Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1634

Σύναξις Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ
7 Ἰανουαρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Οδηγος και Λυτρωτης

«Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. 1,29)

ΧΘΕΣ, ἀγαπητοί μου, τελείωσε τὸ Δωδεκα­ήμερο, ποὺ διαρκεῖ ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα μέχρι τὰ Φῶτα, ἐξαιρουμένης τῆς παραμονῆς τῶν Φώτων. Μετὰ τὸ Δωδεκαήμερο πρώτη ἑ­ορτὴ ποὺ ἀκολουθεῖ εἶνε ἡ σύναξις τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, σήμερα.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀν­θρώπινα ἐγκώμια· τὸν ἐγκωμίασε ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στὸς ὅταν εἶπε, ὅτι μέσ᾿ στὰ πλήθη τῶν ἀνθρώ­πων ποὺ γεννήθηκαν ὣς τότε ἀνώτερος ἀπ᾿ ὅλους εἶνε αὐτός (βλ. Ματθ. 11,11). Εἶνε ὑπεράνω τοῦ Νῶε, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰακώβ, τῶν πατριαρχῶν, ὑπεράνω ὅλων τῶν μεγάλων ἀνδρῶν.

* * *

Γεννήθηκε διὰ θαύματος ἀπὸ γέροντες γο­νεῖς, τὸν Ζαχαρία καὶ τὴν Ἐλισάβετ ποὺ ἦταν καὶ στεῖρα. Ὅσο μπορεῖ ἀπὸ μιὰ πέτρα ν᾿ ἀνθί­σῃ λουλούδι, ἄλλο τόσο ἦταν δυνατὸν κι ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Ἐλισάβετ νὰ γεννηθῇ παιδί.
Ἔμβρυο ἀκόμη, σκίρτησε μέσα στὴν κοιλία τῆς μητέρας του ὅταν ἐκείνη ὑποδεχόταν τὴν ἐπίσης ἔγκυο ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἀπὸ τότε ἦ­ταν ἁγιασμένος. Ὅπως μερικοὶ εἶνε Ἰοῦδες, τέ­κνα κατάρας ἐκ κοιλίας μητρός, ἔτσι κάποιοι ἄλλοι εἶνε εὐλογημένοι ἀπὸ τὰ σπάργανά τους.
Ὅταν μεγάλωσε, δὲν ἔμεινε στὸν κόσμο· βγῆκε ἔξω, πῆγε στὴν ἔρημο, στὸ σχολεῖο τῶν μεγάλων ἀνδρῶν. Ἐκεῖ ἔζησε μιὰ ζωὴ – ἔλεγχο τῆς σημερινῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας ποὺ σύνθημά της ἔχει «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔρι­ον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13. Α΄ Κορ. 15,32). Ὦ σεῖς ποὺ ζῆτε μέσ᾿ στὸν παραλογισμό, ἐλᾶτε νὰ καθρεφτιστῆτε στὸν καθρέφτη αὐτόν. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2252

Σύναξις Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ
Τρίτη 7 Ἰανουαρίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ἄνδρας θαυμαστὸς

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾷ τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ποὺ χθὲς ἀξιώθηκε νὰ βαπτίσῃ τὸν Κύριο στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Γιὰ τὸν ἅγιο αὐ­τὸν πρέπει νὰ ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς λίγες λέξεις.

* * *

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρο­μος εἶνε ὁ μεγα­λύτερος ἅγιος τῆς παλαι­ᾶς διαθήκης. Ὅλα σ᾽ αὐτὸν εἶνε θαυμαστά· θαῦμα ἡ γέννησί του, θαῦμα ἡ ζωή του, θαῦμα καὶ ὁ θάνατός του.
⃝ Θαῦμα ἡ γέννησί του. Ὅπως γνωρίζου­με, ἡ μητέρα τοῦ Ἰωάννου ἦταν στεῖρα· καὶ ὄ­χι μόνο στεῖρα ἀλλὰ καὶ ἡλικιωμένη, γριά. Γέρον­τας ἐπίσης καὶ ὁ πατέρας του, ὁ ἱερεὺς Ζαχα­ρίας. Ὁ Θεὸς ὅ­μως ἄκουσε τὶς προσευχές τους καὶ ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ ἄγονο ἀνδρόγυνο γεννήθηκε παιδί, ὁ ἅγιος ποὺ ἑορτάζουμε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1717

Τὰ ἅγια Θεοφάνεια
6 Ἰανουαρίου
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ειχε αναγκη βαπτισματος ο Χριστος;

«Καὶ εὐθέως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος…» (Μᾶρκ. 1,10)

Λαμπρὰ εἶνε ἡ σημερινὴ ἡμέρα. Τελειώνει τὸ Δωδεκαήμερο, κλείνει ὁ κύκλος τῶν ἑ­ορτῶν ποὺ ἔχει κέντρο τὴ Γέννησι τοῦ Χριστοῦ. Εἴδαμε τὸν Κύριο βρέφος, τὸν εἴδαμε νήπιο ὀ­κτὼ ἡμερῶν νὰ περιτέμνεται, καὶ σήμερα τὸν βλέπουμε τέλειον ἄν­δρα νὰ βαπτίζεται στὰ ῥεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου. Ἀνοίγουν οἱ οὐρανοὶ κι ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Πατρός· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ. 3,17).

