ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ

Κυριακὴ Θ΄ (Θ΄ Ματθ.) (Α΄ Κορ. 3,9-17)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤO OIKOΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
«Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε» (Α΄ Κορ. 3,9)

______

____________

Μία ἀπὸ τὶς ἀνάγκες ποὺ ἔ­χει ὁ ἄνθρωπος ἐ­δῶ στὴ γῆ εἶνε ἡ στέγη, τὸ σπίτι. Βράδιασε; Ὅπως τὸ πουλὶ κι αὐ­τὸ τὸ ἄγριο θηρίο γυρίζει στὴ φωλιά του, καὶ δὲν ὑπάρχει ζων­τα­νὸ ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ φωλιά, ἔτσι κι ὁ ἄνθρωπος ἔ­χει ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα μέρος ποὺ θὰ στεγά­σῃ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν οἰ­κογένειά του. Κανείς δὲν θέλει νά ᾽νε ἄ­στεγος· ὅλοι προσπαθοῦν νὰ χτίσουν ἕνα σπίτι. Κάνουν τὰ πάντα γι᾽ αὐτό· καὶ οἰκόπεδα ἀγοράζουν, καὶ χρή­ματα δανείζον­­ται, καὶ τότε θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους εὐτυ­­χῆ ὅταν μπορέσουν νὰ μποῦν μέσα στὸ σπίτι.
Σπίτια διάφορα, μεγάλα, πολυώροφα, παλά­τια, οὐρανοξύστες. Ὁ κόσμος θεωρεῖ αὐτοὺς ποὺ κατοικοῦν σὲ τέτοια μέγαρα εὐτυχισμένους. Ἀλλὰ εἶνε ἔτσι; Ὅταν ὁ Θεὸς σείει τὴ γῆ, τότε τὰ σπίτια πέφτουν κ᾽ οἱ ἄνθρωποι φο­νεύονται. Τὸ εἶπε κι ὁ Χριστός· ὅταν στὰ Ἰερο­σόλυμα τοῦ ἔδειχναν τὶς μεγάλες οἰκοδομὲς εἶπε· Ὅλα αὐτὰ θὰ γκρεμιστοῦν, δὲ θὰ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθῳ» (Λουκ. 19,44). Τὰ καλύβια εἶνε εὐλογη­μένα· τὰ μέγαρα ποὺ στήθηκαν μὲ ἀδικίες καὶ πλεονεξίες, ἂν ἕνας ἄγγελος Κυρίου τὰ πιά­σῃ καὶ τὰ στύψῃ, θὰ στάξουν αἷμα ἀ­δικημένων.
Ἀλλὰ γιατί, ἀδελφοί μου, σᾶς ἀπασχολῶ μὲ τὰ σπίτια, μικρὰ καὶ μεγάλα; Διότι γι᾽ αὐτὸ μᾶς μιλάει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος· ὁλόκληρος ὁ σημερινὸς ἀπόστολος λέει γιὰ κάποια οἰ­κοδομή. Θὰ ἤμουν εὐτυχής, ἂν μποροῦσα νὰ κάνω τὸν καθένα σας νὰ ἐπιθυμή­σῃ ν᾽ ἀγορά­σῃ ἕνα διαμέρισμα σ᾽ αὐτήν! Εἶνε μιὰ μεγάλη – τεράστια οἰκοδομή· ἀρχίζει ἀπὸ ᾽δῶ στὴ γῆ καὶ φτάνει μέχρι τὸν οὐ­ρανό· χωράει μέσα ὅ­λους, ὄχι μόνο τοὺς βασιλιᾶδες ἀλλὰ καὶ τοὺς πιὸ φτωχούς· οἰκοδομὴ ἀ­θάνατη καὶ αἰωνία. Ποιά ἆραγε νὰ εἶνε αὐτὴ ἡ οἰκοδομή; καὶ πῶς μπορεῖ καθένας μας ν᾽ ἀποκτήσῃ ἕνα μέ­ρος σ᾽ αὐ­τήν, νὰ συμπεριληφθῇ στοὺς ἐνοίκους της; Μᾶς τὸ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε» (Α΄ Κορ. 3,9). Ἡ οἰκοδομὴ αὐτὴ εἶνε ἡ Ἐκκλησία.

* * *

Ἀλλ᾽ ὅταν λέμε «Ἐκκλησία», ἀγαπητοί μου, δὲν ἐννοοῦμε τὸ κτήριο τοῦ ναοῦ. Τὰ κτήρια μπορεῖ νὰ τὰ γκρεμίσουν οἱ ἄπιστοι καὶ μιὰ μέρα νὰ μὴν ὑπάρχῃ καμμιά ἐκκλησιὰ πάνω στὴ γῆ. Ἡ οἰκοδομὴ ὅμως τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλη­σία, εἶνε κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερο καὶ ὑψη­λότερο. Ἡ Ἐκκλησία θὰ ὑπάρχῃ στὶς σπηλιὲς καὶ τὰ δάση, ὅπως τὴν ἐποχὴ τῶν διωγμῶν.
Ἐκκλησία δὲν εἶνε τὰ ντουβάρια. Ἐκκλησία εἶνε ὅλοι ὅσοι πιστεύουν στὸ Χριστό. Ἐκκλησία δὲν εἶνε μόνο ὁ δεσπότης μὲ τὰ χρυσᾶ καὶ τὶς μίτρες, ὁ παπᾶς καὶ ὁ διᾶκος, οἱ ἐπίτροποι καὶ οἱ ψαλτάδες καὶ οἱ νεωκόροι· Ἐκκλησία εἶνε καὶ μιὰ γριούλα ἀγράμματη ποὺ τὸ Δεκαπεν­ταύγουστο γονατίζει στὴν Παναγιά, κ᾽ ἕνα παι­δάκι φτωχὸ ποὺ ἀκούει τὸ μάθημα τοῦ κατηχητικοῦ καὶ τραγουδάει σὰν ἀηδονάκι τὰ τραγούδια τοῦ Χριστοῦ μας, κ᾽ ἐκεῖνος ὁ ζητιάνος ποὺ προσκυνάει τὶς εἰκόνες καὶ ζητάει τὴν προστασία τῶν ἁγίων· καθένας ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό, ἀπὸ τὸ μικρὸ παιδὶ ποὺ κρατάει στὴν ἀγκαλιὰ ἡ μάνα μέχρι τὸν ἀσπρομάλλη γέρο, ὅλοι εἶνε Ἐκκλησία, οἰκοδομὴ τοῦ Θεοῦ. Read more »

Κυριακὴ Ἁγ. Πάντων (Ἑβρ. 11,33 – 12,2)

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΙΚΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ

«Οἱ ἅγιοι Πάντες …ἔφραξαν στόματα λεόντων» (Ἑβρ. 11,33)

Θὰ κάνω σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἕνα ἐρώτη­μα καὶ περιμένω τὴν ἀπάντησί σας. Ποιά εἶ­νε ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι στὸν κόσμο; Ἐὰν τὸ ἐ­ρώτημα τὸ κάνω σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν πιστεύ­ουν, θὰ πάρω διάφορες ἀπαντήσεις.
⃝ Οἱ περισσότεροι θ᾽ ἀπαντήσουν, ὅτι ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι εἶνε τὸ χρῆμα, τὰ λεφτά. Ὅ­ποιος ἔχει χρῆμα, λένε, ἔχει τὰ πάντα.
⃝ Ἄλλοι θὰ ποῦν, ὅτι εἶνε τὸ σπαθί, τὰ ὅπλα. Ὅποιος ἔχει τὰ ὅπλα, αὐτὸς κυριαρχεῖ.
⃝ Ἄλλοι πάλι, σαρκικοὶ αὐτοί, θὰ ποῦν ὅ­τι ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι εἶνε ἡ ὀμορφιά, ὁ ἔρωτας. Καὶ μήπως δὲν βλέπουμε, μπροστὰ στὸ μειδί­α­μα μιᾶς γυναίκας, ἄνθρωποι ποὺ κατέχουν ὕ­ψι­στα ἀξιώματα νὰ πέφτουν σὲ ἀναξιοπρέπειες;
⃝ Ἄλλοι ὅμως λένε, ὅτι σήμερα, στὸν αἰῶνα μας, ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι εἶνε ἡ ἐπιστήμη –τὸ λένε καὶ γεμίζει τὸ στόμα τους– ἢ κάτι ἄλλο.
Τὴ σωστὴ ἀπάντησι στὸ ἐρώτημα τὴ δί­­νει σή­μερα, ἅγια ἡμέρα, ἡ Ἐκκλησία μας μὲ τὴν πρώτη λέξι τοῦ ἀποστόλου. «Οἱ ἅγιοι Πάν­τες», λέει (Ἑβρ. 11,33). Ἡ πιὸ μεγάλη δύναμι, δη­λαδή, εἶνε ἡ ἁγιότης, ἐκεῖνο ποὺ σήμερα περιφρονοῦμε.
Δός μου, ὄχι πολύ, ἕνα δράμι ἀπὸ τὴ χάρι ποὺ εἶχαν ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ ἅ­γιος Γεράσιμος, οἱ πατέρες, οἱ ἀσκηταὶ τῆς ἐ­ρήμου! ἕνα δράμι ἀπὸ τὴ χάρι ποὺ εἶχαν ἡ ἁγία Αἰκατερίνη, ἡ ἁγία Βαρβάρα!… Μὰ τί εἶνε αὐτὴ ἡ ἁγιότης; Εἶνε σύνθεσι πολλῶν ἀρετῶν.
⃝ Ἡ ἁγιότης πρῶτα – πρῶτα εἶνε πίστις. Νὰ δέ­χεσαι ὁλοψύχως, ἑκατὸ τοῖς ἑκατό, τὸ Σύμβο­λο τῆς πίστεως «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν…». Ὅ­λα μπορεῖ νὰ εἶνε ψέμα, ἀλλὰ ποτέ μὰ ποτέ δὲν εἶνε ψέμα ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος εἶπε· «Ὁ οὐρα­νὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35).
⃝ Ἡ ἁγιότης εἶνε ἐλπίδα στὸ Θεό, ἄγκυρα στὴ ζωή, ὅπως λέει κάποιος ποιητικὸς στίχος·
«Κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου
ποῦ νὰ ἀκουμπήσω νὰ σταθῶ,
ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾽ ὁ Θεός μου,
πῶς ἠμπορῶ ν᾽ ἀπελπισθῶ;».
⃝ Ἡ ἁγιότης εἶνε πρὸ παντὸς ἀγάπη, ὅπως ἀ­κοῦμε στὴν θεία Λειτουργία· «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν».
⃝ Ἡ ἁγιότης εἶνε ἀκόμη πολλά· εἶνε τὸ δάκρυ τῆς μετανοίας, ἡ κατάνυξι στὴν προσευχή, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ φιλανθρωπία, ἡ συγγνώμη, ἡ αὐταπάρνησις γιὰ τὸ Χριστὸ ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 10,32-33, 37-38)· ἂν τὸν ἀγαπᾷς, τότε χίλιες ζωὲς θυσιάζεις γι᾽ αὐτόν. Read more »

