ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΘΕ

Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης έβλεπε την αθλιότητα της κοινωνίας και έλεγε· «Κοιτώ δεξιά απελπισία, κοιτώ αριστερά απελπισία. Κοιτώ μπροστά απελπισία. Κοιτώ πίσω απελπισία. Κοιτώ κάτω απελπισία. Κοιτώ μέσα μου απελπισία. Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό και βρίσκω χαρά και ελπίδα.

Μόνο ο Θεός μας μένει. Ας το καταλάβουμε καλά αυτό. Ο Θεός που έσωσε την μικρή ιστορική βαρκούλα της Ελλάδος τόσες φορές, από τα αφρισμένα κύματα, θα την σώσει εκ νέου, αρκεί να καταφύγουμε με πίστη και με μετάνοια κοντά του.

______

___

ΠΟΛΕΜΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

• Απόσπασμα βιβλίου; ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ
• ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ σελ 108-111)

Ὅλοι ἁμαρτήσαμε, καὶ ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας. Ἂν μπορῆτε νὰ μοῦ βρῆτε στὸ χάρτη ἕνα νησάκι ποὺ νὰ μὴν τὸ βρέχῃ ἡ θάλασσα, ἄλλο τόσο θὰ μπορέσετε νὰ βρῆτε καὶ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ νὰ μὴν τὸν βρέχουν τὰ ἄγρια κύματα τῆς ἁμαρτίας. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὸ Θεό.
Ὁ ἕνας λοιπὸν σατανᾶς λέει· Δὲν ἔχεις ἀνάγκη τῆς μετανοίας ἐσύ… Φεύγει αὐτὸς κ᾿ ἔρχεται ὁ ἄλλος σατανᾶς.
 
Ὁ δαίμων τῆς ἀπελπισίας

Ποιός εἶνε ὁ ἄλλος; Εἶνε ὁ σατανᾶς τῆς ἀπελπισίας. Τί λέει αὐτός·
―Καλὴ εἶνε ἡ μετάνοια…
Καταλαβαίνετε τί κάνει; Διπλωμάτης μεγάλος εἶνε ὁ διάβολος. (Καὶ ἀκριβῶς ἡ διπλωματία εἶνε ἔργο τοῦ διαβόλου. Μαζεύονται ἐκεῖ στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη οἱ διπλωμάται καὶ ἄντε νὰ συνεννοηθῇς. Δυὸ τσοπάνηδες καὶ δυὸ χωρικοὶ μποροῦν νὰ συνεννοηθοῦν, ἀλλὰ οἱ διπλωμάται, ποὺ μεταχειρίζονται δεκαπέντε γλῶσσες καὶ μιλοῦν μὲ διάφορες γλῶσσες, εἶνε ἀδύνατον νὰ συνεννοηθοῦν· γιατὶ ἄλλα ἔχουν στὴν καρδιά, καὶ ἄλλα λένε μὲ τὸ στόμα. Εἶνε δίγλωσσοι καὶ «δίψυχοι», ὅπως λέει ἡ ἁγία Γραφή (Ἰακ. 1,8· 4,8).
Ἔρχεται λοιπὸν ὁ σατανᾶς αὐτὸς καὶ λέει·
―Καλὴ ἡ μετάνοια, ἀλλὰ εἶνε γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἐσύ; Ἐσὺ εἶσαι κολασμένος. Γιατὶ αὐτὰ ποὺ ἔκανες ἐσύ, πώ πω πω, δὲν τὰ ἔκανε κανένας ἄλλος στὸν κόσμο…
Θέλει νὰ ῥίξῃ τὸν ἁμαρτωλὸ στὴν ἀπόγνωσι καὶ στὴν ἀπελπισία.
Τί ἔχουμε νὰ ποῦμε;
Ὁ σατανᾶς αὐτὸς διώχνεται, ἐὰν διαβάσῃς τοὺς βίους τῶν ἁγίων. Στοὺς βίους τῶν ἁγίων βλέπουμε ἁμαρτωλοὺς μεγάλους, ποὺ ἦταν βουτηγμένοι μέσα στὰ μεγαλύτερα ἁμαρτήματα, ἀλλὰ κατώρθωσαν νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ σωθοῦν. Νὰ ἀναφέρω παραδείγματα; Κορυφαῖα παραδείγματα εἶνε·
Τὸ ἕνα εἶνε ὁ Δαυΐδ. Τί ἔκανε; Ἔπεσε σὲ δύο μεγάλα ἁμαρτήματα· τὸ πρῶτο, ἀτίμασε τὴ γυναῖκα τοῦ ἄλλου, καὶ τὸ δεύτερο, τὸν σκότωσε. Ἔτσι ἔπεσε σὲ δύο μεγάλα ἁμαρτήματα καὶ ἔδωσε τὸ κακὸ παράδειγμα.
Ὑπάρχουν ἁμαρτήματα μεγαλύτερα ἀπ᾿ αὐτά; Καὶ ὅμως σώθηκε, ἐπειδὴ μετανόησε πραγματικῶς. Τὰ μεσάνυχτα, ἐνῷ κοιμόνταν ὅλοι, καὶ τὰ πουλιὰ κοιμόταν στὰ κλαδιά τους καὶ οἱ φυλακισμένοι στὶς φυλακές τους καὶ τὰ νήπια στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας των, ἕνας δὲν κοιμόταν. Ἔβγαινε στὴν ταράτσα τῶν ἀνακτόρων του καὶ κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα ἔλεγε τὸν πεντηκοστὸ (Ν΄) ψαλμὸ τῆς μετανοίας. Μετανόησε ὁ Δαυΐδ, καὶ ἐσώθη. Κάθε βράδυ μούσκευε τὸ προσκέφαλό του μὲ τὰ δάκρυά του.
Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; Εἶνε ὁ Πέτρος. Τὸν βλέπουμε τὴ Μεγάλη Πέμπτη νὰ ἀρνῆται μὲ ὅρκο τὸ Χριστό· ὄχι μπροστὰ σ᾿ ἕνα βασιλιᾶ, ἀλλὰ μπροστὰ σὲ μιὰ ὑπηρέτρια. Ἀλλὰ μετανόησε, ἔκλαψε πικρά, καὶ τὸν συνεχώρησε ὁ Χριστός· καὶ ἔμεινε πάλι κορυφαῖος ἀπόστολος.
Θέλετε ἄλλο; Ἰδέστε τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Ἦταν διώκτης τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἀλλὰ μετανόησε κι αὐτὸς καὶ εἶπε, «ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15).
Καὶ ὁ Ἰούδας πρόδωσε τὸ Χριστό, ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων, ἀλλὰ δὲν μετανόησε. Καὶ λέγει ὁ Χρυσόστομος· Ἐὰν ὁ Ἰούδας πήγαινε κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ καὶ ἔλεγε στὸ Χριστὸ τὸ «Ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον» (Ματθ. 27,4), καὶ ὄχι στοὺς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους, ὁ Χριστὸς θὰ τὸν συγχωροῦσε. Γιατὶ ὁ Ἰούδας αὐτοκτόνησε προτοῦ νὰ πῇ ὁ Χριστὸς τὸ «τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30). Θὰ μποροῦσε λοιπὸν νὰ πέσῃ στὰ γόνατα κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ ν᾿ ἀσπασθῇ τὰ πανάχραντα πόδια του καὶ νὰ πῇ, «Κύριε, ἡμάρτησα· συχώρα με»· καὶ ὁ Χριστὸς θὰ τὸν συγχωροῦσε. Ἀλλὰ ἀπελπίστηκε. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀπελπισίας εἶνε ἡ αὐτοκτονία. Δέθηκε μὲ ἕνα σχοινὶ καὶ κρεμάστηκε. «Καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (Ματθ. 27,5), λέει τὸ Εὐαγγέλιο.
Ἡ ἀπελπισία εἶνε ἡ παγίδα τοῦ διαβόλου. Γιατὶ καὶ γιὰ τὸ μεγαλύτερο ἁμαρτωλὸ ὑπάρχει συγχώρησις, ὑπάρχει ἔλεος. Μάλιστα, ὑπάρχει.
Σ᾿ ἕνα μοναστήρι πῆγε ὁ διάβολος τὰ μεσάνυχτα καὶ χτύπησε τὴν πόρτα ἑνὸς κελλιοῦ.
―Ποιός εἶνε; ρώτησε ὁ μοναχός.
―Ἐγὼ εἶμαι, εἶπε τὸ δαιμόνιο καὶ γελοῦσε.
―Τί θέλεις, τὸν ρωτᾷ, καὶ γιατί γελᾷς;
―Κακομοίρη, λέει στὸ μοναχό, ἄδικος ὁ κόπος σου. Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει μετάνοια. Κακῶς ἦρθες στὸ μοναστήρι. Ἔβγα ἔξω στὴν κοινωνία, γλέντησε τὴ ζωή σου, καὶ ἄσ᾿ τα αὐτά. Γιὰ ἄλλους εἶνε τὰ κομποσχοίνια, ὄχι γιὰ σένα…
Ἀνοίγει τὴν πόρτα ὁ μοναχός, παρουσιάζεται μπροστά του τὸ δαιμόνιο καὶ τοῦ ξαναλέει·
―Πῶς; Ἐσὺ ἐδῶ στὸ μοναστήρι; Σοῦ εἶπα, δὲν ὑπάρχει γιὰ σένα σωτηρία.
―Γιατί δὲν ὑπάρχει γιὰ μένα σωτηρία; ἀπαντᾷ ὁ μοναχός.
Βγάζει ὁ διάβολος ἀμέσως τὸ τεφτέρι του.
―Ἐδῶ, τοῦ λέει, εἶνε γραμμένα τ᾿ ἁμαρτήματά σου (κι ἄρχισε ν᾿ ἀραδιάζῃ τὰ χρέη, τὰ ὁποῖα εἶχε δημιουργήσει διὰ τῶν ἁμαρτιῶν του ὁ μοναχός). Δὲν ἔκανες, τοῦ λέει, ἐκείνη κ᾿  ἐκείνη κ᾿  ἐκείνη τὴν ἁμαρτία; Τὶς ἔκανες. Ἔ, λοιπόν, ἐσὺ δὲν μπορεῖς νὰ σωθῇς…
Γεμᾶτο ἦταν τὸ τεφτέρι τοῦ διαβόλου ἀπὸ ἁμαρτίες. Κι ὁ μοναχὸς ἔκλαιγε σὰ᾿ μικρὸ παιδί.
Ξαφνικά, ἄστραψε τὸ κελλὶ ἀπὸ φῶς. Ἐμφανίσθηκε ὁ Ἐσταυρωμένος! Καὶ τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, τρυπημένα καὶ ματωμένα, ἅρπαξαν τὸ τεφτέρι καὶ τό ᾿καναν χίλια κομμάτια. Κι ἀκούστηκε ἡ φωνή του·
―Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου!
Ἔτσι λύθηκε τὸ δρᾶμα τοῦ ταπεινοῦ μοναχοῦ καὶ ὁ διάβολος κατατροπώθηκε.
Αὐτὸ ποὺ σᾶς εἶπα παραβολικῶς δὲν εἶνε δικό μου. Εἶνε γραμμένο στὸν Ἀκάθιστο ὕμνο, στοὺς Χαιρετισμούς, στὸ γράμμα Χῖ·
«Χάριν δοῦναι θελήσας
ὀφλημάτων ἀρχαίων
ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων
ἐπεδήμησε δι᾿ ἑαυτοῦ
πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὑτοῦ χάριτος·
καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον
ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως·
Ἀλληλούϊα».
Χριστέ, λέει, ἦρθες νὰ μᾶς δώσῃς συγχώρεσι γιὰ ὅλα τὰ ἁμαρτήματά μας, γιὰ ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματα τῶν αἰώνων· καὶ κατέβηκες ἐδῶ κάτω στὴ γῆ καὶ πῆρες τὸ χειρόγραφο, πῆρες τὰ χρέη μας, καὶ τὰ ἔσχισες. Καὶ ἔτσι ἀπ᾿ ὅλα τὰ στόματα ἀκοῦς τὸ «Ἀλληλούϊα», αἰνεῖτε τὸν Θεόν.
Βλέπετε τί μεγάλα πράγματα λέει ἡ Ἐκκλησία μας; Συνεπῶς καμμία ἀπελπισία.
Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ νὰ μὴν τὴ νικάῃ ὁ Χριστός· ὅπως ἡ θάλασσα, ὅταν παλεύῃ μὲ τὴ φωτιά, τὴ νικάει. Πάρτε ἕνα μεγάλο μαγκάλι μὲ ἀναμμένα κάρβουνα καὶ ῥίξτε το στὴ θάλασσα· ἀμέσως θὰ σβήσῃ. Πάρτε ἕνα βουνὸ ὅπως τὸ Βίτσι καὶ κάντε το ὁλόκληρο κάρβουνα ἀναμμένα, καὶ πάρτε κατόπιν αὐτὸ τὸ ἀναμμένο βουνὸ καὶ ῥίξτε το στὸν ὠκεανό· θὰ σβήσῃ ἀμέσως. Ἡ θάλασσα νικάει τὴ φωτιά. Κάθε σταλαγματιὰ τοῦ τιμίου αἵματος, ποὺ πέφτει ἀπὸ τὰ χέρια καὶ τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, εἶνε θάλασσα ἀγάπης καὶ οἰκτιρμῶν. Κάρβουνα ἀναμμένα εἶνε τ᾿ ἁμαρτήματά μας. Ὁ ἕνας ἔχει ἁμαρτίες ἕνα μαγκάλι, ὁ ἄλλος ἔχει ἕνα καμίνι, κι ὁ ἄλλος ἔχει ἕνα βουνό.
Ῥῖξε, Χριστιανέ μου, τ᾿ ἁμαρτήματά σου, ὅσα καὶ ἂν εἶνε, στὴ θάλασσα. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν ἔχει μέτρο, θὰ συχωρέσῃ ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματά σου. Πρὸς τί, λοιπόν, ἡ ἀπελπισία;
Ὁ ἕνας διάβολος, τῆς ὑπερηφανείας, λέει· Δὲν ἔχεις ἐσὺ ἀνάγκη ἀπὸ μετάνοια… Ὁ ἄλλος διάβολος, τῆς ἀπελπισίας, λέει· Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει μετάνοια… Ἔρχεται κι ὁ τελευταῖος ὁ διάβολος· φεύγει ἕνας κ᾿ ἔρχεται ἄλλος…..

Απόσπασμα της ομιλίας
_

 
_
Ολόκληρη η ομιλία
_

_

Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

1. Ραδιοφωνικό θεατρικό σκέτσ του 1968

2. μικρό ηχητικό απόσπασμα ομιλίας του μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου,
που έκανε στην Αγία Τριάδα Πτολεμαϊδος την Κυριακή στις 26-11-1978

______

____

NITΣΕΒΩ
______

___

Ο ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

___

_____

EKΠOMΠH «ΠΡΟΓΟΝΙΚΕΣ ΕΣΤΙΕΣ»

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΑ 100ΧΡΟΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ 9,30 μ.μ. ΣΤΟ FLASH TV (αμέσως μετά το δελτίο ειδήσεων).

ΖΩΝΤΑΝΑ, ΜΕΣΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ Σ’ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, στο·  www.flash-tv.gr

Δημοσιεύουμε την νέα σειρά για την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

ΕΚΠΟΜΠΗ 1η

_________

__________

Κυριακή Ε΄ Λουκά (Λουκα 16, 19-31)

4 Νοεμβρίου 2012

ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

_______

______

AN EIMAΣTE ΠAIΔIA TOY, ΓIATI ΔEN TOY MOIAZOYME;

«Πάτερ Ἀβραάμ… (Λουκ. 16, 24,27,30)

Κάποιος, ἀγαπητοί μου, κινδυνεύει. Βοήθεια! φωνάζει· δὲν τὸν ἀκοῦτε; Μὰ οὔτε ἐγὼ οὔτε σεῖς ἐὰν τρέξουμε δὲ θὰ μπορέσουμε νὰ τοῦ προσφέρουμε κάτι. Ὄχι ἐμεῖς, ἀλλὰ κι αὐτοὶ οἱ ἅγιοι ἂν τρέξουν, δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὸν βοηθήσουν. Φωνάζει κ᾽ ἡ φωνή του ἔρχεται ἀπὸ πολὺ μακριά, ἀπ᾽ τὸν ᾅδῃ. Τὴν ἀγωνιώδη κραυγή του μεταφέρει ὁ «ἀσύρματος», δηλαδὴ τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε.

Αὐτὸς ποὺ κινδυνεύει εἶνε ὁ πλούσιος, τὸν ὁποῖο ζωγραφίζει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὴ σημερινή του παραβολή. Παλεύει μὲ τὰ ἄγρια κύματα. Εἶνε στὴν καρδιὰ τῆς κολάσεως. Μὰ γιατί; τί κακὸ ἔκανε; σκότω σε, μοίχευσε, πόρνευσε; Οὔτε σκότωσε, οὔτε μοίχευσε, οὔτε πόρνευσε. Τότε γιατί τιμωρεῖται; Διότι στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ χειρότερο ἀπὸ ἄλλα ἁμαρτήματα –αὐτὸ θέλει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο νὰ στιγματίσῃ–εἶνε ἡ ἀσπλαχνία. Ἦταν ἄσπλαχνος. Δὲν ἔκανε ποτέ στὴ ζωή του ἔλεος. Γι᾿ αὐτὸ τώρα βρίσκεται στὴν κόλασι.

«Πάτερ…», φωνάζει(Λουκ. 16,24,27,30). Ποιόν λέει ἔτσι; Τὸν Ἀβραάμ. –Πάτερ, «ἐλέησόν με», λέει, βοήθησέ με· στεῖλε τὸ Λάζαρο νὰ βρέξῃ τὴν ἄκρη τοῦ δακτύλου του μὲ νερὸ καὶ νὰ μὲ δροσίσῃ, γιατὶ φλέγομαι. Καὶ τί τοῦ ἀπαντᾷ ὁ Ἀβραάμ· –Ἐσὺ ἐδῶ στὸν κόσμο ἀπήλαυσες ὅλα τ᾽ ἀγαθά, ἐνῷ ὁ Λάζαρος δοκίμασε ὅλα τὰ κακά. Ἔπειτα, δὲν ὑπάρχει γέφυρα νὰ ἑνώσῃ κόλασι καὶ παράδεισο, «χάσμα μέγα»χωρίζει τοὺς δυὸ κόσμους. –Σὲ παρακαλῶ τοὐλάχιστον, πάτερ, στεῖλε τὸ Λάζαρό σου στὸ πατρικό μου σπίτι, νὰ εἰδοποιήσῃ τὰ πέντε ἀδέρφια μου ὅτι ὑποφέρω, νὰ λάβουν τὰ μέτρα τους γιὰ νὰ μὴν ἔρθουν κι αὐτοὶ «εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου». –Ἔχουν τὸ Μωϋσῆ καὶ τοὺς προφῆτες, τοῦ λέει ὁ Ἀβραάμ· ἂς τοὺς ἀκούσουν.

―Ὄχι, πάτερ Ἀβραάμ, λέει, ἀλλ᾽ ἐὰν κάποιος ἀπ᾽ τοὺς νεκροὺς ἀναστηθῇ, τότε θὰ μετανοιώσουν. Κι ὁ Ἀβραὰμ ἀπαντᾷ· –«Εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται»(Λουκ. 16,26-31).

* * *

Ἀπ᾽ ὅλη τὴν παραβολή, ἀδελφοί μου, θέλω νὰ προσέξουμε τὸ ἑξῆς. Κατ᾿ ἐπανάληψιν, ὄχι μία ἀλλὰ τρεῖς φορές, καλεῖ τὸν Ἀβραὰμ καὶ  τὸν λέει «πατέρα». Ἀλλὰ ὁ Ἀβραὰμ φαίνεται νὰ κλείνῃ τὰ αὐτιά του. Γιατί ἆραγε; Τὸν λέει «πατέρα». Καὶ ἦταν πρά γματι, ὄχι ἁπλῶς πατέρας ἀλλὰ πατριάρχης ὁ Ἀβραάμ· ἦταν ἡ ῥίζα, ἀπ᾽ ὅπου βγῆκε ὅλο τὸ Ἰουδαϊκὸ ἔθνος. Ἐν τούτοις δείχνει δυσαρεστημένος μὲ τὸν πρώην πλούσιο. Γιατί;Ὅπως ἕνας πατέρας ποὺ ἔχει παιδιὰ ἄσωτα, τὰ ὁποῖα τὸν ἐκθέτουν στὴν κοινωνία, δὲν θέλει νὰ τὸν λένε πατέρα τους, γιατὶ ἡ διαγωγή τους ἀμαυρώνει τὸ ὄ νομά του, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ πατριάρχης στενοχωριέται ποὺ ὁ πλούσιος τὸν λέει πατέρα.

Ὁ Ἀβραὰμ δὲν ἔζησε ὅπως ὁ ἄ σπλαχνος αὐτός· ἔζησε πολὺ διαφορετικά. Ὁ Ἀβραὰμ διακρινόνταν κατ᾿ ἐξοχὴν ὄχι μόνο γιὰ τὴ μεγάλη του πίστι στὸ Θεὸ ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν παροιμιώδη φιλοξενία του· ἐξ οὗ καὶ ἀκοῦμε νὰ λένε γιὰ «ἀβραμιαία» φιλοξενία. Ἦταν ὑπόδειγμα. Σὲ ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχαν ξενοδοχεῖα κι ὁ ξένος κοιμόταν ἔξω στὰ χωράφια ἢ μέσα στὶς σπηλιές, σὲ τόσο ἄσπλαχνη κοινωνία, ὁ Ἀβραὰμ ἔδειξε μιὰ ἀγάπη ποὺ ξεπερνοῦσε τὰ μέτρα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ἔκανε τὸ σπίτι του ξενοδοχεῖο, χάνι. Τέτοια διάθεσι εἶχε νὰ φιλοξενῇ, ὥστε ὅπως ὁ κυνηγὸς κυνηγᾷ τὰ θηράματα, ἔτσι αὐτός, κυνηγὸς τῆς ἀγάπης, ἔβγαινε στὰ σταυροδρόμια, νὰ μαζέψῃ τὴ νύχτα κάθε ξένο, ἀδιαφορώντας τίνος καταγωγῆς καὶ ἐθνικότητος ἦταν αὐτός. Τοὺς μάζευε ὅλους καὶ τοὺς περιποιόταν μὲ ἀγάπη. Μιὰ μέρα μάλιστα, λέει ἡ Γραφή (βλ. Γέν. κεφ. 18), φιλοξένησε στὴ σκηνή του τρεῖς νέους ποὺ τὸ πρόσωπό τους ἔλαμπε. Οἱ τρεῖς αὐτοὶ δὲν ἦταν ἄνθρωποι· ἦταν ἄγγελοι, ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ, γιὰ ν᾽ ἀναγγείλουν στὸν Ἀβραὰμ ἕνα εὐχάριστο κ᾽ ἕνα δυσάρεστο· ὅτι ἡ γριὰ σύζυγός του, ἡ Σάρρα, θὰ γεννήσῃ υἱό, κι ὅτι στὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα, τὶς ἁμαρτωλὲς πόλεις, θὰ βρέξῃ φωτιὰ καὶ θειάφι νὰ τὶς κατακαύσῃ· ὅπως καὶ ἔγινε.

Σπλαχνικός, ἐλεήμων καὶ φιλόξενος ὁ Ἀβραάμ. Ποιά σχέσι ἔ χει μ᾽ αὐτὸν ὁ ἄσπλαχνος καὶ ἀφιλόξενος πλούσιος, ποὺ ποτέ δὲν ἄνοιξε τὸ σπίτι του στὸ φτωχὸ καὶ σακάτη Λάζαρο, μὴν τοῦ λερώσῃ τὰ χαλιὰ καὶ τὰ μάρμαρα; Τὸν εἶχε ἀπ᾿ ἔξω, νὰ τὸν καίῃ ὁ ἥλιος, νὰ τὸν παγώνῃ τὸ χιόνι. Κ᾽ ἐκεῖνος ὁ ταλαίπωρος ἔκανε ὑπομονὴ ἰώβειο σ᾽ ὅλη αὐτὴ τὴ δοκιμα σία, καὶ ζοῦσε σὰν τὸ σπουργίτη περιμένοντας πότε θ᾽ ἀνοίξουν τὰ παράθυρα τοῦ μεγάρου νὰ τινάξουν  τὰ τραπεζομάντηλα, γιὰ νὰ μαζέψῃ τὰ ψίχουλα μὲ σαλιωμένο δάχτυλο. Καμμιά σχέσι μεταξύ τους. Γι᾿ αὐτὸ ἡ λέξι «πάτερ»δὲ συγκινεῖ τὸν Ἀβραάμ. Σὰ νὰ τοῦ λέῃ· Ἂν μὲ λὲς πατέρα, ποῦ εἶνε ἡ ὁμοιότης σου μ᾽ ἐμένα;

* * *

Στηλιτεύουμε τὴ διαγωγὴ τοῦ πλουσίου, ἀγαπητοί μου,καὶ λέμε ὅτι δικαίως ὁ Ἀβραὰμ ἔκλεισε τ᾽ αὐτιὰ στὴ φωνή του; Ἀλλὰ μήπως αὐτὰ δὲν ἁρμόζουν καὶ σ᾽ ἐμᾶς; Γιατὶ κ᾽ ἐμεῖς τί κάνουμε· ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία κι ὅπως ἐκεῖνος ὠνόμαζε πατέρα τὸν Ἀβραὰμ καὶ σὰν Ἰουδαῖος καυχόταν πὼς τὸν ἔχει πατέρα(πρβλ. Ματθ. 3,9) καὶ νόμιζε πὼς αὐτὸ θὰ τὸν σώσῃ, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς ὀνομάζουμε «πατέρες» τοὺς ἁγίους· μὲ τὸ «Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων…»δὲν τελειώνουν οἱ ἀκολουθίες; Ἐσὺ λοιπόν, ποὺ θεωρεῖσαι παιδί τους, ἀνήκεις δηλαδὴ στὴν οἰκογένειά τους, δὲν πρέπει καὶ νὰ τοὺς μοιάζῃς, νὰ ἔχῃς τὰ γνωρίσματά τους; Δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ τοὺς λέμε «πατέρες»· πρέπει καὶ νὰ τοὺς μοιάσουμε, σὰν γνήσια παιδιά τους, στὶς ἀρετές.

Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἁγίους ἐμεῖς τολμᾶ με ν’ ἀνοίγουμε τὸ στόμα καὶ νὰ ὀνομάζουμε «πατέρα»–ποιόν; τὸν ἴδιο τὸ Θεό· «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς…», λέμε(Ματθ. 6,9· θ. Λειτ.). Τί δηλώνουμε μὲ τὸ «Πάτερ ἡμῶν»; Τὸ πρῶτο ποὺ ἐννοοῦμε εἶνε, ὅτι ὁ Θεὸς σὰν πατέρας ἔχει ἀγάπη σ᾽ ἐμᾶς· καν ένας πατέρας δὲν ἀγάπησε τὸ παιδί του ὅπως ὁ Θεὸς ἀγαπάει τὸν ἄνθρωπο. Ἔπειτα· δὲ λέμε «πατέρα μου», ἀλλὰ «πάτερ ἡμῶν». Διότι δὲν εἶνε δικός σου μόνο πατέρας, εἶνε πατέρας ὅλων· ὅλα τὰ ἑκατομμύρια τῶν πιστῶν εἴμαστε μιὰ οἰκογένεια ποὺ ἔχει πατέρα τὸ Θεό. Τὸ «πάτερ»λοιπὸν δείχνει τὴν ἀγάπη, τὸ «ἡμῶν»δείχνει ὅτι εἶνε πατέρας ὅλων ὅσοι πιστεύουν στὸ Χριστό.

Καὶ τὸ «ἐν τοῖς οὐρανοῖς»τί δείχνει; γιατί λέει «ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»; Μήπως δὲν εἶνε κ᾽ ἐδῶ στὴ γῆ; Παντοῦ εἶνε. Ἂν ὁ ἀέρας εἰσδύῃ παντοῦ, πολὺ περισσότερο ὁ Θεὸς εἶνε πανταχοῦ παρών. Γιατί λοιπὸν λέει «ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»; Τὸ λέει, γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε σὰν τὰ στρείδια κολλημένοι ἐδῶ στὸν κόσμο, ἀλλὰ νά ᾿χουμε τὸ νοῦ μας ψηλά· πλαστήκαμε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ ὑψηλά, «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας»(θ. Λειτ.).

Ἀφοῦ λοιπὸν τολμᾶμε καὶ λέμε τὸ Θεὸ «πατέρα», πρέπει νά ᾽χουμε μέσα μας μιὰ σταλαγματιὰ τοὐλάχιστον ἀπὸ τὰ γνωρίσματά του· πρὸ παντὸς νά ᾽χουμε τὴν ἀγάπη. Λέει ὁ ἱερὸς  Χρυσόστομος, ποὺ ἑρμηνεύει τὸ «Πάτερ ἡμῶν»· Τολμᾷς καὶ λὲς τὸ Θεὸ «πατέρα»; τότε πρέπει καὶ νὰ τοῦ μοιάσῃς· τὰ γνήσια παιδιὰ φέρουν ἐπάνω τους τὴ σφραγῖδα τῆς μάνας καὶ τοῦ πατέρα ποὺ τὰ γέννησε. Πῶς νὰ σὲ ὀνομάσω Χριστιανό; Σὲ βλέπω νὰ κάνῃς πράγμα τα ποὺ ὄχι Χριστιανοί, ὄχι ἄνθρωποι, ἀλλ᾽ οὔτε τὰ ζῷα δὲν κάνουν· κλωτσᾷς σὰν μουλάρι, πεισμώνειςσὰν γάιδαρος, δαγκάνῃς σὰν θηρίο· εἶσαι πονηρὸς σὰν ἀλεποῦ, ἅρπαγας σὰν λύκος, ἐπιθετικὸς σὰν γεράκι, αἱμοβό ρος σὰν τίγρις, ἐκδικητικὸς σὰν καμήλα. Τὰ ζῷα ἔχουν ἕνα ἐλάττωμα τὸ καθένα, ἐσὺ τὰ μάζεψες ὅλα μαζί. Σοῦ ἁρμόζει τὸ ψαλμικὸ «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ. 48,13,21).

* * *

Τὸ συμπέρασμα. Τὰ λόγια τῆς προσευχῆς σου, ἀγαπητέ, νὰ μὴν εἶνε κάλπικα νομίσματα· νά ᾽νε γνήσια, νά ᾿χουν ἀντίκρυσμα ἁγιότητος· μὴ καταντήσουν ξηρὸς τύπος. «Κοντὸς ψαλμὸς ἀλληλούια»· χίλια «Πάτερ ἡμῶν» νὰ λές, χίλιες λειτουργίες νὰ κάνῃς, δὲ σὲ σῴζουν, ἂν δὲν ἔχῃς μέσα σου ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ἂν δὲ ζῇς ὅπως θέλει ὁ Χριστός, ὅλοι οἱ ἅγιοι νὰ παρακαλοῦν, δὲν θὰ λάβῃς βοήθεια.

Εἴμαστε ἄθλιοι. Πῶς τολμᾷς καὶ λὲς τὸ Θεὸ «πατέρα», τὴν ὥρα ποὺ ἀτιμάζεται τὸ ὄνομά του κ᾽ ἐσὺ ἀδιαφορεῖς; Ποιός ἀνέχεται νὰ ὑβρίζουν τὸν πατέρα του; πιστόλι βγάζει νὰ σκοτώσῃ. Κι ὅμως ἐμεῖς ἀνεχόμαστε νὰ βλαστημοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Λοιπὸν τί «Πάτερ ἡμῶν»λέμε καὶ τί φωνάζουμε τὴν Παναγία καὶ τοὺς ἁγίους νὰ βοηθήσουν; Τὸ κακὸ ἔχει πλέον κορυφωθῆ. Δὲ μᾶς σώζουν οὔτε συμμαχίες οὔτε Ἡνωμένα Ἔθνη οὔτε συνασπισμοί. Τὸ ἀπόστημα ὡρίμασε, θὰ μπῇ νυστέρι, σίδερο, φωτιά, καταστροφή! Κι αὐτὴ ἡ γῆ ποὺ πατοῦμε μᾶς ἔχει σιχαθῆ· μιὰ διαταγὴ περιμένει γιὰ ν᾿ ἀνοίξῃ νὰ μᾶς καταπιῇ.

Ὁ ΚύριοςἸησοῦς Χριστὸς διὰ πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου ἂς ἐλεήσῃ ὅλους μας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου,  ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος τῶν Ἀθηνῶν πιθανῶς τὴν 30-10-1966.

********************************************************************************

Πρωτο 10λεπτο μερος του DVD, ΕΛΛΑΣ-ΕΟΚ,

(ενταφιασμός του Ιστορικού, Ελληνικού, Ένδοξου Έθνους).

Το DVD περιέχει αποσπάσματα ομιλιών από την περίοδο 19-11- 1990 ως 17-12-1990 και παρουσιάζει την αλλοίωσει που επιφέρει στον Ελληνικό πληθυσμό η Ε.Ο.Κ. και εκπέμπει σήμα κινδύνου.

Στο περιοδικό, που εκδίδει 60 χρόνια ο Ορθόδοξος αγωνιστής ιεράρχης, της Ελλαδικής Εκκλησίας, π. Αυγουστίνος Καντιώτης, την «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», φυλ. 386, Ιουνίου-Ιουλίου 1977, ονομάζει την Ε.Ο.Κ. «ΕΤΑΙΡΙΑ ΛΕΟΝΤΩΝ», κατά τον μύθο του Αισώπου και λέει·

«…Αντιληφθήκατε, παρακαλώ τον κίνδυνο; Είναι κίνδυνος που απειλεί αυτήν ταύτην την υπόστασιν του Ελληνικού Έθνους, το οποίο διακρίνεται εν μέσω λαών δια τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εθνικής ταυτότητος του. Εκδιώκεται το θρησκευτικόν μάθημα από τα σχολεία των άλλων κρατών της Ε.Ο.Κ; Πρέπει να εκδιωχθεί και από το ιδικόν μας εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Εισάγεται εκεί ως μάθημα αναγκαίον η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας; Πρέπει να εισαχθεί και εδώ. Εγκρίνεται εκεί το αυτόματο διαζύγιο; Και εδώ πρέπει να εγκριθεί. Εψηφίσθη εκεί ως νόμιμος πράξη η αμβλωση; Και εδώ πρέπει να ψηφισθεί. Απαλλάσσονται πάσης ποινικής και ηθικής ευθύνης οι ομοφυλόφιλοι; Και εδώ πρέπει να γίνει το ίδιο. Εις όλα πρέπει να συμπορευώμεθα με την Ε.Ο.Κ. Η νομοθεσία πρέπει να εκσυγχρονισθεί συμφώνως προς τα πρότυπα της Ε.Ο.Κ. Έτσι η Ελλάς, δεμένη πλέον εις το άρμα της Ε.Ο.Κ., κινδυνεύει να χάσει την ηθική και θρησκευτική της ταυτότητα και να γίνει αγνώριστος. Όχι Έλλην, αλλ’ Ευρωπαίος, ιδού το ιδανικό των νεωτέρων Ελλήνων, οι οποίοι έχουν θαμβωθεί από τα «κάλλη» της Ε.Ο.Κ.

Και μόνο δια τον κίνδυνο αυτό της αλλοιώσεως του χαρακτήρα της Ελλάδος έπρεπε ν’ αποκρουσθεί η ένταξις. Με την ακώλυτον εισέλασιν αισχρών εραστών του μαμωνά, ανθρώπων τυχοδιωκτών, αμοραλιστών, υλιστών και αθέων, η Ελλάς, η προσφιλής μας Πατρίς, κινδυνεύει να γίνει «Γαλιλαία των εθνών». Και να ομιλήσωμεν σαφέστερον, θα γίνει διεθνές πορνείον. Ποιός τίμιος άνθρωπος ενοικιάζει, και με υπέρογκα ακόμη μισθώματα, το πτωχικόν του σπίτι, δια να γίνει οίκος ανοχής; Και πως θα επιτρέψουμε, αυτός ο μικρός οίκος, ο οποίος εθεμελιώθη με τα αίματα των προγόνων μας, να γίνει διεθνής οίκος ανοχής; Και αν ακόμη η Ε.Ο.Κ. επρόκειτο να στρώσει τους δρόμους μας με χρυσόν και να ικανοποιήσει όλας τας υλικάς επιθυμίας και ανάγκας μας, και πάλι δεν θα επιτρέπετο να δεχθώμεν την ηθικήν κατάπτωση και το “ξεπούλημα”».

Προτιμότερο πτωχοί με τον Χριστό, παρά εκατομμυριούχοι με τον διάβολο!

Οι ανησυχίες του γέροντος αγωνιστού ακρίτα ιεράρχου, που φύλαγε άγρυπνος τις Θερμοπύλες του Βορρά, επαληθεύονται σήμερα. Όλα αυτά τα ηθικά κακά, που αναφέρει ο Γέροντας το 1977, ήλθαν στην Ελλάδα και έγιναν νόμοι του κράτους. Και τρώγοντας ανοίγει η όρεξη των μεγάλων· Οι ισχυροί της γης ζητούν παράλογα πράγματα από την Ελλάδα και επειδή δεν βρίσκουν καμμία αντίσταση, την οδηγούν στο χείλος του ηθικού και οικονομικού γκρεμού. Μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σήμερα, αρκεί για να μας το βεβαιώσει.

***************************************

ΣΗΜΕΡΑ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΤΑ ΟΛΕΘΡΕΙΑ

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ Ε.Ο.Κ.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΑ ΣΦΥΡΟΚΟΠΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΤΟ ΠΡΟΕΒΛΕΨΕ ΑΥΤΟ, ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»φυλ. 386, Ιουνίου-Ιουλίου 1977 και ονόμασε την Ε.Ο.Κ. και την Ε.Ε. «ΕΤΑΙΡΙΑ ΛΕΟΝΤΩΝ» ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ.