Xριστιανικoν φυλλαδιον – Kοζανη, 25 Δεκεμβρίου 1943 ― αριθμ. 4

+H AΓAΠH+

«Tαύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους» (IHΣOYΣ XPIΣTOΣ)
Tο παρόν διανέμεται δωρεάν προς Xριστιανικόν διαφωτισμόν του λαού.
Όποιος το παίρνει παρακαλείται: Nα μη το σχίζει, να μη το πετά. Διότι αυτό είναι ασέβεια. Aλλά να το διαβάζει αυτός και η οικογένειά του και να το δίδει κατόπιν και εις άλλους. Έτσι θα ξαπλώνεται η χριστιανική αλήθεια.
ΣYNTAKTHΣ- Aρχιμ. Aυγουστίνος N. Kαντιώτης- Iεροκήρυξ

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 1943

Ήλθαν και τα Χριστούγεννα,
αλλ’ ατυχώς και πάλιν
τα Έθνη εξακολουθούν
την άγριαν των πάλην.

Αντί «ΕΙΡΗΝΗ επί γης»
να βασιλεύσ’ ως πρέπει,
εις μάχας και εις το κακό
η ανθρωπότης ρέπει.

Πούνε το «Δόξα τω Θεώ»,
το «Δόξα εν υψίστοις»,
που οι ποιμένες ήκουσαν
στη Βηθλεέμ τές νύχτες;

Που είναι το φτερούγισμα
εκείνο των αγγέλων,
που έψαλλον τον ύμνον των
εν μέσω των ποιμένων;

Οι Άγγελοι τριγύρω μας
και πάλιν φτερουγίζουν
κι’ αντί «ΕΙΡΗΝΗΣ» βλέπουνε
τα πάντα να καπνίζουν

Βλέπουν την ανθρωπότητα
δεινώς σπαρασσομένην
και τα κανόνια να βροντούν
σ’ όλην την Οικουμένην.

Βλέπουνε και δακρύζουνε
που πέντε έτη τώρα,
ερήμωσεν ο πόλεμος
κάθε ανθούσα Χώρα.

Διότι τέτοιο πόλεμο
με θύματα κι’ ομήρους
έκανε να ξαπλώνεται
και εις τάς πέντ, Ηπείρους.

Αιώνες θα περάσουνε
τα στίγματα θα μείνουν,
δρόμον τον πολεμοχαρή
και οι πληγές θα τρέχουν

Χριστός γεννάται σήμερον
και ο «Αστήρ» μηνύει
δρόμον τον πολεμοχαρή
να μη τον διανύει.

Η ανθρωπότης, που τρελλή
πήρε αυτό το δρόμο
και κατεπάτησε, Θεού,
κι’ ανθρώπων πάντα Νόμο.

Χριστός Γεννάται σήμερον
εν Βηθλεέμ τη πόλει
και τον ΘΕΟΝ δοξολογούν
των Εκκλησιών οι θόλοι.

Χριστός γεννάται σήμερον
και ο «Αστήρ» μηνύει
δρόμον τον πολεμοχαρή
να μη τον διανύει.

Δοξολογούν τον Κύριον
και ύμνους τω προσφέρουν
«υπέρ ειρήνης» εύχονται
πλέον…δεν υποφέρουν…

Χριστός γεννάται σήμερον
εν Βηθλεέμ τη πόλει
και ας τον προσκυνήσουμε
μικροί, μεγάλοι, όλοι.

Να τον παρακαλέσουμε
με όλη τη καρδιά μας
για να φωτίσ’ τους ισχυρούς
να παύσουν τα δεινά μας.

Λοιπόν κάθε Χριστιανός
στα πόδια του ας πέση
και να ειπή το «ΗΜΑΡΤΟΝ»
και θα του συγχωρέση.

Πιστεύω όμως αδελφοί
να έχουμεν εφέτος
αυτής της ανθρωποσφαγής
το τελευταίον έτος.

Το δε «σαράντα τέσσαρα»
είθε να ξημερώσει
και εις την ανθρωπότητα
«ΕΙΡΗΝΗΝ» να της δώσει.

