ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

O AΓIOΣ ΓEΩPΓIOΣ

Προσφιλή μου πνευματικά τέκνα, άνδρες, γυναίκες και παιδιά!
Σήμερα είναι η εορτή ενός εκ των μεγαλυτέρων μαρτύρων της πίστεώς μας, του αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου. H εορτή αυτή συμπίπτει με την πιό ωραία εποχή. Kαί, όπως ψάλλει η Eκκλησία μας σήμερα, ας τρέξουμε στά χωράφια να κόψουμε λουλούδια να φτειάξουμε στεφάνια να στεφανώσουμε τον ήρωα της χριστιανικής μας πίστεως.
Aλλά το να κόψουμε λουλούδια είναι το πιο εύκολο πράγμα. Kάτι άλλο σήμερα πρέπει να κάνουμε, κάτι υψηλότερο και μεγαλύτερο. Tι είναι αυτό; Πρέπει να γνωρίσουμε, ποιός είναι ο  άγιος Γεώργιος. Kαι σ’ αυτό θα προσπαθήσω να σας δώσω μία σύντομο απάντησι.

* * *

Πατρίδα του αγίου Γεωργίου είναι η Mικρά Aσία. Γεννήθηκε στα μέρη της Kαισαρείας και είναι συμπατριώτης του Mεγάλου Bασιλείου. Oι γονείς του ήταν πλούσιοι και ευγενείς. O πατέρας του μαρτύρησε για το Xριστό, όταν ο  άγιος Γεώργιος ήταν μικρός μέσα στην κούνια. H μητέρα του, μόλις είκοσι ετών τότε, ήτανε από τις μάνες εκείνες που πιστεύουν στο Θεό. Γι’ αυτό δεν ήρθε σε δεύτερο γάμο, όπως κάνουν σήμερα πολλές, που ακόμη δεν έχει σαπίσει το κορμί του αντρός τους στον τάφο κι αυτές ζητούν νέο άντρα. Oχι! Στη Mικρά Aσία ένας γάμος υπήρχε, ένας και μόνο. Όπως τα τρυγόνια, που αν σκοτωθεί το ένα, το ταίρι του δεν ζευγαρώνει με άλλο, παρά μένει μέχρι τέλους και κλαίει στα κλαδιά. Έτσι και τότε. Δεν λέω ότι αυτοί που έρχονται σε δεύτερο γάμο αμαρτάνουν, αλλά ο κυρίως γάμος είναι ο ένας που ευλογεί ο  Θεός, η αγία Tριάς, το πανάγιο Πνεύμα.
Λοιπόν η μητέρα του τόσο νέα έμεινε χήρα. Aκούτε σεις οι γυναίκες, ακούτε σεις οι άντρες; Δεν έγιναν οι γιορτές αυτές, για να τρώμε και να διασκεδάζουμε. Έγιναν, για να ζήσουμε κ’ εμείς σαν τους αγίους. Tότε ο  άγιος Γεώργιος μας ευλογεί και είναι μαζί μας. Read more »

Read more »

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΟΛΟΥΣ

«…Ἐμεῖς σή­­μερα εἴμεθα περισσότερο ἁμαρτωλοί. Ζοῦμε σὲ χρόνια μεγάλης διαφθορᾶς. Ποτέ ἄλλοτε οἱ ἄνθρωποι δὲν ἁμάρταναν ὅπως τώρα. Ἡμέρες συντελείας μοιάζουν οἱ μέρες μας. Μπορεῖ νά ’χουμε σπίτια μεγάλα μὲ ῥαδιόφω­να καὶ τη­λεοράσεις· μπορεῖ τὰ παιδιά μας νὰ σπου­δάζουν, νά ’χουμε τὸ πορτοφόλι γε­μᾶ­το, νὰ διαθέτουμε αὐτοκίνητο, νὰ γλεν­τοῦμε καὶ νὰ διασκεδά­ζουμε· ἀλλὰ εἴμεθα ἁ­μαρτωλοί, πολὺ ἁμαρτωλοί. Τὸν παλιὸ καιρὸ στὰ χωριά μας εἶχαν καλύ­βες, ἀλ­λὰ μέσ᾿ στὶς καλύβες, μὲ τὰ κεριὰ καὶ τὰ δᾳ­διά, κατοικοῦσαν ἅγιοι. Τώρα μέσα στὰ μέγαρα κατοικοῦν δαίμονες.
Ἀλλάξαμε, διαφέρουμε πολὺ ἀπὸ τοὺς προ­γό­νους μας. Πρὸ ἑκατὸ ἐτῶν δὲν ὑπῆρχε ἄ­πιστος, τώρα καὶ μικρὰ παιδιὰ σοῦ λένε «Δὲν ὑπάρχει Θεός». Ἄλλοτε οἱ ἄνθρωποι δὲν ἅ­πλωναν σὲ δικαστήριο τὸ χέρι στὸ Εὐαγγέλιο, τώρα μὲ εὐκολία παίρνουν καὶ ψεύτικο ὅρ­κο. Ἄλλοτε δὲ βλαστημοῦσαν, τώρα μέρα – νύ­χτα βλαστημοῦν ὅ,τι ἱερὸ καὶ ὅσιο. Ἄλλοτε χτυποῦσε ἡ καμπάνα καὶ ―φτερὰ στὰ πό­δια― ὅλοι ἔτρεχαν στὴν ἐκκλησία, καὶ κλαίγανε ὅ­ταν περνοῦσαν τὰ ἅγια καὶ βρέχανε τὴ γῆ τὰ δάκρυά τους, καὶ γίνονταν θαύματα· τώρα χτυπᾷ ἡ καμπάνα καὶ μέσα στοὺς δέκα Χριστιανοὺς ἕνας ἔρχεται, κι αὐτὸς δὲ βλέπει τὴν ὥρα πότε νὰ σχολάσῃ ἡ ἐκκλησία νὰ βγῇ ἔξω. Ἄλλοτε τὸ διαζύγιο ἦταν ἄγνωστο, τώρα βγάζουν τὰ διαζύγια ὅπως ἡ φάμπρικα βγάζει τὰ τοῦβλα· οἱ δικηγόροι ζοῦν ἀπὸ τὰ διαζύγια, καὶ οἱ γιατροὶ ἀπὸ τὶς ἐκτρώσεις. Read more »

Καθαρὰ Δευτέρα βράδυ

3 Mαρτίου 2014

ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

«Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν· οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» (Ψαλμ. 13,3 = ῾Ρωμ. 3,12)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ ἀρχὴ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Ἐὰν προσέξουμε τὶς ἀ­κολουθίες ποὺ τελοῦνται τώρα, θὰ δοῦμε ὅ­τι τὴν περίοδο αὐτὴ ἐπαναλαμβάνονται συχνὰ δυὸ λέξεις· ἁμαρτία – μετάνοια. Ἡ ἁμαρτία εἶ­νε ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς καὶ ἡ μετάνοια τὸ φάρμακο. Ἰατρὸς εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἰατρεῖο καὶ νοσοκομεῖο εἶνε ἡ Ἐκκλη­σία. Αὐτὴ μὲ λίγα λόγια εἶνε ἡ οὐσία τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Ἐπαναλαμβάνω· ἡ ἁμαρτία εἶνε ἡ ἀσθένεια, ἡ μετάνοια τὸ φάρμακο.

Περὶ τῆς μετανοίας λοιπὸν θὰ εἶνε ὁ λόγος. Τί εἶνε ἡ μετάνοια;

* * *

Ἡ μετάνοια εἶνε σύνθεσις πολλῶν στοιχείων. Ὅπως τὸ μύρο, μὲ τὸ ὁποῖο μυρωνόμεθα μετὰ τὸ βάπτισμα (κατασκευάζεται στὸ Πατρι­αρχεῖο τὴ Μεγάλη Πέμπτη), δὲν εἶνε μία οὐ­σία, ἀλλὰ εἶνε μεῖγμα πολλῶν εὐωδῶν οὐ­σιῶν καὶ ἀρωμάτων, ἔτσι καὶ ἡ μετάνοια εἶνε σύνθεσις πολλῶν θείων πραγμάτων.

⃝ Ἡ μετάνοια εἶνε πίστις. Πίστις, ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε δίκαιος, ὅτι τιμωρεῖ τὸ κακὸ καὶ ἀμείβει τὸ καλό. Ὅποιος δὲν ἔχει πίστι δὲν μετανοεῖ· δὲν ἔχει ῥίζα νὰ στηρίξῃ τὴ μετάνοιά του. Σ᾿ αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν «ἔδω­κεν ὁ Θεὸς τὴν μετάνοιαν εἰς ζωήν» (Πράξ. 11,18).

⃝ Ἡ μετάνοια ἀκόμη εἶνε ἐλπίδα. Τί ἐλπίδα; Ὅ­τι ὁ Θεὸς εἶνε πατέρας γεμᾶτος στοργή, πο­λυέλεος καὶ πολυεύσπλαχνος, ὅτι δέχεται κ᾿ ἐ­μᾶς μὲ ἀνοικτὲς ἀγκάλες ὅπως τὸν ἄσωτο υἱό.

⃝ Ἡ μετάνοια εἶνε καὶ γνῶσις. Ὄχι γνῶσις ἐ­πιστημονική, τῶν ἀστέρων καὶ τοῦ ὑλικοῦ σύμ­παντος, ἀλλὰ γνῶσις τοῦ ἑαυτοῦ μας, τὸ «γνῶ­θι σαυτὸν» ποὺ ζητοῦσαν οἱ πρόγονοί μας. Ὁ ἰατροφιλόσοφος Καρρὲλ στὸ βιβλίο του «Ὁ ἄνθρωπος, αὐτὸς ὁ ἄγνωστος» λέει ὅτι ὁ ἄν­θρωπος, παρ᾿ ὅλη τὴν πρόοδο, παραμένει ὁ ἄ­γνωστος «Χῖ»· τὸν ἀγνοοῦμε στὸ βάθος του. Ἡ μετάνοια, ποὺ προϋποθέτει γνῶσι τῶν ἁ­μαρτημάτων μας, βοηθεῖ νὰ γνωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας.

⃝ Μετάνοια ὅμως εἶνε κάτι περισσότερο ἀπὸ γνῶσι. Εἶνε συναίσθησι καὶ αὐτομεμψία. Πολλοὶ διηγοῦνται μὲ ἀναίδεια τὰ βρωμερὰ «κατορθώματά» τους καὶ γελᾶνε οἱ ἀσυναίσθητοι. Ὄχι ἔτσι· αὐτὸ εἶνε σατανικὴ ἐξομολόγη­σι. Ἡ μετάνοια ἔχει συντριβὴ καὶ πένθος.

⃝ Νὰ προχωρήσω; Μετάνοια εἶνε τὰ δάκρυα, ποὺ ῥέουν ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ μετανοοῦντος.

⃝ Μετάνοια κυρίως εἶνε ἡ ἐξομολόγησι στὸν πνευματικὸ πατέρα, καὶ μετὰ τὴν ἐξομολόγη­σι ἡ ἀλλαγὴ βίου, τρόπου ζωῆς· ἡ παῦσις τοῦ κακοῦ καὶ ἡ ἔναρξις τοῦ καλοῦ.

⃝ Ἡ μετάνοια, τέλος, βεβαιώνεται ἀπὸ τοὺς καρποὺς τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὅπως τοὺς περιγράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (βλ. Γαλ. 5,22).

Ἰδού, ἀγαπητοί μου, ποιά εἶνε ἡ «σύνθεσι» τοῦ οὐρανίου μύρου τῆς μετανοίας. Ἀπὸ αὐ­τὰ ἕνα στοιχεῖο θὰ τονίσω· Read more »

ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΦΥΠΝΙΣΘΟΥΜΕ

ΦΟΒΟΥΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΑΙ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΜΑΣ ΕΘΝΟΥΣ

ΑΡΧΗ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΤΙΣ 15-1-1989

• «Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, ἅγιοι ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, τίμιε Πρόδρομε, ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, διδάσκαλοι καὶ πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅσιοι καὶ μάρτυρες, οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καὶ στεφανωθέντες, ποιήσατε πρεσβείαν πρὸς τὸν Κύριον, τοῦ ἐλεηθῆναι τὰς ψυχάς ἡμῶν· ἀμήν».

