Tρεις ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Οἱ δύο πρῶτες εἶναι σε pdf
Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΜΒ΄ – Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2658
Κυριακὴ τῆς Τυροφάγου   /  2 Μαρτίου 2025

ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑ – ΝΗΣΤΕΙΑ & ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ.pdf

Ἡ ζωή, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα θέατρο, ποὺ μᾶς παίζει ἄλλοτε κωμῳ­δίες κι ἄλ­λοτε τραγῳ­δίες. «Θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ…» (Α΄ Κορ. 4, 9). Τὰ θέατρα ἀντλοῦν ὑποθέσεις ἀπὸ τὸ παρελθόν. Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν Ἀποκάλυψι, τὸ θεόπνευστο βιβλίο ποὺ λέει τί θὰ γίνῃ στὸ μέλλον.
Στὸ 12ο κεφάλαιο δείχνει ἕνα δράκον­τα μὲ 7 κεφάλια καὶ 10 κέρατα, ποὺ θέλει νὰ κατασπαράξῃ μία μεγαλειώδη γυναῖκα, ἀλλ᾽ αὐ­τὴ ἐν­δυναμωμένη ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ φτεροῦγες ἀετοῦ διαφεύγει πετώντας στὴν ἔρημο. Ὁ δράκοντας εἰκονίζει τὸν διάβο­λο καὶ τὴν πολυκέφαλη ἁμαρτία, ἡ ὁποία διακρίνεται σὲ ἑπτὰ θανάσιμα ἁμαρτήματα· ὑπερηφάνεια, φιλαργυρία, πορνεία, θυ­μό, γα­­στριμαργία, φθόνο καὶ ἀμέλεια….
Πατηστε τον τίτλο & διαβαστε το κήρυγμα

1. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ 

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1408

Κυριακὴ τῆς Τυροφάγου (Ματθ. 6,14-21)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

2. Η αληθινη νηστεiα

Εἶπεν ὁ Κύριος· «Ὅταν δὲ νηστεύητε…» (Ματθ. 6,16)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ τελευταία ἡμέρα καταλύσεως. Αὔριο εἶνε ἡ ἀρχὴ μι­ᾶς νέας περιόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, περι­ό­δου ἱερῶν ἀγώνων, πνευματικῆς περισυλλο­γῆς καὶ καλλιεργείας. Ἀρχίζει ἡ ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἂν εἶχα ἕνα πίνα­κα, θὰ ἔ­­γραφα· Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἴσον – τί; Πολ­λὰ ὡραῖα πράγματα καὶ πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα νηστεία.
Νηστεία; Μόλις ἀκούσουν τὴ λέξι νηστεία, μερικοὶ ποὺ κάνουν τὸ μοντέρνο, κοροϊδεύ­ουν. Στὸν αἰῶνα αὐτόν, λένε, ἔρχεστε καὶ μι­λᾶτε γιὰ νηστεία;… Προσπαθοῦν νὰ πείσουν ὅλους, ὅτι ἡ νηστεία εἶνε διάταξις τῶν παπάδων· τὴν ἔκαναν, λένε, οἱ παπᾶδες, γιὰ νὰ τρομοκρατοῦν καὶ νὰ ἐκμεταλλεύωνται τὸ λαό. Τί ἔχουμε νὰ τοὺς ἀ­παντήσουμε;

 Την συνέχεια: https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=79042

Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Μνημειώδης ἐγκύκλιος τοῦ Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη, με θεμα:

ΟΙ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩΝ

Τὴν Κυριακὴν 2 Φεβρουαρίου τροχίζει τὸ Τριώδιον. Τί εἶνε Τ ρ ι ώ δ ι ο ν; Τὸ εἴπομεν εἰς τὰ κηρύγματά μας. Τὸ ἐξηγήσαμεν εἰς περυσινήν ἐγκύκλιόν μας. Τὸ ἠκούσατε καὶ εἰς ἐγκύκλιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία ἀνεγνώσθη ἀπὸ τὸν ἄμβωνά τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἀμυνταίου κατὰ τὸν κατανυκτικὸν ἐσπερινὸν τῆς Κυριακῆς τῶν Ἀπόκρεων, ὡς καὶ εἰς τοὺς ἄλλους ναούς.
Ἐδῶ τόσον μόνον λέγομεν: Τριώδιον= Μετάνοια καὶ ἁγιασμὸς ψυχῶν καὶ σωμάτων. Τό Τριώδιον εἶνε ἡ ἁγιωτέρα περίοδος τοῦ ἔτους. Ἡ Ἐκκλησία καλεῖ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς νὰ προετοιμασθοῦν ψυχικῶς διὰ νὰ ἑορτάσουν ἐπαξίως τὰ σεπτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ τὴν ἔνδοξον αὐτοῦ Ἀνάστασιν.
Μαζί μὲ τὸν Κύριον πρέπει καί ἡμεῖς νὰ σταυρωθῶμεν, νά σταυρώσωμεν δηλαδή, νὰ νεκρώσωμεν τὰ ἁμαρτωλά μας πάθη, ἐὰν θέλωμεν ν᾿ ἀναστηθῶμεν ἐκ τῶν μνημάτων τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ λάμψωμεν ὡς νέοι ἄνθρωποι. Καθημερινὴ ἀνάγνωσις τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δάκρυα μετανοίας, σκέψις θανάτου καὶ μελλούσης κρίσεως, προσευχαὶ ὑπὲρ τῶν προσφιλῶν νεκρῶν μας, συχνότερος ἐκκλησιασμός, ἐγκράτεια, νηστεία, πράξεις φιλανθρωπίας, Ἐξομολόγησις, Θεία Κοινωνία, ἰδοὺ τί ζητεῖ τὸ Τριώδιον ἀπὸ τούς χριστιανούς.
Αὐτὰ ὅλα εἶνε μ ε γ α λ ε ι ώ δ η π ρ ά γ μ α τ α, πού φέρουν ἀληθινὴν χαρὰν καὶ εὐτυχίαν εἰς ἐκεῖνον ποὺ τὰ ἐκτελεῖ. Δοκιμάσατε καὶ θὰ ἰδῆτε ποῦ εἶνε ἡ χαρὰ πραγματικῶς. Ἡ Θρησκεία μας εἶνε Θρησκεία χαρὰς καί άγαλλιάσεως.
Ἀλλὰ δυστυχῶς κατὰ τὴν περίοδον τοῦ Τριωδίου ὁ Σατανᾶς προσπαθεῖ νὰ ματαιώση τὸν ἅγιον σκοπὸν τῆς Ἐκκλησίας…
Την συνέχεια της εγκυκλίου του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστινου:

https://ethnegersis.blogspot.com/2023/03/blog-post_51.html

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ Λυκούργου Νάνη

Ὁ μακαριστὸς ἱεράρχης, ὑπείκων στὴ φωνὴ τῆς ἀρχιερατικῆς του συνειδήσεως καὶ ἑπόμενος τῶν φρικτῶν διαβεβαιώσεων ποὺ ἔδωσε κατὰ τὴν ἱερότατη στιγμὴ τῆς χειροτονίας του, ἀγωνιῶν ἐμπόνως γιὰ τίς καρναβαλικὲς καὶ λοιπὲς ψυχοφθόρες παρεκτροπὲς τῶν ἡμερῶν τῶν Ἀπόκρεων, ποὺ σὲ μεγάλο βαθμὸ μάστιζαν καὶ λυμαίνονταν ἀπὸ ἐτῶν καὶ πολὺ πρὸ τῆς ἐνθρονίσεώς του στὴ μητρόπολη Φλωρίνης τὸ δημόσιο καὶ ἰδιωτικὸ βίο τῶν κατοίκων τῆς ἐπισκοπικῆς του παροικίας (ὅρα ἐπὶ παραδείγματι ὁ καρνάβαλος τοῦ Ἀμυνταίου), ἤδη ἀπὸ τὸν πρῶτο χρόνο τῆς διαποιμάνσεως τοῦ τοπικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, ἀποδύθηκε, κατ᾿ ἀρχήν, σὲ μιὰ εὐλογημένη ἐπιχείρηση διαφωτίσεως τοῦ ποιμνίου του, ἀναφορικὰ μὲ τὴν τεράστια καὶ δυσθεώρητη πνευματικὴ ζημία ποὺ συνεπάγονται γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν οἱ ἐν λόγῳ ἀσχημίες καὶ ἀθλιότητες ποὺ ἀποτελοῦν χαρακτηριστικὲς ἐκδηλώσεις παλινδρόμησης καὶ ὀπισθοδρόμησης στὴν ἀρχαία εἰδωλολατρεία, δύο χιλιάδες καὶ πλέον χρόνια μετὰ Χριστόν! Read more »

ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

(Έως ποτε, αδελφοι, θα μας ανεχεται ο Kυριος;)

18 NOEMBPIOY 1950

ΦYΛΛAΔION 3

«Kαί ευθέως αλέκτωρ εφώνησε. Kαί εμνήσθη ο Πέτρος του ρήματος Iησού» (Mατθ. 26 74,75)
Ε K Δ I Δ Ε Τ Α I

Yπό ιεροκήρυκος I. Mητροπόλεως Kαρυστίας-Σκύρου
αρχιμανδρίτου Aυγουστίνου N. Kαντιώτου
καί διανέμεται δωρεάν πρός χριστιανικήν διαφωτισμόν του λαού.

