Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 908

Τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Ἀρτεμίου
20 Ὀκτωβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο αγιος Αρτεμιος

(προστατης της ελληνικης αστυνομιας)

Ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται, ἀγαπητοί μου. Προσεύχεται ὑπὲρ ὅλων τῶν ἀνθρώ­πων, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως προσεύχεται στὴ θεία Λειτουργία ὑπὲρ τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, ὑ­πὲρ τοῦ στρατοῦ. Ἂν προσέξετε –καὶ δὲν ἔ­χει τίποτε τὸ περιττὸ ἡ Ἐκκλησία μας–, κοντὰ στὴ λέξι «στρατὸς» προσθέτει καὶ μία λέξι, ποὺ προσδιορίζει τὴν ἀποστολὴ τοῦ στρατοῦ μας· διότι ὅλα τὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας εἶνε ἐν σοφίᾳ. Δὲν λέει «ὑπὲρ τοῦ στρατοῦ» ἁπλῶς, ἀλλὰ «ὑπὲρ τοῦ φιλοχρίστου ἡμῶν στρατοῦ». Ὁ προσδιορισμὸς αὐτὸς σημαίνει, ὅτι ὁ στρατός μας εἶνε «φιλόχριστος», ἀγαπάει δηλαδὴ τὸ Χριστό.
Aὐτὸ ὅμως θέτει ἕνα μεγάλο ἐρώτημα. Ὁ στρατός μας ἀγαπάει ὄντως τὸ Χριστό; Πολλοὶ ἀμ­φιβάλλουν. Διότι πῶς νὰ ποῦμε ὅτι κάποιος ἀ­γαπάει τὸ Χριστό, εἴτε στρατιώτης εἴτε ἀξι­ωματικός, ὅταν ἀπ᾿ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ βλαστημάῃ τὸ ὄνομά του; Πῶς νὰ ποῦμε ὅτι αὐ­τὸς ἀνήκει στὸν «φιλόχριστο» στρατὸ τῆς πατρίδος μας, ἡ ὁποία εἶνε τὸ μόνο ἔθνος μὲ ἔμ­­βλημα τὸν τίμιο σταυρό; Δὲν πρέπει λοι­πὸν νὰ ὀνομάζεται μόνο, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶνε «φι­λόχριστος» ὁ στρατός μας.
Ὁ στρατός, ὅπως γνωρίζουμε, διακρίνεται σὲ πολλὰ σώματα. Καὶ ὅλα τὰ σώματα τοῦ στρατοῦ ἔχουν προστάτες ἁγίους. Τὸ πεζικό μας ἔχει τὸν ἅγιο Γεώργιο. Τὸ ναυτικό μας ἔ­χει τὸν ἅγιο Νικόλαο. Ἡ ἀεροπορία μας ἔχει τοὺς ἀγγέλους, τοὺς Ταξιάρχας. Καὶ οἱ δυνάμεις τῆς ἀστυνομίας μας ἔχουν τώρα τελευταίως προστάτη τους τὸν ἅγιο Ἀρτέμιο.
Γιατί ἡ ἀστυνομία ἐξέλεξε ὡς προστάτη της τὸν ἅγιο Ἀρτέμιο; Ἂν διαβάσετε τὸν βίο τοῦ ἁγίου, θὰ δῆτε ὅτι ὑπάρχει λόγος. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1859

Τῆς ὁσίας Ματρώνης τῆς Χιοπολίτιδος
20 Ὀκτωβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΟΔΗΓΟΣ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣ

(Ἡ ἁγία Ματρώνα ἡ Χιοπολῖτις)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε ἑορτή. Τί ἑ­ορτή; Κοντὰ στοὺς ἄλ­λους ἁγίους ποὺ τι­μᾷ ἡ Ἐκκλησία μας (τὸν μεγαλομάρτυρα Ἀρτέμιο καὶ τὸν ἅ­γιο Γεράσιμο τῆς Κεφαλληνί­ας) ἑορτάζει καὶ μία ἁγία ἄγνωστη στὸν πο­λὺ κόσμο. Μόνο ὅσοι κατάγονται ἀπ᾽ τὸ εὐλο­γημένο νησὶ τῆς Χίου καὶ μερικοὶ ἄλλοι ποὺ ἔ­χουν τὴν κα­λὴ συνήθεια νὰ διαβάζουν τὰ συ­να­ξάρια, αὐτοὶ θὰ τὴ γνωρίζουν. Σήμερα ἑ­ορ­­τάζει ἡ ὁσία Ματρώνα ἡ Χιοπολῖτις. Ὀνομάζεται ἔτσι, ἐπειδὴ κατάγεται ἀπὸ τὴν Χίο· Χιοπολῖτις σημαίνει κάτοικος τῆς Χίου.
Διαβάστε, σεῖς οἱ γυναῖκες, τὸν βίο της.
Τώρα, ἂν συγκεντρώσῃς ἕνα ἀπόγευμα κάπου ὅ­λες τὶς γυναῖκες, ἰδίως τῶν ἀστι­κῶν κέν­τρων καὶ τῆς ἀριστοκρατίας, καὶ τὶς ρωτήσῃς, ξέρουν ὅλο τὸν κατάλογο τῶν διασήμων «ἀ-στέρων». Δὲν ξέρω ἐγὼ τὰ ὀνόματα αὐτά, ἀλ­λὰ μαθαίνω ὅτι στὰ σαλόνια τους δὲν κάνουν ἄλλη κουβέντα παρὰ γι᾿ αὐτὲς τὶς διάσημες … – νὰ μὴν πῶ τώρα καμμιὰ βαρειὰ λέξι καὶ μοῦ πῇ κάποιος αὐστηρὸς κριτὴς «Βρὲ Αὐ­γουστῖνε, λὲς αἰσχρά». Ναί βέβαια! ἐσὺ τὸ αἰ­σχρὸ τὸ κάνεις, ἀλλὰ ἂν σοῦ τὸ πῇ κάποιος τοῦ λὲς ὅτι μιλάει αἰσχρά· ἐσὺ τὸ κάνεις καὶ δὲν ντρέπεσαι, ἐμένα ὅμως δὲν μ᾿ ἀφήνεις νὰ σοῦ τὸ ἐπισημάνω. Ἐκεῖ φτάσαμε.
Ἐν πάσῃ περιπτώσει λέω, ὅτι ὅλος ὁ κατάλογος τῶν στάρ (στὰρ θὰ πῇ ἀστέρι), αὐτῶν τῶν ἁμαρτωλῶν γυναί­­ων, τῶν διεθνῶν διεφθαρμένων «καλλιτεχνῶν», τοὺς εἶνε γνωστός. Ἂν ρωτήσῃς τὶς κυ­­ρίες αὐτές· –Ξέρετε τὸ ὄνομα τῆς τάδε στάρ; –Βέβαια τὸ ξέρουμε, θὰ σοῦ ποῦν· καὶ θ᾽ ἀρχίσουν νὰ σοῦ λένε ποῦ γεννήθηκε, ποῦ βρέθηκε, ποῦ κάθισε, ποῦ πά­τησε…, θὰ σοῦ τὰ ποῦν ὅλα. –Ξέρετε τὴν ἄλ­λη στάρ; –Βεβαίως…
Μὰ ἀφῆστε αὐτὲς τὶς στάρ, ἀφῆστε αὐτὰ τὰ ἀστέρια. Ὑπάρχουν δύο εἰδῶν ἀστέρια· ὑ­πάρχουν ἀστέρια ἐδῶ κάτω στὴ γῆ, καὶ ἀστέρια ἐπάνω στὸν οὐρανό. Ἂν παρατηρήσετε καὶ τὶς πάπιες ὅταν βαδίζουν στὴ λάσπη, θὰ δῆτε ὅτι κι αὐτὲς μὲ τὰ πόδια τους κάνουν ἀ­στέρια, ἀλλὰ τί ἀστέρια! Ἔ, τέτοια ἀστέρια εἶ­νε κι αὐτὲς οἱ στάρ· ἀφήνουν κι αὐτὲς ἀποτυ­πώματα, μέ­σα στὴ βρωμιὰ καὶ τὴν ἀκαθαρσία. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλα ἀστέρια, ἀστέρια πνευματικά, ποὺ ὅπως τὰ φυσικὰ ἀστέρια λάμ­­πουν στὸν φυσικὸ οὐρανό, ἔτσι κι αὐτὰ λάμ­­πουν στὸν οὐ­ρανὸ τῆς Ἐκ­κλησίας. Τέτοιο ἀ­στέρι εἶ­νε καὶ ἡ ἁγία Ματρώνα ἡ Χιοπολῖτις. Δυστυ­χῶς ἀφήσαμε τὰ πνευματικὰ αὐτὰ ἀ­στέρια, καὶ ἀσχολούμεθα μὲ τ᾿ ἀστέρια τὰ ψεύ­τικα, τὰ ἐλεεινὰ καὶ τρισάθλια, ὅπως εἶνε τὰ γύναια αὐ­τὰ τὰ διεφθαρμένα, ποὺ σκορπίζουν στὸν κόσμο μεγάλη ἀκολασία.
Ἄ ξέρεις, ἐσὺ κυρά μου, τί ἔκανε ἡ μία στὰρ καὶ τί ἔκανε ἡ ἄλλη στάρ, τὰ ξέρεις ὅλα αὐτά· ἂν σὲ ρωτήσω ὅμως γιὰ τὴν ἁγία Ματρώνα, τί θὰ πῇς;… Read more »

