Κυριακὴ Βαΐων (Φιλ. 4,4-9)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίου Καντιώτου

«O KYΡIOΣ EΓΓYΣ»

(Φιλ. 4,5)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡμέρα ἱερὰ καὶ ἔνδοξος, Κυριακὴ τῶν Βαΐων. Σήμερα λαὸς πολὺς ὑποδέχθηκε στὰ Ἰεροσόλυμα τὸν Κύρι­ον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν «νικητὴν τοῦ θανάτου» (ἀπολυτ.), καὶ φώναζαν «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ἰω. 12,13 = Ψαλμ. 117,26). Ἂς συγκεντρώσουμε τὸ νοῦ μας στὰ ἱερὰ νοήματα κι ἂς ποῦμε λίγα σύντομα λόγια.
Καὶ δὲν ὑπάρχει πιὸ σύντομος λόγος ἀπὸ ἐ­κεῖνον ποὺ εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸν σημερινὸ ἀπόστολο. Ἂν προσέξατε, μέσα στὸ ἀνάγνωσμα αὐτὸ ὑπάρχουν δύο λέξεις γεμᾶ­τες πνευματικὸ νόημα. Εἶνε οἱ λέξεις «Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλιπ. 4,5), ὁ Κύριος εἶνε κοντά μας δη­λαδή. Τί κρύβουν οἱ λέξεις αὐτές;

* * *

Πολλοί, ἀγαπητοί μου, διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἐνθουσιάζονται. Θὰ ἤθελαν νὰ ζοῦν στὶς ἡμέρες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ εἶνε στοὺς Ἁγίους Τόπους, στὰ ἱερὰ ἐδάφη ποὺ πάτησε ὁ Κύριος, νὰ εἶνε κοντά του, νὰ τὸν βλέπουν καὶ νὰ τὸν ἀκοῦνε. Ἄκουγα πρὸ ἡμερῶν ἕνα φτωχὸ ἄνθρωπο νὰ λέῃ· Ἄχ, πάτερ μου, δὲν ἤθελα τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ πάρω κ᾽ ἐγὼ ἕνα εἰσιτήριο νὰ πάω στοὺς Ἁγίους Τόπους, καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ νὰ προσ­κυνήσω τὸν πανάγιο Τάφο!… Προσπάθησα νὰ τὸν παρηγορήσω καὶ τοῦ εἶπα τὰ ἑξῆς.
Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἔχῃ χρήματα, νὰ πάῃ στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ νὰ προσκυνήσῃ τὸν πανάγιο Τάφο, καὶ ὅμως ὁ Κύριος νὰ εἶνε μακριά του· καὶ μπορεῖ πάλι ἄλλος, πτωχός – πάμ­πτωχος, ποὺ δὲν ἔχει εἰσιτήριο νὰ πάῃ στὸ σπίτι του, νὰ μένῃ στὴν καλύβα του καὶ ὅ­μως ὁ Κύριος νὰ εἶνε πολὺ κοντά του. Τὸ «μακρὰν» ἢ τὸ «ἐγγύς», στὴν ἁγία μας θρησκεία ποὺ εἶ­νε πνευματική, δὲν ἐξαρτᾶται ἀ­πὸ τὸν τόπο. Ὁ Κύριος εἶνε μακριὰ ὅταν ἁ­μαρτάνῃς, καὶ εἶ­νε κοντὰ ὅταν κάνῃς τὸ καλὸ καὶ «ἐπιτελῇς ἁγιωσύνην» (Β΄ Κορ. 7,1). Ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται. Μὲ τὴν κακία κάνεις τὴν καρδιά σου ἕνα βρωμε­ρὸ σταῦλο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μείνῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, καὶ μὲ τὴν καλωσύνη κάνεις τὴν καρδιά σου πανάγιο Τάφο καὶ ναό, μέσα στὸν ὁ­ποῖο μπορεῖ νὰ κατοικήσῃ ὁ Θεός. Μὲ τὴν ἀρε­τὴ κάνεις τὴν καρδιά σου οὐρανό, καὶ μὲ τὴν κακία τὴν κάνεις κόλασι. Τὸ «ἐγγὺς» λοιπὸν τοῦ Κυρίου ἐξαρτᾶται ὄχι ἀπὸ τὸν τόπο ἀλλ᾽ ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ζῇ ὁ καθένας μας.
Στὸν βίο τοῦ Read more »

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 9,11-14)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντώτου

Ποιoς θ᾽ απαλλαξη τη συνειδησι απο το άγχος;

«Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ… καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι» (Ἑβρ. 9,14)

      Κάθε φορά, ἀγαπητοί μου, ποὺ γίνεται θεία λειτουργία, διαβάζονται δύο περικοπὲς ἀ­πὸ τὴν ἁγία Γραφή· μία τὸ εὐ­αγγέλιο καὶ μία ὁ ἀπόστολος. Τὸ εἴπαμε καὶ τὸ ξαναλέμε, δὲν ὑ­πάρχει ἄλλο βι­βλίο ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή. Χιλιάδες βιβλία νὰ διαβάσῃς, ἂν δὲν διαβάσῃς τὴν ἁγία Γραφή, τίπο­τα δὲν ἔκανες.
Ἡ ἁγία Γρα­φὴ εἶνε ἀναγκαία. Τόσο ἀναγκαία ὅσο καὶ ἡ θεία κοινωνία. Ὅ­πως ἐὰν κάποιος δὲν κοινωνῇ, δὲν μπορεῖ νὰ εἶνε Χριστιανός, ἔτσι καὶ ἂν δὲν διαβάζῃ ἢ δὲν ἀ­κούῃ τὴν ἁγία Γραφή. Προτιμότερο νὰ μὴν ἔ­χῃς ψωμὶ νὰ φᾷς παρὰ νὰ μὴν ἔχῃς ἁγία Γρα­φὴ νὰ μελετᾷς· Ἡμέρα χωρὶς ψωμὶ νὰ περνάῃ, ἡμέρα χωρὶς ἁγία Γραφὴ νὰ μὴν περνάῃ.
Ἡ ἁγία Γραφὴ εἶνε προστασία. Ὁ ἱερὸς Χρυ­σόστομος λέει ὅτι ὅπου ὑπάρχει Εὐαγγέλιο, ἐ­κεῖ διάβολος δὲν πατάει· ὅπου ὑπάρχει Εὐ­αγ­­γέλιο, δηλαδὴ ἀνάγνωσις ἢ ἀκρόασις καὶ ἐφαρ­μογή του καὶ προσπάθεια νὰ μεταδοθῇ καὶ σὲ ἄλλους τὸ φῶς του, ἐκεῖ διάβολος δὲν πατάει.
Ἀλλὰ στὰ σημερινὰ χρόνια ἐλάχιστα εἶνε τὰ σπίτια ποὺ κάθε βράδυ προτοῦ νὰ κοιμηθοῦν διαβάζουν οἰκογενειακῶς τὴν ἁγία Γρα­φή. Κλείσαμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀπ᾽ αὐτὸ προ­­έρχονται ὅλα τὰ κακά. Δῶστε μου ἕνα σπίτι ποὺ διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ προσπαθοῦν ὅλοι νὰ ἐφαρμόσουν τὰ διδάγματά του· τὸ σπίτι αὐ­τό, καὶ καλύβα ἂν εἶνε, θὰ λάμπῃ σὰν παράδεισος. Δῶστε μου κ᾽ ἕνα σπίτι ποὺ δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο· σ᾽ αὐτό, ἔστω κι ἂν εἶνε μέγαρο καὶ ἀνάκτορο, θὰ εἶνε κόλασις.
Δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ἔκλεισαν· καὶ τί ἄνοιξαν, τὴν τηλεόρασι. Μιὰ ὥρα, δυὸ ὧ­ρες, τρεῖς ὧρες τηλεόρασι, ποὺ σκορπίζει τὰ «κόπριά» της καὶ διδάσκει τὰ πιὸ αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα. Ἡ τηλεόρασι, ὅπως εἶπε ὁ ἅγι­ος Κοσμᾶς, εἶνε τὸ κουτὶ ποὺ βρῆκε ὁ διάβολος γιὰ νὰ ἐκφαυλίσῃ ὅλους, τὸ χαζοκούτι.
Ἀκούσατε λοιπὸν τὸ εὐαγγέλιο, ἀκούσατε καὶ τὸν ἀπόστολο. Δὲν μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύ­σουμε καὶ τὰ δύο. Θὰ πῶ λίγα λόγια ἐπάνω στὸν ἀπόστολο. Τὸν ἀκούσατε, ἀλλὰ τὰ λόγια του φαίνονται σὰν κινέζικα. Ἄλλοτε τὰ καταλάβαιναν οἱ πιστοὶ καὶ τὰ ἤξεραν ἀπ᾽ ἔξω. Τώρα δυστυχῶς δὲν διαβάζουμε. Καὶ οἱ μόνοι ποὺ φαίνεται νὰ διαβάζουν εἶνε οἱ χιλιασταί. Ἀλλ᾽ αὐτοὶ διαστρεβλώνουν τὸ ἱερὸ κείμενο· ἄλλα ἐννοεῖ καὶ ἄλλα λένε αὐτοί.
Πόσες λέξεις εἶνε σήμερα ὁ ἀπόστολος; Ὀ­γδόντα περίπου λέξεις εἶνε· ὀγδόντα λέξεις – ὀγδόντα χρυ­σᾶ νομίσματα, κάθε λέξι καὶ μιὰ λίρα. Ἐὰν στὸ ἐκκλησίασμα πετοῦσε κάποιος λίρες, ὅλες θὰ προσπαθοῦσαν νὰ τὶς πιάσουν· δὲν θὰ ἔχαναν καμμία, οὔτε μιὰ λίρα δὲν θά ᾽πεφτε κάτω. Ἀλλὰ τί εἶνε οἱ λίρες καὶ τί εἶνε τὰ χρυσᾶ νομίσματα μπροστὰ στὰ λόγια, τὰ ἀν­εκτίμητα λόγια τῆς ἁγίας Γραφῆς; Πρέπει νὰ ἀγαποῦ­με τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ παραπάνω ἀ­πὸ χρυσί­ον καὶ ἀργύριον. Ἀπὸ τὶς ὀγδόντα λέξεις ποὺ ἔχει ὁ ἀπόστολος, ἐγὼ μία λέξι μόνο θέλω νὰ προσέξετε, στὸ τέλος τῆς περικο­πῆς, ποὺ ἔχει μεγάλη σπουδαιότητα. Εἶνε ἡ λέξι «συνείδησις» (Ἑβρ. 9,14).

* * *

Τί θὰ πῇ «συνείδησις»; Ἡ συνείδησις δὲν εἶνε κάτι ὑλικό· εἶνε κάτι πνευματικό, ἀόρατο. Εἶνε μία πνευματικὴ αἴσθησι καὶ μία κρίσι, ἕνα ζύγισμα τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποὺ ἄλλοτε μᾶς ἐ­παινεῖ καὶ ἄλλοτε μᾶς κατακρίνει. Ἡ συνείδησις εἶνε Read more »

Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω (Α΄ Κορ. 8,8 – 9,2)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ

«Οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω» (Α΄ Κορ. 8,13)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακὴ τῶν Ἀ­πόκρεων. Σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθο­δοξίας διαβάζεται ἡ περικοπὴ τῆς μελλούσης Κρίσεως. Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε τρομερό. Ποιός ἁμαρτωλὸς δὲν τρομάζει; Ὅσο κι ἂν προσπαθῇ κανεὶς νὰ διώξῃ τὴν ἰδέα τοῦ θανά­του καὶ τῆς κρίσεως, ἡ ἡμέρα ἐκείνη ἔρχεται, εἶνε βέβαιο. Θὰ ἔρθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου νὰ κρίνῃ «τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ» (Ψαλμ. 9,9). Θὰ κρίνῃ εἰ­δωλολάτρες, Ἰουδαίους, Χριστιανούς. Τοὺς εἰδωλολάτρες μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδή­σεως, τοὺς Ἰουδαίους μὲ τὸ Δεκάλογο. Ἡ δική μας ὅμως θέσι, τῶν Χριστι­ανῶν, τῶν βα­πτισμένων, ποὺ κοινωνοῦμε τὰ ἄχραντα μυστήρια καὶ «μπροστὰ στὰ μάτια μας ζωγραφίστηκε ὁ Χριστὸς ἐσταυρω­μένος» (Γαλ. 3,1), θὰ εἶνε τραγική. Γιατὶ θὰ κριθοῦμε καὶ μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, καὶ μὲ τὸ Δεκάλογο, ἀλλὰ πρὸ παντὸς μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶνε ζυγαριὰ ἀ­κριβείας· θὰ ζυγιστῇ καὶ τὸ τελευταῖο δράμι ἀρετῆς καὶ τὸ τελευταῖο δράμι κακίας.
Δὲν τρέμετε, δὲ φοβᾶστε; Ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ τρέμω τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ποὺ θὰ στηθῇ τὸ δικαστήριο, θ᾽ ἀνοιχθοῦν βιβλία, καὶ ἄγγελοι θὰ τρέχουν γιὰ νὰ συλλέξουν «τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν καὶ τὰ σκάνδαλα» (Ματθ. 13,41). Ναὶ «τὰ σκάνδαλα»! Καὶ γιὰ σκάνδαλα λέει σήμερα καὶ ὅλο τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα.