TO ΠAZAPI THΣ KYPIAKHΣ

… Eυρίσκομαι εις την Kύμη. Eίναι Kυριακή πρωΐ. Aκούω την καμπάνα και ξεκινώ διά να υπάγω εις τον I. Nαόν του Aγίου Aθανασίου. Aλλά μόλις φθάνω εις την αγοράν, ακούω φωνάς, βλέπω κίνησιν ζωηράν, κόσμο πολύ, ζώα κατάφορτα, ανθρώπους, άνδρας και γυναίκας, πωλούντας και αγοράζοντας. Oμολογώ, ότι τέτοιο θέαμα δεν περίμενα να δω εις την ωραίαν Kύμη. Αναστέναξα και είπα: Xριστέ μου, πού είμαι; Xριστιανική είναι η πολιτεία αυτή; Kυριακή ημέρα οι ναοί να είναι αδειανοί και η αγορά γεμάτη από κόσμο; Nά κτυπούν οι κώδωνες, να λειτουργούν οι ιερείς, να ψάλλουν οι ψάλται τό: «Oι τα χερούβειμ μυστικώς εικονίζοντες» να αινούν οι ουρανοί Θεού την δόξαν, την Ανάστασίν Σου, και εδώ ο άνθρωπος, ο Έλλην βαπτίσμενος χριστιανός, ο ορθόδοξος, ο τιμημένος με το αίμα Σου, να παραβαίνει δημοσία τον νόμον- την Δ΄ εντολήν του Δεκαλόγου-, να υψώνει ο σκώληξ το ανάστημά του και να λέγη πρός τον Δημιουργόν του: «ΣY MΕ KAΛEIΣ AΛΛΑ EΓΩ ΣΕ ΠEPIΦPONΩ»; Eσκεφθήκαμεν ποτέ τί πράττομεν; Πώς να παραστήσω την ασέβειάν μας; O αξιωματικός να κτυπά προσκλητήριον και οι στρατιώται ν’ αδιαφορούν; Read more »

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Απόσπασμα γραπτοῦ κηρύγματος τῆς Κατοχῆς +Η ΑΛΗΘΕΙΑ+, ἀρ. φυλ. 1, 12 Μαρτίου 1944

+Η ΑΛΗΘΕΙΑ+

Η ανθρώπινη ψυχή διψά την αλήθεια. Είναι έμφυτος η δίψα αυτή, βαθειά ριζωμένη μέσα μας. Είναι τόσον βαθειά, ώστε ο άνθρωπος ζητών και ερευνών να εύρη την αλήθεια παραμερίζει άλλας φυσικάς, επιτακτικάς ανάγκας που έχει το σώμα. Λησμονεί την τροφή, τον ύπνο, την ανάπαυσι και άϋπνος πιέζει τον εαυτόν του, εντείνει τὶς διανοητικὲς του δυνάμεις, αγωνίζεται να πλησιάσει να κατακτήσει την αλήθεια. Και όταν την βρει ή νομίσει ότι την βρῆκε, ώ! τότε ποίος μπορεί να περιγράψει την χαράν του; Σαν άλλος Αρχιμήδης γεμάτος χαρά είναι έτοιμος και αυτός να φωνάξει: Εύρον! Εύρον!
Αλλά η αλήθεια, όπως λέγει αρχαίον λόγιον, είναι δυσθήρατος, δηλαδή δύσκολα ανακαλύπτεται και συλλαμβάνεται. Η φωλεά της είναι κτισμένη εις το πανύψηλον της αρετής Όρος. Ποῖος μπορεῖ να ανεβῆ; Εμπόδια φράσσουν την άνοδο, πυκνή ομίχλη σκεπάζει πολλάκις τας υπωρείας του Όρους, αυτοχειροτόνητοι οδηγοί παραπλανούν τους ερευνητάς. Read more »

Read more »

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑΝ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
(περιοδικὸ «Χριστ. Σπίθα», ἀρ. φύλ. 73/Ἰούνιος 1947, καὶ βιβλίο «Φλογέρα Α΄», Ἀθῆναι 1985, σσ. 106-110)

Ἓν παράδειγμα με την μαϊμου

Σήμερον, ἀγαπητοί μου, θὰ σᾶς διηγηθῶμεν κάτι ποὺ εἰς τὴν ἀρχὴν θὰ σᾶς κάμῃ ἴσως νὰ γελάσητε. Ἀλλ᾿ ἐὰν παρακολουθήσητε τὴν συνέχειαν καὶ προσέξητε τὴν βαθυτέραν του ἔννοιαν, τότε τὸ γέλιο σας θὰ μεταβληθῇ εἰς κλάμα.
Ἕνας εἶχε μία μαϊμοῦ. Τὴν ἔμαθε νὰ χορεύῃ. Τὴν ἐστόλισε ὡς νύμφην, καὶ διὰ νὰ μὴ φαίνηται ἡ ἀπαισία ὄψις τοῦ ζῴου, κατεσκεύασεν ἓν ὡραιότατον προσωπεῖον (μάσκαν) γυναικὸς ποὺ ἐσκέπαζεν ὅλο τὸ κεφάλι, τὴν ἔφερεν εἰς τὴν πλατεῖαν τῆς πόλεως καὶ τὴν ἔβαλε νὰ χορεύσῃ. Κόσμος πολὺς ἐμαζεύθη. Ἡ μαϊμοῦ – νύμφη ἐχόρευε καὶ τοὺς πλέον ἰδιοτρόπους χοροὺς καὶ ἐλυγίζετο μὲ τόσην ἐπιδεξιότητα, ὥστε ὅσοι τὴν ἔβλεπον τὴν ἐθαύμαζον καὶ ἐνόμιζον ὅτι ἦτο ἄνθρωπος. Ἕνας ὅμως, ποὺ ἐγνώριζεν ὅτι ἡ χορεύτρια δὲν ἦτο ἄνθρωπος ἀλλὰ μαϊμοῦ καὶ δὲν ὑπέφερε νὰ βλέπῃ τὰ πλήθη νὰ χειροκροτοῦν, νὰ θαυμάζουν καὶ ν᾿ ἀποθεώνουν ἓν κτῆνος, ἀπεφάσισε ν᾿ ἀποκαλύψῃ τὴν ἀπάτην. Ἔκαμε λοιπὸν τὸ ἑξῆς. Ἐπειδὴ ἐγνώριζεν ὅτι οἱ μαϊμοῦδες ἀγαποῦν πολὺ τὰ ἀμύγδαλα, τὴν στιγμὴν ποὺ ἡ μαϊμοῦ – νύμφη ἐχόρευε καὶ ὁ κόσμος τὴν ἐχειροκροτοῦσε καὶ ὁ κύριός της ἐχαίρετο διὰ τὰς λαμπράς της ἐπιτυχίας, ὁ φίλος μας ἔρριψεν ἐμπρὸς εἰς τὰ πόδια της μερικὲς χοῦφτες ἀμύγδαλα. Αὐτὸ ἔφθασε διὰ νὰ γίνουν τὰ ἀποκαλυπτήρια. Ἡ χορεύτρια, μόλις εἶδε τὰ ἀμύγδαλα, αὐτοστιγμεὶ μετεβλήθη· ἐλησμόνησε τὸν κύριόν της, τὰ πλήθη, τὴν δόξαν, τὰ πάντα, καὶ ὥρμησεν εἰς τὰ ἀμύγδαλα. Καὶ ἐπειδὴ τὸ προσωπεῖον τὴν ἠμπόδιζε διὰ νὰ τὰ φάγῃ, μὲ τὰ νύχια της τὸ ἔσχισε, τὸ ἔκαμε κομμάτια, τὸ ἐπέταξε μακριά, καὶ τότε ἐφάνη ὁποία ἦτο· μαϊμοῦ καὶ ὄχι ἄνθρωπος! Ὅλοι ἤρχισαν νὰ γελοῦν καὶ νὰ καγχάζουν διὰ τὸ πάθημά της. Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» 1952
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
ΦΛΟΓΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΦΕΝΔΟΝΗ

«(Πόλις) ἀκάθαρτος ἡ ὀνομαστὴ καὶ
πολλὴ ἐν ταῖς ἀνομίαις» (Ἰεζεκ. 52, 5)

Ζητήματα Ἄμβωνος

«…Ἀκούονται κουδουνίσματα. Κάπου εἶνε πρόβατα. Ὁ βοσκὸς παίζει τὴν φλογέρα του. Ἠχολογοῦν οἱ κάμποι καὶ τὰ βουνά. Ὑπαίθρου γλυκεῖα, εὐχάριστος ἀτμόσφαιρα. Ὁ ἥλιος λάμπει εἰς τὸ στερέωμα.

Ἡ φλογέρα παίζει. Τὰ πρόβατα σκιρτοῦν εἰς τὴν χλόην. Εἰκὼν ὡραία. Πόσον τὴν ἀγαποῦν οἰ κατοικοῦντες τὴν γωνίαν αὐτὴν τοῦ κόσμου! Τὴν ἀγαποῦν τόσον, ὥστε ὡς ἐθνικὸν σῆμα τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Πατρίδος ἐξέλεξαν τὸν ἧχον τῆς φλογέρας, τὰ κουδουνίσματα τῶν προβάτων. «Ἐδῶ Ἑλλάς»! Μὲ μίαν στροφὴν τοῦ δείκτου τοῦ ραδιοφώνου γεμίζεις τὸ δωμάτιόν σου μὲ τοὺς γλυκεῖς ἦχους τῆς φλογέρας καὶ ἡ φαντασία σου ἀμέσως πετᾶ εἰς τὴν ὕπαιθρον, εἰς τὰ βουνὰ τῆς Πίνδου, καὶ βλέπεις νοερῶς τοὺς βοσκοὺς νὰ βόσκουν καὶ ὁλοὲν ἱπτάμενος φθάνεις εἰς τὴν Βηθλεέμ, τὴν ἀλησμόνητον ἐκείνην νύκτα, βλέπεις τοὺς ἀγραυλοῦντας καὶ φυλάσσοντας ποιμένας καὶ ἀκούεις τὸ χαρμόσυνον μήνυμα τῶν αἰώνων: «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῶ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 8-10).

Ὁ βοσκὸς βόσκει τὰ πρόβατα του, παίζει τὴν φλογέρα του. Εἰρηνικὴ εἰκών. Εὐχάριστος! Προσφιλὲς θέμα ζωγράφων καὶ ποιητῶν. Ἀλλὰ ἡ ἐικὼν δὲν εἶνε παντοτεινή. Δὲν κρατεῖ πάντοτε φλογέραν ὁ βοσκός. Ὄχι! Ὑπάρχουν στιγμαὶ ποὺ ἠ εἰδυλλιακὴ εἰκὼν διαλύεται. Ἄλλη εἰκὼν ἐμφανίζεται. Τὰ πρόβατα ταράσσονται. Τὰ τσοπανόσκυλα γαυγίζουν. Ὁ λύκος ἔκαμε τὴν ἐμφάνισίν του. Ὁ βοσκὸς μόλις ἐκ τῶν σημείων ἀντιληφθῆ τὸν κίνδυνον ἀφήνει τὴν φλογέρα, τινάσσεται ὄρθιος, ἀνεβαίνει εἰς βράχον, ἐπισκοπεῖ τὸν ὀρίζοντα, ἀρπάζει λίθους, σφενδόνα, ὅπλα, ὁρμᾶ καὶ καλεῖ καὶ ἄλλους βοσκοὺς εἰς ἀπηνῆ καταδίωξιν τῶν λύκων. Καὶ δὲν ἡσυχάζει παρὰ μόνον, ὅταν πεισθῆ ὅτι οἱ λύκοι ἔχουν ἀπομακρινθῆ τῆς περιοχῆς. Τότε κάθεται πάλιν ὑπὸ τὴν σκιὰν πλατάνου καὶ ἐνὼ αἱ πηγαὶ κελαρύζουν καὶ τὰ πρόβατα βόσκουν καὶ τὰ πουλιὰ ψάλλουν, ὁ βοσκὸς παίζει τὴν φλογέρα του καὶ ἔχει ἡ φλογέρα τὴν φορὰν αὐτὴν ἦχον χαρμόσυνον, ἦχον θριαμβευτικόν. Ὡσὰν νὰ λέγη. Λύκοι! Σᾶς ἐνίκησα. Ἐὰν τολμᾶτε, ξαναπεράσετε ἀπὸ τὸ μανδρί μου. Θὰ σᾶς ὑποδεχθῶ καταλλήλως. Αὐτὰ πράττει ὁ βοσκός, ὁ καλὸς βοσκός. Καὶ φλογέραν ἔχει διὰ νὰ διασκεδάζη τὰ πρόβατα, ἀλλὰ καὶ σφενδόνην, διὰ νὰ ἐκδιώκη τοὺς λύκους. Ἀλλοίμονον, ἐὰν ὁ βοσκὸς ἔχη μόνον φλογέραν. Οἱ λύκοι δὲν ἀπομακρύνονται μὲ φλογέρας. Ἐὰν ἀρκεσθῆ εἰς αὐτάς, ὑπὸ τοὺς γλυκεῖς ἦχους φλογερῶν καὶ ἄλλων μουσικῶν ὀργάνων, οἱ λύκοι θὰ καταφάγουν τὰ πρόβατά του, καὶ θʼ ἀφήσουν τὸν βοσκὸν νὰ τραγουδῆ τὰ εὐχάριστα τραγούδια του. Ὑπάρχει τοιοῦτος βοσκὸς νὰ παίζη φλογέρα τὸν καιρὸν ποὺ χρειάζονται σφενδόνα καὶ ρόπαλα;
Read more »

Read more »

ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟ

ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΣΧΟΛΙΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΘΑ ΤΑ ΒΡΗΤΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ

https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=21617

• 

  Σας συγχαίρω για την παράθεση της μνημειώδους εγκυκλίου του μακαριστού π. Αυγουστίνου Καντιώτη αναφορικά με την ενδυμασία των γυναικών. Ο π.Αυγουστίνος δε μασούσε τα λόγια του για να φανεί αρεστός στο ψευτοπροοδευτικό κατεστημένο που λυμαίνεται τη δημόσια ζωή αλλά κήρυττε ανόθευτη την ευαγγελική και αγιοπατερική αλήθεια έναντι οιουδήποτε τιμήματος. Αψηφούσε τις ειρωνείες και τα σκώμματα των κοσμικών ανθρώπων και πρόβαλλε προς μίμηση ατόφιο το θέλημα του Θεού.Δυστυχώς στις μέρες μας οι ταγοί της Εκκλησίας μας αμιλλώνται αλλήλους σε ψευτοπροοδευτισμό και ανθρωπαρέσκεια όπως π.χ. μητροπολίτης της Πελοποννήσου που χρηματοδότησε με χρήματα της μητρόπολης σχολική εκδρομή στο εξωτερικό. Και να ήταν μόνο αυτό.Ποιος τολμά σήμερα να παρατηρήσει τα θρασύτατα γύναια για την αισχρότατη και χυδαία ενδυμασία τους ακόμη και μέσα στους ιερούς ναούς όπου τελεσιουργούνται μυστήρια; ΄Τρέμουν οι ποιμένες μας τις ειρωνείες και την απαξίωση των διεφθαρμένων συνανθρώπων μας και ποιούν την νήσσαν. Δειλοί και ανθρωπάρεσκοι. Ευτυχώς υπάρχουν και σήμερα κορίτσια με αξιοπρέπεια και πνευματικότητα που απορρίπτουν το δαιμονικό παντελόνι και την αισχρή μίνι φούστα και ομολογούν την πίστη τους στο Χριστό. Ναι, περί ομολογίας πρόκειται εν μέσω γενεάς μοιχαλίδος και διεστραμμένης. Και δυστυχώς σε κάποιες ενορίες που ποδηγετούνται από κοσμικόφρονες κληρικούς αμνηστεύονται τα πάντα εξ αιτίας του ψευτοπροοδευτικού κόμπλεξ. Ας δοξάσουμε το Θεό γιατί το συντηρητικό πνεύμα του π. Αυγουστίνου αποτελεί την κατευθυντήρια γραμμή πολλών κοριτσιών στη σημερινή ελεεινή εποχή.
                                                                                                      ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΡΛ΄ (130)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ & ΕΟΡΔΑΙΑΣ
Εν Φλωρίνη τη 1η Μαρτίου 1971
ΠΡΩΤ. 536 ΑΡΙΘΜ. {ΔΙΕΚΠ. 369

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΑΝΔΡΙΚΗ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ

Π Ρ Ο Σ

Τον ευσεβή κλήρον και λαόν της καθ’ ημάς Ι. Μητροπόλεως

Τελευταιο απόσπασμα της ἐγκυκλιου

«……..Ορθώς ελέχθη, εξ αφορμής της εξάλλου εμφανίσεως της σημερινής νεότητος, ότι τα μακριά μαλλιά των νέων είνε έκφρασις του αναρχικού πνεύματος, το οποίον πνέει μεταπολεμικώς εις όλον τον κόσμον. Και δεν είνε μόνον τα μακριά μαλλιά, περί των οποίων τόσο θόρυβος εγένετο εις τας καθημερινάς εφημερίδας. Είνε και άλλαι εμφανίσεις και εκδηλώσεις. Μία εξ αυτών είνε και ο τρόπος, με τον οποίον σήμερον ενδύονται γυναίκες και άνδρες. Είνε τα στενά και «καμπάνες» πανταλόνια, είνε τα μίνι και τα σούπερ μίνι, είνε τα μάξι φορέματα, δια των οποίων οι άνδρες και αι γυναίκες νομίζουν, ότι προσελκύουν την προσοχήν του κόσμου και κατορθώνουν να θεωρούνται σύγχρονοι και όχι καθυστερημένοι άνθρωποι. Αδιαφορούν δε εάν, με τον άσεμνον και αλλόκοτον τρόπον αυτόν της εμφανίσεως των, που εκθέτει επί το ζωηρότερον και πονηρότερον τας σάρκας των, όχι μόνον τραυματίζουν το καλαισθητικόν αίσθημα και προκαλούν απαρέσκειαν και αηδίαν εις όσους έχουν ιδέαν τινά της αρμονίας και του κάλλους, αλλά και το κυριώτερον, τραυματίζουν το αίσθημα της αιδούς, η οποία είνε απαραίτητον στοιχείον της ηθικής και αξιοπρεπείας του ανθρώπου, εξάπτουν και διεγείρουν την φλόγα του σεξουαλικού πάθους εις αφάνταστον και αφόρητον βαθμόν, δια να μη μείνη εις την εποχήν μας νέος αμόλυντος.