«ΟΤΑΝ ΙΔΗΣ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ ΑΜΑΡΤΑΝΟΝΤΑ ΝΟΥΘΕΤΗΣΟΝ, ΔΙΔΑΞΟΝ, ΕΛΕΓΞΟΝ Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1703

Τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ

18 Ὀκτωβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Κυριε, «μεινον μεθ᾽ ημων…» (Λουκ. 24,29)

Η Ἐκκλησία μας κάθε μέρα ἔχει ἑορτές. Χθὲς λ.χ. ἑώρταζε ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα «μικροὺς» προφῆτες, ὁ Ὠσηέ. Αὔριο ἑορτάζει ὁ προφήτης Ἰωήλ. Μεθαύριο ἑορτάζει ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος καὶ ὁ ἅγιος Γεράσιμος ὁ θαυματουργός. Καὶ σήμερα εἶνε ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Λουκᾶ τοῦ εὐαγγελιστοῦ.
Γιὰ τὸν ἅγιο Λουκᾶ θὰ ποῦμε λίγα λόγια.

* * *

Τί ἦταν ὁ ἅγιος Λουκᾶς; Ἦταν ἀπὸ τοὺς μα­θητὰς τοῦ Κυρίου. Ὄχι ὅμως ἀπὸ τοὺς δώδε­κα, ἀλλ᾽ ἀπὸ τὸν εὐρύτερο κύκλο τῶν ἑβδο­μήκοντα μαθητῶν. Ἦταν ἀφωσιωμένος στὸ με­γά­λο διδάσκαλο τῶν ἐθνῶν, στὸν κορυφαῖο ἀ­­πό­­στολο Παῦλο. Ἦταν Ἕλληνας στὴν καταγωγή, γεννήθηκε στὴν ἑλληνικωτάτη πόλι τῆς Ἀντιοχείας. Τὸ ἐπάγγελμά του ἰατρός. Ἡ τέχνη του ζωγράφος· ζωγράφιζε μὲ τὸ πινέλλο εἰκόνες.
Κατὰ τὴν παράδοσι, ζωγράφισε 3 εἰ­κόνες τῆς Παναγίας μας. Γι᾽ αὐτὸ στὸν Παρα­κλητι­κὸ κανόνα ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο· «Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀ­σεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούν­των τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, τὴν ἱστορηθεῖσαν ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου Λουκᾶ ἱερωτάτου, τὴν Ὁδηγήτριαν». Νὰ χάσουν, δηλαδή, τὴ λαλιά τους οἱ ἀσεβεῖς ποὺ δὲν προσκυνοῦν τὴν σεβασμία εἰκόνα σου, τὴν Ὁδηγήτρια, ποὺ ζωγράφισε τὸ χέρι τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Λουκᾶ.
Ζωγράφισε εἰκόνες ὁ ἅγιος Λουκᾶς. Μὰ ἀπ᾽ ὅλες τὶς εἰκόνες του ἡ ὡραιότερη δὲν εἶ­νε κάποια ἀπὸ αὐ­τὲς ποὺ ζωγράφισε μὲ τὸ πινέλ­λο. Δὲν ζωγραφίζει κανεὶς μόνο μὲ τὸ πινέλλο. Ὁ εὐαγγελιστὴς ὁ Λουκᾶς ζωγράφισε καὶ μὲ τὴν πέννα του· ἔγραψε τόσο ὡραῖα, μὲ τόση χά­ρι, σὲ τόσο ὄμορφη γλῶσσα. Ἔγραψε στὴν ἑλ­­ληνική, τὴν ἀθάνατη γλῶσσα, γιατὶ ἦ­ταν μορ­φωμένος. Ὅποιος ἀνοίγει τὸ Εὐαγγέ­λιό του, τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, βλέπει μπροστά του, σὰν ζωγραφιά, τὸ Χριστὸ ὅ­πως ἦταν ὅ­ταν ζοῦσε ἐδῶ στὴ γῆ. Σὰ νὰ τὸν βλέ­πῃ νὰ περπατᾷ μέσ᾽ ἀπὸ λιβάδια καὶ κάμπους πηγαί­­νοντας ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό. Σὰ νὰ τὸν βλέ­πῃ νὰ μαζεύῃ κοντά του τοὺς ψαρᾶ­δες, τοὺς βοσκούς, τ᾽ ἀθῷα παιδιά, τὶς γυναῖκες, τοὺς ἁ­μαρ­τωλοὺς ποὺ μετανοοῦσαν μπροστά του. Σὰ νὰ βλέπῃ τὸ Χριστὸ νὰ τὸν πιάνουν οἱ ἀρ­χι­ερεῖς καὶ γραμματεῖς, νὰ τὸν δένουν οἱ στρα­τι­ῶτες τοῦ Πιλάτου, νὰ τὸν ὁδηγοῦν στὸν Κρανί­ου τόπο, νὰ τὸν ἀνεβά­ζουν στὸ σταυρό… Σᾶς συνιστῶ νὰ διαβάσετε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1906

Τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ
Κυριακὴ 18 Ὀκτωβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

«Λουκας ο αγαπητος»

«Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός» (Κολ. 4,14)

Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός». Ἔτσι, ἀγαπη­τοί μου, ὀνομάζει ὁ κορυφαῖος τῶν ἀ­ποστόλων, ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, τὸν ἅγιο τοῦ ὁποίου ἑορτάζουμε σήμερα τὴν ἱ­ερὰ μνήμη. «Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός» (Κολ. 4,14). Γιὰ τὸν Λουκᾶ, τὸν ἀγαπητὸ στὸν ἀπόστο­λο Παῦλο ἰατρό, θὰ ποῦμε λίγες λέξεις.

* * *

Τί ἦταν ὁ Λουκᾶς; Πρὶν γνωρίσῃ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἦταν εἰδωλολάτρης. Ἕλληνας στὴν κα­ταγωγή, γεννήθηκε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα κέντρα τοῦ ἐλευθέρου Ἑλληνισμοῦ, στὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας. Κατὰ τὴν κοινωνικὴ κα­τάστασι τῶν γονέων του εἶχε ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ σπουδάσῃ καὶ νὰ σταδιοδρομήσῃ λαμπρά. Ἦταν φιλομαθής καὶ γνώριζε γλῶσσες. Σπούδασε τὴν ἰατρικὴ καὶ περιώδευσε πολλὰ μέρη ἔχοντας ἔφεσι γιὰ τὴ γνῶσι.
Μετὰ τὶς σπουδές του ἐξήσκησε τὸ ἐ­πάγγελμα τοῦ ἰατροῦ σὲ διάφορες πόλεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπως στὴν Τρωάδα, στοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας καὶ στὴν Θήβα.
Πῶς ἔγινε Χριστιανός; Ἄκουσε τὸν ἀπόστολο Παῦλο, τὸν ἀετὸ τοῦ πνεύματος ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου συγκλόνισε τὸν ἐπιστήμονα αὐτόν. Πίστε­ψε ἀκραδάντως στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ βαπτί­στηκε.
Ὁ Λουκᾶς δὲν ἔγινε ἁ­πλῶς Χριστιανός· ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἔγινε ἀκόλουθος τοῦ κορυφαίου ἀποστόλου Παύλου παντοῦ στὶς περιοδεῖες του.
Τὸν ἀκολούθησε τὶς ἡμέρες τῆς εἰρήνης καὶ τῆς χαρᾶς, τὸν ἀκολούθησε καὶ τὶς ἡμέρες τῆς λύπης καὶ τῶν ἀ­ναστεναγμῶν. Τὸν ἀ­κολούθησε μέχρι τὴ ῾Ρώμη ἀκόμη καὶ ὅταν φυ­λακίστηκε. Ἔμεινε κοντά του καὶ ὅταν οἱ πάν­τες τὸν ἐγκατέλειψαν. Ὅ­πως τὸ Χριστὸ ἔτσι καὶ τὸν ἀ­πόστολο Παῦ­λο, ὅταν ἔφτανε ἡ ὥρα νὰ ὁδηγη­θῇ στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως, τὸν ἐγ­κατέλει­ψαν ὅλοι. Ἕνας μόνο ἔ­μεινε κοντά του σὰν φύκακας ἄγγελος, ὁ Λου­κᾶς. «Λουκᾶς ἐ­στι μόνος μετ᾽ ἐμοῦ», λέει (Β΄ Τιμ. 4,11).
Μετὰ τὸ μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ διδασκάλου του ὁ Λουκᾶς συνέχισε τὶς περιοδεῖες. Ἔ­φθασε καὶ στὴν ἑλληνικὴ πόλι τῶν Θηβῶν, ὅ­που καὶ ἄφησε τὴν τελευταία του πνοή. Τὰ δὲ ἱερὰ λείψανά του μεταφέρθηκαν ἀργότερα στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ ἀ­πετέθησαν στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ὅ­ταν ὅμως οἱ σταυροφόροι, τὰ ὄρ­γανα τοῦ ἀντιχρίστου πάπα, κατέλαβαν στὴν Πόλι, μεταξὺ τῶν ἄλλων ποὺ ἐσύλησαν ἦταν καὶ τὰ λείψανα τοῦ ἁγίου Λουκᾶ καὶ τὰ μετέφεραν στὴν Ἰταλία.

* * *

Ἀλλὰ ὁ Λουκᾶς δὲν εἶνε γνωστὸς μόνο ὡς ἀ­κόλουθος τοῦ ἀποστόλου Παύλου· εἶνε γνωστὸς καὶ γιὰ τὰ συγγράμματά του. Εἶνε κορυφαῖος συγγραφεύς, ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη. Εἶνε συγγραφεὺς θεόπνευστος.
Ἔγραψε τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, ποὺ διακρίνεται γιὰ τὴ γλαφυρότητά του, γραμμένο στὴν ὡραία ἑλληνικὴ γλῶσσα.
Τὸ Εὐαγγέλιο αὐτὸ χαρακτηρίσθηκε ὡς τὸ εὐ­αγγέλιο τῶν ἁμαρτωλῶν. Ὅταν κανεὶς τὸ ἀ­­­νοίγει, βλέπει στὶς σελίδες του νὰ πνέῃ ἡ αὔ­ρα τοῦ οὐρανοῦ, τὸ ἔλεος καὶ ἡ συμπάθεια. Χαρακτηρίσθηκε ἀκόμη ὡς εὐαγγέλιο τῶν προσ­ευχῶν. Διαβάζοντάς το ἀκοῦς προσ­ευχές. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1613

Τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Θωμᾶ
6 Ὀκτωβρίου

Φαρμακα για απιστους και φιλαργυρους

«Και απεκριθη Θωμας και ειπεν αυτω· Ο Κυριος μου και ο Θεος μου» (Ἰω. 20,28)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἑορτάζει ὁ ἀπόστο­λος Θωμᾶς. Οἱ ἀπόστολοι εἶνε οἱ εὐεργέτες τοῦ κόσμου. Ἂν δὲν κήρυτταν ἐκεῖνοι, ἐ­μεῖς δὲν θὰ ἤμασταν Χριστιανοί· θὰ ἤμασταν ἀκόμη εἰδωλολάτρες. Γι᾽ αὐτὸ τοὺς ὀφείλουμε μεγάλη εὐγνωμοσύνη.