* * *

Αὐτὰ πιστεύουμε οἱ Χριστιανοί. Στὸν κόσμο ὅμως ὑπάρχει ἀπιστία. Καὶ μερικοί, ἐκμεταλλευόμενοι ἕνα κενὸ ποὺ νομίζουν πὼς βρῆ­καν στὰ Εὐαγγέλια, τὴν ἀπουσία δηλαδὴ πληροφοριῶν ἀπὸ τὴν παιδικὴ μέχρι τὴν ὥριμη ἡ­λικία τοῦ Χριστοῦ ὅταν βαπτίσθηκε στὸν Ἰ­ορδάνη, λένε· Ποῦ ἦταν ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὰ δώδεκα μέχρι τὰ τριάντα του χρόνια; Καὶ πλά­θον­τας μύθους μὲ τὴ νοσηρὰ φαντασία τους, λένε πὼς ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν στὴν Παλαιστίνη, ἀλλὰ πῆγε στὶς Ἰνδίες, κ᾽ ἐ­κεῖ διδάχθηκε ὅσα ἔκανε κατόπιν. Ἔτσι λένε, γιὰ νὰ μειώσουν τὸ θεανδρικό του πρόσωπο. Τί ἀπαντοῦμε;
Δὲν ὑπάρχει κενό. Τὰ Εὐαγγέλια λένε καθα­­ρά, ὅτι κατὰ τὸ ἐπίμαχο αὐτὸ διάστημα ὁ Χριστὸς ἔζησε ὡς παιδὶ μιᾶς φτωχῆς πολυτέκνου οἰκογενείας, τοῦ ξυλουργοῦ Ἰωσήφ, κι ὅτι ἐρ­γα­ζόταν στὸ ξυλουργεῖο γιὰ τὸν ἐπιούσιο ἄρτο (βλ. Ματθ. 13,55. Μᾶρκ. 6,3). Ἐργάτης ἦταν καὶ γνήσιος φίλος τῶν ἐργαζομένων. Τὰ χέρια του, ποὺ εὐλόγη­σαν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ θεράπευσαν ἀρ­ρώστους καὶ θώπευσαν τὰ κεφάλια ἀθῴων παιδιῶν καὶ τέλος καρφώθηκαν στὸ σταυρό, ἦταν χέρια ἐργάτου. Ἕνας Βιεννέζος ζωγράφος τὸν ζωγράφισε στὸ ξυλουργεῖο κοντὰ στὸν δίκαιο Ἰωσήφ, μὲ τὸ πριόνι στὸ χέρι, καὶ δίπλα ἡ Πανα­γία νὰ γνέθῃ μὲ τὴ ῥόκα. Ἡ εἰκόνα αὐτὴ θὰ ἔ­πρεπε νὰ κοσμῇ ὅλα τὰ ἐργατικὰ κέντρα.
Ἀπόδειξις ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἔλειψε ἀπὸ τὴ Ναζαρὲτ εἶνε καὶ ἡ ὀνομασία «Ναζωραῖος» ποὺ τοῦ ἔδωσαν οἱ ἐχθροί του ὅταν τὸν σταύρωσαν (Ἰω. 18,5,7· 19,19). Ἰσχυρότερη ὅμως ἀπόδειξι εἶνε αὐτὰ ποὺ ἔλεγαν οἱ συγχω­ριανοί του ὅταν ἐ­κεῖνος ἄρ­χισε νὰ διδά­σκῃ καὶ νὰ θαυματουργῇ· «Πῶς οὗ­τος γράμ­ματα οἶδε μὴ μεμαθηκώς;» (Ἰω. 7,15). Ἀ­ποροῦσαν πῶς ξέρει γράμματα, ἀφοῦ δὲν πῆ­γε σχολεῖο· διότι ἤξεραν τὴ ζωή του. Ὅπως γιὰ μένα, ἂν πᾶτε στὸ χωριό μου καὶ ρωτήσετε, τὰ ξέρουν ὅλα καὶ θὰ σᾶς τὰ ποῦν· ἐξ αἰτίας μου ἔμαθαν καὶ τὴ Φλώρινα. Ποιός ἄλλος λοι­πὸν γνωρίζει τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ὅσο οἱ πατρι­ῶτες του; Ἂν εἶχε λείψει, θὰ τὸ ἤξεραν πρῶ­τοι αὐτοί. Οἱ Ναζαρηνοὶ εἶνε μάρτυρες, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἐκπαιδεύθηκε σὲ καμμιά σχολή. Σ᾽ αὐτόν, ὅπως λέει ἡ Γραφή, «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολ. 2,9· βλ. καὶ 1,19).
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2251

Τὰ ἅγια Θεοφάνεια
Δευτέρα 6 Ἰανουαρίου 2020
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Τα νεανικα χρονια του Χριστου

Μετὰ τὴν γέννησι τοῦ δεσπότου Χριστοῦ ἄλλη σήμερα μεγάλη δεσποτικὴ ἑορτὴ ἀνέτει­λε, ἀ­γαπητοί μου· τὰ ἅγια Θεοφάνεια! Τότε εἴ­δαμε τὸν Κύριο νήπιο στὴ Βηθλεέμ, σήμε­ρα τὸν βλέπουμε σὲ ὥριμη ἡλικία στὸν Ἰορδάνη νὰ δέχεται τὸ βάπτισμα. Τί μεσολαβεῖ μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν δεσποτικῶν ἑορτῶν; Στὸ ζήτημα αὐτὸ εἶνε ἀνάγκη νὰ στρέψουμε τὴν προσοχή μας.

* * *

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μετὰ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παναγίας (βλ. Λουκ. 1,26-38) διηγεῖται μὲ χάρι τὰ περιστατικὰ τῆς γεννήσεως τοῦ Χρι­στοῦ στὴ Βηθλεὲμ καὶ τὴν προσκύνησι τῶν ποιμένων (ἔ.ἀ. 2,1-20). Περιγράφει κατόπιν τὴν περιτομή (ἔ.ἀ. 2,21), τὴ συνήθεια δηλα­δὴ τῶν Ἰσραηλιτῶν νὰ περι­τέμνουν τὰ ἀρσενικὰ παιδιά τους τὴν ὀγδόη ἡ­μέρα ἀπὸ τὴ γέννησι καὶ νὰ τοὺς δίνουν ὄ­νομα· τότε δόθηκε στὸ Θεῖο βρέφος τὸ γλυκύ­τατο ὄνομα Ἰησοῦς, ποὺ σημαίνει «Σω­τήρ». Ἐν συνεχείᾳ περιγράφει τὴν ὑ­πα­παντή (ἔ.ἀ. 2,22–39), ὅτι δηλαδὴ τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τὴ Γέν­νησι ἡ Παρθένος ὡδήγησε στὸ ναὸ τῶν Ἰ­ε­ροσο­λύμων τὸ Θεῖο βρέφος, τὸ πῆρε στὴν ἀγ­­κάλη του ὁ γέρων Συμεὼν καὶ προφήτευσε γι᾽ αὐτὸ ὁ ἴδιος καὶ ἡ γε­ρόντισσα Ἄννα. Στὸ σημεῖο αὐ­τὸ ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μᾶς λέει ὅτι παρεμβάλλεται ἡ προσ­κύνησις τῶν μάγων, ἡ φυ­γὴ τοῦ Ἰησοῦ στὴν Αἴγυπτο, ἡ σφαγὴ τῶν νηπί­ων τῆς Βη­θλεὲμ ἀπὸ τὸν Ἡρῴδη καὶ ἡ ἐπιστρο­φὴ τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο στὴ Ναζαρέτ (βλ. Ματθ. 2,1-23). Συνεχίζοντας τὴ διήγησι ὁ εὐαγγε­λιστὴς Λου­κᾶς προσθέτει, ὅτι ὁ Ἰησοῦς σὲ ἡλικία 12 ἐτῶν πῆγε στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος ὡς προσ­κυνητὴς καὶ ἐπέστρεψε στὴ Ναζαρέτ, ὅ­που συνέχισε νὰ ζῇ ὑποτασσόμενος στὴν Παν­­αγία Μητέρα καὶ τὸν νομιζόμενο πατέρα του Ἰωσήφ (βλ. Λουκ. 2,41-52). Ἡ τελευταία πληροφορία εἶ­νε ὅτι, καθὼς μεγάλωνε ὡς ἄνθρωπος, ἀπεκαλύπτε­το ἡ θεία φύσις του (βλ. ἁγ. Νεκταρίου Πενταπόλεως, Εὐαγγελικὴ ἱστορία δι᾽ ἁρμονίας τῶν ἱ. εὐαγγελιστῶν, Ἀθῆναι 1903, σ. 34).
Ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐ­τὸ μέχρι τὴν ἐμφάνισι τοῦ Ἰησοῦ στὸν Ἰορδάνη γιὰ νὰ βαπτισθῇ τὰ ἴχνη του φαίνεται νὰ χάνωνται μέσα σὲ μία Σαχάρα σιωπῆς· ποῦ ἦταν; ἐκ πρώτης ὄψεως μένει ἡ ἐν­τύπωσι ὅτι ὑπάρχει κενό. Εἶνε ἔτσι; Read more »

Από το βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», έκδοση 1988, σελ. 40-43
του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ

« Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ»(Φιλιπ. 4,13)

ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ἡ ἀνθρωπότης, ἄρα καὶ ἡ Ἑλλὰς ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τμῆμα ἀναπόσπαστον ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος― ὑπέφερε φοβερά.

