ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΣΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ  9-7-1993

ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΑΙ

«……Τώρα ποὺ τελειώνω θὰ μιλήσω μὲ τὴν γλῶσσα τοῦ Κολοκοτρώνη. Ὁμίλησε κάποτε στὴν νεότητα τῶν Ἀθηνῶν ὁ ἣρωας τοῦ 21, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καὶ εἶπε. Ἐμεῖς παιδιά μου φάγαμε τὸ ψωμί μας, τώρα ἐσεῖς ἒρχεσθε στὰ πράγματα.
Λοιπὸν καὶ ἐγὼ γέρος πλέον Ἐπίσκοπος, ποὺ 60 χρόνια ὑπηρετῶ τὴν Πατρίδα  τὴν Πίστη, τὴν  Ἑκκλησία καὶ τὸ γένος, σᾶς προσφωνῶ καὶ σᾶς λέω: Ὃτι ἐμεῖς πλέον πλησιάζομε στὸ τέρμα τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας. Ἐσεῖς ἒρχεσθε. Σεῖς εἶστε ἡ νέα γενεά, καὶ πιστεύω ὅτι αὐτὴ ἡ νέα γενεά, δὲν θὰ προδώση τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς μας, ἀλλὰ θὰ βαδίση πάνω στὰ ἲχνη τῶν πατέρων μας, νεωτέρων καὶ παλαιοτέρων. Διότι πίσω ἀπὸ σᾶς ὑπῆρξαν ἣρωες.Οἱ πατέρες σας, οἱ παποῦδες σας καὶ ἡ παλαιὰ γενεὰ. Μὲ τὴν ἐλπίδα αὐτή, ὅτι τὸ γένος μας θὰ συνεχίση τοὺς ἱεροὺς ἀγῶνες καὶ ὅτι ἐσεῖς εἶστε οἱ συνεχιστὲς τῶν ἡρωϊκῶν αὐτῶν ἀγώνων, πιστεὺω ἐγὼ ὁ γέρων Ἐπίσκοπος καὶ τὸ διαλαλῶ, ὅπου καὶ ἂν ὑπάγω, ὡς εἶδος σλόγκαν, τὸ κηρύττω καὶ τὸ λέω. Ἡ  Ἑλλὰς μὲ τέτοια παιδιὰ καὶ ἡ Μακεδονία μας, ποὺ εἶναι ἀναπόσπαστον μέλος τῆς Ἑλλάδος, συνεχίζοντας τὸ ἒργο τῶν προγόνων μας καὶ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, ἡ Μακεδονὶα μας ἦτο εἶνε καὶ θὰ μείνη πάντα Ἑλληνική».

ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ      1978

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ

Η ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΘΑ ΝΙΚΗΣΗ Ο ΕΝΑΣ

   Ἀγαπητά μας παιδιά, μαθηταὶ καὶ μαθήτριαι τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, τὴ στιγμὴ αὐτὴ, ποὺ βρίσκομαι μπροστά σας, εἶμαι πολὺ συγκινημένος. Τρία αἰσθήματα κυριαρχοῦν στὴν ψυχή μου. Τὸ ἕνα αἲσθημα εἶνε ἡ χαρά, τὸ δεύτερο εἶνε ἡ λύπη καὶ τὸ τρίτο εἶνε ἡ ἀνησυχία.
Χαίρω διότι δὲν εἶνε μικρό πράγμα στὸν σύγχρονο κόσμο, στὴν ἐποχὴ αὐτὴ τῆς ἀθεΐας καὶ ἀπιστίας, δὲν εἶνε μικρό πράγμα, ἑκατοντάδες παιδιά, μαθηταί καὶ μαθήτριαι τοῦ Γυμνασίου σὰν ἐλάφια διψασμένα, νὰ τρέχετε στὴν πηγή, στὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὰ Κατηχητικά Σχολεῖα. Αὐτὸ πολὺ μᾶς παρηγορεῖ καὶ πολὺ μᾶς ἐνθουσιάζει. Γι᾿αὐτὸ αἰσθάνομαι χαρὰ καὶ δοξάζω τὸ Θεό.
Αἰσθάνομαι ὅμως καὶ μιὰ λύπη, διότι ὡς ἐπίσκοπος θὰ ἒπρεπε νὰ εἶμαι ἐγὼ ὁ κατηχητής σας, ὁ κατηχητὴς ὃλων τῶν παιδιῶν τῆς περιφερίας μου καὶ τῶν μικρῶν παιδιῶν ἀκόμη, γιατὶ αὐτὸ εἶνε τὸ σπουδαιότερο ἒργο τοῦ ἐπισκόπου. Θὰ ἒπρεπε λοιπὸν τὴν διδασκαλία τῶν παιδιῶν νὰ τὴν ἒχω ἐγὼ ὁ ἐπίσκοπος, Νὰ διδάσκω σ᾿ ὅλα τὰ Κατηχητικὰ Σχολεῖα τῆς Μητροπόλεως.

Θυμᾶμαι τὰ ἀλησμόνητα χρόνια, ποὺ ὡς ἱεροκήρυκας πῆγα σὲ διάφορες πόλεις τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν εἶχα τὰ μεγάλα βάρη τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, εἶχα πολλὰ κατηχητικὰ σχολεῖα καὶ χαρὰ καὶ ἀγαλίαση μου ἦταν νὰ βόσκω τ᾿ἀρνάκια τοῦ Χριστοῦ. Δυστυχῶς τώρα πρέπει νὰ ὁμολογήσω, ὅτι βρίσκομαι μακρυὰ ἀπὸ τὴν νεότητα τῆς Πατρίδος. Καὶ τοῦτο διότι στὰ γηρατειά μου ἒχω βάλλει βαρὺ σταυρό, τὸ φορτίο τῶν ἐπισκοπικῶν μου ὑποχρεώσεων.

Ἀλλὰ τὴν λύπη μου αὐτὴ τὴν μετριάζει ἕνα γεγονός ὅτι τὴν κατήχηση τῶν παιδιῶν τὴν ἒχω ἐμπιστευθεῖ ὂχι σὲ ἐπαγγελματίες, ἀλλὰ σὲ ἀξιόλογα ἱεραποστολικὰ πρόσωπα, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ἂνδρας καὶ γυναίκας καὶ κορίτσα ἀκόμη, ποὺ ἐργάζονται ἀνιδιοτελῶς στὸν ἀγρὸ τοῦ Κυρίου.
Τὰ πρόσωπα αὐτὰ ὑπῆρξαν ἂλλοτε μαθηταί καὶ μαθήτριαι τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου καὶ γνωρίζουν πολὺ καλὰ τὴν ἀνεκτίμητη ἀξία ποὺ ἒχει τὸ Κατηχητικό, γιὰ τὴν διαμόρφωση τοῦ χριστιανικοῦ χαρακτήρα.
Ὁμιλοῦν λοιπὸν ἐκ πείρας καὶ ἐκ καθήκοντος. Σ᾿αὐτὰ τὰ πρόσωπα ποὺ ἐργάστηκαν μὲ ζῆλο ἡ Ἐκκλησία μας ἐκφράζει τὴν εὐαρέσκειά της.
Τὸ Κατηχητικὸ σχολεῖο εἶνε τὸ μόνο Σχολεῖο ποὺ δὲν πληρώνει. Οὒτε δραχμὴ δὲν παίρνει ὁ κατηχητὴς ἢ ἡ κατηχήτρια. Καὶ ὅμως εἶνε τὸ μόνο σχολεῖο ποὺ μισὴ θανάσιμα ὁ κόσμος.
Ἐδῶ δίπλα στὴν Ἀλπάνια, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λειτουργήση κανένα κατηχητικό σχολεῖο. Δὲν ἐπιτρέπεται ὁ παπᾶς νὰ πλησιάση καὶ νὰ κατηχήση τὰ παιδιά.  (Η ομιλία είναι του 1978, τοτε που ο Εβερ Χότζιας κυριαρχούσε στην Αλβανία. Σήμερα είδαμε την πτώση του άθεου καθεστώτος)

* * *

Τὸ ἕνα λοιπὸν αἰσθημα ποὺ νιώθω εἶνε χαρά, τὸ ἂλλο  λύπη καὶ τὸ τρίτο ἀνησυχία.
Ἀνησυχῶ πολὺ ἐγὼ ὁ γέρων ἐπίσκοπος.
Σᾶς ἂκουσα μὲ Read more »

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

  Αγαπητά μου παιδιά, ως επίσκοπος της ακριτικής περιφερείας Φλωρίνης, απευθύνω σ’ εσάς, τα εκλεκτά παιδιά της Eλλάδος, εγκάρδιο χαιρετισμό και σας υπενθυμίζω ό,τι περίπου κατά την έναρξι της κατασκηνώσεώς σας είπα.

H εφηβική ηλικία, που διανύετε, είνε η ωραιότερη περίοδος της ανθρωπίνης ζωής. Eίνε όπως η άνοιξι, που κάνει να πρασινίζη και να λουλουδίζη η γη. Αλλά, όπως παρατηρούν διαπρεπείς ψυχολόγοι, είνε και η πιό επικίνδυνη ηλικία. Διότι η σύγχρονη κοινωνία, μέσα στην οποία θα ζήτε, είνε μιά κοινωνία, πού, λόγω καταπτώσεως των ηθικών αξιών και της αναρχίας των πάντων, δεν βοηθάει τη νεότητα στον ορθό, στο χριστιανικό τρόπο ζωής. Αλλοτε χίλια χέρια βοηθούσαν για να ζήσουν οι νέοι χριστιανική ζωή. Tώρα αντιθέτως χίλια χέρια σπρώχνουν τους νέους στο κακό, στην αθρησκεία και στην ανηθικότητα. Αισχρά έντυπα, περιοδικά και εφημερίδες, προβολή κινηματογραφικών ταινιών, το ανεξέλεγκτο βίντεο, τα ναρκωτικά, οι κακές συναναστροφές, οι εκπομπές ραδιοφώνων και τηλεοράσεων, πρό παντός δε η έλλειψι προτύπων πίστεως και αρετής, ιδού το πνευματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζήτε και αναπνέετε. Όπως ε­ίπαμε, είνε θαύμα ένας νέος σήμερα να ζήση χριστιανική ζωή. Mήν απογοητεύεσθε όμως. H ιστορία, αλλά και σύγχρονα παραδείγματα, μαρτυρούν ότι κάτω και από τις πλέον σκληρές κοινωνικές συνθήκες, ο νέος μπορεί να ζήση τη ζωή εκείνη που ταιριάζει στον προορισμό για τον οποίο πλάσθηκε ο άνθρωπος· οι δε νέοι μας πλάσθηκαν για να γίνουν ήρωες, εκλέγοντας σάν άλλοι Hρακλείς το δρόμο της αρετής και του καθήκοντος.

Αγαπητά μου παιδιά! θα συναντήσετε πολλά εμπόδια. Στενή και τεθλιμμένη και ανηφορική είνε η οδός της αρετής. Kαί τα πρόσωπα εκείνα, που θα έπρεπε λόγω θέσεως, ηλικίας, μορφώσεως και επιστήμης να σάς βοηθήσουν, όχι μόνο δεν σάς βοηθούν, αλλά και σάς παρασύρουν στο κακό. Αλλά εσείς προσέξτε! Mη σας παρασύρη το ρεύμα του κακού, που καθημερινώς ογκώνεται. Eσείς βαδίζετε κόντρα στο ρεύμα. Eφαρμόστε ό,τι ωραίο και καλό ε­ίδατε και ακούσατε στην κατασκήνωσι. Eσείς οι λίγοι δημιουργήστε ένα νέο πνευματικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο, με τη βοήθεια του XPIΣTOY, θα νικήσετε όλα τα εμπόδια και θ’ αναδειχθήτε νικηταί στον πιό ωραίο και πιό σπουδαίο αγώνα, τον αγώνα της αρετής, και να είσθε βέβαιοι ότι θα αισθάνεσθε τη χαρά και αγαλλίασι που δίνει η αγαθή συνείδησι.

6. Kείμενο ενθυμίου στή λήξι της σειράς του λυκείου του έτους 1990 (βλ. «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1990, σελ. 265).

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα
Μερος (γ) ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΤΡΕΧΕΤΕ!

ΣΤΟ κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, στοὺς στίχους 1-10 τοῦ 20οῦ κεφαλαίου (εἶνε τὸ Ζ΄ ἑωθινὸ εὐαγγέλιο), ἱστορεῖται γιὰ τοὺς δύο μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ, τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη, ποὺ μό­λις εἰδοποιήθηκαν ὅτι τὸ σῶμα του ἀπουσιάζει ἔσπευσαν στὸν τάφο, «πῶς τοῖς ὀθονίοις καὶ τῷ σουδαρίῳ τὴν Ἀνάστασιν ἐτεκμήραντο», πῶς δηλαδὴ ἀπὸ τὴ λε­πτο­μέρεια αὐτὴ συμπέραναν ὅτι ὁ Κύριος ἀ­νέστη (Ζ΄ ἑωθ. δοξ.). Ἡ περικοπὴ αὐτὴ προσφέρει σπουδαῖα διδάγματα. Ἂς δοῦμε μερικά.