ΧΡΙΣΤΕ που εγεννήθηκες
τον κόσμον για να σώσεις
κι’ από τον πόλεμον αυτόν
ΕΣΥ θα μας ΓΛΥΤΩΣΕΙΣ.

Κοζάνη τη 25-12-43
ΠΑΠΑΠΑΣΧΑΛΗΣ,
Πρωθιερεύς

ΔΙΑΤΙ ΕΓΕΝΝΗΘΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

Δι’ ημάς τους ανθρώπους, δια την σωτηρίαν την δική μας, κατήλθεν εκ των ουρανών, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενηνθρώπησεν. Αυτή είναι η απάντησις του πιστού εις το ερώτημα που εθέσαμεν. Αυτό βροντοφωνάζει η Εκκλησία δια του Συμβόλου της Πίστεως.
Μέγα το μυστήριον! Ποίος ποτέ θα δυνηθή να εννοήσει καθ’ όλον το βάθος και το πλάτος το υπερφυέστατον γεγονός ότι ένας Θεός σαρκούται, γίνεται άνθρωπος, δια να σώσει την ανθρωπότητα; Εδώ και αι μεγαλύτεραι διάνοιαι χωρίς την βοήθειαν της πίστεως συντρίβονται. Μικρός εν σχέσει με την Θεότητα είναι ο άνθρωπος, και ας είναι ένας Σωκράτης. Θα ομολογήσει την άγνοιάν του και αδυναμίαν του ενώπιον του μυστηρίου. Μικρός ο άνθρωπος. Μέγας ο Θεός! Μόνον η πίστις ρίπτει φως εις το μυστήριον. Ο πιστός το αισθάνεται, το βλέπει, το ζει, δεν ευρίσκει λέξεις δια να εξωτερικεύσει την υπερκόσμιον χαράν που αισθάνεται όταν ακούει να ψάλλεται το: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε». Ο άπιστος ζει εις το σκοτάδι και περιπλανάται χωρίς να ημπορεί μόνος του να εύρει τον δρόμον που οδηγεί τα βήματα των πιστών εις την φάτνην της Βηθλεέμ όπου λάμπει το άστρον, το φως της αιωνίου αληθείας. Άπιστοι! Προ του μυστηρίου της φάτνης αποκαλυφθήτε. Καταθέσατε την πανοπλίαν του εγωϊσμού σας. Άλλα εφόδια χρειάζονται δια να εννοήσητε το μυστήριον. Σας συνιστώμεν! Λάβετε μαζί σας την ταπείνωσιν των αγραυλούντων ποιμένων, την πίστιν των μάγων, την αθωότητα των σφαγιασθέντων νηπίων, και τότε θα ομολογήσετε, ότι εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας, προ 1943 ετών, έγινε το μεγαλύτερον θαύμα, ότι κατεγράφη εις τας δέλτους της Ιστορίας το υπέρ παν άλλο γεγονός σπουδαιότατον γεγονός: «Εγεννήθη παιδίον Νέον, ο προ αιώνων Θεός».
Αδελφοί! Ο χώρος του μικρού τούτου περιοδικού δεν μας επιτρέπει ν’ αναπτύξωμεν περισσότερον το δίδαγμά μας. Ένα μόνον λέγομεν χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να διαψευσθώμεν ποτέ. Η ζωή του ανθρώπου είναι δράμα ολόκληρον. Μακράν του Χριστού η ζωή μας γίνεται ή τραγωδία ή κωμωδία. Μύρια σύγχρονα παραδείγματα πιστοποιούν την αλήθειαν ταύτην. Μόνον εν τω Χριστώ ευρίσκεται η λύσις του δράματος της ζωής.
Χριστιανοί! Μη περιπλανάσθε μακράν. Μη ζητείτε άλλα φώτα. Με πίστιν στραφήτε προς το άστρον της Βηθλεέμ. Το άστρον αυτό φέρει ειρήνην, αγάπην, δικαιοσύνην, αλήθειαν. Αργά ή γρήγορα όλοι μας θα εννοήσωμεν ότι ο άνθρωπος εξευγενίζεται, εξωραΐζεται ηθικώς, γίνεται έμψυχον άγαλμα αρετής, ηθική προσωπικότης, περί της οποίας έλεγον οι αρχαίοι πρόγονοί μας: «Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος η» (πόσον ευχάριστον όν είνε ο άνθρωπος, όταν είναι πραγματικός άνθρωπος). Μόνον δια του Ιησού ο άνθρωπος επανέρχεται εις την θείαν μακαριότητα, από της οποίας έχει εκπέσει. Άς