Ὑπέφερε ἡ ἀνθρωπότης. Ἐὰν ἦτο δυνατὸν νὰ ἔφθαναν μέχρι τὰ αὐτιά μας οἱ φωναὶ ποὺ ἐξήρχοντο ἀπὸ τὰ βάθη τῶν καρδιῶν μυριάδων ἀνθρώπων τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου, εὐκόλως θὰ διεκρίνομεν, ὅτι αἱ περισσότεραι φωναὶ ποὺ θὰ ἠκούοντο θὰ ἦσαν ἀναστεναγμοί, κραυγαὶ πόνου, ὡς τοῦ φρικτοῦ ἐκείνου πόνου ποὺ ἐδοκίμαζεν ὁ Λαοκόων περισφιγγόμενος ἀπὸ τὸν τεράστιον δράκοντα, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ματαίως προσεπάθει ν’ ἀπαλλαγῇ.

ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΘΟΣ

Ἐπόνει ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπότης! Διότι ὁ δράκων, τὸ κακό, παρ’ ὅλη τὴν τρομακτικὴ ἕλξι τῆς γοητείας μὲ τὴν ὁποία ἐνεφανίσθη καὶ ἐξηπάτησε τὸ ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων, καὶ ἔκτοτε ὡς κραιπαλοῦντας παρασύρει τοὺς ἀνθρώπους εἰς τὰς ἀβύσσους τῆς καταστροφῆς, τὸ κακόν, λέγομεν, ἐγκρύπτει εἰς τὰ βάθη του δηλητήριον ἀφαντάστου δραστικότητος. Ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τοῦ δηλητηρίου δὲν ἔμεινε τίποτε ἀμόλυντο καὶ καθαρό. Ὁ ἄνθρωπος ἐδηλητηριάσθη ἐκ ρίζης. Ψυχὴ καὶ σῶμα διεφθάρησα. Τὸ δηλητήριο αὐτό, τὸ φοβερώτερο ἐξ ὅλων τῶν δηλητηρίων, τὸ ὁποῖο εἰς τὴν γλῶσσαν τῆς Ἁγ. Γραφῆς ὀνομάζεται ἁμαρτία εἰσέδυσε καὶ διεπότισε ὅλον τὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό. Ὁ νοῦς ἐσκοτίσθη. Ἡ καρδία ἐψυχράνθη. Ἡ θέλησις ἠτόνησε. Ἡ ἀνθρωπότης ἐψυχορράγει ὅπως ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, κατὰ τὴν ὡραίαν παραβολὴν τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, εἶχε περιπέσει εἰς τοὺς ληστάς, οἱ ὁποῖοι «καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ» (Λουκ. 10,30). Ὀλίγον ἀκόμη καὶ θ’ ἀπέθνησκε.

Διὰ τοῦτο ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ὑψηλίου ἠκούοντο κραυγαὶ πόνου ποὺ ἐδημιούργουν τὰ θανάσιμα τραύματα. Ἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ κεφαλῆς μέχρι ποδῶν εἶχε γίνει ἕνα ἕλκος. Ὅπου καὶ ἐὰν τὴν ἤγγιζες ἐπόνει καὶ ἐκραύγαζε. Καὶ ποῖος δὲν ἐπόνει καὶ δὲν ἐκραύγαζεν; Ἐκραύγαζον τὰ παιδιὰ ποὺ ἐρρίπτοντο εἰς τὸν τρομερὸν Καιάδα. Ἐκραύγαζον αἱ παρθένοι ποὺ ἠτιμάζοντο μέσα εἰς τοὺς ναοὺς τῆς εἰδωλολατρείας προσφέρουσαι τὴν τιμήν των ὡς… λατρείαν τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης καὶ Ἀστάρτης. Ἐκραύγαζον τὰ ἑκατομμύρια τῶν δούλων ποὺ ἔσυρον τὰς ἁλύσσεις τῆς δουλείας των καὶ ἐτεμαχίζοντο διὰ νὰ θρέψουν μὲ τὰς σάρκας των τὰ ἰχθυοτροφεῖα τῶν μεγιστάνων. Ἐκραύγαζον οἱ λαοὶ ποὺ εἶχαν χάσει τὴν ἐλευθερίαν Read more »

Τοῦ ἁγίου Στεφάνου
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου

Οι «σκληροτραχηλοι»

.

«Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠ­σίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε…» (Πράξ. 7,51)

Σειρά, ἀγαπητοί μου, σειρὰ ἑορτῶν ἔχουμε τὴν περίοδο αὐτὴ μὲ κέντρο τὰ Χριστούγεννα, ποὺ εἶνε ἡ ἀρχὴ ὅλων τῶν χριστιανι­κῶν ἑορτῶν. Προχθὲς Χριστούγεννα, χθὲς ἡ σύναξις τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Στεφάνου τοῦ «πρωτομάρτυρος». Ἐπάνω στὴν ὀνομασία του αὐτὴ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ μερικὲς σκέψεις.

* * *

Ὅ,τι ὡραῖο ὑπάρχει στὸν κόσμο, ἀπαιτεῖ τόλμη καὶ θυσίες. Γιὰ νὰ ῥιζοβολήσῃ λ.χ. ἡ ἐ­λευθερία χρειάστηκαν μάρτυρες, καὶ ἀπ᾿ τοὺς πρώτους ποὺ θυσιάστηκαν εἶνε ὁ Ῥήγας Φεραῖος· ἔγραψε τὸ τραγούδι «Καλύτερα μιᾶς ὥ­ρας ἐλεύθερη ζωὴ παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή» καὶ ὠνομάστηκε «πρωτομάρτυς τῆς ἐλευθερίας». Καὶ ἂν γιὰ τὴν ἐ­λευθερία ἀξίζῃ κανεὶς νὰ τολμᾷ τὰ πάν­τα, πόσῳ μᾶλλον γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ;
Τὸ παράδειγμα ἄλλωστε τὸ ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ θεμελιωτὴς τῆς Ἐκκλησίας. Πρωτομάρτυς ὁ Χριστός. Μαρτύρησε μὲ ἔργα καὶ λόγια. Ἐ­νώπιον τοῦ Πιλάτου εἶπε· «Ἐγὼ εἰς τοῦτο ἐ­λή­λυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀ­ληθείᾳ» (Ἰω. 18,37). Ἦρθε γιὰ νὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας. Τέλος μαρτύρησε καὶ μὲ τὸ αἷ­μα του, ποὺ ἔβαψε τοὺς βράχους τοῦ Γολγο­θᾶ. Τὸ δέντρο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶνε ποτισμένο μὲ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου· γι ᾿ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ξερριζώσῃ κανείς. Read more »

TO ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΝ

[ἱ. ναὸς Ἁγ. Ἰωάννου Πτολεμαΐδος 7-1-1979 ἡμέρα Κυριακή·
τὸ ἀπόσπασμα ἀφαιρέθηκε ἀπὸ τὴν «Κυριακὴ» 1397/7-1-2008]