Η δε διέγερσις του σεξουαλικού πάθους είνε δυστυχώς ο βαθύτερος σκοπός, εις τον οποίον αποβλέπουν οι εφευρέται της ασέμνου εμφανίσεως γυναικών και ανδρών, ως βεβαιώνουν όχι «φανατικοί» ιερείς και αρχιερείς, αλλά ψυχολόγοι, παιδαγωγοί και κοινωνιολόγοι του συγχρόνου κόσμου. Είνε εν εκ των πλέον καταπληκτικών σημείων των καιρών, πως μερικοί διεφθαρμένοι τύποι των Παρισίων, του Λονδίνου και του Χόλλυγουντ, επινοούντες και σερβίροντες τα πλέον αλλόκοτα και εξωφρενικά σχήματα, κατορθώνουν να συμπαρασύρουν ολόκληρον σχεδόν την ανθρωπότητα, ως να μεταπίπτη αποτόμως η ανθρωπότης εις παραφροσύνην και να μεταβάλλεται εις αγέλην, ως η αγέλη εκείνη των χοίρων των Γαδαρηνών, η οποία, καταληφθείσα υπό των δαιμονίων, ώρμησεν αμέσως κατά του κρημνού εις την λίμνην και επνίγη. Η μόδα έγινεν η δαιμονική θεότης της εποχής μας. Αυτής της θεότητος τας επιταγάς δέχεται και εκτελεί άνευ συζητήσεως και με απόλυτον ακρίβειαν η μωρανθείσα ανθρωπότης. Ενώ δια τας εντολάς του Θεού, τας κατά πάντα λογικάς και αποβλεπούσας εις την σωτηρίαν της, όχι μόνον την πνευματικήν, αλλά και την υλικήν, η μωρανθείσα ανθρωπότης μύριας προβάλλει αντιρρήσεις, και συνεχώς ευρίσκει τρόπους δια να καταπατή τας εντολάς, και να δικαιολογή και να επαινή τας παραβάσεις, και ν’ απειλή και να τρομοκρατή τους διαμαρτυρομένους. Οι διεφθαρμένοι και έξαλλοι αυτοί τύποι, οι θέλοντες την διάλυσιν της χριστιανικής ηθικής και ευπρεπείας, ομοιάζουν με τους ελεεινούς εκείνους ανθρώπους, οι οποίοι εξέδυσαν τον Χριστόν, τον ενέπαιξαν και γυμνόν τον εσταύρωσαν. Γυμνώνουν και αυτοί εκ νέου τον Χριστόν, τον εξευτελίζουν και τον σταυρώνουν.

Μία νέα εξωφρενικότης ως προς την ενδυμασίαν ενεφανίσθη τελευταίως εις τον τόπον μας. Νέαι, κατ’ απομίμησιν γυναικών των διεφθαρμένων κέντρων της Δύσεως, απέβαλον την γυναικείαν ενδυμασίαν – τα λείψανα της γυναικείας στολής- και ενεδύθησαν ανδρικήν ενδυμασίαν. Εφόρεσαν και αυταί πανταλόνια. Και έτσι εμφανίζονται εις τους δρόμους, και εις τας κοσμικάς συγκεντρώσεις. Τολμούν δε να εισέρχωνται και εντός των ιερών ναών.

Αλλά θα πῆ κάποιος· Είνε αμαρτία να ενδύεται η γυναίκα ανδρικά; Μάλιστα, κύριοι. Είνε αμαρτία. Διότι είνε παράβασις σαφούς διατάξεως του ηθικού νόμου. Εάν έχετε Αγίαν Γραφήν, ανοίξατε την και εις εν εκ των βιβλίων της, το Δευτερονόμιον, κεφ. κβ΄ στιχ. 5, θα ίδητε τι επιτάσσει ο Θεός (αν βεβαίως πιστεύετε εις τον Θεόν). Ιδού τι λέγει ο Θεός· Read more »

_

» Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ » ( ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ )

_

Μ. Π Α Ρ Α Σ Κ Ε Υ Η

Ο ΑΚΑΝΘΙΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

«Καὶ πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθων ἐπέθηκαν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ» (Ματθ. 27,29)

Δημοσία τελετή. ῎Απειρον πλῆθος. ῾Ο σαλπιγκτής· προσοχή. ῾Ο κῆρυξ φωνάζει· κατάθεσις στεφάνων. ῎Εφθασεν ἡ ὥρα νὰ καταθέσωμεν καὶ ἡμεῖς τὸν στέφανόν μας. Ποῦ; Καὶ εἰς ποῖον; Περιμένετε ὀλίγον καὶ θὰ ἴδετε.

Κατάθεσις στεφάνων. ῾Ο στέφανος ἦτο καὶ εἶνε ἐκδήλωσις τιμῆς πρὸς ἐξέχοντας ἄνδρας, ὑπηρετήσαντας τὴν πατρίδα. ᾿Απὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς ἡ ἀνθρωπότης ἀπέδδε στεφάνους εἰς τοὺς ἥρωάς της. Τίνες οἱ λαμβάνοντες; Ποιηταί, ρήτορες, ζωγράφοι, ἀγαλματοποιοί, ἀθληταὶ τῶν διαφόρων ἀγωνισμάτων, νομοθέται, πολιτικοὶ ἄρχοντες, στρατηγοί, βασιλεῖς ἐπιστρέφοντες νικηταὶ ἐκ τῶν πεδίων τῶν μαχῶν ἐστεφανώνοντο δημοσία καὶ τὴν στιγμήν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐτίθετο ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ὁ στέφανος, ὁ τόπος ἐσείετο ἀπὸ τὰς οὐρανομήκεις ζητωκραυγάς, ἐπευφημίας καὶ χειροκροτήματα.

Καὶ εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν Χριστὸν θὰ ἔπρεπε νὰ δοθῆ στέφανος. Τὶς ὁ ἀντιλέγων; ῾Ο κόσμος, ἐὰν ἦτο δίκαιος καὶ ἤμειβεν ἐκαστον κατὰ τὴν ἀξίαν αὐτοῦ, εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν, ῞Οστις ὑπερέβη τοὺς πάντας εἰς ἔργα μεγάμα, θαυμαστά, πρωτοφανῆ καὶ τοῦ ῾Οποίου ἡ ἀρετὴ ἐκάλυψε καὶ αὐτοὺς τοὺς οὐρανούς, εςς τὸν ᾿Ιησοῦν ὁ κόσμος ἔπρεπε νὰ δώση στέφανον. Τὶ λέγω; Θὰ ἔπρεπε νὰ δώση ὅλους τοὺς στεφάνους. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἔλθουν οἱ διασημοι ποιηταὶ τῶν αἰώνων καὶ νὰ εἴπουν εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν· Κύριε! ῾Ο κόσμος μᾶς ἐβράβευσε, μᾶς ἐστεφάνωσε διὰ τὰ ἔξοχα ποιήματά μας. ᾿Αλλὰ τὰς ῳδάς, τὰ ποιήματα ὅλων μας καλύπτει μία ὠδή, ἕναποίημα, τὸ ποίημα τὸ ὑπὲρ πᾶν ποίημα, τὸ ἆσμα τῶν ἀσμάτων, τὸ ὁποῖον συνέθεσες καὶ ἐξέφρασες μὲ τὰς δύο ἐκείνας λέξεις·             ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ.῾Η ἀγάπη Σου, Κύριε, εἶνε τὸ αἰώνιον ἆσμα τῆς ἀνθρωπότητος. Οὐρανὲ καὶ Γῆ ψάλλετε τὴν ἀγάπην Του. Εἰς Σὲ ἀνήκει ὁ στέφανος τῆς ποιήσεως. Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν οἱ ποιηταί, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ ἔπρεπε νὰ παρουσιασθοῦν οἱ δεινοὶ ῥήτορες καὶ νὰ καταθέσουν πρὸ τῶν ποδῶν Του τοὺς στεφάνους λέγοντες· Κύριε! ᾿Επὶ τῶν ἡμερῶν μας ἡ γλῶσσα μας συνεκίνισσε τὰ πλήθη, ἐξήγειρε τοὺς λαοὺς, συνετάραξε τὰ Καπιτώλια καὶ τὰς Πνύκας. ᾿Αλλὰ ἡ ἰδικὴ Σου λαλιὰ ὑπῆρξε μοναδική. Διὰ Σὲ εἶπον οἱ ὄχλοι· «οὐδέποτε ἐλάλησεν ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. Εἰς λόγος Σου ἤρκει νὰ ἑλκύσῃ μυριάδας. ῾Ως ἰχθύες ἄφωνοι ἱστάμεθα ἐνώπιον Σου οἱ ῥήτορες τῶν αἰώνων, οἱ Δημοσθένεις καὶ οἱ Κικέρωνες. Εἰς Σὲ καταθέτομεν τοὺς στεφάνους τῆς εὐγλωτίας μας». Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ ἔπρεπε νὰ προσέλθουν καὶ οἱ ζωγράφοι διὰ νὰ καταθέσουν τοὺς στεφάνους καὶ νὰ εἰπουν· Κύριε! Αἱ ὡραιότεραι τῶν εἰκόνων μας ποὺ κοσμοῦν τὰ καλλιτεχνικὰ μουσεῖα εἶνε φευγαλέαι σκιαὶ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου. Σύ εἶσαι ἡ πραγματικὴ εἰκών, εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, τὸ ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός. Σὺ εἶσαι ἡ ἀρχέτυπος, ἡ πρωτότυπος εἰκὼν τῆς ᾿Αρετῆς ἐκ τῆς ὁποίας οἱ ἅγιοι, οἱ μάρτυρες, οἱ ἥρωες τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πίστεως ἀντιγράφουν. Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ επρεπε νὰ προσέλθουν οἱ Φειδίαι καὶ Πραξιτέλαι, οἱ περιφημότεροι γλύπται τῆς ἀρχαιότητος, νὰ καταθήσουν τὰ γλύφανά των, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν προσφωνήσουν λέγοντες· Κύριε! Τὶ μέγα ἐπράξαμεν ἡμεῖς καὶ μᾶς θαυμάζει ὁ κόσμος; ῾Ημεῖς ἐλαξεύσαμεν μάρμαρα, ἀλλὰ Σὺ εἰς τὸ Θεῖον Σου ἐργαστήριον-τὴν ἐκκλησίαν – λαξεύεις ψυχὰς καὶ τὰς πλέον ἀξέστους καὶ τὰς μεταβάλεις διά τῆς Χάριτός Σου εἰς ἔμψυχα ἀγάλματα ἀρετῆς ποὺ θαυμάζουν καὶ οἱ ἄγγελοι. Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν, τὸν ᾿Αθλητὴν, τὸν Νικητὴν τῶν πειρασμῶν τῆς ἐρήμου θὰ ἔπρεπε νὰ προσέλθουν οἱ μικροὶ ἀθληταὶ τῶν ᾿Ολυμπιακῶν καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἀγώνων τῆς ᾿Αρχαιότητος, διὰ νὰ καταθέσουν τοὺς ἐκ δάφνης στεφάνους των. Τέλος, εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ ἔπρεπε νὰ προσέλθουν οἱ ἔνδοξοι στρατηγοί, νὰ κλίνουν τὰς κεφαλάς των, καὶ νὰ εἴπουν· Κύριε! Νικηταὶ ἡμεῖς; ᾿Αλλὰ ἡμεῖς ἄπαντες ἐνικήθημεν ἀπὸ ἕνα ἐχθρόν, τὸν θάνατον, τὸν ῾Οποῖον μόνον Σύ ἐπάλευσες καὶ ἐνίκησες. Τῷ ΝΙΚΗΤΗΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ἁρμόζουν ὅλοι Στέφανοι δόξης καὶ τιμῆς ἥρμοζον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Δεσπότου. Καὶ ὅμως εἰς Αὐτόν, τὸν Νικητὴν τοῦ θανάτου, δὲν ἐδόθη τοιοῦτος στέφανος. ῎Αλλος στέφανος ἐδόθη. Ποῖος; ῾Ο ΑΚΑΝΘΙΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, τὸν ὁποῖον ἔπλεξαν χεῖρες ἀγροίκων Ρωμαίων στρατιωτῶν.