* * *

Ἀκοῦμε «σκάνδαλο». Τί εἶνε τὸ σκάνδαλο; Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀγαπητοί μου, σκάνδα­λο στὴν κυριολεξία εἶνε μία πέτρα ποὺ ῥίχνει κάποιος στὸ δημόσιο δρόμο, καὶ καθὼς περνάει ὁ ἀνύποπτος διαβάτης σκοντάφτει πάνω της, πέφτει καὶ τσακίζεται. Σκάνδαλο λοιπὸν εἶνε τὸ πρόσκομμα στὸ δημόσιο δρόμο.
Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δρόμους αὐτοὺς ὑ­πάρ­χει καὶ μία ἄλλη ὁδός, πνευματική, ἡ ὁδὸς πρὸς τὸν οὐρανό. Ἀρχίζει ἀπὸ τὴ γῆ καὶ φθάνει ἐκεῖ! Εἶνε ὡραία ὁδός, ἀλλὰ ὁ δι­άβολος προσπαθεῖ νὰ τὴν κάνῃ ἀδιάβατη. Ὁ Κύριος μᾶς λέει ὅτι δὲν εἶνε ἀδιάβατη, εἶνε ἁ­πλῶς «στενὴ καὶ τεθλιμμέ­νη» (Ματθ. 7,14). Ἡ ὁδὸς αὐ­τὴ ἦταν κλεισμένη· ἕνα τεράστιο ὁδόφραγμα ἀπέκλειε τὴν ὁδὸ πρὸς τοὺς οὐρανούς· ἦταν τὸ ἁμάρτημα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Κλειστὸς λοιπὸν ὁ δρόμος. Δὲ μπόρεσαν νὰ τὸν ἀ­νοίξουν οὔτε προφῆτες, οὔτε πατριάρχες, οὔ­τε ἄγγελοι. Τὸν ἄνοιξε – ποιός; τὸ αἷμα τοῦ Ἰ­ησοῦ Χριστοῦ, ἡ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου (πρβλ. Ἑβρ. 10,20)· ἀπὸ τότε πλέον ὁ δρόμος αὐτὸς εἶνε βατός (πρβλ. Read more »

Κυρ. Τελώνου & Φαρισαίου (Β΄ Τιμ. 3,10-15)

O ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΣΕΒΩΝ

«Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12)

Ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

   ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἀρχίζει τὸ Τριῴ­διο. Τί εἶνε Τριῴδιο; Ἂν ρωτήσουμε τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους, θὰ μᾶς ποῦν· Τριῴδιο ἴ­σον χοροί, διασκεδάσεις, γλέντια, μάσκες, καρ­ναβάλια. Αὐτὸ ὅμως εἶνε πλάνη. Αὐτὸ δὲν εἶ­νε Τριῴδιο· εἶνε ἀντιτριῴδιο, ἀντίθετο μὲ τὸ Τριῴδιο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας. Τρι­ῴ­διο εἶνε μία ἱερὰ περίοδος τοῦ ἐκκλησιαστι­κοῦ ἔτους, περίοδος ἐντατικωτέρας ἀσκήσε­ως. Ὅπως ὁ στρατὸς ἔχει περίοδο ἀσκήσεων, γιὰ νὰ εἶνε οἱ στρατιῶτες πανέτοιμοι διὰ πᾶν ἐνδεχόμενον, ἔτσι καὶ τὸ Τριῴδιο εἶνε περίοδος ἱερῶν ἀσκήσεων τῶν Χριστιανῶν. Τὸ Τρι­ῴ­­διο εἶνε δέκα ἑβδομάδες· πρώτη ἡμέρα εἶνε σήμερα, καὶ τελευταία ἡμέρα εἶνε τὸ Μέγα Σάββατο, ὅταν ὁ ἱερεὺς γεμᾶτος ἐνθουσιασμὸ σκορπάει μέσ᾽ στὸ ναὸ δεξιὰ – ἀριστερά, πάνω – κάτω, φύλλα δάφνης καὶ ψάλλει «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν» (Ψαλμ. 81,8).
Τὸ Τριῴδιο, γιὰ νὰ ἐκφρασθῶ ἁπλούστερα, εἶνε μία σκάλα, ποὺ μᾶς ὑψώνει ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Μοιάζει μὲ τὴ σκάλα ποὺ εἶδε ὁ Ἰακώβ, ποὺ τὸ κάτω ἄκρο της πατοῦσε στὴ γῆ καὶ τὸ ἄλλο ἔφτανε στὸν οὐρανό. Μιὰ σκάλα λοιπὸν βλέπουμε μπροστά μας, καὶ σήμερα εἶνε τὸ πρῶτο σκαλοπάτι. Ἐμπρός, πλη­σιάστε καὶ πατῆστε τὸ πρῶτο σκαλοπάτι.
Στὸ πρῶτο σκαλοπάτι στέκεται ὁ τελώνης, ποὺ λέει· «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτω­λῷ» (Λουκ. 18,13). Καὶ κοντὰ στὸν τελώνη τοῦ εὐ­αγγελίου στέκεται ὁ ἀπόστολος.

Θὰ μοῦ ἐπιτρέψεται νὰ μὴ ἀσχοληθῶ μὲ τὸν πρῶτον, τὸν ἀναστεναγμὸν τοῦ Τελώνου, ἀλλὰ νὰ εἴπω ὀλίγας λέξεις ἐπάνω στὸ ἀποστο­λικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ λέει, ὅτι ἡ ζωὴ εἶνε ἀγώνας, καὶ μᾶς προειδο­ποιεῖ· «Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12).

* * *

Ἂς προσέξουμε, ἀγαπητοί μου. «Οἱ θέλον­τες», λέει. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι ὁ χριστιανι­σμὸς εἶνε ἐλευθερία, δὲν βιάζει κανένα. Εἶ­σαι ἐλεύθερος νὰ ἐκλέξῃς ἢ τὸν ἀνήφορο – ἀ­νήφο­ρος καὶ Γολγοθᾶς εἶνε ἡ ὁδὸς τοῦ καθή­κον­τος, ἢ τὸν κατήφορο τῆς κακίας καὶ τῆς δι­αφθο­ρᾶς· ἐλεύθερος νὰ ἐκλέξῃς ἢ τὴν στενὴ καὶ τε­θλιμμένη ἢ τὴν πλατειὰ καὶ εὐρύχω­­ρη ὁδό (Ματθ. 7,13-14)· ἐλεύθερος ν’ ἀκολουθή­­σῃς ἢ τὸ φῶς ἢ τὸ σκότος, ἢ τὸν Χριστὸ ἢ τὸν διάβολο.
Ἐλεύθερος εἶσαι· ἀλλ’ ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἐκλέξῃς τὴν ὁδὸ τοῦ καθήκον­τος, τῆς ἀρε­τῆς, τοῦ Χριστοῦ μας, τότε πλέον πρέπει νὰ εἶσαι προετοιμασμένος· διότι στὸ δρόμο αὐτὸν θὰ συναντήσῃς πολλὰ ἐμπόδια. Ποιά εἶνε τὰ ἐμ­πόδια; Ἐμπόδια πρῶτα Read more »

Τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν (Ἑβρ. 13,7-16)
30 Ἰανουαρίου

Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου

O BΡΑΧΟΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

«Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8).

ΜΙΛΗΣΑΜΕ ἄλλοτε γιὰ τὸ βίο, τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ ἔργα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ποὺ ἑορτάζουν σήμερα. Ἰδιαιτέρως κάναμε λόγο γιὰ τὴν ἐπίδρασι ποὺ ἤσκησαν οἱ μορφές τους στὴν ἑλληνικὴ παιδεία. Τώρα ἀφορμὴ γιὰ διδασκαλία θὰ μᾶς δώσῃ ἕνα ῥητὸ ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε. Τὸ ῥητὸ αὐτὸ λέει· «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8).

* * *

Χθές, σήμερα, αὔριο. Σ’ αὐτὰ τὰ τρία διακρίνεται, ἀγαπητοί μου, ὁ χρόνος. Καὶ πόσο γρήγορα φεύγει ὁ χρόνος! Τὸ σήμερα γίνεται χθὲς καὶ τὸ αὔριο γίνεται σήμερα. Ὁ χρόνος μοιάζει σὰν τὸν ποταμό, ποὺ μέρα – νύχτα τρέχει. Τρέχει ὅλο τὸ χρόνο. Ἀλλὰ τὸ νερό του δὲν εἶνε τὸ ἴδιο. Ἐὰν κανεὶς μπῇ στὸ ποτάμι καὶ σταματήσῃ κάπου, τὸ νερό, ποὺ λούζει τὸ κορμί του, δὲν εἶνε τὸ ἴδιο. Τὸ νερὸ μιὰ στιγμὴ τὸν ἀγγίζει καὶ ἀμέσως φεύγει καὶ ἔρχεται ἄλλο νερό, καὶ αὐτὸ φεύγει καὶ ἔρχεται ἄλλο, καὶ οὕτω καθεξῆς. Καὶ ἔτσι, ἂν μείνῃ μιὰ ὥρα μέσα στὸ νερό, χιλιάδες φορὲς θὰ ἔχῃ ἀλλάξει τὸ νερό, ἐνῷ ὁ ποταμὸς φαίνεται ὅτι εἶνε ὁ ἴδιος. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὸ χρόνο. Σὰν ἕνα ποτάμι τρέχει διαρκῶς. Τὸ ἕνα λεπτὸ διαδέχεται τὸ ἄλλο, ἡ ὥρα τὴν ὥρα, ἡ ἑβδομάδα τὴν ἑβδομάδα, ὁ μήνας τὸ μῆνα, τὸ ἔτος τὸ ἔτος· καὶ ἔτσι περνοῦν τὰ χρόνια, καὶ τὸ νήπιο γίνεται παιδί, τὸ παιδὶ νέος, ὁ νέος ἄντρας, ὁ ἄντρας γέρος ἀσπρομάλλης. Καὶ ἐνῷ ὅλα φεύγουν καὶ ἀλλάζουν, ὁ χρόνος συνεχίζει τὸ δρόμο του. Μέχρι πότε; Ὁ Θεὸς ξέρει.
Χθές, σήμερα, αὔριο! Τὸ χθὲς εἶνε τὸ παρελθόν, τὰ περασμένα χρόνια. Εἶνε τὸ ἔτος ποὺ πρὶν ἕνα μῆνα μᾶς ἀποχαιρέτισε. Χθὲς εἶνε τὸ περσινό, τὸ προπέρσινο ἔτος… Καὶ συνεχῶς πηγαίνοντας πρὸς τὰ πίσω φθάνουμε σὲ διάφορες χρονολογίες, ποὺ μερικὲς ἀπ᾿ αὐτὲς ἄφησαν στὴν καρδιά μας ζωηρὲς ἀναμνήσεις, εὐχάριστες ἢ δυσάρεστες. Ἔτσι φθάνουμε στὸ δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σὲ μία ἱστορικὴ ἡμερομηνία, τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940, ὅταν ἡ μικρά μας πατρίδα εἶπε τὸ «ὄχι» καὶ ἀγωνίστηκε στὴ Βόρειο Ἤπειρο γιὰ τὴν ἐλευθερία. Προχωρώντας ἀκόμη φθάνουμε στὸ 1914, στὸν πρῶτο παγκόσμιο πόλεμο. Κατόπιν στὸ 1912, ὅταν οἱ ὀρθόδοξοι λαοὶ τῶν Βαλκανίων ἑνωμένοι νίκησαν τοὺς ὀθωμανοὺς καὶ ἐλευθέρωσαν τὰ μέρη τους ἀπὸ τὴ σκλαβιά. Ἐὰν προχωρήσουμε ἀκόμη πρὸς τὰ πίσω, θὰ βρεθοῦμε μπροστὰ σὲ ἄλλα γεγονότα, ὅπως εἶνε ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασι τοῦ 1821, ἡ ἐμφάνισι τοῦ Ναπολέοντος, ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάστασι, ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Ἀμερικῆς, ἡ ἅλωσι τῆς Κω᾿σταντινουπόλεως καὶ τόσα ἄλλα, ποὺ ἀναφέρει ἡ ἱστορία. Πηγαίνοντας συνεχῶς πρὸς τὰ πίσω θὰ φθάσουμε στὸ 1 μετὰ Χριστόν. Στὸ χρόνο δηλαδὴ πού, μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ἀνέτειλε τὸ ἄστρο τῆς Βηθλεέμ, γεννήθηκε ὁ Χριστός, ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου. Καὶ ἂν θελήσουμε νὰ συνεχίσουμε τὴν πορεία στὰ χρόνια πρὸ Χριστοῦ, θὰ συναντήσουμε ἄλλα γεγονότα καὶ πρόσωπα· θὰ δοῦμε ὅτι τριακόσια καὶ περισσότερα χρόνια μιὰ σημαία κυμάτιζε σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο, ἡ σημαία τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Θὰ δοῦμε ὅτι, πρὸ τῆς Ῥωμαϊκῆς, ἄλλη σημαία κυμάτιζε· ἡ σημαία τῆς αὐτοκρατορίας ποὺ ἵδρυσε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδών. Πρὸ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου θὰ δοῦμε τὶς βασιλεῖες τῶν Περσῶν, τῶν Βαβυλωνίων, τῶν Αἰγυπτίων. Κι ὅσο πᾶμε πρὸς τὰ πίσω, θὰ συναντήσουμε τοὺς πιὸ ἀρχαίους λαοὺς τοῦ κόσμου. Θὰ συναντήσουμε τὸν πρῶτο ἄνθρωπο, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα. Σταματᾷ ἐκεῖ ὁ χρόνος; Ὄχι. Πρὸ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας ἔγιναν ἄλλα γεγονότα, ὅπως εἶνε ἡ δημιουργία τῶν πλανητῶν, τοῦ ἡλίου, τῆς σελήνης καὶ τῶν δισεκατομμυρίων ἀστέρων. Μέσα στὸ χρόνο ἔγιναν ὅλα αὐτά. Πότε ἀκριβῶς δὲν ξέρουμε. Ἡ ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ νὰ καθορίσῃ ἀκριβῶς τὴ χρονολογία. Ὅλα δὲ αὐτά, ποὺ συνέβησαν ἀπὸ τὸν περασμένο χρόνο μέχρι τὸν πιὸ ἀπομακρυσμένο ἀπὸ μᾶς χρόνο, ἀποτελοῦν τὸ χθές. Μὲ τὸ χθὲς ἀσχολεῖται ἡ ἱστορία.
Ἀλλὰ δὲν εἶνε μόνο τὸ χθές. Εἶνε καὶ τὸ σήμερα. Τὸ τί συμβαίνει σήμερα τὸ μαθαίνει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες, τὰ ῥαδιόφωνα καὶ τὶς τηλεοράσεις. Μὲ τί δίψα οἱ ἄνθρωποι παρακολουθοῦν αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα! Τὸ χθές, τὰ περασμένα, δὲν τοὺς ἐνδιαφέρουν. Ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶνε βέβαιοι, ὅτι κ᾿ ἐκείνους ποὺ θὰ ζήσουν ὕστερα ἀπὸ 100 – 200 χρόνια δὲν θὰ τοὺς ἐνδιαφέρει τί κάνουν αὐτοὶ σήμερα. Λίγοι εἶνε αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀπορροφῶνται ἀπὸ τὸ σήμερα, ἀλλὰ στρέφουν τὸ βλέμμα τους πρὸς τὸ παρελθὸν κι ἀνοίγουν τὴν ἱστορία καὶ διαβάζουν τί ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι στὰ περασμένα χρόνια. Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τὸ μυαλό τους τὸ ἔχουν στὸ σήμερα. Σήμερα τί θὰ φᾶνε, τί θὰ πιοῦνε. Σήμερα τί θὰ δοῦνε στὸν κινηματογράφο καὶ στὴν τηλεόρασι. Σήμερα… Ὅλο τὸ σήμερα. Τὸ χθὲς τὸ ἔχουν ξεχάσει. Ἔχουν ξεχάσει οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ καὶ τὸν πατέρα ἢ τὴ μητέρα τους, ποὺ χθὲς μόλις πέθαναν. Δὲν πᾶνε ποτέ στὸν τάφο τους νὰ κάνουν ἕνα τρισάγιο, ν᾿ ἀφήσουν λίγα λουλούδια. Οἱ πεθαμένοι, λένε, μὲ τοὺς πεθαμένους καὶ οἱ ζωντανοὶ μὲ τοὺς ζωντανούς. Τὸ σήμερα τοὺς ἐνδιαφέρει. Οὔτε ἀπὸ ποῦ ἔρχονται οὔτε ποῦ πηγαίνουν ἐξετάζουν.
Οἱ πιὸ πολλοὶ ζοῦν τὸ σήμερα. Ὄχι σὰν πνευματικοὶ ἄνθρωποι, ἀλλὰ σὰν ὑλισταὶ μὲ σύνθημα· «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13· Α΄ Κορ. 15,32).
Χθές, σήμερα, αὔριο! Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ποὺ ἀφήνουν τὸ παρελθὸν καὶ τὸ παρόν, τὸ χθὲς καὶ τὸ σήμερα, καὶ στρέφονται μὲ ἀγωνία πρὸς τὸ αὔριο. Τί θὰ γίνῃ; Θὰ ἔχουμε εἰρήνη ἢ πόλεμο; Θὰ εἴμαστε καλὰ ἢ θὰ πέσουμε βαρειὰ ἄρρωστοι; Θὰ ζήσουμε μὲ εὐτυχία ἢ μὲ δυστυχία; Τί θὰ γίνουν τὰ παιδιά μας; … Ὅλο Read more »

ΠΟΙΟΣ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ;

_______

___________

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Γαλάτας 2, 16-20)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΖΩ ΔΕ ΟΥΚΕΤΙ ΕΓΩ, ΖΗ ΔΕ ΕΝ ΕΜΟΙ ΧΡΙΣΤΟΣ». pdf

Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ (Λουκ. 16,19-31)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστινου Καντιώτου

H ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗ

ΠΟΛΛΑ, ἀγαπητοί μου, κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ φοβᾶται. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνο ποὺ τὸν φοβίζει περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ὁ θάνατος. Καὶ μόνο ἡ λέξι θάνατος προκαλεῖ τρόμο. Ὁ θάνατος μυστήριο μεγάλο!
Ὅλοι κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον ἔχουν τὴν ἀπορία· Τί γίνεται μετὰ τὸ θάνατο; Ὑπάρχει τίποτα πέρα ἀπὸ τὸν τάφο, ἢ ἡ ζωὴ τελειώνει ἐκεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος σβήνει;…
Τὸ ἐρώτημα εἶνε σπουδαῖο. Ἐὰν πιστέψουμε, ὅτι στὸν τάφο τελειώνει ἡ ζωή, τότε ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἐλεύθερος νὰ κάνῃ ὅ,τι θέλει· νὰ ἁμαρτάνῃ, νὰ πορνεύῃ, νὰ μοιχεύῃ, νὰ διαπράττῃ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα, ἀρκεῖ μόνο νὰ διαφεύγῃ τὰ μάτια τῆς ἀστυνομίας καὶ τῆς δικαιοσύνης. Ἐὰν ὅμως ὑπάρχῃ πέραν τοῦ τάφου ζωή, τότε ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ῥυθμίσῃ ἐδῶ τὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Στὸ ἐρώτημα τί ὑπάρχει μετὰ θάνατον ἀπάντησι μᾶς δίνει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μὲ τὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου ποὺ ἀκούσατε. Τί μᾶς λέει;

* * *

Ἦταν ἕνας πλούσιος, ποὺ εἶχε ὅλα τ᾿ ἀγαθὰ τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ᾿ ὅλα αὐτὰ (σπίτια, χωράφια καὶ ὅ,τι ἄλλο) τὰ χρησιμοποιοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μόνο. Ἦταν ἕ Read more »

Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ

Aπόστολος Κυριακὴς Δ΄ (Δ΄Ματθ.) (Ῥωμ. 6,18-23)

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

«Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ῥωμ. 6,23)

    Ο ἀπόστολος Παῦλος σήμερα ὁμιλεῖ γιὰ τὶς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας.
Ἀλλὰ τί εἶνε ἁμαρτία; Τὸν ὁρισμὸ δίνει ἡ Καινὴ Διαθήκη· «ἡ ἁμαρτία ἐστὶν ἡ ἀνομία» (Α΄ Ἰωάν. 3,4). Τί θὰ πῇ «ἀνομία»; Παράβασις νόμου.
Οἱ νόμοι τοῦ Θεοῦ εἶνε δύο· ὁ φυσικὸς καὶ ὁ ὑπερφυσικὸς – ἠθικός. Θαυμαστὸς ὁ φυσικὸς νόμος. Ἔχει ἀπόλυτη ἰσχύ. Ὅλα τὰ δημιουργήματα πειθαρχοῦν σ᾿ αὐτόν. Τὰ οὐράνια σώματα κινοῦνται μὲ ἀπίστευτη ταχύτητα, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀκρίβεια. Μεγάλοι ἐπιστήμονες θαυμάζουν καὶ ἐκφράζονται μὲ πίστι, ὅπως βλέπουμε στὸ βιβλίο «Ἡ ἐπιστήμη ὁμιλεῖ».
Ὅλα ὑπακούουν. Μόνο ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἐπαναστάτης, πάει κόντρα μὲ τὸ νόμο· ὄχι τόσο τὸν φυσικὸ ὅσο τὸν ἠθικὸ νόμο. Ὁ ἠθικὸς νόμος εἶνε οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἰδίως ὁ Δεκάλογος ποὺ ἐδόθη στὸ ὄρος Σινὰ γραμμένος σὲ μαρμάρινες πλάκες. Τελειοποίησε δὲ πλήρως τὸν ἠθικὸ νόμο ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς  Χριστὸς μὲ τὴν Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία του.
Ἀπαιτεῖται λοιπὸν ὑπακοὴ στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, ἡ δὲ παράβασίς του, ἡ ἁμαρτία, εἶνε «ἀνομία». Ἀλλὰ κάθε παρανομία ἔχει συνέπειες. Δὲν εἶνε παιχνίδι, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁμαρτία· εἶνε κάτι φοβερό, κάτι τραγικό, μὲ τὸ ὁποῖο δυστυχῶς μικροὶ καὶ μεγάλοι παίζουμε. Μοῦ ἔρχεται στὸ νοῦ κάτι ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς κατοχῆς. Οἱ Γερμανοὶ σκότωσαν τότε πολλὰ παιδιά. Μὲ ποιό τρόπο; Γέμισαν ἕνα ἀεροπλάνο παιχνίδια, πέταξαν ψηλὰ πάνω ἀπὸ κάποια ἐχθρικὴ χώρα, καὶ τὰ ἔρριξαν. Τὰ παιδιὰ πῆγαν νὰ τὰ πιάσουν. Καὶ τότε ἔγινε ἔκρηξις· κάθε παιχνίδι ἦταν καὶ μιὰ μικρὴ βόμβα, ποὺ ἔσπειρε τὸ θάνατο. Αὐτὸ παθαίνουμε κ᾿ ἐμεῖς· ῥίχνει ὁ σατανᾶς τὰ «παιχνιδάκια» του, καὶ λέμε· δὲν εἶνε τίποτα ἡ πορνεία, δὲν εἶνε τίποτα ἡ μοιχεία, δὲν εἶνε τίποτα τὸ ἕνα, δὲν εἷνε τίποτα τὸ ἄλλο· σὰν ἀνόητα παιδιὰ τ᾿ ἀγγίζουμε καὶ καταστρεφόμεθα. Λίγοι ἔχουν φόβο τῆς ἁμαρτίας. Ἰδού λοιπὸν μὲ συντομία μερικὲς συνέπειές της.

* * *

  Πρώτη συνέπεια. Ἡ ἁμαρτία εἶνε σπατάλη χρήματος. Ὁ ἄσωτος υἱὸς ἔφυγε ἀπὸ τὸ πατρικό του μὲ τὶς τσέπες γεμᾶτες νομίσματα· ἀλλὰ τὰ σπατάλησε «ζῶν ἀσώτως» (Λουκ. 15,13). Ἔτσι ἦρθε στιγμὴ ποὺ δὲν τοῦ ἔμεινε δραχμή, καὶ πείνασε. Ἀναγκάστηκε νὰ γίνῃ χοιροβοσκός, καὶ ζητοῦσε νὰ συντηρηθῇ μὲ τὰ χαρούπια.
Σπατάλη! Ν᾿ ἀρχίσουμε νὰ μετρᾶμε; Πάρτε τὸ τσιγάρο. Ὑπολόγισαν, ὅτι ἕνας καπνιστὴς ξοδεύει τὸ χρόνο πολλὲς χιλιάδες δραχμές. Ἂν τοῦ πῇς, Γιατί δὲν κάνεις παιδιά; σοῦ ἀπαντᾷ· ―Πῶς νὰ τὰ ζήσουμε;… Πῶς νὰ τὰ ζήσῃς; κόψε τὸ τσιγάρο! Ὑπολόγισαν ὅτι, ἂν ἔκοβαν οἱ καπνισταὶ τὸ τσιγάρο, θὰ μάζευαν τόσα ὅσα γιὰ νὰ συντηρηθοῦν 400.000 παιδιά. Τώρα, ἀντὶ νὰ συντηροῦν παιδιά, κάνουν ―Θεέ μου― 400.000 ἐκτρώσεις! Καλὰ εἶπαν, ὅτι ἕνα καπρίτσιο στοιχίζει περισσότερο ἀπὸ ἕνα παιδί.
Κοντὰ σ᾿ αὐτὰ προσθέστε τὴ σπατάλη γιὰ τὰ οἰνοπνευματώδη ποτά, τὸ χαρτοπαίγνιο, τὴν πολυτέλεια (διασκεδάσεις, λουκούλεια γεύματα, ταξίδια, θεάματα, καλλωπισμούς, καλλυντικά, πολυτελῆ δῶρα…) Σπατάλη! Ἂν οἱ ἄνθρωποι ἀρκοῦνταν στὰ λίγα καὶ ἀναγκαῖα καὶ βοηθοῦσαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, δὲ᾿ θὰ ὑπῆρχε πεινασμένος, γυμνός, ἄστεγος. Τώρα;…
   Ἄλλη συνέπεια τῆς ἁμαρτίας εἶνε ἡ φθορὰ τῆς ὑγείας. Είδατε τί είπαμε γιὰ τὸ τσιγάρο. Ἡ Θάτσερ στὴν Ἀγγλία ἦταν σοφὴ γυναίκα· ὅταν εἶδε τί προκαλεῖ τὸ τσιγάρο, διέταξε, πάνω σὲ κάθε πακέττο νὰ ζωγραφίζουν ἕνα καρκίνο. Δηλαδή· καπνίζεις; καρκίνο θὰ πάθῃς. Ἔτσι περιώρισε τὸν κίνδυνο. Ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε μεγάλη κατανάλωσι καπνοῦ.
Γνώρισα τὸ Μακάριο τῆς Κύπρου, ποὺ πέθανε σὲ μικρὰ σχετικῶς ἡλικία. Συναντηθήκαμε στὰ ψηλὰ βουνά, ὅταν εἶχε ἐπισκεφθῆ τὰ πεδία τῶν μαχῶν. Κοντὰ ὅμως στὰ προτερήματά του, εἶχε δυστυχῶς ἕνα ἐλάττωμα· κάπνιζε συνεχῶς. Τοῦ εἶπα τότε (ἤμουν κληρικός, ἀρχιμανδρίτης)· ―Μὲ συγχωρεῖς, πολὺ καπνίζεις… Δὲν τό ᾿κοψε. Πέθανε μὲ τὸ τσιγάρο στὸ στόμα.
Οἱ ἀσκηταὶ ζοῦν πολλὰ χρόνια· ἡ ἁγιότης εἶνε καὶ μακροβιότης. Ἡ ἁμαρτία ἀντιθέτως εἶνε καὶ φθορὰ τῆς ὑγείας. Τὸ θέμα εἶνε ἀπέραντο, κ᾿ ἔχουν γραφῆ βιβλία. Πίσω ἀπὸ κάθε ἀσθένεια κρύβεται ὁ ἰοβόλος ὄφις τῆς ἁμαρτίας. Ἄνθρωποι νέοι καὶ ῥωμαλέοι, ποὺ ἦταν ἐλπίδα τῆς οἰκογενείας, κατήντησαν ἐρείπια. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἔλεγε «Οὐ μοιχεύσεις» (Ἔξ. 20,13), «οὐ πορνεύσεις», ἀπαντοῦσαν μὲ ἀναίδεια· ―Τὸ κορμὶ εἶνε δικό μου, ὅ,τι θέλω τὸ κάνω· ἐσὺ θὰ μ᾿ ἐξουσιάσῃς;… Τώρα ἦρθε κι ἄλλη τιμωρία, ἡ φοβερὰ ἀσθένεια τοῦ ἔητζ, ποὺ ἐπιβεβαιώνει αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἀνέκαθεν ἡ Ἐκκλησία· «Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τὸ σῶμα…» (Παρακλ. καν.).
   Μία λοιπὸν συνέπεια τῆς ἁμαρτίας ἡ σπατάλη χρημάτων, δευτέρα ἡ φθορὰ τῆς ὑγείας. Τρίτη; Ἡ φθορὰ ἑνὸς πράγματος πού ᾿νε ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ὑγεία. Ποιό εἶνε αὐτό; Τὸ Read more »

Κυριακὴ Γ΄ (Γ΄Ματθ.) (Ῥωμ. 5,1-10)

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

H AΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε» (^Pωμ. 5,8)

 AΥΤΑ τὰ λόγια, ἀγαπητοί, δὲν εἶνε δικά μου· εἶνε λόγια θεόπνευστα τοῦ κορυφαίου ἀποστόλου Παύλου, ποὺ σὲ λίγες ἡμέρες θὰ ἑορτάσουμε τὴν ἱερά του μνήμη. Τὰ προσέξαμε ἆραγε; Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὁμιλεῖ ἐδῶ ὁ ἀπόστολος· γι᾿ αὐτὴν ὁμιλεῖ σήμερα καὶ τὸ εὐαγγέλιο· γι᾿ αὐτὴν θὰ ποῦμε κ᾿ ἐμεῖς λίγα λόγια.

* * *

  «Συνίστησι», λέει, «τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός» (Ῥωμ. 5,8). «Συνίστησι» θὰ πῇ «φανερώνει», «δείχνει» σ᾿ ἐμᾶς τὴν ἀγάπη του.
Ἡ ἀγάπη, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὸ πιὸ βαθὺ καὶ πλατὺ ασθημα τοῦ ἀνθρώπου. Ποιός ἀπὸ μᾶς θέλει νὰ μὴν τὸν ἀγαποῦν; Ποιός δὲ᾿ στενοχωριέται ὅταν δὲν τὸν ἀγαποῦν; Καὶ ποιός δὲν εὐχαριστιέται ὅταν βλέπῃ ὅτι δίπλα του ὑπάρχουν φίλοι ποὺ τὸν ἀγαποῦν; Ὁ ἄνθρωπος ζῇ μὲ τὴν ἀγάπη καὶ πεθαίνει ἀπὸ ἔλλειψι ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη εἶνε τὸ πιὸ ἀναγκαῖο στὴ ζωή του.
Ὑπάρχουν διαφόρων εἰδῶν ἀγάπες· διάλεξε καὶ πάρε. Ὑπάρχει ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρὸς ἄνθρωπο· ἡ ἀγάπη τῶν φίλων, ἡ ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν, ἡ ἀγάπη τῶν συμμαθητῶν, ἡ ἀγάπη ἡ συζυγική (τῆς γυναίκας, τοῦ ἄντρα), ἡ ἀγάπη προπαντὸς τῆς μάνας – μιὰ ἀγάπη μάλαμα. Ἐκεῖ ὅμως σταματᾶμε. Σταματᾶμε, γιατὶ είμεθα ἄνθρωποι τοῦ κόσμου. Παραπάνω;
Ἀνεβῆτε σ᾿ ἕνα ἄλλο σκαλοπάτι. Ἂν τὸ ἀνεβῆτε, ὑψώνεστε πρὸς τὰ οὐράνια. Ποιά εἶνε ἡ ἀγάπη ἐκείνη; Παραπάνω ἀπὸ τὶς ἀγάπες τῶν ἀνθρώπων εἶνε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸ τὸν ἄνθρωπο. Ποιός τὴν αἰσθάνεται, ποιός τὴν ζητάει; Τὸ παιδὶ καταλαβαίνει τὴν ἀγάπη τῆς μάνας. Ἂν τὸ ῥίξῃς μέσα σὲ χίλιες γυναῖκες, τὴ μάνα ζητάει· γιατὶ αὐτὴ μὲ τὸ βλέμμα της, μὲ τὰ χαϊδέματά της, μὲ ὅλο τὸν τρόπο της τὸ ἀσφαλίζει. Καταλαβαίνει τὸ παιδάκι καὶ προτιμͺᾶ τὴ μάνα του, ἔστω κι ἂν εἶνε φτωχιά. Ἂν πᾷς τὸ παιδάκι στὴ βασίλισσα, θὰ κλαίῃ· ἂν τὸ πᾷς στὴ φτωχιὰ τὴ μάνα του ἠρεμεῖ, χαίρεται, γελάει. Γιατὶ αὐτὴ τὸ ἀγαπάει. Ὅπως λοιπὸν ἡ μάνα ἀγαπάει τὸ παιδί, ἔτσι κι ἀκόμη περισσότερο ὁ Θεὸς ἀγαπάει τὰ παιδιά του, τὸν κόσμο ὅλο. Λέει ὁ προφήτης· Μπορεῖ ἡ μάνα ν᾿ ἀρνηθῇ κάποτε τὸ παιδί της, ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν θὰ παύσῃ νὰ ἀγαπᾷ τὸν κόσμο (βλ. Ἠσ. 49,15).
Δείχνει τὴν ἀγάπη του ὁ Θεός. Πῶς τὴ δείχνει; Μὲ χίλιους τρόπους. Παράδειγμα αὐτὸ ποὺ λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο (Ματθ. 6,22-33)· ὅτι ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ζήσῃ, ἔχει ἀνάγκες. Ἀφοῦ ἔχει σῶμα, χρειάζεται ἕνα ῥοῦχο, μιὰ στέγη, λίγη τροφή, τὸ ἀναγκαῖο ψωμὶ καὶ προπαντὸς τὸ νεράκι. Παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα ὅμως ἔχει ἀνάγκη τὸν ἀέρα. Πέντε λεπτὰ νὰ λείψῃ, δὲ᾿ μένει κανένας, θὰ πᾶμε ὅλοι ἀπὸ ἀσφυξία. Οὔτε τὸ φεγγάρι οὔτε τὰ ἄλλα ἄστρα ἔχουν ἀέρα. Ἄντε λοιπόν, ἄνθρωπε, ἐκεῖ· χρειάζεσαι μπουκάλες ὀξυγόνου. Ποιός ἔδωσε τὸν ἀέρα; Ποιό ἐργοστάσιο βγάζει τὸ ὀξυγόνο καὶ μᾶς ζωογονεῖ; Ἂν ἀγοράζαμε τὸ ὀξυγόνο ποὺ ἀναπνέουμε, ἔπρεπε νὰ δουλεύουμε μόνο γι᾿ αὐτό. Στὴν ἐκκλησία, ποὺ ἐρχόμεθα κάθε Κυριακή, ὑποβάλλουμε στὸν Κύριο εκοσι περίπου αἰτήματα. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶνε· «Ὑπὲρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς καὶ καιρῶν εἰρηνικῶν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν» (θ. Λειτ.). Κύριε, δῶσε μας ἀεράκι καλό, καθαρό, ὑγιεινό, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε. Γιατὶ ἂν μολυνθῇ ὁ ἀέρας μὲ μικρόβια, ὅλοι οἱ γιατροὶ νὰ μαζευτοῦνε, δὲ᾿ θὰ ζήσῃ τίποτα στὴ γῆ.
Δείχνει λοιπὸν ὁ Θεὸς τὴν ἀγάπη του καὶ μὲ τὰ ποτάμια καὶ μὲ τὶς θάλασσες καὶ μὲ τοὺς καρποὺς καὶ μὲ τὸ ἀεράκι ποὺ πνέει. Δὲ᾿ σᾶς εἶπα ὅμως ἀκόμη τίποτα, ἀδελφοί μου. Παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ ὑπάρχει μιὰ ἄλλη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ. Εἶνε τὸ πιὸ μεγάλο δεῖγμα τῆς ἀγάπης του. Ποιό εἶν᾿ αὐτό; Δὲ᾿ μπορεῖ γλῶσσα ἀνθρώπου νὰ τὸ ἐκφράσῃ, δὲ᾿ μπορεῖ θεολόγος νὰ τὸ περιγράψῃ. Ἂν σᾶς τὸ πῶ ἀμέσως, φοβοῦμαι πὼς δὲ᾿ θὰ συγκινηθῆτε. Γι᾿ αὐτὸ θὰ σᾶς τὸ πῶ μὲ μιὰ ἱστορία.
Κάποτε Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

EMΠΑΙΓΜΟΣ

«Ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον…» (Ἑβρ. 11,36)

Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί μου, ἱστορεῖ τὴν ἄθλησι καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων Πάντων. Ποιός δὲν θαυμάζει τὴν καρτερία τους; Μὴ λησμονοῦμε ὅμως, ὅτι οἱ σωματικοὶ πόνοι ποὺ ὑπέμειναν ἦταν ἕνα μέρος μόνο τοῦ μαρτυρίου τους. Οἱ ἅγιοι Πάντες εἶχαν κ᾿ ἕναν ἄλλο πόνο νὰ ὑπομείνουν. Καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ ἐμπαιγμός . Γι᾿ αὐτὸ τώρα δὲν θὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὰ φοβερὰ σωματικά τους μαρτύρια. Θὰ σᾶς μιλήσω μόνο γιὰ τὸν ἐμπαιγμό, γιὰ τὴν κοροϊδία, ποὺ ὑπέμειναν οἱ ἅγιοι Πάντες, σύμφωνα μ᾿ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ σημερινὸς ἀπόστολος.
 
 «Ἐμπαιγμῶν», λέει, «καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον» (Ἑβρ. 11,36), δοκίμασαν δηλαδὴ τὸν ἐμπαιγμό. Ποιός εἶνε αὐτὸς ὁ ἐμπαιγμός; Ἂν ἀνοίξουμε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, θὰ δοῦμε ὅτι πολλοὶ ἱεροὶ ἄνδρες ἔγιναν ἀντικείμενο γελοιότητος καὶ χλευασμοῦ
.⃝ -Παράδειγμα πρῶτο ὁ Νῶε . Ἦταν δίκαιος.Πίστευε στὸ Θεὸ καὶ ἔλεγε στοὺς συγχρόνους του νὰ παύσουν ν᾿ ἁμαρτάνουν. Ἐκεῖνοι τὸν ἐνέπαιζαν, τὸν κορόιδευαν. Κι ὅταν ὁ Νῶε τοὺς εἶπε ὅτι ἔρχεται τιμωρία καὶ τὸν εἶδαν νὰ φτειάχνῃ καράβι στὴν ξηρά, αὐτοὶ διασκέδαζαν καὶ ἔλεγαν· Τρελλάθηκε ὁ Νῶε…
⃝ -Ἐνεπαίχθη λοιπὸν ὁ Νῶε ἀπὸ τὴν γενεά του τὴν ἄπιστη καὶ διεφθαρμένη. Ἐνεπαίχθη ἐπίσης ὁ Λὼτ ὁ δίκαιος μέσα στὰ Σόδομα καὶΓόμορρα.
.⃝ -Ἐνεπαίχθη ἀκόμη ὁ Ἰώβ . Ὅταν τὸν εἶδαν φτωχό, δυστυχισμένο, ἄρρωστο, τοῦ εἶπαν·Τί σὲ ὠφέλησαν οἱ δικαιοσύνες σου καὶ ἡ πίστι σου;… Κι αὐτὴ ἀκόμα ἡ γυναίκα του τοῦ εἶπε τὸν πιὸ πικρὸ λόγο· «Βλαστήμα τὸ Θεό,καὶ πέθανε». Αὐτὸς ὅμως ἀπήντησε· Γυναίκα ἄφρον, ὄχι μόνο δὲν τὸν βλαστημῶ, ἀλλὰ καὶ τὸν ὑμνῶ καὶ τὸν δοξάζω. «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος» (βλ. Ἰὼβ 1,21). Ἐνεπαίχθη, μὰ αὐτὸς δὲν γόγυσε, ἀλλὰ δοξολόγησε τὸ Θεό.
.⃝ -Ἐνεπαίχθη καὶ ὁ Δαυῒδ ἀπὸ καθάρματα τῆς ἐποχῆς του ὅπως ὁ Σεμεΐ, ποὺ τὸν ὕβριζε καπηλικῶς. Ἐνεπαίχθησαν δηλαδὴ ὅλοι οἱ προφῆτες. Δὲν ὑπάρχει δίκαιος τῆς παλαιᾶς διαθήκης ποὺ νὰ μὴν ἐνεπαίχθη ἀπὸ τοὺς συγχρόνους του.Ἀλλὰ γιατί πᾶμε μακριά; Ποιός εἶνε, ἀδελφοί μου, ὁ ἀρχηγός μας; ποιός εἶνε τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα γιὰ μᾶς; Εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἔ λοιπόν, τί τοῦ ἔκανε ὁ κόσμος; τοῦ ἔστρωσε λουλούδια νὰ περάσῃ; Ἐνεπαίχθη καὶ ὁ Χριστός. Καὶ ἐνεπαίχθη ὅσο κανείς ἄλλος στὸν κόσμο. Οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι ἄνοιξαν Read more »

Κυριακὴ Ἁγ.  Πάντων (Ἑβρ. 11,33 – 12,2)

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ

«Ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος» (Ἑβρ. 11,38)

  ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Δὲν ἑορτάζει ἕνας ἅγιος, οὔτε δύο οὔτε δώδεκα οὔτε σαράντα οὔτε τριακόσιοι δεκαοκτὼ ἅγιοι· σήμερα ἑορτάζουν πολλοὶ – ἀναρίθμητοι, ὅλοι οἱ ἅγιοι. Εἶνε ἡ ἑορτὴ τῶν ἁγίων Πάντων. Ποιοί εἶνε αὐτοί; Εἶνε ἐκεῖνοι ποὺ γράφουν τὰ χαρτιά, τὰ συναξάρια, τὰ μηναῖα· ἀλλὰ εἶνε καὶ ἄλλοι, ποὺ τὰ ὀνόματά τους τὰ γνωρίζει μόνο ὁ Θεός, ἅγιοι ἀνώνυμοι. Εἶνε ἅγιοι ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἔθνη, ἀπ᾿ ὅλες τὶς γλῶσσες καὶ τὶς φυλές, ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἐποχές, ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα, ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἡλικίες. Εἶνε νήπια ὅπως ἐκεῖνα ποὺ ἔσφαξε ὁ Ἡρῴδης, μικρὰ παιδιὰ ὅπως ὁ ἅγιος Κήρυκος, γέροντες μὲ ἄσπρα μαλλιά, γυναῖκες, ἄντρες, ἕνας κόσμος ὁλόκληρος. Ἂν μπορῇς νὰ μετρήσῃς τὰ ἄστρα, τότε θὰ μπορέσῃς νὰ μετρήσῃς καὶ τοὺς ἁγίους Πάντας.
Σχηματίζουν σήμερα τρόπον τινὰ μία παρέλασι, ἐμπρὸς στὴν ὁποία οἱ παρελάσεις τῶν ἐθνικῶν μας ἑορτῶν σβήνουν. Παρελαύνουν ὅλοι οἱ ἅγιοι μπροστὰ στὸν βασιλέα Χριστό. Πρώτη περνᾷ ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, μετὰ ἔρχονται οἱ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, μετὰ οἱ πατριάρχαι, μετὰ οἱ προφῆται, μετὰ οἱ ἀπόστολοι, μετὰ οἱ μάρτυρες, μετὰ οἱ ὅσιοι, μετὰ οἱ πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, μετὰ οἱ ὁμολογηταί, ὅλος ὁ στρατὸς τοῦ Κυρίου. Καὶ μπροστὰ ἀπ᾿ ὅλη τὴν παράταξι σελαγίζει ἡ σημαία, ὁ τίμιος σταυρός. Ὅλοι αὐτοὶ γονατίζουν μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ λένε μὲ σεβασμὸ καὶ εὐλάβεια· Χαῖρε, ὁ Βασιλεὺς ἡμῶν!
Στὴν ἐποχή μας ἡ ἁγιότης περιφρονεῖται. Ἀλλὰ μήπως κι ὅταν ζοῦσαν στὴ γῆ οἱ ἅγιοι γνώρισαν τιμή; Κάθε ἄλλο. Καὶ τότε ὁ κόσμος ἄλλους θαύμαζε· ζήλευε αὐτοὺς ποὺ διασκέδαζαν, ὠργίαζαν, κολυμποῦσαν στὸ χρῆμα, κατοικοῦσαν στὰ μέγαρα· ἐνῷ οἱ ἅγιοι ἔμεναν μακριὰ ἀπ᾿ ὅλα αὐτά. Δὲ᾿ μποροῦσαν νὰ ζήσουν μέσα σὲ πολιτεῖες. Ἀναγκάζονταν νὰ φεύγουν, νὰ βγαίνουν ἔξω, νὰ ζοῦν στὰ βουνά, νὰ φοροῦν γιδοτόμαρα, νὰ κρύβωνται σὲ σπηλιές, γιὰ ν᾿ ἀποφύγουν συμβιβασμοὺς καὶ νὰ κρατήσουν τὴν πίστι καὶ τὴν καθαρότητά τους.
Γι᾿ αὐτοὺς τοὺς ἁγίους λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος· «Ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος» (Ἑβρ. 11,38). Τί θὰ πῇ αὐτό; Ἂς τὸ κάνουμε λιανά.

* * *

   Φανταστῆτε μὲ τὸ νοῦ σας μιὰ θεόρατη ζυγαριά. Στὸ ἕνα μέρος της βάλτε ὅλα τὰ πλούτη, ὅλο τὸ χρυσάφι, ὅλο τὸ ἀσήμι, ὅλα τὰ διαμάντια, ὅλα τὰ τιμαλφῆ τῆς γῆς. Βάλτε ἀκόμη ὅλο τὸν ὀρυκτὸ πλοῦτο ποὺ ὑπάρχει στὸ ὑπέδαφος. Ἀνοῖξτε καὶ τὶς τράπεζες καὶ φέρτε ὅλο τὸ χρῆμα. Τέλος βάλτε πάνω καὶ τὰ διάσημα τῶν ἀξιωμάτων, κορῶνες, σπαθιά, παράσημα, διπλώματα, βραβεῖα καὶ ἐπαίνους, ὅ,τι ἐκλεκτὸ καὶ πολύτιμο ἔχει ὁ κόσμος. Καὶ στὸ ἄλλο μέρος τῆς ζυγαριᾶς βάλτε – τί; Ἕνα μάρτυρα, ἕναν ἀσκητή. Ἡ ζυγαριὰ δὲν θὰ γείρῃ πρὸς τὰ πλούτη· θὰ γείρῃ πρὸς τὸ μέρος τοῦ ἁγίου! Τόση ἀξία ἔχει ἡ ἁγιότης.
Ὑπερβολικὰ θεωροῦνται αὐτά; Ἀλλ᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος· ὅτι ὁ κόσμος δὲν ἦταν ἄξιος νὰ ἔχῃ στὶς τάξεις του τέτοια διαμάντια, τέτοια ἀναστήματα· «ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος». Δὲν εἶνε αὐτὸ ὑπερβολή. Θὰ μποροῦσα ν᾿ ἀναφέρω πολλὰ παραδείγματα γιὰ νὰ σᾶς δείξω, ὅτι ἕνας ἅγιος ἀξίζει παραπάνω ἀπ᾿ ὅλο τὸ ντουνιᾶ. Ἀναφέρω ἕνα μόνο, γιὰ νὰ δῆτε πόσο ἀξίζει ἕνας ἅγιος.
Ὀχτακόσα χρόνια προτοῦ νά ᾿ρθῃ ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο ζοῦσε ἕνας βασιλιᾶς ἄδικος. Εἶχε δὲ δίπλα του καὶ μιὰ βασίλισσα ποὺ ἦταν ἑκατὸ φορὲς πιὸ ἄδικη ἀπ᾿ αὐτόν. Ζοῦσαν στὰ παλάτια ζωὴ τρυφηλή. Τὸ δὲ χειρότερο ἦταν, ὅτι παρέσυραν τὸν περιούσιο λαὸ τοῦ Θεοῦ στὴν εἰδωλολατρία καὶ τὴ διαφθορά. Ὁ Θεὸς ὠργίστηκε καὶ ἔξαφνα διατάζει, νὰ σταματήσῃ ὁ οὐρανὸς νὰ βρέχῃ. Καὶ σταμάτησε πράγματι ἐπὶ τρισήμισυ χρόνια! Ξεράθηκαν τὰ πάντα. Τὰ πηγάδια καὶ οἱ βρύσες στέρεψαν. Τὰ ζῷα δὲ᾿ μποροῦσαν πιὰ νὰ ζήσουν. Οἱ ἄνθρωποι πήγαιναν μέσα στὶς σπηλιὲς καὶ κολλοῦσαν τὴ γλῶσσα τους στὰ βράχια σὰν τὸ σκύλο, γιὰ νὰ βροῦν λίγη ὑγρασία. Εἶχε ἀνοίξει πιὰ ἡ γῆ, εἶχε γίνει σκληρὴ σὰν τὸ κεραμίδι. Κινδύνευαν νὰ πεθάνουν ὅλοι, νὰ μὴ μείνῃ οὔτε ἕνας. Τότε ποιός τοὺς ἔσωσε; Γιά διαβάστε. Τοὺς ἔσωσε ὁ βασιλιᾶς; οἱ πλούσιοι; οἱ μεγάλοι; οἱ γραμματισμένοι; Κανείς ἀπ᾿ αὐτούς. Τοὺς ἔσωσε ἕνας ποὺ δὲν εἶχε σπίτι, δὲν εἶχε χρήματα, δὲν εἶχε ροῦχα πολυτελείας. Φοροῦσε μιὰ κάππα καὶ μ᾿ ἕνα ῥαβδὶ γύριζε ξυπόλητος βουνὰ – λαγκάδια, ἀπὸ ῥιζοβούνι σὲ ῥιζοβούνι κι ἀπὸ σπηλιὰ σὲ σπηλιά, καὶ τὸν ἔτρεφαν τὰ κοράκια τοῦ οὐρανοῦ. Ποιός εἶν᾿ αὐτός; Θὰ τὸν γιορτάσουμε στὶς 20 Ἰουλίου· εἶνε ὁ προφήτης Ἠλίας – νά ᾿χουμε τὴν εὐχή του. Αὐτὸς γονάτισε καὶ προσευχήθηκε…
Ἂν ποῦμε κ᾿ ἐμεῖς πὼς προσευχόμεθα, θὰ ποῦμε ψέματα. Συγχωρῆστε με, μὰ οὔτε σεῖς ὁ λαὸς οὔτε ἐμεῖς οἱ παπᾶδες (βάζω καὶ τὸν ἑαυτό μου) ποὺ λειτουργοῦμε προσευχόμεθα. Πρὶν 100 – 200 χρόνια στὸ Μοριά, στὴ Θεσσαλία, στὴν Κρήτη, στὴν Ἤπειρο, στὴ Μακεδονία, στὴ Μικρὰ Ἀσία, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἔμπαιναν στὴν ἐκκλησία τὰ μάτια τους ἦταν βουρκωμένα καὶ τὰ δάκρυα πέφτανε κάτω στὰ πλακάκια κορόμηλο. Ποῦ τώρα αὐτά! Είμεθα θεομπαῖκται. Θὰ μᾶς τὶς κλείσῃ ὁ Θεὸς τὶς ἐκκλησίες· θὰ γίνουν ἀχούρια, κινηματογράφοι, θέατρα. Ποιός μπαίνει μέσα μὲ φόβο Θεοῦ;…
Ἔκανε, λοιπόν, ὁ Ἠλίας τὴν προσευχή του. Ὄχι πολλὴ ὥρα. Ἀλλὰ μόλις ὕψωσε τὰ χέρια, λὲς κ᾿ ἤτανε μαγνήτης, τράβηξε τὰ σύννεφα· γέμισε ὁ οὐρανός, ἔβρεξε, καὶ δροσίστηκε ἡ γῆ. Νά λοιπόν· ἕνας ἀπόκοσμος ἐρημίτης ἔσωσε τὸν κόσμο, ὁλόκληρο βασίλειο. Αὐτός εἶχε τὴν ἀξία, ὄχι ὁ κόσμος. «Ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος»! Τέτοιο διαμάντι ἦταν στὴν ἐποχή του, ἀλλὰ ποιός τὸν ὑπολόγιζε; Τὸν κυνηγοῦσαν, καὶ αὐτὸς ὁ κυνηγημένος ἦρθε ὥρα ποὺ τοὺς ἔσωσε. Νά τί ἀξίζει ἕνας ἅγιος.

* * *

 Θὰ πῆτε· Αὐτὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», σήμερα; Δὲν ἔπαυσε, ἀδέρφια μου, ἡ Ἐκκλησία νὰ γεννᾷ ἁγίους ἐδῶ στὴ γῆ. Ὅπως τὸ χῶμα βγάζει τριαντάφυλλα, ἔτσι καὶ αὐτὴ ἡ γῆ, καὶ ἡ δική μας χώρα, δὲ᾿ θὰ παύσῃ μέσ᾿ στὰ ἀγκάθια τὰ πολλὰ νὰ γεννάῃ καὶ κρίνα καὶ τριαντάφυλλα.
Ὑπάρχουν καὶ σήμερα ἅγιοι. Τὰ ὀνόματά τους δὲν τὰ γράφουν οἱ ἐφημερίδες οὔτε ἀκούγονται ἀπὸ τὰ ῥαδιόφωνα. Αὐτοὶ εἶνε ἄγνωστοι. Νὰ σᾶς δείξω μερικούς; Ἕνα κορίτσι ποὺ ὁ πατέρας του πέθανε καὶ τὸ σπίτι ἔμεινε ὀρφανὸ καί, ἐνῷ ἄλλες πουλᾶνε τὴν τιμή της καὶ ζοῦν μπέϊκα μέσ᾿ στὸν παλιόκοσμο, αὐτὴ ἐργάζεται τίμια καὶ βγάζει τὸ ψωμὶ τοῦ σπιτιοῦ, μιὰ τέτοια κοπέλλα, ἄγνωστη στὸν κόσμο, ἀξίζει χίλιες φορὲς περισσότερο ἀπὸ τὶς ἄλλες. Καὶ μιὰ νοσοκόμος πόσο ἀξίζει! Σὲ λίγο, σᾶς τὸ λέω, τὰ νοσοκομεῖα δὲν θά ᾿χουν νοσοκόμες. Γιατί μιὰ κοπέλλα νὰ πάῃ νὰ γίνῃ νοσοκόμος; Κορόϊδο εἶνε, νὰ ὑπηρετῇ ὅλη νύχτα καὶ ν᾿ ἀμείβεται ἐλάχιστα, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ἄλλη πουλάει τὸ κορμί της καὶ μαζεύει τόσα ὅσα δὲ᾿ μαζεύει αὐτὴ ὅλο τὸ χρόνο; Καὶ μιὰ πολύτεκνη μάνα, ποὺ βαδίζει μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ φροντίζει τὸν ἄντρα καὶ τὰ παιδιά της, ἀξίζει παραπάνω ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες ποὺ κρατοῦν στὴν ἀγκαλιά τους ὄχι παιδιὰ ἀλλὰ σκυλιά. Κ᾿ ἕνας ἐργάτης, ποὺ δουλεύει τίμια κι ὁ ἱδρώτας τρέχει ἀπὸ τὸ μέτωπό του, ἀξίζει παραπάνω ἀπὸ ἐφοπλιστὰς καὶ βιομήχανους. Κ᾿ ἕνας ἀγρότης ποὺ δουλεύει τὴ γῆ κι ὅταν κτυπάῃ ἡ καμπάνα κάνει τὸ σταυρό του, εἶνε ἀνώτερος ἀπ᾿ ὅλους τοὺς ἀσεβεῖς κυβερνῆτες τῶν λαῶν.
Αὐτὰ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ αὐτὰ τὰ κριτήρια πρέπει νά ᾿χουμε, ἀδέρφια μου. Δὲ᾿ σᾶς λέω περισσότερα, τοῦτο μόνο· μὴν ἐκτιμᾶτε χρῆμα, πλούτη, ἡδονάς. Νὰ ἐκτιμᾶτε πίστι καὶ ἁγιότητα. Ξεχάσαμε τὰ λόγια τῶν προγόνων μας. Ἔλεγε ὁ Πλάτων· «Πᾶς ὅ τ᾿ ἐπὶ γῆς καὶ ὑπὸ γῆς χρυσὸς ἀρετῆς οὐκ ἀντάξιος» (Νόμ. 5,728Α), ὅτι ὅλο τὸ χρυσάφι τῆς γῆς δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀντισταθμίσῃ τὴν ἀξία τῆς ἀρετῆς. Βγάζω δίσκο σήμερα, δίσκο ἀγγέλων, τὸν περιφέρω καὶ ζητῶ· δῶστε μου, Χριστιανοί, ἕνα δάκρυ μετανοίας, δῶστε μου ἕνα δράμι πίστεως, δῶστε μου ἕνα γραμμάριο ἁγιότητος, καὶ σᾶς χαρίζω ὅλο τὸν κόσμο. Ὅσο ἀξίζουν αὐτά, δὲν ἀξίζει ὅλος ὁ πλοῦτος τῆς γῆς.
Ἀδέρφια μου, μὴ μᾶς θαμπώσουν τὰ ἐγκόσμια. Νὰ ζήσουμε μὲ τὸ Χριστό. Μακάριοι – εὐτυχεῖς αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν στὸ Χριστό, αὐτοὶ ποὺ ζοῦν κατὰ Χριστόν, αὐτοὶ ποὺ ἑνώνονται μὲ τὸ Χριστό. Αὐτοὶ μιὰ μέρα, μαζὶ μὲ τοὺς μάρτυρας, τοὺς ὁσίους, τοὺς ἀγγέλους, μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους Πάντας, θὰ ψάλλουν καὶ θὰ λένε· «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, Κύριος σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου» (Ἠσ. 6,3 καὶ θ. Λειτ.).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ἀθηνῶν 20-6-1965)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ

Η ΜΑΓΕΙΑ

«Διαπονηθείς δε ο Παύλος και επιστρέψας τω πνεύματι είπε·
Παραγγέλλω σοι εν τω ονόματι Ιησού Χριστού εξελθείν απ’ αυτής»
(Πράξ. 16,18)

Ας προσπαθήσωμε, αδελφοί μου, να πάρουμε κάποιο ωφέλιμο δίδαγμα απ᾿ όσα ακούσαμε σήμερα.
Σήμερα είναι η Κυριακή του Τυφλού. Σήμερα το ευαγγέλιο διηγείται ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα που έκανε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός· ένας τυφλός εκ γενετής είδε το φως του. Δεν πρόκειται, αδελφοί μου, ν᾿ ασχοληθώ με το θαύμα αυτό, διότι θα μου πείτε· Δόξα τω Θεώ όλοι εδώ που είμαστε έχουμε μάτια και βλέπουμε. Ας δοξάσουμε το Θεό γιατί μας δίνει το φως το σωματικό, και ας τον παρακαλέσουμε να μας δώσει και το ανώτερο φως, το φως το ψυχικό.
Δεν θα ασχοληθώ με το ευαγγέλιο, που σας είναι γνωστό. Θα προσπαθήσω ν᾿ ανοίξω τον απόστολο του Χριστού, που είναι ένας καθρέπτης. Και σ᾿ αυτόν τι βλέπω;
Βλέπω μια αμαρτία, που εξακολουθεί δυστυχώς να διαπράττεται και στην γενεά μας. Θα ήμουν ευτυχής εάν μπορούσα να την ξεριζώσω, για να μη διαπράτεται στον τόπο μας. Ποια είναι αυτή η αμαρτία;

Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΩΝ

Υπήρχε, λέει, κάποτε ένα κορίτσι πτωχό, που κατοικούσε σε μια αρχαία πόλη, σε μια πόλη που δεν υπάρχει σήμερα. Κάποτε εκεί υπήρχαν παλάτια, υπήρχαν δικαστήρια, αγορές, θέατρα μεγάλα, στρατώνες. Κάποτε εκεί κατοικούσαν τρακόσες χιλιάδες άνθρωποι. Σε μια νύχτα —κάτι λέει ο απόστολος— σεισμός έγινε, και τώρα δεν υπάρχει τίποτε. Τώρα αν πας, θα βρεις μόνο σπασμένα μάρμαρα. Τώρα αν πας, θα δεις τους αρχαιολόγους να σκάβουνε, για να βγάλουν μέσα από τη γη κάτι μωσαϊκά και πολύτιμα ευρήματα από σπίτια.
Αυτά θα πάθουμε κ᾿ εμείς καμιά μέρα μέσα στις μεγαλουπόλεις, αν δεν μετανοήσουμε. Αυτά είναι γραμμένα. Διαβάστε την Αποκάλυψη για να τα δείτε. Και Read more »

Κυριακὴ Βαΐων (Φιλ. 4,4-9)

«Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλ. 4,5)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡμέρα ἱερὰ καὶ ἔνδοξος, Κυριακὴ τῶν Βαΐων. Σήμερα λαὸς πολὺς ὑποδέχθηκε στὰ Ἰεροσόλυμα τὸν Κύρι­ον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν «νικητὴν τοῦ θανάτου» (ἀπολυτ.), καὶ φώναζαν «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ἰω. 12,13 = Ψαλμ. 117,26). Ἂς συγκεντρώσουμε τὸ νοῦ μας στὰ ἱερὰ νοήματα κι ἂς ποῦμε λίγα σύντομα λόγια.
Καὶ δὲν ὑπάρχει πιὸ σύντομος λόγος ἀπὸ ἐ­κεῖνον ποὺ εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸν σημερινὸ ἀπόστολο. Ἂν προσέξατε, μέσα στὸ ἀνάγνωσμα αὐτὸ ὑπάρχουν δύο λέξεις γεμᾶ­τες πνευματικὸ νόημα. Εἶνε οἱ λέξεις «Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλιπ. 4,5), ὁ Κύριος εἶνε κοντά μας δη­λαδή. Τί κρύβουν οἱ λέξεις αὐτές;

* * *

Πολλοί, ἀγαπητοί μου, διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἐνθουσιάζονται. Θὰ ἤθελαν νὰ ζοῦν στὶς ἡμέρες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ εἶνε στοὺς Ἁγίους Τόπους, στὰ ἱερὰ ἐδάφη ποὺ πάτησε ὁ Κύριος, νὰ εἶνε κοντά του, νὰ τὸν βλέπουν καὶ νὰ τὸν ἀκοῦνε. Ἄκουγα πρὸ ἡμερῶν ἕνα φτωχὸ ἄνθρωπο νὰ λέῃ· Ἄχ, πάτερ μου, δὲν ἤθελα τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ πάρω κ᾽ ἐγὼ ἕνα εἰσιτήριο νὰ πάω στοὺς Ἁγίους Τόπους, καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ νὰ προσ­κυνήσω τὸν πανάγιο Τάφο!… Προσπάθησα νὰ τὸν παρηγορήσω καὶ τοῦ εἶπα τὰ ἑξῆς.
Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἔχῃ χρήματα, νὰ πάῃ στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ νὰ προσκυνήσῃ τὸν πανάγιο Τάφο, καὶ ὅμως ὁ Κύριος νὰ εἶνε μακριά του· καὶ μπορεῖ πάλι ἄλλος, πτωχός – πάμ­πτωχος, ποὺ δὲν ἔχει εἰσιτήριο νὰ πάῃ στὸ σπίτι του, νὰ μένῃ στὴν καλύβα του καὶ ὅ­μως ὁ Κύριος νὰ εἶνε πολὺ κοντά του. Τὸ «μακρὰν» ἢ τὸ «ἐγγύς», στὴν ἁγία μας θρησκεία ποὺ εἶ­νε πνευματική, δὲν ἐξαρτᾶται ἀ­πὸ τὸν τόπο. Ὁ Κύριος εἶνε μακριὰ ὅταν ἁ­μαρτάνῃς, καὶ εἶ­νε κοντὰ ὅταν κάνῃς τὸ καλὸ καὶ «ἐπιτελῇς ἁγιωσύνην» (Β΄ Κορ. 7,1). Ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται. Μὲ τὴν κακία κάνεις τὴν καρδιά σου ἕνα βρωμε­ρὸ σταῦλο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μείνῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, καὶ μὲ τὴν καλωσύνη κάνεις τὴν καρδιά σου πανάγιο Τάφο καὶ ναό, μέσα στὸν ὁ­ποῖο μπορεῖ νὰ κατοικήσῃ ὁ Θεός. Μὲ τὴν ἀρε­τὴ κάνεις τὴν καρδιά σου οὐρανό, καὶ μὲ τὴν κακία τὴν κάνεις κόλασι. Τὸ «ἐγγὺς» λοιπὸν τοῦ Κυρίου ἐξαρτᾶται ὄχι ἀπὸ τὸν τόπο ἀλλ᾽ ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ζῇ ὁ καθένας μας.
Στὸν βίο τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου ἀναφέρεται ὅτι, ὅταν τὸν ἔρριξαν στὰ ἄ­γρια θηρία στὸ ἀμφιθέατρο τῆς ῾Ρώμης κι αὐ­τὰ ἔφαγαν ὅλο τὸ σῶμα του, ἔμεινε μόνο ἡ καρ­διά –τὰ θηρία τὴν σεβάστηκαν–, κι ὅταν ἄνοιξαν τὴν καρδιά του, ἡ παράδοσις λέει ὅτι βρέ­θηκε μέσα γραμμένο· «Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ ἔρως τῆς καρδίας μου», ἡ γλυκειά μου ἀγάπη. Ὅσοι λοιπὸν ἔχουν τέτοια ἀγάπη στὸ Χριστό, τὸν ἀ­γαποῦν πάνω ἀπ᾽ ὅ,τι ἄλλο στὸν κόσμο, τὶς ἅ­γιες αὐτὲς ἡμέρες τὶς αἰσθάνονται βαθειά.
«Ὁ Κύριος ἐγγὺς» διὰ τῆς πίστεως, «ὁ Κύριος ἐγγὺς» διὰ τῆς ἀ­ρε­τῆς, «ὁ Κύριος ἐγ­γὺς» διὰ τῆς ἐλεημοσύνης καὶ κάθε ἀγαθοεργίας, «ὁ Κύριος ἐγγὺς» διὰ τῆς ἀγάπης.
Ἀλλὰ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε, ὅτι Read more »

Κυρ. Γ΄ Νηστ. Σταυρ/σεως
23 Μαρτίου 2014
Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

____

____

«Κρατωμεν της ομολογιας» (Ἑβρ. 4,14)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, βρισκόμαστε στὴ μέ­ση τῆς Τεσσαρακοστῆς. Μεγάλη ἑ­ορτή, Τρίτη Κυριακὴ Νη­στειῶν-τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.
Ὅσα λέγονται (ἀπολυτίκιο, ὕμνοι, τροπάρια, ἀπόστολος, εὐαγγέλιο), ὅλα διδάσκουν μεγά­λα μαθήματα. Ὅποιος ἔχει αὐτὶ μυστικὸ ἀκούει, ὅ­ποιος ἔχει μάτια βλέπει, ὅποιος ἔχει καρδιὰ αἰσθάνεται, καὶ ὅποιος ἔχει γλῶσσα ψάλλει· «Τὸν σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν σου ἀνάστασιν δοξάζομεν» (ἀντὶ τρισαγ.).
Ὠκεανὸς τὰ διδάγματα. Ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ ἂς ἐξ­ετάσουμε μία μόνο λέξι τοῦ σημερινοῦ ἀποστόλου, τὴ λέξι «ὁμολογία». «Κρατῶμεν», λέει, «τῆς ὁμολογίας» (Ἑβρ. 4,14). Τί σημαίνει «ὁμολογία»;

* * *

Ὑπάρχει ὁμολογία στὴ γλῶσσα τοῦ κόσμου, καὶ ὁμολογία στὴ γλῶσσα τοῦ Θεοῦ.
Ὁμολογία στὴ γλῶσσα τοῦ κόσμου. Ὅπως τώρα τελευταῖα ἀκούγεται γιὰ τὰ δάνεια ποὺ κάνει τὸ κράτος, εἶνε γνωστὸ τί σημαίνει ὁμο­λογία καὶ ὁμολογιοῦ­χοι. Τὸ κράτος, ὁποιοδήποτε κράτος, ὅταν βρεθῇ στὴν ἀνάγκη, στρέφε­ται στοὺς πολῖτες του καὶ λέει· Ζη­τῶ τὰ χρήματά σας. Καὶ ὑ­πόσχεται τόκους, κληρώσεις, λα­χνούς. Κι ὁ λαουτζῖκος δίνει ἐμπιστοσύνη, ἀνοίγει τὸ κομπόδεμά του καὶ ἐμπιστεύεται τὶς οἰκονομίες του στὸ κράτος. Καὶ τὸ κράτος; Δίνει ἕνα χαρτί, μία ὁμολογία, πάνω στὴν ὁποία γράφει ἕνα νούμερο. Εἶνε δύσκολο νὰ γράψῃ ἕνα νούμερο; Κατόπιν ὅμως ὅταν ἔρ­χεται ἡ ὥρα νὰ ἐξοφλήσῃ, –δὲν κάνω καμμία πο­λιτικὴ αὐτὴ τὴν ὥρα, ὁμιλῶ γενικὰ γιὰ ὅλα σχε­δὸν τὰ κράτη–, τὸ ψυχρὸ κράτος, ἀ­φοῦ κατα­βροχθίσῃ τὰ ἑκατομμύρια τοῦ λαοῦ, κλείνει τὶς θυρίδες τῶν τραπεζῶν καὶ ἀρνεῖ­ται νὰ δώ­σῃ ὁ,τιδήποτε ἢ δίνει ψίχουλα. Ἔτσι οἱ ὁ­μολο­γίες καταντοῦν κουρελόχαρτα· γιὰ νὰ ἐπαληθεύσῃ πάλι ὁ λόγος τῆς Γραφῆς «Μὴ πεποί­θατε ἐπ᾽ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145,3).
Ἀλλὰ ἡ ὁμολογία ποὺ δίνει ὁ Θεός! Θὰ θελήσετε ἆραγε σήμερα νὰ πάρετε μιὰ ὁμολογία; σήμερα, ἑορτή, θὰ βγῆτε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία παίρνοντας μιὰ τέτοια ὁμολογία; ὁμολογία ποὺ τὴν ὑπογράφει ὄχι ὁ ἄλφα ἢ βῆτα κυβερ­νήτης κράτους ἀλλ᾽ ὁ­μολογία ποὺ ὑπογράφει μὲ τὸ αἷμα του – ποιός· «ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύρι­ος τῶν κυριευόντων» (Α΄ Τιμ. 6,15)! Καταλαβαίνετε αὐτὰ ποὺ σᾶς λέω; Δὲν ἀνέ­βηκα ἐδῶ γιὰ νὰ περά­σῃ ἡ ὥρα ἢ νὰ σᾶς ψυχαγω­γήσω· ἦρθα νὰ διαμαρτυρηθῶ, γιατὶ ἀμελεῖτε καὶ ἀδιαφορεῖτε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ αἰώνια.
Ἀδελφοί, «κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας». Ἡ «ὁ­μολογία», γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ ἀπόστολος, τί εἶνε; Ἐκ μέ­ρους μὲν τοῦ Θεοῦ εἶνε βεβαίω­σις, ἀσφαλὴς βεβαίωσις, πὼς ὅ,τι ὑπόσχεται θὰ μᾶς τὸ δώσῃ. Ὑπόσχεται π.χ. «Οὐ μὴ σὲ ἀ­νῶ οὐδ᾽ οὐ μὴ σὲ ἐγκαταλίπω»· παιδί μου, δὲν θὰ σ᾽ ἐγ­καταλείψω ποτέ. Ὁμολογία – ὑπόσχεσι τοῦ Θε­οῦ εἶνε τὸ «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνα­σαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐ­λαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ» (Ψαλμ. 33,11). Ὁμολογία – ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ εἶνε τὸ «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν» (Παρ. 19,17). Ὁμολογία – ὑπόσχεσι ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ εἶνε ἡ βεβαίωσις ὅτι ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς «δὲν παίρνει πίσω τὸ λόγο του», ὅπως ἔλεγε ὁ γερο – Κολοκοτρώ­νης. Οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ κράτη ἀνακαλοῦν τὶς ὑπο­σχέσεις τους, ὁ Θεὸς ὄχι. «Πᾶς ὃς ἂν ὁμολογή­σῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀν­θρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμ­προσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ»· ἐάν, παιδί μου, λέει, μὲ ὁμολογήσῃς ἐμ­πρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ σὲ ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ ἐνώπιον τῶν ἁγίων ἀγγέλων (Λουκ. 12,8).
Ὁμολογία δὲ ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου τί εἶνε; Ὅπως τὸ παιδάκι ἔχει ἐμπιστοσύνη τυφλὴ στὴ μάνα του, γιατὶ ξέρει ὅτι ποτέ αὐτὴ δὲν θὰ τοῦ δώσῃ κάτι ἐπιβλαβές, ἔτσι ὁ Χριστιανὸς ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του ἀπολύτως στὰ χέρια τοῦ Θε­οῦ. Ὁμολογία θὰ πῇ· Read more »

Kυριακὴ Tελώνου & Φαρισαίου (B΄ Tιμ. 3,10-15)

ΠΟΝΗΡΟΙ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΣ

Πονηροί δὲ ἄνθρωποι και γόητες προκόψουσιν ἔπι τῷ χεῖρον πλανῶντες και πλανώμενοι (B΄ Tιμ. 3,13)

   ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ πρώτη Κυριακὴ τοῦ Τριῳδίου καὶ ὁ ἀπόστολος περιέχει δύο προφητεῖες τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἡ μία προφητεία εἶνε ὅτι· ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅσοι θέλουν στὴ ζωή τους νὰ ἐφαρμόσουν κατὰ γράμμα τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν «εὐσεβῶς», αὐτοὶ θὰ διωχθοῦν. Αὐτὴ εἶνε ἡ μία προφητεία. Ἡ δὲ ἄλλη προφητεία ποιά εἶνε; Ὅτι ὅσοι εἶνε «πονηροὶ ἄνθρωποι» καὶ ἀπατεῶνες, αὐτοὶ ―τὸ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος― αὐτοὶ θὰ προκόψουν (ἔ.ἀ. 12-13).
Θὰ προκόψουν λοιπὸν οἱ πονηροὶ καὶ ἀπατεῶνες; Μυστήριο πρᾶγμα! Δὲν εἶνε ἀνάποδα αὐτά; 
Ἀκριβῶς λοιπὸν ἐπάνω εἰς τὸ δεύτερο σκέλος τῆς προφητείας τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ λέγει ὅτι οἱ πονηροὶ καὶ οἱ ἀπατεῶνες, οἱ «γόητες», θὰ προκόψουν, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, μὲ πολὺ ἁπλᾶ λόγια νὰ σᾶς ὁμιλήσω, γιὰ νὰ ἐξηγήσω ποιοί εἶνε αὐτοὶ οἱ «πονηροί» καὶ ποιά ἡ προκοπή τους.

***

• (Παρέκβασις:) Θὰ παρακαλέσω νὰ σταματήσῃ ὁ δίσκος. Δὲ᾿ θά ᾿ρθῃ αὐτὴ ἡ ἅγια ἡμέρα ποὺ θὰ καταργηθοῦν οἱ δίσκοι; Δὲν κατηγορῶ τοὺς ἐπιτρόπους· κατηγορῶ μιὰ ἀταξία ποὺ ὑπάρχει στὴν ὀρθόδοξον ἐκκλησία, τὴν πιὸ ἱερὰ στιγμὴ τῆς θείας λειτουργίας να περιφέρεται ὁ δίσκος. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος, κατὰ τὸν ὁποῖον θὰ μπορέσουν οἱ ναοὶ ν᾿ ἀποκτήσουν τα ἔσοδα, τὰ ὁποῖα χρειάζονται, μόνο εἶνε ἀναγκασμένοι οἱ Χριστιανοὶ νὰ βλέπουν ἐνώπιόν τους τὸν δίσκο καὶ νὰ διαταράσσεται ἡ ἱερὰ στιγμὴ τῆς θείας λειτουργίας; (Ο π. Αυγουστίνος ως Μητροπολίτης Φλωρίνης κατήργησε τους δίσκους και τα έσοδα των ναών διπλασιάστηκαν)

Ποιοί εἶνε οἱ πονηροὶ

Ποιοί ἆραγε εἶνε αὐτοὶ οἱ «πονηροί»;
Ὁ πονηρὸς εἶνε ὁ ἀντίθετος τοῦ χαρακτῆρος ἐκείνου ὁ ὁποῖος λέγεται ἁπλοῦς καὶ εἰλικρινής. Ὁ ἁπλοῦς καὶ εἰλικρινὴς ὅ,τι εἶνε στὴν καρδιὰ εἶνε καὶ στὰ χείλη. Ὁ ἁπλοῦς καὶ εἰλικρινὴς ἔχει ὡς δόγμα «τὸ ναὶ ναί» καὶ τὸ «οὒ οὔ» (Ματθ. 5,37)· λέει «τὰ σῦκα σῦκα καὶ τὴ σκάφη σκάφη», τὴν ἡμέρα ἡμέρα καὶ τὴ νύχτα νύχτα. Ἐνῷ ἀντιθέτως ὁ πονηρὸς ἄλλα ἔχει μέσ᾿ στὴν καρδιὰ καὶ ἄλλα ἐκφράζει, ἄλλο εἶνε καὶ ἄλλο φαίνεται. Ὁ πονηρὸς εἶνε πηγάδι βαθὺ ποὺ δὲν ξέρεις τί ἔχει κάτω εἰς τὸν βυθό του. Ὁ πονηρὸς εἶνε ποτάμι θολὸ ποὺ δὲ᾿ γνωρίζεις τί λάκκους κρύβει. Ὁ πονηρὸς εἶνε θάλασσα, ποὺ κάτω κρύβει βράχους, καὶ εἶνε εὔκολο νὰ προσκρούσῃ ἐκεῖ ἕνα πλοῖο ποὺ ταξιδεύει. Ὁ πονηρὸς κρύβει τὰ ἐλαττώματά του καὶ τὶς κακίες του, καὶ παρουσιάζει τὴν ψευδῆ ἀρετή. Ὁ πονηρὸς εἶνε ὑποκριτής, ὁ πονηρὸς εἶνε φαρισαῖος· ὅπως ἀκριβῶς ὁ φαρισαῖος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου (βλ. Λουκ. 18,10-14). Ἔκρυβε τὶς κακίες του ποὺ εἶχε καὶ παρουσίαζε ἐπάνω στὴν ἐπιφάνεια τὰς δῆθεν ἀρετάς. Καὶ ἐθεώρει τὸν ἑαυτόν του ἅγιο, καὶ ἐζήτει νὰ τὸν θεωρήσουν ἅγιο, νὰ τὸν προσκυνήσουν ὡς ἅγιο· νὰ πέσουν ἄνθρωποι καὶ ἄγγελοι καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουν ὡς ἅγιο. Μὰ ἤτανε ἅγιος; Κάθε ἄλλο. Ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, μοιάζανε αὐτοὶ οἱ φαρισαῖοι σὰν ἕνα ποτήρι ποὺ ἀπ᾿ ἔξω εἶνε πεντακάθαρο, ἀλλὰ μέσα εἶνε γεμᾶτο ἀπὸ σαπρία καὶ ἀκαθαρσία (Ματθ. 23,25). Ὁ πονηρὸς εἶνε δίγλωσσος. Ὁ πονηρὸς δὲν ἔχει ἕνα πρόσωπο ἀλλὰ πολλὰ προσωπεῖα.

Τώρα τὴν περίοδο τοῦ Τριῳδίου κακῶς, κάκιστα, μερικοὶ ἐξαφανίζουν τὸ δικό τους πρόσωπο, τὸ μουτζουρώνουν καὶ φοροῦν μάσκες. Αὐτοὶ φοροῦν τὴ μάσκα μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, ἐνῷ ὁ πονηρὸς ὅλο τὸ χρόνο μασκαρεύεται. Ἔχει πολλὲς μάσκες, παρουσιάζεται μὲ πολλὰ προσωπεῖα.
Ὁ πονηρὸς μοιάζει σὰν ἕνα ἑρπετὸ ποὺ τὸ ὀνομάζουν χαμαιλέοντα. Αὐτὸς ὁ χαμαιλέων ἔχει τὴν ἰδιότητα νὰ ἀλλάζῃ χρώματα ἡ ἐπιδερμίς του. Εἶνε μέσα σὲ πράσινα χορτάρια; θὰ γίνῃ πράσινο τὸ δέρμα του. Εἶνε μέσα σὲ κίτρινα χορτάρια; θὰ γίνῃ κίτρινο τὸ δέρμα του. Εἶνε μέσα σὲ παπαροῦνες; θὰ γίνῃ κόκκινο τὸ δέρμα του. Μόνο ἄσπρο δὲ᾿ γίνεται. Αὐτός εἶνε ὁ χαμαιλέων. Χαμαιλέοντες εἶνε καὶ οἱ πονηροί. Ὁ πονηρὸς εὑρίσκεται μέσα σ᾿ ἕνα κύκλο θρησκευτικῶν ἀνθρώπων; θὰ κάνῃ τὸ θρῆσκο, θὰ κάνῃ μετάνοιες, θὰ προσκυνᾷ τὶς εἰκόνες ὅλες. Εὑρίσκεται μέσα σ᾿ ἕνα κύκλο πατριωτῶν; θὰ κάνῃ τὸν ὑπερπατριώτη. Εὑρίσκεται μέσα σ᾿ ἕνα κύκλο μοντέρνων; θὰ κάνῃ τὸ μοντέρνο. Εὑρίσκεται μέσα εἰς κύκλον συντηρητικῶν ἀνθρώπων; θὰ κάνῃ τὸν συντηρητικόν. Δὲ᾿ μπορεῖς νὰ τὸν πιάσῃς. Ἀλλάζει χρώματα· μόνο λευκὸς δὲν εἶνε· μόνο τὴν ἁπλότητα καὶ ἀθῳότητα δὲν ἔχει.
Ὁ πονηρὸς ὁμοιάζει ὡς πρὸς τὴν πονηρία μὲ ἕνα ζῷο, τὸ ὁποῖο εἶνε ἡ ἐνσάρκωσις τῆς πονηρίας· ὁμοιάζει μὲ τὴν ἀλεποῦ. Πόσα τεχνάσματα δὲ᾿ μεταχειρίζεται ἡ ἀλεποῦ διὰ νὰ παγιδεύσῃ τὰ θύματά της! Πολλὲς φορὲς κάνει τὴν ψόφια καὶ ξαπλώνεται κατὰ γῆς, γιὰ νὰ ἐξαπατήσῃ τὰ ὀρνίθια τὰ ἀνόητα καὶ νὰ τὴν πλησιάσουν καὶ νὰ γίνουν κατάβρωμά της. Ἔτσι ἀκριβῶς εἶνε. Ὁ πονηρὸς ἐκμεταλλεύεται ὅλα. Παρουσιάζεται φίλος, παρουσιάζεται συμπάσχων καὶ συμπονῶν καὶ συλλυπούμενος καὶ συμμορφούμενος πρὸς ὅλας τὰς ἰδιοτροπίας τοῦ ἄλλου, μὲ ἕνα καὶ μοναδικὸν σκοπόν· πῶς νὰ ἀποκτήσῃ τὴν εὔνοιά του, πῶς νὰ ἀποκτήσῃ τὴν ἀγάπη του, διὰ νὰ ἐπιδιώξῃ τὰ ἀτομικά του συμφέροντα.

Παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ

«Ἀλώπεκα», ἀλεποῦ, ναὶ ἀλεποῦ, ὠνόμασε ὁ Χριστὸς – ποιόν, κανένα φτωχαδάκι; Τὰ φτωχαδάκια ὡς ἐπὶ τῷ πλεῖστον εἶνε ἁπλᾶ. Ποιόν ὠνόμασε ἀλεποῦ ὁ Χριστός; Read more »