Τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος
12 Δεκεμβρίου
Δύο ὁμιλίες του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, για τὸν ἅγιο Σπυρίδωνα

ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΚΑΙΡΟ!

«Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σοφοί,
ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,15-16)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁ­γίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ. Καὶ στὴν ἀκολουθία τῆς ἡμέρας ἡ ἁγία μας Ἐκ­κλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται μία περικοπὴ ἀ­πὸ τὴν ἐπιστολὴ πρὸς Ἐφεσίους, τὴν ὁποία μέσα ἀπὸ τὴ φυλακὴ ἔγραψε ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος στὴν ἐκκλησία τῶν Ἐφεσίων καὶ δι᾽ αὐ­τῆς πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς ὅλων τῶν αἰώνων.
Ἐκεῖ, μεταξὺ ἄλλων, λέει· «Βλέπετε πῶς ἀ­κριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σο­φοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡ­μέ­ραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,15). Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ἂς δώσουμε μία σύντομη ἑρμηνεία βο­η­θούμενοι ἀπὸ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη.

* * *

Ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ ἑξῆς. Στὸν κόσμο αὐτὸν οἱ Χριστιανοὶ εἴμαστε «σὰν πρόβα­τα ἀνάμεσα σὲ λύκους» (Ματθ. 10,16). Νὰ προσέχουμε λοι­πόν, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς, νὰ μὴν τοὺς δίνουμε ἀφορμὴ γιὰ ἔχθρα καὶ μῖσος. Μόνο σὲ ζητήματα ὀρθοδόξου πίστεως νὰ εἴ­μαστε ἀνυποχώρητοι· στὰ ἄλλα ἂς εἴμαστε εἰ­ρηνικοὶ καὶ ἄκακοι. Αὐτὸ εἶνε γνώρισμα τῆς φρο­νι­μάδας τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἔτσι θὰ συμ­περιφέρων­ται ὄχι «ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σοφοί».
Νὰ ζοῦμε, συνεχίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν». Ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἀξία τοῦ χρόνου. Ὁ χρόνος εἶνε ἕνα πολύτιμο πρᾶγμα. Οἱ ἀρχαῖοι ἔλεγαν «χρόνου φείδου». Καὶ σήμερα ἀκοῦμε ὅτι «ὁ χρόνος εἶνε χρῆμα». Ὅπως δηλαδὴ τὸ χρῆμα τὸ φυ­λᾷς καὶ δὲν τὸ σπαταλᾷς, ἔτσι νὰ βλέπῃς καὶ τὸ χρόνο. Ὁ χρόνος εἶνε τάλαντο. Ὅ­πως τὰ τάλαν­τα, κατὰ τὴ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ Κυ­ρίου (βλ. Ματθ. 25,14-30), ὀ­φείλουμε νὰ τὰ ἀξιοποιοῦμε καὶ νὰ τὰ ἐκμεταλλευώμεθα, ἔτσι νὰ κάνουμε καὶ συνε­­τὴ χρῆσι τοῦ χρόνου ποὺ διαθέτουμε. Read more »

Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἡ πρωτη εἶναι σε pdf

AΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ – ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

Τοῦ ἁγίου Νικολάου (Λουκ. 6,17-23)
Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2018
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΟΥ ΕΓΚΕΙΤΑΙ Η ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΣ

Ὅλοι, ἀγαπητοί μου, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι, ὁπουδήποτε κι ἂν κατοικοῦν, εἴτε στὴν Ἀνατολὴ εἴτε στὴ Δύσι εἴτε στὸ Βορρᾶ εἴτε στὸ Νότο, καὶ σὲ ὁποιαδήποτε ἐ­ποχὴ κι ἂν ζοῦν, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μέσ᾿ στὴν καρδιά τους ἔχουν μία ζωηρὴ ἐπιθυμία. Καὶ ἡ ζωηρὴ αὐτὴ ἐπιθυμία, ποὺ καίει μέσ᾿ στὰ στήθη τῶν ἀνθρώπων, εἶνε ὅτι ὅλοι ζητοῦμε τὴν εὐ­τυχία. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του νὰ μὴν ἔχῃ αὐτὴ τὴ ζωηρὴ ἐπιθυμία, νὰ ζήσῃ εὐδαίμων, νὰ ζήσῃ εὐ­τυχισμένος.
Ἀλλ᾿ ἐνῷ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι συμφωνοῦν ὡς πρὸς αὐτὸ καὶ εἶνε κοινὴ ἐπιθυμία τῆς ἀν­θρωπότητος ἡ εὐδαιμονία καὶ ἡ εὐτυχία, ἐν τούτοις οἱ ἄνθρωποι διαφωνοῦν ὡς πρὸς ἐ­κεῖνο ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχῆ. Τί ἆραγε νά ᾿νε ἐκεῖνο ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐ­τυχισμένο; Διχάζονται, διαιροῦνται οἱ ἄνθρωποι. Ἄλλοι μὲν λένε, ὅτι τὰ λεπτὰ εἶν᾿ ἐκεῖνα ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο. Ἄλ­λοι λένε, ὅτι τὰ ἀξιώματα καὶ οἱ θέσεις εἶν᾿ ἐ­κεῖνες ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο. Ἄλλοι λένε, ὅτι οἱ ἡδονὲς καὶ οἱ διασκεδά­σεις εἶν᾿ ἐκεῖνες ποὺ κάνουν εὐτυχισμένο τὸν ἄνθρωπο· «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13 = Α΄ Κορ. 15,32). Κι ἄλλοι πάλι λένε, ὅτι ἡ γνῶσις καὶ ἡ ἐπιστήμη εἶνε ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο.
Ὅμως ἐμεῖς βλέπουμε ἀνθρώπους ποὺ ἔ­χουν ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια, ἀν­θρώ­πους ποὺ ἔχουν ἐργοστάσια, ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν πλοῖα – στόλους πλοίων, τοὺς βλέπουμε αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴν εἶνε εὐ­τυχισμένοι. Ἐνῷ κολυμποῦν μέσ᾿ στὰ πλού­τη τους, εἶνε δυστυχισμένοι. Καὶ μερικοὶ ἀπὸ δαύτους –ὅπως στὴ Σουηδία καὶ στὴν Ἀμερική, ποὺ εἶνε τὰ πλουσιώτερα κράτη τοῦ κόσμου– ἀκοῦμε καὶ ὅτι αὐτοκτονοῦν. Βλέπουμε ἐπίσης ἀνθρώπους ποὺ ἀνέβηκαν στὰ ὑ­ψηλὰ ἀξιώματα, νὰ πέφτουν ἀπὸ τ᾿ ἀξιώματα αὐτὰ καὶ νὰ γίνωνται περίγελως τῆς κοινωνί­ας. Βλέπουμε ἀκόμη ἀνθρώπους, ἰδίως νέους, νὰ διασκεδάζουν, νὰ γλεντοῦν, καὶ στὸ τέ­λος νὰ καταντοῦν ῥάκη, κουρέλια ὑγείας, καὶ νὰ ζητοῦν μιὰ θέσι σὲ κάποιο ἄσυλο. Βλέπουμε ἐπίσης καὶ ὅσους ἤλπισαν στὴ γνῶσι καὶ τὴν ἐπιστήμη, νὰ νιώθουν κι αὐτοὶ ἀνικανο­ποίητοι καὶ νὰ λένε, ὅτι ἡ γνῶσις εἶνε μιὰ σταγόνα, ἐνῷ ἡ ἐπιστήμη εἶνε ἀπέραντος ὠ­κεανός. Read more »