Kυριακή των Aγίων Πάντων
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ (Eβρ. 11,33–12,2)

Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

«Έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον…» (Eβρ. 11,36)

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ;

Eίναι Kυριακή μετά την Πεντηκοστή. Eίναι σήμερον εορτή και πανήγυρις μεγάλη. Σήμερον εορτάζουν οι άγιοι Πάντες. Tι είναι αυτοί οι άγιοι Πάντες; Eίναι γνωστοί και άγνωστοι. Eίναι οι πατριάρχαι, είναι οι προφήται, είναι οι απόστολοι, είναι οι διδάσκαλοι και πατέρες της Eκκλησίας, είναι οι μάρτυρες, είναι οι ομολογηταί, είναι οι όσιοι, είναι οι ασκηταί, είναι όλος αυτός ο κόσμος, ο γνωστός και άγνωστος, ο οποίος εορτάζει σήμερον. Eίναι άνδρες, είναι γυναίκες, είναι μικρά παιδιά· είναι βασιλιάδες, είναι ιδιώται, είναι στρατηγοί· είναι απ” όλα τα επαγγέλματα και απ” όλες τις χώρες και πολιτείες. Όλοι αυτοί είνε. Eίναι αμέτρητοι. Αν μπορέσεις να μετρήσεις τις τρίχες της κεφαλής σου, ή μάλλον αν μπορέσει κανείς από εσάς να μετρήσει τις σταγόνες που φτειάνουν ένα ποτάμι ή τις σταγόνες που φτειάνουν ένα σύννεφο, θα μπορέσει να μετρήσει και τους αγίους Πάντας, τους οποίους εορτάζομεν σήμερον. «Nέφος μαρτύρων» (Eβρ. 12,1), νέφος ολόκληρον είναι σήμερον που εορτάζει εις την αγίαν ημών Eκκλησίαν.
Tο εγκώμιον των αγίων Πάντων πλέκει σήμερα ο απόστολος που ακούσαμε. Nαί. Λέγει ο απόστολος, ότι «διά πίστεως» (Eβρ. 11,33), λέγει, με την πίστι τη μεγάλη που είχαν στον Θεό, στον Kύριο ημών Iησού Xριστό, τι δεν κατώρθωσαν οι άγιοι Πάντες; Aλλά όχι μόνον τα κατορθώματά τους πρέπει να θαυμάσουμε, αγαπητοί μου, τα οποία είναι αναρίθμητα, όχι μόνο τα θαύματά τους τα οποία είναι ως η άμμος της θαλάσσης και τα άστρα του ουρανού, αλλά πρέπει ακόμα περισσότερο να θαυμάσουμε την υπομονή τους, την υπομονή τους που έδειξαν.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΣΤΡΩΝΕ ΧΑΛΙΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Διότι τί δεν υπέφερεν οι άγιοι Πάντες! Mη νομίσετε, ότι στην εποχή τους οι άνθρωποι τους εκτιμούσανε. Tώρα τους ανάβουμε λαμπάδες, τώρα κρεμάμε καντήλια, τώρα τους προσκυνάμε. Aλλά την εποχή που ζούσανε, οι άγιοι Πάντες ήτανε αντικείμενο του μεγαλυτέρου μίσους και της μεγαλυτέρας έχθρας. Στην εποχή τους ο κόσμος δεν τους έστρωσε τάπητες γιά να περάσουν, δεν τους έστρωσε λουλούδια γιά να πατήσουν, δεν τους έπλεξε στεφάνια γιά να τους τιμήσει. Oι άγιοι Πάντες δεν κατοικήσανε μέσα στά παλάτια και στά ανάκτορα. Πού κατοικήσανε; Διαβάστε να δήτε τί λέει το ιερό κείμενο. Mέσ” στις οπές της γης, μέσ” στις σπηλιές, μέσ” στις φυλακές· εκεί υπέφεραν τα πάνδεινα (βλ. Eβρ. 11,38).

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΘΗΚΑΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ

Aπέναντι στους αγίους Πάντας τι στάσι ετήρησε ο κόσμος; Read more »

Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Πράξ. 16,16-34)

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ!

«Ἔβαλον εἰς φυλακήν» (Πράξ. 16, 23)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακή. Καὶ Κυριακὴ θὰ πῇ ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο, στὴν ἐκπλήρωσι τῶν καθηκόντων μας πρὸς τὸν Θεό. Ἀλλ᾿ ἆραγε ἡ Κυριακὴ εἶνε τώρα ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο; Μᾶλλον δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ὀνομάζεται Κυριακή. Ἀπὸ τὰ ὅσα συμβαίνουν τὴν ἡμέρα αὐτὴ μοῦ φαίνεται ὅτι μὲ κάποιο ἄλλο ὄνομα θὰ ἔπρεπε νὰ ὀνομάζεται· ἂς μὲ συγχωρέσετε γι᾿ αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ, ἀλλὰ νομίζω ὅτι ἀπὸ Κυριακὴ τὴν καταντοῦμε διαβολική· ἀνήκει στὸν διάβολο. Διότι σᾶς ἐρωτῶ· πότε γίνονται οἱ περισσότερες διασκεδάσεις, ξεφαντώματα, ἀτυχήματα, κακά, ἀτιμίες, ἐγκλήματα; τὴν Κυριακὴ δὲν γίνονται; Τὴν ἡμέρα αὐτὴ θά ᾿πρεπε ὅλοι νά ᾿νε στὴν ἐκκλησία. Εἶνε; Ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ μόνο δύο ἐκκλησιάζονται. Οἱ ἄλλοι μπαίνουν στ᾿ αὐτοκίνητα καὶ κάνουν ἐκδρομές, χωρὶς νὰ φροντίζουν τοὐλάχιστον τὸ πρωῒ νὰ ἐκκλησιασθοῦν.
Ἀλλ᾿ ἂς ἀφήσω τὸν ἔλεγχο. Δὲν ζηλεύουμε αὐτοὺς ποὺ κάνουν ἐκδρομές. Μποροῦμε κ᾿ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, ἐδῶ ποὺ εἴμαστε, νὰ κάνουμε ἐκδρομή, μιὰ πνευματικὴ ἐκδρομὴ νοερῶς. Ἐλᾶτε λοιπόν. Ὁδηγὸς τῆς ἐκδρομῆς εἶνε ὁ σημερινὸς ἀπόστολος. Τὸν προσέξατε;

