Τοῦ ἁγίου Στεφάνου
27 Δεκεμβρίου

ΟΙ ΣΚΛΗΡΟΤΡΑΧΗΛΟΙ

«Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε…» (Πράξ. 7,51)

ΣΕΙΡΑ, ἀγαπητοί μου, σειρὰ ἑορτῶν τὴν περίοδο αὐτὴ μὲ κέντρο τὰ Χριστούγεννα, ποὺ εἶνε ἡ ἀρχὴ ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν. Προχθὲς Χριστούγεννα, χθὲς ἡ σύναξις τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Στεφάνου τοῦ «πρωτομάρτυρος». Ἐπάνω στὴν ὀνομασία του αὐτὴ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ μερικὲς σκέψεις.

* * *

Ὅ,τι ὡραῖο ὑπάρχει στὸν κόσμο, ἀπαιτεῖ τόλμη καὶ θυσίες. Γιὰ νὰ ῥιζοβολήσῃ λ.χ. ἡ ἐλευθερία χρειάστηκαν μάρτυρες, καὶ ἀπ᾿ τοὺς πρώτους ποὺ θυσιάστηκαν εἶνε ὁ Ῥήγας Φεραῖος· ἔγραψε τὸ τραγούδι «Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή» καὶ ὠνομάστηκε «πρωτομάρτυς τῆς ἐλευθερίας». Καὶ ἂν γιὰ τὴν ἐλευθερία ἀξίζῃ κανεὶς νὰ τολμᾷ τὰ πάντα, πόσῳ μᾶλλον γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ;

Τὸ παράδειγμα ἄλλωστε τὸ ἔδωσε ὁ διος ὁ θεμελιωτὴς τῆς Ἐκκλησίας. Πρωτομάρτυς ὁ Χριστός. Μαρτύρησε μὲ ἔργα καὶ λόγια. Ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου εἶπε· «Ἐγὼ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 18,37). Ἦρθε γιὰ νὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας. Τέλος μαρτύρησε καὶ μὲ τὸ αἷμα του, ποὺ ἔβαψε τοὺς βράχους τοῦ Γολγοθᾶ. Τὸ δέντρο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶνε ποτισμένο μὲ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου· γι᾿ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ξεῤῥιζώσῃ κανείς.

Ὁ πρωτομάρτυς τοῦ Γολγοθᾶ παραγγέλλει στὸν καθένα ἀπὸ μᾶς, ὅσοι βαπτισθήκαμε στὸ ὄνομά του, νὰ είμεθα κ᾿ ἐμεῖς δικοί του μάρτυρες στὸν κόσμο. «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες» (Πράξ. 1,8), εἶπε. Μάρτυρες μὲ λόγια καὶ ἔργα, μὲ κάθε τρόπο καὶ σὲ κάθε στιγμή, ἀκόμη καὶ διὰ τοῦ αἵματός μας, ἐὰν παραστῇ ἀνάγκη. Ἔτσι μᾶς θέλει ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ ὄχι ἕνας καὶ δύο ἀλλὰ ἑκατομμύρια, ἀμέτρητοι εἶνε οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Καὶ στὴν κορυφὴ τοῦ καταλόγου, πρῶτος μάρτυς, εἶνε ὁ ἅγιος Στέφανος, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη ἑορτάζουμε.

* * *

Τί ἦταν ὁ ἅγιος Στέφανος; Ἦταν διάκονος, ἕνας ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς ποὺ μέσα στὸ ἱερὸ βῆμα βοηθοῦν τοὺς ἱερεῖς, ἀλλὰ διάκονος καὶ στὰ ἔργα τῆς φιλανθρωπίας. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὸ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. 13,34) δὲν ἦταν κενὸς λόγος, ἀλλὰ πραγματικότης. Ὀρφανά, χῆρες, πονεμένοι εὕρισκαν προστασία. Ἐκεῖνος δὲ ποὺ εἶχε τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ἦταν ὁ Στέφανος. Καὶ ὄχι μόνο στὸν ὑλικὸ ἐπισιτισμό, ἀλλὰ καὶ στὸ κήρυγμα διέπρεπε. Κήρυττε τὸ Χριστὸ καὶ ἀπεστόμωνε τοὺς ἐχθρούς.

Ἡ πρόοδος ὅμως, ποὺ σημειώθηκε διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ Στεφάνου, ἄναψε τὴν κίτρινη φωτιὰ τοῦ φθόνου στὶς καρδιὲς τῶν γραμματέων καὶ ἀρχιερέων. Τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὡδήγησαν στὸ δικαστήριο. Τὸν κατηγόρησαν ψευδῶς, ὅπως τὸν Χριστό, ὅτι βλασφημεῖ στὸ Θεό. Ὁ Στέφανος ἀπολογήθηκε ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου μὲ θάῤῥος καὶ παρρησία. Εἶνε σπουδαία ἡ ὁμιλία αὐτή· τὴν ἀκούσαμε πρὸ ὀλίγου. Δὲν Read more »

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

1.  OXI ΒΗΘΛΕΕΜΙΤΑΙ

«Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεέμ καὶ ἴδωμεν τὸ ῥῆμα τοῦτο τὸ γεγονός»

(Λουκ. 2,15)

Διαβάστε το εδώ: OXI BHΘΛEEMITAI

______________________________________________

2.  «ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»

Διαβάστε το εδώ: Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ – «ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» φ.1715

___________________________________________

3.  «Ο ΠΟΙΩΝ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΜΟΝΟΣ»

Διαβάστε το εδώ:

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ «Ο ΠΟΙΩΝ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΜΟΝΟΣ» φ. 1794 Ι25 Δεκεμβριου 2012)

____________________________________________________

4. O ΣΩΤΗΡ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

_

Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ

«Πάντα ἱσχύω ἐν τῶ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῶ». (Φιλιπ. 4, 13)

Συντάκτης: Μητροπολίτης Φλωρίνης π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Ἡ ἀνθρωπότης – ἄρα δὲ καὶ ἡ Ἑλλὰς, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τμῆμα ἀναπόσπαστον ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος – ὑπέφερε δεινῶς.

Ὑπέφερε ἡ ἀνθρωπότης. Ἐὰν ἧτο δυνατὸν νὰ ἔφθαναν μέχρι τα ἰδικά μας αυτία οἱ φωνές ποὺ ἐξήρχοντο ἀπὸ τά βάθη τῶν καρδιῶν μυριάδων ἀνθρώπων τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου, εὐκόλως θὰ διεκρίναμε, ὅτι οἱ περισσότεραι φωναὶ ποὺ θὰ ἀκούοντο θὰ ἦσαν ἀναστεναγμοί, κραυγαὶ πόνου ὡς τοῦ φρικτοῦ ἐκείνου πόνου ποὺ ἐδοκίμαζεν ὁ Λαοκόων περισφιγγόμενος ἀπὸ τὸν τεράστιον δράκοντα, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ματαίως προσεπάθει νʼ ἀπαλλαγῆ.

Ἐπόνει ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπότης! Διότι ὁ δράκων, τὸ κακὸ παρʼ ὅλην τὴν τρομακτικὴν ἔλξιν τῆς γοητείας μὲ τὴν ὁποία ἐνεφανίσθη καὶ ἐξηπάτησε τὸ ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων καὶ ἔκτοτε παρασύρει τοὺς ἀνθρώπους εἰς τὰς ἀβύσσους τῆς καταστροφῆς, τὸ κακόν, λέγομεν, ἐγκρύπτει εἰς τὰ βάθη του δηλητήριον ἀφαντάστου δραστικότητος. Ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τοῦ δηλητηρίου δὲν ἔμεινε τίποτε ἀμόλυντον καὶ καθαρόν. Ὁ ἄνθρωπος ἐδηλητηριάσθη ἐκ ρίζης. Ψυχὴ καὶ σώμα διεφθάρησαν. Τὸ δηλητήριον αὐτό, τὸ φοβερώτερο ἐξ ὅλων τῶν δηλητηρίων, τὸ ὁποῖον εἰς τὴν γλῶσσαν τῆς Ἁγ. Γραφῆς ὀνομάζεται ἁμαρτία εἰσέδυσε καὶ διεπότισε ὅλον τὸν ἀνθρώπινον ὀργανισμόν. Ὁ νοῦς ἐσκοτίσθη. Ἡ καρδία ἐψυχράνθη. Ἡ θέλησις ἀτόνησε, ἡ ἀνθρωπότης ἐψυχορράγει ὅπως ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος που κατὰ τὴν ὡραία παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου εἶχε περιπέσει εὶς τοὺς ληστάς, οἱ ὁποῖοι «καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ὲπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ». Ὀλίγον ἀκόμη καὶ θʼ ἀπέθνησκε. Ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ὑφηλίου ἀκούοντο κραυγαὶ πόνου ποὺ δημιουργούσαν τὰ θανατηρά τραύματα.

Ἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ την κεφαλή μέχρι τὰ πόδια εἶχε γίνει ἕνα ἕλκος. Ὅπου καὶ ἐὰν τὴν ἄγγιζες πονοῦσε καὶ ἐκραύγαζε. Καὶ ποῖος δὲν πονοῦσε καὶ δὲν ἐκραύγαζε; Ἐκραύγαζαν τὰ παιδιὰ ποὺ ἐρρίπτοντο εἰς τὸν τρομερὸ Καιάδα. Ἐκραύγαζαν οἱ παρθένες ποὺ ἀτιμάζονταν μέσα εἰς τοὺς ναοὺς τῆς εἰδωλολατρείας προσφέροντες τὴν τιμήν των ὡς… λατρείαν τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης καὶ Ἀστάρτης. Ἐκραύγαζαν τὰ ἑκατομμύρια τῶν δοῦλων ποὺ ἔσυραν τὰς ἁλυσσίδας τῆς δουλείας των καὶ ἐτεμαχίζοντο διὰ νὰ θρέψουν μὲ τὰς σάρκας των τὰ ἰχθυοτροφεῖα τῶν μεγιστάνων. Ἐκραύγαζαν οἱ λαοὶ ποὺ εἶχαν χάσει τὴν ἐλευθερίαν καὶ ὑπόφεραν κάτω ἀπὸ τὸν σιδηροῦν ζυγὸν τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Ρώμης. Ἀλλὰ πρὸ παντὸς ἐκραύγαζαν οἱ ἀμαρτωλοί, οἱ ἔνοχοι διὰ τις χιλιάδες παραβάσεις τοῦ Ἠθικοῦ Νόμου οἱ ὁποῖες ἀπό  ιδική τους ἐσωτερικη πείρα εἶχαν πεισθῆ ὅτι ἡ ἀνατροπὴ τυρρανικοῦ καθεστώτος ἦτο βεβαίως δύσκολον πρᾶγμα, ἀλλὰ θὰ ἧτο κυριολεκτικῶς παιχνίδι ἐν συγκρίσει μὲ τὴν δυσκολία τὴν ὁποίαν ἠσθάνετο κάθε ἄνθρωπος διὰ νὰ ἀνατρέψη τὴν τυρρανία τῶν παθῶν, ἡ ὁποία ἐγκαθιστᾶ τὸν αἱμοστάλακτον θρόνον της μέσα εἰς τὴν καρδίαν τοῦ ἐνόχου. Ἐκεῖ εἰς τὰ σκοτεινὰ ὑποσυνείδητα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ζοῦν οἱ ἀόρατοι τύρρανοι – τὰ πάθη – καὶ διὰ τὴν ἀπολύτρωσιν ἐκ τῆς τυρρανίας τούτων ἡ ψυχὴ κραύγαζε τὴν φωνὴν τοῦ Παύλου: «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος τὶς μὲ ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τοῦτου;» (Ρωμ. 7, 24).

Ὄλοι καὶ ὅλα πονοῦσαν καὶ ἐκραύγαζαν καὶ οἱ φωνὲς των οὐρανομήκεις ἔφθαναν μέχρι τοῦ Οὐρανοῦ καὶ ζητούσαν ΛΥΤΡΩΣΗ.

Ἡ ἀνθρωπότης ΠΟΝΟΥΣΕ ΚΑΙ ΠΟΘΟΥΣΕ. Πονοῦσε διότι ἔβλεπε μπροστά της τʼ ἄπειρα θύματα, τὰ ὁποῖα ἐπεσώρευσε τὸ κακὸ σε κάθε γωνία, σε κάθε ἐκδήλωσι τῆς ζωῆς. Ἀλλὰ καὶ ἐπόθει, ὅπως βγῇ ἀπὸ τὸ λαβύρινθο τοῦ κακοῦ καὶ ζήση ζωὴν ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τοὺς φόβους ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν τυρρανιῶν. Ὁ πόνος καὶ ὁ πόθος! Ἰδοὺ τὰ δύο φλέγοντα ψυχικὰ σημεῖα, οἱ δύο οὕτως εἰπεῖν ψυχικοὶ πόλοι, γύρω από τους ὁποίους περιστρέφετο ἡ πρὸ Χριστοῦ πάσχουσα ἀνθρωπότης.

Φωναὶ ἠκούοντο ἐκ πάσης γωνίας τῆς οἰκουμένης. Ἔρχεται! Ἔρχεται ὁ Δυνατός! Ἔρχεται ὁ Σοφός! Ἔρχεται ὁ Ἰατρός! Ἔρχεται ὁ Λυτρωτὴς τοῦ Κόσμου! Ἐφώναζον τὰ ἔθνη ὅλα. Καὶ ὅλα μυστηριωδῶς ἐστρέφοντο πρὸς τὴν Ἀνατολήν.

Καὶ ἡ Ἑλλάς;

Ὤ! ἡ Ἑλλάς! Ἀπʼ ὅλα τὰ ἔθνη – πλὴν τοῦ Ἱουδαϊκοῦ – ἐκεῖνο τὸ ἔθνος ποὺ περισσότερον ἠσθάνετο τὴν ἀνάγκην μιᾶς ὑπερφυσικῆς ἐπεμβάσεως, διὰ νὰ σωθῆ ἡ ἀνθρωπότης, ἦτο ἡ Ἑλλάς. Ἡ Ἑλλάς, ἡ ὁποία εἶχε ἀναδείξει τοὺς μεγαλυτέρους φιλοσόφους καὶ ποιητὰς καὶ ἀνῆλθεν εἰς τὸν κολοφῶνα τῆς πνευματικῆς ἀναπτύξεως διησθάνθη ὅτι τὸ κακὸν ποὺ κατέτρωγε τὰ σπλάχνα τῆς ἀνθρωπότητος ἧτο τοιαύτης ἐντάσεως καὶ ἐκτάσεως ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ θεραπευθῆ μὲ μόνον ἀνθρώπινα μέσα, μὲ ἀπλὰς φιλοσοφικὰς συμβουλάς. Αὐταὶ ὁσονδήποτε ὡραῖαι καὶ ἐὰν εἴναι, ὁμοιάζουν μὲ ἔμπλαστρα ποὺ προσωρινῶς ἀνακουφίζουν τὸν ἄρρωστον, ἀλλὰ ἡ ρίζα τοῦ κακοήθους ἀποστήματος παραμένει καὶ έργάζεται καὶ ἀπειλεῖ νὰ μολύνη τὸ αἵμα καὶ νὰ ἐπιφέρη τὸν θάνατο. Μὲ ἔμπλαστρα δὲν σώζεται ὁ ἄρρωστος. Ὁ μέγας ἄρρωστος ποὺ ἐλέγετο ἀνθρωπότης ἐχρειάζετο κατὰ τὴν ὀρθὴν παρατήρησιν φιλοσόφου «φάρμακα ἡρωϊκά». Ποῖος θὰ τὰ ἔδιδε;

Ἡ Ἑλλὰς διὰ τοῦ στόματος μεγάλων αὐτὴς τέκνων προεφήτευσε τὴν ἀνατολὴν τῆς χαρμοσύνου ἡμέρας, καθʼ ἥν τὸ κακόν – ὁ «Τυφών» – θὰ ἐσυντρίβετο κάτω ἀπὸ τὴν δύναμιν τοῦ ΙΣΧΥΡΟΥ καὶ θὰ ἐσημειοῦτο νέα στροφὴ τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἄς ἀναφέρωμεν ἐδῶ μερικὰς ἐκλάμψεις τοῦ προφητικοῦ πνεύματος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μακρόθεν πρὸ αἰώνων ὁλόκληρων ἐχαιρέτισε τὴν γέννησιν τοῦ Λυτρωτοῦ.

Ὁ πάντων τῶν ἀνδρῶν σοφώτατος Σωκράτης τῶ 399 π.Χ. εἰς Ἀθήνας ἐδικάζετο. Ὅταν ἧλθεν ἡ ὥρα διὰ νʼ ἀπολογηθῆ…(Την συνέχεια εδώ)· Read more »

Τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος
12 Δεκεμβρίου

ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΣΟΥ!

«Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,15-16)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁ­γίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ. Καὶ στὴν ἀκολουθία τῆς ἡμέρας ἡ ἁγία μας Ἐκ­κλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται μία περικοπὴ ἀ­πὸ τὴν ἐπιστολὴ πρὸς Ἐφεσίους, τὴν ὁποία μέσα ἀπὸ τὴ φυλακὴ ἔγραψε ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος στὴν ἐκκλησία τῶν Ἐφεσίων καὶ δι᾽ αὐ­τῆς πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς ὅλων τῶν αἰώνων.
Ἐκεῖ, μεταξὺ ἄλλων, λέει· «Βλέπετε πῶς ἀ­κριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σο­φοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡ­μέ­ραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,15). Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ἂς δώσουμε μία σύντομη ἑρμηνεία βο­η­θούμενοι ἀπὸ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη.

* * *

Ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ ἑξῆς. Στὸν κόσμο αὐτὸν οἱ Χριστιανοὶ εἴμαστε «σὰν πρόβα­τα ἀνάμεσα σὲ λύκους» (Ματθ. 10,16). Νὰ προσέχουμε λοι­πόν, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς, νὰ μὴν τοὺς δίνουμε ἀφορμὴ γιὰ ἔχθρα καὶ μῖσος. Μόνο σὲ ζητήματα ὀρθοδόξου πίστεως νὰ εἴ­μαστε ἀνυποχώρητοι· στὰ ἄλλα ἂς εἴμαστε εἰ­ρηνικοὶ καὶ ἄκακοι. Αὐτὸ εἶνε γνώρισμα τῆς φρο­νι­μάδας τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἔτσι θὰ συμ­περιφέρων­ται ὄχι «ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σοφοί».
Νὰ ζοῦμε, συνεχίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν». Ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἀξία τοῦ χρόνου. Ὁ χρόνος εἶνε ἕνα πολύτιμο πρᾶγμα. Οἱ ἀρχαῖοι ἔλεγαν «χρόνου φείδου». Καὶ σήμερα ἀκοῦμε ὅτι «ὁ χρόνος εἶνε χρῆμα». Ὅπως δηλαδὴ τὸ χρῆμα τὸ φυ­λᾷς καὶ δὲν τὸ σπαταλᾷς, ἔτσι νὰ βλέπῃς καὶ τὸ χρόνο. Ὁ χρόνος εἶνε τάλαντο. Ὅ­πως τὰ τάλαν­τα, κατὰ τὴ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ Κυ­ρίου (βλ. Ματθ. 25,14-30), ὀ­φείλουμε νὰ τὰ ἀξιοποιοῦμε καὶ νὰ τὰ ἐκμεταλλευώμεθα, ἔτσι νὰ κάνουμε καὶ συνε­­τὴ χρῆσι τοῦ χρόνου ποὺ διαθέτουμε.
Ὁ Θεὸς εἶνε αἰώνιος, ἄχρονος, ἐκτὸς χρόνου. Ἐμεῖς ζοῦμε ἐν χρόνῳ σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο, ὡς «ξένοι» «πάροικοι» καὶ «παρε­πίδη­­μοι ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἑβρ. 11,13. Α΄ Πέτρ. 1,1· 2,11). Ὅσα χρόνια καὶ ἂν ζήσουμε, ἡ ζωή μας ἐδῶ εἶνε μιὰ σταγόνα ἐμπρὸς στὸν ὠκεανὸ τῆς αἰωνιότη­τος. Κάθε στιγμὴ ὅ­μως τῆς ζωῆς μας, αὐτὸς ὁ λίγος χρόνος, ἔχει μεγάλη ἀξία. Ἀπὸ τὴν ἡ­μέρα τῆς γεννήσεώς μας ὣς τὰ βαθειὰ γεράματα, τὸ διάστημα αὐ­τὸ δὲν εἶνε δικό μας· μᾶς δόθηκε γιὰ ἕνα σκοπό. Ἂν ζήσουμε ὄχι μὲ ἔ­χθρες καὶ μίση, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ στὶς θλίψεις, τότε «ἐξαγοράζουμε τὸν και­ρόν». Ὅ,τι καὶ ἂν ἀπαιτηθῇ λοιπόν, ἂς τὸ θυσιά­σουμε, ἀρκεῖ μόνο νὰ κρατήσουμε τὴν πίστι.
Ἀκοῦμε, ὅτι ἕνας πλούσιος, βλέποντας κακοποιοὺς νὰ ἔρχων­ται νὰ τὸν σκοτώσουν, τοὺς ἔδωσε ὅ,τι εἶχε καὶ γλύτωσε. Αὐτός, λέμε, ἐξα­γόρασε τὴ ζωή του μὲ τὰ πλούτη του. Κ᾽ ἐμεῖς ἀξίζει νὰ δώσου­με ὅλα τὰ ὑπάρχοντά μας γιὰ νὰ γλυτώσουμε τὸ μέγα κεφάλαιο, γιὰ νὰ ἐξαγοράσουμε μ᾽ αὐ­τὰ τὴν ὀρθόδοξο πίστι μας, διότι «αἱ ἡ­μέ­ραι πονηραί εἰσι». Δὲν φταῖνε βεβαίως οἱ ἡμέρες αὐτὲς καθεαυτές, τὸ φῶς – οἱ ὧρες – τὰ λεπτά τους· φταῖνε οἱ κακοὶ ἄν­θρωποι ποὺ γεμίζουν τὶς ἡμέρες μὲ πονηρὰ ἔργα, καὶ ἔτσι λέμε ὅτι «οἱ ἡμέρες εἶνε πονηρές».
Ὡς πρὸς τὰ ἐπίγεια, τὰ καλύτερα χρόνια τῆς ζωῆς εἶ­νε γιὰ μὲν τὰ παιδιὰ καιρὸς μαθήσεως, γιὰ τοὺς νέους καιρὸς ἡρωικῶν πράξεων, γιὰ δὲ τοὺς ὡρίμους ἄντρες καὶ γυναῖ­κες καιρὸς γά­μου καὶ τεκνογονίας. Κατόπιν οἱ εὐκαιρίες αὐ­τὲς τελειώνουν· δὲν βλέπεις γέροντες οὔτε στὰ σχολεῖα οὔτε στὸ στρατὸ οὔτε στὸ γάμο, γιατὶ ὁ χρόνος πέρασε πλέον.
Ἔτσι, καὶ πολὺ περισσότερο, στὰ μέλλον­τα καὶ οὐράνια. Λένε γιὰ τὸν Τίτο, αὐτοκράτορα τῆς ῾Ρώμης, ὅτι ἦταν ὀπαδὸς τοῦ φι­λοσόφου Πυθαγόρα, ποὺ ὑποχρέωνε τοὺς μαθητάς του κάθε βράδυ νὰ ἐξετάζουν τί ἔκαναν τὴν ἡ­μέ­ρα. Καὶ ὁ Τίτος, ὅταν ἔβλεπε ὅτι δὲν ἔκανε κάτι ἀξιόλογο, ἔλε­γε· Ἀλλοίμονο, ἔχασα τὸν καιρό μου! Καὶ στὴ δική μας πνευματικὴ ζωὴ πόσος χαμένος καιρὸς ὑπάρχει!
Πῶς ἐξαγοράζεται – πῶς κερδίζεται ὁ καιρός; Ὅ­ταν δὲν διαφεύγῃ μὲ ἀμέλεια καὶ ἀργία, ἀλ­λὰ δι­­ατίθεται γιὰ κοπιώδη ἐσωτερικὴ ἐργασία, λεπτομε­ρῆ αὐτοεξέτασι, ἐ­πιμελῆ ἄσκησι, ἀκρι­βῆ τήρη­σι τῶν θείων ἐν­τολῶν, ἐκρίζωσι τῶν πα­­θῶν, καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν, μόρφωσι κα­τὰ Χριστόν. Ὅταν ὁ πιστὸς ἐκμεταλλεύεται τὸν καιρό, μπορεῖ νὰ ἐλπίζῃ στὸ αἰώνιο μέλλον.

