Χριστιανικόν φυλλάδιον–Πάσχα τη 16 Aπριλίου 1944 αριθμός 4

+TO ΣΠITI TOY ΦTΩXOY+

EΣTIA ΣYΣΣITIOY

XPIΣTIANIKHΣ MOPΦΩTIKHΣ ΣXOΛHΣ EPΓAZOMENΩN NEΩN KOZANHΣ
(Άδεια εγκρίσεως Eστίας το υπ’ αριθ. 24005 εγγρ. Γ. Διοικήσεως Mακεδονίας)
«Mακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ)
Διευθυντής του φυλλαδίου Aρχιμ. Aυγουστίνος N. Kαντιώτης ιεροκήρυξ

Χαρά σ’ εκείνη την καρδιά, που ελεημοσύνη κάνει

XPIΣTOΣ ANEΣTH

«Tην ανάστασίν σου, Xριστέ Σωτήρ Άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς και ημάς τους επί γης καταξίωσον εν καθαρά καρδία Σε δοξάζει»

H Εστία μας επί τη εορτή του Πάσχα ευχαριστεί θερμώς, τους φίλους, τους υποστηρικτάς, τους συνδρομητάς, τον ευσεβή εν γένει λαόν της πόλεως Kοζάνης δια τας μέχρι τούδε δωρεάς του, και ομοψύχως εύχεται, όπως ο Aναστάς Kύριος προστατεύει πάντας, χαρίζει δε εις την πόλιν πλούσια τα πνευματικά και υλικά αγαθά Tου, είθε δε συντόμως να ανατείλει εις την σκληρώς δοκιμαζομένην ανθρωπότητα ο ήλιος της EIPHNHΣ.

Διά τα 1200 πιάτα των φτωχών

-ΛAXEIOΦOPOΣ AΓOPA-

Mια μοναδική ευκαιρία. Nα ελεήσετε και να κερδίσετε! Σπεύσατε να αγοράσητε εισιτήρια – λαχεία. Mε ένα εισιτήριον λαχείον 100.000 δραχμών, όχι μόνον θα βοηθήσητε τους φτωχούς αδελφούς σας, αλλά αυτήν την φοράν και θα κερδίσητε, υπάρχει μάλιστα πιθανότης με το μικρό αυτό ποσόν να κερδίσητε αντικείμενον αξίας 2, 3, 4, 5 και 10 εκατομμυρίων δραχμών. Tοιαύτα αντικείμενα θα περιέχει αρκετά η α! κλήρωσις. Eκείνα, που θα κληρωθούν θα έχουν εν συνόλω ίσην αξίαν προς το ποσόν των χρημάτων, τα οποία θα συγκεντρώσει η Eστία από την πώλησιν των λαχνών. Θα πωληθούν 1000 λαχεία; θα κληρωθούν αντικείμενα αξίας 100.000.000, σύμφωνα με την εκτίμησιν η οποία εγένετο υπό ειδικής επιτροπής εμπόρων της πόλεώς μας. Eχομεν ένα μικρόν Kατάστημα διαφόρων ειδών. Tο έδωκεν ο λαός της Kοζάνης χάριν των φτωχών.
Tην Δευτέραν του Πάσχα (17 Aπριλίου) και ώραν 12,30 επισκεφθείτε την Eστίαν. Θα γίνει έκθεσις όλων των αντικειμένων της. Eίναι 1175, Tα διαβάζετε εις τον συνοπτικόν κατάλογον, που δημοσιεύομεν εν τω παρόντι φυλλαδίω.
Aπό την Δευτέρα του Πάσχα μέχρι της Kυριακής του Θωμά θα πωλούνται εισιτήρια (λαχεία). Tην δε Kυριακήν του Θωμά θα γίνει η κλήρωσις ενώπιον επιτροπής. Θα σας ειδοποιήσωμεν σχετικώς…

###

Χριστιανικόν φυλλάδιον– Κοζάνη, τη 23 Aπριλίου1944 αριθμός 5

TO ΣΠITI TOY ΦTΩXOY

EΣTIA ΣYΣΣITIOY

XPIΣTIANIKHΣ MOPΦΩTIKHΣ ΣXOΛHΣ EPΓAZOMENΩN NEΩN KOZANHΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ (23 Απριλίου)

Εις το Κινηματοθέατρον «ΤΙΤΑΝΙΑ» ώραν 11,30 π. μ. θα ομιλήσει ο ιεροκήρυξ αρχιμ. Αυγουστίνος Καντιώτης και θα γίνει ευθύς αμέσως ενώπιον επιτροπής η κλήρωσις. Είσοδος δωρεάν. Θα κληρωθούν αντικείμενα αξίας 300 περίπου εκατομμυρίων. Μέχρι της 11ης π. μ. της Κυριακής θα γίνεται πώλησις λαχνών εις τα Γραφεία της Εστίας.
Όσοι δεν επρομηθεύθητε λαχεία, σπεύσατε να αγοράσετε. Θα ελεήσετε και θα κερδίσετε. Οι λαχνοί θα είναι 451. Όρα όπισθεν πίνακα λαχνών. Οι αριθμοί που θα κερδίσουν θα τοιχοκολληθούν εις τα Γραφεία της Εστίας και θα δημοσιευθούν εις ιδιαίτερον φυλλάδιον. Η Εστία μας ευχαριστεί θερμώς τον αξιότιμον κ. Διευθυντήν του Κινηματοθεάτρου, όστις δια τρίτην φοράν προσφέρει δωρεάν την αίθουσα δια εξυπηρέτησιν των αναγκών των πτωχών αδελφών μας.
Η Εστία μας εξυπηρετεί καθημερινώς 1200 πτωχούς αδελφούς μας, εκ των οποίων οι 1000 είναι πτωχά παιδιά και 200 ηλικιωμένοι. ΟΛΟΙ ΒΟΗΘΗΣΑΤΕ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ.

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 100-102, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου

Χριστιανικόν φυλλάδιον– Κοζάνη, τη 20 Mαρτίου 1944 αριθμός 3

TO ΣΠITI TOY ΦTΩXOY

EΣTIA ΣYΣΣITIOY

XPIΣTIANIKHΣ MOPΦΩTIKHΣ ΣXOΛHΣ EPΓAZOMENΩN NEΩN KOZANHΣ
(Άδεια εγκρίσεως Eστίας το υπ’ αριθ. 24005 εγγρ. Γ. Διοικήσεως Mακεδονίας)
«Mακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ)
Διευθυντής του φυλλαδίου Aρχιμ. Aυγουστίνος N. Kαντιώτης ιεροκήρυξ

ΕΦΘΑΣΑΜΕΝ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΙΑΤΑ

Από αύριον 21 Μαρτίου η Εστία μας θα μοιράζει χίλια πιάτα για τους πτωχούς αδελφούς μας. Αρχίσαμεν με 50 πιάτα και εφθάσαμεν μέσα εις 50 ημέρας τα 1000. Όταν ο ιεροκήρυξ έρριψεν από του άμβωνος του Αγίου Κωνσταντίνου το σύνθημα, «σώσατε τα πονεμένα αδέλφια μας», δεν είχαμεν τίποτε, ούτε μια χούφτα σιτάρι, δια να θρέψωμεν 5 σπουργιτάκια και τώρα η Εστία μας θα δίδει ζεστό, μαγειρεμένο, σπιτικό, από νοικοκυρές της Κοζάνης, φαγητό σε 1000 άτομα. Αυτό είναι το θαύμα της αγάπης του Χριστού. Χίλιες δόξες ας έχει ο Θεός.
Προστάτης της Εστίας μας είναι ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ. Φίλοι, όσοι αγαπούν τον φτωχόν αδελφόν μας. Σάλπισμά μας: Κάλλιο να δίνεις παρά να παίρνεις. Πρόγραμμά μας: Ανάμεσά μας πρώτος θα είναι εκείνος που θα υπηρετεί περισσότερον τους άλλους. Αποθήκη μας: Η αγάπη του Λαού της Κοζάνης, όστις λαός με τας εισφοράς του και δωρεάς απέδειξεν ότι ρέει εις τις φλέβες της ψυχής του αίμα χριστιανικό, Ελληνικό. Και σύνθημα όλων των νέων, οι οποίοι χωρίς κανένα μισθόν υπηρετούν μέσα εις την Εστίαν μας εξ ολοκλήρου είναι το ρητόν, που μας είπε να γράψωμε εις μίαν πινακίδα ο ευγενής εντεταλμένος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και φίλος της Εστίας μας κ. Βέγγερ: ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Ευγενικέ λαέ της Κοζάνης! Σε ευχαριστούμε για ό,τι μέχρι σήμερα προσέφερες για την Εστία μας. Μαζί σου ξεκινήσαμε, μαζί σου προχωρούμε, και με την βοήθειάν σου θα διατηρήσωμεν την Εστία μας. Η Εστία μας θα παύσει να λειτουργεί, όταν θα παύσεις να αγαπάς. Αλλά είμεθα βέβαιοι ότι η αγάπη σου είναι θησαυρός ανεξάντλητος.
Το συσσίτιον είχε, έχει και θα έχει πάντοτε ανάγκας. Άς σκεπτώμεθα, ας εργαζώμεθα όλοι, ας αγωνιώμεν όλοι δια τον πεινασμένον αδελφόν μας. Η Διεύθυνσις της Εστίας μας θα καταβάλλει πάσαν προσπάθειαν, ώστε μόνον αποδεδειγμένως άποροι, και μάλιστα πολυμελείς πτωχαί οικογένειαι με παιδιά, θα περιθάλπωνται.
Το έργον είναι ιερόν. Δεν είναι έργον ενός, είναι έργον όλων, και όλοι ας βοηθήσωμεν, όπως ο καθένας ημπορεί. Ένας ξένος, ο κ. Βέγγερ από μικράν, αλλά μεγάλην εις έργα φιλανθρωπίας πατρίδα, μας διδάσκει: ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 100, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου

Χριστιανικόν φυλλάδιον– Κοζάνη, τη 4 Mαρτίου 1944 αριθμός 2

TO ΣΠITI TOY ΦTΩXOY

EΣTIA ΣYΣΣITIOY

XPIΣTIANIKHΣ MOPΦΩTIKHΣ ΣXOΛHΣ EPΓAZOMENΩN NEΩN KOZANHΣ
(Άδεια εγκρίσεως Eστίας το υπ’ αριθ. 24005 εγγρ. Γ. Διοικήσεως Mακεδονίας)
«Mακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ)

Διευθυντής του φυλλαδίου Aρχιμ. Aυγουστίνος N. Kαντιώτης ιεροκήρυξ

Χαρά σ’ εκείνη την καρδιά, που ελεημοσύνη κάνει

ΦΘΑΝΟΜΕΝ ΤΑ 500 ΠΙΑΤΑ. ΑΣ ΜΗ ΗΣΥΧΑΣΩΜΕΝ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΘΑΣΩΜΕΝ ΤΑ 600 ΠΙΑΤΑ

Το συσσίτιόν μας νικά! Και πώς να μη νικήσει; Σύμβολον οι νέοι έστησαν τον τίμιον Σταυρόν, και γύρω από τον Σταυρόν έγραψαν: «Εν τούτω νίκα». Πολλά σατανικά εμπόδια που έφρασσον τον δρόμον του υπερπηδήθησαν. Ο Θεός ευλογεί το έργον. Η κοινωνία της Κοζάνης το περιβάλλει με ιδιαιτέραν αγάπην. Το θεωρεί παιδί της και δεν θα το αφήσει να αποθάνει. Πόσες συγκινητικές εκδηλώσεις αγάπης δεν εσημειώθησαν! Γι’ αυτές θα εχρειαζόμεθα σελίδες πολλές, βιβλίον ολόκληρον. Όσοι κάθε Κυριακήν 2 π. μ. επισκέπτονται την Εστίαν μας δια να παρακολουθήσουν την θρησκευτικήν τελετήν, που διοργανώνει η Διεύθυνσις της παιδικής χορωδίας, ακούουν κάθε φορά νέας δωρεάς, νέα ονόματα, που τους κάνουν να δακρύσουν, διότι βλέπουν ότι η αγάπη δεν έχει στερεύσει εις την ιστορικήν αυτήν πόλιν.
Έτσι το Συσσίτιον προχωρεί. Από 80 πιάτα, που ήρχισε, έφθασε τα 500, από 6 Μαρτίου θα προσθέσει ακόμη εκατόν πιάτα, δηλ. θα διανέμει τακτικώς 400 πιάτα.
Αλλά δεν πρέπει να ησυχάσωμεν. Διότι 600 και πλέον πτωχοί, των οποίων η Εστία μας μέχρι τώρα έχει εξακριβώσει την δυστυχίαν των, πολιορκούν το Συσσίτιον και με αγωνίαν περιμένουν πότε θα εγγραφούν εις την δύναμιν των Συσσιτούντων. Ο Ιεροκήρυξ κ. Αυγουστίνος, όταν ομίλησε την περασμένη Κυριακήν εις τον Ι. Ναόν του Αγίου Κωσταντίνου, εις το εκκλησίασμα που ασφυκτικώς επλημμύρει τον Ναόν έρριψε το σύνθημα: «Μάχη δια 500 πιάτα». Και με την βοήθειαν του Θεού η μάχη αυτή κερδίζεται. Τώρα νέον σύνθημα: «Μάχη δια 600 πιάτα». Η αγάπη του λαού της Κοζάνης είναι τόσον μεγάλη, τόσον πλουσία και αστείρευτος πηγή, ώστε δεν αμφιβάλλομεν ότι πολύ γρήγορα το περιοδικόν μας θα αναγγείλει την νέαν αυτήν νίκην εις τον τομέα της φιλανθρωπίας.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ

Εκ μέρους των πτωχών αδελφών μας η Εστία μας εκφράζει τας θερμάς ευχαριστίας προς όλους, άνδρας, γυναίκας και μικρά ακόμη παιδιά, που με τόση προθυμία συντρέχουν εις το έργον αυτής. Ιδιαιτέρως δε δια την γενναιοτέραν εισφοράν των ευχαριστεί:
1)Την Κοινότητα Βελβενδού, ήτις προσέφερε 300 οκάδες περίπου τροφίμων. 2) Τον Γεωργικόν Συνεταιρισμόν Κοζάνης, όστις προσέφερε 50 οκάδες φακές και 10 οκάδες έλαιον, συνώδευσε δε δωρεάν ταύτην με θερμόν έγγραφον. 3) Τους μαθητάς της ΣΤ΄τάξεως Εμπορικής Σχολής, οι οποίοι δι’ εράνων συνέλεξαν υπέρ της Εστίας μας 12 οκάδες τρόφιμα. 4) Τους Δημήτριον Σεντουκάν, Κων/τίνον Κυλινδρέαν και Μπαχτσεβάνον. Εκ τούτων ο πρώτος παρέθεσε γεύμα κρέατος την Κυριακήν του Ασώτου, ο δεύτερος κρέας, ψωμί και βούτυρο δια 300 μερίδας, δι’ ων ετοιμάσθη πλούσιον γεύμα την τελευταίαν Κυριακήν των Απόκρεω, ο τρίτος προσέφερε σπανάκι δια 2 γεύματα. 5) Τον Αριστείδην Τσολάκην, εδώρησε 50 οκάδες σταφίδες. 6) Τον Νικόλαον Παπαδέλην, όστις προσέφερε ένα δοχείον 11 οκάδων Ρυσέλι.
Ομοίως ευχαριστεί τους αξιοτίμους Επιθεωρητήν Δασών, Επιθεωρητήν Δημοτικών Σχολείων, Αγορανόμον, Διευθυντήν Επισιτισμού, τον Νομομηχανικόν και τον Διευθυντήν του Κινηματοθεάτρου δια την πρόθυμον εξυπηρέτησιν των αναγκών της Εστίας.
Τέλος, η Εστία μας ευχαριστεί θερμώς τον κ. Βασίλειον Ν. Μπάμπον και τον στοιχειοθέτην τυπογράφον Μάρκον Δαϊρούσην, οι οποίοι εδήλωσαν ότι δωρεάν προσφέρουν την εργασίαν των δια την εκτύπωσιν του παρόντος φυλλαδίου «Το σπίτι του πτωχού».

