Ο ΠΙΣΤΟΣ ΣΕΡΒΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΔΟΧΗ

ΣΤΟΝ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΡΤΕΜΙΟ

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αρτέμιος το Σάββατο, 2η μέρα των Χριστουγέννων, λειτούργησε στο χωριό Ljuljaci. Μετά το πέρας της Θ. Λειτουργίας επισκέφτεικε τους μοναχούς της Τσέρνα Ρέκα, που μένουν όχι μακριά από εκεί, στο χωριό Loznica. Εκεί τον περίμενε όλως απροσδόκητα πλήθος κόσμου, από την πόλη Cacak, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν όταν έμαθαν ότι έρχεται ο Αρτέμιος.

Στο βίντεο παρουσιάζεται αυθόρμητη υποδοχή του Ορθόδοξου Σέρβικου λαού στον διωκόμενο επίσκοπο Αρτέμιο. Ο πιστός λαός γνωρίζει τους αληθινούς ποιμένας, ακούει την φωνή τους και τους ακολουθεί.

___________________

_____________

__________

Και τώρα κάνετε σύγκριση τον αριθμό των ατόμων

που υποδέχθηκε τον μοιχεπιβάτη του Κοσσυφοπεδίου Θεοδόσιο!!!

Γι’ αυτό τελικός φύλαξ της Πίστεως και του Έθνους ορίζεται ο πιστός λαός

_______________________________________________________________

ΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΘΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ

Σάββατο, 8 Ιανουαρίου
ΠΡΩΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ STHN KATAKOMBH
Το βόρειο Κοσσυφοπέδιο

ΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Στο βόρειο μέρος του Κοσσυφοπεδίου, όπου πριν από λίγο καιρό με την βοήθεια της Αλβανικής Αστυνομίας εκδιώχθηκε παράνομα ο κανονικός Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος και δεν του επιτρέπεται εις το εξής να προσεγγίσει στο ποίμνιό του, έγινε η Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων υπο του ηγουμένου του Евтимије (της μονής Sočanica στην εξορία), με χορωδία που διηύθυνε ο ιεροδιάκονος James. Ο Μητροπολίτης Αρτέμιος δεν εγκατέλειψε το ποιμνιό του στα χέρια λυκοποιμένων.
Η Θεία Λειτουργία όπως ήτο φυσικό δεν έγινε σε κάποιον μεγαλοπρεπή ναό, αλλα σε κατακόμβη.
Ένα δωμάτιο μετατράπηκε σε παρεκκλήσι (αφιερωμένο στον Άγιο Σάββα της Σερβίας).
Ο Γέροντας Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος λέει στο βιβλίο του· “Οι Χριστιανοί στους Εσχάτους Καιρούς”, β΄ έκδοση, σελ. 32.

• «Να ετοιμαζώμεθα για Εκκλησία κατακομβών

• Έ, φεύγουμε κ’ εμείς από το σχήμα αυτό της Εκκλησίας, που απολαμβάναμε ωρισμένα προνόμια εις ωρισμένας εποχάς και είχαμε μερική ελευθερία. Φεύγουμε πλέον από το σχήμα αυτό της Εκκλησίας, και μπαίνουμε στο σχήμα των κατακομβών.
• Τότε πλέον, όχι μόνο τροπικώς, αλλά και τοπικώς θα χωριστούμε. Και η Εκκλησία θα διωχθεί· και οι ναοί θα κλείσουν, ον τρόπο έχουν κλείσει στην Αλβανία και σε άλλα μέρη.
• Διωγμός. Φαίνονται αυτά απίστευτα· αλλά όλες οι ενδείξεις φανερώνουν, ότι εκεί βαίνομε. Λοιπόν, πρέπει κ’ εμείς να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας δια Εκκλησία κατακομβών».

Η κατακόμβη του Αγίου Σάββα της Σερβίας ήταν μικρή για να χωρέσει γύρω στους 100 χριστιανούς, που προσήλθαν από διάφορα μέρη του Κοσσυφοπεδίου και κοινώνησαν όλοι σχεδόν των άχραντων μυστηρίων.
Διαβάστηκε επιστολή του κανονικού Μητροπολίτου Αρτεμίου.
Οι πιστοί πήραν θάρρος. Ο επίσκοπος και πνευματικός τους πατέρας Αρτέμιος δεν τους εγκατέλειψε. Έστειλε τον εκπρόσωπό του. Είναι ο καλός ποιμένας, που λέει ο Κύριος στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, και δεν εγκαταλείπει τα πρόβατα στα χέρια των λυκοποιμένων·

• Ο ΠΟΙΜΗΝ Ο ΚΑΛΟΣ (Ἰωάν. ι´, 11-13)

• «Ο  ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. 13 ὁ δἑ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ι´, 11-13). Η παρουσία του εξορίστου ηγουμένου στην περιοχή τους  έδωσε μεγάλη χαρά.
• Ο ηγούμενος .. είπε· «Σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα· ας δοξολογήσουμε και ας ευχαριστήσουμε τον Θεό, που δεν εγκατέλειψε το μικρό του ποίμνιο…»

Η παρουσία των μοναχών του Μητροπολίτη τους Αρτεμίου χαρακτηρίστηκε από τους πιστούς· σαν ένα ποτήρι κρύο νερό που προσφέρεται σε διψασμένο.
Μετά την Θεία Λειτουργία το μικρό ποίμνιο αντάλλαξε ευχές και πήρε απόφαση να βαδίσει τον στενό δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή.

Και άλλοι 2 ηγούμενοι σε περιοχές του Κοσσυφοπεδίου

Χριστουγεννιάτικη θεία Λειτουργία

στην Κατακόμβη у Штрпцу и Новом Пазару

Λειτούργησε π. Ιωάννη (Milojevic) με συλλείτουργο τον ιεροδιάκονο Prohora (Ackovic).
Η Θεία Λειτουργία πραγματοποιήθηκε σε κατακόμβη αφιερωμένη στους Αγίους Αρχαγγέλους, συμμετείχαν δεκαπέντε πιστοί. Θα πρέπει να τονιστεί ότι η μοναστική αδελφότητα ήτο υπό συνεχή παρακολούθηση από την αστυνομία με πολιτικά ρούχα και πολλοί πιστοί λόγω των απειλών που προέρχονται από διάφορους παράγοντας και κομματικούς, φοβήθηκαν να πλησιάσουν στην κατακόμβη. Μόνο οι πιο γενναίο δεν έδωσαν σημασία στις απειλές.
Αυτό μας θυμίζει κάποια άλλα λόγια του επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου, που έλεγε σε εκκλησίασμα της Κυριακής στην Φλώρινα·

• Αν έρθει καιρός που θα απαγορεύεται ο εκκλησιασμός και σας απειλούν ότι θα τιμωρηθείτε αν πάτε στην Θεία Λειτουργία, πόσοι από σας θα τολμήσουν να εκκλησιαστούν; ούτε 5.

Και όμως στην κατακόμβη у Штрпцу и Новом Пазар προσήλθαν 15 πιστοί! Η Θεία Λειτουργία που τελέστηκε με την ευλογία του κανονικού επισκόπου Αρτεμίου ήταν ένα μεγάλο δώρο, που προσέφερε το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ, σ’ αυτούς που τόλμησαν και προσήλθαν.

Κατακόμβη у Новом Пазару (Νόβι Παζάρ).

Λειτούργησε ο ηγούμενος π. Βησσαρίων (Šulović) με Συλλείτουργο ιεροδιάκονος Paul (Dreković).
Την Θεία Λειτουργία παρακολούθησαν περίπου τριάντα πιστοί από Pazar και την γύρω περιοχή.
Αριθμός ατόμων θα ήταν ασφαλώς μεγαλύτερος, αν δεν δεχόταν απειλές και μάλιστα θρησκευτικές.
Ο Θεοδόσιος έστειλε κληρικούς στα σπίτια των πιστών, για να τους αποτρέψει να μην πλησιάσουν τους μοναχούς του Αρτεμίου.

ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Ράσκας και Πριζρένης ΑΡΤΕΜΙΟΣ

_________________________________________

(Οι Σέρβοι, οι Ρώσοι, το πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, το Άγιον Όρος και άλλοι ορθόδοξοι λαοί γιορτάζουν με το παλαιό ημερολόγιο τα Χριστούγεννα)

Ο Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος λειτούργησε στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστού. Συλλειτούργησαν μαζί του και 6 ιερείς, παρουσία μεγάλου αριθμού πιστών από όλη τη Σερβία. Οι πιστοί εξομολογήθηκαν και κοινώνησε των άχραντων μυστηρίων και γιόρτασαν αληθινά τα Χριστούγεννα.
Ο επίσκοπος Αρτέμιος κήρυξε στο λαό. Αισθάνθηκαν όλοι την πατρική του αγάπη και πήραν την ευχή του.

Μετά την θεία Λειτουργία παρακάθησαν και σε υλική τράπεζα, που παρέθεσε η αγάπη των πιστών, καθ’ ότι κανείς από τους ιερείς του Μητροπολίτου Αρτεμίου καθώς και ο ίδιος δεν παίρνουν μισθό.
Η αυθόρμητη συγκέντρωση των πιστών γύρω από τον λαοπρόβλητο και θεοπρόβλητο ποιμενάρχη της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, αφυπνίζει τον Σέρβικο λαό. Οι διώκτες του επισκόπου Αρτεμίου τον έδιωξαν από το Κόσοβο, μετά από εντολή των Αμερικάνων και άλλων δαιμονικών ανθρώπων και μετέφεραν το πρόβλημα κάτω από τα πόδια τους.
Ο Σέρβικος λαός ενημερώνεται και θα αντισταθεί στην άλωση της Ορθοδοξίας, που την προετοιμάζουν οι λυκοποιμένες της Σερβίας.
Θα αντισταθούν στην έλευση του αντιχρίστου Πάπα, που έσφαξε το 1945, 700.000 Σερβους επειδή δεν αρνούνταν την Ορθόδοξη πίστη τους και συμμετείχε στους πρόσφατους βομβαρδισμούς της Σερβίας.

Ο ΑΧΡΙΔΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ

1. Mε θλίψη διαπιστώσαμε ότι ο συμπαθέστατος επίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης δεν είναι αυτός που μέχρι πρότινος νομίζαμε.

Κάποιες φωτογραφίες από την Βιέννη είχαν πέσει στα χέρια μας, πριν 2 μήνες, αλλά δεν είχαμε προσέξει τότε ότι ο Αχρίδος Ιωάννης Vraniskovski συνόδευε τον οικουμενιστή πατριάρχη της Σερβίας Ειρηναίο σε συμπροσευχές με τους παπικούς.

Οι φωτογραφίες είναι μάρτυρες.

2. Πιστεύαμε ότι λόγω της δικής του περιπέτειας με τους Σκοπιανούς θα έβλεπε με συμπάθεια τον διωγμό του επισκόπου Αρτεμίου, αλλά ούτε αυτό έγινε.

Είναι φίλος των οικουμενιστών επισκόπων της Σερβίας και του πατριάρχου Ειρηναίου και πήρε θέση εναντίον του επισκόπου Αρτεμίου.

«Σύμφωνα με πληροφορίες της «Romfea.gr» ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και Μητροπολίτης Σκοπίων κ. Ιωάννης… αναχωρεί για το Βελιγράδι, για εορτάσει τα Χριστούγεννα στο Πατριαρχείο Σερβίας.

Επίσης… θα επιστρέψει και πάλι στην εξορία του στην Θεσσαλονίκη, όπου είναι και η προσωρινή του έδρα, μέχρι να επιστρέψει και πάλι στο ποίμνιο του…»

Ας προσέξουμε οι ορθόδοξοι· να μην πιστεύουμε σ’ όλους όσους κάνουν τον φιλέλληνα. Δεν γνωρίζουμε ποια σχέδια εξυπηρετούν.

Πρόσωπο που είναι με τους διώκτες του επισκόπου Αρτεμίου και συμπροσεύχεται με τους παπικούς δεν πρέπει να του έχουμε καμία απολύτως εμπιστοσύνη και ούτε να τον ενισχύουμε οικονομικά. Έχει από πίσω του ολόκληρο το κράτος της Σερβίας που τον συμπαραστέκεται. Ενώ ο ίδιος όπως φαίνεται αποβλέπει στην βοήθεια του Πάπα και όχι στην βοήθεια του Θεού.

Доносимо Божићну посланицу Његовог Преосвештенства Епископа рашко-призренског др Артемија.

А  Р  Т  Е  М  И  Ј  Е

ПО МИЛОСТИ БОЖИЈОЈ ПРАВОСЛАВНИ ЕПИСКОП
ЕПАРХИЈЕ РАШКО-ПРИЗРЕНСКЕ И КОСОВСКО-МЕТОХИЈСКЕ
У ЕГЗИЛУ

СВЕМУ СВЕШТЕНСТВУ, МОНАШТВУ И СВИМА ВЕРНИМ
СИНОВИМА И КЋЕРИМА ДУХОВНИМ
БЛАГОДАТ, РАДОСТ И МИР УЗ СВЕРАДОСНИ ПОЗДРАВ

МИР БОЖЈИ! ХРИСТОС СЕ РОДИ!

„Отац благоизволи, Логос тело постаде,
и Дјева роди Бога оваплоћеног.
Звезда објављује, мудраци се клањају,
пастири се чуде, и твар сва се радује“!

Радост је, браћо и сестре, и драга децо, знак Божића, знак Празника Рођења Богомладенца Христа у Витлејему јудејском. Радост беше присутна и оне прве ноћи пре више од две хиљаде година када Бог посла Сина Свога да походи оне које сеђаху у тами и сенци смртној. С оне стране Јордана, у Галилеји незнабожачкој јави се Светлост небеска и обасја васцели свет. Роди се сунце Правде Христос Бог наш од Пречисте Дјеве Богородице. Роди се Син Божји тајно у пећини, али га небо свима објави, пославши звезду као громогласна уста. Та звезда, чудесна звезда витлејемска, приведе Му мудраце источне који му се први са вером поклонише и Богородици даре принесоше.

Гледајући сва та необична збивања духовним очима, црквени песник се обраћа Богомладенцу питањем: „Шта да Ти принесемо, Христе, Теби који си се нас ради на земљи јавио као човек? Јер свака твар, Тобом саздана, благодарност Ти приноси: Анђели – песму; небо – звезду; мудраци – дарове; пастири – дивљење; земља – пећину; пустиња – јасле; а ми – Матер Дјеву“. Кличући на крају: „Превечни Боже, помилуј нас“!

И ми данас, децо Наша духовна, у ову рожденственску ноћ, обасјани том исконском светлошћу богопознања, сабрали смо се овде у овој љуљачкој пустињи, око овог маленога храма, око скромних наложених бадњака, далеко од велеградске буке и метежа, далеко од велелепних храмова и прекрасних немањићских задужбина, да у миру и чистоти срца свога дочекамо и сретнемо Новорођенога. Данас су овде пригодне речи слепог игумана Стефана из Његошевог „Горског вијенца“, који се присећа где је све свечано дочекивао и прослављао Божић, почевши од Витлејема, преко Атонске Горе па до светога Кијева, да би на крају, у ломној Гори Црној, закључио: „Ал’ је ова слава одвојила, са простотом и са веселошћу“.

И ми би се могли запитати: откуд данас овде оволики свет сабран из свих крајева наше отаџбине? Шта нас је покренуло на толики пут, по овом снегу и леду? Која је то звезда која нас је водила и поред многих храмова проводила, да би нас овде довела? Одговори на сва та, и многа друга питања, јасна су за свакога од нас ко се ноћас овде нашао. Љута нас је невоља нагнала, с једне стране, јер је по многим местима, па и по храмовима, поред бљештаве физичке светлости, полијелеја и рефлектора, завладала духовна тама, уместо духовне радости завладала је апатија; уместо еванђелске Истине – јерес екуменизма, уместо духовне топлине – сибирска хладноћа од које се душа људска мрзне и леди. А душа људска је гладна и жедна Бога Живога, и као жедна кошута хита бистрим планинским изворима. У божићним порукама и беседама већине наших Архијереја, нажалост, нема ни једног помена о духовној пошасти и свејереси екуменизма која је поодавно на широка врата ушетала у нашу Светосавску Цркву. Како би, уосталом, они и могли да о томе говоре и да осуде нешто са чим су се поистоветили?

Тражиће и ове године Праведни заручник Јосиф са Дјевом Маријом „погодно место“ за преноћиште. Колико ли ће они, међутим, саборних православних храмова проћи, у којима неће бити добро дошли, јер ће у њима бити само вербализам љубави и екуменистичка „истина“. На крају ће се зауставити опет, после 2010. година, у некој пећини, у неким јаслама. Сиротињске јасле некога храма, попут овога нашега овде у Љуљацима, без позлаћених полијелеја, можда и без украса, без златотканих одежди и дијамантима украшених митри, без бучних оркестара и заносних мелодија, биће за Небеског Госта место мира и покоја.

Зауставиће се свети путници и заноћити у неким јаслама, у којима ће наићи на душе сродне витлејемским пастирима, у којима ће заједно са духовном припремом, са покајањем и очекивањем Емануила, бити удружени и исповедање Једне недељиве и не подељене Цркве, ради које се и оваплотио „Великаго Совјета Ангел“. „Црква“, пак, екумениста, са два или многим плућним крилима, и оних који је прихватају и заједно са њом путешествују, нема никакав додир са Његовом Црквом, са Његовом Љубављу, са Његовом Истином. Јер, Екуменизам сачињава пророковану „церков лукавнујушчих“, која нема ништа заједничко са Црквом Символа Вере у коме православно исповедамо веру само „у Једну, Свету, Саборну и Апостолску Цркву“. У тој вери и у тој Цркви живели су и спасавали се сви наши Свети Преци, од Светога Саве и пре Светога Саве, па све до Светог Владике Николаја и Преподобног Јустина Ћелијског. Ту веру и ту Цркву они нам оставише у аманет да је чувамо и сачувамо, и да је као једину сигурну лађу спасења оставимо нашим потомцима, нашој деци и омладини.

На приложеној адреси можете прочитати остатак Божићне посланице и погледати видео снимак читања исте:

http://www.eparhija-prizren.org/sr/episkop/4-besede/121-episkop-artemije-bozicna-poslanica.html

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΜΙΚΑ

Ο ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧH

Δείτε τις φωτογραφίες και μετρήστε τα άτομα που ήταν στην υποδοχή του.

_________________________________

Εμείς τα μετρήσαμε, μετρήστε τα και εσείς, μήπως ξεχάσαμε κάποιον.

Όπως φαίνεται με τη μίτρα και την πατερίτσα που πήρε ο Θεοδόσιος από τους οικουμενιστάς επισκόπους της Σερβίας, για τις υπηρεσίες που προσέφερε στους Αμερικάνους και τις κατοχικές δυνάμεις της Σερβίας θα ποιμάνει τα στασίδια των ναών του Κοσσυφοπεδίου, τις 11 μοναχές που η μία εξ αυτών, αν δεν απατώμαι είναι η μητέρα του, τους 1 με 2 μοναχούς, που ήταν στην υποδοχή, τους 10 άνδρες και τις 2 γυναίκες!!!

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΜΙΚΑ

Ο ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧH

Δείτε τις φωτογραφίες και μετρήστε τα άτομα που ήταν στην υποδοχή του.

_________________________________

Εμείς τα μετρήσαμε, μετρήστε τα και εσείς, μήπως ξεχάσαμε κάποιον.

Όπως φαίνεται με τη μίτρα και την πατερίτσα που πήρε ο Θεοδόσιος από τους οικουμενιστάς επισκόπους της Σερβίας, για τις υπηρεσίες που προσέφερε στους Αμερικάνους και τις κατοχικές δυνάμεις της Σερβίας θα ποιμάνει τα στασίδια των ναών του Κοσσυφοπεδίου, τις 11 μοναχές που η μία εξ αυτών, αν δεν απατώμαι είναι η μητέρα του, τους 1 με 2 μοναχούς, που ήταν στην υποδοχή, τους 10 άνδρες και τις 2 γυναίκες!!!

___________________________________________________

_____________________________________

Ενώ

Ο κανονικός Μητροπολίτης Αρτέμιος, αν και στην εξορία, έχει κοντά τον πιστό λαό ολοκλήρου της Σερβίας, τους 100 μοναχούς και μοναχές της Μητροπόλεως του και όλο το λαό του Κοσσυφοπεδίου, που όπως είδαμε στις φωτογραφίες έδωσε ένα καλό μάθημα στον Θεοδόσιο και στην οικουμενιστική παρέα του.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ

Ο πιστός λαός, όπως λέει ο Κύριος· γνωρίζει τον ποιμένα του, ακούει την φωνή του και τον ακολουθεί.

H ΙΣΤΟΣΕΛIΔA ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΡΑΣΚΑΣ ΠΡΙΖΡΕΝΗΣ

ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ, ΣTHN ΣYNEXEIA

http://www.eparhija-prizren.org

Његово Преосвештенство Епископ рашко-призренски Г. Артемије служио је јуче Свету Архијерејску Литурију у манастиру Светог Јована Крститеља у Љуљацима, уз саслужење више свештенослужитеља распете Епархије. И овом приликом, поред бројног прогнаног монаштва, Литургији је присуствовало и око 350 верника из свих крајева Србије. Сви они су, у овој припремној недељи пред Божић, једнодушно принели своје молитве Господу за своје спасење, својих сродника и васцелог напаћеног српског народа, у наше време додатно тлаченог свејересју екуменизма.

