Μεγάλου Ἀθανασίου
18 Ἰανουαρίου

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

(ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΝΑ τοῦ πλέξουμε ἐγκώμια; Εἴμεθα πολὺ μικροί. Ἐκεῖνος εἶνε γίγαντας καὶ τὸ ὕψος του προκαλεῖ δέος. Ὅποιος διαβάζει τὸ βίο του αἰσθάνεται ρῖγος και ἴλιγγο μπροστὰ στὴ φυσιογνωμία του. Ἐν τούτοις θὰ ψελλίσουμε κ᾿ ἐμεῖς λίγες λέξεις πρὸς τιμήν του.

ΓΙΑΤΙ ΟΝΟΜΑΣΘΗ ΜΕΓΑΣ;

Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὠνομάσθη μέγας ὄχι για τοὺς ἴδιους λόγους ποὺ ὀνομάζονται τὰ κοσμικὰ πρόσωπα. Ὁ τίτλος αὐτὸς ἀπεδόθη καὶ σ᾿ ἄλλα πρόσωπα στὴν παγκόσμιον ἱστορίαν. Ὅπως ἐπὶ παραδείγματι μέγας ὠνομάσθη ὁ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς τῆς Μακεδονίας, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ ᾿δῶ ἀπὸ τὴ Μακεδονία, πέρασε τὸν Ἑλλήσποντο, ἔφτασε μέχρι τὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ τὸν Γάγγη ποταμό, καὶ συνέτριψε στὸ πέρασμά του λαοὺς καὶ ἔθνη καὶ ἵδρυσε τὴν αὐτοκρατορία του. Μεγάλοι ἐπίσης ὠνομάζονται καὶ ἄλλοι; ὁ Μέγας Ναπολέων, ὁ Μέγας…, στρατηγοὶ ἔνδοξοι καὶ αὐτοκράτορες. Αὐτοὶ ὅλοι εἶχαν στὴν διάθεσίν τους λεγεῶνας καὶ φάλαγγας, εἶχαν στρατούς, καὶ διὰ τῆς βίας ὑπέταξαν τὰ ἔθνη. Τοὺς ὠνόμασε μεγάλους ἡ ἱστορία. Ἀλλ᾿ ἂν ἀφαιρέσῃς τὰ στέμματα καὶ τὶς κορῶνες ποὺ φορᾶνε, ἂν ἀφαιρέσῃς τὰ σπαθιὰ καὶ τὰ στρατεύματα ποὺ εἶχαν, τί μένει ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς μεγάλους; Θὰ μείνουν σὰν κοκόρια ποὺ τὰ μάδησες.  Ἔξω ἀπὸ τ᾿ ἀξιώματα, ἔξω ἀπὸ τὰ σπαθιά, ἔξω ἀπὸ τὴν βία, δὲν μένει τίποτε ἄλλο… Ἂν διαβάσῃς τὸν βίο τους, θὰ δῇς, ὅτι ἔχουν σκιὰς καὶ ἐλαττώματα καὶ πάθη φοβερά. Εἶνε μεγάλοι λόγῳ δυνάμεως καὶ ἰσχύος, ἀλλ᾿ ὄχι λόγῳ ἀρετῆς καὶ ἀξίας πνευματικῆς.
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος γιατί ὠνομάσθη μέγας; Ὠνομάσθη μέγας ὄχι στὴν γλῶσσα τὴν κοσμική, ἀλλὰ στὴν γλῶσσα τὴν θρησκευτικὴ καὶ ἠθικήν.
Ἔχει καὶ ἡ Ἐκκλησία τοὺς μεγάλους της, ὅπως εἶνε ἐπὶ παραδείγματι ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὁ Μέγας Γρηγόριος ὁ θαυματουργός. Οἱ ἅγιοι αὐτοὶ διακρίθηκαν, ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν γιὰ τὴν μεγάλη του φιλανθρωπικὴ δρᾶσι, ὁ ἄλλος διὰ τοὺς σκληροὺς ἀγῶνας του ἐναντίον τοῦ δαίμονος εἰς τὴν ἔρημον, καὶ ὁ τρίτος γιὰ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε.
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔκτισε γηροκομειὰ καὶ φιλανθρωπικὰ ἰδρύματα. Δὲν τοῦ ἔμεινε καιρός. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔμεινε στὴν ἔρημο, ὅπως ὁ Μέγας Ἀντώνιος. Ὅλα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς του τὰ ἔζησε μέσα στὴν κοινωνία· μέσα στὸν κόσμο ἔζησε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Συνεπῶς δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι ἔχει ἀγῶνας, ὅπως ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ἐναντίον τοῦ δαίμονος ποὺ ἦταν στὴν ἔρημο. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔκανε θαύματα. Δὲν βλέπουμε οὔτε ἕνα θαῦμα στὸν βίον του.
Ἑπομένως ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔκτισε γηροκομειά, δὲν ἔκτισε φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα, δὲν πάλεψε στὰς ἐρήμους μὲ τὸν δαίμονα, δὲν ἔκανε θαύματα· ἦταν ὅμως ἅγιος μεγάλης ὁλκῆς. Ἔκανε ἕνα θαῦμα, τὸ μεγαλύτερο θαῦμα, πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ὁλόκληρος ἡ Ἐκκλησία.
Ὅλα τὰ θαύματα ποὺ κάνουν οἱ ἅγιοι, τὰ κάνουν ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, τοῦ Σωτῆρος καὶ Θεοῦ ἡμῶν. Καὶ ὁ Μέγας Ἁθανάσιος ἐπολέμησε γιὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστι. Καὶ συνεπῶς, τὸ θαῦμα ποὺ βλέπουμε στὸν βίο τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὅταν ἕνας καὶ μόνος ἠγωνίσθη γιὰ νὰ κρατήσῃ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν, εἶνε τὸ ἀνώτερο ὅλων τῶν θαυμάτων, καὶ ἀξίζει γι᾿ αὐτὸ νὰ ὀνομασθῇ μέγας ἐν ἐννοίᾳ θρησκευτικῇ καὶ πνευματικῇ.

ΣΚΛΗΡΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

«Νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων»

Στὴν ἐποχή του ἐκινδύνευσε ἡ πίστις ἡ ὀρθόδοξος. Παρουσιάσθηκε, ὅπως ξέρετε ὅλοι, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη μία αἵρεσις, ἡ αἴρεσις τοῦ Αρείου.

Τί θὰ πῆ αἵρεσις; Θὰ πῇ· μία διδασκαλία ποὺ εἶνε ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ δὲν τὴν παραδέχεται ἡ Ἐκκλησία μας. Τί ἔλεγε ἡ αἵρεσις αὐτή; Ἔλεγε τὸ ἑξῆς (Προσέξετε ἀπόψε, θὰ σᾶς ὁμιλήσω λίγο δογματικά. Θὰ σᾶς κουράσω λίγο, ἀλλὰ προσέξετε· εἶνε καὶ αὐτὰ ἐνδιαφέροντα θέματα. Δὲν εἶνε μόνο τὰ κοινωνικὰ θέματα, τὰ ὁποῖα σᾶς συγκινοῦν, ἀλλὰ εἶνε καὶ τὰ θρησκευτικὰ θέματα ἄξια λόγου, καὶ πρέπει νὰ τὰ προσέχουμε). Λέει λοιπὸν ἡ αἵρεσις μία πρότασι γιὰ τὸ Χριστό· ὅτι «ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν»· ὑπῆρχε, λέει, κάποτε ἐποχὴ ποὺ δὲν ἤτανε. Ποιό εἶνε ἀληθές. Αὐτὸ τὸ «ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν», ὅτι ὑπῆρχε ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε, εἶνε ἀληθὲς καὶ μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε διὰ ὅλους, διὰ ὅλες καὶ διὰ ὅλα. Σεῖς ἐδῶ πέρα, ποὺ εἶστε ὄρθιοι ἐδῶ μέσα ποὺ εὑρίσκεσθε, «ἦν ποτε» ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπήρχατε. Πρὸ ἑκατὸ ἐτῶν ποιός ἀπὸ ἐμᾶς ὑπῆρχε; Κανένας. Θὰ ζήσουμε σὲ μία μικρὰν χρονικὴν περίοδο. Ὑπῆρχε ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἥλιος. Γεγονὸς αὐτό. Ξαφνικὰ παρουσιάζεται τὸ φοβερὸ θέαμα. Λοιπὸν «ἦν» ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε φεγγάρι, «ἦν» ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχαν ἄστρα, ὁλόκληρο αὐτὸ τὸ σύμπαν, τὰ ἑκατομμύρια, τὰ δισεκατομμύρια τῶν ἀστέρων, δὲν ὑπῆρχαν. Εἶνε καὶ ἐπιστημονικῶς ἀποδεδειγμένο· δὲν ὑπῆρχε τίποτε, παρὰ μία νύχτα, μία σκιὰ, ἕνα χάος. Ἦταν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε Γῆ, τίποτα δὲν ὑπῆρχε. Ἤτανε ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε θάλασσα. Ἦταν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχαν δένδρα. Ἦταν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπήρχανε πτηνά, πουλιά. Ἦταν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπήρχανε ζῷα. Ἦταν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε αἰώνιος. Ὁ ἄνθρωπος κάποτε παρουσιάστηκε.
Ἦταν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχαν ἄγγελοι, ἦταν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχαν ἀρχάγγελοι, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε ποτέ ποτέ ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε ὁ Χριστός. Ἄναρχος, αἰώνιος, ὑπεραιώνιος. Θάλασσα, πέλαγος, ὠκεανός!
Ἐμεῖς τί εἴμεθα; Σὰν νὰ πάρῃ ἕνα πουλάκι ἐπάνω ἀπὸ τὴ θάλασσα μία σταγόνα. Ἐμεῖς εἴμεθα μία σταγόνα, εἴμεθα τὸ «νῦν», αὐτὸ ποὺ λένε οἱ παπᾶδες «Καὶ νῦν καὶ ἀεί…».
Βρέ, ποῦ κατάντησε ἡ ἐκκλησία! Αὐτὸ τὸ «νῦν καὶ ἀεὶ» ἂν καταλάβετε, θὰ σᾶς πιάσῃ ῥῖγος. Εἶνε μία σταγόνα ἀπὸ τὸν ὠκεανό. Ἔτσι εἴμεθα, μία σταγόνα ἀπὸ τὴ θάλασσα. Εἴμεθα τὸ «νῦν». Τώρα τὸ «ἀεί»;  Κάποιος ποιητής, γιὰ νὰ δώσῃ αὐτὴ τὴν ἰδέα τοῦ αἰωνίου Θεοῦ, τοῦ αἰωνίου Χριστοῦ, εἶπε τὸ ἑξῆς. Φανταστῆτε μία θάλασσα ἀπέραντο, καὶ ἕνα πουλάκι νὰ ἔρχεται, ὄχι κάθε χρόνο ἀλλὰ κάθε χίλια χρόνια, καὶ νὰ παίρνῃ μία σταγόνα·  νὰ πετάῃ ἐπάνω στὰ πελάγη καὶ νὰ παίρνῃ μία σταγόνα μὲ τὸ ῥάμφος του. Ἔ λοιπόν, θὰ ᾿ρθῇ ἐποχὴ ποὺ τὸ πουλὶ αὐτό, σὲ ἐκατομμύρια – δισεκατομμύρια χρόνια ὑπελόγισαν, θὰ πάρῃ τὴν τελευταία σταγόνα. Ἐνῷ ὁ Θεὸς εἶνε ἀτελεύτητος. Ἄρα ποτέ δὲν ὑπάρχει ἐποχὴ ποὺ θὰ σταματήσῃ… Αἰώνιος, αἰώνιος! Τὸ «νῦν» θὰ σταματήσῃ· τὸ ἄλλο, τὸ «ἀεί» («Νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων»), δὲν θὰ σταματήσῃ. Μέσα εἰς τὰ βάθη τῶν αἰώνων, ὑπάρχει ὁ Χριστός.
Λοιπὸν ποτέ ποτέ δὲν ὑπῆρξε χρόνος ποὺ δὲν ὑπῆρχε ὁ Χριστός. Ἐνῷ ὁ Ἄρειος τί ἔλεγε; Αὐτὴ ἦταν ἡ βλάσφημος θεωρία του· ὅτι ἦταν ἑποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε ὁ Χριστός. Αὐτὴ ἦταν βλάσφημος ἰδέα ἐναντίον τῆς θεότητος τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς αἰωνιότητος τοῦ Θεοῦ. Διότι γιὰ ὅλους ἐμᾶς ἐπάνω στὸν τάφο μας θὰ γράψουν· Ἔζησε, ἔζησε, ἔζησε. Γιὰ τὸ Χριστὸ δὲν μποροῦν νὰ γράψουν αὐτό. Διότι ὁ Χριστὸς ζῇ, Read more »

Κυριακὴ ΙΕ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 19,1-10)

ΖΑΚΧΑΙΟΙ, ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

ΟΤΑΝ ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, ἐκήρυττε στὰ παράλια τῆς Τιβεριάδος, στὰ χωριὰ καὶ στὶς πόλεις τῆς Παλαιστίνης, στὸ βουνὸ ἢ στὴ συναγωγή, πλήθη ἄκουγαν. Πόσοι ὅμως τὸν ἄκουγαν καὶ μὲ τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς; Πόσοι ἐδέχοντο τὸ φῶς του στὴν καρδιά τους καὶ ἐδονοῦντο ψυχικά; Πόσοι ἄλλαζαν; Ὤ, λίγοι ἦταν οἱ θαυμασταὶ τοῦ κηρύγματος ποὺ δὲν ἔμεναν ἁπλῶς στὸ θαυμασμὸ ἀλλὰ ἔκαναν πρᾶξι καὶ ζωὴ τὰ λόγια του. Γιατί οἱ περισσότεροι ἔφευγαν χωρὶς μεταβολή, χωρὶς ψυχικὸ συγκλονισμό; Τὴν ἀπάντησι στὸ τρομακτικὸ αὐτὸ ἐρώτημα δίδει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Τί λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο; Τὸ προσέξατε;

* * *

Περνοῦσε ὁ Χριστὸς μέσ᾿ ἀπὸ μιὰ ὡραία πόλι, τὴν Ἰεριχώ. Στὸ ἄκουσμα ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, γιὰ τὸν ὁποῖο τόσα διεδίδοντο, οἱ κάτοικοι ἄφησαν τὰ σπίτια τους καὶ πετάχτηκαν ἔξω. Ἀπ᾿ ὅλον αὐτὸ τὸν συρφετὸ ἔνιωσε ἆραγε κανεὶς τὸ Χριστό; αἰσθάνθηκε στὴν καρδιά του τὸ θεϊκὸ ῥεῦμα τῆς ἀγάπης του, συγκλονίστηκε ἡ ψυχή του, ἦρθαν στὸ μυαλό του νέες σκέψεις; Ὤ, κλεισμένες οἱ καρδιὲς τῶν κατοίκων τῆς Ἰεριχοῦς· μπετὸν ἀρμέ! Δὲν ἄνοιξαν μπροστὰ στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ· τὰ πάθη δὲν παραμέρισαν διόλου. Μία περιέργεια νὰ δοῦν τοὺς τράβηξε στὸ δρόμο, τίποτε περισσότερο. Λοιπὸν ἔτσι ἄκαρπη θὰ ἔμενε αὐτὴ ἡ ὁδοιπορία τοῦ Χριστοῦ στὴν ὄμορφη αὐτὴ πόλι; Ὄχι.
Μέσα στὸν κόσμο ποὺ κατέκλυσε τοὺς δρόμους καὶ μῆλο νὰ ἔρριχνες δὲν ἔπεφτε, κάποιος ἔνιωσε τὸ Χριστό· μιὰ καρδιὰ δέχθηκε τὸ φῶς του, τὴν διαπέρασε τὸ ἠλεκτρικὸ ῥεῦμα τῆς ἀγάπης του. Αὐτὸς μόνο κατάλαβε τὸ Χριστὸ ᾿κείνη τὴ μέρα. Ποιός ἦταν;
Ἦταν, ἀγαπητοί μου, ἕνας μεγάλος κλέφτης. Ὄχι ἀπ᾿ τοὺς κλέφτες ποὺ ζοῦν στὰ βουνά, ἀλλ᾿ ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν στὶς πόλεις καὶ κλέβουν καὶ λῃστεύουν μὲ τὸ γάντι. Τέτοιος κλέφτης ἦταν ὁ Ζακχαῖος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Ἦταν «ἀρχιτελώνης» (Λουκ. 19,2), δηλαδὴ γενικὸς εἰσπράκτωρ τῶν φόρων. Καὶ σὰν τέτοιος, διεφθάρη ἀπὸ τὸ χρῆμα. Ἔκλεψε, λῄστευσε, ἅρπαξε οἰκονομίες φτωχῶν, πάτησε ἐπὶ πτωμάτων, καὶ ἔτσι πλούτισε.
Ἀλλὰ ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ ἐλέγχου τῆς συνειδήσεως. Ἡ φωνούλα αὐτή, ποὺ ἔβαλε μέσα μας ὁ Θεός, ἐλέγχει τοὺς ἐνόχους. Ἐλέγχει τὸν κλέφτη, τὸ φονιᾶ, τὸ διεφθαρμένο. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ἤλεγξε τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, τὸν Κάϊν, τὸν Ἰούδα, τὸν Ἀνανία καὶ τὴ Σαπφείρα. Αὐτὴ τώρα ἐλέγχει καὶ τὸ Ζακχαῖο. «Ζακχαῖε,» τοῦ λέει, «εἶσαι ἕνας κλέφτης, ἕνας λῃστής· ἔκανες νὰ πεινάσουν ὀρφανά, νὰ κλάψῃ ἡ χήρα μάνα, νὰ πονέσῃ ὁ τίμιος ἐργάτης, νὰ κλέψῃ ὁ μικρὸς βιοπαλαιστὴς γιὰ νὰ ζήσῃ. Ζακχαῖε, εἶσαι ἔνοχος, εἶσαι ἁμαρτωλός». Ἡ συνείδησι λοιπὸν τὸν ἔκανε νὰ ξυπνήσῃ, νὰ νιώσῃ τὴ θέσι του, νὰ πεταχτῇ στὸ δρόμο, νὰ ζητῇ πάσῃ θυσίᾳ νὰ δῇ τὸν Ἰησοῦ· ἐκεῖνον ποὺ γαληνεύει τὶς συνειδήσεις, ἐκεῖνον ποὺ σῴζει.
Καὶ τὸν εἶδε τὸν Ἰησοῦ. Μὰ πῶς τὸν εἶδε, ἀφοῦ ἦταν κοντὸς καὶ τόσοι ἄνθρωποι εἶχαν κάνει τοῖχο μπροστά του; Ὤ! ὅταν θέλῃς νὰ πλησιάσῃς τὸ Χριστό, τὰ ἐμπόδια ὑπερπηδοῦνται. Καὶ ὁ Ζακχαῖος ὑπερπήδησε τὰ ἐμπόδια τοῦ ἀναστήματος. Ἀνέβηκε σ᾿ ἕνα δέντρο, σὲ μιὰ συκομορέα, κι ἀπὸ ᾿κεῖ ἀντίκρυσε τὸ μεγαλεῖο τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ. Γιὰ νὰ δῇς ἕνα πανόραμα, τὴ θάλασσα λ.χ. μὲ τὶς ἀκτές της, τὰ χωριουδάκια μὲ τὰ κάτασπρα σπιτάκια ἢ τὶς πολιτεῖες μὲ τὶς καμινάδες τῶν ἐργοστασίων, πρέπει ν᾿ ἀνεβῇς κάπου ψηλά, στὸ βουνό· καὶ γιὰ νὰ δῇς τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ, νὰ αἰσθανθῇς τὴ θεϊκή του δύναμι, πρέπει νὰ ὑψωθῇς πάνω ἀπ᾿ τὸ χῶμα, πάνω ἀπ᾿ τὴν ὕλη, πάνω ἀπ᾿ τὸν κόσμο τῆς φθορᾶς, ἡ σκέψι σου νὰ πετάξῃ ψηλότερα, νὰ ἐγγίσῃ τὰ ἄστρα, νὰ κατοπτεύσῃ τὴν αἰωνιότητα. Τότε θὰ νιώσῃς ἐντός σου τὸ μεγαλεῖο τὴς Θεότητος. Ὁ Ζακχαῖος, λοιπόν, στὴ συκομορέα, μετέωρος μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς. Καὶ ἡ συκομορέα εἶνε ἕνας τύπος, γιὰ νὰ καταλάβουμε, ὅτι ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἡ σκέψι του ἀνέβηκε ὑψηλότερα.
Ἀντίκρυσε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ, εἶδε τὸ ὕψος Του. Ἦταν ὁ προστάτης τῶν ὀρφανῶν καὶ τῶν χηρῶν, ἐκεῖνος ποὺ διήρχετο «εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος» τοὺς ἀνθρώπους (Πράξ. 10,38), ποὺ δὲν εἶχε μιὰ δραχμὴ στὴν τσέπη, ποὺ δὲν εἶχε «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. 8,20· Λουκ. 9,58), καὶ αὐτὴ ἡ ἰδανικὴ ζωή του τὸν ἠλέκτρισε. Ἀπὸ Read more »

Περιτομὴ τοῦ Κυρίου
1 Ἰανουαρίου

ΠΙΣΤΙ ΧΩΡΙΣ  «ΕΑΝ»

«Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης» (Κολ. 2,8)

ΤΡΙΠΛΗ εἶνε σήμερα ἡ ἑορτή. Ἑορτάζουμε πρῶτον τὴν περιτομὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἑορτάζουμε δεύτερον τὴν ἑορτὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Καὶ τρίτον ἑορτάζουμε τὴν πρώτη τοῦ ἔτους.  
Τώρα λοιπόν, ποὺ βρισκόμαστε στὸ κατώφλι τοῦ νέου ἔτους, ἂς μὴ σᾶς διδάξω οὔτε ἐγὼ οὔτε κανένας ἄλλος. Διδάσκαλός μας ἂς εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τοῦ ὁποίου θαυμασία περικοπὴ ἀνεγνώσθη σήμερα. Τί λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος;

* * *

«Ἀδελφοί, βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης» (Κολ. 2,8). Προσέχετε, λέει, ἀδελφοί! Τὰ μάτια σας ὀρθάνοιχτα.
Τί νὰ προσέχουμε; Ποιός εἶνε ὁ κίνδυνος; Σωματικός; Ὄχι· δὲν εἶνε μόνο σωματικὸς ὁ κίνδυνος. Θὰ εἶσαι ὅπως τὸ ζῷο, ἂν αἰσθάνεσαι μόνο τὸν σωματικὸ κίνδυνο. Ἐὰν ὅμως εἶσαι καὶ πνευματικὴ ὕπαρξι, θὰ αἰσθάνεσαι καὶ τοὺς πνευματικοὺς κινδύνους.
Καὶ ποιός εἶνε ὁ πνευματικὸς κίνδυνος; Προσέχετε, λέει, μήπως κάποιος σᾶς κλέψῃ. Αὐτὴ τὴ σημασία ἔχει ἡ λέξι «συλαγωγῶν»· ἀπ᾿ ἐκεῖ βγαίνει καὶ τὸ ἱερόσυλος. Προσέξτε, λέει, νὰ μὴ σᾶς κλέψῃ κανεὶς τὸ θησαυρό.
Καὶ ποιός εἶνε ὁ θησαυρός; Δὲν εἶνε ὑλικός· εἶνε πνευματικός, ἀνεκτιμήτου ἀξίας ὁ θησαυρός. Καὶ ὁ θησαυρὸς αὐτὸς εἶνε ἡ πίστις.
Ἀλλὰ ποιά πίστι; Ὅλοι ἔχουν πίστι· καὶ οἱ ἑβραῖοι καὶ οἱ μουσουλμᾶνοι καὶ οἱ κινέζοι καὶ οἱ ἰνδιάνοι καὶ ὅπου νὰ μεταβοῦμε, θὰ βροῦμε κάποια πίστι. Καὶ ὅποιος δὲν πιστεύει στὸ Θεό, θὰ πιστεύῃ στὸν διάβολο. Τέτοιο μεταφυσικὸ κενὸ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πίστις εἶνε ἔμφυτη στὸν ἄνθρωπο καὶ εἶνε παγκόσμιος.
Καὶ ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ πίστι; Μία ἐννοοῦμε πίστι, τὴν ὀρθόδοξο πίστι, ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς ἀπεκάλυψε. Ἀπ᾿ ὅλες τὶς πίστεις ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο, μιὰ εἶνε ἀληθινὴ καὶ γνησία· ἡ Ὀρθοδοξία. Ξέρετε πῶς μοιάζει; Σὰν τὸ χρυσάφι ποὺ εἶνε καθαρὸ ἀπὸ ξένα στοιχεῖα. Χρυσάφι ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὸ καμίνι, χρυσάφι εἰκοσιτεσσάρων καρατίων, εἶνε ἡ ὀρθόδοξος πίστις.
Τί εἶνε αὐτὴ ἡ πίστις; Read more »

ΠΩΣ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ;

ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ ή ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ;

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Εγινε στην Αθήνα στις 25-12-1966, στο ιερό Ναο της Γεννήσεως Χριστού, στη συνοικία του Ψυρή

________

________

Ειναι η ζωή μας μια οδηπορία. Και πάνω στην οδηπορία αυτή, κάτω από τους κόπους κατω από τους μόχθους, κάτω από τις αγωνίες και τις μεριμνες έχουμε ανάγκη ως άτομα και οικογένειες έχουμε ανάγκη από κάποιους σταθμούς τους οποίους πρέπει  ν’ αναπαύεται το πνεύμά μας· γι’ αυτό έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας ότι· «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος», είναι σαν ένας δρόμος μακρύς που δεν έχει πουθενά χάνι, για να καθήσεις να ξεκουραστείς..
Είναι λοιπόν η εορτή μια ανάγκη. Εορτάζουν οι άνθρωποι από αρχαιοτάτης εποχής· από την στιγμή που εμφανίστηκε ο άνθρωπος στη γη, μέχρις ότου να τελειώση αυτή η σφαίρα -δεν ξέρω πως θα τελειώση αυτή η σφαίρα, και μήπως βρισκόμαστε στις ημέρες τις διαλύσεως της σφαίρας αυτής, όχι εκ Θεού, αλλά από τις κακίες του ανθρώπου-.  
Από την ώρα που παρουσιάστηκε ο άνθρωπος στη γη μέχρι την ώρα που θα να τελειώση αυτή η σφαίρα, και θα γίνει σκόνη μέσα στο άπειρο, μέχρι τότε θα υπάρχουν οι εορτές.

Εορτάζουν οι κινέζοι, εορτάζουν οι γιαπωνέζοι, εορτάζουν οι μαύροι, εορτάζουν οι κίτρινοι, εορτάζουν και οι άθεοι.
Αυτές τις άγιες ημέρες οι άθεοι υλισταί –δεν ανακατεύομαι στα οικονομικά και στα κόματα, αλλά όπου υπάρχουν άθεα καθεστώτα δεν εορτάζουν  τας  χριστιανικάς εορτάς. Σήμερα (η ομιλία είναι του 1966) μέσα στην Μόσχα δεν χτυπάν καμπάνες… Πήραν την γομολάστιχα και έσβησαν την γιορτή αυτή και επισήμως δεν εορτάζουν…
Δεν εορτάζουν επισήμως, αλλά ανεπισήμως ο ρωσικός λαός γιορτάζει και ίσως μέσα στον πόνο του και μέσα στο δάκρυ του και μέσα στη συναίσθησή του να εορτάζει καλύτερα…. εορτάζει όπως άλλοτε εορταζαν υπό διωγμό οι χριστιανοί…
Αλλά και αυτοί σήμερα οι άθεοι αναγκάζονται να έχουν εορτές. Δεν τους αρέσει η εορτή του Χριστού, αλλά σε λίγες μέρες θα γιορτάσουν την εορτή του  χειμώνα μεγαλοπρεπέστατα… Θα στήσουν μέσα στη Μόσχα ένα πελώριο δένδρο και θα το στολίσου και επάνω στην κορυφή δεν θα υπάρχει το αστέρι της Βηθλεέμ, αλλά ο δικός τους αστέρας….
ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ  ΠΟΙΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ ΘΑ ΚΑΤΑΙΣΧΥΣΕΙ, ο αστέρας της Βηθλεέμ ή ο δικός τους αστήρ;
 

• (Όταν έγινε η ομιλία αυτή ο αστέρας του κομμουνισμού ήταν σ’ όλο του το μεγαλείο, αλλά μετά από τρεις δεκαετίες έπεσε και άφησε συντρίμμια πίσω του. Ο  αστέρας της Βηθλεέμ νίκησε και καταισχύθη η αθεία. Ο ρωσικός λαός γιορτάζει και πάλι επισήμως, μ’ όλη τη μεγαλοπρέπεια τας χριστιανικάς του εορτάς. Σήμερα κάποια υπολείμματα αθέων έμειναν στην πατρίδα μας και έχουν το θράσος να διεκδικούν την ψήφο του Ελληνικού λαού, για να τον αποτελειώσουν.