* * *

1. Βλέπουμε ἐδῶ, ὅτι οἱ δύο μαθηταὶ ἔτρεχαν. Ὅταν τρέχῃ κανεὶς δείχνει, ὅτι κάτι ἐ­πιδιώκει, ἔχει κάποιο σκοπό. Βλέπεις κάτι γέ­ρους νὰ περπατᾶνε στὸ δρόμο ἄσκοπα· κρατοῦν κ’ ἕνα κομπολόϊ καὶ συζητοῦν γιὰ παρα­μύθια· κ᾿ ἐνῷ ἡ ἀπόστασι εἶνε μισὴ ὥρα, αὐ­τοὶ τὴν κάνουν δυὸ ὧρες. Οἱ δύο ἀπόστολοι ὅ­μως βλέπουμε ὅτι ἔ­τρεχαν. Κ᾿ ἐμεῖς λοιπὸν πρέπει νὰ τρέχουμε. Ὅσοι μάλιστα εἶ­στε νέοι, νὰ τρέχετε πιὸ πολύ. Ποῦ νὰ τρέχετε; Ἐ­γὼ σᾶς συμβουλεύω νὰ μὴν ἀκολουθήσετε ἄλ­λους δρόμους, ποὺ ἀνοίγον­ται μπροστά σας· ἂς φαίνωνται ἀνθόσπαρτοι, ἂς ἔχουν μουσικές, τραγούδια καὶ παιχνίδια, ἂς εἶνε ἀσφαλτοστρωμένοι γιὰ τὶς λιμουζίνες. ᾿Εσεῖς νὰ δια­λέξετε τὸν ἕνα καὶ μόνο σωστὸ δρόμο, τὸν ἀ­νηφορικὸ καὶ δύσκολο, τὸ δρόμο μὲ τὴν πινακίδα «ὁδὸς Γολγοθᾶ». Αὐτὸς εἶνε ὁ δρόμος. Διότι ἡ ζωὴ δὲν εἶνε γλέντι καὶ διασκέδασις καὶ ἀπόλαυσις τῶν πέντε αἰσθήσεων, ἡ ζωὴ δὲν εἶνε «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀ­ποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13· Α´ Κορ.15,32)· ζωὴ ἴσον «στενὴ πύλη» καὶ «τεθλιμμένη ὁδός» (Ματθ. 7,13-14), τὴν ὁποία δείχνει ὁ σταυρός. Ἀκοῦστε τὰ λόγια αὐτά· δὲν τὰ λέμε γιὰ φιλολογία, γιὰ νὰ περάσουμε τὴν ὥρα· θέλουμε νὰ ποῦμε πέντε λόγια ποὺ θὰ μείνουν στὴν καρδιά. Ἐ­γὼ θὰ πεθάνω, ἀλλὰ σεῖς νὰ τὰ κρατήσετε αὐ­τὰ καὶ ν’ ἀκολουθήσετε τὸ δρόμο ποὺ εἶνε γεμᾶτος κοφτερὰ λιθάρια καὶ ἀγκάθια. Τὰ πό­δια σας θὰ ματώσουν, καὶ στὸ κεφάλι σας θὰ αἰσθανθῆτε τοὺς νυγμοὺς ἀπὸ τὸν ἀκάνθινο στέφανο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ αὐτὸ τὸ δρόμο ἔ­τρεξαν καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι.
2. Ἕνα ἄλλο ποὺ ἀξίζει νὰ παρατηρήσουμε εἶνε τὸ πῶς ἔτρεχαν οἱ δύο ἀπόστολοι. Δὲν σταμάτησαν πουθενά, ἔσπευδαν στὸ σκοπό τους. Κ’ ἐμεῖς στὸ δρόμο μας μὴ πηγαίνουμε νυσταλέοι· νὰ τρέχουμε χωρὶς διακοπή. Μὴ σταθοῦμε νὰ ξαποστάσουμε. Μὴ μᾶς ἀπασχο­λήσῃ κανεὶς καὶ σταματήσουμε. Στὶς ὁδοιπορίες, ποὺ κάνουμε στὴ φύσι, μποροῦμε νὰ κά­νουμε στάσι· στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς δὲν ὑ­πάρ­χει στάσι. Στάθηκες; θ’ ἀρχίσῃς μετὰ νὰ ὀπι­σθοχωρῇς. Αὐτοὶ ποὺ τρέχουν στὰ στάδια δὲν κοιτάζουν πίσω, δὲ βλέπουν δεξιὰ κι ἀριστερά· οὔτε γιὰ νερὸ δὲ σταματοῦν· καὶ τὸ δευ­τερόλεπτο γι’ αὐτοὺς εἶνε πολύτιμο. Ἂν αὐ­τὸς ποὺ τρέχει γυρίζῃ νὰ δῇ πόσο δρόμο διήνυσε, πάει τό ᾿χασε τὸ παιχνίδι. «Τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτει­νόμενος», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Φιλιπ. 3,14).
3. «Οὕτω τρέχετε» λοιπόν, ἔτσι νὰ τρέχετε, γιὰ νὰ ἐπιτύχετε τὸ σκοπό σας (Α΄ Κορ. 9,24). Ὅπως εἴπαμε, διαλέξτε τὸ δρόμο τὸ δύσκολο, καὶ δεύτερον μὴ σταματήσετε πουθενά. Τὸ τρίτον· μὴ δελεάζεσθε στὸ δρόμο σας ἀπὸ τίποτα, γιὰ νὰ μὴν πάθετε ὅ,τι ἔπαθε μία μυθο­λογικὴ κόρη, ἡ Ἀταλάντη (ὑπάρχει καὶ πόλις Ἀταλάν­τη κοντὰ στὴ Λαμία). Ἦταν, λέει, ὡ­ραι­οτάτη, ἀθλητική, ἔβοσκε κοπάδια καὶ ἀγαποῦ­σε τὸ κυνήγι. Εἶχε ὅμως μιὰ ἰδιοτρο­πία· δὲν ἤ­θελε νὰ παν­τρευ­τῇ, ἤθελε νὰ ζήσῃ ἐλεύθερη ζωὴ μέσα στὰ βουνὰ καὶ στὰ δάση. Ὁ πα­τέρας της, ποὺ ἦ­ταν καλὸς καὶ πλούσι­ος, προ­σπαθοῦσε νὰ τὴν πείσῃ. Ἀφοῦ τὴν πί­ε­σε πο­λύ, ἔξυπνη αὐ­τή, λέει· Θὰ παντρευ­τῶ, πα­τέρα, ἀλλὰ ὑπὸ ἕνα ὅρο· θὰ πάρω αὐ­τὸν ποὺ θὰ κατορθώσῃ νὰ μὲ ξεπεράσῃ στὸ τρέξιμο… Αὐτὴ ἔτρεχε σὰν ἐλάφι. Δὲν ἦταν σὰν κάτι γυναῖ­κες τῆς ἀριστοκρατίας, ποὺ εἶνε «μή μου ἅ­πτου» καὶ πᾶνε σιγὰ – σιγὰ σὰν σαπιό­βαρκες καὶ δὲ θέλουν νὰ περπατήσουν οὔτε γιὰ νὰ πᾶνε μέχρι τὴ μοδίστρα τους – ἀλλὰ φταίει ὁ ἀνόητος σύ­ζυγος ποὺ τοὺς ἀγοράζει αὐτοκί­νητο. Αὐ­τὲς εἶνε σὰν τὶς ῾Ρωμαῖες τῆς παρα­κμῆς, ποὺ τὶς σήκωναν οἱ δοῦλοι καθιστὲς πά­νω σὲ φορεῖα. Οἱ ἄξιες γυναῖκες τὶς ὑ­παίθρου μας ἦταν ἐργατικές, περπατοῦσαν χιλιόμετρα στὰ βουνά, σήκωναν βάρη, κουβαλοῦσαν ξύλα, νε­ρό, τὰ πάντα. Τέτοια ἦταν ἡ Ἀ­ταλάντη, ποὺ ἔθεσε αὐτὸ τὸν ὅρο στὸν πατέ­ρα της. Ὅ­σοι τόλμησαν νὰ διαγωνισθοῦν μα­ζί της, ὅλοι νικήθηκαν. Κι ὄχι μόνο νικήθηκαν, ἀλλὰ ἔχασαν καὶ τὴ ζωή τους· γιατὶ ἡ Ἀ­ταλάντη τοὺς κλάδευε. Ἕναν – ἕνα, ἀφοῦ τὸ νι­κοῦσε, τὸν ἔ­στηνε σ’ ἕνα δέντρο καὶ μὲ τὰ βέλη της τὸν ἐ­τό­ξευε. Καὶ εἶχε κλαδέψει πολλούς. Κάποιος ὅ­μως πονηρὸς εἶπε· Ἐγὼ αὐτὴ θὰ τὴν κάνω γυναῖκα μου ὁπωσδήποτε! Τὸν ἔ­λεγαν Ἱππομέ­­νη. Αὐτὸς ἐκμεταλλεύθηκε μιὰ ἀδυναμία της. Πῆγε καὶ βρῆκε μιὰ πο­σότητα χρυσάφι, τὸ πῆ­γε σὲ χρυσοχόο καὶ τοῦ εἶπε νὰ φτειάξῃ μ’ αὐ­τὸ μερικὰ χρυσᾶ μῆλα. Ὅταν τὰ μῆλα κατασκευάστηκαν, ὁ Ἱπ­πομένης τά ᾿βαλε σ᾿ ἕνα δι­σάκκι καὶ πῆγε νὰ διαγωνισθῇ. Ξεκίνησαν λοιπόν. Ἡ Ἀταλάν­τη ἔ­­τρεχε μπρο­­στά. Κάποια στι­γμή, ὅπως καὶ στοὺς ἄλλους, προσποιήθηκε πὼς κάθεται τά­χα νὰ ξεκουρα­στῇ (ἄφηνε νὰ τὴν προσπερ­νοῦν γιὰ λίγο, καὶ πρὶν τὸ τέλος τοῦ δρόμου, ὅταν ὁ ἀν­τίπαλος κουραζόταν πλέον, αὐτὴ γινόταν ἀστραπὴ καὶ τὸ νικοῦσε). Ἔτσι τὴν προσπέρασε ὁ Ἱππομένης καὶ τὴν ἄ­φησε πίσω. Πρὸς τὸ τέλος τοῦ δρόμου αὐτὴ ἄρ­χισε νὰ τρέ­χῃ νὰ τὸν περάσῃ. Ὅταν τὸν πλησίασε, ὁ Ἱππομέ­νης τί κά­νει· ἀφήνει νὰ πέσῃ ἀπ᾿ τὸ δισάκκι ἕ­να μῆλο. Βλέποντας τὸ χρυσό­μηλο ἡ Ἀταλάντη θαμ­πώ­θηκε, σταμάτησε κ’ ἔ­σκυψε νὰ τὸ πιάσῃ· ἔτσι ὁ Ἱππομένης κέρδισε ἀπόστασι. Σὲ λίγο, ὅταν ἐκείνη τὸν πλησίασε πάλι, τῆς πετάει ἄλ­λο μῆλο καὶ ἀπομακρύνεται μπροστά. Ἔτσι κέρδιζε κάθε φορὰ ἔδαφος, καὶ τέλος κατώρ­θωσε νὰ βγῇ νικητὴς καὶ νὰ τὴν κάνῃ γυναῖκα του. Ὁ μῦθος τί δηλοῖ; Τὸ καταλαβαίνετε. Στὸν τιμημένο δρόμο τῆς ἀρε­τ­ῆς καὶ τοῦ κα­θήκοντος, καθὼς τρέχουμε πρὸς τὸ Γολγοθᾶ, ὑπάρχει κάποιος πονηρός, πιὸ πο­νηρὸς ἀπὸ τὸν Ἱππομένη. Αὐτὸς ξέρει τὶς ἀ­­δυ­ναμίες μας, τὰ χούγια μας, καὶ μᾶς πετάει μῆ­λα. Καὶ νά ᾿ταν τοὐλάχιστον χρυσᾶ; Τί κρῖ­μα! σάπια μῆλα μᾶς πετάει. Κ’ ἐμεῖς καθόμαστε καὶ τὰ μαζεύ­ουμε, κι αὐτὸς ὁ πονηρός, ὁ σατανᾶς δηλαδή, βρίσκει εὐκαιρία, μᾶς ὑποσκε­λίζει καὶ μᾶς νικᾷ. Τὸ καταλά­βαμε;
4. Νὰ τρέχουμε λοιπὸν τὸ δρόμο τοῦ Γολγο­θᾶ ὅσο ἀνηφορικὸς κι ἂν εἶνε, νὰ Read more »

Η ΘΕΛΗΣΗ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

  Εδώ, γίνεται μια μεγάλη πνευματική εργασία και πιστεύω ότι θεμελιώνετε έναν άρτιο χαρακτήρα. Λέει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Όταν ήμουν μικρός, έλεγα “Όταν μεγαλώσω, όταν γεράσω, θα διορθωθώ”. Νόμιζα, περνώντας τα χρόνια, θα γίνω καλύτερος. Πέρασαν τα χρόνια και γέρασα και τι βλέπω; Ότι δε διορθώθηκα. Τώρα, θέλω να διορθωθώ, αλλά δεν μπορώ».
Έτσι είναι. Άμα γεράσει ο άνθρωπος, ελαττώνονται οι δυνάμεις του. Δεν έχει το σφρίγος της νεότητας. Δεν έχει όρεξη, δεν έχει ενθουσιασμό, δεν έχει παλμό. Δεν έχει όλα αυτά τα ωραία πράγματα, που ομορφαίνουν τη νεανική ψυχή. Αυτό που λέει ο άγιος Κοσμάς, το λέει και η Παλαιά Διαθήκη. Ότι στο γήρας δεν υπάρχει θέληση, δεν υπάρχει βούληση.

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ

«Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἕξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε,
ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

Οι πειρασμοί, από την ώρα που θα γεννηθεί ο άνθρωπος μέχρι την ώρα που θα πεθάνει, τον βασανίζουν συνεχώς. Πειραστήριο είναι αυτή η ζωή. Ποιος το είπε αυτό; Ο Ιώβ. Συνεπώς, «Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἕξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

Αλλά, άμα σας ρωτήσει κανείς ποιοι και πότε είναι οι μεγαλύτεροι πειρασμοί του ανθρώπου, τι θα πείτε; Έχει και η νεότητα πειρασμούς και θύελλες και κλύδωνες και καταιγίδες, αλλά κράζει «Κύριε, σῶσόν με».

Αλλά το γήρας είναι φοβερό, διότι τότε ο σατανάς πολεμάει περισσότερο τον άνθρωπο, με ποικίλους λογισμούς και τρόπους. Λένε για έναν ασκητή, που ζούσε στην έρημο, όταν πλησίαζε το τέλος της ζωής του, ενώ λίγα λεπτά του έμεναν ακόμη, πήγε κοντά του ο σατανάς και του είπε «Με νίκησες και τώρα απαλλάχτηκες από μένα». Και ο ασκητής απάντησε «Και ένα λεπτό ακόμη να μου μείνει, δεν είμαι ασφαλής. Και ένα λεπτό να μου μένει, υπάρχει κίνδυνος». Τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής του ανθρώπου έχουν μεγάλη σπουδαιότητα.

Κι εμείς, λοιπόν, τώρα, επειδή πλησιάζουμε στο τέρμα της ζωής μας, έχουμε ανάγκη τις προσευχές σας. Παρακαλώ να προσεύχεστε, για να μην καταισχύνουμε τα όπλα τα ιερά. Γιατί, όπως σας είπα, ο σατανάς πολεμεί περισσότερο τους γέροντες. Γι’ αυτό σας είπα ότι σπάνια βλέπεις γέροντα σοφόν, ενάρετο, πιστό, αφοσιωμένο. Γι’ αυτό, λοιπόν, εξακολουθώ να σας λέω ότι έχω ανάγκη τις προσευχές σας. Και θέλω να πιστεύω ότι προσεύχεστε και χάρη στις προσευχές σας έφτασα μέχρι εδώ.

______

_______

Κάθε χρόνο και ένα γεγονός. Εφέτος ήταν αυτό, πριν είκοσι χρόνια ήταν άλλο. Ξέρει ο πατήρ Ιερόθεος και άλλοι. Μπήκα επειγόντως στον Ευαγγελισμό και κινδύνευσα. Έφτασα «τὰς πύλας τοῦ ᾅδου». Μάλιστα, ένα βράδυ, που εγώ δεν ήμουν καλά, ένας γιατρός, κατόπιν εντολής του τμήματος, στάλθηκε, για να μου κάνει συντροφιά, ωσότου πεθάνω και καθόταν εκεί και περίμενε. Και ένας άλλος, λέει εδώ ο Ιερόθεος, ετοίμαζε τον επικήδειο. Πριν είκοσι χρόνια ακριβώς, την 1^η Αυγούστου 1964, εισήλθα στο νοσοκομείο, αλλά τότε έβλεπε ο Θεός τον αγώνα και πιστεύω ότι μας κράτησε πάλι τότε η χάρη των προσευχών των Χριστιανών, οι οποίοι προσεύχονταν παντού. Στο Άγιον Όρος, στα ασκητήρια και παντού.

Με κράτησε ο Θεός τότε και γίναμε επίσκοπος και βρισκόμαστε εδώ και έχουμε τα προβλήματά μας, τα μεγάλα προβλήματα, τα οποία μας συγκλονίζουν. Έχουμε τις ατέλειές και τα ελαττώματά μας. Ο Θεός να γίνει ίλεως. Ένας Παύλος έλεγε τον εαυτό του «έκτρωμα», τι να πούμε εμείς, που έχουμε τα ελαττώματά μας, τις κακίες μας;

Τραπεζαρία Κατασκηνώσεως, 7 -1984

Κάνετε κανονικὰ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ὅπως συμβουλεύει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καὶ θὰ δῆτε θαύματα στὴ ζωή σας

_________________

_________________

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ

 Προσφώνησι Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου
στην Κατασκήνωση, στις μαθήτριες του λυκείου ,το έτους 1988

Αγαπητά μου παιδιά,

ΔEN σας θεωρώ μαθήτριες του νηπιαγωγείου. Eίσθε μαθήτριες του λυκείου. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω να σάς μιλήσω σε μιά γλώσσα κάπως υψηλότερη, γλώσσα που ταιριάζει περισσότερο στην ηλικία και στη μόρφωσί σας.

* * *

Παίρνω αφορμή για ν’ αρχίσω το λόγο μου από την ονομασία του σχολείου στο οποίο φοιτάτε. Πως ονομάζεται; Λύκειο. Tί θα πει λύκειο; Eίναι μια λέξι της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, που είναι η ωραιότερη απ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου. Δεν το λέμε αυτό εμείς οι Eλληνες. Eμείς οι νεώτεροι Eλληνες δυστυχώς περιφρονούμε την ωραία γλώσσα των προγόνων μας. Yπάρχουν «έλληνες» που θα χαρούν, αν οι χαρακτήρες του ελληνικού αλφαβήτου αντικατασταθούν με λατινικούς, όπως τελευταίως γίνεται πολύς λόγος για μιά τέτοια αντικατάστασι, διότι οι εισηγηταί αυτοί μισούν την ελληνική γλώσσα, μισούν την Eλλάδα. Kαι λέγονται αυτοί Eλληνες! Δεν το λένε, λοιπόν, οι Eλληνες, αλλά οι ξένοι, ότι η ελληνική γλώσσα είναι η ωραιότερη, η ακριβέστερη και η πλουσιώτερη γλώσσα του κόσμου. H γλώσσα των αγρίων δεν ξεπερνά μερικές εκατονταδες λέξεις. Αλλα έθνη έχουν στή γλώσσα τους 10, 15, 20, 25, 30 χιλιάδες λέξεις. Eνώ η δική μας γλώσσα έχει πάνω από 75 χιλιάδες λέξεις! Σ’ αυτήν θέλησε η θεία πρόνοια να γραφτεί και το άγιο Eυαγγέλιο.

Eπανέρχομαι Read more »

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΕ ΝΕΟΥΣ

Ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ εἶνε ὄχι μόνο τὸ ὁρατὸ μέρος ἀλλὰ καὶ τὸ ἀόρατο. Ὡς πρὸς τὸ ὁρατὸ δὲν διαφέρουν οἱ ἄνθρωποι πολὺ μεταξύ τους· ὡς πρὸς τὸ ἀόρατο ὅμως ἔχουμε τεράστιες διαφορές. Ἂν κοιτάξουμε τὸν ψυχικό μας κόσμο, ὅπως ὁ δύτης στὰ βάθη τῆς θαλάσσης ἀνακαλύπτει παράξενα πράγματα, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς θ᾿ ἀνακαλύψουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς ξεχωρίζει ἀπ᾿ ὅλη τὴ δημιουργία. Αὐτὸ εἶνε τὸ λογικό, τὸ ὑπέροχο κομπιοῦτερ ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Θεὸς ἔναντι τῶν ζῴων, καὶ μ᾿ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος κυριάρχησε σ᾿ ὅλο τὸ φυσικὸ κόσμο. Μᾶς ἔδωσε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο μυστηριῶδες, ἕνα ἀόρατο μηχάνημα, μία πυξίδα μέσα στὰ βάθη μας, κι αὐτὸ ὀνομάζεται συνείδησι. «Δυὸ πράγματα μὲ πείθουν γιὰ τὴν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ· τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ καὶ ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως», λέει ὁ Πασκάλ.
Τί εἶνε ὅμως συνείδησι; Εἶνε ἡ ἱκανότητα ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ διακρίνῃ τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Σὲ σπρώχνει στὸ καλό, καὶ νιώθεις κόλασι ὅταν κάνῃς τὸ κακό. Αὐτὴ τὴ φωνὴ ἄκουγε ὁ Σωκράτης καὶ ἐρχόταν σὲ ἀντίθεσι μὲ τοὺς ψευτοκουλτουριάρηδες τῆς ἐποχῆς του, τοὺς σοφιστάς. Γιὰ τὴ συνείδησι μᾶς μιλάει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ β΄ κεφάλαιο τῆς πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῆς. Ὅσοι ἀκοῦνε τὴ συνείδησί τους, ὀνομάζονται εὐσυνείδητοι. Ὅσοι δὲν τὴ λογαριάζουν, εἶνε ἀσυνείδητοι. Ὁ ἀσυνείδητος ὅμως εἶνε δυστυχισμένος, ὅπου κι ἂν βρίσκεται· ἐνῷ ὁ εὐσυνείδητος, ἀκόμα καὶ μπροστὰ στὸ θάνατο, εἶνε εὐτυχής.
Ὅλα τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα ὀφείλονται στὶς τύψεις τῆς συνειδήσεως. Γι᾿ αὐτὸ εἶνε ἀπαραίτητη ἡ ἐξομολόγησι. Διότι τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας πιέζει φοβερὰ καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, κι ἂν ἀκόμα κανεὶς δὲν τὸ ξέρῃ. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἔκαναν καὶ δημόσια ἐξομολόγησι γιὰ νὰ ἡσυχάσουν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει· «Καλύτερα νὰ σὲ κεντήσῃ σκορπιὸς παρὰ νὰ σὲ κεντήσῃ ἡ συνείδησι». Ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως ὡδήγησε πολλοὺς στὴν αὐτοκτονία. Γι᾿ αὐτὸ προσοχή· ὄχι ἀπελπισία, σὰν τὸν Ἰούδα, ἀλλὰ ἐξομολόγησι. Ὁ Ντοστογιέφσκι εἶπε· «Ὅταν ἐξωμολογήθηκα, παράδεισος ἄνθισε στὴν καρδιά μου». Τρέξτε λοιπόν, ὅλα τὰ παιδιὰ στὴν ἐξομολόγησι, γιὰ νὰ νικήσετε τοὺς πειρασμοὺς τῆς ἁμαρτίας· γιὰ νὰ ζήσετε ὄχι ἁπλῶς τὸν ὡραῖο παράδεισο τῆς φύσεως, ἀλλὰ τὸν παράδεισο τῆς ψυχῆς σας, τοῦ ὁποίου κλειδὶ εἶνε ἡ ἱερὰ ἐξομολόγησι.

Προτοῦ ῥιζώσουν τὰ ἐλαττώματα

Μιὰ μέρα πῆγε ἕνας νέος νὰ ἐπισκεφθῇ κάποιον ἀσκητή. Αὐτὸς ἄκουγε τὴ φήμη τοῦ ἀσκητοῦ, θαύμαζε τὴ ζωή του, καὶ γεννήθηκε μέσ᾿ στὴν καρδιά του ἕνας εὐγενὴς πόθος νὰ τὸν μιμηθῇ· νὰ γίνῃ κι αὐτὸς ἕνας ἀσκητής. Διότι ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ἄνθρωποι ποὺ θέλουν σὰν ἀετοὶ νὰ πετάξουν ψηλά, πολὺ ψηλά, καὶ νὰ φθάσουν στὶς κορυφὲς τῆς ἀρετῆς. Μιὰ τέτοια ψυχὴ ἦταν καὶ ὁ νέος ποὺ ἦρθε στὸν περίφημο ἀσκητή.
―Θέλω, εἶπε ὁ νέος στὸν ἀσκητή, θέλω νὰ μείνω ἐδῶ μαζί σου καὶ νὰ γίνω μαθητής σου.
Ὁ ἀσκητὴς τοῦ ἀπάντησε·
―Δὲν εἶνε, παιδί μου, εὔκολος ὁ δρόμος τῆς ἀσκήσεως ποὺ θέλεις ν᾿ ἀκολουθήσῃς. Ὁ δρόμος αὐτὸς εἶνε δύσκολος. Εἶνε ἀνηφορικός. Εἶνε Γολγοθᾶς. Δὲν ἀρκοῦν προσωρινοὶ ἐνθουσιασμοί, ποὺ εὔκολα σβήνουν. Χρειάζεται ἀπόφασι μεγάλη. Ἐὰν θέλῃς στὸ ἄγριο αὐτὸ μέρος νὰ μείνῃς μαζί μου, πρέπει νὰ ὑπακοῦς σ᾿ ὅ,τι σοῦ λέω. Χωρὶς ὑπακοὴ δὲν ὑπάρχει καμμία πρόοδος. Ἡ ὑπακοὴ ζωή, ἡ ἀνυπακοὴ θάνατος. Ἔχεις ἀπόφασι γιὰ μιὰ τέτοια ἀπόλυτη ὑποταγή;
Ὁ νέος ἀπήντησε·
―Γέροντα, ἔχω ἀπόφασι νὰ ὑπακούω σ᾿ ὅ,τι θὰ μὲ συμβουλεύῃς.
Ὁ ἀσκητής, ὕστερα ἀπὸ αὐτὴ τὴ δήλωσι γιὰ ἀπόλυτη ὑπακοή, τὸν δέχθηκε.
Μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες ὁ ἀσκητὴς πῆρε τὸ νέο καὶ καθὼς περπατοῦσαν μαζὶ στὸ ἔρημο ἐκεῖνο μέρος τοῦ ἔδειξε ἕνα δέντρο ποὺ φαινόταν ὅτι ἀπὸ πολλὰ χρόνια πρὶν ἦταν φυτεμένο, εἶχε ἀναπτυχθῆ καὶ εἶχε ἁπλώσει τὰ κλαδιά του.
―Τὸ βλέπεις, τοῦ λέει, αὐτὸ τὸ δέντρο; Σοῦ δίνω ἐντολὴ νὰ προσπαθήσῃς μόνος σου νὰ τὸ ξερριζώσῃς.
Ἡ διαταγὴ αὐτὴ φάνηκε στὸ νέο δύσκολη, ἀκατόρθωτη. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ εἶχε δηλώσει πὼς θὰ ὑπακούῃ σὲ ὅλα, δὲν ἔφερε καμμία ἀντίρρησι. Τὴν ἄλλη μέρα ξύπνησε πρωῒ – πρωῒ καὶ πῆγε νὰ τὸ ξερριζώσῃ. Ὅλη τὴν ἡμέρα προσπάθησε, ἀλλὰ δὲν τὰ κατάφερε. Τὸ δέντρο ἦταν βαθειὰ ῥιζωμένο κι αὐτὸς δὲν εἶχε τὰ μέσα νὰ τὸ ξερριζώσῃ. Περίλυπος ἐπέστρεψε στὸ ἀσκητήριό του. Ὁ ἀσκητὴς δὲν τοῦ εἶπε τίποτε. Τὴν ἄλλη μέρα τὸν πῆρε καὶ βγῆκαν ἔξω. Καὶ καθὼς περπατοῦσαν στὴν ἐρημιά, τοῦ ἔδειξε κάπου ἕνα πολὺ μικρὸ δέντρο.
―Τὸ βλέπεις, τοῦ εἶπε, αὐτὸ τὸ δέντρο; Σοῦ δίνω ἐντολὴ νὰ τὸ ξερριζώσῃς. Ὁ νέος χωρὶς μεγάλο κόπο ξερρίζωσε τὸ μικρὸ δέντρο καὶ χαρούμενος ἀνήγγειλε τὸ ἀποτέλεσμα τῶν προσπαθειῶν του·
―Γέροντα, ἐκπλήρωσα τὴν ἐντολή σου. Ξερρίζωσα τὸ δέντρο!
Ὁ νέος ἀποροῦσε μὲ τὶς περίεργες αὐτὲς ἐντολὲς τοῦ γέροντα. Καὶ ἔλεγε μόνος του· «Ἦρθα, λοιπόν, ἐδῶ στὴν ἔρημο γιὰ νὰ ξερριζώνω δέντρα;». Ὁ ἀσκητής, ποὺ εἶχε καταλάβει τὴν ἀπορία τοῦ νέου, τοῦ εἶπε·
―Παιδί μου· αὐτὰ ποὺ σοῦ εἶπα νὰ κάνῃς ἔχουν κάποιο σκοπό. Μὲ παραδείγματα θέλω νὰ σὲ διδάξω. Τί; Ὅτι τὰ ἐλαττώματα ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶνε στὴν ἀρχή, μοιάζουν μ᾿ ἕνα δενδρύλλιο ποὺ δὲν ἔχει προλάβει νὰ ῥίξῃ βαθειὲς ῥίζες στὴ γῆ καὶ εἶνε εὔκολο νὰ ξερριζωθῇ. Ἔτσι εἶνε καὶ ὁ ἄνθρωπος στὴν παιδικὴ καὶ νεανικὴ ἡλικία. Ἀλλ᾿ ἐὰν δὲν καταβληθῇ καμμία προσπάθεια γιὰ τὴν ἠθικὴ διόρθωσί του, τότε μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, μῆνα μὲ μῆνα, χρόνο μὲ χρόνο, τὸ κακὸ ὁλοένα καὶ ῥίχνει πιό βαθειὰ τὶς ῥίζες του μέσα στὸν ψυχικὸ κόσμο τοῦ ἀνθρώπου καὶ μοιάζει μὲ ἕνα παλιὸ γέρικο δέντρο, ποὺ λόγῳ πολυκαιρίας πρόλαβε καὶ ἔρριξε βαθειὲς ῥίζες μέσα στὴ γῆ. Κ᾿ ἐσύ, παιδί μου, τώρα ποὺ εἶσαι νέος, προσπάθησε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ νὰ πολεμήσῃς τὴν κακία, νὰ κόψῃς ὅ,τι ἐλάττωμα ἔχεις, καὶ νὰ καλλιεργήσῃς τὴν ἀρετή. Γιὰ νὰ γίνῃ ἡ ἀρετὴ ἕνα δέντρο γεμᾶτο φύλλα, ἄνθη καὶ καρπούς. Ἐὰν ὅμως ἀδιαφορήσῃς κι ἀφήσῃς τὰ ἐλαττώματά σου ἀπολέμητα, αὐτὰ σὺν τῷ χρόνῳ ἀπὸ δενδρύλλια θὰ γίνουν δέντρα μεγάλα καὶ ἰσχυρά. Θὰ κυριαρχήσουν μέσα στὴν ψυχή σου καὶ θὰ τὴν κατακτήσουν. Τότε γιὰ τὴν ἐκρίζωσί τους θὰ χρειασθοῦν μεγάλοι κόποι, ποὺ σπανίως ἐπιτυγχάνουν.

Τὸ ξερρίζωμα τοῦ κακοῦ

Μόνοι μας, ἀδύνατον!
Ἀγαπητά μου παιδιά! Ἐσεῖς, βρίσκεστε τώρα στὴν ἡλικία ἐκείνη ποὺ θεωρεῖται ὡς ἡ ὡραιοτέρα περίοδος τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Εἶνε ὅπως ἡ ἄνοιξι ποὺ ῥοδίζει καὶ μοσχοβολᾷ. Ἡ φαντασία σας ζωηρή, πλάθει τὰ γλυκύτερα ὄνειρα γιὰ ἕνα εὐτυχισμένο μέλλον. Ὁ συναισθηματικός σας κόσμος δονεῖται. Ἀλλ᾿ ἀκριβῶς διότι συντελεῖται μιὰ τέτοια ζύμωσι μέσα στὰ βάθη τοῦ ἐσωτερικοῦ σας κόσμου, ἡ ἡλικία σας, ὅπως παρατηροῦν διάσημοι παιδαγωγοὶ καὶ ψυχολόγοι, εἶνε ἡ πιὸ κρίσιμη καὶ ἐπικίνδυνη ἡλικία. Καλεῖσθε νὰ πάρετε ἀποφάσεις, ποὺ θ᾿ ἀφοροῦν σὲ ὅλο τὸ μέλλον σας. Καλεῖσθε νὰ ἐκλέξετε ἕνα ἀπὸ τὰ δύο· ἢ τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς, ἢ τὴν ὁδὸ τῆς κακίας. Ἐὰν πάντως πάρετε τὴν ἀπόφασι ν᾿ ἀκολουθήσετε τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς, πρέπει νὰ ἔχετε ὑπ᾿ ὄψι σας ὅτι αὐτὴ δὲν εἶνε κατηφορική, ἀλλ᾿ ἀνηφορική. Εἶνε ἕνας Γολγοθᾶς. Ἡ ζωὴ δὲν εἶνε ἀπόλαυσι.
Εἶνε εὔκολο νὰ βαδίσῃ κανεὶς τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς; Εἶνε εὔκολο, σύμφωνα μὲ τὸ ὡραῖο σύνθημα «ξερρίζωμα καὶ φύτευμα», νὰ ξερριζώσετε τὸ κακὸ καὶ νὰ φυτέψετε τὸ καλό; Πολλὰ παραδείγματα παλαιότερα καὶ νεώτερα ἀποδεικνύουν, πόσο ἀληθινὸ εἶνε αὐτὸ ποὺ τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Ὃ θέλω (καλὸν) οὐ πράσσω, ἀλλ᾿ ὃ μισῶ (κακὸν) τοῦτο ποιῶ» (πρβλ. Ῥωμ. 7,15). Δηλαδή· Ἐκεῖνο ποὺ μισῶ καὶ ἀποστρέφομαι, αὐτὸ κάνω, ἑλκόμενος ἀπὸ τὰ θέλγητρα τοῦ κακοῦ καὶ νικώμενος ἀπὸ τὰ πάθη, ποὺ βόσκουν μέσα στὴν ἀνθρώπινη καρδιά. Τὸ κακὸ δυστυχῶς ἔχει ῥίζες βαθειές, καὶ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια τόσο καὶ οἱ ῥίζες ξαπλώνονται βαθύτερα, καὶ εἶνε δύσκολο τὸ ξερρίζωμα, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ἀκατόρθωτο. Κλαῖνε κι ἀναστενάζουν πολλοί, διότι, ἐνῷ παίρνουν ἀποφάσεις νὰ ξερριζώσουν τὸ α΄ ἢ τὸ β΄ ἐλάττωμα, ξαφνικὰ αὐτὸ ἐμφανίζεται μὲ φοβερὴ ὁρμὴ καὶ τοὺς νικᾷ, καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀπελπίζεται στὸν ἀγῶνα του καὶ ἀναφωνεῖ ὅπως ὁ ἐκπροσωπῶν ὅλη τὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα Παῦλος· «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος· τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Ῥωμ. 7,24).
Ὀρθῶς παρατηρεῖ ἀρχαῖος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ποὺ θαυμάζεται γιὰ τὸ βάθος τῶν ψυχολογικῶν παρατηρήσεών του· Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος μποροῦσε μόνος του, μὲ τὶς ἀτομικές του προσπάθειες, νὰ ξερριζώση τὸ κακὸ ἢ νὰ φυτεύσῃ τὸ καλό, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ ἀνάγκη νὰ ἔλθῃ ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Μόνο μὲ τὴν ἄνωθεν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῆς χάριτος ποὺ ἀπέρρευσε ἀπὸ τὴ σταυρική του θυσία, ὁ ἄνθρωπος νικάει τὸ κακὸ καὶ πράττει τὸ καλό.
Ἀγαπητά μου παιδιά! Ζῆτε ―γιατί νὰ τὸ ἀποκρύψουμε―, ζῆτε σ᾿ ἕναν αἰῶνα ἀπιστίας καὶ διαφθορᾶς. Τὸ κακὸ μὲ μύριες μορφὲς θριαμβεύει ὡς λερναία ὕδρα καὶ παρασύρει πλῆθος νεανικὲς ψυχὲς στὴν καταστροφή. Ἀλλὰ μὴν ἀπελπίζεσθε! Ἐὰν πιστέψετε εἰλικρινὰ στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τότε θὰ αἰσθανθῆτε τὴ θεϊκή του δύναμι νὰ σᾶς βοηθῇ, θὰ ἀναδειχθῆτε νικηταί, καὶ θὰ γίνετε ἄξιοι ν᾿ ἀκούσετε τὴν θριαμβευτικὴ προσφώνησι τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου πρὸς τὴ νεότητα· «Νεανίσκοι, νενικήκατε τὸν πονηρόν» (Α΄ Ἰωάν. 2,13). Κατασκηνωση 1989

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

H ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

«Ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ ἀγάπη οἰκοδομεῖ» (Α΄ Κορ. 8,2)

Ἀγαπητά μου παιδιά,
ΒΡΙΣΚΕΣΘΕ στὴν ὡραιότερη ἀλλὰ καὶ στὴν πιὸ κρίσιμη περίοδο τῆς ζωῆς σας. Πρόκειται νὰ κάνετε ἐκλογή. Μπροστά σας ἀνοίγονται ὅλες οἱ πύλες τῶν ἐπιστημῶν. Ἡ δὲ Ἐκκλησία δὲν εἶνε, ὅπως τὴν κατηγοροῦν, κατὰ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς προόδου. Ἀντιθέτως ἡ διδασκαλία της περὶ τῆς ἐκ Θεοῦ δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ προικίστηκε μὲ τὸ θεῖο δῶρο τῆς νοήσεως, εὐνοεῖ τὴν ἐξέλιξι τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴν πρόοδο.

Ἡ ἐπιστήμη χάρισμα μόνον τοῦ ἀνθρώπου
Τὰ ζῷα, καθὼς εἶνε πλασμένα, στεροῦνται νοήσεως καὶ προόδου. Ὁ χιμπαντζῆς, καὶ δέκα χρόνια νὰ φοιτήσῃ στὸ σχολεῖο, εἶνε ἀνίκανος νὰ μάθῃ τὸ ἀλφάβητο, ἐνῷ τὸ μικρὸ παιδὶ τὸ μαθαίνει σὲ ἐλάχιστο χρόνο. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ ὑψηλά, γιὰ τὴν κυριαρχία τῆς φύσεως διὰ μέσου τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλὰ ποιᾶς ἐπιστήμης; Ἐκείνης, ἡ ὁποία δὲν ὑπερηφανεύεται, ἀλλά, καθὼς εἶπε ὁ φιλόσοφος Σωκράτης, ἔχει ἐπίγνωσι τῆς ἀδυναμίας της («Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα»). Ὅ,τι γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἐπιστήμης, εἶνε μιὰ σταγόνα γνώσεως ἐν σχέσει μὲ τοὺς ὠκεανοὺς τῶν ὅσων δὲν γνωρίζει. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀληθινὸς ἐπιστήμονας, ὅσο κι ἂν προοδεύσῃ στὴ γνῶσι καὶ στὴν ἐπιστήμη, εἶνε ταπεινὸς καὶ προσεύχεται καὶ παρακαλεῖ τὸ Θεὸ νὰ τὸν φωτίζῃ, γιὰ νὰ ἐμβαθύνῃ περισσότερο στὰ μυστήρια τῆς φύσεως.

Ποιός ἔκανε τὴν ὑδρόγειο;
Κάποτε σὲ μιὰ πόλι ὑπῆρχε κάποιος ποὺ καυχιόταν γιὰ τὴν ἐπιστήμη του. Ἔλεγε ὅτι εἶνε ἄθεος καὶ προσπαθοῦσε νὰ κάνῃ κι ἄλλους ἀθέους. Ἕνας νεαρός, ποὺ ἐργαζόταν κοντά του ἀλλὰ δὲν παραδεχόταν τὶς ἰδέες τοῦ ἀφεντικοῦ του, γιὰ ν᾿ ἀποδείξῃ τὴ βλακεία τῆς ἀθεΐας τί μηχανεύθηκε ὁ εὐφυὴς αὐτὸς νέος; Πῆγε σ᾿ ἕνα κατάστημα, ποὺ πουλοῦσε σχολικὰ είδη καὶ παιχνίδια, καὶ πῆρε μιὰ ὑδρόγειο σφαῖρα ἀπὸ ᾿κεῖνες ποὺ κατασκευάζουν τὰ ἐργοστάσια γιὰ σχολικὴ χρῆσι. Τὴν πῆρε καὶ τὴν τοποθέτησε πάνω στὸ γραφεῖο τοῦ ἀθέου ἀφεντικοῦ του ἐν ἀπουσίᾳ του. Ὅταν ὁ ἄθεος πῆγε στὸ γραφεῖο του καὶ εἶδε τὴν ὑδρόγειο σφαῖρα, ἀπόρησε καὶ θέλησε νὰ μάθῃ ποιός τὴν ἔβαλε ἐκεῖ.
―Κανένας, εἶπε ὁ νεαρός. Μόνη της ἔγινε.
―Κανένας! Μὰ εἶνε δυνατόν; εἶπε ὁ ἄθεος.
―Κανένας, σοῦ λέω! ἐπέμενε ὁ νεαρός.
―Α, τότε δὲν εἶσαι στὰ καλά σου. Πρέπει νὰ σὲ ἐξετάσῃ ψυχίατρος.
Καὶ ὁ νεαρὸς τοῦ ἀπάντησε· Read more »

ΤΟ ΦΡΙΚΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Τὸ ἀγριότερο θηρίο είναι ἡ γυναίκα, ποὺ κατασπαράσει τὰ παιδιὰ της μὲ τὶς ἐκτρώσεις. Ἡ γυναίκα ἔχει καρδιὰ καὶ ἐκφράζεται μεγαλοπρεπῶς, στὴν περίπτωση τῆς μητέρας, ἀλλὰ τώρα τελευταῖα ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θηρίο.
Στὰ ἀγόρια της κατασκηνώσεως είχαμε θέμα: «Ὁ ἄνθρωπος τὸ ἐπιστημονικὸ θηρίο» Καὶ χειρότερο ἀπὸ τα θηρία εἶνε ὁ ἄνθρωπος. Γιατὶ τὸ θηρίο δὲν κάνει αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα ποὺ κάνει ὁ ἄνθρωπος. Καὶ ἡ γυναίκα εἶνε τίγρης. Ἐδῶ πέρα στὸ ζωολογικὸ κῆπο γέννησε ἡ λιονταρίνα 4 λιονταράκια, σπάνιο φαινόμενο αὐτό. Τὸ ἕνα τὸ σκότωσε ἀπὸ ἀπροσεξία ὅταν γεννοῦσε. Τὰ ὑπόλοιπα ὅταν τὰ εἶδε ἡ τίγρης, ποὺ ἦταν μέσα, ἔκανε ἔφοδο γιὰ νὰ τα κατασπαράξη. Καὶ ἀμέσως ξεσηκώθηκαν ὅλα, ἡ λιονταρίνα ἡ μάνα, ὁ λέων καὶ ἡ γριὰ ἀκόμη ἡ λιονταρίνα καὶ κατασπάραξαν τὴν τίγρη.
Καὶ τώρα τί γίνεται; Ἔρχεται ἡ γυναίκα καὶ κατασπαράζει τὰ ἔμβρυά της, τὰ παιδιά της. Εἶνε φοβερὸ ἔγκλημα ἡ ἔκτρωση. Εἶνε τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα τοῦ αἰῶνος. Ἄρα ἐμεῖς γινόμαστε χειρότεροι ἀπὸ τὰ θηρία. Κάτω στὴν Ἀθήνα σ᾿ ἕνα ίδρυμα, 20 παιδιὰ εἶνε ἀζήτητα. Τὰ πέταξαν οἱ μάνες μόλις τὰ γέννησαν. Ἐνῶ ἐδῶ ἡ λιονταρίνα ἀγωνίστηκε ἐναντίον τῆς τίγρεως, γιὰ νὰ μὴν πλησιάση καὶ κατασπαράξει τὰ τέκνα της. Ἐδῶ βλέπουμε ἀντίθετα ἡ μάνα νὰ κατασπαράση τὰ παιδιά της. Αἰών φοβερός. Ἄστοργοι εἶνε οἱ ἄνθρωποι. Σημεῖο τῶν καιρῶν.

Ακούστε ένα άλλο απόσπασμα ομιλίας του Γέροντος, για το φοβερό έγκλημα των εκτρώσεων και ας το διαδώσουμε όπου μπορούμε, για να προλάβουμε το κακό:

῟

ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

για να ἀποκτήσουμε προσωπική εμπειρία τῆς γλυκύτητος ποὺ ἔχει ἡ χριστιανικὴ ζωή

Tου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ἀγαπητά μου παιδιά,

ἀκούσατε τὰ ὡραῖα χριστιανικὰ μαθήματα, ποὺ εἶνε, ἡ ἀνώτερη καὶ ἡ ὑψηλότερη γνῶσι. Αὐτὸ δὲν τὸ λέμε μόνο ἐμεῖς οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ἱεροκήρυκες καὶ οἱ θεολόγοι, ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἐκλεκτὰ πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος, ἐπιστήμονες διαφόρων ἐπιστημῶν. Ἡ γνῶσι τοῦ Χριστοῦ, εἶνε ἡ ἀνώτερη καὶ σπουδαιότερη γνῶσι. Καλὰ εἶνε τὰ μαθηματικά· ἀλλὰ τί νὰ τὰ κάνῃς τὰ μαθηματικά, τὰ φυσικά, τὶς γλῶσσες, ἂν ἀγνοῇς τὸ Χριστό; Τί νὰ τὰ κάνῃς, ἂν σκεφτῇς, ὅτι μιὰ μέρα ὅλες αὐτὲς οἱ γνώσεις δὲν θὰ ἔχουν πέρασι; Μόνο ἡ γνωριμία μὲ τὸ Χριστὸ μένει εἰς τὸν αἰῶνα.
Ἀλλ᾿, ἆραγε, ἡ ἁπλῆ γνῶσι τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἁπλῆ γνῶσι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ;
Ἀπαντῶ. Κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει, ὅτι ἡ γνῶσι γενικῶς εἶνε ἀναγκαία. Ὁ ἀρχαῖος φιλόσοφος Σωκράτης ἔλεγε ἕνα σπουδαῖο λόγο· «Οὐδεὶς ἑκὼν κακός». Πίστευε, δηλαδή, ὅτι ὅλα τὰ κακὰ προέρχονται ἀπὸ τὴν ἄγνοια, καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἂν διαφωτισθῇ καταλλήλως, θὰ παύσῃ νὰ κάνῃ τὸ κακό. Τὸν καιρὸ δὲ ποὺ οἱ ἄλλοι φιλόσοφοι ἀσχολοῦνταν μὲ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου, μὲ τὰ ἄστρα, τὴ θάλασσα, τὰ βουνά, τὸν ἀέρα, ὁ Σωκράτης ἔστρεψε τὴν προσοχή του στὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶνε τὸ στολίδι τοῦ κόσμου, καὶ δίδαξε τί εἶνε εὐσέβεια, τί ἀσέβεια, τί ἀλήθεια, τί ψέμα, τί δικαιοσύνη, τί ἀδικία, τί σωφροσύνη, τί ἀκολασία.
Αὐτὰ πίστευε καὶ δίδασκε ὁ Σωκράτης, ποὺ ἔζησε πρὶν ἀπ᾿ τὸ Χριστὸ καὶ δὲν γνώριζε τὴν πραγματικὴ αἰτία τῆς ἀνθρωπίνης ἀθλιότητος, ποὺ εἶνε ἡ προπατορικὴ ἁμαρτία. Πίστευε, ὅπως εἴπαμε, ὅτι ἡ κακοδαιμονία τοῦ ἀνθρώπου ὀφείλεται στὴν ἄγνοια. Εἶχε δίκιο; Ὄχι ἀπόλυτο. Γιατί; Διότι οἱ ἴδιοι οἱ φιλόσοφοι, ποὺ δὲν εἶχαν ἄγνοια ἀλλὰ εἶχαν γνῶσι, διέπραξαν τὶς μεγαλύτερες ἀδικίες καὶ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα. Καὶ τώρα στὶς μέρες μας ποιοί εἶνε αὐτοὶ ποὺ ξέρουν τὰ περισσότερα πράγματα γιὰ τὴ θρησκεία; Ἀσφαλῶς ἐμεῖς οἱ κληρικοί, οἱ θεολόγοι, οἱ καθηγηταὶ στὰ μικρὰ καὶ στὰ μεγάλα σχολεῖα. Ὅλοι αὐτοὶ γνωρίζουν τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ἐξηγοῦν, τὸ κηρύττουν εὐγλώττως, ἀλλά… ἔχουν, συνήθως, μόνο γνῶσι. Δὲν φτάνει, ὅμως, μόνο ἡ γνῶσι· ἡ γνῶσι πρέπει νὰ γίνῃ ἐπίγνωσι. Ἐπίγνωσι δὲ θὰ πῇ ἐφαρμογή.
Κ᾿ ἐρωτῶ· Εἶνε εὔκολη ἡ ἐφαρμογή; Ναί, εἶνε εὔκολη ἡ ἐφαρμογή, ὅταν ὑπάρχῃ θέλησι. Δυστυχῶς, ὅμως, δὲν ὑπάρχει θέλησι. Ἡ θέλησι τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶνε ἰσχυρή· εἶνε ἐξασθενημένη, παράλυτη, καὶ δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος εὔκολα νὰ ἐφαρμόζῃ τὶς ἠθικὲς ἐντολές. Ἡ θέλησι τοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μὲ τὰ παραλυμένα νεῦρα τοῦ παραλύτου. Ἂν πῇς στὸν παράλυτο νὰ κάνῃ γυμναστική, θὰ κάνῃ; Ἂν τοῦ δώσῃς παραγγέλματα «Ἐμπρὸς μάρς» ἢ «Ἐμπρὸς τροχάδην μάρς» ἢ «Βῆμα σημειωτὸν μάρς», θ᾿ ἀνταποκριθῇ; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἀλλὰ θὰ σοῦ πῇ· «Ἄφησέ με, ἄνθρωπέ μου, μὴ μὲ ἐμπαίζῃς· δός μου πρῶτα νεῦρα, κάνε με καλά, καὶ ὕστερα νὰ μοῦ ἀπευθύνῃς τὰ ὡραῖα παραγγέλματα τῆς γυμναστικῆς…». Ἔτσι ἀκριβῶς καὶ οἱ ὡραῖες ἐντολὲς τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς παραμένουν ἀνεκτέλεστες, ἂν ἡ θέλησί μας εἶνε ἐξασθενημένη, παράλυτη. Θὰ ἐκτελεστοῦν, μόνο ὅταν ἡ θέλησι τοῦ ἀνθρώπου ἐνισχυθῇ ἀπὸ τὴν οὐράνια καὶ ὑπερφυσικὴ δύναμι, δηλαδὴ τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶπε· «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. 15,5). Ἂν μπορούσαμε οἱ ἄνθρωποι μόνοι μας νὰ ἐκτελέσουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δὲν χρειαζόταν νὰ ᾿ρθῇ ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο· θὰ ἔφτανε ἡ γνῶσι γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσῃ στὴν ἐφαρμογή, στὴν ἀρετή, στὴ σωτηρία. Ἀλλ᾿ ὅπως μαρτυρεῖ ἱστορία αἰώνων, δὲν φτάνει ἡ γνῶσι· χρειάζεται μιὰ μεγάλη δύναμι, καὶ ἡ δύναμι αὐτὴ εἶνε ἡ θεία βοήθεια, ἡ θεία χάρις.
Θὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι ἀκόμη. Ξέρετε ποιός εἶνε ὁ καλύτερος θεολόγος; Ἂς μὴ σᾶς φανῇ παράξενο· ὁ καλύτερος θεολόγος εἶνε ὁ διάβολος! Ὁ διάβολος; θὰ πῆτε. Μὰ πῶς;
Ἁπλούστατα· διότι γνωρίζει καλύτερα ἀπ᾿ ὅλους τὴν ἁγία Γραφή. Καὶ αὐτὸ φαίνεται καλὰ στὴν περίπτωσι ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποία προσπάθησε στὴν ἔρημο νὰ πλανήσῃ τὸ Χριστὸ μὲ ρητὰ τῆς ἁγίας Γραφῆς. Μαρτυρεῖ ἀκόμη ἡ ἁγία Γραφή, ὅτι «Καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι» (Ἰακ. 2,19). Καὶ ὅμως· ἐνῷ ὁ διάβολος ἔχει τὴν καλύτερη γνῶσι τῆς ἁγίας Γραφῆς, καὶ θὰ περίμενε κανεὶς νὰ ἔχῃ καὶ τὴν καλύτερη ἐφαρμογή, ἐν τούτοις ἔχει τὴ χειρότερη, ἢ μᾶλλον τὴν ἀντίστροφη ἐφαρμογή!
Δὲν ἀρκεῖ, λοιπόν, ἡ γνῶσι· χρειάζεται καὶ μιὰ ἄλλη ὡραία λέξι, ἢ μᾶλλον μιὰ ὡραία ἔννοια, ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ψυχολόγοι. Χρειάζεται ἡ γνῶσι νὰ γίνη βίωμα, ἐφαρμογή, πρᾶξι. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, ποὺ γνώρισες, νὰ τὴ ζήσῃς ἐσὺ προσωπικῶς. Ἡ θεωρία νὰ γίνῃ πείραμα, ὅπως στὴν ἐπιστήμη τῆς φυσικῆς καὶ τῆς χημείας. Ἡ διδασκαλία νὰ γίνῃ ζωή.

* * *

Τρεῖς πειρασμοί

Ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὰ ποὺ σᾶς εἶπα, παιδιά μου, ἔρχεται ὁ πειρασμός. Ἕνας πειρασμὸς ἰσχυρότερος ἀπὸ ᾿κεῖνον ποὺ εἴχατε πρὶν ἔλθετε στὴν κατασκήνωσι. Ἐκεῖνος σᾶς ἔλεγε· Τί νὰ κάνετε στὴν κατασκήνωσι; μὲ τὰ παπαδίστικα θὰ ἀσχολῆστε;…. Ἀλλὰ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ νικήσατε τὸν πρῶτο ἐκεῖνο πειρασμό. Τώρα δέ, ὕστερα ἀπὸ τὴν κατασκηνωτικὴ ζωή, ἔρχεται ὁ δεύτερος καὶ σφοδρότερος πειρασμὸς καὶ σᾶς ψιθυρίζει· Ὡραῖα εἶνε αὐτὰ ποὺ ἀκούσατε ἐδῶ στὴν κατασκήνωσι, ἀλλὰ ποιός τὰ ἐφαρμόζει; Ἆραγε νὰ εἶνε ἀληθινά; Μήπως κάποτε ἦταν ἀληθινά, καὶ τώρα δὲν ἔχουν καμμιὰ θέσι στὸ σύγχρονο κόσμο; Μήπως εἶνε μόνο γιὰ τὶς γιαγιάδες;.
Σοῦ ἔρχεται ὁ πειρασμὸς αὐτός, παιδί μου. Τὸ ξέρω. Θέλεις νὰ τὸν νικήσῃς; Προσπάθησε τότε νὰ ἐφαρμόσῃς αὐτὰ ποὺ ἄκουσες. Παίρνεις τὸ φάρμακο; θὰ γίνῃς καλά. Δὲν παίρνεις τὸ φάρμακο; θὰ παραμείνῃς ἀσθενής. Φάρμακο τῆς ψυχῆς, φάρμακο πνευματικό, εἶνε ἡ ἐφαρμογὴ τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ. Τὰ ἐφαρμόζεις; θὰ νικήσῃς τὸν πειρασμὸ τῆς ἁμαρτίας, θὰ νικήσῃς τὸ διάβολο, τὸν πατέρα τοῦ κακοῦ. Δὲν τὰ ἐφαρμόζεις; α, τότε μὴν περιμένεις νὰ νικήσῃς τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ διάβολο.
Ἂς ἀναφέρω καὶ ἕνα ἀκόμη παράδειγμα. Τὸ μέλι ποὺ κάνει ἡ μέλισσα εἶνε γλυκύτατο, θρεπτικό, θεραπευτικό, ὑγιεινό. Ἂν ἀρκῆσαι νὰ ξέρῃς μόνο τὶς ἰδιότητες τοῦ μέλιτος, ἀλλὰ δὲν τὸ δοκιμάζῃς, δὲν πρόκειται ν᾿ ἀπολαύσῃς τὰ εὐεργετήματά του. Ἂν ὅμως δοκιμάσῃς, τότε δὲν χρειάζεσαι τὰ ἐγκώμια τοῦ μέλιτος. Τὰ γνωρίζεις μόνη σου κι ἀπολαμβάνεις τὶς ἔξοχες ἰδιότητές του. Μέλι εἶνε ἡ χριστιανικὴ ζωή. Τὴν ἐφαρμόζεις; αἰσθάνεσαι τὴν οὐράνια γλυκύτητά της. Δὲν τὴν ἐφαρμόζεις; δὲν σὲ ὠφελεῖ ἡ θεωρητικὴ γνῶσι τῶν πνευματικῶν καὶ θείων εὐεργετημάτων της· ἐξακολουθεῖς νὰ ζῇς στὴν πίκρα τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς.
Εἶνε πιθανὸ ὅμως, κοντὰ στοὺς δύο αὐτοὺς πειρασμούς, νὰ ἔρθῃ καὶ ἕνας τρίτος. Ποιός; Νά· ἔρχεται ὁ πονηρὸς καὶ σοῦ λέει· Ἀφοῦ ὁ θεολόγος, ὁ παπᾶς, ὁ κατηχητής, ἡ κατηχήτρια δὲν τὰ ἐφαρμόζει, ἐσὺ θὰ τὰ ἐφαρμόσῃς;…
Μὴν ἐπιτρέπετε, ἀγαπητά μου κορίτσια, μὴν ἐπιτρέπετε στὸν πειρασμὸ αὐτὸν νὰ σᾶς πειράξῃ. Διῶξτε τον ἀμέσως μακριά σας. Μὴν ἐπηρεάζεστε ἀπὸ τὸ τί κάνουν ἐκεῖνοι. Ἐκεῖνοι ἔχουν τὴν εὐθύνη τους ἀπέναντι στὸ Θεό. Καὶ εἶνε μεγάλη ἡ εὐθύνη τους, διότι ἀνήκουν στὴν κατηγορία τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Κριτὴς εἶπε· «Ὁ γνοὺς (τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ)… καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας… δαρήσεται πολλάς» (Λουκ. 12, 47). Καὶ εἶνε «δίκαιος Κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησε» (Ψαλμ. 10, 7). Ἀφῆστε τους, λοιπόν, νὰ τοὺς κρίνῃ ὁ Θεός. Ἐσεῖς μείνετε σταθερὲς καὶ ἀκλόνητες στὸ λόγο τῆς πίστεως καὶ προσπαθῆστε ν᾿ ἀποκτήσετε πεῖρα προσωπικὴ τῆς γλυκύτητος ποὺ ἔχει ἡ χριστιανικὴ ζωή.
Ἄν, ἀγαπητά μου κορίτσια, μὲ ἀκούσετε καὶ τὸ κάνετε αὐτό, σᾶς βεβαιώνω ἐγώ, ὁ γέρων ἐπίσκοπος ποὺ δουλεύω μισὸν αἰῶνα στὴν Ἐκκλησία, ὅτι θὰ φτάσετε στὰ βαθειὰ γεράματα καὶ θὰ ἔχετε χαρὰ μέσα στὴν ψυχή σας. Θὰ καταλάβετε τί μεγάλα πράγματα εἶνε ἡ πίστι, ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη, ἡ εὐσέβεια, ἡ ἀρετή, ἡ ἁγνότης, ἡ μητρότης, ἡ ἀγάπη, ἡ στοργή, καὶ τόσα ἄλλα πνευματικὰ γλυκύσματα ποὺ ἔχει ἡ πίστι μας. Θὰ τὰ καταλάβετε ὅλα αὐτὰ ὄχι γιατὶ σᾶς τὰ διδάξαμε ἐμεῖς, ἀλλὰ διότι τὰ ζήσατε ἐσεῖς οἱ ίδιες, καὶ θὰ λέτε κ᾿ ἐσεῖς· «Οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οίδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός» (Ἰωάν. 4,42).

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στις μαθήτριες του Γυμνασίου το 1988, στις Εκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις της Πρώτης της Ι.Μ. Φλωρίνης

«Δινοντας την ψηφο μας

σὲ ὑλιστάς, βλασφήμους, μασόνους καὶ ἀθέους, θὰ πληρώσουμε μὲ τόκο κ᾽ ἐπιτόκιο αὐτὴ τὴν ἁμαρτία μας»

(Ο σοφός Γέροντας προφήτευε ή  με την απλή λογική έβλεπε, πριν από 53 χρόνια, που θα οδηγούσαν την πατρίδα μας οι μασώνοι και άθεοι πολιτικοί που ψηφίζαμε! Σήμερα πληρώνει ο Ελληνικός λαός αυτή την κακή του εκλογή. Αραγε θα βάλουμε μυαλό ή θα συνεχίσουμε να ψηφίζουμε αθέους και μασώνους; Θα ακούσουμε την συμβουλή του  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ έστω και την τελευταία στιγμή;)

«…Ὄχι ἀδιάφοροι. Ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες… θὰ γίνουν ἐκλογές. Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς θὰ κληθῇ ν᾽ ἀναδείξῃ μὲ τὴν ψῆφο του κυβέρνησι. Ὡς Ἕλληνες πολῖτες δὲν μποροῦμε νὰ μείνουμε ἀπαθεῖς θεαταὶ τοῦ ἐκλογικοῦ σάλου, ποὺ τ᾽ ἀφρισμένα κύματά του προξενοῦν μεγάλη ζάλη καὶ ναυτία στοὺς πολλούς· δὲν μποροῦμε νὰ προσπεράσουμε τὸ γεγονὸς τελείως ἀδιάφοροι, σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ ἐκλογὴ ποὺ θὰ γινόταν σὲ κάποια ἀπομακρυσμένη γωνία τῆς ὑφηλίου, π.χ. στὴ Γροιλανδία. Ὡς Ἕλληνες πολῖτες ἔχουμε καθῆκον ἀπέναντι στὴν πατρίδα. Ὡς ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ποὺ πάνω ἀπὸ ἐπίγειες πατρίδες θέτουμε τὴν πίστι, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ δώσουμε τὴν ψῆφο μας στὸν τυχόντα. Καὶ ὡς κληρικοὶ δὲν ἐπιτρέπεται ν᾽ ἀφήσουμε ἀδιαφώτιστο τὸν εὐσεβῆ λαὸ στὸ φλέγον τοῦτο ζήτημα τῶν ἡμερῶν. Μὲ ὅσα πάντως θὰ γράψουμε γι᾽ αὐτὸ δὲν πρόκειται ἐμεῖς νὰ ὑποδείξουμε νὰ ἐκλεγοῦν ὡρισμένα πρόσωπα τῆς ἀρεσκείας μας· θὰ ὑποδείξουμε τὸ μέτρο τῆς ἐκλογῆς, θὰ διατυπώσουμε δηλαδὴ καὶ θὰ ὑπογραμμίσουμε ὡρισμένες ἰδέες καὶ ἀρχές, βάσει τῶν ὁποίων κάθε ὀρθόδοξος Χριστιανὸς Ἕλληνας πρέπει νὰ κρίνῃ καὶ νὰ δίνῃ τὴν ψῆφο του.
Ποιό εἶνε τὸ μέτρο τῆς ἐκλογῆς; Ἂς μιλήσουμε μὲ ἕνα παράδειγμα.

• Ὑποθέστε, ὅτι κάποιος κρατάει στὰ χέρια του ἕνα σπαθί. Πολλοὶ τοῦ τὸ ζητᾶνε. Σὲ ποιόν θὰ τὸ δώσῃ; Ἂν δώσῃ τὸ σπαθὶ σ᾽ ἕνα μικρὸ παιδί, ποὺ τὸ ζητάει ἐπίμονα, τὸ παιδί, ποὺ δὲν ξέρει πῶς τὸ χρησιμοποιοῦν, θὰ τὸ κάνῃ παιχνίδι, θὰ παίζῃ μ᾽ αὐτό, καὶ στὸ τέλος θὰ κόψῃ τὰ χέρια του καὶ αἱμόφυρτο θὰ κλαίῃ γοερά. Ἀνόητε, σ᾽ ἕνα παιδάκι ἐμπιστεύθηκες τὸ σπαθί;… Ἂν πάλι ἀφήσῃ καὶ τὸ σπαθὶ ἔρθῃ στὰ χέρια ἑνὸς τρελλοῦ, ὁ τρελλὸς θὰ τὸ χρησιμοποιήσῃ γιὰ καταστροφὴ καὶ τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τῶν ἄλλων. Ἕνας τρελλός, ποὺ θὰ βρεθῇ ὡπλισμένος μὲ σπαθιὰ καὶ ὅπλα, εἶνε κάτι τρομερό… Ἀλλὰ καὶ ἀπ᾽ τὴν περίπτωσι αὐτὴ ὑπάρχει μιὰ ἄλλη τρομερώτερη· τὸ σπαθὶ νὰ παραδοθῇ στὰ χέρια κάποιου μὲ ἀποδεδειγμένα κακοῦργα καὶ φονικὰ αἰσθήματα, ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ διψάει γιὰ αἷμα καὶ ἐγκλήματα. Τὸ σπαθὶ στὴν περίπτωσι αὐτὴ θὰ γίνῃ λαιμητόμος ποὺ θὰ κόβῃ κεφάλια ἀνθρώπων ἢ κάτι χειρότερο· θὰ γίνῃ ἡ λόγχη τοῦ ἀγροίκου ἐκείνου ῾Ρωμαίου στρατιώτη, μὲ τὴν ὁποία κεντήθηκε ἡ πλευρὰ τοῦ Ἰησοῦ. Ἀνόητε, σὲ χέρια τρελλῶν καὶ ἐγκληματιῶν ἐμπιστεύθηκες τὸ σπαθί;… Ἀλλ᾽ ἐὰν τὸ σπαθὶ ποὺ κρατᾷς τὸ δώσῃς σὲ ἕναν ἔμπειρο γιατρό, ὁ γιατρὸς θὰ μετατρέψῃ τὴ λεπίδα του σὲ χειρουργικὸ μαχαίρι καὶ μ᾽ αὐτὸ θὰ κάνῃ ἐγχειρήσεις, θ᾽ ἀποκόψῃ σαπισμένα κρέατα καὶ θὰ σώσῃ ἀνθρώπους. Ἔτσι στὰ χέρια τοῦ γιατροῦ τὸ φονικὸ σίδερο θὰ γίνῃ ὄργανο σωτηρίας.

Προσοχὴ στὴν ψῆφο! Καταλάβατε τί θέλω νὰ πῶ, ἀγαπητοί μου; Παραβολικὰ εἶνε αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, συμβολικὴ εἶνε ἡ εἰκόνα ποὺ σᾶς παρουσιάζω. Τὸ σπαθὶ εἶνε ἡ πολιτικὴ ἐξουσία. Αὐτὸς ποὺ κρατάει τὸ σπαθὶ εἶνε ὁ Ἑλληνικὸς λαός, εἶνε ὁ κάθε Ἕλληνας πολίτης πού, σύμφωνα μὲ τὸ κοινοβουλευτικὸ πολίτευμα τῆς χώρας μας, μὲ τὴν ψῆφο του ἀναδεικνύει τοὺς ἀντιπροσώπους του καὶ τοὺς ἀνεβάζει στὰ ὑψηλότερα πολιτικὰ ἀξιώματα. Καὶ ἐὰν μὲν αὐτοὶ ποὺ ἐκλέγει εἶνε ἄξιοι, τότε θὰ κάνουν καλὴ χρῆσι τῆς ἐξουσίας καὶ ἡ Ἑλλάδα θὰ εὐτυχήσῃ· ἂν ὅμως τὰ πρόσωπα τῆς προτιμήσεώς του εἶνε ἀνάξια, τότε θὰ κάνουν κακὴ χρῆσι τῆς ἐξουσίας, ὅπως κάνει κακὴ χρῆσι τοῦ σπαθιοῦ τὸ παιδάκι ἢ ὁ τρελλὸς ἢ ὁ κακοῦργος, καὶ ἡ Ἑλλάδα θὰ δυστυχήσῃ· καὶ ὑπεύθυνος γιὰ τὴ δυστυχία της θὰ εἶσαι κ᾽ ἐσὺ ποὺ ἐκλέγεις, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ψῆφο σου ὥπλισες τοὺς κακοὺς καὶ πονηροὺς μὲ τεράστια δύναμι, γιὰ νὰ κάνουν τὸ κακὸ ὄχι σὲ λίγους ἀνθρώπους, ὅπως ὅταν εἶνε ἐκτὸς τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ γιὰ νὰ κάνουν τὸ κακὸ σὲ ὁλόκληρο τὸ ἔνθος. Ἰσχύει καὶ στὴν προκειμένη περίπτωσι τῆς ἐκλογῆς τῶν πολιτικῶν ἀρχόντων ὅ,τι ἔγραψε ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ θεόπνευστος Παῦλος, στὸ μαθητή του Τιμόθεο γιὰ τὴν ἐκλογὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ποιμένων· «Χεῖρας ταχέως μηδενὶ ἐπιτίθει, μηδὲ κοινώνει ἁμαρτίαις ἀλλοτρίαις» (Α΄ Τιμ. 5,22). Πρόσεξε –λέει ὁ ἀπόστολος–, πρόσεξε, Τιμόθεε, ποιόν θὰ ἐκλέξῃς ὡς ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας· γιατὶ ἂν ἐκλέξῃς κάποιον κακό, θὰ φέρῃς τὴν εὐθύνη κ᾽ ἐσὺ γιὰ ὅσα ἄτοπα καὶ ἐγκληματικὰ καὶ σατανικὰ θὰ διαπράξῃ ἐκεῖνος εἰς βάρος τοῦ ποιμνίου· γιατὶ ἐσὺ τοῦ ἔδωσες τὴ δύναμι νὰ κακοποιῇ. Ἀλλὰ κ᾽ ἐσύ, Ἕλληνα ψηφοφόρε, πρόσεξε κατὰ τὴν ἐκλογή. Διότι, ἐὰν ἐκλέξῃς ὡς πολιτικούς σου ἡγέτες κάποιους κακούς, θὰ ἔχῃς κ᾽ ἐσὺ τὸ μερίδιο τῆς εὐθύνης γιὰ ὅλες ἐκεῖνες τὶς συμφορὲς ποὺ θὰ προέλθουν ἀπὸ τὴ φαύλη κυβέρνησι. Πρόσεχε τὴν ψῆφο σου! Σὲ ποιούς θὰ τὴ δώσῃς; Κάνοντας κακὴ ἐκλογή, ὁδηγεῖς σὲ βάραθρα τὴν Ἑλλάδα, καὶ ματαίως κατόπιν θὰ καταριέσαι τὴν ἡμέρα ποὺ τελείως ἄκριτα καὶ ἐπιπόλαια ἔδωσες τὴν ψῆφο σου.

Μέτρο ὀρθῆς κρίσεως. Ἀλλὰ γιά λέγε μου, θὰ ρωτήσῃ ὁ Ἕλληνας ψηφοφόρος, πῶς θὰ διακρίνω τοὺς καλοὺς ἀπὸ τοὺς κακούς; «Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς» ἀπαν­τᾷ ὁ Κύριος (Ματθ. 7,16), δίνοντας ἔτσι τὸ ἀσφαλὲς μέτρο γιὰ νὰ κρίνουμε ὅλους ἐκείνους ποὺ παρουσιάζονται ἐνώπιον τοῦ λαοῦ μὲ ἀξιώσεις νὰ τὸν κυβερνήσουν θρησκευτικὰ ἢ πολιτικά. Τὰ δέντρα διακρίνον­ται ἀπὸ τοὺς καρπούς τους· ἡ λεμονιὰ παράγει λεμόνια, ἡ πορτοκαλιὰ πορτοκάλια, ἡ μηλιὰ μῆλα… Καὶ οἱ ἄνθρωποι, παρ᾽ ὅλη τὴν ὑποκριτικὴ καὶ προσποιητή τους ζωή, δὲν εἶνε δυνατὸν παρὰ νὰ ἐκδηλωθοῦν καὶ ἐξωτερικά, καὶ ἀπὸ τὶς ἐξωτερικές τους ἐκδηλώσεις μὲ λόγια καὶ ἔργα μπορεῖς νὰ τοὺς διακρίνῃς, ἂν εἶνε μέσα στὸν ἀγρὸ τῆς Ἑλλάδος δέντρα καρποφόρα ἢ δέντρα ἄκαρπα, βάτα καὶ ἀγκαθιές.
Καὶ γιὰ νὰ μιλήσουμε πιὸ συγκεκριμένα. Ἄνθρωποι ποὺ δὲν κατώρθωσαν νὰ κυβερνήσουν τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ γίνονται ἕρμαια τῶν πιὸ ἐλεεινῶν καὶ αἰσχρῶν παθῶν (τῆς μέθης, τῆς χαρτοπαιξίας, τῆς ἀνηθικότητος…)· ἄνθρωποι ποὺ καταπάτησαν τὶς ἱερὲς συμφωνίες τοῦ γάμου, ἀτίμασαν τὰ στέφανά τους, διέλυσαν τὶς οἰκογένειές τους καὶ ἐλεεινὰ ῥάκη συμφύρονται μὲ πόρνες καὶ παλλακίδες· ἄνθρωποι, ποὺ εἶνε τακτικοὶ θαμῶνες τῶν κοσμικῶν σαλονιῶν καὶ χορεύουν τοὺς πιὸ ἀνήθικους χοροὺς καὶ σὲ ἡμέρες ἀκόμη ποὺ ἡ χριστιανοσύνη ἔχει πένθος· ἄνθρωποι ποὺ δὲν γνώρισαν τὸ μόχθο τῆς ἐργασίας, ἀλλὰ πλούτισαν καὶ θησαύρισαν εἰς βάρος τοῦ λαοῦ· ἄνθρωποι ποὺ μυκτηρίζουν ὅλες τὶς θρησκευτικὲς πεποιθήσεις τῶν εὐσεβῶν καὶ εἶνε ἄγνωστοι τελείως στὸν ἱερέα τῆς ἐνορίας τους· ἄνθρωποι ποὺ σπεύδουν ν᾽ ἀποστείλουν τηλεγραφήματα συγχαίροντας τοὺς χυδαιότερους ὑβριστὰς τοῦ Θεανθρώπου, τοὺς ὁποίους καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος κατεδίκασε, καὶ ὑπὲρ αὐτῶν τῶν ὑβριστῶν ὑψώνουν στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων φωνὴ διαμαρτυρίας· ἄνθρωποι ποὺ παλαιότερα καὶ τώρα τελευταῖα φρόντισαν καὶ ἐκδόθηκαν διατάγματα, μὲ τὰ ὁποῖα ἡ ἀντιχριστιανικὴ ὀργάνωσι τῶν μασόνων περιβάλλεται νομοθετικὰ μὲ δύναμι γιὰ νὰ ξαπλώσῃ τὸ ἀπαίσιο τοῦτο καρκίνωμα τὰ πλοκάμια του σὲ ὅλες τὶς πόλεις τῆς πατρίδας μας· ἄνθρωποι ποὺ μέσα στὰ δημόσια γραφεῖα βλαστημοῦν χυδαιότατα τὰ θεῖα καὶ τὰ ἱερά· τέτοιοι ἄνθρωποι, σὲ ὁποιαδήποτε πολιτικὴ παράταξι καὶ ἂν ἀνήκουν, εἶνε ἀνάξιοι νὰ κυβερνήσουν τὴν Ἑλλάδα. Οἱ Ἕλληνες, ὅσοι πιστεύουν σὲ Χριστὸ καὶ θέλουν νὰ ζοῦν καὶ νὰ πολιτεύωνται κατὰ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, εἶνε ὑποχρεωμένοι πρὶν δώσουν τὴν ψῆφο τους νὰ ἐρευνήσουν ἐπιμελῶς τὸ ἦθος τοῦ καθενὸς ὑποψηφίου ἀντιπροσώπου τους· νὰ τὸ ἐρευνήσουν μὲ ὅση τοὐλάχιστον ἐπιμέλεια ἐρευνοῦν τὸ ἦθος ἐκείνων ποὺ παρουσιάζονται ὡς ὑποψήφιοι γαμπροὶ γιὰ τὴν ἀγαπημένη κόρη τους. Ἕλληνες! τὴν κόρη σας δὲν τὴν παραδίδετε στὸν τυχόντα· καὶ τὴν Ἑλλάδα, τὴ θυγατέρα τοῦ οὐρανοῦ, θὰ τὴν παραδώσετε στοὺς ὑλιστάς, αὐτοὺς ποὺ ζοῦν χωρὶς ἠθικὴ καὶ θρησκεία, τοὺς βλαστήμους, τοὺς μασόνους καὶ ἀθέους;

Καὶ στὴ Βουλή. Ἡ πατρίδα μας, ἀγαπητοί μου, ἀφ᾽ ὅτου ἀπελευθερώθηκε ἀπὸ τὴν τουρκικὴ δουλεία, δὲν κυβερνήθηκε κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, χριστιανικά. Καὶ ἀπόδειξις ἡ νομοθεσία της, ἡ ὁποία ἔχει πολλὲς ἀντιχριστιανικὲς διατάξεις ποὺ καταργοῦν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ εὐνοοῦν τὴν ἀκολασία καὶ τὴ διαφθορά. Καὶ μέσα σ᾽ ἕνα κράτος ποὺ νομοθετεῖ ἀντίθετα μὲ τὸν αἰώνιο νομοθέτη Χριστό, σὰν εἰρωνεία καὶ ἐμπαιγμὸς στέκει πλέον ἡ ἐπικεφαλίδα τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος». Ἡ ἁγία Τριὰς μέσα στὴ σκέψι καὶ τὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν περισσοτέρων μνηστήρων τῆς ἐξουσίας ἔχει ἀντικατασταθῆ ἀπὸ κάποια ἄλλη τριάδα, –τί λέω τριάδα;– ἀπὸ πλῆθος ψευδοθεούς, νέα εἴδωλα, αἰσχρὰ πάθη, στὰ ὁποῖα πιστεύουν καὶ «θυσιάζουν» τὶς «ἑκατόμβες» τους.
Εἶνε θλιβερὸ κι ἀξιοδάκρυτο τὸ γεγονός, ὅτι χιλιάδες ψῆφοι θρησκευομένων Ἑλλήνων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ μικρὸ ποίμνιο τοῦ Κυρίου, θὰ ῥιχτοῦν καὶ πάλι στὶς κάλπες καὶ θὰ ἐνισχύσουν ἀνθρώπους πού, ἀφοῦ ἐκλεγοῦν ἀντιπρόσωποι τοῦ λαοῦ καὶ παραλάβουν τὴν ἐξουσία, θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ παίζουν τὸ κερδοφόρο τους παιχνίδι εἰς βάρος τῶν ὑψίστων συμφερόντων τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ. Ἡ εὐθύνη τῶν θρησκευτικῶν καὶ πνευματικῶν ὁδηγῶν τῆς πατρίδος, ὅλων τῶν χριστιανικῶν σωματείων, εἶνε πολὺ μεγάλη. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς πρέπει καὶ στὸν τομέα αὐτὸ νὰ διαφωτισθῇ γιὰ τὰ καθήκοντά του· πρέπει νὰ διδαχθῇ, ὥστε ν᾽ ἀποκτήσῃ τὴ δύναμι νὰ διακρίνῃ ἀνάμεσα στὸ φῶς καὶ στὸ σκοτάδι. Σὲ κάθε πιστὸ πρέπει νὰ τονισθῇ, ὅτι τὸ νὰ δίνῃ τὴν ψῆφο του ἄκριτα καὶ ἐπιπόλαια, κι ἀπὸ τὴν ψῆφο αὐτὴ νὰ βγαίνῃ μία λεγεώνα δαιμόνια ποὺ θὰ βασανίσουν τὸν ταλαίπωρο λαό μας, εἶνε θανάσιμο ἁμάρτημα. Καὶ πρέπει νὰ βρεθῇ τρόπος, ἡ φωνὴ τῶν δικαίων τῆς εὐσεβοῦς μερίδος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ν᾽ ἀκούγεται σθεναρὰ καὶ μέσα στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων. Διαφορετικά, ἀδιαφορώντας καὶ δίνοντας τὴν ψῆφο μας σὲ ὑλιστάς, βλασφήμους, μασόνους καὶ ἀθέους, θὰ πληρώσουμε μὲ τόκο κ᾽ ἐπιτόκιο αὐτὴ τὴν ἁμαρτία μας. Ἀπὸ τέτοιους ἀνθρώπους, ποὺ τοὺς πιστεύουμε ὡς ἀνορθωτὰς καὶ σωτῆρες τοῦ ἔθνους, θὰ προέλθουν μεγάλες, ἀνυπολόγιστες συμφορὲς γιὰ ὅλο τὸ λαὸ καὶ θὰ ἐφαρμοσθῇ τὸ χωρίο «Γενεὰ σκολιὰ καὶ διεστραμμένη, ταῦτα Κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; οὕτω λαὸς μωρὸς καὶ οὐχὶ σοφός;… ἔθνος ἀπολωλεκὸς βουλήν ἐστι, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς ἐπιστήμη», δηλαδή· Γενιὰ ἀνώμαλη καὶ ἀφύσικη, αὐτὰ ἀνταποδίδετε στὸν Κύριο; ἔτσι ἀνόητος λαὸς εἶστε κι ὄχι σοφός;… εἶνε ἔθνος ποὺ ἔχει χάσει τὴ συνετὴ ἀπόφασι, καὶ δὲν ὑπάρχει σ᾽ αὐτοὺς γνῶσι (Δευτ. 32,5-6,28)…».

(ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἐθνικὰ προβλήματα, μέρος Ζ΄ – Τὸ πολίτευμα, Ἀθῆναι 1961, σσ. 256-262, μτγλ.)

«Νενικηκατε τον πονηρον»

(ΟΙ ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ)

«Γράφω ὑμῖν νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν» (Α΄ Ἰωάν. 2,13)

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

      Ἀγαπητά μου παιδιά, ὁ γέροντας ἐπίσκοπος, ποὺ ὑπηρετῶ ἐπὶ 60 καὶ πλέον χρόνια τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ γένος μας, βρίσκω τὴν εὐκαιρία νὰ σᾶς ἀπευθύνω λίγες λέξεις.
Ἐκλεκτά μας παιδιά! Βρίσκεσθε στὴν πιὸ ὡραία ἀλλὰ καὶ πιὸ ἐπικίνδυνη ἡλικία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ὡραία εἶνε ἡ περίοδος τῆς νεότητος. Τὸ σῶμα εἶνε ὅλο δύναμι. Ὁ νοῦς διαυγής. Οἱ πόροι ἀνοικτοὶ νὰ ρουφήξουν τὴ γνῶσι, ὅπως τὸ σφουγγάρι ρουφάει τὸ νερό. Ἡ μνήμη στερεά. Ἡ φαντασία ζωηρή. Ἡ ὁρμὴ γιὰ δρᾶσι ἰσχυρή. Τὰ φτερὰ ἕτοιμα νὰ πετάξουν στοὺς μακρινοὺς ὁρίζοντες. Τὸ μέλλον φαντάζει μὲ φῶς ἐκθαμβωτικό. Ὅλα φαίνονται ὡραῖα, ἑλκυστικά, μαγευτικά. Κανένα σύννεφο δὲν σκιάζει τὸν οὐρανὸ τῆς ψυχῆς τοῦ νέου. Ὁ νέος ρεμβάζει, πλάθει ὄνειρα σχεδιάζει,…
Ὡραία ἡ περίοδος τῆς νεότητος. Ἀλλὰ καὶ ἐπικίνδυνη. Γιατὶ κάθε νέος βρίσκεται σὲ μιὰ στροφή. Ἐμπρός του δυὸ δρόμοι παρουσιάζονται Κρίνω σκόπιμο νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω ἕνα γνωστό σας ἔφηβο τοῦ ἀρχαίου κόσμου τῆς πατρίδος μας· εἶνε ὁ Ἡρακλῆς. Ἡ ἀρχαία μυθολογία, στὴν ὁποία πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ὑπάρχουν καὶ στοιχεῖα ἐποικοδομητικά, λέει γι᾿ αὐτὸν ὅτι, ὅταν ἦρθε στὴν ἐφηβικὴ ἡλικία (16 – 18 ἐτῶν), βγῆκε ἀπὸ τὴν πόλι σ᾿ ἕνα ἔρημο μέρος, κ᾿ ἐκεῖ ἄρχισε νὰ συλλογίζεται τί πρέπει νὰ πράξῃ. Ξαφνικὰ παρουσιάζονται μπροστά του δυὸ γυναῖκες. Ἡ μιὰ παχύσαρκη καὶ στολισμένη μὲ φανταχτερὰ φορέματα, ἡ ἄλλη σοβαρὴ καὶ ντυμένη μὲ σεμνὴ ἐνδυμασία. Ἡ πρώτη πλησίασε τὸν Ἡρακλῆ καὶ τοῦ λέει·
―Ἂν μ᾿ ἀκούσῃς, θὰ ζήσῃς εὐτυχισμένος. Δὲν θὰ κουράζεσαι. Δὲν θὰ δουλεύῃς. Θὰ τρῶς ὅσο θέλεις. Θὰ κοιμᾶσαι ὅσο θέλεις. Θὰ διασκεδάζῃς ὅσο θέλεις. Ἄλλοι θὰ δουλεύουν καὶ θὰ σὲ τρέφουν…
Τὰ λόγια αὐτὰ φάνηκαν ὡραῖα στὸν Ἡρακλῆ καὶ τὴ ρώτησε·
―Ποιό εἶνε τ᾿ ὄνομά σου;
Κ᾿ ἐκείνη ἀπάντησε·
―Οἱ ἐχθροί μου μὲ λένε Κακία, οἱ φίλοι μου μου ὅμως μὲ λένε Εὐδαιμονία.
Ἔπειτα τὸν πλησίασε ἡ ἄλλη.
―Νέε μου, τοῦ εἶπε· ἐγὼ δὲν πρόκειται νὰ σὲ κολακεύσω καὶ νὰ σοῦ προτείνω εὔκολα πράγματα. Σοῦ λέω, ὅτι τὰ ἀγαθὰ ἀποκτῶνται μὲ κόπους. Ἂν εἶσαι γεωργός, πρέπει νὰ σκάβῃς βαθειὰ τὴ γῆ, γιὰ νὰ σοῦ ἀποδώσῃ τοὺς καρπούς της. Ἂν εἶσαι βοσκός, πρέπει νὰ σηκώνεσαι πρωὶ καὶ νὰ ὁδηγῇς τὰ πρόβατα σὲ χλοερὰ λιβάδια, νὰ τὰ ποτίζῃς μὲ δροσερὸ νερό, καὶ τὴ νύχτα νὰ τὰ φυλᾷς ἀπὸ τοὺς κλέφτες καὶ τὰ ἄγρια θηρία. Ἂν εἶσαι ψαρᾶς, πρέπει νὰ ξενυχτᾷς ρίχνοντας τὰ δίχτυα σου στὴ θάλασσα. Ἂν εἶσαι ναύτης, πρέπει νὰ ταξιδεύῃς καὶ ν᾿ ἀντιμετωπίζῃς τὰ ἄγρια κύματα ποὺ θὰ ὁρμοῦν νὰ καταποντίσουν τὸ πλοῖο. Ἂν θέλης νὰ σ᾿ ἀγαπᾷ ὅλη ἡ πόλι, πρέπει νὰ κάνῃς καλὸ σ᾿ ὅλη τὴν πόλι. Ἂν θέλης νὰ σ᾿ ἀγαπᾷ ὅλη ἡ Ἑλλάδα, πρέπει νὰ κάνῃς καλὸ σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα.
―Ποιό εἶνε τὸ ὄνομά σου; τὴν ἐρωτᾶ.
Κ᾿ ἐκείνη ἀπαντᾶ· Read more »

ΕΠΑΝΟΔΟ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

Mητροπολιτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Ἀγαπητοί μου! Τὰ παραδείγματα ἀειμνήστων ἀνδρῶν, τῶν ἡρῴων τοῦ 1821, εἶνε δείγματα τῆς πίστεώς των· μιᾶς πίστεως ἡ ὁποία, θερμὴ ὡς «κόκκος σινάπεως» κατὰ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου, εἶχε τὴ δύναμι νὰ μετακινῇ βουνὰ ἀπὸ ἐμπόδια (Ματθ. 17,20. βλ. καὶ Λουκ. 17,6), νὰ θαυματουργῇ καὶ νὰ προκαλῇ τὸν παγκόσμιο θαυμασμό. Ἔκτοτε διέρρευσαν δύο περίπου αἰῶνες.

Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· ἡ πίστις, ὄχι ὁποιαδήποτε πίστις ἀλλὰ ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, ἡ ὁποία σὰν ἥλιος θέρμαινε καὶ ζωογονοῦσε τὰ τέκνα ἐκεῖνα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ πίστις αὐτὴ διατηρεῖται σήμερα μέσα στὴν ἐλεύθερη πατρίδα στὴ ζέσι καὶ τὴ θερμότητα ποὺ εἶχε κατὰ τὴν ἡρωικὴ ἐκείνη ἐποχή, ὅπως καὶ πρὶν ἀπὸ αὐτήν, τὴν ἐποχὴ τῆς Τουρκοκρατίας; Μερικοί, ποὺ κρίνουν ἐπιπόλαια τὴ θρησκευτική μας ζωή, ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ πίστι στὶς ἡμέρες μας ἀκμάζει· καὶ μύριες ἀποδείξεις, λένε, ἀποτελοῦν τὰ θρησκευτικὰ περιοδικά, τὰ βιβλία, οἱ χιλιάδες νέοι καὶ νέες ποὺ συγκλονίζονται κυριολεκτικὰ ἀπὸ τὰ χριστιανικὰ ἰδεώδη… Ἐμεῖς, χωρὶς νὰ εἴμαστε ἀπαισιόδοξοι, διαφωνοῦμε μὲ τὴν κρίσι αὐτὴ καὶ λέμε, ὅτι τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα σήμερα στὴν πατρίδα μας περνάει κρίσι ἄνευ προηγουμένου. Τὰ αἴτια; Δὲν εἶνε τοῦ παρόντος ἡ λεπτομερὴς ἔρευνα τοῦ προβλήματος αὐτοῦ. Ἕνα μόνο ἐδῶ τονίζουμε· ὅτι ἡ πίστις τῶν μὲν λεγομένων θρησκευτικῶν ἀτόμων εἶνε χλιαρὴ ὅσο ποτέ ἄλλοτε, τῶν δὲ ὑπολοίπων οἱ συνειδήσεις κυμαίνονται μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας. Θρησκευτικὴ κοινωνία μὲ ὅλο τὸ βάθος τῆς ἐννοίας στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπάρχει. Αἰσχροὶ βλάσφημοι τῶν θείων, στελέχη μασονικῶν στοῶν, κράχτες ἀπιστίας καὶ ἀθεΐας, ἀλειτούργητοι ἐκλέγονται ὡς βουλευταὶ μὲ τὶς ψήφους τῶν ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ πλήξουν μὲ τὸ ἐγχειρίδιο τῆς ἐξουσίας τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.

Ποῦ εἶνε σήμερα τὸ ἀγωνιστικὸ πνεῦμα τῶν ὀρθοδόξων τῶν παλαιοτέρων χρόνων, ποὺ ἔκαναν καὶ κυβερνῆτες ἀδιάφορους νὰ σκέπτωνται σοβαρὰ ἐπάνω στὰ προβλήματα τῆς πίστεως; Ἀλλοίμονο! Ἡ χλιαρότης καὶ ἡ ἀδιαφορία τῆς μεγάλης πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ μας εἶνε τόσο μεγάλη, ὥστε, ἂν δὲν ληφθοῦν γενναῖα καὶ ῥιζοσπαστικὰ μέτρα γιὰ τὴν ἀναζωπύρωσι τῆς ἱερῆς φλόγας, τὸ ὄνομα τῆς Ὀρθοδοξίας στὶς ἡμέρες μας θὰ γίνῃ ὄνομα κενό, ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι θὰ καταντήσουν ἄνθη ἄοσμα καὶ ἄχρωμα, ποὺ δὲν θὰ μπορῇ ἕνας ξένος ἐπισκέπτης νὰ διακρίνῃ ἂν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἀνήκουν στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, μιὰ Ἐκκλησία ποὺ ἄλλοτε ἐπὶ Τουρκοκαρτίας συγκροτοῦσε γνησία θρησκευτικὴ κοινωνία, ἀληθινὸ «βασίλειον ἱεράτευμα» (Ἔξ. 19,6 = Α΄ Πέτρ. 2,9), καὶ μὲ τὸ ἄδολο γάλα τῆς Ὀρθοδοξίας γαλούχησε κ᾽ ἐξέθρεψε γενεὲς γενεῶν ἡρώων καὶ μαρτύρων.

Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες! Ἑορτάζοντας καὶ πανηγυρίζοντας τὴν ἐπέτειο τῆς ἐθνικῆς μας ἑορτῆς, ἕνα εἶνε τὸ ἄριστο μνημόσυνο ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε· νὰ ἐπανέλθουμε τὸ συντομώτερο στὴν πίστι τῶν πατέρων μας καὶ νὰ τὴ ζήσουμε μὲ συνέπεια σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ἀτομικῆς καὶ ἐθνικῆς μας ζωῆς.

(ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἐθνικὰ προβλήματα“ του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, Τὸ ἰδανικὸν τοῦ ἔθνους, Ἀθῆναι 1961, σσ. 328-329, μτγλ.)

ΣΥΝΤΟΜΟ ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟY ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΛΟΓΩ ΕΛΕΙΨΕΩΣ ΧΑΡΤΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟ ΠΙΣΩ ΛΕΥΚΟ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜOY ΚΟΖΑΝΗΣ

ΟΛΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗΝ!

ΟΛΟΙ ΕΧΟΜΕΝ ΑΝΑΓΚΗ ΡΙΖΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Αύριον είναι τα Φώτα. Γιορτάζει σύμπας ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Κόσμος. Θα εορτάσωμεν και ημείς έστω υπό πένθιμον Ελληνικόν ουρανόν, τον οποίον δημιουργεί η σημερινή χαώδης κατάστασις της φυλής μας. Θα μεταβώμεν εις την εκκλησίαν.
Θ᾽ ακούσωμεν το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε…». Θα λάβωμεν τον αγιασμόν. Θα ραντίσωμεν τα σπίτια μας, τα ζώα, τα δένδρα και τα χωράφια μας.

Αλλά δεν είναι αρκετά αυτά δια να πιστοποιήσουν τον χριστιανισμόν μας. Πέρα απ᾽ αυτά χρειάζεται κάτι το βαθύτερον και ριζικότερον. Και αυτό είναι: Ν᾽ ΑΛΛΑΞΩΜΕΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΝ, ΣΚΕΨΕΙΣ, ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΠΡΑΞΕΙΣ, να κάμωμεν επί τέλους μίαν αγίαν επανάστασιν    κατά του διεφθαρμένου και εκφύλου ανθρώπου που ζει μέσα εις το υποσυνείδητόν μας, να φονεύσωμεν την Λερναίαν Ύδραν των παθών μας, και να στήσωμεν εν θριάμβω την σημαίαν του Σταυρού επάνω εις την ακρόπολιν της ψυχής μας. Ο Ιορδάνης ποταμός, εις τὸν οποίον εβαπτίσθει ο Χριστός, ας γίνει το σύμβολον μιας αναγεννήσεως του έθνους μας επάνω εις τα αιώνια θεμέλια της χριστιανικής θρησκείας.

Η ρίζα, από την οποίαν προέρχονται όλα τα κακά της ανθρωπότητος, είναι μέσα εις την καρδίαν μας. Είναι το πολυκέφαλον θηρίον της κακίας. Αυτό ας κτυπήσωμεν όλοι. Και ας ξαναβαπτισθώμεν όλοι μέσα εις τον αθάνατον Ιορδάνην της χριστιανικής ιδεολογίας μας. Απηλλαγμένοι τότε από τα πάθη μας θα είμεθα πραγματικώς ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ και θα δημιουργήσωμεν μίαν Ελλάδα ωραίαν, χριστιανικήν, έναν νέον κόσμον αληθινά «αγγελικά πλασμένον» κατά τον εθνικόν μας ποιητήν.

«ΕΣΤΙΑ» ΚΟΖΑΝΗΣ, φυλ. 4

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 151, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)