kështu dhe duke parapërgatitur ardhjen e Mbretit të së gjithë krijesës.  Hiri i shënjtë dhe bukuria e pakuptueshme e cila t’u dha nga Jisu Krishti që u mbërthye sipër teje, do të vetëtijë së bashku me të drejtët, që të turpërohen Judenjtë, dhe të mburren me ty ata që kanë ndjerë në mishin e trashë dhe të rëndë energjinë tënde vepruese.
Po o Kryq i nderuar që je mbrojtja më e sigurt e të Krishterëve dhe mundësi më i fortë i sulmeve armiqësore, ndriçona me ndriçimin tënd, ndriçona sytë e zemrës, që të dëshirojmë edhe ne pësime të ngjashme me ato që pësoi sipër teje Biri dhe Fjala e Atit të padukshëm, dhe të japim dhe ne jetën tonë për Të, ashtu siç dha Ai jetën e Tij për ne.  Sepse nëse dëshirojmë dhe preferojmë të pësojmë ato që pësoi Ai, dhe nëse zgjedhim këtë udhë të mirë dhe të bekuar, do të mund të imitojmë me lehtësi vuajtjet dhe pësimet e Tij.  Nëpërmjet fuqisë tënde o Kryqi i nderuar arritshim në ato pësime dhe vuajtje, dhe bëj që të arrijmë denjësisht në faljen e Pësimeve Hyjnore, me fuqinë e pamposhtur të Atij që nëpërmjet teje shkeli vdekjen me vdekje.  Njëkohësisht bëna të denjë të shohim me gëzim dhe ngazëllim ditën e shkëlqyer dhe ndriçuese të Pashkës së Shënjtë.  Qoftë kjo një garanci e Pashkës së vërtetë dhe reale, Pashkës qiellore nga njëra anë, dhe shijim nga ana tjetër e atyre të mirave në të cilat qofshim të gjithë të denjë për të marrë pjesë, me Hirin e Shënjtë dhe njeridashjen e Zotit tonë Jisu Krisht, të Cilit së bashku me Atin dhe Shpirtin e Shënjtë i qoftë lavdia në jetë të jetëve. Amin.

Shkëputur nga libri “KRYQI I NDERUAR – Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ”  Botimi I, 1995
† Episkop Avgustini

Nga fjala e Etërve të Shënjtë

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër P. Filip
E Diela III-të Kreshmës, Mars 2010

Γ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ

(Aπόσπασμα από τό βιβλίο τού Γέροντος π.Αυγουστίνου «Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ» – ΕΚΔΟΣΗ Α’ 1995 – Ο Σταυρός τό καύχημα τού Παύλου!)

E DIELA III-të KRESHMËS – FALJA E KRYQIT
Fragmenti u shkëput nga libri i Gjerondit te nderuar At Avgustinit,
“KRYQI I NDERUAR”, Botimi i I-rë, 1995

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

…μέ βαθιά αγάπη τής καρδιάς μου καί πνευματική ευγνωμοσύνη τής ψυχής μου, το αφιερώνω στόν σεβαστό Γέροντα, στόν ανίκητο καί παραδειγματικό μαχητή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, στόν φωτισμένο ιεράρχη της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, στόν φλογερό καί ακούραστο ιεροκήρυκα του Λόγου του Θεού, Επίσκοπο Φλωρίνης, πατέρα Αυγουστίνο…

ΧΡΙΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΩ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΩ!

Kryqi

Mburrja e Pavlit

“Por për mua qoftë larg të mburrem me
tjetër gjë veç për Kryqin e Zotit tonë JisuKrisht, me anë të
të cilit bota është kryqëzuar tek unë, dhe unë tek bota”
(Let.Pavl.Galat. 6:14)

A dëgjoni, të dashurit e mij, a dëgjoni se për çfarë mburret apostolli i kombeve Shën Pavli?  A mundemi dhe ne vallë të mburremi për atë që mburret edhe Shën Pavli?