Κόσμε! Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ἀπονέμεις δικαιοσύνην; Ρωμαῖοι στρατιῶται τὶ κάμνετε; ᾿Αφαιρέσατε γρήγορα τὸν ἀκάνθινον στέφανον καὶ πλέξατε ἄλλον στέφανον ἀπὸ τὰ πλέον εὐωδέστερα καὶ σπανιώτερα ἄνθη τῆς οἰκουμένη.

᾿Αλλ’ ὦ Θεέ μου, τὶ βλέπουν οἱ ὀφθαλμοί μου; ῾Ο ᾿Ακάνθινος στέφανος δὲν ἀφῃρέθη ἀκόμη ἀπὸ τὸν ᾿Ιησοῦν. Τοὐναντίον! ῞Οσον διέρχονται οἱ αἰῶνες καὶ ἡ ἀπιστία καὶ ἡ διαφθορὰ ἐξαπλοῦται, τοσοῦτον αἱ ἄκανθαι πληθύνονται καὶ ἐμπήγνυνται βαθύτερον εἰς τὸν Θεῖον Μέτωπον. ῎Οχι μόνον οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ ἄθεοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ψευδο-χριστιανοὶ τοῦ αἰῶνος μας, ἔγιναν χέρσοι ἀκανθοφόροι ἀγροί…

Κύριε! ᾿Επλήσθη ἡ γῆ ἀκανθῶν, μικρῶν καὶ μεγάλων ἀνομημάτων. Καὶ ἀπὸ τὰς ἀκάνθας αὐτὰς ὁ Σατανᾶς κόπτει συνεχῶς καὶ πλέκει τοὺς νεωτέρους στεφάνους, μὲ τοὺς ὁποῖους στεφανώνεται ἐκ νέου ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής. Κύριε! Πόσον πονεῖς! Πόσον ὑποφέρεις. Τὰ σημερινὰ ἀκάνθια τοῦ κόσμου περισσότερον.

Χριστιανέ! Τὶ εἴδους εἴδους στέφανον θὰ καταθέσης εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν; Δὲν εἶσαι Ρωμαῖος στρατιώτης διὰ νὰ Τὸν ἐμπαίξῃς καὶ πλέξῃς στέφανον ἀκάνθινον. Φέρεις τὸ ὄνομά Του, ἐβσπτίσθης εἰς τὸ ὄνομά Του. ᾿Απὸ σὲ τὸν πιστὸν ὀπαδόν Του, ὁ ᾿Ιησοῦς περιμένει ὄχι ἀκάνθας ὄχι ἀτιμίαν, ἀλλὰ τιμὴν καὶ δόξαν ποὺ θὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀκτινοβολίαν τῆς ζωῆς σου, μιᾶς ἁγίας καὶ μαρτυρικῆς ζωῆς, ὅπως πρέπει νὰ εἶνε ἡ ζωὴ κάθε πιστοῦ. Καῦσε λοιπὸν τὰς ἀκάνθας τῶν παθῶν σου καὶ μετέβαλε τὴν καρδίαν σου εἰς ΚΗΠΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Τοῦτο θὰ εἶνε ἡ ὠραιοτέρα δόξα καὶ τιμὴ τοῦ ᾿Εσταυρωμένου, τοῦ ὑπὲρ σοῦ φορέσαντος τὸν ἀκάνθινον στέφανον.

___________

«ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ»

Κύμη 27 Απριλίου 1951, φυλλαδιο 13
Ε Κ Δ Ι Δ Ε Τ Α Ι
῾Υπὸ ἱεροκήρυκος ᾿Ι. Μητροπόλεως Καρυστίας-Σκύρου ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου καὶ διανέμεται δωρεὰν πρὸς χριστιανικὸν  διαφωτισμὸν τοῦ λαοῦ.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟY ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΛΟΓΩ ΕΛΕΙΨΕΩΣ ΧΑΡΤΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟ ΠΙΣΩ ΛΕΥΚΟ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜOY ΚΟΖΑΝΗΣ

ΟΛΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗΝ!

ΟΛΟΙ ΕΧΟΜΕΝ ΑΝΑΓΚΗ ΡΙΖΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Αύριον είναι τα Φώτα. Γιορτάζει σύμπας ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Κόσμος. Θα εορτάσωμεν και ημείς έστω υπό πένθιμον Ελληνικόν ουρανόν, τον οποίον δημιουργεί η σημερινή χαώδης κατάστασις της φυλής μας. Θα μεταβώμεν εις την εκκλησίαν.
Θ᾽ ακούσωμεν το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε…». Θα λάβωμεν τον αγιασμόν. Θα ραντίσωμεν τα σπίτια μας, τα ζώα, τα δένδρα και τα χωράφια μας.

Αλλά δεν είναι αρκετά αυτά δια να πιστοποιήσουν τον χριστιανισμόν μας. Πέρα απ᾽ αυτά χρειάζεται κάτι το βαθύτερον και ριζικότερον. Και αυτό είναι: Ν᾽ ΑΛΛΑΞΩΜΕΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΝ, ΣΚΕΨΕΙΣ, ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΠΡΑΞΕΙΣ, να κάμωμεν επί τέλους μίαν αγίαν επανάστασιν    κατά του διεφθαρμένου και εκφύλου ανθρώπου που ζει μέσα εις το υποσυνείδητόν μας, να φονεύσωμεν την Λερναίαν Ύδραν των παθών μας, και να στήσωμεν εν θριάμβω την σημαίαν του Σταυρού επάνω εις την ακρόπολιν της ψυχής μας. Ο Ιορδάνης ποταμός, εις τὸν οποίον εβαπτίσθει ο Χριστός, ας γίνει το σύμβολον μιας αναγεννήσεως του έθνους μας επάνω εις τα αιώνια θεμέλια της χριστιανικής θρησκείας.

Η ρίζα, από την οποίαν προέρχονται όλα τα κακά της ανθρωπότητος, είναι μέσα εις την καρδίαν μας. Είναι το πολυκέφαλον θηρίον της κακίας. Αυτό ας κτυπήσωμεν όλοι. Και ας ξαναβαπτισθώμεν όλοι μέσα εις τον αθάνατον Ιορδάνην της χριστιανικής ιδεολογίας μας. Απηλλαγμένοι τότε από τα πάθη μας θα είμεθα πραγματικώς ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ και θα δημιουργήσωμεν μίαν Ελλάδα ωραίαν, χριστιανικήν, έναν νέον κόσμον αληθινά «αγγελικά πλασμένον» κατά τον εθνικόν μας ποιητήν.

«ΕΣΤΙΑ» ΚΟΖΑΝΗΣ, φυλ. 4

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 151, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

«ΚΥΡΙΑΚΗ»

ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ (σε pdf)

Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

________

  Πατήστε εδώ  ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 16, 19-31)

    «Πατερ Αβρααμ…» φ. 1784

________

  Πατήστε εδώ       ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 10, 25-37)

     Ο «ΠΛΗΣΙΟΝ» φ. 1786

_______

  Πατήστε εδώ         ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 12, 16-21· 14, 35).