ψάλλωμεν λοιπόν όλοι μαζί:
«Χριστός γεννάται, δοξάσατε.
Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε.
Χριστός επί Γης, υψώθητε
άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, και
εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε
λαοί, ότι δεδόξασται».

-Η αγάπη δεν είναι μόνον λόγια, είναι κυρίως έργα: να ανακουφίσεις τον φτωχόν, να επισκεφθείς τον ασθενή, να σώσεις εκείνον που κινδυνεύει, να κλαύσεις με εκείνον που κλαίει και να χαρείς με εκείνον που χαίρει. Αυτό θα πη αγάπη (Χρυσόστομος).
-Όπου είναι η αγάπη είναι ο Θεός, όπου είναι το μίσος είναι ο διάβολος. (Μ. Βασίλειος).

ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟΝ

ΠΩΣ ΔΙΕΛΥΘΗ ΕΝΑΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

Έχουν περάσει 200 περίπου χρόνια αφ’ ότου εις την Γαλλίαν είχεν ιδρυθή ένας Σύλλογος. Τα μέλη του ήσαν όλοι άπιστοι. Συνεκεντρώνοντο κάθε βράδυ και είχαν σκοπό να αποδείξουν ότι η Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίον ανάξιον προσοχής, το οποίον περιέχει μόνον ανοησίας που δεν ημπορούν να σταθούν εμπρός εις το φως της ερεύνης των σοφών των κεφαλών. Αι συγκεντρώσεις του περιέργου αυτού σωματείου εγίνοντο ανελλιπώς και κάθε ένας άπιστος προσπαθούσε να διακωμωδήσει το βιβλίον που περιέχει τον λόγον του Θεού.
Κάποτε ήλθεν εις την συγκέντρωσιν ο πολύς Διδερότος.
Τον υπεδέχθησαν όλοι με χειροκροτήματα. Ήτο ο μεγάλος αρνητής της πίστεως, ήτο ο μεγαλύτερος υλιστής, ο οποίος την μεγαλοφυΐαν του διέθεσε δια να κλονίσει τας αιωνίας αξίας της ζωής. Ήτο εκείνος ο οποίος έλεγεν ότι «εάν τα χέρια μου δεν έχουν σχοινιά, θα πλέξω τα έντερα των ιερέων δια να απαγχονίσω τους βασιλείς της γης». Αυτός, λοιπόν, έκαμε την επίσκεψίν του εις την συγκέντρωσιν των απίστων. Μεγαλύτερον σύμμαχον κατά της πίστεως δεν θα εύρισκον άλλον. Δι’ αυτό τον υπεδέχθησαν με αφάνταστον ενθουσιασμόν. Τώρα – είπαν – θα δοθεί το μεγαλύτερον κτύπημα κατά της Βίβλου.
Ο Διδερότος εκάθησε. Η συνεδρίασις ήρχισεν. Οι νεαροί προσπάθησαν να επιδείξουν τας γνώσεις των ενώπιον του διασήμου απίστου. Ελέχθησαν πολλά εναντίον της Αγίας Γραφής. Ο Διδερότος ήκουε. Αλλά εις μίαν στιγμήν – έχουν και οι άπιστοι τας στιγμάς της ανανήψεώς των, κατά τας οποίας βλέπουν καθαρώτερα – εγείρεται και απευθυνόμενος προς την ομήγυριν των απίστων λέγει: «Κύριοι! Σας ήκουσα. Τα επιχειρήματά σας δεν με κλονίζουν. Η Αγία Γραφή, όσα και αν λέγονται κατ’ αυτής, είναι μεγάλο βιβλίον. Οφείλω να ομολογήσω χάριν αληθείας, ότι ουδείς, ούτε εν Γαλλία, ούτε αλλαχού του κόσμου, είναι τουλάχιστον εις εμέ γνωστός, όστις μετά μεγαλυτέρας τέχνης και ταλάντου δύναται να γράφει και να ομιλεί ως οι αλιείς και οι τελώναι, οίτινες έχουν γράψει τα βιβλία ταύτα. Πρέπει να ομολογήσωμεν ότι ουδείς εξ ημών είναι εις θέσιν να γράψει διήγησιν τινα ως αύται, αίτινες είναι τόσον απλαί και συγχρόνως τόσον υψηλαί, όσον ζωηραί και συγκινητικαί».
Ταύτα ο Διδερότος είπε και εκάθησεν. Όλοι τώρα σιωπούν, όλοι γίνονται σοβαροί και αισθάνονται την αλήθειαν των λόγων του. Και σιωπηλοί, ο ένας κατόπιν του άλλου φεύγουν, εγκαταλείπουν την αίθουσαν και δεν επανέρχονται πλέον.
Έτσι διαλύθηκεν ο σύλλογος αυτός των απίστων.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΙΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ
ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Το εσπέρας της εορτής του Αγίου Στεφάνου (27 Δεκεμβρίου) κατά τον εσπερινόν (ώρα 3,30 μ. μ.) εις τον Ι. Ναόν Αγίου Νικολάου θα ομιλήσει ο Αρχιμ. Αυγουστίνος Καντιώτης, ιεροκήρυξ.

