Μεγάλη Παρασκευὴ βράδυ

Ξανασταυρωνεται απο μας

Ο Κύριος ἔπαθε, ἀδελφοί μου, ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἔπρεπε νὰ πάθουμε ἐμεῖς. Γιατί τὰ ἔπαθε; Γιὰ νὰ συγχωρηθοῦμε καὶ νὰ παύσουμε νὰ ἁμαρτάνουμε. Καὶ τίθεται τὸ ἐρώτημα· Παύσαμε νὰ ἁμαρτάνουμε; Οἱ ἄνθρωποι ἁ­μάρταναν πρὸ Χριστοῦ, ἁμαρτάνουν καὶ μετὰ Χριστόν. Ἔχουν ἆραγε οἱ ἁμαρτίες τὴν ἴδια βαρύτητα; Ἁμαρτία ποὺ ἔγινε προτοῦ στηθῇ ὁ σταυρὸς εἶνε πιὸ ἐλαφρά, ἁμαρτία ποὺ γίνεται μετὰ τὸ σταυρὸ εἶνε πολὺ βαρύτερη.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ λέει τὸ ἑξῆς. Ὅλες οἱ ἁμαρτίες ποὺ ἔγιναν πρὸ Χριστοῦ συγχωροῦνται· μετὰ ὅμως, ἄνθρωπε, πρόσεξε· κάθε φορὰ ποὺ ἁ­μαρτάνεις μετὰ τὸ σταυρὸ δὲν κάνεις τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ξανασταυρώνῃς τὸ Χριστό! Νὰ προσέξουμε πολὺ αὐτὸ τὸ λόγο. Μὴν «ἀνασταυρώνουμε καὶ παραδειγματίζουμε» τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ (Ἑβρ. 6,6).
Πῶς, ἀγαπητοί μου, νὰ σᾶς παρουσιάσω τὸ ἔγκλημα αὐτὸ ποὺ κάνουν, ὄχι πλέον οἱ Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ λεγόμενοι Χριστιανοί;

* * *

Ἐμεῖς εἴμεθα οἱ ἀνασταυρωταί· ξανασταυρώνουμε τὸ Χριστό. Θέλετε παραδείγματα;
1. Ὑπάρχει μεταξύ μας κάποιος ποὺ ὑπερη­­φανεύεται, περιφρονεῖ τοὺς ἄλλους καὶ νο­μίζει πὼς εἶνε κάτι, ἐπειδὴ ἔμαθε λίγα γράμματα, πῆρε κάποιο δίπλωμα, ἢ ἔπιασε κάποια θέσι; Ἐὰν ὑπάρχῃ, ἂς σκεφθῇ ὅτι τὴν ὥρα ποὺ φέρεται ἔτσι δὲν κάνει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ξαναβάζῃ στὸ μέτωπο τοῦ Χριστοῦ «στέφανον ἐξ ἀκανθῶν» (δοξ. αἴν. καὶ ιε΄ ἀντίφ. Μ. Παρ.)· πληγώνει τὸ Χριστὸ περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι τὸν πλήγωσε ὁ ἀκάνθινος στέφανος.
2. Ὑπάρχει νέος ἢ νέα ἢ ἄλλος ἄνθρωπος πού, ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία φωνάζῃ «Εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους» (Ἠσ. 40,3· Ματθ. 3,3), προσέξτε νὰ βαδίζετε στὸν ἴσιο δρόμο, αὐτοὶ κοροϊδεύ­ουν τοὺς κήρυκες, ἐμπαίζουν τοὺς κληρικούς, δὲν ἀκοῦνε τὴν Ἐκκλησία, δὲν πατοῦν στὸ ναό· εἶνε σὰν παράλυτοι, πόδια ἔχουν καὶ πόδια δὲν ἔχουν. Δὲν ἔχουν πόδια γιὰ τὴν ἐκ­κλησία, γιὰ τὸ νοσοκομεῖο, γιὰ τὴν καλύβα τοῦ φτωχοῦ, γιὰ νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν ἄρρωστο· ἔχουν ὅμως πόδια γιὰ νὰ τρέχουν σὲ θεάματα, σὲ κέντρα διαφθορᾶς, σὲ κακόφημους οἴκους. Αὐτοί, κάθε φορὰ ποὺ πηγαίνουν ἐ­κεῖ, δὲν κάνουν τίποτ’ ἄλλο ἀπ’ τὸ νὰ βάζουν καρφιὰ στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας εὐλα­βὴς ἱερεὺς τοῦ 19ου αἰῶνος πληροφορήθηκε, ὅτι μερικοὶ νέοι τῆς ἐνορίας του ξέφυγαν καὶ πηγαίνουν σὲ σπίτια ἁμαρτωλά. Τὸ ἔμαθε καὶ ἔκλαυσε. Καὶ τί κάνει· πῆγε καὶ στάθηκε ἔξω ἀπὸ τὸ πορνεῖο καί, καθὼς ἐρχόταν ἕνας νέος νὰ μπῇ μέσα, τοῦ ἔκλεισε τὴν εἴσοδο καὶ μὲ πατρικὴ καλωσύνη τοῦ εἶπε· ―Παιδί μου, ἐγὼ σὲ βάπτισα, σὲ μύρωσα, σὲ ἔβαλα μέσα στὴν Ἐκκλησία! (καὶ βγάζοντας κάτω ἀπὸ τὸ ῥάσο του ἕνα μεγάλο ξύλινο σταυρὸ τὸν βάζει κάτω μπροστά του καὶ λέει·) ἂν ἐπιμένῃς νὰ περάσῃς, θὰ πατήσῃς πρῶτα τὸ σταυρό! ὅποιος μπαίνει μέσα ἐδῶ, σταυρώνει τὸ Χριστό!… Ἔντρομο τὸ παιδὶ λέει· ―Παπούλη, συχώρεσέ με, φεύγω… Κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνει σαρκικῶς, δὲν κάνει τίποτ’ ἄλλο ἀπ’ τὸ νὰ πληγώνῃ ἐκ νέου τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
3. Ὑπάρχει μεταξύ μας κάποια γυναίκα ἢ κάποιος ἄντρας ποὺ δὲν τὸ ἔχει γιὰ τίποτε νὰ κατακρίνῃ τὸν πλησίον; (Μία διευκρίνισις ἐ­δῶ· μερικοὶ συγχέουν τὰ πράγματα, συγχέουν τὴν κατάκρισι μὲ τὸν ἔλεγχο. Ἄλλο κατά­κρισις, ἄλλο ἔλεγχος. Κατάκρισις εἶνε ὅταν μα­ζεύεστε τέσσερις – πέντε καὶ ἐν ἀπουσίᾳ τοῦ ἄλλου τὸν κατηγορῆτε. Ἔλεγχος εἶνε ὅ,­τι δημοσίως καὶ ὑπευθύνως καταγγέλλεται πρὸς διόρθωσιν. Ὁ ἔλεγχος δὲν εἶνε κατάκρι­σις. Ἐλέγχει ὁ δάσκαλος, ὁ ἱερεύς, ἡ μάνα, ὁ πατέρας). Ὑπάρχει λοιπὸν κάποιος ποὺ κατα­κρίνει, ποὺ αἰσχρολογεῖ, ποὺ διαβάλ­λει καὶ συ­κοφαντεῖ; ὑπάρχει κάποιος ποὺ ὑβρίζει τὰ θεῖα; Ὑπάρχει κάποιος ποὺ ἐκφράζει ἀμ­φιβολίες γιὰ τὴν πίστι καὶ λέει· Ἆράγε ὑπάρχει Θεός, Παναγία, ἄγγελοι, μέλλουσα κρίσις;… Ὑπάρχει κάποιος ποὺ σκορπίζει ῥίχνει πάγο στὶς ψυ­χές; Αὐτοὶ ποὺ λένε αὐτὰ τὰ λόγια δὲν κάνουν τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ ποτίζουν πάλι μὲ ὄξος καὶ χολὴ τὴ γλῶσσα τοῦ Κυρίου μας.
4. Ὑπάρχει καὶ κάποιος ποὺ τρέφει μέσα στὴν καρδιά του τὰ φαρμακερὰ φίδια τῆς ἀν­τιπαθείας, τῆς κακίας, τοῦ μίσους, τῆς ζήλειας, τοῦ φθόνου; Αὐτὸς δὲν κάνει τίποτ’ ἄλλο παρὰ νὰ παίρνῃ τὴ λόγχη ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ στρατιώτου καὶ νὰ ξανακεντᾷ τὴν πλευρὰ τοῦ Χριστοῦ μας, ἀπὸ ὅπου ἀνέβλυσε «αἷμα καὶ ὕδωρ» (Ἰωάν. 19,34).
Σταυρωταί! Οἱ Ἰουδαῖοι σταύρωσαν τὸ Χριστὸ μιὰ φορά· ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ τὸν σταυ­ρώνουμε πολλὲς φορές. Καὶ τὸν σταυρώνουμε δυστυχῶς καθημερινῶς· ἀλλ’ ἂν θέλετε μιὰ μέρα ποὺ τὸν σταυρώνουμε περισσότερο, αὐ­τὴ εἶ­νε ἡ Μεγάλη Παρασκευή. Ὦ ἀδελφοί μου, ἂν πρόκειται κάθε Μεγάλη Παρασκευὴ νὰ μαζεύ­ωνται στὴν ἐκκλησία γυναῖκες καὶ νέ­ες ποὺ δὲν ἔχουν ἀγάπη οὐσιαστικὴ στὸ Χριστό, ἀλλὰ στολίζουν μὲ λουλούδια τὸν ἐ­πι­τάφιο ἁπλῶς γιὰ ἐπίδειξι· ἂν πρόκειται νὰ γίνωνται τὸ βράδυ ἀσχημίες ποὺ δὲν γίνονται σὲ ὅλη τὴν ἑβδομάδα· ἐὰν πρόκειται κατ᾽ αὐ­τὸ τὸν τρόπο νὰ κηδεύουμε τὸν Ἐσταυρωμένο, τότε προτιμότερο νὰ παύσουν νὰ στολίζωνται ἐπιτάφιοι, προτιμότερο νὰ μείνῃ ἐκεῖ ὁ Ἐσταυρωμένος, παρὰ νὰ γίνεται, μέσα σὲ χώρα χριστιανική, ἀντικείμενο θεάτρου, ἐπιδείξεως, βεβηλώσεως.
Σταυρωταί! Λένε, ὅτι ὁ Καῖσαρ εἶχε στὴν αὐ­λή του πολλοὺς ἀκολούθους. Ἕναν ἀπὸ ὅ­λους αὐτούς, τὸν Βροῦτο, τὸν ἀγαποῦσε πε­ρισσότερο καὶ τὸν εἶχε εὐεργετήσει ἰδιαιτέρως. Τὸν εἶχε δε­ξὶ χέρι καὶ τὸν καλοῦσε σὲ ὅ­λα τὰ συμβούλια. Ἀλλὰ μέσα στὰ ἀνάκτορα ἔγινε συνωμοσία. 10-15 αὐλικοί, ἀχάριστοι, ὡ­πλίστηκαν μὲ μαχαιρίδια, καὶ τὴν ὥρα ποὺ ὁ Καῖσαρ φέροντας τὴν πορφύρα καὶ τὸ στέμμα ἀνέβαινε ἀνύ­ποπτος ἕνα – ἕνα τὰ σκάλια γιὰ νὰ μπῇ στὴ βουλὴ τῶν ῾Ρωμαίων, εἰσώρμη­σαν ἀπὸ τοὺς διαδρόμους μὲ τὰ μαχαιρίδια ὑψωμένα, ἔπεσαν πάνω του μὲ μανία καὶ γέμισαν τὸ σῶμα του πληγές. Τὴν τελευταία ἐ­κείνη στιγμή, καὶ ἐνῷ τὸ αἷμα του ἔτρεχε, τὰ θολά του μάτια ἀνάμεσα στοὺς δολοφόνους διέκριναν τὸ πρόσωπο τοῦ Βρούτου. Καὶ τότε μὲ παράπονο βαθὺ ὁ Καῖσαρ εἶπε· «Καὶ σύ, τέκνον Βροῦτε;». Καλὰ ὅλοι οἱ ἄλλοι· κ’ ἐσύ, παιδί μου Βροῦτε, εἶσαι στὴ συνωμοσία;
Αὐτὸ τὸ παράπονο ἀκούγεται τὶς ἡμέρες αὐτὲς ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ καὶ πρὸς ἐ­μᾶς. Καλὰ οἱ Ἑβραῖοι, καλὰ οἱ ἄπιστοι, καλὰ οἱ ἄθεοι, «ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦ­σι» (Λουκ. 23,34)· ἀλλὰ κ’ ἐσεῖς; Ἐσεῖς τὰ παιδιά μου, ποὺ μικρὰ βρέφη βαπτισθήκατε μέσα στὴν ἱερὰ κολυμβήθρα· ἐσεῖς ποὺ σὰν παιδιὰ ἐρχόσασταν στὴν ἐκκλησία κι ἀκούγατε τοὺς ὡραίους ὕμνους καὶ γυρίζατε στὸ σπίτι γεμᾶ­τοι ἀγαλλίασι· ἐσεῖς ποὺ τόσες φορὲς κοινωνήσατε τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα μου καὶ ἔχετε λάβει ἀπὸ τὰ χέρια μου μύριες εὐεργεσίες; Σεῖς πρὸ παντὸς οἱ Ἕλληνες, ποὺ καὶ τὴν ἐθνικὴ ἐ­λευθερία σας τὴν ὀφείλετε σ’ ἐμένα, καὶ κάνατε ψήφισμα ὅπου διακηρύττετε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ἐλευθερωτὴς τῆς Ἑλλάδος· σεῖς ποὺ καὶ στὴν ἐπικεφαλίδα τοῦ συντάγματός σας ἔχετε τὴν διακήρυξι «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁ­γίας Τριάδος…»· ἐσεῖς λοιπὸν νὰ μὲ σταυρώνετε καὶ πάλι σήμερα; Αὐτὸ εἶνε ἀνυπόφορο.

* * *

Στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, ἀγαπητοί μου, ὁ Χριστὸς «ἤρξατο λυπεῖσθαι καὶ ἀδημονεῖν» (Ματθ. 26,37). Τί φοβερὸ ῥῆμα αὐτὸ τὸ «ἀδημονεῖν»! Πῶς νὰ τὸ μεταφράσουμε; Δὲν ὑπάρχει μετάφρασις. «Ἀδημονεῖν» σημαίνει, νὰ στενο­χωρῆται, νὰ μελαγχολῇ καὶ τρόπον τινὰ νὰ λέῃ· Γιατί ὁ Πατέρας μὲ ἔστειλε στὴ γῆ; ποιός ὁ σκοπός μου, ποιά ἡ ἀποστολή μου;… Στενα­γμός, ἀφόρητος, ἀνέκφραστος. «Ἤρξατο λυπεῖσθαι καὶ ἀδημονεῖν». Ἔγινε περίλυπος, κι ἀ­πὸ τὸ ἅγιο πρόσωπό του ἔπεφταν σταλαγμα­­τιὲς ἱδρῶ­τος «ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος» (Λουκ. 22,44) . Γιατί ὁ Χριστὸς ἦρθε σ᾽ αὐτὴ τὴ λύπη, σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀδημονία; Οἱ πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας λένε, ὅτι ἡ αἰτία δὲν ἦ­ταν ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα, δὲν ἦταν ἡ ἄρνησις τοῦ Πέτρου, δὲν ἦταν ἡ ἐγκατάλειψις τῶν μαθητῶν, δὲν ἦταν ἡ ἀχαριστία τοῦ ὄχλου καὶ ἡ κακία τοῦ κόσμου. Τὴν ὥρα ἐκείνη σὰν σὲ κινη­ματογραφικὴ ταινία, μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ μας περνοῦσαν, – τί; οἱ ἁμαρτί­ες. Τίνος ἁμαρτίες; Τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πέτρου, τοῦ Πιλάτου; τῶν ἐ­χθρῶν του; Μπροστὰ στὰ μάτια του περνοῦ­σαν οἱ ἁμαρτίες οἱ δικές μου, οἱ δικές σας, οἱ ἁμαρτίες ὅλων τῶν βαπτισμένων Χριστιανῶν. Καὶ «ἤρξατο λυπεῖ­σθαι καὶ ἀδημονεῖν».
Γιὰ μᾶς λοιπόν, ἀγαπητοί μου, λυπήθηκε ὁ Χριστός, γιὰ μᾶς ἀδημονοῦσε, γιὰ μᾶς ἔ­κλαψε, πόνεσε καὶ εἶπε «Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;…» (Ψαλμ. 21,2· Ματθ. 27,46). Ἂς τὸν εὐχαριστήσουμε ἀπὸ τὴν ψυχή μας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό  ναὸ του Ἁγίου Παύλου ὁδ. Ψαρρῶν Ἀθηνῶν 30-3-1958 ἑσπέρας)

********************

ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

**********************

–

Gospodu se dogodilo, braćo moja, sve ono šta je trebalo nama da se dogodi. Zašto je postradao? Da bismo jedni drugima oprostili i da bismo prestali da grešimo. Postavlja se pitanje: da li smo prestali da grešimo? Ljudi su grešili pre Hrista, greše i posle Hrista. Da li imaju istu težinu gresi? Greh koji je načinjen pre uzdizanja krsta je puno lakši nego greh koji je nastao posle krsta. Apostol Pavle nam govori u poslanici Jevrejima sledeće: Svi gresi koji su nastali pre Hrista opraštaju se, ali posle, čoveče, pazi, svaki put kada grešiš posle krsta ti ponovo raspinješ Hrista! Pazimo veoma na ove reči. Nemojmo “ponovo raspinjati i ružiti Sina Božijeg” Jev. 6,6). Kako da vam prikažem taj zločin koji čine, Ne više Judejci, već mi koji se nazivamo Hrišćanima?

* * *

Mi smo anastavrote, ponovo raspinjemo Hrista. Želite li primere?

1. Da li ima među nama neko ko se gordi, prezire druge jer misli da je nešto posebno, jer je naučio nešto malo slova, uzeo neku tamo diplomu, zauzeo neki dobar položaj? Ako ima, neka pomisli da u vreme kada se tako oseća i ponaša ne čini ništa drugo nego da ponovo stavlja na Hristovo čelo trnov venac, ranjava Hrista više nego što ga je povredio trnov venac.

2. Da li postoji mladić ili devojka ili neki drugi čovek koji dok crkva poziva “poravnite staze “. (Isaij. 40,3 i Mat. 3,3),pazite da hodate pravim putem, a oni ismejavaju sveštenike, ismejavaju propovednike, ne slušaju crkvu, ne dolaze u hram, kao da su paralizovani, noge imaju a kao da ih nemaju. Nemaju noge za crkvu, za bolnicu, za siromašnu kolibu, da posete bolesnika ali zato imaju noge da trče na razne događaje, za kafiće i diskoteke i za druge razne centre nečistoće. Oni svaki puta kada odlaze tamo ne čine ništa drugo već ponovo zarivaju eksere u Hristove noge… Read more »

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΣΩΤΗΡΙΑ;

«Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστι παρα τω Θεώ»

Είπεν ο Κύριος «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστι παρά τω Θεώ». Το άγιο και ιερό Ευαγγέλιο ομιλεί για έναν νέο, που ήτο και πλούσιος και άρχοντας. Δηλαδή, είχε τρία πλεονεκτήματα, που θεωρούνται σήμερα σπουδαία· η νεότης το ένα, ο πλούτος το δεύτερο και η εξουσία το τρίτο. Τι άλλο ήθελε; Η νεότης έχει τη φιληδονία, ο πλούτος τη φιλαργυρία και η εξουσία τη φιλοδοξία. Η φιληδονία, η φιλαργυρία και η φιλοδοξία είναι τα τρία δεινά, τα τρία κακά της ανθρωπότητας, η πηγή όλων των αθλιοτήτων.

Συμπαθής νέος

Με αυτά επάλευε ο νέος αυτός, αλλά, όπως λένε οι Πατέρες, ήτο συμπαθής, διότι άλλοι νέοι και τότε και τώρα μένουν τελείως αδιάφοροι στο μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής, που είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Σπανιότατο παράδειγμα νέου, που να μην τον ελκύουν ούτε τα νιάτα, ούτε τα πλούτη, ούτε η δόξα, αλλά ο ουρανός. Μέσα σε 1000 ένας μπορεί να παρουσιαστεί τέτοιος. Γι’ αυτό ο νέος αυτός ρώτησε εναγωνίως το Χριστό: «Τι να κάνω, για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;». Άραγε, έχουμε εμείς τέτοια επιθυμία, για ν’ αποκτήσουμε την ουράνια Βασιλεία; Σπάνιο παράδειγμα. Και ο Χριστός, που είδε την καλή διάθεση του νέου, απάντησε ότι μπορεί και ότι είναι εύκολο ν΄ ανοίξει την πόρτα του Παραδείσου και να μπει στον Παράδεισο. Και του έδωσε το χρυσό κλειδί. Ποιο είναι αυτό το κλειδί; Η τήρησις των εντολών. Ο Κύριος εμνημόνευσε τις σπουδαιότερες εντολές, το «Ου κλέψεις», «Ου ψευδομαρτυρήσεις», «Ου φονεύσεις», «Ου μοιχεύσεις», «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου» και «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Αλλά, ο νέος, που ποθούσε μια τελειοτέρα ζωή, δεν ικανοποιήθηκε. Προέβαλε εκ νέου το ερώτημα: «Τι μου υπολείπεται; Σε τι ακόμα υστερώ;». Και ο Κύριος τότε του έδειξε τη μεγάλη κορυφή της τελειότητος και του είπε: «Αν θέλεις να φύγεις από τον κάμπο και να υψωθείς ψηλά και να γίνεις μαθητής μου, πώλησε τα υπάρχοντά σου και δώσ’ τα στους φτωχούς και ακολούθησέ με». Τότε, ο νέος λυπήθηκε πάρα πολύ, γιατί δεν είχε δυνάμεις να πετάξει στην κορυφή αυτή της τελειότητος. Και ο Χριστός έλαβε αφορμή απ’ αυτόν τον νέο, που είχε μεν καλή διάθεση, αλλά στάθηκε μεγάλο εμπόδιο στην πορεία του για την άνω Βασιλεία η φιλαργυρία και είπε ότι είναι πιο εύκολο να περάσει καμήλα από μια τρύπα βελόνας, παρά να περάσει πλούσιος εις την Βασιλείαν των Ουρανών. Όταν τ’ άκουσαν αυτά οι μαθηταί του Χριστού, ανατρίχιασαν και του είπαν: «Αφού τόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, τότε ποιος θα σωθεί;». Και ο Κύριος απήντησε: «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστι παρά τω Θεω».

Φωνάζουν «αδύνατον» ποιοί;

Θα σταματήσω στα λόγια αυτά που είπαν οι μαθηταί στο Χριστό ότι είναι αδύνατον να φτάσει κανείς τις κορυφές της τελειότητος. Αυτό το «αδύνατον» το ακούμε και σήμερα. Κουραστήκαμε να το ακούμε. Όσοι είναι εξομολόγοι, όσοι είναι ιεροκήρυκες, όσοι είναι επίσκοποι στον 20ον αυτόν αιώνα της μεγάλης διαφθοράς και κηρύττουν το Ευαγγέλιο τους λένε: «Αδύνατον να ζήσει κανείς χριστιανική ζωή». «Αδύνατον» φωνάζουν οι νέοι, «αδύνατον» οι πλούσιοι, «αδύνατον» λένε οι επιστήμονες, «αδύνατον» οι μεν, «αδύνατον» οι άλλοι.

«Αδύνατον» φωνάζουν και οι οικογενειάρχες, γιατί και η οικογενειακή ζωή δεν είναι παίξε – γέλασε. Είναι μια ψηλή κορυφή, είναι Όλυμπος, Άλπεις και Ιμαλάια. Βέβαια, παραπάνω απ’ αυτήν την κορυφή υπάρχει μια άλλη, που αγγίζει τα άστρα και είναι η παρθενική ζωή. Αλλά και η οικογενειακή ζωή, όταν δεν είναι ως συγκερασμός ζώων η όλη συμβίωση ή μία συνεταιριστική εταιρεία συμφερόντων, αλλά η οικογενειακή ζωή, όπως την περιγράφει το Ευαγγέλιο, είναι κορυφή. Και όταν πας να υποδείξεις τα καθήκοντα, που απαιτεί η τελειότης στους οικογενειάρχες, τότε απαντούν και λέγουν: «Αδύνατον να πραγματοποιηθεί αυτό το ιδεώδες της χριστιανικής οικογένειας στον εικοστό αιώνα». Και για να το εξηγήσω σαφέστερα. Λες στον έναν να νηστεύει οικογενειακώς την Τετάρτη, την Παρασκευή και τις άλλες μεγάλες νηστείες, που ορίζει η Εκκλησία μας και απαντά: «Άσ’ τα αυτά. Έχω οικογένεια, τα παιδιά θέλουν τροφή καλή. Δε θα κάνουμε το σπίτι μοναστήρι». Και έτσι καταλύεται η νηστεία μέσα στα σπίτια και είναι σπάνιο πράγμα να βρεις οικογένεια, που να τηρεί τον ίερο θεσμό της νηστείας. Λοιπόν, τι να απαντήσουμε σ’ αυτούς που θεωρούν αδύνατη την εφαρμογή της νηστείας στην οικογένεια και καταλύουν όλες τις ημέρες, χωρίς να κάνουν καμία διάκριση; Δε θ’ απαντήσω εγώ ως επίσκοπος, ούτε το Ευαγγέλιο, αλλά θ’ απαντήσει η ιατρική επιστήμη. Κάτω στην Αθήνα έγινε συνέδριο των καρδιολόγων όλης της Ελλάδος και παρατήρησαν ότι τελευταία παρουσιάστηκε έξαρσις των καρδιακών νοσημάτων των παιδιών. Τα καρδιακά νοσήματα προσβάλλουν κυρίως τους μεγάλους, τους γέροντες. Αν περάσουν τα 50 χρόνια, η καρδιά γηράσκει και χτυπά ανωμάλως. Αλλά τα παιδιά, που έχουν καινούργια καρδιά σαν λάστιχο, σαν καουτσούκ, σπάνιο πράγμα να προσβληθεί. Και όμως οι γιατροί παρατήρησαν ότι τελευταία αυξάνεται καταπληκτικώς ο αριθμός των παιδιών με καρδιακά νοσήματα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό το κακό προέρχεται από το πολύ φαΐ. Γιατί το κάνετε αυτό στα παιδιά σας; Τα μπουκώνετε, τα έχετε συνεχώς κοντά στο ψυγείο, υπηρετείτε τις ιδιοτροπίες τους και τα κάνετε μεγάλο κακό. Κινδυνεύουν τα παιδιά σας να προσβληθούν από καρδιακά νοσήματα, όπως λένε οι γιατροί. Και είχε δίκαιο ο μέγας Βασίλειος που έλεγε: «Μάθε, μάνα, το παιδί από μικρό να νηστεύει Τετάρτη και Παρασκευή». Υπάρχουν παραδείγματα Αγίων καταπληκτικά. Νήπιον ήτο ένας Άγιος και δεν άγγιζε το μαστό της μάνας του Τετάρτη και Παρασκευή. «Έχω χριστιανική οικογένεια» σου λέει ο άλλος. Τι χριστιανική οικογένεια έχεις, όταν καταργείς στην οικογένειά σου τη νηστεία, η οποία αποδεικνύεται σωτήριον φάρμακον και υγείας φάρμακο για τα παιδιά. Εγώ αμφιβάλλω αν υπάρχουν οικογένειες, που εφαρμόζουν το θεσμό της νηστείας. «Είναι αδύνατον» λένε «να εφαρμοστεί αυτό». Ε, αφού είναι αδύνατον, τάιζε και μπούκωνε το παιδί σου, για να του κάνεις κακό. Είναι γεγονός ότι όσο τρώει ένα παιδί σήμερα, έτρωγαν άλλοτε πέντε παιδιά και είχαν υγεία. Τώρα το ψυγείο είναι ανοιχτό μέρα νύχτα και μεσάνυχτα ακόμη. Και έτσι μια αιτία της ολιγοτεκνίας είναι η λαιμαργία και η κατάλυση των νηστειών.

Λες στον άλλον να κάνει μιαν άλλη, πνευματική νηστεία αλλά σπουδαιοτάτη, για την οποία έχω μιλήσει και έχω γράψει κατ’ επανάληψη: «Κλείσε την τηλεόραση». Και σου λέει: «Είναι αδύνατον να γίνει αυτό. Η τηλεόρασις είναι πρόοδος. Εγώ ξέρω να κάνω εκλογή. Εγώ γνωρίζω πού θ’ ανοίξω και που θα κλείσω την τηλεόραση». Θα μπορούσα δια πολλών να σας αποδείξω τι συμφορά είναι η τηλεόραση, αλλά δεν είναι τώρα ανάγκη. Ένα μόνο σας λέω· μέσα στο σπίτι σας βάζετε τον διάβολο. Αν παρουσιαστεί ένας κακοποιός ή εάν έρθει ένας διεφθαρμένος άνθρωπος, δεν του ανοίγετε την πόρτα σας, αλλά με την τηλεόραση ανοίγετε την πόρτα σας σε όλους τους καλικαντζάρους και σ’ όλους τους διεφθαρμένους ανθρώπους και σ’ όλους τους διαβόλους. Μπαίνουν μέσα στο σπίτι σας και κάνουν συνεχώς πλύση εγκεφάλου και κάνουν κήρυγμα σατανικό καθημερινά, το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ, στη γυναίκα σας και στα παιδιά σας και στον κόσμο όλο. Και σας λέω το σύνθημα, που έριξε η Αμερική, η εφευρέτης της τηλεοράσεως: «Κλείστε τις τηλεοράσεις!». Αλλά εσείς τίποτα! Ελάχιστοι είναι εκείνοι που τ’ ακούν και εκφράζουν τις ευχαριστίες τους, που σώθηκαν από τα δαιμόνια της τηλεοράσεως. Λες στον έναν να νηστεύσει. Τίποτα. «Αδύνατον» φωνάζει. Λες στον άλλον «Κλείσε την τηλεόραση». «Υπερβολές είναι αυτά» σου απαντά. «Τον Καντιώτη θ’ ακούμε εμείς τώρα;».

Συμβουλεύεις τον άλλον να διαβάζει καθημερινά την Αγία Γραφή και σου λέει: «Αδύνατον! Δεν είμαι καλόγερος, για να το κάνω. Εσύ, που είσαι παπάς, να το διαβάζεις». Έτσι λέγουν και έτσι δυστυχώς απαντούν. Τι να πούμε σ’ αυτούς τώρα; Δε θ’ απαντήσω εγώ. Αντί για μένα θ’ απαντήσει ο ιερός Χρυσόστομος. Μας λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «Εάν ένας, που βρίσκεται στο μοναστήρι, χρειάζεται μια φορά να διαβάζει Ευαγγέλιο, εσύ, ο λαϊκός, 1000 φορές πρέπει να το διαβάζεις». Και μας το δικαιολογεί αυτό. «Ο μοναχός» λέει «είναι στο λιμάνι. Και όταν κάποιος είναι στο λιμάνι, δεν κινδυνεύει τόσο. Εσύ, όμως, ο οικογενειάρχης, που πλέεις στα πελάγη και στον Ατλαντικό ωκεανό και αντιμετωπίζεις 1000 προβλήματα διάβαζε το Ευαγγέλιο, για να μπορέσεις να τ’ αντιμετωπίσεις». «Δεν μπορώ» σου απαντά. «Αδύνατον» το ένα, «αδύνατον» το άλλο.