ΛΑΧΕΙΟΦΟΡΟΣ ΑΓΟΡΑ

Υπέρ του Συσσιτίου

Χριστιαναί Κυρίαι και Δεσποινίδες της πόλεώς μας επροθυμοποιήθησαν να διοργανώσουν μιαν Λαχειοφόρον αγοράν για να ενισχύσουν την Εστίαν μας.
Γι’ αυτήν την Λαχειοφόρον Αγοράν μας, που εάν επιτύχει θα αυξήσει τα πιάτα του συσσιτίου μας, ζητούμεν την συνδρομήν όλων. Ζητούμεν αυτήν την φοράν όχι χρήματα, όχι τρόφιμα, αλλά πεντακόσια (500) διάφορα αντικείμενα.
Κάθε σπίτι οποιουδήποτε ευπόρου Κοζανίτου έχει μέσα διάφορα πράγματα, απ’αυτά, άλλα μεν είναι άχρηστα, άλλα δε περισσεύουν. Οι καλές νοικοκυρές ας κάμουν μίαν έρευναν εις το σπίτι των και θα εύρουν κάτι που πρέπει να δώσουν, από 20 πιάτα, από 30 πηρούνια και μαχαίρια, από 15 βάζους και ποτήρια, από 20 βιβλία, από εργόχειρα, από εικόνας, από…
Ζητούμεν το ένα.
Είναι μεγάλη θυσία; Το ζητεί ο Χριστός για τους πτωχούς μας. Άς το δώσουμε με την καρδιά μας. Με αυτό το ένα, που ημπορεί κάθε εύπορο κοζανίτικο σπίτι να προσφέρει, θα σχηματίσωμεν την έκθεσίν μας. Θα μοιράσωμεν κατόπιν εισιτήρια με αριθμούς και σε μια ημέρα, που θα ορίσωμεν, θα γίνει η κλήρωσις για την διανομήν των διαφόρων αντικειμένων της Λαχειοφόρου αγοράς.
Η Λαχειοφόρος αγορά πρέπει να επιτύχει. ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ενισχύσατε την αγοράν ταύτην. Νέοι πόροι θα προστεθούν εις το Συσσίτιον. Έτσι θα κερδίσωμεν την μάχην δια τα 600 πιάτα.

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 95-97, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου

Χριστιανικόν φυλλάδιον – Κοζάνη, τη 12 Φεβρουαρίου 1944 Aριθμός 1

TO ΣΠITI TOY ΦTΩXOY

EΣTIA ΣYΣΣITIOY

XPIΣTIANIKHΣ MOPΦΩTIKHΣ ΣXOΛHΣ EPΓAZOMENΩN NEΩN KOZANHΣ
(Άδεια εγκρίσεως Eστίας το υπ’ αριθ. 24005 εγγρ. Γ. Διοικήσεως Mακεδονίας)
«Mακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ)

ΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ

Δόξα τω Θεώ π’ άρχισαν πάλιν τα Συσσίτια,
κι οι φτωχοί ζεστό φαγάκι βλέπουν εις τα σπίτια.
Για να τρώνε οι φτωχοί μας, κρέας, όσπρια, μπλιγούρ,
έδωκε την άδειά της και η «ΦΛΕΓΚΟΥΜΑΝΤΑΤΟΥΡ».
Αλλά μόνον το φαγάκι δεν θα είναι αρκετόν
εάν δίχως το ψωμάκι δίδεται εις τον πτωχόν.
Στα συσσίτια που έχουν τίτλον Κατηχητικόν
και «ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΝΕΩΝ», δότε όλοι το παρών.
Οι μεν δότε μας αλεύρι ή πατάτες ή κουκιά,
φασολάκια, κρεμμυδάκια, για να τρώνε τα παιδιά.
Άλλοι δότε λίγο λάδι, λίπος, βούτυρο, λαρδί,
τρώγοντας να δυναμώνει το καχεκτικό παιδί.
Εάν όχι πορτοκάλια, μανταρίνια, σύκα, μήλα
για να βράζει το καζάνι, στείλτε μας ολίγα ξύλα.
Εις του Τέγου το Γκαράζι στείλετε όλα αυτά
κι αν δεν έχετε τέτοια είδη, στείλετε λίγα λεφτά.
Με αυτά θα αγοράσουν τα Συσσίτια πολύ
λάδι, εκ Θεσσαλονίκης, με συμφέρουσα τιμή.
Για να ζήσει η ΕΣΤΙΑ και να δίδει φαγητόν,
πρέπει τακτικά να έχει του «ΛΑΟΥ τον ΟΒΟΛΟΝ».
Και η Μήτηρ Εκκλησία, ως και η επιτροπή,
έκκλησιν ποιεί προς πάντας, το έργον να συνεχισθεί.
Όποιος ελεεί, ενδύει ή χορταίνει το φτωχό,
τον μισθό του δεν τον χάνει, αυτός «δανείζει τω Θεώ».
Η Επιτροπή των Συσσιτίων
Κοζάνη 6/2/1944
Η Διοικούσα Επιτροπή των Συσσιτίων ευχαριστεί πάντας τους οπωσδήποτε ενισχύσαντες ηθικώς και υλικώς την Εστίαν.

ΖΗΤΟΥΜΕΝ ΔΑΝΕΙΟΝ!

Όλαι αι οπωσδήποτε ευπορούσαι οικογένειαι της πόλεώς μας παρακαλούνται να δώσουν:
Μια φούχτα αλεύρι δια το ψωμί των συσσιτούντων.
Ένα καυσόξυλο δια να βράζει το καζάνι.
Μερικά χιλιάρικα δια να εξοικονομηθεί το ποσόν προς αγοράν ελαίου εκ Θεσσαλονίκης, το οποίον κατά την υπόσχεσιν ιδιοκτήτου αυτοκινήτου δωρεάν θα μεταφερθεί.
ΟΛΟΙ ΕΙΣ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟΝ. Διότι «ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ». Γραφεία Συσσιτίου: Γκαράζ Τέγου, ώραι λειτουργίας 8-1 μ. μ.

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ ΣΗΜΕΡΟΝ

Η αγάπη είναι μια δύναμις της ανθρωπίνης ψυχής, είναι τεραστία δύναμις, την οποίαν εχρησιμοποίησεν ο Χριστιανισμός δια να εξαλείψει την κοινωνικήν αθλιότητα. Η αγάπη, αυτή τελικώς θα νικήσει το μίσος, θα συνενώσει τα έθνη εις μίαν οικογένειαν, εις μίαν ποίμνην υπό ποιμένα τον ΧΡΙΣΤΟΝ. Η αγάπη αυτή κάμνει και σήμερον εις εποχήν του αγριωτέρου μίσους, τα θαύματά της.
Ενθυμείσθε ποίαν όψιν παρουσίαζεν η αγορά της πόλεως προ μηνός περίπου; Το τρομερόν θηρίον της πείνης είχε ενσκήψει πάλιν εκ νέου. Δεν είχε φαίνεται χορτάσει από τα πτώματα των χιλιάδων αδελφών μας, που κατεβρόχθισε κατά τον απαισίας μνήμης χειμώνα του 1941. Αχόρταστον θηρίον! Νέα θύματα εζήτει. Τα τρόφιμα τας ημέρας εκείνας είχαν εκλείψει τελείως. Τα καταστήματα είχον κλείσει. Ενόμιζες ότι ευρίσκεσαι εις την έρημον και εις την Σαχάραν της αδιαφορίας και ασπλαχνίας δια τους πάσχοντας αδελφούς μας. Είδομεν πτωχούς πρόσφυγας οικογενειάρχας σχεδόν αλλοφρόφρονα να τρέχουν από φούρνον σε φούρνον, να ζητούν ψωμί…
Τι έπρεπε να γίνει; Να επιστρατευθούν όλαι αι δυνάμεις δια την ανακούφισιν των πασχόντων, δια την εξόντωσιν του απειλητικού θηρίου της πείνης, η οποία απειλεί με τον λευκόν θάνατον πολλάς εκατοντάδας απόρων οικογενειών της πόλεως.
Ασφαλώς το συσσίτιον της Ε. Ο. Χ. Α. προσφέρει σπουδαιοτάτην εξυπηρέτησιν εις την πόλιν μας, τρέφουσα δύο περίπου εκατοντάδας πτωχών παιδιών. Αλλά πλην των παιδιών υπάρχουν γέροντες ασθενείς, γυναίκες εξηντλημένες από τοκετόν, άνεργοι, πρόσφυγες και τόσοι άλλοι! Δι’ αυτούς θα έπρεπε να δημιουργηθεί συσσίτιον.
Από του άμβωνος του Αγίου Κωσταντίνου ηκούσθει η πρώτη φωνή. Ήτο το κήρυγμα εκείνο σάλπισμα, που εκάλει εις ένα πνευματικόν συναγερμόν την πόλιν δια την σωτηρίαν των αδελφών. Πολλοί απαισιόδοξοι έλεγαν: «Δεν θα κάμει τίποτε ο ιεροκήρυξ. Οι άνθρωποι έχουν καταντήσει φιλοτομαρισταί χειρίστου είδους. Δεν θα δώσει ούτε ένας. Προηγούμενοι έρανοι δια παρόμοιον σκοπόν είχον αποτύχει». Και όμως η επομένη ημέρα (Παρασκευή 28 Ιανουαρίου) ήτο ημέρα, κατά την οποίαν η αγάπη του Χριστού εθριάμβευσε. Όλη η πόλις έκπληκτος είδε το θαύμα. Η πρόχειρος αποθήκη του Συσσιτίου (Γκαράζ Σ. Τέγου) μετεβλήθει εις προσκύνημα. Άνθρωποι εξ όλων των κοινωνικών στρωμάτων συνωστίζοντο δια να πληρώσουν τον ευλογημένον φόρον της φιλανθρωπίας. Οι νέοι, ακούραστα παιδιά, αχθοφόροι της αγάπης του Χριστού, κατέγραφον, ζύγιζον, ετακτοποίουν, ησφάλιζον τα προσφερόμενα, έτσι εντός μιας ημέρας εξησφαλίσθει η διατροφή εκατοντάδων απόρων δι’ ένα τρίμηνον. Εις τα πρόσωπα όλων έλαμπεν η χαρά, οι απαισιόδοξοι είχον νικηθεί. Όλοι ομολογούν την δύναμιν, την οποίαν εξασκεί επί των πνευμάτων η Θρησκεία του Χριστού.
Έτσι πλέον η Εστία μας, κατωχυρωμένη πλήρως από τας Αρχάς, ήρχισεν υπό την προεδρίαν του αιδεσιμ. Πρωθιερέως Παπασχάλη, εις τον οποίον ο ιεροκήρυξ Αυγουστίνος Καντιώτης, κατ’ εκφρασθείσαν επιθυμίαν της προϊσταμένης εκκλ. Αρχής, παρέδωκεν ευχαρίστως την υπηρεσίαν.
Επί του παρόντος το συσσίτιον μοιράζει 150 μερίδες εις απόρους, των οποίων την απορίαν προσεπάθησε να εξακριβώσει η επιτροπή του συσσιτίου.
Άλλως αι 150 μερίδες απέναντι του τεραστίου κύματος της δυστυχίας, η οποία κατακλύζει την πόλιν μας, είναι ελάχισται.
Πρέπει να αυξηθούν. Πρέπει να διπλασιασθούν, να τριπλασιασθούν. Να μην ησυχάσωμεν έως ότου φθάσωμεν τον αριθμόν: ΧΙΛΙΑΙ ΜΕΡΙΔΕΣ ΣΥΣΣΙΤΟΥΝΤΩΝ (1000). Και θα τον φθάσωμεν με την βοήθειαν του Θεού. Είμεθα βέβαιοι ότι η Ι. Μητρόπολις, η Νομαρχία, ο Δήμος, Η Γεν. Διοίκησις Μακεδονίας και ο Ερυθρός Σταυρός θα βοηθήσουν την ιδιωτικήν ταύτην πρωτοβουλίαν του λαού. Αλλά εκεί όπου στηρίζονται αι περισσότεραι ελπίδες δια την κανονικήν λειτουργίαν δια την αύξησιν των μερίδων, δια την βελτίωσιν του συσσιτίου είναι η αγάπη του λαού. Αυτή είναι η ανεξάντλητος αποθήκη. Το συσσίτιον τούτο θα παύσει να λειτουργεί τότε μόνον, όταν η πόλις της Κοζάνης παύσει να αγαπά! Αλλά αυτό, ελπίζομεν εις τον Θεόν, δεν θα συμβεί ποτέ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ

Η Χριστ. Μορφ. Σχολή Εργαζ. Νέων Κοζάνης ευχαριστεί θερμώς τον εν Θες/νίκη έμπορον χάρτου κ. Στ. Αντωνιάδην δια την εκ δύο εκατομμυρίων δωρεάν ποσότητος χάρτου.

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 91-94, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου

Χριστιανικον Φυλλαδιον (Κατοχής) – Κοζάνη, τη 4 Mαρτίου 1944. Αριθμ. Φυλ. 1

+Η ΑΛΗΘΕΙΑ+

– «Υπέρ πάντα νικά η αλήθεια. Μένει και ισχύει εις τον αιώνα και ζη και κρατεί εις τον αιώνα του αιώνος» (Παλαιά Διαθήκη).
– «Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία. Πας ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής» (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ).