Την ομιλία ακούστέ την από το στόμα του ίδιου του Γέροντα, έχει και πολλά άλλα φωτισμένα λόγια να σας πει

_

Βασιλείου τοῦ Μεγάλου
1 Ἰανουαρίου

Πολυτεκνια και ιερωσυνη

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, πρώτη τοῦ ἔτους, ἑορτάζουμε καὶ τὴ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν καὶ οἰκουμενικοῦ διδασκάλου τῆς Ἐκ­κλησίας μας Βασιλείου τοῦ Μεγάλου. Δὲν θὰ μιλήσουμε διεξοδικῶς γι᾽ αὐτόν. Θέλω μόνο νὰ συγκεντρώσω τὴν προσοχή σας κυρίως σὲ δύο σημεῖα τοῦ βίου του.

* * *

 Ποιά ἦταν ἡ πατρίδα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὁ ὁποῖος τιμᾶται παντοῦ στὴν Ὀρθοδοξία; Εἶνε ἡ χώρα ἐκείνη ποὺ γέννησε τοὺς περισσο­τέρους καὶ μεγαλυτέρους μάρτυρες καὶ ὁ­μολογητὰς τῆς πίστεως, ἡ γῆ τῆς Μικρᾶς Ἀ­σίας. Δὲν μεροληπτοῦμε· ἡ ἱστορία βεβαιώνει, ὅτι Μικρὰ Ἀσία καὶ Πόντος ὑπῆρξαν τὰ εὐ­γενέ­στερα μέρη τοῦ χριστιανισμοῦ. Γεννήθη­κε στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας τὸ 330 μ.Χ.. Ἐὰν πᾶμε στὰ μέρη αὐτά, ὅπου νὰ σκαλίσουμε τὰ χώματα, θὰ βροῦμε ὀστᾶ ἁ­γί­ων, ἡρώων καὶ μαρτύρων. Ἐ­κεῖ τάφοι, ἐκεῖ ἱερὰ λείψανα, ἐ­κεῖ μοναστήρια, ἐκεῖ ἀσκηταί, ἐκεῖ πατέρες καὶ διδάσκαλοι, ἐκεῖ οἱ Βασίλειοι καὶ οἱ Γρηγόριοι, ἐκεῖ τὸ ἄνθος καὶ ἡ εὐωδία τῆς πίστεως· ἕνας παράδεισος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ παράδεισος αὐτὸς κράτησε πολλὰ χρόνια, ἕως ὅτου ἦρθε ἡ ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα τοῦ 1922 καὶ ὅλος ἐκεῖνος ὁ χριστι­ανισμὸς ξερριζώθηκε. Τώρα ἐκεῖ ποὺ λειτουργοῦσε ὁ Μέγας Βασίλειος ἀκούγονται χοτζάδες· τὶς ἐκκλησιὲς καὶ τὰ μοναστήρια τῆς Καππαδοκίας, τῆς εὐλογημένης χώρας, τὶς κατέλαβαν οἱ μουσουλμᾶνοι καὶ τὶς ἔκαναν τζαμιά, ἀπο­θῆ­κες καὶ κινηματογράφους. Ὤ συμφορά, ποὺ ὅποιος δὲν τὴν αἰσθάνεται δὲν εἶνε Ἕλ­ληνας, δὲν εἶνε Χριστιανός!
Εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ μᾶς τιμωρεῖ ὁ Θεός. Γι᾽ αὐτὸ μᾶς ξερρίζωσαν ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία, ἀπὸ τὰ ἅ­για μέρη ὅπου ἔζησαν καὶ ἔδρασαν οἱ πρόγο­νοί μας. Τώρα ἐμεῖς εἴμαστε ἀνάξιοι γι᾽ αὐτά. Ἀλλὰ σημειώσατέ το, τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια σας —τὸ πιστεύω ἀκραδάντως— θὰ ᾿ρθῇ ἅγια μέρα ποὺ θὰ πᾶνε στὴν Καππαδοκία, στὴν Καισαρεία, στὸ Ἰκόνιο, στὴν Ἄγκυρα, ἐκεῖ ὅπου μᾶς περιμένει νέφος μαρτύρων!
Στὴν Καισάρεια λοιπόν, τὴ δοξασμένη πόλι, γεννήθηκε ὁ Μέγας Βασίλειος. Οἱ γονεῖς του εὐσεβεῖς. Τὰ ὀνόματά τους· Βασίλειος ὁ πατέρας —τὸ ἴδιο ὄνομα μὲ τὸν υἱό—, καὶ ἡ μητέρα Ἐμμέλεια. Καὶ πόσα παιδιὰ εἶχαν; Μὴ γελάσετε! ἐὰν ἀκούῃ τὰ λόγια μου αὐτὰ κάποιος μοντέρνος, ἄνθρωπος τοῦ νέου καιροῦ, ἂς μὴ γελάσῃ. Τὸ λέω αὐτό, διότι σήμερα οἱ πολλοὶ δὲ γεννοῦν παιδιά, κ᾽ ἐπὶ πλέον ἐμπαίζουν ἐκείνους ποὺ ζοῦν φυσιολογικά. Ἡ οἰκογένεια τοῦ Μεγάλου Βασιλείου λοιπὸν εἶχε δέ­κα παιδιά, τόσα γέννησε ἡ μητέρα του.
Δέκα παιδιά! ἀκοῦτε; Δέκα παιδιά. Ὁ Μέγας Βασίλειος ἦταν ὁ δεύτερος. Μέσα στὸ σπίτι ὑπῆρχε μιὰ σπουδαία ψυχή, ἡ γιαγιά· ἦταν ἡ γιαγιά του ἡ Μακρίνα, μιὰ ἁγία γυναίκα. Ὅ­ταν μεγάλωσε ὁ Βασίλειος κ᾽ ἔγινε σπουδαῖ­ος, ἐπίσκοπος – ἀρχιεπίσκοπος μὲ φήμη με­γάλη, ὅποτε θυμόταν τὴ γιαγιά του ἔκλαιγε. Συνεκινεῖτο, διότι αὐτὴ ἡ γιαγιὰ ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ φύτευσε στὴν καρδιὰ τοῦ μικροῦ Βασιλείου τὴν εὐσέβεια.
Ἀπὸ τὰ δέκα ἀδέρφια ὁ δεύτερος αὐτὸς ­σπούδασε κατ᾽ ἀρχὴν στὴν Καισάρεια καὶ κατόπιν στὴν Ἀθήνα. Μετὰ τὶς σπουδές του ἐπέ­στρεψε στὴν πατρίδα καὶ γιὰ λίγο ἔγινε δικηγόρος, ὁ καλύτερος δικηγόρος τῆς πόλε­ως. Ἐγκατέλειψε ὅμως τὸ δικηγορικὸ ἐπάγγελμα, πῆγε στὸν Πόντο, κ᾽ ἐκεῖ ἀσκήτευσε, προσ­ευχήθηκε, μελέτησε τὰς Γραφάς. Τέλος ἔγινε ἐπίσκοπος, διαπρεπὴς ἐπίσκοπος, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐργάστηκε γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.
Ἀπὸ τὸ σπίτι – τὴν οἰκογένεια τοῦ Μεγάλου Βασιλείου βγῆκαν τρεῖς κληρικοί, τρεῖς ἐπίσκοποι· ὁ Μέγας Βασίλειος ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας, ὁ Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νύσσης, καὶ ὁ Πέτρος ἐπίσκοπος Σεβαστείας.

* * *

Αὐτὸς εἶνε, ἀγαπητοί μου, μὲ μεγάλη συν­τομία, ὁ βίος καὶ ἡ δρᾶσις τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Δύο πράγματα ἂς προσέξουμε.
⃝ Τὸ ἕνα εἶνε ὅτι ὁ Μέγας Βασίλειος βγῆκε ἀ­πὸ πολύτεκνη οἰκογένεια. Τὸ τονίζω καὶ δὲν θὰ παύσω νὰ τὸ τονίζω αὐτό· ὁ Θεὸς εὐλογεῖ τὶς οἰκογένειες τῶν πολυτέκνων, αὐτὸ εἶνε γε­γονός. Ὅποιος εἶνε πολύτεκνος, βλέπει μέσ᾿ στὸ σπίτι του θαύματα. Θαύματα ζητοῦμε, ἀλ­λὰ τὰ θαύματα εἶνε στοὺς πολυτέκνους. Συνάν­τησα πρὸ καιροῦ ἕνα πολύτεκνο μὲ 12 παι­διὰ καὶ μοῦ ἔλεγε· Read more »

Ἡ Γέννησις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ
Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Η ΕΛΛΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ

«Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4,13)

Πρὸ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ἡ ἀνθρωπότης καὶ μαζί της ἡ πατρίδα μας ὑπέφερε. Ἂν ἔφθαναν στ᾽ αὐτιά μας οἱ φωνὲς ἀπ᾽ τὶς ψυχὲς μυριάδων ἀνθρώπων τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου, θ᾽ ἀκούγαμε ἀ­ναστε­ναγμοὺς καὶ κραυ­γὲς πόνου, ὅπως π.χ. ὁ πόνος ποὺ δοκίμαζαν ὁ Λαοκόων καὶ τὰ παιδιά του, στὸ γνωστὸ σύμ­­πλεγμα, καθὼς τοὺς ἔσφιγγαν οἱ δράκοντες.
Ὁ ἀρχαῖ­ος ὄφις – τὸ κακό, παρ᾿ ὅλη τὴν ἕλ­ξι καὶ γοητεία μὲ τὴν ὁποία ἐξαπάτησε τοὺς πρωτοπλά­στους καὶ παρασύρει ἔκτοτε τοὺς ἀν­θρώπους, κρύβει μέσα του φοβερὸ δηλη­τή­ριο ποὺ δὲν ἄφησε τίποτε ἀμόλυντο. Ὁ ἄν­θρω­πος φαρμακώθηκε ἀπ᾽ τὴ ῥίζα του, ψυ­χὴ καὶ σῶ­μα δι­εφθάρησαν. Τὸ δηλητήριο αὐ­τό, ποὺ ἡ ἁγία Γραφῆς τὸ ὀ­νομάζει ἁ­μαρτία, διαπότισε ὅλη τὴν ἀνθρώ­πινη ὑπόστασι· ὁ νοῦς σκοτίστηκε, ἡ καρδιὰ ψυ­χράν­θηκε, ἡ θέλησι ἀτόνη­σε. Ἡ ἀνθρω­πότης ψυχορ­ραγοῦσε ὅπως ὁ δια­βάτης τῆς πα­ραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου ποὺ ἔ­πεσε στοὺς λῃ­στὰς κι αὐτοὶ «ἐκδύσαντες αὐ­τὸν καὶ πλη­γὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡ­μιθανῆ τυγχάνοντα» (Λουκ. 10,30). Λίγο ἀκόμη καὶ θὰ πέθαινε.
Γι᾽ αὐτὸ ἀπ᾽ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ὑφηλίου ἀ­κούγονταν κραυγὲς πόνου. Ἡ ἀνθρωπότης ἀ­π᾽ τὸ κεφάλι ὣς τὰ πόδια εἶχε γίνει ἕνα ἕλ­κος. Ὅπου κι ἂν τὴν ἄγγιζες πονοῦσε καὶ φώναζε. Καὶ ποιός δὲν πονοῦσε καὶ δὲν φώναζε; Φώναζαν τὰ παι­διά, ποὺ τά ᾽ρριχναν στὸν Καιάδα. Φώναζαν οἱ παρθένες, ποὺ ἀτιμάζονταν μέσα στοὺς ναοὺς τῆς εἰδωλολατρίας προσ­φέ­ρον­τας τὴν τιμή τους ὡς… λατρεία τῆς θε­ᾶς Ἀ­φρο­δίτης καὶ τῆς θεᾶς Ἀστάρτης. Φώναζαν τὰ ἑ­κατομμύρια δοῦλοι, ποὺ ἔσερναν τὶς ἁλυσίδες τῆς σκλαβιᾶς καὶ τοὺς κομμάτια­ζαν οἱ με­γιστᾶ­νες γιὰ νὰ τρέφουν μὲ τὶς σάρκες τους τὰ ἰχθυ­οτροφεῖα τους. Φώναζαν οἱ λαοί, ποὺ εἶ­χαν χά­σει τὴν ἐλευθερία τους κάτω ἀπ᾽ τὸ ζυγὸ τῆς Ῥώμης. Πρὸ παντὸς ὅμως φώναζαν οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ἔνοχοι γιὰ τὶς μύριες παραβάσεις τοῦ ἠθικοῦ νόμου· αὐτοί, ἀπὸ προσωπικὴ πεῖρα, εἶχαν πεισθῆ ὅτι τὸ ν᾽ ἀνατρέψουν ἕνα τυραννικὸ καθε­στώς, ὅσο δύσκολο κι ἂν εἶνε, εἶνε παι­χνίδι ἐν συγκρίσει μὲ τὸ ν᾽ ἀ­νατρέψῃ καν­εὶς τὴν τυραννία τῶν παθῶν, ποὺ ἔχει θρονια­στῆ στὴν καρδιὰ τοῦ ἐνόχου. Ἐ­κεῖ, στὰ σκοτεινὰ ὑ­ποσυνεί­δητα βάθη τῆς ψυχῆς, ζοῦν οἱ ἀόρατοι τύραν­νοι, τὰ πάθη, καὶ γιὰ νὰ λυτρωθῇ ἀπὸ τὴν τυραννία τους ἡ ψυχὴ φώναζε μαζὶ μὲ τὸν Παῦ­λο· «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (῾Ρωμ. 7,24).
Ὅλοι καὶ ὅλα ζητοῦσαν λύτρωσι, καὶ οἱ φω­νὲς ἔφταναν ὣς τὸν οὐρανό. Πόνος καὶ πόθος. Ἡ ἀνθρω­πότης πονοῦσε βλέποντας τὰ ἄ­πειρα θύματα σὲ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς, σὲ κάθε ἐκ­δήλωσι τῆς ζωῆς· ἀλλὰ καὶ ποθοῦσε νὰ βγῇ ἀ­π᾽ τὸ λαβύρινθο, νὰ ζήσῃ λυτρωμένη ἀπὸ τοὺς φό­βους ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν τυραννιῶν.
Φωνὲς ἀκούγονταν ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς οἰ­κουμένης· Ἔρχεται! ἔρχεται ὁ Δυνατός, ὁ Σο­φός, ὁ Ἰατρός, ἔρχεται ὁ Λυτρωτής! Καὶ μυστη­ριωδῶς ὅλοι στρέφονταν πρὸς τὴν Ἀνατολή.

