Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2149

Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου
Παρασκευὴ 25 Ἰανουαρίου 2019
Το[υ Μητροπολίτου Φλωρινης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Γρηγοριος ο Ναζιανζηνος, η μεγαλη βελανιδια
Οι ῥιζες της· παραγοντες που τoν διαμoρφωσαν

Δὲν ἔχει μόνο ὁ οὐρανός, ἀγαπητοί μου, τὰ ἄστρα του, ἔχει καὶ ἡ Ἐκκλησία τὰ δικά της, ποὺ δὲν θὰ σβήσουν ποτέ· «ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὐτῶν» (Ματθ. 13,43). Τὰ πνευματικὰ ἄστρα τῆς Ἐκ­κλησίας εἶνε οἱ ἅγιοί της, ποὺ εἶνε ἀμέτρητοι.
Τὸν Ἰανουάριο ἑορτάζουν· τὴν 1η τοῦ μη­νὸς ὁ Μέγας Βασίλειος, στὶς 4 οἱ Ἑ­βδομήκοντα ἀ­πόστολοι, στὶς 10 ὁ Γρηγό­ριος Νύσσης, στὶς 15 ὁ Ἰωάννης ὁ Καλυβί­της, στὶς 17 ὁ Μέ­γας Ἀν­τώνι­­ος, στὶς 18 ὁ Μέ­γας Ἀ­θανάσιος καὶ ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, στὶς 19 ὁ Μᾶρ­κος ὁ Εὐγενικὸς ποὺ ἀντέστη κα­τὰ τοῦ πά­πα, στὶς 20 ὁ Μέ­γας Εὐθύμιος, στὶς 21 ὁ Μάξι­μος ὁ ὁμολογητής, καὶ τέλος στὶς 30 ἑορτάζουμε «τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας…· Βασίλειον τὸν μέ­γαν καὶ τὸν θεολόγον Γρηγόριον σὺν τῷ κλεινῷ Ἰωάννῃ τῷ τὴν γλῶτταν χρυσορρήμονι» (ἀπολυτ.).
Γιὰ τοὺς δύο ἐκ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἔχω μιλήσει ἄλλοτε· ὑπολείπεται νὰ μιλήσω γιὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. Τὸ θέμα μας λοιπὸν τώρα θὰ εἶνε αὐτός· ἑορτάζει ἰδιαιτέρως στὶς 25 Ἰανουαρίου καὶ μαζὶ μὲ τοὺς δύο ἄλλους συνεορτάζει στὶς 30 τοῦ μηνός.

* * *

Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἀγαπητοί μου, εἶ­­­νε μιὰ ὑψηλόκορφη βελανιδιά, ἕνα καρποφό­ρο δένδρο, ποὺ ἐφύτευσε ἡ δεξιὰ τοῦ Κυρίου (πρβλ. Ψαλμ. 79,16) στὸν κῆπο τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν­τρο «πεφυτευ­μένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων» (ἔ.ἀ. 1,3) καὶ τοῦ ὁποίου οἱ καρποὶ καὶ τὰ φύλλα εἶνε «εἰς θεραπείαν τῶν ἐθνῶν» (πρβλ. Ἀπ. 22,2). Read more »

Τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου
18 Ἰανουαρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο Μεγας Αθανασιος

(προετοιμασία καὶ ἔξοδος στὴ μάχη ἐναντίον τῆς πλάνης)

Τὸν Ἰανουάριο, ἀγαπητοί μου, ἑορτάζουν πολλοὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν ἀρχὴ ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐνδιαμέσως ἄλλοι πολλοί, καὶ στὸ τέλος οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι. Μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ παράδειγμά τους, μὲ τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ συγγράμματά τους στόλισαν τὸν πνευματικὸ οὐρανὸ ὅλου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.
Στὸ μέσον τοῦ ἀστερισμοῦ τοῦ Ἰανουαρίου, σὰν ἀστέρι πρώτου μεγέθους, λάμπει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, τοῦ ὁποίου τὴν ἱερὰ μνήμη ἑορτάζουμε σήμερα. Στὴ σειρὰ τῶν ἡρώων τοῦ χριστιανισμοῦ πρῶτος ἔρχεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καὶ δεύτερος ὁ Μέγας Ἀθανάσιος· ὁ Παῦλος κορυφαῖος τῶν ἀποστόλων, ὁ Ἀθανά­σιος κορυφαῖος τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας· «πατὴρ πατέρων», ὅπως τὸν ὠνόμαζαν.

* * *

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος γεννήθηκε στὰ τέλη τοῦ 3ου αἰῶνος στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἀπὸ νω­ρὶς ἔδειξε, ὅτι θὰ γίνῃ μεγάλος. Εἶχε κλίσι στὰ γράμματα, ἀλλὰ περισσότερο στὴ θεολογία. Τακτικὸς στὴν ἐκκλησία, βοηθοῦσε τοὺς ἱερεῖς, ἢ μᾶλλον ἤξερε περισσότερα ἀπὸ τοὺς ἱ­ερεῖς παρὰ τὴν παιδικὴ ἀκόμη ἡλικία του. Κά­ποτε, παίζοντας μὲ συνομηλίκους του, βάπτισε ἕνα ἄλλο μικρὸ παιδί. Καὶ τέλεσε τὸ βάπτισμα μὲ τόση ἀκρίβεια, ὥστε ὁ πατριάρχης, ποὺ τοὺς παρατηροῦσε ἀπὸ τὸ παράθυρο, θαύμασε καὶ ἐνέκρινε τὸ βάπτισμα τοῦ παιδιοῦ ἐκείνου ὡς ἔγκυρο βάπτισμα.
Ὁ Ἀθανάσιος προσελήφθη στὴν αὐλὴ τοῦ πατριαρχείου. Ἔμαθε γράμματα σὲ σχολεῖα. Ἀλλὰ σπούδασε καὶ στὸ ἀνώτερο ἀπ᾿ ὅλα τὰ πανεπιστήμια. Ποιό εἶν᾿ αὐτό; Μὴ παραξενευ­τῇ κανείς, εἶνε ἡ ἔρημος! Ναί, ἡ ἔρημος. Μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ ἀνθρώπινα πάθη, μακριὰ ἀπὸ τὴ Βαβὲλ τῆς κοινωνίας καὶ τὴ διαφθορά. Ἐκεῖ μαθήτευσε καὶ διδάχθηκε τὰ ὕψιστα μαθήματα. Στὴν ἔρημο ὁ προφήτης Ἠλίας, στὴν ἔρημο ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, στὴν ἔρημο ὁ Χριστός. Ἐκεῖ τὰ μεγάλα καὶ ἐκ­λεκτὰ πνεύματα. «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακαρία ἐστί, θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας (ἀναβ. ἦχ. πλ. α΄). Στὸ πανεπιστήμιο τῆς ἐρήμου ὁ Μέγας Ἀθανάσιος μελέτησε τρία βι­βλία. Τὸ πρῶτο εἶνε ὁ ἑαυτός μας, τὸ «γνῶθι σαυτόν». Τὸ δεύτερο εἶνε ἡ φύσις· τὰ δημιουρ­γήματα τοῦ Θεοῦ, ποὺ διδάσκουν τὴν πανσο­φία, τὴν παντοδυναμία καὶ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ τρίτο βιβλίο, ποὺ ἐμεῖς χασμουριόμαστε ὅταν τ᾿ ἀκοῦμε, εἶνε τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ἡ ἁγία Γραφή. Τὴν ἔμαθε ἀπ᾿ ἔξω ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.
Διδάσκαλό του εἶχε τὸν Μέγα Ἀντώνιο. Ἦ­ταν ὁ λαμπρότερος ἀπὸ τοὺς μαθητὰς τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Ἔτσι ἔγινε καὶ αὐτὸς διδάσκαλος τοῦ εὐαγγελίου καὶ ἔτσι ἑτοιμάστηκε γιὰ τὸ μεγάλο ἀγῶνα. Read more »

O ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ

(Tο άρθρο είναι του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου.
Εδημοσιεύθη στο περιοδικό «Χριστιανική Σπίθα» τον Δεκέμβριο του 1952, φυλ. 137).

Ζητήματα Ἄμβωνος

Ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοί, θεολόγοι, κήρυκες του θείου λόγου, πάντες φρουροί τῆς ἱερᾶς ποίμνης τοῦ Ἰησοῦ. Ινα τί κοιμάσθε; Λύκοι εις τα πρόβατα. Ποιοι είναι οι λύκοι; Αιρετικοί όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων, μπήκαν εις τας Μητροπόλεις, τας ενορίας και τα σχολεία.
Ποιοι είναι οι λύκοι; Άνδρες άρπαγες και πλεονέκται τον Μαμμωνά λατρεύοντες και τον λαό κατά ποικίλους τρόπους ληστεύοντες. Λύκοι κοινωνικοί. Λύκοι εκκλησιαστικοί. Λύκοι αραβικοί….

Ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο τῆς «Χριστιανικῆς Σπίθας», φ. 137

τοῦ 1952 τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

ἐδῶ ://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=11592

.

Την περίληψι τοῦ παραπάνου ἄρθρου σὲ ἁπλῆ γλῶσσα, διαβάστε την παρακάτω

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2147

Μνήμη Χριστοφόρου Παπουλάκου
Παρασκευὴ 18 Ἰανουαρίου 2019

Ο Παπουλακος

(Μία ἁγία μὰ παραγκωνισμένη ἐκκλησιαστικὴ μορφὴ εἶνε ὁ Παπουλάκος, ἕνας ἁπλὸς ὀλιγογράμματος μοναχός, ποὺ ὅμως «πίστει» (Ἑβρ. 11,3 κ.ἑ.) ἀναδείχθηκε ἕνας νέος ἀπόστολος Χριστοῦ)

Γεννήθηκε, ἀγαπητοί μου, τέλη τοῦ 1700 στὰ Ἄρ­μπουνα, ἕνα ἄσημο χωριὸ τῶν Καλαβρύ­των, ποὺ θά ᾽λεγες «Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀ­γαθὸν εἶναι;» (Ἰω. 1,47)· καὶ ὅμως ἀπὸ ἐκεῖ προ­ῆλ­θε. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Χρῆστος Πανα­γιωτόπουλος. Εἶδε τὴν ἐπανάστασι τοῦ ᾽21 καὶ τοὺς μαχητὰς ἐκείνους ποὺ μὲ τὴν πίστι «ἐγε­νήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβο­λὰς ἔκλι­ναν ἀλλοτρίων» (Ἑβρ. 11,34) καὶ μᾶς ἐλευθέρωσαν.
Συγκινημένος ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ περιπέτεια καὶ πικραμένος ἀπὸ οἰκογενειακὰ ἐπεισόδια, ζήτησε ἀνάπαυσι στὸ μοναχισμὸ καὶ πῆρε τὸ ὄ­­νομα Χριστοφόρος σὲ μιὰ πλαγιὰ τῶν Ἀροα­νί­­­ων. «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακαρία ἐστὶ θεϊκῷ ἔ­ρωτι πτερουμένοις» (ἀναβ. πλ. α΄)· ἤθελε μοναχι­κὴ ζωή. Ἀλλὰ οἱ βουλὲς τοῦ Θεοῦ ἦταν ἄλλες.
Τὸν ἐπισκέφθηκε ἐκεῖ ὁ Κεφαλονίτης Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος, ἱδρυτὴς τῆς Ἀδελφότητος Φι­λορθοδόξων καὶ συντάκτης τοῦ φυλλα­δίου «Ἡ φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας». Ἦταν τότε Βαυαροκρα­τία κ᾽ ἡ Ὀρθοδοξία δεχόταν πλήγματα. Τὸ νεο­σύστατο κράτος, ἀντὶ εὐ­χαριστῶ, ὑποδούλωνε τὴν εὐεργέτιδά του Ἐκ­κλησία. Σύμβου­λοι ἀλ­λόδοξοι πλαισίωναν τὸν βασιλέα Ὄθωνα καὶ δρών­τας παρασκηνι­ακὰ κυβερνοῦσαν. Οἱ τότε ἑλληνι­κὲς κυβερνή­σεις ἦταν ἀνδρείκελα τῶν Βαυαρῶν. Μὲ διατά­γματα καὶ νόμους ζητοῦσαν νὰ ἀλ­­λοι­ώ­σουν ἤ­θη καὶ παραδόσεις τῶν Ἑλλήνων. Ἡ Ὀρ­θόδοξος πίστις μυκτηριζόταν. Τὰ παιδιὰ τοῦ Λου­θήρου καὶ τοῦ Καλβίνου εἶχαν βάλει στό­χο τὴν Ἐκκλησία μας. Τὰ μοναστήρια διαλύον­ταν, μο­­ναχοὶ διώ­κον­ταν, μοναχὲς ἀναγ­κάζονταν νὰ παντρευτοῦν, ἱερὰ σκεύη ἔβγαιναν σὲ δημοπρα­σία, καντήλια καὶ εἰκόνες ῥίχνον­ταν κάτω. Ὅ,τι δὲν τόλμησαν οἱ ὀθωμα­νοί, τὰ ἔκαναν τώ­ρα ὑ­πάλληλοι τοῦ κράτους κατὰ διατα­γὴ τῶν ξένων. Ἔκφρασι τοῦ πόνου γι᾽ αὐτὰ ἦταν τὸ κήρυγμα τοῦ Φλαμιάτου. Βλέποντας ὅτι οἱ ἐπίσκοποι ἐκτὸς ἐλαχίστων εἶ­χαν τρομοκρατηθῆ κ᾽ ἐκτελοῦ­σαν ὅ,τι διέταζαν οἱ μυστικοσύμβουλοι τοῦ Ὄθωνος, στράφηκε στὸ λαὸ καὶ εἶπε· Ἄντρες καὶ γυ­ναῖκες βαπτισμένοι, ἐσεῖς εἶστε οἱ φρουροὶ τῆς μυστικῆς ἀμπέλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί­ας· ἀναλάβετε τὴν φύλαξί της, ὁ ἀγώνας ἀρχίζει!
Χρειάζονταν ὅμως στελέχη. Καὶ ὁ Φλαμιᾶ­τος ἔκρινε κατάλληλο τὸν Χριστοφόρο. Ὁ μονα­­χὸς ἔπρεπε ν᾽ ἀφήσῃ τὸ ἀσκηταριὸ καὶ νὰ βγῇ στὸν ἀ­γῶ­να· γι᾽ αὐτὸ πῆγε καὶ τὸν βρῆκε ὁ Φλαμιᾶ­τος. Ἡ φωνὴ τοῦ Φλαμιάτου συγ­κλόνισε τὸν ἀ­­σκητή. Πειθαρχεῖ καὶ ῥίχνεται στὸν ἀγῶνα. Ἀρ­χίζει νὰ περιοδεύῃ καὶ νὰ κηρύτ­τῃ.
Τὸ κήρυγμά του ἔχει κάτι ἀπ᾽ τὸ κήρυγμα τῶν ἁλιέων τῆς Γαλιλαίας καὶ τοῦ ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Εἶχε Πνεῦμα ἅ­γιο. Δὲν προσωπο­λη­πτοῦ­σε. Εἶχε ἀ­πόφασι νὰ μαρτυρή­σῃ γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὅπως ὁ Κύριος ποὺ εἶπε στὸν Πι­λᾶ­το «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυ­θα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀ­ληθείᾳ» (Ἰω. 18,37).
Ὁ λόγος του πυρακτωμένο σίδερο. Πει­νοῦ­σε καὶ διψοῦσε «τὴν δικαιοσύνην» (Ματθ. 5,6). Ὅταν ἔβλεπε φιλαργύρους καὶ πλεονέκτες νὰ βασα­νίζουν τὸ φτωχὸ χειρότερα ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ Τοῦρ­κοι, τοὺς στηλίτευε. Εἶστε φονιᾶδες, ἔλεγε, δίνε­τε μαχαιριὲς στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού ᾽νε οἱ φτωχοί· σταυρωτές! κάθε ἀδικία εἶνε κ᾽ ἕνα καρ­­φὶ στὰ πόδια Του… Ὅταν ἔβλεπε γραμματι­σμένους φερμένους ἀπ᾽ τὴ Δύσι νὰ πε­ριφρονοῦν τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ νὰ γίνων­ται σκάνδαλο, ἔλεγε· «Τὰ ἄθεα γράμματα θὰ κα­ταστρέψουν τὸν τόπο». Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2146

Τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου
Τρίτη 15 Ἰανουαρίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Δωστε στα παιδια το Ευαγγελιο

Ὅποιος, ἀγαπητοί μου, ἀκούει τὸ πρωὶ τὴν καμπάνα, τρέχει στὴν ἐκκλησία καὶ παρακολουθεῖ μὲ προσοχὴ ὅσα λέγονται, ὅποιος ἔχει αὐ­τιά, μάτια καὶ πρὸ παντὸς καρδιὰ –γι᾽ αὐ­τὸ ἡ Ἐκκλησία φωνάζει «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδί­ας» (Θ. Λειτ.)–, ἔχει μεγάλη ὠφέλεια. Ἐκεῖ ὑ­πὸ τὴν πνοὴ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὅλα διδάσκουν· ἀναγνώσματα, ὑμνῳδίες, ἀπολυτίκια, τροπάρια, ἀπόστολος, εὐαγγέλιο.
Ἀλλὰ σήμερα 15 Ἰανουαρίου, ἐκτὸς ἀπὸ αὐ­­τά, διδάσκει καὶ ὁ ἅγιος ποὺ ἑορτάζει· εἶνε ὁ ἅ­γιος Ἰωάννης ὁ Καλυβίτης. Γι᾽ αὐτὸ κ᾽ ἐμεῖς θὰ ποῦ­­με λίγα λόγια ἐπάνω στὸν βίο του.

* * *

Τὸν πέμπτο (5ο) αἰῶνα μ.Χ. στὴν Κωσταν­τινούπολι, ἐπὶ Λέοντος Σοφοῦ, ζοῦσε ἕνα εὐ­σε­βὲς ἀντρό­γυνο. Ὁ σύζυγος, ὁ Εὐτρόπιος, κατεῖχε μεγά­λο ἀξίωμα στὴ Βυ­ζαντι­νὴ αὐτοκρατορία, ἦ­ταν συγκλητικός. Ἡ σύζυγός του Θεοδώρα ἦ­ταν ἀ­πὸ τὶς πρῶ­τες κυρίες τῆς κοινωνίας. Καρπὸς τοῦ γάμου τους ἦταν τρία ἐκ­λεκτὰ παιδιά, ποὺ μαθήτευσαν κοντὰ στοὺς καλύτε­ρους δασκάλους. Τὰ δύο ἔγιναν ἀξιωματοῦ­χοι. Ὁ τελευταῖος, ὁ Ἰωάννης, ἐνῷ κανεὶς θὰ περίμενε νὰ κά­νῃ τὸ ἴδιο, δὲν τοὺς ἀκολούθησε.
Ἀπὸ τὰ μικρά του χρόνια μέσα του ἄναψε ἕ­νας μεγάλος ἔρωτας γιὰ τὸ Θεό. Ἀπὸ νωρὶς τὸ παιδὶ δείχνει τί ὄνειρα ἔ­χει. Ἔτσι καὶ ὁ μι­κρὸς Ἰωάννης ἔδειχνε τὴν κλίσι του. Κάθε Κυ­­ριακὴ πρῶτος στὴν ἐκ­κλησία, μὲ μάτια καὶ αὐ­­τιὰ προσηλωμένα στὴ θεία λειτουρ­γία. Καὶ στὸ σπίτι, ἀπ᾽ ὅ­λα τὰ βιβλία ποὺ εἶχε ὁ πατέρας του, αὐ­τὸς ἀ­γαποῦσε περισσότερο καὶ ἤ­θελε ν᾽ ἀ­κούῃ τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου. Read more »

Σύναξις Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ
7 Ἰανουαρίου
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Ουκ εξεστι σοι…»

(Μᾶρκ. 6,18)

Οταν, ἀγαπητοί μου, στὴν ὄχθη τοῦ Ἰορδά­νου ἀ­κούστηκε ἡ φωνὴ τοῦ ἀσκητοῦ, τὸ κή­ρυ­­γμα τῆς μετανοίας, στὴν ἐξουσία ἦταν ἐγκλημα­τί­ες. Διοικη­τὴς τῆς Γαλιλαίας καὶ Περαίας, τε­τράρχης βασιλιᾶς, ἦταν ὁ Ἡρῴδης ὁ Ἀντίπας.
Ὁ Ἡ­ρῴδης εἶχε βαρειὰ κληρονομικότητα. Τὸ γενεαλο­γικό του δέντρο ἦταν σάπιο ἀπ᾽ τὴ ῥίζα. Ἀνῆκε σὲ ἔκφυλη οἰκογένεια. Γυιὸς τοῦ «μεγάλου» ἐκείνου Ἡρῴδη, ποὺ ἔσφαξε τὰ νήπια τῆς Βηθλεέμ, ἦταν ἕνα κρᾶμα ῾Ρωμαίου, Ἀσιάτου καὶ Ἕλληνος, ἕνα μεῖγμα κακίας, ἀρ­χομανίας, πλεονεξίας καὶ σαρκολατρίας. Θηρίο μᾶλλον παρὰ ἄνθρωπος, θηρίο ὅμως μὲ στέμμα! Γιὰ τὴν πραγματοποίησι τῶν σκοπῶν του, ἐκινεῖτο μὲ πανουρ­γία, προσποιούμενος φιλία μὲ ὅλους. Ἐκάλυπτε τὰ καταχθόνια σχέ­διά του μὲ ἕνα ψεύτικο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ λαό, ἔ­χτιζε κτήρια καὶ πόλεις, ἔδινε μεγαλοπρέπεια στὴν αὐλή του, θάμπωνε τοὺς πολλούς.
Ὁ καρδιογνώστης Κύριος ὅμως ἀπεκάλυψε τὰ βάθη του· γιὰ νὰ μᾶς δώσῃ παραστατι­κὴ εἰ­κόνα τῆς κακίας του, εἶπε γι᾽ αὐτόν· «Εἴ­πατε τῇ ἀλώπεκι ταύτη…», πέστε σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀλεποῦ (Λουκ. 13,32). Ἡ ἀλεποῦ ἦταν τὸ κατάλληλο οἰ­κόσημο τῆς βασιλείας τοῦ Ἡρῴδου.
Ἀλλὰ ἡ βασιλικὴ αὐτὴ ἀλεποῦ, παρ᾿ ὅλη τὴν πανουργία της, πιάστηκε σὲ φοβερὴ παγίδα. Παγίδα γιὰ τὸν Ἡρῴδη ἔγινε μία γυναίκα, ἡ περιβόητη Ἡρῳδιάδα. Αὐτὴ ἦταν ἡ νόμιμη σύ­ζυγος τοῦ Φιλίππου, τοῦ ἀδελφοῦ του, κατώρθωσε ὅμως νὰ μπλέξῃ σὲ αἰσχρὸ ἔρωτα αὐτόν, τὸν κουνιάδο της καὶ βασιλιᾶ· κι αὐ­τὸς ἐξ αἰ­τί­ας της ἔδιωξε ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα τὴ νόμιμη σύζυγό του, τὴν κόρη τοῦ Ἀρέθα ἡ­γεμόνα τῆς Ἀ­ραβίας, καὶ πῆρε τὴν Ἡρῳδιάδα. Ἔτσι μία μοι­χαλίδα ἀνακηρύχθηκε βασίλισσα. Βασίλισσα τίνος; Ἑνὸς λαοῦ θεοκρατικοῦ. Δὲν ὑπῆρχε χειρότερο παράδειγμα γιὰ τὶς γυναῖκες τοῦ Ἰσ­ραήλ, μεγαλύτερη πρό­κλησι γιὰ τὸ λαὸ ποὺ εἶ­χε λάβει στὸ Σινὰ ὡς αἰώνιο κώδικα τῆς ζωῆς του τὶς πλάκες τοῦ Δεκαλόγου. Κ᾽ ἐρχόταν τώρα μιὰ γυναίκα νὰ ποδοπατήσῃ δημοσίως τὸν ἠθικὸ νόμο, νὰ θρυμματί­σῃ τὶς πλάκες. Καὶ μόνο αὐ­τό; Ἡ μοιχαλίδα, ποὺ κατὰ τὸ Νόμο θά ᾽πρεπε νὰ ὁδηγηθῇ ἔξω ἀπ᾽ τὴν πόλι καὶ νὰ λιθοβολη­θῇ, ἔφτασε νὰ τιμᾶται τώρα καὶ νὰ δοξάζεται ὡς βασίλισσα. Ὁ Ἡρῴδης διατάζει· Λαέ, προσκύνησε τὴ μοιχαλίδα ὡς βασίλισσα! Read more »

Τὰ ἅγια Θεοφάνεια
Δευτέρα 6 Ἰανουαρίου
Ομιλια του π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Σωφρονως, δικαιως και ευσεβως»

(Τίτ. 2,12)

Εἴμαστε, ἀγαπητοί μου, στὴν περίοδο τῶν ἑορτῶν. Στὰ χέρια μας κρατοῦμε ἕνα ἀγ­γελικὸ κομπολόϊ μὲ δώδεκα χάντρες· εἶνε τὸ Δωδεκαήμερον. Ἡ πρώτη χάντρα, χρυσῆ χάν­τρα, εἶνε ἡ ἑορτὴ τῆς γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καὶ σήμερα, τελευταία ἡμέρα τοῦ Δω­δεκαημέρου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τῶν Φώτων, κατὰ τὴν ὁποία τελοῦμε καὶ τὸν ἁγιασμὸ τῶν ὑδάτων.
Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· Πρὸς τί οἱ ἑορτές; Ἔγιναν γιὰ νὰ κινῆται τὸ ἐμπόριο, γιὰ τὴν κατανάλωσι; Ἔγιναν γιὰ νὰ μὴν πλήττῃ ὁ ἄνθρω­πος, σὰν μιὰ διακοπὴ στὴν καθημερινὴ ζωὴ καὶ ἀνάπαυσι; Ἢ μήπως ἔγιναν γιὰ τὸ χαρτοπαίγνιο; Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ἔτσι γιορτάζουμε, τότε μοιάζουμε μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ κι αὐτοὶ περίμεναν τὶς ἑορτὲς τῶν θεῶν τους γιὰ νὰ γλεντήσουν, νὰ ὀργιάσουν, νὰ κάνουν ὅσα δὲν ἔκαναν τὶς ἄλλες μέρες.
Ὄχι. Οἱ χριστιανικὲς ἑορτὲς διαφέρουν. Σκοπὸς τῶν ἑορτῶν τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας εἶνε αὐτὸ ποὺ τόνισε σήμερα ὁ Παῦλος στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὅταν ἔλεγε «Ἐπε­φάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀν­θρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν» (Τίτ. 2,11-12). Αὐτὰ τὰ λόγια εἶνε χοντρὸ νόμισμα καὶ πρέπει νὰ τὸ κάνουμε λιανά. Τί σημαίνουν;
Τὸ οὐσιῶδες ἐρώτημα, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὸ ἑξῆς. Ἦρθε ἢ δὲν ἦρθε ὁ Χριστός; Τὰ τρία τέταρτα (3/4) τῶν κατοίκων τοῦ πλανήτου τὸν ἀγνοοῦν· εἶνε εἰδωλολάτρες μέχρι σήμερα. Ἕνα μικρὸ μέρος, οἱ Ἰουδαῖοι, λένε ὅτι δὲν ἦρ­θε· τὸν περιμένουν ἀκόμη οἱ δυστυχεῖς κά­τω στὸ Ἰσραήλ. Καὶ οἱ ἄλλοι, ἐμεῖς; Γιὰ μᾶς δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε. Read more »

Τὰ ἅγια Θεοφάνεια
  6 Ἰανουαρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιωτου

ΤΑ 5 ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΑ

Ἡ περίοδος αὐτή, ἀγαπητοί μου, στὴ γλῶσ­σα τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάζεται Δωδεκαή­μερον, διότι διαρκεῖ δώδεκα ἡμέρες. Πρώτη ἡμέρα εἶνε τὰ Χριστούγεννα καὶ τελευταία, μὲ τὴν ὁποία κλείνει ὁ κύκλος, εἶνε ἡ σημερινή (ἂν ἀφαιρεθῇ ἡ χθεσινὴ ἡμέρα, ἡ παραμονή, ποὺ ἦταν νηστεία). Κεντρικὸ πρόσωπο, γύρω ἀπὸ τὸ ὁποῖο στρέφονται ὅλες αὐτὲς οἱ ἑορτές, εἶνε ὁ Χριστός. Στὶς 25 Δεκεμβρίου τὸν εἴ­δαμε ὡς «ἥλιο τῆς δικαιοσύνης» (ἀπολυτ.) ν᾿ ἀ­νατέλλῃ «ἐξ ὕψους» (Λουκ. 1,78), τὸν εἴδαμε νεογέννη­το νὰ κλαυθμυρίζῃ μέσα στὴ φάτνη. Τὴν 1η Ἰανουαρίου τὸν εἴδαμε ὀκταήμερο βρέφος, νὰ δέχεται περιτομὴ καὶ νὰ λαμβάνῃ τὸ ὄνομα Ἰησοῦς, ποὺ σημαίνει σωτήρ, λυτρωτής. Καὶ σήμερα τὸν βλέπουμε ὄχι πλέον νήπιο, ἀλλὰ ὥριμο, τέλειον ἄνδρα, σὲ ἡλικία τριάντα ἐτῶν, νὰ βαπτίζεται στὰ ῥεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου.
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΔ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 13132

Τὰ ἅγια Θεοφάνεια
Κυριακὴ 6 Ἰανουαρίου 2019 (2007)

Ὑπακουμε στo Χριστo

Ἄθεοι καὶ ὑλισταὶ μᾶς ἐρωτοῦν· Τί ἔκανε ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὰ δώδεκα μέχρι τὰ τριάντα του χρόνια; Κάποιοι αὐθαίρετα λένε, ὅτι στὸ διάστημα αὐτό, ὅπως τώρα οἱ νέοι πηγαί­νουν ἔ­ξω γιὰ σπουδές, ἔτσι κι ὁ Χριστὸς πῆγε κάπου νὰ σπουδάσῃ. Φαντάζονται δέ, πὼς πῆ­γε στὶς Ἰν­δίες κ᾿ ἐκεῖ ἔμαθε τὴν τέχνη τῶν φακί­ρηδων. Τί ἔχουμε ν᾿ ἀπαντήσουμε σ᾿ αὐ­τά; Τὰ πρά­γμα­τα, σύμφωνα μὲ τὰ ἱερὰ κείμενα, εἶνε πολὺ ἁπλᾶ.
Ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα. Ἐγὼ κατάγομαι ἀπὸ ἕνα μικρὸ χωριὸ τῶν Κυκλάδων. Ἂν πᾶτε στὸ χωριό μου καὶ ρωτήσετε, θὰ σᾶς ποῦν καὶ λεπτομέρειες τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας. Μετά, θὰ σᾶς ποῦν, ἔφυγε ἀπ᾿ τὸ χωριό, πῆγε στὸ σχολαρχεῖο, μετὰ στὸ γυμνάσιο, μετὰ στὸ πανεπιστήμιο καὶ σπούδασε, κι ἀπὸ τότε λείπει… Τὰ ξέρουν ὅλα. Οἱ γέροντες παρακολουθοῦν τὴν ἐξέλιξι τῶν παιδιῶν τοῦ χωριοῦ.
Τί θέλω νὰ πῶ. Ὁ Χριστὸς δὲν γεννήθηκε σὲ μεγαλούπολι· γεννήθηκε σὲ μιὰ μικρὴ κώμη, τὴ Βηθλεέμ, καὶ ἀνετράφη στὴ Ναζαρέτ – γι᾿ αὐτὸ ὀνομάζεται Ναζωραῖος. Ἐκεῖ ἔμεινε. Ἐὰν ἔφευγε, οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ τὸ γνώριζαν θὰ ἦταν οἱ συμπατριῶτες του. Αὐτοὶ ὅμως μαρτυ­­ροῦν, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν πῆγε πουθενά. Τὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο· ὅταν πῆγε στὸ χωριό του τὴ Ναζαρὲτ καὶ δίδαξε, τοὺς ἔκανε κατάπληξι, πῶς αὐτὸς γνωρίζει τόσα πράγματα ἀφοῦ δὲν πῆγε σὲ σχολεῖο· «γράμματα …μὴ μεμαθηκώς» λέει τὸ ἱερὸ κείμενο (Ἰω. 7,15). Δὲν θὰ ἐκπλήσσονταν, ἐ­ὰν ὁ Χριστὸς φοιτοῦσε σὲ ξένα σχολεῖα. Ἔτσι καταρρέει ἡ φαντασία τῶν ἀπίστων. Ἡ ἀπάν­τησι στὸ ἐρώτημά τους εἶνε, ὅτι στὸ διάστημα τῶν δεκαοκτὼ ἐκείνων ἐτῶν ὁ Χριστὸς ἔζησε ἐν ἀφανείᾳ ὡς ταπεινὸς ξυλουργός. Ἐργαζόταν στὸ ἐργαστήριο τοῦ Ἰωσήφ· κρατοῦσε σκε­πάρνια καὶ πριόνια. Ἦταν ὁ πρῶτος ἐργάτης, καὶ ἁγίασε τὴ χειρωνακτι­κὴ ἐργασία, ποὺ ἦ­ταν στὸν ἀρχαῖο κόσμο περιφρονημένη. Ἐρ­γαζόταν λοιπὸν καὶ ἔμενε στὴν ἀφάνεια.
Ὅταν πλέον ἔγινε τριάντα ἐτῶν, τότε, λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπὸ τὴ Γαλιλαία ἦρθε στὸν Ἰ­ορ­δάνη καὶ βαπτίσθηκε. Ἐκεῖ συνωστίζον­ταν πλή­­θη γιὰ νὰ βαπτισθοῦν ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸ βαπτι­στή. Βλέποντας τὸ Ναζωραῖο ποιός ὑπω­πτευόταν, ὅτι κάτω ἀπὸ τὸ ταπεινό του σχῆ­μα κρύβεται τὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητος; Ὁ Ἰω­άννης ὅμως εἶχε λάβει σῆμα οὐράνιο, καὶ μόλις ὁ Χριστὸς πλησίασε τοῦ λέει· Ἐσὺ ἔρχεσαι σ᾿ ἐμένα νὰ βαπτισθῇς; Εἶμαι πολὺ μικρὸς ἀπέναντί σου· δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σκύψω νὰ λύσω «τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων» σου (Μᾶρκ. 1,7). Ἀλλ᾿ ὁ Χριστὸς ἐπέμεινε, ὅτι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶνε νὰ βαπτισθῇ στὰ ῥεῖθρα τοῦ Ἰορδά­νου. Καὶ τότε ἔγινε τὸ θαῦμα, γεγονὸς ποὺ ἔρχεται νὰ ἐπιβεβαιώσῃ τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ· ἄνοιξαν οἱ οὐρανοὶ καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅ­γιο ἦρ­θε σὰν περιστέρι καὶ κάθισε ἐπάνω στὴν κεφα­λὴ τοῦ Χριστοῦ. Συγχρόνως ἀκούστηκε φωνὴ – διάγγελμα τοῦ οὐρανίου Πατρός· Αὐτός «ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ. 3,17). Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2144

Νέο πολιτικὸ ἔτος – Πρωτοχρονιὰ
Τρίτη 1 Ἰανουαρίου 2019 μεσάνυκτα
Του Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Προσευχη του μεσονυκτιου

Ἀγαπητοί μου, ὅσοι τὴν ὥρα αὐτὴ τοῦ μεσο­νυκτίου, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, μοναχοὶ καὶ μοναχές, ἄν­τρες γυναῖκες καὶ παιδιά, ὅ­λοι ὅσοι ἀ­γρυπνεῖτε μέσα στὸν ἱερὸ αὐτὸ ναό·

• ※ «Γρηγορεῖ­τε καὶ προσ­εύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσ­έλθητε εἰς πειρασμόν», εἶ­πε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰ­ησοῦς Χριστός (Ματθ. 26,41. Μᾶρκ. 14,38).
  ※ «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», παραγγέλ­λει ὁ κορυφαῖος τῶν ἀποστόλων, ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Θεσ. 5,17).
  ※ «Μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευ­στέον», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ναζι­ανζηνός (Ἑ.Π. Migne 36,16Β).

Σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὴ θεόπνευστη πα­­ραγγελία τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, καὶ σύμφω­να μὲ τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων πατέρων, ἡ προσευχὴ εἶνε ἀναγκαιότατο πρᾶγμα στὴ ζωὴ τοῦ πιστοῦ ἀν­θρώπου, τοῦ Χριστιανοῦ. Εἶ­νε ἀ­ναγ­καῖο παραπάνω κι ἀπ᾽ τὴν ἀναπνοή, λέει ὁ ἅ­γιος Γρηγόριος ὁ Ναζι­αν­ζηνός. Ἂν ὑ­πο­τε­θῇ ὅτι σοῦ ἔλεγαν νὰ διαλέξῃς τί προ­­τι­μᾷς ἀ­νάμεσα στὰ δύο, τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ ἢ τὴν ἀναπνοή σου, προτιμότερο, λέει, εἶνε νὰ κρατή­σῃς τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ παρὰ νὰ δώσῃς στὰ πνευμόνια σου ἀ­νάσα. Ὅ­πως ἡ ἀ­ναπνοὴ δὲν σταματάει, ἔτσι κι ἀκόμη πιὸ πο­λὺ νὰ μὴ διακόπτεται ἡ προσευχή.
Ἡ προσευχή, λένε οἱ πατέρες, εἶνε ἡ ἀναπνοὴ τῆς ψυχῆς. Ὅ­πως ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει καθαρὸ ἀέρα ν᾽ ἀ­­ναπνεύσῃ ἀσφυκτιᾷ – πνίγε­ται, ἔτσι καὶ αὐ­τὸς ποὺ μένει χωρὶς προσ­­ευχὴ παθαίνει πνιγμονή, περιέρχεται σὲ κατάστασι πνευματικῆς ἀσφυξίας. Read more »

Βασιλείου τοῦ Μεγάλου
1 Ἰανουαρίου
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΣΗΜΕΡΑ πρώτη Ἰανουαρίου δὲν εἶνε, ἀγαπητοί μου, μία ἑορτή· εἶνε τρεῖς ἑορτές. Ἡ μία εἶνε δεσποτική, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κατ᾽ αὐτὴν τὸ Θεῖο Βρέφος, ὅ­ταν συμ­πληρώθηκαν ὀκτὼ μέρες, ―κατὰ τὴν Ἰουδαϊ­κὴ παράδοσι, ποὺ ἰσχύει καὶ μέχρι σήμερα στὸ Ἰσραήλ― δέχθηκε τὴν λεγομένη πε­ριτομή, ποὺ ἀντιστοιχεῖ μὲ τὸ δικό μας βάπτισμα. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔλαβε τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς» (Λουκ. 2,21), τὸ «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9) ποὺ σημαί­­νει σωτήρ (Ματθ. 1,21), λυτρωτὴς ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου. Τὸ ὄνομα αὐτὸ εἶνε τὸ γλυκύτερο καὶ δεσπόζει στὴν παγκό­σμιο ἱστορία. Τὸ ὄνομα αὐτό, ὅποιος τὸ τι­μᾷ καὶ τὸ ἐπικαλεῖται, παρά­δεισο ἔχει στὴν καρ­διά του· ὅποιος τὸ λησμονεῖ, κόλασι ἔχει· καὶ ὅ­ποιος τὸ βλαστημάει, εἶνε ἀν­άξιος νὰ ζῇ. Για­τὶ καὶ οἱ δαίμονες ἀκόμα τὸ φοβοῦνται. «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐ­πουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰη­σοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» (ἔ.ἀ. 2,10-11). Σήμερα ἀκόμα εἶνε καὶ ἑορτὴ ἑνὸς ἐκ­λεκτοῦ δούλου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ οἰκουμενικοῦ φωστῆρος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μεγάλου Βασι­λείου. Καὶ τρίτον σήμερα εἶνε μιὰ ἑορτὴ ὄχι ἐκ­κλησιαστικὴ ἀλλὰ κοσμική, ἡ πρώτη τοῦ ἔτους. Λέω κοσμική, διότι κατὰ τὴν ὀρθόδοξο παράδο­σι τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔτος ἀρχίζει ὄχι τὴν πρώτη Ἰανουαρίου ἀλλὰ τὴν πρώτη Σεπτεμβρίου.
Τὸ θέμα μας ἐδῶ θὰ εἶνε ὁ Μέγας Βασίλειος.

* * *

Κάθε δέντρο, ἀγαπητοί μου, ἔχει ὁρατὸ καὶ ἀόρατο μέρος. Δέντρο λέμε αὐτὸ ποὺ βλέπου­με· τὸν κορμό, τὰ κλαδιά, τὰ φύλλα, τὰ ἄνθη, τοὺς καρπούς. Ἀλλὰ τὸ σπουδαιότερο μέρος τοῦ δέντρου δὲν εἶνε αὐτὸ ποὺ φαίνεται· εἶ­νε αὐτὸ ποὺ κρύβεται, κι αὐτὸ εἶνε οἱ ῥίζες. Read more »

Τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος
12 Δεκεμβρίου
Δύο ὁμιλίες του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, για τὸν ἅγιο Σπυρίδωνα

ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΚΑΙΡΟ!

«Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σοφοί,
ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,15-16)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁ­γίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ. Καὶ στὴν ἀκολουθία τῆς ἡμέρας ἡ ἁγία μας Ἐκ­κλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται μία περικοπὴ ἀ­πὸ τὴν ἐπιστολὴ πρὸς Ἐφεσίους, τὴν ὁποία μέσα ἀπὸ τὴ φυλακὴ ἔγραψε ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος στὴν ἐκκλησία τῶν Ἐφεσίων καὶ δι᾽ αὐ­τῆς πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς ὅλων τῶν αἰώνων.
Ἐκεῖ, μεταξὺ ἄλλων, λέει· «Βλέπετε πῶς ἀ­κριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σο­φοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡ­μέ­ραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,15). Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ἂς δώσουμε μία σύντομη ἑρμηνεία βο­η­θούμενοι ἀπὸ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη.

* * *

Ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ ἑξῆς. Στὸν κόσμο αὐτὸν οἱ Χριστιανοὶ εἴμαστε «σὰν πρόβα­τα ἀνάμεσα σὲ λύκους» (Ματθ. 10,16). Νὰ προσέχουμε λοι­πόν, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς, νὰ μὴν τοὺς δίνουμε ἀφορμὴ γιὰ ἔχθρα καὶ μῖσος. Μόνο σὲ ζητήματα ὀρθοδόξου πίστεως νὰ εἴ­μαστε ἀνυποχώρητοι· στὰ ἄλλα ἂς εἴμαστε εἰ­ρηνικοὶ καὶ ἄκακοι. Αὐτὸ εἶνε γνώρισμα τῆς φρο­νι­μάδας τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἔτσι θὰ συμ­περιφέρων­ται ὄχι «ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σοφοί».
Νὰ ζοῦμε, συνεχίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν». Ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἀξία τοῦ χρόνου. Ὁ χρόνος εἶνε ἕνα πολύτιμο πρᾶγμα. Οἱ ἀρχαῖοι ἔλεγαν «χρόνου φείδου». Καὶ σήμερα ἀκοῦμε ὅτι «ὁ χρόνος εἶνε χρῆμα». Ὅπως δηλαδὴ τὸ χρῆμα τὸ φυ­λᾷς καὶ δὲν τὸ σπαταλᾷς, ἔτσι νὰ βλέπῃς καὶ τὸ χρόνο. Ὁ χρόνος εἶνε τάλαντο. Ὅ­πως τὰ τάλαν­τα, κατὰ τὴ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ Κυ­ρίου (βλ. Ματθ. 25,14-30), ὀ­φείλουμε νὰ τὰ ἀξιοποιοῦμε καὶ νὰ τὰ ἐκμεταλλευώμεθα, ἔτσι νὰ κάνουμε καὶ συνε­­τὴ χρῆσι τοῦ χρόνου ποὺ διαθέτουμε. Read more »

Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἡ πρωτη εἶναι σε pdf

AΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ – ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

Τοῦ ἁγίου Νικολάου (Λουκ. 6,17-23)
Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2018
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΟΥ ΕΓΚΕΙΤΑΙ Η ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΣ

Ὅλοι, ἀγαπητοί μου, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι, ὁπουδήποτε κι ἂν κατοικοῦν, εἴτε στὴν Ἀνατολὴ εἴτε στὴ Δύσι εἴτε στὸ Βορρᾶ εἴτε στὸ Νότο, καὶ σὲ ὁποιαδήποτε ἐ­ποχὴ κι ἂν ζοῦν, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μέσ᾿ στὴν καρδιά τους ἔχουν μία ζωηρὴ ἐπιθυμία. Καὶ ἡ ζωηρὴ αὐτὴ ἐπιθυμία, ποὺ καίει μέσ᾿ στὰ στήθη τῶν ἀνθρώπων, εἶνε ὅτι ὅλοι ζητοῦμε τὴν εὐ­τυχία. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του νὰ μὴν ἔχῃ αὐτὴ τὴ ζωηρὴ ἐπιθυμία, νὰ ζήσῃ εὐδαίμων, νὰ ζήσῃ εὐ­τυχισμένος.
Ἀλλ᾿ ἐνῷ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι συμφωνοῦν ὡς πρὸς αὐτὸ καὶ εἶνε κοινὴ ἐπιθυμία τῆς ἀν­θρωπότητος ἡ εὐδαιμονία καὶ ἡ εὐτυχία, ἐν τούτοις οἱ ἄνθρωποι διαφωνοῦν ὡς πρὸς ἐ­κεῖνο ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχῆ. Τί ἆραγε νά ᾿νε ἐκεῖνο ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐ­τυχισμένο; Διχάζονται, διαιροῦνται οἱ ἄνθρωποι. Ἄλλοι μὲν λένε, ὅτι τὰ λεπτὰ εἶν᾿ ἐκεῖνα ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο. Ἄλ­λοι λένε, ὅτι τὰ ἀξιώματα καὶ οἱ θέσεις εἶν᾿ ἐ­κεῖνες ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο. Ἄλλοι λένε, ὅτι οἱ ἡδονὲς καὶ οἱ διασκεδά­σεις εἶν᾿ ἐκεῖνες ποὺ κάνουν εὐτυχισμένο τὸν ἄνθρωπο· «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13 = Α΄ Κορ. 15,32). Κι ἄλλοι πάλι λένε, ὅτι ἡ γνῶσις καὶ ἡ ἐπιστήμη εἶνε ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο.
Ὅμως ἐμεῖς βλέπουμε ἀνθρώπους ποὺ ἔ­χουν ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια, ἀν­θρώ­πους ποὺ ἔχουν ἐργοστάσια, ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν πλοῖα – στόλους πλοίων, τοὺς βλέπουμε αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴν εἶνε εὐ­τυχισμένοι. Ἐνῷ κολυμποῦν μέσ᾿ στὰ πλού­τη τους, εἶνε δυστυχισμένοι. Καὶ μερικοὶ ἀπὸ δαύτους –ὅπως στὴ Σουηδία καὶ στὴν Ἀμερική, ποὺ εἶνε τὰ πλουσιώτερα κράτη τοῦ κόσμου– ἀκοῦμε καὶ ὅτι αὐτοκτονοῦν. Βλέπουμε ἐπίσης ἀνθρώπους ποὺ ἀνέβηκαν στὰ ὑ­ψηλὰ ἀξιώματα, νὰ πέφτουν ἀπὸ τ᾿ ἀξιώματα αὐτὰ καὶ νὰ γίνωνται περίγελως τῆς κοινωνί­ας. Βλέπουμε ἀκόμη ἀνθρώπους, ἰδίως νέους, νὰ διασκεδάζουν, νὰ γλεντοῦν, καὶ στὸ τέ­λος νὰ καταντοῦν ῥάκη, κουρέλια ὑγείας, καὶ νὰ ζητοῦν μιὰ θέσι σὲ κάποιο ἄσυλο. Βλέπουμε ἐπίσης καὶ ὅσους ἤλπισαν στὴ γνῶσι καὶ τὴν ἐπιστήμη, νὰ νιώθουν κι αὐτοὶ ἀνικανο­ποίητοι καὶ νὰ λένε, ὅτι ἡ γνῶσις εἶνε μιὰ σταγόνα, ἐνῷ ἡ ἐπιστήμη εἶνε ἀπέραντος ὠ­κεανός. Read more »

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Ο ΒΙΓΛΑΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΩΚΕΑΝΩΝ

(Ένα θαύμα στον Ειρηνικό Ωκεανό, πριν από εβδομήντα χρόνια)

Πριν από εβδομήντα χρόνια, το 1948, όταν οι μέθοδοι και οι παρατηρήσεις πρόβλεψης των τροπικών κυκλώνων ήσαν ανύπαρκτες, το φορτηγό πλοίο «Κεφαλλονιά» με πλοίαρχο τον Χαράλαμπο Μαρκόπουλο, ενώ έπλεε στον Ειρηνικό Ωκεανό, βρέθηκε αιφνίδια στη δίνη ενός τροπικού κυκλώνα. Είχε αποπλεύσει έμφορτο από το λιμάνι της Σιγκαπούρης με προορισμό το λιμάνι Κόμπε της Ιαπωνίας.
Ο πλοίαρχος, για ένα σχεδόν εικοσιτετράωρο, έμεινε άγρυπνος στη γέφυρα, το ίδιο ο πρώτος μηχανικός στο μηχανοστάσιο και το πλήρωμα στις θέσεις του. Ο τυφώνας έδινε την εντύπωση ότι είχε καταλάβει για τα καλά το πλοίο και το έσπρωχνε να το καταποντίσει στην άβυσσο του Ειρηνικού, στον ωκεανό, που το Δεκέμβριο του 1944 από παρόμοιο τυφώνα είχαν βυθιστεί αύτανδρα τρία αντιτορπιλικά του Ναυτικού των ΗΠΑ.
Αναπάντεχα ο Ειρηνικός ξημέρωσε ήσυχος και γαλήνιος, σχεδόν ειδυλλιακός. Το πλήρωμα, αξιωματικοί και ναύτες, όλοι μαζί, εξέφρασαν τα συναισθήματα τους – στον ωκεανό το θαύμα βρίσκεται στην πίστη και στην προσευχή – μέσα στη χειρόγραφη επιστολή του πλοιάρχου, Χαράλαμπου Μαρκόπουλου προς τον πλοιοκτήτη, Ιωάννη Γερολυμάτο. Πλοίο και φορτίο με θαύμα έφτασαν ασφαλώς στο Κόμπε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1020

Τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας
4 Δεκεμβρίου
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Οι σχεσεις των παιδιων με τους γονεις

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Ἑορτάζει ἡ μεγαλομάρτυς ἁγία Βαρβάρα. Ὡς ἀστέρι πρώτου μεγέθους λάμπει στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἂς ποῦμε λίγα λόγια γι᾿ αὐτήν.

* * *

Ἡ ἁγία Βαρβάρα ἔζησε σὲ ἐποχὴ διωγμῶν, στὰ τέλη τοῦ τρίτου αἰῶνος, ἐπὶ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ. Πατρίδα της εἶνε ἡ Ἀνατολή. Πατέρας της ὁ Διόσκορος, ἕνας ἔνδοξος πλούσιος, ἀλλὰ φανατικὸς εἰδωλολάτρης.
Ἡ Βαρβάρα διακρινόταν γιὰ τὸ ἔκτακτο κάλλος καὶ τὴν ὀξύνοιά της. Προωρίζετο λοιπὸν μιὰ μέρα νὰ γίνῃ σύζυγος κάποιου μεγάλου ἀνδρός. Ὁ πατέρας ἔχτισε γι᾿ αὐτὴν ἕνα πύργο, ἕνα παλάτι, ὅπου τὴν ἐγκατέστησε μὲ πολὺ προσωπικὸ στὴ διάθεσί της.
Ἀλλ᾿ ἐκεῖ μέσα, ποὺ ἦταν ἀποκλεισμένη, ἡ κόρη πίστεψε στὸ Χριστό. Πῶς πίστεψε; Ἀπὸ μιὰ ὑπηρέτρια! (ὅποιος πίστευε τότε, μιλοῦσε γιὰ τὸ Χριστό). Ἡ ἁγία Βαρβάρα, λοιπόν, ὀφείλει τὸ ὅτι ἔγινε Χριστιανὴ σὲ μιὰ ὑπηρέτρια· αὐτὴ μίλησε στὴν καρδιὰ τῆς κυρίας της. Ἔτσι ἡ Βαρβάρα πίστεψε, ἔγινε Χριστιανή.
Ἀλλ᾿ αὐτὸ ἦταν μυστικό. Κανείς δὲν τὸ ἤξερε. Οὔτε ὁ πατέρας της. Πῶς ὁ Διόσκορος ἀνεκάλυψε, ὅτι ἡ κόρη του εἶνε Χριστιανή; Εἶχε ἀφήσει ἐντολὴ στοὺς χτίστες νὰ κάνουν στὸν πύργο καὶ ἕνα λουτρό, καὶ ν᾿ ἀνοίξουν σ᾿ αὐτὸ δυὸ παράθυρα. Κατὰ τὴν ἀπουσία του ὅμως ἐπενέβη ἡ κόρη καὶ διέταξε ν᾿ ἀνοιχθοῦν ὄχι δυὸ ἀλλὰ τρία παράθυρα. Ὅταν ἦρθε ὁ πατέρας, παρετήρησε τὴν ἀλλαγή, καὶ ρώτησε· ―Γιατί ἀνοίξατε τρία παράθυρα; Ἡ κόρη ἀπήντησε· ―Εἰς τιμὴν τῆς ἁγίας Τριάδος, τοῦ Πατρὸς τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ποὺ πιστεύω. ―Ὥστε πιστεύεις στὸ Θεὸ τῶν Χριστιανῶν; ―Πιστεύω, λέει· εἶδα «τὸ Φῶς τὸ ἀληθινόν»… Ὁ πατέρας προσπάθησε νὰ τὴ μεταπείσῃ. Ἐστάθη ἀδύνατον. Ὡργίστηκε τότε, καὶ πῆγε ὁ διος καὶ κατήγγειλε τὴν κόρη του στὸν ἔπαρχο – διοικητὴ τῆς ἐπαρχίας ἐκείνης. Ὁ ἔπαρχος τὴ συνέλαβε, τὴν ἔκλεισε στὴ φυλακή, καὶ τὴν ὑπέβαλε σὲ ἀνάκρισι καὶ ποικίλα μαρτύρια, γιὰ ν᾿ ἀρνηθῇ τὸ Χριστό. Ἀλλὰ ἡ ἁγία Βαρβάρα δὲν κάμφθηκε. Βλέποντας τὴν ἐπιμονή της ὁ Διόσκορος ὠργίστηκε πολύ, τὴν ἅρπαξε ἀπ᾿ τὰ μαλλιὰ καί, αὐτὸς ποὺ τόσο τὴν ἀγαποῦσε, ὁ πατέρας, πῆρε τὸ μαχαίρι καὶ τὴν ἔσφαξε! Read more »

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΠΩΣ ΠΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΔΙΧΤΥ Ο ΨΑΡΑΣ!

Ἀπ. Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου (Ἰω. 1,35-52)
30 Νοεμβρίου 2018
Τοῦ π. Αὐγουστῖνος Καπλάνογλου

Καθε αποστολος και μια αποδειξις

«Ευρηκαμεν τον Μεσσιαν» (Ἰω. 1,42)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Ἑορτάζει ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα ἀποστόλους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἑορτάζει ὁ Ἀνδρέας, ὁ ὁποῖος ἐπονομάζεται Πρωτόκλητος, διότι εἶνε ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς μαθητὰς ποὺ κάλεσε ὁ Κύριος στὸ ἀποστολικὸ ἔργο, στὴν ἀποστολικὴ περιπέτεια.
Τί τὸν εἵλκυσε, τί τὸν τράβηξε; Ὁ Ἰησοῦς! Τί ἦταν ὁ Ἰησοῦς; Πλούσιος; Ἂν ψάχναμε τὶς τσέπες του, δὲν θὰ βρίσκαμε μία δραχμή. Μήπως ἦταν ἰσχυρὸς κατὰ κόσμον; Δὲν ἔ­πιασε ποτέ οὔτε μικρὸ ξίφος. Τί ἦταν λοιπὸν ἐκεῖνο ποὺ εἵλ­κυσε τὸν Ἀνδρέα; Μία μυστηριώδης δύναμις, αὐτὴ ποὺ ἐξ­ακολουθεῖ νὰ ἑλ­κύῃ καὶ τώρα τὶς εὐγενικὲς ψυ­χὲς κοντά του.
Ἑλκύσθη­κε ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὄχι ἁπλῶς ἑλκύσθηκε, ἀλλ᾽ ἀπὸ τὴ στι­γμὴ ποὺ συναντήθηκε μαζί του, ἄναψε μέσα του φωτιά, πόθος φλογερὸς νὰ μεταδώσῃ καὶ σὲ ἄλλους τὴν εἴδησι ὅτι τὸ πρόβλημα λύθη­κε! Διότι τὸ δυσκολώτερο πρόβλημα δὲν εἶνε στὴν ἄλγεβρα ἢ στὰ ἀνώτερα μαθηματικὰ ἢ στοὺς θεμελιώδεις νόμους τῆς φυσικῆς, γιὰ τὰ ὁποῖα στύβουν τὰ μυαλά τους τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο. Τὸ ὕψιστο πρόβλη­μα εἶνε νὰ βροῦ­με ποιός ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς, γιὰ ποιό σκοπὸ ἤρ­θαμε σ᾽ αὐτὸ τὸν πλανήτη. Καὶ ποιά λοι­πὸν εἶνε ἡ ἀπάντησι; Ἡ λύσι δὲν βρίσκεται οὔτε στὸ χρῆμα, οὔτε στὶς ἡδονές, οὔτε στὴ δόξα· ἡ λύσι τοῦ προβλήματος τῆς ζωῆς βρίσκεται μόνο στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Γι᾽ αὐτό, ὅπως ὁ ἀρχαῖος μαθηματικὸς Ἀρχι­μήδης δοκίμασε μεγάλη χαρὰ ὅταν μετὰ ἀπὸ ἐξαντλητικὴ μελέτη κατώρθωσε νὰ λύσῃ τὸ πρόβλημά του καὶ περιχαρὴς φώναζε «Εὕρηκα! εὕρηκα!», τέτοια καὶ πολὺ μεγαλύτερη χα­ρὰ αἰσθάνθηκε μετὰ τὴ συνάντησι ὁ Ἀνδρέας ὁ ψαρᾶς καὶ εἶπε· «Εὑρήκαμεν…» (Ἰω. 1,42). Τί βρή­κατε; Τὸ θησαυρό, τὴ λύσι· βρή­καμε Ἐκεῖνον ποὺ εἶνε ἡ σωτηρία μας, Ἐκεῖνον ποὺ ἀποτελεῖ τὴ γέφυρα ποὺ μᾶς ἀνεβάζει ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό.
Αὐτά, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε λόγια. Ὅποιος πιστεύει, τὰ αἰσθάνεται. Διότι, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς πέντε αἰσθήσεις, ἔχουμε καὶ μιὰ ἄλλη αἴ­σθησι. Ἂν ἔ­χῃς μόνο πέντε αἰσθήσεις, δὲν δι­α­φέρεις ἀπὸ τὰ ζῷα· αὐτὲς τὶς αἰσθήσεις ἔ­χουν κι αὐτά, ὡρισμένα μάλιστα καὶ σὲ ἀνώτερο βαθμό· ὁ ἀετὸς λόγου χάριν ἔχει ὅρασι πολὺ πιὸ δυνατὴ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ἐκτὸς ἀπὸ τὶς πέντε αἰσθήσεις πρέπει νὰ ἔχῃ καὶ τὴν ἕκτη αἴσθησι, μὲ τὴν ὁ­ποία μπορεῖ νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τὸν οὐράνιο κόσμο· ἡ δὲ ἕκτη αἴσθησις εἶνε ἡ πίστις. Read more »