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Ο ΒΙΓΛΑΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΩΚΕΑΝΩΝ

(Ένα θαύμα στον Ειρηνικό Ωκεανό, πριν από εβδομήντα χρόνια)

Πριν από εβδομήντα χρόνια, το 1948, όταν οι μέθοδοι και οι παρατηρήσεις πρόβλεψης των τροπικών κυκλώνων ήσαν ανύπαρκτες, το φορτηγό πλοίο «Κεφαλλονιά» με πλοίαρχο τον Χαράλαμπο Μαρκόπουλο, ενώ έπλεε στον Ειρηνικό Ωκεανό, βρέθηκε αιφνίδια στη δίνη ενός τροπικού κυκλώνα. Είχε αποπλεύσει έμφορτο από το λιμάνι της Σιγκαπούρης με προορισμό το λιμάνι Κόμπε της Ιαπωνίας.
Ο πλοίαρχος, για ένα σχεδόν εικοσιτετράωρο, έμεινε άγρυπνος στη γέφυρα, το ίδιο ο πρώτος μηχανικός στο μηχανοστάσιο και το πλήρωμα στις θέσεις του. Ο τυφώνας έδινε την εντύπωση ότι είχε καταλάβει για τα καλά το πλοίο και το έσπρωχνε να το καταποντίσει στην άβυσσο του Ειρηνικού, στον ωκεανό, που το Δεκέμβριο του 1944 από παρόμοιο τυφώνα είχαν βυθιστεί αύτανδρα τρία αντιτορπιλικά του Ναυτικού των ΗΠΑ.
Αναπάντεχα ο Ειρηνικός ξημέρωσε ήσυχος και γαλήνιος, σχεδόν ειδυλλιακός. Το πλήρωμα, αξιωματικοί και ναύτες, όλοι μαζί, εξέφρασαν τα συναισθήματα τους – στον ωκεανό το θαύμα βρίσκεται στην πίστη και στην προσευχή – μέσα στη χειρόγραφη επιστολή του πλοιάρχου, Χαράλαμπου Μαρκόπουλου προς τον πλοιοκτήτη, Ιωάννη Γερολυμάτο. Πλοίο και φορτίο με θαύμα έφτασαν ασφαλώς στο Κόμπε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1020

Τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας
4 Δεκεμβρίου
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Οι σχεσεις των παιδιων με τους γονεις

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Ἑορτάζει ἡ μεγαλομάρτυς ἁγία Βαρβάρα. Ὡς ἀστέρι πρώτου μεγέθους λάμπει στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἂς ποῦμε λίγα λόγια γι᾿ αὐτήν.

* * *

Ἡ ἁγία Βαρβάρα ἔζησε σὲ ἐποχὴ διωγμῶν, στὰ τέλη τοῦ τρίτου αἰῶνος, ἐπὶ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ. Πατρίδα της εἶνε ἡ Ἀνατολή. Πατέρας της ὁ Διόσκορος, ἕνας ἔνδοξος πλούσιος, ἀλλὰ φανατικὸς εἰδωλολάτρης.
Ἡ Βαρβάρα διακρινόταν γιὰ τὸ ἔκτακτο κάλλος καὶ τὴν ὀξύνοιά της. Προωρίζετο λοιπὸν μιὰ μέρα νὰ γίνῃ σύζυγος κάποιου μεγάλου ἀνδρός. Ὁ πατέρας ἔχτισε γι᾿ αὐτὴν ἕνα πύργο, ἕνα παλάτι, ὅπου τὴν ἐγκατέστησε μὲ πολὺ προσωπικὸ στὴ διάθεσί της.
Ἀλλ᾿ ἐκεῖ μέσα, ποὺ ἦταν ἀποκλεισμένη, ἡ κόρη πίστεψε στὸ Χριστό. Πῶς πίστεψε; Ἀπὸ μιὰ ὑπηρέτρια! (ὅποιος πίστευε τότε, μιλοῦσε γιὰ τὸ Χριστό). Ἡ ἁγία Βαρβάρα, λοιπόν, ὀφείλει τὸ ὅτι ἔγινε Χριστιανὴ σὲ μιὰ ὑπηρέτρια· αὐτὴ μίλησε στὴν καρδιὰ τῆς κυρίας της. Ἔτσι ἡ Βαρβάρα πίστεψε, ἔγινε Χριστιανή.
Ἀλλ᾿ αὐτὸ ἦταν μυστικό. Κανείς δὲν τὸ ἤξερε. Οὔτε ὁ πατέρας της. Πῶς ὁ Διόσκορος ἀνεκάλυψε, ὅτι ἡ κόρη του εἶνε Χριστιανή; Εἶχε ἀφήσει ἐντολὴ στοὺς χτίστες νὰ κάνουν στὸν πύργο καὶ ἕνα λουτρό, καὶ ν᾿ ἀνοίξουν σ᾿ αὐτὸ δυὸ παράθυρα. Κατὰ τὴν ἀπουσία του ὅμως ἐπενέβη ἡ κόρη καὶ διέταξε ν᾿ ἀνοιχθοῦν ὄχι δυὸ ἀλλὰ τρία παράθυρα. Ὅταν ἦρθε ὁ πατέρας, παρετήρησε τὴν ἀλλαγή, καὶ ρώτησε· ―Γιατί ἀνοίξατε τρία παράθυρα; Ἡ κόρη ἀπήντησε· ―Εἰς τιμὴν τῆς ἁγίας Τριάδος, τοῦ Πατρὸς τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ποὺ πιστεύω. ―Ὥστε πιστεύεις στὸ Θεὸ τῶν Χριστιανῶν; ―Πιστεύω, λέει· εἶδα «τὸ Φῶς τὸ ἀληθινόν»… Ὁ πατέρας προσπάθησε νὰ τὴ μεταπείσῃ. Ἐστάθη ἀδύνατον. Ὡργίστηκε τότε, καὶ πῆγε ὁ διος καὶ κατήγγειλε τὴν κόρη του στὸν ἔπαρχο – διοικητὴ τῆς ἐπαρχίας ἐκείνης. Ὁ ἔπαρχος τὴ συνέλαβε, τὴν ἔκλεισε στὴ φυλακή, καὶ τὴν ὑπέβαλε σὲ ἀνάκρισι καὶ ποικίλα μαρτύρια, γιὰ ν᾿ ἀρνηθῇ τὸ Χριστό. Ἀλλὰ ἡ ἁγία Βαρβάρα δὲν κάμφθηκε. Βλέποντας τὴν ἐπιμονή της ὁ Διόσκορος ὠργίστηκε πολύ, τὴν ἅρπαξε ἀπ᾿ τὰ μαλλιὰ καί, αὐτὸς ποὺ τόσο τὴν ἀγαποῦσε, ὁ πατέρας, πῆρε τὸ μαχαίρι καὶ τὴν ἔσφαξε! Read more »

