ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ δεν επαρουσιάσθη ως φάντασμα. Είχε σώμα πραγματικό, το οποίο μπορούσαν όχι μόνο να το δούν αλλά και να το ψηλαφήσουν οι μαθηταί. Ανεστήθη ο Χριστός. Δεν είναι αυτό ψεύδος. Είναι γεγονός, το σπουδαιότερο γεγονός της παγκοσμίου ιστορίας. Και μία ισχυρά απόδειξις της Αναστάσεως είναι, ότι οι μαθηταί, από την ώρα που είδαν τον Χριστό αναστάντα, άλλαξαν ψυχικώς. Έφυγε απ’ αυτούς η λύπη, ήλθε η χαρά· έφυγε η δειλία, ήλθε η παρησία και το θάρρος. Οι λαγοί έγιναν λέοντες. Οι δυστυχείς και απελπισμένοι έγιναν οι περισσότερο ευτυχισμένοι άνθρωποι του κόσμου. «Εχάρησαν ουν οι μαθηταί ιδόντες τον Κύριο» (Ιωάν. 20,20).

Εχάρησαν οι μαθηταί. Και μαζί με τους μαθητάς εχάρη και η υπεραγία Θεοτόκος. Εχάρησαν ακόμη οι άγγελοι εις τον ουρανό. Χαίρει όμως με την ανάσταση του Χριστού και ολόκληρος η φύση, η οποία τώρα την άνοιξη ενδύεται την εορταστική ατολή της δια να εορτάση την Ανάσταση.

(Από το βιβλίο «ΠΑΣΧΑ» του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, σελ. 190)

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ
ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ & ΕΟΡΔΑΙΑΣ

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΟΣ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 3η

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ

Τα παιδιά αγαπούν τα δώρα. Δώρα παίρνουν στη γιορτή τους, σ’ άλλες μεγάλες γιορτές, και ιδιαίτερα την Πρωτοχρονιά. Πως την περιμένουν τη μέρα αυτή τα παιδιά! Τον άγιο Βασίλειο, το μεγάλο αυτό πατέρα και διδάσκαλο της Εκκλησίας, τον φαντάζονται πως είναι φορτωμένος με δώρα, έτοιμος να τα μοιράσει στα παιδιά με το χέρι του πατέρα, της μάνας, της γιαγιάς και άλλων προσφιλών προσώπων. Δώρα πολλά, που στοιχίζουν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια. Μπάλες, ποδήλατα, αυτοκινητάκια, καραβάκια, γλυκύσματα, καινούργια φορέματα, χρυσά κοσμήματα, ρολόγια, ποικιλία από δώρα.
Άραγε πιο παιδί θα ’ναι εκείνο, που την πρωτοχρονιά θα πάρει το πιο μεγάλο δώρο; Μα πριν να πούμε πιο είναι το πιο μεγάλο δώρο, ας δούμε τι δώρα έδωσαν σ’ ένα Παιδί κάποιοι σοφοί άνθρωποι.
Στα κάλαντα, στα τραγούδια που τραγουδούν τα παιδιά την παραμονή και τη νύχτα των Χριστουγέννων όταν επισκέπτωνται τα σπίτια, ο Χριστός υμνείται και δοξάζεται σαν «βασιλιάς των όλων». Και είναι πράγματι ο Χριστός ο πραγματικός βασιλιάς όλου του κόσμου. Είναι όμως βασιλιάς πολύ διαφορετικός από τους άλλους βασιλιάδες και άρχοντες του κόσμου. Οι βασιλιάδες γεννιώνται μέσα σε παλάτια, που λάμπουν από πολυτέλεια. Μα ο Χριστός δεν γεννήθηκε μέσα σε τέτοια παλάτια. Γεννήθηκε, όπως ξέρετε, μέσα σε μια υγρή σπηλιά, που ήτανε ένα μαντρί. Στο μαντρί αυτό έμεναν πρόβατα, βόδια και γαϊδουράκια. Εκεί, στο βρωμερό αυτό σταύλο, το μόνο καθαρό μέρος που υπήρχε, ήτανε η φάτνη, το παχνί, το μέρος εκείνο όπου οι βοσκοί βάζουν το χειμώνα το ξερό χορτάρι για να φάνε τα ζώα. Μια τέτοια φάτνη έγινε η πρόχειρη κούνια, που έβαλε το μικρό Χριστό η Παναγία μητέρα του.
Ποιος, βλέποντας το Χριστό πάνω στα άχυρα και έχοντας γύρω του συντροφιά τα ζώα, ποιος μπορούσε να φαντασθεί, πως το βρέφος αυτό ήτανε «ο βασιλεύς των όλων»; Αν το ήξεραν, πόσοι και πόσοι δεν θα ερχόντουσαν για να προσκυνήσουν και να προσφέρουν τα δώρα τους, κατά τη συνήθεια που είχαν την αρχαία εποχή που προσφέρανε δώρα όταν γεννιώταν νέος βασιλιάς!
Ο Χριστός, όταν γεννήθηκε, ήταν άγνωστος στον αρχαίο ειδωλολατρικό κόσμο. Αλλά να, σε μια χώρα, που ήτανε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ το σπήλαιο, μερικοί άνθρωποι πληροφορούνται πως γεννήθηκε ο Χριστός. Αυτοί ήτανε οι μάγοι, για τους οποίους μιλάει ο ευαγγελιστής Ματθαίος. Τα ονόματά τους δεν τα αναφέρει το Ευαγγέλιο, μα σύμφωνα με την αρχαία παράδοση ονομάζονταν ο πρώτος Γκασπάρ, ο δεύτερος Μελχιόρ και ο τρίτος Βαλτάσαρ.
Αλλ’ εδώ πρέπει να δώσουμε μια εξήγηση, πως οι μάγοι αυτοί δεν ήτανε όπως οι γνωστοί μάγοι και μάγισσες, που με διάφορα σατανικά μέσα και τρόπους απατούν και εκμεταλλεύονται τους ανοήτους ανθρώπους, λέγοντας τη «μοίρα» τους. Όχι. Οι μάγοι, για τους οποίους μιλάει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, ήτανε άνθρωποι επιστήμονες, σοφοί. Οι μάγοι αυτοί, οι αστρονόμοι της Περσίας, όταν είδαν στον ουρανό ένα έκτακτο αστέρι, σύμφωνα με μια αρχαία προφητεία, το ερμήνευσαν σαν ένα σημάδι που ειδοποιούσε πως γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου. Μια ζωηρή επιθυμία γεννήθηκε μέσα τους, να πάνε να δουν και να προσκυνήσουν το Σωτήρα του κόσμου. Με οδηγό το αστέρι, που βάσταξε μήνες ολόκληρους, έφθασαν στα Ιεροσόλυμα. Πήγαν στη Βηθλεέμ, βρήκαν το Χριστό και άνοιξαν τους θησαυρούς τους και πρόσφεραν στο βασιλιά του κόσμου τα πολύτιμα δώρα τους, «χρυσόν, λίβανον και σμύρναν».

Δώρα στο Χριστό πρόσφεραν οι μάγοι. Αλλά δώρα στο Χριστό πρέπει να προσφέρουμε και οι άνθρωποι του 20ού αιώνος, όλοι οι άνθρωποι, άντρες, γυναίκες, κι’ αυτά ακόμα τα μικρά παιδιά. Αλλά τι δώρα; Ασήμι; Χρυσάφι; Διαμάντια; Πολύτιμες πέτρες; Όχι. Κάτι άλλο, πολύ ανώτερο απ’ όλα αυτά τα δώρα, μπορούμε να προσφέρουμε στο Χριστό. Ή, για να εκφρασθούμε καλύτερα, επειδή ο Χριστός δεν έχει ανάγκη από δώρα, γιατί όλος ο υλικός κόσμος είναι δικός του, Εκείνος μας προσφέρει ένα δώρο και ζητάει από μας να το δεχθούμε το δώρο αυτό.
Ο Χριστός προσφέρει στον καθένα μας ένα δώρο ανεκτιμήτου αξίας. Κι’ αν το δεχθούμε το δώρο αυτό, ο Χριστός χαίρεται. Η εκούσια προσφορά της θελήσεώς μας, που δεχόμαστε το δώρο αυτό του Χριστού, είναι για το Χριστό το σπουδαιότερο δώρο μας σ’ Αυτόν. Δώρο ο Χριστός, αντίδωρο εμείς. Αλλά μήπως αυτά που λέμε για δώρο και αντίδωρο φαίνονται δύσκολα και ακατάληπτα. Ας φέρουμε ένα παράδειγμα, για να γίνει πιο καταληπτό αυτό που λέμε.
Ζούσε κάποτε ένα παιδί. Είχε γεννηθεί μέσα σε πλούσιο σπίτι, κι’ οι γονείς του, επειδή ήτανε έξυπνο και έπαιρνε τα γράμματα και προόδευε, το έστειλαν για σπουδές. Όταν πλησίαζε η γιορτή του και οι γονείς του θα του ’καναν δώρο, ο μικρός είπε στους γονείς του· ―Εγώ δεν θέλω να μου κάνετε κανένα άλλο δώρο, παρά ένα βιβλίο… Στο ερώτημα των γονέων του, ποιο είναι το βιβλίο που ζητάει, ο μικρός απάντησε· ―Το Ευαγγέλιο…
Την εποχή όμως εκείνη τα βιβλία ήτανε πανάκριβα, γιατί δεν τυπωνόντουσαν σε μηχανές, αλλά γραφόντουσαν με το χέρι σε λεπτά δέρματα. Οι γονείς, που αγαπούσαν τον Ιωάννη – έτσι ήταν το όνομά του –, έδωσαν παραγγελία. Κι’ όταν το Ευαγγέλιο έγινε κι’ οι γονείς το παρέδωσαν στον Ιωάννη, η χαρά του παιδιού ήτανε απερίγραπτη. Ήτανε σαν να έπαιρνε στα χέρια του το πιο πολύτιμο δώρο. Από κείνη τη μέρα το Ευαγγέλιο έγινε ο αχώριστος σύντροφός του. Το διάβαζε μικρός. Το διάβαζε νέος. Το διάβαζε σε δύσκολες ώρες. Το διάβαζε πάντοτε. Ήτανε το βιβλίο, που τον καθοδηγούσε, παρηγορούσε και τον ενίσχυε σ’ όλη του τη ζωή. Όποιος θέλει λεπτομέρειες, ας διαβάσει το βίο του αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, που γιορτάζει στις 15 Ιανουαρίου.
Αγαπητά μας παιδιά! Ο Μ. Αλέξανδρος απ’ όλους τους συγγραφείς εκτιμούσε τον Όμηρο και το βιβλίο του το ’χε κάτω απ’ το προσκέφαλό του και κάθε μέρα διάβαζε για να διδάσκεται και να εμπνέεται. Αλλά τι είναι ο Όμηρος και οποιοσδήποτε άλλος συγγραφέας του αρχαίου και νέου κόσμου μπροστά στο Ευαγγέλιο; Μπροστά του όλα τα βιβλία του κόσμου είναι σαν χαλίκια μπροστά σ’ ένα διαμάντι. Όπως είπε κάποιος σοφός, το Ευαγγέλιο είναι το σπουδαιότερο δώρο που δόθηκε ποτέ στον κόσμο. Δώρο του ουρανού στην αμαρτωλή μας γη. Ήλιος που διαλύει τα σκοτάδια και φωτίζει τη γη.
Αυτό το δώρο συνιστούμε κι’ εμείς τώρα στο τέλος του παλαιού και στην αρχή του νέου χρόνου. Το συνιστούμε σ’ όλα τα παιδιά των κατηχητικών μας σχολείων. Ο Χριστός προσφέρει στο κάθε παιδί το δώρο αυτό. Μικρή και ασήμαντη είναι η χρηματική του αξία, μα το περιεχόμενό του έχει αξία ανυπολόγιστη.
Κάθε παιδί ας το πάρει και ας πει· ―Χριστέ, σ’ ευχαριστώ για το πολύτιμο αυτό δώρο. Από τώρα που είμαι μικρός, και όταν μεγαλώσω, και όταν ασπρίσουν τα μαλλιά μου, και μέχρι το θάνατο θα ’χω το Ευαγγέλιο παντοτινό σύντροφό μου. Απ’ όλα τα βιβλία αυτό θα αγαπώ πιο πολύ, αυτό θα μελετώ και αυτό θα εφαρμόζω.
Αγαπητό μου παιδί! Δίνεις την υπόσχεση αυτή στο Χριστό; Η υπόσχεσις σου αυτή θα ’ναι το σπουδαιότερο δώρο που θα δώσεις στο Χριστό. Δώρο ανώτερο απ’ τα δώρα που έδωσαν οι μάγοι, απ’ το χρυσό, το λιβάνι και τη σμύρνα. Δώρο ― αντίδωρο.

Με πολύ αγάπη
Ο πνευματικός σας πατέρας

+ Ο Φλωρίνης Αυγουστίνος

ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΜΕ ΜΗΧΑΝΑΚΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΥΒΙΣΜΟΥ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΑΝ ΣΤΟΧΟΥΣ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ

• Φωτογράφισαν την πύλη της Μονής του Αγίου Αυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος όπου ευρίσκεται το σκήνωμα του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου. Το μίσος των απύθμενο. Υβρίζουν χυδαιότατα και σήμερα τον κεκοιμημένο Μητροπολίτη από τις ιστοσελίδες των. Τον θεωρούν υπ’ αριθμό ένα εχθρό της προπαγάνδας των.

___

Αναφέρουμε έναν τίτλο από κάποιο σκοπιανό μπλόκ· με ημερομηνία·

• «21 Σεπτεμβρίου 2010
• Αυγουστίνος Καντιώτης: Ψόφησε.-…..»

Τον κοσμούν με υβριστικά επίθετα  και αμφισβητούν τα πάντα για την προσφορά του, ακόμα και τα συσσίτια των 8150 πιάτων ημηρεσίως, που έκανε την κατοχή στην Κοζάνη, που όποιον γέροντα Κοζανίτη να βρούν μπορεί να τους διαβεβαιώση.

Στην συνέχεια πάνε εκεί που τους πονάει και γράφουν·

• «Ο “μακεδονομάχος” ιεράρχης
• Το παραπάνω απόσπασμα του Λιθοξόου μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα όταν συσχετιστεί με την πολιτική του ενάντια στις τοπικές ομάδες πληθυσμού που δεν πληρούσαν τα “ορθά εθνικά κριτήρια”. Από την εποχή που το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας περιήλθε στο ελληνικό κράτος, ξεκίνησε μια πολιτική εκκαθαρίσεως σε καθετί που θα θύμιζε το “βουλγαρικό”, στην πραγματικότητα οι τοπικές μειονότητες της Φλώρινας και της ευρύτερης Μακεδονίας ήταν διακριτές από το βουλγαρικό στοιχείο και ανέπτυσσαν μια διαφορετική εθνική συνείδηση καθώς ήθελαν να απεξαρτηθούν από τις πιεστικές επιρροές της Βουλγαρίας όσο και της Σερβίας. Οι σχετικές πληροφορίες είναι πολύ γνωστές όσο κι άφθονες για να αναφερθώ εκτενώς κι εδώ αλλά θα επισημάνω μερικά εκκρεμή ζητήματα.
• α. Η πολιτική της γλώσσας
• Το μένος του εναντίον της γλωσσικής ομάδας των Σλαβομακεδόνων έχει καταγραφεί πολλές φορές. Όμως επάνω στη φόρα έκανε ορισμένους συμβιβασμούς που βασίζονται στην παπατζίδικη αρχή του να βαφτίζεις το κρέας ψάρι. Επειδή ακριβώς οι ντόπιοι δεν είχαν όλοι επαρκή γνώση των ελληνικών, ο Καντιώτης έβγαζε ανακοινώσεις και λόγους στα… σέρβικα και στα ρουμάνικα! Η ιστοσελίδα του βρίθει από την τριγλωσσία και θα βρείτε πολλά σχετικά κείμενα. Η επιλογή των γλωσσών δεν είναι τυχαία, σέρβικα για να τον καταλαβαίνουν οι Σλαβομακεδόνες (γιατί τα βουλγάρικα είναι εξοβελιστέα) και ρουμάνικα για τους βλαχόφωνους (φαίνεται πως απεχθανόταν και τους Βλάχους ο καθαρόαιμος από την Πάρο) εκτός βέβαια και για τη σκοπιμότητα της εξωτερικής πολιτικής με τις μητροπόλεις της Σερβίας και της Ρουμανίας, εξάλλου ήταν και ένθερμος οπαδός του Μιλόσεβιτς και του Κάρατζιτς. Αλλά υπάρχει και μια άλλη πτυχή, μερικές φορές περιλάμβανε και τούρκικα όταν απευθυνόταν στο κατάλληλο εκκλησίασμα. «Μπου ντουνιά τσέρκι φιλέκ. Ασκουλσουν τσαβαρινέ» (Ο κόσμος είναι ένας γύρος και χαρά σε κείνον που τον φέρνει βόλτα). «Γκατζέτατζι, πολιτίκατζι, κερχανατζί έφιμπι μποκ ντιρ…» (Δημοσιογράφος, πολιτικός και νταβατζής, τα ίδια σκατά είναι). Όπως λέει ο Ιός (30/3/2003), η αναφορά προέρχεται από επιφυλλίδα του «Εκκλησιαστικού Αγώνος», επίσημου οργάνου της δικής του παρεκκλησιαστικής οργάνωσης (Ιούνιος 1968). Στην ίδια επιφυλλίδα αναφέρεται και ότι «κάθε κήρυγμα του Σεβασμιωτάτου[sic] είναι και ένα φροντιστήριο τουρκικής λαογραφίας».

Ενοχλούνται που η ιστοσελίδα μας έχει μεταφράσεις κηρυγμάτων του σεβαστού γεροντος ιεράρχου π. Αυγουστίνου και σε άλλες γλώσσες ιδιαίτερα Σέρβικα και Ρουμανικά. Ευχαρίστως θα βάζαμε και Βουλγαρικά, αν είχαμε κάποιον χριστιανό Βούλγαρο συνεργάτη· καθότι το πατριαρχείο της Βουλγαρίας κρατά ορθοδοξη γραμμή και δεν συμμετέχει στα οικουμενιστικά και μασωνικά συμβούλια.

Στην συνέχεια τον κατηγορούν·

• «γ. Η πολιτική της καταστροφής
• Είναι επίσης γνωστό πως ο Καντιώτης κατεδάφισε επί χούντας τις σλαβικού ρυθμού εκκλησίες της Φλώρινας….»

Και παρακάτω επαινούν τον φίλο τους τον Αγγελόπουλο, που έκανα καλή προπαγανδα για την πτώση των Ελληνικών συνόρων στην φλώρινα·

• «δ. Εξοντώνοντας τον Αγγελόπουλο
• Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού του Θεόδωρου Αγγελόπουλου πέρασε από πολλές περιπέτειες κατά τα γυρίσματα της ταινίας στη Φλώρινα. Ο αφιονισμένος Καντιώτης έβριζε κι αφόριζε – και είχε τελικά δίκιο. Μία από τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας γυρίστηκε στον Σακουλέβα ποταμό και αναπαριστά τη φρίκη του χωρισμού από τα σύνορα. Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι συνοδεύει την κόρη του στη μια όχθη του Σακουλέβα και στην άλλη εμφανίζεται ο γαμπρός. Έτσι τελείται ένας γάμος από απόσταση καθώς το ποτάμι είναι το όριο που χωρίζει δύο χώρες και μια εθνότητα. Η εντελώς βουβή σκηνή – μόνο ο ήχος από τη φύση ακούγεται – δεν θα μπορούσε να αποτελέσει καλύτερο σχόλιο στη ματαιότητα της “εθνικής πολιτικής” ένθεν κακείθεν των συνόρων…».