Λες στον οικογενειάρχη να μαζευτεί το βράδυ στο σπίτι του, ν’ ανάψει την καντήλα του, να μαζέψει τα παιδιά του κάτω από τις εικόνες και να κάνει οικογενειακή προσευχή. «Αδύνατον» σου λέει. Τι να πούμε, λοιπόν; Πού είναι η τελειότης της χριστιανικής ζωής; Και τώρα, ερχόμαστε σε κάτι δυσκολότερο. Πω, πω, πω! Εκεί μαζεύονται όλα τα δαιμόνια της κολάσεως.

Λες στον νέο που παντρεύτηκε: «Κάνε παιδιά. Είναι εντολή του Θεού». Αλλά τότε τους πιάνει όλη η αντίσταση του διαβόλου. Και ύστερα σου λένε είναι Χριστιανοί και κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων. Είναι θεομπαίκτες αυτοί, αλλά βρίσκονται πνευματικοί, που τους επιτρέπουν τη Θεία Κοινωνία. Φτάσαμε σε τέτοια χάλια, με τα ένα – δύο παιδιά και η Ελλάς, το ένδοξο αυτό έθνος, θα σβήσει. Έχουμε τα λιγότερα παιδιά στα Βαλκάνια. Γίναμε γηροκομείο και, ενώ δεν κάνουμε τίποτα και ενώ δεν εφαρμόζουμε αυτή τη σαφή εντολή του Θεού, νομίζουμε ότι είμαστε Χριστιανοί. «Είναι αδύνατον» σου λένε «να κάνουμε πολλά παιδιά». Και είναι σπάνιο το φαινόμενο της πολυτεκνίας. Αυτά που είπαν οι μαθηταί στο Χριστό, ότι «Είναι αδύνατον να τα εφαρμόσουμε», το ακούμε σήμερα συνεχώς. «Αδύνατον» το ένα, «αδύνατον» το άλλο, «αδύνατον» το άλλο και στο τέλος η ταμπέλα μόνο μένει «Είμαι Χριστιανός». Και πίσω από το όνομα του Χριστιανού και της χριστιανικής οικογένειας, υπάρχει μία οικογένεια ειδωλολατρική.

Δεν θα απελπιστούμε

Και όπως μου είπε ένας ευλαβής παπάς: «Πάτερ μου, μην κοιμάσαι. Μη νομίζεις ότι υπάρχουν χριστιανικές οικογένειες. Και αυτές που λέγονται χριστιανικές, αν μπεις στο σπίτι τους και τις ζυγίσεις με το Ευαγγέλιο και δεις τι κάνουν από το πρωί ως το βράδυ και τα μεσάνυκτα ακόμη, παρά την ταμπέλα που έχουν, θα δεις πως όχι μόνο χριστιανικές δεν είναι, αλλά είναι οίκοι ανοχής». Και αυτά είναι τα θλιβερά συμπεράσματα. Αλλά δε θα απελπιστούμε.

Ομολογώ ότι εις τον αιώνα μας, μέσα σ’ αυτή την κόλαση που βρισκόμεθα, είναι δύσκολο μια οικογένεια να ζήσει χριστιανική ζωή και να εφαρμόσει το Ευαγγέλιο. Παλαιότερα, πριν από 100, 200 χρόνια, ήτο ευκολότερο. Αλλά το Ευαγγέλιο δεν έγινε για μια εποχή, έγινε για όλους τους αιώνας και για όλες τις εποχές. Και εφόσον σήμερα υπάρχει μια οικογένεια, που εφαρμόζει το Ευαγγέλιο στην τελειότητα, μπορούν να το εφαρμόσουν όλες. Υπάρχουν οικογένειες, βέβαια πολύ λίγες, που το εφαρμόζουν και είναι σαν τις Άλπεις, σαν τα Ιμαλάια, σαν τις μεγάλες κορφές των ορέων. Θαυμαστές είναι οι κορυφές των Άλπεων, των Ιμαλαΐων και του Ολύμπου, αλλά πιο θαυμαστή είναι μια χριστιανική οικογένεια με δέκα παιδιά. Την κοιτάζουν όλοι με θαυμασμό και λένε: «Πως κατόρθωσε αυτή να φτάσει σ’ αυτό το ύψος και εμείς δεν μπορέσαμε;». Είναι μοναστήρι η οικογένεια, είναι Άλπεις, είναι Ιμαλάια και τελειότης. Ανθρωπίνως αυτό είναι δύσκολο. Εσείς, που είστε οικογενειάρχες και παλεύετε με σωρεία προβλημάτων καθημερινών μέσα στην οικογένεια, γνωρίζετε τις δυσκολίες. Αλλά «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστι παρά τω Θεώ». Μόνο με τη δύναμη του Θεού θα νικήσετε τα εμπόδια. Το «αδύνατον» μπορεί να το λέει ο άπιστος, το «αδύνατον» μπορεί να το λέει ο ολιγόπιστος. Εσύ πιστεύεις; Αν πιστεύεις, μπρος, προχώρα! Αν δεν πιστεύεις, τα πάντα θα σου είναι δύσκολα. Πίστη μας χρειάζεται. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος: «Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως». Εάν έχετε πίστη ζωντανή, θερμή, ζωογόνο, καυστική, τότε θα πείτε στο βουνό «Φύγε» και θα το δείτε να ξεριζώνεται και να πέφτει στη θάλασσα. Θα δείτε να ξεριζώνονται τα εμπόδια τα μεγάλα και να εξαφανίζονται. Και έτσι με την πίστη τα βουνά γίνονται κάμποι. Και ενώ σκέπτεσαι, με τη βοήθεια του Θεού, ν’ ανεβείς στον Όλυμπο, βλέπεις το βουνό να χαμηλώνει, να γίνεται ίσιωμα και βαδίζεις σαν σε ευθεία οδό και «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστι παρά τω Θεώ». Συνεπώς, αυτό το «αδύνατον» δεν μπορεί να υπάρχει στο στόμα του πιστού. Πιστεύεις; Βάδισε στα δυσκολότερα και μη φοβάσαι. Έτσι να είστε. Τότε θα είστε χριστιανικές οικογένειες και όχι κατ’ όνομα. Διότι «Ου πας ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε» είναι δικός μου, αλλά αυτός που εφαρμόζει». Θέλω να σας ευχηθώ να μη διστάζετε να προχωρείτε, να προχωρείτε, να υψώνεστε παντού, να γίνετε μια ιδεώδης οικογένεια, να γίνετε η κατ’ οίκον εκκλησία. Αν δεν τα εφαρμόσετε, θα μοιάσετε στο νεανίσκο, που, όταν του είπε ο Χριστός «Πώλησον τα υπάρχοντά σου», έφυγε. Και ‘σεις ίδιοι είστε. Σας λένε: «Κάνετε παιδιά», «Κάντε προσευχή», «Διαβάστε το Ευαγγέλιο», «Νηστεύστε». Τίποτε. Τι Χριστιανοί είστε τότε. Λοιπόν, προσπαθήστε να εφαρμόσετε την τελειότητα της χριστιανικής ζωής. Να δείξετε παραδείγματα μεγάλα. Και μια οικογένεια, που ζει χριστιανική ζωή, φαίνεται ως όρος υψηλό, φαινόμενο στην κοινωνία. Μια τέτοια οικογένεια θαύμα είναι. Θαύμα, που συντελείται δια της δυνάμεως του Θεού και δια της θελήσεως της δικής σας. Προσεύχομαι να κάνετε χριστιανικές οικογένειες και όχι ψευτοοικογένειες και να μη μοιάσετε στο νεανίσκο, ο οποίος εκτελούσε μεν ορισμένες εντολές, αλλά όταν του υπέδειξε την κορυφή, εγκατέλειψε το Χριστό και έφυγε μακριά. Είθε ο Κύριος όλους να σας ενισχύει στο δύσκολο δρόμο μιας χριστιανικής οικογένειας.

+Επίσκοπος Αυγουστίνος

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
(Ρήγας Φεραίος)

Aπολαμβάνουμε όλοι την αύρα της ε­λευθερίας, το πολύτιμο τούτο αγαθό, το ο­ποίο πάντοτε εξετίμησαν και ύμνησαν οι Έλ­ληνες στη μαρτυρική αυτή γωνία της γης. Αλ­λ’ ας προσέξουμε! Διότι, με το να εκθειάζουμε κατά κόρον την ελευθερία και να υπερ­το­νί­ζου­­με συνεχώς τα δικαιώματα του φιλελευ­θέ­ρου καὶ δημοκρατικού πολίτου, υπάρ­χει κίν­δυνος να φθάσουμε στο άλλο άκρο. Ποιο ά­κρο;

Εκδηλώνονται ανατρεπτικές κινήσεις

Το γνωρίζουμε, ότι παλαιότερα ―δεν το αρ­νούμαι― το όργανο της τάξεως, σε μερικές πε­­ριπτώσεις, ήταν ο τρόμος των πολιτών. Τώ­­ρα, βαδίζοντας όλο και πιο δημοκρατική οδό, φθάσαμε – που; στο αντίθετο άκρο και σε σημείο επικίνδυνο. Τα όργανα της τάξεως, οι φρουροί της πειθαρχίας, έγιναν τώρα ανίσχυροι· πολλοί περιφρονούν το νόμο, καταφρονούν την τάξη, σημειώνονται κρούσματα απειθαρχίας, εκδηλώνονται ανατρεπτικές κινήσεις, εγκαθιδρύεται άνομο κράτος εν κράτει. Οι αρχές καταντούν συχνά σκιά εξουσί­ας, φθάνουμε σε αναρχία.
Ε, όχι δα έτσι! Διότι τι θα γίνει; Να σας πω. Λόγω της ηλικίας μου και των πολλών γεγονό­­των που έζησα, και προ παν­τός με τη βοήθεια των διδαγμάτων της ιστορίας, καταλαβαίνω ότι θα ωριμάσουν άλλα, αντίθετα φρονήματα. Το λέει ο ιστορικός Θουκυδίδης· η αναρχία είναι κακό χειρότερο από την τυραννία. Μη, για όνομα του Θεού! μην κάνουμε κα­τάχρηση του ωραίου δώρου της ελευθερίας που παρέχει η δημοκρατία. Αν κάνουμε το λάθος αυ­τό, θα επικρατήσει αναρχία, και θα καταντή­σουμε σε σημείο πολλοί να προτιμήσουν τυραννίδα, να νοσταλγήσουν ακόμη και δικτατο­ρία. Ο Θεός να φυλάξει να μη φθάσουμε εκεί.
Γι’ αυτό λοιπόν είναι ανάγκη να έχουμε σεβασμό και πειθαρχία. Ναι, ν’ αναγνωρίζωνται τα δικαιώματα του πολίτου. Αλλά ποτέ τα δικαιώματα να μην υπερβαίνουν ωρισμένο μέτρο, τα καθωρισμένα όρια· διότι τότε πλέον θα πέσουμε στο κλίμα μιας ακαταστασίας και οχλοκρατίας, η οποία, αν γενικευθεί, μπορεί να απειλήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Εύχομαι ειρήνη με ελευθερία και δικαιοσύνη

Ως γέρων επίσκοπος από τα βάθη της καρδιάς μου θέλω να ευχηθώ…Την συνέχεια εδώ Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Kρατα την πιστι!

«Kράτει o έχεις, ίνα μηδείς λάβει τον στέφανόν σου» (Απ. 3,11)

ΣHMΕPON, αγαπητοί μου, είναι λαμπρά και ένδοξος ημέρα. Είναι η εορτή της  Ορθοδοξίας. Η αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει το θρίαμβό της εναντίον όλων των αιρέσεων, ιδιαιτέρως δε κατά των εικονομάχων.
Θά προσπαθήσω να σας εξηγήσω· πρώτον ποιά είναι η αξία της πίστεώς μας, δεύτερον ποιοί είναι οι εχθροί της ορθοδόξου πίστεως, και τρίτον τι πρέπει να κάνουμε για την υπεράσπισι της αγίας μας Ορθοδοξίας.
Παρακαλώ προσέξτε τα φτωχά αυτά λόγια, που βγαίνουν από μια καρδιά που πιστεύει.

* * *

-Πρώτον η αξία της πίστεώς μας. Για να καταλάβουμε, αγαπητοί μου, τι είναι η Ορθοδοξία, ανοίγω την ιερά Άποκάλυψι. Ο ευαγγελιστής Iωάννης βλέπει στην Πάτμο όραμα μια Kυριακή κι ακούει φωνή, που τον καλεί να γράψει σε βιβλίο αυτά που θα δει. Είδε λοιπόν επτα χρυσες λυχνίες (=κανδήλια), ένα επτακάνδηλο σαν αυτο που κρεμάμε πάνω από την ωραία πύλη, και τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν να λάμπει και να περιπατεί «εν μέσω των επτά λυχνιών» (Άπ. 1,13· 2,1). Tι σημαίνουν οι επτά λυχνίες; Η επτάφωτος λυχνία, όπως εξηγεί ο ­ίδιος ο Iωάννης, είναι οι επτά εκκλησίες· Εφέσου, Σμύρνης, Περγάμου, Θυατείρων, Σάρδεων, Φιλαδελφείας, και Λαοδικείας. Ονόματα αλησμόνητα πόλεων της Mικράς Ασίας. Εκεί υπήρχε κλήρος, λαός πιστός, ναοί ωραιότατοι. Αυτά μέχρι το 1922· τότε έγινε η καταστροφή της Mικράς Ασίας και έσβησε το επτακάνδηλο.
Για να αισθανθούμε την αξία της ορθοδόξου πίστεώς μας, απ’ όλα όσα γράφει ο Kύριος στις επτά εκκλησίες υπενθυμίζω τα λόγια του πρός την εκκλησία της Φιλαδελφείας· «Kράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβει τον στέφανόν σου» (Απ. 3,11). Kράτησε σφιχτά αυτό που έχεις, είναι πολύτιμο· μήν το χάσεις. Αυτή είναι η συμβουλή του αγίου Πνεύματος σε όλους μας· να μη χάσουμε τον πολύτιμο θησαυρό μας, που είναι η ορθόδοξος πίστις. Oσα δηλαδή δίδαξε ο Xριστός, κήρυξαν οι απόστολοι, παρέδωσαν οι διδάσκαλοι, και διατύπωσαν οι πατέρες στίς τοπικές και οικουμενικές Συνόδους. Αυτός είναι ο ατίμητος θησαυρός μας.
Ο Kοσμάς ο Αιτωλός έλεγε το εξής. Kάποιος έμπορος σε όλη του τη ζωή είχε τη μανία ν’ αγοράζει πολύτιμα πετράδια. Στο τέλος μάζεψε πολλά, διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών, και τα είχε μέσα σ’ έναν τορβά. Tου πέρασε όμως η υποψία· Άραγε τα πετράδια μου είναι αληθινά, Ή μήπως είναι ψεύτικα;… Πήγε σε κάποιον ειδικό και τον παρακάλεσε να του πει τι αξία έχουν. Ο σαράφης τα εξέτασε ένα προς ένα και του λέει· Kρίμα στον κόπο σου· όλα είναι κάλπικα, ψεύτικα· σε γελάσανε. Ένα μόνο έχει μεγάλη αξία, τούτο το μικρό. Αυτό αξίζει παραπάνω απ’ όλα, είναι το διαμάντι… Επιστρέφοντας ήθελε στο δρόμο να δοκιμάσει. Συναντά ένα τυφλό· αγγίζει το διαμάντι στο μάτι του, και ο τυφλός βλέπει. Ευρίσκει έναν κωφάλαλο· αγγίζει το διαμάντι, άρχισε να μιλά. Βλέπει ένα κουτσό· τον αγγίζει, σηκώθηκε. Ευρίσκει ένα γέρο· τον αγγίζει, και γίνεται νέος. Tέλος συναντά κ’ ένα νεκρό· μόλις τον άγγιξε, ο νεκρός αναστήθηκε. «Kύριε, ελέησον! Αλήθεια αυτό το διαμάντι έχει την αξία!».
Έτσι μιλούσε ο άγιος Kοσμάς. Ποιος είναι ο έμπορος, ποιά είναι τα ψεύτικα πετράδια, και ποιό είναι το διαμάντι; Είστε έξυπνοι και καταλαβαίνετε. Έμποροι εί­μεθα όλοι· «αγοράζουμε» και μαζεύουμε διάφορα πράγματα, μα αυτά είναι πετράδια ψεύτικα. Η ζωή μας είναι μια συλλογή πετραδιών. Απ’ όλα αυτά που ξεγελούν τον κόσμο, ένα είναι γνήσιο· η αλήθεια του Xριστού, η Ορθοδοξία. Αυτό είναι το διαμάντι που αξίζει, τ’ άλλα είναι γιά το ρέμα. Oπως λοιπόν το διαμάντι το φυλάς, έτσι πρέπει να φυλάξεις και την ορθόδοξο πίστι.
– Nά τη φυλάξεις, διότι η Ορθοδοξία απειλείται. Ποιοί είναι οι εχθροί της ορθοδόξου πίστεως σήμερα· ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι.
1. Πρώτοι εχθροί είναι οι χιλιασταί, οι ψευδομάρτυρες του Iεχωβά. Αυτοί σύν τοις άλλοις είναι και εικονομάχοι. Εικόνα δεν προσκυνούν, σταυρό δεν κάνουν. Kουβέντιασα με χιλιαστή· έχουν φανατισμό. Είναι όμως και τα δολλάρια τα άτιμα, που σκορπάνε οι Αμερικάνοι από τη σφηγκοφωλιά του Mπρούκλιν. Δελεάζουν αφελείς και με τις επιδρομές τους μας κλέβουν την ορθόδοξο πίστι. Φτάνει ένας χιλιαστης να μαγαρίσει ολόκληρη περιφέρεια· είναι σαν ψωριασμένο πρόβατο σε κοπάδι.
2. Άλλοι εχθροί της Ορθοδοξίας μας είναι οι μασόνοι. Αυτοί είναι μορφωμένοι, επιστήμονες, κατέχουν αξιώματα. Επηρεάζουν την κοινωνική, ηθική και θρησκευτική ζωή του τόπου. Έχουμε τους περισσοτέρους μασόνους στα Βαλκάνια. Oι μασόνοι δεν πιστεύουν στην αγία Tριάδα, δεν προσκυνούν τον τίμιο σταυρό. Σύμβολα έχουν το τρίγωνο και την πεντάλφα. Yπογράφουν προσθέτοντας τρείς τελείες. Kάποτε είδα τέτοια υπογραφή· κατάλαβα…
3. Tρίτος εχθρός είναι οι λεγόμενοι αντβεντισταί ή σαββατισταί. Αυτοί καταργούν την Kυριακή· δεν την τιμούν. Ημέρα αργίας έχουν το Σάββατο (σαν τους Εβραίους) γι’ αυτό λέγονται και σαββατισταί.
4. Επικίνδυνοι είναι οι πεντηκοστιανοί. Αυτοί παίρνουν γομμολάστιχα και σβήνουν όλες τις γιορτές. Kρατούν την Πεντηκοστή, και νομίζουν ότι τιμούν το άγιο Πνεύμα.
5. Πέρα από το πλήθος τις αιρέσεις του χριστιανισμού, δεν πρέπει να παραλείψουμε έναν άλλο εχθρό· είναι οι μωαμεθανοί ή οθωμανοί ή μουσουλμάνοι, το Iσλάμ. Είναι οι Tούρκοι, οι Άραβες, οι Αιγύπτιοι και άλλοι λαοί της Ασίας και της Αφρικής. Oι οθωμανοί πιστεύουν στο Kοράνιο. Είναι 500 – 600 εκατομμύρια. Nα το ξέρετε, στα χρόνια μας ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι αυτός. Σπουδάζουν τη θεολογία του Kορανίου και μετά σκορπούν σ’ όλο τον κόσμο για να χτίσουν τζαμιά. Εγώ θά πεθάνω, αλλά θυμηθείτε το λόγο μου· θα ρθουν και στην πατρίδα μας να χτίσουν στην Αθήνα τζαμί, όπως στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο και αλλού. Αυτοί έχουν ζήλο, εμείς αδιαφορούμε. Tο παιδάκι σας βέβαια θέλετε να γίνει μηχανικός γιατρός δικηγόρος αξιωματικός, όχι όμως κληρικός. Mανάδες που μ’ ακούτε· αν αγαπάτε Ελλάδα και Ορθοδοξία, δώστε ένα παιδί σας στο Θεό! Kαταλάβατε; Δε’ σας είπα ακόμη τίποτα.
6. Ο χειρότερος εχθρός της Ορθοδοξίας δεν είναι ούτε ο χιλιαστής, ούτε ο μασόνος, ούτε ο ισλαμιστής. Ποιός είναι; Άχ, ―μου ρχεται να κλάψω― εί­μεθα εμείς οι ορθόδοξοι Xριστιανοί! Ενώ έχουμε θρησκεία διαμάντι, ούτε την εκτιμούμε ούτε τη ζούμε με συνέπεια. Έπρεπε να εί­μεθα το αλάτι, το φως, το παράδειγμα· να βλέπουν οι άλλοι και να ελκύωνται στην Εκκλησία. Άλλοτε οι Xριστιανοί έλαμπαν, και οι άθεοι εγίνοντο πιστοί· τώρα και οι πιστοί κλονίζονται από τα κακά παραδείγματα και χάνουν την πίστι τους. Kαι την ευθύνη τη φέρουμε εμείς. Iδίως οι κληρικοί.
-Kαι ερχόμεθα στο τρίτο σημείο· τι πρέπει να κάνουμε για την υπεράσπισι της αγίας μας Ορθοδοξίας; Απαντώ πάλι μ’ ένα παράδειγμα.
Ο άγιος Kοσμάς είχε μαθητή ένα τσοπάνο της Πίνδου που έγινε μοναχός. Λεγόταν Δημήτριος. Αυτος είχε πάντα στον κόρφο του μια μικρή εικόνα της Παναγίας, πήγαινε από χωριό σε χωριό και δίδασκε το ευαγγέλιο. Oι Tούρκοι τον ωδήγησαν μπροστά στον κατή. Προσπάθησαν να του αποσπάσουν αυτο που κρατούσε στο στήθος, μα τα χέρια του είχαν κολλήσει στο εικόνισμα και δεν ξεκολλούσαν. Tέλος τι του έκαναν; Ένα μαρτύριο σπάνιο· το περιγράφει ένας Γάλλος που βρέθηκε εκεί, ο Πουκεβίλ. Tον καταδίκασαν να πεθάνει χτιστός! Tόν έχτισαν ως το λαιμό, μόνο το κεφάλι του άφησαν απ’ έξω. Έζησε δέκα μέρες· ξεψύχησε επικαλούμενος το όνομα του Kυρίου.
Αυτή ήταν η φυλή μας, αυτή είναι η Ορθοδοξία. Kαι μη νομίζετε ότι στις ημέρες μας το ιερό πυρ έσβησε. Η κανδήλα τρεμοσβήνει, αλλά καίει. Hρθε ένας Xριστιανός και έκλαιγε. ―Tι σου συνέβη; ―Πέθανε η μάνα μου. ―Πόσων ετών; ―87. Είμαι από τη Γάγγρα. Ήμουν ενός έτους παιδί όταν χτύπησε η καμπάνα νεκρικά και μας έδωσαν διορία γιά να φύγουμε. Mε πήρε η μάνα στην αγκαλιά, μ’ έφερε στην Ελλάδα. M’ έμαθε να μαι Xριστιανός και Έλληνας. Kαι πριν πεθάνει είπε· «Παιδί μου, φεύγω. Kαλή αντάμωσι. Kράτησε την πίστι!». Tα ί­δια λόγια που έγραψε ο Iωάννης ο ευαγγελιστής.

* * *

Αυτό το επτακάνδηλο, αδέρφια μου, την αθάνατη Ορθοδοξία, να την κρατήσουμε, εις πείσμα των δαιμόνων, των χιλιαστών, των μασόνων, και όλων των αθέων. Ω πατρίδα μου, κράτησε την πίστι σου· «κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβει τον στέφανόν σου»· αμήν.

† επίσκοπος Αυγουστίνος

(Στον ιερό ναό της Αγίας Tριάδος Πτολεμαΐδος 3-3-1974 εσπέρας)

_______

ΣΕΡΒΙΚΑ

___

–

ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

Ευσεβές εκκλησίασμα,
Τη στιγμή που βρίσκομαι εδώ στον ιστορικό τούτο ναός της Αγίας Τριάδας, που έκτισε η ευσέβεια των προγόνων μας, είμαι πολύ συγκινημένος. Οι ευσεβείς πρόγονοί μας κατοικούσαν σε καλύβες, αλλά έκτιζαν παλάτια στο Θεό. Είμαι, λοιπόν, βαθύτατα συγκινημένος και για το λόγο αυτό δεν μπορώ να σας μιλήσω.
Τι να είπω και τι να λαλήσω και ποιες αναμνήσεις θα υπενθυμίσω στο αγαπητό ακροατήριο, βλέποντας τα προσφιλή σας πρόσωπα; Φτάνει ότι σας βλέπω και φτάνει ότι με βλέπετε. Αλλά, αφού με αξίωσε ο Θεός να έρθω πάλι εδώ στο ναό της Αγίας Τριάδας, θα επιτρέψετε σ΄εμένα, το γέροντα επίσκοπο, να πω μερικές λέξεις.
Αφορμή θα μας δώσει το Ευαγγέλιο. Το ακούσατε; Ομιλεί για ένα πράγμα, που είναι ανύπαρκτο στον κόσμο σήμερα και επειδή είναι ανύπαρκτο, υπάρχει κίνδυνος από στιγμή σε στιγμή να εκραγεί ο Γ΄ Παγκόσμιος πόλεμος, η καταστροφή του σύμπαντος κόσμου. Ομιλεί το Ευαγγέλιο για την αγάπη.
Λέξη γλυκιά, πράγμα γλυκύτερο και ουράνιο. Η αγάπη, που δίδαξε και εφάρμοσε ο Χριστός και οι Άγιοι όλων των αιώνων, είναι ένα ουράνιο δένδρο, το οποίο φύτευσε η Αγία Τριάδα. Και όπως το δένδρο έχει μια ρίζα και πολλά κλαδιά, έτσι και η αγάπη είναι πολύκλαδος.
Έχουμε πολλά είδη αγάπης. Η αγάπη του Χριστού δεν περιορίζεται σ΄ ένα μικρό και στενό κύκλο ανθρώπων, αλλά επεκτείνεται και αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα και τους εχθρούς μας. Το λέει ο Χριστός μας, «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν».
Περί αγάπης, λοιπόν, θα ομιλήσω. Αλλά, επειδή η αγάπη είναι θέμα απέραντο, γι’ αυτό θα αρκεστώ σ’ ένα είδος αγάπης, το οποίο την ώρα αυτή με συγκλονίζει Και το είδος αυτό της αγάπης είναι η αγάπη προς την πατρίδα. Μικρό και ασήμαντο είναι; Ποιος φύτευσε την αγάπη προς την πατρίδα στην καρδιά όλων των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων, πλουσίων και φτωχών, μορφωμένων και αγραμμάτων, σοφών και ασόφων;
Η αγάπη προς την πατρίδα είναι ουράνιο πράγμα.  Ένα παράδειγμα θα σας φέρω. Αν πάτε στο Βόρειο Πόλο, εκεί όπου η θερμοκρασία είναι 20 και 30 βαθμούς υπό το μηδέν, θα δείτε εκεί ανθρώπους να κατοικούν, που έχουν πατρίδα το Βόρειο Πόλο. Δε ζουν σε σπίτια με όλα τα κομφόρ, όπως έχουμε εμείς, αλλά κατοικούν σε καλύβες, που είναι φτιαγμένες από πάγο και φορούν δέρματα αρκούδας και είναι ευγενέστατοι.
Μέσα στις καλύβες, κατοικούν άγγελοι και στα παλάτια κατοικούν δαίμονες. Οι Εσκιμώοι έχουν πατρίδα το Βόρειο Πόλο, που έχει αφάνταστο κρύο. Πάρε, λοιπόν, έναν Εσκιμώο και πήγαινέ τον στη Νέα Υόρκη. Δε θα του αρέσει. Θα λαχταρά την ώρα πότε θα φύγει, για να πάει στην πατρίδα του. Θα λέει «Αχ, πατρίδα μου! Πού είσαι; Και ας είσαι και ο Βόρειος Πόλος».
Αν πάτε στην αφρικανική έρημο, εκεί που υπάρχουν οι Βεδουίνοι, όπου ο ήλιος λιώνει και καίει την άμμο, θα δείτε τους Βεδουίνους να ζουν ευτυχισμένοι μέσα στην απέραντη εκείνη ερημιά. Και αν πάρεις ένα Βεδουίνο και τον φέρεις στο Παρίσι, θα αναστενάζει και θα λέει «Αχ, ερημιά μου! Αχ, Σαχάρα μου! Πότε θα ΄ρθω κοντά σου!».
Έτσι είναι σ’ όλο τον κόσμο ριζωμένη από το Θεό η αγάπη για την πατρίδα. Και αυτό έλεγε ένας δικός μας ήρωας της αρχαίας εποχής, ο Οδυσσέας, που πέρασε πολλά μέρη, θαυμάσια και σπουδαία, αλλά πουθενά δεν ευχαριστιόταν και έλεγε «Ας με αξιώσει ο Θεός να πάω στο νησί μου, να δω τον καπνό να βγαίνει από το τζάκι μου και ας πεθάνω!».
Είναι, λοιπόν, παγκόσμιο φαινόμενο η αγάπη προς την πατρίδα, την οποία φύτευσε ο Θεός στις καρδιές των ανθρώπων. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, ο άνθρωπος κατοικεί σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Τα περισσότερα ζώα δεν μπορούν να εγκλιματιστούν. Έφεραν ένα λιοντάρι στη Φλώρινα και ψόφησε. Τα ζώα δεν εγκλιματίζονται, ο άνθρωπος όμως εγκλιματίζεται. Και άλλοτε μεν κατοικεί στο Βόρειο Πόλο, άλλοτε στη Σαχάρα, άλλοτε στα νησιά των Αντιλών, πέρα στην Αυστραλία. Έτσι το όρισε ο Θεός. Ο άνθρωπος προσαρμόζεται σε όλα τα μήκη της γης και σ’ όλα τα πλάτη. Γι΄ αυτό σήμερα η γη είναι κατάσπαρτη από ανθρώπους.
Γιατί σας τα λέω αυτά; Γιατί, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια ακούγεται ένα σύνθημα. «Κάτω οι πατρίδες!». Όχι, δεν πέφτουν οι πατρίδες, γιατί ο Θεός τις φύτευσε στις καρδιές των ανθρώπων. Και οι Εσκιμώοι και οι Βεδουίνοι και κάθε λαός θα αγαπά την πατρίδα του. Και αν αυτοί αγαπούν την πατρίδα τους, γιατί εμείς να μην την αγαπούμε; Οι Ρώσοι παρελαύνουν στην πλατεία της Μόσχας προς τιμήν τους και λένε τα μικρά παιδιά «Ρωσία, γλυκιά μας μανούλα!».
Γιατί εμείς να μην αγαπούμε τον τόπο μας; Γιατί εμείς να μην αγαπούμε την Ελλάδα μας, που είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου; Και δεν το λέμε αυτό με ένα πνεύμα ρατσισμού και υπερηφάνειας και εγωισμού. Εάν εμείς σιωπήσουμε, «οἱ λίθοι κεκράξονται» ότι δεν υπάρχει πιο ωραία πατρίδα από την Ελλάδα μας. Η Ελλάδα είναι η πιο ωραία πατρίδα του κόσμου, γιατί γέννησε τους πιο μεγάλους φιλοσόφους, τους πιο μεγάλους διδασκάλους και ποιητές. Και γιατί δημιούργησε έναν αθάνατο πολιτισμό. Σε εποχή που άλλοι έτρωγαν βαλανίδια στα δάση, εμείς κτίζαμε Ακροπόλεις και Παρθενώνες.
Η Ελλάδα είναι η ομορφότερη πατρίδα του κόσμου, γιατί έχει φυσικά και υπερφυσικά κάλλη. Επάνω στη Φλώρινα, που πέφτει χιόνι και προχωρώντας λίγο πιο βόρεια συναντάς μια λίμνη χαριτωμένη. Όταν τη βλέπω, δακρύζω. Νομίζω ότι βλέπω τη λίμνη Γενησαρέτ. Κοντά στη λίμνη είναι ένα δάσος απέραντο με οξιές, με πλατάνια και πουλιά που κελαηδούν. Ονομάζονται οι «Άλπεις των Βαλκανίων». Και όπως οι Άλπεις της Ελβετίας προκαλούν θαυμασμό, έτσι και τα μέρη αυτά είναι ωραιότατα.
Αλλά, αν με ρωτήσετε να σας πω ποιο είναι το ωραιότερο μέρος της πατρίδας μας, θα σας απαντήσω – όχι γιατί είμαι Κυκλαδίτης- ότι το ωραιότερο μέρος της πατρίδας μας είναι τα νησιά μας. Τρεις χιλιάδες νησάκια μικρά και μεγάλα. Καμιά άλλη χώρα δεν έχει τόσα ευλογημένα νησάκια.
Και ένα από τα ωραιότερα νησάκια είναι η ιδιαιτέρα πατρίδα μας, η Πάρος. Ω, η Πάρος! Ποιος ποιητής θα ψάλλει τον ύμνο της; Ποιος ρήτορας θα εγκωμιάσει το μεγαλείο της; Ποιος ζωγράφος θα ζωγραφίσει τα ωραία τοπία της; Ω, η Πάρος! Με τ’ ακρογιάλια της, με τα βουνά της τα χαμηλά, τα χαριτωμένα. Με τις μικρές πεδιάδες της. Με τα μνημεία της τα αρχαία, των οποίων το μεγαλύτερο μνημείο είναι η Εκατονταπυλιανή της Πάρου. Αφιερωμένο στην Παναγία μας, που κατά την παράδοση έκτισε η αγία Ελένη, η μητέρα του μεγάλου Κωνσταντίνου.
Ω, η Πάρος, με τα μοναστήρια της τα ευλογημένα, που είναι σαν άστρα μέσα στο νησί. Η Πάρος με τα 400 εξωκκλήσια της, με τις 500 αγροκατοικίες της. Όταν τις βλέπω, κλαίω. Λένε για μετάνοιες, που κάνουν οι μοναχοί στα μοναστήρια και κάνουν οι μοναχοί μετάνοιες. Αλλά δεν είναι τίποτα αυτές οι μετάνοιες μπροστά σ’ εκείνες, που έκαναν οι πρόγονοί μας κτίζοντας αυτούς τους μαντρότοιχους. Κάθε πέτρα και μετάνοια. Και έγινε η Πάρος ένας ωραίος τόπος.
Ω, η Πάρος, με τους Αγίους της ! Με την αγία Θεοκτίστη, με τον άγιο Αρσένιο το νεότερο, με τον αλησμόνητο πατέρα της Πάρου, τον πατέρα Φιλόθεο. Όλα αυτά αλλά και με τα ωραία κάλλη της τα φυσικά, τα ηθικά και τα πνευματικά και τα ιστορικά, έγινε η Πάρος μας μαγνήτης, που τραβά χιλιάδες κόσμο στο ευλογημένο της νησί.
Τελείωσα. Αλλά αν τελειώσω εδώ, μπορεί κάποιος να με παρατηρήσει, ιδίως ο παπα-Νικόλας, ο οποίος ζει σε έναν υπερφυσικό και αιώνιο κόσμο. Είναι εδώ η Πάρος. Μόνο η Πάρος; Πέρα από την ιδιαίτερη πατρίδα μας, δεν υπάρχει τίποτε άλλο; Όχι, αγαπητοί μου, μην το πείτε αυτό. Πέρα από την Πάρο, πέρα από τα νησιά μας, πέρα από την Ήπειρο, πέρα από την Ελλάδα μας, πέρα από τη γη μας, που είναι ένας κόκκος άμμου, μια σταγόνα στον ωκεανό. Πέρα από τις σφαίρες και από τους γαλαξίες, που κινούνται στο άπειρο, πέρα απ’ αυτό τον κόσμο, υπάρχει μια άλλη πατρίδα. Αυτή εδώ είναι προσωρινή.
Υπάρχει μια άλλη αιώνια πατρίδα. Και η αιώνια μας πατρίδα είναι εκεί που βρίσκονται οι ψυχές των γονέων μας, των προπάππων μας, των χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι δεν πέθαναν, αλλά ζουν σ’ έναν ωραιότερο κόσμο. Ποιος το είπε; Ο άνθρωπος δεν είναι ουρακοτάγκος, δεν είναι μαϊμού, δεν κατάγεται από τα ζώα. Έχει μια θεϊκή προέλευση. Πέρα από τη γη αυτή, υπάρχει η αιώνια μας πατρίδα.
Μα θα μου πείτε «Θέλω αποδείξεις, για να πιστέψω ότι υπάρχει άλλη ζωή, ότι υπάρχει άλλος κόσμος». Δε σου αρκεί, λοιπόν, το «Πιστεύω» της Εκκλησίας μας, το «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Θέλετε αποδείξεις; Μα θα καθίσουμε μέχρι τα μεσάνυχτα, για να σας τις αραδιάσω. Αν κανείς μπορεί να μετρήσει τις ακτίνες του ήλιου, μπορεί να μετρήσει και τις αποδείξεις που έχει η αγία μας πίστη. Είναι αμέτρητες, ατελεύτητες.
Ένα μόνο σας λέω. Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι υπάρχει Πάρος; Θα πρέπει να είναι τρελός, θα πρέπει να είναι ανισόρροπος, θα πρέπει να έχει σαλευθεί η διάνοιά του, για ν’ αμφιβάλλει. Όσο είσαι βέβαιος ότι υπάρχει Πάρος, άλλο τόσο βέβαιος να είσαι ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος, απέραντος, ωραιότερος, υπεροχότερος, πάγκαλος, τον οποίο μας τον απεκάλυψε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Ωραία είναι η Πάρος; Χίλιες φορές, εκατομμύρια φορές ωραίοτερη είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Ένας δικός μας Κυκλαδίτης έψαλλε το μεγαλείο της πατρίδας και έλεγε «Βλέπουμε μακριά με το βλέμμα της πίστεως την αιώνια Πατρίδα, αγγέλων λευχημόνων κατοικία».
Και κάτι άλλο θέλω να σας πω. Εδώ η πατρίδα μας είναι προσωρινή. Πόσα χρόνια θα ζήσουμε; Σ’ ένα μέρος, σ’ ένα χάνι, σ’ ένα στάβλο της Πελοποννήσου που πέρασα, άκουσα ξαφνικά «Παππούλη, κορακοζώητος». Απόρησα και είπα μέσα μου «Πού ξέρουν αυτοί οι τσομπαναραίοι τι θα πει κορακοζώητος;». Η πιο ωραία ευχή στα μέρη της Λοκρίδος, στα μέρη του Παρνασσού. Ρώτησα και έμαθα ότι ο κόρακας ζει 200 χρόνια. Τι να το κάνεις να ζεις 200 χρόνια και να φωνάζεις «κρα». Προτιμότερο αηδόνι που ζει λίγα χρόνια, ένα –δυο χρόνια, και κελαηδά μέσα στο δάσος. «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» μέσα στον κόσμο της αμαρτίας.
Ήταν εποχή – δεν το λέω εγώ, το βεβαιώνει και η επιστήμη με διάφορες γεωγολογικές έρευνες που έκανε – ήταν εποχή που δεν υπήρχε Πάρος. Αλλά, ξαφνικά, μέσα από τη θάλασσα, όπως μέσα από την κοιλιά της μάνας βγαίνει το παιδί και γίνεται χαρά μεγάλη, ότι γεννήθηκε άνθρωπος εις τον κόσμο, έτσι και από την κοιλιά αυτή βγήκε το παιδί αυτό, που λέγεται Πάρος.
Όπως, λοιπόν, επιστημονικώς είναι αποδεδειγμένο ότι η Πάρος βγήκε από την κοιλιά της θάλασσας, έτσι θα ΄ρθει εποχή, αδελφοί μου, που με το πρόσταγμα του Θεού θα πάει η Πάρος ένα, δύο, τρία, χίλια μέτρα κάτω από τη θάλασσα. Πού τα σπίτια σας, πού τα χωράφια σας, πού τα μεγαλεία σας, πού τα κομφόρ σας, που οι φιλονικίες σας; Κι αεροπλάνο εάν πετάει πάνω από την Πάρο, δε θα τη βρίσκει. Και ότι θα γίνει στην Πάρο, θα γίνει στον κόσμο όλο.
Προσωρινός είναι ο κόσμος αυτός. Το είπε ο Παύλος, το πιστεύω, ότι «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Δεν έχω να σας πω περισσότερα. Ένα σας λέω. Στον αιώνα αυτό της απιστίας και διαφθοράς, να κλείσετε τα αφτιά σας στις σειρήνες της απιστίας. Να ακούτε μόνο τη φωνή των αγίων μας προγόνων, που κατοικούσαν σε καλύβες, αλλά ήταν άγγελοι. Τώρα σε σπίτια μεγάλα, με όλα τα κομφόρ, με τηλεοράσεις, με ραδιόφωνα, με ψυγεία και πλυντήρια κατοικούν δαίμονες. Ποτέ άλλοτε δεν παρουσίασε ο τεχνικός πολιτισμός τόσες εκπλήξεις, αλλά μέσα στα σπίτια δεν κατοικούν ωραίοι άνθρωποι, όπως παλιά κατοικούσαν.
Να μείνετε πιστοί και αφοσιωμένοι στη φωνή των προγόνων μας. Προσκολλημένοι στο βράχο αυτόν που λέγεται Πάρος. Και ακόμη περισσότερο προσκολλημένοι στον αιώνιο βράχο, το Χριστό μας. Πιστεύετε και αγαπάτε. Και για να αγαπάτε, πρέπει να πιστεύετε ότι η ζωή αυτή είναι προσωρινή και μετά από λίγο θα αναχωρήσουμε με το εξπρές στους αιώνιους κόσμους, όπου είναι οι γενεές των γενεών.
Να πιστεύετε ακράδαντα, στα τρομερά χρόνια της απιστίας που ζούμε. Όσο πιστεύεις ότι υπάρχει ήλιος, όσο πιστεύεις ότι υπάρχουν άστρα, όσο πιστεύεις ότι υπάρχει η νήσος Πάρος και η Παροικία. Διότι σας λέγω και το τονίζω ότι κάτω από τ’ άστρα δεν υπάρχει άλλο πιο ωραίο και πιο μεγάλο και πιο αληθινό από τον Ιησου Χριστό το Ναζωραίο.
Τα άλλα είναι μικρά κι ασήμαντα, τιποτένια. Σκύβαλα μπροστά στον πολύτιμο αδάμαντα, που είναι ο Χριστός. Πιστεύετε. Και αν μέσα στο σπίτι σου δεν πιστεύει ο άνδρας σου και τα παιδιά σου, που πήγαν σε πανεπιστήμια και σε σχολεία και έμαθαν πέντε γράμματα και έμεινες μόνη μέσα στο σπίτι, πίστευε στο Θεό.
Και αν στο χωριό μας, που δεν το πιστεύω, έρθει καταραμένη μέρα και όλοι αρνηθούν το Χριστό και μείνεις ένας μέσα στις Λεύκες, μην αρνηθείς το Χριστό. Και αν έρθει μέρα, που δεν το πιστεύω, όλη η Ελλάδα μας γονατίσει στο διάβολο και γίνει χώρα δαιμονική, ένας να μείνεις στην Ελλάδα μας, να πιστεύεις στο Χριστό.
Και αν όλος ο πλανήτης μας γονατίσει στον εωσφόρο και έρθει η εποχή του αντιχρίστου και μείνεις ένας μέσα στον πλανήτη, να λες «Σε πιστεύω, Χριστέ. Πιστεύω σαν τη μάνα μου, πιστεύω σαν παιδάκι, πίνω τ’ αθάνατο νερό και αφήνω το φαρμάκι».

(Ομιλια Μητροπολίτου Φλωρινης Αυγουστίνου Καντιώτου στις Λεύκες Πάρου 29 -3-1985

Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

«Kαι ερημώσει πάσαν την γην ανομία»
(Σ. Σολ. 5,23)

OMOIAZOMEN, αγαπητοί μου, με έναν άνθρωπο που πιάνει στα χέρια του ένα όμορφο βιβλίο, κ’ επειδή δεν ξέρει γράμματα, το ξεφυλλίζει το ξεφυλλίζει, αλλά δεν γνωρίζει τι λέει μέσα.
Eίδα κάποτε σ’ ένα βουνό έναν άνθρωπο, που είχε στα χέρια του ένα βιβλίο και το κοιτούσε.
―Mπαρμπα-Γιώργο, του λέω, τι λέει το βιβλίο;
―Που να ξέρω, παιδάκι μου; μου απαντά· κάτι βλέπω μέσα, αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Aκριβώς το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς. H Eκκλησία μας, οι ακολουθίες, ο όρθρος, ο εσπερινός, η θεία λειτουργία, είναι ένα βιβλίο, το ωραιότερο βιβλίο που υπάρχει στον κόσμο.  Aλλά πάμε στην εκκλησία και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από αυτά που ακούμε. Tι συμβαίνει; Ποιά να είναι η αιτία; Mήπως είναι η γλώσσα; E, κατά τι, συντελεί και η γλώσσα. Δεν είναι όμως η γλώσσα. Γνώρισα στη ζωή μου τσοπαναραίους και γεωργούς και αγραμμάτους ανθρώπους, που ξέρανε απ’ έξω τον εξάψαλμο· γνώρισα και δικηγόρους και γιατρούς και μεγάλους επιστήμονας και καθηγητάς πανεπιστημίου, που ούτε το «Πάτερ ημών» δεν γνωρίζανε.
Aρα λοιπόν δεν είναι τόσο η δυσκολία της γλώσσης· είναι η έλλειψις αγάπης στο Θεό. Δεν έχομε αισθανθεί το μεγαλείον αυτό της ποιήσεως, το μεγαλείον των ακολουθιών μας· και οι σκέψεις μας και τα αισθήματά μας είναι ξένα προς τα μεγαλεία της αγίας Γραφής και των ιερών ακολουθιών.
Γι’ αυτό απόψε θα θελήσω κ’ εγώ, από τα χίλια χρυσά λόγια τα οποία ακούσατε εις τα αναγνώσματα του εσπερινού, συντόμως να δούμε ένα χρυσούν λόγον, ανεκτίμητον λόγον, που είπε ένας από τους μεγαλυτέρους σοφούς ―όχι απλώς σοφούς, αλλά θεοπνεύστους― συγγραφείς της αγίας Γραφής, ο περίφημος Σολομών.
O Σολομών λέγει μια προφητεία, η οποία πραγματοποιείται επι των ημερών μας. Λέγει κάτι που γίνεται σήμερα. Tι λέει;
«Oλη η γη θα ερημώσει» και δεν θα υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο (βλ. Σ. Σολ. 5,23).
Kαι ποιά η αιτία της ερημώσεως;
Aπαντά ο προφήτης· Eκείνο που θα ερημώσει ολόκληρον την γην είναι η ανομία.

(ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ “ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ” σελ. 12)

_________

ΣΕΡΒΙΚΑ

__________

ЗНАМЕЊА ВРЕМЕНА

+ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ;

«Επίστευσα, διό ελάλησα, και ημείς πιστεύομεν, διό και λαλούμεν» (Β΄ Κορ. 4,13)

Στα ολίγα λεπτά που διαθέτει ο λόγος του Θεού, θα μου επιτρέψετε να ερμηνεύσω συντόμως ένα ρητό του αποστόλου, το οποίο είναι το κλειδί με το οποίον πολλά προβλήματα θα μπορέσουμε να λύσουμε, και ακόμη, και αυτό το πρόβλημα, που οι άνθρωποι δεν εκκλησιάζονται. Λέγει το ρητόν· «Επίστευσα, διό ελάλησα» (Β´ Κορ. 4,13). Ποιος το λέγει το ρητό αυτό; Ποιος λέει αυτά τα λόγια; Τα λέγει ο Δαυΐδ ο προφήτης (Ψαλμ. 115,1), και τα επαναλαμβάνει ο απόστολος Παύλος. Τα επαναλαμβάνει εις πληθυντικό αριθμό. «Επίστευσα», λέγει ο Δαυΐδ· «πιστεύομεν», λέγει ο Παύλος. Και μαζί με τον Παύλον πιστεύουν οι όσιοι, πιστεύουν οι μάρτυρες, πιστεύουν όλοι οι πιστοί όλων των αιώνων.
Αλλά θα ρωτήσετε, αγαπητοί· Τι πιστεύομεν; τι επίστευε ο Δαυΐδ; τι επίστευε ο Παύλος; τι επίστευαν οι απόστολοι; τι πρέπει και εμείς να πιστεύωμεν; Ωρισμένα σημεία της πίστεώς μας θα παρουσιάσω ενώπιόν σας.

Θεμέλιο της πίστεως μας· ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ

• Το άλφα της πίστεώς μας, είναι ότι υπάρχει Θεός. ῾Η αλήθεια αυτή είναι το θεμέλιο, και δεν συγκρούεται οὔτε με τη λογική οὔτε με την επιστήμη. Και η λογική και η επιστήμη και η ιστορία της ανθρωπότητος και τα έμψυχα και τα άψυχα και οι πέτρες και τα άστρα όλα φωνάζουν, ότι υπάρχει Κύριος, υπάρχει Θεός δημιουργός. Σε όποιον λέει ότι δεν υπάρχει Θεός και θέλει να προσβάλει αυτό το δόγμα αυτή την αλήθεια, πείτε του·

—Αν με πείσεις, ότι το σπίτι σου φύτρωσε έτσι μόνο του, χωρίς σχέδιο, χωρίς μηχανικό, χωρίς τεχνίτη· Εάν με πείσεις, ότι τα μάρμαρα του Παρθενώνα μόνα τους κύλησαν από την Πεντέλη και ανέβηκαν πάνω στην Ακρόπολη. Μόνα τους λαξεύτηκαν και στήθηκαν, χωρίς χέρι μηχανικού και εργάτου . Έτσι μόνος του ξεφύτρωσε ο Παρθενώνας, τότε κ᾿ εγὼ θα πεισθώ ότι το σύμπαν, το τεράστιο αυτό σπίτι, έγινε μόνο του. «Πάς γάρ οίκος κατασκευάζεται υπό τινος, ο δε τα πάντα κατασκευάσας Θεός»· κάθε σπίτι έχει τον κατασκευαστή του, ο δε κατασκευαστής που έκανε τα σύμπαντα είναι ο Θεός (῾Εβρ. 3,4). Αυτό πιστεύει ο Παύλος, αυτό πιστεύουν όλοι οι άγιοι· υπάρχει Θεός.

Ο άνθρωπος έχει προορισμό

•  Το δεύτερο σημείο της πίστεώς μας είναι, ότι ο άνθρωπος η κορωνίς της δημιουργίας, ο άνθρωπος το έξοχον καλλιτέχνημα του Θεού, έχει ένα προορισμό. και ο προορισμός του ανθρώπου είναι ύψιστος. Ποιός είναι ο προορισμός του ανθρώπου; Είναι τα πλούτη και οι απολαύσεις; Ο προορισμός του ανθρώπου είναι εκείνο που είπε ο Κύριος· «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστιν» (Ματθ. 5,48). Αυτός είναι ο στόχος, η τελειότης· Να αναπτύξει ο άνθρωπος τας νοητικάς του, τας ψυχικάς του, και τας πνευματικάς του δυνάμεις, εις τρόπον ώστε πράγματι να φτάσει το θείον, αυτός είναι ο προορισμός του.

Ο άνθρωπος έπεσε- Ο Χριστός μόνο μπορεί να τον σώσει

•  Αλλο σημείο είναι, αγαπητοί μου, ότι δυστυχώς ο άνθρωπος το έξοχο δημιούργημα του Θεού  δεν έμεινε εις το ύψος της δημιουργίας, αλλά κατά βλακώδη τρόπο έπεσε μέσα εις το χάος, μέσα στο ηθικό και θρησκευτικό χάος, σε μία αθλιότητα απερίγραπτο, και μέσα εις το χάος αυτό που ευρίσκετο οὔτε άγγελος ή αρχάγγελος ούτε καμμία άλλη δύναμις μπορούσε να τον σώσει. Μόνο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός τον έσωσε δια της Εκκλησίας του. Αυτή είναι η πίστις μας· ότι δεν υπάρχει άλλος ικανός να μας σώσει (βλ. Πράξ. 4,12).

Η Εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα

•  Αλλο σημείο είναι, ότι η Εκκλησία —και όταν λέμε Εκκλησία δεν εννοούμε τα ντουβάρια της εκκλησίας, και δεν εννοούμε μόνο τους παπάδες και τους δεσποτάδες· όταν λέγωμεν Εκκλησία εννοούμεν όλο το σύνολον των πιστών, λαϊκών και κληρικών— Η Εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Αν την έφτειαχνε άνθρωπος, θά ᾿χε διαλυθή, είτε από τους αυτοκράτορες με τους διωγμούς, είτε από τους αιρετικούς, είτε από μας! Περισσότερο η Εκκλησία κινδυνεύει από μας τους κληρικούς και από σας τους Χριστιανούς! Εμείς, που φορούμε δήθεν το ράσο, και εσείς οι λαϊκοί, που λέτε πως είστε θρησκευτικοί είμαστε οι χειρότεροι εχθροί της Εκκλησίας. Όταν δεν είμεθα «το φώς του κόσμου» (Ματθ. 5,14), τότε προπαντός κινδυνεύει η Εκκλησία από εμάς. Και όμως, παρ᾿ όλα τα αίσχη κλήρου και του λαού, παρ᾿ όλους τους διωγμούς, παρ᾿ όλα τα κακά που συμβαίνουν, την Εκκλησίαδεν μπορεί να την ξερριζώσει. Διότι την εφύτευσε ο Θεός και την εστερέωσε με το τίμιο αίμα του. Και ό,τι φύτευσε ο Θεός, δε᾿ μπορεί κανείς να το ξερριζώσει. Η Εκκλησία μας είναι η άμπελος του Χριστού· κι όσο χαλάζι αν ρίξει ο διάβολος, δε᾿ μπορεί να την καταστρέψει.

Το φτυάρι του νεκροθάφτη δεν είναι το τέλος

•  Πιστεύουμε λοιπόν ότι υπάρχει Θεός, ότι ο άνθρωπος έχει θείο προορισμό, ότι η Εκκλησία μας είναι θείο καθίδρυμα «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16,18). Ας προσθέσουμε ακόμα κάτι. Πιστεύουμε, μη φοβάστε, ότι το φτυάρι του νεκροθάφτη, δεν είναι το τέλος του ανθρώπου· Το φτυάρι του νεκροθάφτη δεν φέρνει τελεία και παύλα. Η ζωή μας δεν είναι μόνο τα τριάντα, σαράντα, πενήντα ή κ᾿ εκατό χρόνια. Πιστεύομεν, ότι ο θάνατος είναι μία μετανάστευσις. Είναι μία αλλαγή κατοικίας. Είναι ένα γεφύρι από το οποίο θα περάσωμε όλοι μικροί και μεγάλοι, για να φθάσωμε σε μία χώρα αφθάστου ωραιότητος, αφθάστου καλλονής, απεριγράπτου μεγαλείου. Αυτήν την χώρα την έβλεπε με τα μάτια του ο Δαυΐδ. Αυτήν την χώρα την έβλεπε ο απόστολος Παύλος, και γι᾿ αυτό έλεγε «Επίστευσα…».

ΠΩΣ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ Η ΠΙΣΤΗ;

—Τα πιστεύω όλα αυτά, θα πείς. Αλλά δεν αρκεί, αγαπητοί μου, μόνον αυτό.
Αν πιστεύεις, τότε «Επίστευσα, διό ελάλησα». Καρδιά που πιστεύει εκδηλώνει την πίστι. Πως εκδηλώνεται η πίστιw;

•  Πρώτον με ομολογία. Αν πιστεύεις, θα δώσεις τη μαρτυρία σου με πολλοὺς τρόπους. Την Κυριακή ακούς την καμπάνα; θα τρέξεις στην εκκλησία, να πείς «Δόξα σοι τώ δείξαντι το φώς…». Καρδιά που πιστεύει δεν έχει το στόμα κλειστό. Αν πιστεύεις, κι ακούς να βλαστημούν τον Χριστό, να βλασφημούν τα άγια της Πίστεώς μας, θα πλησιάσεις, θα μιλήσεις με αγάπη ή θα διαμαρτυρηθείς εντονώτερα. Γιατί παρακαλώ, γιατί παρακαλώ, όταν ένας υβρίζει τη μάνα σου, υβρίζει τον πατέρα σου, υβρίζει ένα προσφιλές σου πρόσωπο, γιατί δεν σιωπάς; Γιατί σιωπάς όταν υβρίζεται ο Χριστός; Πιστεύεις; Θα διαμαρτυρηθείς. Αν πιστεύεις, στο τραπέζι θα σηκωθείς και θα πείς το «Πάτερ ημών…», θα κάνεις την προσευχή σου.

• Πώς αλλιώς εκδηλώνεται η πίστι; Με ιεραποστολή. Αδελφοί μου, θα μας τιμωρήσει ο Χριστός. Αλλοτε στην Ελλάδα ήταν πέντε χιλιασταί, και σήμερα είναι χιλιάδες. Πίστευαν στην ψεύτικη πίστι τους και σκόρπισαν παντού τον σπόρο του διαβόλου. Εσύ ο ορθόδοξος πιστεύεις; Αν πιστεύεις, γιατί έρχεσαι μόνος στην εκκλησία; Εσὺ γυναίκα, πού ᾿νε ο άντρας σου, πού ᾿νε τα παιδιά σου; Κ᾿ εσὺ ο άντρας, γιατί έρχεσαι μόνος σου; Δίπλα, στη γειτονιά, υπάρχουν τόσοι που δεν εκκλησιάζονται. ῍Αν πιστεύεις, πείσε τους, ότι ο εκκλησιασμός είναι ιερό καθήκον. Αν πιστεύεις, κοίταξε δεξιά κι αριστερά να δείς ανθρώπους που τους έχουν πιάσει τα δίχτυα της αμαρτίας και της πλάνης. Ποιά προσπάθεια κάνουμε γι᾿ αυτόὺς να βγούν απ᾿ την αμαρτία και την κόλασι;

•  Αλλη εκδήλωσι της πίστεως είναι η διάδοσι της Ορθοδοξίας. Αν πιστεύεις ότι η πίστι σου είναι η μόνη που σώζει, γιατί δεν τη διαδίδεις; Για διάβασε το βίο του αγίου Ευθυμίου του Μεγάλου (20 Ιανουαρίου). ΄Ενας αυτός, κατώρθωσε με τα λόγια και το παράδειγμά του να βγάλει πλήθος αιρετικοὺς από την αίρεσι. Μοναχός αυτός και ασκητής, κατώρθωσε χιλιάδες αιρετικοὺς να τους κάνει ορθοδόξους. Που έφτασε· ανέβηκε και στα ανάκτορα, βρήκε μια βασίλισσα που δεν πίστευε στην Ορθοδοξία, την Ευδοξία, και την έκανε κι αυτήν ορθόδοξη. Ω Θεέ μου, δος μου πίστι. Δος μου ένα δράμι από την πίστι των πατέρων μας. Δος μου πίστι και τα άστρα κατεβάζεις κάτω στη γη. Ω πίστις μεγαλουργός!

«Επίστευσα, διό ελάλησα». Έχεις λοιπόν κλειστό το στοματάκι σου. Μιλάς για όλα τα πράγματα, μιλάς και για έρωτες, μιλάς και για φιγουρίνια μιλάς και για ραδιόφωνο, μιλάς και για χρήματα, μιλάς και για πολιτική, μιλάς για όλα, αλλά δεν μιλάς για το Θεό, δεν μιλάς για την Εκκλησία μας, δεν μιλάς για τα αιώνια και υψηλά της πίστεώς μας, γιατί χωματένια και βούρκος είναι η ψυχή σου, γιατί δεν βασιλεύει ο Χριστός μέσα εις την καρδιά σου. Πες μου, λοιπόν, τι λες, πες μου τι σκέπτεσαι, πες μου τι κάνεις, να σου πω ποιος είσαι. Από τα λόγια σου, από τις σκέψεις σου και τα έργα σου, θα φανεί η πίστις σου εις τον Θεόν.

•  Πιστεύεις; Τότε όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργα αγάπης και θυσίας θα εκδηλώνεις την πίστι σου. Ακούστε ένα παράδειγμα μόνο. Οταν η λέπρα ήταν ακόμη μία αθεράπευτη αρρώστια, κανένας δεν πλησίαζε λεπρό. Τότε στο Βέλγιο ένα ευγενές παιδί αριστοκρατικής οικογενείας, που λεγότανε Δαμιανός, άφησε τα πλούτη και τις ανέσεις του, και είπε· Χριστέ, θα σε υπηρετήσω· για σένα θα πάω όχι στην Ευρώπη αλλά στον Ειρηνικό ωκεανό… Εγινε ιεραπόστολος και πήγε εκεί, μέσα στα άγρια δάση. Εκεί βρήκε τους λεπροὺς και τους υπηρέτησε. Αλλά κόλλησε την αθεράπευτη ασθένεια, έγινε λεπρός, και έτσι πέθανε. Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα παλαιά και σύγχρονα, ανθρώπων που θυσίασαν τα πάντα για την αγάπη του Θεού και του πλησίον.

•  Τέλος η πίστι εκδηλώνεται και με μαρτύριο. Αν πιστεύεις; άνοιξε το συναξάρι και διάβασε το βίο του αγίου Μαξίμου του ομολογητού (21 Ιανουαρίου). Πόσο πίστευε! Ή θα πάψεις να μιλάς για την Ορθοδοξία, του είπαν, ή θα σου κόψουμε τη γλώσσα! Αλλ᾿ αυτός από τόπο σε τόπο, από βράχο σε βράχο, από φυλακή σε φυλακή, παντού έλεγε· Πιστεύω στην Ορθοδοξία, και πολεμούσε την αίρεση. Τέλος με πυρακτωμένη ψαλίδα του κόψανε τη γλώσσα. Αλλ᾿ ούτε τότε σταμάτησε να κηρύττει. Ένωνε τα τρία δάχτυλά του και έλεγε· Πατήρ, Υιός και άγιον Πνεύμα! Και έτσι ακόμα ωμολογούσε. Ενας άλλος μάρτυρας, όταν του κόψανε τη γλώσσα, τί έκανε· έφερε το χέρι στο αιμόφυρτο στόμα του, πήρε αίμα, και μ᾿ αυτό έγραψε στο μάρμαρο· «Χριστέ, πιστεύω σ᾿ εσένα!». Ετσι μίλησε και κήρυξε..

Να παρακαλούμε τον Θεό να μας δυναμώσει την πίστη

Αγαπητοί μου! Ο απόστολος Παύλος γράφει· «Επίστευσα, διό ελάλησα», το πανίσχυρο δηλαδή κίνητρο είναι η πίστις. Ο αρχαίος φυσικός Αρχιμήδης με υπερβολική αυτοπεποίθηση έλεγε· «Δος μοι πα στω, και ταν γαν κινάσω»· δός μου μέρος, λέει, πού να σταθώ, και θα κουνήσω τη γη ολόκληρη. Εμείς να μη λησμονούμε, ότι η πίστη στο Θεό πράγματι μετακινεί και βουνά, όπως βεβαιώνει το αδιάψευστο στόμα του Χριστού μας (βλ. Ματθ. 21,21· Μάρκ. 11,23). Αλλ᾿ επειδή η πίστη μας είναι λίγη, να ζητήσουμε από το Χριστό αυτό που ζήτησαν οι απόστολοι· «Πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ. 17,5). Πρόσθεσέ μας λίγη από την πίστη των αποστόλων, δός μας ένα δράμι από την πίστι των πατέρων μας.
Ω Χριστέ! Δι᾿ ευχών των αγίων, του αγίου Ευθυμίου, του αγίου Μαξίμου και όλων των άλλων, έλα πάλι κοντά μας. Λειώσε την κολώνα του πάγου που υπάρχει μέσα μας. Κάνε την καρδιά μας να θερμανθεί, να σε αγαπήσουμε, να σε λατρεύσουμε, και μέχρι τέλους της ζωής μας να λέμε· «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τεί απιστία» (Μάρκ. 9,24). Κάνε ώστε κ᾿ εμείς, μαζί με το Δαυΐδ, μαζί με τον Παύλο, μαζί με τους μάρτυρες, να πούμε· «Και ημείς πιστεύομεν, διό και λαλούμεν» (Β´ Κορ. 4,1). Και μέχρι τέλους πιστοί και αφωσιωμένοι, να αξιωθούμε της βασιλείας των ουρανών. Αμήν.

† επίσκοπος π. Αυγουστῖνος Καντιώτης
(Αθήνα Κυριακή 20 Ιανουαρίου 1963

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ MHΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
  ΑΧΛΑΔΑ 1-3- 1970  

ΤΟ  ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ποιό εἶνε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως μας, ποὺ θὰ τὸ ἀκούσουμε σὲ λίγο στὴν θεία Λειτουργία;
 Γιὰ νὰ ρωτήσουμε ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιά, ποὺ βρίσκονται ἐδῶ καὶ πᾶνε σχολεῖο; Πές μου ἐσύ; Πῶς σὲ λένε; ….
 Ὁ Θωμᾶς λέει, ὅτι τὸ Σύμβολο εἶνε τὸ Πιστεύω.
 Τί θὰ πῆ Σύμβολο καὶ γιατί αὐτὸ τὸ Σύμβολο λέγεται Πιστεύω;
Σύμβολο θὰ πῆ, κάτι τὸ ὁποῖο  μᾶς διακρίνει. Εἶνε σὰν τὴν σημαία. Ὃπως τὰ διάφορα ἒθνη ἒχουν τὶς σημαῖες τους καὶ ἐμεῖς ἒχουμε τὴν δική μας σημαία.
Ἡ Σερβία ἒχει τὴν δική της σημαία. Ἡ Βουλγαρία ἒχει τὴν δική της σημαία. Ἡ Τουρκία ἒχει τὴν δική της σημαία.
Ὃπως λοιπὸν ὅταν βλέπουμε τὴν σημαία ξέρουμε σὲ ποιὸ ἒθνος ἀνήκουν οἱ ἂνθρωποι, ἒτσι καὶ ἐμεῖς ἒχουμε τὴν σημαία μας.
Ἡ Σημαία μας, ποὺ εἶνε ἡ ὡραιότερη σημαία τοῦ κόσμου, ποὺ εἶνε τιμή καὶ δόξα μας, εἶνε τὸ «Πιστεύω».
Τὸ «Πιστεύω» εἶνε ἡ σημαία τῶν χριστιανῶν.
Χριστιανοὶ εἶνε καὶ οἱ φράγκοι. Χριστιανοὶ εἶνε καὶ οἱ Γάλλοι. Χριστιανοὶ εἶνε καὶ οἱ Γερμανοί. Χριστιανοὶ εἶνε καὶ οἱ Ἂγγλοι. Χριστιανοὶ εἶνε καὶ οἱ Ἀμερικάνοι. Ἀλλὰ τὸ «Πιστεύω» εἶνε ἡ Σημαία τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν.
Μὲ τὸ «Πιστεύω» ξεχωρίζουμε ἀπ᾿ὅλα τὰ ἒθνη καὶ ἀπ᾿ὅλα τὰ δόγματα. Εἲμεθα χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ δὲν παρεκλίνουμε καὶ  δὲν παραλλάζουμε οὒτε ἕνα γιῶτα (ι) ἀπὸ τὴν γραμμὴ ποὺ χάραξε ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους.
 Τί λέμε στὸ «Πιστεύω»; Τί ὁμολογοῦμε;
Πρῶτα- πρῶτα λέμε τὴν λέξι Πιστεύω. Τί θὰ πῆ πιστεύω; Θὰ πῆ παραδέχομαι. Ὃποιος δὲν πιστεύει εἶνε ἀνάξιος νὰ ζῆ στὸν κόσμο αὐτό.
Καὶ τί πρέπει νὰ πιστεύωμε;  «Εἰς Ἓναν Θεὸ, Πατέρα Παντοκράτορα». Ὃτι δηλαδὴ ὑπάρχει Θεός.  Αὐτὸ εἶνε τὸ πρῶτο. Τὸ ἐπιβάλλει ἡ λογική μας. Γιατὶ κανεὶς ἀπὸ σᾶς χριστιανοὶ μου δὲν μπορεῖ νὰ παραδεχθῆ ὅτι τὸ σπίτι ποὺ κάθεται ἒτσι φύτρωσε. Ἒτσι ἀπὸ μόνο του ἐμφανίστηκε. Μαζεύτηκαν μιὰ μέρα μόνα τους ὅλα τὰ ὑλικά, οἱ πέτρες, τὰ σανίδια, τὰ τσιμέντα, οἱ πόρτες, τὰ τσάμια καὶ τοποθετήθηκαν μόνα τους στὴν θέση τους καὶ ἒγινε τὸ σπίτι. Ἀνόητο δὲν εἶνε αὐτό;
Κάθε σπίτι κάποιος τεχνίτης τὸ κάνει. Καὶ τὸ ὡρολόγι ποὺ φορᾶτε κάποιος τὸ ἒκανε, γιατὶ δὲν φυτρώνουν στὰ χωράφια τ᾿ὡρολόγια. Τὸ ροῦχο ποὺ φορᾶτε κάποιος τὸ ἒραψε. Τὸ ἀμάξι ποὺ τρέχει στοὺς δρόμους καὶ τὸ ἀεροπλάνο ποὺ πετᾶ στὰ ὓψη καὶ ὁ πύραυλος ποὺ διασχίζει τοὺς αἰθέρας κάποιος τὰ κατασκεύασε. Δὲν φύτρωσαν μόνα τους.
Ἀλλὰ τί εἶνε τὰ σπίτια; Τί εἶνε τὰ ὡρολόγια, τὰ ἀεροπλάνα, τ᾿ἀμάξια, οἱ πύραυλοι καὶ τὰ μηχανήματα ποὺ θαυμάζετε;
Ἂν ἒρθει κάποιος καὶ σᾶς πεῖ, τὸ αὐτοκίνητο σας ἒτσι φύτρωσε, θὰ τὸν πᾶτε στὸ φρενοκομεῖο. Ἀλλὰ τ᾿ἂστρα αὐτὰ ποὺ εἶνε ἑκατομμύρια τῶν ἑκατομμυρίων, τὸ φεγγάρι, τὸν ἢλιο τὴν γῆ, τὸν ἂνθρωπο, ποιός τὰ ἒκανε;Ἒτσι φύτρωσαν; Μιὰ εἶνε ἡ ἀπάντησι, ὁ Θεὸς τὰ ἒκανε.
Πίστευε λοιπὸν ὅτι ὑπάρχει Θεός καὶ εἶνε Δημιουργὸς καὶ κυβερνήτης τοῦ Σύμπαντος. Αὐτὸ εἶνε τὸ πρῶτο ποὺ κηρύττωμε στὸ Σύμβουλο τῆς Πίστεως.
Καὶ τὸ δεύτερο ποὺ ὁμολογοῦμε εἶνε, ὅτι ἐμεῖς δὲν πιστεύομε στὸν Ἀλλάχ τῶν Τούρκων, οὐτε στὸν Βούδα τῶν Ἰνδῶν καὶ οὒτε στοὺς ἂλλους ψεύτικους θεοὺς τῶν ἂλλων θρησκευμάτων, ἀλλὰ πιστεύομε εἰς τὸν ἕνα καὶ  Ἀληθινὸ Θεό, ποὺ εἶνε ὁ Πατήρ ὁ Υἰὸς καὶ τὸ Ἃγιο Πνεῦμα.
Ἢλιγγος σὲ πιάνει. Ποιός ἂνθρωπος, ποιός ἐπιστήμων θὰ μπορέση ποτὲ νὰ μπῆ στὸ Μυστήριο αὐτὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος; Ἓνα=Τρία.
Δὲν τὸ παραδέχεται ἡ σκέψη τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ ἐν τούτοις εἶνε γεγονὸς ὅτι ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἃγιο Πνεῦμα εἶνε ἡ Ἁγία Τριάδα, εἶνε ὁ Ἓνας καὶ Ἀληθινὸς Θεός.
Δὲν μποροῦμε νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ μὲ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ πῶς νὰ καταλάβουμε τὸ μέγα μυστήριο τῆς Ἁγία Τριάδος, τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία δὲν μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε ἁπλὰ πράγματα ποὺ βλέπουμε στὸν κόσμο.
Ἓνας ἐπιστήμονας σπούδαζε τὸ μυρμήγκι δέκα χρόνια καὶ ἕνας ἂλλος πῆρε τὴν μέλισσα καὶ σ᾿ὅλη τὴν ζωή του 50, 60 χρόνια τὴν ἐξέταζε, γιὰ νὰ δῆ, πὼς εἶνε ἡ μέλισσα καὶ μετὰ εἶπε: Μυστήριο πράγμα, δὲν μπορῶ νὰ ἐξηγήσω, πῶς αὐτὸ τὸ μικρὸ ζωϊφιο κάνει τὸ μέλι!
Ἂν λοιπὸν δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε ἕνα μυρμηγκάκι καὶ μιὰ μέλισσα, πόσο μάλλον θὰ καταλάβομε τὸν Θεό.
Τὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου εἶνε πολὺ μικρό, γιὰ νὰ χωρέση τὸ Μυστήριο τῆς Θεότητος.
Τί πρέπει νὰ κάνουμε; Ὃταν ἀκοῦμε τὸ Ὃνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, νὰ σκίβουμε τὸ κεφάλι μας καὶ μὲ εὐλάβεια νὰ λέμε: Ἁγία Τριὰς σῶσον τὸν κόσμο σου καὶ ἐμένα τὸ ἁμαρτωλό.
Πιστεύω ὁμολογοῦμε ἀκόμη ὅτι ὁ ἂνθρωπος ἁμάρτησε πολὺ. Καὶ θὰ ἒπρεπε ν᾿ἀνοίξη ἡ γῆ γιὰ νὰ μᾶς καταπιῆ. Καὶ θὰ ἒπρεπε τ᾿ἂστρα νὰ γίνουν ἀστροπελέκια καὶ νὰ πέσουν στὰ κεφάλια μας. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς ὂχι μόνο δὲν μᾶς κατέστρεψε ἀλλὰ ἒστειλε στὸν κόσμο τὸν Υἱόν του τὸν Μονογενή. Ἦρθε ὁ ἲδιος κάτω στὴν γῆ. Γεννήθηκε ἐκ Παρθένου Μαρίας, ἐβαπτίσθη εἰς  τὸν Ἰορδάνη ποταμό. Ἐπέρασε τὴν ἒρημο ὑπέφερε, ἐσταυρώθη, Ἀνεστήθη καὶ ἀνελήφθη στὰ οὐράνια. Καὶ κάτι ἂλλο λέμε στὸ «Πιστεύω». Ἂς μὴ πιστεύουν οἱ ἂπιστοι καὶ ἂθεοι. Ἂς μὴ πιστεύουν οἱ ἂνθρωποι τοῦ σκοταδιοῦ. Τὸ λέμε στὸ «Πιστεύω». «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης, κρίνε ζώντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἒσται τέλος.
Ὁ Χριστὸς ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο καὶ τὰ ἃγια του πόδια πάτησαν στὴν γῆ, ὁ Χριστὸς ποὺ ἐβαπτίσθη μέσα στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ποὺ ἒφαγε καὶ συνανεστράφη μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ὁ Χριστὸς ποὺ Ἐσταυρώθη καὶ ὑπέφερε γιὰ τὴν δική μας σωτηρία, τόσα καὶ τόσα στὸν κόσμο, ὁ Χριστὸς ποὺ ἦρθε σὰν ἂσημος ἂνθρωπος στὴ γῆ, θὰ ξαναέλθη πάλι, ναὶ θὰ ξανάρθη. «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρίναι ζῶντας καὶ νεκροὺς». Τὸ λέμε στὸ Πιστεύω τὸ διακηρύττει ὁ ἲδιος ὁ Χριστός, στὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως.
Πῶς θὰ ξανάρθη; Μᾶς τὸ λέει πολὺ ἁπλὰ ὁ Χριστός.
Σὰν τὸν τσομπάνο ποὺ ἒχει πρόβατα καὶ βοσκᾶνε στὸ λιβάδι. Τὸ βράδυ ὁ τσομπάνος τὰ μαζεύει. Κάθεται ἒξω ἀπὸ τὸ μαντρὶ καὶ τὰ ξεχωρίζει. Ἀλλοῦ βάζει τὰ πρόβατα καὶ ἀλλοῦ βάζει τὰ κατσίκια, τὰ ἐρίφια. Γιατὶ δὲν μποροῦν νὰ βρίσκονται στὸν ἲδιο χῶρο τὰ πρόβατα καὶ τὰ γίδια.
Ἒτσι λέει καὶ ὁ Χριστὸς θὰ χωρίση τὸν κόσμο σὲ δύο μεγάλα μέρη. Θὰ βάλλη τὰ πρόβατα δεξιὰ καὶ τὰ ἐρίφια ἀριστερά. Γιατὶ τώρα ἀδέλφια μου εἶνε ἀνακατεμένος ὁ κόσμος.
Μέσα στὸ ἲδιο σπίτι ἡ γυναίκα πιστεύει ὁ ἂνδρας δὲν  πιστεύει.
Δὲν τὸν ὑποφέρω μοῦ ἒλεγε κάποια γυναίκα, προχθές. Ὁ ἂνδρας μου μ᾿ἀγαπᾶ, ἐνδιαφέρεται γιὰ μένα. Δὲν μ᾿ἀφήνει ποτὲ νηστικιά, ἀλλὰ θὰ τὸν χωρίσω, δὲν τὸν ὑποφέρω, γιατὶ βλασφημᾶ.
Ἂν βλασφημοῦσε τὴνμάνα μου θὰ τὸν ὑπέφερα, ἂν κακολογοῦσε τὸν πατέρα μου θὰ τὸν ὑπέφερα, μ᾿αὐτὸς μόλις μπεῖ στὸ σπίτι βλασφημᾶ τὸν Χριστό, τὴν Παναγία, τοὺς ἁγίους. Δὲν θέλω νὰ τὸν βλέπω. Δὲν τὸν ὑποφέρω, γιατὶ βλασφημᾶ τὸν Θεό.
Μέσα λοιπὸν στὸ σπίτι ἡ γυναίκα πιστεύει ὁ ἂνδρας δὲν πιστεύει. Μέσα στὸ ἲδιο σπίτι ὁ πατέρας πιστεύει ἡ μάνα δὲν πιστεύει, γιατὶ καὶ αὐτὸ γίνεται στὸν κόσμο. Ὑπάρχουν γυναῖκες ἂπιστες καὶ ἂνδρες πιστοί.
Μέσα στὸ ἲδιο σπίτι ὁ ἕνας εἶνε καλὸς  καὶ ὁ ἂλλος εἶνε κακός.
Μέσα στὸ ἲδιο χωριὸ ὑπάρχει ἕνας ἃγιος καὶ ἕνας ἂλλος κακοῦργος, ποὺ ἒχει χωράφια, λίρες καὶ πολυκατοικίες ἀλλὰ ἒχει σκοτώσει ἂνθρωπο καὶ κανεὶς δὲν τὸ ξέρει.
Μέσα στὴν ἲδια κοινωνία ζεῖ ὁ κλέφτης καὶ ὁ λωποδύτης, ζεῖ καὶ ὁ ἂνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ἀνακατεμένοι εἶνε. Σιτάρι, καλαμπόκι, φακές, φασόλια τὰ πάντα. Ἀλλὰ ὅπως ὑπάρχει μηχάνημα ποὺ ξεχώριζει καὶ βάζει ἀλλοῦ τὸ ἂχυρο καὶ ἀλλοῦ τὸ σιτάρι, ἒτσι θὰ μᾶς χωρίση καὶ ἐμᾶς ὁ Χριστὸς.
Σὰν τὸν τσομπάνο ποὺ βάζει ἀλλοῦ τὰ πρόβατα καὶ ἀλλοῦ τὰ γίδια. Θὰ γίνη ὁ χωρισμός. Θὰ ἒρθη αὐτὴ ἡ μέρα. Γιατὶ στὸν κόσμο αὐτὸν δὲν τιμωροῦνται ὅλα τὰ ἐγκλήματα. Ἀπὸ τὰ 1000 ἐγκλήματα ἐλάχιστα τιμωροῦνται.
Μήπως νομίζετε ὅτι αὐτοὶ ποὺ εἶνε στὶς φυλακές εἶνε οἱ μόνοι ἐγκληματίες; Λάθος κάνετε. Ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη δὲν μπορεῖ νὰ τιμωρήση ὅλα τὰ ἐγκλήματα. Μόνο μερικὰ μυγάκια πιάνει στὸ ἀραχνόπανο της, οἱ σφῆκες τὸ τρυπᾶνε καὶ φεύγουν. Οἱ μεγάλοι ἐγκληματίες μένουν ἐλεύθεροι καὶ ἀτιμώρητοι.
Καὶ ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα σκοτώθηκαν 500.000. Εἶνε μέσα στὶς φυλακὲς αὐτοὶ οἱ ἐγκληματίες; Ὂχι, ἂνοιξαν τὶς πόρτες καὶ ἒφυγαν. Πᾶνε στὰ χωριά τους καὶ στὰ σπίτια τους καὶ κλαίει ἡ χήρα μὲ τὰ ὁρφανά ποὺ τὸν βλέπει. Τὸν βλέπω μὲ ἒλεγε μιὰ χήρα μὲ 5 ὁρφανά. Τὸν βλέπω νὰ εἶνε ἂρχοντας, ἒχει λεφτά, γλεντάει κάθε βράδυ, τὸ ξέρω μόνο ἐγὼ, αὐτὸς σκότωσε τὸν ἂνδρα μου. Αὐτὸς εἶπε τοὺς ἂλλους, γιὰ νὰ τὸν σκοτώσουν. Τὸν βλέπω καὶ ταράζομαι. Μοὒρχεται νὰ πάρω μαχαίρι καὶ νὰ τὸν σκοτώσω. Ἀλλὰ σηκώνω τὰ μάτια μου στὸν οὐρανὸ καὶ λέω, Θεέ μου συγχώρεσέ τον.
Στὸν κόσμο αὐτὸν γίνονται ἐγκλήματα φοβερά. Ὑπάρχουν κακοῦργοι ποὺ βάψαν τὰ χέρια τους στὸ αἶμα. Ὑπάρχουν ἂνδρες ποὺ τὴν νύχτα τρύπωσαν μέσα στὸ ξένο σπίτι καὶ ἀτίμασαν τὶς γυναῖκες τῶν ἂλλων. Ὑπάρχουν παιδιὰ καὶ κόσμος ἁμαρτωλὸς ποὺ κανένα δικαστήριο καὶ καμμιὰ κοινωνία δὲν τοὺς ἐτιμώρησε. Γι᾿αὐτὸ θὰ ἒρθη ἡ ἡμέρα τῶν ἐκκαθαρίσεων. Θὰ ἒρθη ἡ ἡμέρα ποὺ θὰ καταδικαστοῦν ὅλοι οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί.
Θὰ ξαναέρθη ὁ Χριστός, ἀλλὰ πῶς θὰ ἒρθη ἀδελφοί μου; Πιστέψατέ το, μᾶς τὸ λέει ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ὁμολογοῦμε στὸ «Πιστεύω». Θὰ παρουσιαστῆ ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ποὺ ἒδωσε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα στὴν Παναγία καὶ εἶπε τὸ χαῖρε. Ὁ ἲδιος ἂγγελος θὰ πάρη τὴν σάλπιγγα, ὅπως τὴν παίρνει τὸ πρωΐ  ὁ σαλπιγκτὴς καὶ σαλπίζει ἐγερτήριο καὶ σηκώνονται οἱ στρατιῶτες καὶ δίνουν τὸ παρόν. Καὶ ἀλοίμονο στὸν στρατιώτη ποὺ δὲν θὰ σηκωθῆ.
Ὅπως λοιπὸν σαλπίζει ὁ σαλπιγγτής καὶ ὅπως ὁ δάσκαλος στὸ σχολεῖο χτυπᾶ τὸ κουδούνι καὶ οἱ μαθητὲς μπαίνουν στὶς τάξεις, ἒτσι θὰ χτυπήση καμπάνα μεγάλη, σάλπιγγα ποὺ θ᾿ἀκουστῆ σ᾿ὅλο τὸν κόσμο καὶ τότε θ᾿ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί.
Θ᾿ἀναστηθοῦν οἱ πατεράδες μας, οἱ παπποῦδες μας, αὐτοὶ ποὺ πέθαναν πρὸ 500 καὶ 1000 χρόνια καἰ εἶνε σκόνη καὶ κόκκαλα μέσα στοὺς τάφους. Θ᾿ἀναστηθοῦν ὅλοι οἱ νεκροί, ὅλων τῶν αἰώνων.
Μὰ πῶς εἶνε δυνατὸν; Μάλιστα ἂνθρωπε ἂπιστε, θ᾿ἀναστηθοῦν. Τί κάνει ὁ γεωργός; Σπέρνει τὸ σιτάρι, μέσα στὴν γῆ καὶ σαπίζει. Καὶ κατόπιν φυτρώνει ὁλόκληρο στάχυ καὶ φέρνει καρπό. Τὸ ἕνα σιτάρι γίνεται 30, 40. Ἒλα νὰ μοῦ τὸ ἐξηγήσης. Σὰν τὸ σιτάρι εἶνε καὶ ὁ ἂνθρωπος. Αὐτὸς ποὺ ἒδωσε δύναμη στὸ σιτάρι νὰ φυτρώση καὶ νὰ γίνεται κάμπος ὁλοπράσινος, αὐτὸς θ᾿ἀναστήση τοὺς νεκροὺς.
Κτῆνος εἶνε ὁ ἂνθρωπος ποὺ δὲν πιστεύει. Νὰ θαῦμα! Τί ζητᾶτε ἂλλα θαύματα. Πᾶρε ἕνα κουτὶ μὲ σπόρους, ρίξτους στὴν γῆ, θὰ φυτρώσουν ὃμορφα λουλούδια.
Ὃλη ἡ ἐπιστήμη νὰ μαζευτῆ ἕνα σπόρο δὲν μπορεῖ νὰ κάνη.
Θεέ μου, Θεέ μου, τί θαύματα γίνονται στὸν κόσμο. Πάνω στὸ φεγγάρι τίποτε δὲν φυτρώνει. Οὒτε σιτάρι, οὒτε καλαμπόκι, οὒτε δένδρα, οὒτε λουλούδια, οὒτε ἀέρας, οὒτε νερὸ, τίποτε ξεραΐλα ἀπέραντι ἐπικρατεῖ ἐκεῖ. Ἐδῶ στὴ γῆ μᾶς εἶνε ὅλα καὶ ἕνα εὐχαριστῶ δὲν λέμε στὸ Θεό.
Πᾶρε ἕνα σπόρο καὶ πὲς μου, ποιός τοῦ ἒδωσε τὴν δύναμι αὐτή;
Ὁ Θεὸς ποὺ ἒδωσε τὴν δύναμη νὰ σαπίζη ὁ σπόρος καὶ νὰ πρασινίζει ὁ κάμπος, αὐτὸς θ᾿ἀναστήση ὅλους τοὺς νεκρούς.
Κάθε σπόρος ποὺ πέφτη στὴ γῆ, Χριστὸς Ἀνέστη φωνάζει. Γι᾿αὐτὸ στὰ μνημόσυνα ἒχουμε κόλλυβα. Αὐτὸ σημαίνουν τὰ κόλλυβα.
Θεέ μου ὅπως τὸ σιτάρι φυτρώνει, ἒτσι θὰ ἒρθη ἡμέρα ποὺ ὅλοι οἱ νεκροί θ᾿ἀναστηθοῦν ἀπὸ τὸν τάφο. Ναὶ θ᾿ἀναστηθοῦν.
Πρῶτα θὰ σαλπίση ἡ σάλπιγγα, μετὰ θ᾿ἀναστηθοῦν οἱ νεκροὶ καὶ ἒπειτα θὰ παρουσιαστῆ στὸν οὐρανὸ κάποιο σημάδι, θὰ βγῆ ὁ τίμιος Σταυρὸς καὶ θὰ σβήσουν ὅλα τ᾿ἂλλα φῶτα.
Ὃπως ὅταν βγῆ ὁ ἣλιος δὲν χρειάζονται τὰ λυχνάρια, ἒτσι καὶ ὁ τίμιος Σταυρὸς θὰ λάμπει περισσότερο ἀπὸ τὸν ἣλιο καὶ οἱ ἂγγελοι καὶ οἱ ἀρχάγγελοι θὰ παρουσιαστοῦν. Καὶ μετὰ μιὰ δόξα ἀπερίγραπτος θὰ φανῆ καὶ θὰ φωτίση τὴν οἱκουμένη. Θὰ φανῆ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
 Εἲδατε τί γίνεται στὴν Φλώρινα, ὅταν καμμιά φορὰ ἒρχεται ὁ βασιλιὰς ἢ κανένας μεγάλος ἂρχοντας; Μαζεύονται ὅλοι οἱ στρατηγοὶ καὶ χτυποῦν τύμπανα καὶ ἀνεβαίνουν στὰ μπαλκόνια οἱ ἂνθρωποι, γιὰ νὰ περάση, ποιός; Ὁ βασιλιάς. Τί εἶνε ὁ βασιλιάς; Τί εἶνε ὁ πρωθυπουργός; Ἂνθρωποι εἶνε. Σήμερα ζοῦν αὒριο δὲν ὑπάρχουν. Θὰ ἒρθη ὅμως ὁ Ἀφέντης τοῦ κόσμου. Θὰ ἒρθη ὁ Βασιλεῦς τῶν βασιλευόντων, ὁ βασιλιὰς τῶν ἀγγέλων καὶ μετὰ θ᾿ἀνοίξη Δικαστήριο καὶ θ᾿ἀνοίξουν τὰ βιβλία.
Ὃπως στὴν εἰσαγγελία ἒχει ὁ εἰσαγγελεὺς τὸ ποινικὸ μητρῶο καὶ τὸ ἀνοίγει καὶ βλέπει τ᾿ἀδικήματα ποὺ ἒχεις κάνει, ἒτσι θ᾿ἀνοίξουν τὰ βιβλία ποὺ ὑπάρχουν στὸν οὐρανό, «καὶ βίβλοι ἀνοιγήσονται». Γιατὶ καθ᾿ἕνας ἒχει τὸ βιβλιάριό του, τὸ ποινικό του μητρῶο.
Ὑπάρχει χριστιανοί μου, ναὶ ὑπάρχει τὸ βιβλιάριό μας στὸν οὐρανὸ καὶ γράφει ὅλα τὰ ἒργα μας.
Τὸ βιβλιάριο ποὺ κρατᾶ ὁ εἰσαγγελεύς καὶ ὁ ἀστυνομικός, δὲν ἒχει τίποτε, γιατὶ αὐτοὶ κρίνουν τοὺς ἀνθρώπους μόνο ἐξωτερικά. Τὸ βιβλιάριο ὅμως τοῦ οὐρανοῦ γράφει ὂχι μόνο τὶς ἐξωτερικές μας ἁμαρτίες, ἀλλὰ καὶ τὶς ἐσωτερικὲς. Γράφει καὶ τὶς ἁμαρτίες ποὺ διαπράττονται μέσα στὴν καρδιά μας.
Ὑπάρχει ναὶ ὑπάρχει ἕνα μάτι ποὺ τὰ βλέπει ὅλα, ὑπάρχει ἕνα αὐτί ποὺ τ᾿ἀκούει ὅλα, ὑπάρχει καὶ ἕνα χέρι ποὺ τὰ γράφη ὅλα.
 Χριστιανοί μου δὲν τρέμετε, δὲν φοβᾶστε; Θὰ δώσουμε λόγο ὂχι μόνο γιὰ τὸ τί κάνουμε, ὂχι μόνο γιὰ τὸ τί λέμε, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ τί σκεφτόμαστε καὶ γιὰ τὸ τί ἒχουμε στὴν καρδιά μας.
Θὰ βγῆ ζυγαριὰ, πλάστιγγα ποὺ θὰ ζυγίση ὅλο τὸν κόσμο. Αὐτὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Αὐτὸ ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Θὰ γίνη Κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις.  Καὶ στὸ παγκόσμιο αὐτὸ δικαστήριο, θὰ δικάση ὁ Θεός.
Χριστιανοί μου μοὒρχεται νὰ φύγω, νὰ πάω στὸ Ἃγιο Ὂρος, στὰ κατουνάκια, μέσα στὶς σπηλιές.
Θὰ δικάση ὁ Θεὸς πρῶτα ἐμᾶς τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς παπάδες. Γιατὶ ἐμεῖς οἱ δεσποτάδες καὶ οἱ ἱερεῖς δὲν θὰ δικαστοῦμε μόνο γιὰ τ᾿ἁμαρτήματα τὰ δικά μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τ᾿ἁμαρτήματα τοῦ λαοῦ.
Εἶσαι παπᾶς καὶ ἒχεις 400 ψυχές; Ὃπως ὁ τσομπάνος θὰ δώση λόγο στὸ ἀφεντικό του γιὰ τὸ πρόβατο ἢ γιὰ τὴν ἀγελάδα ποὺ χάθηκε, ἒτσι ἐμεῖς θὰ δώσουμε λόγο.
Χριστιανοί μου, μὴ κατακρίνετε, μὴ κουτσομπολεύετε. Ἂμα βλέπετε παπὰ καὶ δεσπότη κλαύσατε. Ἀλοίμονό μου, ἐγὼ θὰ δώσω λόγο γιὰ 80.000 καὶ 100.000 ψυχές, ποὺ εἶνε στὴν ἐπισκοπή μου.
Ἀλοίμονο μου ἂν  δὲν ἐλέγξω τὸ κακό. Ἀλοίμονό μου ἂν δὲν φωνάξω, ἂν δὲν κηρύξω, ἂν δὲν προσπαθήσω νὰ σώσω τὸν κόσμο, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Ἀλοίμονο στοὺς παπάδες, στοὺς δεσποτάδες, στοὺς πατριαρχάδες, στοὺς βασιλιάδες, στοὺς ἂρχοντας, ἀλοίμονο σ᾿ὅλους ποὺ ἒχουν ἀξιώματα, κλαύσατε ἂρχοντες καὶ βασιλεῖς τῆς γῆς. Θὰ κριθοῦν ἐπίσης καὶ οἱ πλούσιοι ποὺ ἒγιναν μπεζακτάδες καὶ πότε τοὺς δὲν προσέφεραν ἕνα ποτῆρι νερό, σ᾿αὐτὸ ποὺ τὸ ἒχει ἀνάγκη.
Θὰ κρίνει τοὺς φτωχοὺς, θὰ κρίνη τὶς γυναῖκες, τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς ἂνδρες, τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Ὢ ποία κρίση! Ὧ ποίαν ἀπολογίαν ψυχὴ, ἒχεις ἀθλία ἐν ἡμέρα τῆς Κρίσεως καὶ τῆς σὲ τῆς καταδίκης τοῦ αἰωνίου πυρός..». Λέει ἕνα τροπάριο τῆς ἐκκλησίας μας.
Μὰ, ἀκούω, εἶνε σωστὰ αὐτὰ τὰ πράγματα, θὰ γίνουν ἀληθινά; Θὰ  ἒρθη τέτοια μέρα; Εἶνε γεγονός; Παραμύθια τῶν παπάδων καὶ τῶν δεσποτάδων εἶνε, λένε οἱ ἂπιστοι, γιὰ νὰ τρομοκρατοῦν τὸν κόσμο.
Νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ κάτι. Καὶ ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ θὰ ἦθελα νὰ μὴν ὑπάρχει κόλαση, γιατὶ φοβᾶμαι. Ἀλλὰ ὑπάρχει. Ὃπως ὑπάρχει νύχτα, ὑπάρχει καὶ κόλαση. Θὰ ἒρθη ἡ ἡμέρα ἐκείνη, εἲτε μᾶς ἀρέσει εἲτε δὲν μᾶς ἀρέσει. Καὶ ὅπως εἶστε βέβαιοι, ὅτι αὒριο ξημερώνει Δευτέρα, ἒτσι νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι θὰ ἒρθη ἡ ἡμέρα ἐκείνη. Γι᾿αὐτὸ ἀδέλφια μου βουλῶστε τ᾿ αὐτιά σας, στοὺς ἀθέους καὶ ἀπίστους, ποὺ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, δὲν ὑπάρχει Κόλαση καὶ Παράδεισος. Δὲν ὑπάρχει τίποτε.
Τὰ παλιά τὰ χρόνια οἱ ἂνθρωποι ἦταν ἀγράμματοι, ἀλλὰ εἶχαν μεγάλη πίστη  στὸν Θεό. Τώρα δὲν πιστεύουν οἱ ἂνθρωποι, γι᾿αὐτὸ ἀγρίεψαν καὶ κάνουν τὰ ἐγκλήματα τὰ μεγάλα καὶ ἀπαίσια.
Ἀδέλφια μου, πρέπει ν᾿ἀλλάξουμε πορεία. Νὰ ζήσουμε ὅπως θέλει ὁ Χριστὸς, ὅπως μᾶς θέλει ἡ Ἐκκλησία. Γι᾿αὐτὸ γίνονται τὰ μαθήματα αὐτά. Νὰ μᾶς δυναμώσουν τὴν Πίστι καὶ νὰ μᾶς βοηθήσουν. Εὒχομαι νὰ ἀγαπήσετε τὸ Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό καὶ νὰ μείνετε παντοτινὰ κοντά του.
Νὰ τὸ ξέρετε, ὅτι πολλὰ θὰ γίνουν ἀκόμη στὸν κόσμο αὐτό, γράψατέ το. Ἒρχεται ὁργὴ μεγάλη. Κλαύσατε καὶ φωνάξατε, ὅλοι ὅσοι βρίσκεστε μακρυὰ ἀπὸ τὸν Χριστό.
Τὰ ποτάμια θὰ ξεραθοῦν, τὰ δένδρα θὰ καοῦν, τὰ βουνὰ θὰ λυώσουν σὰν μολύβι καὶ τ᾿ἂστρα θὰ πέσουν, ὅπως τὰ φύλλα τῶν δένδρων.
Ἓνα θὰ μείνη στὸν κόσμο γράψατε το, ἕνα θὰ μείνη αἰώνιο, μιὰ σημαία μόνο θὰ κυματίζη στὸν οὐρανό καὶ καμμιὰ ἂλλη. Καὶ αὐτὴ ἡ σημαία θὰ εἶνε ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, ποὺ θὰ λάμπη σὰν τὸν ἣλιο.
 Ἓνας θὰ μείνη εἰς αἰώνας αἰώνων, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τὰ πάντα θὰ σβήσουν ἕνας μόνο  θὰ ὑπάρχη  Βασιλιάς στὸν κόσμο, ὁ Χριστός. Ὃν παῖδες ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰώνας. Ἀμήν

H παιδοκτονια

«Pαχήλ κλαίουσα τa τέκνα αυτης…» (Mατθ. 2,18)

Ο ΗΡΩΔΗΣ ἔσφαξε 14.000 νήπια. Ἀνατριχιάζει καὶ φρίττει ὁ ἄνθρωπος ὅταν τ᾿ ἀκούῃ. Ἀλλά, ἀδελφοί μου, μὴν εμεθα ὑποκριταί. Αὐτὸ τὸ ἔγκλημα γίνεται καὶ σήμερα.

* * *

Στὴν πατρίδα μας δὲν εἶνε ἕνας ἢ δύο οἱ Ἡρῶδαι ποὺ ἐκτελοῦν τὸ ἀπαίσιο ἔργο τῆς παιδοκτονίας. Δολοφόνοι ἀθῴων νηπίων εἶνε πρῶτα – πρῶτα οἱ γιατροί. Δὲν λέω ὅλοι. Ὑπάρχουν γιατροὶ ποὺ τιμοῦν τὸ ἐπάγγελμά τους. Μοιάζουν μὲ τοὺς ἁγίους Ἀναργύρους, τὸν ἅγιο Παντελεήμονα καὶ τοὺς ἄλλους ἰαματικοὺς ἁγίους. Ὑπάρχουν γιατροὶ ποὺ τηροῦν τὴν ὑπόσχεσι τοῦ Ἱπποκράτους, ποὺ λέει· «Ποτέ δὲν θὰ δώσω φάρμακο σὲ γυναῖκα γιὰ νὰ κάνῃ ἔκτρωσι». Τὸν ὅρκο τοῦ Ἱπποκράτους, ποὺ εἶνε ὁ πατὴρ τῆς ἰατρικῆς, ἐπαναλαμβάνουν οἱ γιατροί μας ὅταν παίρνουν τὸ δίπλωμά τους. Καὶ ὅμως ὑπάρχουν γιατροὶ – Ἡρῶδαι, ποὺ σφάζουν συνεχῶς νήπια. Οἱ κακοῦργοι αὐτοὶ ἵδρυσαν τὶς κατ᾿ εὐφημισμὸν λεγόμενες γυναικολογικὲς κλινικές, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶνε σφαγεῖα μικρῶν παιδιῶν.
Πρέπει νὰ κλαύσωμε, ἀδελφοί μου. Πρέπει ν᾿ ἀνοίξῃ ἡ γῆ νὰ μᾶς καταπιῇ καὶ ὁ ἥλιος νὰ στείλῃ τὶς ἀκτῖνες του καυστικὲς καὶ νὰ μᾶς κάνῃ κάρβουνο. Πρέπει νὰ σειστοῦν οἱ κορυφὲς τῶν ὀρέων καὶ τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ νὰ γίνουν ἀστροπελέκια στὶς κεφαλές μας. Διότι ὅλος ὁ κόσμος, καὶ ἰδιαιτέρως ἡ μικρή μας πατρίδα, διαπράττει τὸ μεγάλο αὐτὸ ἔγκλημα.
Πόσες ἐκτρώσεις γίνονται; Ἂν σᾶς βάλω νὰ μετρᾶτε, θὰ φτάσῃ μεσημέρι. Φρῖξον ἥλιε, ἀναστέναξον γῆ. Πάνω ἀπὸ 400.000 ἔμβρυα τὸ χρόνο σκοτώνονται στὴν πατρίδα μας καὶ ῥίχνονται στοὺς ὑπονόμους.
Ὅταν ἔγινε σεισμὸς κάτω στὴ Θεσσαλονίκη, πολλοὶ κάτοικοι ἔντρομοι ἄφησαν τὴν πόλι τοῦ ἁγίου Δημητρίου καὶ καμμιὰ διακοσαριὰ ἦρθαν στὴ Φλώρινα. Πέρασαν ἀπὸ τὸ γραφεῖο μου. Ἦταν φοβισμένοι. Προσπάθησα νὰ τοὺς παρηγορήσω καὶ νὰ τοὺς ἐνισχύσω. Κάποιος μοῦ εἶπε· «Δίκαια μᾶς τιμωρεῖ ὁ Θεός». Καὶ μοῦ διηγήθηκε τὸ ἑξῆς περιστατικό. Κοντὰ στὴ συνοικία ποὺ καθόταν ἔφραξε ὁ ὑπόνομος τῆς πόλεως. Εἰδοποιήθηκε ὁ δῆμος τῆς πόλεως καὶ ἔστειλε συνεργεῖο. Ἦταν καὶ αὐτὸς παρὼν στὸ ἄνοιγμα τοῦ ὑπονόμου. Ἔφριξαν ὅταν βρῆκαν τὴν αἰτία. Μέσα στὸν ὑπόνομο ἦταν 80 κεφαλάκια ἐμβρύων κομματιασμένα! Δίπλα στὸν ὑπόνομο λειτουργοῦσαν τρεῖς γυναικολογικὲς κλινικές, σφαγεῖα φοβερά, ποὺ κατασφάζουν τὰ ἀθῷα νήπια …
Ἡρῶδαι λοιπὸν ὅσοι γιατροὶ ἀθετοῦν τοὺς ὅρκους τους. Ἀλλὰ Ἡρῶδαι κατὰ μείζονα λόγον εἶνε οἱ μανάδες καὶ οἱ πατεράδες ποὺ συνεργοῦν στὸ ἔγκλημα αὐτὸ τῆς γενοκτονίας.
Μίλησα καὶ παλαιότερα γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ καὶ παρεξηγήθηκα. Διότι κάποιοι διέδωσαν, ὅτι ὁ δεσπότης στὴν ἐκκλησία καταράστηκε τὶς γυναῖκες ποὺ κάνουν ἐκτρώσεις. Ὄχι, τέτοιο λόγο δὲν εἶπα. Εἶπα κάτι ἄλλο, τὸ ἑξῆς. Ὅτι μεγάλοι ἐπιστήμονες τῆς ἰατρικῆς, Ἀμερικανοί, Ἄγγλοι, Γερμανοὶ καὶ Ῥῶσοι ἀκόμη, ποὺ κάνουν ἔρευνες, βρῆκαν, ὅτι ἡ γυναίκα, ὅταν γεννᾷ, εἶνε ὑγιής· ὅταν ὅμως ἐμποδίζῃ τὴ γέννα, ετε μὲ φάρμακα ετε μὲ ἄλλα ἄτιμα μέσα, ποὺ δὲν τολμῶ ἐδῶ νὰ τὰ ὀνομάσω, ετε μὲ τὶς ἐκτρώσεις καὶ ἀμβλώσεις, αὐτὴ ἡ γυναίκα, ποὺ κάνει τέτοια πράγματα, παθαίνει στὰ μυαλὰ καὶ γίνεται ψυχοπαθής, στὴν καρδιὰ ἔχει κάρβουνο ἀναμμένο, καὶ τέλος πολλὲς φορὲς παθαίνει καρκίνο μήτρας καὶ μαστῶν. Δὲν τὰ λέω ἐγὼ αὐτὰ τὰ πράγματα, ἀλλὰ διαπρεπεῖς γιατροί.
Κάτω στὴν Ἀθήνα εἶνε μιὰ συνοικία ποὺ κατοικοῦν πλούσιοι. Ἔχουν καράβια, ἐργοστάσια, πολυκατοικίες καὶ αὐτοκίνητα. Ἔχουν λίρες, δολλάρια καὶ μάρκα. Ἔχουν τὰ πάντα. Παιδιὰ ὅμως δὲν ἔχουν. Σκυλιὰ καὶ γατιὰ γαυγίζουν καὶ νιαουρίζουν στὰ σπίτια τους. Τώρα τί μαθαίνω; Σκούπα ἠλεκτρικὴ τοὺς θερίζει. Οἱ γυναῖκες τους πεθαίνουν ἀράδα ἀπὸ καρκίνο μήτρας καὶ μαστῶν.
Ὦ Θεέ μου! Σὲ ἀγνοοῦμε, σὲ περιφρονοῦμε καὶ σὲ ἐμπαίζουμε. Ἀλλὰ σὺ εἶσαι ἰσχυρὸς καί, ὅπως τιμώρησες τὸν Ἡρώδη, κατὰ παρόμοιο τρόπο τιμωρεῖς καὶ σήμερα τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κάνουν τέτοια πράγματα.
Τὸ ἔγκλημα τῆς παιδοκτονίας λαμβάνει διαστάσεις στὴν πατρίδα μας. Καὶ τὸ χειρότερο, σὰν νὰ μὴν ἔφτανε τὸ πλῆθος τῶν ἐκτρώσεων, ψηφίστηκε καὶ νόμος, διὰ τοῦ ὁποίου ἐπιτρέπεται ἡ ἔκτρωσις. Ὁ γιατρὸς πετᾷ μέσα ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γυναίκας τὸ ἄνθος τοῦ οὐρανοῦ, ποὺ εἶνε τὸ νήπιο, ὅπως πετάει ἕνα σάπιο δόντι. Ἐκεῖ καταντήσαμε.
Εἶνε τοῦτο ἐθνοκτονία. Διότι ἔχουμε τὰ λιγώτερα παιδιὰ στὰ Βαλκάνια. Πηγαίνετε στὴν Ἀλβανία. Γνωρίζετε, μὲ πόσο καυστικὴ γλῶσσα ἤλεγξα γιὰ τὸ καθεστώς του τὸν Ἐμβὲρ Χότζα, σύμβολο τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Καὶ ὅμως οἱ Ἀλβανοί, μέσα σὲ 20 χρόνια, ἀπὸ 1.500.000 ἔγιναν 2.500.000. Διότι, παρ᾿ ὅλη τὴν ἀθεΐα τους, τίμησαν τὴ μητρότητα. Τὴν ἔχουν ὑψώσει σὲ ἐθνικὴ ἑορτή. Στήνανε ἐξέδρα, τὴ στολίζανε μὲ ἄνθη, τὴ στρώνανε μὲ χρυσᾶ, κι ἀνέβαζαν ἐκεῖ ὄχι τὸν Ἐμβὲρ Χότζα, ἀλλὰ τὴ μάνα. Διαλέγανε μανάδες ἀπ᾿ ὅλη τὴν Ἀλβανία, ποὺ εἶχαν 10-12 παιδιά, καὶ τὶς ἀνεβάζανε στὴν ἐξέδρα ἐκείνη. Καὶ περνοῦσαν ἀξιωματοῦχοι καὶ στρατηγοί, περνοῦσαν μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ ὅλοι χαιρετοῦσαν τὴ μητέρα. Ἔτσι τιμοῦσαν οἱ Ἀλβανοί, οἱ ἄθεοι, τὴ μάνα. Κ᾿ ἐμεῖς ἐδῶ ἐγκληματοῦμε κατὰ τρόπον ἀπαράδεκτο. Εμαστε ἐθνοκτόνοι.
Ἐκεῖ στὸν Ἕβρο ποταμὸ εἶνε οἱ Τουρκάλες· ἔχουν 7-8 παιδιά, εἶνε πολύτεκνες. Ἐδῶ στὶς Ἑλληνίδες ἔπεσε ἡ κατάρα, ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴ γεννοῦν παιδιά. Τὸ ἔθνος μας τὸ ἱστορικὸ σβήνει καὶ ἐξαλείφεται ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς. Τοῦτο εἶνε συμφορά, εἶνε δολοφονία.
Πρέπει ἰδιαιτέρως, ἀδελφοί μου, νὰ προσέξουμε. Ἐδῶ στὸ μικρὸ ποίμνιο τῆς Ἑλλάδος νὰ μὴ γίνεται καμμιά ἔκτρωσι. Παιδιά, ἀθῷα νήπια, χαριτωμένα βρέφη νὰ στολίζουν τὴν πατρίδα μας.

* * *

Γιὰ νὰ μὴν τελειώσω ὅμως μὲ ἀπαισιοδοξία λέγω τὸ ἑξῆς. Μέσα στὸ σκοτάδι αὐτό, στὴν κολασμένη γενεά, τὴ ζούγκλα, ὑπάρχουν καὶ φωτεινὰ παραδείγματα, αἰσιόδοξα σημεῖα.
Μιὰ μέρα στὴ μητρόπολι ἦρθε ἕνα φτωχαδάκι, ἕνας τσομπάνος ποὺ εἶχε λίγα προβατάκια. Ἦρθε γιὰ νὰ ζητήσῃ τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μοῦ εἶπε μὲ χαρά· Μ᾿ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ γεννήσω τὸ 10ο παιδί· δόξα νά ᾿χῃ τὸ ὄνομά του!… Ἔκλαυσα ὅταν τὸν ἄκουσα. Μέσα στὴν κόλασι αὐτὴ ὑπάρχει ἕνα φτωχαδάκι ποὺ ἔχει 10 παιδιά!
Ἔλα, βρὲ σύ, ποὺ ἔχεις τόσα λεφτὰ ποὺ μπορεῖς ν᾿ ἀγοράσῃς ὅλη τὴ Φλώρινα καὶ τὸ Ἀμύνταιο καὶ τὴν Πτολεμαΐδα. Ἔλα, σὺ ὁ ἄλλος, ποὺ κάθε μέρα πετᾷς ἑκατομμύρια στὶς ντισκοτέκ. Ἔλα, σὺ ποὺ παίζεις χαρτιά. Ἔλα, σὺ ποὺ σπαταλᾷς τὰ λεφτά σου ἐδῶ κ᾿ ἐκεῖ καὶ μετὰ λὲς ὅτι δὲν σὲ φτάνουν γιὰ νὰ μεγαλώσῃς παιδιὰ καὶ γι᾿ αὐτὸ τὰ σκοτώνεις. Ἂν ἤμουν κυβερνήτης ―δὲν θέλω νὰ εἶμαι κυβερνήτης· ὅσο ἀξίζει μιὰ κλωστὴ τοῦ ῥάσου μου, δὲν ἀξίζουν ὅλες οἱ ἐξουσίες τοῦ κόσμου―, ἀλλ᾿ ἂν ἤμουν κυβερνήτης καὶ μάζευα ὅλα τὰ χρήματα ποὺ σπαταλοῦν τὴν πρωτοχρονιά, θὰ μποροῦσα νὰ θρέψω 500.000 παιδιά. Αὐτὸς ὁ τσομπάνος θὰ δικάσῃ μιὰ μέρα τὸν κόσμο καὶ τὶς μανάδες αὐτὲς ποὺ λένε ὅτι δὲν ἔχουν λεφτὰ καὶ σκοτώνουν τὰ παιδιά τους.
Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; Μιὰ γυναίκα σ᾿ ἕνα ἀκριτικὸ χωριὸ τῆς περιφερείας μας ἔμεινε ἔγκυος τὸ 8ο παιδί. Μόλις τὸ ἀντελήφθη ὁ ὑλιστὴς καὶ ἄθεος ἄνδρας της, τῆς λέει· Νὰ τὸ πετάξῃς. Ἐπειδὴ ἐκείνη ἀρνιόταν, τὴν πίεζε καὶ τὴ χτυποῦσε. Ἡ γυναίκα ὅμως ἔμεινε σταθερή. Καὶ στὸ τέλος τοῦ εἶπε· Τὸ παιδὶ ἐγὼ δὲν τὸ ῥίχνω, ὅ,τι καὶ νὰ κάνῃς, ἀκόμη καὶ ἂν μὲ χωρίσῃς. Χωρὶς ἄνδρα μπορῶ νὰ ζήσω, χωρὶς Θεὸ δὲν μπορῶ νὰ ζήσω!…
Ὑπάρχουν λοιπὸν καὶ φωτεινὰ  σημεῖα. Καὶ θ᾿ αὐξηθοῦν, ἂν κάθε ἐκκλησία ἔχῃ ἱερέα ποὺ πιστεύει στὸ Θεό. Ἂν ὅλοι οἱ ἱερεῖς, οἱ ἐπίσκοποι καὶ ὁ λαός μας κινηθοῦμε δραστικῶς, τὸ ἔγκλημα αὐτὸ θὰ ἐκλείψῃ, καὶ ἡ Ἑλλὰς θὰ γίνῃ χώρα χριστιανική, ποὺ θὰ ὑμνῇ τὸν Κύριο εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.    

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Ἀμυνταίου 26-12-1983

Σύναξις Υπερ. Θεοτόκου (Mατθ. 2,13-23)

ΠΕΡΙ ΜΑΓΩΝ

«Αναχωρησάντων  των μάγων (Mατθ. 2,13)

ΘΑ προσπαθήσω νὰ μιλήσω ὅσο μπορῶ ἁπλᾶ παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὶς πρῶτες λέξεις τοῦ εὐαγγελίου «Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων…» (Ματθ. 2,13). Οἱ μάγοι, λέει, ποὺ ἦρθαν νὰ προσκυνήσουν τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἀνεχώρησαν γιὰ τὴν πατρίδα τους. Ἡ λέξι «μάγων» μᾶς δίνει ἀφορμὴ νὰ θίξουμε ἕνα σοβαρὸ ζήτημα, νὰ μιλήσουμε περὶ τῆς μαγείας. Θὰ ποῦμε πρῶτον τί εἶνε ἡ μαγεία καὶ ποιά ἡ διάδοσί της, δεύτερον θὰ δοῦμε πῶς οἱ ἄνθρωποι μένουν ἀκάλυπτοι στὶς ἀπειλές της, καὶ τρίτον ποιά τὰ ὅπλα τοῦ πιστοῦ κατ᾿ αὐτῆς.

* * *

Α΄. Ἡ μαγεία καὶ ἡ διάδοσί της. Οἱ μάγοι εἶνε σκοτεινὰ πρόσωπα. Ἔχουν ἐπικοινωνία, «ἀσύρματο», μὲ τὰ πονηρὰ πνεύματα. Λένε λόγια ἀκατάληπτα, δαιμονικὲς προσευχὲς καὶ ξόρκια. Πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς φοροῦν εἰδικὲς στολές, κρατοῦν κρανία, ἀνάβουν κεριά, χρησιμοποιοῦν λάδια, σαπούνια, καρφιά, χτένια, τρίχες καὶ ἄλλα. Ἔτσι κάνουν μάγια διάφορα. Προκαλοῦν ζημιὲς σὲ ἀνθρώπους καὶ ζῷα, σὲ δέντρα καὶ καλλιέργειες. Εἶνε καταστρεπτικὰ ὄντα οἱ μάγοι.
Μάγοι ὑπάρχουν σὲ ὅλα τὰ ἔθνη ἀπὸ παλιὰ μέχρι σήμερα. Καὶ στὶς Ἰνδίες καὶ στὴν Ἰαπωνία καὶ ἰδίως στὴν Ἀφρική. Ἔχουν μάσκες, βάζουν κέρατα, φοροῦν βραχιόλια στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια, τρυποῦν τὶς μύτες τους μὲ καλάμια. Καὶ τοὺς τρέμουν ὅλοι ἐκεῖ. Ὅταν ἤμουν στὴν Ἀθήνα συνάντησα κάποιους ἀπὸ τὴν Αἰθιοπία. Κ᾿ ἐνῷ μιλούσαμε, ὅταν επαμε γιὰ μάγους, ἄρχισαν νὰ τρέμουν. ―Τί ἔχετε; ―Φοβούμεθα μήπως κάνουν κακὸ στὸ σπίτι μας τὴν ὥρα αὐτή… Τόσο πολὺ τοὺς φοβοῦνται.
Καὶ ὄχι μόνο στοὺς ὑπανάπτυκτους ἀλλὰ καὶ σὲ προωδευμένους λαούς. Στὴ Γαλλία, στὴ Γερμανία καὶ στὴν Ἀμερικὴ τώρα τελευταίως, ὅπως γράφουν, παρατηρεῖται μεγάλο κῦμα μαγείας, ἐγκλήματα φοβερά. Στὸ Σικάγο καὶ στὴ Νέα Ὑόρκη ἐξαφανίζονται μικρὰ παιδιά· τ᾿ ἁρπάζουν, ῥουφοῦν τὸ αἷμα τους, ξεῤῥιζώνουν τὶς καρδιὲς παιδιῶν, τὶς κάνουν φυλαχτά – ἀπίστευτα πράγματα.
Σήμερα ἡ μαγεία παρουσιάζεται καὶ μὲ ἐπιστημονικὸ τάχα μανδύα, ὡς ἀστρολογία. Ἡ ἀστρολογία μαγεία εἶνε. Γέμισε ὁ κόσμος ἀστρολόγους, ποὺ δίνουν ὡροσκόπια ἀπὸ ἐφημερίδες καὶ σταθμοὺς. «Ποιό μῆνα γεννήθηκες; τὸ ζώδιό σου λέει, ὅτι θὰ γίνῃ αὐτό…». Συλλαμβάνει δὲ αὐτὴ ἡ μαγεία καὶ τὶς ἀνώτερες τάξεις. Ὁ πρόεδρος Ρήγκαν τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, λένε, εἶχε συμβούλους ἀστρολόγους καὶ χωρὶς αὐτοὺς δὲν ἔκανε τίποτα· καὶ πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος, πηγαίνοντας γιὰ ἐγχείρησι στὴν Ἀγγλία, δίπλα στὸ κρεβάτι του εἶχε ἀστρολόγο. Μεγάλη διάδοσι ἔχει ἡ μαγεία.
Καὶ οἱ μάγοι χρηματίζονται ἀγρίως. Ἔμαθα, ὅτι μιὰ μάγισσα πῆγε σ’ ἕνα χωριὸ καὶ γιὰ νὰ πῇ τὴ μοῖρα ζήτησε καὶ τῆς ἔδωσαν τόσα χρήματα, ποὺ οὔτε στὸ γιατρὸ δὲν τὰ δίνουν.
Β΄. Πῶς ὅμως οἱ ἄνθρωποι μένουν ἀκάλυπτοι στὴν ἀπειλή; Ὁ Χριστὸς ὁπλίζει καλὰ τὸν πιστό του δοῦλο. Στὸ ἅγιο βάπτισμα πρὶν τὴν κατάδυσι γίνεται ἐξορκισμός. Κατόπιν ὁ ἱερεὺς παίρνει τὸ παιδὶ μὲ τὸν ἀνάδοχο, στρέφονται πρὸς δυσμὰς καὶ τοῦ λέει· ―«Ἀποτάσσῃ τῷ σατανᾷ» καὶ ὅλα τὰ ἔργα του; δηλαδὴ τὴ μαγεία καὶ τὰ παρόμοια. Καὶ ἀπαντᾷ αὐτὸς ποὺ βαπτίζεται· «―Ἀποτάσσομαι». «―Καὶ ἐμφύσησον καὶ ἔμπτυσον αὐτῷ», φτύσ᾿ τον. Καὶ τὸν φτύνει. Τέλος τοῦ λέει· ―«Συντάσσῃ τῷ Χριστῷ;». ―«Συντάσσομαι» (ἀκολ. βαπτ.).
Δὲν τηροῦνται ὅμως οἱ ὑποσχέσεις αὐτές. Σ᾿ ἕνα χωριὸ ἀρρώστησε κάποιος. Τό ᾿μαθε ὁ καλὸς παπᾶς καὶ κατὰ καθῆκον πῆγε νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ. Ὅταν χτύπησε τὴν πόρτα, δὲν τὸν δέχτηκαν. ―Γιατί; ἀπόρησε. ―Ἔχουμε μάγο μέσα, δὲ᾿ σὲ χρειαζόμαστε… Καταλάβατε; φώναξαν ἀπ᾿ τὴν Πτολεμαΐδα μάγο νὰ κάνῃ καλὰ τὸν ἄῤῥωστο! Εἶσαι Χριστιανός; πιστεύεις στὸ Χριστὸ ὅτι εἶνε ὁ παντοδύναμος Θεός;…
Νὰ γνωρίζετε, ὅτι ὅποιος πάῃ σὲ μάγους κάνει μεγάλη ἁμαρτία. Δὲν εἶνε Χριστιανός, ἀρνεῖται τὸ Χριστό. Φτύνει στὴν κολυμβήθρα του, ποὺ εἶνε ὁ τάφος τῶν δαιμόνων. Καὶ τιμωρεῖται, ὅπως λένε οἱ κανόνες· εκοσι χρόνια μένει μακριὰ ἀπὸ τὴ θεία κοινωνία.
Γ΄. Ποιά τώρα τὰ ὅπλα κατὰ τῆς μαγείας; Ἂν εἶστε Χριστιανοί, νὰ ἐξομολογῆσθε μὲ μετάνοια, νὰ κοινωνῆτε μὲ πίστι, καὶ τότε θὰ εἶστε ἀήττητοι. Ὅλοι οἱ διαβόλοι δὲ᾿ μποροῦν νὰ σᾶς κάνουν τίποτα. Τὸ λέει ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός· Ἔρχονται τὰ δαιμόνια; κάνε τὸ σταυρό σου μὲ πίστι καὶ φεύγουν, δὲν ὑποφέρουν. Ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς ἀποστόλους· Σᾶς δίνω δύναμι νὰ πατᾶτε πάνω σὲ φίδια καὶ σκορπιοὺς κι ὅλη τὴ δύναμι τοῦ ἐχθροῦ (βλ. Λουκ. 10,19).
Ἦρθε μιὰ μέρα στὴ μητρόπολι μιὰ γυναίκα πρωῒ – πρωῒ ἀπό ᾿να χωριὸ κοντὰ στὰ σύνορα. Ἔτρεμε σὰν τὸ καλάμι. ―Τί ἔχεις; ―Φοβᾶμαι. ―Τί φοβᾶσαι; ―Σηκώθηκα, πῆγα νὰ σκουπίσω, κ᾿ ἐκεῖ στὴν αὐλή μου τί νὰ δῶ; Ἕνα κουβάρι· κάτι χτένες, κόκκαλα, τρίχες. Μοῦ κάνανε μάγια, πάει τὸ σπίτι μου, καταστράφηκα! ―Δὲ᾿ μοῦ λές, τὴ ρωτῶ, πιστεύεις στὸ Χριστό; ―Πιστεύω. ―Ἂν πιστεύῃς, ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ παντοδύναμος Θεὸς ποὺ νικᾷ τὰ πάντα. Τῆς εἶπα κ᾿ ἕνα ἀνέκδοτο ἀπὸ τοὺς βίους τῶν ἁγίων.
Ἦταν ἕνας νέος εκοσι χρονῶν, πολὺ δυνατός. Αὐτὸς εἶπε· Θέλω νὰ βρῶ τὸν πιὸ δυνατό, καὶ θὰ γίνω ὑπηρέτης του. Μιὰ μέρα περνοῦσε ὁ βασιλιᾶς. Νά, τοῦ λένε, αὐτὸς εἶνε ὁ πιὸ δυνατὸς στὴ χώρα μας. Πῆγε πράγματι κοντά του κ’ ἔγινε σωματοφύλακας τοῦ βασιλιᾶ. Μετὰ ἀπὸ καιρό, καθὼς περνοῦσαν μαζὶ ἔξω ἀπ᾿ τὴ σπηλιὰ ἑνὸς μάγου, βλέπει τὸ βασιλιᾶ νὰ τρέμῃ. ―Τί ἔχεις, βασιλιᾶ; Ἐγὼ ἐδῶ εἶμαι· τί φοβᾶσαι; ―Ἐδῶ μένει κάποιος πιὸ δυνατὸς ἀπὸ μένα. ―Ἄ, ἔτσι;… Ἀφήνει λοιπὸν τὸ βασιλιᾶ, πηγαίνει στὸ μάγο, καὶ τὸν ὑπηρετοῦσε ὅπου πήγαινε. Συνέβη ὅμως μιὰ φορὰ νὰ περνοῦν ἔξω ἀπό ᾿να ᾿ξωκκλήσι. Ἐκεῖ ἄρχισε νὰ τρέμῃ ὁ μάγος. ―Τί ἔπαθες; ―Ἐδῶ, τοῦ λέει, εἶνε ὁ πιὸ δυνατὸς κι ἀπὸ μένα. ―Ποιός εἶνε; ―Ὁ Χριστός. ―Ὥστε ἔτσι; τότε σ᾿ ἀφήνω καὶ πάω κοντά του… Ἔτσι πίστεψε στὸ Χριστό, βαπτίσθηκε στὸ ὄνομά του, ἔγινε ἅγιος, καὶ ἐδίωκε τὰ δαιμόνια. Εἶνε ὁ ἅγιος Χριστοφόρος.
Ὁ πιὸ δυνατὸς ἀπὸ ὅλους εἶνε ὁ Χριστός. Τὸ πιστεύεις; Αὐτὸς νικᾷ τοὺς δαίμονες καὶ αὐτὸς δίνει δύναμι στοὺς πιστούς. Συνεπῶς μὴ φοβᾶστε καὶ μὴν ὑπολογίζετε μάγους καὶ μάγισσες. Μακριὰ ἀπ᾿ αὐτούς. Καθαροὶ καὶ ἀμόλυντοι ἀπὸ τὴ μαγεία.

* * *

Αὐτὴ εἶνε ἡ κακὴ μαγεία. Ἀλλὰ οἱ «μάγοι»   τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου εἶνε ἄλλοι. Δὲν εἶνε σὰν αὐτούς. Αὐτοὶ ἦταν ἐπιστήμονες, σοφοὶ ἀστρονόμοι, ὄχι ἀστρολόγοι. Οἱ ἀστρονόμοι τὴ νύχτα δὲν κοιμοῦνται. Μὲ τὰ τηλεσκόπια κάνουν παρατηρήσεις. Βλέπουν τὰ ἄστρα, ποὺ εἶνε δισεκατομμύρια. Καὶ κάθε ἄστρο τί φωνάζει· Ὑπάρχει Θεὸς δημιουργός! Ἔτσι κ᾿ οἱ μάγοι τοῦ εὐαγγελίου ἀπὸ τὴν παρατήρησι τῶν ἀστέρων ὡδηγήθηκαν στὸ Θεό.
Μιὰ νύχτα εἶδαν στὸν οὐρανὸ ἕνα ἀστέρι πρωτοφανές. Κατάλαβαν, ὅτι εἶνε σημεῖο τοῦ Θεοῦ, ἄγγελος ποὺ τοὺς ἀνάβει φανάρι μέσ’ στὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας. Ἀνεχώρησαν, καὶ μετὰ ἀπὸ ταξίδι μακρινὸ ἔφθασαν στὸ σπήλαιο. Γονάτισαν, προσέφεραν τὰ δῶρα τους στὸ Χριστό. Καὶ μετά, ἀφοῦ δόξασαν τὸ Θεό, ἐπέστρεψαν στὴν πατρίδα τους χαρούμενοι.
Αὐτοὺς τοὺς μάγους νὰ μιμηθοῦμε. Νὰ μιμηθοῦμε τὴν προθυμία τους. Ἐκεῖνοι ξεκίνησαν ἀπὸ τόσο μακριά, γιὰ νὰ συναντήσουν καὶ νὰ προσκυνήσουν τὸ Χριστό. Γιὰ μᾶς ὁ Χριστὸς εἶνε πολὺ κοντά, εἶνε στὸ ναό. Τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἱερεὺς τελεῖ τὴ θεία λειτουργία, ὁ Χριστὸς εἶνε ἐκεῖ· κάθε ψίχουλο καὶ σταγόνα τῆς θείας εὐχαριστίας εἶνε ὁ Χριστός! Τὸ πιστεύεις; ἔλα στὴν ἐκκλησία. Κι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ὑπῆρχε μόνο μιὰ ἐκκλησία στὸν κόσμο, καὶ στὸ Βόρειο Πόλο, θά ᾿πρεπε νὰ βαδίσουμε σὰν τοὺς μάγους καὶ νὰ πᾶμε ἐκεῖ νὰ τὸν προσκυνήσουμε. Καὶ ὅμως ἡ ἐκκλησία εἶνε δίπλα μας.
Στὸ Μεσσολόγγι, ποὺ ἤμουν, ἕνας Χριστιανὸς εἶχε τὸ σπίτι του δίπλα στὴν ἐκκλησία (ἦταν ἕνα μέγαρο), μὰ ποτέ του δὲν πάτησε ν᾿ ἀνάψῃ ἕνα κερί. Μόνο ὅταν πέθανε τὸν σήκωσαν οἱ τέσσερις καὶ τὸν ἔφεραν…
Πολλοὺς ἡ ἐκκλησία τοὺς βλέπει μόνο νεκρούς. Ὄχι ἔτσι! Ἀκοῦς τὴν καμπάνα; τρέξε κ᾿ ἐσὺ νὰ προσφέρῃς τὰ δῶρα σου σὰν τοὺς μάγους. Ποιά δῶρα; φτωχαδάκια εμεθα, θὰ πῇς, δὲν ἔχουμε χρυσάφι… Ἔχεις νὰ δώσῃς κάτι ἀνώτερο. Ὁ Θεὸς ζητᾷ ἀπὸ μᾶς τὴν καρδιά μας. Δός μου τὴν καρδιά σου, λέει ὁ Χριστός. Κι ὅταν τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας, θὰ τὴν κάνῃ φάτνη καὶ θὰ γεννηθῇ μέσα σ᾿ αὐτήν. Κι ὅταν ἔρθῃ ὁ Χριστὸς μέσα στὴν καρδιά μας, τότε θὰ εμεθα εὐτυχεῖς καὶ θὰ λέμε κ᾿ ἐμεῖς· «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.).

 † ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Ἁγ. Κων/νου & Ἑλένης Ἀμυνταίου, Δευτέρα 26-12-1988)

_______

SERBIKA

__________

БЕСЕДА О МУДРАЦИМА

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Ο σταυρος του πιστου

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού» (Μάρκ. 8,34).

Εκτός, αγαπητοί μου, από το σταυρό που σήκωσε ο Χριστός με τις αμαρτίες όλης της ανθρωπότητος, πρέπει κ᾿ εμείς όλοι, άντρες και γυναίκες, μεγάλοι και μικροί, πλούσιοι και φτωχοί, να σηκώσουμε καθένας το δικό του σταυρό. Έτσι λέει ο Χριστός· «και αράτω τον σταυρόν αυτού».
Τι εννοεί ο Κύριος με τα λόγια αυτά;

Ο Σταυρός του Χριστού και ο δικός μας σταυρός

Μερικοί παρεξήγησαν τα λόγια του Χριστού «και αράτω τον σταυρόν αυτού», και τι έκαναν· πήραν δυο ξύλα, έφτιαξαν σταυρό, και πάνω στο σταυρό καρφώθηκαν πραγματικά. Έκαναν καλά; ερμήνευσαν σωστά το χωρίο αυτό; Όχι! Τέτοιο πράγμα δε᾿ λέει ο Χριστός. Ο σταυρός του Κυρίου είναι μοναδικός σταυρός. Ο Χριστός σταυρώθηκε και εξέπνευσε πάνω στο σταυρό, για να λυτρώσει την ανθρωπότητα ολόκληρη. Άπαξ προσεφέρθει η θεία θυσία, η οποία συνεχίζεται κάθε φορά δια της θείας λειτουργίας, αρκεί αυτή η θυσία για να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Επομένως, για να σωθεί κάποιος, δεν χρειάζεται τώρα να σταυρωθεί και ο ίδιος.
Αλλ᾿ ενώ το χωρίο αυτό δεν λέει ότι πρέπει ο καθένας μας να σταυρωθεί επάνω σ᾿ ένα ξύλινο σταυρό όπως ο Χριστός, εννοεί όμως κάτι άλλο. Τι εννοεί; Το «αράτω τον σταυρόν αυτού» σημαίνει, ότι πρέπει να σηκώσουμε καθένας το σταυρό του.
Τι σημαίνει πιο συγκεκριμένα αυτό, ότι πρέπει να σηκώσουμε καθένας το σταυρό του; Σταυρός εδώ, και γενικά στην αγία Γραφή και τους πατέρας, είναι κάτι που μας ενοχλεί, κάτι που μας στενοχωρεί, κάτι που μας βασανίζει· κάτι που μας κάνει να πονούμε, ν᾿ αναστενάζουμε, ν᾿ απελπιζώμεθα· κάτι που μας φέρνει σε αδιέξοδο, που κάνει τα μάτια μας να βουρκώνουν· κάτι που είναι για μας πολύ βαρύ. Κι όπως ο Χριστός επάνω στο σταυρό είπε «Θεέ μου Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46), έτσι και στη ζωή κάθε ανθρώπου, οιουδήποτε χρώματος και καταστάσεως, έρχονται στιγμές φοβερές και τραγικές, θύελλα, τυφώνας, σφοδρά τρικυμία παθών και κακιών, ή θλίψεων και δοκιμασιών, ή αντιξοοτήτων και δυστυχημάτων, και τότε κι αυτός αποτείνεται προς τον ουράνιο Πατέρα και λέει· «Θεέ μου Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;». Ιδού με ποια έννοια κάνουμε λόγο για σταυρό του πιστού. Πιο αναλυτικά.

Ποιοι είναι οι σταυροί των ανθρώπων

Σταυρός είναι η φτώχεια. Όποιος έζησε σε σπίτι με στερήσεις, που το βράδυ οι γονείς δεν είχαν να δώσουν ένα κομμάτι ψωμί στα παιδιά τους κι αυτά κοιμούνταν νηστικά, αυτός γνωρίζει τι σταυρός είναι η φτώχεια.
Σταυρός είναι η αρρώστια, που ρίχνει τον άνθρωπο στο κρεβάτι, και φάρμακο δεν υπάρχει και γιατρός δε᾿ μπορεί να τον θεραπεύσει, αλλά καθηλωμένος εκεί πονεί κι αναστενάζει.
Σταυρός είναι η ορφάνια, το να στερηθεί το παιδί από μικρό τον πατέρα ή τη μητέρα του και να κλαίει στο προσκέφαλό του.
Σταυρός είναι και η χηρεία, το να χάσει η γυναίκα τον άντρα της ή ο άντρας τη γυναίκα του και να μείνουν μόνοι.
Σταυρός είναι τα οικογενειακά δράματα (απιστίες συζύγων, ασωτίες παιδιών, διαζύγια αντρογύνων), τα οποία στις μέρες μας έχουν αυξηθεί. Άλλοτε το σπίτι και η οικογένεια ήταν ένας μικρός παράδεισος· τώρα έγινε κόλαση. Ο οικογενειάρχης-σύζυγος βλέπει τα παιδιά να μην υπακούουν πλέον (το στομάχι μόνο έχουν μέσα στο σπίτι, ενώ την καρδιά τους την έχουν έξω)· βλέπει τη γυναίκα του να μην τον αγαπά αλλά να τον απατά. Το ίδιο και η σύζυγος-μάνα έχει τα παιδιά να την πικραίνουν και τον άντρα της να τη βασανίζει και τέλος να την εγκαταλείπει. Σταυρός είναι όλα αυτά τα δράματα.
Σταυρός είναι η διαβολή και η συκοφαντία· να είσαι αθώος, και ν᾿ ακούς κάτω από τον όχλο όπως ο Χριστός· «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν» (Λουκ. 23,21).
Σταυρός είναι —ακόμη βαθύτερα— ο πνευματικός αγώνας που κάνει ο Χριστιανός εναντίον της σαρκός, του κόσμου, και του διαβόλου. Σταυρός βαρύς τέλος για όλους μας είναι οι τελευταίες στιγμές της ζωής μας, ο θάνατος· και πρέπει να παρακαλούμε το Θεό να μας αξιώσει να πούμε κ᾿ εμείς σαν το ληστή· «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

Πως θα σηκώσουμε τον σταυρό μας;

Να σταυροί· σταυροί, που ο καθένας μας πρέπει να σηκώσει. Και πως πρέπει να δεχτούμε το σταυρό; να γογγύσουμε, να βλαστημήσουμε, να σφακελώσουμε τα άστρα, ν᾿ αρνηθούμε το Χριστό, να καταφύγουμε στους μάγους και τις μάγισσες, ή μήπως να αυτοκτονήσουμε; Όχι, όχι. Να σηκώσουμε γενναία το σταυρό μας. Όπως ο Κύριος σήκωσε το σταυρό του, έτσι και ο καθένας πρέπει να βαστάσει το δικό του σταυρό. Και άλλοι μεν σταυροί είναι μικροί, άλλοι είναι μεγάλοι, αλλά κανένας σταυρός δε᾿ μπορεί να φτάσει το ύψος και το μέγεθος και το βάρος του σταυρού που σήκωσε ο Κύριος. Μπροστά, ναι μπροστά, προχωρεί ο σταυρός του Κυρίου· πίσω ακολουθούν μυριάδες σταυροί. Και γονατίζουν οι μικροί εσταυρωμένοι και λένε στο μεγάλο Εσταυρωμένο· Χαίρε, ο βασιλεύς ημών!
Το χρέος μας απέναντι στο σταυρό του Χριστού είναι διπλό. Πρώτον, να μην ακούγεται από τα χείλη κανενός ούτε η παραμικρά προσβολή και ύβρις εναντίον του σταυρού· κανένας να μη βλαστημά το σταυρό. Αντιθέτως, να αισθανώμεθα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης στον Εσταυρωμένο· να δακρύζουμε επί τη θέα του Λυτρωτού μας, και προπαντός να προσπαθούμε να ρυθμίζουμε τη ζωή μας κατά το φρόνημα του σταυρού, που συμβολίζει ό,τι υψηλότερο υπάρχει στον κόσμο.

Να κάνουμε το σταυρό κανονικά

Το δεύτερο χρέος μας είναι, να κάνουμε το σημείο του σταυρού κανονικά. Αυτό είναι γνώρισμα ορθοδόξου Χριστιανού. Οι χιλιασταί μισούν το σταυρό και δεν κάνουν σταυρό. Σε μια πόλη της Ελλάδος κάποια παιδιά πήγαν τη νύχτα στο σπίτι ενός χιλιαστού και χάραξαν στην πόρτα με χρώμα ένα σταυρό. Το πρωί ο χιλιαστής λύσσαξε άμα είδε το σταυρό. Προσπάθησε να τον σβήσει, δε᾿ μπόρεσε, και τέλος έκαψε την πόρτα! Τόσο μίσος έχουν αυτοί εναντίον του σταυρού. Εμείς λοιπόν οι ορθόδοξοι μη ντρεπώμεθα να κάνουμε το σταυρό μας. Ο Χριστός δε᾿ ντράπηκε να υψωθεί επί του σταυρού γυμνός, ολόγυμνος, όπως τον γέννησε η υπεραγία Θεοτόκος, κ᾿ εμείς ντρεπόμεθα, δυστυχώς, να κάνουμε το σημείο του σταυρού. Βλέπει κανείς Χριστιανούς να κάνουν το σταυρό τους, και νομίζει ότι παίζουν μαντολίνο. Παρατηρήστε και τους επισήμους στις δοξολογίες μεγάλων εορτών· ντρέπονται να κάνουν το σταυρό τους. Αυτό είναι μια προδοσία.

Tι σημαίνει ο σταυρός;

Κάνε κανονικά το σταυρό σου. Το είπα και δεν παύω να το τονίζω. Ο κανονικός σταυρός είναι να ενώσεις τα τρία δάχτυλά σου. Έτσι φανερώνεις αμέσως σε ποιο θρήσκευμα είσαι· πιστεύεις στην αγία Τριάδα, Πατέρα Υιόν και άγιον Πνεύμα – αγία Τριάς, ελέησον τον κόσμο κ᾿ εμένα τον αμαρτωλό. Μετά υψώνεις τα τρία δάχτυλά σου επάνω στην κορυφή, στο μέτωπό σου. Τι σημαίνει αυτό; όπως ο αετός από πολύ ψηλά κατεβαίνει και κάθεται επάνω στο βράχο, έτσι και ο Χριστος από τα ὕψη του ουρανού —δεν είναι ψέμα, είναι βασική αλήθεια της πίστεώς μας—, κατέβηκε εδώ στη γή και σαρκώθηκε. Γι᾿ αυτό εν συνεχείᾳ κατεβάζουμε το χέρι στην κοιλιά. Χριστέ, του λέμε, σ᾿ ευχαριστουμε που ήρθες από τα ουράνια και πήρες σάρκα από τα πάναγνα αίματα της υπεραγίας Θεοτόκου. Μετα φέρνουμε το χέρι στον δεξιό ώμο· έτσι ενθυμούμεθα τον ευγνώμονα ληστή, που από το σταυρό του είπε «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42). Κι όταν τέλος το φέρουμε στον αριστερό ώμο του λέμε· Μη με βάλεις, Χριστέ, με τα ερίφια στην κόλαση. Αυτά τα νοήματα περιέχει ο σταυρός, τον οποίο και ο πιο αγράμματος Χριστιανός μπορεί να καταλάβει και να τον κάνει με συναίσθηση.

* * *
Αδέρφια μου, ας αγαπήσουμε το σταυρό μας. Όπως ο Χριστός μας δια του σταυρού έφθασε στην ανάσταση, έτσι κ᾿ εμείς, φέροντας το σταυρό στον ώμο, έχουμε ελπίδα να εισέλθουμε στη βασιλεία του· αμήν.

† επίσκοπος Αυγουστῖνος

(ι. ναός Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης εσπέρας 21-3-1982)

+ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ

«Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγετε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε· ουχί η ψυχή πλείον εστι της τροφής και τω σώμα του ενδύματος; εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ ημών ο ουράνιος τρέφει αυτά· ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών;» (Ματθ. 6, 25-26).

Αγωνία παγκόσμια

Αν ανοίξουμε τις καρδιές των σημερινών ανθρώπων, θα δούμε ότι είναι γεμάτες αγωνία, ανησυχία, φόβο. Για πολλά αγωνιούν οι άνθρωποι και γίνονται δυστυχισμένοι· αλλά η σοβαρώτερη αγωνία που τους καταλαμβάνει, είναι από τη μέριμνα για το μέλλον…

Άξιο προσοχής είναι ότι οι πλούσιοι αγωνιούν περισσότερο από τους πτωχούς. Αγωνιούν και οι εκατομμυριούχοι, αυτοί που δεν ξέρουν τί έχουν…

Αλλά αγωνία έχουν και οι φτωχές τάξεις… Αγωνιούν όλοι οι άνθρωποι σ’ Ανατολή και Δύσι. Υπάρχει αγωνία παγκόσμιος. Πάντοτε υπήρχε, αλλα σήμερα εντάθηκε περισσότερο.

Η επιστήμη δεν μπόρεσε να μειώσει την αγωνία

Θα περίμενε κανείς η επιστήμη με την πρόοδο της να μειώσει την αγωνία. Και όμως ενώ κατώρθωσε τόσα η επιστήμη και χάρισε ανέσεις και πλούτη στον άνθρωπο, του αύξησε την αγωνία. Διότι στο ένα χέρι κρατά την πενικιλλίνη, και στο άλλο της βόμβες. Αγωνιά η ανθρωπότης μήπως από ώρα σε ώρα εκραγεί τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, ο Αρμαγεδών(Αποκ. 16,16). Πάνω απ’ τα κεφάλια όλων των λαών κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη…

Αγωνιά ο άνθρωπος. Και ενώ είναι υγιής -τα μάτια, τ’ αυτιά, το στομάχι, η καρδιά του είναι γερά-, αυτός νιώθει άρρωστος και τρέχει στους γιατρούς. Έχει εφιάλτες, παίρνει υπνωτικά χάπια. Αγωνιά για όλα. Αυτό οι επιστήμονες το ονομάζουν άγχος· είναι η ασθένεια της εποχής, το σαράκι που τρώει τα σπλάχνα της ανθρωπότητος. Γι’ αυτό αυξήθηκαν οι ψυχίατροι, γέμισε ο κόσμος ψυχιατρικές κλινικές και ψυχοφάρμακα. Και θεραπεία ουσιαστική δε’ βρίσκεται.

Και όμως υπάρχει φάρμακο

Και όμως υπάρχει φάρμακο αποτελεσματικό και δραστήριο, που μόλις το πάρει ο άνθρωπος φεύγει απ’ την ψυχή η αγωνία και έρχεται «η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν»(Φιλ. 4,7). Το φάρμακο είναι η πίση. Πίστη σε ποιόν; στους μάγους; στους δαίμονες; στα πλούτη; στις ηδονές; στα συστήματα του κόσμου; στις διάφορες θρησκείες; «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Εκκλ. 12). Πίστη στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και στα λόγια του, που έχουν ανεκτίμητη αξία.

Ακούσατε τι είπε ο Χριστός; Ακούσατε το Eυαγγέλιο; Αιώνια λόγια· «Μη μεριμνάτε» (Ματθ. 6,25), μήν έχετε αγωνία. Τα κοροϊδεύουν αυτά μερικοί και λένε· Δηλαδή να τεμπελιάζουμε, λέει το Ευαγγέλιο και θα ρίχνει ο ουρανός καρβέλια… Το Ευαγγέλιο δε’ λέει τέτοια πράγματα· ούτε λέει να καθήσουμε κάτω απ’ τη συκιά και να περιμένουμε να πέσει το σύκο να το φάμε. Το Ευαγγέλιο καταδικάζει την τεμπελιά και την αδράνεια. Αυτός που είπε το «μη μεριμνάτε», είπε και το «εργάζεσθε»( Γεν. 2, 15· Ματθ. 21,28· Ιωάν. 6,27) Να εργαζώμεθα λέει ο Χριστός, αλλ’ όχι ν’ αγωνιούμε για το τι θα φάμε τι θα πιούμε. Αυτή η αγωνία είναι αμαρτία. Γιατί; Διότι υπάρχει Θεός και αυτός φροντίζει. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια διδάσκει το Ευαγγέλιο.

Υπάρχει Θεός που είναι Πατέρας, μήν απελπίζεσαι

Υπάρχει Θεός! Και δεν είναι απομονωμένος, όπως λένε κάποιοι, σε κάποιο νεφέλωμα του αστρικού κόσμου. Είναι πατέρας μας, μας έπλασε, βρίσκεται δίπλα μας και ενδιαφέρεται. Φροντίζει ο Θεός περισσότερο απ’ ότι η μάνα το βρέφος, ο αξιωματικός τους στρατιώτες, ο γιατρός τον άρρωστο, ο κυβερνήτης τους υπηκόους του, ο πατέρας τα παιδιά του. Ο Θεός φροντίζει για ολόκληρο τον κόσμο· για τον ήλιο, το φεγγάρι, τα δέντρα, τα πουλιά, τα αρνάκια που βόσκουν, τις θάλασσες, τις λίμνες, τους ποταμούς…· αλλά προ παντός φροντίζει για τον άνθρωπο. Λίγο να μας αφήσει, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Δύο – τρία λεπτά να λείψει ο αέρας, θα πάθουμε όλοι ασφυξία.

Απορώ πως υπάρχουν άπιστοι

Ω Θεέ μου, πόσο μας αγαπάς και φροντίζεις για μας τους αμαρτωλούς! Απορώ πως υπάρχουν άπιστοι, και πως υπάρχουν στόματα που βλαστημούν το Θεό. Πως μας ανέχεται! Αντί για ευχαριστώ, εμείς τον προκαλούμε. Κάθε τικ-τακ της καρδιάς μας είναι και μία ευεργεσία του. Ρωτήστε τους γιατρούς και μάθετε, ότι δεν υπάρχει πιο τέλειο μηχάνημα από την καρδιά του ανθρώπου. Δόξα τη ευσπλαχνία σου, Κύριε! Δόξα τη μακροθυμία σου! Δόξα τη παντοδυναμία σου! Δόξα τη αγάπη σου!

Αδελφοί μου! Μην έχουμε την αγωνία και το άγχος των απίστων και των ανθρώπων του μαμωνά. Δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο· Υπάρχει Θεός πατέρας, υπάρχει η θεία του πρόνοια. Σ’ αυτόν η ελπίδα μας στις δύσκολες στιγμές, σ’ αυτόν η απόλυτη εμπιστοσύνη μας.

Ανοίξτε το βιβλίο της ζωής σας, για να δείτε θαύματα

Μην ανοίξετε σήμερα εφημερίδες και ραδιόφωνα. Ανοίξτε το βιβλίο της ζωής σας. Θυμηθείτε, από μικρά παιδιά μέχρι τώρα, πόσες φορές σας έσωσε. Από πάνω σας ήταν και είναι συνεχώς απλωμένο το χέρι του Θεού. Ανοίξτε την ιστορία του έθνους μας, και θα δείτε πόσες φορές η πατρίδα μας πλησίασε στην καταστροφή, και ο Θεός «δια θαυμάτων» μας έσωσε, όπως είπε ο Καποδίστριας. Ανοίξτε και την παγκόσμια ιστορία, και θα δείτε, ότι ο Θεός μεριμνά, ενδιαφέρεται για κάθε πλάσμα του. Υπάρχει πατέρας, ερωτά η Αγία Γραφή, που όταν το παιδί του  ζητήσει ψωμί, θα του δώσει πέτρα; ή όταν του ζητήσει ψάρι, θα του δώσει φίδι; Αν οι σαρκικοί πατέρες δεν το κάνουν αυτό, πόσο μάλλον ο ουράνιος Πατέρας (βλ. Ματθ. 7, 9-11· Λουκ. 11, 11-13).

Ένας είναι ο πατέρας μας. Και αν οι πάντες μας εγκαταλείψουν, κι αν σείεται η γη και γίνει κόλαση ο κόσμος, και εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ’ εμού ει»(Ψαλμ. 22,4)… Για όλα αυτά λοιπόν να έχουμε πίστι στο Θεό και να μη μας καταλαμβάνει το άγχος.

(Απόσπασμα ομιλίας επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, Φλώρινα 1-7-1979, εις τον ναό του Αγίου Παντελεήμονος)

__________

ΣΕΡΒΙΚΑ

_________

СТРЕС И ЊЕГОВО ЛЕЧЕЊЕ

«Зато вам кажем: Не брините се душом својом шта ћете јести или шта ћете пити; ни телом својим у шта ћете се оденути. Није ли душа претежнија од хране, и тело од одела? Погледајте на птице небеске како не сеју, нити жању, ни сабирају у житнице; па Отац ваш небески храни их. Нисте ли ви много претежнији од њих?» (Мат. 6, 25-26).

Светска агонија

Данас ако бисмо отворили срца савремених људи, видели бисмо да су пуна агоније, немира и страха. Данас се људи о много чему брину и постају несрећни, али највећа брига име је брига за будућност…

Вредно пажње је и то да се богаташи брину више него сиромашни. Брину се и милијардери, они који и не знају шта све имају…

Међутим у бризи су и сиромашне класе… Брину се сви људи и на Истоку и на Западу. Постоји светска брига. Увек је постојала, али у наше време још је израженија.

Наука није могла да умањи агонију

Очекивао би неко да ће наука својим напретком да је умањи. Међутим, иако је наука успела да дарује човека с толико комфора и богатства, увећала му је и агонију. Зато што у једној руци држи пеницилин, а у другој бомбе. Брине се човечанство да ли ће из часа у час да избије трећи светски рат, Армагедон (Апок. 16,16). Изнад глава свих народа  виси смртоносна сабља…

Брине се човек. Човек иако изгледа здрав у очима, ушима, стомак и срце су му снажни,  он се ипак осећа болесним и трчи разним лекарима. Има кошмаре, пије пилуле за сан. Брине се за све. Тако нешто наука назива стрес, то је болест овог доба, црв који нагриза човечанство. Зато су се и умножили психијатри, испунио се свет психијатријским клиникама и психијатријским лековима. А терапија се, у ствари, и не проналази.

Међутим – лек  постоји.

Лек који је делотворан и даје резултате, којег човек, чим узме, из његовог срца одлази стрес и долази « мир Божији, који превазилази сваки ум»(Филипљ. 4,7). Лек је ВЕРА. Вера у кога? Вера у врачеве, демоне, у богатство, у пороке, у светски систем, у разне религије? «Таштина над таштинама, све је таштина» (Проп. 1,12). Лек је вера у Господа нашег Исуса Христа и у Његове речи, које имају непроценљиву вредност.

Чујте шта је рекао Христос! Послушајте Јеванђеље. То су вечне речи : «Не брините се» (Мат. 6,25). Појединци исмејавају ове речи и говоре: Дакле да ленчаримо, то нам говори Јеванђеље а са небеса ће падати хлеб… Јеванђеље не говори такве ствари, нити нам говори да седнемо испод смокве да би нам пала смоква и да бисмо је појели. Јеванђеље осуђује лењост и нерад.  Онај који је рекао: «Не брините се», рекао је и «ради» (Ген. 2,15. Мат. 21,28) и «трудите се» (Јован 6,27). Радите рекао је Христос, али није рекао да се бринемо шта ћемо јести и шта ћемо пити. Таква брига је грешна. Зашто? Зато што постоји Бог и Он се брине. Овој великој истини нас учи Јеванђеље.

Постоји Бог који је Отац, немојте очајавати. Постоји Бог! И није удаљен у осаму као што говоре неки, да је тамо на неком облаку астралног света. Он је наш Отац, створио нас је, налази се поред нас и брине се о нама. Брине се Бог више него што се мајка брине о детету, више него  официр што се брине за војнике, више него лекар што се брине о свом пацијенту, више него  председник што се брине о својим грађанима, више него отац што се брине о свом детету. Бог се брине о целом свету. Брине се о сунцу, месецу, дрвећу, птицама, јагањцима који пасу, мору, рекама, језерима… али пре свега се брине о човеку. Мало ако нас остави, не можемо да живимо. Два – три минута ако нам недостаје ваздух, добићемо гушење.

Чудим се да постоје неверници!

О, Боже мој, колико нас волиш и колико се бринеш за нас грешнике! Чудим се да постоје неверници, и да постоје уста која хуле на Бога. Како нас само трпи! Уместо да захваљујемо Богу, ми Га изазивамо. Свако тик-так нашег срца је једно Његово доброчинство. Упитајте лекаре и чућете да не постоји савршенија машина на свету од људског срца. Слава Твојој милости, Господе! Слава Твојој дуготрпељивости! Слава Твојој Свемогућности! Слава Твојој љубави!

Браћо моја! Немојмо држати у себи агонију и стрес неверних људи мамониних. Нисмо сами на овом свету. Постоји Бог Отац, постоји Његова божанска брига. Њему треба да су усмерене наше наде у најтежим тренутцима у нашем животу, Њему треба да смо посвећени са пуним нашим поверењем.

Отворите књигу свога живота, да бисте видели чуда.

Данас немојте отварати новине и радио. Отворите књигу свога живота. Присетите се, од када сте били мало дете па све до сада, колико пута вас је Бог спасао. Изнад вас је и непрестано је испружена рука Божија. Отворите историју нашега рода, и видећете колико пута се наша домовина приближавала катастрофи, а Бог  нас је  «чудима» спасавао, као што је то рекао Каподистрија. Отворите и светску историју, и видите да се Бог брине, интересује се за свако своје створење. „Који је од вас човек од кога ако син његов заиште хлеба, камен да му да? Или ако рибе заиште да му да змију?“ (види Мат.  7,9-11 и Лука 11,11-13).

Само је један наш Отац. И ако ме сви напусте: „ Да пођем и долином сена смртнога, нећу се бојати зла, јер си ти са мном, штап твој и палица твоја теше ме“. (Псал. 23,4) Због свега тога имајмо веру у Бога и нека нас не обузима стрес и брига овога света.

(Део беседе епископа Августина Кандиота, Флорина 1-7-1979, у храму Светог Пантелејмона)

H EΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, σὲ δύσκολη ἐ­ποχή, σὲ ἄπιστα χρόνια. Ἡ ἀπιστία κυριαρχεῖ. Ἄλλοτε, δὲν τολμοῦσε ἄνθρωπος δημοσίως νὰ βλαστημήσῃ τὰ θεῖα, κανείς. Ἂν καμμιὰ φορὰ κάποιος τὸ τολμοῦσε, χίλια χέρια σηκώνονταν νὰ τὸν χτυπήσουν, δὲν μποροῦσε νὰ σταθῇ. Κι ἂν καμμιὰ φορὰ παρουσιαζόταν κανένας καὶ ἔλεγε ὅτι δὲν ὑ­πάρχει Θεός, Χριστός, Παναγιά, δὲν ὑπάρχει κόλασις καὶ παράδεισος, τοῦ ἔκλειναν τὴν πόρτα· καὶ ἡ γυναίκα του ἀκόμα τὸν ἔδιωχνε. Ὅπως σήμερα ἀποφεύγουν ἕναν ἄρρωστο μὲ ἀρρώστια μεταδοτική, ἔτσι ἀπέφευ­γαν τότε τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε προσβληθῆ ἀπὸ τὴ χειρότερη ἀσθένεια, τὴν ἀθεΐα καὶ ἀπιστία. Στὰ χρόνια ἐκεῖνα βλάστημος καὶ ἄθεος δὲν ἦταν ἀνεκτός.
Τώρα ὅμως τελευταῖα τὸ κακὸ προχώρησε. Ὄχι μόνο αὐτοὶ ποὺ πᾶνε στὰ σχολειὰ καὶ στὰ πανεπιστήμια καὶ μαθαίνουν μερικὰ γράμματα καὶ κάνουν τὸ σοφὸ καὶ γυρίζουν στὸ χωριὸ καὶ κάθονται στὸ καφενεῖο διπλοπόδι μὲ τὸ τσιγάρο στὸ στόμα καὶ τρῶνε τὸν ἱδρῶτα τοῦ γεωργοῦ ἄκοπα, ὄχι μόνο αὐτοὶ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἀλλ᾽ ἀκόμα καὶ στὰ βουνὰ καὶ στὰ λαγκάδια, ἁπλοϊκοὶ χωριάτες καὶ βοσκοὶ καὶ μικρὰ παιδιὰ καὶ γριὲς γυναῖκες ἀ­κοῦς νὰ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός. Εἶνε χρόνια ἄπιστα καὶ ἄθεα.
Καὶ ὄχι μόνο ἀρνοῦνται τὴν πίστι, ἀλλὰ καὶ ὡρισμένοι στὶς ἡμέρες μας μισοῦν τὴν Ἐκ­κλη­σία τοῦ Χριστοῦ. Μοιάζουν μὲ λυσσασμένο σκυλί. Ὅπως τὸ σκυλὶ ὅταν λυσσάξῃ δὲν γνωρίζει κανένα ἀλ­λὰ δαγκώνει ἀκόμα καὶ τὸ ἀφεντικό του, ἔτσι κι αὐτοί, λυσ­σασμένα σκυλιὰ τοῦ αἰῶνος μας, μισοῦν θανασίμως τὴν Ἐκ­κλησία. Ἂν ἦταν δυ­νατὸν θὰ γκρέμιζαν τοὺς ναοὺς καὶ θὰ ἔσφαζαν τοὺς κληρικοὺς καὶ ῥα­σοφόρους. Μήπως δὲν τὰ εἴ­δαμε αὐτὰ ἐπὶ τῶν ἡμε­ρῶν μας, εἴτε στὴν Κωσταντινούπολι εἴτε στὴ Βόρειο Ἤπειρο ἀπὸ τὸν Ἐμβὲρ Χότζα εἴτε στὴν Κύπρο ἀπὸ τὸν Ἀττίλα εἴτε στὴ Σερβία καὶ τὸ Κόσσοβο; Καὶ ὅλα αὐτὰ ὑπὸ τὰ ὄμματα τῆς δι­εθνοῦς ὑποκριτικῆς κοινωνίας, ποὺ ἀ­πὸ τὴ μιὰ κόπτεται γιὰ δημοκρατικὰ δικαιώματα κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ξέρει νὰ νίπτῃ τὰς χεῖ­ρας καὶ νὰ ἀμνηστεύῃ τὰ ἐγκλήματα.
Ἀλλὰ δὲν εἶνε μόνο οἱ ἄθεοι τῶν ξένων κρα­τῶν, ἐκεῖνοι ποὺ γκρέμισαν ἐκκλησιὲς καὶ ἀ­παγόρευαν νὰ βαπτίζουν τὰ παιδιὰ καὶ ὑποχρέωναν τοὺς Χριστιανοὺς ἀκόμα καὶ νὰ ἀλ­λάξουν τὰ ὀνόματά τους. Εἶνε καὶ μερικοὶ δικοί μας ἐδῶ, ποὺ μισοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ θέ­λουν νὰ ἐφαρμόσουν καὶ στὴν πατρίδα μας τέτοια ἄθεα καθεστῶτα.
Κι ἅμα τοὺς ρωτήσῃς, Γιατί μισεῖτε τὴν Ἐκ­κλησία, τί κακὸ σᾶς ἔκανε; ἀπαντοῦν, ὅτι τάχα ἡ Ἐκκλησία συμμάχησε μὲ τὸ κατεστημένο, ὅτι οἱ παπᾶδες καὶ οἱ δεσποτάδες ὑ­πο­στηρίζουν τοὺς πλουσίους, τὸ κεφάλαιο…
Αὐτὸ εἶνε ψέμα. Δὲν ξέρω τί γίνεται σὲ ἄλ­λα δόγματα καὶ ἄλλες θρησκεῖες, ἀλλ᾽ ἐὰν ἐξ­ετάσουμε τὴ δική μας πίστι θὰ δοῦμε, ὅτι αὐ­τὸς ποὺ ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία μας, ὁ Κύρι­ος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἔζησε πτωχὸς στὸν κό­σμο καὶ στηλίτευσε τὴ φιλαργυρία. Κανένας ἄλλος δὲν ἤλεγξε τὸν πλουτισμό, τὴν πλε­ονεξία, τὴν ἀδικία, ὅπως ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος εἶνε ποὺ εἶ­πε, ὅτι δυὸ πράγματα δὲν συμβιβάζον­ται· ἡ ἀγάπη τοῦ χρήματος καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὸ ν᾽ ἀ­γαπᾷς τὰ λεπτὰ καὶ ν᾽ ἀγαπᾷς τὸ Θεό (βλ. Ματθ. 6,24). Αὐτὰ τὰ πράγματα εἶνε ἀσυμ­βίβαστα. Ὅπως δυὸ πόδια δὲ χωρᾶνε σ᾽ ἕνα παπούτσι, ἔτσι μέσα στὴν ἴδια καρδιὰ δὲ μπορεῖς νὰ βάλῃς τὴν ἀγάπη τοῦ χρήματος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. «Οὐ δύνασθε Θε­ῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ»· «κανείς δὲν μπορεῖ νὰ ἔ­χῃ δύο κυρίους· διότι ἢ τὸν ἕνα θὰ μισή­σῃ καὶ θ᾽ ἀγαπήσῃ τὸν ἄλλο, ἢ θὰ προσηλωθῇ στὸν ἕνα καὶ θὰ περιφρονήσῃ τὸν ἄλλο» (Ματθ. 6,24). Τὰ εἶπε καθαρὰ ὁ Χριστός.
Θὰ πῇς ἴσως τὸ ἑξῆς. ―Ὁ Χριστὸς βέβαια εἶνε καλός. Πιστεύω ἐγὼ στὸ Χριστό. Ἀλλὰ οἱ παπᾶδες ἐκμεταλλεύονται τὴ θρησκεία καὶ θησαυρίζουν…
Δὲν ξέρω, ἐπαναλαμβάνω, τί γί­νεται ἀλλοῦ στὸν κόσμο. Ἀλλὰ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας οἱ παπᾶδες εἶνε ὅλοι φτωχοί, φτωχαδάκια. Πόσους παπᾶδες ἔχει ἡ Ἑλλάς; Ὀ­κτὼ χιλιάδες περίπου; Πηγαίνετε παντοῦ καὶ ἐρευνῆστε· στὴν Ἤπειρο, στὴ Μακεδονία, στὸ Μοριὰ καὶ στὰ νησιά· ὅπου νὰ πᾶτε, θὰ δῆτε ὅτι οἱ παπᾶ­δες δὲν προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀριστοκρατία. Γεννήθηκαν σὲ σπίτια φτωχά, μέσα σὲ ταπει­νὲς οἰκογένειες. Κανένα πλούσιο σπίτι, κανένας ὑψηλὸς ἀξιωματοῦχος, κανένας βαθύπλουτος ἐφοπλιστὴς δὲν κάνει τὸ παιδί του παπᾶ. Ψάξτε νὰ δῆτε. Ἂν βρῆτε κάπου κληρι­κὸ νὰ εἶνε παιδὶ δικαστικοῦ, εἰσαγγελέως, ἀ­νωτέρου ἀξιωματικοῦ ἢ ἄλλου μεγάλου, θὰ εἶ­νε ἐξαίρεσις, ποὺ δὲν καταργεῖ ἀλλ᾽ ἐπιβεβαιώνει τὸν κανόνα. Ὁ κλῆρος μας εἶνε «ὀ­στοῦν ἐκ τῶν ὀστέων καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς» τοῦ λαοῦ.
―Καλὰ τὰ παπαδάκια, θὰ πῆτε, ἀλλὰ οἱ δεσποτάδες;
Δὲν ξέρω τί κάνουν οἱ ἄλλοι δεσποτάδες, ἀλλὰ ἐπιτρέψατέ μου νὰ τολμήσω νὰ πῶ κάτι γιὰ τὴ μητρόπολί μου, ποὺ μὲ γνωρίζει τόσα χρόνια. Μπορεῖ κανεὶς νὰ πῇ ὅ­τι ὁ ἐπίσκοπός της ἀγαπᾷ τὰ λεπτά; Ἂν ψάξετε τὶς τσέπες μου, χρήματα δὲ θὰ βρῆτε. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐγ­κα­ταστάθηκα ἔχω κάνει ἀμέτρητες λειτουργίες σὲ ὅλες τὶς ἐνορίες· ἀπὸ που­θενὰ δὲν πῆ­ρα χρήματα, οὔτε ἕνα καφὲ δὲν ζήτησα. Δωρε­ὰν λειτουργῶ καὶ διδάσκω. Ἔκανα ἑ­κατοντάδες χειροτονίες· δραχμή δὲν πῆρα. Καὶ τὸ μισθό μου τὸν δίνω ὅλο. Ὅ­ταν πεθάνω, δὲ θὰ βροῦν τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ῥάσο καὶ μερικὰ βιβλία. Καὶ δὲν εἶμαι ὁ μόνος ἀσφαλῶς.
Δὲν στέκονται λοιπὸν οἱ κατηγορίες ἐναν­τίον τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλος εἶνε ὁ λόγος ποὺ τὴ μισοῦν. Ἡ Ἐκκλησία εἶνε ὅ,τι τὸ χαλινάρι, ποὺ δὲν ἀφήνει τὸ ἄλογο νὰ πέ­σῃ στὸ γκρεμό, ὅ,τι τὸ φρένο, ποὺ ἀποτρέπει τὸ αὐτοκίνητο ἀπὸ τὸ δυστύχημα. Ἀλλ᾽ ὅπως τὸ λυσ­σασμένο ἄλογο δαγκώνει τὸ χαλινάρι του, ἔ­τσι καὶ οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ θέλουν νὰ ζοῦν χωρὶς χαλινάρι, κατὰ τὰ κέφια τους, ἐπιτίθεν­ται μὲ μῖσος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀλλὰ καὶ γι᾽ αὐτοὺς ἀκόμα ποὺ τὴν μισοῦν ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται. Ἐμεῖς δὲν τοὺς μισοῦμε· τοὺς ἀγαποῦμε κι αὐτοὺς καὶ προσ­ευχόμεθα καὶ γι᾽ αὐτοὺς καὶ παρακαλοῦμε τὸ Θεό. Κανένα δὲν μισεῖ ἡ Ἐκκλησία· ὅπως ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ σταυρό, ποὺ ἐνῷ τὸν καρφώνανε προσηύχετο γιὰ τοὺς σταυρωτάς του.

* * *

Ἀλλὰ προσοχή. Ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία κανένα δὲ μισεῖ, πρέπει ὅμως νὰ ποῦμε ὅτι αὐτοὶ ποὺ μισοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς κληρικούς, αὐ­τοὶ ποὺ ὑβρίζουν Θεὸ καὶ Παναγία, οἱ ἐ­χθροὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ διῶκτες τῆς Ἐκκλησίας, δὲν θά ᾽χουν καλὸ τέλος· τὸ λέει τὸ εὐ­αγγέλιο σήμερα.
Τί εἶνε σήμερα; Σήμερα, Κυριακὴ μετὰ τὰ Χριστούγεννα, μνημονεύουμε ὅτι ἕνας βασιλιᾶς κακοῦργος, ὁ Ἡρῴδης, – τί ἔκανε; Πῆρε μαχαίρι καὶ ἔσφαξε πόσους; 14.000 βρέφη! Ὅ­πως ὁ χασάπης σφάζει τ᾽ ἀρνάκια, ἔτσι αὐτὸς ἔσφαξε 14.000 παιδάκια. Γιατί; Ἤλπιζε, ὅτι μεταξὺ τῶν παιδιῶν θὰ ἦταν καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ αὐτὰ μὲν σὰν ἀγγελούδια πῆγαν ἐπάνω στὸν οὐρανὸ καὶ ψάλλουν τὸ Ἀλληλού­ια. Ὁ Ἡ­ρῴδης ὅμως τί ἔγινε; Ἐμένα ρωτᾶτε; Διαβάστε νὰ δῆτε τί λέει ἡ ἱστορία. Ἀρρώστη­σε, ἔπεσε κατάκοιτος στὸ κρεβάτι, γέμισε πλη­γὲς ποὺ ἔτρεχαν πύον, σάπισε, βρώμισε, σκου­λήκιασε· ἔτσι πέθανε καὶ παρέδωσε τὴν ψυχή του. Καὶ μόνο αὐτός;
Ὑπάρχει καὶ ἄλλο παράδειγμα· ὁ Ἰουλια­νὸς ὁ Παραβάτης. Αὐτὸς ἔζησε με­τὰ τριακόσια χρόνια. Κατεδίωξε τὴν Ἐκκλησία, ἤθελε νὰ ἐπανα­φέρῃ τὴν εἰδωλολατρία, νὰ σβήσῃ τὸ ὄ­νομα τοῦ Χριστοῦ νὰ μὴν ἀκούγεται. Τὸ τέλος του ποιό ἦταν; Ἔκανε πόλεμο, καὶ πάνω στὴ μάχη ἕνα βέλος, μία σαΐτα, τὸν χτύπησε στὸ στῆ­θος. Γέμισε τότε τὴ φούχτα του αἷμα καί, τὴν ὥρα ποὺ ξεψυχοῦσε πλέον, τὸ σκόρπισε στὸν ἀέρα καὶ εἶπε· «Νενίκηκάς με, Ναζωραῖε»· Χριστέ, μὲ νίκησες.
Κανείς δὲ μπορεῖ νὰ νικήσῃ τὸ Χριστό, ὄχι. Ὅποιος ἀντιτίθεται ―σημειῶστε το―, ὅ,τι κι ἂν εἶνε, μικρὸς ἢ μεγάλος, ἄνθρωπος ἢ σύστη­μα, ὅποιος πάει κόντρα μὲ τὸ Χριστό, θὰ γίνῃ στάχτη. Ὑπάρχει Θεός, ὑπάρχει Χριστός!

* * *

Βουλῶστε τ᾽ αὐτιά σας, ἀδελφοί μου. Μὴν ἀ­κοῦτε τί λέει ὁ ἕνας κι ὁ ἄλλος. Κρατῆστε τὴν πίστι στὸ Χριστό, τὴν πίστι τῶν πατέρων μας, βαθειὰ στὴν ψυχή σας. Καμμιά δύναμις νὰ μὴ μπορέσῃ νὰ τὴν ξερριζώσῃ.
Αὐτὰ εἶχα νὰ σᾶς πῶ καὶ αὐτὰ νὰ πιστεύετε. Ν᾽ ἀκοῦτε τὴν Ἐκκλησία μας. Κι ὅταν πλησιάσῃ τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας, νὰ μὴν εἶνε ὅ­πως τὸ τέλος τοῦ Ἡρῴδου, ποὺ ἀποδοκιμάστηκε ἀπὸ τὸν παντοδύναμο Θεό, ἀλλὰ τὸ τέλος μας νὰ εἶνε ὅπως τοῦ λῃστοῦ, ποὺ ἐπάνω στὸ σταυρὸ εἶπε «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

{Κυρ. μετὰ Χριστοῦ Γέννησιν (Μτ. 2,13-23).Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Νικολάου Ὑδρούσης – Φλωρίνης 29-12-1976 ἡμέρα Τετάρτη}

_____________

ΣΕΡΒΙΚΑ

__________

Данас живимо драги моји, у тешком времену, у неверним годинама. Неверје преовлађује. Иначе, човек се није усуђивао јавно да хули на божанско, нико. Ако би се случајно некада и неко одважио, хиљаду руку се подизало да га удари, није могао опстати. Када би се пре неко појавио и рекао да не постоји Бог, Христос или Богородица, да не постоји пакао и рај, затварали би му сва врата, чак би га и његова жена отерала из куће. Као у наше време данас што избегавају неког болесника са преносивом болешћу, тако су избегавали у оно старо време човека који је био погођен том опаком болешћу, неверјем и атеизмом. У оно време хулитељ и неверник нису били прихваћени од друштва. У последње време зло се проширило. Не само они који иду у школе и на факултете и уче неколико слова, и праве се паметни и враћајући се у своје село и седећи у кафићу са преклопљеним ногама и са цигаретом у устима једући зној земљорадника, не само да говоре да не постоји Бог, него и у брдима и долинама чујеш обичне сељане и чобане, па и малу децу, старе жене да говоре, не постоји Бог. То су године неверја и атеизма. Не само да негирају веру, него појединци у наше време и мрзе Цркву Христову. Сличе побеснелом псу. Као пас када је бесан не позна никога већ гризе и свог газду, тако и они, бесни пси нашег века, мрзе смртно Цркву. Када би могли срушили би храмове и клали би свештенике и ризоносце. Да ли такве ствари већ нисмо видели у нашим данима у Констандинграду , у Северном Ипиру (Албанија) од Енвер Хође или на Кипру од Атиле или у Србији или на Косову ? И све то у име светског друштва лицемера, које се бори за демократска права са једне стране а са друге зна да пере руке и да даје помиловања за злочине.

Међутим, нису само атеисти страних држава, они који су срушили цркве, забранили да се крштавају деца и обавезали хришћане да промене своја имена. Ту су и неки наши сународњаци, који мрзе Цркву и који желе у нашој домовини да спроведу такву атеистичку власт. И питамо их? Зашто мрзите Цркву, шта вам је лоше учинила? Одговарају тобож, да је Црква подржавала власт тј. свештеници и епископи да су подржавали богаташе, деонице итд…. То је једна велика лаж. Не знам шта се дешава у другим догмама и у другим религијама, али ако простудирамо нашу веру видећемо, да Онај који је основао нашу Цркву, наш Господ Исус Христос, је живео као сиромах на овом свету и да је осуђивао среброљубље. Нико други није критиковао богаћење, похлепу, неправду као Христос. Он је тај који је први рекао, да се две ствари никако не слажу, љубав према новцу и љубав према Богу, да волиш Бога и новац (Мат. 6,24). Те ствари су неспојиве. Као што две ноге не могу стати у једну папучу, тако не можеш у срцу имати љубав према новцу и љубав према Богу. Нико не може два господара служити, јер или ће једнога мрзити, а другога љубити; или ће се једнога држати, а другога презирати. Не можете служити Богу и мамону. (Мат. 6,24). То нам је рекао јасно Христос.

Можда ћеш рећи – Христос је, наравно, добар. Верујеш у Христа. Међутим свештеници искоришћавају религију и скупљају благо….. Не знам, понављам, шта се дешава даље у свету. Овде у нашој домовини сви свештеници су сиромашни, слабог имовног стања. Колико свештеника има Грчка? Осам хиљада отприлике? Идите свуда и истражите по Северном Ипиру, у Македонији, у Морији и на отоцима; где год да одете, видећете да свештеници не долазе из аристократије. Родили су се у сиромашним кућама, у скромним породицама, ни један није из богате породице, ни један дете официрско, ни један богати тајкун не дозвољава да његово дете буде свештеник. Истражите мало и уверићете се. Ако пронађете да је свештеник дете неког судије, адвоката, вишег чиновника или неког другог великог члана друштва, биће то изузетак, који не потире, већ сведочи правилу да је наше свештенство кост од кости и тело од тела нашег народа. Добро, рећи ће ми неко,  свто је за свештенике – а шта са владикама? Не знам шта раде друге владике, али допустите ми да кажем нешто о мојој митрополији која ме познаје толике године. Да ли неко може рећи да њен епископ воли новце? Ако претражите моје џепове, новце нећете пронаћи. Од часа када сам постављен за епископа, служио сам у многим парохијама, али нигде нисам узео новце, нисам тражио ни једну кафу. Бесплатно служим и поучавам. Обавио сам на хиљаде хиротонија, једну драхму нисам узео. А моју плаћу дајем до последње драхме. Када умрем, неће пронаћи ништа више од једне одежде и неколико књига. А сигурно да нисам једини који тако чини. Тако да те оптужбе против Цркве баш и не држе се чврсто. Други је разлог зашто је мрзе. Црква је као узде које не дозвољавају коњу да падне у провалију, као кочница која спречава аутомобил од несреће. Као бесан коњ што гризе своју узду, тако и непријатељи Цркве, који желе да живе без узде, већ по својој жељи, нападају са мржњом Цркву. Међутим, и за оне који је мрзе, наша Црква се моли. Ми их не мрзимо, волимо их и молимо се за њих. Никога не мрзи Црква, већ попут Христоса на крсту, док су га разапињали, Христос се молио за своје џелате.

* * *

Овде обратите пажњу:  док Црква никога не мрзи, требамо овде рећи да они, који мрзе Цркву и свештенике, они који псују Бога и Богородицу, непријатељи Христови и прогонитељи Цркве, неће имати добар крај, то нам говори данашње Јеванђеље.

Шта је данас? Данас је прва недеља после Божића.  Шта се при  томе присећамо да је један цар, злочинац Ирод,учинио? Да је узео је нож и колико деце је заклао? Заклао је 14.000 хиљада младенаца! Као што месар коље јагње, такао је и Ирод заклао 14.000 хиљада деце. Зашто? Јер се надао да ће међу том децом бити и наш Господ, Исус Христос. А ти анђели су отишли на небеса и поју: !Алилуја!» Шта се догодило Ироду? Питате мене? Прочитајте да видите шта нам говори прича. Разболео се, пао је непокретан у кревет, испунио се ранама из којих је излазио гној, иструнуо је и усмрдео се, уцрвао и такав је и умро, те предао своју душу. Да ли је само он имао такав крај? Постоје и други примери, нпр. Јулијана Преступника. Јулијан је живео после тристоте године. Прогонио је Цркву, желео је да поврати идолопоклонство, желео је да се више Христово име не чује. Који је био његов крај? Отишао је у рат, и у бици једна стрела га је погодила у прса. Испунила се његова шака крвљу у онај час и у моменту док  је испуштао душу, размахнуо је руком и рекао: „Победио си ме, Назарећанине“, дакле рекао је – Победио си ме Христе. Нико не може да победи Христа, не. Ако се неко супротставља Христу – забележите ово: био он велики или мали, човек или систем, онај ко иде против Христа, претвориће се у пепео. Постоји Бог, постоји Христос!

***

Зачепите своје уши, браћо моја. Немојте слушати шта кажу други људи и причају. Задржите своју веру у Христа, веру наших отаца, дубоко у својој души. Ни једна сила неће је моћи искоренити. То сам вам имао рећи и у то да верујете. Слушајте нашу Цркву. А када се буде приближио крај нашег живота, да не буде као Иродов крај, који је био искушаван од Свемогућег Бога, него да буде наша кончина као кончина разбојника на крсту који је рекао: „Сети ме се Господе, када дођеш у царству Твоме“ (Лука. 23,42).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

{Недеља после Божића. Беседа Митрополита Флорине о. Августина Кандиота у светом храму Светог Николе у селу Идруса – Флорина – 29-12-1976, дан среда}

«ΡΙΧΝΩ ΤΟΝ ΚΟΥΒΑ ΜΟΥ ΒΑΘΕΙΑ»

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Eδημοσιεύθη στην «Xριστ. Σπίθα», φ. 581/Δεκεμβρίου 2001

Iσλάμ και Δύσις

B΄

(Oι μεγάλες δυνάμεις κατά το παρελθόν συμπορεύθηκαν με το Iσλάμ. Δεν δυσκολεύθηκαν να ανεχθούν π.χ. την Tουρκία να κακουργεί εμπρός στα μάτια τους εις βάρος ενός αδυνάτου λαού, όπως οι Aρμένιοι. Όταν οι Tούρκοι ενεργούσαν εις βάρος των Aρμενίων γενοκτονία, η στάσι των ισχυρών ήταν γι’ αυτούς σκανδαλωδώς μεροληπτική, αφήνοντας τους δράστες ατιμώρητους, όπως είδαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Σπίθας». Mέχρι ποιου σημείου όμως θα φθάσει το κακό, το οποίο, όπως θα δούμε τώρα, είχε και άλλη συνέχεια;)

Γενοκτονια

ΠEPNOYN TΑ XPONIA. Eρχόμεθα στο 1909. Tότε που εψηφίσθη το σύνταγμα, ο νέος καταστατικός χάρτης, το νέο σύνταγμα των Nεοτούρκων. Tότε λοιπόν νέα σφαγή!
Σε κάποια πόλι της Aρμενίας, την πόλι Iτάμ, μέσα σε μια εκκλησία που μαζευτήκανε ως εις καταφύγιον έξι χιλιάδες Aρμένιοι, τους κλείσανε, ανάψανε φωτιά, βάλανε καπνό μέσα και τους έπνιξαν με τον καπνό όλους αυτούς. Έξι χιλιάδες Aρμενίους εκεί πέρα τους πνίξανε.
Δεν είπαμε τίποτα ακόμη. Eρχόμεθα στο 1915, στη νεωτέρα ιστορία. Eίναι η εποχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Nαι. Tότε τι έγινε; Nέος θηριώδης διώκτης παρουσιάστηκε, ο τότε σουλτάνος, ο διάδοχος του Aβδούλ Xαμίτ, ο τελευταίος σουλτάνος, που έδωσε από τα ανάκτορα του Γιαλδίζ μυστική διαταγή, να μη μείνει ούτε νήπιον ακόμα μέσα εις τα λίκνα των Aρμενίων. Kαι έφτασε η διαταγή εις την Aρμενίαν. Θα μείνει στην ιστορίαν. Tι ημερομηνία έχομεν σήμερα; 28; Έ, ακριβώς γι’ αυτό και εξέλεξα το θέμα αυτό. Έτος 1915 28 Iουνίου, σαν σήμερα, εις την Tραπεζούντα πένθος απέραντον. Διότι μέσα στην Tραπεζούντα ήταν ισχυρά κοινότης Aρμενίων. Nαι, τότε έφτασε διαταγή. Kαι πιάσανε αμέσως τριακόσους Aρμενίους, των καλυτέρων οικογενειών, ηλικίας είκοσι έως εικοσιπέντε ετών, το άνθος της κοινωνίας των Aρμενίων, τα καλύτερα παιδιά των Aρμενίων. Tα άρπαξαν βιαίως μέσα από τα σπίτια της Tραπεζούντος, τα οδήγησαν μέσα σε μαούνες κλωτσηδόν, τα βάλανε σαν τα κτήνη, σαν τα βουβάλια μέσα σ’ αυτά τα πλεούμενα, τα απομάκρυναν] λίγο, ένα χιλιόμετρο, ένα μίλι έξω από τον λιμένα της Tραπεζούντος, και εκεί από άλλη βάρκα μπήκανε μέσα άλλοι και τους έσφαξαν σαν τα αρνιά. Kαι κοκκίνισε γύρω – γύρω όλη η μαούνα. Kαι τους κατεπόντισαν μέσα στη θάλασσα εκεί πέρα.
Tότε ήρθανε οι μανάδες των Aρμενίων. Tρέχανε τραβώντας τα μαλλιά των και σχίζοντας τα πρόσωπα με τα νύχια των και ολολύζοντας και φωνάζοντας, και μόλις με τον αιθέρα τις κρατούσανε από τη λιποθυμία. Φτάσανε στον άγιον εκείνον επίσκοπο, αγιώτερον και σοφώτερον του οποίου δεν είδε η νεωτέρα Eλλάς, τον Xρύσανθον. Hταν τότε επίσκοπος Tραπεζούντος. Tα γράφει ο ίδιος στην ιστορία του τα μαρτύρια των Aρμενίων. Φτάνουν εκεί πέρα στον άγιον αρχιεπίσκοπον τότε Tραπεζούντος, τον Xρύσανθον, που εστάθηκε ως άγγελος με την ρομφαίαν του, με την πολυγλωσσίαν του, με την σοφία του, με όλη την δύναμιν της ψυχής του, ο προστάτης των Aρμενίων εκεί πέρα. Mέχρι σήμερα, αν συναντήσεις Aρμένιον, αναφέρει μετά τιμής υπερτάτης το όνομα του Xρυσάνθου, που εστάθη τάς τραγικάς εκείνας ημέρας ως άγγελος και αρχάγγελος με την πυρίνη ρομφαία του λόγου του, για να υπερασπίσει τα δίκαια των Aρμενίων.
Πήγαν εκεί. Tίποτα όμως δεν κατώρθωσε και ο άγιος τούτος ιεράρχης. Eπήγε στον βαλή της Tραπεζούντος και έπεσε στα πόδια του. Kαι τον παρακαλούσε ο Tραπεζούντος Xρύσανθος και του έλεγε· ―Eλεος!… ―Oχι έλεος! απαντούσε ο βαλής, και έτρωγε και έπινε και γελούσε και εκάγχαζε ακούγοντας απ’ έξω από τα παράθυρα του σεραγίου του, του παλατίου του, τους θρήνους και τους κοπετούς των γυναικών της Aρμενίας. Kατώρθωσε μόνο ο άγιος ιεράρχης, τριακόσα ορφανά να τα μαζέψει. Aλλά τη νύχτα μπήκαν μέσα οι Tούρκοι με τα όπλα και τα πήρανε μέσα από τα χέρια του. Tα πήραν και τα έσφαξαν μπροστά στα μάτια του Xρυσάνθου. Eγκλήματα τρομερά και απαίσια. Nαι.
Aλλοι χριστιανοί Aρμένιοι έφυγαν. Aφησαν τα σπίτια τους και πήγαν μέσ’ στα δάση στα βουνά της Aρμενίας. Kαι τότε, προς τιμήν των Eλλήνων της Tραπεζούντος, της ευγενικής, της ευγενικωτέρας χώρας ―αν υπάρχει ευγενικωτέρα χώρα εις τον κόσμον, είναι ο Πόντος, ο αλησμόνητος Πόντος―, τότε όλοι οι Πόντιοι, αγνοούντες τας διαταγάς των τυράννων, πήγαιναν μέσ᾽ στα δάση και τους ετροφοδότουν με κίνδυνο της ζωής των μέσα. Έως ότου ήρθε και γι’ αυτούς (=τους Ποντίους) η μέρα….
Ήρθε κάποτε για τους Aρμενίους και ημέρα χαράς και αγαλλιάσεως. Aλλά βάσταξε μόνο ολίγους μήνας, όταν η Pωσία, η αγία τότε Pωσία, κατήρχετο ως χείμαρρος, και στρατιά Pώσων κατέλαβε την Tραπεζούντα εν καιρώ νυκτός. Tότε μόνον πλέον ανέπνευσεν όλο το στοιχείον εκείνο και οι Έλληνες κ.λ.π.. Όσοι είναι από τη Mικρά Aσία, όσοι είναι από την Tραπεζούντα, θα ενθυμούνται το γεγονός αυτό, ότι κατήρχοντο στρατεύματα με ρωσικάς σημαίας, προστάται του δικαίου και της ελευθερίας, και επροστάτευσαν τις Aρμενικές οικογένειες και επέστρεψαν οι φυγάδες από τα όρη. Kατέβηκαν με γενειάδες, αξύριστοι, με κακοπάθειαν, σκελετοί και σκιαί, όπως οι σκιαί του Mεσολογγίου. Kατέβηκαν μέσα εις την Tραπεζούντα και μέσα εις την Σαμψούντα και μέσα εις τα χωριά του Πόντου, για να βρούν ανάπαυσι.
Aλλά σας είπα, εβάσταξε ολίγον αυτή η ανακωχή, αυτή η ανάπαυσις. Διότι μετά κατέρρευσεν ολόκληρος η Pωσία, για να περιέλθει στο άθλιον κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίον τους ανεκάλεσε, και φύγανε πλέον εις τα ίδια.

Tό μαρτυρικωτερο έθνος

Aυτή, αγαπητοί μου, είναι η ιστορία· η αιματηρά ιστορία. Kαι τώρα; Oι ιστορικοί τους μετρήσανε όλους αυτούς τους μάρτυρας. Kαι τους ευρήκανε – πόσους; Πόσοι εσφάγησαν κατά τα έτη αυτά; Eίναι εποχή του Kάϊν, για την οποία θα τιμωρηθεί η ανθρωπότης· πολύ θα τιμωρηθεί. Στα τελευταία εβδομήντα χρόνια (1896 – 1965), που καυχάται η επιστήμη για τας μεγάλας ανακαλύψεις, εσφάγησαν σαν τα αρνιά του Πάσχα – πόσοι νομίζετε; για μετρήστε· ένα εκατομμύριο διακόσες πενήντα χιλιάδες (1.250.000) Aρμένιοι!
Eμείς έχουμε σφαγή κατά τα έτη αυτά, κατά τα εβδομήντα αυτά έτη, έχουμε σφαγη στη Mικρά Aσία δύο εκατομμύρια (2.000.000)! τόσοι Έλληνες εσφάγησαν. Aλλά συγκριτικώς είναι περισσότεροι οι Aρμένιοι. Διότι αυτοί είναι πέντε εκατομμύρια (5.000.000), κ’ εμείς είμεθα δέκα εκατομμύρια (10.000.000). H αναλογία είναι μεγαλυτέρα. Aυτοί λοιπόν μας υπερτερούν. Eίναι το μαρτυρικώτερον έθνος. Tο μαρτυρικώτερον όλων των εθνών είναι οι Aρμένιοι.

Oι χριστιανοι της Aνατολης εμπροσθοφυλακη

Kαι τώρα, προτού να εγκαταλείψω το βήμα, θα μου επιτρέψετε, αδελφοί μου, προς πνευματικήν ωφέλειαν, να εξαγάγω ορισμένα διδάγματα χρήσιμα για την εποχή μας. Διότι η ιστορία είναι μεγάλος διδάσκαλος.
Kαί το πρώτο δίδαγμα ποιό είναι, αδελφοί μου; Tο πρώτο δίδαγμα είναι, ότι εδώ οι λαοί της Aνατολής, όχι της Δύσεως, είναι εμπροσθοφυλακή. Oι λαοί της Aνατολής, που η θεία πρόνοια τους έταξε εδώ στα μέρη αυτά, είτε Aρμένιοι λέγονται είτε Xριστιανοί Έλληνες λέγονται, οι λαοί της Aνατολής δεν είναι οπισθοφυλακή. Όσοι κάνατε στρατιώτες γνωρίζετε· όποιος είναι στην οπισθοφυλακή, πίσω στα καζάνια, Έ, σου λέει, εμένα δε’ με παίρνει η μπόρα. Eκείνοι που ζουν τη μάχη, τη σκληρά μάχη, είναι η πρώτη γραμμή.
Όσοι είναι μεγάλοι από σας, καταλαβαίνουν· αν υπάρχει εδώ κανείς, κανείς του ’12, ξέρει. Eμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού, του μικρού ελληνικού στρατού μας, που εβάδισε από δόξα σε δόξα, από την Eλασσόνα στο Σαραντάπορο, από το Σαραντάπορο στη ‘Σαλονίκη, από τη ‘Σαλονίκη στα Γιάννενα, πάνω στα ψηλά βουνά, μέχρι την Kρέσνα, μέχρι …, μπροστά, πάντα μπροστά, εμπροσθοφυλακή – όχι οπισθοφυλακή, εμπροσθοφυλακή ήτο το τάγμα του ήρωος Bελισσαρίου (τό άγαλμα του οποίου φέτος μόνο ηξιώθη η Kύμη ν’ ανεγείρει προς τιμήν του μεγάλου αυτού τέκνου της). Mπροστά το τάγμα του Bελισσαρίου· ήταν εμπροσθοφυλακή. Όπως λοιπόν το τάγμα του Bελισσαρίου το ’12 ήταν εμπροσθοφυλακή και βάδιζε μπροστά και πάντα μπροστά, μέχρι επάνω στα βουνά της Kρέσνας, έτσι και εδώ στην Aνατολή οι χριστιανικοί λαοί. Tάγμα Bελισσαρίου, τάγμα ηρώων, είναι η Oρθόδοξος Aνατολή. (Oι Aρμένιοι βεβαίως, όπως είναι γνωστό, δεν είναι ορθόδοξοι· είναι μονοφυσίται. Ως χριστιανοί όμως συνέβαλαν, μαζί με τους ορθοδόξους Έλληνας, στην αναχαίτισι του ισλαμισμού).

Eμείς είμεθα ο φράχτης. O χείμαρρος του ισλαμισμού, το μεγάλο αυτό ποτάμι, το μεγάλο αυτό θηρίον το οποίον βγήκε από την άβυσσον, εάν δεν υπήρχαν οι Aρμένιοι, αν δεν υπήρχαν οι Xριστιανοί, αν δεν υπήρχαν οι Kύπριοι, αν δεν υπήρχε αυτός ο λαός της Aνατολής, θα είχε πλημμυρίσει την Eυρώπη. Σήμερα θα ήταν τζαμιά στο Παρίσι, τζαμιά στο Λονδίνο, τζαμιά στη Mόσχα, τζαμιά στην Ιταλία… θα είχε πλημμυρίσει ολόκληρος η Eυρώπη από τον ισλαμισμόν. Aιωνία η μνήμη λοιπόν όλων των ηρώων εκείνων, οι οποίοι εστάθησαν στα ψηλά βουνά της Aρμενίας, επάνω στα υψίπεδα του Aραράτ, και έδωσαν την μάχην, την σκληράν μάχην, εναντίον του φοβερού αυτού θηρίου της Aποκαλύψεως. Ιδού λοιπόν το πρώτον δίδαγμα· ότι ημείς είμεθα πάντα εμπροσθοφυλακή και ουδέποτε οπισθοφυλακή.

Oι Tούρκοι δεν αλλάζουν

Tο δεύτερον δίδαγμα, το οποίον εξάγομεν εκ της ιστορίας των Aρμενίων, αγαπητοί μου, είναι ότι, αν και πέρασαν από τότε εβδομήντα χρόνια, ―μη απατώμεθα― οι Tούρκοι είναι ίδιοι. Δεν αλλάξανε. Tους άλλαξε ο Kεμaλ το φέσι και φόρεσαν ρεπούμπλικα αμερικάνικα. Tους άλλαξε τα γράμματα, τα αραβικά τους γράμματα, και γράφουνε με λατινικά γράμματα. Tους άλλαξε τους φερετζέδες, τους άλλαξε τα πάντα. Δεν άλλαξε όμως η ψυχή τους. Tο φίδι, όσα πουκάμισα κι αν αλλάξει, το δόντι του είναι το ίδιο, το φαρμάκι του είναι το ίδιο. Aλλάζει ο Tούρκος εξωτερικώς, δεν αλλάζει όμως εσωτερικώς. Eίναι ο ίδιος. O ίδιος είναι και ο ίδιος θα παραμείνει. Διότι πιστεύει σε μια θρησκεία που έχει αναγάγει εις δόγμα την εκδίκησιν και την εξόντωσιν του χριστιανικού κόσμου. Kαι είναι μωρία του εσχάτου είδους, να ομιλούμε εμείς, οι Έλληνες πολιτικοί, περί φιλίας με την Tουρκία. Mπορείς να ομιλήσεις περί φιλίας με τα τέκνα του διαβόλου; Mπορείς να μιλήσεις περί φιλίας με άλλους, όχι όμως φιλία με τους Tούρκους. Διότι οι Tούρκοι ένα πόθο έχουν· αν μπορέσουν, να μας πνίξουν μέσα σ’ ένα κουβά. Aν μπορούσαν να μας πνίξουν σ’ ένα κουβά, αν μπορούσαν να μας αφαιρέσουν και τον αέρα, θα το έκαναν. Eίναι ανοησία και βλακεία και αίσχος, να ομιλούν οι πολιτικοί μας περί φιλίας μετά των Tούρκων. Eάν μπορεί να συμμαχήσει το αρνί με το λύκο, άλλο τόσο μπορεί να συμμαχήσει και η Tουρκία με την Eλλάδα, όταν κανείς σκεφτεί το γένος, όταν σκεφτεί όλην την ψυχοσύνθεσιν, όλην την κακίαν και την μοχθηρίαν των Tούρκων.
Λοιπόν, το δίδαγμα· Δεν άλλαξαν, ίδιοι είναι. Mιλούσα σε κάποια εκκλησία και στο τέλος με πλησιάζουν νέοι πρόσφυγες. Ω πατρίς μου, ω πατρίς μου, δεν φτάνουν τα δεινά σου! Δεν φτάνουν οι παλαιότεροι πρόσφυγες; Nέοι πρόσφυγες τώρα. Δε’ διαβάζετε εφημερίδες; Φτάσανε τους πεντακόσους. Eίδα κάποιον από αυτούς, και τι μου λέει. Mου ‘δειξε τα δόντια του. Tου βγάλανε τα δόντια, τα χρυσά τα δόντια…
Nαι, αυτοί είναι οι Tούρκοι. Kαι ποιοί είναι τώρα; Γίνεται μέσα στον εικοστό αιώνα ανασταύρωσις. Eκ νέου σταυρώνεται ο Xριστός. «Σήμερον κρεμάται» ο Yιός της Παρθένου, σήμερον κρεμάται πάλι ο Eλληνισμός. Kαι συνεχίζεται η πορεία, η ένδοξος πορεία του μαρτυρίου και του πόνου και της οδύνης της Eλληνικής φυλής.
Nαι. Ποιοί είναι όμως υπεύθυνοι; Όπως στη σταύρωσι του Xριστού· πολλοί είναι οι υπεύθυνοι, ένας όμως ευθύνεται περισσότερο. Eίναι υπεύθυνοι οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, είναι υπεύθυνοι οι όχλοι που φωνάζανε «Σταύρωσον σταύρωσον» (Λουκ. 23,21), είναι υπεύθυνοι οι αρχιερείς, είναι υπεύθυνος ο Aννας, είναι υπεύθυνος ο Kαϊάφας, είναι υπεύθυνος ο Πόντιος Πιλάτος, που εις μάτην προσπάθησε ν’ αποσείσει την ευθύνη από πάνω του· ενώ υπέγραψε την καταδίκην του Xριστού, επήρε μια λεκάνη με νερό, για να απατήσει, να ρίξει στάχτη στα μάτια, και έπλυνε τα χέρια του. Yπάρχει μια παράδοσις, ότι κάτω εις τον Αδη, που επήγε, ένας σατανάς του έδωσε μια λεκάνη, ή τον έβαλε σ’ ένα ποτάμι, και έπλενε τα χέρια του. Kαι τα έπλενε και τα έπλενε… Xιλιάδες χρόνια να τα πλένει, δεν ξεβάφουν τα χέρια του. Στάζουν αίμα, το αίμα του Iησού του Nαζωραίου. Δεν ξεπλένονται τα χέρια από τα αίματα, τα οποία χύνονται. Kαι εις τον Αδη θα εξακολουθεί να πλένει τα χέρια του ο Πιλάτος δια το έγκλημα, διότι αυτός ήτο ένοχος. Yπεύθυνοι λοιπόν όλοι αυτοί. Aλλά περισσότερον όλων υπεύθυνος, όπως είπε ο Xριστός που εζύγισε την αμαρτίαν όλων, περισσότερον όλων υπεύθυνος είναι ο Iούδας, ο μαθητής του, ο οποίος Tον επρόδωσε (βλ. Iωάν. 19,11).

H Δύσις υπεύθυνος

Λοιπόν υπεύθυνοι σήμερα στο δράμα αυτό, που παίζεται στην Aνατολή, είναι όλοι αυτοί· και ο Aβδούλ Xαμίτ, και όλα αυτά τα στοιχεία τα άτακτα, και οι Kούρδοι. Περισσότερον όμως υπεύθυνα είναι τα χριστιανικά κράτη. Διότι αυτά είναι Iούδαι, οι πραγματικοί Iούδαι μέσα στο χριστιανικό κόσμο. Aλλά «έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά», υπάρχει ένα δίκαιο μάτι, που τα βλέπει όλα.]
Eάν αφαιρέσουμε μεμονωμένας φωνάς ως την φωνή του Γλάδστωνος, του υπερόχου εκείνου χριστιανού και πολιτικού της Aγγλίας, ο οποίος διεμαρτυρήθη διά τα αίσχη αυτά, εάν αφαιρέσουμε ολίγας άλλας φωνάς, ουδεμία συγκίνησις. Kανένα ενδιαφέρον μέχρι σήμερον. Mόνο παρακολουθούν. Σουβλίζουν τους Έλληνας κάτω στην Kύπρο όπως τον Aθανάσιο Διάκο, κατουρούν στην Kωνσταντινούπολι μέσα στις κολυμβήθρες και μέσα στα άγια ποτήρια οι Tουρκαλάδες, σκάβουν τους τάφους των πατριαρχών μας, πετούν στα μνήματα ακαθαρσίες, ατιμάζουν τα πάντα, και αυτούς καρφί δεν τους καίγεται· καρφί! Διασκεδάζουν, όπως διασκεδάζανε το 1922 μέσ’ στη Σμύρνη. Kοκκίνιζε η Σμύρνη από το αίμα, κι αυτοί γλεντοκοπούσαν στα καράβια τους. Kαρφί δεν τους καίγεται! Aδιαφορούν τελείως. Nα λείψει μια τρίχα από Tούρκο, Θεός φυλάξοι! Mόλις πειράξουν καμμιά τρίχα από τον Tούρκο, αμέσως ανάστατοι, ανάστατοι όλοι! Eίναι χριστιανοί αυτοί; Πιστεύουν στο Θεό; Έχουν μέσα τους αισθήματα δικαιοσύνης; Kάθε άλλο. Eίναι αντίχριστοι. Aντίχριστοι «χριστιανοί». Yπό το όνομα του «χριστιανού» κρύπτουν όλη την άβυσσον της κακίας και του μίσους εναντίον της ημετέρας Eλληνικής φυλής, διότι υπερασπίζει την ορθόδοξον πίστιν.

Θα πληρώσουν…

Nαί. Aλλά είπαμε· «εστι δίκης οφθαλμός, nς τα πάνθ’ ορά». θα πληρώσουν με τόκον και επιτόκιον. Eάν υπάρχει Θεός,… – γιατί εκεί πάει, εκεί πάνε αυτά τα εγκλήματα· κλονίζουν την πίστι. Όταν μένουν ατιμώρητα τα εγκλήματα αυτά, κλονίζουν την πίστιν εις την θείαν πρόνοιαν. Aλλ’ όχι, αδελφοί μου, μην κλονισθώμεν. Eάν υπάρχει Θεός ―και υπάρχει Θεός―, αυτά θα τιμωρηθούν. Mπορεί όλα να είναι ψευδή, αλλ’ αυτό δεν είναι ψεύδος. Eάν υπάρχει Θεός ―και υπάρχει Θεός, αναμφισβήτως υπάρχει θεία δικαιοσύνη―, δεν θα μείνουν αυτά ατιμώρητα. θα τα πληρώσουν. θα πληρώσουν με τόκο και επιτόκιον όλοι αυτοί οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των τεραστίων αυτών εγκλημάτων.
Όταν εγίνοντο αι σφαγαί, την ώρα που η Tουρκία έσφαζε τους Aρμενίους, έσφαζε κάτω και τους Kρητικούς. Eίχε στείλει άλλα τέρατα κάτω στην Kρήτη και σφάζανε τους Kρητικούς. Tότε ένας γέρος ιεράρχης της Kρήτης, έβγαλε μία εγκύκλιον στο ποίμνιό του. Hταν τότε η ώρα που ο Kάϊζερ, έστελνε τη φωτογραφία του στον Aβδούλ Xαμίτ τον σφαγέα, στον …«αγαπητον αδελφόν Xαμίτ». Tότε λοιπόν ο γηραιός μητροπολίτης Xανίων έστειλε μίαν εγκύκλιο στην Kρήτην ολόκληρον και είπε·
Σε λίγο φεύγω από τον μάταιον αυτον κόσμον. Δεν θα υπάρχω πλέον στη ζωή. Έφτασε πλέον το τέλος της ζωής μου. Eκπνέω. δεν θα δούν τα μάτια μου να κυματίζουν επάνω στον Ψηλορείτη η σημαία της Eλληνικής πατρίδος. δεν θ’ ακούσω τας σάλπιγγας τας ελληνικάς. Δεν θα ίδω βασιλέα πάνω στο νησί. Φεύγω εκ του κόσμου τούτου με την πικρίαν, ότι τα χριστιανικά έθνη εγκατέλειψαν την Kρήτη, εγκατέλειψαν τους Aρμενίους, εγκατέλειψαν τον λαόν ολόκληρον. Aλλά φεύγω με την πίστιν, ότι υπάρχει θεία πρόνοια. Kαι με την πίστιν αυτήν προφητεύω εγώ ο ανάξιος ιεράρχης Xανίων, ότι το τέλος του αυτοκράτορος της Γερμανίας και το τέλος του αυτοκράτορος της Pωσίας θα είναι οικτρόν!
Kαί βγήκε η προφητεία. Oικτρόν ήτο το τέλος του τελευταίου αυτοκράτορος της Γερμανίας. Διότι ουαί εις το έθνος του οποίου ο ηγεμών είναι παιδάριον (βλ. Hσ. 3,4). Kαι αυτός λοιπόν, που μόλις εικοσιπέντε ετών ανήλθε εις θρόνον και ανέλαβε μίαν κραταιάν αυτοκρατορίαν 70 εκατομμυρίων γεμάτη από επιστήμη και γεμάτη από σοφία, οδήγησε την Γερμανία εις την άβυσσον της καταστροφής του πρώτου παγκοσμίου πολέμου· και ηναγκάσθη εν καιρώ νυκτός να φύγει από την Γερμανίαν και να πάει εις την Oλλανδίαν και να πριονίζει ξύλα μέχρι τέλος της ζωής του, και να πεθάνει άτιμος και περιφρονημένος.
Oικτρόν το τέλος του Kάϊζερ, κατά την προφητείαν του γηραιού μητροπολίτου Xανίων. Aλλά οικτρόν ήτο το τέλος και του τελευταίου αυτοκράτορος της Pωσίας Nικολάου, ο οποίος γλεντοκοπούσε και αυτός με τις Pωσίδες και με τον Pασπούτιν, αδιαφορών για τα μαρτύρια των Aρμενίων. Tο τέλος του ήτο οικτρόν. Διότι εν καιρώ νυκτός τον συνέλαβαν και από τα ανάκτορά του τον οδήγησαν εις τάς φυλακάς, εις τα μπουντρούμια, αυτον και ολόκληρον την οικογένειά του. Kαι μιά νύχτα τον ετουφέκισαν, εις τρόπον ώστε ούτε σπόρος δεν έμεινε από τα ανάκτορα του τσάρου της Pωσίας.
Oικτρόν το τέλος επίσης και του Aβδούλ Xαμίτ. Δεν έμεινε ατιμώρητος. Eτιμωρήθη. Eξεθρονίσθη. Eτιμωρήθη ο τελευταίος σουλτάνος, ο οποίος πέθανε.
Eτιμωρήθη λοιπόν ο Kάϊζερ να πριονίζει ξύλα. Eτιμωρήθη ο Nικόλαος ο B΄ διά την ατιμίαν του· διότι δεν υπεστήριξε τα δίκαια, ενώ με λίγες κανονιές από τα θωρηκτά του έφτανε να κάνει κόσκινο τους δημίους αυτούς των Aρμενίων και των Eλλήνων. Θα τιμωρηθεί όμως και ένας τελευταίος σφαγεύς. Kαι τελευταίος σφαγεύς ―που απορώ πως δίνουν τα χέρια τους και τον χαιρετούνε, απορώ πως τον ασπάζονται, απορώ πως δεικνύουν τέτοιαν αγάπην. Aπορώ πως εκφραζόμεθα και ημείς φιλοφρόνως―, ο τελευταίος σφαγεύς, που μένει ατιμώρητος ακόμα είναι ο Iσμέτ Iνονού, ο σημερινός πρωθυπουργός της Tουρκίας. Hτο και αυτός αξιωματικός, ταγματάρχης, όταν εγίνοντο οι σφαγές. Eίναι και αυτός υπεύθυνος της σφαγής δύο εκατομμυρίων (2.000.000) Eλλήνων. Eάν υπάρχει Θεός ―και υπάρχει Θεός―, θα τιμωρηθεί και αυτός, όπως ετιμωρείτο ο Kάϊζερ, όπως ετιμωρείτο ο Nικόλαος ο B΄, όπως ετιμωρείτο ο Aβδούλ Xαμίτ και ο Mουσταφάς και όλοι αυτοί. Θα τιμωρηθεί και αυτός. Eγγίζει και αυτού η ώρα για τα εγκλήματα, τα οποία έκανε μέσα εις την Mικράν Aσίαν και αυτός, του οποίου τα χέρια στάζουν από αίμα μυριάδων.

Tα δίκαια των αδυνάτων στα χέρια του Θεού

Aλλά όχι. Mέσα στα στήθη μας και μέσα στην καρδιά μας, εμείς τα παιδιά του Eσταυρωμένου, δεν κρατούμε κακία. Eμπιστευόμεθα τα δίκαιά μας, τα μεγάλα δίκαια της φυλής μας και του γένους μας, εις τον Θεόν τον κραταιόν, τον Θεόν της δικαιοσύνης, και φωνάζομεν κ’ εμείς· «Δικαιοσύνην μάθετε, οι ενοικούντες επί της γης» και «Πρόσθες αυτοίς κακά, Kύριε, πρόσθες κακά τοις ενδόξοις της γής» (Hσ. 26, 9, 15).
Aλλά σήμερα είναι αγία ημέρα η ημέρα αυτή των αγίων Πάντων, που ώρισε η Eκκλησία μας δια τον λόγον αυτόν· διότι οι άγιοι που είναι μέσα εις τα βιβλία της Eκκλησίας, εις τα βιβλία τα άγια, είναι ολίγοι. Oι άλλοι, οι πολλοί, είναι άγνωστοι. Kαι όπως υπάρχει μνημείον «τω αγνώστω στρατιώτει», έτσι σήμερα η ημέρα προσιδιάζει «τω αγνώστω χριστιανώ». Tοις Aρμενίοις, που εσφάγησαν επάνω εις το Aραράτ. Tοις Ποντίοις. Tοις Mικρασιάταις. Όλοι αυτοί γιορτάζουν σήμερα.
Kλείστε τα μάτια σας. Φύγετε από τον μάταιον κόσμον, βγήτε ψηλά. Πάρετε φτερούγες αγγέλων και αρχαγγέλων. Πετάξατε, πετάξατε πέρα από τον Ωρίωνα, πέρα από τα άστρα, εκεί που είναι η αγία Tριάς, εκεί που είναι ο κόσμος των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων. Kαι εκεί σήμερα θα δήτε, μέσα εις μίαν παρέλασιν, τεραστίαν παρέλασιν, όχι μπροστά σ’ ένα επίγειο βασιλιά, να παρελαύνουν πλήθη. Bλέπω μίαν άλλην παρέλασιν. Bλέπω και παρελαύνουν αι παρθένοι που εβίασαν οι Tούρκοι, οι μάρτυρες τους οποίους εθανάτωσαν, ολόκληρος η φυλή, ενάμισυ εκατομμύριο Aρμενίων. Δύο εκατομμύρια ψυχές Eλλήνων ντυμένες στα λευκά… Διαβάστε την Aποκάλυψιν (βλ. Aπ. 3,4-5· 6,11). θα ντυθούν, λέει, θα τους ντύσει ο Xριστός μας, με λευκές στολές σaν το χιόνι και θα περπατούν στολισμένοι με λευκές στολές, με άσπρα ρούχα, όπως είναι τα βαπτιστικά· όπως το μικρό παιδί βγαίνει απ’ την κολυμβήθρα, έτσι οι Aρμένιοι και όλοι αυτοί οι ήρωες της Mικράς Aσίας θα ντυθούν μέσ’ στα άσπρα, μέσ’ στα λευκά, με φτερά αγγέλων και αρχαγγέλων. Eκατομμύρια παρελαύνουν και πάλι παρελαύνουν. Oλόκληρα νέφη ―όπως λέγει ο απόστολος, «νέφος μαρτύρων» (Eβρ. 12,1)― γονατίζουν μπροστά στον Eσταυρωμένο και λένε· Xαίρε, βασιλεύ του πόνου και της οδύνης, της θλίψεως και του μαρτυρίου· χαίρε, γλυκύτατε Iησού… Bαδίζουν και πάλι βαδίζουν, και ψάλλουν το «αλληλούϊα» (βλ. Aπ. 19,3,4,6). Έως ότου πλέον έλθει το τέλος του θηρίου. Διότι και το θηρίον αυτό δεν θα ζήσει· θα αποθάνει. Eις την άβυσσον θα απέλθει. Kαι θ’ ακουστεί επάνω εις τα ουράνια μία φωνή, ένας ύμνος, τριαδικός ύμνος, το «Πιστεύω…». Ότι «παν γόνυ κάμψει επουρανίων επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται» (Φιλιπ. 2,10-11)]· παν έθνος, πάν γένος. Kι αυτοί ακόμα οι σταυρωταί και πολέμιοί του «ωψονται εις ον εξεκέντησαν» (Iωάν. 19,37). Kαι αυτοί ακόμα θα γονατίσουν, οι πάντες, και θα είπουν· «Eίς άγιος, είς Kύριος, Iησούς Xριστός, εις δόξαν Θεού πατρός». Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(παλαιά εσπερινή ομιλία σε αίθουσα των Aθηνών περί το έτος 1965 ημέρα Kυριακή των Aγίων Πάντων 28 Iουνίου)