Predica Mitropolitului Augustin de Florina la pomenirea
Sfântului Mare Mucenic Pantelimon
– 27 iulie –
A FOST PRIGONIT DIN INVIDIE
„Căci ştia că din invidie L-au predate lui” (Matei 27,18)
Şi iarăşi, iubiţii mei, cinstim sfânta pomenire a Marelui Mucenic Pantelimon. Tema noastră va fi întrebarea: Care este pricina prigoanei Sfântului Pantelimon? La aceasta vom da un scurt răspuns.
***
Sfântul Pantelimon a trăit şi s-a nevoit în epoca prigoanelor, când la Roma era împărat Diocleţian. S-a născut în Nicomidia, din Asia Mică. Tatăl său era idolatru, iar mama lui era dintre femeile care sădeau adânc în inima copiilor lor credinţa în Hristos. Aşadar, Sfântul Pantelimon a fost învăţat adevărurile credinţei de mama lui.
Era inteligent, binecrescut. Avea înclinaţie spre studiu. A studiat medicina lângă distinşi oameni de ştiinţă. S-a dovedit un medic excepţional. Mulţi medici existau atunci, după cum există şi astăzi. Însă rar se întâmplă să găseşti un medic creştin. Majoritatea sunt necredincioşi, materialişti. Şi măcar de-ar fi valoroşi?… Dumnezeu să vă păzească să nu ajungeţi pe mâinile lor. Sfântul Pantelimon era diferit. Prin ce era diferit? Era diferit în trei puncte.
Mai întâi, în ceea ce priveşte banul. Ceilalţi erau iubitori de arginţi. Profitau de pe urma bolnavilor şi adunau comori. Sfântul Pantelimon era dezinteresat, ideolog. El îşi exercita ştiinţa ca pe o misiune. Îl vedeau noaptea, vizitând colibele ca un înger. Dacă ceilalţi mergeau doar la casele celor mari, el mergea în cartierele sărace şi îi slujea pe cei bolnavi.
Al doilea lucru prin care se deosebea de ceilalţi: Precum a spus un renumit professor universitar elen, medicii, adeseori, exercită medicina ca pe o medicină veterinară; sunt mai degrabă medici veterinari, decât medici. Nu văd nimic altceva decât vene, oase, carne, ţesuturi, inimi, plămâni. Omul este şi asta, cu siguranţă. Dar, în spatele acestora, există ceva nevăzut. Există un “motoraş”, care mişcă existenţa biologico-somatică a omului. Şi doctorul, când nu “vede” acest “motoraş”, este orb, nu este în stare să-şi exercite lucrarea. Acest “motoraş” este un factor sufletesc, sufletul omului. O mulţime de experienţe şi observaţii au demonstrat că sufletul cu patimile, vinovăţia şi anxietatea lui acţionează mult asupra trupului. Există o influenţă reciprocă între trup şi suflet. Ceea ce cântă Biserica noastră în Postul Adormirii este un adevăr şi din punct de vedere ştiinţific: “Pentru păcatele mele cele multe mi se îmbolnăveşte trupul şi slăbeşte sufletul meu” (Paraclisul Mic). Ambele sunt bolnave. Dar izvorul-rădăcină a răului este păcatul. Aşadar, Sfântul Pantelimon avea o diagnoză corectă. A înţeles că atunci când sufletul se izbăveşte de vinovăţie, trupul se revigorează, omul respiră. Multe boli (apoplexii, obstrucţii, canceruri) îşi au cauza în lumea psihică, sufletească; vreo amărăciune din remuşcări sau din calomnie, învrăjbire, nedreptate sau înlăturare adapă trupul cu otravă.
Aşadar, s-a deosebit mai întâi pentru că nu se uita la bani. În al doilea rând, pentru că vedea omul ca pe un tot psiho-somatic, iar în al treilea rând, pentru că, în afara celorlalte medicamente, pe care le aveau şi ceilalţi medici, Sfântul Pantelimon dispunea de un medicament rar şi unic, iar acesta era credinţa. Credea profund. De aceea, împreună cu medicamentele din plantele pământului, pe care le dăruia, îngenunchea lângă căpătâiul bolnavului, se ruga şi – să nu creadă necredincioşii, noi credem! – bolnavul se vindeca. Şi astăzi vedem semnul crucii în clinici, bolniţe şi spitale. Şi, într-adevăr, e uriaşă puterea credinţei, un medicament de vindecare pentru bolile trupeşti şi sufleteşti.
Acesta a fost Sfântul Pantelimon. La spitalul său, bolnavii formau în fiecare zi o coadă, în vreme ce la ceilalţi medici din Nicomidia nu se mai ducea nimeni. Însă această preferinţă a aprins în inimile confraţilor săi flacăra galbenă a invidiei. Îl invidiau, îl urau. Îşi dădeau seama că atât cât va fi el medic în Nicomidia, ei ar trebui să-şi schimbe meseria; toţi alergau la Sfântul Pantelimon. Şi bolnavi, pe care ei îi aruncaseră în deznădejde, îşi aflau vindecarea lângă el. Iată, deci, pricina invidiei. De aceea, l-au prigonit. L-au denunţat autorităţilor. Cu ce acuzaţie, ca ce? Ca iubitor de arginţi? Ca lacom de bani? Ca desfrânat? Ca adulter? Ca puşchiu? Ca şi criminal? Nimic din toate acestea. Dacă l-ar fi acuzat de aceste lucruri, în sistemul decăzut de atunci, l-ar fi scăpat. L-au învinuit cu acuzaţii care prindeau. Aşa este, pentru cei credincioşi acuzaţiile se schimbă, după epocă; se foloseşte, uneori, “x”, alteori, “y”, alteori, “z” acuzaţii. Nu mă voi extinde de aici, ca să vă prezint cum, din vremea în care am creat un regat, prin diferite acuzaţii false, prin cozile pe care le lipesc cei invidioşi pe spatele oamenilor vrednici, îi nimicesc – deşi în esenţă ei nu cred acuzaţiile – şi cum îi judecă pe oameni prin criterii neîntemeiate (moral), ci variabile (politic).
Aşadar, l-au denunţat cu acuzaţia, gravă atunci, că este creştin. Şi această acuzaţie era suficientă să-l conducă pe om spre plutonul de execuţie. A fost arestat. A fost dus înaintea autorităţilor, şi-a mărturisit cu îndrăzneală credinţa, a fost supus la tot feluri de chinuri şi, astfel, sfântul lui suflet, ca un porumbel cu totul alb, a zburat în corturile cele cereşti, ca să se bucure împreună cu sfinţii îngeri şi arhangheli.
***
Iată, iubiţii mei, pricina prigonirii şi a muceniciei Sfântului Pantelimon: invidia.
O, invidia, mare, abisală patimă! Este viermele şi vipera care mănâncă cele dinlăuntru ale invidiosului, dar este şi mormântul marilor bărbaţi. Urmările ei sunt groaznice. Dacă vom deschide sfânta istorie, vom vedea că aceasta a fost începutul distrugerii neamului omenesc. “Prin invidia diavolului”, zice Solomon, “moartea a intrat în lume” (Înţelepciunea lui Solomon 2, 24). A invidiat satana măreţia omului şi o invidiază. Pentru primul sânge care a fost vărsat pe pământ, pricină a fost invidia. Cain l-a invidiat pe fratele său, Abel, şi l-a ucis “în câmpie” (Facere 3, 8). Din invidie, Esau l-a prigonit pe Iacov (Facere 27, 41), cei unsprezece copii ai lui Iacov l-au prigonit pe Iosif cel preafrumos (Facere 37), regele Saul l-a prigonit pe David (I Împăraţi 19, 10) şi un lung şir de oameni sfinţi au fost nimiciţi.
Exemple avem şi în istoria noastră naţională. Mari bărbaţi au fost nimiciţi, precum dreptul Aristidis în antichitate, Socrate, care a băut cucută, iar în vremurile mai recente, Harilaos Trikupis şi alţii.
Ce ne trebuie alte exemple? Aruncaţi o privire spre Pretoriu şi Golgota. “Pe care din cei doi vreţi să vi-l eliberez?” – întreabă Pillat – “pe Baraba sau pe Iisus?”. Toţi strigă: “Pe Baraba!”. Şi evanghelistul consemnează profund psihologic: Pilat ştia că, “din invidie L-au dat lui” (Matei 27, 18). Invidia cărturarilor şi fariseilor – care ca nişte licurici s-au stins înaintea soarelui-Hristos – a condus pe Domnul nostru spre Golgota.
De atunci, fraţii mei, este o regulă generală. Dacă va apare vreo statură, vreo persoană capabilă, care îşi face datoria, provoacă invidie şi atrage prigoană. Cei neimportanţi nu deranjează; sunt prigoniţi cei care aduc vreun folos şi dau viaţă în jurul lor. A spus-o şi apostolul Pavel: “Toţi cei ce voiesc să trăiască cucernic întru Hristos Iisus vor fi prigoniţi”(II Timotei 3,12). Vor fi izgoniţi toţi cei care cred în Hristos şi care caută să trăiască potrivit poruncilor Lui. Este soarta lor.
Toţi câţi sunt creştini, fie prin cuvânt, fie prin pildă, provoacă un cutremur. Însă acest cutremur este mântuitor. Fericite societăţile care au astfel de bărbaţi, fie în ştiinţă, fie în armată, fie în politică, fie în sfântul cler, pentru că aceştia constituie factorii educaţiei corecte.
Rugaţi-vă, fraţilor, ca boala invidiei să fie vindecată, să dispară. Şi fie ca Domnul, cu mijlocirile Sfântului Pantelimon, să izbăvească de această boală inimile noastre, ale tuturor, ca să petrecem în virtute şi în dragoste spre slava lui Dumnezeu. Amin.
† Episcopul Augustin
(Sfânta Biserică a Sfântului Pantelimon din Florina,
27-7-1976)
ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ “ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ”,
ΣΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
Διάβαζα σήμερα τον βίο του εορταζομένου αγίου μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος και έκαμα καποιες συνειρμικές σκέψεις και σύνδεσι παραστάσεων.
Είδα ότι ο βίος των αγίων, και πρώτα-πρώτα ο βίος του Παναγίου Κυρίου μας αλλά και όλων των αγίων Του έχουν κάποια ομοιότητα. Λέει σήμερα ο βίος του αγίου Παντελεήμονος ότι ήταν τελείως διαφορετική η ζωή του, από την ζωή των άλλων ιατρών της εποχής του. Ολοι οι άνθρωποι τον ακολουθούσαν αφού τους ενεπνεε η ζωή του και ο λόγος του, και έτσι ανάγκασε τους άλλους επαγγελματίες γιατρούς ή να αυτοκαταργηθούν ή να αλλάξουν πόλι ή επάγγελμα διότι θα χρεωκοπούσαν, αφού δεν πήγαινε κανείς εις αυτούς, δεν τους επισκέπτονταν κανένας. Και μετά από αυτήν την ροή των γεγονότων μπήκε μέσα τους το φοβερό σαράκι του ΦΘΟΝΟΥ και τους κατέτρωγε και τους σαρακότρωγε.Και αυτό το πάθος γιγάντωσε μέσα τους και τους καταπίεζε να τον καταγγείλουν και να ζητήσουν μέχρι και την καταδίκη του σε θάνατο. Ολοι αυτοί οι εχθροί του αγίου, που βρίσκονται σήμερα; Σε ποιά κατάστασι αηδούς μνήμης των επιγενομένων γενεών; Αυτή θά είναι η αέναος κατάστασι και όλων των παρομοίων με αυτούς ΦΘΟΝΕΡΩΝ ανθρώπων της γης. Ο Θεός να μας φυλάξη από το φοβερό, σατανικό αυτό πάθος, το πάθος του Φθόνου.
Ο επίσκοπος Αρτέμιος είχε μία διαφορετικήν ζωήν από τους άλλους «παραδελφούς του» που έφερον…ακαδημαϊκούς τίτλους. Του Γιέφτιτς, του Μπούλοβιτς και του Ράντοβιτς. Και οι άνθρωποι προσέτρεχον πίσω από τον «κοντορεβηθούλη» Αρτέμιο, όπως ο κοντορεβηθούλης Ζακχαίος προσέτρεχε σαν διψασμένο ελάφι να ακούση τον Κύριο Ιησού επάνω στην συκομορέα της Ιεριχούς. Και ο επίσκοπος Αρτέμιος αροτρίωνε την γήν την αγαθήν του ποιμνίου του και το προσείλκυε με τον αγνόν και καθαρόν και ορθόδοξον και αυθεντικόν Ιουστίνιον λόγον του και το μετέφερε εις νομάς σωτηρίους.
Και έγινε το φλάμπουρο και η σημαία του λαού του Κοσσόβου και ταύτισαν τον ποιμένα με την τόπο τον άγιο και ιερό. Και από τούδε και στο εξής όταν ακούμε γιά το Κόσσοβο και τα Μετόχια συνειρμικά έρχεται στην σκέψι μας ο αυθεντικός ηγέτης του Κοσσόβου και των Μετοχίων ο καλός επίσκοπος Αρτέμιος.
Και ενώ οι άλλοι με τους αρχιερατικούς και τους …ακαδημαϊκούς τους τίτλους περιήρχοντο την γήν και την οικουμένην και συγκέντρωναν τον θαυμασμό και τα …χειροκροτήματα με τις …κορώνες που πετούσαν, ο σεμνός και αθόρυβος Αρτέμιος καλλιεργούσε βαθειά το χωράφι του. Και η συγκομιδή του ήταν πολλαπλάσια της συνήθους συγκομιδής, δεκαπλάσια, ογδονταπλάσια, εκατοτανταπλάσια και γέμισε το Κόσσοβο και τα Μετόχια με μοναστήρια, με μοναχούς και μοναχές, χάρμα οφθαλμών και δόξα και τιμή και εγκαύχησις της Εκκλησίας της Σερβίας. Και οι άλλοι; Οι άλλοι; Οι λεγόμενοι «παραδελφοί» του; ΕΦΘΟΝΗΣΑΝ ΠΟΛΥ. Και άρχισαν να σχεδιάζουν και να μεθοδεύουν και να βυσσοδομούν εναντίον του αδελφού τους. Διότι αναντίρρητα ΕΦΘΟΝΗΣΑΝ ΠΟΛΥ.
Και κατάφεραν να πάρουν μαζί τους τις αρχές και τις εξουσίες εκκλησιαστικές και πολιτικές εξουσίες και χρησιμοποίησαν «τα όπλα και τα ρόπαλα» γιά να ικανοποιήσουν τον ΦΘΟΝΟΝ ΤΟΥΣ, τον απύθμενον ΦΘΟΝΟΝ ΤΟΥΣ. Και μεθοδευμένα και παράνομα τον «δίκασαν», τον καταδίκασαν και τον εξεδίωξαν και τον εξόρισαν. Αλλά ο κοντορεβηθούλης επίσκοπος, όπου και να πάη, όπου και να σταθή, ο λαός τον αρπάζη και τον σηκώνει ψηλά στα χέρια του και τον θαυμάζει και τον αποθαυμάζει και τον υπεραγαπάει.
Και οι αηδείς κακοί και φθονεροί εχθροί του, η Αντι-ιστουστίνεια Ζηζιουλική τρόϊκα, έχασε τον ύπνο της και συνέχεια τρομοκρατεί και απειλεί και αφρίζει και τους οδόντας τρίζει.
«Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών,» εκραύγαζον οι χριστοκτόνοι πρός τον Πιλάτον.
«Επί την κεφαλήν ημών η του Ιωάννου καθαίρεσις», έβεβαίωνον τον αυτοκράτορα Αρκάδιο και την εμπαθεστάτη Ευδοξία η ΦΘΟΝΕΡΗ κάστα των κακουργούντων αρχιερέων της εποχής του.
Η θλιβερά ιστορία επαναλαμβάνεται.
Το ίδιο ζητούν και οι τρείς ΦΘΟΝΕΡΟΙ οργανωτές και διοργανωτές και δημιουργοι και βυσσοδόμοι του επισκόπου Αρτεμίου. Επιθυμία τους μεγάλη, πελωρία και τρανή είναι να εξαφανισθή ο Αρτέμιος από το πρόσωπο της γής, να μετατραπή σε πεταλούδα ο Αρτέμιος, να χαθή και να αφανισθή στον ορίζοντα ο Αρτέμιος, για να μην τον βλέπουν τελείως και να μην τον ακούν. Το σαράκι της εμπαθείας και του ΦΘΟΝΟΥ , τους κατατρώει τα σωθικά όπως ο γυπαετός τον Προμηθέα Δεσμώτη. Ο Φθόνος τους ξεπέρασε τα σύνορα και έφθασε και μέχρις ημών και κατακυρίευσε τα πέρατα της γής και της οικουμένης.
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on 
Οκτ 15th, 2010 | 
Filed under: εορτολογιο
Η Παναγία, ἀγαπητοί μου, τῆς ὁποίας τὴν Σκέπη ἑορτάζουμε, εἶνε πρόσωπο ἱερό. Ἀλλ᾿ ὅπως ὁ Υἱός της ἔγινε «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34), ἔτσι καὶ ἐκείνη ποὺ τὸν φιλοξένησε στοὺς ἁγίους κόλπους της ὡς ἄνθρωπο. Μετὰ τὸν Χριστὸ ἡ Παναγία εἶνε σημεῖον ἀντιλεγόμενον. Ἄλλοι τὴν ὑβρίζουν καπηλικώτατα, τὴ βλασφημοῦν, τὴν περιφρονοῦν· ἄλλοι ὅμως τὴν ἀγαποῦν, τὴ σέβονται, τὴν τιμοῦν, τὴν ὑψώνουν ὣς τὰ οὐράνια. Οἱ παπικοὶ ἔφθασαν ἀκόμη καὶ στὴν αἵρεσι τῆς «Μαριολατρίας», δηλαδὴ νὰ τὴ λατρεύσουν ὡς θεά, ὅπως ἔκαναν γιὰ ἄλλες γυναῖκες οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας.
Be the first! 
O άγιος Iωάννης ο Θεολόγος και ευαγγελιστής, ο «αγαπημένος» μαθητής του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, εορτάζει τρεις φορές το χρόνο· στις 8 Mαΐου, στις 30 Iουνίου μαζί με τους άλλους αποστόλους, και σήμερα 26 Σεπτεμβρίου. Σήμερα η αγία Ορθόδοξος Eκκλησία μας εορτάζει το θάνατό του.
ΕΟΡΤΗ τοῦ σταυροῦ, ἀγαπητοί μου. Πανηγυρίζουμε τὸ ἱστορικὸ ἐκεῖνο γεγονὸς κατὰ τὸ ὁποῖο ἡ ἁγία Ἑλένη μετέβη στοὺς ἁγίους Τόπους, ἔσκαψε βαθειὰ στὸν Κρανίου τόπον, βρῆκε τὸν τίμιο σταυρό, καὶ σὰν σήμερα ὁ τίμιος σταυρὸς ὑψώθηκε, ἐνῷ χιλιάδες λαὸς προσηύχετο καὶ ἔλεγε τὸ «Κύριε, ἐλέησον».
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΑΣ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ μόνη ἀληθινὴ στὸν κόσμο. Ὅσο διαφέρει τὸ διαμάντι ἀπὸ τὰ χαλίκια, τόσο διαφέρει ἡ δική μας θρησκεία ἀπ᾽ ὅλες τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Καὶ εἶνε ἡ μόνη ἀληθινή, διότι αὐτὸς ποὺ ἵδρυσε τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία δὲν εἶνε ἕνας ἄνθρωπος ὅπως ὅλοι ἐμεῖς, ἀλλὰ εἶνε Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶνε Θεός. Τὸ φωνάζουν οἱ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, οἱ προφῆται, μυριάδες ἄνθρωποι· τὸ φωνάζουν καὶ τὰ ἀμέτρητα θαύματα ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ἕνα δὲ ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα θαύματά του εἶνε αὐτὸ ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα· ἡ Μεταμόρφωσις.
ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ἀγαπητοί μου, τιμοῦμε τὴν ἱερὰ μνήμη τοῦ μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος. Τὸ θέμα μας θὰ εἶνε τὸ ἐρώτημα· Ποιά ἡ αἰτία τοῦ διωγμοῦ τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος; Σ᾿ αὐτὸ θὰ δώσουμε μία σύντομη ἀπάντησι.
ΕΟΡΤΗ. Ἑορτάζουμε σήμερα, ἀγαπητοί μου, τὴν ἑορτὴ τῆς μεγαλομάρτυρος ἁγίας Παρασκευῆς. Ἀλλὰ πῶς ἑορτάζουμε; Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγάλο θέμα. Διότι λέει κάπου στὴ Γραφὴ ὁ Θεός· «Μισῶ τὶς ἑορτὲς καὶ πανηγύρεις σας» (βλ. Ἀμ. 5,21· Ἠσ. 1,14). Γιατί; Διότι 
ΕΟΡΤΑΖΕΙ σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἕνας ἥρωας τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους ἄνδρες τοῦ ἀρχαίου κόσμου, τῆς ἐποχῆς τῆς παλαιᾶς διαθήκης, ὁ ἅγιος προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης.
ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ δεσποτική. Καὶ ὀνομάζεται δεσποτική, διότι σήμερα ἑορτάζει ὁ Δεσπότης. Ὁ κόσμος, ὅταν ἀκούῃ «δεσπότης», ἐννοεῖ τὸν ἐπίσκοπο, τὸ μητροπολίτη, τὸν ἀρχιεπίσκοπο, τὸν πατριάρχη. Κακῶς αὐτοὶ λέγονται ἔτσι. Δεσπότης εἶνε ἕνας καὶ μόνο, ὁ Χριστός, ὄχι ἄλλος· αὐτὸς εἶνε ὁ Ἀφέντης, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.