Παγιωνεται και επεκτεινεται η Οικουμενιστικη αιρεση

Φιλοπαπικες προτεραιοτητες του νεου Πατριαρχη Σερβιας

Είδαμε δημοσιευμένες (25/1/2010) τις προτεραιότητες του νέου Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίου. Μία από αυτές είναι (τη θεωρεί μάλιστα ως αποστολή του) είναι «η συμφιλίωση της ορθόδοξης και της καθολικής εκκλησίας».
Και βέβαια, αφού επικράτησε –με τις φιλότιμες προσπάθειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου– ο χαρακτηρισμός ως Εκκλησίας και του Παπισμού, όχι απλώς για λόγους ευγενείας και ως διπλωματικός ελιγμός, αλλά με την κύρια σημασία του όρου, και αφού παγιώθηκε να αποκαλείται από όλους ως Εκκλησία που έχει μυστήρια και, άρα, είναι ισόκυρος της Ορθοδοξίας, είναι λογικό ο νέος Πατριάρχης (που ως φάνηκε εξ αρχής, αποδέχεται την Οικουμενιστική ιδεολογία) να μην μιλά πια για επιστροφή στη ΜΙΑ Εκκλησία, ούτε για αποβολή των παπικών αιρέσεων, ούτε καν για ένωση και τόσα άλλα πολύπλοκα «κουραφέξαλα» που εμποδίζουν τη κοσμική συνεργασία των ανθρώπων και την ειρηνική συνύπαρξη. Τώρα πλέον μιλάμε απλά για συμφιλίωση, που θα προέλθη μέσα από τον Διάλογο.
Και αμέσως ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ωσάν να το περίμενε ή ωσάν να ήσαν συνεννοημένοι, άρπαξε την ευκαιρία και απάντησε προς το νέο Πατριάρχη μεταξύ άλλων: «είμαι υποχρεωμένος να εκφράσω την εκτίμησή μου για το παράδειγμα πίστης προς τον Κύριο και τις πολλές χειρονομίες ανοίγματος προς την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία».
Υπήρξε και άλλη άμεση συνέχεια. Σε δηλώσεις του ο Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος (26/1/2010) χαιρετίζει και πάλι την επίσκεψη του Πάπα στη Σερβική πόλη Νις, που προετοιμάζεται για το 2013, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 1.700 ετών από την έκδοση του Διατάγματος των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ., λέγοντας ότι είναι μια καλή ευκαιρία για την ευόδωση του οικουμενικού διαλόγου.
Μετά από αυτά οι ανθρώπινες ελπίδες, ότι οι διαμαρτυρίες των πιστών μπορούν να σταματήσουν τον οικουμενιστικό κατήφορο που βαδίζουν οι «ορθόδοξοι» ηγέτες, ελαχιστοποιούνται. Και ελαχιστοποιούνται, γιατί οι ενέργειές τους αφίστανται συνειδητά της παραδεδομένης Πατερικής πορείας προσεγγίσεως με τους αιρετικούς, όπως φαίνεται, αν συγκρίνουμε παρόμοιες καταστάσεις στην εκκλησιαστική ιστορία.
Φανταστείτε, αλήθεια, το Μ. Αθανάσιο και τον σύγχρονό του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρο (που παρακαλούσε το Θεό να πεθάνει παρά να επικοινωνήσει με τον Άρειο) ή οποιοδήποτε άλλο Πατέρα της Εκκλησίας, να απεδέχοντο μια τέτοια συγχαρητήριο επιστολή από οποιονδήποτε αμετανόητο και ανειλικρινή αιρεσιάρχη, να άνοιγαν μαζί του Διάλογο και να συμπροσεύχονταν.
Ασφαλώς και δεν θα απεδέχοντο ευμενώς ποτέ τέτοια επιστολή από τον αιρεσιάρχη, γιατί δεν είχαν κάνει τέτοιου είδους οικουμενιστικά ανοίγματα (και ποιος ξέρει ποια άλλα παρασκηνιακά βήματα) προς τον Άρειο. Και παρά το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας (ο Μ. Κωνσταντίνος) τους ζητούσε να επικοινωνήσουν με τον Άρειο, ο Μ. Αθανάσιος αρνιόταν να τον δεχθεί σε κοινωνία, κι αυτό του στοίχισε εξορίες (και από τον ίδιο τον Μ. Κωνσταντίνο!), γιατί έβλεπε πως ο Άρειος ζητούσε μεν την επικοινωνία, αλλά δεν την ζητούσε ειλικρινώς. Και διασάλπιζε δυνατά, ο πολύπαθος πατριάρχης Αθανάσιος, προς τους αιρετικούς, πως μόνο μετά από ειλικρινή μετάνοιά τους για επιστροφή στην ΜΙΑ Εκκλησία, θα εγίνοντο δεκτοί.
Ενθυμηθείτε ακόμα άλλο ένα παράδειγμα. Οι απλοί πιστοί και μόνο στο πρωτάκουσμα της αιρετικής διδασκαλίας του Νεστορίου (πριν δηλ. παγιωθεί, επισημοποιηθεί και καταδικασθεί ως αίρεση), βγήκαν έξω από την Εκκλησία διαμαρτυρόμενοι.
Μακάρι ο νέος Πατριάρχης να μας διέψευδε. Υπάρχουν, όμως, άραγε περιθώρια ελπίδας για μια διάψευση, μετά την «αυτόβουλη» δήλωσή του για ανοίγματα προς την καθολική εκκλησία, μετά το όργιο συμπροσευχών και μυστικών διαβουλεύσεων των ειδικών γραφειοκρατών του Φαναρίου, των Βρυξελών και της Γενεύης κ.ά.;
Κατά τα άλλα, εμείς σήμερα, είμαστε μια ωραία ορθόδοξη ατμόσφαιρα και οικογένεια. Οι περισσότεροι αγνοούν ή συμπορεύονται με τον Οικουμενισμό και κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε «γενναίες» αντιρρήσεις, να καυτηριάζουμε τα κακώς κείμενα των συμπροσευχών και των διαλόγων, όπως χωρίς κανένα αποτέλεσμα γίνεται δεκαετίες τώρα, ή μάλλον με αποτέλεσμα να εξαπλώνεται ανεμπόδιστα όλο και περισσότερο ο Οικουμενισμός.
Και μετά θα αναπαύουμε την συνείδησή μας, παρακολουθούντες ειρηνικά μια κατανυκτική ακολουθία, κατά προτίμηση σε κάποιο ναό που μνημονεύονται οι οικουμενιστές Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι ή οι όποιοι συνοδοιπόροι τους στο οικουμενιστικό παναιρετικό πανηγύρι.

Σημάτης Παναγιώτης

Του Παναγιώτου Τελεβάνδου

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ
_______________________

Τέλη Ιανουαρίου ο Παναγιότατος θα βρεθεί στην Καλαμάτα. Με μεγάλη χαρά ο απανταχού της γης Ελληνισμός υποδέχεται τον Πατριάρχη του Γένους. Είμαστε βέβαιοι ότι οι τοπικοί και άλλοι εκκλησιαστικοί και πολιτικοί άρχοντες θα του επιδαψιλεύσουν μεγάλες τιμές και θα του δείξουν το δέοντα σεβασμό που κάθε ορθόδοξος πιστός οφείλει στον Πατριάρχη του Γένους. Μαζί με αυτούς που θα τον υποδεχθούν στη Μεσσηνία θα παρεβρισκόμαστε νοερά όλοι οι Ελληνες χριστιανοί Ορθόδοξοι για να χαρούμε από τη μακρυνή απόσταση που ζούμε την ευλογία της πατριαρχικής επίσκεψης.

ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ
___________________

Να υπενθυμίσουμε μόνο στον Παναγιότατο ότι πέραν της πρόσκλησης από το Δήμαρχο της Πόλης και τις άλλες υποχρεώσεις που έχει αναλάβει ας μην παραμελήσει να επιτελέσει ένα ύψιστης σημασίας καθήκον που έχει στην Καλαμάτα και το οποίο δεν συμπεριλαμβάνεται στο επίσημό του πρόγραμμα. Ως γνωστόν η τοπική Εκκλησία ποιμαίνεται από επίσκοπο εν παντί ακατάλληλο: Αλλοτριοεπίσκοπο. Προβατόσχημο λύκο. Οχι καλό ποιμένα.Το Χρυσόστομο (Σαββάτο). Πρόκειται για ορκισμένο Οικουμενιστή, Νεοβαρλααμίτη (οπαδό της “λειτουργικής αναγέννησης”), μοντέρνο κληρικό που αισθάνεται άβολα στα ράσα. Ανθρωπο που προκαλεί το δημόσιο και ορθόδοξο αίσθημα επί καθημερινής βάσεως με το κακόδοξο και κοσμικό του φρόνημα και την αντιευαγγελική του ποιμαντορία.

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ
_________________

Παρακαλούμε θερμά τον Παναγιότατο να συμβουλεύσει πατρικά το Σεβασμιότατο κ. Χρυσόστομο (Σαββάτο) να επισπεύσει ή μάλλον να δημοσιοποιήσει την παραίτησή του την οποία, όπως είπε σε πρόσφατη συντέντευξή του, έχει ήδη έτοιμη και υπογραμμένη. Ας μη μαζεύει, λοιπόν, σκόνη στο αρχείο του. Ας βάλει συγκεκριμένη ημερομηνία που είναι θεάρεστο να συμπέσει με την παρουσία του Παναγιότατου. Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να προσφέρει  ο Σεβασμιότατος Μεσσηνίας προς τον Παναγιότατο αλλά και προς το ποίμνιο της Ιεράς Μητρόπολης Μεσσηνίας είναι η παραίτησή του. Ο ευσεβής λαός της Μεσσηνίας θα ευγνωμονεί εσαεί τον Παναγιότατο αν συντελέσει στην απαλλαγή του από τον αλλοτριοεπίσκοπο, ο οποίος εισήλθε στη λογική ποίμνη της Μεσσηνίας όχι για να την ποιμάνει αλλά για να θύσει και να απωλέσει. Προσφέρεται, λοιπόν, μια θαυμάσια ευκαιρία: Η πατριαρχική επίσκεψη να μεταβληθεί από επίσκεψη ρουτίνας σε επίσκεψη σταθμό ιστορικής σημασίας και αληθινή ευλογία για το ποίμνιο της Μητρόπολης Μεσσηνίας αλλά και της Ελλαδικής Εκκλησίας ως σύνολο.

ΠΕΤΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ
____________________

Ως γνωστόν ο Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος (Σαββάτος) στη συνεδρία της Ιεραρχίας της Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος διαμφισβήτησε χωρίς ίχνος ντροπής ή συναίσθηση επισκοπικού χρέους την μοναδικότητα και ενότητα της Εκκλησίας. Ερωτηθείς υπό του παραδοσιακού Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ αν πιστεύει αν η Εκκλησία είναι “Μία”, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεως, απάντησε χωρίς αναστολή ότι είναι “Μία” αλλά διαιρεμένη!!! Στη σύνοδο της Ιεραρχίας αυτά!!! Και στην παρουσία του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄ και ογδόντα τόσων Μητροπολιτών!!! Δηλαδή ομολόγησε ξεκάθαρα ότι υποστηρίζει τη θεολογία των “αδελφών Εκκλησιών” και των “δύο πνευμόνων”. Διαμφισβήτησε την ενότητα της Εκκλησίας. Κουρέλιασε κυριολεκτικά την ορθόδοξη εκκλησιολογία. Και όμως! Ούτε ένας επίσκοπος (πολλώ μάλλον ο ιχθύος αφωνότερος και βατράχου απραγότερος, όταν είναι να γίνει κάτι καλό, Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄) δεν τον έλεγξε για την γυμνή τη κεφαλή αίρεση που διατύπωσε στη συνεδρία της Συνόδου της Ιεραρχίας. Μόνον ο Σεβασμιότατος Πειραιώς περιορίστηκε να του πει ότι αυτή δεν είναι η πίστη της Εκκλησίας και το θέμα έληξε με την παροχή αμέριστης υποστήριξης στο Χρυσόστομο Σάββατο και στον ομοιδεάτη του Αχαίας Αθανάσιο να εκπροσωπούν την Ελλαδική Εκκλησία στο διάλογο. Ετσι ανενόχλητοι οι δύο Οικουμενιστές ιεράρχες συνέχισαν απτόητοι να ασχημονούν γράφοντας ατιμωρητί στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις οδηγίες της Ιεραρχίας να μη γίνονται συμπροσευχές με τους αιρετικούς.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΘΑΙΡΕΙΤΑΙ;
_______________

Το ερώτημα που αναβλύζει πηγαίο είναι: Γιατί ο Μεσσηνίας εξακολουθεί να είναι επίσκοπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Γιατί συνεχίζει να εκπροσωπεί την Εκκλησία της Ελλάδος στο διάλογο με τους Παπικούς; Γιατί δεν του απαγγέλθηκαν αμέσως κατηγορίες για αίρεση και γιατί δεν οδηγήθηκε σε συνοδικό δικαστήριο για να καθαιρεθεί; Είναι φανερόν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος ολιγώρησε να πράξει το καθήκον της. Ο Παναγιότατος ας πράξει το δικό του. Ο κ. Χρυσόστομος (Σαββάτος) πρέπει να παραιτηθεί από το θρόνο της Μεσσηνίας και να οδηγηθεί σε συνοδικό δικαστήριο με συνοπτικές διαδικασίες για να καθαιρεθεί. Πάραυτα και αμελλητί.

ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΓΙΑ ΕΙΜΑΙ ΞΥΠΝΙΟΣ;
_______________

Θα διερωτούνται, δίχως άλλο, οι αναγνώστες: – Ονειρεύεσαι ή είσαι ξύπνιος; Ο Παναγιότατος θα ανακαλέσει το Μεσσηνίας σε τάξη; Και αν έχει τέτοια καλή διάθεση γιατί δεν βάζει πρώτα ορθόδοξο φραγμό στις ενέργειες και στα λόγια του; Γιατί δεν ελέγχει την πατριαρχική του αυλή αφού μεταξύ άλλων οικουμενιστικών ανθέων βρίσκεται σε πλήρη άνθηση αυτός ούτος ο σχεδιαστής της οικουμενιστικής στρατηγικής ο και εισηγητής της κακόδοξης “Βαπτισματικής Θεολογίας” Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας); Μα γι’ αυτό, ακριβώς το λόγο σας παρακαλώ πατέρες και αδελφοί! Αφήστε με να ονειρεύομαι αφού η σκληρή πραγματικότητα είναι τόσο καταθλιπτική. Ογδόντα Μητροπολίτες, να πάρει η ευχή, και δεν βρέθηκε ένας μεταξύ τους να θέσει θέμα παραπομπής του κ. Σαββάτου σε συνοδικό δικαστήριο για να καθαιρεθεί. Και όχι μόνον αυτό αλλά εξέδωσαν ομόφωνη απόφαση που ανανέωναν την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη τους προς τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας. Και ως να μην αρκούσαν τα κατορθώματα των Ελλαδιτών επισκόπων τώρα πηγαίνει ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης στη Μεσσηνία για να επιβραβεύσει τον κακόδοξο Μητροπολίτη. Αφήστε με, λοιπόν, πατέρες και αδελφοί, αφήστε με να αιθεροβατώ στα όνειρά μου….

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΤΕΛΕΒΑΝTΟΥ

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΚΠΛΗΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
==============

Tις τελευταίες μέρες παρακολουθώ σε διάφορα άρθρα και σχόλια θρησκευτικών ιστοσελίδων να εκφράζεται απογοήτευση για διάφορες αντιεκκλησιαστικές και αντεθνικές ενέργειες των κυβερνώντων. H υπουργός “διά βίου μάθησης” (προς Θεού όχι εθνικής παιδείας) εξέφρασε δημόσια τη χαρά της επειδή η προκομμένη Δασκάλα (με δέλτα κεφαλαίο παρακαλώ σύμφωνα με την κυρία υπουργό) που αντικατέστησε το πάτερ ημών με ποίημα του Ρίτσου “δικαιώθηκε”! Αλλοι αδελφοί θλίβονται για την κατάργηση της παρέλασης των μηχανοκινήτων οχημάτων και τεθωρακισμένων στις στρατιωτικές παρελάσεις. Αλλοι αγανακτούν για τις αχαρακτήριστες κυρίες Διαμαντοπούλου, Δραγώνα, Ρεπούση, κτλ.. Διευκρινίζω το αυτονόητο: Συμφωνώ απόλυτα ότι όλα τα πιο πάνω πρέπει να επισημαίνονται και να στηλιτεύονται αυστηρά. Αλλωστε, όπως γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία και τα σχόλιά μου, στο μέτρο των περιορισμένων μου δυνατοτήτων, έδωσα το παρόν μου στα συγκεκριμένα θέματα. Ας μη μας εκπλήσσουν, όμως, επειδή συμβαίνουν αυτές οι αντεθνικές και αντιεκκλησιαστικές ενέργειες…..

ΑΣ ΜΗΝ ΕΚΠΛΗΣΣΟΜΕΘΑ

____________

Aς μη μας εκπλήσσουν τόσα λέγουν ή πράττουν οι νυν κυβερνώντες. Σε κάθε βήμα, πατέρες και αδελφοί, από εδώ και εμπρός, θα βρίσκουμε μπροστά μας αστέρες πολύφωτους του αισθητού στερεώματος που θα επιφέρουν, επάνω στις αβύσσους του ερέβους, τις κραυγές της ανάγκης επιβολής της παγκοσμιοποίησης. Σε κάθε μας βήμα θα συναντούμε Διαμαντοπούλου, Ρεπούση, Δραγώνα, Σηφουνάκη, Κριαρά και το σινάφι τους. Οποιοσδήποτε έχει ψευδαισθήσεις θα διαπιστώσει μετ’ ου πολύ την πικρή πραγματικότητα. Οπως κάθε άλλη ψευδαίσθηση έτσι και αυτή έχει πολύ κοντά ποδάρια. Δεν μπορεί να πάει μακρυά.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ
_______________________

Επιτραπήτω, όμως, να είπω ότι τούτο δεν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε. Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να μας ανησυχεί πολύ περισσότερο από τη δεδομένη εκκλησιομαχία των νυν κυβερνώντων. Συγκεκριμένα υπάρχουν πεμπτοφαλαγγίτες στις τάξεις της Εκκλησίας. Πρώτος και καλύτερος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄ ο οποίος ως Θηβών είχε πρόσβαση (από την πίσω πόρτα) στην πρωθυπουργική κατοικία της Εκάλης. Ολοι οι στενοί συνεργάτες του Αρχιεπισκόπου είναι ο ένας πιο αφερέγγυος από τον άλλο. Ο Μακαριότατος, δυστυχώς, περιβάλλεται από ορκισμένους οικουμενιστές, κουλτουριάρηδες, Νεορθόδοξους, Νεοβαρλααμίτες και επισκόπους ασυγκρίτου κάλλους (Ζακύνθου, Ιωαννίνων, Μεσσηνίας, Διδυμοτείχου, κτλ.) αλλά και ορισμένους καιροσκόπους, που προσποιούνται ότι ούτε βλέπουν, ούτε ακούουν, ούτε καταλαβαίνουν τίποτα. Εμείς, όμως, δεν έχουμε λόγους να παραθεωρούμε αυτά που βλέπουμε, που ακούμε και που αντιλαμβανόμαστε. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι δυστυχώς, για την ώρα, οι υπόλοιποι επίσκοποι είτε σιωπούν, είτε συναινούν, είτε διαμαρτύρονται υποτονικά ρίχνοντας άσφαιρα πυρά, για την τιμή των όπλων, στο αέρα. Οι εχθροί του ομολογιακού χαρακτήρα των θρησκευτικών κατέχουν ήδη επιτελικές θέσεις στο υπουργείο “διά βίου μάθησης”.  Το ασύγκριτα χειρότερο, όμως, είναι ότι έχουν ήδη εγκατασταθεί στα Αρχιεπισκοπικά δώματα και συμμετέχουν στα δείπνα της Ιεζάβελ του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύνου Β΄ οι Γιαγκάζογλου, Παπαθανασίου, τα “κοπέλλια του Πάπα”, του Αγουρίδη, του Νησιώτη, του Πέτρου Βασιλειάδη, οι θεολόγοι των εξαρχείων, ο π. Παύλος Κουμαριανός και οι συμμορίες τους. Αυτοί είναι δυστυχώς οι άνθρωποι και οι συνεργάτες του Αρχιεπισκόπου. Γι’ αυτό είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει αντιμετωπίζουμε σοβαρότατο πρόβλημα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

______________

Η αντιεκκλησιαστική πολιτική των νυν κυβερνώντων είναι δεδομένη και θα συνεχιστεί με αμείωτη σφοδρότητα σε όλα τα επίπεδα. Οσο και να μας θλίβει δεν πρέπει να μας εκπλήσσει καθόλου. Η αντίστασή μας στα σχέδια των κυβερνώντων πρέπει να είναι σθεναρή και οι κεραίες αντίδρασής μας συντονισμένες για τα βέβαια ανελέητα χτυπήματα εναντίον της πίστης και του Γένους μας που θα ακολουθήσουν. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄ είναι ο Γκομπαρτσώφ της Ελλαδικής Εκκλησίας. Είναι ο δούρειος ίππος του “κοσμικού  κράτους” και των λεγόμενων “διακριτών ρόλων” Εκκλησίας και Πολιτείας. Ενας όρος που αποπειράται να ωραιοποιήσει την ανίερη προσπάθεια περιθωριοποίησης της Εκκλησίας. Είναι ο χειραγωγός των καταχθόνιων σχεδίων των κυβερνώντων που επιδιώκουν τον πλήρη απογαλακτισμό του έθνους μας από την Εκκλησία. Ο Αννίβας, πατέρες και αδελφοί, δεν βρίσκεται μόνον ΠΡΟ αλλά και ΕΝΤΟΣ των πυλών. Ο αγώνας μας, επομένως, θα είναι διμέτωπος. Δύσκολος αλλά επιβεβλημένος. Από τώρα και στο εξής ας απαγορεύσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα της εκπλήξεως είτε για τα ανίερα σχέδια των κυβερνώντων είτε για τα σκοτεινά σχέδια του Αρχιεπισκόπου και των ανθρώπων του.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

ΟΙ ΛΑΤΙΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ – “ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ”

=====================

Εγραψε ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος στο έγκυρο ορθόδοξο παραδοσιακό περιοδικό “Θεοδρομία”:

“Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, Μητροπολίτης Εφέσου, υπήρξε ατρόμητος ομολογητής της πίστεως στη Σύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας, αφού δεν υπέκυψε στις παπικές πιέσεις και τους εκβιασμούς και παρέμεινε μέχρι τέλους ομολογητής της πίστεως. Όχι μόνον κατά την Σύνοδο εκείνη απέδειξε τις πλάνες των Λατίνων, αλλά ταυτοχρόνως απέδειξε και τις νοθείες που έκαναν οι Λατίνοι στα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας.

ΝΗΦΑΛΙΑ ΑΛΛΑ ΣΘΕΝΑΡΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

______________

Στην αρχή, βεβαίως, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός συμπεριφέρθηκε με ευγένεια, αλλά αργότερα, όταν διεπίστωσε τις αλχημίες, τις πιέσεις, τις νοθείες, τους εκβιασμούς και τις πονηρίες των Λατίνων, υπήρξε ομολογητής της πίστεως. Η στάση του ήταν πέρα για πέρα Ρωμαϊκή, γιατί οι αληθινοί Ρωμηοί είναι αριστοκράτες του πνεύματος, μπορούν να συνδιαλέγωνται με νηφαλιότητα, ηρεμία και ευγένεια, αλλά όταν πρόκειται για απομάκρυνση από την αποκαλυπτική αλήθεια, και όταν βλέπουν τις αλχημίες των άλλων, τότε γίνονται ομολογηταί της πίστεως. Γιατί ο Χριστός δεν θέλει απλώς αναζητητάς, αλλά ομολογητάς.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΦΕΣΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

_____________________

Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός είχε σαφή γνώση του πράγματος. Γνώριζε δηλαδή ότι εμείς απεκόψαμε τους Λατίνους από το Σώμα της Εκκλησίας, γιατί οι Λατίνοι υπέπεσαν στην αίρεση του Filioque. Θα παραθέσω ένα κείμενό του που είναι αρκετά εκφραστικό. Γράφει ο άγιος Μάρκος: «Την μεν αιτίαν του σχίσματος εκείνοι δεδώκασι, την προσθήκην εξενεγκόντες αναφανδόν, ην υπ’ οδόντα πρότερον έλεγον. Ημείς δε αυτών εσχίσθημεν πρότεροι, μάλλον δε εσχίσαμεν αυτούς και απεκόψαμεν του κοινού της Εκκλησίας σώματος. Δια τι ειπέ μοι: Πότερον, ως ορθήν έχοντας δόξαν, ή ορθώς την προσθήκην εξενεγκόντας; Και τις αν τούτο είποι, μη σφόδρα τον εγκέφαλον διασεσεισμένος; Αλλά ως άτοπα και δυσσεβή φρονούντας και παραλόγως την προσθήκην ποιήσαντας. Ουκούν ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο αυτών εχωρίσθημεν αιρετικοί εισιν άρα, και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν».

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

______________________

Από το κείμενο αυτό, συνεχίζει ο Αγιος Ναυπάκτου, μπορούμε να σχολιάσουμε μερικές αλήθειες.

Πρώτον, ότι οι Λατίνοι φανέρωσαν την αίρεση του Filioque, την οποία προηγουμένως πίστευαν μυστικώς, την έλεγαν κάτω από τα δόντια τους. Δεύτερον, εμείς οι Ορθόδοξοι χωρισθήκαμε με την θέλησή μας από τους Λατίνους, πράγμα το οποίο ισοδυναμεί με το ότι τους απεκόψαμε από το κοινό της Εκκλησίας Σώμα, ως φρονούντας δυσσεβή δόγματα, και επειδή πρόσθεσαν την λέξη Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως παραλόγως. Τρίτον, οι Λατίνοι με την προσθήκη του Filioque είναι αιρετικοί και ως αιρετικούς απεκόψαμε από την Εκκλησία. Όσοι ισχυρίζονται ότι ορθώς πιστεύουν οι Λατίνοι και ορθώς εξέφρασαν το δόγμα περί του Filioque, αυτοί είναι «σφόδρα τον εγκέφαλον διασεσεισμένοι». Δηλαδή έχουν πάθει διάσειση εγκεφάλου. Επομένως, κατά την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, όπως το εκφράζει ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, αποκεκομμένοι από την Εκκλησία και φυσικά είναι εκτός της Εκκλησίας και δεν έχουν μυστήρια.”

ΣΥΓΧΑΙΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

____________________

Χαιρόμαστε χαράν μεγάλη για τις ορθόδοξες θέσεις που εξέφρασε ο διαπρεπής ιεράρχης και μεγάλος θεολογικός νους Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος (Βλάχος). Οντως! Εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχουν έγκυρα μυστήρια. Οι Λατίνοι είναι αιρετικοί όχι μόνον επειδή πρεσβεύουν τo Filioque, αλλά και για πολλές άλλες αιρέσεις που έχουν εισαγάγει. Να παρακαλέσουμε το Σεβασμιότατο να συντάξει μια συστηματική μελέτη για να ανασκευάσει τη «βαπτισματική θεολογία» που εισήγαγε σε ορθόδοξο έδαφος ο σχεδιαστής των οικουμενιστικών σχεδιασμών του Πατριαρχείου Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας), ο οποίος, ως μη όφειλε, θεωρεί ότι υπάρχουν έγκυρα μυστήρια (και μάλιστα το μυστήριο του βαπτίσματος) εκτός Εκκλησίας. Η θεωρία αυτή αντιφάσκει απροκάλυπτα την ορθόδοξη εκκλησιολογία η οποία δέχεται ότι «η Εκκλησία εν τοις μυστηρίοις σημαίνεται» (Αγιος Νικόλαος Καβάσιλας).

ΑΝΟΜΗ Η ΙΣΟΤΙΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΟΝ ΠΣΕ

____________________

Η Αγγλικανικής έμπνευσης “βαπτισματική θεολογία” είναι η βάση του παγκόσμιου συμβουλίου των αιρέσεων (γνωστού ως ΠΣΕ) στο οποίο συμμετέχουν, ως μη όφειλαν, οι πλείστες Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες ως ισότιμα μέλη καταστρατηγώντας έτσι στην πράξη την πίστη στη μοναδικότητα της Εκκλησίας που ομολογούμε με το Σύμβολο της πίστεως.

ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ

________________________

Ο Σεβασμιότατος Ναυπάκτου Ιερόθεος είναι ο πλέον αρμόδιος να αναιρέσει συστηματικά αυτήν την κακοδοξία. Ακολούθως πρέπει να γίνει εμπεριστατωμένη καταγγελία επί αιρέσει του εισηγητή της Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα) σε όλες τις συνόδους των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Με αυτό τον τρόπο θα πληγούν καίρια οι οικουμενιστικοί σχεδιασμοί των Φαναριωτών και των συνοδοιπόρων τους.

Μήπως η θρησκευτική τοιχογραφία του Δ Δικαστηρίου της Χάγης τους παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα; Παιδεία – Θρησκευτικά σύμβολα σε σχολεία και σε δημ. χώρους Συντάχθηκε απο τον/την Tideon Κυριακή, 17 Ιανουάριος 2010 02:02 ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ Η  ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ  ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ; Στο Διεθνές  Δικαστήριο της Χάγης, υπάρχει μια τεράστια τοιχογραφία που απεικονίζει τον Μωϋσή να παραδίδει  τις Δέκα Εντολές. Έδρεύει σε ένα ιστορικό κτήριο με εξαιρετική αρχιτεκτονική, το Παλάτι της Ειρήνης στη Χάγη. Τα πλήρη στοιχεία του βρίσκονται στην ιστοσελίδα του : http://www.icj-cij.org Οι αρχιτέκτονες της κεντρικής  Αίθουσας Συνεδρίασεων   είχαν την επιτυχή έμπνευση να φιλοτεχνηθεί αυτή η τοιχογραφία  , διότι υπένθυμίζει  την πρώτη νομοθεσία του Θεού στους ανθρώπους για την ορθή σχέση μεταξύ τους και με τον Θεό. Δημιουργεί στον χώρο ένα δέος και παροτρύνει σε μια συναίσθηση του καθήκοντος, δεδομένου ότι όλοι δικαζουν και δικάζονται ενώπιον του Θεού ως Νομοθέτη, και πρέπει να εφαρμόζουν την δικαιοκρισία του και τις εντολές του.  (Δεν ασχολούμαστε εδώ με το γεγονός ότι ως Χριστιανοί, όχι μόνο τις εντολές του Χριστού, αλλά ούτε τις Δέκα εντολές εφαρμόζουμε όπως πρέπει…) Μήπως λοιπόν η μισσαλόδοξη λογική των πολεμίων των θρησκευτικών συμβόλων, -αυτών που συνέχεια μιλούν για ανεκτικότητα, αλλά αυτοί δεν ανέχονται τους Χριστιανούς- θα  απαιτήσει και την καθαίρεση της ιστορικής τοιχογραφίας γιατί τάχα τους ασκεί προσηλυτισμό και προσβάλει την θρησκευτική τους ελευθερία; Μήπως και οι αποφάσεις του Δικαστηρίου, κατ΄ αυτούς είναι μεροληπτικές, διότι ελήφθησαν κάτω από μια τέτοια τοιχογραφία;  (δεν είναι φαντασία μας, έχει λεχθεί παρόμοιο με αυτό … http://www.tideon.org/index.php?option=com_content&view=article&id=934:2009-11-13-23-35-55&catid=170:2009-05-29-17-22-31&Itemid=71 ) Ας φυλαχθούμε από τέτοια φαιδρά νομιμοφανή εικονομαχικά επιχειρήματα …

ΕΠΕΙΓΟΝ

– Αντιρρηση μας σε ψηφισμα την 20-1-2010

στο Ευρωπ. Κοινοβουλιο

για την απομακρυνση των θρησκευτικων Συμβολων

http://www.meta-parrisias.gr

Θα συζητηθεί την 20η Ιανουαρίου 2010 πρόταση ψηφίσματος Ευρωβουλευτών προς την ΕΕ για την απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από τους δημόσιους χώρους. Αν επιθυμείτε αναλυτικές πληροφορίες υπάρχουν:

http://www.tideon.org/index.php?option=com_sectionex&view=category&id=15&Itemid=71#catid170

Επειδή σημαντικό ρόλο στο Ευρωκοινοβούλιο έχουν και οι αναφορές των πολιτών της ΕΕ, ξεκίνησε μια κατεπείγουσα δράση για ατομική αποστολή αναφορών στο Ευρωκοινοβούλιο από πολίτες (νομικούς, πολιτ. επιστήμονες και μή) που έχουν ευαισθησία στο ζήτημα αυτό.

Η διαδικασια είναι απλη:

i. Μπαίνετε στην ειδική φόρμα αναφορών / ερωτήσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

:https://www.secure.europarl.europa.eu/parliament/public/citizensMail/secured/cmRequest.do?cmLanguage=el

ii. Συμπληρώνετε στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ τα στοιχεία σας, και  γράφετε στα πεδία:
Συνοπτική αναγραφή θέματος:  «Απόρριψη προτάσεων  ψηφίσματος B7 0275/2009, B7 0277/2009»
Το κείμενο της ερώτησής σας :  (κάνετε επικόλληση το παρακάτω ή κάποιο δικό σας κείμενο ) :

Εξοχώτατον κο Γέρζυ Μπούζεκ
Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
Εξοχώτατε  κ. Πρόεδρε,
Ως ενεργός πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαφωνώ πλήρως με τις προτάσεις ψηφίσματος B7 0275/2009, B7 0277/2009 για την συνεδρία  της 20ης Ιανουαρίου και ζητώ να μην γίνουν δεκτές για τους παρακάτω λόγους:
1.    Η ύπαρξη και η θέα θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσιους χώρους δεν συνιστά αυτή καθεαυτήν, εκ μέρους των χωρών της Ε.Ε. παραβίαση του ατομικού δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας, ιδίως στις χώρες εκείνες, όπως η Ελλάδα, όπου η ανάρτηση των θρησκευτικών συμβόλων στους δημόσιους χώρους έχει καθιερωθεί βάσει εθίμου και όχι νομοθετικής διάταξης.
2.    Όσοι θεωρούν ότι προσβάλλεται η θρησκευτική τους ελευθερία από την θέα θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσιους χώρους, σημαίνει ότι δεν ανέχονται και τις διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις της πλειοψηφίας των συμπολιτών τους στην ΕΕ, παραβιάζοντας το άρθρο 9 της ΕΣΔΑ, στάση που εγκυμονεί κίνδυνο μισαλλοδοξίας.
3.    Η ύπαρξη και η θέα θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσιους χώρους σε χώρες της ΕΕ, αποτελεί μέρος της πολιτισμικής και πνευματικής παράδοσής τους, που διαμορφώθηκαν ιστορικά από αιώνες μέσα από κάθε είδους μνημεία και συνήθειες. Επομένως μια οποιασδήποτε μορφής υπόδειξη της ΕΕ στις χώρες –  μέλη της περί του ζητήματος τούτου, παραβιάζει το άρθρο 61 παρ. 1, 167 και 16γ’ της Συνθήκης της Λισσαβόνας.

Με τον οφειλόμενο σεβασμό
(όνομα, ιδιότητα, χώρα, πόλη)

iii. Πιέζετε τέρμα κάτω δεξιά «αποστολή».

Σημείωση: Αν το κρίνετε προωθείστε και σε άλλους το παρόν μήνυμα
Η συνεδρίαση της 20ης Ιαν. 2010 θα μεταδοθεί από την δ/νση  http://europarltv.europa.eu/

**************************************************************************

ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΣΤΑΛΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ

ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙΣ,

(ΥΠΟΓΡΑΜΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ)

**************************************************************************

Προς κο Γέρζυ Μπούζεκ
Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Εξοχώτατε  κ. Πρόεδρε,
Ως ενεργός πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαφωνώ πλήρως με τις προτάσεις ψηφίσματος B7 0275/2009, B7 0277/2009 για την συνεδρία  της 20ης Ιανουαρίου και ζητώ να μην γίνουν δεκτές για τους παρακάτω λόγους:

1.    Η ύπαρξη και η θέα θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσιους χώρους δεν συνιστά αυτή καθεαυτήν, εκ μέρους των χωρών της Ε.Ε. παραβίαση του ατομικού δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας, ιδίως στις χώρες εκείνες, όπως η Ελλάδα, όπου η ανάρτηση των θρησκευτικών συμβόλων στους δημόσιους χώρους έχει καθιερωθεί βάσει εθίμου και όχι νομοθετικής διάταξης.

2.    Όσοι θεωρούν ότι προσβάλλεται η θρησκευτική τους ελευθερία από την θέα θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσιους χώρους, σημαίνει ότι δεν ανέχονται και τις διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις της πλειοψηφίας των συμπολιτών τους στην ΕΕ, παραβιάζοντας το άρθρο 9 της ΕΣΔΑ, στάση που εγκυμονεί κίνδυνο μισαλλοδοξίας.

3.    Η ύπαρξη και η θέα θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσιους χώρους σε χώρες της ΕΕ, αποτελεί μέρος της πολιτισμικής και πνευματικής παράδοσής τους, που διαμορφώθηκαν ιστορικά από αιώνες μέσα από κάθε είδους μνημεία και συνήθειες.

4. Και η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού έχει δικαιώματα, δεν έχει μόνο η μειοψηφία.
Ειναι μετρημένοι στα δάκτυλα αυτοί που ενοχλούνται από τα θρησκευτικά σύμβολα, δεν είναι δύσκολο να το διαπιστώσετε.

Επομένως μια οποιασδήποτε μορφής υπόδειξη της ΕΕ στις χώρες –  μέλη της περί του ζητήματος τούτου, παραβιάζει το άρθρο 61 παρ. 1, 167 και 16γ’ της Συνθήκης της Λισσαβόνας και σας καθιστά άδικους κριτάς.
Αν παραβιάσετε τα δικαιώματα της πλειοψηφίας θα δώσετε το δικαίωμα να πιστέψωμε ότι δεν έχετε σκοπό να επιβάλετε την δικαιοσύνη, αλλά να ετοιμάσετε την έλευση του Αντιχρίστου.

Με τον οφειλόμενο σεβασμό
Ανδρονίκη Π. Καπλάνογλου

ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ Π. ΚΟΥΜΑΡΙΑΝΟΥ

=======================

Είδατε τι ωραία που τα “μπάλωσε” ο γνωστός “ευρωθεολόγος” και σχολικός σύμβουλος κ. Γιαγκάζογλου; “Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ”. Τι ωραία που τα λέγει στην απάντηση που έξέδωσε για την ανακοίνωση του συνδέσμου θεολόγων Μακεδονίας – Θράκης που διαμαρτυρήθηκε για τις θέσεις που διατύπωσε σε συνέντευξή του στην “Καθημερινή” για τη διδασκαλία των θρησευτικών: “Να διδάσκονται οι μαθητές πρώτιστα την ορθόδοξη πίστη και δευτερευόντως τις αιρέσεις του Παπισμού και του Προτεσταντισμού και τα κύρια θρησκεύματα που υπάρχουν στον κόσμο”. Επομένως, διερωτάται, εν αφελότητι καρδίας, ο γνωστός “ευρωθεολόγος”: Τι το μεμπτόν είπα;”

ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ Ο κ. ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ

________________

Καλά τα λέγει ο κ. σχολικός σύμβουλος. Με μια “διαφορούλα”. Ποια είναι αυτή; Αν έτσι έχουν τα πράγματα σε τι θα διαφέρει η διδασκαλία των θρησκευτικών από τη σημερινή της μορφή; Και τώρα διδάσκεται πρώτιστα η Ορθοδοξία και δευτερευόντως οι αιρέσεις (Παπισμός, Προτεσταντισμός) όπως και επίσης και τα βασικά θρησκεύματα. Αν, λοιπόν, είναι όλα τόσο όμορφα και ωραία και ρόδινα όπως τα περιγράφει ο κ. Σχολικός σύμβουλος τότε προς τι μιλούν για αλλαγή οι παρατρεχάμενοι του υπουργείου “διά βίου μάθησης” (προς Θεού όχι θρησκευμάτων); Αρα; Αρα μας δουλεύει ο κ. σχολικός σύμβουλος. Μας ρίχνει στάκτη στα μάτια. Μας εκλαμβάνει για χαιβάνια.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΨΕΥΣΗΣ

______________

Επιπλέον! Αν πράγματι, όπως ισχυρίζεται, η εφημερίδα που του πήρε τη συνέντευξη δεν απέδωσε ορθά τα όσα είπε γιατί δεν έστειλε πρώτος και καλύτερος διάψευση στην εφημερίδα; Γιατί περίμενε τον σύνδεσμο θεολόγων Μακεδονίας – Θράκης να τον κατακεραυνώσει για να “αποκαταστήσει” την δήθεν τρωθείσα αλήθεια; Ορισμένες διαψεύσεις ξέρετε όταν γίνονται σε λάθος χρόνο αντί να διαψεύσουν επιβεβαιώνουν τις καταγγελίες. Παράδειγμα η διάψευση του ανεκδιήγητου “ευρωθεολόγου” και σχολικού σύμβουλου κ. Γιαγκάζογλου.

Η “ΔΙΑΨΕΥΣΗ” ΤΟΥ π. ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΥΜΑΡΙΑΝΟΥ

________________

Ο π. Παύλος Κουμαριανός παρουσιάστηκε στην Ημερίδα του ΑΠΘ για το διάλογο Παπικών – Ορθόδοξων ως εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄ και είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι για να προχωρήσει ο διάλογος Παπικών και Ορθοδόξων πρέπει να γίνουμε, Θέος φυλάξοι, Ουνίτες. Παρόλον ότι πλήθος ανταποκρίσεων και σχολίων δημοσιεύθηκαν για το θέμα που ξεσήκωσε, ως εικός, μεγάλο σάλο ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος περίμενε τρεις μήνες για να μας πεί ότι δεν εξουσιοδοτήθηκε ο π. Κουμαριανός να τον εκπροσωπήσει!!! Ο δε π. Παύλος εποίησε την νήσσαν επτά μήνες μετά τα γεγονότα για να μας πεί ότι η επιστημονική του συνείδηση του υπέβαλε να πει τα περί ουνοτοποίησης και όχι οι εντολές του Αρχιεπισκόπου. Και πρόσθεσε το εξής αμίμητο: “Δεν γνωρίζω αν τις θέσεις μου τις αποδέχεται ο Μακαριότατος” !!! Διάψευση να σου πετύχει!

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΚΟΝΙΟΥ ΘΕΟΛΗΠΤΟΥ

____________________

Μια άλλη αξιοθρήνητη “διάψευση” είναι και η ανακοίνωση του Πατριαρχείου δέκα μέρες μετά την αποστολή της αήθους επιστολής του Μητροπολίτη Ικονίου Θεόληπτου εναντίον του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου. Αν είναι αλήθεια αυτά που αναφέρει η ανακοίνωση του Πατριαρχείου ότι ο Σεβασμιότατος Ικονίου ενήργησε αυθαίρετα και ότι ο πατριάρχης  Βαρθολομαίος θεωρεί τη διακονία του Δημητρίου άμεμπτη και καρποφόρα γιατί ο Παναγιότατος δεν την εξέδωσε αυθημερόν; Αυθωρεί και παραχρήμα; Γιατί περίμενε μέχρι που φούντωσαν οι αντιδράσεις και δημιουργήθηκε αρνητικό κλίμα για το Σεβασμιότατο Αμερικής; Μόνον άνοες αποδέχονται τις διαψεύσεις τύπου Γιαγκάζογλου, π. Παύλου Κουμαριανού και ανακοίνωσης του Πατριαρχείου.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Η αντίθεσή μας προς τον Οικουμενισμό, οι διαμαρτυρίες μας για την κατάφωρη παραβίαση των Κανόνων και για την εισαγωγή κακοδοξιών από κορυφαίους εκπροσώπους του Πατριαρχείου, δεν θολώνουν την άδολη αγάπη μας προς τον Οικουμενικό Θρόνο. Ούτε υποβαθμίζουν την αγωνία μας για την επιβίωση της πρωτόθρονης Εκκλησίας. Αλγούμε πόνο βαθύ επειδή η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία βρίσκεται εν αιχμαλωσία. Πονούμε επειδή το Πατριαρχείο στενάζει στη σφηκοφωλιά του αιμοβόρου Λύκου που μαγαρίζει τα αγιασμένα χώματα της Βασιλεύουσας και των άλλων αξέχαστων πατρίδων. Οι διαμαρτυρίες μας εναντίον του Οικουμενισμού αρθρώνουν πρώτιστα λόγο πόνου που μας υπαγορεύει η ορθόδοξή μας συνείδηση για την καταπάτηση της πίστης μας. Ταυτόχρονα, όμως, εκφράζει την ειλικρινή μας πεποίθηση ότι οι οικουμενιστικές ασχημίες στερούν το Πατριαρχείο από τον πολυτιμότερο του σύμμαχο: Τον Αγιο Θεό.

«Ανδριζεσθε, και κραταιουσθω η καρδια υμων» Ψαλμ. 30, 25

Κα Kαπλάνογλου

Δεν σας ξέρω και δεν με ξέρετε προσωπικά. Η προσπάθειά σας, όμως, να παρουσιάσετε το έργο του αγωνιστού γέροντος Αυγουστίνου ήταν αναγκαίο, σε καιρούς που οι περισσότεροι Επίσκοποι (και μόνο με την αδιαφορία τους) προδίδουν καθημερινά την πίστη μας, ευρισκόμενοι στον αντίποδα του ηρωϊκού Καντιώτη, που αγωνίστηκε -όπως γνωρίζουμε και εσείς αποδεικνύετε με τις ομιλίες που ανεβάζετε- κατά του Παπισμού και του Οικουμενισμού.

Αποφάσισα να σας γράψω αυτές τις λίγες γραμμές, τώρα, που διάβασα για τον πόλεμο που αντιμετωπίζετε από το περιβάλλον του «σιωπηλού» προς κάθε εξουσία αντικαταστάτη του γέροντος Αυγουστίνου, αλλά δεσποτικού προς τους ποιμαινόμενους. Και σας γράφω, όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή έχω ιδίαν πείραν του Δεσποτικού κατεστημένου, για να σας ευχηθώ με τις μυστικές ευχές του γέροντα και την ενίσχυση του Κυρίου να φέρετε σε πέρας την αποστολή σας και να συνεχίσετε να μας προσφέρετε από την ιστοσελίδα σας augoustinos-kantiotis.gr την διδασκαλία του.

Αίγιο, 11/1/2010

Με την αγάπη Του

Παναγιώτης Σημάτης

SFÂNTUL CUVIOS MACARIE MAKRIS,

PARADIGMA TEOLOGULUI ÎN DIALOG

ΔΥΟ ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ εορτάζει 8 Ιανουρίου
ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ εορτάζει 19 Ιανουαρίου

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ Monahul Leontie

În contextul reîntâlnirii Comisiei Mixte Internaţionale de Dialog Teologic dintre ortodocşi şi catolici, ce se va întruni în septembrie la Viena pentru a dezbate ultima parte a materialului „Rolul Episcopului Romei în comuniunea Bisericilor din primul mileniu”, propunem spre reflexie participanţilor, observatorilor, celor foarte entuziaşti şi celor foarte reticenţi, celor moderaţi, ca şi tuturor celor interesaţi modelul unui sfânt mai puţin cunoscut, pe care tocmai l-a pomenit Biserica noastră Ortodoxă pe 8 ianuarie – SFÂNTUL MACARIE MAKRIS.
Sfântul Macarie Makris este un renumit bărbat bisericesc din perioada bizantină târzie. Acest lucru reiese din implicarea sa în evenimentele bisericeşti din această epocă critică, dar şi din bogata sa operă scriitoricească, care a dobândit o  extensie ecumenică, precum menţionează personalităţi oficiale contemporane lui şi renumiţi scriitori bizantini.
S-a născut în Tesalonic în jurul anului 1383 din părinţi evlavioşi şi renumiţi. A primit o educaţie aleasă şi a iubit mult învăţătura, studiind în mod deosebit filozofia, poezia, logica, retorica şi teologia. Încă de foarte tânăr s-a distins prin educaţie, înţelepciune şi în general prin virtutea sa.
În jurul anului 1401, la vârsta de 18 ani, după moartea mamei lui, s-a dus în Sfântul Munte şi a intrat în monahism în Sfânta Mănăstire Vatopedi, care se distingea prin viaţa duhovnicească a multor monahi de acolo. Cu toată osârdia s-a supus de-Dumnezeu-purtătorului stareţ Armenopoulos, care l-a îndrumat cu discernământ şi l-a tuns monah. A rămas alături de el vreme de zece ani până la moartea sa, după care a fost hirotonit diacon şi preot. În această perioadă a dobândit prin ascultare multe virtuţi călugăreşti, dar şi multe cunoştinţe de geometrie, matematică şi astronomie.
Iubind, crezând în ascultare şi preţuind-o, după moartea stareţului său s-a supus unui alt stareţ vatopedin, compatriotul şi ascetul David, monah foarte virtuos şi învăţat. David era în relaţie şi cu împăratul Manuel al II – lea Paleologul, care îl respecta în mod deosebit, coresponda cu el şi îi trimitea scrierile sale referitoare la viaţa monahală, şi care l-a pus în legătură cu Macarie. În felul acesta, pe când se afla la Vatopedi, Macarie a devenit cunoscut împăratului, s-a împrietenit cu el şi corespondau adesea. Din când în când acesta îi trimitea împăratului cărţile scriitorilor, recomandaţi lui de către înţeleptul său stareţ.
Potrivit biografului său anonim, s-a dus în patria sa, Tesalonic, pentru a rezolva chestiunea moştenirii lui. Întorcându-se în Sfântul Munte, şi-a continuat nevoinţele sale ascetice, având ca model şi pildă mai ales asceza aspră a Cuviosului Maxim Cavsocalivitul, căruia mai târziu avea să-i scrie viaţa, precum a făcut-o şi proigumenul Mănăstirii Vatopedi, Sfântul Teofan.
Sfântul Macarie a fost un înflăcărat următor al isihaştilor. În scrierile sale de Dumnezeu insuflate aminteşte insistent de bunurile sfintei isihii şi de învăţăturile isihasmului. Rugându-se şi nevoindu-se cu râvnă, cu smerenie şi neîntrerupt, s-a învrednicit de vederea Luminii Dumnezeieşti şi Necreate, ca şi cei trei ucenici pe Muntele Tabor, şi – după cum aflăm din biografia sa, faţa lui iradia de dumnezeiescul har.
În jurul anului 1419, Macarie s-a dus cu stareţul său David în Constantinopol, în urma invitaţiei împăratului Manuel al II – lea, unde a rămas vreo doi ani, discutând toţi trei asupra unor chestiuni teologice variate, după care s-au întors în iubita lor isihie athonită. În 1429, Macarie, după moartea celui de-al doilea stareţ al său, a fost invitat din nou de către prietenul său împăratul în Constantinopol.
În timpul şederii sale în capitală, s-a stabilit la început în Mănăstirea Harsianitu, unde se nevoia şi învăţatul isihast Iosif Vriennie, cel de un cuget cu el, cu care s-a legat prieteneşte, nutrind pentru el un profund respect, uimire şi preţuire din pricina purităţii credinţei sale ortodoxe şi a mergerii-împreună în lupta pentru cei ce se liniştesc (isihaşti). Împăratul i-a propus lui Macarie să preia egumenia vestitei Mănăstiri Studion, dar nu a acceptat şi s-a dus în iubita pustie a Sfântului Munte. Mai târziu îl vedem monah în Mănăstirea Studion pe Iosif Vriennios.
Însă împăratul Manuel al II – lea Paleologul, preţuind înzestrările şi darurile lui, l-a rechemat prin scrisori în Constantinopol. După o mică şedere  în Mănăstirea Harsianitu şi în urma propunerii hronografului Gheorghios Sfrantzis, a fost ales egumen al Mănăstirii Pantocrator, care nu trecea printr-una din cele mai bune perioade ale ei, fiind în declin. Mănăstirea o aflase într-o situaţie economică dificilă, având doar şase monahi. Necruţându-şi puterile şi nevoindu-se mult, Macarie a călătorit în Serbia şi în Rusia şi, cu sprijinul regelui Ştefan al Serbiei şi al Mitropolitului Fotie al Moscovei (2 iulie), a reuşit să ridice mănăstirea şi să adune obşte pentru revenirea istoricei mănăstiri la slava ei de odinioară. Prin darurile domnitorilor şi boierilor a adus-o la o bunăstare materială,  dar şi la o înflorire duhovnicească, printr-o populare remarcabilă şi prin toată lucrarea duhovnicească a slujbelor dumnezeieşti, a vieţii de rugăciune şi de asceză. Macarie  a fost părintele duhovnicesc al împăratului Ioan al VIII – lea, care l-a ridicat la vrednicia de Mare Protosinghel.
Şederea sa în Constantinopol l-a făcut să arate un deosebit interes pentru chestiunile bisericeşti importante, care aveau loc în timpul său şi creau probleme dificile. Implicarea sa în acestea a ajutat la rezolvarea lor. A participat activ şi cu osârdie la consfăturirile dintre elinii ortodocşi şi latinii romano-catolici, însă fără a ceda nimic în ceea ce priveşte Sfintele Dogme ale Ortodoxiei. A luptat în prima linie în cadrul Sinodului Local din anii 1426-1429, unde s-a distins prin pregătirea teologică şi elocinţa sa. După acest sinod, a fost trimis la Roma, în fruntea unei delegaţii alcătuite din trei membri, către papa Martin al V –lea (decedat în 1431). Acolo, întru cunoştinţă şi cu curaj a apărat într-un mod exemplar dogmele şi a înfăţişat tezele teologice ale Bisericii Ortodoxe referitoare la toate temele care întreţineau schisma dintre Răsărit şi Apus. Poziţia filo-unionistă a lui Macarie avea baze solide, vorbind despre întoarcerea la Biserica fără inovaţii din primele veacuri.  Acest temei este invocat şi de o epistolă primită de Sfântul Macarie de la Sfântul Simeon al Tesalonicului în anul 1423. Macarie dorea să se convoace un Sinod Ecumenic pentru rezolvarea schismei. Nu a apucat. S-a îmbolnăvit grav de friguri şi nu a reuşit să conducă o nouă misiune în Apus. Gheorghios Scholarios, ulteriorul patriarh Ghenadios al II – lea, îl laudă într-o epistolă şi îl cheamă să se întoarcă în capitală din Prinkiponisa.
S-a întors din Halki în Constantinopol. După o boală contagioasă, a adormit pe 7 ianuarie 1431 şi a fost înmormântat în Mănăstirea Pantocrator. A fost cinstit de către toţi. Cuvintele călduroase despre Macarie – ale împăratului, ale patriarhului Ghenadie al II – lea, care împreună cu Sfântul Marcu Evghenicul au fost ucenici ai monahului Iosif Vriennios,  şi ale istoricilor Gheorghios Sfrantzis – care l-a numit bărbat deosebit în cuvânt, în virtute şi înţelepciune – şi Silvestru Siropoulos, arată dimensiunea contribuţiei lui în acea dificilă perioadă a Bisericii. Tânguirile clerului şi poporului în timpul necrologului, care umpluse biserica şi curtea, învederau psalmodii ale unui apărător al Ortodoxiei şi nu ale unui latinofil, cum l-au judecat unii la slujba de înmormântare.
Opera de scriitor a Sfântului Macarie este importantă, ea fiind în principal dogmatică, aghiologică şi morală. Cea dogmatică este antilatină şi se referă la purcederea Sfântului Duh, la primatul papei şi la azime. Cea aghiologică reflectă locurile în care a trăit – Tesalonic, Sfântul Munte şi Constantinopol – şi cuprinde Vieţile Sfinţilor David, Gavriil şi Dimitrie din Tesalonic, Maxim Cavsocalivitul şi celor 318 Părinţi purtători-de-Dumnezeu, viaţa Sfintei Eufimia, a Sfântului Andrei Criteanul şi ale altora, cu toţii 19. Majoritatea lucrărilor au fost scrise în Mănăstirea Vatopedi.
Educaţia şi virtutea sa au făcut din el un scriitor înţelept, autor de importante omilii, preţuit şi recunoscut de către contemporani, precum învăţaţii David, stareţul său, şi împăratul Manuil al II – lea Paleologul. În timpul împresurării Constantinopolului, însuşi împăratul îl cheamă să întărească şi să mângâie prin cuvintele sale minunate pe creştinii ameninţaţi. De asemenea, la Sinodul din Constantinopol, prin cuvintele sale, a astupat gurile catolicilor, care erau cât pe ce să îmbrăţişeze dogmele ortodoxe.
În operele sale cunoscute şi păstrate se distinge cu uşurinţă profunda sa pregătire teologică, arta lui oratorică şi perfecţiunea cuvântului, aşa încât poate fi considerat unul din cei mai buni prozaişti din veacul al XV – lea. În operele sale aghiologice scoate în evidenţă în principal nevoinţele îndelungate ale cuvioşilor pentru dobândirea sfinţeniei şi pentru realizarea îndumnezeirii. Îşi doreşte ca toţi credincioşii să-şi însuşească autenticul cuget ascetico-martiric al Sfintei Maicii noastre, Biserica Ortodoxă.
Sfântul Macarie, vorbind foarte frumos în operele sale despre viaţa ascetică a sfinţilor, cărora le-a scris viaţa şi pe care i-a lăudat, şi despre dorul lor dumnezeiesc pentru o viaţă în Hristos cu desăvârşire împlinită, lasă să transpară agonia lui personală, dorinţa şi vocaţia plină de iubire spre experierea vieţii în Hristos după har şi împărtăşire. Transpare lumea lui interioară care se nelinişteşte responsabil, cu grijă şi consecvenţă pentru înaltele experienţe duhovniceşti, pe care le dobândeşte prin smerita sa nevoinţă şi prin harul dumnezeiesc.
Învăţatul ieromonah vatopedin, cunoscutul şi remarcabilul prozaist, prietenul şi consilierul împăratului, egumenul şi înnoitorul vestitei Mănăstiri Pantocrator, participantul la sinoade, dascălul unor ucenici remarcabili, potrivit biografului său encomiastic, în toată viaţa sa şi-a păstrat simplitatea de monah athonit, neagonisirea, afabilitatea către toţi, slujirea, smerenia, duhul de nevoinţă.
Pomenirea lui se face pe 8 ianuarie, iar o slujbă mai recentă în cinstea sa a fost alcătuită de către imnograful Haralambie Busia.
Peste câteva zile (19 ianuarie) Biserica noastră îl va pomeni şi pe Sfântul Marcu al Efesului. Unii teologi catolici şi ortodocşi  – ca Olivier Clement, de pildă – îl contestă, fără însă a-i cunoaşte opera. Dar „Sfântul Marcu, ca urmaş al tradiţiei isihaste, nu are nici o legătură cu fanatismul. Să nu uităm că el a mers de bunăvoie în Italia, chiar dacă a ezitat la început din cauza bolii şi, mai mult, la începutul sinodului s-a adresat Papei cu «Preafericite Papă al vechii Rome», numindu-l «Întâistătătorul preoţilor lui». El nu a făcut altceva decât să abordeze atitudinea isihastă faţă de unirea Bisericilor, pe care au abordat-o şi învăţătorii lui, Patriarhul Eftimie, Macarie Makris, Iosif Vriennie, adică fiind deschişi dialogului, dar stricţi în cele ale credinţei. Un exemplu elocvent este Macarie Makris (sărbătorit ca sfânt pe 8 ianuarie), repezentantul Bisericii Constantinopolului la Roma (între anii 1426-1431) la discuţiile premergătoare Sinodului Unionist. Acesta, deşi e uneori acuzat de filolatinism din cauza râvnei sale pentru unire (Sfrantzis, Chronicum Majus, Ed. Greku. p.49), a rostit o omilie chiar în faţa papei, în care apăra într-un mod magistral dogmele Ortodoxiei (Enkomiu, Ed. Arghyriou, p. 77-104). Putem vorbi de o atitudine isihastă faţă de unirea Bisericilor şi, în general, faţă de ecumenism… (Sfântul Marcu Evghenicul, Opere, vol. I, p. 14).
Dacă cineva va răsfoi cu atenţie istoria falsului sinod unionist de la Ferrara-Florenţa (1438-1439) îl va afla acolo, în duh, şi pe Cuviosul Macarie Makris, atunci când Sfântul Marcu Evghenicul este comparat cu acesta şi cu Iosif Vriennie şi este însufleţit de chipurile lor luminoase şi memorabile. E ca şi cum l-am vedea privind duhovniceşte din bolţile cereşti spre ucenicul său şi îmbărbătându-l spre „lupta cea bună”: „În luna mai 1438, la cererea Papei, au fost desemnate de către fiecare parte comisii de ierarhi şi teologi pentru a purta discuţii preliminare. În cadrul primei întâlniri, care a avut loc în Sacristia (la catolici este încăperea din cadrul unei biserici în care se păstrează obiectele de cult şi veştmintele) Bisericii Sf. Francisc, Caesarini a susţinut cuvântul de deschidere, iar în replică Sfântul Marcu a spus că au venit la Ferrara înfruntând greutăţi şi pericole pentru a discuta asupra misiunii sacre a unirii. Cardinalul l-a lăudat pentru acest răspuns, însă delegaţia ortodocşilor s-a arătat foarte critică faţă de el, pentru faptul că intervenţia lui a fost lipsită de elocinţa lui Caesarini. Din acest motiv, a fost ales să vorbească de acum înainte Mitropolitul Visarion al Niceei. Unii delegaţi, printre care şi Syropoulos, i-au amintit lui Marcu în mod amical cât de curajos ar fi acţionat cei doi bărbaţi pe care el îi iubea şi îi respecta atât de mult, Iosif Vriennie şi Macarie Makris, dacă ar fi participat la sinodul de unire. Este cunoscut faptul că cei doi nu s-au pronunţat împotriva unei astfel de întâlniri şi că Vriennie chiar spusese că ar vrea să participe şi să-şi exprime punctul de vedere ortodox  la un astfel de sinod. Aceste cuvinte l-au impresionat profund pe Marcu, care în următoarele trei întâlniri a vorbit cu mai multă îndrăzneală şi elocinţă” (Idem, ibid., p. 44).
Părăsind Apusul şi revenind în neînseratul nostru Răsărit, şi aplecându-ne mai cu de-amânuntul asupra vieţii, operei şi activităţii lui, înţelegem că „Întreaga lucrare şi gândire a Sfântului Marcu erau dominate de controversa palamită, direct legată de principiile esenţiale ale Ortodoxiei. De aceea, el a folosit orice prilej pentru a promova cauza Ortodoxiei. Astfel, în cuvântarea funebră, ce i s-a  cerut s-o susţină la moartea ieromonahului Makarie Koronnas, stareţul Mănăstirii Mangana, Sfântul Marcu a revenit încă o dată la acest subiect, de faţă fiind, cel mai probabil, Împăratul şi Patriarhul. Sfântul Marcu şi-a început cuvântarea lăudând opera Sfântului Ioan Scărarul, care-i îndrumase viaţa stareţului şi ale cărui învăţături urmând, Makarie urcase treaptă cu treaptă scara cea dumnezeiască, până ce a ajuns la ultima treaptă, răsplata chemării celei de sus şi locul unde şi-a aflat odihna de orice faptă şi vedere (theoria).
Pe parcursul cuvântării, Sfântul Marcu a amintit paşii parcurşi de stareţul Makarie şi conduita lui şi refuzul lui de a primi înalta funcţie bisericească şi exilul său din Tesalonic, după căderea lui în 1387. Trecând apoi la peroraţia finală, el a cerut celor de faţă să nu-l jelească pe Makarie, care, deşi respectat şi binecuvântat, era doar un om, ci mai degrabă să ne jelim pe noi înşine pentru că am fost părăsiţi în cele rele, văzându-ne neamul supus duşmanilor şi trebuind să purtăm suferinţele continue şi grele, venite asupra noastră de sus şi fiind martori zi după zi la plecarea Părinţilor noştri. Aşadar, în cine ar trebui să ne încredem? Cine ne va asculta şi ne va îndepărta durerile? Spre cine vom privi ca spre nişte atleţi ai credinţei noastre? Cine sunt cei care vor mijloci pentru noi la Dumnezeu? Plângerea Sfântului Marcu este fierbinte şi totodată autentică. El vede limpede apropierea sfârşitului Cetăţii, celei cândva renumită, iar acest sfârşit este grăbit de pierderea unor oameni ca Makarie Koronnas, Iosif Vriennie şi Macarie Makris, atleţi ai Ortodoxiei” (Idem, ibidem, pp. 30-31).
Aşadar, dacă valul istoriei ne mână iarăşi în Apus, să fim deschişi dialogului şi stricţi în ale credinţei, evitând extremele. Să ţinem Adevărul în Iubire, ştiind că „Dragostea se bucură de Adevăr” şi să ne rugăm Domnului să ridice continuatori ai tradiţiei isihaste faţă de unire, bărbaţi de talia teologică şi spirituală a Cuviosului Macarie Makris şi a Sfântului Marcu Evghenicul.

Η τραγωδια του αϊτινου λαου μας συγκλονιζει ολους!

Ιδιαιτερα, ομως, οι Ελληνες εχουμε ενα χρεος παραπανω:

*

Η μικρή και φτωχή αυτή χώρα είναι η πρώτη που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση του 1821

διά του Προέδρου της Μπόγιερ:

«Το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την ελληνική επανάσταση επίσημα ήταν η Αϊτή, ο Boyer έστειλε στις 15.01.1822 έγγραφο στην ελληνική επιτροπή του Παρισιού απαντώντας στην αίτηση των Κοραή, Πίκκολου και Βογορίδη, στο οποίο ανάγγελλε την αναγνώριση της ελληνικής προσωρινής διοίκησης και ευχόταν την νίκη της επανάστασης».

(Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, Αθήνα, εκδ. Τολίδης, σελ. 94.)

******************************************************************************

Μάλιστα, μόλις που τελείωσε τον δικό της απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών, κατεστραμμένη οικονομικά, και έστειλε στο Παρίσι, στον ΑΔΑΜΑΝΤΙΟ ΚΟΡΑΗ,
25 τόνους καφέ να εκποιηθούν, για να αγορασθούν όπλα
για τον δικό μας αγώνα.

Επίσης, έστειλε 100 εθελοντές, μαύρους στρατιώτες,
να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων, αν και δεν έφτασαν ποτέ, αφού πιθανόν σφαγιάστηκαν από Γάλλους .

******************************************************************************

Πόσοι Έλληνες τα γνωρίζουμε αυτά ή τα θυμόμαστε;
Ας τους θυμηθούμε
τουλάχιστον τώρα!
*
Προξενείο Αϊτής:
οδός Βασ. Σοφίας 26-28, Μαρούσι
Τηλ. 210 6123014

http://amfiaraos59.blogspot.com/

******************************************************************************