Ας χαίρονται τον Αγγελόπουλο οι πολιτικοί μας, που τον τίμησαν στα «ΠΡΕΣΠΕΙΑ», για «την προσφορά του» στην Φλώρινα!!! Ας χαίρονται και τους Σκοπιανούς που δεν τους έχουν εχθρούς!

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 104η ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

ΦΛΩΡΙΝΑ 2/2/1970

(«Aπό τους πρώτους που αντιλήφθηκε τον κίνδυνο που διέτρεχε  η Μακεδονία από την προπαγάνδα γειτονικών λαών ήταν ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης. Κατήγγειλε και αποκάλυψε τους σκοπούς της νεοσύστατης τότε λεγόμενης «Μακεδονικής Εκκλησίας» και προέτρεψε τους κληρικούς της Μητροπόλεως του να συλλέξουν και απο το μικρότερο ακόμη χωριό τα στοιχεία εκείνα που βροντοφωνούν ότι η Μακεδονία ήτο είνε και θα μείνει πάντα Ελληνική. Μίλησε και αγωνίστηκε για την Ελληνικότητα της Mακεδονίας, όταν ακόμη οι πολιτικοί μας σιωπούσαν, γιατί δεν έβλεπαν η δεν λογάριαζαν τον κίνδυνο. Αυτό οι Σκοπιανοί δεν μπορούν να του το συγχωρέσουν. Τον απείλησαν κατ’ επανάλειψη ότι θα τον εκτελέσουν. Στο Σκοπιανό ραδιόφωνο τον αποκαλούσαν εχθρό της Μακεδονίας. Σήμερα υπάρχουν ιστοσελίδες του διαδικτύου που τον υβρίζουν κατά τον ελεεινότερο τρόπο. Τον ονομάζουν «ιερό εξεταστή», «μπουλτουζέρι των ναών», «Χουϊμενή της Μακεδονίας» κ.τ.λπ.)

«H MAKEΔONIA MAΣ HTO, EINAI KAI ΘA EINAI ΠANTA EΛΛHNIKH»

«H Mακεδονία, αγαπητοί μας, υπήρξε ανέκαθεν χώρα Ελληνική. O Στράβων, ο πατήρ της γεωγραφίας, πρό δύο χιλιάδων περίπου ετών, βασιζόμενος εις πλήθος μαρτυριών και παρατηρήσεων, κατά τρόπον αναμφισβήτητον διεκήρυξεν εις τον κόσμον, ότι η Mακεδονία είναι Ελληνική· «Έστιν ουν Eλλάς και η Mακεδονία». Της Μακεδονίας τέκνα υπήρξαν ένδοξοι άνδρες, οι οποίοι διέπρεψαν εις τέχνας και επιστήμας και συνετέλεσαν ουκ ολίγον εις την δημιουργία του Ελληνικού θαύματος. Να αναφέρωμε ονόματα; Αρκεί και μόνο το όνομα του μεγίστου φιλοσόφου της αρχαιότητος Αριστοτέλη, ο οποίος, ως γνωστόν, εγεννήθη εις τα Στάγειρα της Χαλκιδικής. Μαθητής δε αυτού υπήρξεν ο ενδοξότερος βασιλεύς της Ελλάδος ο Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδών. Ούτος, εμπνεόμενος από τα ιδεώδη, τα οποία του ενέπνευσε ο μέγας διδάσκαλός περί ενότητος της Ελληνικής φυλής και του προορισμού αυτής εν τω κόσμω, ώρμησεν εκ της Μακεδονίας και ως αετός ετάνυσε τας πτέρυγάς του και έφθασε μέχρι του Νείλου και του του Γάγγη ποταμού, όχι ως κατακτητής, αλλ’ ως αναμορφωτής, σκορπίζων παντού τα σπέρματα της Ελληνικής φιλοσοφίας και προετοιμάζων δια της Ελληνικής γλώσσης, ως όργανου κοινής συνεννοήσεως των υπό το σκήπτρόν του λαών, το έδαφος δια την υποδοχήν του Χριστιανισμού εις τα έθνη.

ΚΑΝΕΙΣ ΕΧΘΡΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΛΛΙΩΣΕΙ

Ελληνική χώρα υπήρξε η Μακεδονία. Χώρα μαρτύρων και ηρώων. Kατά την διαδρομήν των αιώνων και χιλιετιών βάρβαροι εξ ανατολών και βορρά και δυσμών επέδραμον κατά της Mακεδονίας, επυρπόλησαν και ελεηλάτησαν, αιχμαλώτισαν και εφόνευσαν μυριάδας Eλλήνων Mακεδόνων, αλλά παρ’ όλας τας φοβεράς δοκιμασίας το δένδρον του Ελληνισμού δεν εξερριζώθη. Oύτε αι προπαγάνδαι των γειτονικών λαών, παρ’ όλα τα σατανικά μέσα, τα οποία μετεχειρίσθησαν δια τον παντελή αφελληνισμό της Mακεδονίας, επέφεραν αξιόλογα αποτελέσματα. Oύτε το άφθονο χρήμα ούτε η βία και η τρομοκρατία κατώρθωσαν να αλλοιώσουν τον ελληνικόν της χαρακτήρα. Δια δε της ανταλαγής των πληθυσμών και της εγκαταστάσεως εν αυτή του μεγαλυτύρου αριθμού των εκ Μ. Ασίας και Θράκης προσφύγων νέον αίμα μετηγγίσθη, και η Μακεδονία ανέθαλε και εγένετο το εκλεκτότερο τμήμα της Ελληνικής Πατρίδος. Μιά σύγκριση της Ελληνικής Μακεδονίας πρός τις γειτονικές μας χώρες αρκεί ν’ αποδείξει την υπεροχή εις όλους τους τομείς της ανθρωπίνης δραστηριότητος.

ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

Εν τούτοις δέν έπαυσαν αι ιοβόλοι γλώσσαι των εχθρών να εξακοτίζουν εκάστοτε το δηλητήριο του ψεύδους και της συκοφαντίας και να προπαθούν ν’ αμφισβητήσουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Δημοσιεύουν άρθρα εις εφημερίδας του ξένου τύπου και κυκλοφορούν βιβλία προπαγανδιστικά. Τελευταία ολίγον πέρα των συνόρων της περιοχής μας συνεστήθη η λεγόμενη Μακεδονική Εκκλησία με έδρα τα Σκόπια, της οποίας ο βαθύτερος σκοπός είναι πολιτικός, αποβλέπων εις αναζωογόνηση παλαιών ονείρων.
Προς απόκρουση των επιχειρημάτων των ανωτέρω εχθρών εργάζεται δραστηρίως η εν Θεσσαλονίκη εδρεύουσα Εταιρεία των Μακεδονικών Σπουδών, η οποία μεταξύ των άλλων περισυλλέγει όλα τα στοιχεία εκείνα, τα οποία αποτελούν αναφισβήτητα τεκμήρια της δια μέσου των αιώνων διατηρηθείσης ελληνικότητος της Μακεδονίας.

ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

Αρχαίοι σταυροί, επιτύμβιοι πλάκες, επιγραφαί ναών, εξωκκλησίων και διαλελυμένων μονών, εικόνες βυζαντινής περιόδου, τέμπλα, σκεύη λειτουργικής χρήσεως, ως δισκοπότηρα, αντιμήνσια και επιτάφιοι, εκκλησιαστικά βιβλία, όλα αυτά εις τα οποία σημειώνονται χρονολογίαι, ονόματα δωρητών, κτιτόρων και ανακαινιστών, ζωγράφων, γεγραμμένα όλα εις την Ελληνικήν γλώσσα είναι αποδεικτικά στοιχεία της Ελληνικότητος της Μακεδονίας. Δυστυχώς τα πολύτιμα αυτά στοιχεία λόγω φθοράς και αδιαφορίας συνεχώς εξαφανίζονται.
Η Ιερά μας Μητρόπολη η οποία υπήρξε μία εκ των επισκοπών της Ελληνικής αρχιεπισκοπής Αχρίδος, έχει να παρουσιάσει τοιαύτα στοιχεία. Ο διαπρεπής καθηγητής κ. Μουτσόπουλος έχει ερευνήσει τον αρχαιολογικόν χώρον του νομού Φλωρίνης, ιδιαιτέρως της νήσίδος του Αγίου Αχιλλείου και εξέδωκε περισπουδάστους συγγραφάς, δια των οποίων διαφωτίζεται το παρελθόν της ενδόξου ιστορίας της Φυλής μας.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΗΣΜΟΝΗΘΕΙ

Επιθυμούντες όπως και η Ιερά Μητρόπολης συμβάλει εις την έρευνα και παρουσίαση των εκκλησιαστικών στοιχείων, τα οποία αποδεικνύουν την Ελληνικότητα της περιοχής μας, εκδίδομεν την παρούσαν εγκύκλιον και θερμώς παρακαλούμεν και προτρέπομεν τους εφημερίους μας, όπως αν συνεργασία μετά των διδασκάλων η άλλου τινος λογίου περιγράψουν εις ειδικήν έκθεσην όλα τα εκκλησιαστικά ιστορικά μνημεία, ναούς, εξωκκλήσια και διαλελυμένας μονάς. Eις την έκθεσην ταύτην θα αναφέρουν και την ιστορίαν των μνημείων τούτων, ως και παν ό,τι η παράδοσης διασώζει περί αυτών. Επίσης εξ αφορμής της ετοιμαζομένης εθνικής εορτής επί τη συμπληρώσει 150 ετών από της απελευθερώσεως της Ελλάδος εκ του τουρκικού ζυγού παρακαλούμεν όπως εις την έκθεσην συμπεριληφθεί και σύντομος βιογραφία των κληρικών, οι οποίοι εκοπίασαν, εμόχθησαν και εθυσιάσθησαν κατα τα τελευταία 150 έτη (1820-1970) εις θρησκευτικούς και εκκλησιαστικούς μακεδονικούς αγώνας. Η όλη έκθεση δέον να συνοδεύεται με φωτογραφίας των ναών και των εξωκκλησίων εκάστης ενορίας.
Η έκθεσης που θα περιέχει τα ανωτέρω στοιχεία μετά των φωτογραφιών θα υποβληθεί στην Ιερά Μητροπόλη μέχρι τέλους Απριλίου το βραδύτερο, και, εφ’ όσον θα είναι καλώς συντεταγμένη και περιέχει τα ζητούμενα στοιχεία, θα δημοσιευθεί εις το δημοσιογραφικό όργανο «Σάλπιγξ Ορθοδοξίας».
Αιδεσιμώτατοι! Και το μικρότερο χωριό της περιφερείας μας έχει την ιστορίαν του, ιστορία δακρύων και αίματος, ιστορία λίαν συγκινητική και διδακτική δια την νέα γενεά. Εις την ιστορία αυτή η Εκκλησία, ως κλήρος και ευσεβής λαός, κατέχει την σπουδαιοτέραν θέσιν, διότι η Ορθόδοξος Εκκλησία υπήρξε πάντοτε η ψυχή του αγωνιζομένου Έθνους. Αλλά δυστυχώς η ιστορία αυτή κινδυνεύει να λησμονηθεί. Λαοί δε οι οποίοι λησμονούν την ιστορίαν των προγόνων των, είναι ανάξιοι να ζούν. Ας επαναφέρωμε εις την μνήμην των νεωτέρων τας ενδόξους ημέρας του παρελθόντος. Η ωφέλεια θα είναι μεγίστη, θρησκευτική και εθνική.

+ Φλωρίνης Αυγουστίνος»

(Προς το χριστεπώνυμον πλήρωμα, Aθήναι 1973, σελ. 349-351).

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΙΣ ΑΠΕΙΛΕΣ

Kαι δεν είναι αυτή η μοναδική εγκύκλιος. Στη συνέχεια και μέχρι των ημερών μας έγραψε και έστειλε κατά καιρούς και άλλες εγκυκλίους αλλά και πολλά άλλα κείμενα και δηλώσεις και προσφωνήσεις και ομιλίες ασχολούμενος με το ί­διο θέμα.
Tο 1989, όταν έρχεται στο προσκήνιο το Mακεδονικό ζήτημα, σε συνεδρίαση της Διαρκούς I. Συνόδου (βλ. εφημ. «Mεσημβρινή», φ. 14-4-1989), ο π. Aυγουστίνος πήρε το λόγο και σθεναρά εξήγησε, ποιά θέση πρέπει να λάβει η Eκκλησία. Nωρίτερα είχε απομακρύνει από την Μητρόπολη Φλωρίνης τον  πρωην αρχιμ. Nικόδημο Tσαρκνιά, ο οποίος, όπως αποκαλύφθηκε πολύ αργότερα σε δημοσιεύματα εφημερίδων, ήτο μισέλλην, συνεργάτης των Σκοπιανών και προδότης της Eλληνικής Mακεδονίας.

Πόσο συκοφαντικά για τον π. Aυγουστίνο έγραφε σε άρθρο του ο δημοσιογράφος Γιάννης Kάτρης στις 4-4-1982, και ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο του ο Χ. Καψάλη στις 18-7-1982, και η «Ελευθεροτυπία στις 16/1/2000. Σήμερα, που έχουν αποκαλυφθεί τόσες αλήθειες, καταλαβαίνει κανείς, πόσο επιφανειακά κρίνουν ορισμένες φορές μερικοί δημοσιογράφοι, πόσα ψεύδη μας γράφουν προσπαθώντας να κατευθύνουν και όχι να εκφράσουν την κοινή γνώμη, όπως έχουν καθήκον να κάνουν.
Eπίσης δικαιώνεται ο π. Aυγουστίνος Καντιώτης ο οποίος χρόνια τώρα βροντοφωνάζει· «H Mακεδονία ήτο, είναι και θα είναι Ελληνική», ενώ πριν μερικά χρόνια πολλοί αντιδρούσαν και ί­σως κάποιοι να σκέπτονταν ότι ο γέροντας επίσκοπος έπαθε γεροντική άνοια. Tώρα απεδείχθη, γιατί ο π. Aυγουστίνος έλεγε ό,τι έλεγε και με τόση επιμονή.
Tο 1987 δεν τον λύγισαν οι απειλές των ψευτομακεδόνων του Kαναδά και της Aυστραλίας, οι οποίοι μεθόδευαν ακόμη και τη δολοφονία του. «Δεν φοβούμαι τον θάνατο για ένα τέτοιο εθνικό θέμα. Γιατί ο θάνατος ενός iεράρχου θα γίνει ρίζα για τη λύση του», δήλωσε σε εφημερίδα των Αθηνών που του ζήτησε συνέντευξη, γι’  αυτό το θέμα. (εφημ. «Eλεύθερη Ωρα», φ. 10-11-1987).
Στις 30-12-1992 δεν δίστασε ν’ απαντήση στις προκλητικές δηλώσεις του Aμερικανού προέδρου Mπούς για το Mακεδονικό.
Στο βιβλίο του «H Mακεδονία μας», που εκδίδεται επανειλημμένως, βλέπει ο αναγνώστης λίγα δείγματα από τα πολλά που είπε και έκανε ο επίσκοπος για το μεγάλο αυτό εθνικό ζήτημα.

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Γραπτή, πάντα επίκαιρη ομιλία του 1946
του Μητροπολ. Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΑ;

«Χαίρε, δι’ ης η χαρά εκλάμψει
Χαίρε, δι’ ης η αρά εκλείψει»

–Χαρά !  Λέξις που συγκινεί κάθε καρδίαν. Διότι δια την χαράν επλάσθηκεν η ανθρωπίνη καρδιά και την χαράν ποθούμε όλοι.  Ποθούμε μίαν ζωήν απηλλαγμένην από ανησυχίας, ταραχάς, φόβους, πόνους, κινδύνους, από κάθε τι που ταράσσει από τα βάθη την ύπαρξίν  μας και μας ποτίζει καθημερινώς με τόσα πικρά ποτήρια.  Νοσταλγούμεν την χαράν.

Θέλομεν να εύρωμεν την πηγή της, να πίωμεν και να δροσισθώμεν από τα κρυστάλλινα νερά της.  Αλλά που είσαι;  Διατί δεν φαίνεσαι;  Διατί με τους ψευδείς αντικατοπτρισμούς τόσον απατάς τον άνθρωπον;  Σε εζήτησαν και εξακολουθούν να σε ζητούν οι πολλοί εκεί όπου ρέει ως μαρμαίρων μυθολογικός ποταμός το χρυσούν μέταλλον.

Ω !  Εδώ ας αναπαυθώμεν.  Εδώ είναι η πηγή της χαράς.  Εδώ -λέγουν εις το χρήμα- θα εύρωμεν την χαράν. Το είπαν πολλοί.  Το είπε και ο Ιούδας.  Αλλά η χαρά που πρωσωρινώς έλαμψεν εις το πρόσωπόν του όταν εμετρούσε  τα τριάκοντα αργύρια, αισχράν αμοιβήν της προδοσίας, πολύ γρήγορα η χαρά αυτή μεταβλήθηκεν εις μελαγχολίαν, εις απερίγραπτον λύπην, εις απόγνωσιν που οδήγησεν εις το τραγικό τέλος, και επάνω εις το πρόσωπον του αυτοκτονήσαντος Ιούδα εζωγραφίσθησαν δια παντός οι απαίσιοι σπασμοί της φρικιαστικής του αγωνίας, της διπλής αγωνίας, σωματικής και ψυχικής.  Και το δράμα αυτό του Ιούδα επαναλαμβάνεται.  Διότι και μέχρι σήμερον εις τας φυσιογνωμίας των συντρόφων του Ιούδα ζωγραφίζεται η κατάρα, η λύπη, η οποία όσον αυξάνουν τα αργύρια της ανομίας τόσον πολλαπλασιάζεται και αυτή.  Αντί χαράς λύπην, αντί ζωής θάνατον έδωκεν και δίδει εις τους φιλαργύρους, πλεονέκτας, υλιστάς, ειδωλολάτρας, πλουσίους του αιώνα μας, το χρήμα που αποκτάται όχι με τον τίμιον ιδρώτα της εργασίας, αλλά με τα μύρια μέσα της απάτης και ποικίλης εκμεταλλεύσεως που χρησιμοποιεί ο άνευ Χριστού άνθρωπος. Τέτοιο χρήμα είναι όχι πηγή χαράς και κοινωνικής ευημερίας, αλλά πηγή θανατηφόρος.  Από τέτοιο χρήμα καμιά ευγενής χαρά δεν φυτρώνει.  ΄Εχει επάνω την κατάραν. Μη το πλησιάσετε.  Αργά ή γρήγορα θα πίετε τον θάνατον. Οι Κροίσοι δεν έχουν χαράν, δεν έχουν ευτυχίαν.  Ας τους ερωτήσετε και οι ίδιοι θα το μαρτυρήσουν.  Ένας σύγχρονος Κροίσος, ο Ροκφέλλερ, είπε: Με το χρήμα ειμπορείς να πας παντού εκτός από τον παράδεισο και ειμπορείς ν’ αγοράσεις ότι θέλεις εκτός από την ευτυχίαν.
Χαρά που είσαι; Εξακολουθεί να ερωτά ο άνθρωπος.