Καὶ πάλιν, εὐσεβεῖς χριστιανοί, ἄντρες γυναῖκες νέοι καὶ παιδιά, καὶ πάλιν θα σᾶς ὁμιλήσω. Δόξα τῷ Θεῷ! Τὸ τελευταῖο κήρυγμα ποὺ κάναμε [εδώ στην Αθήνα] ἦτο: Οἱ κρυπτο – Χριστιανοί. Δὲν πιστεύω, νά ᾿νε μέσα ἐδῶ κάποιος κρυπτοχριστιανός. ᾿Αλλὰ θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι ὅλοι εἶστε θαῤῥαλέοι Χριστιανοί, ἕτοιμοι τὰ πάντα νὰ θυσιάσετε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Και τώρα θα πρέπει να ξέρετε: Εἴμεθα δημόσιοι ἄνδρες, εἴμεθα ἐπίσκοποι καὶ πρέπει νὰ λογοδοτοῦμε στὸ ποίμνιόν μας καὶ νὰ γνωρίζῃ ὁ λαός μας, τί κάνουμε τὴ δραματικὴ ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε. Καὶ συχνὰ ἀκοῦμε· Τί κάνουν οἱ δεσποτάδες… Καὶ ἰδίως αὐστηρὸς εἶνε ὁ κόσμος —καὶ δικαίως— ὡς πρὸς ἐμέ, ποὺ λένε· Τί κάνει ὁ Καντιώτης; – θὰ τὸ ἔχετε ἀκούσει πολλὲς φορές. Γιατί σιωπᾷ; γιατί δὲ᾿ μιλάει; γιατί τοῦτο; γιατί ἐκεῖνο;… ᾿Εν τούτοις ὅμως ἐμεῖς, παρόλο τὸ βαθὺ γῆρας μας, προσπαθοῦμε ὅσο μποροῦμε νὰ ἐκτελέσουμε τὰ ἱερά μας καθήκοντα.
Λοιπόν, λογοδοτοῦμε σήμερα, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου «Τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον» (Β´ Τιμ. 4,5). Λέγομεν λοιπόν, ὅτι ἀνεβήκαμε πάλι στὴν Φλώρινά μας. Στὴ Φλώρινα, ποὺ ἐκεῖ φέτος δοκιμάζεται πολὺ ἀπὸ ἕνα ψῦχος Σιβηρίας….
᾿Αλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ δριμὺ ψῦχος, ἐκεῖνο τὸ ἄλλο ποὺ δοκιμάζει τὴ Φλώρινά μας – πολὺ δοκιμάζεται ἡ περιφέρειά μας ἡ κρατικὴ ἀπὸ ἕνα νέον κίνδυνον· ὁ δὲ κίνδυνος αὐτὸς εἶνε τὸ λεγόμενο «Μακεδονικὸ ζήτημα» ποὺ ἔχουν – ποὺ σήμερα τὸ ἔχουν – τὸ προβάλλουν οἱ λεγόμενοι Φιλοσκοπιανοί, ποὺ κέντρον ἔχουν τὰ Σκόπια, καὶ ὡς ἀράχνη ἔχουν ξαπλώσει τὴν προπαγάνδα τους παντοῦ – μέχρι Αὐστραλίας… Λοιπόν… Καὶ αὐτοὶ ἔχουν σύνθημα· «Νὰ φύγουν οἱ ῞Ελληνες ἀπὸ τὴ Μακεδονία»… ῞Οτι δὲν ἔχουν καμμία θέσι στὴ Μακεδονία οἱ ῞Ελληνες… Νέος κίνδυνος προβάλλεται ἀπὸ Βοῤῥᾶ.
Δυστυχισμένη πατρίδα, ποῦ κατήντησες! Τὸ μισὸ Αἰγαῖο τὸ ζητοῦν οἱ Τοῦρκοι· τὴν Κύπρο – τὰ δύο τρίτα (2/3) τὰ κατέχουν πάλι οἱ Τοῦρκοι, ὁ ᾿Αττίλας ὁ φοβερός· τὴν Βόρειο ῎Ηπειρο – δὲν ἐννοεῖ νὰ κάνῃ βῆμα πρὸς τὰ ἐμπρὸς ὁ κατακτητής, ὁ βάρβαρος καὶ ἄπιστος κατακτητής. Ταλαίπωρος πατρίδα ῾Ελλάς… «Διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά» σου, «καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν» σου «ἔβαλον κλῆρον» (᾿Ιωάν. 19,24). Μεγάλες ἡμέρες, κρίσιμες ἡμέρες θὰ παρέλθῃ τὸ ἔθνος μας, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας.
᾿Εκεῖ λοιπὸν ἤμουνα. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, στὸ διάστημα αὐτὸ μὲ ἠξίωσε ὁ Θεὸς νὰ κάνω εἴκοσι ὁμιλίες. Τὴ δὲ Κυριακή, τὴν περασμένη Κυριακὴ μὲ ἠξίωσε ὁ Θεός, καὶ ἐνῷ ἄλλοι μητροπολίται δὲ᾿ μ᾿ ἀφήνουν καθόλου νὰ πλησιάσω τὰ σύνορά τους, ὁ ἅγιος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης μοῦ ἐπέτρεψε καὶ λειτούργησα καὶ ὡμίλησα στὸν μεγαλύτερο ναὸ τῆς Θεσσαλονίκης, στὸν ῞Αγιο Δημήτριο. ᾿Εκεῖ ὡμίλησα. Καὶ θέμα εἶχα· «῾Η ῾Ελλάς, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν». Καὶ τὸ βράδυ πάλι μὲ ἠξίωσε ὁ Θεός, μὲ ἠλέησε ὁ Θεὸς νὰ ὁμιλήσω…
Καὶ τώρα ἦρθα στὴν ᾿Αθήνα. Αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα εἶχα Σύνοδο. Βεβαίως, βλέπω ὅτι θὰ περιμένετε νέα ἀπὸ τὴ Σύνοδο. Καί… προσπαθήσαμε κ᾿ ἐκεῖ νὰ δώσωμε – νὰ εἴπωμεν ὅσο μπορούσαμε τὴν ἀλήθεια. Κονταροχτυπηθήκαμε πολύ. Ναί… ᾿Εκεῖ ἐπικρατεῖ ἕνα σύστημα, σύστημα παλαιό. ῞Οπως ἐτόνισα, νοσεῖ συνοδικῶς ἡ ᾿Εκκλησία. ῞Ενα σύστημα ὅτι ὅ,τι γίνεται, ὅ,τι λέγεται ἐκεῖ, νὰ μένῃ μυστικό. ᾿Επικρατεῖ τὸ σύνθημα· «Τὰ ἐν οἴκῳ, μὴ ἐν δήμῳ».
Προσπαθήσαμε νὰ σπάσουμε τὸ φράγμα αὐτὸ τῆς σιωπῆς. Ναί… Καὶ ὡμιλήσαμε κατ᾿ ἐπανάληψι… Καὶ ἐκάναμε – δὲ᾿ λέγω περισσότερα. Διότι μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔκανα τρεῖς ἀγορεύσεις· καὶ τὶς ἀγορεύσεις αὐτὲς θὰ τὶς δῆτε εἰς τὸν «᾿Ορθόδοξο τύπο». Καὶ εἰς τὸν «᾿Εκκλησιαστικὸ ἀγῶνα» θὰ πληροφορηθῆτε τὰ νεώτερα νέα τῆς Συνόδου.
Συνοπτικῶς λέγω, ὅτι στὴν πρώτη ἀγόρευσι ἐτόνισα, ὅτι – ὅπως ἐτόνισε κ᾿ ἕνας ἐκλεκτὸς δημοσιογράφος τῶν ᾿Αθηνῶν, ὁ κύριος Σαρδελής, ὅτι πρέπει νὰ παύσῃ ἡ ῥουτῖνα μέσ᾿ στὴν ᾿Εκκλησία. ῾Ρουτῖνα, ῥουτῖνα τρομερά. Νὰ φύγωμε ἀπὸ τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα καὶ νὰ ἐξετάσωμε καὶ νὰ ἐρευνήσωμε ἀπὸ τὴν σκοπιὰν τοῦ Εὐαγγελίου τὰ μεγάλα, τὰ τρισμέγιστα θέματα, ποὺ ἀπασχολοῦν τὸ ταλαίπωρο ἔθνος μας, ποὺ κινδυνεύει – δὲν εἶνε προφητεία· θὰ εἶνε δεινὴ αὐτὴ ἡ προφητεία… Δὲν ἀποκλείεται, ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες, τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ ἔθνους ἡ σύγχρονη γενεά, ἡ ὁποία ἔφυγε μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, φοβοῦμαι πολύ —εἶνε πολλὰ τὰ σημάδια—, μήπως γίνουμε νεκροθάφται ἑνὸς ἱστορικοῦ ἔθνους, ἐὰν δὲν ἀφυπνισθῶμεν ὅλοι μας, ἰδίως δὲ ἡ ἡγεσία ἡ πνευματική…
Λοιπόν, τὸ ἕνα εἶνε αὐτό… ῾Η δεύτερη ἀγόρευσι εἶνε, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία μας ἡ ᾿Ορθόδοξος, ἡ ἐπίσημος ᾿Εκκλησία δὲν ἔχει ἑνότητα, δὲν ὑπάρχει ἑνότης… ῾Ενότης φαινομενική, ἑνότης πραγματική, ἑνότης – «τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως» (᾿Εφεσ. 4,13), λέμε ἐμεῖς – μὴν πῶ καμμιὰ σκληρὰ λέξι… Τὰ λέμε χωρὶς καμμία συναίσθησι. Δίκιον εἶχε ὁ μακαρίτης ὁ ῾Ιερώνυμος, ὅτι —ἔπρεπε νὰ γράψῃ βιβλίο πολύτιμο, ποὺ δὲν τὸ ἔγραψε— τὰ λησμονησμένα λόγια τοῦ Χριστοῦ – πρέπει νὰ τὰ ζωντανεύσωμε πάλι μέσα εἰς τὸ λαό μας τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας. ῾Η ἑνότης δὲν ὑπάρχει στὴν ᾿Εκκλησία. Καὶ γιὰ νὰ ἐπέλθῃ ἑνότης πρέπει νὰ ἀποκατασταθοῦν μερικὲς ἀδικίες, ἀδικίες τρομερές.
῾Η δὲ μεγαλυτέρα ἀδικία, πρωτοφανὴς – δὲν ξέρω ἂν τὴν αἰσθάνεστε ἐσεῖς, ἐγὼ τὴν αἰσθάνομαι… Πρωτοφανὴς ἀδικία, πρωτοφανής… Πρωτοφανής… Χωρὶς δίκη, χωρὶς ἀπολογία δώδεκα ἐκλεκτοὶ ἱεράρχαι, σεβάσμιοι ἱεράρχαι, ποὺ ποτέ τους δὲ᾿ ζήτησαν νὰ γίνουν ἱεράρχαι, ἀλλὰ ἦσκον τὸ ἱεραποστολικό τους ἔργο μετὰ πίστεως καὶ αὐταπαρνήσεως καὶ ἁγνότητος, δώδεκα ἱεράρχαι, ἐπὶ τῆς δικτατορίας ῾Ιωαννίδη, ἐσφάγισαν ὡς ἀρνία διὰ τῆς μαχαίρας, τῆς ἀγρίας μαχαίρας τῆς ἱεραρχίας, τῆς – ὑπὸ Μείζονος λεγομένης ῾Ιεραρχίας. ᾿Εσφάγισαν… «Οὔτε βάρβαροι», λέει ὁ Χρυσόστομος, «οὔτε Σαβρωμάται οὕτω πως δικάζουσι».
Καὶ αὐτὴ ἡ ἀδικία ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερα νὰ ὑπάρχῃ. ᾿Ετόνισα λοιπὸν καὶ εἶπα, ὅτι πρέπει νὰ ἀρθῇ αὐτὴ ἡ ἀδικία γιὰ νὰ προοδεύσῃ – καὶ νὰ ἐπανέλθουν εἰς τὰ καθήκοντά τους αὐτοὶ ποὺ ζοῦν τοὐλάχιστον· δυὸ – τρεῖς ἀείμνηστοι ἀπῆλθον μὲ πικρίαν μεγάλην εἰς τὸ ὑπερπέραν… ᾿Ανεχώρησαν εἰς τὸ ὑπερπέραν μὲ μεγάλην πικρίαν. Αὐτὸς ἦτο – ἕνας ὁ ἅγιος Χαλκίδος – ἅγιος ἄνθρωπος… Λοιπόν… ῾Ο δεύτερος ἤτανε ὁ Θεσσαλονίκης, ὁ πάτερ Λεωνίδας… Καὶ τρίτος ἤτανε τοῦ Κιλκισίου, ὁ πάτερ Χαρίτων. Αὐτοὶ οἱ τρεῖς…
Λοιπόν… Τὸ τρίτο θέμα ἤτανε, ὅτι εἴπαμε, ὅτι ἐὰν δὲν προσέξωμε – πρέπει νὰ δώσωμε μεγάλη σημασία· ὅτι κῦμα αἱρέσεων φοβερό, ἀκρὶς ᾿Αποκαλύψεως (βλ. ᾿Απ. 9,3· 9,7) ἐκάλυψε τὴν ῾Ελλάδα καὶ ζητεῖ νὰ φάῃ τὴν τελευταία χλωρίδα, τὴν πνευματικὴ χλωρίδα – περάσατε ἀπὸ χωράφι ποὺ πέρασε ἀκρίδα; δὲ᾿ μένει τίποτα. ᾿Εγὼ ἐπέρασα ἀπὸ χωράφια ποὺ πέρασε ἡ ἀκρίδα καὶ ἔκλαιγε ὁ χωρικός. Τίποτε δὲν ἔμεινε ἀπολύτως· ἔφαγαν ὅλη τὴ χλωρίδα. ᾿Ακρίδα ᾿Αποκαλύψεως!… Τρακόσες αἱρέσεις ἔχουν πλακώσει, ποὺ ἂν δὲν προσέξωμε, σβήνει ἡ ᾿Ορθοδοξία. Κ᾿ ἐνῷ ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ κάνουμε ἐξωτερικὴ ἱεραποστολή —δὲν ἀρνοῦμαι—, ἐμεῖς κινδυνεύομε ὡς ὀρθόδοξοι νὰ σβήσωμε —ὡς ὀρθόδοξη χώρα— στὴν πατρίδα μας.
Τὰ τρία αὐτὰ θέματα ἀνεκίνησα, καὶ ἐπ᾿ αὐτῶν θὰ γίνῃ καὶ νέα πάλι συζήτησι —ἂν θέλῃ ὁ Θεός— καὶ ὅ,τι δυνάμεθα πράττωμεν. Δεηθῆτε τῷ Κυρίῳ· «Στερέωσον, Κύριε, τὴν ᾿Εκκλησίαν, ἣν ἐκτίσω τῷ τιμίῳ σου αἵματι»….

Δ΄. KYPIAKH NHΣTEIΩN

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Η ΠΑΛΑΙΑ ΓΕΝΕΑ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ

TO ΘEMΑ της σημερινής ομιλίας είναι μια κραυγή  για βοήθεια, είναι ένα SOS. Ποιός φωνάζει «βοήθεια»; Eίναι η φωνή  ενός δυστυχισμένου πατέρα, που είχε παιδί δαιμονιζόμενο. Kάτω από την επήρεια του ακαθάρτου δαιμονίου το παιδί σπαρταρούσε σαν το ψάρι όταν το βγάζουν στην αμμουδιά. Tό έπιαναν κρίσεις και έπεφτε στή  φωτιά ή στό νερό. Άφριζε και έτριζε τα δόντια του, παρουσίαζε θέαμα σπαραξικάρδιο.
«Bοήθεια», φώναζε ο πατέρας στους μάγους, στους γιατρούς, σε κάθε άνθρωπο. «Bοήθεια», φώναξε και στους αποστόλους. Eπί τέλους, απελπισμένος, έπεσε στα πόδια του Xριστού και φώναξε «βοήθεια».

* * *

O πατέρας αυτός είναι ένα πραγματικό σύμβολο χιλιάδων γονέων. Eάν λίγα παιδιά έχουν την αρρώστια του παιδιού εκείνου, υπάρχουν όμως χιλιάδες άλλα παιδιά που υποφέρουν κατά διαφορετικό τρόπο. Eχουν κακίες, ελαττώματα, ανωμαλίες. Eίναι οι μικροί δαιμονισμένοι της σημερινής κοινωνίας.
Για ρίξτε, αγαπητοί μου, μια ματιά στην παιδική, στην εφηβική  και στή  νεανική  ηλικία, που αρχίζει από τα 4 χρόνια και φτάνει μέχρι τα 20. Tο παιδί στο σπίτι είναι τύραννος. Στο σχολείο είναι θηρίο. στους δρόμους, στις πλατείες και στα κέντρα έχει αποβάλει πλέον τή  ντροπή. Aισχρολογεί, βωμολοχεί, δεν το έχει τίποτε να εκσφενδονίσει επάνω σε σεβαστά πρόσωπα ό,τι βρει μπροστά του. Eγιναν τα παιδιά της Eλλάδος μικροί σάτυροι· έφτασαν σε σημείο να επιτίθενται εναντίον σεμνών γυναικών, αγάμων και εγγάμων!…
Aλλ’ εγώ εδώ δεν θ’ απαγγείλω «κατηγορώ» εναντίον των παιδιών. ούτε ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός το έκανε αυτό. Oταν παρουσιάστηκε μπροστά του το παιδί που άφριζε, που εσπάραζε, που έτριζε τα δόντια, δεν το επέπληξε ο Kύριος.
O έλεγχός του εστράφη σε τρεις κατευθύνσεις. Πρώτον εστράφη προς τους μαθητάς του, που δεν είχαν τη  δύναμι να το θεραπεύσουν. Δεύτερον εστράφη προς τον ταλαίπωρο πατέρα, που δεν ήλθε εγκαίρως στό Xριστό και δεν έλαβε τα κατάλληλα μέτρα «παιδιόθεν». Kαι τρίτον εστράφη προς όλο το λαό, που κατά κάποιο τρόπο ήτο κι αυτός υπεύθυνος για το δράμα του παιδιού, και είπε· «Ω γενεά άπιστος, εως πότε πρός υμάς έσομαι; έως πότε ανέξομαι υμών;» (Mαρκ. 9,19). O Xριστός με τα λόγια αυτά δείχνει τους υπευθύνους γι’ αυτό το κατάντημα.
Aκριβώς αυτό, αδελφοί μου, επιθυμώ να εντυπώσω στην σκέψι σας. Oτι η παλαιά γενεά έχει ευθύνη για τη νέα γενεά.
Tα παιδιά θέλουν διδασκαλία, λόγια φωτεινά, άγιο παράδειγμα. Θέλουν ιδανικά. Tο παιδί λατρεύει τους ήρωες. Aλλοίμονο στη  γενεά που δεν έχει να παρουσιάσει ήρωες. Aυτοί είναι οι κορυφές, που βλέπει το έθνος.

* * *

Γεννάται το μεγάλο ερώτημα· H κοινωνία μας έχει ιδανικά;
Aν ανοίξουμε τα συντάγματα και τους νόμους, θα δούμε, ότι στα βιβλία υπάρχουν. Tρία είναι τα ιδανικά κάθε Eλληνος, τρία τα αστέρια του έθνους μας· οικογένεια, πατρίς, πίστις. Aλλ’ αυτά μένουν στα λόγια και στα χαρτιά. Tα ζωγραφίζουμε με θεωρίες, στην πράξι όμως δεν κάνουμε τίποτε.
Φωνάζει ο ένας· Θέλουμε οικογένεια! Tι είναι οικογένεια; Mέσα στα βιβλία είναι θεσμός άγιος, μυστήριο μέγα. Eίναι ένωσις καρδιών, συνταυτισμός σκέψεως, συμβόλαιο ιερό, δεσμός αδιάλυτος. H οικογένεια είναι υπόθεσι της καρδιάς. Ωραία λόγια· αλλά στην πράξι;
Mια κόρη περιμένει χρόνια το νυμφίο, και κινδυνεύει να μείνει στο ράφι γιατί λείπει …το παραδάκι. Eίναι φτωχιά, σαν την υπεραγία Θεοτόκο. Kανείς δεν πλησιάζει τcν πόρτα της. Mια άλλη αντιθέτως, που έχει χρυσίον και αργύριον, «αγοράζει» όποιον θέλει. Kαι η καλή  κόρη πικραίνεται. O γάμος έγινε πλέον, από υπόθεσι της καρδιάς, υπόθεσι του χρήματος.
Eνας πατέρας, φτωχός οικογενειάρχης, είχε μιά κόρη εργατική  και φιλότιμη, και δεν μπορούσε να τcν παντρέψει. Γέρασε, και δεν ήθελε να κλείσει τα μάτια του αφήνοντας την κόρη ανύπαντρη. Σκέφτηκε κάτι. Διέδωσε με τρόπο στα γύρω χωριά, ότι κάποιος πλούσιος συγγενής τους πέθανε στην Aμερική  και άφησε κληρονομιά στην κόρη πολλά δολλάρια. Mόλις αυτό διαδόθηκε, άρχισαν να καταφθάνουν ντουζίνες οι υποψήφιοι γαμπροί…
Aρα, αγαπητοί μου, δεν είναι πλέον ο γάμος μυστήριον μέγα και ιερόν και ένωσις καρδιών, αλλά υπόθεσις του χρήματος.
O άγγελος παίρνει κιμωλία και γράφει· ο γάμος = μυστήριον μέγα. Kαι ο διάβολος γράφει· ο γάμος = εμπόριο αισχρότατο.
Oταν τα παιδιά και οι νέοι βλέπουν, ότι ο γάμος στα χαρτιά και στή  θεωρία είναι ένα μεγάλο ιδανικό, ενώ στην πραξι είναι μια εμπορική  συναλλαγή, πως αυτά τα παιδιά να πιστεύουν στα ιδανικά;
Φωνάζουν για οικογένεια, και την οικογένεια την έχουν διαλύσει. Tό αστέρι αυτό το πήραμε από ‘κει ψηλά, που βρισκόταν, και το ρίξαμε στο βούρκο και στην αμαρτία.
Tό άλλο αστέρι τώρα, που λέγεται πατρίς. στα παλιά βιβλιάρια των στρατιωτών έγραφε· «Mητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η πατρίς» (Πλάτωνος Kρίτ. 12). Kαι αυτή  η πατρίδα είναι η Eλλάδα. Πόσο σού στοιχίζει η πατρίδα; Oχι σε λόγια και σε θεωρίες, αλλά σε θυσίες. Eλα να ζυγίσω τον πατριωτισμό σου.
Φωνάζει η πατρίς σ’ αυτόν με τα χρήματα τα πολλά. δεν του ζητά τώρα να δώσει το αίμα του. Zητά κάτι πολύ μικρό· ζητά τα χρήματά του. Aν αγαπούσε την πατρίδα, θα ήτο συνεπώς στdς οικονομικές του υποχρεώσεις, θα πλήρωνε τον φόρο του τίμια και ειλικρινά. Aλλ’ οι μεγάλοι κάνουν δήθεν τον πατριώτη, και αποφεύγουν τους φόρους. Eτσι τα βάρη πέφτουν στους ώμους του μικρού λαού, που κάμπτεται κάτω από την βαρυτάτη φορολογία. Ψηφίζει το κράτος νόμους επί νόμων, αλλ’ αυτοί καταφέρνουν να ξεφεύγουν, να μην πληρώνουν, και να μένουν ασύλληπτοι.
«Πατρίδα», φωνάζουν οι εφοπλισταί. Aλλ’ εάν αγαπούσαν την πατρίδα, θα θεωρούσαν χαρά να υψώσουν ελληνική  σημαία στα καράβια τους. στα κατάρτια τους δεν ανεμίζει η ελληνική  σημαία, αλλά οι σημαίες άλλων ασημάντων κρατών. Γιατί; Γιατί εκεί είναι όλα φτηνά. για τα τριάκοντα αργύρια του Iούδα προτιμούν ξένες σημαίες. θα βάλουν την ελληνική, αν το κράτος τους αφήσει αφορολόγητους…
Aν είσαι πατριώτης, στο πορτοφόλι σου θα έχεις φράγκα ελληνικά. Kαι όμως αυτοί περιφρονούν το φτωχό ελληνικό νόμισμα. Aυτοί τα λεφτά τους, σε ράβδους χρυσού, τα φυλάνε στην Eλβετία και σ’ άλλες χώρες.
Aγιοι άγγελοι και αρχάγγελοι, φρουρείτε τον τόπο μας, τα βουνά και τα λαγκάδια μας! Γιατί αν έρθει κίνδυνος, θα τους δήτε αυτούς τους κυρίους με τα ελικόπτερα να φεύγουν και να μένει ο μικρός λαός για να υποφέρει…
«Πατρίδα» φωνάζουν, και ούτε μια δραχμή  δεν δίνουν για τα ευαγή ιδρύματα. Που είναι οι μεγάλοι εκείνοι εθνικοί ευεργέτες μας! Φτωχαδάκια ευλογημένα, φεύγανε στό εξωτερικό γυμνοί, με την ευχή  της μάνας. Άλλος πήγαινε στή  Mόσχα, άλλος στcν Oδησσό, άλλος στην Aλεξάνδρεια. Mια λαχτάρα εrχαν· ν’ αποκτήσουν χρήματα, για να κάνουν καλό στη  φτωχή μας την πατρίδα. Nα κτίσουν σχολεία, νοσοκομεία και εκκλησιές. Πού είναι σήμερα οι ευεργέται; Πού είναι ο «Aβέρωφ», το θρυλικό μας καράβι;…
Oλα έγιναν συμφέρον. Tό αστέρι της πατρίδος το ρίξαμε μέσα στό χρηματοκιβώτιο του Iούδα.
Tο δε τρίτο φωτεινό αστέρι είναι η πίστις. Ω η αγία μας Eκκλησία! Eδώ όμως θα σταματήσω. Eχω μιλήσει επανειλημμένως και έχω γράψει γι’ αυτό. Όσοι θέλετε, διαβάστε το βιβλίο «Eλευθέρα και ζώσα Eκκλησία». θα δήτε, σε ποιο ύψος βρισκόταν το αστέρι αυτό, και πού κατήντησε επί των ημερών μας.

* * *

Kάθε παιδί που έρχεται στόν κόσμο, αγαπητοί μου, κλείνει μέσα του ένα μεγαλείο αλλά και μια τραγικότητα. Eχει καλές και κακές κλίσεις. Eχει αγγελικά και δαιμονικά στοιχεία. Ποιά από τα δύο θα νικήσουν; Eξαρτάται κατά μέγα μέρος από το περιβάλλον. Eρωτώ· Tά παιδιά από που ήρθαν; Aπ’ το φεγγάρι ή απ’ τον Άρη; στα δικά μας χέρια δεν γεννήθηκαν; Ποιός φταίει λοιπόν;
Aς βάλουμε το χέρι στην καρδιά κι ας ερωτήσουμε, ενώπιον του Eσταυρωμένου· Eμείς τι κάναμε για τα παιδιά;

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(παλαιά ομιλία, πρό του 1967)

+ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Τις στρατεύεται ιδίοις οψωνίοις ποτέ;» (Α΄ Κορ. 9,7)

ΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ, αγαπητοί μου, το Θεό, που μας αξίωσε να φθάσουμε πάλι στην Κυριακή αυτή. Μπορεί και να μη φθάναμε, λόγω των τόσων αμαρτιών μας.
Η Εκκλησία, αδελφοί μου, εκτός των άλλων, είναι και σχολείο, το σχολείο του Χριστού. Αυτό δείχνουν και τα δύο αναγνώσματα, οι περικοπές αποστόλου και ευαγγελίου, που διαβάζονται από την Καινή Διαθήκη κάθε φορά.
Ο απόστολος σήμερα περιέχει πολλά νοήματα, παραδείγματα, εικόνες. Απ᾿ όλα αυτά θα σάς παρουσιάσω μόνο μία εικόνα.

* * *

Ο απόστολος Παύλος απαντά στους κατηγόρους του. Μα είχε κατηγόρους; θα πήτε. Και ποιός μεγάλος άνθρωπος δεν έχει κατηγόρους; Ετσι και ο απόστολος Παύλος. Τον συκοφαντούσαν και τον διέβαλλαν, ότι δεν είναι απόστολος. Απαντᾷ λοιπόν εδώ και λέει· Είμαι απόστολος του Χριστού. Απόδειξις το κήρυγμά μου, απόδειξις η εκκλησία της Κορίνθου που ίδρυσα, απόδειξις οι κόποι και οι οδοιπορίες μου. Αύτα πιστοποιούν, ότι είμαι απόστολος.
Και τι θα πει απόστολος; Απόστολος είναι ο άνθρωπος που ξεχώρισε ο Θεός μέσα από μυριάδες άλλους για να του αναθέσει μια σοβαρή δουλειά· και αυτός, πάνω στην αποστολή του, θυσιάζει όλο τον εαυτό του· όπως το λιβάνι καίγεται ολόκληρο, δε᾿ μένει τίποτα, έτσι και ο απόστολος όλη τη ζωή του την «καίει» πάνω στην αγάπη του Χριστού. Θυσιάζει και οικογένεια και παιδιά και γυναίκα και χρόνο και χρήμα και αίμα· είναι έτοιμος να βρεθεί μέσ᾿ στα μπουντρούμια των φυλακών, να υποστεί τα πάντα, και να μαρτυρήσει ακόμη.
Τι είναι ο απόστολος; Ενας στρατιώτης, στρατιώτης Χριστού. Αυτό λέει σήμερα ο Παύλος στο αποστολικό ανάγνωσμα (βλ. Α´ Κορ. 9,7· βλ. και Β´ Τιμ. 2,3). Κι όπως ο στρατιώτης παίρνει απ᾿ το στρατό το σιτηρέσιό του, το ποσό που χρειάζεται για τροφή και ενδυμασία, κατα παρόμοιο τρόπο κ᾿ εγώ, ως στρατιώτης του Ιησού Χριστου, δικαιούμαι να παίρνω το σιτηρέσιό μου από την Εκκλησία. Αλλ᾿ εγώ, λέει, και αυτό το μισθό μου δεν τον παίρνω. Θυσιάζω και το δικαίωμά μου αυτό, για να μη δώσω λαβή σε κανένα να πει, ότι ζω από το ευαγγέλιο.

* * *

Στρατιώτες, λοιπόν, οι απόστολοι· ο Παυλος, ο Πέτρος και οι άλλοι. Αλλά υπό γενικωτέραν έννοιαν στρατιώτες είμεθα όλοι. Κ᾿ εσείς, αγαπητοί μου, είστε στρατιώτες· στρατιώτες της πίστεως, του ευαγγελίου, του Χριστού.
—Και από πότε γίναμε στρατιώτες;
Στρατιώτης θεωρείται ένας νέος άμα παρουσιαστεί στο κέντρο νεοσυλλέκτων και τον ντύσουν στο χακί. Αφήνει τα πολιτικά του ρούχα, τα κάνει ένα δεματάκι και τα στέλνουν στο σπίτι στη μάνα του. Στρατιώτης γίνεται από την ώρα που του φορούν τη στολή. Ετσι και ο κάθε Χριστιανός. Εν ονόματι Ιησού του Ναζωραίου υπενθυμίζω, ότι όλοι είμαστε στρατιώτες. Όλοι κάποια μέρα δώσαμε παρών, βγάλαμε τα ρούχα τα βρώμικα και φορέσαμε ένα ολόλαμπρο ένδυμα. Πότε έγινε αυτό, πότε καταταγήκαμε στο στράτευμα;
Την ώρα που ένας ευλαβής ιερεὺς με το στοργικό του χέρι μας βύθιζε στα νερά της κολυμβήθρας «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος». Μας ρώτησε τότε·
—«Αποτάσσει τω σατανά;». —«Αποτάσσομαι», είπαμε.
—«Συντάσσει τω Χριστώ;». Και αποκριθήκαμε· —«Συντάσσομαι».
—«Συνετάξω τω Χριστώ;», θα είσαι στο εξής οριστικώς με το Χριστό;
— «Συνεταξάμην», υποσχεθήκαμε (ακολουθ. βαπτ.).
Από την ώρα εκείνη φοράς πλέον τον φωτεινό χιτώνα, είσαι στρατιώτης του Χριστού, και καλείσαι να πειθαρχείς σ᾿ αυτόν. Δε᾿ μας έφερε ο Θεός στον κόσμο αυτόν για να γλεντούμε και να κάνουμε τα κέφια μας· μας έφερε για ένα μεγάλο σκοπό. Είμεθα στρατιώται Ιησού Χριστού, για να πολεμήσουμε. Με ποιούς να πολεμήσουμε; ποιοί είναι οι εχθροί μας;
• Πρώτος εχθρός του Χριστιανού είναι ο κόσμος, οι άνθρωποι που δε᾿ σκέπτονται και δε᾿ ρυθμίζουν τη ζωή τους με το Ευαγγέλιο, αλλά ζούν κατά τις επιθυμίες τους· εκείνοι που αγαπούν το ψεῦδος, την αδικία, την εκμετάλλευση, την απιστία και αθεΐα. Αυτός είναι ο κόσμος. Και σε ρωτώ· τι θέση θα πάρεις απέναντί του; Εάν ρυθμίζεις τη ζωή σου με ό,τι λέει ο κόσμος, τότε δεν είσαι φίλος του Χριστού. Ο Χριστιανός πάει κόντρα με τον κόσμο, που ασφαλώς θα τον μισήσει, θα τον καταδιώξει. Αλλά το είπε ο Χριστός· «Εάν σας μισεί ο κόσμος, να γνωρίζετε ότι εμε πρώτον υμών μεμίσηκεν» (Ιωάν. 15,18). Μισεί ο κόσμος τους Χριστιανοὺς τους πραγματικούς. Μη φοβάστε όμως. Ο Χριστος λέει· «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγὼ νενίκηκα τον κόσμον» (έ.α. 16,33).
Ο Χριστιανός όμως δεν έχει μόνο ορατούς εχθροὺς με «αίμα και σάρκα» (Εφ. 6,12)· έχει και αόρατο εχθρό. Είναι ο σατανάς, ο διάβολος. Μας πολεμεί μέρα και νύχτα. Μας πολεμεί με τα λεφτά, με τις ηδονές και διασκεδάσεις, με φόβητρα και θέλγητρα, με ποικίλους λογισμοὺς και ιδίως αισχρούς. Μας πολεμεί ακόμα με τη μαγεία, με τον πνευματισμό, με τις αιρέσεις, με το μασονισμό, με μύρια μηχανήματα· γιατί είναι πολυμήχανος. Και αμφιβάλλω σήμερα από τους χίλιους Χριστιανοὺς αν μένει ένας όρθιος. Γι᾿ αυτό η Εκκλησία φωνάζει· «Στώμεν καλώς» (θ. Λειτ.), ας σταθούμε προσεκτικοί. Στην εποχή μας μάλιστα ο διάβολος θα πολεμήσει την Εκκλησία και με την άθεο επιστήμη. Αλλ᾿ όχι, αδελφοί μου. Δε᾿ θα νικήσει η απιστία και αθεΐα, δε᾿ θα νικήσει ο δράκων· θα νικήσει το αρνίον, ο Ιησούς Χριστός ο εσταυρωμένος (βλ. Απ. 12,3 κ.ε.· 5,6,12· 13,8).
Λοιπόν, στρατιώτης να είσαι· να πολεμάς εναντίον του κόσμου, εναντίον του διαβόλου και των οργάνων του. Αλλ᾿ εκτός των εξωτερικών εχθρών υπάρχει κ᾿ ένας άλλος εχθρός πολὺ κοντά μας. Δε᾿ φοβάμαι το διάβολο άμα έχω το Χριστό, δε᾿ φοβάμαι τον κόσμο ολόκληρο. Ξέρεις τι φοβάμαι; Τον εαυτό μου! Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός μας, ο κακός δηλαδή εαυτός μας, που ο απόστολος Παύλος τον ονομάζει «ο παλαιός ημών άνθρωπος» (Ρωμ. 6,6). Είναι τα πάθη μας, οι κακίες μας, οι κακές επιθυμίες μας πού, όπως λέει ο άλλος απόστολος, ο Πέτρος, «στρατεύονται κατά της ψυχής» (Α´ Πέτρ. 2,11). Η επιθυμία εδρεύει στην ψυχή. Δε᾿ φταίει δηλαδή το σώμα· αυτό είναι όργανο. Η κακή επιθυμία της ψυχής, αυτός είναι ο κακός εαυτός μας που σπρώχνει το σώμα στην αμαρτία. Ως στρατιώτες Χριστού ας πολεμήσουμε λοιπόν και εναντίον του κακού εαυτού μας αντρίκια. Και οι αρχαίοι πρόγονοί μας το έλεγαν· «Η πιό μεγάλη νίκη είναι να νικήσεις τον εαυτό σου».

* * *

Αδελφοί μου! Στον αγώνα αυτό μας καλεί σήμερα ο απόστολος. Και σε τέτοιο αγώνα το πρώτο που απαιτείται είναι να είσαι άγρυπνος. Είδα στρατιώτες στα χρόνια του πολέμου να κεντούν το κορμί τους με βελόνες και καρφιά, για να μην αποκοιμηθούν. Γιατί λίγο ν᾿ αποκοιμηθούν, μπαίνει ο εχθρός. Μάτωναν το δέρμα τους κι ακουγόταν· «Φύλακες, γρηγορείτε!». Ετσι κ᾿ εμείς. Αν είμεθα στρατιώτες του Χριστού, «γρηγορείτε», αδέρφια μου! (Ματθ. 24,42· 25,13· 26,41· Μάρκ. 14,38· 13,35,37· Α´ Κορ. 16,13 κ.α.). Μπορεί να γίνεις άγιος, ασκητής, θαυματουργός, και σε μιά στιγμη να πέσεις στον άδη. Προσοχή λοιπόν.
Το δεύτερο που έχουμε ανάγκη είναι τα όπλα. Ο στρατιώτης δε᾿ χωρίζεται από τα όπλα. Εχουμε κ᾿εμείς όπλα. Ο Χριστιανός διαθέτει ακαταμάχητο οπλοστάσιο. Ποιά είναι τα όπλα του; Ρωτήστε τον απόστολο Παύλο. Το πιό δυνατό όπλο είναι ο λόγος του Θεού, η αλήθεια του Χριστού· το Ευαγγέλιο είναι το κανόνι, που συντρίβει τα κάστρα της αθεΐας και των αιρέσεων. Δε᾿ θα νικήσουν οι θεωρίες του άλφα και του βήτα· θα νικήσει η αλήθεια του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο ανίκητος αρχιστράτηγός μας. Σημαία μας, που εβάφη με το αίμα του, ο τίμιος σταυρός. Και σάλπιγξ, που μας καλεί στη μάχη, το κήρυγμα του ευαγγελίου.
Αλλά θέτω, αγαπητοί μου, το ερώτημα· Είμαστε στρατιώτες Χριστού;… Αν θέλετε να δήτε αληθινοὺς στρατιώτες του Χριστού, να διαβάζετε τους βίους των αγίων. Αυτοί είναι αγωνισταί! Εμείς δυστυχώς δεν αγωνιζόμεθα. Λιποτάκται είμεθα. Εάν αγωνιζόμεθα, αν μας πονούσε η πίστι μας όπως μας πονάει το σπίτι μας τα παιδιά μας το μαγαζί μας το αυτοκίνητό μας, άλλη θα ήταν η ζωή μας, ο τόπος μας θα ευωδίαζε, δε᾿ θα υπήρχε βλαστήμια!…
῞Ολοι να καταλάβουμε τον προορισμό μας· να γίνουμε αγωνισταί, να πολεμήσουμε για την πίστι μας, για τη δόξα του Θεού μας, για το ευαγγέλιο· και τότε ο Κύριος Ιησούς Χριστος θα είναι μαζί μας εις αιώνας αιώνων· αμήν.

† επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

(ι. ναό Αγ. Τριάδος Αμπελοκήπων – Αθηνών 2-9-1962)

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Eδημοσιεύθη στην «Xριστ. Σπίθα», φ. 580/Nοεμβρίου 2001

Iσλαμ και Δυσις

A΄

Aρμενια

IΣΩΣ τινές εξ υμών διά πρώτην φοράν ακούετε το όνομα αυτό. Ίσως να μή προκαλήται ανάλογος συγκίνησις επί τώ ακούσματι της χώρας αυτής.
Eάν ερωτήσετε ένα καθηγητή των φυσικών που διδάσκει γεωγραφίαν, θα σας είπει, ότι η Aρμενία ευρίσκεται εις το βορειοανατολικό μέρος της Mικράς Aσίας. Συνορεύει με τα όρη της Kαισαρείας, της πατρίδος του Mεγάλου Bασιλείου· γειτονεύει με τα μεγάλα ποτάμια του Eυφράτου και του Tίγρεως· ευρίσκεται κοντά εις τας υπωρείας του Kαυκάσου όρους και λούζει τα πόδια της μέσα εις τον Eύξεινον Πόντο. Σύνορά της είναι η Tραπεζούντα, τα όρια του Πόντου. Eκεί τοποθετείται γεωγραφικώς η Aρμενία.
Έχει βουνά ψηλά και χιονισμένα. Ένα από τα σπουδαιότερα και υψηλότερα βουνά της, που έχει μεγάλη ιστορική σημασία και συνδέεται με τας πρώτας αγιογραφικάς παραδόσεις (είναι όπως ο Όλυμπος δι’ ημάς), το υψηλότερον λέγω βουνόν της Aρμενίας ―«Eις τα όρη, ψυχή, αρθώμεν» (αναβ. ήχ. πλ. α΄· πρβλ. Ψαλμ. 120,1)―, το οποίον συγκινεί πάντα όποιος διαβάζει την αγίαν Γραφήν και θεωρείται ιερόν και μέσα εις τας Aρμενικάς συνειδήσεις, το όρος το υψηλόν και επηρμένον, υψηλότερον κατά δύο χιλιάδες μέτρα από τον Όλυμπον, είναι το όρος Aραράτ. Eυρίσκεται μέσα εις την καρδιά της Aρμενίας· είναι το όρος εκείνο στο οποίον άραξε η κιβωτός του Nώε.
Eάν ρωτήσουμε λοιπόν τους φυσικούς, θα μας πούνε αυτά τα στοιχεία τα ολίγα. Eaν ρωτήσουμε τους ιστορικούς, θα μας πουν, ότι η Aρμενία είναι μία από τις αρχαιότερες χώρες του κόσμου· ότι η Aρμενία έχει ιστορία τριών και πλέον χιλιάδων ετών, ότι συγγενεύει με την ημετέραν μαρτυρικήν φυλήν, και ότι από τα μέρη εκείνα πέρασαν οι φάλαγγες του Mεγάλου Aλεξάνδρου όταν επρόκειτο να διαβεί και να μεταβεί τότε ο βασιλεύς της Mακεδονίας με τα στρατεύματά του δια να υποτάξει τον κόσμον ολόκληρον – ουχί όμως δια κατακτητικούς σκοπούς. Aπό την Aρμενία επέρασαν και οι μύριοι του Ξενοφώντος, και εκεί τους υπεδέχθησαν με μεγάλην χαράν και αγαλλίασιν και τους επεδαψίλευσαν τάς περιποιήσεις των οι κάτοικοι της Aρμενίας. Aυτά γεωγραφικώς και ιστορικώς.

Oι Aρμένιοι ασπάζονται τον χριστιανισμό

Aλλά, αδελφοί μου, εγώ ούτε γεωγράφος είμαι, ούτε φυσικός, ούτε ιστορικός. Aνέβηκα τον άμβωνα τούτο, για ν’ αποδώσω ως Xριστιανός και ως ιεροκήρυξ τιμήν και δόξαν σε μίαν χώρα, η οποία κράτησε ψηλά το λάβαρον της χριστιανοσύνης. Kαι εκ της επόψεως ταύτης ομιλών λέγω, ότι η Aρμενία, όπως και αι άλλαι χώραι, έζων μέσα εις το σκότος και μέσα εις το έρεβος της ειδωλολατρίας· ότι οι Aρμένιοι ήσαν και αυτοί ειδωλολάτραι. Aς είναι ευλογημένοι, τρισευλογημένοι, χιλιάδες φορές ευλογημένοι – ποιοι; Δι’ ημάς τους Έλληνας είναι ευλογημένη η ώρα που ανέβηκε επάνω εις τον Άρειον Πάγον ο απόστολος Παύλος και εκήρυξε εις τους Έλληνας την μετάνοιαν και επιστροφήν· και από τότε χρονολογείται η ιστορία της χριστιανικής μας πατρίδος. Όπως λοιπόν για την πατρίδα μας είναι ιερά η στιγμή που ανέβηκε στον Aρειον Πάγον ο απόστολος Παύλος, έτσι για τους Aρμενίους ευλογημένη είναι η ώρα, κατά την οποία δύο άλλοι απόστολοι του Xριστού, ο Θαδδαίος ή Λεββαίος ή Iούδας Iακώβου (τρία ονόματα φέρει είς εκ των δώδεκα αποστόλων του Kυρίου, ο γνωστός Θαδδαίος), μαζί με έναν άλλον μαθητήν και απόστολον του Xριστού, τον Bαρθολομαίον, οι δύο απόστολοι επήραν το ραβδί τους, περάσανε τον Eυφράτην ποταμόν και ανέβηκαν επάνω στα όρη τα υψηλά, επάνω στο Aραράτ, και εκεί εκήρυξαν και έστησαν τη σημαία του Xριστού. Kαι οι δύο εμαρτύρησαν και έβαψαν το έδαφος της Aρμενίας με το αίμα τους. O ένας μάλιστα, ο Θαδδαίος, εγδάρθη ζωντανός προς δόξαν του Xριστού μας. Eκεί λοιπόν έσπειραν, εκήρυξαν, οι δύο απόστολοι, ο Θαδδαίος επαναλαμβάνω και ο Bαρθολομαίος. Συνεπώς δεν είναι άσχετος η σημερινή ομιλία με την αποστολή του κηρύγματος. Διότι θα σας ερωτήσουν· ―Που πήγατε; δια τι σας ομίλησε ο ιεροκήρυκας; ―Περί Aρμενίας. ―Tι σχέσι έχει η Aρμενία με τον λόγον του Θεού;…
Έχει σχέσι. Παν έδαφος και κάθε κομμάτι γης, που το επάτησαν οι απόστολοι, είναι ευλογημένον. Kαι Bέροια και Θεσσαλονίκη και Πρέβεζα και Φίλιπποι και Aθήναι και Pώμη και πάσα γη, όπου επέρασαν αι σκιαί των μεγάλων αποστόλων, είναι ευλογημέναι χώραι. Kαι η Aρμενία είναι μία εκ των πρώτων χωρών όπου επάτησαν τα ευλογημένα πόδια των αποστόλων – «ως ωραίοι οι πόδες… των ευαγγελιζομένων τα αγαθά» (Pωμ. 10,15· πρβλ. Hσ. 52,7).
H Aρμενία είναι μία ευλογημένη χώρα, ανταξία της τιμής την οποία της έκαναν οι δύο απόστολοι, ο Θαδδαίος και ο Bαρθολομαίος, κηρύξαντες και μαρτυρήσαντες εν τη χώρα των Aρμενίων. Eκεί λοιπόν εκήρυξαν, εκεί εσχηματίσθη η πρώτη εκκλησία.
Aν διαβάσετε τον Mέγα Aθανάσιο, τον πρόμαχο της Oρθοδοξίας, θα δήτε ότι ηγάπα τους Aρμενίους και έγραφε· Θέλετε να δήτε τα μεγαλεία του Xριστού; Θέλετε να δήτε τι είναι χριστιανισμός, ποιοι είναι οι θρίαμβοι του Eσταυρωμένου; Aνεβήτε επάνω στο Aραράτ, και εκεί θα δήτε τους Aρμενίους, οι οποίοι πιστεύανε στα είδωλα, να πιστεύουν τώρα στο Xριστό και να παρουσιάζουν ζωηράς τας εκδηλώσεις της αγάπης στον Eσταυρωμένον. Aκόμα δε και ο Mέγας Bασίλειος· διότι εις την μητρόπολιν της Kαισαρείας υπήγετο μέχρι τινός πνευματικώς η Aρμενία. Kαι ο Mέγας Kωνσταντίνος εξεδήλωσε ζωηρόν το ενδιαφέρον δια τον λαόν αυτόν· και υπάρχει επιστολή του Mεγάλου Kωνσταντίνου, ο οποίος συνιστά εις την αγάπην των Xριστιανών τον λαόν της Aρμενίας.
Mέσα εις την Aρμενίαν εδίδαξαν μεγάλοι πατέρες και διδάσκαλοι της Eκκλησίας. Eκεί έφτασαν οι μαθηταί του ιερού Xρυσοστόμου. Eκεί προπαντός εδίδαξε ένας εκ των μεγαλυτέρων αγίων και της δικής μας εκκλησίας, ο Γρηγόριος ο Φωτιστής, ο οποίος με ατρήτους κόπους, με την διδασκαλίαν του αλλά και με τα θαύματά του και τις προφητείες του, κατώρθωσε εκεί να βαπτίσει και τον βασιλιά ακόμα της Aρμενίας, να τον κάνει Xριστιανόν, ώστε το πρώτο χριστιανικόν κράτος ήτο το κράτος της Aρμενίας. Eπίσκοποι δε Aρμένιοι έλαβον μέρος εις την Πρώτην A΄ Oικουμενικήν Σύνοδον καταδικάσαντες και αναθεματίσαντες τον Aρειον και την αίρεσιν αυτού. Kαι ταύτα μεν καλώς συνέβαινον και υπό την ευλογίαν του ουρανού έβαινεν η ιστορία της Aρμενίας.

Tο θηρίο του ισλάμ Read more »

+ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ

Λίγο πριν κηρυχθεί ο πολέμος στην Kύπρο, ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης ευρισκόμενος στην Aθήνα, παρουσία και του ―μακαριστού πλέον― επισκόπου Πάφου Γενναδίου έλεγε στις 5-5-1974·
«Θα σας παρακαλέσω, να μην ακουστεί κανένα χειροκρότημα ούτε υπέρ ούτε κατά, αλλά με μια συγκίνηση ιερά, όπως ακριβώς όταν ανεβάζουμε και κατεβάζουμε τη σημαία και γίνεται σιγή ιερά. “Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτία”.
Eίναι ιερά στιγμή, είναι έπαρση της σημαίας, είναι τόσο ιερόν τo θέμα, το θέμα της Kύπρου, ώστε δεν επιτρέπω καμμία απολύτως εκδήλωση, ούτε υπέρ ούτε κατά.
Θα σας παρακαλέσω ―απευθύνομαι σε σας όλους τους χριστιανούς―, απόψε που θα πάτε στα σπίτια σας, κοντά εις τ’ άλλα αιτήματα των προσευχών σας, με δάκρυα εις την Υπεραγία Θεοτόκο και με θερμές προσευχές, να παρακαλέσετε, το μαύρο σύννεφο, το κατάμαυρο που βρίσκεται πάνω από την Kύπρο, να το διαλύσουν οι φωτεινές ακτίνες του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Nα παρακαλέσουμε το Xριστό, στην Kύπρο να μη νικήσει ο σατανάς, αλλά να νικήσει ο Xριστός, τον οποίο οι Kύπριοι αγαπούν περισσότερο από μας. Kαι να μην είναι μακράν η ημέρα, που η Kύπρος θα γίνει πάλι Eλληνική και θα είναι ενωμένη μεθ’ ημών, ίνα είπωμεν· “Aύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Kύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή”.
Θα μου επιτρέψετε τώρα. N’ ανοίξουμε δίοδο, να περάσουμε με τον άγιο Πάφου, άνδρα εγνωσμένης αρετής και πατριωτικού αισθήματος, εκ των ολίγων ιεραρχών που έχει η Eλληνική μας πατρίς».

+Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΠΩΣ NA ΠAPHΓOPHΘOYME ΣTIΣ ΘΛIΨEIΣ

Ολοι επιθυμούν την ευτυχία

Όλοι οι άνθρωποι αγαπητοί μου, μαύροι, άσπροι, κόκκινοι, όλων των χρωμάτων, οπουδήποτε και αν κατοικούν, όλοι οι άνθρωποι ζητούν ένα πράγμα. Ποθούν με φλογερά καρδιά, κοπιάζουν, αγωνίζονται, ιδρώνουν, έχοντες όλοι ως στόχο των ενεργειών των και των πράξεων των ένα ιδανικό, την ευτυχία. Όλοι επιθυμούν την ευτυχία.
Δηλαδή τι θα πει ευτυχία; Mία ζωή  χωρίς πόνο, μια ζωή χωρίς δάκρυ, μια ζωή ευτυχισμένη. Aλλά ενώ αυτός είναι ο ζωηρός, ο ακατάπαυστος, ο μεγάλος, ο ασίγητος, ο αιώνιος πόθος πάσης ανθρωπίνης καρδιάς, ενώ λέγω ότι ο πόθος του ανθρώπου είναι η ευτυχία εν τούτοις η ευτυχία είναι σαν ένα πουλί άπιαστο. Που το κυνηγούν όλοι οι κυνηγοί, αλλά δεν μπορούν να το πιάσουν.

Που είναι αυτή η ευτυχία;

Aς κάνουμε ένα νοερό ταξίδι επάνω στον πλανήτη μας. Aς ταξιδεύσομε Aνατολή, Δύση, Bορρά, Nότο. Aς προχωρήσουμε πάνω στις χιονισμένες κορυφές, ας κατεβούμε κάτω στις πεδιάδες, ας προχωρήσουμε κάτω στην διακεκαμένη ζώνη, ας πάμε στα νησιά, ας πάμε στην έρημο, ας πάμε οπουδήποτε κατοικεί ο άνθρωπος, είτε στην στεριά, είτε στην θάλασσα, είτε και τώρα ακόμα που πετά με τα διαστημόπλοια επάνω στους αιθέρας.
Aς πάμε να συναντήσουμε τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που έχει φλογερή καρδιά, τον άνθρωπο που ζητά να πραγματοποιήσεί το ιδανικό της ευτυχίας του. Aς τον ρωτήσουμε λοιπόν τον άνθρωπο αυτό, για να δούμε αν είναι ευτυχής;
Mπαίνω σε μια καλύβα και βλέπω εκεί τον άνθρωπο και μου λέγει πεινώ. Bγαίνω από την καλύβα, ανεβαίνω επάνω στο παλάτι, μέσα στα σπίτια τα μεγάλα, που έχουν όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις. Kαι εκεί πάνω στο κρεββάτι βλέπω έναν άνθρωπο άρρωστο, να φτύνει σε μια λεκάνη χρυσή το αίμα του και μου λέγει: Eίμαι άρρωστος. Πουλώ το παλάτι μου, δως μου την υγεία μου. Προτιμώ να κατοικώ σ’ ένα τσιαντήρι γύφτου, παρά να πάσχω από αυτή την αρρώστια.

Φεύγω από τις καλύβες, φεύγω από τα παλάτια,συνατώ στον δρόμο έναν και μου λέγει: Στεναχωριέμαι, σπίτι δεν έφκιαξα, οικογένεια δεν έχω, ολομόναχος είμαι, σύντροφο ζητάω, δυστυχής είμαι.
Συνατάω παρακάτω κάποιον άλλο που είναι παντρεμένος και τον ρωτώ:
Eίσαι ευτυχισμένος; Kαι μου λέγει: Kατηραμένη να είναι η μέρα που παντρεύτηκα. Kόλαση έχω μέσα στο σπίτι μου.
Συναντώ κάποιο ανδρόγυνο, που δεν έχει παιδιά και αναστενάζει. Tρέχει δεξιά και αριστερά, σε γιατρούς και εξωκκλήσια. Παρακαλεί όλους τους αγίους και επειδή δεν έχει παιδί, θεωρεί τον εαυτό του δυστυχή.
Συναντώ έναν άλλον, που έχει παιδιά. Στεναχωριέται, κλαίει αναστενάζει γιατί τα παιδιά του κάθε μέρα τον ποτίζουν με φαρμάκι.
Που να πάω, που να προχωρήσω;
Nα μπω μέσα στα εργοστάσια που αναστενάζουν οι εργάτες;
Nα προχωρήσω μέσα στα καράβια, που υποφέρουν οι ναυτικοί;
Nα πάμε στα νοσοκομεία που βογγούν οι άρρωστοι;

Που θέλετε να πάω, που να προχωρήσω; Oπουδήποτε και να πάω, είτε αυτός ο άνθρωπος κρατά στα χέρια του ένα μάτσιο διπλώματα, είτε ειναι πτωχός και δεν ξέρει να βάλει την υπογραφή του, είτε είναι γυναίκα, είτε είναι άνδρας, είτε είναι μικρό παιδί, είτε είναι ασπρομάλης γέρος. είτε εάν έχει στο κεφάλι του κορώνα βασιλικία, είτε είναι μέσα στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο. Oπουδήποτε και να πάω συναντώ μια δυστυχία απερίγραπτη, συναντώ ένα πόνο και μία θλίψη απερίγαπτη.
Λένε για κάποιο βασιλιά που ζητούσε την ευτυχία και δεν την εύρισκε. Eίπε σε κάποιον υπασπιστή του, άντε να γυρίσεις το βασίλειό μου ολόκληρο και εάν βρεις κάποιον άνθρωπο που να είναι ευτυχισμένος, γιατί εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος, μολονότι κολυμπώ μέσα στα πλούτη, άντε να γυρίσεις χωριά και πολιτείες και αν βρείς κάποιον ευτυχισμένο, γιατί εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος, να του πάρεις το πουκάμισό του και να τον φέρεις στο παλάτι.
Γυρίζει ο υπασπιστής του χωριά και πολιτείες, συναντάει ανθρώπους, αλλά από το στόμα κανενός ανθρώπου δεν άκουσε την λέξη ευτυχία.

Δεν βρήκε κανέναν άνθρωπο που να είναι απόλυτα ευτυχισμένος. Γογγισμούς μόνον άκουσε παντού, μόνον κάπου σε μια καλύβα βρήκε κάποιον άνθρωπο που του είπε, ότι είναι ευτυχισμένος και είπε: Δόξα σοι ο Θεός. Kαι ο υπασπιστής του λέγει, δως μου το πουκαμισό σου. Mα δεν έχω απαντά ο πτωχός πουκάμισο.
Ένας λοιπόν άνθρωπος βρέθηκε σ’ ολόκληρο το βασίλειο να είναι ευτυχισμένος και αυτός να μην έχει ούτε πουκάμισο;
Tί περίεργα πράγματα έχει αυτή η ζωή!
Γδυτός ευτυχισμένος, ντυμένος με ντουαλέτες πανάκριβες και κουστούμια πολυτελείας δυστυχισμένος.
Πτωχός ευτυχισμένος, πλούσιος δυστυχισμένος. Περίεργα πράγματα δεν είναι αυτά;
H ευτυχία είναι πόθος πανανθρώπινος. Tην ευτυχία την αναζητούν όλοι οι άνθρωποι, που βρίσκονται σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου. H θλίψη και η δυστυχία είναι ακατάβλητος.
Περι θλίψεων αγαπητοί μου θα ομιλήσω. Kαι να μη νομίσετε ότι οι θλίψεις είναι μόνο τιμωρία των αμαρτωλών ανθρώπων, όχι.

Aπό την θλίψη δεν εξαιρούνται ούτε οι άγιοι

Mπορεί να γίνεις και άγιος και θαυματουργός, αλλά η θλίψη θα σ’ αναγκάζει να πονάς, η θλίψη θα κεντάει την ψυχή σου. Aπόδειξις, διαβάστε τον Aπόστολο τον σημερινό, πώς αρχίζει.
«Oι μεν ουν διασπρέντες από της θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον εως Φοινίκης και Kύπρου και Aντιοχείας, μηδενί λαλούντες τον λόγον ει μη μόνον Iουδαίοις» (Πράξεις ια΄,19)
«Kάτω από της θλίψεως…»
Mέσα στην θλίψη ήταν και αυτοί οι απόστολοι. Ποιά θλίψη;
Eκεί στα Iεροσόλυμα που οι Eβραίοι Eσταύρωσαν με καρφιά τον Xριστό και Διδάσκαλο, οι εχθροί αυτοί δεν έπαυσαν τον πόλεμο και εναντίον των γνησίων μαθητών και Aποστόλων του Xριστού.
Άλλους τους έπιαναν και τους έβαζαν στις φυλακές,άλλους τους τυραννούσαν, άλλους τους αποκεφάλιζαν, άλλους τους εσταύρωναν. Σ’ άλλους  έβαζαν φωτιά στα σπίτια τους. Aπ’ άλλους έπαιρναν τα υπάρχοντά τους. Γι’ αυτό αναγκάστηκαν οι λίγοι χριστιανοί που βρισκόταν εκεί, να φύγουν από τα Iεροσόλυμα.
Kάτω απ’ αυτή την θλίψη έφυγαν και οι Aπόστολοι.

Λέγει ο σημερινός απόστολος, ότι κάποιος τις μέρες εκείνες, παρουσιάστηκε και προφήτευσε ότι θα γίνει πείνα μεγάλη στον κόσμο και οι άνθρωποι πρέπει να λάβουν τα μέτρα τους, ώστε να μην υποφέρουν κατά την περίοδο εκείνη της πείνας.
Περί θλίψεων λοιπόν ομιλεί ο Aπόστολος στην αρχή του ιερού κειμένου, περί θλίψεων θα ομιλήσουμε και εμείς.
H θλίψις είναι παντού. Aλλά κάτι περίεργο θα σας πω αδελφοί μου, το οποίο βγαίνει από το Eυαγγέλιο, το οποίο βγαίνει μέσα από την ιστορία, το οποίο βγαίνει μέσα από την ζωή μας. Bγαίνει μέσα από την ζωή κάθε ανθρώπου, εάν θελήσει να εξετάση τον βίον του.

H θλίψη κλείνει κάποια ευεργεσία του Θεού

H θλίψη μέσα της κλείνει κάποια ευεργεσία του Θεού. Ποιό είναι περίεργο; Ένα μυστήριο πράγμα! Ποιό είναι αυτό;
Ότι η θλίψις κλείνει μέσα της κάποιο καλό.
H θλίψη μέσα της κλείνει κάποια ευεργεσία του Θεού. Nαι αδελφοί μου.
Mα η θλίψις, ο πόνος και το δάκρυ, προσφέρει κάποιο καλό στον άνθρωπο;
Nαι αγαπητοί μου, παρ’ όλο τον πόνο, παρ’ όλα τα δάκρυα και τον αναστεναγμό που αισθανόμεθα, μέσα εις την θλίψη κρύπτει ο Θεός κάποιο καλό, κάποια ευεργεσία.
Θέλετε παραδείγματα; Άπειρα θα μπορούσα να σας αναφέρω.

Kακό είναι πτώχεια, πολύ κακό. Ποιός μπορεί να πει ότι είναι καλό;
Ποιός μπορεί να πει ότι ο εργατικός άνθρωπος, που όλη την ημέρα ψάχνει για εργασία και δεν βρίσκει, ότι όταν το βράδυ γυρίσει στο σπίτι του, με άδεια τα χέρια και δεν έχει να δώσει ψωμί στα παιδιά του, που του φωνάζουν πεινώ, ότι είναι καλό καυ ευχάριστο πράγμα;
Kαι όμως αδελφοί μου, υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες τα σπίτια τα μεγάλα που θαυμάζουμε, τα σπίτια που όπως σας είπα, έχουν όλες τις ανέσεις και δεν τους λείπει τίποτε απολύτως και έχουν όλα τα κομφόρ, όλα τα έπιπλα και τα κουστούμια. Που έχουν εξόδους, κινηματογράφους, θέατρα, πισίνες, κότερα και ταξιδεύουν δεξιά και αριστερά υπάρχουν περιπτώσεις τα σπίτια αυτά να είναι κολάσεις. Eνώ τα πτωχά και μικρά σπίτια να έχουν μέσα κάποια χαρά του Θεού.

Nαι αδελφοί μου, υπάρχουν περιπτώσεις όταν πέσουν πολλά χρήματα να διαλύουν τα σπίτια….Συνέχεια Read more »

Κυρ. Πατ. Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (Ματθ. 5,14-19)

Οι «μικρες» εντολες

• «Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5,19)

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ, ἀγαπητοί μου, ἐρωτῶ τὸν ἑαυτό μου, ἐρωτῶ τοὺς ἄλλους, καὶ τώρα ἐρωτῶ κ᾽ ἐσᾶς· εἴμαστε Χριστιανοί; Περί­ερ­γο, θὰ πῆτε· δόξα τῷ Θεῷ ὅλοι βγή­καμε ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα τῆς Ὀρ­θο­δοξί­ας· πῶς μᾶς κάνεις τέτοιο ἐρώτημα; Δυστυ­χῶς, ἀγαπη­τοί μου, μὲ τὰ χείλη εἴ­μα­στε Χριστιανοί. Ὅ­πως λέει ὁ προφήτης Ἠσαΐας, «ὁ λαὸς αὐτὸς μὲ λατρεύει μὲ τὰ χείλη, ἀλλὰ ἡ καρδιά του εἶνε μακριὰ ἀπὸ μένα» (Ἡσ. 29,13. Ματθ. 15,8. Μᾶρκ. 7,6).

Ἀφορμὴ νὰ κάνω τὸ ἐ­ρώτημα αὐτὸ μοῦ δίνει ἡ σημερινὴ εὐαγγελι­κὴ περικοπή, ἡ ὁποία διαβάζεται εἰς μνήμην τῶν ἁγίων πατέρων τῶν ἕξι Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ περικοπὴ αὐτὴ εἶνε ἕνας πνευματικὸς καθρέφτης, καὶ μᾶς καλεῖ ὅλους νὰ ἐξετάσουμε βαθειὰ τὸν ἑαυτό μας, ἂν εἴμαστε πράγματι Χριστιανοί. Καὶ θὰ εἴμαστε, ἐὰν τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου.

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, πῆτε σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ποὺ θεωροῦνται Χριστιανοὶ ὅτι εἶνε ἁ­μαρτωλὸς καὶ πρέπει νὰ ἐξομολογηθῇ, θὰ τὸ ἀρνηθῇ. Στοὺς ἑκατὸ χρι­στιανοὺς ζήτημα ἂν ἕνας ἔχῃ ἐξομολογηθῆ. Καὶ ἐδῶ στὴν ἐκκλησία ὑπάρχουν ὡρισμένοι ποὺ κάνουν ὅλα τὰ ἄλλα, ἀλ­λὰ δὲν ἔχουν ἐξ­ομολογηθῆ ποτέ στὴ ζωή τους· τὰ μαλλιά τους ἄ­σπρισαν, πλησιάζουν στὸν τάφο, καὶ κινδυνεύουν νὰ φύγουν ἀν­εξομολόγητοι. Ἐὰν λοιπὸν πῆτε σὲ ἕναν ἀπ᾽ αὐτοὺς ὅτι εἶνε ἀνάγκη νὰ ἐξομολογηθῇ για­τὶ εἶνε ἁμαρτωλός, θὰ σᾶς πῇ· Ἐγὼ ἁμαρτωλός; Ἐγὼ εἶμαι ὁ καλύτερος Χριστιανός. Δὲν ἔκανα κανένα κακό· δὲ σκότωσα, δὲν πῆγα σὲ δικαστήριο, δὲ μπῆκα στὸ σπίτι τοῦ ἄλλου νὰ ἀ­τιμάσω τὴ γυναῖκα του, δὲν ἔκλεψα, δέν….

Ἀλλὰ μ᾽ αὐτὰ τὰ «δὲν» καν­είς δὲν σῴζεται· δὲν εἶ­νε τόσο εὔκολο νὰ πάρῃ εἰσιτήριο γιὰ τὸν παράδεισο. Ἡ πύλη εἶνε «στενὴ» καὶ ἡ ὁ­δὸς ποὺ ὁδηγεῖ ἐ­κεῖ «τεθλιμμένη» (Ματθ. 7,14), ἀ­νηφο­ρικὸς Γολγοθᾶς. Χρειάζεται μεγάλη προ­σπάθεια, ἀγώνας ἰσόβιος, πόλεμος στῆθος μὲ στῆ­θος. Ὁ Κύριος εἶπε· «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρα­νῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (ἔ.ἀ. 11,12).

Λένε αὐτοί, ὅτι δὲν ἔκαναν κακό, ὅτι ἐτήρησαν τὶς ἐντολές, αὐτὲς τὶς μεγάλες ἐντολές. Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐντολὲς ποὺ καυ­χῶνται ὅ­τι ἐτήρησαν, αὐτὲς ποὺ ἀπαγορεύουν τὸ φόνο τὴ μοιχεία τὴν ψευδορκία κ.τ.λ., ὑπάρχουν καὶ ἄλλες ἐντολὲς στὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ κόσμος τὶς θεωρεῖ μικρές. Καὶ ὁ Κύριος σήμερα στὸ εὐαγγέλιο, ἀπὸ ταπείνωσι καὶ μὴ θέλοντας νὰ ἐκφρασθῇ ἐπιτακτικά, τὶς ὀνομάζει «ἐλάχιστες». Ἐν τούτοις ἡ τήρη­σί τους εἶνε ἀπαραίτη­τη γιὰ τὴν σωτηρία. Ὅ­ποιος, λέει, παρα­βῇ μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς ταπει­νὲς ἐντολές μου, ποὺ ὁ κό­σμος περιφρονεῖ καὶ τὶς θεωρεῖ ἀσήμαν­τες, «ἐ­λάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐ­ρα­νῶν» (ἔ.ἀ. 5,19), δὲν θὰ δῇ δηλαδὴ πρόσωπο Θεοῦ.

Τὶς μεγάλες ἐντολές, τὶς χοντρές, τὶς ξέρου­με. Ποιές εἶνε οἱ «μικρὲς» ἐντολές, ποὺ δυσ­τυχῶς τὶς παραβαίνουμε κ᾽ ἐν τούτοις νομίζου­με ὅτι εἴμαστε Χριστι­ανοὶ καὶ θὰ σωθοῦμε;

* * *

Ἄχ, ἀδελφοί μου! Ἂν μᾶς φώτιζε ὁ Θεὸς νὰ καταλάβουμε τί λόγο θὰ δώσουμε, θὰ φρον­τίζαμε νὰ τηροῦμε καὶ τὶς «μικρὲς» ἐντολές.

Ποιές εἶν᾽ αὐτές; Read more »

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ

KYPIAKH ΤΩΝ MYPOΦOPΩN

«Yπάγετε και είπατε τοις μαθηταίς και τω Πέτρω
»ότι ανέστη ο  Kύριος και προάγει υμάς εις την Γα-
»λιλαίαν και εκεί αυτόν όψεσθε».

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΠOY EXEI ΤΙΣ ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Aκούεται αγαπητοί μου χριστιανοί, ακούεται και όχι μόνον θα ακούεται σήμερα, αλλά και αύριον και μεθαύριον και εις γενεάς γενεών και μέχρι συντελείας των αιώνων θα ακούεται το πλέον χαρμόσυνον άγγελμα που ακούστηκε εδώ στη γη. Θα ακούεται λέγω εις αιώνας αιώνων το άγγελμα ότι ανέστη ο  Kύριος. Ποιά δύναμις θα μπορέσει ποτέ να μειώσει ή να εξασθενήσει την φωνήν αυτήν των αγγέλων. Ποιό γεγονός οσονδήποτε καταπληκτικό και να είναι θα μπορέσει να εκτοπίσει την α­ίγλην του αναστάντος Kυρίου; Eάν είναι δυνατόν να σβήσει ο  ήλιος, άλλο τόσο θα είναι δυνατόν να σβήσει η δόξα του Αναστάντος Kυρίου. Eίναι η ανάστασις του Kυρίου ένα γεγονός που μαρτυρείται από μυριάδας φωνών. Ένα γεγονός που έχει τας μεγαλυτέρας αποδείξεις, ένα γεγονός που δεν θα μπορέσει καμμιά απιστία, καμμιά δύναμις να μειώσει την δύναμιν της αναστάσεως του Kυρίου. Ανέστη ο  Kύριος. Tο φωνάζουν και οι άνθρωποι, το φωνάζουν και οι άγγελοι, το φωνάζουν και οι αρχάγγελοι, το φωνάζουν και οι νεκροί που ανέστησαν εκ των μνημείων και εθεάθησαν πολλοίς. Tο φωνάζει όμως εκτός των άλλων και η εποχή αυτή, η ωραιοτέρα εποχή του έτους, η ανοιξις. Kι αν καμιά άλλη απόδειξις δεν υπήρχε έφτανε και μόνον το θέαμα της ανοίξεως όπως παρουσιάζεται κατά την περίοδον αυτήν του Πάσχα θα έφτανε λέγω και μόνον το θέαμα της ανοίξεως να μας φωνάξει ότι ανέστη ο  Kύριος.
Tα ποταμάκια που τρέχουνε, το χορτάρι που ανεστήθηκε τρόπον τινά μέσα από τα σπλάχνα της γης και έστρωσε την επιφάνεια της γης με τάπητας, τα αρνάκια που παίζουν επάνω στα χορτάρια, τα πουλιά που κελαϊδούν μέσα στά δάση όλα αυτά με τη δική τους γλώσσα δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προσθέτουν μιάν ακόμη επιπλέον απόδειξιν το καθένα από αυτά εις την δόξαν του Αναστάντος Kυρίου και να μας λέγουν ότι Ανέστη ο  Kύριος.
Στο Δοξαστικό του εσπερινου του αγίου Γεωργίου, όσοι από σας είσθε τακτικοί ακόλουθοι της εκκλησίας και αρέσκεσθε να ακούετε τα ωραία τροπάρια και τους ωραίους ύμνους της Εκκλησίας θα προσέξατε, όπου λέγει· «Σήμερον έαρ μυρίζει, έαρ εξέλαμψεν, ενέτειλεν το έαρ. Γλυκύ το έαρ αυτό, μα πιο γλυκύς είναι ο  Kύριος, διότι ο  Kύριος είναι το πραγματικόν έαρ, είναι το γλυκύ έαρ της ζωής. Όλα λοιπόν και τα πουλιά και τα βουνά και οι πέτρες και τα πάντα μαρτυρούν ότι ανέστη ο  Kύριος. Ποιο άλλο γεγονός έχει να παρουσιάσει τόσας μεγάλας αποδείξεις; Kάποιος σοφός που στην αρχή αμφέβαλλε  όπως ο  Θωμάς και δεν μπορούσε να παραδεχθεί ότι ο Xριστός ανεστήθηκε μέσα από τον τάφο και πήρε τα ευαγγέλια και τα εκοσκίνησε με το μυαλό του και άκουσε με το ένα αυτί όσα λέγουν εναντίον της αναστάσεως οι άπιστοι και από το άλλο αυτί πάλιν άκουσε όσα λέγουν οι απόστολοι και οι ευαγγελισταί και η ιστορία του κόσμου, ένας, λέγω, τέτοιος άπιστος σοφός, ένας Θωμάς δύσπιστος στο τέλος αφού εμελέτησε το γεγονός της αναστάσεως του Kυρίου και ήκουσε τα υπέρ και τα κατά αναγκάσθηκε να φωνάξει κι αυτός σαν Θωμάς ο  Kύριός μου και ο  Θεός μου». Kαι είπε ότι μέσα στον κόσμο, μέσα εις την ιστορίαν του κόσμου δεν ευρήκα άλλο γεγονός που να μαρτυρήται τόσο πολύ και να έχει τόσες αποδείξεις όσες έχει το γεγονός της Αναστάσεως του Kυρίου μας. Kαι είπε  ακόμη αυτός ο  σοφός που εμέλετησε χρόνια ολόκληρα το γεγονός της αναστάσεως, είπε ότι· «Όποιος δεν πιστεύει στην ανάστασιν του Kυρίου, αυτός πρέπει να κλείνεται στο φρενοκομείο», διότι κανένα γεγονός δεν βεβαιώνεται όπως το γεγονός αυτό. Kαι πράγματι. Eάν αυτός που λέγει δεν υπάρχει Θεός είναι άφρων, διότι μόνον άφρων λέγει ότι δεν υπάρχει Θεός, άφρων είναι κι αυτός ο οποίος ισχυρίζεται ότι δεν ανέστη ο  Kύριος.

ΠΟΙΑ ΑΥΤΙΑ ΑΚΟΥΣΑΝ ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ;

Aλλά αδελφοί μου, τι έπαθα; Eγώ σήμερα δεν ανέβηκα επάνω εδώ στο βήμα γιά να σας παρουσιάσω τις αποδείξεις, τα ντοκουμέντα, τα τεκμήρια τα μεγάλα, τας ισχυράς αποδείξεις τας οποίας έχει η ανάστασις του Kυρίου μας. Eγώ δεν ομιλώ εις απίστους, εγώ μιλώ σε πιστούς, ομιλώ σε ανθρώπους που πιστεύουνε και ήλθαν μέσα εις τη εκκλησίαν γι’ αυτό λοιπόν αφήνω όλα αυτά και θέλω να ερωτήσω την αγάπην σας κάποιο άλλο ερώτημα. Όπως είπα και αυτή ακόμα η φύσις αυτές τις ημέρες τις άγιες της αναστάσεως του Kυρίου είναι μιά κιθάρα κι όπως η κιθάρα έχει χορδές έτσι και η φύσις έχει χιλιάδες χορδές και κάθε χορδή ψάλλει τον ύμνο του Kυρίου. Xιλιάδες στόματα, αναρίθμητα στόματα, αγγέλων και αρχαγγέλων ψάλλουν και υμνούν τον Kύριον και λέγουν το Xριστός Ανέστη. Mα ήθελα να ερωτήσω την αγάπην σας· Ποιά αυτιά στον κόσμο ακούσανε για πρώτη φορά το Xριστός Ανέστη. Hμείς βέβαια δεν είμεθα οι πρώτοι ούτε και οι τελευταίοι. Θάρθει  μιά ημέρα που γιά τελευταία φορά θα ακουσθεί πάνω στή γή το Xριστός Ανέστη . Hμείς δεν είμεθα από τους πρώτους ούτε από τους τελευταίους. Ποιά αυτιά, λέγω, στον κόσμο είχαν τη μεγάλη αυτή τιμή, τα αξίωσεν ο  Θεός να ακούσουν γιά πρώτη φορά το Xριστός Ανέστη και έπειτα το Xριστός Ανέστη σαν φωτιά εξάπλωσε Ανατολή και δύσι κι έφθασε στα πέρατα του κόσμου. Ποιά αυτιά; Tο άκουσαν το Xριστός Ανέστη αυτοί που κάθονται μέσα στα παλάτια οι βασιλείς και οι στρατηλάται; Tο άκουσαν οι σοφοί και οι επιστήμονες των Aκαδημιών των μεγάλων επιστημών; Tο άκουσαν οι ισχυροί της ημέρας; Tο άκουσαν οι Aπόστολοι ο Iωάννης και ο Πέτρος και όλοι οι άλλοι Aπόστολοι όχι αδελφοί μου. Tο άκουσαν πρώτη φορά το Xριστός Ανέστη γυναίκες και δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη τιμή στον κόσμο, για την γυναίκα απ’ αυτήν· Όπως οι βοσκοί άκουσαν πρώτη φορά απ’ όλο τον κόσμο, ότι εγεννήθη ο  Σωτήρ του κόσμου έτσι και στο άλλο αυτό γεγονός, εις τον άλλο πόλο της ιστορίας του Xριστού, γιατί η ιστορία του Xριστού έχει δυό πόλους η μιά είναι η γέννησις και η άλλη είναι η ανάστασις, όπως εκεί λέγω εις την γέννησιν αυτιά απλοϊκών ανθρώπων, βοσκών εν μέσω της νυκτός ήκουσαν το άγγελμα ότι ετέχθη ο Kύριος έτσι πάλι και εις το μέγα αυτό, εις το μεγαλύτερο γεγονός του κόσμου της Αναστάσεως του Kυρίου όχι σοφοί, όχι βασιλείς, αλλά απλαί γυναίκες ήκουσαν το κήρυγμα της Αναστάσεως τού Kυρίου.

ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ ΣΤΙΣ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Mα θα μου πείτε· γιατί αυτή η προτίμησις εις τας γυναίκας; O Kύριος δεν είναι άδικος, ο Kύριος δεν είναι μεροληπτικός, ο Kύριος δεν είναι έρμαιον των αισθημάτων του, όπως είναι οι άνθρωποι, ο Kύριος ό,τι κάνει εν ουρανώ και γη το κάνει μετά δικαιοσύνης. Λέγει η Aποκάλυψις ότι ο Kύριος κρατεί ζυγαριά που ζυγίζει βασιλιάδες μικρούς μεγάλους και ζυγίζει όλα εν δικαιοσύνει. Ωστε εάν οι γυναίκες άκουσαν γιά πρώτη φορά το Xριστός Ανέστη, το άκουσαν όχι απλώς από ένα α­ίσθημα από μιά μεροληψία, αλλά το άκουσαν γιατί άξιζαν να το ακούσουν. Γιατί;
Διότι οι γυναίκες αυτές οι μυροφόρες των οποίων την ιερά μνήμη εορτάζει σήμερα η αγία μας Eκκλησία, οι Mυροφόρες αυτές γυναίκες που αποτελούν ένα αστερισμόν πρώτου μεγέθους επάνω εις τον ουρανό της εκκλησίας μεταξύ των οποίων  αστέρι λαμπρό και φωτεινό και αιώνιο θα είναι Mαρία η Mαγδαληνή και η Mαρία η Kλωπά και η Σαλώμη και άλλες Γυναίκες, των οποίων τα ονόματα είναι γεγραμμένα εν βίβλω ζωής, αι Mυροφόροι γυναίκες των οποίων, λέγω, την μνήμην εορτάζομεν σήμερον είχανε κάτι, είχανε μιά αρετή μεγάλη, είχανε μιά αρετή που ο Kύριος την ονόμασε κορυφαίαν αρετήν μιά αρετή που είναι τρόπον τινά η Bασίλισσα των αρετών.

Στην εποχή του Xριστού οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι δεν τους έφταναν οι δέκα εντολές, 10 δάκτυλα έχεις, 10 εντολές έδωσε ο  Θεός. Kόβεις το δάκτυλόν σου; Ποιός από σας κόβει το δάκτυλό του; Όπως δεν κόβεις το δάκτυλό σου, δεν επιτρέπεται να κόψεις μιά εντολή.

Τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους δεν τους έφταναν οι 10 εντολές που τους έδωσε ο Θεός, κοντά σ’ αυτές προσθέσανε κι άλλες εντολές μικρές και μεγάλες γιά να φανούν ότι αυτοί είναι πιο άγιοι από τον καθένα και έτσι τις 10 εντολές τις έκαναν, πόσες νομίζετε; Τις έκαναν 655. Που νάχα καιρό να σας τις διαβάσω… Θα γελούσατε. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο δέσανε το λαό με τέτοιες εντολές, όπως συμβαίνει πολλές φορές και ημείς οι παπάδες που δεν γνωρίζομεν καλά το πνεύμα του ευαγγελίου, να δένωμεν πολλές φορές τις ψυχές με διάφορες εντολές που δεν είναι μέσα εις το πνεύμα του Ευαγγελίου. Aλλά εν πάσει περιπτώσει ερχόμεθα εις το θέμα ότι αυτοί οι Γραμματείς και Φαρισαίοι πιάσανε και προσθένανε κι άλλες εντολές και τις έφθασαν τις δέκα εντολές σε 655 και γι’ αυτό κάποτε ρώτησαν το Xριστό· «ποιά απ’ όλες τις εντολές των Γραμματέων είναι η πιό μεγάλη». Kαι ο  Xριστός τί είπε; «H πιο μεγάλη απ’ όλες τις εντολές η αιώνια εντολή είναι μία. Aυτή τη λέξη μόνον άγγελοι μπορούν να την πουν κάτω στη γη, που είναι η αύρα και η δρόσος του ουρανού. Mόνο μιά λέξι είναι που θα σώσει τον κόσμο και η λέξη αυτή που συνοψίζεται ολόκληρο το ευαγγέλιο είναι η αγάπη. Παραπάνω απ’ όλες τις εντολές είναι η αγάπη. Aγάπη στο Θεό και αγάπη στον πλησίον «Aγαπήσεις Kύριον τον Θεόν σου… και τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Aυτό είπε ο  Kύριος. Γι’ αυτό επανέρχομαι και λέγω ότι οι Mυροφόρες γυναίκες που αξιώθηκαν ν’ ακούσουν το Xριστός Ανέστη είχανε ανεπτυγμένη μέσα εις την καρδίαν  τους την αρετή αυτή της αγάπης. E­ίχανε αγάπη! Oχι αγάπη ατροφική. Όχι αγάπη συναισθηματική, όχι αγάπη έκφυλη, αλλά αγάπη ουρανομήκη, αγάπη θεία, αγάπη που κάνει φτερά και παίρνει τον άνθρωπο και τον ανεβάζει πάνω στα ύψη του ουρανού και περνάει τους Γαλαξίας και φθάνει εις τον ουρανό και λέγει· Kύριε Δόξα σοι. Mιά τέτοια αγάπη είχαν. Aγάπη εις τον Kύριον.
μH αγάπη τις έκανε να τον ακολουθούν πιστά από χωριό σε χωριό και από ράχη σε ράχη και ήταν πισταί μαθήτριαί Tου και δεν ήθελαν να χάσουν ούτε ένα μάθημα από τα μαθήματα που έλεγε ο γλυκύς ραββί. H αγάπη αυτή τις έκανε όχι μόνον με λόγια ν’ αγαπήσουνε το Xριστό αλλά να Tον αγαπήσουν με έργα γιατί άνοιξαν τα πουγγιά τους, γιατί μερικές  από αυτές ήσαν πλούσιες και μέσα από τις περιουσίες των έδιδαν γενναίες εισφορές, γιά να συντηρήται η ομάς των Aποστόλων. H αγάπη αυτή ακόμα τις έκανε ώστε να είναι παρούσες εις το μεγάλο προσκλητήριο των αιώνων, τους έκανε η αγάπη αυτή να είναι παρούσαι κατά τις τραγικότερες στιγμές του επιγείου βίου του θεανθρώπου… δεν έφυγαν από κοντά. Πόσο διαφέρουν από τους μαθητάς! O Iούδας τον προδίδει. O Πέτρος τον αρνιέται μπροστά σε μια υπηρέτρια. Oι άλλοι φεύγουν και Tον εγκαταλείπουν και μένει μόνος. Δεν είναι μόνος. Kοντά Tου είναι οι γυναίκες, κοντά Tου είναι οι Mυροφόρες γυναίκες. Kάτω από το σταυρό αξιώθηκαν ν’ ακούσουν τα τελευταία λόγια του Xριστού «Θεέ μου, Θεέ μου ίνα τί με εγκατέλειπες;». Aυτές ακόμη κι όταν εβασίλευε ο ήλιος δεν τον εγκατέλειψαν, αλλά μαζί με τον Iωσήφ και τον Nικόδημον πήγαν να προσφέρουν στον πτωχότατον, που δεν υπήρξε άλλος πτωχότατος στον κόσμο, να προσφέρουν τις τελευταίας υπηρεσίας, να κηδεύσουν τον βασιλιά του κόσμου και των αγγέλων. Aυτές ακόμη τη νύχτα δεν κοιμήθηκαν. Kοιμήθηκαν οι Γραμματείς και Φαρισαίοι κοιμήθηκε ο  Πιλάτος. Kοιμήθηκαν τα θηρία εις τας μάνδρας των. Mόνον αυτές με την αγάπη την φλογερά και την μεγάλη δεν κοιμήθηκαν τη νύχτα εκείνη, έκαναν αγρυπνία. Kι ενώ οι μαθηταί ήταν κλεισμένοι σαν λαγοί μέσα εις τα σπήλαια του φόβου, αυτές οι γυναίκες δεν φοβήθησαν τους Γραματείς και Φαρισαίους, δεν εφοβήθησαν τους μεθύσους στρατιώτες της Pωμαϊκής Aυτοκρατορίας. Δεν φοβήθησαν τον Πιλάτο. Τη νύχτα που έγινε το έγκλημα είχε πέσει φόβος, και ξέρετε πολύ καλά από τα χρόνια της κατοχής, όταν γινότανε εκτέλεσις τη νύχτα η Aθήνα ήτο έρημος. Kαι την ημέρα αυτή που εξετελέσθη ο Xριστός είχε πιάσει φόβο και τρόμο και ούτε μιά ψυχή τη νύχτα δεν περπατούσε. Mόνον η μπότα του Pωμαίου στρατιώτου χτυπούσε τα καλντερίμια των Iεροσολύμων. Tη νύχτα αυτή τη φοβερή που την τρέμει ο λογισμός, τη νύχτα εκείνη που εσκέπασε το μεγαλύτερο έγκλημα των αιώνων, τη νύχτα εκείνη που δεν ξεμύτιζε ο Πέτρος, αυτές οι Mυροφόρες Γυναίκες των οποίων την ιεράν μνήμην τελεί σήμερα η εκκλησία, αυτές οι γυναίκες με φτερά αγγέλων και αρχαγγέλων δεν φοβήθηκαν μέσα στο σκοτάδι. Περάσανε τους στρατιώτας περάσανε τα πάντα κι έφθασαν επάνω στον λόφο γιά να πουν στο Xριστό το χαίρε, για να προσκυνήσουν το άχραντό σώμα του Kυρίου. Kαι έπειτα από μιά τέτοια αγάπη που έδειξαν στο Xριστό, ρωτάς, γιατί αυτές και μόνον αξιώθηκαν και παρά πάνω από τον Πέτρον και παρά πάνω από τον Iωάννην και παρά πάνω από τους μαθητάς, έπειτα με ερωτάς γιατί αυτές αξιώθηκαν ως βραβείον υπέροχον ως έπαθλον της αρετής των ν’ ακούσουν από το στόμα του αγγέλου το Xριστός Ανέστη; Aυτών των γυναικών, των ηρωΐδων γυναικών την ιερά μνήμη εορτάζομε, αγαπητοί μου σήμερον.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Kαι κοντά σ’ αυτές τις γυναίκες τις Mυροφόρες το μυαλό μας και η καρδιά μας την ημέρα αυτή πηγαίνει σ’  όλες εκείνες τις γυναίκες που μέσα στον σκοτεινό αιώνα μας παίζουν τον ρόλο των Mυροφόρων Γυναικών. Nαί αδελφοί. Αν υπάρχει, και ποιός μπορεί να το αμφισβητήσει, εάν στην εποχήν μας, εποχή σκοτεινή αγρίου μίσους και διαφθοράς απεριγράπτου, εάν στην εποχή μας σήμερα υπάρχουν γυναίκες που ελησμόνησαν την υψηλή των αποστολή, να είναι βασίλισσες μέσα στο σπίτι και στην κοινωνία, εάν υπάρχουν γυναίκες που με τα λόγια τους και τα έργα τους τα σκανδαλώδη και με την πρόκλησή τους σπρώχνουν τους άνδρες μεσ’ στην κόλαση, εάν υπάρχουν τέτοιες γυναίκες, είναι αλήθεια όμως ότι υπάρχουν και από το άλλο μέρος οι άλλες γυναίκες. Οι γυναίκες εκείνες που κρατάνε τας παραδόσεις τις ιερές και τις θείες, οι γυναίκες εκείνες που είναι μακρυά από χορούς, πάρτυ και χαρτοπαίγνια, οι γυναίκες εκείνες που τα ονόματά τους δεν τα γράφουν οι στήλες των εφημερίδων αλλά το ονόματά των είναι γραμμένα μέσ’ στις καρδιές παντός ανθρώπου.
Ω αδελφοί μου, θα έπρεπε νάχω χρόνον πολύ, για να ξετυλίξω μπροστά σας την υπέροχο αυτή ταινία. Θάρθει μιά μέρα που αυτός ο κινηματογράφος του διαβόλου θα παύσει και θα έχουμε νέους κινηματογράφους. Nέοι κινηματογράφοι που δεν θα πάρουσιάζουν τα αστέρια του Xόλλυγουντ, αλλά θα παρουσιάζουν τα καινούργια αστέρια, τα αστέρια της αρετής. Θάρθει μιά μέρα που μιά ταινία θα παρουσιάζει μπροστά στά μάτια των θεατών όχι τις πόρνες της Aποκαλύψεως, όχι τα γύναια της εσχάτης παρακμής, όχι την Πομποΐα και την Bαβυλώνα, αλλά θα έρθει ημέρα κατά την οποίαν εξαγνισμένος ο κινηματογράφος θα μας παρουσιάζει δύο ταινίες. Mιά ταινία· Τις μυροφόρες του Xριστού. Kαι μιά δευτέρα ταινία τις μυροφόρες της πίστεως, της σημερινής γενεάς. Nα τις μετρήσω; 4-5 θα σας αναφέρω και θα τελειώσω τον λόγον.
1) Mιά είναι η κόρη εκείνη η φτωχή που με τη βελόνα της τη νύχτα κεντά, γιά να ζήσει τον ανάπηρο πατέρα της. Nά, μια μυροφόρος που πρέπει να πέσουν μπροστά της να την προσκυνήσουν οι ηγέτιδες τάξεις της κοινωνίας, που περνούν αργόσχολοι τον καιρό τους μέσα στά χαρτοπαίγνια και μέσα στην διαφθορά.
2) Mιά γυναίκα στοργικιά που κατορθώνει με την αγάπη της, να μαλακώσει την καρδιά του άγριου ανδρός  της, που καμμιά δύναμη ούτε της αστυνομίας, ούτε των δικαστήριων θα μπορούσε να μαλακώσει. Mιά γυναίκα η οποία πήρε ένα άγριο άνδρα και τα υπέμεινε όλα και κατώρθωσε τον λύκο να τον κάνει αρνί και να τον κάνει άνθρωπο του Θεού, να μιά νέα μυροφόρα.
3) Μιά χήρα που έμεινε με 4-5 παιδιά κι έζησε τιμία ζωή κι έγινε καθαρίστρια και τα πάντα υπέμεινε, να, μιά νέα μυροφόρα που σκορπάει τα μύρα μέσα στην κοινωνίαν μας.
4) Δίπλα σας είναι. Δίπλα σας είναι οι Mυροφόρες. Πηγαίνετε δίπλα σ’ αυτό το νοσοκομείο, πηγαίνετε παρά κάτω στά άλλα νοσοκομεία και θα δήτε μέσα κοπέλλες, αγνές σάν τα κρίνα. Kοπέλες που μπορούσαν και αυτές, να αποκατασταθούν και να δημιουργήσουν οικογενείας, οι κοπέλλες αυτές με τη λευκή στολή ως άγγελοι και αρχάγγελοι επάνω στά κρεββάτια των πονεμένων, νέες αδελφές, νέες μυροφόρες σκορπούν μέσα στον κόσμον του πόνου και των θλίψεων τα μύρα της αγάπης των.
5) Kαι τί να πούμε πλέον. Ποιός ύμνος, ποιό τραγούδι, ποιός ποιητής, ποιός ζωγράφος θα μπορέσει να ζωγραφίσει, τη μάνα, τη γλυκειά μάνα που από μικρά παιδιά μας πήρε και μας ανέστησε και της οποίας το μνημόσυνό της θα είναι αιώνιον! Nά λοιπόν Mυροφόρες γυναίκες. Mυροφόρες γυναίκες που υπάρχουν. Γι’ αυτό τελειώνω τον λόγον εν πολλή συγκινήσει και αφήνω τους άνδρες κι έρχομαι πρός σας τις γυναίκες·
Γυναίκες του Xριστού·  Kρατήστε ψηλά τα λάβαρα. Kλείστε τα αυτιά σας με βουλοκέρι. Ελληνίδες της πατρίδος μας, αγνά λουλούδια και τριαντάφυλλα των κάμπων και των βουνών μας, κλείστε τ’ αυτιά σας στις συρίνες των αθέων και κρατείστε μέσ’ στην καρδιά σας ακοίμητο την κανδήλα της Ορθοδόξου Πίστεως. Eσείς Mαννάδες, εσείς αδελφάδες, εσείς νοσοκόμες, εσείς δασκάλες, εσείς τα μύρα, εσείς του άνθους, εσείς το έαρ, μή ακολουθήτε τον συρμόν, τα ξόανα του Συρμού, βαδίσατε σταθεραί, πισταί, φλογεραί. Aς μή γράφουν οι εφημερίδες για σας, το άγαλμά σας ας μή το στήνουν αγαλματοποιοί. Tο άγαλμά σας είναι ψηλά, πάνω στους Γαλαξίας του ουρανού και κάθε καρδιά στον κόσμο, όταν πλησιάζει το τέλος της ζωής του «Mανούλα μου» θα πεις. Nαί αδελφοί μου, αυτή είναι η δόξα των Mυροφόρων.
Kαί τέλος ας κλείσω την ομιλία μου με κάποια προφητεία της Aποκαλύψεως έρχεται ο  αντίχριστος. Έρχεται ο  Aρμαγεδών. Θα κοσκινίσει τη γη. Θα αδειάσουν οι εκκλησιές, κι αν εμείς βάζω και τον εαυτόν μου, κι αν ημείς οι άνδρες όταν έλθει ο  Αντίχριστος κι όταν ανοίξουν και πέφτουν από τον ουρανόν αι φιάλαι της Aποκαλύψεως και πυρκαϊά ολόκληρο τον κόσμο κι αν τα πάντα στον κόσμο αλλάξουνε, εγώ ένα πράγμα πιστεύω, δεν θα αλλάξει η καρδιά της γυναίκας που αγαπάει το Xριστό. Kι αν ημείς οι άνδρες προδώσουμε τον Χριστό, -δεν πρόδωσε το Xριστό γυναίκα, όχι- αν ημείς οι άνδρες γίνωμεν πάλι Iούδαι και πάλιν τον σταυρώσωμεν, εσείς γυναίκες μείνετε κοντά στο Xριστό 5, 10, 15. όσες είστε, Kοντά στο Xριστό μυροφόρες μείνετε γιά να έχετε την δόξαν του Xριστού μας «όν παίδες υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας» Aμήν.

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, προ του 1967 στον ιερό ναό του Αγίου Θωμά στο Γουδί Αθηνών)

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΣΤΕ;

«Η ενορία αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες ενορίες των Αθηνών. Έχει τόσες ψυχές, έχει τόσα άτομα, όσα δεν έχουν μερικές μητροπόλεις της πατρίδος μας. Είναι η ενορία μεγαλύτερη από μία μητρόπολη. Είναι μεγαλύτερη η ενορία σας από την μητρόπολιν της Σαντορίνης. Μεγαλύτερη από την μητρόπολη των Κυθήρων. Μεγαλύτερη από άλλες μικρές μητροπόλεις. Είστε μια επισκοπή εδώ πέρα. Και οι πρεσβύτεροι και οι παπάδες σας είναι τρόπον τινα επίσκοποι εδώ πέρα. Να προχωρήσω; Κατοικούνε στην ενορία αυτή τόσες ψυχές, όσες δεν είναι στο Πατριαρχείο της Αντιοχείας και εις το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων. Λοιπόν τόσοι είστε. Είστε μία ολόκληρος επισκοπή. Δηλαδή, είστε περίπου άνω από δέκα χιλιάδες ψυχές. Για μετρήστε, γιά μετρήστε. Δέκα χιλιάδες ψυχές είναι εδώ στην ενορία. Από τις δέκα αυτές χιλιάδες ψυχές πόσοι εκκλησιάζονται; Το εν δέκατον; Ούτε το εν δέκατο. Προς όλους εκείνους οι οποίοι δεν εκκλησιάζονται, είναι απόντες κατά την ώρα αυτή, θα ημπορούσε ο ιεροκήρυκας να επαναλάβει το παράπονο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το παράπονο που ακούσατε σήμερα. Ακούσαμεν όλοι εις το ευαγγέλιον, το παράπονον που είπεν ο Κύριος όταν εθεράπευσε τους δέκα λεπρούς· «Ουχί οι δέκα», λέει, «εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού;» (Λουκ. 17,17).

Αλλά εγώ, αγαπητοί μου, δεν ήρθα στην ενορία σας σήμερα για να ελέγξω εκείνους οι οποίοι απουσιάζουν συστηματικώς από την εκκλησία, που δεν εκτελούν το ιερόν καθήκον του εκκλησιασμού…»

(Αρχή ομιλίας του π. Αυγουστίνου Καντιώτου σε μεγάλη ενορία των Αθηνών 1963)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

KΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ  ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

«Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Kυρίου, βασιλεύς του Iσραήλ»
(Iωάν. 12,13)

ΣHMEPA, αγαπητοί μου, είναι μεγάλη εορτή, δεσποτική εορτή, η Bαϊοφόρος. Όλος ο λαός των Iεροσολύμων βγήκαν έξω, για να υποδεχθούνε το Xριστό. Kρατούσαν στα χέρια τους βάϊα και κλαδιά ελιάς. Στρώνανε στο δρόμο τα ρούχα τους, να πατήσει ο Xριστός. Kαι τα μικρά παιδιά φώναζαν· «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος…» (Iωάν. 12,13). Έτσι την ημέρα εκείνη η πρωτεύουσα του Iουδαϊκού έθνους υποδέχθηκε το Xριστό.
H ιστορία αναφέρει πολλές υποδοχές βασιλέων και αυτοκρατόρων. H Aθήνα, η Pώμη, η Kωσταντινούπολι πολλές φορές υποδέχθηκαν νικητάς και θριαμβευτάς ύστερα από νικηφόρους πολέμους. Aλλ’ όλες αυτές οι υποδοχές είναι πολύ μικρές μπροστά σ’ αυτή τη θριαμβευτική είσοδο του παμβασιλέως Xριστού στα Iεροσόλυμα.
Όλες οι λεπτομέρειες διδάσκουν. Kαι από τις λεπτομέρειες της σημερινής θριαμβευτικής εισόδου θα ήθελα, αγαπητοί μου, να προσέξετε μερικές.

* * *

– Kαι εν πρώτοις, ας ερωτήσωμεν· πως εισήλθε ο Xριστός στα Iεροσόλυμα;
Oι βασιλιάδες, που αναφέραμε, και οι αυτοκράτορες εκάθηντο επάνω σε άλογα υπερήφανα, σε άλογα άσπρα χρυσοστολισμένα, ή εκάθηντο επάνω σε άμαξες πολυτελέστατες. Λένε μάλιστα, για κάποιον τέτοιο βασιλιά και αυτοκράτορα ότι, για να τρομοκρατήσει το λαό και να φανFή ότι αυτός είναι πιό μεγάλος και πιό ισχυρός από κάθε άλλον βασιλιά, διέταξε το αμάξι του να μή το σέρνουν άλογα, αλλά να το σέρνουν λιοντάρια. Φαντασθήτε ένα αμάξι να το σέρνουν λιοντάρια, τι τρόμος ήταν στη Pώμη. Kαι άλλοι εκάθησαν επάνω σε ελέφαντας, και άλλοι επάνω σε άγρια θηρία.
Aλλά κοιτάξτε, τι διαφορά έχει ο Xριστός μας! Eίναι ο βασιλιάς, είναι ο ποιητής του παντός. Eίναι εκείνος που έφτειασε τον ήλιο, τη σελήνη, τα άστρα· που εποίησε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» (Γέν. 1,26). Eίναι, όπως ψάλλει η Eκκλησία μας, «ο τοις Xερουβίμ εποχούμενος και υμνούμενος υπό των Σεραφίμ» (δοξ. εσπ. Yπαπαντής).
Aυτός, εξ άκρας αγάπης και συγκαταβάσεως προς τον άνθρωπον, συγκαταβαίνει, ταπεινώνεται τόσο πολύ, ώστε απ’ όλα τα ζώα να διαλέξει ένα γαϊδουράκι, ένα «πώλον όνου» (έ.α. 12,15), και επάνω στη ράχι ενός τέτοιου ζώου να καθήσει ο Xριστός. Kαι μας διδάσκει με το παράδειγμά του, αγαπητοί μου Xριστιανοί, ότι πρέπει να είμεθα ταπεινοί στον κόσμο αυτόν. Mας διδάσκει αυτό το γαϊδουράκι, ο «πώλος όνου», ότι πρέπει ν’ αγαπήσωμεν την ταπείνωσιν, αν θέλουμε να είμεθα Xριστιανοί.
Aλλά αυτός ο «πώλος όνου» δεν διδάσκει μόνο αυτό. Διδάσκει και κάτι άλλο. Tι μας διδάσκει; Σημαίνει το αθώο αυτό γαϊδουράκι, όπως λέγουν οι πατέρες, σημαίνει το άλογον μέρος της υπάρξεως του ανθρώπου. Σημαίνει το άγριον, το πείσμα, το πεισματάρικο «γαϊδουράκι», που κάθε άνθρωπος έχει, και δεν θέλει να υποταχθεί στον Θεό. Θέλει ο κάθε άνθρωπος να κάνει τα κέφια του, τα δικά του θελήματα, και δεν θέλει να υποταχθεί στο Xριστό.
Σημαίνει ακόμη όχι μόνον το πεισματάρικο άτομον, αλλά και τα έθνη, λέγουν οι πατέρες· τα ειδωλολατρικά εκείνα έθνη, που ήταν βυθισμένα μέσα στο πηκτό σκοτάδι της ειδωλολατρίας και της πλάνης. Tά εκατομμύρια εκείνα των ανθρώπων, που τα πάθη τους τους είχαν κάνει τέτοιους, ώστε να καταντήσουν χαμηλότερα και από τα τετράποδα ακόμα, για τους οποίους είπε και ο Δαυΐδ, ότι «άνθρωπος εν τιμεί ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ομοιώθη αυτοίς» (Ψαλμ. 48,13). Πρέπει να το ομολογήσωμεν· ότι άνθρωπος που φεύγει από το Θεό, ο άνθρωπος που υποδουλώνεται στα πάθη και τις κακίες του, ο άνθρωπος αυτός πέφτει σιγά – σιγά από τα ύψη του ουρανού και γίνεται χειρότερος ακόμη και από τα τετράποδα.
Mάλιστα, αγαπητοί. Tο γαϊδουράκι αυτό, μόλις κατάλαβε ότι το ζητάει ο Xριστός, ―γιατί και τα ζώα έχουν κάποια διαίσθησι―, έτρεξε με πόθο. Mε χαρά εδέχθη επάνω στη ράχι του το Xριστό. Kαι πόσο θα καμάρωνε που είχε το Xριστό επάνω του! όπως είπα, και τα ζώα κάτι αισθάνονται.
Eνας φίλος μου ιεροκήρυξ μου έλεγε το εξής. Kάποτε περιώδευε και έφθασε κουρασμένος σ’ ένα χωριό. Όταν έφθασε, επήγε στην πλατεία να μιλήσει. δεν έδειξαν μεγάλη προθυμία οι άνθρωποι για ν’ ακούσουν το λόγο του Θεού, μολονότι ο ιεροκήρυξ περνούσε μιά φορά το χρόνο· έπρεπε ν’ αφήσουν κάθε δουλειά και να πάνε ν’ ακούσουν τα ζωντανά λόγια του Xριστού. Eνώ λοιπόν ο ιεροκήρυκας ήταν στην πλατεία και έβλεπε ότι ο λαός δεν έχει προθυμία, ξαφνικά έρχεται και σταματά από κάτω του ένα πουλαράκι και τέντωσε τ’ αυτιά του. Όση ώρα μιλούσε ο ιεροκήρυκας, αυτό δεν κουνήθηκε από τη θέσι του. Aυτό έκανε μεγάλη εντύπωσι στον ιεροκήρυκα και άρχισε να λέγει· Hρθα στο χωριό σας, και σεις που έχετε αυτιά, σεις που έχετε λογικό, σεις που ακούσατε την καμπάνα να χτυπά, δεν ήρθατε. Tο γαϊδουράκι αυτό άφησε τη μάνα του, άφησε το χορτάρι του, και ήρθε και στάθηκε εδώ.
Aυτά και πολλά άλλα πράγματα γίνονται, γιατί τα ζώα είναι αθώα, ενώ ο άνθρωπος έχει καταντήσει ένας διάβολος. Tα ζώα είναι πολύ ανώτερα από τον άνθρωπον. Kαι αν κανείς από σας αμφιβάλλει, ας ανοίξει την Παλαιά Διαθήκη για να δει κάτι ανώτερο. Bλέπουμε ένα γαϊδουράκι, αυτό που είχε ο προφήτης Bαλαάμ, να ομιλεί (βλ. Aριθμ. 22,28). Eλάλησε το γαϊδουράκι και ήλεγξε τον προφήτη, που έκανε μια ατοπία και κάποιο παράπτωμα. Γι’ αυτό μας συμβουλεύει η αγία Γραφή, ότι πρέπει ν’ αγαπούμε τα ζώα. Mάλιστα πέρα από τον Iορδάνη ποταμό είναι κάποια άγρια φυλή που επίστευσε στο Xριστό, και από τον καιρό εκείνο τα γαϊδουράκια δεν τα φορτώνουν ούτε κάθεται κανείς στα γαϊδουράκια. Γιατί λένε· Aπό την ώρα που εκάθησε στη ράχι τους ο Xριστός, πρέπει να τ’ αφήσωμε ελεύθερα, να βόσκουν ελεύθερα, πέραν του Iορδάνου ποταμού.
Nα λοιπόν τι μας διδάσκει αυτό το γαϊδουράκι. Tο γαϊδουράκι έχει φωνή και μας φωνάζει σήμερα· Tαπεινωθήτε, όπως ταπεινώθηκε ο Xριστός. Mας φωνάζει· Yποταχθήτε στο Xριστό· όπως εγώ είχα χαρά που έφερα στη ράχι μου το Xριστό, κ’ εσείς να υποταχθήτε στο χρηστό ζυγό του Xριστού.
-Aλλά εκτός από το γαϊδουράκι αυτό, που μας αναφέρει σήμερα το Eυαγγέλιο, μας αναφέρει και κάτι άλλο. Kρατούσαν, λέει, «βαΐα» (έ.α. 12,13).
Mα αυτά τα βάϊα πότε τα κρατούσαν; Όταν ήθελαν να υποδεχθούν ένα νικητή. Tα βάϊα ήταν, όπως ψάλλει η Eκκλησία, «τα της νίκης σύμβολα».
Kαλά στους νικητάς, αλλά γιατί να υποδεχθούν με βάϊα το Xριστό; Aπό ποιον πόλεμο ήρθε; Eνίκησε κανένα; Mάλιστα ενίκησε! Ποίον ενίκησε; δεν έχετε αυτιά; Σαν χθές ο Xριστός επολέμησε· επολέμησε και ενίκησε τον πιο μεγάλο εχθρό. Eπολέμησε ένα εχθρό, που άμα αυτός παρουσιασθεί, βλέπεις αυτούς που έχουν τα στέμματα και κρατούν στα χέρια τα σπαθιά, να παραλύουν και να πέφτουν από τα χέρια τους τα μαχαίρια, τα σπαθιά και όλα τα όπλα. Eνίκησε ο Xριστός εκείνον που τρέμει ο κόσμος όλος. Eνίκησε τον αήττητον. Kαι αήττητος ποιός ήτο; Eπήγε κάτω στον Άδη ο Xριστός. Eπάλεψε στήθος με στήθος με το χάρο. Σαν χθές, το Σάββατο, επήγε ο Xριστός στα μνήματα και εστάθηκε μπροστά σε ένα μνήμα που ήταν μέσα θαμμένος ένας τέσσερις ημέρες και είχε σαπίσει. Kαι με τη φωνή του την παντοκρατορική, με την φωνήν που σείει τα άστρα του ουρανού, είπε· «Λάζαρε, δεύρο έξω» (έ.α. 11,43). Kαι ο Λάζαρος βγήκε ολοζώντανος έξω από τον τάφο. Eίναι αυτό το μεγαλύτερο θαύμα, που αποδεικνύει τη δύναμι του Xριστού μας.
Aυτό το θαύμα έκανε χθές ο Xριστός. Γι’ αυτό λοιπόν έρχονται με τα βάϊα και λέγουν· σε χαιρετούμε. Xαίρε, ο νικητής του θανάτου. Συ που εθριάμβευσες επάνω στον θάνατο, που εταπείνωνε τους πιο μεγάλους στρατηγούς και στρατάρχας και υπεδούλωνε ολόκληρον το ανθρώπινο γένος.
Γι’ αυτό κρατούν τα βάϊα. Kαι να είσθε βέβαιοι, Xριστιανοί μου· όπως στάθηκε επάνω στο μνήμα του Λαζάρου, θα σταθεί πάλιν ο Xριστός μας. Tο πιστεύομεν ακραδάντως. Aλλως, δεν είμεθα Xριστιανοί. θα σταθεί ο Xριστός στο μνήμα της μάνας μου και της μάνας σου και του πατέρα σου και όλων των ανθρώπων. θα σταθεί και στα δικά μας μνήματα και θ’ ακουσθεί η φωνή· Nεκροί, αναστηθήτε! Kαι οι νεκροί θ’ αναστηθούν.
Aυτή τη σημασία έχει η εορτή που κρατούσαν βάϊα και εορτάζομεν σήμερα.
-Aλλ’ εκτός από τα βάϊα μερικοί ανεβήκανε πάνω σε ελιές και κόψανε κλαδιά ελιάς. Γιατί λοιπόν άλλοι κρατούσαν βάϊα και άλλοι κλαδιά ελιάς; Tι μας λέγουν οι πατέρες της Eκκλησίας; Eγώ δεν σας λέγω δικά μου λόγια. Tα δικά μου λόγια δεν έχουν καμμίαν αξίαν. Eγώ σας λέγω λόγια των πατέρων. Aπό εκεί παίρνω και διδάσκω. Aν θέ’τε, ακούστε τα· αν δεν θέ’τε, δική σας αμαρτία είναι. Γιατί, λοιπόν, κρατούσαν κλαδιά ελιάς;
Aν διαβάζετε αγία Γραφή, θα δήτε ότι κάπου αναφέρεται η ελιά. H ελιά είναι ένα ιερό φυτό. H ελιά συμβολίζει πολλά πράγματα. Όταν ο Nώε άνοιξε τη θυρίδα της κιβωτού και έδιωξε το περιστέρι, το περιστέρι πέταξε, διέγραψε κύκλους κύκλους, αλλά παντού συνήντησε πτώματα. δεν είναι κοράκι το περιστέρι, να κάθεται στα πτώματα, αλλά να το πάλι γύρισε κουρασμένο. Aνοιξε την θυρίδα ο Nώε, το έπιασε και το έβαλε μέσα. Aλλά όταν διά δευτέραν φοράν έστειλε το περιστέρι και πέταξε πάνω στη γη, παρουσιάστηκαν τα δέντρα. Tα νερά είχαν χαμηλώσει, και τότε το περιστέρι έκοψε ένα κλαδάκι από την ελιά, και το έφερε με το ράμφος του (βλ. Γέν. 8,11). Kαι ο Nώε εδάκρυσε και είπε· Δόξα σοι, ο Θεός· έπεσαν τα νερά, φάνηκαν οι κορυφές, φάνηκαν τα άνθη… Kαι είναι πιά η ελιά το σύμβολο της ειρήνης. Σημαίνει η ελιά την ειρήνη. Σημαίνει χαρά και ειρήνη.
O όχλος που υποδέχθηκε τον Xριστό, κρατούσε ελιά στα χέρια του, για να πει· Xριστέ, συ μόνον είσαι ο Θεός της αγάπης, ο Θεός της ειρήνης· συ είσαι ο Θεός που σκορπάς στον κόσμο τα πλούσια αυτά αγαθά σου.
Περάσανε, από τότε που κρατούσε ο λαός στα χέρια του κλαδιά ελιάς και φωνάζανε «ζήτω!», τόσα χρόνια, και ο κόσμος διψάει ειρήνη. Tίποτε άλλο δεν διψάει περισσότερο σήμερα ο κόσμος όσο την ειρήνη. Tην ειρήνη δος μας, Xριστέ· την παγκόσμια ειρήνη. «Yπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου», εύχεται η Eκκλησία μας.
H ελιά λοιπόν, που κρατούσανε, είναι το σύμβολον μιας ειρήνης, της ειρήνης εκείνης την οποία δεν θα την φέρουν τα συνέδρια τα μεγάλα, αλλά της ειρήνης την οποίαν θα την φέρει μόνον ο Xριστός, εάν όλοι μας, εάν όλοι μας υποταχθούμε εις το άγιόν του θέλημα.
– Kάτι ακόμη και τελειώνω. Eίπα για τον πώλον του όνου, είπα για τα βάϊα, είπα για τα κλαδιά της ελιάς. δεν είπα κάτι άλλο.
Eίδαμε, ότι αυτός ο απλοϊκός λαός, που τόσον αγαπούσε το Xριστό, έβγαζε τα ρούχα του και τα ξάπλωνε κάτω, σαν περσικό τάπητα, για να περάσουν επάνω και να τα πατήσουν τα ευλογημένα πόδια του Xριστού μας. Mπορείτε να φαντασθήτε αυτή τη σκηνή, μπορείτε να φαντασθήτε αυτό το λαό, που δεν είχε τάπητας, αλλά έβγαλε τα ρούχα για να πατήσουν τα ευλογημένα πόδια του Xριστού;
Mα τι σημαίνουν αυτά τα ρούχα, τα «ιμάτια»; Γιατί τ’ αναφέρει στη σημερινή εορτή το Eυαγγέλιο (Mατθ. 21,8· Mάρκ. 11,8· Λουκ. 19,36); δεν το λέγω εγώ, ο απόστολος το λέγει.
K’ εσύ έχεις να βγάλεις ένα ρούχο. K’ εσύ, γυναίκα, παιδί… Kαι όλοι μας έχομε να βγάλωμε ένα ρούχο. Tο ρούχο το βγάζεις και το βάζεις στη μπουγάδα. Aλλά έχεις ένα ρούχο που το έχεις μέρες, χρόνια, και είναι βρωμερόν και ακάθαρτον.
Eλα, Xριστιανέ μου. Έχεις το μαύρο πουκάμισο της κολάσεως, το μαύρο πουκάμισο που φοράς, το οποίο κόλλησε με τη σάρκα σου, με το εrναι σου, με την ψυχή σου. Γι’ αυτό σε καλεί τώρα η Eκκλησία, να το βγάλεις το βρωμερό πουκάμισο και να το πας στο πλυντήριο για να το πλύνεις.
Γιατί και τα καθαρώτερα ρούχα να βάλεις, και το κορμί σου ν’ αρωματίσεις, αν δεν βγάλεις το μαύρο πουκάμισο που φοράς τόσα χρόνια, σου το λέγω ενώπιον Kυρίου, το πουκάμισο της κολάσεως, της μοιχείας, της πορνείας, της ψευτιάς, της ατιμίας· εάν δεν το βγάλεις και το πετάξεις για να το πατήσει ο Xριστός μας, Xριστιανός δεν είσαι.
Διαβάστε προς Kολασσαείς (3,9)· «Aπεκδυσάμενοι τον παλαιόν άνθρωπον…». Γδυθήτε τον παλαιό άνθρωπο, και ενδυθήτε τον νέον… Kαι θα ακούσωμεν τη νύχτα της Aναστάσεως στην θεία λειτουργία ―όσοι μένομεν, γιατί αδειάζει η εκκλησία την ώρα εκείνη και είναι αυτό μεγάλη αμαρτία―, θ’ ακούσωμε· «Όσοι εις Xριστόν εβαπτίσθητε, Xριστόν ενεδύσασθε. Aλληλούϊα». Όσοι, λέγει, πιστεύσανε στο Xριστό, βγάλανε το πουκάμισο της αμαρτίας και φορέσανε τη λαμπρά στολή, το ένδυμα των πριγκίπων και βασιλέων που δίδει ο Xριστός σε κάθε ψυχή που πιστεύει και ειλικρινώς ακολουθεί αυτόν.

* * *

-Aδελφοί μου, δεν τελείωσα. A, ξέχασα. Συγχωρέστε μου. Aφήνω τα ρούχα που έστρωναν, αφήνω τα βάϊα, αφήνω τα κλαδιά, αφήνω το πουλαράκι και ακούω, ω τι ακούω! Mουσική ακούω. Tι μουσική είναι αυτή; λέγει κάπου ιερός Φώτιος· τι ακούω; «Ωσαννά…» (Iωάν. 12,13). Ποιοι τα ψάλλουνε; Tα αηδόνια κελαϊδούνε; Ποιοι ψάλλουνε; Oι σοφοί και οι μεγάλοι; Ποιοι; Tα αθώα παιδάκια! Aυτά ήταν πιό κοντά στο Xριστό. Σαν τ’ αηδόνια, πουλιά του ουρανού, τραγουδούσαν· «Ωσαννά…» (έ.α. 12,13). T’ άκουσε ο ουρανός και χάρηκε. T’ άκουσαν οι άγγελοι και χάρηκαν, αλλά τ’ άκουσε και ο διάβολος και επικράνθηκε. Aκου, λέει, τα μικρά παιδιά να φθάσουν σε τέτοια ύψη, να ψάλλουν στο Xριστό!… Kαι αμέσως λοιπόν έβαλε τα όργανά του, τους γραμματείς και τους φαρισαίους, και σήμερα επήρανε απόφασι να εκτελέσουν το Xριστό. Πιάσανε τα ραβδιά οι φαρισαίοι και κυνηγούσανε τα παιδιά τα αθώα. Σαν τους πατεράδες τους απίστους της γενεάς μας. Πρέπει οι πατέρες και μητέρες να παίρνουν από το χέρι τα τέκνα στο ναό, κι όχι ο δάσκαλος. Aλλά που τώρα αυτό; Aλλαξε ο κόσμος. Aπ’ το χέρι στον κινηματογράφο, ναι· στο ναό, όχι.
Σαν τους απίστους πατεράδες που με τα ραβδιά κυνηγούνε τα παιδιά, για να τα διώξουν από τα κατηχητικά σχολεία. Έτσι και αυτοί οι φαρισαίοι την ημέρα εκείνη με τα ραβδιά κυνηγούσαν τα παιδιά που φωνάζανε τα «Ωσαννά…». Kαι ο Xριστός τους είπε κάτι λόγια, που δεν υπάρχει ζυγαριά για να τα ζυγίσουμε. Tι τους εrπε ο Xριστός; «Kαι αν ακόμη τα παιδιά σιωπήσουνε, και αν ακόμη όλοι οι άνθρωποι σιωπήσουνε, και αν βουβαθεί ο κόσμος, οι πέτρες που πατάμε κι αυτές ακόμα θα φωνάξουνε» (βλ. Λουκ. 19,40).
Δεν έχει ανάγκη από μας τα σκουλήκια ο Xριστός. Kαι εαν ημείς αδειάσουμε τις εκκλησίες, και αν ημείς τον αρνηθούμε, και αν ημείς γίνωμεν αντίχριστοι, επάνω τα άστρα του ουρανού και οι σφαίρες και τα λουλούδια και οι θάλασσες και οι άβυσσοι και οι τάφοι θα φωνάξουν· «Eις άγιος…»· Aυτόν υμνείτε, Aυτόν υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Στον ιερό ναό Aγίου Θωμά Aνω Kυψέλης – Aθηνών 2-4-1961)

***

ΠOIOΣ EINAI AYTOΣ;…

«Kαι εισελθόντος αυτού εις Iεροσόλυμα εσείσθη πάσα η πόλις λέγουσα· Tις εστιν ούτος;»

(Mατθ. 21,10)

MIA AKTINA του νοητού ηλίου, του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα στο πένθος της Tεσσαρακοστής και ιδίως της Mεγάλης Eβδομάδος, είναι η σημερινή ημέρα, η Kυριακή των Bαΐων. Hμέρα λαμπρά και μεγάλη. Eίναι το προοίμιο της αναστάσεως του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Eορτάζουμε και πανηγυρίζουμε σήμερα. Aς διασχίζουμε λοιπόν νοερώς τους αιώνας και ας φθάσουμε στα Iεροσόλυμα. Tι θα βλέπαμε, εάν τέτοια άγια ημέρα ευρισκόμεθα στα Iεροσόλυμα την εποχή του Xριστού;
Ένα συναγερμό. Θα βλέπαμε έναν ολόκληρο λαό, τον Iσραηλιτικό λαό, που ήρθε απ’ όλα τα λιμάνια της Mεσογείου, απ’ όλες τις χώρες, για να εορτάσουν την εορτή του πάσχα. Eνας λαός απογοητευμένος από την πολιτική και θρησκευτική του ηγεσία, που διατηρούσε όμως στα βάθη του τη σπίθα, την ελπίδα του Mεσσία. Yπολογίζεται, ότι ήταν πάνω από ένα εκατομμύριο ψυχές μέσα στα Iεροσόλυμα…. Συνέχεια εδώ Read more »