«Ιδων ο Παυλος τους αδελφους ευχαριστησας τω Θεω ελαβε θαρσος» (Πράξ. 28,15). Ο Παυλος προτυπο για τους ποιμενες της Εκ­κλησιας. Επειδη κ᾽ εγω κατα τις ανεξιχνιαστες βουλες του Θεου ειμαι ενας ποιμενας, εχω κ᾽ εγω αναγκη ενισχυσεως. Θα σας παρουσιασω, προς δοξαν Θεου, 4 – 5 στι­γμι­οτυπα, κατα τα οποια οι Χριστιανοι μου εδωσαν μεγαλο θαρρος, για να συνεχισω τον αγωνα μου. Ἂν δὲν ἦταν αὐτοί, δὲν ξέρω ἂν τὴν ὥρα αὐτὴ θὰ βρισκόμουν ἐδῶ, ἢ θὰ εἶ­χα ἀποσυρθῆ στὸ Ἅγιο Ὄρος.

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2202

Τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων
Κυριακὴ 30 Ἰουνίου 2019 ἑσπέρας

ΕYXAΡΙΣΤΩ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ

«Ἰδὼν ὁ Παῦλος τοὺς ἀδελφοὺς εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ ἔλαβε θάρσος» (Πράξ. 28,15)

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου, μετὰ ἀ­πὸ μεγάλη τα­λαι­πωρία σωματικὴ καὶ ψυ­χι­κή, φτάνει στὰ πρόθυρα τῆς ῾Ρώμης. Ἔρχε­ται κρατού­μενος γιὰ νὰ δι­καστῇ. Βγαίνουν τότε καὶ τὸν ὑ­πο­δέχονται Χριστιανοί. Καὶ ὁ συνοδός του εὐαγγελιστὴς Λου­κᾶς σημειώνει γιὰ τὴ συν­άν­­τησι αὐτή· «Ἰ­δὼν ὁ Παῦλος τοὺς ἀ­δελφοὺς εὐ­χαρι­στήσας τῷ Θεῷ ἔλαβε θάρσος» (Πράξ. 28,15), πῆρε δηλαδὴ θάρρος ἀπὸ τοὺς πιστούς.

Ἂν ὅμως ὁ Παῦλος πῆρε θάρρος ἀπὸ τοὺς ἀ­­δελφοὺς τῆς ῾Ρώμης, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς ἔ­χου­­με τὴν ἀνάγκη αὐτή; Ὁ Παῦ­λος εἶ­νε πρότυπο γιὰ τοὺς ποιμένες τῆς Ἐκ­κλησί­ας· καὶ ἐπειδὴ κ᾽ ἐγὼ κατὰ τὶς ἀνεξιχνί­αστες βουλὲς τοῦ Θεοῦ εἶμαι ἕνας ποιμένας, ἔχω κ᾽ ἐγὼ ἀνάγκη ἐνισχύ­σεως. Ὅπως σ᾽ ἐ­κεῖ­­νον ἔ­τσι καὶ σ᾽ ἐμᾶς, ποὺ ἐργαζόμεθα στὸν ἀ­γρὸ τοῦ Κυρίου, ποιός θὰ μᾶς δώσῃ θάρρος; Πρῶτα ὁ Θεὸς βέβαια. Ὄχι ὅ­μως μόνο ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοὶ ἀδελφοί.
Αὐτὸ ἔδωσε ὁ Κύριος νὰ τὸ δοκιμάσω κ᾽ ἐ­γώ. Ἐπιτρέψτε μου λοιπὸν τὴν ὥρα αὐτὴ νὰ σᾶς παρουσιάσω, πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ, 4 – 5 στι­γμι­ότυπα, κατὰ τὰ ὁποῖα οἱ Χριστιανοὶ μοῦ ἔ­δωσαν μεγάλο θάρρος, ὥστε νὰ συνεχίσω τὸν ἀγῶ­να μου. Ἂν δὲν ἦταν αὐτοί, δὲν ξέρω ἂν τὴν ὥρα αὐτὴ θὰ βρισκόμουν ἐδῶ, ἢ θὰ εἶ­χα ἀποσυρθῆ στὸ Ἅγιο Ὄρος. Μὲ τὰ λόγια, τὴ στάσι καὶ τὴν στήριξί τους μὲ ἐνίσχυσαν νὰ κρα­τηθῶ. Γι᾽ αὐτὸ τὸ χωρίο αὐτό, ὅτι «ὁ Παῦ­λος ἰ­δὼν τοὺς ἀ­δελφοὺς εὐ­χαρι­στήσας τῷ Θε­ῷ ἔλαβε θάρσος», μὲ συγκινεῖ.

* * *

⃝ Ἂς θυμηθῶ κατ᾽ ἀρχὴν τὴν πρώτη πόλι ποὺ μ᾽ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ ὑπηρετήσω, τὸ Μεσολόγ­γι. Νέος ἐγὼ τότε, τὸ 1935, μόλις 28 ἐτῶν, ἀνέβη­κα στὸν ἄμβωνα. Ἀπὸ τὶς πρῶτες προσπάθειές μου δὲν ἔβλεπα ἀποτελέσματα. Ἕνας νέ­ος ξέρετε ζητάει νὰ δῇ ἄμεσα ἀποτελέσματα. Γι᾽ αὐτὸ ἤ­­μουν κάπως ἀπογοητευμένος. Συνέχισα βέβαια τὴ διδασκαλία, εἶχα ὅμως ἀπορία· Καὶ τί ἔ­κανες, Αὐγουστῖνε, στὸ Μεσολόγγι; τό­σα κη­ρύ­γματα, κατηχητικά, φυλλάδια, κόποι· τί βγῆ­κε ἀπ᾽ ὅλη αὐτὴ τὴν περιπέτεια, ποὺ κάθησες ἑφτὰ χρόνια (1935-1941) στὸ Μεσολόγγι;… Πάντοτε τὸ σκεπτόμουν. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2201

Τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων
Κυριακὴ 30 Ἰουνίου 2019 πρωὶ
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ

«Ἰδὼν ὁ Παῦλος τοὺς ἀδελφοὺς εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ ἔλαβε θάρσος» (Πράξ. 28,15)

Νὰ πῶ, ἀγαπητοί μου, τί αἰσθάνομαι τὴν ὥρα αὐτή; Αἰσθάνομαι κάτι ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ αἰ­σθανόταν ὁ ἀ­πόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἑ­ορ­τάζει σήμερα μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἁγίους Ἀ­ποστόλους. Προλαμβάνω τὴν παρεξήγησι·
–Μὰ τολμᾷς, θὰ πῆτε, νὰ συγκρίνῃς τὸν ἑ­αυτό σου μὲ τὸν Παῦλο, ποὺ ὅπως λέει ὁ ἅγι­ος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶνε ἀσύγ­κριτος;
Ὄχι βέβαια. Τί εἶμαι ἐγώ, τί εἴμαστε ὅλοι ἐ­μεῖς! ἑρπετὰ μπροστὰ στὸν ἀετό· νὰ μᾶς στύ­ψῃς ὅλους, δὲν κάνεις οὔτε τὸ νυχάκι τοῦ Παύ­λου. Ἐν τούτοις ὁ ἴδιος μᾶς λέει· «Μιμηταί μου γίνεσθε καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 11,1). Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸν μιμηθοῦ­με· εἶνε τὸ πρότυπο γιὰ κάθε ποιμένα· εἶνε τὸ πρότυπο ἀ­κόμα καὶ γιὰ τὸν πιὸ ἁ­μαρτωλό. Γιατὶ καὶ ὁ Παῦλος ἦταν ἁμαρτωλός, βλάσφημος καὶ δι­ώ­κτης τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ξέρουμε, καὶ γι᾽ αὐ­τὸ εἶπε «Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁ­μαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15).
Ἡ ζωὴ τοῦ Παύλου, μὲ τὶς πτώσεις καὶ τ᾽ ἁ­μαρτήματά του ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς νίκες καὶ τοὺς θριάμβους του, εἶνε μία μεγάλη παρηγορία γιὰ κάθε Χριστιανό. Κάποιοι ζητοῦν θαύματα, ἀλ­λὰ καὶ μόνο ὁ Παῦλος εἶνε ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα θαύματα τῆς πίστεώς μας.
Θέλετε νὰ δῆτε τὸν Παῦλο; Ἀνοῖξτε τὸ βιβλίο Πράξεις τῶν ἀποστόλων, βιβλίο ἱστορικὸ τὸ ὁποῖο, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὰ ἄλλα, ποὺ εἶνε ἱ­στορίες ἐρίδων, πολέμων, ὕλης, σαρκός, αἵμα­τος, ἱστορία τοῦ Ἀδάμ, τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώ­που, αὐτὸ εἶνε ἡ ἱστορία τοῦ Πνεύματος, ἱστορία τοῦ νέου Ἀδάμ. Δὲν ψάλλει μιὰ ἔριδα, σὰν ἐ­­­κεί­νην τοῦ Ἀχιλλέως στὴν ἀρχὴ τῆς Ἰλιάδος τοῦ Ὁ­μήρου. Ἐδῶ ὁ εὐ­αγγελιστὴς Λουκᾶς ψάλλει τὸ ἔργο τοῦ ἁγίου Πνεύ­ματος, τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ· πῶς ἕνας διώκτης ἔγινε κορυφαῖος ἀπό­στολος, πῶς ἕνα σκοτάδι ἔ­γινε φῶς, πῶς ἄνθρω­ποι ποὺ ζοῦσαν σὰν τετράποδα ἔγιναν ἄγγελοι.
Ψάλε μας, Λουκᾶ, τὰ μεγαλεῖα τοῦ Παύλου – γιατὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν Πράξεων ὁ­μιλεῖ γι᾽ αὐτόν. Μακάρι νὰ μπορούσαμε νὰ προ­βάλουμε τὴ ζωή του σὲ μιὰ ταινία μὲ τίτλο «Ὁ Παῦλος». Ἀπ᾽ ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ Παύλου θὰ σᾶς παρουσιάσω τώρα μόνο ἕνα στιγμιότυπο. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2200

Τῶν ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου
Σάββατο 29 Ἰουνίου 2019
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου

Πως σωζεται ο αμαρτωλος;

«Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15)

Τί εἶνε ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου; Γιὰ ἐ­κεῖ­νον ποὺ δὲν πιστεύει, ποὺ δὲν τὸν ἀπασχολεῖ τὸ ζήτημα τῆς σωτηρίας καὶ ζῇ χωρὶς σκο­πὸ στὸν κόσμο, ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε τίποτα· μπορεῖ ὁ κάθε ἀσήμαντος νὰ τὸν ὑβρίζῃ καὶ νὰ τὸν βλα­­σφημῇ. Γιὰ ὅποιον ὅμως πιστεύει πρα­γμα­τικά, ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ πᾶν. Εἶνε παραπάνω ἀπ᾽ ὅλους καὶ ἀπ᾽ ὅλα (πρβλ. Φιλ. 2,9). Εἶνε ὁ πλάστης καὶ δημιουργὸς τοῦ παντός, τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠ­μέγα (Ἀπ. 1,8· 21,6· 22,13), «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. 8,12), ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, «ὁ ἀρ­χη­γὸς» τῆς ζω­ῆς, τῆς πίστεως, καὶ τῆς σωτηρί­ας μας (Πράξ. 3,15. Ἑβρ. 12,2· 2,10), αὐτὸς ποὺ κρατάει στὰ χέρια του τὰ κλειδιὰ τῆς ζωῆς, «τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου» (Ἀπ. 1,18), εἶνε ὁ βασιλεὺς τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρ­χαγ­γέλων. Ὁ Χριστός, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμ­βο­λο τῆς πίστεως, εἶνε ὄχι ἁπλῶς ἕνας ἄν­θρωπος ὅπως ἐμεῖς, ἀλλὰ ὁ Θεός, ὁ ἀληθινὸς Θεός· «φῶς ἐκ φωτός, Θεὸς ἀληθινός» (ἄρθρ. 2).
Τὸ φωνάζει ὅλη ἡ δημιουργία. Ἀπὸ τὰ μικρό­τερα ἕως τὰ μεγαλύτερα, ἀπὸ ἕνα φύλλο δέν­τρου, ἕναν κόκκο ἄμμου καὶ μιὰ σταγόνα τοῦ ὠκεανοῦ μέχρι τὰ οὐράνια σώματα καὶ τὰ σμή­νη τῶν ἄστρων, ὅλα ὁμολογοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός. Τὸ βεβαιώνουν ἀκόμη τὰ ἀμέτρητα θαύματά του, ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κά­νῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων εἰς πεῖσμα τῶν ἀ­θέων καὶ ἀπίστων ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Read more »

Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. 2,1-11)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Οι ενεργειες του Αγιου Πνευματος

«…Καὶ διηπόρουν, ἄλλος πρὸς ἄλλον λέγοντες· Τί ἂν θέλοι τοῦτο εἶναι;»
(Πράξ. 2,12)

Τί εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἐκεῖνο ποὺ ἑλκύει σήμερα τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ κόσμου; Εἶνε ἡ ὕλη, τὸ χρῆμα· εἶνε τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα, ὁ μαμωνᾶς. Σήμερα ὁ φτωχὸς ἕνα ὄνειρο ἔχει, νὰ γίνῃ πλούσιος· καὶ ὁ πλούσιος, νὰ γίνῃ πλουσιώτερος.
Ἐὰν λοιπὸν μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο κόσμο παρουσιασθῇ κάποιος καὶ πῇ, Ἄνθρωποι, πέρα ἀπὸ τὰ ὑλικὰ πράγματα, ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο καὶ ὑψηλότερο, κάτι ἀόρατο καὶ πνευματικό, ὑπάρχει Πνεῦμα ἅγιον! ἐὰν κάποιος μιλήσῃ μ᾿ αὐτὴ τὴ γλῶσσα, θὰ τὸν εἰρωνευθοῦν καὶ θὰ ποῦν· Τί θέλει νὰ πῇ αὐτός; Τί εἶνε αὐτὸ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο; Ἐγὼ δὲν βλέπω Πνεῦμα ἅγιο· ἐγὼ πιστεύω ὅ,τι βλέπω…
Ἀλλ᾿ αὐτὸ δὲν εἶνε ὀρθό. Διότι καὶ σ᾿ αὐ­τὸν ἀκόμη τὸν ὑλικὸ κόσμο ὑπάρχουν πρά­γμα­τα ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν τὰ βλέπει καὶ ὅ­μως τὰ παραδέχεται. Παραδείγματος χάριν, ποιός βλέπει τὸν ἀέρα; Καταλαβαίνουμε ὅτι ὑ­πάρχει ἀέρας, γιατὶ βλέπουμε στὰ δέντρα τὰ φύλλα νὰ σείωνται. Βλέπουμε ὅτι ὁ ἀέρας, ὅταν δυναμώσῃ, σπάει τὰ κλαδιά. Ὁ ἀέρας μπορεῖ ἀκόμη νὰ ξερριζώσῃ δέντρα, νὰ ὑψώ­σῃ τεράστια κύματα καὶ νὰ πνίξῃ καράβια, νὰ παρασύρῃ ἀνθρώπους, νὰ καταστρέψῃ σπίτια. Ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα λοιπὸν καὶ τὶς ἐν­έργειες τοῦ ἀέρος, παραδεχόμεθα ὅτι ὑπάρχει ἀέρας. Ποιός ἀπὸ μᾶς εἶδε τὸ μαγνητισμό; Ἀκοῦμε ἢ διαβάζουμε γιὰ μαγνητισμό· ἀλλὰ τὴν οὐσία του δὲν τὴ βλέπουμε. Ὅταν ὅ­μως πλησιάσῃς κοντὰ στὸ μαγνήτη μιὰ βελόνα, θὰ δῇς ἀμέσως ὅτι τὴν τραβάει κοντά του. Ποιός ἀπὸ μᾶς εἶδε ἢ ποιός ἀπὸ τοὺς φυ­σικοὺς μπορεῖ νὰ μᾶς πῇ, τί εἶνε ἠλεκτρισμός; Κανείς δὲν εἶδε τὸν ἠλεκτρισμό· βλέπει ὅμως τὸ φῶς ποὺ παράγει, τὶς μηχανὲς ποὺ κινεῖ· κι ἅμα ἀγγίξῃς τὸ ἠλεκτρικὸ σύρμα, τινάζεσαι.
Δὲν τὰ βλέπουμε αὐτά, ἀλλὰ παραδεχόμεθα ὅτι ὑπάρχουν. Λοιπόν, ἄπιστοι, ὅπως ἐ­σεῖς πιστεύετε ὅτι ὑπάρχει ἀέρας, μαγνητισμός, ἠλεκτρισμός, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς πιστεύουμε ὅτι ὑπάρχει Πνεῦμα ἅγιο, ἕνα θεῖο πρόσωπο ποὺ δὲν τὸ βλέπουμε, ἀλλὰ τοῦ ὁποίου προσώπου βλέπουμε τὶς ἐνέργειες.
Καὶ διαπιστώνουμε, ὅτι τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἔ­χει περισσότερες ἐνέργειες ἀπὸ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Τέτοιες ἐνέργειες τοῦ ἁγίου Πνεύματος βλέπουμε σήμερα, τὴν ἡμέρα αὐτὴ τὴ μεγάλη καὶ ἐπίσημο τῆς Πεντηκοστῆς. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2197

Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. 2,1-11)
16 Ἰουνίου 2019
Του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου

Η «ΒΙΑΙΑ ΠΝΟΗ»

«Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι» (Πράξ. 2,2)

Εἶνε Πεντηκοστή, ἀγαπητοί μου. Οἱ ἅγιοι ἀ­πόστολοι καὶ οἱ ὑπόλοιποι μαθηταὶ τοῦ Κυ­ρίου τὴν ἡμέρα αὐτὴ βρίσκονται συγκεν­τρωμένοι στὸ ὑ­περ­ῷο, ἕνα εὐρύχωρο δωμάτιο – μιὰ μικρὴ αἴ­θουσα, στὸν ἐπάνω ὄροφο ἑ­νὸς σπι­τιοῦ τῶν Ἰεροσολύμων.
Ἑνωμένοι μεταξύ τους μὲ τὴν ἀ­δελφικὴ ἀ­γάπη καὶ τὴν κοινὴ προσευχή, σὰν ἕνας ἄν­θρωπος, ἀναπολοῦν μὲ ἀγαλλίασι τὸν γλυκὺ Διδάσκαλό τους, ποὺ πρὶν δέκα ἡμέρες ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς. Ζῶντας μέσα σὲ μιὰ θεϊκὴ ἀτμόσφαιρα, περιμένουν τὴν ἐκπλήρω­σι τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή;
Ὁ Χριστὸς τὸ βράδυ τοῦ μυστικοῦ δείπνου τοὺς εἶπε ἐπανειλημμένως καὶ πολὺ καθαρά· Ἐγὼ θὰ παρακαλέσω τὸν οὐράνιο πατέρα «καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ᾽ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀ­ληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύνα­ται λαβεῖν» (ἔ.ἀ. 14,16-17). Καὶ πάλι· «Ὅταν ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐ­γὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦ­μα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύ­εται, ἐκεῖ­νος μαρτυρήσει πε­ρὶ ἐμοῦ» (Ἰω. 15,26). Καὶ πιὸ κάτω· «ὅταν ἔλθῃ ἐ­κεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑ­μᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. 16,13). Καὶ ἀρκετὰ νωρίτερα ἀπὸ τὴ σταυρι­κὴ θυσία του τοὺς εἶχε προετοιμάσει· Ὅταν κάπο­τε λόγῳ τῆς πίστεώς σας σ᾽ ἐ­μένα θὰ σᾶς ὁδηγοῦν νὰ δικαστῆ­τε, μὴ μερι­μνᾶ­τε τί θὰ πῆ­τε στὴν ἀπολογία σας, γιατὶ «τὸ ἅγιον Πνεῦ­μα» θὰ σᾶς διδάξῃ «ἐν αὐτῇ τῇ ὥ­ρᾳ ἃ δεῖ εἰ­πεῖν» (Λουκ. 12,12). Καὶ ἄλλοτε πάλι τοὺς μίλησε «περὶ τοῦ πνεύματος» ποὺ θὰ ἔπαιρναν «οἱ πιστεύοντες εἰς αὐ­τόν» (Ἰω. 7,39). Αὐτὰ τότε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2196

Κυρ. Πατ. Α΄ Οἰκ. Συνόδ. (Πράξ. 20,16-18,28-36)
9 Ἰουνίου 2019
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου

Συμφερει η ελεημοσυνη!

«Μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. 20,35)

Στὴ Μίλητο, ἀγαπητοί μου, γνωστὴ πόλι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὁ ἀπόστολος Παῦλος καλεῖ σὲ ἱερατικὸ συνέδριο –ὅπως θὰ τὸ λέγαμε σήμερα– τοὺς κληρικοὺς τῆς περιοχῆς τῆς Ἐφέσου. Καὶ ὅλοι οἱ κληρικοί, «οἱ πρεσβύτεροι τῆς ἐκκλησί­ας» ποὺ λέει σήμερα τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα (Πράξ. 20,17), σπεύδουν νὰ βρεθοῦν κοντά του.
Κατὰ τὸ παρελθὸν ὁ Παῦλος εἶχε μείνει στὴν Ἔφεσο ἀρκετὸ διάστημα καὶ εἶχε ἐργασθῆ ἐκεῖ ἐντατικά. Ὅ­λος ὁ κλῆρος ἦταν δικά του πνευματικὰ ἀναστήματα, συνδεόταν λοι­πὸν στε­­νὰ μὲ τὸν καθένα τους. Αὐτὴ τὴ φορὰ ὅμως δὲν θέλει νὰ καθυστε­­­ρήσῃ στὴν Ἀσία, γιατὶ θέλει τὴν ἡμέρα τῆς Πεν­τηκοστῆς νὰ βρί­σκεται στὰ Ἰεροσόλυμα. Παραπλέει λοι­πὸν τὴν Ἔφεσο καὶ τοὺς καλεῖ στὴ Μίλητο.
Τοὺς ἔχει ἤδη τώρα μπροστά του καὶ ἀτενίζει τὶς ἱερὲς μορφές τους· βλέπει τοὺς ἀξι­ωματι­κοὺς αὐτοὺς τῆς στρατιᾶς τοῦ Κυρίου. Ἡ συ­νάντησις αὐτὴ ἔχει κάτι τὸ ἰδιαίτερο· τοὺς βλέπει καὶ τὸν βλέπουν γιὰ τελευταία φο­ρά. Τοὺς τὸ λέει· καὶ ὅλοι, ὅπως εἶνε ἑπόμε­­νο, αἰσθάνονται μεγάλη θλῖψι, συγκλονίζον­ται προαισθανόμενοι τὴν ὀρφάνια τους.
Μὲ τὸ πνευματικὸ ὅμως χάρισμα τῆς προοράσεως, ποὺ εἶ­­νε προικισμένος, βλέπει καὶ τί θὰ συμβῇ στὸ μέλλον. Προβλέπει, τί λυσσώδεις μάχες πρόκειται νὰ δώσῃ ἡ Ἐκκλησία, τὸ μικρὸ αὐτὸ στράτευ­μα τοῦ Χριστοῦ, ἐναντίον τῶν σκοτεινῶν δυνά­­μεων.
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 9792

Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Πράξ. 16,16-34)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

H MAΓΕΙΑ

«Διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· Παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς» (Πράξ. 16,18)