* * *

Ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη –ἐκτὸς τοῦ Ἰουδαϊκοῦ– ἐ­­κεῖνο ποὺ αἰσθανόταν περισσότερο τὴν ἀνάγ­κη μιᾶς ὑπερφυσικῆς ἐπεμβάσεως γιὰ νὰ σω­θῇ ὁ κόσμος, ἦταν ἡ Ἑλλάς. Ἡ πατρίδα μας, ποὺ εἶχε ἀναδείξει τοὺς μεγαλυτέρους φιλοσόφους καὶ ποιητὰς κι ἀνέβηκε στὸν κολοφῶ­­να τῆς πνευματικῆς ἀναπτύξεως, διαισθάνθη­κε ὅ­τι τὸ κακὸ ποὺ κατέτρωγε τὰ σπλάχνα τῆς ἀν­θρωπότητος ἦταν τέτοιο ποὺ δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ θεραπευθῇ μὲ ἀνθρώπινα μόνο μέσα, μὲ ἁ­πλὲς φιλοσοφικὲς συμβουλές. Αὐτές, ὅ­σο ὡραῖες κι ἂν εἶνε, μοιάζουν μὲ ἔμπλαστρα ποὺ προσωρινὰ ἀνακουφίζουν τὸν ἄρρω­στο, ἐνῷ ἡ ῥίζα τοῦ κακοήθους ἀποστήματος μένει μέσα, κ᾽ ἐκεῖ δουλεύει καὶ ἀπειλεῖ νὰ μολύνῃ τὸ αἷμα καὶ νὰ ἐπιφέρῃ τὸ θάνατο.
Μὲ ἔμπλαστρα δὲν σῴζεται ὁ ἄρρωστος. Ὁ μεγάλος ἄρρωστος, ἡ ἀνθρωπότης, χρειαζόταν «φάρμακα ἡρωικά». Ποιός θὰ τὰ ἔδινε;
Ἡ Ἑλλὰς μὲ τὸ στόμα μεγάλων τέκνων της προφήτευσε, ὅτι θ᾽ ἀνατείλῃ μιὰ χαρμόσυνη ἡ­μέρα, ποὺ τὸ κακό, ὁ «Τυφών», θὰ συντριβῇ κάτω ἀπὸ τὴ δύναμι τοῦ Ἰσχυροῦ καὶ τότε θὰ σημειωθῇ νέα στροφὴ τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἂς ἀναφέρουμε μερικὲς ἐκλάμψεις τοῦ προ­φητικοῦ πνεύματος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, ἡ ὁποία νωρίς χαιρέτισε τὴ γέννησι τοῦ Λυτρω­τοῦ· ἂς δοῦμε, σὲ δύο συνέχειες, ὡρισμένους προφῆ­τες τῆς Ἑλλάδος καὶ τὶς προφητεῖες τους

. ⃝ Ὁ Σωκράτης (469-399 π.Χ.).

Ὁ Σωκράτης ἐ­θεωρεῖτο ὡς ὁ πάντων ἀνδρῶν σοφώτατος. Στὸ τέλος τῆς ζωῆς του δικαζόταν στὴν Ἀθήνα. Ὅ­ταν ἦρθε ἡ ὥρα ν᾿ ἀπολογηθῇ, δὲν κολά­κευ­­σε τοὺς δικαστάς του, δὲν ζήτησε τὸ ἔλεός τους· μίλησε μὲ τὴν ὠμὴ γλῶσσα τῆς ἀληθείας. Ἀ­πευθύνθηκε στοὺς Ἀθηναίους, ἀνασκόπησε τὴ ζωή του ἀνάμεσά τους, τὴν ἀποστολὴ ποὺ εἶ­χε νὰ διδάσκῃ κάθε συμπολίτη του τὸ γνωστὸ «Γνῶθι σαυτόν», καὶ προβλέπον­τας τὸ σκληρὸ τέλος του, εἶπε περίπου τὰ ἑξῆς. Read more »

Τοῦ προφήτου Δανιὴλ
17 Δεκεμβρίου

ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ

«…Ὅτι ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν εἶ σύ» (Δαν. 9,23)

ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ, ἀγαπητοί μου, τὸν προφήτη Δανιήλ. Νὰ τὸν ἐπαινέσουμε; Δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τοὺς δικούς μας ἐπαίνους. Τὸν ἐγκωμιάζει ἡ Ἐκκλησία μὲ ὡραιότατα τροπάρια. Εἶνε, λέει, «ἀστὴρ φανότατος», «λαμπρότατος ἥλιος, προφητῶν ὁ περίδοξος», ὁ «πανάριστος στῦλος τῶν δογμάτων», «κρηπὶς τῆς οἰκουμένης», «ἡ διόπτρα τοῦ Πνεύματος», δηλαδὴ τὸ πνευματικὸ τηλεσκόπιο μὲ τὸ ὁποῖο εἶδε τί θὰ συμβῇ στὸ μέλλον (ἑσπ.). Εἶδε θρόνους καὶ βασιλεῖες νὰ πέφτουν, εἶδε τὶς περίφημες «ἑβδομήκοντα ἑβδομάδας» (Δαν. 9,24), καὶ τέλος εἶδε τὴν ἔνδοξο βασιλεία τοῦ «Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (ἔ.ἀ. 7,13-14), τῆς ὁποίας «οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. 1,33).
Τὸν Δανιὴλ ἐπαινοῦν ὄχι μόνο οἱ ὑμνογράφοι τῆς γῆς ἀλλὰ καὶ οἱ ἄγγελοι τοῦ οὐρανοῦ. Τὸν ἐπαινεῖ ―μοναδικὴ περίπτωσις― ὁ ίδιος ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ποὺ «οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ χαῖρε». Ὁ ίδιος ἔλαβε ἐντολὴ νὰ ἔρθῃ καὶ στὸν Δανιήλ. Καὶ ὅταν ἦρθε, τὸν βρῆκε νὰ κλαίῃ. Οἱ ἅγιοι δὲν γελοῦν· κλαῖνε, ἀλλὰ μέσ᾿ στὸ κλάμα τους εἶνε ἡ χαρὰ τοῦ παραδείσου. Κλαίει ὁ Δανιήλ. Γιατί κλαῖς, Δανιήλ; Κλαίω γιὰ κακοὺς ἱερεῖς, γιὰ ἀσεβεῖς ἄρχοντες, γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς συμφορὲς τοῦ λαοῦ μου. Ἔκλαιγε, νήστευε, ἀγρυπνοῦσε, προσευχόταν ὁ Δανιήλ. Σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάστασι τὸν βρῆκε ὁ Γαβριήλ, καὶ τοῦ λέει· Μὴν κλαῖς, Δανιήλ. Γιατὶ ἀπ᾿ ὅλους μόνο σ᾿ ἐσένα θ᾿ ἀνοίξῃ ὁ Θεὸς τὰ μυστικά του· σὺ θὰ δῇς τὰ μέλλοντα νὰ συμβοῦν. Καὶ σοῦ ἀξίζει, «διότι εἶσαι ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν» (ἔ.ἀ. 9, 23). Τί σημαίνουν ἆραγε οἱ δύο αὐτὲς λέξεις;
Ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἐγκώμια οἱ λέξεις αὐτὲς εἶνε τὸ λαμπρότερο στεφάνι. Θὰ προσπαθήσω ν᾿ ἀγγίξω τὸ πέλαγος τῶν νοημάτων, ποὺ κλείνουν. Τί σημαίνει, ὅτι ὁ Δανιὴλ εἶνε «ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν»;

* * *

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, κάθε ἄνθρωπος, κλείνει μέσα του ἀμέτρητες ἐπιθυμίες. Τὶς ἐπιθυμίες κατατάσσω σὲ τρεῖς κατηγορίες.
1. Πρώτη κατηγορία εἶνε οἱ φυσικὲς ἐπιθυμίες. Ἐφ᾿ ὅσον ὁ ἄνθρωπος εἶνε κι αὐτὸς βιολογικὸ ὄν, ἔχει καὶ ἀνάγκες φυσικές. Πρώτη ἀνάγκη ἡ τροφή. Ἔπειτα ἡ ἀνάγκη τοῦ ποτοῦ, τοῦ νεροῦ· ἡ ἀνάγκη τῆς ἀναπαύσεως· ἡ ἀνάγκη τοῦ ὕπνου· ἡ ἀνάγκη τῆς ψυχαγωγίας κ.λπ.. Οἱ ἐπιθυμίες γι᾿ αὐτά, ποὺ ὁ Θεὸς τὶς φύτευσε μέσα μας, δὲν εἶνε ἀπόβλητες. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ίδιος ἐνδιαφέρεται νὰ καλύπτωνται οἱ ἀνάγκες αὐτές. Διέταξε νὰ βλαστήσῃ ἡ γῆ χλόη καὶ δέντρα καρποφόρα, νὰ πλασθοῦν ζῷα ποὺ προσφέρουν γάλα καὶ κρέας. Ἔκανε τὶς πηγὲς καὶ τὰ ποτάμια. Ἔδωσε τὸν ὕπνο – μέγα δῶρο! Γέμισε τὰ δάση μελῳδικὰ πουλιά. Ὁ Θεὸς ἐξασφάλισε ὅλα αὐτά. Καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἂν ἔχῃ λίγη εὐγνωμοσύνη, πρέπει νὰ λέῃ· «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον…· τὸν ἐμπιπλῶντα ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν σου» (Ψαλμ. 102,2-5).
2. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ οἱ κακὲς ἐπιθυμίες. Αὐτὲς εἶνε ἢ φυσικὲς ποὺ ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ τὶς ἱκανοποιήσῃ παρανόμως, ὄχι Read more »

Τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος
12 Δεκεμβρίου

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

(Σύντομος βίος καὶ μερικὰ θαύματα)

ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ μεγάλη ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος.
Πῶς τιμᾶται ὁ ἅγιος Σπυρίδων; Τιμᾶται βεβαίως κι ὅταν τὸν παραδέχεσαι ὡς ἅγιο, ὅταν ἐκκλησιάζεσαι στὴν ἑορτή του καὶ προσεύχεσαι κι ἀνάβῃς τὸ κερί σου καὶ προσκυνᾷς τὴν ἁγία του εἰκόνα. Ἀλλὰ φτάνουν αὐτά; Αὐτὰ εἶνε τὰ εὔκολα. Ὁ ἅγιος ζητεῖ καὶ κάτι ἄλλο ποὺ εἶνε πιὸ δύσκολο. Ὅποιος τὸ κατορθώνει, αὐτός τιμᾷ τὸν ἅγιο. Ποιό εἶν᾿ αὐτό; Νὰ τὸν μιμηθοῦμε. Δηλαδή; νὰ κάνουμε κ᾿ ἐμεῖς ὅ,τι ἔκανε ἐκεῖνος; Μὰ ἐκεῖνος ἔκανε θαύματα. Ποιός ἀπὸ μᾶς μπορεῖ νὰ κάνῃ θαύματα; Ὅλοι νὰ μαζευτοῦμε, τὸ νυχάκι τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος δὲν κάνουμε. Τότε λοιπὸν πῶς θὰ τὸν μιμηθοῦμε; Νὰ τὸν μιμηθοῦμε σὲ ἄλλο σημεῖο. Νὰ μιμηθοῦμε τὶς ἀρετές του· τὶς ἀρετὲς ποὺ εἶχε, ποὺ χάρι σ᾿ αὐτὲς ἔλαμψε ὡς ἀστὴρ πρώτου μεγέθους. Νὰ μιμηθοῦμε τὶς ἀρετές του. Ἀλλὰ γιὰ νὰ μιμηθοῦμε τὶς ἀρετές του, πρέπει νὰ ξέρουμε τὸν βίο του· τί ἔκανε ὁ ἅγιος.
Στὰ παλιὰ τὰ εὐλογημένα χρόνια, ποὺ δὲν ὑπῆρχαν σχολεῖα, γυμνάσια καὶ πανεπιστήμια, ἀλλὰ κατοικοῦσαν σὲ καλύβες, παρ᾿ ὅλη τὴ φτώχεια στὰ σπίτια είχανε συναξάρια. Τί θὰ πῇ συναξάριον; Θὰ πῇ βίος ἁγίου. Είχανε τοὺς βίους τῶν ἁγίων. Καὶ τὴν παραμονὴ ἀποβραδὶς διαβάζανε. Γνωρίζανε τὸν ἅγιο ποιός ἦταν, συγκινοῦνταν καὶ κλαίγανε. Καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ ἀκόμα ἂν ρωτοῦσες τί ἤτανε ὁ ἅγιος Σπυρίδων, θὰ σοῦ ἀπαντοῦσαν. Ἦταν ξεφτέρια. Ἄντε τώρα… Δὲν κατηγορῶ οὔτε δασκάλους οὔτε καθηγητάς. Κατηγορῶ τὸ ἄθεο ἐκπαιδευτικὸ σύστημα μιᾶς ὀρθοδόξου χώρας. Γιατὶ ἂν ρωτήσῃς ἑκατό, ὄχι μαθητὰς δημοτικοῦ ἀλλὰ καὶ φοιτητὰς πανεπιστημίου, γιὰ τὸν ἅγιο Σπυρίδωνα δὲν ξέρουν τίποτα, γρῦ!
Γιὰ νὰ μιμηθοῦμε λοιπὸν τὸν ἅγιο, πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὸν βίο του, τὸ συναξάριό του. Αὐτὸ τὸ συναξάρι ἀνοίγω κ᾿ ἐγὼ ἐδῶ σ᾿ ἐσᾶς. Θὰ ποῦμε μερικὰ περιστατικὰ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ὄχι ὅλα, διότι τότε ὁ λόγος θὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε πολὺ ἐκτεταμένος.

