Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 9,11-14)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ

Ποιoς θ᾽ απαλλαξη τη συνειδησι απο το αγχος;

«Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ… καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι» (Ἑβρ. 9,14)

Κάθε φορά, ἀγαπητοί μου, ποὺ γίνεται θεία λειτουργία, διαβάζονται δύο περικοπὲς ἀ­πὸ τὴν ἁγία Γραφή· μία τὸ εὐ­αγγέλιο καὶ μία ὁ ἀπόστολος. Τὸ εἴπαμε καὶ τὸ ξαναλέμε, δὲν ὑ­πάρχει ἄλλο βι­βλίο ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή. Χιλιάδες βιβλία νὰ διαβάσῃς, ἂν δὲν διαβάσῃς τὴν ἁγία Γραφή, τίπο­τα δὲν ἔκανες.
Ἡ ἁγία Γρα­φὴ εἶνε ἀναγκαία. Τόσο ἀναγκαία ὅσο καὶ ἡ θεία κοινωνία. Ὅ­πως ἐὰν κάποιος δὲν κοινωνῇ, δὲν μπορεῖ νὰ εἶνε Χριστιανός, ἔτσι καὶ ἂν δὲν διαβάζῃ ἢ δὲν ἀ­κούῃ τὴν ἁγία Γραφή. Προτιμότερο νὰ μὴν ἔ­χῃς ψωμὶ νὰ φᾷς παρὰ νὰ μὴν ἔχῃς ἁγία Γρα­φὴ νὰ μελετᾷς· Ἡμέρα χωρὶς ψωμὶ νὰ περνάῃ, ἡμέρα χωρὶς ἁγία Γραφὴ νὰ μὴν περνάῃ.
Ἡ ἁγία Γραφὴ εἶνε προστασία. Ὁ ἱερὸς Χρυ­σόστομος λέει ὅτι ὅπου ὑπάρχει Εὐαγγέλιο, ἐ­κεῖ διάβολος δὲν πατάει· ὅπου ὑπάρχει Εὐ­αγ­­γέλιο, δηλαδὴ ἀνάγνωσις ἢ ἀκρόασις καὶ ἐφαρ­μογή του καὶ προσπάθεια νὰ μεταδοθῇ καὶ σὲ ἄλλους τὸ φῶς του, ἐκεῖ διάβολος δὲν πατάει.
Ἀλλὰ στὰ σημερινὰ χρόνια ἐλάχιστα εἶνε τὰ σπίτια ποὺ κάθε βράδυ προτοῦ νὰ κοιμηθοῦν διαβάζουν οἰκογενειακῶς τὴν ἁγία Γρα­φή. Κλείσαμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀπ᾽ αὐτὸ προ­­έρχονται ὅλα τὰ κακά. Δῶστε μου ἕνα σπίτι ποὺ διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ προσπαθοῦν ὅλοι νὰ ἐφαρμόσουν τὰ διδάγματά του· τὸ σπίτι αὐ­τό, καὶ καλύβα ἂν εἶνε, θὰ λάμπῃ σὰν παράδεισος. Δῶστε μου κ᾽ ἕνα σπίτι ποὺ δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο· σ᾽ αὐτό, ἔστω κι ἂν εἶνε μέγαρο καὶ ἀνάκτορο, θὰ εἶνε κόλασις.
Δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ἔκλεισαν· καὶ τί ἄνοιξαν, τὴν τηλεόρασι. Μιὰ ὥρα, δυὸ ὧ­ρες, τρεῖς ὧρες τηλεόρασι, ποὺ σκορπίζει τὰ «κόπριά» της καὶ διδάσκει τὰ πιὸ αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα. Ἡ τηλεόρασι, ὅπως εἶπε ὁ ἅγι­ος Κοσμᾶς, εἶνε τὸ κουτὶ ποὺ βρῆκε ὁ διάβολος γιὰ νὰ ἐκφαυλίσῃ ὅλους, τὸ χαζοκούτι.
Ἀκούσατε λοιπὸν τὸ εὐαγγέλιο, ἀκούσατε καὶ τὸν ἀπόστολο. Δὲν μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύ­σουμε καὶ τὰ δύο. Θὰ πῶ λίγα λόγια ἐπάνω στὸν ἀπόστολο. Τὸν ἀκούσατε, ἀλλὰ τὰ λόγια του φαίνονται σὰν κινέζικα. Ἄλλοτε τὰ καταλάβαιναν οἱ πιστοὶ καὶ τὰ ἤξεραν ἀπ᾽ ἔξω. Τώρα δυστυχῶς δὲν διαβάζουμε. Καὶ οἱ μόνοι ποὺ φαίνεται νὰ διαβάζουν εἶνε οἱ χιλιασταί. Ἀλλ᾽ αὐτοὶ διαστρεβλώνουν τὸ ἱερὸ κείμενο· ἄλλα ἐννοεῖ καὶ ἄλλα λένε αὐτοί.
Πόσες λέξεις εἶνε σήμερα ὁ ἀπόστολος; Ὀ­γδόντα περίπου λέξεις εἶνε· ὀγδόντα λέξεις – ὀγδόντα χρυ­σᾶ νομίσματα, κάθε λέξι καὶ μιὰ λίρα. Ἐὰν στὸ ἐκκλησίασμα πετοῦσε κάποιος λίρες, ὅλες θὰ προσπαθοῦσαν νὰ τὶς πιάσουν· δὲν θὰ ἔχαναν καμμία, οὔτε μιὰ λίρα δὲν θά ᾽πεφτε κάτω. Ἀλλὰ τί εἶνε οἱ λίρες καὶ τί εἶνε τὰ χρυσᾶ νομίσματα μπροστὰ στὰ λόγια, τὰ ἀν­εκτίμητα λόγια τῆς ἁγίας Γραφῆς; Πρέπει νὰ ἀγαποῦ­με τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ παραπάνω ἀ­πὸ χρυσί­ον καὶ ἀργύριον. Ἀπὸ τὶς ὀγδόντα λέξεις ποὺ ἔχει ὁ ἀπόστολος, ἐγὼ μία λέξι μόνο θέλω νὰ προσέξετε, στὸ τέλος τῆς περικο­πῆς, ποὺ ἔχει μεγάλη σπουδαιότητα. Εἶνε ἡ λέξι «συνείδησις» (Ἑβρ. 9,14).

* * *

Τί θὰ πῇ «συνείδησις»; Ἡ συνείδησις δὲν εἶνε κάτι ὑλικό· εἶνε κάτι πνευματικό, ἀόρατο. Εἶνε μία πνευματικὴ αἴσθησι καὶ μία κρίσι, ἕνα ζύγισμα τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποὺ ἄλλοτε μᾶς ἐ­παινεῖ καὶ ἄλλοτε μᾶς κατακρίνει. Ἡ συνείδησις εἶνε ἕ­να φαινόμενο ψυχολογικό, μὲ τὸ ὁ­ποῖο ἀσχο­λοῦν­ται οἱ θεολόγοι, οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ψυχολόγοι. Συνείδησις ὑπάρχει σὲ κάθε ἄν­θρωπο. Δηλαδὴ ἁπλούστερα· κάνει κάποιος κάποιο κακό, π.χ. κλέβει· ἢ κάτι χειρότερο, πάει τὴ νύ­χτα σὲ ξένο σπίτι καὶ ἀτιμάζει τὴ γυναῖ­κα τοῦ ἄλλου· ἢ κάτι ἀκόμα χειρότερο, σκοτώ­νει. Δὲν τὸν εἶδαν, οὔτε ἀστυνομία, οὔ­τε εἰσαγγελεύς, κανείς· δὲν τὸ ξέρει οὔτε ἡ γυναίκα του. Εἶνε λοιπὸν ἥσυχος; Καθόλου. Νιώ­­θει ἀν­ησυχία, σὰν κάποιος νὰ τὸν κυνηγάῃ. Μόλις κάνῃ τὸ κακό, μέσα του αἰσθάνεται στε­νοχώρια, ἔχει κάποιο σκουλήκι ποὺ τὸν τρώει. Ἀκούει μιὰ φωνὴ νὰ τοῦ φωνάζῃ αὐ­στηρά· ―Γιατί τὸ ἔκανες; Εἶσαι ἔνοχος, εἶσαι ἁμαρτωλός!… Ἔχουμε πολλὰ τέτοια παραδείγματα.
⃝ Πρῶτο παράδειγμα εἶνε ὁ Κάιν. Τί ἔκανε ὁ Κάιν; Σκότωσε τὸν ἀδελφό του τὸν Ἄβελ καὶ νόμισε πὼς δὲν τὸν εἶδε κανείς. Ἄκουσε ὅμως τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ· «Ποῦ εἶνε ὁ Ἄβελ ὁ ἀδελφός σου;» (Γέν. 4,9). Αὐτὴ ἡ φωνὴ τὸν τάραζε πλέον μέσα στὴ συνείδησί του καὶ δὲν τὸν ἄφηνε νὰ ἡσυχάσῃ. Ἔτρεμε σὰν τὰ φύλλα τῶν δέν­τρων· προτιμοῦσε νὰ πεθάνῃ παρὰ νὰ τὴν ἀκούῃ.
⃝ Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; Ἀναφέρει ὁ Ἠ­λίας Μη­νιάτης, ὅτι ὁ αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαν­τίου Κώνστας Β΄ (641-668) σκότωσε τὸν ἀδελφό του Θεοδόσιο καὶ ἔτσι ἀνέβηκε στὸ θρόνο. Τιμές, δόξες, τὰ πάντα εἶχε. Ἦταν εὐτυχής; Κάθε ἄλλο. Διότι τὴ νύχτα ἔβλεπε σὰν φάν­τα­σμα τὸν ἀδελφό του νὰ κρατάῃ ἕνα ποτήρι γεμᾶτο μὲ αἷμα του ποὺ ἄχνιζε καὶ νὰ τοῦ λέῃ· «Ἀδελφέ, πίε», πιὲς τὸ αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ σου.
⃝ Τὸ πιὸ φοβερὸ παράδειγμα εἶνε ὁ Ἰούδας. Πούλησε τὸν Διδάσκαλό του ἀντὶ 30 ἀργυρί­ων. Τὰ νομίσματα κουδούνιζαν στὰ χέρια του, ἀλ­λὰ ἡ συνείδησί του τὸν ἔτυπτε τόσο, ὥστε πῆ­ρε σκοινὶ καὶ κρεμάστηκε – αὐτοκτόνησε.
⃝ Στὴν Ἀθήνα κάποιος ἔπεσε στὸ Φάληρο στὴ θάλασσα καὶ αὐτοκτόνησε. Ὅταν τὸν ἀνέσυραν πνιγμένο, βρῆκαν στὴν τσέπη του ἕνα χαρ­τὶ ποὺ ἔγραφε· Δὲν μπορῶ νὰ ὑποφέρω τὸν ἔ­λεγχο τῆς συνειδήσεως….
Τρομερὸ πρᾶγμα ἡ συνείδησις. Τί νὰ τὰ κά­νῃς τὰ λεφτά, τὰ ἀξιώματα καὶ τὶς θέσεις, ὅ­ταν αὐτὴ ἔχῃ τὸν ἄνθρωπο κατηγορούμενο καὶ ὑπὸ ἔλεγχο; Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει· Προτιμότερο νὰ σὲ κεν­τή­σῃ σκορ­πιὸς παρὰ ἡ συνείδησί σου. Κ᾽ ἕνας παλαιὸς γυμνασιάρχης, καλὸς καθηγητής, ὅταν τελειώναμε τὸ γυμνάσιο (τὸ σημερινὸ λύκειο) στὴ Σύρο, μᾶς εἶπε· Παιδιά μου, μιὰ εὐχὴ σᾶς λέγω· νὰ μὴ δοκιμάσετε, νὰ μὴ αἰσθανθῆτε τύψεις συνειδήσεως!
Ἐρωτοῦμε τοὺς ἀπίστους καὶ ἀθέους, ἐ­ρω­τοῦμε τοὺς πάντας· ποιός φύτεψε μέσα μας μιὰ τέτοια φωνή; Ἕνας μεγάλος φιλόσοφος εἶπε· Δυὸ πράγματα μὲ κάνουν νὰ πιστεύω ὅτι ὑπάρχει Θεός· ὁ ἔναστρος οὐρα­νὸς ποὺ εἶνε ἀπὸ πάνω μας καὶ ὁ ἠθικὸς νόμος (ἡ συνείδησι=) ποὺ εἶνε μέσα μας.
Ὁ ἄνθρωπος σήμερα, ὅπως βλέπουμε, λεφτὰ ἔχει, ἀξιώματα ἔχει, γυναῖκα ἔχει, παιδιὰ ἔχει, σπίτια ἔχει, χωράφια ἔχει, τὰ πάντα ἔχει. Εἶνε εὐτυχής; Δὲν εἶνε. Γιατί; Ἔχει λύσει τὰ ἐξωτερικὰ προβλήματα, μένουν ὅμως ἄλυτα ἐ­σωτερικὰ προβλήματα, ποὺ τοῦ δημιουργοῦν ψυχολογι­κὲς καὶ νευρολογικὲς διαταραχὲς καὶ παθήσεις, αὐτὸ ποὺ οἱ ψυχολόγοι λένε ἄγχος. Ποτέ ἄλλοτε ὁ κόσμος δὲν εἶχε τόσο ἄγχος. Ταραγμένοι εἶνε οἱ ἄνθρωποι, τρικυμία, ἀνησυχία ἔχουν γιὰ κάτι ποὺ τοὺς τύπτει.
Καὶ τρέχουν στοὺς γιατρούς. Γέμισε ὁ κόσμος ἀπὸ ψυχιάτρους καὶ νευρολογικὲς κλινι­κές. Κ᾽ ἐκεῖ τί κάνουν; συνήθως δίνουν χάπια καὶ πλουτίζουν. Ὡρισμένοι ὅμως ψυχίατροι πρῶ­τοι αὐ­τοὶ ἔχουν ἀνάγκη ἰατροῦ. Καὶ ἡ ἀνησυχία ἐξακολουθεῖ νὰ βασανίζῃ τὸν κόσμο.

* * *

Τί λοιπόν, ἀδελφοί μου; Δὲν ὑπάρχει γιατρός, φάρμακο, θεραπεία τοῦ ἄγ­χους τῆς συνειδήσεως; Ὑπάρχει! Ποιός εἶνε; Τὸ λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος· εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν» (θ. Λειτ.), ποὺ σταυρώθηκε, ἔδωσε τὸ τίμιό του αἷμα. Ὁ σταυρός του σβήνει τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου καὶ τὸ αἷμα του ἀ­παλλάσσει ἀπὸ τὶς τύψεις καὶ ἀναπαύει.
Ἀμφιβάλλετε; Ἂν ἀμφιβάλλετε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ μέγας ψυχίατρος ποὺ λύνει ὅλα τὰ ἐσωτερικὰ προβλήματα, δοκιμάστε. Πλησιάζουν οἱ ἅγιες ἡμέρες. Τὸ φάρμακο ποιό εἶ­νε· ἡ ἐξομολόγησις. Νὰ πᾷς μετανοημένος νὰ ἐξομολογη­θῇς, νὰ πῇς τὰ κρίματά σου, νὰ κλάψῃς ἐμπρὸς στὸν πνευματικό σου. Κι ὅ­ταν πῇς τὰ κρίματά σου μὲ εἰλικρίνεια, τὴν ὥ­ρα ἐκείνη ―δὲν εἶνε ψέμα― ἕνα βουνὸ ποὺ πλακώνει τὴν καρδιά σου, τὸ ἄγχος αὐτὸ ποὺ λένε οἱ ψυχολόγοι, θὰ φύγῃ ἀπὸ πάνω σου. Μέσα στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σου θ᾽ ἀκούσῃς μιὰ φωνὴ γλυκειά, φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό, νὰ σοῦ λέῃ «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μᾶρκ. 2,5), «παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται τὰ ἁμαρτήματά σου», καὶ θὰ αἰσθανθῇς ἀνακούφισι, λύτρωσι, γαλήνη.
Ὅποιος, ἀδελφοί μου, πιστεύει στὸ Χριστό, ὅποιος ἐξομολογεῖται εἰλικρινά, ὅποιος κοινω­νεῖ τὰ ἄχραντα μυστήρια «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης» (θ. Λειτ.), ὅπως ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία τὴν ὁποία ἑορτάζουμε σήμε­ρα, αὐ­τὸς αἰσθάνεται τὴν ἀπαλλαγὴ τῆς συ­νειδήσεως ἀπὸ τὸ ἄγχος. Αὐτὸ λέει ὁ ἀπόστολος σή­με­ρα· ὅτι ὁ Χριστὸς, ποὺ προσ­έφε­ρε τὸν ἑαυτό του θυσία, καθαρίζει τὴ συνείδη­σί μας ἀπὸ τὰ πονηρὰ ἔργα ποὺ τὴ μολύνουν (βλ. Ἑβρ. 9,14)· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 (Oμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερο ναο του Ἁγιου Κωνσταντίνου & Ἑλένης Ἀμυνταίου 31-3-1985 πρωί)

Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 1,10 – 2,3)

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ….

«Πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν» (Ἑβρ. 2,2)

Ηταν ἄλλοτε, ἀγαπητοί μου, ἐποχὴ ποὺ ὑ­πῆρ­χε στὸν κόσμο φόβος Θεοῦ. Οἱ ἄνθρω­ποι ἄκουγαν «ἁμαρτία» καὶ ἔτρεμαν. Kι ἂν ἁ­μάρταναν, μετανοοῦσαν κ᾽ ἔ­τρεχαν νὰ βροῦν πνευματικὸ αὐστη­ρὸ νὰ ποῦν τὰ κρίματά τους, νὰ πάρουν τὸν κα­νόνα καὶ ν᾽ ἀκούσουν ἀπ᾽ τὸ στόμα του τὰ γλυκὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «Τέ­κνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μᾶρκ. 2,5).

Τώρα ἀκοῦνε ἁ­μαρτία καὶ καγχάζουν. Τὴν θεωροῦν κάτι φυσικό, ποὺ μπο­ροῦν νὰ τὸ κάνουν χωρὶς συνέπειες. Ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία δὲν εἶ­νε παιχνίδι, εἶνε συμφορά, ἡ πιὸ μεγάλη συμφορά. Ἡ ἁμαρτία εἶνε ἡ ῥίζα ὅλων τῶν κακῶν. Ἂν αὐτὴ ξερριζωνόταν, ἡ ἀνθρωπότης θὰ ζοῦ­σε τὴ χρυσῆ περίοδο τῆς ἱστορίας της.
Ὅτι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία προέρχονται ὅλα τὰ κακὰ τὸ βλέπουμε καὶ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Γιατί ὁ παρά­λυτος ἔπεσε στὸ κρεβάτι ἀκί­νητος σὰν μολύβι καὶ τὸν πήρανε σηκωτὸ νὰ τὸν πᾶνε στὸ Χριστό; Ἡ αἰτία τῆς βαρειᾶς του ἀσθενείας ἦ­ταν ἡ ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς πρῶ­τα τοῦ ἔδωσε συγχώρησι τῶν ἁ­μαρτιῶν του· ἀφοῦ εἶπε «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» καὶ τὸν θεράπευσε ψυχι­κῶς, μετὰ τὸν θεράπευσε καὶ σωματικῶς καὶ τοῦ εἶπε Τέκνον, «ἔγειρε …καὶ περιπάτει» (ἔ.ἀ. 2,9).
Ἂν θέλῃς νὰ δῇς τ᾽ ἀποτελέσματα τῆς ἁ­μαρ­τίας, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο, ἄκουσε καὶ τὸν σημερινὸ ἀπόστολο ποὺ ἀστράφτει καὶ βροντᾷ.