* * *

Σὲ κάποια παλιὰ εἰκόνα, ποὺ εἰκονίζονται ὅ­­λοι οἱ ἀπόστολοι, ὁ καθένας ζωγραφίζεται μὲ τὸ δικό του χαρακτηριστικό. Ὁ Πέτρος λ.χ. μὲ κλειδιὰ στὸ χέρι, ποὺ συμβολίζουν τὴν τὴν ἐξουσία τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ ἔδωσε ὁ Χριστὸς σὲ ὅλους τοὺς ἀποστόλους καὶ ἱερεῖς· ὁ Παῦλος μὲ σπαθί, μὲ τὴ ῥομφαία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ· ὁ Ἰούδας μὲ τὸ πουγγί, ποὺ περιεῖχε τὰ τριάκοντα ἀργύρια. Καὶ ὁ Θω­μᾶς πῶς εἰκονίζεται; Κρατώντας ἕνα διαβήτη. Γιατί; Διότι ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ σκεπτικοὺς καὶ ρεαλιστὰς χαρακτῆρες. Δὲν ἦταν ἐνθουσι­ώδης τύπος, ἄνθρωπος ποὺ μπορεῖ εὔκολα νὰ πιστέψῃ. Τὰ μετροῦσε ὅλα μὲ τὸ διαβήτη. Κι αὐτὸ τὸ βλέπουμε τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Read more »

ΣΤPATHΓΟΣ ΑΓIOΣ (ΕΥΣTAΘIOΣ O ΠΛΑΚΙΔΑΣ)

Read more »

ΜΑΝΑ ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΚΟΡΕΣ

Οι μαρτυρες Σοφια, Πιστις, Ελπιδα, Αγαπη)

(Συνέχεια της ομιλίας)

TI ΕΣΤΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ;

…Tαῦτα, ἀγαπητά μου πνευματικὰ τέκνα.
Πιστεύετε, εἰς τὸν αἰῶνα τῆς ἀπιστίας. Ἐλπίζετε, εἰς τὸν αἰῶνα τῆς ἀπελπισίας. Ἀγαπᾶτε εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ μίσους. Κρατῆστε προπαντὸς τὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α΄ Κορ. 13,7), ἀλλὰ μένει αἰωνίως· ἐνῷ ἡ πίστις δὲν εἶνε αἰωνία, ἐνῷ ἡ ἐλπὶς δὲν εἶνε αἰωνία, ὅπως εἴπαμε. Διότι θὰ ᾿ρθῇ μιὰ μέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν αὐτὰ ποὺ πιστεύομεν θὰ τὰ δοῦμε μὲ τὰ μάτια μας, ὁπότε λήγει ἡ ἰσχὺς τῆς πίστεως. Καὶ θὰ ἔρθῃ μιὰ ἁγία ἡμέρα ποὺ δὲν θὰ ὁμιλοῦμε πλέον περὶ ἀρραβώνων, διότι θὰ ἔχῃ γίνει ὁ γάμος. Ὅπως περιμένει ἡ μνηστευμένη κόρη τὴν ἡμέρα τοῦ γάμου της γιὰ νὰ πιστευθῇ ἡ ἀγάπη, ἔτσι καὶ ἡμεῖς περιμένουμε τὴν ἡμέραν ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποίαν ὅσα πιστεύομε θὰ τὰ δοῦμε ὡς πραγματικότητα καὶ ὅσα ἐλπίζομε θὰ μᾶς τὰ δώσῃ πλουσίως ὁ Κύριος. Ἡ πίστις καὶ ἡ ἐλπίς, ἀρεταὶ οὐσιώδεις καὶ μεγάλες, ἀναγκαῖες γιὰ τὴν ζωὴν αὐτή, τότε θὰ παύσουν πλέον νὰ ὑφίστανται. Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη οὐδέποτε θὰ ἐκλείψῃ· θὰ ἰσχύῃ καὶ στὸν παράδεισο.
Διότι τί ἐστι παράδεισος; Read more »

Ἡ ὁμιλία εἶνε τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου και εἶνε σύνθεσις δύο κηρυγμάτων μὲ ἴδιο θέμα. Ἔγινε στὴν ἐτησία ἑορτὴ τοῦ ἱ. ναϊδρίου τῆς Ἁγίας Σοφίας τοῦ Οἰκοτροφείου τῆς Ἀδελφότητος «Ἀγάπη» στὴν Φλώρινα· α΄) στὶς 17-9-1970 μὲ θέμα «Αἱ τρεῖς θυγατέρες», καὶ β΄) στὶς 16-9-1993 μὲ θέμα «Ἡ μήτηρ καὶ αἱ τρεῖς θυγατέρες».

Μανα με τρεις κορες

(Οἱ μάρτυρες Σοφία, Πίστις, Ἐλπίς, Ἀγάπη)

H Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, ἔχει ὁρίσει ἑορτές. Τί εἶνε αὐτὲς οἱ ἑορτές;
Λέει κάποιος σοφὸς τὸ ἑξῆς. Ἐὰν ὑποθέσουμε, ὅτι εὑρίσκετο ἕνας καὶ μόνο ἄνθρωπος στὸν κόσμο νὰ ἐφαρμόσῃ τὸ Εὐαγγέλιο, ἔφτανε αὐτὸς ὁ ἕνας ν᾿ ἀποδείξῃ, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο ἐφαρμόζεται. Γιατὶ τώρα πολλοὶ λένε· «Δὲν γίνονται αὐτὰ ποὺ λέει τὸ Εὐαγγέλιο…». Ἀλλ᾿ αὐτὸ δὲν εἶνε ἀληθές. Ἔχομε στὴν Ἐκκλησία μας ὄχι ἕναν καὶ δύο μόνο, ἀλλὰ μυριάδες ἀνθρώπους ποὺ τὸ ἐφήρμοσαν. Ἐφαρμόζεται λοιπὸν τὸ Εὐαγγέλιο· καὶ εἰς πάσας τὰς ἐποχάς, παλαιοτέρας καὶ νεωτέρας, ἔχουν ἀναδειχθῆ καὶ ἀναδεικνύονται ἅγιοι. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία μας κάθε μέρα προβάλλει καὶ ἕναν καὶ δύο καὶ περισσοτέρους ἁγίους. Τοὺς προβάλλει ὡς παραδείγματα καὶ ὡς ὑποδείγματα. Ὅ,τι ἔκαναν ἐκεῖνοι, μπορεῖ νὰ τὸ κάνῃ ὁ κάθε Χριστιανός, εἰς ὁποιονδήποτε αἰῶνα καὶ ἂν ζῇ.
Ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει τοὺς ἁγίους ὡς πρότυπα. Ξέρετε τί θὰ πῇ πρότυπα; Ὁ κάθε ἅγιος φωνάζει μὲ τὴ ζωή του τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου· «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 11,1). Διότι τὸ κορυφαῖο πρότυπο ὅλων μας εἶνε ἕνα· ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ μαθητὴς ἑνὸς ἁγίου τῶν ἡμερῶν μας ἔγραψε γι᾿ αὐτὸν στὰ ῥωσικὰ ἕνα σπουδαῖο βιβλίο ποὺ ἔχει μεταφραστῆ καὶ στὰ ἑλληνικά (εἶνε τὸ βιβλίο «Ὁ γέρων Σιλουανός». Ποιός ἀπὸ σᾶς τὸ διάβασε; Εἶνε σπουδαῖο βιβλίο). Ὁ ἴδιος συγγραφεὺς ἔγραψε κ᾿ ἕνα ἄλλο ἔργο, τὸ βιβλίο «Ἡ ζωή Του ζωή μου». Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή, νὰ εἶνε ζωή μας. Ἆραγε αὐτὸ ἐφαρμόζομε κ’ ἐμεῖς;… Τ᾿ ἀντίθετα κάνουμε δυστυχῶς. Ἀλλ᾿ ἂς μὴν ἐπεκταθοῦμε πολύ.

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΑΓΙΩΝ

Στὶς 17 Σεπτεμβρίου ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ πανηγυρίζει τὴ μνήμη τεσσάρων ἁγίων μαρτύρων γυναικῶν· τῆς ἁγίας Σοφίας καὶ τῶν τριῶν θυγατέρων της, τῆς Πίστεως τῆς Ἐλπίδος καὶ τῆς Ἀγάπης.
Ἡ ἁγία Σοφία, κατὰ τὸ συναξάριο, γεννήθηκε σὲ μία μεγάλη πόλι τῆς Ἰταλίας. Ἔζησε δὲ σὲ μιὰ ἐποχὴ διωγμῶν· διωγμῶν πού, ὅπως εἶνε γνωστό, διήρκεσαν τρεῖς ὁλοκλήρους αἰῶνας.
Tὴν ἐποχὴ ἐκείνη δὲν ἦταν εὔκολο πρᾶγμα νὰ εἶνε κανεὶς Χριστιανός. Τώρα, ἔτσι ὅπως κατήντησε, τὸ νὰ λέγεσαι Χριστιανὸς εἶνε τὸ εὐκολώτερο πρᾶγμα. Δὲν στοιχίζει οὔτε ἕνα λεπτό. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἐστοίχιζε πολλά. Ἐστοίχιζε τὶς θέσεις, τὰ ἀξιώματα, τὰ χρήματα καὶ τὴ ζωὴ ἀκόμα. Ἑκατομμύρια θυσιάστηκαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μ᾿ αὐτὸ τὸ ἡρωϊκὸ πνεῦμα ἔζησε ἡ ἁγία Σοφία, καὶ ἀνέθρεψε τὶς τρεῖς θυγατέρες της μὲ τὰ αἰσθήματα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ Χριστό. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1856

Ὕψωσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ
14 Σεπτεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Ὁ τίμιος σταυρός! Εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἄ­ξι­ος κάθε τιμῆς, εὐλαβείας καὶ προσκυνή­σεως γιὰ τὸν Κύριο ποὺ σταυρώθηκε ἐπάνω σ᾽ αὐτόν. Καὶ πῶς ὄχι; Ὁ σταυρός, ἡ θυσία τοῦ Θεανθρώπου ἐπάνω σ᾽ αὐτόν, εἶνε τὸ μέσο τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ὁ σταυρὸς εἶνε ἡ ἀήττητη σημαία τοῦ Ναζωραίου, τὸ ἱερώτερο σύμβολο τῆς πίστεώς μας.
Ὁ σταυρὸς εἶνε τὸ διακριτικὸ γνώρισμα τῶν Χριστιανῶν. Ὅ­πως οἱ βοσκοὶ ἔχουν συνήθεια στὰ δικά τους πρόβατα νὰ βάζουν ἕνα σημάδι, γιὰ νὰ τὰ ξεχωρίσουν ἀπὸ τὰ ξένα, ἔτσι καὶ ὁ δικός μας βοσκός, «ὁ ποιμὴν ὁ καλός» (Ἰω. 10,11,14), ὁ Κύρι­ος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, στὰ δικά του λογι­κὰ πρόβατα, ἐκείνους δηλαδὴ ποὺ ἐξαγό­ρασε μὲ τὸ αἷμα του ἀπὸ τὶς ἀγορὲς τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τῆς ἀπιστίας, τοὺς σφραγίζει, γιὰ νὰ διακρίνωνται ἀπὸ τοὺς ἀπίστους. Τοὺς σφραγίζει – πότε; κατὰ τὴν ἱ­ερὰ ὥρα τοῦ βαπτίσματος. Ὁ ἱερεὺς κάνει τὸ σημεῖο τοῦ σταυ­ροῦ καὶ σφρα­γίζει τὸν βαπτιζόμενο στὸ μέτω­πο, στὸ στῆθος, στὸ στόμα, στὴ μύτη, στὰ αὐ­τιά, στὰ χέρια, στὰ πόδια, στὰ πέλματα· σφρα­­γίζει ὁλόκληρο τὸν ἄν­θρωπο ἀπὸ τὴν κορυφὴ μέχρι τὰ νύχια. Ὁ σταυρὸς σφραγίδα σὲ ὅλες τὶς αἰσθήσεις. Ἀπὸ τότε ὁ βαπτιζόμενος δὲν ἀ­νήκει στὸν ἑαυτό του, οὔτε στὸν κόσμο, οὔτε στὸν ἑωσφόρο τὸν κοσμοκράτορα· ἀνήκει ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Κύριο. Εἶναι κτῆμα του, πρόβατο τῆς ἁγίας ποίμνης του.
Φέρει ἐπάνω του τὴ σφραγῖδα του. Ποιός μπορεῖ νὰ τοῦ κάνῃ κακό; Μπορεῖ κι αὐτὸς νὰ λέῃ τὸ λόγο τοῦ ψαλμῳδοῦ «Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει· εἰς τόπον χλόης ἐ­κεῖ μὲ κατεσκήνωσεν, ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσε­ως ἐξέθρεψέ με, τὴν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν» (Ψαλμ. 221-3). Χριστιανέ, τὸ σκέφτηκες; τί τιμὴ νὰ εἶ­σαι πρόβατο τοῦ Χριστοῦ σφραγι­σμένο! Ἀλλὰ καὶ τί ἀσφάλεια! Λένε, ὅτι ὑπῆρ­χε ἕνα ὡραῖο ἐ­λάφι ποὺ ἔφερε πάνω του μιὰ πινακίδα μὲ τὶς λέξεις «Εἶμαι τοῦ Καίσαρος» καὶ κανένας κυνηγὸς δὲν τολμοῦσε νὰ τὸ πει­ράξῃ· καὶ ὁ Χριστιανὸς φέρει τὴ σφραγῖδα τοῦ Λυτρωτοῦ, τὸ σημεῖο τοῦ τιμίου σταυροῦ, καὶ ὅταν «περιπα­τῇ ἀξίως τῆς κλήσεως» (Ἐφ. 4,1), διατελεῖ ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κυρίου καὶ κανείς δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ κάνῃ κακό, ἐὰν δὲν ἐπιτρέψῃ Ἐκεῖ­νος. Ἡ Παρακλητικὴ ψάλλει κατανυκτικά· «Ἔδωκας σημείωσιν τοῖς φοβουμένοις σε, Κύριε, τὸν σταυ­ρόν σου τὸν τίμιον…» (ἦχ. Δ΄, Τετ. πρ., ἀπόστ. αἴν.). Ὁ σταυρὸς εἶνε ἡ βασιλικὴ σφραγίδα τῶν Χριστιανῶν. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2322

Ὕψωσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2020
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Εν τουτῳ νικα»

«Ἐν τούτῳ νίκα»! Αὐτὴ τὴ φράσι, ἀγαπητοί μου, εἶ­δε στὸν οὐρανὸ μέρα – μεση­μέρι ὁ Μέγας Κωνσταντῖ­νος, ὁ πρῶ­τος Χριστι­ανὸς βασιλεύς, γραμμένη μὲ ἀστέρια ἐπάνω ἀπὸ τὸν φωτεινὸ σταυρό, ποὺ ἔλαμ­πε σὰν τὸν ἥλιο, μεγάλος ἔκπαγλος θαυμαστός. Λίγο – πολὺ ἡ ἱστορία τοῦ γεγονότος αὐτοῦ εἶνε γνωστή, ἀλλ᾽ ἐπειδὴ συνδέεται μὲ τὴ σημερινὴ ἑορτὴ ἀξίζει νὰ τὴν ὑπενθυμίσουμε.
Ἐξεστράτευε κατὰ τοῦ Μαξεντίου, φοβεροῦ ἐχθροῦ τῶν Χριστιανῶν ποὺ βασίλευε τό­τε στὴ ῾Ρώμη. Τὸ δικό του στράτευμα μπρο­στὰ στὸν πολυάριθμο στρατὸ τοῦ ἀντιπάλου του ἦ­ταν μικρό. Read more »

Τοῦ ἁγίου μάρτυρος Μάμαντος
2 Σεπτεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Για την αγαπη του Χριστου

«Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;…» (Ῥωμ. 8,35)

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ἐὰν ὑπάρχῃ κάτι ἄξιο θαυμασμοῦ, αὐτὸ εἶνε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.
Οὐρανὸς εἶνε ἡ Ἐκκλησία, πνευματικὸς οὐ­ρανός, ἀνώτερος ἀπὸ τὸν φυσικὸ οὐρανό. «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ. 18,1). Ἀλλ᾿ ἀσυγκρίτως περισσότερο δοξάζει τὸ Θεὸ ἡ Ἐκκλησία του, ἡ ὁποία στὰ ἱερὰ βιβλία ὀνομάζεται «οὐρανὸς πολύφωτος» (κοντ. 13ης Σεπτ.). Πολλὲς ὁμοιότητες ἔχει ὁ ἕνας οὐρανὸς μὲ τὸν ἄλλο. Στὸν φυσικὸ οὐρανὸ ὑπάρχει ὁ ἥ­λιος, ἡ σελήνη, τὰ δισεκατομμύρια ἀστέρια· ἀλ­­λὰ καὶ στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας μας ὑ­πάρχει ἥλιος ἄδυτος, ὁ Χριστός· ὑπάρχει σελήνη – πανσέληνος, ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος· ὑ­πάρχουν ἀστέρια ποὺ λάμπουν, οἱ ἅγιοι (μάρτυρες, ὁμολογηταί, ἀσκηταί, διδάσκαλοι καὶ πατέρες)· λάμπουν τώρα μὲ τὸν βίο, τὴ διδασκαλία καὶ τὰ θαύματά τους, καὶ τὴν ἡμέρα ἐ­κείνη «ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὐτῶν» (Ματθ. 13,43).
Ἂν ἀνοίξουμε σήμερα 2 Σεπτεμβρίου τὸ μη­ναῖο τῆς Ἐκκλησίας –παλαιὰ εὕρισκες στὰ σπί­τια ὡραῖα ἐκκλησιαστικὰ βιβλία, Ὡρολόγια καὶ Μηναῖα, δὲν ὑπῆρχαν τότε τηλεοράσεις καὶ ῥα­διόφωνα–, ἀνοίγοντας λοιπὸν σήμερα τὸ μηναῖο τί θὰ δοῦμε; Λάμπουν σὰν ἀστέρια εἴκοσι περίπου ἅγιοι. Ἀπ᾿ ὅλους αὐτοὺς ἕνας ἔχει ὄνομα σπάνιο, λέγεται Μάμας, ἅγιος Μάμας. Ὑπάρχει κανένα ἀγοράκι νὰ ὀνομάζεται ἔτσι; Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιός ἦταν ὁ ἅγιος αὐτός. Read more »

ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ἑβρ. 9, 1-7

Χωρις ναους;

«Εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, εἰς δὲ τὴν
δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς» (Ἑβρ. 9, 6-7)

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, δὲν ὑπάρχει λαὸς ἄθρησκος. Καὶ σʼ αὐτὰ ἀκόμη τὰ κράτη ποὺ ἔχουν κηρύξει ἀθεΐα καὶ καταδιώκουν τὴ θρησκεία, ναί, καὶ σʼ αὐτὰ ἀκόμη ὑπάρχει λαὸς ποὺ πιστεύει στὸ Θεὸ καὶ ἐκδηλώνει τὰ θρησκευτικά του αἰσθήματα λατρεύοντας τὸ Θεὸ σὲ μέρη ποὺ δὲν φτάνει ἡ ἀστυνομικὴ παρακολούθησις.