Τὸ Δωδεκαήμερον. Ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ Δωδεκαημέρου εἶνε ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ εἶνε ἡ ῥίζα ὅλων τῶν ἑορτῶν τοῦ ἔτους. Ὅπως ἀπὸ τὴ ῥίζα τοῦ δέντρου ἐκφύονται οἱ κλάδοι καὶ τὰ φύλλα καὶ σχηματίζεται τὸ δέντρον, ἔτσι καὶ ἀπὸ τὴν ἑορτὴν αὐτὴν σχηματίζεται ὅλο τὸ δέντρον τῶν ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Ῥίζα ἑορτῶν, «μητρόπολις ἑορτῶν» ὀνομάζεται αὕτη· καὶ εἶνε πράγματι, διότι τὴν ἡμέραν αὐτή, τῶν Χριστουγέννων, ἑορτάζομεν τὸ μέγιστον γεγονός, τὸ ἀνώτερον ὅλων τῶν γεγονότων, τὸ ἀσύλληπτον θαῦμα ὅτι ἀπὸ τὸ ὑπερπέραν ἦρθε ἐκεῖνος ποὺ διοικεῖ τὸ σύμπαν, τοὺς γαλαξίες, κι ὅτι ἔγινε ἄνθρωπος, ὅπως λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἵνα κάνῃ τὸν ἄνθρωπον θεόν. Ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ δωδεκαημέρου ἀφιερωμένην εἰς τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων, ἡ δευτέρα ἡμέρα εἶνε ἡ Σύναξις τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, πρὸς τιμὴν ἐκείνης, ἡ ὁποία ἐγέννησε τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου – τὸ ἀφάνταστον μυστήριον. Read more »

Η Εκκλησια Μυσταγωγει τους Πιστους στο Πνευματικο Νοημα της Γεννησεως του Χριστου

Αρχιμανδρίτη Παΐσιου Παπαδόπουλου
ηγούμενου Ι.Μ. Γρηγορίου του Παλαμά Φιλώτα

Η Εκκλησία με τον λόγο του Θεού, την εικονογραφία και την υμνογραφία της εισάγει τους πιστούς στο πνεύμα της κατά σάρκα Γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού και όχι στον συναισθηματικό ή τον φανταστικό εορτασμό. Όλοι αυτοί οι τρόποι διδασκαλίας της στους Χριστιανούς, σαφώς, δεν έχουν κάποιο νοησιαρχικό στόχο αλλά έναν βαθύ πνευματικό σκοπό, ώστε να συνειδητοποιήσουμε για ποιό λόγο ενηνθρώπησε ο άσαρκος Υιός και Λόγος του Θεού και να συνεργήσουμε εμείς εκουσίως στο έργο της σωτηρίας μας ανταποκρινόμενοι στο απολυτρωτικό Του έργο, την Θεία Οικονομία….
Την συνέχεια: https://ptolemaidanews.gr/article.php?id=72319

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 8302

Σύναξις τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου
Σάββατο 26 Δεκεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Να γινουμε φιλακολουθοι

(Περὶ ἐκκλησιασμοῦ)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ δευτέρα ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὥρισε ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία νὰ τιμᾶται ἡ Παν­αγία, ἡ ὁποία ἀξιώθηκε νὰ γεννήσῃ τὸν Σωτῆ­ρα τοῦ κόσμου. Ὀνομάζεται δὲ ἡ ἑορτὴ αὐτὴ «Σύναξις» τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Γιατί ὀ­νο­μάζεται ἔτσι; Μὲ ἀφορμὴ τὴ λέξι «σύναξις» θὰ ποῦμε λίγα λόγια, καὶ παρακαλῶ νὰ προσ­έξετε.

* * *

«Σύναξις» θὰ πῇ συγκέντρωσις. Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ὁ ἄνθρωπος εἶνε κοινωνικὸ ὄν. Δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ μόνος. Θέλει τὴν ἐπικοινωνία μὲ ἄλλους. Λίγοι νικοῦν τὸ ἔνστικτο αὐ­τὸ τῆς κοινωνικότητος καὶ ζοῦν μόνοι συν­ομιλώντας μὲ τὸ Θεό, ὅπως εἶνε οἱ μοναχοί. Οἱ ἄλλοι ἐπιζητοῦν τὴ συναναστροφή. Συγ­κεν­τρώνονται ἄλλοι μὲν στὰ καφφενεῖα, ἄλλοι στὰ γήπεδα, ἄλλοι στὰ χαρτοπαίγνια καὶ στὰ κα­ζῖνα, ἄλλοι κάνουν ἐκδρομές… Ὅλοι ζητοῦν κάπου νὰ συναντηθοῦν. Σύναξις στὰ σπίτια, σύναξις στὰ καφφενεῖα, σύναξις στὰ γήπεδα, σύναξις στὰ διάφορα κέντρα.
Τί ὠφελεῖται, τί κερδίζει ἀπὸ αὐτὰ ὁ ἄν­θρωπος; Ἁμαρτάνει μᾶλλον, διότι φλυαρεῖ, κοτσομπολεύει, αἰσχρολογεῖ, ἐξάπτονται τὰ κατώτερα ἔνστικτά του. Μπορεῖ νὰ ἐπαναλά­βῃ ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ἕνας σοφός· «Ὁσάκις συν­αναστράφηκα μὲ ἀνθρώπους, λιγώτερο ἄν­θρωπος ἐπέστρεψα». Συχνὰ μετανοεῖ γιὰ μερικὲς συνάξεις στὶς ὁποῖες βρέθηκε.
Ἀλλ᾿ ὑπάρχει μία σύναξις, γιὰ τὴν ὁποία πο­τέ κανεὶς δὲν θὰ μετανοήσῃ. Read more »

Αποσπασματα Χριστουγεννιατικων ευχων

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«…Ἐγκαρδίως εὐχόμεθα, ὅπως χάριτι τοῦ ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος Σωτῆρος τοῦ κόσμου τὸ νέον ἔτος ἀποβῇ δι᾽ ὅλους ἔτος εἰλικρινοῦς μετανοίας, ἐκκλησιαστικῆς ἀνορθώσεως καὶ ἐθνικῆς ἀναγεννήσεως»

• «…Εὐχόμεθα ὁλοψύχως ὅπως χάριτι τοῦ ἐν σπηλαίῳ τεχθέντος Κυρίου μας προκόπτητε εἰς ἁγιοσύνην καὶ τὴν πνευματικὴν ζωήν…»
• «Ἐπί ταῖς ἑορταῖς τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ νέου ἔτους εὐχόμεθα, ὅπως τὸ Θεῖον Βρέφος ἐνδυναμώνῃ ὑμᾶς εἰς τὸν ἀγῶνα πρὸς κατάκτησιν τῆς βασιλείας του…».
• «…Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς καὶ εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως ὁ ἐν σπηλαίῳ τεχθείς Κύριος καθοδηγῆ ὑμᾶς καὶ ἐνισχύῃ εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν καὶ ρύσηται ὑμᾶς ἐκ παντός κακοῦ ἐν τῇ ξένη χώρα…» (Εἰς ἀπόδημον τοῦ Καναδά).
• «…Εὐχόμεθα ὅπως ὁ νέος ἐνιαυτὸς τοῦ Κυρίου ποὺ ἤδη ἀνατέλει, φέρη τὴν ἐκπλήρωσιν ὅλων τῶν εὐγενῶν πόθων τῆς ἀγαπώσης τὸν Κύριον καρδίας…»
• «…ὁλόψυχα εὐχόμεθα ὅπως ὁ ἐν σπηλαίῳ τεχθείς καὶ ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς Σωτήρ ἡμῶν χαρίζῃ εἰς ὑμᾶς πλουσίαν τὴν εἰρήνην του καὶ τὴν εὐλογίαν του…»

Απὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 28-36

Α´. Προσδοκια των εθνων

(προφητειαι – προρρησεις – εικονες)

«Και αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν. 49 , 10 )
«Καθεύδοντες διατελοῖτε ἄν, εἰ μὴ τινα ἄλλον ὁ θεὸς ὑμῖν ἐπιπέμψειε κηδόμενος ύμών»(Πλάτωνος, ’Απολογία Σωκράτους 18[31α])

►ΕΡΧΕΤΑΙ!