Ἂς προσπαθήσουμε, ἀδελφοί μου, νὰ πάρουμε κάποιο δίδαγμα ἀπ᾿ ὅσα ἀκούσαμε σήμερα, Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ.
Ἀνοίγω τὸν ἀπόστολο, ποὺ εἶνε ἕνας καθρέφτης τῆς ἐποχῆς μας. Τί βλέπουμε ἐκεῖ; Μιὰ ἁμαρτία, ποὺ ἐξακολουθεῖ δυστυχῶς νὰ διαπράττεται καὶ σήμερα. Ποιά εἶνε ἡ ἁμαρτία αὐτή;

* * *

Τὰ χρόνια ἐκεῖνα, λέει, ἕνα φτωχὸ κορίτσι κατοικοῦσε σὲ μιὰ μεγάλη πόλι τῆς Μακεδονίας, τοὺς Φιλίππους.
Οἱ Φίλιπποι εἶχαν μέγαρα, δικαστήρια, θέατρα, στρατῶνες. Ἀλλὰ μιὰ νύχτα ἔγινε σεισμὸς καὶ καταστροφή. Τώρα ἂν πᾷς ἐκεῖ, θὰ βρῇς μόνο σπασμένα μάρμαρα καὶ ἀρχαιολόγους νὰ σκάβουν. Λίγα χιλιόμετρα ἔξω ἀπὸ τὴν Καβάλα, στὴν παλαιὰ Ἐγνατία ὁδό, βρίσκονται τὰ ἐρείπια.
Αὐτὰ θὰ πάθουμε καμμιὰ ὥρα κ᾿ ἐμεῖς, ἂν δὲν μετανοήσουμε. Κάθε φορὰ λ.χ. ποὺ χτυ­πᾷ ἡ καμπάνα, σαλπίζουν ἄγγελοι· μὰ στὴν ἐκ­κλη­σία ποιός ἔρχεται; Ἕνας στοὺς ἑκατὸ ἐκκλησιάζεται. Θὰ τ᾿ ἀφήσῃ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἀτιμώρητο; Αὐτὰ εἶνε γραμμένα· διαβάστε Ἀποκάλυψι καὶ θὰ τὰ δῆτε. Καὶ χτίζε σὺ τὰ σπίτια καὶ τὰ παλάτια σου· δὲν θὰ μείνῃ τίποτε, χωράφια θὰ γίνουν καὶ θὰ κατοικοῦν ἄγρια θηρία…
Φτωχὸ λοιπὸν τὸ κορίτσι. Ἐν τούτοις δὲν δούλευε στὰ χωράφια μὲ τὸν πατέρα της, δὲν ἔσκαβε, δὲν ἔβοσκε γίδια. Καὶ ὅμως εἶχε χρήματα. Χωρὶς νὰ δουλεύῃ, κέρδιζε ὅσα κανένας ἄλλος στοὺς Φιλίππους! Μήπως εἶχε περιουσία; ἀμπέλια, χωράφια, ἐργαστήρια; Ὄ­χι. Αὐτὴ εἶχε κάποιο ἄλλο «ἐργοστάσιο», ποὺ ἐκμεταλλεύεται τοὺς ἀφελεῖς καὶ ἀνοήτους. Ποιό εἶν᾿ αὐτό; Εἶνε τὸ ἐργοστάσιο τῆς μαγείας. Μικρὴ δουλειὰ εἶν᾿ αὐτή;
Μάγισσα ἦταν ἡ κόρη. Καὶ τὴν ἐκμεταλλεύονταν τ᾿ ἀφεντικά της. Ἔβγαζαν χρήματα ἀπ᾿ ὅλη τὴν πελατεία της, μικροὺς καὶ μεγάλους, πλουσίους καὶ φτωχούς, ἀσήμους καὶ ἐπισήμους. Ἦταν γνωστή. Ὅταν εἶχε κανεὶς καμμιὰ δυσκολία, ὅταν ἀρρώσταινε παιδί, ὅ­ταν κάποιος χανόταν, ὅταν εἶχαν κάποια ἀπορία, ἔτρεχαν σ᾿ αὐτήν. Ἦταν τρόπον τινὰ ἕνα μαντεῖο Δελφῶν στοὺς Φιλίππους, μιὰ ἱέρεια τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνος. Καὶ ἔβγαζε χρήματα πολλά· γιὰ κάθε ἀπάντησί της ἔπεφταν χρυ­σᾶ νομίσματα.
Ἀλλὰ μιὰ μέρα ἦρθε ἐκεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Βγῆκε τότε ἡ μάγισσα καὶ τί ἔκανε; Μήπως τὸν κατηγοροῦσε, τοῦ πετοῦσε πέτρες, τὸν ἔφτυνε; Ὄχι. Τὰ δαιμόνια φοβοῦν­ται τοὺς ἀξίους ἀπεσταλμένους τοῦ Κυρίου. Ἐκφραζόταν κολακευτικά. Βλέπετε, ἔλεγε, αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἦρθαν; εἶνε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ «καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας» (Πράξ. 16,17).
Ὁ ἀπόστολος κατάλαβε τὴν πονηρία τοῦ δαίμονος. Ὁ Παῦλος δὲν ἤθελε συστάσεις ἀ­πὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα. Κ᾿ ἐπειδὴ κουράστηκε νὰ τὴν ἀκούῃ, διέταξε τὸ δαιμόνιο νὰ βγῇ. Κι ἀ­μέσως βγῆκε, καὶ ἡ κόρη ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἔπαψε νὰ μαντεύῃ καὶ νὰ κάνῃ μάγια.
Ὅταν τὸ εἶδαν αὐτὸ τ᾿ ἀφεντικά της, ὠργίστηκαν. Ἔπιασαν τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ τὸν συνοδό του τὸν Σίλα καὶ τοὺς ἔρριξαν στὶς φυλακές. Ἐδῶ σταματῶ.

* * *

Αὐτὰ γίνονταν ἐκεῖ τότε. Σήμερα τί γίνεται; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1885

Ειμαστε Χριστιανοι;

«Ἐγένετο …χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς» (Πράξ. 11,26)

Θαυμάζει, ἀγαπητοί μου, κανεὶς πολλὰ πρά­γματα. Πῶς π.χ. ἀπὸ ἕνα μικρὸ σπόρο βγαί­νει ἕνα λουλούδι ἢ ἕνα μεγάλο δέντρο. Ἀλλὰ πο­λὺ περισσότερο πρέπει νὰ θαυμάσουμε πῶς ἀπὸ τὸ λόγο, τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Κύριος καὶ οἱ ἀπόστολοι, λόγια ἁπλᾶ, φύτρωσε ἕνα οὐ­ράνιο δέντρο, ἡ πίστις μας, ἡ ἁγία μας θρησκεία.
Μιὰ εἰκόνα ζωντανὴ τῆς δυνάμεως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ταχείας ἐξαπλώσεως τοῦ εὐαγγελίου, μᾶς παρουσι­άζει σήμερα, Κυρια­κὴ τῆς Σαμαρείτιδος, ὁ ἀ­πόστολος. Τί μᾶς λέει;
Πόσοι ἦταν οἱ ἀπόστολοι; 12. Ἔμειναν 12; Ὄχι. Αὐτοὶ οἱ 12 ἔγιναν 70, οἱ 70 ἔγιναν 120, οἱ 120 ἔγιναν 3.000, οἱ 3.000 ἔγιναν 5.000, καὶ συνεχῶς αὐξάνονταν. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν περιωρίστηκε στὰ ὅρια τῆς Παλαιστίνης· οἱ ἀπόστολοι ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ποὺ πίστευαν στὸ Χριστὸ ξεκίνησαν ἀπὸ τὰ Ἰεροσό­λυμα καὶ διέδιδαν τὸ κήρυγμα στὶς γειτονικὲς χῶρες· ἄλ­λοι πῆγαν στὴν Κύπρο, ἄλλοι στὴ Φοινίκη, καὶ ἄλ­λοι ἔφτασαν στὴν Ἀντιόχεια ποὺ τότε ἦταν ἡ δεύτερη ἢ τρίτη πόλι τῆς οἰ­κουμένης (ὑπάρχει καὶ σή­μερα ἐκεῖ τὸ ὀρθό­δο­ξο πα­τριαρχεῖο Ἀν­τιοχείας). Ἐκεῖ κήρυξε πρῶτος ὁ Βαρ­νάβας· καὶ ταπεινὸς ὅ­πως ἦταν, ὅταν εἶδε ὅτι τὸ κήρυ­γμα ἔχει ἀ­νάγ­κη κι ἀ­πὸ ἄλλους ἐργάτες, πῆγε στὴν Ταρσό, βρῆ­κε τὸν ἀπόστολο Παῦλο, τὸν ἔ­φερε στὴν Ἀν­τιόχεια καὶ ἐν συνεχείᾳ κήρυτταν καὶ οἱ δύο μαζί. Ἕνα χρόνο ἐργάστηκαν. Καὶ ἐ­κεῖ συνέβη ἕνα σημαντικὸ γεγο­νός. Μέχρι τότε ὅ­σοι πίστευαν στὸ Χριστὸ λέγονταν «μαθηταὶ» – «μαθήτριαι» ἢ «οἱ τῆς ὁδοῦ» ἢ περιφρο­νητι­κὰ «Γαλιλαῖοι» – «Ναζωραῖ­­οι»· μὰ τώρα ποὺ οἱ πι­στοὶ αὐξήθηκαν, πῆραν γιὰ πρώτη φορὰ νέο ὄ­νομα, τιμητικὸ καὶ σχετικὸ μὲ «τὸ ὑ­πὲρ πᾶν ὄ­νο­­μα» (Φιλ. 2,9)· ὠνομάστηκαν «Χριστιανοί» (Πράξ. 11,26).

* * *

Θὰ ἤθελα, ἀγαπητοί μου, νὰ σταθοῦμε ἐδῶ καὶ νὰ ἐξετάσουμε τί σημαίνει Χριστιανός. Σκεφτήκαμε ποτὲ τί σημαίνει τὸ ὄνομά μας; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΓ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1950

Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Πράξ. 9,32-42)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

ΤΟ ΜΕΓΑ ΟΝΟΜΑ

«Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός» (Πράξ. 9,34)

Θὰ ἀρχίσω, ἀγαπητοί μου, τὸ σύντομο κήρυ­γμά μου μὲ μία ἐρώτησι. Ὑπάρχει ἐδῶ κανεὶς ἀβάπτιστος; Θεὸς φυλάξοι. Ἀπὸ τὸ γερον­τότερο μέχρι τὸ μικρὸ παιδάκι, ὅλοι εἴμαστε βαπτισμένοι. Ἀβάπτιστος δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μπῇ στὴν Ἐκκλησία· ἐὰν δὲν βαπτισθῇ ὁ ἄνθρωπος «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος», δὲν ἀνοίγουν τὰ παλάτια τῆς ἁγίας Τριάδος. Ἄλλωστε «εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος» στηρίζεται καὶ τὸ ἔθνος μας, ποὺ εἶνε τὸ μόνο μ᾽ αὐτὴ τὴν ἐπικεφαλίδα στὸ Σύν­ταγμά του (Σύνταγμα, Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, Ἀθήνα Νοέμ. 2006, σ. 25).
Εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος, «τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ ἁγίου Πνεύματος», βαπτισθή­καμε. Τὴν ὥρα λοιπὸν τοῦ βαπτίσματος πήρα­με δύο ὀνόματα, ἕνα μικρὸ καὶ ἕνα μεγάλο.
⃝ Τὸ μικρὸ ὄνομά μας εἶνε αὐτὸ τὸ ἕνα, ποὺ μᾶς ἔ­δωσε ὁ ἱερεύς. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἔχουμε δύο ἢ τρία ὀνόματα· αὐτὰ εἶνε φράγκικες καὶ προτεστάντικες συνήθειες. Καὶ τὸ ὄνομα ποὺ θὰ πάρῃ ὁ ὀρ­θόδοξος πρέπει νὰ εἶνε ὄχι ξενικὸ ἀλλὰ ὄ­νο­μα ἁ­γίου τῆς πίστεώς μας. Τὸ ὄ­νομα αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ κρατήσῃ σ᾽ ὅλη του τὴ ζωή, νὰ μὴν τὸ ἀλλάξῃ. Στὴν ἐποχή μας, ποὺ ὅ­λα ἔγιναν μόδα, κινδυνεύουμε καὶ τὰ ὀνόμα­τά μας νὰ λησμονήσουμε. Ὁ Κωνσταντῖνος ἔ­γι­νε Ντῖνος, ὁ Παναγιώτης Τάκης, ἡ Μαρία Μαίρη, ἡ Αἰκατερίνα Καίτη. Δηλαδὴ ξεβαφτιστήκαμε. Μὰ δὲν σὲ βάπτισαν ἔτσι. Ὁ καθένας πρέπει νὰ ὀ­νομάζεται μὲ τὸ ὄνομα ποὺ βγῆκε μέσα ἀπὸ τὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνου, ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα. Ἀκόμα νὰ γνωρίζῃ τὸν βίο τοῦ ἁγίου του, ποὺ εἶ­νε ὁ προστάτης του. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, νὰ ἀγωνίζε­ται, ἡ ζωή του νὰ εἶνε σύμφωνη μὲ τὸν βίο τοῦ ἁγίου του. Τὰ χριστιανικά μας ὀνόματα μᾶς λένε, Φανῆτε ἄξιοι τῶν ἁγίων· φωνάζουν αὐτὸ ποὺ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 11,1).
⃝ Τὴν ὥρα λοιπὸν ποὺ βαπτίστηκες πῆρες τὸ μικρό σου ὄνομα, ἀλλὰ κοντὰ σ᾽ αὐτὸ πῆρες κ᾽ ἕ­να ἄλλο μεγάλο ὄνομα, τὸ ὄνομα Χριστια­νός. Τὸ σκέφτηκες ποτὲ τί θὰ πῇ Χριστιανός; ὅτι, μέσα στὰ ἑκατομμύρια τοῦ κόσμου μὲ τὶς τόσες θρησκεῖες (μουσουλμάνους, βουδδιστὰς κ.λπ.), ἐσὺ ἔχεις τὸ ὄνομα Χριστιανός, ἐπάνω σου εἶ­νε αὐτὴ ἡ σφραγίδα ἡ βασιλική; Σκέφτηκες ὅ­τι ἔχεις ὄνομα ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ Χριστός, τὸ ὄνομά σου συνδέεται μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ; Τὸ ὄνομα Χριστὸς εἶνε τὸ γλυκύ­τερο ἀλλὰ καὶ δυνατώτερο. Γλυκύτερο, γιατὶ καν­είς ἄλλος δὲν ἀγάπησε τὸν ἄνθρωπο περισσό­τερο. Ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος γι᾽ αὐτὸν ποὺ «δὲν εἶ­χε ἄν­­θρωπο» (βλ. Ἰω. 5,7). Εἶνε αὐτὸς ποὺ ὁ Πιλᾶτος τὸν ἔδειξε καὶ εἶπε «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. 19,5). Τὰ λόγια του θαυμαστά· κάνουν καὶ τὸν πιὸ ἀπελπισμέ­νο νὰ θέλῃ νὰ ζήσῃ, κάνουν καὶ τὸν πιὸ εὐτυχισμένο νὰ θέλῃ νὰ πεθάνῃ γιὰ νά ᾽νε μαζί του στὴν ἄλλη τὴν πιὸ εὐτυχισμένη ζωή. Τὰ λόγια του βάλσαμο παρηγοριᾶς. Εἶπε κάποιος ὅτι, κι ἂν ἀκόμα σὲ ἄλλους πλανῆτες ὑπῆρχαν ὄντα λογικά, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν ἄλλη θρη­σκεία ἀπὸ τὴν πίστι στὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Read more »

Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων (Πράξ. 6,1-7)
Tοῦ Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστινου

Ἑλληνισται

«Ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους» (Πράξ. 6,1)

Τὰ παλιά, ἀγαπητοί μου, χρόνια, τὰ εὐλογη­μένα χρόνια, δὲν ὑπῆρχαν πολλὰ σχολεῖα, δὲν ἤξεραν οἱ ἄνθρωποι τόσα γράμματα ὅσα ξέρουν σήμερα. Εἶ­χαν ὅμως κάτι ἄλλο ἀνώτερο, ποὺ δὲν τό ᾽χουμε ἐμεῖς σήμερα, κι αὐ­τὸ εἶνε ἡ πίστις. Πίστευαν πραγματικὰ στὸ Θεό, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκαναν θαυμαστὰ πράγματα.
Ἕνα παράδειγμα. Στὴν τουρκοκρατία τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσε­ως, χωρὶς καμπά­νες, ὅλοι ἦταν στὴν ἐκκλησιά, ἄκουγαν τὸ «Χριστὸς ἀ­νέ­στη», ἔμεναν στὴ λειτουργία μέχρι τέλους, κοινωνοῦσαν, γύριζαν στὸ σπίτι μὲ τὴ λαμπά­δα, σημάδευαν μὲ τὴν καπνιὰ ἀπ᾽ τὸ ἅγιο φῶς τὴ θύρα, καὶ κατόπιν κάθονταν κ᾽ ἔτρωγαν. Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» ἀν­τηχοῦσε παντοῦ· ἐπὶ σαράν­τα μέρες, μέχρι τῆς Ἀναλήψεως, τὸ θεωροῦ­σαν ἁ­μαρτία νὰ λένε καλημέρα καὶ καλησπέρα. Τώ­ρα ἐμεῖς… Γι᾽ αὐ­τὸ εἶπα ὅτι ἐκεῖνοι πίστευαν.
Ἀλλὰ καὶ σήμερα –ἂς μὴ ἀπελπιζώμαστε– ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ πιστεύουν πραγματικὰ καὶ λένε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» μὲ τὴν καρ­διά τους. Κι ὅσο θὰ ὑπάρχῃ ἥλιος καὶ ἄστρα –ἂς φωνάζουν οἱ ἄπιστοι–, ὅλες οἱ γενεὲς θὰ ὑ­μνοῦν καὶ θὰ δοξάζουν τὸ Χριστό. Κι ἂν ἐ­μεῖς τὸν ἀρνηθοῦμε, τὸν δοξάζουν οἱ ἄγ­γελοι.
Σήμερα τιμοῦμε τὶς μυροφόρες, ποὺ ἄκουσαν πρῶτες τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Καὶ τοὺς ἄ­ξιζε νὰ τ᾽ ἀκούσουν· γιατὶ ἐνῷ οἱ ἄν­τρες σκόρπισαν κ᾽ ἐγκατέλειψαν τὸ Χριστό, αὐτὲς ἀ­τρό­μητες πῆγαν μὲ ἀρώματα στὸν τάφο του.
Ἀλλὰ τώρα δὲν θὰ μιλήσω γιὰ τὶς μυροφόρες γυναῖκες. Κάτι ἄλλο θέλω νὰ σᾶς πῶ.

* * *

Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀδελ­φοί μου, ἀκούγεται κάποιο παράπονο· τὸ ἔπια­σε τὸ αὐτί σας; Στὸ εὐαγγέλιο ἀκούγεται ὁ θρί­αμβος, τὸ «Χριστὸς ἀνέστη», ἀλλὰ στὸν ἀπόστολο ἀκούγεται παράπονο. Ποιό παράπονο; Θὰ σταθῶ μόνο σὲ μιὰ λέξι, ποὺ μᾶς συγκινεῖ καὶ ἀ­ποτελεῖ τιμὴ γιὰ τὴν πατρίδα μας.
Οἱ «Ἑλληνισταί», λέει (Πράξ. 6,1), ἔκαναν παράπονο, καὶ βρῆκαν τὸ δίκαιό τους στοὺς ἀποστόλους, ποὺ σὰν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ἔδωσαν τὴ λύσι. Δὲν ἐξετάζω ποιό ἦταν τὸ παράπονο. Θέλω νὰ μείνω μόνο στὸ ὄνομα «Ἑλληνισταί». Τί ἦταν λοιπὸν αὐτοὶ οἱ «Ἑλληνισταί»; Read more »

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Πράξ. 5,12-20)
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου Καντιωτου

ΤA TΡΙΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

«Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά» (Πράξ. 5,12)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἢ τοῦ Ἀντίπασχα. Θὰ πῶ λίγες λέξεις ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ἀποστόλου, ἐπὶ τοῦ ῥητοῦ ποὺ εἶπα στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας, καὶ παρακαλῶ νὰ προσέξετε.

* * *

Ὅποιος σκεφθῇ, ὅτι ἡ θρησκεία μας ἄρχισε ἀπὸ τὸ τίποτα, ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου ἦταν μικρός, ὅτι κι ἀπ᾽ αὐτοὺς τοὺς λίγους μαθητάς του ὁ ἕνας τὸν πρόδωσε καὶ τὸν πούλησε ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων, ὁ ἄλ­λος τὸν ἀρνήθηκε, κ᾽ οἱ ἄλλοι κρύφτηκαν φοβι­σμένοι· κι ὅταν κατόπιν σκεφθῇ, ὅτι οἱ ἕν­δε­κα μαθηταὶ ἔγιναν ἑβδομήντα, οἱ ἑβδομήν­τα ἔγιναν τρεῖς χιλιάδες, οἱ τρεῖς χιλιάδες πέν­τε χιλιάδες, ὅτι αὐτὸ τὸ ῥυάκι ἔγινε Ἁλι­άκμονας ποὺ δροσίζει τὴν οἰκουμένη, τοῦ γεν­νιέται ἡ ἀπορία· ποιά τὰ αἴτια τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ χριστιανισμοῦ; τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ἔκανε τὴ θρησκεία μας ν᾽ ἁπλωθῇ τόσο πολύ;
Γιὰ νὰ διαδοθῇ μιὰ ἰδέα, ἕνα σύστημα ἢ ἕ­να συγκρότημα, χρειάζονται –κατὰ κόσμον– α΄) χρῆμα, β΄) ὅπλα – βία, γ΄) γνῶσις – ἐπιστήμη. Ποιός ὑπολογίζει μικρὰ κράτη; ὁ νοῦς ὅ­λων εἶνε στραμμένος στοὺς κολοσσούς, στοὺς γίγαντες· αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χρῆμα, ποὺ διαθέ­τουν τὰ τελειότερα ὅπλα, ποὺ ἔχουν τοὺς μεγαλύτερους ἐπιστήμονες. Ἀλλὰ εἶχε τέτοια πράγματα ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ; διέθετε λεπτά, ὅπλα, σοφοὺς καὶ ἐπιστήμονες;
Ἡ γῆ δὲν εἶδε οὔτε θὰ δῇ πιὸ φτωχοὺς ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους. Κι ἂν εἶχαν λίγα χρήματα, τά ᾽δωσαν κι αὐτὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ κ᾽ ἔμειναν πάμπτωχοι. Χρήματα δὲν εἶχαν· μή­πως εἶχαν ὅπλα; Μὰ ὁ Χριστὸς τοὺς ἀφώπλισε, τοὺς ἀπαγόρευσε νὰ ὁπλοφοροῦν. Στὸν θερμόαιμο Πέτρο, ποὺ ἔβγαλε μαχαίρι κ᾽ ἔ­κοψε τὸ αὐτὶ τοῦ δούλου Μάλχου, λέει «Βάλε τὴν μάχαιράν σου εἰς τὴν θήκην»· «ὅ­ποιος μα­χαιρώ­σῃ, ἀπὸ μαχαίρι θὰ πάῃ» (Ἰω. 18,11. Ματθ. 26,52)· τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἀπο­στόλων εἶνε τὸ ὑπόδειγμα τοῦ ἀφοπλισμοῦ γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Χρήματα δὲν εἶχαν, ὅ­πλα δὲν εἶχαν· μήπως εἶχαν σοφία – ἐπιστήμη; οὔτε ῥήτορες τῶν Ἀθηνῶν οὔτε φιλόσοφοι τῆς ῾Ρώμης οὔτε ἄλλοι ἐγγράμματοι ὑπῆρχαν μετα­ξύ τους. Πάμπτωχοι, ἄοπλοι, ἀγράμματοι οἱ ἁ­λιεῖς τῆς Γαλιλαίας. Πῶς λοιπὸν διαδόθηκε ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ μας; τί συνετέλεσε;
Τὰ αἴτια τῆς ἐξαπλώσεώς της δὲν πρέπει νὰ τ᾽ ἀναζητήσουμε σὲ ἐξωτερικοὺς παράγον­τες, δὲν εἶνε ὑλικὰ – οἰκονομικά· θὰ τ᾽ ἀναζητήσουμε στὸν ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ κόσμο καὶ θὰ τὰ βροῦμε στὰ βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Ἐκεῖ βρίσκονται. Ποιά λοιπὸν εἶνε αὐτά; Οἱ ἀπόστολοι εἶχαν τρία μεγάλα ὅπλα.
⃝ Τὸ πρῶτο ποιό ἦταν; Τὸ λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος· ἦταν «τὰ ῥήματα τῆς (αἰωνίου) ζωῆς» (Πράξ. 5,20)· κρατοῦσαν στὰ χέρια τους τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ὤ τὰ λόγια αὐτά! Ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσῃ; Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶνε μέσα στὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο, οὔτε εἰ­πώθηκαν ἀπὸ ἄλλον οὔτε θὰ εἰπωθοῦν ποτε στὸν κόσμο. Read more »

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 9,11-14)
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ποιος θ᾽ απαλλαξη τη συνειδησι απο το αγχος;

«Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ… καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι» (Ἑβρ. 9,14)

Κάθε φορά, ἀγαπητοί μου, ποὺ γίνεται θεία λειτουργία, διαβάζονται δύο περικοπὲς ἀ­πὸ τὴν ἁγία Γραφή· μία τὸ εὐ­αγγέλιο καὶ μία ὁ ἀπόστολος. Τὸ εἴπαμε καὶ τὸ ξαναλέμε, δὲν ὑ­πάρχει ἄλλο βι­βλίο ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή. Χιλιάδες βιβλία νὰ διαβάσῃς, ἂν δὲν διαβάσῃς τὴν ἁγία Γραφή, τίπο­τα δὲν ἔκανες.
Ἡ ἁγία Γρα­φὴ εἶνε ἀναγκαία. Τόσο ἀναγκαία ὅσο καὶ ἡ θεία κοινωνία. Ὅ­πως ἐὰν κάποιος δὲν κοινωνῇ, δὲν μπορεῖ νὰ εἶνε Χριστιανός, ἔτσι καὶ ἂν δὲν διαβάζῃ ἢ δὲν ἀ­κούῃ τὴν ἁγία Γραφή. Προτιμότερο νὰ μὴν ἔ­χῃς ψωμὶ νὰ φᾷς παρὰ νὰ μὴν ἔχῃς ἁγία Γρα­φὴ νὰ μελετᾷς· Ἡμέρα χωρὶς ψωμὶ νὰ περνάῃ, ἡμέρα χωρὶς ἁγία Γραφὴ νὰ μὴν περνάῃ.
Ἡ ἁγία Γραφὴ εἶνε προστασία. Ὁ ἱερὸς Χρυ­σόστομος λέει ὅτι ὅπου ὑπάρχει Εὐαγγέλιο, ἐ­κεῖ διάβολος δὲν πατάει· ὅπου ὑπάρχει Εὐ­αγ­­γέλιο, δηλαδὴ ἀνάγνωσις ἢ ἀκρόασις καὶ ἐφαρ­μογή του καὶ προσπάθεια νὰ μεταδοθῇ καὶ σὲ ἄλλους τὸ φῶς του, ἐκεῖ διάβολος δὲν πατάει.
Ἀλλὰ στὰ σημερινὰ χρόνια ἐλάχιστα εἶνε τὰ σπίτια ποὺ κάθε βράδυ προτοῦ νὰ κοιμηθοῦν διαβάζουν οἰκογενειακῶς τὴν ἁγία Γρα­φή. Κλείσαμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀπ᾽ αὐτὸ προ­­έρχονται ὅλα τὰ κακά. Δῶστε μου ἕνα σπίτι ποὺ διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ προσπαθοῦν ὅλοι νὰ ἐφαρμόσουν τὰ διδάγματά του· τὸ σπίτι αὐ­τό, καὶ καλύβα ἂν εἶνε, θὰ λάμπῃ σὰν παράδεισος. Δῶστε μου κ᾽ ἕνα σπίτι ποὺ δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο· σ᾽ αὐτό, ἔστω κι ἂν εἶνε μέγαρο καὶ ἀνάκτορο, θὰ εἶνε κόλασις.
Δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ἔκλεισαν· καὶ τί ἄνοιξαν, τὴν τηλεόρασι. Μιὰ ὥρα, δυὸ ὧ­ρες, τρεῖς ὧρες τηλεόρασι, ποὺ σκορπίζει τὰ «κόπριά» της καὶ διδάσκει τὰ πιὸ αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα. Ἡ τηλεόρασι, ὅπως εἶπε ὁ ἅγι­ος Κοσμᾶς, εἶνε τὸ κουτὶ ποὺ βρῆκε ὁ διάβολος γιὰ νὰ ἐκφαυλίσῃ ὅλους, τὸ χαζοκούτι.
Ἀκούσατε λοιπὸν τὸ εὐαγγέλιο, ἀκούσατε καὶ τὸν ἀπόστολο. Δὲν μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύ­σουμε καὶ τὰ δύο. Θὰ πῶ λίγα λόγια ἐπάνω στὸν ἀπόστολο. Τὸν ἀκούσατε, ἀλλὰ τὰ λόγια του φαίνονται σὰν κινέζικα. Ἄλλοτε τὰ καταλάβαιναν οἱ πιστοὶ καὶ τὰ ἤξεραν ἀπ᾽ ἔξω. Τώρα δυστυχῶς δὲν διαβάζουμε. Καὶ οἱ μόνοι ποὺ φαίνεται νὰ διαβάζουν εἶνε οἱ χιλιασταί. Ἀλλ᾽ αὐτοὶ διαστρεβλώνουν τὸ ἱερὸ κείμενο· ἄλλα ἐννοεῖ καὶ ἄλλα λένε αὐτοί. Read more »

ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

ΟΜΙΛΙΑ του  π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

____________________

_______________

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2170

Κυρ. Γ΄ Νηστ. Σταυρ/σεως (Ἑβρ. 4,14 – 5,6)
31 Μαρτίου 2019
Του Μητροπολίτου Φλωρινης π. Αυγουστίνου

Η ΠΙΣΤΙ ΦΩΣ, ΟΠΛΟ, ΟΔΗΓΟΣ

«Ἀδελφοί, ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διελη­λυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας» (Ἑβρ. 4,14)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Σῴζει ὁ Χριστός. Καθὼς διανύουμε τὸ στάδιο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἶνε ὁ πιὸ κατάλληλος και­ρὸς γιὰ νὰ ἐμβαθύνουμε μὲ ἡσυχία στὶς μεγάλες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας ὅπως αὐτή, ὅτι ὁ Χριστὸς σῴζει.
Ἀπὸ τί σῴζει; Ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ τῆς ἁ­μαρτίας. Ὅπως ἔσωσε τότε τὸ Νῶε καὶ τὴν οἰ­κογένειά του ἀπὸ τὸν κατακλυ­σμὸ τοῦ νεροῦ, ποὺ ἔπνιξε ὅλη τὴν ἀμετα­νόητη ἀν­θρωπότητα, ἔτσι σῴζει καὶ σήμερα.
Πῶς σῴζει; Ἡ σωτήριος κιβωτὸς τώρα, μέσα στὸν τελευταῖο αὐτὸ φοβερὸ κατακλυσμό, εἶνε ἡ Ἐκκλησία, τὸ ἀβύθιστο πλοῖο τοῦ Θεοῦ, ἡ Ὀρ­θόδοξος Ἐκκλησία, τὴν ὁποία ἔ­χτισε καὶ ἀπέκτησε μὲ τὸ ἴδιο τὸ αἷμα του· δι᾽ αὐτῆς σῴζει ὁ Χριστός.
Ποιούς σῴ­ζει; Τὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ τὸν ἐ­πικαλοῦνται. Σῴζει τοὺς ἁ­μαρτωλούς. Ἀλλὰ ἁμαρτωλοὶ εἶνε ὅλοι, θὰ πῆτε· θὰ σωθοῦν δηλαδὴ ὅλοι; Ἀσφαλῶς ὅλοι μποροῦν νὰ σωθοῦν, ἂν βέβαια τὸ θελήσουν. Δυστυχῶς ὅμως δὲν τὸ θέλουν. Ποιούς ἁμαρτωλοὺς λοιπὸν σῴζει ὁ Χριστός; Read more »

Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 1,10 – 2,3)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ…

«Πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν» (Ἑβρ. 2,2)

Ηταν ἄλλοτε, ἀγαπητοί μου, ἐποχὴ ποὺ ὑ­πῆρ­χε στὸν κόσμο φόβος Θεοῦ. Οἱ ἄνθρω­ποι ἄκουγαν «ἁμαρτία» καὶ ἔτρεμαν. Kι ἂν ἁ­μάρταναν, μετανοοῦσαν κ᾽ ἔ­τρεχαν νὰ βροῦν πνευματικὸ αὐστη­ρὸ νὰ ποῦν τὰ κρίματά τους, νὰ πάρουν τὸν κα­νόνα καὶ ν᾽ ἀκούσουν ἀπ᾽ τὸ στόμα του τὰ γλυκὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «Τέ­κνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μᾶρκ. 2,5).
Τώρα ἀκοῦνε ἁ­μαρτία καὶ καγχάζουν. Τὴν θεωροῦν κάτι φυσικό, ποὺ μπο­ροῦν νὰ τὸ κάνουν χωρὶς συνέπειες. Ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία δὲν εἶ­νε παιχνίδι, εἶνε συμφορά, ἡ πιὸ μεγάλη συμφορά. Ἡ ἁμαρτία εἶνε ἡ ῥίζα ὅλων τῶν κακῶν. Ἂν αὐτὴ ξερριζωνόταν, ἡ ἀνθρωπότης θὰ ζοῦ­σε τὴ χρυσῆ περίοδο τῆς ἱστορίας της.
Ὅτι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία προέρχονται ὅλα τὰ κακὰ τὸ βλέπουμε καὶ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Γιατί ὁ παρά­λυτος ἔπεσε στὸ κρεβάτι ἀκί­νητος σὰν μολύβι καὶ τὸν πήρανε σηκωτὸ νὰ τὸν πᾶνε στὸ Χριστό; Ἡ αἰτία τῆς βαρειᾶς του ἀσθενείας ἦ­ταν ἡ ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς πρῶ­τα τοῦ ἔδωσε συγχώρησι τῶν ἁ­μαρτιῶν του· ἀφοῦ εἶπε «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» καὶ τὸν θεράπευσε ψυχι­κῶς, μετὰ τὸν θεράπευσε καὶ σωματικῶς καὶ τοῦ εἶπε Τέκνον, «ἔγειρε …καὶ περιπάτει» (ἔ.ἀ. 2,9).
Ἂν θέλῃς νὰ δῇς τ᾽ ἀποτελέσματα τῆς ἁ­μαρ­τίας, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο, ἄκουσε καὶ τὸν σημερινὸ ἀπόστολο ποὺ ἀστράφτει καὶ βροντᾷ. Read more »

Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου (Α΄ Κορ. 6,12-20)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ακριβοπληρωμενοι απελευθεροι

«Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς» (Α΄ Κορ. 6,20)

Εὐχαριστῶ, ἀγαπητοί μου, τὸν Κύριό μας ποὺ μ᾽ ἀξιώνει νὰ κηρύττω. Θὰ προσπαθήσω νὰ σᾶς μιλήσω ἁπλᾶ.

* * *

Σήμερα εἶνε ἡ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Τριῳδί­­ου, ἡ Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου. Ὅλα ὅσα λέγον­ται στὴν ἐκκλησία εἶνε ὡραῖα· τὰ λόγια τοῦ ἀ­ποστόλου, τοῦ εὐαγγελίου, τῶν τροπαρίων εἶ­­­νε ὑπέροχα. Ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ θὰ σᾶς παρακαλέ­σω νὰ προσέξετε ἕνα μόνο λόγο τοῦ ἀποστό­λου Παύλου, ὁ ὁποῖος στὸ ἀνάγνωσμα λέει· «Ἠγοράσθητε τιμῆς» (Α΄ Κορ. 6,20). Δυὸ λέξεις εἶ­νε. Ἂν μπορούσαμε νὰ τὶς νιώσουμε, νὰ τὶς πι­στέ­ψουμε, ἡ σωτηρία μας ἦταν ἐξασφαλισμένη.
«Ἠγοράσθητε τιμῆς». Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Θὰ προσπαθήσω μὲ δυὸ – τρία παραδείγματα νὰ τὰ καταστήσω σαφῆ.
⃝ Εἶνε κανεὶς ἐδῶ ποὺ νά ᾽χῃ ἕνα παιδί, ὄχι γιατὶ τὸ θέλει ἔτσι –αὐτὸ εἶνε σατανικό, μεγά­λη ἁμαρτία–, ἀλλὰ διότι ἔτσι ἤθελε ὁ Μεγαλο­δύναμος; Ὅποιος ἔχει ἕνα μονάκριβο παιδί, μπορεῖ νὰ σᾶς πῇ πόσο τρέμει μήπως ἀρ­ρωστήσῃ ἢ μήπως πεθάνῃ. Ἐ­ὰν τώρα ὑποθέσου­με τὸ παιδὶ αὐτό, τὴν ὥρα ποὺ παίζει μὲ τ᾽ ἄλλα παιδιά, κάποιος γκάγκ­στερ τὸ πάρῃ, τὸ πάῃ μακριὰ καὶ τὸ κλείσῃ σὲ μιὰ σπηλιά, καὶ στείλῃ μήνυμα στοὺς γονεῖς, «Τὸ παιδὶ τό ᾽χω ἐ­­γώ, τὸ κρατῶ, καὶ ἔχει ζωὴ δυὸ μέρες μόνο· ὕστερα ἀπὸ δυὸ μέρες, ἂν δὲν μοῦ στείλετε στὸ τάδε μέρος χίλιες λί­ρες, θὰ τὸ σκοτώσω», μπορεῖτε νὰ φανταστῆ­τε τί θὰ γίνῃ στὸ σπίτι ἐ­κεῖνο; Ὁ πατέρας θὰ τρέξῃ σὰν τρελλὸς παν­τοῦ σὲ φίλους, θὰ πουλήσῃ ἀκόμα καὶ τὶς βέρες καὶ τὰ εἰκονίσματά του, θὰ βάλῃ ὑποθήκη καὶ τὸ σπί­τι του, θὰ κλάψῃ θὰ παρακαλέσῃ, γιὰ νὰ μαζέ­ψῃ τὸ ποσὸ ποὺ ζητάει ὁ λῃστής. Κι ὅ­ταν βρῇ τὸ ποσὸ καὶ τὸ πάῃ στὸ μέρος ἐκεῖνο καὶ τὸ παιδὶ ἐλευθερωθῇ καὶ γυρίσῃ πίσω, τότε στὸ σπίτι θὰ γίνῃ χαρὰ ἀπερίγραπτῃ. Ναί, τὸ πλήρωσε τὸ παιδί, τὸ πλήρωσε χίλιες λίρες· θὰ ἦταν ἕτοιμος νὰ τὸ πληρώσῃ καὶ μὲ τὸ αἷμα του ἀκόμα, γιὰ νὰ τὸ γλυτώσῃ. Καταλαβαίνου­με λοιπὸν τί θὰ πῇ σκλαβιὰ προσωπική. Read more »