* * *

Ἕνας ἄνθρωπος προετοιμασμένος γιὰ τὴν αἰωνιότητα ἦταν, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα. Αὐτὸς «ἐξηγοράσατο» – ἐκμεταλλεύθηκε τὸ χρόνο του.
Πῶς ἔζησε; Ἦταν ὀ­λιγογράμματος, ἔβοσκε πρόβατα, ἀλλ᾽ ἄνθρωπος μεγάλης ἀ­γάπης, ἐ­λεήμων καὶ φιλόξενος. Ἦταν ἔγγαμος καὶ μὲ τὴ γυναῖκα του ἀπέκτησαν μιὰ θυγατέρα, τὴν Εἰρήνη· ἀλλ᾽ ἔπειτα πέθαναν καὶ ἡ σύζυγος καὶ ἡ κόρη του. Ζοῦσε ἐνάρετα, ἁπλᾶ καὶ ταπεινά. Συμ­περιφερόταν μὲ πραότητα καὶ ἀγαθότητα. Γι᾽ αὐτὸ τὸν ἀγαποῦσαν ὅλοι. Ἔτσι, ὅταν κενώ­θηκε ὁ θρόνος τῆς Τριμυθοῦντος, μιᾶς μικρῆς πόλεως κοντὰ στὴ Σαλαμῖνα τῆς Κύπρου, τὸν ἐξέλεξαν παμψηφεὶ ἐπίσκοπό της.την συνέχεια εδώ: Read more »

Ἁγίου Νικολάου (Ἑβρ. 13,17-21)
6 Δεκεμβρίου

ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ

ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΥΗΣ

«Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε»  (Ἑβρ. 13,17)

ΜΑΣ συνιστᾷ σήμερα ὁ Ἀπόστολος ἕνα καθῆκον, μιὰ ἀρετή, στὴν ὁποία οἱ Ἕλληνες δυστυχῶς ὑστεροῦμε. Ἐνῷ ἀλλοῦ διακρινόμεθα, στὸ θέμα αὐτὸ είμεθα ἐλλιπεῖς. Καὶ ἔρχονται περιστάσεις ποὺ μηδενιζόμεθα· γινόμεθα ἕνα ἀκυβέρνητο μπουλούκι.
Ποιό εἶνε τὸ καθῆκον; Ἡ ὑπακοή, ἡ πειθαρχία. «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε» (Ἑβρ. 13,17), συμβουλεύει. Τὸ δὲ «ὑπείκετε» ίσον· ὑπακούετε. Ναί, ὑπακούετε. Ποιοί πρέπει νὰ ὑπακούουν; Οἱ Χριστιανοί. Σὲ ποιούς νὰ ὑπακούουν; Στοὺς «ἡγουμένους». Ποιοί λέγονται «ἡγούμενοι»; Μὴ νομίσετε ὅτι ἡ λέξι «ἡγούμενος» ἔχει τὴν ἔννοια ἡγουμένου μοναστηρίου, λ.χ. τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὄχι. Ἔχει εὐρυτέρα ἔννοια.
«Ἡγούμενος» σημαίνει· αὐτὸς ποὺ πάει μπροστά. Ὅσοι ἀπὸ σᾶς κάνατε μεγάλες πορεῖες, ἢ ὡς στρατιῶτες, καὶ βρεθήκατε μέσα σὲ δασώδεις περιοχές, θὰ χρειαστήκατε ὁδηγό. Εἶδα ἐπιλοχίες, ποὺ τοὺς ὡδηγοῦσε στὸ πεδίο τῆς μάχης ἕνας τσομπάνος ποὺ ἤξερε τὸ μέρος. Σ᾿ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις βλέπετε καὶ ἀξιωματικοὺς καὶ στρατηγοὺς ἀκόμη ν᾿ ἀκολουθοῦν τὰ ίχνη ἑνὸς ἁπλοῦ ἀνθρώπου.
«Ἡγούμενος» λοιπὸν λέγεται ὁ ὁδηγός, αὐτὸς ποὺ πάει μπροστὰ καὶ τὸν ἀκολουθοῦν πίσω ὅλοι οἱ ἄλλοι. Καὶ πρέπει οἱ Χριστιανοὶ νὰ ὑπακούουν στοὺς «ἡγουμένους». Ὅπως στὸ στρατὸ «ἡγούμενοι» εἶνε οἱ ἀξιωματικοὶ καὶ στὸ κράτος οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες, ἔτσι στὴν Ἐκκλησία «ἡγούμενοι» εἶνε οἱ ἱερεῖς, κατ᾿ ἐξοχὴν δὲ «ἡγούμενος» εἶνε ὁ ἐπίσκοπος.
Πῶς, τώρα, θὰ μάθουμε νὰ ὑπακούουμε;

* * *

Ἡ ἁγία Γραφή, γι᾿ αὐτὸν ποὺ εἶνε τεμπέλης, λέει· «Ἴθι πρὸς τὸν μύρμηκα, ὦ ὀκνηρέ» (Παρ. 6,6). Πήγαινε στὸ μυρμήγκι, τεμπέλη, γιὰ νὰ πάρῃς μαθήματα ἐργατικότητος. Ἀλλὰ τὸ ίδιο μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ γιὰ ᾿κεῖνον ποὺ δὲν ὑπακούει, ἀλλὰ σηκώνει μπαϊράκι καὶ κάνει τοῦ κεφαλιοῦ του. Ὁ ὀκνηρὸς νὰ πάῃ στὸ μυρμήγκι· ἀλλὰ καὶ ὁ ἀναρχικός, ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει καμμία ἀρχή, νὰ πάῃ στὸ μυρμήγκι. Γιατί; Ποιό ἄλλο γνώρισμα ἔχει τὸ μυρμήγκι; Ἔχει πειραρχία στὶς ἀρχές. Στέλνει σήματα μὲ τὶς κεραῖες του καὶ διατάσσει τ᾿ ἄλλα μυρμήγκια· καὶ μόλις ἐκεῖνα λάβουν τὸ σῆμα, ἀμέσως ἀλλάζουν πορεία, κατευθύνονται ἐκεῖ ποὺ διατάζει ὁ ἀρχηγός. Ἂν ὑπάρχῃ κανένα βάρος νὰ σηκώσουν, παίρνουν τὸ σῆμα καὶ αὐτοστιγμεὶ σπεύδουν ὅλα γιὰ νὰ τὸ μεταφέρουν μὲ κόπο στὴ φωλιά τους. Ἂν ἄλλα μυρμήγκια θελήσουν ν᾿ ἁρπάξουν ἀπὸ τὶς ἀποθῆκες τὰ τρόφιμά τους, τότε ἔξω ἀπὸ τὴ μυρμηγκοφωλιὰ διεξάγεται κραταιὸς ἀγών, καὶ ὅλοι σὰν στρατιῶτες πειθαρχοῦν στὰ κελεύσματα τοῦ μυστηριώδους ἀρχηγοῦ, ποὺ ἀπὸ τὸ βάθος τῆς φωλιᾶς διευθύνει τὸν ἀγῶνα. Τὰ μυρμήγκια, δηλαδή, εἶνε καὶ ὑπόδειγμα πειθαρχίας. Ἔλα λοιπὸν ἐσύ, ἀναρχικέ, νὰ πάρῃς τὸ μάθημά σου, μάθημα τάξεως καὶ πειθαρχίας, ἀπὸ τὴ μυρμηγκοφωλιά.
Ὑπόδειγμα ἐργατικότητος ἀλλὰ καὶ πειθαρχίας εἶνε καὶ ἡ μέλισσα. Στὴν Read more »

ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

(H πρώτη γνωριμία του με το Xριστό)

ΣHMEPA, αγαπητοί μου, η αγία μας Eκκλησία εορτάζει τη μνήμη του αποστόλου Aνδρέα.
O Aνδρέας είναι ένας από τους δώδεκα μαθητaς του Xριστού. H παράδοσις λέει, ότι μετά την ανάληψι του Xριστού και την Πεντηκοστή, κήρυξε το ευαγγέλιο στή Σκυθία ή στην Kολχίδα. Yπάρχουν δε γραπτές μαρτυρίες, ότι κήρυξε στη Bιθυνία και στον Eύξεινο Πόντο, στην Προποντίδα, στη Xαλκηδόνα και στο Bυζάντιο, στη Mακεδονία, στη Θράκη, στη Θεσσαλία και στην Eλλάδα και μέχρι τη Xερσώνα. Aπό τη Xερσώνα γύρισε πάλι στο Bυζάντιο και αφού χειροτόνησε εκεί επίσκοπο τον Στάχυ, ήρθε στην Πελοπόννησο. στην Πάτρα τον συνέλαβε ο ανθύπατος Aιγεάτης και τον σταύρωσε με το κεφάλι προς τα κάτω.
Aéτό είναι το τέλος του αγίου. Kαι ποιά ήταν η αρχή; Σήμερα διαβάζεται η ευαγγελική εκείνη περικοπή, που μιλάει για την πρώτη γνωριμία του αποστόλου Aνδρέα με το Xριστό (βλ. Iωάν. 1,35-52).

* * *

O Aνδρέας καταγόταν από τή Bηθσαϊδά. Aνήκε σε φτωχή οικογένεια ψαράδων. Aρχηγός της οικογενείας ο Iωνάς. O Aνδρέας και ο αδερφός του Σίμων μαζί με τον πατέρα τους είχαν μια ψαρόβαρκα και ψάρευαν στή λίμνη της Γαλιλαίας. Zούσαν ταπεινή, ήσυχη ζωή. Στόν πολύ κόσμο ήταν άγνωστοι.
Tα δυό αδέρφια, Aνδρέας και Πέτρος ―έτσι èνομάστηκε αργότερα ο Σίμων―, ήταν ευγενείς υπάρξεις. Tα ενδιαφέροντά τους δεν περιωρίζοντο στο επάγγελμά τους. Δεν κοίταζαν μόνο πως θα ψαρέψουν, τι θα φάνε, πως θα ζήσουν. Eίχαν και υψηλότερα ενδιαφέροντα. Σαν Iουδαίοι στο θρήσκευμα που ήταν, πίστευαν στον αληθινό Θεό. Πίστευαν σε όσα δίδασκε ο Mωϋσής και οι προφήτες. Πήγαιναν τακτικά στη συναγωγή και, απ’ όσα άκουγαν ή διάβαζαν, μέσ’ στην καρδιά τους είχε αναπτυχθεί μια ζωηρά ελπίδα, ότι πλησιάζει να έρθει ο Mεσσίας Xριστός, που θα σώσει τον Iσραήλ και τον κόσμο όλο. M’ αυτή την ελπίδα ζούσαν οι φτωχοί αυτοί ψαράδες της Γαλιλαίας.
Γι’ αυτό, όταν άκουσαν ότι στόν Iορδάνη ποταμό εμφανίστηκε ο Iωάννης ο προφήτης, που προφήτευε ότι έρχεται ο Mεσσίας και καλούσε τον κόσμο σε μετάνοια, ο Aνδρέας και ο Πέτρος έτρεξαν και πήγαν στον Iορδάνη και έγιναν μαθηταί του Iωάννου του Προδρόμου. Πόσο ευχαριστούντο να τον ακούνε και να τον βλέπουν!
Aλλ’ όταν μια μέρα ο Xριστός σαν ένας άγνωστος περπατούσε κοντά στην ακρογιαλιά, ο Iωάννης, που τον γνώριζε, γεμάτος χαρά και αγαλλίασι τον δείχνει στον Aνδρέα και στον Iωάννη τον ευαγγελιστή και λέει· «Iδε ο αμνός του Θεού!» (Iωάν. 1,36). Ή, όπως σε άλλη περίστασι έλεγε, «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (ε.α. 1,29).
Σ’ αυτές τις λίγες λέξεις περικλείεται το μυστήριο της θείας οικονομίας. Aς προσέξουμε. Kαθώς παρατηρεί ο ιερός Xρυσόστομος, ο Xριστός δεν λέγεται απλώς «αμνός», αλλά «ο αμνός». Aυτό το άρθρο «ο» σημαίνει, ότι ο Xριστός δεν είναι ένας από τους πολλούς αμνούς που έσφαζαν κάθε χρόνο οι Eβραίοι το πάσχα, αλλά είναι ο μοναδικός Aμνός. Aμνός του οποίου εικόνες και σκιά απλώς ήταν οι αμνοί των Eβραίων. Aυτός είναι ο Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου. Aκόμη ο Xρυσόστομος, ερμηνεύοντας τη λέξη «α­ίρων», παρατηρεί ότι η θυσία του στο Γολγοθά υπήρξε μοναδική. Δια μέσου δε της μοναδικής αυτής θυσίας συγχωρούνται οι αμαρτίες όλου του κόσμου. Πάντοτε ο Xριστός α­ίρει, σηκώνει, αφαιρεί τις αμαρτίες του κόσμου, διά μέσου της πίστεως και της τελέσεως του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας.
O Aνδρέας και ο Iωάννης, όταν άκουσαν τα λόγια αυτά του Iωάννου του Προδρόμου, που συνιστούσε το Xριστό ως Λυτρωτή του κόσμου, αποφάσισαν να πλησιάσουν το Xριστό και να τον γνωρίσουν από κοντά. O Iωάννης ο Πρόδρομος δεν θα λυπόταν διότι θα έφευγαν από κοντά του και θα πήγαιναν στο Xριστό. Θα χαιρόταν. Διότι θα γνώριζαν Eκείνον, του οποίου ο Πρόδρομος, καθώς και ο ­ίδιος έλεγε, δεν ήταν άξιος να λύσει «τον ιμάντα των υποδημάτων» του (Mάρκ. 1,7). Έτσι οι μαθηταί θα επροβιβάζοντο σε ασυγκρίτως ανώτερη μάθησι και γνώσι. Διότι ο Xριστός είναι «το Ά(λφα) και το Ω(μέγα), ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος» (Aπ. 22,13).
O Aνδρέας και ο Iωάννης πλησιάζουν το Xριστό. O Xριστός τους βλέπει ν’ ακολουθούν, στρέφεται και τους ρωτάει· «Tι ζητείτε;». Aυτοί απαντούν· «Διδάσκαλε, που μένεις;». Kι ο Xριστός λέει· «Έρχεσθε και ίδετε» (Iωάν. 1,39). Oι μαθηταί έρχονται εκεί που έμενε ο Xριστός. Eίχε δικό του σπίτι; Oχι. στο σπίτι κάποιου ξένου έμενε προσωρινά.
Στο φτωχικό εκείνο σπίτι ο Xριστός δέχτηκε τον Aνδρέα και τον Iωάννη και άνοιξε μαζί τους συζήτησι, που κράτησε ώρες ολόκληρες. Πόσο θα θέλαμε να μάθουμε τι συζητούσαν! Tο Eυαγγέλιο δε’ μας λέει τι έλεγαν. Aλλά δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία, ότι το περιεχόμενο της συζητήσεως θα ήταν η βασιλεία των ουρανών, η οποία ερχόταν στόν κόσμο. Aυτοί δέ, σε λίγο, θα εκαλούντο ως πρώτοι κήρυκες και διδάσκαλοι της βασιλείας αυτής. Mπροστά στα μάτια των μαθητών ένας νέος κόσμος ανοίχθηκε. Για πρώτη φορά άκουγαν πράγματα που φώτιζαν τη διάνοια, θέρμαιναν την καρδιά και παρώτρυναν τον άνθρωπο σε δράσι.
Aυτή ήταν η πρώτη γνωριμία των δύο μαθητών με το Xριστό. Tόση εντύπωσι έκανε στον Aνδρέα και στον Iωάννη η γνωριμία αυτή, ώστε ο ένας απ’ αυτούς, ο Iωάννης, που έγραψε κατόπιν το Eυαγγέλιο, σημείωσε και την ώρα της συναντήσεως, ότι ήταν «ως δεκάτη» (έ.ά. 1,40). H δεκάτη κατά το εβραϊκό ωρολόγιο αντιστοιχεί με την τετάρτη απογευματινή κατά το δικό μας. Ότι δε η εντύπωσι που προξένησε η γνωριμία αυτή ήταν τεραστία, φαίνεται κι από το άλλο γεγονός, ότι ο Aνδρέας γεμάτος ενθουσιασμό έτρεξε αμέσως και βρῆκε τον αδερφό του Πέτρο και του λέει· «Eυρήκαμεν τον Mεσσίαν» (έ.ά. 1,46). Διότι ο Xριστός είναι η κρυστάλλινη πηγή, το «ύδωρ το ζών» (έ.ά. 4,10), το δέντρο το αθάνατο, «ο άρτος της ζωῆς» (έ.ά. 6,35), το φώς, ο ήλιος που φωτίζει, θερμαίνει και ζωογονεί, ο πολύτιμος μαργαρίτης. Oποιαδήποτε εικόνα και αν πούμε, είναι κατώτερη της πραγματικότητος. Aυτός είναι ο Mεσσίας και Λυτρωτής του κόσμου.
Γιά τον Aνδρέα η πιο σπουδαία ώρα τῆς ζωῆς του ήταν η ώρα που γνώρισε το Xριστό. Eντυπώθηκε τόσο ζωηρά μέσα στην ψυχή του, ώστε θα τη θυμόταν μέχρι την άλλη εκείνη ώρα, την τελευταία ώρα της ζωής του, που σταυρωμένος και αυτός, και μάλιστα ανάποδα όπως ε­ίπαμε, παρέδωσε πάνω στο σταυρό το πνεύμα του.

* * *

H σπουδαιότερη ώρα! Kαι τώρα σας ερωτώ· Ποιά είναι η σπουδαιότερη ώρα της δικῆς σας ζωῆς; Oι άνθρωποι του αιώνος μας θ᾽ απαντούσαν στο ερώτημα αυτό ανάλογα με τη σημασία που δίνουν σε πρόσωπα και πράγματα. Γι᾽ αυτόν που χρωστάει τεράστια ποσά σπουδαιότερη ώρα είναι η ώρα που το χρέος του σβήνεται. Για το φυλακισμένο σπουδαιότερη είναι η ώρα που ανοίγει η φυλακή και βγαίνει έξω. Για τον αιχμάλωτο η ώρα τῆς απελευθερώσεως. για τον άρρωστο που κινδύνεψε να πεθάνει σπουδαιότερη είναι η ώρα που η υγεία του αποκαθίσταται και βγαίνει από το νοσοκομείο. Για το φοιτητή η ώρα που παίρνει το πτυχίο του. Για άλλον η ώρα που τελεί το γάμο του. Για άλλον η ώρα που αποκτά παιδί. Kαι για άλλον η ώρα που το λαχείο του κέρδισε εκατομμύρια…
Aλλά απ’ όλες τις ώρες αυτές ασυγκρίτως σπουδαιότερη είναι η ώρα που ο άνθρωπος ξυπνάει από τον ύπνο της αμαρτίας και αντικρύζει το γλυκό φώς της πίστεως στο Xριστό. Ω η ώρα που γνωρίζει κανείς το Xριστό, όχι τυπικώς αλλά πνευματικώς, και τον αισθάνεται πλέον ως προσωπικό του Σωτήρα και Λυτρωτή! H ώρα αυτή είναι η σπουδαιότερη ώρα. Διότι πουθενά αλλού, ναί πουθενά αλλού, ο άνθρωπος δε’ μπορεί να βρει τη χαρά, την ειρήνη, την αγάπη, τη λύτρωση και τη σωτηρία.
Aγαπητοί μου, επιτρέψτε μου να ρωτήσω τον καθένα σας·
Yπάρχει στή ζωή σας μια τέτοια ώρα;
Aπαντήστε μόνοι σας.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

Oμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη, ληφθείσα από την A΄ έκδοσι του βιβλίου «Σταγόνες από το ύδωρ το ζών» (Aθήνα 1982). Mικρά συμπλήρωσις 30-11-2002.

_____

STA ROYMANIKA

______

PREDICA  MITROPOLITULUI AUGUSTIN LA PRAZNICUL SFÂNTULUI APOSTOL ANDREI

ANDREI, CEL ÎNTÂI CHEMAT

PRIMA SA ÎNTÂLNIRE CU HRISTOS

Astăzi, iubiţii mei, Sfânta noastră Biserică sărbătoreşte pomenirea Sfântului Apostol Andrei.
Andrei este unul dintre cei 12 ucenici ai lui Hristos. Tradiţia spune că după Înălţarea lui Hristos la Cer şi după Cincizecime a propovăduit Evanghelia în Sciţia sau în Kolhida. Există şi mărturii scrise, că a predicat în Bitinia şi Pontul Euxin, în Propontida, în Calcedon şi în Bizanţ, în Macedonia, în Tracia, în Tesalia şi în Grecia până la Herson. De la Herson s-a întors în Bizanţ şi după ce l-a hirotonit acolo episcop pe Stahie, a venit în Peloponez. În Patras a fost arestat de către antipatul Egheat care l-a răstignit cu capul în jos.
Acesta a fost sfârşitul Sfântului. Dar care a fost începutul? Astăzi se citeşte acea pericopă evanghelică care vorbeşte despre prima întâlnire a Apostolului cu Hristos (vezi Ioan 1, 35-52). Read more »

Του αγίου Νικολάου

ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ἀγαπητοί μου, ἀνέτειλε ἡ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου. Τί νὰ ποῦμε;
Νὰ ἐγκωμιάσουμε τὶς ἀρετές του; Νὰ ἐπαινέσουμε τὴν ἐγκράτειά του; Ὅπως λέει τὸ ἀπολυτίκιό του, ὑπῆρξε τῆς «ἐγκρατείας διδάσκαλος». Διότι ὄχι μόνο ὅταν ἦταν μεγάλος, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἦταν  βρέφος στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του, νήστευε τὸ γάλα καὶ δὲν θήλαζε. Νὰ ἐπαινέσουμε τὴν πραότητά του, ποὺ λέει πάλι τὸ ἀπολυτίκιό του ὅτι ὑπῆρξε «εἰκόνα πραότητος»; Στὶς ὕβρεις καὶ συκοφαντίες καὶ διαβολὲς τῶν ἐχθρῶν του ἀπαντοῦσε μὲ μεγάλη πραότητα. Μᾶς διδάσκει, ὅτι κ᾿ ἐμεῖς, ὅσες φορὲς ὑβριζόμεθα καὶ συκοφαντούμεθα στὸν κόσμο αὐτόν, πρέπει νὰ είμεθα πρᾶοι. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη δύναμις ἀπὸ τὴν πραότητα, μὲ τὴν ὁποία νικῶνται οἱ δαίμονες τῆς κολάσεως. Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη του, τὴ μεγάλη του ἐλεημοσύνη; Πήγαινε νύχτα στὰ φτωχὰ σπίτια καὶ σκορποῦσε χρυσᾶ νομίσματα, καὶ ἔσωσε ὑπάρξεις ἀπὸ τὸ βόρβορο καὶ τὴ διαφθορά. Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν πίστι, τὴ μεγάλη καὶ ἀκλόνητη πίστι ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος; Ὅταν ἡ Ἐκκλησία κινδύνευσε ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Ἀρείου, ἔσπευσε στὴν πόλι τῆς Νικαίας κ᾿ ἐκεῖ μαζὶ μὲ ἄλλους ἁγίους πατέρας συνετέλεσε στὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας. Βέβαια ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν εἶχε τὴν εὐγλωττία τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἢ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν ἄλλων πατέρων, γιατὶ ἦταν ἀγράμματος. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; Ὅταν ἄκουσε τὸν Ἄρειο νὰ βλασφημῇ τὸ Χριστό, αὐτὸς ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς ἐξανέστη καί, ὅπως λέει ὁ βίος του, ἐρράπισε τὸν αἱρεσιάρχη γιὰ τὴ βλασφημία του. Καὶ εἶνε γιὰ μᾶς δίδαγμα ὅτι, ὅσες φορὲς προσβάλλεται ὁ Θεός, πρέπει νὰ ἐξανιστάμεθα. Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, ὅσες φορὲς προσβάλλεται τὸ ἐγώ μας, ὅσες φορὲς ἀδικούμεθα, ὑβριζόμεθα, προπηλακιζόμεθα, τότε ἐξοργιζόμεθα καὶ γινόμεθα θηρία καὶ ἀπειλοῦμε τὸ σύμπαν· ἀλλ᾿ ὅταν θίγεται καὶ βλασφημῆται ὁ Χριστός, τότε δείχνουμε ἀδιαφορία. Ἀντιθέτως ὁ ἅγιος· στὶς προσωπικές του προσβολὲς ἀπαντοῦσε μὲ πραότητα, ὅταν ὅμως ὑβρίζετο ὁ Χριστὸς ἀπαντοῦσε μὲ σφοδρότητα· ἔτσι ἐρράπισε τὸν Ἄρειο. Ἐμεῖς ἔχουμε περὶ πολλοῦ τὸ ἐγώ μας, ὄχι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐκεῖνος.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος, δηλαδή, εἶνε ἡ σύνοψις ὅλων τῶν ἀρετῶν, ἡ ἔκφρασις τῶν μακαρισμῶν τοῦ Χριστοῦ, διότι στὸ πρόσωπό του ἐφαρμόσθηκαν ὅλοι οἱ μακαρισμοὶ τοῦ Κύριου  (βλ. Ματθ. 5,1-12).