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΠΩΣ ΠΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΔΙΧΤΥ Ο ΨΑΡΑΣ!

Ἀπ. Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου (Ἰω. 1,35-52)
30 Νοεμβρίου 2018
Τοῦ π. Αὐγουστῖνος Καπλάνογλου

Καθε αποστολος και μια αποδειξις

«Ευρηκαμεν τον Μεσσιαν» (Ἰω. 1,42)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Ἑορτάζει ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα ἀποστόλους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἑορτάζει ὁ Ἀνδρέας, ὁ ὁποῖος ἐπονομάζεται Πρωτόκλητος, διότι εἶνε ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς μαθητὰς ποὺ κάλεσε ὁ Κύριος στὸ ἀποστολικὸ ἔργο, στὴν ἀποστολικὴ περιπέτεια.
Τί τὸν εἵλκυσε, τί τὸν τράβηξε; Ὁ Ἰησοῦς! Τί ἦταν ὁ Ἰησοῦς; Πλούσιος; Ἂν ψάχναμε τὶς τσέπες του, δὲν θὰ βρίσκαμε μία δραχμή. Μήπως ἦταν ἰσχυρὸς κατὰ κόσμον; Δὲν ἔ­πιασε ποτέ οὔτε μικρὸ ξίφος. Τί ἦταν λοιπὸν ἐκεῖνο ποὺ εἵλ­κυσε τὸν Ἀνδρέα; Μία μυστηριώδης δύναμις, αὐτὴ ποὺ ἐξ­ακολουθεῖ νὰ ἑλ­κύῃ καὶ τώρα τὶς εὐγενικὲς ψυ­χὲς κοντά του.
Ἑλκύσθη­κε ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὄχι ἁπλῶς ἑλκύσθηκε, ἀλλ᾽ ἀπὸ τὴ στι­γμὴ ποὺ συναντήθηκε μαζί του, ἄναψε μέσα του φωτιά, πόθος φλογερὸς νὰ μεταδώσῃ καὶ σὲ ἄλλους τὴν εἴδησι ὅτι τὸ πρόβλημα λύθη­κε! Διότι τὸ δυσκολώτερο πρόβλημα δὲν εἶνε στὴν ἄλγεβρα ἢ στὰ ἀνώτερα μαθηματικὰ ἢ στοὺς θεμελιώδεις νόμους τῆς φυσικῆς, γιὰ τὰ ὁποῖα στύβουν τὰ μυαλά τους τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο. Τὸ ὕψιστο πρόβλη­μα εἶνε νὰ βροῦ­με ποιός ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς, γιὰ ποιό σκοπὸ ἤρ­θαμε σ᾽ αὐτὸ τὸν πλανήτη. Καὶ ποιά λοι­πὸν εἶνε ἡ ἀπάντησι; Ἡ λύσι δὲν βρίσκεται οὔτε στὸ χρῆμα, οὔτε στὶς ἡδονές, οὔτε στὴ δόξα· ἡ λύσι τοῦ προβλήματος τῆς ζωῆς βρίσκεται μόνο στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Γι᾽ αὐτό, ὅπως ὁ ἀρχαῖος μαθηματικὸς Ἀρχι­μήδης δοκίμασε μεγάλη χαρὰ ὅταν μετὰ ἀπὸ ἐξαντλητικὴ μελέτη κατώρθωσε νὰ λύσῃ τὸ πρόβλημά του καὶ περιχαρὴς φώναζε «Εὕρηκα! εὕρηκα!», τέτοια καὶ πολὺ μεγαλύτερη χα­ρὰ αἰσθάνθηκε μετὰ τὴ συνάντησι ὁ Ἀνδρέας ὁ ψαρᾶς καὶ εἶπε· «Εὑρήκαμεν…» (Ἰω. 1,42). Τί βρή­κατε; Τὸ θησαυρό, τὴ λύσι· βρή­καμε Ἐκεῖνον ποὺ εἶνε ἡ σωτηρία μας, Ἐκεῖνον ποὺ ἀποτελεῖ τὴ γέφυρα ποὺ μᾶς ἀνεβάζει ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό.
Αὐτά, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε λόγια. Ὅποιος πιστεύει, τὰ αἰσθάνεται. Διότι, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς πέντε αἰσθήσεις, ἔχουμε καὶ μιὰ ἄλλη αἴ­σθησι. Ἂν ἔ­χῃς μόνο πέντε αἰσθήσεις, δὲν δι­α­φέρεις ἀπὸ τὰ ζῷα· αὐτὲς τὶς αἰσθήσεις ἔ­χουν κι αὐτά, ὡρισμένα μάλιστα καὶ σὲ ἀνώτερο βαθμό· ὁ ἀετὸς λόγου χάριν ἔχει ὅρασι πολὺ πιὸ δυνατὴ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ἐκτὸς ἀπὸ τὶς πέντε αἰσθήσεις πρέπει νὰ ἔχῃ καὶ τὴν ἕκτη αἴσθησι, μὲ τὴν ὁ­ποία μπορεῖ νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τὸν οὐράνιο κόσμο· ἡ δὲ ἕκτη αἴσθησις εἶνε ἡ πίστις. Read more »

«ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ» ραδιοφωνικο σκετσ, του 1968

Περιέχει ένα μικρό απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου
Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
που έκανε στην Αγία Τριάδα Πτολεμαϊδος την Κυριακή 26-11-1978

—-

———

Τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης
25 Νοεμβρίου
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Γυναικα προτυπο ιεραποστολης

Σήμερα, ἀδελφοί μου, ἑορτάζει ἡ ἁγία Αἰ­κατερίνη. Ἂν διαβάσε­τε στὰ συναξάρια τὸν βίο καὶ τὸ μαρτύριό της, θὰ ἔρθουν δά­κρυα στὰ μάτια σας. Λίγα μόνο λόγια θὰ πῶ, γιὰ νὰ δοῦμε πόσο μπορεῖ μιὰ γυναίκα νὰ συντελέ­σῃ στὴ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ τοῦ λαοῦ μας.

* * *

Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη δὲν ἔζησε μέσα σὲ μοναστήρι ἢ στὶς ὀπὲς τῆς γῆς, δὲν κρατοῦσε στὰ χέρια κομποσχοίνια· ἔζησε μέσα στὴν Ἀ­λεξάνδρεια, μιὰ πόλι ἀπὸ τὶς πιὸ διεφθαρμένες. Καμμιὰ φο­ρὰ ἀκοῦμε· Δὲν μπορεῖ κανεὶς ν᾽ ἁ­γιάσῃ στὸν κόσμο… Ἂν θέλῃς, μπορεῖς καὶ μέσ᾽ στὸν κόσμο νὰ μείνῃς διαμάν­τι τοῦ Χριστοῦ· ἅμα δὲν θέλῃς, καὶ στὰ Ἰεροσόλυμα καὶ στὸν Ἰορδάνη νὰ πᾷς, καὶ στὰ μοναστήρια καὶ στὰ ἀσκηταριά, μπορεῖ νὰ χάσῃς τὴν ψυχή σου. Δὲν εἶνε ὁ τόπος, ἀλλ᾽ ὁ τρόπος, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἁγιάσῃ.
Ἦταν ἀπὸ οἰκογένεια εἰδωλολατρῶν, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι ἡ μητέρα της εἶχε κάποια συμ­πάθεια στὸ Χριστιανισμό. Ἡ ἁγία διακρινόταν καὶ γιὰ εὐγένεια καταγωγῆς, καὶ γιὰ σοφία καὶ μόρφωσι, καὶ γιὰ ὀ­μορφιά. Πολλοὶ λοιπὸν τὴ ζήτησαν σὲ γάμο. Ἀλλ᾽ αὐτὴ ἀπέρριπτε ὅλες τὶς προτάσεις, γιατὶ τὴν εἵλκυε κάτι ἀνώτερο.
Δὲν εἶνε μόνο ὁ γάμος σκοπὸς τῆς ζω­ῆς. Μερικοὶ νομίζουν, γυναῖ­κες καὶ ἄντρες, πὼς ἅ­μα παντρευτοῦν πέτυχαν τὸ σκοπό τους. Δὲν εἶνε ἔτσι. Δὲν μπορεῖ νὰ ἱκανοποιήσῃ τὴ γυναῖ­κα ἕνας ἄντρας, ἂς εἶνε καὶ βασιλιᾶς. Καὶ δὲν μπορεῖ ὁ ἄντρας νὰ ἱκανοποιηθῇ καὶ μὲ τὴν καλύτερη καὶ ὡραιότερη γυναῖκα· πάνω κι ἀ­πὸ γυναῖκες κι ἀπὸ ἄντρες ὑπάρχει κάτι ἄλλο ἀνώτερο. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι εἴμαστε ἐναν­τίον τοῦ γάμου. Ὄχι, ὑπὲρ τῆς οἰκογενείας εἴ­μαστε. Ἀλλὰ δὲν εἶνε καὶ δόγμα ὅτι «ἂν δὲν παντρευτῇ τὸ κορίτσι ἢ ὁ νέος, ἀλλοίμονό του». Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἱκανοποιεῖ­ται. Πάνω ἀπὸ τὰ συνοικέσια ὑπάρχει κάτι ὑ­ψηλότερο ποὺ νοσταλγεῖ ἡ ψυχή. Read more »

Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου
Τετάρτη 21.11.2018
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤA ΠΕΡΙΤΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ

«Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία» (Λουκ. 10,41-42)

Θὰ σᾶς παρακαλέσω, ἀγαπητοί μου, νὰ κάνετε ὑπομονὴ ν᾽ ἀκούσετε λίγα λόγια ἀ­πὸ ἕνα γέροντα ἐπίσκοπο σὲ πολὺ ἁπλῆ γλῶσ­σα, ἀλλ᾽ ἀπὸ μιὰ καρδιὰ ποὺ πιστεύει στὸ Θεό.

* * *

Ποιός ἑορτάζει; Δὲν ἑ­ορτάζει ἕνας ἅγιος ἀ­­πὸ τοὺς γνωστοὺς ἢ ἕνας ἀσκητὴς τοῦ Ἁ­γίου Ὄ­ρους ἢ ἕνας μάρτυρας καὶ ὁμολογη­τὴς τῆς πίστεώς μας, οὔτε ἕνας προ­φήτης ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, οὔτε ἕνας πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε ἑορτάζουν ἄγγελοι καὶ ἀρ­χάγγελοι. Παραπάνω ἀπὸ ἀσκητάς, ὁμολογητάς, προφῆτες, ἀγγέλους καὶ ἀρ­χαγγέλους εἶ­νε ἕνα ἄλλο πρόσωπο. Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἁγία Τριάδα εἶνε ἡ Παναγία μας. Αὐ­τὴ εἶνε ἡ Παν­τάνασσα, ἡ Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, αὐτὴ εἶνε ἡ γλυκειὰ μά­να μας. Ἂς μὴν πιστεύ­ουν οἱ χιλιασταὶ καὶ οἱ προτεστάντες· ἐ­μεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἀγαποῦ­με τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο ὡς μητέρα τοῦ κόσμου ὅλου, καὶ τὴν παρακα­λοῦμε μέρα – νύχτα νὰ ἐλεή­σῃ τὸ ἔθνος μας.
Ἑορτάζει σήμερα ἡ Παναγία μας. Καὶ ὅπως ὅταν ἑορτάζει ἡ μάνα μας χαιρόμεθα καὶ εὐ­χόμεθα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρ­­διᾶς, ἔτσι σήμερα ποὺ ἑορτάζει ἡ Μάνα ὅ­λου τοῦ κόσμου, καὶ ἰ­διαιτέρως τῆς πονεμένης καὶ μαρ­τυρικῆς μας πατρίδος, ὑψώνουμε τὰ βλέμμα­τα στὸν οὐρα­νὸ καὶ παρακαλοῦμε τὴν Παναγία μας, γιὰ ἄλ­λη μιὰ φο­ρά, νὰ κάνῃ τὸ θαῦμα στὸν ταλαίπωρο κόσμο καὶ ἰδιαιτέρα στὴν πατρίδα μας.
Ἑορτάζει ἡ Παναγία μας. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ λέγεται Εἰσόδια. Τί θὰ πῇ Εἰσόδια; Σύμ­φωνα μὲ τὴν παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅταν ἡ Παν­αγία μας ἔγινε τριῶν ἐτῶν, ἡ μη­τέρα της ἡ ἁγία Ἄννα τὴν πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι, τὴν πῆγε στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος, καὶ τὴν ἀ­φιέρωσε πιὰ στὸ Θεό. Ἐκεῖ λοιπόν, μέσα στὸ ἱερὸ κλίμα τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς μελέτης τῶν Γραφῶν, τὸ ἄν­θος αὐτὸ τὸ ὡραιό­­τατο, τὸ κρίνο τοῦ οὐρανοῦ, μεγάλωσε, γιὰ νὰ γίνῃ ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ἔμει­νε ἐκεῖ δώδεκα περίπου χρόνια ἕως ὅτου μνηστεύθηκε τὸν δίκαιο Ἰωσήφ· καὶ τότε στὴ Να­ζαρὲτ «Ἄγ­γε­λος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐ­πέμφθη εἰ­πεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε…» (Ἀκάθ. ὕμν. Α).
Αὐτὸ εἶνε σύντομα τὸ ἱστορικὸ τῆς σημερι­νῆς ἡμέρας, ἡ εἴσοδος τῆς Παναγίας στὰ ἅγια τῶν ἁγίων. Ἐμεῖς τί διδασκόμεθα ἀπ᾽ ἐδῶ; Read more »

Ανακομ. λειψ. Ἰωάννου του Χρυσοστόμου
Τριτη 13.11.2018

Δύο ὁμιλίες τοῦ μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου στὴν ἑορτή. Ἡ πρώτη σε pdf

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ
ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ

«Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς…» (Ἑβρ. 7,26)

Θὰ­ ποῦμε, ἀγαπητοί μου, λίγα λόγια ὄχι ἐ­πάνω στὸ εὐαγγέλιο ἀλλὰ ἐπάνω στὸν ἀ­πόστολο τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καὶ παρακαλῶ νὰ προσέξετε.
Ὁ ἀπόστολος σήμερα ὁμιλεῖ γιὰ ἕναν ἀρχι­ερέα. Σ᾽ ἐμᾶς εἶνε ἀδύνατον νὰ τὸν περιγράψουμε, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως ζω­γραφίζει μπροστά μας τὸ μεγαλεῖο του. Ὁ ἀρ­χιερεὺς αὐ­τός, λέει, δὲν ἔχει καμμιά ὁμοιότη­τα μὲ τοὺς ἀρχι­ερεῖς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, δὲν εἶνε σὰν τοὺς κακοὺς ποιμένες τοῦ Ἰσρα­ήλ.
Ὁ ἀρ­χιερεὺς αὐτὸς δὲν εἶχε πλούτη, δὲν κατοικοῦ­σε σὲ παλάτια. Ὅταν κάποιος τὸν ρώτησε «Ποῦ μένεις;» (Ἰω. 1,38), ἀ­πήντησε, ὅ­τι τὰ που­λιὰ κ᾽ οἱ ἀλεποῦδες ἔχουν φω­λιές, μὰ αὐτὸς δὲν ἔχει «ποῦ τὴν κεφα­λὴν κλί­νῃ» (Ματθ. 8,20, Λουκ. 9,58). Ὑλικὸ πλοῦ­το δὲν εἶχε, εἶχε ὅμως πνευματικὸ πλοῦτο, εἶχε τὶς ἀρετές, ποὺ ἀξίζουν περισσότερο ἀπ᾽ ὅλα· καὶ οἱ ἀρχαῖοι προγονοί μας ἔλεγαν, ὅτι «πᾶς ὁ ἐπὶ γῆς καὶ ὑπὸ γῆν χρυ­­σὸς ἀρετῆς οὐκ ἀν­τάξι­ος» (Πλά­τωνος, Νόμ. 5,728Α· παρὰ Μιχ. Ἰατροῦ, Πόθεν καὶ διατί σ. 70)· ὅλο τὸ χρυσά­φι τῆς γῆς δὲν ἀξίζει τόσο ὅσο ἡ ἀρετή.
Ποιές ἦταν οἱ ἀρετὲς τοῦ ἀρχιερέως αὐτοῦ; Read more »

Τοῦ ἁγίου Ἰωαννοῦ τοῦ Ἐλεήμονος
12 Νοεμβρίου
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου σε pdf

ΠΩΣ ΕΦΘΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται» (Ματθ. 5,7)

Β´ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης μεγάλης ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Ἀκαδημίας Πλάτωνος-Ἀθηνῶν στὶς 11.11.1959

ΓΙΑΤΙ ΩΝΟΜΑΣΤΗΚΕ «ΕΛΕΗΜΩΝ»

«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται» (Ματθ. 5,7)

Α´ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης μεγάλης ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Ἀκαδημίας Πλάτωνος-Ἀθηνῶν στὶς 11.11.1959

Τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου
11 Νοεμβρίου
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου

Συμφορα η διαλυσις της οικογενειας

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης (759-826 μ.Χ.), ἀγαπητοί μου, εἶνε μεγάλη μορφή. Στὴν ταραχώδη ἐποχή μας πολλὰ ἔχει νὰ πῇ. Τὰ χρόνια εἶνε παρόμοια· ὅ,τι συνέβη στὴν ἐ­ποχή του, συμβαίνει καὶ σήμερα. Καὶ ὅπως ἀ­γωνίστηκε ἐκεῖνος, ἔτσι πρέπει ν᾿ ἀγωνιστοῦ­με κ᾿ ἐμεῖς. Θὰ προσπαθήσω νὰ τὸν παρουσι­άσω ἐνώπιόν σας ἐν συντομίᾳ.

* * *

Γεννήθηκε τὸ 759 στὴν Κωνσταντινούπολι. Ὁ πατέρας του λεγόταν Φωτεινὸς καὶ ἦταν ταμίας τοῦ κράτους. Ἡ μητέρα του λεγόταν Θεοκτίστη καὶ ἦταν σπάνια γυναίκα. Στὸν τάφο της ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἔκλαψε καὶ ἐξεφώ­νησε λόγο, ὅπου τὴν χαρακτηρίζει μὲ τὴ λέξι «διμήτηρ», δηλαδὴ δυὸ φορὲς μητέρα. Σὰν νὰ τῆς ἔλεγε· Μιὰ φορὰ μὲ γέννησες μὲ τὸ φυσικὸ τρόπο καὶ μία μὲ τρόπο πνευματικό, ἀφοῦ μαζὶ μὲ τὸ γάλα ποὺ μὲ πότισες μοῦ ἔ­δωσες καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπὸ τέτοια μάνα βγῆκε. Ἀπὸ μικρὸς ἀκολούθησε τὴν ἐνάρετη ζωὴ καὶ δέχθηκε τὴν ἑλ­ληνικὴ παιδεία. Μελέτησε τοὺς κλασικοὺς συγ­γραφεῖς καὶ πρὸ παντὸς τοὺς πατέρας τῆς Ἐκ­κλησίας. Ἔγινε σπουδαῖος θεολόγος. Ἀγάπη­σε τὸ Χριστὸ καὶ ἀφιερώθηκε σ᾿ αὐτόν. Read more »

Τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν
8 Νοεμβρίου
Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Ο αορατος κοσμος των αγγελων

_________________

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, πρὸ ὀλίγου τὸ «Πιστεύω». Εἶνε δώδεκα ἄρθρα. Σπανίως κείμενο ἔχει τόσο με­γάλη ἀξία ὅση ἔχει τὸ κείμενο τοῦ «Πιστεύω». Λίγα λόγια, ἀλλὰ μεγάλη οὐσία, πολλὰ τὰ διδάγματα.

Στὸ πρῶτο ἄρθρο τοῦ «Πιστεύω» ὁ­μολογοῦ­με – διακηρύσσουμε ἐκ βάθους καρδί­­ας τὴν πίστι μας ὅτι ὑπάρχει Θεός· εἰς πεῖ­σμα τῶν δαιμόνων καὶ εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων ὑπάρχει Θεός· αὐτὴ εἶνε ἡ βάσις, τὸ θεμέλιο. Στὸ Σύμβολο τῆς πίστεως διακηρύσσουμε ἀ­κόμη, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶνε ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἰ­δωλολατρι­κοὶ θεοί, ποὺ κάθονται μὲ χλιδὴ καὶ ῥαστώ­νη ἐπάνω στὶς κορυφὲς τοῦ Ὀλύμ­που, ἀλλὰ εἶνε Πατέρας ποὺ ἀγκαλιάζει ἀνατολὴ καὶ δύσι, βορρᾶ καὶ νότο, καὶ τὸ ἐνδιαφέ­ρον του φτάνει μέχρι τὰ μικρότερα πλάσματά του. Διακη­ρύσσουμε ἀκόμη, ὅτι ἡ δύνα­μί του εἶνε ἀσύλ­ληπτη· αὐτὸς εἶνε ἡ ὄντως ὑπερδύναμις· κα­κῶς λέγονται ὑπερδυνάμεις μερικὰ ἐπίγεια κράτη· τίποτα δὲν εἶν᾽ αὐτὰ μπροστὰ στὴν ἄ­πειρη δύναμι τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Ὁμολογοῦ­με ἀ­κόμα, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε «ποιητὴς οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάν­των καὶ ἀοράτων» (ἄρθρ. 1).
Ἐπάνω σ᾽ αὐτὴ τὴν τελευταία πρότασι, ποὺ λέει ὅ­τι ὁ Θεὸς εἶνε «ποιητὴς ὁ­ρατῶν καὶ ἀορά­των», θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ λίγες λέξεις. Read more »

Δυο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

1.  Η ΠΙΣΤΙ ΝΙΚΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

(THN ΑΣΘENEIA, TO ΘANATO, TON AΔH)

Τῆς Ἁγίας Σκέπης (Ἑβρ. 9,1-7)
28 Ὀκτωβρίου

2. Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ἀδελφοί, «εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν…» (Ἑβρ. 9,1)

Ἡ θρησκεία μας, ἀγαπητοί μου, ἔχει ἐχθρούς, ποὺ ἀφρίζουν ἅμα ἀκούσουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Τοὺς ἐν­οχλεῖ. Ἂν ἦ­ταν στὸ χέρι τους –δὲν ξέρουμε, μπορεῖ νὰ τὸ ἐ­πι­τρέψῃ ὁ Θεὸς σύμφωνα μὲ τὴν Ἀποκάλυψι (βλ. Ἀπ. 11,7-10· 13,3-8,12-17· 17,6)–, θὰ ἔβαζαν δυναμίτη νὰ τινάξουν ὅλες τὶς ἐκκλησίες. Νομίζουν οἱ ταλαίπωροι, πὼς ἔ­τσι θὰ ξερριζώσουν τὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ. Πό­σο σφάλλουν! «Ἱνατί ἐ­φρύαξαν ἔ­θνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;» (Ψαλμ. 2,1).
Ἡ θρησκεία μας δὲν εἶνε, ὅπως λένε μερικοί, ἐ­φεύρεσι τῶν παπάδων καὶ δεσποτάδων· εἶνε, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἔρευνα τῆς ψυχῆς, συν­αίσθη­μα ἔμφυτο. Ὅπως ἡ μητρικὴ στορ­­γή· ὁ Θεὸς φύτεψε στὴν καρδιὰ κάθε μάνας τὴν ἀ­γάπη στὸ παιδὶ καί, ὅσα διατάγματα κι ἂν ἐκ­δοθοῦν νὰ μὴν τὸ ἀγαπᾷ, αὐτὴ θὰ τὸ ἀ­γα­πᾷ. Ἔτσι καὶ γιὰ τὴ θρησκεία· ὅσα διατάγμα­τα κι ἂν ἐκδοθοῦν νὰ μὴ θρησκεύῃ ὁ ἄνθρωπος, αὐτὸς θὰ ἐξακολου­θῇ νὰ θρησκεύῃ.
Ὁ ἄνθρωπος εἶνε ὂν κατ᾽ ἐξοχὴν θρησκευ­τικό, ἡ φύσις του εἶνε θρησκευτική. Αὐ­τὸ τὸ ἀ­ποδεικνύει ἡ ἱστορία, ποὺ διαπιστώνει ὅ­τι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ παρουσιάστηκε πάνω στὴ γῆ, ἀπὸ τότε ἄρ­χισε νὰ λατρεύῃ τὸ Θεό, νὰ ἐκδηλώ­νῃ ποικιλοτρόπως τὰ θρησκευ­τικά του συναισθήματα. Ὅπως λέει ὁ Πλού­ταρχος (ἐπιστ. πρὸς Κολώτην ΧΧΧΙ,4), ἂν περιοδεύ­σῃς τὴ γῆ, μπορεῖ νὰ βρῇς πόλεις χω­ρὶς κάστρα, χωρὶς δρόμους, χωρὶς πλατεῖες, χωρὶς σχολεῖα, χωρὶς πολιτισμό· ἀλλὰ πόλι χω­ρὶς θρησκεία δὲν θὰ βρῇς, ἀσχέτως ἂν αὐτὸ ποὺ πιστεύει εἶνε ἀληθινὸ ἢ ὄχι· πάντως δὲν ὑ­πάρχει λαὸς χωρὶς θρησκεία. Καὶ αὐτὸ ποὺ λέει ὁ ἀρ­χαῖος Πλούταρχος, αὐτὸ ἐπανέλαβε στὶς ἡμέ­ρες μας ἕνας μεγάλος ξένος ἱστορικός. Μί­λησε στὴν αἴθουσα τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθη­νῶν. Καὶ ἐνῷ δικοί μας καθηγηταὶ ντρέπονται ν᾽ ἀ­ναφέρουν τὴ λέξι Θεός, αὐτὸς κατ᾿ ἐπανά­ληψιν εἶπε· Ὅλοι οἱ πολιτισμοὶ ποὺ ἄν­θησαν πάνω στὴ γῆ ἔχουν ῥίζα θρησκευτική· δὲν ὑ­πάρχει πολιτισμὸς ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ θρησκευτι­κὴ ῥίζα. Ὥσ­τε λοιπὸν παλαιοὶ καὶ νέοι ἱστορικοὶ καὶ ἀρχαιολόγοι καὶ περιηγηταὶ βεβαιώνουν, ὅτι ὁ ἄν­θρωπος εἶνε ἐκ φύσεως θρησκευτικός. Read more »

26.10.2018  ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΑΓΑΠΗ, ΜΙΣΟΣ, ΝΙΚΗ

Τοῦ ἁγίου Δημητρίου τοῦ μυροβλήτου
Παρασκευὴ 26 Ὀκτωβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ!

«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26 = Α΄ Πέτρ. 1,16)

Εορτὴ σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἄντρες γυναῖ­κες καὶ παιδιά. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει κάθε μέρα ἑορτή, κάποιον ἅγιο ἑορτάζει. Τρι­ακόσες ἑξήντα πέντε μέρες ἔχει τὸ ἔτος, τρι­ακόσες ἑξήντα πέντε ἑορτὲς ὑπάρχουν. Καὶ ἄλλοτε μὲν ἑορτάζει ἕνας ἅγιος, ἄλλοτε ἑ­­ορτάζουν δύο, ἄλλοτε τρεῖς, ἄλ­λοτε σαράντα, ἄλ­λοτε ἑκατό, ἄλλοτε χίλιοι, ἄλλοτε δυὸ χιλιάδες – τρεῖς χιλιάδες ἅγιοι τῆς πίστεώς μας. Εἶ­νε δη­λαδὴ ἀμέτρητοι σὰν τὰ ἄστρα τ᾽ οὐρανοῦ.
Μεταξὺ τῶν ἁγίων, σὰν ἀστέρι πρώτου μεγέ­θους, λάμπει στὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ σημερινὸς ἅγιος, ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ἀλλὰ προτοῦ νὰ ποῦμε γιὰ τὸν ἅγιο Δημήτριο ἂς ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα, τί εἶνε ἅγιος; Ἅγιος θὰ πῇ καθαρός, καθα­ρὸς ἀπὸ κάθε μο­λυσμό, μο­λυσμὸ ἁμαρτίας, γιατὶ αὐτή εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη ἀκαθαρσία.
Οἱ ἅ­γιοι εἶνε καθαροὶ ἀπὸ ἁμαρτία σὲ σχετι­­κὸ βα­θμό· στὸν ἀπόλυτο βαθμὸ ἕνας μό­νο εἶ­νε καὶ λέ­γεται ἅγιος ἐπὶ τῆς γῆς, ὁ Θεάνθρω­πος Ἰησοῦς Χριστός. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰ­ησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀ­μήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.). Αὐτὸς εἶνε ὁ ἀπολύτως Ἅγιος.
Ἅγιοι σὲ σχετικὸ βαθμὸ ἔγιναν ἄν­θρωποι ἀπὸ κάθε τάξι καὶ ἐπάγγελμα, καὶ ἄντρες καὶ γυναῖκες καὶ παιδιά. Ἅγιοι δὲν εἶνε μόνο καλό­γεροι καὶ κληρικοί· κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνῃ ἅγιος. Αὐτὸ εἶνε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτὸ βλέπουμε στοὺς βίους τῶν ἁγίων. Ἅ­γιοι π.χ. ἦταν βοσκοί, ὅπως ἐκεῖνοι ποὺ ἄ­κουσαν τὴ νύχτα τῆς Γεννήσεως τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη…» (Λουκ. 2,14) κι ὅπως ὁ ἅγιος Σπυρίδων· ἅ­γιοι ἦταν γεωργοὶ ὅπως ὁ ἅγιος Τρύφων, ῥάφτες, οἰκοδό­μοι, ἀρτοποιοὶ καὶ τόσοι ἄλλοι ἀπὸ κάθε ἐπάγ­γελμα. Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ· δέχεται τοὺς ταπεινοὺς τῆς γῆς. Ἔχω γράψει ἕνα βιβλίο «Ἅγιοι ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα»· σᾶς συνιστῶ νὰ τὸ διαβάσετε. Read more »

23.10 ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟY

ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

«Σχολάσωμεν ἐκτενῶς» (Θ. Λειτουργία Ἰακώβου)

Τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου
23 Ὀκτωβρίου
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

ΠΙΚΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

«Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου, ἀνάγκης καὶ πικροῦ θανάτου τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν» (θ. Λειτ. Ἰακ.)

Ἑορτή, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου. Ἀλλ᾿ ἐὰν ἀνοίξουμε τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ Ὡρολόγιο καὶ τὰ Μηναῖα, θὰ δοῦμε, ὅτι τὸ ὄνομα Ἰάκωβος τὸ ἔχουν πολ­λοί. Πόσοι νομίζετε; Δεκαοκτὼ Ἰάκωβοι εἶνε! Ἄλλοι εἶνε ἐπίσκοποι, ἄλλοι ἀσκηταί, ἄλλοι μάρτυρες, ἄλλοι νεομάρτυρες, ἄλλοι ποιμένες, ἄλλοι κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου, ἄλλοι ἱεραπόστολοι. Κάθε Ἰάκωβος εἶνε κ᾿ ἕνα ἀστέρι, ποὺ σελαγίζει στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησί­ας μας. Μεταξὺ αὐτῶν ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ λαμ­πρὰ ἀστέρια εἶνε ὁ ἅγιος ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα καὶ ὁ ὁποῖος πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τοὺς ἄλ­λους ὀνομάζεται Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος.
Ἀκούγοντας κανεὶς τὴ λέξι «ἀδελφόθεος» μπορεῖ νὰ σκανδαλισθῇ καὶ νὰ πῇ· πῶς λέγεται «ἀδελφόθεος»; εἶνε ἀδελφὸς τοῦ Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κα­τὰ σάρκα; Ὄχι βέβαια. Αὐτὸ εἶνε βλασφημία ἀκόμη καὶ νὰ τὸ σκεφτοῦμε· διότι ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστὸς γεννήθηκε, ὅπως γνωρί­ζουμε, ὑπερφυσικῶς, ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ ἀπὸ τὰ πάναγνα αἵματα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καὶ ἡ Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας, εἶνε παρθένος. Παρθένος πρὸ τοῦ τόκου, προτοῦ νὰ γεννήσῃ· παρθένος κατὰ τὸν τόκον, ὅταν γεννοῦσε· παρθένος καὶ μετὰ τὸν τόκον, με­τὰ τὴ γέννησι. Αὐτὸ εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Οἱ πατέρες λένε, ὅτι ὅπως ὁ ἥλιος περνάει τὸ τζάμι καὶ φωτίζει τὸ δωμάτιο ἀλλὰ τὸ τζάμι δὲν σπάει, ἔτσι καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο πέρασε ἀπὸ τὸ πάναγνο σῶμα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, τὸ ὁποῖο ἦταν κρύσταλλος ἁγνότητος, καὶ δὲν ἔφερε καμμία ζημία στὴν παρθενία της. Παρθένος, ἐ­παναλαμβάνω, πρὸ τοῦ τόκου, κατὰ τὸν τόκον, καὶ μετὰ τὸν τόκον, δηλαδὴ ἀειπάρθενος. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς της μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς ἁγίας κοιμήσεώς της ὑπῆρξε παρθένος. Μοναδικὸ ὑπόδειγμα καὶ πρότυπο παρθενικῆς ζωῆς. Αὐτὸ κηρύττει ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία ἐγκωμιάζει τὴν Θεοτόκο Μαρία, στηλιτεύει δὲ καὶ ἀφορί­ζει ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ δὲν παραδέχονται τὴν ἀειπαρθενία της.
Τότε γιατί ὁ Ἰάκωβος ὀνομάζεται «ἀδελφό­θεος»; Read more »

Τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Ἀρτεμίου
20 Ὀκτωβρίου 2018
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου γιὰ τὸν ἁγιο Ἀρτέμιο. Ἡ πρώτη εἶναι σε pdf

AΓIOY MEΓAΛOMAΡTYΡOΣ AΡTEMIOΥ 

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΚΑΚΟΠΑΘΟΥΝ

 «Σύ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Τίμ. 2,3)

(20-10-1940 Γραπτὸ κήρυγμα τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, ἀπὸ τὸ
περιοδικὸ «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς» Μεσολογγίου τ. 252/1940, σ. 139)

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ

Προστατης της Ελληνικης Αστυνομιας

Ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται, ἀγαπητοί μου. Προσεύχεται ὑπὲρ ὅλων τῶν ἀνθρώ­πων, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως προσεύχεται στὴ θεία Λειτουργία ὑπὲρ τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, ὑ­πὲρ τοῦ στρατοῦ. Ἂν προσέξετε –καὶ δὲν ἔ­χει τίποτε τὸ περιττὸ ἡ Ἐκκλησία μας–, κοντὰ στὴ λέξι «στρατὸς» προσθέτει καὶ μία λέξι, ποὺ προσδιορίζει τὴν ἀποστολὴ τοῦ στρατοῦ μας· διότι ὅλα τὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας εἶνε ἐν σοφίᾳ. Δὲν λέει «ὑπὲρ τοῦ στρατοῦ» ἁπλῶς, ἀλλὰ «ὑπὲρ τοῦ φιλοχρίστου ἡμῶν στρατοῦ». Ὁ προσδιορισμὸς αὐτὸς σημαίνει, ὅτι ὁ στρατός μας εἶνε «φιλόχριστος», ἀγαπάει δηλαδὴ τὸ Χριστό.
Aὐτὸ ὅμως θέτει ἕνα μεγάλο ἐρώτημα. Ὁ στρατός μας ἀγαπάει ὄντως τὸ Χριστό; Πολλοὶ ἀμ­φιβάλλουν. Διότι πῶς νὰ ποῦμε ὅτι κάποιος ἀ­γαπάει τὸ Χριστό, εἴτε στρατιώτης εἴτε ἀξι­ωματικός, ὅταν ἀπ᾿ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ βλαστημάῃ τὸ ὄνομά του; Πῶς νὰ ποῦμε ὅτι αὐ­τὸς ἀνήκει στὸν «φιλόχριστο» στρατὸ τῆς πατρίδος μας, ἡ ὁποία εἶνε τὸ μόνο ἔθνος μὲ ἔμ­­βλημα τὸν τίμιο σταυρό; Δὲν πρέπει λοι­πὸν νὰ ὀνομάζεται μόνο, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶνε «φι­λόχριστος» ὁ στρατός μας.
Ὁ στρατός, ὅπως γνωρίζουμε, διακρίνεται σὲ πολλὰ σώματα. Καὶ ὅλα τὰ σώματα τοῦ στρατοῦ ἔχουν προστάτες ἁγίους. Τὸ πεζικό μας ἔχει τὸν ἅγιο Γεώργιο. Τὸ ναυτικό μας ἔ­χει τὸν ἅγιο Νικόλαο. Ἡ ἀεροπορία μας ἔχει τοὺς ἀγγέλους, τοὺς Ταξιάρχας. Καὶ οἱ δυνάμεις τῆς ἀστυνομίας μας ἔχουν τώρα τελευταίως προστάτη τους τὸν ἅγιο Ἀρτέμιο.
Γιατί ἡ ἀστυνομία ἐξέλεξε ὡς προστάτη της τὸν ἅγιο Ἀρτέμιο; Ἂν διαβάσετε τὸν βίο τοῦ ἁγίου, θὰ δῆτε ὅτι ὑπάρχει λόγος. Read more »