-Πλούσιοι, που δεν ελεείτε! Κλαύσατε από τώρα. Θα τιμωρηθήτε δια την ασπλαγχνίαν σας. Εις τον ορίζοντα φαίνονται τα μαύρα σύννεφα της οργής του Θεού. Δεν είναι ιδικά μου λόγια. Είναι λόγια του Ευαγγελίου μας. Ανοίξατε την Κ. Διαθήκην, Ιακώβου επιστολήν, Κεφάλ. 5, στιχ. 1 -4. Ιδού, επί λέξει η απειλή του Θεού που θα γίνει πραγματικότης. «Άγε νυν οι πλούσιοι, κλαύσατε ολολύζοντες επί ταις ταλαιπωρίαις υμών ταις επερχομέναις. Ο πλούτος υμών σέσηπε και τα ιμάτια θμών σητόβρωτα γέγονεν, ο χρυσός υμών και ο άργυρος κατίωται, και ο ιός αυτών εις μαρτύριον υμίν έσται και φάγεται τας σάρκας υμών ως πυρ. Εθησαυρίσατε εν εσχάταις ημέραις… Ετρυφήσατε επί της γης και εσπαταλήσατε, εθρέψατε τας καρδίας υμών ως εν ημέρα σφαγής. Κατεδικάσατε, εφονεύσατε τον δίκαιον, ουκ αντιτάσσεται υμίν». – Αυτά λέγει ο Θεός. Πλούσιοι! Δεν σας μισούμεν. Σας αγαπώμεν με την αγάπην του Χριστού, η οποία μας επιβάλλει να σας είπωμεν την αλήθειαν. Ίδετε την δυστυχίαν του λαού μας και ελεήσατε. Μη λησμονείτε, ότι τον άσπλαχνον με τους αθέους θα κατακρίνει ο Χριστός.

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 62-67, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΤΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Στην Γέννηση του Σωτήρος

ΑΥΤΟΣ Ο ΣΠΟΡΟΣ ΘΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕΙ!