* * *

Ὅλοι οἱ λαοὶ τοῦ κόσμου θρησκεύουν, ἄλλος περισσότερο καὶ ἄλλος λιγώτερο. Ἀλλʼ ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς ὑπάρχει κιʼ ἕνας, ποὺ ἦταν λαὸς πέρα γιὰ πέρα θρησκευτικός. Ὁ λαὸς αὐτὸς εἶνε ὁ ἑβραϊκός. Αὐτὸς εἶχε τὸ προνόμιο νὰ πιστεύη στὸν ἀληθινὸ Θεό. Αὐτὸς εἶχε διοργανώσει τὴν ἀτομική, τὴν κοινωνικὴ καὶ τὴν ἐθνικὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἀποτελοῦσε κράτος θεοκρατικό. Ὁ Θεὸς βασίλευε ἀνάμεσα στὸ λαό. Καὶ τὸ Θεὸ λατρεύανε ὄχι μόνο τὸ Σάββατρο, ἀλλʼ ὅλες τὶς μέρες, προσφέροντας θυσίες. Ποῦ λατρεύανε τὸ Θεό; Ὅταν ἦταν σκλάβοι στοὺς Αἰγυπτίους, οἱ τύραννοί τους δὲν τοὺς ἄφηναν νὰ χτίσουν δικό τους ναὸ καὶ νὰ λατρεύουν τὸ Θεό. Τὸ Θεὸ τὸν λατρεύανε τότε μέσʼ στὰ σπίτια τους καὶ στὶς καρδιές τους. Ἀλλʼ ὅταν ὁ Θεὸς μὲ τὸ Μωυσῆ τοὺς ἐλευθέρωσε ἀπʼ τὴν αἰγυπτιακὴ τυραννία, οἱ Ἑβραῖοι ξεκίνησαν γιὰ τὴν ἀγαπημένη τους πατρίδα. Ἐλεύθεροι πλέον τότε λατρεύανε τὸ Θεό. Ποῦ; Ὑποχρεωμένοι κάθε μέρα νὰ βαδίζουν, δὲν μποροῦσαν νὰ χτίσουν ναό. Ὁ Θεὸς τότε τοὺς διέταξε νὰ κάμουν ἕνα ναὸ κινητό, ποὺ μποροῦσαν νὰ τὸν λύνουν καὶ νὰ τὸν στήνουν ὅπου ἤθελαν. Καὶ τὸν ἔκαμαν. Κατασκευάστηκε ὁ ναὸς ἀπὸ σανίδες, δέρματα ζώων καὶ πολυτελῆ ὑφάσματα. Ὁ ναὸς αὐτὸς ὠνομαζόταν Σκηνή.
Ἀλλὰ τί σκηνή! Read more »

Περίοδος Δ΄- Ἔτος ΙΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 724

Τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ
Δευτέρα 24 Αὐγούστου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Ο αγιος Κοσμας απεναντι των απιστων

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔζησε, ἀγαπητοί μου, σὲ ἐποχὴ δύσκολη. Οἱ Τοῦρκοι εἶχαν ἐπεκταθῆ· ἡ σημαία τους ἔφτανε ἀπ᾿ τὴ Βιέννη ὣς τὸ Νεῖλο, κι ἀπ᾿ τὴ Βαγδάτη ὣς τὸ Ἀλγέρι. Ἦταν μιὰ ἰσχυρὴ αὐτοκρατορία, ποὺ τὴν ἔτρεμαν μικροὶ καὶ μεγάλοι. Ἰδίως στὴν Ἀλβανία τόσο εἶχαν ἐπιβληθῆ, ὥστε ἀπὸ τὶς 600 χιλιάδες Χριστιανοὺς εἶχαν μείνει μόνο 50 χιλιάδες. Κι αὐτοὶ θὰ ἔσβηναν καὶ θὰ γίνον­ταν Τοῦρκοι, ἂν δὲν παρουσιαζόταν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς.
Κήρυττε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Ἀλλ᾿ ἀπέναντί του δὲν εἶχε μόνο Χριστιανούς, εἶχε καὶ ἄλ­λους. Πήγαιναν καὶ ὡς κατάσκοποι, γιὰ νὰ πιάσουν κάποια λέξι ἀπὸ τὰ κηρύγματά του καὶ νὰ τὸν κατηγορήσουν στοὺς πασᾶδες.
Ἐκεῖνος πρόσεχε. Καὶ ἔσπερνε τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καὶ αὐ­τῶν ἀκόμη τῶν Τούρκων. Ἄλλοι μὲν ἀπὸ αὐ­τοὺς τὸν μισοῦσαν, ἄλλοι πάλι τὸν ἄκουγαν ἀπὸ περιέργεια –ἔβλεπες μέσα στὰ ἀ­κρο­ατήριά του νὰ εἶνε κι αὐτοί–, ἄλλοι ὅμως τὸν ἄκουγαν μὲ μεγάλη εὐχαρίστησι. Γιατὶ δὲν ἦ­ταν ὅλοι οἱ Τοῦρκοι κακοί· ὑπῆρχαν καὶ πολλοὶ ποὺ εἶχαν καλὴ καρδιά.
Θὰ ἀναφέρω δυὸ – τρία παραδείγματα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1521

Ἀπόδοσις Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου
23 Αὐγούστου
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἐννέα ἡμέρες ἀπὸ τὴν Κοίμησι τῆς Θεοτόκου, ἡ Ἐκ­κλησία μας τελεῖ τὴν ἀ­πόδοσι τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς. Εἶνε τὰ ἐνιάμερα τῆς Παναγίας. Καὶ ἡ ἡ­μέρα αὐτή, κατὰ τὴν ὁποία ὁλοκληρώνεται ὁ ἑορτασμὸς τῆς Κοιμήσεως, μᾶς δίνει πάλι ἀ­φορμὴ νὰ τιμήσουμε τὸ πρόσωπο τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ἡ Παναγία δὲν εἶνε μιὰ γυναίκα ὅπως οἱ ἄλλες. Ἑκατομμύ­ρια καὶ δισεκατομμύρια γυναῖκες γεννήθηκαν πάνω στὴ γῆ. Ἀλλ᾽ ὅπως τὸ διαμάντι διαφέρει ἀπὸ τὶς πέτρες, ἔτσι καὶ ἡ Παναγία μας διαφέρει ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἄλλες γυ­ναῖκες. Ὑπάρχουν σπουδαῖες γυναῖκες ποὺ γέν­νησαν βασιλιᾶδες, αὐτοκράτορες, στρατη­γούς, σο­φούς. Ἡ Παναγία ὅμως γέννησε ὄ­χι ἁπλῶς ἄνθρωπο, γέννησε αὐτὸν τὸν Θεό. Γι᾽ αὐτὸ δὲν λέγεται Χριστοτόκος· λέγεται Θεοτόκος.
Μὰ τί ἔκανε ἡ Παναγία, θὰ ρωτήσετε, ὥστε ὁ Θεὸς ἀ­πὸ τὰ ἑκατομμύρια τῶν γυναικῶν νὰ διαλέ­ξῃ αὐτὴν νὰ γίνῃ μητέρα του; Εἶχε πολλὲς ἀρετές. Ἀλλὰ οἱ πιὸ μεγάλες ἀ­­ρετές της ἦταν δύο. Ἡ μία εἶνε ἡ ἁ­γνότης καὶ παρθενία· ἦταν κρίνο ἀμόλυν­το, «καθαρω­τέρα λαμπηδό­νων ἡλιακῶν», ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας (Παρακλ. καν.), πιὸ καθαρὴ κι ἀπὸ τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου. Καὶ ἡ ἄλλη μεγάλη ἀρετή της ἦταν ἡ ταπείνωσις· ἦταν ταπεινή.
Σήμερα οἱ ἄνθρωποι εἶνε ὑπερήφανοι. Βλέ­πετε καὶ τὰ μικρὰ παιδάκια; Εἶνε ἀκόμα ἀπονήρευτα, παίζουν χαρούμενα καὶ ξένοιαστα, τὰ θεωροῦμε ἀγγελούδια. Βάλτε τα ὅμως στὴ γραμμή, δέκα – εἴκοσι – τριάντα παιδάκια, καὶ ρω­τῆστε τα· Ποιό ἀπὸ σᾶς εἶνε τὸ καλύτερο παιδί;… Θὰ δῆτε, ὅτι κανένα δὲν θὰ δείξῃ κάποιο ἄλλο· τὸ καθένα θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του πιὸ καλὸ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ὑπερηφανεύον­ται τὰ παιδιά, ὑπερηφανεύ­ονται οἱ μεγάλοι καὶ μάλιστα οἱ ἄντρες. Ὑπερηφανεύονται ὅμως καὶ οἱ γυναῖκες. Ἄλλες γιὰ τὴν ὀμορφιά τους, ἄλλες γιὰ τὸν ἄντρα τους, ἄλλες γιὰ τὴν καταγωγή τους, ἄλλες γιὰ τὰ παιδιά τους.
Καὶ εἶνε μικρὴ ἁμαρτία ἡ ὑπερηφάνεια; Ἂν σᾶς ρωτήσῃ κανείς, ποιά εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη ἁ­μαρτία, τί θ᾽ ἀπαντήσετε; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1854

18.8.2020 Tοῦ Ὁσιομάρτυρος Δημητρίου ἐκ Σαμαρίνης
Ὁμιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Οσιομαρτυρος Δημητριου εκ Σαμαρινης

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, κοντὰ στοὺς ἄλ­λους ἁγίους ποὺ τιμᾷ ἡ Ἐκκλησία μας, ἑ­ορτάζει καὶ ἕνας νεομάρτυς, ὁ ὁσιο­μάρ­τυς Δη­μήτριος, ὁ ὁποῖος –κατὰ τὸν βιογράφο του Που­κεβίλλ, πρόξενο τῆς Γαλλίας στὰ Ἰωάν­νινα καὶ αὐτόπτη μάρτυρα– ἦταν μοναχὸς τοῦ τά­γματος τοῦ ἁγίου Βασιλείου καὶ μαρτύρη­σε ἐκεῖ στὶς 18 Αὐγούστου τοῦ 1808. Ὁ ἅ­γιος αὐ­τὸς δηλαδὴ ἔζησε τὰ νεώτερα χρόνια, ὄχι «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ» ποὺ λένε κάποιοι εἰρωνικά· ἔζησε καὶ μαρτύρησε δεκατρία χρόνια πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Καταγόταν ἀπὸ ἕνα ὡ­ραῖο χωριὸ τῆς Πίνδου, τὴν Σαμαρίνα.
Στὰ μέρη αὐτά, τῆς Σαμαρίνας, ἔχει γραφῆ κάποια ἱστορία. Γι᾽ αὐτό, προτοῦ νὰ σᾶς πῶ γιὰ τὸν βίο καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ἂς ποῦμε λίγα λόγια γιὰ τὰ μέρη αὐτά. Στὴν Σαμαρίνα κατὰ τὸ ἔπος τοῦ ᾽40 τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ γενναῖες γυναῖκες τῶν χωριῶν σήκωσαν στὶς πλάτες τους τὰ πυρομα­χικὰ γιὰ τὴ μάχη τῆς Πίνδου. Γι᾽ αὐτὸ εἶπα ὅτι ἡ περι­ο­χὴ ἔχει ἱστορία. Ἂν κανεὶς ἔ­κανε τότε στρατιώτης στὴν Ἀλβανία, θὰ τὸ θυμᾶται.
Ἐκεῖ στὴ Σαμαρίνα ἡ Παναγιὰ σταμάτησε τὶς φάλαγγες τῶν Ἰταλῶν ποὺ κατέβαιναν σὰν ποτάμι πρὸς τὰ κάτω. Ἐκεῖ ἦταν ὁ Δαβάκης. Κοντὰ σὲ μιὰ ἐκκλησιὰ τῆς Παναγιᾶς, ἐκεῖ δόθηκε ἡ μεγάλη μάχη καὶ ἡ Παναγιὰ σταμάτησε τοὺς ἐ­χθρούς, τοὺς ἔσπρωξε πρὸς τὰ πέρα, γιατὶ ἔτσι ἦταν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ἡ παλληκαρωσύνη καὶ ἡ ἀνδρεία μας, ἀλλὰ τὸ χέρι τῆς Παναγιᾶς τοὺς σταμάτησε ἐκεῖ· τὸ πι­στεύουμε, γι᾽ αὐτὸ ψάλλουμε «Τῇ ὑπερμά­χῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Read more »