«Ούκ έκλείψει αρχών εξ Ιούδα καί ηγούμενος ἐκ τῶν μηρών αύτοῦ, ἑως έάν ἔλθη τά άποκείμενα αύτω, και αύτός προσδοκία έθνών»(Γεν. 49,10)

ΙΑΚΩΒ εἶνε ἕνας έκ τῶν ἐνδοξων ἀνδρῶν τῆς παλαιάς διαθήκης. Πατριάρχης ὁνομαστός διά τούς δώδεκα υἱούς του. Ὁ βίος του δεν έστερεῖτο θλίψεων. Κατεδιώχθη υπό τού άδελφοϋ του Ήσαῦ. Κατέφυγεν εἰς τον συγγενή του Λάβαν.
Ήπατήθη ύπ ’ αύτοΰ, ὅπως ήπάτησε και αύτός… Έδοκίμασε οίκογενειακὲς θλίψεις. ’’ Επιε πικρά ποτήρια. Άλλ’ ὅπως παντός ανθρώπου ή ζωή ρέει ώς ποταμός, ἔτσι και τοῦ ’Ιακώβ ή ζωή έρρευσεν ώς ποταμός, και έφθασεν εις τό τέλος, εις τάς έκβολάς, διά νά ριφθῇ εις τον άπέραντο τῆς αἰωνιότητος ωκεανόν. Έκ τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν Θεόν. Ό Θεός, αὐτός εἶνε τό Α και τό Ω τῆς ύπάρξεώς μας. Αύτός ή αρχή καί τό τέλος. Ό ’Ιακώβ έν όψει τής αΙωνιότητος ρίπτει τό βλέμμα του εις τό παρελθόν τῆς ἀτομικῆς καί οίκογενειακῆς του ζωῆς, αναπολεῖ τάς παλαιάς ημέρας, ένθυμεῖται τάς χαράς και τάς λύπας, τά ευχάριστα και τά δυσάρεστα γεγονότα, καί συγκινεῖται βαθύτατα. Όλίγαι ώραι υπολείπονται άκόμη καί ό αποχωρισμός έκ τοῦ κόσμου τούτου, έκ παντός ὅ,τι ήγάπησε τρυφερώς, θά συντελεσθῆ. Ό ’Ιακώβ απέρχεται. Είνε ηλικίας 147 έτών. Θέλει νά δῇ διά τελευταίαν φοράν τούς δώδεκα υἱούς του. Οἱ υἱοί του ἔρχονται καί περικυκλώνουν την κλίνην του. Καί ό ’Ιακώβ δίδει εις έκαστον τάς συμβουλάς του, ώς συνήθως πράττουν οί καλοί γονείς προαισθανόμενοι τό τέλος των. Άλλ’ οἱ συμβουλαί τοῦ ἐνδοξου πατριάρχου διαφέρουν ἀπό τὰς συμβουλὰς τῶν πολλῶν. Ὁ νοῦς τοῦ πατριάρχου κατά τὶς τελευταῖες ἐκεῖνες στιγμὲς φωτίζεται ἀπό τό ύπερκόσμιο φως και βλέπει μακρια, πολύ μακριά. Βλέπει τί μέλλει νά συμβῇ «ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν». Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλ. 10242

Τοῦ προφήτου Δανιὴλ
17 Δεκεμβρίου

Δειγματολογιο επιθυμιων

«…Ὅτι ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν εἶ σύ» (Δαν. 9,23)

Ἑορτάζουμε, ἀγαπητοί μου, τὸν προφήτη Δανιήλ. Νὰ τὸν ἐπαινέσουμε; Δὲν ἔχει ἀ­νάγκη ἀπὸ τοὺς δικούς μας ἐπαίνους. Τὸν ἐγ­κωμιάζει ἡ Ἐκκλησία μὲ ὡραιότατα τροπάρια. Εἶνε, λέει, «ἀστὴρ φανότατος», «λαμπρότατος ἥλιος, προφητῶν ὁ περίδοξος», ὁ «πανάριστος στῦλος τῶν δογμάτων», «κρηπὶς τῆς οἰ­κουμένης», «ἡ διόπτρα τοῦ Πνεύματος», δηλα­δὴ τὸ πνευματικὸ τηλεσκόπιο μὲ τὸ ὁποῖο εἶδε τί θὰ συμβῇ στὸ μέλλον (ἑσπ.). Εἶδε θρόνους καὶ βασιλεῖες νὰ πέφτουν, εἶδε τὶς περίφημες «ἑβδομήκοντα ἑβδομάδας» (Δαν. 9,24), καὶ τέλος εἶ­δε τὴν ἔνδοξο βασιλεία τοῦ «Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώ­που» (ἔ.ἀ. 7,13-14), τῆς ὁποίας «οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. 1,33).
Τὸν Δανιὴλ ἐπαινοῦν ὄχι μόνο οἱ ὑμνογρά­φοι τῆς γῆς ἀλλὰ καὶ οἱ ἄγγελοι τοῦ οὐρανοῦ. Τὸν ἐπαινεῖ –μοναδικὴ περίπτωσις– ὁ ἴ­διος ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ποὺ «οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν. Α). Ὁ ἴ­διος ἔλαβε ἐντολὴ νὰ ἔρθῃ καὶ στὸν Δανι­ήλ. Κι ὅταν ἦρθε, τὸν βρῆκε νὰ κλαίῃ. Οἱ ἅγιοι δὲν γελοῦν· κλαῖνε, ἀλλὰ μέσ᾿ στὸ κλάμα τους εἶ­νε ἡ χαρὰ τοῦ παραδείσου. Κλαίει ὁ Δα­­νιήλ. ―Γιατί κλαῖς, Δανιήλ; –Κλαίω γιὰ κακοὺς ἱερεῖς, γιὰ ἀσεβεῖς ἄρχοντες, γιὰ τὶς ἁ­μαρτίες καὶ τὶς συμφορὲς τοῦ λαοῦ μου… Ἔ­κλαιγε, νή­στευε, ἀγρυπνοῦσε, προσευχόταν ὁ Δανιήλ. Σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάστασι τὸν βρῆκε ὁ Γαβριήλ, καὶ τοῦ λέει· Μὴν κλαῖς, Δανιήλ. Γιατὶ ἀπ᾿ ὅλους μόνο σ᾿ ἐσένα θ᾿ ἀνοίξῃ ὁ Θεὸς τὰ μυστικά του· σὺ θὰ δῇς τὰ μέλλοντα νὰ συμβοῦν. Καὶ σοῦ ἀξίζει, διότι εἶσαι «ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν» (Δαν. 9,23). Τί σημαίνουν ἆραγε οἱ δύο αὐτὲς λέξεις; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2243