Да подсетимо, последња недеља пред Рођење Христово посвећена је Светим Оцима Старог Завета, тј. Христовим прецима по телу и славе се иста старозаветна лица као и претходне недеље – Недеље Праотаца. То су у ствари били старозаветни праведници: патријарси, цареви, пророци, првосвештеници, побожне жене и сви који су раније живели са вером у долазећег Месију – Христа Спаситеља. На Оце, исто као на Материце, деца „везују“ своје очеве, а ови им се „дреше“ поклонима, исто као и мајке претходне недеље. Ово „везивање“ родитеља симболично представља нераскидиву везу деце и родитеља, како оних физичких тако и оних духовних. Овим празницима, и обичајима везаним за њих, Света Црква истиче нераскидиву везу између родитеља и деце, између духовника и његове духовне деце, везу на којој почива породица, држава, Црква. Колико је душа претежнија од тела толико је ова друга – духовна веза, чвршћа и узвишенија од прве – телесне везе. Ту везу не могу раскинути људи, јер је она Богом установљена. Не могу је укинути „акти Синода“, тим пре што је Синод није створио. Та Света свеза, по Светим Оцима, може бити оправдано раскинути само ако духовни отац падне у блуд или у јерес.

Остатак прилога (текст, видео запис беседе, транскрипт беседе и богата фото галерија) доступан на адреси:

http://www.eparhija-prizren.org/sr/saopstenja/2-info/119-liturgija-ljuljaci-02-01-2011.html

Да ли су рашчињени свештеномонаси рашко-призренске Епархије заиста лишени Божанске благодати?

петак, 31 децембар 2010 23:25

Они који су им пресудили овако брзо и овако „братски“, то су поткрепили многим канонима, које су поменути „окривљени“ прекршили. Верујем да међу „судијама“ има бар један који заиста и верује, да је то баш тако, и да су „окривљени“ баш и криви званичној Цркви за прекршаје које су они навели. А дубоко верујем, да већина „судија“ зна шта је посреди, али да морају да изврше одређене задатке, за неки мотив само њима знан (можда су Удбаши, можда су уцењени, можда су свесни извршиоци и слуге папе и запада, можда се боје за своје позиције у Цркви, итд.). Видећемо када ће и да ли ће у времену то Господ и јавно обзнанити, или је то остављено за Страшни Суд.

Опширније.

Олга Четверикова: Патријарх Српски као верни савезник Ватикана

петак, 31 децембар 2010 16:20

Патријарх Иринеј започео гоњење антиекуменистичких представника СПЦ

Патријарх Иринеј ступио на пут отпадништва

Посета поглавара Српске Цркве синагоги и учешће у јудејској Хануки – законити поступак… или?

Као што је већ саопштено, у вечерњим сатима 9. децембра Патријарх Српски Иринеј (Гавриловић) посетио је београдску синагогу „Сукат Шалом“ и запалио једну од осам свећа за време традиционалне церемоније поводом јудејског празника Ханукa. Да подсетимо, са становишта Канона Светих Апостола тај поступак се може оценити као акт апостасије (отпадништва). У поменутим Канонима пише следеће:

Канон 45. „Епископ или презвитер, или ђакон, који се са јеретиком буде само и молио нека се одлучи; ако им пак допусти као клирицима, да што раде, нека се свргне“.

Опширније…

ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΜΕ ΜΙΣΟΣ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΡΤΕΜΙΟ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝ  ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ

Србија се умирит’ не може VI

четвртак, 30 децембар 2010 22:30

СВЕТОГ САВУ ИЗДАЈУ, ПАПУ ПОЗИВАЈУ V

БОЖЕ ДРАГИ И БОЖЕ ЈЕДИНИ ШТА СЕ ОВО У СРБИЈИ ЧИНИ У СРБИЈИ СВЕТИХ НЕМАЊИЋА
 И ВИТЕЗА МИЛОШ ОБИЛИЋА
 И ЈОШ БЕЗБРОЈ СВЕТИЈЕХ ЈУНАКА ШТО ЈЕ СРБСКА ЗАДОИЛА МАЈКА
 И ДАДОШЕ ЖИВОТ ЗА СРБИЈУ
 И ЗА НАШУ ВЈЕРУ НАЈМИЛИЈУ А САД ЕВО ПОСЛЕ СВИХ ТИХ МУКА ПИСМО ПИШЕ ИЗДАЈНИЧКА РУКА ПИСМО ПИШЕ ЈЕР САВЈЕСТИ НЕМА
 ДАБОГДА МУ СПАЛА ИЗ РАМЕНА
 СРАМНО ПИСМО СРАМНЕ САДРЖИНЕ ЧУЈ ШТА ПИШЕ МОЈ БРАТЕ СРБИНЕ

Опширније.

ПОРУКА ДИЈАСПОРЕ: УЗ ВАС ЈЕ
НЕПОКОРЕНА И НЕПОБЕЂЕНА СРБИЈА

Србија се умирит’ не може!

Његовом Преосвештенству Прогнаном Епископу Рашко-призренском
и 
Косовско-метохијском Господину АРТЕМИЈY

анастир Св. Јована Претече, Љуљаци
Шумадија, Србија
23/10. децембар 2010

Ваше Преосвештенство,

Са великим болом и горчином у срцу пратимо Ваш голготски пут и Ваша страдања која трпите од дојучерашње браће, а на жалост, данас оних који су се одрекли Св. Саве, Св. Николаја жичког и свог великог свеправославног учитеља Св. Јустина Ћелијског.
Нема православног Србина коме је Светосавље у срцу, и који се још увек није приклонио антихристовској идеологији екуменизма и глобализма, а да му срце не задрхти и очи не засузе када чује за Ваша часна, али незаслужена и неправедна страдања и прогонства. Нема православне Српкиње којој душа не зајеца када види све потешкоће са којима се Ваш духовни рукосад – Ваше монаштво сусреће свакодневно, само због тога што су остали верни Св. Канонима, Светом Предању и своме Духовном оцу који је безаконо и насилно уклоњен са своје епархије.
Опширније.

ΑΡΤΕΜΙΟΣ

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΡΑΣΚΑΣ-ΠΡΙΖΡΕΝΗΣ

ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ

07.12.2010

ΤΟΙΣ  ΑΔΕΛΦΟΙΣ  ΑΡΧΙΕΡΕΥΣΙ  ΤΗΣ  ΜΙΑΣ,  ΑΓΙΑΣ,  ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ

ΚΑΙ  ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΑΝΑ  ΤΗΝ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ

ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΙΗΣΟΥ ΑΔΕΛΦΕ ΚΑΙ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΕ,

Πιστεύουμε πως έφθασαν στη Σεβασμιότητά Σας οι ειδήσεις για τα δυσάρεστα γεγονότα στη Σερβική Ορθόδοξο Εκκλησία, ήτοι τα περί ημών, του ελαχίστου αδελφού σας εν Κυρίω. Τα σημερινά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) είναι ποικίλα και πολυάριθμα, και συνεπώς θα έχετε ήδη ενημερωθεί, πως, ανήμερα της πεντηκοστής επετείου της μοναχικής μας κουράς, απεφάσισε η Σύνοδος των επισκόπων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας την καθαίρεσή μας από το αξίωμα του επισκόπου και την επαναφορά μας στην τάξη των μοναχών.

Δεν γνωρίζουμε ποιοί λόγοι αναφέρονται στις πληροφορίες τις οποίες ελάβατε, και τίνι τρόπω αυτές παρουσιάζονται. Αυτό που γνωρίζουμε όμως είναι πως εδώ, στην πατρίδα μας την Σερβία, τα επίσημα ανακοινωθέντα, τα εκπορευόμενα εκ της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (ΔΙΣ) και εκ της σερβικής Κυβερνήσεως και ανακυκλούμενα δια των ΜΜΕ, βρίθουν αναληθειών, συκοφαντιών και αναποδείκτων κατηγοριών.

Μικρή (και πικρή) γεύση του ενορχηστρωμένου αυτού διωγμού εναντίον ημών μπορείτε να λάβετε μανθάνοντες ότι το Πατριαρχείο Σερβίας (δηλ. η ΔΙΣ) προ μηνών κινήθηκε νομικά εναντίον του Πρωτοσυγκέλλου μου, του Αρχιμανδρίτου Συμεών Βιλόβσκι, ο οποίος ευρίσκετο ήδη στη Θεσσαλονίκη εκπονώντας τη διδακτορική του διατριβή στη Θεολογική Σχολή ΑΠΘ. Υπέβαλε κατ’ αυτού μήνυση για «υπόνοια κατάχρησης εξουσίας». Μετά την συνακόλουθη έκδοση διεθνούς εντάλματος συλλήψεως, ο π.Συμεών πέρασε τρισήμισυ μήνες στις ελληνικές φυλακές αναμένοντας την κρίση του Αρείου Πάγου. Η δίκη πραγματοποιήθηκε στις 6-7-2010.

Ο Άρειος Πάγος με την υπ  ἀρ. 1410/2010 απόφασή του, η οποία εξεφωνήθη δημοσίως στις 13-7-2010, αθώωσε τον π.Συμεών, απορρίποντας το αίτημα των σερβικών αρχών για έκδοση του στη Σερβία όπου θα δικαζόταν με την κατηγορία της «υπόνοιας κατάχρησης εξουσίας». Ο Άρειος Πάγος μάλιστα απεφάνθη α) ότι πρόκειται για προσχηματική δίωξη, όπισθεν της οποίας υποκρύπτεται δίωξη πολιτικών και θρησκευτικών φρονημάτων, και β) ότι δεν θα τύχει δίκαιης δίκης στη Σερβία.

Μην επιθυμώντας να σας αφήσουμε στο σκότος της παραπληροφορήσεως όσον αφορά στην υπόθεσή μας, δραττόμεθα της ευκαιρίας να παραθέσουμε στην αγάπη σας –συνημμένως τη παρούση–την από 13.9.2010 επιστολή μας προς την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, εκ της αναγνώσεως της οποίας θα αποκτήσετε ιδίαν αντίληψιν του πως και γιατί επήλθε ο χωρισμός μεταξύ ημών και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.

Στην εν λόγω επιστολή μας η πενταμελής Διαρκής Ιερά Σύνοδος, στην οποία συμμετείχαν και ψήφισαν εναντίον μας εγνωσμένοι κατήγοροι και διώκτες μας(!), χωρίς να μας καλέσει σε απολογία, αντέδρασε λαμβάνοντας ακόμα μια αντι-κανονική απόφαση, βάσει της οποίας μας απηγορεύθη «η τέλεσις οποιασδήποτε ιερουργίας» μέχρι την σύγκληση της Ιεραρχίας στις 17.11.2010. Αναμένοντας να μας δοθεί βήμα ώστε να προβούμε στην ημετέρα υπεράσπιση ενώπιον της Συνόδου της Ιεραρχίας και ούτως ενώπιον όλων να λάμψει η αλήθεια, σεβασθήκαμε την απόφαση, παρά το γεγονός ότι ήταν αντι-κανονική.

Δυστυχώς, δεν προσεκλήθημεν στη Σύνοδο της Ιεραρχίας. Η Σύνοδος, στην οποία και πάλι συμμετείχαν και ψήφισαν εναντίον μας εγνωσμένοι κατήγοροι και διώκτες μας(!), αυτή τη φορά εξέφερε εναντίον ημών απόφαση καθαιρέσεως και υποβιβασμού στην τάξη των μοναχών, χωρίς καν να μας δοθεί το αναφαίρετο δικαίωμα της απολογίας αλλά και ερήμην ημών, γεγονός που αντίκειται στους Ιερούς Κανόνες και στον Κατα-στατικό Χάρτη της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Εν κατακλείδι, και τις τέσσερεις φορές που ασχολήθηκε είτε η Διαρκής είτε το Σώμα της Ιεραρχίας με το θέμα μας [α) 11-2-2010 ΔΙΣ–προσωρινή απομάκρυνση από τον θρόνο, β) 2-5-2010 Ιεραρχία–«έκπτωση» από τον θρόνο, γ) 18-9-2010 ΔΙΣ–αργία από κάθε ιεροπραξία, δ) 18-11-2010 Ιεραρχία–καθαίρεση], δεν προηγήθηκε ανακριτική διαδικασία, δεν εκλήθησαν μάρτυρες ούτε κατηγορίας ούτε υπερασπίσεως, δεν εκλή-θημεν σε απολογία και, εκτός της 2-5-2010, δεν εκλήθημεν καν στη Σύνοδο και δεν συμμετείχαμε, και τέλος οι δικαστές μας ήταν εγνωσμένοι κατήγοροι και δεινοί συκοφάντες μας στα ΜΜΕ.

Έχουμε προ οφθαλμών το παράδειγμα του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος είχε επίσης αδίκως και αντικανονικώς δικασθεί, καθαιρεθεί, αφορισθεί και εξορισθεί. Ο ίδιος ουδέποτε ανεγνώρισε την απόφαση της καθαιρέσεως, αλλά σε όλη του τη ζωή θεωρούσε τον εαυτό του ως κανονικό Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, είχε εκκλησιαστική κοινωνία με πολλούς επισκόπους ανά την οικουμένη και τελούσε (όταν ήταν δυνατόν) την θεία Λειτουργία. Διο επράξαμε και εμείς παρομοίως. Δεν αποδεχθήκαμε την απόφαση της Συνόδου. Συνεχίζουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας νόμιμο και ισόβιο κανονικό Επίσκοπο Ράσκας-Πριζρένης, και επομένως τελούμε με τους μοναχούς και πιστούς μας την θεία Λειτουργία, αναλόγως των συνθηκών.

Ενημερώνουμε Υμάς περί όλων αυτών, αγαπητέ αδελφέ, με την ελπίδα αδελφικής κατανοήσεως και υποστηρίξεως, όπως θριαμβεύσει η Αλήθεια, και όπως παραμείνουμε σε πνευματική και κανονική κοινωνία μεθ  Ὑμῶν απάντων. Είμαστε στη διάθεσή σας για παροχή περαιτέρω διευκρινίσεων και στοιχείων (εγγράφων κ.λπ.) που αφορούν στην υπόθεση μας.

Σας ευχόμεθα χαρούμενες και παρά Θεού ευλογημένες εορτές της του Χριστού Γεννήσεως και αναφωνούμε τον ευφρόσυνο χαιρετισμό:

Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη!

Χριστός ετέχθη!

Ευλογημένο το νέο έτος 2011!

Υμέτερος εν αγάπη του νηπιάσαντος Χριστού αδελφός και συλλειτουργός

Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης και Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίων

†Αρτέμιος

(σφραγίδα καί ὑπογραφή)

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ την ΔΙΑΡΚΗ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ

ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Β Ε Λ Ι Γ Ρ Α Δ Ι

13-9-2010

Ιερά Μονή Σισάτοβατς

Έκπληκτος, σοκαρισμένος και βαθειά πληγωμένος από το περιεχόμενο, τις συκοφαντίες και τις απειλές από τις οποίες βρίθει το τελευταίο έγγραφο της ΔΙΣ (αρ. πρωτ. 924, τη 26η-8-2010), αναγκάζομαι να απαντήσω κατά συνείδησιν.

Εδώ και μερικά χρόνια ανεχόμασταν και αποδεχόμασταν πολλές από τις αντικανονικές και αντι-καταστατικές σας αποφάσεις και ενέργειες, παρά την εκπεφρασμένη διαφωνία μας προς αυτές.

Ο λόγος που το κάναμε αυτό ήτο η δική μας τότε πεποίθηση, ότι είναι καλύτερη δια την Εκκλησία και δια τον λαόν η δική μας καρτερία απέναντι στις δικές σας –εις την αρχή μικρότερες, και ύστερα ολοένα μεγαλύτερες και βαρύτερες– παράνομες παραβιάσεις εις την δική μας εκ Θεού παραχωρημένη δικαιοδοσία και εξουσία εν τη Μητροπόλη Ράσκας-Πριζρένης, παρά η αύξηση και όξυνση των διενέξεων εις την Εκκλησία.

Είναι απαραίτητο να υπενθυμίσουμε; Να υπενθυμίσουμε το ζήτημα της Μηνύσεώς μας την οποία υπεβάλαμε εις το Στρασβούργο σχετικά με τη ζημιά που προέκυψε κατά τα γεγονότα της 17ης Μαρτίου του 2004 (Πογκρόμ), και την εξαναγκασμένη απόσυρσή της;

Το ζήτημα του Memorandum (του Υπομνήματος) επίσης του Μαρτίου του 2005; Το ζήτημα της αποδοχής των «ανακαινισμένων» κτιρίων το 2008 και 2009; Το ζήτημα του μοναστηριού Visoki Decani και του προκύψαντος σχίσματος όσον αφορά την διοίκησή του;

Το ζήτημα του δικαιώματός μας να δικάζουμε και να επιβραβεύουμε τους κληρικούς μας;… Στο τέλος αποδεχθήκαμε, αν και δεν συμφωνούσαμε, την αντι-κανονική και αντι-καταστατική αρπαγή της Μητροπόλεώς μας και την δίωξή μας από το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια.

Όλα αυτά τα κάναμε και υπέστημεν χάριν της ειρήνης, ομονοίας και ενότητας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ελπίζαμε στην επικράτηση της ειρήνης και της ομοφροσύνης.

Μήπως η δική μας υποχώρηση ενώπιόν σας έφερε ειρήνη στην Εκκλησία; Όχι. Ακολούθησε χάος. Με τη δική σας δράση προξενήθηκε ανεπανόρθωτη ζημιά στη Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης.

Εκδιώξατε τον μοναχισμό της. Και τώρα τον εκθέτετε σε ταλαιπωρίες, εκβιασμούς, απειλές με προσαγωγή σε δικαστήριο –εκκλησιαστικό και πολιτικό. Αρνείσθε το δικαίωμά του δια πνευματικό δεσμό με εμάς, τον πνευματικό τους πατέρα.

Συνεργάζεσθε με παρανόμους αλβανικούς θεσμούς και έτσι συνδράμετε στην ανεξαρτητοποίηση του αποσχιστικού θύλακα στο Σερβικό Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια. Ήδη έχετε αποκομίσει και τους επαίνους από τους εχθρούς.

Γκρεμίστηκε και περιήλθε σε χάος η λειτουργική τάξη και εις την Μητρόπολη Ράσκας-Πριζρένης.

Εκτός από όλα αυτά, αθετώντας τους Ιερούς Κανόνες και την Ιερά Παράδοση, εξωθείτε ολόκληρη την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία εις τον δρόμο της βδελυκτής Ουνίας. Τι άλλο δείχνει άλλωστε η ομιλία του Μακαριωτάτου Πατριάρχου εις την Βιέννη προ ολίγων ημερών;

Δεν έχουμε πλέον κανένα επαρκή λόγο να αποδεχόμεθα εκείνα με τα οποία δεν συμφωνούμε. Τέτοιο δικαίωμα δεν έχουμε πλέον –ποτέ δεν το είχαμε. Ως Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης δεν επιτρέπεται, δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να συμμετέχουμε στην αποσύνθεση της Αγιοσαββα-ϊτικής Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Πατέρες και αδελφοί, απευθύνομαι προς εσάς ως μέλη της ΔΙΣ, και ας θεωρείται και ας γίνει γνωστό ότι ταυτοχρόνως αποτεινόμεθα και προς την Ιεραρχία, προς τους Προκαθημένους όλων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και τους Αρχιερείς τους, το ιερατείο και τον μοναχισμό, ως και προς όλους τους Ορθοδόξους ανά την Οικουμένην.

Η κυρία αφορμή είναι το τελευταίο σας έγγραφο, το οποίο εις την αρχή της επιστολής μας αναφέραμε.

Απεφασίσατε να μας επιβάλετε καινούργια ποινή, φανερώνοντας ούτως ότι δεν ικανοποιηθήκατε ακόμη με τόσες, έως τώρα ληφθείσες και εφαρμοσθείσες ποινές, χωρίς να υφίσταται πραγματική κανονική βάση.

Έγινε γνωστόν σε όλους, και πέραν των συνόρων της Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης, ακόμα και πέραν των συνόρων της Σερβίας, τι κρύβεται στο βάθος ως αφορμή της απομακρύνσεώς μας από το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια, απαγορεύοντάς μας ακόμη και το να διαμείνουμε σε κάποιο από τα εκ μέρους μας ανακαινισθέντα και ανεγερθέντα μοναστήρια, έστω και με την ιδιότητα εις την οποίαν μας υποβιβάσατε αντι-κανονικώς και αντι-καταστατικώς.

Οι τέτοιας βαρύτητος ποινές τις οποίες μας επιβάλατε, είναι αρκετές σε οποιονδήποτε για να εξαγάγει το συμπέρασμα περί του ποιός αισθάνεται φόβο απέναντι σε ποιόν και διατί· ποία πλευρά είναι κανονικώς σωστή και ποία δεν είναι.

Είναι επίσης γενικώς γνωστόν, ότι χάριν της ειρήνης εις την Σερβικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν υποταχθήκαμε στις αποφάσεις σας, τονίζοντας κάθε φορά πως η υποταγή αυτή δεν σημαίνει και συμφωνία εκ μέρους μας. Δεν ήτο δυνατόν να συμφωνήσουμε να μας αρπάζετε βιαίως την παρά Θεού εις ημάς εμπιστευθείσαν Μητρόπολιν Ράσκας-Πριζρένης, και να την παραδίδετε εις τον έναν και τον άλλον νυμφίον, ημών εν ζωή έτι όντων.

