Read more »

Απο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008

Η νικη ανηκει στον Χριστο

(Μελετατε την Αποκαλυψι)

Ἐὰν ἡ μελέτη τῆς Ἀποκαλύψεως εἶνε πάντοτε ὠφέλιμος, πολὺ περισσότερο στὶς ἡμέρες τῶν μεγάλων θλίψεων. Τότε φαίνεται ἡ ἀξία τοῦ βιβλίου αὐτοῦ τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Ὁ χριστιανὸς ποὺ ἀγωνίζεται τὸν ἀγῶνα τῆς πἰστεως καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ εἰς τὴν πορεία του συναντᾶ μεγάλα ἐμπόδια καὶ τρομεροὺς πειρασμούς, καὶ βλέπει τὸν σατανᾶ νὰ ὠρύεται ἕτοιμο νὰ τὸν καταπιῇ καὶ ὀλιγοπιστεῖ καὶ ἀπελπίζεται καὶ νομίζει ὅτι δὲν ὑπάρχει καμμία διέξοδος, καμμία ἐλπίδα, καμμία ἀκτίνα φωτός, ἔρχεται ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου καὶ δείχνει τὸν ἀστέρα τὸν λαμπρὸ τὸν πρωϊνὸ καὶ λέγει· «Ἡ νίκη ἀνήκει στὸν Χριστὸ καὶ εἰς τοὺς πιστοὺς ποὺ μένουν κοντά Του, τοὺς ἀγωνιζομένους μέχρις ἐσχάτων.
Καμμία ὀλιγοπιστία. Καμμία δειλία ἄς μὴ σὲ ἀπομακρύνη ἀπὸ τὴν πορεία, τὴν ὁποία ἐχάραξε ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Ὁ Χριστὸς θὰ θριαμβείσῃ. Οἱ ἐχθροί Του θὰ νικηθοῦν. Οἱ μισοῦντες Αὐτὸν θὰ καταστραφοῦν. Οἱ ἀγαπῶντες Αὐτὸν θὰ εὐλογηθοῦν ἀπεριγράπτως».
Ὤ πόσους ἔχει παρηγορήσει καὶ ἐμψυχώσει ἡ Ἀποκάλυψις…

2) Eπικηδειος του π. Θεοδωρου Ζηση στον πατερα Νικολαο Μανωλη
__________________

_________________________________________________________________________________

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 98

Tο «Πηδαλιο» περιφρονεiται

Mὰ τώρα τὸ Πηδάλιο περιφρονεῖται. Εἶνε ἕνα σημεῖο τῶν καιρῶν λυπηρὸ καὶ αὐτό. Τὸ εἶχα αἰσθανθῆ ὡς φοιτητὴς πανεπιστημίου, ὅπου καθηγηταί, ὀρθόδοξοι μὲν ἀλλὰ προτεσταντίζοντες, ὡμιλοῦσαν περιφρονητικὰ γιὰ τὸ «Πηδάλιο». Μόνο κάτι ταπεινοὶ Χριστιανοί, πιστὰ τῆς Ἐκκλησίας τέκνα, εἶχαν τὸ «Πηδάλιο», ποὺ ἦτο ἐξηντλημένο καὶ ἄγνωστο στὸ εὐρὺ κοινό.
Οἱ πατέρες, λέγανε οἱ καθηγηταὶ ἐκεῖνοι, ἤτανε παλιοὶ ἄνθρωποι, καθυστερημένα πνεύματα τοῦ καιροῦ ἐκείνου… Καὶ τώρα ἄλλοι, σύγχρονοί μας, δημιούργησαν τὸν λεγόμενο «νεοπατερισμό». Δηλαδή, οἱ νέοι ἀρχιερεῖς εἶνε κι αὐτοὶ πατέρες.
Ὅπως δημιουργήθηκε ὁ νέος ὅρος «νεορθόδοξοι», ἔτσι δημιουργήθηκε καὶ ὁ «νεοπατερισμός». Ὅλες αὐτὲς εἶνε ἀποκλίσεις ἀπὸ τὴν αὐστηρὰν γραμμὴν τῆς παραδόσεως. Νεορθόδοξο κίνημα, εἶνε αὐτὸ τοῦ Γιανναρᾶ.
Mέσα σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο ζοῦμε καὶ πρέπει νὰ ὁμολογήσω εἰλικρινῶς, ὅτι κ᾿ ἐσεῖς κατά κάποιον τρόπο εἶστε ἐπηρεασμένοι ἀπ᾿ αὐτά, καὶ εἴμεθα ὑπεύθυνοι καὶ ἐμεῖς. Δὲν ἐκτιμᾶται τὸ Πηδάλιο.
Στὸ Ἅγιον Ὄρος κάθησε καὶ τὸ κατήρτισε ὁ ἅγιος Νικόδημος. Δὲν ἔγραψε δικά του λόγια. Ἁπλῶς ἑρμήνευσε σὲ ἁπλῆ γλῶσσα τοὺς ἱεροὺς κανόνας τῶν πατέρων καὶ τῶν Συνόδων, γιὰ νὰ εἶνε καταληπτοί. Τὸ Πηδάλιο περιέχει ἑρμηνεία δυσκόλων χωρίων τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ εἶνε ἀσφαλὴς ὁδηγὸς πρὸς πορεία χριστιανική. Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 99