Τοῦ ἁγίου Νικολάου (Ἑβρ. 13,17-21)
Παρασκευὴ 6 Δεκεμβρίου 2019
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Χρεη ποιμενος και ποιμνιου

«Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ. 13,17)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, μὲ ἀξιώνει πάλι ὁ Κύριος διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Νικολάου νὰ ἑορτάσω καὶ ἐγὼ καὶ νὰ πανηγυρίσω μαζί σας τὴν ἱερὰ μνήμη του.
Μίλησα ἄλλοτε γιὰ τὴ ζωή, τὴ δρᾶ­σι καὶ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε καὶ κάνει ὁ ἅγιος Νικόλαος· σήμερα θὰ λάβω θέμα ἀπὸ τὸν ἀπόστο­λο, ἀπὸ τὰ θεόπνευ­στα, ἐμπνευσμένα ἀπὸ τὴ χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, λόγια του. Ἐπανα­­λαμβάνω τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου· Ἀ­δελφοί, «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑ­πείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυ­χῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ. 13,17).
Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά;

* * *

Τὰ λόγια αὐτά, ἀγαπητοί μου, καθορίζουν τὸν κύκλο τῶν καθηκόντων ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τοῦ κλήρου, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ τοῦ λαοῦ. Ὁ κλῆρος ἔ­χει καθήκοντα, ἀλλὰ καθήκοντα ἔχει καὶ ὁ λα­ὸς τοῦ Θεοῦ. Ποιά εἶνε τὰ καθήκοντα τοῦ κλή­ρου; ποιό προπαν­τὸς εἶνε τὸ καθῆκον τοῦ ἐπισκό­που, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἡγεῖται τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ; Συνοπτικὰ λέμε, ὅτι καθῆκον τοῦ ἐπισκόπου εἶ­­νε, νὰ μένῃ ἄγρυπνος, ἀνύστακτος στὴ σκο­πιά, στὴν ἐπισκοπή του, καὶ ὅλος ὁ κλῆ­ρος στὸ ποίμνιό του. Καὶ ποιά εἶνε τὰ καθήκον­τα τοῦ λαοῦ; Μὲ μιὰ λέξι, εἶνε ἡ πειθαρχία – ὑπακοή.
Δὲν τὰ λέμε αὐτὰ ἀπὸ ἕνα πνεῦμα ἱ­εροκρα­τίας καὶ δεσποτισμοῦ· τὰ λέμε ἑρμηνεύοντες τὰς Γραφάς. Διότι κλῆ­ρος καὶ λα­ὸς –ὄχι μόνο κλῆρος ἀλλὰ καὶ λαός–, κλῆρος καὶ λαός, οἱ δύο αὐτοὶ παράγοντες, σχηματίζουν – συναπαρτίζουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅ­ταν μέσα στὴν Ἐκκλησία ὁ κλῆρος εἶνε ὑ­­πόδειγμα βίου, πρότυπο ζωῆς, ὅταν ὁ κλῆ­ρος ἐκ­­­τελῇ τὸ χρέος του, ἀγρυπνῇ ἐπὶ τοῦ ποιμνίου, κι ὅταν ὁ λαὸς εἶνε πειθαρχικὸς καὶ ὑ­πάκουος στὰ κελεύσματα τῶν ποιμένων του, τότε ὑπάρχει ἁρ­μονία καὶ εἰρήνη, ἡ ἑνότης ποὺ εὔχεται ἡ Ἐκκλησία· «καὶ (ὑπὲρ) τῆς τῶν πάν­των ἑ­νώ­σεως…», καὶ «Ἀ­γαπή­σωμεν ἀλ­λήλους, ἵνα ἐν ὁ­μονοίᾳ ὁμολογήσωμεν», καὶ «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως…» (θ. Λειτ.), ποὺ εἶνε τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν αἴ­τημα τῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (βλ. Ἰω. 17,11,21-23).
⃝ Ποιό εἶνε τὸ χρέος τοῦ ποιμένος; Νὰ ἀ­γρυπνῇ. Αὐτὸ ἐξάγεται ἀπὸ τὰ λόγια ἐκεῖνα τῆς ἁγίας Γραφῆς ὅπου οἱ ἐργάτες τῆς Ἐκ­κλησί­ας ὀνομάζονται ποιμένες, βοσκοί. Ὁ ἴδιος ὁ Κύ­ριος εἶπε· «Ἐγώ εἰμι ὁ ποι­μὴν ὁ καλός» (Ἰω. 10,11). Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ ἐδῶ, πρὸς τὸ τέλος τῆς σημερινῆς περικοπῆς, γιὰ «τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν» (Ἑβρ. 13,20), ποὺ εἶνε ὁ Χριστός (βλ. καὶ Ἰω. 21,15-17. Πράξ. 20,28. Α΄Πέτρ. 5,1-2). Τί συνεπάγονται τὰ ῥητὰ αὐτά; Ὅτι ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ εἴμαστε οἱ μικροὶ ποιμένες, ἀλλὰ «ὁ μέγας ποιμήν», τρόπον τινὰ ὁ ἀρχιτσέλιγγας –ἂς ἐπιτραπῇ αὐτὴ ἡ λέξι–, εἶ­νε ὁ Χριστός. Ὅπως ἕνας ἀρχιτσέλιγγας, ποὺ ἔχει πολλὰ κο­­πάδια, δὲν μπορεῖ νὰ τὰ κυβερνήσῃ μόνος του ἀλλὰ παίρνει καὶ ἄλλους βοηθούς, ἔτσι καὶ ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος εἶνε «ὁ ποι­μὴν ὁ μέγας τῶν προβάτων»· καὶ ἀπέκτησε τὰ πρόβατά του ὄ­χι μὲ χρή­ματα, μὲ τὰ ὁποῖα μπορεῖ ν᾽ ἀγορά­σῃ κανεὶς πρόβα­τα, ἀλλὰ μὲ τὶς σταλαγματιὲς τοῦ τιμίου του αἵ­ματος· «ὁ Κύριος καὶ Θεὸς «περιεποιήσατο (δηλαδὴ ἀπέκτησε) τὴν ἐκ­κλησίαν διὰ τοῦ ἰδίου αἵμα­τος» (Πράξ. 20,28). Ἀρχιποίμην ὁ Χριστός, καὶ ποιμέ­­νες –μικρότεροι ἢ μεγαλύτεροι– ὅλοι οἱ κληρικοὶ ποὺ κυκλώνουμε τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο.
Τί κάνει λοιπὸν ἕνας ποιμένας; Read more »

Tῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Bαρβάρας
4 Δεκεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Οι σχεσεις των παιδιων με τους γονεις

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Ἑορτάζει ἡ μεγαλομάρτυς ἁγία Βαρβάρα. Ὡς ἀστέρι πρώτου μεγέθους λάμπει στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἂς ποῦμε λίγα λόγια γι᾿ αὐτήν.

* * *

Ἡ ἁγία Βαρβάρα ἔζησε σὲ ἐποχὴ διωγμῶν, στὰ τέλη τοῦ τρίτου αἰῶνος, ἐπὶ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ. Πατρίδα της εἶνε ἡ Ἀνατολή. Πατέρας της ὁ Διόσκορος, ἕνας ἔνδοξος πλούσιος, ἀλλὰ φανατικὸς εἰδωλολάτρης.
Ἡ Βαρβάρα διακρινόταν γιὰ τὸ ἔκτακτο κάλλος καὶ τὴν ὀξύνοιά της. Προωρίζετο λοιπὸν μιὰ μέρα νὰ γίνῃ σύζυγος κάποιου μεγάλου ἀνδρός. Ὁ πατέρας ἔχτισε γι᾿ αὐτὴν ἕνα πύργο, ἕνα παλάτι, ὅπου τὴν ἐγκατέστησε μὲ πολὺ προσωπικὸ στὴ διάθεσί της.
Ἀλλ᾿ ἐκεῖ μέσα, ποὺ ἦταν ἀποκλεισμένη, ἡ κόρη πίστεψε στὸ Χριστό. Πῶς πίστεψε; Ἀπὸ μιὰ ὑπηρέτρια! (ὅποιος πίστευε τότε, μιλοῦσε γιὰ τὸ Χριστό). Ἡ ἁγία Βαρβάρα, λοιπόν, ὀφείλει τὸ ὅτι ἔγινε Χριστιανὴ σὲ μιὰ ὑπηρέτρια· αὐτὴ μίλησε στὴν καρδιὰ τῆς κυρίας της. Ἔτσι ἡ Βαρβάρα πίστεψε, ἔγινε Χριστιανή. Read more »

Τοῦ ἀποστ. Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου

Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο αποστολος Ανδρεας

Μερικα στιγμιοτυπα

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἑορτάζει ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας, ποὺ ἐπονομάζεται Πρωτόκλητος, διότι εἶνε ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς μαθη­τὰς ποὺ ἐκάλεσε ὁ Κύριος στὸ ἀποστολικὸ ἔργο. Θὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας σὲ ὡρισμένα μόνο στιγμιότυπα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μαρτυρίου του.

* * *

 Ὥς πρὸς τὸν τόπο καὶ τὴν καταγωγή του, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας δὲν γεννήθηκε οὔτε στὴν πόλι τῶν φιλοσόφων (τὴν Ἀθήνα), οὔτε στὴν πόλι τῶν στρατηγῶν (τὴ Ῥώμη), οὔτε στὴν πό­λι τῶν πλουσίων (τὴν Ἀλεξάνδρεια), οὔτε σὲ κανένα ἄλλο ἀξιόλογο κέντρο τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Ἰδιαιτέρα του πατρίδα ἦταν ἕνα μικρὸ καὶ ἄσημο χωριὸ τῆς Παλαιστίνης, ἡ Βηθσαϊδά, χτισμένο στὴν παραλία τῆς λίμνης Τιβεριάδος. Ἡ οἰκογένειά του ἦταν ταπεινή. Ὁ πατέρας του ψαρᾶς. Ὁ ἀδελφός του, ὁ Πέτρος, ψαρᾶς. Ὅλη ἡ οἰκογένειά του ἀσχολοῦν­ταν μὲ τὰ δίχτυα. Καὶ ὅμως αὐτὸ τὸν ψαρᾶ, ὅπως καὶ τοὺς ἄλλους, διάλεξε ὁ Κύριος γιὰ νὰ γίνουν οἱ κήρυκες τῆς νέας πίστεως. Ποιοί; οἱ ψαρᾶδες, αὐτοὶ οἱ περιφρονημένοι ἄνθρωποι.

Τί μᾶς διδάσκει αὐτό; Μᾶς διδάσκει ἕνα μεγάλο δίδαγμα. Ὁ ἁπλὸς λαός, ὁ ὄχλος, ναὶ ὁ ὄχλος, ποὺ τὸν περιφρονοῦν οἱ μεγάλοι καὶ ἰσχυροί, αὐτὸς κλείνει στὰ βάθη του ἀποθέματα ἀνεκτιμήτου ψυχικοῦ μεγαλείου.
Ἀκόμα αὐτὸ διδάσκει ἐμᾶς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτας, ὅτι δὲν πρέπει νὰ περιμένουμε τὴν ἀναγέννησι καὶ τὴν πρόοδο τῆς Ἐκ­κλησίας ἀπὸ δῆθεν μορφωμένους κληρικούς, ποὺ ἔχουν φοιτήσει σὲ θεολογικὲς σχο­λές. Ὄχι. Ἡ πρόοδος τῆς Ἐκκλησίας ἐξ­αρτᾶται ἀπὸ ἕναν ἄλλο παράγοντα. Ὁ δὲ ἄλ­λος παράγων ποιός εἶνε; Στὴ ζωὴ τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ ἀτόμου, διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰσῆλθε ἕνας ἀόρατος παράγων χῖ, τὸ ἄγνωστο χῖ. Καὶ ὅπως ὡρισμένα προβλήματα δὲν λύνονται πα­ρὰ μόνο ἐὰν καταλήξουμε σὲ μία ὡρισμένη μορφὴ ἐξισώσεως, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὡρισμένα προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας δὲν λύνονται παρὰ μόνο ἂν βρεθῇ ὁ ἄγνωστος χῖ. Ὁ δὲ ἄγνωστος χῖ, τὸν ὁποῖον δυσ­τυχῶς ἀρχιερεῖς ἀρχιεπίσκοποι καὶ πατριάρχες ἀγνοοῦν, εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Ἀγνοοῦν ὅτι, πέρα ἀπὸ τὰ διπλώματα, πέρα ἀπὸ τὶς ἀκαδημίες, πέρα ἀπὸ τὶς γλῶσσες, πέρα ἀπὸ τὴν ἐγκυκλοπαιδικὴ μόρφωσι, γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανούς, εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Ναί, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, ποὺ ἔλαβε ἕνας ψα­ρᾶς τῆς Γαλιλαίας καὶ νίκησε τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη καὶ ἀναδείχθηκε παγ­κόσμιος διδάσκαλος.
Κόσμε πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων μὲ τὰ διπλώματά σου καὶ τὶς ἀκαδημίες σου, δῶστε μου ἕνα ψαρᾶ σὰν τὸν ἅγιο Ἀνδρέα, γιὰ νὰ ἀ­ναγεννηθῇ ὅλη ἡ πατρίδα μας! Δὲν ἔχουμε ἀ­νάγκη τόσο ἀπὸ μορφωμένους, ὅσο ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ νὰ ἔχουν μέσα τους τὴν πνοὴ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Read more »

Τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
13 Νοεμβρίου
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Βιος θλιψεων
«Εν τω κοσμω θλιψιν εξετε» (Ιω. 16,33)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἑορτάζει ἕνας μεγά­λος ἅγιος, ἑορτάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ὅταν μιλοῦσε νόμιζε καν­εὶς ὅτι ἀπ᾽ τὸ στόμα του βγαίνει χρυσάφι κι ὅταν ἔ­παψε νὰ μιλάῃ ὁ κόσμος εἶπε ὅτι προτιμότε­ρο νὰ ἔσβηνε ὁ ἥλιος παρὰ νὰ κλείσῃ τὸ στό­μα του. Εἶνε ἐκεῖ­νος ποὺ τὴ νύχτα τῆς Ἀναστά­σεως ἀ­κούγεται ἡ ὁμιλία του «Εἴ τις εὐσεβὴς καὶ φιλό­θεος, ἀπολαυέτω τῆς κα­λῆς ταύτης καὶ λαμπρᾶς πανηγύρεως…» (Κατηχ. λόγ.), ἐκεῖνος ποὺ ὅλες σχε­δὸν τὶς Κυρι­ακὲς ἀ­κούγεται ἡ Λειτουργία του.
Νὰ τὸν ἐπαινέσουμε, νὰ τὸν ἐγκωμιάσουμε; Τὸν ἐγκωμίασε ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ ᾄσματα τῆς ἀκολουθίας του. Γιὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο γράφτηκαν βιβλία ὁλόκληρα. Ἐδῶ ἂς προσέξουμε μόνο μία ὄψι τῆς πολυκυμάντου ζωῆς του· ὅτι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἦταν ἄνθρωπος τῶν δακρύων, τῶν βασάνων καὶ τῆς θλίψε­ως. Ὁ Κύριος εἶπε· «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε…» (Ἰω. 16,33). Παιδιά μου, ὅσοι πιστεύετε σ᾿ ἐμένα καὶ θέλετε νὰ βαδίσετε στὰ ἴχνη μου, θὰ δοκιμάσετε θλῖψι στὸν κόσμο. Κι ὁ λόγος του εἶνε ἀληθινός· τὸ βλέπουμε αὐτὸ στὸν βίο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Ἀπὸ τὴν κούνια μέχρι τὸν τάφο ὁ βίος του ἦταν βίος θλίψεων. Read more »

Tων Παμμεγίστων Tαξιαρχῶν
8 Nοεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Ν᾿ αφυπνισθουμε ως εθνος

«Στωμεν καλως…»

ΣΗΜΕΡΑ, 8 Νοεμβρίου, τὸ βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας ποὺ λέγεται Ὡρολόγιον λέει, ὅτι εἶνε ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Ταξιαρχῶν, τῶν ἁγίων ἀγγέλων. Νὰ μιλήσουμε ἐμεῖς οἱ ὑλικοὶ ἄνθρωποι περὶ αὐτῶν τῶν οὐρανίων ὄντων; Ἡ διάνοιά μας δὲν φτάνει στὸ ὕψος τους. Ἐν τούτοις θὰ προσπαθήσουμε νὰ ποῦμε λίγα λόγια.

* * *

Τὸ σύμπαν, ποὺ δημιούργησε ὁ Θεός, εἶνε ἄπειρο· ἀμέτρητα τὰ δημιουργήματα ποὺ περιλαμβάνει, ἀπὸ τὰ μικρότερα ἕως τὰ μεγαλύτερα. Ὅπως εἶπε ὁ ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, τοῦ ὁποίου φέρω ἀναξίως τὸ ὄνομα, τὸ σύνολο τῶν ὄντων διακρίνεται στὶς ἑξῆς κατηγορίες.
Μία κατηγορία ἀποτελοῦν τὰ ὄντα ποὺ ἔχουν μόνο τὴν ὕπαρξι, τὸ ὑπάρχειν. Ἁπλῶς ὑπάρχουν· ὅπως εἶνε λόγου χάριν οἱ πέτρες, τὰ βράχια, τὰ βουνά, τὰ ποτάμια, οἱ θάλασσες…· αὐτὰ εἶνε ὕλη, μόνο ὕλη· αὐτὰ ὑπάρχουν, ἔχουν τὸ ὑπαρκτόν.
Ἄλλη κατηγορία ἀποτελοῦν τὰ ὄντα ποὺ ἐκτὸς τῆς ὑπάρξεως ἔχουν καὶ τὸ αὐξάνειν. Γιὰ παράδειγμα· φυτεύεις στὴ γῆ ἕνα σπόρο, καὶ βγαίνει ἕνας βλαστὸς ποὺ μεγαλώνει καὶ γίνεται δέντρο· ὁ μικρὸς ἐκεῖνος κόκκος ἔχει τὸ αὐξάνειν, μία μυστηριώδη δύναμι.
Τὰ ὄντα τῆς τρίτης κατηγορίας δὲν ἔχουν μόνο τὴν ὕπαρξι ὅπως τὰ βουνὰ καὶ τὴν αὔξησι ὅπως τὰ δέντρα· ἔχουν καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι. Ἐδῶ ὑπάγονται τὰ ζῷα, ποὺ αἰσθάνονται, πονοῦν. Γι᾿ αὐτὸ ἅμα χτυπήσῃς τὸ ζῷο φωνάζει.
Ὑπάρχει ἄλλη μία κατηγορία, ποὺ εἶνε ἀκόμη ἀνωτέρα μέσα στὴ δημιουργία. Τὰ ὄντα αὐτῆς τῆς κατηγορίας ἔχουν ὄχι μόνο τὸ ὑπάρχειν, ὄχι μόνο τὸ αὐξάνειν, ὄχι μόνο τὸ αἰσθάνεσθαι, ἀλλὰ ―ἐδῶ βρίσκεται ἡ ὑπεροχή τους― ἔχουν καὶ τὸ νοεῖν, ἔχουν νοῦ. Στὴν κατηγορία αὐτὴ ὑπάγεται ὁ ἄνθρωπος, ποὺ τὸν προίκισε ὁ Θεὸς μὲ μυαλό.
Ὤ τὸ μυαλό, ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου! Κομπιοῦτερ εἶνε, ἀλλὰ ὄχι κομπιοῦτερ τεχνητό, κατασκεύασμα τῆς ἐπιστήμης· εἶνε θεῖο δημιούργημα. Τὸ κομπιοῦτερ εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ θαυμαστὰ ἐπιτεύγματα τῆς τεχνικῆς· πιό θαυμαστὸς ὅμως εἶνε ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου. Μέσα στὸ μικρὸ ὄγκο καὶ τὸ λίγο βάρος του τί περιέχει! δισεκατομμύρια κύτταρα, ποὺ συνδέονται μὲ ἀμέτρητα μικρότερα νεῦρα. Ἐὰν ἦτο δυνατὸν νὰ κατασκευασθῇ ἕνα κομπιοῦτερ ποὺ ν᾿ ἀναπληρώνῃ τὸν ἐγκέφαλο, αὐτὸ θὰ ἦταν τόσο μεγάλο ποὺ θὰ ἐκάλυπτε ὅλη τὴν ἐπιφάνεια τῆς γῆς. Ἐγὼ ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι. Ἂν πῇς σὲ κάποιον, ὅτι τὸ κομπιοῦτερ φύτρωσε μόνο του στὰ χωράφια, δὲ θὰ τὸ πιστέψῃ. Ἀφοῦ λοιπὸν ἕνα κομπιοῦτερ δὲν εἶνε δημιούργημα τῆς τύχης, ἀπείρως περισσότερο ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου. Ποιός τὸν ἔφτειαξε; Μόνη ἀπάντησις· ὁ Θεός! Read more »