Οι πάνσοφοι Πατέρες της Εκκλησίας ονόμασαν τέτοιες πράξεις «μοιχεία», εκ της οποίας μόνο κακός τόκος μπορεί να αναμένεται. Σήμερα ποιός μπορεί να υπερηφανεύεται δια τον τόκον, ο οποίος ως ζιζάνιο επληθύνθη από μία τέτοια μη ευλογημένη σχέση; Μόνον οι εχθροί. Αυτοί δυστυχώς είναι πολλοί, όχι μόνον έξω αλλά και μέσα. Αλλά αφήνουμε να συλλογισθούν περί τούτων περισσότερο οι πρωτεργάτες και εκτελεστές του καταχθονίου σχεδίου, που είχε ως συνέπεια να στερηθούμε της Μητροπόλεως και να αποκοπούμε του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων.

Η κακία συνέχισε να εξαπλώνεται. Σε μία αλυσιδωτή αντικανονική δράση εκ μέρους σας, όχι μόνο μας στερήσατε του θρόνου και εκδιώξατε από το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια αλλά και διασκορπίσατε το ποίμνιό μας. Το ποίμνιο εντούτοις αναγνωρίζει τον ποιμένα του. Λογικό τυγχάνει και ως τέτοιο αυτοβούλως αποφασίζει να τον ακολουθεί. Δεν θέλει τον επιβεβλημένο ξένο ποιμένα ο οποίος θέλει να το κρατά μέσα στον φόβο, απειλώντας, δικάζοντας και τιμωρώντας.

Έχουμε δικαίωμα να απαρνηθούμε το δικό μας ποίμνιο, το οποίο δεν απαρνείται εμάς; Τι απάντηση θα δώσουμε εις τον Χριστόν τον Σωτήρα, ο οποίος μας έθεσε ποιμένα του λογικού ποιμνίου, εις τον οποίον και ορκιστήκαμε ισοβία πίστη;

Έχοντας υπ᾽ όψιν όλα αυτά, εν Χριστώ αδελφοί μου, δηλώνουμε και παραδεχόμεθα με μεταμέλεια, πως δεν πράξαμε καλώς, όταν τονίζαμε και δηλώναμε, πως «υποτασσόμεθα στις αποφάσεις σας, αν και δεν συμφωνούμε». Η «υποταγή» μας σε σας δεν επέφερε την αναμενόμενη, από την πλευρά μας, ειρήνη στην Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία. Το αντίθετο μάλιστα.

Κατόπιν όλων αυτών, είμεθα υποχρεωμένοι να ανακαλέσουμε όλες τις μέχρι σήμερα δηλώσεις μας περί «υποταγής», γιατί βλέπουμε πως γι αὐτές θα δώσουμε λόγο στον Κύριο. Στον άλλο κόσμο δεν θα απολογηθούμε σε σας, αλλά εις Αυτόν που μας δίδαξε ήδη μέσω των Αποστόλων, Μαρτύρων, Διδασκάλων και Αγίων της Εκκλησίας Του· «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον η ανθρώποις».

Έχουμε την αίσθηση πως με τις υποχωρήσεις μας στις αποφάσεις σας, των οποίων επροηγούντο εκβιασμοί, απειλές και τρομερές πιέσεις, εκ των οποίων οι νέες ήταν πάντα πιο ισχυρές από τις προηγούμενες, αμαρτήσαμε βαρέως ενώπιον της επισκοπής μας που ονομάζεται «Ράσκα-Πριζρένη», ενώπιον του ποιμνίου που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός, δηλαδή ενώπιον της δια βίου υποχρέωσής μας προς τον Ύψιστο Θεό να μείνουμε ακλόνητοι στην πνευματική έπαλξη, σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας και τον δοθέντα όρκο κατά την εις αρχιερέα χειροτονία.

Για τον λόγο αυτό, ζητούμε με το δίκαιό μας, να μας επιστρέψετε την αφαιρεθείσα επισκοπική έδρα Ράσκας-Πριζρένης, πράξη με την οποία επιστρέφει στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία η κανονική τάξη και ειρήνη.

Στην αντίθετη περίπτωση, γνωστοποιούμε με το παρόν Γράμμα, πως από τούδε και στο εξής, αποδεσμευόμεθα από το αίσθημα προσωπικής ενοχής λόγω προηγούμενης «υποταγής», γιατί εμείς είμεθα στην Εκκλησία και ενώπιον του Θεού, δια βίου κανονικός ποιμένας της επισκοπής Ράσκας – Πριζρένης.

Με την ιδιότητα αυτή δεν θα υποταχθούμε πια σε καμιά αντικανονική απόφασή σας, έχοντας ιδιαιτέρως υπ ὄψιν, πως και όλες οι προηγούμενες ελήφθησαν υπό την επιταγή μη εκκλησιαστικών, πολιτικών και εχθρικών παραγόντων.

Αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες και γεγονότα που στηρίζουν αυτά που λέμε, είναι σε όλους καλώς γνωστά. Την τελική περί αυτών κρίση θα εκφέρουν ανεξάρτητοι ιστορικοί, και ίσως πριν από αυτούς η συνείδηση του δικαίου λαού του Θεού.

Αδελφοί αρχιερείς, μπορείτε να καταλάβετε και να δικαιολογήσετε όλα όσα είπαμε, εφόσον μέσα σας υπερισχύει η γνώμη ότι κανείς από σας και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, δεν θα επέτρεπε σε κάποιον να του αφαιρέσει η να πλήξει με οποιονδήποτε τρόπο, εισβάλλοντας πλαγίως, την επισκοπή την οποία του εμπιστεύθηκε ο Θεός. Δηλαδή, άλλοι αρχιερείς να καταργήσουν τα δικαιώματά του, τα οποία είναι θεμελιωμένα επί τη βάσει των εκκλησιαστικών κανόνων.

Εφόσον όμως τέτοια θεώρηση δεν υπάρχει, υποκριτικά μόνον θα γίνεται λόγος περί αγάπης μεταξύ μας, και θα είναι χαμένος κόπος η προσπάθεια για την αποκατάσταση της ειρήνης και τάξεως μέσα στην Εκκλησία μας.

Με αυτά τα δεδομένα, θα επέλθει ΣΧΙΣΜΑ στη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία. Να μην επιτρέψει ο Θεός, αλλά να είσθε τότε έτοιμοι να αναλάβετε την ευθύνη για το σχίσμα και για τις συνέπειες αυτού. Το ζήτημα του σχίσματος στην Εκκλησία μας κανένας άλλος δεν το ανακινεί κάθε τόσο αλλά και παράλληλα κανένας άλλος δεν εργάζεται τόσο συστηματικά για την επίτευξή του, παρά μόνον τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, ξεκινώντας από τις 11 Φεβρουαρίου 2010 μέχρι σήμερα! Αυτήν την αλήθεια ο κόσμος την βλέπει και την αναγνωρίζει. Δεν μπορεί να θαφθεί η να κρυβεί. Ούτε η ευθύνη μπορεί να επιρριφθεί σε κάποιον άλλο.

Εμείς όμως, με την ιδιότητα του κανονικού επισκόπου Ράσκας-Πριζρένης και Κοσσυφοπεδίου – Μετοχίων, παραμένουμε ασάλευτα προσκολλημένοι στον Αρχιερέα όλων ημών Χριστό, που μας κάλεσε σε ισόβια αρχιερατική διακονία εντός της κανονικής ενότητας με όλους τους αρχιερείς της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Τη Ιερά Συνόδω πιστός εν Κυρίω

Ο ᾽Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης

και Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίων

†АΡΤΕΜΙΟΣ

У чин Архимандрита уздигнут Протосинђел Николај

Његово Преосвештенство Епископ рашко-призренски и косовско-метохијски Г. Г. Артемије, служио је у недељу 26. децембра Свету Архијерејску Литургију у манастиру Светог Јована Крститеља у Љуљацима, уз саслужење 13 свештеномонаха и 2 свештенођакона. Светом Литургијском сабрању, на дан када Православна Црква слави Свете Праоце Христове по телу, присуствовало је бројно прогнано монаштво из Епархије рашко-призренске и преко тристотине верника из разних крајева Србије. Многи од верника су се и причестили пречистим и животворним тајнама Христовим.

У току Свете Литургије Владика Артемије је у чин Aрхимандрита произвео Протосинђела Николаја (Николића), настојатеља манастира Црна Река у егзилу. Чин Aрхимандрита оцу Николају додељен је после његовог дугогодишњег труда у монашком послушању и крстоносним послушањима настојатеља манастира и духовништва.

Духовни рукосад, скупоцену и богочежњиву биљку монаштва, Епископ Артемије расадио је изобилно током 20 година свога пастирствовања у Епархији рашко-призренској. Почевши од Црне Реке, где је та биљка постала видљива, будући израсла из корена светоотачке мудрости и надахнутости, па касније преко многобројних других манастира Епархије рашко-призренске, где је Христос поставио Епископа Артемија да обрађује његов виноград и даје му плодове духовне, биљка монаштва рашко-призренске Епархије расла је бујно и разрасла се изобилно.

Стога, и када непријатељ ђаво, покренувши неке од људи који беху спремни да му се ставе у покорност и да му служе, на мрзост и завист према овом подвижнику вере и живота, покуша да распуди стадо слањем вукова у овчијим кожама на место пастира, стадо имајући пред собом пастира доброг и верног, не уплаши се вукова него пође за пастиром.

Плодови духовне борбе и духовног живота, невидљивог за људске очи али видљивог Богу, слатки су и благотворни српском роду. И као што је жртва и труд Преосвећеног Артемија допринела останку српског народа на Косову и Метохији, и српских светиња у корпусу српске духовне баштине, тако ће и биљка монаштва, узгајана дугогодишњим бдењем и молитвом над сваком душом, бити од помоћи своме роду.

Остатак текста, видео запис беседе Епископа Артемија и фотогалерију погледајте на адреси:

http://www.eparhija-prizren.org/sr/saopstenja/2-info/109-liturgija-ljuljaci-26122010.html

Η θηριωδία του Ηρώδη επαναλαμβάνεται

ΑΝΑΒΙΩΝΟΥΝ οι ΔΙΩΓΜΟΙ του Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

και ΤΟΥ Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

απο την ΣΥΝΟΔΟ της ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Όταν ουν τι παράνομον γένηται, μηδείς έστω νωθής (νωθρός), αλλά πυρός θερμότερος, και των αδικουμένων μη έλαττον αλγείτω, και ούτω τα πλείονα στήσεται των κακών» γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Πόσο μάλλον, όταν το αδικούμενον είναι η πίστις.

Είναι κοινός τόπος στην Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ότι η διατύπωση των Δογμάτων και οι διοικητικές αποφάσεις αποτελούν καθήκον και προνόμιο των Επισκόπων και της Συνόδου.

Είναι όμως, επίσης γνωστό, ότι οι αποφάσεις μιας εκκλησιαστικής Συνόδου δεν είναι «δεσμευτικές για τους Χριστιανούς», με τον ίδιο τρόπο που είναι «οι διαταγές ενός στρατιωτικού στους υφισταμένους του», γιατί απλούστατα, μπορεί οι αποφάσεις αυτές να είναι και λανθασμένες. Η Σύνοδος δεν έχει το αλάθητο του Πάπα. Αντίθετα, ο Λαός (δηλαδή οι κληρικοί, οι μοναχοί και οι λαϊκοί που δεν συμμετέχουν στη Σύνοδο) έχει καθήκον να μη αποδεχθεί τις αποφάσεις αυτές, όταν συγκρούονται με την διαχρονική Πίστη και διδασκαλία της Εκκλησίας. Μόνο όταν, οι αποφάσεις μιας Συνόδου, αναγνωριστούν από την Εκκλησία ως αναντίρρητα ορθόδοξες, τότε βέβαια, είναι υποχρεωτικές για όποιον θέλει να ανήκει στο Σώμα του Χριστού.

Οι συνοδικές, λοιπόν, αποφάσεις ελέγχονται από το Λαό, ο οποίος και έχει καθήκον να συμμετέχει στον έλεγχο και τη ζύμωση αυτή, που αφορά τη ζωή του, την νυν και την μέλλουσα. Ο έλεγχος ασφαλώς γίνεται και από μεμονωμένα μέλη του σώματος του Χριστού, τα οποία έχουν καθήκον (ή απλώς δικαίωμα) να αρνούνται πράξεις της εκκλησιαστικής διοικήσεως που αφορά λίγα ή και ένα μέλος της Εκκλησίας, όταν αυτές έρχονται σε αντίθεση με την Παράδοση και κυρίως όταν, η αποδοχή κάποιας απόφασης, είναι δυνατόν να αποτελέσει κακό προηγούμενο και να αλλοιώσει την εκκλησιαστική Παράδοση.

Παραδείγματα από την εκκλησιαστική ιστορία έχουμε πολλά.

Υπήρξαν (κατά τον Π. Τρεμπέλα) «Σύνοδοι παραβιάζουσαι είτε λόγω εξωτερικών πιέσεων, είτε εξ άλλων ιδιοτελών και εγωκεντρικών ελατηρίων τα όρια της δικαιοδοσίας αυτών» και «εκπίπτουσι της αποστολής των… Η ίδια η μακραίων ιστορία της Εκκλησίας μαρτυρεί αδιαμφισβήτητα, ότι δεν εγγυάται και κάθε σύνοδος επισκόπων για την αλήθεια ή είναι απαλλαγμένη κάθε πλάνης. Το γεγονός, ότι άγιοι και μεγάλοι άνδρες της Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Αθανάσιος, ο θείος Χρυσόστομος», ο άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς κ.ά. «καθαιρέθηκαν από επισκοπικές συνόδους, δικαιολογεί πληρέστατα το παράπονο Γρηγορίου του Θεολόγου: «πάντα σύλλογον φεύγειν επισκόπων, ότι μηδεμιάς συνόδου τέλος είδον χρηστόν… Αεί γαρ φιλονεικίαι και φιλαρχίαι…» ( Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Δογματική, τ. Β΄, σελ. 403-404).

Βέβαια, είναι δύσκολο στον απλό λαό να διαγνώσει την ορθότητα μιας συνοδικής αποφάσεως, αφού οι πράξεις της εκάστοτε Συνόδου δικαιολογούνται και στηρίζονται σε Ιερούς Κανόνες (τους οποίους οι συνοδικοί επίσκοποι) άλλοτε ερμηνεύουν ορθώς και άλλοτε διαστροφικά). Οι επίσκοποι, επίσης, που απαρτίζουν την Σύνοδο είναι κατά τεκμήριον ορθόδοξοι: «όταν συγκαλούνταν αυτές οι Σύνοδοι, δεν χαρακτηρίζονταν ως “αιρετικές” ούτε υπήρχε κάποια άλλη επίσημη ένδειξη για την ετεροδοξία τους, αλλά οι περισσότερες από  αυτές ήταν διοργανωμένες από την “επίσημη Εκκλησία” της πολιτείας, και …με το πρόσχημα της επιδιώξεως της εκκλησιαστικής και κοινωνικής ειρήνης» («Είναι όλες οι Εκκλησιαστικές Σύνοδοι έγκυρες;» www.impantokratoros.gr/2A3CCD56.el.aspx).

Μετά από αυτά τα εισαγωγικά, να έρθουμε στο θέμα μας.

Αυτή ακριβώς η συνοδική «απάτη» σε διοικητικές, κυρίως, Συνοδικές αποφάσεις, εφαρμόζεται τις τελευταίες δεκαετίες σε Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ακολουθείται κι εδώ η επιτυχής μέθοδος του Μιθριδάτη, που εφαρμόστηκε στην καταστρατήγηση των Ι. Κανόνων σχετικά με τις συμπροσευχές. Οι συμπροσευχές εξ αρχής προκάλεσαν αντιδράσεις όχι μόνο του λαού, αλλά και των περισσοτέρων Επισκόπων. Σιγά-σιγά όμως, επεβλήθηκαν από τους οικουμενιστές ως αναγκαίες. Έτσι και οι Επίσκοποι «προσαρμόστηκαν», με αποτέλεσμα σήμερα οι θεομίσητες συμπροσευχές να έχουν γίνει καθεστώς, να πραγματοποιούνται από τους αιρετίζοντες οικουμενιστές ξεδιάντροπα και να μη εγείρουν την αντίδραση των «ευσεβών» Επισκόπων και συνακόλουθα του λαού, που λόγω της σιωπής τους έχασε το ορθόδοξο αισθητήριο.

Αυτή, λοιπόν, η «συνταγή» ακολουθείται και σε Διοικητικά θέματα. Γνωστές οι αντικανονικές διοικητικές αποφάσεις, αλλά με Συνοδική κάλυψη, από το Πατριαρχείο Κων/πόλεως. Γνωστά επίσης και επώδυνα τα γεγονότα στην Εκκλησία της Ελλάδος, με κορυφαίο το «έγκλημα» που διέπραξε ο χουντοπρόβλητος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, με την κάλυψη της έμφοβης τότε Ιεραρχίας, την απομάκρυνση, δηλαδή, από τις θέσεις τους –παρανόμως– των 12 Μητροπολιτών, δημιουργώντας νομοκανονικό προηγούμενο. Το τραγικό δε είναι πως, παρά την αναγνώριση από τους μετέπειτα Αρχιεπισκόπους και άλλους Αρχιερείς της γενομένης αδικίας, επιμένουν οι επίσκοποι –οι θα έπρεπε να είναι κήρυκες της ειρήνης και της δικαιοσύνης– να διαιωνίζουν το κακούργημα εκείνο, στο πρόσωπο του εναπομείναντος Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου.

Μια παρόμοια αδικία και εκτροπή από την νομοκανονική παράδοση της Εκκλησίας –κατ’ απομίμηση των προηγηθέντων, αλλά με άλλους πρωταγωνιστές– συμβαίνει σήμερα στην Εκκλησία της Σερβίας. Με απροσχημάτιστα αντικανονικές, παράνομες και κατάφορα άδικες αποφάσεις (που ούτε προς στιγμήν δεν αντέχουν στον έλεγχο) καθαίρεσαν τον Μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο, λίγο μετά τον θάνατο του πρώην Πατριάρχου Παύλου και την ανάληψη της εξουσίας (Πατριαρχίας) από τον καυχώμενο για τους οικουμενιστικούς προσανατολισμούς του Πατριάρχη Ειρηναίο. Για την καθαίρεση του Μητροπολίτη Ράσκας κατασκεύασαν κατηγορίες αναπόδεικτες για τον ίδιο και για δύο εκ των συνεργατών του και κατόπιν ισχυρίστηκαν ότι είναι συνυπεύθυνος, εφόσον τους κάλυπτε.

Όμως, οι κατηγορίες αυτές κατέπεσαν στα πολιτικά δικαστήρια της Ελλάδος και της Σερβίας και έτσι αποδείχθηκε περίτρανα (και τραγικά) η «απάτη» και η παρανομία των ηγετικών κύκλων της Εκκλησίας αυτής. Συνέβη, δηλαδή, άλλη μια φορά το οξύμωρο και ταπεινωτικό για την Εκκλησία, οι κοσμικοί δικαστές να εφαρμόζουν το Δίκαιο, που οι ηγέτες της Εκκλησίας καταπατούν. Και παρόλο που κάποιοι δικαστές επηρεάζονται από τους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες, οι συγκεκριμένοι όρθωσαν το ανάστημά τους και έβγαλαν αποφάσεις, οι οποίες αποτελούν κόλαφο στα πρόσωπα του Πατριάρχη της Σερβίας και των υποστηριχτών του (μάλλον καθοδηγητών του), τα μέλη δηλαδή της γνωστής τρόϊκας της Εκκλησίας της Σερβίας.

Πρώτος κόλαφος: η έμμεση αθώωση του  ιερομόναχου π. Συμεών Βιλόφσκυ από το ανώτατο δικαστήριο της Ελλάδος, τον Άρειο Πάγο, και η κατάρρευση των κατηγοριών εναντίον του από τους Σέρβους Επίσκοπους. Δεύτερος κόλαφος: από την Σερβική δικαιοσύνη, η οποία, παρά την αντίθετη θέση (και προσπάθεια) του Εισαγγελέα, αποφάσισε την αποφυλάκιση του Predrag Suboticki ετέρου κατηγορουμένου από την Σερβική Εκκλησία,.

Το πρόβλημα καθίσταται οξύτερο, γιατί ο πατριάρχης Ειρηναίος, αντί να σιωπήσει ως ένοχος –αφού γνώριζε τα πραγματικά γεγονότα– προσποιήθηκε ότι ξαφνιάστηκε από την αθώωση του π. Συμεών Βιλόφσκυ και καταφέρθηκε, κατά του ανωτάτου δικαστηρίου άλλης χώρας (της Ελλάδος) με υποτιμητικές εκφράσεις, επειδή δεν υιοθετήθηκαν οι αστήρικτες κατηγορίες τους.

Αυτή είναι η δικαιοσύνη των «αξιοσέβαστων» Αρχιερέων της Σερβικής Εκκλησίας· χρησιμοποίησαν αναπόδεικτες κατηγορίες εναντίον συνεργατών του κανονικού Μητροπολίτη Ράσκας Αρτέμιου, γιατί δεν μπορούσαν με άλλο τρόπο να βγάλουν τον ίδιο από τη μέση και στη συνέχεια τον καθαίρεσαν, επειδή δεν «υπάκουσε» στις εσκεμμένα παράνομες διαταγές τους: α) τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει χωρίς λόγο το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε «κανονικά» ο Θεός και όχι αυτοί· αντίθετα, αυτοί βαρύνονται γιατί αντιστρατεύθηκαν στο θέλημα του Θεού και τον απομάκρυναν αντικανονικώς από το ποίμνιό του. β) τον κατασυκοφαντούν συστηματικά στα μάτια των μελών της Σερβικής Εκκλησίας, γ) ανακήρυξαν –ζώντος του κανονικού Μητροπολίτου Ράσκας Αρτέμιου– άλλον Μητροπολίτη στη θέση του, πράξη απαγορευμένη ρητώς από τους Ι. Κανόνες, αφού ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος δεν εκλήθη σε δίκη και δεν απολογήθηκε ενώπιον της Συνόδου, όπως κελεύουν οι Ι. Κανόνες. Χθες, μάλιστα (26 Δεκεμβρίου 2010) τον ενθρόνισαν πανηγυρικά, παρά τις ενστάσεις.

Αν είναι σωστή αυτή η κριτική μας παρέμβαση, διερωτώμεθα γιατί ως τώρα, κάποιος ελλαδικός εκκλησιαστικός φορέας, δεν έχει εκφράσει κάποιο λόγο συμπαθείας προς τον Μητροπολίτη Ράσκας;

Γιατί, π.χ. η Ιερά Σύνοδο δεν ασχολήθηκε με το θέμα φιλαδέλφως, αντί να εξαντλείται με τόσα άλλα δευτερεύοντα θέματα; Αλλά και τώρα, μπορεί να πράξει το καθήκον της.

Γιατί, επίσης το Άγιον Όρος, δεν έχει πάρει θέση, είτε επίσημη, είτε «διπλωματική»; Δυστυχώς, όχι μόνο δεν έκανε καμιά αναφορά στο πρόσωπό του, αλλά αντίθετα, αγιορείτης προ-ηγούμενος της Ι. Μ. Ιβήρων και σημαντικό πρόσωπο της Αθωνικής πολιτείας, ο π. Βασίλειος Γοντικάκης, επισκέφτηκε την Σερβική Εκκλησία και ετίμησε τον Πατριάρχη Ειρηναίο και τον Μπάτσκας κ. Ειρηναίο Μπούλοβιτς. Συνιερούργησε με τους διώκτες του Αρτεμίου, γνωστούς πλέον οικουμενιστές. Δεν εμπόδισε τον π. Βασίλειο να «υποστηρίξει» τους οικουμενιστές επισκόπους της Σερβίας, ούτε η προ δεκαημέρου θλιβερή συμμετοχή του Πατριάρχη και του επισκόπου Μπάτσκας Ειρηναίου, σε θρησκευτική τελετή των Εβραίων, κατά την οποία –παρά την ρητή απαγόρευση από τους Ιερούς Κανόνες– τόλμησαν να ανάψουν την επτάφωτη εβραϊκή λυχνία μετά του ραβίνου του Βελιγραδίου!

Υπ’ όψιν, ότι ο κ. Μπούλοβιτς, υπογράφει την παράνομη καταδίκη του Σεβ/του Αρτεμίου (αν θέλετε την αμφισβητούμενη), επικαλούμενος τους Ιερούς Κανόνες: «Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Σερβίας στην τακτική της Συνεδρίαση του Μαΐου 2010 βάσει των ρητώς και γραπτώς καταλογιζομένων ενεργειών και παραβάσεων των Ιερών Κανόνων εκ μέρους του επισκόπου Αρτεμίου προέβη στην λήψη αποφάσεως… + Επ. Μπάτσκας κ. Ειρηναίος Μπούλοβιτς»!!!

Γιατί όμως, προκειμένου για τον Σεβ/το Αρτέμιο ενθυμείται και εφαρμόζει τους Ι. Κανόνες, για τον εαυτόν του, όμως, τους ξεχνά; Η ορθόδοξη πνευματικότητα διδάσκει το αντίθετο: πρώτα και κατ’ εξοχήν να εξαντλούν οι ποιμένες την αυστηρότητά τους προς τον εαυτό τους και έπειτα στους άλλους. Όταν μάλιστα, στην περίπτωσή του επισκόπου Μπάτσκας, οι Ιεροί κανόνες είναι ξεκάθαροι, καθόσον η πράξη του (της συμπροσευχής με παπικούς και της συμμετοχής σε ιουδαϊκή τελετή) δεν είναι αμφισβητούμενη, αλλά αποτυπωμένη σε Video και απαγορευμένη με ευκρίνεια από τους Ι. Κανόνες;

Ας μας επιτρέψει κι οι Σέρβοι Αρχιερείς, κι ο αγιορείτης ηγούμενος να θυμίσουμε τί επιτάσσει, όχι ένας, αλλά περισσότεροι Ι. Κανόνες για τέτοιες παραβάσεις επισκόπων:

Ο Κανών ΟΑ’ των Αγίων Αποστόλων: «Ει τις χριστιανός έλαιον απενέγκοι εις ιερόν εθνών ή εις συναγωγήν Ιουδαίων εν ταις εορταίς αυτών, ή λύχνους άπτοι, αφοριζέσθω»

Ο Κανών ΞΕ΄ των Αγίων Αποστόλων: «Ει τις κληρικός, η λαϊκός, εισέλθῃ εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών προσεύξασθαι, καθαιρείσθω και αφοριζέσθω».

Και ο Κανών Ο΄ των Αγίων Αποστόλων: «Ει τις επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, ή όλως του καταλόγου των κληρικών νηστεύοι μετά Ιουδαίων, ή εορτάζοι μετ’ αυτών, … ή τι τοιούτον, καθαιρείσθω».

Επαναλαμβάνουμε τα λόγια του θρησκευτικού ιστολογίου Τhriskeftika: «Μπροστά στο βίαιο αυτό ξέσπασμα του σερβικού οικουμενισμού οφείλουμε όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Αν αδιαφορήσουμε ενώπιον του άδικου και αντικανονικού διωγμού του επισκόπου Αρτεμίου τότε σύντομα θα δούμε τους οικουμενιστές να αποθρασύνονται και να ακολουθούν παρόμοιες τακτικές εξουδετέρωσης των παραδοσιακών ορθοδόξων κληρικών και μοναχών και σε άλλες περιοχές».

Θα κλείσουμε το παρόν, με κάποιες φράσεις του Αγίου Αθανασίου του Παρίου:

«Λοιπόν πάλιν λέγομεν, δεν είναι αείποτε σεπτόν και τίμιον το της συνόδου όνομα, καθώς ουδέ το της εκκλησίας, καθότι έστι Εκκλησία αγίων και Εκκλησία οσίων, αλλά έστι κατά τον ψαλμωδόν και “εκκλησία πονηρευομένων”».

Και πάλι λεγει :

«…δεν είναι πάντοτε σεπτόν και τίμιον το της Συνόδου όνομα. Αλλ’ εκείνη είναι σεπτή και τιμία και αγία Σύνοδος, η στοιχούσα τοις τε εγγράφοις και αγράφοις παραδεδομένοις, υπό των αγίων Αποστόλων και της Καθολικής Εκκλησίας. Και της τοιαύτης Συνόδου τας αποφάσεις δεχόμεθα και φυλάττομεν, των δε αλλοτρίων την φωνήν ούτε γινώσκομεν, ούτε πειθόμεθα αυτή. Δυνάμεθα ενταύθα ν’ απαριθμήσωμεν τοιαύτας κακοδόξους συνόδους». Θα αναφέρουμε μόνο τις παρακάτω «οικουμενικάς πολυαρίθμους» Συνόδους, «οία η εν Εφέσω το δεύτερον, η συμφρονήσασα τω μονοφυσίτη Ευτυχεί, και τον ευσεβέστατον και αγιώτατον Φλαβιανόν τον Κων/λεως αποκτείνασα. Μετά ταύτην η επί Κοπρωνύμου πολυαριθμοτάτη, η φρυάξασα κατά των αγίων Εικόνων, ομοίως και η επί Βασιλείου του Μακεδόνος οικουμενική ονομασθείσα, παρανομωτάτη δε αναφανείσα, ως καθελούσα και αναθεματίσασα τον αγιώτατον Φώτιον. Περιττόν δε είναι ν’ αναφέρω το εν Φλωρεντία οικουμενικόν μεν, ληστρικώτατον δε συνέδριον».

Θεσσαλονίκη, 27 Δεκεμβρίου 2010

Για την «Φιλορθόδοξο Ένωσι “Κοσµάς Φλαµιάτος”»

Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ο Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

TITΛO TIMHΣ H ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ

TOY ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης

«…∆υστυχῶς δέν ὑπάρχει σήµερα Χρυσόστοµος, δέν ὑπάρχει σήµερα Βασίλειος, δέν ὑπάρχει Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός.  ∆υστυχῶς οἱ ὀλίγοι καλοί ἐπίσκοποι πού ὑπάρχουν εἶνε δειλοί, δέν ἔχουν σθένος νά ἀγωνισθοῦν! Τρέµουν τούς κακούς, φοβοῦνται νά µή καθαιρεθοῦν· καί εἶνε εἰς θέσιν νά τούς καθαιρέσουν. Καί ξεχνοῦν οἱ καλοί ἐπίσκοποι, ὅτι µία καθαίρεσις εἶνε τίτλος τιµῆς, δι’ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος καθαιρεῖται!  [λόγῳ προσηλώσεως στήν Πίστη].  Καθηρῃµένος ἀπέθανε ὁ Χρυσόστοµος, ἀλλά ἡ δόξα του εἶνε αἰωνία µέσα στήν Ἐκκλησία!   Χίλιες φορές νά καθαιρεθῶ, ἀπό τοιούτους ἐπισκόπους, καί νά πάω στήν ἔρηµον νά κλαίω τ’ ἁµαρτήµατά µου, παρά να ζω μέσα εδώ στην πόλη και να φιλώ την κακοήθεια και την διαφθορά» !

«…Ἠγωνίσθησαν, λοιπόν, ὅλοι αὐτοί οἱ ἅγιοι Πατέρες.  Σήµερα ἀγών δέν γίνεται.  Κληρικοί δέν ἀγωνίζονται.  ∆έν ὑπάρχει ἀγωνιστικό πνεῦµα.  Τί µέλει γενέσθαι;  Ὁ ἀγώνας πέφτει στόν λαό. Ὅπως, δυστυχῶς, ὅλα τά βάρη, τά οἰκονοµικά, οἱ φόροι, ἡ στράτευσις, τά αἵµατα, τά µαρτύρια, τά πάντα πέφτουν στό λαό µας, ἔτσι καί τό βάρος αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνος, τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ, πέφτει στόν λαό […]

SERBIKA

На жалост не постоји данас Златоуст, не постоји данас Василије Велики, не постоји Григорије Богослов.
На жалост, и ово мало добрих епископа што је остало – плашљиво је, немају храбрости да се боре! Боје се злих, боје се да их не рашчине, јер су у могућности да их рашчине.
А заборављају, добри Eпископи, да је једно такво рашчињење част, за онога кога рашчине (ради привржености Вери).
Златоуст је умро рашчињен, али његова слава у Цркви је вечна!
Било би ми драже да  ме рашчине такви епископи, и да одем у пустињу да плачем  ради својих греха, него да живим овде у граду и да гледам неваљалство и разврат!
Сви свети Оци су се борили. Данас међутим нема борбе. Свештеници се не боре. Не постоји борбени дух.
Шта нас чека? Борба пада на народ. Као што, нажалост, све обавезе – финансијске, порези, војни рок, проливање крви, мучеништво, и све остало пада на наш народ, тако и терет ове црквене борбе, пада на народ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΝΔΥΜΑ ΠΡΟΒΑΤΟΥ

Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr» δημοσιεύει την Κυριακή, 19 Δεκεμβρίου 2010 από τα Σερβικά, το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Σερβικής Εκκλησίας, σχετικά με την υπόθεση του Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου.

Η Ιερά Σύνοδος στην ανακοίνωση της μεταξύ άλλων τόνιζει: «η Ιερά Σύνοδος των Ιεραρχών με πλήρη υπευθυνότητα θέλει να επιστήσει την προσοχή της Εκκλησίας μας, της Εκκλησίας του Αγίου Σάββα, του κλήρου, των μοναζόντων και του πιστού λαού, ότι η τέλεση της «Λειτουργίας» από τον πρώην επίσκοπο και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι άπαντες είναι καθηρημένοι κληρικοί, όπως και ο ίδιος, δεν είναι Θεία Λειτουργία, η «Κοινωνία» τους δεν είναι Θεία Κοινωνία, τα «Μυστήρια» τους δεν είναι Ι. Μυστήρια της Εκκλησίας του Θεού, ό,τι και αν πράττουν συμβάλλει στην πνευματική καταστροφή, τόσο των ιδίων όσο και των ακολουθούντων και μετεχόντων στις ακολουθίες και τις συνάξεις τους.»

Εκ του Γραφείου της Ιεράς Συνόδου

Ο + Επ. Μπάτσκας κ.Ειρηναίος Μπούλοβιτς

Tην ανακοίνωση την υπογράφη. Ποιός άλλος;

Αυτοί που δημιούργησαν τον πρόβλημα στην  Σερβία με τα Οικουμενιστικά σχεδιά τους

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΡΗΜΕΝΟΣ;

ΜΑΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

Ας δούμε για τα κεριά που άναψε με τον πατριάρχη Σερβίας Ειρηναιος στην συναγωγή των εβραίων, ποια τιμωρία προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες·

Κανών ΟΑ’ των Αγίων Αποστόλων

Правило 64
Ако који клирик, или световњак пође у синагогу јудејску, да се моли, нека буде и свргнут и одлучен.
(Ап 7,45,70,71; Трул 11; Антиох 1; Лаод 6,29,33,37,38)

Правило 70
Ако који Eпископ, или презвитер, или ђакон, или други из именика клирика, буде постио заједно са Јудејима, или светковао с њима празнике, или примао од њих њихове празничне дарове, као пресне хљебове или шта сличнога, нека буде свргнут; а ако то учини световњак, нека се одлучи.
(Ап 7,64,71; Трул 11; Антиох 1; Лаодик 29,37,38; Картаг 51,73,106)

Правило 71
Ако који Хришћанин принесе уље у светилиште незнабожачко, или у јудејску синагогу, или свеће пали кад су њихови празници, нека се одлучи.
(Ап 7,64,70; Трул 11,94; Анкир 7,24; Антиох 1; Лаодик 29,37,38,39; Картаг 21)

Дал она више не важе у СПЦ?

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ!!!

Δεν είναι έγκυρα, λένε, τα μυστήρια του ορθοδόξου επισκόπου Αρτεμίου και είναι έγκυρα τα δικά τους επειδή συμπροσεύχονται με τους αιρετικούς, με τους εβραίους, με τους μασόνους, με τους μουσουλμάνους και με όλους τους διαόλους!!!

Άραγε τα πιστεύουν αυτά που λένε στο λαό οι δικτάτορες αρχιερείς της Σερβίας;
Τι πέρασαν την Εκκλησία του Χριστού; Τσιφλίκι του πατέρα  τους;

Ο επίσκοπος Αρτέμιος βαδίζει στα χνάρια των αγίων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και αγιάζεται με τον διωγμό, ενώ αυτοί ξεπέφτουν και ακολουθούν τα βήματα των αιρετικών και καταντούν λυκοποιμένες των Ορθοδόξων.

22/12/10

Αθώωση του Predrag Suboticki, συγκατηγορουμένου του π. Συμεών Βιλόφσκι

САВЕТ МИТРОПОЛИТА ФЛОРИНЕ

Августина Кандиота верницима

«Увек да сте тамо где се чује православна проповед, где постоје борци који се прогоне, ово вам наглашавам.Онај кога не прогоне није веродостојан, он је као лажни новчић. Тамо где се прогони епископ, архимандрит, игуман или проповедник Еванђеља, будите уз њега, а од осталих да сте што даље. Нису права деца Православља или им мањка одважности која се прва тражи у таквим кризним тренутцима».

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ TOY ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?cat=10&paged=2

Συμπαρίσταται στους Οικουμενιστές της Σερβικής Εκκλησίας

και ο προ-ηγούμενος της Ιβήρων π. Βασίλειος Γοντικάκης;

Ο αγιορείτης π. Βασίλειος Γοντικάκης, ελειτούργησε και συμμετείχε εις μίαν εκδήλωσιν που πραγματοποιήθηκε χθές από την Εκκλησίας της Σερβίας. Έδωσε διάλεξιν στη Θ.Σ. Βελιγραδίου.
Στις φωτογραφίες διακρίνονται ο Αρχιραββίνος Βελιγραδίου, ο Νούντσιος, ο Καρδινάλιος Βελιγραδίου, ο Μουφτής Σερβίας, και η διαβόητη Τριανδρία.
Ήταν παρόντες και ο Ιουστίνος Τιμοκίου, Πορφύριος βοηθός του Μπούλοβιτς, Τούζλας Βασίλειος…
Αυτοί οι αγιορείτες, άραγε, δεν γνωρίζουν τα συμβαίνοντα εις την Σερβίαν; Δεν γνωρίζουν δια τον διωγμόν του Μητροπολίτου Ράσκας; Και αν τα γνωρίζουν καλώς, αδιαφορούν ή ταυτίζονται με τους διώκτες του π. Αρτεμίου;
Θα επικαλεσθούν κι εδώ, άραγε, την στάση των σιωπώντων Ελλήνων Επισκόπων, των Αδελφοτήτων και πολλών πνευματικών, που με τη σιωπή των συμπράττουν με τη γραμμή των Οικουμενιστών, με τη γνωστή αντιπαραδοσιακή θέση: «Εμείς δεν ανακατευόμεθα στα εσωτερικά της Σερβικής Εκκλησίας;».
Φαίνεται πως οι συχνές επισκέψεις της Τριανδρίας στο Άγιον Όρος είχε αποτελέσματα: πήραν με το μέρος των τουλάχιστον κάποια μεγάλα μοναστήρια.
Και μετά, οι μεγαλόσχημοι Αγιορείται ενοχλούνται, τάχα, από τις επαφές (επικοινωνία) των «ορθοδόξων» Οικουμενιστών με Παπικούς, Εβραίους και Μουσουλμάνους!
Μήπως, τα γεγονότα τους διαψεύδουν και μαζί τις ελπίδες εις το Άγιον Όρος των εγγύς αυτού και των μακράν;

Λεόντιος Διονυσίου

http://www.spc.rs/eng/significant_jubilees_serbian_orthodox_church
http://www.spc.rs/sr/znacajni_jubileji_srpske_pravoslavne_crkve

O π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΓΟΝΤΙΚΑΚΗΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΌ

ΤΩΝ ΔΙΩΚΤΩΝ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Δεν προξενεί λύπη μόνο η άδικη, αντικανονική και παράνομη δίωξη του επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου από τους γνωστούς οικουμενιστές επισκόπους της Σερβικής Εκκλησίας, τους μέχρι πρότινος νομιζόμενους νηπτικούς παραδοσιακούς θεολόγους.

Εξίσου μεγάλη λύπη προκαλεί η υπό τινών Αγιορειτών παρεχόμενη στήριξη όχι προς τον διωκόμενο επίσκοπο Αρτέμιο αλλά προς τους διώκτες του.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, σημειώνουμε ότι πλήθος Αγιορειτών Πατέρων έχει ταχθεί στο πλευρό του Αρτεμίου και ηγούμενοι του Αγίου Όρους με τις συνοδείες τους αλλά και άλλοι απλοί μοναχοί έχουν συνυπογράψει μαζί με τον επίσκοπο Αρτέμιο την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού».

Η δυσάρεστη έκπληξη ήρθε όμως από τον Προηγούμενο της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους και λόγιο συγγραφέα πατερικών κειμένων, Αρχιμανδρίτη Βασίλειο Γοντικάκη.

Τις μέρες αυτές επισκέφθηκε τη Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου. Συμμετείχε επίσης σε εκδήλωση όπου παραβρέθηκαν και ο Αρχιραβίνος του Βελιγραδίου, ο Νούντσιος, ο Καρδινάλιος Βελιγραδίου, ο Μουφτής Σερβίας, και οι γνωστοί επίσκοποι που διώκουν τον Αρτέμιο…..
Δυστυχώς αντί στήριξης στον διωκόμενο Αρτέμιο με τέτοιες ενέργειες ο π. Βασίλειος και κάποιοι άλλοι Αγιορείτες τάσσονται με το μέρος των οικουμενιστών της Σερβίας.

ιστοσελ. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

• «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΕ ΜΙΑ. Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΕ ΦΟΒΕΡΗ ΑΙΡΕΣΗ.
• Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΕΙΝAI ΣΕ ΠΛΑΝΗ.
  
• ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΛΕΓΩΝΤΑΙ “ΕΚΚΛΗΣΙΑ”» (Ο ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ)

_____________________________

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ, ΣΤΙΣ 30/11/2010

«Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Kurt Koch, μετά τῆς τιμίας ὑμῶν συνοδείας, οἱ ἐκπροσωποῦντες τήν Αὐτοῦ Ἁγιότητα τόν Ἐπίσκοπον τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης καί ἀγαπητόν ἡμῖν ἐν Κυρίῳ ἀδελφόν Πάπαν κύριον Βενέδικτον καί τήν ἧς οὗτος προΐσταται Ἐκκλησία,

Μετὰ πολλῆς χαρᾶς χαιρετίζομεν τήν παρουσίαν ὑμῶν κατά τήν Θρονικήν Ἑορτήν τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, καί ἐν εὐγνωμοσύνῃ εὐχαριστοῦμεν τόν ἀποστείλαντα ὑμᾶς ἀδελφόν ἐν Κυρίῳ Πάπαν Βενέδικτον ΙϚ’ διά τήν εὐγενῆ ἀδελφικήν χειρονομίαν αὐτοῦ ὅπως συμμετάσχῃ δι᾿ ὑμῶν εἰς τήν ἑόρτιον πανήγυριν τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς ἐν Βυζαντίῳ Ἐκκλησίας Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου. Ἀπὸ πολλῶν ἤδη ἐτῶν ἔχει καθιερωθῆ ὅπως ἀνταλλάσσωνται ἐπισκέψεις ἐπισήμων ἀντιπροσωπειῶν κατά τάς θρονικάς ἑορτάς ἑκατέρας τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἰς ἔνδειξιν τῶν μεταξύ αὐτῶν ἀδελφικῶν δεσμῶν ἀγάπης καί τιμῆς, χαίρομεν δέ διότι καί ἐφέτος τηρεῖται ἡ ὡραία αὕτη παράδοσις. […] Τῷ δέ Θεῷ καί Πατρί ἡμῶν ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ:
(Ἀπό τήν Ἐγκύκλιο τῆς Κυριακής τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2008)

«Ἡ Ἐκκλησία εἶνε µία καὶ µοναδική, διότι εἶνε τὸ σῶµα τοῦ ἑνὸς καὶ µοναδικοῦ Χριστοῦ. Οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισµατικοὶ ἔπαυσαν νὰ εἶνε µέλη τῆς Ἐκκλησίας· εἶνε σὲ πλάνη καὶ δὲν ἐνεργεῖ ἐν αὐτοῖς τὸ Πνεῦµα τὸ ἅγιον. Ἡ αἵρεσις καὶ τὸ σχίσµα δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λέγωνται Ἐκκλησία, ἀλλὰ αἱρετικὲς καὶ σχισµατικὲς συνάξεις καὶ παραφυάδες ἢ ὁµολογίες.

Ὁ παπισµὸς εἶνε φοβερὴ αἵρεσι. […] Ὀφείλει ὁ παπισµὸς νὰ ἀποκηρύξῃ τὴν πλάνη τοῦ πρωτείου καὶ τοῦ ἀλαθήτου καὶ νὰ καταργήσῃ τὴν ἐπάρατη Οὐνία.   […]

Μείνετε σταθεροὶ καὶ «κρατεῖτε τὰς παραδόσεις» (Β΄ Θεσ. 2,15). Μὴ δελεάζεσθε ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ποὺ ὑπόσχονται οἱ αἱρετικοί. Ὁ Κύριος εἶπε· «Ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς µου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν µε» (Ἰωάν. 14,21). Ὅποιος, λοιπὸν, παραβαίνει τὶς θεῖες ἐντολές, ἐκεῖνος µισεῖ τὸν Χριστό· καὶ ὅποιος µισεῖ τὸν Χριστό, εἶνε διώκτης τῆς Ὀρθοδοξίας».

ΟΤΑΝ ΦΥΓΕΙ Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΡΜΑΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΣΟΝΩΝ

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΪΩΝ

______

O ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΑΝΑΒΕΙ ΚΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΪΩΝ!!!

_____________________________________________________

Κανών ΟΑ’ των Αγίων Αποστόλων

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΤΟΙΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙ;

Σήμερα που ο πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔχει προχωρήσει περισσότερο ἀπό τον Ἀθηναγόρα στον οικουμενισμό· σήμερα που ο πατριάρχης Βαρθολομαῖος συμπροσεύχεται με κάθε αιρετικό· σήμερα που ὁ πατριάρχης μοιράζει κοράνιο ἀντί Εὐαγγέλιο καὶ τιμᾶται ἀπό ἐβραϊκές συναγωγές και ἀπό μασόνους θα βρεθούν ορθόδοξοι ἐπίσκοποι μὲ συνείδηση σαν τον Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιο, τον Φλωρίνης π. Αὐγουστίνο και τον Παραμυθίας Παῦλο για να κόψουν το μνημόσυνο του αιρεσιάρχου πατριάρχου Βαρθολομαίου ὡς μη ὀρθοτομούντα τον λόγο της ἀληθείας;

Ἐφημερίδα «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ» 24-3-1970

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΔΕΝ ΘΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΕΦ’ ΕΞΗΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ

· ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΗΔΗ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ΘΕΜΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΗ 24-

“Ο μητροπολίτης ‘Ελευθυρουπόλεως σε ἐφαρμογή του ΙΕ´ κανόνα της πρωτοδευτέρας συνόδου, ἔπαυσε να μνημονεύη  τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρα, σὲ ἔνδειξη διαμαρτυρίας και ἀγανακτήσεως κατά των δηλώσεών του ὅσον ἀφορᾶ τον γάμο τῶν κληρικῶν κ.λ.π. Ὁ μητροπολίτης Ἐλευθεροπόλεως ἀπέστειλε πρός την Ἱερά Σύνοδο τηλεγράφημα, στό ὁποῖο ἀφοῦ ἀναφέρεται στόν μητροπολίτη Χαλκηδόνος γιά τίς γνωστές δηλώσεις του περί καρναβάλου, καταλήγει ὡς ἑξῆς:

• «Κατόπιν, λοιπόν, των δημοσιευθεισῶν δηλώσεων του πατριάρχου δι’ ὥν οὐτός φέρεται προσχωρών ἀνεπιφυλάκτως εἰς αἴρεσιν, ἐξαντληθείσης τῆς ὑπομονῆς μου και μή ὑπάρχοντος περαιτέρω περιθωρίου ἀναμονῆς, ἔπαυσα ἀπό σήμερον μνημοσύνου τούτου, κατ᾽ ἐφαρμογἠν ΙΕ´ κανόνος πρωτοδευτέρας συνόδου. Του λοιπού θα μνημονεύωμεν ἁγίας και ἱερᾶς ἡμῶν συνόδου, ἐπιφυλασσόμενος ἐπαναλάβω μνημόσυνον αὐτοῦ, εὐθύς ὡς οὖτος ἀποδοκιμάση ἢ διαψεύση ἀντορθοδόξους δηλώσεις τοῦ καθ᾽ἀς αἱ ἐκθεμελιωτικαί της ὀρθοδόξου πίστεως και σατανικῆς ἐμπνεύσεως αἱρέσεις Πρωτείου και Ἀλάθητου ἀποτελοῦν ἁπλά ἐκκλησιαστικά ἔθιμα και ασημάντους διαφορές. Σήμερον σύμπασα ἡ Ὀρθοδοξία γεραίει τήν μνήμην τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, προχθές ἑόρτασε τήν ἱεράν μνήμην τοῦ μεγάλου Φωτίου και πρό τινων ἡμερῶν ἐπανηγύρησεν ἐπί τη ἑορτή  τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Ἐὰν συνταχθῶμεν  τούς ἀντορθοδόξους φρονήμασι του πατριάρχου Ἀθηναγόρα, θὰ πρέπει ἀμέσως νὰ  διαγραφοῦν ἀπὸ τὸ ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας οὐ μόνον τὰ ὀνόματα τῶν διαληφθέντων ἁγίων ἀλλὰ καὶ ἀπάντων τῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἀγωνισαμένων καὶ ἀναιρεθέντων μαρτύρων. Λυποῦμαι βαθύτατά διὰ τὴν ἥν ἔλαβον αὐστηρὰν θέσιν ἐναντι ἀνακύψαντος σοβαροτάτου ζητήματος. Ἡ ἀρχιερατική μου συνείδησις μὲ ὑποχρεώνει ἵνα μὴ σιωπήσω περαιτέρω. Καιρός ὅπως ὑψωθούν φραγμοί ἰσχυροί καὶ ἀνυπέρβατοι κατὰ τοῦ παπικοῦ δεσποτισμοῦ καὶ ἐπεκτατικών αὐτοῦ σχεδίων, ταπεινός ὑπηρέτης τῶν ὁποίων ἀνεδείχθη -ἀτυχῶς- ὁ οικουμενικός πατριάρχης καὶ οἱ συν αὐτῶ ἀσθενεῖς τῆ Ὀρθοδόξω πίστει οἰκουμενισταί. Πιστεύομεν ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐλλαδικῆς Ἐκκλησίας οὐ μόνον θὰ κατανοήση ἀπόφασίν μου, εἰς ἥν μὲ ὁδηγεῖ ἐπιταγὴ συνειδήσεώς μου, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐφαρμόση ἔναντι  δογματικώς ἐκτροχιασθέντος πατριάρχου, ό,τι  οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ὑποδεικνύουν καὶ ἐπιτάσσουν».

H ΨΩΡΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΚΗ ΣΕΡΒΙΑΣ

Επίσκοπος Αρτέμιος:

Δεν υπάρχει τίποτε κοινό ανάμεσα στην πίστη και στην αίρεση

Ο επίσκοπος αναφέρθηκε στον εορτασμό των 1700 χρόνων από το Διάταγμα των Μεδιολάνων που προετοιμάζεται στη Σερβία και κατά τον οποίο σχεδιάζεται η επίσκεψη του Πάπα εκεί.

«Είναι αναγκαία ενόψει του εορτασμού αυτού η υπενθύμιση του εορτασμού των 1600 χρόνων κατά τον οποίο πραγματοποιήθηκε μία μεγάλη συγκέντρωση Ορθοδόξων μόνο επισκόπων, αφού τότε δεν υπήρχε οικουμενισμός….
Ένα πράγμα είναι σίγουρο – ότι η άφιξη του Πάπα στη Σερβία δεν θα φέρει κανένα καλό αλλά θα προκαλέσει νέες καταστροφές και νέα δεινά και θα διασπάσει, θα αποδυναμώσει και θα διαλύσει περαιτέρω το σερβικό εθνικό και πνευματικό κορμό».

Είναι γνωστά λόγια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού που δίδασκε στον ελληνικό λαό – «Τον Πάπα να καταράσθε»
Και γιατί θα έπρεπε να τον καταρώνται;
«Επειδή αυτός θα είναι η αιτία», λέει ο άγιος!
Είναι η αιτία πολλών εγκλημάτων κατά των Ορθοδόξων, κατά τους παρελθόντες αιώνες και αυτός είναι η αιτία της αίρεσης και τώρα που προσπαθεί να τους «ενώσει» όλους κάτω από το παπικό αλάθητο.

«Έχω την ελπίδα ότι ο σερβικός λαός, με τη βοήθεια του Θεού, θα βρει τη δύναμη να αντισταθεί στον πειρασμό που ξεκίνησε από το Πατριαρχείο στο Βελιγράδι, και θα αποτρέψει την άφιξη του ανεπιθύμητου αιρετικού (του Πάπα) ο οποίος έχει καταδικαστεί από πολλές Συνόδους Ορθοδόξων ως αιρετικός», τόνισε μιλώντας στους μοναχούς ο επίσκοπος Αρτέμιος.

____________________

ΣΕΡΒΙΚΑ

_____________________

Епископ Артемије:

Између Вере и јереси нема ништа заједничко

Tuesday, 07 December 2010 00:26

Никакав компромис између Истине и лажи није могућ

Ићи за Господом значи ићи на крст, на распеће, на страдање, на прогонство

Његово Преосвештенство Епископ рашко-призренски г. Артемије на празник Ваведења Пресвете Богородице посетио је прогнано Црноречко братство у њиховом привременом станишту на планини Јелици код Чачка.

Окупљеним монасима и сабраном верном народу Његово Преосвештенство г. Артемије изрекао је поуку, примерену данашњем времену, прогону Цркве – који су у Србији започели Патријарх Иринеј и Синодалци, направивши својим неканонским чињењима и анти-црквеним актима раскол у Српској Цркви, и поставивши себе изван Цркве – као и планираном и најављиваном, од стране филопапистичких Епископа у Српској Цркви, доласку Папе римског у Православну Србију, који за протеклих хиљаду и више година од раскола, када је отпао од Цркве, није крочио својом ногом на српску земљу.

Како се приближава прослава 1700 година издавања Миланског едикта, све више постаје актуелно подсећање на претходни јубилеј прославе 1600-годишњице, и актуелизовање порука које су упућене са тога скупа.

Једно је, међутим, сигурно – евентуални долазак Папе римског неће Србији донети ништа добро, напротив, биће узрок само нових несрећа, нових страдања и пошасти, нових цепања и подела, даљег слабљења и растакања српског националног и духовног корпуса.

Познате су речи светога Козме Етолског које је упућивао једноверном грчком народу – ”Папу треба да проклињете”! А зашто га треба проклињати? ”Јер је он узрок”, каже светитељ! Он је узрок многобројних злочина према Православнима, широм земнога шара, у вековима који су прохујали иза нас; он је узрок јереси, у коју је најпре сам пао, а затим, не желећи да се поврати Истини, хоће да са собом у погибао јереси и отпадништва повуче и многе од Православних; то чини, између осталог, и кроз вековно већ наметање Уније Православнима, захтевајући као основни услов сједињења признање Папског Примата и непогрешивости!

У нади да ће српски народ, уз Божију помоћ, смоћи снаге да се одупре искушењу које се намеће из Патријашије у Београду, и да ће спречити долазак непожељног, у јерес палог, и од многих Православних Сабора у протеклим вековима осуђеног као јеретика, Папе римског, предајемо видео запис поруке Преосвећеног Епископа Артемија јавности.

У прилогу доносимо транскрипт обраћања Епископа Артемија монаштву и верном народу.

___________________

ΡOYMANIKA

__________________

7.12.2010
EPISCOPUL ARTEMIE:
CREDINŢA ŞI EREZIA NU AU NIMIC ÎN COMUN

Episcopul Artemie de Raşka şi Prizren la sărbătoarea Intrării Maicii Domnului în Biserică (după calendarul vechi) i-a vizitat pe monahii din Mănăstirea Râul Negru, stabiliţi în locuinţa lor provizorie din Muntele Tzelika lângă Čačak.
Episcopul s-a referit la sărbătorirea a 1600 de ani de la Edictul de la Mediolanum, care se pregăteşte în Serbia şi în timpul căreia se plănuieşte vizita papei acolo. „Este necesar, în vederea acestei sărbătoriri, amintirea sărbătoririi a 1600 de ani de când s-a realizat un mare Sinod doar a episcopilor ortodocşi, pentru că atunci nu exista ecumenism.
Un lucru este sigur: Venirea papei în Serbia nu va aduce niciun bun, ci va provoca noi catastrofe şi noi suferinţe şi va rupe şi va distruge pe mai departe trupul naţional-spiritual sârb.
Sunt cunoscute cuvintele Sfântului Cosma Etolianul pe care le-a predat poporului grec: „Pe papa să-l blestemaţi!”. Şi de ce ar trebui să-l blesteme? „Pentru că el va fi pricina”, zice sfântul! Este pricina multor crime împotriva ortodocşilor în veacurile trecute şi el este pricina ereziei şi-acum, când încearcă să-i „unească” pe toţi sub infailibilitatea papală.
Avem speranţa că poporul sârb, cu ajutorul lui Dumnezeu, va găsi puterea de a se împotrivi ispitei, care a început de la Patriarhie în Belgrad, şi va preveni sosirea indezirabilului eretic (papa), care a fost condamnat de multe sinoade ale ortodocşilor ca eretic”, a subliniat Episcopul Artemie, vorbind monahilor.
(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: I.T.)

Επίσκοπος Αρτέμιος:

«Είμαι απλώς ένας υπηρέτης του Χριστού»

Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης έδωσε σήμερα 9/12/2010 ο επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος στο ΝΙΝ. Μεταφέρουμε στο ιστολόγιο μας αποσπάσματα της συνέντευξης αυτής:

Με πληροφορίες από http://www.eparhija-prizren.org/
Την μετάφρασι την λάβαμε απο τα THRISKEFTIKA

Φοβούμαστε

για τη ζωη του Επισκοπου

μας ΑΡΤΕΜΙΟΥ

www.borbazaveru.com

…Οι Μοναχοί από το μοναστήρι Ljuljaci δεν το κρύβουν ότι φοβούνται πολύ για τη ζωή του Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου, και ανησυχούν για την ασφάλειά του.
Πρίν απο λίγες μέρες και ενώ οδηγούσε ο γραμματέας μοναχός το Φίατ που χρησιμοποιεί ο επίσκοπος ακούστηκε ενα δυνατός θόρυβος στο όχημα.
Αμέσως το πήγε στο μηχανικό και στην εξέτασί του φάνηκε ότι ήταν ξεβιδωμένες οι βίδες και μάλιστα, κατά την γνώμη του μηχανικού, πρέπει να ξεβιδώθηκαν με το χέρι.
Αυτό έγινε αφορμή για να σκεφθούμε σοβαρά την ασφάλεια του Επισκόπου μας, είπε ο μοναχός Ναούμ, με τον δικαιολογημένο φόβο του ότι κάποιοι θέλουν και επιθυμούν διακαώς να τον βγάλουν από τη μέση και να εξοντωθή ο Επίσκοπος Αρτέμιος.
Και όχι μόνον ηθικά, όπως προσπαθεί να το κάνη η ΤΡΟΪΚΑ των ΤΡΙΩΝ, αλλα ακόμα και βιολογικά αφού από την παρουσία του ενοχλούνται εκτός των άλλων και καποιες παγκόσμιες δυνάμεις.

______________
Εν τω μεταξύ, άγνωστο για ποιούς λόγους, η ομάς των τριών οικουμενιστών της ΤΡΟΪΚΑΣ κινείται σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα και σκέφτεται και μεθοδεύει τίνι τρόπω θα εξοντώση τον επίσκοπο Αρτέμιο.
Ηδη κατάφερε να υπάρχουν ειδικές δυνάμεις ασφαλείας που να τον παρακολουθούν ανελλιπώς και επί 24ώρου βάσεως.
Οι λόγοι βέβαια που γίνεται αυτό είναι άγνωστοι.
Ο επισκοπικός φθόνος και η επισκοπική μανία, όπως διδάσκει η ιστορία, είναι πάθη ΑΠΥΘΜΕΝΑ.
Ο ίδιος ο Διάβολος μαθητεύει στα πάθη αυτά, από τα πρόσωπα των ΚΑΚΩΝ και ΦΘΟΝΕΡΩΝ επισκόπων.

Његово Преосвештенство Епископ рашко-призренски

г. Артемије дао је краћи интервју за Инфо-службу

Епархије рашко-призренске

и косовско-метохијске.

1. Ваше Преосвештенство, како коментаришете иступање у јавности Вашег „наследника“ Теодосија?

Одг: Епископ док је жив, нема наследника на својој канонској Епархији. Ми смо доживотни канонски Епископ Епархије рашко-призренске. Теодосије наступа као узрпатор, као онај који је од оца преотео његову невесту. Сва његова прича је покушај да себе увери да је он Епископ ЕРП. Сигуран сам да у томе није успео. Друге може обманути, али себе не може, јер он најбоље зна како се домогао тога места.

2. Преосвећени, шта кажете на позиве бившег Епископа херцеговачког А. Јевтића да вратите новац који сте узели од народа на Косову и Метохији, ако сте узели, и да ли стоје све те приче о новцу и Вашем иметку?

Одг: Замолио бих га да ми каже где је тај новац о коме прича, а ја, ево јавно обећавам, да ћу му га поклонити. О томе прича месецима, али никако да пружи некакве доказе. Оптужба без доказа је најобичнија клевета, која је по закону кажњива.

3. Да ли сте се у међувремену сретали са руским амбасадором Конузином и да ли заиста намеравате да од Русије затражите азил

Одг: Да, срели смо се са господином Амбасадором и информисали га о догађајима у Дубоком Потоку. Што се тиче тражења „азила“ у Русији или у било којој другој држави, таква идеја не постоји ни у подсвести. То је још једна анонимна клевета од неког душебрижника.

4. Преосвећени, aко не намеравате ни у Русију, ни у Грчку, како се прича, а не враћате се ни у Шишатовац, куда ћете, у који манастир, на коју страну?...

Одг: Тамо ћемо где је могуће. Негде морам боравити и Богу своме служити. Никада се на почетку све карте не откривају. Треба нешто оставити да Бог решава. А и време.

www.eparhija-prizren.org

ЕПИСКОП АРТЕМИЈЕ СЛУЖИО У ЉУЉАЦИМА

Прва Архијерејска Литургија након раскола изазваног од стране Патријарха и Синодалаца

Верници из читаве Србије и БиХ на Литургији у Љуљацима

Преко 1.000 присутних и 18 служашчих на Архијерејској Литургији

Епархија рашко-призренска обележила је почетак Божићног Поста Светом Архијерејском Литургијом у храму светог Јована Крститеља у селу Љуљаци код Горњег Милановца.

То је била прва Архијерејска Литургија Епископа рашко-призренског г. Артемија након што су Патријарх Иринеј и Синодалци пре 10-ак дана произвели раскол у Српској Цркви.

И поред тог трагичног догађаја и велике ране нанете телу Српске Цркве, Епархија рашко-призренска наставља своју духовну и пастирску мисију, следећи назначење од Бога дато и обавезу коју има пред Народом Божијим, делујући сада у условима прогонства, спровођеног од стране политичког режима и Епископа расколника, беспрекорно сједињених у своме науму, и ослоњених по потреби на безакону муслиманску Владу у Приштини.

Знајући добро да је прогон пратио Цркву од првих дана након њеног устројства на земљи (о чему многобројна сведочанства видети почев од Дела Апостолских, преко црквених Историчара, житија Светих, многобројних јереси – иконоборства, папизма, итд, све до данашњих дана – уз често препознатљиву карактеристику, спрегу световне власти и јеретика/расколника), и данас свесно и одговорно сусрећемо сва искушења и насртаје које ђаво подиже на Цркву, жалећи гонитеље, али и радујући се што нас Господ удостојава да окусимо делић страдања за Њега, знајући извесно да ”ништа није моћније од Цркве” (свети Јован Златоусти, Беседа пред изгнанство), и да Цркву Божију, по речима Христовим, ”ни врата паклена неће надвладати” (Мт 16, 18).

Из те свести, и из изобилне благодати Божије, произилази неописива радост коју осећају прогоњени за Христа.

Та радост и благодат била је препознатљива и опипљива, да се повратимо у наше дане, у манастиру Дубоки Поток пре неких недељу дана, како током Архијерејске Литургије, тако и у тренуцима претњи, насиља, шиканирања, избацивања – спровођених од стране тзв. Косовске полиције, уз надзор, руковођење и ”благослов” расколничког узурпатора трона Епархије рашко-призренске; била је присутна у хотелу Ројал у Краљеву, где је Епископ Артемије са својим монаштвом и многобројним народом, који је долазио да изрази подршку прогнаном Епископу и испроси благослов од њега, прослављао 50-годишњи јубилеј примања монашке схиме; била је изобилно присутна и на Архијерејској Литургији у Љуљацима, где се окупило преко 1000 верника из свих крајева Србије, као и из Босне и Херцеговине, да заједно са Преосвећеним Артемијем и његовим монаштвом узнесе молитве Богу и добијe благослов за почетак Божићног Поста.

Насупрот те радости, која и у гоњењима изобилује, од стране гонитеља излива се само мржња, злоба, завист, непријатељство, лукавство, сплетке, интриге, перфидност, и слично, са циљем искорењивања прогоњених. Разлика у духу видљива је свакоме оку.

Монаси Епархије рашко-призренске, по благослову Епископа Артемија, обављају свакодневна богослужења у својим обиталиштима, а на Архијерејској Литургији у Љуљацима уз надлежног Епископа саслуживало је 17 јеромонаха и јерођакона.

Инфо служба

Епархије рашко-призренске

www.eparhija-prizren.org

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ

Ο Επίσκοπος Αρτέμιος ζητά από την Ιεραρχία της Σερβίας να επανεξετάσει την απόφαση του Μαϊου του 2010, που έχει σχέση με τον ίδιο και την επισκοπή του. Και με φωτισμένη συνείδηση να εφαρμόσει τους Ιερούς Κανόνας των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, που οι άγιοι Πατέρες με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος συνέταξαν. Και είναι βέβαιος ότι όλες μέχρι τώρα αντισυνταγματικές και αντικανονικές αποφάσεις που ελήφθησαν εις βάρος του θα αποκατασταθούν και ως κανονικός επίσκοπος της Ράσκας και Πριζρένης, θα επανέλθει στην Μητρόπολή του. Θα αποκατασταθεί η ειρήνη και η ενότητα της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας για την πνευματική χαρά και ικανοποίηση των κληρικών και το σύνολο του λαού. Δεν είναι μόνο αναγκαίο αυτό να γίνει, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη την ιστορική αυτή στιγμή.

(Παραθέτουμε στα Σέρβικα την παρακάτω επιστολή του επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου, που εστάλη στην σύνοδο, στις 16. 11. 2010, για να διαβαστεί στην Ιερά Σύναξη των Επισκόπων του Νοεμβρίου. Η επιστολή δημοσιεύθηκε στο Σερβικό περιοδικό «Μάρτυρας»).

У наставку доносимо писмо које је Епископ рашко-призренски Артемије упутио за новембарско заседање Светог Архијерејског Сабора 2010. године. Писмо је објављено у часопису ”Сведок” од 30. новембра 2010.

A R T E M I J E  Episkop Ra{ko-prizrenski (Αρτέμιος επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης)

U EGZILU (από της εξορία)

16. 11. 2010. godine  – Man. [i{atovac

СВЕТОМ АРХИЈЕРЕЈСКОМ СИНОДУ  (ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ)

ЗА САБОР (ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ)

Ваша Светости (Παναγιώτατε)

Браћо Архијереји (Αδελφοί Επίσκοποι),

Овај Свештени Сабор има пред собом свету и одговорну дужност и обавезу да расмотри и оцени досадашње поступке и одлуке Светог архијерејског синода почев од 11. фебруара 2010. године, па све до данас, као и да преиспита своју одлуку од 04. маја у односу на Нас и Епархију рашко-призренску. Ако будемо то радили, браћо Архијереји, вођени и руковођени Духом Светим, просветљене свести и савести, следујући Светим Оцима и њиховим одредбама израженим у свештеним канонима Светих васељенских и помесних Сабора, уверени смо да ће резултат тог прерасмотрења бити оцена да су све одлуке о којима је овде реч – неуставне, неканонске и против-канонске. Као такве треба их од стране овог Сабора СТАВИТИ ВАН СНАГЕ, васпоставити нарушени црквено-уставни канонски поредак, што значи Нас, као канонског Епископа вратити на трон Епархије рашко-призренске, чиме би се вратили мир и јединство у Српску Православну Цркву на духовну радост и задовољство свештенства, монаштва и целокупног нашег народа. То не само да је неопходно, то је императив овог историјског момента, ако уопште имамо у виду спасење и добро нашег верног народа.

У мају смо слично предлагали и молили Свештени Сабор да се зачето зло сасече у корену, да се неправда учињена од стране Синода у фебруару исправи и канонски поредак у нашу Цркву поврати. Није се имало слуха. Безакоње је озакоњено, одлука Синода из фебруара је потврђена и проширена доношењем одлуке (опет без регуларног и канонског судског поступка, дакле без суда и осуде) о Нашем „трајном разрешењу дужности и обавезе управљања Епархијом рашко-призренском“.

Прихватили смо и ту Одлуку Сабора, као и ону Синода из фебруара, нагласивши да то чинимо и подносимо у циљу мира, слоге и јединства Српске Православне Цркве, иако се са тим одлукама не слажемо. О том Нашем гесту „повиновања“ и „неслагања“ са тим одлукама, довољно јасно смо образложили у Нашем писму Светом архијерејском синоду од 13. септембра ове 2010. године, са којим сте, надамо се, сви упознати.

Надали смо се да ће након мајског сабора наступити мир и спокојство како за Нас лично, тако и за целу нашу Цркву. Нажалост, то се није десило. Медији нису престајали са својим медијским линчом, поједина браћа Архијереји су ширили неистине, клевете и нападе не само у нашој земљи, већ и много шире, казне од Светог синода су стизале једна за другом. Својим званичним, иако неканонским, одлукама одузесте Нам управу над Епархијом; забранисте Нам да обитавамо у неком од манастира Богом дане Нам рашко-призренске Епархије; ускратисте Нам духовну везу са Нашом духовном децом; забранисте Нам свако свештенодејство; преко водитељке Нам забранисте да говоримо на Конференцији за штампу; забранисте Нам да се одазовемо на позив браће Руса да учествујемо на научном скупу у Петрограду.

Управо те казне „без суда“, а нарочито Акт Синода бр. 924 од 26. августа 2010. са силним (а недоказаним) оптужбама и озбиљном претњом, довеле су до Нашег отрежњења преточеног у писмо Светом архијерејском синоду од 13. септембра 2010. године.

КАЗНЕ – ОДЛУКЕ СИНОДА ОД МАЈСКОГ САБОРА:

Παραβιάσεις και κυρώσεις που επέβαλε το κοινοβούλιο το Μαϊο

Διώχνει τον επίσκοπο Αρτέμιο από την Μητρόπολή του, άνευ δίκης. Δεν του επιτρέπει να μένει σε κανένα μοναστήρι ή σπίτι που ανήκει στην Μητρόπολή του. Δεν του επιτρέπει να μένει σε κανένα μέρος του Κοσόβου, γιατί αυτό ζητούν οι ξένες κατοχικές δυνάμεις! Καθορίζει την κατοικία του σ’ ένα μοναστήρι στα βόρεια της Σερβίας, δηλαδή μακριά από την Μητρόπολή του. Του απαγορεύει να έχει πνευματική επικοινωνία με τους μοναχούς του και να τους εξομολογεί (Αυτό έγινε αιτία που ξεσηκώθηκαν οι μοναχοί και τον ακολουθούν στην εξορία του). Ορίζεται ο μητροπολίτης Αμφιλόχιος ως διαχειριστής της Επισκοπής Ράσκας και Πριζρένης και καλεί τους μοναχούς να επιστρέψουν και να πειθαρχήσουν σ’ αυτούς. Διαλύουν τα κατηχητικά σχολεία και εκδιώκουν τους κατηχητάς!

1.   СА Сабор 04. маја 2010. Одлука (достављена Син. бр. 592 /зап. 420 од 20. 05. 2010): „…трајно разрешити дужности и обавезе управљања Епархијом рашко-призренском“.
2.  СА Сабор 05. маја (Ас бр. 72/зап. 179): „Забрана боравка на подручју Епархије рашко-призренске”.
3.   Син. бр. 593 од 20. маја, Одлука: Одређује се место боравка, манастир Фенек или Шишатовац.
4.   Син. бр. 593, 663 и 673 /зап. 421 од 20. маја: „Забрана духовништва – духовног руковођења монаштвом Епархије рашко-призренске“ (због тога и после тога долази до егзодуса монаштва из манастира Епархије рашко-призренске).
5.  Према Акту Синода бр. 592/зап. 420 од 20. маја, 08. јуна сам напустио Косово и Метохију.
6.   Син бр. 762/зап. 557 од 11. јуна, задужује Митрополита Амфилохија као администратора Епархије рашко-призренске да обави неке послове).
7.  Син. бр. 864 од 09. јула – Налог да позовем монаштво да се врате у своје манастире (то сам учинио 17. јула, а Синод обавестио 20. јула).
8.   22. јула, одлуком Амфилохија од 20. јула, одузета нам кола.
9.   15. септембра, Син. Бр. 1126, „Епископа Артемија ставити под привремену забрану свих свештенодејстава до предстојећег, другог редовног заседања Светог архијерејског Сабора…“.

ОПТУЖБЕ И КРИВИЦЕ У АКТУ СИНОДА 924. од 26. августа

1.    Синод је забринут због „начина“ нашег обраћања одбеглом монаштву:
2.    Синод „стиче утисак“ да позив није био искрен;
3.    Синод види „казуистичан начин тумачења Акта Св. синода“
4.    Види „минимизирање позива“ истом казуистиком;
5.    Проблем су Наши претходни интервјуи;
6.    Именовање „монтиран процес – суђење без суда“;
7.    „Примање на себе на суду у Атини кривице о. Симеона“;
8.     Окупљање монаха и монахиња и народа у Шишатовцу;
9.     Одбијање да исповедим монаштво које је остало у манастирима ЕРП;
10.  Позив монаштву „неискрено и формално упућен“;
11.  Духовна веза са духовном децом „досадашњом“ и „садашњом“;
12.  Схватање о „неизгладивости монашког завета“;
13.  Антиканонски и антицрквени начин уздизања духовног очинства;
14.  Уздизање духовног оца изнад Епископа;
15.  Тровање своје духовне деце „расколничким и антицрквеним духом“;
16.  Стварање „своје Шишатовачке Епархије“;
17.  Блаћење СА Сабора и Синода;
18.  Подстицање других да то исто чине;
19.  Уношење „немира у народ и саблажњавање јавности“; и најзад
20.  ПРЕТЊА: „Таквим понашањем (као да је све то непобитно доказано и утврђено) ћете приморати Свети архијерејски синод да предузме нежељене канонске мере“.

ОПТУЖБЕ И КРИВИЦЕ У АКТУ СИНОДА од 15. септембра

У том акту се тврди:
1.     да наступамо „антисаборским, антицрквеним и антиканонским ставом“;
2.     да „разграђујемо Светосавску Српску Цркву и ступамо директно на пут раскола“;
3.     да „самовласно проглашавамо себе за доживотног канонског архијереја Епархије рашко-призренске“;
4.     да се „одричемо своје верности и послушности Сабору архијереја…“;
5.     да смо „заборавили да је ван тога Сабора… незамислив епископски чин и епископско служење“;
6.     да „својим нецрквеним и неправославним тврдњама да нам је (додали: „непосредно“) Богом даровано архијерејско право и власт у Епархији рашко-призренској“, и „да нам је она, од Бога дата, да смо одговорни (додали: „једино“) пред Христом Спаситељем и доживотно обавезни (додали: „само“) пред Свевишњим Богом, на потпуно гуруистичко-солипсистички начин, испод нивоа лутеранско-протестантске еклисиологије радикално поричемо Цркву…“;
7.     да „одбацујемо одлуке управо свих архијереја Српске Православне Цркве“;
8.     да „блатимо Патријарха, Сабор и Синод… за ‘гурање‘ Српске Православне Цркве, на пут богомрске уније, и за друга канонска безакоња и непочинства…“;
9.     да „развијамо читав низ неправославних схватања која негирају саму природу Цркве… “да са својом „духовном децом, уносимо немир у црквени народ и, саблажњавајући јавно мнење… дефинитивно их утврђујемо у расколничком духу, а себе проглашавамо за вођу раскола“.

СВЕТООТАЧКИ СТАВОВИ ПО ПИТАЊУ РАСКОЛА И ЈЕРЕСИ

СВЕТИ ЈОВАН ЗЛАТОУСТ говори да је шизма – раскол исто тако (велико) зло као и јерес, и да ни крв мученичка не може да спере тај грех раскола.

Међутим, то се односи на деобе – раскол који настаје (који се изазива) због властољубља и сујете… а не због оних који реагују на гажење установа црквених (питања вере, заповести Еванђелских, јереси).

Има, дакле, раскол и раскол. Пресудан је узрок који до њега доводи. Они први цепају и деле Цркву (одн. отпадају, отцепљују се од Цркве), а не ови други, без обзира што (стварна) расколничка група која влада Црквом, њих карактерише као (стварне) расколнике, као што је било и са светим Јованом и оним који су са њим наставили да опште, клирици и лаици, познат као „Раскол Јованита“.

По св. ап. Павлу (Еф. Посл. 4, 4-5) јединство Цркве се обезбеђује када су верници „једно тело и један дух“, када има (само): „Један Господ, једна вера, једно крштење“. То дивно тумачи свeти Златоуст, говорећи да није довољно само „једно тело“, јер може неко да припада „телу Цркве“, али да нема „дух Цркве“, и тада је он пријатељ јересима (као данас: „православни“ Екуменисти) (то су они који „имају обличје побожности, али су се силе њезине давно одрекли“).

Овде је умесно поставити питање: Да ли прихватамо (да ли се повинујемо) одлуке свих Сабора (и: Синода), и оних разбојничких? Зар у историји Цркве нису постојали „лажни“ и „истинити“ Сабори? Била је страшна побуна народа у одбрани светог Златоуста, а против одлуке о његовом прогонству. Цео Цариград се излио на улице, препун храм Свете Софије (не ове садашње, него тада катедралног храма) и око њега разгневљене масе, који су били одлучили да и својим животима спрече удаљавање (од њих) драгог Пастира.

Златоуст никад није признао као канонску одлуку о његовом рашчињењу и сматрао је да су раскол „Јованита“ изазвали његови противници. Он је око себе имао 40 Епископа и велики број свештенства који су га подржавали.

Сву кривицу за раскол, Златоуст је бацио на Теофила александријског који је сазвао разбојнички Сабор „под Храстом“ од пробраних Епископа (заједно са 27 које је довео са собом из Египта), преступивши канонски поредак Цркве председавајући Сабором у туђој области, чији је законити Епископ (Свети Златоуст) био жив и којег је осудио иако није био присутан. „Тако се нешто не дешава (каже свети Златоуст) ни код лаичких судова, па чак ни у судовима Варвара“.

Златоуст говори: „У тешким моментима (за Цркву) пастирство преузима сам Христос; од оваца прави Пастире, и помоћу њих (преко њих) прогони овцеподобне вукове“. И додаје свети Златоуст: „Ничега се нисам плашио, ни људи, ни дивљих животиња, колико злих Епископа“.

У читавој борби (види ”Писма из изгнанства”) свети Златоуст је себе стављао по страни; „није то чинио да би поново заузео своје место, него да се покаже ИСТИНА и задовољи ПРАВДА“. Али је до краја живота себе сматрао легалним и канонским Архиепископом цариградским. И служио је.

У писму Епископу Рима Инокентију, Светитељ описује монтиран процес против себе па каже: „Ја, међутим, знајући да судије, пред које сам позван да предстанем, нису непредубеђени и беспристрасни – када би (такви) били појавио бих се на суду хиљаду пута – него су противници и непријатељи, као што су показали догађаји који су претходили и који су уследили… Хтео сам да му (Теофилу) ставим до знања посредно али јасно да не одбијам да се појавим пред судом, него пред очигледним противником и потпуно јавним непријатељем“.

У том светлу треба рећи да сви Канони који говоре о канонским казнама за свештена лица, увек подразумевају и изричито говоре о нормалном и канонском процесу суђења који је резултирао доказаним кривицама и конкретном (образложеном) пресудом (казном). Нема Канона који говори о казнама без судског процеса, и о казнама на основу одлука или гласања (као што је мој случај; прим. Еп. Артемије). Односно, у 28. Апостолском правилу и 4-том Канону антиохијског Сабора говори се о потчињавању пресуди првостепеног суда док виши суд не преиспита ствар. Ту се говори о пресудама након регуларног процеса.

У Пидалиону (Атина 1976. стр. 35) Свети Никодим Агиорит, тумачећи 32. Апостолско Правило, у фусноти бр. 2, говори о светом Златоусту: „Због тога и божанствени Хризостом, будући да је упитан зашто није испоштовао одлучење (рашчињење) који је против њега изрекао Сабор сазван од Теофила, него га је одбацио пре другог саборског испитивања, одговорио је – зато што није присуствовао суђењу, нити је чуо оптужбе, нити му је уопште дато време да се брани“. Дакле, зато што није испоштован канонима предвиђен судски процес. (Као и у мом случају! Прим Еп. Артемије).

АКТ СИНОДА БР 1345. ОД 12. новембра

И најзад, краћи осврт на Акт Светог архијерејског синода бр. 1237-II од 12. новембра 2010, који је уследио као одговор на Наш допис Светом архијерејском Синоду упућен 13. октобра ове 2010. године.

Вековна Канонска и Уставна пракса је да се Епископи позивају на Сабор слањем писама. Онај ко се не одазове таквом позиву, дужан је да Сабору пружи потанка и убедљива образложења о својој спречености.

Усмено смо од неколице браће Архијереја сазнали да су сви благовремено (пре више од месец дана) добили писане позиве за заказано заседање Светог архијерејског сабора 17. новембра 2010. године, о чему смо пре и више сазнали из дневне штампе и других медија информисања.

У односу на Нас као Епископа Епархије рашко-призренске и косовско-метохијске увео је Свети архијерејски синод праксу да Нас, као оптуженог, на заседања позива усменим, односно телефонским путем и напречац, тј. само у тренуцима кад се расправља, како се то обично каже, „случај Артемија“. Ни по чему, браћо Архијереји, не заслужујемо такво опхођење са Ваше стране.

Добро је свима знано да смо утемељено показали да су оптужбе, изречене против Нас, неканонске и неуставне, и да није поштован прописани црквеносудски поступак. Са тих разлога смо званично изјавили да се неканонским одлукама нећемо повиновати. А то даље значи да пред Богом и Црквом Христовом остајемо доживотни Архијереј Епархије рашко-призренске и косовско-метохјске све дотле, уствари, док се у Светом архијерејском сабору не докажу као истините оптужбе изречене против Нас.

Црква Христова је одувек водила рачуна да се епископско достојанство држи високо. Зато је и прописала начин како се позива оптужени Епископ да на Сабору брани своју невиност: „Епископ који је у нечему оптужен… треба да од епископа буде позван; па ако се одазове и исповиједи, или буде изобличен, нека се одреди казна. Ако позван не послуша, нека се позове и други пут, пославши по њега два епископа. Ако ни тада не послуша, нека се позове и трећи пут, пославши по њега опет два епископа. А ако то презре и не одазове се, Сабор нека изрече против њега што нађе да заслужује, да не би помислио, да ће добити шта од тога, што се уклања од суда“ (канон 74. Апостолски, Н. Милаш, књ. I, Нови Сад 1895, стр. 147).

Ми нисмо, дакле, позвани на Сабор ни писаним путем, ни у складу са наведеним 74. Апостолским правилом, што такође говори о исхитрености и непоштовању најосновније, обавезујуће Црквеноканонске и Уставне процедуре наспрам намере да Нам се суди.

У недостатку такве процедуре, а поштујући Свештене каноне и Устав Српске Православне Цркве, сматрамо се и даље канонским Епископом Богом Нам дане Епархије рашко-призренске и косовско-метохијске. С правом и основано тако говоримо најпре зато што су се оптужбе, изречене против Нас, показале анемичне и недоказиве, односно, нису се суочиле са одбраном. А недоказане оптужбе немају никакву правну снагу. Управо због тога оне нису ни могле бити утемељене на Црквеним канонима и Уставу Српске Православне Цркве.

Додатно истичемо да је такав Наш став у складу, између осталог, и са следећим истинама:

–       са 21. каноном Антиохијског сабора: „Епископ… мора остајати при цркви (тј. епископској области), за коју је из почетка од Бога изабран, нити смије исту остављати…“ (Н. Милаш, књ. II, Нови Сад 1896, стр. 67);

–       са чланом 8. став 3. Устава Српске православне цркве: „Епископска власт у заједници са свештенством и народом преко својих управних представника и органа, уређује и управља пословима имовинским, задужбинским (закладним), фондовским, као и другим пословима који се овим Уставом предвиђају“;

–       са чланом 13. став 3. Устава Српске Православне Цркве: „На челу сваке епархије стоји епархијски Архијереј, као њен НЕПОСРЕДНИ ПОГЛАВАР. Он је, по црквеноканонским прописима, главни представник и руководилац свега црквенодуховног живота и црквеног поретка у епархији, и управља епархијом уз помоћ свога свештенства и народа“;

–       са чланом 69. тачка 9. Устава Српске Православне Цркве, по којој Свети архијерејски сабор у свом делокругу „објашњава канонско-црквене прописе, опште обавезне и посебне…“, што значи да ће непристрасно преиспитати истинитост навода у одлукама донетим против Нас, али и истинитост и Наших навода у одговорима од 13. септембра и 13. октобра ове 2010. године;

–       са чланом 55. тачка 3. Устава Српске Православне Цркве, по којој Патријарх, као врховни црквени поглавар, „одржава јединство у јерархији Српске православне цркве“, што значи да ће се истински заложити за поштовање и стриктну примену Црквених канона и Устава Српске православне цркве. „Јер ће тако бити једнодушност и прославиће се Бог кроз Господа у Светоме Духу, Отац и Син и Свети Дух“, по речима 34. Апостолског правила (Н. Милаш, књ. I, Нови Сад 1895, стр. 93).

На крају, братољубиво молимо Архијереје, Нашу браћу у Христу, првенствено ону браћу што предводе у оптужбама против Нас, да се ово Наше писмо наглас прочита пред целим Сабором. Исто то учинити и са претходним Нашим обраћањима Светом архијерејском синоду.

Светом архијерејском синоду и Архијерејима Српске Православне Цркве остајемо одани служењем Господу Богу и настојањем да се епископско достојанство не срозава олако, како се не би у праксу уводило непромишљено урушавање црквеног устројства.

Епископ рашко-призренски  ( Επίσκοπος της Ράσκας και Πριζρένης)

и косовско-метохијски ( και του Κόσοβο-Μετόχια)

+АРТЕМИЈЕ

www.eparhija-prizren.org

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ρασκας-Πριζρενης ΑΡΤΕΜΙΟΣ

ΤΕΛΕΣΕ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕ 14 ΙΕΡΕΙΣ

3 ΔΙΑΚΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 1000 ΠΙΣΤΟΥΣ

ΑΥΤΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ

_______________

_________________

Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης του Κοσόβου και των Μετοχίων Αρτέμιος λειτούργησε σήμερα, Κυριακή, 28/11/2010, στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στο χωριό Ljuljaci Sumadija που βρίσκεται έξω απο το Βελιγραδι.
Η είδηση ότι θα λειτουργήσει ο Μητροπολίτης στον ιερό ναό του Αγίου Ιωάννου  του Προδρόμου είχε ανακοινωθεί γι’ αυτό κατέκλυσαν το ναό πλήθος πιστών από όλη την Σερβία και από το Κόσοβο. Πάνω από 1000 πιστοί παραβρέθηκαν στην Θεία Λειτουργία. Και δεν ήταν μικρός ο αριθμός των πιστών που ήρθε από την Μητροπολίτη του Ράσκας-Πριζρένης, που βρίσκεται υπό κατάληψη, από τον μοιχεπιβάτη Θεοδόσιο.
Η Θεία Λειτουργία θύμιζε τους πρώτους χριστιανικούς αιώνας που ήταν η Εκκλησία υπό διωγμό και ήταν οι πιστοί ενωμένοι με μία καρδιά και μια ψυχή.
Ο Μητροπολίτης Αρτέμιος τους μίλησε για το μεγαλείο της Ορθοδοξίας και είπε· Είμαστε σήμερα συγκεντρωμένοι εδώ με μια ψυχή και μια καρδιά για την Ορθόδοξη Πίστη μας. Δεν υπάρχει άλλη θρησκεία στον κόσμο που μπορεί να μας σώσει και να μας οδηγήσει στον Ένα και Αληθινό Θεό. Η Ορθοδοξία είναι καθαρή και αμόλυντη και ο άγιος Νικόλαος προειδοποίησε τον Σερβικό λαό να φυλάγει την Ορθόδοξη πίστη του, γιατί θα πνεύσει μεγάλος άνεμος απιστίας και αιρέσεων και θα προσπαθήσουν να σβήσουν την λυχνία της πίστεως, όμως εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να την διατηρήσουμε αναμμένη.
Πολλοί άνεμοι φυσούν για να σβήσουν την λαμπάδα της πίστεως από την ψυχή μας. Ο πιο επικίνδυνος άνεμος ονομάζεται Οικουμενισμός. Οι οικουμενισταί θέλουν να ενώσουν αυτό που δεν ενώνεται. Θέλουν να ενώσουν την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι, τον Θεό με τον διάβολο. Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να ενωθεί με την αίρεση.
Θέλουν να ρίξουμε νερό στο κρασί μας, θέλουν να νοθέψουμε την Ορθόδοξη πίστη μας, αλλά εμείς δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Ο πιστός λαός είναι φύλακας της Ορθοδόξου πίστεως. Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός αγωνίστηκε και δεν επέτρεψε να γίνει η ένωση στην Φλωρεντία. Η αλήθεια κερδίζει πάντα. Ίσως προσωρινά να θάβεται, αλλά πάντα ανασταίνεται. Μια παροιμία λέει· Την αλήθεια όσο βαθιά στο έδαφος και εάν την θάψουν θα αναστηθεί φωτεινότερη.

Εμείς που καλούμαστε να φυλάξουμε την πίστη μας, ας μην υποκύψουμε. Να μη φοβόμαστε τίποτε, γιατί ο Θεός είναι μαζί μας και η χάρη του Αγίου Πνεύματος θα μας δυναμώνει…
Εμείς δεν καταριόμαστε κανέναν, αλλά όσοι προσπαθούν να καταστρέψουν την Ορθόδοξη πίστη έχουν την κατάρα των Αγίων Πατέρων….

ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ
Μετά την Θ. Λειτουργία οι πιστοί συγκεντρώθηκαν στην τεράστια τραπεζαρία, που αποδείχθηκε μικρή για να χωρέσει το πλήθος των πιστών.
Και εκτός από την φυσική τροφή οι πιστοί απήλαυσαν και την πνευματική τροφή. Μεγάλη χαρά τους έδωσαν τα πνευματικά λόγια του επισκόπου Αρτεμίου, που αποτελούσαν σήμα προσευχής για την Εκκλησία.
Έψαλαν οι πιστοί ύμνους στο Θεό. Τραγούδησαν ένα ύμνο αφιερωμένο στον άγιο νεομάρτυρα του Κοσσυφοπεδίου Χαρίτων. Τραγούδησαν και εθνικούς ύμνους από το Κόσοβο.
Τέλος συμφώνησαν οι μοναχοί και πιστοί να έχουν ως νέο φρούριο της Ορθοδοξίας το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

Το κήρυγμα ολόκληρο το παραθέτουμε στα Σέρβικα..

Извештај са Св. Литургије у селу Љуљаци        Штампај         Е-пошта

Sunday, 28 November 2010

Епископ Артемије служио Свету Архијерејску Литургију у цркви Светог Јована Крститеља у Љуљацима
Његово Преосвештенство Епископ рашко-призренски и косовско-метохијски Г.Г. Артемије, служио је данас, у недељу, 28/15. новембра, Свету Архијерејску Литургију у цркви Светог Јована Крститеља у селу Љуљаци, уз саслужење четрнаест свештеномонаха и три ђакона – сви прогнани из своје матичне Епархије. Поред бројног прогнаног монаштва из Епархије рашко-призренске у Светом Приносу учешћа је узело и преко хиљаду верника из свих крајева Србије. Не мали број верника пристигао је из Епархије рашко-призренске, што је додатно обрадовало пастира распете Епархије, присилно одвојеног од своје пастве.
На Светој Литургији једногласно је одговарао верни народ у коме, као у време првих хришћана, беше једно срце и једна душа (Уп. Д.Ап. 4, 32), која је сада слободно и радосно клицала Господу, ослобођена од свих опасности и замки гнусобе опустошења (читај екуменизма и глобализма) – ко чита да разуме (Уп. Мт. 24. 15).
У својој пастирској беседи владика је поред осталог рекао: „Данас нас је овде сабрала једна мисао – Вера наша Православна, чули смо ову дивну песму: „Вера наша, Вера славна, Вера наша Православна“. Нема друге вере којом се људи могу просвећивати и спасавати сем науке Господа Христа која је целосна, неповређена, неискварена, очувана у Цркви Светој Православној и то је та Вера наша Православна. Свети Владика Николај говорио је често и опомињао српски народ како треба да чувају Веру своју. Каже: „Србине, брате, дунули су зли ветрови да угасе кандило вере у души твојој. Један ветар зове се безверје, други кривоверје, трећи се зове маловерје.“ А ми смо дужни да кандило наше вере очувамо упаљено. И данас у наше време многи ветрови су дунули да угасе кандило вере у душама нашим. Најопаснији ветар јесте такозвани екуменизам – настојање да се сједини оно што се не може сјединити. Истина и лаж, светлост и тама, Бог и ђаво – немају ништа заједничко. Не може се кривоверје сјединити са правоверјем и да правоверје остане оно што је било. Када сипамо воду у вино, то више није вино, то је онда, како кажу у Далмацији, беванда. Ми не смемо дозволити да у наше православно вино разни и непознати сипају своју ко зна какву воду“.
Нагласивши да је народ чувар праве и при томе напоменувши пример Светог Марко Ефеског и пропале Флорентинске уније Владика је додао: „Истина увек побеђује, макар привремено била затрпана и изгледало да је побеђена, она васкрсава. Једна пословица каже: „Истина што се дубље у земљу закопава, све сјајнија васкрсава“. Ми који смо позвани да чувао своју веру немојмо клонути, немојмо се уплашити ничега, јер где је права вера, ту је и Бог са нама и благодат Духа Светога… Ми се ни од кога не одвајамо, ми никога не проклињемо, ми никога не осуђујемо. Али констатујемо: они који кваре Веру Православну сами себе искључују из Цркве Православне и сами себи призивају проклетство“ (беседу у целини можете наћи у прилогу).
Након Свете Литургије бројно манастирско братство, смештено у недовршеној задужбини блаженопочившег протојереја-ставрофора Томислава (Марковића), приредило је скромну трпезу љубави. Огромна трпезарија је била мала да прими све присутне. По обичају, поред телесне хране, народ се у тим тренуцима насладио и духовном храном – богомољачким песмама посвећеним Св. Новомученику Харитону црноречком, Св. Јустину Ћелијском, песмама о Косову. Посебан духовни ужитак донеле су пастирске речи Владике Артемија које су у ствари представљале печат данашњег молитвеног сабрања (и ова беседа се налази у прилогу).
На крају су монаштво и верни народ једнодушно отпевали многољетије Владици Артемију а затим су у миру, радосног духа, напустили нову тврђаву вере, сада већ манастир Светог Јована Крститеља – Богом дарованог за ове апокалиптичке дане.

(Пригодну репортажу из манастира Светог Јована Крститеља у Љуљацима такође можете погледати у прилогу. Фотографије са данашњег молитвеног сабрања у Љуљацима уредништво сајта ће поставити у наредним сатима)
Јеромонах  Наум

Транскрипт беседе Владике Артемија на Литургији

У име Оца и Сина и Светога Духа.
Каква се то тајна, браћо и сестре, данас догађа у овој нашој пустињи? Откуда оволики народ данас овде? Шта га је привукло? Одакле су дошли? Шта желе овде? До пре неког времена овде никога није било и нико није долазио. Откуда данас овако предивно чудо Божије да се толики народ сабере? Одговор је у једној црквеној песми која каже: „Благодат Светога Духа данас нас сабра и сви узевши крст свој говоримо – Благословен који иде у Име Господње.“ Заиста, без Духа Светога, без благодати Божије, не би нас данас овде било.
Дух Свети је тај који је на Педесетницу надахнуо апостоле те су проговорили разним језицима и тада је поверовало пет хиљада људи на један дан. То је био рођендан Цркве. Ова црква овде, дивна, подигнута од многима вама познатог Протојереја Томислава Марковића, посвећена је рођењу Светог Јована Претече. Опет нека симболика, опет неко рађање, опет неки почетак. А данас Света Недеља, Васкрсење Христово. Сваке недеље ми славимо Васкрсење Христово, браћо и сестре. Не само на Ускрс, него сваке недеље. И први дан Божићног поста. И то је симболика, јер каже Господ да се зли дух демонски не може ничим истерати сем постом и молитвом. И зато ми данас ступајући на пут Свете Четрдесетнице, Светога Божићног поста, ми крећемо, у ствари, у један нови почетак, у препород својих душа, јер нема човека да живи а да не греши. Али постоји и лек од греха, постоји покајање, постоји труд, молитва, пост, љубав међусобна братска.
Ми се спремамо да дочекамо рођење Господа Христа. Када ми имамо неки важан догађај у нашем дому, када очекујемо долазак некога високога госта, шта ми радимо, пред нашу крсну славу или неки други важан догађај? Кречимо кућу, уређујемо, намештамо да буде уредна, чиста, да не би гост када дође на праг наше куће и види унутра неред и нечистоту, да се не би са прага вратио, а ми остали у срамоти. Тако и ми, браћо и сестре, треба да примимо у душе наше, у срца наша Богомладенца Христа. Данас смо кренули Њему у сусрет. За четрдесет дана славићемо славно Рођење Његово. Треба да га примимо у себе. За време овога поста треба да душу своју очистимо од сваке прљавштине греха и нечистоте, од страсти наших, од мржње, од клевете, од рђавих дела, рђавих мисли. Како? Постом и молитвом и Светом Тајном Покајања и Исповести. Нема другог начина да душу своју припремимо за Царство Небеско, ради чега је Господ и дошао и родио се на земљи и живео са људима, учио људе и страдао од људи, ради нас и ради нашега спасења.
Данас нас је овде сабрала једна мисао – Вера наша Православна, чули смо ову дивну песму: „Вера наша, Вера славна, Вера наша Православна“. Нема друге вере којом се људи могу просвећивати и спасавати сем науке Господа Христа која је целосна, неповређена, неискварена, очувана у Цркви Светој Православној и то је та Вера наша Православна. Свети Владика Николај говорио је често и опомињао српски народ како треба да чувају Веру своју. Каже: „Србине, брате, дунули су зли ветрови да угасе кандило вере у души твојој. Један ветар зове се безверје, други кривоверје, трећи се зове маловерје.“ А ми смо дужни да кандило наше вере очувамо упаљено. И данас у наше време многи ветрови су дунули да угасе кандило вере у душама нашим. Најопаснији ветар јесте такозвани екуменизам – настојање да се сједини оно што се не може сјединити. Истина и лаж, светлост и тама, Бог и ђаво – немају ништа заједничко. Не може се кривоверје сјединити са правоверјем и да правоверје остане оно што је било. Када сипамо воду у вино, то више није вино, то је онда, како кажу у Далмацији, беванда. Ми не смемо дозволити да у наше православно вино разни и непознати сипају своју ко зна какву воду.
Будимо чувари вере наше православне јер, рекли су источни патријарси у својој посланици, да је народ чувар праве вере. Код нас, кажу они у својој посланици, не могу ни патријарси, ни владике, нико не може нешто ново унети у нашу веру, јер је народ чувар праве вере. И то се у историји Цркве за две хиљаде година много пута показало и потврдило. Најпознатији пример је Свети Марко Ефески. Када су били на сабору у Флоренти, тамо да се склопи унија између православих и римокатолика, он је био и остао тада једини борац који је није прихватао и та унија је пропала, није успела. Зато што је истина победила. Истина увек побеђује, макар привремено била затрпана и изгледало да је побеђена, она васкрсава. Једна пословица каже: „Истина што се дубље у земљу закопава, све сјајнија васкрсава. “Ми који смо позвани да чувао своју веру немојмо клонути, немојмо се уплашити ничега, јер где је права вера, ту је и Бог са нама и благодат Духа Светога.
Нека би дао Бог, браћо и сестре, да очувамо оно што нам је предано од Светих Апостола, преко Светих Отаца и Васељенских Сабора. Ми остајемо у јединству са њима, ми се ни од кога не одвајамо, ми никога не проклињемо, ми никога не осуђујемо. Али констатујемо: они који кваре Веру Православну сами себе искључују из Цркве Православне и сами себи призивају проклетство.
Нека би Бог дао да цео наш православни српски народ буде и остане народ Светога Саве, народ Светог Кнеза Лазара, народ Светог Владике Николаја, народ Преподобног Оца Јустина Ћелијског и осталих Светитеља, Мученика и Новомученика из рода нашега, да бисмо и ми када пођемо одавде, а једнога дана сви морамо поћи, да бисмо се нашли тамо где се и они налазе – у Царству Васкрслога Господа, да тамо са њима и са Свима Светима и ми славимо Оца и Сина и Светога Духа кроза све векове и сву вечност. Амин.

Транскрипт беседе Владике Артемија у гостопримници
…Богу се молили и храбрили се овим дивним песмама које наше сестре овде наставише да певају. Сада та традиција прелази, ако Бог да, овде, где ћемо се када буде прилика састајати и Богу молити и чувати своју Веру Православну. То је нешто што нам је аманет остао од Светога Саве и од Светих наших славних Предака и да ову задужбину Протојереја Томе Марковића одржимо.
Када је почео то да гради ја сам једном навратио да га видим и упитао сам га: „Оче Томо, чему оволика грађевина? Зашто то толико градиш? Коме то треба?“ Он каже: „Некоме ће требати.“ „Па ко ће ти ово напунити?“  Па каже: „Ти.“ Као да је пророчки говорио тада. И, ето, нити је он тада знао, нит сам ја тада знао, али Бог је, ето, тако учинио да заиста данас, браћо и сестре, наше монаштво које је принуђено било да напусти своје манастире на Косову и Метохији, ето нашло је кров над главом овде, у овој задужбни овде која је почета, није завршена. Господ га је позвао себи, Бог зна зашто је то тако. Вероватно да би нама остало нешто да радимо. Јер да је он све урадио, шта бисмо ми радили? Чиме би ми Царство Небеско задобили? Овако, он један део, ми други део. Они после нас, даће Бог да их буде, они ће то онда користити на славу Божију и на корист нашега народа.
Нека Господ награди оца Тому и његову супругу протиницу Милицу за сав њихов труд и љубав који су уложили у градњу овога објекта и њихову идеју да то послужи нашем народу. Њима Господ да дарује Царство Небеско, а нама снаге, трпљења и смирења да истрајемо на овоме путу Божијем којим смо кренули, на који нас је Господ позвао и упутио.
Хвала вам свима што сте дошли. Знам да нас има са разних страна и то је нешто што заиста охрабрује. То није никаква секта, то није никаква „парасинагога“  како нас називају, то је оно што смо били и до сада – Српска Светосавска Православна Црква и ништа друго. И до краја тако ћемо да останемо.
Нека би дао Бог снаге свима нама и мудрости да останемо у јединству са Светим Савом и нашим Светим Прецима који су вековима чували Веру Православну, предали је нама да је и ми очувамо и предамо нашим млађим покољењима, нашој деци и омладни, да би се тако испунио завет и аманет Светога Саве и Светога Кнеза Лазара: „Све за Христа – Христа ни за шта.“
Нека то буде наше правило у нашем животу.
Видео запис са Свете Литургије
http://www.pastirdobri.com/2010-04-10-22-09-16/616-2010-11-28-20-47-51.html

_____________

ΣTA ΡOYMANIKA

_______________

EPISCOPUL ARTEMIE:
„ECUMENIŞTII VOR SĂ UNEASCĂ LUMINA CU ÎNTUNERICUL…”

EPISCOPUL ARTEMIE DE RAŞKA ŞI PRIZREN A SĂVÂRŞIT SFÂNTA LITURGHIE ARHIEREASCĂ ÎMPREUNĂ CU PAISPREZECE PREOŢI, TREI DIACONI ŞI PESTE O MIE DE CREDINCIOŞI

ACEASTA ESTE BISERICA VIE A SERBIEI!

Preasfinţitul Episcop Artemie de Raşka-Prizren, Kosovo şi Metohia, a liturghisit azi, duminică, 28.11.2010, în Biserica Sfântului Ioan Botezătorul din satul Ljuljaci Surmadija care se află în afara Belgradului.
Ştirea că episcopul va liturghisi în Sfânta Biserică a Sfântului Ioan Botezătorul s-a răspândit, iar biserica s-a umplut de mulţime de credincioşi din toată Serbia şi Kosovo. Peste o mie de credincioşi au participat la Sfânta Liturghie. Şi n-a fost mic numărul credincioşilor care a venit din Episcopia de Raşka şi Prizren, care se află sub ocupaţia adulterului pasager Teodosie.
Dumnezeiasca Liturghie a amintit de primele secole creştine când Biserica era sub persecuţie, iar credincioşii erau uniţi într-o singură inimă şi într-un singur suflet.
Episcopul Artemie le-a vorbit despre măreţia Ortodoxiei şi le-a spus: „Suntem astăzi adunaţi aici într-un singur suflet şi cu o singură inimă pentru Credinţa noastră Ortodoxă. Nu există o altă religie în lume, care poate să ne mântuiască şi să ne conducă către Unul şi Adevăratul Dumnezeu. Ortodoxia este curată şi neîntinată şi Sfântul Nicolae (Velimirovici) a atenţionat mai dinainte poporul sârb să-şi păzească credinţa ortodoxă, pentru că va sufla un mare vânt al necredinţei şi al eresurilor, care vor încerca să stingă făclia credinţei, însă noi suntem datori să o păzim aprinsă.
Multe vânturi suflă ca să stingă făclia credinţei din sufletul nostru. Vântul cel mai periculos se numeşte ecumenism. Ecumeniştii vor să unească cele de neunit. Vor să unească adevărul cu minciuna, lumina cu întunericul, pe Dumnezeu cu diavolul. Ortodoxia nu poate fi unită cu erezia. Vor să arunce apă în vinul nostru, vor să falsificăm credinţa noastră, dar noi nu trebuie să le îngăduim asta. Poporul credincios este păzitorul Credinţei Ortodoxe. Sfântul Marcu Evghenicul s-a luptat şi nu a permis materializarea unirii de la Florenţa. Adevărul câştigă întotdeauna. Poate vremelnic să fie îngropat, dar întotdeauna înviază. Un proverb spune: Adevărul oricât de adânc ar fi îngropat în pământ, va învia mai luminos.
Noi, care suntem chemaţi să ne păzim Credinţa, să nu cedăm. Să nu ne temem de nimic, pentru că Dumnezeu este cu noi şi harul Sfântului Duh ne va întări…
Noi nu blestemăm pe nimeni, dar cei care încearcă să distrugă Credinţa Ortodoxă au blestemul Sfinţilor Părinţi…”

ÎN TRAPEZĂ

După Dumnezeiasca Liturghie credincioşii s-au adunat în uriaşa trapeză, care s-a dovedit neîncăpătoare pentru mulţimea credincioşilor.
Şi în afară de hrana materială, credincioşii s-au desfătat şi de hrană duhovnicească. Mare bucurie le-au pricinuit cuvintele duhovniceşti ale Episcopului Artemie, care s-au vrut a fi un semnal de rugăciune pentru Biserică.
Credincioşii au cântat imne lui Dumnezeu. Au cântat un imn închinat Sfântului Nou Mucenic Hariton din Kosovo. Au cântat şi imne patriotice din Kosovo.
În sfârşit, monahii şi credincioşii s-au înţeles să aibă ca nouă fortăreaţă a Ortodoxiei Mănăstirea Sfântului Ioan Înaintemergătorul.
Predica întreagă o expunem în sârbeşte.

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=17430)

Транскрипт беседе Владике Артемија на Литургији

У име Оца и Сина и Светога Духа.
Каква се то тајна, браћо и сестре, данас догађа у овој нашој пустињи? Откуда оволики народ данас овде? Шта га је привукло? Одакле су дошли? Шта желе овде? До пре неког времена овде никога није било и нико није долазио. Откуда данас овако предивно чудо Божије да се толики народ сабере? Одговор је у једној црквеној песми која каже: „Благодат Светога Духа данас нас сабра и сви узевши крст свој говоримо – Благословен који иде у Име Господње.“ Заиста, без Духа Светога, без благодати Божије, не би нас данас овде било.
Дух Свети је тај који је на Педесетницу надахнуо апостоле те су проговорили разним језицима и тада је поверовало пет хиљада људи на један дан. То је био рођендан Цркве. Ова црква овде, дивна, подигнута од многима вама познатог Протојереја Томислава Марковића, посвећена је рођењу Светог Јована Претече. Опет нека симболика, опет неко рађање, опет неки почетак. А данас Света Недеља, Васкрсење Христово. Сваке недеље ми славимо Васкрсење Христово, браћо и сестре. Не само на Ускрс, него сваке недеље. И први дан Божићног поста. И то је симболика, јер каже Господ да се зли дух демонски не може ничим истерати сем постом и молитвом. И зато ми данас ступајући на пут Свете Четрдесетнице, Светога Божићног поста, ми крећемо, у ствари, у један нови почетак, у препород својих душа, јер нема човека да живи а да не греши. Али постоји и лек од греха, постоји покајање, постоји труд, молитва, пост, љубав међусобна братска.
Ми се спремамо да дочекамо рођење Господа Христа. Када ми имамо неки важан догађај у нашем дому, када очекујемо долазак некога високога госта, шта ми радимо, пред нашу крсну славу или неки други важан догађај? Кречимо кућу, уређујемо, намештамо да буде уредна, чиста, да не би гост када дође на праг наше куће и види унутра неред и нечистоту, да се не би са прага вратио, а ми остали у срамоти. Тако и ми, браћо и сестре, треба да примимо у душе наше, у срца наша Богомладенца Христа. Данас смо кренули Њему у сусрет. За четрдесет дана славићемо славно Рођење Његово. Треба да га примимо у себе. За време овога поста треба да душу своју очистимо од сваке прљавштине греха и нечистоте, од страсти наших, од мржње, од клевете, од рђавих дела, рђавих мисли. Како? Постом и молитвом и Светом Тајном Покајања и Исповести. Нема другог начина да душу своју припремимо за Царство Небеско, ради чега је Господ и дошао и родио се на земљи и живео са људима, учио људе и страдао од људи, ради нас и ради нашега спасења.
Данас нас је овде сабрала једна мисао – Вера наша Православна, чули смо ову дивну песму: „Вера наша, Вера славна, Вера наша Православна“. Нема друге вере којом се људи могу просвећивати и спасавати сем науке Господа Христа која је целосна, неповређена, неискварена, очувана у Цркви Светој Православној и то је та Вера наша Православна. Свети Владика Николај говорио је често и опомињао српски народ како треба да чувају Веру своју. Каже: „Србине, брате, дунули су зли ветрови да угасе кандило вере у души твојој. Један ветар зове се безверје, други кривоверје, трећи се зове маловерје.“ А ми смо дужни да кандило наше вере очувамо упаљено. И данас у наше време многи ветрови су дунули да угасе кандило вере у душама нашим. Најопаснији ветар јесте такозвани екуменизам – настојање да се сједини оно што се не може сјединити. Истина и лаж, светлост и тама, Бог и ђаво – немају ништа заједничко. Не може се кривоверје сјединити са правоверјем и да правоверје остане оно што је било. Када сипамо воду у вино, то више није вино, то је онда, како кажу у Далмацији, беванда. Ми не смемо дозволити да у наше православно вино разни и непознати сипају своју ко зна какву воду.
Будимо чувари вере наше православне јер, рекли су источни патријарси у својој посланици, да је народ чувар праве вере. Код нас, кажу они у својој посланици, не могу ни патријарси, ни владике, нико не може нешто ново унети у нашу веру, јер је народ чувар праве вере. И то се у историји Цркве за две хиљаде година много пута показало и потврдило. Најпознатији пример је Свети Марко Ефески. Када су били на сабору у Флоренти, тамо да се склопи унија између православих и римокатолика, он је био и остао тада једини борац који је није прихватао и та унија је пропала, није успела. Зато што је истина победила. Истина увек побеђује, макар привремено била затрпана и изгледало да је побеђена, она васкрсава. Једна пословица каже: „Истина што се дубље у земљу закопава, све сјајнија васкрсава. “Ми који смо позвани да чувао своју веру немојмо клонути, немојмо се уплашити ничега, јер где је права вера, ту је и Бог са нама и благодат Духа Светога.
Нека би дао Бог, браћо и сестре, да очувамо оно што нам је предано од Светих Апостола, преко Светих Отаца и Васељенских Сабора. Ми остајемо у јединству са њима, ми се ни од кога не одвајамо, ми никога не проклињемо, ми никога не осуђујемо. Али констатујемо: они који кваре Веру Православну сами себе искључују из Цркве Православне и сами себи призивају проклетство.
Нека би Бог дао да цео наш православни српски народ буде и остане народ Светога Саве, народ Светог Кнеза Лазара, народ Светог Владике Николаја, народ Преподобног Оца Јустина Ћелијског и осталих Светитеља, Мученика и Новомученика из рода нашега, да бисмо и ми када пођемо одавде, а једнога дана сви морамо поћи, да бисмо се нашли тамо где се и они налазе – у Царству Васкрслога Господа, да тамо са њима и са Свима Светима и ми славимо Оца и Сина и Светога Духа кроза све векове и сву вечност. Амин.

Транскрипт беседе Владике Артемија у гостопримници
…Богу се молили и храбрили се овим дивним песмама које наше сестре овде наставише да певају. Сада та традиција прелази, ако Бог да, овде, где ћемо се када буде прилика састајати и Богу молити и чувати своју Веру Православну. То је нешто што нам је аманет остао од Светога Саве и од Светих наших славних Предака и да ову задужбину Протојереја Томе Марковића одржимо.
Када је почео то да гради ја сам једном навратио да га видим и упитао сам га: „Оче Томо, чему оволика грађевина? Зашто то толико градиш? Коме то треба?“ Он каже: „Некоме ће требати.“ „Па ко ће ти ово напунити?“ Па каже: „Ти.“ Као да је пророчки говорио тада. И, ето, нити је он тада знао, нит сам ја тада знао, али Бог је, ето, тако учинио да заиста данас, браћо и сестре, наше монаштво које је принуђено било да напусти своје манастире на Косову и Метохији, ето нашло је кров над главом овде, у овој задужбни овде која је почета, није завршена. Господ га је позвао себи, Бог зна зашто је то тако. Вероватно да би нама остало нешто да радимо. Јер да је он све урадио, шта бисмо ми радили? Чиме би ми Царство Небеско задобили? Овако, он један део, ми други део. Они после нас, даће Бог да их буде, они ће то онда користити на славу Божију и на корист нашега народа.
Нека Господ награди оца Тому и његову супругу протиницу Милицу за сав њихов труд и љубав који су уложили у градњу овога објекта и њихову идеју да то послужи нашем народу. Њима Господ да дарује Царство Небеско, а нама снаге, трпљења и смирења да истрајемо на овоме путу Божијем којим смо кренули, на који нас је Господ позвао и упутио.
Хвала вам свима што сте дошли. Знам да нас има са разних страна и то је нешто што заиста охрабрује. То није никаква секта, то није никаква „парасинагога“ како нас називају, то је оно што смо били и до сада – Српска Светосавска Православна Црква и ништа друго. И до краја тако ћемо да останемо.
Нека би дао Бог снаге свима нама и мудрости да останемо у јединству са Светим Савом и нашим Светим Прецима који су вековима чували Веру Православну, предали је нама да је и ми очувамо и предамо нашим млађим покољењима, нашој деци и омладни, да би се тако испунио завет и аманет Светога Саве и Светога Кнеза Лазара: „Све за Христа – Христа ни за шта.“
Нека то буде наше правило у нашем животу.
Видео запис са Свете Литургије
http://www.pastirdobri.com/2010-04-10-22-09-16/616-2010-11-28-20-47-51.html

ΑΝΟΙΓΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΗΣ  Ρασκας και Πριζρενης ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Ο μοιχεπιβάτης του θρόνου Θεοδόσιος θα μείνει με τις μήτρες και τις πατερίτσιες που κέρδισε προσφέροντας άθλιες υπηρεσίες στους εχθρούς του επισκόπου του Αρτεμίου.

Κανείς ποτέ δεν τίμησε τους προδότας. Η ιστορία τους μνημονεύει με τα μελανότερα χρώματα. Ο βοηθός του επισκόπου Αρτεμίου Θεοδόσιος μπορεί να στηρίζεται στα σάπια δεκανίκια των σκοτεινών δυνάμεων, που βομβάρδισαν την πατρίδα του και να έχει την εύνοια των κακών επισκόπων, αλλά την ευλογία του Θεού δεν θα την έχει ποτέ. Θα τρώγεται και θα χτυπιέται αυτός και η παρέα του από φθόνο  βλέποντας την πρόοδο του εξορίστου Μητροπολίτου Ράσκας και Πριζρενης Αρτεμίου. Στεφάνια τον βάζουν και τον αγιάζουν στα μάτια  του λαού.

Η ευλογία του Θεού βρίσκεται στην  ζωντανή Εκκλησία της Σερβίας και ας είναι υπό διωγμό. Ο επίσκοπος Αρτέμιος από την εξορία του θα διοικεί την Μητρόπολή του. Οι πιστοί αυτόν θα νιώθουν ως πνευματικό τους πατέρα. Ας θυμηθούμε τον Μέγα Αθανάσιο. Τον καταδίωκαν και τον εξόριζαν οι αιρετικοί, αλλά ο Θεός ήταν με τον εξόριστο Αθανάσιο και μ’ αυτόν ήταν η Εκκλησία.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Ρασκας και Πριζρενης ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ

П Р О Г Л А С

С обзиром да је трон Епархије рашко-призренске узурпиран од стране незаконитог Епископа, који се налази у расколу са Једном, Светом, Саборном и Апостолском Црквом, те да је Епископу рашко-призренском Артемију, од стране такође незаконитих муслиманских власти у Приштини, а на захтев из узурпираног средишта Православне Епархије у Грачаници, уз сагласност и благослов Патријарха Српског и Синодалаца из Београда[1], физичком силом онемогућен приступ својој пастви и својој Епархији[2], Епископ рашко-призренски принуђен је да борави ван граница своје Епархије.

Узурпиравши трон, нелегална управа узурпирала је и све органе функционисања Епархије. Стога, у циљу постепеног васпостављања и омогућавања функционисања Епархије рашко-призренске у прогонству у којем се налази, Епархија установљује своју интернет-страницу на адреси www.eparhija-prizren.org, путем које ће се обраћати јавности, саопштавати информације које се тичу њеног живота и рада, и износити релевантне ставове поводом актуелних догађања.

На адреси www.eparhija-prizren.org биће доступни подаци о активностима Епископа рашко-призренског г. Артемија, као и могућност контакта са Управом Епархије.

[1] Тиме су Патријарх Српски и Синодалци изразили, не по први пут, да признају безаконо насталу државу Косово и њене нелегалне институције, овога путa обраћајући се муслиманској Влади да прогна Православног Епископа и монахе из своје Епархије и манастира у којима живе, драматично слабећи на тај начин и онако веома ослабљен корпус српског народа на Косову и Метохији.

[2] Канони строго забрањују Епископу да дуже одсуствује из своје Епархије, осим када је физички онемогућен да јој приступи, као у случају запоседнутости Епархије од стране варвара. Данашње одсуство Епископа Артемија из своје Епархије оправдано је сличном ситуацијом.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

Ρασκας και Πριζρενης ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Eparhija rasko-prizrenska i kosovsko-metohijska

Његово Преосвештенство Епископ рашко-призренски Артемије дао је интервју за дневне новине ”Данас”, који је објављен у издању од 26.11.2010. У наставку доносимо интегралну верзију интервјуа.

ПОСТОЈИ ШТЕТНА ПОСЛУШНОСТ И ДОБРА НЕПОСЛУШНОСТ

Пред Богом и Црквом ја сам доживотни Епископ рашко-призренски!
Не стварам никакву нову цркву!
Ни убудуће нећу прихватати неканонске одлуке!

1. Митрополит Амфилохије каже да се црквени процес против Вас водио од 2006, да Вам је Синод судио у првој, а цео Сабор сада у другој истанци, тако да у последњим саборским одлукама нема ничег спорног и да су оне коначне. Како Ви гледате на то?
-То су најобичније приче да би се оправдало оно што се догађало и на овом последњем Сабору. Тобоже, процес траје годинама, позиван сам толико и толико пута, што уопште није истина. Никакав процесс ни 2006, а ни 2010. није ни почињао, нити трајао. Било је само разговора, примедби, али то се не може назвати процесом, јер није било тужбе, оптужнице, саслушања и сучељавања чињеница и доказа. До сада сам више пута тражио да Сабор пре сваке друге дискусије оцени синодске одлуке од 11. фебруара, којима сам привремено разрешен дужности управе у ЕРП. На мајском заседању Његова Светост и Синодалци одбили су да се Сабор о томе изјашњава, него су одмах наставили читањем такозване оптужнице и после тога донели одлуку о трајном разрешењу.

Read More

И за ово јесење саборско заседање предао сам Синоду допис у којем сам рекао да од Сабора очекујем да поново преиспита одлуку Синода, преразмотри своју одлуку од 4. маја, да се моји и њихови разлози сучеле, па да видимо који су утемељени на Канонима, а који нису. На јесењи Сабор нисам позван, а уместо да расправи спорна питања Сабор је попунио ЕРП. То је такође неканонски поступак. Канони забрањују да се за живота једног Епископа поставља други. Епархија се не попуњава док се не упразни или смрћу надлежножног Епископа или валидном пресудом о његовом рашчињењу. У овом случају није било ни једног ни другог. Хвала Богу, ја сам жив и здрав, а валидна пресуда о мом рашчињењу не постоји.

2. Због чега сте најпре прихватили синодске и саборске одлуке о разрешењу дужности управе у ЕРП, иако се са њима нисте слагали, а онда средним септембра одлучили да их, ипак, Више не прихватате, као неканонске?

-У почетку сам прихватио те одлуке ради мира и јединства у СПЦ. Међутим, Синод ми је током лета упутио још неколико одлука, епитимија – казни, да би 26. августа уследио синодски акт са 17, 18 оптужби за неке моје наводне кривице и с новом претњом о предузимању канонских мера. То ме је уверило да другој страни није стало до мира и јединства у СПЦ, па сам 13. септембра одговорио дописом у којем сам објаснио зашто сам прихватао раније одлуке, иако се нисам с њима слагао. Пошто такав мој помирљив став није довео до мира и једиства у Цркви, него до хаотичног стања у ЕРП, отворено, јасно и при потпуно чистој свести и савести изјавио сам да будуће, као ни претходне неканонске одлуке, нећу прихватати, нити им се повиновати. Пред Богом и Црквом ја сам доживотни Епископ рашко-призренски.

3. Може ли појединац у Цркви, био он и Епископ да се супроставља ауторитету Сабора и да ли бунт чак и против неправдених и погрешних одлука црквених власти доводи у питање завет монашке послушности?
-Увек и свуда важило је и важи правило које су свети апостоли поставили: „Већма се треба покоравати Богу, него људима“. Ове саборске одлуке донете гласањем већине су чисто људски елемент и зато тврдње да се стављам изнад Сабора апсолутно не стоји. Свети Јован Златоуст каже да постоји „штетна послушност и добра непослушност“. То значи да постоји непослушност на корист, а послушност на штету што, наравно зависи од конкретног контекста. Ако су у питању истина, вера, Црква онда је послушност неканонским мерама на штету и личну и црквену.

4. Може ли Ваше неприхватање саборских одлука да доведе до још тежих казни – искључења из црквене заједнице?
-Наравна ствар да они могу много што шта још да ураде. Али, то ће остати само на папиру. Ни убудуће нећу прихватати ништа што је неканонско.

5. Шта Вас је навело да одете и служите Литургију у Дубоком Потоку, упркос забранама које су Вам раније изрекле црквене власти?
-Имам осећај да је управо изрицање забране свештенодејста 15. септембра имало за циљ да прекршим ту забрану и тиме им дам у руке аргумент да до краја испуне своју намеру да ме лише чина. Иако сам одговорио да ту одлуку не прихватам, у пракси нисам служио из два разлога. Нисам хтео да наносим непријатности свом брату у Христу владици сремском Василију, који ме је братски позвао и прихватио, а с друге стране да не бих Синоду и Сабору дао материјални доказ за рашчињење. Шта ме је побудило да 18. новембра, ипак, одем на КиМ, у своју Епархију, у Дубоки Поток? Управо то што је тог дана Сабор, на који нисам ни позван, и пре разговора о постојећим проблемима попунио моју Епархију. Преко тога нисам могао, нити хтео да пређем. Сматрао сам да је потребно и практично показати да се држим своје речи да неканонске одлуке не прихватам и да им се нећу повиновати. Зато сам отишао у свој манастир. Иако сам могао, нисам хтео да служим на било ком другом месту.

6. Како коментарише оптужбе да је то био «пуч», па чак и наводни покушај стварања нове цркве на КиМ уз помоћ међународне заједнице, што би, према тврдњама поједних министара (Ивице Дачића и Горана Богдановића), могло да угрози српске националне и државне интересе?
-То су празне речи. По чему је то узурпирање црквене имовине? Шта сам понео из Дубоког Потока? Јесам ли манастир понео на леђима? Сада се покушава да се ствари покажу што црње и горе. Прича о новој цркви појавила се пре Сабора, без икаквог основа. Никада никоме нисам рекао да намеравам да стварам некакву своју нову или праву светосавску цркву. То су просто глупости и то је у домену медијског линча који траје већ девет месеци – од 11. фебруара до данас.

7. Спекулисало се да Ваш одлазак у Дубоки Поток има политичку позадину?
-То је потпуна неистина. У томе нема никакве политике конотације.

8. Како коменатришете тврдње поједних медија да сте под полицијском присмотром због наводног плана да напустите Србију?
-У страху су велике очи.

9. Да ли очекујете да будете ухапшени, о чему се спекулише у црквеним и политичким круговима?
Све што Бог допусти, примам са благодарношћу, па и хапшење, наравно, ако има зашто. А ако нема зашто, тек тада се треба радовати, по речи Господњој „Благо вама ако вас успрогоне…“.

10. Против Вас је поднета кривична пријава због узурпирања црквене имовине на КиМ. Спекулише се о новим кривичним пријавама због пословања ЕРП, а владика Атанасије јавно Вас прозива због рачуна у српским и грчким банкама. Шта је Ваш одговор на све то?
-То су најобичније клевете. Ако има тако нечег, нека пруже доказе.