Δ ι ε υ θ υ ν τ ή ς –  Α ρ χ ι μ .  Α υ γ ο υ σ τ ί ν ο ς  Ν .  Κ α ν τ ι ώ τ η ς   –  Ι ε ρ ο κ ή ρ υ ξ

ΑΛΗΘΕΙΑ

Η ανθρώπινη ψυχή διψά την αλήθειαν. Είναι έμφυτος η δίψα αυτή, βαθειά ριζωμένη μέσα μας. Είναι τόσον βαθειά, ώστε ο άνθρωπος ζητών και ερευνών να εύρη την αλήθειαν παραμερίζει άλλας φυσικάς, επιτακτικάς ανάγκας που έχει το σώμα. Λησμονεί την τροφήν, τον ύπνον, την ανάπαυσιν και άϋπνος πιέζει τον εαυτόν του, εντείνει τας διανοητικάς του δυνάμεις, αγωνίζεται να πλησιάσει να κατακτήσει την αλήθειαν. Και όταν την εύρει ή νομίσει ότι την εύρε, ώ! τότε ποίος ημπορεί να περιγράψει την χαράν του; Σαν άλλος Αρχιμήδης γεμάτος χαρά είναι έτοιμος και αυτός να φωνάξει: Εύρον! Εύρον!
Αλλά η αλήθεια, όπως λέγει αρχαίον λόγιον, είναι δυσθήρατος, δηλαδή δύσκολα ανακαλύπτεται και συλλαμβάνεται. Η φωλεά της είναι κτισμένη εις το πανύψηλον της αρετής Όρος. Τις δύναται να αναβεί; Εμπόδια φράσσουν την άνοδον, πυκνή ομίχλη σκεπάζει πολλάκις τας υπωρείας του Όρους, αυτοχειροτόνητοι οδηγοί παραπλανούν τους ερευνητάς. Τα μονοπάτια είναι πολλά και η μυστική οδός που οδηγεί εις την κορυφήν της αληθείας είναι κρυμμένη από τους πολλούς. Δι’ αυτό ο άνθρωπος μόνος του ερευνών να λύσει τα ύψιστα προβλήματα περί Θεού, περί ανθρώπου, περί άλλης ζωής πέραν του τάφου, περιέπεσε και περιπίπτει εις λαβύρινθον αλληλοσυγκρουομένων γνωμών, θεωριών και υποθέσεων, ώστε ο μελετών την ιστορίαν της φιλοσοφίας αναγκάζεται πολλάκις να συμφωνήσει με την γνώμην εκείνου του σοφού, όστις είπεν ότι η ιστορία της φιλοσοφίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ιστορία των πλανών του ανθρωπίνου πνεύματος. Και εάν ακόμη παραδεχθώμεν ότι από την κοπώδη αυτήν έρευναν ευρίσκει ο άνθρωπος κάτι – τι, το κάτι αυτό το μεγαλοποιεί τόσον πολύ, ώστε ενώ, όπως λέγει ο Νεύτων, αυτό που εύρε είναι ένα κογχύλιον αλιευμένο από τον αχανή της αληθείας ωκεανόν, ο υπερήφανος άνθρωπος το θεωρεί ότι είναι ολόκληρος αλήθεια, που θα σαρώσει όλα τα ψεύδη. Αλλά δεν περνά πολύς χρόνος και νέα θεωρία υποστηριζομένη από άλλους έρχεται να ενταφιάσει την προηγουμένην, ίνα και αυτή η νέα μετ’ ολίγον γίνει παλαιά και αφού λάμψει ως προσωρινόν μετέωρον εις τον ορίζοντα των ιδεών, ενταφιασθεί αδόξως κάτω από τα ερείπια των ανθρωπίνων θεωριών, οι δε οπαδοί της Ύλης και Πυρρωνικής φιλοσοφίας που αμφιβάλλουν εάν υπάρχει αλήθεια, εάν είναι δυνατόν να ευρεθεί η αλήθεια θα είναι έτοιμοι με το στόμα ενός Ποντίου Πιλάτου να κινήσουν χλευαστικώς την κεφαλήν των και να επαναλάβουν την ερώτησιν: «Τι εστίν αλήθεια;»
Τι εστίν αλήθεια; Εις το ερώτημα αυτό της ανθρωπότητος ήλθε ν’ απαντήσει ο Ιησούς Χριστός. Και εάν κατά την ώραν της Δίκης Του δεν απήντησεν εις τον Πιλάτον, δι ούς λόγους γνωρίζει Εκείνος, απήντησε όμως μυριάκις εις την ζωήν Του. Απήντησε ο Ιησούς με τα θαύματά Του των οποίων ζωηράν εικόνα μας δίδουν οι ιεροί Ευαγγελισταί. Απήντησεν με την διδασκαλίαν Του, η οποία παρ’ όλα τα πλήγματα των ψευδοφιλοσόφων και των ψευδοεπιστημόνων εξακολουθεί να λάμπει ως ο ήλιος και να ελκύει ολοέν ζωηρότερον από γενεάς εις γενεάν το ενδιαφέρον των ευγενών ψυχών. Απήντησε με την Αγίαν Του ζωήν, ζωήν αφθάστου αγιότητος, ενώπιον της οποίας αποκαλύπτονται και οι εχθροί Του, οι σταυρωταί Του. Και δι’ αυτό ο Ιησούς έχων συνείδησιν της μοναδικής Του αποστολής εν τω κόσμω, γνωρίζων πόθεν έρχεται και που υπάγει, Θεός άμα και άνθρωπος, Θεάνθρωπος, απευθύνεται προς όλους που διψούν την αλήθειαν και λέγει, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος κανείς να τον διαψεύσει: «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ».
Νέοι! Όσοι, ζητούντες την πηγήν, αντί να εύρητε αυτήν, ευρήκατε τέλματα θεωριών, ρυάκια ιδεολογικώς ακάθαρτα, όπου υπάρχουν τα νοσογόνα του ψεύδους μικρόβια: όσοι, αντί να πίνετε το κρυστάλλινο νερό της αλήθειας πίνετε το δηλητήριον, που σας προσφέρει η σημερινή έκφυλος κοινωνία και που εις την αρχήν σας φαίνεται ηδύποτον, αλλά εις το τέλος εγκλείει τον θάνατον: όσοι έχετε δοκιμάσει την απογοήτευσιν, διότι με τα χάπια, που σου έδωκαν οι άνθρωποι δεν ευρήκατε καμμίαν εσωτερικήν γαλήνην, καμμίαν λύσιν εις τα αγωνιώδη της ψυχής ερωτήματα, παραμερίσατε τα εμπόδια, πλησιάσατε. Ιδού πηγή, ο Χριστός. Αυτός είναι ο Δρόμος, που πρέπει όλοι να ακολουθήσωμεν. Αυτός είναι η Αλήθεια, που πρέπει να ακούσωμεν: η Ζωή που αξίζει να ζήσωμεν. Έξω από τον Ιησούν και την αγίαν Του θρησκείαν δεν υπάρχει σωτηρία.
Το μικρόν αυτό φυλλάδιον, που εκδίδουν οι χριστιανοί νέοι της Κοζάνης με τον τίτλον «η αλήθεια» αυτόν τον μοναδικόν σκοπόν έχει: Να προσφέρει ένα μικρόν ποτήριον ανέτος από το αθάνατον εκείνο Νερό της αληθείας, που έφερεν εις τον κόσμον ο Ιησούς Χριστός. Και μία ακόμη ψυχή νέου εάν πρόκειται να δροσισθεί από τα ζωογόνα νάματα του Χριστού και να αισθανθεί ότι δια κάτι ανώτερον εγεννήθη εις τον κόσμον τούτον, ο σκοπός της εκδόσεως του φυλλαδίου θα έχει επιτύχει. Διότι ο κερδίζων μίαν ψυχήν νέου υπέρ της Αληθείας κερδίζει μίαν μάχην διά μίαν καλλιτέραμ ζωήν της αύριον.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΠΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΠΙΣΤΟΥ

Πιστός και άπιστος. Διαφέρουν παντού. Διαφέρουν πρό παντός κατά την ώραν του θανάτου. Τότε παρουσιάζεται όλη η διαφορά που χωρίζει τον ένα από τον άλλον. Διότι ο μέν πιστός αντικρύζει τον θάνατον με ηρεμίαν, την οποίαν τω δίδει η αγαθή συνείδησις: ο θάνατος δι’ αυτόν είναι η γέφυρα, την οποίαν θα διαβεί δια να μεταβεί εις τον Οίκον του Ουρανίου του Πατρός. Ο δε άπιστος και επί τω ακούσματι ακόμη της λέξεως «θάνατος», ανησυχεί, ταράσσεται. Όταν δε πλέον ο θάνατος εμφανισθεί ενώπιόν του και ζητεί απ’ αυτόν να εξοφλήσει το κοινόν χρέος της ανθρωπίνης φύσεως, τότε ο άπιστος υφίσταται ψυχικόν συγκλονισμόν απερίγραπτον: δι’ αυτόν ο θάνατος είναι ένα πήδημα εις την άβυσσον. Και διά να πεισθήτε, ακούσατε πως απέθανεν ένας πιστός και πως ένας άπιστος. Ο πιστός είναι ο άγιος Αμβρόσιος, επίσκοπος Μεδιολάνων ζήσας κατά τον 4ον αιώνα, ο δε άπιστος είναι ο Βολταίρος, ζήσας εν Γαλλία κατά τον 17ον αιώνα.
Ο θάνατος του Αγίου Αμβροσίου. Ο Άγιος Αμβρόσιος είναι ετοιμοθάνατος. Πλησίον της κλίνης του ευρίσκονται τα προσφιλή του πνευματικά τέκνα κλαίουν, και προσεύχονται. Παρακαλούν τον Θεόν να παρατείνει την ζωήν του πνευματικού πατρός των. Ο άγιος Αμβρόσιος βλέπει τα δάκρυά των, ακούει τας προσευχάς των και έχων την γαλήνην του ουρανού εζωγραφισμένην εις το πρόσωπον του απαντά: «Αγαπητά μου πνευματικά τέκνα! Έζησα μεταξύ σας κατά τοιούτον τρόπον, ώστε δεν αισχύνομαι να ζήσω ακόμη. Δεν φοβούμαι όμως και τον θάνατον, διότι έχω αγαθόν Κύριον».
Ο θάνατος του Βολταίρου. Ο Βολταίρος έτη πολλά προ του θανάτου του έλεγε: «Δεν φοβούμαι τον θάνατον. Θα αποθάνω εύθυμος». Αλλά ο ιατρός Τρουσέν, που εγνώριζε καλώς την ζωήν του αθέου τούτου, είπε: «Χωρίς να είμαι προφήτης, δεν θα απατηθώ εάν προείπω ότι ο Βολταίρος δεν θα αποθάνει εύθυμος, καθώς υπόσχεται εις τους οπαδούς του. Κατά την πεποίθησίν μου την τελευταίαν στιγμήν θα δειλιάσει, διότι είναι υποχρεωμένος την ώραν του θανάτου του να παραδώσει βέβαιόν τι δια το αβέβαιον. Να το ενθυμείσθε! Το τέλος του Βολταίρου, εάν διατηρήσει τας αισθήσεις του, θα είναι κάτι τι το πολύ τρομερόν». Ο ιατρός δεν ηπατήθη. Τελευταίας ημέρας της ζωής του ο Βολταίρος ύβριζε και κατηράτο διαρκώς. Συχνά δε εφώναζε ισχυρά από τους πόνους. Το σώμα του έκαιεν εις το πύρ της κολάσεως. Δεν εδέχετο ούτε το ελαφρότερον σκέπασμα και ήτο ολόγυμνος. Την 20ην Μαΐου οι ιατροί Λωρρά και Γιέρρο εισήλθον εις το δωμάτιον του ετοιμοθανάτου. Οι υπηρέται δεν τον υπέφερον και τον είχον εγκαταλείψει. Ο Βολταίρος, όταν επλησίασαν οι ιατροί, ήνοιξε τους οφθαλμούς του και ηκούσθη να λέγει: «Αφήσατέ με να πεθάνω». Κατόπιν ήρχιζε να φωνάζει τόσον άγρια, ώστε όλοι όσοι παρευρίσκοντο εκεί κατετρόμαξαν και ομολογούν ότι ουδέποτε εις την ζωήν των είδον περισσότερον τρομερόν και αποτρόπαιον θάνατον.
Έτσι αποθνήσκουν οι άπιστοι. Πράγματι δι’ εκείνον που δεν πιστεύει εις τον Ιησούν Χριστόν ο θάνατος είναι η υψίστη αγωνία, ενώ δια τους πιστεύοντας εις τον Χριστόν έχει ισχύν ο λόγος της Γραφής: «Και ήκουσα φωνής εκ του ουρανού λεγούσης: γράψον, Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι. Ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών: τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών».

Τ ά  ν ε ι ά τ α  τ η ς  Κ ο ζ ά ν η ς

Ήθελα να εξυμνήσω
την νεότητα κι εγώ,
επερίμενα να εύρω
τον κατάλληλο καιρό.

Τον ευρήκα ψές το βράδυ,
μέσα εις την Εκκλησιά,
του Αγίου Νικολάου,
που ήσαν όλα τα παιδιά.

Στου πατρός του Αυγουστίνου
σάλπισμα το ιερόν,
τρέξανε προθύμως όλα
εις τον Ιερόν Ναόν.

Τα ομίλησε με πόνον,
και με ιερόν παλμόν…

Ξεύρετε ποιος ο σκοπός μου
που σας φώναξα εδώ;
Πριν ή φύγω εκ Κοζάνης,
κάτι έχω να σας πω.

Θα πετώ εις κλάδους θάμνων,
θα φωνάζω πάντα μπρός,
άσμα θάχω δύο λέξεις
η ΕΛΛΑΣ και ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

Κι όταν, νέοι μου, θα φύγω
Σιάτιστα ή Γρεβενά,
σεις φροντίστε την Εστία
να εργάζεται καλά.

Η Εστία ειν’ δική σας,
και στο μέλλον και παρόν,
Κοζανίται την πλουτίζουν
Κοζανίται θε να τρών.

Της Εστίας αυτής είναι
η αποστολή μεγάλη
κι ο δεσπότης προεδρίαν
δίδει στον Παπασχάλη.

Τώρα που είσθε όλοι νέοι,
εργασθήτε και εσείς,
για να ευτυχεί καθ’ όλα
η καλή μας η πατρίς.

Η πατρίς σας η Κοζάνη
είναι φάρος φωτεινός
όστις την καλογνωρίσει,
μένει έτσι ενεός.

Βλέπει τις, θαυμάζει όντως.
πλούτον τον πνευματικόν,
πόχει η βιβλιοθήκη
της Κοζάνης εκλεκτόν.

Επιστήμονας μεγάλους
των γραμμάτων σκαπανείς,
έχει βγάλει η Κοζάνη
και σοφούς αρχιερείς.

Στα Σχολεία της διδάξαν
δάσκαλοι επιφανείς
ο Ευγένειος και άλλοι,
ρήτορες της εποχής.

Τέτοια ένδοξη πατρίδα
με ωραίον παρελθόν,
να φυλάξετε, ω νέοι,
ωσάν κόρην οφθαλμών.

Νειάτα μου χαριτωμένα,
είσθε μέλλον της φυλής,
εργασθήτε εν Κυρίω,
ίνα ζήσει η πατρίς. .

Υποχρέωσιν μεγάλην
έχει πας τις εξ υμών,
να προσφέρ’ υπηρεσίαν
στην πατρίδα, στο Κοινόν.

Είσθε επιστρατευμένοι,
από ταύτην την στιγμήν,
της μητρός μας Εκκλησίας
Να ακούτε την φωνήν.

Εθελοντικώς οι πάντες,
στην Εστία δι’ αυτήν,
γράφουν, κοπιάζουν, τρέχουν
δίχως καμμίαν αμοιβήν

Ακόμη δύο λέξεις, νέοι,
σαν πατέρας θα σας πω
ν’ αγαπάτε την αλήθεια,
ν’ αγαπάτε τον Χριστό

Ω Ελλάδα πικραμένη,
σφίξε λίγο την καρδιά.
Μη φοβάσαι όταν έχεις
τέτοια ευγενή παιδιά.

Κοζάνη 7-3-44
Παπασχάλης, πρωθιερεύς.