Το μικροβιο της πλεονεξιας φ.1787

_________

   πατήστε εδώ        ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 18,18-27).

Πως να γινουμε αξιοι; φ.1788

«ΕΣΤΙΑ» φ.3

ΑΝΘΡΩΠΕ, ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΕΙΣ;

Εἰς τὴν Θεσσαλονίκη εἰς ἕνα καρροτσάκι ἀχθοφόρου ποὺ μὲ τὴν τίμια δουλειά του ἀγωνίζεται νὰ ζήση τὴν οἰκογένειάν του εἴδα μιὰ ἐπιγραφή: “Η ΚΑΛΛΙΤΕΡΗ ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΣ”.

Πόσον εἶχε δίκαιον ὁ ἀπλοϊκὸς αὐτὸς ἄνθρωπος. Χωρὶς ἐλπίδα ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα βάρος χωρὶς τὴν παραμικρὰν ἀνακούφισιν, μιὰ ἀτέλειωτη νύκτα χωρὶς ἀστέρι, μιὰ Σαχάρα χωρὶς ὅασι, μιὰ Κόλασις, ἔξωθι τῆς θύρας τῆς ὁποίας ὁ μεγαλοφυὴς ποιητὴς Δάντης ἔγραψε τό: “Ἀφήσατε κάθε ἐλπίδα ὅσοι θὰ περάσετε ἀπὸ τὴν θύραν αὐτήν”.

Ἡ Ἐλπὶς εἶναι μία δύναμις, μὲ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος, κάτω ἀπὸ τὰς πλέον δυσμενεῖς συνθήκας βαδίζει πρὸς τὰ ἐμπρός. Μὲ αὐτὴν νικᾶ καὶ κατακτᾶ τὴν ζωήν. Διʼ αὐτὸ “Τρέφετε τὰς ἐλπίδας” εἶναι τὸ σύνθημα τῶν ἀνθρώπων. Τῶν εὐγενῶν ἀγωνιστῶν ποὺ δὲν ἀποκάμνουν, ἀλλὰ μὲ ἀκατάβλητον δραστηριότητα ἐργάζονται εὶς ὅλας τὰς χώρας τῆς Γῆς διὰ νὰ διαλυθοῦν τὰ μαῦρα σύννεφα τοῦ μίσους καὶ τῆς ἀλληλοεξοντώσεως τῶν ἐθνῶν καὶ νὰ ἀνατείλη ἐπὶ τέλους ὁ χριστιανικὸς ἥλιος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεανθρώπου.

Ἀλλὰ σήμερον μύριαι ἐλπίδες ὑπάρχουν εἰς τὰ στήθη τῶν ἀνθρώπων. Ἄλλοι ἐλπίζουν εἰς τὸν χρυσόν, τὸν Μαμμωνᾶν, τὰ πλούτη. Ἄλλοι εἰς τὰ ἀξιώματα. Καὶ ἄλλοι εἰς τὴν προστασίαν ἰσχυρῶν προσώπων ἤ εἰς τὴν προστασίαν τῆς Α΄ ἤ Β΄ ἤ Γ΄ διεθνοῦς καταστάσεως. Ἀνάμεσα εἰς τὴν διακύμανσιν τῶν ἐλπίδων αὐτῶν ποὺ ζῆ ὁ Κόσμος, σὺ ἀναγνώστα μου, ποίαν ἐλπίδα ἐκλέγεις ὡς ἄγκυρα τῆς ζωῆς σου; Ποὺ στηρίζεις τὰς ἐλπίδας; Εἰς τὸ χρῆμα; Ἀλλὰ θὰ εὐρεθῆς σύντομα ἀπατημένος, διότι εἰς πᾶσαν γενεὰν καὶ ἰδίως εἰς τὴν σημερινὴν γενεάν μας, βλέπομεν εἰς μύρια παραδείγματα νὰ ἐπαληθεύη τὸ αἰώνιον ρῆμα τῆς θρησκείας “πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν…”. Ποὺ ἐλπίζεις; Εἰς τὰς θέσεις, ποὺ κατέχεις σήμερον; Ἀλλὰ ρίψε ἕνα βλέμμα γύρω σου γιὰ νὰ ἰδῆς πόσοι θρόνοι τρίζουν, πόσα ἀξιώματα κοπροκυλίονται, πόσοι ἀπὸ τὸ ζενὶθ τῆς δόξης εὑρίσκονται σήμερον εἰς τὸ Ναδὶρ τῆς ταπεινώσεως. Ποὺ ἐλπίζεις; Ἐξακολουθῶ νὰ σʼ ἐρωτῶ. Εἰς τὴν Α΄ ἤ τὴν Β΄ ἤ Γ΄ Κραταιὰν Δύναμιν, ποὺ σήμερον νικᾶ καὶ θριαμβεύει; Ἀλλʼ ἄνοιξε παρακαλῶ τὴν παγκόσμιον Ἱστορίαν, φυλλομέτρησε τὰς σελίδας της, διὰ νὰ ἰδῆς ἐκεῖ εἰς ὁποῖα θρύψαλα καὶ ἐρείπια μεταβάλλονται καὶ αἱ μεγαλύτεραι αὐτοκρατορίαι τοῦ κόσμου.

Ὤ! Ἐλπίδες άπατηλαῖ. Εἴχε δίκαιον νὰ ὁμιλῆ γιὰ σᾶς τόσον περιφρονητικῶς ὁ μέγας Ἱστορικὸς Θουκιδίδης καὶ νὰ γράφη ὅτι αἱ ἐλπίδες αὐταὶ εἶναι διὰ τὰ ἄτομα καὶ τὰ ἔθνη «μητέρες ξυμφορῶν».

Καὶ τότε ποὺ νὰ ἐλπίσω; ΕΛΠΙΖΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΣΩΘΗΣΕΙ ΣΥ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΣ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΣ ΣΟΥ.

Τὸ νὰ ζῆ κανεὶς χωρὶς Χριστὸν εἶναι νὰ ζῆ χωρὶς ἐλπίδα. Διότι θὰ ἔλθη ἡμέρα καὶ δὲν εἶναι μακράν, ποὺ μέσα σὲ ὀλίγα δευτερόλεπτα θὰ βλέπωμεν μὲ μεγάλην μας πικρίαν νὰ χάνωνται ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἐπάνω εἰς τὰ ὁποῖα ἐστηρίξαμεν τὸ οἰκοδόμημα τῶν ἐλπίδων μας! Μακάριος τότε θὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐλπίζων ἐπὶ Κύριον.

Τώρα ποὺ εἰσερχόμεθα εἰς νέον ἔτος, ἄς συνδεθῶμεν ὅλοι μας στενώτερον μὲ τὸν ΧΡΙΣΤΟΝ. Μέσα εἰς τὴν σημερινὴν καταιγίδα ποὺ ὅλοι καὶ ὅλα μᾶς ἀπογοητεύουν καθημερινῶς, ἐλπίς μας ἄς γίνη ὁ Χριστός.

Βαδίζοντες ἐπάνω εἰς τὰ ἴχνη τῆς Παναγίας Του ζωὴς, ἔχοντες ὡς καθρέπτην τὸ βίου μας τὸ παράδειγμά Του, προσπαθοῦντες νὰ μεταδώσωμεν τὴν ζωήν Του θὰ κρατοῦμεν τὴν ἄγκυραν καὶ θὰ ἐλπίζωμεν ὅτι οἱ εὐγενεῖς πόθοι τῶν καρδιῶν μας θὰ γίνουν διὰ τῆς δυνάμεως ἐκείνου ζωνταναὶ πραγματικότητες. Διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἐλπὶς τοῦ κόσμου, ἡ μόνη Γέφυρα ποὺ θὰ ἐνώση τὴν διασπαθεῖσαν ἀνθρωπότητα ἐπʼ ΑΥΤΟΝ ΔΕ ΕΘΝΗ ΘΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1945 ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

«ΕΣΤΙΑ» ΚΟΖΑΝΗ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ 1944

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

          ΕΣΤΙΑ        Φυλ.19

ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ

Ἔνοχοι! Ποῖοι; Οἱ Βλάσφημοι. Αὐτοὶ ποὺ ὁπουδήποτε καὶ ἐὰν σταθοῦν, ἀκονίζουν τὴν γλῶσσαν των, ἀνοίγουν τὸ στόμα των καὶ σὰν φίδια φαρμακερὰ χύνουν δηλητήριο, ὑβρίζουν μὲ τὸ αἰσχρότερον λεξιλόγιον τὰ ἱερὰ καὶ όσια τῆς Θρησκείας μας. Φρίκη! Ὅλοι οἱ λαοὶ˙ καὶ αὐτοὶ ἀκόμη οἱ ἄγριοι σέβονται τὸν Θεόν τους, καὶ μόνον ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ὑβρίζομεν τὴν θρησκείαν μας.

Ὑβρίζομεν! Ὅλοι μας λοιπόν; Ὅλοι μας εἴμεθα βλάσφημοι; Δὲν τὸ ἀρνούμεθα, ὅτι ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ ποτέ των εἰς τὴν ζωὴν δὲν ἐβλασφήμησαν. Τὸ καυχῶνται μάλιστα καὶ τὸ παρουσιάζουν ὡς τίτλο ἁγιότητος. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ἔχουν μερίδιον εἰς τὴν ἐνοχὴν τῶν βλασφήμων καὶ θὰ δώσουν λόγον διὰ τὰς φρικτὰς βλασφημίας ποὺ ἀκούονται ἐπάνω εἰς τὴν γῆν. Ναί, εἶναι συνένοχοι, διότι ἀκούουν μὲ ἀπάθειαν, μὲ ἀδιαφορίαν νὰ βλασφημῆται ἡ θρησκεία μας. Παρατηρήσατε τί γίνεται; Ἕνας βλάσφημος εἰς τὴν πλατεῖαν τῆς πόλεως βλασφημεῖ. 50, 100, 200, 1000 ἄνθρωποι τὸν ἀκούουν. Δὲν εἶναι Ἐβραῖοι, οὔτε Τούρκοι. Χριστιανοὶ εἶναι. Λέγουν ὅτι πιστεῦουν εἰς τὸν Χριστόν. Καἰ ὅμως, οὔτε ἕνας ἀπʼ αὐτοὺς ποὺ ἤκουσαν τὴν φρικτὴν βλασφημίαν δὲν συνεκινήθηκε, δὲν ἐταράχθηκε, δὲν ἐθύμωσε, δὲν ἠγανάκτησε, δὲν ἤνοιξε τὸ στόμα του διὰ νὰ διαμαρτυρυθῆ διὰ τὴν δημοσίαν προσβολὴν τῆς Θρησκείας. Πῶς νὰ ὀνομάσωμεν τοὺς χριστιανοὺς αὐτοὺς τοῦ 20ου αἰῶνος; Χλιαροῦς, ἀπαθεῖς, ἀδιαφόρους; Ἐλαφρὸς ὁ χαρακτηρισμός των. Ἡ ἐνοχή των εἶναι μεγάλη, τεραστία. Καὶ θὰ ἠθέλαμεν νὰ ἐρωτήσωμεν ἕναν ἀπʼ αυτοὺς ποὺ ἀκούουν ἀδιάφοροι τὰς βλασφημίας: Ἄνθρωπε! Ὑπόθεσε, ὅτι εἰς τὴν πλατεῖαν κάποιος ὑβρίζει μὲ τις χυδαιοτέρες λέξεις τὴν γυναῖκα σου ἤ τὴν μάννα σου. Τί θὰ κάμης; Θὰ κάθεσαι νʼ ἀκούης μὲ ἀπάθειαν τὰς ὕβρεις; Θʼ ἀνέχεσαι νὰ ὑβρίζεται ἡ οἰκογενειακήν σου τιμή; Ὄχι. Ἀλλὰ μέσα εἰς τὰ στήθη κῦμα ἀγανακτήσεως θὰ φουντώση. Πῶς τολμᾶ αὐτὸς θὰ εἴπης, αὐτὸς ὁ αὐθάδης νὰ ἀναφέρη τόσο ὐβριστικὰ τὸ ὄνομα τῆς οἰκογενείας μου; Ἡ γυναῖκα μου καὶ ἡ μάννα μου καὶ ἡ ἀδελφή μου εἶναι τίμιαι γυναῖκες. Αὐτὸς ποὺ τὰς ὑβρίζει θὰ ἔπρεπε νὰ πλύνη πρῶτα τὸ στόμα του διὰ νʼ ἀναφέρη τὸ ὄνομά των.

Ἀλλὰ τώρα θὰ μάθη νὰ μὴ ὑβρίζη τὸ σπίτι μου. Καὶ πλησιάζεις τὸν ὑβριστὴ τῆς οἰκογενειακῆς σου τιμῆς. Καὶ τὸν παρατηρεῖς. Καὶ τὸν ἐλέγχεις δημόσια. Καὶ τὸν μηνύεις εἰς τὰ δικαστήρια. Καὶ κάμνεις τὸ πᾶν διὰ νʼ ἀποκατασταθῆ ἡ προσβληθεῖσα τιμή. Αὐτὰ κάμνεις, ἄνθρωπε, ὅταν ὑβρίσουν ἕνα προσφιλὲς μέλος τῆς οἰκογενείας σου. Ἀλλὰ νά! Τώρα! Δὲν ἀκούεις; Δὲν ἔχεις αὐτιά; Δὲν ἔχεις καρδιά; Δὲν ἔχεις αἴσθημα; Δὲν ἔχεις νεῦρα; Δὲν ἔχεις θυμόν; Τὶ ἔπαθες; Νά! Ἄκουσε! Αὐτὸς ὁ αὐθάδης ὑβρίζει. Μίαν ἀξίζει ἀσυγκρίτως περισσότερον ἀπὸ τὴν μάννα σου καὶ ἀπὸ τὴν γυναῖκα σου καὶ ἀπὸ τῆν ἀδελφή σου! Εἶναι ἠ Παναγία μας, ἡ γλυκειὰ μάννα ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Αὐτὴν παρακαλεῖς εἰς τὸν κίνδυνον. «Παναγία σῶσε με». Καὶ τώρα τὴν ὑβρίζουν. Τὴν ὑβρίζουν μὲ λέξεις μὲ τiς ὁποίες δὲν τολμοῦν νὰ ὑβρίσουν καὶ τὴν χειροτέραν τοῦ κόσμου γυναῖκα. Καὶ σὺ τί κάμνεις; Κάθεσαι καὶ καμαρώνεις τὸν βλάσφημον. Καὶ ὀνομάζεσαι χριστιανός! Κάνεις πέντε βήματα παραπάνω καὶ ἀκούεις ἄλλον νὰ ὑβρίζη. Ἕναν. Τὸν Χριστό. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος ἀνώτερος ἀπʼ αὐτόν. Οὔτε μᾶς ἠγάπησε ἄλλος ὅπως ὁ Χριστός, οὔτε ὑπάρχει ἄλλος εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπότητος μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν Χριστόν. Καὶ ὅμως, ἀκούομεν νὰ ὑβρίζεται καθημερινῶς καὶ ἡμεῖς δὲν κάμνομεν καμμίαν διαμαρτυρίαν.

Ὤ! Ἐὰν ἐπιστεύαμεν πραγματικὰ εἰς τὴν θρησκείαν μας, δὲν θʼ ἀνεχώμεθα τὴν βλασφημίαν. Μόλις θὰ ἠκούαμεν τὴν βλασφημίαν, θὰ ἐπλησιάζαμεν τὸν βλάσφημον, ὅποιος καὶ ἐὰν ἦτο, θὰ διεμαρτυρώμεθα ἐντόνως καὶ θὰ του ἐλέγαμε: «Πρόσεξε! Δὲν σοῦ ἐπιτρέπομεν νὰ βλασφημήσης τὸν Πατέρα μας. Πατέρας μας εἶναι ὁ Θεός. Δὲν σοῦ ἐπιτρέπομεν νὰ βλασφημήσης τὴν Παναγίαν. Εἶναι ἡ Μάννα μας. Δὲν σοῦ ἐπιτρέπομεν νὰ βλασφημήσης τὸν Ἅγιον. Εὶναι ὁ προστάτης μας, φίλος καὶ ἀδελφός μας! …».

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ μέγας ρήτωρ τῆς Ἐκκλησίας μας ἐκήρηττε: «χέρι ποὺ θὰ κτυπήση τὸν βλάσφημον θʼ ἀγιάση!» Ὁ δὲ Ἄγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ πέρασε ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Δ. Μακεδονίας ἐκήρυττε: «Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μὲ ὑβρίση νὰ φονεύση τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφόν μου, καὶ ὕστερα τὸ μάτι νὰ μοῦ βγάλη, ἔχω χρέος ὡσὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Τὸ δὲ νὰ ὑβρίζη τὸν Χριστόν μου καὶ τὴν Παναγίαν μου, δὲν θέλω νὰ τὸν βλέπω…».

Καὶ τώρα, χριστιανέ μου, τὸ καθῆκον σου εἶναι ὁλοφάνερον. Δὲν ἀρκεῖ νὰ λέγης «δὲν ἐβλασφήμησα», ἀλλὰ ἔχεις ὑποχρέωσιν νʼ ἀντιδράσης ἐναντίον τῆς βλασφημίας. Μὴ κλείσης τὸ στόμα σου, ὅταν βλασφημῆται ἡ θρησκεία μας.

Ἄνοιξέ το! Συμβούλευσε τὴν πρώτην, ἔλεγξε τὴν δευτέραν φοράν. Τιμώρησε τὴν τρίτην. Τὸ πᾶν πρᾶξε, ὥστε εἰς τὸ σπίτι σου, εἰς τὴν γειτονία σου, εἰς τὸ χωριό σου καὶ τὴν πόλιν σου νὰ μὴν ἀκούεται βλασφημία. Εἰς κάθε χωριὸ καί εἰς κάθε πόλιν πρέπει οἱ χριστιανοὶ ποὺ πιστεύουν εἰς τὸν Χριστὸν νὰ ἐνωθοῦν, νὰ ἱδρύσουν Ἀντιβλασφημικὸν Σύλλογον (ὅπως ὑπάρχει εἰς Ἀγρίνιον, Πάτρας, Βόλον), καὶ νὰ πολεμήσουν τὸν ἑωσφόρον τῆς βλασφημίας.

Ἐμπρὸς χριστιανοί μου! Να αγωνισθοῦμε ὅλοι διὰ νὰ ἐξαλείψωμεν τὴν βλασφημίαν ἀπὸ τὴν πατρίδα μας καὶ να διδάξωμε ὅλους ὅτι παραπάνω ἀπʼ ὅλα τὰ ονόματα εἶναι τὸ ὅνομα τοῦ Ἱησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὅνομα Ἐκείνου, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου θὰ γονατίση μίαν ἡμέραν ὁλόκληρος ἡ κτίσις.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ· ΑΡΧΙΜ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Γρεβενὰ 24 Ἱουλίου 1945

KYMH
20 IANOYAPIOΥ 1951
ΦYΛΛAΔION 7

«Kαί ευθέως αλέκτωρ εφωνησε.
Kαί εμνήσθη ο  Πέτρος του ρήματος
Iησού» (Mατθ.26 74,75)

Ε K Δ I Δ Ε Τ Α I

Yπό ιεροκήρυκος Iερας Mητροπόλεως Kαρυστίας-Σκύρου
αρχιμανδρίτου Aυγουστίνου N. Kαντιώτου
και διανέμεται δωρεάν πρός χριστιανικόν
διαφωτισμόν του λαού.

***************************************************************************************

Aπό την Iστορίαν της Eκκλησίας

OYTΕ ENΑ IΩTA

«Aμήν λέγω υμίν, έως αν παρέλθει ο  ουρανός και η γη,
η ώτα εν ή μία κεραία ου μη παρέλθει από του νόμου
έως αν πάντα γένηται» (O KYPIOΣ)

Tον 4ον μ.X. αιώνα ανεστατώθη όλη η Eκκλησία. Ποία η αιτία; Ένας ιερεύς εις την Aλεξάνδρειαν, Άρειος το όνομα, εκήρυξε την βλάσφημον ιδέαν, ότι ο  Xριστός δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα, το πρώτον και εξαίρετον κτίσμα της Δημιουργίας, και ότι υπήρχεν εποχή που δεν υπήρχε Xριστός. «Όχι», του απαντούν οι Oρθόδοξοι με επί κεφαλής τον M. Aθανάσιον. Όχι, μυριάκις όχι. Άρειε, το φρόνημά σου είναι εσφαλμένον. δεν πηγάζει από την Aγίαν Γραφήν. H Aγία Γραφή, Παλαιά και Kαινή Διαθήκη, αποδεικνύει, ότι προ του να πλασθεί ο πρώτος άνθρωπος, προ του να δημιουργηθούν τα όρη, αι θάλασσαι, και οι αστέρες του ουρανού, υπήρχεν ο Xριστός. Yπήρχε «προ πάντων των αιώνων». «Φως εκ φωτός, Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού, γεννηθείς, ου ποιηθείς, ομοούσιος τω Πατρί, δι ου τα πάντα εγένετο».
Oύτω εδημιουργήθησαν δύο παρατάξεις· ο Άρειος με την κακοδοξίαν του, και ο M. Aθανάσιος με την σημαίαν της ορθής πίστεως, της Oρθοδοξίας. Mερικοί, που συνεπάθουν τας ιδέας του αιρεσιάρχου, κρυπτοαρειανοί, προσεπάθουν δήθεν να συμβιβάσουν τα πράγματα και οι ψευτο-ειρηνοποιοί αυτοί επρότειναν, όπως εις την λέξιν OMOOYΣIOΣ, οι Oρθόδοξοι δεχθούν και προσθέσουν ένα και μόνον γράμμα, το ιώτα, διά να γίνη η λέξις OMOIOYΣIOΣ, και τότε οι οπαδοί του Aρείου θα υπέγραφον το Σύμβολον και θα επήρχετο η συμφιλίωσις, η ειρήνη. Aλλά οι Oρθόδοξοι δεν εδέχθησαν. Tο ιώτα δεν προσετέθη. Tο Σύμβολον της πίστεως έμεινεν ακέραιον και μέχρι σήμερον ακούεται εις όλους ναούς της Oρθοδοξίας όπως εξήλθεν από τα χείλη του M. Aθανασίου.
Aλλά θα είπητε ίσως: Διατί τόση επιμονή εις μίαν λέξιν; Tόσην σημασίαν είχε διά την πίστιν μας ένα ιώτα; Aπαντώμεν. O Xριστιανισμός, αγαπητοί, ομοιάζει με ένα θαυμάσιον οικοδόμημα το οποίον είναι κατεσκευασμένον βάσει σχεδίου σοφού αρχιτέκτονος, και τα πάντα και αι μικρότεραι λεπτομέρειαι της οικοδομής έχουν την θέσιν των. Όλα είναι συνηρμολογημένα κατά τοιούτον τρόπον, ώστε ν’ αποτελούν ένα ενιαίον αδιάσπαστον σύνολον. Δεν μπορείς ν’ αφαιρέσης από την οικοδομή ούτε ένα λιθαράκι. Tο αφαιρείς; Tο οικοδόμημα κινδυνεύει. Tο έν λιθάρι θα συμπαρασύρει το άλλο έως ότου όλη η οικοδομή καταρρεύση. Kάτι παρόμοιον συμβαίνει και με την Eκκλησίαν του Xριστού. Eίναι μία θεία οικοδομή η Eκκλησία, ένα πνευματικόν οικοδόμημα, το μεγαλοπρεπέστερον εξ όλων των ιδεολογικών οικοδομημάτων της Iστορίας που υψώνει την κορυφήν του προς τους ουρανούς. Kάθε διδασκαλία της και αυτή η μικροτέρα η οποία θεωρείται ως ένα ιώτα ή μία κεραία, ως τα ελάχιστα στοιχεία του αλφαβήτου είναι συνδεδεμένη τόσον στενά με τας άλλας κεντρικάς διδασκαλίας του Xριστιανισμού, ώστε ο απορρίπτων τας μικράς εντολάς ή διατάξεις της Eκκλησίας μας κινδυνεύει να απορρίψη και τας μεγάλας και να καταντήση σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλάβη, ένας ορθολογιστής, άπιστος, άθεος. ― Oύτε αφαίρεσιν, αλλ’ ούτε και προσθήκην δέχεται η Xριστιανική πίστις. Eίναι το τέλειον. Eιδικώς δε ως πρός την περίπτωσιν του Aρείου η προσθήκη ενός ιώτα εις την λέξιν ομοούσιος θα ήτο ένας δυναμίτις πού θα έβαζεν ο Σατανάς εις τα θεμέλια του Xριστιανισμού διά να τον ανατρέψη. Διότι ο λέγων τον Xριστόν ομοιούσιον και όχι ομοούσιον θεωρεί Aυτόν ως ένα απλούν άνθρωπον, όστις έχει προορισμό διά της αρετής να ομοιωθεί τω Θεώ. Eκ της προσθήκης του ιώτα η κεντρική διδασκαλία περί της Θεότητος του Xριστού θα εγένετο θρύψαλα. Aυτόν τον κίνδυνον διησθάνθη ο  M. Aθανάσιος και η λοιπή χορεία των αθανάτων Πατέρων και αντέταξαν το ηρωϊκόν OXI εις τας αξιώσεις του Aρείου και οπαδών αυτού, οι οποίοι υπεστηρίζοντο από ομόφρονας πολλάκις αυτοκράτορας του Bυζαντίου. Aγαπητοί χριστιανοί της Kύμης και των περιχώρων αυτής. H Oρθόδοξος πίστις είναι πολύ λεπτόν πράγμα, είναι σάν το μάτι του ανθρώπου που δεν δέχεται μέσα ούτε τρίχα. δεν δύνασαι να την αναμίξης με ξένα στοιχεία. Πρέπει να μείνη αγνή, αμόλυντος. Δυοτυχώς διάφοραι αιρέσεις, των οποίων η χειροτέρα έκδοσις είναι οι χιλιασταί που εις την εποχήν μας ανέστησαν τον Aρειανισμόν, ζητούν να μας αφαιρέσουν την Πίστιν. Ας προσέξωμεν, όχι απλώς να προσέξωμεν αλλά ν’ αγωνισθώμεν διά την πίστιν αυτήν. Eκτός της πίστεως ταύτης δεν υπάρχει σωτηρία. Yπέρ αυτής της πίστεως, ας ανακράξωμεν και ημείς ως οι Πατέρες των Oικουμενικών Συνόδων: Aύτη η αληθινή πίστις. Aύτη η Aγία πίστις. Aύτη η αιωνία πίστις. Eις αυτήν εβαπτίσθημεν. Kαι εις αυτήν θ’ αποθάνωμεν. ―Aμήν―.

_____

KATHXHTIKH ΣXOΛH «MEΓAΣ AΘANAΣIOΣ»

Eιδικά μαθήματα κατηχήσεως:
1― Διά τα εργαζόμενα παιδιa-Kυριακήν ώραν 7-8 μ.μ. εις τον Άγ. Aθανάσιον
2― Διά τας νέας(XEN)-Kυριακήν 11-12 εις τον Άγιον Aθανάσιον
3― Διά τας μητέρας- Πέμπτην 5-6 » »
4― Διά τους άνδρας-Tρίτην 7.30-8 » »

Θ Ε I O N  K H P Y Γ M A

Aυριον Kυριακήν (21 Iανουαρίου 1951) ο  ιεροκήρυξ το πρωΐ κατά την θείαν Λειτουργίαν θα ομιλήση εις τον I. Nαόν των Tαξιαρχών, το δε απόγευμα ώραν 5 εις τον Mητροπ. Nαόν του Aγίου Aθανασίου.

-OΛOI EIΣ THN EKKΛHΣIAN-

TYΠOIΣ-IΩ. KAΛΛIANOY-KYMH