* * *

Ποιά ἤτανε ἡ πατρίδα τοῦ ἁγίου; Ἕνα μαρτυρικὸ ἑλληνικὸ νησί, ἡ Κύπρος. Στὴν Κύπρο γεννήθηκε τὸν 3ο αἰῶνα. Τὸ ἐπάγγελμά του; Δὲν ἦταν ἐγγράμματος, οὔτε δάσκαλος οὔτε δικηγόρος. Ἦταν φτωχαδάκι, βοσκός. Ἔβγαζε τὰ πρόβατά του στὸ βουνὸ καὶ ἔπαιζε φλογέρα, τὰ πήγαινε στὸ ποτάμι καὶ τὰ πότιζε.
Βοσκός. Ἀλλὰ τί βοσκός! Βοσκὸς ἀπὸ βοσκὸ διαφέρει. Ὑπάρχουν βοσκοὶ καλοί, ἀγαθοὶ ἄνθρωποι, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κακοί. Διαβάσαμε στὶς ἐφημερίδες, ὅτι ἕνας βοσκὸς σκότωσε μὲ καραμπίνα τέσσερις – πέντε ἀνθρώπους, γιατὶ πάτησαν τὸ γρασίδι του. Μπῆκαν τὰ πρόβατά τους καὶ φάγανε λίγο χόρτο, κι αὐτὸς τοὺς ἔρριξε. Τέτοιοι βοσκοὶ εἶνε κακοί. Ἀλλ᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδων δὲν ἦταν τέτοιος. Ἦταν ἀγαθός, πολὺ ἀγαθός. Ἀκοῦστε καὶ θαυμάστε. Μιὰ νύχτα πήγανε στὸ μαντρί του κλέφτες νὰ κλέψουν. Τὸ περικύκλωσαν, προσπαθοῦσαν νὰ μποῦνε μέσα, μὰ δὲ᾿ μποροῦσαν. Ἄγγελος Κυρίου φύλαγε τὸ μαντρί. Ἅμα εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἄγγελος σὲ φυλάει, δὲν παθαίνεις τίποτα. Τὸ πρωῒ ποὺ ξημέρωσε τοὺς βλέπει κουρασμένους καὶ λυπημένους. ―Τί θέλετε; λέει. ―Νά, ἤρθαμε νὰ κλέψουμε, ἀλλὰ κάποιο χέρι ἀόρατο δὲ᾿ μᾶς ἄφησε… Κατάλαβε ὁ ἅγιος. Ἀφοῦ τοὺς συμβούλευσε, τέλος τοὺς λέει· ―Κουραστήκατε ὅλη νύχτα. Γιὰ τὸν κόπο σας λοιπὸν πάρτε δυὸ κριάρια!… Ἀκοῦτε, ἀδελφοί μου; Γι᾿ αὐτὸ εἶνε ἅγιοι! Ὄχι μόνο δὲν τοὺς μάλωσε, ἀλλὰ καὶ τοὺς φιλοδώρησε. Σὰν παραμύθια φαίνονται αὐτά. Ἐνῷ ἄλλος σκοτώνει πέντε μὲ καραμπίνα γιὰ ἕνα γρασίδι, τί μεγαλεῖο ὁ ἅγιος Σπυρίδων! Γι᾿ αὐτό, ὅταν τὸ εἶδαν αὐτὸ οἱ κλέφτες, είπανε· ―Πιστεύουμε στὸ Θεό!… Πέσανε στὰ πόδια του, ζητοῦσαν συγγνώμη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Βλέπετε τί κάνει ἡ ἀγαθότης καὶ ἡ ἁγιότης; Ποιός τὸ κάνει αὐτὸ σήμερα; Τρέχουν τὸν ἀντίδικο ἀμέσως στὰ δικαστήρια· ἀδέρφια χωρίζουν καὶ μαλώνουν γιὰ λίγα μέτρα γῆς.
Κοντὰ στὴν ἀγαθότητα καὶ ἁγιότητα ἄλλο χαρακτηριστικὸ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος εἶνε ὅτι μὲ τὴν πίστι του ἔκανε θαύματα. Ἔτσι ἦταν γνωστὸς σὲ ὅλο τὸ νησί. Ὅταν λοιπὸν πέθανε ὁ ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος, τότε ὅλοι, ἄντρες – γυναῖκες – μικρὰ παιδιά, μὲ μιὰ φωνὴ εἶπαν· ―Τὸν Σπυρίδωνα ἐπίσκοπο!… Καὶ ἐνῷ ὑπῆρχαν ἄλλοι ἐγγράμματοι, ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου ἔγινε ὁ τσομπάνος. Τριάντα περίπου χρόνια ἔμεινε ἐπίσκοπος. Ἐποίμανε μὲ ἀγάπη καὶ μὲ πίστι.
Πίστευε ἀληθινά. Ὄχι σὰν κ᾿ ἐμᾶς. Ποῦ ἔδειξε τὴν πίστι του; Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη παρουσιάστηκε ἕνας ἄπιστος καὶ αἱρετικός, ὁ Ἄρειος. Αὐτὸς δίδασκε, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε Θεός. (Αὐτὸ ποὺ διδάσκουν καὶ οἱ χιλιασταὶ σήμερα. Ἐγγόνια καὶ τρισέγγονα τοῦ Ἀρείου εἶνε οἱ ἰεχωβῖτες· ὅ,τι ἔλεγε ὁ Ἄρειος, λένε κι αὐτοὶ τώρα). Τότε φάνηκε ἡ πίστις τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος. Μαζευτήκανε στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας 318 πατέρες, γιὰ νὰ πολεμήσουν τὴν αἵρεσι τοῦ Ἀρείου. Ἦταν ἐκεῖ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ ἅγιος Νικόλαος…, ἐκεῖ καὶ ὁ ἅγιος Σπυρίδων. Ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὅπως είπαμε, δὲν ἤξερε πολλὰ γράμματα. Καὶ ἐνῷ στὴ Σύνοδο γινόταν μεγάλη συζήτησι, σὲ μιὰ στιγμὴ λαμβάνει τὸν λόγο ὁ βοσκὸς αὐτὸς καὶ λέει· ―Ὁ Θεός, ἡ ἁγία Τριάς, εἶνε μυστήριο· εἶνε ἀόρατος καὶ ἀκατάληπτος. Καὶ γιὰ ν᾿ ἀποδείξῃ στὸν Ἄρειο ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε τρία πρόσωπα, Πατὴρ Υἱὸς καὶ ἅγιο Πνεῦμα, τρισυπόστατος Θεός, τί ἔκανε; Πῆρε ἕνα κεραμίδι ―ἂς μὴ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε στὰ θαύματα τῶν ἁγίων―, καὶ λέει· ―Τὸ βλέπεις τὸ κεραμίδι; Εἶνε ἕνα, ἀλλὰ εἶνε καὶ τρία. Γιὰ νὰ γίνῃ τὸ κεραμίδι, χρειάζονται τρία πράγματα· τὸ ἕνα εἶνε τὸ χῶμα, τὸ ἄλλο εἶνε τὸ νερὸ ποὺ ζυμώνει τὸ χῶμα, τὸ τρίτο εἶνε ἡ φωτιὰ ποὺ τὸ ψήνει στὸ καμίνι. Κάνει λοιπὸν τὸ σταυρό του καὶ προσεύχεται· Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Παναγία Τριάς, ἐλέησόν με, καὶ λέει· ―Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἀμέσως τὸ κεραμίδι ἔγινε τρία· ἡ φωτιὰ ἀνέβηκε πρὸς τὰ ἐπάνω, τὸ νερὸ ἔπεσε πρὸς τὰ κάτω, καὶ μέσ᾿ στὴ χούφτα του ἔμεινε τὸ χῶμα. Ἔτσι ὅλοι πίστεψαν, ὅτι τὸ δόγμα τῆς ἁγίας Τριάδος εἶνε ὄντως γνήσιο.
Εἶχε πίστι. Ἀλλὰ εἶχε καὶ ἀγάπη. Πίστευε καὶ ἀγαποῦσε. Γιατὶ πίστι χωρὶς ἀγάπη εἶνε νεκρά, ὅπως καὶ σῶμα χωρὶς ψυχὴ εἶνε νεκρό. Ποῦ ἔδειξε τὴν ἀγάπη του ὁ ἅγιος Σπυρίδων; Θὰ σᾶς διηγηθῶ τρία περιστατικά.  Read more »

Τοῦ ἁγίου Ἀμβροσίου Μεδιολάνων
7 Δεκεμβρίου

ΠΟΙΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ;

• 
• Τὴ στιγμὴ αὐτή, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἄντρες, γυναῖκες, τὴ στιγμὴ αὐτὴ ποὺ μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεὸς νὰ συγκεντρωθοῦμε ἐδῶ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος διὰ νὰ ἀκούσωμε τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου, τὴ στιγμὴ αὐτὴ πρέπει νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεό. Διότι τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου, ὅσο πτωχὸ καὶ νὰ εἶνε καὶ ὅσο καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλὰ χείλη καὶ ἂν ἐξέρχεται, τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου εἶνε μία εὐλογία Θεοῦ. Ἐκκλησία ποὺ δὲν ἀκούεται τὸ κήρυγμα, ἐνορία ποὺ δὲν ἀκούεται τὸ κήρυγμα, εἶνε μιὰ ἐνορία νεκρά. Οἱ Χριστιανοὶ δὲν γνωρίζουν τὰ ἱερά τους καθήκοντα, ποὺ ἔχουν ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, ἀπέναντι τοῦ πλησίον καὶ ἀπέναντι τοῦ ἑαυτοῦ των. Αὐτὴ τὴν ὥρα ποὺ είμεθα ἐδῶ ἂς εὐχαριστήσουμε τὸν Θεό. Ἡ πατρίς μας μόνο ἡ Ἑλλάς, μετρῆστε μὲ τὰ δάκτυλα, ἔχει 8.000 ἐνορίες. Ἑσπερινὸ κήρυγμα ζήτημα ἐὰν γίνεται σὲ ἑκατὸ ἐκκλησίες· οἱ ἄλλες ἐκκλησίες εἶνε νεκρές, δὲν ἀκούεται λόγος Θεοῦ. Γιά φανταστῆτε τί θὰ γινότανε, ἐὰν κάθε βράδυ τὴν Κυριακὴ ποὺ ὀργιάζουν τὰ σκυλάδικα, τὰ κέντρα, γιὰ φανταστῆτε τί συναγερμὸς τῶν ψυχῶν θὰ γινότανε ἐὰν κάθε Κυριακὴ στὶς 7 ἡ ὥρα ὅλες οἱ ἐκκλησιές, ὅλες οἱ ἐνορίες μικρὲς καὶ μεγάλες, χτυποῦσαν τὴν καμπάνα καὶ καλούσανε τὸν πιστὸ λαὸ ν᾿ ἀκούσῃ λόγον Θεοῦ! Εὐλογία Θεοῦ θὰ ἦτο. Ἐδῶ στὴ Φλώρινα ἔχετε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ αὐτή. Θά ᾿ρθῃ μέρα, προφητεύω τὴν ὥρα αὐτή, ποὺ δὲν θὰ ἔχετε πλέον αὐτὴ τὴν εὐλογία νὰ ἀκοῦτε τόσο συχνὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Εὐλογία Θεοῦ λοιπὸν εἶνε τὸ ὅτι ἀπόψε εὑρισκόμεθα ἐδῶ στὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος· καὶ ἂς παρακαλέσουμε τὸ Θεό, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο νὰ φωτίσῃ καὶ αὐτὸν ποὺ ὁμιλεῖ καὶ ἐσᾶς ποὺ ἀκούετε, διὰ νὰ ἀκούσετε μὲ προθυμίαν καὶ νὰ ἐκτελέσετε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ.
• Ἀρχίζω τὸ κήρυγμα μὲ ἕνα ἐρώτημα. Γιὰ ποιό σκοπὸ ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτόν; Ποιός ὁ σκοπὸς ποὺ ὁ ἄνθρωπος ζῇ στὸν πλανήτη αὐτὸ τοῦ σύμπαντος; Ὁ σκοπός του εἶνε, ὅπως ἔλεγε κάποιος ἀρχαῖος ὑλιστής, «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13· Α΄ Κορ. 15,32); Σκοπὸς εἶνε νὰ ἀπολαύσῃ τὰς ἠδονὰς τοῦ κόσμου τούτου; Σκοπὸς εἶνε νὰ πλουτίσῃ, νὰ θησαυρίσῃ, νὰ ἀγοράσῃ οἰκόπεδα, νὰ χτίσῃ πολυκατοικίας, νὰ γίνῃ πλούσιος, πάμπλουτος, Ὠνάσης; Σκοπός του εἶνε νὰ καταλάβῃ διάφορα ἀξιώματα καὶ νὰ ἀνέλθῃ εἰς τὸν κολοφῶνα τῆς δόξης; Σκοπὸς εἶνε νὰ ἀποκτήσῃ γνώσεις καὶ ἐπιστήμας καὶ νὰ γίνῃ ἐπιστήμων μεγάλος καὶ ὑψηλός; Σκοπὸς εἶνε νὰ κυριαρχήσῃ ἐπάνω εἰς τὴν νεκρὰν φύσιν; Σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ σκοπὸς λοιπὸν τέτοιος εἶνε; Νὰ γίνῃ Μέγας Ἀλέξανδρος; Νὰ γίνῃ Κροῖσος καὶ Μίδας ὡς πρὸς τὸν πλοῦτον; Νὰ γίνῃ Σαρδανάπαλος ὡς πρὸς τὰς ἡδονὰς καὶ διασκεδάσεις; Νὰ γίνῃ Σωκράτης ἢ Ἀϊνστάιν ὡς πρὸς τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν γνῶσιν; Δὲν εἶνε ὁ σκοπὸς αὐτός. Ποιός εἶνε ὁ σκοπός; Δὲν τὸν λέγει ἄνθρωπος τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου, τὸν λέγει ὁ Θεός, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Λέγει λοιπὸν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ὅτι ὁ σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶνε· Ἔσεσθε ἅγιοι (πρβλ. Ματθ. 5,48· Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16), ὅτι πρέπει νὰ γίνωμεν ἅγιοι, αὐτὸς εἶνε ὁ σκοπός.
  Ἅγιος ποιός εἶνε; Ἕνας καὶ μόνον εἶνε. «Εἶς ἅγιος, εἶς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.). Ἅγιος εἶνε ὁ Πατήρ, ἅγιος ὁ Υἱός, ἅγιον τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου» (Ἠσ. 6,3 καὶ θ. Λειτ.). Ἅγιος σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ εἶνε ὁ Θεός, ὁ ἐν Τριάδι Θεός· καθαρὸς – πεντακάθαρος ἀπὸ κάθε κακία, ἀπὸ κάθε ἁμαρτία. Ἅγιοι εἶνε οἱ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι σὲ σχετικὸ βαθμό. Ἅγιοι ὅμως εἶνε καὶ οἱ ἄνθρωποι· καὶ οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ γίνουν ἅγιοι. Ὅπως ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνῃ κακοῦργος καὶ Ἰούδας καὶ νὰ διαπράξῃ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος ἠμπορεῖ νὰ διαπράξῃ καὶ τὰ μεγαλύτερα θαύματα καὶ τὰ μεγαλύτερα κατορθώματα ἀρετῆς, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἅγιος ὁ ἄνθρωπος, σχετικῶς ἅγιος.

  Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὸ «κατ᾿ εἰκόνα». Ὁ ἄνθρωπος, ὅπως λέγει ἡ Γραφή, ἐπλάσθη «κατ᾿ εἰκόνα» ἀλλὰ καὶ «καθ᾿ ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ. «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γέν. 1,26). Τὸ «κατ᾿ εἰκόνα» ποιό εἶνε; Ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει μυαλὸ ποὺ δὲν τό ᾿χει κανένα πλάσμα στὸν κόσμο, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐλευθερίαν ποὺ δὲν ἔχουν τὰ ζῷα, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει συνείδησιν ἡ ὁποία λαλεῖ μέσα εἰς τὴν καρδία τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ἐπειδὴ ἔχει αὐτὰ τὰ ἐξαίρετα χαρίσματα, μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐὰν κάνῃ καλὴ χρῆσι τῶν χαρισμάτων αὐτῶν, νὰ ἀνέλθῃ εἰς μεγάλας σφαίρας ἀρετῆς καὶ καλωσύνης. Τότε, κοντὰ στὸ «κατ᾿ εἰκόνα», θ᾿ ἀποκτήσῃ καὶ τὸ «καθ᾿ ὁμοίωσιν». Τὸ «κατ᾿ εἰκόνα» τὸ ἔχει, τὸ «καθ᾿ ὁμοίωσιν» καλεῖται νὰ τὸ ἀποκτήσῃ· μὲ ἀγῶνα ἰσχυρὸν δηλαδὴ νὰ ξερριζώσῃ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά του ὅλα τὰ ἀγκάθια τῆς κακίας ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ φυτέψῃ μέσ᾿ στὴν καρδιά του τὸ δέντρον τῆς ἀρετῆς, τὸ δέντρο τῶν ἀρετῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τὸ «Ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν» (Ψαλμ. 33,15).

  Ἔσεσθε ἅγιοι. Μάλιστα. Τί μεγάλο πρᾶγμα εἶνε ὁ ἅγιος! Ἀλλὰ σπάνιο πρᾶγμα. Γέμισε ἡ πατρίδα μας ἀπὸ ἐπιστήμονας· ἀπὸ γιατρούς, ἀπὸ δικηγόρους…. Ἀπὸ διπλωματούχους γέμισε. Γέμισε ὁ κόσμος. Τὸ ἅγιον εἶνε σπάνιο. Ὅσο σπάνιο εἶνε τὸ διαμάντι, τόσο σπάνιον πρᾶγμα ἔγινε ὁ ἅγιος. Καὶ ὁ ἅγιος εἶνε ἕνας ἄγγελος. Ὅσον διαφέρει Ὅπως ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ὁ κακὸς καὶ διαστραμμένος, ὁμοιάζει μὲ τὸν διάβολον ―καὶ διάβολοι ἔγιναν οἱ ἄνθρωποι εἰς τὸν αἰῶνα μας―, ἀντιθέτως αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὸν Χριστὸ καὶ κάνει καλὴ χρῆσι τῶν θείων χαρισμάτων, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἀνέρχεται σὲ ἕνα μεγάλο ὕψος καὶ γίνεται ἄγγελος, ἔνσαρκος ἄγγελος «Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν προφητῶν ἡ κρηπίς…»), ὅπως ὁ προφήτης Ἠλίας καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Λοιπὸν ἅγιος εἶνε τὸ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλα.
  Τί εἶνε ὁ ἅγιος; Εἶνε ἅλας· «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. 5,13). Τί εἶνε ὁ ἅγιος; Εἶνε φῶς· «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (ἔ.ἀ. 5,14). Τί εἶνε ὁ ἅγιος; Ἕνας μικρὸς ἥλιος. Τί εἶνε ὁ ἅγιος; Εἶνε μιὰ πηγὴ εὐλογίας εἰς τὸν κόσμον. Τί εἶνε ὁ ἅγιος; Ἕνας μικρὸς Θεός, ἕνας μικρὸς Χριστὸς στὴ γῆ. Ὅπως ὁ Χριστὸς περπάτησε στὴ γῆ καὶ σκόρπισε τὴν εὐλογία εἰς τὸν κόσμον, ἔτσι καλεῖται καὶ κάθε Χριστιανὸς νὰ βαδίσῃ εἰς τὰ ίχνη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ φθάσῃ εἰς τὴν θέωσιν καὶ εἰς τὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς. Μάλιστα, ἅγιοι!
  Κάποιος ἄθεος στὸ Παρίσι, ποὺ ἐτάραξε τὴν οἰκουμένη μὲ τὶς θεωρίες του, προτοῦ νὰ πεθάνῃ εἶπε ὅτι· «Πάει πλέον ὁ Θεός, πάει πλέον τὸ παραμύθι αὐτό, ἔσβησε» – ἔτσι νόμιζε αὐτὸς ὁ ἠλίθιος. «Πάει πλέον ὁ Θεός, πάει πλέον τὸ παραμύθι αὐτό, ἔσβησε. Δὲν τὸ πιστεύουν πλέον οἱ ἄνθρωποι. Ἐμεῖς οἱ φιλόσοφοι» ―ἐθεωροῦσε τὸν ἑαυτόν του φιλόσοφον, ὁ κενόδοξος ἄνθρωπος― «ἐμεῖς ἀποδείξαμε μὲ ἰσχυρὰ ἐπιχειρήματα» ―ἔτσι ἐνόμιζε― «ὅτι δὲν ὑπάρχει πλέον Θεός». Ἔτσι εἶπε αὐτός. Συνέχισε ὅμως παρακάτω· «Τελειώσαμε μὲ τὸ Θεό· ἀλλὰ τώρα πῶς θὰ τελειώσουμε μὲ τοὺς ἁγίους;…». Ἐτρόμαζε ὅτι ὑπάρχουν εἰς τὸν κόσμον ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν. Ἐτρόμαζε ὅτι ὑπάρχουν γυναῖκες καὶ ἄντρες, μέσα στὸ Παρίσι καὶ εἰς τὴν Εὐρώπη ὅλη, ποὺ πιστεύουν εἰς τὸν Θεόν. Ἐτρόμαζε καὶ ἔλεγε, ὅτι ἐφ᾿ ὅσον ὑπάρχει καὶ ἕνας ἅγιος, ἐφ᾿ ὅσον πάνω στὴ γῆ ὑπάρχει καὶ ἕνας ἅγιος, ἀρκεῖ ὁ ἅγιος αὐτὸς νὰ ἀποδείξῃ, ὅτι ὑπάρχει Θεός. Στὸν αἰῶνα μας ἔχει ὑπάρχουν πολλοὶ ἅγιοι· πολλοὺς ἁγίους ἀνέδειξε ὁ αἰώνας μας. Ἕναν ἅγιο, τὸν ἅγιο Νεκτάριο, ―ὑπάρχουν ἀκόμα πολλοί― ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ τὸν θυμοῦνται· καὶ αὐτὸς ὁ ἅγιος ταράσσει ὁλόκληρον τὴν κοινωνία καὶ συγκινεῖ. Μεγάλο πρᾶγμα εἶνε ὁ ἅγιος. Παραπάνω ἀπὸ τὴ θεολογία, παραπάνω ἀπὸ τὴ φιλοσοφία, παραπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ χαρίσματα ἡ ἁγιότης ἐπικρατεῖ.
  Περὶ ἁγίων ὡμιλήσαμε σήμερα τὸ πρωῒ εἰς τὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νικολάου (6-12-1980, θέμα «Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ»), εἰδικῶς γιὰ τὸν ἅγιο Νικόλαο ποὺ γιορτάζει σήμερον. Χθὲς ἑώρταζε ὁ ἅγιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος, ὁ ἀσκητὴς πέραν ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη ποταμό. Καὶ προχθὲς πάλι ἑώρταζε ἡ ἁγία Βαρβάρα, ποὺ προστατεύει τὸ ἔνδοξον πυροβολικὸ τῆς πατρίδος μας καὶ τοὺς ἐργάτας τοῦ ἐργοστασίου Πτολεμαΐδος. Αὔριο στὸν ὁρίζοντα τῆς Ἐκκλησίας μας ἀνατέλλει ἕνα λαμπρό ἀστέρι ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος ἐπίσκοπος Μεδιολάνων. Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, γι᾿ αὐτὸν τὸν ἄγνωστο ἅγιο νὰ σᾶς πῶ ὀλίγα λόγια ἀπόψε. καὶ Παρακαλῶ νὰ προσέξετε· θὰ εἶνε σύντομο τὸ κήρυγμα.

* * *

«ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ…»

Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος γεννήθηκε τὸ 340 μ.Χ. στὴ Ῥώμη καὶ ἔδρασε Read more »

Τοῦ ἁγίου Νικολάου
6 Δεκεμβρίου

ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ἀγαπητοί μου, ἀνέτειλε ἡ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου. Τί νὰ ποῦμε;
Νὰ ἐγκωμιάσουμε τὶς ἀρετές του; Νὰ ἐπαινέσουμε τὴν ἐγκράτειά του; Ὅπως λέει τὸ ἀπολυτίκιό του, ὑπῆρξε τῆς «ἐγκρατείας διδάσκαλος». Διότι ὄχι μόνο ὅταν ἦταν μεγάλος, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἦταν  βρέφος στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του, νήστευε τὸ γάλα καὶ δὲν θήλαζε. Νὰ ἐπαινέσουμε τὴν πραότητά του, ποὺ λέει πάλι τὸ ἀπολυτίκιό του ὅτι ὑπῆρξε «εἰκόνα πραότητος»; Στὶς ὕβρεις καὶ συκοφαντίες καὶ διαβολὲς τῶν ἐχθρῶν του ἀπαντοῦσε μὲ μεγάλη πραότητα. Μᾶς διδάσκει, ὅτι κ᾿ ἐμεῖς, ὅσες φορὲς ὑβριζόμεθα καὶ συκοφαντούμεθα στὸν κόσμο αὐτόν, πρέπει νὰ είμεθα πρᾶοι. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη δύναμις ἀπὸ τὴν πραότητα, μὲ τὴν ὁποία νικῶνται οἱ δαίμονες τῆς κολάσεως. Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη του, τὴ μεγάλη του ἐλεημοσύνη; Πήγαινε νύχτα στὰ φτωχὰ σπίτια καὶ σκορποῦσε χρυσᾶ νομίσματα, καὶ ἔσωσε ὑπάρξεις ἀπὸ τὸ βόρβορο καὶ τὴ διαφθορά. Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν πίστι, τὴ μεγάλη καὶ ἀκλόνητη πίστι ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος; Ὅταν ἡ Ἐκκλησία κινδύνευσε ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Ἀρείου, ἔσπευσε στὴν πόλι τῆς Νικαίας κ᾿ ἐκεῖ μαζὶ μὲ ἄλλους ἁγίους πατέρας συνετέλεσε στὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας. Βέβαια ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν εἶχε τὴν εὐγλωττία τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἢ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν ἄλλων πατέρων, γιατὶ ἦταν ἀγράμματος. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; Ὅταν ἄκουσε τὸν Ἄρειο νὰ βλασφημῇ τὸ Χριστό, αὐτὸς ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς ἐξανέστη καί, ὅπως λέει ὁ βίος του, ἐρράπισε τὸν αἱρεσιάρχη γιὰ τὴ βλασφημία του. Καὶ εἶνε γιὰ μᾶς δίδαγμα ὅτι, ὅσες φορὲς προσβάλλεται ὁ Θεός, πρέπει νὰ ἐξανιστάμεθα. Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, ὅσες φορὲς προσβάλλεται τὸ ἐγώ μας, ὅσες φορὲς ἀδικούμεθα, ὑβριζόμεθα, προπηλακιζόμεθα, τότε ἐξοργιζόμεθα καὶ γινόμεθα θηρία καὶ ἀπειλοῦμε τὸ σύμπαν· ἀλλ᾿ ὅταν θίγεται καὶ βλασφημῆται ὁ Χριστός, τότε δείχνουμε ἀδιαφορία. Ἀντιθέτως ὁ ἅγιος· στὶς προσωπικές του προσβολὲς ἀπαντοῦσε μὲ πραότητα, ὅταν ὅμως ὑβρίζετο ὁ Χριστὸς ἀπαντοῦσε μὲ σφοδρότητα· ἔτσι ἐρράπισε τὸν Ἄρειο. Ἐμεῖς ἔχουμε περὶ πολλοῦ τὸ ἐγώ μας, ὄχι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐκεῖνος.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος, δηλαδή, εἶνε ἡ σύνοψις ὅλων τῶν ἀρετῶν, ἡ ἔκφρασις τῶν μακαρισμῶν τοῦ Χριστοῦ, διότι στὸ πρόσωπό του ἐφαρμόσθηκαν ὅλοι οἱ μακαρισμοὶ τοῦ Κύριου  (βλ. Ματθ. 5,1-12).

* * *

Ἀλλ᾿ ἐγώ, ἀγαπητοί μου, θέλω νὰ συμπληρώσω τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου μὲ δύο λέξεις ποὺ ἀποδεικνύουν, ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν ἦταν μόνο ὁ ἐλεήμων καὶ ὁ πρᾶος καὶ ὁ πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος δοῦλος τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ὑπῆρξε ἀκόμα καὶ ὁ προστάτης φτωχῶν καὶ ἀδικουμένων, ὁ προστάτης ἀνθρώπων ποὺ τοὺς κατεδίωκαν οἱ ἰσχυροὶ τῆς ἡμέρας. Θ᾿ ἀναφέρω ἕνα ἢ δύο παραδείγματα, καὶ θὰ τελειώσω. Read more »

Τοῦ ἀποστ. Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου

______

_____

ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε 30 Νοεμβρίου. Ἀ­πὸ αὔριο ἀρχίζει ὁ χειμώνας (Δεκέμβριος-Ἰανουάριος-Φεβρουάριος). Σήμε­ρα ἑορτάζει ἕνας κορυφαῖος ἅ­γι­ος, ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ πρωτόκλητος.

Ἑορτάζουν σήμερα πολλοί. Ἑορτάζουν ἄν­­τρες ποὺ φέρουν τὸ ὄνομα Ἀνδρέας ἀλλὰ καὶ πολλὲς γυναῖκες ποὺ φέρουν τὸ ὄνομα Ἀν­δρι­άνα. Ἑορτάζει στὴν Πελοπόννησο ἡ Πάτρα, ὅπου μαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἀν­δρέας. Ἑορτάζει καὶ ἡ πολύδακρυς Κύπρος μας· στὸ ἄκρο τοῦ νησιοῦ, ποὺ τώρα τὸ κατέ­χουν οἱ Τοῦρκοι, ὑπάρχει μοναστήρι τοῦ Ἁ­γίου Ἀνδρέου. Ἑορτάζει καὶ τὸ Πατρι­αρ­χεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ ὁποίου πολιοῦχος εἶνε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας.
Ποιός λοιπὸν ἦταν ὁ ἅγιος Ἀνδρέας;

* * *

Στοὺς Ἁ­γίους Τόπους, ἀγαπητοί μου, ὑ­πάρ­χει ἡ λίμνη ἢ θάλασσα τῆς Τιβεριά­δος ἢ τῆς Γαλιλαίας ἢ τῆς Γεννησα­ρέτ. Στὰ γύρω χωριὰ κατοικοῦσαν ψαρᾶ­δες, ποὺ ἔρριχναν τὰ δίχτυα καὶ ζοῦσαν ἀπὸ τὰ ψάρια ποὺ ἔπιαναν.
Φτωχοὶ οἱ ψαρᾶδες, ἔμεναν σὲ καλύβες. Ἀλ­λὰ μέσα στὶς καλύβες κατοικοῦ­σαν ἄγγελοι. Τώρα σὲ σπίτια μεγάλα καὶ διαμερίσμα­τα πολυ­­τελῆ, σὲ μέγαρα καὶ παλάτια μὲ ὅ­λες τὶς ἀ­νέσεις, κατοικοῦν δαί­­μονες. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἐ­­πιτρέπει καὶ γίνονται σεισμοί, ποὺ κατεδαφί­ζουν ὑπερήφα­να κτήρια ἀνομίας.
Στὰ δυτικὰ τῆς λίμνης, σὲ μιὰ καλύβα τῆς Βηθσαϊδά, ζοῦσε καὶ ἡ οἰκογένεια τοῦ ἁγίου Ἀν­δρέα. Ὁ πατέρας του ὁ Ἰωνᾶς ἦταν ἕ­νας ἅγι­ος ἄνθρωπος. Τὰ δυὸ παιδιά του ποὺ γνωρίζου­­με –θὰ εἶχε καὶ ἄλλα–, εἶνε ὁ Ἀνδρέας ποὺ ἦ­ταν ἄγαμος καὶ ὁ Πέτρος ποὺ εἶχε οἰκογένεια. Βοηθοῦσαν τὸν πατέρα ψαρεύοντας κι αὐτοὶ μαζί του στὴ λίμνη. Ἡ οἰκογέ­νεια, ὅ­πως εἴπαμε, ἦταν φτωχιὰ ἀλλὰ ἔντιμη καὶ εὐ­σεβής. Μέσα στὸ σπίτι τοῦ Ἰωνᾶ βασί­λευε εἰ­ρήνη, κακὸς λό­γος δὲν ἀκουγόταν. Τὰ παιδιὰ ἦταν ὑπάκουα, κι ὁ πατέρας τὰ συμ­βούλευε –σὰ νὰ τὸν ἀκούω– στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τοὺς ἔλεγε νὰ τηροῦν τὸ νόμο τοῦ Κυρίου, νὰ προσεύχων­ται, νὰ διαβάζουν τὴ Βίβλο, νὰ ἐλ­πίζουν στὸν οὐράνιο πα­τέρα, νὰ περι­μένουν τὸ Μεσσία, τὴ λύτρωσι τοῦ Ἰσραήλ. Ἔτσι ζοῦσε ἡ οἰ­κο­γένεια αὐτή, μέσα ἀπ᾽ τὴν ὁποία βγῆκε ὁ ἀ­πόστολος Ἀνδρέας.
Ὅταν ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἄρχισε τὸ κήρυγμα στὸν Ἰορδάνη, ὁ Ἀνδρέας ἦταν ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τὸν πλησίασαν καὶ ἔγιναν μαθη­ταί του. Ἀλλὰ μετὰ τὴ βάπτισι τοῦ Χριστοῦ τὸν ἄκουσαν μιὰ μέρα, αὐτὸς κι ἄλλος ἕνας μαθη­τής, νὰ δείχνῃ τὸν Ἰησοῦ καὶ νὰ λέῃ· «Ἴ­δε ὁ ἀ­μνὸς τοῦ Θεοῦ», νά τοῦ Θεοῦ τὸ πρόβατο (Ἰω. 1,36), αὐτὸς δηλαδὴ εἶνε ὁ Μεσσίας. Ἀμέσως τότε ἀκολούθησαν τὸν Ἰ­ησοῦ. Πῆγαν ἐ­κεῖ ποὺ ἔμενε κ᾽ ἔμειναν μαζί του ἐκείνη τὴν ἡμέρα μέχρι τὶς τέσσερις τὸ ἀπόγευμα.
Αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη γνωριμία τοῦ Ἀνδρέα μὲ τὸ Χριστό. Καὶ τόσο ἐνθουσιάστηκε γιὰ τὸ θη­σαυρὸ ποὺ ἀνακάλυψε, ὥστε Read more »

Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

1. Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου  2. Θεατρικό σκέτσ (βιογραφικό της αγίας)

__________

___

Τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

13 Νοεμβρίου

_____

_

Η ΜΑΝΔΡΑ

«Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. 10,11)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Ἑορτάζει ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυ­τέρους πατέρας καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Μίλησα ἄλλοτε γιὰ τὸν βίο του καὶ γιὰ τὸ τέλος του στὰ Κόμανα τῆς Ἀρμενίας. Τώρα ἂς ῥίξουμε μιὰ ματιὰ στὸ εὐαγγέλιο τῆς ἑορτῆς.

* * *

Τὸ ἀκούσατε; Ὁ Κύριος ὁμιλεῖ παραβολι­κῶς. Ὁμιλεῖ γιὰ μαντρί, γιὰ πρόβατα, γιὰ τσο­πᾶνο, γιὰ λύκους. Μὲ τέτοια ἁπλᾶ λόγια μίλησε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Τὸ μαντρί. Τί εἶνε τὸ μαντρὶ ὅλοι ξέρουμε· εἶνε τὸ μέρος ὅπου ὁ τσοπᾶνος ἀσφαλίζει τὰ πρόβατά του τὴ νύχτα, μὲ φρουρὸ τὰ τσοπανόσκυλα. Καὶ τί εἰκονίζει τὸ μαντρί; Τὸ μαντρὶ εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησία. Ὅπως τὰ πρόβατα μα­ζεύον­ται στὸ μαντρὶ κ’ εἶνε ἀσφαλισμένα, ἔτσι καὶ ὅ­ποιος μπαίνει στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Ἀρ­κεῖ νὰ ἔρχεται μὲ πίστι καὶ εὐλάβεια, ὄ­χι ἀθεόφοβα καὶ μὲ ἀμφιβολίες. Ὅποιος βρί­σκεται κον­τὰ στὸ Θεό, αἰσθάνεται ἀσφάλεια.

Μαντρὶ λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία. Καὶ πρόβατα; Οἱ Χριστιανοί. Ὅπως μέσ᾽ στὴ στάνη ὁ τσο­πᾶ­νος δὲ βάζει τσακάλια καὶ λύκους, Read more »

Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου
21 Νοεμβρίου

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Τα παιδια στην Εκκλησια, τα παιδια στο Θεο!

ΕΟΡΤΗ μεγάλη σήμερα, ἀγαπητοί μου, θεομητορικὴ ἑορτή. Ἑορτὴ δηλαδὴ πρὸς τιμὴν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία κατὰ τὴν πίστι μας πρέπει νὰ τιμᾶται. Καὶ τιμᾶται ἡ Παναγία μας. Γιατὶ δὲν εἶνε ἁπλῶς μία γυναίκα, οὔτε ἁπλῶς μία ἁγία· εἶνε παραπάνω ἀπὸ προφῆτες, ἀπὸ πατριάρχες, ἀπὸ ἀποστόλους, ἀπὸ τὸν τίμιο Πρόδρομο, ἀπὸ ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους, παραπάνω ἀπὸ κάθε λογικὸ κτίσμα. Μετὰ τὸ Χριστό, μετὰ τὴν ἁγία Τριάδα, ἔρχεται ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, τὸ ἐξοχώτερο καλλιτέχνημα καὶ τὸ καύχημα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. «Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν»! (Μέγ. ἀπόδ.). Μεγάλη εὐλάβεια πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.
Σήμερα εἶνε τὰ Εἰσόδιά της. Τί θὰ πῇ «εἰσόδια»; Πρέπει νὰ τὸ ἐξηγήσουμε.

* * *

Κανείς, ἀγαπητοί μου, δὲ᾿ γεννήθηκε ἀπὸ βράχο. Μποροῦσε ὁ Θεός, νὰ δώσῃ ἐντολὴ νὰ γίνῃ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ βράχο. Μήπως ἀπὸ ἕνα βράχο δὲ᾿ βγαίνει ἕνα λουλούδι ἢ ἕνα δέντρο; Ἀλλ᾿ ἡ πανσοφία του ὥρισε, ὁ ἄνθρωπος νὰ γεννιέται ἀπὸ ἄντρα καὶ γυναῖκα, ἀπὸ τὴν ἕνωσί τους, ἀπὸ τὸν ἅγιο θεσμὸ τοῦ γάμου. Ὅπως λοιπὸν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν γονεῖς, ἔτσι καὶ ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος. Οἱ δὲ γονεῖς της ποιοί ἦταν; Ὁ πατέρας ὠνομάζετο Ἰωακεὶμ καὶ ἡ μητέρα Ἄννα· αὐτοὶ ἦταν οἱ γονεῖς.
Εὐλαβέστατοι γονεῖς. Ἀλλὰ εχανε μιὰ θλῖψι. Ποιά; Ὅτι τὰ χρόνια περνοῦσαν, καὶ παιδιὰ δὲ᾿ γεννοῦσαν. Ἦταν λυπημένοι. Παρακαλοῦσαν τὸ Θεὸ νὰ τοὺς δώσῃ παιδί, καὶ ἔδιναν τὴν ὑπόσχεσι νὰ τοῦ τὸ ἀφιερώσουν. Καὶ ὁ Θεὸς ἄκουσε τὴν προσευχή τους. Καὶ νά, ἡ Ἄννα ἔμεινε ἔγκυος! Ὕστερα ἀπὸ ἐννιὰ μῆνες γέννησε ἕνα χαριτωμένο κοριτσάκι, ποὺ τὸ ὠνόμασαν Μαρία. Ἕνα ὄνομα ποὺ ἔμελλε νὰ μείνῃ ἀθάνατο στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος. Τὴ Μαρία δὲν τὴν κράτησαν κοντά τους. Ὅταν ἔγινε τριῶν ἐτῶν, λέει ἡ παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὡδήγησαν στὸ ναὸ τῶν Ἰεροσολύμων κατὰ τὴν ὑπόσχεσί τους. Ἐκεῖ τὴν παρέλαβαν οἱ ἱερεῖς, ὁ δὲ ἀρχιερεὺς Ζαχαρίας τὴν ἔβαλε μέσα στὰ ἅγια τῶν ἁγίων, ὅπου μόνο ὁ ἀρχιερεὺς ἐπιτρεπόταν νὰ μπῇ μιὰ φορὰ τὸ χρόνο. Στὸ ναὸ ἡ Παναγία μας ἔμεινε δώδεκα χρόνια, καὶ ἐτρέφετο κατὰ ὑπερφυσικὸ τρόπο ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριήλ.
Ὅταν ἡ κόρη ἔγινε δεκαπέντε ἐτῶν, οἱ ἱερεῖς τὴν παρέδωσαν στὸν μνήστορα Ἰωσήφ. Ἔτσι ἦρθε στὴ Ναζαρέτ, καὶ ἐκεῖ ἔγινε τὸ ἄλλο θαῦμα· «Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν.)· ὁ Γαβριὴλ τῆς ἀνήγγειλε, ὅτι θὰ γεννήσῃ ἄνευ σπορᾶς ἀνδρός, κατὰ τρόπο θεῖο καὶ ὑπερφυσικό, τὸν Σωτῆρα τῆς ἀνθρωπότητος, τὸν Βασιλέα τοῦ κόσμου, «οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος» (Σύμβ. πίστ.· Λουκ. 1,33).

* * *

Αὐτὸ εἶνε τὸ ἱστορικὸ καὶ ἡ σημασία τῶν Εἰσοδίων. Τί μᾶς διδάσκουν; Τρία διδάγματα.
   Πρῶτον. Είδαμε, ὅτι οἱ γονεῖς τῆς Παναγίας δὲν εἶχαν παιδί, καὶ στενοχωροῦνταν καὶ παρακαλοῦσαν τὸ Θεό. Χάρηκαν δὲ πολὺ ὅταν ἡ Ἄννα ἔμεινε ἔγκυος, κι ἀκόμη περισσότερο ὅταν γέννησε τὸ μονάκριβο παιδί της. Ἐρωτῶ· συμβαίνει αὐτὸ σήμερα; Ἔ, μέχρι ἕνα ἢ τὸ πολὺ δύο παιδιά, ναί. Παραπάνω ὄχι. Δὲ᾿ θέλει σήμερα παιδιὰ ἡ γενεά μας. Φοβοῦνται μήπως ἡ σύζυγος μείνῃ ἔγκυος. Καὶ γιὰ νὰ μὴ μείνῃ, μεταχειρίζονται μέσα καὶ μεθόδους ποὺ δὲν λέγονται. Πέφτει ὁ ἄνθρωπος σὲ ἐπίπεδο κατώτερο καὶ τῶν ζῴων. Τρέμουν ἂν φυτρώσῃ στὰ σπλάχνα τῆς μάνας τὸ λουλούδι· γιατὶ τὸ ὡραιότερο λουλούδι εἶνε τὸ παιδί, τὸ ἄνθος τοῦ οὐρανοῦ· «ἄνθος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί», δὲν ψάλλουμε γιὰ τὸ Παιδίον Ἰησοῦς; (καταβ. Χριστουγ.). Τώρα ὅμως, μόλις φυτρώσῃ τὸ ἄνθος, στενοχωριέται ὁ ἄντρας, στενοχωριέται ἡ γυναίκα· καὶ τρέχουν στοὺς γιατροὺς καὶ κάνουν ἔκτρωσι, δηλαδὴ τὸ σκοτώνουν! Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα. Ἂν σκοτώσῃς ἕνα μεγάλο, κάποια ἀφορμὴ μπορεῖ νὰ σοῦ ᾿δωσε. Τὸ μικρὸ αὐτὸ παιδί, ποὺ εἶνε μέσ᾿ στὰ σπλάχνα, τί κακὸ ἔκανε; Εἶνε ἡ πιὸ ἀθῴα ὕπαρξις. Γι᾿ αὐτό, ὅποιος σκοτώνει παιδί, λέει κάποιος Ῥῶσος φιλόσοφος, σκοτώνει τὸ Χριστό! Γυναῖκες, ἂν ἔχετε πέσει στὸ ἁμάρτημα αὐτὸ κ᾿ ἔχετε δολοφονήσει παιδιά, δὲ᾿ σᾶς ὠφελοῦν τίποτα οὔτε τὰ κεριὰ οὔτε οἱ λαμπάδες οὔτε τὰ πρόσφορα. Εἶνε ἀνάγκη ἀπόλυτη νὰ πᾶτε νὰ ἐξομολογηθῆτε, νὰ πῆτε τ᾿ ἁμαρτήματά σας, καὶ νὰ λάβετε συγχώρησι. Τὰ Εἰσόδια λοιπὸν μᾶς διδάσκουν, ὅτι τὰ ἀντρόγυνα πρέπει νὰ μὴ διαπράττουν τὸ μεγάλο αὐτὸ ἁμάρτημα, ποὺ λέγεται ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας, ἀλλὰ νὰ φέρνουν στὸν κόσμο παιδιὰ ὅσα δώσῃ ὁ Θεός.
   Τί ἄλλο μᾶς διδάσκουν τὰ Εἰσόδια. Read more »

Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

Συνέχεια ομιλίας 3ο (τέλος)

ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΜΦΟΡΑ Η ΔΙΑΛΥΣΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Πέρασαν ἀπὸ τότε, μετρῆστε, 1.150 χρόνια. Μὰ αὐτὴ ἡ ἱστορία μοιάζει σὰν νά ᾿νε καινούργια.
Θὰ ἤθελα νά ᾿χα ἕνα πίνακα καὶ νὰ γράψω μερικὰ ὀνόματα. Τὸ ἕνα ὄνομα Κωνσταντῖνος ὁ ΣΤ΄. Τὸ δεύτερο ὄνομα Θεοδότη. Τὸ τρίτο ὄνομα Ἰωσήφ, ὁ παπᾶς ποὺ στεφάνωσε τὸ παράνομο ζεῦγος. Καὶ μετὰ νὰ πιάσω νὰ σβήσω τὸ ὄνομα τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ ΣΤ΄ ―ποὺ εἶχε ἄθλιο τέλος, τὸν τύφλωσαν μέσα στὰ ἀνάκτορα οἱ ἐχθροί του―, καὶ στὴ θέσι του νὰ γράψω τὸ ὄνομα τίνος; Τὸ ὄνομα καθενὸς ποὺ χωρίζει ἄνευ σοβαροῦ λόγου τὴ νόμιμη γυναῖκά του. Ὅπως ὁ Κωνσταντῖνος χώρισε τότε τὴ γυναῖκά του, τὴν ἁγία ἐκείνη Μαρία, τὴν ἔδιωξε μακριὰ καὶ τὴν ἔκλεισε στὸ μοναστήρι, ἐνῷ αὐτὴ ἔμεινε πιστὴ μέχρι τέλους, ἔτσι καὶ σήμερα διάφορα πρόσωπα, ποὺ ἐξ αὐτῶν ἄλλοι εἶνε ἄσημοι ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν κατέχουν ὕψιστα ἀξιώματα μέσα στὴν πατρίδα, χωρίζουν τὶς γυναῖκές τους. Δὲν χρειάζεται ν᾿ ἀναφέρω ἐδῶ τὰ ὀνόματά τους. Τὰ ἀποσιωπῶ, ὄχι ἐκ δειλίας, διότι ἔχω ἄλλοτε ἐλέγξει καὶ ἐπωνύμως τέτοια πρόσωπα, ποὺ ἔδιωξαν τὶς γυναῖκές τους, τὶς νεώτερες Μαρίες, καὶ τὶς ὡδήγησαν σὲ μεγάλη θλῖψι, κι αὐτὲς κλαῖνε κι ἀναστενάζουν. Σβῆστε λοιπὸν τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος καὶ γράψτε τὰ ὀνόματά τους· καθένας τὰ γνωρίζει. Στὴ γειτονιά τους, στὴν πόλι τους, στὴν Ἑλλάδα ὁλόκληρη, εἶνε γνωστά, πολὺ γνωστά, τέτοια ὀνόματα, κι ἂς μὴ κρύβωνται πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλό τους.
Ἤθελα ἔπειτα νὰ σβήσω στὸν πίνακα τὸ ὄνομα τῆς Μαρίας καὶ ποιό ὄνομα νὰ γράψω; Ὅπως τότε ἡ Μαρία, ἀφ᾿ ὅτου τὴν ἔδιωξαν βιαίως ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα, ἔμεινε πιστὴ κι ἀφωσιωμένη στὸν ἄνδρα της καὶ προσευχόταν γι᾿ αὐτόν, ἔτσι καὶ σήμερα, μέσα στὴ βρωμιὰ καὶ τὴ σαπίλα καὶ τὴν κοπριὰ αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὑπάρχουν ἀκόμα διαμάντια. Ὑπάρχουν γυναῖκες τίμιες, γυναῖκες ποὺ μένουν πιστὲς στὸν ὅρκο τους καὶ δὲν ἐννοοῦν νὰ δώσουν διαζύγιο στὸν ἄνδρα τους. Προσεύχονται καὶ ἐλπίζουν στὸ Θεό, ὅτι θὰ ἔλθῃ μιὰ ἅγια ἡμέρα ποὺ ὁ ἄσωτος θὰ ἐπιστρέψῃ στὸ σπίτι.
Εἶνε παραμύθι; Δὲν εἶνε παραμύθι. Στὴ μητρόπολί μου, στὴ Φλώρινα, σ᾿ ἕνα μικρὸ χωριό, ἔφυγε κάποιος, ἄφησε τὴ σύζυγό του, καὶ πῆγε στὴ Γερμανία. Ἐκεῖ ὅμως ἀλήτεψε. Γύρισε Μόναχο, Βόννη, διάφορες πόλεις. Πόσα χρόνια, παρακαλῶ; Δέκα χρόνια. Ἡ γυναίκα του ἦταν νέα, μὲ ἔξοχο κάλλος, ἡ πιὸ ὡραία γυναίκα τοῦ χωριοῦ, εικοσι ἐτῶν, μὲ δυὸ παιδάκια. Πέσανε ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ τῆς ἔλεγαν·
―Τὸν ἄτιμο, σ᾿ ἀρνήθηκε. Λοιπὸν κ᾿ ἐσὺ παντρέψου.
Ἐκείνη ὅμως τίποτε·
―Μένω πιστὴ στὸν ἄνδρα μου. Ὁ Θεὸς θὰ τὸν γυρίσῃ, θὰ τὸν φέρῃ πίσω ἡ Παναγία.
Πέρασαν πάνω ἀπὸ 10 χρόνια, 12 γιὰ τὴν ἀκρίβεια. Καὶ μιὰ μέρα ―ὤ μέρα ἁγία, μέρα ἐπιστροφῆς τοῦ ἀσώτου!― νά ᾿τονε κ᾿ ἔρχεται ἀπὸ τὴ Γερμανία καὶ πάει στὴν Πτολεμαΐδα. Δὲν τόλμησε νὰ πάῃ στὸ χωριό. Βρίσκει κάποιον πατριώτη καὶ δειλὰ – δειλὰ τὸν ῥωτάει·
―Τί κάνει ἡ γυναίκα μου, παντρεύτηκε;
―Ὄχι, σὲ περιμένει…
―Μὲ περιμένει; κι ἄρχισε νὰ κλαίῃ. Μὲ περιμένει; Δὲν φανταζόμουν τέτοια ἀγάπη στὸν κόσμο…
Τὴν ἄλλη μέρα πάει στὸ χωριό, καὶ γιὰ τὴν ἐπιστροφή του χτύπησαν οἱ καμπάνες σὰν νὰ ἦταν Πάσχα καὶ ἀνάστασις. Ὅλο τὸ χωριὸ πέρασε νὰ τοὺς συγχαρῇ.
Σᾶς ἐρωτῶ· Αὐτὴ τὴ γυναῖκα, τὴν τίμια γυναῖκα, ποὺ μένει πιστὴ στὸν ἄνδρα της, πῶς τώρα ἐμεῖς θὰ τὴν ἀγνοήσουμε καὶ θὰ τὴν ἀδικήσουμε καὶ θὰ τῆς ποῦμε· Θέλεις δὲ θέλεις, θὰ σ᾿ τὸ δώσουμε τὸ διαζύγιο;
Ὅπως, λοιπόν, τότε ὁ Κωνσταντῖνος ὁ ΣΤ΄ ἔδιωξε τὴ γυναῖκά του, ἔτσι καὶ σήμερα ὑπάρχουν ἄνδρες μὲ ὑψηλὰ ἀξιώματα ποὺ διώχνουν τὶς γυναῖκες τους. Κι ὅπως τότε ὑπῆρχε ἡ Μαρία, ποὺ ἔμεινε πιστή, ἔτσι καὶ σήμερα στὴ θέσι τῆς Μαρίας ὑπάρχουν πιστὲς γυναῖκες, ποὺ ἀρνοῦνται τὸ διαζύγιο γιὰ νὰ σώσουν τὴν οἰκογένειά τους. Σβῆστε τὸ ὄνομα τῆς Μαρίας καὶ γράψτε στὴ θέσι του τὰ ὀνόματά τους.
Τέλος, καὶ στὴ θέσι τοῦ ἱερέως ἐκείνου ὑπάρχουν, δυστυχῶς, σήμερα κάποιοι ἄλλοι κληρικοί. Θὰ σᾶς πῶ κάτι λυπηρὸ στὸ σημεῖο αὐτό. Εἶμαι ἁμαρτωλός, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ φιλήσω τὰ πόδια σας, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἀλλὰ θὰ σᾶς τὸ πῶ· Θὰ δοῦμε πολύ δύσκολες ἡμέρες. Θεέ μου, Θεέ μου!… Κινδυνεύουμε νὰ σβήσουμε σὰν φυλή. Κι ἂν ψηφισθῇ ὁ νόμος περὶ διαζυγίου, τότε ἄτιμοι παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, κόλακες καὶ δειλοί, θὰ δεχθοῦν νὰ στεφανώσουν καὶ παράνομα ζεύγη.

* * *

Ἀγαπητοί μου,
Συμφορὰ μεγάλη στὸ ἔθνος μας εἶνε ἡ διάλυσις τῆς οἰκογενείας μὲ τὰ τόσα διαζύγια ποὺ ἐκδίδονται. Καὶ ἂν ψηφιστῇ καὶ νέος νόμος περὶ διαζυγίου, αὐτὸ θὰ εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Ἡ μασονία μᾶς ἔχει περικυκλώσει ἀπὸ δυσμὰς καὶ ἀνατολάς, κ᾿ εἶνε ἕτοιμο τὸ ἔθνος νὰ τιναχτῇ στὸν ἀέρα.
Ἀλλὰ δὲν θὰ τιναχτῇ στὸν ἀέρα! Ὑπάρχουν οἱ μάρτυρες, ὑπάρχουν οἱ ἅγιοι, ὑπάρχουν οἱ νεκροί, ὑπάρχει Θεός. Δὲν θὰ τιναχτῇ στὸν ἀέρα, ὑπὸ ἕνα ὅρον. Ποιόν ὅρο; Διαβάστε τὸ ῥητὸ ποὺ ἔχω γραμμένο ἐκεῖ ψηλά· «Ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ» (Σ. Σειρ. 4,28). Διαβάστέ το καὶ βάλτε το μέσα στὴν καρδιά σας, γιὰ νὰ γίνῃ τὸ ῥητὸ αὐτὸ σύμβολο τοῦ ἀγῶνος μας.
Πρέπει νὰ ξεσηκωθοῦμε. Ἐγὼ τὸ ἐδήλωσα καὶ στὴν Πτολεμαΐδα καὶ στὴ Φλώρινα. Θὰ τὸ δηλώσω καὶ στὴν Ἀθήνα, μπροστὰ σ᾿ ὅλο τὸν Ἑλληνικὸ λαό, τὸν ὁποῖον ὑπηρετῶ πενήντα χρόνια, ἀπὸ τότε ποὺ φόρεσα τὸ ράσο· Δὲν θὰ ὑπογράψω τοιαῦτα διαζύγια! Καὶ θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι ὄχι μόνον ἐγώ, ὁ ἁμαρτωλὸς Αὐγουστῖνος ἐπίσκοπος Φλωρίνης, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι, κι ἄλλοι ἱερεῖς θὰ ἀγωνισθοῦμε.
Ἔχουμε στὴν πλάτη μας μιὰ ἱστορία. Διωχθήκαμε ἀπὸ Βουλγάρους, διωχθήκαμε ἀπὸ Ἰταλούς, διωχθήκαμε ἀπὸ Γερμανούς, διωχθήκαμε ἀπὸ ἀντάρτες. Ἂς διωχθοῦμε λοιπὸν καὶ τώρα. Ἂς πεθάνουμε στὴ φυλακὴ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ. Μιὰ φορὰ ζῇ κανεὶς στὸν κόσμο αὐτό. Θὰ τολμήσουμε. Καὶ θ᾿ ἀποδείξουμε στοὺς μεγάλους, ὅτι δὲν θὰ νικήσῃ ἡ μασονία, δὲν θὰ νικήσουν τὰ ἀξιώματα. Καὶ ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ γίνῃ Δανία, δὲν θὰ γίνῃ Νορβηγία, δὲν θὰ γίνῃ Σικάγο. Θὰ μείνῃ Ἑλλάς. Ἑλλὰς – χριστιανισμός, Ἑλλὰς – Ὀρθοδοξία. Read more »