«ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ» ραδιοφωνικο σκετσ, του 1968

Περιέχει ένα μικρό απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου
Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
που έκανε στην Αγία Τριάδα Πτολεμαϊδος την Κυριακή 26-11-1978

—-

———

Τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης
25 Νοεμβρίου
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Γυναικα προτυπο ιεραποστολης

Σήμερα, ἀδελφοί μου, ἑορτάζει ἡ ἁγία Αἰ­κατερίνη. Ἂν διαβάσε­τε στὰ συναξάρια τὸν βίο καὶ τὸ μαρτύριό της, θὰ ἔρθουν δά­κρυα στὰ μάτια σας. Λίγα μόνο λόγια θὰ πῶ, γιὰ νὰ δοῦμε πόσο μπορεῖ μιὰ γυναίκα νὰ συντελέ­σῃ στὴ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ τοῦ λαοῦ μας.

* * *

Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη δὲν ἔζησε μέσα σὲ μοναστήρι ἢ στὶς ὀπὲς τῆς γῆς, δὲν κρατοῦσε στὰ χέρια κομποσχοίνια· ἔζησε μέσα στὴν Ἀ­λεξάνδρεια, μιὰ πόλι ἀπὸ τὶς πιὸ διεφθαρμένες. Καμμιὰ φο­ρὰ ἀκοῦμε· Δὲν μπορεῖ κανεὶς ν᾽ ἁ­γιάσῃ στὸν κόσμο… Ἂν θέλῃς, μπορεῖς καὶ μέσ᾽ στὸν κόσμο νὰ μείνῃς διαμάν­τι τοῦ Χριστοῦ· ἅμα δὲν θέλῃς, καὶ στὰ Ἰεροσόλυμα καὶ στὸν Ἰορδάνη νὰ πᾷς, καὶ στὰ μοναστήρια καὶ στὰ ἀσκηταριά, μπορεῖ νὰ χάσῃς τὴν ψυχή σου. Δὲν εἶνε ὁ τόπος, ἀλλ᾽ ὁ τρόπος, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἁγιάσῃ.
Ἦταν ἀπὸ οἰκογένεια εἰδωλολατρῶν, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι ἡ μητέρα της εἶχε κάποια συμ­πάθεια στὸ Χριστιανισμό. Ἡ ἁγία διακρινόταν καὶ γιὰ εὐγένεια καταγωγῆς, καὶ γιὰ σοφία καὶ μόρφωσι, καὶ γιὰ ὀ­μορφιά. Πολλοὶ λοιπὸν τὴ ζήτησαν σὲ γάμο. Ἀλλ᾽ αὐτὴ ἀπέρριπτε ὅλες τὶς προτάσεις, γιατὶ τὴν εἵλκυε κάτι ἀνώτερο.
Δὲν εἶνε μόνο ὁ γάμος σκοπὸς τῆς ζω­ῆς. Μερικοὶ νομίζουν, γυναῖ­κες καὶ ἄντρες, πὼς ἅ­μα παντρευτοῦν πέτυχαν τὸ σκοπό τους. Δὲν εἶνε ἔτσι. Δὲν μπορεῖ νὰ ἱκανοποιήσῃ τὴ γυναῖ­κα ἕνας ἄντρας, ἂς εἶνε καὶ βασιλιᾶς. Καὶ δὲν μπορεῖ ὁ ἄντρας νὰ ἱκανοποιηθῇ καὶ μὲ τὴν καλύτερη καὶ ὡραιότερη γυναῖκα· πάνω κι ἀ­πὸ γυναῖκες κι ἀπὸ ἄντρες ὑπάρχει κάτι ἄλλο ἀνώτερο. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι εἴμαστε ἐναν­τίον τοῦ γάμου. Ὄχι, ὑπὲρ τῆς οἰκογενείας εἴ­μαστε. Ἀλλὰ δὲν εἶνε καὶ δόγμα ὅτι «ἂν δὲν παντρευτῇ τὸ κορίτσι ἢ ὁ νέος, ἀλλοίμονό του». Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἱκανοποιεῖ­ται. Πάνω ἀπὸ τὰ συνοικέσια ὑπάρχει κάτι ὑ­ψηλότερο ποὺ νοσταλγεῖ ἡ ψυχή. Read more »

Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου
Τετάρτη 21.11.2018
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤA ΠΕΡΙΤΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ

«Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία» (Λουκ. 10,41-42)

Θὰ σᾶς παρακαλέσω, ἀγαπητοί μου, νὰ κάνετε ὑπομονὴ ν᾽ ἀκούσετε λίγα λόγια ἀ­πὸ ἕνα γέροντα ἐπίσκοπο σὲ πολὺ ἁπλῆ γλῶσ­σα, ἀλλ᾽ ἀπὸ μιὰ καρδιὰ ποὺ πιστεύει στὸ Θεό.

* * *

Ποιός ἑορτάζει; Δὲν ἑ­ορτάζει ἕνας ἅγιος ἀ­­πὸ τοὺς γνωστοὺς ἢ ἕνας ἀσκητὴς τοῦ Ἁ­γίου Ὄ­ρους ἢ ἕνας μάρτυρας καὶ ὁμολογη­τὴς τῆς πίστεώς μας, οὔτε ἕνας προ­φήτης ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, οὔτε ἕνας πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε ἑορτάζουν ἄγγελοι καὶ ἀρ­χάγγελοι. Παραπάνω ἀπὸ ἀσκητάς, ὁμολογητάς, προφῆτες, ἀγγέλους καὶ ἀρ­χαγγέλους εἶ­νε ἕνα ἄλλο πρόσωπο. Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἁγία Τριάδα εἶνε ἡ Παναγία μας. Αὐ­τὴ εἶνε ἡ Παν­τάνασσα, ἡ Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, αὐτὴ εἶνε ἡ γλυκειὰ μά­να μας. Ἂς μὴν πιστεύ­ουν οἱ χιλιασταὶ καὶ οἱ προτεστάντες· ἐ­μεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἀγαποῦ­με τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο ὡς μητέρα τοῦ κόσμου ὅλου, καὶ τὴν παρακα­λοῦμε μέρα – νύχτα νὰ ἐλεή­σῃ τὸ ἔθνος μας.
Ἑορτάζει σήμερα ἡ Παναγία μας. Καὶ ὅπως ὅταν ἑορτάζει ἡ μάνα μας χαιρόμεθα καὶ εὐ­χόμεθα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρ­­διᾶς, ἔτσι σήμερα ποὺ ἑορτάζει ἡ Μάνα ὅ­λου τοῦ κόσμου, καὶ ἰ­διαιτέρως τῆς πονεμένης καὶ μαρ­τυρικῆς μας πατρίδος, ὑψώνουμε τὰ βλέμμα­τα στὸν οὐρα­νὸ καὶ παρακαλοῦμε τὴν Παναγία μας, γιὰ ἄλ­λη μιὰ φο­ρά, νὰ κάνῃ τὸ θαῦμα στὸν ταλαίπωρο κόσμο καὶ ἰδιαιτέρα στὴν πατρίδα μας.
Ἑορτάζει ἡ Παναγία μας. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ λέγεται Εἰσόδια. Τί θὰ πῇ Εἰσόδια; Σύμ­φωνα μὲ τὴν παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅταν ἡ Παν­αγία μας ἔγινε τριῶν ἐτῶν, ἡ μη­τέρα της ἡ ἁγία Ἄννα τὴν πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι, τὴν πῆγε στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος, καὶ τὴν ἀ­φιέρωσε πιὰ στὸ Θεό. Ἐκεῖ λοιπόν, μέσα στὸ ἱερὸ κλίμα τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς μελέτης τῶν Γραφῶν, τὸ ἄν­θος αὐτὸ τὸ ὡραιό­­τατο, τὸ κρίνο τοῦ οὐρανοῦ, μεγάλωσε, γιὰ νὰ γίνῃ ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ἔμει­νε ἐκεῖ δώδεκα περίπου χρόνια ἕως ὅτου μνηστεύθηκε τὸν δίκαιο Ἰωσήφ· καὶ τότε στὴ Να­ζαρὲτ «Ἄγ­γε­λος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐ­πέμφθη εἰ­πεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε…» (Ἀκάθ. ὕμν. Α).
Αὐτὸ εἶνε σύντομα τὸ ἱστορικὸ τῆς σημερι­νῆς ἡμέρας, ἡ εἴσοδος τῆς Παναγίας στὰ ἅγια τῶν ἁγίων. Ἐμεῖς τί διδασκόμεθα ἀπ᾽ ἐδῶ; Read more »

Ανακομ. λειψ. Ἰωάννου του Χρυσοστόμου
Τριτη 13.11.2018

Δύο ὁμιλίες τοῦ μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου στὴν ἑορτή. Ἡ πρώτη σε pdf

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ
ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ

«Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς…» (Ἑβρ. 7,26)

Θὰ­ ποῦμε, ἀγαπητοί μου, λίγα λόγια ὄχι ἐ­πάνω στὸ εὐαγγέλιο ἀλλὰ ἐπάνω στὸν ἀ­πόστολο τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καὶ παρακαλῶ νὰ προσέξετε.
Ὁ ἀπόστολος σήμερα ὁμιλεῖ γιὰ ἕναν ἀρχι­ερέα. Σ᾽ ἐμᾶς εἶνε ἀδύνατον νὰ τὸν περιγράψουμε, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως ζω­γραφίζει μπροστά μας τὸ μεγαλεῖο του. Ὁ ἀρ­χιερεὺς αὐ­τός, λέει, δὲν ἔχει καμμιά ὁμοιότη­τα μὲ τοὺς ἀρχι­ερεῖς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, δὲν εἶνε σὰν τοὺς κακοὺς ποιμένες τοῦ Ἰσρα­ήλ.
Ὁ ἀρ­χιερεὺς αὐτὸς δὲν εἶχε πλούτη, δὲν κατοικοῦ­σε σὲ παλάτια. Ὅταν κάποιος τὸν ρώτησε «Ποῦ μένεις;» (Ἰω. 1,38), ἀ­πήντησε, ὅ­τι τὰ που­λιὰ κ᾽ οἱ ἀλεποῦδες ἔχουν φω­λιές, μὰ αὐτὸς δὲν ἔχει «ποῦ τὴν κεφα­λὴν κλί­νῃ» (Ματθ. 8,20, Λουκ. 9,58). Ὑλικὸ πλοῦ­το δὲν εἶχε, εἶχε ὅμως πνευματικὸ πλοῦτο, εἶχε τὶς ἀρετές, ποὺ ἀξίζουν περισσότερο ἀπ᾽ ὅλα· καὶ οἱ ἀρχαῖοι προγονοί μας ἔλεγαν, ὅτι «πᾶς ὁ ἐπὶ γῆς καὶ ὑπὸ γῆν χρυ­­σὸς ἀρετῆς οὐκ ἀν­τάξι­ος» (Πλά­τωνος, Νόμ. 5,728Α· παρὰ Μιχ. Ἰατροῦ, Πόθεν καὶ διατί σ. 70)· ὅλο τὸ χρυσά­φι τῆς γῆς δὲν ἀξίζει τόσο ὅσο ἡ ἀρετή.
Ποιές ἦταν οἱ ἀρετὲς τοῦ ἀρχιερέως αὐτοῦ; Read more »

Τοῦ ἁγίου Ἰωαννοῦ τοῦ Ἐλεήμονος
12 Νοεμβρίου
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου σε pdf

ΠΩΣ ΕΦΘΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται» (Ματθ. 5,7)

Β´ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης μεγάλης ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Ἀκαδημίας Πλάτωνος-Ἀθηνῶν στὶς 11.11.1959

ΓΙΑΤΙ ΩΝΟΜΑΣΤΗΚΕ «ΕΛΕΗΜΩΝ»

«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται» (Ματθ. 5,7)

Α´ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης μεγάλης ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Ἀκαδημίας Πλάτωνος-Ἀθηνῶν στὶς 11.11.1959

Τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου
11 Νοεμβρίου
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου

Συμφορα η διαλυσις της οικογενειας

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης (759-826 μ.Χ.), ἀγαπητοί μου, εἶνε μεγάλη μορφή. Στὴν ταραχώδη ἐποχή μας πολλὰ ἔχει νὰ πῇ. Τὰ χρόνια εἶνε παρόμοια· ὅ,τι συνέβη στὴν ἐ­ποχή του, συμβαίνει καὶ σήμερα. Καὶ ὅπως ἀ­γωνίστηκε ἐκεῖνος, ἔτσι πρέπει ν᾿ ἀγωνιστοῦ­με κ᾿ ἐμεῖς. Θὰ προσπαθήσω νὰ τὸν παρουσι­άσω ἐνώπιόν σας ἐν συντομίᾳ.

* * *

Γεννήθηκε τὸ 759 στὴν Κωνσταντινούπολι. Ὁ πατέρας του λεγόταν Φωτεινὸς καὶ ἦταν ταμίας τοῦ κράτους. Ἡ μητέρα του λεγόταν Θεοκτίστη καὶ ἦταν σπάνια γυναίκα. Στὸν τάφο της ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἔκλαψε καὶ ἐξεφώ­νησε λόγο, ὅπου τὴν χαρακτηρίζει μὲ τὴ λέξι «διμήτηρ», δηλαδὴ δυὸ φορὲς μητέρα. Σὰν νὰ τῆς ἔλεγε· Μιὰ φορὰ μὲ γέννησες μὲ τὸ φυσικὸ τρόπο καὶ μία μὲ τρόπο πνευματικό, ἀφοῦ μαζὶ μὲ τὸ γάλα ποὺ μὲ πότισες μοῦ ἔ­δωσες καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπὸ τέτοια μάνα βγῆκε. Ἀπὸ μικρὸς ἀκολούθησε τὴν ἐνάρετη ζωὴ καὶ δέχθηκε τὴν ἑλ­ληνικὴ παιδεία. Μελέτησε τοὺς κλασικοὺς συγ­γραφεῖς καὶ πρὸ παντὸς τοὺς πατέρας τῆς Ἐκ­κλησίας. Ἔγινε σπουδαῖος θεολόγος. Ἀγάπη­σε τὸ Χριστὸ καὶ ἀφιερώθηκε σ᾿ αὐτόν. Read more »

Τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν
8 Νοεμβρίου
Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Ο αορατος κοσμος των αγγελων

_________________

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, πρὸ ὀλίγου τὸ «Πιστεύω». Εἶνε δώδεκα ἄρθρα. Σπανίως κείμενο ἔχει τόσο με­γάλη ἀξία ὅση ἔχει τὸ κείμενο τοῦ «Πιστεύω». Λίγα λόγια, ἀλλὰ μεγάλη οὐσία, πολλὰ τὰ διδάγματα.

Στὸ πρῶτο ἄρθρο τοῦ «Πιστεύω» ὁ­μολογοῦ­με – διακηρύσσουμε ἐκ βάθους καρδί­­ας τὴν πίστι μας ὅτι ὑπάρχει Θεός· εἰς πεῖ­σμα τῶν δαιμόνων καὶ εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων ὑπάρχει Θεός· αὐτὴ εἶνε ἡ βάσις, τὸ θεμέλιο. Στὸ Σύμβολο τῆς πίστεως διακηρύσσουμε ἀ­κόμη, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶνε ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἰ­δωλολατρι­κοὶ θεοί, ποὺ κάθονται μὲ χλιδὴ καὶ ῥαστώ­νη ἐπάνω στὶς κορυφὲς τοῦ Ὀλύμ­που, ἀλλὰ εἶνε Πατέρας ποὺ ἀγκαλιάζει ἀνατολὴ καὶ δύσι, βορρᾶ καὶ νότο, καὶ τὸ ἐνδιαφέ­ρον του φτάνει μέχρι τὰ μικρότερα πλάσματά του. Διακη­ρύσσουμε ἀκόμη, ὅτι ἡ δύνα­μί του εἶνε ἀσύλ­ληπτη· αὐτὸς εἶνε ἡ ὄντως ὑπερδύναμις· κα­κῶς λέγονται ὑπερδυνάμεις μερικὰ ἐπίγεια κράτη· τίποτα δὲν εἶν᾽ αὐτὰ μπροστὰ στὴν ἄ­πειρη δύναμι τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Ὁμολογοῦ­με ἀ­κόμα, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε «ποιητὴς οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάν­των καὶ ἀοράτων» (ἄρθρ. 1).
Ἐπάνω σ᾽ αὐτὴ τὴν τελευταία πρότασι, ποὺ λέει ὅ­τι ὁ Θεὸς εἶνε «ποιητὴς ὁ­ρατῶν καὶ ἀορά­των», θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ λίγες λέξεις. Read more »

Δυο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

1.  Η ΠΙΣΤΙ ΝΙΚΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

(THN ΑΣΘENEIA, TO ΘANATO, TON AΔH)

Τῆς Ἁγίας Σκέπης (Ἑβρ. 9,1-7)
28 Ὀκτωβρίου

2. Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ἀδελφοί, «εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν…» (Ἑβρ. 9,1)

Ἡ θρησκεία μας, ἀγαπητοί μου, ἔχει ἐχθρούς, ποὺ ἀφρίζουν ἅμα ἀκούσουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Τοὺς ἐν­οχλεῖ. Ἂν ἦ­ταν στὸ χέρι τους –δὲν ξέρουμε, μπορεῖ νὰ τὸ ἐ­πι­τρέψῃ ὁ Θεὸς σύμφωνα μὲ τὴν Ἀποκάλυψι (βλ. Ἀπ. 11,7-10· 13,3-8,12-17· 17,6)–, θὰ ἔβαζαν δυναμίτη νὰ τινάξουν ὅλες τὶς ἐκκλησίες. Νομίζουν οἱ ταλαίπωροι, πὼς ἔ­τσι θὰ ξερριζώσουν τὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ. Πό­σο σφάλλουν! «Ἱνατί ἐ­φρύαξαν ἔ­θνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;» (Ψαλμ. 2,1).
Ἡ θρησκεία μας δὲν εἶνε, ὅπως λένε μερικοί, ἐ­φεύρεσι τῶν παπάδων καὶ δεσποτάδων· εἶνε, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἔρευνα τῆς ψυχῆς, συν­αίσθη­μα ἔμφυτο. Ὅπως ἡ μητρικὴ στορ­­γή· ὁ Θεὸς φύτεψε στὴν καρδιὰ κάθε μάνας τὴν ἀ­γάπη στὸ παιδὶ καί, ὅσα διατάγματα κι ἂν ἐκ­δοθοῦν νὰ μὴν τὸ ἀγαπᾷ, αὐτὴ θὰ τὸ ἀ­γα­πᾷ. Ἔτσι καὶ γιὰ τὴ θρησκεία· ὅσα διατάγμα­τα κι ἂν ἐκδοθοῦν νὰ μὴ θρησκεύῃ ὁ ἄνθρωπος, αὐτὸς θὰ ἐξακολου­θῇ νὰ θρησκεύῃ.
Ὁ ἄνθρωπος εἶνε ὂν κατ᾽ ἐξοχὴν θρησκευ­τικό, ἡ φύσις του εἶνε θρησκευτική. Αὐ­τὸ τὸ ἀ­ποδεικνύει ἡ ἱστορία, ποὺ διαπιστώνει ὅ­τι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ παρουσιάστηκε πάνω στὴ γῆ, ἀπὸ τότε ἄρ­χισε νὰ λατρεύῃ τὸ Θεό, νὰ ἐκδηλώ­νῃ ποικιλοτρόπως τὰ θρησκευ­τικά του συναισθήματα. Ὅπως λέει ὁ Πλού­ταρχος (ἐπιστ. πρὸς Κολώτην ΧΧΧΙ,4), ἂν περιοδεύ­σῃς τὴ γῆ, μπορεῖ νὰ βρῇς πόλεις χω­ρὶς κάστρα, χωρὶς δρόμους, χωρὶς πλατεῖες, χωρὶς σχολεῖα, χωρὶς πολιτισμό· ἀλλὰ πόλι χω­ρὶς θρησκεία δὲν θὰ βρῇς, ἀσχέτως ἂν αὐτὸ ποὺ πιστεύει εἶνε ἀληθινὸ ἢ ὄχι· πάντως δὲν ὑ­πάρχει λαὸς χωρὶς θρησκεία. Καὶ αὐτὸ ποὺ λέει ὁ ἀρ­χαῖος Πλούταρχος, αὐτὸ ἐπανέλαβε στὶς ἡμέ­ρες μας ἕνας μεγάλος ξένος ἱστορικός. Μί­λησε στὴν αἴθουσα τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθη­νῶν. Καὶ ἐνῷ δικοί μας καθηγηταὶ ντρέπονται ν᾽ ἀ­ναφέρουν τὴ λέξι Θεός, αὐτὸς κατ᾿ ἐπανά­ληψιν εἶπε· Ὅλοι οἱ πολιτισμοὶ ποὺ ἄν­θησαν πάνω στὴ γῆ ἔχουν ῥίζα θρησκευτική· δὲν ὑ­πάρχει πολιτισμὸς ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ θρησκευτι­κὴ ῥίζα. Ὥσ­τε λοιπὸν παλαιοὶ καὶ νέοι ἱστορικοὶ καὶ ἀρχαιολόγοι καὶ περιηγηταὶ βεβαιώνουν, ὅτι ὁ ἄν­θρωπος εἶνε ἐκ φύσεως θρησκευτικός. Read more »

26.10.2018  ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΑΓΑΠΗ, ΜΙΣΟΣ, ΝΙΚΗ

Τοῦ ἁγίου Δημητρίου τοῦ μυροβλήτου
Παρασκευὴ 26 Ὀκτωβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ!

«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26 = Α΄ Πέτρ. 1,16)

Εορτὴ σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἄντρες γυναῖ­κες καὶ παιδιά. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει κάθε μέρα ἑορτή, κάποιον ἅγιο ἑορτάζει. Τρι­ακόσες ἑξήντα πέντε μέρες ἔχει τὸ ἔτος, τρι­ακόσες ἑξήντα πέντε ἑορτὲς ὑπάρχουν. Καὶ ἄλλοτε μὲν ἑορτάζει ἕνας ἅγιος, ἄλλοτε ἑ­­ορτάζουν δύο, ἄλλοτε τρεῖς, ἄλ­λοτε σαράντα, ἄλ­λοτε ἑκατό, ἄλλοτε χίλιοι, ἄλλοτε δυὸ χιλιάδες – τρεῖς χιλιάδες ἅγιοι τῆς πίστεώς μας. Εἶ­νε δη­λαδὴ ἀμέτρητοι σὰν τὰ ἄστρα τ᾽ οὐρανοῦ.
Μεταξὺ τῶν ἁγίων, σὰν ἀστέρι πρώτου μεγέ­θους, λάμπει στὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ σημερινὸς ἅγιος, ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ἀλλὰ προτοῦ νὰ ποῦμε γιὰ τὸν ἅγιο Δημήτριο ἂς ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα, τί εἶνε ἅγιος; Ἅγιος θὰ πῇ καθαρός, καθα­ρὸς ἀπὸ κάθε μο­λυσμό, μο­λυσμὸ ἁμαρτίας, γιατὶ αὐτή εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη ἀκαθαρσία.
Οἱ ἅ­γιοι εἶνε καθαροὶ ἀπὸ ἁμαρτία σὲ σχετι­­κὸ βα­θμό· στὸν ἀπόλυτο βαθμὸ ἕνας μό­νο εἶ­νε καὶ λέ­γεται ἅγιος ἐπὶ τῆς γῆς, ὁ Θεάνθρω­πος Ἰησοῦς Χριστός. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰ­ησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀ­μήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.). Αὐτὸς εἶνε ὁ ἀπολύτως Ἅγιος.
Ἅγιοι σὲ σχετικὸ βαθμὸ ἔγιναν ἄν­θρωποι ἀπὸ κάθε τάξι καὶ ἐπάγγελμα, καὶ ἄντρες καὶ γυναῖκες καὶ παιδιά. Ἅγιοι δὲν εἶνε μόνο καλό­γεροι καὶ κληρικοί· κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνῃ ἅγιος. Αὐτὸ εἶνε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτὸ βλέπουμε στοὺς βίους τῶν ἁγίων. Ἅ­γιοι π.χ. ἦταν βοσκοί, ὅπως ἐκεῖνοι ποὺ ἄ­κουσαν τὴ νύχτα τῆς Γεννήσεως τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη…» (Λουκ. 2,14) κι ὅπως ὁ ἅγιος Σπυρίδων· ἅ­γιοι ἦταν γεωργοὶ ὅπως ὁ ἅγιος Τρύφων, ῥάφτες, οἰκοδό­μοι, ἀρτοποιοὶ καὶ τόσοι ἄλλοι ἀπὸ κάθε ἐπάγ­γελμα. Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ· δέχεται τοὺς ταπεινοὺς τῆς γῆς. Ἔχω γράψει ἕνα βιβλίο «Ἅγιοι ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα»· σᾶς συνιστῶ νὰ τὸ διαβάσετε. Read more »

23.10 ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟY

ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

«Σχολάσωμεν ἐκτενῶς» (Θ. Λειτουργία Ἰακώβου)

Τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου
23 Ὀκτωβρίου
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

ΠΙΚΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

«Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου, ἀνάγκης καὶ πικροῦ θανάτου τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν» (θ. Λειτ. Ἰακ.)

Ἑορτή, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου. Ἀλλ᾿ ἐὰν ἀνοίξουμε τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ Ὡρολόγιο καὶ τὰ Μηναῖα, θὰ δοῦμε, ὅτι τὸ ὄνομα Ἰάκωβος τὸ ἔχουν πολ­λοί. Πόσοι νομίζετε; Δεκαοκτὼ Ἰάκωβοι εἶνε! Ἄλλοι εἶνε ἐπίσκοποι, ἄλλοι ἀσκηταί, ἄλλοι μάρτυρες, ἄλλοι νεομάρτυρες, ἄλλοι ποιμένες, ἄλλοι κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου, ἄλλοι ἱεραπόστολοι. Κάθε Ἰάκωβος εἶνε κ᾿ ἕνα ἀστέρι, ποὺ σελαγίζει στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησί­ας μας. Μεταξὺ αὐτῶν ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ λαμ­πρὰ ἀστέρια εἶνε ὁ ἅγιος ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα καὶ ὁ ὁποῖος πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τοὺς ἄλ­λους ὀνομάζεται Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος.
Ἀκούγοντας κανεὶς τὴ λέξι «ἀδελφόθεος» μπορεῖ νὰ σκανδαλισθῇ καὶ νὰ πῇ· πῶς λέγεται «ἀδελφόθεος»; εἶνε ἀδελφὸς τοῦ Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κα­τὰ σάρκα; Ὄχι βέβαια. Αὐτὸ εἶνε βλασφημία ἀκόμη καὶ νὰ τὸ σκεφτοῦμε· διότι ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστὸς γεννήθηκε, ὅπως γνωρί­ζουμε, ὑπερφυσικῶς, ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ ἀπὸ τὰ πάναγνα αἵματα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καὶ ἡ Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας, εἶνε παρθένος. Παρθένος πρὸ τοῦ τόκου, προτοῦ νὰ γεννήσῃ· παρθένος κατὰ τὸν τόκον, ὅταν γεννοῦσε· παρθένος καὶ μετὰ τὸν τόκον, με­τὰ τὴ γέννησι. Αὐτὸ εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Οἱ πατέρες λένε, ὅτι ὅπως ὁ ἥλιος περνάει τὸ τζάμι καὶ φωτίζει τὸ δωμάτιο ἀλλὰ τὸ τζάμι δὲν σπάει, ἔτσι καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο πέρασε ἀπὸ τὸ πάναγνο σῶμα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, τὸ ὁποῖο ἦταν κρύσταλλος ἁγνότητος, καὶ δὲν ἔφερε καμμία ζημία στὴν παρθενία της. Παρθένος, ἐ­παναλαμβάνω, πρὸ τοῦ τόκου, κατὰ τὸν τόκον, καὶ μετὰ τὸν τόκον, δηλαδὴ ἀειπάρθενος. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς της μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς ἁγίας κοιμήσεώς της ὑπῆρξε παρθένος. Μοναδικὸ ὑπόδειγμα καὶ πρότυπο παρθενικῆς ζωῆς. Αὐτὸ κηρύττει ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία ἐγκωμιάζει τὴν Θεοτόκο Μαρία, στηλιτεύει δὲ καὶ ἀφορί­ζει ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ δὲν παραδέχονται τὴν ἀειπαρθενία της.
Τότε γιατί ὁ Ἰάκωβος ὀνομάζεται «ἀδελφό­θεος»; Read more »

Τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Ἀρτεμίου
20 Ὀκτωβρίου 2018
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου γιὰ τὸν ἁγιο Ἀρτέμιο. Ἡ πρώτη εἶναι σε pdf

AΓIOY MEΓAΛOMAΡTYΡOΣ AΡTEMIOΥ 

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΚΑΚΟΠΑΘΟΥΝ

 «Σύ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Τίμ. 2,3)

(20-10-1940 Γραπτὸ κήρυγμα τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, ἀπὸ τὸ
περιοδικὸ «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς» Μεσολογγίου τ. 252/1940, σ. 139)

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ

Προστατης της Ελληνικης Αστυνομιας

Ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται, ἀγαπητοί μου. Προσεύχεται ὑπὲρ ὅλων τῶν ἀνθρώ­πων, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως προσεύχεται στὴ θεία Λειτουργία ὑπὲρ τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, ὑ­πὲρ τοῦ στρατοῦ. Ἂν προσέξετε –καὶ δὲν ἔ­χει τίποτε τὸ περιττὸ ἡ Ἐκκλησία μας–, κοντὰ στὴ λέξι «στρατὸς» προσθέτει καὶ μία λέξι, ποὺ προσδιορίζει τὴν ἀποστολὴ τοῦ στρατοῦ μας· διότι ὅλα τὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας εἶνε ἐν σοφίᾳ. Δὲν λέει «ὑπὲρ τοῦ στρατοῦ» ἁπλῶς, ἀλλὰ «ὑπὲρ τοῦ φιλοχρίστου ἡμῶν στρατοῦ». Ὁ προσδιορισμὸς αὐτὸς σημαίνει, ὅτι ὁ στρατός μας εἶνε «φιλόχριστος», ἀγαπάει δηλαδὴ τὸ Χριστό.
Aὐτὸ ὅμως θέτει ἕνα μεγάλο ἐρώτημα. Ὁ στρατός μας ἀγαπάει ὄντως τὸ Χριστό; Πολλοὶ ἀμ­φιβάλλουν. Διότι πῶς νὰ ποῦμε ὅτι κάποιος ἀ­γαπάει τὸ Χριστό, εἴτε στρατιώτης εἴτε ἀξι­ωματικός, ὅταν ἀπ᾿ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ βλαστημάῃ τὸ ὄνομά του; Πῶς νὰ ποῦμε ὅτι αὐ­τὸς ἀνήκει στὸν «φιλόχριστο» στρατὸ τῆς πατρίδος μας, ἡ ὁποία εἶνε τὸ μόνο ἔθνος μὲ ἔμ­­βλημα τὸν τίμιο σταυρό; Δὲν πρέπει λοι­πὸν νὰ ὀνομάζεται μόνο, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶνε «φι­λόχριστος» ὁ στρατός μας.
Ὁ στρατός, ὅπως γνωρίζουμε, διακρίνεται σὲ πολλὰ σώματα. Καὶ ὅλα τὰ σώματα τοῦ στρατοῦ ἔχουν προστάτες ἁγίους. Τὸ πεζικό μας ἔχει τὸν ἅγιο Γεώργιο. Τὸ ναυτικό μας ἔ­χει τὸν ἅγιο Νικόλαο. Ἡ ἀεροπορία μας ἔχει τοὺς ἀγγέλους, τοὺς Ταξιάρχας. Καὶ οἱ δυνάμεις τῆς ἀστυνομίας μας ἔχουν τώρα τελευταίως προστάτη τους τὸν ἅγιο Ἀρτέμιο.
Γιατί ἡ ἀστυνομία ἐξέλεξε ὡς προστάτη της τὸν ἅγιο Ἀρτέμιο; Ἂν διαβάσετε τὸν βίο τοῦ ἁγίου, θὰ δῆτε ὅτι ὑπάρχει λόγος. Read more »

Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
14 Σεπτεμβρίου

ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΣΗΜΕΡΑ ἡ Ἐκκλησία μας ὑψώνει καὶ προβάλλει τὸν τίμιο σταυρό. Πρὸ Χριστοῦ ὁ σταυρὸς προκαλοῦσε φρίκη, διότι ἦταν ὄργανο θανατικῆς ἐκτελέσεως. Μὲ τὴ θυσία ὅμως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἄλλαξε τελείως· ἔγινε «κοσμοπόθητος» (ὑμνολογ.).
Τί εἶνε σήμερα ὁ σταυρός; Πάρτε κιμωλία καὶ γράψτε στὸν πίνακα· σταυρὸς ἴσον ἀγάπη, σταυρὸς ἴσον λευτεριά, σταυρὸς ἴσον ἀλήθεια, σταυρὸς ἴσον φῶς, σταυρὸς ἴσον ἐγκράτεια, σταυρὸς ἴσον σωφροσύνη, σταυρὸς ἴσον σωτηρία, σταυρὸς ἴσον λύτρωσις, σταυρὸς ἴσον… Ὅ,τι ὡραῖο ὑπάρχει στὸν κόσμο, περιέχεται στὸ σταυρό. Σταυρὸς ―δὲν εἶπα τίποτα―, σταυρὸς σον ἡ σωτηρία τῶν ἁμαρτωλῶν. Εἶνε τὸ σωσίβιο, ποὺ ἁρπάζει ὁ ἁμαρτωλὸς γιὰ νὰ σωθῇ ἀπὸ τὴν πλημμύρα τοῦ κακοῦ.
Ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ νὰ σώσῃ τὸν κόσμο. Δυστυχῶς ὅμως δὲν ἀγαποῦν ὅλοι τὸ σταυρό. Ὡρισμένοι τὸν μισοῦν. Ποιοί τὸν μισοῦν; Ἄλλοι εἶνε φίλοι καὶ ἄλλοι ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ. Ποιοί εἶνε ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ; Read more »

Ὕψωσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ
Παρασκευὴ 14 Σεπτεμβρίου
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου για την εορτή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Η πρώτη πατῆστε τον τίτλο είναι σε pdf

 Η ΤΡΙΓΛΩΣΣΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Τι συμβολιζει ο σταυρος (α΄)

Ο σταυρός, ἀγαπητοί μου, τὸ ὀδυνηρὸ ξύλο ποὺ ἐπάνω του ἀτιμασμένος ξεψύχησε ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἶνε τὸ ζωηρότερο ἔμβλημα τῆς αἰ­ω­νίου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄν­θρωπο.

* * *

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ὁ Θεὸς ποτέ δὲν ἔπαψε ν᾿ ἀγαπᾷ τὸν ἄνθρωπο. Ὅπου κι ἂν στρέψουμε τὸ βλέμμα στὴ φύσι, θὰ δοῦμε τὴν ἀ­γάπη του. Τυφλοὶ καὶ κουφοὶ καὶ ἀναίσθητοι αὐτοὶ ποὺ δὲν τὴ βλέπουν. Οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἥ­λιου, οἱ αὖρες καὶ οἱ ζέφυροι, τὰ ῥεύματα τῶν ποταμῶν, τὰ κύματα τῶν θαλασσῶν, τὰ χιόνια στὶς κορυφές, οἱ θησαυροὶ τῶν ὠκεανῶν, τὰ πολύτιμα μέταλλα στὰ σπλάχνα τῆς γῆς, τὰ πολύχρωμα εὐωδιαστὰ ἄνθη, οἱ γλυκοὶ καρποὶ τῶν δέντρων, οἱ μέλισσες, τὰ ἀρνάκια, τὰ πουλιά, τὰ ψάρια, ὁ ἥλιος, τὸ φεγγάρι, τὰ ἄστρα, οἱ γαλαξίες…· ὅλα κηρύττουν μυστικά, ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾷ. Καὶ ὄχι μόνο τὰ μεγάλα, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐλάχιστα τῆς δημιουργίας· μιὰ σταγόνα, ἕνα φύλλο, ἕνα μόριο τῆς ὕλης, ποὺ βλέπουμε στὸ μικροσκόπιο, ἂν ὑ­πῆρχε τρόπος νὰ τὰ ρωτήσουμε κι αὐτὰ νὰ μᾶς ἀπαντήσουν, θ᾽ ἀκούγαμε μὲ μία μυριόστομη φωνὴ νὰ ὑμνοῦν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ποὺ θέλει νὰ τὸν βλέπῃ νὰ ζῇ μὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σὰν μυστικὴ ἀόρατη ἁ­λυσίδα συγκρατεῖ τὴ δημιουργία, δὲν τὴν ἀ­φή­νει νὰ διαλυθῇ, νὰ ἐπαναστατήσῃ κατὰ τοῦ ἀποστάτου ἀνθρώπου, τὴν χαλιναγωγεῖ, τὴν ῥυθμίζει νὰ λειτουργῇ εὐεργετικὰ γι᾽ αὐ­τόν. Τὰ πάντα ἀποτελοῦν μιὰ ὑπέροχη ἁρμονία, ποὺ ἔκανε τὸν Δαυῒδ νὰ ψάλλῃ· «Αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἐκ τῆς γῆς, δράκοντες καὶ πᾶσαι ἄ­βυσσοι· πῦρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεῦ­μα καταιγίδος, τὰ ποιοῦντα τὸν λόγον αὐτοῦ· τὰ ὄρη καὶ πάντες οἱ βουνοί, ξύλα καρποφόρα καὶ πᾶσαι κέδροι· τὰ θηρία καὶ πάντα τὰ κτήνη, ἑρπετὰ καὶ πετεινὰ πτερωτά» (Ψαλμ. 148,7-10). Ὁ ἥλιος π.χ. ἀνατέλλει καὶ δύει σὲ ὡρισμένη ὥρα. «Ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐ­τοῦ. Ἔθου σκότος, καὶ ἐγένετο νύξ» (ἔ.ἀ. 103,19-20). Ἡ τροχιὰ τῆς γῆς γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο εἶνε καθωρισμένη. Ἡ ἀπόστασι τοῦ ἥλιου ἀπὸ τὴ γῆ στὶς διάφορες ἐποχὲς τοῦ ἔτους εἶνε κι αὐτὴ καθωρισμένη. Ὅλα καθωρισμένα ἀπὸ τὸν πανάγαθο Δημιουργό! Ἀλλ᾿ Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2117

Τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ
Παρασκευὴ 24 Αὐγούστου 2018
Τοῦ Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Τιμη στον αγιο Κοσμα

«Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ» (Ψαλμ. 67,36)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ πανηγυρίζει τὴ μνήμη ἑνὸς ἀ­πὸ τοὺς μεγα­­λυτέρους ἁγίους καὶ μάρτυρες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τοῦ νέου ἱερομάρτυ­ρος καὶ ἰ­σαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Σήμε­ρα πρέ­πει νὰ ἑορτάζῃ ὁλόκληρη ἡ πατρίδα μας.
Ποιός εἶνε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς; Γιὰ νὰ ἐκτιμη­θῇ ἡ ἀξία του, πρέπει νὰ πᾶμε πίσω, νὰ δοῦμε ποιά ἦταν ἡ κατάστασι στὰ χρόνια ποὺ γεννή­θηκε, ἔδρασε καὶ μαρτύρησε ὁ ἅγιος.

* * *

Ἦταν χρόνια πολὺ σκληρότερα ἀπὸ τὰ δικά μας, χρόνια σκλαβιᾶς, ποὺ τὴ Μακεδονία, τὴν Ἤπειρο, τὴ Θρᾴκη καὶ ὅλη τὴν Ἑλλάδα πατοῦσε ἕνα θηρίο, γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ Ἀποκάλυψις λέει ὅτι ἀπὸ τὴν ἄβυσσο θὰ βγῇ καὶ στὴν ἄ­βυσσο θὰ πέσῃ (βλ. Ἀπ. 17,8), θηρίο αἱμοβόρο ποὺ πίνει αἵματα ἁγίων (πρβλ. ἔ.ἀ. 16,6)· καὶ αὐτὸ εἶνε ἡ Τουρκία. Τέτοιο ἦταν καὶ εἶνε μέχρι σήμερα. Ποιός μπορεῖ νὰ διηγηθῇ τί ὑπέφεραν οἱ πρόγονοί μας κάτω ἀπὸ τὴν ἡμισέληνο;
Ποιά εἶνε τὰ σπουδαιότερα ἀγαθὰ στὴν ἀν­θρώπινη ζωή· ἡ περιουσία, παραπάνω ἀπ᾽ τὴν περιουσία ἡ ζωή, παραπάνω ἀπ᾽ τὴ ζωὴ ἡ τιμή, καὶ παραπάνω κι ἀπὸ τὴν τιμὴ γιὰ μᾶς ἡ λευτεριά. Καὶ ὅλα καταπατοῦνταν.
Ὡς πρὸς τὴν περιουσία, οἱ σκλάβοι δὲν ἐξ­ουσίαζαν τίποτα. Ὁ Τοῦρκος τοὺς εἶχε ρημάξει στὴ φορολογία. Κάποιος ἄνοιξε κατάστιχα στὴ βιβλιοθήκη τῆς Κοζάνης καὶ μέτρησε 100 εἰδῶν φόρους· γιὰ τὰ χωράφια, τὰ γίδια, τὰ πρό­βατα, τὰ γελάδια, τὶς κόττες, τὰ παράθυρα, τὶς πόρτες, τὰ ταξίδια, τὰ πανηγύ­ρια, τὶς γιορ­τές, τοὺς γάμους, τὰ βαφτίσια, τοὺς τάφους… Γιὰ νὰ μπορῇ νὰ ἔχῃ τὸ κεφά­λι του στὸν ὦμο ὁ ῥαγιᾶς, πλήρωνε τὸν «κεφαλικὸ φόρο». Ἂν ὁ ἀγᾶς ἐρχόταν σὲ χωριὸ καὶ τοῦ ἔστρωναν νὰ καλοφάῃ, ἔπρεπε νὰ τὸν πληρώσουν – γιατί; γιατὶ …κούρασαν τὰ σαγό­νια του· ἦταν ὁ «φό­ρος τῶν ὀδόν­των» τοῦ ἀ­γᾶ. Μέχρι τέτοιου σημείου! Οἱ Ἕλληνες καλ­λιεργοῦσαν, ἔ­βοσκαν, φύτευαν, οἱ Τοῦρκοι θέριζαν, ἔ­τρωγαν γάλα καὶ βούτυρο, μάζευαν καρπούς.
Οἱ Ἕλληνες δὲν ἐξουσίαζαν σπίτι καὶ οἰκογένεια. Σκέπαζαν τὰ κορίτσια μὲ μαῦρες μαν­­­τῆ­λες, μὴν τὰ δῇ Τοῦρκος καὶ τὰ πάρῃ στὰ χα­ρέμια, ἐνῷ τὰ ἀγόρια τὰ ἔκαναν γενιτσάρους. Ἕνα ἑκατομμύριο Ἑλληνόπουλα ἅρπαξαν. Read more »

Κοίμησις τῆς Θεοτόκου
15 Αὐγουστίνου
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ποιά διδάγματα, ἀγαπητοί μου, ἀποκομίζου­με ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως; Ὅσα θὰ σᾶς πῶ, τὰ ἀντλοῦμε ὄχι ἀπὸ τὴν Καινὴ Δι­αθήκη, ἀλλ᾿ ἀπὸ τὴν ἄλλη πηγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν ἱερὰ παράδοσι. Τί λέει λοι­πὸν ἡ ἱερὰ παράδοσις γιὰ τὴν Κοίμησι τῆς Θεοτόκου;

* * *

Μετὰ τὴν ἀνάληψι τοῦ Χριστοῦ ἡ Παναγία ζοῦσε μὲ τὶς ἀναμνήσεις τοῦ μονογενοῦς Υἱ­οῦ της, καὶ εἶχε συνήθεια νὰ ἐπισκέπτεται τὸν τόπο τῆς προσευχῆς του, τὴ Γεθσημανῆ.
Πολλὲς φορὲς πῆγε ἐκεῖ. Ἀλλὰ κάποια μέρα πῆγε γιὰ τελευταία φορά. Τότε συνέβη κά­­τι ἔκτακτο. Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐ­μεῖς πιστεύουμε. Στὸ πέρασμα τῆς Θεοτόκου, καὶ μάλιστα ὅταν γονάτισε νὰ προσευχη­θῇ, τὰ δέντρα ἔγειραν, λύγισαν τὶς κορυφές τους πρὸς τὰ κάτω. Σὰν νὰ ἔκαναν μετάνοια νὰ τὴν προσκυνήσουν. Καί, ὅπως στὸν Εὐαγγελισμό, ἦρθε πάλι ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Κρατοῦσε κλάδο φοίνικος, σύμβολο νίκης κα­­τὰ τοῦ θανάτου. Χαιρέτισε τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ τὴν εἰδοποίησε, ὅτι σὲ λίγο φεύγει πλέον ἀπὸ τὴ γῆ γιὰ νὰ συναντήσῃ τὸν Υἱό της.
Γεμάτη ἱερὰ συγκίνησι ἡ Θεοτόκος κατέβηκε ἀπὸ τὸ λόφο τῆς Γεθσημανῆ καὶ ἦλθε στὸ φτωχικό της. Γνωρίζοντας ὅτι ἔφτασε τὸ τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς της σκούπισε, ὅπως λέει ἡ παράδοσις, καὶ εὐτρέπισε μὲ τὰ χέρια της τὸν οἰκίσκο, ἕτοιμη νὰ ὑποδεχθῇ τὸν Κύριο, ποὺ ἐρχόταν νὰ τὴν παραλάβῃ. Κάλεσε δύο γειτόνισσες, χῆρες μὲ ὀρφανά, καὶ τοὺς μοίρασε τὸν φτωχικό της ἱματισμό. Μετὰ ἀ­νήγγειλε στὸ περιβάλλον της, ὅτι σὲ τρεῖς ἡ­μέρες ἀπέρχεται ἀπὸ τὴ γῆ. Τέλος ξάπλωσε στὴν κλίνη της, σταύρωσε τὰ ἅγια χέρια της, καὶ βυθίστηκε σὲ προσευχή.

* * *

Τὸ ὅτι ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος προετοιμάστηκε γιὰ τὸν θάνατό της πόσο μᾶς διδάσκει!
Εἶνε εὐλογία τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ νὰ εἰ­­δοποιοῦνται γιὰ τὸ θάνατό τους. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν μὲ ἀφοσίωσι στὸ Θεό, προαισθάνονταν τὸ θάνατό τους. Καὶ ὅπως αὐ­τὸς ποὺ πρόκειται νὰ ταξιδέψῃ ἑτοιμάζεται ἀπὸ μέρες, ἔτσι καὶ οἱ εὐλαβεῖς ψυχὲς προετοιμάζονται γιὰ τὸ αἰώνιο ταξίδι.
Εἶνε κακὸ ὁ αἰφνίδιος θάνατος. Ἀκούσατε τί λέει ἡ Ἐκκλησία; Νὰ μᾶς φυλάξῃ ὁ Θεὸς ἀπὸ πολλὰ δεινά. Ποιά δεινά; «Ἀπὸ λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ…» καὶ «…καὶ αἰφνιδίου θανάτου». Γιατί εἶνε κακό; Διότι δὲν δίνει στὸν ἄν­θρωπο οὔτε λεπτό. Μοιάζει μὲ τὸ γεράκι… Οἱ κόττες βοσκοῦν στὸ γρασίδι, καὶ νομίζουν ὅτι θὰ ἐπιστρέψουν στὸ κοττέτσι. Ἀμ᾿ δὲν θὰ ἐ­πιστρέψουν. Ἀπὸ πάνω, ξαφνικά, τὸ γεράκι πέ­φτει μὲ ὁρμὴ κι ἁρπάζει τὴν ὄρνιθα. Σὰν γεράκι καὶ ὁ θάνατος φτερουγίζει ὁρμητικὸς καὶ πέφτει· στὸ δρόμο, στὸ πεζοδρόμιο, στὸ ἀ­εροπλάνο, στὸ γραφεῖο…, ὅπου νά ᾿νε. Ἁρ­πά­ζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ λέει, Ἔλα ᾿δῶ!… Δὲν τὸν ἀφήνει νὰ πῇ τὸ «Μνήσθητί μου…».
Ἀλλὰ προσέξτε κάτι ἀκόμη. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2115

Κοίμησις Θεοτόκου (Λκ. 10,38-42· 11,27-28)
Τετάρτη 15 Αὐγούστου 2018
Τοῦ Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η τιμη, η ευθυνη και ο πονος της Θεοτoκου

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανή­γυρις· εἶνε ἑορτὴ θεομητορική, πρὸς τι­­μὴν δηλαδὴ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Θὰ ποῦ­με λίγες λέξεις γύρω ἀπὸ τὴν πάνσεπτη Κοίμησί της, ἡ ὁποία εἶνε καὶ τὸ ἐπιστέγασμα ὅ­λων τῶν θεομητορικῶν ἑορτῶν τοῦ ἔτους.

* * *

Ἡ Παναγία γιὰ τὶς δύο μεγάλες ἀρετές της, τὴν παρθενία καὶ τὴν ταπείνωσι, ἀξιώθηκε νὰ γίνῃ ἡ «καθέδρα» τοῦ «Βασιλέως» (Ἀκάθ. ὕμν. Α4), τὸ «δοχεῖον» καὶ «σκεῦος» ποὺ δέχθηκε μέσα του τὸ «μύρον τὸ ἀκένωτον» (ἔ.ἀ. καν. α΄1, θ΄3), τὸν Κύριον ἡ­μῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ποὺ εὐωδίασε τὰ πάντα.
Ὅση ὅμως ἦταν ἡ τιμὴ ποὺ ἀξιώθη­­κε, τόση ἦταν καὶ ἡ εὐθύνη ποὺ ἐ­πωμίσθηκε καὶ ὁ πόνος ποὺ δοκίμασε. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ γεννήθηκε τὸ Θεῖο Βρέφος, ἐκείνη δὲν γνώρισε ἀ­νά­­παυσι· ἂν κάθε μάνα ἄξια τῆς ἀποστολῆς της στερῆ­ται ἀνέσεις καὶ διασκεδάσεις καὶ κάνῃ θυσίες γιὰ νὰ μείνῃ προσηλωμένη στὴν ἀγάπη τοῦ παιδιοῦ της, πόσο μᾶλλον ἡ Παναγία!
Καμμιά μάνα δὲν ὑπέφερε μαζὶ μὲ τὸ παιδί της ὅσο αὐτή. Γέννησε μέσα σ᾽ ἕνα σπήλαιο, σ᾽ ἕνα ἀχυ­ρῶ­να. Δὲν πέρασαν πολλὲς μέρες κι ὁ Ἡρῴδης ἀκόνισε τὸ μα­χαίρι του νὰ σφά­ξῃ τὸν Υἱό της. Νύχτα ἀ­ναγκάστηκε νὰ πάρῃ στὴν ἀγ­καλιὰ τὸν Νεογέννητο καὶ μαζὶ μὲ τὸν δίκαιο Ἰω­σὴφ κατέφυγε στὴν Αἴγυπτο (ὅ­σες μανάδες ἦρθαν πρόσφυγες ἀπ᾽ τὴ Μικρὰ Ἀσία μὲ μωρὰ στὴν ἀγκαλιὰ γιὰ ν᾽ ἀποφύγουν τὸν Κεμάλ, τὸ νέο Ἡρῴδη τῆς φυλῆς μας, μποροῦν κά­πως νὰ αἰσθανθοῦν τὸν πόνο τῆς Παν­­αγί­ας). Ὅταν γύρισαν ἀπ᾽ τὴν Αἴγυπτο, ὁ μικρὸς Ἰησοῦς δὲν πῆγε στὸ σχολεῖο· ἐργαζόταν ὡς ξυ­λουργὸς καί, κα­θὼς μεγάλωνε, ἡ Παναγία τὸν ἔβλεπε σὰν ἀστέρι ποὺ ἀνατέλλει· γιὰ τὴ μάνα δὲν ὑπάρχει ὡραιότερο ἀπ᾽ τὸ νὰ βλέ­πῃ τὸ παιδί της ν᾽ ἀνθίζῃ στὴν ἄνοιξι τῆς ζωῆς.
Μεγάλωνε ὁ Ἰησοῦς, κ᾽ ἡ Παναγία τὸν πρόσεχε. Ἀλλ᾽ ὅπως οἱ ἡμέρες δὲν εἶνε ὅλες ἡ­λι­όλουστες, ἔτσι καὶ στὴ ζωὴ τῆς Θεομήτορος ἦρθαν πάλι σύννεφα καὶ καταιγίδες. Ὁ Ἰησοῦς μεγάλωσε, βγῆκε στὸ δημόσιο βίο καὶ ἄρχισε τὸ κήρυγμα· ἀλλ᾽ ἐνῷ οἱ μικροὶ καὶ ταπεινοὶ τὸν ἄκουγαν, οἱ μεγάλοι, ἡ πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἡγεσία, τάχθηκαν ἐναντίον του. Read more »