* * *

Ἡ ἁμαρτία εἶνε παράβασις. Παράβασις ὄχι κάποιου ἀνθρωπίνου νόμου ἀλλὰ τοῦ ἠθικοῦ νόμου, τοῦ γραπτοῦ καὶ τοῦ ἀγράφου νόμου τῆς συνειδήσεώς μας, πα­ράβασις τοῦ θελήμα­τος τοῦ Θεοῦ. Ἡ παράβα­σις κάθε θείας ἐντο­λῆς, ἀπὸ τὴ μικρότερη ἕ­ως τὴ μεγαλύτερη, ἐ­πισύρει ἐπάνω στὸν παραβάτη τοὺς κεραυνοὺς τῆς θείας ὀργῆς. Ἀ­πὸ τὴν ὥρα ποὺ παραβαίνει κάποιος μία ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, πέφτει μέσα στὸν κύκλο τῆς φωτιᾶς, τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ. Καὶ «φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖ­ρας Θεοῦ ζῶν­τος», εἶ­νε φοβερὸ νὰ πέσῃ κανεὶς στὰ χέρια τοῦ ζων­τανοῦ Θεοῦ (Ἑβρ. 10,31).
Εἶνε νόμος· ἁμάρτησες; ἐφ᾿ ὅσον ὁ ἄγγελος ἔγραψε στὰ βιβλία τῆς αἰ­ω­νιότητος τὴν ἁμαρτία, ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ὅπως καὶ ὅποτε κι ἂν ἔγινε, νὰ ξέρῃς ὅτι, ἀφ᾿ ὅσον ἁμάρτησες, ἀρ­γὰ ἢ γρήγορα πρέπει νὰ περιμένῃς τιμωρία. Ἁ­μαρτία καὶ τιμωρία συνδέονται μεταξύ τους.
Ἡ ἁμαρτία ἔχει φρικτὲς συνέπειες, ὅπως λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος· «πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν» (Ἑβρ. 2,2). Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ δὲν τὴν τιμωρεῖ ὁ Θεός. Καὶ ἂν κανεὶς ἀμφιβάλλῃ, ἂς ἀνοίξῃ τὴν ἁγία Γραφή· θὰ δῇ πολλὰ παραδείγματα, ἀπὸ τὴ Γένεσι μέχρι τὴν Ἀποκάλυψι, ποὺ ἡ θεία δί­κη τιμώρησε τοὺς παραβάτες τοῦ θείου νόμου.
⃝ Ἡ ἁμαρτία γκρέμισε ἀπ᾽ τὸν οὐ­ρα­νὸ ὁλόκλη­­ρο ἀγγελικὸ τάγμα καὶ τοὺς ἔκανε δαίμονες.
⃝ Ἡ ἁμαρτία ἔδιωξε ἀπὸ τὸν παράδεισο τοὺς πρωτοπλάστους, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα.
⃝ Ἡ ἁμαρτία ἔκανε τὸν Κάιν ἀδελφοκτόνο· διέ­πραξε τὸν πρῶτο φόνο, καὶ ὁ Θεὸς τοῦ λέει· Κάιν, μπορῶ νὰ σὲ κάνω κάρβουνο μ᾽ ἕνα ἀ­στροπελέκι, νὰ διατάξω τὴ γῆ νὰ σὲ καταπιῇ. Ἀλλ᾽ ὄχι. Παραπάνω ἀπὸ αὐτὰ ὑπάρχει ὁ ἔ­λεγχος τῆς συνειδήσεως, ὁ αὐστηρὸς καὶ ἀ­μείλικτος, ποὺ καταδιώκει τὸν παραβάτη. Γι᾿ αὐτὸ «στένων καὶ τρέμων ἔσῃ ἐπὶ τῆς γῆς» (Γέν. 4,12)· Θὰ τρέμῃς ὁλόκληρος ὅπως τὰ φύλλα τοῦ δέντρου στὸν ἄνεμο. Καὶ πράγματι ἔτσι ἔτρεμε ὁ Κάιν. Ἁμάρτησε καὶ τιμωρήθηκε φρικτά.
⃝ Ἁμάρτησε ἡ ἀνθρωπότης στὴ γενεὰ τοῦ Νῶε. Κ᾽ ἐπειδὴ δὲν ἐννοοῦσε νὰ μετανοήσῃ, ἄνοιξαν οἱ καταρράκτες τοῦ οὐρανοῦ, φούσκωσαν τὰ ποτάμια οἱ λίμνες καὶ οἱ θάλασσες, τὰ νερὰ ἐκάλυψαν καὶ τὶς πιὸ ὑψηλὲς κορυφές, καὶ μέσα σ᾽ ἐκεῖνο τὸν κατακλυσμὸ πνίγηκε ὅλη ἡ ἀνθρωπότης ἐκτὸς ἀπὸ ὀκτὼ ψυχές, τὴν οἰκογένεια τοῦ Νῶε.
⃝ Ἁμάρτησαν ἐπίσης τρομερὰ στὴ γενεὰ τοῦ Λὼτ δύο πλούσιες πόλεις, τὰ Σόδομα καὶ ἡ Γο­μόρρα –δὲν θέλω τώρα νὰ πῶ ποιό ἦταν τὸ φρικτό τους ἁμάρτημα–, καὶ ἄνοιξαν τὰ οὐράνια κ᾽ ἔπεσε ὄχι βροχὴ αὐτὴ τὴ φορὰ ἀλλὰ φωτιά· λαμπάδιασε ὁ τόπος, κάηκαν τὰ πάν­τα. Στὸ μέρος ἐκεῖνο σήμερα δὲν ὑπάρχει τίποτα, παρὰ μία λίμνη μὲ μαῦρα νερά. Ψάρι δὲν ζῇ ἐκεῖ, καὶ πουλὶ ἀκόμα ἂν πετάξῃ πάνω ἀπὸ τὴ λίμνη ψοφάει ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις· εἶνε ἡ Νεκρὰ Θάλασσα τῆς Παλαιστίνης.
⃝ Ἡ ἁμαρτία ἔχει συνέπειες. Εἶνε κανεὶς ἐδῶ ποὺ νομίζει ὅτι τὸ νὰ ἔρχεται σὲ ἀθέμιτες σχέ­σεις μὲ ἄλλο πρόσωπο ἐκτὸς γάμου καὶ νὰ δι­απράττῃ τὴ μοιχεία ἢ τὴν πορνεία δὲν εἶ­νε τίπο­τε; – διότι σήμερα εἶνε ἡ ἐποχὴ ἐκείνη ποὺ λέει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο στὸν Ἰώβ, ὅτι θὰ κάνουν τὴν ἀδικία καὶ τὴν ἀκαθαρσία σὰ νὰ πίνουν ἕ­να ποτήρι νερό (Ἰὼβ 15,16). Ἀλλὰ ἡ πορνεία δὲν εἶνε ποτήρι δροσερὸ νερό, εἶνε φαρμάκι φοβερό. Ὅποιος τὴν θεωρεῖ ἀσήμαν­τη ἁμαρτία, ἂς ἀ­νοίξῃ τὴν ἁγία Γραφὴ στὸ βιβλίο τῶν Ἀριθμῶν (βλ. 25,1-9), κ᾽ ἐκεῖ θὰ δῇ ὅτι γιὰ τὴν ἁμαρτία αὐτή, ποὺ διέπραξαν πολλοὶ Ἰσραηλῖτες, ὁ Θεὸς ἔδω­σε ἐντολὴ νὰ τιμωρηθοῦν παραδειγματικῶς, κι ὁ Μωυσῆς εἶπε στὶς φυλὲς τοῦ Ἰσραὴλ νὰ φονεύ­σουν καθένας τὸν συγγενῆ του ποὺ εἶχε βεβη­λωθῆ ἀπὸ τὴν πορνεία μὲ Μωαβίτισσες. Κ᾽ ἔπεσαν τότε 24.000, γέμισε ὁ τόπος πτώματα!
⃝ Εἶνε καμμιὰ ἐδῶ ποὺ θεωρεῖ ὅτι ἡ κατάκρισις, νὰ κάθεται μὲ τὴ γειτόνισσα καὶ νὰ κοτσο­μπολεύῃ ἄλλους, εἶνε μικρὸ ἁμάρτημα; Ἂς ἀ­νοίξῃ λοιπὸν τὴν ἁγία Γραφή, τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, καὶ θὰ δῇ ἐκεῖ ὅτι ἡ Μαριάμ, ἡ ἀδελφὴ τοῦ Μωυσῆ, ἐπειδὴ κατέκρινε τὸν ἀδελφό της, λεπρώθηκε, ἔγινε λεπρή (βλ. Ἀριθμ. κεφ. 12).
⃝ Εἶνε κανεὶς ἐδῶ ποὺ θεωρεῖ ὅτι ἕνα ψεματά­κι εἶνε κάτι μικρὸ καὶ ἀσήμαντο; Μὴ ζυγί­ζεις τὴν ἁμαρτία μὲ τὰ μέτρα τοῦ κόσμου· ἄλ­λη ἡ ζυγαριὰ τοῦ κόσμου, ἄλλη ἡ ζυγαριὰ τοῦ Θεοῦ. Τὸ ψέμα εἶνε τρομερό. Ἄνοιξε τὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων καὶ θὰ δῇς, ὅτι ἕνα ἀν­τρόγυνο, ὁ Ἀνανίας καὶ ἡ Σαπφείρα, πέθαναν αὐθημερόν, διότι εἶπαν ψέμα (βλ. Πράξ. 5,1-11).
Δὲν ὑπάρχει χρόνος νὰ σᾶς διηγοῦμαι παραδείγματα τιμωρίας τῶν παραβατῶν ὁποιασδήποτε ἐντολῆς. Κοντὰ στὰ παλαιὰ ὑπάρχουν νέα παραδείγματα. Καὶ ἕνα εἶνε τὸ συμ­πέρασμα, αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ λέει σήμερα ὁ ἀ­πόστολος, ὅτι «Πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν» (Ἑβρ. 2,2). Δὲν ὑ­πάρχει, δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ θὰ κάνῃς καὶ ἀργὰ ἢ γρήγορα δὲν θὰ ἔρθῃ ἐπάνω σου ἡ τιμωρία τοῦ Θεοῦ.
Ἐν τούτοις, ἀγαπητοί μου, οἱ ἄνθρωποι δὲν σωφρονίζον­ται. Ἀπὸ μικρὰ παιδιὰ ῥίχνονται ὅ­λοι στὴν ἁμαρτία ἀνεξαρτήτως φύλου, μορφώ­σεως, χρώμα­τος, πολιτικῆς ἰδεολογίας. Ὅ­πως τὸ παπὶ μόλις γεννηθῇ πέφτει στὸ νερό, ἔτσι ἡ ἁμαρτωλὴ γενεά μας ἀπ᾽ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας τσαλαβουτάει στὴν ἁμαρτία.
Ἄλλοι ἁρπάζουν καὶ κλέβουν μὲ δέκα χέρια κ᾽ ἑκατὸ δάχτυλα. Ἄλλοι ἀναιδέστατα ὁρ­κίζονται στὰ δικαστήρια κι ἁπλώνουν τὰ βρω­μερά τους χέρια ἐπάνω στὸ ἅγιο καὶ ἱερὸ Εὐ­αγγέλιο, γιὰ νὰ ῥίξουν τὸν ἀθῷο στὴ φυλακὴ καὶ ν᾽ ἀθῳώσουν τὸν κακοῦργο Βαραββᾶ. Ἄλ­λοι ψεύδονται συστηματικὰ ὅπου κι ἂν σταθοῦν καὶ θεωροῦν τὴν ἀπάτη ὡς κάτι νόμιμο. Ἄλλοι τρυπώνουν σὰν τὸ φίδι στὸ ξένο σπίτι καὶ ἀτιμάζουν τὴ γυναῖκα ἢ τὸ κορίτσι τοῦ ἄλ­λου χωρὶς καμμία συναίσθησι. Καὶ ἄλλοι –ὦ Θεέ μου, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι;– μέσα σὲ γραφεῖα, σὲ σχολεῖα, σὲ δρόμους, σὲ στρατῶνες, στὴ θάλασσα, στοὺς αἰθέρες, παντοῦ, ἀνοίγουν τὰ βρωμερά τους στόματα καὶ βλαστημοῦν τὰ θεῖα, «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα», τὸ ὄνομα ἐκεῖνο, ἐν τῷ ὁποίῳ «πᾶν γόνυ κάμψει ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων» (Φιλ. 2,10. Ἠσ. 45,23. ῾Ρωμ. 14,11).

* * *

Ὦ ἀδελφοί μου, δὲν ἔχετε καρδιά, δὲν πο­νᾶτε; σὲ ποιόν αἰῶνα ζοῦ­με; Ἂς συναισθανθοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, πλούσιοι καὶ φτωχοί. Ἂς πέσουμε μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ Ἐ­σταυρωμένου, ἂς φωνάξουμε ἀπ᾿ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας τὸ «Ἥμαρτον» (Λουκ. 15,18,21), ἂς ζητήσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Κύριος, ποὺ εἶνε ὠκεανὸς ἀγάπης, ἂς κάνῃ τὸ ἔλεός του. Διότι φθάσαμε δώδεκα παρὰ πέντε. Καὶ ἂν μέσα στὰ λίγα αὐτὰ περιθώρια δὲν μετανοήσουμε, ἀλλοίμονο. Ἔρχεται, «ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Ἐφ. 5,6. Κολ. 3,6), ἐπάνω στὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα, καὶ τότε θὰ ποῦμε στὰ σπήλαια καὶ στὰ βουνά· Ἀνοῖξτε νὰ μᾶς κρύψετε ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ ἐσφαγμένου ἀρνίου (πρβλ. Ἀπ. 6,16).
Πρὶν νά ᾽νε ἀργά, ἀδελφοί μου, τώρα καὶ ὄχι αὔριο, ἂς σπεύσουμε κοντὰ στὸ Χριστό, τὸν εὔ­σπλαχνο καὶ φιλάνθρωπο, ἂς φιλήσουμε τὰ ματωμένα του πόδια, ἂς ζητήσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, καὶ τότε στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας θ᾽ ἀκούσουμε γλυκύτερα κι ἀπὸ ἀηδόνι νὰ ψάλλεται τὸ ἐμβατήριο τῆς μετανοίας· «Τέκνων ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»· τῆς ὁποίας μετανοίας εἴθε νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὅ­λους, δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πάντων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Ἀνδρέου Πατησίων – Ἀθηνῶν 10-3-1963)

ΥΠΝΟΒΑΤΕΣ

Ἀρχίζω τὸ κήρυγμα μὲ ἕνα παράδειγμα. Σᾶς ἐρωτῶ· ἔχετε δεῖ ποτέ σας ὑπνοβάτη; Εἶνε κάτι φοβερό. Ὁ ὑπνοβάτης σηκώνεται τὴ νύχτα καί, ἐνῷ κοιμᾶται, ἀνοίγει τὴν πόρτα, βγαίνει ἔξω καὶ περπατάει! Κι ἂν βοηθήσῃ ὁ Θεὸς καὶ δὲν πέσῃ σὲ κανένα πηγάδι ἢ ἀπὸ καμμιὰ ταράτσα, θὰ ἐπιστρέψῃ πάλι στὸ κρεβάτι του. Τὸ πρωί, ὅταν ξυπνήσῃ καὶ τὸν ρωτοῦν τί ἔγινε τὴ νύχτα, δὲ θυμᾶται τίποτε. Αὐτὸς εἶνε ὁ ὑπνοβάτης. Ἕνα φαινόμενο, ποὺ καὶ ἡ ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ καλὰ -καλὰ νὰ τὸ ἐξηγήσῃ.

ΠΕΡΙ ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑΣ

«Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος» (Α΄ Κορ. 6,12)

ΧΑΙΡΩ, ἀγαπητοί μου, ποὺ ὁ Κύριος μὲ ἀ­ξιώνει νὰ ἐπικοινωνήσω μαζί σας.
Τί νὰ κηρύξω; δικά μου λόγια; Δὲν ἔχουν ἀ­ξία. Θὰ κηρύξω τὰ λόγια Ἐκείνου ποὺ εἶπε· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35).
Σήμερα, Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου, ὡς εὐαγγέλιο διαβάζεται ἡ ὡραιότερη παραβολὴ τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶνε ἡ καρδιὰ τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ δὲ ἀπόστολος εἶνε μία περικοπὴ ἀπὸ τὴν Πρώτη πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Τόσο τὸ εὐαγγέλιο ὅσο καὶ ὁ ἀπόστολος ἀναφέ­ρουν μία σοβαρὴ ἁμαρτία, τὴν πορνεία (Λουκ. 15,30. Α΄ Κορ. 6,13-18), ποὺ δυστυχῶς στὴν ἐποχή μας ἔχει μεγάλη διάδοσι. Ἀλλὰ ἐγὼ δὲν θὰ μι­λήσω τώρα γιὰ τὴν πορνεία· θὰ μιλήσω γιὰ μία ἄλ­λη ἁ­μαρτία πού, ἐνῷ εἶνε κι αὐτὴ σοβαρή, ἐν τού­τοις τὴν παραβλέπουμε· θὰ μι­λήσω τώρα γιὰ τὴ γαστρι­μαργία, ἡ ὁποία τροφοδοτεῖ τὴν πορ­νεία. Ὅπως μιὰ φωτιὰ φουντώνει ὅταν τῆς ῥί­χνῃς πετρέλαιο ἢ βενζίνα, ἔτσι καὶ ἡ γαστρι­μαργία ἐξάπτει τὴν πορνεία. Γι᾽ αὐτὴν θὰ πῶ λίγα λόγια μὲ ἀφορμὴ τὸ χωρίο τοῦ σημερινοῦ ἀποστόλου ποὺ λέει «Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος» (Α΄ Κορ. 6,12).

* * *

Οἱ φιλόσοφοι, ἀγαπη­τοί μου, διαιροῦν τὰ πράγματα σὲ δύο κατηγορίες. Στὴ μία κατατάσσουν τὰ ἀπηγορευμένα, ἐκεῖνα ποὺ ἀπαγορεύονται ἀπολύτως, ὅπως εἶνε λ.χ. ἡ κλοπή, ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ὁ φόνος. Στὴν ἄλλη κατατάσσουν ἐκεῖνα ποὺ χαρακτηρίζον­ται ὡς ἀδιάφορα, διότι ἔτσι φαίνονται ἐκ πρώτης ὄ­ψεως. Σ᾽ αὐτὰ ἀνήκει καὶ ἡ τροφή. Δὲν μπορεῖς δηλαδὴ νὰ πῇς σὲ κάποιον, Ἀπαγορεύεται νὰ φᾷς, ἁμαρτάνεις. Ἡ τροφὴ εἶνε μία φυσικὴ ἀνάγκη, ποὺ ἔχουν ὅλα τὰ ὄντα τῆς ζωι­κῆς κλίμακος. Καὶ Μέγας Ἀντώνιος νὰ γί­νῃς καὶ νὰ πᾷς στὴν ἔρημο ἢ στὸ Ἅγιο Ὄρος, ἔ­χεις ἀνάγκη ἀπὸ λίγη ἔστω τροφή, δὲν μπορεῖς νὰ ζήσῃς χωρὶς αὐτήν. Ἔτσι τὰ ὥρισε ὁ Θεός.
Δὲν σοῦ ἀπηγόρευσε λοιπὸν κανεὶς νὰ φᾷς. Ἀλλὰ ὡς λογικὸ ὂν πρέπει νὰ σκεφθῇς· Μὲ συμφέρει νὰ φάω ὁ,τιδήποτε καὶ ὁσοδήποτε; Ὄχι βεβαίως. Ὑπάρχουν κάποιοι ὅροι καὶ ὅρια, ἂν θέλουμε νὰ μὴ βλάψουμε τὴν ὑ­γεία. Αὐτὸ το­νίζει σήμερα καὶ ὁ ἀπόστολος· μέτρο στὸ φαγη­τό. Δηλαδή, μὴν τρῶς περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι πρέ­πει καὶ πέρα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἐπιτρέπει ἡ δίαι­τα τοῦ σώματος. Ἐκεῖνο τὸ ἐπὶ πλέον δὲν εἶνε οὔτε ὑ­γιεινὸ οὔτε εὐλογημένο. Σοφὰ λόγια ἔ­λεγε ἐπάνω στὸ θέ­μα αὐτὸ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Σὲ φτάνουν, λέει, ἑκατὸ δράμια ψωμί; Νὰ τὸ φᾷς, εὐλογημένο νά ᾽νε. Ἔφαγες δέ­κα δράμια παραπάνω; Εἶνε ἁμαρτία. Ἐκεῖνο ποὺ περισσεύει δὲν εἶνε δικό σου, εἶνε τοῦ φτω­χοῦ συνανθρώπου. Ὅταν κάθεσαι λοιπὸν στὸ τρα­πέζι κ᾽ εἶνε στρωμένο μὲ ὅλα τ᾽ ἀγαθά, φάε τὸ ἱκανόν, ἀλλὰ μὴ λησμονεῖς ὅτι, τὴν ὥρα ποὺ ἐσὺ τρῶς, χιλιάδες ἄνθρωποι ἰδίως στὴν Ἀφρι­κὴ καὶ στὴν Ἀσία πεινοῦν. Δὲν μπορεῖ ἐσὺ νὰ τρῶς πέρα τοῦ μέτρου, κι ὁ ἀδελφός σου νὰ πεθαίνῃ ἀπὸ τὴν πεῖνα. Εἶνε ἁμαρτία.
Νὰ ἔχῃς λοιπὸν μέτρο στὸ φαγητό. Μέτρο ἐπίσης στὸ ποτό. Δὲν σοῦ ἀπαγορεύει κανεὶς νὰ πιῇς. Ὁ Θεὸς φύτεψε τὰ ἀμπέλια· καὶ ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν αὐτά, δὲν θὰ ὑπῆρχε κρασί. Νὰ πιῇς κρασί, ἕνα – δυὸ ποτήρια. Ἀλλ᾽ ὅταν δὲν ἔχῃς μέτρο καὶ πίνῃς συνεχῶς καὶ μοιάζῃς μ᾽ ἐκεῖ­νο τὸν ποιητὴ ποὺ ὠνειρευόταν «νά ᾽ταν ἡ θά­λασσα κρασὶ …κ᾽ οἱ βάρκες κρασοπότηρα», ὅταν φτάνῃς στὸ σημεῖο αὐτό, τότε πλέον φεύγεις ἀπὸ τὰ ὅρια, εἶσαι ὑπερβολικός.
Γι᾽ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος λέει· Πρόσεχε καλά, νὰ μὴ δουλωθῇς καὶ σ᾽ ἐξουσιάσῃ κανείς. Καὶ ἐν προκειμένῳ αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τὴν κοιλιά. Ὅ­ταν σ᾽ ἐξουσιάσῃ ἡ κοιλιά, γίνεσαι δοῦλος καὶ κοντὰ στὰ ἄλλα σκάβεις ὅπως λέμε τὸν τάφο σου μὲ τὰ πιρούνια καὶ τὰ κουτάλια, προκαλεῖς δηλαδὴ τὸ θάνατο. Διότι πράγματι ἀπὸ τὴν κα­τάχρησι τῶν τροφῶν προέρχεται ἕνα πλῆθος ἀ­σθενειῶν καὶ ἡ ζωὴ συντομεύεται. Σήμερα λοι­πὸν ὁ ἀπόστολος τονίζει· Προσέξτε καλά· νὰ φᾶ­τε, νὰ πιῆτε, ἀλλὰ μὲ μέτρο, σὰν λογικὰ ὄντα.
Ἡ γαστριμαργία εἶνε ἁμαρτία, μία ἀπὸ τὶς θα­νάσιμες ἁμαρτίες. Οἱ γαστρίμαργοι ῥητὸ ἔ­χουν τὸ «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔ­ριον γὰρ ἀπο­θνῄσκομεν» (᾿Ησ. 22,13. Α´ Κορ. 15,32)· στὸ βάθος εἶνε ὑλισταὶ καὶ ἄπιστοι. Σύμβολο τῆς γαστριμαργί­ας εἶνε ὁ χοῖρος, τὸ ἀκάθαρτο ζῷο ποὺ ἀναφέ­ρει καὶ τὸ εὐαγγέλιο σήμερα (βλ. Λουκ. 15,15-16), ποὺ εἶνε ἀ­δηφάγος καὶ τρώει συνεχῶς. Μὴ γίνεσαι λοιπὸν σὰν τὸ κτῆνος· βάλε μέτρο στὸν ἑαυτό σου.
Ἡ γαστριμαργία ἔχει καὶ κοινωνικὲς καὶ ἐ­θνι­κὲς ἐπιπτώσεις. Εἶνε μία ἀπὸ τὶς αἰτίες ποὺ δὲν γεννιῶνται παιδιά, αἰτία δηλαδὴ τοῦ δημογραφικοῦ μας προβλήματος. Μὴ σᾶς φανῇ παράξενο· στὰ παιδικά μας χρόνια τὸ ψωμὶ ἦταν μπομπό­τα – τέτοιο τρώγαμε στὸ χωριό μας. Πολύ­τε­κνες ἦταν οἱ οἰκογένειες. Ἡ μάνα ζύμωνε καὶ ἔψηνε στὸ δικό της φοῦρνο. Ἡ γιαγιὰ μᾶς φώ­ναζε· Ἐλᾶτε, παιδιά, νὰ φᾶτε. Ἔβαζε στὸ τραπέζι τὸ κριθαρένιο ψωμί, ἔκανε τὸ σταυ­ρό της, τό ᾽κοβε σὰν ἀντίδωρο καὶ ἔ­λεγε· Προ­σέξτε, παιδιά μου, μὴν πέσῃ κάτω ψίχουλο· κάθε ψίχουλο εἶν᾽ ὁ Χριστός… Κ᾽ ἔ­τρωγαν τὰ φτωχὰ παιδιὰ τὸ κρι­θάρινο ψωμὶ μὲ κρεμμύδι καὶ ἐλιά, κ᾽ ἦταν ὑ­γιέστατα, μὲ μάγουλα σὰν παπαροῦ­νες. Δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λένε αὐ­τοὶ ποὺ ἐρευνοῦν τὰ πράγματα· ὅσο τρώει τώρα ἕ­να παιδί, ἔτρωγαν ἄλλοτε πέντε. Γι᾽ αὐτὸ τὰ πέντε ἔγιναν πλέον ἕνα! Κι αὐτὸ τὸ ἕνα τὸ μυα­λό του τό ᾽χει στὸ ψυγεῖο. Τὸ ἀποτέλεσμα; Ἐμέ­­να ρωτᾶτε; Παιδιατρικὸ συνέδριο στὴν Ἀθήνα ἀνακοίνωσε, ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἑλλάδα παρουσιάστηκαν παιδικὲς καρδιοπάθειες. Οἱ γέροντες ἔχουμε καρδιὰ βεβαρημέ­νη, ἀλ­λὰ τοῦ παιδιοῦ ἡ καρδιὰ εἶνε ἀκόμη γερή, κινεῖ­ται σὰν τὸ λάστιχο. Οἱ καρδι­οπάθειες στὰ παιδιὰ προκλήθηκαν ἀπ᾽ τὸ πολὺ φαΐ· ἐνῷ τὰ παλιὰ τὰ χρόνια τὰ φτωχὰ παιδιὰ τῶν πολυτέκνων ἦ­­ταν ῥοδοκόκκινα. Κ᾽ ἐκεῖνα τὰ παιδιά, ποὺ μεγάλωσαν μὲ τὴ μπομπότα, πῆραν τότε τὴν Ἑλ­λάδα ἀπὸ τὴ Μελούνα καὶ τὴν πῆγαν μέχρι τὴν Ἄγκυρα. Κακομαθημένα σήμερα, κακοαναθρεμμένα παιδιά, ἐνῷ ὁ στρατὸς τοὺς παρέχει ἄριστο συσσίτιο, ἐν τούτοις δὲν ἱκανοποιοῦν­ται, δὲν ἔχουν ἀντοχή, τὰ βλέπεις καὶ αὐτοκτονοῦν. Δὲν εἶνε λοιπὸν ἡ γαστριμαργία ἕνα μικρὸ ἁμάρτημα· ἔχει μεγάλες συνέπειες.

* * *

Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, σ᾽ ἕναν αἰῶνα ποὺ τὸν χαρακτηρίζει ἡ σπατάλη· στὸ φαγητό, στὸ ποτό, στὰ ροῦχα, στὰ ἔπιπλα, στὴ διασκέδασι, στὰ ταξίδια, παντοῦ. Ἰλιγγιώ­δη ποσὰ δαπα­νῶνται. Οἱ οἰκονομολόγοι ὠ­νόμασαν τὴν κοινω­νία αὐτὴ καταναλωτικὴ κοινωνία. Δό­γμα τοῦ καταναλωτισμοῦ εἶνε· ὅ­σο περισσότερα ξοδεύεις, τόσο ἀνώτερο ἐπίπεδο ζωῆς ἔχεις! Καὶ ἐνῷ τὰ ὄντως ἀναγκαῖα εἶνε λίγα, μὲ τὴ δι­α­φήμισι ἔγιναν ἀναγκαῖα πολλὰ περιττά. Ὁ Σωκρά­της εἶπε· Ὅσο λιγώτερες ἀνάγκες ἔχει καν­είς, τόσο περισσότερο πλησιάζει στὸ θεῖον· διότι τὸ θεῖον εἶνε ἀνενδεές, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τίποτα. Γι᾽ αὐτὸ γιὰ τὴν κοιλιὰ καὶ τὰ φαγώσιμα ὁ σημερινὸς ἀπόστολος λέει· «ὁ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει» (Α΄ Κορ. 6,13).
Ξοδεύουν οἱ θεωρούμενοι ἀνεπτυγμένοι λαοί, κι ὅσοι δὲν ξοδεύουν θεωροῦνται ὑποανάπτυκτοι. Τὸ ἀποτέλεσμα ὅμως εἶνε ἡ χρεωκοπία, ἐνῷ λαοὶ ποὺ ζοῦν μὲ λιτότητα προοδεύουν. Παράδειγμα οἱ Ἰάπωνες. Ἡ Ἀμερικὴ τοὺς νίκησε μὲ τὴν ἀτομικὴ βόμβα· καὶ τώρα ἡ Ἰαπωνία νικᾷ τὴν Ἀμερικὴ μὲ τὴν ὀλιγάρκεια καὶ τὴν ἐργατικότητα. Διότι ὅσο τρώει ἕνας Ἀ­μερικᾶνος φθάνει γιὰ νὰ φᾶνε πέντε Γιαπωνέ­ζοι. Ὦ Παῦλε ἀπόστολε, τί σοφὰ λόγια εἶπες!
Φωνάζει ἡ Ἐκκλησία μας, μὰ ποιός ἀκούει; Μιὰ περίοδος μεγάλης σπατάλης εἶνε ἡ περί­οδος τῶν ἀπόκρεων. Ἑκατομμύρια σπαταλῶν­ται γιὰ τὸ διάβολο, σὲ φαγοπότια, διασκεδάσεις, μέθες καὶ κραιπάλες. Τὸ ἀποτέλεσμα; Ἐ­μένα ρωτᾶτε; Διαβάστε τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο λέει, ὅτι ὡς ἀποτέλεσμα τῆς σπατάλης ἔρχεται ἡ πεῖνα. Σπάταλος ἦταν ὁ ἄσωτος υἱός· κι ἀφοῦ ἔφαγε τὴν περιουσία του «μετὰ πορνῶν» (Λουκ. 15,30), στὸ τέλος πείνα­σε κ᾽ ἔτρωγε τὰ χαρούπια τῶν χοίρων. Ἡ σημερι­νὴ κοινωνία σπαταλᾷ συνεχῶς σὲ διασκεδάσεις, κι ὅταν βγῇ ὁ ἔρανος τῆς Ἀγάπης ῥίχνει δεκάρες. Ὅπως πείνασε ὁ ἄσωτος, ἔτσι θὰ τιμω­ρηθῇ κι αὐτή. Ἐγὼ εἶμαι γέρος καὶ θὰ πεθά­νω, ἀλλὰ σᾶς τὸ λέω· ἔρχεται «λιμός», πεῖνα (ἔ.ἀ. 15,14)· θὰ πραγματοποιηθῇ ἡ προφητεία τοῦ ἁγί­ου Κοσμᾶ «μιὰ φούχτα ἀλεύρι μιὰ φούχτα χρυ­σάφι». Καὶ κοντὰ στὸ λιμὸ ἔρχεται καὶ νέα ἀ­σθένεια, χειρότερη ἀπὸ τὸν καρκίνο· τὸ ἔιτζ…
Θέλω νὰ ἐλπίζω ὅτι θὰ μ᾽ ἀκούσετε καὶ θὰ ζήσετε ὡς Χριστιανοί, μακριὰ ἀπὸ καρναβάλια, νυκτερινὰ κέντρα, μοιχεῖες, πορνεῖες. Τότε θά ᾽χετε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Εὔχομαι διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου νὰ ἑορτά­σετε τὸ Τριῴδιο καὶ νὰ φθάσετε τὴ μεγάλη καὶ ἔνδοξο ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρινης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναο Ἁγ. Κωνσταντίνου & Ἑλένης Ἀμυνταίου 7-2-1988)

Κυριακὴ ΙΖ΄ (Β΄ Κορ. 6,16 – 7,1)

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΘΕΣΙ ΣΥ ΕΚΕΙ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ!

«Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε»

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸν ἀπόστολο; Σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βάζει σ᾿ ἕνα δίλημμα. Μᾶς δείχνει δυὸ δρόμους – τρίτος δρόμος δὲν ὑπάρχει. Ὁ ἕνας δρόμος εἶνε τοῦ Χριστοῦ, κι ὁ ἄλλος τοῦ διαβόλου. Ὁ ἄνθρωπος ἢ θὰ εἶνε μὲ τὸ φῶς, ἢ θὰ εἶνε μὲ τὸ σκοτάδι. Ἢ θὰ εἶνε μὲ τὴν ἡμέρα, ἢ θὰ εἶνε μὲ τὴ νύχτα. Ἢ μὲ τὸ ψεῦδος, ἢ μὲ τὴν ἀλήθεια. Ἢ μὲ τὸ Χριστό, ἢ μὲ τὸ διάβολο. Ἢ νὰ εἶσαι Χριστιανός, ἢ νὰ μὴν εἶσαι. Συμβιβασμοὶ σὲ ζητήματα τῆς πίστεως δὲν χωροῦν, ὑποχωρήσεις σὲ ζητήματα ἠθικῆς δὲν ἐπιτρέπονται.

* * *

Γι᾿ αὐτὸ σήμερα ὁ ἀπόστολος φωνάζει καὶ λέει· «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε,… καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε» (Β΄ Κορ. 6,17). Δὲν ἐπιτρέπεται, λέει, ὁ Χριστιανὸς νὰ πηγαίνῃ ἐκεῖ ποὺ εἶνε τὰ κέντρα τοῦ διαβόλου. Δὲν ἐπιτρέπεται ὁ Χριστιανὸς νὰ ἔχῃ σχέσεις καὶ ἐπικοινωνίες μὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν προδώσει τὴν πίστι.
Κέντρα τοῦ διαβόλου στὴν ἐποχὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου ποιά ἦταν; Ἦταν οἱ ναοὶ τῶν εἰδώλων, οἱ ναοὶ τῶν αἰσχρῶν θεῶν, μέσα στοὺς ὁποίους ἐτελοῦντο ὄργια. Ἐκεῖ ὁ Χριστιανὸς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ πατήσῃ· οὔτε νὰ λάβῃ μέρος στὶς πομπὲς καὶ τελετές τους.
―Ἀλλὰ σήμερα, θὰ μοῦ πῆτε, δὲν ὑπάρχουν τέτοια κέντρα τοῦ διαβόλου. Σήμερα, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἐπάνω στὴ γῆ τῆς Ἑλλάδος δὲν λειτουργεῖ οὔτε ἕνας ναὸς τοῦ Βάκχου ἢ τῆς Ἀφροδίτης.
Ναί. Μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχουν ναοὶ τῶν αἰσχρῶν θεῶν τοῦ ἀρχαίου Ὁλύμπου, ὑπάρχουν ὅμως ἄλλα κέντρα τοῦ διαβόλου.
―Ποιά εἶνε τὰ κέντρα αὐτά;
Ἐμένα ρωτᾶτε τὸν καλόγερο; Βουΐζει ὁ κόσμος. Είμεθα χριστιανικὸ κράτος, καὶ παίζονται ἔργα τέτοια, ποὺ καὶ ἀλλόθρησκοι θὰ τὰ ἀποδοκίμαζαν· ἔργα, ποὺ καὶ τοὺς πιθήκους ἀκόμη θὰ ἔκαναν νὰ κοκκινίσουν ἀπὸ ντροπή. Στὴ χριστιανική μας χώρα, μὲ τόσους ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, μὲ ἱερὰ σύνοδο καὶ μὲ σύνταγμα ποὺ ἀρχίζει εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος, ἐπιτρέπεται νὰ προβάλλωνται ἔργα καταισχύνης τῆς χριστιανικῆς μας πατρίδος; Στὰ κέντρα αὐτὰ ἐσύ, Χριστιανέ, δὲν ἔχεις καμμία θέσι. Δὲν μπορεῖς τὸ πρωῒ νὰ ἔρχεσαι στὴν ἐκκλησία καὶ ν᾿ ἀκοῦς «Λάβετε φάγετε…», καὶ τὸ βράδι νὰ πηγαίνης μέσα στοὺς σταύλους τοῦ διαβόλου. «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε». Βγῆτε ἔξω, Χριστιανοί, ἀπὸ τὰ κέντρα αὐτὰ τῆς αἰσχύνης.
Ἄλλα κέντρα τοῦ διαβόλου εἶνε τὰ χαρτοπαίγνια καὶ τὰ καζῖνο, ποὺ ξαφρίζουν πορτοφόλια πλουσίων καὶ φτωχῶν. Κέντρα τοῦ διαβόλου εἶνε τὰ μαγαζιὰ μὲ τὰ μηχανάκια ἐκεῖνα ποὺ δὲ᾿ θὰ τὰ βρῇς σὲ ἄλλες χῶρες, μηχανάκια ποὺ ξαφρίζουν τὰ πορτοφόλια μικρῶν καὶ μεγάλων, τῶν παιδιῶν τοῦ πτωχοῦ μας λαοῦ. Αὐτὰ ὄχι μόνο πορτοφόλια κλέβουν, ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἄλλα κακὰ φέρνουν, μέχρι καὶ αὐτοκτονίες. Κυνηγοῦσαν κάποτε τοὺς λῃστὰς στὰ βουνά. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνοι εἶνε ἀθῷοι μπροστὰ στοὺς ἄλλους λῃστὰς ποὺ εἶνε μέσα στὴν κοινωνία καὶ λῃστεύουν στὰ πράσινα τραπέζια ὅσους πέφτουν στὶς παγίδες τους. Λοιπόν, δὲν μπορεῖς νὰ ἔρχεσαι τὸ πρωῒ στὴν ἐκκλησία, καὶ τὸ βράδι νὰ παίζῃς μέσα στὸ ναὸ τοῦ αἰσχροῦ κέρδους. «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν…».
Κέντρα τοῦ διαβόλου εἶνε καὶ ὅλα τὰ αἰσχρὰ κέντρα διασκεδάσεως, ποὺ γέμισε ἀπ᾿ αὐτὰ ἡ πατρίδα μας. Γιά μετρῆστε σὲ μιὰ περιοχή, πόσες εἶνε οἱ ἐκκλησίες καὶ πόσα τὰ κέντρα τῆς ἁμαρτίας. Νυκτερινὰ κέντρα, ντίσκο, μπάρ, κακόφημοι οἶκοι, κινηματογράφοι, θέατρα κ.τ.λ. φυτρώνουν σὰν τὰ μανιτάρια πάνω στὴν κοπριὰ τοῦ διαβόλου. Στὴν ἐκκλησία ἔρχονται δέκα, ἐκεῖ πᾶνε χίλιοι.
Κέντρα τοῦ διαβόλου εἶνε ἐπίσης τὰ μέντιουμ, ὁ πνευματισμός, οἱ μάγοι καὶ οἱ μάγισσες, καὶ ὅλες οἱ αθουσες ἢ ναοὶ τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων.
Στὰ κέντρα αὐτὰ ἐσύ, Χριστιανέ, δὲν ἔχεις καμμιά θέσι. Μπορεῖς βέβαια νὰ πᾷς. Δὲν ἔχει ἡ Ἐκκλησία οὔτε ἀστυνομία οὔτε μαστίγια καὶ ξίφη. Μπροστά σου εἶνε ἡ φωτιὰ καὶ τὸ νερό, ὅπου θέλεις ἁπλώνεις τὸ χέρι σου. Ἂν τὸ ἁπλώσῃς στὴ φωτιά, θὰ καῇς· ἂν τ᾿ ἁπλώσῃς στὸ νερό, θὰ δροσιστῇς (βλ. Σ. Σειρ. 15,16). Διάλεξε καὶ πάρε, ἐλεύθερος εἶσαι. Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία σὲ προειδοποιεῖ· Γιὰ νὰ πᾷς μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο κέντρο, πρέπει προηγουμένως νὰ φτύσῃς τὴν κολυμβήθρα σου, νὰ λερώσῃς τὸ δισκοπότηρο, νὰ πατήσῃς τὸν τίμιο σταυρό. Ποιός ἀπὸ σᾶς, ἀγαπητοί μου, τὸ κάνει; Ἂν μπῇς μέσα στὰ κέντρα αὐτά, σὺ ποὺ πλησιάζεις τὴν Ἐκκλησία ―δὲ᾿ μιλῶ γιὰ τοὺς ἀπίστους―, σὺ ποὺ ἐξομολογεῖσαι καὶ κοινωνᾷς, ἕνας ἄγγελος θὰ φωνάξῃ· Τί θέ᾿ς μέσα ᾿δῶ ἐσύ, Χριστιανέ; «Ἐξέλθετε …καὶ ἀφορίσθητε, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε».
Καὶ ὄχι μόνο νὰ μὴν πηγαίνουμε στὰ κέντρα αὐτά, ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο ἀκόμα ζητάει ἡ ἁγία μας θρησκεία· Νὰ μὴ λέμε καλημέρα, νὰ μὴν ἔχουμε σχέσεις φιλίας καὶ ἀγάπες ἢ καὶ συγγένειες μὲ πρόσωπα ποὺ εἶνε ἀμετανόητα (βλ. Β΄ Ἰωάν.10· Β΄ Θεσ. 3,14).
Ὅλοι ἀσφαλῶς εμεθα ἁμαρτωλοὶ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ἀλλ᾿ ὑπάρχουν καὶ ἁμαρτωλοὶ ἀμετανόητοι· ἁμαρτωλοὶ ποὺ καυχῶνται γιὰ τὴν ἀπιστία τους, τὴν ἀθεΐα τους, τὶς βλαστήμιες τους, τὶς πορνεῖες τους, τὰ διαζύγιά τους, γιὰ ὅλα αὐτά. Μ᾿ αὐτούς, ἐσὺ ὁ Χριστιανός, δὲν πρέπει νὰ ἔχῃς καμμία κουβέντα. Γι᾿ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἰσχύει· «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε,… καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε». Δηλαδὴ πιὸ λιανά. Ἔχεις παιδὶ νὰ βαπτίσῃς; Πρόσεξε νὰ μὴ δώσῃς τὸ παιδὶ νὰ τὸ βαπτίσῃ κάποιος πλούσιος τῆς ἀτίμου καὶ διεφθαρμένης κοινωνίας, ετε πολιτικὸς ετε ἄνθρωπος ποὺ βλαστημάει τὸ Θεό. Ὄχι, εἶνε ἀνάξιος γιὰ κουμπάρος, κἂν νομάρχης, κἂν ὑπουργός, κἂν ὅ,τι νά ᾿νε. Δῶστε τὸ παιδὶ νὰ τὸ βαπτίσῃ ἕνα πτωχαδάκι ποὺ δακρύζει μπροστὰ στὸ Χριστό· γιατὶ ἕνα πτωχαδάκι εἶνε ἀνώτερο ἀπὸ ἕνα βασιλιᾶ τοῦ κόσμου τούτου. Αὐτὰ πιστεύουμε, αὐτὰ κηρύττουμε. Ἢ εἶνε ὥρα νὰ παντρευτῇ τὸ κορίτσι σου; Νὰ μὴ τὸ δώσῃς οὔτε σὲ γιατρὸ οὔτε σὲ δικηγόρο οὔτε σὲ μηχανικὸ οὔτε σὲ ἄλλο πλούσιο, ἐὰν αὐτὸς δὲν πιστεύῃ στὸ Χριστὸ καὶ ἐμπαίζῃ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς ἁγίας ἡμῶν θρησκείας. Προτίμησε τὴν κόρη σου νὰ τὴ δώσῃς σὲ ἕνα τίμιο ἐργάτη, παρὰ νὰ τὴ δώσης σὲ ἕναν ποὺ τρέχει μὲ λιμουζῖνες· γιατὶ αὐτὸς ὁ ἐργάτης ἔχει ἀξία μεγαλύτερη ἀπὸ κάθε ἄλλο. Τὸν ἔβαλες μέσα ἐκεῖνο τὸν ἄλλο; τὸν ἔκανες γαμπρό; Θὰ σὲ στύψῃ ὅπως στύβουν τὴ λεμονόκουπα καὶ θὰ σὲ πετάξῃ στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων καὶ θὰ τινάξῃ τὸ σπίτι σου στὸν ἀέρα. Προτιμότερο νὰ βάλῃς δυναμίτη στὰ θεμέλια τοῦ σπιτιοῦ σου, παρὰ νὰ βάλῃς μέσα ἀθέους, ἀπίστους καὶ βλασφήμους. Κλεῖσε τὴν πόρτα σου, Χριστιανέ, σ᾿ ὅλα αὐτὰ τὰ ὑποκείμενα, κἂν διπλώματα ἔχουν, κἂν γλῶσσες, κἂν ἀξιώματα, ὅ,τι νά ᾿χουν.
Αὐτὰ δὲν τὰ λέω ἐγώ. Ἐγὼ πῆρα ἕνα χιλιάρικο, μιὰ λίρα, καὶ τὴν ἔκανα λιανά. Ποιά εἶνε ἡ λίρα; Εἶνε αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Παῦλος· «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε,… καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε». Τὰ λέει ὁ Παῦλος αὐτά. Σᾶς τὰ ἔκανα λιανά, νὰ τὰ καταλάβετε.

* * *

Ἀλλὰ θὰ μοῦ πῆτε· Ἦρθες καὶ μᾶς τάραξες. Αὐτὰ ποὺ λὲς εἶνε μιὰ ζωὴ περιωρισμένη. Κινηματογράφο γιόκ, θέατρο γιόκ, γήπεδα γιόκ. Μᾶς ἔκλεισες λοιπόν, ἀναπνοὴ νὰ μὴν πάρουμε. Ἐσὺ εἶσαι καλόγερος…
Ὄχι, ἀγαπητέ μου. Ἂν θέλῃς νὰ εἶσαι Χριστιανός, ὁ Χριστὸς δὲν ἔκανε δύο Εὐαγγέλια, ἕνα γιὰ τοὺς καλογέρους καὶ ἕνα γιὰ τοὺς κοσμικούς. Ἕνα Εὐαγγέλιο ἔκανε γιὰ ὅλους, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, διακόνους, καλογήρους, βασιλιᾶδες, καὶ γιὰ τὸ λαό. Ἕνα εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ εμεθα ὑποχρεωμένοι ὅλοι ὅσοι περάσαμε ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη ποταμό, τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα, νὰ τὸ τηρήσουμε μέχρι ἰῶτα.
Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν μακριά ἀπὸ τὰ κέντρα τῆς διαφθορᾶς. Μακριά ἀπὸ τοὺς ἀμετανοήτους. Μακριά ἀπὸ τοὺς βλασφήμους. Χίλιες φορὲς χωρισμένοι ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἑνωμένοι μὲ τὸ Χριστό, ποὺ εἶνε ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου. Ἂς ἀκοῦμε τὴ φωνὴ τοῦ ἀποστόλου ποὺ λέει· «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε…».
Τελείωσα, ἀδελφοί μου. Οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ ζοῦν καὶ ν᾿ ἀναπνέουν ἕτοιμοι νὰ παίξουν κορώνα γράμματα τὴ ζωή τους γιὰ τὰ ὅσια καὶ ἱερά. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου σε ιερο ναὸ τῶν Ἀθηνῶν τὴν 7-2-1965

Κυριακὴ τῆς Χαναναίας (Ματθ. 15,21-28)

Ἐπιμονη στην προσευχη

«Ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν» (Ματθ. 15,23)

Ο ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἔχει μιὰ ἀδυναμία. Θέλει νὰ τὸν ἐπαινοῦν καὶ νὰ τὸν κολακεύουν. Αὐτὸ ἀρχίζει ἀπὸ τὴν κούνια καὶ φθάνει ὣς τὰ γηρατειά. Τὸ παιδὶ στὸ σπίτι θέλει χάδι καὶ ἔπαινο περισσότερο ἀπὸ τὸ νὰ τοῦ δώσῃς μιὰ σακκούλα καραμέλλες. Ὁ μαθητὴς στὸ σχολεῖο χαίρεται ὅταν ὁ δάσκαλος τὸν ἐπαινῇ. Ὁ στρατιώτης στὸ στρατὸ φιλοτιμεῖται ὅταν ὁ ἀξιωματικὸς τὸν ἐπαινῇ. Ὁ ὑπάλληλος περιμένει τὸν ἔπαινο τῶν προϊσταμένων του. Καὶ ὁ νέος καὶ ὁ γέρος, ὅλοι θέ᾿νε ἔπαινο. Ζοῦμε μέσα στὸν ἔπαινο.
Ἀλλ᾿ ἂν πάρουμε ζυγαριὰ καὶ ζυγίσουμε τοὺς ἐπαίνους τοῦ κόσμου, τί ἀξία ἔχουν; Πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς μοιάζουν μὲ κίβδηλα νομίσματα. Εἶνε ἐπιπόλαιες κρίσεις ἀνθρώπων ποὺ λίγο μᾶς γνωρίζουν. Εἶνε προϊόντα ἄθλια μιᾶς αἰσχρᾶς βιομηχανίας ποὺ λέγεται κολακεία. Πόσοι ἀπὸ τοὺς ἐπαίνους δὲν ἔγιναν παγίδες, πρὸ παντὸς γιὰ τοὺς νέους; Συχνὰ ἡ διαφθορά, ἰδίως τῶν νεανίδων, ἀρχίζει ἀπὸ ἕνα κοπλιμέντο, ἀπὸ ἕναν ἔπαινο· καὶ σιγὰ – σιγά, ἂν δὲν καταλάβουν τὸν κίνδυνο, πέφτουν στὴν καταστροφή. Πόσοι δὲν ἔπαθαν ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Ασωπος· ἡ ἀλεποῦ, λέει, εἶδε τὸν κόρακα πάνω στὸ δέντρο νὰ κρατάῃ στὸ ῥάμφος του ἕνα κομμάτι κρέας. Πῶς νὰ τοῦ τὸ πάρῃ; Ἄρχισε νὰ τὸν κολακεύῃ, ὅτι ἔχει «ὡραία φωνή». Ἔτσι ὁ ἀνόητος ἄνοιξε τὸ στόμα νὰ «τραγουδήσῃ», καὶ τὸ κρέας ἔπεσε…
Ἀλλ᾿ ἐὰν οἱ ἔπαινοι τοῦ κόσμου εἶνε χωρὶς ἀξία ἢ γίνωνται καὶ παγίδες, ὑπάρχουν ὅμως ἄλλοι ἔπαινοι ποὺ ἀξίζουν καὶ πρέπει νὰ τοὺς προσέξουμε. Εἶνε οἱ ἔπαινοι τιμίων ἀνθρώπων, ποὺ δὲν κολακεύουν. Εἶνε ὁ ἔπαινος τῆς συνειδήσεως, ποὺ δὲν λέει ψέματα. Εἶνε ὁ ἔπαινος τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἀγγέλων. Εἶνε πάνω ἀπ᾿ ὅλα ὁ ἔπαινος τοῦ Θεοῦ. Ὤ ὁ ἔπαινος τοῦ Θεοῦ! Ἂς μ᾿ ἐπαινέσῃ ὁ Θεός, κι ἂς μὲ κατηγορῇ ὅλος ὁ κόσμος. Καὶ ἂν μ᾿ ἐπαινῇ ὅλος ὁ κόσμος ἀλλὰ μὲ κατηγορήσῃ ὁ Θεός, καμμιά ἀξία δὲν ἔχω. Ἂν σ᾿ ἐπαινέσῃ ὁ Θεός, παράδεισο ἔχεις· ἂν σὲ κατηγορήσῃ ὁ Θεός, κόλασι ἔχεις. Τί νὰ τοὺς κάνῃς τοὺς ἐπαίνους τοῦ ματαίου τούτου κόσμου; Τοῦ Θεοῦ ὁ ἔπαινος ἀξίζει.