(ΑΠΟ ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη,

Ανδρονίκης Καπλάνογλου -Εκδοση Κοζάνη 2003, σελ.86-91) Βλέπε Νέα Βιβλία

Χριστιανικόν φυλλάδιον αριθ. 9 – Κοζάνη, τη 23 Ιανουαρίου 1944

+Η ΑΓΑΠΗ+

OPΓANON OPΘOΔOΞON XPIΣT. AΔEΛΦOTHTOΣ NEΩN KOZANHΣ «Ταύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους» (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ) ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ –

Αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης – Ιεροκήρυξ

ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ;

Πολλοί λέγουν, ότι Πίστις και Επιστήμη δεν συμβιβάζονται. Και προς απόδειξιν του ισχυρισμού των, αραδιάζουν ονόματα επιστημόνων, ιδικών μας και ξένων, οι οποίοι δεν πιστεύουν εις τον Θεόν. «Οι Επιστήμονες δεν πιστεύουν», αυτό είναι το προσφιλές τροπάριον της απιστίας! Να το παραδεχθούμε; Όχι απολύτως. Διότι πλείστα υπάρχουν παραδείγματα, κατά τα οποία, επιστήμονες που επηγγέλλοντο μέχρι χθές τον άπιστον, σήμερον πιστεύουν, πιστεύουν ειλικρινώς. Κατά βάθος άλλως τε δεν ήσαν άπιστοι. Αλλά τι συνέβαινε; Οι άνθρωποι αυτοί, νεαροί ως επί το πλείστον επιστήμονες, από ένα πνεύμα ανοήτου επιδείξεως, εφόρεσαν αίφνης την φανταχτερήν χλαμύδα της απιστίας, έκαναν τον άπιστον, και με την άρνησιν των μεγάλων αληθειών της Θρησκείας ήθελον να παρουσιασθούν ως άνθρωποι συγχρονισμένοι, ως πνεύματα ισχυρά, που δεν ημπορούν να παραδέχωνται ό,τι παραδέχονται και πιστεύουν οι πολλοί. Έτσι εφαντάζοντο να κάμουν την ρεκλάμαν του ανωτέρου ανθρώπου, που έθραυσε δήθεν τα δεσμά των λαϊκών προλήψεων! Παρά την επιφανειακήν, όμως, αυτήν επίδειξιν της απιστίας των, μέσα των υπήρχε κρυμμένη η σπίθα της πίστεως. Και δι΄αυτό, όταν εις τον βίον των επιστημόνων αυτών, των δήθεν απίστων, παρουσιάσθησαν συνταρακτικά της ζωής γεγονότα, τότε το οικοδόμημα της απιστίας των παταγωδώς κατέρρευσεν, η σπίθα της πίστεως ήναψε και πάλιν, έγινε φλόγα, και από την καρδίαν των μέσα βγαλμένη ακούεται τώρα ειλικρινής η ομολογία της πίστεως: «Πιστεύω, Κύριε! Βοήθει μοι τη απιστία!». «Το ιδικόν μου πιστεύω», λέγει κάποιος φιλόσοφος που εις την αρχήν των σπουδών του είχεν αρκετάς αμφιβολίας και έκλινε προς τον σκεπτικισμόν και την άρνησιν, «το ιδικόν μου» λέγει, «πιστεύω, εβγήκεν μέσα από το καμίνι της θλίψεως». Αλλά και εάν παραδεχθώμεν, ότι μερικοί εκ των επιστημόνων μέχρι τέλους επιμένουν εις την απιστίαν, η απιστία αυτών των ολίγων δεν δύναται να καταλογισθεί εις βάρος της Επιστήμης και να εξαχθεί το γενικόν συμπέρασμα ότι η Επιστήμη καταργεί την Θρησκείαν! Διότι η Επιστήμη, η πραγματική επιστήμη, η οποία αξίζει να γράφεται με Ε κεφαλαίον, αυτή δια του ονόματος των μεγαλυτέρων επιστημόνων ομολογεί ότι Πίστις και Θρησκεία δεν συγκρούονται και ότι δύναταί τις να είναι άριστος επιστήμων χωρίς να παύσει να είναι πιστός Χριστιανός. Θα ηδυνάμεθα να αναφέρωμεν εκατοντάδας ολοκλήρους επιστημόνων, παλαιών και νέων, οι οποίοι επίστευον και πιστεύουν εις τον Θεόν και εις τας θεμελειώδεις αλήθειας του Χριστιανισμού. Αλλά, δυστυχώς, ο χώρος του φυλλαδίου είναι στενός και δι’ αυτό θα περιορισθώμεν να αναφέρωμεν επί του προκειμένου τας γνώμας ολίγων κορυφαίων επιστημόνων. ΠΑΣΤΕΡ (Μέγας φυσιολόγος και χημικός επιστήμων παγκοσμίου φήμης): «Επί πολύ κατέγινα εις την μελέτην της φύσεως, δια τούτο πιστεύω ως Βρεττανός χωρικός. Εάν ηδυνάμην να ασχολούμαι και να μελετώ περισσότερον, θα επίστευον την απλήν παιδικήν πίστιν Βρεττανής χωρικής». Ο ίδιος λέγει: «Θα έλθει ημέρα κατά την οποίαν θα γελώσει δια την βλακείαν της συγχρόνου φιλοσοφίας. Όσω περισσότερον ασχολούμαι περί την σπουδήν της φύσεως, τόσω περισσότερον εκπλήττομαι επί τοις έργοις του Δημιουργού. Κατά τας εν τω εργαστηρίω μου εργασίας προσεύχομαι».

ΠΕΤΡΟΣ ΤΕΡΜΙΕ (Μέγας Γάλλος επιστήμων γεωλόγος και μεταλλειολόγος ακαδημαϊκός). «Υπάρχει τάξις επιστημόνων, εις τους οποίους επιθυμώ να κατατάσεται και εμέ, δια τους οποίους το θρησκευτικόν συναίσθημα – όπως και η συνείδησις, όπως και αι γνώσεις του Απείρου, του Αιωνίου, του Απολύτου, καθώς και το συναίσθημα ότι η ψυχή είναι αθάνατος. Η ψυχή η πολύ μεγάλη και πολύ υπεδήτραν απέναντι της εκμηδενίσεως» –    Το θρησκευτικόν συναίσθημα λέγω είναι γεγονός με το οποίον το επιστημονικόν πνεύμα δύναται να ασχοληθεί και η παραγνώρισις του οποίου θα ήτο κάτι το παιδαριώδες.

ΚΕΠΛΕΡ (Μέγας Γερμανός αστρονόμος και μαθηματικός, ο επονομαζόμενος «Νομοθέτης του Ουρανού»): «Ω Δημιουργέ! Σε ευλογώ, διότι Σύ μοι επέτρεψας να θαυμάσω τα έργα Σου. Έφερα εις πέρας την αποστολήν του βίου μου δια της διανοίας, ην Σύ μοι εδώρισας. Διηγήθην εις τους ανθρώπους την δόξαν των έργων Σου. Εάν δια των εγασιών μου, αίτινες προς Σε έπρεπε να κατευθύνωνται, εξεζήτησα τυχόν και την δόξαν των ανθρώπων, συγχώρησόν με εν τη αγαθότητι και τη ευσπλαγχνία σου. Αι Ουράνιαι αρμονίαι, ευλογείτε τον Κύριον. Ψυχή μου, ευλόγει τον Κύριον».

ΜΑΞ ΠΛΑΝΚ (Καθηγητής της θεωρητικής φυσικής εν τω Πανεπιστημίω του Βερολίνου, μέλος της Πρωσσικής Ακαδημίας των επιστημών): Εις ουδεμίαν αντίθεσιν ευρίσκονται τη αληθεία η Θρησκεία και η επιστήμη, τουναντίον αμφότεραι είναι αναγκαίαι και δύναται να τας συμβιβάσει κάθε ορθώς σκεπτόμενος άνθρωπος, αμφότεραι συμπληρώνουσι αλλήλας. Βεβαίως δεν είναι τυχαίον το γεγονός ότι όλοι οι μεγάλοι σοφοί όλων των αιώνων ήσαν συγχρόνως και βαθείαι θρησκευτικαί προσωπικότητες εκδηλούσαι ούτως ευχαρίστως ό,τι άγιον και ιερόν έκρυπτον εντός της ψυχής των.

ΚΑΡΝΟ (Παγκοσμίου κύρους φυσικός. Θεμελιωτής της θερμοδυναμικής): «Ποία ελατήρια εκίνησαν τους συγγραφείς, τους απορρίπτοντας πάν θρησκευτικόν συναίσθημα; Μήπως είναι η πεποίθησις ότι αι ιδέαι, τας οποίας πολεμούν, είναι επιβλαβέσταται εις την κοινωνίαν; Η πίστις, εις Όν παντοδύναμον που μας αγαπά και φροντίζει περί ημών, δίδει εις την ψυχήν μεγάλας δυνάμεις δια να υπομένει την δυστυχίαν. Μια Θρησκεία προσαρμοζομένη εις τα πνεύματα και κηρυτομένη και κηρυτομένη παρ’ ανθρώπων σεβασμίων ήθελεν εξασφαλίσει την μεγίστην ευεργετικήν επιρροήν επί της Κοινωνίας και των ηθών».

ΛΙΝΔΕΤ (Γάλλος καθηγητής χημικός και γεωπόνος ακαδημαϊκός: «΄΄Όταν ήμουν μικρός και μου έδειχναν το χορτάρι, το σιτάρι, τη βελανιδιά, τα τριαντάφυλλα και τα αγκάθια των, μου έλεγαν “Κοίτα! Αυτά όλα τα έπλασε ο Θεός”. Η απλοϊκή εκείνη εξήγησις ήτο αρκετή εις την νεαράν μου φαντασία, ενός μέλλοντος γεωπόνου, ομολογώ δε ότι από αυτήν μου έμεινε κάτι. Τι έμαθα κατόπιν, αφού εσπούδασα χρόνια πολλά εις το Λύκειον, αφού απέκτησα τα πανεπιστημιακά μου διπλώματα; Γνωρίζω με ποία ονόματα ο Έλλην και ο Λατίνος ονόμαζον τα φυτά ταύτα και τα όργανά των, εν ανάγκη δε θα ημπορούσα και να τα ιχνογραφήσω. Και ύστερα από αυτά; Γνωρίζω ακόμη ότι χρειάζεται θερμότης, φως, υγρασία, δια να βλαστήσει το χορτάρι, να φυτρώσει το σιτάρι, να ανθήσει το τριαντάφυλλο. Αλλά δεν ημπορώ να φθάσω εις το τελευταίον “διατί”. Βλέπω επιστήμονας ερευνώντας δια την διαφώτισιν του προβλήματος, αλλά τούτο ακατάληπτον εκφεύγει των προσπαθειών των. Και εις την περίπτωσιν αυτήν η φράσις των γονιών μου επανέρχεται αδιακόπως: “O αγαθός Θεός τα έπλασε αυτά όλα”. Διατί ο άνθρωπος ο μαραζόμενος αδιακόπως από φυσικά και ηθικά κακά, ο δοκιμαζόμενος με σκληράς απιστίας, θύμα των πλανών, διατί να μη ζητεί από τον Θεόν την καρτερίαν χωρίς την μοιρολατρείαν, την ενεργητικότητα χωρίς το ριψοκίνδυνον, την ελπίδα χωρίς την αυταπάτην; Ιδού χριστιανικαί αρεταί ανυψώνουσαι, υποστηρίζουσαι και παρηγορούσαι!».

ΓΚΑΙΤΕ (Ο μέγιστος των Γερμανών ποιητών, μία των μεγαλοφυεστέρων διανοιών της ανθρωπότητος): «Προς έκαστον άνθρωπον επιβάλλεται η βεβαιότης ότι όπισθεν της φύσεως κρύπτεται όν τι μέγα, παραγωγικόν, ρυθμιστικόν, καθοδηγητικόν. Εμπιστοσύνη και υποταγή είναι τα πρώτα θεμέλια πάσης ανωτέρας Θρησκείας, και καθυπόταξις υπό μίαν ανωτέραν θέλησιν, την οποίαν δεν εννοούμεν ακριβώς, διότι είναι ανωτέρα του λογικού και της αντιλήψεως ημών. Ως κύριον, μοναδικόν και βαθύτατον θέμα της ιστορίας του κόσμου και των ανθρώπων, του οποίου πάντα τα άλλα είναι υποδεέστερα, μένει ο ανταγωνισμός μεταξύ απιστίας και πίστεως. Όλαι αι εποχαί εκείναι, καθ’ ας κυριαρχεί η πίστις υφ’ οιανδήποτε μορφήν, είναι περίλαμπροι, εξυψωτικαί της καρδίας και γόνιμοι δια τους συγχρόνους και τους επιγόνους. Τουναντίον αι εποχαί καθ’ ας η υφ’ οιανδήποτε εμφάνισιν παρουσιαζομένη απιστία κατήγαγε μίαν πτωχικήν νίκην, εξαφανίζονται εκ της μνήμης των επιγόνων, διότι ουδείς αρέσκεται εις την αναδίφησιν ακάρπων ζητημάτων. Οι άνθρωποι είναι παραγωγικοί εν τη ποιήσει και τη καλλιτεχνία, εφ’ όσον είναι και φιλόθρησκοι, άλλως δεν προχωρούν πέρα της μιμήσεως και της επαναλήψεως».

ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ογδοήκοντα τριών επιστημονικών κορυφών του ιατρικού κόσμου της Γερμανίας: «Ημείς οι κάτωθι υπογεγραμμένοι νευρολόγοι και φρενολόγοι ιατροί, οίτινες κατά την εξέτασιν και θεραπείαν νοσηρών πνευματικών καταστάσεων αντιμετωπίζομεν καθ’ εκάστην τας βαθυτάτας αβύσσους των αναγκών της ψυχής, αποτρέπομεν κατεπειγόντως και σοβαρώς από οιανδήποτε μείωσιν της πίστεως εις τον Ιησούν Χριστόν, έστω και επ’ ελάχιστον, εν τη καρδία της νεολαίας μας, ή από οιανδήποτε αδιαφορίαν απέναντι της πίστεως ταύτης ήτις είναι ακριβώς η άγκυρα της εποχής μας εν τη συγχρόνω καταιγίδι. Η Χριστιανική Θρησκεία είναι πάντοτε – και θα μένει – η μόνη Φιλοσοφία, η μόνη Ψυχολογία, η μόνη Ηθική, ο μόνος Κανονισμός. Εις το σημείο τούτο ημείς οι υπογεγραμμένοι νευρολόγοι και φρενολόγοι είμεθα σύμφωνοι προς τα μεγαλύτερα και ευγενέστερα πνεύματα, δια τα οποία πρέπει να υπερηφανεύεται το Γερμανικόν έθνος, και τα οποία μας εδίδαξαν να αναγνωρίζωμεν εν τω νοήματι και τω σκοπώ του γνησίου Χριστιανισμού άπειρον Σοφίαν, Ελευθερίαν και Δύναμιν. Έπονται αι υπογραφαί 83 διασήμων νευρολόγων Καθηγητών Πανεπιστημίων, μελών ιατροσυνεδρίων, αρχιάτρων, ανωτέρων ιατρικών συμβούλων κ. λ. π. )

ΜΑΡΚΟΝΙ (Σύγχρονος μέγας Ιταλός φυσικός και εφευρέτης): «Μεθ’ υπερηφανείας κηρύτω ότι είμαι πιστός. Πιστεύω εις την δύναμιν της προσευχής. Πιστεύω όχι μόνον ως πιστός Καθολικός, αλλά συγχρόνως και ως επιστήμων».

ΛΙΝΝΑΙΟΣ (Μέγας Σουηδός φυσιοδίτης. Ο ιδρυτής της συγχρόνου Βοτανικής): «Ο αιώνιος, ο άπειρος, ο παντογνώστης και παντοδύναμος Θεός διήλθε πλησίον μου. Δεν τον είδον πρόσωπον προς πρόσωπον, αλλά η ανταύγεια της θεότητος επλήρωσε την ψυχήν μου αφάτου θαυμασμού, είδον τα ίχνη του Θεού εις τα ποιήματά του. Και εν τοις ελαχίστοις και αοράτοις έργοις Αυτού οποία Δύναμις, οποία Σοφία, οποία άριστος Τελειότης!…Είδον πως ο ήλιος και οι λοιποί αστέρες, ολόκληρον το ηλιακόν σύστημα, ο άπειρος έναστρος ουρανός κινείται εν τω κενώ, στηρίζεται εν αυτώ, κατά την θέλησιν του ανεφίκτου Πρώτου Κινήσαντος, του Όντος των όντων, της Αιτίας των αιτιών, του Κυβερνήτου και συντηρητού του Κόσμου, του Κυρίου και Δημιουργού παντός δημιουργήματος».