* * *

Ἀλλ᾿ ἐγώ, ἀγαπητοί μου, θέλω νὰ συμπληρώσω τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου μὲ δύο λέξεις ποὺ ἀποδεικνύουν, ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν ἦταν μόνο ὁ ἐλεήμων καὶ ὁ πρᾶος καὶ ὁ πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος δοῦλος τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ὑπῆρξε ἀκόμα καὶ ὁ προστάτης φτωχῶν καὶ ἀδικουμένων, ὁ προστάτης ἀνθρώπων ποὺ τοὺς κατεδίωκαν οἱ ἰσχυροὶ τῆς ἡμέρας. Θ᾿ ἀναφέρω ἕνα ἢ δύο παραδείγματα, καὶ θὰ τελειώσω.
Τὸ πρῶτο εἶνε, ὅτι στὴ μητρόπολί του, ἕνα πρωΐ, τρέξανε μὲ μαλλιὰ ξεπλεγμένα γυναῖκες ποὺ ἔκλαιγαν καὶ φώναζαν. Πέσανε στὰ πόδια τοῦ ἁγίου Νικολάου καὶ ἔλεγαν· Σῶσε μας!… Παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς σώσῃ ὁ ἅγιος, γιατὶ συνέλαβαν τοὺς ἄνδρες των. Τοὺς ἔπιασαν, τοὺς ἔδεσαν, τοὺς πῆγαν στὴ φυλακή, τοὺς καταδίκασαν σὲ θάνατο, κι ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα θὰ ἐκτελοῦντο οἱ ἄνθρωποι αὐτοί· καὶ οἱ γυναῖκες τους βρίσκονταν σὲ ἔξαλλη κατάστασι. Ὁ ἅγιος, μόλις ἄκουσε τὸ θλιβερὸ αὐτὸ ἄγγελμα, ἔσπευσε νὰ πάῃ στὴ φυλακή. Ἀλλὰ τὴν ὥρα ἐκείνη ἡ φυλακὴ ἦταν ἀδειανή,  γιατὶ τοὺς εἶχαν πάρει δεμένους καὶ τοὺς εἶχαν ὁδηγήσει ἔξω στὰ χωράφια, γιὰ νὰ τοὺς ἐκτελέσουν. Ὁ ἅγιος καταλάβαινε τὸν κίνδυνο. Καί, ὁ γέρος αὐτός, ἔτρεξε σὰν παιδὶ καὶ ἔφτασε στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως. Καὶ μόλις πρόλαβε καὶ πῆρε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ δημίου τὸ σπαθί, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ τοὺς ἔσφαζαν τοὺς ἀθῴους αὐτοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ ἤλεγξε σφοδρῶς τὸν τύραννο τῆς πόλεως καὶ τὸν ἀπείλησε, ὅτι θὰ τὸν καταγγείλῃ στὸν Μέγα Κωνσταντῖνο. Καὶ ὁ τύραννος συναισθάνθηκε τὸ ἁμάρτημά του, ταπεινώθηκε καὶ μετανόησε.
Μιὰ περίπτωσι αὐτὴ σωτηρίας ἀνθρώπων. Ἀλλ᾿ ὑπάρχει καὶ ἄλλη. Στὴν ἐποχὴ τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου τρεῖς στρατηγοί, γενναῖοι καὶ ἔνδοξοι στρατηγοί, ποὺ νίκησαν τοὺς βαρβάρους σὲ διαφόρους πολέμους καὶ μάχες καὶ ἦταν τὸ καύχημα τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, οἱ τρεῖς αὐτοὶ στρατηγοὶ συκοφαντήθηκαν καὶ διεβλήθησαν ἀπὸ κακοὺς καὶ μοχθηροὺς ἀνθρώπους. Συνελήφθησαν, τοὺς ἔρριξαν στὶς φυλακές, καὶ κινδύνευαν ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα νὰ ἐκτελεσθοῦν. Δὲν εἶχαν πλέον κανένα καταφύγιο παρὰ μόνο τὴν προστασία τοῦ ἁγίου Νικολάου. Καὶ λέει ὁ βίος τοῦ ἁγίου, τὸν ὁποῖο πιστεύουμε, ὅτι τὴ νύχτα παρακάλεσαν τὸν ἅγιο νὰ τοὺς προστατεύσῃ. Καὶ τότε ἔγινε θαῦμα. Ποιό θαῦμα; Στὸν ὕπνο του ὁ αὐτοκράτωρ εἶδε ὅραμα. Εἶδε τὸν ἅγιο Νικόλαο νὰ τὸν ἐπιπλήττῃ καὶ νὰ τοῦ λέῃ· «Τί ἔγκλημα πᾷς νὰ κάνῃς; Γιατί θέ᾿ς νὰ βάψῃς τὰ χέρια σου μὲ τὸ αἷμα τῶν ἀθῴων; Αὐτοὶ οἱ τρεῖς στρατηγοί, ποὺ εἶνε ἕτοιμοι νὰ ἐκτελεσθοῦν, αὐτοὶ οἱ τρεῖς εἶνε ἄνθρωποι ἀθῷοι· καὶ πρέπει νὰ τοὺς ἐλευθερώσῃς. Μὴν ἐκτελέσῃς αὐτὰ ποὺ σκέπτεσαι». Πράγματι, ὅταν ξύπνησε ὁ αὐτοκράτωρ, κάλεσε ἀμέσως τὸν στρατοπεδάρχη, ἔλαβε πληροφορίες γιὰ τοὺς ὑποδίκους, καὶ ἐλευθέρωσε τοὺς τρεῖς ἐκείνους στρατηγούς· οἱ ὁποῖοι, γεμᾶτοι χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι, ἔσπευσαν νὰ ἐκφράσουν τὶς εὐχαριστίες τους στὸν ἅγιο ποὺ τοὺς ἐλευθέρωσε.
―Μπᾶ! θὰ πῆτε, παλιὰ πράγματα αὐτά, παλιὲς ἱστορίες. Αὐτὰ εἶνε γιὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»…
Ὄχι, ἀγαπητοί μου! Ὄχι «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ». Καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ μεθαύριο καὶ πάντοτε καὶ μέχρις ὅτου ἀνατέλλουν τὰ ἄστρα καὶ τρέχουν οἱ ποταμοὶ καὶ τὰ δέντρα γεμίζουν ἀπὸ φύλλα, ἕως ὅτου ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη ἀνατέλλουν στὸν ὁρίζοντα, τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου εἶνε ὑπαρκτά· δὲν εἶνε μυθώδη πράγματα.
Θὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα τελευταῖο. Πότε ἔγινε; Ἔγινε στὴν Κοζάνη τὸ 1944, στὰ χρόνια ἐκεῖνα, τὰ φοβερὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς τοῦ ἔθνους μας. Κακοὶ τότε καὶ διεφθαρμένοι ἄνθρωποι, ἔπιασαν παρακαλῶ τριακόσιους ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἔρριξαν στὴ φυλακή. Καὶ ἔγινε κλάμα καὶ θρῆνος. Γυναῖκες ἄντρες παιδιὰ κλαίγανε, γιατὶ ἦταν πλέον βεβαία ἡ ἐκτέλεσί τους. Καὶ ξημέρωσε στὴν Κοζάνη, τὴν πόλι τοῦ ἁγίου Νικολάου, ποὺ ἔχει ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ξημέρωσε πολὺ λυπηρὰ ἡ ἡμέρα αὐτὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου. Καὶ οἱ καμπάνες τοῦ Ἁγίου Νικολάου χτυποῦσαν λυπητερά, σὰ᾿ νὰ ἦταν Μεγάλη Παρασκευή. Ἤμουν τότε, μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ εἶμαι, ἱεροκήρυξ Κοζάνης. Καὶ ἀνέβηκα στὸν ἄμβωνα γεμᾶτος δάκρυα. Καὶ εἶπα· «Σήμερα ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν ἑορτάζει. Πέστε στὰ γόνατα, πέστε στὰ γόνατα μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ παρακαλέστε τὸν ἅγιο νὰ κάνῃ τὸ θαῦμα…». Καὶ τὸ ἔκανε τὸ θαῦμα. Τὸ βράδυ τοὺς ἐλευθέρωσαν!
Μάλιστα. Δὲν εἶνε ψέμα ἡ θρησκεία μας· εἶνε ζωντανή, ὁλοζώντανη. Καὶ χθὲς καὶ σήμερα καὶ αὔριο, πάντοτε θὰ κάνῃ τὰ θαύματα. Καὶ ἂν πᾶτε στὰ νησιὰ τὰ εὐλογημένα τῆς πατρίδος μας, ἐκεῖ θὰ δῆτε γέρους ἀσπρομάλληδες ναυτικούς, ποὺ πέρασαν ὠκεανοὺς καὶ θάλασσες, καὶ ναυάγησαν στὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανό, καὶ εἶδαν τὸ χάρο μπροστὰ στὰ μάτια τους. Τὴν ὥρα ποὺ πελώρια κύματα καὶ καρχαρίες, ἄγρια θηρία, ἦταν ἕτοιμα νὰ ὁρμήσουν πάνω τους καὶ αὐτοὶ νὰ γίνουν κομμάτια πάνω στὰ βράχια, ἐκείνη τὴν ὥρα τὴν φοβερὰ τοῦ θανάτου, ποὺ βλέπανε τὸ θάνατο ἐνώπιόν τους, ―δὲν εἶνε ψέμα ἀλλὰ εἶνε ἀλήθεια― παρακαλέσανε τὸν ἅγιο. Καὶ ὁ ἅγιος ἔκανε τὸ θαῦμα μου· καὶ βρεθήκανε στὴν ξηρὰ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουνε!

* * *

Εἶνε λοιπὸν γεγονὸς ὅτι ὁ ἅγιος ὑπῆρξε καὶ πρᾶος, καὶ ἐλεήμων, καὶ πιστὸς κι ἀφωσιωμένος στὸ Θεό, εἶνε γεγονὸς ὅτι ὑπῆρξε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ· ἀλλὰ εἶνε γεγονὸς ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος εἶνε καὶ ὁ προστάτης τῶν ἀδικουμένων καὶ ἀδυνάτων.
Αὐτὸ τὸν ἅγιο τιμοῦμε καὶ ὑμνοῦμε σήμερα. Καὶ ὅλοι μας, μὲ μιὰ καρδιὰ καὶ μὲ μιὰ ψυχή, ἑνωμένοι στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ, στὴν ὀρθόδοξο πίστι, ἂς παρακαλέσουμε, ὁ Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ θαυματουργοῦ, νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ ὅλους μας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγίου Νικολάου πόλεως Φλωρίνης 6-12-1978)

1. Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ
ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ
2. Un miracle de Saint-Nicolas à Kozani (ΓΑΛΛΙΚΑ)
3. A miracle of St. Nicholas in Kozani (AΓΓΛΙΚΑ)
4. DESPRE SFÂNTUL NICOLAE
MINUNEA SFÂNTULUI NICOLAE ÎN KOZANI (ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ)
5. СВЕТИ НИКОЛА ЧУДОТВОРИ И ДАНАС
ЧУДО СВЕТОГ НИКОЛЕ У КОЗАНИЈУ (ΣΕΡΒΙΚΑ)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=17678

Tου αγίου Nικολάου
6 Δεκεμβρίου

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

O άγιος Nικόλαος, αγαπητοί μου Xριστιανοί, ο επίσκοπος Mύρων της Λυκίας του οποίου την επέτειο μνήμη εορτάζουμε, είναι ένας από τους μεγάλους αγίους, αστέρι που λάμπει στον πνευματικό ουρανό της Eκκλησίας μας. Eίναι πολύ αγαπητός στον ορθόδοξο λαό, ιδιαιτέρως δε στην αγαπητή μας πατρίδα. Tρεις χιλιάδες νησάκια έχει η πατρίδα μας, μικρά και μεγάλα, που σαν κύκνοι κολυμπούν μέσα στα γαλανά νερά των θαλασσών μας. Kαι δεν υπάρχει νησάκι, και το μικρότερο ακόμα, που να μην έχει ναό αφιερωμένο στον άγιο Nικόλαο. Eίναι εκκλησάκια που έχτισαν οι ναυτικοί μας, οι οποίοι παλεύουν μέρα και νύχτα στα άγρια κύματα των ωκεανών, και σώζονται· ναί, σώζονται δια των πρεσβειών του αγίου Nικολάου. Kαι όχι μόνο στα νησιά μας τα ευλογημένα, αλλa και σ” όλη τη χώρα, όπου κι αν πάμε, υπάρχουν εκκλησάκια του αγίου Nικολάου. Mα και σε όλη την Oρθοδοξία, και στη Σερβία και στη Bουλγαρία και στη Pουμανία και στη Pωσία, παντού όπου υπάρχουν ορθόδοξοι Xριστιανοί, το όνομα του αγίου Nικολάου είναι γνωστό. Στην πατρίδα μας την ημέρα αυτή χιλιάδες ―τί λέγω―, εκατοντάδες χιλιάδων Xριστιανών εορτάζουν τη μνήμη του, διότι φέρουν το όνομά του.
Ο άγιος Nικόλαος υπήρξε θαυματουργός, είχε δηλαδή το χάρισμα απο το Θεό να κάνει θαύματα. Ποιά είναι τα θαύματα του αγίου Nικολάου, μπορείτε να τα δείτε στο συναξάριό του που είναι πολύ συγκινητικό. Eγώ, από το πλήθος των θαυμάτων του αγίου, θέλω ν” αναφέρω εδώ ένα μόνο, το οποίο μου έχει προκαλέσει ιδιαιτέρα εντύπωσι και συγκίνησι· θα εξηγήσω εν συνεχεία τον λόγο για τον οποίο με έχει συγκινήσει ιδιαιτέρως…. Την συνέχεια εδώ http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=17678

Τα παιδια στην Εκκλησια, τα παιδια στο Θεο!

Eισόδια της Θεοτόκου
21 Nοεμβρίου

ΕΟΡΤΗ μεγάλη σήμερα, ἀγαπητοί μου, θεομητορικὴ ἑορτή. Ἑορτὴ δηλαδὴ πρὸς τιμὴν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία κατὰ τὴν πίστι μας πρέπει νὰ τιμᾶται. Καὶ τιμᾶται ἡ Παναγία μας. Γιατὶ δὲν εἶνε ἁπλῶς μία γυναίκα, οὔτε ἁπλῶς μία ἁγία· εἶνε παραπάνω ἀπὸ προφῆτες, ἀπὸ πατριάρχες, ἀπὸ ἀποστόλους, ἀπὸ τὸν τίμιο Πρόδρομο, ἀπὸ ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους, παραπάνω ἀπὸ κάθε λογικὸ κτίσμα. Μετὰ τὸ Χριστό, μετὰ τὴν ἁγία Τριάδα, ἔρχεται ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, τὸ ἐξοχώτερο καλλιτέχνημα καὶ τὸ καύχημα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. «Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν»! (Μέγ. ἀπόδ.). Μεγάλη εὐλάβεια πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.
Σήμερα εἶνε τὰ Εἰσόδιά της. Τί θὰ πῇ «εἰσόδια»; Πρέπει νὰ τὸ ἐξηγήσουμε.

* * *

Κανείς, ἀγαπητοί μου, δὲ᾿ γεννήθηκε ἀπὸ βράχο. Μποροῦσε ὁ Θεός, νὰ δώσῃ ἐντολὴ νὰ γίνῃ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ βράχο. Μήπως ἀπὸ ἕνα βράχο δὲ᾿ βγαίνει ἕνα λουλούδι ἢ ἕνα δέντρο; Ἀλλ᾿ ἡ πανσοφία του ὥρισε, ὁ ἄνθρωπος νὰ γεννιέται ἀπὸ ἄντρα καὶ γυναῖκα, ἀπὸ τὴν ἕνωσί τους, ἀπὸ τὸν ἅγιο θεσμὸ τοῦ γάμου. Ὅπως λοιπὸν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν γονεῖς, ἔτσι καὶ ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος. Οἱ δὲ γονεῖς της ποιοί ἦταν; Ὁ πατέρας ὠνομάζετο Ἰωακεὶμ καὶ ἡ μητέρα Ἄννα· αὐτοὶ ἦταν οἱ γονεῖς.
Εὐλαβέστατοι γονεῖς. Ἀλλὰ εχανε μιὰ θλῖψι. Ποιά; Ὅτι τὰ χρόνια περνοῦσαν, καὶ παιδιὰ δὲ᾿ γεννοῦσαν. Ἦταν λυπημένοι. Παρακαλοῦσαν τὸ Θεὸ νὰ τοὺς δώσῃ παιδί, καὶ ἔδιναν τὴν ὑπόσχεσι νὰ τοῦ τὸ ἀφιερώσουν. Καὶ ὁ Θεὸς ἄκουσε τὴν προσευχή τους. Καὶ νά, ἡ Ἄννα ἔμεινε ἔγκυος! Ὕστερα ἀπὸ ἐννιὰ μῆνες γέννησε ἕνα χαριτωμένο κοριτσάκι, ποὺ τὸ ὠνόμασαν Μαρία. Ἕνα ὄνομα ποὺ ἔμελλε νὰ μείνῃ ἀθάνατο στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος. Τὴ Μαρία δὲν τὴν κράτησαν κοντά τους. Ὅταν ἔγινε τριῶν ἐτῶν, λέει ἡ παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὡδήγησαν στὸ ναὸ τῶν Ἰεροσολύμων κατὰ τὴν ὑπόσχεσί τους. Ἐκεῖ τὴν παρέλαβαν οἱ ἱερεῖς, ὁ δὲ ἀρχιερεὺς Ζαχαρίας τὴν ἔβαλε μέσα στὰ ἅγια τῶν ἁγίων, ὅπου μόνο ὁ ἀρχιερεὺς ἐπιτρεπόταν νὰ μπῇ μιὰ φορὰ τὸ χρόνο. Στὸ ναὸ ἡ Παναγία μας ἔμεινε δώδεκα χρόνια, καὶ ἐτρέφετο κατὰ ὑπερφυσικὸ τρόπο ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριήλ.
Ὅταν ἡ κόρη ἔγινε δεκαπέντε ἐτῶν, οἱ ἱερεῖς τὴν παρέδωσαν στὸν μνήστορα Ἰωσήφ. Ἔτσι ἦρθε στὴ Ναζαρέτ, καὶ ἐκεῖ ἔγινε τὸ ἄλλο θαῦμα· «Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν.)· ὁ Γαβριὴλ τῆς ἀνήγγειλε, ὅτι θὰ γεννήσῃ ἄνευ σπορᾶς ἀνδρός, κατὰ τρόπο θεῖο καὶ ὑπερφυσικό, τὸν Σωτῆρα τῆς ἀνθρωπότητος, τὸν Βασιλέα τοῦ κόσμου, «οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος» (Σύμβ. πίστ.· Λουκ. 1,33).

* * *

Αὐτὸ εἶνε τὸ ἱστορικὸ καὶ ἡ σημασία τῶν Εἰσοδίων. Τί μᾶς διδάσκουν; Τρία διδάγματα.
ϗ Πρῶτον. Εδαμε, ὅτι οἱ γονεῖς τῆς Παναγίας δὲν εἶχαν παιδί, καὶ στενοχωροῦνταν καὶ παρακαλοῦσαν τὸ Θεό. Χάρηκαν δὲ πολὺ ὅταν ἡ Ἄννα ἔμεινε ἔγκυος, κι ἀκόμη περισσότερο ὅταν γέννησε τὸ μονάκριβο παιδί της. Ἐρωτῶ· συμβαίνει αὐτὸ σήμερα; Ἔ, μέχρι ἕνα ἢ τὸ πολὺ δύο παιδιά, ναί. Παραπάνω ὄχι. Δὲ᾿ θέλει σήμερα παιδιὰ ἡ γενεά μας. Φοβοῦνται μήπως ἡ σύζυγος μείνῃ ἔγκυος. Καὶ γιὰ νὰ μὴ μείνῃ, μεταχειρίζονται μέσα καὶ μεθόδους ποὺ δὲν λέγονται. Πέφτει ὁ ἄνθρωπος σὲ ἐπίπεδο κατώτερο καὶ τῶν ζῴων. Τρέμουν ἂν φυτρώσῃ στὰ σπλάχνα τῆς μάνας τὸ λουλούδι· γιατὶ τὸ ὡραιότερο λουλούδι εἶνε τὸ παιδί, τὸ ἄνθος τοῦ οὐρανοῦ· «ἄνθος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί», δὲν ψάλλουμε γιὰ τὸ Παιδίον Ἰησοῦς; (καταβ. Χριστουγ.). Τώρα ὅμως, μόλις φυτρώσῃ τὸ ἄνθος, στενοχωριέται ὁ ἄντρας, στενοχωριέται ἡ γυναίκα· καὶ τρέχουν στοὺς γιατροὺς καὶ κάνουν ἔκτρωσι, δηλαδὴ τὸ σκοτώνουν! Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα. Ἂν σκοτώσῃς ἕνα μεγάλο, κάποια ἀφορμὴ μπορεῖ νὰ σοῦ ᾿δωσε. Τὸ μικρὸ αὐτὸ παιδί, ποὺ εἶνε μέσ᾿ στὰ σπλάχνα, τί κακὸ ἔκανε; Εἶνε ἡ πιὸ ἀθῴα ὕπαρξις. Γι᾿ αὐτό, ὅποιος σκοτώνει παιδί, λέει κάποιος Ῥῶσος φιλόσοφος, σκοτώνει τὸ Χριστό! Γυναῖκες, ἂν ἔχετε πέσει στὸ ἁμάρτημα αὐτὸ κ᾿ ἔχετε δολοφονήσει παιδιά, δὲ᾿ σᾶς ὠφελοῦν τίποτα οὔτε τὰ κεριὰ οὔτε οἱ λαμπάδες οὔτε τὰ πρόσφορα. Εἶνε ἀνάγκη ἀπόλυτη νὰ πᾶτε νὰ ἐξομολογηθῆτε, νὰ πῆτε τ᾿ ἁμαρτήματά σας, καὶ νὰ λάβετε συγχώρησι. Τὰ Εἰσόδια λοιπὸν μᾶς διδάσκουν, ὅτι τὰ ἀντρόγυνα πρέπει νὰ μὴ διαπράττουν τὸ μεγάλο αὐτὸ ἁμάρτημα, ποὺ λέγεται ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας, ἀλλὰ νὰ φέρνουν στὸν κόσμο παιδιὰ ὅσα δώσῃ ὁ Θεός.
ϗ Τί ἄλλο μᾶς διδάσκουν τὰ Εἰσόδια. Τί ἔκαναν οἱ γονεῖς τῆς Παρθένου; Τὸ παιδάκι τους τὸ πῆγαν στὸ ναό. Αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται καὶ σήμερα. Εἶσαι πατέρας; εἶσαι μάνα; Τὸ παιδάκι νὰ τὸ ὁδηγήσῃς στὴν Ἐκκλησία. Νὰ συνηθίσῃς τὸ χεράκι του νὰ κάνῃ τὸ σταυρό του. Νὰ τὸ συνηθίσῃς νὰ γονατίζῃ καὶ νὰ προσεύχεται. Ἡ γλῶσσα του νὰ μάθῃ νὰ προφέρῃ τὸ θεῖο ὄνομα. Οἱ πρῶτες λέξεις ποὺ θὰ μάθῃ νὰ εἶνε «Θεός», «Χριστός»· ὁ «μπαμπᾶς» καὶ ἡ «μαμά» καὶ ἡ «γιαγιά», αὐτὰ εἶνε δεύτερα. Καὶ τὴν Κυριακὴ ἡ μάνα νὰ σηκώνῃ τὰ παιδιὰ γιὰ τὴν ἐκκλησία. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ξυπνοῦσαν τὰ παιδιά, κ᾿ ἐκκλησιάζονταν· κι ἄκουγαν τὸ εὐαγγέλιο καὶ κοινωνοῦσαν τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Τώρα; Τίποτα! Κοιμοῦνται σὰν τὰ κτήνη. Καὶ στὴν ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει παιδὶ νὰ σηκώσῃ τὴ λαμπάδα. Γι᾿ αὐτὸ χρειάζεται φροντίδα.
ϗ Τὸ πρῶτο λοιπόν· Γυναῖκες, μὴ διαπράττετε τὸ μεγάλο ἔγκλημα τῆς ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας, τοῦ φόνου τῶν παιδιῶν. Τὸ δεύτερο· Γονεῖς, ὁδηγῆστε τὰ παιδιά σας στὴν Ἐκκλησία. Καὶ τὸ τρίτο ποιό εἶνε; Ἂν τὸ πῶ, θὰ μ᾿ ἀκούσετε; Τὰ Εἰσόδια τῆς Παναγίας μᾶς διδάσκουν· ἀπὸ τὰ παιδιά, ποὺ θὰ γεννήσετε, ἕνα παιδὶ νὰ τὸ ἀφιερώσετε στὸ Θεό! Αὐτὸ εἶνε τὸ καλύτερο ἀφιέρωμα, αὐτὴ εἶνε ἡ μεγαλύτερη λαμπάδα. Οἱ γονεῖς τῆς Παναγίας τὸ παιδί τους δὲν τὸ κράτησαν κοντά τους. Τὸ ἀφιέρωσαν στὸ Θεό. Τώρα ποιός ἀφιερώνει παιδὶ στὸ Θεό, νὰ γίνῃ παπᾶς, νὰ γίνῃ καλόγηρος; Ποιός δίνει ἕνα κορίτσι νὰ γίνῃ ἱεραπόστολος καὶ ν᾿ ἀφοσιωθῇ στὸ Θεό; ἢ νὰ γίνῃ νοσοκόμος ἢ δασκάλα καὶ καθηγήτρια γιὰ νὰ ὑπηρετήσῃ τὸ Θεό; Ἂν συμβῇ κάτι τέτοιο, γίνεται θρῆνος. Ἀλλ᾿ ἐσεῖς νὰ τὸ θεωρῆτε τιμὴ καὶ εὐλογία, νὰ δώσετε στὸ Θεὸ ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιά σας. Νὰ πῆτε· Τὸ παιδὶ αὐτὸ τὸ ἀφιερώνω, νὰ γίνῃ μιὰ μέρα ἱερεὺς τοῦ Ὑψίστου, κήρυκας τοῦ εὐαγγελίου, ἱεραπόστολος. Εἶνε μεγάλο πρᾶγμα μιὰ κόρη σας ν᾿ ἀγαπήσῃ ὄχι ἁπλῶς ἕναν ἄντρα, ἀλλ᾿ ἐκεῖνον ποὺ εἶνε ὁ ὡραῖος Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Νὰ εἶστε βέβαιοι, ὅτι πολλοὶ θὰ σᾶς μακαρίζουν.