* * *

Ἕναν τέτοιο ἔπαινο ἔχει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Σήμερα ὁ Κύριός μας ἐπαινεῖ. Ποιόν ἐπαινεῖ; βασιλιᾶ; στρατηγό; σοφό; ἐπιστήμονα; Ὄχι. Ἐπαινεῖ μιὰ γυναῖκα. Ποιά γυναῖκα; Τὴ Χαναναία, ποὺ ἔπεσε μπροστὰ στὰ πόδια του καὶ ζητοῦσε τὴ θεραπεία τῆς θυγατέρας της. Μὰ γιὰ νὰ τὴν ἐπαινῇ ὁ Χριστός, σημαίνει ὅτι αὐτὴ εἶχε ἀξία. Καὶ πράγματι ἡ γυναίκα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου ἤτανε διαμάντι. Ἦτο ἀξία ἐπαίνου. Τί εἶδε ἆραγε ὁ Χριστὸς στὴ Χαναναία καὶ εἵλκυσε τὸ θαυμασμό του;
Τὸ πρῶτο ποὺ εἶδε ἦταν ἡ πίστι της. Τί ἦταν ἡ Χαναναία; Εἰδωλολάτρις. Ἡ χώρα της, ἡ Χαναάν, ἦταν χώρα αἰσχρᾶς εἰδωλολατρίας, μὲ μάγους καὶ μάγισσες. Δὲν ἔζησε αὐτὴ στὰ Ἰεροσόλυμα, δὲν εἶχε ἀκούσει τὸ Χριστό, δὲν εἶδε τὰ θαύματά του. Καὶ ὅμως, μόλις τῆς εἶπαν ὅτι αὐτὸς ποὺ περνάει εἶνε ὁ Χριστός, μιὰ ἐσωτερικὴ πεποίθησι τὴν ἔκανε νὰ πῇ· Αὐτὸς εἶνε ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, αὐτὸς εἶνε ὁ μοναδικὸς γιατρὸς καὶ γιὰ τὴ θυγατέρα μου. Ἀμέσως ἔπεσε μπροστὰ στὰ πόδια του. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη σβήσανε μέσα στὴν καρδιά της ὅλοι οἱ ψεύτικοι θεοί. Ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη προσκολλήθηκε στὸ Χριστό. Αὐτὴ τὴν πίστι βράβευσε ὁ Χριστός.
Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· Ἐμεῖς ἔχουμε αὐτὴ τὴν πίστι; Ὅταν ἀρρωστήσουμε ποῦ τρέχουμε; Πολλοί, λεγόμενοι Χριστιανοί, τρέχουν σὲ μάγους. Ἀκόμη καὶ σήμερα, στὸν αἰῶνα αὐτόν. Καὶ ὄχι μόνο στὰ χωριὰ ἀλλὰ καὶ στὰ μεγάλα κέντρα. Ὀργιάζει ἡ μαγεία καὶ ξαφρίζει πορτοφόλια… Θὰ πῇ κανείς· Κ᾿ οἱ παπᾶδες ζητᾶνε τυχερά. Δὲν τὸ ἐγκρίνω. Θέλω ὁ παπᾶς νὰ εἶνε στὸ ὕψος του καὶ τὰ μυστήρια νὰ τελοῦνται δωρεάν. Δὲν τὸ ἐγκρίνω λοιπὸν αὐτό. Ἀλλὰ δὲν ἐγκρίνω καὶ τὸ ἄλλο· ὅταν ὁ παπᾶς ζητήσῃ κάτι, τὸν περνοῦν «γενεὲς δεκατέσσερις»· στοὺς μάγους ὅμως ἀδειάζουν τὰ πορτοφόλια χωρὶς διαμαρτυρία. Λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει Χριστός, λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία, λὲς καὶ δὲν ὑπάρχουν μυστήρια, λὲς καὶ δὲν κάνει θαύματα ἡ πίστι μας.
Βλέπετε λοιπὸν τί πίστι εἶχε ἡ Χαναναία, ἐν συγκρίσει μὲ τοὺς σημερινοὺς Χριστιανούς;
Ἐπῄνεσε ὁ Χριστὸς τὴ Χαναναία γιὰ τὴν πίστι της. Ἀλλὰ τὴν ἐπῄνεσε καὶ γιὰ τὴν ταπείνωσί της. Τῆς λέει· «Δὲν εἶνε σωστό, τὸ ψωμὶ ποὺ προορίζεται γιὰ τὰ παιδιὰ νὰ τὸ ῥίξω στὰ σκυλιά» (Ματθ. 15,26). «Παιδιὰ» ἐννοοῦσε τοὺς Ἰουδαίους, καὶ «σκυλιὰ» τοὺς εἰδωλολάτρες ποὺ ζοῦσαν μιὰ ἀκάθαρτη καὶ αἰσχρὰ ζωή. Ἡ Χαναναία ἄκουσε αὐτὸ τὸ λόγο, καὶ δὲν τὸ πῆρε ὡς προσβολὴ τοῦ γένους καὶ τῆς φυλῆς της· πῆρε τὴ λέξι «σκυλί», ποὺ θεωρεῖται ὑβριστική ―ἐδῶ εἶνε τὸ μεγαλεῖο της―, καὶ τὴν ἔκανε ὅπλο, καὶ μ᾿ αὐτὴν πολέμησε – ποιόν; Τὸ Χριστό· καὶ Τὸν ἐνίκησε. Ὤ θαῦμα! Νίκησε τὸν Ἀήττητο. «Ναί, Κύριε», λέει (ἔ.ἀ.15,27)· ἂν ἄλλοι εἶνε παιδιά σου, ἐγὼ εἶμαι σκυλάκι σου. Δῶσε τὸ ψωμὶ στὰ παιδιά σου· ἐγὼ θὰ περιμένω νὰ πάρω τὰ ψίχουλα. Ἕνα ψίχουλο, Χριστέ μου, φτάνει γιὰ μένα.
Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· Ἔχουμε ἐμεῖς τέτοια ταπείνωσι; Δεχόμεθα παρατηρήσεις καὶ ἐλέγχους; Οἱ περισσότεροι εἶστε οἰκογενειάρχαι καὶ ἔχετε σπίτια. Τολμᾷ σήμερα ὁ ἄντρας νὰ κάνῃ παρατήρησι στὴ γυναῖκα; Καὶ τολμᾷ ἡ γυναίκα νὰ κάνῃ παρατήρησι στὸν ἄντρα; Ἔτσι τὸ ἀντρόγυνο ζῇ μέσα σὲ μιὰ κολακεία, ὄχι στὴν ἀλήθεια. Ποῦ εἶνε ἡ ταπείνωσι; Μᾶς ἔφαγε ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ὑπερηφάνεια, ποὺ εἶνε τὸ χειρότερο ἁμάρτημα, μεγαλύτερο κι ἀπὸ τὴν πορνεία κι ἀπὸ τὴ μοιχεία κι ἀπὸ ὅλα. Αὐτὴ γκρέμισε τὸν ἑωσφόρο καὶ τὸν ἔκανε διάβολο. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς λέει· Ὅταν βλέπω ἄντρα ὑπερήφανο ἢ γυναῖκα ὑπερήφανη, μοῦ φαίνεται ὅτι βλέπω τὸ διάβολο· κι ὅταν βλέπω ταπεινὸ ἄνθρωπο, μοῦ φαίνεται σὰν ἄγγελος. Τέτοια ταπείνωσι εἶχε ἡ Χαναναία. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς τὴν ἐπῄνεσε· «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!» (ἔ.ἀ. 15,28) καὶ μεγάλη σου ἡ ταπείνωσις.
Ἀλλὰ ἡ γυναίκα αὐτὴ εἶνε ἀξιοθαύμαστη καὶ γιὰ κάποια ἄλλη μεγάλη ἀρετή. Ποιά; Ἔπεσε στὰ πόδια καὶ παρακαλοῦσε· «Κύριε, ἐλέησον» (ἔ.ἀ. 15,22). Καμμιά σημασία ὁ Χριστός! «Κύριε, ἐλέησον»· καμμιά ἀπάντησις! Μὰ δὲν ἄκουγε ὁ Χριστός; Ἂν ὁ ἄνθρωπος ἔφτειαξε μηχανήματα κι ἀκούῃ μακριά, τὸ αὐτὶ τοῦ Θεοῦ ἀκούει ὅλες τὶς φωνὲς καὶ ὅλους τοὺς ψιθύρους. Καὶ ὅμως ἐδῶ καμμιά σημασία! Τί ἔκανε τότε αὐτή; Ὁ ἕνας εὐαγγελιστὴς λέει ὅτι ἔκραζε «ἔμπροσθεν» (βλ. Μᾶρκ. 7,25), ὁ ἄλλος λέει ὅτι ἔκραζε «ὄπισθεν» (Ματθ. 15,23). Ἔχετε δεῖ σκυλιὰ ποὺ τριγυρίζουν τὸ ἀφεντικό τους πότε μπροστὰ καὶ πότε πίσω, ὥσπου νὰ τοὺς δώσῃ κάτι; Ἔτσι κι αὐτή. Μιὰ πίσω, μιὰ μπροστά, δὲν κουράστηκε, ἕως ὅτου ἀνάγκασε τὸ Χριστὸ ν᾿ ἀνοίξῃ τὸ στόμα του καὶ νὰ μιλήσῃ. Ἡ Χαναναία ἐπιμένει. Ἐπιμένει ὄχι στὸ κακό, ὄχι στὴν ἀτιμία, ὄχι στὸ ἔγκλημα· ἐπιμένει στὸ καλό. Εἶνε ἀρετή, παρ᾿ ὅλα τὰ ἐμπόδια, νὰ ἐπιμένῃς στὸ καλό. Αὐτὸς ποὺ ἐπιμένει νικᾷ.
Ἕνα ἰνδικὸ παραμύθι λέει, ὅτι κάποτε ἕνας ναύτης ταξίδευε. Ἦταν στὸ ἄκρο τοῦ πλοίου, κρατοῦσε στὰ χέρια του ἕνα δαχτυλίδι καὶ τὸ ἔπαιζε στὰ δάχτυλά του. Σὲ μιὰ στιγμὴ ὅμως τὸ δαχτυλίδι τοῦ φεύγει καὶ πέφτει στὴ θάλασσα. Δὲν ἀπελπίστηκε. Τί ἔκανε; Πῆρε ἕνα κουβᾶ κι ἄρχισε νὰ …ἀδειάζῃ τὴ θάλασσα! Τότε, λέει, ἄκουσε τὴ θάλασσα· ―Τί κάνεις ἐκεῖ; ―Ἄχ, ἄτιμη θάλασσα, λέει, μοῦ ᾿κλεψες τὸ δαχτυλίδι μου. Θὰ σὲ ἀδειάσω νὰ τὸ πάρω! Ὅταν τ᾿ ἄκουσε ἡ θάλασσα, φοβήθηκε. ―Ἐσύ, λέει, ἔχεις κακὸ σκοπό· πάρε τὸ δαχτυλίδι σου, γιατὶ σὲ βλέπω ὅτι εἶσαι ἐπίμονος…
Ἀκοῦτε ἐπιμονή; Ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς. Ἐπιμονὴ στὸ καλό, καὶ θὰ νικήσουμε.

* * *

Ἀγαπητοί μου! Ἂν κάτι ποὺ ζητοῦμε εἶνε σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε νὰ τὸ ζητοῦμε ὅπως ἡ Χαναναία. Μὴ μοιάσουμε σὰν κάτι ἀλητόπαιδα, ποὺ χτυποῦν στὰ σπίτια τὸ κουδούνι μιὰ φορὰ καὶ μετὰ φεύγουν· φεύγουν, γιατὶ θέλουν νὰ πειράξουν. Ὄχι, λοιπόν, μιὰ φορά, ἀλλὰ συνεχῶς, μέχρι ν᾿ ἀνοίξῃ ἡ πόρτα τοῦ Θεοῦ. Ἠλεκτρικὸ κουδούνι γιὰ μᾶς εἶνε ἡ προσευχή, τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Ἂς ἐπιμένουμε· Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων ἐλέησον ἡμᾶς. Ἅμα αὐτὸ τὸ λέμε μὲ ἐπιμονή, τότε καὶ τὰ πιὸ μεγάλα καὶ θαυμαστὰ πράγματα θὰ γίνουν, καὶ θ᾿ ἀκούσουμε κ᾿ ἐμεῖς· «Μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω ὡς θέλεις» (ἔ.ἀ. 15,28).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Γεωργίου Ἀκαδημίας Πλάτωνος; Ἀθηνῶν 31-1-1960)

______ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ______

Τι εινε το σωμα μας;

«Ὑμεῖς ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος» (Β΄ Κορ. 6,16)

Χαίρω, ἀγαπητοί μου, ποὺ βρίσκομαι σήμερα ἐδῶ, σὲ μιὰ ὡραία ἐκκλησία ποὺ ἔχτισε ἡ εὐσέβειά σας. Καὶ δὲν εἶνε μόνο αὐτή· κι ἄλ­λες ἐκκλησίες ἔχουν χτίσει οἱ πιστοί, στὶς πό­λεις καὶ στὰ χωριά. Στὴν Πρέσπα π.χ., σ᾽ ἕ­να πο­λὺ μικρὸ χωριό, ποὺ ἔχει μόνο 15 κατοίκους, οἱ φτωχοὶ αὐτοὶ ἔχτισαν μιὰ ὡραία ἐκ­κλησία ἐπ᾿ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου.
Ποιοί χτίζουν τὶς ἐκκλησίες, οἱ πλούσιοι; Αὐτοὶ δὲ δίνουν. Ποιοί δίνουν; Ἂς ἔχῃ δόξα ὁ Θεός· ὁ λαός μας, ὁ φτωχὸς λαός· οἱ ἀγρότες, οἱ βοσκοί, οἱ ἐργάτες, αὐτοὶ χτίζουν τὶς ἐκ­κλη­σίες· καὶ δίνουν ἑκατομμύρια.
Διότι εἶνε ἀναγ­καῖες οἱ ἐκ­κλησίες. Ὅπως μα­ζεύονται στὸ σχολεῖο οἱ μα­θηταὶ καὶ στὸ στρα­τῶνα οἱ στρατιῶτες, ἔτσι στὴν ἐκκλησία ἔρ­χονται οἱ πιστοί· εἶνε σχολεῖο ὅπου ἀκούγον­ται τὰ ὡραιότερα μαθήματα, εἶνε στρατώνας καὶ στρατόπεδο ὅπου ἐκπαιδεύονται οἱ στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ· εἶνε καὶ λιμάνι τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἀράζουν τὰ ταλαιπωρημέ­να καρά­βια. Ἔ­χει μεγάλη ἀποστολὴ ἡ Ἐκκλησία.
Ἀλλὰ τώρα τελευταῖα τί ἀκούγεται; Ἦταν προφητευμένο ὅτι θὰ ἔρθῃ ὁ ἀντίχριστος καὶ φαίνεται ὅτι βρισκόμαστε σὲ παραμονὲς τῆς ἐμφανίσεώς του. Ὁ ἀντίχριστος εἶνε ἐκεῖ­νος ποὺ θὰ πολεμήσῃ τὴν Ἐκκλησία· σύνθημά του θὰ εἶνε «γκρεμίστε τὶς ἐκκλησίες!». Ἄρχι­σαν λοιπὸν τώρα ν᾽ ἀκούγωνται τέτοιες βρα­χνὲς φω­νές. Φωνάζουν. Ποῦ; Σὲ νηπιαγωγεῖα δάσκα­λοι, σὲ σχολεῖα καθηγη­ταί, παντοῦ. Πρώτη φο­ρὰ ἀκούγονται τέτοια λόγια. Εἶνε φωνὲς τοῦ διαβόλου, ποὺ ἔρ­χον­ται μέσ᾽ ἀπὸ τὴν κόλασι. Καὶ τί λένε· Δὲν θέλουμε ἐκκλησίες πλέον!…
Στὴ Φλώρινα ἕνας ἀπ᾽ αὐτοὺς περνοῦσε ἀ­πὸ τὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος τὴν ὥρα ποὺ χτυποῦσε γλυκὰ ἡ καμπάνα· κι αὐ­τὸς ἀκούγοντας τὴν καμπάνα βλαστήμησε. Νὰ δοῦμε, λέει, πόσο καιρὸ θὰ χτυπᾶνε ἀκόμα καμπάνες! Δὲ θά ᾿ρθοῦν ἔτσι τὰ πράγμα­τα νὰ γκρεμίσουμε τὶς ἐκκλησιές, θὰ σφάξου­με τοὺς παπᾶδες!… Μὴ σᾶς φανῇ παράξενο· μπορεῖ νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο, ἂν τὸ παραχωρή­σῃ ὁ Θεός. Στὴν Ἀλβανία ὑπῆρχαν χίλιες ἐκ­κλησίες. Ἡ Βόρειος Ἤπειρος εἶχε ὡραῖες ἐκ­κλησίες χτισμένες μὲ τὸν κόπο καὶ τὸν ἱδρῶ­τα τῶν ἀδελφῶν μας. Καὶ ἦρθαν χρόνια, ὅταν κυ­βερνοῦσε ὁ Ἐμβὲρ Χότζα (1908-1985), ποὺ οἱ καμπάνες σταμάτησαν νὰ χτυποῦν κ᾽ οἱ ἐκ­κλησίες ἔκλεισαν ἢ ἔγιναν καφενεῖα, ἑστιατό­ρια, ἀ­ποθῆκες τροφίμων καὶ κινηματογράφοι, γιατὶ ἐκεῖ βασίλευε ἡ ἄθεη δικτατορία.
Καὶ στὴν Ἑλλάδα, ὅπως εἴπαμε, ἀ­κούγον­ται τέτοιες φωνές, κάτω ἡ θρησκεία – ζήτω ἡ ἀ­θεΐα. Ἀλλὰ στὴν πατρίδα μας τὸ βλέπω δύσ­κολο νὰ ἐπιτύχουν τὸ σχέδιό τους. Γιατὶ ἐ­δῶ δὲν εἶνε Ἀλβανία οὔτε Ῥωσία. Στὴ ῾Ρω­σία τὶς ἐκκλησίες τὶς ἔχτιζαν τσάροι, μεγάλοι πλού­σιοι, καὶ τὶς ἔντυναν μὲ ἀσήμι καὶ χρυσάφι· ἐ­δῶ δὲν ἔχουμε τσάρους, ἔχουμε φτωχὸ λαό. Κατὰ κανόνα αὐ­τοὶ ποὺ ἔχουν καράβια στὴ θάλασσα καὶ ἐρ­γοστάσια στὴ στε­ριὰ δὲν χτίζουν ἐκ­κλησίες· ὁ φτωχὸς λαός, αὐτὸς χτίζει τὶς ἐκ­κλησί­ες τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτὸ μοῦ φαίνεται δύσ­κολο νὰ ξερριζωθῇ ἡ πίστι. Ἔχει ῥίζες βαθειὲς στὴν καρδιὰ τοῦ λαοῦ μας. Κ᾽ ἕνα δέν­τρο – ἕνα πλατάνι, μὲ ῥίζες βαθειὰ στὸ χῶμα, δὲν μποροῦν νὰ τὸ ξερριζώ­σουν ἄ­νεμοι καὶ θύελλες· ἀντέχει. Ἔτσι καὶ ἡ πίστι μας. Γιατὶ δὲν εἶνε κάτι ἐπίκτητο στὸν ἄνθρωπο, εἶνε κάτι φυσικό.
Νὰ τὸ πῶ κάπως ἐπιστημονικά; ἡ θρησκεία μας εἶνε ἔμφυτη. Τί θὰ πῇ ἔμφυτη; Θὰ τὸ ἐξηγήσω μ᾽ ἕνα παράδειγμα. Εἶνε ὅπως τὸ ὅτι ἀ­γα­πᾷ ἡ μάνα τὸ παιδί· αὐτὸ τὸ ἔχει ἀπὸ τὴ φύ­σι της. Δὲν τὸ διδάχθηκε ἀπὸ κανένα, δὲν πῆ­γε σὲ κάποιο σχολεῖο νὰ τὴ διδάξουν ὅτι πρέπει ν᾽ ἀγαπᾷ τὸ παιδί· ἡ μητρικὴ ἀγάπη εἶ­νε ἔμ­φυτη. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ Read more »

AΠOMAΓNHTOΦΩNH OMIΛIΑ TOY ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩPINHΣ ΠPEΣΠΩN KAI EOPΔAIAΣ π.  AYΓOYΣTINOY ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΠΩΣ ΘA ΠAPHΓOPHΘOYME ΣTIΣ ΘΛIΨEIΣ

HΛIOYΠOΛH – ΠAΛAIA OMIΛIA ΤΟΥ π. AYΓOYΣTINOY
EIΣ TON IEPO NAO THΣ AΓIAΣ MAPINΗΣ

Όλοι οι άνθρωποι αγαπητοί μου, μαύροι, άσπροι, κόκκινοι, όλων των χρωμάτων, οπουδήποτε και αν κατοικούν, όλοι οι άνθρωποι ζητούν ένα πράγμα. Ποθούν με φλογερά καρδιά, κοπιάζουν, αγωνίζονται, ιδρώνουν, έχοντες όλοι ως στόχο των ενεργειών των και των πράξεων των ένα ιδανικό, την ευτυχία. Όλοι επιθυμούν την ευτυχία.

Δηλαδή τι θα πει ευτυχία; Mία ζωή  χωρίς πόνο, μια ζωή χωρίς δάκρυ, μια ζωή ευτυχισμένη. Aλλά ενώ αυτός είναι ο ζωηρός, ο ακατάπαυστος, ο μεγάλος, ο ασίγητος, ο αιώνιος πόθος πάσης ανθρωπίνης καρδιάς, ενώ λέγω ότι ο πόθος του ανθρώπου είναι η ευτυχία εν τούτοις η ευτυχία είναι σαν ένα πουλί άπιαστο. Που το κυνηγούν όλοι οι κυνηγοί, αλλά δεν μπορούν να το πιάσουν.

Που είναι αυτή η ευτυχία;

Aς κάνουμε ένα νοερό ταξίδι επάνω στον πλανήτη μας. Aς ταξιδεύσομε Aνατολή, Δύση, Bορρά, Nότο. Aς προχωρήσουμε πάνω στις χιονισμένες κορυφές, ας κατεβούμε κάτω στις πεδιάδες, ας προχωρήσουμε κάτω στην διακεκαμένη ζώνη, ας πάμε στα νησιά, ας πάμε στην έρημο, ας πάμε οπουδήποτε κατοικεί ο άνθρωπος, είτε στην στεριά, είτε στην θάλασσα, είτε και τώρα ακόμα που πετά με τα διαστημόπλοια επάνω στους αιθέρας.

Aς πάμε να συναντήσουμε τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που έχει φλογερή καρδιά, τον άνθρωπο που ζητά να πραγματοποιήσεί το ιδανικό της ευτυχίας του. Aς τον ρωτήσουμε λοιπόν τον άνθρωπο αυτό, για να δούμε αν είναι ευτυχής;
–Mπαίνω σε μια καλύβα και βλέπω εκεί τον άνθρωπο και μου λέγει πεινώ. Bγαίνω από την καλύβα, ανεβαίνω επάνω στο παλάτι, μέσα στα σπίτια τα μεγάλα, που έχουν όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις. Kαι εκεί πάνω στο κρεββάτι βλέπω έναν άνθρωπο άρρωστο, να φτύνει σε μια λεκάνη χρυσή το αίμα του και μου λέγει: Eίμαι άρρωστος. Πουλώ το παλάτι μου, δως μου την υγεία μου. Προτιμώ να κατοικώ σ’ ένα τσιαντήρι γύφτου, παρά να πάσχω από αυτή την αρρώστια.
–Φεύγω από τις καλύβες, φεύγω από τα παλάτια, συνατώ στον δρόμο έναν και μου λέγει: Στεναχωριέμαι, σπίτι δεν έφκιαξα, οικογένεια δεν έχω, ολομόναχος είμαι, σύντροφο ζητάω, δυστυχής είμαι.
–Συνατάω παρακάτω κάποιον άλλο που είναι παντρεμένος και τον ρωτώ:
Eίσαι ευτυχισμένος; Kαι μου λέγει: Kατηραμένη να είναι η μέρα που παντρεύτηκα. Kόλαση έχω μέσα στο σπίτι μου.
–Συναντώ κάποιο ανδρόγυνο, που δεν έχει παιδιά και αναστενάζει. Tρέχει δεξιά και αριστερά, σε γιατρούς και εξωκκλήσια. Παρακαλεί όλους τους αγίους και επειδή δεν έχει παιδί, θεωρεί τον εαυτό του δυστυχή.
–Συναντώ έναν άλλον, που έχει παιδιά. Στεναχωριέται, κλαίει αναστενάζει γιατί τα παιδιά του κάθε μέρα τον ποτίζουν με φαρμάκι.
Που να πάω, που να προχωρήσω;
Nα μπω μέσα στα εργοστάσια που αναστενάζουν οι εργάτες;
Nα προχωρήσω μέσα στα καράβια, που υποφέρουν οι ναυτικοί;
 Nα πάμε στα νοσοκομεία που βογγούν οι άρρωστοι;

Που θέλετε να πάω, που να προχωρήσω; Oπουδήποτε και να πάω, είτε αυτός ο άνθρωπος κρατά στα χέρια του ένα μάτσιο διπλώματα, είτε ειναι πτωχός και δεν ξέρει να βάλει την υπογραφή του, είτε είναι γυναίκα, είτε είναι άνδρας, είτε είναι μικρό παιδί, είτε είναι ασπρομάλης γέρος. είτε εάν έχει στο κεφάλι του κορώνα βασιλικία, είτε είναι μέσα στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο. Oπουδήποτε και να πάω συναντώ μια δυστυχία απερίγραπτη, συναντώ ένα πόνο και μία θλίψη απερίγαπτη.

Λένε για κάποιο βασιλιά που ζητούσε την ευτυχία και δεν την εύρισκε. Eίπε σε κάποιον υπασπιστή του, άντε να γυρίσεις το βασίλειό μου ολόκληρο και εάν βρεις κάποιον άνθρωπο που να είναι ευτυχισμένος, γιατί εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος, μολονότι κολυμπώ μέσα στα πλούτη, άντε να γυρίσεις χωριά και πολιτείες και αν βρείς κάποιον ευτυχισμένο, γιατί εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος, να του πάρεις το πουκάμισό του και να τον φέρεις στο παλάτι.

Γυρίζει ο υπασπιστής του χωριά και πολιτείες, συναντάει ανθρώπους, αλλά από το στόμα κανενός ανθρώπου δεν άκουσε την λέξη ευτυχία.

Δεν βρήκε κανέναν άνθρωπο που να είναι απόλυτα ευτυχισμένος. Γογγισμούς μόνον άκουσε παντού, μόνον κάπου σε μια καλύβα βρήκε κάποιον άνθρωπο που του είπε, ότι είναι ευτυχισμένος και είπε: Δόξα σοι ο Θεός. Kαι ο υπασπιστής του λέγει, δως μου το πουκαμισό σου. Mα δεν έχω απαντά ο πτωχός πουκάμισο.

Ένας λοιπόν άνθρωπος βρέθηκε σ’ ολόκληρο το βασίλειο να είναι ευτυχισμένος και αυτός να μην έχει ούτε πουκάμισο;  
Tί περίεργα πράγματα έχει αυτή η ζωή!
Γδυτός ευτυχισμένος, ντυμένος με ντουαλέτες πανάκριβες και κουστούμια πολυτελείας δυστυχισμένος.
Πτωχός ευτυχισμένος, πλούσιος δυστυχισμένος. Περίεργα πράγματα δεν είναι αυτά;
H ευτυχία είναι πόθος πανανθρώπινος. Tην ευτυχία την αναζητούν όλοι οι άνθρωποι, που βρίσκονται σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου. H θλίψη και η δυστυχία είναι ακατάβλητος.

Περι θλίψεων αγαπητοί μου θα ομιλήσω. Kαι να μη νομίσετε ότι οι θλίψεις είναι μόνο τιμωρία των αμαρτωλών ανθρώπων, όχι. (πατήστε για την συνέχεια) Read more »

Τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν (Ἑβρ. 13,7-16)
30 Ἰανουαρίου

«ΟΙ 3 ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ»

_

_

Ο ΒΡΑΧΟΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

«Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8).