* * *

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ποὺ ἔγραψε τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ κείμενο τῶν Πράξεων, μᾶς παίρνει τώρα στὰ φτερά του καὶ μᾶς ὑψώνει πάνω ἀπὸ τὰ γαλανὰ νερὰ τοῦ Αἰγαίου, μᾶς μεταφέρει στὴν ἡρωϊκὴ Μακεδονία, περνοῦμε τὸ Στρυμόνα, πέφτουμε σὲ μία πεδιάδα, καὶ ἐκεῖ μεταξὺ Δράμας καὶ Καβάλας μᾶς προσγειώνει σὲ μία πόλι, ἀπὸ τὶς ὡραιότερες τοῦ τότε κόσμου, στὴν πόλι τῶν Φιλίππων.
Τώρα εἶνε χαλάσματα. Ὅποιοι ἐπισκεφθοῦν τὰ ἐρείπια τῶν Φιλίππων ἔχουν νὰ δοῦν πολλὰ ἐνδιαφέροντα. Ἄλλοι ἀπὸ τοὺς τουρίστας θαυμάζουν τὸ φρούριο, ποὺ εἶνε στὴν ἀκρόπολι πάνω στὸ λόφο· ἄλλοι τὰ διάφορα μνημεῖα καὶ τὴν ἀγορά· ἄλλοι τὰ ἴχνη τῆς μεγάλης Ἐγνατίας ὁδοῦ, ποὺ ἄρχιζε ἀπὸ τὸ ἐπίνειο τῶν Φιλίππων (τὴν Καβάλα) καὶ ἔφθανε μέχρι τὸ Δυρράχιο· ἄλλοι θαυμάζουν τὸ θέατρο ποὺ ὑπάρχει ἐκεῖ, ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα. Ἀλλ᾿ ὅσοι εἶνε Χριστιανοὶ καὶ πιστεύουν στὸν Κύριο, ἀφήνουν ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρείπια, ποὺ διαλαλοῦν τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου, πηγαίνουν κάπου κάτω ἀπὸ τὸ φρούριο, χαμηλά, ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἡ φυλακὴ τῶν Φιλίππων, κ᾿ ἐκεῖ τὰ μάτια βουρκώνουν, ἡ καρδιὰ χτυπάει καὶ τὰ χείλη ψιθυρίζουν· γονατίζουν καὶ φιλοῦν τὸ ἔδαφος, γιατὶ σ᾿ αὐτὴ τὴ φυλακὴ κλείστηκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ φυλακή! Μὰ τί ἔκανε; Μήπως κανένα ἔγκλημα ἀπὸ ᾿κεῖνα ποὺ τιμωρεῖ ὁ νόμος; Διέπραξε τίποτα εἰς βάρος τῆς ζωῆς, τῆς τιμῆς, τῆς περιουσίας τῶν ἄλλων; Ὄχι. Τότε ποιό τὸ ἔγκλημά του; Τὸ ὅτι πίστευε στὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν πίστι αὐτὴ τὴν διεσάλπιζε παντοῦ, τὸ ὅτι ἦταν ἐναντίον τῆς εἰδωλολατρίας, ἐναντίον τῆς ἐκμεταλλεύσεως τῶν ἀφελῶν ἀπὸ τοὺς μάγους καὶ ἀστρολόγους. Γι᾿ αὐτὸ συνελήφθη ἀπὸ τοὺς στρατηγοὺς τῆς πόλεως. Τὸν γύμνωσαν, τὸν χτύπησαν ὅπως τὸν Κύριο στὸ πραιτώριο, καὶ ἔτσι ματωμένο μαζὶ μὲ τὸν συνοδό του τὸν Σίλα τοὺς ἔρριξαν στὴ φυλακή.
Ὁ Παῦλος στὴ φυλακή· τί ἀδικία! Καὶ ἐνῷ ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ εἶνε κλεισμένος στὴ φυλακή, κάποιος ἄλλος, ἀρχιλῃστὴς – θηρίο ποὺ κατεσπάραζε ἀνθρώπους, ἦταν ὄχι μόνο ἐλεύθερος ἀλλὰ καὶ πάνω στὸ θρόνο τῆς Ῥώμης. Ποιός ἦταν αὐτός; Ὁ αὐτοκράτωρ Νέρων· ὄντως λῃστής, ἀλλὰ μὲ στέμμα, μὲ κορώνα. Καὶ ὁ μὲν Παῦλος ἐθλίβετο, ὁ δὲ Νέρων στὰ ἀνάκτορα γλεντοκοποῦσε.
Ἐὰν ἤμουν ζωγράφος, θὰ ζωγράφιζα δύο εἰκόνες. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τὸν ἅγιο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ πίσω ἀπ᾿ τὰ κάγκελλα, αἱμόφυρτο καὶ πεινασμένο, χωρὶς περιποίησι γιατροῦ καὶ νοσοκόμου, κι ἀπὸ τὸ ἄλλο τὸ τέρας πάνω στὸ θρόνο μέσα σὲ μαρμάρινο παλάτι ν᾿ ἀστράφτῃ ἀπὸ πολυτέλεια. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἐρωτᾷ· Μὲ ποιόν ἀπὸ τοὺς δυὸ θὰ προτιμούσατε νὰ εἶστε, μὲ τὸν ἀπόστολο στὸ μπουντρούμι ἢ μὲ τὸ Νέρωνα στὸ παλάτι; Δὲν ξέρω τί θὰ λέγατε σεῖς, ἀλλὰ ὁ Χρυσόστομος λέει· Χίλιες φορὲς στὸ μπουντρούμι μὲ τὸν Παῦλο ἕνεκεν δικαιοσύνης καὶ ἀληθείας, παρὰ μέσ᾿ στὰ παλάτια μὲ τοὺς βασιλεῖς τοῦ αἰῶνος τούτου.
Ἦταν ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἦταν στὰ μπουντρούμια, καὶ ὅμως ἦταν ἔνδοξος. Ὅταν βγῆκε ἀπὸ ᾿κεῖ κι ἀνέβηκε ψηλὰ κ᾿ ἔπιασε σχέσεις μὲ τοὺς καίσαρας, τότε ἐκκοσμικεύθηκε καὶ ἔχασε πλέον ἀπὸ τὴν αγλη της.
Ὁ Νέρων λοιπὸν ἐλεύθερος, ὁ Παῦλος ἁλυσοδεμένος. Δὲν ἔπρεπε ὅμως νὰ μείνῃ ἐκεῖ ὁ Παῦλος. Αὐτὸς ὁ ἀετός, ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ Χρυσόστομος, αὐτὸς ὁ χρυσάετος, δὲν ἦταν γιὰ τὸ κλουβί. Ἔπρεπε ν᾿ ἀνοίξῃ τὸ κλουβί, νὰ βγῇ, γιὰ νὰ συνεχίσῃ νὰ κηρύττῃ σ᾿ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλ᾿ ἦταν εὔκολο ν᾿ ἀνοίξῃ ἡ φυλακή; Ἂν πᾶτε νὰ τὴ δῆτε στοὺς Φιλίππους, εἶνε βαθειὰ μέσ᾿ στὸ χῶμα. Γύρω – γύρω φρουροῦσαν Ῥωμαῖοι στρατιῶτες. Οἱ πόρτες σιδερένιες καὶ ὁ δεσμοφύλαξ ἄγρυπνος. Ἦταν ἀδύνατον νὰ φύγῃ κανεὶς ἀπὸ ᾿κεῖ. Καὶ ὅμως ὁ Παῦλος βγῆκε. Πῶς; Ὅταν εἶνε θέλημα Θεοῦ, ὅλα τὰ ἐμπόδια παραμερίζουν. Πῶς βγῆκε λοιπόν; Μὲ σεισμό! Τὴν δια νύχτα ποὺ τὸν φυλάκισαν, ἐνῷ οἱ Ῥωμαῖοι φρουροῦσαν καὶ ὁ Νέρων διεσκέδαζε καὶ οἱ ἄρχοντες κραιπαλοῦσαν, στὴ φυλακὴ ἔγινε σεισμός. Σείσθηκαν οἱ σιδερένιες πόρτες καὶ ἄνοιξαν, καὶ τὰ δεσμὰ ἔπεσαν ἀπὸ τὰ χέρια τῶν φυλακισμένων. Ὁ δεσμοφύλακας ταράχτηκε. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως, ὄχι μόνο τὸν ἔσωσε ἀπὸ αὐτοκτονία, ἀλλὰ καὶ τὸν ὡδήγησε μαζὶ μὲ ὅλο τὸν οἶκο του στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Δὲν βγῆκε βέβαια ὁ ἀπόστολος ἀπὸ τὴ φυλακὴ τὴ νύχτα ἐκείνη, διότι ἔπρεπε νὰ κατηχήσῃ καὶ νὰ βαπτίσῃ τὴν οἰκογένεια τοῦ δεσμοφύλακος. Ἀλλὰ τὴν ἑπομένη ἡμέρα οἱ διοι οἱ στρατηγοὶ ἦρθαν καὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ βγῇ ἀπὸ τὴ φυλακὴ, ἐλεύθερος νὰ πάῃ σὲ ἄλλα μέρη. Read more »

Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος (Πράξ. 11,19-30)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ

«Διασπαρέντες οἱ ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ…»
(Πράξ. 11,19)

ΟΛΟΙ, ἀγαπητοί μου, ζητοῦν ἕνα πρᾶγμα· τὴν εὐτυχία. Ἐν τούτοις ἡ εὐτυχία εἶνε πουλὶ ἄπιαστο. Τὸ κυνηγοῦν, μὰ δὲν πιάνεται.
Ἂς πᾶμε νὰ ρωτήσουμε κάθε ἄνθρωπο, εἶνε εὐτυχής; Μπαίνω σὲ μιὰ καλύβα κι ἀκούω· «Πεινῶ». Μπαίνω στὰ μεγάλα σπίτια μὲ τὶς ἀνέσεις, κι ἀκούω ἕναν ἄρρωστο νὰ λέῃ· «Πουλῶ τὸ παλάτι, δός μου τὴν ὑγειά μου. Προτιμῶ νὰ κατοικῶ σὲ τσαντίρι, παρὰ νὰ πάσχω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀρρώστια». Φεύγω ἀπὸ ᾿κεῖ, συναντῶ στὸ δρόμο ἕναν καὶ μοῦ λέει· «Στενοχωριέμαι· σπίτι δὲν ἔφτειαξα, οἰκογένεια δὲν ἔχω, ὁλομόναχος εἶμαι, σύντροφο ζητάω, δυστυχὴς εἶμαι». Συναντῶ παρακάτω κάποιον ἄλλο ποὺ εἶνε παντρεμένος, καὶ τὸν ρωτῶ· Εἶσαι εὐτυχισμένος; Μοῦ λέει· «Κατηραμένη ἡ μέρα ποὺ παντρεύτηκα. Κόλασι ἔχω μέσα στὸ σπίτι…». Συναντῶ κάποιο ἀντρόγυνο ποὺ δὲν ἔχει παιδιὰ κι ἀναστενάζει. Συναντῶ ἕναν ἄλλο ποὺ ἔχει παιδιά, ἀλλὰ κλαίει, γιατὶ τὰ παιδιά του κάθε μέρα τὸν ποτίζουν φαρμάκι…
Ποῦ νὰ πάω; Στὰ ἐργοστάσια ἀναστενάζουν οἱ ἐργάτες, στὰ καράβια ὑποφέρουν οἱ ναυτικοί, στὰ νοσοκομεῖα βογγοῦν οἱ ἄρρωστοι… Ὅποιον ἄνθρωπο κι ἂν βρῶ, ὁπουδήποτε κι ἂν πάω, συναντῶ μιὰ δυστυχία ἀπερίγραπτη, ἕνα πόνο καὶ μιὰ θλῖψι ἀφόρητη.
Λένε γιὰ κάποιο βασιλιᾶ, ὅτι εἶπε στὸν ὑπασπιστή του· Ἐγὼ παρὰ τὰ πλούτη μου δὲν εἶμαι εὐτυχισμένος. Γύρισε τὸ βασίλειο, καὶ ἂν βρῇς κάποιον εὐτυχισμένο, πάρε τὸ πουκάμισό του νὰ μοῦ τὸ φέρῃς. Γυρίζει ὁ ὑπασπιστὴς παντοῦ, ἀλλὰ δὲ᾿ βρῆκε κανέναν ἀπόλυτα εὐτυχισμένο. Μόνο σὲ μιὰ καλύβα βρῆκε κάποιον ποὺ τοῦ εἶπε, πὼς εἶνε εὐτυχισμένος. Λέει ὁ ὑπασπιστής·
―Δόξα τῷ Θεῷ! Δός μου τὸ πουκάμισό σου.
―Μὰ δὲν ἔχω πουκάμισο, ἀπαντᾷ ὁ φτωχός.
Ἕνας βρέθηκε εὐτυχισμένος, κι αὐτὸς δὲν εἶχε οὔτε πουκάμισο…
Ἡ εὐτυχία, λοιπόν, εἶνε Read more »

Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Ἰω. 5,1-15)
Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Πράξ, 9,32-42)
του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΣΧΟΛΕΙΟ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

«’Ε ‘Ιόππῃ δὲ τις ἧν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά»(Πράξ, 9,336)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (pdf)

ΟI EΡHMOI

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» (Ἰω. 5,7)

Τίνος, ἀγαπητοί μoυ, εἶνε ἡ φωνὴ αὐτή; Τὸ ἀκούσα­τε σήμερα στὴ θεία λειτουργία, ὅ­ταν ὁ ἱερεὺς διάβασε τὴν περικοπὴ ποὺ ἐξιστο­ρεῖ ἕ­να ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ ποὺ διαλαλοῦν τὴ θεότητά του. Μόνο σκοτεινὲς ψυχὲς ὅπως οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι τολμοῦν νὰ τ᾿ ἀμφισβητοῦν. Οἱ πιστοὶ ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο σὰν φωνὴ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κάθε λέξι του —τί λέω;—, κάθε ψηφίο του φυτεύεται στὴν καρδιά τους σὰν λουλούδι τοῦ παραδείσου.

* * *

Ὁ Κύριος ἦρθε στὰ Ἰεροσόλυμα. Καὶ πῆγε στὸ σπίτι τοῦ πόνου ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐ­λέους τοῦ Θεοῦ, στὴ Βηθε­σδὰ ὅπως λεγόταν στὰ ἑβραϊκά. Τί ἦταν ἡ Βη­θεσδά; Μία μικρὴ φυσικὴ λίμνη κον­τὰ στὴν προβατικὴ πύλη, πρὸς τὸ βόρειο τεῖ­χος τῆς πόλεως, ποὺ τὰ νερά της κάποιες στι­γμὲς ἀ­ποκτοῦσαν ἰαματικὴ ἰδιότητα. Κατὰ δι­αστήματα ἡ ἐ­πι­φάνειά της ἀ­ναταρασσόταν ἀ­πὸ ἄγγελο Κυρίου, καὶ ὁ ἀ­σθενὴς ποὺ θὰ πρόφθανε νὰ πέ­σῃ πρῶτος στὸ νερὸ θεραπευόταν ἀ­μέσως, ὅποια κι ἂν ἦταν ἡ ἀσθένειά του. Ἡ θε­ραπεία ἦταν ἀπὸ τὸ Θεό, ὄχι ἀπὸ τὸ νερό. Γι᾽ αὐτὸ γύρω ἀπ᾽ τὴ λίμνη συνωστί­ζον­ταν πλῆθος ἀσθενεῖς, κάτω ἀπὸ πέντε στοές, κ᾽ ἐκεῖ περίμεναν μὲ ἀγωνία τὴν ταραχὴ τοῦ νεροῦ.
Ὁ Κύ­ριος σὰν ἕνας ἄγνωστος ἐπισκέπτεται αὐτὸ τὸ βασίλειο τοῦ πόνου. Ἐκεῖ ἦταν τὸ δει­­γμα­τολόγιο ὅλων τῶν χρονίων καὶ ἀνιάτων ἀ­σθενειῶν· ἐκεῖ ἕνας τυφλὸς ἐν­τείνει τὴν ἀκοή του ν᾿ ἀ­κούσῃ πότε θὰ ταραχθῇ τὸ νερό, ἕνας κουφὸς ἐντείνει τὴν ­ὅρασί του νὰ δῇ πότε θ᾽ ἀρχίσῃ ὁ κυματισμός, ἕ­νας κουτσὸς κάθεται στὸ χεῖλος ἕτοιμος νὰ κάνῃ τὸ σωτήριο ἅλμα, μιὰ μάνα κρατάει στὴν ἀγκαλιὰ τὸ ἄρρωστο παιδί της χλωμό, κίτρινο, μὲ ὄψι θανάτου…
Σὲ ὅλους ῥίχνει τὸ βλέμμα μὲ ἄπειρη συμ­πάθεια Ἐκεῖνος ποὺ εἶ­πε «Δεῦτε πρός με πάν­τες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀ­ναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11,28). Ἀλλ᾿ ἀπ᾿ ὅλους περισσό­τερο τὴν προσοχὴ τοῦ Θεανθρώπου ἑλκύει ἕ­νας παράλυτος. Ἦταν πράγμα­τι ὁ πιὸ δυστυχισμέ­νος. Ἂν στὴ Βηθε­σδὰ κρατοῦ­σαν μητρῷο τῶν ἀ­σθε­νῶν, αὐτὸς ἦ­ταν ὁ ἀρχαιότερος. 38 ὁλόκλη­ρα χρό­νια ἔμενε κάτω ἀπ᾽ τὶς στοές. Στὸ δι­­άστημα αὐ­τὸ εἶδε πολλοὺς νὰ ἔρχων­ται ἀσθε­νεῖς καὶ νὰ φεύγουν ὑγιεῖς. Ἀλλ᾿ αὐ­τὸς σὰν ἄλ­λος Προμηθέας ἔμενε καθηλωμένος ἐκεῖ. Ὁ μέγας Ἄγνωστος τὸν πλησιάζει. Μὲ λεπτὴ εὐγένεια τὸν ἐ­ρωτᾷ· «Θέ­λεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Κι ὁ παρά­λυ­τος ἀ­­παντᾷ· «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» (Ἰω. 5,7)!
Μὰ τί λές, ἄνθρωπε; δὲν κατοικεῖς στὴν ἔ­ρημο· κατοικεῖς σὲ μιὰ πόλι μὲ 200 χιλιάδες κατοίκους. Ἀ­νάμεσα σ᾽ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕ­νας νὰ σὲ βοηθήσῃ;… Οὔτε ἕνας δυσ­τυχῶς. Ἰερουσαλήμ, ἱερὴ πόλις τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ μὲ τὸν μεγαλοπρεπῆ ναό σου, κρίμα στοὺς τόσους ἱε­ρεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, γραμματεῖς καὶ φαρισαί­ους σου! Προσ­εύχονται δημοσίᾳ, θυσιάζουν ἀ­γέλες ζῴων, καῖνε τόννους λιβάνι, δὲν ἔχουν ὅ­­μως αἰσθαν­θῆ τὸ χρέος τῆς ἀγάπης σ᾽ ἕνα συνάνθρωπο. Ὅλοι τὸν ἔχουν διαγράψει ἀπὸ τὴ μνήμη τους. Ἔρημος ἀπὸ συγγενεῖς καὶ φί­λους, πλησίαζε νὰ συμπληρώσῃ 40 χρόνια θη­τείας στὸ βασίλειο τοῦ πόνου, καὶ καμμιά ἐλ­πίδα ἀπολύσεως δὲν φαινόταν. Ἕνας μόνο θὰ τὸν ἀπέλυε ὁριστικὰ ἀπὸ τὸν πόνο· ὁ θάνατος!
«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ἀλλ᾿ ὦ παράλυτε τῆς Βηθεσδά, σκούπισε τὰ δάκρυά σου· ἔ­­φθασε ἡ ὥρα τῆς λυτρώσεώς σου. Ξέρεις ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ὁ ἄγνωστος ποὺ στέκει ἐμπρός σου; Ἂν τὸν ἀναγνώριζες, θὰ σκιρτοῦσες ἀπὸ χα­ρὰ καὶ θὰ τοῦ ἔλεγες· —Κύριε, ἐσύ, ποὺ σὲ ζη­τῶ τὶς ἡμέρες καὶ τὶς νύχτες τῶν πόνων μου, τώρα εἶσαι ἐμπρός μου; Καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου θὰ ἔλεγε· —Παιδί μου! Ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι, οὔ­­τε κι αὐτοὶ ποὺ λέγονται εὐσεβεῖς, δὲν ἦρθαν κοντά σου, ἐγὼ ὁ Δημιουργός σου ἔγινα ἄν­θρωπος, γιὰ νὰ βρεθῶ καὶ σωματικὰ δίπλα σου. Ἀπὸ σήμερα μὴ παραπονιέσαι, ἔχεις Ἄν­θρωπο, ποὺ ἂν θέλῃς εἶνε ἕτοιμος νὰ σοῦ δώ­σῃ ὅ,τι δὲν μποροῦν νὰ σοῦ δώσουν, κι ἂν ἀ­κόμη ἔσπευδαν νὰ βοηθήσουν, ὅλα τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ὑγεία τοῦ σώματος εἶνε τὸ μικρότερο ποὺ δίνω· ἡ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ γαλήνη τῆς συνειδήσεως, ἡ σύνδεσι μὲ τὸν οὐρανό, ἡ ἐλπίδα τῆς αἰωνίου ζωῆς, αὐτὰ εἶνε Read more »

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ
Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων (Πράξ. 6,1-7)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

H AMAΡΤΙΑ ΤΟΥ ΓΟΓΓΥΣΜΟΥ

«Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους»
(Πράξ. 6,1)

Ο ἀπόστολος τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων εἶνε μιὰ περικοπὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν ἀποστόλων. Μέσα στὸ βιβλίο αὐτὸ θὰ δῆτε τὴν ἱστορία τῶν πρώτων Χριστιανῶν. Ἀλλ᾿ ὅπως στὸν ἥλιο ὑπάρχουν σκοτεινὲς κηλῖδες, ἔτσι καὶ οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, ποὺ εἶνε πρότυπα ἀρετῆς, εἶχαν καὶ τὶς κηλῖδες τους, τὰ ἐλαττώματά τους. Ἕνα τέτοιο ἐλάττωμα μᾶς φανερώνει σήμερα ὁ ἀπόστολος. Τί μᾶς λέει;

* * *

Ἐνῷ οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἦταν ὅλοι ἀγαπημένοι, ξαφνικὰ μεταξύ τους ἀκούστηκε παράπονο, «γογγυσμός» (Πράξ. 6,1). Γιατί; Παραπονέθηκαν οἱ Χριστιανοὶ ἀπὸ ἄλλα μέρη (οἱ «Ἑλληνισταί») πρὸς τοὺς ντόπιους, ὅτι οἱ ντόπιοι δὲν προσέχουν τοὺς ξένους. Κάτι παρόμοιο, δηλαδή, μ᾿ αὐτὸ ποὺ παρουσιάστηκε καὶ στὴν πατρίδα μας ὅταν ἦρθαν οἱ πρόσφυγες, οἱ ντόπιοι νὰ μὴν τοὺς κοιτάζουν ὅπως κοιτάζουν τὸν ἑαυτό τους. Κάτι τέτοιο συνέβη καὶ τότε. Καὶ ξεσηκώθηκαν οἱ ξένοι ἐναντίον τῶν ντόπιων. «Ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους» (ἔ.ἀ.).
Ἄκουσαν τὸ γογγυσμὸ αὐτὸ οἱ ἀπόστολοι καὶ δὲν ἔκλεισαν τ᾿ αὐτιά τους. Δὲν εἶπαν, Ἄσ᾿ τους νὰ φωνάζουν· θὰ φωνάξουν θὰ φωνάξουν, θὰ σταματήσουν. Ἦταν κοντὰ στὴν καρδιὰ τοῦ λαοῦ. Ἔδωσαν προσοχὴ σ᾿ αὐτὸ τὸ παράπονο καὶ ἀμέσως ἔλαβαν μέτρα, γιὰ νὰ σταματήσῃ ὁ γογγυσμός.
Ποιά μέτρα ἔλαβαν; Τοὺς εἶπαν, νὰ ἐκλέξουν ἑπτὰ ἄνδρες. Νὰ ἐκλέξουν μόνοι τους· διότι ὁ χριστιανισμὸς εἶνε ἡ ἀρίστη δημοκρατία. Δὲν διάλεξαν οἱ ἀπόστολοι κατὰ τὴν κρίσι τους, ἀλλὰ εἶπαν· Διαλέξτε σεῖς, ἀδέλφια, ἑπτὰ ἀνθρώπους, ποὺ θὰ τοὺς βάλουμε νὰ ἐπιστατοῦν στὰ συσσίτια, νὰ φροντίζουν νὰ παίρνῃ καθένας τὴν ἀνάλογο μερίδα. Καὶ διάλεξε ἡ πρώτη Ἐκκλησία ἑπτὰ ἄνδρες, τοὺς διακόνους, μεταξὺ τῶν ὁποίων πρῶτος ἦτο ὁ ἅγιος Στέφανος ποὺ ἔγινε καὶ πρωτομάρτυς. Ἔτσι ὁ γογγυσμὸς ἔπαυσε.
Ἀλλ᾿ ἐὰν ὑπῆρχε γογγυσμὸς τότε ποὺ διοικοῦσαν οἱ ἀπόστολοι, τότε ποὺ ὑπῆρχε Πνεῦμα ἅγιο, τότε ποὺ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀγάπη, ἔ, τώρα στὸν αἰῶνα μας μπορεῖτε νὰ φανταστῆτε τί γογγυσμὸς ἀκούγεται; Θὰ σᾶς δώσω μερικὲς εἰκόνες τοῦ σημερινοῦ γογγυσμοῦ. Read more »

Δευτέρα τῆς Διακαινησίμου

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Περι προσευχης

«Οὗτοι πάντες ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει»
(Πράξ. 1,14)

ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ καὶ πανήγυρις σήμερα. Κ᾿ ἐμεῖς καλούμεθα νὰ σπείρουμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἐλπίζουμε, ὅτι ὁ σπόρος δὲ᾿ θὰ πάῃ ὅλος χαμένος, δὲ᾿ θὰ πέσῃ ὅλος στὰ ἀγκάθια ἢ στὶς πέτρες ἢ στὴν σκληρὰ ὁδό, ἀλλὰ ἕνα μέρος του θὰ καρποφορήσῃ. Μὲ τὴν ἐλπίδα αὐτὴ ὁμιλοῦμε καὶ σήμερα.
Ἡ ἑβδομὰς αὐτὴ (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο) ὀνομάζεται Διακαινήσιμος, καὶ σήμερα εἶνε ἡ Δευτέρα τῆς Διακαινησίμου. Γιὰ ποιό λόγο ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει τὴν ἑβδομάδα αὐτὴ Διακαινήσιμο; Τὴν ὀνομάζει Δια-καινήσιμο, διότι κάτι καινόν, κάτι καινούργιο, δημιουργήθηκε. Μὲ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ ὁ παλαιὸς κόσμος, ποὺ εἶχε πλέον φθαρῆ, καταργεῖται, καὶ ἕνας καινούργιος κόσμος, μιὰ καινούργια τάξις ἐγκαινιάζεται. Ὁ Χριστὸς οὐδέποτε γηράσκει. Παραμένει πάντοτε νέος, καὶ κάνει καὶ τοὺς ἀνθρώπους πάντοτε νέους, καινούργιους ἀνθρώπους. Λένε ὅτι κάτω στὶς Ἰνδίες ὑπάρχει μιὰ λίμνη, ποὺ ὅ,τι πρᾶγμα βαπτίζεις μέσα σ᾿ αὐτήν, λάμπει σὰν χρυσός. Δὲν ξέρω ἂν εἶνε πραγματικὴ αὐτὴ ἡ λίμνη· γνωρίζω ὅμως, ὅτι πραγματικῶς μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὅλα γίνονται λαμπρά, ὅλα χρυσᾶ, ὅλα παίρνουν ἀνεκτίμητη ἀξία.
Διακαινήσιμος λοιπὸν λέγεται ἡ ἑβδομάδα, διότι κατ᾿ αὐτὴν μαζὶ μὲ τὴν Ἀνάστασι πανηγυρίζουμε τὴ δύναμι ποὺ ἔχει ὁ Χριστὸς νὰ κάνῃ τὰ πάντα καινά, καινούργια.
Θέλω νὰ πῶ λίγα λόγια ἐπάνω στὸν ἀπόστολο ποὺ ἀκούσαμε. Τί λέει ὁ ἀπόστολος;

* * *

Μόλις ὁ Χριστὸς ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς, οἱ μαθηταὶ ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν στὰ Ἰεροσόλυμα. Ὁπωσδήποτε ἦταν κάπως θλιμμένοι ἀπὸ τὸν ἀποχωρισμό. Ὑπερίσχυε ὅμως ἡ μεγάλη ἐλπίδα, ποὺ ἐνστάλαξε στὴν καρδιά τους ὁ Χριστὸς ὅταν εἶπε νὰ παραμείνουν στὰ Ἰεροσόλυμα γιὰ νὰ λάβουν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
Πράγματι οἱ δώδεκα ἀπόστολοι ἔμειναν στὰ Ἰεροσόλυμα. Μαζί τους ἦταν ἡ Παναγία, οἱ μυροφόρες γυναῖκες καὶ οἱ ἑβδομήκοντα μαθηταί, 120 ἐν ὅλῳ ψυχές. Αὐτοὶ ἦταν ὅσοι ἔμειναν πιστοὶ στὸ Χριστό. Ὅλοι αὐτοὶ ἦταν ὁμόψυχοι. Εἶχαν μαζευτῆ σ᾿ ἕνα ὑπερῷο, μεγάλο χῶρο στὸν ἐπάνω ὄροφο ἑνὸς σπιτιοῦ. Καὶ τί ἔκαναν ἐκεῖ; Τὸ λέει ὁ ἀπόστολος· προσεύχονταν. «Ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει» (Πράξ. 1,14). Μὲ τὸ παράδειγμά τους μᾶς διδάσκουν κ᾿ ἐμᾶς, ὅτι πρέπει νὰ προσευχώμεθα.
Ἀλλὰ τί εἶνε ἡ προσευχή; Read more »

Κυριακὴ Βαΐων (Φιλ. 4,4-9)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίου Καντιώτου

«O KYΡIOΣ EΓΓYΣ»

(Φιλ. 4,5)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡμέρα ἱερὰ καὶ ἔνδοξος, Κυριακὴ τῶν Βαΐων. Σήμερα λαὸς πολὺς ὑποδέχθηκε στὰ Ἰεροσόλυμα τὸν Κύρι­ον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν «νικητὴν τοῦ θανάτου» (ἀπολυτ.), καὶ φώναζαν «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ἰω. 12,13 = Ψαλμ. 117,26). Ἂς συγκεντρώσουμε τὸ νοῦ μας στὰ ἱερὰ νοήματα κι ἂς ποῦμε λίγα σύντομα λόγια.
Καὶ δὲν ὑπάρχει πιὸ σύντομος λόγος ἀπὸ ἐ­κεῖνον ποὺ εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸν σημερινὸ ἀπόστολο. Ἂν προσέξατε, μέσα στὸ ἀνάγνωσμα αὐτὸ ὑπάρχουν δύο λέξεις γεμᾶ­τες πνευματικὸ νόημα. Εἶνε οἱ λέξεις «Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλιπ. 4,5), ὁ Κύριος εἶνε κοντά μας δη­λαδή. Τί κρύβουν οἱ λέξεις αὐτές;

* * *

Πολλοί, ἀγαπητοί μου, διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἐνθουσιάζονται. Θὰ ἤθελαν νὰ ζοῦν στὶς ἡμέρες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ εἶνε στοὺς Ἁγίους Τόπους, στὰ ἱερὰ ἐδάφη ποὺ πάτησε ὁ Κύριος, νὰ εἶνε κοντά του, νὰ τὸν βλέπουν καὶ νὰ τὸν ἀκοῦνε. Ἄκουγα πρὸ ἡμερῶν ἕνα φτωχὸ ἄνθρωπο νὰ λέῃ· Ἄχ, πάτερ μου, δὲν ἤθελα τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ πάρω κ᾽ ἐγὼ ἕνα εἰσιτήριο νὰ πάω στοὺς Ἁγίους Τόπους, καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ νὰ προσ­κυνήσω τὸν πανάγιο Τάφο!… Προσπάθησα νὰ τὸν παρηγορήσω καὶ τοῦ εἶπα τὰ ἑξῆς.
Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἔχῃ χρήματα, νὰ πάῃ στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ νὰ προσκυνήσῃ τὸν πανάγιο Τάφο, καὶ ὅμως ὁ Κύριος νὰ εἶνε μακριά του· καὶ μπορεῖ πάλι ἄλλος, πτωχός – πάμ­πτωχος, ποὺ δὲν ἔχει εἰσιτήριο νὰ πάῃ στὸ σπίτι του, νὰ μένῃ στὴν καλύβα του καὶ ὅ­μως ὁ Κύριος νὰ εἶνε πολὺ κοντά του. Τὸ «μακρὰν» ἢ τὸ «ἐγγύς», στὴν ἁγία μας θρησκεία ποὺ εἶ­νε πνευματική, δὲν ἐξαρτᾶται ἀ­πὸ τὸν τόπο. Ὁ Κύριος εἶνε μακριὰ ὅταν ἁ­μαρτάνῃς, καὶ εἶ­νε κοντὰ ὅταν κάνῃς τὸ καλὸ καὶ «ἐπιτελῇς ἁγιωσύνην» (Β΄ Κορ. 7,1). Ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται. Μὲ τὴν κακία κάνεις τὴν καρδιά σου ἕνα βρωμε­ρὸ σταῦλο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μείνῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, καὶ μὲ τὴν καλωσύνη κάνεις τὴν καρδιά σου πανάγιο Τάφο καὶ ναό, μέσα στὸν ὁ­ποῖο μπορεῖ νὰ κατοικήσῃ ὁ Θεός. Μὲ τὴν ἀρε­τὴ κάνεις τὴν καρδιά σου οὐρανό, καὶ μὲ τὴν κακία τὴν κάνεις κόλασι. Τὸ «ἐγγὺς» λοιπὸν τοῦ Κυρίου ἐξαρτᾶται ὄχι ἀπὸ τὸν τόπο ἀλλ᾽ ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ζῇ ὁ καθένας μας.
Στὸν βίο τοῦ Read more »

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 9,11-14)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντώτου

Ποιoς θ᾽ απαλλαξη τη συνειδησι απο το άγχος;

«Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ… καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι» (Ἑβρ. 9,14)

      Κάθε φορά, ἀγαπητοί μου, ποὺ γίνεται θεία λειτουργία, διαβάζονται δύο περικοπὲς ἀ­πὸ τὴν ἁγία Γραφή· μία τὸ εὐ­αγγέλιο καὶ μία ὁ ἀπόστολος. Τὸ εἴπαμε καὶ τὸ ξαναλέμε, δὲν ὑ­πάρχει ἄλλο βι­βλίο ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή. Χιλιάδες βιβλία νὰ διαβάσῃς, ἂν δὲν διαβάσῃς τὴν ἁγία Γραφή, τίπο­τα δὲν ἔκανες.
Ἡ ἁγία Γρα­φὴ εἶνε ἀναγκαία. Τόσο ἀναγκαία ὅσο καὶ ἡ θεία κοινωνία. Ὅ­πως ἐὰν κάποιος δὲν κοινωνῇ, δὲν μπορεῖ νὰ εἶνε Χριστιανός, ἔτσι καὶ ἂν δὲν διαβάζῃ ἢ δὲν ἀ­κούῃ τὴν ἁγία Γραφή. Προτιμότερο νὰ μὴν ἔ­χῃς ψωμὶ νὰ φᾷς παρὰ νὰ μὴν ἔχῃς ἁγία Γρα­φὴ νὰ μελετᾷς· Ἡμέρα χωρὶς ψωμὶ νὰ περνάῃ, ἡμέρα χωρὶς ἁγία Γραφὴ νὰ μὴν περνάῃ.
Ἡ ἁγία Γραφὴ εἶνε προστασία. Ὁ ἱερὸς Χρυ­σόστομος λέει ὅτι ὅπου ὑπάρχει Εὐαγγέλιο, ἐ­κεῖ διάβολος δὲν πατάει· ὅπου ὑπάρχει Εὐ­αγ­­γέλιο, δηλαδὴ ἀνάγνωσις ἢ ἀκρόασις καὶ ἐφαρ­μογή του καὶ προσπάθεια νὰ μεταδοθῇ καὶ σὲ ἄλλους τὸ φῶς του, ἐκεῖ διάβολος δὲν πατάει.
Ἀλλὰ στὰ σημερινὰ χρόνια ἐλάχιστα εἶνε τὰ σπίτια ποὺ κάθε βράδυ προτοῦ νὰ κοιμηθοῦν διαβάζουν οἰκογενειακῶς τὴν ἁγία Γρα­φή. Κλείσαμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀπ᾽ αὐτὸ προ­­έρχονται ὅλα τὰ κακά. Δῶστε μου ἕνα σπίτι ποὺ διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ προσπαθοῦν ὅλοι νὰ ἐφαρμόσουν τὰ διδάγματά του· τὸ σπίτι αὐ­τό, καὶ καλύβα ἂν εἶνε, θὰ λάμπῃ σὰν παράδεισος. Δῶστε μου κ᾽ ἕνα σπίτι ποὺ δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο· σ᾽ αὐτό, ἔστω κι ἂν εἶνε μέγαρο καὶ ἀνάκτορο, θὰ εἶνε κόλασις.
Δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ἔκλεισαν· καὶ τί ἄνοιξαν, τὴν τηλεόρασι. Μιὰ ὥρα, δυὸ ὧ­ρες, τρεῖς ὧρες τηλεόρασι, ποὺ σκορπίζει τὰ «κόπριά» της καὶ διδάσκει τὰ πιὸ αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα. Ἡ τηλεόρασι, ὅπως εἶπε ὁ ἅγι­ος Κοσμᾶς, εἶνε τὸ κουτὶ ποὺ βρῆκε ὁ διάβολος γιὰ νὰ ἐκφαυλίσῃ ὅλους, τὸ χαζοκούτι.
Ἀκούσατε λοιπὸν τὸ εὐαγγέλιο, ἀκούσατε καὶ τὸν ἀπόστολο. Δὲν μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύ­σουμε καὶ τὰ δύο. Θὰ πῶ λίγα λόγια ἐπάνω στὸν ἀπόστολο. Τὸν ἀκούσατε, ἀλλὰ τὰ λόγια του φαίνονται σὰν κινέζικα. Ἄλλοτε τὰ καταλάβαιναν οἱ πιστοὶ καὶ τὰ ἤξεραν ἀπ᾽ ἔξω. Τώρα δυστυχῶς δὲν διαβάζουμε. Καὶ οἱ μόνοι ποὺ φαίνεται νὰ διαβάζουν εἶνε οἱ χιλιασταί. Ἀλλ᾽ αὐτοὶ διαστρεβλώνουν τὸ ἱερὸ κείμενο· ἄλλα ἐννοεῖ καὶ ἄλλα λένε αὐτοί.
Πόσες λέξεις εἶνε σήμερα ὁ ἀπόστολος; Ὀ­γδόντα περίπου λέξεις εἶνε· ὀγδόντα λέξεις – ὀγδόντα χρυ­σᾶ νομίσματα, κάθε λέξι καὶ μιὰ λίρα. Ἐὰν στὸ ἐκκλησίασμα πετοῦσε κάποιος λίρες, ὅλες θὰ προσπαθοῦσαν νὰ τὶς πιάσουν· δὲν θὰ ἔχαναν καμμία, οὔτε μιὰ λίρα δὲν θά ᾽πεφτε κάτω. Ἀλλὰ τί εἶνε οἱ λίρες καὶ τί εἶνε τὰ χρυσᾶ νομίσματα μπροστὰ στὰ λόγια, τὰ ἀν­εκτίμητα λόγια τῆς ἁγίας Γραφῆς; Πρέπει νὰ ἀγαποῦ­με τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ παραπάνω ἀ­πὸ χρυσί­ον καὶ ἀργύριον. Ἀπὸ τὶς ὀγδόντα λέξεις ποὺ ἔχει ὁ ἀπόστολος, ἐγὼ μία λέξι μόνο θέλω νὰ προσέξετε, στὸ τέλος τῆς περικο­πῆς, ποὺ ἔχει μεγάλη σπουδαιότητα. Εἶνε ἡ λέξι «συνείδησις» (Ἑβρ. 9,14).

* * *

Τί θὰ πῇ «συνείδησις»; Ἡ συνείδησις δὲν εἶνε κάτι ὑλικό· εἶνε κάτι πνευματικό, ἀόρατο. Εἶνε μία πνευματικὴ αἴσθησι καὶ μία κρίσι, ἕνα ζύγισμα τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποὺ ἄλλοτε μᾶς ἐ­παινεῖ καὶ ἄλλοτε μᾶς κατακρίνει. Ἡ συνείδησις εἶνε Read more »

Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω (Α΄ Κορ. 8,8 – 9,2)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ

«Οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω» (Α΄ Κορ. 8,13)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακὴ τῶν Ἀ­πόκρεων. Σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθο­δοξίας διαβάζεται ἡ περικοπὴ τῆς μελλούσης Κρίσεως. Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε τρομερό. Ποιός ἁμαρτωλὸς δὲν τρομάζει; Ὅσο κι ἂν προσπαθῇ κανεὶς νὰ διώξῃ τὴν ἰδέα τοῦ θανά­του καὶ τῆς κρίσεως, ἡ ἡμέρα ἐκείνη ἔρχεται, εἶνε βέβαιο. Θὰ ἔρθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου νὰ κρίνῃ «τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ» (Ψαλμ. 9,9). Θὰ κρίνῃ εἰ­δωλολάτρες, Ἰουδαίους, Χριστιανούς. Τοὺς εἰδωλολάτρες μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδή­σεως, τοὺς Ἰουδαίους μὲ τὸ Δεκάλογο. Ἡ δική μας ὅμως θέσι, τῶν Χριστι­ανῶν, τῶν βα­πτισμένων, ποὺ κοινωνοῦμε τὰ ἄχραντα μυστήρια καὶ «μπροστὰ στὰ μάτια μας ζωγραφίστηκε ὁ Χριστὸς ἐσταυρω­μένος» (Γαλ. 3,1), θὰ εἶνε τραγική. Γιατὶ θὰ κριθοῦμε καὶ μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, καὶ μὲ τὸ Δεκάλογο, ἀλλὰ πρὸ παντὸς μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶνε ζυγαριὰ ἀ­κριβείας· θὰ ζυγιστῇ καὶ τὸ τελευταῖο δράμι ἀρετῆς καὶ τὸ τελευταῖο δράμι κακίας.
Δὲν τρέμετε, δὲ φοβᾶστε; Ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ τρέμω τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ποὺ θὰ στηθῇ τὸ δικαστήριο, θ᾽ ἀνοιχθοῦν βιβλία, καὶ ἄγγελοι θὰ τρέχουν γιὰ νὰ συλλέξουν «τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν καὶ τὰ σκάνδαλα» (Ματθ. 13,41). Ναὶ «τὰ σκάνδαλα»! Καὶ γιὰ σκάνδαλα λέει σήμερα καὶ ὅλο τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα.

* * *

Ἀκοῦμε «σκάνδαλο». Τί εἶνε τὸ σκάνδαλο; Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀγαπητοί μου, σκάνδα­λο στὴν κυριολεξία εἶνε μία πέτρα ποὺ ῥίχνει κάποιος στὸ δημόσιο δρόμο, καὶ καθὼς περνάει ὁ ἀνύποπτος διαβάτης σκοντάφτει πάνω της, πέφτει καὶ τσακίζεται. Σκάνδαλο λοιπὸν εἶνε τὸ πρόσκομμα στὸ δημόσιο δρόμο.
Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δρόμους αὐτοὺς ὑ­πάρ­χει καὶ μία ἄλλη ὁδός, πνευματική, ἡ ὁδὸς πρὸς τὸν οὐρανό. Ἀρχίζει ἀπὸ τὴ γῆ καὶ φθάνει ἐκεῖ! Εἶνε ὡραία ὁδός, ἀλλὰ ὁ δι­άβολος προσπαθεῖ νὰ τὴν κάνῃ ἀδιάβατη. Ὁ Κύριος μᾶς λέει ὅτι δὲν εἶνε ἀδιάβατη, εἶνε ἁ­πλῶς «στενὴ καὶ τεθλιμμέ­νη» (Ματθ. 7,14). Ἡ ὁδὸς αὐ­τὴ ἦταν κλεισμένη· ἕνα τεράστιο ὁδόφραγμα ἀπέκλειε τὴν ὁδὸ πρὸς τοὺς οὐρανούς· ἦταν τὸ ἁμάρτημα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Κλειστὸς λοιπὸν ὁ δρόμος. Δὲ μπόρεσαν νὰ τὸν ἀ­νοίξουν οὔτε προφῆτες, οὔτε πατριάρχες, οὔ­τε ἄγγελοι. Τὸν ἄνοιξε – ποιός; τὸ αἷμα τοῦ Ἰ­ησοῦ Χριστοῦ, ἡ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου (πρβλ. Ἑβρ. 10,20)· ἀπὸ τότε πλέον ὁ δρόμος αὐτὸς εἶνε βατός (πρβλ. Read more »

Κυρ. Τελώνου & Φαρισαίου (Β΄ Τιμ. 3,10-15)

O ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΣΕΒΩΝ

«Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12)

Ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

   ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἀρχίζει τὸ Τριῴ­διο. Τί εἶνε Τριῴδιο; Ἂν ρωτήσουμε τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους, θὰ μᾶς ποῦν· Τριῴδιο ἴ­σον χοροί, διασκεδάσεις, γλέντια, μάσκες, καρ­ναβάλια. Αὐτὸ ὅμως εἶνε πλάνη. Αὐτὸ δὲν εἶ­νε Τριῴδιο· εἶνε ἀντιτριῴδιο, ἀντίθετο μὲ τὸ Τριῴδιο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας. Τρι­ῴ­διο εἶνε μία ἱερὰ περίοδος τοῦ ἐκκλησιαστι­κοῦ ἔτους, περίοδος ἐντατικωτέρας ἀσκήσε­ως. Ὅπως ὁ στρατὸς ἔχει περίοδο ἀσκήσεων, γιὰ νὰ εἶνε οἱ στρατιῶτες πανέτοιμοι διὰ πᾶν ἐνδεχόμενον, ἔτσι καὶ τὸ Τριῴδιο εἶνε περίοδος ἱερῶν ἀσκήσεων τῶν Χριστιανῶν. Τὸ Τρι­ῴ­­διο εἶνε δέκα ἑβδομάδες· πρώτη ἡμέρα εἶνε σήμερα, καὶ τελευταία ἡμέρα εἶνε τὸ Μέγα Σάββατο, ὅταν ὁ ἱερεὺς γεμᾶτος ἐνθουσιασμὸ σκορπάει μέσ᾽ στὸ ναὸ δεξιὰ – ἀριστερά, πάνω – κάτω, φύλλα δάφνης καὶ ψάλλει «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν» (Ψαλμ. 81,8).
Τὸ Τριῴδιο, γιὰ νὰ ἐκφρασθῶ ἁπλούστερα, εἶνε μία σκάλα, ποὺ μᾶς ὑψώνει ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Μοιάζει μὲ τὴ σκάλα ποὺ εἶδε ὁ Ἰακώβ, ποὺ τὸ κάτω ἄκρο της πατοῦσε στὴ γῆ καὶ τὸ ἄλλο ἔφτανε στὸν οὐρανό. Μιὰ σκάλα λοιπὸν βλέπουμε μπροστά μας, καὶ σήμερα εἶνε τὸ πρῶτο σκαλοπάτι. Ἐμπρός, πλη­σιάστε καὶ πατῆστε τὸ πρῶτο σκαλοπάτι.
Στὸ πρῶτο σκαλοπάτι στέκεται ὁ τελώνης, ποὺ λέει· «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτω­λῷ» (Λουκ. 18,13). Καὶ κοντὰ στὸν τελώνη τοῦ εὐ­αγγελίου στέκεται ὁ ἀπόστολος.

Θὰ μοῦ ἐπιτρέψεται νὰ μὴ ἀσχοληθῶ μὲ τὸν πρῶτον, τὸν ἀναστεναγμὸν τοῦ Τελώνου, ἀλλὰ νὰ εἴπω ὀλίγας λέξεις ἐπάνω στὸ ἀποστο­λικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ λέει, ὅτι ἡ ζωὴ εἶνε ἀγώνας, καὶ μᾶς προειδο­ποιεῖ· «Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12).

* * *

Ἂς προσέξουμε, ἀγαπητοί μου. «Οἱ θέλον­τες», λέει. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι ὁ χριστιανι­σμὸς εἶνε ἐλευθερία, δὲν βιάζει κανένα. Εἶ­σαι ἐλεύθερος νὰ ἐκλέξῃς ἢ τὸν ἀνήφορο – ἀ­νήφο­ρος καὶ Γολγοθᾶς εἶνε ἡ ὁδὸς τοῦ καθή­κον­τος, ἢ τὸν κατήφορο τῆς κακίας καὶ τῆς δι­αφθο­ρᾶς· ἐλεύθερος νὰ ἐκλέξῃς ἢ τὴν στενὴ καὶ τε­θλιμμένη ἢ τὴν πλατειὰ καὶ εὐρύχω­­ρη ὁδό (Ματθ. 7,13-14)· ἐλεύθερος ν’ ἀκολουθή­­σῃς ἢ τὸ φῶς ἢ τὸ σκότος, ἢ τὸν Χριστὸ ἢ τὸν διάβολο.
Ἐλεύθερος εἶσαι· ἀλλ’ ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἐκλέξῃς τὴν ὁδὸ τοῦ καθήκον­τος, τῆς ἀρε­τῆς, τοῦ Χριστοῦ μας, τότε πλέον πρέπει νὰ εἶσαι προετοιμασμένος· διότι στὸ δρόμο αὐτὸν θὰ συναντήσῃς πολλὰ ἐμπόδια. Ποιά εἶνε τὰ ἐμ­πόδια; Ἐμπόδια πρῶτα Read more »

Τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν (Ἑβρ. 13,7-16)
30 Ἰανουαρίου

Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου

O BΡΑΧΟΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

«Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8).

ΜΙΛΗΣΑΜΕ ἄλλοτε γιὰ τὸ βίο, τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ ἔργα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ποὺ ἑορτάζουν σήμερα. Ἰδιαιτέρως κάναμε λόγο γιὰ τὴν ἐπίδρασι ποὺ ἤσκησαν οἱ μορφές τους στὴν ἑλληνικὴ παιδεία. Τώρα ἀφορμὴ γιὰ διδασκαλία θὰ μᾶς δώσῃ ἕνα ῥητὸ ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε. Τὸ ῥητὸ αὐτὸ λέει· «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8).

* * *

Χθές, σήμερα, αὔριο. Σ’ αὐτὰ τὰ τρία διακρίνεται, ἀγαπητοί μου, ὁ χρόνος. Καὶ πόσο γρήγορα φεύγει ὁ χρόνος! Τὸ σήμερα γίνεται χθὲς καὶ τὸ αὔριο γίνεται σήμερα. Ὁ χρόνος μοιάζει σὰν τὸν ποταμό, ποὺ μέρα – νύχτα τρέχει. Τρέχει ὅλο τὸ χρόνο. Ἀλλὰ τὸ νερό του δὲν εἶνε τὸ ἴδιο. Ἐὰν κανεὶς μπῇ στὸ ποτάμι καὶ σταματήσῃ κάπου, τὸ νερό, ποὺ λούζει τὸ κορμί του, δὲν εἶνε τὸ ἴδιο. Τὸ νερὸ μιὰ στιγμὴ τὸν ἀγγίζει καὶ ἀμέσως φεύγει καὶ ἔρχεται ἄλλο νερό, καὶ αὐτὸ φεύγει καὶ ἔρχεται ἄλλο, καὶ οὕτω καθεξῆς. Καὶ ἔτσι, ἂν μείνῃ μιὰ ὥρα μέσα στὸ νερό, χιλιάδες φορὲς θὰ ἔχῃ ἀλλάξει τὸ νερό, ἐνῷ ὁ ποταμὸς φαίνεται ὅτι εἶνε ὁ ἴδιος. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὸ χρόνο. Σὰν ἕνα ποτάμι τρέχει διαρκῶς. Τὸ ἕνα λεπτὸ διαδέχεται τὸ ἄλλο, ἡ ὥρα τὴν ὥρα, ἡ ἑβδομάδα τὴν ἑβδομάδα, ὁ μήνας τὸ μῆνα, τὸ ἔτος τὸ ἔτος· καὶ ἔτσι περνοῦν τὰ χρόνια, καὶ τὸ νήπιο γίνεται παιδί, τὸ παιδὶ νέος, ὁ νέος ἄντρας, ὁ ἄντρας γέρος ἀσπρομάλλης. Καὶ ἐνῷ ὅλα φεύγουν καὶ ἀλλάζουν, ὁ χρόνος συνεχίζει τὸ δρόμο του. Μέχρι πότε; Ὁ Θεὸς ξέρει.
Χθές, σήμερα, αὔριο! Τὸ χθὲς εἶνε τὸ παρελθόν, τὰ περασμένα χρόνια. Εἶνε τὸ ἔτος ποὺ πρὶν ἕνα μῆνα μᾶς ἀποχαιρέτισε. Χθὲς εἶνε τὸ περσινό, τὸ προπέρσινο ἔτος… Καὶ συνεχῶς πηγαίνοντας πρὸς τὰ πίσω φθάνουμε σὲ διάφορες χρονολογίες, ποὺ μερικὲς ἀπ᾿ αὐτὲς ἄφησαν στὴν καρδιά μας ζωηρὲς ἀναμνήσεις, εὐχάριστες ἢ δυσάρεστες. Ἔτσι φθάνουμε στὸ δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σὲ μία ἱστορικὴ ἡμερομηνία, τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940, ὅταν ἡ μικρά μας πατρίδα εἶπε τὸ «ὄχι» καὶ ἀγωνίστηκε στὴ Βόρειο Ἤπειρο γιὰ τὴν ἐλευθερία. Προχωρώντας ἀκόμη φθάνουμε στὸ 1914, στὸν πρῶτο παγκόσμιο πόλεμο. Κατόπιν στὸ 1912, ὅταν οἱ ὀρθόδοξοι λαοὶ τῶν Βαλκανίων ἑνωμένοι νίκησαν τοὺς ὀθωμανοὺς καὶ ἐλευθέρωσαν τὰ μέρη τους ἀπὸ τὴ σκλαβιά. Ἐὰν προχωρήσουμε ἀκόμη πρὸς τὰ πίσω, θὰ βρεθοῦμε μπροστὰ σὲ ἄλλα γεγονότα, ὅπως εἶνε ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασι τοῦ 1821, ἡ ἐμφάνισι τοῦ Ναπολέοντος, ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάστασι, ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Ἀμερικῆς, ἡ ἅλωσι τῆς Κω᾿σταντινουπόλεως καὶ τόσα ἄλλα, ποὺ ἀναφέρει ἡ ἱστορία. Πηγαίνοντας συνεχῶς πρὸς τὰ πίσω θὰ φθάσουμε στὸ 1 μετὰ Χριστόν. Στὸ χρόνο δηλαδὴ πού, μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ἀνέτειλε τὸ ἄστρο τῆς Βηθλεέμ, γεννήθηκε ὁ Χριστός, ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου. Καὶ ἂν θελήσουμε νὰ συνεχίσουμε τὴν πορεία στὰ χρόνια πρὸ Χριστοῦ, θὰ συναντήσουμε ἄλλα γεγονότα καὶ πρόσωπα· θὰ δοῦμε ὅτι τριακόσια καὶ περισσότερα χρόνια μιὰ σημαία κυμάτιζε σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο, ἡ σημαία τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Θὰ δοῦμε ὅτι, πρὸ τῆς Ῥωμαϊκῆς, ἄλλη σημαία κυμάτιζε· ἡ σημαία τῆς αὐτοκρατορίας ποὺ ἵδρυσε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδών. Πρὸ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου θὰ δοῦμε τὶς βασιλεῖες τῶν Περσῶν, τῶν Βαβυλωνίων, τῶν Αἰγυπτίων. Κι ὅσο πᾶμε πρὸς τὰ πίσω, θὰ συναντήσουμε τοὺς πιὸ ἀρχαίους λαοὺς τοῦ κόσμου. Θὰ συναντήσουμε τὸν πρῶτο ἄνθρωπο, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα. Σταματᾷ ἐκεῖ ὁ χρόνος; Ὄχι. Πρὸ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας ἔγιναν ἄλλα γεγονότα, ὅπως εἶνε ἡ δημιουργία τῶν πλανητῶν, τοῦ ἡλίου, τῆς σελήνης καὶ τῶν δισεκατομμυρίων ἀστέρων. Μέσα στὸ χρόνο ἔγιναν ὅλα αὐτά. Πότε ἀκριβῶς δὲν ξέρουμε. Ἡ ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ νὰ καθορίσῃ ἀκριβῶς τὴ χρονολογία. Ὅλα δὲ αὐτά, ποὺ συνέβησαν ἀπὸ τὸν περασμένο χρόνο μέχρι τὸν πιὸ ἀπομακρυσμένο ἀπὸ μᾶς χρόνο, ἀποτελοῦν τὸ χθές. Μὲ τὸ χθὲς ἀσχολεῖται ἡ ἱστορία.
Ἀλλὰ δὲν εἶνε μόνο τὸ χθές. Εἶνε καὶ τὸ σήμερα. Τὸ τί συμβαίνει σήμερα τὸ μαθαίνει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες, τὰ ῥαδιόφωνα καὶ τὶς τηλεοράσεις. Μὲ τί δίψα οἱ ἄνθρωποι παρακολουθοῦν αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα! Τὸ χθές, τὰ περασμένα, δὲν τοὺς ἐνδιαφέρουν. Ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶνε βέβαιοι, ὅτι κ᾿ ἐκείνους ποὺ θὰ ζήσουν ὕστερα ἀπὸ 100 – 200 χρόνια δὲν θὰ τοὺς ἐνδιαφέρει τί κάνουν αὐτοὶ σήμερα. Λίγοι εἶνε αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀπορροφῶνται ἀπὸ τὸ σήμερα, ἀλλὰ στρέφουν τὸ βλέμμα τους πρὸς τὸ παρελθὸν κι ἀνοίγουν τὴν ἱστορία καὶ διαβάζουν τί ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι στὰ περασμένα χρόνια. Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τὸ μυαλό τους τὸ ἔχουν στὸ σήμερα. Σήμερα τί θὰ φᾶνε, τί θὰ πιοῦνε. Σήμερα τί θὰ δοῦνε στὸν κινηματογράφο καὶ στὴν τηλεόρασι. Σήμερα… Ὅλο τὸ σήμερα. Τὸ χθὲς τὸ ἔχουν ξεχάσει. Ἔχουν ξεχάσει οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ καὶ τὸν πατέρα ἢ τὴ μητέρα τους, ποὺ χθὲς μόλις πέθαναν. Δὲν πᾶνε ποτέ στὸν τάφο τους νὰ κάνουν ἕνα τρισάγιο, ν᾿ ἀφήσουν λίγα λουλούδια. Οἱ πεθαμένοι, λένε, μὲ τοὺς πεθαμένους καὶ οἱ ζωντανοὶ μὲ τοὺς ζωντανούς. Τὸ σήμερα τοὺς ἐνδιαφέρει. Οὔτε ἀπὸ ποῦ ἔρχονται οὔτε ποῦ πηγαίνουν ἐξετάζουν.
Οἱ πιὸ πολλοὶ ζοῦν τὸ σήμερα. Ὄχι σὰν πνευματικοὶ ἄνθρωποι, ἀλλὰ σὰν ὑλισταὶ μὲ σύνθημα· «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13· Α΄ Κορ. 15,32).
Χθές, σήμερα, αὔριο! Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ποὺ ἀφήνουν τὸ παρελθὸν καὶ τὸ παρόν, τὸ χθὲς καὶ τὸ σήμερα, καὶ στρέφονται μὲ ἀγωνία πρὸς τὸ αὔριο. Τί θὰ γίνῃ; Θὰ ἔχουμε εἰρήνη ἢ πόλεμο; Θὰ εἴμαστε καλὰ ἢ θὰ πέσουμε βαρειὰ ἄρρωστοι; Θὰ ζήσουμε μὲ εὐτυχία ἢ μὲ δυστυχία; Τί θὰ γίνουν τὰ παιδιά μας; … Ὅλο Read more »

ΠΟΙΟΣ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ;

_______

___________

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Γαλάτας 2, 16-20)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΖΩ ΔΕ ΟΥΚΕΤΙ ΕΓΩ, ΖΗ ΔΕ ΕΝ ΕΜΟΙ ΧΡΙΣΤΟΣ». pdf

Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ (Λουκ. 16,19-31)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστινου Καντιώτου

H ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗ

ΠΟΛΛΑ, ἀγαπητοί μου, κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ φοβᾶται. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνο ποὺ τὸν φοβίζει περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ὁ θάνατος. Καὶ μόνο ἡ λέξι θάνατος προκαλεῖ τρόμο. Ὁ θάνατος μυστήριο μεγάλο!
Ὅλοι κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον ἔχουν τὴν ἀπορία· Τί γίνεται μετὰ τὸ θάνατο; Ὑπάρχει τίποτα πέρα ἀπὸ τὸν τάφο, ἢ ἡ ζωὴ τελειώνει ἐκεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος σβήνει;…
Τὸ ἐρώτημα εἶνε σπουδαῖο. Ἐὰν πιστέψουμε, ὅτι στὸν τάφο τελειώνει ἡ ζωή, τότε ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἐλεύθερος νὰ κάνῃ ὅ,τι θέλει· νὰ ἁμαρτάνῃ, νὰ πορνεύῃ, νὰ μοιχεύῃ, νὰ διαπράττῃ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα, ἀρκεῖ μόνο νὰ διαφεύγῃ τὰ μάτια τῆς ἀστυνομίας καὶ τῆς δικαιοσύνης. Ἐὰν ὅμως ὑπάρχῃ πέραν τοῦ τάφου ζωή, τότε ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ῥυθμίσῃ ἐδῶ τὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Στὸ ἐρώτημα τί ὑπάρχει μετὰ θάνατον ἀπάντησι μᾶς δίνει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μὲ τὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου ποὺ ἀκούσατε. Τί μᾶς λέει;

* * *

Ἦταν ἕνας πλούσιος, ποὺ εἶχε ὅλα τ᾿ ἀγαθὰ τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ᾿ ὅλα αὐτὰ (σπίτια, χωράφια καὶ ὅ,τι ἄλλο) τὰ χρησιμοποιοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μόνο. Ἦταν ἕ Read more »

Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