Në një kohë që njerëzit duke rrojtur në errësirën e idhujve, mëndjemëdhenj dhe arrogantë, nga njëra anë qytetarët e Romës të cilët mburreshin për perandorinë e tyre të lavdishme – superfuqinë e botës së atëhershme – nga ana tjetër populli i Greqisë që mburrej për artin e bukur dhe urtësinë e tij, Izraelitët nga ana tjetër mburreshin për vendosjen formale të Ligjit, dhe të gjithë këta së bashku silleshin me ironi dhe tallje ndaj kryqit, Shën Pavli ngre zërin dhe duke bërtitur predikon që përmbi legjeonet romake, përmbi filozofët dhe artistët, përmbi çdo thesar të dheshëm, përmbi çdo kënaqësi trupore, përmbi të gjitha sakrificat dhe ligjet formale të Izraelit, përmbi të gjitha këto qëndron diçka më e lartë që rrezaton si diell – Kryqi i Zotit tonë Jisu Krisht.

O Romakë, Grekë dhe Judhenj, mëndjemëdhenj dhe arrogantë, ju bëj thirrje të besoni dhe të mësoni që fjala që mbaj për Kryqin nuk është marrëzi dhe skandal, por “fuqia e Perëndisë dhe urtësia e Perëndisë” (Let.I.Pavl.Kointh.1:24).

Përse kjo mburrje?

Mburrja e Pavlit është kryqi.  Por përse është mburrje?  Kësaj pyetjeje i përgjigjet  vetë Pavli.  Tek sakrifica mbi Kryq e Jisu Krishtit, Shën Pavli gjen një burim fuqie mistike, e cila si një tërheqie shpirtërore e shkëputi atë (Pavlin) nga bota e kotë dhe e lidhi me idealet e mëdha dhe të larta të besimit më Krishtin, besim nëpërmjet të cilit jeta ka kuptim.
Kryqi pra burim force!  Dhe këtë eksperience të fuqisë së kryqit Shën Pavli e jetoi dhe vetë personalisht.  Shën  Pavli nëpërmjet fuqisë së kryqit fitoi mbi sundimet e dy perandorive të mëdha të cilat mbizotëronin dhe mbizotërojnë njerëzimin.  Njëri pushtet është ai i botës.  Pushteti tjetër është egoja.

Nëpërmjet tij mundi botën

Shën Pavli e mundi botën!  Por për cilën botë bëhet fjalë?  Për botën e diellit, hënës, yjeve, tokës dhe detit, lumenjve dhe pemëve, kafshëve, njerëzve dhe në përgjithësi të gjitha krijesave të Perëndisë?  Botë janë edhe këto të gjitha, të cilat janë krijuar me kaq rregull, urtësi dhe bukuri.  Por në thënien e mësipërme të Pavlit, ashtu si në të gjitha thëniet e tjera të Shkrimit të Shënjtë, botë quhet tërësia e atyre njerëve të cilët u larguan nga Perëndia, u shkëputën nga qendra e çdo bukurie dhe mirësie, dhe enden në errësirën e mashtrimit dhe mosnjohjes, duke kryer kështu të gjitha mëkatat e neveritshme që të kallin tmerr dhe zhgënjim.  Kjo botë pra mbizotëron në tërë dheun.  Dhe kryetar i kësaj bote është djalli i cili e drejton këtë botë me të gjitha mjetet dhe organet e tij shkatërrimtare – pikërisht për këtë arësye djalli quhet “mbizotërues i tokës” (Let.Pav.Efes. 6:12).  Dhe bota ka metodat e veta frikësuese, ashtu si dhe ato joshëse dhe magjpsëse.  Metodat frikësuese janë ironitë dhe talljet, përqeshjet dhe sharjet, shpifjet dhe dëbimet, si dhe martirizimi (vuajtjet dhe torturat).  Nëpërmjet këtyre metodave bota kërkon të terrorizojë besimtarët, që kështu ata të mohojnë Krishtin.  Ndërsa joshëse janë të gjitha të mirat që ofron bota dhe të cilat perceptohen nëpërmjet shqisave.
Ndikimi i botës mëkatare është tepër i madh.  Edhe në epokën tonë magjepsjet dhe frikësimet e botës janë të rrezikshme.  Por ashtu si Krishti i mundi edhe joshjet edhe frikësimet e botës, kështu edhe Shën Pavli, duke marrë fuqi nga i Kryqëzuari, vuajtet dhe pësimet e të cilit i studion me hollësi, kështu dhe Shën Pavli pra i mundi edhe joshjet edhe gogolët e kësaj bote.  Bota, e cila për ata që janë larg Krishtit është kaq tërheqëse dhe e tmerrshme, për Shën Pavlin është e vdekur.
Nëpërmjet fuqisë së Kryqit, thotë Shën Pavli, bota vdiq dhe nuk ekziston më për të.

Nëpërmjet tij mundi egon

Për Shën Pavlin jo vetëm botës së jashtme iu hoq kryqi dhe nuk ekziston më, por edhe ajo bota tjetër, bota e brendëshme vdiq dhe nuk ekziston më.  Dhe bota e brendëshme nuk është tjetër veçse egoja.
Egoja e njeriut, ashtu siç u zhvillua pas rënies në mëkatë të Adamit dhe Evës, është një ego e tmerrëshme, shkatërrimtare, është një ego kafshërore e dhënë pas kënaqësive trupore, një ego plot të meta, plot ligësi dhe mëkata, të cilat të marra së bashku përbëjnë një pafundëri, një perandori të tmerrëshme, kryetar i së cilës është përsëri satanai.  Provë e fuqisë së madhe të kësaj perandorie është fakti që shumë mbretër dhe perandorë, të cilët pushtuan botën e tërë, më së fundi u pushtuan nga vetë mëkatat e tyre, si p.sh. Aleksandri i Madh i cili në gjendje dehjeje vrau shokun e tij të ngushtë Klitin!
Kjo ego pra kishte folenë e saj edhe brenda Pavlit, si pasardhës i krijesës së parë Adamit.  Por Pavli me fuqinë e kryqit i mundi pasionet e këqia, dhe mëkatat nuk kanë mbi të asnjë fuqi por janë të vdekura.

Vdekje e shënjtë

Doni t’ju përshkruaj një pamje të kësaj vdekjeje të shënjtë?  Shkoni në varrezat.  Gjeni varrin e dikujt i cili ishte i pushtuar nga mëkati i argjendashjes, dhe mbi pllakën e varrit hidhni një sasi të madhe monedash të arta.  Nëse do ishte gjallë, edhe një prej monedhave të arta do t’a “elektrizonte” dhe do të bënte gjithçka për t’a shtënë në dorë.  Por tashmë ai është i vdekur dhe nuk i bën përshtypje floriri dhe argjëndi i gjithë botës.  Më pas vizitoni varrin e dikujt i cili ishte i dhënë pas kënaqësive trupore.  Një fjalë, një vështrim, një buzëqeshje prej një gruaje të pacipë mjaftonte për t’a shtënë në mëkatë.  Por tani edhe sikur ndonjë nga ato gratë e bukura që “tronditin” të gjallët do të qëndronte tek varri i tij ai si i vdekur do të dergjej atje pa lëvizur.  Nëse nuk jini lodhur shkoni dhe vizitoni edhe varre të tjera dhe vendosni mbi ato varre çfarëdo lloj gjëje të dheshme që i tërhiqte kur ishin në këtë botë.  Do të konstatoni edhe atje një apati të plotë, një mos-ndjeshmëri dhe indiferencë të plotë.  Të gjitha këto sende që i deshin dhe i çmonin shumë gjatë jetës në botë, kryesisht gjellët e preferuara, të cilat në lashtësi i vendosnin nëpër varre të afërmit dhe miqtë e të vdekurve, qëndrojnë të paprekura mbi varre dhe bëhen ushqim i punonjësve të varrezave.
E vdekur pra është bota për Shën Pavlin.  Por edhe Pavli është i vdekur për botën.  Vdekje e dyfishtë, vdekje e shënjtë!
Duhet në këtë pikë të jap patjetër një shpjegim me qëllim që të parandaloj ndonjë keqkuptim që mund të lindë.  Vdekja për të cilën bën fjalë Apostoll Pavli në thënien e tij të famshme në letrën drejtuar Galatianëve, nuk ka asnjë lidhje me ‘nirvanën e budistëve’.  Nirvana është shfarrosje e personalitetit njerëzor, sepse përfshin përveç të tjerave edhe vdekjen e çdo gjëje të mirë dhe të bukur që ka natyra njerëzore.  Për Shën Pavlin vdekja ka kuptimin e vdekjes së çdo mëkati, çdo prirjeje dhe tendence drejt mëkatit.  Kjo vdekje është varri, është vdekja e njeriut të vjetër, por njëkohësisht edhe ngjallja e çdo të mire, e çdo të hijshme dhe të bukur.  Vdekje pra do të thotë gremisja e kalibes së qelbur dhe të fëlliqur dhe ngritja mbi gërmadhat e saj e një ndërtese të bukur dhe të shkëlqyer më Krishtin.  Kjo pra është “krijesa e re” (Let.Pav.Galat.6:15).  Është pikërisht ajo që thotë Apostolli në letrën drejtuar Galatianëve “Bashkë me Krishtin u kryqëzova; dhe s’rroj më unë, por rron Krishti tek unë…” (Let.Pav.Galat.2:20).  Domethënë, mëkati tek unë vdiq.  Brenda meje jeton Krishti.  Ato që mendon Krishti mendoj edhe unë.  Ato që ndjen Krishti ndiej edhe unë.  Gjithë të mirat që bën Krishti bëj edhe unë.  Kjo është jeta e re, mënyra e re e jetesës, e cila është e huaj për botën, dhe krejt e kundërt me mënyrën e jetesës të atyre që jetonin dhe akoma jetojnë larg Krishtit.

Kryqi është edhe mburrja e jonë

O vdekje e Shën Pavlit!  O mburrje e Shën Pavlit!  Sa larg jemi nga ky ideal!  Brenda nesh akoma rron bota e ligësive dhe mëkatave, brenda nesh akoma rritet pema e pafrutshme me mijëra degë që e ka emrin “ego”, “njeriu i vjetër” pra (shih Let.Pav.Rom.6:6; Efesianët 4:22; Kolosianët 3:9).  Ndërsa bota e jashtme në të cilën jetojmë, bota e mashtrimit dhe mëkatit, herë duke përdorur metoda joshëse dhe herë duke përdorur metoda frikësimi n’a tërheq në mëkatë e paudhësi.  Të dobët dhe duke lënguar nga mëkati s’kemi fuqi të themi atë që tha Shën Pavli “Bashkë me Krishtin u kryqëzova; dhe s’rroj më unë, por rron Krishti tek unë…”
Ne n’a përshtatet më tepër ajo që tha Shën Avgustini.  Jemi në një oqean të frikshëm dhe të tmerrshëm, me dallgë të tërbuara dhe ku mbytje ndodhin çdo ditë.  Por ashtu si ai që ndodhet në rrezik mbytjeje rrëmben trapin si dru shpëtimtar dhe nëpërmjet tij ia del mbanë të vozitë drejt limanit dhe si përfundim të shpëtojë, kështu edhe ne, duke u ndodhur në rrezik mbytjeje në detin e egër të kësaj bote, le të rrëmbejmë drurin shpëtimtar, d.m.th KRYQIN, dhe duke e shtrënguar atë fort le të kemi brenda nesh sigurinë që do të arrijmë me Hirin e Shënjtë në limanin e jetës dhe lumërisë së përjetëshme.
Po pra, nëpërmjet KRYQIT do të gjejmë forcë dhe fuqi.  Nëpërmjet KYQIT do të vijë shpëtimi.  Ndaj le të jetë KRYQI edhe për ne mburrje.

† Episkop Avgustini
Shkëputur nga libri “KRYQI I NDERUAR – Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ” Botimi I, 1995
Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër P. Filip
E Diela III-të Kreshmës, Mars 2010

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

ÇFARË ËSHTË FERRI?

(ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΗ;)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΓΕΦΥΡΑΣ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΤΙΣ 30-10-1960

…με βαθιά αγάπη της καρδιάς μου καί πνευματική ευγνωμοσύνη τής ψυχής μου, το αφιερώνω στον σεβαστό Γέροντα, στον ανίκητο καί παραδειγματικό μαχητή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, στον φωτισμένο ιεράρχη της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, στον φλογερό καί ακούραστο ιεροκύρηκα του Λόγου του Θεού, Επίσκοπο Φλωρίνης, πατέρα Αυγουστίνο…

ΧΡΙΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ!

«…që të mos vijnë edhe ata në këtë vend të mundimit..» (Lluk. 16,28)

Ekziston botë tjetër?  Ja pra, të dashur, pyetja e rëndësishme për të cilën bën fjalë sot Ungjili i shënjtë.  Dikur shkova në një fshat dhe atje më pyetën: kush u kthye nga bota tjetër?  Mos u ngjall ndonjë i vdekur dhe erdhi të n’a thotë se çfarë bëhet në botën tjetër?…  Nuk e kuptoj se çfarë duan të thonë me këtë pyetje ata njerëz që duan të shohin të vdekurin të ngjallet; edhe në qoftë se e shohin të vdekurin të ngjallet vallë a do të besojnë?  E ve tepër në dyshim nëse do të besojnë.  Nuk mund të them që ngjallja e një të vdekuri është një dëshmi e vogël dhe e parëndësishme.  Por ka dëshmi akoma më të forta se kjo.  Edhe sikur njëmijë të vdekur të ngjalleshin nuk do të mund t’ua mbyllnin gojën atyre që nuk besojnë.  Sepse ata të vdekur që do të ngjalleshin janë njerëz.  Unë vetëm një dëshmimtar konsideroj të pamposhtur.  Atë për të ciliën bën fjalë Ungjilli, dhe përmbi çdo provë tjetër, dhe përmbi çdo dokument tjetër qëndron Shkrimi i Shënjtë.
Shkrimi i Shënjtë nuk tha kurrë gënjeshtra, në faqet e tij nuk u gjendën kurrë gabime.  Përmban të gjithë fjalën e Perëndisë.  E tha dhe vete Krishti: “qielli dhe dhue do të ikin por fjalët e mija qëndrojnë në përjetësi” (Matthe 24:35).  Unë pra vëllezër nuk pres të ngjallet ndonjë i vdekur nga varri që të besoj.  As nuk pres të më bindë për besimin tim ky apo ai shkencëtar.  Më mjafton një libër, dhe bekoj Trininë e Shënjtë që n’a dhuroi këtë libër, Ungjillin e Shënjtë, që t’a kemi udhërrëfyes në jetën tonë, far ndriçues në errësirën e shpirtit tonë.  Ndaj e konsideroj fatkeq atë që nuk hap Ungjillin, dhe akoma më fatkeq atë të cilin edhe pasi e lexon Ungjillin nuk përpiqet t’a zbatojë atë në jetë.  Ju rekomandoj pra dhe ju lutem:  asnjë shtëpi të mos jetë pa Ungjill!  Shën Joan Gojëarti thotë: “atje ku ka Ungjill djalli nuk qëndron dot”.

* * *

Ungjilli i pavdekshëm n’a siguron që ekziston bota tjetër.  Këtë gjë e predikon Dhiata e Vjetër, dhe veçanërisht Dhiata e Re.  Ka ferr, ka dhe parajsë.  E predikon këtë fakt kudo, veçanërisht me paravolinë e të pasurit dhe Llazarit. Është nevoja t’a përsëritim këtë paravoli?  Të gjithë e dinë.  Çfarë n’a thotë Zoti me këtë paravoli?
Dëgjonte zëra i pasuri duke qënë në ferr.  Në ferr?  Pu pu, do të thoni…  Të dashur vëllezër! Unë sot nuk doja të predikoj.  Kur e lexova këtë fragment të Ungjillit mbrëmë thashë me vehte: “ah sikur të isha në ndonjë shpellë të Malit të Shënjtë, të më shpëtonte Perëndia, që të mos shkoj në ferr!”  Sepse edhe unë, si mëkatar që jam, nuk do të desha të ekzistonte ferri.  Por fatkeqësisht ferri ekziston!  Ashut siç ekziston nata ashtu ekziston dhe ferri.  Dhe dëgjoni se çfarë diskuton i pasuri duke u ndodhur në ferr me Avrahamin e drejtë që gjendet në parajsë, atje ku vajti dhe Llazari i varfër.  I thotë të gjitha Ungjilli…
Duke parë i pasuri Llazarin në ato madhështi i lutet Avrahamit për pakëz freski.  “Është e pamundur”, i thotë Avrahami.  Atëherë i kërkon i pasuri Avrahamit t’i bëjë një nder për të pesë vëllezërit që jetonin akoma në botë: të ngjallet Llazari së vdekurish dhe të shkojë tek vëllezërit e mij dhe t’iu thotë të pendohen, që të mos përfundojnë edhe atë si unë.  Dhe Avrahami i përgjigjet “s’është nevoja të shkojë Llazari tek ata.  “Kanë Moisiun dhe profetët” (Lluk.16:29).  Kanë pra Shkrimin e Shënjtë.
-Jo, i thotë i pasuri.  Nëse do të shohin që dikush u ngjall së vdekurish atëhere do të binden.
-Jo, i thotë më së fundi Avrahami.  Nëse ata nuk binden nga Shkrimi i Shënjtë atëhere edhe i vdekuri të ngjallet përsëri nuk do të besojnë.

* * *

Shohim pra dy të pasur.  Njërin të ndodhet në zemër të ferrit, dhe tjetri (Avrahami) në zemër të parajsës.  Si është e mundur?  Ishin të kundërt ata të dy.  Njëri iu mbyllte portën njerëzve ndërsa tjetëri ua hapte.  Njëri ishte i pamëshirshëm ndërsa tjetri tepër i dhimbsur.  Tregomëni vëllezër ku janë të pasurit si Avrahami?!  Të tillë të pasur të kishim dhe vrafëria në botë nuk do të ekzistonte.  Nëse do të ndjekësh itinerarin e quajtur “Avraham” do të përfundosh direkt në zemër të parajsës.  Nëse ndjek rrugën e të pamëshirshmit do të gjendesh në zemër të ferrit.
– E çfarë është ferri?, do të pyesni.  Kërkoni opinionin tim për këtë çështje?  Nuk është i denjë opinioni im.  Le të mbështetemi përsëri e përsëri tek Shkrimi i Shënjtë.  Çfarë n’a thotë Shkrimi i Shënjtë përreth kësaj teme?  Me përshkrime, shembuj, me gjuhë alegorike dhe metafora, n’a jep një ide të ferrit të tmerrshëm.  Me pak fjalë ferri është zjarr, det i zjarrtë, liqen që digjet, është zjarr që edhe pse digjet me flakë nuk bën dritë.  Ferri është errësirë.  Ferri është dridhje dhëmbësh dhe tartarim i nofullave.  Ferri do të jetë deprivim, etje dhe urri, i të mirave të përjetëshme. «Le të sillen andej e këndej si qeni për të ngrënë» (Psallm. 58,7,15), ata pra që do të ndodhen në ferr do të jenë si qenër të urritur.  Ferri gjithashtu është vend i qelbur nga fëlliqësia e mëkatarëve. Ndërsa varret e Shënjtorëve kur u hapën lëshonin një erë të këndëshme – ne besojmë në lipsanet e nderuara të Shënjtorëve – eshtrat e mëkatarëve dhe të paudhëve lëshonjë erë të qelbur.
O ju që shpenzoni gjithë ato para për aroma, verini gishtin kokës dhe mendohuni që një ditë ky trup që sot e aromatisni nesër do jetë burim i një arome të qelbur. Ferri është – akoma nuk mbaruam – vend i prangave të padurueshme.  Ferri është – akoma nuk ju kam thënë gjithçka sa duhet – vend ku lule shprese nuk mbin dot.  Të gjithë, kriminelët, vrasësit, të dënuarit, të burgosurit rrojnë me një shpresë.  Pa shpresë mos mbettë kurrë njeriu!  Por atje, në ferr, nuk ka asnjë fije shprese për ndryshim ose ndreqie dhe korrigjim.  Ditë, javë, muaj, vite, shekuj, mijëvjeçarë do të ikin por ferri nuk ka për të mbarruar kurrë.
Po ju sjell një shembull.  Cili mal është më i larti në Greqi?  Është mal i Olimpit, tre kilometra lartësi ka.  Imagjinoni ky mal të ishte i përbërë prej rrëre, si rrëra e Saharës, dhe një korb të vinte çdo njëmijë vjet dhe të merrte vetëm një kokër rrëre.  Ose imagjinoni një oqean, dhe çdo njëmijë vjet të kalonte një ëngjëll dhe të merrte nga një pike prej oqeanit.  Sa mijëra vjet duhet të kalojnë derisa të vijë momenti që korbi të marrë kokrën e fundit të rrërës dhe ëngjëlli pikën e fundit të ujit të oqeanti?  Ky moment i fundit ka për të ardhur, për këtë të jini të sigurt. Por kurrë nuk ka për të erdhur momenti që ëngjëlli të thotë “mbaroi ferri e nuk ekziston më”.
Ah sikur të mund të arrinin deri në veshët tanë zërat e atyre që ndodhen në ferr, çfarë do të dëgjonim vallë?  Qarje dhe rrënkim i madh u dëgjua poshtë në “luginën e Josafatit” (Ioil 4:2).  Çfarë do të thoshin ato zëra?  Një fjalë, që këtu në botë të mos e thoni vëllezër – është mëkat.  Çfarë fjalë thonë?  “Mallkim!” “Mallkim!”… Çfarë mallkojnë?
Do të thonë: mallkuar qofshi ju këmbë që të Djelave në vënd që të vinit në Kishë vinit në qendrat e zbavitjes, fusha sporti apo teatro.  Mallkuar qofshi ju duar që nuk bënit shënjën e Kryqit siç duhet dhe nuk luteshit “O Zoti ynë Jisu Krisht mëshiromë mua mëkatarin”; mallkuar qofshi o duar që nuk dhatë lëmoshë, duar që goditët, duar që u lyet me gjak, duar që vratë, duar që u betuat mbi Ungjill për dëshmi të rreme, duar që goditët nënë e babë – qofshi të mallkuara!
Mallkuar qofshi o veshë që u tendosët tërë jetën për të dëgjuar gjithë turpet e dynjasë, por u mbyllët për të mos dëgjuar fjalët e Ungjillit.  O veshë mëkatarë mallkuar qofshi.  Dhe ju sy, që në vend të hapeshit dhe të ngriheshit lart për të parë qiellin dhe yjet, ikonat e shënjta, u hapët përpara mëkatave dhe u bëtë magnetë të ferrit, qofshi të mallkuar!
O gjuhë që nuk thatë kurrë “Lavdi Perëndisë”, gjuhë të poshtra thashethemesh, gjuhë farmaq që shkaktuat hidhërim, gjuhë që shpifët, gjuhë që nxorrët vlasfimi ndaj Perëndisë, ndaj Hyjlindëses së Tërëshënjtë, ndaj Shënjtorëve, qofshi të mallkuara!

* * *

O vëllezërit e mij!  Këto fjalë a do t’i zbatoni? Do të pendoheni?  Çfarë do të bëni sot?  Nëse merrni vendimin e mirë dhe të drejtë atëherë do të dëfrejnë ëngjëjt, do të gëzohet qielli dhe do të ngazëllohet Trinia e Shënjtë.  Por nëse nuk pendoheni, oh atëherë të jini të sigurt që do të vijë dita, dita e fundit kur ëngjëlli i Zotit do të ushtojë për ne duke bërtitur “gjithçka mbaroi”.
Sepse, «siç është urdhërurar për njerëzit një herë të vdesin, dhe pastaj vjen gjyqi» (Let.Pavl.Hebr. 9:27) – do të vdesim pra që të gjykohemi.
Si përfundim po ju jap një efqi: «Mbarim të Krishterë të jetës sonë, pa dhimbje, faqebardhë, me paqe dhe mbrojtje të mirë përpara gjykatores së trembshme të Krishtit» (Nga Liturgjia Hyjnore).  Uroj dhe lutem për të gjithe ne që kur të arrijë momenti ynë i fundit të vulosim jetën tonë me fjalët e kusarit mbi kryq: «Kujtomë o Zot kur të vish në Mbretërinë Tënde» (Lluk.23:42). Amin

† Episkop Avgustini

Predikimi u mbajt më 30 Tetor, 1960 në Kishë e Shënjtë të Shën Thanasit në Gjefira të Selanikut
Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër P. Filip
Shkurt, 2010

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!