ΜΙΛΗΣΑΜΕ ἄλλοτε γιὰ τὸ βίο, τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ ἔργα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ποὺ ἑορτάζουν σήμερα. Ἰδιαιτέρως κάναμε λόγο γιὰ τὴν ἐπίδρασι ποὺ ἤσκησαν οἱ μορφές τους στὴν ἑλληνικὴ παιδεία. Τώρα ἀφορμὴ γιὰ διδασκαλία θὰ μᾶς δώσῃ ἕνα ῥητὸ ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε. Τὸ ῥητὸ αὐτὸ λέει· «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8).

* * *

Χθές, σήμερα, αὔριο. Σ’ αὐτὰ τὰ τρία διακρίνεται, ἀγαπητοί μου, ὁ χρόνος. Καὶ πόσο γρήγορα φεύγει ὁ χρόνος! Τὸ σήμερα γίνεται χθὲς καὶ τὸ αὔριο γίνεται σήμερα. Ὁ χρόνος μοιάζει σὰν τὸν ποταμό, ποὺ μέρα – νύχτα τρέχει. Τρέχει ὅλο τὸ χρόνο. Ἀλλὰ τὸ νερό του δὲν εἶνε τὸ διο. Ἐὰν κανεὶς μπῇ στὸ ποτάμι καὶ σταματήσῃ κάπου, τὸ νερό, ποὺ λούζει τὸ κορμί του, δὲν εἶνε τὸ διο. Τὸ νερὸ μιὰ στιγμὴ τὸν ἀγγίζει καὶ ἀμέσως φεύγει καὶ ἔρχεται ἄλλο νερό, καὶ αὐτὸ φεύγει καὶ ἔρχεται ἄλλο, καὶ οὕτω καθεξῆς. Καὶ ἔτσι, ἂν μείνῃ μιὰ ὥρα μέσα στὸ νερό, χιλιάδες φορὲς θὰ ἔχῃ ἀλλάξει τὸ νερό, ἐνῷ ὁ ποταμὸς φαίνεται ὅτι εἶνε ὁ διος. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὸ χρόνο. Σὰν ἕνα ποτάμι τρέχει διαρκῶς. Τὸ ἕνα λεπτὸ διαδέχεται τὸ ἄλλο, ἡ ὥρα τὴν ὥρα, ἡ ἑβδομάδα τὴν ἑβδομάδα, ὁ μήνας τὸ μῆνα, τὸ ἔτος τὸ ἔτος· καὶ ἔτσι περνοῦν τὰ χρόνια, καὶ τὸ νήπιο γίνεται παιδί, τὸ παιδὶ νέος, ὁ νέος ἄντρας, ὁ ἄντρας γέρος ἀσπρομάλλης. Καὶ ἐνῷ ὅλα φεύγουν καὶ ἀλλάζουν, ὁ χρόνος συνεχίζει τὸ δρόμο του. Μέχρι πότε; Ὁ Θεὸς ξέρει.
Χθές, σήμερα, αὔριο! Τὸ χθὲς εἶνε τὸ παρελθόν, τὰ περασμένα χρόνια. Εἶνε τὸ ἔτος ποὺ πρὶν ἕνα μῆνα μᾶς ἀποχαιρέτισε. Χθὲς εἶνε τὸ περσινό, τὸ προπέρσινο ἔτος… Καὶ συνεχῶς πηγαίνοντας πρὸς τὰ πίσω φθάνουμε σὲ διάφορες χρονολογίες, ποὺ μερικὲς ἀπ᾿ αὐτὲς ἄφησαν στὴν καρδιά μας ζωηρὲς ἀναμνήσεις, εὐχάριστες ἢ δυσάρεστες. Ἔτσι φθάνουμε στὸ δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σὲ μία ἱστορικὴ ἡμερομηνία, τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940, ὅταν ἡ μικρά μας πατρίδα εἶπε τὸ «ὄχι» καὶ ἀγωνίστηκε στὴ Βόρειο Ἤπειρο γιὰ τὴν ἐλευθερία. Προχωρώντας ἀκόμη φθάνουμε στὸ 1914, στὸν πρῶτο παγκόσμιο πόλεμο. Κατόπιν στὸ 1912, ὅταν οἱ ὀρθόδοξοι λαοὶ τῶν Βαλκανίων ἑνωμένοι νίκησαν τοὺς ὀθωμανοὺς καὶ ἐλευθέρωσαν τὰ μέρη τους ἀπὸ τὴ σκλαβιά. Ἐὰν προχωρήσουμε ἀκόμη πρὸς τὰ πίσω, θὰ βρεθοῦμε μπροστὰ σὲ ἄλλα γεγονότα, ὅπως εἶνε ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασι τοῦ 1821, ἡ ἐμφάνισι τοῦ Ναπολέοντος, ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάστασι, ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Ἀμερικῆς, ἡ ἅλωσι τῆς Κω᾿σταντινουπόλεως καὶ τόσα ἄλλα, ποὺ ἀναφέρει ἡ ἱστορία. Πηγαίνοντας συνεχῶς πρὸς τὰ πίσω θὰ φθάσουμε στὸ 1 μετὰ Χριστόν. Στὸ χρόνο δηλαδὴ πού, μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ἀνέτειλε τὸ ἄστρο τῆς Βηθλεέμ, γεννήθηκε ὁ Χριστός, ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου. Καὶ ἂν θελήσουμε νὰ συνεχίσουμε τὴν πορεία στὰ χρόνια πρὸ Χριστοῦ, θὰ συναντήσουμε ἄλλα γεγονότα καὶ πρόσωπα· θὰ δοῦμε ὅτι τριακόσια καὶ περισσότερα χρόνια μιὰ σημαία κυμάτιζε σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο, ἡ σημαία τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Θὰ δοῦμε ὅτι, πρὸ τῆς Ῥωμαϊκῆς, ἄλλη σημαία κυμάτιζε· ἡ σημαία τῆς αὐτοκρατορίας ποὺ ἵδρυσε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδών. Πρὸ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου θὰ δοῦμε τὶς βασιλεῖες τῶν Περσῶν, τῶν Βαβυλωνίων, τῶν Αἰγυπτίων. Κι ὅσο πᾶμε πρὸς τὰ πίσω, θὰ συναντήσουμε τοὺς πιὸ ἀρχαίους λαοὺς τοῦ κόσμου. Θὰ συναντήσουμε τὸν πρῶτο ἄνθρωπο, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα. Σταματᾷ ἐκεῖ ὁ χρόνος; Ὄχι. Πρὸ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας ἔγιναν ἄλλα γεγονότα, ὅπως εἶνε ἡ δημιουργία τῶν πλανητῶν, τοῦ ἡλίου, τῆς σελήνης καὶ τῶν δισεκατομμυρίων ἀστέρων. Μέσα στὸ χρόνο ἔγιναν ὅλα αὐτά. Πότε ἀκριβῶς δὲν ξέρουμε. Ἡ ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ νὰ καθορίσῃ ἀκριβῶς τὴ χρονολογία. Ὅλα δὲ αὐτά, ποὺ συνέβησαν ἀπὸ τὸν περασμένο χρόνο μέχρι τὸν πιὸ ἀπομακρυσμένο ἀπὸ μᾶς χρόνο, ἀποτελοῦν τὸ χθές. Μὲ τὸ χθὲς ἀσχολεῖται ἡ ἱστορία.
Ἀλλὰ δὲν εἶνε μόνο τὸ χθές. Εἶνε καὶ τὸ σήμερα. Τὸ τί συμβαίνει σήμερα τὸ μαθαίνει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες, τὰ ῥαδιόφωνα καὶ τὶς τηλεοράσεις. Μὲ τί δίψα οἱ ἄνθρωποι παρακολουθοῦν αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα! Τὸ χθές, τὰ περασμένα, δὲν τοὺς ἐνδιαφέρουν. Ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶνε βέβαιοι, ὅτι κ᾿ ἐκείνους ποὺ θὰ ζήσουν ὕστερα ἀπὸ 100 – 200 χρόνια δὲν θὰ τοὺς ἐνδιαφέρει τί κάνουν αὐτοὶ σήμερα. Λίγοι εἶνε αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀπορροφῶνται ἀπὸ τὸ σήμερα, ἀλλὰ στρέφουν τὸ βλέμμα τους πρὸς τὸ παρελθὸν κι ἀνοίγουν τὴν ἱστορία καὶ διαβάζουν τί ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι στὰ περασμένα χρόνια. Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τὸ μυαλό τους τὸ ἔχουν στὸ σήμερα. Σήμερα τί θὰ φᾶνε, τί θὰ πιοῦνε. Σήμερα τί θὰ δοῦνε στὸν κινηματογράφο καὶ στὴν τηλεόρασι. Σήμερα… Ὅλο τὸ σήμερα. Τὸ χθὲς τὸ ἔχουν ξεχάσει. Ἔχουν ξεχάσει οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ καὶ τὸν πατέρα ἢ τὴ μητέρα τους, ποὺ χθὲς μόλις πέθαναν. Δὲν πᾶνε ποτέ στὸν τάφο τους νὰ κάνουν ἕνα τρισάγιο, ν᾿ ἀφήσουν λίγα λουλούδια. Οἱ πεθαμένοι, λένε, μὲ τοὺς πεθαμένους καὶ οἱ ζωντανοὶ μὲ τοὺς ζωντανούς. Τὸ σήμερα τοὺς ἐνδιαφέρει. Οὔτε ἀπὸ ποῦ ἔρχονται οὔτε ποῦ πηγαίνουν ἐξετάζουν.
Οἱ πιὸ πολλοὶ ζοῦν τὸ σήμερα. Ὄχι σὰν πνευματικοὶ ἄνθρωποι, ἀλλὰ σὰν ὑλισταὶ μὲ σύνθημα· «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13· Α΄ Κορ. 15,32).
Χθές, σήμερα, αὔριο! Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ποὺ ἀφήνουν τὸ παρελθὸν καὶ τὸ παρόν, τὸ χθὲς καὶ τὸ σήμερα, καὶ στρέφονται μὲ ἀγωνία πρὸς τὸ αὔριο. Τί θὰ γίνῃ; Θὰ ἔχουμε εἰρήνη ἢ πόλεμο; Θὰ εμαστε καλὰ ἢ θὰ πέσουμε βαρειὰ ἄρρωστοι; Θὰ ζήσουμε μὲ εὐτυχία ἢ μὲ δυστυχία; Τί θὰ γίνουν τὰ παιδιά μας; … Ὅλο ἀνησυχίες εἶνε. Τὸ μέλλον τοὺς ἀπασχολεῖ. Καὶ ἔτσι βρίσκουν κατάλληλη τὴ στιγμὴ οἱ μάγοι καὶ οἱ μάγισσες, οἱ ἀστρολόγοι καὶ τώρα τελευταῖα τὰ μέντιουμ, γιὰ νὰ ποῦν στοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς τί θὰ συμβῇ στὸ μέλλον.
Ἀλλὰ γιατί τὰ λέμε ὅλα αὐτά; Γιατί κάνουμε λόγο γιὰ τὰ περασμένα; Γιατί μιλᾶμε γιὰ τὸ σήμερα καὶ γιὰ τὸ αὔριο; Γιατί, ὅπως επαμε, μᾶς δίνει ἀφορμὴ ὁ ἀπόστολος ποὺ διαβάζεται σήμερα, ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ὁ ἀπόστολος μᾶς μιλάει γιὰ ΕΝΑΝ, ποὺ καὶ χθὲς ὑπῆρχε, καὶ σήμερα ὑπάρχει, καὶ αὔριο θὰ ὑπάρχῃ, καὶ θὰ ὑπάρχῃ αἰώνια. Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, τὰ δισεκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων, ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς ἔζησαν χθές, δηλαδὴ στὸ παρελθόν. Μερικοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς δοξάστηκαν, ἀλλὰ ἔπειτα κι αὐτοὶ ἔσβησαν, πέθαναν, λησμονήθηκαν. Ἄλλοι πάλι ζοῦμε σήμερα, ἀλλὰ αὔριο δὲν θὰ ζοῦμε. Ἕνας τάφος μᾶς περιμένει. Ἄλλοι τέλος εἶνε ἀκόμη ἀγέννητοι. Θὰ γεννηθοῦν αὔριο, δηλαδὴ στὸ μέλλον, καὶ θὰ ζήσουν ὡρισμένα χρόνια, γιὰ νὰ πεθάνουν κι αὐτοὶ καὶ νὰ γίνουν χθές.

* * *

Ὦ ἀδελφοί μου! Μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ ἀδιάκοπο ῥεῦμα τοῦ χρόνου, ποὺ κυλάει καὶ παρασύρει τοὺς ἀνθρώπους σὰν τὰ κιτρινισμένα φύλλα ποὺ πέφτουν τὸ φθινόπωρο ἀπὸ τὰ δέντρα, μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ κανάλι τοῦ χρόνου, ΕΝΑΣ παραμένει. Μένει σὰν τὸ βράχο ποὺ χτυπιέται ἀπ᾿ ὅλες τὶς μεριές, ἀπ᾿ ὅλα τὰ κύματα, ἀλλ᾿ αὐτὸς μένει ἀκλόνητος αἰῶνες αἰώνων. Ὁ χρόνος, ποὺ οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας τὸν ὠνόμασαν πανδαμάτορα, γιατὶ τὰ πάντα νικᾷ καὶ καταστρέφει, ὁ χρόνος δὲν μπορεῖ νὰ κάνῃ τίποτα σ᾿ αὐτόν. Χθὲς καὶ σήμερα καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας εἶνε ὁ διος. Καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Ἄνθρωποι, πέσετε καὶ προσκυνῆστε τον! Εἶνε ὁ Θεός μας. Στὸ Χριστὸ πίστευαν οἱ πατέρες μας. Στὸ Χριστὸ πίστευαν οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι, οἱ μεγάλοι αὐτοὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ὁποίους τιμοῦμε σήμερα, καὶ τὸ Χριστὸ κήρυξαν μὲ ὅλη τὴ δύναμί τους καὶ ἔφεραν στὴ θεογνωσία τὸν κόσμο. Καὶ σήμερα, ποὺ εἶνε ἡ ἑορτή τους, οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι μᾶς φωνάζουν· Πιστεύετε στὸ Χριστό!
Στὸ Χριστὸ πιστεύουμε κ᾿ ἐμεῖς σήμερα. Στὸ Χριστὸ θὰ πιστέψουν αὔριο καὶ οἱ νέες γενεὲς ποὺ θ᾿ ἀκολουθήσουν.
Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ βράχος τῶν αἰώνων. Ὅποιος πιστεύει στὸ Χριστὸ μὲ ὅλη του τὴν καρδιά, εἶνε σὰ᾿ νὰ ἔχῃ τὸ σπίτι του χτισμένο πάνω στὸ βράχο. Ἂς πέσουν πάνω του ὅλα τὰ ποτάμια. Ἂς ὁρμήσουν πάνω του ὅλα τὰ κύματα. Ἂς τὸν πολεμήσουν ὅλοι οἱ δαίμονες. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸ Χριστὸ εἶνε ἀσφαλής. Ὁ Χριστὸς «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ὁμιλία ληφθεῖσα ἀπὸ τὴν Α΄ ἔκδοσι τοῦ βιβλίου Ἀπόστολος (Ἀθῆναι 1973). Μικρὰ συμπλήρωσις 30-1-2003.

+ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Τις στρατεύεται ιδίοις οψωνίοις ποτέ;» (Α΄ Κορ. 9,7)

ΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ, αγαπητοί μου, το Θεό, που μας αξίωσε να φθάσουμε πάλι στην Κυριακή αυτή. Μπορεί και να μη φθάναμε, λόγω των τόσων αμαρτιών μας.
Η Εκκλησία, αδελφοί μου, εκτός των άλλων, είναι και σχολείο, το σχολείο του Χριστού. Αυτό δείχνουν και τα δύο αναγνώσματα, οι περικοπές αποστόλου και ευαγγελίου, που διαβάζονται από την Καινή Διαθήκη κάθε φορά.
Ο απόστολος σήμερα περιέχει πολλά νοήματα, παραδείγματα, εικόνες. Απ᾿ όλα αυτά θα σάς παρουσιάσω μόνο μία εικόνα.

* * *

Ο απόστολος Παύλος απαντά στους κατηγόρους του. Μα είχε κατηγόρους; θα πήτε. Και ποιός μεγάλος άνθρωπος δεν έχει κατηγόρους; Ετσι και ο απόστολος Παύλος. Τον συκοφαντούσαν και τον διέβαλλαν, ότι δεν είναι απόστολος. Απαντᾷ λοιπόν εδώ και λέει· Είμαι απόστολος του Χριστού. Απόδειξις το κήρυγμά μου, απόδειξις η εκκλησία της Κορίνθου που ίδρυσα, απόδειξις οι κόποι και οι οδοιπορίες μου. Αύτα πιστοποιούν, ότι είμαι απόστολος.
Και τι θα πει απόστολος; Απόστολος είναι ο άνθρωπος που ξεχώρισε ο Θεός μέσα από μυριάδες άλλους για να του αναθέσει μια σοβαρή δουλειά· και αυτός, πάνω στην αποστολή του, θυσιάζει όλο τον εαυτό του· όπως το λιβάνι καίγεται ολόκληρο, δε᾿ μένει τίποτα, έτσι και ο απόστολος όλη τη ζωή του την «καίει» πάνω στην αγάπη του Χριστού. Θυσιάζει και οικογένεια και παιδιά και γυναίκα και χρόνο και χρήμα και αίμα· είναι έτοιμος να βρεθεί μέσ᾿ στα μπουντρούμια των φυλακών, να υποστεί τα πάντα, και να μαρτυρήσει ακόμη.
Τι είναι ο απόστολος; Ενας στρατιώτης, στρατιώτης Χριστού. Αυτό λέει σήμερα ο Παύλος στο αποστολικό ανάγνωσμα (βλ. Α´ Κορ. 9,7· βλ. και Β´ Τιμ. 2,3). Κι όπως ο στρατιώτης παίρνει απ᾿ το στρατό το σιτηρέσιό του, το ποσό που χρειάζεται για τροφή και ενδυμασία, κατα παρόμοιο τρόπο κ᾿ εγώ, ως στρατιώτης του Ιησού Χριστου, δικαιούμαι να παίρνω το σιτηρέσιό μου από την Εκκλησία. Αλλ᾿ εγώ, λέει, και αυτό το μισθό μου δεν τον παίρνω. Θυσιάζω και το δικαίωμά μου αυτό, για να μη δώσω λαβή σε κανένα να πει, ότι ζω από το ευαγγέλιο.

* * *

Στρατιώτες, λοιπόν, οι απόστολοι· ο Παυλος, ο Πέτρος και οι άλλοι. Αλλά υπό γενικωτέραν έννοιαν στρατιώτες είμεθα όλοι. Κ᾿ εσείς, αγαπητοί μου, είστε στρατιώτες· στρατιώτες της πίστεως, του ευαγγελίου, του Χριστού.
—Και από πότε γίναμε στρατιώτες;
Στρατιώτης θεωρείται ένας νέος άμα παρουσιαστεί στο κέντρο νεοσυλλέκτων και τον ντύσουν στο χακί. Αφήνει τα πολιτικά του ρούχα, τα κάνει ένα δεματάκι και τα στέλνουν στο σπίτι στη μάνα του. Στρατιώτης γίνεται από την ώρα που του φορούν τη στολή. Ετσι και ο κάθε Χριστιανός. Εν ονόματι Ιησού του Ναζωραίου υπενθυμίζω, ότι όλοι είμαστε στρατιώτες. Όλοι κάποια μέρα δώσαμε παρών, βγάλαμε τα ρούχα τα βρώμικα και φορέσαμε ένα ολόλαμπρο ένδυμα. Πότε έγινε αυτό, πότε καταταγήκαμε στο στράτευμα;
Την ώρα που ένας ευλαβής ιερεὺς με το στοργικό του χέρι μας βύθιζε στα νερά της κολυμβήθρας «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος». Μας ρώτησε τότε·
—«Αποτάσσει τω σατανά;». —«Αποτάσσομαι», είπαμε.
—«Συντάσσει τω Χριστώ;». Και αποκριθήκαμε· —«Συντάσσομαι».
—«Συνετάξω τω Χριστώ;», θα είσαι στο εξής οριστικώς με το Χριστό;
— «Συνεταξάμην», υποσχεθήκαμε (ακολουθ. βαπτ.).
Από την ώρα εκείνη φοράς πλέον τον φωτεινό χιτώνα, είσαι στρατιώτης του Χριστού, και καλείσαι να πειθαρχείς σ᾿ αυτόν. Δε᾿ μας έφερε ο Θεός στον κόσμο αυτόν για να γλεντούμε και να κάνουμε τα κέφια μας· μας έφερε για ένα μεγάλο σκοπό. Είμεθα στρατιώται Ιησού Χριστού, για να πολεμήσουμε. Με ποιούς να πολεμήσουμε; ποιοί είναι οι εχθροί μας;
• Πρώτος εχθρός του Χριστιανού είναι ο κόσμος, οι άνθρωποι που δε᾿ σκέπτονται και δε᾿ ρυθμίζουν τη ζωή τους με το Ευαγγέλιο, αλλά ζούν κατά τις επιθυμίες τους· εκείνοι που αγαπούν το ψεῦδος, την αδικία, την εκμετάλλευση, την απιστία και αθεΐα. Αυτός είναι ο κόσμος. Και σε ρωτώ· τι θέση θα πάρεις απέναντί του; Εάν ρυθμίζεις τη ζωή σου με ό,τι λέει ο κόσμος, τότε δεν είσαι φίλος του Χριστού. Ο Χριστιανός πάει κόντρα με τον κόσμο, που ασφαλώς θα τον μισήσει, θα τον καταδιώξει. Αλλά το είπε ο Χριστός· «Εάν σας μισεί ο κόσμος, να γνωρίζετε ότι εμε πρώτον υμών μεμίσηκεν» (Ιωάν. 15,18). Μισεί ο κόσμος τους Χριστιανοὺς τους πραγματικούς. Μη φοβάστε όμως. Ο Χριστος λέει· «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγὼ νενίκηκα τον κόσμον» (έ.α. 16,33).
Ο Χριστιανός όμως δεν έχει μόνο ορατούς εχθροὺς με «αίμα και σάρκα» (Εφ. 6,12)· έχει και αόρατο εχθρό. Είναι ο σατανάς, ο διάβολος. Μας πολεμεί μέρα και νύχτα. Μας πολεμεί με τα λεφτά, με τις ηδονές και διασκεδάσεις, με φόβητρα και θέλγητρα, με ποικίλους λογισμοὺς και ιδίως αισχρούς. Μας πολεμεί ακόμα με τη μαγεία, με τον πνευματισμό, με τις αιρέσεις, με το μασονισμό, με μύρια μηχανήματα· γιατί είναι πολυμήχανος. Και αμφιβάλλω σήμερα από τους χίλιους Χριστιανοὺς αν μένει ένας όρθιος. Γι᾿ αυτό η Εκκλησία φωνάζει· «Στώμεν καλώς» (θ. Λειτ.), ας σταθούμε προσεκτικοί. Στην εποχή μας μάλιστα ο διάβολος θα πολεμήσει την Εκκλησία και με την άθεο επιστήμη. Αλλ᾿ όχι, αδελφοί μου. Δε᾿ θα νικήσει η απιστία και αθεΐα, δε᾿ θα νικήσει ο δράκων· θα νικήσει το αρνίον, ο Ιησούς Χριστός ο εσταυρωμένος (βλ. Απ. 12,3 κ.ε.· 5,6,12· 13,8).
Λοιπόν, στρατιώτης να είσαι· να πολεμάς εναντίον του κόσμου, εναντίον του διαβόλου και των οργάνων του. Αλλ᾿ εκτός των εξωτερικών εχθρών υπάρχει κ᾿ ένας άλλος εχθρός πολὺ κοντά μας. Δε᾿ φοβάμαι το διάβολο άμα έχω το Χριστό, δε᾿ φοβάμαι τον κόσμο ολόκληρο. Ξέρεις τι φοβάμαι; Τον εαυτό μου! Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός μας, ο κακός δηλαδή εαυτός μας, που ο απόστολος Παύλος τον ονομάζει «ο παλαιός ημών άνθρωπος» (Ρωμ. 6,6). Είναι τα πάθη μας, οι κακίες μας, οι κακές επιθυμίες μας πού, όπως λέει ο άλλος απόστολος, ο Πέτρος, «στρατεύονται κατά της ψυχής» (Α´ Πέτρ. 2,11). Η επιθυμία εδρεύει στην ψυχή. Δε᾿ φταίει δηλαδή το σώμα· αυτό είναι όργανο. Η κακή επιθυμία της ψυχής, αυτός είναι ο κακός εαυτός μας που σπρώχνει το σώμα στην αμαρτία. Ως στρατιώτες Χριστού ας πολεμήσουμε λοιπόν και εναντίον του κακού εαυτού μας αντρίκια. Και οι αρχαίοι πρόγονοί μας το έλεγαν· «Η πιό μεγάλη νίκη είναι να νικήσεις τον εαυτό σου».

* * *

Αδελφοί μου! Στον αγώνα αυτό μας καλεί σήμερα ο απόστολος. Και σε τέτοιο αγώνα το πρώτο που απαιτείται είναι να είσαι άγρυπνος. Είδα στρατιώτες στα χρόνια του πολέμου να κεντούν το κορμί τους με βελόνες και καρφιά, για να μην αποκοιμηθούν. Γιατί λίγο ν᾿ αποκοιμηθούν, μπαίνει ο εχθρός. Μάτωναν το δέρμα τους κι ακουγόταν· «Φύλακες, γρηγορείτε!». Ετσι κ᾿ εμείς. Αν είμεθα στρατιώτες του Χριστού, «γρηγορείτε», αδέρφια μου! (Ματθ. 24,42· 25,13· 26,41· Μάρκ. 14,38· 13,35,37· Α´ Κορ. 16,13 κ.α.). Μπορεί να γίνεις άγιος, ασκητής, θαυματουργός, και σε μιά στιγμη να πέσεις στον άδη. Προσοχή λοιπόν.
Το δεύτερο που έχουμε ανάγκη είναι τα όπλα. Ο στρατιώτης δε᾿ χωρίζεται από τα όπλα. Εχουμε κ᾿εμείς όπλα. Ο Χριστιανός διαθέτει ακαταμάχητο οπλοστάσιο. Ποιά είναι τα όπλα του; Ρωτήστε τον απόστολο Παύλο. Το πιό δυνατό όπλο είναι ο λόγος του Θεού, η αλήθεια του Χριστού· το Ευαγγέλιο είναι το κανόνι, που συντρίβει τα κάστρα της αθεΐας και των αιρέσεων. Δε᾿ θα νικήσουν οι θεωρίες του άλφα και του βήτα· θα νικήσει η αλήθεια του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο ανίκητος αρχιστράτηγός μας. Σημαία μας, που εβάφη με το αίμα του, ο τίμιος σταυρός. Και σάλπιγξ, που μας καλεί στη μάχη, το κήρυγμα του ευαγγελίου.
Αλλά θέτω, αγαπητοί μου, το ερώτημα· Είμαστε στρατιώτες Χριστού;… Αν θέλετε να δήτε αληθινοὺς στρατιώτες του Χριστού, να διαβάζετε τους βίους των αγίων. Αυτοί είναι αγωνισταί! Εμείς δυστυχώς δεν αγωνιζόμεθα. Λιποτάκται είμεθα. Εάν αγωνιζόμεθα, αν μας πονούσε η πίστι μας όπως μας πονάει το σπίτι μας τα παιδιά μας το μαγαζί μας το αυτοκίνητό μας, άλλη θα ήταν η ζωή μας, ο τόπος μας θα ευωδίαζε, δε᾿ θα υπήρχε βλαστήμια!…
῞Ολοι να καταλάβουμε τον προορισμό μας· να γίνουμε αγωνισταί, να πολεμήσουμε για την πίστι μας, για τη δόξα του Θεού μας, για το ευαγγέλιο· και τότε ο Κύριος Ιησούς Χριστος θα είναι μαζί μας εις αιώνας αιώνων· αμήν.

† επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

(ι. ναό Αγ. Τριάδος Αμπελοκήπων – Αθηνών 2-9-1962)

Τὰ ἅγια Θεοφάνεια
6 Ἰανουαρίου

«ΣΩΦΡΟΝΩΣ, ΔΙΚΑΙΩΣ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΩΣ»

  ΕΙΜΕΘΑ στὴν περίοδο τῶν ἑορτῶν. Στὰ χέρια μας κρατοῦμε ἕνα ἀγγελικὸ κομπολόϊ μὲ δώδεκα χάντρες. Εἶνε τὸ Δωδεκαήμερο. Ἡ πρώτη χάντρα, χρυσῆ χάντρα, εἶνε ἡ ἑορτὴ τῆς γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καὶ σήμερα, τελευταία ἡμέρα τοῦ Δωδεκαημέρου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τῶν Φώτων, κατὰ τὴν ὁποία τελοῦμε καὶ τὸν ἁγιασμὸ τῶν ὑδάτων.
Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· Πρὸς τί οἱ ἑορτές; Ἔγιναν γιὰ νὰ κινῆται τὸ ἐμπόριο, γιὰ τὴν κατανάλωσι; Ἔγιναν γιὰ νὰ μὴν πλήττῃ ὁ ἄνθρωπος, σὰν μιὰ διακοπὴ στὴν καθημερινὴ ζωὴ καὶ ἀνάπαυσι; Ἢ μήπως ἔγιναν γιὰ τὸ χαρτοπαίγνιο; Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ἔτσι γιορτάζουμε, τότε μοιάζουμε μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ κι αὐτοὶ περίμεναν τὶς ἑορτὲς τῶν θεῶν τους γιὰ νὰ γλεντήσουν, νὰ ὀργιάσουν, νὰ κάνουν ὅσα δὲν ἔκαναν τὶς ἄλλες μέρες.
Ὄχι. Οἱ χριστιανικὲς ἑορτὲς διαφέρουν. Σκοπὸς τῶν ἑορτῶν τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας εἶνε αὐτὸ ποὺ τόνισε σήμερα ὁ Παῦλος στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὅταν ἔλεγε «Ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν» (Τίτ. 2,11-12). Αὐτὰ τὰ λόγια εἶνε χοντρὸ νόμισμα καὶ πρέπει νὰ τὸ κάνουμε λιανά. Τί σημαίνουν;
Τὸ οὐσιῶδες ἐρώτημα, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὸ ἑξῆς. Ἦρθε ἢ δὲν ἦρθε ὁ Χριστός; Τὰ τρία τέταρτα (3/4) τῶν κατοίκων τοῦ πλανήτου τὸν ἀγνοοῦν· εἶνε εἰδωλολάτρες μέχρι σήμερα. Ἕνα μικρὸ μέρος, οἱ Ἰουδαῖοι, λένε ὅτι δὲν ἦρθε· τὸν περιμένουν ἀκόμη οἱ δυστυχεῖς κάτω στὸ Ἰσραήλ. Καὶ οἱ ἄλλοι, ἐμεῖς; Γιὰ μᾶς δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε.
Ναί. Ἀλλ᾿ ἐὰν πιστεύῃς ὅτι ἦρθε ὁ Χριστός, τὸ πρᾶγμα ἀλλάζει. Ἐὰν δὲν τὸ πίστευες, τότε θὰ εἶχες δικαίωμα νὰ ζῇς ὅπως θέλεις. Ἂν ὅμως πιστεύῃς ὅτι ἦρθε ὁ Χριστός, τότε δὲν μπορεῖς νὰ ζῇς κατὰ τὰ κέφια σου· δὲν μπορεῖς νὰ ζῇς ὅπως οἱ εἰδωλολάτρες καὶ οἱ Ἰουδαῖοι· πρέπει νὰ ζῇς ὡς Χριστιανός. Ἔχεις ὡρισμένες ὑποχρεώσεις. Ποιές ὑποχρεώσεις; Ὅπως ὁ γεωμέτρης παίρνει τὸ διαβήτη καὶ κάνει κύκλους, καὶ ὅσο τὸν ἀνοίγει τὸ διαβήτη τόσο μεγαλύτερο κύκλο σχηματίζει πάνω στὸ χαρτί, ἔτσι καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γεωμέτρης τοῦ οὐρανοῦ, παίρνει σήμερα τὸν οὐράνιο διαβήτη καὶ μᾶς γράφει τρεῖς κύκλους. Ὁ ἕνας εἶνε μικρότερος, ὁ ἄλλος μεγαλύτερος, κι ὁ ἄλλος πολὺ μεγάλος – ἄπειρος. Ὁ μικρότερος κύκλος εἶνε τὰ καθήκοντα ποὺ ἔχουμε ἀπέναντι στὸν ἑαυτό μας, ὁ μεγαλύτερος εἶνε τὰ καθήκοντα ποὺ ἔχουμε πρὸς τὸν πλησίον, καὶ ὁ τρίτος κύκλος, ὁ ἄπειρος, εἶνε τὰ καθήκοντα ποὺ ἔχουμε πρὸς τὸ Θεό. Ξέρετε γράμματα; Γιά διαβάστε. Στὸν πρῶτο κύκλο λέει, νὰ ζήσουμε «σωφρόνως», στὸν δεύτερο λέει νὰ ζήσουμε «δικαίως», καὶ στὸν τρίτο λέει νὰ ζήσουμε «εὐσεβῶς» (Τίτ. 2,12). Μπρός παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔχετε βγῆ ἀπὸ τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα βαπτισμένα στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος, μπρός πρίγκιπες τοῦ οὐρανοῦ! ἔτσι νὰ ζήσετε.

* * *

Στὸν πρῶτο κύκλο ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει, ὅτι πρέπει νὰ ζήσουμε «σωφρόνως». Τί θὰ πῇ «σωφρόνως»; Read more »

Tου αγίου Στεφάνου
27 Δεκεμβρίου

ΟΙ ΣΚΛΗΡΟΤΡΑΧΗΛΟΙ

«Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε…» (Πράξ. 7,51)

ΣΕΙΡΑ, ἀγαπητοί μου, σειρὰ ἑορτῶν τὴν περίοδο αὐτὴ μὲ κέντρο τὰ Χριστούγεννα, ποὺ εἶνε ἡ ἀρχὴ ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν. Προχθὲς Χριστούγεννα, χθὲς ἡ σύναξις τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Στεφάνου τοῦ «πρωτομάρτυρος». Ἐπάνω στὴν ὀνομασία του αὐτὴ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ μερικὲς σκέψεις.

* * *

Ὅ,τι ὡραῖο ὑπάρχει στὸν κόσμο, ἀπαιτεῖ τόλμη καὶ θυσίες. Γιὰ νὰ ῥιζοβολήσῃ λ.χ. ἡ ἐλευθερία χρειάστηκαν μάρτυρες, καὶ ἀπ᾿ τοὺς πρώτους ποὺ θυσιάστηκαν εἶνε ὁ Ῥήγας Φεραῖος· ἔγραψε τὸ τραγούδι «Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή» καὶ ὠνομάστηκε «πρωτομάρτυς τῆς ἐλευθερίας». Καὶ ἂν γιὰ τὴν ἐλευθερία ἀξίζῃ κανεὶς νὰ τολμᾷ τὰ πάντα, πόσῳ μᾶλλον γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ;
Τὸ παράδειγμα ἄλλωστε τὸ ἔδωσε ὁ διος ὁ θεμελιωτὴς τῆς Ἐκκλησίας. Πρωτομάρτυς ὁ Χριστός. Μαρτύρησε μὲ ἔργα καὶ λόγια. Ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου εἶπε· «Ἐγὼ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 18,37). Ἦρθε γιὰ νὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας. Τέλος μαρτύρησε καὶ μὲ τὸ αἷμα του, ποὺ ἔβαψε τοὺς βράχους τοῦ Γολγοθᾶ. Τὸ δέντρο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶνε ποτισμένο μὲ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου· γι᾿ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ξεῤῥιζώσῃ κανείς.
Ὁ πρωτομάρτυς τοῦ Γολγοθᾶ παραγγέλλει στὸν καθένα ἀπὸ μᾶς, ὅσοι βαπτισθήκαμε στὸ ὄνομά του, νὰ εμεθα κ᾿ ἐμεῖς δικοί του μάρτυρες στὸν κόσμο. «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες» (Πράξ. 1,8), εἶπε. Μάρτυρες μὲ λόγια καὶ ἔργα, μὲ κάθε τρόπο καὶ σὲ κάθε στιγμή, ἀκόμη καὶ διὰ τοῦ αἵματός μας, ἐὰν παραστῇ ἀνάγκη. Ἔτσι μᾶς θέλει ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ ὄχι ἕνας καὶ δύο ἀλλὰ ἑκατομμύρια, ἀμέτρητοι εἶνε οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Καὶ στὴν κορυφὴ τοῦ καταλόγου, πρῶτος μάρτυς, εἶνε ὁ ἅγιος Στέφανος, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη ἑορτάζουμε.

* * *

Τί ἦταν ὁ ἅγιος Στέφανος; Ἦταν διάκονος, ἕνας ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς ποὺ μέσα στὸ ἱερὸ βῆμα βοηθοῦν τοὺς ἱερεῖς, ἀλλὰ διάκονος καὶ στὰ ἔργα τῆς φιλανθρωπίας. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὸ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. 13,34) δὲν ἦταν κενὸς λόγος, ἀλλὰ πραγματικότης. Ὀρφανά, χῆρες, πονεμένοι εὕρισκαν προστασία. Ἐκεῖνος δὲ ποὺ εἶχε τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ἦταν ὁ Στέφανος. Καὶ ὄχι μόνο στὸν ὑλικὸ ἐπισιτισμό, ἀλλὰ καὶ στὸ κήρυγμα διέπρεπε. Κήρυττε τὸ Χριστὸ καὶ ἀπεστόμωνε τοὺς ἐχθρούς.
Ἡ πρόοδος ὅμως, ποὺ σημειώθηκε διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ Στεφάνου, ἄναψε τὴν κίτρινη φωτιὰ τοῦ φθόνου στὶς καρδιὲς τῶν γραμματέων καὶ ἀρχιερέων. Τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὡδήγησαν στὸ δικαστήριο. Τὸν κατηγόρησαν ψευδῶς, ὅπως τὸν Χριστό, ὅτι βλασφημεῖ στὸ Θεό. Ὁ Στέφανος ἀπολογήθηκε ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου μὲ θάῤῥος καὶ παρρησία. Εἶνε σπουδαία ἡ ὁμιλία αὐτή· τὴν ἀκούσαμε πρὸ ὀλίγου. Δὲν μποροῦμε  ν᾿ ἀναπτύξουμε ὅλο τὸ περιεχόμενό της. Σ᾿ αὐτὴν ἐνώπιον τῶν δικαστῶν του ὁ ἅγιος Στέφανος ἐξέθεσε μὲ συντομία τὴν ἱστορία τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, ποὺ εἶνε γεμάτη ἀπὸ ἐκδηλώσεις τῆς θείας πρόνοιας γι᾿ αὐτούς. Τοὺς ὑπενθύμισε, ὅτι ὁ Θεὸς ἔστειλε μεγάλα πνεύματα, διδασκάλους καὶ προφήτας, ἀλλὰ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, ὅπως λέει καὶ ἡ παραβολὴ ποὺ ἀκούσαμε στὸ εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 21,33-42), ἦταν ἀχάριστη. Δὲν ἄκουσαν τοὺς προφήτας. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ τοὺς κατεδίωξαν καὶ τοὺς ἐφόνευσαν. Φάνηκαν λαὸς σκληρός. Γι᾿ αὐτὸ ὁ λόγος τοῦ Στεφάνου ἔγινε ἐλεγκτικός. Κι ὅταν ἔφθασε στὸ ἀποκορύφωμα τοῦ ἐλέγχου, τότε πλέον δὲν κρατήθησαν. Γιατὶ τίποτα δὲν δυσαρεστεῖ τόσο τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀρέσκονται σὲ κολακεῖες ὅσο ὁ ἔλεγχος.
Εἶστε «σκληροτράχηλοι»! τοὺς εἶπε (Πράξ. 7,51). Ποιός λέγεται «σκληροτράχηλος»; Εἶνε μιὰ εἰκόνα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς ὑπαίθρου. Ὅσοι εμεθα ἀπὸ χωριὰ ξέρουμε, ὅτι ὑπάρχουν βόδια ποὺ ὁ γεωργὸς εὔκολα τὰ βάζει στὸ ζυγὸ καὶ κάνει ἀλέτρι. Ἀλλ᾿ ὑπάρχουν καὶ βόδια σκληρά, ποὺ ὁ ζευγολάτης κοπιάζει νὰ τὰ βάλῃ στὸ ζυγό· ζωηρά, ἀτίθασα, σπάζουν πολλὲς φορὲς τὸ  ζυγὸ καὶ ὁρμοῦν ἐναντίον τοῦ γεωργοῦ. Κ᾿ ἐσεῖς, λέει, οἱ Ἰουδαῖοι εἶστε σκληροτράχηλοι, βάναυσοι, ἀνυπότακτοι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Μετὰ τὸν ἔλεγχο αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι ἐφρύαξαν. Λυσσασμένοι ἀπὸ κακία καὶ τρίζοντας τὰ δόντια ἅρπαξαν λιθάρια κι ἄρχισαν νὰ λιθοβολοῦν τὸν Στέφανο, ἐνῷ ἐκεῖνος προσευχόταν. Τότε ―δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἀλήθεια― εἶδε θεῖο ὅραμα, τὸν Ἰησοῦ τὸ Ναζωραῖο νὰ τὸν ἐνθαρρύνῃ. Ἔτσι, κάτω ἀπ᾿ τὰ λιθάρια ποὺ τοῦ ἔρριχναν μικροὶ καὶ μεγάλοι, παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν Πλάστη, μιμητὴς μέχρι τέλους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * *

«Σκληροτράχηλοι» φάνηκαν οἱ Ἑβραῖοι. Καὶ σκληροτράχηλος εἶνε ἀκόμη μέχρι σήμερα ὁ Ἑβραϊκὸς λαός, ποὺ παραμένει μακρὰν τοῦ χριστιανισμοῦ. Νομίζω ὅμως ὅτι πρέπει νὰ σκεφθοῦμε τὰ ἑξῆς.
Μήπως ὁ ἔλεγχος αὐτὸς τοῦ ἁγίου Στεφάνου ἁρμόζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς; Μήπως καὶ τὸ δικό μας ἔθνος εἶνε σκληροτράχηλο; Μήπως πᾶμε κόντρα μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὸ θέλημά του;
Ὅποιος πάει κόντρα μὲ τὸ Θεὸ γίνεται στάχτη. Ἡ ἱστορία μαρτυρεῖ, ὅτι καὶ μεγάλα καὶ ἰσχυρὰ ἔθνη, ὅταν ὕψωσαν τὸ ἀνάστημά τους ἐναντίον τῆς πίστεώς μας, κονιορτοποιήθησαν. «Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. 10,31). Εμεθα ἕνα ἔθνος ἱστορικὸ καὶ ἔνδοξο, μὲ πολλοὺς ἀγῶνας καὶ θυσίες. Μήπως ὅμως ἐκφυλισθήκαμε κι ἀκούσουμε «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι», ποὺ «ἀντιπίπτετε τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ»;
Μήπως ὑπερβάλλω; Ἄλλοτε στὰ ἅγιά μας μέρη ὁ λαὸς ὑπήκουε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Οἱ Χριστιανοὶ ἕνα λόγο ἄκουγαν καὶ ἑκατὸ ἔκαναν. Τώρα, ἑκατὸ λόγια νὰ τοὺς πῇς, ποιός ἀκούει; Λὲς καὶ ὁ διάβολος ἔφραξε τὰ αὐτιὰ μὲ βουλοκέρι. «Ἀπερίτμητοι τοῖς ὠσίν». Αὐτιὰ γιὰ τὸ διάβολο ἔχουμε, γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ἔχουμε. Ποιό παιδὶ ἀκούει τὴ μάνα; Ποιά θυγατέρα ἀκούει τὸν πατέρα; Ποῦ εἶνε σήμερα ἡ ὑποταγή, ἡ πειθαρχία, ἡ ἁρμονία καὶ ἡ τάξις; Τοὺς λὲς νὰ ἐκκλησιάζωνται, δὲν ἐκκλησιάζονται. Τοὺς λὲς νὰ νηστεύουν Τετάρτη καὶ Παρασκευή, δὲ᾿ νηστεύουν. Τοὺς λὲς νὰ ἐλεοῦν, καὶ οὔτε νερὸ στὸν ἄγγελό τους δὲν δίνουν τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες. Τοὺς λὲς νὰ κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων, καὶ μένουν ἀκοινώνητοι. Τοὺς λὲς νὰ ἐξομολογηθοῦν στὸν ἀσπρομάλλη γέροντα, καὶ δὲν πᾶνε. Τοὺς λὲς ὄχι διαζύγιο, καὶ δὲν ἀκοῦνε.
Φαντασθῆτε, ἀδέρφια μου, σήμερα νὰ ζωντάνευε ἡ εἰκόνα τοῦ ἁγίου Στεφάνου! Καὶ ὁ ἅγιος Στέφανος νὰ ἔβγαινε καὶ νὰ στεκόταν στὴν πλατεῖα τῆς πόλεως. Καὶ ὄχι πλέον μὲ γλῶσσα τοῦ ταπεινοῦ Αὐγουστίνου, ἀλλὰ μὲ γλῶσσα ἁγίου Πνεύματος νὰ ἄρχιζε νὰ ἐλέγχῃ τὰ ἁμαρτήματα μικρῶν καὶ μεγάλων, ἀγραμμάτων καὶ ἐπιστημόνων, ἐργατῶν καὶ ἐργοστασιαρχῶν, τὰ ἁμαρτήματα ὅλων… Ἐγὼ σᾶς λέω, δὲν θὰ προλάβαινε νὰ τελειώσῃ. Χίλια χέρια θὰ ἔπιαναν πάλι πέτρες νὰ τὸν λιθοβολήσουν· νὰ εἶστε βέβαιοι περὶ αὐτοῦ. Τὸ τέλος του θὰ ἦταν πάλι μαρτυρικό. Καὶ καθένας ποὺ μαρτυρεῖ Χριστὸν σήμερα, στὸν αἰῶνα αὐτὸν τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης, θὰ ἔχῃ τέλος σὰν τοῦ ἁγίου Στεφάνου.

* * *

Ἀγαπητοί μου. Ἂν καὶ ταῦτα λαλῶ, ἐλπίζω στὸ Θεό. Ἡ καρδιά μας εἶνε σκληρὰ  σὰν λιθάρι, δὲν συγκινεῖται. Ἄλλοι ὅμως συγκινοῦνται.
Μοῦ ᾿λεγε κάποιος δημοσιογράφος ὅτι, δὲν ξέρω πῶς, βρέθηκε μακριὰ στὴ Σιβηρία καὶ πῆγε ἐκεῖ σ᾿ ἕνα χωριὸ ὅταν ἦταν ἄθεο τὸ καθεστώς. Καὶ ὅμως· ὅταν ἔγινε θεία λειτουργία τί εἶδε; Τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ παπᾶς ἔβγαινε γιὰ τὴ μεγάλη εσοδο ―δὲν εἶνε ψέμα―, οἱ σαράντα – πενήντα κάτοικοι ποὺ ἦταν μέσα στὴν ἐκκλησιά, νέοι καὶ γέροι καὶ παιδιά, ὅταν περνοῦσαν τὰ ἅγια γονάτισαν ὅλοι καὶ ἔκλαιγαν!
Ἐμεῖς τί καρδιὰ εἶν᾿ αὐτὴ ποὺ ἔχουμε; Χριστέ μου, πάρε αὐτὴ τὴν καρδιά μας τὴν σκληρά, ποὺ εἶνε Βόρειος Πόλος, καὶ δῶσε μας καρδιὰ λεπτὴ καὶ θερμή, ὅπως τῶν προγόνων μας, καρδιὰ ἡρώων καὶ μαρτύρων, νὰ σ᾿ ἀγαποῦμε θερμά, καὶ νὰ εμεθα ἕτοιμοι γιὰ σένα καὶ γιὰ τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς, τὴν οἰκογένεια τὴν πατρίδα καὶ τὴν πίστι, καὶ τὸ αἷμα μας νὰ θυσιάσουμε, μιμηταὶ τοῦ ἁγίου Στεφάνου, τοῦ ὁποίου ἡ εὐχὴ καὶ εὐλογία ἂς σκεπάζῃ ὁλόκληρο τὸν κόσμο· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Στεφάνου Πτολεμαΐδος τὴν 27-12-1976

Κυριακὴ μετὰ Χρ. Γέννησιν (Γαλ. 1,11-19)

(ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ)

Μακροθυμια – βλασφημια

Η ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἀνήσυχος. Θέτει πολλὰ ἐρωτήματα· κοινωνικά, οἰκονομικά, ἐθνικά… Πρὸ παντὸς θέτει ἐρωτήματα πίστεως, καὶ ζητεῖ τὴν ἀπάντησι. Ἀλλὰ εἶνε εὔκολο ν’ ἀπαντήσῃ κανεὶς στὰ ἐρωτήματα αὐτά; Θὰ προσπαθήσω ἐδῶ νὰ δώσω ἀ­πάντησι σὲ ἕνα μόνο ἐρώτημα, τὸ ἑξῆς.
Ὑπάρχουν τρεῖς κατηγορίες ἀνθρώπων· οἱ πιστοί, οἱ ἄπιστοι, κ’ ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν μέν ἀλ­λὰ ἔρχονται στιγμὲς ποὺ κλονίζονται· αὐτοὶ εἶνε οἱ ὀλιγόπιστοι. Οἱ αἰτίες ποὺ ἡ πίστι τους κλονίζεται, εἶ­νε πολλές. Δὲν τὶς ἀναφέρω ὅλες· ἀναφέρω μόνο ἕνα γεγονός, ποὺ σκανδαλίζει ἀρκετὰ τὸν κόσμο.
Βλέπουν πολλοὶ γύρω τους παράξενα πρά­γματα. Τὸ πιὸ παράξενο εἶνε, ὅτι οἱ κακοί, οἱ ἀσεβεῖς, οἱ διεφθαρμένοι, οἱ ἄπιστοι, μένουν ἀτιμώρητοι. Νά, σοῦ λέει ὁ ἄλλος· αὐ­τὸς καὶ κλέφτης εἶνε, καὶ ἀπατεώνας, καὶ πλα­στογρά­φος, καὶ ἄτιμος, καὶ διεφθαρμένος, καὶ τὴ γυναῖκα του ἔχει διώξει, καὶ ὅμως εἶνε καλά. Καὶ τὸ πορτοφόλι του εἶνε γεμᾶτο, καὶ οἱ ἐπιχειρήσεις του πᾶνε καλά, καὶ ἐν γένει δὲν στερεῖται τίποτα. Ποῦ εἶνε λοιπὸν ὁ Θεός, ποῦ εἶνε ἡ δικαιοσύνη του, ἀφοῦ αὐτός, ὁ κα­κὸς καὶ διεφθαρμένος καὶ ἄπιστος, εὐημερεῖ;
Εἶνε παράπονο πολλῶν καὶ παράπονο αἰώνων. Τὸ ἐκφράζει ἤδη ὁ προφήτης Ἰερεμίας, ποὺ τὸ ὄνομά του ἀκούσαμε σήμερα στὸ εὐ­αγ­γέλιο (βλ. Ματθ. 2,17). Λέει ὁ Ἰερεμίας· Θεέ μου, «τί ὅτι ὁδὸς ἀσεβῶν εὐοδοῦται;» (Ἰερ. 12,1). Στὸ ἐρώτημα λοιπὸν αὐτό, γιατί οἱ ἀσεβεῖς καὶ οἱ κακοὶ μένουν ἀτιμώρητοι, δὲν θὰ δώσω ἐγὼ ἀπάντησι. Τὴν ἀπάντησι, ἐὰν προσέξατε, τὴν δίνει ὁ σημερινὸς ἀπόστολος.

* * *

Τί λέει ὁ ἀπόστολος; Λέει, ὅτι ὑπῆρχε κάποιος ποὺ μισοῦσε πολὺ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν μποροῦσε νὰ τὸ ἀκούσῃ. Ἅμα τὸ ἄκουγε, ταραζόταν ὁλόκληρος· ἄφριζε, ἔβριζε, βλαστημοῦσε τὸ Χριστὸ μὲ τὰ χειρότερα λόγια. Κι ὄχι μόνο τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀλ­λὰ καὶ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Χριστοῦ μισοῦσε. Ἐδίωκε «τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ» (Γαλ. 1,13). Ὅ­που ἄκουγε Χριστιανό, ἔπαιρνε τοὺς δικούς του ἀνθρώπους, καὶ μὲ ξύλα, ῥόπαλα, μαχαίρια καὶ σχοινιά, ἔμπαινε μέσα στὰ σπίτια τῶν Χριστιανῶν, τοὺς ἔδενε, τοὺς χτυποῦσε, τοὺς ἔσερνε στοὺς δρόμους, τοὺς πή­γαινε στὰ δικαστήρια, καὶ τοὺς ἔκλεινε στὶς φυλακές. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἐθεωρεῖτο ὁ ὑπ᾽ ἀριθμὸν ἕνα ἐχθρὸς τοῦ χριστιανισμοῦ. Τὸ ὄνομά του, Σαῦλος· εἶνε ὁ μετὰ ταῦ­τα ἀ­πόστολος Παῦλος.
Μερικοὶ Χριστιανοί, ποὺ ἔβλεπαν τὸν Σαῦ­λο νὰ τοὺς τυραννῇ, δὲν ἀποκλείεται νὰ ἔλεγαν στὸ Θεό· Τέτοιο λύκο, Κύριε, γιατί τὸν ἀ­φήνεις; Γιατί ἐπιτρέπεις σ’ αὐτὸ τὸν κακοῦρ­γο, τὸ βλάσφημο, τὸν ὑβριστὴ νὰ κάνῃ τέτοια θραῦσι στὸ ποίμνιό σου; Δὲν ἔχεις τὴ δύναμι νὰ τὸν ἐξαλείψῃς ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς;…
Ἀσφαλῶς ὁ Χριστὸς καὶ ἄκουγε καὶ ἔβλεπε. Καὶ δὲν εἶνε κανένας ἀδύναμος ἄνθρωπος σὰν ἐμᾶς, ποὺ μπορεῖ νὰ θέλουμε νὰ τιμωρήσουμε κάποιον μὰ δὲν ἔχουμε τὴ δύναμι. Ὁ Χριστὸς εἶνε παντοδύναμος. Μποροῦσε νὰ τιμωρήσῃ τὸν Σαῦλο κεραυνοβόλως. Κι ὅ­μως τὸν ἄφηνε νὰ βρίζῃ καὶ νὰ βλασφημῇ τὸ ὄνομά του καὶ νὰ παιδεύῃ τὰ παιδιά του. Γιατί; Ἐδῶ εἶνε τὸ μυστήριο. Ἐμεῖς εἴμεθα κον­τόφθαλμοι, βλέπουμε σὲ μικρὴ ἀπόστασι. Ἀλ­λὰ τὸ μάτι τοῦ Χριστοῦ δὲ βλέπει μόνο τὸ σήμερα, αὐτὰ ποὺ γίνονται σ᾽ ἕνα μικρὸ χρονικὸ διάστημα. Ὁ Χριστὸς ἔβλεπε τὸ παρὸν τοῦ Σαύλου, ἀλλὰ ἔβλεπε καὶ τὸ μέλλον τοῦ Παύλου. Ἐγνώριζε, ὅτι θὰ ᾽ρχόταν μιὰ μέρα εὐλογημένη, ποὺ αὐτὸς ὁ βλάσφημος θὰ μετανοοῦσε, ἡ γλῶσσα αὐτή, ποὺ ἔσταζε φαρμάκι, θὰ ἄλλαζε. Ἐγνώριζε, ὅτι αὐτὸς ὁ λύκος θὰ γινόταν ἀρνί, αὐτὸς ὁ σκορπιὸς θὰ γινόταν μέλισσα, αὐτὸς ὁ κακοῦργος θὰ γινόταν ἅ­γιος. Ἐγνώριζε ὁ Χριστός, ὅτι αὐτὸς ὁ κατήγορος τῶν Χριστιανῶν θὰ γινόταν ὁ θερμότερος συνήγορος καὶ ὁ μεγαλύτερος ἀπόστολος τοῦ χριστιανισμοῦ. Γι᾽ αὐτὸ λοιπὸν τὸν ἄφηνε. Ἐὰν τὸν ἔκοβε, ἐὰν τὴν ὥρα ποὺ κρατοῦσε τὰ ῥόπαλα – τὰ μαχαίρια καὶ βλασφημοῦσε τοῦ ἔστελνε ἕνα κεραυνὸ καὶ τὸν ἔκανε κάρβουνο, σήμερα δὲν θὰ εἴχαμε Παῦ­λο. Ἔχουμε Παῦλο, διότι ὁ Θεὸς μακροθύμησε γι᾽ αὐτόν. «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε», ψάλλει πάντοτε ἡ Ἐκκλησία μας.

* * *

Τὴ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, δὲν τὴ βλέπουμε μόνο στὴν περίπτωσι τοῦ ἀ­ποστόλου Παύλου. Τὴ βλέπουμε μέσα στὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, δικαίων καὶ ἁμαρτω­λῶν. Τὴ βλέπουμε μέσα στὴ ζωὴ τῶν αἰώνων. Τὴ βλέπουμε καὶ στὴ σημερινή μας γενεά.
Πολλὲς γενεὲς πέρασαν πάνω στὴν ἁμαρτωλὴ γῆ. Ἀλλὰ μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ δική μας γενεὰ εἶ­νε ἁμαρτωλότερη ἀπ᾽ ὅλες. Ποτέ ἄλ­λοτε δὲν χύθηκε τόσο αἷμα, ποτέ ἄλλοτε ὁ ἄν­θρωπος δὲν ἀποστάτησε ἀπὸ τὸ Θεό, ποτέ ἄλλοτε δὲν ἐμούντζωσε τὴ Θεότητα ὄχι μὲ τὰ πέντε ἢ δέκα δάκτυλά του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ εἴ­κοσι δάκτυλά του, τῶν χεριῶν καὶ τῶν ποδιῶν του. Ποτέ ὁ ἄνθρωπος δὲν σταύρωσε τὸν Ἰησοῦ τὸ Ναζωραῖο ὅπως στὴ γενεά μας.
Μαῦρο κομπολόι εἶνε οἱ ἁμαρτίες της· κάθε ἁμαρτία καὶ μιὰ μαύρη χάντρα. Κι ὅπως κάτι γέροι κρατοῦν στὸ χέρι κομπολόι καὶ παίζουν μὲ τὶς χάντρες, ἔτσι ὁ διάβολος παίζει μὲ τὶς ἁμαρτίες μας. Καθισμένος διπλοπόδι ὅπου τὸν φανταστῇς μέσα στὴν κοινωνία (καὶ στὰ χρηματιστήρια, καὶ στὶς τράπεζες, καὶ στὶς οἰκογένειες, καὶ στὰ ἐργοστάσια, καὶ στὰ καμπαναριὰ ἀκόμη τῶν ἐκκλησιῶν, καὶ στὰ μοναστήρια) μετράει ἱκανοποιημένος τὰ ἀναρίθμητα ἁμαρτήματά μας.
Ἀπ᾽ ὅλο τὸ κομπολόϊ τοῦ διαβόλου, ποὺ τὸ φτειάξαμε ἐμεῖς γιὰ νὰ παίζῃ καὶ νὰ ἐμπαίζῃ τὴν ἀνθρωπότητα «ὁ δράκων ὁ μέγας» ποὺ λέει ἡ Ἀποκάλυψις (Ἀπ. 12,3), ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἁμαρτίες ἀναφέρω μία μόνο, ποὺ ὅταν τὴ σκέπτω­μαι, ἀδελφοί μου, ἀνατριχιάζω. Ὅταν τὴ σκέπτωμαι, κλαίω καὶ λέω, ἂν ἦταν δυνα­τὸν νὰ φύγω καὶ νὰ πάω ἢ κάτω στοὺς Βεδουΐνους καὶ στοὺς Νέγρους ἢ πέρα στοὺς Κινέζους καὶ στοὺς Γιαπωνέζους ἢ πάνω στὸ Βόρειο Πόλο, νὰ ζήσω μόνος κ’ ἔρημος. Ποιά εἶνε ἡ ἁμαρτία αὐτή; Εἶνε ἡ βλασφημία τῶν θείων.
Βλαστήμια! Βλαστημοῦν ὅλοι, ἀπὸ τὸν ἀ­σπρομάλλη γέρο ποὺ ἔχει τὸ ἕνα πόδι στὸν τάφο κι ὅμως μένει ἀμε­τανόητος μέχρι τὸ μικρὸ παιδί. Βλαστημοῦν Χριστό, Θεό, Παναγία, καντήλια, πολυελέους, εὐαγγέλια, εἰκόνες, ἅγια, τὰ πάντα. Φρικτὲς βλασφημίες. Καὶ ὄχι μόνο τὶς ἄλλες μέρες, ἀλλὰ καὶ τὴν Κυριακή, κι αὐτὴν ἀκόμα τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Καὶ ποῦ δὲ βλαστημοῦν! στὸ δρόμο, στὰ δικαστή­ρια, στὸ στρατό, στὰ σχολεῖα, στὰ σπίτια, στ’ αὐτοκίνητα, στὰ πούλμαν, στὰ πλοῖα, στὰ τραῖ­να, στὰ ἀεροπλάνα…. Ὦ Θεέ μου! Δὲν συγκινεῖσθε; δὲν πονεῖτε; πέτρα εἶνε ἡ καρδιά σας;
Δὲν ἀκούει ὁ Χριστὸς τὶς βλαστήμιες τῶν «Χριστιανῶν»; Τὶς ἀκούει, ὅπως ἄκουγε πάνω στὸ σταυρὸ τὶς βλαστήμιες τῶν Ἑβραίων. Ἀ­κούει, καὶ θὰ μποροῦσε, μόνο τὸ δακτυλάκι του νὰ κουνήσῃ, νὰ τοὺς κάνῃ ὅλους κάρβου­νο· θὰ μποροῦσε νὰ κάνῃ σεισμό, νὰ μὴ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθον» (Ματθ. 24,2), καὶ κάτω ἀπὸ τὶς πέτρες καὶ τὰ μπετὸν ἀρμὲ νὰ ταφοῦν ὄχι μόνο οἱ βλάσφημοι, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ἐμεῖς, γιατὶ ἀ­κοῦμε νὰ βλαστημᾶνε τὸ ὄνομά του καὶ καν­είς δὲν διαμαρτύρεται.
Ἂν ποῦν κακὸ λόγο γιὰ τὴ μάνα σου, τὴν ἀρ­ραβωνιαστικά σου, τὴ γυναῖκα σου, τὸ παιδί σου, πιστόλι βγάζεις νὰ σκοτώσῃς. «Νὰ πλύ­νῃς τὴ γλῶσσα σου μὲ ῥοδόσταγμα γιὰ νὰ πῇς τὴ μάνα μου…», ἔτσι λές. Κι ὅμως ἡ μάνα μας κι ὁ πατέρας μας καὶ τὸ παιδί μας εἶνε ἁμαρτωλοί· ἕνας εἶνε ὁ ἀναμάρτητος, ὁ Χριστός, καὶ μία ἡ γλυκειὰ μάνα ὅλου τοῦ κόσμου, ἡ Παναγία. Ἐν τούτοις καμμιά γυναί­κα, καμμιά πόρνη, καμμιὰ πριμαντόνα δὲν ὑ­βρίζεται τόσο ὅσο ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος. Δὲν εἴμεθα Χριστιανοί, εἴμεθα θεομπαῖχτες· δὲν πιστεύουμε στὸ Χριστό, δὲν σεβόμεθα τὴν Παν­αγία, δὲν τιμοῦμε τὴν Ἐκκλησία μας.
Κι ὅμως ὁ Χριστὸς μακροθυμεῖ! Γιατί; Περιμένει τὴ μετάνοιά μας, περιμένει αὐτοὶ οἱ βλάσφημοι νὰ γονατίσουν μπροστά του καὶ νὰ ζητήσουν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

* * *

Τελείωσα, ἀδελφοί μου. «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου» (θ. Λειτ.).
Ἂς μετανοήσουμε καὶ ἂς κλάψουμε ὅλοι, κλῆρος καὶ λαός, διότι ἔρχονται ἡμέρες φοβερές. Ἐὰν δὲν μετανοήσουμε, –γράψατέ το― θὰ ἔρθῃ ὥρα ποὺ ὁ τόπος μας θὰ σεισθῇ ἐξ θεμελίων. Καὶ τότε θὰ γίνῃ τὸ τῆς Ἀποκαλύψεως· θὰ πᾶμε στὰ βουνὰ καὶ τὶς σπηλιὲς καὶ θὰ φωνάζουμε· Ἀνοῖξτε, πέτρες καὶ βουνά, νὰ μᾶς κρύψετε ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας (βλ. Ἀπ. 6,15-16).
Ὁ δὲ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, διὰ πρεσβει­ῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἂς κάνῃ ἔλεος πᾶσιν ἡμῖν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ ῾Αγ. Κωνσταντίνου πλ. Ὁμονοίας Ἀθηνῶν τὴν 26-12-1965.

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ ΘΑ ΤΕΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕ ΑΓΡΥΠΝΙΑ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ

H ΩΡΑ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ

«Ἀδελφοί, ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (Ῥωμ. 13,13-14)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου. Ἐὰν ἐξετάσουμε τὸν ἅγιο Αὐγουστῖνο κατὰ κόσμον, χωρὶς ἀμφιβολία ἦταν χαρισματοῦχος μὲ ἔξοχα τάλαντα· ῥήτορας σπάνιος, συγγραφεὺς ἐμπνευσμένος, δημιουργὸς μὲ πλούσια φαντασία, μεγαλοφυΐα, πνεῦμα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ σπανίως παρουσιάζονται. Ἀλλὰ τί νὰ τὰ κάνῃς ὅλα αὐτά; Τὸ σπουδαιότερο ἀπ᾿ ὅλα γιὰ τὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο εἶνε, ὅτι ἦταν ἅγιος. Περιφρονημένη σήμερα ἡ ἀξία τῆς ἁγιότητος. Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ὡραιότερος τίτλος ἀπὸ αὐτόν. Μία εὐσεβὴς ψυχὴ λέει· «Θέλω νὰ γίνω ἅγιος, ὅσο κι ἂν μοῦ στοιχίσῃ». Ἅγιος θὰ πῇ καθαρὸς ἀπὸ ἁμαρτία.

* * *

Ἅγιος λοιπὸν ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος. Ἀλλὰ ἦταν ἅγιος ἐκ γενετῆς; Ὄχι. Κάθε ἄνθρωπος γεννιέται μὲ τὸ λεγόμενο προπατορικὸ ἁμάρτημα. Ὅπως ψάλλει ὁ Δαυΐδ, «ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου» (Ψαλμ. 50,7). Νιώθει ἔνοχος γιὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ἀλλ᾿ ἔνοχος καὶ λόγῳ τῶν προσωπικῶν του ἁμαρτημάτων. Γι᾿ αὐτὸ ζητάει τὴ λύτρωσι. Ξέρετε πῶς μοιάζει; Ὅπως ἐκεῖνος ποὺ ἔπεφτε στὸ λαβύρινθο τῆς ἀρχαίας μυθολογίας. Ποιός νὰ τὸν βγάλῃ ἀπό ᾿κεῖ; ἡ φιλοσοφία; ἡ ποίησις; ἡ πολιτική;… Μόνο ὁ μίτος, τὸ νῆμα. Καὶ ποιός εἶνε ὁ μίτος; Ἡ πίστις στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὅποιος πιστεύει στὸ Χριστὸ καὶ μετανοεῖ εἰλικρινῶς, βρίσκει τὴ λύτρωσι. Αὐτὸ βλέπουμε στὸν βίο καὶ τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου.
Ἁμαρτωλὸς ἦταν, μεγάλος ἁμαρτωλός. Παρασύρθηκε ἀπὸ τὸ ῥεῦμα τοῦ κακοῦ στὴν παιδικὴ καὶ νεανική του ἡλικία. Ἡ ἁγία μητέρα του, ἡ Μόνικα, προσευχόταν στὸ Θεὸ καὶ ἔκλαιγε γι᾿ αὐτόν. Τότε ἕνας ἐπίσκοπος ποὺ τὴν ἄκουσε τῆς εἶπε· «Παιδί, ποὺ ἡ μάνα του κλαίει τόσο πολὺ γι᾿ αὐτό, εἶνε ἀδύνατον νὰ χαθῇ». Καὶ πράγματι ὁ Αὐγουστῖνος ἐν τέλει μετανόησε. Μιὰ μέρα, ἐκεῖ ποὺ καθόταν στὸ περιβόλι του κάτω ἀπὸ μιὰ συκιά, ἄκουσε μία μυστηριώδη φωνὴ νὰ τοῦ λέῃ· «Πάρε καὶ διάβασε». Μόλις ἄνοιξε τὴν ἁγία Γραφή, τὰ μάτια του ἔπεσαν στὸ ῥητὸ «Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (Ῥωμ. 13,13-14). Τότε ἦλθε σὲ μετάνοια, μετάνοια βαθειά. Καὶ ὄχι ἁπλῶς ἐξωμολογήθηκε τὰ ἁμαρτήματά του, ἀλλὰ καὶ τὰ ἔγραψε σὲ βιβλίο ποὺ λέγεται «Ἐξομολογήσεις».
Ἔτσι ὁ Αὐγουστῖνος ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἄρχισε πλέον μιὰ νέα ζωή.

* * *

Στὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο βλέπουμε, ἀγαπητοί μου, δύο πράγματα· τὸ βάθος καὶ τὸ ὕψος. Ἔφθασε σὲ πυθμένα ἁμαρτίας, ἀλλὰ κατόπιν καὶ σὲ ὕψη ἁγιότητος διὰ τῆς μετανοίας.
Ἡ ζωή μας ῥέει συνεχῶς ὅπως τὸ ποτάμι. Συνήθως κινεῖται σ᾿ ἕνα κύκλο καθημερινῶν ἀσχολιῶν καὶ συνηθειῶν· γι᾿ αὐτὸ τὴ λένε ρουτίνα καὶ κάποιος φιλόσοφος εἶπε· Ὅποιος ἔζησε μία ἡμέρα, ἔζησε ἑκατὸ χρόνια. Γιατὶ ὅ,τι συμβαίνει σὲ μία ἡμέρα, κατὰ κανόνα ἐπαναλαμβάνεται ὅλες τὶς ἄλλες ἡμέρες μὲ μικρὲς παραλλαγές· φαγητό, πιοτό, ὕπνος κ.λπ., τετριμμένα πράγματα. Ἐν τούτοις μέσα στὴ ῥοὴ τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἔρχονται καὶ ὡρισμένες στιγμὲς ποὺ ξεχωρίζουν. Ποιές εἶν᾿ αὐτές; Ἂν ρωτήσῃς τὸν καθένα γύρω σου, Ποιά εἶνε ἡ σπουδαιοτέρα στιγμὴ ἢ ὥρα τῆς ζωῆς σου; θ᾿ ἀκούσῃς διάφορες ἀπαντήσεις. Ὁ ἕνας θὰ πῇ· Ἡ ἡμέρα ποὺ γεννήθηκα. Ὁ ἄλλος θὰ πῇ· Ὅταν μοῦ ἔπεσε τὸ λαχεῖο. Ὁ ἄλλος θεωρεῖ ἡμέρα μεγάλη ὅταν μετὰ ἀπὸ κόπο πῆρε τὸ πτυχίο του. Ὁ ἄλλος θεωρεῖ ἡμέρα χαρᾶς καὶ εὐτυχίας τὴν ἡμέρα τοῦ γάμου του. Οὔτε ἐγὼ τὸ ἀρνοῦμαι. Ὁ ἄλλος θεωρεῖ σπουδαία ἡμέρα τῆς ζωῆς του ὅταν πῆρε κάποιο ἀξίωμα. Ὁ καθένας, καὶ ὁ πιὸ ἄσημος, ἔχει μέσ᾿ στὴ ρουτίνα τῆς ζωῆς, στιγμὲς ἐξαιρετικές.
Ἀλλ᾿ ἐὰν ρωτοῦσες τὸ Μέγα Κωνσταντῖνο, Ποιά εἶνε ἡ σπουδαιοτέρα ἡμέρα τῆς ζωῆς σου; δὲ θὰ σοῦ ἔλεγε, Ἡ ἡμέρα ποὺ ἔγινε στρατηγὸς ἢ βασιλιᾶς; Θ᾿ ἀπαντοῦσε· Ἡ σπουδαιοτέρα ὥρα μου ἦταν ὅταν εἶδα στὸν οὐρανὸ τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ μὲ τὴν ἐπιγραφὴ «Ἐν τούτῳ νίκα». Ἂν ρωτοῦσες τὸ Μέγα Ἀντώνιο, Ποιά εἶνε ἡ σπουδαιοτέρα ἡμέρα τῆς ζωῆς σου, θ᾿ ἀπαντοῦσε· Ὅταν στὴν ἐκκλησία ἄκουσα τὸ «Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς…» (Ματθ. 19,21). Ἂν ρωτοῦσες τὴ Μαρία τὴν Αἰγυπτία τὴν ἁμαρτωλόν, Ποιά εἶνε ἡ σπουδαιοτέρα σου ὥρα; θὰ ἔλεγε· Ἡ ὥρα ποὺ προσκύνησα τὸ σταυρὸ στὰ Ἰεροσόλυμα. Κι ἂν ρωτήσῃς τὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη ἑορτάζουμε, θὰ σοῦ πῇ· Ἡ ὥρα τῆς μετανοίας μου, ὅταν ἔκλαψα γιὰ τὸ παρελθόν μου καὶ ἐπέστρεψα στὸ Χριστό.
Δὲν γνωρίζω ἂν ζῆτε ἐσεῖς τὸ Χριστὸ συνειδητά, διότι οἱ πιὸ πολλοὶ τὸν ζοῦν τυπικά. Ἂν λοιπὸν τὸν ζῆτε συνειδητά, σᾶς ἐρωτῶ· Ὑπάρχει στὴ ζωή σας αὐτὴ ἡ ὥρα; Μπορεῖ νά ᾿ρχεστε στὴν ἐκκλησία, ν᾿ ἀνάβετε κεριά, νὰ κάνετε σταυροὺς καὶ μετάνοιες, νὰ νηστεύετε, ν᾿ ἀκοῦτε ὁμιλίες· ἀλλ᾿ ὑπάρχει καὶ μιὰ ὥρα σημαντική, ποὺ τότε χτυποῦν τὰ σήμαντρα τῶν οὐρανῶν γιὰ τὴν ψυχή μας. Αὐτὴ ἡ ὥρα στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας ὀνομάζεται ὥρα τῆς χάριτος. Τότε ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅτι εἶνε ἕνα μηδὲν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, συγκλονίζεται, κλαίει κι ἀναστενάζει, καὶ λέει στὸ Θεὸ ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ τὸ «Ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου» (Λουκ. 15,18,21). Τὴν ἔχουμε λοιπὸν ἐμεῖς αὐτὴ τὴν ὥρα; Θέλω νὰ ἐλπίζω, ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπὸ σᾶς τὴν ἔχουν ζήσει. Ἦταν κι αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ζοῦσαν προηγουμένως μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό. Ἀλλὰ μὲ διαφόρους μεθόδους τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου (ετε ἀπὸ ἕνα κήρυγμα, ετε ἀπὸ ἕνα βιβλίο, ετε ἀπὸ μιὰ περιπέτεια, ετε ἀπὸ μιὰ ἀσθένεια, ετε ἀπὸ ἕνα διωγμό, ἢ ἀπὸ διάφορα ἄλλα συμβάντα εὐχάριστα ἢ δυσάρεστα – πολυποίκιλος εἶνε ἡ σοφία καὶ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ) ἔφθασαν κάποτε νὰ ποῦν τὸ «Ἥμαρτον». Καὶ εἶνε ἁγία ἡ ὥρα ποὺ κατέφυγαν στὸ ἐξομολογητήριο καὶ ἐξωμολογήθηκαν τὰ ἁμαρτήματά τους καὶ αἰσθάνθηκαν νὰ ἐλαφρώνῃ ἡ ψυχή τους, νὰ πετᾷ μὲ φτερὰ ἀγγέλου.
Δὲν εἶνε παραμύθια αὐτά. Δοκίμασε, καὶ θὰ δῇς ὅτι ἡ μετάνοια καὶ ἐξομολόγησις εἶνε ἐκτόνωσις, ἀπαλλαγὴ ἀπὸ ἕνα βάρος τῆς ψυχῆς, μέσα στὴν ὁποία συνωθοῦνται οἱ ἐνοχές. Ὁ ἄνθρωπος ὑποφέρει, καθὼς ἀκούει νὰ τοῦ φωνάζουν ὅλα, καὶ οἱ πέτρες καὶ τὰ δάση καὶ τὰ φύλλα τῶν δέντρων καὶ τὰ ἀστέρια, ὅλα τοῦ λένε μιὰ φωνή· Εἶσαι ἔνοχος, εἶσαι ἁμαρτωλός!… Ὅσο καὶ ἂν ἡ θεωρία τοῦ Μὰρξ προσπαθῇ νὰ ἐξαφανίσῃ τὸ ασθημα τῆς ἐνοχῆς, αὐτὸ μένει στὰ βάθη τῆς ψυχῆς. Καὶ ἡ αἰτία τοῦ δράματος τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶνε τόσο τὰ ἐξωτερικὰ γεγονότα ―εἶνε καὶ αὐτά, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι―, ὅσο εἶνε τὸ ἐσωτερικὸ αὐτὸ βάρος, τὸ ἀφόρητο βάρος τῶν τύψεων, ποὺ καὶ γλῶσσες ψυχολόγων καὶ τραγικῶν ποιητῶν περιέγραψαν. Ἐσωτερικὸ εἶνε τὸ δρᾶμα τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀναστενάζει ὁ ἄνθρωπος, σὰν ἄλλος Προμηθεὺς δεσμώτης ἁλυσοδεμένος στὴν κορυφὴ τοῦ Καυκάσου, καὶ ζητεῖ τὴ λύτρωσι. Καὶ ἡ λύτρωσις δὲν ἔρχεται παρὰ μόνο διὰ τῆς μετανοίας καὶ καταλλαγῆς μὲ τὸ Θεό.
Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν ἐρωτῶ· Ἔχεις αἰσθανθῆ στὴ ζωή σου αὐτὸ τὸ πρᾶγμα; ἐξωμολογήθηκες τὰ ἁμαρτήματά σου ὅπως ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος; Τότε εἶσαι εὐτυχής, ζῇς πραγματικά, αἰσθάνθηκες νὰ πνέουν ἐπάνω σου οἱ αὖρες τοῦ παναγίου Πνεύματος. Σ᾿ ἕνα νεκροταφεῖο ὑπάρχει μιὰ ἐπιγραφὴ ποὺ λέει· «Ἐδῶ εἶνε θαμμένος ἕνας γέροντας 80 ἐτῶν. Ἔζησε 7 χρόνια καὶ 7 μῆνες». Πῶς, ἀφοῦ ἔζησε 80 χρόνια, σημειώνει ὅτι ἔζησε 7 χρόνια καὶ 7 μῆνες; Δὲν ὑπάρχει ἀντίφασις· διότι ἐννοεῖ ζωὴ πραγματική, τὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ μετανόησε καὶ γνώρισε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἀδελφοί μου· τὸ εἶπε ὁ σοφὸς Σολομῶν, ποὺ εἶχε ὅλα τ᾿ ἀγαθὰ τῆς γῆς· «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. 1,2). Πλοῦτος, δόξα, γνῶσις, ἐπιστήμη, τὰ πάντα μάταια. Ἕνα μόνο ἀξίζει· νὰ βγῇ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ λαβύρινθο, νὰ πιστεύσῃ στὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Ναζωραῖον, νὰ χύσῃ δάκρυα μετανοίας. Ὅπως λοιπὸν ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος μετανόησε καὶ εἰσῆλθε στὴ σφαῖρα τῆς ἁγιότητος, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, διὰ πρεσβειῶν του νὰ εἰσέλθουμε σὲ νέα ζωή, ζωὴ ἁγιότητος, στὴν ὁποία μόνο ὑπάρχει ἡ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του  Ἁγιου Παντελεήμονος Φλωρίνης 15-6-1984)

Δ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν (Ἑβρ. 6,13-20)

H EΛΠΙΔΑ ΜΑΣ

«…Ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλ­πίδος· ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν…» (Ἑβρ. 6,18-19)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ Δ΄ Κυριακὴ τῶν Nηστειῶν. Πλησιάζει τὸ Πάσχα, κ’ ἐμεῖς δυστυχῶς δὲν ἔχουμε προετοιμασθῆ. Σήμερα ἐπίσης ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Τὸ εὐαγγέλιο περιγράφει τὸ θαῦ­μα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονιζομένου παιδιοῦ. Καὶ ὁ ἀπόστολος; Ὁ σημερινὸς ἀπόστολος εἶνε μιὰ ὡραία περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁμιλεῖ περὶ ἐλπίδος. Γι’ αὐτὸ κ’ ἐγὼ θὰ πῶ λίγες λέξεις γιὰ τὴν ἐλπίδα.

* * *

Τί θὰ πῇ ἐλπίς; Εἶνε μιὰ δύναμις, μιὰ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τὴν ἐφύτευσε μέσ’ στὴν καρδιὰ κάθε ἀνθρώπου. Ὅλοι ζοῦμε μὲ τὴν ἐλπίδα. Ἀφαίρεσε τὴν ἐλπίδα, καὶ ὁ ἄν­θρωπος θ’ αὐτοκτονήσῃ· ἐὰν τοῦ λείψῃ ἡ ἐλ­πίδα, δὲν ἔ­χει στήριγμα νὰ κρατηθῇ.
Ὑπάρχουν ἐλπί­δες πολλῶν εἰδῶν. Νὰ προ­σ­έξουμε ὅμως, διότι ὑπάρχουν καὶ ἐλ­πίδες ψεύτικες, κάλπικα νομίσματα· εἶνε ἄμ­μος, ἐ­πάνω στὴν ὁποία δὲ μποροῦμε νὰ θεμελιώσουμε τὸ οἰκοδόμημα τῆς εὐτυχίας. Ποιές εἶ­νε οἱ ἐλπίδες τοῦ κόσμου, σὲ τί ἐλπίζει;
* Στὸ χρῆμα, στὸ παραδάκι. Μαζεύει, μαζεύει… Σὰν μυρμήγκι δουλεύει μέρα – νύχτα. Καὶ στερεῖται τὰ πάντα. Κ’ εἶνε ἕτοιμος, γιὰ μερικὰ κέρματα, νὰ πάῃ στὰ δικαστήρια. Τὰ λεφτά μου! σοῦ λέει. Στηρίζεται σ’ αὐ­τά· ἡ ἐλπίδα του εἶνε στὰ χρήματα. Δὲν ἀρνοῦ­μαι, ὅτι ἔχει καὶ τὸ χρῆμα κάποια ἀξία· ὄχι ὅμως αὐτὴ ποὺ νομίζουμε. Ἀπόδειξις· ἔρχεται στι­γμὴ ποὺ ἡ ἐλπίδα αὐτὴ διαψεύδεται. Τὸ ξέρετε κ’ ἐσεῖς πολὺ καλά, τὸ εἴδαμε κ’ ἐμεῖς οἱ γεροντότεροι. Στὴν περίοδο πρὸ τῆς κατοχῆς πολλοὶ εἶχαν ἀποταμιεύσει στὶς τράπεζες πολλὰ χρήματα· καὶ ἦρθε αἴφνης ἡ κατοχὴ καὶ ἡ ἀξία τοῦ χρήματος ἔπεσε. Τὸ χαρτονόμισμα ἔχασε τὴν ἀ­γοραστική του ἀξία· μὲ ἕνα ἑκατομμύριο δὲν ἀγόραζες ἕνα καρβέλι ψωμί! Πεῖνα τότε. Κ’ ἔτσι πραγματοποιήθηκε ἐκεῖνο ποὺ εἶχε πεῖ ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός· ὅτι «μιὰ φούχτα ἀλεύρι – μιὰ φούχτα χρυσάφι». Γιὰ νὰ μάθουμε, ὅτι ἡ ἐλπίδα δὲν πρέπει νὰ εἶνε στὰ χρήματα... Read more »

Kυριακή B΄ των Nηστειων (Eβρ. 1,10–2,3)

ΤA ΘΝΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΑΘΑΝΑΤΟΣ

«Αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις» (Ἑβρ. 1,11)

ΞΕΡΩ, ἀδελφοί μου, ὅτι οἱ ἄνθρωποι σήμερα, ἅμα δοῦνε τὸν ἱεροκήρυκα στὸν ἄμβωνα, στενοχωροῦνται. Φοβοῦνται μήπως ἀργήσῃ. Γι᾿ αὐτὸ κ᾿ ἐγὼ δὲν θὰ μιλήσω πολύ. Θὰ περιορισθῶ στὸν ἀπόστολο, καὶ δὲ᾿ θὰ κάνω παραπάνω ἀπὸ δέκα λεπτά. Προσέξτε λοιπὸν τί θὰ ποῦμε.

* * *

Τί λέει ὁ ἀπόστολος ποὺ ὥρισε ἡ Ἐκκλησία μας ν᾿ ἀναγινώσκεται σήμερα, δευτέρα Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν; Μέσα ἀπὸ τὸ ἱερὸ κείμενο προβάλλουν δύο εἰκόνες.
Ἡ μιὰ εἰκόνα ποιά εἶνε; Στὴν ἀρχὴ εἶνε εὐχάριστη, ἀλλὰ στὸ τέλος σὲ τρομάζει. Ποιά εἶνε ἡ εὐχάριστη ὄψι της; Γιὰ νὰ δῆτε τὴν εἰκόνα αὐτή, τὴν πιὸ ὡραία εἰκόνα στὸν κόσμο, ἀνεβῆτε πρωῒ – πρωΐ, ὄρθρου βαθέος, σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ εὐλογημένα ἑλληνικὰ βουνά, ἐκεῖ ποὺ παλεύει ὁ Θεὸς μὲ τὸν διάβολο. Ἀπὸ ᾿κεῖ θὰ δῆτε μπροστά σας ἕνα πανόραμα ἀλησμόνητο. Θὰ δῆτε κάτω ἀπὸ τὰ πόδια σας ποτάμια νὰ τρέχουν, λιβάδια καὶ κάμπους πράσινους, θὰ δῆτε πλατάνια πελώρια. Πιὸ κάτω θ᾿ ἀκούσετε γλυκά, ὁλόγλυκα τραγούδια, ποὺ δὲν τὰ ψάλλουν οὔτε μέσα στὶς ὡραιότερες ἐκκλησίες· γιατὶ οἱ καλύτεροι ψάλτες εἶνε τὰ πουλιά, τ᾿ ἀηδόνια ποὺ τραγουδοῦνε μέσ᾿ στὰ δάση τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ μας ἀμισθί, χωρὶς μισθό,. Θὰ δῆτε ἐκεῖ κοντὰ νὰ τρέχουνε ζῷα μικρὰ καὶ μεγάλα. Θὰ δῆτε ὅλο τὸ πανόραμα τῆς θείας δημιουργίας. Καὶ ἂν ἀγαπᾶτε τὸν τουρισμὸ καὶ τὰ ταξίδια, μπαίνετε μέσα σ᾿ ἕνα ἀεροπλάνο, ἢ μᾶλλον σ᾿ ἕνα διαστημόπλοιο, καὶ περνᾶτε πάνω ψηλὰ ἀπὸ τὶς κορυφές, καὶ τὶς ψηλότερες κορυφές, καὶ πάνω ἐκεῖ ἀπὸ τὰ ὕψη, κοντὰ στὸν ἥλιο, βλέπετε κάτω πλέον ὄχι ἁπλῶς ἕνα κομμάτι τῆς γῆς, ἀλλὰ βλέπετε ὅλη τὴ γῆ μας σὰν μία σφαῖρα.
Καὶ εἶνε ἡ γῆ τὸ μόνο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ; Ὄχι βεβαίως. Αὐτὴ ἡ γῆ ποὺ κατοικοῦμε τί εἶνε; Εἶνε σὰ᾿ νὰ πᾷς στὴν ἀμμουδιὰ τῆς θαλάσσης καὶ νὰ πάρῃς ἕνα κουκκὶ ἄμμου. Πάρε ἕνα κουκκὶ ἄμμου. Ἔ, ὅ,τι εἶνε τὸ κουκκί, εἶνε καὶ ἡ γῆ μπροστὰ στὸ σύμπαν, μέσ᾿ στὸ ἄπειρο σύμπαν. Ἂν βγῇς τὴ νύχτα στὸ ὕπαιθρο, καὶ ὑψώσῃς τὰ μάτια σου ψηλὰ κατὰ τὸ πρόσταγμα «Ἄνω σχῶμεν…», θὰ δῇς ἐπάνω τὰ ἀστέρια. Πόσα εἶνε; Μὲ τὸ γυμνὸ μάτι εἶνε ἕξι χιλιάδες (6.000). Μὲ τὰ τηλεσκόπια; ἀμέτρητα δισεκατομμύρια. Ἀποστάσεις ἰλιγγιώδεις. Δὲν ξέρω, μπορεῖ κάποτε ―ὅλα εἶνε δυνατά―, ἀφοῦ φτάσαμε στὸ φεγγάρι, νὰ φτάσουμε καὶ στὸν Ἄρι. Μπορεῖ νὰ κάνουμε ταξίδια τουριστικὰ καὶ νά ᾿χουμε ἀεροδρόμια στὴ σελήνη καὶ στὰ ἄστρα. Στὰ κοντινὰ ἄστρα· γιατὶ στὰ μακρινὰ ποῦ νὰ φτάσῃς! Ἴλιγγος… Θὰ ταξιδεύῃς ἀμέτρητα χρόνια, ἑκατομμύρια χρόνια, μὲ ταχύτητα φωτός ―δὲ᾿ φτάνει ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου―, γιὰ νὰ φτάσῃς στὶς ἐσχατιὲς τοῦ σύμπαντος. Ζαλίζεται τὸ πνεῦμα ὅταν τὰ σκέπτεται αὐτά.
Καὶ τίθεται ἕνα ἐρώτημα· ὅλα αὐτὰ ἔτσι φυτρώσανε; Ἐρωτοῦμε, ἔτσι φυτρώσανε; Τεράστιο τὸ ἐρώτημα. Ἂν μὲ πείσῃς, ὅτι τὸ ροῦχο ποὺ φορᾷς ἔτσι ἔγινε· ἂν μὲ πείσῃς, ὅτι τὸ ρολόι ποὺ κρατᾷς στὰ χέρια σου ἔτσι φύτρωσε, ὅτι φύτρωσε στὰ χωράφια· ἂν μοῦ ἀποδείξῃς, ὅτι τὸ σπίτι ποὺ κατοικεῖς ἔτσι ἔγινε· ἂν μὲ βεβαιώσῃς, ὅτι ὁ ναὸς ποὺ ἐκκλησιάζεσαι ἔτσι κτίσθηκε, τότε θὰ μὲ πείσῃς καὶ ὅτι αὐτὸ τὸ μεγάλο ὡρολόγιο, τὸ τεράστιο ὡρολόγιο, ποὺ λειτουργεῖ μὲ μεγαλύτερη ἀκρίβεια ἀπὸ τὰ ρολόγια «Ζενίθ», αὐτὸ τὸ ὑπέροχο δημιούργημα, αὐτὸ τὸ σπίτι τοῦ σύμπαντος, ἔτσι φύτρωσε. Ἀτράνταχτη εἶνε ἡ λογικὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅταν λέει· «Πᾶς οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός»· κάθε σπίτι ἀπὸ κάποιον κατασκευάζεται, ἐκεῖνος δὲ ποὺ κατασκεύασε τὰ σύμαντα εἶνε ὁ Θεός (Ἑβρ. 3,4).
Ὡραῖο τὸ πανόραμα ἀπὸ τὴ ῥάχι τῶν βουνῶν, ὡραῖο τὸ πανόραμα πάνω ἀπὸ τὰ ἀεροπλάνα καὶ τοὺς πυραύλους· κι ἀκόμα ὡραιότερο θὰ γίνῃ, ἂν σὲ κάποια γενεὰ ὁ ἄνθρωπος φτάσῃ καὶ σ᾿ ἄλλα ἀστέρια. «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε» (Ψαλμ. 103,24). Ὡς θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου, Κύριε! (πρβλ. Σ. Σειρ. 11,4). «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια» μόνος (Ψαλμ. 76,14-15).
Ὅλα αὐτὰ εἶνε ἡ εὐχάριστη ὄψι τῆς εἰκόνος. Ἀλλ᾿ ὅταν δῇς τὴν ἄλλη ὄψι, σὲ πιάνει φόβος καὶ τρόμος. Διότι μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ σᾶς εἶπα, ἀπὸ τὸ χορταράκι μέχρι τὸ πλατάνι, κι ἀπὸ τὸ κουκκὶ τῆς ἄμμου μέχρι τὸν Ὠρίωνα καὶ τὰ μεγάλα ἀστέρια, κι ἀπὸ τὸ ἔντομο μέχρι τὸν ἀετό, κι ἀπὸ τὸ ἀρνάκι μέχρι τὸ λιοντάρι, μέσα σὲ ὅλα τὰ ὁρατὰ ὄντα, μέσα σὲ ὅλη τὴν ὑλικὴ δημιουργία ―γιατὶ αὐτὰ εἶνε ὑλικὰ πράγματα, ὑλικὴ δημιουργία―, μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴν ὑλικὴ δημιουργία ὑπάρχει βέβαια μεγαλεῖο καὶ κάλλος, ἀλλ᾿ ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο ποὺ μειώνει τὴν ἀξία τους. Ποιό εἶνε αὐτό; Μία λέξις! Ἂν τὸ ἐκφράσουμε ἐπιστημονικῶς, λέγεται φθορά· ἂν ὅμως τὸ ποῦμε περισσότερο ὠμὰ καὶ ρεαλιστικά, λέγεται θάνατος.
Θάνατος! Καὶ τὸ χορταράκι θὰ ξεραθῇ, καὶ τὸ λουλούδι θὰ μαραθῇ, καὶ τὸ πλατάνι ποὺ ζῇ ἑκατὸ – διακόσα χρόνια κι αὐτὸ θὰ ᾿ρθῇ ἡ ὥρα ποὺ θὰ γίνῃ ξύλα καὶ θὰ καῇ. Καὶ τὸ ἀρνάκι ποὺ βόσκει, καὶ ὁ λύκος ποὺ οὐρλιάζει, καὶ τὸ πουλάκι ποὺ κελαϊδεῖ, καὶ ὅλα ἐν γένει τὰ ζῷα θὰ τερματίσουν τὴ ζωή τους. Καὶ τ᾿ ἀστέρια τὰ μεγάλα θὰ πέσουν, καὶ ὁ ἥλιος ποὺ φωτίζει κι αὐτὸς ἀκόμα θὰ ᾿ρθῇ ὥρα ποὺ θὰ σβήσῃ ὅπως σβήνει τὸ κεράκι κι ὅπως σβήνει τὸ καντήλι. Καὶ αὐτὰ ὄχι μόνο κατὰ τὴν ἁγία Γραφὴ ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ἐπιστήμη τῶν ἀστρονόμων.
Τὰ πάντα σβήνουν. Καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὡς φθαρτὸ μέρος τῆς δημιουργίας κατὰ τὸ σῶμα, πεθαίνει κι αὐτός. Καὶ τὸν βλέπεις λοιπὸν νὰ διαλύεται. Τὸ σκουλήκι τῆς φθορᾶς δουλεύει μέσα του. Συνεπῶς καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο τί μποροῦμε νὰ ποῦμε; Τί ἄλλο παρὰ τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅταν κάποιος μεγάλος, ποὺ ἐξουσίαζε τότε στὴν αὐτοκρατορία καὶ τὸν ἔτρεμαν ὅλοι, ἔπεσε ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του καὶ κυνηγημένος ἔτρεχε νὰ σωθῇ. Εἶνε ὁ ὕπατος Εὐτρόπιος. Τότε ὁ Χρυσόστομος εἶπε· Ποῦ εἶνε τώρα τὰ μεγαλεῖα καὶ ἡ δόξα; Ὅλα εἶνε σὰν ὄνειρο καὶ σὰν καπνὸς ποὺ διαλύεται. «Πομφόλυγες ἦσαν καὶ διερράγησαν», λέει. Ἔχετε δεῖ κάτι σαπουνόφουσκες χρωματιστές; αὐτὸ θὰ πῇ «πομφόλυγες». Ἔτσι εἶνε καὶ τὰ ἀνθρώπινα καὶ ὅλα τὰ ἐγκόσμια. Ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ μέχρι τὰ μικρότερα δημιουργήματα τῆς γῆς, παντοῦ ὁ θάνατος. Ὅλα μέσα στὴ φθορά. «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. 1,2). Αὐτὴ εἶνε ἡ πρώτη εἰκόνα, ἡ εἰκόνα τῆς φθορᾶς.

* * *

Ἀλλ᾿ ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη εἰκόνα σήμερα στὸν ἀπόστολο. «Αὐτοί», λέει (δηλαδὴ οἱ οὐρανοὶ καὶ τὰ σύμπαντα), «αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται», σὰν τὸ ροῦχο θὰ παλιώσουν, «καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται» (Ἑβρ. 1,11-12). Ὁ θάνατος κρατάει ἕνα πριόνι καὶ πριονίζει, καὶ ἡ φθορὰ μὲ τὸ σκουλήκι της τὰ τρώει ὅλα. Ἀλλὰ μέσ᾿ στὴ φθορὰ αὐτὴ ὑπάρχει κάτι ποὺ δὲν πεθαίνει. Ποιό εἶν᾿ αὐτὸ ποὺ δὲν πεθαίνει, ἀδέρφια μου; Ποιό ζῇ αἰώνια καὶ μένει ἀθάνατο; Μόνο ἡ ψυχή. Καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴν ψυχὴ αὐτὸς ποὺ δημιούργησε τὴν ψυχή· ποιός εἶνε; Τὸ λέει· «Σὺ δὲ διαμένεις». Ὤ τί λόγια εἶνε αὐτά! Δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσουμε. «Σὺ διαμένεις». Κι ὅταν τὰ ποτάμια στερέψουν, κι ὅταν οἱ λίμνες ξεραθοῦν, κι ὅταν τ᾿ ἀστέρια πέσουν, κι ὅταν ὁ ἥλιος σβήσῃ, ὅταν τὰ πάντα γίνουν ἄνω – κάτω καὶ τὸ σύμπαν διαλυθῇ, «σὺ διαμένεις». Ποιός «διαμένει»; Ποιός ζῇ, ποιός βασιλεύει εἰς αἰῶνας αἰώνων; Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός! Εἶνε ὁ «ἀεὶ ὤν, ὡσαύτως ὤν», ποὺ λέει ἡ θεία λειτουργία, αὐτὸς ποὺ ὑπάρχει πάντοτε καὶ μένει ἀναλλοίωτος!
«Αὐτοὶ ἀπολοῦνται», λέει, «σὺ δὲ διαμένεις». Μέσα στὴ ῥοὴ τοῦ κόσμου, μέσα στὶς ἀλλαγὲς καὶ τὰ ποικίλα σχήματα, μέσα στὰ συντρίμματα τῶν αἰώνων, σύ, Χριστέ, Βασιλεῦ τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριε τῶν κυριευόντων, «σὺ διαμένεις». Τὸ πιστεύετε, ἀδελφοί μου αὐτό; Ἂν τὸ πιστεύετε, τότε ποῦ ὁ πλοῦτος, ποῦ τὰ στέμματα καὶ οἱ βασιλεῖς, ποῦ οἱ πλούσιοι καὶ οἱ μεγιστᾶνες, ποῦ οἱ θεωρίες, ποῦ…, ποῦ…, ποῦ…; Καπνὸς καὶ ὄνειρο εἶνε τὰ πάντα.
Ὦ ἐσταυρωμένε Λυτρωτὰ τοῦ κόσμου, «σὺ διαμένεις». Ὦ Χριστέ, «σὺ διαμένεις».
Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ὁμιλία σὲ ναὸ τῆς συνοικίας Κολωνοῦ τῶν Ἀθηνῶν, σως στὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο, παρόντος μᾶλλον καὶ κάποιου μητροπολίτου, μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1963-1967