ΡΟΥΣΣΩ (Επιφανής Γάλλος φιλόσοφος): «Δεν δύναμαι να αποδεχθώ τάς ανοήτους του υλισμού υποθέσεις, βλέπω τον Θεόν εντός μου και εις τα περί εμέ. Δεν δύναμαι να παραδεχθώ ότι ο επιστήμων δύναται εν καλή πίστει να πρεσβεύει ότι δεν υπάρχει υπερτάτη Νόησις πέραν της Φύσεως». Αυτά διακηρύττουν οι μεγάλοι επιστήμονες. Και τώρα θα είμεθα πολύ περίεργοι να μάθωμεν, απέναντι των κορυφαίων αυτών επιστημόνων, ποίοι και πόσοι είναι οι επιστήμονες εκείνοι οι οποίοι θα τολμήσουν να αντιπαραταχθούν και να κλονίσουν τα συμπεράσματα των σοφών; Θα εχρειάζετο αληθώς μεγάλη δόσις εγωισμού δια να προβάλλουν την αξίωσιν, όπως δώσωμεν εμπιστοσύνην όχι εις την γνώμην επιστημόνων της ολκής ενός Παστέρ και ενός Κεπλέρου, αλλά εις την γνώμην αυτών των νεαρών επιστημόνων, οι οποίοι έχουν από πολλού κλείσει τα βιβλία και φιλοσοφούν τώρα επί μήνας και έτη γύρω από τα τραπεζάκια των καφενείων μας… (Όσοι θέλουν να ιδούν και γνώμες άλλων επιστημόνων, εξ όλων των εθνών της Ευρώπης, ας μελετήσουν τα βιβλία: 1) Βεκιαρέλλη: Τα μεγάλα προβλήματα. 2) Μαγκριώτου: Πίστις και Επιστήμη 3) Τα υπό του Ακαδημαϊκού Συνδέσμου Αθηνών εκδοθέντα τεύχη: Οι σοφοί περί Θεού και Θρησκείας. Οι μεγάλοι άνδρες περί του Χριστιανισμού).

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 80-85, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου

Χριστιανικόν φυλλάδιον αριθ. 6 – Κοζάνη, τη 16 Ιανουαρίου 1944

+Η ΑΓΑΠΗ+

«Ταύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους» (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ) ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ –

Αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης – Ιεροκήρυξ

ΠΙΣΤΙΣ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ

Η πίστις μας δεν φοβείται την έρευναν. Εκ της ερεύνης και της πάλης των ιδεών εξήλθε πάντοτε νικήτρια η Πίστις. Η Ιστορία αναφέρει παραδείγματα απίστων, οι οποίοι ανοίξαντες την Αγίαν Γραφήν με σκοπόν να εύρουν τρωτά και να διακωμωδήσουν την Θρησκείαν μας, εξήλθον εκ της ερεύνης του θείου τούτου βιβλίου ηττημένοι, κατέθεσαν τα όπλα της απιστίας των και ομολόγησαν ότι άπειρον φως υπάρχει εις κάθε στίχον της…
Άνθρωπε μωρέ και υπερήφανε! Ενώπιόν σου είναι άπειρα μυστήρια. Κάθε άστρον του ουρανού, κάθε κόκκος της άμμου, κάθε σταγών του ωκεανού, κάθε άνθος και κάθε έντομον, από τα μέγιστα έως τα ελάχιστα των δημιουργημάτων, εγκλείουν μέσα τους άπειρα μυστήρια. Σε ερωτώ: Τα έλυσες όλα αυτά τα μυστήρια της γης, ώστε να ζητείς την λύσιν των μυστηρίων του Ουρανού; Άνθρωπε, έστω και εάν είσαι Νεύτων και Αϊνστάιν, ταπεινώσου! Η διάνοιά σου, οσονδήποτε μεγάλη και εάν είναι, είναι πάντως πεπερασμένη, είναι μικρόν κύπελλον, με το οποίον θα είναι μωρία και έσχατη παραφροσύνη να επιχειρήσεις να εκκενώσεις τον άπειρον της σοφίας του Θεού Ωκεανόν.
Έρευνα! Ναι. Αλλά μέχρι ενός σημείου! Διότι και αετός εάν είσαι κατά τας πνευματικάς σου πτήσεις, κάπου θα σταματήσεις. Εάν θα ημπορέσεις, λένε, να υψωθείς περισσότερο, θα επλούτει ενώπιόν σου η χώρα του μυστηρίου. Λάβε τότε δια τας περαιτέρω πτήσεις σου ως βοηθόν την πίστιν, την χριστιανικήν πίστιν…

Διά τους ημιμαθείς επιστήμονας

-Η ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ-

Ο Νεύτων, ο μέγας ούτος αστρονόμος, δεν εκαυχάτο διά τάς σπουδαίας του ανακαλύψεις. Ήτο ταπεινός και επίστευε βαθειά εις την ύπαρξιν του Θεού και συνήθιζε να λέει: «Δεν γνωρίζω ποίαν ιδέαν έχει δι’ εμέ ο κόσμος. Εγώ όμως φρονώ ότι ομοιάζω με ένα παιδάκι που παίζει εις την παραλίαν της θαλάσσης και μαζεύει χαλικάκια. Αυτό κάμνω και εγώ. Ύστερα από πολλήν μελέτην κατορθώνω να εύρω κάποια χαλικάκια ή κογχύλιον αληθείας, καθ’ ήν στιγμήν ενώπιόν μου ο Ωκεανός της αληθείας κείται ανεξερεύνητος». Έτσι ομιλούν οι αληθινοί σοφοί. «Έν οίδα, ότι ουδέν οίδα». Ένα γνωρίζω καλά, ότι δεν γνωρίζω τίποτε!

ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

Περνάει ο Σιδηρόδρομος, και δυνατά σφυρίζει
και για ταξίδι «έτοιμοι» σ’ όλους υπενθυμίζει.
Ταξίδ’ υποχρεωτικό, που όλοι θα το ιδούμε,
όλοι θα το περάσουμε, όλοι θα το γευθούμε.
Γιατί εδώ που είμεθα, προσωρινώς βιούμεν
και αν έλθη η ώρα μας, τότε… αναχωρούμεν.
Φθάνομεν υψηλά εκεί, σ’ ένα Σταθμόν μεγάλον
αμέσως κατεβαίνομεν, κ’ ευρίσκ’ ο εις τον άλλον.
Είδα πολλούς να τρέχουνε, μ’ αποσκευάς στο χέρι
Και έκαστος δυο δέματα, μέσα σ’ αυτάς να φέρει.
Τα δύο δέματα αυτά, εις τάς αποσκευάς των,
τα μέν κακίες έκλειον, τα δε τάς αρετάς των.
Άγγελος με τη ζυγαριά, τα δέματα ζυγίζει,
στέλνει τον κάθε άνθρωπον εκεί που του αξίζει.
Βαρύτερες τές αρετές, η ζυγαριά αν φέρει,
οι επιβάται στέλλονται στα ΔΕΞΙΑ τα μέρη.
Αν αι κακίες δείχνανε βαρύτερο σημάδι,
οι επιβάται στέλλονται στα Τάρταρα, στον Άδη.
Προσέξωμεν, χριστιανοί, μέσα στα δέματά μας
κακίες να μη κλείωμεν, αλλά τας αρετάς μας.
Μόνον με πράξεις αγαθάς τον βίον να περνούμε,
αν θέλουμε, εκεί ψηλά, Παράδεισο να ιδούμε.
Μ’ αυτάς γίνεσθε έτοιμοι, και μην αργοπορείτε
αυτό μας λέγει ο Χριστός, «Φίλοι μου…Γρηγορείτε».

Εν Κοζάνη τη 6-1-44/ Παπαπασχάλης Πρωθιερεύς

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΙΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ

Την Κυριακήν, 16 Ιανουαρίου 1944, κατά την Θείαν Λειτουργίαν θα ομιλήσουν:
1)Εν τω ιερώ Ναώ Αγίου Νικολάου ο Αρχιμ. Κ. Πλατής ιεροκήρυξ.
2) Εν τω ιερώ Ναώ Αγίου Κωνσταντίνου ο Αρχιμ. Αυγουστίνος Καντιώτης, ιεροκήρυξ.
3) Εν τω ιερώ Ναώ Αγίου Δημητρίου ο καθηγητής κ. Ι. Βασιλείου. ΕΟΡΤΗ Αγίου Αθανασίου κατά την Θείαν Λειτουργίαν εις τον πανηγυρίζοντα Ναόν του Αγίου Αθανασίου θα ομιλήσει ο Αρχιμ. Κ. Πλατής, ιεροκήρυξ.

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

Κάθε Κυριακή το απόγευμα, ώρα 4μ. μ., ομιλεί ο Αρχιμ. Κ. Πλατής. Την ερχομένην εβδομάδα θα γίνουν τα εξής απογευματινά κηρύγματα:
Ώρα 4μ. μ. εις τον ιερόν Ναόν του Αγίου Νικολάου θα ομιλήσει ο ιεροκήρυξ Αρχιμ. Αυγουστίνος Καντιώτης.
Τρίτη το απόγευμα, εορτήν του Αγίου Αθανασίου, κήρυγμα με θέμα: «Ο Μ. Αντώνιος και οι πειρασμοί του».
Τετάρτη το απόγευμα, ώραν 4μ. μ., κήρυγμα με θέμα: «Ο Μ. Αντώνιος και τα θαύματά του».
Πέμπτη το απόγευμα, ώραν 4μ. μ., Ερμηνεία Αποκαλύψεως (το μαύρο χρώμα – ο μέλας ίππος).
Κάθε δε Παρασκευήν, ώρα 5μ. μ. το απόγευμα, θα γίνονται ειδικαί ομιλίαι δια τους εργαζομένους νέους της πόλεως. Δεκτοί νέοι ηλικίας 16 ετών και άνω.

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 77-80, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου

Xριστιανικόν φυλλάδιον αριθμ. 5 – Kοζάνη, 1-1-1944

+ H AΓAΠH +

«Tαύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους» (IHΣOYΣ XPIΣTOΣ)

ΣYNTAKTHΣ- Aρχιμ. Aυγουστίνος N. Kαντιώτης- Iεροκήρυξ

Επί τω Νέω Έτει

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ! ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