* * *

Αὐτά, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὰ διδάγματα τῆς ἁγίας αὐτῆς ἑορτῆς, ποὺ μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθῇ καὶ ὡς ἡμέρα ἑορτῆς τοῦ παιδιοῦ. Κάτι ἀρνηταὶ τῆς χριστιανικῆς πίστεως ―ἄθεο εἶνε τὸ κράτος― πήρανε γομμολάστιχα τοῦ διαβόλου καὶ σβήνουν τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἑορτές. Στὴ θέσι τους θεσπίζουν νέες ἑορτές. Κι ἀκοῦς· πότε ἔχουν ἑορτὴ τῆς μάνας, πότε ἔχουν ἑορτὴ τοῦ παιδιοῦ, πότε ἔχουν ἑορτὴ τούτου, πότε ἐκείνου. Ὅλο γιορτὲς εἶνε· καὶ χτυποῦν ἔτσι τὴ χριστιανικὴ πίστι. Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ποὺ τά ᾿χει ῥυθμίσει ὅλα σοφά, ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ Παναγία πῆγε στὸ ναὸ τριῶν ἐτῶν παιδάκι. Μπορεῖ λοιπὸν νὰ θεωρηθῇ καὶ ὡς ἑορτὴ τοῦ παιδιοῦ. Δυστυχῶς ὅμως, ἄθεοι καὶ ἄπιστοι ποὺ μᾶς κυβερνοῦν, θέλουν νὰ σβήσουν τὶς ὡραῖες αὐτὲς ἑορτές, μέσα στὶς ὁποῖες ἑορτάζονται ὅλα τὰ μεγάλα γεγονότα.
Γι᾿ αὐτό, γονεῖς, μὴν ἀμελήσετε. Παρακαλῶ ἀκοῦστε με. Τὰ παιδιά σας στὴν Ἐκκλησία, τὰ παιδιά σας στὸ Θεό! Δὲ᾿ μ᾿ ἀκοῦτε; Ἔννοια σας, οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ μετανοήσετε θὰ εἶστε σεῖς. Διότι ἂν παύσῃ νὰ καλλιεργῆται στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους ἡ πίστι στὸ Θεό, ἡ κοινωνία θὰ γίνῃ ζούγκλα. Χωρὶς Θεό, ὅλα τὰ ἐγκλήματα ἐπιτρέπονται· καὶ κλοπὲς καὶ ἀτιμίες καὶ φόνοι καὶ κάθε κακό. Παιδιὰ ποὺ δὲν πιστεύουν, παιδιὰ ποὺ δὲν ἐκκλησιάζονται, παιδιὰ ποὺ δὲν ἐξομολογοῦνται, παιδιὰ ποὺ δὲν κοινωνοῦν, παιδιὰ ποὺ δὲν ἀκοῦνε τὸ Θεό, θὰ γίνουν ἐγκληματίες· θὰ γεμίσουν οἱ φυλακές. Κ᾿ ἐσεῖς θὰ πληρώσετε ἀκριβά, μὲ τόκο καὶ ἐπιτόκιο, τὴν ἀδιαφορία αὐτὴ γιὰ τὰ παιδιά σας.
Τὰ παιδιὰ στὴν Ἐκκλησία! Μόνο ἔτσι ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ δημιουργηθῇ ἕνας ἄλλος ὑγιέστερος κόσμος, μιὰ νέα πιὸ ἀνθρώπινη κοινωνία, μιὰ πατρίδα χριστιανική, ποὺ θὰ γίνῃ καὶ πάλι φῶς καὶ ὁδηγὸς τῆς ἀνθρωπότητος.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Aπομαγνητοφωνημένη oμιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Aγίου Nικολάου Aμμοχωρίου – Φλωρίνης την 21-11-1986

____________________

ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

____________________

PREDICĂ A MITROPOLITULUI AUGUSTIN DE FLORINA LA
INTRAREA MAICII DOMNULUI ÎN BISERICĂ

– 21 noiembrie –

COPIII LA BISERICĂ! COPIII LA DUMNEZEU!

      Sărbătoare mare astăzi, iubiţii mei, sărbătoare mariană; adică o sărbătoare în cinstea Preasfintei Născătoare de Dumnezeu, care potrivit credinţei noastre cuvine-se să fie cinstită. Şi este cinstită Preasfânta noastră. Pentru că nu este doar o femeie, doar o sfântă; este mai presus de profeţi, de patriarhi, de apostoli, de cinstitul Înaintemergător, de îngeri şi de arhangheli, mai presus de orice creatură raţională. După Hristos, după Sfânta Treime, vine Preasfânta Născătoare de Dumnezeu, cea mai minunată şi mai frumoasă creatură şi lauda neamului omenesc. „Presfântă Stăpână, de Dumnezeu Născătoare, roagă-te pentru noi păcătoşii!” (Pavecerniţa Mare). Trebuie să avem o mare evlavie către Preasfânta Născătoare de Dumnezeu.

              Astăzi sunt Intrările ei. Ce înseamnă „Intrări”? Trebuie să explicăm asta.

***

   Nimeni, iubiţii mei, nu s-a născut din stâncă. Dumnezeu ar fi putut să poruncească ca omul să iasă din stâncă. Şi oare nu din stâncă iese o floare sau un copac? Dar atotînţelepciunea Lui a hotărât ca omul să se nască din bărbat şi din femeie, din unirea lor, din sfântul aşezământ al Nunţii. Aşadar, după cum toţi oamenii au părinţi, aşa şi Preasfânta Născătoare de Dumnezeu. Iar părinţii ei cine au fost? Tatăl ei se numea Ioachim, iar mama Ana. Aceştia au fost părinţii.
            Părinţi foarte evlavioşi. Dar aveau un necaz. Care? Că anii treceau şi nu năşteau copii. Erau trişti. Îl rugau pe Dumnezeu să le dea un copil şi făcuseră promisiunea să i-L închine. Şi Dumnezeu a auzit rugăciunea lor. Şi iată Ana a rămas însărcinată. După nouă luni a născut o fetiţă drăgălaşă pe care au numit-o Maria; un nume care avea să rămână nemuritor în istoria omenirii. N-au ţinut-o pe Maria lângă ei. Când s-a făcut de trei ani, spune Tradiţia Bisericii, au condus-o la Templul din Ierusalim potrivit promisiunii lor. Acolo au preluat-o preoţii, iar Arhiereul Zaharia a dus-o în Sfânta Sfintelor, unde doar arhiereului îi era îngăduit să intre o dată pe an. În Templu, Preasfânta noastră a rămas doisprezece ani şi era hrănită mai presus de fire de către Arhanghelul Gavriil.
         Când copila s-a făcut de cincisprezece ani, preoţii au încredinţat-o logodnicului Iosif. Aşa a venit în Nazaret şi acolo s-a întâmplat cealaltă minune: „Îngerul cel mai întâi-stătător din cer a fost trimis să zică Născătoarei de Dumnezeu: Bucură-te!” (Imnul Acatist); Gavriil i-a vestit că va naşte fără sămânţă bărbătească, într-un mod dumnezeiesc şi mai presus de fire pe Mântuitorul omenirii, pe Împăratul lumii, „a Cărui împărăţie nu va avea sfârşit” (Simbolul de Credinţă; Luca 1, 33). Read more »

Τῆς Ἁγίας Σκέπης
Τρίτη 28 Ὀκτωβρίου

ΤIMH ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τῆς ἁ­γίας Σκέπης, τῆς Σκέπης τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Τιμοῦμε τὴν Παναγία Παρθένο, τὴ Μητέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τὴν εὐγνωμονοῦμε γιὰ τὶς ἀμέτρητες εὐεργεσίες της ὄχι μόνο στὸν καθένα μας προσω­πικῶς ἀλλὰ καὶ σ᾽ ὅλο τὸν κόσμο. Ἰδιαιτέρως οἱ Ἕλληνες τιμοῦμε τὴν Παναγία γιὰ τὴν ἀ­γάπη καὶ τὴν προστασία ποὺ ἔδειξε στὴν πατρίδα μας σὲ στιγμὲς κρίσιμες.
Ἐνῷ ὅμως κάθε ὀρθόδοξος Ἕλληνας ὀ­φεί­λει νὰ τιμᾷ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, ἐν τούτοις στὸν τόπο μας κάποιοι δὲν τὴν τιμοῦν. Ὑπάρχουν αἱ­ρετικοί, ὅπως λ.χ. οἱ χιλι­α­σταὶ ἢ ἰ­εχωβῖτες, ποὺ δὲν θέλουν οὔτε τ᾽ ὄ­νομά της ν᾽ ἀκούσουν καὶ καῖνε τὶς εἰκόνες της ὅπως παλαιὰ οἱ εἰκονομάχοι. Ὑπάρχουν ἀ­κό­μα καὶ λε­γόμενοι ὀρθόδοξοι, ποὺ βλασφημοῦν χυ­δαῖα τὸ ὄνομά της καὶ χύνουν ἔτσι τὸ φαρμά­κι τους. Ὑπάρχουν ἀ­κόμα καὶ λόγιοι καὶ συγγρα­φεῖς, θεωρούμενοι μορφωμένοι, ὅπως ὁ περι­βόητος Καζαντζάκης, ποὺ ἡ πέννα τους στάζει δηλητήριο ὀ­χιᾶς ἐναν­τίον τῆς Θεοτόκου. Γι᾽ αὐτοὺς ἕνας ὕμνος λέει· «Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων τὴν εἰκό­να σου τὴν σεπτήν…» (Παρακλ. Κανὼν μεγαλυν.). Ἐν ἀντιθέσει λοιπὸν πρὸς ὅλους αὐτούς, τοὺς ἀ­πί­στους καὶ βλασφήμους καὶ αἱρετικούς, ἐμεῖς τι­μοῦμε τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.

* * *

Ἡ Παρθένος Μαρία δὲν εἶνε ἕνας συνηθισμένος ἄνθρωπος ὅπως ὅλοι ἐμεῖς· δὲν εἶ­νε μιὰ γυναίκα ἀ­πὸ τὰ δισεκατομμύρια τῶν γυναι­κῶν ποὺ ἦρθαν στὸν κόσμο. Εἶνε ἀνωτέρα ὅ­λων τῶν ἐναρέτων γυναικῶν καὶ ἀνδρῶν ὅλων τῶν αἰώνων, τῆς παλαιᾶς καὶ τῆς καινῆς διαθή­κης, ποὺ ἔλαμψαν μὲ τὴν καλωσύνη καὶ ἁγιότητά τους. Εἶνε ἀνωτέρα καὶ προφητῶν καὶ πατριαρχῶν. Εἶνε ἀνωτέρα ἀκόμα καὶ τῶν ἀγ­γέλων καὶ ἀρχαγγέλων· εἶνε «ἡ τι­μιωτέρα τῶν Χε­ρουβὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα ἀσυγ­κρίτως τῶν Σεραφίμ». Εἶνε τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ ἡ Παναγία μας, τὸ ἀνεπανάληπτο καὶ ἀνέκφραστο θαῦ­μα μέσα στὴ θεία δημιουργία. Εἶνε τὸ «κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν» (ᾎσμ. 2,2). Εἶνε τὸ ἄ­στρο τῆς αὐγῆς, ἢ μᾶλλον ―ἂν ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ἥ­λι­ος ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο καὶ οἱ ἅγιοι τὰ ἄ­στρα― ἡ Παναγία, ὅ­πως λέει ὁ ἱερὸς Δαμασκηνός, εἶνε ἡ πανσέληνος ποὺ σκορπίζει τὸ ἱλαρό της φῶς. Ἡ Παρθένος Μαρία εἶνε ἡ «κε­χα­ρι­τωμένη», ἡ γεμά­τη χάρες, ὅπως εἶπε ὁ ἀρχάγ­γελος τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ (Λουκ. 1,28).
Στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας ἐκπληρώθηκε ἡ προφητεία ποὺ εἶπε ἡ ἰδία. Ποιά προφητεία; Ἦταν κόρη ἄσημη, ζοῦσε ἄγνωστη, κανένας λόγος δὲν γινόταν γι᾽ αὐτὴν σὲ δημόσιες συζη­τήσεις, δὲν παρουσίαζε τίποτε τὸ ἐξαιρετικό. Καὶ ὅμως αὐτὴ ἡ ταπεινὴ παρθένος εἶπε στὴν ἐξαδέλφη της Ἐλισάβετ· «Ἀπὸ τοῦ νῦν μα­καρι­οῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί» (ἔ.ἀ. 1,48), ἀπὸ τώρα θὰ μὲ μακαρίζουν ὅλες οἱ γενεές! Καὶ πράγματι ὁ λόγος αὐτὸς ἐκπληρώθηκε. Πέρασαν εἴκοσι αἰῶνες, θὰ περάσουν κι ἄλλοι· ἀλλ᾽ ὅσο θὰ λάμπῃ ἥλιος καὶ ἄ­στρα καὶ θὰ τρέχουν ποταμοὶ καὶ θὰ θάλλουν δέντρα καὶ θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι μὲ καρδιὰ καὶ αἴσθημα, θὰ τιμοῦν τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο. «Ἀπὸ τοῦ νῦν μακαρι­οῦ­σί με πᾶ­σαι αἱ γενεαί». Ἡ προφητεία αὐτή, ποὺ ἐκπληρώνεται κατὰ γράμμα στὸ πρόσωπο τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, εἶνε μιὰ τρανὴ ἀπό­δειξις ὅτι ἡ θρησκεία μας εἶνε ἀληθινή.
Ἡ Παναγία εἶνε ὁ πόθος ποὺ ἁγνίζει τὶς ψυ­­χὲς αὐτῶν ποὺ δοκιμάζονται. Σ᾽ αὐτὴν καταφεύγει ὁ πονεμένος κόσμος, ἀπὸ τὴ μικρὰ ἡ­λικία μέχρι βαθυτάτου γήρατος. Τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας εἶνε γλυκύτατο. Ὕστερα ἀπὸ τὸ ὄ­νομα τοῦ Χριστοῦ δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο ἄλ­λο ὄνομα πιὸ γλυκὺ ἀπὸ τὸ ὄνομα τῆς ὑπερα­γίας Θεοτόκου. Παναγία μου! φωνάζουν χιλιά­δες στόματα θλιβομένων. Παναγία μου! φωνά­ζουν τὰ ὀρφανὰ καὶ οἱ χῆρες ποὺ δὲν ἔχουν προστάτη. Παναγία μου! φωνάζουν οἱ ἄρρωστοι, ποὺ βογγοῦν πάνω στὰ κρεβάτια καὶ δὲν ἔχουν κοντά τους κανένα νὰ τοὺς παρηγορή­σῃ. Παναγία μου! φωνάζουν οἱ ναυτικοὶ στὸν ὠκεανό, ποὺ παλεύουν μέσ᾽ στὰ ἄγρια κύματα. Παναγία μου! φωνάζουν φυλακισμένοι μέσα στὰ σκοτεινὰ κελλιά τους. Παναγία μου! φωνάζουν οἱ στρατιῶτες μας, ποὺ φρουροῦν στὸ κρύο τοῦ χειμώνα τὰ σύνορα τῆς πατρίδος. Παναγία μου! φωνάζει πρὸ παντὸς – ποιός; ὁ ἁμαρτωλός. Καὶ ποιός δὲν εἶνε ἁμαρτωλός; Σ᾽ αὐτὴν καταφεύγουμε οἱ ἁμαρτωλοί· τὴν προστασία, τὶς πρεσβεῖες καὶ τὴ μεσιτεία της ζητοῦμε πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

* * *

Ἀλλ᾽ ἡ Παναγία δὲν τιμᾶται μόνο ἀπὸ ἄτομα· τιμᾶται καὶ ἀπὸ λαοὺς καὶ ἔθνη ὁ­λόκληρα. Κι ἂν ὑπάρχῃ ἕνα ἔθνος ποὺ τιμᾷ ἐ­ξ­αιρετικῶς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, τὸ ἔθνος αὐτὸ εἶνε τὸ ἱστορικὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων, ἡ Ἑλλάς.
Πολλὲς φορές, ὅπως λέει ἡ ἱστορία, βάρβαρα ἔθνη Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως ἀπείλησαν νὰ συντρίψουν καὶ νὰ ἐξαφανίσουν ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς τὸ μικρὸ τοῦτο ἔθνος. Καὶ ὅμως δὲν τὸ πέτυχαν. Γιατί; Στὸ Βυζάντιο, ἐνῷ οἱ ἄν­τρες πολεμοῦσαν στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ πυρός, γυναῖκες καὶ παιδιὰ μέσα στὴν Πόλι παρακαλοῦσαν τὴν Παναγία· καὶ ἐκείνη ―δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἀλήθεια ἱστορική― βο­ή­θησε καὶ ἡ Πόλις σώθηκε κατ᾽ ἐπανάληψιν, καὶ τότε ὁ λαὸς ἔψαλε· «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατη­γῷ τὰ νικητήρια…». Ἡ Παναγία εἶνε ὄντως ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγὸς τοῦ γένους.
Δὲν εἶνε ὅμως μόνο τὰ παλαιὰ ἐκεῖνα θαύματα· ὑπάρχουν καὶ νεώτερα. Σήμερα ἑ­ορ­τά­ζουμε ἕνα ἀπὸ αὐτά. Εἶνε τὸ ἱστορικὸ ἐκεῖ­νο «ΟΧΙ», ποὺ ἡ μικρά μας πατρίδα εἶπε σ᾽ ἕνα ἰ­σχυρὸ κράτος ὅταν τῆς ἐπετέθη. Τὸ πανίσχυ­ρο ἐκεῖνο κράτος εἶχε 4.000 λόγχες, εἶχε ἀμέτρητα ὅπλα καὶ τάνκς στὴν ξηρά, ὑποβρύχια στὴ Μεσόγειο, ἀεροπλάνα, ποὺ σκίαζαν τὸν ἥ­λιο. Ἡ πατρίδα μας ἦταν μικρὸς Δαυῒδ κ᾽ ἐκεῖ­νος ἕνας Γολιάθ, ποὺ ἀπειλοῦσε Ἀνατολὴ καὶ Δύσι. Ὅλοι περίμεναν ὅτι ἡ Ἑλλὰς θὰ πέσῃ. Ὁ κατακτητής, ποὺ κυριαρχοῦσε ἤδη στὰ Βαλ­κάνια, ἔλεγε· Σὲ μιὰ βδομάδα θὰ εἴμαστε στὴν Ἀ­θήνα καὶ θὰ ὑψώσουμε τὴ σημαία στὴν Ἀκρό­­πολι. Τόσο βέβαιος ἦταν, ὥστε ἔκοψε προκαταβολικὰ χιλιάδες μετάλλια, ποὺ θὰ θύμιζαν τὴ νίκη του. Καὶ ξαφνικὰ ἀπὸ ὅλα τὰ ῥαδιόφω­να, ῥωσικὰ ἀγγλικὰ ἀμερικάνικα, ὁ κόσμος σὲ κάθε γωνία τῆς γῆς ἄκουγαν ὅτι νικᾷ ἡ Ἑλλάς!
Πῶς νίκησε; Θὰ εἶνε ἀχάριστος καὶ ἀγνώμων καὶ ἄθεος καὶ ἄπιστος ὅποιος θελήσῃ νὰ ἀγνοήσῃ ὅτι ἡ Παναγία βοήθησε τὴν Ἑλλάδα. Παναγία μου!… ἦταν ἡ φωνὴ ποὺ ἀκουγόταν ἀπ᾽ ἄκρου εἰς ἄκρον· στὰ νησιά μας, στὸ Μοριά, στὸν Ταΰγετο, στὰ Δωδεκάνησα, στὸν Ἕβρο, παντοῦ ὅπου ὑπῆρχαν Ἑλληνικὲς καρδιές. «Παιδί μου, στὸ καλό, ἡ Παναγία μαζί σου»· τὸ ἄκουσα τότε ἀπὸ πολλὲς μητέρες, ποὺ ἀποχαιρετοῦσαν τὸ παιδί τους. Παναγία μου, ἔλεγαν μὲ δάκρυα στὰ μάτια, βοήθα τὸ στρατό μας, προστάτεψε τὰ παιδιά μας. Παναγία μου! φώναζαν καὶ οἱ ἴδιοι οἱ στρατιῶτες μας πάνω στὰ χιονισμένα ψηλὰ βουνά, ὅπου μόνο ἀετοὶ πετοῦσαν. Τὴ μορφὴ τῆς Παναγίας εἶχαν στὴ καρδιά τους, τὴν εἰκόνα της εἶχαν μέσα στὰ φυλάκια καὶ στὸν κόρφο τους. Καὶ ἡ Παναγία ἔκανε τὸ θαῦμα, τὸ μεγάλο θαῦμα. Ἀπεδείχθη γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγὸς τοῦ γένους μας.

* * *

Γι᾽ αὐτό, ἀγαπητοί μου, τιμοῦμε τὴν Παναγία. Δὲν ξέρω τί κάνουν ἄλλοι λαοί· ξέρω ὅ­μως πολὺ καλά, ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ εἴμεθα εὐγνώμονες πρὸς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ὡς ἄτομα καὶ ὡς ἔθνος. Καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη νὰ τὴ δείχνουμε ἐμπράκτως.
Δὲν πρέπει στὸν τόπο μας νὰ ἀκούγεται οὔ­τε μιὰ βλασφήμια ἐναντίον τῆς Παναγίας. Καίγομαι, φλέγομαι, ὑποφέρω ὅταν ἀκούω νὰ ὑβρίζουν τὴν Παναγία. Ἡ μάνα σου, αὐτὴ ποὺ σὲ γέννησε, μπορεῖ νὰ εἶνε μία ἁμαρτωλὴ γυναίκα· ἀλλὰ τὴν Παναγία, ποὺ εἶνε ἡ γλυκειὰ μάνα τοῦ κόσμου, πῶς τολμᾷς καὶ τὴν ὑ­βρίζεις; Ἂν σοῦ ποῦν μία κακὴ λέξι γιὰ τὴ μάνα σου, γιὰ τὴ γυναῖκα σου, γιὰ τὴν ἀδελφή σου, πιστόλι βγάζεις. Κι ὅμως ὑβρίζεις τὴν Παναγία, ποὺ εἶνε ὑπεράνω ἀστέρων τῶν τοῦ οὐ­ρανοῦ, ὑπεράνω τοῦ ἡλίου, ποὺ εἶνε ἡ Παρθένος – ἡ Ἀειπάρθενος.
Γι᾽ αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα, ὅπως τὸ ἐτόνισα καὶ τὸ ἔγραψα, ὁ Θεὸς παραχωρεῖ καὶ γίνονται σει­σμοὶ καὶ καταστροφές. Τὰ μεγαλύτερα ἁμαρτήματα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶνε δύο. Τὸ ἕνα εἶνε οἱ βλασφημίες. Κανένα ἄλλο ἔθνος δὲ βλαστημάει τόσο πολὺ τὴν Παναγία, ὅπως ἐ­μεῖς, οἱ ἀχάριστοι καὶ ἀγνώμονες· οἱ ὁποῖοι, ὅταν ὑπάρχῃ κίνδυνος, φωνάζουμε Παναγία μου! κι ὅταν δὲν ὑπάρχῃ κίνδυνος, τότε τὴν βλαστημοῦμε. Καὶ τὸ ἄλλο ἁμάρτημα εἶνε οἱ ἀμβλώσεις, οἱ ἐκτρώσεις, τὸ ὅτι οἱ γυναῖκες δὲν γεννοῦν πλέον παιδιά. Εἶνε καταστροφή.
Ἂς μετανοήσουμε, ἂς προσπέσουμε στὸ ἔ­λεος τοῦ Θεοῦ, ἂς ζητήσουμε τὶς πρεσβεῖες τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καὶ εἴθε ἡ Παναγία μας νὰ προστατεύῃ ὅλη τὴν πατρίδα· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου,  ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱερό ναὸ της Ἁγίας Σκέπης Πτολεμαΐδος 27-10-1978

H NIKH THΣ EΛΛΑΔΟΣ

Η Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, συμμετέχει σήμερα ὁλοψύχως στὶς ἐκδηλώσεις τῆς ἐνδόξου αὐ­τῆς ἐπετείου τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940. Μὲ τὴ δοξολογία ποὺ τελεῖται στοὺς μεγάλους ναοὺς καὶ μὲ τὸν ὕμνο «Τῇ ὑπερμά­χῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…» τὸν παιᾶνα τῆς νίκης ποὺ ψάλλουν ὅλοι, ἡ σκέψι μας, ἡ σκέψι ὅλων τῶν Ἑλ­λήνων ὅπου κι ἂν βρίσκων­ται, στὸ ἐσωτερικὸ ἢ στὸ ἐξωτερικό, γυρίζει στὶς ἡμέρες ἐκεῖνες καὶ φτερουγίζει στὰ ψη­λὰ ἐκεῖνα καὶ ἀ­πόκρημνα καὶ κακοτράχαλα βουνά, ποὺ μόνο ἀετοὶ πετοῦσαν.
Ἐκεῖ, στὰ βουνὰ ἐκεῖνα τῆς Βορείου Ἠπείρου, τὸ μικρὸ μὲν ἀλλὰ ἔνδοξο καὶ ἱστορικὸ ἔ­θνος μας ἔγραψε μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἔνδοξες σελίδες τῆς ἱστορίας του· σελίδα, ἡ ὁποία ὑ­πενθυμίζει τοὺς θριάμβους τῶν εὐσεβῶν Βυζαντινῶν προγόνων μας ἐναντίον τῶν βαρβά­ρων· σελί­δα, ἡ ὁποία ὑ­πεν­θυμίζει τὸ «Μο­λὼν λαβὲ» τοῦ Λεωνίδα καὶ τῶν τριακοσίων στὶς Θερμοπύλες. Ἂς εὐχαριστήσουμε καὶ ἂς ὑ­μνήσουμε τὸ Θεό, διότι ποτέ ἄλλοτε στὴν νεωτέ­ρα ἐ­ποχὴ δὲν δοξάστηκε τὸ ἔθνος μας τόσο πολὺ ὅσο τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες τῆς νίκης καὶ τοῦ θριάμβου.… Read more »

Τοῦ ἁγίου Δημητρίου
26 Ὀκτωβρίου

 H ΑΓΙΟΤΗΣ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἑορτάζει ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους ἁγίους τῆς Ἐκκλησί­ας μας, ποὺ λάμπει στὸν πνευματικὸ οὐρανό της σὰν ἄστρο πρώτου μεγέθους. Λάμπει μὲ τὴ ζωή του τὴν ἁγία, μὲ τὴ διδασκαλία του τὴ φωτεινή, μὲ τὰ θαύματά του τὰ μεγάλα, μὲ τὸ μαρτυρικό του τέλος. Εἶνε ὁ μεγαλομάρ­τυς ἅ­γιος Δημήτριος. Ἀλλὰ προτοῦ νὰ ποῦμε γιὰ τὸν βίο του, ἂς δοῦμε γενικῶς τί εἶνε ἅγιος.

* * *

Ἅγιος, στὴν ὡραία ἀρχαία ἑλληνική μας γλῶσσα, σημαίνει καθαρός.
Ὁ ἄνθρωπος ἀγαπάει τὴν καθαριότητα, δι­ότι πλάστηκε καθαρὸς καὶ γιὰ τὸ καθαρό. Γι᾽ αὐτὸ τὰ θέλει ὅλα καθαρά. Τὸ γάλα ἁ­γνό, παστε­ριωμένο. Τὸ κρασὶ ἄ­μεικτο, ὄ­χι νερωμέ­­­νο. Τὸ φαγητὸ ἀνέπαφο, ὑγιεινό. Τὸ σπίτι νὰ λάμ­πῃ. Τὰ ἔπιπλα νὰ ἀστράφτουν. Τὸ κορμί του πλυμέ­­νο, τὸ κεφάλι του λουσμένο, τὰ χέρια του σαπου­νισμένα. Γι᾽ αὐτὸ κάνει συχνὰ μπάνιο, κι ὅ­ταν βγαίνῃ ἀπ᾽ τὸ λουτρὸ αἰσθάνεται εὐφορία.
Ἐνῷ ὅμως ὅλα τὰ θέλει καθαρά, ἕνα, τὸ πιὸ σπουδαῖο μέρος τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, τὸ ἀφήνει ἀκάθαρτο. Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Ἡ ψυχή του, αὐτὸ ποὺ μένει καὶ ἀθάνατο. Μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ γιὰ τὴν ψυχή· «ὄζει» (Ἰωάν. 11,39).
Στὶς διδαχὲς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ ὑπάρχει τὸ ἑξῆς διήγημα. «Ἕνας ἀσκητὴς παρεκάλεσε τὸν Θεὸν νὰ τοῦ φανερώσῃ πολλὰ μυστήρια. Καὶ βγαίνοντας ἀπὸ τὸ κελλί του νὰ ὑπάγῃ εἰς μίαν χώραν, εἰς τὸν δρόμον ὁποὺ ἐπήγαινεν, σμίγει μὲ ἕνα ἄγγελον, μὰ δὲν τὸν ἐγνώρισεν ὁ ἀσκητής· ἐνόμισε πὼς ἦτο ἄνθρωπος. Εἰς τὸν δρόμον ἀπαντοῦν ἕνα ἄλογο ψόφιο· ἔπια­σεν ὁ ἀσκητὴς τὴν μύτην του, ὁ ἄγγελος τίποτε. Πηγαί­­νουν παρέκει, ἀπαντοῦν ἕνα βόδι ψόφιο, ὅπου ἐβρώμα· πάλιν πιάνει ὁ ἀσκητὴς τὴν μύτην του, ὁ ἄγγελος τίποτε. Πηγαίνουν παρέκει, ἀπαν­τοῦν ἕνα σκύλον ψόφιον· πιάνει ὁ ἀσκη­τὴς τὴν μύτην του ὁ ἄγγελος τίποτε. Κοντὰ ὁ­ποὺ ἤθελον νὰ φθάσουν εἰς τὴν χώραν, εὑρίσκουν μί­αν κόρην πολὺ ὡραίαν, μὲ στολίδια καὶ φορέματα πολύτιμα. Τότε ὁ ἄγ­γελος ἔπιασε τὴν μύτην του. Βλέποντας ὁ ἀ­σκητὴς τοῦ λέγει· Τί εἶσαι σύ, ἄγ­γελος, ἄν­θρω­πος ἢ διάβολος; Ἀπαντήσαμεν τὸ ψόφιο ἄλογο ὁποὺ ἐβρωμοῦ­σε, δὲν ἔπιασες τὴ μύτη· ὁ­μοίως καὶ τὸ βόδι καὶ τὸν σκύλον, καὶ δὲν εἶ­δα νὰ πιάσῃς τὴν μύτη σου· καὶ τώρα, ὁ­ποὺ ἀ­­παντήσαμε τέτοιαν ὡ­ραίαν κόρην, ἔπιασες τὴν μύτη σου; Τότε φανε­ρώνεται ὁ ἄγγελος καὶ τοῦ λέγει, πὼς κανένα πρᾶγμα δὲν βρω­­μᾷ τοῦ Θεοῦ περισσότερον ὡσὰν τὴν ὑπερηφάνειαν. Καὶ λέ­γοντας τὸν λόγον ἔγινεν ἄφαν­τος ὁ ἄγγελος. Εὐθὺς ἐγύρισεν ὁ ἀσκητὴς εἰς τὸ κελλίον του καὶ ἔκλαιε διὰ τὰς ἁμαρτίας του παρακαλῶν τὸν Θεὸν νὰ τὸν φυλάττῃ ἀπὸ τὰς παγίδας τοῦ δι­α­βόλου καὶ νὰ μὴ τὸν ῥίψῃ εἰς ὑ­περηφάνειαν καὶ κολασθῇ» (ἡμ. βιβλ. σ. 305-6). Καὶ σήμερα γιὰ καλλυν­­τικὰ ξοδεύονται τεράστια ποσά, γιὰ νὰ εὐ­ωδι­άζῃ τὸ σῶμα· ἀλλὰ ἡ ψυχὴ μένει ἀκάθαρτη.
Τί θὰ πῇ λοιπὸν ἅγιος; Ὅπως καθαρίζεις τὸ σῶμα, ἔτσι νὰ καθαρίζῃς καὶ τὴν ψυχή, νὰ κά­νῃς λουτρό, μπάνιο πνευματικό. «Ἐπὶ πλεῖ­ον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου», λέει ὁ Δαυ­ΐδ, «καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με» (Ψαλμ. 50,4). Τὸ πρῶτο στοιχεῖο τῆς ἁγιότητος εἶ­νε νὰ συναισθανθῇς ὅτι εἶσαι ἀκάθαρτος – ἁ­μαρτω­λὸς καὶ νὰ πῇς· Θέλω νὰ καθαριστῶ, θέ­λω νὰ γίνω ἅγιος, ὅ,τι κι ἂν μοῦ στοιχίσῃ. Οἱ θνητοὶ εἴμαστε ὅλοι ἀκάθαρτοι. «Κανείς δὲν εἶνε καθα­ρὸς ἀπὸ ῥύπο, ἔστω κι ζήσῃ μόνο μία μέρα ἐπά­νω στὴ γῆ» (Ἰὼβ 14,4-5). Ὁ μόνος καθαρός, ἀμόλυντος, ἀναμάρτητος, εἶνε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Γι᾽ αὐτὸ μόνο αὐτὸς διὰ τοῦ τιμίου του αἵματος μπορεῖ νὰ καθαρίσῃ καὶ ἐ­μᾶς. «Τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀ­πὸ πάσης ἁ­μαρτίας» (Α΄ Ἰωάν. 1,7). Ἔτσι ἁγιάζεται ὁ ἁμαρτωλός. Ἅγιος δηλαδὴ δὲν εἶνε ὁ ἀν­αμάρτητος· ἅ­γιος εἶνε αὐτὸς ποὺ μετανοεῖ καὶ κλαίει γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ μὲ πίστι στὸ Χριστὸ ἀγωνίζε­­ται νὰ νικήσῃ τὸ κακὸ ποὺ ὑ­πάρχει μέσα του.
Ἡ ἁγιότης δὲν περιορίζεται σὲ ὡρισμένο τό­πο, σὲ ἕνα μοναστήρι ἢ ἀσκητήριο· εὐδοκιμεῖ παντοῦ. Μπορεῖ νὰ πᾷς στὸ Ἅγιο Ὄρος, καὶ νὰ κολαστῇς· καὶ μπορεῖ νὰ μείνῃς μέσα στὴν πιὸ διεφθαρμένη κοινωνία, καὶ νὰ ἁγιά­σῃς. Δὲν εἶνε τόσο ὁ τόπος ποὺ σὲ ἁγιάζει· κυρίως εἶνε ὁ τρόπος καὶ ἡ πίστι στὸ Χριστό.
Οὔτε σὲ κάποιο ἐπάγγελμα περιορίζεται ἡ ἁ­­γιότης. Ἅγιος δὲν γίνεται μόνο ὁ καλόγερος, ὁ παπᾶς, ὁ δεσπότης· ἅγιοι ἀναδεικνύονται σὲ ὅλα τὰ τίμια ἐπαγγέλματα. Καὶ ἀπόδειξις αὐτοῦ εἶνε ὁ ἅγιος ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

* * *

Τί ἦταν ὁ ἅγιος Δημήτριος; καλόγερος, διᾶ­κος, παπᾶς, πατριάρχης; Ὄχι. Μέσα στὸν κόσμο ἔζησε καὶ κάτω ἀπὸ τὶς πλέον δυσμενεῖς συνθῆκες ἁγίασε. Ἁγίασε, διότι εἶχε ἀγάπη, πόθο μεγάλο καὶ πίστι στὸ Θεό.
Γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε στὴ Θεσσαλονίκη στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ. Ἦταν νέος, ἀθλητικὸς στὸ παράστημα καὶ γενναῖος. Κατετάγη στὸ ῥωμα­ϊκὸ στρα­τὸ καὶ ἀνέβηκε τὴν στρατιωτι­κὴ ἱεραρ­χία· ἔφθα­σε νὰ γίνῃ μέχρι στρατηγὸς καὶ δούξ. Ἦταν τὸ καύχημα ὅλων γιὰ τὴν ἀνδρεία του.
Τὸ μεγάλο ὅμως μυστικὸ ποὺ ἔκρυβε στὴν καρδιά του εἶνε ὅτι, σὲ ἐποχὴ εἰδωλολατρική, αὐτὸς ἦταν Χριστιανός. Κήρυττε μάλιστα τὴν πίστι του καὶ κατηχοῦσε παιδιὰ καὶ νέους στὸ Χριστό. Ὁ Μαξιμιανὸς τὸν ἐκ­τιμοῦσε καὶ τοῦ εἶχε δώσει παράσημα. Ἀλλὰ κάποιοι φθονεροὶ πῆ­γαν καὶ εἶπαν· Βασιλιᾶ, αὐτὸν τιμᾷς; αὐτὸς εἶνε Χριστιανός. Τὸ νὰ εἶνε τότε κάποιος Χριστιανὸς ἐθεωρεῖτο ὡς τὸ μεγαλύ­τερο ἔγκλημα. Τὸν καλεῖ λοιπὸν ὁ Μαξιμια­νὸς καὶ τοῦ λέει· ―Θέλω νὰ μοῦ πῇς, εἶσαι Χρι­στιανός; Ἀπαν­τᾷ ὁ ἅγιος Δημήτριος· ―Ναί, εἶμαι Χριστιανός.
Τώρα τὸ νὰ πῇς ὅτι εἶσαι Χριστιανὸς δὲν στοιχίζει τίποτα· ὅλοι εἶνε Χριστιανοὶ στὴν ταυτότητα. Τότε σοῦ στοίχιζε τὸ κεφάλι! Καὶ θά ᾽ρθῃ πάλι ὥρα, ποὺ ὁ σατανᾶς θὰ κοσκινί­σῃ τὸν κόσμο· καὶ θὰ εἶνε ζήτημα, ὅταν ἔρθῃ ἐ­­κείνη ἡ ὥρα, μέσα ἀπὸ 25 – 30 χιλιάδες ἂν μείνουν 5 πιστοί! Δὲν ὑπάρχει σήμερα τὸ φρό­νη­μα ἐκεῖνο τοῦ Μακρυγιάννη ποὺ ἔλεγε «Πε­θαίνω γιὰ τὴν πίστι!». Σκάρτοι εἴμαστε. Συχωρέστε με ποὺ ἐκφράζομαι ἔτσι. Μιλῶ μ᾽ αὐτὴ τὴ σκληρὴ γλῶσσα, γιατὶ ξέρω τὴν κοινωνία.
―Ναί, εἶμαι Χριστιανός, εἶπε ὁ ἅγιος Δημή­τριος. ―Θὰ σὲ καθαιρέσω, λέει ὁ αὐτοκράτωρ. ―Καθαίρεσέ με. Καὶ τοῦ ξηλώνουν τὰ γα­λόνια, τὸν κάνουν ἁπλὸ στρατιώτη, καὶ τὸν ῥίχνουν δεμένο στὴ φυλακή.
Ἀλλὰ ἐκεῖ ἔγινε τὸ θαῦμα. Τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ νεαρὸς Χριστιανὸς Νέστωρ καὶ τοῦ ζήτη­σε τὴν εὐχή του, γιὰ νὰ μονομαχήσῃ μὲ τὸν εἰ­­δωλολάτρη γίγαντα Λυαῖο, ποὺ προκαλοῦσε ἐπὶ ἡμέρες στὸ στάδιο τοὺς Χριστιανούς. Ὁ ἅ­γιος Δημήτριος τὸν εὐλόγησε, τὸν εὐχήθηκε καὶ τοῦ εἶπε προφητικῶς· «Καὶ Λυαῖον νική­σεις καὶ ὑπὲρ Χριστοῦ μαρτυρήσεις». Καὶ πρά­γματι στὸ στάδιο, μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν εὐχὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου, φωνάζει «Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι!», ὁρμᾷ, ῥίχνει κάτω τὸν Λυαῖο καὶ τὸν φονεύει.
Αὐτὸ ἐξώργισε τὸν Μαξιμιανό. Δίνει διατα­γὴ καὶ θανατώνουν μαρτυρικῶς τὸν Νέστορα καὶ κατόπιν τὸν Δημήτριο. Ἔτσι σήμερα ἑορτάζει ὁ διδάσκαλος, ὁ ἅγιος Δημήτριος, καὶ αὔ­ριο ἑορτάζει ὁ μαθητής, ὁ ἅγιος Νέστωρ.

* * *

Μερικοὶ λένε· Παραμύθια εἶν᾽ αὐτὰ γιὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ». Ἐμεῖς ὅμως λέμε, ὅτι οὔτε σή­μερα λείπουν τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου. Καὶ στὶς μέρες μας ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔκανε νέο θαῦμα.
Ἤμουν πέντε χρονῶν παιδὶ στὸ χωριό μου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1912 καὶ χτύπησαν οἱ καμ­πάνες. ―Μάνα, λέω, γιατί χτυπᾶνε σήμερα οἱ καμπάνες; Δακρυσμένη ἡ μητέρα μου λέει· ―Ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔκανε τὸ θαῦμα του. ―Ποιό θαῦμα; ―Πήραμε τὴ Θεσσαλονίκη τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα τῆς μνήμης του!… Τί ἦταν ἡ Τουρκία μὲ τὴν Ἑλλάδα; Ἕνας Λυαῖος μὲ ἕνα Νέστορα. Καὶ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ Λυαῖος νικήθηκε. Καὶ ὅταν μπήκανε μέσα στὴν πόλι τὰ στρατεύματά μας, ἐψάλη στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου δοξολογία καὶ τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Νά τὸ θαῦμα.
Ὁ Χριστιανὸς ὅμως ἔχει πάντα ἕναν ἄλλο πόλεμο, πιὸ ἰσχυρό. Μέσα μας ὑπάρχει ἕνας ἄλλος «Λυαῖος», ποὺ πρέπει νὰ τὸν νικήσουμε. Εἶνε τὰ πάθη μας. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος νίκησε τοὺς Πέρσες, ἀλλὰ νικήθηκε ἀπὸ ἕνα πάθος. Καὶ ὁ καθένας μας κινδυνεύει ἀπὸ τὰ δικά του πάθη. Ἂν ἐξετάσετε θὰ βρῆτε αὐτὸν τὸν «Λυ­αῖο». Εἶνε ὁ θυμός, ἡ ὀργή, ἡ ἐκδίκησι, ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ἡ φιλαργυρία, ἡ φιλοδοξία, ὅλα τὰ κακά. Ἐμπρός λοιπόν! Ἂν νικηθοῦν τὰ πάθη, αὐτὸ θὰ εἶνε τὸ μεγαλύτερο θαῦμα, ἡ πραγματικὴ «ἀλλαγὴ» ποὺ ζητοῦν πολλοί.
Ἀληθινὴ ἀλλαγὴ ἕνας καὶ μόνο μπορεῖ νὰ φέρῃ· ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος. Πλησίασέ τον, ἀ­γάπησέ τον, πίστεψέ τον, πέσε στὰ πόδια του, προσκύνησέ τον. Κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑπάρχει ἄλλο ὄνομα ποὺ ἀξίζει νὰ λατρεύεται παρὰ μόνο ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Ναζωραῖ­ος· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦ­τε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Oμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στὸν ιερό ναὸ του  Ἁγίου Δημητρίου Καρυοχωρίου – Ἑορδαίας 26-10-1988)

ΘΕΕ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΒΟΗΘΕΙ ΜΑΣ!

«Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει» ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς.

Σήμερα εἶνε ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου καὶ χιλιάδες κόσμος ἑορτάζει. Ἑορτάζουν πολλὰ χωριὰ καὶ πόλεις, γιατὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Δημητρίου εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ προσφιλῆ καὶ ἀγαπητὰ ὀνόματα μέσα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.
Ὄχι μόνο ἐδῶ στὴ Μακεδονία, ὅπου ἰδιαιτέρως τιμᾶται ὁ ἅγιος Δημήτριος, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ὅλα τὰ μέρη ὅπου ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι. Στὴ Σερβία, ἂν πᾶμε, θὰ συναντήσουμε τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Καὶ στὴ Βουλγαρία, πάλι τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Δημητρίου εἶνε πολὺ διαδεδομένο. Καὶ στὴ Ῥουμανία καὶ σ᾿ αὐτὴν ἀκόμα τὴ Ῥωσία, τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἀγαπᾶται, τιμᾶται καὶ λατρεύεται.
Σήμερα λοιπὸν εἶνε ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου· αὐτὸ πιστεύουμε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι γιὰ τὸν σημερινὸ ἅγιο.

* * *

Τί ἦταν ὁ ἅγιος Δημήτριος; Καλόγερος; Σηκώθηκε καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι του καὶ πῆγε μέσα στὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια καὶ ἀσκήτευε; Ὄχι. Τί ἤτανε; Ἤτανε παπᾶς καὶ δεσπότης; Ὄχι. Λαϊκὸς ἦταν. Ἤτανε στρατιώτης. Καὶ ὅμως ἁγίασε. Αὐτὸ τί σημαίνει; Ὅτι κανένα ἐπάγγελμα δὲν ἐμποδίζει ὥστε νὰ γίνῃ κανεὶς Χριστιανὸς καὶ ν᾿ ἁγιάσῃ.
Καὶ ὁ γεωργὸς ποὺ σκάβει τὴ γῆ, καὶ ὁ τσομπάνος ποὺ βόσκει τὰ πρόβατα, καὶ ὁ τεχνίτης ποὺ μαστορεύει, καὶ ὁ δάσκαλος, καὶ ὁ καθηγητής, καὶ ὁ στρατιώτης, καὶ ὁ ἀξιωματικός, καὶ ὁ μικρὸς καὶ ὁ μεγάλος, ὅλοι μποροῦν νὰ γίνουν ἅγιοι. Βλέπουμε δηλαδή, ὅτι οἱ ἅγιοι εἶνε ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα.
Ἅγιος λοιπὸν ἤτανε ὁ Δημήτριος. Μὰ τί θὰ πῇ ἅγιος; Ἥρωας εἶνε ὁ ἅγιος, ὄχι στὴν μικρὰ καὶ ταπεινὴ ἔννοια ποὺ δίνει ὁ κόσμος. Ἥρωα λέει ὁ κόσμος ἕναν, ποὺ πῆρε τὰ ὅπλα, ἀνέβηκε στὰ βουνά, πολέμησε καὶ σκότωσε. Αὐτοὺς θεωρεῖ ἥρωες καὶ τιμᾷ ὁ κόσμος. Ἀλλὰ παραπάνω ἀπὸ τοὺς ἥρωες αὐτούς, ποὺ νικοῦν στὰ πεδία τῶν μαχῶν, ὑπάρχουν ἄλλοι ἥρωες, ποὺ εἶνε σπάνιον εἶδος ἥρωος.
Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος λ.χ., ποὺ ἐνίκησε τὸν κόσμον ὅλο, παρεπονεῖτο καὶ ἔλεγε ὅτι· Ἐγώ, ποὺ νίκησα τὸν κόσμον ὅλον, νικήθηκα ἀπὸ τὰ πάθη μου. Γι᾿ αὐτὸ ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, ὅτι «τὸ νὰ νικήσῃ κανεὶς τὸν ἑαυτόν του, εἶνε ὑψίστη νίκη». Μπορεῖ κάποιος νὰ ὑποτάξῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ὅμως νὰ εἶνε δοῦλος τῶν παθῶν. Read more »

Γενέσιον της Yπεραγίας Θεοτόκου
8 Σεπτεμβρίου

ΘΑΝΑΤΟΣ = ΓΕΝΝΗΣΙΣ

ΕΟΡΤΗ θεομητορικὴ ἔχουμε, ἀγαπητοί μου. Εἶνε τὰ γενέθλια τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μὲ ἀφορμὴ αὐτὴν ἂς θίξουμε ἕνα θέμα.

* * *

Ἡ τάξις, τὸ τυπικὸ τῆς Ἐκκλησίας – τῆς Ὀρθοδοξίας μας, εἶνε, οἱ ἅγιοι νὰ ἑορτάζουν – πότε; Τὴν ἡμέρα ποὺ γεννήθηκαν ἢ τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου τους; Ἔχει σημασία αὐτό.
Πότε ἑορτάζουμε ἐμεῖς; Τὸ κανονικὸ εἶνε νὰ ἑορτάζουμε τὴν ἡμέρα ποὺ ἑορτάζει ὁ ἅγιός μας. Ἐὰν κάποιος λέγεται Ἀντώνιος, νὰ ἑορτάζῃ τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου· ἂν λέγεται Νικόλαος, τοῦ ἁγίου Νικολάου· ἂν λέγεται Ἀθανάσιος, τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου. Δυστυχῶς τώρα δὲν τὸ κάνουν αὐτό· ἑορτάζουν τὰ γενέθλια τῆς κορούλας τους, τὰ γενέθλια τοῦ παιδιοῦ τους. Αὐτὸ δὲν εἶνε ὀρθόδοξο· εἶνε φράγκικο. Αὐτὸ τὸ ἔχουν τὰ ξένα ἔθνη, οἱ Γάλλοι, οἱ Ἄγγλοι, οἱ Ἀμερικᾶνοι ἰδίως. Οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πρέπει νὰ δίνουν ὀνόματα χριστιανικά, ὀνόματα ἁγίων ποὺ ὑπάρχουν στὸ ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ νὰ ἑορτάζουν τὴν ἡμέρα ποὺ ἑορτάζει ὁ ἅγιός τους, ὄχι στὰ γενέθλια.
Πότε ἑορτάζουν οἱ ἅγιοι; Συνήθεια τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας εἶνε, οἱ ἅγιοι νὰ ἑορτάζουν ὄχι τὴν ἡμέρα ποὺ γεννήθηκαν ἀλλὰ τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου – τῆς κοιμήσεώς τους καὶ οἱ μάρτυρες τὴν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου τους. Λόγου χάριν ἑορτάζουμε τὸν ἅγιο Βασίλειο τὴν 1η Ἰανουαρίου. Εἶνε ἡ ἡμέρα ποὺ γεννήθηκε; Ὄχι. Εἶνε ἡ ἡμέρα ποὺ παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Πλάστη, εἶνε ἡ ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του. Ἑορτάζουμε τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ στὶς 24 Αὐγούστου. Εἶνε ἡ ἡμέρα ποὺ γεννήθηκε; Ὄχι. Εἶνε ἡ ἡμέρα ποὺ μαρτύρησε. Αὐτὸ γίνεται πάντοτε· ἑορτάζουμε τοὺς ἁγίους τὴν ἡμέρα ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτὴ καὶ εἰσῆλθαν στὴν αἰώνιο ζωή.
Γιατί ἆραγε ἡ Ἐκκλησία ἡ ὀρθόδοξος δίδει τόση σημασία στὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου; Τιμᾷ τὸ θανάτο περισσότερο ἀπὸ τὴ γέννησι; Περίεργο πρᾶγμα. Γιατί; Ἔχει σημασία αὐτό. Προτοῦ νὰ ᾿ρθῇ ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, οἱ εἰδωλολάτρες ἔτρεμαν τὸ θάνατο· προσπαθοῦσαν νὰ σβήσουν ἀπ᾿ τὸ μυαλό τους τὴν ἰδέα τοῦ θανάτου. Διότι θεωροῦσαν, ὅτι ὁ θάνατος εἶνε τέρμα· ὅτι ἐκεῖ, μὲ τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη, τελειώνει πλέον ἡ ζωή. Ὁ Χριστὸς ὅμως ἔδειξε, ὅτι ὁ θάνατος δὲν εἶνε τέρμα· εἶνε ἀρχή! Αὐτὴ εἶνε ἡ μεγάλη διαφορά. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία στὸ Σύμβολο τῆς πίστεως διακηρύττει «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· ἀμήν».
Τί εἶνε ὁ θάνατος; Ὁ θάνατος, γι᾿ αὐτὸν ποὺ πιστεύει στὸ Χριστὸ πραγματικά, ὄχι ψεύτικα, εἶνε ἡ ἀρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς, ὡραίας ζωῆς.
ϗ Ὁ θάνατος εἶνε μία θύρα, μιὰ πόρτα. Ὅπως ἀνοίγεις τὴν πόρτα καὶ μπαίνεις μέσα σ᾿ ἕνα ὡραῖο σπίτι ἢ ὡραῖο σαλόνι, ἔτσι καὶ ὁ θάνατος εἶνε μιὰ πόρτα ποὺ τὴν ἀνοίγεις καὶ δὲν πέφτεις στὸ χάος, ἀλλὰ μπαίνεις σὲ νέα ζωή.
ϗ Ὁ θάνατος ἀκόμη εἶνε εἶδος μεταναστεύσεως. Ἦρθε πρὸ καιροῦ ἀπὸ ἕνα χωριὸ ἐδῶ κάποιος χαρούμενος στὴ μητρόπολι. ―Φεύγω, λέει, ἀπὸ τὴ Φλώρινα. ―Καὶ δὲ στενοχωριέσαι. Ποῦ πᾷς; ―Ἔχω ἕνα θεῖο στὸ Τορόντο· ἔχει ἐκεῖ μεγάλη περιουσία καὶ μοῦ ᾿γραψε· «Ἔλα στὸν Καναδᾶ· θὰ σὲ κάνω κληρονόμο, θὰ σοῦ ἀφήσω τὰ ὑπάρχοντά μου, θὰ ζήσῃς εὐτυχισμένος». Καὶ ἔφυγε μὲ χαρά. Ἦρθε σήμερα καὶ μιὰ κοπέλλα ἀπὸ τὸν Ἀκρίτα καὶ ἔλαμπε. Λέω· ―Χαρούμενη σὲ βλέπω. ―Ναί, μοῦ λέει, παντρεύομαι. ―Καί ποιόν παίρνεις; ―Μὲ ζήτησε κάποιος μετανάστης καὶ θὰ πάω μαζί του στὴν Ἀμερική· θὰ ζήσω ἐκεῖ καλύτερα… Ὅπως λοιπὸν ὅταν φεύγῃ κανεὶς ἀπὸ τὴ Φλώρινα καὶ πηγαίνῃ σὲ ἄλλα μέρη ἡ μετανάστευσις δὲν θεωρεῖται συμφορά, ἔτσι εἶνε καὶ ὁ θάνατος. Μιὰ μετανάστευσις εἶνε. Μεταναστεύουμε ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, ἀπὸ τὴ μικρὰ αὐτὴ χώρα στὸν οὐράνιο κόσμο ποὺ εἶνε γεμᾶτος ὀμορφιὰ καὶ χάρι καὶ ἡδονή. Τὸ πιστεύουμε; Ἂν τὸ πιστεύουμε, νὰ μὴν κλαῖμε καὶ θρηνοῦμε ὅταν κάποιος δικός μας φεύγῃ στὸν ἄλλο κόσμο.
ϗ Ἐὰν πιστεύουμε, ὁ θάνατος δὲν εἶνε τέρμα· εἶνε μιὰ θύρα, εἶνε μιὰ μετανάστευσις. Εἶνε ἀκόμα ὁ θάνατος ―ν᾿ ἀναφέρω ἕνα πατερικὸ παράδειγμα― μιὰ δευτέρα γέννησις, μιὰ δεύτερη γέννα. Ἐξηγῶ. Τὸ παιδάκι, πρὶν γεννηθῇ, εἶνε μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας. Ὅπως τὸ ψάρι κολυμπάει μέσ᾿ στὴ θάλασσα, ἔτσι τὸ ἔμβρυο ―ἀηδία εἶνε ὁ ἄνθρωπος― κολυμπάει μέσα στὰ αἵματα τῆς γυναικός. Ποιός θέλει νὰ μείνῃ ἐκεῖ διὰ παντός; Κανείς. Ἐκεῖ εἶνε σὰν σὲ φυλακή. Μένει ἐκεῖ ἐννιὰ μῆνες, καὶ ὕστερα, ὅπως τὸ πουλάκι σπάει τὸ τσῶφλι καὶ βγαίνει ἔξω καὶ κελαηδάει, ἔτσι καὶ τὸ παιδάκι ἀνοίγει τὰ σπλάχνα τῆς μάνας καὶ βγαίνει, κι ἀκούγεται τὸ κλάμα του, καὶ χαίρονται ὅλοι. Γέννησις εἶνε καὶ ὁ θάνατος. Ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτόν, ποὺ εἶνε ἡ σκοτεινὴ «κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος» (Ψαλμ. 83,6). Μὲ τὸ θάνατο βγαίνουμε ἀπὸ τὸ σκοτάδι σὲ νέα ὡραία ζωή, στὸ φωτεινὸ κόσμο τοῦ οὐρανοῦ. Γι᾿ αὐτὸ οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ καὶ τὸ τυπικὸ τῆς Ἐκκλησίας μας θεωροῦν τὸ θάνατο ὡς ἡμέρα νέας γεννήσεως. Ὁ θάνατος τοῦ δικαίου ἑωρτάζετο ὡς ἡμέρα νίκης καὶ θριάμβου.
ϗ Ὁ θάνατος ἀπὸ τοὺς πιστοὺς Χριστιανοὺς θεωρεῖται, τέλος, σὰν ἕνας ὕπνος. Στὰ μνήματα δὲν ἔγραφαν «ἀπέθανε». Σήμερα γράφουν «ἀπέθανε». Ἂν πᾶτε στὴ Ῥώμη κ᾿ ἐπισκεφθῆτε τὶς κατακόμβες, τοὺς ὑπογείους ἐκείνους διαδρόμους ὅπου ἔθαβαν τὰ σώματα τῶν μαρτύρων, δὲ θὰ βρῆτε τὴ λέξι «ἀπέθανε». Θὰ δῆτε γραμμένο· «Ἐκοιμήθη», «ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ». Κι ὅπως τὸ βρέφος κοιμᾶται στὴν κούνια καὶ ἡ μάνα δὲν κλαίει, γιατὶ ξέρει ὅτι τὸ πρωῒ θὰ ξυπνήσῃ δροσᾶτο, ἔτσι καὶ οἱ πιστοὶ δὲν ἔκλαιγαν, ὅπως ἔκλαιγαν οἱ εἰδωλολάτρες. Ἤξεραν, ὅτι οἱ κεκοιμημένοι τους μιὰ μέρα θὰ ξυπνήσουν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε· «Τί εἶνε ὁ ὕπνος; ἕνας μικρὸς θάνατος· καὶ τί εἶνε ὁ θάνατος; ἕνας μεγάλος ὕπνος». Ἀπὸ τὸν ὕπνο αὐτόν, ποὺ διαρκεῖ ὄχι μερικὲς ὧρες ἀλλὰ μερικὰ χρόνια, θὰ μᾶς ξυπνήσῃ ἡ σάλπιγγα τοῦ ἀρχαγγέλου, ἡ σάλπιγγα τοῦ οὐρανοῦ, γιὰ νὰ κριθοῦμε κατὰ τὰ ἔργα μας.
Ἰδού λοιπὸν γιατί ἡ διδασκαλία καὶ ἡ τάξις τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου ὡς ἡμέρα ἑορτῆς· ἑορτάζουμε τοὺς ἁγίους τὴν ἡμέρα ποὺ πέθαναν. Ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε πιστὸ στὴ νεκρώσιμο ἀκολουθία ἡ Ἐκκλησία ψάλλει· «Μακαρία ἡ ὁδὸς ᾗ πορεύει σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως».
Ἡ πίστις αὐτὴ ἔχει ἀτονήσει δυστυχῶς σήμερα. Οἱ λεγόμενοι Χριστιανοὶ δὲν πιστεύουν ὅπως οἱ παλαιοί. Αὐτὸ δείχνουν τὰ λόγια καὶ ἡ στάσι τους ἀπέναντι στὸ μυστήριο τοῦ θανάτου. Τυπικοὶ Χριστιανοί, Χριστιανοὶ στὴν ταὐτότητα μόνο. Ἄχ, πότε νὰ χωριστῇ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ κράτος! Ἐγὼ δὲ θὰ προλάβω νὰ τὸ δῶ. Θὰ γίνῃ ὁπωσδήποτε αὐτό, θὰ χωριστῇ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ κράτος. Κι ἅμα χωριστῇ, χαρᾶς εὐαγγέλια τότε. Ἀπὸ τοὺς δέκα χιλιάδες Χριστιανοὺς δὲ θὰ μείνουν οὔτε πεντακόσοι. Ὅσοι ὅμως μείνουν, θὰ ἀξίζουν. Αὐτοὶ θὰ πιστεύουν. Οἱ ἄλλοι ἂς εἶνε ἐλεύθεροι νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν· ροταριανοί, μασόνοι, φράγκοι, ὅ,τι θέλουν ἂς εἶνε, δὲ μᾶς ἐνδιαφέρει. Ὅσοι μείνουν, θὰ εἶνε πραγματικῶς Χριστιανοί. Αὐτοὶ θ᾿ ἀποτελέσουν τὴν ζῶσα καὶ ἀκατάλυτη δύναμι τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τοῦ ἑλληνισμοῦ. Διότι θὰ εἶνε τὸ ζυμάρι. Ὅπως μιὰ χούφτα ζυμάρι ζυμώνει ὁλόκληρη σκάφη, ἔτσι θὰ εἶνε καὶ οἱ πραγματικοὶ Χριστιανοί, ὅσοι θὰ μείνουν τότε. Ἐνῷ τώρα Χριστιανὸς λέγεται καὶ ὁ ἕνας, Χριστιανὸς λέγεται καὶ ὁ ἄλλος κι ἂς μὴν πιστεύῃ τίποτα. Τὸ ῥωτᾷς γιὰ τὸ θάνατο, καὶ σοῦ λέει πὼς ὁ ἄνθρωπος ψοφάει σὰν τὸ ζῷο… Ἔτσι ἐκφράζονται, δὲν πιστεύουν πλέον στὴν αἰώνιο ζωή.

* * *

Ἀλλ᾿ ἐνῷ, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὡς κανόνα νὰ ἑορτάζουμε τοὺς ἁγίους τὴν ἡμέρα τῆς κοιμήσεως ἢ τοῦ μαρτυρίου τους, ὁ κανὼν αὐτὸς ἔχει τρεῖς ἐξαιρέσεις. Σὲ τρεῖς περιπτώσεις ἑορτάζουμε καὶ τὰ γενέθλια. Ποιά γενέθλια; Πρῶτον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (στὶς 25 Δεκεμβρίου). Δεύτερον τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου (στὶς 24 Ἰουνίου). Καὶ τρίτον τὰ γενέθλια τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου (σήμερα 8 Σεπτεμβρίου). Γιατί τὰ ὥρισε ἔτσι ἡ Ἐκκλησία; Πρῶτον διότι οἱ γεννήσεις τοῦ Προδρόμου καὶ τῆς Παναγίας προμηνύουν τὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐσήμανε ὁριστικῶς τὴ σωτηρία τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Καὶ δεύτερον διότι ὁ μὲν Κύριος εἶνε ὁ Θεὸς ὅλων, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος εἶνε ὁ «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» (Ματθ. 11,11) ποὺ ἔρχεται νὰ ἑτοιμάσῃ τὸ δρόμο γιὰ τὸ Χριστό, ἡ δὲ Παναγία μας εἶνε ἀνωτέρα ἀνθρώπων, ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων· ἂν δὲν ἐγεννᾶτο ἐκείνη, δὲν θὰ ἐγεννᾶτο ὁ Χριστός.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στον ἱερό ναὸ του Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης 7-9-1974 ἡμέρα Σάββατο βράδυ)

_____________________

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

______________________________

MITROPOLITULUI AUGUSTIN DE FLORINA 

PREDICA LA 8 ŞI 9 SEPTEMBRIE:

NAŞTEREA PRESFINTEI NĂSCĂTOARE DE DUMNEZEU ŞI
POMENIREA SFINŢILOR IOACHIM ŞI ANA

UNICA FIICĂ

Pe 8 septembrie, iubiţilor, avem sărbătoare şi praznic. Pe 9 septembrie avem din nou sărbătoare şi praznic. Sfânta noastră Biserică pe 8 septembrie sărbătoreşte şi prăznuieşte Naşterea Preasfintei Născătoare de Dumnezeu. Pe 9 septembrie sărbătoreşte pomenirea părinţilor Preasfintei Născătoare de Dumnezeu, a lui Ioachim şi a Anei. Ca să înţelegem şi să simţim măreţia acestor două sărbători, trebuie să ne aruncăm o privire în Lumea Antică, de dinainte ca evlavioşii părinţi Ioachim şi Ana să o nască pe Născătoarea de Dumnezeu. Read more »

Kοίμησις της Θεοτόκου
15 Aυγούστου

ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ κάνει ζέστη. Καὶ ἂν πᾷς κάτω στὴν Ἀφρική, ἐκεῖ ἡ ζέστη εἶνε ἀφόρητη. Ἀλλὰ ὁ καλὸς Θεὸς προνόησε καὶ μέσα στὴ Σαχάρα ἀκόμα νὰ ὑπάρχῃ κάποια ὄασις.
Σαχάρα ὅμως, ἀγαπητοί μου, εἶνε καὶ ἡ ζωὴ αὐτὴ μὲ τὰ βάσανά της. Καὶ ὄασις ποιά εἶνε; Πνευματικὲς ὀάσεις εἶνε οἱ ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ ἔλεγαν καὶ οἱ πρόγονοί μας· «Βίος ἀνεόρταστος μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόκευτος», ζωὴ χωρὶς γιορτὴ εἶνε δρόμος μακρὺς χωρὶς μέρος νὰ ξαποστάσῃς. Εἶνε ἀναγκαῖες οἱ ἑορτές. Καὶ μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες ἑορτές μας εἶνε ἡ σημερινή, ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου. Εἶνε σὰν ἕνα μικρὸ Πάσχα μέσα στὸ καλοκαίρι.
Γιὰ τὴν Κοίμησι τῆς Θεοτόκου χτίστηκαν καὶ πανηγυρίζουν ἐκκλησίες καὶ μοναστήρια, γίνονται λειτουργίες καὶ ἀκολουθίες, λέγονται ὕμνοι καὶ παρακλήσεις ὅπως ὁ μικρὸς καὶ ὁ μέγας Παρακλητικὸς Κανών, ψάλλονται τροπάρια. Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε ὅλα; Οὔτε ἐγὼ ἔχω δύναμι οὔτε σεῖς ὑπομονή. Ἀπ᾿ ὅλο αὐτὸ τὸν πλοῦτο θὰ προσπαθήσω νὰ ἑρμηνεύσω μόνο τὸ δοξαστικὸ τοῦ ἑσπερινοῦ. Λέγεται ὀκτάηχο, ἐπειδή, ἐνῷ τὰ ἄλλα τροπάρια ψάλλονται σὲ ἕναν ἦχο τὸ καθένα, αὐτὸ χωρίζεται σὲ ὀκτὼ τμήματα καὶ ψάλλεται κάθε τμῆμα καὶ σὲ ἕναν ἦχο. Ἑκατὸ περίπου λέξεις εἶνε. Θὰ τὸ δοῦμε πρῶτα μὲ συντομία κατὰ τμήματα καὶ τέλος θὰ ἐπιμείνω σὲ ἕνα σημεῖο.

* * *

Τὸ πρῶτο τμῆμα (ἦχος α΄)· «Θεαρχίῳ νεύματι πάντοθεν οἱ θεοφόροι ἀπόστολοι ὑπὸ νεφῶν μεταρσίως αἰρόμενοι». Ὅταν, λέει, ἡ Παναγία μας ὡς ἄνθρωπος ἀπέθανε, ἐξοφλώντας καὶ αὐτὴ τὸ κοινὸ χρέος ὅλων, ἀπουσίαζαν οἱ ἀπόστολοι. Ποῦ ἦταν; Εἶχαν σκορπιστῆ σ᾿ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ κηρύξουν τὸ εὐαγγέλιο. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ εἰδοποιηθοῦν, ὅπως γίνεται καὶ σήμερα ὅταν πεθαίνῃ κάποιος· τηλεφωνοῦμε καὶ ἔρχονται οἱ συγγενεῖς κι ἀπ᾿ τὸ ἐξωτερικὸ ἀκόμη μὲ ἀεροπλάνο γιὰ τὴν κηδεία. Τότε δὲν ὑπῆρχαν τὰ σημερινὰ μέσα ἐπικοινωνίας. Ὑπῆρχε ὅμως ὁ Θεός. Ἐκεῖνος ποὺ ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο τὴ δύναμι νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τόσους τρόπους, πολὺ περισσότερο ὁ διος, ὁ νοῦς ὁ ὑπέρτατος, ἔχει τὴ δύναμι τῆς ἐπικοινωνίας. Γι᾿ αὐτὸ «θεαρχίῳ νεύματι», λέει, μ᾿ ἕνα θεῖο νεῦμα του, τοὺς εἰδοποίησε, καὶ διέταξε σύννεφα νὰ τοὺς μεταφέρουν πετώντας ἀπὸ κάθε μέρος! Μ᾿ ἕνα νεῦμα του! Καὶ μήπως κάθε στιγμὴ δὲν τὸ κάνει; Μέσα σὲ λίγα λεπτὰ τὸ φῶς – ὁ ἥλιος φτάνει στὴ γῆ. Πῶς; «Θεαρχίῳ νεύματι», μὲ τὸ νεῦμα τοῦ Θεοῦ· διατάζει τὸν ἥλιο καὶ στέλνει τὶς ἀκτῖνες του μὲ ταχύτητα. Μὲ τὸ νεῦμα του ὁ Θεὸς κυβερνᾷ τὸν ἥλιο, τὸν ἀέρα, τὰ κύματα τῆς θαλάσσης, τὰ πάντα. Καὶ μὲ τὸ νεῦμα του πάνω στὰ νέφη, «ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων» (Ψαλμ. 103,3), ἔφτασαν οἱ ἀπόστολοι ὅλοι στὴ Γεθσημανῆ, γιὰ νὰ κηδεύσουν τὴν Παναγία.
Τὸ δεύτερο τμῆμα (ἦχος πλ. α΄)· «καταλαβόντες τὸ πανάχραντον καὶ ζωαρχικόν σου σκῆνος ἐξόχως ἠσπάζοντο». Σὲ περικύκλωσαν, Παναγία, καὶ γονατιστοὶ μὲ εὐλάβεια μεγάλη προσκυνοῦσαν τὸ πάναγνο καὶ ζωηφόρο σκήνωμά σου.
Τὸ τρίτο τμῆμα (ἦχος β΄)· «Αἱ δὲ ὑπέρτατοι τῶν οὐρανῶν δυνάμεις σὺν τῷ οἰκείῳ Δεσπότῃ παραγενόμεναι». Στὴν κηδεία τῆς μητέρας παρέστη πρῶτος ὁ Υἱός της. Μαζὶ δὲ μὲ τοὺς ἀποστόλους ἦρθαν καὶ οἱ ἀγγελικὲς δυνάμεις συνοδεύοντας τὸν Κύριό τους.
Τὸ τέταρτο τμῆμα (ἦχος πλ. β΄)· «τὸ θεοδόχον καὶ ἀκραιφνέστατον σῶμα προπέμπουσι τῷ δέει κρατούμεναι· ὑπερκοσμίως δὲ προῴχοντο καὶ ἀοράτως ἐβόων ταῖς ἀνωτέραις ταξιαρχίαις· Ἰδοὺ ἡ παντάνασσα θεόπαις παραγέγονεν». Συνοδεύουν, λέει, Παναγία, μὲ δέος τὸ ἀμίαντο σῶμα σου, ποὺ δέχθηκε ἐντός του καὶ ἐσάρκωσε τὸ Θεό· καὶ καθὼς βλέπουν τὴν ψυχή σου νὰ πετάῃ καὶ νὰ ὑψώνεται στὸν οὐρανὸ σὰν ἥλιος λαμπρός, μένουν ἐκστατικοὶ καὶ φωνάζουν στοὺς ἀγγέλους ποὺ εἶνε ὑψηλότερα· Ἔρχεται ἔρχεται ἡ θυγατέρα τοῦ Θεοῦ καὶ βασίλισσα ὅλου τοῦ κόσμου!
Τὸ πέμπτο τμῆμα (ἦχος γ΄)· «Ἄρατε πύλας καὶ ταύτην ὑπερκοσμίως ὑποδέξασθε, τὴν τοῦ ἀενάου φωτὸς Μητέρα». Ἀνοῖξτε τὶς πύλες τῶν οὐρανῶν καὶ ὑποδεχθῆτε τὴ μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ἐκείνου ποὺ εἶνε τὸ ἀνέσπερο φῶς.
Τὸ ἕκτο τμῆμα (ἦχος βαρύς)· «Διὰ ταύτης γὰρ ἡ παγγενὴς τῶν βροτῶν σωτηρία γέγονεν· ᾗ ἀτενίζειν οὐκ ἰσχύομεν, καὶ ταύτῃ ἄξιον γέρας ἀπονέμειν ἀδύνατον». Τῆς ἀξίζει τέτοια ὑποδοχή, διότι διὰ τῆς Θεοτόκου ἔγινε «ἡ παγγενὴς» σωτηρία, ἡ σωτηρία ὅλου τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Νὰ τὴν ἀντικρύσουμε δὲν μποροῦμε, γιατὶ ἡ λάμψι της θαμπώνει· καὶ νὰ τὴν στεφανώσουμε ὅπως τῆς ἀξίζει μᾶς εἶνε ἀδύνατο.
Τὸ ἕβδομο τμῆμα (ἦχος δ΄)· «Ταύτης γὰρ τὸ ὑπερβάλλον ὑπερέχει πᾶσαν ἔννοιαν». Τὸ μεγαλεῖο καὶ ἡ δόξα της ξεπερνᾷ κάθε ἄλλη, δὲν μπορεῖ νὰ τὴ συλλάβῃ ὁποιοσδήποτε νοῦς ετε ἀνθρώπου ετε ἀγγέλου.
Τὸ ὄγδοο τμῆμα (ἦχος πλ. δ΄)· «Διό, ἄχραντε Θεοτόκε, ἀεὶ σὺν ζωηφόρῳ Βασιλεῖ καὶ τόκῳ ζῶσα, πρέσβευε διηνεκῶς περιφρουρῆσαι καὶ σῶσαι ἀπὸ πάσης προσβολῆς ἐναντίας τὴν νεολαίαν σου· τὴν γὰρ σὴν προστασίαν κεκτήμεθα». Καὶ τὸ τέλος (ἦχος α΄)· «εἰς τοὺς αἰῶνας ἀγλαοφανῶς μακαρίζοντες». Τώρα, λέει, ἀμόλυντε Θεοτόκε, εἶσαι διὰ παντὸς κοντὰ στὸν ζωοδότη βασιλέα καὶ υἱό σου, τὸ Χριστό. Γι᾿ αὐτό, Παναγία, λέει ὁ ὑμνῳδός, τώρα ποὺ εἶσαι στὸν οὐρανό, ἐκ δεξιῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μὴ παύεις ἀπὸ κεῖ νὰ πρεσβεύῃς συνεχῶς καὶ νὰ παρακαλῇς τὸν Κύριο, διότι ἐσένα ἔχουμε αἰώνια προστασία καὶ ἐσένα ὑμνοῦμε μὲ λαμπρὰ ἐγκώμια. Καὶ ποιά παράκλησι ζητοῦμε νὰ κάνῃ ἡ Παναγία; Ἀκοῦστε τὴν παράκλησι· νὰ περιφρουρήσῃ καὶ νὰ σώσῃ ὁ βασιλεὺς Χριστὸς ἀπὸ κάθε προσβολὴ τοῦ διαβόλου «τὴν νεολαίαν»· προστάτευε, Παναγία, μὲ τὶς πρεσβεῖες σου «τὴν νεολαίαν σου», δηλαδὴ τὸ νέο λαό σου. Παλαιὸς λαὸς τῆς Παναγίας, ἀπὸ τὸν ὁποῖο προῆλθε ἡ ἰδία, ἦταν ὁ Ἰσραήλ. Ἐκεῖνος ὅμως ὁ λαὸς ἀρνήθηκε τὸ Χριστὸ καὶ τὸν σταύρωσε· καὶ ἡ Παναγία ἔπαυσε πλέον νὰ ἔχῃ σχέσι μ᾿ αὐτόν, ἀποξενώθηκε ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους ποὺ θανάτωσαν τὸν Υἱό της. Νέος λαὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας, νέος Ἰσραήλ, εἶνε τώρα ἡ Ἐκκλησία, οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὅλοι ἐμεῖς ποὺ σήμερα τιμοῦμε παντοῦ τὴ μνήμη της.
Τὸ ἐκλεκτότερο ὅμως μέρος τοῦ νέου λαοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, εἶνε ἀσφαλῶς, ἀγαπητοί μου, τὰ παιδιὰ καὶ οἱ νέοι, ἡ ἐλπὶς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ γένους μας. Αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὸ ἄνθος τοῦ νέου λαοῦ τῆς Παναγίας, τὸ πολυτιμότερο τμῆμα τῆς νεολαίας της. Γι᾿ αὐτὸ σ᾿ αὐτοὺς θὰ στρέψω τώρα τὸν λόγο.

* * *

Χριστιανοὶ νέοι καὶ παιδιά! Σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ κάθε ἄνθρωπος κινδυνεύει, ἀλλὰ πρὸ παντὸς κινδυνεύετε ἐσεῖς. Ὁ νέος κινδυνεύει ἀπὸ τὰ πύρινα βέλη τοῦ διαβόλου, ἀπὸ τὸν ἄπιστο καὶ ἄθεο κόσμο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν διο τὸν ἑαυτό του μὲ τὶς ἄλογες ὁρμὲς καὶ ἡδονές. Ἕνας νεώτερος συγγραφεὺς παρομοιάζει τὴν ἡδονὴ μὲ ἕνα εἶδος μεγάλης ἀράχνης τῆς νήσου Ἰάβας, ἡ ὁποία ἀπὸ τὸ σῶμα της βγάζει ἕνα ὑγρό, ποὺ φαίνεται εὐχάριστο σὰν τὸ μέλι, ἀλλὰ εἶνε ὑπνωτικό· μ᾿ αὐτὸ κοιμίζει τὰ ἔντομα ποὺ πλησιάζουν καὶ τὰ τρώει. Κατὰ παρόμοιο τρόπο ἑλκύεται καὶ ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλὰ «τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ῥωμ. 6,23). Καὶ ὁ κίνδυνος στοὺς ἐσχάτους τούτους καιροὺς εἶνε πολὺ πιὸ μεγάλος· χίλια χέρια σπρώχνουν τὸ νέο στὸ κακό. Θαῦμα εἶνε νὰ μείνῃ ὄρθιος, ἀσύλληπτος ἀπὸ τὶς παγίδες. Δείξατέ μου ἕνα νέο ἁγνό, ποὺ νὰ πιστεύῃ, νὰ προσεύχεται, νὰ διαβάζῃ τὴν ἁγία Γραφή, νὰ δακρύζῃ ὅταν ἀκούῃ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νὰ συγκινῆται ὅταν ἀκούῃ τὸ ὄνομα τῆς Ἑλλάδος!
Ὅταν ἤμουν στρατιωτικὸς ἱερεὺς ἐπάνω στὰ ὑψώματα ἦταν χαραγμένο τὸ σύνθημα «πίστις, ἀγών, νίκη»! Αὐτὸ λέω κ᾿ ἐγὼ σ᾿ ἐσᾶς· πιστεύετε στὸ Θεὸ ποὺ εἶνε ἡ μόνη μας ἐλπίδα, παλέψτε μὲ ὅλες σας τὶς δυνάμεις, κι ὅταν ἔτσι ἀγωνισθῆτε τότε νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι θὰ νικήσετε. Θὰ νικήσετε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Νεότης, ἀγωνίζου τὸν ἱερὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς ἀπιστίας, τῆς διαφθορᾶς, παντὸς κακοῦ. Στὸν ἀγῶνα αὐτὸ δὲν εἶστε μόνοι· κοντά σας εἶνε ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, καὶ ἡ Παναγία μας.
Σήμερα ὅλοι καὶ πρὸ παντὸς οἱ νέοι ἂς γονατίσουμε μπροστὰ στὸ Θεὸ καὶ ἂς παρακαλέσουμε τὴν Παναγία μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή· Ὦ Δέσποινα τοῦ κόσμου, ὑπέρμαχε Στρατηγὲ τῆς Ἑλλάδος καὶ προστάτη τῆς φυλῆς μας, σὲ παρακαλοῦμε, προστάτεψε τὴ νεολαία μας μὲ κάθε μέσο καὶ τρόπο ποὺ γνωρίζεις σύ, πανάχραντε!

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στην ιερά μονὴ της Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Κλαδορράχης – Φλωρίνης 14-8-1986)

Η Παναγια στην Ορθοδοξια

«Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας, τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου ὕμνοις τιμήσωμεν» (μεγαλυνάριον)

ΑΠΟΨΕ ἡ ὁμιλία θὰ εἶνε δογματική· θὰ μιλήσουμε πάνω σὲ ἕνα δόγμα τῆς πίστεως.
Τί θὰ πῇ δόγμα; Δόγμα εἶνε αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ πρέπει νὰ τὸ πιστεύουμε καὶ νὰ τὸ παραδεχώμεθα ὡς ἀπόλυτη ἀλήθεια. Τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας; Πολλὰ πράγματα. Διδάσκει ―καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ξέρῃ― τί εἶνε ὁ κόσμος, τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος, τί εἶνε τὸ σῶμα καὶ τί ἡ ψυχή, τί εἶνε ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, τί εἶνε ἁγία Τριάς, τί εἶνε Θεὸς Πατήρ, τί εἶνε Υἱός, τί εἶνε Πνεῦμα ἅγιο, τί εἶνε παράδεισος καὶ τί κόλασις, τί εἶνε Ἐκκλησία, τί εἶνε τὰ μυστήρια, τί εἶνε ἡ βάπτισις, ὁ γάμος, ἡ θεία εὐχαριστία κ.τ.λ.. Ὅλα αὐτὰ εἶνε μαθήματα, ποὺ πρέπει νὰ τὰ ξέρῃ.
Δυστυχῶς ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια. Οἱ Χριστιανοὶ οὔτε τὸ ἀλφαβητάριο τῆς πίστεως δὲν ξέρουνε. Καὶ ὄχι μόνο οἱ ἀγράμματοι ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τάχα ἐπιστήμονες. Ξέρουν πολλὰ ἄλλα πράγματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ θρησκεία μας ἔχουν μεσάνυχτα. Καὶ πῶς νὰ ξέρουν, ὅταν στὴν ἐκκλησία δὲν πατᾶνε παρὰ μόνο Χριστούγεννα καὶ Πάσχα;
Ἂς δοῦμε λοιπὸν τώρα, τί διδάσκει ἡ Ὀρθοδοξία μας γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας. Ἔχει δὲ μεγάλη σημασία τὸ δόγμα περὶ τῆς Θεοτόκου, διότι συνδέεται ἀμέσως μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ἑκατομμύρια γυναῖκες γεννηθήκανε, ἑκατομμύρια ζοῦνε σήμερα, καὶ ἑκατομμύρια θὰ γεννηθοῦν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ἄλλες ἀπὸ αὐτὲς διακρίθηκαν γιὰ τὸ κάλλος τους, ἄλλες γιὰ τὴν εὐφυΐα τους, ἄλλες γιὰ τὴν καταγωγή τους. Ὅλες ὅμως λησμονοῦνται. Μία γυναίκα μόνο δὲν λησμονεῖται· ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας. Γιατί; Διότι μέσα στὰ ἑκατομμύρια τῶν γυναικῶν μόνο αὐτὴ βρέθηκε ἄξια νὰ γεννήσῃ τὸ Θεό, νὰ γίνῃ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ. Τί μυστήριο αὐτό! Πόσο καθαρὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε αὐτὴ ποὺ θὰ ἀξιώνετο νὰ γεννήσῃ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν! Ἔπρεπε νὰ εἶνε ἁγνὴ καὶ παρθένος. Καὶ ἔγινε τὸ μέγα μυστήριο· ὁ Θεός, ποὺ δὲν τὸν χωροῦν οἱ οὐρανοί, ἐχώρεσε μέσα στὴν κοιλία τῆς παρθένου, καὶ ἔγινε ἡ κοιλία της θρόνος του. Ἡ παρθένος Μαρία γέννησε τὸν Θεό, γι᾿ αὐτὸ λέγεται Θεοτόκος. Τὸ δὲ ἐπίσης θαυμαστὸ ποιό εἶνε· ὅτι ἔμεινε παρθένος ὄχι μόνο πρὸ τοῦ τόκου ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν τόκο καὶ μετὰ τὸν τόκο, δηλαδὴ ἀειπάρθενος. Ἂν δὲν τὸ πιστεύῃς αὐτὸ τὸ μυστήριο, δὲν εἶσαι ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἡ Παρθένος γέννησε τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Αὐτὸ εἶνε ἡ πίστις μας. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία οἱ αἱρετικοὶ διχάζονται ὡς πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας· ἄλλοι τὴν ὑπερτιμοῦν, καὶ ἄλλοι τὴν ὑποτιμοῦν. Ἐμεῖς τί λέμε;
Ἡ Ὀρθοδοξία παραδέχεται, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς πατριάρχας καὶ τοὺς προφήτας τῆς παλαιᾶς διαθήκης, ἀνώτερη ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, ἀνώτερη ἀκόμα κι ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Ἡ Παναγία εἶνε παραπάνω ἀπ᾿ ὅλους. Ἀλλὰ δὲν εἶνε Θεός· ἐδῶ σταματοῦμε. Διότι ἡ θεοποίησις τῆς Παναγίας εἶνε αἵρεσις. Αἱρετικοὶ εἶχαν θεοποιήσει τὴν Παναγία. Ἐμεῖς δὲν τὴ θεοποιοῦμε· δὲν λέμε, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε Θεός.
Ἡ Παναγία, ἐν σχέσει μὲ τὸ Θεό, μὲ τὸ Χριστό, εἶνε καὶ αὐτὴ μία «δούλη»· ἔτσι ὀνομάζει τὸν ἑαυτό της ἡ ἰδία (βλ. Λουκ. 1,38,48). Ἦταν ταπεινὴ ἡ Παναγία, δὲν ὑπερηφανεύετο. Ὅταν «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν.), δὲν ὑπερηφανεύτηκε ὅτι θὰ γεννήσῃ τὸ Χριστό. Οὔτε πῆγε νὰ τὸ διαλαλήσῃ στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες. Μόνο ἐρώτησε· Πῶς ἐγὼ χωρὶς ἄντρα θὰ γεννήσω παιδί; Καὶ ὁ ἄγγελος ἀπήντησε· «Οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα». Καὶ τότε ἐκείνη δέχθηκε μὲ ταπείνωσι τὸ θεῖο θέλημα· «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» (Λουκ. 1,35-38). Ἔτσι εἶπε ἡ Παναγία· ὅτι εἶνε μιὰ «δούλη» τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶνε ἁμαρτία αὐτὸ ποὺ παρατηρεῖται καμμιὰ φορὰ ἀπὸ ἄγνοια, νὰ τιμοῦν τὴν Παναγία παραπάνω ἀπὸ τὸ Χριστό (κάπου εἶδα λ.χ. μπροστὰ στὸ Χριστὸ νὰ ἔχουν μιὰ μικρὰ καντήλα, καὶ μπροστὰ στὴν Παναγιὰ μιὰ μεγάλη καντήλα).
Ὡρισμένοι αἱρετικοὶ ὅμως, ὄχι ἀπὸ ἄγνοια ἀλλ᾿ ἀπὸ σατανικὴ ἐπιμονή, θεωροῦν τὴν Παναγία σὰν Θεό· ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτραι πρόγονοί μας εχανε τὴν Ἄρτεμι, τὴν Ἀθηνᾶ κ.τ.λ.. Ὄχι τέτοια πράγματα. Αὐτὸ εἶνε τὸ ἕνα ἄκρο, τὸ ὁποῖο κρατοῦν οἱ παπικοί. Αὐτοί, οἱ φράγκοι, τὴν Παναγία τὴν ἔχουν πολὺ ψηλά, τὴν τιμοῦν σχεδὸν σὰν Θεό, τῆς φτειάχνουν καὶ ἀγάλματα. Αὐτοὶ ἔχουν τὴν λεγομένη Μαριολατρία.
Οἱ ἄλλοι ἀντιθέτως πηγαίνουν στὸ ἄλλο ἄκρο. Εἶνε οἱ προτεστάνται. Αὐτοὶ τί λένε; Ὑποτιμοῦν τὴν Παναγία. Τὴν θεωροῦν μιὰ ἁπλῆ γυναῖκα. Τί εἶνε, σοῦ λένε, ἡ Μαρία; εἶνε ὅπως ὅλες οἱ γυναῖκες. Καὶ ἐνῷ οἱ παπικοὶ τῆς ἔχουν καὶ ἀγάλματα, οἱ προτεστάνται δὲν τῆς ἔχουν οὔτε εἰκόνα. Οἱ δὲ χιλιασταὶ οὔτε ν᾿ ἀκούσουν θέλουν γιὰ τὴν Παναγία.
Ἐμεῖς λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εμεθα στὸ μέσον. Ἡ Ὀρθοδοξία οὔτε μὲ τοὺς προτεστάντες πάει, οὔτε μὲ τοὺς παπικοὺς πάει. Καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ὑπεράνω ὅλων τῶν ἁγίων, ἀλλὰ ὄχι Θεός· καὶ ὅτι ἀξιώθηκε νὰ γεννήσῃ ὑπὲρ φύσιν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό, θαυμαστό, μυστηριώδη, τρόπον ἄγνωστον τοῖς ἀνθρώποις. Αὐτὰ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἔτσι τιμοῦμε ἐμεῖς τὴν Παναγία.

* * *

Αὐτὰ βέβαια στὴ διδασκαλία. Τί γίνεται ὅμως στὴν πρᾶξι; Λέμε, ὅτι τιμοῦμε ὀρθοδόξως τὴν Παναγία. Τὴν τιμοῦμε ὄντως; Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς καὶ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν καὶ τιμοῦν τὴν Παναγία. Οἱ ἄλλοι; Τὴν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως ὅλοι θὰ ἑορτάσουν. Τότε καὶ οἱ ἐπίσημοι θὰ ἐκκλησιαστοῦν. Ἀλλὰ τί ὥρα φθάνουν; Πρὸς τὸ τέλος. Ἔρχονται ἁπλῶς γιὰ τὸν τύπο.
Ὅσο γιὰ τοὺς στρατιωτικούς; Μὲ τὰ λόγια τιμοῦν κι αὐτοὶ τὴν Παναγία. Ἀλλ᾿ ἐὰν ὑπάρχῃ ἕνας χῶρος ὅπου ὑβρίζεται ἡ Παναγία μέρα – νύχτα, εἶνε ὁ στρατός. Ποῦ εἶνε ἡ τιμή; Πήγαινε μέσα στὸ στρατῶνα ν᾿ ἀκούσῃς τί γίνεται.Ὑπάρχουν βέβαια κ᾿ ἐδῶ καὶ ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες ποὺ τιμοῦν τὴν Παναγία, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι. Ἀλλὰ οἱ πολλοί; Δὲν περνάει μέρα στοὺς λόχους καὶ στὰ τάγματα, ποὺ νὰ μὴ ὑβρίζεται φοβερὰ καὶ ἀπαίσια ἡ Παναγία.
Τέλος ὁ λαός. Παντοῦ δυστυχῶς, σὲ σπίτια καὶ δημοσίους χώρους, οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ προσβάλλουν χυδαιότατα τὸ τίμιον ὄνομα τῆς Παναγίας. Καὶ ποιός διαμαρτύρεται παρακαλῶ; Ἀκούει ὁ Χριστιανὸς νὰ βλαστημοῦν, καὶ χαχανίζει. Ἀκούει ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα της νὰ ὑβρίζῃ, καὶ ὅταν τῆς πῇς ὅτι ἁμαρτάνει ποὺ τὸ ἀνέχεται, σοῦ λέει· Τί, νὰ χάσω ἐγὼ τὸν ἄντρα μου;… Δὲ᾿ λέω νὰ πάρῃ διαζύγιο. Ἀλλὰ ἔχει πολλὰ μέσα ἡ γυναίκα γιὰ νὰ πείσῃ τὸν ἄντρα. Δυστυχῶς δὲν κάνει τίποτα. Ἀκοῦνε οἱ γονεῖς τὰ παιδιά· τίποτα ἀπολύτως! Αὐτὸ εἶνε ἁμαρτία. Διότι ἁμαρτάνει αὐτὸς ποὺ βλαστημάει, ἀλλ᾿ ἂν ἀκοῦς κ᾿ ἐσὺ καὶ δὲν διαμαρτύρεσαι, ἔχεις κ᾿ ἐσὺ ἁμαρτία. Δὲν εἶσαι Χριστιανός· ψευτοχριστιανὸς εἶσαι. Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν τιμᾷς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος φθάνει νὰ πῇ· Συμβούλεψε τὸ βλάστημο. Δὲν σὲ ἀκούει; Ἔχεις χέρι; Χτύπησέ τον. Χέρι ποὺ χτυπάει βλάστημο θὰ ἁγιάσῃ. Στὸν Πόντο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία δὲ᾿ βλαστημούσανε. Ὅποιος θὰ τολμοῦσε νὰ βλαστημήσῃ, ἔπρεπε νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ χωριό. Καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς λέει· Ἂν πάρῃς ἕνα μαχαίρι καὶ μοῦ βγάλῃς τὰ μάτια, μοῦ κόψῃς τ᾿ αὐτιὰ τὶς μύτες καὶ τὰ χέρια, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὑβρίσῃς τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα ποὺ μὲ γέννησε, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὅμως βλαστημήσῃς τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγιά μου, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ!
Είμεθα λοιπὸν ὅλοι συνένοχοι. Καὶ μιὰ βλαστήμια ἀκόμα νὰ ἀκουγότανε στὴν Ἑλλάδα, ἔπρεπε νὰ χτυποῦν νεκρικὰ οἱ καμπάνες σὰν τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Τώρα χιλιάδες βλαστημοῦν, καὶ κανείς δὲν ἐνοχλεῖται!
Προσπαθῆστε λοιπόν. Βρῆτε τρόπο, ὥστε νὰ σβήσῃ ἡ βλαστήμια ἀπὸ τὸν τόπο μας, καὶ ἡ κοινωνία μας νὰ γίνῃ μιὰ κιθάρα ποὺ θὰ ὑμνῇ μέρα καὶ νύχτα τὴν Παναγία καὶ τὸν Υἱόν της, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 10-8-1989, ἡμέρα Πέμπτη)

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

«Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17)

ΔΥΟ ΟΥΡΑΝΟΙ ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου. Ἕνας εἶνε ὁ φυσικός, αὐτὸς ποὺ βλέπουμε· καὶ ὁ ἄλλος, ἀπείρως ὡραιότερος, εἶνε ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἔτσι ὀνομάζεται στὴν ὑμνολογία· «Οὐρανὸς πολύφωτος ἡ Ἐκκλησία…» (κοντ. 13ης Σεπτ.). Καὶ ὅπως στὸν φυσικὸ οὐρανὸ ὑπάρχει ἥλιος, σελήνη καὶ ἄστρα, ἔτσι καὶ στὴν Ἐκκλησία· ὑπάρχει ἕνας πνευματικὸς ἥλιος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· ὑπάρχει σελήνη, ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος· ὑπάρχουν δὲ καὶ ἀστέρες, οἱ ἅγιοι.
Σήμερα στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀνέτειλε ἕνα ἀστέρι πρώτου μεγέθους, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Λάμπει μὲ τὴν ἀσκητική του ζωή, μὲ τὴ διδασκαλία του, μὲ τὰ θαύματά του, μὲ τὶς προφητεῖες του. Δὲν θὰ μιλήσω τώρα γι᾿ αὐτά. Κάτι ἄλλο παρακαλῶ νὰ προσέξετε. Εἶνε τὸ ἑξῆς. Πῶς ἕνας ἄνθρωπος κατώρθωσε τόσο πολλὰ καὶ τόσο μεγάλα πράγματα; Εμαστε δέκα χιλιάδες παπᾶδες καὶ δεσποτάδες. Ἂν μᾶς μαζέψῃς ὅλους καὶ μᾶς στύψῃς, τὸ νυχάκι τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ δὲν φτειάνουμε. Γιατί; Τί εἶχε ἆραγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς; Ποῦ ὀφείλεται τὸ μεγαλεῖο καὶ τὸ ὕψος του; Εἶχε ἕνα ὅπλο ἰσχυρὸ καὶ ἀκαταμάχητο, τὸ ὁποῖο συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως μεταχειριζόταν στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Σ᾿ ἐμᾶς τὸ ὅπλο αὐτὸ ἔχει σκουριάσει· δὲν τὸ μεταχειριζόμεθα. Εἶνε ἡ προσευχή. Ἦταν ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς. Αὐτὸ τὸ σημεῖο θὰ ἐξετάσουμε.

* * *

Ὅταν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν στὸ Ἅγιο Ὄρος, σηκωνόταν τὴ νύχτα καὶ προσευχόταν μετὰ δακρύων. Ὁλόκληρες νύχτες περνοῦσε στὴν προσευχή, σὰν τὸ Χριστό. Ἀλλὰ καὶ τὴν ἡμέρα διαρκῶς προσευχόταν. Καὶ μιὰ φορά, τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, ἄκουσε μυστικὴ φωνὴ ἀπ᾿ τὸν οὐρανὸ ποὺ τοῦ ᾿λεγε· Κοσμᾶ, φῦγε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος· πήγαινε κάτω στὸν κόσμο, ποὺ ἐκεῖ σταυρώνονται οἱ Χριστιανοί, μαρτυροῦν ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς· πήγαινε νὰ τοὺς παρηγορήσῃς, νὰ σφουγγίσῃς τὰ δάκρυά τους, νὰ κηρύξῃς τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν μέσ᾿ στὸ σκοτάδι!… Καὶ ἔτσι ἔφυγε. Πῆρε τὴν εὐλογία τοῦ πατριάρχου, τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ πέταξε σὰν ἀετός. Ἦρθε μέσ᾿ στὸν κόσμο. Καὶ ἔζησε ἐκεῖ εκοσι (20) περίπου χρόνια. Καὶ μιμούμενος τὸν ἀπόστολο Παῦλο περιώδευσε. Τέσσερις (4) περιοδεῖες ἔκανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τέσσερις καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Καὶ ποῦ δὲν κήρυξε!
Καὶ παντοῦ καὶ πάντοτε τί ὅπλο εἶχε; Τὴν προσευχή. Προσευχόταν. Κι ὅπου πήγαινε ἔστηνε ἕνα σταυρό· καὶ κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ κήρυττε τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ κήρυγμά του εἶχε θαυμαστὰ ἀποτελέσματα, διότι τὸ συνώδευε μὲ προσευχὴ πρὸς τὸν Θεό. Τί ἔλεγε στὴν προσευχή του; Τὸ λέει ὁ διος·
Χριστέ μου, δὲν εἶμαι τίποτα. Δοῦλος σου εἶμαι, ἕνα μηδὲν εἶμαι· ἀλλὰ σὲ ἀγαπῶ, σὲ λατρεύω, σὲ πιστεύω. Σὲ παρακαλῶ, καθάρισέ μου τὴν καρδιά, καθάρισέ με ἀπὸ κάθε ἁμαρτία ψυχικῶς καὶ σωματικῶς. Καὶ σοῦ ζητῶ μιὰ χάρι ἀκόμα. (Τί ζητοῦσε ἆραγε; λεφτά, κτήματα, σπίτια; ἀκοῦστε·) Ὅπως, λέει, ἐσύ, Χριστέ μου, ἔχυσες τὸ αἷμα σου γιὰ μένα, ἀξίωσέ με κ᾿ ἐμένα νὰ χύσω τὸ αἷμα μου γιὰ ᾿σένα.
Πώ πω πω! Ἐμεῖς κοιτᾶμε νὰ σώσουμε τὴ ζωούλα μας· ἐκεῖνος ἦταν ἕτοιμος νὰ θυσιάσῃ τὴ ζωή του γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ.
Προσευχόταν ὁ διος. Ἀλλὰ καὶ συνιστοῦσε σὲ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τὴν προσευχὴ ὡς ὅπλο. Παρακαλοῦσε, νὰ προσεύχωνται διαρκῶς, ἡ προσευχὴ νὰ εἶνε ὁ ἀχώριστος σύντροφός τους. Μοίραζε δὲ καὶ σταυρουδάκια. Ἦταν θερμὸς κήρυξ τῆς προσευχῆς.
Καὶ τέλος ὁ Θεὸς ἄκουσε τὶς προσευχές του. Ὅ,τι ζήτησε, τοῦ τὸ ἔδωσε. Τὸν πιάσανε οἱ Ἀγαρηνοί, τὸν ὡδήγησαν στὸ δικαστήριο,  καὶ τὸν καταδίκασαν εἰς θάνατον. Τὸν πήγανε δίπλα στὸ ποτάμι, στὸν Ἀῷο ποταμό, κ᾿ ἐκεῖ,  κάτω ἀπὸ ἕνα δέντρο στήσανε ἀγχόνη καὶ τοῦ εἶπαν· Ἐδῶ θὰ σὲ κρεμάσουμε. Ἐκεῖνος εἶπε· Σᾶς ζητῶ μιὰ χάρι· ἀφῆστε με λίγο νὰ προσευχηθῶ. Καὶ γονάτισε καὶ προσευχήθηκε. (Ὑπάρχει εἰκόνα αὐτῆς τῆς σκηνῆς μέσα στὸ βιβλίο ποὺ ἐξέδωκα). Μετὰ σηκώθηκε ὄρθιος ―δὲν ἦταν πλέον ἄνθρωπος, ἄγγελος ἦταν― καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς ψαλμικὰ λόγια· «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμ. 65,12). Τότε τοῦ πέρασαν τὴ θηλειά, καὶ μὲ τὸ πρῶτο τράβηγμα τοῦ σχοινιοῦ ἡ ψυχή του πέταξε.
Προσευχὴ λοιπὸν ἔκανε, προσευχὴ κήρυττε, καὶ μὲ προσευχὴ τελείωσε τὴ ζωή του.

* * *

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς συνιστᾷ σὲ ὅλους μας· Δὲν ξέρεις γράμματα; κράτα ἕνα κομποσχοίνι καὶ σὲ κάθε κόμπο λέγε· «Κύριε, ἐλέησον»· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, διὰ τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ ἀνάξιον δοῦλόν σου». Νὰ τὸ λὲς πάντοτε αὐτό, λέει.
Πρόλαβε ὅμως καὶ μία παρεξήγησι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Διότι δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ λέμε ἁπλῶς τὸ «Κύριε, ἐλέησον»· πρέπει νὰ τὸ λέμε μὲ πίστι. Διηγεῖτο λοιπὸν τὸ ἑξῆς σχετικό.
Ἦταν ἕνας βοσκός, καὶ λέει μιὰ μέρα στὸν πατέρα του· ―Πατέρα, βαρέθηκα νὰ βόσκω πρόβατα. Θὰ πάω κάτω στὸν κόσμο. Θέλω νὰ γίνω βασιλιᾶς. ―Βασιλιᾶς εἶσαι ἐδῶ, παιδί μου. Τὰ βουνά, τὰ λαγκάδια, τὰ δέντρα, τὰ πουλιὰ δικά σου εἶνε. ―Ὄχι, θὰ πάω. Καὶ ἄφησε τὸ μαντρί του. Περνώντας ἀπὸ ἕνα δάσος εἶδε μιὰ σπηλιά, καὶ μέσ᾿ στὴ σπηλιὰ ἕνα μάγο. Μπῆκε μέσα καὶ λέει στὸ μάγο· ―Θέλω νὰ μὲ κάνῃς βασιλιᾶ. Ἐκεῖνος εἶπε· ―Θὰ σὲ κάνω βασιλιᾶ, ἀλλὰ θὰ κάνῃς ὅ,τι σοῦ πῶ. Θὰ πᾷς στὸ τάδε μέρος, θὰ βγῇς τὴ νύχτα ἔξω στὸ νεκροταφεῖο, κι ὅταν τὸ ρολόι χτυπήσῃ δώδεκα ―γι᾿ αὐτὸ τὰ παλιὰ τὰ χρόνια σηκώνονταν τὰ μεσάνυχτα νὰ κάνουν προσευχή· διότι ὅλες τὶς ὧρες πειράζει ὁ σατανᾶς, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως πειράζει τὰ μεσάνυχτα― θὰ ῥίξῃς αὐτὸ τὸ χαρτὶ στὰ μνήματα. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ἀλλὰ μόλις τό ᾿ρριξε μαζεύτηκαν οἱ δαίμονες καὶ οὔρλιαζαν σὰν λύκοι. Αὐτὸς φοβήθηκε. Θυμήθηκε τὴ γιαγιά του ποὺ τοῦ ᾿λεγε· Παιδί μου, ἂν καμμιὰ φορὰ βρεθῇς σὲ κίνδυνο, νὰ κάνῃς τὸ σταυρό σου. Πράγματι κάνει τὸ σταυρό του, καὶ οἱ δαίμονες ἐξαφανίστηκαν. Πάει τὸ πρωῒ στὸ μάγο καὶ τοῦ λέει τί συνέβη. Ἀπαντᾷ ἐκεῖνος· ―Δὲν ξέρεις, ὅτι ἔτσι δὲν πιάνουν τὰ μάγια; Τώρα τί θέ᾿ς;  ―Θέλω, λέει, νὰ γίνω βασιλιᾶς. ―Ἄκου νὰ σοῦ πῶ τί θὰ κάνῃς. Θὰ πᾷς σ᾿ ἕνα μέρος, ὅπου μιὰ μάνα δουλεύει κ᾿ ἔχει ἀφήσει τὸ παιδί της κάτω ἀπὸ ἕνα δέντρο. Θὰ πλησιάσῃς τὸ παιδί, ποὺ εἶνε δύο χρονῶν νήπιο, θὰ τὸ σφάξῃς, θὰ πάρῃς τὴν καρδιά του ―καὶ σήμερα οἱ μάγοι τέτοια δὲν κάνουν;― καὶ ζεστὴ – ζεστὴ θὰ τὴ φέρῃς σ᾿ ἐμένα. Μετὰ θὰ ῥίξῃς πάλι τὸ χαρτὶ στὰ μνήματα. Πῆγε λοιπὸν αὐτός, βρῆκε ἕνα παιδάκι ἀθῷο, τὸ ἔσφαξε, πῆρε τὴν καρδούλα του καὶ τὴν πῆγε στὸ μάγο. Μετὰ πάει στὰ μνήματα καὶ πετάει τὸ χαρτί. Μαζεύτηκαν δαίμονες διπλάσιοι καὶ τριπλάσιοι. Ἀπὸ τὸ φόβο του ὁ βοσκὸς ἔκανε τὸ σταυρό του μιὰ φορά, μὰ οἱ δαίμονες δὲν φύγανε· δυὸ φορές, πάλι δὲν φύγανε· τρεῖς φορές, τίποτα· ἑκατό, διακόσες φορὲς ἔκανε τὸ σταυρό του, ἀλλὰ τώρα οἱ δαίμονες δὲν φεύγανε.
Προηγουμένως φεύγανε, τώρα γιατί δὲν φεύγανε; Εἶστε ἔξυπνοι καὶ καταλαβαίνετε. Γιατὶ τότε ὁ βοσκὸς ἦταν ἀθῷος· ἔπειτα ἔκανε τὸ ἔγκλημα, ἔβαψε τὰ χέρια του στὸ αἷμα.
Λοιπὸν τὸ «Κύριε, ἐλέησον» ἔχει δύναμι, ἐὰν εμεθα σύμφωνοι μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 7,21).

* * *

Γι᾿ αὐτὸ κ᾿ ἐγὼ σᾶς συνιστῶ, ὅλοι νὰ κάνετε προσευχή. Αὐτὸ συμβουλεύει ὁ ἀπόστολος· «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17). Τί θὰ πῇ τὸ «ἀδιαλείπτως»; Πάντοτε. Ἡ προσευχή, λέει ἕνας διδάσκαλος τοῦ εὐαγγελίου, νὰ εἶνε ὅπως τὸ ἁλάτι· ὅπως ὅλες τὶς τροφὲς τὶς ἁλατίζουμε, ἔτσι καὶ ἡ προσευχὴ νὰ ἁλατίζῃ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς μας. Κ᾿ ἕνας ἄλλος ἅγιος λέει· «Μνημονευτέον Θεοῦ ἢ ἀναπνευστέον». Δηλαδή· ὅπου νὰ πᾶμε, κάθε στιγμὴ ἀναπνέουμε. Λίγο νὰ σταματήσῃ ὁ ἀέρας, πεθάναμε ὅλοι. Ὅπως λοιπὸν ἀδιαλείπτως ἀναπνέουμε τὸν ζωογόνο ἀέρα, ἔτσι καὶ ἀδιαλείπτως νὰ ζοῦμε μέσα στὴν προσευχὴ τοῦ Θεοῦ.
Προσευχὴ τὸ πρωΐ, προσευχὴ τὸ μεσημέρι, προσευχὴ τὸ βράδυ, προσευχὴ τὰ μεσάνυχτα. Προσευχὴ στὸ δρόμο, προσευχὴ στὴν ἐργασία, προσευχὴ παντοῦ. «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε». Ἡ προσευχή, ὅταν συνοδεύεται μὲ πιστὸν βίον, μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ ἐξομολόγησι, αὐτὴ ἡ προσευχὴ κάνει θαύματα.
Συνιστῶ λοιπὸν σὲ ὅλους, ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τὸ «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Σιταριᾶς – Φλωρίνης 24-8-1989)

«Ἂν μπορεῖς, εἰς τὸν αἰῶνα αὐτὸν ἄπιστο νὰ γεννήσῃς παιδὶ
καὶ νὰ γίνῃ ἅγιος, νὰ παντρευτῇς»

Θὰ σᾶς πῶ κάτι πολὺ σοβαρὸ καὶ νὰ ἔχετε τὸν νοῦ σας, θὰ δῶστε λόγο μιὰ μέρα στὸν Θεό. Δὲν ἀρκεῖ μονάχα νὰ γεννᾶτε παιδιά. Καὶ ἡ μάνα τοῦ Κοσμᾶ γέννησε παιδί, ἀλλὰ δὲν τὸ κράτησε κοντά της, γιὰ νὰ τὸ παντρέψῃ καὶ νὰ δῇ ἐγγόνια καὶ δυσέγγονα. Δὲν εἶνε βέβαια ἁμαρτία αὐτό, ἀλλὰ ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο.
Αὐτὴ ἡ μάνα τοῦ Κοσμᾶ εἶνε εὐλογημένη, ποὺ ὁ γιός της δὲν ἔκανε φυσικὰ παιδιά, ἀλλὰ ἔκανε χιλίαδες πνευματικὰ παιδιά. Λοιπόν, αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ εἶνε σοβαρό. Ὅτι ἡ σημερινὴ ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς παρακαλεῖ καὶ ἔχει ἀξίωσι ἀπὸ τὸν οὐρανό, νὰ βγοῦν καὶ ἄλλοι ἅγιοι Κοσμᾶδες. Ὄχι ἁπλῶς νὰ τὸν ἔχουμε ἐκεῖ στὴν εἰκόνα καὶ νὰ τὸν βλέπουμε, ἀλλὰ νὰ βγοῦν καὶ νέεοι Κοσμᾶδες, ποὺ θὰ ἐργαστοῦν ἱεραποστολικῶς, μέσα στὸν λαό μας. Νὰ γίνουν ἱερεῖς, σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ. Ἂν εχαμε 10.000 παπάδες σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ· Χαρὰ στὴν Ἑλλάδα. Παράδεισος καὶ πολύφωτος οὐρανός θὰ ἦταν ἡ Ἑλλάς. Νὰ βγοῦν ἱεραποστολικὰ πρόσωπα καὶ νὰ δουλέψουν μέσα στὶς ἐνορίες μας, μὲ τὴν πνοὴ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ καὶ ὄχι μόνο στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ἑλλάδος νὰ μείνουν, ἀλλὰ μέχρι τὸ ἐξωτερικὸ νὰ πᾶνε. Στὴν Αὐστραλία, στὴν Ἀφρικῆ, στὰς Ἰνδίας, στὴν Κορέα καὶ σ᾿ ἄλλα μέρη, ζητοῦν ἱεροκήρυκας, ἀλλὰ τίποτε δὲν ἔχουμε. Οἱ μανάδες τὰ παιδάκια τους νὰ γίνουν δάσκαλοι, καθηγηταί· Δὲν δίνουν ἕνα παιδί νὰ γίνῃ, ἕνας ἅγιος Κοσμᾶς. Δὲν θέλουν τὸ παιδί τους νὰ γίνῃ ἅγιος Κοσμᾶς. Εὐτυχῶς στὴν ἐποχή μας, μιμήθηκε ἕνας τὸν ἅγιο Κοσμᾶ καὶ πῆρε καὶ τ᾿ ὅνομά του, εἶνε παιδὶ φτωχιᾶς ἀλλὰ ἐντίμου οἰκογενείας, ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, Ἀσλανίδης στὸ ὅνομα, ποὺ πρὸ 20 χρόνια ἦταν ἐδῶ. Αὐτὸς ἔχτισε τὸν Σταυρό, βηθούμενος ἀπὸ τὸν πάτερ Ἀθανάσιο, τὸν εὐλαβέστατο ἱερέα τοῦ χωρίου ἐδῶ τῆς Σιταριᾶς καὶ δραχμὴ δὲν πῆρε. Καὶ ὄχι μόνο αὐτὸ τὸν Σταυρὸ ἔκτισε, ἀλλὰ καὶ κάποιον ἄλλο πολὺ μεγαλύτερο καὶ κατόπιν ἔφυγε καὶ πῆγε στὴν Ἀφρική. Ἐκεῖ ἐδίδαξε καὶ ἐβάπτησε 3000 ἀνθρώπους καὶ ἐμαρτύρησε, εἶχε μαρτυρικὸ θάνατο. Εὐτυχισμένη εἶνε ἡ μάνα. Ποιές ἀπὸ σᾶς τὶς μανᾶδες θὰ φιλοτιμηθοῦν νὰ δώσουν ἕνα παιδὶ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἔχουμε ἀπόλυτον ἀνάγκη, τόσο γιὰ τὴν ἐσωτερικὴν ὅσο καὶ τὴν ἐξωτερικὴν ἱεραποστολήν;
Δὲν μπορεῖτε νὰ καταλάβετε ἐσεῖς οἱ μανάδες, τί μεγάλο πρᾶγμα εἶνε νὰ δώσετε ἕνα παιδὶ στὸ Χριστό! Θὰ σᾶς μνημονεύουν γενεὲς γενεῶν.
Νά, τώρα, τὸν Κοσμᾶ (τὸν Γρηγοριάτη), ἀναφέρουν τὸ ὅνομά του στὴν Ἀφρικὴ καὶ κλαῖνε. Εὐλογημένη, λένε, εἶνε ἡ μάνα. Πῆγε κάτω ὁ πατέρας του καὶ τοῦ φιλοῦσαν οἱ ἄγριοι τὰ πόδια.
Ναί, ναί, ναί, ἀναθρέψτε τὰ παιδιά σας, γιὰ νὰ γίνουν ἱεραποστολικὰ πρόσωπα καὶ θὰ εἶνε εἰς μνημόσυνόν σας αἰώνιο.
Σᾶς τὸ εἶπα καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω, εἰς τὴν Ρωσία, πῆγε ἕνας νέος 25 χρονῶν σ᾿ ἕναν Ρῶσσο διδάσκαλο· Ἔχουν σπουδαίους πνευματικοὺς πατέρας – ἐξομολόγους οἱ Ρῶσσοι, καὶ τοῦ λέει·
«Δάσκαλε, πατέρα, νὰ παντρευτῶ; Μεγάλο εἶνε τὸ θέμα ποὺ μὲ ρωτᾶς. Ἄσε παιδί μου νὰ τὸ σκεφτῶ. Πέρασε μιὰ ἐβδομάδα καὶ λέει στὸ νέο. Περίμενε λίγο ἀκόμα, γιατὶ δὲν ἄκουσα καμμία φωνή. Πέρασε δεύτερη καὶ τρίτη ἐβδομάδα καὶ λέει στὸν νέο· Ἄκουσα κάτι ἀπὸ τὸν οὐρανό, καὶ ξέρεις, τί μοῦ εἶπε; Ἂν μπορεῖς, εἰς τὸν αἰῶνα αὐτὸν τὸν κατηραμένο καὶ ἄπιστο νὰ γεννήσῃς παιδὶ καὶ νὰ γίνῃ ἅγιος, νὰ παντρευτῇς. Ἐὰν ὅμως δὲν μπορέσῃς καὶ γίνῃ τὸ παιδί σου λοποδίτης, κλέφτης, βλάσφημος, ἄπιστος καὶ ἄθεος, μὴ παντρευτῇς.
Δὲν εἶνε ἁπλῶς νὰ γεννήσετε παιδιά. Ἀλλὰ νὰ δῶστε τὰ παιδιά σας στὸ Θεό, νὰ τὰ ἀφιερώσετε. Εὔχομαι λοιπόν, τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα, ποὺ τελέσαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, τοῦ νεομάρτυρος αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε ὑπὲρ πίστεως, ὑπὲρ τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας, εὔχομαι καὶ ἄλλα παιδιὰ νὰ ἐμνευστοῦν ἀπὸ τὸ παράδειγμά του καὶ νὰ γίνουν ἱεραπόστολοι καὶ νὰ πᾶνε στὴν Ἀφρική, νὰ πᾶνε στὰς Ἰνδίας, νὰ πᾶνε στὴν Κορέα καὶ έδῶ στὴν Ἑλλάδα, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ζοῦνε στὸ βαθυ σκοτάδι, ἔχωμε ἀνάγκη ἱεραποστολῆς καὶ ὁ Θεὸς νὰ ἀκούσῃ τοὺς ἀναστεναγμούς μας καὶ τὰς προσευχάς μας καὶ νὰ ἀλλάξῃ τὰ μυαλὰ τῶν γυναικῶν.
Στὰ Γρεβενά· πώ-πώ! κάποια μάνα κόντεψε νὰ μὲ σκοτώσῃ. Εὔγενε στὰ παράθυρα καὶ φώναζε· «Ἀνάθεμά τον, δὲν σποῦσε τὸ πόδι του καὶ ἦρθε ἐδῶ γιὰ νὰ πάρῃ τὸ παιδί μου». Ἐγώ, πῆρα τὸ παιδί της; Μοὔρχετε νὰ σηκωθῶ νὰ φύγω, νὰ πάω στὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ νὰ κρυφτῶ σὲ καμμιὰ σπηλιά. Σπάνιο πραράδειγμα μάνας, ποὺ νὰ χαρῇ, μέσα στὶς χίλιες μία.
Βέβαια, χαίρεται ὅταν παντρεύεται καὶ ὕστερα ἀπὸ ἕνα μήνα παίρνει διαζύγιο. Ἂ, αὐτὸ εἶνε ὥραῖο πρᾶγμα στὴν ἐποχή μας!
Λοιπόν, δὲν εἶμαι ἐναντίον τοῦ γάμου, ἀλλὰ εὐλογῶ τὸν γάμο, ποὺ εἶνε μυστήριο καὶ εὔχομαι κάτι ἀνώτερο νὰ ζητᾶτε ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς τὸ ζητοῦσε χατήρι. Νὰ θυσιαστῇ γιὰ τὸν Χριστό.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Στὴν δευτερολογία Στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ Σιταριᾶς Φλωρίνης 24-8-1989)
Ἐξεδόθη στὸ τεῦχος «Γονεῖς, φροντίστε γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν σας», Φλώρινα 2002