Από τη στιγμή που γύρω από το Νεογέννητο παιδί της Βηθλεέμ οι άγγελοι έψαλλαν το ολόγλυκο τραγούδι, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία», από την στιγμή εκείνην άρχισε να σπείρεται εις την γην ο σπόρος του χριστιανισμού. Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Συναδέλφωσης, Αγάπη, Ειρήνη, Χαρά, Ευτυχία, ιδού τι περιέχει η διδασκαλία του Χριστού. Άνθρωποι! Πάρετε από τον σπόρο αυτόν και σπείρετέ τον παντού· η Γη θα γίνει Κήπος Εδέμ.

Αλλά ο σπόρος αυτός ευθύς εξ αρχής με την πρώτην αναπνοή του Αθώου Βρέφους συνήντησε και συναντά μέχρι σήμερον εμπόδια πολλά, που αγωνίζεται να υπερνικήσει. Ο σπόρος έπεσε μέσα εις αγριόχορτα και αγκάθια· επατήθει από τα πόδια δολοφόνων, κτηνανθρώπων. Αλλά η μυστηριώδης δύναμις που εγκλείεται και εις το μικρότερον ρήμα του Ναζωραίου, κάμνει τον ουράνιον σπόρο να βλαστήσει. Γίνεται δενδράκι. Οι άπιστοι νομίζουν πως ημπορούν εις την αρχήν να το ξεριζώσουν. Μέσα εις τους τρεις πρώτους αιώνες διοργανώνουν εναντίον του δέκα διωγμούς. Το δενδράκι με το αίμα χιλιάδων μαρτύρων ποτίζεται, δυναμώνει περισσότερο, ξαπλώνει τις ρίζες του βαθειά, αντέχει τώρα και εις τας μεγαλυτέρας θυέλας και καταιγίδας, και ύστερα από 1944 χρόνια παρουσιάζεται εμπρός μας με δύναμιν που μας καταπλήσει. Ακόμη όμως θα εξελιχθεί εις δύναμιν. Εις το τέλος θα γίνει Δένδρον «που θα σπρώξει τα κλωνάρια του εις τον ουρανόν και θα σκεπάσει με τα κλαδιά του την γη», και τότε όλοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι θα καθήσουν γύρω του, για να θυμηθούν τη Γέννηση και τον θάνατον  Εκείνου που το έσπειρε, καθώς λέγει ο Τζιοβάννι Παπίνι εις το παγκοσμίως γνωστόν βιβλίο του «Ο Βίος του Ιησού».

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι από τον Χριστιανισμόν, το πελώριο τούτο ιδεολογικόν δένδρον των αιώνων, θα εμβολιασθεί και κάθε άλλον δένδρον που ζητεί να μεταρρυθμίσει την οικονομική, κοινωνική, πολιτειακήν ζωήν του κόσμου, ενός κόσμου που εγήρασε, γιατί έπαυσε να ζωογονείται από τον Χριστόν.

Ω Σεις που ποθείτε μίαν καινούργιαν κατάστασιν, που αγωνίζεσθε για να καλυτερεύσουν αι συνθήκαι της ζωής των ανθρώπων. Εάν θέλετε να επιτύχητε και να γίνετε παράγοντες μιας ευτυχισμένης και χαρούμενης ζωής, ελάτε και σεις και όλοι μας ως ταπεινοί προσκυνηταί εις τον Αιώνιον Χριστόν. Αυτός είναι η Ζωή, το θεμέλιόν μας, η ρίζα μας. Με Αυτόν, με το Ευαγγέλιόν Του θα κρημνίσωμεν με τα πλέον ειρηνικά μέσα τον κόσμον της αδικίας και θα θεμελιώσωμεν έναν καινούργιο πολιτισμόν, τον χριστιανικόν πολιτισμόν.

Καταστατικός χάρτης της ιδεώδους πολιτείας μας θα είναι η επί του όρους ομιλία του Σωτήρος. Το πιστεύομε. Πιστεύσατε το: ΧΡΙΣΤΟΣ! Τι όνομα γλυκύ! Δεν υπάρχει άλλο όνομα το ικανόν να σώσει υφ᾽ όλον το στερέωμα. Αυτό θα μας λυτρώσει.

H MONH ΣΩTHPIA

O κόσμος όλος είναι μέσα εις ένα χάος, Xάος κοινωνικό, οικονομικό, ηθικό προ παντός. Aπό το χάος αυτό ένας μόνον μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα, ο XPIΣTOΣ! Ένα διάταγμα αρκεί να ειρηνεύσει τον κόσμον το: «AΓAΠATE AΛΛHΛOYΣ». Ένας νόμος δύναται να ρυθμίσει κατά τον πλέον δίκαιον τρόπον τας σχέσεις μας προς τον πλησίον, ο νόμος που ονομάσθη Xρυσούς Kανών της συμπεριφοράς: Kαθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν  οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτούς ομοίως. (δηλαδή: Kάμνετε εις τους άλλους ό,τι επιθυμείτε να σας κάνουν εκείνοι). Aυτά είναι τα θεμέλια μιας πράγματι ελεύθερης ευτυχισμένης ζωής. Γρήγορα ή αργά όλοι μας θα εννοήσωμεν ότι το άστρον της Bηθλεέμ είναι ο φάρος της ευτυχίας μας. Πρός το άστρον ας προσανατολισθώμεν όλοι.

ΤΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚA ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Το χαρτί που χρησιμοποιήθηκε είναι από τις παλαιές αποδείξεις του Δήμου Κοζάνης. Το πίσω μέρος είναι

( EΣTIA ΦYΛ. 1, ΔEKEMBPIOΣ  1944 )

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ
ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ & ΕΟΡΔΑΙΑΣ

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΟΣ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 2α

ΔΙΑΛΕΞΕΤΕ…

Προς τους Μαθητάς και Μαθητρίας των Κατηχητικών Σχολείων

Αγαπητά μας παιδιά,

Θέλω στο σημερινό μου γράμμα να σας διηγηθώ ένα θλιβερό γεγονός, που συνέβη κάποτε σ’ ένα παιδί.
Ένα παιδί, χωρίς να ρωτήσει τους γονείς του, γεμάτο όνειρα για τη ζωή, ξεκίνησε απ’ το χωριό του για να πάει μακριά, σε ξένες χώρες. Φανταζόταν πως εκεί θα ’βρισκε την ευτυχία του. Είχε βαρεθεί το σπίτι, το σχολείο, τα μαθήματα, τα βιβλία του και τους δασκάλους του. Βγαίνοντας απ’ το χωριό, βάδισε αρκετά χιλιόμετρα. Αλλά σ’ ένα σημείο ο δρόμος χωριζόταν στα δυό· ήταν σταυροδρόμι. Πού πήγαινε ο ένας δρόμος και πού πήγαινε ο άλλος; Δεν μπορούσε να ξέρει, και γιατί πινακίδες δεν υπήρχαν που να δείχνουν τη διεύθυνσι, και γιατί κι’ αυτός πρώτη φορά έβγαινε σε τέτοιους δρόμους. Ύστερα από σκέψη και αμφιταλάντευση, το παιδί διάλεξε τον ένα απ’ τους δυό δρόμους. Του φάνηκε ο καλύτερος. Άρχισε να τον περπατάει. Βάδισε αρκετά χιλιόμετρα. Αλλά βαδίζοντας, βαδίζοντας νύχτωσε. Και το παιδί βρέθηκε μέσα σ’ ένα δάσος. Ήταν μόνος. Τον έπιασε φόβος. Σε λίγο τσακάλια και λύκοι ακούστηκαν να ουρλιάζουν. Μόνος κι’ ανυπεράσπιστος όπως ήταν, έπεσε σε κοπάδι λύκων κι’ όπως καταλαβαίνετε, το παιδί κατασπαράχθηκε απ’ τους πεινασμένους λύκους, και μόνο κάτι κόκκαλα και ρούχα ματωμένα έμειναν, κι’ απ’ αυτά οι δυστυχισμένοι γονείς του κατάλαβαν, πως αυτός που κατασπαράχθηκε απ’ τους λύκους ήταν το παιδί τους.
Δυστυχισμένο παιδί, δυστυχισμένοι γονείς!
Αλλ’ αγαπητά μας παιδιά, αυτό που συνέβει στο παιδί, κι’ ακόμα χειρότερο, μπορεί να συμβεί σε κάθε παιδί, που δεν θα προσέξει στη ζωή του. Γιατί δεν υπάρχουν μονάχα λύκοι που τρώνε ανθρώπους, αλλ’ υπάρχουν και στην κοινωνία μας άνθρωποι κακοί και διεστραμμένοι, που μπορεί να κάνουν πολύ κακό σ’ ένα παιδί και σ’ ένα νέο. Η ζημιά θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Τα άγρια θηρία κατασπαράζουν το κορμί· οι διεστραμμένοι και άπιστοι άνθρωποι, με τις ιδέες και το παράδειγμά τους, σκοτώνουν ψυχικά το παιδί και εξαφανίζουν ό,τι ωραίο έχει μέσ’ στην καρδιά του. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή, ποιό δρόμο θ’ ακολουθήσει το παιδί.
Θα ’χετε ακούσει, αγαπητά μας παιδιά, για έναν ήρωα της αρχαίας εποχής, που τον λέγανε Ηρακλή. Ο Ηρακλής, όταν έγινε νέος, βγήκε έξω απ’ τον τόπο του και στάθηκε σ’ ένα μέρος του δρόμου και σκεπτόταν τί δρόμο πρέπει ν’ ακολουθήσει για να δοξαστεί. Ενώ σκεπτόταν, να κι’ έρχονται δυό γυναίκες από αντίθετη μεριά του δρόμου η κάθε μια. Πόσο διαφορετική ήταν η μια απ’ την άλλη! Η μια ήταν φαντασμένη, ντυμένη μέσ’ στα μεταξωτά. Η άλλη ήταν ντυμένη σεμνά. Η πρώτη, μόλις είδε τον Ηρακλή συλλογισμένο, τον πλησίασε, τον χτύπησε χαϊδευτικά στην πλάτη και του λέει «Ηρακλή, μη στενοχωριέσαι. Αν θέλεις να ζήσεις καλά, να ’χεις πολλά λεφτά, να σε φοβούνται και να σε τρέμουν οι άνθρωποι, και να ’χεις ό, τι σου γουστάρει χωρίς να δουλεύεις και να κουράζεται, έλα μαζί μου· ακολούθησε το δικό μου δρόμο, και θα δίνεις ευτυχισμένος». Ύστερα απ’ αυτήν τον πλησίασε η άλλη. Με σεμνότητα απευθύνθηκε στον Ηρακλή και του ’πε, «Παιδί μου, ξέρω καλά τους γονείς σου και τους προγόνους σου. Κατάγεσαι από τιμημένη οικογένεια. Πρόσεχε, μη την ατιμάσεις. Ψέματα εγώ και λόγια φανταχτερά για να σε ξεγελάσω, δεν θα σου πω. Ό,τι θα σου πω, θα είναι αλήθεια. Παιδί μου, ό,τι καλό υπάρχει στον κόσμο, αποκτάται με κόπο και ιδρώτα. Αν θες τα χωράφια να ’χουν πλούσια σοδειά, πρέπει να τα καλλιεργήσεις, να βγάλεις τις πέτρες, να ξεριζώσεις τ’ αγκάθια, να βγάλεις τις πέτρες, να ξεριζώσεις τ’ αγκάθια, να βάλεις αλέτρι, να σπείρεις και να θερίσης. Αν είσαι βοσκός και θες να προκόψεις, πρέπει να ξυπνάς πρωί και να οδηγείς τα πρόβατα σε χλοερά λιβάδια και δροσερές πηγές, να τα φυλάς τη νύχτα από λύκους, από κλέφτες και άγρια θηρία. Και αν θες να μάθεις γράμματα, πρέπει πάλι να κουραστείς πολύ. Κι αν θες να σ’ αγαπάει η οικογένειά σου, πρέπει να κάνεις καλό σ’ όλη τη οικογένειά σου. Κι αν θες να σ’ αγαπάει το χωριό σου, πρέπει να κάνεις καλό σ’ όλο το χωριό σου. Κι αν θες να σ’ αγαπάει όλη η Ελλάδα, πρέπει να κάνεις καλό σ’ όλη την Ελλάδα. Όλα τα καλά τα δίνει ο Θεός στους ανθρώπους που κουράζονται…».
Ο Ηρακλής άκουσε και τις δυο και μπήκε σε μεγάλη συλλογή. Προτού να φύγουν οι δυο γυναίκες από κοντά του, τις ρωτά· Πώς σας λένε; Κι’ η πρώτη απάντησε «Εμένα οι φίλοι μου με ονομάζουν ευτυχία, οι δε εχθροί μου με ονομάζουν κακία». Κι’ η δεύτερη απάντησε «Εμένα κι’ οι φίλοι μου κι’ οι εχθροί μου με ονομάζουν Αρετή».
Ο Ηρακλής, όπως όλοι ξέρετε, δεν άκουσε τη φαντασμένη γυναίκα, αλλά άκουσε την Αρετή. Δούλεψε, κουράστηκε, και με τα ανδραγαθήματά του ευεργέτησε ολόκλρη την Ελλάδα. Κι’ έτσι έγινε πολύ αγαπητός σε όλους.

Αγαπητά μας παιδιά,
Και στον καθένα από σας δυό δρόμοι ανοίγονται μπροστά του. Ο ένας φαίνεται στην αρχή εύκολος και ευχάριστος. Μα στο τέλος του δρόμου κινδυνεύετε να νυχτώσετε μέσα σ᾽ ένα πυκνό δάσος και να πάθετε ό,τι έπαθε και το παιδί που αναφέραμε στην αρχή του γράμματός μας. Σας πληροφορούμε, πως πολλά παιδιάα που χάσανε το δρόμο και παραπλανήθηκαν, καταστράφηκαν, και τώρα τα κλαίνε σαν πεθαμένα. Άκουσα τη μάνα ενός τέτοιου παιδιού να λέει «Προτιμότερο να πέθαινε ο Γιώργος μου, παρά να έκανε αυτό  που έκανε. Μας πίκρανε και μας ντρόπιασε όλους…».
Ο άλλος δρόμος δεν είναι εύκολος. Είναι δύσκολος, ανηφορικός. Όποιος όμως τον βαδίσει με υπομονή, τον βγάζει σε ξέφωτο, στην κορυφή, όπου όλα είναι όμορφα. Σας πληροφορούμε, πως όσα παιδιά ακολούθησαν το δρόμο αυτό, στο τέλος βγήκαν κερδισμένα.
Ο ένας δρόμος είναι ο δρόμος της αμαρτίας. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της αρετής.
Κι’ αν, σαν χριστιανόπουλο που είσαι, θες να δεις τι λέει για τους δυό αυτούς δρόμους ο Χριστός μας, άνοιξε την Καινή Διαθήκη στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, κεφάλαιο 7, στίχους 13–14. Διάβασε την περικοπή πολλές φορές και αποστήθισε τους δυό αυτούς στίχους. Δυό δρόμοι υπάρχουν στη ζωή. Ο ένας είναι ο δρόμος του Χριστού, που είπε «Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια…». Και ο άλλος είναι του πονηρού.
Παιδιά μου, παρακαλούμε το Χριστό, να σας βοηθήσει να διαλέξετε το δρόμο της αρετής, το δρόμο του Χριστού. Και νάστε βέβαιοι, πως βαδίζοντας το δρόμο αυτό, παρ’ όλο τον κόπο και τον ιδρώτα, στο βάθος θα αισθάνεστε χαρά αγγελική, γιατί βρίσκεστε στο δρόμο εκείνο που βάδισε ο Χριστός και βάδισαν και τα εκατομμύρια των μαρτύρων και ηρώων της Πίστεώς μας.

Με πολλή αγάπη
Ο πνευματικός σας πατέρας

+ Ο Φλωρίνης Αυγουστίνος