1944! Νέον έτος. Πρώτη του έτους! Εορτή του Μεγάλου Βασιλείου. Αλλά ποίος είναι ο Μ. Βασίλειος; Άγνωστος, δυστυχώς, εις τον πολύν λαόν και εις αυτούς τους Έλληνας Επιστήμονας. Και όμως, υπήρξεν ένας γίγας του πνεύματος, ένας Μυριήλ της Χριστιανοσύνης, ένας φωστήρ της οικουμένης. Άγνωστος εν Ελλάδι ο Άγιος, όστις ετίμησε την Ελλάδα, διότι εις τας κλεινάς Αθήνας εμορφώθη και γενόμενος επίσκοπος της Ελληνικωτάτης πόλεως Καισαρείας ομίλησε με την αθάνατον Ελληνικήν γλώσσαν και εκήρυξε με δύναμιν Δημοσθένους. Άγνωστος! Τα συγγράμματά του είναι μετεφρασμένα εις τας σπουδαιοτέρας γλώσσας του κόσμου. Εν Ελλάδι, όμως, ποίος τα μελετά; Δυστυχώς, οι θησαυροί αυτοί της Χριστιανικής σοφίας είναι κεκρυμμένοι, θαμμένοι εις τα βάθη μοναστηρίων και βιβλιοθηκών. Άγνωστος ο Άγιος! Γνωστός μόνον από το τραγούδι της πρωτοχρονιάς που ψάλλουν τα αθώα παιδικά χείλη: «Άγιος Βασίλης έρχεται…». Αλλά και το τραγούδι αυτό δεν αποδίδει την πραγματικήν εικόνα του Μ. Βασιλείου. Είναι μάλλον, όπως το χαρακτηρίζει ο Εθνικός μας ιστορικός Παπαρρηγόπουλος, «γελοιογραφία του Μεγάλου ανδρός»! Διότι τον παρουσιάζει ως ένα γέροντα ασπρομάλλη. Ποίον; Εκείνον όστις από υπερβολικούς κόπους δια την Εκκλησίαν – άϋπνος έμενε την νύκτα φροντίζων δια το ποίμνιόν του – έπαθε την υγείαν και εις ηλικίαν 49 ετών απέθανε φθισικός! Δια να σας δώσωμεν μίαν ιδέαν της σοφίας του Μ. Διδασκάλου της Εκκλησίας, μετεφράσαμεν (παρεφράσαμεν μάλλον) εις γλώσσαν απλήν ένα μέρος μιας θαυμασίας του ομιλίας περί της ματαιότητος της ανθρωπίνης ζωής. Τώρα, που πατούμεν το πρώτο σκαλοπάτι του νέου έτους και ζούμεν οι περισσότεροι με όνειρα ψεύτικης ευτυχίας, ας ακούσωμεν τον Μέγαν διδάσκαλον και σύμφωνα με τας πολυτίμους συμβουλάς του, ας χαράξωμεν νέον πρόγραμμα ζωής, χριστιανικής ζωής, κατά το νέον έτος 1944. Τότε θα είμεθα ευτυχείς. Διότι θα ίδωμεν και θα ζήσωμεν την ζωήν από την πραγματικήν όψιν. Προσέξατε λοιπόν. Ομιλεί ο Μ. Βασίλειος ο Ουρανοφάντωρ! «Ο άνθρωπος μένει εις την κοιλίαν της μητέρας του. Μορφούται εις την μήτραν το έμβρυον. Πλάσσεται ο νέος άνθρωπος και όταν πλέον φθάσει η ώρα, δεν τον κρατεί ούτε μιαν ημέραν η μήτρα. Αρκετά τον εφιλοξένησεν. Ανοίγει, λοιπόν, γλιστρά το έμβρυον, έρχεται εις τον κόσμον ο νέος άνθρωπος. Είναι ο «πύκτης της θλίψεως». Έτσι τον ονομάζω, διότι εις όλην του την ζωήν θα έχει σύντροφον την θλίψιν, με την οποίαν θα γρονθοκοπήται, όπως γρονθοκοπώνται εις τα στάδια των αγώνων δύο πυγμάχοι. Θα πολεμά την θλίψιν και θα προσπαθεί να την νικήσει. Δι’ αυτό τον ονόμασα «πύκτην της θλίψεως». Δεν ακούεις; μόλις ο άνθρωπος βγήκεν από την κοιλίαν της μάνας του και ανέπνευσε τον αέρα της γης, η πρώτη φωνή είναι το κλάμα. Αυτό είναι το προοίμιον του βίου. Και από την πρώτην αυτήν φωνήν δύνασαι να προμαντεύσεις το μέλλον του ανθρώπου. Θα ζήσει με την θλίψιν και θα αποθάνη με την θλίψιν. Έπεσεν εις την γην το βρέφος και δεν εγέλασεν, αλλά μόλις έπεσεν ησθάνθη τον πόνον και κλαίει. Κλαίει, διότι εναυάγησεν εις την θάλασσαν των θλίψεων. Και ιδού. Τρέφεται με δάκρυα, του κόπτει το γάλα η μητέρα, όταν φθάσει ο καιρός της απογαλακτίσεως, και εκείνο κλαίει απαρηγόρητο, διότι δεν ήθελε να χάσει το βυζί της μάνας. Μεγαλώνει λίγο και αρχίζει να φοβήται τους γονείς του. Φθάνει εις ηλικίαν να υπάγει εις το σχολείον. Νέα θλίψις! Φοβείται τώρα τον διδάσκαλον. Ο φόβος δεν τον αφήνει να αναπαυθεί. Δεν εμελέτησε το μάθημα και ετιμωρήθη. Νέα δάκρυα. Και αφού, ύστερα από πολλήν μελέτην και κόπον, έμαθε πολλά, επροχώρησεν εις τα γράμματα, επέτυχεν εις τάς εξετάσεις, επί τέλους αξιώνεται να λάβει το πτυχίον του με άριστα. Δεν είναι πλέον φοιτητής. Αλλά ιδού νέα θλίψις! Η ηλικία προσκαλείται εις τον Στρατόν. Ως στρατιώτης πόσαι νέαι θλίψεις! Αποστρατεύεται, ρίπτεται πλέον ώριμος άνδρας εις την βιοπάλην. Αγωνίζεται να δημιουργήσει μέλλον. Αρχή νέων θλίψεων. Φοβείται άρχοντας, υποπτεύεται εις κάθε του βήμα εχθρόν, προσηλώνεται εις το χρήμα, κυνηγά το κέρδος, λυσσά δια να κερδίσει μίαν δραχμήν, αδικείται και αδικεί, τρέχει εις τα δικαστήρια άλλοτε κατηγορούμενος και άλλοτε μηνυτής. Την νύκτα δεν κοιμάται, την ημέραν ζει ωσάν ένας σκλάβος. Και έγινε σκλάβος, διότι μόνος του εδημιούργησε τόσας περιττάς ανάγκας, αι οποίαι του αφήρεσαν την ελευθερίαν. Δεν ζει ελεύθερος. Έγινε δούλος των επιθυμιών του. Άλλοτε πάλιν αφήνει το χρήμα ή μάλλον μαζί με το χρήμα κυνηγά την δόξαν. Νέαι θλίψεις! Ανέρχεται εις τα μεγαλύτερα αξιώματα, γίνεται στρατηγός, κυβερνήτης, αρχηγός λαού, συσσωρεύει πλούτον και δόξαν. Ανεπαύθη; Όχι. Διότι τώρα επροχώρησεν η ηλικία, του παρουσιάσθησαν αι πρώται άσπρες τρίχες, ολίγα ακόμη χρόνια και έφθασαν τα γεράματα. Και έτσι, πριν προφθάσει να απολαύσει εκείνα δια τα οποία τόσα χρόνια εκοπίασε και τόσον ιδρώτα έχυσεν, τον αρπάζει μέσα από τα πλούτη και την δόξαν ο θάνατος και τότε γι’ αυτόν τον άνθρωπον ημπορεί κανείς να πει. «Να ένα πλοίον βαρυφορτωμένο με πολύτιμον φορτίον που, αφού πέρασε πελάγη και ωκεανούς, ναυαγεί τώρα μέσα εις το λιμάνι». Τι ματαιότης! Ο θάνατος περιπαίζει όλους εκείνους τους ανθρώπους που ζουν με μάταιες ελπίδες. Τέτοιος είναι ο βίος των ανθρώπων! Θάλασσα, που άλλοτε έχει γαλήνην και άλλοτε τρικυμίαν, αέρας, που φυσά όχι από μίαν κατεύθυνσιν, αλλά από όλα τα σημεία του ορίζοντος, όνειρον που δεν πραγματοποιείται, ρεύμα ποταμού που όλο τρέχει, καπνός που δεν διαλύεται, σκιά που δεν ημπορείς να την πιάσεις, πέλαγος που δεν ενοχλείται από τα άγρια αφρισμένα κύματα. Πέλαγος. Το πλοίον ταξιδεύει. Η ζάλη είναι φοβερά, το ταξίδιον πολύ επικίνδυνον, οι δε επιβάται – ημείς δηλαδή οι άνθρωποι – δεν προσέχομεν, νομίζομεν ότι είμεθα ασφαλείς και κοιμούμεθα. Αι θλίψεις ομοιάζουν με τα κύματα που κτυπούν τα πλευρά του πλοίου και ωρύονται. Οι άνθρωποι, που είναι εχθροί μας και μας υποκρίνονται τον φίλον, ομοιάζουν με υφάλους, δηλαδή με τους βράχους που είναι κρυμμένοι ολίγες πιθαμές κάτω από την επιφάνειαν της θαλάσσης, και δεν φαίνονται. Οι άρπαγες (Μ. Βασίλειος, εάν έζη εις την εποχή μας, αντί “άρπαγες” θα έλεγε “οι άνθρωποι της μαύρης αγοράς, οι λησταί, οι γύπες, αυτοί που ζητούν να τραφούν με τα κρέατά μας”), οι άρπαγες ομοιάζουν με τους πειρατάς της θαλάσσης που περιμένουν το πλοίον δια να το ληστεύσουν. Τα γεράματα ομοιάζουν με τον χειμώνα και τέλος ο θάνατος ομοιάζει με το ναυάγιον. Άνθρωπε! Βλέπεις την ζάλην, τα κύματα, τους υφάλους, τους πειρατάς, τον χειμώνα; Πρόσεχε: είσαι ο πλοίαρχος της ζωής. Πρόσεχε πως ταξιδεύεις. Φόβος είναι να μη γεμίσει το πλοίον σου από νερά και από άχρηστον φορτίον! Άχρηστον φορτίον τα πολλά σου εκατομμύρια ή δια να είπωμεν καλύτερα η φιλαργυρία σου, η πλεονεξία σου, τα πάθη σου. Αυτά θα φέρουν το ναυάγιο. Άδειασε το πλοίον σου από αυτά. Γέμισέ το με πολύτιμον φορτίον. Πλούτος, θησαυρός που δεν κλέπτεται, δεν χάνεται, δεν υποτιμάται, είναι η ευσέβεια. Άκουσε τον Απόστολον Παύλον: «Μέγας πλουτισμός είναι η ευσέβεια, η αυτάρκεια. Διότι τίποτα δεν εφέραμεν εις τον κόσμον και τίποτε δεν θα πάρωμεν μαζί μας. Όταν έχωμεν τροφήν και σκεπάσματα, ας αρκούμεθα εις αυτά» (Α΄ Τιμόθ. 6, 6 -7). Λοιπόν το πρόγραμμά μας: Να αποφεύγωμεν τα περιττά ως άχρηστα, να ζητούμεν τα αναγκαία. Αυτά διδάσκει ο Μέγας Βασίλειος. Και ποίος, τώρα, δεν θα εφαρμόσει τας σοφάς του συμβουλάς;

Ρίζα όλων των κακών η φιλαργυρία

Ένα ανέκδοτον

Ποίος είναι ο καλύτερος φίλος;

Ακούσατε μίαν παραβολήν. Ένας άνθρωπος έζη μίαν ζωήν αμέριμνον. Αλλά κάποτε εις την πόρτα του ακούεται ένας δυνατός κρότος. Τι συνέβαινε; Ο Δικαστής τον εκάλει να παρουσιασθεί εντός της αύριον εις το Δικαστήριον. Ο άνθρωπος εφοβήθη. Περίεργον πράγμα, είπε: τι με θέλει ο Δικαστής: Δι’ αυτό έσπευσε να εύρει φίλους να τον υπερασπίσουν κατά την ημέρα της δίκης. Προσεκάλεσε λοιπόν τρείς. Αλλά ο μεν ένας εδήλωσε, ότι δεν ημπορεί να ανακατευθεί εις τας υποθέσεις του δικαστηρίου αυτού. Ο δεύτερος εδέχθη μεν και τον συνώδευσε μέχρι της πόρτας του δικαστηρίου, αλλά από εκεί και πέρα εδήλωσεν, ότι παρ’ όλην την επιθυμίαν να μείνη κοντά του κατά την ώραν της δίκης δεν θα ημπορέσει, δι’ αυτό και επέστρεψεν εις το σπίτι του κλαίων. Και μόνον ο τρίτος δεν τον εγκατέλειψεν: παρέστη εις την δίκην ως μάρτυς υπερασπίσεως, ως συνήγορος μάλλον και ομίλησε με τοιαύτην ευγλωττίαν, ώστε η απόφασις, η οποία εξεδόθη μετά την θαυμασίαν αγόρευσίν του, ήτο υπέρ του κατηγορουμένου. Αυτή είναι η παραβολή. Και η ερμηνεία της; Ιδού: ο άνθρωπος, ο οποίος εκαλείτο να δικασθεί, είμεθα ημείς, ο καθένας από ημάς. Ο Δικαστής, ο οποίος θα μας δικάσει κατά την παγκόσμιον ημέραν της κρίσεως, είναι ο Θεός. Οι δε προσκληθέντες φίλοι δια να υπερασπίσουν τον κατηγορούμενον είναι κατά σειράν: ο πρώτος τα πλούτη. Αυτά, έστω και εάν είναι βουνά από χρυσάφι, δεν δύνανται να μας εξυπηρετήσουν κατά την ώραν εκείνην. Ο δεύτερος οι φίλοι, οι συγγενείς. Αυτοί θα μας συνοδεύσουν μέχρι του νεκροταφείου, και κατόπιν θα επιστρέψουν εις τα σπίτια των, θα κλαύσουν δια τον θάνατόν μας, θα μας ενθυμούνται μερικά χρόνια, και έπειτα θα μας ξεχάσουν. Ένας μόνον δεν θα μας αφήσει. Θα μείνει κοντά μας. Θα μας συνοδεύσει καθ’ όλην την ζωήν μας, και μετά τον θάνατόν μας, ακόμη πέραν του τάφου. Θα παρουσιασθεί ενώπιον του δικαστηρίου, θα συνηγορήσει θερμώς υπέρ της θέσεώς μας, και θα επιτύχει να εκδοθεί ευνοϊκή η απόφασις του φοβερού εκείνου δικαστηρίου. Ποίος είναι αυτός ο φίλος; Είναι τα καλά μας έργα. Αυτά και μόνον συνοδεύουν τον άνθρωπον πέρα του τάφου. Γι’ αυτό και η Αποκάλυψις του Ιωάννου (κεφ. 14, στίχ. 13) κατ’ εντολήν του Θεού γράφει τα εξής σπουδαία λόγια: «Και ήκουσα φωνής εκ του ουρανού λεγούσης: Γράψον, μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι. Ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών, τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών». Ο  ν α υ α γ ώ ν  π ε ρ ί  τ η ν  α ρ ε τ ή ν  θ α  ν α υ α γ ή σ ε ι  π ε ρ ί  τ η ν  π ί σ τ ι ν

ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Το χίλια εννιακόσια σαράντα τέσσερα ήλθε,

βελτίωσις πολιτική ουδεμία επήλθε. Πόλεμοι! ! ! «Μαύρες αγορές» εγέμισεν η χώρα,

γι’ αυτό ολίγες συμβουλές σας δίδω εγώ για Δώρα. Θέλω ΑΓΑΠΗΝ νάχετε πάντοτε μεταξύ σας Και προς το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ να στρέφετ’ η πυξίς σας. Θέλω, νέοι και γέροντες, γυναίκες και παιδία Να τρέχετε «στο κήρυγμα» και εις την Εκκλησία. Θέλω να επισκέπτεσθε τα ορφανά, τάς χήρας. Όταν την πίττα κόβετε, τα πιάτα σαν γεμίζουν, σκεφθήτε πόσα ορφανά στο κρύο τουρτουρίζουν. Θέλω όλοι οι Χριστιανοί να έλθετε κοντά μου Και σεις «διανοούμενοι” διαβάστε «τ’ άπαντά» μου. «Τα άπαντα» και των «Τριών Ιεραρχών» και άλλων Πατέρων θείων και σοφών, πολλών ανδρών μεγάλων. Εις την «Βιβλιοθήκην» δε του ΔΗΜΟΥ ΜΑΣ θα βρήτε ό,τι βιβλίο θέλετε, μ’ αυτό θα σοφισθήτε. Έτσι να εορτάζετε πάντα την εορτήν μου κι όχι με «κύβους» και «χαρτιά» που τα μισεί η ψυχή μου. Γιατί αυτή η τακτική, τα «τυχερά παιχνίδια», όσοι τα παίζουν… ύστερα κοιμούνται στα σανίδια. Εφέτος είναι πόλεμος, δότ’ ελεημοσύνη του χρόνου, φίλοι, θάχουμε «παγκόσμιον ΕΙΡΗΝΗΝ». Εν Κοζάνη, 1-1-44 Χρόνια πολλά. Παπαπασχάλης Πρωθιερεύς.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ

1η Ιανουαρίου 1944, Σάββατον, εορτή του Μ. Βασιλείου. 1)    Εν τω Μητροπολιτικώ Ναώ του Αγίου Νικολάου θα λειτουργήσει ο Μητροπολίτης Ξάνθης και Συνοδ. Έξαρχος παρά τη Ι. Μητροπόλει Σερβίων και Κοζάνης κ. Ιωακείμ. 2)    Εν τω Ι. Ναώ Αγίου Κωνσταντίνου θα λειτουργήσει ο Σεβασμ. Μητροπολίτης Γρεβενών κ. Θεόκλητος, θα ομιλήσει δε κατά την Θείαν Λειτουργίαν ο αρχιμ. Αυγουστίνος Καντιώτης, ιεροκήρυξ. 3)    Εν τοις ιεροίς ναοίς Αγίων Αναργύρων και Αγίου Δημητρίου ο καθηγητής κ. Ιωάννης Βασιλείου. Κυριακή, 2 Ιανουαρίου 1944 Εντολή του Σεβ. Μητροπολίτου Συνοδ. Εξάρχου κ. Ιωακείμ, θα ομιλήσουν: 1)    Εν τω Μητροπολ. Ναώ του Αγίου Νικολάου ο αρχιμ. Κ. Πλατής. Ο ίδιος θα ομιλήσει το απόγευμα και ώραν 3.30 εις τον ίδιον Ναόν. 2) Εν τω Ι. Ναώ του Αγίου Δημητρίου ο αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης, ιεροκήρυξ. 3) Εν τω Ι. Ναώ του Αγίου Κωνσταντίνου ο καθηγητής κ. Ι. Βασιλείου.

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Το δε απόγευμα της πρώτης του νέου έτους, εορτής του Αγίου Βασιλείου, και ώραν 3,30 θα ομιλήσει εις τον Ι. Ναόν του Αγίου Νικολάου ο αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης.

Θέμα: Ποίον το μυστικόν της ανθρωπίνης ευτυχίας.

Μ α κ ά ρ ι ο ι ο ι  ε λ π ί ζ ο ν τ ε ς  ε ι ς  τ ο ν  Κ ύ ρ ι ο ν

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 71-77, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1

Η πόλη της Κοζάνης δέχεται, τις πιο δύσκολες στιγμές της Κατοχής, έναν ισχνό, μικρόσωμο ιεροκήρυκα, με λειωμένο ράσο και τρύπια άρβυλα, τον π. Αυγουστίνο Ν. Καντιώτη, που σώζει κυριολεκτικά από τον θάνατο της πείνας τους ανθρώπους. Δημιουργεί ένα τεράστιο κοινωνικό έργο. Κρατά ψηλά το φρόνημα του σκλαβωμένου Κοζανίτικου λαού. Δυναμώνει την πίστι του στον Θεό, και το ευαισθητοποιεί στον πόνο του πλησίον. Δημιουργεί, στο Γκαράζ του Τέγου, το μεγαλύτερο συσσίτιο των Βαλκανίων, που φτάνει ως 8.150 πιάτα ημερησίως, με μόνο όπλο το φλογερό κήρυγμα του ιεροκήρυκα – γραπτό και προφορικό – και το άγιο παράδειγμά του.

Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί, ότι αυτός ο φτωχός και μικρόσωμος ιεροκήρυκας θα ήταν ο εκλεκτός του Θεού, που θα επιτελούσε το θαύμα!
«Ήμουν μικρούλα», λέει κάποια παλιά Κοζανίτισσα, «όταν είδα τον πατέρα Αυγουστίνο για πρώτη φορά ν’ ανεβαίνει στον άμβωνα του Αγίου Νικολάου, και είπα: Τι θα μας πει αυτός ο φτωχός και ξυπόλητος ιεροκήρυκας;… Αλλά όταν άνοιξε το στόμα του να μιλήσει, όλοι κρεμάστηκαν από τα χείλη του. Άστραψε και βρόντησε ο άμβωνας του Αγίου Νικολάου και μας έκανε όλους δέσμιους της αγάπης του».
Διαβάζοντας τις γραμμές αυτών των φυλλαδίων και ακούγοντας διηγήσεις ανθρώπων που έζησαν το θαύμα, βλέπει κανείς τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, όταν παραδοθεί εξ ολοκλήρου στον Θεό και ζει, όχι για τον εαυτό του αλλά για τους συνανθρώπους του!

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» Νο1, μερος β΄, Σελ. 59, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΟΛΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Κοζάνη τη 4 Δεκεμβρίου 1943, αριθ. 2

«Χριστιανοί! Μελετάτε το Ιερόν Ευαγγέλιον. Έχει μέσα πολλά και διάφορα νοήματα τα οποία είναι όλα μαργαριτάρια, διαμάντια, θησαυρός, πλούτος, χαρά, ευφροσύνη, ζωή αιώνιος» (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)
Tο παρόν εκδίδεται και διανέμεται δωρεάν πρός χριστιανικόν διαφωτισμόν του λαού

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ Αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης – Ιερικήρυξ

ΘΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙΣ; ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙΣ

Θεία κοινωνία! Φυλακτήριον σώματος. Εφόδιον ζωής αιωνίου. Ουράνια ένεσις. Κορυφή των χαρίτων του Θεού. Τράπεζα θεϊκή. Σώμα και Αίμα Χριστού. Μέγα το μυστήριον του χριστιανισμού. Το ίδρυσεν ο Χριστός την Μεγάλην Πέμπτην. Το τελεί η Εκκλησία μας κάθε φορά που γίνεται η Θεία Λειτουργία, και ο ιερεύς, υψώνων το θείον Ποτήριον, προσκαλεί τους πιστούς λέγων: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Μέγα το μυστήριον! Τρέμουν οι άγγελοι, το θαυμάζουν οι πιστοί. Ο Βολταίρος, ένας από τους φανατικούς εχθρούς της πίστεώς μας, εθαύμασε και αυτός ακόμη ο μεγάλος άθεος το μυστήριον τούτο και έγραψε: «Δεν υπάρχει άλλο μυστήριον που να συγκρατεί τους ανθρώπους εις τον δρόμον της αρετής τόσον, όσον το μυστήριον της Θείας Κοινωνίας».
Μέγα το μυστήριον! Οι παλαιοί χριστιανοί εκοινωνούσαν με δάκρυα, με μετάνοιαν, με κατάνυξιν, με φόβον Θεού. Ημείς, οι σημερινοί Χριστιανοί, τι κάμνομεν; Ποία είναι η στάσις μας εμπρός εις το φρικτό αυτό μυστήριο; Εάν εξετάσωμεν τους Χριστιανούς της σήμερον, θα τους κατατάξωμεν εις τρεις κατηγορίας.
Πρώτη κατηγορία. Είναι οι ακοινώνητοι. Οι δυστυχείς! Έχουν να κοινωνήσουν 5, 10, 15, 20 χρόνια. Μερικοί απ’ αυτούς έχουν να κοινωνήσουν από τότε που ήσαν μικρά παιδιά και μια χριστιανή μητέρα τους οδηγούσεν εις την εκκλησίαν. Τι αμαρτία! Τι φρίκη! Να έρχονται αι μεγάλαι εορταί και αυτοί να μένουν ασυγκίνητοι, ακοινώνητοι. Οι δυστυχείς! Ζουν χωρίς Χριστόν, χωρίς χαρά. Αυτοί δεν θα εορτάσουν Χριστούγεννα, έστω και εάν έχουν όλα του κόσμου τα αγαθά. Εφ’ όσον δεν έχουν τον Χριστόν, δεν έχουν την χαράν. Διότι γιορτάζει εκείνος μόνον που έχει τον Χριστόν εις την καρδίαν του.
Δευτέρα κατηγορία. Είναι εκείνοι που κοινωνούν, αλλά, αλλοίμονον, κοινωνούν αναξίως. Τους βλέπετε; Όταν έλθουν τα Χριστούγεννα, τα Θεοφάνεια και το Πάσχα, τρέχουν εις την εκκλησίαν και κοινωνούν. Κοινωνούν χωρίς καμίαν ψυχικήν προετοιμασίαν. Μερικοί από αυτούς έχουν διαπράξει μεγάλα αμαρτήματα, έχουν βλασφημήσει και ψευδορκήσει, έχουν κλέψει και απατήσει, έχουν υβρίσει και ατιμάσει, και τι δεν έχουν! Και όμως κοινωνούν. Κοινωνούν αυτοί που θα έπρεπε να μείνουν 2-3 χρόνια μακράν της Θείας Κοινωνίας. Αλλά κοντά εις αυτούς κοινωνούν και άλλοι πολλοί και πολλές, που δεν έχουν κάνει βέβαια μεγάλα αμαρτήματα, αλλά πάντως είναι χρεώσται και ένοχοι ενώπιον του Θεού δια πλείστα όσα αμαρτήματα, που φαίνονται μεν μικρά, εάν τα ζυγίσωμεν με ανθρώπινες ζυγαριές, αλλά, εάν τα ζυγίσωμεν επάνω εις την πλάστιγγα του Ευαγγελίου, τότε θα δούμε ότι δεν είναι παρωνυχίδες αλλά είναι και αυτά αμαρτήματα, σοβαρά και μεγάλα που θα μας κλείσουν την πόρτα του Παραδείσου, εάν μείνουν έτσι μέσα εις την ψυχήν μας.
Άνθρωποι! Όσοι θέλετε να κοινωνήσετε, προσέξατε! Μη κοινωνήσητε, εάν πρωτύτερα δεν καθαρισθείτε από κάθε αμάρτημά σας. Μη ειπήτε ότι δεν έχετε αμαρτήματα! Όποιος θα πει αυτό, είναι ψεύτης. Διότι ένας υπήρξεν ο Άγιος, ο Χριστός. Η ψυχή όλων ημών των άλλων είναι ακάθαρτος. Μια τέτοια ψυχή πως θα πλησιάσει τα Άγια; Πρέπει πρωτύτερα να καθαρισθεί, να λουσθεί, να αρωματισθεί, να στολισθεί με την στολήν της χάριτος και να γίνει ωραία ως νύμφη Χριστού. Και που θα γίνει αυτός ο καθαρισμός και ο καλλωπισμός της ψυχής; Μέσα εις το μυστήριον της Μετανοίας και εξομολογήσεως, απαντά η Εκκλησία μας. Εκεί εις το μυστήριον αυτό ενώπιον του πνευματικού πατρός λύονται και καθαρίζονται αι ψυχαί. Εκεί και σύ, αγαπητέ μου αναγνώστα, πρέπει να καθαρισθείς. Άλλως, σε παρακαλώ ανεξομολόγητος μη ζυγώσεις την Θείαν Κοινωνίαν. Διότι είναι φωτιά που καίει. Πρόσεχε! Εάν κοινωνήσεις χωρίς εξομολόγησιν, περίμενε να πέσουν επάνω σου ως κεραυνοί αι τιμωρίαι του Θεού. Διότι πολλοί που κοινωνούν αναξίως, έπεσαν εις το κρεβάτι των άρρωστοι και απέθανον φρικτόν θάνατον, βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος.
Τρίτη κατηγορία. Ώ, τους μακαρίζω! Είναι ευτυχείς, πανευτυχείς. Κανείς δεν ημπορεί να περιγράψει την χαράν των, χαράν εσωτερικήν, υπερφυσικήν, αγίαν. Είναι οι Χριστιανοί που ως ο Πέτρος και ο ληστής και η αιμορροούσα γυναίκα του Ευαγγελίου έκλαυσαν πικρά δια τα αμαρτήματά των, μετενόησαν ειλικρινώς, εξομολογήθησαν ενώπιον του πνευματικού, έλαβον την συγχώρησιν των αμαρτημάτων των και τώρα καθαροί, συμφιλιωμένοι με τον Θεόν και τον πλησίον των, με φόβον, με πίστιν και αγάπην κοινωνούν τα άχραντα μυστήρια. Κοινωνούν όχι εις καταδίκην, όπως ο Ιούδας, αλλά κοινωνούν εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιωνίαν. Υπάρχουν άνθρωποι ευτυχέστεροι απ’ αυτούς;
Δεν τους ζηλεύετε, Χριστιανοί μου; Εμπρός, λοιπόν, ας τους μιμηθώμεν. Άς καθαρίσωμεν τας ψυχάς μας και ας κοινωνήσωμεν. Ο καλός μας Χριστός μας περιμένει όλους στο θεϊκό τραπέζι. Χριστιανοί της πόλεως Κοζάνης, κανείς ας μη ζυγώσει την Θείαν Κοινωνίαν χωρίς να εξομολογηθεί! Μη πείτε: «Που θα βρούμεν πνευματικόν πατέρα;». Ευτυχώς εφέτος εις την πόλιν μας ευρίσκεται ο άριστος πνευματικός πατέρας, ο αρχιμανδρίτης Κων/τίνος Πλατής, ιεροκήρυξ Θεσ/νίκης.
Ιδού ευκαιρία μοναδική!
Είθε κανείς ακοινώνητος, αλλά και κανείς ανεξομολόγητος να μη μείνει κατά τας αγίας αυτάς ημέρας.
Το ευχόμεθα και το ελπίζομεν.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΙΣ

Θείον κήρυγμα

Αύριον Κυριακήν (5 Δεκεμβρίου 1943)
1)    Εν τω Ι. Ναώ του αγίου Δημητρίου θα λειτουργήσει και θα ομιλήσει ο Σεβασμ. Μητροπολίτης Ξάνθης κ. Ιωακείμ, Συνοδικός Σύνεδρος παρά τη Ι. Μητροπόλει Σερβίων και Κοζάνης.
2)    Εν τω Ι. Ναώ του Αγίου Κωνσταντίνου θα λειτουργήσει και θα ομιλήσει ο αρχιμ. Κων. Πλατής, ιεροκήρυξ. Κατά την λειτουργίαν θα ψάλλει η χορωδία των Κατηχητικών Σχολείων.
3)    Εν τω Ι. Ναώ του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου θα ομιλήσει ο ιεροκήρυξ αρχιμ. Αυγουστίνος Καντιώτης.

4)    Εν τω Ι. Ναώ του Αγίου Γεωργίου ο καθηγητής κ. Ι. Βασιλείου.

ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Την μεν πρωΐαν θα τελεσθεί αρχιερατική Λειτουργία εν τω Μητροπ. Ναώ, καθ’ ήν θα ομιλήσει ο αρχιμ. Κ. Πλατής.
Το απόγευμα της ιδίας ημέρας ώραν 3.30 μ. μ. θα ομιλήσει ο αρχιμ. Αυγουστίνος Καντιώτης.

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Εν τω Μητροπολιτικώ Ναώ λειτουργούν τα εξής Κατηχητικά Σχολεία.
1)    Κάθε Τρίτην και ώραν 2.30 – 3.30. Κατηχητικόν Σχολείον Αρρένων.
2)    Κάθε Τετάρτην και ώραν 2.30 – 3.30. Κατώτερον Κατηχ. Σχολείον Θηλέων.
3)    Κάθε Πέμπτην και ώραν 2.30 – 3.30. Κατώτερον Κατηχ. Σχολείον Αρρένων.

ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ

Προτρέπετε τα παιδιά σας να φοιτούν ανελλιπώς εις τα Κατηχητικά Σχολεία. Χωρίς χριστιανικήν μόρφωσιν το παιδί σας, και επιστήμων εάν γίνει, θα καταστραφεί. Μόνον η θρησκεία του Χριστού μας στηρίζει τον νέον εις τον δρόμον της αρετής. Όπως απέδειξαν παρατηρήσεις και πειράματα διασήμων ψυχολόγων της Ευρώπης, «η θρησκεία δεν θεωρείται πλέον το καταφύγιον των ασθενών πνευμάτων, αλλά το όπλον εκείνων που θέλουν να γίνουν ισχυροί, είναι ο ενεργητικός τρόπος ζωής, δια του οποίοι το άτομον καθίσταται κύριος του περιβάλλοντός του και όχι το ευχαριστημένον θύμα. Είναι το μέσον της ειρηνεύσεως του εσωτερικού ανθρώπου παλαίοντος υποσυνειδήτως προς εαυτόν».

Tο παρόν φυλλάδιον δι’ έλλειψιν χάρτου εκδίδεται εις ολίγα αντίτυπα. Δι’ αυτό παρακαλείται ο αναγνώστης όπως, αφού το μελετήση, το δώση και εις άλλους. Kαθήκον όλων μας είναι η σπορά της αλήθειας εις όσον το δυνατόν περισσοτέρας ψυχάς.

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 67-71, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου

Η ΕΣΤΙΑ

Γραπτο κηρυγμα Κατοχής 1944

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Η ΜΟΝΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

Ο κόσμος όλος είναι μέσα εις ένα χάος. Χάος κοινωνικό, οικονομικό, ηθικό προ παντός. Από το χάος αυτό ένας μόνον ημπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα, ο ΧΡΙΣΤΟΣ! Ένα διάταγμα αρκεί να ειρηνεύσει τον κόσμον, το «ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ». Ένας νόμος δύναται να ρυθμίσει κατά τον πλέον δίκαιον τρόπον τας σχέσεις μας προς τον πλησίον, ο νόμος που ονομάσθη «Χρυσούς Κανών της συμπεριφοράς»: «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». (Δηλαδή: Κάμνετε εις τους άλλους ό,τι επιθυμείτε να σας κάνουν εκείνοι). Αυτά είναι τα θεμέλια μιας πράγματι ελεύθερης, ευτυχισμένης ζωής. Γρήγορα ή αργά όλοι μας θα εννοήσωμεν ότι το άστρον της Βηθλεέμ είναι ο φάρος της ευτυχίας μας. Προς το άστρον ας προσανατολισθώμεν όλοι.

ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Αύριον Κυριακήν (17 Δεκεμβρίου 1944) κατά την θείαν Λειτουργίαν (ώρα 9 π. μ. ) εν τω Ι. Ναώ του Αγίου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ θα ομιλήσει ο ιεροκήρυξ αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης και θα ψάλει η παιδική χορωδία.

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 146, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

«Ο π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΤΟ 2000»

ΔΙΔΑΣΚΕΙ- ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ-ΕΛΕΓΧΕΙ-ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ Π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ

«Περιέχει λίγα αλλά βαρυσήμαντα λόγια του γέροντα επισκόπου π. Αυγουστίνου και πολλές πρόσφατες φωτογραφίες, που ελήφησαν μετά την παραιτησή του από τον επισκοπικό θρόνο».