Το «Πηδαλιο» στερεα τροφη, ασφαλης oδηγoς

Τώρα ἐσεῖς ἔχετε προχωρήσει, ἔχετε ὡριμάσει – ἔχετε τόσα χρόνια στὴν Ἐκκλησία. Πρέπει νὰ ζῆτε μὲ στερεὰ τροφή. Στερεωτάτη τροφὴ εἶνε ἡ διδασκαλία ποὺ μᾶς προσφέρουν οἱ πατέρες. Δὲν εἶνε εὐχάριστος, εἶνε δύσπεπτος, ἀλλ᾿ εἶνε ἡ μόνη σωτήριος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐγὼ συνέστησα, ἐν γνώσει ὅτι θὰ συνατήσουμε δυσκολίες, νὰ σερβίρουμε ἐδῶ «φαγητὰ» ἐκλεκτὰ ἀλλὰ στερεά.
Ἐσεῖς δὲν εἶστε νήπια γιὰ νὰ τρέφεστε μὲ τὸ γαλατάκι τῶν διαφόρων ἀνεκδότων. Εἶστε σὲ μιὰ ἡλικία, ποὺ ἅμα κηρυχθῇ πόλεμος ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ μαρτυρήσετε.
Δὲν βλέπετε ποὺ πᾶμε νὰ ἑνωθοῦμε κατ᾿ εὐθεῖαν μὲ τὸν πάπα, νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς αἱρετικούς! Ἐμεῖς μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ ἑνωθοῦμε οὔτε μὲ τοὺς παπικοὺς οὔτε μὲ τοὺς προτεστάντες, θὰ κρατηθοῦμε ὀρθόδοξοι. Καὶ χρειάζεται προσοχὴ μεγάλη. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν ἐγκαινιάσαμε τὴν σειρὰ αὐτὴ τῶν μαθημάτων. Νὰ δοῦμε τέλος πάντων αὐτὸ τὸ βιβλίο τὸ ἄγνωστο, τὸ Πηδάλιο, τὸ τόσο συκοφαντημένο, τὸ τόσο περιφρονημένο, τὸ τόσο παρεξηγημένο ἀπὸ τοὺς πολλούς, νὰ δοῦμε τί μᾶς διδάσκει, πῶς ἑρμηνεύει τὸ Εὐαγγέλιο. Νὰ δοῦμε ποιό εἶνε τὸ πνεῦμα του, καὶ τί μᾶς λέει καὶ γιὰ τὰ πιστευτέα καὶ γιὰ τὰ πρακτέα καὶ γιὰ τὰ λατρευτέα στὴν Ἐκκλησία μας.
Ὁμιλεῖ στὸ Πηδάλιο ὄχι ἕνας ἐπίσκοπος, ἀλλὰ συμφωνία διδασκάλων· ὁμιλοῦν τὰ πάγχρυσα στόματα τῶν πατέρων, οἱ σάλπιγγες τοῦ Θεοῦ, οὐράνια πρόσωπα. Ἂν αὐτοὺς δὲν ἀκούσουμε, ποιόν θ᾿ ἀκούσουμε, τὸν Αὐγουστῖνο ἢ τὸν ἄλφα ἢ τὸν βῆτα;

Ἐγὼ ἐπιθυμῶ νὰ τελειώσω μὲ αὐτὰ τὰ πράγματα· ἐσεῖς, ἂν δὲν ἐπιθυμῆτε, δὲν ἔχω λόγο νὰ ἔρχωμαι ἐδῶ πέρα.
Θέλω νὰ τονίσω τὸ ὀρθόδοξο· νὰ εἶστε ὀρθόδοξοι καὶ νὰ μὴν ἔχετε ἐρωτηματικὰ στὴν ψυχή σας γύρω ἀπὸ τὸν ἀνεκτίμητο αὐτὸν θησαυρὸν τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ εἶνε τὸ Πηδάλιο.

Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 110

Θανατηφορα ακτινοβολια

Τώρα τελευταῖα ἀκούστηκε κάτι, ποὺ ἀναστάτωσε τὴν Εὐρώπη. Σ᾿ ἕνα ἐργαστήριο τῆς Ἀμερικῆς σατανικὰ μυαλὰ προσπαθοῦν νὰ κατασκευάσουν ἕνα νέο ὅπλο, ποὺ μπροστά του δὲν θὰ εἶνε τίποτε ὅλα τὰ σημερινὰ ὅπλα. Τί ὅπλο θὰ εἶνε αὐτό; Ἀκτῖνες θανάτου, θανατηφόρα ἀκτινοβολία. Θεέ μου Θεέ μου, δὲν θὰ ὑπάρχῃ χειρότερο ὅπλο! Ὅ,τι ἔκανε ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἀντίχριστος θὰ τὸ κάνῃ γιὰ τὸ κακό του. Τί σημαίνει αὐτό; Ὁ ἥλιος στέλνει ἀπὸ ψηλὰ ἑκατομμύρια, δισεκατομμύρια ἀκτῖνες στὴ γῆ. Ἐὰν αὐτὲς οἱ ἀκτῖνες ἔρχονταν κατ᾿ εὐθεῖαν ἐπάνω μας, θὰ μᾶς σκότωναν. Ἀλλὰ ὁ μεγάλος Θεός, ποὺ δὲν τὸν πιστεύουν, τί κάνει; Δὲν ἀφήνει νὰ ἔρθουν οἱ ἀκτῖνες κατ᾿ εὐθεῖαν στὸ κεφάλι μας, ἀλλὰ τὶς περνᾷ ἀπὸ φίλτρο. Καὶ φίλτρο τῶν ὑπεριωδῶν ἀκτίνων εἶνε ὁ ἀτμοσφαιρικὸς ἀέρας. Ἔτσι οἱ θανατηφόρες ἀκτῖνες γίνονται ὠφέλιμες καὶ εὐεργετικές. Τώρα ἡ ἐπιστήμη προσπαθεῖ ν᾿ ἁρπάξῃ τὶς ἀκτῖνες αὐτὲς ἀπὸ τὴν πηγή τους καὶ νὰ τὶς ῥίξῃ κατακέφαλα στοὺς ἀνθρώπους. Θὰ βροῦν αὐτοὶ ἕνα μηχάνημα σὰν φακὸ καὶ θὰ στέλνουν τὶς ἀκτῖνες, ἄνευ φίλτρου, καὶ θὰ κάνουν κάρβουνο τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Θεὸς τὶς ἀκτῖνες τὶς ἔχει γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὁ διάβολος μὲ τὸν ἀντίχριστο θὰ τὶς κάνῃ γιὰ τὸ κακὸ τοῦ ἀνθρώπου.
Θὰ κυριαρχήσῃ ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀντίπαλος τοῦ Χριστοῦ, στὴ γῆ. Ἀλλὰ προσέξτε τί λέει παρακάτω· θὰ ἔρθῃ σύντομα τὸ τέλος τοῦ ἀντιχρίστου. Πυρίκαυστος θὰ γίνῃ καὶ θὰ καταστραφῇ. Τώρα βρισκόμαστε στὴν περίοδο τῆς ἀποστασίας.

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 30

Ειστε σημαδεμενοι

Ἐσεῖς ὅμως εἶστε σεσημασμένοι, εἶστε σημαδεμένοι, ἔχετε τὴν σφραγῖδα τοῦ ἀρνίου. Ὅπου βρίσκονται ζωντανοὶ Χριστιανοί, τοὺς γνωρίζουν ἕναν – ἕνα. Μπορεῖ αὐτοὶ σὲ μιὰ νύχτα νὰ τοὺς πιάσουν ὅλους αὐτούς.
Δὲν λένε ἐδῶ πέρα στὴν πόλι οἱ οἰκουμενισταὶ καὶ οἱ μαρξισταί;· «Tί νὰ κάνουμε; Ἐμεῖς ξέρουμε πολὺ καλὰ τοὺς Χριστιανούς, μὴ μᾶς μιλᾶτε γι’ αὐτούς. Ψόφιοι εἶνε. Ἂν μπορέσουμε νὰ διώξουμε τὸν Καντιώτη, τελείωσε ἡ ὑπόθεσι. Ὅλη ἡ Φλώρινα δική μας εἶνε». Ἔτσι θὰ κάνουν· θὰ χτυπήσουν κατακέφαλα.
Tέτοια διάθεσι ἔχουν. Σφοδρῶς πολεμοῦν τὰ κατηχητικὰ σχολεῖα, τὰς κινήσεις, τοὺς ἱεράρχας ποὺ ἀκόμα στέκονται καὶ ἔχουν ἐπὶ κεφαλῆς ἕναν ἀρχιεπίσκοπο ὁ ὁποῖος εἶνε πειθήνιον ὄργανον τῶν θελήσεών τους.
Ὕστερα ὁ καθένας τὸ σπιτάκι του, τὴν οἰκογένειά του, καὶ τίποτε περισσότερο. Δὲν τὸν ἐνδιαφέρουν καθόλου τὰ ἄλλα. Εἶνε ἰδιοτελεῖς πλέον οἱ ἄνθρωποι. Τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα κυριαρχοῦν, ἡ ἰδιοτέλεια καὶ τὸ συμφέρον βασιλεύουν.
Tὸ πρωΐ ἦρθαν νὰ μοῦ παραπονεθοῦν γιὰ κάποιον ἱερέα. Θύμωσα καὶ ὠργίστηκα. Κλοπή, κλοπή, κλοπή! Δίνουν οἱ ἄνθρωποι χρήματα γιὰ τὴν ἐκκλησία, καὶ τὰ ἁρπάζει ὁ παπᾶς ὅλα καὶ δὲν ἀφήνει τίποτα στὴν ἐκκλησία. Νέοι Ἰοῦδαι. Πέρα ἀπὸ τὴν παπαδιά τους καὶ τὰ παιδιά τους τίποτε ἄλλο ἱερὸ καὶ ὅσιο δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει. Σπάνιο πρᾶγμα εἶνε οἱ εὐλαβεῖς ἱερεῖς ποὺ εἶνε ἕτοιμοι γιὰ θυσίες.

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 31

Δενμεμεληδες Ελληνες και Ελληνιδες, ξυπνηστε!

Ἀδελφοί, «ἐσχάτη ὥρα ἐστίν» (Α΄ Ἰωάν. 2,18). Ἀπὸ τὸ ὑπερπέραν, ὅπου ἀναπαύονται οἱ ἥρωες καὶ οἱ μάρτυρες τῆς φυλῆς μας, ἀκούεται φωνή·
Δενμεμέληδες Ἕλληνες καὶ Ἕλληνίδες, διατί κοιμᾶσθε; Διατί ζῆτε ἀδιάφοροι καὶ ἀναίσθητοι; Ἐὰν πιάσῃ φωτιὰ εἰς τὸ σπίτι σας, δὲν μένετε ἀδιάφοροι, ἀλλὰ σπεύδετε νὰ διασώσετε ὅ,τι προλάβετε ἀπὸ τὴν ὑλικήν σας περιουσίαν. Ἀλλ᾿ ἰδοὺ τώρα μία πυρκαϊὰ ἀπείρως φοβερωτέρα τῆς ὑλικῆς, πυρκαϊὰ ποὺ καθημερινῶς προσλαμβάνει μεγαλυτέρας διαστάσεις καὶ ἐντείνεται καὶ ἐπεκτείνεται σφοδρότατα καὶ ἀπειλεῖ ἠθικῶς καὶ θρησκευτικῶς νὰ πυρπολήσῃ τὸ πᾶν. Ὁ εὐλογημένος αὐτὸς πνευματικὸς οἶκος ποὺ λέγεται ὀρθόδοξος Ἑλλάς, κόποι αἰώνων, κινδυνεύει νὰ γίνῃ παρανάλωμα τοῦ πυρός.
Ἐμπρὸς εἰς τὸ φρικτὸν αὐτὸ θέαμα θὰ μείνετε ἀδιάφοροι; Δὲν πρέπει νὰ μείνετε ἀδιάφοροι. Καιρὸς νὰ ἐγερθῆτε ἐκ τοῦ πνευματικοῦ ληθάργου, νὰ ἐξεγερθῆτε καὶ νὰ πολεμήσετε μὲ τὰ νόμιμα μέσα ποὺ παρέχει τὸ φιλελεύθερον καὶ δημοκρατικὸν πολίτευμα τῆς πατρίδος, μὲ τὴν φωνήν σας. Μὲ πίστιν ἀκατάβλητον ἀγωνισθῆτε, ἀγωνισθῆτε μὲ ἐπιμονὴν καὶ μὲ σύστημα. Καὶ τότε νὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι οἱ δαίμονες τῆς κολάσεως, ὁποιονδήποτε χρῶμα καὶ ἂν ἔχουν, θὰ ἐξαφανισθοῦν, καὶ ἡ Ἑλλὰς θὰ παραμείνη χώρα Ὀρθοδοξίας.

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 133-135

Θα συλληφθουν στα διχτυα του Αντιχριστου

εκεινοι που δεν αγαπουν την αληθεια

Θὰ συλληφθοῦν στὰ δίχτυα τῆς ἀπάτης αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν διάθεσι, ποὺ δὲν ἀγαποῦν τὴν ἀλήθεια, ποὺ τοὺς ἀρέσει νὰ ζοῦνε στὸ ψέμα.
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν τὴν ἀλήθεια εἶνε πολὺ λίγοι. Δὲν βλέπετε κάθε βράδυ τί γίνεται μὲ τὰ ῥαδιόφωνα καὶ στις τηλεοράσεις; Αὐτὸς ὁ κόσμος εἶνε ἀνόητος, εἶνε τρελλοκομεῖο. Ὁ ἱστορικὸς τοῦ μέλλοντος ―ἐὰν σωθῇ τίποτε μὲ τὴν ἀπάτη ποὺ κυκλοφορεῖ― θὰ τὸ γράψῃ. Οἱ περισσότεροι ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ῥαδιοφωνικοὺς σταθμούς εἶνε μεγάλοι ἀπατεῶνες. Ἁπλώνουν κάθε βράδυ τὰ δίχτυα τους. Τ᾿ ἁπλώνουν ὅπως ὁ ψαρᾶς. Ἔχουν μέσα μασκαρᾶδες, λωποδύτες, ἀπατεῶνες, ψεῦτες… Καὶ ἀπατοῦν τὸν κόσμο κι ἁρπάζουν ὅ,τι μποροῦν.
Βλέπεις τὸν ἄλλο, τὸ χάνο, νὰ κάθεται ὧρες ὁλόκληρες καὶ ν᾿ ἀκούῃ τὸ ῥαδιόφωνο. Ὁ ἕνας ἀκούει τὸ Βελιγράδι, ὁ ἄλλος τὴ Σόφια, ὁ ἄλλος τὰ Τίρανα, ὁ ἄλλος τὴ Μόσχα, ὁ ἄλλος τὴν Ἀγγλία, ἄλλος ἀκούει ἀπὸ ᾿δῶ κι ἄλλος ἀπὸ ᾿κεῖ. Καὶ κάθεται καὶ τοὺς θαυμάζει καὶ τοὺς πιστεύει. Ἆ, σοῦ λέει, τὸ εἶπε τὸ ῥαδιόφωνο, τὸ εἶπε ἡ τηλεόραση, τὸ ἔγραψε ἡ ἐφημερίδα!
Δὲν πρέπει ὁ ἄνθρωπος, ὅπως κατήντησαν αὐτά, οὔτε νὰ τ᾿ ἀνοίγῃ. Θὰ εἶνε πολὺ καλύτερος ὁ ἄνθρωπος, ὅταν δὲν ἀσχολῆται μ᾿ αὐτά. Τώρα ὅλοι πέφτουν στὰ δίχτυα αὐτὰ καὶ δημιουργεῖται ἕνα πνεῦμα πλάνης. Τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης εἶνε σὰν μιὰ ἀσθένεια. Ἂν δὲν προλάβουμε νὰ καταπολεμήσουμε τὴν ἀσθένεια ἐγκαίρως, ἐπεκτείνεται καὶ δημιουργεῖται ῥεῦμα πλάνης.
Μπορεῖ λ.χ. στὴ Ῥωσία ἢ κάπου ἀλλοῦ νὰ παρουσιαστῇ ἕνας ἰός, ἕνα μικρόβιο. Αὐτὸ πολλαπλασιάζεται καταπληκτικῶς καὶ μεταφέρεται διὰ διαφόρων μέσων. Ἔτσι ἡ γρίππη γίνεται παγκόσμια. Ὅπως λοιπὸν τὸ μικρόβιο ξεκινᾷ ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ ἔχει ξαφνικὰ καταπληκτικὴ διάδοσι καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ φράξῃ κανείς, ἔτσι καὶ τὸ κακό, ἀπὸ μικροσκοπικὸ μικρόβιο ξεκινᾷ καὶ γνωρίζει τεραστία ἐξάπλωσι μέσα στὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἀπειλεῖ ὅλους νὰ τοὺς κλείσῃ στὰ δίχτυα του. Τὰ μικρὰ ἁμαρτήματα νὰ φοβᾶστε, ἐκεῖνα νὰ προσέχετε· ἀπὸ ᾿κεῖ ἀρχίζει τὸ κακό.

Ὑπάρχει πνεῦμα πλάνης στὸν κόσμο

Ζοῦμε σ᾿ ἕνα τεράστιο παγκόσμιο ῥεῦμα πλάνης, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὰ μικρότερα καὶ φθάνει ἕως τὰ μεγαλύτερα. Θὰ πέσουν, λέει ἐδῶ ὁ ἀπόστολος, στὰ δίχτυα τοῦ ἀντιχρίστου ὄχι ὅλοι, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν καλὴ διάθεσι. Αὐτοὶ ποὺ τεντώνουν τ᾿ αὐτιά τους πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ. Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 14

«Εν πασι τοις διωγμοις υμων» (Β΄ Θεσ. 1,4)

Ἐκεῖ πᾶμε. Θὰ ἐπανέλθουμε στοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους. Αὐτὸ θὰ γίνῃ ἢ μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἢ ἀπ᾿ ἔξω μὲ ἐξωτερικὸ διωγμό. Ὅπως στὴ Ῥωσία ἦταν ἑκατομμύρια ψευτοχριστιανοί. Μετὰ ἦρθε τὸ μεγάλο κόσκινο καὶ κοσκινίστηκαν οἱ Χριστιανοί. Τώρα ὑπάρχουν λίγοι, ἀλλὰ πραγματικοὶ Χριστιανοί. Ζήτημα μέσα στὴ Μόσχα, ποὺ εἶνε 8 ἑκατομμύρια, νὰ ὑπάρχουν 100 – 200 Χριστιανοί. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ ἔχουν μέσα τους δύναμι. Ὁ βίος τους, τὸ παράδειγμά τους, ἡ αὐτοθυσία τους τὸ δείχνει.
Ἐδῶ ἐμεῖς εἴμαστε ὅλοι χριστιανοὶ τοῦ γλυκοῦ νεροῦ. Ἂν πιστεύαμε στὸ Θεό, θὰ εἴχαμε ἐγκαταλείψει κάθε ἄλλη κοσμικὴ ἀσχολία. Τί νὰ τὰ κάνῃς τ᾿ ἄλλα· τὸ Εὐαγγέλιο ποιός ἐφαρμόζει.
Στὴ Θεσσαλονίκη ὅμως τότε ἦταν πραγματικοὶ Χριστιανοί. Καὶ ἀπόδειξις, ὅτι δὲν λυγίζανε στοὺς διωγμούς. Ἐκεῖνα τὰ πτωχαδάκια πάλευαν μ᾿ ὅλες τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες, ποὺ ἦταν ἐχθρικές. Αὐτοὶ οἱ λίγοι Χριστιανοὶ ἐθεωροῦντο ἀμελητέοι, δὲν τοὺς ὑπολόγιζαν· καὶ ὅμως αὐτοὶ ἦρθαν σὲ ῥῆξι μὲ ὅλους τοὺς ἰσχυροὺς τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ὑπέστησαν πολλοὺς διωγμούς.
Ἀλλὰ καὶ πάντοτε τὰ πτωχαδάκια διώκονται, καὶ μένουν κοντὰ στὸ Χριστό. Οἱ ἄλλοι, ποὺ ἔχουν ἀξιώματα, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον πολεμοῦν τὸ Χριστό.
Θὰ γίνῃ διωγμός. Θὰ τὰ δῆτε ἐσεῖς ποὺ θὰ ζήσετε, ἐγὼ γέρος ἄνθρωπος εἶμαι. Θὰ γίνῃ διωγμός, καὶ θὰ δῆτε ὅλους τοὺς δασκαλάκους νὰ προσκυνᾶνε τὸ κόκκινο θηρίο. Τριάντα χιλιάδες εἶνε ὅλοι οἱ δάσκαλοι· ζήτημα νὰ μείνουν ἑκατὸ ποὺ νὰ ποῦν· Προτιμοῦμε νὰ γίνουμε λοῦστροι στὴν πλατεῖα τῆς πόλεως, παρὰ νὰ κηρύττουμε ἀθεΐα. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, μὲ ὅση εὐκολία χειροκροτοῦσαν τὸν Παπαδόπουλο, μὲ ὅση εὐκολία χειροκροτοῦσαν τὸν Καραμανλῆ, μὲ τὴν ἴδια εὐκολία θὰ χειροκροτοῦνε καὶ τὸν ἀντίχριστο. Θὰ τὰ δῆτε αὐτά. Συμφέρον καὶ μόνο συμφέρον εἶνε σήμερα οἱ ἄνθρωποι, καὶ τίποτε περισσότερο. Τέτοιοι εἶνε καὶ οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ καθηγηταὶ καὶ οἱ ἀξιωματικοί, γιατί ὄχι καὶ οἱ παπᾶδες καὶ οἱ δεσποτάδες – δὲν κάνω καμμία διάκρισι. Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 9

Ο αληθινος Χριστιανος ειναι το αλατι του κοσμου

Ὁ κάθε Χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶνε τὸ ἁλάτι. Ὑπάρχει τίποτε ἄλλο πιὸ χρήσιμο ἀπὸ τὸ ἁλάτι; Τὸ ἁλάτι εἶνε στὸ πιάτο καὶ τοῦ φτωχοῦ καὶ τοῦ βασιλιᾶ. Τὸ ἁλάτι εἶνε κάτι ἀπαραίτητο. Εἶνε στοιχεῖο ἀναγκαῖο γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Μιὰ μικρὴ ποσότητα ἁλατιοῦ νοστιμίζει ὅλο τὸ φαγητό. Τὸ ἁλάτι ἔχει ἀκόμα τὴν ἰδιότητα νὰ συντηρῇ, νὰ προλαμβάνῃ τὴν σῆψι, τὴ σαπήλα, τὴν ἀποσύνθεσι τῶν τροφίμων.
Ἔτσι ἀκριβῶς πρέπει νὰ εἶνε καὶ ὁ Χριστιανὸς μέσα στὴν κοινωνία· τὸ ἁλάτι, τὸ ἁλάτι τὸ πνευματικό.
―Καὶ πῶς, κατὰ ποιό τρόπο θὰ γίνῃ ὁ Χριστιανὸς τὸ ἁλάτι τῆς κοινωνίας; Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 6

Τα προσοντα του Χριστιανου συμφωνα με τους Μακαρισμους

Ὅπως ὁ μαθητὴς ἔχει προσόντα, ὁ στρατιώτης προσόντα, ὁ καθένας ἔχει προσόντα, καὶ δὲν προσλαμβάνεται κανείς στὶς ὑπηρεσίες ἐὰν δὲν ἔχῃ ἕνα ὡρισμένο ἀριθμὸ προσόντων, ἔτσι ὑπάρχουν καὶ τὰ προσόντα τοῦ Χριστιανοῦ. Ποιά εἶνε αὐτά; Τὰ προσόντα τοῦ Χριστιανοῦ εἶνε·
Πρῶτο – πρῶτο ἡ ῥίζα τῶν ἀρετῶν. Ὁ Χριστιανὸς εἶνε ἕνα σύνολο, μία σύνθεσις ἀρετῶν. Ἡ πρώτη ἀρετή, ἡ ῥίζα, ποιά εἶνε; Ὅπως τὸ δέντρο ἔχει ῥίζα, ἔτσι καὶ τὸ δένδρο τῆς ἀρετῆς, ποὺ ποτίζει μὲ τὰ δάκρυα καὶ τὰ αἵματα ἡ πίστις μας, τὸ δένδρο αὐτὸ τῆς ἀρετῆς ποὺ θάλλει αἰωνίως, ἔχει μιὰ ῥίζα, ἀγαπητοί. Καὶ ὅσο πιὸ βαθειὰ εἶνε αὐτὴ ἡ ῥίζα, τόσο στερεώτερος εἶνε ὁ Χριστιανὸς καὶ τόσο ὡραιότερος καὶ εὐπρεπέστερος καὶ ἰδανικώτερος εἶνε στὸν κόσμο αὐτόν. Ἡ ῥίζα τοῦ δένδρου αὐτοῦ εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἡ ταπείνωσις. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶνε ταπεινὸς. Κἂν σοφός, κἂν φιλόσοφος, κἂν ποιητής, κἂν ταξιδεύσῃ σὲ ὅλο τὸ πλάτος τοῦ κόσμου, κἂν πετάξῃ ἐπάνω στοὺς ὁρίζοντες, πρέπει νὰ εἶνε ταπεινός. Θυμᾶστε τί ψάλλουμε στὴν ἀκολουθία τῆς κηδείας; «Ἐμνήσθην τοῦ προφήτου βοῶντος· Ἐγώ εἰμι γῆ καὶ σποδός…». Τί εἶσαι, ἄνθρωπε, ὁπουδήποτε καὶ ἂν φθάσῃς; μιὰ χούφτα χῶμα καὶ στάχτη.
Ταπεινὸς λοιπόν. Ἡ ταπείνωσις πρέπει νὰ διακρίνῃ τὸν Χριστιανό. Ἀλλ᾿ ἐκτὸς τῆς ταπεινώσεως ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ἔχῃ καὶ κάτι ἄλλο. Τὸ δάκρυ, τὸ δάκρυ τῆς μετανοίας. Ἐὰν ἁμαρτάνῃ ―καὶ ἁμαρτάνει ὁ Χριστιανός, διότι δὲν μπορεῖ νὰ εἶνε ἀναμάρτητος κανείς ἐπὶ τῆς γῆς―· ἐὰν ἁμαρτάνῃ αὐτός, ἐὰν ἁμαρτάνῃ ἡ γυναίκα του, ἐὰν ἁμαρτάνουν τὰ παιδιά του, ἐὰν ἁμαρτάνῃ ἡ κοινωνία, αὐτὸς πρέπει νὰ κλαίῃ καὶ νὰ θρηνῇ. «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. 5,4). Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 5

Χριστιανος, ονομα και πραγματικοτης

Ἡ ὀνομασία μας, τὸ ὅτι λεγόμεθα Χριστιανοί, δὲν εἶνε ἀρκετό. Ἡ ὀνομασία πρέπει ν᾿ ἀνταποκρίνεται καὶ σὲ μιὰ πραγματικότητα. Ὅπως τὸ χαρτονόμισμα· δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς νὰ γράφῃ ἕνα ποσό, ἀλλὰ τὸ ποσὸν αὐτὸ ποὺ εἶνε γραμμένο ἐπάνω στὸ χαρτονόμισμα πρέπει ν᾿ ἀνταποκρίνεται σὲ ἕνα ἀπόθεμα χρυσοῦ. Δηλαδή, τὴν ὥρα ποὺ θὰ τὸ πᾶμε στὴν τράπεζα, νὰ μπορῇ ἡ τράπεζα νὰ μᾶς δώσῃ ἑκατὸ χρυσᾶ φράγκα, ἐὰν γράφῃ ἑκατό, ἢ χίλια, ἐὰν γράφῃ χίλια. Διότι ἀλλιῶς, θὰ εἶνε ἕνα ἁπλὸ χαρτί. Κατὰ παρόμοιο τρόπο δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς ἡ ὀνομασία μας, ὅτι λεγόμεθα Χριστιανοί, γιὰ νὰ δικαιώσῃ τὴν ὕπαρξί μας στὸν κόσμο αὐτόν.
Ἡ ὀνομασία δημιουργεῖ ὑποχρεώσεις, συνοδεύεται ἀπὸ ὑποχρεώσεις καὶ καθήκοντα. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ κάθε ὀνομασία. Εἶσαι μηχανικός, ὀνομάζεσαι μηχανικός; πρέπει νὰ εἶσαι εἰς θέσιν νὰ χτίζῃς σπίτια γερὰ καὶ στερεά. Ὀνομάζεσαι δάσκαλος; πρέπει νὰ εἶσαι εἰς θέσιν νὰ μάθῃς τὰ παιδιὰ γράμματα. Ὀνομάζεσαι γιατρός; δὲν ἀρκεῖ αὐτό· πρέπει καὶ νὰ εἶσαι εἰς θέσιν νὰ κάνῃς διάγνωσι, νὰ βρίσκῃς τὰ κατάλληλα φάρμακα, νὰ ὁρίζῃς τὴν κατάλληλη δίαιτα· τότε θὰ εἶσαι γιατρός, δὲν ἀρκεῖ μόνο τὸ ὄνομα καὶ ἡ φίρμα «εἶμαι γιατρός». Ὀνομάζεσαι πλοίαρχος καὶ καπετάνιος; δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ ἔχῃς τὸ ὄνομα, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶσαι κυβερνήτης ἐπάνω στὸ πλοῖο καὶ μέσα στοὺς ὠκεανούς. Ὀνομάζεσαι στρατιώτης καὶ ἀξιωματικός; δὲν φτάνουν τὰ κουμπιὰ καὶ τὰ γαλόνια, δὲν φτάνουν οἱ στολές, οἱ παρελάσεις, οἱ τρομπέττες καὶ τὰ γυμνάσια· χρειάζεται κάτι παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα αὐτά· ποιό; ἡ ἀνδρεία, ἡ ἀπόφασις ἐν ἀνάγκῃ νὰ θυσιάσῃς ὄχι μία ζωή, χίλιες ζωὲς γιὰ τὴν πατρίδα· αὐτό κάνει τὸν στρατιώτη. Read more »

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 3

Δεν σας θεωρω ακροατας, αλλα συναγωνιστας

Θὰ δῆτε πολλὰ δεινὰ στὴν πατρίδα μας, φοβερώτερα ἀπὸ ὅ,τι εἴδαμε ἐμεῖς. Ἀλλὰ ὅ,τι καὶ ἂν συμβῇ, καὶ τὰ ἄστρα νὰ πέσουν καὶ τὰ ποτάμια νὰ στερέψουν καὶ τὰ πάντα νὰ καταστραφοῦν, ἕνα θὰ μείνῃ· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος.

Ἔχετε κάποιο ἐνδιαφέρον θρησκευτικό, ποὺ εἶνε σπάνιο πρᾶγμα σήμερα, καὶ αἰσθάνεσθε ἕνα πόνο γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα. Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο θέλω νὰ σᾶς ἀνακοινώσω τὰ ἑξῆς ἀναγκαῖα.
Ὡς στρατιῶται Χριστοῦ, ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα, ἀλλὰ νὰ δείχνουμε ζωηρὸν ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Πρέπει οἱ Χριστιανοὶ νὰ εἶνε ἀγωνισταί. Καὶ ὅταν λέμε νὰ εἶνε ἀγωνισταί, δὲν ἐννοοῦμε νὰ πάρουν ῥόπαλα, τουφέκια, καραμπῖνες, ὅπλα. Ὄχι. Μακριὰ αὐτὰ ἀπὸ μᾶς. Χρειαζόμεθα ὅπλα πνευματικά. Καὶ πνευματικά μας ὅπλα εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· εἶνε ἡ διαμαρτυρία μας, εἶνε οἱ φωνές μας, τὸ «αἶσχος», ὅλο αὐτὸ τὸ κλίμα τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ δημιουργήσωμε, ποὺ εἶνε τὸ φραγγέλλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο θὰ πρέπῃ νὰ ὑψώσουμε διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὴν ἀθλία κατάστασι τῆς κοινωνίας.
Στὰ μαρτυρολόγια μένουμε κατάπληκτοι βλέποντας τὴν ἀνδρεία τῶν Χριστιανῶν. Ἐμφανίζονταν μπροστὰ στοὺς αὐτοκράτορας καὶ τοὺς τυράννους καὶ φωνάζανε· Αἶσχος, ντροπή σας, ἀπάνθρωποι καὶ σκληροί! Διαμαρτύροντο γιὰ τὴν σκληρότητά των. Τοὺς πιάνανε κι αὐτοὺς καὶ τοὺς βασανίζανε. Τέτοιοι ζωντανοὶ Χριστιανοὶ ἦταν ἐκεῖνοι.
Ἔχουν σύστημα οἱ ἄθεοι νὰ γκρεμίσουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ὑπερασπίσουμε τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια. Νὰ μὴν ἀναπαυώμεθα στὸ «ἔχει ὁ Θεός» καὶ στὸ «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18). Ἀσφαλῶς δὲν θὰ σβήσῃ ἡ Ἐκκλησία· ἀλλὰ μπορεῖ νὰ σβήσῃ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἔσβησε καὶ ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία. Ποῦ εἶνε ἡ Ἐκκλησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας; ποῦ εἶνε οἱ πενήντα μητροπόλεις της; ποῦ εἶνε οἱ ναοί της; ποῦ εἶνε τὰ μοναστήρια της; ποῦ εἶνε τὰ προσκυνήματά της; ποῦ εἶνε τὰ λείψανά της; ποῦ; ποῦ; ποῦ;
Ἂν ἔχετε διάθεσι ν’ ἀγωνιστῆτε, ὑπάρχει ἐλπὶς νὰ νικήσωμε· ἂν δὲν ἔχετε διάθεσι, θὰ μᾶς σαρώσῃ τὸ κῦμα τῆς ἀπιστίας τῆς ἀθεΐας καὶ ὅλων τῶν αἱρέσεων.
Ἐγὼ σήμερα – αὔριο φεύγω, γέρος ἄνθρωπος εἶμαι. Ἀλλὰ σᾶς προειδοποιῶ καὶ σᾶς λέγω· Θὰ δῆτε πολλὰ δεινὰ στὴν πατρίδα μας, φοβερώτερα ἀπὸ ὅ,τι εἴδαμε ἐμεῖς. Ἀλλὰ ὅ,τι καὶ ἂν συμβῇ, καὶ τὰ ἄστρα νὰ πέσουν καὶ τὰ ποτάμια νὰ στερέψουν καὶ τὰ πάντα νὰ καταστραφοῦν, ἕνα θὰ μείνῃ· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὅν παῖδες ὑμνεῖτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 70

Διαμαρτυρομενος ο λαος

κατα των αναξιων αρχιερεων δεν ασεβη

«…Διαμαρτυρόμενος ὁ λαὸς κατὰ τῶν ἀναξίων ἀρχιερέων δὲν ἀσεβῇ, διότι·Ὁ εὐσεβὴς λαὸς κατὰ τὸ κανονικὸ δίκαιο εἶνε ὁ ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καὶ ἔχει ὑποχρέωσι, ὅσες φορές κάποιος ἀρχιερεὺς παρεκκλίνει ἐκ τῶν γραμμῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ κηρύττει κάτι ποὺ εἶνε ἀσυμβίβαστον μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστι, ὁ λαὸς ὄχι μόνον πρέπει νὰ διαμαρτύρεται, γιὰ τὴν παρεκτροπή, ἀλλὰ καὶ νὰ διακόπτῃ κάθε πνευματικὴ σχέση με τον παρεκτρεπόμενο ἀρχιερέα.
Ἐπικαίρως δὲ ὑπενθυμίζομε κάτι ποὺ ἐγράφη ἀπὸ τὸν κ. Τρεμπέλα, ὅτι· ὁ εὐσεβὴς λαὸς ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου, ἔχοντας πνευματικοὺς ὁδηγούς δύο μοναχούς, τὸν Σωφρόνιον καὶ τὸν Μάξιμον, ἐπέτυχε τὴν καθαίρεσι καὶ τὸν ἀναθεματισμὸ ὄχι μόνον τῶν πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς ἀλλὰ καὶ τοῦ πάπα Ρώμης. Κατά τοὺς χρόνους τῆς ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδου καταξέσχισε τὸ ἑνωτικόν της ψήφισμα, ὑπό τὴν ἡγεσίαν ἑνὸς καὶ μόνον ἐπισκόπου, τοῦ Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ.
Δυστυχῶς δὲν ὑπάρχει σήμερα Χρυσόστομος, δὲν ὑπάρχει σήμερα Βασίλειος, δὲν ὑπάρχει Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός. Δυστυχῶς οἱ ὁλίγοι καλοὶ ἐπίσκοποι ποὺ ὑπάρχουν εἶνε δειλοί, δὲν ἔχουν σθένος ν’ ἀγωνισθοῦν. Τρέμουν τοὺς κακούς, φοβοῦνται νὰ μὴ καθαιρεθοῦν· καὶ εἶνε εἰς θέσιν νὰ τοὺς καθαιρέσουν. Καὶ ξεχνοῦν οἱ καλοὶ ἐπίσκοποι, ὅτι μία καθαίρεσις εἶνε τίτλος τιμῆς, δι’ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος καθαιρεῖται, λόγῳ προσηλώσεως στὴν πίστι.
Καθηρημένος ἀπέθανε ὁ Χρυσόστομος, ἀλλὰ ἡ δόξα του εἶνε αἰωνία μέσα στὴν Ἐκκλησία. Χίλιες φορὲς νὰ καθαιρεθῶ, ἀπὸ τοιούτους ἐπισκόπους, καὶ νὰ πάω στὴν ἔρημο νὰ κλαίω τ’ ἁμαρτήματά μου, παρά νὰ ζῶ μέσα ἐδῶ στὴν πόλι καὶ νὰ φιλῶ τὴν κακοήθεια καὶ τὴν διαφθορά.
Ἠγωνίσθησαν, λοιπόν, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες. Σήμερα ἀγών δὲν γίνεται. Κληρικοί δὲν ἀγωνίζονται. Δὲν ὑπάρχει πλέον ἀγωνιστικὸ πνεῦμα.
Τί μέλλει γενέσθαι; Ὁ ἀγῶνας πέφτει στὸν λαό. Read more »