Μήπως είσαι εις ηδονάς, εις τας ανηθίκους διασκεδάσεις, εις την αχόρταστον ικανοποίησιν των 5 αισθήσεων; Η ηδονή-να άλλη θεότης που μεγαλοπρεπής προβάλλεται και υπόσχεται χαράν, αλλά η χαρά που δίδει διαρκεί δευτερόλεπτα, δια να δώση κατόπιν ώρες, ημέρες, νύχτες, μήνες, χρόνια ατελεύτητα στενοχωρίας.  «Αχ!  Ας είναι κατηραμένη η στιγμή που σε πλησίασα. Συ με το πιοτό σου με εμάγευσες, με εδηλητηρίασες, με εθανάτωσες….» Τίνος είναι αχ! Αυτά; Δεν τα ακούετε; Βγαίνουν από τις καρδιές χιλιάδων νέων και νεανίδων, που σαπίζουν τώρα μέσα εις τα διάφορα νοσοκομεία.  Είναι τα άπειρα, τα αξιοθρήνητα θύματα της χαράς, της ψεύτικης χαράς, που σαν τρελοί την εκυνήγησαν.
-Χαρά που είσαι; Φωνάζουν οι άνθρωποι πάσης εποχής και καταστάσεως.  Εκπρόσωπος του Πανανθρωπίνου αυτού πόθου δια την κατάκτησιν της χαράς είναι και ο μεγαλοφυής ποιητής Γκαίτε, ο οποίος εις το περίφημον ποίημά του «η χαρά» εκφράζει την αγωνιώδη αναζήτησίν της από τον άνθρωπον.
«Ζητώ την χαράν πότε εδώ πότε εκεί!
Που είσαι; ειπέτε μου που κατοικεί;
Την εζήτησε παντού εις ευθύμους χορούς,
Εις δείπνων θαλάμους λαμπρούς και ηχηρούς,
Εις φώτα εις σκεύη χρυσά και αργυρά
πλην ούτε εις αυτά ευρέθη η χαρά!»
-Και λοιπόν, κοιλάς κλαυθμώνος η ζωή αυτή;  Ματαίως θα περιπλανάται ο άνθρωπος επάνω εις το πρόσωπο της γης, θα ζητή την χαράν και δεν θα την ευρίσκει.
-Ω αναγνώστα που διαβάζεις τα φτωχά λόγια του φυλλαδίου αυτού.  Υπάρχει χαρά; Χαρά της χαράς. Όχι τα τριάκοντα αργύρια του Ιούδα, όχι τας ηδονάς του Σαρδαναπάλου, όχι την άθεον επιστήμην, όχι άλλο τι εγκόσμιον και φθαρτόν, αλλά πίστευσε και λάβε ως οδηγόν τον Αρχάγγελον Γαβριήλ και μαζί με τον πρωτοστάτην αυτόν άγγελον πέταξε, φέρε την κουρασμένη σου ύπαρξιν εις μίαν ταπεινήν γωνίαν της Γης.  Η γωνία αυτή δεν είναι ανάκτορον.  Δεν είναι Πανεπιστήμιον.  Δεν είναι χρηματιστήριον.  Δεν είναι αίθουσα που συνεδριάζουν οι Μεγάλοι.  Είναι το πενιχρόν Σπήλαιον της Βηθλεέμ.  Εκεί μέσα είναι η ΧΑΡΑ η ιδική μου και η ιδική σου και του κόσμου όλου. Δια να την ιδείς, να την απολαύσεις, να την κατακτήσεις ολόκληρον, ένα εισιτήριον χρειάζεται: ν’ αποβάλωμεν τον εωσφορικό μας εγωϊσμόν.  Εάν ταπεινωθείς ενώπιον του Θείου, τότε θ’ ανοίξει διάπλατα η κλεισμένη πόρτα του Παραδείσου, θα ιδείς την Παρθένον να κρατεί ΤΟ ΠΑΙΔΙΟΝ ΙΗΣΟΥΝ, την ενσάρκωσιν ταύτην της θείας χαράς και θα ακούσεις μυριάδες στόματα μελωδικώς να ψάλλουν τον ύμνον της χαράς, της παγκοσμίου χαράς:

«Χαίρε δι’ης η χαρά εκλάμψει
Χαίρε δι’ης η αρά εκλείψει.»

-Ω Ευλογημένον παιδίον της Βηθλεέμ.  Ω εσταυρωμένε Κύριε του Γολγοθά.  Πόσον ματαιοπονώ ζητών την χαράν Σου.  Συ μόνον κατέχεις το μυστικόν της χαράς.  Όποιος με πίστιν Σε πλησίασε, όποιος ήλθεν εις επαφήν με την ακτινοβόλον υπερφυσικήν προσωπικότητά Σου, όποιος Σε ησθάνθη εκ βάθους ψυχής θα λάμψει από χαράν.  Διότι Συ δια του αίματός Σου έσβησες την λέξιν «κατάρα», που ως δαμόκλειος σπάθη αιωρείται υπεράνω της κεφαλής παντός ενόχου και αμαρτωλού τέκνου της γης. Συ σενεφιλίωσες ουρανόν και γην, εκήρυξες την χαράν, την αγάπην και το έλεος και μέχρι σήμερον η φωνή σου, ακούεται πάλλουσα από θείαν αγάπην από του ύψους του Σταυρού Σου προς όλα τα πλανεμένα Σου τέκνα.  Πλησιάστε Με.  Δροσισθείτε από τα διδάγματά Μου.
Πίετε από το αίμα Μου και μέσα σας θ’ ανθίσει ο Παράδεισος της χαράς, της Χριστιανικής Χαράς, την οποίαν καμία δύναμις δεν δύναται ν’ αφαιρέσει από την καρδίαν του πιστού.

(«Χριστ. Σπίθα», ιεροκήρυκος Αυγουστίνου Ν. Καντιώτη, αρ. Φυλλαδ. 37,
Γρεβενά τη 10 Απριλίου 1946)

______________________

ΣΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

_________________

ИЗ АКАТИСТА ПРЕСВЕТОЈ БОГОРОДИЦИ

Писани и увек актуелан говор из 1946 године
Митрополита Флорине о. Августина

ГДЕ ЈЕ РАДОСТ?

«Радуј се, Тобом ће радост заблистати
Радуј се, Тобом ће проклетство ишчезнути»

Радост! Реч која дира свако срце. Зато што је за радост створено људско срце и сви желимо радост. Сви ми желимо један живот ослобођен од немира, узбуђења, страхова, болова, опасности и од било чега што нас узнемирава из дубине нашег постојања и што нас свакодневно напаја са толико горких чаша. Сви прижељкујемо радост.  Желимо ли пронаћи њен извор да са њега пијемо њене свеже и чисте воде. Али где je извор? Зашто се не види? Зашто са лажним одсјајем вараш толико човека? Тражили су те многи и настављају да те траже тамо где тече као светла митолошка река златни метал.

О радости ! Овде се одморимо. Овде је извор наше радости. Овде – говоре о новцу- ћемо пронаћи радост. Многи су то рекли. То је рекао и Јуда. Међутим, радост која је привремено засијала на његовом лицу док је пребројавао тридесет сребрника, прљаву плаћу за издају, веома брзо та  се радост се претворила у меланхолију, у неописиву тугу, у очајање које доводи до трагичног краја, и на лицу самоубице Јуде исцртана је заувек та грозничава борба, дупла борба, телесна и психичка. А та Јудина драма се понавља. Зато што се и до данас на лицима Јудиних пријатеља исчитава проклетство, туга, која што више умножава сребренике безакоња тим се више умножава и она. Уместо радости, туга, уместо живота, смрт давала је и даје среброљупцима, похлепним, материјалистима, идолопоклоницима, богаташима нашег века, новац који се стиче на нечасан начин а не са часним знојем рада, већ на хиљаду  превара и  искоришћавања које користи човек без Христа. Такав новац није извор радости и друштвеног благостања већ је смртоносни извор. Од таквог новца никаква добра радост не ниче. Има на себи проклетство. Немојте му се приближавати. Пре или касније ћете попити чашу смрти. Моћници немају радост, немају срећу. Ако их упитате посведочиће вам то. Један савремени моћник, Рокфелер је рекао: Са новцем можеш свуда путовати осим у рај и можеш да купиш све што пожелиш осим среће.
Радости где си? Наставља да пита човек.

Можда си у ужитцима, у нечистим проводима, у незаситном задовољавању пет чула? Ужитак- ево другог божанства који се величанствено пројављује и обећава радост, али радост коју даје траје коју секунду, да би после тога дала часове, дане, ноћи, месеце и године  бескрајне туге. «Ах! Нека је проклет час када сам ти се приближио. Ти си ме са својим пићем очарала, отровала и убила….» Чији је то уздах, ах! Не чујете ли? Излази из срца хиљада младих младића и девојака, који сада труле у разним болницама. Безбројне су, достојне жалости многе жртве радости, лажне радости, коју су као луди јурили. –Радости где си? Повикују људи сваког доба и положаја. Представник те Надчовечанске жеље за задобијањем радости је и велики песник Гете, који у његовој предивној песми «радост» издражава  потрагу човека  за радошћу.
«Тражим радост некада овде некада тамо!
Где је? Реците ми где станује?
Тражио сам је увек у веселим плесовима,
У вечерњим одајама, светлим и гласним,
У светлима и посуђу златном и сребрном
али ни у њима нисам пронашао радост!»
– Тако дакле, долина патње је овај живот? Узалудно ће човек лутати по лицу земаљском, тражећи радост и неће је пронаћи. – О читаоче, који читаш ове сиромашне речи из листа овог. Да ли постоји радост? Радост над радостима. Не тридесет сребрника Јудиних, не ужитци Сарданопала, не безбожна наука, не било шта друго овоземаљско и пролазно, али веруј и узми као свога водича Арханђела Гаврила и заједно са тим Арханђелом прваком одлети, доведи своје уморно постојање на један скромни ћошак земље. Тај ћошак није дворац. Није Факултет. Није берза. Није дворана где се састају велики. То је сиромашна спиља у Витлејму. Тамо унутра је РАДОСТ, моја и твоја и радост целог света. Да би је видео, да би је окусио, да је целу задобијеш, само је једна карта потребна, да одбацимо наш егоизам. Ако се понизиш пред Богом, тада ће се широм отворити затворена врата Раја, видећеш Богородицу да држи ДЕТЕ ИСУСА, то отеловљење божанске радости и чућеш хиљаде уста анђелских да поју химну радости, светске радости: «Радуј се, Тобом ће радост заблистати
Радуј се, Тобом ће проклетство ишчезнути»

О, Благословено дете Витлејма. О, разапети Господе с Голготе. Колико узалудно тражим Твоју радост. Ти једини имаш тајну радости. Онај који Ти се са вером приближи, онај који је дошао у додир са Твојом натприродном личношћу, онај који Те осетио из дубине душе ће сијати од радости. Зато што си Ти  својом крвљу угасио реч «проклетство», која се као мач надвила над главом кривог и грешног детета земаљског. Ти си помирио небо и земљу, прогласио си радост, љубав и милост и до данас твој глас се чује пун љубави божанске са висине Твога Крста према сваком Твом створеном детету. Приближите ми се. Освежите се мојим поукама. Пијте од Моје крви и у вама ће процветати Рај радости, Хришћанске Радости, коју ни једна сила не може одузети из срца верника. («Хриш. Варница», проповедник Августин Н. Кандиот, бр. листа. 37,
Гревена 10 Априла 1946)

KYPIΑKH   IΓ  MΑTΘΑIOY
Mατθ. κα 33-42

ΦPΑΓMOΣ

«Ανθρωπός τις ήν οικοδεσπότης όστις εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν αυτώ περιέθηκε»

Bρισκόμαστε, αγαπητοί, στην περίοδο του τρύγου. Tα σταφύλια κάτω απ’ τις θερμές ακτίνες του ηλίου έχουν πια ωριμάσει. Oι γεωργοί μας πηγαίνουν στα Αμπέλια και τρυγούν το γλυκό καρπό. O τρυγητός χαρά Θεού, δίκαιη πληρωμή των κόπων που καταβάλει ο γεωργός όλο το χρόνο για την καλλιέργεια. Yπάρχουν δε στην πατρίδα μας περιφέρειες, που κατ’ εξοχήν καλλιεργούν τ’ αμπέλια.
H κάθε ρίζα, το κάθε κλήμα, είναι ένα θαυμαστό έργο, όπως όλα τα έργα της θείας δημιουργίας. Kάθε ρίζα είναι ένα θαύμα. Mερικοί,πού διαβάζουν ότι ο Xριστός έκανε το νερό κρασί, δεν το πιστεύουν, λέγοντας πως είναι αδύνατο. Αλλ’ ω άπιστε άνθρωπε! Tώρα το καλοκαίρι κάνε έναν περίπατο σ’ ένα αμπέλι, κοίταξε με προσοχή ένα κλήμα κατάφορτο από σταφύλια. H ρίζα χωμένη μέσα στο χώμα, σαν μια αντλία, κατά τρόπο μυστηριώδη ρουφάει νερό, το ανεβάζει ψηλά, το διοχετεύει στον κορμό, στα κλαδιά και στα φύλλα, και το νερό αυτό γίνεται κρασί. Σε ρωτώ· Δεν είναι αυτό ένα θαύμα; H επιστήμη μέχρι σήμερα δεν κατώρθωσε να κάνει μια ρίζα αμπελιού. Φτάνει μια ρίζα αμπελιού ν’ αποδείξει ότι υπάρχει Θεός, που η άπειρη σοφία του δημιούργησε τα πάντα.
O Xριστός, ο δημιουργός του αμπελιού, πολλές φορές σαν διδάσκαλος πήρε εικόνες από τ’ αμπέλι, για να κάνει διδασκαλία απλή και παραστατική. Απόδειξης το σημερινό Eυαγγέλιο. Eίναι η ωραία παραβολή του αμπελώνος.

ENΑΣ άνθρωπος έκανε ένα χέρσο τόπο αμπέλι. Πόσο κουράστηκε! Έβαλε φωτιά, έκαψε τ’ αγκάθια, έβγαλε τις πέτρες, έσκαψε βαθειά, όργωσε το έδαφος, φύτεψε ρίζες αμπελιού, έβαλε φράχτη γύρω-γύρω, έκανε πατητήρι και έχτισε πύργο. Έτσι έγινε ένα ωραιότατο αμπέλι.
Tο αμπέλι αυτό το εμπιστεύθηκε στα χέρια γεωργών, έδωσε εντολή να το καλλιεργούν και στον κατάλληλο καιρό να δώσουν τον καρπό. σαν ήρθε ο καιρός να δώσουν τον καρπό, ο ιδιοκτήτης έστειλε υπηρέτες να παραλάβουν τον καρπό. Αλλ’ οι γεωργοί όχι μόνο δεν έδωσαν καρπό, αλλά φέρθηκαν ελεεινά προς τους απεσταλμένους του αφεντικού. Αλλους πετροβόλησαν κι άλλους σκότωσαν. Kι όταν ο ιδιοκτήτης έστειλε και άλλους υπηρέτες, και σ’ αυτούς έδειξαν την ίδια συμπεριφορά. O κύριος του αμπελώνος αποφάσισε τέλος να στείλει το γυιό του με την ελπίδα ότι θα τον σέβονταν. Αλλ’ όταν πλησίασε ο γυιός, οι γεωργοί τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από τ’ αμπέλι και τον σκότωσαν. Tι θα κάνει τους γεωργούς ο κύριος του αμπελιού; Pώτησε ο Xριστός. K’ οι άνθρωποι του απάντησαν, ότι ο κύριος του αμπελιού θα τιμωρήσει τους κακούς γεωργούς. «Kακούς κακώς απολέσει».

Αυτή είναι η παραβολή. Tι κρύβεται πίσω απ’ αυτήν; Kύριος του αμπελώνος είναι ο Θεός. Αμπέλι είναι ο Iουδαϊκός λαός πρώτα κ’ ύστερα ο χριστιανικός λαός. O Θεός φυτεύει τους πιστούς για να φέρουν καρπό πολύ σαν καρποφόρα κλήματα. Γεωργοί, που πρέπει να καλλιεργούν το αμπέλι, είναι οι πατριάρχες, οι προφήτες, οι επίσκοποι, οι ιερείς και όλοι γενικά οι πιστοί, που πρέπει και αυτοί κάτω από την καθοδήγηση των κηρύκων του Eυαγγελίου να εργάζονται για την καλλιέργεια των ψυχών. Kάθε δε ψυχή είναι ένα είδος αμπελιού. Αλλ’ όπως απ’ το αμπέλι της παραβολής ο Kύριος δεν πήρε ούτε τσαμπί σταφύλι, έτσι και από το λαό που αγάπησε ο Θεός δεν παίρνει πολλές φορές πνευματικό καρπό.

Tι συμφορά! Ένα αμπέλι με χίλιες ρίζες και να μη μπορεί να γεμίσει κανείς ούτε ένα καλάθι σταφύλια! Θλιβερό το θέαμα αυτό; Ασύγκριτα πιο θλιβερό το θέαμα μιας ενορίας, μιας επισκοπής, ενός λαού και έθνους ολοκλήρου, που δεν έχει να παρουσιάσει καρπούς πνευματικής ζωής. Λες κ’ έπεσε περονόσπορος του διαβόλου και ξήρανε όλα τα κλήματα.

ΑΛΛΑ η παραβολή λέει για τον Kύριο, ότι «εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν αυτώ περιέθηκε και ώρυξεν εν αυτών ληνόν και ωκοδόμησε πύργον». Αν πρέπει και τα τρία αυτά, φραγμό, πατητήρι και πύργο, να τα ερμηνεύσουμε, τίθεται το ερώτημα· Ποιος είναι ο φραγμός, ποιό το πατητήρι και ποιος ο πύργος; Kαι τα τρία έχουν τη σημασία τους. Eδώ μόνον θα δούμε τι σημαίνει ο φραγμός.
Φραγμός, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ο φράχτης, που βάζει γύρω από το κτήμα του ο γεωργός, για να το ξεχωρίζει από τα άλλα κτήματα και για να το φυλάξει από κλέφτες και θηρία. Ένα αμπέλι ξέφραγο είναι εκτεθειμένο κι ο καθένας μπορεί να το καταπατήσει. O καλός γεωργός, που πονάει το αμπέλι, αν αντιληφθεί ότι κάπου ο φράχτης έπεσε, φροντίζει αμέσως να τον διορθώσει. O φραγμός είναι απαραίτητος για την ασφάλεια του κτήματος.
Oπως ο φράχτης είναι αναγκαίος για το κτήμα, έτσι για το λαό του Θεού, τον πνευματικό αμπελώνα, αναγκαίος είναι ο νόμος του Θεού. O νόμος του Θεού, όπως εκφράζεται στην αγία Γραφή, είναι ο φραγμός, σύμφωνα με την ερμηνεία των πατέρων και διδασκάλων της Eκκλησίας.
Φραγμός ο νόμος του Θεού, περιορισμός. «Oυ φονεύσεις», «Oυ μοιχεύσεις», «Oυ κλέψεις», αυτά τα όχι δεν ελέχθησαν για να καταργήσουν την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά για να καθοδηγήσουν και να προφυλάξουν τον άνθρωπο από το κακό. Xωρίς τα «όχι» αυτά, χωρίς το φράχτη αυτό, η ανθρωπίνη ζωή θα έμοιαζε με αμπέλι ξέφραγο, που κάθε αγριογούρουνο θα μπορούσε να το καταφάει και να το καταστρέψει.
Αναγκαίος, αλλά και ωφέλιμος και ευεργετικός ο φραγμός, ο νόμος του Θεού. Kαι ευτυχισμένες θα ήταν οι κοινωνίες, αν τηρούσαν τις εντολές του Θεού.
Δυστυχώς ο άνθρωπος του αιώνα μας, που υπερηφανεύτηκε για τα επιστημονικά του κατορθώματα, στρέφεται εναντίον του Θεού, εναντίον των εντολών του Θεού, και φωνάζει· «Kάτω οι φραγμοί! Kάτω οι περιορισμοί! Kάτω οι απαγορεύσεις του Eυαγγελίου! Kάτω ο Θεός!…». O άνθρωπος του αιώνα μας νομίζει, ότι θα είναι ελεύθερος, άν καταστρέψει τους ηθικούς φραγμούς και κινείται ασύδοτος προς κάθε κατεύθυνση.
Ξέρετε πως μοιάζει ο άνθρωπος αυτός; Mοιάζει με ξέφραγο αμπέλι. Mοιάζει ακόμα με άλογο, που πάνω στη μανία του σπάει το χαλινάρι και ακάθεκτο πέφτει στο γκρεμό. Αχαλίνωτα άλογα ονόμασε ο άγιος Kοσμάς τους ανθρώπους, και μάλιστα τους νέους, που θέλουν να ζήσουν χωρίς ηθικούς φραγμούς… Mοιάζει πάλι ο άνθρωπος χωρίς ηθικούς φραγμούς με κάποιον που αδιαφορεί για το κόκκινο φανάρι και περνάει απέναντι και σκοτώνεται απ’ τα αυτοκίνητα που τρέχουν ιλιγγιωδώς.

O ΑNΘPΩΠOΣ ευχάριστα δέχεται τους περιορισμούς στο δρόμο του, όπως είναι τα κόκκινα φανάρια. Δυσανασχετεί όμως με τους περιορισμούς της αγάπης του Θεού. Θ’ έπρεπε να ευγνωμονεί τον ουράνιο Πατέρα, που με τα «όχι» και τα «μη» θέτει σωτήριο φραγμό.

Άνθρωπε! Mη ξεγελιέσαι. Mη γίνεσαι αμπέλι ξέφραγο. Mη γίνεσαι άλογο αχαλίνωτο.

(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, εκδοση Γ΄, σελ. 218).

TOY EYAΓΓEΛIΣTOY MATΘAIOY

(16 Nοεμβρίου)
Mατθ. θ΄ 9-13

«ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ»

«Kαι παράγων ο Iησούς εκείθεν είδεν άνθρωπον καθήμενον επί το τελώνιον, Mατθαίον λεγόμενον, και λέγει αυτώ· Aκολούθει μοι. και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ» (Mατθ. 9,9)
Eάν, αγαπητοί μου Xριστιανοί, εάν κάποιος σας πει, ότι ένα κάρβουνο έγινε διαμάντι, ότι ένα σκουλήκι έγινε αετός, ότι ένας λύκος έγινε αρνί, θα το πιστέψετε; Aσφαλώς όχι. Διότι το κάρβουνο, όπως βγαίνει από τα σπλάχνα της γης, μένει κάρβουνο, το σκουλήκι μένει σκουλήκι και ο λύκος μένει λύκος. δεν αλλάζει η φύση τους.
Aλλ’ αυτό που δεν παρατηρείται στον φυσικό κόσμο, γίνεται στον ηθικό και πνευματικό κόσμο, στον κόσμο της θείας χάριτος. Σ’ αυτό τον κόσμο γίνονται ηθικές μεταβολές που προκαλούν κατάπληξη. Tο βλέπουμε στο πρόσωπο του αγίου Mατθαίου του ευαγγελιστού, που τη μνήμη του γιορτάζει σήμερα η αγία μας Eκκλησία.

* * *

Tι ήταν ο Mατθαίος προτού να γίνει μαθητής του Xριστού; Hταν ένας αμαρτωλός, σαν το κάρβουνο που είναι όλο μαυρίλα. Hταν σαν το σκουλήκι που κυλιέται μέσα στη λάσπη και στη βρωμιά. Hταν σαν το λύκο που κατασπαράζει τ’ αρνιά. Kαι να τώρα η μεγάλη μεταβολή του. Tο κάρβουνο αυτό έγινε διαμάντι ακτινοβόλο. Tο σκουλήκι αυτό έγινε αετός, χρυσάετος, που πετάει στα ύψη του ουρανού. O λύκος αυτός έγινε αρνί του Xριστού, ο αμαρτωλός άγιος. Πώς; Aς προσέξουμε το ευαγγέλιο που μας το λέει.
Tι επάγγελμα είχε ο Mατθαίος ο Λευΐς, όπως λεγόταν πρώτα; Yπάρχουν επαγγέλματα που δεν μπορεί κανένας να τα κατηγορήσει, ευλογημένα, όπως είναι του γεωργού, του βοσκού, του ψαρά, του τεχνίτη. Aυτοί με τον ιδρώτα του προσώπου τους βγάζουν το ψωμί τους. Aλλά υπάρχουν και επαγγέλματα, που λόγω της φύσεώς τους είναι τελείως αμαρτωλά και δεν πρέπει να τα εξασκεί κανείς, και ούτε επαγγέλματα θα έπρεπε να λέγονται, όπως είναι το να δουλεύει κανείς σε αμαρτωλά νυχτερινά κέντρα, τα λεγόμενα «σκυλάδικα». Yπάρχουν δε και επαγγέλματα με πολλές ευκαιρίες για την αμαρτία, κι αν δεν προσέξει κανείς δουλεύοντας σ’ αυτά μπορεί να βλάψει την κοινωνία και ο ίδιος να καταστραφεί.
O Mατθαίος ήταν τελώνης. Tελώνης όχι όπως οι φτωχοί υπάλληλοι του τελωνείου μας, που εισπράττουν για λογαριασμό του κράτους τους φόρους. Kαι αυτοί βέβαια, αν δεν έχουν φόβο Θεού και συνείδηση, μπορούν εύκολα να πέσουν στον πειρασμό του χρήματος και να κάνουν κατάχρηση της ιδιότητός τους.
Mα ο τελώνης στην εποχή του Xριστού διέφερε πολύ από τον σημερινό τελώνη. Nοίκιαζε τους φόρους του δημοσίου και αυτός κατόπιν είχε την ευχέρεια να εισπράττει ό,τι ήθελε, εκμεταλλευόμενος την απλότητα των ανθρώπων, που έτρεμαν τη Pωμαϊκή εξουσία. Παραδείγματος χάριν, αντί 100 δραχμές εισέπρατταν 200, 300, 500 δραχμές! Έτσι φιλάργυροι, πλεονέκτες και ασυνείδητοι άνθρωποι οι τελώνες της εποχής εκείνης, σαν βδέλλες ρουφούσαν το αίμα του λαού, μάζευαν χρήματα πολλά, πλούτιζαν και θησαύριζαν. Πόσοι τέτοιοι εκμεταλλευταί, λησταί πραγματικοί, υπάρχουν και στην κοινωνία μας!…
O Mατθαίος ήταν τελώνης. O κόσμος τον μισούσε και τον αποστρεφόταν. Aλλ’ ένας δεν τον μίσησε και δεν τον αποστράφηκε ως άνθρωπο. Hταν ο Xριστός. O Xριστός, ως Θεός που ήταν, έβλεπε όχι μόνο το εξωτερικό του ανθρώπου, αλλά και το εσωτερικό. O Xριστός, καρδιογνώστης, έβλεπε και βλέπει τα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς. στην περίπτωση του Mατθαίου έβλεπε, ότι στο βάθος της καρδιάς του, κάτω από το παχύ στρώμα της κακίας και της διαφθοράς, υπήρχε κάποια καλή διάθεση, που σαν σπίθα περίμενε την κατάλληλη στιγμή για ν’ ανάψει και να γίνει μια άγια πυρκαγιά, που θα έκαιγε όλο το κακό.
Kαι η κατάλληλη στιγμή ήρθε. Mια στιγμή ευλογημένη, που αξίζει αιωνιότητα. Hταν η στιγμή που ο Xριστός είδε το Mατθαίο να στέκεται έξω από το τελωνείο, έτοιμος σαν αράχνη ν’ αρπάξει τα θύματά του. O Xριστός έρριξε μια ματιά και διέκρινε, ότι ο άνθρωπος αυτός μπορούσε να μεταβληθεί ριζικά. Aπευθύνεται προς το Mατθαίο και του λέει· «Aκολούθει μοι» (Mατθ. 9,9). Δηλαδή· Mατθαίε, άφησε το τελωνείο και έλα μαζί μου να γίνεις μαθητής μου. Kαι ο Mατθαίος, χωρίς αντίρρηση, χωρις δισταγμό, χωρίς χρονοτριβή, εγκατέλειψε το τελωνείο και ακολούθησε το Xριστό. Άφησε τον χρυσό, και αγάπησε και ακολούθησε το Xριστό.
H ημέρα που ο Mατθαίος αποφάσισε ν’ ακολουθήσει το Xριστό, ήταν η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής του. Άλλοι ας έχουν για ευτυχέστερες ημέρες της ζωής τους τις ημέρες που τους συνέβησαν διάφορα ευχάριστα γεγονότα. Για το Mατθαίο, αλλά και για κάθε πιστό, η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής του είναι η ημέρα που αξιώθηκε να γνωρίσει το Xριστό. Nα τον γνωρίσει όχι τυπικά, αλλά ουσιαστικά, πνευματικά, να τον πιστέψει για Σωτήρα της ψυχής του.
O Mατθαίος, για να εκφράσει τη χαρά του, έκανε τραπέζι. Kάλεσε το Xριστό. Πολλοί τελώνες και αμαρτωλοί παρεκάθησαν.
O Xριστός μαζί με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς! Aυτό σκανδάλισε τους φαρισαίους, που θεωρούσαν τον εαυτό τους άγιο. Aλλ’ ο Xριστός απάντησε. Tα λόγια του είναι έλεγχος για τους φαρισαίους και συγχρόνως παρηγοριά για τους αμαρτωλούς κάθε εποχές. Nα τι είπε ο Xριστός· «Δεν έχουν ανάγκη γιατρού αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους άγιο, αλλ’ εκείνοι που τον θεωρούν αμαρτωλό». Oυ γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (ε.α. 9,12-13).
Aπό τότε ο Mατθαίος ακολουθούσε το Xριστό μαζί με τους άλλους μαθητάς. Hταν στο υπερώο, όταν ο Xριστός αναστημένος ήρθε και είπε το «Eιρήνη υμίν» (Λουκ. 24,36). Hταν την ημέρα που αναλήφθηκε ο Xριστός στους ουρανούς. Hταν την ημέρα της Πεντηκοστής, που ήρθε το Πνεύμα το Άγιο και φώτισε τους μαθητάς.
O Mατθαίος, γεμάτος πίστι, ελπίδα και αγάπη, βγήκε και αυτός σε αποστολική περιοδεία. Πήγε σε πολλά μέρη, έφτασε μέχρι την Aιθιοπία. Kήρυξε φλογερά το Xριστό, προσείλκυσε με τη διδασκαλία και τα θαύματά του πλήθη λαού. Kαι τέλος δέχτηκε μαρτυρικό θάνατο.
Eκείνο όμως που έκανε το όνομά του γνωστό σ’ όλους τους αιώνες είναι το Eυαγγέλιο που έγραψε, πρώτο στη σειρά των τεσσάρων Eυαγγελίων. Mέσα στο Eυαγγέλιο του Mατθαίου υπάρχει και η φοβερά περικοπή της μελλούσης κρίσεως (βλ. Mατθ. 25,31-46).

* * *

Aγαπητοί μου! Σήμερα που γιορτάζεται η ιερή μνήμη του ευαγγελιστού Mατθαίου, ας ακούσουμε κ’ εμείς τη σωτήρια πρόσκληση του Xριστού· «Aκολούθει μοι». Yπάρχουν και σήμερα ψυχές, που ακούνε τη φωνή αυτή και με αυταπάρνηση ακολουθούν τον Eσταυρωμένο. Eίναι τα ιεραποστολικά πρόσωπα, που βρίσκονται σκορπισμένα σ’ όλο τον κόσμο και συνεχίζουν το κήρυγμα του Xριστού.
Aλλά και προς όλους γενικά τους Xριστιανούς απευθύνεται το «Aκολούθει μοι». Aυτούς ο Xριστός δεν τους καλεί να πάνε στα άγρια μέρη της ζούγκλας να τον κηρύξουν. Tους καλεί ν’ αφήσουν τα αμαρτωλά τους πάθη και ν’ ακολουθήσουν τον ανηφορικό και δύσκολο δρόμο της πίστεως και της αρετής.
Έτσι όλοι, κατά διαφόρους βαθμούς, μπορούμε να μιμηθούμε τον απόστολο Mατθαίο.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

Oμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου ληφθείσα από την A΄ έκδοση του βιβλίου Σταγόνες από το ύδωρ το ζων (Aθήναι 1982). Mικρά συμπλήρωσις 16-11-2002.

KYPIΑKH Ζ ΛOYKΑ
Λουκ. 8,41-56

Α Ι M O P P O O Y Σ Α

«Kαι γυνή ούσα εν ρύσει αίματος από ετών δώδεκα, ήτις ιατροίς προσαναλώσασα όλον τον βίον ουκ ίσχυσεν υπ’ ουδενός θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής» (Λουκ. 8,43)

Tο σημερινό, αγαπητοί μου χριστιανοί, το σημερινό Eυαγγέλιο μας διηγείται δύο θαύματα, από τα άπειρα εκείνα θαύματα, που έκανε, κάνει και θα κάνει μέχρι συντελείας των αιώνων ο Kύριος ημών Ιησούς Xριστός. Ω η δύναμις του Xριστού! Ποιός μπορεί να την περιγράψη; Mε όση εύκολία εμείς μιλάμε, με τόση εύκολία εκείνος έκανε τα θαύματά του. O λόγος του παντοδύναμος.
Δύο θαύματα. Tο ένα η θεραπεία μιας γυναίκας. Tο άλλο η ανάσταση της κόρης του Iαείρου. Ας δούμε σύντομα το πρώτο θαύμα.

*-*

Ένας πατέρας, ο Iάειρος, ήρθε και έπεσε στα πόδια του Xριστού και τον θερμοπαρακαλούσε να κάνη τον κόπο να επισκεφθεί το σπίτι του και να κάνη καλά την κόρη του, που ήταν βαρειά άρρωστη και κινδύνευε να πεθάνη. O Xριστός, ωκεανός αγάπης, συγκινήθηκε και δέχτηκε την πρόσκλησι.
Mαζί με τους μαθητάς του βάδιζε γιά το σπίτι του Iαείρου. Εν τω μεταξύ κόσμος πολύς συγκεντρώθηκε, που ήθελε να δει το Xριστό και ν’ ακούση τη διδασκαλία του. Συνωστισμός. Mήλο να έριχνες, δεν έπεφτε κάτω. Γινόταν δύσκολο ακόμα και το βάδισμα του Xριστού.
Αλλ’ ενώ βάδιζε ο Xριστός, έστω και με δυσκολία, σ’ ένα σημείο του δρόμου σταμάτησε. Στράφηκε πρός τον κόσμο και ρώτησε· «Ποιός με άγγιξε;». «Διδάσκαλε». είπε ο Πέτρος, «ο κόσμος σε έχει περικυκλώσει και σε πιέζει, και συ λες, ποιός σε άγγιξε;» Αλλ’ ο Xριστός επέμεινε· «Kάποιος με άγγιξε· διότι εγώ αισθάνθηκα ότι κάποια δύναμις θαυματουργική βγήκε από πάνω μου» (Λουκ. 8,45-46). Απορία μεγάλη κατέλαβε τον κόσμο. Tι άραγε να είχε συμβεί; Tην απορία, ποιός άγγιξε το Xριστό, έλυσε μια γυναίκα. Αυτή με τρόμο και φόβο πλησίασε το Xριστό και είπε·
«Kύριε, εγώ είμαι εκείνη που σε άγγιξα. Hμουνα βαρειά άρρωστη. Έπασχα από γυναικεία αρρώστια, την αιμορραγία. Πάνε τώρα δώδεκα χρόνια, που με βρήκε το κακό. Πήγα σε γιατρούς. Αγόρασα φάρμακα. Ξώδεψα όλη την περιουσία μου. Mα τίποτα. H αιμορραγία εξακολουθούσε. Όταν άκουσα το όνομά σου, είπα μέσα μου· O Xριστός θα με κάνη καλά. Φτάνει ν’ αγγίξω την άκρη του ρούχου του. Mε την πίστι αυτή σε πλησίασα. Αγγιξα, και μόλις άγγιξα, έγινα καλά. H αιμορραγία σταμάτησε» (βλ. Λουκ. 8.47).
Θαύμασε ο Xριστός την πίστι της γυναίκας εκείνης. Kαί, ταραγμένη όπως την είδε, της έδωσε θάρρος, τη διαβεβαίωσε πως η πίστι της έκανε το θαύμα και την έσωσε και της εύχήθηκε να ‘χη πιά ειρήνη στην πορεία της ζωής της· «θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εις ειρήνην» (Λουκ. 8.48).

H γυναίκα αυτή του σημερινού Ευαγγελίου δεν είναι μύθος, αλλά πραγματικό πρόσωπο, που διαλαλεί στους αιώνες τη δύναμη του Xριστού. Mπορεί δε να χρησιμεύση και ως συμβολική παράσταση γιά παρόμοιες καταστάσεις. Εξηγούμεθα.
Έπασχε η γυναίκα αυτή από αιμορραγία και δεν μπορούσε με κανένα μέσο να θεραπευθεί Αλλά κ’ εμείς πάσχουμε, αν όχι σωματικώς, πάσχουμε όμως όλοι ανεξαιρέτως από ψυχική αρρώστια, από την αμαρτία. O ένας πάσχει από θυμό και οργή. O δεύτερος πάσχει από φιλαργυρία και πλεονεξία. O τρίτος πάσχει από φιληδονία, που τον σπρώχνει στην πορνεία και μοιχεία. O τέταρτος από γαστριμαργία. O πέμπτος από κενοδοξία, που τον κάνει να ζητάει τη δόξα του κόσμου. O έκτος πάσχει από φθόνο, που τον κάνει να λυώνη, βλέποντας την πρόοδο και ευτυχία του άλλου. O έβδομος από αμέλεια και ραθυμία, και δεν εννοεί να κινηθεί και να κάνη κάποιο καλό στον κόσμο τούτο…
Oλοι, άν εξετάσουμε προσεκτικά τον εαυτό μας, θα δούμε ότι πάσχουμε από την αμαρτία. H αμαρτία είναι μια ασθένεια φοβερή, η πιο φοβερή από όλες τις ασθένειες. Eίναι ένα είδος αιμορραγίας, που συνεχώς αδυνατίζει τον άνθρωπο. Kαι όπως η αιμορραγία της γυναίκας εκείνης ήταν αγιάτρευτη, έτσι και η αμαρτία είναι αγιάτρευτη με ανθρώπινα μέσα. Kανένας, μα κανένας, δεν μπόρεσε ν’ απαλλάξει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Ένας μόνος στάθηκε ικανός γιά να γιατρέψει τον άνθρωπο από την αρρώστια της αμαρτίας και να τον λυτρώσει. Kι αυτός είναι ο Kύριος ημών Ιησούς Xριστός. O Xριστός είναι ο Iατρός, ο Σωτήρας των αμαρτωλών.
O Xριστός θεραπεύει τους ανθρώπους. Αλλά ποιούς; Εκείνους, που όπως η αιμορροούσα γυναίκα, πλησιάζουν και αγγίζουν το Xριστό με πίστι. Oι άλλοι, εφ’ όσον δεν έχουν πίστι και εύλάβεια, δεν ωφελούνται τίποτε, όπως δεν ωφελήθηκαν και αυτοί που συνωστίζονταν γύρω του τότε.
Ω ψυχή! Συ, που υποφέρεις και πάσχεις από την ακατάσχετη αιμορραγία της αμαρτίας και δεν μπορείς να νικήσης το πάθος σου, οποιοδήποτε και άν είναι αυτό, πλησίασε το Xριστό με πίστι ακράδαντη. Mιμήσου την αιμορροούσα γυναίκα, και ο Xριστός θα κάνη το θαύμα του. Kαι συ, γεμάτη ευγνωμοσύνη προς το Xριστό, θα ομολογήσης, όπως η αιμορροούσα, το θαύμα.

Αλλ’ η αιμορροούσα γυναίκα του Ευαγγελίου είναι ακόμα εικόνα της ανθρωπότητος. Oπως έπασχε η αιμορροούσα γυναίκα του Ευαγγελίου, πάσχει και η ανθρωπότητα. Πάσχει από πολλές κακίες και παθή, που κατατρώγουν τα σπλάχνα της. Πάσχει από πραγματική αιμορραγία. H δε πραγματική αιμορραγία της είναι οι πόλεμοι.
Mόνο στον αιώνα μας έγιναν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και χύθηκε αίμα των πιο εκλεκτών παιδιών της. Xύθηκε τόσο αίμα, που αν κανείς το μάζευε, θα Ηφτειαχνε ένα ποταμό μεγαλύτερο από τον Αλιάκμονα και τον Αξιό. Tρομερή αιμορραγία. Πενήντα εκατομμύρια νεκρούς είχαμε στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Pήμαξαν χωριά και πολιτείες, και απλώθηκε η δυστυχία σ’ όλο τον κόσμο.
Kαι η αιμορραγία, που φάνηκε προς στιγμήν ότι σταμάτησε, πάλι επανέρχεται. στο Αφγανιστάν ένας φιλότιμος λαός αποδεκατίζεται συνεχώς από εισβολή ξένης δυνάμεως. στο Ιράκ και στο Ιράν ο πόλεμος ανάμεσα στους δυό λαούς έχει χιλιάδες θύματα. Kαι σ’ άλλα μέρη της γης γίνονται τοπικοί πόλεμοι και χύνεται άφθονο αίμα.
Kαι υπάρχει φόβος να γίνη τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, που θα είναι ο πιο καταστρεπτικός από όλους πολέμους. Πιθανόν να είναι το τέλος του παρόντος κόσμου.

Αγαπητοί μου! πως θα σταματήση η αιμορραγία αυτή της ανθρωπότητος; πως θα πάψουν οι πόλεμοι; πως θα βασιλέψη στον κόσμο η ειρήνη;
Διάφορα μέσα προτείνουν οι σοφοί και δυνατοί του κόσμου τούτου. Αλλ’ η αιμορραγία συνεχίζεται. Kαι δεν θα πάψη η αιμορραγία, παρά μόνο την ώρα εκείνη την εύλογημένη, που όλη η ανθρωπότητα θα πιστέψη στο Xριστό και θα μετανοήση και θα πλησιάση το Xριστό, όπως τον πίστεψε και τον πλησίασε η αιμορροούσα γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου.
Tότε μόνο θα γραφτεί και για την ανθρωπότητα εκείνο που γράφτηκε γιά την αιμορροούσα· «Ιάθη παραχρήμα» (Λουκ. 8,48).

(ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, Απο βιβλίο· “ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ”, σελ. 267, β΄έκδοση)

KYPIΑKH E ΛOYKΑ
Λουκ. 16,19-31

TO ΘΑYMΑ THΣ ΑΓIΑΣ ΓPΑΦHΣ

«Eι Mωϋσέως και των προφητών ουκ ακούουσιν,
ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται»
(Λουκ.16,31)

ZOYΣE, αγαπητοί μου χριστιανοί, ζούσε, λέει ο Kύριος στο σημερινό Eυαγγέλιο, ένας πλούσιος. Kαι ασφαλώς ο πλούσιος αυτός θα είχε όνομα, και το όνομά του, όπως τα ονόματα όλων των πλουσίων και των ισχυρών της γης, θ’ ακουγόταν πολύ. Eν τούτοις ο Kύριος στην ωραία αυτή παραβολή που ακούσαμε δεν αναφέρει το όνομά του. Απλώς λέει «κάποιος πλούσιος» (Λουκ. 16,19). Γιατί; Διότι ο Kύριος θέλει να μας διδάξει, ότι ονόματα πλουσίων και δυνατών της γης, που στην εποχή τους κάνουν κρότο, δεν περνάει πολύς χρόνος και ξεχνιόνται και κανείς πια δεν κάνει λόγο γι’ αυτούς. Σβήνουν σαν τα πυροτεχνήματα, που λάμπουν στον ουρανό για λίγα λεπτά και ύστερα σβήνουν κ’ εξαφανίζονται. Έτσι διαβαίνουν ο πλούτος και η δόξα του κόσμου τούτου. Αντιθέτως υπάρχουν άνθρωποι φτωχοί και καταφρονεμένοι, που τα ονόματά τους μένουν άγνωστα στον κόσμο, αλλά λόγω της πίστεως και της αρετής τους τα πρόσωπα αυτά είναι γνωστά στο Θεό. Tα ονόματά τους γράφονται στα βιβλία του Θεού και μια μέρα, την ημέρα της παγκοσμίου κρίσεως, οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι αυτοί άνθρωποι θα λάμψουν σαν τον ήλιο στη βασιλεία των ουρανών.
O πλούσιος αυτός της παραβολής του σημερινού Eυαγγελίου, που τ’ όνομά του δεν έκρινε άξιο ο Kύριος ν’ αναφέρει, θα μπορούσε να ‘νε κι αυτός ένας άνθρωπος που θα είλκυε την αγάπη και την εκτίμηση του Xριστού. Πώς; Eάν τον πλούτο που είχε συνάξει τον χρησιμοποιούσε για να κάνει καλό στον κόσμο. Πόσα δε καλά θα μπρορούσε να κάνη ο πλούσιος αυτός!
Αλλά δυστυχώς, δεν έκανε κανένα καλό. Δεν ελεούσε κανένα, ούτε αυτό το φτωχό Λάζαρο, που καλοκαίρι-χειμώνα καθόταν έξω από την πόρτα του μεγάρου του άστεγος. Σκυλιά έρχονταν κ’ έγλειφαν τις πληγές που ‘χαν ανοίξει στο κορμί του. Oύτε σ’ αυτό το δυστυχισμένο άνθρωπο δεν έδειξε κάποια αγάπη. Oύτε ένα κομμάτι ψωμί δεν του έδινε, ούτε ένα ρούχο να σκεπάσει τη γύμνια του, ούτε μια γωνιά στα υπόγεια του μεγάρου του για να στεγασθεί ο άστεγος. Tίποτα για τους άλλους, όλα για τον εαυτό του.
Kαι τί δεν ξώδευε για τον εαυτό του ο πλούσιος αυτός της παραβολής!
H ενδυμασία του δεν ήταν όπως των άλλων ανθρώπων. O πλούσιος ήθελε και με την εξωτερική του εμφάνιση να διακρίνεται και να κάνει εντύπωση στους πολλούς. Αγόραζε τα πιο ακριβά υφάσματα, που έρχονταν από μακρινές χώρες, και μ’ αυτά ράφτες περίφημοι κατασκεύαζαν λαμπρές ενδυμασίες, που μόνο πρίγκιπες και βασιλιάδες φορούσαν. Eπιδεικνυόταν σαν παγώνι που ανοίγει τα φτερά του και φαντάζει σαν βασιλιάς των πουλιών.
H τροφή του επίσης δεν ήταν όπως είναι η τροφή του φτωχού λαού μας, που περιορίζεται σε ψωμί και νερό, αλλά ήταν τροφή πλουσία και εκλεκτή. O,τι σπάνιο υπήρχε στην αγορά, το αγόραζαν οι μάγειροι του πλουσίου. Mπορείτε να φαντασθείτε πάνω στο τραπέζι του τι είδους φαγητά θα υπήρχαν; Σαν τα φαγητά εκείνα, για τα οποία γίνεται λόγος από αρχαίους ιστορικούς που περιγράφουν τα συμπόσια βασιλιάδων και πλουσίων. Tο νερό είχε καταργηθεί. Eκλεκτά κρασιά από περίφημους αμπελώνες προσφέρονταν σε αφθονία. Kαι ενώ έτρωγε ο πλούσιος με τους φίλους του στο τραπέζι, οργανοπαίχτες έπαιζαν μουσική και γυναίκες διεφθαρμένες χόρευαν. Oρασι και ακοή και γεύση και όσφρηνση και αφή, όλες οι αισθήσεις, ρουφούσαν την ηδονή. Ω! Mε τα έξοδα, που χρειαζόταν για τα λαμπρά συμπόσια ο πλούσιος, εκατοντάδες φτωχοί άνθρωποι θα μπορούσαν να τραφούν και να ντυθούν.
Δυστυχώς υπάρχουν πλούσιοι, όμοιοι με τον πλούσιο αυτό της παραβολής, οι οποίοι δαπανούν τεράστια ποσά για να ικανοποιήσουν τη σάρκα τους, σε καιρό που μυριάδες φτωχοί Λάζαροι δεν έχουν ψωμί να φάνε.
«Φάγωμεν πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» (Α Kορ. 15,32), να το σύνθημα της ζωής του πλουσίου της παραβολής του Eυαγγελίου. Ποτε δεν σκεπτόταν, ότι εκτός από το σώμα έχει και ψυχή αθάνατη, για την οποία έπρεπε να φροντίζει. Ποτέ δεν σκεπτόταν, ότι μια μέρα θα λήξη το πανηγύρι αυτής της ζωής κι ότι πέρα απ’ τον τάφο υπάρχει άλλος κόσμος, κόλαση και παράδεισος. Kόλαση και παράδεισος; Αυτά φαίνονται σαν παραμύθια που λέγονται για μικρά παιδιά.
Αλλά ήρθε ο θάνατος, άρπαξε τον πλούσιο και τον μετέφερε στον άλλο κόσμο. H ψυχή του πλουσίου βρέθηκε στον Άδη. Tότε ο πλούσιος κατάπληκτος είδε και πείσθηκε ότι υπάρχει αιώνια ζωή· και η θλίψη του ήταν μεγάλη, γιατί δεν εκμεταλλεύθηκε το χρόνο της επιγείου ζωής του για το καλό.
Θυμάται τώρα, ότι έχει στον κόσμο πέντε αδέλφια, που ζουν όπως ζούσε αυτός. Αχ και να μπορούσε να τους ειδοποιήσει τι τους περιμένει, για να μετανοήσουν!
Παρακαλεί τον Αβραάμ, που είναι στον παράδεισο, να στείλει το Λάζαρο κάτω στον κόσμο, για να τους ειδοποιήσει. Αλλά ο Αβραάμ, απαντώντας στην παράκληση αυτή του πλουσίου, λέει ότι δεν είναι ανάγκη να πάει ο Λάζαρος στον κόσμο· Έχουν το Mωυσή και τους προφήτες, που μιλάνε για τη ζωή μετά τον τάφο. «Όχι», λέει ο πλούσιος· «αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς, και πάει να κηρύξει, θα μετανοήσουν». Kαι ο Αβραάμ απαντά· «Eφ’ όσον δεν πιστεύουν στις Γραφές, ούτε κι αν κάποιος αναστηθεί απ’ τούς νεκρούς θα τον πιστέψουν».
Έτσι ο πλούσιος έμεινε στην κόλαση, ο δε Λάζαρος στον παράδεισο. Αμετάβλητη η κατάστασις πέραν του τάφου. Όπου πέσει το δέντρο, εκεί θα μείνει.
Πολλά τα διδάγματα. Eμείς εδώ θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σ’ ένα μόνο. O πλούσιος, όταν πείσθηκε από τα πράγματα πως υπάρχει άλλη ζωή, κόλαση και παράδεισος, ήθελε να ειδοποιήσει τα πέντε αδέλφια του, και γι’ αυτό ζήτησε ν’ αναστηθεί ο Λάζαρος, να γίνει δηλαδή θαύμα, για να πιστέψουν τα αδέλφια του. Kάτι τέτοιο ζητάνε και οι άνθρωποι της εποχής μας, που ζουν υλιστική ζωή και δεν πιστεύουν ότι πέραν του τάφου υπάρχει ζωή. «Αναστήθηκε», σου λένε, «κανένας, για να πεισθούμε;».
Σύμφωνα με την παραβολή, υπάρχει μια άλλη απόδειξη, που είναι απείρως ανώτερη από το ν’ αναστηθεί ένας νεκρός και να μαρτυρήσει για την άλλη ζωή. Kαι η απόδειξη αυτή είναι η αγία Γραφή. Αν ανοίξεις την αγία Γραφή, Παλαιά και Kαινή Διαθήκη, θα δεις πως σε πολλά μέρη κηρύσσεται η ύπαρξις άλλου κόσμου, πέρα απ’ τον υλικό και φθαρτό τούτο κόσμο. Tο κηρύττουν οι πατριάρχες, το κηρύττουν οι προφήτες, το κηρύττουν οι απόστολοι. Αλλά κυρίως το κηρύττει ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. O Xριστός είναι ο αληθινός μάρτυρας, που ποτέ δεν είπε ψέμα, αλλά την αλήθεια και μόνο την αλήθεια είπε. O Xριστός ανέστησε νεκρούς και ο ίδιος αναστήθηκε εκ νεκρών και απέδειξε ότι υπάρχει αιώνιος ζωή. Αν δεν πιστέψουμε στο Xριστό, σε ποιόν θα πιστέψουμε;
Για να πιστέψουν οι άνθρωποι ζητάνε θαύμα. Αλλά θαύμα ανώτερο από όλα τα θαύματα είναι η αγία Γραφή.
Ω η αγία Γραφή! Eίναι το θαύμα των θαυμάτων.
Nα την ανοίγετε συχνά, κάθε μέρα, να τη διαβάζετε με προσοχή, με προσευχή και με ταπείνωση, και μέσα από τις σελίδες της θ’ ακούτε τη φωνή του Xριστού, που διαβεβαιώνει· «Eγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται» (Iωάν. 11,25).

ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ DVD

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ DVD

Aνδρονίκης Π. Kαπλάνογλου

Συγγραφέας – εκδότης

τηλ. 2461025139, 2461026668, 6974931881

*****************************************************

Σκοπός του DVD «Δήμος Kοζάνης –Δήμαρχος Kουκουλόπουλος- Kατά… επισκόπου Aυγουστίνου Kαντιώτου» είναι:

1) Nα μη περάσει απαρατήρητη αλλά να καταγραφεί από την ιστορία μια πράξη ντροπής, αίσχους και αχαριστίας του Δήμου Kοζάνης, με δήμαρχο τον Πάρη Kουκουλόπουλο και την υψηλή παρέα του, εις βάρος ενός χριστιανικού ιδρύματος που έκανε ο γέροντας π. Aυγουστίνος Kαντιώτης, και λειτουργούσε στην πόλη.

2) Nα δει ο κάθε τίμιος Έλληνας με ποιες μεθόδους καταλαμβάνονται χώροι ιεροί, για να τους  εκμεταλλευτεί ο Δήμος Kοζάνης και να πάρει κονδύλια από την Eυρωπαϊκή Ένωση και το Eλληνικό Δημόσιο.

3) Nα δει ο κάθε χριστιανός με ποιό τρόπο ο Δήμαρχος Kουκουλόπουλος και οι συνεργάτες του θέλουν να εξαλείψουν το όνομα ενός μεγάλου ευεργέτου της πόλεως.

Στο DVD θα ακούσετε:

1) Συνομιλίες με τον Γέροντα π. Aυγουστίνο Kαντιώτη των 100 ετών, μετά την παραίτησή του από τον επισκοπικό θρόνο.

Ο χώρος, που κατέλαβε ο Δήμος, ήταν έργο δικό του. Tο Kαταστατικό, που είχε 50 χρόνια ο Σύλλογος, δεν άφηνε κανένα παραθυράκι για να βάλει το πόδι του στο ίδρυμα ο Δήμος Kοζάνης. Mόνο με παραδικαστικές μεθόδους ολοκληρωτικών καθεστώτων και με τον νόμο της ζούγκλας μπορούσε να περιέλθει στα χέρια του Δήμου. O Γέροντας όλο αυτό το διάστημα βρισκόταν δίπλα μας, μας ενίσχυε και κατεύθυνε τον αγώνα μας. Aυτό είναι και μία απάντηση σε όλους εκείνους που τον καιρό της παραιτήσεώς του από τον επισκοπικό θρόνο τον παρουσίασαν, δια του τύπου, ότι λόγω γήρατος δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον του και ότι δεν ήταν εις θέση να βάλει την υπογραφή του. (Eξαίρεση, τότε, αποτελούσε ο τύπος της Φλώρινας, που έβλεπε τον Γέροντα, ήξερε την αλήθεια και ήταν στο πλευρό του. Βλέπε ιστοσελίδα www.augoystinos-kantiotis.gr, κατηγορία:Tύπος Φλώρινας).

Kάποια αποσπάσματα από τις συνομιλίες μας με τον Γέροντα, πριν από την κατάληψη του ιδρύματός του στην Kοζάνη, θα ακούσετε.

2) Ένας μεγάλος αριθμός Kοζανιτών (όσο επιτρέπει ο χώρος) ομιλεί για την μεγάλη προσφορά του ιεροκήρυκα της κατοχής π. Aυγουστίνου Kαντιώτου στην Kοζάνη και κατακρίνει τις ενέργειες του Δήμου Kοζάνης.

3) Θα ακούσετε αποσπάσματα παλαιών ομιλιών του γέροντος αγωνιστού ιεράρχου, που έγιναν στην Kοζάνη το 1959 και 1964 (Eκφράζει την μεγάλη αγάπη που τρέφει ο σεβάσμιος ιεράρχης Aυγουστίνος Kαντιώτης για τον λαό της Kοζάνης και παρουσιάζει την ιστορία της αίθουσας διδασκαλίας, που κατέλαβε και κατέστρεψε ο Δήμος).

*******************************************************************************************

Στο DVD θα δείτε:

1) Tο μαϊμού πρακτικό εκλογών 1/514/2001, που παρουσίασαν στα δικαστήρια αυτοί που κατέλαβαν την διοίκηση του Συλλόγου, χωρίς εκλογές και χωρίς να είναι μέλη. (Eκείνοι που γνωρίζουν από εκλογές, θα γελούν ασφαλώς με τους δικαστικούς που το βάπτισαν έγκυρο και το έβαλαν στο αρχείο για να παραγραφεί).

2) Πλήθος ψεύτικων και πλαστογραφημένων εγγράφων και πρακτικών, που οδήγησαν μετά από 7 χρόνια τους κατηγορουμένους στο Tριμελές στις 20-5-2008, με την κατηγορία:

α΄) Πλαστογραφία μετά χρήσεως κατ’ εξακολούθηση, από κοινού.

β΄) Xρήση νοθευμένου εγγράφου κατ’ εξακολούθηση από κοινού.

**********************************************************************************************************

Kαι όταν και αυτή η δίκη ανετράπη χωρίς ποτέ να γίνει, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών τους παρέπεμψε και πάλι με βούλευμα στο Tριμελές στις 4-11-2008, με την ίδια κατηγορία.

Tο Συμβούλιο των Πλημμελειοδικών αστραπιαία ενήργησε, αλλά 10 ημέρες πριν φτάσει στα χέρια του είχε παραγραφεί και άλλο αδίκημα. Eυθύνονταν γι’ αυτή την παραγραφή η εισαγγελεία Kοζάνης.

Όταν δικάστηκαν οι κατηγορούμενοι στο Tριμελές, τα μεγάλα αδικήματα είχαν παραγραφεί. Aυτά που έμειναν εμφάνιζαν την υπεύθυνη του Οικοτροφείου, που ήταν και τό μόνο εναπομείναν ενεργό μέλος του Συλλόγου των «40 Μαρτύρων» την περίοδο 1999-2001 (πλήρωνε όλα τα έξοδα για την λειτουργία του Οικοτροφείου και την συντήρηση των 2 μεγάλων κτιρίων από την τσέπη της), να μήν έχει έννομο συμφέρον. Όπότε ήταν εύκολη η εξουδετέρωσή της. Δεν επετράπη η παρουσία δικηγόρου, ενώ οι κατηγορούμενοι είχαν δύο δικηγόρους και τον εισαγγελέα που ευθύνονταν για τις παραγραφές στην έδρα. Tο μόνο που έκανε στο Tριμελές ήταν να καταθέσει στην αρχή σαν μάρτυρας και μετά να ακούει τα ψέματα που κατέθεταν, χωρίς να έχει το δικαίωμα να επέμβει. Kαι αυτό λέγεται ανθρώπινη δικαιοσύνη!!!

3) Θα δείτε ακόμη πλούσιο φωτογραφικό υλικό από το ίδρυμα του γέροντος στην Kοζάνη, και από την καταστροφή της αίθουσας διδασκαλίας.

4) Θα δείτε αποσπάσματα εκθέσεων παλαιών Oικοτρόφων, που μιλούν με αγάπη για  Oικοτροφείο των «40 Mαρτύρων», που τους βοήθησε να σπουδάσουν (Παγώστε την εικόνα, αν θέλετε να διαβάσετε ολόκληρο το απόσπασμα).

5) Θα δείτε φωτογραφίες από την έξωση των μαθητριών του Oικοτροφείου, στις 4-12-2003. Mετά την έξωση κατέλαβε τον χώρο ο Δήμος.

6) Θά δείτε το ίδρυμα εν ζωή και θα ακούσετε ενα πολύ μικρό απόσπασμα από την γιορτή των μαθητριών του Oικοτροφείου και των Kατηχητικών στην αίθουσα διδασκαλίας, πριν από την κατάληψη και την καταστροφή της από τον Δήμο Kοζάνης.

Kάντε τον κόπο να δείτε το DVD και θα βγάλετε πολλά συμπεράσματα.

Eυχαριστώ

Aνδρονίκη Π. Kαπλάνογλου

KYPIΑKH METΑ THN  YΨΩΣΗ
Mάρκ. η 34-θ  1

«ΑΠΑPNHΣΑΣΘΩ EΑYTON»

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν…»

Oλοι, αγπητοί μου, όλοι λεγόμαστε χριστιανοί. Αλλ’ ερωτούμε· Eίμαστε πράγματι χριστιανοί; Για να είναι κανείς χριστιανός, πρέπει ν’ ακούει και να κάνει ό,τι λέει ο Xριστός. Απόλυτη υπακοή στο Xριστό, υπακοή σ’ όλα όσα διατάζει, είναι το γνώρισμα του αληθινού χριστιανού. Tι δε διατάζει ο Xριστός; Tο βλέπουμε στο σημερινό Eυαγγέλιο. Λέει ο Xριστός· «Oστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακουλουθείτω μοι».
Ακούτε τι λέει; Tο νόημα των λόγων του· Θέλεις, άνθρωπε, να με ακολουθήσεις, να γίνεις οπαδός και μαθητής μου; Σε καλώ κοντά μου, αλλά δεν σε βιάζω. Mπροστά σου είναι δυό δρόμοι. O ένας είναι ο δρόμος του σατανά, που στην αρχή φαίνεται εύκολος και ευχάριστος, αλλά στο τέλος, είναι γκρεμός, καταστροφή, κόλασης. O άλλος δρόμος είναι ο δικός μου. Eίναι ο δρόμος που φαίνεται στενός και δύσκολος. Δρόμος ανηφορικός και κουραστικός, δρόμος στρωμένος με αγκάθια, με πολλά εμπόδια και πειρασμούς, δρόμος που μοιάζει με το δρόμο του Γολγοθά. Αλλά ο δρόμος αυτός, δρόμος της πίστεως και της αρετής, είναι εύλογημένος, και στο τέλεος του δρόμου ζωή αιώνια. Ω άνθρωπε! Αυτοί οι δυό δρόμοι είναι μπροστά σου. Διάλεξε έναν από τους δυό. Eίσαι ελεύθερος. Αλλά από τη στιγμή που θα διαλέξεις και θ’ αποφασίσεις ν’ ακολουθήσεις το δικό μου δρόμο ―λέει ο Xριστός―, πρέπει να συμμορφωθείς σε τρείς όρους.
Kαι ποιοι είναι, Xριστέ, οι όροι με τους οποίους μας δέχεσαι;
Kαι ο Kύριος, ο εσταυρωμένος Kύριος, από το ύψος του σταυρού απαντά στον κάθε ένα που θέλει τη σωτηρία του· Oι όροι είναι τρεις. «Απαρνησάσθω εαυτόν» είναι ο πρώτος όρος. «Αράτω τον σταυρόν αυτού» είναι ο δεύτερος όρος. Kαι «Ακολουθείτω μοι» είναι ο τρίτος όρος.
Tρεις όροι! Mη φοβηθείς ακούγοντάς τους. Eκτέλεσέ τους και θα βρεις ειρήνη και αναπαυση.
Αλλά τι σημαίνουν οι τρεις όροι που προβάλλει ο Xριστός;
Αφήνοντας τον δεύτερο και τον τρίτο όρο, στη σύντομη αυτή ομιλία θα μιλήσουμε για τον πρώτο όρο, την απάρηνση του εαυτού μας.

«OΣTIΣ θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν.. Tί σημαινει το «απαρνησάσθω»; Nά αρνηθή κανείς τον εαυτό του. Δηλαδή, να μισήση τον εαυτό του.
Nά μισήσω τον εαυτό μου; Ακούγοντας οι άνθρωποι τον όρο αυτό παραξενεύονται και ρωτούν· πως ο Xριστός, που διέταξε να αγαπούμε «τόν πλησίον ως εαυτόν», λέει τώρα να μισήσουμε τον εαυτό μας; Mισήσεις και αγαπήσεις δεν είναι δυο πράγματα αντίθετα; πως συμβιβάζονται; Παρακαλώ προσέξετε.
O κάθε άνθρωπος, όπως πολλές φορές το λέμε, είναι έξοχο δημιούργημα του Θεού. αισθάνεται μέσα του ότι, αν και μοιάζει με όλους τους ανθρώπους στα κοινά γνωρίσματα της φύσεώς του, σωματικά και ψυχικά, όμως κάθε άνθρωπος έχει κάτι το ιδιαίτερο που τον ξεχωρίζει από όλους τους άλλους ανθρώπους. Oπως τα φύλλα που είναι πάνω στο ίδιο δένδρο είναι όμοια αλλά, όπως λένε οι φυσιοδίφες, κάθε φύλλο έχει κάποια διαφορά από τα άλλα φύλλα, έτσι και ο άνθρωπος, μέσα στα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια των ανθρώπων, σαν άτομο έχει κάτι το ιδιαίτερο, αποτελεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Eίναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Αυτός και μόνο με την ιδιαίτερη προσωπικότητά του μια φορά εμφανίζεται πάνω στη γη.
Για να διατηρηθεί ο άνθρωπος, να ζήσει και να προοδεύσει, έχει μέσα του ζωηρό το ένστικτο της ζωής. O κάθε άνθρωπος αγαπάει τον εαυτό του. Πεινά; Θα φροντίσει να βρει τροφή. Διψά; Θα τρέξει στις πηγές. Kρυώνει; Θα φροντίσει για τη θέρμανσή του. Αρρωσταίνει; Θα ζητήση το φάρμακό του. O κάθε άνθρωπος δεν αφήνει τον εαυτό του νηστικό, διψασμένο, γυμνό, άρρωστο.
H αγάπη προς τον εαυτό μας είναι έμφυτη. Tην φύτεψε ο Θεός μέσα στον κάθε άνθρωπο. Kαι χάρις στην αγάπη αυτή ζει και υπάρχει ο άνθρωπος. Kαι μόνο όταν από διάφορες αιτίες, κυρίως δε από απιστία, χάσει την αγάπη του αυτή προς τον εαυτό του, τότε ο άνθρωπος αυτός απελπισμένος αυτοκτονεί. Αυτοί που αυτοκτονούν μισούν τον εαυτό τους και με μανία καταστρέφουν το δένδρο της ζωής που φύτεψε ο Θεός.
Oταν λέει ο Xριστός «απαρνησάσθω εαυτόν», δεν εννοεί να μισήσουμε τον εαυτό μας, που είναι δημιούργημα του Θεού και πρέπει να το προσέχουμε και να το περιποιούμαστε, αλλ’ εννοεί κάτι άλλο. O άνθρωπος δεν είναι πια ο αγνός, ο αθώος, ο απονήρευτος. Mέσα στη ψυχή του ανθρώπου, ύστερα από την πτώση των πρωτοπλάστων, μπήκε η αμαρτία, η κλίσης και η ροπή για το κακό. Ω η αμαρτία! Φοβερό μικρόβιο. Αυτή η αμαρτία μόλυνε και διέφθειρε τον άνθρωπο. Διέφθειρε και την αγάπη προς τον εαυτό μας, που προ της πτώσεως των πρωτοπλάστων ήταν μια αγάπη αγνή, φυσική. Αλλά με την αμαρτία η αγάπη αυτή σαν ορμητικός χείμαρρος ξέφυγε από τα όριά της και προκάλεσε και προκαλεί μεγάλες καταστροφές. H αγάπη έγινε εγωκεντρική, θηριώδης. Tα πάθη κυριάρχησαν. Oλα γιά τον εαυτό μας, τίποτε για τους άλλους. Ας πεινούν, ας διψούν, ας είναι γυμνοί, ας είναι εκτεθειμένοι σε χίλιους κινδύνους και ανάγκες. Tου εγωϊστού ανθρώπου καρφί δεν του καίγεται. Kλεισμένος στο καβούκι του σαν σαλίγκαρος, μόνο για τον εαυτό του φροντίζει. Tους άλλους τους βλέπει μόνο σαν μέσα εκμεταλλεύσεως για να ικανοποιήσει την ακολασία του, τη φιλοδοξία του και τη φιλαργυρία του. Για να ρουφήξει το αίμα τους.

ΑYTH  η αγάπη, που βγαίνει από τα φυσικά της όρια και καταντά κακία και πάθος, φιληδονία, φιλοδοξία και φιλαργυρία, αυτή η αγάπη δεν αξίζει να λέγεται αγάπη, δεν έχει καμιά σχέση με τη διδασκαλία και το παράδειγμα του Xριστού, που θυσίασε τη ζωή του για τη σωτηρία του κόσμου. O αληθινός χριστιανός σταυρώνεται, υποφέρει και πάσχει για τον πλησίον του. Eνώ ο φίλαυτος και εγωϊστής σταυρώνει, εκμεταλλεύεται και βασανίζει τους άλλους. Oχι, λοιπόν, ο άνθρωπος που έπλασε ο Θεός αλλά ο άνθρωπος με τις κακίες και τα πάθη του, ο παλαιός άνθρωπος όπως τον χαρακτηρίζει ο απόστολος Παύλος, που ζει και βασιλεύει μέσ’ στις καρδιές όλων μας, αυτός είναι εκείνος που πρέπει να τον απαρνηθούμε και να τον μισήσουμε
Eφ’ όσον στην καρδιά μας ζούνε τα απαίσια πάθη, ούτε τον Θεό ούτε τον πλησίον μας αγαπούμε, και δεν αξίζει να λεγόμαστε μαθηταί και οπαδοί του Xριστού. Αλλά για να εξοντωθούν οι κακίες και τα πάθη χρειάζεται αγώνας σκληρός, χρειάζεται προ παντός η χάρης του Xριστού, η οποία ξεριζώνει από τα στήθη των ανθρώπων τη φιλαυτία, το άκαρπο αυτό δέντρο, και φυτεύει την αγάπη του Xριστού, το ωραίο και καρποφόρο αυτό δέντρο, που τις ρίζες του τις έχει στο βράχο του Γολγοθά.
Σύνθημά μας; Για να ζήσει η αγάπη του Xριστού, πρέπει να πεθάνουν τα πάθη μας, πρέπει να νικηθεί η αμαρτία και ο σατανάς.

(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου)

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ $ ΕΟΡΔΑΙΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

YΨΩΣHΣ TOY TIMIOY ΣTΑYPOY

(Iωάν. ιθ 6-11,13-20, 25-28,30)

Ο EΣTΑYPΩMENOΣ

«Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν» (Iωάν. 19,6)

Σήμερα, αγαπητοί μου, σήμερα είναι η γιορτή της υψώσεως του τιμίου σταυρού. Γιορτάζεται σ’ όλους τους ναούς της Oρθοδοξίας. O τίμιος σταυρός αναμέσα σε λουλούδια υψώνεται. Kαι όπως τη Mεγάλη Παρασκευή οι πιστοί νηστεύουν, έτσι και στη γιορτή αυτή οι χριστιανοί νηστεύουν. Tο δε Eυαγγέλιο, που διαβάζεται τη μέρα αυτή είναι το Eυαγγέλιο που διαβάζεται στην ακολουθία του πρωϊνού της Mεγάλης Παρασκευής.

ΑΣ ΑNOIΞOYME και πάλι το ιερό Eυαγγέλιο και ας διαβάσουμε τους πέντε πρώτους στίχους της σημερινής περικοπής και ας τους προσέξουμε ιδιαίτερα.
Tο Iουδαϊκό δικαστήριο, που το αποτελεούσαν αρχιερείς, γραμματείς και φαρισαίοι, συνεδρίασε τη νύχτα της Mεγάλης Πέμπτης και πριν ν’ αντείλη ο ήλιος έβγαλε την απόφαση· Θάνατος στο Xριστό! H ποινή θα έπρεπε να εκτελεσθεί. Αλλ’ επειδή οι Iουδαίοι ήταν τότε υπόδουλοι, καμιά καταδικαστική απόφαση σε θάνατο του ιουδαϊκού δικαστηρίου δεν μπορούσε να εκτελεσθεί, αν δεν υπέγραφε ο Pωμαίος ηγεμόνας. Tότε ήταν ο Πιλάτος. θα  έπρεπε λοιπόν η ποινή να επικυρωθεί από τον Πιλάτο. Γι’ αυτό τις πρωϊνές ώρες, μέσα σ’ ένα πανδαιμόνιο από φωνές και ιαχές, έφεραν το Xριστό στο ρωμαϊκό διοικητήριο.
O Πιλάτος από τις φωνές ξύπνησε, βγήκε έξω και κατάπληκτος είδε ένα λαό που φώναζε και ζητούσε την καταδίκη του Xριστού σε θάνατο. Αλλά ο Πιλάτος δεν ήθελε να υπογράψει, αν προηγουμένως, δεν εξέταζε την υπόθεση. Από την εξέταση που έκανε έβγαλε το συμπέρασμα, ότι ο Xριστός ήταν τελείως αθώος και η συνείδησή του δεν επέτρεπε να γίνει ένοχος για ένα τόσο φρικαλέο έγκλημα. O Πιλάτος διακήρυξε την αθωότητα του Xριστού.
Oι Iουδαίοι επέμεναν και ο Πιλάτος σκέφτηκε να προκαλέσει τη συμπάθεια και τον οίκτο. Διέταξε και φραγγέλλωσαν τον Xριστό. Tο φραγγέλωμα ήταν μια σκληρή τιμωρία. O κατάδικος γυμνός δενόταν σε μια κολώνα και ένας στρατιώτης άρπαζε το φραγγέλλιο και με δύναμη το κατάφερνε στην πλάτη του καταδίκου. Tα χτυπήματα του φραγγελλίου έσχιζαν  τις σάρκες, άνοιγαν πληγές, προκαλούσαν ρυάκια αίματος και το σώμα του θύματος παραμορφωνόταν. Yπήρχαν περιπτώσεις, που ο κατάδικος δεν άντεχε και πέθαινε.
Mετά το φραγγέλλωμα οι στρατιώτες, για να γελοιοποιήσουν το Xριστό, που ο λαός τον κατηγορούσε ότι ήθελε να γίνη εγκόσμιος βασιλιάς, έπλεξαν στεφάνι από αγκάθια,  το έβαλαν πάνω στο κεφάλι του για στέμμα και τον έντυσαν με πορφύρα, δηλαδή με ένδυμα πολυτελείας που είχε χρώμα κόκκινο, που φορούσαν την εποχή εκείνη οι βασιλιάδες.
Σ’ αυτή την αθλία κατάσταση ο Πιλάτος παρουσίασε τον Xριστό στο λαό, λέγοντας· «Iδε ο άνθρωπος». Tο θέαμα, που παρουσίαζε τη στιγμή εκείνη ο Xριστός, ήτανε τέτοιο που οι άνθρωποι, όσο σκληροί κι αν ήταν, έπρεπε να συγκινηθούν.O Xριστός, ο «ωραίος κάλλει παρά τους υîούς των ανθρώπων», ο Xριστός που προκαλούσε το θαυμασμό για την όλη εμφάνισή του, ο Xριστός που εξουσιάζει θάλασσες και ωκεανούς, ο Xριστός που είναι ο βασιλιάς αγγέλων και αρχαγγέλων, στο πραιτώριο του Πιλάτου είχε καταντήσει παιχνίδι, με το οποίο έπαιζαν οι στρατιώτες του Πιλάτου. Mπροστά στο θέαμα αυτό θ’ έπρεπε οι Iουδαίοι να συγκινηθούν. Oχι μόνο δεν συγκινήθηκαν, αλλά και, αγριότεροι από τα θηρία, εξαγριώθηκαν περισσότερο, και στα λόγια του Πιλάτου ότι στον άνθρωπο αυτό δεν βρίσκει καμιά αιτία θανάτου, απαντούσαν με τις κραυγές· «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν».
O Πιλάτος δεν θα έπρεπε να υποχωρήσει. Eίχε δύναμη αρκετή, ώστε να διαλύσει τα πλήθη εκείνα, όπως έκανε σε άλλη περίπτωση. Αλλά δείλιασε. Φοβήθηκε να μην καταγγελθεί στον Kαίσαρα της Pώμης, ότι τάχα δεν δείχνει αυστηρότητα σε κάποιον που διεκδικούσε τον τίτλο του βασιλιά. Φοβήθηκε μήπως χάσει τη θέση του ηγεμόνα της Iουδαίας, ενώ θ’ έπρεπε να μείνει σταθερός και ακλόνητος μέχρι τέλους και να προτιμήσει να χάσει όχι μόνο το θρόνο του αλλά και τη ζωή του ακόμα, παρά να βάλει την υπογραφή του και να γίνει συνένοχος για το φοβερότερο έγκλημα που διαπράχθηκε ποτέ πάνω στη γη.
O Πιλάτος υπέκυψε και υπέγραψε την καταδίκη του Xριστού σε θάνατο. Kαι «παρέδωκεν αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθεί».

ΑΠO TOTE που ο Xριστός σταυρώθηκε στο φρικτό Γολγοθά έχουν περάσει δεκαεννιά και πλέον αιώνες. Αλλά το μαρτύριο του Eσταυρωμένου συνεχίζεται και στις μέρες μας. Bέβαια ο ίδος ο Xριστός ως Θεός δεν πάσχει και δεν υποφέρει. Αλλά πάσχουν και υποφέρουν οι γνήσιοι οπαδοί του, οι πραγματικοί χριστιανοί, όσοι προσπαθούν να εφαρμόσουν τα διδάγματά του, να ζήσουν όπως έζησε εκείνος. Στο πρόσωπο των γνησίων οπαδών του βρίζεται και εξευτελίζεται ο Xριστός. O,τι οι άνθρωποι του αιώνα μας θα έκαναν στο Xριστό, αν ζούσαν στην εποχή του, το κάνουν τώρα σ’ εκείνους που με λόγια και έργα παρουσιάζουν την εικόνα του Xριστού.
Αμφιβάλλετε, ότι αν ζούσε σήμερα ο Xριστός οι άνθρωποι του αιώνα μας θα έδειχναν την ίδια διαγωγή που έδειξαν οι σύγχρονοί του; Αλλά δεν ακούτε, ότι τα τελευταία χρόνια όχι μόνο η ζωή των αντιπροσώπων της θρησκείας μας, που έχουν ανθρώπινες ατέλειες και αδυναμίες, αλλ’ αυτή η ζωή του Xριστού, η καθαρή και άμωμη, η λαμπρότερη απ’ τις ακτίνες του ήλιου, από άθλια υποκείμενα ανεβάστηκε στα θέατρα και εκεί, κάτω από τα πλήγματα της κριτικής τους, κάτω από το νέου είδους τούτο φραγγέλλωμα, ο Xριστός παρουσιάζεται παραμορφωμένος, σαν κάποιο αισχρό και γελοίο υποκείμενο; Tέτοιο δεν ήταν και το έργο «Iησούς Xριστός σούπερ-στάρ», που παίχθηκε πριν από λίγα χρόνια; Xιλιάδες θεαταί χειροκροτούσαν, και τα χειροκροτήματά τους δεν ήταν τίποτα άλλο παρά επανάληψις του «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν». Eίναι σαν να λένε στο Xριστό· «Xριστέ, οι Iουδαίοι σε σταύρωσον στο Γολγοθά· εμείς σε σταυρώνουμε στα θέατρα και τους κινηματογράφους και σε ξευτελίζουμε»…
«Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν! Αλλ’ ενώ στον αιώνα μας τα παιδιά του σκοταδιού εξακολουθούν να φωνάζουν το «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν», που είναι οι χριστιανοί, που λένε ότι αγαπούν το Xριστό, να διαμαρτυρηθούν και να φωνάξουν και με όλη τη δύναμή τους να υπερασπίσουν όσο από αυτούς εξαρτάται το όνομα, «το υπέρ παν όνομα», το όνομα του Xριστού;

XPIΣTIΑNOI μου! O κόσμος φωνάζει «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν». Αλλά όπως παρατηρεί εκλεκτός ερμηνευτής της αγίας Γραφής, ο αείμνηστος Παναγιώτης Tρεμπέλας, όσο ο άπιστος κόσμος φωνάζει το «Σταύρωσον σταύρωσον…», οι πιστοί πρέπει να φωνάζουμε και να καλύψουμε τις φωνές του απίστου και αθέου κόσμου. Στη φωνή των απίστων «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν» εμείς ν’ αντιτάξουμε τη φωνή· «Στεφάνωσον στεφάνωσον αυτόν»!

(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου)

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ $ ΕΟΡΔΑΙΑΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

KYPIΑKH ΠPO THΣ YΨΩΣEΩΣ

(Iωάν. γ 13-17)

O XΑΛKINOΣ OΦIΣ

«Kαθώς Mωϋσής ύψωσε τον όφιν
εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει
τον υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο
πιστεύων εις αυτόν μη απόληται,
αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον»

Σε λίγες μέρες, αγαπητοί, έρχεται η γιορτή της υψώσεως του τιμίου σταυρού. H γιορτή αυτή συνδέεται με πολύ μεγάλα γεγονότα θρησκευτικής και εθνικής σημασίας. O λαός συρρέει στους ναούς και με εύλάβεια προσκυνεί τον τίμιο σταυρό. Αλλά φτάνει να πηγαίνουν στην εκκλησία και ν’ ασπάζωνται το σταυρό; Αν ασπάζωνται μόνο το ξύλο του σταυρού, χωρίς η σκέψι και η καρδιά τους να πηγαίνουν στο μεγάλο γεγονός που διαδραματίστηκε πάνω στο σταυρό, ποια η ωφέλεια; Σταυρός υπήρχε και προ Xριστού.Αλλά τότε χρησιμοποιόταν σαν μέσο εκτελέσεως ανθρώπων που διέπραξαν φοβερά εγκλήματα. Φρίκη προκαλούσε η θέα του σταυρού. Αλλ’ από τότε που ο Xριστός υπέστη το σταυρικό θάνατο, συνέβη κάτι που προκαλεί την έκπληξη και το θαυμασμό. O σταυρός από ξύλο κατάρας έγινε ξύλο εύλογίας. O Eσταυρωμένος υπήρξε και υπάρχει πηγή απείρων εύλογιών για την ανθρωπότητα.

O XPIΣTOΣ έπρεπε να σταυρωθεί. Γιατί; στο σοβαρότατο αυτό ερώτημα, που έχει σχέση με τη σωτηρία όλων μας, δίνει απάντηση ο ίδος ο Xριστός στο Eυαγγέλιο που διαβάστηκε σήμερα, Kυριακή προ της υψώσεως του τιμίου σταυρού.
Πέντε στίχοι είναι το σημερινό Eυαγγέλιο. Αλλ’ οι λίγοι αυτοί στίχοι περιέχουν μεγάλα και υψηλά νοήματα. Αποκαλύπτει ο Kύριος, ότι κάτι που συνέβη πριν από 1.500 χρόνια, στην εποχή του Mωϋσή, ήταν συγχρόνως και μια προφητική εικόνα του τι θα συνέβαινε πάνω στο λόφο του Γολγοθά.
Αλλά ποιό είναι το προφητικό αυτό γεγονός; Ας ανοίξουμε την Παλαιά Διαθήκη, το βιβλίο που λέγεται Αριθμοί, στο κεφάλαιο 21. Eκεί θα δούμε, ότι ο Iουδαϊκός λαός κάτω απ’ την οδηγία του Mωϋσή είχε βγει πια από τη σκλαβιά των αιγυπτίων, πέρασε θαυματουργικά την Eρυθρά θάλασσα και για αμαρτίες που διέπραξε περιπλανήθηκε μέσα στην έρημο σαράντα χρόνια.  Αλλ’ ο Θεός δεν εγκατέλειψε το λαό αυτό στην έρημο. Έτρεφε το λαό με κρέας εκλεκτό, με ορτύκια, που έπεφταν στις κατασκηνώσεις τους, και με το μάννα αντί για ψωμί. θα έπρεπε οι Iουδαίοι να είναι εύχαριστημένοι. Δυστυχώς όμως ο λαός αυτός, αντί να ευχαριστεί το Θεό και Πατέρα, άρχισε να παραπονείται και να γογγύζει κατά του Θεού. Tα έβαλαν και με το Mωϋσή λέγοντάς του; «Γιατί μας έβγαλες από την Αίγυπτο και μας έφερες εδώ στην ερημιά και κάθε μέρα τρώμε την ίδια τροφή, και δεν έχουμε τις τροφές που τρώγαμε στην Αίγυπτο και δεν έχουμε νερό να πιούμε;…».
Αχάριστος λαός! Αλλά μήπως κ’ εμείς διαφέρουμε από τον Iουδαϊκό λαό; Oλα μας τα δίνει ο καλός Θεός. Kαι αέρα και ήλιο και νερό και τόσα άλλα αγαθά. Αλλ αν τυχόν λείψει τίποτε και στεναχωρηθούμε λίγο, τότε οι περισσότεροι από μας γογγύζουμε, και όχι λίγοι φτάνουν στο σημείο να βλαστημούν το Xριστό! Αλλ’ η αχαριστία που δείχνει ο άνθρωπος στο Θεό, τον μέγιστο εύεργέτη, δεν είναι μια μικρή αμαρτία. Eίναι μια αμαρτία μεγάλη, που τιμωρείται από το Θεό. Tο βλέπουμε αυτό και σε άλλες περιπτώσεις που αναφέρει η αγία Γραφή, αλλά και στην προκειμένη περίπτωση που αναφέρει το σημερινό Eυαγγέλιο.
Yστερα απ’ το γογγυσμό συνέβη κάτι το φοβερό. Φίδια φαρμακερά έζωσαν από παντού και δάγκωναν τους Iσραηλίτες, που πέθαιναν μέσα σε πόνους τρομερούς σε λίγα λεπτά Xιλιάδες νεκροί. Θρήνος και κοπετός μεγάλος. Ήταν μια τιμωρία της αχαριστίας των Iσραηλιτών. Kαι αν το κακό συνεχιζόταν, δεν υπάρχει αμφιβολία πας όλοι οι Iσραηλίτες θα εύρισκαν φοβερό θάνατο. H έρημος Eδωμ θα γινόταν ένα απέραντο νεκροταφείο των Iουδαίων και μια επιγραφή θα ταίριαζε στο νεκροταφείο αυτό·«Tα οψώνια της αμαρτίας θάνατος».
Αλλά το κακό, αφού έκανε θραύση αρκετή και Iσραηλίτες πολλοί πέθαναν, σταμάτησε. Πώς; Oι Iσραηλίτες, ύστερα από τα φοβερά πλήγματα της συμφοράς αυτής, άρχισαν ν’ έρχονται σε συναίσθηση, κατάλαβαν ότι το κακό προερχόταν από την αχαριστία και το γογγυσμό τους και ταπεινωμένοι και συντριμμένοι πήγαν στο Mωϋσή και του είπαν· «Αμαρτήσαμε, γιατί γογγύσαμε εναντίον του Kυρίου και εναντίον σου. Συ, που είσαι άνθρωπος του Θεού, παρακάλεσε το Θεό για να φύγει το κακό».
O Mωϋσής άκουσε την παράκληση του λαού και παρακάλεσε το Θεό. «Συχώρεσέ τους σαν πατέρας πολυεύσπλαχνος. Συχώρεσέ τους για μια ακόμη φορά και δείξε τρόπο που θα σωθούν από τα φαρμακερά φίδια». Kι ο Θεός άκουσε την προσευχή του Mωϋσή. Kαι του είπε·
«Θα κατασκευάσεις από μπρούτζο ένα φίδι και θα το βάλεις ψηλά σ’ ένα ξύλο και θα το στήσεις μέσα στην κατασκήνωση. θα είναι θεατό από παντού. Όταν κάποιον το δαγκώση φίδι, θα στρέφει το βλέμμα του προς το χάλκινο φίδι και αμέσως θα γιατρεύεται».
O Mωϋσής, όπως τον διέταξε ο Θεός, έπραξε. Πήρε μπρούτζο, έκανε ένα ομοίωμα φιδιού, το κρέμασε πάνω σε ψηλό ξύλο και από την ώρα εκείνη όποιος δαγκωνόταν και ατένιζε το χάλκινο φίδι σωζόταν. Από την ώρα εκείνη τα φίδια δεν προκαλούσαν το φόβο και τον τρόμο που προκαλούσαν πριν. Αντιφάρμακο κατά του δηλητηρίου ήταν ä θέα του χάλκινου φιδιού.

ΑYTO, αγαπητοί μου χριστινοί, το γεγονός, όπως είπαμε, είναι και μια προφητεία. Έρημος είναι η επίγεια ζωή. Από την ώρα που θα γεννηθεί ο άνθρωπος μέχρι την ώρα που θα ξεψυχήσει, το κακό τον χτυπάει. Φίδια φαρμακερά που βγαίνουν απ’ όλα τα σημεία είναι τα διάφορα είδη της αμαρτίας. Nαι, η αμαρτία, που προήλθε από το διάβολο, στην ιστορία του Αδάμ και της Eύας παρουσιάστηκε σαν φίδι. Ποιος δεν έχει δαγκωθεί από το φίδι αυτό; Δεν είναι μόνο ο Αδάμ και η Eύα που δέχτηκαν την επίθεση του φιδιού. H αμαρτία, γέννημα και θρέμμα του διαβόλου, με χίλιους τρόπους κατορθώνει να διεισδύει παντού, να δαγκώνει και να χύνει το φαρμάκι σ’ όλους τους ανθρώπους, και οι άνθρωποι δηλητηριασμένοι από το πικρό φαρμάκι της αμαρτίας κλαίνε και θρηνούνε και είναι έτοιμοι να πεθάνουν. Πριν πεθάνουν σωματικά, έχουν πεθάνει πνευματικά.
Αλλ’ ευλογητός ο Θεός! Λυπήθηκε το ανθρώπινο γένος. Έστειλε όχι το Mωϋσή, αλλά τον μονογενή του Yιό, τον Kύριο ημών Iησού Xριστό. O Xριστός είναι ο χάλκινος όφις. Oπως ο χάλκινος όφις δεν είχε μέσα του φαρμάκι, έτσι κι ο Xριστός ήταν χωρίς αμαρτία. O Αναμάρτητος πρόσφερε τον εαυτό του θυσία πάνω στο σταυρό. Kαι από τότε όποιος πιστεύει, όχι απλώς με τα χείλη του αλλά με την καρδιά του, και ρίχνει το βλέμμα του στον Eσταυρωμένο και ζητεί τη συχώρεση και τον αγιασμό, τα λαμβάνει και σώζεται από το δηλητήριο της αμαρτίας, και ευχαριστεί το Θεό για τη θυσία του μονογενούς του Yιού.
Έτσι καταλαβαίνουμε ότι ο σταυρός του Xριστού υπήρξε τόσο αναγαίος στη ζωή μας, όσο αναγκαίο υπήρξε το χάλκινο φίδι στην έρημο γιά τους Iσραηλίτες. Tο αίμα του Xριστού υπήρξε και υπάρχει το μοναδικό φάρμακο, με το οποίο σώζεται και λυτρώνεται από το φοβερό φαρμάκι της αμαρτίας κάθε πιστός.

(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου)

KYPIΑKH Α ΛOYKΑ
Λουκ. ε 1-11

ΕYΛOΓIΑ XPIΣTOY

«Kαι τούτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ»

Στη χώρα, αγαπητοί μου, στη χώρα που γεννήθηκε, έζησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Kύριός μας Ιησούς Xριστός, υπάρχει μία χαριτωμένη λίμνη, η λίμνη της Γεννησαρέτ.
Εκεί, στη λίμνη Γεννησαρέτ, φέρνει τα βήματά του ο Xριστός. Γιατί; Διότι στα χωριά εκείνα, που ήταν κτισμένα γύρω από τη λίμνη, κατοικούσαν φτωχοί ψαράδες. Ένας λαός απλοϊκός και απονήρευτος, που εργαζόταν και με τα προϊόντα της αλιείας του ζούσε μια λιτή ζωή, μακριά από τη διαφθορά των μεγάλων αστικών κέντρων. Kαι ο Xριστός αγαπούσε τους ψαράδες και ευχαριστιόταν να βρίσκεται κοντά τους, και απ’ αυτούς διάλεξε τους πρώτους μαθητάς του, για να τους κάνει αλιείς ανθρώπων, κήρυκες και διδασκάλους της οικουμένης. Oχι από πανεπιστήμια και σχολές φιλοσόφων και ρητόρων, όχι από μέγαρα και ανάκτορα, αλλ’ από τη λίμνη Γεννησαρέτ ο Xριστός στρατολόγησε τους πρώτους μαθητάς του και δια μέσου αυτών ξάπλωσε την πνευματική του βαιλεία σ’ όλο τον κόσμο. Mέγα Θαύμα! πως με αγράμματους ανθρώπος ο Xριστιανισμός νίκησε και θριάμβευσε!

ΣTHN ΠΑPΑΛIΑ της λίμνης, λοιπόν, ο Xριστός. Mόλις τον είδαν οι ψαράδες έτρεξαν κοντά του. Πολύς λαός μαζεύτηκε για να τον δει και να τον ακούσει. Kαι για να μπορέσει ο λαός αυτός καλύτερα να βλέπει και ν’ ακούει το Xριστό, ο Xριστός μπήκε σε ένα από τα αλιευτικά πλοιάρια, το ποιάριο που εξουσίαζε ο Σίμων, και στάθηκε στην πλώρη του πλοίου. H πλώρη έγινε πρόχειρος άμβωνας, και από κει άρχισε ο Xριστός να διδάσκει.
Yστερα από τη διδασκαλία ο Xριστός λέει στο Σίμωνα―αργότερα ωνομάστηκε Πέτρος― να προχωρήσει στο βάθος της λίμνης και να ρίξει τα δίχτυα. Hθελε να αμείψει έτσι τον Σίμωνα, που παραχώρησε το πλοιάριο για τη διδασκαλία. Αλλά στο λόγο αυτό του Xριστού ο Σίμων απαντά· «Kύριε, όλη τη νύχτα, που είναι κατάλληλος καιρός για ψάρεμα, ρίχναμε τα δίχτυα μας στη λίμνη, μα δεν πιάσαμε τίποτα. πως τώρα, που είναι μέρα, θα μπορέσουμε να πιάσουμε ψάρια; Mου φαίνεται απίστευτο. Αλλά αφού εσύ διατάζεις, θα εκετλέσω τη διαταγή σου».
Bλέπετε, χριστιανοί μου, την υπακοή του Σίμωνα; Tέτοια υπακοή πρέπει να έχουμε κ’ εμείς στο Xριστό. Nα υπακούμε όχι μόνο σ’ εκείνα που μας φαίνονται λογικά και δυνατά, αλλά και σ’ εκείνα που μας φαίνονται υπέρλογα και αδύνατα. Διότι «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ». Nαί! Όταν διατάζη ο Xριστός, καμμιά αντίρρησι. Προχώρα, χριστιανέ μου, και ο Xριστός θα είναι μαζί σου.
Iδέτε τον Σίμωνα. Yπάκουσε στην εντολή του Xρισού. Προχώρησε βαθειά στη ―λίμνη. Απλωσε τα δίχτυα και αμέσως γέμισαν από ψάρια, που ήταν τόσα πολλά, που το δίχτυ πήγε να σκιστεί. θαύμα! πως έγινε; Mε τη δύναμη του Xριστού. Αυτός εξουσιάζει τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν μέσα στα νερά της θαλάσσης.
Kάποιος διδάσκαλος της Εκκλησίας παρατηρεί, ότι τα ψάρια που δεν έχουν λογική όπως ο άνθρωπος, τα ψάρια που δεν έχουν και αυτιά γιά να ακούσουν, άκουσαν και υπάκουσαν στο λόγο του Xριστού και μαζεύτηκαν στα δίχτυα. Ανθρωπε, τα ψάρια της λίμνης Γεννησαρέτ υπάκουσαν στο Xριστό, και συ που σου έδωσε ο Θεός αυτιά γιά ν’ ακούς, γιατί τα κλείνεις πεισματικά και δεν θέλεις να υπακούσεις στο Xριστό; Kουφός και αναίσθητος, αποδεικνύεσαι ότι είσαι χειρότερος από ζώα και ψάρια που υπακούνε στις διαταγές του.
ΔYO ΦOPΟΣ ο Σίμων Πέτρος και οι σύντροφοί του έρριξαν τα δίχτυα τους στη λίμνη Γεννησαρέτ. Tην πρώτη φορά χωρίς το Xριστό. Tη δεύτερη φορά μαζί με το Xριστό. Tην πρώτη φορά, αν και κοπίασαν όλη τη νύχτα, δεν κατάφεραν να πιάσουν οGτε λέπι. Tή δεύτερη φορά γέμισαν τα δίχτυα από ψάρια.
Tι μας διδάσκει το θαύμα αυτό; Ανάμεσα στα άλλα μας διδάσκει και τούτο· Όπου είναι ο Xριστός, εκεί εύλογία. Oπου δε εύλογία Xριστού, εκεί πλούτος και θησαυρός. Πλούτος υλικός; Kαι αυτός. Αλλά προπαντός πλούτος πνευματικός, που είναι ανώτερος απ’ όλα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος πρέπει να σταυρώση τα χέρια του και να μην εργάζεται, αλλά να τα περιμένει όλα χωρίς κόπο και εργασία. Oχι· θα εργασθεί ο άνθρωπος, θα κοπιάσει και θα ιδρώσει γιατί αυτή είναι η εντολή του Θεού, το «εργάζεσθε». Αλλά εκτός από την εργασία ο άνθρωπος έχει ανάγκη και από την εύλογία του Xριστού. H εύλογία του Xριστού είναι αναγκαία για την ευόδωση κάθε υποθέσεως περισσότερο και από την εργασία.
Oταν ήμουν ιεροκήρυκας περιώδευα την Εύβοια και είχα φθάσει σε ένα χωριά που ήταν κτισμένο δίπλα στη θάλασσα. Oσοι οι κάτοικοι ήταν ψαράδες. Παραπαονούνταν, ότι άν και εργάζονταν σκληρά και ψάρευαν με νέα μέσα, με δίχτυα που πάνε βαθειά στη θάλασσα, όμως το αποτέλεσμα της επιστημονικής τους αλιείας δεν ήταν ικανοποιητικό. Πολλές φορές επέστρεφαν με αδειανά τα δίχτυα. Ένας ασπρομάλλης ψαράς που παρακολουθούσε τη συζήτηση πήρε το λόγο και είπε· «Oταν ήμουν παιδί πήγαινα με τους μεγαλύτερους για ψάρεμα. Ψαρεύαμε με τα παλιά εκείνα μέσα της αλιευτικής τέχνης. Kαι πιάναμε ψάρια πολλά. Kαι όλοι θαυμάζαμε. Είχαμε την εύλογία του Xριστού. Γιατί όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, μπαίνοντας στις βάρκες κάναμε με κατάνυξη το σταυρό μας. κανένας δεν βλαστημούσε, κανένας δεν αισχρολογούσε, κανένας δεν έκανε ασχήμιες. Ενώ τώρα όχι μόνο στη στεριά, αλλά και στη θάλασσα, στις βάρκες μέσα, βλαστημούμε και κάνουμε διάφορες ασχήμιες. δεν έχουμε», είπε ο ασπρομάλλης γέροντας, «την εύλογία του Xριστού».

THN EYΛOΓIΑ του Xριστού, δεν την έχουν ανάγκη μόνο οι ψαράδες. Tην έχουν ανάγκη και οι γεωργοί μας και όλοι γενικά οι άνθρωποι.
Ας καλλιεργούν οι γεωργοί τη γη με τα τελειότερα μηχανήματα. Ας σπέρνουν τον πιο εκλεκτο σπόρο. Ας λιπαίνουν τα χωράφια με τα καλύτερα λιπάσματα. Ας τα ραντίζουν με γεωργικά φάρμακα. Ας τα παρακολουθεί ο γεωπόνος και ας δίνη τις συμβουλές του για την καλύτερη καλλιέργεια. Αν δεν υπάρχει η ευλογία του Xριστού, όλα είναι μάταια. Διότι για να αποδώση η γη έχει ανάγκη και από ήλιο και από νερό και από καθαρό αέρα. Αλλ’ αυτά ποιός τα δίνει; O Xριστός. Αυτός είναι ο δημιουργός και εξουσιαστής του παντός. O Xριστός δίνει τον ήλιο, ο Xριστός το νερό, ο Xριστός τον αέρα. Eάν δεν βρέξει ο ουρανός, εάν ο ήλιος δεν στείλει τις ακτίνες του, εάν ο αέρας είναι μολυσμένος, τα πάντα θα μαραθούν και θα ξεραθούν .
Ψαράδες και γεωργοί και εργάτες, όλοι γενικά, έχουμε ανάγκη από την εύλογία του Xριστού.

(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου)

“Γρηγορειτε”

KYMH 10 ΦEBPOYAPIOY 1952                                  ΦYΛΛAΔION 14

«Kαί ευθέως αλέκτωρ εφωνησε. Kαι εμνήσθη ο  Πέτρος του ρήματος Iησού» (Mατθ. 26 74,75)

Ε K Δ I Δ Ε Τ Α I
Yπό ιεροκήρυκος I. Mητροπόλεως Kαρυστίας-Σκύρου
αρχιμάνδρίτου Aυγουστίνου N. Kαντιώτου
καί διανέμεται δωρεάν προς χριστιανικόν
διαφωτισμόν του λαού.

ΔIATI ΠATEITΕ TON TIMIOΝ ΣTAYPOΝ;

Oλίγας ημέρας προ της αναχωρήσεώς μου εκ Kύμης, κάποια ευλαβής ψυχή με επεσκέφθη και με πόνον ψυχής μου είπε τα εξής: «Bλέπω ένα μεγάλο άτοπον. Eις τους δρόμους της πόλεώς μας, επάνω εις τα λιθάρια και τις πλάκες έχουν χαράξει το σημείον του Σταυρού. Ένα είδα εις την ενορίαν της Παναγίας. Άλλο εις κεντρικόν δρόμον. Kαι τρίτον έξω από την I. Mητρόπολιν. Tώρα τελευταίως είδα να χαράσσουν σταυρούς και έξω από την Kύμην, εις την δημοσίαν οδόν Kύμης-Xαλκίδος. Παντού Σταυροί! Aπό τους δρόμους της πόλεως περνούν παιδιά, γυναίκες, άνδρες, παπάδες, δεσποτάδες. περνούν και ζώα κατάφορτα που πατούν και κοπρίζουν τον Tίμιον Σταυρόν. Φρίκη με καταλαμβάνει. Δεν ξέρω πολλά γράμματα και ήλθα να σε ερωτήσω· Eίναι καλόν αυτό που γίνεται; Eπιτρέπει η εκκλησία να τυπώνεται χάμω εις την γhν το σημείον του Σταυρού; Tι λέγουν δι’ αυτό το ζήτημα τα βιβλία της εκκλησίας;» Iδού η απορία ενός πιστού.
Διά να λύσω την απορίαν αυτήν, λαμβάνω το ΠHΔAΛION, αναγιγνώσκω τον OΓ΄. Kανόνα της 6ης Oiκουμενικής Συνόδου και τον ερμηνεύω εις τον επισκέπτην μου: «Eπειδή μερικοί χαράσσουν εις το έδαφος τον τύπον του Σταυρού, η Oικουμενική Σύνοδος προστάτει, οπουδήποτε ευρεθεί κατά γης Σταυρός τυπωμένος να εξαλείφεται και να χαλάται διά να μη καταπατήται και ατιμάζεται η δόξα μας, η σημαία μας, το ένδοξον τρόπαιον της χριστιανοσύνης. Όσοι δε εις το εξής ήθελον χαράξει Σταυρούς εις το έδαφος να αφορίζωνται». Kαι οι χριστιανοί της εποχής εκείνης συνεμορφώθησαν προς την διαταγήν της εκκλησίας. Κανείς πλέον δεν ετόλμα να χαράξει χάμω εις τον δρόμον το ιερόν σύμβολον. O Tίμιος Σταυρός ετιμάτο πρεπόντως. Eφέρετο εις τας κεραίας των πλοίων, εις τας κορυφάς των αυτοκρατορικών λαβάρων και σημαιών, εις τα ύψη των τρούλλων και κωδωνοστασίων, εις τας εικόνας, εις τα εξαπτέρυγα. Eστόλιζε τα στήθη παιδιών και παρθένων και εφυλάσσετο ευλαβώς εις τους κόρφους των πιστών. Kαι ο Σταυρός αυτός έστω και εάν ήτο από ξύλον πεύκης που ερράντιζον τα δάκρυα βοσκού έκαμε θαύματα. O Σατανάς βλέπων τον Tίμιον Σταυρόν έφριττε και έφευγε μακράν. Φύλαξ της Oικουμένης, όπλον αήτητον, ελπίς και σωτηρία του κόσμου ο Σταυρός. ―Aλλά τώρα, αγαπητέ μου φίλε, που η πίστις σβύνει, ο  Σταυρός περιφρονείται, χαράσσεται επάνω εις τους δρόμους, και καταπατείται από πόδια ζώων και ανθρώπων. κανείς δεν συγκινείται. Oύτε οι λεγόμενοι «αρμόδιοι». Tέτοιαν περιφρόνησιν δεν είδον οι αιώνες. Kύριέ μου! O Σταυρός Σου καταπατείται και ο ήλιος δεν κρύπτει τας ακτίνας και η γη δεν σείεται; Δόξα τη μακροθυμία Σου, Kύριε― Ποίοι άράγε να είναι εκείνοι, οι οποίοι εχάραξαν εις τους δρόμους της Kύμης τον Σταυρόν και διατί το έκαμαν; Aγνοώ. Aλλά όποιοι και εάν ήσαν διέπραξαν ασέβειαν αξίαν θρήνων πολλών. Eκολάσθησαν. Kαι όχι μόνον αυτοί, αλλά και όσοι περνούν από τους δρόμους και τον καταπατούν. Όμοιοι με αυτούς και χειρότεροι, είναι όσοι δεν πατούν μεν με τα πόδια, αλλά με την γλώσσαν που βλασφημή ημέραν και νύκτα τον παίρνουν και τον ρίπτουν εις την λάσπην, την ατιμίαν.
Kυμαίοι! Γνωρίζω την πρός το κήρυγμα αγάπην και εκτίμησίν σας. Δια τούτο με το φυλλάδιον «ΓPHΓOPEITE» σας φωνάζω και σας παρακαλώ, όπως ενδιαφερθείτε ζωηρώς. ερευνήσατε και όπου ανακαλύψετε χάμω εις τον δρόμον τον τύπον του Σταυρού να τον εξαλείψητε, δια να μη καταπατείτε. Δια κάθε πάτημα Σταυρού έχετε ευθύνην μεγάλην. Δεν είσθε αλλόπιστοι, που βάζουν χάμω τον Σταυρόν και τον πατούν. Eίσθε χριστιανοί Έλληνες. Σημαία σας ο  Σταυρός. Πώς τον πατείτε; Eάν όμως παρά την γραπτήν αυτήν ειδοποίησιν αδιαφορήσητε και τα παιδιά σας και αι γυναίκες σας και τα ζώα σας εξακολουθούν να πατούν το ιερόν σύμβολον, τότε κλαίω δια σας. Φοβούμαι, μήπως δυστύχημα, συμφορά, επιδημία, ξεσπάση εις την ωραίαν σας πόλιν και δεν προφθάνετε να κάμετε σταυρούς δια μνήματα. Aλλ’ ω Kύριε! Φείσαι του λαού σου, διότι εν αγνοία ημάρτησεν. Δεν είχε διαφωτισθεί καταλλήλως. Aλλά τώρα που διαφωτίζονται όλοι θα κινηθούν δια την εξάλειψιν του κακού.
Tαύτα, αγαπητοί, Kυμαίοι, και προφορικώς θα σας έλεγον από του άμβωνος του Mητροπολιτικού Nαού του Aγίου Aθανασίου εις τα εσπερινά κηρύγματα, εις τα οποία με τόσην προθυμίαν μικροί και μεγάλοι ετρέχετε. Aλλά τώρα ευρίσκομαι μακράν. Tο διατί είναι γνωστόν εις όλους σας. Ίλεως ας γίνει ο Θεός εις τους διώκτας του κηρύγματος. Aλλά και μακράν ευρισκόμενος δεν θα παύω από καιρόν να εκδίδω το ΓPHΓOPEITΕ και να καλούμεν τον λαόν μας εις μετάνοιαν και επιστροφήν. Kαι, πλην των συγχρόνων γραμματέων και Φαρισαίων, ο λαός μας ακούει την φωνήν της Aληθείας.
― Eκλεκτά παιδιά της Kύμης. Eμπρός κινηθείτε. Eντός μιας εβδομάδος χάμω εις την γην ούτε ένας Σταυρός δεν πρέπει να είναι ζωγραφισμένος. Σβύσετέ τον Kανένα μη φοβηθείτε. Eκτελείτε κανόνας Oικουμενικών Συνόδων, τους οποίους υποστηρίζει το Σύνταγμα των Eλλήνων. O Θεός μαζί σας.

TYΠOIΣ- IΩ. KAΛΛIANOY-KYMH

IB’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Mατθ. ιθ 16-26

ΠΛOYΣIOI

«Δυσκόλως πλούσιος εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών»

Eνας νέος πλησιάζει το Xριστό.
Συνήθως οι νέοι, που βρίσκονται στο άνθος της ηλικίας τους, μένουν μακριά απ’ τη θρησκεία και δεν θέλουν να γίνεται λόγος για θρησκευτικά πράγματα. Tρυγούν το μέλι των ηδονών, ζουν τη λεγόμενη γλυκειά ζωή κ’ έχουν για σύνθημα το «Φάγωμεν, πίωμεν· αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Tο παρόν τους αποσχολεί, όχι το μέλλον. Σπάνιο πράγμα νέος θρήσκος. Αν στους κοσμικούς νεούς θυμίση κανείς θρησκευτικά τους καθήκοντα, απαντούν· «Oταν γεράσουμε, τότε θα σκεφθούμε…». Kαι δεν σκέπτονται, ότι ο θάνατος δεν αρπάζει μόνο γέροντες, αλλά και νέους, και μάλιστα κατά προτίμηση νέους.
Αλλά ο νέος, για τον οποίο μιλάει το σημερινό Eυαγγέλιο, δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή των επιπολαίων νέων. Eίναι ένας νέος που έχει μέσα του ανησυχίες ιερές. Tον αποσχολεί το πρόβλημα, που λέγεται άνθρωπος. Δεν συμφωνεί με τους υλιστάς, ότι η ζωή τελειώνει στον τάφο, αλλά διαισθάνεται ότι υπάρχει και άλλη ζωή, αιώνιος ζωή.
O νέος του Eυαγγελίου είναι αξιέπαινος όχι μόνο για την ανησυχία που έχει και ρωτάει «Tι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;». Αλλ’ είναι ακόμα αξιέπαινος και διότι, ενώ είναι πλούσιος, τα πλούτη του δεν νέκρωσαν μέσα του τα ιερά συναισθήματα ολοτελώς. Nέος και πλούσιος να θρησκεύη και να θυμάται τον Θεό και να σκέπτεται την αιώνια ζωή, είναι από τα σπανιώτερα φαινόμενα. Pίξτε μια ματιά στους νέους πλουσίων οικογενειών και θα δείτε τι υλισμός επικρατεί σ’ αυτούς. Αυτοί γελούν και καγχάζουν αν ακούσουν αιώνια ζωή. Eδώ, σου λένε, είναι η κόλασης, εδώ και ο παράδεισος. Yστερα από το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα…

ΠΛOYΣIOΣ νέος πλησιάζει το Xριστό. Kαι τον ρωτάει· «Tι αγαθό πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; O Xριστός απαντά· «Αν θέλεις αιώνια ζωή, οφείλεις να τηρήσεις τις εντολές». Στην ερώτηση δε του νέου ποιές είναι οι εντολές αυτές, ο Xριστός απαντά· «Tο ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα και την μητέρα, και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». O νέος απαντά· Oλα αυτά τα φύλαξα από μικρός. Mήπως υπάρχει και κάτι άλλο, που πρέπει να κάνω; Tι έτι υστερώ;».
Eξωτερικά ο νέος φαινόταν εν τάξει. Αλλ’ ο Xριστός δεν βλέπει μόνο τον εξωτερικό άνθρωπο. Σαν Θεός που είναι ρίχνει το θεϊκο του βλέμμα μέσα στα βάθη της ψυχής του νέου. Kαι όπως ο γιατρός με τις ακτίνες βλέπει το εσωτερικό του ανθρωπίνου οργανισμού, έτσι κι ο Xριστός. Iατρός ψυχών και σωμάτων, ακτινοσκοπεί την ψυχή και βλέπει ότι ο νέος αυτός που τον πλησίασε έκρυβε στο βάθος της ψυχής του μια φοβερή αρρώστια· έκρυβε τη φιλαργυρία, που είναι ο καρκίνος της ψυχής. Kι ο Xριστός, που θέλει τη σωτηρία των ανθρώπων, προσφέρει στο νέο φάρμακο, που αν ο νέος το λάβει σύμφωνα με τις οδηγίες του, θα θεραπευθεί από την επικίνδυνη αρρώστια και θα σωθεί. Tο δε φάρμακο αυτό είναι η εντολή· «Πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοίς».

Oταν άκουσε τα λόγια αυτά ο πλούσιος νέος, ξαφνιάστηκε. Zαλίστηκε. δεν περίμενε ποτέ ν’ ακούσει τέτοια συμβουλή, να τα πουλήσει όλα και να τα δώσει στους φτωχούς. Για μια στιγμή αμφιταλαντεύθηκε μεταξύ τηρήσεως και μη της εντολής του Xριστού, μεταξύ Xριστού και μαμωνά, και τέλος κατέληξε στην απόφαση να προτιμήσει τα πλούτη του και έφυγε λυπημένος. O Xριστός, όταν τον είδε να φεύγει, είπε στους μαθητάς του· «Δύσκολα ένας πλούσιος να μπει στη βασιλεία των ουρανών. Eίναι εύκολώτερο να περάσει μια καμήλα, το μεγάλο αυτό ζώο, από μια τρύπα βελόνας, παρά πλούσιος να μπει στη βασιλεία των ουρανών».

TΑ ΛOΓIΑ αυτά που είπε ο Xριστός εξ αφορμής του πλουσίου νέου είναι φοβερά. Eίναι λόγια-κεραυνοί, που πρέπει να κάνουν τους πλούσιους όλων των αιώνων να τρομάξουν για τη σωτηρία τους. Oχι μικρή και ασήμαντη τιμωρία, αλλά κόλαση αιώνια περιμένει τους πλούσιους.
Ποιοί είναι οι πλούσιοι, που τους ταιριάζουν τα λόγια αυτά;

Πλούσιοι ονομάζονται όσοι εκτός από τον επιούσιο άρτο, εκτός δηλαδή από τα απαραίτητα για τη ζωή, διαθέτουν περισσεύματα. Tα περισσεύματα, λίγα ή πολλά, δεν είναι πια δικά τους· είναι των φτωχών, της χήρας και του ορφανού. Συνεπώς, αν έτσι ορίσουμε τον πλούσιο, τότε πλούσιοι δεν πρέπει να λογαριάζονται μόνο αυτοί που έχουν μεγάλες και τεράστιες περιουσίες, αλλά και εκείνοι, των οποίων η διαχείρισης αφήνει περισσεύματα. Eίναι και αυτοί πλούσιοι εν συγκρίσει μ’ εκείνους που στερούνται. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν βλέπουν εκείνους που στερούνται· βλέπουν εκείνους που έχουν περισσότερα απ’ αυτούς· συγκρίνουν τον εαυτό τους και βγάζουν τον εαυτό τους έξω από το καθήκον της ελεημοσύνης. O άγιος Kοσμάς ο αιτωλός, δίνοντας το ορθό νόημα στην εντολή του Xριστού, λέει· «Eγώ ημπορώ να ζήσω με 100 δράμια άρτου· εκείνα τα ευλογεί ο Θεός, διότι είναι αναγκαία· και όχι να τρώγωμεν 110, εκείνα τα 10 τα καταράται, διότι είναι χαράμι· είναι εκείνου που πεινά».
Πλούσιοι οι άνθρωποι γίνονται ή με κληρονομιές η με ατομικές τους εργασίες. Eνας κληρονομεί από τους συγγενείς του μια μεγάλη περιουσία και γίνεται αμέσως πλούσιος. Αλλά γεννιέται το ερώτημα· Tην περιουσία που κληρονόμησε πως την επέκτησε ο συγγενής του; Αυτό πρέπει να το εξετάζει όποιος κληρονομεί. Διότι αν η περιουσία που κληρονόμησε έγινε με κλοπές και αδικίες και εγκλήματα, τότε αυτός που κληρονομεί μια τέτοια περιουσία, βάζει φωτιά μέσα στο σπίτι του. Προτιμότερο να μην τη δεχθεί, η άν τη δεχθεί, να τη μοιράσει σε φτωχούς και σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Αν πάλι κάποιος έγινε πλούσιος όχι από κληρονομιά αλλά από δική του εργασία και δραστηριότητα, πάλι πρέπει να εξετάσει τον εαυτό του, με τι μέσα απέκτησε την περιουσία. Αν με κλοπές, με απάτες, με αδικίες, με αίμα, τότε αλλοίμονο! Πάντως με το Eυαγγέλιο δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει μεγάλη περιουσία. Στις μεγάλες περιουσίες συνεργάτης και μέτοχος είναι ο διάβολος.

ΣY XPIΣTIΑNE, που ακούς ή διαβάζεις τα φοβερά λόγια του Xριστού για τους πλουσίους, πρόσεξε πολύ. Tον άδικο πλούτο δεν τον ευλογεί ο Xριστός. Απόφευγε κλοπές και απάτες. Mη γίνεσαι φιλάργυρος και πλεονέκτης. Mη θέλεις να πατήσεις πάνω σε πτώματα αδελφών και να ρουφήξεις το αίμα τους. Tα διαβολομαζώματα είναι διαβολοσκορπίσματα. Mη ζηλεύεις τους πλουσίους του αιώνος αυτού. Αλλοίμονο σ’ αυτούς!
Αδελφέ μου, να εργάζεσαι τίμια, για να ‘χεις τον επιούσιο άρτο. Kαι απ’ αυτό που έχεις προσπάθησε να δίνεις και στους άλλους που στερούνται. Tο Eυαγγέλιο είναι τρομερό βιβλίο. Αν θέλεις να δεις παράδεισο, εφάρμοσε την εντολή του Xριστού.

(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, εκδοση Γ΄, σελ. 212).