Δυστυχώς δέν διατηρήθηκε στοιχειοτεθημένο σε ηλεκτρονική μορφή το αρχείο του, για να το καταχωρήσωμε στην ιστοσελίδα σε ptf με τ’ άλλα νέα βιβλία. Θα σας κάνουμε όμως κοινωνούς όσο μπορούμε.

Αυτό το βιβλίο -λεύκωμα- εκδόθηκε για δύο λόγους·

«Πρώτον. Πολλοί χριστιανοί θα ήθελαν ν’ απολαύσουν τον γέροντα από κοντά και να διδαχθούν από την σοφία του και την πείρα του. Το βιβλίο αυτό, που προέρχεται από απομαγνητοφωνήσεις προσφάτων ομιλιών του, δίνει την δυνατότητα αυτή σε κάθε πιστό πού θα ήθελε να μάθη τί λέει και τι κάνει ο π. Αυγουστίνος σήμερα.

Δεύτερον. Όσοι με αγνή καρδιά αγάπησαν τον ίδιο και τους αγώνες του, μπορούν να δουν ότι ο Θεός κρατά τίμια τα γηρατειά του αγωνιστού ιεράρχου και μετά την απομάκρυνσή του από τον επισκοπικό θρόνο. Ο π. Αυγουστίνος, πού δέχθηκε τα φαρμακερότερα βέλη της συκοφαντίας στα γεράματά του, μένει όρθιος και επικοινωνεί με τον πιστό λαό. Εκκλησιάζεται, μοιράζει αντίδωρο σ’ όλο το εκκλησίασμα, δίνει το άγιο φως στούς πιστούς την νύχτα της Αναστάσεως, και λέγει λίγα λόγια στον πιστό λαό αλλά γεμάτα σοφία…»(σελ. 7)

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ-ΛΕΥΚΩΜΑ, Ο π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΕΙΠΕ·

(Το πίσο εξώφυλλο του βιβλίου των 160 σελ.)

-«Θα βάλετε και την μουτσούνα μου μέσα; Δεν του αρέσουν οι φωτογραφίες. Αλλά είναι ανάγκη να μπούν. Γιατί; Υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν τα πάντα. Για κάτι τέτοιους έλεγε στις 10-8-2000 στο αρχονταρίκι της Μονής Αγίου Αυγουστίνου Φλωρίνης·

-«Οι εχθροί μας προσπαθούν να σιγήσουμε, να σιωπήσουμε. Ούτε να γράφουμε θέλουν, ούτε να ομιλούμε, ούτε να σκεπτώμεθα. Τίποτε απολύτως. Και να πάμε στο Άγιον Όρος. Δεν αντέχουν που μας βλέπουν…» Και στις 5-11-2000 επανελάμβανε· «Η νεότητά μας πέρασε. Τώρα πλέον είμαι γέρων… Να προσεύχεσθε και να ενθυμείστε, ότι ακόμη ζει ένας γέρος επίσκοπος, τον οποίον κοροϊδεύουν και εμπαίζουν οι πολλοί, αλλά υπάρχει μια μερής λαού που ακούει τα λόγια του και πιστεύει σ’ αυτά που γράφουν τα βιβλία του και εύχεται υπέρ αυτού».

Αυτά τα πρόσωπα, που διέσπειραν ότι· «ο Γέροντας δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον του λόγω γήρατως, πρίν από την παραίτησην του, ασφαλώς θα ενοχληθούν από την έκδοση του βιβλίου και θα θελήσουν να αμφισβητήσουν την γνησιότητα των λόγων του γέροντα. Η αλήθεια όμως δεν κρύβεται. Οι κασσέτες που έχουμε και οι φωτογραφίες που σαν βίντεο παραθέτουμε αποτελούν απόδειξη.

Ο π. Αυγουστίνος είναι πια γέροντας· κανείς δεν το αμφισβητεί. Δεν έχει την βροντερή φωνή και τα ισχυρά πόδια που είχε άλλοτε. Έχει όμως τώρα κάτι πιο μεγάλο. Έχει την σοφία και την χάρη του Θεού, που απέκτησε με αγώνα. Έχει την αγάπη και την συγχώρεση. Έχει την πίστη, που μετακινεί όρη. Αυτές τις μεγάλες δωρεές δεν τις έκρυψε ο Θεός στα πόδια, αλλά στην ψυχή, στο νου και στην καρδιά…»(σελ. 6).

Ο Γέροντας μετά την παραίτησήν του φτάνει μέχρι την γενέτηρά του, της Λεύκες Πάρου, από τις 21/6/2000 – 26/6/2000

Τον υποδέχεται στην πλατεία όλο το χωριό. Χτυπούν χαρμόσυνα οι καμπάνες. Μέσα στον καυτό ήλιο  περνούν όλοι και παίρνουν την ευχή του (σελ. 36). Κάνει όρθιος τρισάγιο στους τάφους των γονέων του (σελ. 37). Ομιλεί στο εκκλησίασμα της Αγίας Τριάδος (σελ. 44-45)

Επισκέπτεται την Ι. Μ. Λογγοβάρδας (41-43). Τον υποδέχεται ο αείμνηστος ηγούμενος π. Επιφάνιος και ολιγοστοί μοναχοί. Υπαγορεύει κείμενο ενώπιον όλων και καταγράφεται στο βιβλίο της Μονής. Το ιστορικό κείμενο είναι· «Η ιερά αύτη μονή ανηγέρθη υπό ευσεβών χριστιανών της περιφερείας Πάρου. Ησκήτευσαν εδώ άνδρες άγιοι. Υπήρξε πνευματικόν κέντρον της νήσου Πάρου και Αντιπάρου. Προσήρχοντο άνδρες, γυναίκες και παιδία δια να λάβουν την άφεσιν των αμαρτιών. Σήμερον φαίνεται ότι η μονή αύτη στερείται των προϋποθέσεων εκείνων, δια των οποίων άλλοτε τόποι έρημοι και εγκαταλειμμένοι ανεδεικνύοντο εις φυτώρια ανδρών σπουδαίων, οι οποίοι δια των λόγων και των μυστηρίων, και προ παντός δια του αγίου παραδείγματος το οποίον έζων, συνετέλεσαν τα μέγιστα διά την διατήρησιν της αγίας μας Εκκλησίας.

Διανύομεν χρόνους σκληρούς, καθ’ ους και τα μοναστήρια ως κέντρα θρησκευτικά θα διωχθούν. Δεν θα παύσουν όμως να υπάρχουν. Και εδώ θα καταφεύγουν ευσεβείς άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι θα θελήσουν να ζήσουν την ζωήν την μοναχικήν, η οποία είναι λύχνος φωτεινός και παράδειγμα άξιον μιμήσεως.

Βεβαίως η Εκκλησία μας θα διωχθή. Αλλά τελικώς θα επικρατήσει, και άνδρες και γυναίκες ευλαβείς θα προτιμούν να μονάσουν εις τα κέντρα αυτά. Και θα γίνουν εις την εποχήν τους κέντρα πνευματικά, δια των οποίων θα μεταδίδεται φως Ορθοδοξίας.

Μετ’ εγκαρδίων ευχών

+ ο πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος (Υπογραφή του Γέροντος)

24 Ιουνίου 2000»

Αναχωρεί στις 27-6-2000, από την Πάρο. Μέσα στο πλοίο πολλοί τον αναγνωρίζουν και γίνεται λαϊκό προσκύνημα (σελ. 48-50).

Ενδιαφέρεται για όλους. Στις 24-9-2000 στο αρχονταρίκι της μονής του Αγίου Αυγουστίνου, στη Φλώρινα, που επισκέπτεται συχνά ρωτούσε· «Στο σπίτι μέσα, όσοι έχουν οικογένεια, έχουν άνδρα και παιδιά, κάνουν προσευχή το βράδι; Η προσευχή είναι μεγάλο πράγμα. Ανδρόγυνο που προσεύχεται έχει την χάρη του Θεού και είναι ευλογημένο. Η προσευχή είναι άρωμα του σπιτιού, είναι η δύναμης του σπιτιού. Διδασκαλία μέσα στο σπίτι γίνεται; Σπάνιο πράγμα».( σελ.100)

Και στη ερώτησε μιας κοπέλλας, που την έκανε για λογαριασμό της η ηγουμένη της Μονής (σελ. 101)· Τι να κάνει, να παντρευτεί ή να αφιερωθεί; Ο Γέροντας απήντησε· «Αν βρεί άνδρα, που να είναι άνδρας, να παντρευτεί. Είναι μεγάλο το θέμα αυτό. Αν βρεί τοιούτον άνδρα, να παντρευτεί. Και έγγαμοι θα είναι στον παράδεισο, και άγαμοι θα είναι στην κόλαση. Χρειάζεται προσοχή, μεγάλη προσοχή χρειάζεται. Πριν αναχωρήσει από την Ι. Μονή, είπε· Χάρηκα παιδιά, και είναι η τελευταία φορά που σας βλέπω. Γήρασα πολύ, και πρέπει κ’ εγώ ν’ απέλθω στον ουρανό.

OΛOI EIΣ THN EKKΛHΣIA – Kοζάνη, τη 27-11-1943

«Ω θρησκεία! Γλυκειά μας μάννα. Συ χύνεις μέσα στην καρδιά μας χίλιες χρυσές ελπίδες» – (K. Kρυστάλλης)
Xριστιανικόν φυλλάδιον εκδίδεται υπό της I. Mητροπόλεως Kοζάνης και διανέμεται δωρεάν προς χριστιανικόν διαφωτισμόν του λαού. Mελετήστε το όλοι.

ΣYNTAKTHΣ- Aρχιμ. Aυγουστίνος N. Kαντιώτης- Iεροκήρυξ

ΕΧΕΙΣ ΤΙΜΟΝΙ; ΘΑ ΣΩΘΕΙΣ!

Είναι νύκτα. Μεσάνυκτα! Κανένα αστέρι δεν φέγγει. Ο άνεμος, που έγινε θύελλα, καταιγίδα, τυφώνας, μαίνεται εις τον ωκεανό. Ένα μικρό πλοίο ταξιδεύει. Ο πλοίαρχος αγρυπνεί εις την γέφυρα. Οι ναύτες βρίσκονται εις τις θέσεις τους. Όλοι αγωνίζονται για να αντιμετωπίσουν την θύελλα, μέσα εις την οποία βρέθηκαν χωρίς να το θέλουν. Και το πλοίο, επί ώρες τώρα αγωνίζεται εναντίων των κυμάτων, αντέχει. Τα μηχανήματά του είναι όλα εν τάξει.
Αλλ’ αίφνης – ώ δυστυχία των επιβατών! – ένα μηχάνημα, το σπουδαιότερον απ’ όλα, το τιμόνι, σπάει. Και το πλοίον μένει ακυβέρνητο. Διότι και ο πιο καλός πλοίαρχος δεν μπορεί να κυβερνήσει πλοίο χωρίς τιμόνι. Το πλοίο γίνεται έρμαιο των κυμάτων, παρασύρεται ως καρυδότσουφλο τήδε κακείσε. Τέλους ακούεται ένας τρομακτικός κρότος, το πλοίο προσέκρουσε επάνω εις βράχο και συνετρίβη. Έγινε χίλια κομμάτια, που μερικά θα επιπλέουν ως θλιβερά λείψανα του πρώην μεγαλείου του. Συνετρίβη, διότι έσπασε το σπουδαιότερο των μηχανημάτων του, το τιμόνι.
Εικόνα όχι ξένη. Εικόνα δική μου και ιδική σου, αγαπητέ μου αναγνώστα! Μάλιστα! δική μας! Εικόνα κάθε ανθρώπου, έστω και αν μερικοί δεν ταξίδευσαν ποτέ και δεν εγνώρισαν την μανία της θαλάσσης. Διότι ερωτώ, ή μάλλον ερώτησαν άλλοι πρωτύτερα από εμέ:
-Τι είναι ζωή;
-Θάλασσα, ωκεανός, μαύρος πόντος, απαντούν οι φιλόσοφοι και οι ποιηταί, απαντά προπαντός η καθημερινή πείρα της ζωής.
Δεν βλέπεις; δεν ακούεις; δεν πάσχεις συ ο ίδιος; Δυστυχήματα μικρά και μεγάλα, ατομικά, οικογενειακά, παγκόσμια, πανανθρώπινα, το ένα κατόπιν του άλλου, έρχονται με μανία, ορμούν πολλές φορές σαν κύματα πελώρια να συντρίψουν την ζωή μας.
Εις τις περιστάσεις αυτές πολλοί τα χάνουν. Απελπίζονται, φθάνουν μέχρι αυτοκτονίας. Είναι οι άνθρωποι που δεν ανεκάλυψαν ακόμη, που πρέπει να προσανατολισθεί το πλοίον της ζωής των. Δεν εγνώρισαν, ποίος ο αληθινός σκοπός για τον οποίο ήρθαν στην ζωή. Δεν θέλησαν ποτέ να ακούσουν την φωνή του Ιησού Χριστού, φωνή απείρου αγάπης προς τον άνθρωπο. Δεν ήνοιξαν ποτέ την αγία Γραφή, για να μελετήσουν εκεί τα αθάνατα λόγια. Γιατί ο νόμος του Θεού, η αγία Γραφή, αυτή είναι το τιμόνι της ζωής.
Ναι, τιμόνι είναι ο νόμος του Θεού, το Ευαγγέλιο του Χριστού μας. Αυτό και μόνο μπορεί να ρυθμίσει και να λύσει όλα τα προβλήματα που αφορούν στην ευτυχία των ανθρώπων. Αυτή είναι η γνώμη και των σοφών. Ο μεν Εμμανουήλ Κάντιος, ένας από τους μεγάλους φιλοσόφους, είπε: Το μεγαλύτερο ευεργέτημα προς το ανθρώπινο γένος είναι η αγία Γραφή. Όλα τα βιβλία του κόσμου τα οποία εμελέτησα δεν μου έδωσαν την παρηγοριά, την οποία μου έδωσαν οι λόγοι της Βίβλου, «Εάν και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι Σύ μετ’ εμού ει». (Ψαλμ. 23,4). Ο δε Θ. Ντοστογιέφσκυ, λογοτέχνης παγκοσμίου φήμης, έγραψε: «Σου συνιστώ να διαβάσεις ολόκληρη την αγία Γραφή, και θα βρεις, ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα ούτε έχει ούτε μπορεί ν’ αποκτήσει άλλο βιβλίο εξ ίσου πολύτιμο».
Αγαπητέ μου φίλε, όποιος και εάν είσαι! Άκουσε την φωνή της αλήθειας. Αγόρασε μία αγία Γραφή. Μελέτησε την. Και σήμερα και αύριο και πάντοτε να την μελετάς. Τρέξε, όπου ακούεται το κήρυγμα του θείου λόγου, ο οποίος ερμηνεύει τον νόμον του Θεού. Έτσι θα καταλάβεις προς τα πού κατευθύνεσαι εις τον κόσμον αυτόν. Θα αντικρύζεις με ψυχραιμία τις θλίψεις και θα ελπίζεις ότι κάποτε θα ρίξεις την άγκυραν σου εις το λιμάνι της ευτυχίας. Θα ζεις με το αίσθημα ότι υπεράνω σου είναι το παντοδύναμο χέρι του Θεού που κάμνει θαύματα, τα μεγαλύτερα θαύματα στον κόσμο τούτο.
Γι’ αυτό σε ηρώτησα εις την αρχή και σε ερωτώ τώρα πάλιν εις το τέλος: «Έχεις τιμόνι; Θα σωθείς!»

(Αναδημοσιεύθη 1) εις «Σπίθα» φ. 592/Μαϊος 2002, σελ. 1, 2) Εις την τοπική εφημερίδα «Διαφάνεια»)

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 60-61, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου