Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 808

Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Το καυχημα των Χριστιανων

«Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6,14)

Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἔχει μέσα του μιὰ μεγάλη κακία, τὴν ὑπερηφάνεια. Ἡ ὑπερηφάνεια δὲν κρύβεται. Ὅπως ὁ καπνὸς ὅπου καὶ νὰ εἶνε βγαίνει, ἔτσι καὶ ἡ ὑπερηφάνεια. Ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος φαίνεται ἀπὸ τὴ ματιά, ἀπὸ τὸ περπάτημα, ἀπὸ τὸ ροῦχο του, ἀπ᾽ ὅλα. Φαίνεται προπαντὸς ἀπὸ τὴ γλῶσσα καὶ τὰ λόγια του. Δὲν θὰ πῇ ποτέ εὐχαριστῶ, δὲν θὰ πῇ «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Αὐτὸς δοξολογεῖ ἕναν ἄλλο θεό, τὸν ἑ­αυτό του. Αὐτὸς εἶνε ὁ θεός του, τὸ εἴδωλό του. Καυχᾶται συνεχῶς γιὰ τὸν ἑαυτό του.
Γιὰ τί καυχᾶται; Γιὰ διάφορα πράγματα. Οἱ περισσότεροι καυχῶνται γιὰ τὰ λεφτὰ καὶ τὰ πλούτη τους, γιὰ τὰ χωράφια καὶ τὰ οἰκόπεδά τους, γιὰ τὰ αὐτοκίνητα καὶ τὰ καράβια τους, γιὰ τὶς μετοχὲς καὶ τὶς λίρες τους, γιὰ ὅλα ἐν γένει τὰ ὑλικὰ πράγματα. Ἄλλος καυ­χᾶται γιὰ τὰ μπράτσα, γιὰ τὴ δύναμί του, γιὰ τὴ ῥωμαλεότητά του, γιὰ τὴν ὑγεία του. Ὁ ἄλ­λος καυχᾶται γιὰ τὴν ὀμορφάδα του, ὁ ἄλλος γιὰ τὴν εὐφυΐα καὶ τὴν ἐξυπνάδα του. Ὁ ἄλλος καυχᾶται γιὰ τὴν τέχνη ἢ γιὰ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴ σοφία του. Ὁ καθένας καυχᾶται γιὰ κάτι. Οἱ ἄνθρωποι καυχῶνται ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς δικούς των. Ὁ ἕνας γιὰ τὴ γυναῖκα του, ὁ ἄλ­λος γιὰ τὰ παιδιά του ἢ τὰ κορίτσια του, ὁ ἄλ­λος γιὰ τοὺς προγόνους του ὅτι κατάγεται τάχατες ἀπὸ μεγάλο τζάκι. Ὁ ἄλλος γιὰ τὸν τόπο τῆς γεννήσεώς του, ὅτι εἶνε πρωτευουσιάνος. Ἄλλος καυχᾶται γιὰ τὴν πατρίδα του· καὶ μάλιστα αὐτοὶ ποὺ εἶνε ἀπὸ μεγάλα κράτη, ἔχουν μεγαλύτερη ὑπερηφάνεια. Καυχῶν­ται γιὰ τὸ στρατὸ καὶ τὸ στόλο τους, γιὰ τοὺς πυραύλους καὶ τοὺς ἀστροναῦτες τους…
Ἀλλ᾿ ἀξίζει νὰ καυχᾶται κανεὶς γιὰ ὅλ᾿ αὐτά;
Σήμερα τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, διὰ τοῦ ἀποστό­λου Παύλου, μᾶς ἀπαντᾷ· Μὴ καυχάσθω ἄνθρωπος· νὰ μὴ καυχᾶται ὁ ἄνθρωπος (βλ. Γαλ. 6,14). Καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, διὰ τῆς προφή­τιδος Ἄννης, μᾶς παραγγέλλει· «Μὴ καυχάσθω ὁ φρόνιμος ἐν τῇ φρονήσει αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ δυνατὸς ἐν τῇ δυνάμει αὐ­τοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλού­τῳ αὐτοῦ» (Α΄ Βασ. 2,10).
Γιατί ὅμως νὰ μὴ καυχῶνται; Ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
Γαλ. 6, 11-18

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΚΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

«Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῶ Σταυρῶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6, 14)

ΕΑΝ, ἀγαπητοί μου, ἐὰν ὑπάρχη κάτι, γιὰ τὸ ὁποῖο ἕνας χριστιανὸς πρέπει νὰ χαίρεται, νὰ εὐφραίνεται καὶ νὰ καυχᾶται ἀκόμη, αὐτὸ εἶνε ὁ σταυρός˙ ὁ σταυρός, ποὺ σὲ λίγες μέρες θὰ μᾶς καλέση ἡ Ἐκκλησία νὰ τὸν γιορτάσουμε.
Ἀλλʼ ὅταν λέμε σταυρὸς δὲν ἐννοοῦμε ἁπλῶς τὸ ξύλο, ἀπʼ τὸν ὁποῖο εἶνε κατασκευασμένος. Ἐσταυρωμένο, τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ὑπέφερε τὸ φρικτὸ μαρτύριο τῆς σταυρώσεως, καὶ μὲ τὴ θυσία αὐτὴ ποὺ προσέφερε πάνω στὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ ἐλυτρώθη τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Κάθε σταλαγματιὰ τοῦ αἵματος ποὺ χύθηκε ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἀπὸ τὰ τρυπημένα χέρια καὶ πόδια καὶ τὴν πλευρά του, κάθε σταλαγματιὰ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἕνας ποταμὸς – τί λέω; -, ἔγινε μιὰ θάλασσα, ἕνας ὠκεανός, μέσα στὸν ὁποῖο πλένονται καὶ καθαρίζονται τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων.

Ὁ σταυρός! Χωρὶς τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ κανένας μὰ κανένας ἄνθρωπος, ὅσο καλὸς καὶ ἅγιος κι ἄν φαίνεται, δὲν μπορεῖ νὰ σωθῆ. Σώζεται, καθαρίζεται, λυτρώνεται μόνο ὁ ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸν ἐσταυρωμένο Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου. Ἡ δύναμις, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, ξεπερνάει κάθε ἄλλη δύναμι. Εἶνε μιὰ δύναμις μυστικὴ καὶ ἀόρατη. Αὐτὴ ἡ δύναμις τοῦ σταυροῦ ἄγγιξε τὴν ψυχὴ τοῦ ληστοῦ καὶ τὸν ἔκανε νὰ πῆ τὸ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῆ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23, 42). Αὐτὴ ἡ δύναμις ἔκανε τὸν ἑκατόνταρχο νὰ γονατίση μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ νὰ πῆ˙ «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος» (Ματθ. 27, 54). Αὐτὴ ἡ δύναμις ἄγγιξε καὶ τὴν ψυχὴ ἑνὸς φανατικοῦ έχθροῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ τὸν ἔκανε τὸν πιὸ θερμὸ κήρυκα τοῦ εὐαγγελίου˙ κι αὐτὸς εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Γεμᾶτος τώρα εὐγνωμοσύνη ὁ Παῦλος πέφτει καὶ προσκυνᾶ τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ λέει λόγια, ποὺ μαζὶ μὲ τὰ λόγια ποὺ εἶπαν ὁ ληστὴς καὶ ὁ ἑκατόνταρχος ἀποτελοῦν αἰώνιο ὕμνο τοῦ Ἐσταυρωμένου. Λέει ὁ Παῦλος˙ Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Α΄ Κορ. 16, 13-24
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Κανενας προδοτης!

«Στήκετε ἐν τῆ πίστει» (Α΄ Κορ. 16, 13)

ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ἀγαπητοί μου, καὶ πάλι ὁ Παῦλος μιλάει. Ἄς τὸν ἀκούσουμε. Εἶνε σὰν νʼ ἀκοῦμε τὸν ἴδιο τὸ Χριστό. Γιατὶ στόμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὁ Παῦλος. Δὲν ἔλεγε τίποτε ποὺ νὰ εἶνε ἔξω ἀπʼ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Κήρυττε μὲ πίστι. Τὰ λόγια του ἔβγαιναν ἀπʼ τὸ στόμα του σὰν φωτιά, ποὺ πέφτει μέσʼ στʼ ἀγκάθια καὶ τὰ καίει. Πόθος του ἦταν, νὰ κηρυχθῆ, ὥς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου τὸ εὐαγγέλιο. Πόθος του ἦταν, νὰ φύγη τὸ σκοτάδι καὶ νά ʼρθη τὸ φῶς. Πόθος του ἦταν, νὰ νικήση καὶ νὰ θριαμβεύση παντοῦ ὁ Χριστός.
Ὁ Παῦλος βρισκόταν πάντα σὲ πόλεμο. Ἔδινε καθημερινὰ μάχες καὶ καλοῦσε τοὺς χριστιανοὺς νʼ ἀγωνιστοῦν κι αὐτοὶ κάτω ἀπʼ τὴν ἔνδοξη σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ νικήσουν τὸν ἐχθρό. Κανένας νὰ μὴν ἐγκαταλείψη τὴν ἱερὰ παράταξι. Κανένας νὰ μὴ φοβηθῆ. Κανένας νὰ μὴν πετάξη τὰ ὅπλα καὶ γίνη λιποτάκτης. Κανένας νὰ μὴν προδώση τὸ Χριστό.
Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Α΄ Κορ. 15, 1-11

Η ΧΑΡΙΣ

«Χάριτι δὲ Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι» (Α΄ Κορ. 15, 10)

Ο ΠΑΥΛΟΣ! Ἐὰν ἀγαπητοί μου, ἐὰν οἱ ἐχθροί του, προσπαθοῦσαν νὰ τὂν μειώσουν καὶ νὰ τὸν παρουσιάσουν σὰν μικρὸ καὶ ἀνάξιο λόγου ἄνθρωπο, ἡ ἱστορία ὅμως τὸν ἀναγνωρίζει σὰν ἕναν ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα πνεύματα, ἡ δὲ Ἐκκλησία ψάλλει τὸ ἐγκώμιό του˙ τὸν ὀνομάζει πρωτοκορυφαῖο, ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν. Καὶ δικαίως. Γιατὶ κανένας ἄλλος ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους δὲν κοπίασε τόσο ὅσο κοπίασε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Παρʼ ὅλες τὶς δυσκολίες, τὶς συκοφαντίες, τοὺς καθημερινοὺς κινδύνους ποὺ διέτρεχε, δὲν λύγισε. Μὲ φλογερὴ ἀγάπη, μὲ ἀκράδαντη πίστι, μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονὴ ἀφάνταστη, μὲ ἄκρα ταπείνωσι καὶ αὐταπάρνησι, μὲ σύνεσι καὶ σοφία, ἀλλὰ καὶ μὲ θάρρος ἀκατάβλητο, ὁ Παῦλος κήρυξε τὸ Χριστό, ἄναψε φῶς μέσα σὲ μυριάδες ψυχές. Ὁ Παῦλος σὰν ἀετὸς μὲ χρυσᾶ φτερὰ πέταξε σʼ ἀνατολὴ καὶ δύσι, ἔστησε τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ στὰ πιὸ ἰσχυρὰ κάστρα τοῦ διαβόλου, στὰ μεγαλύτερα κέντρα τῆς εἰδωλολατρίας. Ὁ Παῦλος μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἔβγαζε δαιμόνια, θεράπευε ἀρρώστους, ἀνέσταινε νεκρούς, ἔκανε θαύματα πολλὰ καὶ μεγάλα. Τὰ δὲ μεγαλύτερα θαύματα, ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ εὐεργετοῦν τὸν κόσμο, εἶνε οἱ 14 Ἐπιστολές του. Αὐτὲς οἱ Ἐπιστολὲς εἶνε θαύματα αἰῶνια. Τέλος ἐσφράγισε τὴν ἁγία ζωή του μὲ τὸ αἷμα του. Μαρτύρησε στὴ Ῥώμη ἐπὶ Νέρωνος.
Ποιός, έρωτῶ, ποιός ἀπʼ τοὺς κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου ὅλων τῶν αἰώνων μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸν Παῦλος; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2314

Κυριακὴ Ι΄ (Ι΄ Ματθ.) (Α΄ Κορ. 4,9-16)
16 Αὐγούστου 2020
Του Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Μας θεωρουν ηλιθιους για σενα, Κυριε μας!

«Ἡμεις μωροι δια Χριστον» (Α΄ Κορ. 4,10)

Δὲν γνωρίζω, ἀγαπητοί μου, ἂν κανεὶς ἀ­­πὸ σᾶς θέτει καμμιὰ φορὰ στὸν ἑαυτό του τὸ ἐ­ρώτημα· Εἶμαι Χριστιανός; Θὰ μοῦ πῆτε· Τί ἐ­ρώτημα εἶν᾽ αὐτό; τί, δὲν εἴμαστ᾽ ἐμεῖς Χριστι­ανοί; τί εἴμαστε, Ἑ­βραῖ­οι ἢ Τοῦρκοι; Εἴμαστε βαπτισμένοι στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος, πᾶμε στὴν ἐκκλησία, ἀνάβουμε τὸ κερί μᾶς, προσκυνᾶμε τὶς εἰκόνες, ποῦ καὶ ποῦ ἐξ­ομολογούμαστε καὶ κοινωνοῦμε. Γιατί λοιπὸν θέτεις τὸ ἐρώτημα, Εἶμαι Χριστιανός;
Καὶ ὅμως, σ᾽ αὐτὰ τὰ πονηρὰ χρόνια ποὺ ζοῦμε, πρέπει νὰ κάνουμε συχνὰ στὸν ἑαυτό μας τέτοια ἐρωτήματα· Εἶμαι Χριστιανός; πιστεύω στὸ Χριστό; ζῶ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά του;… Οἱ περισσότεροι δυστυχῶς, γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅλοι, ἔχουν μιὰ ἐπιπόλαιη γνῶσι γιὰ τὸ Χρι­στιανισμό. Νομίζουν ὅτι, ἂν τηρήσῃς με­ρι­κὰ πρά­­γματα τῆς λατρείας, φτάνουν αὐτὰ γιὰ νά ᾽σαι Χριστιανός. Ἔχουμε ὅλοι μας μιὰ με­­γά­λη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ μὲ τὸ νοῦ μας λέμε· Καλύτερος ἀπὸ μένα δὲν ὑπάρχει!… Αὐ­τὸ τὸ πνεῦμα ἐπικρατεῖ. Δὲν τολμᾷς νὰ ὑποδεί­­ξῃς σὲ κάποιον τὰ χρέη του. ᾽Εγώ; θὰ σοῦ πῇ· κοίτα τὸν ἑαυτό σου, ἐ­γὼ εἶμαι ἐν τάξει…
Τέτοια μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό τους εἶ­χαν καὶ οἱ φαρισαῖοι στὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ, τέτοια ἰδέα εἶχαν καὶ οἱ Χριστιανοὶ στὴν Κόριν­θο στὰ χρόνια τῶν ἀποστόλων. Νό­μιζαν πὼς ἔ­­χουν φτάσει σὲ ὕψη ἀρετῆς, πὼς ἔπιασαν τὰ ἄ­στρα, πὼς εἶνε …ἕτοιμοι γιὰ τὸν παράδεισο.
Ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ φανταστικὸ ὕψος τοὺς κατεβά­­ζει σήμερα καὶ τοὺς προσγειώνει ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος (βλ. Α΄ Κορ. 4,9-16). Γιὰ νὰ γίνετε, τοὺς λέει, πρα­γμα­τικοὶ Χριστιανοί, ἄξιοι τοῦ παραδεί­σου, πρέ­πει νὰ κοπιάσετε ἀκόμη καὶ νὰ μοχθήσετε πολύ· γιὰ νὰ γίνετε ἄξιοι τῆς βασι­λείας τῶν οὐρανῶν, πρέπει ἐδῶ στὴ γῆ νὰ ζήσετε ζωὴ ἁ­γία κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Α΄ Κορ. 4, 9-16

Που πνευματικοι πατερες;

«Ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς
ἔχητε ἐν Χριστῶ, ἀλλʼ οὐ πολλοὺς
πατέρας˙ ἐν γὰρ Χριστῶ Ἰησοῦ διὰ
τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα»
(Α΄ Κορ. 4, 15)

ΣΤΗΝ ἀποστολικὴ αὐτὴ περικοπὴ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ἱδρυτὴς τόσων τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς Κορινθίους τοὺς ὑπενθυμίζει, μὲ πόσους κόπους κατώρθωσε νὰ τοὺς φέρη στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ. Ὅλη του ἡ ἀποστολικὴ ἐργασία ἦταν καὶ εἶνε ἕνας μόχθος, μιὰ θυσία, μιὰ ταπείνωσις. Θυσίασε τὰ πάντα, στερήθηκε κι αὐτὰ τὰ ἀναγκαῖα. Πείνασε, δίψασε, ἔμεινε γυμνός. Πέρασε ἀκόμη κινδύνους, ἄλλοτε ἀπὸ κακοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν ἐχθρεύονταν, καὶ ἄλλοτε ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως κατὰ τὶς ὁδοιπορίες του. Τέλος γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ δέχθηκε προσβολές, ὕβρεις καὶ συκοφαντίες. Ταπεινώθηκε, ἔδειξε ἀνοχή, ὑποχώρησε. Πρὸ παντὸς δὲν θέλησε νὰ ἐκμεταλλευθῆ τὸ ἀξίωμά του, οὔτε νὰ ἐπιβαρύνη κανένα γιὰ τὴ συντήρησί του. Μέχρι τὴ στιγμὴ αὐτή, ποὺ γράφει τὴν ἐπιστολή, ἐργάζεται μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια γιὰ νὰ βγάλη τὸ ψωμί του.
Γεννᾶται ὅμως τὸ ἐρώτημα˙ Γιατί τὰ λέει ὅλα αὐτά; Θέλει ἁπλῶς νὰ τοὺς κάνη νὰ ντραποῦν καὶ νὰ ταπεινωθοῦν; Ὄχι βέβαια. Δὲν τοὺς ὁμιλεῖ, ἐπιτακτικά, σὰν ἐξουσιαστής τους. Δὲν ὁμιλεῖ, ὅπως εἶχε τὸ δικαίωμα, σὰν διδάσκαλος ποὺ τοῦ ὀφείλουν εὐγνωμοσύνη, σὰν ἀπόστολος ποὺ τοῦ ὀφείλουν ὑπακοή. Ὁμιλεῖ ἀπὸ ἀγάπη. Γιὰ τὸ καλὸ τοὺς τὰ λέει. Θέλει νὰ τοὺς φιλοτιμήση, νὰ τοὺς συγκινήση, νὰ τοὺς καλλιεργήση. Γιʼ αὐτὸ τοὺς συμβουλεύει ὅπως ἕνας πατέρας συμβουλεύει τὰ παιδιά του ποὺ τʼ ἀγαπᾶ καὶ πονεῖ γιʼ αὐτά˙ «Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλʼ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ» (Α΄ Κορ. 4, 14). Δὲν τιμωρεῖ, ἀλλὰ νουθετεῖ. Ὁ ἱ. Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τὴν περικοπὴ αὐτὴ (ὁμ.. ΙΓ΄ εἰς Α΄ Κορ., 3) παρατηρεῖ˙ «Τίς δὲ οὐκ ἄν ἀνάσχοιτο πατρὸς ἀλγοῦντος καὶ τὰ δέοντα συμβουλεύοντος;», δηλαδή˙ «Ποιός δὲν θὰ δεχόταν νʼ ἀκούση ἕνα πατέρα ποὺ πονεῖ καὶ συμβουλεύει τὰ πρέποντα;» (Ε.Π.Ε. 18[43], 360). Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Α΄ Κορ. 3, 9-17

Μια οικοδομη

«Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί˙ Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομὴ ἐστε»(Α΄ Κορ. 3, 9)

ΔΕΝ ΕΙΝΕ, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε πολὺς καιρός, ποὺ συνέβη στὴ Θεσσαλονίκη τὸ ἐξῆς. Σὲ κάποιο μέρος εἶχε χτιστεῖ μιὰ πολυκατοικία. Ὅλες οἱ ἐργασίες εἶχαν τελειώσει. Ἀπʼ ἔξω ἡ πολυκατοικία φαινόταν πολὺ ὡραία. Ἐσωτερικὰ εἶχε ὄμορφη διαρρύθμισι. Σὲ λίγο τὰ διαμερίσματα νοικιάστηκαν. Οἱ ἐνοικιασταὶ ἔβαλαν καὶ τηλεοράσεις. Ὅλα στὴν πολυκατοικία φαινόντουσαν εὐχάριστα. Ἀλλὰ ξαφνικὰ ἦρθε ἡ συμφορά. Ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ κάθονταν μέσα εἶχαν ἀνοίξει τὰ ῥαδιόφωνα καὶ τὶς τηλεοράσεις κʼ ἔβλεπαν κι ἄκουγαν εὐχάριστα γιʼ αὐτοὺς πράγματα, ἡ πολυκατοικία σείστηκε. Ὅλοι τρόμαξαν. Νόμισαν πὼς ἔφτασε τὸ τέλος τους, κʼ ἔτρεξαν νὰ φύγουν τὸ γρηγορώτερο ἀπʼ τὴν πολυκατοικία. Τί εἶχε συμβῆ; σεισμός;
Ὄχι. Ὁ μηχανικός, ποὺ εἶχε ἀναλάβει νὰ χτίση τὴν πολυκατοικία, δὲν πρόσεξε τὰ θεμέλια. Ἔβαλε θεμέλια σὲ μέρος ποὺ τὸ ἔδαφος δὲν ἦταν στερεό. Ἔτσι ἡ πολυκατοικία μὲ τὸ βάρος της «κάθισε», καὶ γιʼ αὐτὸ κλονίστηκε. Ἡ πολυκατοικία ἔμεινε μόνο μὲ τὰ ἔπιπλα, τὰ ῥαδιόφωνα καὶ τὶς τηλεοράσεις. Ἔμεινε ἔρημη ἀπὸ ἀνθρώπους. Κρίθηκε τέλος σὰν ἐπικίνδυνη γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, καὶ συνεργεῖα τῆς μηχανικῆς ὑπηρεσίας ἦρθαν καὶ τὴν κατεδάφισαν… Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1852

Κυριακὴ Η΄ (Η΄ Ματθ.) (Α΄ Κορ. 1,10-17)
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Διχονοια

Ἀδελφοί, «παρακαλῶ διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα» (Α΄ Κορ. 1,10)

Λένε, ἀγαπητοί μου, μερικοὶ στὴν ἐπο­χή μας, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο πάλιωσε. Ἀλλὰ τὸ Εὐαγγέλιο εἶ­νε ἡ ἀλήθεια κ᾽ ἡ ἀλήθεια δὲν παλιώ­νει. Εἶνε τὸ φῶς· «Ἐκ νυκτὸς ὀρ­θρίζει τὸ πνεῦ­μά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, ὅτι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9). Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὁ οὐρα­νὸς καὶ ἡ γῆ παρε­λεύσον­ται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35). Τὴν ἀλήθεια αὐτή, ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶνε αἰ­ώνιος, τὴ βλέπουμε καὶ στὴ σημε­ρι­­νὴ περικο­πὴ τοῦ ἀποστόλου. Προσέξατε τί λέει;
Ἀπὸ τότε ποὺ γράφτηκαν αὐ­τὰ πέρασαν τόσοι αἰῶνες, ἀλλὰ εἶνε σὰν νὰ φωτογραφίζῃ τὴν ἐποχή μας, τὰ ἤθη – τὴ δική μας κατάστασι. Εἶνε δέκα στί­χοι ἀπὸ τὴν Πρώτη πρὸς Κορινθί­ους ἐπιστολή. Ὅταν πᾶτε στὸ σπίτι, ἀνοῖξτε καὶ δια­βάστε –σᾶς τὸ δίνω σὰν κανόνα– ὄχι μόνο τοὺς δέκα στίχους ἀλλὰ ὁλόκληρη τὴν Ἐ­πιστολή, νὰ δῆτε ἐκεῖ τί διαμάντια ἔχει ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ, τί μεγάλες ἀλήθειες ἀναγ­καῖες ὄχι μόνο τότε ἀλλὰ καὶ σήμερα καὶ αὔ­ριο καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.
Γράφει λοιπὸν ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τοὺς Κορινθίους. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜ. ΣΥΝΟΔΟΥ
Τίτ. 3, 8-15

Η γλωσσα των αιρετικων

«Μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας
καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο˙
εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι»
(Τίτ. 3, 9)

Η ΓΛΩΣΣΑ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἡ γλῶσσα εἶνε ἕνα ἐξαιρετικὸ προνόμιο τοῦ ἀνθρώπου. Λέγοντας δὲ γλῶσσα ἐννοοῦμε τὴν ἱκανότητα ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐκφράζη τὶς σκέψεις του καὶ τὰ συναισθήματά του. Γιατὶ γλῶσσα ἔχουν καὶ τὰ ζῶα. Γλῶσσα ἔχει καὶ ὁ πίθηκος, ἀπʼ τὸν ὁποῖο μερικοὶ ἀνόητοι λένε ὅτι κατάγεται ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλʼ ἐνῶ οἱ πίθηκοι καὶ τὰ ἄλλα ζῶα ἔχουν γλῶσσα, ἐν τούτοις δὲν μιλᾶνε. Δὲν μιλᾶνε, γιατὶ δὲν ἔχουν σκέψεις καὶ ἰδέες. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως μιλάει, γιατὶ ἔχει νοῦ ποὺ σκέπτεται, ἡ δὲ γλῶσσα του εἶνε τὸ ὄργανο ποὺ ἐξωτερικεύει τὸν ἐσωτερικό του κόσμο. Χωρὶς τὸ ὄργανο αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος θὰ δυσκολευόταν νὰ πῆ στὸν ἄλλο τί σκέπτεται καὶ τί θέλει. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε στὴν περίπτωσι τῶν κωφαλάλων, ποὺ προσπαθοῦν νὰ συνεννοηθοῦν μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους μὲ διάφορες κινήσεις τῶν χεριῶν τους. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1850

Κυρ. Πατέρων Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (Τίτ. 3,8-15)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

H ΣΤΑΣΙ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰ­δὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3,10-11)

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε, ἀγαπητοί μου, ἡ πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν 11η Ἰουλίου, ἡ σημερινὴ δηλαδή, νὰ εἶνε ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τῶν πατέρων τῆς Τετάρτης (Δ΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Σήμερα ἑορτάζουν ὄχι ἕνας ἢ δύο ἀλλὰ 630 πατέρες, 630 «ἀστέρια» ὅπως λέει τὸ δοξαστικό. Συνῆλθαν στὴ Χαλκηδόνα τῆς Μι­κρᾶς Ἀσίας τὸ 451 μ.Χ., στερέωσαν τὴν ὀρθόδοξο πίστι, καὶ κατεδίκασαν τοὺς τότε αἱ­ρετικούς, τὸν Εὐτυχῆ καὶ τὸν Διόσκουρο, ποὺ προσέβαλλαν τὸ δόγμα τῆς θεαν­δρικότητος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἂν θέλουμε ν᾽ ἀ­ναλύσουμε τί δί­δαξε ἡ Τετάρτη Οἰκουμενικὴ Σύν­οδος, δὲν θὰ γίνουμε καταληπτοί. Ἔπα­ψε πιὰ ὁ κόσμος νὰ ἐν­διαφέ­ρεται γιὰ τὰ ἐκ­κλησιαστικά. Ἐνῷ τότε οἱ πιστοὶ παρακολουθοῦσαν μὲ ἐνδιαφέρον. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2306

Κυρ. Πατέρων Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (Τίτ. 3,8-15)
19 Ἰουλίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Βαλε κ᾽ εσυ υπογραφη!

«Πιστος ο λογος» (Τίτ. 3,8)

Ἡ θρησκεία, ἀγαπητοί μου, ἡ πίστι στὸ Θεὸ καὶ ἡ λατρεία του, εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ θεμελι­ώδη γνωρίσματα τοῦ ἀνθρώ­που. Ἄνθρωπος χωρὶς θρη­­­σκεία εἶνε κάτι ἀφύσικο, κάτι ἐπικίνδυνο· εἶνε ἕνα θηρίο. Ἅμα βλέπε­τε ἄ­θρησκο ἄνθρωπο, φεύγετε μακριά.
Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ στὴν ἀρ­χαιότητα ποὺ ὁ ἄν­θρωπος πα­ρουσιάστηκε πάνω στὴ γῆ μέχρι σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα πάντοτε καὶ παν­τοῦ θρησκεύει· καὶ στὸ Βόρειο Πόλο, καὶ στὴν διακεκαυμένη ζώνη· καὶ ὁ ἀγράμματος, καὶ ὁ ἐ­­πι­στήμονας· καὶ ὁ λευκός, καὶ ὁ μαῦρος· κι αὐ­τὸς ποὺ μένει στὴν καλύβα, κι αὐτὸς ποὺ κατοι­κεῖ στὸν οὐρανοξύστη· καὶ ὁ πρωτό­­γονος, καὶ ὁ διαστημάνθρωπος. Τὸ εἶχαν παρατηρήσει καὶ οἱ ἀρχαῖοι. Ὁ Πλούταρ­χος π.χ. λέει· Ὅ­που κι ἂν πᾷς, δὲν θὰ βρῇς λαὸ νὰ μὴ θρησκεύῃ (βλ. ἐπιστ. πρὸς Κολώτην τὸν Ἐπικούρειον ΧΧΧΙ,4· Μιχ. Ἰατροῦ, Πόθεν καὶ διατί σ. 199). Καν­είς δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς θρησκεία.
Ὑπάρχουν πολλὲς θρησκεῖες. Ἄλλες ἔχουν σβήσει, ὅπως ἐκείνη τῶν προγόνων μας ἀ­π᾽ τὴν ὁποία ἔμειναν μόνο τὰ μάρμαρα καὶ ἡ Ἀ­κρόπολις, καὶ ἄλλες ποὺ ζοῦν ἀκό­μα καὶ τὶς ἀκολου­θοῦν ἑκατομμύρια. Θρησκεύουν καὶ οἱ Εὐ­ρωπαῖοι, καὶ οἱ Ἀμερικανοί, καὶ οἱ Γιαπωνέ­ζοι, καὶ οἱ Ἰνδοί, καὶ οἱ Κινέζοι…, ὅλος ὁ κόσμος.
Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· ἆραγε ἀπὸ τὸ πλῆ­θος ὅλων τῶν θρησκειῶν ποιά εἶνε ἡ ἀληθινή;
Στὴν ἐ­ποχή μας παρουσιάστηκαν κάτι μον­­τέρνοι θε­­ολόγοι, ποὺ λένε· Ὅποια θρησκεία καὶ νά ᾽χῃς, καλὴ εἶνε· ὅλες εἶνε καλές…. Ὅ­πως, δηλαδή, πᾷς σ᾽ ἕνα κατάστημα καὶ διαλέ­­γεις, ἔτσι μπορεῖς νὰ μπῇς καὶ μέσα στὶς θρησκεῖες καὶ νὰ διαλέξῃς· ἀπὸ ὅλες αὐ­τὲς νὰ πάρῃς ὅ,τι σοῦ φαίνεται καλὸ καὶ νὰ φτειά­ξῃς τρόπον τινὰ ἕνα χαρμάνι, τὸ ὁποῖο τ᾽ ὀ­νο­μάζουν πανθρησκεία, ὥστε μέσα σ᾽ αὐ­τὴν νὰ συναντῶνται ὅλοι. Λίγο ἀπ᾽ ὅλα δηλαδή. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ρωμ. 10, 1-10

Πiστις καi oμολογiα

«Ἐὰν ὁμολογήσης ἐν τῶ στόματί σου
Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσης ἐν τῆ
καρδία σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν
ἐκ νεκρῶν, σωθήση˙ καρδία γὰρ
πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι
δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν»
(Ρωμ. 10, 9-10)

Η ΠΙΣΤΙΣ, ἀγαπητοί μου, ἡ πίστις, ὅσο καὶ ἄν θέλουν πολλοὶ νὰ τὴν περιφρονοῦν, ἔχει στενή σχέσι μὲ τὴ ζωή. Καὶ ὅταν λέμε ζωή, ἐννοοῦμε ὅλα ὅσα κάνει, ὅσα λέει καὶ ὅσα σκέπτεται ὁ ἄνθρωπος. Ὅπως πιστεύει κανείς, ἔτσι ζῆ, ἔτσι ὁμιλεῖ, ἔτσι σκέπτεται. Ἡ πίστι στρέφει καὶ προσανατολίζει ὅλη τὴν πορεία του πρὸς μία συγκεκριμένη κατεύθυνσι. Μοιάζει ἡ πίστι μὲ τὴν πυξίδα τοῦ πλοίου. Ὅπου δείχνει ἡ πυξίδα, ἐκεῖ θὰ κινηθῆ καὶ τὸ πλοῖο. Δείχνει σωστὰ ἡ πυξίδα; τὸ πλοῖο φθάνει στὸ λιμάνι. Δείχνει λάθος ἡ πυξίδα; τὸ πλοῖο δὲν βρίσκει τὸν προορισμό του. Read more »

Τῆς ἁγ. μεγαλομ. Κυριακῆς (Γαλ. 3,23 – 4,5)
7 Ἰουλίου
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Προληψεις και δεισιδαιμονiες

«Ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι» (Γαλ. 4,3)

Καταλάβατε τίποτε ἀπὸ αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ εἴπαμε; «Ὅτε ἦμεν νήπιοι», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος – τὸν ἀκούσατε. Σήμερα εἶνε τῆς ἁγίας Κυριακῆς τῆς μεγαλομάρτυρος καὶ διαβάζεται ὁ ἀπόστολος αὐτός· «Ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἤμεθα δε­­δουλωμένοι…» (Γαλ. 4,3). Τί καταλάβαμε; Γι᾽ αὐτὸ παρακαλῶ νὰ προσέξουμε ἐδῶ.
Λέμε, ἀγαπητοί μου, καὶ ὄχι ἁπλῶς λέμε ἀλ­λὰ καὶ καυχώμαστε, ὅτι ἡ πίστι μας εἶνε ἡ πιὸ ὡραία στὸν κόσμο, εἶνε ἡ ἀληθινὴ πίστις· καὶ κατηγοροῦμε τοὺς ἄλλους ποὺ δὲν ἔχουν τὴ δική μας πίστι. Ἀλλ᾽ ἆραγε φτάνει αὐτό, τὸ νὰ καυχώμαστε γιὰ τὴν πίστι αὐτή; Τὸ ὅτι ἡ πίστι μας εἶ­νε ἡ μόνη ἀληθι­νὴ δὲν ὑπάρχει καμμιά ἀμφιβολία· ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ ἐξετάσουμε εἶνε, ἐὰν ἐμεῖς εἴ­μαστε πραγματικοὶ Χριστιανοί. Εἴμαστε πρα­γματικοὶ Χριστιανοί; εἴμαστε ἐ­κεῖνο ποὺ φαινόμαστε; Ἐὰν ἐξετάσου­με τὸν ἑαυτό μας, τὴν κοινωνία μας, θὰ δοῦμε ὅτι ἡ πίστι δὲν μᾶς ἔχει ἀγγίξει πολύ· τὸ νερὸ ὅταν βαπτισθήκαμε δὲν πέρασε πιὸ βαθειά, μόνο τὸ πετσί μας ἔβρεξε – ἀκοῦτε τί σᾶς λέω; Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ρωμ. 6, 18-23

Που δουλευεις;

«Ὥσπερ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα
τῆ ἀκαθαρσία καὶ τῆ ἀνομία εἰς τὴν ἀνομίαν
οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν
δοῦλα τῆ δικαιοσύνη εἰς ἁγιασμόν»
(Ρωμ. 6, 19)

ΜΙΑ, ἀγαπητοί μου, μιὰ οἰκοδομὴ δὲν φυτρώνει μόνη της. Δὲν μαζεύονται μόνα τους τὰ ὑλικὰ ποὺ χρειάζονται. Κάποιος θὰ συγκεντρώση πέτρες, ἀσβέστη, τσιμέντο, τοῦβλα, σίδερα, ξύλα καὶ ὅ,τι ἄλλο χρειάζεται γιὰ τὴν οἰκοδομή. Καὶ τὰ ὑλικὰ αὐτά, ποὺ εἶνε ἕνας σωρὸς στὸ οἰκόπεδο, θὰ τὰ ξεχωρίσουν οἱ τεχνῖτες, θὰ τὰ συναρμολογήσουν καταλλήλως καὶ θὰ χτίσουν τὴν οἰκοδομὴ ὄχι στὴν τύχη, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο ποὺ προηγουμένως ἔχει κάνει ὁ μηχανικός. Καὶ ἄν τὸ σχέδιο εἶνε σπουδαῖο, τότε θὰ χτιστῆ μιὰ οἰκοδομὴ ποὺ θὰ τὴ θαυμάζουν οἱ ἄνθρωποι. Βλέποντας δὲ καὶ θαυμἀζοντας οἱ ἄνθρωποι τὰ ὄμορφα κτήρια, ποτέ δὲν λένε ὅτι αὐτὰ ἔγιναν μόνα τους, ἀλλὰ ἡ σκέψι τους πηγαίνει σὲ μηχανικοὺς καὶ τεχνῖτες, ποὺ ἔβαλαν ὅλη τὴ δύναμί τους γιὰ νὰ παρουσιάσουν τὰ ἀξιοθαύμαστα αὐτὰ ἔργα.
Read more »

ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ, ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
Β΄ Κορ. 11, 21 -12, 9

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

«Ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον
καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἅ
οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπω λαλῆσαι»
(Β΄ Κορ. 12, 4)

ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ σήμερα, ἀγαπητοί μου, γιὰ τὸν παράδεισο.
– Οὔφ, θέμα ποὺ διάλεξες γιὰ νὰ μᾶς μιλήσεις! Σὲ ποιόν, ἄνθρωπε, αἰῶνα ζῆς; Σὲ ποιούς μιλᾶς; θὰ μᾶς ποῦν πολλοί. Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἄνθρωποι τοῦ παλιοῦ καιροῦ, ποὺ δὲν ἤξεραν γράμματα, καὶ οἱ παπᾶδες τοὺς ἔλεγαν τὰ παραμύθια τους κι αὐτοὶ τοὺς ἄκουγαν. Ἐσεῖς ποὺ μιλᾶτε στὴ σημερινὴ ἐποχή, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ ἐπιστήμη ἔκανε τόσες μεγάλες ἀνακαλύψεις καὶ πέταξε στὸ φεγγάρι, πρέπει κʼ έσεῖς νὰ ἐκσυγχρονισθῆτε, δηλαδὴ νὰ πάψετε νὰ μιλᾶτε γιὰ κολάσεις καὶ παραδείσους καὶ νὰ κοιτάξετε πῶς οἱ ἄνθρωποι θὰ ζήσουν καλύτερα ἐδῶ στὴ γῆ. Ἀφῆστε τὰ παραμύθια σας. Δὲν ὑπάρχει κόλασι, δὲν ὑπάρχει παράδεισος, δὲν ὑπάρχει ἄλλη ζωή. Ἐδῶ εἶνε ὁ παράδεισος, ἐδῶ εἶνει και ἡ κόλασι…

Read more »